't Pallieterke van 7 november 2019

75ste jaargang • nummer 45 • donderdag 7 november 2019

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,50

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

“Niemand had geloofd dat we in deze samenleving zouden terechtkomen”

V

Vijftien jaar geleden werd de Nederlandse regisseur en columnist Theo Van Gogh vermoord. Hij was geen slachtoffer van de vrijheid van meningsuiting, maar werd koelbloedig vermoord door een ‘home grown’ Marokkaanse terrorist, Mohammed Bouyeri. De media probeerden zijn gedrag te verklaren: het was ooit een schatje.

Theo an Gogh daarentegen was een geboren provocateur.

Lees de volledige column van Ebru Umar op blz. 4

Huilen met de wolven Walter De Donder heeft openlijk gezegd wat iedereen met eigen ogen kan zien, maar niet durft zeggen: dat er in Antwerpen en Brussel wijken zijn die “volledig ontvolkt zijn van onze eigen mensen en die ingenomen zijn door andere groepen”.

Volgens een andere kandidaat er nog nooit ook maar een ontmoet voor het voorzitterschap, Raf Terdie van Vlaanderen hield… wingen, heeft De Donder daarmee Overigens zou Raf Terwingen mensen “geschoffeerd”. Hoezo? beter zijn mond houden, want als Is het vaststellen van een nuchter burgemeester van Maasmechefeit dan “schofferend”? Volgens len was hij ooit aanwezig op een Terwingen is “Mustafa ook ene van meeting waar Ömer Zararsiz kwam ons als hij Nederlands spreekt en spreken, de leider van de Grijze van Vlaanderen houdt”. We kennen Wolven in België. De meeting was inderdaad ‘Mustafa’s’ die Nedergeorganiseerd door Belgica Türk lands spreken. Sommigen spreken Federasyonu en Eisden Ülkü Ocagi, zelfs met een Antwerps accent op twee vzw’s die mantelorganisaties de propagandafilmpjes van IS. Er zijn van de Grijze Wolven. Maar zijn vele ‘Mustafa’s’ die van Vlaams Terwingen beweerde dat hij van geld houden, van Vlaamse sociale niets wist. Een flagrante leugen, woningen en van seks met Vlaamse want de banden van die vzw’s met meisjes, al dan niet met wederzijdde Grijze Wolven stonden gewoon se toestemming. Maar we hebben open en bloot op internet.

Een federaal oppositiefront N-VA-Vlaams Belang aub

Nu de poging om een paarsgele of Bourgondische coalitie te vormen mislukt is, is het voor de N-VA tijd om een duidelijk signaal te geven: geen deelname aan een federale regering en vanuit Vlaanderen een aanval inzetten op de Franstalige partijen, PS en Ecolo voorop, die de Vlamingen opnieuw vijf jaar willen doen betalen voor hun eigen feestjes.

Een federaal oppositiefront van N-VA en Vlaams Belang is nodig. Zeker als Open Vld en CD&V straks meegaan in een zoveelste anti-Vlaamse regering.

Men kan veel zeggen van PS-voorzitter Paul Magnette, maar op het vlak van communicatie is hij sterk. Het feit dat hij een van de weinige Waalse politici is die nog deftig Nederlands praat, kan daarbij helpen. Na het mislukken van de preformatie-opdracht van het duo Bourgeois-Demotte was koning Filip nog bezig met zijn gesprek met Bart De Wever, of Paul Magnette spurtte na het einde van de eigen audiëntie richting Franstalige tv-studio’s. Om daar de paarsgele of Bourgondische coalitie een nekslag te geven. Een regering met de N-VA komt er wat hem betreft niet en hij herhaalde dat nog eens op Terzake.

Het hijgerige gedoe van Magnette geeft aan N-VA in elk geval de kans om de communautaire trom te roeren. Lorin Parys in de Ochtend dinsdag: “Terwijl De Wever nog bij de koning zat, was Magnette in de televisiestudio’s al grote verklaringen aan het afleggen.”

