't Pallieterke van 31 oktober 2019

75ste jaargang • nummer 44 • donderdag 31 oktober 2019

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,50

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

“Een volk is veel belangrijker dan een staat” Als medeoprichter van de GRECE, de eerste groepering van een politieke stroming die door de media als Nouvelle Droite benoemd wordt, wordt de Franse filosoof en auteur Alain de Benoist zelf ook gezien als een van de grondleggers van het nieuwrechtse denken. Peter Logghe, medewerker van het blad TeKoS, had een gesprek met de man aan wie de uitdrukking ‘pensée unique’ wordt toegeschreven.

Lees het volledige interview met Alain de Benoist, Frans auteur en filosoof, op blz. 11

Confrontatie Het VTM-programma Make Belgium Great Again had een soort ‘shocktherapie’ bedacht, die werd uitgeprobeerd op Meyrem Almaci, Alexander De Croo, Hilde Crevits, John Crombez en Ben Weyts.

Zonder dat ze dit op voorhand wisten, werden deze politici geconfronteerd met meer dan vijfhonderd familieleden van verongelukte fietsers. De politici waren daar duidelijk niet gelukkig mee. Deels misschien terecht. Als verkeersongelukken het gevolg zijn van slecht aangelegde kruispunten of onduidelijke wegmarkeringen, dan zijn politici daar mee verantwoordelijk voor, en die verantwoordelijkheid wordt nog groter als die structurele gebreken al herhaaldelijk werden gemeld, zonder dat daar gevolg aan is gegeven. Maar heel dikwijls zijn ongelukken ook het gevolg van dronkenschap, onvoorzichtigheid, stom toeval of een samenloop

van factoren, die niet allemaal de schuld zijn van de politici. Soms is alleen de dronken of roekeloze chauffeur verantwoordelijk, en soms zelfs de roekeloze fietser. Wij vragen ons overigens af waarom Make Belgium Great Again alleen verongelukte fietsers als doelgroep uitkoos. Hebben verongelukte automobilisten het misschien zelf gezocht? En we kijken nu al uit naar een soortgelijke uitzending waarbij politici geconfronteerd worden met de familieleden van mensen die door allochtonen zijn vermoord. Niet per ongeluk, maar opzettelijk. Maar we vrezen dat we daar nog héél lang op zullen moeten wachten…

De Wetstraat 16 heeft een hoge prijs

Twee tot drie Vlaamse politici hebben hun oog laten vallen op de Wetstraat 16. De Open Vld’ers Alexander De Croo en Gwendolyn Rutten, en de christendemocraat Koen Geens.

Om hun kansen gaaf te houden, aanvaarden ze het politieke lichtgewicht Sophie Wilmès als premier ad interim. Maar straks zullen de Vlaamse kandidaat-premiers wel een prijs moeten betalen voor het begeerde postje.

Sophie Wilmès (MR), premier ad interim van de lilliputtersregering van liberalen en CD&V, doet denken aan Frank Underwood uit de Amerikaanse Netflix-serie House of Cards.

Underwood schopt het tot vice-president en zelfs president van de Verenigde Staten zonder aan verkiezingen te hebben moeten deelnemen.

Sophie Wilmès kwam in 2014 als opvolger van Didier Reynders in de Kamer van volksvertegenwoordigers terecht, werd een jaar later minister van Begroting toen partijgenoot Hervé Jamar gouverneur van Luik werd en kan nu doorstoten naar de Wetstraat 16. Nadat hij vijf weken lang onzichtbaar was in het parlement en mentaal al bij zijn post als voorzitter van de Europese Raad was, heeft ex-premier Charles Michel wijselijk besloten de Wetstraat 16 te verlaten. Wilmès was ondanks haar anti-Vlaams palmares in Sint-Genesius-Rode de gedoodverfde kandidaat. Ze is zowat het enige MR-kopstuk op federaal niveau dat nog Nederlands spreekt. Van de komende generatie Franstalige liberalen is er werkelijk niemand die de taal van Vondel machtig is. Ja, Waals minister Jean-Luc Crucke, een taalgrensbewoner. Maar dat is het dan.

Hij zal de komende maanden misschien federaal doorgroeien.

De aanstelling van Wilmès lag voor de hand, maar blijkbaar is er toch nog een paar uur over gediscussieerd binnen de federale restregering. Reden is dat een aantal andere excellenties en politici duidelijke ambities hebben en naar de Wetstraat 16 lonken. Ook al staat de federale formatie nergens. Voor het premierschap met volheid van bevoegdheden zijn er eigenlijk nog drie kandidaten. In theorie kan Wilmès straks ook volwaardig premier worden, maar er is een consensus aan het groeien dat het nu een Nederlandstalige moet zijn.

De internationalist De Croo Zonder het zelf te zeggen, is Open Vld’er Alexander De Croo de eerste

kandidaat. Hij is tweetalig en belgicist en heeft dus het profiel om een federale regering te leiden. Ook op internationaal vlak heeft de man persoonlijke troeven.

Hij is een internationalist en globalist en dat komt altijd goed over bij wereldleiders als Emmanuel Macron of Justin Trudeau. De Croo zou de kandidatuur van Wilmès gesteund hebben omdat er op die manier enige afspraken konden worden gemaakt voor een volgende regering. Lees: nu iemand van de MR aanvaarden, zou de kansen van de man uit Brakel verhogen om de volgende premier te worden.

Alleen zal daar een hoge prijs voor moeten worden betaald. Als hij de Wetstraat 16 wil betreden, zal Alexander De Croo ooit als formateur moeten worden aangeduid. En dus de leiding van de regeringsgesprekken op zich nemen. Het is bekend dat men dan zelf voor de compromissen moet zorgen. De Open Vld’er is een ervaringsdeskundige.

Niet als kandidaat-premier, maar wel als partijvoorzitter die eind 2011 deelnam aan de onderhandelingen voor de regering-Di Rupo.

Tijdens de formatie en daarna had de liberaal één opdracht: de linkse tsunami aan belastingen zo veel mogelijk beperken. Het zal straks niet anders zijn.

De ambitieuze Gwendolyn Rutten Hetzelfde geldt voor Gwendolyn Rutten. Iedereen zag de Open Vld-partijvoorzitter al als Vlaams minister, maar zij besloot om ook federaal te onderhandelen. In de hoop de eerste volwaardige vrouwelijke premier te worden? Rutten, die enkel naar haar spindoctors luistert, hoopt alleen al daarom premier te worden. Dan komt ze in de geschiedenisboeken.

Ze moet dan wel nog voorbij Alexander De Croo, die dezelfde ambities heeft. En er rijzen nog een aantal andere vragen. Kan Rutten de neuzen in een federale regering in dezelfde richting krijgen? In welke

mate is ze bereid om voor de topfunctie plat op de buik te gaan voor de PS? Of voor PS, Groen en Ecolo?

In de Wetstraat is immers te horen dat de onderhandelingen voor een paars-gele of Bourgondische coalitie niet alleen stil liggen.

“Het gaat zelfs achteruit met de gesprekken”, zo zegt een partijkopstuk. Wat dat ook mag betekenen.

De op revanche beluste Koen Geens De derde hond die eventueel met de buit kan gaan lopen, is minister van Justitie Koen Geens (CD&V).

Die rook vorige week eigenlijk al zijn kans.

Tijdens de gesprekken over de opvolging van Charles Michel stak Geens zijn ambities niet onder stoelen of banken. Het probleem was dat met Geens in de 16 er te veel met posten en departementen zou moeten worden geschoven. En de MR wou eigenlijk het premierschap niet opgeven. Als troostprijs krijgt Koen Geens Europese Zaken toegevoegd aan Justitie.

Wat zijn de kansen van de Vlaams-Brabander wanneer er een echte federale regering komt? Men moet de christendemocraat niet onderschatten. Hij is een van de laatste telgen van een generatie die een krakkemikkig compromis ziet als een onderdeel van hogere politieke kunst. Geens is ook op revanche belust.

Toen hij kabinetschef was van Vlaams minister-president Kris Peeters (CD&V), werd Geens vaak met misprijzen behandeld door zijn baas. Peeters hoopte in 2014 premier te worden, maar sneuvelde omdat de christendemocraten Marianne Thyssen naar de Europese Commissie stuurden. Koen Geens in de Wetstraat 16: het zou pijn doen bij Europees parlementslid Kris Peeters. Nadeel voor de CD&V’er is dat zijn partij strikt gezien niet nodig is in een paars-gele of paars-groene coalitie.

2

Actueel

31 oktober 2019

De taal van de minderheid In het ’t Pallieterke van 12 september jl. kon u het volgende lezen over Sophie Wilmès, ik citeer: “En ja, zo circuleert dezer dagen uw naam om Charles Michel als premier op te volgen als die binnenkort de deuren van de Wetstraat achter zich dichttrekt om zich als de ongekroonde en vooral onverkozen ‘president’ van Europa op alle internationale fora te laten gelden.”

We schreven toen al over haar passage als schepen in Sint-Genesius-Rode, een faciliteitengemeente in de Vlaamse rand rond Brussel (en niet zoals Danny Verstraeten zei: ‘in de Brusselse Rand’). Een passage die niet onopgemerkt bleef, want in het schepencollege van Sint-Genesius-Rode ontpopte Wilmès zich als de meest Vlaamshatende schepen. Een Vlaamse schepen, Geertrui Windels, was het Fransdolle gepest zo beu, dat ze ontslag nam.

In de provincie Vlaams-Brabant werken de franstalige partijen samen in een eenheidslijst, Union des Francophones. Vandaag heeft de eenheidslijst nog 2 zetels. In haar propaganda gaat UF heel ver, tot het verspreiden van eentalige folders in Leuven en omstreken… In feite heeft de UF maar twee actiepunten: 1) de rechten van de Franstaligen in Vlaams-Brabant verdedigen en 2) de rechten en het territorium van de Franstaligen in Vlaams-Brabant uitbreiden. Sophie Wilmès zetelde een drietal jaar namens de UF in de provincieraad van Vlaams-Brabant. Voor fransdolle activisten gebruiken we soms het woord ‘rabiaat’. Wel, voor Sophie Wilmès is dat woord zeker van toepassing. Die vrouw wordt nu eerste minister van ‘alle’ belgen. Opvallend: alle media verwezen heel voorzichtig naar haar anti-Vlaams verleden in de provincieraad en in het schepencollege, maar geen enkele journalist durfde haar er echt op aanspreken. In al haar antwoorden had Wilmès het nu over ‘verbinden’ en de hoogdringendheid om een nieuwe federale regering te vormen. Verontschuldigingen voor haar anti-Vlaamse houding in het verleden (?) heb ik niet gehoord of gelezen.Wilmès is geboren in Elsene, maar verhuist als kind naar Grez-Doiceau.

Later gaat ze met haar echtgenoot in Ukkel wonen, excuseer, in Uccle. Maar in 2005 verhuist ze met haar francofoon gezin naar de Vlaamse gemeente Sint-Genesius-Rode. Zo werkt ze doelbewust mee aan de verdere verfransing van deze gemeente.

Oh ja, voor de taken van Wilmès werd een opvolger aangeduid, ene David Clarinval. In Vlaanderen vrij onbekend, maar hij is wel een kopman van de MR in Namen en MR-fractieleider in de Kamer. Ik zag voorbije zondag een interview met de man, ik denk op het VTM-Journaal: vragen en antwoorden, enkel in het Frans. De journalist (VTM) noch de nieuwe minister deden een poging om Nederlands te spreken. En de Vlaamse ministers zwegen en spraken verder Frans tijdens de ministerraad…

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41, 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

Abonnement buitenland:

3 maanden: 6 maanden: 1 jaar: Steunabo 1 jaar:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

32,50 euro 65,00 euro 130,00 euro 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter 1945-1955: Hoofdredacteur 1955-2000: Hoofdredacteur 2000-2010: Hoofdredacteur 2010-heden: Verantw. uitgever:

Bruno de Winter Jan Nuyts Leo Custers Karl Van Camp Karl Van Camp

Inkomensgarantie voor ouderen zorgt voor heisa De laatste weken woedt er een hevige discussie in het parlement over de nieuwe regeling inzake de inkomensgarantie voor ouderen (IGO). De IGO is een uitkering voor 65-plussers die niet over voldoende financiële middelen beschikken en is uiteraard aan diverse voorwaarden onderworpen.

van controleur geduwd. Er is door bpost op toegezien dat de postbode neutraal blijft en dat de privacy gerespecteerd wordt.

De IGO is geen pensioen, maar een sociale uitkering, waaraan de verplichting gekoppeld is dat men zijn hoofdverblijfplaats in België heeft. Dat moet dus gecontroleerd worden. Vóór 1 juli stuurde de Federale Pensioendienst de begunstigden een verblijfsbewijs toe dat door de gemeente moest worden ingevuld en vervolgens binnen 21 dagen moest worden teruggestuurd. Als dat niet gebeurde, werd de betaling opgeschort. Van de circa 30.000 verblijfsbewijzen die in 2016 werden verstuurd, gaven er 5.000 aanleiding tot een opschorting. Dat oude systeem was volgens de overheid niet klantvriendelijk en evenmin afgestemd op ouderen. De Pensioendienst heeft de procedure efficiënter en billijker willen maken.

Niet iedereen is tevreden met deze nieuwe rol van de postbode.

Gilles Vanden Burre (Ecolo-Groen) in De Kamer: “Sinds 1 juli moeten de postbodes eenmaal per jaar controleren of de IGO-gerechtigden daadwerkelijk in het land verblijven. Die nieuwe opdracht is omstreden. Wij zijn van oordeel dat de postbodes niet tot een instrument in de strijd tegen sociale fraude mogen verworden.” Ook Maria Vindevoghel (PVDA-PTB) is kritisch: “Indien die mensen een deftig pensioen hadden, was er geen IGO en geen controle nodig.

Ik vind het een probleem dat men die kleine groep mensen lastigvalt.” Het deed de minister schamperen dat de PVDA dus sociale fraude toelaat.

THIERRY DEBELS

Efficiënter via bpost?

Sinds 1 juli hoeft de begunstigde zich niet meer te verplaatsen: het verblijfsdocument wordt door de postbode overhandigd, nadat de begunstigde zijn identiteitskaart heeft laten zien. Wanneer de begunstigde niet thuis is, komt de postbode binnen 21 dagen nog twee keer langs. Wanneer de postbode drie keer voor een gesloten deur is komen te staan, wordt het bewijs in de brievenbus gedeponeerd en moet de begunstigde alsnog naar het gemeentehuis gaan. Dankzij die nieuwe procedure kan er volgens de overheid efficiënter gecontroleerd worden of de begunstigde zijn hoofdverblijfplaats in België heeft. De postbode wordt volgens minister Philippe De Backer niet in de rol

Kritiek van Ecolo-Groen en PVDA

ECONOMISCHE ZAKEN

Vlaams Belang controleert federale begroting Door in de federale Kamer steun te verlenen aan een amendement van de extreemlinkse PVDA om de uitgaven voor verplegend personeel te verhogen, heeft het Vlaams Belang nog eens gewezen op haar sociale reflex. En vooral: door mee te werken aan wisselmeerderheden in lopende zaken heeft de partij van Tom Van Grieken aangetoond het stuurloos schip van de federale begroting te kunnen controleren.

Pure routine. Zo kon men vorige donderdag de plenaire zitting in de federale Kamer bestempelen.

Er zou gestemd worden over de zogenaamde ‘voorlopige twaalfden’ of ‘kredieten’, waarna iedereen op herfstvakantie kon gaan.

Aangezien de federale regering in lopende zaken is, kan ze geen budgettair beleid voeren en moeten de overheidsuitgaven voor elke maand of voor elke twee maand door het parlement worden gestemd. Deze voorlopige twaalfden zijn vastgelegd: men kan hetzelfde bedrag als in dezelfde maand van vorig jaar uitgeven. Kwestie van het overheidsapparaat te kunnen doen draaien en pensioenen en uitkeringen te kunnen uitbetalen.

Maar een amendement op de voorlopige twaalfden van de extreemlinkse PVDA/PTB, gesteund door de socialisten, groenen en Vlaams Belang, gooide roet in het eten. In een slordig bijeen geschreven amendement - met schrappingen in pen en stift er bovenop - stelden de neocommunisten voor om elke twee maand 67 miljoen euro vrij te maken voor extra verplegend personeel. De sociale sector kampt immers met grote tekorten en dat weegt op de dienstverlening. Op jaarbasis kost die operatie 400 miljoen euro extra, al stond in het amendement dat die factuur tot 1 miljard euro zou kunnen oplopen.

Voor de show Die aanpassing was door Peter Mertens en co eigenlijk gewoon voor de show ingediend, want men besefte wel dat de partijen van de uittredende regering-Michel, ook met ex-partner N-VA erbij, dit amendement nooit gingen goedkeuren. Een paar weken geleden nog stuurde de ontslagnemende regering een rapport naar de Eu-

ropese Commissie waaruit blijkt dat het begrotingstekort in 2020 oploopt tot 11 miljard euro.

Toch gebeurde het onverwachte: door de afwezigheid van een aantal leden van de oude meerderheid en met de steun van socialisten, groenen én Vlaams Belang, werd het amendement toch goedgekeurd. Met als gevolg dat er dus wel degelijk extra geld wordt vrijgemaakt voor de gezondheidszorg. Al wordt daarmee ook het gat in de begroting groter.

Onder andere Open Vld en CD&V reageerden woedend. Een tijdelijke alliantie van extreemlinks, links en het Vlaams Belang had de begroting gekaapt. Tom Van Grieken kon gloriëren. Zijn partij heeft niet alleen haar sociaal gelaat getoond, maar gaf ook het signaal mee dat er in de toekomst wel eens andere wisselmeerderheden van de linkerzijde en het Vlaams Belang tot stand zouden kunnen komen.

Wisselmeerderheid Aangezien de ontslagnemende regering, zelfs mét N-VA, geen meerderheid meer heeft, kan ze die wisselmeerderheden niet tegenhouden. Het amendement dat nu goedgekeurd is, komt in de wet over de voorlopige kredieten. Op 31 oktober moeten de Kamerleden uit vakantie terugkomen om erover te stemmen, want tussen de goedkeuring van een amendement en die van de totale tekst moet altijd een aantal dagen zitten.

Naast de geërgerde reacties bij liberalen en christendemocraten waarschuwden de krantencommentaren voor deze Sinterklaaspolitiek. Door de tegennatuurlijke alliantie van links en het Vlaams Belang zou de begroting de komende maanden verder kunnen ontsporen. Dirk Sterckx, oud-Eu-

ropees parlementslid van Open Vld, zei in De Afspraak op Vrijdag tegen VB’er Gerolf Annemans dat het voor zijn partij toch zeer gemakkelijk is om uitgaven te stemmen zonder dat er nieuwe inkomsten tegenover staan.

Controle Het Vlaams Belang heeft echter een antwoord klaar. Ten eerste ligt de verantwoordelijkheid voor het huidige deficit bij de vorige regeringen. Ten tweede heeft Tom Van Grieken al duidelijk gemaakt dat hij elk voorstel wil steunen dat aanleunt bij het eigen partijprogramma. Waardoor de tweede partij van het land de controle krijgt over de federale begroting.

Men kan terecht boos zijn dat die 67 miljoen euro voor verplegend personeel niet gefinancierd werd. Maar Van Grieken wees erop dat de rechterzijde even goed voorstellen kan indienen om de uitgaven voor asielbeleid te verminderen. Daarmee kunnen de extra kosten voor de gezondheidszorg betaald worden. Of men kan het fiscaal gunstregime voor Belgische voetballers afbouwen. Dat brengt bijna 100 miljoen euro op. De vroegere Zweedse coalitie en het Vlaams Belang hebben hier een meerderheid. Durft men het aan zo’n ad hoc coalitie te vormen?

Als de linkerzijde straks beslist om de BTW op elektriciteit opnieuw naar 6 procent te verlagen of de minimumpensioenen te verhogen, dan zal Vlaams Belang wellicht niet twijfelen om mee te stemmen. Zo’n maatregelen hebben een grote budgettaire impact, die samen het miljard euro overschrijden. Het zal de komende weken en maanden nog ‘plezant’ worden in de federale Kamer.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

Actueel

31 oktober 2019

3

Rusland volgt Chinees draaiboek in Afrika Op uitnodiging van het departement van Defensie landden vorige week twee Russische Blackjack bommenwerpers, een Ilyushin 62 troepentransportvliegtuig en een Antonov 124 Condor op de Zuid-Afrikaanse luchtmachtbasis Waterkloof, even ten noorden van Johannesburg. Het bezoek van de Russische vliegtuigen kaderde in een toegenomen militaire samenwerking tussen Zuid-Afrika en het land van Poetin.

De Russische president volgt daarbij het voorbeeld van China, dat zich niet te sterk bekommert om mensenrechten, maar via allerlei toegangswegen vaste voet krijgt op het Afrikaanse continent.

Wapens en grondstoffen China is in vrijwel alle Afrikaanse landen vertegenwoordigd als ontwikkelaar en uitvoerder van grootschalige bouwprojecten zoals spoorwegen, luchthavens, elektrische centrales en wegenbouw. Om zich in deze materies nog in Afrika te profileren, is Rusland een beetje te laat. Maar zeker op militair gebied heeft Rusland aan Afrika wel iets te bieden, zeker nu er nog altijd Westerse sancties gelden na de aanhechting van het Oekraïense schiereiland de Krim.

Daarom ook tekenden vorige week 47 Afrikaanse leiders present voor de eerste Russisch-Afrikaanse top in de badstad Sotsji.

De gesprekken gingen er niet over liefdadigheid, maar wel over wapens en grondstoffen. Want in wapens is Rusland goed, met het geweer Kalasjnikov voorop, maar ook met gevorderde luchtafweersystemen, waarmee Poetin ook al Turkije wist te verleiden. Geen land zendt meer wapens naar Afrika dan Rusland, zegt men in het Instituut voor Internationaal Vredesonderzoek in Stockholm. De Afrikanen hebben van hun kant wel wat grondstoffen aan te bieden.

Maneuvers Volgens het internationaal zakenmagazine Quartz ondertekende Rusland sinds 2015 militaire samenwerkingsakkoorden met 21 Afrikaanse landen en groeide de omzet van ongeveer 5,1 miljard euro in 2009 tot 18,4 miljard euro in 2018. Een en ander gaat dus vooruit, en Poetin wil dat in de toekomst vervijfvoudigen. In november staan gezamenlijke maneuvers op het programma met de Zuid-Afrikaanse en - hoe verwonderlijk ook - met de Chinese marine. Poetin voorziet vanaf heden om de drie jaar nieuwe topontmoetingen naar het model van Sotsji op minstens ministerieel niveau.

Ook daarmee treedt hij in de voetsporen van China, dat al sinds 2006 topontmoetingen organiseert met Afrikaanse leiders. In Sotsji liet de Russische president uitschijnen dat (militaire) samenwerking met Afrikaanse landen voor hem niet gebonden is aan ‘voorwaarden’, daarmee duidelijk verwijzend naar de neiging van het Westen om het humanitair vingertje in de lucht te steken.

Ten aanzien van Europa hebben Rusland en China trouwens het voordeel geen koloniaal verleden mee te slepen.

Huurlingen China opende vrij recent een enkele Afrikaanse basis in Djibouti. Het was ook de intentie van Rusland om er een militaire basis op te zetten, maar dat vond men in Djibouti een tikkeltje te veel van het goede. Nu al lopen de militairen er elkaar voor de voeten,

want er is ook een Amerikaanse, Japanse, Italiaanse en een Franse basis. Rusland zou daarom nu zijn oog op Eritrea hebben laten vallen. Andere kandidaten zijn Burundi, Mozambique, Egypte, Somalië en Soedan.

Toch vreest men een reeds sterke militaire Russische aanwezigheid op het Afrikaanse continent via PMC’s of ‘Private Military Companies’, zoals het meest bekende Wagner, dat vooral actief zou zijn in Midden-Afrika, meer bepaald in de Centraal Afrikaanse Republiek en in de Republiek Congo. De huurlingen van Wagner zijn voornamelijk voormalige leden van Russische Special Forces en van de Russische militaire inlichtingendienst GRU. Zij worden beschouwd als het private leger van Poetin en waren volgens diverse bronnen ook al actief bij de afscheiding van de Krim van Oekraïne en in Syrië.

Nieuwe rol En waar staan Europa en de Verenigde Staten bij dit alles? Rusland staat ondanks goede resultaten nog altijd niet in de top vijf van de Afrikaanse handelspartners.

