't Pallieterke van 24 oktober 2019

75ste jaargang • nummer 43 • donderdag 24 oktober 2019

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,50

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

“Er is een rebellie aan de gang tegen het klimaatextremisme.”

Jurgen Ceder, de columnist van ’t Pallieterke, stelt vast dat de groene fanatici steeds meer weerstand opwekken. Hoewel de media en de politiek graag de rode loper uitrollen voor de klimaatbeweging, reageert de gewone man heel anders. Wereldwijd loopt een breuk tussen de groene elite en het plebs dat steeds meer nadeel van de groen-linkse ideologie ervaart.

Lees de volledige column van Jurgen Ceder op blz. 3

Circus van tirannen De Verenigde Naties zijn een overbodige, corrupte en peperdure farce. Een genootschap van tirannen en eenpartijstaten, dat zich voordoet als de legitieme vertegenwoordiger van heel de mensheid. Terwijl ze stuk voor stuk niet eens hun eigen bevolking vertegenwoordigen. En binnen dat clubje is de Mensenrechtenraad al helemaal een hoogfeest van hypocrisie.

Onlangs werd Venezuela in die Mensenrechtenraad verkozen, een socialistische dictatuur die het land in de diepste ellende heeft gestort. Behalve Venezuela werden nog drie andere nieuwe leden in de Mensenrechtenraad verkozen: Libië, Soedan en Mauretanië, waar naar schatting nog 500.000 mensen in slavernij leven. Zelfs zeven EU-landen steunden de kandidatuur van deze slavenstaat. En de ‘oude’ leden zijn dikwijls geen haar beter. We noemen slechts China, Cuba, Saoedi-Arabië, de

‘Democratische’ Republiek Congo, Eritrea, Qatar, Somalië, Kameroen en Pakistan, een terreurstaat geboren uit genocide en etnische zuiveringen. Dat zootje gaat ons dus de les lezen over mensenrechten...

Met die Verenigde Naties heeft de vorige regering dus het Pact van Marrakesh gesloten. Schaf heel dat circus af. Zeg al die verdragen op.

Het is een werktuig geworden in handen van de organisatie van de Organization of Islamic Cooperation. Zoals het vroeger een werktuig was van het Oostblok.

Weinig Vlaamse ervaring aan onderhandelingstafel De komende dagen en weken wordt een poging ondernomen om een federale regering te vormen. Dat belooft weinig goeds. Afgezien van N-VA-voorzitter Bart De Wever zullen er tegenover de PS-machine weinig ervaren Vlaamse partijvoorzitters zitten. Om nog maar te zwijgen over de Vlaamsgezinde reflex van de nummers één bij CD&V, Open Vld, sp.a en Groen.

En plots zijn Groen en Ecolo federaal toch nog niet uitgeteld.

Dinsdag raakte bekend dat de preformateurs Geert Bourgeois (N-VA) en Rudy Demotte (PS) de lijnen richting groene partijen wilden openhouden, ondanks het feit dat de informateurs Didier Reynders (MR) en Johan Vande Lanotte (sp.a) vroegen om eerst de paars-gele of Bourgondische piste te bewandelen. Zonder Groen en zeker zonder Ecolo. Met de fundamentalistische Franstalige groenen valt geen land te bezeilen, is zelfs in socialistische kringen te horen. Maar nu Paul Magnette PS-voorzitter is, wil die bepaalde signalen richting de ecologistische collega’s in de Waalse en Brusselse regering sturen: de PS zal er alles aan doen om jullie ook aan boord te krijgen.

Een weinig opbeurend vooruitzicht, alleen al als we het sociaaleconomische credo van Ecolo-Groen bekijken: het wurgen van het vrij ondernemerschap in naam van de klimaatideologie is voor hen de logica zelve. En met Meyrem Almaci als herverkozen voorzitter worden de banden over de taalgrens hechter. Nochtans is Ecolo een anti-Vlaamse partij die niet alleen de rechtse politici, maar ook de rechtse Vlaamse kiezer als halve nazi’s afschildert.

Aan Franstalige kant blijft men op een paars-groene regering hopen, maar met Meyrem Almaci wordt dit er niet eenvoudiger op. Een pragmaticus als Björn Rzoska zou misschien de Open Vld toch over de streep hebben getrokken om de N-VA federaal te laten vallen.

Zwak tegenover het PS-apparaat In elk geval staat men met de federale formatie nergens en blijkt niemand er zich echt zorgen over te maken. In de wandelgangen is te horen dat nieuwe verkiezingen na nieuwjaar een optie zijn. Als de partijen dan een minder harde campagne voeren dan richting 26 mei,

zou er daarna wel iets mogelijk zijn.

Al is de kans reëel dat er aan Vlaamse kant eindelijk een blokkeringsmeerderheid van N-VA en Vlaams Belang ontstaat. Met het Belang als grootste partner.

Maar zover zijn we nog niet. Eerst moet aan de publieke opinie op zijn minst de indruk gegeven worden dat er inhoudelijk onderhandeld is.

En hier is enige bezorgdheid op zijn plaats.

Tal van Vlaamse partijvoorzitters zullen met een minimum aan ervaring aanschuiven. En naar hun Vlaamse reflex is het vaak ver zoeken. Aan de andere kant van de tafel zit een PS-machine die nog altijd teert op een oersterke studiedienst. Al werkt het apparaat van de Franstalige socialisten niet meer zo gesmeerd als in 2010, toen PS en N-VA elkaar in het Pajottenland in de ogen keken.

Qua politieke persoonlijkheden heeft de PS echter nog altijd een bonus. Paul Magnette is voormalig Waals minister, ex-minister president en ex-federaal minister. En Laurette Onkelinx, die na 25 jaar politiek zou stoppen, wil ook nog deelnemen. Dan zit er aan de andere kant van de tafel enkel een Bart De Wever (N-VA) die enig politiek gewicht in de schaal kan leggen. Hij weet hoe de PS Vlaamse partijen zoals in 2010-2011 van het kastje naar de muur kan spelen en de Vlaamse politiek verdeeldheid volop uitbuit.

Waar is het confederalisme van CD&V? Laten we aannemen dat een Sammy Mahdi of een Katrien Partyka als nieuwbakken CD&V-voorzitter aan de onderhandelingen deelneemt.

Hun gebrek aan ervaring op het hoogste niveau zal snel duidelijk worden. En ook een meer door de wol geverfde politicus als Joachim Coens zal worden weggeblazen.

Men kan veel zeggen over een Pieter De Crem, maar getuigenissen van N-VA’ers uit de periode van het kartel leren dat de burgemeester

van Aalter in gesprekken met de PS indruk maakte. Vandaag is er geen enkele christendemocraat die deze ambitie mag koesteren. En dan hebben we het nog niet over het gebrek aan Vlaamsgezinde reflex bij de nieuwe generatie CD&V’ers. Het confederalisme staat nog altijd in het programma van de partij, maar niemand praat er nog over.

Met Open Vld is het zo mogelijk nog erger gesteld. Een bende belgicisten die niet meer zijn dan een kiesvereniging. Zolang er geen duidelijkheid is over de toekomst van voorzitter Gwendolyn Rutten, is ook deze partij een zwakke onderhandelingspartner. Of halen de persoonlijke ambities van een Alexander De Croo de overhand? Die heeft natuurlijk wel ervaring in onderhandelen en samenwerken met de PS. In de periode van Di Rupo was het dan vooral de opdracht van de Vlaamse liberalen om de belastingtsunami zo veel mogelijk te beperken. Dat was voor de Open Vld’ers zelf en zeker voor de medewerkers op de kabinetten en de achterban vaak een zeer zware opdracht. Daar is te horen dat men geen zin heeft in zo’n nieuw avontuur.

Over de onderdanigheid van Almaci tegenover Ecolo hebben we het al gehad. Maar wat dan te denken van de gedoodverfde nieuwe sp.a-voorzitter Conner Rousseau?

Met hem worden de Vlaamse socialisten meer dan ooit het schoothondje van de PS. Deze kerel, die vooral in het nieuws komt met infantiele en in slecht Nederlands geschreven berichten op sociale media, is van een ontstellende zwakte.

Willen een Bart De Wever, Theo Francken en Sander Loones met deze lichtgewichten aan hun zijde de confrontatie met de PS aangaan?

Ze kunnen hun tijd de komende weken beter aan andere zaken besteden. Zoals, jawel, het voorbereiden van een nieuwe federale stembusgang.

2

Actueel

24 oktober 2019

Oog om oog in Catalonië Het is soms moeilijk om onze linkse vrienden te begrijpen. Zo wordt er volop in progressieve kringen opgeroepen om de Koerden en de Koerdische afscheidingsbeweging te steunen. Zowat elke week zijn er sympathiebetogingen. Ook de pro-Palestijnse onafhankelijkheidsbeweging kan rekenen op steun en sympathie van links.

Maar als het gaat over Catalonië, Schotland en Vlaanderen, dan is er grote vertwijfeling bij de links vrijdenkers. De strijd in Catalonië wordt nochtans gedragen door zowat alle strekkingen, ook de socialistische en de liberale partij (waartoe bijvoorbeeld Carles Puigdemont behoort). De meest radicale onafhankelijkheidspartij in Catalonië is trouwens de extreem linkse CUP. De meest radicale partij tegen de onafhankelijkheid is de (nieuwe) radicaal-rechtse VOX-partij. Ondertussen voeren de Catalanen een niet-te-winnen straatgevecht. Maar, zoals ik verleden week al schreef, wat heeft het zin om uw eigen stad in brand te steken, de eigen voetpaden op te breken, de eigen bushokjes te vernielen, en de haven en stad met een stakingsdag lam te leggen? Meer dan 500 betogers raakten gewond, vier betogers raakten een oog kwijt door rubberkogels en een twintigtal betogers zit vast in de gevangenis. Ook aan de kant van de politie vielen er gewonden.

Maar het zijn allemaal Catalanen. En de Spanjaarden kijken glimlachend toe hoe de Catalanen op elkaars gezicht kloppen en al hun energie steken in het slopen van hun eigen stad.

De Spaanse premier, Pedro Sànchez, bracht afgelopen maandag een blitzbezoek aan de gewonde agenten in Barcelona. En, alhoewel aanwezig in Barcelona, weigerde hij een gesprek met de Catalaanse minister-president Quim Torra. Er is geen enkele dialoog tussen Barcelona en Madrid, zelfs geen dovemansgesprek.

Nog deze week eisten de Catalaanse betogers het ontslag van hun eigen minister van Binnenlandse zaken, Miquel Buch, tevens het hoofd van de Catalaanse politie, de Mossos. Miquel Buch behoort nochtans tot het kamp van de independisten. De onderlinge verdeeldheid groeit. Maar ook de frustratie neem toe. Nog even en we krijgen Baskische (ETA) of Noord-Ierse (IRA) toestanden.

Ik heb uiteraard sympathie voor de Catalaanse onafhankelijkheidsbeweging. Maar ik vraag me toch af welke strategie ze daar in Catalonië aan het volgen zijn. Hopen op internationale erkenning?

De realiteit is dat in andere Europese landen er nauwelijks interesse is voor Catalonië. Op Catalaanse facebookpagina’s komen de meeste sympathiebetuigingen uit… Hong Kong. De strijd is immers gelijklopend: een minderheid die het opneemt tegen een overmacht.

Nu nog iemand vinden die aan de Catalanen kan uitleggen waarom in ‘den Belgique’ een meerderheid zich nog altijd laat ringeloren door een minderheid…

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

Palestijnse vluchtelingenorganisatie rot tot op het bot Eind juli verscheen een rapport van het ‘Ethics Office’ van UNRWA, de VN-organisatie voor de Palestijnse vluchtelingen. Het rapport was vernietigend voor het managementteam van de organisatie. Er wordt hen machtsmisbruik, nepotisme en het creëren van een toxische werkomgeving verweten.

Pierre Krähenbühl Een maand later hebben leden van het kabinet De Croo een discrete ontmoeting met een Belg die als ‘special advisor’ werkzaam was op het kabinet van de commissaris-generaal van UNRWA. Deze gesprekspartner bevestigde de beschuldigingen van mismanagement, nepotisme en machtsmisbruik volledig. Dat was trouwens de reden waarom hij ontslag heeft genomen uit zijn functie.

Een kleine kring binnen het management van UNRWA, waaronder commissaris-generaal Pierre Krähenbühl, zou onder meer betrokken zijn bij ‘machtsmisbruik voor persoonlijk gewin en het onderdrukken van afwijkende meningen’. Ook zou Krähenbühl zijn positie gebruiken om excessief te reizen

met zijn adviseur, met wie hij ‘meer dan een professionele relatie’ heeft.

Er wordt ook melding gemaakt van seksuele intimidatie binnen de top van de organisatie.

Betalingen bevroren Het “United Nations Relief and Works Agency for Palestine Refugees in the Near East” (UNRWA) is de vluchtelingenorganisatie van de Verenigde Naties die zich richt op hulp en ontwikkeling van de Palestijnse vluchtelingen in het Midden-Oosten. De Palestijnse vluchtelingenorganisatie werd op 8 december 1949 opgericht. UNRWA telt ruim 29.000 medewerkers, voor het grootste deel Palestijnen. Het budget van UNRWA bedraagt ruim een miljard euro en is vooral afkom-

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41, 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

Abonnement buitenland:

3 maanden: 6 maanden: 1 jaar: Steunabo 1 jaar:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

32,50 euro 65,00 euro 130,00 euro 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter 1945-1955: Hoofdredacteur 1955-2000: Hoofdredacteur 2000-2010: Hoofdredacteur 2010-heden: Verantw. uitgever:

Bruno de Winter Jan Nuyts Leo Custers Karl Van Camp Karl Van Camp

THIERRY DEBELS

ECONOMISCHE ZAKEN

De CD&V-belastingen zijn afgevoerd Rijkentaks, speculatietaks, kaaimantaks en nu de effectentaks: alle vermogensbelastingen die de CD&V de voorbije jaren heeft proberen doorvoeren brachten amper iets op of zijn door juridische uitspraken geneutraliseerd of afgeschaft. Logisch. In België liggen de belastingen op vermogens al zeer hoog en deze taksen zijn vaak onrechtvaardig, want een soort van dubbele belasting die vooral de middenklasse raakt.

stig van de Verenigde Staten en de Europese Unie. Ook België is een belangrijke donateur.

Naar aanleiding van het rapport werd een grondiger onderzoek door de VN bevolen. Vier landen hebben beslist om hun betalingen te bevriezen in afwachting van de resultaten van dat onderzoek. Dat zijn België, Nederland, Zwitserland en Nieuw-Zeeland. Nederland gaat zelfs geen geld overmaken naar de Palestijnse vluchtelingenorganisatie UNRWA “totdat de VN toereikend heeft opgetreden”.

Ook minister De Croo, bevoegd voor Buitenlandse Betrekkingen, werd midden oktober in de Kamer ondervraagd over het dossier. De Croo: “Op 1 augustus heb ik beslist om voorlopig niet over te gaan tot de uitbetaling van twee uitstaande bedragen. België heeft zijn vaste bijdrage voor 2019, namelijk 6,25 miljoen euro, reeds uitbetaald. Een bijkomende bijdrage van 5,35 miljoen euro werd reeds vastgelegd, maar niet uitbetaald. Het gaat om 4,35 miljoen euro voor het programma ‘Education in Emergencies’ en 1 miljoen voor het programma in Syrië.”

Het signaal van De Croo was goed.

Het is nu wachten op een nieuw verslag van de Verenigde Naties. Dan kan het standpunt van België opnieuw bepaald worden. Een zaak is zeker: de organisatie van de VN voor de Palestijnse vluchtelingen is door en door rot. Volgens specialisten moet UNRWA dan ook drastisch hervormd worden.

Het was een van de laatste trofeeën voor de CD&V in de regering-Michel I. Met het zomerakkoord van 2017 werd niet alleen de vennootschapsbelasting hervormd en verlaagd, er werd ook een effectentaks ingevoerd. Door die belasting betalen natuurlijke personen een ¬belasting van 0,15 procent op effectenrekeningen van 500.000 euro en meer. Ze bracht vorig jaar 226 miljoen euro op.

Discriminerend Voor de CD&V, het linkse geweten in de regering-Michel, was zo’n belasting cruciaal. Onder druk van Beweging.net, de christelijke arbeidersbeweging, moest er iets gebeuren in de vermogensfiscaliteit.

De andere partijen in de regering stonden eerst op de rem, maar gaven toch toe, goed beseffend dat de kans reëel was dat die effectentaks zou worden afgevoerd. Wat vorige week ook gebeurde. Het Grondwettelijk Hof noemt de effectentaks discriminerend omdat sommige beleggingen eronder vallen en andere niet. De Raad van State had bij het tot stand komen van de wet op de effectentaks al kritiek. En wie in kringen rond toenmalig minister van Financiën Johan Van Overtveldt

(N-VA) zijn oren te luisteren legde, vernam dat men op de kabinetten besefte dat de wet met haken en ogen aan elkaar hing. Juridische stappen van de beleggersfederatie VFB gaf de effectentaks de doodsteek. De inkomsten die in het verleden door deze belasting gegenereerd werden, worden wel niet teruggestort. Maar voor 2020 loopt de staatskas hier wellicht meer dan 200 miljoen euro mis.

De afschaffing van de effectentaks is een blamage voor de CD&V, die nu zo goed als alle ingrepen van de voorbije jaren in de vermogensfiscaliteit ziet verdwijnen. Ondertussen blijkt dat ook de kaaimantaks en de rijkentaks een slag in het water zijn. Een andere linkse trofee, de speculatietaks, werd al na een jaar geschrapt. Deze belasting deed het aantal aandelentransacties opdrogen zodat de taks meer kostte dan opbracht.

Moeilijk Iedereen die een beetje verstand heeft van economie en fiscaliteit, weet dat vermogensbelastingen of vermogenswinstbelastingen zeer moeilijk op een efficiënte manier te heffen zijn. Van zodra vermogens extra worden belast, wordt dat geld

naar het buitenland doorgesluisd of wordt er geïnvesteerd in beleggingen (vastgoed, kunst tot oldtimers en wijn) waar de staat een minder groot deel van afroomt. Kapitaal is zeer mobiel. Maar bij het aantreden van de regering Michel I besefte men dat blijkbaar niet bij de christendemocraten. Men wou aantonen te wegen op het beleid door aan de vermogensfiscaliteit te morrelen.

Dat terwijl de CD&V-kopstukken voor de verkiezingen hadden verklaard dat er in België genoeg vermogenstaksen zijn.

Men was bij de christendemocraten beter bij dat standpunt gebleven. Nu blijven er van die trofeeën die vermogenstaksen voor Koen Geens, Kris Peeters en Wouter Beke moesten zijn, niets meer over. En dat is goed zo. De CD&V heeft het over rechtvaardige fiscaliteit. Welnu, zijn belastingen waar de superrijken gemakkelijk aan kunnen ontsnappen wel rechtvaardig? Bovendien zijn vermogenstaksen belastingen die geïnd worden op gelden die al eens belast zijn geweest. Een dubbele belasting eigenlijk.

Tenslotte moeten we de mythe uit de wereld helpen dat de belastingen op vermogen hier laag zijn.

Akkoord, er is geen meerwaardebelasting op aandelen zoals in andere landen. Maar de roerende voorheffing, die veel beleggingen zoals dividenden belast, is opgelopen tot 30 procent. In de Europese rankings van de vermogensbelastingen en hun opbrengsten staat België op een vierde plaats.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

Actueel

24 oktober 2019

Klimaat: arm tegen rijk Het filmpje ging onmiddellijk viraal. Donderdag waren klimaatactivisten van Extinction Rebellion op het dak van verschillende Londense metrostellen geklommen in een poging om de ochtendspits te verstoren. De wachtende reizigers, gewone mensen op weg naar hun werk, vergadering, sollicitatie, afspraak, medische consultatie of welke bestemming ook die mensen er toe noopt om ‘s morgens aan te schuiven op overvolle metroplatforms, waren ‘not amused’.

Bij gebrek aan optreden van de politie, die reeds een hele week opvallend laks was voor de verkeerschaos veroorzaakt door de demonstranten, sleurden boze reizigers de klimaatidioten dan maar zelf van het dak van de metro. De spontane actie van de forenzen was opvallend. En even betekenisvol was het succes van het filmpje van het incident, dat massaal gedeeld werd op sociale media. Er is een rebellie aan de gang tegen het klimaatextremisme, die nog steeds niet onderkend wordt door pers en politiek.

Tekenen van opstandigheid Nochtans zijn de signalen moeilijk te missen. De Nederlandse parlementaire verkiezingen, die op voorhand uitgeroepen waren tot ‘klimaatverkiezingen’, werden glansrijk gewonnen door het FvD van Baudet, zowat de meest klimaatsceptische partij van West-Europa. In België bleef de aardverschuiving voor de klimaatalarmisten van Groen helemaal uit, tot ontgoocheling van een pers die er echt had in geloofd. Anuna De Wever had zich, toen zij op het podium van het Pukkelpopfestival werd geroepen, verwacht aan massale toejuiching, maar werd door het jonge publiek uitgefloten.

In Nederland betoogden deze week de boeren. De concrete aanleiding was de op de til zijnde reglementering rond het gebruik van stikstof, die de veeteelt veel kopzorgen berokkent. De landbouwers plaatsten hun protestacties echter in een breder kader, dat van een algemeen verzet tegen alle maatregelen die genomen worden in naam van het milieu, in het bijzonder het klimaat, en die het voortbestaan van de veeteelt in Nederland onmogelijk dreigen te maken. De boeren kregen veel steun. De oprukkende protestcolonnes van tractoren konden langs de weg op applaus en opgestoken duimen rekenen. Een man van Groningen, wiens hek werd vernield door een tractor, weigerde een schadevergoeding uit sympathie voor de actievoeders.

Een opiniepeiling schat dat twee derde van de Nederlanders aan de kant van de boeren staan.

Het wankele draagvlak Het wijst er allemaal op dat het wereldvreemde, groene fanatisme dat regeert in de politieke wereld, een heel wankel draagvlak bij het volk heeft. De maatschappelijke steun voor een radicaal klimaatbeleid, die pers en politiek menen te ontwaren, is in werkelijkheid theoretisch en voorlopig. De meeste mensen zijn gewoon weinig bezig met de zaak. Het is immers gemakkelijk “ja” te antwoorden wanneer de telefonische peiler van Dimarso je vraagt of België meer inspanningen moet doen voor het klimaat. Dat antwoord slaat snel om wanneer je energiefacturen verdubbelen, je nog maar eens een nieuwe heffing of belasting moet betalen, je verplicht wordt om een dure warmtepomp aan te schaffen, je dieselauto onverkoopbaar wordt en je je baan verliest in een economische recessie.

Nog vorige week wees professor Furfari op het gevaar van de klimaatplannen voor het voortbestaan van bijvoorbeeld de Antwerpse petrochemie en de haven van Antwerpen. Die dreiging is slechts het topje van de ijsberg van verarming die die klimaatplannen zullen teweeg brengen.

Het is belangrijk te beseffen dat de klimaatagenda in handen is van mensen die verarming niet zomaar als een ongewenste nevenwerking van klimaatinspanningen zien, maar, helemaal in de geest van de noodlottige Club van Rome, principieel vijandig staan tegenover welvaart en economische groei op zich. Het klimaat is voor hen een middel, geen doel. “Not Climate Change, but System Change”, liet onze radicale Bouwmeester, Leo Van Broeck, zich in een interview ontvallen.

Arm tegen rijk Het beeld van gewone, werkende mensen die het slachtoffer worden van de acties van klimaatfanatici en er tegen in opstand komen: dat was waarom het filmpje over het incident in de metro van Londen mij en vele andere mensen aansprak. Het incident staat symbool voor het hele klimaatdossier. Het is de kleine man die het gelag zal betalen. Het is de kleine

man die eerst in opstand zal komen. Iemand die het enigszins heeft begrepen, is Wouter Van Besien. Na de verkiezingen verklaarde hij aan De Standaard: “De kilometerheffing, de vliegtuigtaks, de niet (helemaal) gecompenseerde betonstop, de (veronderstelde) vleestaks, op den duur zelfs onze voorstellen rond vermogensfiscaliteit: het kwam in de beeldvorming allemaal op de ‘gewone man’ terecht.” Niet alleen in de beeldvorming, Wouter. Ook in de realiteit zal de kleine man met de oude dieselwagen, het slecht geïsoleerde huis en het middelmatige loon het eerste slachtoffer zijn van heffingen, kosten, verarming en jobverlies. “Heb je poen, stem dan Groen”, is een boodschap die steeds meer mensen begrepen hebben.

Het is trouwens een interessant sociologisch gegeven hoe klimaatactivisme een hobby voor de rijken is geworden. In Londen werd prinses Esmeralda, de tante van onze koning Filip, samen met de kleindochter van een Britse baron opgepakt bij de acties van Extinction Rebellion. Jean-Pascal van Ypersele de Strihou, nobiljon en dé Belgische klimaatpaus, was er deze keer eens niet bij.