De stekker wordt niet uit de onderhandelingen getrokken, want “hij zat er nooit in,” stelde Magnette op televisie. Inderdaad, echte onderhandelingen waren er nooit tussen PS en N-VA. Wel het uitwisselen van documenten en nota’s.

Over sociaaleconomische thema’s welteverstaan. Pensioenen, werk, uitkeringen,… De PS zette hier de hakken in het zand: de uitkeringen moeten omhoog en de pensioenleeftijd omlaag. Een miljardenfactuur die Vlaanderen moet ophoesten. De Waalse PS-feestjes zouden dan door een hogere fiscale druk door Vlaanderen betaald dus - worden gefinancierd.

Dat kon niet voor de N-VA en dus kwamen de communautaire eisen (staatshervorming nummer zeven tot zelfs confederalisme) op tafel.

Waarna Magnette op televisie komt verklaren dat “de N-VA opnieuw over een staatshervorming begint en dat willen wij niet.” Jean-Claude Marcourt, Waals parlementsvoorzitter en onderhandelaar voor de PS

op federaal niveau, deed er op de RTL nog een schep bovenop: “NVA wil het land kapot.” Nochtans gebeurt hier wat Ben Weyts (N-VA) op de radio had gesteld: het is sociaaleconomisch een rechts beleid en als dat er niet komt, dan gooien we de staatshervorming op tafel.

Vlaamse bazooka’s van de N-VA Nu de schijnvertoning van een PS-N-VA-regering is beëindigd, is het moment gekomen voor de partij van Bart De Wever (N-VA) om klare wijn te schenken: de N-VA trekt zich federaal terug in de oppositie. Een paarsgroene regering (eventueel met CD&V erbij) of een klassieke tripartite minderheidsregering (gesteund door de groenen) moet het maar doen. Een begroting opstellen, geld zoeken voor de sociale zekerheid, hervormingen doorvoeren in het pensioenstelsel, een migratiebeleid uittekenen. Met linkse tot extreemlinkse partijen in zo’n regering (PS, Ecolo, Groen en misschien sp.a) zullen de Vlaamse centrumpartijen CD&V en Open Vld van het kastje naar de muur worden gespeeld.

N-VA en Vlaams Belang kunnen samen in de federale Kamer een sterk Vlaams oppositiefront vormen.

Vlaams Belang kan chargeren tegen een migratiebeleid dat gelijk staat aan open grenzen. De N-VA kan aanvallen lanceren tegen de nieuwe uitgaven en hogere belastingen van de volgende federale regering.

En vanuit de Vlaamse regering kunnen er gerust een reeks belangenconflicten worden ingeroepen.

Daarvoor moet men wel op het Martelaarsplein liberalen en christendemocraten meekrijgen. Maar dat lukt misschien wel met de regering Jambon I, die sterk door N-VA wordt gedomineerd. Een Vlaams front zal bij de volgende verkiezingen beloond kunnen worden. In 2024 of bij vervroegde verkiezingen. Samen kunnen ze dan in de Vlaamse taal-

groep boven de 50 procent uitkomen. Dat zou symbolisch zijn.

Een overtal aan linkse Open Vld’ers N-VA-ondervoorzitter Cieltje Van Achter stelde dinsdagochtend op de Franstalige radiozenders dat “de kloof tussen PS en N-VA te groot is”. “We willen nog onderhandelen met de PS, maar men kan ook andere pistes proberen.” Al van na de verkiezingen hopen de Franstalige socialisten op een paarsgroene regering. Desnoods aangevuld met CD&V. Magnette en co hebben die hoop niet laten varen, al weten ze dat daar nog tijd voor nodig is. Een paar maanden op zijn minst. Niet enkel om CD&V en Open Vld een bocht te doen nemen, maar ook omdat er bij die partijen de komende weken en maanden duidelijkheid moet zijn over het voorzitterschap. Bij CD&V kan na de voorzittersverkiezingen van 6 december een ACW- of Beweging.net-getinte voorzitter (Vincent Van Peteghem?) de bocht richting paarsgroen plus CD&V maken.