Europa neemt de eerste plaats in, gevolgd door China, India, de Verenigde Staten en Saoedi-Arabië. Op militair vlak heeft Europa missies in Mali, de Centraal Afrikaanse Republiek en op zee voor de kust van Somalië de operatie Atalanta, die nu op een laag pitje staat bij gebrek aan piraten. Er zijn burgerlijke missies in Mali, Niger en Libië, maar ook in Libië staan de activiteiten op een laag pitje wegens te onveilig. De weinige Europese ambtenaren voor Libië werken vanuit Tunesië. In Mali en Niger staan Europese politiemensen, waaronder ook Belgen, voornamelijk in voor opleiding en training inzake grensbewaking en antiterrorisme.

De Verenigde Staten hebben militair voet aan de grond in vrijwel alle landen van Midden-Afrika. Er wordt momenteel druk gebruik gemaakt van Special Forces, drones en de Air Force in het algemeen om aanvallen uit te voeren op terroristische groeperingen van allerlei pluimage, die vooral actief zijn in de Sahel.

In de Westerse pers verschijnt daar weinig over, maar de wekelijkse kostprijs aan burgerslachtoffers is hoog, niet vanwege de Amerikanen, wel vanwege de aanvallen van terroristen en criminele groepen die in Midden-Afrika instaan voor mensenhandel en drugshandel.

Recente ontwikkelingen tonen hoe dan ook een tanende economische en politieke invloed aan van Europa en de Verenigde Staten in Afrika ten voordele van China en nu vooral ook van Rusland. Met een potentieel van 1,2 miljard inwoners en een nog te verwachten bevolkingsexplosie heeft Poetin in navolging van China begrepen dat het ook voor Rusland tijd is om er een rol op te nemen. Vooral de Russische wapenindustrie zal daar wel bij varen.

RIRO

Citaat van de week > Michael Freilich (N-VA)

“Wilmès’ benoeming is historisch en maakt me trots.”

Binnen de Vlaamse Beweging wordt er uiterst argwanend gereageerd op de benoeming van Sophie Wilmès als eerste minister van de federale restregering. Ze staat gekend als rabiaat anti-Vlaams en slaagde er zelfs in om Geertrui Windels, de echtgenote van Herman Van Rompuy, weg te pesten uit het schepencollege van Sint-Genesius-Rode. Nochtans ook niet de meest fanatieke Vlaams-nationalist die we kennen. Vanzelfsprekend laten ze bij de N-VA weten dat ze Wilmès daarom nauwlettend in de gaten zullen houden. En dan hebben we zelfs nog niets gezegd over de begroting die totaal ontspoorde onder haar toezicht. Maar dan horen we ineens een totaal ander geluid.Want in Israël volgt men het nieuws in België ook en zo vernemen we dat Wilmès de dochter is van een Joodse moeder, en dus zelf ook Joods. Journalisten van de Jerusalem Post vroegen naar een reactie over de benoeming van Wilmès aan Michael Freilich, het nieuwbakken parlementslid voor de N-VA. En die verklaart bijzonder trots en blij te zijn met de benoeming van Wilmès. Blijkbaar deelt hij de zorgen niet van de rest van zijn partij.We hopen dat N-VA-er Freilich evenveel voelt voor de Vlamingen in de Rand, want die zullen zijn steun óók snel kunnen gebruiken, zo vrezen we. Of zou Freilich de Joodse identiteit belangrijker vinden dan de Vlaamse identiteit??

BRIEFJE AAN CHARLES MICHEL

Politiek vluchteling Mijnheer de schupafkuiser, Gij zijt dus weg. Gij moogt, zonder ervoor verkozen te zijn door de Europeanen, de Raad van Europa gaan voorzitten en u Europees president gaan noemen. Meteen is duidelijk geworden waarom gij u vorig jaar zo rond het einde van het jaar in de Kamer hebt vastgebeten in de goedkeuring van het Marrakesh-pact en daar zelfs het voortbestaan van uw regering voor over hadt. Dat fameuze VN-migratiepact genoot immers de steun van de oligarchische EU-top én van het sinistere duo Merkel en Macron, dat meent de lakens te moeten uitdelen in Brussel en Straatsburg. Het was dus uw vrijgeleide om door te stoten naar hogerop, ver van het Belgische politieke gekrakeel. Zonder de goedkeuring van dat noodlottige pact, zat gij zonder de minste twijfel nog altijd te kniezen in de Wetstraat. Maar ook werd op die manier een zeker evenwicht verzekerd in de machtspartij MR: gij naar de Europese Raad en uw boezemvijand Didier Reynders naar de Europese Commissie.

Gij verlaat dus nu als zoveelste minister op rij het Belgische zinkende schip, dat op 26 mei twee genadeloze torpedo’s in zijn flanken kreeg van de kiezer en sindsdien onophoudend ‘water maakte’. Die in de rechterflank kwam uit Vlaanderen en die in de linkerflank uit Wallonië. Uw regering in lopende zaken heeft nog minder parlementaire steun dan voor de verkiezingen en van deftig wetgevend werk is er allang geen sprake meer. De oppositie is zelfs zo groot dat zij erin slaagt alternatieve meerderheden te vormen om voorstellen te doen stemmen…

Na vijf maanden is er bovendien nog geen zicht op een federale regering en het ziet ernaar uit dat de vorming van een nieuwe regering niet simpel zal zijn, nu de PS de macht heeft gegrepen aan uw kant van de taalgrens.

Ook een reden voor u om uw schup af te kuisen. Gij wilde dus zo rap mogelijk weg, want de zever en machtsstrijd in de MR, maar ook de zever en machtsstrijd in de Wetstraat, zijt gij grondig beu. En gij weet bovendien zonder het hardop te zeggen maar al te goed dat de averij die België heeft opgelopen, niet meer zal te herstellen zijn. Gij hadt u derhalve dus al een tijdje geleden voorgenomen om daar geen energie meer in te steken en de boel gewoon achter te laten. Gij weet immers als geen ander

dat het federale België alleen nog bestaat in de hoofden van de would-be Belgen, naïeve groene verbinders, de o zo democratische oikofobe culturo’s en koekjesdoosromantici. En de vrolijke familie uit Laken natuurlijk ook.

Al was het in 2014 de bedoeling van uw regering om een begroting in evenwicht te voorzien tegen het einde van de legislatuur, ook daarin zijt gij niet geslaagd. Er zal immers tegen 2020 een immens gat van maar liefst 11 miljard gapen, waarvan een flink deel naar asiel en migratie zal blijven gaan en steeds minder naar de zorgsector en onze hulpbehoevende eigen mensen. Het wordt u niet in dank afgenomen en gij weet dat. Wegwezen dus, want dit valt nooit meer recht te trekken.

Zoals andere afgedankte politici verkast gij dus naar Europa om er in het fossielenkabinet van oud-politici terecht te komen die in het oude vaderland de biezen hebben gepakt omdat hun tijd hier onherroepelijk voorbij is.

Gij moogt nu dwergenhandjes gaan geven aan de groten der aarde en met een glimlach tot achter uw oren gewichtig gaan doen.

Gij laat het land dus achter in complete stuurloosheid en uw partij vond er niets beters op dan de Vlamingenpestende Sophie Wilimès, ook minister van Begroting (waar ze niks van gebakken heeft), voor te dragen als uw opvolgster. Zij was het toch die haar politieke carrière begon en verder uitbouwde met het motto dat zij enkel “les francophones de la périphérie” wou vertegenwoordigen, niet?

Ik ben er zeker van dat men u snel gaat vergeten zijn, want de wijze waarop uw regering eindigt, is bijzonder ernstig. En wie toch nog aan u zal terugdenken, zal dat met een wrange smaak doen. Daarbij is de wijze waarop gij het afbolt, als politiek vluchteling, meer dan onverantwoord en zonder de minste verantwoordelijkheidszin. Met dat laatste hebt gij de voorbije jaren zowat iedereen tegen de oren gekletst.

Wij weten nu wat dat voor u betekent als het erop aankomt. Gij vertrekt dus als praatjesmaker en ogenschijnlijke ‘toffe pee’ naar Europa, maar in wezen zijt gij een triestige figuur.

Klaarblijkelijk hebben ze zo’n types nodig in Europa. Nu we het daarover hebben: doe zeker de groeten aan uw gewezen vicepremier Kris Peeters. U weet wel, de transmigrant uit Puurs.

4 Actueel Blauwe wortels in de collaboratie…

31 oktober 2019 SOPHIE WILMÈS NIEUWE EERSTE MINISTER VAN LOPENDE ZAKEN

In het duidingsprogramma De Afspraak was er aandacht voor de nieuwe reeks op canvas “Kinderen van het verzet”. In de studio gaven historicus Koen Aerts en een dochter van de liberale verzetsman Laurent Merchiers (gewezen minister en burgemeester van Gent) meer uitleg.

In het panel kreeg ook een andere liberaal een forum, namelijk de gewezen Europese Commissaris Karel De Gucht…

Niet gehinderd door enig opzoekingswerk, linkte De Gucht dit stuk geschiedenis van meer dan 75 jaar geleden met zijn politieke tegenstrevers van vandaag: “Kijk naar de stamboom van parlementairen van Vlaams Belang en N-VA, die hebben allemaal wortels in de collaboratie.” Historicus Koen Aerts reageerde niet, presentator Bart Schols zat met de mond vol tanden…

De veralgemening van De Gucht klopt natuurlijk niet. Heel wat politici van verschillende partijen hebben collaborateurs in hun stamboom. Dat is niet iets om beschaamd over te zijn. Niemand is verantwoordelijk voor de politieke keuze van zijn ouders of grootouders. In de historische werkelijkheid bestaat er niet zoiets als dé collaboratie. Er waren vele vormen van samenwerking met de bezetter… Mensen namen toen, in 1940, beslissingen op basis van de kennis waarover ze toen beschikten. Hun keuzes veroordelen met de historische kennis van vandaag is niet altijd fair.

Stamboom Heeft Karel al eens naar de stambomen van de hedendaagse liberale kopstukken gekeken? Bart Somers, Open Vld-minister in de Vlaamse regering, is de kleinzoon van een gewestleider van het VNV. Willem-Frederik Schiltz, fractieleider in het Vlaams parlement voor Open Vld, had een nonkel die aan het Oostfront vocht. In ons blad van 6 september maakten we al bekend dat Marcel Verhofstadt, vader van Guy, geen onbekende was in collaboratiekringen van Dendermonde. Hij werd bij de bevrijding gezocht door het Onafhankelijkheidsfront, een van de verzetsorganisaties van België.

Minder bekend is dat ook de donkerblauwe De Croo-dynastie wortels heeft in de collaboratie. Michelbeke is vandaag een landelijke deelgemeente van Brakel. Het is sinds de 16de eeuw de thuisbasis van de familie De Croo. Het is onmogelijk om de gemeente te doorkruisen zonder ergens op de naam De Croo te stoten. Op het plaatselijke voetbalplein schitteren grote panelen met de namen Herman De Croo en Alexander De Croo. Zelfs het kerkhof wordt gedomineerd door een imposant grafmonument van de familie.

Wie Michelbeke opzoekt op het internet, krijgt de indruk dat de politieke geschiedenis van dit dorp pas begint in 1964, bij het aantreden van Herman De Croo als burgemeester. Verwijzingen naar burgemeesters en schepenen voor die datum zijn niet te vinden…

Oorlogsburgemeester Toch beheersen de De Croo’s al veel langer de politiek in Michelbeke. Een grootoom

van Herman, Constant De Croo, werd burgemeester in 1934. Hij kon tijdens het eerste jaar van de bezetting burgemeester blijven, maar in 1941 werd hij, als 77-jarige, gedwongen om af te treden. De Duitse ‘ouderdomsverordening’ verplichtte burgemeesters ouder dan 60 jaar om hun mandaat neer te leggen. In de meeste Vlaamse gemeenten leidde deze verordening tot benoemingen van leden van het VNV. Niet in Michelbeke.

De familie De Croo laat zich niet zomaar een mandaat ontfutselen…

De benoeming van ene Alfons De Croo haalde op 4 juni 1941 de VNV-krant “Volk en Staat”: “Burgemeesters: Ontslagen en benoemingen… In Michelbeke werd bij besluit van 28 mei Alfons De Croo aangeduid om het ambt van burgemeester te vervullen. Hij vervangt daarbij C. De Croo…” De feitelijke benoeming berustte bij de secretaris-generaal van Binnenlandse Zaken, Gerard Romsée, een VNV-topman. Over zijn schouders keek de Duitse bezetter aandachtig toe op de benoemingen en zeker daar waar er geen eigen VNV-getrouwe kon benoemd worden. Alfons is de vader van Herman en de grootvader van de huidige vicepremier in de federale regering, Alexander De Croo.

Repressie Het collaboratieverleden van Alfons De Croo werd tot 2018 vakkundig uit alle media gehouden. In zijn autobiografie (“Herman De Croo, geworteld in het leven”, Lannoo, 2018) kon Herman De Croo er onmogelijk omheen fietsen. Hij schreef hierover onder meer: “Hij was een van de zeldzame oorlogsburgemeesters die na de oorlog opnieuw mocht opkomen… Mijn vader beheerde als burgemeester het deel van de oogst dat de boeren moesten afstaan aan de Duitsers. Hij spaarde daarvan een zekere hoeveelheid en verdeelde dat onder de armste mensen in het dorp.” Hoe dan ook, oorlogsburgemeester De Croo ontsnapte, in tegenstelling tot veel van zijn collega’s, aan de straatrepressie.

Volgens Nico Wouters, historicus en auteur van het boek “Oorlogsburgemeesters 40-44” (Lannoo, 2004), verschoven de meeste oorlogsburgemeesters hun politieke overtuiging naar de achtergrond wanneer ze opmerkten dat Duitsland de oorlog ging verliezen en combineerden ze collaboratie met de Duitse repressie aan de ene kant met bestuursmaatregelen ten gunste van de bevolking aan de andere kant. Was het in Michelbeke anders?

Zoals gewoonlijk wijst Karel De Gucht graag met het belerende vingertje naar splinters in de ogen van anderen…

JOHAN DAELMAN

UIT DE WETSTRAAT Uitgeleefd Charles Michel trekt zich nauwelijks nog iets aan van zijn restregering en dus ook van het land waarvan hij nog steeds eerste minister is. Zijn kop staat al lang op Europa en op zijn topfunctie waarvoor hij nooit democratisch verkozen werd. Altijd met de mond vol over democratie vindt hij zijn aanwezigheid in de Kamer ook niet meer echt nodig, zo blijkt. Van de acht plenaire vergaderingen sinds zijn nominatie als voorzitter van de Europese Raad, was hij zes maal afwezig, waarvan de laatste vijf. En in de tijd daarvoor was hij ook al vaak niet meer te zien en verontschuldigde hij zich maar enkele keren. Hendrik Vuye (ex- Kamerlid) herinnerde er daarbij aan dat het parlement altijd ministers kan vorderen, maar dat ook dat niet meer gebeurt, zelfs niet als de oppositie de meerderheid heeft… En Peter De Roover van N-VA sneerde in zijn gekende stijl: “Iemand die in zijn opzegperiode is, moet nog een deel van zijn beroepsverplichtingen nakomen. Dat is in het arbeidsrecht een algemeen erkend principe.”

Verbaast het echt nog iemand dat dit uitgeleefde parlement, deze geparalyseerde regering en het Belgische systeem in zijn geheel door nauwelijks nog iemand ernstig worden genomen?

Première Ondertussen werd Sophie Wilmès, de anti-Vlaamse tante uit de Rand, aangeduid als opvolger van Charles Michel. Hoewel ze Nederlands begrijpt en spreekt, haat ze de Vlamingen als geen ander en is haar pestgedrag als schepen in Sint-Genesius-Rode legendarisch.

Vraag het maar eens aan Geertrui Windels, de echtgenote van Herman Van Rompuy, die haar Vlaams schepenmandaat neerlegde omwille van de boycots en de tegenwerkingen van ‘collega’ Wilmès. En zo iemand wordt dus premier?

Of is het première? Het valt te hopen dat alle Vlaams-nationalisten de volgende weken fors ‘met scherp’ gaan schieten naar haar in de Kamer, zodat het nadien voor alle Vlamingen duidelijk is dat zo iemand over enkele weken of maanden geen tweede keer moet terugkeren aan het hoofd van een regering, en dus van het land. Misschien kan Kristof Calvo haar eens een cursus ‘verbinden’ geven?

Verrassing Vorige donderdag moesten de zogenaamde ‘voorlopige twaalfden’ worden gestemd voor de komende maanden. (U leest er ook uitgebreid over in onze economische rubriek op blz. 2.)

Normaal is dat een routineklus, maar er kunnen altijd amendementen worden ingediend voor zaken die dringend of nodig zijn. Zo kwam de PVDA af met een amendement om voor de volgende twee maanden 67 miljoen te voorzien voor dringende aanwervingen in de zorgsector. Links klitte samen: PVDA/PTB, Ecolo-Groen en PS-sp.a. En dan kwam de verrassing: het VB stemde mee, waardoor het amendement goedgekeurd werd… En daardoor moet reglementair de stemming over de voorlopige twaalfden met een week uitgesteld worden…

Shut down

Alfons De Croo met Alexander begin jaren ’80

Plots begonnen de trado’s te schreeuwen dat het VB de begroting in gevaar bracht door zo’n ‘onverantwoord’ gedrag… Want als de Kamer niet voor november voor de voorlopige twaalfden stemt, dan wordt de geldkraan van de federale overheid dichtgedraaid. Geen lonen voor ambtenaren, gepensioneerden en anderen dus, en ook geen betaling van de lopende kosten.

Een ‘shut down’ noemt men dat in Amerika. Of: de overheid gaat dicht. Wat overigens aan de

schatkist ook nog wel wat geld zal kosten, is de terugbetaling van de reiskosten van een aantal Kamerleden. Deze week is het immers herfstreces - in christelijke tijden was dat het allerheiligenverlof - en een aantal parlementairen is niet in het land omwille van een uitstapje naar warmere oorden. Maar door het uitstel van de stemming over de begroting moeten zij deze week terugkeren… En dus doen zij een beroep op hun annulatieverzekering bij de Kamer, want dit is een door het ambt gedwongen terugkeer.

Het zou leuk zijn mocht er eens een parlementslid zijn dat via een schriftelijke vraag even polst naar het totaalbedrag… Ja, de praatbarakkers komen niks tekort.

Chaos De grootte van het VB zorgt voor hoofdbrekens, want iedereen beseft nu dat zij nog wel vaker een beslissende stem zullen hebben en dat er meer dan gewoonlijk rekensommetjes zullen moeten gemaakt worden om stemmingen te ‘arrangeren’. Het feit dat er maar geen regering komt en dat de Kamer verdeeld is zonder een echte meerderheid, kan de chaos alleen maar vergroten. We denken dat het VB daar niet echt van gaat wakker liggen. Evenzeer zijn we er zeker van dat er tal van N-VA’ers zijn die hier grote binnenpretjes bij hebben. Vooral degenen die een eventuele regering met de PS en/of Groen niet zien zitten.

Derde landstaal Vorige zaterdag hielden de groenen dus hun zogenaamde “Union of the state” met 150 burgers in het federale parlement. (U weet nog wel van vorige week: niet in de plenaire vergaderzaal en zonder frietkot op de binnenplaats…) De ‘verbinding’ tussen Vlamingen en Franstaligen werd op deze ‘nationale dialoog’ nog maar eens beklemtoond en ook de kennis van de landstalen vindt men er klaarblijkelijk belangrijk. Dat het Vlaamse Groen al jarenlang een knechtenrol voor het Franstalige Ecolo speelt, zoals het in België altijd gaat tussen de taalgemeenschappen, werd hierbij even bewust vergeten. Natuurlijk werd er vooraf heel wat reclame gemaakt voor dit gebeuren en daarbij schoot Kamerlid Jessika Soors toch wel de hoofdvogel af. Zij maakte op de sociale media immers reclame voor het evenement in wat voor haar de drie landstalen zijn: Nederlands, Frans en… jawel… Arabisch. Het verbaasde ons dat ze op haar bijhorende fotootje nog niet getooid was met een hoofddoek.

Actueel

31 oktober 2019

5

Optie nieuwe verkiezingen komt in beeld Wie kan er nog volgen? De politieke impasse van een gespleten land lijkt groter dan in de tijd dat BV’s hun baard lieten groeien om België te redden. Groot verschil met toen: de burger blijft er rustig bij. Ook de politicologen weten het niet meer. Komt er geen confederalisme, dan maar de stembus?

Dave Sinardet werd in Het Nieuwsblad aangesproken over het uitblijven van een regering. In 2010 en 2011 kwamen 40.000 mensen op straat om een regering te eisen.

Vandaag gebeurt dat (nog) niet. Sinardet (VUB) stelt vast: “Noch de politiek, noch de financieel-economische wereld, noch de media zijn ongerust. Er is voorlopig ook geen externe druk… al is de onduidelijkheid wraakroepend”. Dit statement getuigt meer van frustratie dan van helder politiek inzicht. Sinardet trekt een

rode streep door elke communautaire interpretatie van welk verkiezingssignaal dan ook.

Toch duikt hier voor de Vlaamsgezinden een acuut en lastig dilemma op: gaan voor een paars-gele federale formule?

Aarzelen, met het risico dat die formule achter de coulissen plots wordt omgezet in een lastige, maar niet onmogelijke paarsgroene restauratie? Kiezen voor de oppositie? Of hopen op een bonus bij nieuwe verkiezingen en daarna op een soort onderhandelde Vlexit?

Brusselse knoop Voor dat laatste scenario liggen nogal wat hobbels in de weg. De Brusselse bijvoorbeeld. Sinardet had het in het Brusselse Magazine Bruzz over de masterproef van een van zijn studenten over de verschillende kijk van VRT en RTBF op Brussel. Arnaud De Decker analyseerde zestig televisiejournaals van 2018. Zijn onderzoek bevestigde wat de denkende burger van dit gespleten land wel weet: de RTBf besteedt 13,5 procent van de zendtijd aan Brussel, de VRT maar 7,9 procent. VRT heeft meer aandacht voor de thema’s migratie (24 procent van de onderwerpen, versus 13 procent bij RTBf), en gerecht en misdaad (18 procent). De RTBf kiest voor politieke Brusselse berichtgeving (29 procent).

Het onderzoek moet dan dienen om het militante doel van de behoudsgezinde Sinardet kracht bij te zetten: “Brussel is de hoofdstad van Vlaanderen, dan zou je toch verwachten dat er wat meer over wordt bericht?”. Natuurlijk weet Sinardet dat het verschil te maken heeft met de taalsituatie in Brussel. Een kwart van de RTBF-kijkers zijn francofone Brusselaars, voor de VRT is dat maar enkele procenten.

Brussel is voor de Vlamingen eerder een papieren hoofdstad. Enkele tienduizenden Vlaamse Brusselaars – vergelijkbaar aantal als Roeselare of Hasselt – genieten er in hun grootstedelijke cocon van de steun uit Vlaanderen. Blijft die kleine groep voor de tegenstanders een rem/klem op verdergaande Vlaamse autonomie? Voor wanneer een debat over enige administratieve ontvetting van “de hoofdstad”(In een digitaal tijdperk wellicht geen drama voor duizenden Vlaamse pendelaars). Voor wanneer een assertief debat ten gronde over de Brusselse werkloosheids- en leeflooncijfers en de transfertenstatistieken?

Media

VLAAMS PARLEMENT De Lijn Er was niet aan te ontkomen dat, na de vele breed uitgesmeerde onheilstijdingen in verband met De Lijn, het Vlaams Parlement zich over de zaak zou buigen.

De Vlaamse openbare vervoersmaatschappij is al sinds jaar en dag een uiterst geliefkoosd onderwerp in de Koepelzaal.

Wellicht bezit Vlaanderen geen bushokje of tramspoor dat nog niet het onderwerp is geweest van een parlementaire vraag.

De Lijn is ook altijd een voortreffelijk strijdperk van ‘rechtse’ en ‘linkse’ visies geweest. Vooral sp.a heeft nooit kunnen verkroppen dat hun faraonische projecten door de Zweedse regeringen in het graf zijn bijgezet. Hoe dan ook gaat het niet goed met De Lijn en valt het publieke en interne ongenoegen niet meer te negeren. Uitvoerig debat dus, waarin de tegenstellingen erg duidelijk werden. Voornaamste vraag is natuurlijk: wat kost zo’n openbaar vervoer en wat mag en moet dat kosten? Het is niet zo dat er geen geld aan wordt besteed, vandaag zelfs meer - aldus Karin Brouwers (CD&V) - dan in de gezegende tijd van de kokette Kathleen van Brempt als socialistisch voogdijministerin.

