't Pallieterke van 17 oktober 2019

75ste jaargang • nummer 42 • donderdag 17 oktober 2019

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,50

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

“Onze partij moet christendemocratischer worden” De ooit oppermachtige christendemocratie kraakte afgelopen verkiezingen in haar voegen. Sammy Mahdi, ambitieus voorzitter van Jong CD&V en fractievoorzitter van CD&V Vilvoorde, heeft evenwel een oplossing. “Onze partij moet christendemocratischer worden”, vertelt hij in een gesprek over de ideologie van zijn partij tegenover ’t Pallieterke.

Maar wat bekent dat? Een gesprek.

Lees het volledige interview met Sammy Mahdi, Jong CD&V, op blz. 11

Lastpakken Ben Weyts (N-VA) is de nieuwe minister van Onderwijs. Hem kennende, wil hij er al meteen invliegen en orde op zaken gaan stellen. Het M-decreet wordt afgeschaft en er wordt weer nadruk gelegd op kennisoverdracht. Bovendien wil hij de gezagspositie van de leerkracht herstellen.

Klinkt allemaal mooi. We hopen dat het hem zal lukken, hoewel dat niet van een leien dakje zal lopen. Dat is namelijk niet met een zoveelste regeltje te fiksen. Tal van leerkrachten in middelbare scholen houden zich immers gedeisd omdat zij onder druk staan van arrogante, brutale pubers die elke norm en elk reglement aan hun laars lappen. En die, als ze hun zin niet krijgen, wel eens losse handjes hebben, of via hun ouders klacht gaan neerleggen. We willen helemaal niet veralgemenen, maar dit gebeurt helaas op vele

plaatsen. Het mag dan ook niet verbazen dat tal van leerkrachten hun heil buiten het onderwijs zoeken, ver van al die lastpakken. Misschien moet Weyts eens een statistisch onderzoek laten uitvoeren naar het aantal mensen met een diploma van leerkracht, dat niet in het onderwijs werkzaam is. We zijn benieuwd met welke maatregelen hij, samen met de schooldirecties, die kwalijke evolutie zal weten te keren. Wij wensen hen alvast veel succes toe om - wellicht met de moed der wanhoop - aan de slag te gaan.

Linkse en francofone aversie

De storm rond de nieuwe Vlaamse regering-Jambon I is in de media wat gaan liggen. Al weet de linkerzijde niet van ophouden. De gesubsidieerde progressieve kliekjes blijven hun verontwaardiging uiten. Aan Franstalige kant is men aan een verwerkingsproces bezig omdat de N-VA wekenlang met het Vlaams Belang heeft gepraat, en men ziet een duidelijke VB-invloed in het regeerakkoord.

Er werd voor de verkiezingen al een waarschuwing gelanceerd en vorige maandag volgde in De Morgen een herhaling: het middenveld ergert zich aan de geplande besparingen door de Vlaamse regering.

Al moet de term middenveld hier met een grote zak zout genomen worden. Eigenlijk gaat het over radicaallinkse organisaties zoals Hart boven Hard en 11.11.11, die samen met de vakbonden een aanval inzetten. Onderhuids is men vooral bevreesd voor een rechts beleid én voor het opdrogen van subsidies aan allerlei linkse tot extreemlinkse organisaties. Hun aversie voor de Vlaamse regering is enorm groot en zal er niet op verminderen. De geplande 180 miljoen euro besparingen voor de socioculturele sector zullen pijn doen.

Angstvisioenen in de socioculturele wereld Nadat de organisaties op het voorplan getreden zijn, zal het straks de beurt zijn aan opiniemakers en auteurs om te waarschuwen voor de regering-Jambon I. In De Standaard zijn ze naar verluidt al volop bezig. Wij onthouden ons van het doorbladeren van die voormalige ‘kwaliteitskrant’, maar soms stuurt een gunstige wind opiniestukken in de richting van ’t Pallieterke. De kampioenen zijn ex-De Morgen-schrijvelaar Paul Goossens en Marc Reynebeau. De stukken van Reynebeau zijn zo hooghartig dat ze onleesbaar zijn geworden. Paul Goossens is al een tijd ver heen.

Hij ziet overal racisme, fascisme en vooral nieuwe dictaturen.

En dat voor iemand die in de periode van mei ’68 graag rekende op steun van achter het IJzeren Gordijn. Tijdens een debat naar aanleiding van 25 jaar Leuven Vlaams vroeg ex-VUB-rector Aloïs Gerlo hem ooit hoeveel Goossens van de Sovjets had ontvangen voor zijn ondermijnende activiteiten. Gerlo was een ervaringsdeskundige. Deze

oud-communist bekeerde zich tot de westerse democratie toen het totalitaire karakter van de Sovjet-Unie duidelijk werd.

Weldra - voor zover het nog niet gebeurd is - zullen Goossens en Reynebeau worden afgelost door linkse beroepsschrijvers à la Tom Lanoye, Stefan Hertmans en Jeroen Olyslaegers. Deze laatste is het zwarte verleden van zijn grootvader nog aan het verwerken.

Naast de angstvisioenen in de zogenaamde socioculturele kringen, slaat ook bij de openbare omroep de schrik om het hart. De geplande besparingen bij de VRT bedragen 40 miljoen euro en naar verluidt heerst er aan de Reyerslaan een begrafenisstemming. Binnen de Vlaamse regering is bekend dat vooral de N-VA-politici het moeilijk hebben met het linkse gedweep in de actualiteitsprogramma’s. Ondertussen wordt al gezwaaid met de bedreiging van de persvrijheid.

Introspectie kent men niet bij de VRT. Men zoekt rechtse complotten en zelfs een een-tweetje tussen Christian Van Thillo (de Persgroep, VTM) en de Vlaamse regering om de openbare omroep een hak te zetten. Feit is gewoon dat de modale Vlaming het beu is dat zoveel geld vloeit naar een zender die arrogant en belerend links is. Punt.

Samen lachen met Belangers Ook bezuiden de taalgrens is men de zaken op een rijtje aan het zetten na het aantreden van Jambon I. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat niet alle remmen los gingen zoals in 2014, toen de N-VA tot de federale regering toetrad. Laurette Onkelinx had het wel weer over ‘le bruit des bottes’, maar dat kreeg zelfs in de anti-Vlaamse Le Soir relatief weinig aandacht.

Er heerst bij de Franstalige commentatoren een zekere gelatenheid over deze Vlaamse regering, die duidelijk de grenzen van haar

bevoegdheden aftast en die haar eigen weg gaat. Die gelatenheid in de media betekent niet dat er bij de Franstalige politieke klasse, zeker bij de dominante linkerzijde, geen grote aversie bestaat voor de N-VA. Het feit dat N-VA-voorzitter Bart De Wever vorige zomer wekenlang gepraat heeft met het Vlaams Belang was en blijft een schok. Het besluit is duidelijk: bij een meerderheid van N-VA en Vlaams Belang kiest men tussen De Panne en Maasmechelen voor de vlucht vooruit.

Meer nog dan de uiteenlopende sociaaleconomische programma’s staat men bij de PS terughoudend ten opzichte van een toenadering tot de N-VA net omwille van die gesprekken met het Vlaams Belang.

Die gesprekken hebben immers geleid tot een Vlaams regeerakkoord met een VB-stempel, zo is te horen.

Men moet natuurlijk altijd opletten met wat PS-backbenchers uit de Kamer van volksvertegenwoordigers verklaren, maar ene Patrick Prévot stelde het vorige week als volgt in La Dernière Heure: “In de Kamer zitten 18 leden van het Vlaams Belang tegenover mij. De N-VA-verkozenen applaudisseren zonder complexen voor sommige tussenkomsten van het Belang. De muur is steeds dunner. Samenwerken met deze partij is voor mij een groot ethisch probleem.”

Tja, dan kunnen we ons afvragen wat de zin is van de preformatieopdracht van Geert Bourgeois (N-VA) en Rudy Demotte (PS). Sommige politieke analisten stellen dat de zaken na het aantreden van Paul Magnette als PS-voorzitter en de verkiezing van een nieuwe nummer één voor de liberale Franstaligen van de MR vooruit kunnen gaan. Al heeft N-VA-Kamerfractieleider Peter De Roover het allicht bij het juiste eind: “niet inzetten op paars-gele aandelen”. Gokken op vervroegde verkiezingen in 2020 lijkt lucratiever.

2

Actueel

17 oktober 2019

Leg de lat zeer hoog!

Als we een zaak kunnen leren uit de Catalaanse onafhankelijkheidsstrijd, dan wel dat dit geen te kopiëren voorbeeld mag zijn voor een Vlaamse strategie. De Catalanen verklaarden zich twee jaar geleden onafhankelijk, waarna de Spaanse overheid keihard optrad. Enkele Catalaanse leiders werden opgesloten, anderen werden in ballingschap gedwongen.

De Catalanen hebben weinig middelen om te protesteren: op straat komen, zingen en protesteren,… Ze kunnen staken, maar daarmee schaden ze enkel hun eigen economie, net zoals de bezetting van de luchthaven enkel schade zal berokkenen aan de toeristische sector. Met andere woorden: ze mogen doen wat ze willen, het zal allemaal geen indruk maken op Madrid. We weten ondertussen dat de Catalanen niet veel steun moeten verwachten van de Europese Unie. En ook de Belgische regering en de Belgische partijen hebben de voorbije twee jaar vooral de andere kant opgekeken. Waar is de tijd dat Louis Michel, in 2001, als minister van Buitenlandse Zaken, de oproep lanceerde om niet meer te gaan skiën in Oostenrijk. Dat was enkel en alleen omdat de radicaal-rechtse FPÖ was toegetreden tot de Oostenrijkse regeringscoalitie. Maar in verband met Spanje en Catalonië wordt angstvallig de andere kant opgekeken, wat in feite neerkomt op een feitelijke erkenning van de Spaanse strategie. Hoe anders reageert Europa, “Mister Europe” Guy Verhofstadt op kop, als het over interne zaken gaat in Polen en Hongarije, twee landen met een eerder conservatieve regering aan de macht. Dan moeit Europa zich wel. Weet ook dat de Catalaanse strijd voor onafhankelijkheid vooral gedragen wordt door de progressieve partijen, ook door de extreemlinkse partijen. Het is een feit dat onze linkse vrienden in Vlaanderen maar niet kunnen begrijpen.

Stel dat het Vlaams Parlement morgen de onafhankelijkheid uitroept. Hoe zullen de federale overheden, Justitie (belgische rechters), Binnenlandse Zaken (belgische politie), Landsverdediging (belgisch leger) reageren? Wat zal de houding zijn van de belgische adel, het Hof, het VBO, en de collaborateurs bij sp.a, CD&V, Open Vld en Groen? Ik maak me geen illusies: Tom Van Grieken en Bart De Wever zullen rapper achter de tralies zitten dan u denkt. Met goeddunken van Europa. En dan zeggen dat de Catalanen het als minderheid durven opnemen tegen het Spaanse overwicht.

In ons land is het de francofone minderheid die de lakens blijft uitdelen.

Dus, beste Vlaamse onderhandelaars, leg de lat zeer hoog. Maak het water diep en de kloof heel breed. Laat de transfers opdrogen. Dan, en alleen dan, zal het de Franstaligen duidelijk worden dat dit land maar in één richting kan evolueren. En bovenal: hou de rug recht!

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41, 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

Abonnement buitenland:

3 maanden: 6 maanden: 1 jaar: Steunabo 1 jaar:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

32,50 euro 65,00 euro 130,00 euro 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter 1945-1955: Hoofdredacteur 1955-2000: Hoofdredacteur 2000-2010: Hoofdredacteur 2010-heden: Verantw. uitgever:

Bruno de Winter Jan Nuyts Leo Custers Karl Van Camp Karl Van Camp

EU tikt Turkije op de vingers voor booractiviteiten Deze zomer tikte de Europese Unie (EU) Turkije op de vingers. Turkije, ondanks de herhaalde oproepen van de EU, ging immers door met zijn illegale activiteiten in de oostelijke Middellandse Zee. Concreet voert Turkije booroperaties ten westen van Cyprus uit en begon het zelfs een tweede booroperatie ten noordoosten van Cyprus in Cypriotische territoriale wateren.

signaal, maar is Turkije wel onder de indruk?

De Raad blijft de zaak volgen en verzoekt de hoge vertegenwoordiger en de Commissie, overeenkomstig de besluiten van de Europese Raad van 20 juni 2019, verder te werken aan opties voor gerichte maatregelen, in het licht van de voortgezette booractiviteiten van Turkije in de oostelijke Middellandse Zee. “De Raad zal nauwlettend toezien op de ontwikkelingen en zo nodig op deze kwestie terugkomen.”

En nu Syrië

De Europese Unie verspreidde zelfs een persbericht: “De Raad (van de EU) wijst nogmaals op het ernstige onmiddellijke negatieve effect dat dergelijke illegale acties hebben op de betrekkingen tussen de EU en Turkije. De Raad roept Turkije er nogmaals toe op zich te onthouden van dergelijke acties, te handelen in een geest van goed nabuurschap en de soevereiniteit en de soevereine rechten van Cyprus te eerbiedigen overeenkomstig het internationale recht.”

Toetreding onder druk In het licht van de voortgezette en de nieuwe illegale boorac-

tiviteiten van Turkije, besloot de Raad om de onderhandelingen over de uitgebreide luchtvervoersovereenkomst op te schorten en om de Associatieraad en verdere bijeenkomsten in het kader van de dialogen op hoog niveau tussen de EU en Turkije voorlopig niet te laten plaatsvinden. De Raad staat ook achter het voorstel van de Commissie om de pre-toetredingssteun voor Turkije voor 2020 te verminderen en verzocht de Europese Investeringsbank haar kredietverstrekkende activiteiten in Turkije te herzien, met name wat betreft door de overheid gedekte leningen. Dat is een duidelijk

De Turkse vicepresident Fuat Oktay verklaarde hierop dat Turkije “niet zal buigen voor de EU”. Hoe moet het nu verder? In België hebben parlementsleden van het Vlaams Belang alvast begin september een voorstel van resolutie ingediend. Ze vragen de federale regering haar standpunt inzake de toetreding van Turkije tot de Europese Unie te herzien in de zin van een definitieve stopzetting van onderhandelingen op Europees niveau ter zake. De federale regering in lopende zaken zal uiteraard geen rekening houden met deze resolutie. Toch is het draagvlak voor een toetreding van Turkije tot de EU aan het versmallen, zelfs in de hoogste regionen van de EU. En de inval in Syrië zal dat draagvlak enkel verkleinen.

THIERRY DEBELS

ECONOMISCHE ZAKEN

Een centraal bankier blikt terug (2) Jan Smets, van 2015 tot 2019 gouverneur van de Nationale Bank, werpt in een nieuw boek een blik op verschillende actuele economische thema’s. Vorig week ging het over de staatsschuld en het herstelbeleid van de jaren ’80 en ’90. Deze week verdienen de visie op de arbeidsmarkt en het rentebeleid de nodige aandacht.

Dat Jan Smets in “Economie en het goede leven. Wat ik geleerd heb.” (Polis, 208 blz.) een hoofdstuk schrijft over de arbeidsmarkt, mag niet verbazen. De ex-gouverneur van de Nationale Bank was ook lange tijd voorzitter van de Hoge Raad voor de Werkgelegenheid, een orgaan dat de evoluties op de arbeidsmarkt van nabij opvolgt.

Met zijn jarenlange ervaring kan Smets een aantal zaken in perspectief plaatsen. Zoals de lange weg die de voorbije jaren is afgelegd op het vlak van jobcreatie. Een mens zou het bijna vergeten, maar in 2003 waren er op 100 mensen in België tussen 15 en 64 jaar amper 60 aan de slag. Dat was vier minder dan in Europa en tien minder dan de Europese doelstellingen.

Werkloosheid Ondertussen bedraagt de werkzaamheidsgraad – weliswaar voor de groep 20-45-jarigen - 70 procent. De werkloosheid is gedaald tot 6 procent en in Vlaanderen tot 3,5 procent.

Vlaanderen heeft een werkzaamheidsgraad van 75 procent.

Boven het Europees gemiddelde, maar onder de succeslanden als Nederland (80 procent) en Zweden (82 procent). Smets werkte het boek af voor de vorming van de Vlaamse regering onder leiding van Jan Jambon (N-VA), maar hij zal wellicht tevreden zijn met de doelstelling van 80 procent werkzaamheidsgraad die de ploeg zich stelt.

Smets is duidelijk: de werkzaamheidsgraad is de voorbije

jaren aanzienlijk verbeterd, maar de lat moet hoger worden gelegd. Zonder het met zoveel woorden te zeggen, schrijft hij in zijn boek dat er de voorbije decennia amper aandacht is geweest voor het herstel van het concurrentievermogen van de bedrijven via het verlagen van de lasten op arbeid.

Die zijn lange tijd een belangrijke rem geweest op de vraag naar arbeidskrachten. Eigenlijk is de regering-Michel I de eerste geweest die door de taxshift met onder andere de lagere sociale bijdragen en de vrijstelling van sociale bijdragen voor wie als ondernemer een eerste werknemer aanwerft. Maar ondanks die lagere lasten is de gemiddelde kostprijs per uur in België met 40 euro nog altijd een stuk hoger dan in de buurlanden.

De waarheid gebiedt te zeggen dat de werkgevers tegenwoordig minder aandacht hebben voor die loonkost. Zij zijn vooral bezorgd over de vele openstaande vacatures die niet ingevuld raken. Volgens Smets moet daarom gewerkt worden richting de krimpende groep werkzoekenden. Voor hen bestaat er nog altijd een werkloosheidsval waarbij het financieel niet aantrekkelijk genoeg is om de stap te zetten naar de arbeidsmarkt.

Zeker voor lage lonen. Wie als werkloze een job aanvaardt, ziet vaak een groot deel van het extra inkomen wegbelast worden. Hier moeten maatregelen genomen worden, aldus Smets.

Opvallend is dat hij op het

hoofdstuk van 15 bladzijden vijf pagina’s besteedt aan onderwijs als springplank naar een baan. Minpunt is dat er te weinig aandacht is voor de regionale verschillen in werkgelegenheid tussen Vlaanderen, Wallonië en Brussel. Smets kan niet toegeven dat die kloof het bewijs is dat er een volledig apart arbeidsmarktbeleid moet worden gevoerd.

Rentebeleid Het hoofdstuk over het rentebeleid van de Europese Centrale Bank (ECB) is dan weer een soort van apologie. Dat beleid waarbij de rente rond nul procent schommelt en de ECB overheidsobligaties koopt om de economie te stimuleren en de inflatie richting 2 procent te stuwen, leidt tot een aanzienlijke verarming van de spaarders.

Volgens Smets heeft dat beleid de voorbije jaren meermaals een recessie vermeden.

Maar dit overtuigt niet. Smets heeft wel een punt als hij zegt dat de rente in zekere zin de prijs voor het geld is. En aangezien er in het vergrijzende Europa veel gespaard wordt, is het aanbod aan geld groot, maar de vraag beperkter. Dan daalt de prijs en dus de rente.

Maar deze logische macro-economische analyse gaat voorbij aan het feit dat de ECB geld pompt, maar dat het onduidelijk is of die in de echte economie terecht komt. Er is vooral sprake van het doorschuiven van dat geld naar renderende activa als vastgoed en aandelen. Wat de ongelijkheid in de samenleving versterkt, want wie aandelen bezit, is beter af dan een gepensioneerde die deels van zijn spaargeld moet leven.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

Actueel

17 oktober 2019

3

Het zwakke Europa Arm Europa. Vooraleer Erdogan zijn leger bevel kon geven om het Koerdische gebied in Syrië binnen te vallen, moest hij zich verzekeren van de afzijdigheid van Trump. Ook het fiat van Poetin, de beschermheer van Syrië, tevens vriend van mede-autocraat Erdogan, was onmisbaar. Maar de telefoons van de leiders van Europa bleven stil. De Turkse leider weet dat hij met het onmachtige Europa geen rekening moet houden.

Een behoedzaam protest vanwege de Europese Commissie tegen de Turkse operatie leverde onmiddellijk een snauw van Erdogan op: indien Europa die actie zou durven bestempelen als een inval of een bezetting, zou hij de grenzen openzetten en 3,6 miljoen vluchtelingen op ons loslaten.

Theatrale verontwaardiging Op een zelfbewuste staat die kordaat zijn grenzen bewaakt, zou dergelijke poging tot chantage weinig indruk maken. Maar we hebben het hier over de EU, een organisatie die Turkije 6 miljard euro betaalt om dat in onze plaats te doen. We hebben het hier over een instelling die zelfs niet de moed heeft om op te treden tegen georganiseerde pendeldiensten voor illegale immigratie op de Middellandse Zee. Er zullen vast wel symbolische sancties vanwege Europa volgen. Zo schorsen Duitsland en Frankrijk hun wapenleveringen aan Turkije op. Het zal Erdogan worst wezen. Hoewel Turkije lid is van de NAVO, is dat land recentelijk begonnen met wapensystemen uit Rusland te importeren. En Erdogan weet dat Europa, na een korte periode van theatrale verontwaardiging, toch weer snel tot de orde van de dag zal overgaan.

In heel Europa kwam veel kritiek op Trump. Hij zou door de Amerikaanse terugtrekking uit Noord-Syrië zijn Koerdische bondgenoten verraden. Maar de Amerikanen hebben wel de hele tijd Koerden getraind, bewapend en geholpen. Waar waren toen de Europese troepen? En waar blijven ze nu?

Professor Criekemans, specialist internationale politiek, suggereert dat Europa soldaten naar de Koerdische gebieden stuurt, om daar de Amerikanen te vervangen en de facto als schild te fungeren tegen Turkse aanvallen. Ik zie het niet gebeuren. Europa is heel goed in internationale zedenpreken, maar maakt zelf niet graag de handen vuil.

Amerika plooit terug De Amerikaanse terugtrekking kan allesbehalve als een verrassing gelden.

Het interventionistische Amerika van de Golfoorlogen en Afghanistan bestaat niet meer. De grote terugtocht uit het Midden-Oosten werd reeds ingezet onder Obama. Niets illustreerde de ommekeer beter dan het gebrek aan Amerikaanse reacties toen Assad de “rode lijn” van Obama (het verbod op het gebruik van chemische wapens) overschreed. Trump mag dan bekend staan om de grilligheid van zijn beslissingen, de terugtrekking van de Amerikaanse troepen was aangekondigd en ligt helemaal in de lijn van de gewijzigde geopolitieke opvattingen in Washington.

Europa dient zich ervan bewust te zijn dat ook het NAVO-bondgenootschap aan het ontrafelen is. Het terugplooiende Amerika heeft steeds minder zin om verantwoordelijkheid te dragen voor de verdediging van een continent dat zelf nauwelijks nog bijdragen levert aan de gezamenlijke veiligheid. Sinds de val van het Oost-Europese communisme blijft Europa steeds verder ontwapenen, met België als slechtste leerling van de klas. Wie er ook in onze federale regering stapt, we weten nu al dat defensie het eerste slachtoffer van de besparingen zal zijn, zoals steeds.

Europa heeft sinds het einde van de Koude Oorlog geloofd in “het einde van de geschiedenis”, een onafwendbare evolutie naar democratie, mensenrechten en vrijhandel, een vredevolle wereld waarin multilateralisme en ‘soft power’ zouden regeren. Die droom mag stilaan opgeborgen worden. China is welvarend geworden zonder democratisch te worden en gebruikt dat geld om de wereld op te kopen en een indrukwekkende krijgsmacht op de been te brengen.

De Arabische Lente werd een islamisti-

sche winter. De periferieën van Europa, meer bepaald Rusland en Turkije, zijn in handen gekomen van autocraten met weinig schroom voor het gebruik van militaire macht in buurlanden.

Grote stok De Turkse aanval op de Koerden in Syrië is voor Europa opnieuw een confrontatie met de harde waarheid dat je zonder ‘hard power’ in deze wereld niet weegt. In een vrije tribune in Knack deed Europarlementslid Hilde Vautmans (Open Vld) een oproep voor grotere Europese militaire slagkracht. Mogen we er nu op rekenen dat haar partij bij de federale regeringsonderhandelingen zal aandringen op een substantiële verhoging van het defensiebudget?

Natuurlijk niet. Ik ben een tijd lid geweest van de parlementaire NAVO-assemblee en de parlementaire vergadering van de West-Europese Unie, en heb dit soort pleidooi tientallen keren van veel hoger geplaatsten gehoord, zonder ooit het begin van uitvoering te zien. Alle Europese voornemens voor het ontwikkelen van een eigen leger kwamen nooit verder dan plechtige verklaringen. In 1999 werd, naar aanleiding van het Joegoslavische conflict, op de Top van Helsinki afgesproken om een onmiddellijk inzetbare Europese strijdmacht van minstens 50.000 soldaten klaar te hebben tegen 2003. We zijn nu twintig jaar later en die strijdmacht is er nog steeds niet.

De 28 staten van de EU hebben samen een economisch draagvlak dat even groot is als dat van de VS, en tien keer het bnp van Rusland. Ze zouden zich in theorie de militaire uitgaven van de eerste kunnen veroorloven, maar ze kunnen momenteel zelfs geen confrontatie met de tweede meer aan.