Bij de PS is te horen dat in het voorjaar van 2020 duidelijk wordt wie Gwendolyn Rutten als Open Vld-voorzitter kan opvolgen. Zelf proberen ze haar te lokken met de post van eerste volwaardige vrouwelijke premier. En als dat niet lukt, dan kan een links-liberale voorzitter helpen. Het aantal linkse Open Vld’ers is binnen de top van de partij in overtal: Mathias De Clercq, Bart Somers, Bart Tommelein, Patrick Dewael… Het lijkt een kamikaze-operatie voor de klassieke Vlaamse partijen. En bij de volgende verkiezingen dreigt dan wel geen kiesdrempel, maar wel de grens van 10 procent. Maar het is bekend dat de verleiding van de macht groot is. En ook: de recente Belgische geschiedenis leert dat er altijd een Europese exit is. Ook al heeft men na vijf jaar een federale puinhoop achtergelaten.

2

Actueel

7 november 2019

Echt Vlaams beleid, graag!

Donderdag verspreidde het tijdschrift Streven het bericht dat het blad ermee ophoudt. Ik lees op de webstek: “Streven staat voor kritische reflectie op cultureel-maatschappelijke ontwikkelingen in diverse gebieden: van filosofie tot film, van recht tot kunst, van theologie tot economie. Geïnspireerd door de christelijke traditie wil de redactie ruimte creëren voor dialoog met uiteenlopende opvattingen en kanttekeningen plaatsen bij paradigma en systeem.”

Voor wie meer wil weten over de historiek en de doelstellingen van het tijdschrift en vzw, verwijs ik graag naar www.streventijdschrift.be.

Reden van het verdwijnen? Enkele jaren geleden besliste de minister van Cultuur om vanaf 1 januari 2017 geen subsidies meer toe te kennen. Het tijdschrift ontving tot dan toe zo’n 40.000 euro per jaar aan ondersteuning. Aan schrijvers en medewerkers is er geen tekort. Het noopte de redactie om in 2018 van een maandelijks blad over te stappen naar een tweemaandelijkse publicatie. Twee jaar kon dat ritme worden volgehouden, maar nu werd beslist om in januari 2020 voor de laatste maal in gedrukte versie te verschijnen. Wel blijft de webstek bestaan en zullen daar meer redactionele bijdragen verschijnen.

In dezelfde subsidieronde (2016) werd eveneens beslist om het Kunstentijdschrift Vlaanderen niet meer te subsidiëren. Ook dat tweemaandelijks tijdschrift diende zijn papieren uitgave einde 2017 stop te zetten.

Niet dat de Vlaamse overheid geen geld heeft: de komende jaren gaat er 927.000 euro naar de absurde dansvoorstellingen van Jan Fabre. Wie wil weten waar zijn of haar belastinggeld naartoe gaat: surf even naar Youtube en tik in: SYRTAKI Jan Fabre Mount Olympus. U ziet er zeven halfnaakte mannen dansen en springen. Het is maar een voorbeeld… Met dezelfde ‘schwung’ gaat er 468.000 euro naar het Gentse ‘cultuurcentrum’ De Vieze Gasten (de naam Mong Rosseel zegt u nog wel iets) en 505.000 euro naar Victoria Deluxe vzw. Dat is de ‘sociaal artistieke werkplek’ van Dominique Willaert, de man die er een sport van maakt om de lezingen van Theo Francken te verstoren.