Doodgeknepen?

Op school leerden wij dat cijfers objectief zijn. Elders hebben we geleerd dat politieke werkelijkheid en wiskunde niet noodzakelijk overeenkomen. Voor N-VA, Open Vld en CD&V wordt volop geïnvesteerd, ja met miljarden naar De Lijn gesmeten en voor sp.a, Groen en PVDA wordt diezelfde De Lijn financieel doodgeknepen omdat wel op materieel en infrastructuur wordt ingezet, maar de exploitatie onmogelijk wordt gemaakt.

Bert Maertens (N-VA) hemelde het De Lijn-beleid van de vorige legislatuur op met de vele en doorlopende investeringen en bracht uitgebreid het ‘snoeien om te bloeien’-verhaal, waarin toch ergens een zekere contradictie zat. Hij scheen ook op vrij verregaande privatisering te willen aansturen. Voor de andere liberale partij voerde Marino Keulen (Open

Vld) het hoge woord. Een privatisering op Britse wijze moeten we natuurlijk niet willen, maar - geheel conform de Noordse regeringsaspiraties - kon naar Nederlandse en Deense voorbeelden worden gekeken. Gefundenes Fressen voor links, dat hierop kon beweren dat het ook in die mooie Germaanse landen allemaal duur en slecht is geworden. Belangrijkste rode draad bij Keulen was echter, en hij was de enige om daar zo op te hameren, dat het echte probleem bij het bestuur van De Lijn zat: eigenlijk een zootje knoeiers dat ter verantwoording moet worden geroepen. Als u het ons vraagt zit daar wat achter.

Boem Vanzelfsprekend bestond volkomen eensgezindheid over het belang van de reiziger en de noodzaak van stipt, performant, uitstekend enzovoort openbaar vervoer. Het VB voegde bij monde van Filip Dewinter nog het aspect veiligheid toe - niet onterecht, maar met misschien een tikje teveel retoriek over “Congoboten” (zoals enige buslijnen in Antwerpen zouden worden benoemd) en het bewapenen van De Lijn-controleurs. Voorlopige besluiten: De Lijn hangt in de touwen.

De vergelijking met de drastische sanering van de destijdse omroep door crisismanager Bert De Graeve was niet van de lucht tijdens het debat, het laat zich makkelijk aanzien dat soortgelijks op stapel staat voor onze bus- en tramoperator.

Europa dringt aan op concurrentie en de regering is dat niet ongenegen, maar wil als het even kan De Lijn toch nog als hofleverancier houden. Via een systeem van ‘vervoersregio’s’ moeten de lokale overheden een grotere vinger in de pap krijgen (er mee voor opdraaien volgens de linkerzijde) en alles moet veel beter.

Zich volop inwerkend mobiliteitsminister Lydia Peeters (Open Vld) erkende dat er een en ander aan de hand was, maar vertrouwde op de gunstige gevolgen van het uitgezette beleid. Wij vertrouwen erop dat heel spoedig iets ‘boem!’ gaat doen in het Vlaams openbaar vervoer.

Bart Maddens, zowat de enige politicoloog met een uitgesproken Vlaamsgezinde insteek, kwam deze week als publicist even aan bod met zijn voorwoord voor het Witboek Vlaamse staatshervorming van de Vlaamse Volksbeweging (VVB).

Helaas, de politieke impact van wat op de inleiding volgt is mager. Niet één vermelding in de Vlaamse media over het Witboek.

Hiermee zitten we bij nog een andere hobbel voor de Vlaamsgezinden. Het zoveelste essay over het autonomiestreven levert geen strategie om “beweging” te krijgen in lastige dossiers. Het illustreert het onvermogen van de Vlaamsgezinden (in de Beweging, maar ook in de partijpolitiek) om op een billijke manier mee aan te schuiven in het Vlaamse medialandschap. Verbijsterend, en problematisch.

Monarchie Is de monarchie nog zo’n bierkaai waartegen Vlaamgezinden vechten? Maddens werd door Het Nieuwsblad gecontacteerd naar aanleiding van de 18de verjaardag van Elisabeth. Als royals verkopen, dan wil ook die krant aan de voederbak, maar dit geheel terzijde. Ouderen zijn nog fan, maar hoe jonger de respondent, hoe dunner de aanhang wordt. Maddens wijst ook op een communautair verschil: in Vlaanderen is het koningshuis de steun van de meerderheid kwijt (49 procent), in Franstalig België is nog 62 procent voorstander. Dat is dan weer hoopvol nieuws.

Andere partijen Voor Vlaamsgezinden is ook van belang hoe de andere partijen zich de komende maanden opstellen. De Gentse politicoloog Nicolas Bouteca had het in De Tijd over CD&V, waar niet één van de kandidaat-voorzitters klare wijn zal schenken.

CD&V blijft de vleesgeworden nuance en nuance (maatschappelijk, sociaal, communautair….) komt niet in beeld. Dat probleem heeft voorzitter Wouter Beke duidelijk onderschat.

Dat geldt ook voor het migratiediscours van de partij. “Ook het christendemocratische electoraat is gevoelig voor een duidelijke koers op identiteit en migratie”, aldus Bouteca. Dat zien we in Nederland, in Oostenrijk…

Ook hierin zit een uitdaging voor de Vlaamsgezinden en de Vlaamsgezinde

partijen N-VA en VB. Als die inzake migratie niet tot een aanvaardbare consensus komen zal verdeeldheid de slagkracht van die beide partijen ondermijnen. In het communautaire debat, en ook daarbuiten.

In Het Nieuwsblad had Bouteca het ook over de verdeeldheid tussen realo’s en fundi’s van Groen. Almaci haalde het in de voorzittersverkiezing met 53,2 procent tegen een veel pragmatischer Bjorn Rzoska, maar “het is lang niet zeker of zij er bij de volgende verkiezingen wél in zal slagen om een breder publiek aan te spreken… Rzoska kan misschien wel”, zegt Bouteca. “Partijleden kiezen vaker voor wie strikter in de leer is”. De kiezers hebben Almaci eigenlijk een mep verkocht.

Hoe zit het dan met de liberalen? Jawel, Egbert Lachaert (Open Vld) nam duidelijk afstand van de paarsgroene piste (“Als ik de programma’s bekijk, zeker het economische programma van Ecolo, dan denk ik dat samenwerken alleen zal kunnen als ze hun programma ritueel verbranden”). Maar Gwendolyn Rutten en Alexander De Croo - dat wordt nog een leuke strijd - lijken veel ‘goesting’ te hebben om te springen. Ook zonder de N-VA.

Devos Ook Carl Devos (UGent) wikt en weegt de partijen, in De Morgen en in de Krant van West-Vlaanderen. Het federale niveau ziet er triest uit. De regeringsvorming is “compleet uitzichtloos” en ook een paarsgroene regering heeft niet veel kansen, want “hoe krijg je Open VLD met N-VA in de oppositie - in een meerderheid met PS, Ecolo, SP.A en Groen?”

Devos had het ook over de onmacht van CD&V, waar de meeste kandidaat-voorzitters uitmunten in wolligheid, “een typische aandoening van CD&V”. Het ledenbestand is eerder centrumrechts, leert onderzoek van UGent, maar Beweging. net (ACW) heeft de sterkste mobilisatiemachine.

Ook Groen heeft pijnlijk moeten vaststellen dat het beeld blijft plakken dat Groen een “stedelijke klimaatpartij is voor welgestelden”. De Groenen mogen er ondertussen even bij, “voor wat stratego en theater”.

De socialisten dan? “Daar lijkt de voorziene voorzitter de partij tot een jeugdbeweging om te bouwen”.

Het Vlaams Belang ten slotte kan het Belgisch systeem nog wat verder pesten, door ook later allerlei voorstellen van links te steunen.

Devos noemt dat “Italiaanse toestanden”, maar lijkt zelf ook radeloos. Interim-premier Wilmès verdient het voordeel van de twijfel, en er is “zeer dringend” een regering nodig (begroting, migratiecrisis, galopperende rente, harde brexit, handelsoorlog, recessie,…), maar “de restregering maakte er zelf een potje van”. Een oplossing voor de huidige impasse heeft Devos duidelijk niet.

Of toch? “Als ze blijven sukkelen, moet vroeg of laat de optie van vervroegde verkiezingen op tafel komen”. Wacht De Wever tot die er vanzelf komen? Of onderhandelt hij zich liever te pletter?

ANJA PIETERS

6

Dwars door Vlaanderen

31 oktober 2019

Harpliedekens bezingen Vlaamse velden Zopas verscheen een nieuwe cd - de zesde inmiddels - met muziek gecomponeerd en vertolkt door Katleen De Vylder. Een schijfje vol intieme, rustgevende en poëtische harpmuziek.

Na studies aan het Koninklijk Vlaams Muziekconservatorium van Antwerpen concentreerde Katleen De Vylder zich op de harpkunst bij Susanna Mildonian. Sindsdien concerteert ze zowel in grote concerttempels als in kleine zaaltjes en abdijen. Ze treedt op als soliste, of ze laat zich omringen door beeldende artiesten, musici of woordkunstenaars. Tijdens die optredens laat ze spontaan alle kunstvormen, maar ook de natuur en de geschiedenis, samenvloeien tot één Gesammtkunst.

Zo is ook haar harp een product van de samenwerking tussen harpenbouwer Salvi en beeldend kunstenaar Richard Graham.

De hoes van deze gloednieuwe cd is een

ontwerp van haar zoon Reinhart Paelinck, productontwikkelaar én cellist. Ook hier gaan muziek en beeld dus mooi hand in hand. De kaft toont een gestileerde afbeelding van een harp met sierlijke verwijzingen naar verschillende titels van de opgenomen werkjes: “De walsende waterjuffer”, “Wiegeliedje in het bloemenhof”, “Wanneer het grasklokje luidt” en “ Van vlasbloemetjes en bijen”.

Liefde voor de natuur De begeleidende tekst van De Vylder brengt een vleugje verbale poëzie binnen waarin ze alle titels van de cd tot een logisch samenhangend verhaal boetseert. De

Binnenland > Antwerpen

Jan Jambon en de

rode draad in woord en muziek is onmiskenbaar: de natuur, de Vlaamse velden.

Uit titels als “Zeiltocht op een waterlelie”, “Fluitenkruid”, “Van den egel die uit wandelen ging” en “Nachtvlinders” blijkt meteen de verbondenheid met de natuur van de componiste en uitvoerster. Ongestoord door stress, tijds- of andere druk mag de libel meer dan negen minuten lang walsen, en mogen we ruim acht minuten luisteren naar het boeiende verhaal van de nacht. We worden ondergedompeld in een poëtisch “Avondlied van de korenbloem”.

Alle titels doen dromen en wekken idyllische natuurbeelden op. Het oxymoron in de titel “Als dauwdruppels slapen gaan” is een leuke kwinkslag. Een fijne schijnbare tegenstelling en woordspeling.

Pareltjes Alle opgenomen composities zijn zeer melodieus, harmonieus, oorstrelend en dromerig. Ze verklanken de broosheid en de stilte van het leven in de Vlaamse velden en de natuur. Het zijn echt fijne miniatuurtjes, detaillistisch, beeldend en expressievol gepenseeld. De dertien stukjes staan elk op zichzelf, maar vormen samen tevens een overkoepelende pastorale symfonie. Een dromerig, impressionistisch en bucolisch schilderij. We zien en horen het zachte gezoem van de bijen op en tussen de bloemetjes, en we voelen de nevel sluieren over velden en gouwen bij nacht. Het lawaai van de stad is veraf in deze cd.

Katleen De Vylder vertolkt deze sobere ‘harpliedekens’ heel transparant, sfeervol en vol liefde voor de muziek, haar instrument en de natuur. Stemmige melodieën worden gedragen en begeleid door nu eens langzame en dan weer fladderende, dartele en speelse akkoorden. Een aanrader voor wie nood heeft aan wat meditatie en muzikale verpozing in alle rust.

PETER LEYS De cd kost 18 euro en is verkrijgbaar bij de componiste: info@katleendevylder.be of via haar webstek: www.katleendevylder.be. Telefonisch kan u ook een bestelling plaatsen: 059 23 70 59 .

biertrein

Wij hebben Jan Jambon destijds nog gekend toen hij bij een uitzendkantoor werkte. Maandag was hij als minister-president aan het Delwaidedok (nu Bevrijdingsdok tegen de goesting van Polderdistrict en omgeving) omringd door twee miljard Stella-blikjes. Een container werd door hem gesloten en met een kraan op een trein gezet.

Die trein reed vervolgens naar het Deurganckdok, waar hij aan boord ging van een MPET-schip. Een initiatief van de bazen van Katoen Natie en de Leuvense brouwerij, die al sinds 1366 bezig is.

Zij is zowat de grootste van de wereld, met 78 vestigingen in zes continenten.

En dan is er nog DP-World. Bij ons in de Antwerpse haven baat deze onderneming de Antwerp Gateway terminal aan het Deurganckdok uit. Dit onder leiding van de Zuid-Afrikaan Rob Harrison, die trouwens aanwezig was bij het gebeuren.

Dat speelde zich af in één van de talrijke magazijnen van de Katoen Natie aan de zuidkant. Daar bevindt zich dus de grootste bierterminal ter wereld. Er werken tachtig mensen. Nog meer cijfers? De Katoen Natie is actief in dertig landen en telt alles bijeen meer dan 13.000 medewerkers. Of over Inbev? Stella wordt vandaag gedronken door bierliefhebbers in meer dan honderd landen. Tussen 2014 en 2018 is het exportvolume verdubbeld met een jaarlijks groeipercentage van acht procent.

Daarbij is negentig procent van de in ons land gebrouwen Stella bedoeld voor het buitenland, waarvan vijfenzeventig procent bestemd is voor het land van Trump. Spijtig dat Fernand Huts niet aanwezig kon zijn. Hij was alweer bezig Katoen Natie uit te breiden.

STAF DE LIE

BRUSSEL

Vlaamse excellenties in Brussel met de billen bloot De gewaarborgde dienstverlening in het Nederlands bij de Brusselse Hoofdstedelijke Dienst voor Brandbestrijding en Dringende Medische Hulp is een oud pijnpunt dat al decennia de gemoederen beroert, maar waar nog steeds geen redelijke oplossing voor is gevonden in functie van het effectieve werk op het terrein.

Zo’n dertig jaar geleden werd bepaald dat de hulpverlening - dus het aantal jobs moest bestaan uit net geen 30 procent Nederlandstaligen en iets meer dan 70 procent Franstaligen. Een discussiepunt dat het debat in al die jaren vaak verhitte, was de taal van de dienstverlening. Jarenlang eisten de Vlamingen een tweetaligheid van het personeel, maar omdat de Franstaligen daarin nooit voldeden en er ook geen moeite voor deden, pasten de Nederlandstaligen zich gedwee als altijd aan en legden zij zich neer bij de tweetaligheid van de dienstverlening.

Dat wil dus zeggen dat elke hulpverlener zijn eigen taal mag spreken, maar dat de dienstverlening zo moet georganiseerd zijn dat een patiënt of hulpzoekende altijd een ambulancier of brandweerman of dokter kan spreken in zijn eigen taal.

Onhaalbare 70/30-verdeling Meer en meer is echter gebleken dat de 70/30-verhouding nooit heeft voldaan en dat zelfs een goede organisatie van de dienstverlening niet altijd kon verzekerd worden.

Met andere woorden: het huidige taalkader is een politiek compromis waarin de verhouding tussen eentalige Nederlandstalige en Franstalige personeelsleden wordt bepaald, maar omdat er in het huidig taalkader een

te groot taalonevenwicht is in de verhouding tussen Nederlandstalige en Franstalige collega’s (29,42% - 70,58%) is het onmogelijk om een gegarandeerde tweetalige dienstverlening met eentalige hulpverleners te organiseren, zoals de vandaag geldende taalwetgeving verplicht. Ook al lijkt 70/30 politiek een aanvaardbare verdeling, toch is het in de praktijk niet haalbaar. En daar wringt het schoentje.

Daar waar binnen de adviserende (federale) Vaste Commissie voor Taaltoezicht (VCT) het Vlaams Belang en ook de N-VA geregeld de vinger op de wonde legden, bleef alles bij het oude. De verantwoordelijke Brusselse ministers en/of staatssecretarissen lagen er nooit echt van wakker. Ook de huidige bevoegde staatssecretaris Pascal Smet (sp.a) en minister Sven Gatz (Open Vld) trekken niet mee aan de noodrem. Integendeel. Zelfs het ACV zegt dat ze met de billen bloot staan omdat ze zich niet inspannen voor de rechten van de Nederlandstaligen. Zij minimaliseren alles en verschuilen zich achter het recente positief advies van de VCT voor een nieuw taalkader, dat de Nederlandstaligen zelfs terugbrengt naar 29,34 procent. Ook hier laten de traditionele Vlaamse partijen steken vallen en halen ze lang niet het onderste uit de kan.

Vlaamse partijen kijken weg Het ACV Openbare Diensten stelt duidelijk dat de huidige verdeling al niet meer werkbaar is, wegens onvoldoende personeel, laat staan de nieuw voorgestelde. In het beste geval zouden er in totaal 541,44 Nederlandstalige personeelsleden moeten zijn in plaats van de in het nieuwe taalkader voorziene 372, berekende de christelijke vakbond. Rudi De Coster, secretaris Gewest Brussel van ACV Openbare Diensten: “Het is onmogelijk om een operationele dienst zoals de Brusselse brandweer te laten functioneren met ééntalige hulpverleners.

Er ontstaan problemen bij het ziekenwagenvervoer, op niveau van bevelvoering, opleiding, evaluatie, tucht van de operationele personeelsleden. De huidige invulling van het taalkader belast de functionele werking van de DBDMH, is tijdrovend en zorgt voornamelijk voor veel frustraties onder de personeelsleden, met nadelige gevolgen voor hen en voor de burgers die zij moeten bijstaan.”

Bizar dat deze terechte opmerkingen voortaan nog haast enkel uit de mond van de vakbond komen… Hallo, Vlaamse ‘verbindende’ partijen in Brussel? Waar zijn jullie?

Het gaat hier om het welzijn van mensen in noodsituaties. Dat de Brusselse Vlamingen niet op de Franstaligen hoeven te rekenen, waren we al heel lang gewoon. Maar dat nu ook de Vlaamse partijen in de hoofdstad wegkijken, tart toch alle verbeelding!

KVDP

De Hel van Fresnes Vrijdag 8 november om 20 u.00 Plaats:ADVN, Lange Leemstraat 26 – Antwerpen Organisatie: uitgeverij Polemos

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT GENOEG VAN!

LUIKERSTEENWEG 244 F 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE

Onze naaste buren

31 oktober 2019

Ons kent ons

Nog altijd denken sommige Vlamingen dat Nederlandse politici fatsoenlijker en onthechter zijn dan de eigen exemplaren. Vergeet het! De Nederlandse soort is geen gram beter.

De uittredingsvergoedingen voor gezakte politici zijn hallucinant hoog. Op één punt genieten de Nederlanders zelfs nog een voordeel. De Michels, Reyndersen, Peetersen, Annemansen en Bourgeoissen hebben vooral de Europese vetpotten als uitwijkmogelijkheid. In Nederland komt daar nog een leuke mogelijkheid bij: de benoeming als burgemeester door Binnenlandse Zaken. Zichzelf hoogstaand democratisch achtend Nederland staat niet toe dat burgers rechtstreeks of onrechtstreeks via een gemeenteraad de burgemeester kiezen.

De burgemeestersroute Ooit was dit een speerpunt in het programma van het op hol geslagen links-liberale D66, maar teveel D66’ers zagen die lekkere brok wel zitten en voegden zich graag bij de andere partijen om aan die ruif te eten. Vooral politieke leiders gaan graag in die fluwelen zetel zitten. Gewezen GroenLinks-topper Halsema rijfde Amsterdam binnen. CDA-baas Buma liet onlangs de christendemocraten in de steek om Ljouwert (Leeuwarden) te besturen. Dikwijls hebben deze jongens en meisjes geen enkele voeling met hun toekomstige gemeente, maar dat is geen probleem. Socialistisch kopstuk en Amsterdammer Ahmed Marcouch kreeg Arnhem. Over hem werd

7

NEDERLAND gezegd dat hij een TomTom nodig had om de weg te vinden.

Marcouch volgde de liberale Pauline Krikke op, die als beloning voor bewezen diensten een bevordering als burgemeester naar Den Haag kreeg. Ze was zo onbekwaam dat ze vorige maand ontslag moest nemen.

Die bevorderingen naar een grotere gemeente veroorzaken ellende. De hotemetoten van de Nederlandse regering proberen de wereld te verbazen met hun klimaat- en milieuwaanzin. Regeringspartij D66 slaagt er zelfs in GroenLinks op dat circuit voorbij te steken. Overal liggen wegens de stikstofgekte werven stil. Zelfs de verbouwing van de Tweede Kamer is uitgesteld. D66-staatsecretaris Stientje van Veldhoven (feitelijk Van der Meer, maar al die feministen gebruiken de naam van hun man) heeft zulke lage normen vastgesteld voor stikstof, dat verbeteringen aan natuurgebieden niet meer mogelijk zijn. Schijnheilig meldde ze dat de gemeenten afwijkingen mogen toestaan, maar burgemeesters hoeden er zich voor af te wijken van de Haagse obsessie, want dan lopen ze misschien een leukere gemeente mis.

Vetpotten voor ons kent ons De Telegraaf heeft onlangs een lijstje gepubliceerd van de vetpotten die de politici elkaar toeschuiven. Gewezen D66-partijleider Pechthold (veilingmeester van beroep) heeft het drukker dan vroeger met voorzitterschappen en commissariaten in bedrijven of instellingen waar de overheid een dikke vinger in de pap heeft. Hij mag die uitgestelde renova-

tie van het Binnenhof begeleiden en de ruzies tussen de architecten sussen. Tezelfdertijd werd hem gevraagd het kwakkelende Centraal Bureau Rijvaardigheidsbewijzen te leiden dat 8.000 rijscholen controleert en honderdduizenden theoretische en praktische examens organiseert. Pechthold moet de puinhoop opruimen van een falend ICT-systeem waardoor honderden rijbewijzen niet op tijd verzonden zijn.

Gewezen PvdA-baas Wouter Bos beheert nu InvestNl , de investeringsinstelling van de overheid. Gewezen minister van financiën PvdA’er Jeroen Dijsselbloem is voorzitter van de Onderzoeksraad voor Veiligheid. Topper is de vroegere GroenLinks leider Paul Rosenmöller, oud marxist-leninist en vakbondsbestuurder. Hij kreeg indertijd voor één dag werken per week als adviseur van een overheidscommissie 70.000 euro. Wat later streek deze bevlogen linkse 200.000 euro op voor wat adviesjes over de toekomst van de Nederlandse Antillen. Vandaag zijn zijn vele commissariaten en voorzitterschappen nauwelijks te tellen. Hij rivaliseert qua bijbaantjes met gewezen minister van Economische Zaken VVD’ster Annemarie Jorritsma (feitelijk Lebbink). Ze kan met Rosenmöller ervaringen uitwisselen, want als toetje zijn ze nog alle twee lid van de Eerste Kamer.

Al deze hoge heren en wat minder dames zijn duidelijk van alle markten thuis, want zij hebben geen enkele voorkennis van de materie van de instellingen waar zij het hoogste woord voeren.

WILLEM DE PRATER

Woonproject voor illegalen is roekeloos experiment Het Gents stadsbestuur zet door met zijn plan om een opvangcentrum voor Roma op te richten. Het tempo waarmee het schepencollege hierover beslissingen neemt, is ongezien. De oppositie is kwaad omdat ze het nieuws meestal in de krant moet lezen. Ook het Gentse middenveld is kritisch. Burgemeester Mathias beloofde dat hij in elke gemeenteraad uitleg zal geven over de situatie. Zo probeert hij de aangroeiende kritiek te sussen.

Het opvangcentrum (dat voorlopig nog geen naam heeft) komt op de Lübecksite. Illegalen die in het project stappen, zullen daar onderdak krijgen in een containerdorp. Het terrein ligt op de Afrikalaan, in een uithoek tegen de haven en de spoorweg. Het is eigendom van de stad en er liggen al wegen en nutsleidingen van een sociale woonwijk die er twee jaar geleden afgebroken werd.