Esmeralda beweert dat koning Filip eigenlijk op dezelfde lijn zit. Het zou mij niet verbazen.

Ook de Britse royals hebben zich al meerdere malen laten kennen als klimaatpredikers.

Prins Harry en zijn Meghan lezen het Britse plebs graag de les over het belang van verminderde CO2-uitstoot voor het klimaat, maar dat belet hen niet om op elf dagen vier plezierreisjes met een privéjet te ondernemen, onder andere op kosten van Elton John.

Deze Sir Elton is ook een van de talrijke beroemdheden die graag moraliseren over het klimaat, zonder evenwel hun eigen eigen levensstijl met uitzonderlijke hoge ecologische voetafdruk te willen aanpassen. Die hypocrisie deelt hij met ongeveer alle andere klimaatbezorgde beroemdheden. Deze week probeerden een aantal onder hen (waaronder Benedict Cumberbatch, Jude Law en Bob Geldof) zich te verantwoorden in een open brief aan de pers: “We zitten nu eenmaal ook vast in deze fossiele brandstoffeneconomie.”

Je zou denken dat deze mensen al meer dan genoeg verdiend hebben om milieuvriendelijk te kunnen rentenieren. Maar neen, het zijn weerloze radertjes in een duivelse machine, moet u begrijpen.

Geld Wat ze wel doen, toegegeven, is geld schenken aan klimaatbewegingen. Een persoonlijke verschijning op het filmfestival van Cannes laten voorbijgaan of een concerttournee door Amerika opgeven, dat zou namelijk een echt offer vergen. Maar wat zijn enkele duizenden euro’s voor mensen als klimaatdonor Emma Thompson, die met één uitbeelding van Nanny McPhee hetzelfde verdient als u op een heel leven? Supergroep Radiohead schonk zelfs een kwart miljoen euro aan Extinction Rebellion. Veel geld? Niet voor een groep die per concert het dubbele daarvan binnenhaalt.

Dankzij de steun van rijke sympathisanten is Extinction Rebellion dan ook een zeer bemiddelde organisatie geworden, die goed haar propaganda kan verzorgen en zowaar zelfs haar militanten een loon kan uitkeren.

Wie in Londen gaat actie voeren, kan daar tot 400 pond per week voor krijgen, lekte enkele dagen geleden uit.

Ik begrijp de bijzondere aandacht van beroemdheden en rijken voor het klimaat wel.

Als het grootste deel van je materiële wensen vervuld zijn, wil je ook zingeving, het idee voor een hoger doel te werken. Of ten minste zo gezien worden. Wat is, in deze seculiere tijden, een hoger doel dan het redden van de planeet en de mensheid van de nakende ondergang? Het helpt zeker ook als je geen persoonlijke offers moet brengen, behalve dan in de vorm van hetgeen je te over hebt: geld. En als de negatieve gevolgen van het radicale beleid dat je voorstaat dan ook nog vooral voor het plebs zijn? Moeilijk is het niet.

Het begint er evenwel meer en meer op te lijken dat het plebs niet van plan is om alles wat wordt verordend in naam van het klimaat ook lijdzaam te ondergaan.

JURGEN CEDER

3

Ook Walter ‘Kabouter Plop’ De Donder kandidaat voorzitter van de kabouterpartij

BRIEFJE AAN MEYREM ALMACI

Zot van glorie Mevrouw de betweetster, Met zo’n 53 procent van de stemmen zijt gij zaterdag op uw congres opnieuw tot voorzitster van Groen verkozen. Het was nagelbijtend afwachten, want uw uitdager, Björn Rzoska, had de wind wel in de zeilen toen hij bezadigd en stijlvol de strijd aanbond tegen de happy few in uw partij én ook een nieuwe stijl vooropstelde.

Gij waart niet er niet gerust in en gij vreesde dat het huidige partijestablishment, dat zoete broodjes bakt in een knechtenrol bij Ecolo en er steevast een drammerig discours op nahoudt, zijn schop zou moeten afkuisen. Daarom stelde gij u opnieuw kandidaat: om uzelf en uw lakeien te redden. Vijf jaar geleden kreegt gij nog 60 procent achter u. Nu was het een stuk minder, in die mate dat gij maar de grootste helft van de partij vertegenwoordigt en Rzoska de kleinste helft. Dat is geen goed gesternte voor een partij, want het wijst op verdeeldheid en tweespalt, ook al dekken jullie dat voorlopig netjes toe in naam van de democratie en het ‘gezamenlijke project’.

Het is van u geweten dat gij meer dan ruim tevreden zijt van uzelf en dat gij vindt dat de voorbije vijf jaar heilzaam zijn geweest voor Groen, gesteund dat gij u altijd wist door de hyperkinetische kletsmajoor uit Mechelen, die de voorspelde verkiezingswinst verbrodde door niet te kunnen antwoorden op de vraag hoe Groen nu precies de kwestie van de salariswagens zou gaan regelen als de partij mee aan de macht zou komen. Gij deedt dapper mee met hem en jullie verstrikten zich in hol gezwam dat niemand nog ernstig nam, wat leidde tot een dikke procent winst op 26 mei. Veel te weinig om van een doorbraak te kunnen spreken.

Daarop volgde een maandenlang verdwijnen van de politieke radar, waarbij Calvo in een hoekje zat te janken. Het dikke analyserapport van 400 bladzijden hebben jullie als zelfverklaarde democraten nooit aan de buitenwereld durven vertonen. De reden is duidelijk: het was vernietigend, want de basis klaagde. En Rzoska wilde daarop ernstig en doordacht de boel gaan heroriënteren en van verfrissende nieuwe zuurstof voorzien.

In een normale partij zet iemand die er niet in geslaagd is om zijn/haar partij naar overtuigend succes te leiden, een stap opzij en geeft nieuwe mensen en nieuwe ideeën ruim baan.

Niets daarvan bij Groen. Gij bleeft moridcus volhouden dat gij het schitterend hadt gedaan en dat dat ‘succesverhaal’ moest verdergezet worden. In wezen wilde gij vermijden dat een overwinning van Rzoska precies zou wijzen op geen al te sterke voorbije bestuursperiode en dat de pijnpunten ook effectief zouden kunnen

blootgelegd worden. Nu gij aan de macht blijft, zegt gij: “Mensen kijken naar ons voor rechtvaardigheid, goed bestuur en échte oplossingen. In deze dolgedraaide wereld moeten wij hen zekerheid en gemoedsrust geven.” Schoon is dat en het klinkt goed, maar waarom hebt gij daar de voorbije vijf jaar niks van gebakken?

Verder meen ik mij te herinneren dat uw partij sinds azijnpisser Geysels erg gekant is tegen de cumul van functies en mandaten. Rzoska wilde dat varkentje eindelijk eens wassen en pleitte voor een forse decumul, waarvoor hij op het congres van vorige week overigens veel steun kreeg. Maar ook daarin lijkt gij vast te willen houden aan uw machtspositie. Want geconfronteerd door uw vrienden van De Morgen met de vraag of gij het voorzitterschap gaat blijven combineren met uw zitje in het parlement, antwoordt gij met een stalen gezicht dat gij “vooral de voordelen van deze ‘duobaan’” ziet. Want: “Als ik volksvertegenwoordiger blijf, kan ik in het halfrond meteen in belangrijke debatten tussenbeide komen en kan ik ook makkelijker mijn voelsprieten uitsteken bij andere partijen.”

De voorzitster van Groen pleit dus tegen de decumul bij haarzelf. Het is eens wat anders… Alles gaat bij het oude blijven; het staat in de sterren geschreven. Zot van glorie roept gij: “Groen groeit, groen bloeit, groen durft haar verhaal te vertellen. Ze is niet grijs en zal dat ook nooit worden.” Jaja, Meyrem, pas toch maar op met grijsgedraaide platen. Gij weet dat daar uiteindelijk toch niemand meer naar luistert… Ik zeg u vrank en vrij dat Groen hier een historische kans heeft gemist door Rzoska weg te stemmen.

Maar misschien moeten jullie het maar eens over de buitenlandse boeg gooien om wat sympathie te vergaren en nieuwe horizonten te verkennen… Ik stel daarom voor dat gij u de zaak van de verdrukte en belegerde Koerden gaat aantrekken en begint te mekkeren tegen Erdogan. Want hadt gij bij uw eedaflegging in het Vlaams parlement niet gezworen: “Ik zweer de Grondwet na te komen en op te komen voor de universele rechten van de mens.”? En dat Calvo als zoon van een Catalaanse vader zich in diezelfde geest gaat inspannen voor meer vrije meningsuiting, tegen de brutale politieoptredens in Spanje en voor de vrijlating van de politieke gevangenen, en voor de democratische onafhankelijkheidswil in Catalonië. Dat zou ook eens wat anders zijn… Want uw partij is toch de pleitbezorger van alle verdrukten op deze aardkloot die lijden onder tirannie en de heraut van het verbinden van mensen en volkeren? Welaan dan!

4

Actueel

24 oktober 2019

Medelijden?

‘Tief toch een end op.’

Drie vrouwen en tien kinderen eisen dat ze worden opgehaald uit IS-gebied en terug mogen naar België, waar hun – ongetwijfeld – naar Nederlands voorbeeld bed, bad, brood én uitkering wacht. De waanzin van de eis wil tot niemand doordringen. De veilige omgeving verlaten om (volkeren)moord en verkrachting te faciliteren, daarna doodleuk verwachten dat je je oude leventje ‘thuis’ weer kunt oppakken. En aangezien ‘waanzin’ geen juridische grondslag heeft, is de kans groot dat deze landverraders vermomd als tikkende tijdbommen, gewoon terugkomen.

De Nederlandse minister van Buitenlandse Zaken Stef Blok denkt dat deze waanzin aan hem voorbij zal gaan. Sinds de Amerikanen Noord-Syrië hebben verlaten en de Turken de IS-fanboys en -girls laten lopen, is de beste man erachter gekomen dat er geen Nederlandse IS-strijders zijn ontkomen uit de kampen in Noord-Syrië. De opmerking alleen al is een belediging, niet alleen voor Nederlanders, maar ook voor de rest van Europa.

Dus er zijn geen Nederlandse IS-strijders vrijgekomen? Jeetje, gelukkig maar. Want die lui die wél zijn ontsnapt, komen uiteraard niet terug naar Europa, maar blijven in de regio. Omdat het er zo veilig en gezellig is. Bovendien is er een hek om Nederland. Wat zeg ik, Europa! En zo niet, dan willen die gasten toch niet terug naar Europa. Toch?

En hebben ze geen verziekte geest. Zijn het geen moordenaars die vrij kunnen reizen door Europa en weten ze niet waar Nederland ligt.

Middeleeuwtje spelen Nee. Buitenlandse IS-strijders die ontkomen, zullen teruggaan naar hun eigen land, omdat ze daar zo welkom zijn. En anders dwingen de vrouwen wel af dat ze worden opgehaald. Ik zie het al voor me: alsof het om een gipsvlucht gaat van vakantiereizigers die hun been hebben gebroken. Een toestel vol vrouwen en kinderen. Zouden ze dan die achterlijke boerka nog dragen? En zich laten bedienen door hoeren, vermomd als stewardess? Zouden de kinderen denken: “Ongelovige vrouwen, die moeten verkracht en vermoord worden.”?

Nog één keer de feiten op een rijtje voor de advocaten en rechters die menen dat mensenrechten ook gelden voor IS-strijders: 1. Mannen én vrouwen zijn vertrokken uit het veilige, vrije Europa omdat ze in een zandbak middeleeuwtje wilden spelen.

2. De spelregels van middeleeuwtje waren moorden, mishandelen, roven, beroven van iedereen die geen lid van hun islamitische sekte wilde worden.

3.Vrouwen waren minstens net zo sadistisch als de mannen: ze mishan-

delden andere vrouwen en leverden ze uit aan hun mannen om te verkrachten.

4. Hun kinderen voedden ze op in een gewelddadige omgeving met een gewelddadige ideologie.

Laat het maar aan het liberale Westen over om deze mensen niet terug te willen, mits maar tenzij want indien. Dit zijn massamoordenaars, de kampbeulen die onschuldige mensen de dood ingejaagd hebben. En nu weer hun ‘rustige leventje’ willen oppakken. Hier, thuis in het Westen. Terwijl we hun misplaatste gejank kunnen lezen, zien en horen op radio, tv en in kranten, blijven het moordenaars. Mensen die we niet terug moeten willen op onze Europese straten, of ze nou uit Nederland komen of niet.

Wat de wereld wél zou moeten met die volwassenen en hun kinderen En hun kinderen? Ach, hun kinderen.

Er past alleen diep medelijden met IS-kinderen. Ze hebben nooit de kans gekregen om kind te zijn. Nooit met Lego gespeeld, geen Barbie aangeraakt, laat staan te horen gekregen dat roze en blauw seksistisch zijn. Zoals ook de Syrische, Koerdische en Jezidi-kindjes geen weet hebben van speelgoed.

IS-tuig heeft die kinderen op de wereld gezet, IS-tuig had nul medelijden met alle andere onschuldige kindjes en verwacht dat nu wel van ons? ‘Tief toch een end op.’

Er is geen traumatherapeut die kan voorspellen hoeveel schade die kinderen hebben opgelopen, laat staan hoeveel schade ze onze samenleving zullen berokkenen als volwassene. Dus nee, ook ‘kleine’ kinderen moeten we niet terug willen. Wat de wereld wél zou moeten met die volwassenen en hun kinderen, mag je niet hardop zeggen, ook niet als columnist. Maar deporteren naar een onbewoond eiland zou nog te mild zijn.

Dat gaat helaas niet gebeuren. Dan maar even een ‘fast forward’ naar hoe het er dan uit komt te zien? Gaan die IS-kindjes bij Fleur, Floris, Jasper en Charlotte in de klas zitten? Bij de kinderen van de rechters, advocaten en politici die menen dat die moeders terug mogen keren? De kans is groot van niet. ‘Not in your backyards’ hé? Wat dan wel? Tussen de allochtonen, zodat ze elkaar nog meer kunnen voeden met die fijne moordzuchtige ideologie? Wij, burgers van Europa, verdienen het om gevrijwaard te blijven van moordenaars en moordende ideologieën. Ongeacht wat die vrouwen eisen. Ongeacht wat juridisch ‘rechtvaardig’ zou zijn.

EBRU UMAR NEDERLANDS-TURKSE COLUMNISTE

UIT DE WETSTRAAT Enkele dagen nadenken Groen/Ecolo maakt al een tijdje reclame voor een studiedag op 26 oktober in de Kamer. Maar natuurlijk moet het gebruik van zalen in het parlementaire complex ook effectief aangevraagd worden en groen licht krijgen van de Conferentie van voorzitters. Te elfder ure gebeurde dat ook en men vroeg gebruik te mogen maken van het peristilium, diverse commissiezalen en ook de plenaire zaal. Calvo was er gerust in dat zo’n aanvraag maar een formaliteit was. Maar op de conferentie kwamen er toch kritische geluiden, onder meer van André Flahaut van de PS, die als oud-Kamervoorzitter van rechtswege lid is van deze vergadering. Hij vond het toch niet kunnen om louter partijgebonden manifestaties te laten plaatsvinden in de plenaire zaal. Men ging er dan maar eens enkele dagen over nadenken alvorens een beslissing te nemen.

Ook een frietkot Barbara Pas (VB) kon zich wel vinden in het standpunt van zowat alle partijen dat de plenaire zaal moet voorbehouden blijven voor de verkozenen des volks of desnoods voor een herdenking of zelfs een scholierenparlement, en dus niet moest dienen voor partijpolitieke

Belgische kermis Pas draaide het mes bovendien nog eens extra in de wonde toen ze zich ook tegen het frietkot uitsprak. Zij vond dat het parlement geen plek is om een Vlaamse kermis te organiseren.

Waarop Calvo: “Als ik al een kermis zou organiseren, dan zal het zeker geen Vlaamse kermis zijn, maar wel een Belgische!” Zo kennen we hem weer. Hij is helemaal terug van lang weggeweest. België kan op twee oren slapen met zo’n vrienden.

VLAAMS PARLEMENT Nuances De Vlaamse assemblee hervindt zijn routine. Weer vielen een karrenvracht actualiteitsvragen te behandelen, gaande van minder tot meer belangwekkend. De voornaamste zaken om op te tekenen waren echter twee internationale kwesties die de volksvertegenwoording beroerden.

Zoals bekend heeft Turkije het nodig gevonden om wat betwistbare militaire acties te ondernemen. Duidelijk mag zijn dat dit breed werd afgekeurd, even breed waren echter de nuanceverschillen die men daarin aanbracht, zodat de resolutiebespreking een behoorlijke rommel werd. Vlaams Belang had een eigen resolutievoorstel dat twee sporen volgde. Het definitief en ondubbelzinnig uitsluiten van Turkije van elk EU-perspectief en het stoppen, in Vlaanderen, met subsidiegeschenken uitdelen aan clubs en vrome verenigingen van onze autochtone Turkse ingezetenen. Er lag ook een resolutie van de meerderheid. Karl Vanlouwe (N-VA) haalde scherp uit naar het Turkse gedrag en de over het algemeen wat minder democratische ingesteldheid van dat land.

Citaat van de week > Dalilla Hermans

Nu of nooit

De in Rwanda geboren, maar in de vredige, zachte en gastvrije Kempen getogen BV wil zich in geen enkel VRT-programma nog laten zien of horen. Ze wordt niet ernstig genomen, vindt ze. En men waardeert haar niet. Ze motiveert het als volgt, zonder evenwel een dieperliggende reden of concrete feiten aan te geven: “Die redacties fucked me up.” “Ik kan je zo een lijstje geven van oneindig zwaar disrespect. Ik heb zoveel mensen en ideeën aangereikt, maar nooit heb ik daar een bedankje voor gekregen. Het is belachelijk. Ik heb echt het gevoel dat ze me ridiculous vinden. Ik ga hier niet vloeken, maar de VRT screwed me up. Ik ben nu 33 jaar en heb drie kinderen. Ik hoef dat soort shit niet meer te pikken.”

Voor alle duidelijkheid, we hebben niks tegen Dalilla, zelfs niet omdat ze ooit kandidaat voor Groen was of de finaleweken in De Slimste Mens ter Wereld haalde. Maar iemand die achter elke beweging en bewering in de samenleving racisme ziet en daar iedereen mee wil vermoeien en vervelen, en die dan bovendien op zo’n schabouwelijke manier het Nederlands de nek omwringt, die moet er toch niet van opkijken dat mensen hun schouders ophalen. Of eens meelijwekkend lachen. Het is wellicht het beste voor haarzelf dat ze een tijdje van het tv-scherm verdwijnt.

Vera Jans (CD&V) en Bart Tommelein (Open Vld) toonden hun expertise op het vlak van internationale politiek door de heer Trump als veroorzaker van de Turkse strijdlust aan te merken. Dat viel minder goed bij Filip Dewinter (VB), die zijn vertrouwde stek heeft teruggevonden. Over Turkije en de EU wilde men geen misverstand doen ontstaan: de toetredingsprocedure moet worden gestopt. Gestopt en dus niet gewoon opgeschort. Dit werd verkorven door Groen, dat het woordje ‘nu’, ‘op dit ogenblik’, binnensmokkelde. Zo zou dus het uiteindelijke parlementaire standpunt worden dat Turkije nu niet meer met de EU mag meespelen, maar het mag wel nog ooit een kans krijgen als het de dwalingen zijns weegs zou verlaten. Dat vond iedereen goed, alleen het VB was daar niet mee opgezet. De

“Die redacties fucked me up.”

manifestaties. Maar toch broedde ze op een actie om de parlementaire bezetting door Groen te dwarsbomen, zeker ook omdat Calvo ook al had aangegeven een frietkot op de binnenkoer te laten plaatsen die dag. Prompt diende ze dan ook een aanvraag in voor een VB-colloquium ergens in het voorjaar, met dezelfde vraag om allerhande zalen en ook de plenaire zaal te mogen gebruiken. Het was een schot in de roos, want de conferentie besliste om de plenaire vergaderzaal nooit ter beschikking te stellen van politieke partijen. Barbara kon zich daar loyaal in vinden, zeker ook omdat Calvo’s bloed kookte en hij ei zo na begon te schuimbekken van woede.

PVDA deed ook nog een duit in het zakje.Vrede en respect voor de internationale rechtsorde, inderdaad typisch communistische bekommernissen, en zag ergens onderhuids anti-Turks racisme.

Catalonië Dichter bij huis en ook wat gevoeliger liggend zijn de Catalaanse evoluties. Ook hier ruime consensus dat Spanje wel zeer draconisch optreedt en dat de tegen de Catalaanse prominenten uitgesproken straffen ietwat aan de overdreven kant zijn. Een ongehoorde politieke afrekening, aldus Kristof Slagmulder (VB), die overigens vond dat nationalisme geen misdaad is. Een gloedvolle Karl Vanlouwe (N-VA) benadrukte nog eens hoe hard de bestraffing is uitgepakt en hoe waanzinnig het is dat democratische politici zomaar de gevangenis worden ingedraaid, de grenzen van de rechtstaat zijn daarmee nogal opgerekt.

Europa kan niet afzijdig blijven. Alweer Tommelein wilde de kool en de geit wat sparen en hing daar wat ‘liberale principes’ omheen.

Maar goed, het ging wel allemaal heel ver en er moet dialoog wezen en Europa moet nu toch maar eens gaan bemiddelen. Voor sp.a wist Annick Lambrecht te vertellen dat Spanje inderdaad de mensenrechten schendt en dat ze de algemene overtuiging van het halfrond deelde, maar er moesten ook resoluties tegen Polen en Hongarije komen. Eén pot nat dus. Het origineelste was wederom de PVDA, waarvan Tom de Meester - in alle ernst - de zeer democratische gezindheid bezong. Spanje gaat wel degelijk over de schreef, maar hij was ook tegen elk separatisme en verdelend nationalisme, volgens hem - naar goede oude doctrine - breekijzers van het kapitalisme.

Lang geleden dat we dat soort onzin nog hebben gehoord en we zijn nu helemaal gerustgesteld voor de toekomstige PVDA-bijdragen.

Het resultaat is hoe dan ook dat de Catalonië-resolutie kamerbreed is gesteund en dat Madrid, gelet op de eerdere hysterische reacties richting Vlaanderen daarvandaan, wellicht stevig op de tenen zal zijn getrapt.

Actueel

24 oktober 2019

5

Nieuwe voorzitter CD&V moet vechten tegen Vlaamse grondstroom Op Sinterklaas (6 december) weet CD&V welke kandidaat Beweging.net op de voorzittersstoel kreeg geduwd. Centrum-rechts (Bogaert, De Crem) capituleerde. Blijven ze aan boord, of springen ze op een ander vlot?

Jan Segers verwoordde het mooi in Het Laatste Nieuws: “Enerzijds staat CD&V er slecht voor, anderzijds ook”. De partij van het “moedige midden” kreunt al veertig jaar.

Ze behaalde op 26 mei haar slechtste resultaat ooit (onder de 15 procent), en in de Grote Peiling van VTM/HLN maar 11 procent. Uit zeven dwergen moeten de leden nu een redder kiezen. CD&V is van oudsher de partij van de nuance en de synthese, maar de kiezers vluchten naar andere oorden. Nu wordt ook de eigen rechtervleugel weggeknipt.

Agalev/Groen kreeg een vaste plek op het schaakbord. Vlaamsgezinden trokken naar VU/VB/N-VA. Anderen sloegen op de vlucht voor te veel syndicalisme, voor te veel politieke correctheid en voor de al te progressieve standpunten over migratie, veiligheid, islam, onderwijs etc. In dit geval richting N-VA of naar het VB.

Apostelen Na de pandoering van mei beloonden Beke en Crevits zichzelf met een zitje in de nieuwe Vlaamse regering. Het lot van de partij werd in de handen gelegd van twaalf apostelen, een werkgroep die de verkiezingsnederlaag moest analyseren. Wat die hebben bereikt?

Een conferentie van gebakken lucht was het.

Waar Beweging.net haar wegwijzers neerpootte. Niet moeilijk als men het stuur geeft aan zo’n 3.500 leden. Ongeveer de getalsterkte van het hele ACW-apparaat.

Over dan maar naar de nieuwe voorzittersverkiezingen. Kunnen die voor beterschap zorgen? Niet één van de zeven kandidaten

heeft charisma, niet één heeft een sterk verhaal. “Het probleem van CD&V is niet zozeer dat de partij geen smoel heeft. Het probleem is dat ze twéé smoelen heeft. De kleuren mengen zich tot een grijze brij die werd verkocht als het moedige midden. “De kiezer vond het niet te vreten”, aldus nog eens Segers.