Voor alle duidelijkheid: het gaat hier niet over het daadwerkelijk voeren van oorlog, wel over de geloofwaardigheid die gepaard gaat met de mogelijkheid om dat in uiterste nood wel te doen.

“Spreek zacht, maar neem een grote stok mee”, was de goed raad van president Theodore Roosevelt.

Er is altijd nog het klimaat De lethargie is niet enkel het gevolg van verdeeldheid. Het ontbreekt Europa aan de politieke wil om nog in defensie te investeren. Erger, dit continent mist ook de moed om nog macht uit te oefenen in het eigen belang. Turkije lacht ons uit en chanteert ons publiekelijk. Officieel is Turkije nog steeds kandidaat-lid van de EU en krijgt in die hoedanigheid een kwart miljard euro per jaar. Turkije mag lid blijven van de NAVO, hoewel het land openlijk flirt met het Rusland van Poetin en een volledig eigen militaire politiek in het Midden-Oosten uitzet, in casu tegen de Koerden, die de meest efficiënte bestrijders van IS waren.

De militaire operaties van Turkije zullen zorgen voor een humanitaire crisis en een nieuwe vluchtelingenstroom richting Europa op gang brengen. Voorheen is reeds gebleken hoe onmachtig de EU daarmee omgaat.

Nu Europa het zorgenkind van de wereldeconomie geworden is, met een economische stagnatie die nog moeilijk te onderscheiden is van een recessie, en met een negatieve rente die er niet in slaagt de investeringen te stimuleren, maar wel voor grote onzekerheid zorgt, had de EU de Turkse vernedering niet nodig om zich onzeker en nutteloos te voelen” Maar geen nood: als de onmacht het hoogst is, is er voor de eurocraten altijd de virtuele realiteit van het klimaatdossier om voor zichzelf een rol van betekenis uit te vinden.

JURGEN CEDER

BRIEFJE AAN LINDE POLFLIET

Agitprop Mevrouw de verontwaardigde, Ik verneem dat gij een woordvoerster zijt van de inheemse tak van Extinction Rebellion, de internationale actiegroep met een bedenkelijke ‘democratische’ reputatie die wereldwijd blokkades opricht om het verkeer te verstoren, de openbare weg te bezetten, binnen te dringen in gebouwen of in domeinen waar dat niet geoorloofd is en dat soort dingen meer. Bedoeling is de klimaatgekte en de apocalyptische klimaatangst te doen doordringen in de samenleving en regeringen, instanties en gezagsdragers te doen inzien dat het einde van de wereld nabij is en dat er geen toekomst meer is voor komende generaties.

Wij hebben al op diverse plaatsen mogen vaststellen dat uw troepen bestaan uit vogels van divers pluimage, van gewone manifestanten over overgemotiveerde geitenwollensokkendragers tot klaarblijkelijk geschifte en - zo lijkt het wel - gedrogeerde lui die rondedansjes doen en met armen, benen, haren en borsten staan te zwaaien alsof ze uit een lang vergeten hippietijdperk komen. De filmpjes van die kwasten zijn om je te bescheuren en het valt sterk te betwijfelen of dat allemaal enige overtuigingskracht heeft. Maar… elke vogel zingt zoals hij gebekt is en elke gek heeft zo zijn gebrek. Vrijheid, blijheid, nietwaar?!

Want inderdaad, jullie hebben het grote geluk dat jullie in een vrije samenleving leven waar mensen kunnen en mogen manifesteren en betogen als ze het met iets niet eens zijn.

Zo bezetten jullie vorige zaterdag het Paleizenplein en het Koningsplein in Brussel met een bonte bende die eerder anarchistische trekken vertoonde. Omdat wij echter in een democratie leven waarin hoe dan ook politiediensten nodig zijn om de orde te handhaven en een en ander niet uit de hand te laten lopen, is het dan ook de gewoonte dat men betogingen aanvraagt en dat men met de politie spreekt of zelfs onderhandelt om het betogingsrecht te kunnen verzekeren. Alleen… dat kon jullie gestolen worden. Jullie wilden niét onderhandelen en geen afspraken maken met de politie. Neen, jullie wilden gewoon jullie zin doen en jullie staken de middelvinger op naar de politie. Jullie hebben immers lak aan de ordelijke samenleving waar orde, gezag en redelijkheid ieders rechten beschermen. Jullie gaan alleen maar voor het eigen drammerige gelijk waarnaar iedereen zich maar moet schikken. De politie ging daarom dan ook over tot 435 arrestaties, wat helemaal niet abnormaal is als men niet wil luisteren of in dialoog wil gaan. En men zette de grote middelen in, zoals het waterkanon en pepperspray.

In veel betogingen die uit de hand dreigen te lopen of die ongecontroleerd lijken of zelfs gewelddadig worden, is dat de normaalste zaak. Flink wat betogers lieten zich wegslepen of waren weerspannig, wat frustrerend is voor de politiemensen. En ja, dan valt er al eens een

klap of dan wordt er al eens met pepperspray gespoten.

En dan komt gij verontwaardigd in actie: “Het was er echt over. Als ze ons wilden verwijderen, had dat ook gekund zonder pepperspray. Het geweld, de inzet van het waterkanon, het kwam voor ons echt volledig uit het niets.” Opgepakte betogers zaten soms wel urenlang geboeid met hun handen op de rug met plastic bandjes. “Er waren mensen die al vier uur in die houding zaten. Ze mochten al die tijd niet naar het toilet.” Wat hadt gij gedacht? Dat ze met koffie of muntthee zouden afkomen, al dan niet met zoetstof of suiker? Of dat ze toiletcabines zouden aanvoeren? Komaan zeg. “We willen nu eerst samenkomen en voor elkaar zorgen. Wie zich getraumatiseerd voelt, is zeker welkom om erover te komen praten. Ikzelf ben ook nog steeds onder de indruk.” Wat voor een bende zachtgekookte eitjes zijn jullie, zeg! Je wil de boel op stelten zetten, alles blokkeren, niet praten met de politie en dan - als de politie het welletjes vindt - komen jullie huilen dat er mensen onder de indruk of zelfs getraumatiseerd zijn.

Ik kan u zeggen dat ik uit enige ervaring kan spreken, want voor de zaken waarvoor ik destijds op de barricaden stond, heb ik ook flink wat betoogd. Voor de Vlaamse zaak bijvoorbeeld, in Voeren, Komen en de Randgemeenten. Zeer vaak werden wij door de toenmalige rijkswacht gewoon uit elkaar gerammeld en gearresteerd, zónder dat zíj met ons wilden onderhandelen. Men pakte ons als beesten op, men gaf ons flink wat stampen en stak ons bijwijlen met twintig man in één grote tralie-cel.

En wie wat van zijn tak maakte, kreeg wat extra meppen van de matrak. Ik heb zelfs ooit geweten dat een Franstalige rijkswachter de vinger van een Vlaams Kamerlid bewust omwrong en brak. Ik wil maar zeggen: de politie is zaterdag nog heel beleefd geweest en het is dus jullie eigen schuld dat de straat werd ontruimd. Als ge de grote Jan wilt uithangen, dan moet ge ook tegen de weerbots kunnen.Voor mij moeten de ordediensten niet meer als in onze tijd optreden. Maar jullie moeten toch leren aanvaarden dat in een democratische rechtsstaat - jullie zijn toch democraten, neem ik aan? verwacht wordt dat er spelregels zijn en dat burgerlijke ongehoorzaamheid nu eenmaal leidt tot sancties. “We hebben besloten om doelbewust, maar op een zorgzame manier de wet te overtreden”, kwamen jullie nadien pruilend zeggen. Helaas, pindakaas, maar zo werkt het niet.

Ik ben benieuwd met welke acties jullie nog gaan afkomen, maar ik ben er - gelet op de achtergrond van sommige sturende agitprops - niet zeker van dat dat netjes gaat gebeuren.

Dat de politie dus maar in de buurt blijft.

4

Actueel

17 oktober 2019

Citaat van de week > Patrick Roijens (VSOA)

“Het loopt uit de hand en dan is de politie is de pispaal.”

Philippe Muyters (N-VA) was gedurende tien jaar Vlaams minister van Sport. Hij was vooral een technocraat, met een kabinet van technici met een zwakke Vlaamse reflex. In het recente N-VA-magazine staat als zijn grootste verdienste als minister van Sport: “Hij haalde het WK wielrennen naar Vlaanderen.” Dat is pijnlijk. Hij investeerde vooral veel geld in topsport, maar van een N-VA-minister mocht men toch vooral verwachten dat hij de decreten zou doen naleven.

Vakbondsman Patrick Roijens van de VSOA heeft eindelijk eens gezegd wat aan de rechterzijde al zo vaak werd aangevoeld. Naar aanleiding van het zogenaamde ‘politiegeweld’ tegen de klimaatbetogers werd het nu wel duidelijk dat er met twee maten en twee gewichten wordt gemeten al naargelang de strekking van de betogers. Roijens: “Het is een frustratie van de mensen op het terrein. Ze zien dat, wanneer bepaalde groeperingen betogen, de overheid de tolerantiegrens zeer hoog legt. Als andere organisaties komen betogen, ligt de grens laag.” “Als een rechtse organisatie zou aankondigen dat ze volgende week gaat betogen, mag je zeker zijn dat alle maatregelen genomen zullen worden om de neutrale zone hermetisch af te sluiten.

Nu werd toelating gegeven aan een groep die aankondigde dat ze zich niet aan de regels zou houden en zou binnendringen in de neutrale zone. Het loopt uit de hand en dan is de politie is de pispaal.” Links mag altijd alles en men doet al het mogelijke om niet op hun lange onverdraagzame tenen te trappen, want dan gaan ze schelden, verontwaardigd doen en schermen met mensenrechten en dat soort dingen. Rechts mag altijd de slagen incasseren, vaak op aangeven van bevooroordeelde en subjectieve linkse bestuurslui of progressieve zeloten met opgeheven vingertjes. Terecht wil de politievakbond een dringend gesprek met het Brusselse (linkse) stadsbestuur. Misschien moet er ook maar eens een parlementslid de minister van Binnenlandse Zaken daarover aanpakken. De bal ligt er. Wie trapt?

UIT DE WETSTRAAT Eentalig Nieuwkomer Kurt Ravyts (VB) stelde vorige week een vraag aan minister Marghem over de verlenging van de levensduur van de kerncentrales. Hij is van oordeel dat de betaalbaarheid, de duurzaamheid en de bevoorradingszekerheid van energie pas kunnen verzekerd worden via de voortzetting van een deel van de nucleaire productie, maar ook via investeringen in hernieuwbare energie om realistische klimaatdoelstellingen te bereiken. Marghem hield het bij de standpunten van de regering in lopende zaken. De minister hoopt dat een volgende regering de juiste keuzes zal maken. Waarmee eigenlijk niets werd gezegd.Wat opviel, was dat Marghem haar antwoord volledig in het Frans gaf en niet de minste moeite deed om zelfs maar beleefdheidshalve één zinnetje in het Nederlands te zeggen. Hoelang gaan de Vlamingen dit eigenlijk nog slikken? Tot in de eeuwigheid, zo lijkt het wel.

Tweetalig Sofie Merckx van de PVDA-PTB, dokter en dochter van…, ondervroeg in principe Maggie De Block over gesjoemel met borstkankermedicatie, de hoge kostprijs voor de spuit voor Pia en de marktvervalsing van oogmedicatie, maar kreeg een antwoord van Alexander De Croo omdat Maggie in het buitenland op zending is. Tot daar. Opmerkelijk was het feit dat zij haar vraag in het Nederlands stelde, maar na het antwoord van de minister haar repliek in het Frans bracht.We kunnen van die partij zeggen wat we willen, maar die heeft toch een speciale Belgische dynamiek; een werkelijk unitaire, weliswaar. We bedoelen dat men geen pogingen doet om de andere landstaal te spreken, maar dat men ze gewoonweg spreekt. Raoul Hedebouw gaat daar zelfs erg ver in door geregeld midden in zinnen over te schakelen naar de andere taal. Rare jongens en meisjes, die communistische Belgen…

Minder spreektijd De zitting vorige week was van korte duur. In iets minder dan twee uur was het afgelopen. Er waren geen stemmingen, enkel vragen. En dan kondigt Kamervoorzitter Dewael nog aan dat hij de spreektijd strenger in het oog gaat houden omdat tal van vragenstellers hun voorziene spreektijd van twee minuten ruim overschrijden.

Hij gaat daarover zelfs de Conferentie van Voorzitters polsen. Terug naar de chronometer van Bracke en het ‘afsnijden’ van de micro’s? Ook dat was karikaturaal.

Als het goed is… … zeggen we het ook. We hebben het

Vlaams (?) sportbeleid

hier al vaker gezegd dat veel vragen in de Kamercommissies gesteld worden om ze te stellen in functie van de statistieken van de parlementsleden. Met andere woorden, veel hebben die vragen meestal niet om het lijf. Ze dienen vaak om zijn gelijk te bevestigen of om een partijvriend die de vraag aanbracht tevreden te stellen. Gelukkig is het niet altijd zo. Zo ontspon zich woensdag in de commissie Volksgezondheid een vrij technische maar goed onderbouwde discussie naar aanleiding van een vraag over – hou u vast – “de behandeling van neovasculaire leeftijdsgebonden maculadegeneratie”. Alle vraagstellers deden dat met kennis van zaken, maar ook het antwoord van de minister blonk uit door dossierkennis.

Allemaal heel technisch en voor een leek nauwelijks te volgen, maar toch goed dat dergelijke inhoudelijke zaken ook aan bod kunnen komen.

Afgang In de commissie Binnenlandse Zaken moest Tim Vandenput (Open Vld), na een vraag aan minister De Crem over “het inzetten van de private veiligheidssector”, met zijn staart tussen de benen vertrekken… Hij begon met een betoog over de inzet van de privébewakingssector en hij wilde weten hoe de minister dat ziet, hoe de inschakeling ervan door bepaalde lokale politiezones gebeurt en hoe verdere samenwerking aangemoedigd wordt. De Crem - gevat als altijd - antwoordde doodleuk dat zijn antwoord korter zou zijn dan de vraag. Hij zei kurkdroog dat hij hierop al had geantwoord in februari jongstleden, en dat er sindsdien geen wijzigingen in de aanpak zijn gebeurd. Als klap op de vuurpijl gaf hij een kopie van het toen gegeven antwoord aan Vandenput. Die kon niet anders dan, verbouwereerd en afgaand als een gieter, het document aanpakken en zeggen dat hij dat antwoord ging bekijken.

De grijns van De Crem sprak boekdelen.

Misschien voortaan een en ander wat grondiger voorbereiden, Tim? Gewoon doen!

Een wereld van verschil Wie de moeite neemt om een debat in de Nederlandse Tweede Kamer – vergelijkbaar met ons federaal parlement – te volgen, zal meteen opmerken dat de meningsverschillen daar even groot kunnen zijn als bij ons, maar dat de stijl waarmee en de wijze waarop men elkaar te woord staat helemaal anders is: keurig, beleefd en hoffelijk. Men laat de ander uitspreken.

Bovendien is de spreekvaardigheid en de gevatheid van de meeste Kamerleden daar stukken beter dan bij ons. Echt de moeite om eens objectief de vergelijking te maken.

Sport is een volledige gemeenschapsbevoegdheid. Er bestaat dus geen Belgische sport, hooguit sport in België. Er werd echter niets ondernomen tegen de federale regering, die geen sportbevoegdheid heeft, maar aan voetbalmiljonairs asociale geldelijke voordelen toekent (slechts 33 procent belastinggeld of 60 miljoen euro belastingvoordeel, sociale bijdrage aan een minimumloon of 70 miljoen euro en een pensioenregeling waarop slechts 16 procent belasting wordt geheven), een duister vergoedingssysteem voor voetbalmakelaars toelaat en mensenhandel in de sport (kopen en verkopen van mensen) laat begaan.

Voor de start van de Tour in Brussel werd op de begroting van premier Michel 1,5 miljoen euro ingeschreven. De unitaire Lotto verdeelt nog jaarlijks miljoenen onder sportclubs en blijft hierdoor het sportbeleid van de Gemeenschappen doorkruisen. Er werd niets ondernomen om deze gelden naar de bevoegde minister van de Gemeenschappen (Cultuur, Jeugd en Sport) door te storten. In 2011 stelde Theo Francken terecht dat Lotto geen 750.000 euro kon geven aan Standard Luik voor een jeugdopleidingscentrum, maar het gebeurde wel.

Op het N-VA-congres in 2014, waar de regeringsdeelname werd goedgekeurd, antwoordde Ben Weyts op een vraag van een partijlid dat een splitsing van de Lotto met gewone wet kon en zou worden geregeld.

Minister van Financiën Van Overtveldt werd voogdijminister van Lotto, maar er gebeurde niets.

Splitsing van de sportbonden In het nieuwe regeerakkoord van de Vlaamse regering staat bij het sportbeleid (p. 179-184) veel bladvulling, maar weer niets over de essentie van onze sportstructuren, zoals de aanpassing van de voetbalbond en het BOIC aan het decreet van 2 maart 1977, dat de splitsing van de unitaire sportbonden eist voor erkenning en subsidiëring. Minister Sauwens nam deze splitsing in 2004 wel op in zijn sportbeleidsverklaring, maar kon zijn werk niet afmaken.

Minister Anciaux realiseerde een minisplitsing van de voetbalbond, maar het beleid bleef wel bij de unitaire structuur. Voetbal Vlaanderen (VV) kwam er voor de Vlaamse amateurclubs. De KBVB (de unitaire voetbalbond) liet dit toe omdat op die wijze veel Vlaams geld kwam voor de jeugdwerking van alle Vlaamse clubs.

Minister Muyters kon geen splitsing van het professioneel niet-erkende voetbal afdwingen, maar gaf wel aan clubs van de niet-erkende voetbalbond 10 miljoen euro voor infrastructuur. Hij gaf ook topsportmiddelen aan de niet-erkende voetbalbond voor de nationale jeugdploegen dames en heren tot en met de U19, en hij laat verder toe dat de Vlaamse leden van het Uitvoerend Comité van de KBVB niet worden aangeduid door het erkende VV, maar door de KBVB. Alsof de federale regering de Vlaamse gemeenschapssenatoren zou aanduiden. En nog steeds bepaalt het niet-erkende BOIC mee het Vlaamse topsportbeleid.

Unitair offensief De unitaristen hebben al jaren de sport ingezet in een offensief om met Belgische symbolen bij internationale sportcompetities aan belgicistische recuperatie te doen.

In die competities zijn nochtans tachtig procent van de atleten Vlamingen, die met Vlaams geld gesteund worden. Voor het vele Vlaamse topsportgeld (meer dan 25 miljoen euro) eiste Vlaanderen niet dat het internationaal herkenbaar is. Dat stond nog wel in de eerste sportbeleidsverklaring van Muyters, maar in zijn beleidsverklaring van 2017 was het verdwenen. Daarentegen pronkte de sportminister tijdens de topsportstage van het BOIC in Lanzarote met de tricolore BOIC-kledij.

Hij weigerde ook om Vlaamse vlaggen te laten hangen aan de aankomst van de gesubsidieerde Ronde van Vlaanderen. Dit onder het voorwendsel dat het niet mocht van de Internationale Wielerunie, waarbij hij vergat te kijken naar de slotrit van de Tour in Parijs, waar op de Champs Élysées honderden tricolores hangen. Veel N-VA-jongeren die met Vlaamse vlaggen langs het parcours van Vlaanderens mooiste stonden, waren echt kwaad.

Het regeerakkoord In het huidige regeerakkoord staat: “Wij stemmen ons topsportbeleid af met het BOIC.” Over een onafhankelijk Vlaams topsportbeleid: geen woord. Over het kenbaar en zichtbaar maken van Vlaanderen in de wereld: geen woord. Over de wil van de Vlaamse regering om Lotto te splitsen: geen woord. Over de splitsing van de KBVB en het BOIC: geen woord. Over de belangrijke rol van artsen en andere zorgverstrekkers bij sportpromotie: geen woord. Over een betere verloning van professionele jeugdtrainers: geen woord. Over een aanpak van de gokindustrie, die driemaal groter is dan de sportindustrie: geen woord. Over een aanpak van de maffiapraktijken van makelaars in het betaald voetbal: geen woord.

We gaan ervan uit dat dit ontgoochelend sportbeleid mee geschreven werd door de leden van het voorbije kabinet. Weyts is nu minister van Sport. Hij staat bekend als een Vlaams-nationalist, en dat hopen wij te lezen in zijn uitgebreid sportbeleidsplan.

Hiervoor moet hij zich omringen met deskundigen met een stevige Vlaamse reflex, die zich niet blindstaren op enkele Belgische topsportsuccessen, maar zich laten leiden door de zorg voor meer dan anderhalf miljoen Vlaamse sporters. Het is zijn taak om het BOIC en de KBVB te verplichten tot splitsing, op straffe van stopzetting van elke geldelijke en logistieke ondersteuning. Voor een confederalist moet dit vanzelfsprekend zijn.

Hopelijk heeft Ben Weyts, die vooral het veel beter onderbouwde onderwijsbeleid moet uitvoeren, nog de nodige tijd om met een goed sportbeleidsplan eindelijk een Vlaams sportbeleid te voeren. Daarvoor is geen canon nodig.

PENANTI

Actueel

17 oktober 2019

Openbare omroep niet knippen, maar billijker maken De Vlaamse Vereniging van Journalisten (VVJ) maakt zich zorgen over de toekomstplannen van de Vlaamse regering voor de VRT. Met name de roep om “respect voor pluralisme en neutraliteit” en de eis dat de VRT nog meer dan nu “de Vlaamse identiteit moet versterken” verontrust de VVJ-top.

aan bod komen bij de VRT en van de Ochtend tot de Avond hun eieren leggen in de pers, is geen enkel probleem. Dat men echter op een openbare omroep, betaald met de centen van alle Vlamingen, absoluut buitenmatig die politieke minderheid in Vlaanderen het mediaplatform laat vullen, is niet oké. Punt.

Of enkele halfslachtige passages uit het regeerakkoord “een stok achter de deur” zullen zijn om iets te veranderen, zoals Meremans zegt - “het regeerakkoord is in deze wel het Nieuw Testament: het moet worden uitgevoerd” - willen we nog wel eens zien.

“Onze berichtgeving is objectief, de door ons toegewezen schermtijd is dat ook… daar zijn we van overtuigd”, klinkt het “off the record” op de nieuwsdienst. De bevelhebbers binnen dat medium zijn zo verblind en verwaand dat ze de balk in het eigen oog niet zien. Zelfs het beetje verweer (“sommige ontevredenen zoals De Wever en Schauvliege willen niet komen”) klinkt erg hol.

Besparen

“De VRT hanteert de hoogste standaarden inzake diversiteit en onpartijdigheid”, vindt men daar, en de Vlaamse regering “ondermijnt de “onafhankelijke en kritische informatieopdracht” die toch elke professionele nieuwsredactie heeft. Zal men het daar aan de Reyerslaan dan nooit snappen dat dit nonsens is en dat hun klem op nieuws en duiding averechts werkt?

Wat houdt die Vlaamse identiteit in? In het regeerakkoord staan zestien vermeldingen over die wrevel die bij de Vlaamse regeringsonderhandelingen ter tafel lagen. Concreet ging het dan vooral over het gebruik van de Nederlandse standaardtaal, over een ruimer aanbod van programma’s van eigen “bodem” en over “aandacht voor ideologische diversiteit”.

De Vlaamse regering wil nog wel meer.

In de eerste plaats besparen. Maar ook de commerciële zenders en de schrijvende pers behoeden voor een VRT die te veel taken op zich neemt. Daarom willen Jambon en consorten nu minder lange teksten op de nieuwssite, minder uitgaven voor populaire schermgezichten en voor dure sportrechten.

Maar daar gaan we hier niet op in.

Laat het ons hebben over een VRT die dringend de fichebak van studiogasten moet uitbreiden en “een breed geschakeerd palet aan opinies” aan bod moet laten komen, met respect voor pluralisme en neutraliteit in alle programma’s. Is het deze keer menens? We willen het nog zien gebeuren, maar goed, Vlaanderen heeft nu een stok achter de deur: er komt een “gedegen interne en externe kwaliteitscontrole en rapportering”.

Zwakke reactie De Vlamingen weten onderhand wel dat ook in deze een regeerakkoord met veel mooie woorden niet meteen leidt tot resultaat en verandering. Marius Meremans (NVA) leek na die voorspelbare kritiek uit het progressieve kamp al meteen in zijn schulp te kruipen. “Er wordt nu plotseling gedaan alsof wij Noord-Korea-gewijs gaan bepalen wat wel en niet op tv en radio moet komen… maar dat is absoluut niet de bedoeling. We gaan echt niet met een apothekersschaaltje afwegen wie precies hoeveel schermof radiotijd krijgt.” De Morgen kon ook bij Open Vld en CD&V meteen noteren dat het allemaal “niet zo’n vaart” zal lopen. Karin Brouwers, de mediaspecialiste van CD&V, deed zo mogelijk nog onderdaniger. Ook in vorige parlementaire resoluties en beheersovereenkomsten stonden sommige punten uit het jongste regeerakkoord al vermeld en “we gaan niet over de schouder van de redacties meekijken. Uiteraard blijft de nieuwsdienst zijn onafhankelijkheid behouden”.