Roma op de Lübecksite De keuze van het terrein ligt gevoelig. Veel Gentenaars zijn nog niet vergeten hoe de bewoners er door Woningent verplicht werden op enkele maanden tijd te verhuizen. De witte huisjes van de Lübeckwijk, ‘noodwoningen’ uit de jaren zestig, waren klein maar het was er gezellig. De mensen kenden elkaar en woonden er graag. De verhuis was een sociaal drama. Mensen (sommigen hoogbejaard) die er al veertig jaar of langer woonden, moesten weg uit hun vertrouwde wijk. Korte tijd later werden de huisjes met de grond gelijk gemaakt.

Een wijk slopen in tijden van woningnood, het leek onbegrijpelijk. De aap kwam uit de mouw toen bleek dat Stad Gent plannen had klaar liggen om een stedelijk distributiecentrum te bouwen op het terrein. Grote vrachtwagens zouden daar hun lading afzetten, waarna de levering in de binnenstad verder

moest gebeuren met kleine busjes. De stad steekt al enkele jaren geld in dit project, maar met weinig succes. De bouwwerken zijn niet meer dringend. Twee jaar geleden moest de site zo snel mogelijk vrij komen, de sociale huurders kregen geen uitstel. De bewoners van het nieuwe containerdorp zullen er vanaf februari 2020 drie jaar mogen blijven. Als het stadsbestuur de indruk wou geven dat ze illegalen belangrijker vindt dan de eigen bevolking, dan had ze geen betere plek kunnen kiezen.

Project voor één bepaalde groep?

Op de gemeenteraad kregen Vlaams Belang en N-VA ervan langs omdat ze dit een opvangcentrum voor Roma noemden. Dat horen de leden van de multicolore meerderheid blijkbaar niet graag. ‘Roma’ is nochtans het politiek correcte woord voor wat vroeger zigeuners heette. Het is een feit dat de opvang vooral bedoeld is voor de mensen van de caravans aan de Wiedauwkaai en de barakken aan de Aziëstraat. Dat zijn telkens Romafamilies. In de officiële stukken beschrijft de stad het project als volgt: “Intra-Europese migranten die momenteel niet regulier in Gent in mobiele woonwagens of barakken wonen, krijgen de keuze tussen ofwel instappen in het huisvestingstraject met een verplicht begeleidingstraject ofwel ondersteuning voor vrijwillige terugkeer naar hun thuisland.”

Het is dus wel degelijk enkel bedoeld voor één specifieke groep. Squatters die illegaal in Gent rondhangen en afkomstig zijn uit Oost-Europa. Het een Romaproject noemen is niet ver van de waarheid. Je moet maar een dakloze zijn uit Afrika of een Gentenaar die in een vervallen krot woont, dan is het niet voor jou bestemd. Discriminatie?

Het middenveld gelooft er niet in Deze week kwam er kritiek uit onverdachte hoek. Welzijnsorganisaties laten weten dat zij het project niet zien zitten. Zoveel verschillende mensen verplichten om bij elkaar te gaan wonen, zal leiden tot samenlevingsproblemen, zo waarschuwen ze. De stad heeft een bestek gelanceerd voor een beheerder, maar niemand heeft zich gemeld. Geen enkele vzw wil het centrum leiden. Als er een beheerder komt, zal het een commerciële firma zijn. De welzijnssector vindt een centrale opvang een slecht idee en raadt aan om de mensen via de bestaande hulpverlening te begeleiden. Zij steunen de plannen van de stad niet.

Is het hele plan door het stadsbestuur gelanceerd zonder het met de mensen uit de praktijk af te toetsen? Daar lijkt het toch sterk op. Tijdens de gemeenteraad zei burgemeester Mathias dat hij met het middenveld zal overleggen, want “het is belangrijk om in dialoog te gaan en om in dialoog te blijven”. Wat voor zin heeft dialoog als de stad al alles zelf beslist heeft en al bezig is haar plan uit te voeren? Het woonproject voor Roma blijkt meer en meer een eigenzinnig en roekeloos project van een stadsbestuur dat er enkele miljoenen euro’s voor over heeft om te pronken met zijn ‘humaan beleid’.

MATHILDIS

Wie koopt het kasteel van Argenteuil ?

De Waalse ondernemer Jean-Marie Delwart zet het kasteel van Argenteuil te koop. Benieuwd wie dit mythische gebouw in Waals-Brabant wil kopen. De vroegere woonst van Leopold III zou zo’n 20 miljoen euro waard zijn.

Wie vanuit Waals-Brabant het oostelijk deel van de Brusselse ring oprijdt, zal aan het Zoniënwoud wel eens de discrete pijl ‘Château d’Argenteuil’ hebben gezien. En soms heeft men zin om de weg in te slaan om een kijkje te nemen, al zullen nieuwsgierige bezoekers niet ver raken. Er is een eerste poort die het kasteeldomein met een uitgestrekt park afschermt. Een tweede hek leidt naar het kasteel zelf.

Het kasteel in Waals-Brabant wordt nu te koop gesteld door de Waalse ondernemer Jean-Marie Delwart, de vroegere topman van de beursgenoteerde holding Floridienne en een afstammeling van Ernest Solvay. Hij kocht het in 2004 van de Belgische staat voor 7,8 miljoen euro. Te weinig, zegden experts toen. De federale regering rekende op 10 miljoen euro voor het domein van 140 hectare. Er werd toen zelfs gelobbyd om het domein snel door te verkopen aan de Russische president Vladimir Poetin, die blijkbaar geïnteresseerd was om er een soort van West-Europees buitenverblijf van te maken.

Ecologische stichting Delwart zei neen. Het kasteel werd de thuisbasis van de ecologische stichting van Delwart, die er zowaar onderzoek

doet naar de chemische communicatie tussen planten en dieren. Er werd onderzoek gedaan naar de stoffen die mieren met elkaar uitwisselen om te communiceren. Tot zelfs onderzoek naar stoffen die bloemkolen afscheiden. Allemaal zeer vreemd.

Argenteuil heeft blijkbaar een abonnement op atypische bewoners. Vraag is wie de volgende excentrieke bewoner wordt. De prijs is niet min: het domein wordt op 20 miljoen euro geschat. De verkoop zou op een discrete manier verlopen. En zo wordt straks een nieuwe bladzijde in de rijke geschiedenis van het gebouw geschreven.

Weeshuis Toen de Amerikaanse ambassadeur William Tuck het kasteel in 1929 liet optrekken, kon hij zich niet inbeelden welke bewoners de gebouwen de decennia nadien zou kennen. Het was in elk geval zelfs voor die tijd een groot kasteel: twaalf salons en vierentwintig slaapkamers. Eind jaren ’40 wordt het verkocht aan de NMBS. Al in 1951 komt het in handen van de Belgische staat, die van het kasteel een weeshuis maakt.

Veel verandert in 1960, wanneer Leopold III en zijn tweede vrouw Lilian Baels er gaan wonen. Het is een soort van binnenlands ballingsoord. Na het huwelijk van Boudewijn met Fabiola moeten Leopold en zijn tweede gezin ophoepelen. De spanningen binnen de koninklijke familie liepen hoog op en de regering bekeek de invloed van Leopold op Boudewijn met een grote argwaan. Leopold woonde er weinig. Hij was

WALLONIE

vaak op reis en de voorbije jaren is duidelijk geworden dat de Coburger zich ook graag bij minnaressen en vriendinnen in het buitenland ophield.

Meubilair Het verhaal van het door Leopold en Lilian meegenomen meubilair uit Laken tijdens de huwelijksreis van Boudewijn en Fabiola, is bekend. Minder bekend is wat er na de dood van Leopold III in 1983 gebeurde. Prinses Lilian weigerde herstellingen te laten uitvoeren aan het kasteel, dat stilaan begon te vervallen. Ze wou de herinnering aan haar man levendig houden en dus moest alles bij het oude blijven. Ze leefde er als een kluizenaar en hield zich onledig met het voeden van de vele herten in het park. Dat dreigde op een bepaald moment slecht af te lopen, want Lilian werd eens door een bronstige hert aangevallen.

Na haar dood in 2002 wilden de kinderen uit het tweede huwelijk van Leopold van het kasteel een herinneringsoord voor hun vader maken. Dat ging niet door. Ze haalden dan maar het kasteel leeg, tot deurklinken en stopcontacten toe.

Via een openbare verkoop kwam het in 2004 in handen van Jean-Marie Delwart terecht, die het voor 5 miljoen euro renoveerde. De Waalse zakenman had al langer zijn oog op het domein laten vallen. In een gerechtelijk en financieel geschil met de regering had hij er op een bepaald moment beslag op laten leggen.

PICARD

8

Actueel

31 oktober 2019

DIPLOMATIEKE VALIES

Uur der waarheid voor de DA in Zuid-Afrika?

Met de terugkeer van Helen Zille, oud-burgemeester van Kaapstad (2006-2009) en oud-premier van de provincie West-Kaap (2009-2019), in de hoogste partijorganen van de Democratische Alliantie (DA), de belangrijkste oppositiegroepering in Zuid-Afrika, is de buil binnen de partij aan het barsten gegaan. Nadat eerst de zwarte DA-burgemeester van Johannesburg, Herman Mashaba, zijn ontslag indiende, werd hij prompt gevolgd door én de voorzitter van de partij, Mmusi Maimane, én de vroegere DA-burgemeester van Nelson Mandelabaai (Port Elizabeth), Athol Trollip. Ook binnen de DA lijken de rasverschillen voor een onoverbrugbare kloof te zorgen.

Hellen Zille en Mmusi Maimane Rasverschillen blijven in Zuid-Afrika de politiek beheersen. Dat bleek bij elke verkiezing. Dit is ook de mening van professor Bheki Mngomezulu, analist aan de universiteit van West-Kaapland. Niet alleen zijn verschillende partijen als de uiterst-linkse Economische Vrijheidsvechters (EFF) van Julius Malema en het rechtse Vrijheidsfront Plus etnisch gebonden, dit geldt ook voor het regerende ANC. Professor André Duvenhage noemde trouwens de zogenaamde niet-rasgebondenheid van deze laatste de grootste mythe sinds 1994. Daarop vormde de DA gedurende lange tijd een uitzondering, maar “schijnbaar is deze boot nu ook op de rotsen vastgelopen”. En dit alles, stelde hij, was in lijn met de toegenomen drang naar de eigen identiteit op wereldvlak.

Verkiezing Helen Zille katalysator Alles begon met het aftreden van DA-veteraan James Selfe als voorzitter van de federale raad, het hoogste gezagsorgaan binnen de partij. Het rommelde immers binnen de Alliantie, want de partij was bij de nationale verkiezingen van 8 mei teruggevallen op 20,8 procent, komende van 22,2 procent in 2014, terwijl enkele tussentijdse verkiezingen achteraf ook tegenvielen. Interne peilingen bevestigden trouwens dat de toestand verder verslechterde. De partij had immers heel wat Afrikanerkiezers verloren aan het Vrijheidsfront Plus, terwijl ook heel wat ‘bruinmense’ (kleurlingen) afhaakten en de aanhang onder de zwarte bevolking - die al niet groot was - verder afnam.

Een panel (met o.m. oud-voorzitter Tony Leon) dat de zaak moest onderzoeken, was dan ook niet mals voor de huidige leiding. Naast de onbekwaamheid van het partijbestuur - dat het panel als de voornaamste reden voor de terugloop zag - had men het in het verslag ook over de talrijke rasdisputen binnen de partij, de slechte aanpak van het watertekort in Kaapstad eerder dit jaar, het verlies van het bestuur over Port Elizabeth, het gekonkel binnen de partij rond de

DA-kleurlingburgemeesteres van Kaapstad, Patricia de Lille, die er uiteindelijk de brui aan gaf, een eigen partij (Goed) oprichtte en daarmee stemmen afsnoepte, de twitterberichten van Helen Zille over het kolonialisme (dit had ook zijn positieve kanten, schreef ze) die dan weer bij zwarte aanhangers in het verkeerde keelgat schoten, om nog niet te spreken over de samenwerking met het extreme EFF in de vorm van stedelijke coalities. Het panel beval dan ook aan schoon schip te maken via het vervroegen van het driejaarlijks congres, dat normaal in 2021 moest plaatsvinden.

Maimane in vraag Het was dus duidelijk dat de positie van partijvoorzitter Mmusi Maimane zelf in het gedrang begon te komen. De verkiezing van Helen Zille tot voorzitter van de federale raad gaf de doorslag. Dit is wel vreemd, vermits Maimane in 2015 door toenmalig partijleidster Zille zelf werd binnengehaald omdat men op die manier hoopte meer stemmen onder het zwarte electoraat te verkrijgen. Hoe dan ook, Zille’s aanstelling leidde prompt tot het ontslag van Herman Mashaba, de zwarte burgemeester van Johannesburg. Mashaba kon zich naar eigen zeggen niet vereenzelvigen met de groep binnen de DA die Zille weer op een hoge post had geplaatst. Na haar tweets in 2017 over het kolonialisme werd ze immers naar de zijlijn geschoven en vele waarnemers waren toen van oordeel dat het met haar politieke carrière gedaan was. Het was alleszins tekenend dat Mashaba zijn ontslag in aanwezigheid van Maimane aankondigde. Wat dan ook verwacht werd, gebeurde.

Kort nadien legde deze laatste ook zijn functie naast zich neer.

Twee fracties Volgens André Duvenhage stellen niet alleen rassenproblemen de DA voor een verscheurende keuze. Binnen de partij zijn immers de tegenstellingen tussen wat hij de ANC-light-benadering van Maimane noemt en de klassieke links-liberale visie eigen aan de Progressieve Partij, de

voorganger van de DA tijdens het blanke bewind, nooit weggeweest. Het was trouwens tekenend dat drie van de vier kandidaten voor de job van voorzitter voor de federale raad (waaronder Zille zelf) aanhangers zijn van dit klassieke liberalisme.

Hoe dan ook, de meeste politieke waarnemers zijn van oordeel dat Zille waarschijnlijk niet de electorale achteruitgang van de DA zal kunnen stuiten. Het is immers geweten dat die liberale vleugel niet warm liep voor Maimane’s uitlatingen over ‘blanke bevoorrechting’ en zijn standpunten inzake positieve discriminatie en grondonteigening ten voordele van de zwarten. Ze zijn dan ook van mening dat de al povere zwarte DA-aanhang verder zal afkalven, terwijl aan de andere kant de blanke (Afrikaner-) kiezers, die in mei voor het Vrijheidsfront kozen, niet zullen terugkeren. Destijds stemden dezen DA omdat dit de sterkste dam tegen het ANC was, maar volgens Piet Croucamp (Noordwest-Universiteit) zijn ze nu “naar huis gegaan”.

Zille en aanhang moeten het in de eerste plaats hebben van blanke Engelstalige DA-leden en in mindere mate van kleurlingen en Indiërs. De vraag is trouwens of een figuur als Zille voor de nodige rust zal kunnen zorgen. Het is nu wachten op een nieuwe voorzitter, die volgend jaar zal worden aangeduid.

Gevolgen En dan zijn er de gevolgen op korte termijn. Wat met het bestuursakkoord tussen DA en EFF in Johannesburg na het verdwijnen van burgemeester Mashaba? Althans Croucamp voorspelt hier - en mogelijk ook in Pretoria waar dezelfde coalitie bestuurt - moeilijkheden. Voor Malema en de zijnen is Zille immers onverteerbaar.

Voorlopig heeft de partij een afwachtende houding aangenomen. Veel zal dus afhangen van de houding die de DA als ’s lands grootste oppositiepartij inneemt. Het EFF kennende, zal er echter vrij spoedig klaarheid moeten komen.

JAN VAN AERSCHOT

Buitenlands spervuur Moslims tussen de regels Men moest al heel aandachtig luisteren en tussen de regels lezen om te ontdekken dat de bloedige rellen in Ethiopië het werk waren van moslims. Dat ging verloren tussen de gemeenplaatsen over ‘etnische tegenstellingen’ en politieke twisten. We werden daarop attent gemaakt door een nieuwslezer van de VRT, die tussen neus en lippen opmerkte dat de betogers ook orthodoxe kerken in brand hadden gestoken. Een korte speurtocht leverde al onmiddellijk enkele voltreffers op, bijvoorbeeld op de webstek NewAfrican. Ja, wij raadplegen echt de meest diverse en multiraciale bronnen. De Ethiopian Orthodox Tewahedo Church (EOTC) maakt al sinds de vierde eeuw (!) deel uit van de Koptische kerk. Ze is dus niet rechtstreeks verbonden met de Russische of Griekse orthodoxe kerken. Vele kastelen, dikwijls gebouwd door de Portugezen, getuigen nog van de eeuwenlange strijd van de Ethiopische christenen tegen de islamitische invallers. De EOTC is vooral de kerk van de Amharen, de ‘echte’ Ethiopiërs, die ongeveer 30 procent van de bevolking vormen.

Het Amhaars is ook de officiële landstaal. Maar ook in Ethiopië is de islamitische minderheid ontwaakt, ongeveer 34 procent van de bevolking, en dat leidt zoals altijd tot bruut geweld. Sinds juli 2018 werden meer dan dertig kerken aangevallen. Ongeveer de helft daarvan werd tot op de grond afgebrand, soms met de priesters erin. De recente rellen begonnen toen aanhangers van oppositieleider Jawar Mohammed - let op de naam! - het ontslag van de regering eisten en brandstichtend en moordend door de straten trokken.

Ze gebruikten stenen, machetes en vuurwapens en vielen ook kerken aan. Maar de media vonden dat natuurlijk niet belangrijk. Hyena’s eten aas, muskieten verspreiden malaria en moslims branden kerken plat. Dat is zo gewoon dat het geen nieuwswaarde heeft. Sinds het jaar 2000 stromen er massa’s geld uit Saudi-Arabië en de Golfstaten in het straatarme Ethiopië binnen. Daarmee worden madrassa’s en moskeeën gebouwd, die als uitvalsbases dienen voor haatpredikers en fanatici. Dat vormt dan een explosief mengsel met eeuwenoude etnische tegenstellingen.

Samen tegen het Westen

Honderden Talibanterroristen krijgen een doorgedreven opleiding in terreur- en guerrillatactieken in trainingskampen en aan militaire academies in Iran. Hun instructeurs zijn afkomstig uit eenheden van de Iraanse commandotroepen. Dat is al bezig sinds president Trump het nucleaire akkoord opzegde dat zijn voorganger Obama met de ayatollahs had gesloten, maar het komt nu pas aan het licht.

Het juiste aantal Taliban dat militaire training krijgt in Iran is onbekend. Er is slechts één gedeeltelijk cijfer uitgelekt: het voorbije jaar werden 300 Iraanse visa uitgereikt aan Taliban die afkomstig waren uit alle 34 Afghaanse provincies.

Dat is natuurlijk slechts het topje van de ijsberg… Maar het wijst er wel op dat het Iraanse netwerk van rekruteerders héél wijd vertakt is. Die samenwerking was niet vanzelfsprekend: de Iraniërs zijn sjiieten en de Taliban soennieten.

Zij beschouwen elkaar als ketters, zij verachten, haten en vervolgen elkaar en ze voeren al meer dan duizend jaar bittere oorlogen tegen elkaar. Maar nu maken ze wel gemene zaak in de strijd tegen de ongelovige Westerse honden. Ook dat is een patroon dat zich al meer dan duizend jaar herhaalt: verschillende islamitische staten, dynastieën of strekkingen bestreden elkaar

met niets ontziende wreedheid.

Maar soms, in een korte vlaag van broederlijkheid, vielen de islamitische aartsvijanden elkaar in de armen en vormden zij een alliantie om samen christenen of joden of hindoes af te slachten. Dat de moslims elkaar daarna weer in de haren vlogen, was voor de vermoorde, verslagen en onderworpen ongelovigen slechts een heel schrale troost. Laat het een waarschuwing zijn aan het adres van iedereen die probeert ons in slaap te sussen met de drogreden dat de islam helemaal niet zo’n mondiale dreiging is, omdat de moslims “onderling verdeeld zijn”. Alsof de Westerlingen trouwens niet verdeeld zijn…

Zuiveringen

Niemand in het Westen gaf er een kik over, maar in de Russische autonome republiek Tsjetsjenië zijn al enkele maanden grote politieke zuiveringen aan de gang.

Hooggeplaatste leden van de regering en de administratie worden zonder enige vorm van proces gearresteerd en opgesloten in geheime gevangenissen, meestal in ondergrondse ruimten onder de politiekantoren. Die onderaardse cellencomplexen dateren nog uit de Tsjetsjeense oorlogen. Ook lijfwachten, politieke bondgenoten en familieleden van de betrokkenen worden gearresteerd en hun bezittingen worden in beslag genomen.

Enkele arrestanten werden vrijgelaten na betaling van miljoenen roebels losgeld. Dat losgeld moest gestort worden op rekening van de Akhmat Kadyrov Foundation, die genoemd is naar de vader van de huidige president van Tsjetsjenië, de half analfabete, psychopathische moslimleider Ramzan Kadyrov.

Die werd door Poetin eerst aanwgesteld als opperbeul in Tsjetsjenië om daar alle verzet tegen de Russische bezetting te breken.

Daarna, als beloning voor bewezen diensten, werd hij zelfs bevorderd tot verantwoordelijke voor veiligheid, ordehandhaving en terreurbestrijding in heel de noordelijke Kaukasus, ook in de autonome gebieden waar christenen wonen.

Volgens de officiële versie, die door Poetin en zijn aanhangers wordt verkondigd, waren de Tsjetsjeense oorlogen bedoeld om een einde te maken aan de islamitische terreur in Tsjetsjenië. Maar dit was dus het eindresultaat: Tsjetsjenië wordt nu niet geregeerd door een wodka drinkende Russische militaire gouverneur, maar door een islamitische bendeleider en moordenaar als Kadyrov, die nu officieel heel de noordelijke Kaukasus kan terroriseren. Het waren ook de mannetjes van Kadyrov die in 2015 in Moskou de oppositieleider Boris Nemtsov vermoordden.

Gedoogbeleid

Ooit waren er in Ierland bijna alleen katholieken. Nu zijn er ook duizenden moslims neergestreken, en het eerste verschrikkelijke gevolg daarvan is zichtbaar in twee cijfers: zesduizend vrouwen en meisjes in Ierland werden seksueel verminkt door islamitische besnijdenissen en nog eens drieduizend, voornamelijk kinderen, lopen een heel groot risico binnenkort besneden te worden. Vrouwenbesnijdenis is in Ierland sinds 2015 bij wet verboden. Maar zoals bijna overal staan ook daar de moslims boven de wet: er is nog nooit één veroordeling geweest op basis van die wet.

Evenmin als in Groot-Brittannië trouwens, waar het probleem nog veel dramatischer proporties aanneemt. Maar de overheid gedoogt dat allemaal… Het begint met het gedogen van hoofddoeken, dan gedoogt men sluiers en boerka’s, en tenslotte komen de besnijdsters.

Inderdaad, bijna altijd vrouwen.

Het nabije buitenland

31 oktober 2019

DE MEMOIRES VAN LE PEN (1) Een jaar na de publicatie van het eerste deel van zijn memoires brengt de oprichter en voormalige voorzitter van het Front National, Jean-Marie Le Pen, deel twee uit. “Tribun du peuple” start in 1972, wanneer het Front National wordt opgericht. Politiek succes kent de partij pas tien jaar later.

“Ik ben een Robocop. Ik heb een vals oog, twee valse heupen en een reeks hoorapparaten.” Geestelijk en mentaal is de 91-jarige Jean-Marie Le Pen nog in orde wanneer hij de voorbije weken in tv-studio’s en op de radio zijn opwachting maakt om te praten over het tweede deel van zijn memoires “Tribun du Peuple” (Editions Muller, 558 blz, 24,90 euro). De ‘menhir’ sukkelt al een tijd met zijn fysieke gezondheid. Het einde van zijn leven nadert, hetgeen bij de vroeger virulente Bretoen blijkbaar voor enige gelatenheid heeft gezorgd, zo blijkt uit de gesprekken.

Toen Le Pen een jaar geleden na de publicatie van deel 1 van zijn memoires werd uitgenodigd voor tv- en radio-interviews, was dat vooral om hem via een omweg op de rooster te leggen over de politieke koers die zijn dochter Marine Le Pen als voorzitter van het Front National (ondertussen Rassemblement National) voer. Het is bekend dat Jean-Marie Le Pen en Marine sterk van mening verschillen. Anno 2019 is de ex-voorzitter welkom bij journalisten omdat hij één van de laatste centrale politici is van de Vijfde Republiek na de dood van Charles de Gaulle in 1970.

De nefaste abortuswet Le Pen, oud-parlementslid voor de poujadisten in de jaren ‘50, dacht er in 1970 ernstig aan om met politiek te stoppen.