De kandidaten Vorige week vielen ze als de duiven, die zeven kandidaten. Bijna allen komen uit de ACW-stal aangedraafd. We overlopen even: De eerste naam was die van Vincent Van Peteghem (38), burgemeester in De Pinte (2.444 stemmen) en Vlaams-parlementslid (12.650 stemmen). Hij is zowat de Petrus van de ‘12 apostelen’. Zijn belangrijkste conclusie: we moeten meer luisteren naar de basis en scherper communiceren. Van Peteghem probeert zich te onderscheiden door zich voorstander te tonen van een “groot CD&V team”, samengesteld met mensen uit de Wetstraat én de Dorpstraat. Om wat te doen? Om te vergaderen, te actualiseren, congressen te houden.

“Meer en meer bekruipt velen het gevoel dat Van Peteghem de vooruitgeschoven kandidaat van Beweging.net was”, schrijft De Tijd.

Kansen op een tweede ronde: 6/10.

Katrien Partyka (46) was nummer twee.

Burgermeester van Tienen (2746 stemmen), Vlaams Parlementslid (10.752 stemmen, minder dan Michel Doomst, maar beter geplaatst op de lijst). Ook zij pleit wollig, voor debat, ploegspel, meer durf, heldere communicatie, etc. Meest opvallende uitspraak (in De Afspraak): “De C van CD&V verwijst voor alle

Straffeloos

agenten in elkaar slaan Een video zorgt momenteel voor heel wat woede in Duitsland: er is te zien hoe drie mannen tijdens de arrestatie van een Libiër in het Saksische Plauen, tegen de arresterende politiemannen tekeer gaan en de politiebeambten in elkaar slaan.

Begin oktober velde het “Landgericht” (rechtbank van eerste aanleg) een oordeel.

De zaak tegen de 24-jarige Libiër werd geseponeerd, omdat hij ondertussen wegens andere strafbare feiten in de gevangenis zat.

De andere mannen die de arrestatie probeerden te beletten, konden de rechtbank als vrije mannen verlaten. Een van de daders (een 39-jarige Macedoniër) sloeg op de politiemensen in maar hij kwam er met een voorwaardelijke straf van af. Zijn 17-jarige zoon moet 40 uur gemeenschapswerk verrichten, maar omwille van een zogenaamde “gunstige sociale evaluatie” werd de zaak ook geseponeerd.

De vader is voorwaar geen doetje. Hij had de politiemensen uitgemaakt voor “strontbeesten”, voor “flikkers” en voor “racisten”.

Ondertussen sloeg hij de agenten en hij verwondde ze. Voor de aanval op de beambten

in dienst kreeg hij een jaar en vier maanden voorwaardelijk en voor de gevaarlijke lichaamsverwondingen kreeg hij twee jaar voorwaardelijk.

Nochtans stond de Macedoniër al bekend als de ‘Bijlman’. Enkele jaren geleden had hij zich namelijk al laten opvallen toen hij in een clubgebouw met een bijl de uitbaatster van het café aanviel en de ‘Stammtisch’ vernielde.

Dit zijn zaken die de doorsnee-Duitser dus bijblijven. Een geboren Duitser - en bij uitbreiding elke Europeaan - wil een correct functionerende rechtsstaat. Wie over de schreef gaat, moet worden bestraft. Maar de burger krijgt een omgekeerde indruk. Is dit de nieuwe trend in West-Europa? Blijkbaar sluit Justitie massaal de ogen voor het geweld uit een bepaalde hoek.

PIET VAN NIEUWVLIET

duidelijkheid op geen enkele manier naar een kerkelijke band”. Het kruis moet worden bedekt. ACW werd Beweging.net, KAV werd Femma, CMBV werd Unizo, NCVM werd Markant. Maar de ledenaantallen blijven crashen. Ook Partyka heeft een uitgesproken ACV-stempel. Als enige vrouw kan ze een paar punten pakken bij de feministen. Kansen 2/10.

Derde in de rij werd huidig jongerenvoorzitter Sammy Mahdi (31), onlangs voor de microfoon van ’t Pallieterke. Mahdi is best een sympathieke kerel, ex-voorzitter van de Molenbeekse afdeling van CD&V, columnist én nationaal jongerenvoorzitter. Hij noemt zichzelf in Humo “te rechts voor beweging. net (het oude ACW) en te links voor Unizo”, is vóór een sterke sociale zekerheid, maar tegen de hangmat. In de kieskring Vlaams-Brabant kreeg hij in mei als eerste opvolger 6.779 stemmen. Als Koen Geens federaal minister wordt, komt Mahdi in de Kamer. Hij heeft geen ACW-stempel, maar is vooral een progressief, op zoek naar “vernieuwing”. Maar hoe, wat, wanneer en waar? “Het verschil met conservatieven is hoofdzakelijk de sociale component”, stelt hij in dit blad. Klopt dat wel? Of verwart hij hier conservatief met economisch rechts? Kans 3/10 Een dag later dook de jurist Raf Terwingen op, als vierde kandidaat (47). De burgemeester van Maasmechelen (4042 stemmen) was ook volksvertegenwoordiger (2007-2019), als opvolger van Johan Sauwens, maar ook hij werd neergesabeld door het politiek correcte gedoe in de politiek. Na de ongenaakbare Wouter Beke moest hij de tweede plaats op de lijst afstaan aan een vrouw (Farih Nawal). Alhoewel hij met bijna 20.000 stemmen de voormalige medewerkster van Jo Van Deurzen ver achter zich liet, mocht hij zijn valiezen pakken.

Ook Terwingen was niet bijster origineel: leden moeten “niet langer de basis, maar wel de top van de partij worden”. Als Limburger met een ACW-stempel is hij zich met de steun van Beke en Vandeurzen niet kansloos. Kans: 5/10 Walter De Donder (58), burgemeester van Affligem én van ‘Samson & Gert’ is ook kandidaat. Zijn kandidatuur moet een grap zijn, hoor je hier en daar. Misschien spreekt zijn volksheid kiezers aan. Hij behaalde 2.600 stemmen in 2018 (gemeente), maar toch 7.939 in 2019 (Kamer). Kan hij leden overtuigen met zijn quotes, zijn BV-status, zijn populistisch pleidooi voor meer poetsvrouwen en garagisten in het bestuur, zijn uitspraken over migratie (het huis mag open voor vluchtelingen in nood, maar die moeten dan toch niet de hele familie meebrengen)? Ook hij is “niet links, niet rechts”, maar de man van het “kruispunt”, de van “de dialoog”. Kans: 2/10 Joachim Coens (53) was de volgende in de rij. Hij is de zoon van Daniël Coens (destijds ook minister van Onderwijs, timmerman van het progressieve Vernieuwd Secundair Onderwijs, VSO). Vandaag is hij burgemeester van Damme, en CEO van haven Zeebrugge.

Was Vlaams parlementslid (1995-1999 en 1999-2001). Man met veel capaciteiten, maar politiek weggedeemsterd. Coens startte standenloos, maar is in Damme/Sijsele een trouwe gast op ACW-activiteiten. Zijn connecties met de zakenwereld geven hem wat ook wat bereik aan die kant. Ook Coens kan behoorlijk zweefvliegen: “We hebben geen licht nodig, maar vuur”, postte hij in zijn al bij al voorzichtige visietekst. Kans: 5/10 Christophe Vermeulen (37) ten slotte is jurist en was ook even jongerenvoorzitter van de partij. CD&V moet het eerste interactieve politieke platform van Vlaanderen worden.

Niet links, niet rechts, niet enerzijds-anderzijds, wel centrum. En goed doen voor zoveel mogelijk mensen, luidt het. Hoe zoiets dan te rijmen valt met zijn slagzin “Peper in ons gat, dat hebben we nodig”, dat moet hij maar eens uitleggen. Vermeulen lijkt de enige met wat kritiek op “de band met het klassieke middenveld”. Die moet worden doorbroken, want “de tijd dat de vakbond zegt wie er op de lijst moet staan is voorbij.” De enige ietwat rechtsere kandidaat, merkt ook Carl Devos op in Het Nieuwsblad. Kans: 1/10

Niet klaar?

Het opvallendste signaal op de CD&V-molentjes is het van al wie zich rechts van het midden positioneert: Bogaert, De Crem, Van Eetveld.

Volgens Hendrik Bogaert (51) is de partij

“nog niet klaar voor zijn project”. Veel duidelijker kan je niet zeggen dat je als vertegenwoordiger van de rechtervleugel het gevecht met Beweging.net, het vroegere ACW, niet wil aangaan.

Zelfde verhaal bij Pieter De Crem (57). In zijn hyperabstracte visietekst op Facebook (‘Mijn manifest over de Democratische Unie’) drong hij aan op een koerswijziging van de partij, “weg van de christelijke zuil”. CD&V mag niet langer “de loutere vertolking zijn van de opgetelde visies van de middenveld-organisaties of een samengestelde kieslijst van de vertegenwoordigers van diezelfde organisaties”… Dat is wél klare taal. Maar ook De Crem duikt weg. “Ik meen dat CD&V nog niet rijp is voor mijn visie omtrent haar positionering en bestaansgrond. Wellicht is dat in de toekomst wel het geval”, aldus de minister.

Voormalig Unizo-topman en huidig Febelfin-baas Karel Van Eetvelt werd ook even genoemd, maar die kreeg “geen steun van de partijtop”, meldde De Morgen. Lees: niet links genoeg. Te kritisch geweest over de christendemocraten in de regering Di-Rupo, meent ook De Tijd. “De poging van gewezen Unizo-topman Karel Van Eetvelt om een gooi te doen naar het CD&V-voorzitterschap sneuvelde op de kandidatuur van Vincent Van Peteghem, die wordt gezien als een mannetje van Beweging.net, het vroegere ACW”, schreef de zakenkrant.

Zinkend schip De haring van Bogaert en De Crem braadt niet meer binnen de partij, omdat veel conservatieven (politiek) en middenstanders (economie) daar al lang hebben afgehaakt.

Hoe lang blijven ze er zelf vertoeven?

Bogaert en De Crem zitten op een zinkend schip. “De Titanic”, spotte Koen Meulenaere in De Tijd. Azen de twee nog op een federale ministerzetel of een andere topjob? Of wachten ze op een nieuw politieke platform waar banden worden gesmeed met andere conservatieve en centrum-rechtse krachten?

Kan een door het Beweging.net gesteunde voorzitter de partij op koers te houden? Een linksaf gedraaide CD&V zal nog wel even spartelen. Maar op een demografisch en sociologisch krimpend middenveld versmalt de eigen basis zienderogen. Nu de halve godin Hilde is gevlucht naar een Vlaams ministerie, moeten de piotjes het maar onder mekaar uitvechten. Echt goed nieuws voor de partij, zoals Crevits dat glimmend zegt, is dat niet.

Afwachten of Koen Meulenaere gelijk krijgt: “Bij de volgende ernstige peiling - dus niet die van De Standaard en de VRT - zakt CD&V onder 10 procent”. De nieuwe roerganger van CD&V staat voor een schier onmogelijke opdracht: een gevecht tegen de Vlaamse grondstroom.

ANJA PIETERS Nota: van 28 oktober tot 17 november kunnen de leden online of per brief stemmen. Ze kunnen dat ook op de provinciale debatavonden met de zeven kandidaten. Uitslag 18 november. De twee best scorende kandidaten moeten dan naar een nieuwe stemronde. Uitslag op Sinterklaasdag.

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT GENOEG VAN!

LUIKERSTEENWEG 244 F 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE

6 Dwars door Vlaanderen Witboek Vlaamse Staatsvorming “Enthousiasmeren en mobiliseren”

24 oktober 2019

Het is een werk van lange adem gebleken, maar inmiddels is het lang verwachte Witboek van de Vlaamse Volksbeweging (VVB) een feit. De bedoeling? Een aanzet voor verdere discussie en uitdieping te zijn, en maar goed ook. Want als interessante aspecten rond staatsvorming aangekaart worden, blijft men duidelijk met enkele hardnekkige analyses uit het verleden worstelen. De toekomst zal uitwijzen of dit werk, dat als op en top toekomstgericht omschreven wordt, een opstap wordt naar meer.

Aan dit Witboek, waar de Vlaamse Volksbeweging zopas mee naar buiten kwam, ging een lang rijpingsproces vooraf.

Jaren geleden werd het startsein gegeven, zij het dat wat botsende meningen en wellicht ook ego’s voor vertraging zorgden. Herkenbaar Vlaamse Beweging dus. Dit is niet het ultieme werk van argumenten en/of strategische pistes richting Vlaamse onafhankelijkheid.

Eerder een essay, getekend Tom Garcia, dat zoals Bart Maddens het in zijn voorwoord stelt, “het autonomiestreven in een breed historisch perspectief plaatst”, maar ook “de Vlaamse onafhan-

kelijkheid als een antwoord op de problemen van vandaag en als een wissel op de toekomst ziet”. En wat dit laatste betreft: precies zoals Jan Jambon en Peter De Roover dat in hun boekje een kwarteeuw geleden al deden.

Tempus fugit. Is zo’n witboek trouwens het geschikte forum voor zo’n historisch overzicht, dat gezien de lengte per definitie summier blijft? Nu ja, schaden doet het niet, en het kan - zeker voor de jonge lezer - wellicht geen kwaad de idee van Vlaamse staatshervorming in de lijn van de Vlaamse Beweging als emancipatorische beweging te plaatsen.

Middenveld bewerken Een aantal keren wordt het belang van ‘het middenveld’ benadrukt. Dat is misschien niet zo verwonderlijk gezien de achtergrond van auteur Garcia, een van de bezielers van Vlinks. Dit moet in al zijn diversiteit mee gestalte geven aan dat project van onafhankelijkheid. Een zo breed mogelijk segment van de bevolking moet hiervoor warm gemaakt worden. Elders heet het dat men moet “enthousiasmeren en mobiliseren”. Of nog: men moet de “politiek op de hielen zitten”. Zeker een N-VA, die verweten wordt vooral aandacht te hebben voor de eigen positie als machtspartij en “een ‘broodnodig economisch beleid’ te kunnen voeren”. Maar ook met het VB zit er wat fout. Ze scoren electoraal, “maar danken dat vooral aan een identitair, anti-migratie, anti-islam verhaal”. Vlinks oblige.

Witboek Vlaamse Staatsvorming

Internationale dimensie Pertinente vraag is voor welke vorm van staatsvorming gekozen wordt. Federalisme, confederalisme, of kiest men voluit voor onafhankelijkheid? Zeker de twijfel tussen onafhankelijkheid en confederalisme intrigeert de liefhebbers van de autonomiegedachte. Als die onafhankelijkheid immers “geenszins een onhaalbare kaart is”, tonen Catalonië en de Brexit “dat het geen evidentie is”. En dat is dan geschreven vóór de gebeurtenissen van de voorbije weken. Wie kiest voor (Vlaamse) staatsvorming, tilt zijn verhaal ipso facto naar het internationale niveau.

In het verleden werd hier al nuttig reflectiewerk over verricht, ook in de schoot van de VVB. In die zin verbaast het te moeten lezen dat het vooral een kwestie is om als eerste de eigen onafhankelijkheid wereldkundig te maken. Zo zou men de soevereiniteit kunnen uitoefenen “op het voormalige rijksgebied ten noorden van de Vlaamse- en Waalse Gewestgrens”. In deze internationale context is een statuut van opvolgersstaat ontzettend belangrijk, alleen heeft dit diplomatiek en volkenrechtelijke echt wel meer om het lijf dan dit snel-snel uitroepen van die onafhankelijkheid.

Brussel en de Vlaamse Rand Wat verderop maakt men melding van vijf werven voor deze staatsvorming. Een ervan is die van de faciliteiten, zonder meer een smet op het staatkundig blazoen van dit land. Maar in het licht van een groots project als staatsvorming is dit staatsrechtelijk gedrocht toch een probleem van een iets lagere orde, dunkt ons. Ook Brussel is zo’n werf, volkomen terecht.

Wat er zich afspeelt, heeft een vergaande weerslag op een steeds groter Vlaams ommeland. En net daar ligt het belang van deze ‘werf’, die men maar beter nuchter en functioneel kan benaderen. Anders dan vandaag, waar die benadering vaak bengelt tussen apathie en de aloude romantische kijk van Brussel als Vlaamse stad waarbij een genereus pact wel al het werk zal doen, zoals hier vermeld. Wat meer rationaliteit aan de dag leggen betekent ook dat men man en paard moet durven noemen, wat dan weer een ‘onprettige waarheid’ oplevert die misschien moeilijk te rijmen valt met de idee van “civiel en inclusief nationalisme”.

PMM

BRUSSEL

Hoog Sammy!

Hij mag dan al in Vilvoorde resideren, ergens is het ‘eens Brusselaar altijd Brusselaar’. En dit maakt van deze Sammy Mahdi een beetje de vreemde eend in de bijt bij de voorzittersverkiezing van de CD&V. Op zich geen onsympathieke knul, maar als kind van zijn tijd een communicator zonder veel inhoud. Zorgt hij voor de verrassing (wat we niet verwachten, maar ergens hopen), dan is de epiloog van de politieke christendemocratie in Vlaanderen dichter bij dan ooit.

Of de man ooit een monument zal krijgen, zoals dat wat eerder dit jaar in het Terweerpark in Leiden ingehuldigd werd, betwijfelen we. Hij is immers ook niet degene die Ramses Shaffy bezong, inmiddels al meer dan een halve eeuw geleden. Maar wie weet waar deze recente (ex)-Brusselaar nog zal eindigen?

Hij werd de eerste Brusselaar aan het hoofd van de CD&V-jongeren, en dat smaakt naar meer.

Vilvoorde bruist Afkomstig uit Molenbeek (zij het opgegroeid in het chiquere Watermaal-Bosvoorde), ‘verkaste’ hij een tweetal jaar geleden naar Vilvoorde, keurig op tijd om aan de gemeenteraadsverkiezingen aldaar te kunnen deelnemen. Politici hebben soms een unieke zin voor timing. Nu goed, in zijn beslissing om de Gewestgrens over te steken zal wellicht ook wat politiek pragmatisme zitten.

Mogelijk ook ontevredenheid voor de manier waarop de dingen in Molenbeek lopen, maar dat zal hij nooit toegeven.

“Molenbeek en Vilvoorde, het zijn wel gescheiden werelden. Al komt daar stilaan verandering in: er broeit wat langs het kanaal”, verklaarde hij ooit in Humo.

Begrijp: Vilvoorde vertoont steeds meer trekjes van Molenbeek, niet andersom.

Het is ons ook al opgevallen.

Johan Demol Hij mag dan al pronken met de Geuzennaam ‘Tsjeef’, die hij koestert met sticker op zijn computer en t-shirt, ergens blijft hij toch een Brusselaar ook.

Over die verhuis heeft hij wel even “getwijfeld, omdat ik honderd procent ket ben”. Eentje met een prachtige hond trouwens, Pamuk genaamd, een chowchow, wereldberoemd sinds hij tijdens ‘De Slimste Mens’ voor zijn baasje lag, en die door zijn baasje ook keurig in het Frans aangesproken wordt.

Met de regelmaat noemt hij zich “een brugfiguur”. Over talen en religies heen.

Met zijn vader (een Iraakse vluchteling) spreekt hij Frans, met zijn Vlaamse moeder Nederlands. Papa is moslim, maar

drinkt en veegt zijn voeten aan de Ramadan, zegt zoonlief zelf. Maar zie, in het Brussel waarin hij opgroeide was er die engerd Johan Demol, die als hoofdcommissaris van Schaarbeek “een law and order-samenleving wou invoeren” (nog in Humo). Werkelijk? Misschien daarom dat hij razend populair was en voor het eerst alle vacatures in het Schaarbeeks korps ingevuld raakten.

Kaki Sammy heeft trouwens iets met ‘law and order’. In maart 2017 verscheen in De Morgen een opiniestuk van zijn hand waarin hij zijn ongenoegen over de militairen op straat ventileert (“Militairen, verlaat mijn straat”). “Stuur die mannen terug naar hun natuurlijke biotoop, daar waar camouflagekleren weer één worden met de natuur”, klonk het. In respectievelijk juni en augustus daarop deden zich telkens twee terreurincidenten voor. De ene keer met een bom in het Centraal-Station, vervolgens met een mes in de Brusselse binnenstad. Telkens werden de daders door de militairen neergeschoten, mensen in ‘camouflagekleren’ die de straten duidelijk nog niet verlaten hadden.

Ooit nam hij het op voor die rapper, Damso of hoe heette die misogeen ook weer? Die ging een lied voor de Rode Duivels schrijven, maar dan bleek die man toch wel heel wat vrouwonvrien-

delijke teksten op zijn actief te hebben.

Het zegt iets over het vooronderzoek van de Voetbalbond, maar soit. Damso werd afgevoerd, maar niet voor Sammy, die hem zijn ‘advocaat’ noemde. “Moeten artiesten vanaf nu met een communicatiedienst samenwerken alvorens een lied uit te brengen om toch maar niets verkeerds te zeggen? In dat geval kunnen we rapmuziek evengoed opdoeken.”

“Vrouwen pas op”, brult die kerel, “als jullie met mijn kl**** rammelen, dan word ik gevaarlijk, dan kan ik jullie de keel oversnijden.” Poëzie die zo uit de pen van, zeg maar, Herman Van Rompuy zou kunnen komen. #denkvolgendekeertweekeernasammy

Straffe Hendrik!

Maar er zit toch iets van een Tsjeef in hem, we geven het grif toe. “Als Brusselaar woon je in een stad met allemaal minderheden. (…) Je wordt geconfronteerd met positieve en negatieve aspecten van samenleven en dat maakt je ervan bewust dat het altijd belangrijk is om samen op zoek naar oplossingen te gaan.”

Goed gezegd man, Chabert had het niet beter kunnen verwoorden. “Midden de mensen”, “Ik neem de handschoen op” of “le nouveau CVP est arrivé’”? Nee, doe voor ons maar “Straffe Sammy!”, vrij naar de campagne die Wim Schamp zaliger voor Hendrik Bogaert uitwerkte, ook alweer twintig jaar geleden.

KNIN.

Onze naaste buren

24 oktober 2019

Drugswalhalla Op het moment dat u dit leest, is het Amsterdam Dance Event achter de rug. Vijf dagen gruwelijk burenlawaai en milieuvervuiling op tientallen plaatsen in de republiek Amsterdam.

Ongeveer 400.000 mewnsen zakten af naar de Nederlandse hoofdstad om los te gaan op dreunende beats in zalen, boten op het IJ en parken. Een geterroriseerde Amsterdammer tweette zijn dank voor de realiteit dat hij en duizenden andere mensen om 5 uur 13 nog geen oog hadden dicht gedaan door het crimineel gebonk. Alleen naïeve zielen vroegen zich af hoe mensen vijf dagen lang uit hun dak kunnen gaan. Buiten één of andere schapenhouder in Drenthe kende heel Nederland de reden: een orgie van drugsgebruik waartegen de dappere overheid niet optrad. Dat was de taak van de organisatoren. Die logen nog harder dan hun collega’s van Boom. Er was ‘zerotolerancebeleid’, zeiden ze met een ernstig gezicht.

Had iemand vijf pillen bij zich, verwittigde men de politie en mocht men nergens meer binnen. Je moest dan wel open en bloot met vijf pillen in je uitgestrekte hand opduiken, want ‘privacy’ is heilig. Stop een arsenaal in je ondergoed of zelfs in je binnenzak en je bent ‘clean’.

De linkse De Volkskrant deed even onderzoek en stelde vast dat waarschijnlijk 90 procent van de bezoekers onder invloed was. Eens binnen mocht je in het openbaar slikken wat je wou. Joints werden openlijk gedraaid, terwijl zogenaamde ‘beveiligers’ op een meter afstand toekeken. Overal hingen

7

NEDERLAND

posters met tips om zo goed mogelijk XTC te gebruiken zonder dat het fataal afliep. Alle buitenlanders bevestigden dat in Amsterdam alles mogelijk was wat God en hun eigen overheid verboden hebben.

Halsema: “drugsgebruik niet criminaliseren” Een paar journalisten vroegen aan de slikkers of zij zich door hun gebruik niet schuldig voelen aan de financiering van een corrupte en moorddadige criminaliteit. Hoogstens wat schouderophalen, want de linkse politici zien er ook geen problemen in. Typisch is de houding van de GroenLinkse burgemeester Halsema. Zij en haar groene acolieten proberen dagelijks mensen te criminaliseren die hun autootje gebruiken, die niet opgezet zijn met het racistisch gedrag van een groot deel van de allochtonen, die eisen dat illegale en uitgewezen asielleugenaars stoppen met het kraken en beroven van woningen. Wat vindt mevrouw de burgemeester van de horde drugsgieren die zich op haar stad stort en de Mocro-moordenaars nog rijker maakt? Halsema in De Volkskrant: “Wij hebben jarenlang een beleid gehad dat was gericht op preventie en gezondheid van drugsgebruikers. Dat staat internationaal hoog aangeschreven. Ik wil niet naar een sfeer waarin gebruik wordt gecriminaliseerd, want dat werkt niet.” Zonder commentaar.