Er worden ook subsidies toegekend aan sociaal-culturele organisaties: de Federatie Marokkaanse en Mondiale Democratische Verenigingen krijgt 231.000 euro, De Federatie van Marokkaanse Verenigingen: 348.000 euro, de Unie der Turkse Islamitische Culturele Verenigingen van België: 342.000 euro, de Unie van Turkse Verenigingen: 293.000 euro en de Vereniging voor Ontwikkeling en Emancipatie van Moslims: 193.000 euro, de Federation of Anglophone Africans in Belgium: 209.000 euro. En dan zwijgen we nog over de subsidies die naar Kifkif, Hand in Hand, Hart boven Hard, Climaxi enz. vloeien. Niet eenmalig, maar jaarlijks.

Maar voor Streven en Kunstentijdschrift Vlaanderen was er geen euro meer beschikbaar…

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41, 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

Abonnement buitenland:

3 maanden: 6 maanden: 1 jaar: Steunabo 1 jaar:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

32,50 euro 65,00 euro 130,00 euro 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter 1945-1955: Hoofdredacteur 1955-2000: Hoofdredacteur 2000-2010: Hoofdredacteur 2010-heden: Verantw. uitgever:

Bruno de Winter Jan Nuyts Leo Custers Karl Van Camp Karl Van Camp

Dubbelzinnig signaal van Vlaamse regering over sociale fraude U kent wellicht ook iemand van Marokkaanse origine die een woning huurt bij een Vlaamse sociale huisvestingsmaatschappij (SHM), maar doodleuk vertelt dat hij nog een eigen woning in Marokko heeft. Uiteraard heeft die persoon geen recht op die Vlaamse sociale woning, maar aangezien Marokko geen gegevens uitwisselt met Vlaanderen (of België), is de controle op fraude erg moeilijk.

krijgt onterecht een sociale Vlaamse woning toegewezen, wordt na een controle veroordeeld door de vrederechter, maar gaat hiertegen in beroep. De kans bestaat dus dat deze liegende persoon nog eens gelijk krijgt in hoger beroep.

De nieuwe Vlaamse overheid zet in op dit punt. In het regeerakkoord staat deze intentie vermeld: “Elke vorm van fraude moet worden uitgesloten.

We werken samen met publieke en private partners om ook de eigendomsvoorwaarde in het buitenland te kunnen controleren.

De Vlaamse regering bepaalt het kader waarbinnen dit mogelijk is en stelt een raamcontract ter beschikking van de woonactoren.”

In het Vlaamse parlement werd onlangs gedebatteerd over dit gevoelige onderwerp.

De Vlaamse overheid vindt het bovendien goed dat deze liegende persoon naar de rechter kan stappen om een hard bewijs te kunnen aanvechten. Bevoegd minister Diependaele: “Er is altijd een rechterlijke toets. Het is niet zo dat er puur administratief op basis van die resultaten (van publieke of private partners) gereageerd wordt. Dat is niet het geval.

Er zal altijd een rechterlijke toets gebeuren. Dat is ook in Hamme zo gebeurd bij de vrederechter, die dat heeft goedgekeurd. We zullen zien wat dat in hoger beroep geeft.”

Stel u voor dat deze persoon in hoger beroep gelijk krijgt. Dan kan hij snoeven dat hij een sociale woning gekregen heeft ondanks het feit dat hij een woning in zijn thuisland heeft. Bovendien kan hij er nog eens bij vertellen dat de rechter hem gelijk gegeven heeft.

Sommige politici hebben duidelijk nog altijd niet door wat er in de dorpsstraat leeft.

THIERRY DEBELS

Geen vordering Guy D’haeseleer (Vlaams Belang) was niet overtuigd: “In allerhande beleidsbrieven de laatste legislaturen komt het thema wel aan bod, worden er initiatieven aangekondigd en wordt er overleg gepleegd met administraties en andere beleidsniveaus - het federale beleidsniveau speelt daar een grote rol als het om gegevensuitwisseling gaat -, maar we moeten

vaststellen dat er tot op vandaag geen enkele vordering is gemaakt in het dossier. Het blijkt trouwens ook vast te zitten, want allerhande diplomatieke en andere pogingen om dit aan te pakken, lijken te mislukken.”