Zijn politieke aartsvijand de Gaulle was dood. Le Pen had het

Si la France m’était contée eerder voor Philippe Pétain, leider van het Vichy-regime tijdens WO II, en heeft het de Gaulle nooit vergeven dat hij het koloniaal imperium en de departementen in Algerije losliet.

Kwam er nog bij dat Frankrijk onder de Gaulles opvolger Georges Pompidou een periode van relatieve welvaart kende.

Er waren weinig ontevreden kiezers.

Toen het Front National in oktober 1972 werd opgericht, was dat een bonte verzameling van rechts-radicale figuren en marginale groepen. Het resultaat van Jean-Marie Le Pen tijdens de presidentsverkiezingen van 1974 was navenant: amper 0,75 procent van de stemmen. Radicaal-rechts kreeg geen voet aan de grond omdat de liberale kandidaat en latere winnaar Valéry Giscard d’Estaing dat electoraat wist aan te spreken.

Na zijn verkiezing maakte Giscard echter een bocht naar links. Niet direct op economisch vlak, wel op sociocultureel vlak. Le Pen stelt in zijn memoires dat na 1974 de basis werd gelegd voor ‘Le Grand Remplacement’, de grote vervanging of omvolking zoals beschreven door Renaud Camus in het gelijknamige boek. De theorie is bekend: de oorspronkelijke bevolking van Frankrijk zal binnen een paar generaties vervangen worden door een ander volk, met vooral de islam als godsdienst. Een proces dat volgens Le Pen nu volop aan de gang is door twee maatregelen van Giscard: de legalisering van abortus en het einde van de migratiestop. “Het is één van de keerpunten in de Franse geschiedenis,” aldus Le Pen. “De abortuswet is een barbaarse wet die breekt met de Europese beschaving sinds de oudheid. Spartanen doodden wel nieuwgeborenen die volgens hen niet geschikt waren om te leven, maar men doodde ze niet in de moederschoot.”

Het lakse migratiebeleid leidde tot het succes van het Front National vanaf 1983. De klassieke rechtse partijen wisten niet hoe ze met dit fenomeen moesten omgaan. De neo-gaullisti-

NIEUWE VERKIEZINGEN. OUD PROBLEMEN. De kogel is door de kerk. Boris Johnson heeft ingezien dat het onmogelijk voor hem is de hele wetgeving aangaande Brexit op anderhalve week tijd door het parlement te jagen. Nieuwe verkiezingen zijn de enige oplossing om uit de impasse te geraken, zo klinkt het in Westminster. Alleen is het nog maar de vraag of dat werkelijk zo is.

Prime Minister Boris Johnson heeft een maand lang dezelfde plaat afgespeeld. Indien het Britse Lagerhuis niet zou instemmen met het akkoord dat Johnson sloot met Europa, dan zou de regering van het Verenigd Koninkrijk kiezen voor een ‘no deal’ scenario. De soep wordt niet zo heet gegeten als ze wordt opgediend en blaffende honden bijten niet. Er komt dus geen sprong in het duister. Wel volgt er nu een nieuwe kiescampagne.

Naar een meerderheid Maandag keurden de staats- en regeringsleiders van de zevenentwintig overige EU-landen een verlenging van het Britse lidmaatschap goed. De Brexit wordt dus wederom met drie maanden uitgesteld. Ditmaal tot einde januari. Hoe moet het nu verder? Boris Johnson geeft steeds aan dat hij voorstander is van nieuwe verkiezingen, omdat hem dit een brede Kamermeerderheid kan opleveren. De Britse regering was onder Theresa May, en sinds kort onder het bestuur van Johnson, vleuggellam. De Conservatieve Partij kon niet bogen op een meerderheid van het aantal zetels. Bijkomend rebelleerden heel wat partijgenoten tegen de gevaren koers. Tot overmaat van ramp zegde ook de Noord-Ierse gedoogpartner, DUP, de facto haar gedoogsteun op.

Johnson maakt volgens heel wat analisten een berekende

Slaafse parlementsleden Waar de rechtervleugel bij de conservatieven van droomt, is het bekomen van een grote meerderheid in het Lagerhuis. Alleen is er iets vreemd aan de hand. Waarom willen deze Tories de verkiezingen winnen? Omdat het dan, in theorie, makkelijker moet worden om de Brexit-wetgeving door het parlement te jagen. Het is dan ook uiterst opmerkelijk om te zien dat Boris Johnson op heel wat plekken kandidaten in stelling brengt die helemaal niet te boek staan als doorwinterde eurosceptici. Het heeft er alle schijn van dat Johnson niet kiest voor eurosceptici van de harde lijn maar wel wil gaan voor nieuwe, jongere gezichten. Het voordeel voor de Prime Minister ligt erin dat deze nieuwkomers nog een lange loopbaan in de politiek ambiëren.

Verwacht wordt dat zij - om hun kansen op promotie binnen de partij niet te kelderen - slaafs de partijleiding in hun stemgedrag zullen volgen.

De vraag die dus gesteld moet worden is de volgende: gaat Johnson voor zijn eigen politieke loopbaan en wil hij een sterke premier zijn dankzij een slaafs volgend parlement? Of wil Johnson kiezen voor een tamelijk radicale Brexit? In dit laatste geval zullen zijn gematigde parlementsleden beginnen worstelen met hun eigen overtuigingen. Het parlement volstoppen

BOERENOPSTAND Voor Duitse kinderen die opgroeien op een boerderij met dieren, eindigt hun zorgeloze, gelukkige leventje als ze naar de kleuterschool gaan. Dan worden ze getreiterd omdat zij “naar koeien stinken”, of omdat hun ouders zogezegd “dierenbeulen” zijn, die bovendien ook andere mensen vergiftigen en het klimaat ruïneren. Dit gaat veel verder dan de gewone plagerijen van kleuters onder elkaar.

Het is een symptoom van de haat waarmee de milieufanatici onschuldige kinderen indoctrineren en voor hun politieke karretje spannen. Vorig jaar vertelde een melkveehouder aan Die Welt hoe hij zijn vijfjarige zoontje in de stal vond, met zijn armen rond de hals van een zieke koe, die hij probeerde te troosten. “Papa,” zei het jongetje, “koeien stinken toch niet? Die ruiken toch goed? Die in de kleuterschool weten er niets van.”

Zondebokken De huidige protestacties van wanhopige en verbitterde boeren tegen het milieustalinisme zijn voorlopig nog geweldloos, maar ze zijn niettemin indrukwekkend, met kolonnes van honderden tractoren die door de steden daveren. In Hannover telde de politie tweeduizend tractoren, in München duizend, in Hamburg vierhonderd. Ook in Berlin, Würzburg, Rostock en een dozijn andere steden waren er acties. Voor de politiek correcte kaste die nu de macht in handen heeft, moet het zelfs angstaanjagend zijn. Vooral omdat deze protesten buiten het officiële Deutschen Bauernverband (DBV) om werden georganiseerd.

De landbouwlobby in Berlijn wordt nochtans als zeer slagkrachtig beschouwd. Deze lobbyisten hebben een goed uitgebouwd netwerk van politieke contacten en tot voor kort leken ze de belangen van de landbouwers doeltreffend te verdedigen. Nu ziet het er echter naar uit dat zij de strijd tegen de

Bei uns in Deutschland Groenen en de klimaatgekken verloren hebben… De manifestaties werden georganiseerd door een netwerk van boeren met de slogan “Land schafft Verbindung”, dat pas op 1 oktober werd opgericht als Facebookgroep. Volgens een woordvoerder hadden zich in enkele weken tijd al 30.000 mensen uit de landbouwsector aangesloten. Nog eens 100.000 zouden via WhatsApp meewerken.

Zoveel bijval in de sociale media is één ding, maar zo’n fenomeen krijgt pas echt betekenis als het zich ook doorzet in de ware wereld, op het terrein. Het succes van de betogingen, van een vereniging die een maand geleden nog niet eens bestond, bewijst hoe diep de woede bij de boeren wel zit. Zij zijn nu de zondebokken voor alles: dierenmishandeling, de klimaatverandering, de bijensterfte, de uitstoot van broeikasgassen, stikstof, nitraat in het drinkwater… Maar wat kan men verwachten in een land waar alle groenen in steden wonen, zonder nog enig contact met het echte leven van mensen, bomen, planten en dieren op het platteland? In een kunstmatige wereld, die even geïsoleerd is van de aarde als een ruimtebasis onder een plastic koepel op Mars? Een land waar men in dodelijke ernst plannen oppert om leeuwen vegetarisch voedsel te leren eten?

Vlagen van waanzin Die groene gekken demoniseerden eerst het vreedzaam gebruik van kernenergie, daarna in hun opeenvolgende heksenjachten ook alle fossiele brandstoffen, automobilisten, iedereen die geen vegetariër is, iedereen die een hond of een kat heeft, en natuurlijk ook de boeren. Denken ze misschien dat ze ook iets kunnen bedenken om voedsel rechtstreeks met zonnepanelen en windmolens te produceren? Of dat gebakken lucht echt voedzaam is?

Men moet al teruggaan tot de beginjaren van de Sovjetunie

FRANKRIJK

sche leider Jacques Chirac wou ondanks adviezen van zijn medewerkers geen alliantie met Le Pen aangaan. “Chirac was links en anti-Frans. De man had wel degelijk een overtuiging,” schrijft Le Pen. Kwam er nog bij dat de socialistische president François Mitterrand ervoor zorgde dat Le Pen een forum kreeg op televisie, onder andere in het programma L’heure de vérité.

De verdeeldheid op rechts kwam de socialisten goed uit.

In zijn memoires haalt Le Pen niettemin zwaar uit naar de media, die hem niet gunstig gezind waren. Maar ze hebben hem wel groot gemaakt. Waar hij wel gelijk heeft, is de heksenjacht omwille van zijn controversiële uitspraken. Men zag overal racisme, terwijl dat meestal overdreven was.

Het detail en Carpentras Le Pen zelf blijft achter zijn controversieel discours staan. Bijna een heel hoofdstuk is gewijd aan zijn uitspraak uit 1987 dat de gaskamers “een detail in de geschiedenis waren.” Le Pen neemt er niets van terug. Het is het zwakke deel van de memoires. Het zou de voorzitter van het Front National sieren van eindelijk toe te geven dat dit een fout was. Andere woordspelingen waren wel onschuldiger, zoals het “Durafour crématoire” over de politicus Michel Durafour, die vond dat men beter zou samenwerken met de communisten dan met het FN. Le Pen zelf ontkent in zijn memoires een antisemiet te zijn.

Hij besteedt uitgebreid aandacht aan de schendingen van joodse graven in Carpentras (1990), waarvan het Front National de schuld kreeg. Le Pen toont aan dat het hier om opgezet spel van media en politieke tegenstanders ging. Ondanks die aanvallen weet de partij zich eind jaren ’80 en in de jaren ’90 te verankeren in de Franse politiek. Over die periode volgende week meer.

SALAN

Right or wrong

gok. De peilingen geven momenteel de Conservatives een grote voorsprong. De regeringspartij komt virtueel uit op gemiddeld 35 procent van het electoraat. Labour moet het doen met 24 procent. Uiteraard is er sprake van een foutenmarge in de peiling, maar de kloof tussen de twee grote partijen is van dien aard dat er al een mirakel moet gebeuren, willen de Conservatives de stembusslag verliezen. De pro-EU-liberalen (LibDems, 18 procent) en eurosceptici (Brexit Party, 11 procent) maken aanspraak op de derde en vierde plek.

9

ENGELAND met (jonge) Tories die tegen een (harde) Brexit gekant zijn, is dus een risico voor Johnson.

Referendum zonder gevolg Aan de andere kant van het spectrum worden er al even riskante voorstellen geopperd. Zo willen de liberalen al een lange tijd een nieuw referendum. Volgens de LibDems is de Britse bevolking immers van mening veranderd en zou, drie jaar na datum, een aanzienlijke meerderheid voor EU-lidmaatschap stemmen. Zou het werkelijk? Niet als we kijken naar verschillende bevragingen, uitgevoerd door respectievelijk de peilingbureaus Opinium en Survation. Op de vraag: “Moet het Verenigd Koninkrijk lid blijven van de EU?” antwoordt 42 procent ‘ja’. Op de vraag: “Moet het Verenigd Koninkrijk de EU verlaten op basis van de overeenkomst die Brussel sloot met Johnson?” antwoordt eveneens 42 procent ‘neen’. (De overige 16 procent heeft geen mening). Een nieuw referendum lost dus niets op. Onduidelijkheid troef, de nek-aan-nek-race zou juist voor een nog meer gespleten land zorgen.

Bij de socialisten hebben ze er alvast zin in. Tegen beter weten in. Ondanks het gebrek aan populariteit van leider Corbyn en de slechte peilingen, heeft Labour er begin deze week mee ingestemd om zo snel als mogelijk nieuwe verkiezingen te organiseren. Bij Labour hopen ze stiekem dat er in heel wat kiesdistricten samengewerkt kan worden met de LibDems. Op die manier hopen sociaaldemocratische eurofielen meer zetels te bemachtigen en zo tegengewicht te bieden aan de Conservatieven, in de volgende parlementsperiode. Het is nog maar de vraag of de LibDems goesting hebben in deze vorm van samenwerking. Wat er ook van zij, op donderdag 12 december kunnen de Britten naar de stembus.

LVS

DUITSLAND of de Culturele Revolutie in Mao’s China om vergelijkbare vormen van ‘social engineering’, hersenspoeling en massahysterie op zo’n grote schaal te vinden. Die ideologisch gedreven ‘hervormingen’ van de landbouw, uitgebroed door politieke creaturen die alles wisten over Marx, klassenstrijd en concentratiekampen, maar niets over boerderijen, graan, koeien of varkens, leidden toen zowel in de Sovjetunie als in China tot massale hongersnoden, en in Rusland ook tot de bijna volledige vernietiging van de boerenstand.

Men denkt hierbij onwillekeurig aan de oude grap over twee boeren in de USSR die een vergadering hadden bijgewoond over marxistisch-leninistische principes in de kolchozen.

De ene fluistert achteraf: “Gelooft gij echt dat dat communisme een wetenschappelijk systeem is?” De andere antwoordt: “Maar nee. Dan zouden ze het eerst wel op beesten uitgeprobeerd hebben.”

Maar dat zouden dus dierproeven zijn, en dat is ook een gruwel in het alziende Groene oog. Dus onderwerpen ze maar ineens miljoenen mensen aan hun waanzinnige experimenten, die moeten leiden tot een Duitsland zonder kerncentrales, zonder fossiele brandstoffen, met alleen middeleeuwse landbouw - misschien opnieuw volgens het drieslagstelsel? - en waar iedereen fietser, vegetariër en feminist moet zijn. Een Duitsland waarin honden, katten, varkens of runderen houden een misdaad is, en al die brave dieren, die ons nooit kwaad hebben gedaan, vervangen moeten worden door moslims, die voortdurend plannen uitbroeden om… nee, niet alleen om schapen te slachten tijdens het Offerfeest. Ja, ik drijf de spot met de groenen. Maar dit is helaas geen satire. Dit is echt hun schizofrene wereldbeeld. Er zijn al mensen voor veel minder ontoerekeningsvatbaar verklaard.

PAUL BÄUMER

10

Beeldspraak

31 oktober 2019

MEDIALAND

FILM voordeel weet te behalen, wordt daar maandenlang over doorgeëmmerd, met dwingende eisen om het kiesstelsel te ‘moderniseren’.

Gij zult Trump geen overwinning gunnen…

De Amerikaanse president Donald Trump had afgelopen zaterdag groot nieuws: Abu Bakr al-Baghdadi, de leider van Islamitische Staat (IS), was bij een Amerikaanse aanval om het leven gekomen. Wat nog overblijft van de terroristische organisatie was daarmee voor eventjes onthoofd. Op maandag had de organisatie weliswaar al een nieuwe leider aangeduid, maar het valt nog af te wachten of die van hetzelfde kaliber zal zijn.

Opvallend was wel de ontvangst van dit nieuws in de media, want die viel bijzonder mager uit. Het lag er dan ook vingerdik op dat men Donald Trump niet hetzelfde applaus wou gunnen dat Barack Obama te beurt viel toen die aankondigde dat Osama bin Laden, de leider van al-Qaida, om het leven gebracht was. Er moest en zou meteen geduid worden dat de dood van al-Baghdadi eigenlijk niets te betekenen had, omdat IS toch al op apegapen lag, en omdat er toch snel een vervanger zou gevonden worden. Toch merkwaardig dat de media zoveel energie gebruikten om zo’n zogezegd non-event te doorprikken…

Lieven Sioen verliest trappers bij pleidooi voor open grenzen

Reynebeau eist royale propaganda op VRT Verleden week vierde een of ander wicht uit Laken op kosten van ‘t algemeen haar achttiende verjaardag, en dat moesten we allemaal geweten hebben. Welke fenomenale prestatie zij precies geleverd heeft om zoveel aandacht te verdienen, is ons niet helemaal duidelijk, maar het moet werkelijk iets buiten categorie zijn, afgaande op de lange stukken in de kwaliteitspers. Haar verjaardagsfeestje werd trouwens ook rechtstreeks op televisie uitgezonden, en dat niet alleen op de commerciële zenders, waar ze per slot van rekening op eigen kosten zo onnozel mogen doen als ze willen, maar ook op de openbare omroep. En nog was het niet genoeg voor opperprogressief Marc Reynebeau in De Standaard.

Want zie, wat had zijn oog opgemerkt? Dat men op RTL en RTBf al een uur voor de start van de plechtigheid op antenne was gegaan met allerlei voorbeschouwingen, en bij VTM toch nog een half uur op voorhand, maar dat de VRT al met tien minuutjes aan voorbeschouwingen toekwam. Wat een schande! Bovendien had de VRT het niet nodig gevonden om enkele reporters ter plaatse te sturen - om wat te doen?

-, laat staan vervolgens nog wat meer zendtijd vol te leuteren met nog een portie nabeschouwingen. En Marc Reynebeau zou Marc Reynebeau niet zijn, als hij er niet meteen de kwade hand van de N-VA in had gezien, “de nieuwe broodheren van de openbare omroep”.

Kleine correctie, Marc Reynebeau: die ‘nieuwe broodheren’ van de openbare omroep zijn precies dezelfde broodheren als die van de afgelopen vijf jaar: N-VA, CD&V en Open Vld. Dat was alvast een kleine misser. Maar ten gronde: hoe progressief moet je zijn om een rechtstreekse uitzending van een uur plus tien minuten voorbeschouwingen voor een non-event als de achttiende verjaardag van een kroonprinses te duiden als republikeinse propaganda?

Het verschil tussen de N-VA en Marc Reynebeau is dat de N-VA helemaal niet vraagt dat de VRT zou verworden tot een rechts-republikeins propagandakanaal, maar eindelijk een beetje objectief en neutraal zou beginnen berichtgeven. Voor Marc Reynebeau is dat natuurlijk een brug te ver: hij zou de VRT willen behouden als het links-belgicistisch propagandakanaaltje dat het vandaag is. Veel meer dan een zure ‘houd de dief’-schreeuw is zijn kritiek dus niet.

Popular vote: een must voor Trump, maar niet voor Trudeau?

Herinnert u het zich nog, hoe de weldenkende pers in de nasleep van de verkiezingsoverwinning van Donald Trump tot in den treure bleef herhalen dat hij de ‘popular vote’ niet gewonnen had? Inderdaad, zijn tegenstander Hillary Clinton had meer stemmen dan Donald Trump gehaald, maar in het Amerikaanse kiescollege moest ze het onderspit delven.

Voor de pers en links meteen het bewijs dat Donald Trump eigenlijk geen legitieme president was, en dat het Amerikaanse kiesstelsel hopeloos oneerlijk en verouderd was.

Wanneer een eerste minister op gelijkaardige wijze in een buurland met minder stemmen toch meer zetels in het parlement kan binnenhalen, om op die manier aan zet te blijven en zijn regering waarschijnlijk voort te zetten, dan zou een mens denken dat diezelfde weldenkende pers opnieuw moord en brand zou schreeuwen. Niet dus. Dat de Liberale Partij van Justin Trudeau met 33,1 procent van de stemmen 157 zetels in het Canadese Lagerhuis wist te veroveren, terwijl de Conservatieve Partij met 34,4 procent van de stemmen niet verder dan 121 zetels kwam, was in de berichtgeving niet meer dan een curiositeitje waar verder niet veel aandacht aan geschonken werd.

Ziedaar dus hoe consequent de kwaliteitspers is als het erop aankomt een verkiezingsuitslag te duiden. Kan een linkse partij voordeel putten uit enkele anomalieën van een kiesstelsel, dan is dat een aardigheidje dat mooi meegenomen is. Maar als een rechts politicus op dezelfde manier een

Dat het drama met de koelwagen in Essex, waarbij 39 mensen om het leven kwamen, vreselijk is, daar valt niks op af te dingen. Je zou denken dat bij zulke ontdekking enige sereniteit zou passen in de commentaren, maar blijkbaar vonden sommigen het toch nodig de 39 lijken zo snel mogelijk te gebruiken voor alweer een emotioneel pleidooi voor open grenzen. Sommigen raakten daarbij ernstig de trappers kwijt, zoals bijvoorbeeld Lieven Sioen in De Standaard van afgelopen donderdag. We plukken enkele ‘pareltjes’ uit zijn betoog.

Wat bijvoorbeeld te denken van de uitspraak “Maar smokkel floreert vooral bij gesloten grenzen”? Hoe je bij open grenzen kan smokkelen, ontgaat ons een beetje, maar het zal waarschijnlijk wel aan ons liggen. Nochtans: “Het strenge migratiebeleid van de voorbije jaren heeft effect.” Want inderdaad, geeft hij schoorvoetend toe: “Het aantal vluchtelingen daalt. Het aantal doden ook.” Prima, denk je dus.

Mis poes: “Maar verhoudingsgewijs sterven meer mensen dan ooit tijdens de overtocht. Het is de hoge prijs van steeds efficiëntere grenscontroles.” U leest dat goed: het dalende aantal doden is een ‘hoge’ prijs van de grenscontroles, want het aantal vluchtelingen daalt nog sneller. Of hoe men altijd wel een reden vindt om toch voor open grenzen te pleiten, ook al is duidelijk dat efficiëntere grenscontroles het aantal vluchtelingen, en ook het aantal doden op de vluchtroutes, wel degelijk doen dalen.

Let op, het is nog niet gedaan. We citeren Lieven Sioen nog een laatste keer over die ‘hoge’ prijs: “Maar ook van de onwil om nog mensen in nood te helpen of te redden. Ngo’s worden verjaagd of gecriminaliseerd. Ze zouden de migratie aanwakkeren.” Maar tiens, gaf Lieven Sioen een paar zinnen eerder nu niet toe dat het aantal vluchtelingen, en ook het aantal doden, gedaald is? Blijkbaar klopt het dan wel dat die NGO’s een nefaste rol spelen in de vluchtelingencrisis.

Merk trouwens de klassieke begripsverwarring op in het linkse discours voor open grenzen: eerst gaat het over vluchtelingen, om plots over te schakelen op migratie. Waren die 39 Chinezen vluchtelingen of migranten? Overigens een zeer prangende vraag, waar Lieven Sioen niet op ingaat.

Als die 39 Chinezen inderdaad vluchtelingen zijn, kunnen we best begrijpen dat ze in België geen asiel durfden aan te vragen. België heeft het immers niet zo hoog op met Oeigoeren, zoals de lezer zich wellicht herinnert. Of waren het dan toch geen politieke vluchtelingen, maar economische vluchtelingen die weigerden de gewone migratieregels te volgen? Dan is het toch wel zeer merkwaardig dat ze net naar Engeland probeerden te reizen, want dat land stevent toch op een economische catastrofe buiten categorie af, omwille van de Brexit?

U ziet het, aan het betoog van Lieven Sioen valt eigenlijk geen touw vast te knopen. Toch prijkte het die donderdag als hoofdcommentaar in De Standaard. Misschien stak het die donderdag ook zo nauw niet met de argumentatie, als de zinnen maar lekker meekabbelden in een pleidooi voor open grenzen. “Hoge prijs”, “NGO’s verjaagd en gecriminaliseerd”, het klinkt allemaal bijzonder dramatisch, alsof alleen onmensen nog tegen open grenzen kunnen zijn. Maar zelfs losse bladeren opgewaaid door de wind hangen beter aan mekaar vast dan de argumentatie van Lieven Sioen.