Eindelijk wat blanke Nederlandse relschoppers Maar wel ontzettend veel mediacommentaar op de boeren-

betogingen. Columniste Nausicaa Marbe van De Telegraaf ging mee. Blokkages, lawaai, afval op de straat enz. was wat ze verwachtte. Wat zag ze?

Netjes geparkeerde tractors, ludieke leuzen, hele gezinnen die zich uiterst fatsoenlijk gedroegen, maar duidelijk stelden dat hun toekomst in gevaar was door de stikstofwaanzin van de hotemetoten van het kabinet. De praktische uitwerking van de gekte liet de regering aan de provincies over, die nog scherpere maatregelen voorstelden omdat de groenen in hun bestuur zetelen. Een paar provincies hebben inmiddels bakzeil gehaald, maar niet in Groningen. Daar liep het even uit de hand, werd er getrokken en geduwd, vielen klappen en wat bebloede koppen. Tevens werd er een doodskist meegedragen waar Jesse opstond: de naam van de politiek leider van de groenen. Als haaien stortten politici en media zich op dat bloed.

Over de braafheid van 95 procenten van de betogers in heel het land werd gezwegen. Nu kon de verstedelijkte randstad die het platteland haat weerwraak nemen. De razernij spatte eraf in de artikels van het linkse journaille en bijna alle laffe politici in Den Haag vielen ‘geschokt’ over elkaar heen.

Eindelijk hadden een paar blanke autochtonen zich voor één keer wat misdragen en moest men het niet met frisse tegenzin hebben over de dagelijkse geweldplegingen door Marokkaanse of Turkse racisten en andere allochtonen.

WILLEM DE PRATER

Er komt géén Gents monument voor Mandela Het met groot tromgeroffel aangekondigde monument ter ere van Nelson Mandela aan De Krook komt er niet. Vzw Africalia kreeg in 2017 de opdracht om Zuid-Afrikaanse ontwerpers te zoeken, maar vorige week werd die opdracht stopgezet. De vzw moet wat ze nog in kas heeft terugstorten. Het is spaak gelopen omdat er niet genoeg geld is en omdat er geruzie is over hoe dat kunstwerk er moet uitzien.

Toen Termont samen met de Zuid-Afrikaanse ambassadeur en vicerector Mortier besliste om in Gent “een permanente herinnering aan de anti-apartheidsstrijd” te zetten, stelden ze twee voorwaarden: een jury moest het ontwerp kiezen én het geld ervoor moest komen van bedrijven en burgers. Over dat laatste kunnen we kort zijn. De zoektocht naar sponsors werd een fiasco. Er was een kwart miljoen euro nodig, maar er werd amper duizend euro bijeengescharreld.

Geen enkel ontwerp vindt genade bij de jury In 2018 kwam een hoera-bericht. Een Afrikaanse kunstenares was geselecteerd. Zij moest enkel nog naar Gent komen en zou dan aan de slag gaan. Nu, een jaar later, trekt het nieuwe stadsbestuur er stilletjes de stekker uit. Uit een intern verslag blijkt dat de jury ontevreden is. De zes ingediende ontwerpen zijn “te klassiek, te uni-dimensionaal”, “teveel het achterhaalde concept uit een vorige eeuw van een figuratief brons als eerbetoon

aan een iconisch individu.” De jury wil “Een monument dat appelleert aan de Gentenaars van vandaag. Het kunstwerk moet apartheid als fenomeen van uitsluiting en discriminatie verbeelden. De destructie die apartheid creëerde is wel te betrekken op de gevaren van vandaag. Het dekoloniseringsdiscours kan daaraan gelinkt worden, of breder nog anti-racisme, mensenrechten. Als stad en unief moeten we dat als thema oppakken.”

Kritiek van de stadsdiensten: propaganda is géén cultuur Binnen de stad is er ruzie. Hier volgt letterlijk het advies van het stedelijk departement cultuur. Let op hun opmerking over het beeld van Willem I, een monument dat wél betaald werd met geld van privépersonen. Commentaar is overbodig. “Een Mandela-monument heeft niets met cultuur te maken. Het is een politiek statement. Politieke communicatie.

Ideologische communicatie. Misschien zelfs propaganda naar de bevolking toe. Idem voor het beeld van Willem I overigens. Zo’n

beeld plaatsen vandaag ademt volledig de Groot-Nederlandse gedachte. In de huidige nota wordt opgeschoven naar een kunstrealisatie in de publieke ruimte op zichzelf. De site verdraagt dat absoluut, maar die staat er al. Dat is het kunstwerk van Michael Borremans. Artistiek is er geen enkele behoefte om er nog een bij te plaatsen. En als je dat toch doet, is het artistieke richtinggevend en waarom zou het dan over Mandela moeten gaan en waarom zou er dan voor een Zuid-Afrikaanse kunstenaar moeten worden gekozen?

Het Mandela-gedachtengoed blijft nog altijd richtinggevend in het hele dossier. Het is en

Wachten op de MR-voorzitter Vaak wordt gezegd dat een echt gesprek over de vorming van een federale regering pas kan beginnen nu Paul Magnette in de PS-voorzittersstoel zit. Maar het is ook wachten op de tweede grootste Waalse partij: de liberalen van de MR. Daar is de strijd om het voorzitterschap nu echt losgebarsten.

Christine Defraigne, Denis Ducarme, Georges-Louis Bouchez, Philippe Goffin en Clémentine Barzin. Dat zijn de vijf kandidaten voor het voorzitterschap van de Franstalige liberalen van de MR. Het tijdperk van Charles Michel en Didier Reynders, die beiden richting Europese Unie vertrekken, is definitief voorbij. Even zag het ernaar uit dat er bij de liberalen een nieuwe tweestrijd zou plaatsvinden met enerzijds senator Georges-Louis Bouchez, de rechtse liberaal uit Bergen als kandidaat, en anderzijds een niet nader genoemde kandidaat van het partijestablishment. Maar het draaide anders uit.

Er zijn verschillende Franstalige liberalen die op 12 november naar de gunst van de leden meedingen. Indien niemand een absolute meerderheid haalt, volgt op het einde van de maand een tweede ronde.

Voorsprong Vijf kandidaten betekent in principe een heel open race, maar in de praktijk heeft Georges-Louis Bouchez een voorsprong op de rest. Hij weet zich al verzekerd van de steun van een aantal kopstukken. Ontslagnemend federaal minister van Begroting Sophie Wilmès zegt voor de 33-jarige Bergenaar te zullen stemmen.

Net als minister van Pensioenen Daniel Bacquelaine. Ook ex-ministers Jacqueline Galant en Sabine Laruelle steunen

hem. Dat zorgt voor ergernis bij de andere kandidaten. Die zijn van oordeel dat de uitspraken van de huidige of voormalige kopstukken de leden in hun keuze zullen beïnvloeden.

Vooral bij de eerder sociaal-liberaal georiënteerde kandidaten Christine Defraigne, Philippe Goffin (beiden uit Luik) en Clémentine Barzin (uit Brussel) denkt men weinig kans te maken omdat, na de steun van kopstukken die zelf tot de rechterflank behoren, vooral de rechterzijde van de MR zal worden gemobiliseerd voor de stemming.

Anti-Bouchez-campagne Wie de nieuwe MR-voorzitter wordt, is niet onbelangrijk voor de federale formatiegesprekken. Iedereen heeft het over de rol die Paul Magnette als PS-voorzitter zal spelen, maar daarnaast is ook de figuur die bij de Franstalige liberalen in de cockpit zit van belang. In PS-kringen is al een tijd een anti-Bouchez-campagne aan de gang. Het feit dat hij een goede verstandhouding heeft met N-VA’er Theo Francken zorgt voor ergernis.

De foto’s waarop beide heren samen aan het lunchen zijn in Lubbeek worden door de Waalse linkerzijde kwistig gedeeld op sociale media. Elke uitspraak van Bouchez wordt door linkse opiniemakers tegen het licht gehouden. Het is wachten op een uitspraak die de man als “extreemrechts” kan catalo-

blijft daarom een politieke zaak. Cultuur moet niet geïnstrumentaliseerd worden in functie van welke politieke ideologie ook. Voor het departement is het dus zeer eenvoudig. Het is het volste recht van de politieke meerderheid om een politieke boodschap te brengen in de publieke ruimte. Dat is democratie. Maar het is geen cultuur en het is geen kunst en dat moet er hier ook niet worden van gemaakt. Als de Stad Gent toch echt kunst op de site wilt, dan werpt het departement op: ‘Die staat er al.’” (bron: Stad Gent, Mandela Project, advies departement sport cultuur en vrije tijd)

MATHILDIS

WALLONIE

geren. Bouchez zelf blijft er kalm bij: “Als ik een selfie maak met Theo Francken krijg ik veel kritiek. Doe ik hetzelfde met PTB-kopstuk Raoul Hedebouw dan zwijgt men.”

Een Georges-Louis Bouchez als voorzitter zou de relaties tussen PS en MR in de Waalse regering onder druk zetten. De MR-senator werd in het verleden door Elio Di Rupo al uit het Bergense stadsbestuur gegooid wegens zijn in de ogen van de PS te rechtse standpunten. Federale onderhandelingen met een MR-voorzitter die een streng migratiebeleid wil en neen zegt tegen hogere belastingen is geen prettig vooruitzicht voor de PS. Want bij de Waalse socialisten zouden ze van één van de informateurs, Johan Vande Lanotte, de boodschap hebben gekregen dat een volgende federale regering best eens extra geld bij de bedrijven mag halen. Met een Christine Defraigne als partijvoorzitter van de liberalen zal dit gemakkelijker zijn dan met Bouchez.

Zenuwachtig Interessant is ook de houding die de Franstalige liberalen zullen aannemen tegenover hun Vlaamse collega’s van Open Vld. Het is bekend dat er voor de PS in het Vlaamse vierspan N-VA-Open Vld-CD&V-sp.a een partij te veel is om eventueel een paars-gele regering te vormen.

Als het niet lukt zonder de N-VA, wil Magnette er desnoods de Open Vld af rijden. In een interview dat de beurskrant L’Echo van de kandidaat MR-voorzitters afnam, bleek duidelijk dat de koppeling MR-Open Vld niet gegarandeerd is.

Gwendolyn Rutten en Alexander De Croo mogen misschien toch wat zenuwachtig worden.

PICARD

8

Actueel

24 oktober 2019

DIPLOMATIEKE VALIES

Deuk in Amerikaanse geloofwaardigheid De ruimte die de VS creëerde waardoor Turkije zijn militaire operatie in Syrië kan uitvoeren, heeft niet alleen gevolgen op het terrein. Ook (ver) daarbuiten zijn de gevolgen voelbaar. Voor Rusland dient zich plots een opportuniteit aan om een nog grotere rol in de ruimere regio te spelen, maar voor Washington dreigt dan weer een heel andere moeilijkheid.

Poetin en Assad In het recentste nummer van Der Spiegel wordt vrij gedetailleerd omschreven hoe een Amerikaanse basis in het noorden van Syrië ontruimd werd. Gezien de omstandigheden moest alles erg snel gaan, waardoor een deel van het materiaal achtergelaten moest worden.

Voor het vervoeren van wapens en munitie bestaan procedures, maar de koelkasten bleven goedgevuld achter. Net zoals sommige generatoren nog gewoon aan het draaien waren. Op andere plekken dienden Britse militairen tot hun ontsteltenis vast te stellen dat de Amerikaanse collega’s wat verderop er plots niet meer waren. Het sterkste symbool van voormelde ontruiming is misschien wel wat kon worden vastgesteld minder dan een dag na het vertrek. Amper enkele uren nadat de laatste Amerikaan het kamp verlaten had, maakte een Russische tank haar opwachting. In een gebied dus waar ze zich voorheen nooit zouden wagen.

Russische dealmaker Het gros van de experts is het erover eens dat Rusland niet alleen het meeste garen kan spinnen bij de nieuwe situatie, maar zichzelf ook voor een enorme verantwoordelijkheid ziet staan. Het vertrek van de VS is iets waar al een hele poos op werd aangedrongen en inmiddels een feit is. Maar het verdwijnen van die ene machtsfactor heeft ook de anderen - met name de Koerden - sterk verzwakt. Dat de Koerdische troepen vandaag deel uitmaken van het vijfde Syrische leger is eveneens iets met een hoge symbolische waarde.

Officieel heet het dat dit om zuiver logistieke en praktische redenen gebeurt en dat de Koerden de facto een grote autonomie behouden.

In werkelijkheid weet iedereen dat ze door de Turkse inval geen alternatief hadden dan hun lot in

handen van Damascus te leggen.

Alle ogen zijn op Moskou gericht.

Zal Poetin erin slagen deze nieuwe fase van het conflict naar zijn hand te zetten en mogelijk zelfs te beëindigen? Het zou hem op binnenlands vlak alvast een boost kunnen geven. Waar de Russen aanvankelijk immers smulden van de manier waarop het land weer een rol in de regio speelde, is het enthousiasme hiervoor wat geluwd.

Amerikaanse geloofwaardigheid Het Amerikaanse ‘verraad’ aan het adres van de Koerden heeft gevolgen op vlakken die het Syrisch conflict ruimschoots overstijgen.

Hoe groot de impact precies zal worden, is koffiedik kijken, maar dat de internationale reputatie van de VS een ferme deuk gekregen heeft, staat buiten kijf. Want hoe betrouwbaar is zo’n partner eigenlijk? De vraag wordt in verschillende hoofdsteden gesteld, van Tallinn tot Teheran.

Zo vreest men in het ‘Balticum’ dat Rusland de komende weken en maanden wel eens de NAVO-verdediging van die regio zou durven testen, vooral dan om de Amerikaanse reactie te observeren. Alle drie de Baltische staten rekenen immers sterk op hun lidmaatschap van de Alliantie voor de eigen veiligheid. En aangezien ze over geen luchtmacht beschikken, staat de NAVO zelfs voor de volledige verdediging van hun luchtruim in.

Het aantal incidenten dat zich met Russische toestellen voordoet, zit al jaren in de lift, maar is in se een beheersbaar probleem. Wat echter als zich ‘moeilijkheden’ op de grond voordoen? Niet dat Poetin van de Baltische regio een nieuw Oost-Oekraïne of Zuid-Ossetië wil maken. Daar heeft het land trouwens de middelen niet voor. Maar

Trump en Erdogan op een Navotop in 2018

het kan wel een instrument worden om op zijn minst de Westerse verdeeldheid en in het bijzonder de Amerikaanse Sonderweg te illustreren.

Teheran’s argusogen Als rechtstreeks betrokken partij in Syrië volgt men in Teheran alles wat Amerika doet en vooral niet doet met argusogen. Toen enkele weken geleden een Amerikaanse drone neergehaald werd, blies Trump persoonlijk in extremis de vergeldingsactie af. Dan was er die aanval op de Saoedische olie-installaties. De reactie van Washington oversteeg de retoriek niet. En nu dit met de Koerden. Het zegt veel over het isolationisme van Trump en vooral de manier waarop hij dit invult. Uiteindelijk zien de Perzen het brede plaatje. Waar zij tot nog toe bereid waren de economische gevolgen van de sancties te ondergaan, zijn de VS steeds minder bereid het voor hun bondgenoten op te nemen.

Deze vaststelling ziet men ook in Jeruzalem. De laatste Amerikaanse troepen in het zuiden van Syrië zien ze vooral als een manier om de toevoerlijnen tussen Iran en de Hezbollah te verstoren. Stel nu dat morgen ook die manschappen naar huis worden gehaald? Een bevlieging van de Amerikaanse president zou het strategisch paradigma danig veranderen en een grotere militaire betrokkenheid van Israël in Syrië in de hand kunnen werken.

Partner steunen Trump werd in 2017 door de Saoedi’s met de grootste egards ontvangen. Per slot van rekening was het zijn voorganger Obama die het op een akkoordje met Iran gooide, terwijl deze bewoner van het Witte Huis het helemaal anders ziet.

Maar dat wat later ook Poetin op een fraaie manier in Riyad op een rode loper getrakteerd werd, is wat in de vergetelheid geraakt. Ook op andere plaatsen in de regio maakte hij zijn opwachting. Feit is dat Rusland vandaag in het Midden-Oosten weer een positie bekleedt die het ergens in de jaren ‘70 van de vorige eeuw kwijt was geraakt. En in datzelfde Midden-Oosten ziet men dat, haaks op de wendingen van Washington, Moskou degene was die al die jaren wél pal achter ‘haar’ partner bleef staan. Het stemt tot nadenken...

Michaël Vandamme

Buitenlands spervuur Zombies De CIA waarschuwt al sinds 2017 dat terroristen van IS op grote schaal in Westerse landen infiltreren door zich voor te doen als ‘vluchtelingen’ en onder te duiken in de massa’s van honderdduizenden immigranten die vanuit het Midden-Oosten en Noord-Afrika in Westerse landen binnenstromen. Als u de CIA een onbetrouwbare bron vindt - in dit geval ten onrechte trouwens - dan gelooft u misschien wel de alarmkreet van David Beasley, die aan het hoofd staat van het Wereldvoedselprogramma van de Verenigde Naties. Hij waarschuwde dat “bevelhebbers van IS, die uit Syrië zijn gevlucht, nu samenwerken met extremistische groepen in Afrika om een nieuwe migratiegolf naar Europa te ontketenen en te infiltreren.”

Opvallend daarbij is het inzetten van ‘ondode’ terroristen. De Engelse term ‘undead’ klinkt de liefhebbers van zombiefilms ongetwijfeld bekend in de oren, maar deze terroristen zijn niet uit de dood opgestaan. IS heeft wel communiqués verspreid waarin werd gemeld dat zij gesneuveld waren in gevechten of omgekomen bij zelfmoordaanslagen, in de hoop dat zij op die manier onder de radar van de Westerse inlichtingendiensten zouden kunnen verdwijnen. En dikwijls werkt dat ook. Dat wordt allemaal in de hand gewerkt door het feit dat de meeste Westerse landen helemaal geen zicht meer hebben op de aantallen ‘vluchtelingen’, asielzoekers en illegalen die zich op hun grondgebied bevinden. Om slechts twee cijfers te noemen: in Duitsland is men het spoor bijster van 160 met naam en toenaam gekende leden of sympathisanten van IS en van maar liefst 130.000 asielzoekers, die spoorloos verdwenen zijn. In het Verenigd Koninkrijk hebben de autoriteiten 600.000 personen uit het oog verloren die het land hadden moeten verlaten omdat hun visa waren verlopen, of omdat hun verblijfsvergunning verstreken was.

Via Mexico De conservatieve actiegroep Judicial Watch bevestigde onlangs wat wij al eerder schreven: dat jihadstrijders uit het Midden-Oosten zich ook mengen tussen de ‘vluchtelingen’ uit Latijns-Amerika die proberen vanuit Mexico in de Verenigde Staten binnen te dringen. Dat gaat iets moeilijker, want de meeste van die terroristen spreken geen Spaans, ze lijken fysiek niet op Latino’s en anders dan de Europese grenzen wordt de grens tussen Mexico en de VS wel degelijk bewaakt. Maar moeilijk gaat ook. Eén van de beruchtste gevallen was Abulahi Hasan Sharif, die vanuit Somalië via Brazilië en Midden-Amerika naar de VS trok, niet toevallig via Californië, een staat die weigert samen te werken met ICE, de federale dienst voor ‘Immigration and Customs Enforcement’. Hij vroeg asiel aan in Californië, maar reisde door naar Canada, waar al evenmin grenscontroles zijn als in Europa. Daar pleegde hij een aanslag waarbij een politieman en vier andere mensen gewond raakten.

Gedwongen huwelijken In Pakistan worden elk jaar naar schatting duizend vrouwen en meisjes uit religieuze minderheden door moslims ontvoerd, tot een islamitisch ‘huwelijk’ gedwongen - in dit geval een eufemisme voor geofficialiseerde verkrachting - en onder dwang

tot de islam bekeerd. Die meisjes kunnen christenen, hindoes of Sikhs zijn. In september haalde één van die ontvoeringen éventjes de media omdat het slachtoffer de dochter was van een bekende priester van de Sikhs. In het parlement van de deelstaat Sindh was een voorstel tot wetswijziging ingediend om zulke gedwongen bekeringen te verbieden. Die wetswijziging werd echter weggestemd door de Pakistan Peoples Party PPP. Als u dat bekend in de oren klinkt: dat was de partij van de vroegere premier Ali Bhutto en van zijn dochter Benazir Bhutto, die zelfs gedurende twee ambtstermijnen premier van Pakistan was. Als u soms dacht dat vrouwelijke politici een verzachtende invloed hadden… Volgens de statuten van de PPP is de partij “islamitisch van overtuiging, politiek democratisch, economische sociaaldemocratisch” en wil ze “Alle macht aan het volk.” Ook dat klinkt ons natuurlijk allemaal bekend in de oren. Hier noemen we dat islamosocialisme.

Ook in Egypte Zulke ontvoeringen zijn ook een ware epidemie in het islamitische Egypte. We vonden hier geen cijfergegevens over, maar wel veel informatie over de manier waarop moslims zulke ontvoeringen organiseren. De eenvoudigste methode is misleiding: een knappe jonge moslim maakt een christelijk meisje het hof en hij spiegelt haar voor dat hij zich tot het christendom wil bekeren als ze er samen vandoor gaan.

Maar eens het zover is, gebeurt er juist het omgekeerde: het meisje wordt met bruut geweld gedwongen zich tot de islam te bekeren. De directere en brutere methode is een gewelddadige ontvoering. Soms wordt daarbij ook nog losgeld geëist, maar zelfs als dat wordt uitbetaald, wordt het slachtoffer dikwijls niet vrijgelaten. De ouders van een ontvoerd christelijk meisje kunnen natuurlijk naar de politie stappen, maar die stelt vrijwel nooit een onderzoek in. De agenten en officieren zijn immers ook allemaal moslims en spelen dikwijls met de ontvoerders onder een hoedje, al dan niet tegen betaling. Als ze een enkele keer toch eens de daders opsporen, dan speelt zich bijna altijd het volgende scenario af: de politie vraagt het meisje of zij zich uit vrije wil bekeerd heeft en zij zegt dan altijd “ja”. Ze weet immers dat haar ontvoerders anders haar ouders en misschien zelfs heel haar familie zullen vermoorden.

Dit wordt allemaal nog verergerd doordat islamistische organisaties die straatbenden tot drieduizend dollar betalen om christelijke meisjes te ontvoeren en tot de islam te bekeren. En dat is dan nog maar het relatief prowesterse Egypte, waar het militaire bewind tenminste nog probeert het fundamentalisme van de Moslimbroeders binnen de perken te houden. Het is maar een kwestie van tijd vooraleer zulke praktijken ook in Europa ingang zullen vinden. Als u misschien denkt dat het niet-optreden van justitie en politie alleen in Egypte voorkomt, kijkt dan eens naar de geschiedenis van de jarenlang gedoogde ‘rape and grooming gangs’ in Groot-Brittannië.

Of naar het niet-optreden van de Duitse en de Zweedse justitie tegen islamitisch verkrachters. Dat zijn allemaal voortekenen. En dat slachtoffers geen klacht durven indienen uit vrees voor de islamitische wraak… is dat in Europa ook ondenkbaar?

Het nabije buitenland

24 oktober 2019

MACRON EN NAPOLEON Zowat elke Franse president wordt vergeleken met Napoleon Bonaparte, zeker als hij niet te groot van gestalte is en als staatshoofd internationale ambities ten toon spreidt. Het was zo met Nicolas Sarkozy, het gebeurt nu met Emmanuel Macron. Wat zijn de gelijkenissen en verschillen tussen de huidige bewoner van het Elysée en de keizer uit Corsica?

Het was de Amerikaanse president Donald Trump die vorige week, te midden van de internationale crisis in Noord-Syrië, in een tweet president Emmanuel Macron vergeleek met Napoleon Bonaparte. Het was onduidelijk of dit een grap, belediging, dan wel een compliment was. Het is niet de eerste keer dat een Franse president wordt weggezet als de Franse consul en latere keizer. Dat gold zeker voor Charles de Gaulle, die met zijn zacht autoritarisme en eigen Franse buitenlandse politiek als een moderne versie van het bonapartisme kon worden bestempeld. Daarna was het vooral Nicolas Sarkozy die met Bonaparte werd vergeleken. Omwille van zijn kleine gestalte.

En ook omwille van zijn vitalisme. Sarkozy zat nooit stil. Met “La Marche Consulaire” verscheen zelfs een boek dat op zoek ging naar gelijkenissen met Bonaparte.

Hetzelfde gebeurt nu met Emmanuel Macron. Het Nederlandse weekblad Elsevier had het over “De keizer van Europa.”

De internationale ambities van Macron zijn bekend: Frankrijk boven zijn soortelijk gewicht laten boksen en de Europese Unie domineren. Dat laatste gaat moeilijker dan gedacht. Denken we maar aan de pijnlijke buis voor de Franse kandidaat Eurocommissaris Sylvie Goulard. Macron probeerde daarna een vuist te maken door op de rem te gaan staan voor EU-toetredingsonderhandelingen met Albanië en Noord-Macedonië.