Geen rechtskader Vandaag bestaat er dus geen wettelijk kader dat de Vlaamse sociale huisvestingsmaatschappijen kunnen gebruiken om een onderzoek te openen naar sociale huurders van wie ze het vermoeden hebben dat ze een eigendom hebben in het buitenland.

Toch zijn al enkele SHM’s van start gegaan met dergelijke controles. Maxim Veys (sp.a): “We hebben gezien dat een vrederechter al een positieve uitspraak heeft gedaan over de rechtsgeldigheid van de bewijslast, maar de zaak zit nog in beroep.”

In mensentaal: een persoon van vreemde origine heeft een woning in het buitenland, legt vervolgens een valse verklaring hierover af,

Zwaktebod

ECONOMISCHE ZAKEN

Europese Centrale Bank wordt Franse centrale bank Met Christine Lagarde heeft de Europese Centrale Bank (ECB) in Frankfurt een nieuwe gouverneur. Toen haar aanstelling vorige zomer bekend raakte, zagen waarnemers hierin de hand van de Franse president Emmanuel Macron. Lagarde moet als Française de rente laag houden om de zuidelijke eurolanden te helpen. En desnoods moet er een echte Europese begroting komen die de facto voor transfers van Noord-Europa naar Zuid-Europa zorgt. De ECB wordt een centrale bank die de Franse belangen zal dienen.

Recente uitspraken van Lagarde bevestigen dat vermoeden.

De gouverneur van de Europese Centrale Bank (ECB) in Frankfurt mag zich enkel uitspreken over de economie in de hele eurozone, niet over individuele landen. Christine Lagarde, die sinds 1 november de ECB leidt, weet dat. Vandaar dat ze kort voor haar aanstelling nog een paar uitspraken deed gericht aan individuele lidstaten.

Meer bepaald aan Nederland en Duitsland. Die twee lidstaten hebben een begrotingsoverschot en Lagarde vindt dat ze dat geld moeten gebruiken om te investeren, onder andere in grote infrastructuurwerken. Dat zou dan de Europese economische groei ondersteunen.

Op zich geen slecht idee, integendeel. Maar zo’n oproep is een weinig verholen signaal aan de andere eurozonelanden om hetzelfde te doen. Bij de Europese centrale bankiers is al een tijdje te horen dat ze er zelf alles aan hebben gedaan om de Europese economie te stimuleren. Door lage rentevoeten en door het opkopen van overheidsobligaties, waardoor banken geld konden vrijmaken voor groeistimulerende leningen aan bedrijven en particulieren. Economen kibbelen er nog altijd over of dit gewerkt heeft.

Investeren Nu komt vanuit Frankfurt meer en meer het signaal dat de overheden door een zogenaamd “expansief beleid” de economie moeten aanzwengelen. In mensentaal betekent dit: overheidstekorten boeken of verder laten uitdiepen. De tijd dat aan de Club Med-landen in Zuid-Europa (Portugal, Spanje,

Italië, Frankrijk en af en toe zelfs België) strengere begrotingsregels worden opgelegd, lijkt voorbij.

Ze zal het niet met zoveel woorden zeggen, maar Christine Lagarde steunt dit beleid. Het komt tegemoet aan de Franse belangen.

Waardoor de Europese Centrale Bank een Franse centrale bank wordt. Lagarde is daar tenslotte met dat doel geplaatst door president Emmanuel Macron. Het Franse begrotingstekort schommelt rond de 3 procent, de staatsschuld komt met bijna 100 procent in de buurt van die van België. Er kan voor Macron geen sprake van zijn dat Frankrijk een strenger begrotingsbeleid voert. Daarvoor hoopt hij op het fiat van Lagarde.