‘Het land kan op mij rekenen’

Light of my life

In dit postapocaliptische isolatiedrama geschreven, geregisseerd én vertolkt door Casey Affleck, zien we veel paralellen met andere overlevingsdrama’s als “The Road” (2009), “Captain Fantastic” (2016) en “Leave No Trace” (2018). Het verhaal gaat over de band tussen een vader en zijn kind, die samen met een tentje rondzwerven door uitgestrekte bossen, ver weg van de bewoonde wereld. De helft van de bevolking is door een epidemie weggevaagd en gevaar ligt op de loer. Niet omdat de epidemie nog heerst, maar omdat de mensheid als resultaat ervan is doorgeslagen.

Een film als “Light of my life” recenseren zonder teveel te verklappen, is niet gemakkelijk. Zelf ging ik de film in zonder enige voorkennis en was zeer onder de indruk door het verhaal en hoe het zichzelf langzaam ontvouwt. Ik raad iedereen aan om de film te gaan zien zonder teveel over het verhaal te lezen, dus ik ga mijn recensie proberen toe te spitsen op andere aspecten van de film.

De broer van…

Casey Affleck heeft zichzelf succesvol weten te distantiëren van broer en acteur Ben Affleck door zijn talenten vooral in te zetten binnen heel nuchtere en sobere genres. Als acteur kregen we hem al te zien in zwaar beladen films als “Gone Baby Gone”(2007) en “Manchester by the Sea” (2016). “Light of my life” is een echt passieproject van de acteur-regisseur. Hij deed er tien jaar over om zijn script op punt te stellen en die trage ontrafeling komt ook in het verhaal sterk naar voren.

Gaandeweg ontvouwt er zich een grimmige wereld: de dystopie, het tegengestelde van een utopie, waarin vader en kind leven en proberen overleven.

Afflecks rol is er één die voor hem is weggelegd: een gekwelde eenzame ziel, zwervend door het leven en door zijn zinnen en struikelend over woorden. Intiem, intens en intrigerend. De jonge Anna Pniowsky, een ontdekking, levert zo mogelijk een nog betere prestatie. Affleck schreef een script met prachtige, natuurlijke en realistische dialogen, waarin de chemie tussen vader en dochter de film draagt.

Wat er niet wordt getoond Daarbij ligt de kracht van “Light of my Life” vooral in wat er niet wordt getoond of gezegd. In al zijn kwetsbaarheid liggen er verschillende diepere onderlagen. Die komen soms aan het oppervlak in dialogen tussen vader en kind, maar blijven voornamelijk onaangeroerd. Erover nadenken is echter onvermijdelijk. Het verhaal speelt zich grotendeels af in de hoofden van het publiek. Te beginnen met de epidemie, waar we niks van te zien krijgen, maar die wel heel het verhaal stuurt. Een slim en strategisch gedachtenexperiment, waarmee Affleck heel wat moeilijke kwesties aan zijn publiek voert. Het resultaat is een verhaal dat voortdurend onder spanning staat en aan het denken zet.

De officiële release van “Light of my Life” in België is nog niet voorzien, maar de film speelt sinds enkele dagen in de Nederlandse bioscoopzalen, en is een tripje naar onze noorderburen meer dan waard.

THIRZA NERISSA

Op de praatstoel

31 oktober 2019

11

Alain de Benoist

(filosoof en voorman Nieuw Rechts)

“Een volk is veel belangrijker dan een staat” De Franse filosoof en auteur Alain de Benoist (°1943) is erg populair in de meer intellectuele identitaire kringen. Als medeoprichter van de GRECE, de eerste groepering van een politieke stroming die door de media als Nouvelle Droite benoemd wordt, wordt hij zelf ook gezien als een van de grondleggers van het nieuwrechtse denken. Peter Logghe, medewerker van het blad TeKoS, had een gesprek met de man aan wie de uitdrukking ‘pensée unique’ wordt toegeschreven.

Peter Logghe: Het zag er in 1968 naar uit dat het rechtse denken, dat tot op de draad versleten was, uit het Franse politieke spectrum zou verdwijnen, zoals de populaire auteur Pierre Daninos stelde. Wat heeft u gedreven om een intellectuele beweging te starten die daartegen in inging?

Alain de Benoist: De beschrijving die u geeft, is niet helemaal correct. De doelstelling in het begin was niet om ‘rechts’ nieuw leven in te blazen of om zich ‘tegen links’ op te stellen. De doelstelling was om de basis van een wereldbeschouwing te leggen die zich niet liet tegenhouden voor de oude tegenstellingen en politieke kloven. Zoals u zeker weet, zijn er in het verleden steeds linkse en rechtse strekkingen geweest - in het meervoud! - die onder elkaar soms de meest uiteenlopende, ja zelfs tegenovergestelde ideeën verdedigden. De politieke wetenschap van haar kant is er nooit in geslaagd om een gemeenschappelijke noemer te vinden van álle rechtse of van álle linkse strekkingen of kampen. In die omstandigheden zich ‘rechts’ (of ‘links’) noemen, heeft eigenlijk niet veel zin. Laat mij toe u eveneens te herinneren aan het feit dat het etiket ‘Nieuw Rechts’, dat vanaf 1979 op onze denkrichting werd gekleefd, niet door onszelf werd gekleefd of uitgevonden, maar door de media, die het etiket systematisch gebruikten. In het beste geval is de kloof tussen links en rechts slechts één kloof tussen zovele anderen. Meer dan 80 procent van de Fransen denkt dat het onderscheid links-rechts nog weinig zin heeft, of zelfs helemaal zinloos is geworden.

De kloof tussen conservatieven en progressieven, tussen populisten en oligarchieën, tussen identitairen en globalisten, tussen liberalen en antiliberalen, heeft vandaag in mijn ogen veel meer betekenis.

Een belangrijk deel van het Franse rechtse kamp is besmet door een tastbaar agressief jacobinisme.

Dit was nooit het geval bij GRECE. De zangbundels van de beweging bevatten Bretoense, Baskische, Elzasser en… Vlaamse liederen (zoals ‘Kempenland’ bijvoorbeeld). U nam deel aan de IJzerbedevaart en aan Zangfeesten.

Vlamingen die vorig jaar in Dublin waren om er de honderdste verjaardag van de Paasopstand te vieren,

hebben u daar ontmoet.

Vorig jaar heeft u op de Bretoense blog Breizh Info het recht van de Catalanen op onafhankelijkheid verdedigd.

Ik heb mij altijd vijandig gevoeld tegenover het jacobinisme, om dezelfde redenen trouwens waarom ik ook vijandig sta tegenover het begrip ‘natiestaat’, waarvan het ontstaan eigenlijk samenvalt met de opkomst van de maatschappij van de individuen. Ik ben gunstig gestemd tegenover autonomie en heb veel sympathie voor een begrip als subsidiariteit. Het begrip ‘volk’ is voor mij veel belangrijker dan het begrip ‘staat’ of ‘natie’. Mijn volledige sympathie gaat dus uit naar volkeren die hun identiteit proberen te bevestigen buiten het artificiële kader van de natiestaat, ongeacht of het nu gaat om Bretoenen, Basken, Corsicanen, of natuurlijk de Vlamingen, die mij bijzonder dierbaar zijn.

U weet het of u weet het niet, maar de wortels van mijn familie liggen in Vlaanderen, en als men verder in de geschiedenis teruggaat, in de Nederlanden.

U kant zich tegen wat u het ‘evangelie van de rechten van de mens’ noemt. Waarom?

De zogenaamde rechten van de mens zijn de nieuwe godsdienst geworden van de moderne maatschappij. Het gaat in feite om een ideologie, waartegen ik een beargumenteerde kritiek heb opgesteld.

Deze zogenaamde rechten van de mens zijn eigenlijk een afgeleide van een heel bijzondere conceptie van het recht, het moderne natuurrecht, dat een complete breuk vertoonde met de Grieks-Romeinse filosofie van het recht. In de Oudheid wilde het recht objectief zijn, extern of los van de individuen: het recht betekende rechtvaardigheid en billijkheid binnenin een relatie en gehoorzaamde aan het principe van ‘suum cuique’, ‘voor iedereen wat hem of haar toekomt’, of nog, het Duitse ‘Jedem das Seine’. De ideologie van de rechten van de mens is echter zowel individualistisch als subjectief: de rechten worden beschouwd als attributen van het individu vanuit het bestaan als individu zelf. De mens zou dus over rechten beschikken, zoals hij over armen en benen beschikt. Ik van mijn kant geloof dat er maar rechten bestaan in de mate dat men ze heeft verworven en behouden. Ik meen dat rechten onlosmakelijk verbonden zijn met plichten.

U beschouwt de liberale ideologie als “de belangrijkste vijand”. Zou u in

enkele woorden duidelijk kunnen maken waarom?

En is Nieuw Rechts dan tégen het vrije ondernemerschap?

In mijn jongste boek met de titel “Contre le libéralisme” leg ik uit dat het liberalisme eigenlijk in de eerste plaats een ‘antropologische vergissing’ is, want het baseert zich op een opvatting van de mens die tezelfdertijd individualistisch is (de volkeren, de organische gemeenschappen hebben er als dusdanig geen plaats), utilitaristisch (de mens wordt er beschouwd als een wezen dat steeds probeert zijn eigen materiële belang te maximaliseren) en economistisch (waarbij alle waarden gewogen worden als waren het handelswaren). Ik weet wel, er zijn verschillende soorten van liberalisme, maar allemaal zijn ze te langen leste de afgeleide van dezelfde opvatting over de mens. Zij die zichzelf ‘nationaal-liberalen’ noemen, zijn naar mijn oordeel slechts in naam liberalen, want ze verwerpen soms de vrije markt, het ‘vrije verkeer van mensen, goederen en kapitalen’. Vanuit strikt liberaal standpunt valt er niets aan te merken op immigratie, dat moet men toch eens duidelijk durven stellen.

Ik heb absoluut niets tegen het vrije ondernemerschap, maar ik weet tezelfdertijd dat vrijheid niet kan worden losgemaakt van grenzen: de absolute vrijheid bestaat niet. Nu, het kapitalistisch systeem berust op een notie van grenzeloosheid: steeds meer uitwisselingen, steeds meer profijten, steeds meer groei. Ik van mijn kant denk niet dat de bomen tot in de hemel groeien. Grenzen weigeren te aanvaarden (en landsgrenzen zijn ook beperkingen), is voor mij een vorm van ‘hybris’, van hoogmoed en tomeloosheid, die bezig zijn de wereld die we kennen, te vernietigen.

Het liberalisme wil de economie emanciperen van de politiek. In tegenstelling hiermee houdt Nieuw Rechts vast aan het primaat van de politiek boven de economie.

Hoever kan de gendertheorie doorschieten, denkt u? Als seismograaf van zovele nieuwe maatschappelijke tendensen bent u een van de eersten geweest om te wijzen op dit nieuwe fenomeen, dat de fundamenten van onze samenleving sloopt.

De zogenaamde gendertheorie ontwikkelt de idee dat het seksuele leven geen verband houdt met het biologische geslacht, want dat dit eigenlijk maar een ‘sociale con-

structie’. Het is een stelling zonder de minste fundering. Er zijn drie soorten feminisme in mijn ogen: het feminisme dat de vrouwelijke waarden beklemtoont en promoot (een feminisme waar ik kan achter staan), een ander feminisme dat erop gericht is om de mannen te ‘pakken’ (in het kader van een ‘oorlog van de seksen’) en tot slot een derde feminisme dat erop gericht is het seksuele onderscheid te doen verdwijnen. Het is in dat laatste perspectief dat men de gendertheorie moet zien: ze verwart, ten onrechte in mijn ogen, gelijkheid en gelijkwaardigheid met ‘hetzelfde’ (in het Frans ‘mêmeté’), en ze meent dat de beste manier om vrouwen te promoten erin bestaat hun bestaan als vrouwen te ontkennen. Ik geloof net in het tegendeel: de gelijkheid impliceert het respect voor de verschillen, niet hun onderdrukking!

De gendertheorie wordt vandaag gedragen en gesteund door het politiek correcte denken. Ze zal dit politiek correcte denken niet overleven.

Zo’n 50 jaar geleden traden allerlei groepen en tijdschriften in gans Europa, ook in Vlaanderen, naar buiten onder de banier van Nieuw Rechts. Wat blijft er over van dit culturele fenomeen Nieuw Rechts?

Wat men ‘Nieuw Rechts’ heeft genoemd, heeft gedurende meer dan een halve eeuw zijn culturele en ideologische werk geleverd. De resultaten merkt men vandaag in de evoluties van de opinie, de thema’s waarover men praat, zowel in Frankrijk als in andere Europese landen.

Nieuw Rechts heeft vooral bijgedragen tot het ontstaan van nieuwe, van nature ‘transversale’ scheidingslijnen in het politieke en intellectuele landschap. Het zaad werd gezaaid, lang geleden reeds, en de vruchten zijn zichtbaar voor wie wil zien. We bevinden ons vandaag in een overgangsperiode.

Meer dan ooit moeten we met z’n allen bijzonder aandachtig zijn voor de wereld die komt, die van de artificiële intelligentie en de alomtegenwoordigheid van het beeldscherm. We moeten oppassen dat we nieuwigheden niet analyseren met achterhaalde conceptuele instrumenten.

GRECE, de vereniging rond Nieuw Rechts in Frankrijk, ontstond in volle Koude Oorlog. Dat heeft haar nochtans nooit belet om kritisch te staan tegenover de politiek van de Verenigde Staten en haar zogenaamde ‘American way of life’. Het was in die tijd absoluut opmerkelijk voor een organisatie die zichzelf niet links noemde.

Zelfs ten tijde van de Koude Oorlog ben ik nooit de dupe geweest van de zogenaamde superioriteit van de ‘vrije wereld’, die eigenlijk slechts een wereld was die onderworpen was aan de hegemonie van de Verenigde Staten van Amerika.

De volkeren van Oost-Europa, die lange tijd de gevangenen waren van het sovjet-systeem, ontdekken vandaag dat de ‘vrije wereld’ bij lange niet het paradijs is waarop ze hadden gehoopt.

Mijn kritiek op de amerikanisering van de wereld baseert zich op een analyse die zowel geopolitiek is als ideologisch. De Verenigde Staten zijn een zeemacht. Europa (of Eurazië) is een landmacht. Carl Schmitt zei reeds dat de wereldgeschiedenis eigenlijk de geschiedenis is van de oorlog tussen zee- en landmachten, wat men volgens mij gemakkelijk kan uitbreiden tot een oorlog tussen het economische en de politiek, de vloed en het territorium, het ‘vloeibare’ en het ‘tastbare’, de uitwisseling zonder grenzen en de gewortelde manieren van leven.

Sinds haar oorsprong is de Amerikaanse ideologie een universalistische en progressieve ideologie, die erop gericht is de wereld te veranderen in een grenzeloze markt, waarin de sociale relaties exclusief geregeld zouden worden door commerciële uitwisselingen en het juridisch contract.

Zolang Europa slechts een markt zal blijven zoals nu en geen autonome macht, zal het gedoemd zijn tot onmacht en zelfverloochening.

Geschiedenis schrijven impliceert dat men niet langer het voorwerp is van de geschiedenis van anderen.

PETER LOGGHE

Alain de Benoist blijft als auteur bijzonder actief, ook nu hij op pensioen zou kunnen gaan. Recente uitgaven zijn “Décroissance ou toujours plus”, “Le moment populiste Droite-Gauche, c’est fini” en “Au-delà des Droits de l’Homme”. Zijn jongste boek, “Contre le Libéralisme - La société n’est pas un marché”, wordt in een Nederlandstalige vertaling gepubliceerd door Uitgeverij iD onder de titel “Tegen het liberalisme. De samenleving is geen markt.” De ISBN-code is 9789491436109 en de kostprijs bedraagt 22 euro. Het boek verschijnt in januari 2020, maar u kunt het nu al bestellen/reserveren via info@identiteit.info.

12 Cultuur

31 oktober 2019

GESCHIEDENIS

Dacia Felix

Andreas Hofer

Wie kent in Vlaanderen nog drukker Pieter Corbeels? Boerenkrijgleider en geëxecuteerd door de Fransen. Zowel Oostenrijks Noord-Tirol als het door Italië gestolen Zuid-Tirol herdenken nog altijd Andreas Hofer, die op dezelfde manier stierf.

Bressanone in Zuid-Tirol Katholiek en gehecht aan de eigen tradities Hofer is de welstellende eigenaar van een grote herberg in het zuiden van het graafschap Tirol en de kapitein van een lokale militie.

De Tirolers zijn zeer katholiek en gehecht aan hun tradities in dat ruige berglandschap. Ze zijn uitstekende schutters, die met hun milities de belangrijke routes naar het zuiden via onder andere de Brennerpas beschermen. Het graafschap wordt al 500 jaar bestuurd door de Habsburgers in Wenen, die de lokale privileges en vrijheden respecteren.

Dan raast de Franse storm door Europa en Bonaparte creëert een ‘Gross-Frankreich’. Een van zijn collaborateurs is de keurvorst van Beieren, dat altijd al de vijand van Oostenrijk was. De Frans-Beierse coalitie verslaat de Oostenrijkers in 1805 in Austerlitz. De keurvorst wordt gepromoveerd tot koning en krijgt van de Fransen het aangrenzende Tirol als beloning. De Weense keizer Franz I (tot 1794 de laatste echte hertog van Brabant en graaf van Vlaanderen) laat zich in Tirol vertegenwoordigen door zijn broer aartshertog Johann. Die belooft in een emotioneel afscheid aan zijn Tiroolse kapiteins, waaronder Hofer, dat de Habsburgers terugkomen.

Gelijkenis met “Voor Outer en Heerd” De Beierse administratie neemt geleidelijk bezit van Tirol in 1806 en begint met innovaties onder Franse invloed. De burgerij van de hoofdstad Innsbruck en de aanhangers van een moderne

staat aanvaarden probleemloos het gezag van München. Maar op het platteland en in de valleien loopt het minder vlot. Een zware devaluatie veroorzaakt armoede bij kleine boertjes en ambachtslui.

De Beieren introduceren dezelfde maatregelen waarmee keizer Joseph II indertijd zijn Nederlanden choqueerde: vrijheid van godsdienst, beperking van processies en feesten, afschaffing van de middernachtmis op kerstavond.

Men begint te grommelen, maar legt zich nog altijd neer bij het gezag van de Beierse koning. Die is echter de zetbaas van Bonaparte en hij breekt zijn belofte aan de Tirolers dat hij nooit de conscriptie zal invoeren, want Beieren moet soldaten leveren voor de Franse geeuwhonger. De gelijkenis met de boerenkrijg en de leus “Voor Outer (altaar) en Heerd” is opvallend.

In Wenen ruiken ze hun kans.

Aartshertog Johann (de keizer speelt de vermoorde onschuld) nodigt begin 1809 in het geheim de Tiroolse kapiteins uit en vraagt hen in opstand te komen. Het Oostenrijkse leger zal hen later steunen. Hofer heeft bedenkingen, want een opstand tegen de koning is een opstand tegen God. Johann stelt een brief op dat Tirol terug (en louter theoretisch) Oostenrijks is. In München halen ze eens hun schouders op bij die gratuite verklaring, maar het lachen stopt als in april de opstand wel degelijk begint in naam van het ware katholieke geloof.

Beieren. De Oostenrijkers zijn zo fair een artikel in het verdrag te laten opnemen dat de Tirolers amnestie verleent. Alleen verwittigt niemand hen en ze vechten verder en verdrijven de Fransen uit Innsbruck.

De kapiteins stellen Hofer aan als regent in naam van de Oostenrijkse keizer. Hij aanvaardt tegen heug en meug en de taak groeit hem weldra boven het hoofd. Zijn bekendste decreet verplicht vrouwen hun boezem en armen beter te bedekken. Hofer vraagt hulp aan Wenen, maar daar zijn ze plots doof. Bonaparte is de zaak beu en stuurt twee Frans-Beierse keurdivisies. Zij maken op een paar uur tijd korte metten met de Tiroolse legertjes. Ook bij die beslissende slag is Hofer afwezig, want hij weet het niet meer. Eerst roept hij op tot vrede, dan tot een nieuwe opstand.

Als gewezen regent is hij een symbool en hij vlucht met zijn familie.

Een Tiroler verraadt zijn schuilplaats en strijkt het Franse bloedgeld op. De Fransen sluiten Hofer op in de Italiaanse vesting Mantua.

Vicekoning Eugène (stiefzoon van Bonaparte) wil hem op basis van de amnestiewet het leven schenken, maar de Franse keizer beveelt per brief aan een Franse krijgsraad Hofer te veroordelen en hem binnen de 24 uur te executeren.

Een Oostenrijks pleidooi verwerpt hij. Hofer sterft, 43 jaar oud.

De legende

Vijf jaar later wordt Tirol na de definitieve nederlaag van Bonaparte weer Oostenrijks. In de Eerste veldslag loop van de 19de eeuw groeit HoEen Beiers legertje wordt door fers legende. Zijn zoon wordt in de de Tirolers verslagen. Hofer is zelf adel opgenomen en op veel plaatniet aanwezig bij de slag waar an- sen verschijnen standbeelden en dere kapiteins het gezamenlijke krijgen straten zijn naam. In 1918 gezag voeren. De Tirolers verove- schenkt overwinnaar Frankrijk ren Innsbruck en sommige boeren Zuid-Tirol aan bondgenoot Italië, profiteren ervan om rijke burger- zodat de grens op de Brennerpas woningen te plunderen en Joodligt. Hofer wordt nog meer een se eigendommen te roven. Hofer Tirools symbool omdat Italië met verschijnt met zijn militie en maakt grove middelen het Duits probeert een einde aan de wanorde. Beieuit te roeien en het gestolen geren is vernederd en Bonaparte is bied te italianiseren via migratie. geïrriteerd. Hij stuurt een nieuws Hitler wil zijn bondgenoot MusBeiers leger uit versterkt met wat solini niet voor het hoofd stoten Fransen onder het bevel van een van zijn maarschalken. De Tiro- en beslist dat de Tirolers die willers gebruiken in de bergpassen len Duits blijven naar het Reich guerillamethoden die dat leger moeten uitwijken. De rest moet verzwakken. Na een nieuwe veld- zich maar aanpassen. Na de val slag trekt het bezettingsleger zich van Mussolini annexeert het Reich wel even het gebied, maar na de terug.

Oostenrijk neemt de wapens op oorlog neemt Italië wraak. In de na de Tiroolse successen, temeer zestiger jaren plegen de Tirolers omdat Bonaparte in Spanje oorlog aanslagen om publiciteit te maken voert met zijn beste troepen. De voor hun zaak en Europa dwingt de Franse keizer staat echter blik- Italianen tot wat fatsoen. Zuid-Tirol semsnel weer in Midden-Europa. is vandaag een autonome regio Hij verslaat bij Wagram Oostenrijk waar veel Italianen vertrokken zijn dat een wapenstilstand vraagt, ter- of geleidelijk verduitsen. Op zijn wijl een Franse kolonne Innsbruck sterfdag wordt Hofer nog altijd iebinnentrekt. Bij een zoveelste vre- der jaar geëerd in heel Noord- en desverdrag verliest Oostenrijk Zuid-Tirol. grote gebieden en Tirol blijft bij JAN NECKERS

Europalia Roemenië schittert in het Gallo-Romeins van Tongeren met een tentoonstelling over zes volkeren uit het verre verleden van dit Oost-Europees land: Daciërs en Geten, Grieken en Romeinen, Scythen en Kelten.

Dacia is een Roemeens automerk dat verwijst naar de inheemse bevolkingsgroep die in de oudheid in het land woonde: de Daciërs. Dacia Duster is een naam van vandaag, Dacia Felix is de naam die de Romeinen gaven aan het gebied in het huidige Roemenië dat ze hadden veroverd. Dacia was inderdaad ‘felix’: vruchtbaar, welvarend en vooral rijk aan goud en zout.

Julius Caesar had al plannen gemaakt om Dacië binnen te vallen en ook nadien waren er pogingen om het land in te lijven. Uiteindelijk was het keizer Trajanus die via twee korte oorlogen, in 101-102 en 105-106 na Christus, de Daciërs wist te verslaan. Een groot stuk van het huidige Roemenië werd de nieuwe Romeinse provincie Dacia.

De Romeinen wisten de schat van de verslagen Dacische koning Decebalus buit te maken, een fortuin dat geschat wordt op 165 ton goud en 331 ton zilver.