Volgens Napoleon-kenners krijgt een Franse president snel

Si la France m’était contée het etiket van ‘Bonaparte’ opgeplakt wanneer hij zich als een internationale moeial gedraagt. Maar zoals alle vergelijkingen loopt ook de vegelijking tussen Macron en Bonaparte mank.

Binnen de Europese Unie moet Emmanuel Macron een evenwicht weten te vinden met Duitsland. Ten tijde van Napoleon Bonaparte was er van een sterk Duitsland geen sprake. Het was een verzameling van vorstendommen en hij slaagde er zelfs in om het Heilige Roomse Rijk af te schaffen. De Duitse verdeeldheid werd optimaal uitgespeeld. Het opkomende Pruisen was nog relatief zwak en stond een paar keer aan de rand van de afgrond na de slagen bij Jena en Eylau. Op 27 oktober 1806 trok maarschalk Davout aan het hoofd van Franse troepen door een vernederd Berlijn. Vandaag staat Duitsland binnen de Europese Unie veel sterker.

Verdediger van de mensenrechten Waar er wel gelijkenissen zijn, is in de manier waarop zowal Macron als Bonaparte de zogenaamde verworvenheden van de Franse Revolutie verdedigen: het universalisme, de mensenrechten. Dat Franse universalisme was voor Napoleon de reden om met een veroveringstocht te starten tegen de conservatieve grootmachten (Oostenrijk, Rusland, Pruisen). Hij vond van zichzelf dat hij Europa niet domineerde, maar bevrijdde.

Macron probeert hetzelfde te doen met zijn linksliberalisme en zijn kritiek op het beleid van Oost-Europese landen, dat in zijn ogen een bedreiging is voor de rechtsstaat. Voor alle duidelijkheid: Napoleon zelf is nooit een overtuigd Europeaan geweest, ook al is er in het boek “Le Mémorial de Sainte-Hélène” sprake van een unie van Europese staten. Onder de principes van het verdedigen van de Franse mensenrechten schuilde eigenlijk een zuiver militair programma: de Europese rivalen zo ver mogelijk van Parijs houden.

SCHOTSE CULTUUR IN DE ALPEN Het Zwitserse dorpje Abtwil verandert iedere twee jaar, gedurende een weekend, in een soort van Schotse enclave. Abtwil is immers in de ban van de typische ‘Highland Games’. Alles begon toen de Zwitser Martin Tschirren meer dan twintig jaar geleden verliefd werd op alles wat te maken heeft met de Schotse cultuur.

Het zal je maar gebeuren. Je vertrekt op vakantie naar het centrale deel van Zwitserland, komt aan in het kanton Aargau en plotseling overvalt je een golf van angstgevoelens. Je vreest aan de andere kant van Europa te zijn beland. Kent het navigatiesysteem in jouw wagen het verschil niet tussen de Schotse Hooglanden en de Zwitserse Alpen?

Pover eten en regen Abtwil telt hooguit duizend inwoners, maar om de twee jaar, aan het einde van de zomervakantie, stroomt een volksmassa toe. Op 30 augustus en 1 september vond dit jaar de Zwitserse versie van de Schotse ‘Highland Games’ plaats. De eerste editie werd een decennium geleden georganiseerd. Waarom is het kleine dorpje zo in de ban van Schotland? Alles begon toen Martin Tschirren 23 jaar geleden voor het eerst in het noordelijke deel van Groot-Brittannië belandde.

Op twintigjarige leeftijd bezocht Tschirren samen met een Zwitserse vriend de deelstaat. Aanvankelijk was Tschirren weinig enthousiast over de vakantiebestemming die zijn studiegenoot had uitgekozen. Hij verwachtte pover eten en vooral veel regen. Hoewel de Zwitsers in eigen land kunnen genieten van fabelachtige natuur, werden Tschirren en zijn vriend verliefd op de Schotse Hooglanden. Een hele namiddag lang heeft het duo, op een rots gezeten, met een fles whisky in de hand, de

Doedelzak en paalwerpen Typisch voor de Schotse cultuur zijn de ‘Highland Games’, een voortzetting van de traditionele clanspelen. Geschiedkundige bronnen stellen dat de eerste spelen in de Hooglanden reeds in de elfde eeuw plaatsvonden. Tot op de dag van vandaag zijn het paalwerpen, touwtrekken en hamerwerpen - omkaderd door doedelzakmuziek - enorm populair. In Dunoon, op vijftig kilometer van Glasgow, worden iedere zomer ‘Highland Games’ georganiseerd. Meer dan drieduizend deelnemers, uitgedost in kilt, worden aangemoedigd door wel dertig- tot veertigduizend toeschouwers.

Sinds Tschirren zijn hart aan Schotland verloor, droomde hij van een Zwitserse variant op de Schotse spelen. Zijn droom kreeg gestalte in 2009. Deze zomer werd de vijfde editie ingericht en kreeg het anders zo rustige Abtwil dertienduizend toeristen over de vloer. Voor Martin Tschirren gaan de ‘Highland Games’ over meer dan Schotland alleen. Alles draait rond cultuur in de brede zin van het woord.

Overal ter wereld Aan de BBC legt hij uit: “Ik bewonder hoe de Schotten hun cultuur, gebruiken en geschiedenis in leven houden. Lange tijd hadden Zwitsers geen oog voor hun eigen geschiedenis, maar daar begint de laatste jaren verandering in te komen.” Dit vertaalt zich ook politiek. De rechtse nationalisten van de Volkspartij (SVP) zijn al jaren veruit de grootste in het Zwitserse

DE TERUGKEER VAN PROFESSOR LUCKE In 2015 nam professor Bernd Lucke, de stichter van AfD, ontslag uit de partij. Hij lichtte zijn motieven toe in Der Spiegel van 10 juli 2015. Hij schreef toen dat hij niet langer als “burgerlijk uithangbord misbruikt wilde worden voor het verdedigen van opvattingen die tegen zijn diepste overtuiging indruisten”.

Hij noemde daarbij een aantal punten van kritiek die ik terecht vond, maar ontoereikend als motief om de partij te verlaten. Hij hekelde bijvoorbeeld “… de antiwesterse en duidelijk pro-Russische oriëntering inzake buitenlands beleid en veiligheid, de smalende en buitensporige kritiek op de VS, die alle redelijkheid te buiten gaat.” Hij vond het, net zoals ikzelf, onverantwoord uit de NATO te willen stappen. Maar hij pleitte ook, helemaal anders dan ikzelf, tegen een uitstap uit de EU. Lucke had AfD nochtans opgericht als een eurokritische partij.

Lucke ging volgens mij helemaal uit de bocht door zijn vroegere partij te beschuldigen van “islamfeindliche und ausländerfeindliche Ansichten”. En dat in juli 2015, terwijl de invasie van Duitsland volop aan de gang was… Was dat een overdreven reactie, ingegeven door de verbittering over het feit dat hij kort tevoren na een lange interne strijd binnen de partijtop als voorzitter was weggestemd? Over andere punten van kritiek kan ik niet oordelen, omdat ik de interne partijkeuken niet ken. Zijn er inderdaad groepen binnen AfD die zich laten meeslepen door complottheorieën waarbij zelfs Angela Merkel slechts een marionet is in handen van buitenlandse machten, die achter de schermen het naoorlogse bezettingsregime voortzetten? Het lijkt te dwaas om waar te zijn. Is er echt een strekking die de parlementaire democratie in vraag stelt?

Lucke bleef ook na zijn breuk met AfD en na de mislukking van zijn nieuwe partij ALFA behoorlijk kritisch voor de Duitse

Een andere gelijkenis met consul en later keizer Napoleon Bonaparte is dat Macron de klassieke ideologische tegenstellingen overstijgt. La République en Marche is de ene keer ‘niet rechts en niet links’ en de andere keer ‘rechts én links’. De klassieke linkerzijde en rechterzijde (SP en Les Républicains) raken gemarginaliseerd.

Napoleon deed op het eerste gezicht hetzelfde. Hij probeerde de tegenstellingen tussen monarchisten en revolutionairen te overstijgen. Hij liet politieke gevangenen vrij, was respectvol ten aanzien van de aristocratie en tegelijk werden de jakobijnen gerustgesteld: de verworvenheden van de revolutie bleven behouden.

Toch loopt de vergelijking Macron-Bonaparte hier mank. Napoleon had een duidelijke overtuiging: de Franse revolutie kon niet worden teruggedraaid. Alleen mocht de tijd van de terreur niet terug komen. La République en Marche van Macron houdt eigenlijk een ideologische leegte in. Macron is trouwens niet de persoon die de gemoederen bedaart. Hij gebruikt de nog bestaande tegenstellingen in zijn voordeel. Hij zet de pro-Europeanen af tegen het nationalisme.

Tenslotte is er de parallel van het nieuwe politieke personeel. Bonaparte gaf zeker in het leger kansen aan figuren die vroeger omwille van hun afkomst geen carrière konden maken. Hij stimuleerde de opgang van de burgerij en bepleitte de meritocratie. De nieuwe gezichten in de regering van Macron behoren niet tot een bepaalde sociale klasse die eindelijk kan deelnemen aan de macht. Zijn partij is een zelfbedieningsorgaan voor links-liberale bobo’s die inhoudelijk zeer zwak staan.

SALAN

ENGELAND parlement. Het succes van de Schotse volksspelen in het Zwitserse Abtwil staat niet op zichzelf. Net zoals het succes van de Beierse Oktoberfeesten overal in Europa navolging begint te krijgen. Zo vind je overal ter wereld Schotse ‘Highland Games’.

Van Indonesië over Canada tot in Hongarije. Maar evengoed op plaatsen waar je het allerminst verwacht. Zo kennen de Verenigde Staten - uitgerekend op warme plekken - tientallen varianten. Wie eind augustus naar het zweterige Texas, het dromerige California of zelfs Honolulu in Hawaï trekt, stoot er met wat geluk op ‘Highland Games’.

Nieuw referendum Of de kopie beter is als het origineel, valt misschien te betwijfelen. Het is enigzins ironisch om te zien dat de massaspektakels in de Verenigde Staten ondertussen meer kijklustigen op de been brengen dan de originele spelen in Schotland zelf.

In North-Carolina stroomden dertigduizend mensen toe, in Pleasanton, California, zelfs vijftigduizend. Wie dichter bij huis de Schotse sfeer een beetje wil opsnuiven, kan jaarlijks terecht in Limburg, in het bekende kasteel van Alden Biesen.

Het allermooiste is misschien nog om de Schotse Hooglanden zelf te gaan bezoeken. Al zal van de Brexit afhangen of u hiervoor volgende zomer een visum nodig heeft. Maar ach, de Brexit is zoals we ondertussen weten een eindeloos verhaal. En als Groot-Brittannië binnen afzienbare tijd toch uit de EU zou treden, dan zullen de Schotse nationalisten van de SNP vast in een nieuw referendum pleiten voor afscheuring van het Verenigd Koninkrijk én aansturen op een hernieuwd EU-lidmaatschap.

LVS

Bei uns in Deutschland

‘welkomstpolitiek’. Hij is zeker niet naar links opgeschoven, maar AfD wel naar rechts. Een normaal verschijnsel in crisistijd.

Extreme gevaren vereisen soms extreme tegenmaatregelen. Te extreem voor een professor als Lucke. Waarom deze oude en pijnlijke episode weer oprakelen? Niet om na te trappen tegen Lucke of tegen de vroegere partijleiding van AfD, maar wel om duidelijk te maken dat Lucke wel degelijk afstand heeft genomen van de partij die hij destijds zelf heeft gesticht en in het bijzonder van de extreemrechtse tendensen die hij daarin ziet, of denkt te zien.

Hetzjagd Als de linkerzijde oprecht bekommerd was om het eventuele opschuiven van AfD naar extreemrechts, dan zou zij Lucke nu een zo groot mogelijk forum bieden. Zijn kritiek op de extreme groepen binnen AfD ontaardt nooit tot een tapijtbombardement op alle leden en kiezers van de partij. Hij roept de gematigde AfD-leden steeds op schoon schip te maken binnen de eigen gelederen. Dat zou zeker meer AfD’ers tot nadenken stemmen dan de hysterische haatpropaganda van de media.

Maar dat belet allemaal niet dat professor Lucke het mikpunt werd van een beschamende haatcampagne toen hij onlangs, na een onderbreking van vier jaar, terugkeerde naar zijn oude universiteit. In het auditorium waar hij moest doceren, kreeg hij niet de kans ook maar één woord te zeggen. Hij werd voortdurend uitgejouwd en uitgescholden voor ‘Nazischwein’. En dat voor iemand die voortdurend had gewaarschuwd tegen rechtsextremisme en nazisme, ook in zijn eigen partij.

Maar wie een hond wil slaan, vindt altijd wel een stok. Enkele studenten van Universität Hamburg die daarover werden geïnterviewd, gaven zelfs toe dat Lucke geen nazi en geen ra-

FRANKRIJK

Valse verzoening

Right or wrong Hooglanden liggen overschouwen. Niet enkel de open vlakten konden Tschirren beroeren. Ook de lokale bevolking wist een gevoelige snaar bij hem te raken. Hij vond Schotten opmerkelijk sociaal en open naar anderen, vergeleken met de meer gereserveerde Zwitsers.

9

DUITSLAND cist was, maar dat hij wel “de sneeuwbal aan het rollen had gebracht” door AfD te stichten. Achter de façade-argumenten van racisme en nazisme gaat ook een diepere ideologische haat schuil: Lucke is een voorstander van een vrijemarkteconomie, met een afgeslankt staatsapparaat en minder omvangrijke sociale voorzieningen. Voor harde marxisten die bereid zijn miljoenen mensenoffers te brengen aan de afgod van de Staat, is dat natuurlijk een absolute gruwel.

Zoals in Canada Niet alle studenten lieten zich meeslepen door de raddraaiers. Een honderdtal dapperen had vooraan plaats genomen en zij deden ostentatief niet mee aan het schreeuwen, stampvoeten en schelden. Zij vormden een informeel cordon tussen Lucke en de meute. Eén van die studenten stond recht en zegde: “Ik ben ook voor democratie, maar…” De rest ging verloren in het gebrul van de proletariërs. Bijna allemaal blanken overigens. Kijk overigens ook eens op YouTube hoe de Canadese professor Jordan Peterson door een andere proletenstam werd overschreeuwd op McMaster University. (zoektermen McMaster, Peterson en ‘SJW Meltdown’). Het was hetzelfde tafereel…

Voor links bestaan er geen beschaafde of gematigde of democratisch gezinde rechtsen. Zij steken iedereen die hun utopieën niet deelt in dezelfde zwarte zak. Allemaal nazi’s. In hun psychopathische wereldbeeld zijn er alleen nobele moslims en nobele linksen. Alle anderen zijn verdorven nazi’s. In dat wereldbeeld, net zoals in het islamitische of het nationaalsocialistische, is het natuurlijk nog slechts een heel kleine stap naar het hellende vlak van geweld, politieke moorden en concentratiekampen.

PAUL BÄUMER

10

Beeldspraak

24 oktober 2019

MEDIALAND

FILM paragraaf van dit stukje. Hij verdedigt immers al jaren de rechten van transgenders en vraagt begrip voor hun problemen.

De zonde waarvoor hij moet boeten, is echter dat hij op antenne liet verstaan dat het nogal onzinnig is om enerzijds te pleiten voor de rechten van transgenders, en anderzijds te beweren dat de mens honderden geslachten zou kennen. Want inderdaad, als mannen en vrouwen eigenlijk niet zouden bestaan, maar opgedeeld kunnen worden in honderden schakeringen en nuances van geslachten, waarom ondergaan transgenders dan zware operaties en behandelingen? Het is een contradictie die ingebakken zit in de hele genderbeweging, en waar die beweging ook geen antwoord op heeft. De enige reactie die ze dan kan verzinnen, is een Berufsverbot voor wie zo vermetel is die contradictie te hekelen. De reactie op de uitspraken van Piers Morgan liet dan ook niet lang op zich wachten. Binnen de kortste keren lanceerden enkele genderactivisten een oproep om Piers Morgan te doen ontslaan. ITV organiseerde daarop een petitie op Twitter, die meteen door die genderactivisten gekaapt werd om hem effectief te doen ontslaan. Op het ogenblik dat we dit schrijven, geniet hij van een korte ‘pauze’ van twee weken. We zijn benieuwd of hij daarna nog welkom zal zijn op de set van Good Morning Britain, tenzij hij alsnog door het stof kruipt voor de genderactivisten.

Voert CNN campagne tegen Trump?

Luistercijfers VRT dalen

Bovenstaande titel is eigenlijk een overbodige vraag, want veel twijfel heeft daar eigenlijk nooit over bestaan. CNN behoort tot het kransje van de grote mainstream-media dat vaak gebruikt wordt als referentiebron, en dat word je niet als je niet politiek correct bent en dus anti-Trump. Je zal in een gewone krant dan ook nooit lezen dat CNN fake news verspreidt, ook al werden ze net betrapt op een bewuste leugen. Fox News daarentegen…

Verleden week slaagde Project Veritas er echter in om enkele video’s uit te brengen over hoe het er werkelijk aan toe gaat in de interne keuken van nieuwszender CNN. Project Veritas is een rechts-activistische groep die met verborgen camera’s en andere middelen links-liberale vooroordelen in de media probeert te ontmaskeren. Het zal de lezer wellicht niet verbazen dat ze daar ook redelijk vaak in slagen. Hun laatste slachtoffer is dus CNN, waar een technicus in het geheim uitspraken van enkele kopstukken kon filmen.

Eigenlijk tonen de opnames een dubbel beeld van wat er achter de schermen gebeurt. Enerzijds zijn er de journalisten zelf, waarvan een groot deel duidelijk anti-Trump gericht is. Zo doet de technicus het relaas van hoe de redactielokalen eruit zagen na de verkiezingsnacht van 2016. Een echte begrafenis was het misschien niet, maar het was wel duidelijk dat de redactie door een diep rouwproces ging. Een van de journalistes zat bijvoorbeeld met haar hoofd in haar handen en huilde. Andere journalisten geven dan weer grif toe dat ze Trump absoluut niet kunnen luchten, of dat de Trump-haat van nogal wat collega’s hun verslaggeving duidelijk kleurt.

Maar even opmerkelijk is dat sommige journalisten ondanks alles toch nog enigszins objectief nieuws willen brengen, maar vervolgens door hun grote baas Jeff Zucker afgeblaft worden om elke dag opnieuw een anti-Trump-verhaal te brengen.

Sommige journalisten geven in vertrouwelijke gesprekken toe dat ze het al lang moe zijn dat ze elke dag opnieuw ten strijde moeten trekken tegen de Amerikaanse president, willen of niet.

Denkt u trouwens ook wat wij dachten bij het lezen van alweer zo’n onthulling over hoe de Amerikaanse media eigenlijk niet meer zijn dan ordinaire propagandakanalen in dienst van de Democraten? Of het op de Vlaamse redacties dan zoveel anders zou zijn? Bij Pano zijn ze er verlekkerd op om af en toe eens undercover te gaan om allerlei wantoestanden aan het licht te brengen. Wat houdt hen eigenlijk tegen om eens hun eigen nieuwsredactie binnen te dringen? Wij denken namelijk dat zo’n actie wel eens bijzonder interessante en bekijkenswaardige beelden zou kunnen opleveren!

Het zit de VRT de laatste tijd niet mee. Donald Trump is nog steeds president, Greta Thunberg won de Nobelprijs voor de Vrede niet, en bovendien zit de N-VA opnieuw in de Vlaams Regering. Die N-VA wil op het budget van de VRT besparen, en, stel je voor, eist meer objectiviteit en neutraliteit van de openbare omroep. En nu blijkt ook nog dat de radiokanalen van de VRT deze zomer historisch laag zaten wat betreft de luistercijfers.

Uit de laatste cijfers van de CIM blijkt immers dat alle VRT-netten samen nog slechts een marktaandeel van 59,3 procent halen. Studio Brussel behaalt het slechtste cijfer in tien jaar, Radio 1 het slechtste in vijf jaar. Een mens zou zeggen dat ze bij de Vlaamse Regering eigenlijk overschot van gelijk hebben als ze daar minder geld willen uitgeven aan een openbare omroep waar men hoe langer hoe minder naar luistert.

Interessant is dat vooral de radiokanalen van DPG Media winst boeken. Qmusic en Joe gaan er immers stevig op vooruit.

VRT Radio 2 is nog steeds het meest populaire radiokanaal in Vlaanderen, maar voelt toch stilaan de hete adem van Qmusic in de nek.

DreamWorks schenkt China enkele eilanden …of daar lijkt het toch op in de nieuwste film van de producent, “Abominable”. In de tekenfilm is op een gegeven ogenblik een kaart van de Zuid-Chinese Zee te zien, met daarop de beruchte “negen-streepjeslijn” waarmee China een groot deel van die zee voor zich opeist. Het liet zich raden dat landen als Maleisië, de Filipijnen en Vietnam, die om het mild uit te drukken een iets ander perspectief op de zaak hebben, niet bepaald opgezet waren met de scène in de film. In Vietnam werd de film gewoonweg uit de zalen gehaald, terwijl de Filipijnen en Maleisië de scène schrapten.

Merkwaardig is dat de Verenigde Staten de “negen-streepjeslijn” van China niet erkennen, en daarvoor af en toe een oorlogsschip door de Zuid-Chinese Zee sturen om dit ook op het terrein duidelijk te maken. Waarom neemt een Amerikaanse filmproducent als DreamWorks die kaart dan op in een kinderfilm? Eenvoudig: Abominable is de eerste samenwerking tussen DreamWorks en het Chinese Pearl Studio. Voor de Chinezen is de kaart met die negen streepjes dus de normaalste zaak van de wereld, terwijl de Amerikaanse medewerkers van DreamWorks waarschijnlijk nog nooit van die streepjes gehoord hadden. Wat op het eerste zicht een onschuldige tekenfilm voor kinderen was, zorgde op die manier plots voor een kleine geopolitieke rel.

Nieuwssite van VTM wordt opgedoekt Of zoals DPG Media, eigenaar van zowel VTM als Het Laatste Nieuws, het zelf met een eufemisme omschrijft: “Gaat op in HLN.be”. De commentaar van Klaus van Isacker, hoofdredacteur van VTM Nieuws, dat de operatie geen invloed zou hebben op de tewerkstelling, behalve een ‘herbestemming’ van enkele medewerkers, zegt genoeg. Best mogelijk dat een enkele journalist van de nieuwssite van VTM vanaf deze week aan de slag gaat bij HLN.be, maar hier worden wel degelijk enkele banen geschrapt.

Niet dat we per se tegen het opdoeken van de nieuwssite van VTM zijn. DPG Media is een privébedrijf waar geld verdiend moet worden, en dan is het nogal onzinnig dat twee redacties quasi hetzelfde werk verrichten, ieder op hun eigen nieuwssite. Maar waar wij wel op reageren is het wollige woordgebruik dat een eenvoudige en in feite weinig controversiële waarheid moet verdoezelen. Nog straffer vonden we het dat concurrenten zoals De Standaard en de VRT die onzin klakkeloos overnamen. Of wilden ze de leugen mee in stand houden, zodat ze bij een toekomstige besparingsronde in het eigen bedrijf ook op een beetje verdoezelend krediet bij de collega’s van DPG Media zouden kunnen rekenen?

De legendarische talkshowpresentatrice Katherine Newbury (Emma Thompson) krijg te horen dat haar show wellicht tegen het einde aan loopt door te lage kijkcijfers. Om te bewijzen dat haar programma nog steeds jong, hip en gewild is, neemt Katherine - bekend voor haar slechte verhouding met andere vrouwen - Molly Patel (Mindy Kaling) aan, een jonge Indisch-Amerikaase vrouw zonder comedy-ervaring maar met heel wat ambitie.

Om aan te tonen dat ze niet alleen is aangenomen om de diversiteit te vergroten binnen het team van blanke, mannelijke schrijvers, probeert Molly wanhopig de aandacht van de verwaande Newbury te trekken om haar comedy-droom waar te maken. Wat natuurlijk lukt, anders zou “Late Night” niet de ‘feelgoodmovie’ zijn die het zo desperaat probeert te zijn.

De film werd geregisseerd door Nisha Ganatra, een vrouw die al heel wat filmdirecties op zich nam, in de laatste vijftien jaar voornamelijk verschillende afleveringen van populaire televisieseries als “Brooklyn Nine-Nine”, “You Me Her” en “Dear White People”. Het script van “Late Night” werd geschreven door hoofdrolspeler Mindy Kaling zelf, die velen zullen kennen van haar show “The Mindy Project” en de bekende serie “The Office”. In de andere hoofdrol zien we de Britse Thompson, een actrice met een vrij imponerende filmografie op haar naam, waaronder de Harry Potter-reeks, “Love Actually” en “The Children Act”. Een goede mix van ingrediënten voor een succesvolle komedie zou je denken.