Zijn we nog maar eens “gesjareld”? Dat gebrek aan assertiviteit lijkt niet meteen op een knipperlicht, eerder op groen licht voor voortgezet gefoefel van de openbare omroep. Het instituut VRT passeert in zijn thematische keuzes en zijn politieke dui-

ding de rechtmatige belangen van pakweg de drie grootste Vlaamse partijen. Dat mag zo blijven?

Het lijkt erop dat men de tanker wil keren, maar dan wel met een bijzonder klein roer.

Jawel, Meremans wijst op de louter kritische berichtgeving over de Vlaamse canon, en stelt dat als het over migratie of over het hoofddoekendebat gaat, “te vaak” dezelfde stemmen aan bod komen. En Brouwers geeft het voorbeeld van de linkse kritiek die Joke Schauvliege deed opstappen.

Volgens “anonieme bronnen” in De Morgen zou de kritiek het felst op het Canvas-programma De afspraak slaan, waar vaak dezelfde figuren mogen aanschuiven.

Als understatement kan dat tellen.

“Met Het journaal of Terzake kunnen we leven”, is nog zo’n defensieve duiding. Die twee programma’s, maar ook De Zevende dag, Van Gils en gasten, Panorama, Karrewiet, de info- en duidingsprogramma’s op Radio 1, zijn voorbeelden van hoe het eigenlijk niet moet. Of hoe het niet zou mogen.

Eén simpele vraag zou voor onze straffe politici die het varkentje van de VRT willen wassen moeten volstaan: “Geachte, verontwaardigde dames en heren critici van welke vraag ook naar meer evenwicht in de berichtgeving, stellen jullie voor ons of met ons eens een lijstje op van de … centrumrechtse, rechtse en radicaal-rechtse praatgasten? Wij doen het omgekeerde”. Eens kijken wie de meeste inkt nodig heeft? …

Regulator We zijn benieuwd naar wat de “gedegen interne en externe kwaliteitscontrole” en de “bijbehorende rapportering” inhoudt.

We willen wel eens zien welke verandering we te goed hebben. Nu is die controle in handen van de Vlaamse Regulator voor de Media (VRM), een “onafhankelijk” orgaan dat moet toezien op de naleving van het mediadecreet en dat elk jaar nagaat of de VRT alle verplichtingen naleeft die in de beheersovereenkomst met de Vlaamse overheid staan. Maar de VRM baseert zich voor die controle uitsluitend op de rapporten die hij van de VRT krijgt. “Zo is het niet moeilijk om elk jaar een goed rapport voor te leggen”, klinkt het. Inderdaad. Als de VRM meer geld krijgt om zijn job goed te doen, of als die taak wordt toegewezen aan Audit Vlaanderen of het Rekenhof, is er een sprankel hoop.

Hol De linkse kritiek op enige bijsturing klinkt bjzonder hol. Een aantal duiders verstopt zich achter dooddoeners. Hoezo, bijsturen?

Journalisten moeten toch het beleid “tegen het licht” houden? Dat is een halve waarheid, waarop een vette halve leugen ligt. Ja, Martens, Leterme en Verhofstadt probeerden ook de media te bespelen, maar dat ‘extern’ probleem is van een heel andere orde. Het is in de keuken van de openbare omroep dat het te vaak stinkt.

Dat links-kritische journalisten, proffen, kenners, duiders, toelichters en oplichters

Wat ons betreft, hoeft de VRT niet te worden aangepakt met besparingen, afslankingen of commerciële dictaten om de boel daar in te dammen. Integendeel, Vlaanderen heeft nood aan een openbare omroep, in een landschap waar de commerce al genoeg om zich heen grijpt. De Reyerslaan moet niet ten grave worden gedragen.

Volgens de begrotingscijfers van de nieuwe Vlaamse regering gaat het om 250 banen en om een besparing van 2,4 miljoen euro per jaar tot 2024 (12 miljoen euro in

5

totaal). Volgens de VRT-directie gaat het om 44 miljoen (verlenging van de door de vorige regering besliste niet-indexering van de dotatie, en de verminderde compensatie van oplopende vergrijzingskosten). En dan zegt de VRT-directie nog niets over reclame-inkomsten die met het huidige beleid moeten worden teruggeschroefd. Zouden de Vlamingen het erg vinden dat de openbare omroep zelfs wat meer gaat kosten dan de 42 euro per jaar per Vlaming van vandaag? Als de Reyerslaan als overheidsinstelling een degelijk alternatief is voor de tierlantijnzenders en zich concentreert op kwalitatieve en objectieve cultuur- en informatieprogramma’s zou de meerderheid van de Vlamingen geen probleem hebben met een degelijke financiering. Vandaag is het helaas niet zo en lijkt dat besparen wel een eerste prioriteit.

Van een “openbare omroep” mag meer billijkheid worden verwacht. Of het nu gaat om het communautaire, over identiteit, over Trump of Johnson, over sociale ongelijkheid of over migratie of racisme, over MeToo of over het klimaat. Verkiezingen bewijzen dat de modale burger niet zo te vinden is voor overdreven progressief gekwaak. Integendeel. In informatie- en duidingsprogramma’s past meer dialoog. Vandaag overheerst de progressieve minderheid. Daar toch. Dat het electoraal “averechts” werkt, doet niet ter zake. De behoudsgezinde, conservatieve of rechtse burger hoeft niet te slikken dat hij permanent op de kast wordt gejaagd.

ANJA PIETERS

VLAAMS PARLEMENT Evenwicht Wat men er voorts ook van moge vinden, er kan niet worden gezegd dat de nieuwe Vlaamse regering een onopgemerkte start heeft gemaakt. Toch wel een beetje een breuk met de gewoonte van de vrij matte Septemberverklaringen, die dan in een zeurderige plenaire zitting aan een exegese werden onderworpen. Hoe dan ook heeft de regering wel haar belofte gehouden om binnen enkele dagen het huishoudboekje aan het Parlement voor te leggen. Waarop dan toch een debat kon losbarsten, ditmaal mét oppositie, zoals we hebben kunnen merken. Dat het een commissiedebat werd in plaats van een plenair, wat nu inderdaad zorgde voor een nogal volgepropte Antoon van Dyck-zaal, verwekte wat wrevel bij de oppositie, maar is verder niet van fundamenteel belang, te meer omdat het spul er zeker niet minder barok om is geworden.

Een kennelijk al wat meer aan de geplogendheden wennende minister-president Jambon leidde begrotingsminister Matthias Diependaele in, die de grote lijnen kwam toelichten. Het kernbegrip was ‘evenwicht’. Een Vlaamse begroting in evenwicht voor 2021, een evenwicht tussen ‘lusten en lasten’, evenwichtig investeren en bezuinigen en al deze evenwichtigheden vasthouden. Diependaele bezwoer dat de eventuele lastenverhogingen bijzonder beperkt bleven en overigens maximaal gecompenseerd werden. Een goed en verstandig beleidsplaatje dus. De uitspraak daarbij dat “we alleen iets minder méér zullen geven”, op zich niet eens zo absurd, zal hem - moeten we vrezen - de verdere legislatuur wel blijven achtervolgen.

Oppositie 1 Het echte werk kon beginnen. We laten de meerderheidsstemmen ditmaal buiten beschouwing omdat die hun eigen debatje al hadden kunnen voeren en omdat die uiteraard de eigen regering niet gingen afbranden en sparen onze ruimte voor de vijandige krachten. Chris Janssens (VB) mocht als eerste met het fileermes aan de slag. De begrotingsminister was de enige die blij was met zijn begroting en is bovendien een leugenachtige zakkenroller die iedereen “gezjost” heeft. Een eerder duidelijke boodschap. Het afschaffen van de woonbonus werd even, met nog wat andere dingetjes, tot pulp vermalen en het restrictievere nieuwkomersbeleid herleid tot wat onzin in de marge. Janssens’ voornaamste punt was de belofte om het de komende vijf jaar de regering en in het bijzonder de

N-VA zeer onprettig te maken. Volgende opposant was Björn Rzoska (Groen), die we altijd om zijn sérieux weten te waarderen. Jammer genoeg blijft hij een groene die dus zijn betoog opende met enig klimaatgezeur - en laat het nu net een positief puntje van deze regering zijn dat ze dat thema wat heeft kunnen wegmoffelen of tenminste met minder hysterie benadert. Rzoska vond het gecijfer van de regering enigszins “hardvochtig” en zag vooral veel “vestzak-broekzakoperaties” in met name onderwijs, waar met middelen wordt geschoven tussen de niveau’s. Nog maar nauwelijks was hij zijn verhaal aan het ontwikkelen of daar viel de bom, althans het bomalarmverhaal, wat meteen de feestelijkheden opschortte.

Oppositie 2 Enkele dagen later kon Rzoska de draad oppikken in dezelfde ad hoc-commissie. Hij had de indruk dat de broeksriem wel erg strak werd aangetrokken. Zo moet bij de bezuinigingen op het overheidsapparaat wel erg veel personeel worden geloosd. Hij zag ook niet helemaal duidelijk de realiteit onder sommige cijfers en merkte een vreemd dubbelbeleid met federale maatregelen op. Laten we vooralsnog VB en Groen de ernstige oppositie noemen. Een heel ander beeld gaven sp.a en PVDA. De socialisten zijn behoorlijk uitgeteld - wat we niet erg betreuren. Sloegen ze in de vorige legislatuur een bedroevend figuur, dan wordt nu klaarblijkelijk nieuw heil verwacht van het sprekende t-shirt Conner Rousseau. Die mat zich het toontje aan van een kleuternarratief. Vlotjes werd het gebrek aan visie van de regering gekoppeld aan mobiliteit (De Lijn, jazeker) en het daarmee verband houdende klimaat. We kijken niet uit naar het vervolg.

Ook de PVDA heeft in de persoon van Jos D’Haese een, zij het wat fanatiekere, melkbaard weten af te vaardigen. Die had het ook over De Lijn en het klimaat, maar poneerde vooral de interessante stelling dat deze regering het racistische zeventigpuntenplan van het Vlaams Blok aan het uitvoeren was. Wat een heerlijke herinneringen aan goed oud extreemlinks riep dat op, in welks wereldbeeld alles wat niet extreemlinks is meteen ook nazi-fascistisch is. Wel had hij wat pittige dingen over de energiefactuur te vertellen, maar daar hebben we de PVDA niet voor nodig. Zeker is dat met een uit zijn as herrezen VB en met een driekoppig links beest u de volgende jaren een wat minder saaie berichtgeving uit het Vlaamse halfrond tegemoet mag zien.

6

Dwars door Vlaanderen

17 oktober 2019

Boekvoorstelling

De Hel van Fresnes Op vrijdag 8 november stelt Jan Huijbrechts zijn nieuwe boek voor: “De Hel van Fresnes”. In dit boek gaat de auteur op zoek naar hoe het zover is kunnen komen, en op welke manier de Belgische legerleiding, regering en militaire magistratuur probeerden paal en perk te stellen aan deserties, insubordinatie en andere tuchtproblemen tijdens de Eerste Wereldoorlog.

De auteur onderzocht niet alleen hoe en waarom de Franse overheid gevangenissen ter beschikking stelde van het Belgische leger, hij gaat ook dieper in op allang vergeten eenheden als de tucht- en eerherstelcompagnieën. Hij analyseerde ook het onbegrip van de legerleiding en de

krijgsraden voor militairen die leden aan shell-shock en hoe de psychiatrische instellingen gebruikt of liever misbruikt werden om mannen opnieuw naar het front te sturen. De auteur toont niet alleen de vooringenomenheid en anti-Vlaamse instelling van de krijgsraden en auditeurs aan, hij doorprikt tegelijk ook enkele hardnekkige Vlaams-nationale mythes.

De auteur deed uitgebreid onderzoek in o.a. de militaire archieven in Frankrijk en België. Niet overal werd hij met open armen ontvangen om deze vergeten geschiedenis, o.a. over de houthakkers van de Orne, uit te spitten. Kortom, een boek dat een heel ander licht werpt op een paar van de donkerste bladzijden uit de Belgische militaire geschiedenis. Het boek telt 180 bladzijden en is geïllustreerd met foto’s waarvan een pak voor de eerste maal gepubliceerd worden.

Uitgeverij Polemos ontvangt u in de Leeszaal van het ADVN, Lange Leemstraat 26 te 2018 Antwerpen. Datum: vrijdag 8 november, om 20 uur. De toegang is gratis, maar in verband met de receptie wordt u verzocht in te schrijven via: info@polemos.be. U kunt het boek nu al bestellen via www.polemos.be (prijs 19 euro + verzendingskosten).

KARL VAN CAMP

Witboek Vlaamse Staatsvorming Verleden zaterdag werd het langverwachte ‘Witboek Vlaamse Staatsvorming’ van de Vlaamse Volksbeweging voorgesteld in het Vlaams Parlement. Nu was het de bedoeling daar een medewerker van ’t Pallieterke naartoe te sturen, voor een verslag, maar de man is er door familiale omstandigheden niet geraakt. Dat kan gebeuren, en de man in kwestie heb ik een weekje naar Guantanamo gestuurd. Maar daardoor heb ik geen verslag. Dus graag een weekje geduld. Volgende week brengen we een kritische recensie. Het boek telt 96 bladzijden en kan besteld worden via www. vvb.org of telefonisch 03 366 18 50. De prijs is 15 euro + 4 euro verzendingskosten.

KARL VAN CAMP

De Blauwe Lamprei

Een lamprei is geen groente. Het is het jong van een konijn. Zoals een veulen het jong is van een paard. Daar is niets ongewoons aan. Konijnen zijn zeer enthousiaste producenten van kleine lampreitjes. Het is wel uitzonderlijk dat een lamprei ergens met een parachute neerdaalt. In Gent is dat nochtans gebeurd.

Het grote Gentse opperkonijn Guy heeft zijn lampreitje Louis geparachuteerd als bestuurslid in de onderafdeling Open Vld Gent-Centrum. Daar hing al enig tijdje een vreemde geur. Men dacht oorspronkelijk aan een miniem gaslek, maar het bleek de geur van nepotisme te zijn. Een subtiele geur weliswaar. Parfumiers, wijnproevers of chef-koks gebruiken voor zo’n heel subtiele, nauwelijks merkbare geur- of smaaktoets soms de uitdrukking ‘un soupçon’. ‘Un soupçon de poivre’

bijvoorbeeld. Hier is het duidelijk ‘un soupçon de népotisme’.

Lamprei Louis heeft zich ook kandidaat gesteld voor het bestuur van Open Vld Gent.Voor de tegenstanders van de Brexit in Groot-Brittannië is dat natuurlijk een ramp. Als het tot de Britten doordringt dat er al een nieuwe Verhofstadt in de coulissen klaarstaat, zullen zélfs de meest dwaze en verblinde minnaars van Europa zich bij duizenden in de armen storten van de Brexit Party. Uit pure wanhoop.

Symboolstrijd

hebben. Maar ja, wat wil je, als in het halfrond van het Vlaams Parlement letterlijk over onze Vlaamse Leeuw gelopen wordt en Vlaamse ministers trouw blijven zweren aan de koning en de wetten van het Belgische volk… En een minister-president zelfs naar Laken moet om daar zijn trouw te gaan zweren bij een staatshoofd dat nooit een Vlaamse natie zal erkennen. Vlamingen blijven nog altijd gevangenen van zichzelf.Wij blijven dromen van de dag dat Vlaamse ministers trouw zullen zweren aan de Vlaamse natie en de wetten van het Vlaamse volk, zonder Belgische schoonmoeders.

De nieuwe Vlaamse regering kwam met het voorstel voor de pinnen om burgemeesters te laten kiezen om tijdens het vervullen van ambtsplichten hun tricolore of een geel-zwarte sjerp te dragen. Meteen beslissen dat dat in Vlaanderen principieel zwart-geel moet zijn, konden CD&V en Open Vld niet opbrengen.

Hun burgemeesters lieten alvast in groten getale weten dat zij de tricolore sjerp zullen blijven dragen… Dus werd het een compromis op zijn Belgisch. Als zoiets al niet mogelijk is, mag het eigenlijk niet verbazen dat al de rest ook halfslachtig is, en dat weinigen een ruggengraat

BRUSSEL

Vrijzinnige erfenis De PS oude stijl is niet meer. Geleidelijk drukte de allochtone stempel harder op de partij, in die mate dat de druk op het aloude principe van laïciteit steeds groter wordt. Het is een factor die de nakende Brusselse voorzittersverkiezing beïnvloedt.

Soms lijkt het of we maar niet van die Laurette Onkelinx verlost raken. In september 2017 kondigde ze haar vertrek uit de politiek aan, maar zie, nu blijkt ze aan de federale onderhandelingstafel aan te schuiven. Op Brussels niveau lijkt haar heengaan echter wel een feit te worden. Jaren geleden verhuisde ze naar Brussel, officieel althans. In werkelijkheid bleef ze altijd in het chique Waals-Brabantse Lasne wonen. Even dacht ze zich een plaats te bemachtigen bij de afdeling van Brussel-stad, maar toen de onwaarschijnlijkheid daarvan duidelijk werd, koos ze voor Ezelsgemeente Schaarbeek om zich te domiciliëren. Ze werd voorzitter van de Brusselse PS, maar gooide nooit hoge ogen in die functie. Dat ze zich geen kandidaat stelde om zichzelf op te volgen - dat vertrek uit de politiek, weet u wel -, levert alvast een stevige (interne) verkiezingsstrijd op.

Allochtone herkomst De PS veranderde fors de voorbije decennia, net als Brussel trouwens. Afgaand op de familienamen hebben vandaag zo’n 108 van de 166 PS-gemeenteraadsleden in Brussel een migratieachtergrond. Stuk voor stuk

blijken dit heuse magneten voor voorkeurstemmen te zijn. Bij de recente gewestverkiezingen waren de ‘allochtone’ kandidaten goed voor bijna drie vierde van alle uitgebrachte voorkeurstemmen. Ook de voorzittersverkiezing van de PS is op dat vlak veelzeggend. Twee kandidaten nemen het tegen mekaar op, luisterend naar de namen Ahmed Laaouej en Rachid Madrane, beiden met Marokkaanse roots. Beiden kozen twee secondanten, waardoor eigenlijk twee trio’s zich aan de Brusselse PS-leden aanbieden. Verschillende factoren spelen een rol. De individuele populariteit, van wie men steun geniet (Laaouej is bijvoorbeeld de kandidaat van de partijtop, Madrane staat dan weer dichter bij Onkelinx), enzovoort, enzoverder.

Velen hoopten dat de Brusselse burgemeester Philippe Close zich in de strijd zou gooien. Zijn populariteit is stijgende en, zo liet een militant zich in Le Soir ontvallen, “il est un vrai laïque”. Het woord is eruit. Naar verluidt gooide Close het op een akkoordje met Laaouej.

Hij zou zijn steun krijgen in ruil voor het vicevoorzitterschap van de partij, wat traditioneel de Brusselse voorzitter toekomt. Maar terug naar die vrijzinnigheid.

Religieuze symbolen Het is iets dat in het DNA van de partij zit. Zeker voor de oude garde is die militante vrijzinnigheid essentieel. Naarmate de partij echter sociologisch wijzigde, bleek dit toch allemaal niet meer zo evident te zijn. Meer dan eens duikt het spook van het communautarisme op.

Tussen die (vrijzinnige) burger en de staat blijken zich dan plots gemeenschappen af te tekenen met een eigen kijk op de dingen. Hoofddoeken, ritueel slachten, het bleken hete hangijzers te zijn. Religieuze symbolen aan het loket dragen, het was ondenkbaar bij de PS ‘old school’, maar voor een allochtoon stemmenreservoir is dit minder vanzelfsprekend. Zeker met de concurrentie van Ecolo op de linkerflank. Laaouej zou degene zijn die deze laïciteit het hoogst in het vaandel draagt, terwijl opponent Madrane - zelf vrijmetselaar - wat meer die etnische stem bespeelt.

Wie ook voorzitter wordt, de man staat voor een loodzware taak. Heel wat plooien moeten worden gladgestreken. Er is de soms moeizame relatie tussen ‘partij’ en ‘regering’ (een oud zeer, denk maar aan de spanningen tussen Moureaux en Picqué destijds). En wat als daar plots een discussie rond laïciteit ontstaat?

Men zou voor minder de beslissing van Philippe Close begrijpen.

KNIN.

Bankgreep De greep van Qatar op Deutsche Bank begon vijf jaar geleden, eerst nog op kleine schaal, om geen achterdocht te wekken. Maar nu komt alles in een stroomversnelling. In maart dit jaar stond Qatar al sterk genoeg om een fusie tussen Deutsche Bank en Commerzbank tegen te houden. Toen hadden de Qatari’s nochtans slechts 6 procent van de aandelen in handen.

Nu is dat al opgelopen tot 10 procent, maar hun reële invloed is duidelijk veel groter. Deutsche Bank zit in slechte papieren en Qatar zwemt in het geld. In augustus dit jaar werd Jürg Zeltner, een vertrouweling van de Qatarese koninklijke familie, bestuurder bij Deutsche Bank. Nee, ze kozen natuurlijk een collaborerende Duitser, geen Qatari. Een leeuw probeert zijn prooi ook niet te vroeg op te schrikken. In Duitse financiële kringen begint men zich - eindelijk! - zorgen te maken over deze sluipende staatsgreep. En we gebruiken die term alleen omdat het woord ‘bankgreep’ niet bestaat. Nog niet.

Onze naaste buren

17 oktober 2019

Eén land, twee systemen Neen, dit is geen Diplomatieke Valies over Hong Kong. Dit stuk gaat wel degelijk over een ander land met twee systemen, namelijk de monarchie Nederland en de republiek Amsterdam.

Klimaatcriminelen mogen blokkeren De klimaatcriminelen van Extinction Rebellion hebben inmiddels Brussel bereikt. Tien dagen geleden kregen ze de toestemming van de GroenLinkse burgemeester Halsema om op maandag in Amsterdam op het Museumplein te betogen.

Ze stapten echter naar de Stadhouderskade, die ze met negenhonderd boeven blokkeerden. De weg is één van de slagaders van de stad en als u zo gek bent naar Amsterdam-Centrum te rijden, is dit de invalsweg uit het zuiden. Gevolg: een verkeersinfarct en chaos in de hele stad.

Deze klimaatmisdadigers zijn geen Friezen die wat anti-Zwarte-Piet-activisten verhinderden geweld te gebruiken bij een feest met veel kinderen en die voor de rechter eindigden. Dus trad de Amsterdamse politie op met fluwelen handschoen. Vriendelijke verzoekjes en dan één voor één wegdragen en eventjes in verzekerde bewaring nemen. Na negentig neparrestaties “was er geen capaciteit meer”. Daarop droegen de wouten (Hollands woord voor agent) de dames en heren naar een bus die elders de stad inreed. Daar vroeg men hen vriendelijk uit te stappen, en nog een leuke dag verder. Vorige zaterdag was het opnieuw van dat. Deze keer op de Blauwbrug, die het Waterlooplein met het Rembrandtplein en de Utrechtse straat (met Concerto, de grootste cd-winkel van Nederland) verbindt. Uiteraard hebben sommige gemeenteraadsleden van de oppositie vragen gesteld

over het niet-optreden van Halsema, de politie en het Openbaar Ministerie. Louter voor de vorm, natuurlijk, want ze weten dat de Nederlandse wetgeving niet geldt in een stad die in handen is van GroenLinks, PvdA en D66.

Feestjes met belastinggeld voor ‘ongedocumenteerden’ U hebt hier al herhaaldelijk gelezen dat illegale asielleugenaars weigeren te vertrekken, hoewel zij uit veilige landen komen en de rechters hun bedrog afwimpelden. Amsterdam had natuurlijk een oplossing voor deze ‘ongedocumenteerden’ (het politiek correcte woord). Ze kregen minstens een bed-, bad- en broodregeling, voor zover ze niet als de zwarte schurken van “We are here” woningen kraakten en leegroofden. De rest van het land capituleerde weer eens voor de Amsterdamse chantage en richtte ook in Rotterdam, Eindhoven, Utrecht en Groningen “Landelijke Vreemdelingenvoorzieningen” op om de vele heren en weinige dames te huisvesten in afwachting van hun vertrek. Inmiddels zijn de cijfers bekend.

Van de 750 illegale oplichters zijn er tot nog toe …13 naar huis gevlogen. De rest profiteert verder en vertikt het te vertrekken, dient nog maar eens een nieuwe asielaanvraag in of zit in de nor wegens zware feiten.

750, dat valt nog mee, denkt u? Neen, want dat zijn de cijfers van de vier genoemde gemeenten behalve Amsterdam.

7

NEDERLAND Waarschijnlijk zijn er duizenden illegalen in de hoofdstad.

Meer dan in de rest van Nederland bij elkaar. Amsterdam weigert alle informatie over het aantal asielleugenaars dat in een LVV woont. Burgemeester en wethouders vinden ook dat de ‘ongedocumenteerden’ een leuk leven moeten leiden. Dit jaar alleen geeft de stad 5,3 miljoen euro uit voor hun comfort.