Er zijn heel wat prachtige gouden zilverschatten te zien op de expo in het Gallo-Romeins Museum, zoals een massief gouden armband uit de eerste eeuw voor Christus die behoort tot een set van 24, waarbij elke armband één kilogram weegt en de uiteinden zijn uitgewerkt als koppen van slangachtige fantasiedieren. Mooi is het marmeren hoofd van een Daciër, met de typische puntmuts, uit de collectie van de Vaticaanse Musea.

Het maakte deel uit van een drie meter hoog beeld. Keizer Trajanus liet op zijn forum in Rome een honderdtal dergelijke beelden opstellen. Het zijn realistische en waardige portretten van de verliezers, geen stereotiepe barbaren zoals de Romeinen die vaak voorstelden. Op dat forum staat nog steeds de Zuil van Trajanus, opgericht in 113 als herdenking van de triomfantelijke overwinning op de Daciërs.

De expo toont hoe de Romeinen hun cultuur in Dacia binnenbrachten, onder andere met een prachtig marmeren beeld van Liber Pater, de oeroude Romeinse vruchtbaarheids- en wijngod, en hoe ze nieuwe goden uit veroverde gebieden in hun godenwereld toelieten. Een voorbeeld is Mithras.

Een reliëf, teruggevonden in de hoofdstad van Dacia, stelt de god Mithras voor die een stier doodt.

Uit het stierenbloed ontstaat nieuw

leven. De Mithrascultus stamt uit Perzië en is via Dacia overgewaaid naar het Romeinse Rijk.

Geten en Grieken Verwant aan de Daciërs en eveneens een plaatselijke bevolkingsgroep waren de Geten. Ze woonden rond de benedenloop van de Donau. Hun krijgskunst was beroemd in de oudheid. Daarvan getuigen op de expo een vergulde zilveren beenbeschermer en een gouden en een zilveren paradehelm uit de vierde en vijfde eeuw voor Christus. Voorstellingen van vrouwen zijn zeldzaam in de Getische kunst. Merkwaardig zijn dan de rhyton (zie afbeelding), een rituele hoorn voor plengoffers, waarop priesteressen en hun bediendes zijn afgebeeld, en de kan met voorstellingen van godinnen op een panter, allebei in verguld zilver.

Buren van de Geten aan de kust van de Zwarte Zee waren de Grieken, die er welvarende kolonies hadden gesticht. De bewoners van die kolonies hielden vast aan hun Griekse identiteit, zo is te zien in tal van voorwerpen. Van hun kant stonden de Geten wel open voor invloeden van buurvolkeren: niet enkel van de Grieken, maar ook van de Scythen.

De Scythen waren nomaden die grote gebieden in de Euraziatische steppe bewoonden. Hun relatie met de Geten was complex.

Er waren heel wat conflicten, maar dat belette niet dat ze handel dreven. Dat ook de Scythen van goud hielden, bewijzen een sierbeslag van een paardentuig in de vorm van een vis en een zegelring uit de vijfde eeuw voor Christus.

En dan zijn er nog de Kelten, die eveneens hun sporen hebben nagelaten. Een prachtstuk is de ijzeren helm met erbovenop een bronzen valk.

De kennismaking met de zes culturen uit het verre verleden van Roemenië overspant duizend jaar: van 650 voor tot 271 jaar na Christus. Een na een worden ze voorgesteld met op de achtergrond zes kortfilms die de landschappen tonen waarin die volkeren leefden.

MMMV Tentoonstelling “Dacia Felix Het roemrijke verleden van Roemenië”, nog t.e.m. 26 april 2020, Gallo-Romeins Museum, Tongeren, www.galloromeinsmuseum.be

Actueel

31 oktober 2019

13

Ruud Koopmans

“De islam moet hervormd worden.”

De islamitische wereld bevindt zich in een diepe crisis, stelt hoogleraar sociologie en migratie Ruud Koopmans in zijn recente boek “Het vervallen huis van de islam”. Enkel het erkennen van de problemen en het hervormen van deze godsdienst kan soelaas bieden.

Hoe komt het toch dat bijna de ganse wereld de afgelopen decennia richting meer democratie ging, behalve de islamitische wereld? Waarom is het daar met de rechten van vrouwen, religieuze minderheden en homo’s zo slecht gesteld?

Waarom vallen er zo veel slachtoffers bij islamitisch terrorisme en burgeroorlogen? Hoe komt het dat de meeste niet-islamitische landen die gedekoloniseerd werden het door de band beter doen dan islamitische gedekoloniseerde landen?

En hoe komt het dat islamitische migranten in het Westen vaak negatieve gedragingen uit hun thuislanden meenemen naar onze contreien?

Gevangen in een religieus-reactionair keurslijf Een bepaalde lezing doet ons geloven dat dit allemaal te maken heeft met Westers (neo)-kolonialisme, inmenging van het Westen in de islamitische wereld (invasie in Irak, Libië,...), Westerse regimes die islamitische dictators steunen of to-

lereren, discriminatie van moslims in het Westen, etc. Onzin, zegt onze Nederlandse professor aan de Humboldt Universiteit. Op basis van een indrukwekkende hoop cijfermateriaal, studies en feiten, vaak afkomstig van de Verenigde Naties en het Pew Research Center, toont Koopmans aan dat de islamitische wereld, en veel individuele moslims, gevangen zitten in een religieus-reactionair keurslijf, dat ervoor zorgt dat de islamitische wereld niet klaar is voor de uitdagingen van de 21ste eeuw, moeilijk democratisch en pluralistisch kan worden, en zelfs in haar economische ontwikkeling belemmerd wordt.

“Wat de islam nodig heeft om zich van het fundamentalisme te bevrijden, is een breed gedragen hervormingsbeweging van binnenuit, die de misstanden in eigen kring recht in de ogen kijkt en klipen-klaar afstand neemt van het idee van de Koran als het letterlijke woord van God dat onafhankelijk van tijd of plaats geldig is. Afstand nemen van het fundamentalisme betekent het verwerpen van de politieke aspiraties van de islam en de erkenning van het principe van de scheiding van religie en staat.”

Klinkt mooi, alleen zijn het niet alleen de fundamentalisten die van mening zijn dat de Koran het letterlijke woord van God is. Dat is namelijk een ‘mainstream’ islamitische overtuiging. Dus moet je proberen aantonen dat de Koran niét het letterlijke woord van God is, en dat is een demarche die weinig niet-moslims aankunnen. Wie het islamitisch fundamentalisme wil bestrijden, kan met andere woorden niet anders dan de fundamenten van de islam te hervormen.

“Het vervallen huis van de islam” biedt in ieder geval gedetailleerde en intelligente islamkritiek. Aanbevolen lectuur voor iedereen die van mening is dat de problemen in de islamitische wereld allemaal te wijten zijn aan niet-moslims, de Verenigde Staten, het zionisme en nog meer van dat fraais.

LVM Ruud Koopmans, “Het vervallen huis van de islam”, uitg. Prometheus, Amsterdam, 2019. Prijs: 24,95 euro.

ISBN 978 904 4634 09 9

Italië

Minder criminaliteit, maar…!

Minder misdrijven, maar wel steeds meer vreemdelingen die betrokken zijn in criminaliteit. Tijdens het “Festival delle città” in Rome werd deze tendens nog eens uit de doeken gedaan door Franco Gabrielli, grote baas van de Italiaanse Polizia di Stato (één van de nationale politiediensten in Italië).

“Er is dit feit dat als een paal boven water staat: sinds 10 jaar daalt in Italië het aantal geregistreerde misdrijven op een significante manier. Maar eveneens blijkt de jongste jaren dat tezelfdertijd het aantal verdachte en gesignaleerde vreemdelingen in dit soort criminele activiteiten steeds toeneemt”, verklaarde hij aan de Italiaanse krant Il Giornale.

De feiten spreken voor zich Zo stelt dezelfde politiebaas in de krant vast dat “in 2016 op de 893.000 aangegeven en gearresteerde verdachte personen 29,2 procent vreemdelingen waren. In 2018 is er een stijging naar 32 procent”. Gabrielli laat opmerken dat het aantal vreemdelingen in Italië, de legale én illegale, geraamd wordt op 12 procent van de bevolking. Uit de criminaliteitscijfers blijkt op zijn zachtst een duidelijke wanverhouding.

Ook de doorsnee Italiaan heeft door dat er iets duidelijk verkeerd loopt in zijn land. Het volstaat de misdaadkronieken of de juridische verslagen in de Italiaanse kranten te volgen, om dag na dag te worden geconfronteerd met zwaar geweld van vreemdelingen. Alleen al op 9 oktober bijvoorbeeld: zware agressie op

een agent in Rome, gepleegd door een Nigeriaan van 28 jaar, die probeerde het wapen van de politieman te stelen. Nog in Rome bedreigde een Noord-Afrikaan verschillende taxichauffeurs voor het belangrijkste treinstation van Rome-Termini. De man stond reeds voor andere feiten geseind bij de politie. In Como werd een jonge Nigeriaanse bedreigd door twee van haar landgenoten die haar meenamen en haar de ganse nacht hebben verkracht. In Vicenza werd een man, die twee jongeren van 17 jaar, een Albaniër en een Serviër aanmaande om minder lawaai te maken, beledigd en uitgemaakt voor racist. De dag ervoor werd een jonge Italiaanse van 19 jaar verkracht door een Peruviaan van 50 jaar, die illegaal in het land verbleef, en die reeds meerdere malen voor seksuele agressie was veroordeeld. In hetzelfde Milaan wordt een Roma van 50 jaar betrapt tijdens pedofiele activiteiten op twee kinderen in aanwezigheid van hun moeder.

Het is maar een greep uit een hele reeks voorvallen. Is het dan verwonderlijk dat de Italianen opnieuw snakken naar het oude Italië dat ze hebben gekend?

PIET VAN NIEUWVLIET

Design en het Derde Rijk

Omstreden en overroepen De loutere aankondiging van de tentoonstelling volstond om het startsein te geven aan de controverse. De commotie zorgde ervoor dat de vragen over hoe het thema ingevuld wordt, ondergeschikt werd aan een heuse morele vraagstelling. Kan überhaupt aanvaard worden dat een tentoonstelling over dat thema georganiseerd wordt? Dat werd de dominante vraag.

Tegenover de soms luidruchtige critici, stond een overtuigde Timo de Rijk, directeur van het Designmuseum in ‘s-Hertogenbosch. Voor hem is het uitgangspunt kristalhelder. De taak van zijn museum, opgericht in 1972, is de nodige aandacht te geven aan al hetgeen men onder de noemer design kan onderbrengen. Alleen blijkt er in dit verhaal één grote lacune te zitten: het Duitsland uit de periode 1933-45.

Tot nu dus.

door deze tentoonstelling enigszins wordt genuanceerd.

Kosten noch moeite worden gespaard om de argeloze bezoeker te waarschuwen voor de intrinsieke slechtheid van het nazisme. Een film, overigens een verplichte eerste halte van de rondleiding, moet dat argument kracht bij zetten En voor wie er aan zou twijfelen: de tentoonstelling is alles behalve een verheerlijking of zelfs impliciete goedkeuring van die ideologie of regime. Waarvan akte.

Paradoxale periode

“Griezeltentoonstelling”

Het is alvast een periode die door een zekere paradox gekenmerkt wordt. Het is geweten dat Hitler een grondige hekel had aan modernistische kunst en architectuur, maar toch bleef er in die jaren altijd ruimte bestaan voor eigentijdse vormgeving. “Het Derde Rijk was zowel in kunst, architectuur als vormgeving een amalgaam van traditie en moderniteit”, aldus directeur de Rijk in NRC Handelsblad. Het onderwerp overstijgt dat tijdvak echter. Na de tweede wereldoorlog raakten traditionalisme en zeker classicisme net door de voorkeuren van de Führer ‘besmet’. Daartegenover staat dan design dat vanuit een moreel en esthetisch oogpunt als een ‘goede’ stijl beschouwd wordt. Het is een uitgangspunt dat

Het afdalen van de trap naar de eerste verdieping is de toegang tot de eigenlijke tentoonstelling: zo’n 250 objecten, vaandels, vlaggen, wapens en uniformen. En niet te vergeten: de Volkswagen Kever, de zogenaamde ‘Kraft durch Freude’-auto, die in de praktijk zijn succesverhaal pas na de oorlog begon te schrijven. Isoleert men wat allemaal uitgestald is op deze verdieping van het achterliggende verhaal, dan kan je al snel denken met een heel andere tentoonstelling te maken te hebben. Iets wat meer weg heeft van een militariabeurs, zeg maar.

Net dat was voorwerp van kritiek. Wie van de audiogids gebruik maakt, krijgt duiding bij wat hij te zien krijgt. Maar

“wie niet zwijgzaam elk van de 22 hoofdstukken van de audiotour afluistert, ziet vooral een naargeestige verzameling objecten”, merkte een recensente in Trouw op. Wat verderop heeft ze het over een heuse “griezeltentoonstelling”.

Verboden selfies De museumdirectie was zich vanaf het prille begin bewust van enkele risico’s. Zou dit niet een bepaald publiek aantrekken? Rechts-radicale figuren, nostalgici, noem maar op. Lui die je anders in de verste verte niet in het Designmuseum zou aantreffen. De nodige voorzorgsmaatregelen werden genomen. Wat getoond wordt, is uitsluitend afkomstig van musea in Nederland en Duitsland. Het wereldje van verzamelaars bleef bewust onaangeroerd. Filmen of fotograferen is ook ten stelligste verboden. Het zou immers wel eens vreemde selfies kunnen opleveren.

Van in het prille begin werd nauw samengewerkt met de Joodse gemeenschap, zo benadrukt men. Het museum ligt ironisch genoeg trouwens vlak tegenover de oude synagoge van de stad. Feit is dat de tentoonstelling tot nu toe een groot succes is. Het aantal bezoekers ligt hoog, het op voorhand online reserveren van de tickets verdient aanbeveling, maar dat bepaald publiek waarvoor gevreesd werd, blijft uit. Geen al te louche creaturen, geen incidenten.

Misschien was die commotie dan toch niet veel meer dan een storm in een glas water?

PMM.

14

Brieven

31 oktober 2019

VAN ONZE HOFDICHTER

Aan de metropool van open en toe Dat gij uw overleven hebt te danken, gij, hautaine metropool, is de mérite al zo lang mij heugt, van Vlaanderens gulle hand waarin gij ’t Manneken P zijn plas laat doen bij wijze van symbool.

Gij zijt een stad, Bruxelles, maar eigent u de status toe van land.

En in uw metropolitaanse land wordt diesel binnenkort taboe en wie er nog per auto binnen wil, betaalt daarvoor ’t gelag en tevens het gelach en ’t elitaire grijnzen van de happy few, terwijl geen taalwet wordt gerespecteerd uit hoofde van ’t gezag.

In plaats van dat de gulle Vlaming in de watten wordt gelegd, wordt hij in de hoofdstad, ónze hoofdstad, gemolken als een koe, maar in een kabinet op de loop, mag daar geen woord over gezegd.

Houd, Vlaamse pendelaar, je geldbeurs open en je mondje toe!

PALLIETERKE 75 JAAR

DE RIJMELAAR

Pallieterke, Op donderdag 7 november, 14.30 organiseert Seniorenforum Antwerpen een bezoek aan de tentoonstelling "75 jaar ‘t Pallieterke" in het Bormshuis (Volksstraat 30, Antwerpen) met aansluitend bezoek aan ‘De Leeuw van Vlaanderen’ o.l.v. Ivo Collier. Inschrijven kan via deveoo@hotmail.com en door storting van 5 euro op rek. BE42 3631 7263 2354 van Seniorenforum Antwerpen met vermelding van ‘uitstap 7/11’.

Lieve Van Onckelen - A ntwerpen

Pallieterke, Ik heb in ons jongste nummer 42 voor de zoveelste keer intens genoten van een fijne parodie van Hector Van Oevelen! Doordat ik mij direct het marsdeuntje van uit mijn scoutstijd herinnerde, heb ik, tot groot jolijt van mijn vrouw, het gedicht al lezend meteen gezongen! Ons aller hartendiefje Laurette had het moeten horen! Ik heb overal wat gereisd, maar moest ik onder leiding van HVO eens naar Suid-Afrika kunnen mee reizen, dat zou wellicht heel aangenaam zijn…

Jozef Van den Berghe - Ninove

STILTEONDERZOEK VRT Pallieterke, Groot nieuws op de VRT. Met veel bombarie werd een ‘grootschalig stilteonderzoek’ aangekondigd dat aantoont dat een groot deel van de Vlamingen stilte en rust levensbelangrijk vinden. Moest het andersom geweest zijn, dan was het pas groot nieuws geweest. Wie houdt er nu niet van stilte en rust?

Men kan evengoed een onderzoek laten uitvoeren naar het toiletbezoek van de Vlaming.

Liefst alleen of toch niet? Te gek voor woorden.

Van dat soort onderzoeken zijn er dertien in een dozijn. En daarover werd de kijker tijdens het nieuws op één minutenlang aan het lijntje gehouden. Het blijkt dat de enquête “Stilte in Vlaanderen” werd uitgevoerd door het onderzoeksbureau Indiville in opdracht van de culturele vzw Tamara Trust, die zich bezighoudt met de promotie en organisatie van kunstevenementen en die opgericht werd op 6 juli 2018.

Ook van dat soort verenigingen zijn er dertien in een dozijn. Waar haalt dergelijke pas opgerichte ’culturele’ vzw haar geld om dat te financieren? Er is weinig info over te vinden.Waarom laat een vereniging die zich bezighoudt met de promotie en organisatie van kunstevenementen plots - een volgens de VRT althans - grootschalig stilteonderzoek uitvoeren? Wat heeft dit met cultuur te maken en waarom is dat een hot item voor het VRT-nieuws? Is er een band tussen de openbare omroep en Tamara Trust? Krijgt dergelijke vereniging ook subsidies van de Vlaamse Gemeenschap? Allemaal pertinente vragen die een antwoord verdienen.

Willy Van der Meulen - Ternat

Kruisende woorden oplossing 1186

A B C D E F G H I J K L

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 R A N G S C H O V E R M E

I

I

K K E N

I G E X O N Z E

X E X B U S O X E

E R G E R E X S T E E N L I J D Z A A M H E

I

D X

U X E E D X R U N E X A L P X L E L U

I

T

I

I

N G X

A A R D S I

S X L T

K E R N X G A A P T X R A R E W O X F X E L B A K E V E R S X A C X U N U N

I

V E R S

I

T E

I

T

KROONPRINSES Pallieterke, Elisabeth, pas meerderjarig, ontving het ‘grootlint in de Leopoldsorde’. Elisabeth heeft nog nooit wat dan ook gepresteerd. Stommeling als ik ben, dacht ik altijd dat iemand die ‘decoraties’ ontvangt wel ‘zeer belangrijke’ bijdragen aan onze maatschappij moest geleverd hebben. Niet dus. Tenminste voor zover je de titel ‘koninklijk’ draagt. Discriminatie. Ik ben omtrent mezelf zeker dat ik gedurende mijn leven (ben inmiddels 75) minstens honderd keer zoveel aan ‘ons volk’ heb bijgedragen dan Elisabeth (dat vrouwtje, zoal u wellicht nog weet). Schande hoe onze ‘koninklijke’ familie zich in de belangstelling plaatst. Hoe lang gaat dat nog duren?

Ivo Van H amme - A ntwerpen

TREFFENDE GELIJKENIS Pallieterke, Enige jaren geleden ontdekte men de oudste afbeelding van de H. Paulus. Die lijkt wel erg op de foto van Jan Neckers (Pallieterke van 10 oktober) Ook zo’n vinnige vent. Reïncarnatie ?

Google naar “h. Paulus oudste afbeelding”.

Paul D’H aese – Boechout

IS-STRIJDERS Pallieterke, Iedereen heeft de beelden op TV gezien, waar ongelovigen de keel wordt overgesneden of achter een auto door de straten gesleept worden. Wie dus naar Syrië trok om deel te nemen aan deze criminele acties, wist goed wat hij deed. Nu wil men de Belgische staat een dwangsom laten betalen indien deze lieverdjes niet teruggehaald worden. Idem met weduwen en hun kroost. Ge moet maar het lef hebben. Natuurlijk zijn ze allen daarheen getrokken om kok of ziekenverpleger te spelen. We moeten ons echter geen zorgen maken, want onze minister van Justitie, Koen Geens, ziet geen problemen met de IS-strijders. Kop in het zand steken…

C. Vossen – Brecht

HECTOR VAN OEVELEN

STAATSHOOFDEN

SOPHIE WILMÈS

Pallieterke, Stel dat de grondwet van sommige Europese landen zou vereisen dat enkel niet-moslims staatshoofd mogen worden. Dan zou dit ongetwijfeld afgebrand worden als racistisch, islamofoob en nog veel meer van dat. Nu is het zo dat in 17 moslimlanden het staatshoofd een moslim moet zijn volgens hun grondwet. Dat is iets dat we zouden verwachten van streng islamistische landen als Saoedi-Arabië, Pakistan en Afghanistan.

Dat vindt men in het politiek correcte Westen ondanks alles ‘normaal’. Dat is nu eenmaal een vorm van ‘cultuur’, net zoals we de hoofddoek ‘cultuur’ moeten vinden. En daarbij, dat zijn geen ‘moderne’ islamlanden.

Echter, onder die landen met verplicht een moslim als staatshoofd, vinden we ‘gematigde’ en ‘moderne’ landen als Marokko, Tunesië en Algerije. Je weet wel, landen waarvan wij zoveel nieuwkomers mogen verwelkomen. Er zijn twee landen waar een christelijk staatshoofd wettelijk verplicht is.

Het Pyreneeënvorstendom Andorra, waar de bisschop van het Spaanse Urgel en president Macron van Frankrijk coprinsen zijn, is het enige in Europa. Dat dateert nog van tijdens de Reconquista. En in Libanon hebben ze wettelijk een christelijke president (hoofdzakelijk een ceremoniële functie) met als compensatie een soenniet als eerste minister. In contrast: het door links zo verguisde Israël heeft geen wettelijke verplichting een Jood als staatshoofd te hebben.

Gunter Deleyn - M ariakerke

Pallieterke, Ik kan moeilijk begrip opbrengen voor Vlamingen die Wilmès feliciteren met haar ambt als eerste minister, zoals in lezersbrieven van HLN het geval was. Ik vraag mij af of het wel democratisch is iemand een van de hoogste ambten in dit land te laten bekleden, als de betrokkene zelf bepaalde gestemde Belgische wetten niet naleeft! Als mandataris in de Vlaamse gemeente Sint-Genesius-Rode weigert zij goedgekeurde Belgische taalwetten na te leven. Dit om Franstalige inwijkelingen en haarzelf te bevoordelen door het Nederlands in deze gemeente niet te respecteren. Het toepassen van de taalwetten had decennia geleden een feit moeten geweest zijn, maar dat is vandaag nog steeds niet zo door het gedrag van mensen zoals Wilmès!

Kort gezegd: we hebben opnieuw een eerste minister die weigert Belgische wetten na te leven, dit na eerste minister Michel, die weigerde de grondwet te respecteren door de instandhouding van een minderheidskabinet en met weigering van een vertrouwensstemming hierover. Het wordt blijkbaar een traditie in dit land!

Dus weeral de vraag: heeft zo’n land nog een reden van bestaan als zijn wetgevende macht zelf weigert de door haar gestemde wetten toe te passen? Volgens mij niet, want op die manier zijn we niet beter dan eender welke bananenrepubliek of zou het toch waar zijn dat Vlamingen een volk van onderdanigen zijn? Je zou het bijna gaan denken.

Erwin De Mulder - Ophasselt

MIJN CANON

Pallieterke, Het Spaanse gerecht (of wat er nog moet voor doorgaan) heeft dus gesproken. Er vielen twee dingen op: 1. Premier Sanchez mocht doodleuk komen verklaren dat het een juist vonnis was. Tiens, mag een eerste minister in functie dergelijke uitspraken doen? Hoe zit het in Spanje met de scheiding der machten?

2. Artikel 8 van de Spaanse grondwetstelt dat het leger een grondwettelijke taak heeft.

Filips II, Alva, Franco, Rajoy en nu Sanchez. Vijf dictators. En Europa doet alsof zijn neus bloedt.

Mensenrechten zijn blijkbaar alleen bestemd voor Polen en Hongarije. Niet voor Spanje. En dan is men verwonderd dat Europa niet meer geloofwaardig is. Kan ook moeilijk met schertsfiguren als Timmermans,Verhofstadt en Juncker.

Frank M asschelein - Poperinge

Pallieterke, Een dikke proficiat aan Jan Neckers voor zijn uitmuntend artikel "Mijn canon". Veel hiervan was nieuw voor mij, alhoewel ik in de humaniora geschiedenisles kreeg van dr.