De essentiële elementen Volgens Melvin Helitzer en Mark Shatz (in hun boek “Comedy Writing Secrets”) zijn er zes essentiële ingrediënten bij het schrijven van humor, namelijk: doelwit, vijandigheid, realisme, overdrijving, emotie en verrassing. “Late Night” lijkt te zijn geschreven om achter ieder element een vinkje te kunnen plaatsen. We hebben Molly, die (hoewel niet met de gewenste intentie) wordt aangenomen op haar droomjob. Katherine, die zich boven alles en iedereen stelt en vanaf de eerste minuut niets van Molly moet hebben. De productiemaatschappij die Katherine met de neus op de feiten (lage kijkcijfers) drukt en haar bedreigt met het verliezen van haar show. Katherine, die als enige vrouw in een mannenwereld al ruim dertig jaar meedraait, maar haar team van mannelijke schrijvers totaal niet kent. Allemaal vrij ongeloofwaardig, maar overdrijving schijnt dus te moeten werken. Je moet er even op wachten, maar ook voor emotie wordt uiteindelijk plaats gemaakt op het toneel, wanneer Katherine - ijskoningin - Newbury haar afscherming langzaam laat zakken en eindelijk wat ontdooit. En dan, als kers op de taart, eindigt de film ook nog met een (al dan niet geheel voorspelbare en zeker geen grote) verrassing. Bam! Een komedie voor iedereen.

De diepere lagen

Is Piers Morgan transfoob?

Het is een beetje een surrealistische discussie, maar het zou wel eens kunnen dat de Britse tv-presentator Piers Morgan binnenkort op zoek moet naar een andere baan, omdat hij er niet van overtuigd is dat de mens wel honderden verschillende soorten geslachten kent. Nu is hij lang de enige niet die daar niet van overtuigd is, maar Piers Morgan was verleden week wel zo onvoorzichtig om zijn niet-politiek-correcte mening ook in het publiek te verkondigen.

Voor wie Piers Morgan niet zou kennen, hij is een van de presentatoren van het populaire ochtendprogramma Good Morning Britain op de Britse commerciële zender ITV. En helemaal niet zo conservatief als je zou denken, afgaande op de eerste

Late Night

In 2021 nieuwe afleveringen van FC De Kampioenen

Inderdaad. “Late Night” is zo’n komedie waar iedereen wel naar kan kijken. De film volgt braaf het juiste pad en haakt in op verschillende actuele onderwerpen. Op het eerste gezicht een film die niet noodzakelijk weet te ontroeren, maar in de tweede helft gelukkig ook niet geheel onverschillig blijft. “Late Night” heeft echter ook een diepere laag, waarin Mindy Kaling klaarblijkelijk heeft getracht bepaalde onderwerpen bespreekbaar te maken en te behandelen op een onconventionele manier. Helaas wordt dit alleen zichtbaar als men echt dieper dan het oppervlak graaft.

Ook de acteerprestaties bleven, naar mijn mening, wat oppervlakkig. Ten slotte vond ik de hoeveelheid komische grappen absoluut niet genoeg voor iets dat moet doorgaan als komedie. Ik heb met moeite de film uitgekeken, maar was uiteindelijk toch blij dat ik niet ben afgehaakt. “Late Night” is voor mij echter een film die thuis hoort op Netflix en niet in de cinemazalen.

THIRZA NERISSA

Buitenland

24 oktober 2019

Universiteit Stellenbosch

Deur toe voor Afrikanernationalisten?

Dr. Hendrik Verwoerd, die er met grote onderscheiding afstudeerde en er op zijn 26ste al professor was, moet zich in zijn graf meer dan eens op zijn rechterzij hebben omgekeerd bij het vernemen van het jongste nieuws over zijn destijds wijd en zijd vermaarde Alma Mater. De huidige minister van Hoger Onderwijs en Opleiding, Wetenschap en Technologie, dr. Blade Nzimande, heeft zich namelijk in de kijker weten te werken met de ferme verklaring dat de universiteit haar poorten gesloten moet houden voor wat hij brandmerkte als de “racistische agenda van Afrikanernationalisten”.

Het Afrikaans mag dan al behoren tot de slechts drie talen ter wereld die vorige eeuw de niet geringe status van academische taal hebben weten te veroveren, volgens de hooggeleerde doctor moet de universiteit van de na Kaapstad oudste gemeente van Zuid-Afrika die ‘taal van de apartheid’ buiten haar muren houden.

Weliswaar heeft het Grondwettelijk Hof in 2016 verordend dat het Engels als taal voor hoger onderwijs de voorkeur moet krijgen, maar ook het Afrikaans mag nog worden aangeboden “indien dat redelijk en praktisch uitvoerbaar is”. Volgens de onderwijsminister moet aan de universiteiten alles worden toegespitst op de Afrikatalen. Tussen de regels hoor je de beleidsman denken dat er in die ‘zwarte’ talen geen zweempje van racistische besmetting te bespeuren valt en meer moet dat niet zijn.

Stop stereotypering Minister Nzimande kreeg prompt de wind van voren over zijn Afrikaansvijandige uitlatingen. Het hoofd van de Suid-Afrikaanse Akademie, Anne-Marie Beukes, kwam prompt met een verklaring waarin zij met grote nadruk afstand nam van Nzimande’s “achterhaalde stereotypering” van de Afrikaanse taalgemeenschap. In 2019 nog uitpakken met argumenten dat Afrikaans, een inheemse taal die zich voluit heeft ontwikkeld tot een academische wetenschapstaal, een racistische nationalistische apartheidsagenda nastreeft, noemt zij niet alleen een belediging voor de Afrikaner taalgemeenschap, maar ook een zielige poging om politieke munt te slaan uit een grondwettelijke uitspraak over het door de universiteit van Stellenbosch gevoerde taalbeleid.

Het steekt de academica dat de minister de uitspraak van het Grondwettelijk Hof uitlegt als een overwinning op de vermeende Afrikaanse hegemonie.

Mag ik er de minister op wijzen, gaat

Waar gaat Spanje naartoe?

Sollen met Franco

Men zou denken dat de Spaanse politieke wereld met de crisis in Catalonië genoeg om handen heeft, maar ze is bezig met een vreemde zaak: het graf van oud-president Franco. Het praalgraf in de Valle de los Caidos zou moeten opengebroken worden, en zijn stoffelijke resten moeten verplaatst worden naar de bescheidener begraafplaats Mingorrubio in de buurt van Madrid. De socialisten willen dat, als symbolische overwinning, nog realiseren voor de aanstaande verkiezingen van 10 november.

Anne-Marie in de tegenaanval, dat de hegemonie van het Afrikaans die dertig jaar geleden bestond in het hoger onderwijs, nu vervangen is door een Engelse hegemonie, ten koste van onze inheemse talen?

Stem van ‘het volk’ Als eerste van tientallen reacties, vraagt iemand uit het ‘gewone volk’: “Geagte Dr. Blade, waar kom jou Dr’s graad vandaan?” Niet bepaald vriendelijk voor een spreekbuis van de regering-Ramaphosa, maar er waren ook positieve volksstemmen op te tekenen, meer bepaald over die mooie Afrikaanse taal: “Afrikaans sal nooit verdwyn nie en net sterker vestig in ons harte en menswees.” Vandaar de verkrampte en bekrompen reactie van de minister, meent de briefschrijver en hij vervolgt: “Die taal stoom voort en hulle kyk magteloos toe.” Een andere ‘volksstem’ laat dan weer een mening lezen die ik wel van harte wil bijtreden: was er in dit land geen Afrikaans geweest, was niet één van die universiteiten tot stand gekomen en hadden wij allemaal nog onder een boom school moeten lopen. Goed gezien van de scheidsrechter, maar wel jammer dat hij het ook heeft over een fout gespelde ‘bedryging’, want ook in het Afrikaans moet dat woord met ‘ei’ geschreven worden. Er zijn ook reacties die naar de geschiedenis verwijzen, zoals die van ene Willem Grobler, die herinnert aan de Britse bezetting van begin vorige eeuw, toen Lord Milner met zijn ‘kindertuin’ erg zijn best deed om Zuid-Afrika te verengelsen, onder meer door in de scholen een soort ‘signum’ in te voeren voor leerlingen die betrapt werden op het spreken van hun moedertaal, zoals ook in Vlaanderen gangbaar was in tempore suspecto. En nu maar hopen dat de Stellenbossche Kêrels en hun vrouwelijke studiegenoten zich aan hun universiteiten niet laten doen, want ‘Afrikaans is lekker’!

HECTOR VAN OEVELEN

De familie Franco van haar kant eist een herbegrafenis met de militaire eer die een oud-staatshoofd toekomt, inclusief muziekkapel en saluutschoten. Zien we eerstdaags de resten van Franco in een geheime staatsoperatie bij nacht, een rode ‘overwinnings’-stoet, of een stoet van hernieuwd rechts bewustzijn? Het hele gebeuren is koren op de molen van VOX, de nieuwe rechts-populistische partij van Spanje, die de herbegrafenis een schande vindt en ook virulent tegen de Catalaanse onafhankelijkheid is.

Burgeroorlog Generaal Francisco Franco won in 1939 de Spaanse burgeroorlog die in 1936 ontbrand was. Hij versloeg de republikeinse en communistische troepen en herstelde de macht van staat, koningshuis en katholieke kerk in Spanje. Daarna werd hij het staatshoofd van Spanje, dat het land - tot grote ergernis van Hitler - uit de Tweede Wereldoorlog hield.

Tot aan zijn dood in 1975 bestuurde hij het land tot grote tevredenheid van vele Spanjaarden: weliswaar zonder democratie, maar met een stijgende welvaart en een toenadering tot NAVO en EU. Dat de overdracht naar de democratie in 1975 vrijwel vlekkeloos verliep, is volgens velen ook aan hem te danken.

Nog tijdens zijn leven legde Franco de nadruk op de noodzaak van verzoening tussen alle Spanjaarden, aan welke kant in de burgeroorlog ze ook gevochten hadden. Daarom ook liet hij in de Valle de los Caidos, een eind buiten Madrid, een kerk uithakken in een rots, met daarboven een katholiek kruis.

Hij liet zich daar begraven met de stichter van de Falange, Jose Antonio Primo de Rivera, vermoord in 1936 door de communisten, maar ook met de lichamen van honderden gesneuvelden van beide kanten.

De voorbije decennia deed de tijd zijn werk en zonk de Valle de los Caidos weg in de nevelen van de geschiedenis. Grootscheepse politieke bijeenkomsten werden er niet meer gehouden. Toen ik het enkele jaren geleden bezocht, overheerste een gevoel van vergane glorie: afgezien van wat bejaarde slenterende Franco-adepten waren de aftandse drankhuisjes rondom vooral erg leeg.

Links revanchisme

Boris Johnson breit gestaag voort aan zijn Brexit

11

De bal ging echter aan het rollen toen Spanje in juni 2018 voor het eerst in decennia een regering kreeg die enkel bestond uit links: Spaanse socialisten, Catalaanse links-nationalisten en extreem-linkse Spanjaarden. Eén van de eerste beslissingen van de nieuwe ploeg was het opgraven en verplaatsen van het lichaam van Franco. Officieel wordt dat gedaan ‘uit respect voor het lijden van de slachtoffers’. In werkelijkheid is het een vorm van revanchisme, waarbij men alsnog zijn ‘gelijk’ wil halen over de Spaanse Burgeroorlog: als Franco ‘slecht’ is, dan waren ook al zijn medestanders dat, en dan waren zijn tegenstanders per definitie ‘goed’

- en krijgt de linkse ideologie daardoor een enorme boost. De vele wandaden van de communisten, zoals het massaal verkrachten en vermoorden van nonnen en priesters, worden dan herschreven als ‘noodzakelijk kwaad voor het hogere goed’.

Men kan zich de vraag stellen of de Catalaanse nationalisten er wel goed aan gedaan hebben in dat spel mee te gaan. Hoezeer het recht van Catalonië op zelfbeschikking ook geldig is, het is helaas zo dat men moeilijk langer dan 5 minuten met een Catalaan kan spreken, of het gaat over de echte en vermeende wandaden van Franco die alsnog via Catalaanse onafhankelijkheid moeten ‘rechtgezet’ worden. Het probleem is dat, als men een historisch conflict als ijkpunt voor onafhankelijkheid neemt om aldus zijn moreel ‘gelijk’ te halen, de andere kant - de rechtse Spanjaarden dus - elke stap naar Catalaans zelfbestuur zullen zien als een belediging van de nagedachtenis van de honderdduizenden burgers en soldaten die gevallen zijn in de strijd tegen het communisme. En elke vorm van ruimere autonomie, laat staan onafhankelijkheid, mede daardoor totaal onbespreekbaar wordt.

Eresaluut?

De familie Franco en de katholieke kerk hebben zich een tijdlang tegen de grafschennis verzet, maar het Spaanse Hooggerechtshof besloot onlangs dat het graf wel degelijk mag opengebroken worden. Op 10 november trekken de Spanjaarden naar de stembus. Er werd dan ook door verstandige commentatoren voorgesteld, de operatie tot na die dag uit te stellen. Maar de socialisten houden voet bij stuk: deze symbolische triomf willen zij nog voor de verkiezingen binnenhalen...

De familie Franco moet zich nu node bij de operatie neerleggen, maar heeft nog een laatste torpedo afgevuurd: Francisco Franco, zo klinkt het, is decennialang het formele staatshoofd van Spanje geweest. Als hij dus opgegraven en herbegraven wordt, dan moet dat volgens de wet met militaire eer gebeuren: een muziekkapel die het volkslied speelt, een Spaanse vlag op de kist, en saluutschoten door de artillerie. Als dat gebeurt, dan levert het allicht een heel ander beeld op dan datgene wat links voor ogen had: een opvallende erestoet, toegejuicht door duizenden rechtse Spanjaarden...

En zo wordt het hele touwtrekken rond wat beenderen in een graf in een berg een beetje symbolisch voor de enorme stuurloosheid waar Spanje voor staat. Het Catalaanse onafhankelijkheidsstreven heeft in Spanje het rechtse populisme met VOX tot leven gewekt. In Catalonië lijkt na de absurd zware veroordelingen van de Catalaanse leiders een complete burgeropstand begonnen te zijn. De fratsen van links rond Franco rijten alle wonden rond de Spaanse Burgeroorlog weer open en mobiliseren linkse en rechtse Spanjaarden weer rond breuklijnen die lang vergeten leken. De vorige verkiezingen leverden een vrijwel volledige onbestuurbaarheid op. Het gesol met de resten van Franco lijkt dan ook symbolisch te worden voor gans Spanje: waar gaat de koers naartoe? Niemand die het weet.

HDG

Geen woorden maar daden!

Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Word lid van het VNZ

12 Cultuur

24 oktober 2019

GESCHIEDENIS

Constantin Brancusi

Mijn Canon

In 2007 publiceerde ik in dit blad een canon naar Nederlands voorbeeld van 50 namen en begrippen uit onze geschiedenis die tot de parate kennis van iedere Vlaming moeten behoren. Ons verloederd onderwijs is inmiddels zo diep gezonken dat ik al blij ben als leerlingen en studenten wat wetenswaardigheden kennen over de volgende tien kernbegrippen. en stakingen zijn al vroeg een wapen. Vrijwillige bijdragen en liefdadigheid maken heel lang het moeilijke dagelijks leven wat draaglijker. De overheid wordt altijd belangrijker en begint na 1944 met de uitbouw van de sociale zekerheid.

De wetgever maakt ook een einde aan de ondergeschiktheid van de vrouw. Het verleden loopt niet altijd in stijgende lijn. De levensstandaard van gewone mensen bereikt een hoogtepunt in 1450 en zakt drastisch in tot 1880. Nooit zal 1960-1975 herhaald worden: een stijging van de levensstandaard met 300 procent.

8. Economie

1. België In ’t Pallieterke? Ja, want hoeveel Vlamingen weten dat ze in een land wonen dat feitelijk Nederland heet (het Latijnse Belgica betekent laag of neder land) en dat Belg Nederlander betekent? Hoeveel weten dat dit land geen 189, maar 600 jaar bestaat? “Die Landen van herwaerts over”, later “de koninklijke Nederlanden” worden tenslotte “België”.

Vergeet de Belgicistische legende dat dit land bezet was door Spanje en Oostenrijk. Het was 365 jaar een halve confederatie/halve federatie en vermeed de ingebakken conflicten die in 1830 ontstonden met de unitaire staat. Een Franstalige minderheid kon in die unitaire structuur met hulp van Vlaamse collaborateurs 140 jaar lang een nog altijd woekerende racistische en discriminerende politiek voeren tegenover de Vlaamse meerderheid.

De reactie van Vlaamsgezinden veroorzaakte de Vlaamse Beweging, voor wie België een hatelijk symbool werd.

2. Vlaanderen Vlaanderen is een creatie van België, want geleidelijk zijn alle Nederlandstaligen Vlamingen geworden.

Waarom gaf dit graafschap tenslotte zijn naam aan een veel groter geheel? Waarom heten we niet Brabant, dat qua rijkdom Vlaanderen overtrof?

Wat zijn de historische delen van het huidige Vlaanderen?

Graag wat aandacht voor natiebouwers zoals Hendrik Conscience, want zijn “Gij Vlamingen die dit boek gelezen hebt” raakte een snaar van Lommel tot Oostende.

Wat beslist Vlaanderen vandaag zelf en wat nog niet?

3. Nederlands Van waar komt onze taal?

De evolutie van Diets (nog altijd te horen in het Engelse “Dutch”) naar Nederlands; een taal gebaseerd op Hollands en Brabants. Welke zijn de grote streektalen? En wat waren de gevolgen van de breuk tussen Noord en Zuid voor taal en cultuur?

4. Christendom Van de grootste stad tot het kleinste gehucht: overal staan kerken in Vlaanderen. Wat be-

tekende die godsdienst voor de moraal, het gedrag, de kunst, de sociale en economische verhoudingen? Vooral het katholicisme maakte de Vlaming tot Vlaming met zijn/ haar werkethiek, gezagsgetrouwheid, schuldbesef. Op een halve eeuw tijd verdween die godsdienst, maar onder de oppervlakte is die nog volledig aanwezig in braafheid, verdraagzaamheid en respect voor een kwaadaardige migrantenideologie.

5. Democratie Het graafschap Vlaanderen en het hertogdom Brabant zijn nooit door autocraten bestuurd.

Altijd was er in de gemeentes of vorstendommen een tegengewicht voor de vorstelijke macht die zelfs met de “Akte van Verlatinghe” getrotseerd werd. Beperkte volksvertegenwoordigingen werden vanaf de 19de eeuw altijd representatiever tot de invoering van het algemeen stemrecht. België werd wel een zwakke democratie waar een Franstalige stem nog altijd zwaarder weegt dan een Vlaamse, waar nauwelijks 10 mensen de macht uitoefenen en de volksvertegenwoordiging een applausmachine is.

6. Buren Vlaanderen ligt niet in een woestijn. Als erfgenaam van de Zuidelijke Nederlanden is het verbonden (en soms gescheiden) door dezelfde taal met het Noorden. In de Nederlandstalige landen beklemtonen we graag de verschillen.

In Spokane en Taipei roemen Vlamingen en Nederlanders hun gelijkenissen. Vlaanderen neemt wel graag Nederlandse modeverschijnselen over.

Duitsland is de grote buur wiens economie beslist of Vlamingen het beter of slechter krijgen. Het brave Vlaanderen toont weinig rancune ondanks de onverbiddelijke plundering in twee oorlogen. Zelfde verschijnsel tegenover het vroeger zo belangrijke en nu altijd onbeduidender Frankrijk dat nogal wat Zuid-Nederlands territorium gewelddadig inlijfde.

7. Sociaal De ambachten in de Nederlanden zijn een voorafspiegeling van wat eeuwen later de machtige vakbonden worden

Vlaanderen is door zijn geografie en zijn werkethiek altijd een dynamisch land geweest; in de middeleeuwen, in de nieuwe tijden (ondanks de ongelukkige 17de eeuw), zelfs in de 19de eeuw (ondanks de ellende in Oost- en West-Vlaanderen) en vandaag. Eeuwenlang is de Vlaamse landbouw een voorbeeld van efficiëntie geweest al ging de overgang naar de industrialisering met veel pijn gepaard.

Vlaanderen heeft sindsdien nooit de hefbomen van de economie in eigen handen gehad en is van een land van kleine boeren naar een land van kleine ondernemers geëvolueerd; multinationals ontbreken.

9. Kunst Vlaamse kunst is onlosmakelijk met twee verschijnselen verbonden. Op haar best is ze christelijk geïnspireerd in haar architectuur (kerken en kathedralen), schilderkunst en literatuur. Ze is tevens nauw verbonden met de goede economische situatie die haar internationaal zo’n uitstraling gaf tussen 1400 en 1650. De secularisering sneed haar af van haar voedingsbron.

10.Emigratie en immigratie Geen toegift aan het politiekcorrecte discours. Vlaanderen is altijd een emigratieland geweest: Fleming (dikwijls afstammelingen van wevers) is een veel voorkomende naam in het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten.

De emigratie van 100.000 Zuid-Nederlanders naar het Noorden en Duitsland tijdens de Opstand heeft tot vandaag gevolgen. Dit was de kapitaalkrachtige of goed opgeleide elite - meestal calvinist, goed gebekt, initiatiefrijk - die vertrok en het Zuiden achterliet in te brave katholieke handen.

Een enorm contrast met de tweede emigratiegolf van honderdduizenden arme Vlaamse sloebers tussen 1840 en 1965 naar Wallonië. Minstens 500.000 Walen zijn van Vlaamse oorsprong. Vlamingen integreren zich na één generatie in het buitenland. Vergelijk dit met de houding van honderdduizenden ingestroomde allochtonen van wie het grootste deel na drie generaties weigert Vlaming te worden en de gelijkwaardigheid van mensen verwerpt.

JAN NECKERS

Het wezen van de dingen Onder de vleugels van Europalia Roemenië loopt in BOZAR de tentoonstelling rond het werk van Constantin Brancusi, de boerenzoon uit de Karpaten die zijn stempel heeft gedrukt op de moderne beeldhouwkunst.

Constantin Brancusi (18761957) werd geboren in de buurt van Târga Jiu in Oltenië, een landstreek in het zuidwesten van Roemenië. In het park van Târga Jiu staan sinds 1938 drie sculpturen van Brancusi.

De “Eindeloze Zuil” priemt als een schroefas dertig meter hoog boven een eenzame vlakte. De zuil met een herhaald diamantvormig motief lijkt inderdaad eindeloos te stijgen.

Wat verderop staat de “Tafel der Stilte”, een eenvoudige ronde tafel met enkele zitjes opgebouwd uit eenvoudige geometrische figuren. De derde sculptuur is “De Poort van de Kus”, die herinnert aan de blokvormige “Kus”, een vroeg werk van Brancusi uit 1907.

Brancusi introduceerde een totaal nieuwe manier om een kus uit te beelden. Wat lijkt op een ruw bewerkte steen waarin twee samengedrukte figuren amper te onderscheiden zijn, is voor wie goed kijken wil de uitdrukking van de essentie van een teder en intiem moment.

De drie sculpturen in het park van Târga Jiu zijn herinneringsmonumenten voor de slachtoffers van de Eerste Wereldoorlog. Ze staan eveneens symbool voor het beeldhouwwerk van Brancusi en verschillen dus van de toen gangbare oorlogsmonumenten. Alle pathetiek en anekdotiek is weggelaten. Het is uitgepuurde universaliteit. Dat is wat Constantin Brancusi altijd heeft willen doen: als beeldhouwer doordringen tot de essentie en uitdrukking geven aan de kern van de dingen.

Die visie deelde Brancusi met Auguste Rodin. Na omzwervingen via Boekarest en München belandde Brancusi in Parijs. Rodin vroeg hem om als assistent in zijn atelier te komen werken, maar Brancusi weigerde. “Er kan niets groeien in de schaduw van een grote boom”, zou hij gezegd hebben. Brancusi ging zijn eigen weg en ontdekte via het werk van Gauguin het primitivisme, nog een manier om ballast uit zijn beelden te halen.

De daad van het vliegen Constantin Brancusi was in zijn tijd een controversieel

beeldhouwer. Terwijl kunstenaars nog bezig waren met het perfect weergeven van de werkelijkheid, probeerde de pionier van het modernisme een spiritueel effect te bereiken.

Dat werd niet altijd begrepen.

Zo onderschepte de Amerikaanse douane in 1926 Brancusi’s iconische “Vogel in de ruimte”, die op weg was naar New York. Het lang en smal voorwerp in gepolijst brons was in de ogen van de douaniers een illegaal ingevoerd werktuig. De vogel was gesublimeerd tot een opstaande veer, met bovenaan een minuscuul kopje. “Het is geen vogel die ik heb gebeeldhouwd, het is de daad van het vliegen”, aldus Brancusi.