Tien procent is besteed aan juridisch advies. Hoe kan men de Nederlandse wetgeving omzeilen? Hoe kan men in beroep gaan tegen het vonnis dat hen uitwijst? De rest is voor het amusement. Cursussen vloggen (video-logboekjes maken) en vooral feestjes. Voilgend jaar komt er nog een centje bij en loopt de rekening op tot 7 miljoen euro.

Islamitische tradities normaliseren Deze column zou niet volledig zijn zonder een verhaal over de islamisering. Het kan niet langer dat hier af en toe nog een kerkklok luidt, terwijl de aanhangers van de al veertien eeuwen durende misdadige ideologie op hun honger blijven zitten. Zeker in Nieuw-West moet daar een mouw aangepast worden, want vijf keer per dag moet de oproep ‘dat er maar één god is’ lawaaierig door luidsprekers kunnen schallen.

Hoofdiman Elforkani heeft op hoge poten geëist dat de Blauwe Haattempel geluidoverlast mag veroorzaken, “niet om te provoceren, maar om te proberen de islamitische tradities te normaliseren”. De volgende stap kan dan de sharia-eis zijn dat zij die de oproep niet volgen gedood worden. Het stadbestuur moet nog eventjes nadenken. Wij niet, want wij weten al wat de beslissing zal zijn.

WILLEM DE PRATER

Schrik van de PVDA Het viel op tijdens de laatste gemeenteraad hoe stil de socialisten erbij zaten toen PVDA aan het woord was. Tijdens het debat over het miljoenenverlies van de NV Buffalo kwam Tom De Meester met de ene populistische beschuldiging na de andere. De leden van de meerderheid zaten er als van de hand Gods geslagen bij.

Dat veranderde pas toen Johan Deckmyn van het Vlaams Belang interpelleerde. Deckmyn bracht een felle aanklacht tegen de blijvende onveiligheid in de woontorens van Nieuw Gent, onderbouwd met sprekende foto’s van levensgevaarlijke toestanden, druggebruik enzovoort. Meteen vonden de leden van de meerderheid hun stem terug om luidruchtig commentaar te geven. Karin Temmerman (sp.a) sprong recht om Deckmyn de mantel uit te vegen. Of hij zich niet schaamde? Hij had naar Woningent moeten bellen en de onveilige toestanden melden in plaats van een show op te voeren in de gemeenteraad. De opluchting dat ze zich eens goed mocht laten gaan droop eraf.

Maar ze vergiste zich.

Haar boosheid maakte niet de minste indruk. De tijd dat een socialist wegkomt met schieten op de boodschapper als het gaat om het wanbeheer van Woningent, is definitief voorbij. Ze sprak ook de waarheid niet. Bij Woningent reageren ze niet op een melding. De beste manier om die maatschappij tot maatregelen te dwingen, is nog altijd om ze publiek aan te klagen.

Tegen het Vlaams Belang durfde ze wel uit te halen, maar tegen de PVDA niet. Als zij en haar socialistische partijgenoten uit het dal willen klimmen in Gent, dan zullen ze de moed moeten opbrengen om de communisten van antwoord te dienen. Anders zal extreemlinks hun kiezers blijven wegkapen.

Burgerparticipatie wordt burgerbedrog Het is nu zo goed als zeker dat de monumentale Sint-Annakerk een horecazaak en winkel wordt. Het Gents stadsbestuur en Delhaize hebben daarover in het geheim een akkoord gesloten. De actiegroep SOS Sint-Anna, die probeerde de plannen tegen te houden, werd cynisch aan het lijntje gehouden tot de deal rond was. Op de gemeenteraad van september hielden burgers van SOS Sint-Anna een pleidooi om het project stop te zetten en een andere, meer passende, invulling voor het kerkgebouw te zoeken. Ze hadden genoeg handtekeningen verzameld om spreekrecht af te dwingen en een voorstel voor te leggen. Het leek een toonbeeld van een modern burgerinitiatief.

De ‘burgerparticipatie van onderuit’ waar onze progressieve stadsbestuurders de mond van vol hebben.

De meerderheid vroeg de stemming uit te stellen tot oktober, zodat het burgervoorstel eerst grondig kon besproken worden in commissie. Het was huichelarij van de bovenste plank. De schepen kocht gewoon tijd om de laatste afspraken met Delhaize rond te krijgen. Op geen enkel moment was het stadsbestuur van plan ook maar op één vraag van de actievoerders in te gaan. Op de bewuste commissievergadering kwam Delhaize zijn plannen voor de kerk uit de doeken doen en kondigde de schepen de deal aan. De mensen van SOS Sint-Anna stonden er voor spek en bonen bij.

Keizer Filip moest nog eens laten horen dat hij de echte baas is op het stadhuis. Hij trapte nog eens na naar de burgers door te pronken met een paar aanpassingen aan de plannen (de bouw van een appartementsblok naast de kerk werd geschrapt, er komt een stukje openbaar park). Die zijn te danken aan hemzelf in hoogsteigen persoon, de actievoerders moes-

Waalse voogdij over Nethys-Publifin-octopus Waals minister-president Elio Di Rupo (PS) heeft dan toch beslist om op te treden tegen het Luikse privaat-publieke consortium Nethys-Publifin waar vriendjespolitiek en gesjoemel hoogtij vieren. Niet uit overtuiging, want de Henegouwer houdt zich ver van de Luikse PS. Wel omdat de hele saga zijn paars-groene Waalse regering dreigde te destabiliseren.

Geen wittebroodsweken voor de Waalse regering onder leiding van Elio Di Rupo. Vorige week zondag gaf hij inderhaast een persconferentie samen met Pierre-Yves Dermagne (PS), de Waalse minister van Binnenlandse Aangelegenheden en Lokale Besturen. Aanleiding: de beslissing van de Waalse regering om de verkoop van de onderdelen van het publiek-private consortium Nethys-Publifin (Publifin heet nu Enodia) stop te zetten. Nethys is een dochter van de oude intercommunale Publifin en heeft vertakkingen in de energiesector, televisie, kabel, internet, ICT en windenergie De vorige Waalse regering - met de liberale MR en de centristische cdH - besloot de intercommunale en de dochters te ontmantelen en te verkopen na de schandalen rond nep-bestuursvergaderingen die vet werden betaald. Maar de topman van Nethys, Stéphane Moreau, ooit PS-burgemeester van Ans en in de zaak-Publifin al in opspraak gekomen, zag in de opgelegde verkoop een kans om zich aanzienlijk te verrijken. Eén van de dochters van Nethys, kabelmaatschappij Voo, zou verkocht worden aan het Amerikaanse fonds Providence.

Moreau zou via een pak aandelen een leuk cadeau aan de transactie overhouden. Bovendien blijkt dat er geen sprake

was van concurrerende bedrijven die op het lucratieve Voo konden bieden. Onder andere Telenet werd in snelheid gepakt. Ook de andere dochterbedrijven Elicio (windenergie) en Win (ICT) zouden verkocht worden zonder verschillende bieders een echte kans te geven. Bovendien was Moreau zelf bestuurder bij de overnemende bedrijven. Vriendjespolitiek van het zuiverste soort, dus moest de Waalse regering optreden.

Witte ridder En dan vooral Pierre-Yves Dermagne, de rijzende ster binnen de PS. Zijn gezag als minister zou worden aangetast indien hij alles op zijn beloop liet gaan. Dermagne, een regionalist en republikein, geldt als de witte ridder. De hele raad van bestuur van Nethys en Publifin/Enodia moet van hem ontslag nemen. Ook Muriel Targnion, voorzitter van Publifin/Enodia en PS-burgemeester van Verviers. Zij is ook in Vlaanderen bekend omdat ze deelnam aan een protestactie tegen een lezing van Theo Francken in haar stad. Targnion verdedigde vorige week het management van Nethys en verklaarde dat de verkoop van de onderdelen volgens het boekje is verlopen. In

ten niet denken dat zij druk hadden uitgeoefend. Het gebouw wordt waarschijnlijk in erfpacht gegeven en niet verkocht. Ook dat is een ‘groene’ toets. Zijn tussenkomst was natuurlijk voor de eigen groene achterban bedoeld. Een achterban die ook niet zo tevreden is met de verkoop van stadseigendom aan een commercieel bedrijf. Het was meteen duidelijk dat hij de mensen van SOS Sint-Anna niet bij zijn kiezers telt.

Dit heeft het stadsbestuur slecht aangepakt. Burgerparticipatie, luisteren naar burgers, inspraak… blijken alleen maar ernstig genomen te worden als mensen zeggen wat onze politici willen horen. Het stadsbestuur moet beslissingen nemen, daarvoor zijn ze verkozen. Als ze moed hadden, dan hadden ze meteen het voorstel van de burgers van SOS Sint-Anna weggestemd en uitgelegd waarom, in plaats van hen te behandelen als kleine kinderen. Burgers de indruk geven dat ze iets te zeggen hebben, maar dat niet menen, is burgers bedriegen.

MATHILDIS

WALLONIE Namen konden ze er niet mee lachen. Targnion mag beschikken. Het optreden van minister Dermagne steekt schril af tegenover de manier waarop een Elio Di Rupo in het verleden met het Nethys-Publifin-gesjoemel omging. De PS-voorzitter durfde als Henegouwer de Luikenaars niet te schofferen en liet de publiek-private octopus onaangeroerd. Binnen de PS staan de afdelingen op hun autonomie en de Luikse socialisten zijn zeer gevoelig voor inmenging door hun Brusselse en Henegouwse kameraden.

Kruitvat De boel bleef maar verrotten en in 2017 viel de Waalse regering over het dossier. De cdH ruilde de PS in voor de MR. De tijden zijn echter veranderd. Bij de PS beseffen ze dat de paars-groene Waalse regering dreigt te wankelen indien niet wordt opgetreden tegen de Luikse onfrisse praktijken. Meer bepaald de groenen van Ecolo willen een sterk signaal geven.

Zij zijn niet nodig voor een Waalse meerderheid en kunnen de regering in Namen probleemloos verlaten. Maar dat zou een pijnlijke nederlaag zijn voor Elio Di Rupo. Hij beschouwt de vorming van zijn regering als zijn beste politieke prestatie ooit: zowel de verguisde liberalen als de groenen aan boord krijgen. Een PS-MR-regering zou door de linkse achterban van de PS nooit worden aanvaard. De Waalse regering gaf de voorbije dagen in elk geval een duidelijk signaal, maar daarmee is de lont voor de PS nog niet uit het kruitvat. Bij de Luikse PS, waar Frédéric Daerden - zoon van wijlen Michel - nu de grote meneer is, zijn ze zo’n bemoeienis uit Namen niet gewoon. Wanneer Paul Magnette straks de nieuwe PS-voorzitter wordt, zal zijn eerste opdracht erin bestaan de vertroebelde relaties tussen de Luikse socialisten en de andere toppers in Brussel en Henegouwen te herstellen.

PICARD

8

Actueel

17 oktober 2019

DIPLOMATIEKE VALIES

Nieuwe fase in Syrisch conflict Amerika weg, Turkije erin. Zo zorgt de militaire operatie in het Noorden van Syrië voor een geheel nieuwe wending van het conflict. De Koerden worden in het oog van de storm geplaatst, waardoor zich noodgedwongen een nieuwe alliantie met Syrië en Rusland vormt. Plots valt een gevaarlijke escalatie niet meer uit te sluiten. En zeggen dat het allemaal met dat ene telefoontje ontspoorde...

Koerdische strijders in Raqqa die samen met SDF vechten tegen IS, maart 2019 Het was een telefoongesprek dat olie op de golven moest gooien, maar net het omgekeerde teweeg bracht. De Turkse leider Erdogan had in diplomatieke kringen de boodschap gelanceerd “zeer misnoegd” te zijn over de manier waarop hij door zijn Amerikaanse collega Trump in de schoot van de recente VN-top in New York genegeerd was. Hij wou in de marge van de top een ontmoeting ‘onder vier ogen’, zoals Trump er in totaal zestien had, maar beet in het zand. En dus werd dit telefoontje ingepland om de plooien glad te strijken. Naar verluidt ging de Turk er hard tegenaan. Een aangeboden bezoek aan het Witte Huis volstond niet om hem te bedaren. Hij wou en zou een veiligheidszone in het noorden van Irak hebben, ook al liet Trump aanvankelijk verstaan enkel met wat kleine ‘prikacties’ te kunnen instemmen. Uiteindelijk zette hij het licht op groen voor Erdogan. Dat was volgens zijn onmiddellijke entourage een eenzijdige beslissing die afweek van het uitgewerkte scenario van het gesprek. Wat inmiddels gebeurde, is gekend. Volgens diezelfde interne bronnen is Trump er inmiddels van overtuigd dat hij deze kwestie “onhandig heeft aangepakt”, maar de geest is inmiddels wel uit de fles.

Vluchtelingen verdrijven Als vandaag Turkse troepen de Syrische grens overgetrokken zijn, heeft dat alles te maken met Erdogans binnenlandse politieke agenda. Toen het jaren geleden in Syrië ontspoorde, stond hij aan de top van zijn politieke macht. Hij waande zich voldoende sterk om zich tegen het regime van Assad te keren, traditioneel eerder een bondgenoot. Inmiddels wankelt zijn politieke sokkel echter. Eerder verloor hij zijn absolute meerder-

Turkse soldaten

heid, recenter kreeg hij bij lokale verkiezingen een stevige mokerslag te verwerken en dus dringt politieke actie zich op.

Wanneer hij in het verleden een wel erg dubbelzinnige houding aannam ten aanzien van IS, was dit een manier om zijn religieuze geloofsbrieven op te smukken. Dat hij zich scherper is gaan opstellen ten aanzien van de Koerden had dan weer met een nieuwe coalitiepartner te maken. En de voorbije jaren nam dat ander (binnenlands) politiek probleem steeds grotere proporties aan: de miljoenen Syrische vluchtelingen op Turks grondgebied. Het grote plan achter die zogenaamde veiligheidszone is een groot deel van hen hier onder te brengen. Onmiddellijk wordt ook de Koerden duidelijk gemaakt dat ze hun grote staatkundige dromen maar beter kunnen opbergen. Die droom was hen in 1920 met het Verdrag van Sèvres al beloofd, maar de Turken wisten de uitvoering te verhinderen door kort daarop in het Verdrag van Lausanne de grenzen van de nieuwe Turkse Republiek te laten vastleggen. Vandaag trekt Ankara dit akkoord zelf eenzijdig en met militaire middelen weer open.

Europese hypocrisie Terecht viel het woord ‘verraad’ meer dan eens, niet in het minst bij Amerikaanse militairen, die met spijt in het hart hun bondgenoot van jaren in de steek moeten laten. Ook in Europa hoort men dit, alleen zou wat terughoudendheid niet misstaan. “Het is allemaal geen fraai zicht”, lezen we terecht in Elsevier. “Europa is boos omdat Donald Trump de Koerden laat stikken, maar liet de Amerikaanse bondgenoot jarenlang een rotklus opknappen omdat het daar zelf de vingers niet aan wilde verbranden.

Straks moet Europa daar nog de prijs voor betalen.” Einde citaat.

Maar laten we wat dieper graven. Het fundamentele probleem van de VS is dat het in Syrië slechts een korte termijnstrategie had, helemaal anders dan de andere protagonisten. Trumps voorganger Obama trok een rode lijn, Assad trok er zich niets van aan, waarna niets gebeurde. Gealarmeerd door de opmars van IS begon diezelfde Obama net Koerdische eenheden te bewapenen. Troepen die NAVO-bondgenoot Turkije steevast als terroristen bestempelt en beschouwt. De meeste experts zijn het erover eens dat op dat ogenblik geen goede oplossing voorhanden was. Eerder een keuze voor het minste kwaad. IS vernietigen was dé prioriteit van het moment, maar ondertussen werd een ander probleem gevoed.

Russische hefboom Er is nu een verschuiving gekomen in het conflict. De Koerden worden in de armen van Assad en Rusland gedreven en dat is een boeiend gegeven. Assads troepen zetten zich in beweging.

Wat als het tot een clash komt?

Feit is dat Rusland een grotere rol zal gaan spelen. Voor hen is het Amerikaans vertrek alvast een meevaller. Meer dan eens hebben ze hun aanwezigheid als ‘illegaal’ bestempeld, in tegenstelling tot de eigen aanwezigheid, die er ‘op uitnodiging’ van Assad kwam. Dat een aangekondigd vertrek zonder gevolg bleef, werd meer dan eens door Moskou gehekeld. Vlak voordat de VS-troepen daadwerkelijk plaats ruimden, sprak Russisch buitenlandminister Lavrov zijn scepsis over de geloofwaardigheid van de verklaring nog uit. Maar zie, deze keer gebeurde het dus wel.

Het plaatst de Russen alvast in een interessante positie. Door de vrijgekomen ruimte vergroot hun hefboom in de regio. Ook al steunden ze twee verschillende kampen, er bestaat een zekere verstandhouding tussen Poetin en Erdogan. Het is geweten dat ze elkaar wekelijks spreken. Deze persoonlijk relatie kan helpen als Rusland, zoals aangekondigd, de rol van bemiddelaar opneemt.

Of is een confrontatie dan toch onafwendbaar? Het zou alleszins nauwer aansluiten bij de historisch moeilijke banden tussen de twee landen, niet in het minst een gevolg van de Russische geopolitieke drang naar warme zeeën.

MICHAËL VANDAMME

Buitenlands spervuur Dénislamisme We kunnen slechts zelden iets positiefs citeren uit West-Europese kranten. In bijna alle landen zijn de media in handen van dezelfde politiek correcte elites, die hun eigen vaderland en hun eigen beschaving verraden. Le Figaro is echter een uitzondering op die regel. Die krant blijft zijn onafhankelijkheid, zijn kritische zin en zijn gezond verstand bewaren. Het is één van de weinige publicaties die nog een forum bieden aan Eric Zemmour, ook na de recente haatcampagne waarvan hij het slachtoffer werd (zie vorige week in ’t Pallieterke). Ook Alexis Brézet van Le Figaro zwemt soms dapper tegen de stroom in. Hij is de bedenker van het woord ‘dénislamisme’ een samentrekking van de Franse woorden voor ‘dénier’, ontkennen dus, en ‘islamisme’, wat wij ‘radicale islam’ noemen. In een commentaar op de jihadaanslag van de bekeerling Mickaël Harpon in een commandocentrum van de Franse politiediensten, waar hij vier collega’s afmaakte met een mes, schreef Brézet: “Hoe is dit mogelijk? Hoe kon een islamistische terrorist binnen het staatsapparaat zijn ware aard zo lang verborgen houden, en een bloedbad aanrichten in het hart van een politiestructuur, die juist bedoeld is om islamistische praktijken te bestrijden? Dénislamisme is een bedreiging voor Frankrijk. Het verduistert onze waarneming van het gevaar en ontwapent ons psychologisch. Op het moment dat er maximaal gemobiliseerd zou moeten worden, verlamt het de strijd tegen de islamitische infiltratie in onze democratieën. Dénislamisme doodt. We zullen de oorlog tegen de radicale islam nooit winnen als we met gesloten ogen blijven rondlopen.”

Welke richtlijnen?

Hoe diep het ‘dénislamisme’ in Frankrijk geworteld is, blijkt uit de behandeling van de journalist Clément Weill-Raynal. Na de moord op de vier agenten was hij een van de eerste verslaggevers die voor France 2, France 3 en Franceinfo ter plaatse waren bij de huiszoeking in de woning van de dader.

Daar vernam hij dat de moordende politieman zich tot de islam had bekeerd, iets wat men tot dan toe had verzwegen. Weill-Raynal vermeldde dat ook in zijn verslagje, dat rechtstreeks werd uitgezonden. Hij voegde eraan toe dat het volgens hem wel degelijk om een aanslag ging en dat de ‘hypothese’ van een islamitische terreurdaad steeds waarschijnlijker werd. Een dag later bleek dat hij volkomen gelijk had. De ‘hypothese’ was intussen een vaststaand feit. Maar voor Weill-Raynal kreeg de zaak een kafkaïaans staartje. Hij werd op het matje geroepen omdat hij “de richtlijnen niet had gerespecteerd” en hij werd door zijn oversten geïntimideerd en onder druk gezet. Men kan daaruit maar één besluit trekken: zij hadden het islamitische aspect van deze zaak willen doodzwijgen en Weill-Raynal had dat verhinderd door de waarheid in de ether te gooien voor de doofpot gesloten kon worden. De moorden zelf konden natuurlijk niet meer weggemoffeld worden, maar het feit dat de dader een bekeerling was misschien nog wel. De truc van de ‘psychische problemen’ had misschien nog eens kunnen werken. Wij zouden die richtlijnen wel eens willen lezen…

Nog is Polen niet verloren…

Voor de Europese verkiezingen eerder dit jaar had het linksliberale Burgerplatfom in Polen de handen in elkaar geslagen met

een aantal kleinere partijen - overigens van zeer diverse pluimage - in de strijd tegen de huidige rechtse, conservatieve, anti-islamitische Poolse regeringspartij Recht en Rechtvaardigheid. Het mocht niet baten. De nationalisten wonnen, wat na vier jaar regeren niet vanzelfsprekend was. Op vele regeringspartijen komt dan wel een beetje sleet… En nu behaalde Recht en Rechtvaardigheid (PiS) weer een overwinning. Met 45 procent van de stemmen versterkte ze zelfs haar absolute meerderheid in het parlement.

Het gefrustreerde knarsetanden van de linksen en de eurofielen in de kranten klinkt nog luider dan anders. Slechts één schaduwkantje: rechtse optimisten hadden gehoopt op 60 procent van de stemmen, zodat ze alle veto’s van de president zouden kunnen negeren, maar dat was duidelijk te hoog gegrepen. Deze verkiezingsoverwinning is goed nieuws voor Polen zelf, voor de Visegradlanden en in ruimere zin voor de nationalisten in heel Europa. Maar het is heel slecht nieuws voor de eurocraat Donald Tusk, ook een Pool, maar dan eentje die meer in de EU gelooft dan in zijn eigen vaderland. Het soort politici dat het grootste deel van onze parlementen bevolkt. Tusk is momenteel voorzitter van de Europese Raad, een functie die men met een tikje grootheidswaan soms ‘Europees president’ noemt. Zijn mandaat eindigt in december dit jaar.

Omdat er in 2020 presidentsverkiezingen zijn in Polen, had hij gehoopt op een nederlaag, of minstens een verzwakking van Recht en Rechtvaardigheid, zodat hij zelf een gooi zou kunnen doen naar het presidentschap. Dit keer van een echt land dus. Maar na deze verkiezingen zijn Tusks vooruitzichten plots veel somberder geworden…

Tien An Men-toespraak De Chinese president Xi Jinping bracht een staatsbezoek aan het Himalayastaatje Nepal, dat ingeklemd ligt tussen India en het door de Chinezen bezette Tibet.

In een gesprek met de Nepalese premier Sarma Oli richtte hij zich over de hoofden van de aanwezigen heen ook tot de inwoners van Hong Kong: “Iedere poging om gelijk welk stukje van China af te splitsen, zal eindigen met verpletterde lichamen en verbrijzelde botten.” Ah! Zo kennen we die communistische moordenaars weer! Zo zijn zij als ze aan de macht zijn en hun totalitaire bedoelingen niet meer moeten camoufleren achter zoetsappige praatjes over gelijkheid, vrede en landhervormingen. Het was een echte Tienanmen-toespraak.

Geen gepalaver met de oppositie of met separatisten! Geen traangas, geen gummikogels, geen matrakken. Tanks erover! Bajonet in de buik! Verbrijzelde botten! En natuurlijk, ook helemaal in de paranoïde communistische traditie van buitenlandse complotten en spionnen, moest er ook een sneer bij naar de buitenlanders, die achter al die protesten zouden zitten.

Dat Chinezen ook uit zichzelf meer vrijheid zouden willen, dat komt in hun botte marxistische hoofden niet eens op. En zelfs als ze dat wel zouden beseffen… In het Chinese jargon noemt men buitenlanders zonder onderscheid des persoons allemaal “buitenlandse duivels”.

In een land met zo’n mentaliteit kunnen politici natuurlijk altijd scoren door beroep te doen op de alomtegenwoordige achterdocht en minachting tegenover het buitenland. Of nauwkeuriger gezegd: tegen iedereen die geen echte Han-Chinees is.

Het nabije buitenland

17 oktober 2019

GOULARD EN DE VERNEDERING VOOR PRESIDENT MACRON Sylvie Goulard, de Franse kandidaat-Eurocommissaris, werd gebuisd bij haar hoorzittingen voor het Europees Parlement. President Emmanuel Macron gedraagt zich als een slechte verliezer. Hij krijgt echter een koekje van eigen deeg, nadat hijzelf koos voor de achterkamerpolitiek bij de aanduiding van de Europese topfuncties deze zomer.

“Die kandidatuur haalt het nooit. Het Europees Parlement is de Franse Assemblée niet.” De entourage van Emmanuel Macron had hem nochtans gewaarschuwd, toen de president zijn ex-minister van Defensie Sylvie Goulard voordroeg als één van de kandidaten voor de post van Europees Commissaris.