Albert De Jonghe. Wellicht paste dit niet in het Belgische leerprogramma.

Eén opmerking:Volgens Jan Neckers vroeger in dit blad, is de kruiperige onderworpenheid en achterbaksheid van vele Vlamingen vrij recent, met name van de hongersnood van 1848. Dat was voor mij toch een verrassing, want ik dacht dat ze haar oorsprong vond in het feodale tijdperk. Een beetje zoals de overdreven dienstwilligheid van veel Japanners ten gevolge van de onderdrukking door de samoerai.

Pim Pandoer - A sse

CATALONIË

GRENZEN TOE! Pallieterke, Wanneer gaat de EU zijn buitengrenzen nu eens hermetisch afsluiten? Als men de nutteloze kosten voor het tot nu toe gevoerde migratiebeleid en het klimaatbeleid daaraan zou spenderen, moet zoiets mogelijk zijn.

Herman Van Den Broeck - Brasschaat

Een lezersbrief insturen?

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.

Sport

31 oktober 2019

Emotionele Raoul Lambert

Dat Club Brugge een grote familie is, dat wist ik al, maar wat ik zondag heb gezien in Jan Breydel voor de wedstrijd tegen Standard, dat was pas uniek. Het absolute Clubicoon werd 75 jaar en dat zal men geweten hebben. De staande ovatie die Raoul Lambert kreeg van 25.000 supporters ging door merg en been.

De ‘oude krijger’ kon bij het betreden van het veld zijn emoties niet meer de baas. De traantjes vloeiden rijkelijk.

Lambert was een zeer snelle, veel scorende spits met een verwoestend schot. Maar hij was ook blessuregevoelig, dat was een minpuntje. Hij speelde regelmatig met een inspuiting. In die periode werd er met zwart geld gesmeten in ons landje. Alle topploegen in België beschikten dan ook over buitenlandse spitsen. Raoul was de enige topspits waarover Raymond Goethals, de toenmalige bondscoach, kon beschikken. Hij was altijd bang dat Raoul zich zou kwetsen tijdens een training. “Ga jij maar met de kaarten spelen, anders ben je weer geblesseerd”, zei hij regelmatig tegen de Bruggeling! Die blessures hebben Raoul minstens één gouden schoen gekost.

Verrassende ontmoeting Ik heb nog met hem bij de Rode Duivels gespeeld. Hij was een vriendelijke gast zonder kapsones. Raoul Lambert was de eerste die wist dat Rensenbrink van Club Brugge naar Anderlecht zou gaan. Op een zachte lentedag wandelde Constant Vanden stock door de Brugse deelgemeente Sint-Michiels. De voorzitter van Anderlecht was uit zijn wagen gestapt om de weg te vragen. Hij vroeg aan iemand die in zijn voortuin aan het werken was of hij misschien het huis van Robby Rensenbrink wist staan. Constant schrok zich een bult toen bleek dat hij Raoul Lambert had aangesproken, die hem al lachend de villa van de Nederlander had getoond.

Raoul heeft er zelfs nooit aan gedacht om tijdens zijn carrière blauw-zwart te verlaten.

Het zou dan ook maar normaal zijn dat het nieuwe stadion van Club Brugge, indien het er ooit komt, de ‘Raoul Lambert Arena’ zou worden genoemd.

RIP Bobby Böhmer Er was helaas echter ook minder goed nieuws. Voor de wedstrijd Charleroi - Moeskroen werd er een minuut stilte gehouden naar aanleiding van het overlijden van Bobby Böhmer, ooit de smaakmaker van de Zebra’s.

Ik heb een aantal jaren tegen hem gespeeld.

Het was een speciaal manneke. Na de match wilde hij geen woord meer horen over voetbal. Hij bracht altijd twee tassen mee naar de wedstrijd, één met zijn voetbalschoenen en één met zijn smoking. Na de match trok hij naar een chique bar en speelde daar de ganse nacht gitaar. Het gebeurde wel eens dat ze hem de ganse week niet zagen op de training. Een uur voor de wedstrijd kwam hij dan de kleedkamer binnengewandeld, met zijn twee tassen, net of er niets gebeurd was.

Dat hij kon gitaar spelen dat weet ik niet, maar voetballen kon hij als de beste...

Respect!

Gille Van Binst Voormalig topvoetballer

ROSKAMMEN

Openhartigheid Met 1 op 12 redde AA Gent de Europese eer voor België. Aldus de pretgazetten.

Ze vergaten even dat de Gentse gelijkmaker afgekeurd had moeten worden wegens gevaarlijk spel - voet een meter te hoog - van doelpuntmaker Yaremchuk.

Het veroverde punt voelde aan als een zege, toeterde coach Jess Thorup. Dat zal dan wel.

De simpele waarheid is dat onze zelfverklaarde topclubs weinig of niks betekenen op Europees niveau. Niks in de Champions League en weinig in de Europa League. Ons aller topclubs zouden beter met die realiteit leren leven. Ze bouwen echter liever luchtkastelen waarvan ze hopen dat die hun geldelijk gewin zullen aanzwengelen. Dat plannen terzake in achterkamertjes gesmeed worden, is dan de logica zelf. Vandaar dat de Pro League pas vorige week hoorde over die plannen, gestuurd door Club Brugge-voorzitter Bart Verhaeghe. Hij wil een BeNeLeague-competitie opstarten en sprak daar volgens de media “in openhartigheid” over.

Vraag is waarom dat dan niet van meet af aan gebeurde, maar pas na een aantal geheim gehouden vergaderingen met Nederlandse topclubs? Het zou kunnen dat die ‘openhartigheid’ er kwam door plotse vrees voor traditionele lekken.

Verdeelsleutel Hoe dan ook kan men er zeker van zijn dat onze vijf ‘topclubs’ al even van wanten wisten.

Een verdeelsleutel van tien Hollandse en acht Belgische clubs is er ook al. De G5 zijn uiteraard zeker van hun plaats. Antwerp, Kortrijk, Charleroi en Zulte Waregem schijnen ook al min of meer genomineerd als vier kandidaten voor de overige drie plaatsen. En de acht ‘kleintjes’ van de Jupiler League die uit de boot vallen? Die zullen hun plan moeten trekken in wat de Pro League nog voor hen kan verzinnen. Zoals de Pro League zelf zal moeten uitvissen wat ze in een BeNeLeague nog kan betekenen.

Iemand - waarom Bart Verhaeghe niet zelf?

- zou ook eens ‘in openhartigheid’ de criteria moeten toelichten die voor de verdeelsleutel acht tegen tien gelden. Omdat een match Groningen - Club Brugge sterker tot de verbeelding van de clubfan spreekt dan, pakbalbond om het ons moeilijk te maken? Intussen is er alweer een speeldag voorbij en hebben we er het raden naar of het Mechelse ‘bal populaire’ een vervolg heeft gekregen tegen Sint-Truiden. Dus maken we noodgedwongen de balans op na de wedstrijd van voorbije zondag tegen Waasland-Beveren.

Negen punten op negen voor Malinwa en een derde plaats, daar kunnen ze bij Anderlecht alleen maar van dromen. Dat is knap, maar of ze het in Mechelen nu willen toegeven of niet, Waasland-Beveren leverde stevig weerwerk en verdiende niet om afgestraft te worden.

Dat is onze mening, en als ze daar onder de Sint-Romboutstoren anders over denken, is het ook goed.

Arm Cercle

Mantel Met een schouderklop aan AA Gent voor het gelijkspel tegen Wolfsburg hebben we onze plicht gedaan. Over de Champions League-campagne van de heersende landskampioen uit Genk en de gedoodverfde opvolger uit Brugge kunnen we kort zijn. Laat ons er de mantel der liefde over spreiden. Wat bij deze gebeurd is. Zeg nu nog dat we nooit eens vriendelijk zijn.

lecht kampioen te maken en vanuit zijn verborgen schuilplaats bedot speelt, maar wel de gunst blijft genieten van zijn voorzitter met een job als adviseur of iets in die aard. Met het uitdrukkelijk verzoek aan Vercauteren om nu donderdag de drie punten thuis te houden tegen AA Gent. Zeg dat de adviseur het gezegd heeft.

Twaalfde man

Mogen we een open deur intrappen? Dank u. Het gaat niet goed met Cercle Brugge. Sinds Monaco er een vinger en veel meer in de pap heeft, is het familiale dat vroeger kenmerkend was voor Cercle, grotendeels verdwenen. De resultaten zijn naargelang. Drie punten uit twaalf wedstrijden, dan is miserie troef nog zacht uitgedrukt. Moeten we daaruit het gevolg trekken dat Cercle nu al een vogel voor de kat is? Daar zouden we nog niet zo zeker van zijn. De recente uitwedstrijd tegen Racing Genk werd wel nipt verloren, maar er waren ook lichtpunten bij de bezoekers.

Lichtpunten

Een gelijkspel tegen Eupen. Dat was niet ingecalculeerd en na de hoopvolle zes op zes van de voorbije weken alweer een opdoffer voor Anderlecht. We geven trainer en redder in nood, Frankie Vercauteren, de raad dat geen tweede keer te lappen of hij vliegt met klikken en klakken aan de deur. Wat we hem niet toewensen en hij moet ons niet geloven, maar als er iemand gespecialiseerd is in het aan de deur zwieren van personeel, dan is het voorzitter Coucke van Anderlecht. Op de terreinverzorger en Vince the prince na is het daar een leegloop tegen de sterren op.

Yves Vanderhaeghe heeft, eerst als speler en tegenwoordig als trainer, al heel wat afgereisd en veel voetbalstadions bezocht.

Sommige met plezier, andere met gemengde gevoelens. Als er één stadion is waar hij minder graag naartoe komt, dan is het de Bosuil.

Waarom? “ Vanwege de sfeer die daar heerst,” vernemen we. “Het is altijd een handicap voor de bezoekers die daar, willen of niet, van onder de indruk komen.” Dat was dit keer tegen zijn Kortrijk niet anders. Na de strafschop, vlak voor de rust, was de Kortrijkse veer gebroken.

Of dat aan de triomfantelijke gezangen van het rode en witte legioen te wijten was, laten we in het midden. Baat het niet, dan schaadt het niet, zullen we maar denken.

Dringend verzoek

Feest

Optie

Het geduld van Marc Coucke is niet oneindig. Uitzondering gemaakt voor Kompany, die lichtjes mislukt is in zijn poging om Ander-

We zijn allemaal uitgenodigd, want het is groot feest Achter de Kazerne. KV Mechelen blijft maar stunten. Doen ze het bij de voet-

Omdat de als topper aangekondigde krachtmeting tussen Club Brugge en Standard niet veel voorstelde, schakelen we over naar

Leegloop

15

Eerste lichtpunt: doelman Hubert van Cercle moest één goal slikken, maar was wel in zijn dagje. Hij zweefde er, met zijn elastieken ledematen, voor het overige alles uit wat er uit te zweven viel. Als hij die vorm in ere kan houden, gaan de tegenstrevers het nog moeilijk krijgen. Tweede lichtpunt: de jeugdige debutant Dekuyper stond er na afloop bij met een zelfverzekerde glimlach alsof hij zopas de Gouden Schoen had gewonnen. “Als Cercle blijft spelen zoals tegen Genk, zal de lijdensweg vlug vergeten zijn,” laat hij ons weten.

Derde lichtpunt: we zullen er, in de hoop dat de wensen van Dekuyper bewaarheid worden, een kaars voor branden.

weg, KV Mechelen - Club Brugge? Of omdat een match in en tegen Groningen het spelniveau zo drastisch opkrikt dat de kloof met het Europese niveau binnen de kortste keren gedicht wordt? Het gaat simpelweg over een nieuwe manier om de pak-de-poen-show voor topclubs te stimuleren via hogere televisierechten voor een internationalere competitie. Omdat de onderhandelingen over die rechten in België al volgend jaar afgerond worden en in Nederland pas in 2025 kunnen beginnen, is 2025 ook het streefjaar voor de start van een BeNeLeague. In openhartigheid gezegd, met een hoger niveau van het clubvoetbal in de Lage Landen heeft die liga niks te maken, wel alles met meer geldgewin voor enkele clubs.

Geld, geld en geld Triest voor de professionele sport is dat geld elke dag een onderwerp in de media is.

Meestal niet in gunstige zin. De aanloop naar een BeNeLeague was vorige week slechts een voorbeeld. Anderlecht staat na een jaar onder Marc Coucke voor 27 miljoen euro in het rood. Zijn vroeger ‘weireldploegsje’ KV Oostende worstelt met een dreigend bankroet.

Wout Van Aert riskeert dan weer ruim een miljoen euro schadevergoeding te moeten ophoesten aan zijn vroegere werkgever wegens oneigenlijke contractbreuk. En hoewel het veldrijden bij gebrek aan vedetten als Wout Van Aert en Mathieu Van der Poel aan belangstelling inboet, vinden Wouter Vandenhaute en zijn Flanders Classic-bedrijf het nodig om, voor nog maar eens meer geldgewin, de wereldbeker niet echt in openhartigheid zodanig te hervormen dat er nog amper plaats is voor organisatoren van andere regelmatigheidscriteria. En Jan met de Pet? Die kijkt er naar, haalt de schouders op en haakt af.

1B, waar Westerlo een steek liet vallen tegen OH Leuven, dat daardoor alleen op kop komt van de rangschikking en een optie heeft genomen op de eerste periodetitel. Als ze die hoofdprijs willen afschieten, moet OHL nu vrijdag wel Union in het zand laten bijten. Alvast smakelijk.

Opsteker Lokeren had tot dusver nog niet veel potten gebroken in de Proximus League. Het enige waarmee ze tot voorbije zondag gebroken hebben, is een reeks matige resultaten waar ze niet vrolijker van werden in Daknam. De overwinning tegen Beerschot moet dan ook deugd hebben gedaan. Niet alleen bij trainer Glen De Boeck, die de laatste tijd nogal kort van stof was, ook voorzitter Louis De Vries en zijn rechterhand Eric Verhoeven konden een opsteker gebruiken. De twee kennende zal het niet aan sjampieter ontbroken hebben na de overwinning.

Opluchting Omdat we een boontje hebben voor Lierse Kempenzonen mocht de jongste van onze sportredactie als beloning naar het Lisp om er verslag uit te brengen over het duel in eerste amateurklasse tegen Sint-Eloois-Winkel. En wat wist hij zoal te vertellen? Dat de tweede thuiszege van de Kempenzonen en het feit dat ze de rode lantaarn kwijt zijn voor enorm veel opluchting heeft gezorgd. We hebben ons laten wijsmaken dat het personeel van hun sponsor, Keukens Van Lommel, van plezier spontaan een rondedans heeft gemaakt.

Ster van het veld Is er een rijzende ster aan de hemel van het crosswereldje? We moeten het gaan geloven, nu de 22-jarige Eli Iserbyt in Gavere swingend zijn zesde zege van het seizoen boekte. Tot nu toe acht koersen gereden, zes gewonnen.

Akkoord, Van der Poel en Van Aert ontbraken op het appel, maar vanaf volgende week is de Nederlandse kampioen er opnieuw bij. En dan? Goede vraag. Bij wie konden we beter ons oor te luisteren leggen dan bij een door de wol geverfd iemand als Lars Van der Haar?

En die was formeel. “Eli is momenteel van hetzelfde niveau als Mathieu.” De toekomst zal het uitwijzen, en het veldrijden kan er maar wel bij varen.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

31 oktober 2019

ABSURDISTAN Heerlijke staat Bij het installeren van de nieuwe eerste minister - waarom Vlamingen altijd het woord ‘premier’ gebruiken, is ons een raadsel - heeft ons pennenlikkersgilde zich een serieus stuk in de kraag gedronken. Een Vlamingenpester uit Sint-Genesius-Rode, daar gaat veel goeds van komen. Tous ensemble, maar de Franstaligen eerst!

Zo zit het

Ter herinnering, even een oud Vlaams gezegde. Als twee Vlaamse honden vechten om een been, Koen en Alexander, loopt een verfranser uit een faciliteitengemeente ermee heen.

Niks van!

Volgens onze toekomstige vorstin Elisabeth kan het land op haar rekenen. Ten kantore werden dure eden gezworen: rekenen doen wij enkel op onze rekenmachine!

Vrijgeleide

stadsmariniers in Antwerpen, heeft de verzameling egotrippers die zich onze redactie noemt, het lef gehad om onze big boss voor te stellen kantoormariniers in te voeren. Drankmariniers, dat leek voorlopig nog een stap te ver.

Koekenstad

Wanneer ergens in een boerengat de zitpenningen voor de gemeenteraad worden verhoogd, kraait daar geen linkse haan naar. Wanneer dat echter gebeurt in Antwerpen, o jee! Selectieve verontwaardiging, zegt dat iets?

Tv-programma

Als wij eerlijk zijn, hadden we liever een danswedstrijd gehad om uit te maken wie er voorlopig federaal eerste minister zou worden. Zou Koen de beste danser zijn, of Alexander? Of dan toch Sophie?

Lintjesfabriek

Het signaal dat aan de halsstarrige verfransers in de faciliteitengemeenten en in heel Vlaams-Brabant wordt gegeven, is duidelijk: u kunt het tot eerste minister van dit land schoppen.

Naar aloude gewoonte ontving de kroonprinses op de dag van haar meerderjarigheid het Grootlint in de Leopoldsorde uit handen van haar vader. Wie nu nog niet door heeft dat het om een familiebedrijf gaat, is toch heel naïef.

Paul Magnette, tegenwoordig grote baas van de PS, heeft als burgemeester van Charleroi zijn politiediensten opgedragen een Albanese familie niet uit te wijzen. En die mens moet dan gaan onderhandelen over een federale regering...

Als wij eerlijk moeten zijn, dan is er voor ons maar één man met de nodige capaciteiten om CD&V-voorzitter te worden: gewezen gemeenteraadslid en verdediger der onschuldigste onschuldigen, meester Abderrahim Lahlali.

Wij zijn nieuwsgierig. Is de VRT ondertussen al plat op de buik gegaan voor Dalilla? Kan zij al met de nodige triomfen haar eisen stellen in het Vlaamse medialandschap?

De kalief van het meest mensonterende regime van het millennium tot hiertoe, is niet meer. Dit dankzij de Koerden, die daarvoor werden beloond met het gedwongen afstaan van een deel van hun grondgebied aan de kalief van Turkije.

Onze superieure normen en waarden, zeker?

Alles, behalve de wet

Eerherstel, en snel!

Wij doen mee

Aansluitend bij de blijde intrede van de

1187

Alleen hij

Superioriteit?

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E F G H I J K

De premier en de afgeknipte teennagel “Ladies and gentleman… We’ve got her!” Voor het eerst in bijna 190 jaar geschiedenis hebben we een premier die niet rechtop kan plassen zonder dat haar schoeisel daaronder lijdt. Of om het net iets politiek correcter uit te drukken: onze nieuwe premier is een vrouw.

De Engelsen hebben hun Thatcher, de Duitsers hun Merkel en wij hebben onze Sophie Wilmès. De vergelijking gaat niet helemaal op. We moeten daar eerlijk in zijn. Thatcher en Merkel kregen het hoogste ambt in dit land op basis van hun uitgebreid democratisch draagvlak. En Sophietje niet helemaal.

Transgender op een ‘Celine Dion lookalike wedstrijd’ Sophie is een nobele onbekende van De Panne tot Arlon. We hebben de test gedaan en zijn in alle tien de provincies met haar foto de straat opgetrokken. Enkel in haar thuisprovincie, zijnde de beter bemiddelde gemeenten van Waals-Brabant, haalde ze enige herkenning. Het overgrote deel hield het op ‘een transgender op een Celine Dion lookalike wedstrijd’. Dat laatste klopt dus niet. Al was het een buitenkansje geweest.

Menig land op deze aardkloot had al een premier van de vrouwelijke kunne, maar niet één land heeft eerder al ‘een transgender op een Celine Dion lookalike wedstrijd’ als premier gehad. Canada kwam met Trudeau in de buurt, maar dat bleek na onderzoek een echte vrouw.

Het had mooi kunnen staan naast die andere Belgische records als ‘de langste regeringsvorming’, ‘grootste aantal regeringen’ en ‘de koning die niet tot zijn IQ kan tellen (60)’. Het heeft niet mogen zijn, maar we hebben dan weer wel het record van de premier met de kleinste draagkracht ter wereld. Hoe klein? Wijlen dictator Robert Mugabe van Zimbabwe, die 98 procent van de bevolking de honger in joeg, had meer aanhang. Nog duidelijker? Kristof Calvo, die 98 procent van de bevolking tot wanhoopsdaden drijft door hen aan te kijken, had twee en een half keer meer stemmen dan - even op mijn spiekblaadje kijken - Sophie Wilmès.

Titanic

L HORIZONTAAL

VERTICAAL

A. Vleesgerecht B. Keurige - Antwerpse gemeente C. Maakt stuk - Internationaal bekende masteropleiding D. Mogelijkerwijs - Reeds E. Graaf op - Vrij grote aantallen F. Internetlandcode voor de VS Bezittelijk vnw.

G. Pictogram - Vastgoed - Grootmacht H. Hoofdstad van Bangladesh - Romeinse cijfer twee - Boksterm I. Internetlandcode voor Estland Door je mond naar buiten blazen J. Lichaamsvocht - Flegmatieke K. Muzieknoot - Inhoudsmaat Wijfjesdier - Aaneensluiting van Europese landen L. Besluiteloze mensen

1. Niet belangrijke 2. Inwoonster van een Europees land 3. Nauw straatje - Onder andere 4. Voedsel - Incompetentie 5. Brachten een onherstelbare slag toe - Knoflookmayonaise 6. Afrikaans volk, voorkomend in Burundi, Rwanda en Congo - Tegenwoordige tijd 7. Getijde - Buitenaards wezen - Hit van Gorki - Helium 8. Reden opgeven dat tot handeling kan leiden 9. Renium - Laatstleden - Na het genoemde 10. Lichaamsdeel - Maak een meetinstrument betrouwbaar Bedrijf met relatief weinig werknemers 11. Rokersmateriaal - Beroep in de bouw 12. Wederverkopers - Deel van een schip

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1186 VINDT U OP BLZ. 14

Dat niemand Wilmès kent en dat het wicht enkel en alleen in de politiek is gegaan omdat haar man vond dat ze maar iets anders om handen moest hebben dan witte wijn, heeft haar toch maar niet verhinderd om het hoogste ambt te bereiken. En dat allemaal

dankzij die allerbelangrijkste eerste campagne die draaide om de nobele strijd om Vlaanderen… Franstalig te houden.

Maar goed, in de beste Belgische traditie moeten onze leiders het niet hebben van populistische waarden als democratie en volkswil. En Wilmès is ook geen premier geworden omdat het ‘een vrouw’ is, zoals anti-feministische kwatongen beweren. Nee, Sophie is kapitein van het schip ‘Belgica’ geworden omdat zij de enige is onder de acht Franstalige ministers die een gebenedijd woord Nederlands spreekt. Excuseer, we zijn een beetje aan het overdrijven: ze is de enige die in het Nederlands een zin kan aflezen die mits ondertiteling best te begrijpen valt. Zo is het juist.

En natuurlijk ook wel omdat iedere andere mogelijke kandidaat het zinkend schip al lang heeft verlaten.

Sterk palmares Nu ik er aan denk, misschien moet iedere zichzelf respecterende vrouw dringend de straat op om te protesteren. De eerste vrouwelijke premier van dit land is niet geschapen uit de rib van Adam. Ze is geschapen uit een vergeelde afgeknipte teennagel van Charles Michel. “Dat is een duidelijk signaal over de gelijkheid tussen man en vrouw in ons land”, stelde Alexander De Croo op het journaal en hij lachte stiekem in zijn vuistje.

Alexander houdt niet van vrouwen.

Ergens stond het echter ook wel wat in de sterren geschreven dat Sophie hét ging worden. Als je haar palmares bekijkt van al die jaren dat ze de minister van Begroting was, springt ze er echt uit. En hoe? De laatste keer dat iemand het departement begroting zo slecht heeft beheerd dat de belastingbetaler iedere dag armer wakker werd dan hij ging slapen, was in de jaren 1985-1988.

Toen zat een nog piepjonge Guy Verhofstadt aan de begrotingsknoppen van de Belgica als beginnend oplichter-ter-zee. Ach, we moeten ook niet dramatiseren. De Belgica was nooit een fatsoenlijke boot. Maar ondertussen lijkt ze toch steeds meer op de Titanic.

En dan komt zo’n Celine Dion nog aardig van pas.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be