De expo in BOZAR toont nog meer van Brancusi’s iconische werken en laat zien hoe ze steeds meer van alle details zijn ontdaan. Op een foto die Brancusi in 1923 maakte, liggen twee gebeeldhouwde kinderhoofdjes naast elkaar.

Het eerste is realistisch gemodelleerd, bij het tweede zijn de gelaatstrekken nog nauwelijks te herkennen. Het vereenvoudigde en verfijnde kindergezichtje komt terug in “Prometheus” (zie afbeelding), een van zijn topwerken, om dan uit te monden bij “Begin van de wereld”, een gladde ovalen oervorm.

Nog een illustratief voorbeeld is het mythologische verhaal van Zeus die Leda probeert te verleiden, dat Brancusi heeft uitgezuiverd tot het silhouet van een zwaan. De kunstenaar plaatste zijn “Leda” op een traag ronddraaiende basis en filmde dat minutenlang. Zo wou hij dat het gezien wordt. Brancusi hechtte veel belang aan de manier waarop zijn werk in beeld wordt gebracht en bij het begin van de expo is dat aspect belicht aan de hand van foto’s en films.

Dit is de eerste individuele tentoonstelling rond Brancusi in ons land. Ze is aangevuld met werk van illustere tijdgenoten zoals Man Ray, Modigliani en Rodin.

MMMV Tentoonstelling “Brancusi”, nog t.e.m. 12 januari 2020, BOZAR/Paleis voor Schone Kunsten, Brussel, www.bozar.be

Voor u gelezen

24 oktober 2019

13

‘Pikuren’ van Dedecker Schreef Jean-Marie Dedecker met “Geen blad voor de mond” zijn laatste boek? Als we hem mogen geloven alvast niet. Ook wij hopen van niet. Neem hem weg en de politiek verliest kleur. Ziet iemand een opvolger die inzake temperament en belezenheid, ideeën en kleurrijke stijl aan zijn knieën komt? en zwoegen bij het schrijven van drie jaar columns voor Knack en ook enkele voor Doorbraak. En het boek bundelt, bewaart en versterkt zijn schrijfwerk.

Thema’s

Boeken van politici zijn dikwijls om te huilen. Dit boek vol adrenaline is dat niet. Belangstelling en respect, hij is het waard, al zullen velen vinden dat hij met tien procent minder krasse woorden twintig procent meer Vlamingen zou bereiken. “Geen blad voor de mond” is een boek waaraan de auteur weinig tijd heeft besteed. Het is hem gegund, want het werd een recapitulatie van veel zweten

Het boek bundelt 318 bladzijden strijd tegen politieke correctheid. Aan variatie in thema’s geen gebrek: het Pietenpact, Unia (“het ministerie van Waarheid”), de vrouwendag (“die treurmis”), de parlementaire wedde, de belagers van Moederdag, de LGBTQ-opstoot (“We worden met de hamer vergenderd”), armoede, overhaaste voedselfobie, catastrofisme over het klimaat, kinderpamperen, de verweking van politie, ontwikkelingssamenwerking, onderwijs dat domheid meer camoufleert dan bestrijdt, kernenergie, zomeren wintertijd, het cordon (“dat schaamlapje van de democratie”), het zwareberoependebat, het plasticdebat, de vlaktaks (maar niet die van Open Vld), vuile lucht (“help ik stik”), de leeuwen op Pukkelpop, het vermoeide klimaatdebat, identiteitschaamte en nog wat meer.

Prominent aanwezig is natuurlijk ook de migratie met teksten over de boerkini, de visumoorlog, de rellen in Keulen, de blinde NGO’s, islamfundamentalisme, de verborgen kostprijs van migratie, feminisme en islam, de illusie van de grenzeloos diverse wereld, Marrakesh als paard van Troje, de klimaatvluchteling als nieuw migratie-alibi…

Ook politici passeren onder zijn pen (Dyab Abou Jahja, Guy Verhofstadt, de Partij van de Schandalen of de volière vol roofvogels (PS), de PVDA-wolven in schapenvacht, Peeters en de bokkenrijders van Arco, Beke die zijn

partij naar de palliatieve zorgen dreef. Hier en daar ook buitenlandse thema’s (de Palestijnse kwestie, de Catalaanse ellende, Trump en zijn koortsbeleid, Turkije,…)

Een paar keer komen ook communautaire thema’s (bv. de moord op Zaventem) of zijn libertaire opvattingen (over doping, over de priesters en hun kruis, over als wild opgejaagde chauffeurs).

De compilatie van zo’n honderd teksten in het boek start in september 2016. Zijn jongste tekst staat eigenlijk vooraan in het boek (29 augustus 1919). Ook daarin snelle klaroenstoten over wat hij met lede ogen aanziet: de rochelende dementen die in opbergtehuizen worden gestopt, de bidsprinkhanen van het gendergeloof en hun strijd tegen de geslachten, de doorgeslagen maakbaarheidsideologie, de ophokplicht in stedelijke enclaves, de loftsocialisten die hun kinderen ophalen aan witte scholen, maar de multiculturaliteit met lof bezingen, het gepamper van onze rekruten bij Defensie, de antidiscriminatiegekte, de fratsen van de kruippedagogen, de huilebalkmaatschappij met de explosie van burnouts en kantoorblessures, de verdoemenis die wordt uitgeroepen over de auto, die “hoestbui op vier wielen”.

Kleurlozer Zijn succes bij de verkiezingen eerder dit jaar (“ik bezorgde de N-VA twee extra zetels”) toont aan dat Dedecker met zijn ‘pikuren’ en zijn kuren nog altijd kan rekenen op veel gelijkgezinden. Maar de jaren op zijn teller tikken aan. We hoeven niet te wachten tot hij de nationale politiek verlaat om nu al te zeggen dat de Vlaamse politieke wereld dan met zekerheid een stuk kleurlozer wordt.

Zit er ergens een gelijkaardig talent klaar om nu en dan de matras van onze politiek op te schudden? Wij zien het niet direct. Hij zorgt

- op een misschien minder rationele of fijnzinnige manier dan de conservatieve Bart De Wever dat deed in zijn klimjaren – voor weerwerk tegen de politiek correcte, linkserige eenzijdigheid en eentonigheid in de wereld van de duiding.

Voor de rechterzijde (“Rechts voor de raap” was de titel van een van zijn zes andere boeken) was en blijft Dedecker een sterke bondgenoot. Geen makkelijke, want eigenzinnig, dat klopt, maar hij zit mee aan de niet-progressieve en niet-linkse kant van de schommel.

Ook voor de Vlaamsgezinden was en blijft hij een bondgenoot. In die kringen werd het electoraal gewicht van Lijst Dedecker altijd beschouwd als component van de communautaire massa van de zogenaamde V-partijen. Een extra bonus die zwaarder woog in het maatschappelijke debat dan in de verkiezingsuitslag.

We eindigen met een metafoor uit zijn inleiding: ‘Het leugenpaleis’ waarin we vandaag maatschappelijk zijn terechtgekomen, heeft vele kamers. Dedecker mag dan al vrij weemoedig en pessimistisch zijn over de strijd tegen de teloorgang van onze identiteit, mensen als hij zorgen voor meer evenwicht in de politieke balans, en in het opiniebeeld van de Vlamingen. Als de V-partijen dezer dagen de helft van de Vlamingen weten te overtuigen, is dat mede zijn verdienste. Dat heeft de conservatief De Wever goed gezien, door zijn terugkeer in de politiek mede mogelijk te maken.

We kunnen dit soort zeldzame stemmen als die van BDW en JMDD in het huidige tijdsgewricht moeilijk missen.

Jean-Marie Dedecker; “Geen blad voor de mond”, uitgeverij Doorbraak, 318 blz.; prijs: 19,99 euro; ISBN 978 949 2639 34 9

De Koerden: een sterk volk, maar zonder eigen staat De Koerden staan erom bekend grote tegenslagen te kunnen verwerken. Ook nu weer, na de meest recente Turkse aanval en nadat ze weer eens door de Verenigde Staten in de steek gelaten werden. Op echte steun vanuit Europa hebben ze nooit kunnen rekenen. Toch behoren ze tot de kwantitatief belangrijkste volkeren die het Midden-Oosten beheersen na de Iraniërs of de Perzen, de Turken en de Arabieren.

Op godsdienstig gebied zijn de Koerden tolerant ten opzichte van andere godsdiensten, zeker vergeleken met de agressieve islam. Daarom ook is het boek van de gewezen stichter-directeur van het tijdschrift Tekos, Luc Pauwels, over de geschiedenis van de Koerden meer dan welkom. Het verschijnt juist op tijd, nu de Koerden weer volop in de actualiteit staan.

Diaspora Sinds eeuwen vechten de Koerden om hun eigen taal en cultuur te behouden, hun onafhankelijkheid te veroveren en een eigen staat te stichten: Koerdistan. Een eeuw geleden, na het einde van de Eerste Wereldoorlog, beloofden de overwinnaars van toen het streven van de Koerden serieus te nemen en aan hun verzuchtingen tegemoet te komen. Sinds 1919 wachten de Koerden tevergeefs. Ze trokken hieruit hun lessen en leerden wat het gegeven woord van Britten, Fransen en Amerikanen inhield. Niets dan gebakken lucht.

De Koerden zijn verspreid over vier staten: Oost-Turkije, Noordwest-Iran, Noord-Syrië en Noordoost-Irak. In Armenië en Georgië in de Trans-Kaukasus wonen eveneens nog grote Koerdische gemeenschappen. De belangrijkste diaspora buiten het Midden-Oosten bevinden zich in Duitsland, waar ongeveer 900.000 Koerden wonen, en in Frankrijk waar tussen de 200.000 en 250.000 Koerdische mensen wonen.

In Turkije wonen de meeste Koerden, zo’n 41 procent, gevolgd door Iran (24 procent) en Irak (19 procent). In totaal telt de Koerdische gemeenschap 37 miljoen zielen.

Voor een goed begrip: de Koerden zijn noch Arabieren, noch Iraniërs of Perzen of Turken. Ze hebben ook geen gemeenschappelijke oorsprong met Arabieren en Turken.

Meden Zoals het een volleerd historicus betaamt, besteedt auteur Luc Pauwels in zijn goed uitgebouwde studie van zeventig kleine hoofdstukken uitvoerig aandacht aan de geschiedenis van de Koerden vanaf de Oudheid. Hun geschiedenis begint vanaf de Meden rond 2700 voor Christus (vC). De Meden waren de voorouders van de Koerden en zijn te vergelijken met de rol die de Chinezen, Perzen en Egyptenaren in de Oudheid speelden. Het is een ge-

sche nationalisten aan om eigentijdse middelen voor massacommunicatie, zoals dag- en weekbladen, te gebruiken.

De eerste Koerdische krant, Kurdistan, zag hij niet meer verschijnen. Ze verscheen een jaar na zijn overlijden in april 1898 in Kaïro. Tot op vandaag inspireren zijn gedichten tal van jonge Koerdische schrijvers en dichters.

Tijdens het interbellum rebelleren de Koerden haast permanent. Vier keer slagen ze erin om voor korte tijd een onafhankelijke Koerdische staat op te richten. De repressie in zowel Turkije, Perzië als in Irak is keihard en genadeloos. Alleen al in de jaren tussen 1920 en 1940 loopt het aantal Koerdische slachtoffers boven de één miljoen.

Enkel in Syrië, een Frans mandaatgebied, kunnen de Koerden relatief onbekommerd leven en worden hun eigen cultuur en gewoontes niet gedwarsboomd.

Cocktail

schiedenis van oorlogen en veroveringen, met een bloeiperiode vanaf 700 vC, ook wel bekend als het begin van het Koerdische tijdperk. Er is een overstelpende hoeveelheid materiaal voorradig om de rijke en variërende geschiedenis van de Koerden te schrijven.

Naast de geschiedenis besteedt de auteur ook heel wat aandacht aan de Koerdische gebruiken vanaf de geboorte tot en met het overlijden. Wist u bijvoorbeeld dat Koerdische vrouwen in haast gelijke rechten en plichten hebben als hun mannelijke evenknieën?

Op taalgebied behoort het Koerdisch tot de Indo-Iraanse taalgroep, een andere tak van de Indo-Europese talen.

Daarnaast krijgt de lezer tevens een kleine cursus klassieke Koerdische literatuur opgedist.

Hadji Qadir Koyi Tijdens de tweede helft van de 19de eeuw komt een Koerdische nationale beweging op gang, steunend op dichters, denkers, intellectuelen en organisatoren en niet op krijgshaftige emirs. Zowat de belangrijkste onder hen was Hadji Qadir Koyi (1817-1897), die vertrouwd was met de nieuwe bewegingen voor nationale zelfstandigheid in andere landen. Hij was een harde realist, met een open oog voor zijn tijd. De Koerdische ontvoogdingsstrijd kreeg door hem een andere dimensie. Zo raadde hij de Koerdi-

Na 1945 geven Amerikanen en Britten geen zier om het Koerdische volk, en dat ondanks het Atlantische Handvest van 1941. Enkel de Sovjet-Unie, waarheen onder meer de Barzani-familie gevlucht is, steunt de Koerden. Er ontwikkelt zich dan ook algauw een zeer gevaarlijke cocktail bestaande uit communisme en traditioneel nationalisme.

De Koerden slaan terug. In Turkije, Syrië en Irak plegen ze terreuraanslagen. Die staten reageren met bombardementen en de tactiek van de verschroeide aarde, waarbij hele dorpen platgebrand worden. Saddam Hoessein in Irak schrikt zelfs niet terug voor gasaanvallen en dat tot ver in de jaren ’80. Nogmaals sterven tienduizenden Koerden, die meer dan eens verzwakt worden door onderlinge verdeeldheid.

Koerd te zijn En vandaag? De ervaring die de Koerdische beweging sinds 2012 in het noorden van Syrië heeft opgedaan, gaat hen helpen verder aan die idealen te werken. Er is geëxperimenteerd met lokaal bestuur en met het organiseren van verschillende bevolkingsgroepen. Er zijn fouten gemaakt om van te leren. Maar vooral ook hebben de inwoners na decennia van dictatuur en repressie de vrijheid kunnen proeven. Mensen hebben geleerd om zonder schroom en met trots Koerd te zijn. Dat neemt niemand ze meer af.

Deze hele evolutie kan de lezer in het boek van Luc Pauwels volgen. Uiteraard prijzen we zijn boek dan ook ten zeerste aan.

PIETER JAN VERSTRAETE Luc Pauwels, “Geschiedenis van de Koerden: de strijd van een volk voor een eigen staat”. Uitg. Aspekt, 2019; 540 blz.; prijs: 24,95 euro. ISBN 978 94 6338 564 0

14

Brieven

24 oktober 2019

VAN ONZE HOFDICHTER

Gedicht ter vorstelijke inspiratie want, Sire, 11 november is niet ver meer af.

De arme Waalse duts die wroet voor vrouw en kind, naar fraaie voorbeeld van De La Fontaines mier, hij straalt mistroostig naar de bodem van zijn pint waarin een traan zich mengt met 't laatste beetje bier.

Het leven lijkt de man geen rooie duit meer waard.

Wat mag ’t toch zijn dat deze sukkelaar bezwaart?

Het is - en kon jij dat niet raden, onverlaat? ’t misprijzen van de Vlaming dat hem nederdrukt en dat zowaar zijn Jupiler verschralen laat en dat zijn droeve ogen traan na traan ontrukt.

“Is’ t zó”, bedenkt hij triest en met balorigheid, “dat ik beloond word voor mijn solidariteit?”

LAMPREI NIET ONSCHULDIG Pallieterke, Jullie hebben het in het artikel “De Blauwe Lamprei” over de lamprei als zijnde een benaming voor een konijnenjong. Dit klopt, maar de lamprei is in de eerste plaats een vissoort behorend tot de familie van de prikken of negenogen. Ook gekend als zeeprik, een parasitaire zeevis. Deze soort voedt zich namelijk niet alleen met het bloed van vissen, maar ook met dat van zeehonden en walvissen. Het jong van ‘da joenk’ zal zijn bijnaam dus wellicht niet gestolen hebben. Een bloedzuigende parasiet van vader op zoon...

Luc de Medts - Ronse

DE HYPERMARKT DER ZELFBEDIENING Pallieterke, Waar eerst niemand het waagde het lijk van wat eens de machtige CVP was te balsemen, staat men nu te dringen voor de poort. Zelfs stervensbegeleiding blijkt voor sommigen in supermarktaanbieding. Voorzitter te zijn van een terminale partij lijkt o.a. de voorzitter van de Zeebrugse Haven nog altijd beter dan helemaal geen job. Jobs, jobs, jobs… weet je wel!

Maar terug naar de originele oprispingen die mij kwamen kwellen na het lezen van het interview met ene Sammy Mahdi, jongerenvoorzitter van en kandidaat-voorzitter van wat eens de grootste politieke formatie van België én van Vlaanderen was. Het blijkt een jonge gast te zijn met een voor Vlaanderen bijna ongekende ambitie, vlot van de tongriem gesneden en overtuigd van de waarde(n) van de christendemocratie, al zegt hij van zichzelf agnost te zijn. Helaas is hij reeds te ver geïntegreerd in de politieke kaste die meent ons te moeten besturen tegen de overtuiging(en) van het volk in.

Democratie is ondergeschikt aan de particratie.

Trouwens, het gepeupel dat het kiesvee is, is niet verstandig genoeg om te weten wat goed is voor ‘de mensen’.

Wat lees ik letterlijk in het interview van vorige week: ”Waar ik mij wel aan stoor, is dat de mening van het volk plots het sterkste argument is… Vandaag lijkt het erop alsof de burger een bepaalde visie ontwikkelt en partijen die maar moeten overnemen.” Samen met onze minister-president zeg ik dan: “Het wordt het Vlaams Belang wel heel gemakkelijk gemaakt.”

Luk Sermeus - Kontich

Kruisende woorden oplossing 1185

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E F G H I J K L

F E R R O M E T A L E N R E E E L X E S A X G I A N N X M F X A N H X V N

I

E S X L A X S U R E

K E E T

J

E T

I

P P E L

D D X A X V X P O P E L E E R L O O S X R E X E W R I

I

X X L X H E L E R

X K R O A T E N X L E

N A S

I

N X

U K D R A G E N D

J

X N U L X V A N

E R A X A X K X I J L D E

“Ben ik”, bedenkt hij droef, “niet door een vuur gegaan, begaan met ’t welzijn van de Vlaming die mij nu met zijn regering in de kou laat staan en dreigt salut te zeggen sans merci?

Hoe kan het zijn dat zij, die sâles flamins, vergeten zijn hoe solidair ík was in tijden die verleden zijn?”

VOETBALLERS Pallieterke, RSZ-belasting voor werknemers bedraagt 38 procent op het brutoloon in ons land. De werkgever betaalt daarvan 25 procent, de werknemer zelf 13,07 procent. Met die bijdragen worden sociale voorzieningen bekostigd, zoals ziekte- en invaliditeitsuitkeringen, werkloosheidsuitkeringen en pensioenen. Ook voor voetballers, maar zij betalen dat percentage evenwel niet op hun volledige maandloon, net als andere profsporters, maar op een fictief bedrag van 2.300 euro.

Er zijn voetbalspelers in de Belgische competitie die meer dan 25.000 euro per maand verdienen, maar ze betalen maar op 2.300 euro RSZ-belasting. Het gevolg is dat een profvoetballer veel minder sociale bijdrage betaalt dan pakweg een verpleegster of een ploegarbeider. En de vakbonden zwijgen en laten dit toe. Ik kan goed begrijpen dat men supportert voor zijn of haar ploeg, ik doe dat zelf ook. Maar die dik betaalde sporters moeten ook hun bijdrage betalen aan de maatschappij, zoals alle andere mensen.

Swa Cauwenbergh - A ntwerpen

KINDERBIJSLAG Pallieterke, Ik ben het volkomen eens dat de kinderbijslag moet beperkt worden tot twee kinderen per vrouw, en dit zou volgens mij onmiddellijk van toepassing moeten zijn. Ten eerste is de wereld overbevolkt (waarbij de bevolkingstoename nóg altijd blíjft stijgen), en ten tweede is er hier een desastreuze omvolking aan de gang. Migrantengezinnen, voornamelijk uit Afrikaanse en Aziatische moslimlanden, hebben immers een veelvoud aan kinderen t.o.v. de autochtone,Westerse gezinnen, die gemiddeld minder dan twee kinderen per vrouw hebben.

Hierbij wil ik ook wijlen prof. Etienne Vermeersch citeren: “De leefbaarheid op onze planeet wordt tenietgedaan als gevolg van de overbevolking. Willen we de wereld nog redden, dan moet de wereldbevolking zeer dringend, weliswaar op een humane manier, naar één miljard, en liefst nog minder, teruggebracht worden.

Oók in West-Europa, een overbevolkt continent, moet het bevolkingsaantal dringend en gevoelig verminderen.” Als we nu vaststellen dat sedert tientallen jaren de natuurlijke aangroei van de Vlaamse (lees autochtone) bevolking negatief is, maar de totale bevolking met minstens 50.000 inwoners per jaar toeneemt, en dit door de onophoudelijke toevloed vanuit hoofdzakelijk moslimlanden via huwelijksimmigratie, gezinsherenigingen, schijnhuwelijken, onophoudelijke regularisaties, het niet kunnen of willen uitzetten van uitgeprocedeerden, het erkennen van minderjarigen die de hunne niet zijn enzovoort, dan is dat enkel mogelijk omdat het beleid zoiets toelaat en blijft toelaten. Zo’n beleid noem ik misdadig en kan niet verantwoord worden door zich te verschuilen achter een of ander artikel uit het Universeel Verdrag voor de Rechten van de Mens, noch uit de Europese verklaring voor de Rechten van de Mens, noch op basis van het Marrakeshpact.

Luc Vandeputte - Ledegem

“Ondankbaar volkje”, steunt hij en vervolgt verstoord: “De pot op en de boom in voor mijn part!

Al kwaamt gij duizend keer nog bedelen bij mijn poort, zij blijft hermetisch toe, zoals mijn hart!”

Dan slikt hij ’t laatste beetje bier profijtig door en sloft naar waar hem wacht de bedelstaf, de sloor.

COLLOQUIUM VERSCHAEVE ’t Pallieterke, Op 9 november 2019 organiseert de vzw Kapelaan Verschaeve in samenwerking met de gemeente Alveringem een volledig dagprogramma naar aanleiding van 70 jaar overlijden van priester-dichter Cyriel Verschaeve. 70 jaar na het overlijden van Verschaeve wil onze vzw op basis van recent onderzoeksmateriaal een controversiële periode uit het leven van Cyriel Verschaeve nader belichten. In de kerk van Alveringem is een tentoonstelling te bezoeken met als titel "Solbad Hall: 70 jaar later". Die tentoonstelling wordt geopend om 10u.45 met een toelichting van de curator van het ADVN. Om 14u.30 start het colloquim in OC De Kwelle met twee sprekers: Referaat 1: "De exilaantekeningen van Verschaeve tussen 1945 en 1949" door Romain Vanlandschoot, Historicus van de Vlaamse Beweging.

Referaat 2: "De bedevaarten naar Solbad-Hall en de naoorlogse beeldvorming van Verschaeve" door Aragorn Fuhrmann, Wetenschappelijk onderzoeker ADVN. Algemene besluiten van het colloquium door Prof. Dr. Em. Frans-Jos Verdoodt. Inschrijven kan nog via koen.bultinck@skynet.be of via 0496 53 42 48. Alle informatie is ook terug te vinden op de webstek: www.cyrielverschaeve.eu Koen Bultinck - Secr. vzw K apelaan Verschaeve

PROCES IS-STRIJDERS Pallieterke, Twee advocaten doen de Belgische staat een proces aan om haar te verplichten veertien IS-strijders en hun kinderen terug te halen naar België. Reden: gezien deze de Belgische nationaliteit hebben, is de staat verplicht om voor zijn burgers te zorgen. Maar... op die ene Vlaamse na hebben alle anderen de dubbele nationaliteit.

Daarom deze vragen: 1. Hebben bovengenoemde IS-strijders door hun keuze om te gaan vechten in Syrië voor de oprichting van een islamitische staat, niet bewezen dat hun Belgische nationaliteit ondergeschikt is aan die van hun islamitisch land van oorsprong?

2. Hebben beide advocaten dan ook procedures ingezet tegen die andere staten? Of hebben die dan géén zorgplicht?

3. Waarom heeft de Belgische Staat niet al lang de dubbele nationaliteit afgenomen van lui die gaan vechten voor IS? Dan waren we van die zorgplicht af.

Jan Strynckx - Zele

Een lezersbrief insturen?

HECTOR VAN OEVELEN

BOEKVOORSTELLING

De Hel van Fresnes Vrijdag 8 november om 20 u.00 Plaats:ADVN, Lange Leemstraat 26 – Antwerpen Hotels en Polemos Hotels en Organisatie: uitgeverij

restaurants waar waar restaurants Vlamingen thuis zijn zijn Vlamingen thuis Hotels en restaurants waar Verliefd op op de dethuis natuur-?zijn Vlamingen Verliefd natuur-?