Op Goulards cv stonden een paar passages die fel in haar nadeel spelen. Om te beginnen moest ze als Frans minister van Defensie aftreden wegens geruchten over nepbanen voor medewerkers. En dan was er het verhaal dat de politica van de centrum-liberale MoDem vet betaald werd door een Amerikaanse denktank.

Macron was er gerust op, want Goulard was op Defensie de collega van commissievoorzitter Ursula von der Leyen. Blijkbaar had de bewoner van het Élysée niet door dat de echte beslissing over de Eurocommissarissen aan het Europees Parlement toekomt. Macron was zegezeker en liet aan zijn adviseurs weten dolgelukkig te zijn dat Goulard op weg was naar een topfunctie in de Europese Commissie: Interne Markt, Defensie en Industriebeleid. Meteen zou het Élysée, als behartiger van de belangen van de Franse defensiebedrijven, een rechtstreekse lijn hebben naar de Europese Commissie in Brussel.

Amper 29 stemmen op 82 Het viel dus dik tegen. Goulard werd gebuisd met 29 stem-

men voor en 82 tegen. Een vernedering. Voor haar en voor de president, die zichzelf als de nieuwe Mister Europe ziet. Macron liet weten dat hij de fout legt bij Ursula von der Leyen, en het Europees Parlement. Blijkbaar is het Franse staatshoofd een slechte verliezer en selectief in de verdediging van de democratie. Wat hier gebeurd is, is een Europees Parlement dat een middelvinger opsteekt naar de achterkamerpolitiek van Macron. Even terug naar vorig zomer. De Franse president had de verdeling van de Europese topfuncties, zoals Eurocommissaris, gouverneur van de Europese Centrale Bank en voorzitter van de Europese Raad, in een onderonsje met een aantal Europese staatshoofden en regeringsleiders geregeld. Hij slaagde erin een aantal kandidaten die persona non grata waren opzij te schuiven. Zoals de gedoodverfde commissievoorzitter Manfred Weber. Om de Oost-Europeanen te paaien, werd de Nederlandse socialist Frans Timmermans geofferd. Het gevolg was een woedende christendemocratische en sociaaldemocratische fractie in het Europees Parlement.

Zij zonnen op wraak. Sylvie Goulard, die zich tijdens de hoorzittingen arrogant gedroeg, moest het slachtoffer worden.

Komt daar nog bij dat de liberalen - met de partij van Macron, La République en Marche, voorop - zich arrogant hadden gedragen tijdens de hoorzittingen van andere niet-liberale kandidaat-commissarissen.

Niet de eerste nederlaag Nu mag Macron met het Fransgezinde trio von der Leyen Charles Michel (voorzitter Europese Raad) - Christine Lagarde (ECB) niet klagen, maar hij leed met de gebuisde Goulard niet de eerste nederlaag op Europees niveau. Pijnlijk voor de president van een land dat via de Europese instellingen boven het

EEN NIEUW DIEPTEPUNT Er was een tijd dat Britse politici bekend stonden voor hun welbespraaktheid, hooggestemd en elegant gedrag.

Het begrip ‘posh’, vat al die eigenschappen samen. De tijd van het ‘posh English’ ligt achter ons.Wat u hieronder leest, is een vertaling van fragmenten uit een debat tussen Britse Europarlementsleden, vorige week in Brussel.

Oordeelt u vooral zelf.

Minder dan twee weken resten er nog, vooraleer het Verenigd Koninkrijk de Europese Unie verlaat. Voor de zoveelste keer. Een tijdelijke verlenging van het lidmaatschap kan in principe nog altijd aangevraagd worden. De jongste dagen is achter de schermen opnieuw vooruitgang geboekt, zo valt te horen. Groot-Brittannië en de EU zouden weer wat dichter tot elkaar gekomen zijn. Intussen rollen de Britse politici vechtend over straat. Iedereen maakt ruzie met iedereen. Niet alleen in het Lagerhuis te Westminster, maar ook in het Europees Parlement in Brussel, vliegen de verwijten over en weer. De rest van de Europese vertegenwoordigers zit erbij en kijkt ernaar.

Immoreel! Schaamte!

Belinda de Lucy, verkozene voor de eurosceptische Brexit Party, steekt van wal: “Laat ik heel duidelijk zijn, meneer Sassoli (president-voorzitter van het Europees Parlement, nvdr): U heeft geen enkel recht om gesprekken te onderhouden met de voorzitter van het Brits Parlement. U bemoeit zich met onze interne aangelegenheden. U doet al het mogelijke om Brexit tegen te houden, op alle beleidsniveaus. Het is immoreel! U moest zich schamen!”

Vervolgens komt oudgediende Richard Corbett (Europees Parlementslid voor het socialistische Labour) aan het woord.

Hij maakt duidelijk dat het anti-Brexit-kamp meer dan ooit

onderling verdeeld is: “Een manier om Boris Johnson (Britse Prime Minister, nvdr) te stoppen, is een vertrouwensstemming uit te lokken in het Brits Parlement en Jeremy Corbyn (Labour-partijleider, nvdr) in Downing Street te plaatsen.

Maar het zijn de Liberal Democrats die hiertegen gekant zijn. De LibDems zeggen dat ze alles willen doen om Brexit te stoppen, maar zij weigeren dit.”

Racist! Charlatan!

Hoe zit het met de groenen? Die zijn evenmin voorstanders van een uittreding uit de EU. De voormalige Somalische vluchteling Magid Magid (sic), tot voor kort burgemeester van Sheffield en nu Europees Parlementslid namens Greens, bleek wat last te ondervinden van het syndroom van Gilles de La Tourette: “Vrienden, salam aleikum (sic), zoals we weten is Boris Johnson een leugenaar, een charlatan, een racist, een nationale schande, een vijand van de democratie, een egoïstische saboteur (...) en zoals iemand in zijn kiesdistrict zei, ook een vieze stalker!”

Walgelijke travestie!

Ook Claire Fox, een voormalige communiste die nu verkozen is bij de Brexit Party van Nigel Farage, mocht even stoom aflaten. Dit deed zij richting een verkozene van de liberaal-democraten. Fox vroeg waarom de liberalen tegen een nieuwe nationale stembusslag gekant zijn: “Jullie van de LibDems zijn geen liberalen noch democraten. (...) Ik ben beschaamd dat u een Brits Europarlementslid bent. Bent u zelf niet beschaamd?”, aldus Fox. Waarop de liberale politica in kwestie als volgt reageerde: “Ik ben inderdaad erg beschaamd als ik zie wat Leave.eu (een eurosceptische drukkingsgroep, nvdr) zoal naar buiten brengt (...) het Verenigd Koninkrijk laten vertrekken uit de EU, terwijl een nationale

Drie bondgenoten Wie in Duitsland ongestraft de goorste en primitiefste soort Jodenhaat wil spuien, kan daarbij twee volkomen legale wegen volgen. Ofwel kan hij zich tot de islam bekeren. Dan beschikt hij over een enorm arsenaal aan Korancitaten en Hadiths, die zelfs nog “straffer” zijn dan het ergste wat in Mein Kampf te lezen is. Maar dat valt dan onder de godsdienstvrijheid. Als zo’n bekering een brug te ver is - vooral de besnijdenis ligt meestal nogal moeilijk - dan kan een antisemitische Duitser zich nog altijd aansluiten bij één van de tientallen pro-Palestijnse actie-

SALAN

ENGELAND kiescampagne georganiseerd zou worden, zonder een tijdelijke verlenging van het EU-lidmaatschap, zou een walgelijke vorm van travestie zijn voor de democratie!”

Liegende snob!

Een andere Europese verkozene van de LibDems richtte zich tot Nigel Farage en zijn aanhang: “Ja, het Verenigd Koninkrijk stemde voor EU-uittreding, maar het land wist niet waar het voor stemde en mensen waren misleid. Ik vraag me af waarom Nigel Farage (tijdens de campagne, nvdr) voor een bus, met daarop antimigratieslogans, postvatte, terwijl migratie niets met Brexit te maken heeft. Waarom heeft u verdraaide statistieken en valse waarheden verkondigd?”, wilde Judith Bunting (LibDems) weten.

Het antwoord van Nigel Farage liet niet lang op zich wachten: “Jij bevoogdende, liegende snob! Hoe durf jij, hoe durf jij te zeggen dat mensen niet wisten waarvoor ze stemden. Ze wisten heel goed waar ze voor stemden. Ze stemden tegen types als jij die al vijftig jaar tegen het volk liegen (...) jullie plegen verraad aan het grootste democratische project uit de geschiedenis van onze natie!”

... alles laten bezinken Voor Mairead McGuinness, het Europees Parlementslid dat op bovengenoemd ogenblik de vergadering voorzat, was de maat vol: “Laat dit allemaal maar even bezinken, laat dit bezinken.” Ja, misschien moet iedereen eens wat bedaren. Ja, misschien moeten al die Britten hun discussies zonder niveau eens in eigen land gaan voortzetten. Het is na meer dan drie jaar welletjes geweest. Om Urbanus te citeren: “Ge moogt naar huis gaan. Vaarwel, goodbye. Ga maar naar huis.”

LVS

Bei uns in Deutschland

groepen. Als je je Jodenhaat camoufleert achter de strijd voor de “Palestijnse zaak”, kom je al een heel eind. Je kunt er zelfs subsidies voor krijgen. Je moet iets voorzichtiger zijn dan de moslims, maar je kunt toch behoorlijk je gang gaan. Je kunt alle terreurdaden tegen Joden in Israël en elders goedpraten, zelfs als de slachtoffers kinderen zijn. Je kunt het mes in de wonde draaien door te verkondigen dat die moorden en aanslagen allemaal de schuld zijn van het beleid van de Israëlische regering, en je kunt zelfs beweren de Israëli’s de nieuwe nazi’s zijn. En de Joden in de diaspora ook, want meestal steunen die Israël. Als je vijftien jaar geleden aan Duitse scholieren vroeg, wie premier Sharon was, dan kreeg je dikwijls als antwoord “de nieuwe Hitler”. En Israël pleegde “een nieuwe holocaust”. Het is kenmerkend voor de anti-Joodse haat waarmee links onder de dekmantel van “antifascisme” hele generaties Duitsers heeft vergiftigd. Mensen nazi’s noemen als ze dat niet zijn, is erger dan een belediging. Het is boosaardige hetze. Dat geldt tegenover AfD, en dat geldt nog meer tegenover de Joden, die samen met de Polen het meest onder de naziterreur geleden hebben.

De Engelse uitdrukking “adding insult to injury” is hier wel op haar plaats. Kritiek op een Israëlische regering is natuurlijk niet automatisch antisemitisch, maar het wordt dat wel als men terreur tegen Joodse burgers verontschuldigt, goedkeurt of zelfs toejuicht. Wij hebben herhaaldelijk heel scherpe kritiek geleverd op Britse, Franse, Duitse, Amerikaanse en andere westerse regeringen, en we zullen dat blijven doen. Maar als burgers van die landen het slachtoffer worden van terreurdaden, dan staan we nooit aan de kant van de terroristen. Ik weet niet wat op het darkweb allemaal circuleert, maar ik weet wel wat op klaarlichte dag, schaamteloos en in volle openbaarheid aan anti-Joodse haat gepredikt wordt, hoe moord op Joden hier systematisch

FRANKRIJK

eigen gewicht probeert te boksen. “Europa als de voortzetting van Frankrijk met andere middelen”, om Clausewitz in een moderne vorm te parafraseren.

Pro memorie: Macron kreeg al een klap toen de verschillende fracties in het Europees Parlement werden samengesteld.

Zijn ‘La République en Marche’ trad toe tot de liberale fractie, die zich omdoopte tot Renew Europe. Deze fractie zou door haar groter soortelijk gewicht gelijke tred moeten houden met de Europese Volkspartij (EVP) en de sociaaldemocraten, maar dat mislukte. De liberalen wegen inderdaad zwaarder door, maar zijn niet ‘incontournable’. Renew Europe is gewoon een uitgebreide liberale fractie. Macron wou ook Nathalie Loiseau, zijn ex-minister voor Europese Zaken, als fractievoorzitter lanceren. Dat mislukte eveneens.

Tijdens de hoorzittingen voor het Europees Parlement hebben de macronisten bovendien de fout begaan zich met alles te bemoeien en absurde stellingen de wereld in te sturen. De huidige minister van Europese Zaken, Amélie de Montchalin, zag in de vragen een complot van de Franse Europarlementsleden van Les Républicains en het Rassemblement National (het vroegere Front National), die zouden samenspannen tegen Goulard. Terwijl de kritische vragen van alle fracties kwamen.

Vraag is wie Macron als vervanger van Goulard zal voordragen. Enkele namen doen de ronde. Minister van Economie Bruno Le Maire, en zelfs de voormalige socialistische presidentskandidate Ségolène Royal. Ook Macrons Europese adviseur Clément Beaune zou in de running zijn. Probleem voor Macron is dat hij in zijn partij, die nog maar goed drie jaar oud is, weinig geschikt personeel voor die functie kan ontwaren.

Right or wrong

‘GEISTIGE BRANDSTIFTUNG’ VAN LINKSEN EN MOSLIMS Islamitische terreurgroepen in Frankrijk hebben al aanslagen gepleegd met kalasjnikovs, bomgordels en mortieren. Ze beschikken ook over antitankraketten. Zelfs Marokkaanse drughandelaars in Antwerpen vechten hun territoriumconflicten uit met handgranaten. De moslims in de Zweedse stad Malmö hebben alle soorten oorlogswapens en ze plegen geregeld bomaanslagen.

In het topjaar 2016 werden in Zweden veertig aanslagen met handgranaten gepleegd. Dit jaar staat de teller voor het aantal aanslagen met springtuigen, inclusief handgranaten, al op 120. Maar de neonazi die de mislukte aanslag op een synagoge in Halle pleegde, en daarna willekeurig twee voorbijgangers doodschoot, had alleen zelfgemaakte wapens. Dat doet niets af aan zijn misdadige bedoelingen, maar het zegt iets over de enorme verschillen in omvang, organisatie, training en bewapening tussen enerzijds de neonaziscène in Duitsland, en anderzijds de islamitische misdaadbenden en terreurgroepen in Europa. Die ene nazi werd voorgesteld als een grotere bedreiging dan alle islamitische terroristen en criminelen samen.

Si la France m’était contée

9

DUITSLAND wordt voorgesteld als begrijpelijk, en zelfs als legitieme verzetsdaden. Door moslims, natuurlijk, maar nog veel meer en nog veel perfider door linksen. En hun propaganda bereikt en vergiftigt een veel breder publiek van blanke Duitsers: scholieren en studenten die gewoonlijk niet vatbaar zijn voor islamitische predikingen. Als er één punt is waar linksen, neonazi’s en moslims elkaar vinden, dan is het in de demonisering van Israël en de Joden. De enige partij die zich daar consequent en systematisch tegen afzet, is AfD. En juist die partij wordt nu, naar aanleiding van die ene neonazi in Halle, beschuldigd van “geistige Brandstiftung”. Zou links die logica ook eens op zichzelf willen toepassen? En op de moslims?

Vleugels Michael Roth, één van de kandidaten voor het voorzitterschap van de SPD, noemde AfD zelfs “de politieke vleugel van het rechtse extremisme”. Een flagrante leugen. Bovendien is het grenzeloos hypocriet, want de Duitse regeringen, ook die met SPD, hebben altijd geweigerd de “politieke vleugel” van Hezbollah als terroristisch te beschouwen. Volgens het officiële Duitsland is alleen de militaire vleugel van Hezbollah een terreurgroep. Hezbollah mag dus ongestoord in Duitsland geld inzamelen, propaganda maken en het terrein effenen voor de moordenaars. En tot slot: op vrijdag 4 oktober probeerde een Syriër gewapend met een mes een synagoge in Berlijn binnen te dringen. Hij schreeuwde “Allahu Akbar!” en “Fuck Israel”.

Hij werd door bewakers overmeesterd en overgedragen aan de politie, die hem … prompt weer vrijliet. Er was zogezegd geen terroristisch motief. De man had alleen “psychische problemen”.

PAUL BÄUMER

10

Beeldspraak

17 oktober 2019

MEDIALAND

FILM dan zijn dat de sfeer ‘grimmig’ was, een woord dat je nochtans nooit leest wanneer het over klimaatbetogingen gaat.

… maar niet in Australië

VVJ tegen neutraliteit openbare omroep Het blijft rommelen bij de VRT na de aangekondigde besparingen in het regeerakkoord van de nieuwe Vlaamse regering. Opmerkelijk: in plaats van de beslissing van een democratisch verkozen meerderheid in het Vlaams Parlement loyaal uit te voeren, kiest de CEO van de VRT ervoor om ertegen ten strijde te trekken. We vragen ons af hoelang Benjamin Dalle, de nieuwe minister van Media, gaat blijven dulden dat Paul Lembrechts zijn personeel en de vakbonden nog net niet direct oproept tot een politieke staking tegen de Vlaamse regering.

Ook de Vlaamse Vereniging van Journalisten (VVJ) is het oneens met de maatregel van de regering-Jambon I. Een grote verrassing is dat niet, want de VVJ en de VRT gedragen zich wel vaker als twee handen op een (linkse) buik. Zo liet de VVJ verleden week in een persmededeling weten dat ze zich grote zorgen maakt over de toekomst van de openbare omroep, en dan in het bijzonder wat betreft haar ‘informatieopdracht’. We zetten daarbij het woord informatieopdracht tussen aanhalingstekens, want het is duidelijk dat de VVJ een ander idee heeft over die informatieopdracht dan het verspreiden van correcte en neutrale informatie. We citeren uit de persmededeling van de VVJ: “Als VVJ maken we ons ook grote zorgen over de achterliggende betekenis van de nadrukkelijke roep van de Vlaamse regering om ‘respect voor pluralisme en neutraliteit’.” Hier voert de VVJ dus een politiek intentieproces tegen een regering die nog maar net de eed heeft afgelegd.

De aap komt echter uit de mouw in volgende zin van de persmededeling: “Nu reeds hanteert de VRT de hoogste standaarden inzake diversiteit en onpartijdigheid, en dus valt te vrezen dat de nieuwe regering hier andere maatstaven voor ogen heeft.” Geen ernstig of intellectueel eerlijk mens kan immers beweren dat de VRT vandaag zelfs nog maar een lage standaard inzake diversiteit en onpartijdigheid hanteert. De diversiteit is er alleen maar op links, en van onpartijdigheid is er gewoonweg geen sprake. Als de VVJ het met die diversiteit en onpartijdigheid ernstig meende, dan zou zij net de eerste moeten zijn om de partijdigheid van de openbare omroep aan te klagen.

Journalistieke welwillendheid tegenover Extinction Rebellion…

In verband met de wereldwijde protestacties van Extinction Rebellion van verleden week viel nog maar eens op hoe welwillend de media staan tegenover klimaatterroristen. Vergis u niet: Extinction Rebellion is een strak geleide organisatie die niets aan het toeval overlaat als het gaat over de framing van de organisatie en haar acties in de media.

Neem nu de manier waarop haar actie in de kranten breed aangekondigd werd: de bevolking werd “uitgenodigd om een stoel mee te brengen voor een drietalige vergadering in de tuin van het koninklijk paleis”. De media deden niet de minste moeite om die onzin te doorprikken als een ordinaire illegale bezettingsactie. Trouwens, op voorhand had Extinction Rebellion elk overleg met de politie geweigerd, wat duidelijk aantoont dat de organisatie wel degelijk de confrontatie opzocht. Dat de politie uiteindelijk geweld moest gebruiken om de bezetters weg te halen van het nabijgelegen Koningsplein, was volledig volgens het plan van Extinction Rebellion.

Eén agent die een verkeerde inschatting maakte, was genoeg om in de media de poppen aan het dansen te krijgen en de schijnwerpers te doen richten op mogelijk ongeoorloofd politiegeweld.

Stel je echter voor dat een organisatie op gelijkaardige wijze zou willen demonstreren tegen, we zeggen maar iets, illegale immigratie. We zijn er zeker van dat de pers een veel kritischer verslag van de demonstratie zou gebracht hebben, zelfs als de demonstratie volledig vreedzaam zou verlopen zijn. Integendeel, de teneur zou

Het moet gezegd: die journalistieke welwillendheid tegenover Extinction Rebellion is niet overal even groot.

Neem nu Australië, waar nogal wat mediafiguren hoegenaamd niet opgezet waren met de acties van Extinction Rebellion van afgelopen week.

Zo flapte presentatrice Kerri-Anne Kennerley op de commerciële omroep Network 10 eruit dat de demonstranten van Extinction Rebellion best gebruikt konden worden als verkeersdrempels. Demonstranten mochten wat haar betreft ook per direct in de gevangenis opgesloten worden, maar hen daar eten geven, dat hoeft voor haar niet noodzakelijk. Haar beste grap was dat ze vond dat de hulpdiensten demonstranten die zich vastgelijmd hadden aan bruggen of straten niet moesten helpen losmaken. “Laat ze toch gewoon zitten tot ze er vanzelf weer afkomen”, was haar advies. We zouden zeggen: geef haar maar eens ongelijk.

In plaats van de geweldenaars van Extinction Rebellion een open podium aan te bieden, zoals De Standaard deed onder de nogal onnozele titel “Extinction Rebellion klinkt als een punkband. Maar wij zijn brave huisvaders”, zoomden nogal wat Australische media in op de gevolgen van de acties voor de mensen in de straat.

Bijvoorbeeld het schrijnende verhaal van een vrouw die als gevolg van een van de acties met haar auto urenlang vastzat in een file. Zij was op weg naar het ziekenhuis om de spullen van haar pas overleden moeder op te halen.

Het klimaat kon haar gestolen worden, zo liet ze in iets explicietere bewoordingen de commerciële tv-omroep Nine weten.

Kan u het zich voorstellen dat presentatrices op onze commerciële omroep, laat staan de openbare, zo zouden uithalen naar klimaatbetogers, of dat men de slachtoffers van hun acties even aan het woord laat? En dan maar zagen dat de persvrijheid onder druk staat omdat de nieuwe Vlaamse regering van de VRT eindelijk doch voorzichtig een beetje neutraliteit begint te eisen.

Mag men nog met Republikeinen praten?

Links beroept zich altijd en overal erop erg democratisch en verdraagzaam te zijn tegenover anderen, maar in de praktijk is dat niet terecht. Er zijn nochtans uitzonderingen. Neem nu Ellen DeGeneres, de Amerikaanse actrice en talkshowhost. Als uitgesproken lesbienne en verdedigster van de rechten van de LGTBQ en de rest van het alfabet, is er niemand die aan haar progressiviteit twijfelt. En dat laatste is belangrijk, want anders kun je het wel schudden in het superverdraagzame Hollywood. Bleek echter dat ze afgelopen weekend in de loge van een Amerikaans voetbalstadion zat naast … oud-president George W. Bush. Meer nog, afgaande op de beelden lijkt het erop dat ze het goed met elkaar konden vinden. Stel je voor!

De beelden zorgden voor een kleine storm op Twitter, want nogal wat mensen waren duidelijk gechoqueerd.

Alsof alle Republikeinen stuk voor stuk incarnaties van Beëlzebub zouden zijn waar je niet mee mag praten of naast mag zitten, laat staan dat je samen gezellig naar Amerikaans voetbal zou mogen kijken.

Zover zijn we dus gekomen, met dank aan de progressieve media en hun jarenlang aangehouden ontmenselijking en diabolisering van de Amerikaanse Republikeinen. Zelfs uitgesproken progressieve figuren moeten zich achteraf uitgebreid verantwoorden wanneer ze enig sociaal contact durven te onderhouden met mensen die er een andere politieke opinie op na houden. En dan zou het Trump zijn die, door de polarisatie van de samenleving, de democratie in de Verenigde Staten in gevaar brengt…

We zijn het niet altijd eens met Ellen DeGeneres, maar we nemen deze keer wel onze hoed af voor de moed die ze afgelopen week toonde. Niet iedereen zou de critici op Twitter lik op stuk hebben gegeven met deze verdraagzaamheid in woorden én daden. Ze had immers met een flauw excuus voor de dag kunnen komen, maar dat deed ze uitdrukkelijk niet. Misschien is er toch nog hoop.

JAMBON I STAAT VOOR GROTE UITDAGINGEN

Haunt

Halloween is voor sommigen de leukste dag van het jaar, voor anderen is het een verschrikking. “A Quiet Place”-schrijvers Bryan Woods en Scott Beck brengen ons “Haunt”, een Halloween-flick die zich afspeelt in een spookhuis in de studentenstad Carbondale, Illinois. Een ‘Halloween-flick’ is eigenlijk niet meer dan een Halloweenfilm die voor de gemiddelde horrorliefhebber heel toegankelijk is. Een echte “popcornfilm”, bij wijze van spreken.

Het genre ‘spookhuis-slasher’ was de laatste jaren een populair, met in het rijtje onder andere: Preston DeFrancis’ “Ruin Me” (2017), Ante Novakovics “Fright Fest” (2018), Owen Egertons “Blood Fest” (2018), Gregory Plotkins “Hell Fest” (2018) en Anthony DiBlasi’s “Extremity” (2018). Een slasher-horrorfilm behoort tot een subgenre van de horrorfilm. Daarbij worden de protagonisten achtervolgd en vermoord door een psychopaat, waarbij liters bloed en afgehakte ledematen geen uitzondering zijn. Vaak wordt deze term gebruikt voor de gemiddelde horrorfilm waarin veel gemoord wordt.