Grotere begrotingstekorten zijn natuurlijk een gevaar voor de eurozone. Dat heeft de Griekse crisis van tien jaar geleden geleerd. Het dreigt de rentevoeten voor de landen in Zuid-Europa de hoogte in te jagen, waardoor de begroting verder ontspoort en de schuld stijgt, want er moeten meer intresten op de staatsschuld worden betaald.

Solidariteit Lagarde heeft echter de oplossing klaar… “Er moet meer solidariteit komen in de eurozone”, stelt ze.

Dat wil zeggen dat er moet gewerkt worden richting één Europese begroting. Dan worden de overheidsfinanciën van de sterke Noord-Europese landen in één pot gegooid met die van de zwakkere Zuid-Europese landen. Gevolg is dat de begrotingsdiscipline bij de Club Med-landen volledig zal verdwijnen

en dat de eurozone een transferunie wordt naar Belgisch model. De rijke landen betalen voor de arme. Zoals Vlaanderen betaalt voor Wallonië.

Dit zou een nefaste economische evolutie zijn.

Het monetair beleid onder Lagardes voorganger Mario Draghi had officieel als doel om de economie te ondersteunen en de inflatie aan te zwengelen. In de praktijk was het een manier om deflatie (dalende prijzen), die een probleem is voor schuldbeladen landen in Zuid-Europa, tegen te gaan.

Constructiefouten De eurozone blijft vol constructiefouten zitten. Een nieuwe crisis, deze keer rond Italië, is niet uitgesloten.

En de relatief zwakke euro is nadelig voor de sterke Noord-Europese economieën. Akkoord, een zwakke euro maakt export goedkoop en daar profiteren onder andere de Duitse autoconstructeurs van. Maar de Duitse economie is - net als de Nederlandse en de Vlaamse - gebouwd op pijlers als innovatie en kwaliteit van eigen producten en diensten.

Die heeft een sterke munt nodig.

Econoom Geert Noels stelde vorige week nog dat de eurozone door Lagardes voorganger Mario Draghi werd gered. Maar misschien was het een aantal jaar geleden beter geweest Griekenland tijdelijk uit de eurozone te gooien en de muntunie op te splitsen in een zuidelijke zone en een noordelijke met elk een aparte munt.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

Actueel

7 november 2019

3

Federale Politie publiceert cijfers 2018 De Federale Politie pakte vorige week uit met het jaarverslag 2018.

Deze keer geen dikke bundel papier, maar enkel en alleen in digitale vorm, schrijft commissaris-generaal Marc De Mesmaeker. De opmaak werd aangepast en er werd gekozen voor een thematische presentatie rond vier luiken: veiligheid, informatiebeheer, middelen en de politie als werkgever. Wij grasduinden nieuwsgierig in het document en fronsten de wenkbrauwen bij enkele merkwaardige cijfers.

De rubriek ‘Migratie en trafiek van personen en goederen’ drukt ons meteen met de neus op de feiten. Vooral de strijd tegen de illegale drugshandel scoort hier hoog. De Federale Gerechtelijke Politie besteedde niet minder dan 304.317 uren of 11 procent van de onderzoekscapaciteit aan deze materie. Het blijft dweilen met de kraan open, want in 2018 werd in België 52,8 ton cocaïne in beslag genomen met een straatwaarde van jawel (!)

2,64 miljard euro. Wie snuift dat allemaal op en wie betaalt dat allemaal? Terecht wordt in het verslag ook gewezen op het gevaar van synthetische drugs voor mens en milieu. In 2018 ontmantelden de politiediensten 10 druglabo’s en 7 opslagplaatsen. Verder werden 38 dumpingen ontdekt met gezamenlijk meer dan 100 ton afval.

En dan zijn er nog de meer dan 1.000 cannabisplantages die in 2018 werden ontmanteld, waarbij nog eens 600.000 euro en 21 wapens werden aangetroffen.