Kom ze ze eens eens proev proeven te Achouffe-!

Kom

HOTEL HOTEL

DeAchouffe keuken is enkel hotelgasten 19 - open 6666voor Houffalize Te bereiken via Namen, Marche, Laroche richting Houffalize (afslag Nadrin) of via Luik Wij zijn vlamingen

Tel. 061-28 81 82 - Fax 061-28 90 82 www.lespine.be (Wij zijn Nederlandstalig-!)

Tel. 061-28 81 82

Heerlijk aan aan de de kust kust nu! nu!

Heerlijk

HOTEL DIE DIE PRINCE PRINCE HOTEL

zal u u extra extra verwennen. verwennen. zal Albert I-Wandeling I-Wandeling 41-42 41-42 -- OOSTENDE OOSTENDE Albert Tel. 059-70 059-70 65 65 07 07 Tel.

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.

Sport

24 oktober 2019

15

Golfen met een bekende Schot

Als verbazing uitblijft

Toen ik bij Toulouse voetbalde, woonde ik in de omgeving van een golfterrein. In mijn contract met de Franse club stond, tot mijn grote verbazing, dat ik zoveel golflessen mocht nemen als ik wilde. Ik dacht: “Waar is dat nu voor nodig, golf is toch voor oude mensen?” Ik had geen benul van wat er mij te wachten stond, maar wilde het wel eens proberen. Het heeft zeker een jaar geduurd vooraleer ik een deftige bal kon slaan en werd toegelaten op de ‘golfcourse’ om mijn eerste 18 holes te spelen. Ik was één van de weinigen van mijn groep die daarin was geslaagd. Daar ben ik fier op.

Nieuw is dat Maes een jaar na het losbarsten van affaire “propere handen” weer aan de slag kan als coach bij 1B-club SK Lommel. In een ver veleden begon hij daar zelf zijn spelerscarrière. Dat het professionele voetbal wereldwijd ‘lichtjes’ ziek is, vooral financieel, weet onderhand iedereen. De gewenning er rond is al zo groot dat echte verbazing - laat staan verontwaardiging - uitblijft bij een stunt als de ‘blijde terugkeer’ van Peter Maes. Integendeel is een vorm van bewondering nooit ver weg. In Het Laatste Nieuws vond columnist Hugo Camps het “prettig dat deze goedaardige fanaat uit zijn lijden en quarantaine verlost is”. Het verdient aanbeveling om sommige poëtische ontboezemingen te laten voor wat ze voor de rekening van de producerende auteur betekenen.

“Nicolas Colsaerts wint de French Open.” Als vele sportliefhebbers dit horen, zullen ze het waarschijnlijk horen donderen in Keulen. Het gaat hier over golf, voor mij de mooiste sport die er bestaat. Ik hoor al het hoongelach op de achtergrond. Een betweter zal het weer niet kunnen laten om te verkondigen dat golf een sport is voor oude mensen. Maar geloof mij, golf is moeilijk, zeer moeilijk!

Marbella Golfclub Terug bij Club Brugge wilde ik verder blijven golfen. Ik werd lid van de Royal Oostend Golf Club. Ik had geluk dat Club Brugge daarvoor gezorgd had, want normaal geraak je daar niet binnen. Het was daar nog vrij elitair. De leden zaten niet te wachten op nieuwkomers. Er werd weinig gegolfd en van jeugdopleiding had men nog niet gehoord. Dat is nu toch veranderd.

De Belgische golffederatie doet zijn best om de golfsport toegankelijker te maken voor iedereen. Toen ik begon waren er een vijftiental clubs in België, nu schieten

ze als paddenstoelen uit de grond. Veel ex-voetballers zijn nu golffanaten geworden. Marc Degryse, Geert De Vlieger Michel Preud’homme, enz. Ik moet eerlijk zijn, zondag heb ik op tv gekeken naar Nicolas Colsaerts en niet naar KV Mechelen - Antwerp. Men kan niet elke week een Belgisch golfer de French Open zien winnen.

Ik ging vroeger regelmatig naar Marbella, het aards paradijs voor golfers. Toen ik het clubhuis van de Marbella Golfclub binnenkwam, zaten er drie manen aan de toog. Na een tijdje vroeg een van hen of het mij interesseerde om samen 18 holes te spelen. Na de wedstrijd dronken we nog een pintje.

De sympathieke Schot van het gezelschap kende Anderlecht zeer goed. Zijn favoriete ploeg, Dunfermline, had nog tegen ons gespeeld. Toen ik betaalde vroeg de barman mij: “Ken je die Schot niet met wie je golfde?” Toen ik het antwoord schuldig bleef, keek hij mij verbaasd aan. “Het was Sean Connery”, zei hij glunderend...

Gille Van Binst Voormalig topvoetballer

Mat Club Brugge Was de reis van Club Brugge naar Moeskroen zo slaapverwekkend dat ze nog half vakerig het terrein opkwamen? Een andere uitleg hebben we niet voor de fletse manier waarop de elf van Club aan de wedstrijd begonnen in ‘Le Canonnier’. We zijn beter gewoon. Het is uiteindelijk goed afgelopen voor hen tegen een machteloos Moeskroen, dankzij een alerte Hans Vanaken, die op zijn eentje het verschil maakte bij de bezoekers. Kortom een krachtmeting - voor zover we dat woord hier mogen gebruiken - om vlug te vergeten.

Of trainer Philippe Clement zijn mannen op tijd wakker heeft gekregen voor de Europese wedstrijd begin deze week tegen PSG weten we inmiddels. Volgende week meer daarover, als we het intussen al niet vergeten zijn.

Haar in de boter Een terechte vroege voorsprong voor Antwerp, dat vervolgens onbegrijpelijk terugplooide en KV Mechelen in de wedstijd liet komen. Dat is kort samengevat het verhaal van de streekderby tussen Malinwa en de Great Old. Alleen een geboren steenezel zal de overwinning van KVM aanvechten. Het verschil in gretigheid en overgave tussen de thuisploeg en de bezoekers lag er bovenarms op. Onze spion in de Antwerp-kleedkamer bevestigt dat er achteraf fameus wat woorden gewisseld werden tussen de rood-witte pionnen onderling. En dat het er niet altijd vriendelijk aan toeging, maar dat hij er door de Babylonische spraakverwarring niet veel wijzer van geworden is. Dat trainer Bölöni nog altijd niet in staat is om een woordje Nederlands te

praten of te verstaan, kwam hem dit keer goed uit. Na de kritiek aan zijn adres vanwege de meegereisde Antwerp-supporters zouden zijn oren nogal getuit hebben.

Verrijzenis Na het geflopte Kompany-effect zaliger, was er voorbije zondag het Vercauteren-effect dat, op het eerste zicht, beter aanslaat bij Anderlecht dan de mislukte goocheltrucs en blabla van Vince the prince. Een thuisoverwinning tegen Sint-Tuiden, met vier doelpunten nog wel, was al lang geen dagelijkse kost meer in het Astridpark. Eén zwaluw maakt de lente nog niet, maar het teken van leven bij de doodzieke patiënt moet deugd hebben gedaan. Vincent Kompany zag het vanuit zijn schuilplaats gebeuren en juichte de overwinning met beide handen toe. En als we dat niet geloven, zal hij ons wel iets anders proberen wijs te maken.

ROSKAMMEN

Vermoed wordt dat Peter Maes in de loop van zijn coachcarrière een slordige 2,5 miljoen euro verborgen hield voor de fiscus. Op de daarvoor nodige constructies, opgezet door makelaars én met kennis van de bevoordeelde(n), hoeven we niet terug te komen. Men weet wel ongeveer hoe menige vork in de steel zat en zit.

Samenhang Eind vorig seizoen werd de Israëlische zakenman Udi Shocatovitch eigenaar van SK Lommel. Zijn naam klinkt minder bekend dan die van Pini Zahavi, een belangrijke klant van Shocatovitch én de man die gedurende jaren verantwoordelijk was voor de mistige toestanden bij Excelsior Moekroen. Hij had daar alle touwtjes in handen. Wie ook alles wist over de manier waarop Moeskroen meermaals onterecht aan een licentie geraakte, is Pierre François, notoire CEO van de Pro League. Met die kennis van zaken geconfronteerd, vond de man er niet beter op dan “het is niet omdat de licentiecommissie dom is, dat ik dom ben”, te zeggen.

Zulke uitspraken bewijzen dat de krant Het Nieuwsblad overschot van gelijk heeft als ze stelt dat het probleem bij de hoogst verantwoordelijken van ons voetbal begint. Als Lommel van alle beschikbare coaches uitgerekend iemand kiest die, zacht uitgedrukt, ‘lichtjes verbrand’ is, zijn de Pro League en de KBVB het slechtst geplaatst om daar ook maar één kritisch woord over te laten vallen.

Tenzij het normaal is dat de CEO van de Pro

League weet heeft van malversaties allerhande bij een bepaalde club en de voorzitter van de KBVB ook de broer is van een spilfiguur in de zaak “propere handen”.

Als in een samenhang van hoog geplaatsten op verkeerde stoelen ergens een verkeerde coach op een T1-stoel gaat zitten, kan dat geen verbazing wekken. Zoals het evenmin kan verbazen als de handen van Mogi Bayat steeds properder schijnen te worden en die van Dejan Veljkovic alsmaar vuiler. Of zien we dat alweer verkeerd? “Als Bayat weer mag werken, dan Maes ook”, zeggen ze intussen in Lommel. Kan gebeuren als de voetbaltop doet of moet doen alsof zijn neus bloedt.

Durven hopen Voormalig scheidrechter Bart Vertenten eist van genoemde top 130.000 euro schadevergoeding voor wat hijzelf en zijn advocaat Hans Rieder onterecht ontslag noemen na beschuldigingen in de zaak “propere handen”. Ex-ref Sebastien Delferière werd voor gelijkaardige beschuldigingen slechts tijdelijk geschorst. Sebastien is, o toeval, de zoon van David Delferière, lid van het uitvoerend comité van de KBVB. De zoon werd voor het oplossen van bepaalde probleempjes via altijd openstaande achterdeurtjes al opnieuw opgenomen in de KBVB-familie.

Op 28 oktober wordt de zaak Vertenten ingeleid bij de arbeidsrechtbank in Brussel.

Het heet dat de destijds door de KBVB gebruikte bewijslast tegen Vertenten minder dan vederlicht weegt en er geen enkele aanwijzing is dat hij ergens in de fout ging. Hij sprak wel vriendschappelijk met Veljkovic, maar daar tegenover staat dat de huidige CEO van Moeskroen en toen scheidsrechtersbaas Paul Allaerts op restaurant ging met Veljkovic. Men zou durven hopen dat Vertenten gelijk krijgt. Alleen al als een mogelijk begin van schoonmaak aan de Belgische voetbaltop.

maar bij SK Lommel tillen ze daar niet zwaar aan. Ze hebben daar, hun wankele positie in de rangschikking in acht genomen, andere zorgen.

ernaar zaten te kijken hadden het anders verwacht, met als niet te versmaden voordeel dat ze er geen stijve hals aan hebben overgehouden.

Pekelzonde

Afwisseling gevraagd

Maes is van de streek en speelde in zijn jonge jaren nog voor Lommel. Hij komt als het ware thuis en past volledig in het plaatje van de plaatselijke club, die alle negatieve commentaren naast zich neerlegt met als argument “als Bayat opnieuw openlijk mag werken, wie zijn wij dan om te zeggen dat Maes zijn job niet meer mag doen?” Managingdirecteur Rudi Vandenput voegt eraan toe: “Peter heeft zich laten vangen. Hij fraudeerde misschien met zijn eigen inkomsten, maar hij heeft het land niet ten gronde gericht.” Het eerste is Peter Maes vergeven, het tweede nemen we hem, enkele nuances in acht genomen, wel kwalijk.

Niels Albert, als gewezen veldrijder goed geplaatst, denkt dat de hoogdagen van de cross stilaan voorbij zijn. Sven Nys is het daarmee niet eens. Als de grootmeester veldrijden aan het woord is, moeten we eerbiedig luisteren. “Ik zie zelf ook wel dat er minder volk naar de cross komt, maar ik ben ervan overtuigd dat er nog voldoende talent en knowhow voorhanden is om er een spektakel van te maken waar de liefhebbers van het genre blijven op afkomen.” Daar twijfelen we niet aan. Het zal wat veel gevraagd zijn vrezen we, maar misschien kunnen Mathieu Van der Poel en Wout Van Aert af en toe hun remmen toeknijpen om de spanning er in te houden.

Tot vervelens toe altijd dezelfde namen op de ereplaatsen komt de cross niet ten goede.

Wissels bij de vleet

Binnen en buiten

Het was de week van de trainerswissels, met wisselend resultaat. Frankie Vercauteren schoot de hoofdvogel af. Bij het noodlijdende SK Lommel kon Peter Maes het tij nog niet direct keren. Dan was er nog Hernan Losada die zijn voorganger, Stijn Vreven, moest doen vergeten en Beerschot op de rails kreeg met een thuisoverwinning tegen Virton. We konden de vijfduizend Beerschotsupporters in het stadion van opluchting horen zuchten tot aan de boorden van de Schelde. “Die zege is goed voor het vertrouwen,” hoorden we iemand zeggen. Ongetwijfeld een kenner.

SK Lommel is aan het krasselen in 1B en dan ligt de oplossing voor de hand. Niet de spelers, noch het transferbeleid, het management al evenmin, zijn verantwoordelijk voor de malaise. Dan is de trainer traditiegetrouw de gebeten hond. Bijgevolg werd Stefan Gislaison beleefd maar dringend verzocht zijn biezen te pakken. Zijn opvolger wordt niemand minder dan Peter Maes, waarbij sommigen toch wel wenkbrauwen fronsen. Peter Maes kwam in opspraak in het dossier Propere Handen nadat de Servische makelaar en sjoemelaar Dejan Veljkovic zijn boekje had opengedaan bij het gerecht. Het onderzoek loopt nog altijd,

Onze overbuur, die amper het verschil kent tussen een tennisraket en een mattenklopper, verzekerde ons dat het niet lang zou duren tot we ze te horen en te zien zouden krijgen.

Dan hebben we het over de supporters van David Goffin, die op de European Open in de Antwerpse Lotto Arena hun idool probeerden op te jutten. Veel hebben die goed bedoelde aanmoedigingen niet uitgehaald. Het nummer veertien van de wereld werd genadeloos naar huis gestuurd in amper twee sets door de schier onbekende Fransman Ugo Humbert, nummer zeventig op de ranglijst. De 3500 die

Afknapper

Tot dan In afwachting van het wederoptreden van Van der Poel begin november en Van Aert hopelijk niet lang daarna, blijft Eli Iserbyt de show stelen in het veldrijden, met nu al vijf overwinningen. In Boom gaf hij noodgedwongen verstek en die kans liet tricoloretruidrager Toon Aerts, uitgerekend op zijn 26ste verjaardag, niet liggen om zich met zijn eerste seizoenzege in de kijker te plaatsen. Het is nu aftellen tot de grote jongens op het toneel verschijnen om een eerste balans te kunnen opmaken.

Weinig hoopvol Met hoeveel medailles is de vaderlandse delegatie teruggekomen van het Europees Kampioenschap baanwielrennen in Apeldoorn? Het antwoord is: nul. Zero, voor wie er nog aan zou twijfelen. Dat is weinig.

Heel weinig zelfs en niet hoopvol in het vooruitzicht van de Olympische Spelen in Tokio, die over negen maanden beginnen. Hoe denkt bondscoach Peter Pieters daarover?

“Dit is gewoon niet goed genoeg,” hoorden we hem zeggen en we gaan de olijkerd niet tegenspreken.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

24 oktober 2019

ABSURDISTAN Feestelijkheden

Wensdroom

Mededeling aan den volke! Het verjaardagsfeestje van hare prinsesselijke hoogheid Elizabeth van Belgikistan zal worden uitgezonden door de Vlaamse tv-zenders. Op het uitschakelen van uw tv-toestel staan bijzonder hoge boetes!

Stel u voor dat alle politici van Turkse afkomst hier te lande gezamenlijk krachtig stelling zouden nemen tegen de Turkse veroveringsoorlog in Noord-Syrië. Dát zou pas een signaal zijn. Het zit er aan te komen. Ongetwijfeld. Tegen Sint-Juttemis.

De dader?

Bij het NICC, zeg maar onze nationale CSI, werd een tijdje geleden brand gesticht, allicht om sporen uit te wissen. Het onderzoek daarnaar wordt zonder resultaat afgesloten. Waarschijnlijk is dat dus het werk van de Bende van Nijvel. Of van de Antwerpse drugoorlogsheren, die ook maar niet gepakt kunnen worden.

Héél toevallig Stomtoevallig wordt Gonzalo Boye, de Spaanse advocaat van Carles Puigdemont, plots beschuldigd van witwasserij en dit net toen een nieuw Europees uitleveringsbevel voor zijn cliënt werd opgesteld. De betrokken onderzoeksrechter is, ook weer heel toevallig, verbonden met de Partido Popular. Nog meer details nodig?

Vraagje De duizenden en nog eens duizenden Koerdische kinderen die door toedoen van IS één of alle twee hun ouders verloren, vragen ons vriendelijk om meester Lahlali te laten weten dat zij zijn manier van doen niet plezant vinden.

Vreemd Hebben wij dat nu echt goed gelezen, dat de kersverse studentenafdeling van de N-VA aan de Antwerpse universiteit het Vlaams-nationalisme liberaal wil maken? En wij altijd maar denken dat het Vlaams-nationalisme... Vlaams-nationaal was...

1186

De discussie Zes december komt dichter en dichter en jawel, daar is de zwartepietenkwestie weer. Ook in Nederland, waar het gemeentebestuur van Deventer het krijgen van subsidies voor een Sinterklaasintrede laat afhangen van het installeren van roetveegpieten. Een chanterende overheid, het is eens iets anders.

Kijkplezier Het gerucht is nog niet bevestigd, maar naar verluidt heeft Studio 100 de gehele CD&V opgekocht. Binnenkort op uw tv: “Wie wordt de voorzitter?” Naar verluidt heeft kabouter Plop de beste kansen.

Heilwens voor CD&V Aan allen die voorzitter worden: proficiat! Aan allen die geen voorzitter worden: ook proficiat!

Kopzorgen De partij van de Franse president Macron is verdeeld over de hoofddoek.

Geen wonder: de hoofddoek, altijd vodden mee!

Identificatieprobleem Naar wij vernamen werden onlangs twee Belgen opgepakt omwille van plannen om IS’ers te bevrijden. Onze redactie kon niet bevestigd krijgen dat het om Heidi De Pauw van Child Focus en professor Loots van de VUB gaat.

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C E F G H I J K L A. Op orde brengen B. Resterende - Bezittelijk vnw.

C. Deel van het jaar - Soort onderwijs D. Onaangenamere - Bouwmateriaal E. Gelaten iets dulden F. Plechtige belofte - Beeldschriftteken G. Muziekschijf - Fransgezinden in het graafschap Vlaanderen (13° - 14° eeuw) H. Het laten blijken van iets - Bestaat Officier I. Belangrijkste deel - Geeuwt J. Oppervlaktemaat - Ballingsoord van Napoleon K. Insecten - Wisselstroom Verenigde Naties L. Onderwijsinstelling DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1185 VINDT U OP BLZ. 14

Wouter B. en Kris P.

Groot festijn bij de CD&V. De voorzittersverkiezingen komen er aan en maar liefst 7 mensen voelen zich geroepen om het lijk te reanimeren. In de pers worden ze wel eens smalend de 7 dwergen genoemd. Wat werkelijk nergens op slaat. Na de eerste interviews, is het heel erg duidelijk dat het om 7 geitjes gaat. Een relaas van de feiten.

Zoals u weet hield de moordenaar van CD&V, Wouter B. uit Leopoldsburg, zijn partij net lang genoeg in leven om haar een document te laten ondertekenen dat hij nergens voor verantwoordelijk is en dringend beloond diende te worden met een ministerpost in de Vlaamse regering.

Zodra de handtekening een feit was, gaf Wouter B. zijn zieltogende partij nog een paar muilperen en maakte zich uit de voeten, Hilde Crevits achterna. In christendemocratische kringen heet dat “verantwoordelijkheid nemen om de jeugd de kans te geven om de toekomst vorm te geven.”

De jeugd

D

HORIZONTAAL

Gezocht voor partijmoord

VERTICAAL 1. Rode Duivel 2. Schade aan een schip Glibberige dieren 3. Helde over tot iets - Romeinse fontein 4. Internetlandcode voor Griekenland - Wijfjesdier - En volgende 5. Juwelen - Scandinavische munt 6. Gewichtsmaat - En andere Internationale code voor het vliegveld van Luik-Bierset - Senior 7. Bezit - Scanner waarmee een beeld van het inwendige lichaam wordt gemaakt - Bevel aan een hond 8. Zuidelijkste stad ter wereld, tevens naam van album van K3 - Luiaard 9. Financiële kant van de zaak 10. Iemand die slordig werk levert Soort verlichting 11. Economische Zaken - En dergelijke - Inhoudsmaat - Gemoedsgesteldheid 12. Afwijzing - Vrijpostig

Die jeugd, verenigd in de 12 apostelen, stonden er op te kijken terwijl Wouter B. eerst zijn lusten botvierde op de partij en ze vervolgens voor dood achterliet.

Kroongetuigen waren het. En ze wilden er ook wel iets van zeggen aan de toegesnelde speurders, maar vonden de juiste woorden niet. Hun verslag werd meteen geklasseerd als onsamenhangend gewauwel van duidelijk schizofrene fantasten. En dan wilt u niet weten hoe de door hen samengestelde robotfoto eruit zag. Het enerzijds en anderzijdsen resulteerde in een compleet asymmetrisch gezicht dat het midden hield tussen het midden.

Daarnaast waren er nog twee getuigen die alles hadden zien gebeuren en voorspeld hadden. Pieter De Crem, wiens palmares na 10 jaar regeringsdeelname kan worden samengevat in het ontslag van een New Yorkse barmeid die hem had afgewezen. En straffe Hendrik, die al jaren op het partijbestuur in een hoekje zit te mokken en kauwgom onder de tafels plakt.

Van beide heren werd verwacht dat ze genadeloos zouden afrekenen met wat Wouter B. had gedaan. Alles hadden ze gezien en gehoord. Maar toen het hun beurt was om hun gelijk te bewijzen en alleen de burgemeester van Samson en Gert hen nog in de weg stond, oordeelden ze dat de wereld nog niet klaar was voor de visionaire ideeën waarmee ze al jaren binnen hun partij aan het leuren waren. “Als je daar aan begint te denken, een mens zou zot worden”, oordeelde een anoniem partijlid, “gelukkig zijn wij nooit grote denkers geweest in de partij.”

het milieu van zijn slachtoffers. Van Unizo tot beweging.net. Van Boerenbond tot veganistenbond. Kris P. staat er plots en vertelt met een uitgestreken gezicht wat hij gisteren nog straal ontkende. En daarna slaat hij genadeloos toe. Zo moest het ook gaan in Antwerpen bij de uitschakeling van de lokale burgemeester.

Maar zoals dat gaat met huurmoordenaars is er altijd die ene job te veel.

Voor Kris eindigde die in een poging om zich te transformeren naar de Antwerpenaar. “Zoals ik begrijp moeten dingen in Antwerpen gevierd worden met een Bolleke”, sprak Kris en hij nipte aan de gifbeker met een blik van “wat voor rommel zuipen die Antwerpenaars eigenlijk?

Waar is mijn Veuve Cliquot met verse beuling?”

Drama Wat daarna volgde is een politiek drama dat alleen zijn gelijke vindt in Griekse tragedies. De halfgod Achilles was ongenaakbaar en onoverwinnelijk. Zijn lijf was onkwetsbaar door goddelijke interventie. Behalve op dat ene plekje aan de hiel waar zijn moeder hem vasthield terwijl ze hem onderdompelde in de magische rivier Styx.

Zo was het ook met Kris P.. Met als verschil dat Kris P. dan over het hele lijf kwetsbaar was, en eens blazen tegen zijn hiel voldoende bleek om hem in de Schelde te laten belanden en uit het zicht te laten verdwijnen. “De Antwerpenaars hebben met mij gelachen en mij beledigd”, huilde Kris P. toen hij met de staart tussen de benen de stad ontvluchtte, nadat hij op zijn beurt de Antwerpse afdeling van zijn partij had omgebracht.

En daar heeft hij volledig gelijk in. Maar eerlijk, wie is er begonnen?

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

De kameleon van Puurs Ondertussen vroeg de voornaamste handlanger van Wouter B., de gevreesde huurmoordenaar Kris P. uit Puurs, politiek asiel aan in Europa. P., alias ‘de kameleon’, heeft een ijzersterke modus operandi waarmee hij ongemerkt infiltreert in

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be