In “Haunt”, geregisseerd door Woods en Beck, en geproduceerd door “Hostel”-legende Eli Roth, is het de avond van Halloween en protagonist Harper (Katie Stevens, bekend van de MTV-serie “Faking It”) laat zich na een ruzie met haar vriend door haar drie huisgenoten overhalen om uit te gaan. Nadat ze op een verkleedfeestje kennismaken met Nathan en Evan, besluit de hele groep een onconventioneel spookhuis op te zoeken en de avond wat spannender te maken. Het is immers Halloween. De verklede en gemaskerde acteurs die hun daar opwachten, hebben echter heel andere ideeën.

Levensechte nachtmerrie De beste horrorfilms werken door een goede balans tussen originaliteit en clichés. Hoewel “Haunt” binnen een subgenre valt en als een indie-horrorfilm wordt gepromoot, valt de film al redelijk snel terug op de clichés van de gemiddelde horror-slasher. Woods en Beck spelen met de verwachtingen van de kijker, die vanaf het moment dat de groep aankomt bij het spookhuis terecht zit te wachten op ellende. Voordat Harper en haar vrienden het spookhuis binnenstappen, krijgen ze enkele regels mee, waardoor je meteen weet dat het niet goed zal aflopen als ze ook maar een van die regels zullen breken. Zodra de groep binnen is, wordt die al meteen opgesplitst, een cliché waaraan bijna geen enkele horrorfilm ontsnapt. Het lijkt een uitzondering op de regel dat iemand in een onheilspellende situatie zijn hersenen nog gebruikt.

Door middel van keuzes en spelletjes laten Woods en Beck het gevoel van de kijker balanceren tussen onveiligheid en jeugdsentiment (geborgenheid). Een bepaalde scène geeft dat het beste weer. Hebben we niet allemaal eens ons vertrouwen compleet uit handen gegeven door een hand te steken in een afgesloten doos om een onbekend voorwerp te identificeren? Op dat moment is de spanning het grootst, in volle afwachting van afgesneden vingers.

Diepgang?

Woods en Beck laten de personages zo lang mogelijk in de onschuld van de attracties geloven, zelfs als wanneer dingen gebeuren die niet helemaal normaal lijken. Als de groepsleden dan ein-de-lijk inzien dat ze niet in een onschuldige attractie zitten, maar aan een luguber moordspel meedoen, wordt de lang opgebouwde spanning helaas wel heel snel de kop afgehakt. Ondanks enkele pogingen van de regisseurs om de film meer diepgang te geven, verandert de film al snel in een slasherfilm waar niet veel meer achter te zoeken valt. Zelfs het wat geforceerde achtergrondverhaal van de protagonist dat bij momenten door het verhaal schemert, gaat helaas niet verder dan een idee, een suggestie, en blijft ellendig aan het oppervlak drijven.

“Haunt” is zeker geen doodenge film. Ondanks het gemis aan diepgang en de talrijke clichés is het een heel vermakelijke popcornfilm waarnaar ik met plezier heb gekeken.

Vanaf 23 oktober in de filmzalen.

THIRZA NERISSA

Op de praatstoel

17 oktober 2019

11

Sammy Mahdi (CD&V)

“Onze partij moet christendemocratischer worden” De ooit oppermachtige christendemocratie kraakte afgelopen verkiezingen in haar voegen. Ambitieus Jong CD&V-voorzitter Sammy Mahdi heeft evenwel een oplossing. “Onze partij moet christendemocratischer worden”, vertelt hij in een gesprek over de ideologie van zijn partij tegenover ’t Pallieterke. Maar wat bekent dat?

Na de forse verkiezingsnederlaag - de christendemocraten verloren zo’n kwart van hun kiezers - werd er een interne werkgroep opgericht: de ‘twaalf apostelen’. In een lijvig rapport leveren de twaalf partijleden forse kritiek op de kopstukken, communicatie en structuren.

Over de ideologische component van CD&V was men relatief mild.

“Het rapport legde vooral de focus op hoe de partij structureel op de rails moet worden gebracht. Vooral onderwerpen zoals het personeelsbeleid, de ledenwerving en de samenwerking tussen verschillende cellen (Kamerfractie, partijhoofdkwartier…) werden besproken”, vertelt Mahdi.

’t Pallieterke: Veel inhoudelijke kritiek bevatte het rapport van de twaalf apostelen niet.

Sammy Mahdi: Inderdaad en dat is zelfs een goede zaak. Zo is het niet de taak van de twaalf apostelen om eenzijdig te bepalen welke koers CD&V de komende jaren moet gaan varen. Voor die taak bestaan er onder meer ledencongressen, waar onze leden worden geconsulteerd en de studiedienst met een aantal uitgewerkte voorstellen komt.

Is het rapport gedragen?

Wil de partijtop daadwerkelijk aan de slag met de aanbevelingen?

Zo’n 3.500 leden vulden de onlinebevraging in. Daarnaast gaven veel lokale afdelingen hun mening over de werking van de partij en werden er momenten georganiseerd waarin de leden konden meedenken. Persoonlijk was ik echt onder de indruk van de kennis die bij de lokale basis aanwezig is. De wil om het anders aan te pakken is absoluut aanwezig.

Moet er iets fundamenteel aan de ideologie veranderen?

Onze partij moet christendemocratischer worden. In het beleid dat we voerden sijpelde onze ideologie niet voldoende door...

Kan u dat eens concreet maken?

In principe staan christendemocraten voor een beperkte overheid: wij geloven dat het middenveld, gemeenschappen en families hun verantwoordelijkheid moeten opnemen. Dat is niet hetzelfde als het liberalisme. Liberalen pleiten voor een kille samenleving waarin iedereen aan zijn eigen lot wordt overgelaten en zijn eigen plan maar moet trekken. Liberalen geloven ook nog eens in een maakbare samenleving, denk maar aan de snelbelgwet van paars. Wij geloven dat mensen emotionele wezens zijn die evoluties organisch en begeleid ondergaan,

waarbij cultuur en traditie een rol spelen. Vandaar het belang van degelijke integratie. Het verschil met conservatieven is hoofdzakelijk de sociale component. Met Rerum Novarum in het achterhoofd moeten we de zwaksten beschermen. In de eerste plaats door menselijke solidariteit. In een tweede orde door de overheid. Die insteek sijpelde te weinig door. Af en toe kwamen we te betuttelend over.

Moet CD&V de ‘C’ behouden?

Die ‘C’ is, net omdat ik veel waarde hecht aan de ideologie, voor mij van fundamenteel belang. Wel is de eigenlijke naam van secundair belang. Zonder ‘C’ was het resultaat niet beter of slechter geweest. Wel moet die ‘C’ echt in onze beleidsvisie doorsijpelen en zichtbaar maken hoe we de samenleving willen vormgeven. Zijn we gewoon maar een ‘centrumpartij’, dan staan we nergens voor. Dan zijn we afhankelijk van wie er links en recht van ons staat.

Liep het daar niet mis?

Ja, we werden, net zoals de andere traditionele partijen, een consensuspartij. Dat is niet onlogisch omdat we in een verzuilde samenleving op zoek gingen naar een centrum waar we iedereen konden overtuigen. We hadden ons verenigingsleven en moesten geen beroep doen op onze ideologie om de kiezer te overtuigen. Vandaag, met de versplintering van het middenveld, zijn de rollen omgedraaid. Nu moeten we ons rechtstreeks tot de kiezer wenden.

In De Afspraak op Vrijdag raakte u ook het conservatisme aan. Staat die mensvisie, die aan begrenzingen waarde hecht, niet haaks op wat CD&V de afgelopen tijd verkondigde?

vingsvormen erkennen?

Persoonlijk blijf ik denken dat er niets mooiers is dan verbonden te zijn met één partner. Het vergt heel wat kwetsbaarheid van een mens om je lot voor een stuk in handen te leggen van een ander. Net dat maakt het in mijn ogen zo mooi. Ik maak me soms wel zorgen over de vluchtige of gedeelde relaties die mensen ontwikkelen. Indien iemand zich gelukkiger voelt in een polyamoureuze relatie, dan is dat zo.

Maar persoonlijk ben ik op dat vlak toch wat traditioneler.

Hoe kijkt dan naar zulke verandering?

Conservatieven en christendemocraten zijn niet tegen verandering, maar begeleiden deze. ‘Begeleiden’ is iets fundamenteel anders dan ‘doorduwen’. Van zodra men daarvoor kiest en iets doorduwt, dan heeft dat een averechts effect en keren mensen zich tegen hetgeen ‘de politiek’ opdringt.

Als ik het zo mag samenvatten: CD&V moet opkomen voor de gewortelde Vlaming. De mens die is ingebed in zijn familie en zijn lokale gemeenschap?

Christendemocraten moeten opkomen voor iedere mens en de ontmenselijking op niveau van het beleid ook durven bestrijden. Maar we verwachten effectief van iedere Vlaming dat er binnen een meerlagige identiteit ook een gedeelde Vlaamse moet bestaan die inclusief is.

Zijn CD&V’ers dat niet uit het oog verloren? Is uw partij de voeling met ‘de gewone man’ niet kwijt?

Begrenzingen zou ik niet gebruiken. De christendemocratie en het conservatisme vertrekken vanuit de idee dat de mens geen rationeel wezen is, dat hij niet maakbaar is.

Dat politici dus niet kunnen vertrekken vanuit een wit blad, daar de perfecte samenleving op uittekenen en verwachten dat iedereen dat zomaar overneemt. Mensen zijn - in mijn wereldbeeld - emotionele wezens die waarde hechten aan de cultuur en tradities die ze met zich meedragen. Daarom hebben we af en toe debatten over zaken die, puur rationeel, absurd lijken - zoals over Sinterklaas - maar door onze geschiedenis toch gevoelig liggen.

De reden dat we het op lokaal niveau heel goed doen, is dat onze mensen daar weten waar de man in de straat van wakker ligt. Op natio­ naal niveau laten we soms nog steken vallen. Dat heeft vol­gens mij te maken met het gegeven dat onze relatie met het middenveld niet meer is zoals ze behoort te zijn. Vandaag luisteren we naar sommige voorstellen van de middenveldor­ ganisaties en denken we als chris­ tendemocraten: “wat een mid­ denveldorganisatie zegt, is per definitie een goed gezagsargument.” Nochtans bewijzen alle fiscale koterijen in ons land dat we het afkopen van good­will bij bepaalde organisaties niet zomaar in beleid kunnen transpo­neren. Wat niet betekent dat we niet meer naar het middenveld moeten luisteren, integendeel. We zouden veel vaker met elkaar moeten spreken.

Iets concreter, hoe kijkt u bijvoorbeeld naar zaken zoals polyamorie? Moet de wet dergelijke samenle-

Is er ook geen kloof tussen enerzijds de top van die middenveldorganisaties, zoals het ACW, en de

basis? De gemiddelde vakbondsmilitant denkt, althans die indruk heb ik, lichtjes anders over migratie dan de top.

Kiezers zijn minder volgzaam geworden en gaan niet meer automatisch mee met de zuil. Mijn grootouders bijvoorbeeld konden geweldig klagen over het beleid van de christelijke zuil, maar gingen daarom nog niet op een andere partij stemmen. Vandaag is de kiezer volatieler. Hij kan vakbondsafgevaardigde zijn voor het ABVV en voor het Vlaams Belang stemmen.

Dat is, zonder evenwel de populistische toer op te gaan, iets waar we rekening mee zullen moeten houden. Waar ik mij wel aan stoor - bij alle politieke partijen - is dat de mening van het volk plots het sterkste argument is. Net de politiek - en niet het volk - moet de mensen kunnen overtuigen. Vandaag lijkt het erop alsof de burger een bepaalde visie ontwikkelt en partijen die maar moeten overnemen.

Iets anders: bent u jaloers op Sebastian Kurz?

Ik ben niet snel jaloers, maar put wel inspiratie uit een aantal mensen, gaande van hoe Bart De Wever met zijn ideologie omgaat tot het vuur van Raoul Hedebouw. Jaloersheid is evenwel geen goede eigenschap voor een christendemocraat. (lacht)

Mag CD&V zich dan wat meer laten inspireren door de ÖVP? De assertiviteit van de Oostenrijkse christendemocraten mag ons zeker inspireren, het beleid niet altijd. Kurz loopt, althans dat gevoel heb ik, de populisten te veel achterna, terwijl dat niet noodzakelijk is.

Langs de andere kant: hij heeft wel succes?

Als succes de enige reden zou zijn waarom ik aan politiek doe, dan hoeft het voor mij niet. Misschien betekent dit de kortste carrière, maar ik ben ervan overtuigd dat, op basis van de recepten van mijn ideologie, ik successen kan boeken.

Is CD&V na Leterme niet te veel naar links opgeschoven?

De afgelopen regeerperiode zaten we met twee liberale partijen in de regering, iets wat ons socio-economisch parten speelde.

In tegenstelling tot de liberalen is voor CD&V de sociale component, denken aan de zwakste in de samenleving, fundamenteel. Af en toe legden we te veel accenten zonder het gehele verhaal te vertellen. In de toekomst moeten we niet alleen punten en komma’s vertellen, maar iedere keer vertrekken vanuit ons eigen verhaal.

Bij het migratiedebat heeft CD&V toch vooral tegengewicht geboden aan Theo Francken?

(fors) CD&V verdedigde de mogelijkheid om mensen - in afwachting van hun repatriëring - tijdelijk vast te zetten, pleitte voor een nieuw migratiewetboek en heeft de woonstbetredingswet op tafel gelegd. Dat zijn geen ‘linkse’ voorstellen, laat staan een pleidooi voor een opengrenzenbeleid. Wel leggen christendemocraten daarnaast menselijke accenten. Mensen blijven mensen, geen cijfers.

Waarom deelde de gemiddelde Vlaming, met betrekking tot migratie, CD&V dan toch ter linkerzijde in?

Binnen onze partij vertrekken we te weinig vanuit de waaromvraag en focussen we te hard op één element, waar we het dan voortdurend over hebben. In de toekomst moeten we ons volledige verhaal vertellen. Het moet duidelijk worden dat onze visie ervoor zorgt dat migratie op een ordelijke manier wordt afgewikkeld. Uiteindelijk vragen mensen geen mensonwaardig beleid, maar wel zekerheid over de toekomst van hun land.

Ter afronding: wie is, in een ideale wereld, de voorzitter van CD&V? Die man of vrouw heeft een combinatie van eigenschappen nodig.

Hij moet in staat zijn om offensief ons verhaal te brengen, mensen beter uit te spelen en de christendemocratie aantrekkelijker te maken...

Dat kunnen veel mensen zijn. Bijvoorbeeld Hendrik Bogaert?

Ik weet niet of elk idee dat Hendrik lanceert even christendemocratisch is. Er zijn veel facetten belangrijk en we mogen niet vergeten dat een voorzitter alleen CD&V niet terug naar de dertig procent zal brengen. Voor zover de perfectie volstaat: er zijn heel veel zaken die een voorzitter moet kunnen afvinken.

Droomt u er, opnieuw in een ideale wereld, van om voorzitter te worden?

Drie jaar geleden, toen ik voorzitter van Jong CD&V werd, formuleerde ik die droom. Zo draag ik de christendemocratie een warm hart toe en ben ik graag bezig met de richting van mijn ideologie. Dus of ik dat ooit graag zou willen doen?

Daar kan ik alleen maar volmondig ja op antwoorden.

En zou u het volgend jaar graag doen? (lacht) Dat hangt van verschillende factoren af. In een partij moet iedereen op de best mogelijke manier worden uitgespeeld. Zo hebben we spitsen, verdedigers en middenvelders nodig.

Welke plaats ik op dat veld zal innemen, dat zal ik de komende uren en dagen uitmaken. In ieder geval wil ik mee op het veld staan en doelpunten scoren.

HUGO DECKER

12 Cultuur

17 oktober 2019

GESCHIEDENIS

Tarzan

Wist u dat koning Leopold II een schurk was die Kongo leegroofde om het berooide België weer op te bouwen? En wist u dat een beruchte leopoldiaanse expeditie in Kongo mislukte dankzij de actie van een nobele Brit? John Clayton, burggraaf Greystoke, ook bekend als Tarzan.

Johnny Weissmuller

Ik wist dat allemaal niet, maar dankzij de film “The Legend of Tarzan” (2016) heb ik mijn kennis bijgespijkerd. De film zal wel historisch correct zijn, want regisseur David Yates heeft verscheidene wetenschappelijke documentaires gedraaid over een andere humanitaire Brit die de wereld belangrijke diensten bewees: een zekere Harry Potter. Toch doen hardnekkige geruchten de ronde dat Tarzan een fictief personage is; gecreëerd door de Amerikaanse schrijver Edgar Rice Burroughs.

Tarzan of the Apes Burroughs was een rechtstreekse afstammeling van een van de allereerste Engelse kolonisten in de latere USA. Maar hij hoorde bij de ambachtslui die zich specialiseren in twaalf stielen en dertien ongelukken. Hij las veel populaire avonturenverhalen die in de belle époque als feuilleton gepubliceerd werden, en hij dacht dat hij minstens even slecht schreef als die auteurs.

Hij debuteerde met een sciencefictionverhaal op een middeleeuws Mars. In datzelfde jaar 1912 schreef hij even later “Tarzan of the Apes”.

Het was een triomf; eerst in feuilletonvorm en wat later als boek.

Burroughs had voortaan een vaste baan als veelschrijver: 60 historische romans, cowboyverhalen en sciencefiction plus 26 Tarzanboeken.

Burroughs zette nooit één voet in Afrika. In tegenstelling tot de Europese kolonisators hadden de Amerikanen niet het minste benul van het continent en Burroughs kon naar hartenlust fantaseren. Burroughs creëerde een baby die het slachtoffer is van een schipbreuk op de Afrikaanse kust. Zijn Britse aristocratische ouders redden zich zo goed als mogelijk, maar ze ster-

ven een jaar later. Een gorillawijfje voedt Tarzan (betekent Blanke Huid in het Gorillees) als haar kind op. Mensen die denken dat Burroughs inspiratie vond bij Kiplings Mowgli, hoofdpersonage in Het Jungleboek, hebben het niet verkeerd. Burroughs’ Tarzan is ‘gene gewone’. Als adolescent leert hij zichzelf lezen met boekjes uit de hut van zijn overleden ouders.

Hij kent dus Engels vooraleer hij het kan spreken, maar de correcte uitspraak leert hij bij zijn eerste ontmoeting met een Britse expeditie. Later spreekt hij buiten dat Engels en vele Aapse talen vloeiend andere Europese talen. Burroughs was een gehaaid zakenman. Hij richtte als een van de allereersten een bedrijf op dat al zijn rechten beheerde (o.a. vertalingen in vijftig talen).

Na zijn dood in 1950 mochten andere auteurs mits een flinke vergoeding Tarzanboeken blijven schrijven, en het bedrijf vervolgde Tarzanauteurs zonder licentie. Burroughs zag vlug de mogelijkheden in van de nieuwe media. Hij contacteerde zelf de jonge filmindustrie en al in 1918 werd de eerste nog stomme Tarzanfilm gedraaid. Elf jaar later boorde hij een nieuwe goudmijn aan.

De Amerikaanse kranten boden goed geld voor de rechten op een Tarzanstrip. Tekenaar Hal Foster (later de auteur van Prins Valiant) maakte grafische meesterwerken qua compositie en anatomie. In de jaren dertig werd de strip als bijlage bij de zondagskranten op groot formaat in prachtige kleuren gedrukt. Burroughs kocht een enorme ranch in de omgeving van Los Angeles en doopte die Tarzana. Later bouwden ook andere mensen in de omgeving en tenslotte werd de nog altijd bestaande gemeente Tarzana opgericht.

Edgar Rice Burroughs, de auteur van Tarzan

In de jaren dertig werd de ene na de andere succesvolle Tarzanfilm gedraaid met de bekendste Tarzanacteur; olympisch zwemkampioen Johnny Weissmuller vertolkte de rol elf keer, meestal met de roodharige schoonheid Maureen O’Sullivan als gezellin Jane. Hun eerste films waren een triomf en een schandaal. De scène waarin een doublure naakt rondzwom, werd gecensureerd, maar niettemin regende het duizenden protestbrieven van verontwaardigde vrouwen, want de actrice droeg geen beha en een klein lendendoekje zodat haar dijen volledig ontbloot waren.

Die Tarzanfilms waren de oorzaak dat een verwaarloosde moraliteitscode opnieuw geactiveerd werd in Hollywood om de censuur te vermijden in vele Amerikaanse staten. O’Sullivan moest een echte jurk dragen en Tarzan en Jane adopteerden het jongetje Boy. Bij Burroughs had het koppel een zoon, maar in de film was nergens een officieel huwelijk te zien en dus mochten ze ook geen kind krijgen. Velen herinneren zich de beroemde Weissmulleruitdrukking: “Me Tarzan, you Jane!” Alleen is die nergens in een film te horen.

Waarschijnlijk is ze het gevolg van een interview waarin Weissmuller verklaarde dat zijn dialogen nergens moeilijker waren dan zo’n zin. De primitieve Tarzan van de Weissmullerfilms contrasteert fel met de gecultiveerde en gesofistikeerde boeken-Tarzan van Burroughs. Weissmuller stopte in 1948 wegens te oud en te dik, maar Tarzan ging verder met acteurs als Lex Barker en Christopher Lambert. Inmiddels hebben 29 acteurs de rol vertolkt, de kinderen die de jonge Tarzan speelden inbegrepen.

Kleine Zondagsvriend Zelf leerde ik Tarzan kennen via de schitterende strip van Burne Hogarth, de opvolger van Hal Foster. De tekeningen van Hogarth zijn nog spectaculairder dan die van zijn voorganger. Ze verschenen in de Kleine Zondagsvriend van 1945 tot 1956, het jaar waarin dit striptijdschrift van uitgeverij De Vlijt van Gazet van Antwerpen de concurrentie met Kuifje en Robbedoes opgaf. De katholieke uitgeverij had geen problemen met Tarzan, terwijl de strip in Frankrijk al jaren verboden was wegens te gevaarlijk voor kinderen (de Franse censuur verhinderde ook de publicatie van sommige verhalen van Blake en Mortimer en Buck Danny, om de concurrentie met Franse tekenaars uit te schakelen). Nog altijd worden de boeken van Edgar Rice Burroughs herdrukt en ze zijn te koop bij Amazon USA. Uiteraard zijn de verhalen niet ontsnapt aan de waanzin die heerst op de pret-faculteiten van de altijd achterlijker Amerikaanse universiteiten. Hordes academische zwendelaars hebben inmiddels hun afschuw uitgesproken over die blanke en Europese heer van de jungle, over de rol van Jane die niet ‘gendergelijkwaardig’ is en over ieder verkeerd woord over sommige negers. Over Tarzans vele vriendschappen met Afrikanen zwijgen de correcten.

Tarzans vijanden zijn meestal blanke schurken, maar dat is ook niet ter zake voor de deugdmensen. In een van zijn boeken laat Burroughs Tarzan een drankje drinken dat hem het eeuwige leven geeft. Dat is juist, want Tarzan blijft onsterfelijk.

JAN NECKERS

Bruegel in zwart-wit

Het Prentenkabinet van de Koninklijke Bibliotheek bewaart een volledige verzameling Bruegelprenten en die zijn allemaal te zien in de tentoonstelling “De wereld van Bruegel in zwart-wit”.

In de zestiende eeuw waren onze streken het centrum voor de productie van en de handel in prenten. Dankzij de afdrukken verspreidde het werk van kunstenaars zich bij een internationaal en sociaal divers publiek. Pieter Bruegel de Oude (1526/27-1569) en zijn uitgever, Hiëronymus Cock (1518-1570), speelden een sleutelrol. Hun meesterlijk vakmanschap en ondernemingszin staan centraal in de tentoonstelling.

De expo is een kennismaking met het medium prent, het eerste visuele massamedium, en ze toont hoe het productieproces verliep.

Alles begint met een tekening.

Vandaag zijn er een zestigtal tekeningen van Bruegel bewaard, maar hij moet er honderden of zelfs duizenden hebben gemaakt.

Ze zijn bijna allemaal vervaardigd in pen en bruine inkt. Tekeningen konden op zichzelf staan. Een schitterend voorbeeld is “Beek met een visser en een watermolen”, dat Bruegel in snelle halen en bijzonder trefzeker op papier heeft gezet. Zowel vormelijk als technisch is deze tekening verbluffend. Anders dan spontane tekeningen zijn de voortekeningen van prenten heel gedetailleerd afgewerkt. De expo laat zien hoe Bruegel rekening hield met de grafische vertaling van tekening naar prent, waarbij niet kleur maar schaduwlijnen voor een sterke compositie zorgen. De vroegste ontwerpen van Bruegel zijn nog in een ietwat losse stijl gemaakt, die enige ruimte liet voor de interpretatie van de graveur. Nadien zijn de voortekeningen als een partituur voor de graveur, die exact wist hoe Bruegel de uiteindelijke prent voor ogen had.

Grote landschappen De focus van de tentoonstelling ligt op de originaliteit van Bruegels grafisch werk, dat als een volwaardig oeuvre naast zijn schilderijen staat. Bruegel was een van de grootste schilders van de Vlaamse school, maar aanvankelijk werd hij bekend door zijn prenten. Na zijn terugkeer uit Italië begon hij een samenwerking met Hiëronymus Cock. De prenten die naar zijn tekeningen gemaakt werden, hebben de naam en faam van de toen nog onbekende Bruegel razendsnel verspreid.

Het eerste product van het duo Bruegel-Cock, de “Grote landschappen”, zette meteen de toon.

Bruegels landschappen zijn uniek omdat ze voor het eerst op zo’n

weidse en indrukwekkende manier werden voorgesteld. In tegenstelling tot zijn voorgangers zijn Bruegels landschappen geen verzameling van schilderachtige details. De kunstenaar neemt de ogen van de toeschouwer op sleeptouw: kleine stukjes land en rots op de voorgrond trekken de blik mee langs een kronkelend paadje tot diep in de prent, waar een groots en prachtig uitzicht wacht.

Deugden en zonden De expo illustreert hoe Bruegel al snel de bijnaam ‘tweede Bosch’ verwierf. Prentuitgever Cock was een groot bewonderaar van Jheronimus Bosch (1450-1516) en hij spoorde Bruegel aan Boschiaanse ontwerpen voor hem te tekenen.

Dat resulteerde in prenten zoals “De grote vissen eten de kleine” en “De verzoeking van de heilige Antonius”. Het is duidelijk dat Bruegel niet zomaar een Bosch-imitator was. Hij combineerde elementen uit het werk van Bosch met imaginaire composities die ontsproten uit zijn genie.

Dat Bruegel, geïnspireerd door Bosch, een eigen beeldtaal ontwikkelde, is mooi te zien in de schitterende reeks “De zeven hoofdzonden”. In de daaropvolgende, al even indrukwekkende, reeks met “De zeven deugden” is de invloed van Bosch bijna volledig verdwenen.

En dan zijn er nog Bruegels grappige en intrigerende prenten die levenslessen meegeven (de vette en de magere keuken, de ezel op school, de slapende marktkramer beroofd door apen,…) en de prachtige prenten van het leven in de stad en op het platteland, met een voorliefde voor kermissen.

Interessant, want onverwacht en onbekend, in het oeuvre van Bruegel zijn de prenten van schepen, die de kunstenaar met heel veel dynamiek op papier heeft gezet.

Deze manier van voorstellen heeft een grote invloed gehad op de ontwikkeling van de ‘marines’ in de Hollandse schilderkunst. Maar de invloed van Bruegel reikte veel verder en bleef niet beperkt tot de zestiende eeuw. De tentoonstelling sluit af met Bruegel die vele kunstenaars tot vandaag is blijven inspireren.

MMMV Tentoonstelling “De wereld van Bruegel in zwart-wit”, nog t.e.m. 16 februari 2020, Koninklijke Bibliotheek, Brussel, www.kbr.be

Actueel

17 oktober 2019

13

ZUID-AFRIKA

Concentreren of emigreren?

De ‘nieuwe bedeling’ van 1994 in Zuid-Afrika voorzag o.m. in een Volksstaatsraad welke een concept moest uitwerken voor een Afrikaner thuisland. Maar de vergaderingen van die raad verzandden in oeverloze theoretische beschouwingen en discussies over waar dit thuisland zich zou moeten bevinden. Rond Pretoria of in de Noord-Kaap, er werd nooit een consensus gevonden. Daartoe was de Afrikanerbevolking te zeer over het land verspreid.

De raad stierf dus een stille dood. Trouwens, Mandela is nooit van plan geweest zo’n thuisland te gedogen. Het was enkel de wortel die generaal Viljoen en de rechtse blanken werd voorgehouden om hun verzet te ontzenuwen en hen aan te zetten aan de verkiezingen in april ’94 deel te nemen.

Sindsdien zijn 25 jaar voorbijgegaan. Intussen heeft onderzoek van het Solidariteit Navorsingsinstituut (NSI) uitgewezen dat naar de woorden van Flip Buys, voorzitter van Solidariteit, een nieuwe Grote Trek heeft plaatsgevonden. Door de achteruitgang van de dienstverlening op alle gebied – van wateren energievoorziening over onderwijs tot gezondheidszorg – en de toegenomen onveiligheid heeft er zich immers onder de Afrikaners een concentratie voorgedaan van zo’n 300 woongebieden naar een dertigtal steden en dorpen, de zogenaamde ankerdorpen. Van de 2,7 miljoen Afrikaners in 2011 (laatste volkstelling) bevond zich immers 1,7 miljoen of 64 procent in een aantal zones waarvan Pretoria (450.000), de Oost-Rand (279.000) en Kaapstad (243.000) de voornaamste zijn. Dit betekent dat ongeveer 2 op elke 5 Afrikaners in de centrale Gautengprovincie verblijft en dat tegelijk 80 procent van de 500.000 leden van Solidariteit in en om die ankerdorpen leven.

Solidariteit vervangt staat Maar er is meer. Solidariteit moedigt niet enkel deze binnenlandse migratie aan (het is dit of uitwijken naar het buitenland), door het flagrante tekortschieten van de staat en de discriminerende houding die deze tegenover de minderheden – o.m. via de rechtstellende actie of positieve discriminatie ten voordele van de zwarten – aanneemt, heeft de organisatie de reuzentaak op zich genomen om zelf voor de nodige diensten te zorgen. In de eerste plaats betreffen deze plannen – die in 2015 van start gingen en nu een vervolg krijgen tot 2030 – het onderwijs in het bedreigde Afrikaans. Dit is niet overdreven. In antwoord op een recente parlementaire vraag verklaarde Angie Motshekga, minister voor het Basisonderwijs, dat er heden landswijd nog 1.126 Afrikaanstalige staatsscholen zijn naast 1.112 met een Afrikaans/Engels parallelmedium. In 2018 lagen de cijfers respectievelijk op 1.313 en 1.037 en de ondervinding leert dat scholen die het parallelmedium invoerden vroeg of laat enkel nog Engels als onderwijstaal gebruiken. Vooral in Gauteng is de politieke druk groot om op Engels over te gaan. Het is trouwens opvallend dat in die provincie waar zo veel Afrikaners wonen er amper 137 Afri-

kaanstalige scholen overblijven.

En er is nog meer slecht nieuws. Met het argument dat zuiver Afrikaanstalig onderwijs aan de universiteit anderstaligen belet de lessen te volgen en een dubbelmedium hogere kosten met zich meebrengt, verwierp het Grondwettelijk Hof in Johannesburg vorige week het beroep van de drukkingsgroep Gelyke Kanse, die zich had verzet tegen het besluit van de universiteit van Stellenbosch om meer en meer op Engels over te schakelen. Het beroep was ingediend nadat Gelyke Kanse ook bij het Hooggerechtshof van de West-Kaap bot had gevangen.

Ambitieus plan Solidariteit beschreef zelf zijn plannen als het “meest omvattende bestuursplan ooit uitgevoerd door de Afrikanergemeenschap”.

De kosten zijn alleszins niet min. Ze worden geschat op zo’n 8 miljard rand of 480 miljoen euro, een bedrag dat zou moeten worden verkregen via de bijdragen van de 500.000 leden van Solidariteit, schenkingen terwijl men ook via de Kanton (met deze benaming had men de Zwitserse kantons in gedachte) eigendomsmaatschappij kan beleggen. Naast het bouwen van 30 onafhankelijke Afrikaanstalige scholen, zou men met dit geld met de uitbouw van het beroepscollege Sol-Tech en de eigen universiteit Akademia verder gaan. Via dit tertiair onderwijs zou men ook aan de ‘bruinmense’ (kleurlingen) kansen willen geven.

Qua veiligheid wordt een eigen maatschappij gesticht met de bedoeling tegen 2030 over

zo’n 20.000 opgeleide buurtwachten (nu zijn er 9.500) te beschikken. Daarnaast zou er in de eerdergenoemde ankerdorpen ook worden geïnvesteerd in hospitalen, het wegennet en andere vormen van dienstverlening. Waarbij ook beroep zou worden gedaan op buitenlandse inbreng. Tenslotte zou dit alles in overleg en samenwerking met de overheid en de politie moeten geschieden.

Staat in staat?

En hier kan het schoentje gaan wringen. Althans Panyaza Lesufi, hoofd van het departement Onderwijs in Gauteng, is radicaal tegen.

Voor hem staat de verdediging van het Afrikaans gelijk aan de voortzetting van de apartheidspolitiek en dus van racisme. Dit onder het motto dat Afrikaans onderwijs degenen uitsluit die deze taal niet verstaan. Voor hem zijn degenen die de idee verdedigen dezelfden die achter de oude vlag staan, fan zijn van zanger en activist (en kop van jut) Steve Hofmeyr en slechts gerechtszaken aanspannen wanneer Afrikaners zouden benadeeld zijn.

Waarmee dan duidelijk Solidariteit wordt bedoeld. Er valt dus af te wachten hoe het ANC in de toekomst tegenover deze plannen die sommigen ‘een staat in een staat’ zullen noemen, zal staan. Van minstens een deel van de regeringspartij kan men tegenkanting verwachten.

Of hoe het ontbreken van een volwaardig en evenwichtig akkoord in 1994 zich na 25 jaar wreekt.

JAN VAN AERSCHOT

Schrappen webstekken vanuit politieke agenda Joachim Steinhöfel behoort tot de bekendste advocaten van Duitsland. Hij is de “topadvocaat voor concurrentie- en persrecht”, aldus het Duitse vakblad Wirtschaftswoche. Hij zette onlangs een initiatief op poten, “Meinungsfreiheit im Netz” (vrije meningsuiting op het net), waarmee hij de nieuwe netwerkwetgeving in Duitsland op de korrel neemt, het “Netzwerkdurchsetzungsgesetz”.

Hij gaf een interview aan het Duitse conservatieve weekblad Junge Freiheit, op zich al een ‘statement’. Maar hij moet wel reageren, zegt hij, omdat door de nieuwe wetgeving IT-giganten het recht krijgen om webstekken af te sluiten. Dat is een capitulatie jegens de informaticagiganten, omdat “vragen inzake vrije meningsuiting voortaan niet meer door rechtbanken worden beslist, maar in de ‘verwijdercentra’ van IT-giganten”. Vooral erg, aldus Steinhöfel, omdat een van de argumenten bij dit wetsontwerp was dat de IT-giganten nu eenmaal over voldoende geschikt en professioneel personeel beschikken om dit uit te voeren. Maar wie legt nu kwesties als de vrijheid van meningsuiting in handen van bedrijven?

een fonds dat met giften wordt gespijsd, en die slachtoffers van de nieuwe Duitse netwerkwet wil steunen.

Een voorbeeld? In augustus 2018 blokkeerde Facebook Peter S. Zijn misdaad? Hij had een artikel uit de Duitse krant Bild gedeeld, en dat had als titel: “De onbegrijpelijke asieltrucjes bij een dreigende uitzetting. Wie bedriegt, mag blijven”. Nog een voorbeeld? In juli werd Gabor B. geblokkeerd. Reden? Gabor had een gebruikster in bescherming genomen die op Facebook voor ‘nazihoer’ werd uitgemaakt. Facebook liet de belediging staan, maar blokkeerde Gabor B., die zich tegen die belediging keerde.

Pas op voor deze nieuwe wet!

Wie herinnert zich nog de “Gemeinsame Erklärung 2018”, georganiseerd door auteur Uwe Tellkamp, politica Vera Langsfeld, Henryk Broder en Thillo Sarrazin, waarin men zich solidair verklaarde met iedereen “die op een vreedzame manier demonstreerde om de rechtsorde aan de grenzen van ons land terug in te voeren”. De onlinepetitie werd door meer dan 50.000 personen ondertekend. De petitie werd zelfs op de webstek van de Duitse Bundestag geplaatst. En Facebook? Facebook blokkeerde de petitie wegens ‘haatpropaganda’.

De krant Frankfurter Allgemeine Zeitung blokletterde tijdens het proces: “Facebook blokkeert vanuit een politieke agenda”.

Meester Joachim Steinhöfel is

Advocaat Steinhöfel heeft zijn kritiek op de nieuwe wetgeving in een hoorzitting in het Duitse parlement kunnen uiten. Hij is dan ook een ervaringsdeskundige. In 2012 heeft hij de auteurs Henryk Broder en Hamed Abdel-Samad moeten verdedigen wegens zogenaamde ‘haattoespraken’. Dergelijke persprocessen zijn bijzonder duur en zijn voor de meeste mensen financieel niet betaalbaar, aldus de advocaat.

Om het voor gewone burgers mogelijk te maken tegen beslissingen van IT-giganten in te gaan, als die het vrije woord schrappen, heeft hij het initiatief “Meinungsfreiheit im Netz” opgestart,

Vooral rechts geblokkeerd

zeer formeel dat het vooral rechtse webstekken zijn die worden geblokkeerd: “Het aantal waanzinnige blokkeringen is in elk geval de jongste jaren toegenomen. Daarbij valt duidelijk een politieke lijn te herkennen. De blokkeringen zijn niet gelijkmatig verdeeld over het ganse politieke spectrum, maar treffen vooral inhouden met conservatieve opvattingen. Een patroon dat we al kennen uit de VS, en dat onder andere door Facebookoprichter Mark Zuckerberg in een hoorzitting voor de Amerikaanse Senaat werd toegegeven.”

Duitse wet kritisch bekeken Terwijl onze media bijna dagelijks kritiek spuien op de zogenaamd ‘weinig democratische regeringen’ van Polen en Hongarije omdat ze de rechtsstaat onderuit aan het halen zijn, krijgt kritiek op de Duitse netwerkwet bijna nooit aandacht. Maar, zegt Steinhöfel aan Junge Freiheit: “Als zelfs David Kaye, de verantwoordelijke voor vrije meningskwesties van de Verenigde Naties, de Duitse Bondsregering deelgenoot heeft gemaakt van zijn kritische bedenkingen bij deze NetzDG, dan zou toch bijna iedereen intussen moeten doorhebben, en zeker de politici van de meerderheidspartijen, dat er minstens zware problemen zijn betreffende deze wet. Want de heer Kaye komt normaal alleen tussen in landen als Wit-Rusland of Noord-Korea.”

Met zijn initiatief probeert de advocaat zoveel mogelijk slachtoffers van willekeurige Facebookblokkeringen bijeen te brengen en in hun juridisch conflict met Facebook te steunen. “Daardoor groeit het aantal onderzoeken, en daardoor groeit ook de druk op de wetgever om de wet aan te passen.” Misschien een idee voor Vlaamse/Nederlandse advocaten?

PIET VAN NIEUWVLIET

New Red Deal Soms zijn politici zo dom, of zo verblind door hoogmoed, dat ze onbedoeld hun eigen leugens doorprikken.

Dat overkwam de voormalige stafchef van Alexandria Ocasio-Cortez, die voor de Democraten in het Huis van Afgevaardigden zetelt. AOC, zoals ze soms wordt genoemd, is een socialiste, ze haat Trump en ze is politiek hypercorrect. Ze wil bijvoorbeeld open grenzen en belastingen tot 70 procent (!) voor de hoogste inkomens. En natuurlijk steunt zij de New Green Deal, die officieel bedoeld is om het klimaat te redden. Maar haar stafchef Saikat Chakrabarti praatte vorige zomer haar mond voorbij en verklaarde dat het helemaal niet om de klimaatverandering ging, maar over “hoe je het hele economieding kunt veranderen”. En de verandering die zij bedoelde was glashelder: de invoering van het socialisme, waarbij de overheid heel het productie- en distributieproces controleert.

Een systeem dat overal waar het werd ingevoerd, van Oost-Europa

tot Cuba en Noord-Korea, heeft geleid tot een economische ineenstorting, schaarste, rantsoeneringen en zelfs hongersnoden.

Intussen heeft zij ontslag genomen om zich uitsluitend nog met de New Red Deal, pardon, Green Deal, bezig te houden. Een oude anekdote, maar in deze tijden van milieuhysterie en Extinction Rebellion is ze actueler dan ooit.

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT GENOEG VAN!

LUIKERSTEENWEG 244 F 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE

14

Brieven

17 oktober 2019

VAN ONZE HOFDICHTER

Zeg niet dat Laurette ’t niet gezegd heeft De laarzen van Theo en co dreunen luider dan ooit. Vandaar deze parodie, te zingen op ’t bekende volksdeuntje.

En als zij marcheren, dan schoppen zij graag keet.

Gij wordt door hun laarzen verpletterd voor ge ’t weet! (bis) Wij kunnen Laurette maar beter dankbaar zijn.

Pas op voor die laarzen, waarschuwt zij voor ’t venijn (bis) ’t Venijn van de laarzen dat oorverdovend klinkt, ’t verlokt u te volgen een pijper die schoon zingt. (bis) Hij lokt u al pijpend als ratten in de val tot lol van Laurette die kirt ‘C’est génial!’

KINDERBIJSLAG

LAURETTE ONKELINX

TURKIJE

Pallieterke, ‘t Pallieterke van 10 oktober jl. vindt de niet-indexering van de kinderbijslag vanaf het derde kind symbolisch belangrijk, want “de Vlaamse regering toont aan dat ze de budgetten van die tak van de Vlaamse zekerheid naar eigen goeddunken kan beheren”. Dat is wel ver gezocht van ‘t Pallieterke. Wat is de verdienste van deze regering als men weet dat ze slechts gebruik maakt van de mogelijkheden geboden door de zesde staatshervorming? Onder Michel I werden immers enkele bescheiden onderdelen van de sociale zekerheid, waaronder de kinderbijslag, overgeheveld naar de regio’s. Een regering met toekomstvisie en gewapend met de mogelijkheden geboden door Michel I had veel verder moeten gaan.

Zij had op zijn minst vanaf het derde kind per vrouw dat nog geboren wordt, de kinderbijslag moeten afschaffen. In de toekomst dus alleen nog kinderbijslag - eventueel verhoogd toekennen voor de eerste twee kinderen. Het krijgen van twee kinderen moet aangespoord worden.

Twee kinderen per vrouw zijn immers voldoende om een bevolking in stand te houden.

Dergelijke maatregel zou een stap in de goede richting zijn om de overbevolking tegen te gaan en om de druk op milieu en klimaat te milderen. Het zou vooral ook de samenstelling van onze bevolking ten goede komen en onze cultuur meer kansen geven om te overleven. Het is algemeen geweten dat vrouwen uit Afrikaanse en Aziatische moslimlanden onder druk van hun cultuur en godsdienst aangespoord worden om veel kinderen te krijgen.

Het dichtdraaien van de geldkraan vanaf het derde kind zou dat fenomeen kunnen intomen. Anderzijds zouden onze vrouwen juist aangespoord worden om twee kinderen te krijgen om zodoende de autochtone bevolking in stand te kunnen houden.

Feit is dat als op dat vlak niet vlug en drastisch wordt ingegrepen, er geen toekomst meer is voor onze autochtone bevolking. Er moet dringend worden gehandeld onder het motto ‘redden wat er nog te redden valt’. Het niet indexeren van de kinderbijslag vanaf het derde kind van de regering-Jambon komt dus eigenlijk neer op wat gemorrel in de marge of op wat ‘kurieren am Symptom’. Waar blijft toch die zogenaamde ‘kracht van verandering’ van de N-VA? Willy Van der Meulen - Ternat

Pallieterke, ‘Le bruit des bottes’ is voor Laurette oorverdovend geworden. Bedoelt zij het geluid van de ‘botten’ van haar grootvader Maurice, die in Jeuk (Limburg) oorlogsburgemeester, en lid van het VNV, geweest is? Ja, inderdaad, diegene die na de oorlog gearresteerd werd, en vijf jaar uit zijn burgererechten werd ontzet wegens collaboratie. In het Frans zegt men: “Il faut le faire!”

In het Nederlands zou men kunnen zeggen “hatelijk en dom gezwets”. Is het met dergelijke figuren dat een federale regering moet gevormd worden? ‘Bon courage’ voor N-VA. M arcel Melkebeke - Zonnegem

Pallieterke, Ik las dat men ‘economische’ sancties wil treffen ten aanzien van Turkije. Stop liever de toetredingsgesprekken tot de EU met Turkije. Dat land hoort niet in Europa thuis, zeker niet onder Erdogan. Laat Erdogan de poort voor de vluchtelingen maar openzetten, en laat die vluchtelingen niet binnen in de EU. Ivo Van H amme - A ntwerpen

Kruisende woorden oplossing 1184

A B C D E F G H I J K L

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 D R E I

I G E M E N T E N

E T W A T X A

I O L

I

E D A M M E R X E R X E P E L X M R X A T X A M B X A V A N T G A R D E E R G E X D X

I

I

R X F O H N

R R E E E L X D D

R O S E T T E X A A X A O P T

I

E X S E T B A L

E E X S X V X K E T E L F R U T S E L E N X R E D A V E R E N X D A A N

DE BEGROTING Pallieterke, Ik denk dat heel veel mensen dat gezeur van de kranten, de experts, de benadeelde organisaties et cetera totaal beu zijn. Kunnen die zich niet inbeelden en voorstellen dat al die subsidies, toelagen, tussenkomsten, de werking van onderwijs, justitie, politie, enzovoort, veel geld kost? Dat men geschenken heeft uitgedeeld die onbetaalbaar blijken te zijn. Dat dus de tering naar de nering moet worden gezet. Dat men boven zijn stand heeft geleefd. Kan dat hopeloos egoïsme, die hebzucht en die domheid nu eens Dany Bauwens - Erps-Kwerps ophouden?

BESCHERMING TAALGEBRUIK Pallieterke, De wet op het taalgebruik in gerechtszaken was sinds 1935 een monument en vast ankerpunt ter bescherming van de Vlamingen. Minister Geens heeft gemeend hieraan te moeten tornen ten voordele van de Franstaligen. Gelukkig heeft het Grondwettelijk Hof in zijn wijsheid de minister teruggefloten. De heer Geens blijkt nu hoofdonderhandelaar te worden voor zijn partij bij de federale regeringsonderhandelingen.

Welk vertrouwen kan ik in deze meneer mosselmans hebben om de Vlaamse belangen met kracht te verdedigen? W.-M. A rthur - Leuven

KORTRIJK KLUNSSTAD Pallieterke, Zondag is de meest autoluwe dag in onze stad.

Geen werfwagens, leveringen, schoolverkeer of mensen op weg naar de werkplek. Zondag is rust. Kalmte. Geen verkeersprobleem. Wél voor ons lucide stadsbestuur, dat weeral de kans ziet een onbestaand probleem te moeten oplossen.

Het idee is gerijpt, het besluit is genomen: één zondag per maand moet de stadskern autovrij.

In een tijd waarin niemand meer verantwoordelijkheid wil nemen voor zijn daden, wordt een perfecte smoes gevonden: een bindend referendum onder de bevolking. Online natuurlijk, en niet anoniem, want je moet je identiteitskaartnummer ingeven. Iedere Kortrijkzaan krijgt een papieren brief in de bus om hem/ haar in te lichten over het feestelijke digitale gebeuren. Hoeveel inwoners er eigenlijk begaan zijn met zo’n onderwerp en er kunnen of willen over stemmen, doet er niet toe. Men zal wel voldoende bakfietsgirls, klimaatboys en sociale werk(st)ers optrommelen om het voorwerp van het bindend referendum te realiseren.

Gedaan met het samen met oma op de markt uit eten gaan. Gedaan met haar bezoekje aan een ver familielid in het rusthuis. Geen wandelingen meer in onze prachtige stad op een dag waar je niet wordt opgejaagd door tikkende parkeermeters met hun imbeciele tarieven. Geen vergadering van de postzegel- of moustachenclub meer in de bars van het centrum. De weinige patissiers, restaurateurs, cafés en kruideniers

Hector van Oevelen

nog aanwezig, zijn natuurlijk minder begeesterd. Ze zijn ontgoocheld en triest. Zoals het overgrote deel van de Groeningestedelingen, dat dacht dat een goed stadsbestuur in essentie instaat voor het detecteren van samenlevingsproblemen, ze op te lossen, en waar mogelijk ze te voorkomen. Niets van dit alles. Er worden er almaar meer gecreëerd. We voelen ons opgejaagd zoals fietsers, in de rug geduwd door wagens die niet mogen voorbijsteken in de ‘fietsstraten’. Konden we ons bestuur maar ‘impeachen’. Het kan niet functioneren om ernstige gezondheidsredenen, het lijdt namelijk aan schizofrenie. Maakt denkfouten, staat los van de realiteit, heeft waanideeën en ziet spoken. Dank u, Kortrijk. Ik ga ‘s zondags met mijn vrouw lekker kuieren in Doornik, waar de vele winkels open zijn en floreren, deels omdat parkeren voor de deur er probleemloos kan.

Paul D. - Kortrijk

NEDERLANDSTALIGE MUZIEK Pallieterke, Graag wil ik nog eens terugkomen op de brief van mevrouw Kris Lauwers aangaande haar liefde en voorkeur voor de Vlaamse muziek op Ment TV. Ook ik ben een grote fan van Ment TV voor zijn niet-aflatende inzet voor het Nederlandstalige lied. Inderdaad, op de radio zou dit ook welgekomen zijn. Misschien kan ik mevrouw Lauwers een goede tip geven. Ik luister elke dag van ’s morgens vroeg naar VBRO (Vrije Brugse Radio Omroep). Deze zender is over gans Vlaanderen te beluisteren en speelt dagelijks voor 95 procent Vlaamse en Nederlandse liedjes. Zowel nieuwe als oude successen. Als mevrouw Lauwers Telenet heeft, kan ze zonder problemen luisteren naar VBRO op het nummer 944. Hopende mevrouw Lauwers een dienst bewezen te hebben met haar voorliefde (wat bij mij ook zo is) voor de Vlaamse liederenschat.

Piet Castelein - Gits

De Vlaamse vakman

DE WAARHEID VERZWIJGEN IS OOK LIEGEN! Pallieterke, Een medewerker met 16 jaar dienst bij de Parijse politie heeft op het commissariaat vier collega’s vermoord: twee vrouwen en twee mannen.

Hij deed dit met een hoogwaardig kunststoffen mes dat niet vindbaar is met een metaaldetector. Op de VRT meldde men niet dat hij twee jaar geleden radicaliseerde tot de godsdienst van de vrede. De Franse zenders (ik hoorde het op radio RTL) deden dit wél. Op Belgische zenders vermeldt men het nooit wanneer daders moslims zijn! Waarom niet? De waarheid verzwijgen is ook liegen.

Eric-Werner Van Dyck - Oostham

Een lezersbrief insturen?

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.

Sport

17 oktober 2019

Genoeg van de voetbaldwergen De Rode Duivels wonnen de achtste keer op een rij, een nieuw record. Zij hoefden daarvoor geen mirakels te verrichten. Verleden donderdag werd San Marino afgeslacht in het Koning Boudewijnstadion met 9-0. Het wordt stilletjes aan lachwekkend. In het verre Kazachstan speelden De Rode Duivels met de handrem op.

Enkele versnellingen volstonden om de 0-2 op het bord te zetten. Courtois heeft geen bal gezien. Dat zal waarschijnlijk ook tegen Cyprus het geval zijn. De laatste match van onze groep, uit tegen de Russen, zal een eerste test zijn voor onze ‘gouden generatie’ in aanloop naar het EK. Eindelijk, want ik ben de wedstrijden tegen die voetbaldwergen kotsbeu! San Marino, Montenegro, Letland, Moldavië, Gibraltar, Andorra, Macedonië, Nederland enz... horen niet thuis op het EK 2020. (grapje)

Geen blessures bij Goethals Ik werd redelijk nerveus toen de commentator van VTM zei: “Brandon Mechele heeft zijn eerste ‘cap’ binnen, er blijven nog drie minuten te spelen en hij gaat nog invallen, dat moet lukken.” Ik heb het er al eens over gehad, maar ik ga het toch nog eens herhalen: voor het ogenblik strooit men met ‘caps’.

Ik vind dat men recht heeft op een ‘cap’ als men in het basiselftal start en niet als men tijdens de match invalt, meestal om tijd te winnen.

Van invallen gesproken. Goethals wisselde maar een speler als die twee benen had gebroken en dan nog... ‘Den Tuveneir’ veranderde niet graag zijn verdediging. Hij

noemde ons zijn ‘oude garde’ Een paar dagen voor de terugwedstrijd om de Europese Supercup tegen Bayern München had ik mijn knie verdraaid op training. Ik voelde direct dat het ernstig was. Ik kon amper bewegen en toch nam Goethals mij mee op afzondering. Mijn knie was hevig gezwollen, maar hij wilde absoluut dat ik nog een test aflegde voor de match. Ik zag de bui al hangen, ik kon met moeite stappen! Raymond nam een bal en gooide die naar mij. Ik kopte de bal terug. “Dat is dan in orde, je kunt spelen”, zei hij doodserieus. Ik geloofde mijn oren niet en antwoordde: ”Maar trainer, ik kan niet draaien!”

“We gaan dat eens proberen”, hield hij vol.

Eén keer ben ik gedraaid en het was over, waarschijnlijk heb ik de blessure daar verergerd. Raymond geloofde je gewoon niet als je beweerde geblesseerd te zijn. Hij sleurde dan zijn oud-spelers van STVV erbij: “Die speelden altijd”, zei hij met een glimlach op zijn gezicht...

Gille Van Binst Voormalig topvoetballer

ROSKAMMEN

Over recordjes We moeten het toegeven, onze media verstaan als geen ander de kunst om van twee keer niks drie keer alles te maken. Weliswaar met 99 procent gebakken lucht, maar dat moet je in een bejubelde kitsch-en-glitterwereld als die van het voetbal voor lief nemen. Op de frontpagina’s van diverse pretgazetten prijkte de foto van een aan de Heizel ter aarde neergezonken man in Rode Duivelsplunje.

Niet levensgroot, want op de knieën, nederig genietend van de ovatie van het volk.

Maar toch goed voor ruim een derde paginaruimte. In Het Laatste Nieuws betekent dat al wat. De foto straalde de immense dank uit van een man waarvan men kon vermoeden dat hij in zijn eentje de strijd tegen de klimaatopwarming had gewonnen. Of, op zijn minst, de mensheid had behoed voor een invasie van aliens.

Maar, neen. Het betrof Romelu Lukaku, die zijn vijftigste goal voor België had gescoord tegen San Marino. Naar sportieve maatstaven is zijn prestatie even hoog in te schatten als een goal van landskampioen Racing Genk tegen gouwgenoot FC Genoelselderen in een vriendenwedstrijd. Vooropgesteld dat FC Genoelselderen zou bestaan. En dat doelpunt zou amper vermeld worden in een wedstrijdverslag, als dat al zou geschreven worden. Daags na de vestiging van zijn recordje vloog Lukaku terug naar Milaan. De verheerlijkende media onthielden zich van commentaar.

Zekerheden De nationale ploeg van San Marino betekent in het internationale voetbal niks. Dat koks, postbodes, automekaniekers en andere notoire beroepen uitoefenende amateurvoetballers het moeten opnemen tegen voetbalmiljonairs in voorronden van een EK of WK, is een blamage voor UEFA en FIFA. Dat de media aan dat soort ‘wedstrijden’ buitensporig veel aandacht schenken, zegt veel over de kwaliteit van hun berichtgeving. Die benadert het belachelijke, en ze wentelen zich daar wellustig in rond. We praten niet alleen over de geschreven pers. Journalisten, analisten en andere praatvaren op het beeldscherm en op de radio lullen bij gebrek aan beter over een hier nieuw gehaald en een daar haalbaar nieuw recordje.

kwamen we bij de Proximus League (1B) terecht, met Beerschot versus Westerlo als blikvanger. Onze verslaggever op het Kiel, nochtans een brave borst, was heel streng voor de thuisploeg. Kort samengevat: gebrek aan zelfvertrouwen en voor bezieling en lef konden ‘de Mannekens’ best in de leer gaan bij de bezoekers uit Westerlo. Het zijn onze woorden niet, het is de mening van onze correspondent, en we geven die voor wat ze waard is.

Goede sfeer Proficiat

Pinokkio

Voor wie het moest ontgaan zijn, de Rode Duivels hebben negen keer gescoord tegen de voetbalkabouters uit San Marino, en drie dagen later hebben ze ook nog gewonnen tegen de hongerige sloebers uit Kazachstan.

Met acht overwinningen op rij hebben ze het maximum van de punten in hun reeks. Geef toe dat het een toch wel opmerkelijke voorronde is geweest die op zijn minst een applaus verdient. “Tegen kleine mannekens kunnen ze het halen”, horen we u al tegenpruttelen. Akkoord, half november zal het er anders aan toe gaan, tegen Rusland, met als inzet de eerste plaats in hun reeks en de voordelen die daaraan verbonden zijn in het vooruitzicht van het EK.

Geef medevoorzitter Francis Vrancken van Beerschot een pistool en het eerste wat hij doet is zich domweg in eigen voet schieten.

Dat is niet verstandig, zult ge zeggen. Het was ook niet verstandig om zowat een maand geleden aan iedereen die het horen wilde te verkondigen dat trainer Stijn Vreven sowieso het seizoen zou uitdoen, onafhankelijk van het resultaat. “Schrijf het maar zwart op wit in de krant”, liet Vrancken erop volgen, met een gezicht om hem de absolutie te geven zonder te biechten. Daar staat hij nu met zijn pinokkioneus. Fraai kunnen we het niet noemen.

Dennis Dennis Praet mocht voor het eerst opdraven bij de Rode Duivels. Zijn optreden, centraal op het middenveld, was een succes over de hele lijn. Bondscoach Martinez had niets dan lof voor zijn nieuwe ontdekking. Lees mee: “Ik ben heel tevreden over Dennis Praet. Hij werkte hard en vervulde zijn rol heel goed.

Technisch was het bijna perfect. Hij verloor geen bal en speelde goed samen met Witsel.”

Als compliment kan het tellen. Onze onvergetelijke compagnon Herman, grootvader van Dennis, zal het met plezier gevolgd hebben vanop zijn wolk. Zijn neus zal niet weinig gekruld hebben. Anderzijds, een kleinzoon die mee de Belgische eer moet hooghouden, het kan verkeren.

Absolve te Dat is het punt dat ge bij sommige succesvolle ondernemers er moeilijk ingehamerd krijgt, of helemaal niet. Het voetbalwereldje is, om het zacht uit te drukken, een krabbenmand. Contracten zijn er om niet nageleefd te worden. Duur gezworen eden zijn, als het erop aankomt, geen cent waard. Kijk maar naar Anderlecht. Wie is daar op redder in nood Kompany, nieuwkomer Vercauteren en de terreinverzorger na, nog niet door Coucke en co aan de deur gezwierd? Met een reeks loodzware schadeclaims als gevolg. Het is Francis Vrancken van Beerschot dan ook vergeven dat hij tussen neus en lippen een gedane belofte moest inslikken. Wat, in dat milieu van doorwinterde raddraaiers, hooguit een pekelzonde kan genoemd worden.

Ieder zijn mening Omdat de eersteklassers het lieten afweten,

15

Zo’n weekeinde zonder eersteklassenvoetbal heeft het voordeel dat we de eersteamateurklasse, de reeks van Lierse Kempenzonen, ook eens van nabij kunnen volgen. Of ze dat op het Lisp graag hebben, durven we in twijfel trekken. We vermoeden dat ze niet graag herinnerd worden aan de recente thuisnederlaag tegen Heist, waardoor ze eenzaam en verlaten aan de staart van de rangschikking bengelen. Er is echter hoop in bange dagen. Luister naar de wijze woorden van Simon Vermeiren: “De groep wil het tij graag keren en de goede sfeer is nog aanwezig. Dat zijn wapens die we moeten gebruiken.” Zo willen we het horen.

Met elf van dat soort Kempenzonen kunnen ze naar de loopgraven.

Respect Een tweede gouden medaille op rij voor Nina Derwael op het WK turnen, deze keer in Stuttgart. Niemand op deze planeet die beter presteert op de brug met ongelijke leggers dan de elastieken meid uit Sint-Truiden. Dat gymnastiek een sport is die van de beoefenaars oneindig veel opoffering vergt, moeten we hier niet beklemtonen. Voor de centen moeten ze het niet doen.

Fortuinen verdienen is een voorrecht van sommige verwende vedetten die tegen een bal kunnen trappen. “Ik turn uit liefde voor de sport”, laat Derwael optekenen. Voor zoveel passie kunnen we alleen maar tonnen respect opbrengen, en we hopen dat ze ervoor mag beloond worden op Olympische Spelen volgend jaar in Tokio.

Grootste onderscheiding Het was de week van de sportieve Vlaamse meisjes. Emma Meesseman en Kim Mestdagh

De vijftigste goal van Lukaku is zo’n recordje. Wie er veel waarde aan hecht, vergeet dat de Rode Duivels vandaag veel meer matchen spelen dan in de tijd van Pol Van Himst met zijn dertig goals in de periode 1960-1975. Of de dertig van Bernard Voorhoof in de periode 1927-1940. Over de drieëntwintig goals van voetballegende Raymond Braine tussen 1924 en 1939 nog gezwegen.

Van herinneringen aan het verleden kan men niet leven, dat is een zekerheid. Een andere zekerheid is dat men in het heden beter niet zo grotesk overdrijft. Nochtans vrezen we te preken in een woestijn zo groot als het godganse medialandschap.

Echt nieuws Na de gewonnen match in Kazachstan ligt de weg breed open voor de Duivels, het laatste cement van de Belgische natie, om het maximum van dertig punten te halen.

Nog een recordjespoging om bladzijden en zendtijd mee te vullen. Meerwaarde? In de berekening vooral niet vergeten dat poule I, waarin de Duivels de plak zwaaien, de zwakste van tien poules is. Daarin honderd procent punten pakken biedt geen procentje garantie voor de troepen van Roberto Martinez om volgend jaar in een over gans Europa (zonder België) verspreide EK-eindronde de rol te spelen die ze wensen. De tegenstand zal dan ietwat anders zijn, en vooral sterker.

Martinez werd op 3 augustus 2016 als bondscoach aangesteld. Op 12 juni 2020 begint het EK. Hij zal dan quasi vier jaar de Duivels leiden. Wie weet kan hij tegen dan zijn eerste woordje Nederlands in zijn peptalk inpassen.

Dat zou pas echt nieuws zijn, na een aanloop van vier jaar om het te leren. Zouden de media daar even fel mee uitpakken zoals ze met een aantal recordjes met nepwaarde doen? De vraag stellen, is ze beantwoorden.

werden door hun fans met grote sier ontvangen op de luchthaven van Zaventem, na de titel in de WNBA, het hoogste basketbalkampioenschap in de Verenigde Staten. Mestdagh maakte vanop de eerste rij mee hoe haar collega en basketbalmaatje Meesseman haar gewaardeerde bijdrage leverde in het behalen van de hoogste onderscheiding in het vrouwenbasketbal. De meisjes ontvingen felicitaties van het koningshuis, en dan kunnen wij niet onderdoen. De verkiezing van Sportvrouw van het jaar belooft superspannend te worden. Nina Derwael, Nafi Thiam of Emma Meesseman? Onze keuze is al gemaakt, maar wij zitten niet in de jury.

Onwaarschijnlijk!

Ooit van Eliud Kipchoge gehoord? Wij wel. Sinds eind vorige week toch. Kipchoge is een 34-jarige Keniaan die, voor het eerst in de atletiekgeschiedenis, een marathon in minder dan twee uur liep. Alles viel mee. Dat Kipchoge, Eliud voor de vrienden, in topvorm verkeerde, is een open deur instampen. De weersomstandigheden waren ook navenant, en de hazen die mee het spektakel maakten, zorgden voor een perfecte timing. Wie enkele jaren geleden hardop had durven zeggen dat iemand in staat zou zijn om de 42,195 km in minder dan twee uren af te leggen, hadden ze in een geel karretje bij de dikke broeder in Mortsel afgeleverd. Nu is het zover. En, neem het van ons aan, het is nog niet gedaan. Waar gaat dat eindigen?

Voor herhaling vatbaar Jelle Wallays heeft zijn grauw seizoen goedgemaakt met zijn noemenswaardige overwinning in Parijs-Tours. De West-Vlaming was zo gelukkig als een kermisvogel nadat hij een 45 km lange solo met succes bekroond zag. Dat hij daarbij 22 renners uit het wiel moest rijden, maakte zijn triomf alleen maar groter. Het was zijn tweede overwinning in Parijs-Tours.

Hij heeft er wel vijf jaar op moeten wachten.

Dat hij dolenthousiast over de meet bolde, en dat ze hem bij Lotto Soudal met plezier aan de borst drukten, maakte het feest des te geslaagder. Hij mag het altijd eens overdoen, en dat hoeft geen vijf jaar te duren.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

17oktober 2019

ABSURDISTAN Geen angst, Hans

Goede kant van de geschiedenis

Vilvoords burgemeester en gewezen volksvertegenwoordiger Hans Bonte (sp.a) maakt zich druk over mogelijke IS-terugkeerders. Maar Hans toch, uw gewezen deradicaliseringsambtenaar Jessika Soors, tegenwoordig volksvertegenwoordiger voor de concurrentie van Groen, gaat dat allemaal oplossen. Niet dan?

Zou er eigenlijk al iemand uit de entourage van de Amerikaanse president aan zijn broodheer hebben durven meedelen dat er wel degelijk Koerden aan de geallieerde kant stonden in WO II, in het Britse leger o.a.?

Wegkijken Eén van de eerste slachtoffers van de Turkse oorlog in Syrië, vermoord door het islamistisch janhagel dat onder Turkse bescherming opereert, was de Koerdische politica Hevrin Khalaf. “Je suis Hevrin Khalaf”, u hebt het allicht overal zien opduiken. Ah, nee, toch niet...

Diplomatie Als de minister van Buitenlandse Zaken van de Vlaamse regering ooit het, wat betwistbare, genoegen heeft om met Spaans eerste minister Pedro Sanchez aan tafel te zitten, mag hij ons een plezier doen: aan die mens uitleggen dat de ‘coëxistentie’ die deze aanprijst, niet hetzelfde is als onderdanigheid.

Strak plan In Frankrijk wil de organisatie Groupe SOS het sociale leven in de dorpen sterker maken door er op termijn duizend cafés te (her)openen. In afwachting van iets dergelijks hier te lande, is de functie van correspondent Frankrijk ten kantore plots bijzonder gegeerd geworden.

Au, au Verontwaardiging bij de leden van Extinction Rebellion: na volle zes (!) uur aanwezigheid in de neutrale zone, werden zij daar zowaar manu militari uit verwijderd.

Wij kunnen ons precies niet herinneren dat Vlaamsgezinde manifestanten ooit dergelijk langdurig voorrecht hebben mogen genieten. Privilege, heet het ook wel.

De ware reden Wij hebben achterhaald waarom de Brusselse politie uiteindelijk hardhandig is opgetreden tegen Extinction Rebellion: ze dachten daar dat die van ER Antwerpse flikken in vermomming waren. Sinds kort bestaat er immers een schone, redelijk modeste traditie van interstedelijke vuistgevechten.

Kant kiezen Het laat Spaans eerste minister Pedro Sanchez blijkbaar koud dat hij aan de verkeerde kant van de geschiedenis staat, zolang hij maar aan de goede kant van de tralies staat...

Strengheid gewenst

Turkse logica

Een spoorwandelaar en roker die in een Antwerps metrostation door een controleur werd betrapt, vond er niet beter op dan de controleur met een ijzeren staaf in het ziekenhuis te slaan. Troost u: wij zijn er zeker van dat hij minstens een werkstraf van twee uur krijgt. Misschien zelfs wel vier!

Om te begrijpen wat de opperturk en opperschurk Erdogan bezielt, moet je leren hoe hij denkt. 1. Deze oorlog is niet gericht tegen de Koerden. 2. Deze oorlog is gericht tegen de PKK. 3. Alle Koerden zijn PKK’ers.

1185

1

2

3

4

5

6

7

8

9 10 11 12

B C D E F G H I J

In Nederland dragen ze je met pek en veren de democratie uit maar in België is het normaalste zaak van de wereld: nageslacht dat de papa opvolgt in de hoogste regionen van de politiek. Allemaal de schuld van de koning natuurlijk. Hij is daarmee begonnen. Deze week maakte een zeer bijzonder specimen de overstap naar de politiek Louis ‘het joenk is terug’ Verhofstadt. Studeren bleek toch niets voor hem te zijn. Openbare financiën dan weer wel.

Uw toekomst telt

K L A. Legeringen waarbij ijzer het voornaamste bestanddeel vormt B. Niet denkbeeldig - Europees ruimtevaartinstituut - Amerikaans soldaat C. Meisjesnaam - Gematigd luid of sterk (muzikale afk.) - Acute normovolemische hemodilutie D. Proest - Muzieknoot - Rivier in België, Luxemburg en Duitsland E. Nederlandse succesfilm (1975) naar de boeken van Neel Doff F. De dato - Verlang hevig G. Laaghartig - Opnieuw in samenstellingen H. World Resources Institute Kledingmaat - Koper van gestolen goed I. Europees volk - Frans lidwoord J. Rijstgerecht - Cijfer - Voorzetsel K. Figuurlijk een zware last meesleurend L. Tijdperk - Praatte verward

Weg met de schoolbanken, leve de banken van het parlement

Het is me wat met die publieke verontwaardiging als een politicus de vrucht van zijn lendenen in een baan om de staatskas lanceert. Nochtans is het een zeer wijdverspreide Vlaamse traditie zoals ganzen rijden, vinkenzetting, fietsen in de modder en friet special. Herman De Croo lanceerde zoon Alexander omdat de zakenwereld niks voor hem was, Herman Van Rompuy deed dat met Peter omdat zijn carrière als internationaal schotelvodmodel niet van de grond kwam, Louis introduceerde Bruno omdat blokjes stapelen wat te uitdagend bleek, Luc Van den Bossche dropte zijn Freya om mensen een poot uit te vijzen. Karel De Gucht haalde zijn zoon naar het parlement omdat hij gepest werd door de kleinere kinderen in de speeltuin. En laat ons ook vader Eyskens niet vergeten, zelf zoon van een legendarisch premier, die zeer kortstondig zijn eigen dochter lanceerde. Al bleek dat achteraf voor te lachen. En zo kunnen we wel even doorgaan. De appel valt nooit ver van de boom. Zelfs al heeft de kiezer die boom decennia geleden al omgekapt.

A

HORIZONTAAL

De wonderbaarlijke toekomst van Louis V

VERTICAAL

1. Vlaams ruimtevaarder 2. Alle mensen 3. Meisjesnaam - Oosters rijtuig 4. Gebruik bij antwoord van email in de betekenis van ‘betreffende’ Dierenverblijf - Hotelketen 5. Loofboom - Warme drank Bazige vrouw 6. Nederlandse provincie 7. Internetlandcode voor Estland Nam voedsel tot zich - Ottomaan 8. Uitroep ter aansporing Internetprotocol - Uitroep tot kalmte 9. Opjutten - Pers. vnw.

10. Dartel - Afgestroopte huid 11. Landbouwwerktuig - Elegant dier Geweidragend dier 12. Afvlakkende DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1184 VINDT U OP BLZ. 14

Waarom dan zo geschokt reageren als Guy Verhofstadt het ook doet? Is het omdat de vader na 8 jaar premierschap het land achterliet als een ruïne? Omwille van de uitverkoop van ’s lands energiesector voor de prijs van een Toscaanse wijngaard met bijhorende villa’s?

Omdat hij een levenslange politieke carrière van verspilling en potverteren heeft ingeruild voor het wegjagen van de broodnodige Britten uit de Europese Unie? Of misschien omwille van zijn duistere fascistische vrienden in Oekraïne die hij de titel van ‘uitmuntende democraten’ gaf? En vervolgens dapper ging lopen toen de Russen kwamen. Is het omdat vader Guy de naam papa Dok(ken) meer dan een beetje heeft verdiend, dat we automatisch opgescheept zitten met Baby Dok? Is dat de manier waarop we het gaan spelen. Voor de schuld van de vader?

Wel, dat is onterecht. Was het niet Bart Somers, wiens kinderen nog niet oud genoeg zijn om het parlement te bevolken, die ooit zei: ‘Bij de liberalen is het niet uw afkomst die telt, maar wel uw toekomst’? Dat meent hij ook heel erg. Tenzij uw afkomst uiteraard zijn oorsprong vindt in de lagere regionen van een topliberaal. Dat staat in de kleine lettertjes.

Denk er aan, als liberalen boude uitspraken doen, altijd de kleine lettertjes lezen.

Let wel, er is over gepraat geweest ten huize Verhofstadt. In tegenstelling tot bijvoorbeeld

het opsouperen van het miljarden tellende pensioenfonds van Belgacom, is er niet over één nacht ijs gegaan. Het gaat tenslotte over familie en dan doe je een beetje voorzichtig.

Louis is met zijn 24 lentes eigenlijk al een beetje een ancien in het netwerk van het Belgisch nepotisme. Dat betekent dat hij pas 29 zal zijn voor hij zijn intrede doet in het parlement. Ter vergelijking: Charles Michel had op die leeftijd al een twee parlementaire mandaten en een ministerschap verzameld. Technisch gesproken wordt Louis al veel langer op eigen kosten gedragen dan veel van zijn soortgenootjes, waar het begrip kindergeld heel anders wordt bejegend.

Daar moet u niet boos om zijn. Dat is zo in die cultuur. Sterker nog, had Louis wél zijn best gedaan op school was hij misschien een heel andere richting uit kunnen gaan. Maar het zat er niet in. Niks aan te doen. Weg met de schoolbanken, leve de banken van het parlement. En misschien kan hij vriend en vijand nog verrassen. Zoals die andere fils-à-papa die we gezien zijn gezegende leeftijd al eens vergeten.

Begonnen als enthousiaste hemelbestormer in de partij van papa. Helemaal geschopt tot voorzitter in de partij van papa. Koterijen beginnen bouwen in de partij van papa. En uiteindelijk de partij van papa in de vernieling gereden en gecoöpteerd senator voor het leven geworden bij de sp.a.

Als we geluk hebben, doet Louis een Bertje.

De Open VLD is er rijp voor.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be