Deze cijfers bevestigen wat wij al eerder schreven in ’t Pallieterke: de strijd tegen de drugs lijkt hopeloos en de tolerantie voor druggebruik op festivals en andere evenementen lijkt bij jongeren te groeien. Volgens het verslag was bij controles op de weg, het spoor en het water een op tien personen in het bezit van illegale producten. Gebruikers blijken niet echt meer stil te staan bij de zware criminaliteit die schuil gaat achter de productie en handel van cocaïne.

ropese toppen plaats waarbij nogal wat staatshoofden, regeringsleiders en Europese vips dienden geëscorteerd te worden. De escortes waren goed voor 46.230 uren gepresteerd door de Federale Wegpolitie. Daarnaast heeft de Federale Wegpolitie nog escortes uitgevoerd tijdens 176 ‘dagelijkse’ bezoeken van vips uit 81 verschillende landen.

Operatie Medusa

In het verslag is er eveneens veel aandacht voor de nieuwe Directie van de beveiliging. Sinds 2018 voeren de beveiligingsagenten hun opdracht uit op nucleaire sites van Tihange en van Fleurus.

De beveiligingsagenten van politie (een nieuwe graad) staan bijkomend in voor de beveiliging van de luchthaven Brussel-Nationaal in samenwerking met de Luchtvaartpolitie. Op termijn zal de nieuwe directie 1.600 personeelsleden tellen.

Naast de overbrenging van gevangenen, de politie van de hoven en rechtbanken, de beveiliging van de nucleaire sites en van Brussels Airport, zal ook de beveiliging van de nationale, internationale en Europese instellingen worden overgenomen, alsook de infrastructuren van de SHAPE, de NAVO en de koninklijke paleizen.

Het takenpakket van de 9.169 operationele personeelsleden en de 2.934 burgerpersoneelsleden van de Federale Politie lijkt daarmee in 2018 verruimd te zijn.

Zij hadden daartoe de beschikking over 3.495 voertuigen en een budget van meer dan 2 miljard euro, waarvan ongeveer de helft opgaat aan personeelskosten.

In het kader van operatie Medusa, die al sinds 2015 loopt, was ook de strijd tegen mensensmokkelaars in 2018 een prioriteit voor de Luchtvaart-, de Spoorweg- en de Scheepvaartpolitie. De focus lag op transmigratie en de identificatie van smokkelbendes en smokkelroutes.

Er werd gericht gecontroleerd op zogenaamde risicovluchten, bepaalde treinverbindingen en routes. Zo onderschepte de Scheepvaartpolitie 4.256 personen in illegaal verblijf in 2018, van wie 901 personen met behulp van een CO2-detector en 1.457 met behulp van honden.

De Spoorwegpolitie, die vooral toezicht houdt op de internationale treinen, onderschepte 186 personen in illegaal verblijf.

De Luchtvaartpolitie controleerde bijna 40.000 passagiers, voerde 3.509 repatriëringen uit en arresteerde 28 personen voor mensensmokkel. Meer dan 3.000 dossiers hadden betrekking op valse of vervalste documenten.

De Federale Politie presteerde in totaal 16.418 uren voor Frontex-opdrachten of controleopdrachten aan de buitengrenzen van de Europese Unie. Als we kijken naar het aantal rondzwervende transmigranten - meestal illegaal in het land - rijst ook hier de vraag of dit niet dweilen is met de kraan open. De frustratie bij vele politiemensen in dat verband is genoegzaam bekend.

Escortes Een leuke rubriek die doet denken aan het rijkswachtjargon van vroeger, is het ‘Genegotieerd beheer van de publieke ruimte’. Deze term dekt de inzet van de politie naar aanleiding van voetbalwedstrijden, festivals, betogingen en belangrijke ordediensten. Als voorbeeld wordt de NAVO-top van 11 en 12 juli 2018 aangehaald, waarbij tal van directies van de Federale Politie steun hebben geleverd aan de Brusselse Lokale Politie. In totaal hebben 3.281 medewerkers van de Federale Politie zich gedurende 39.439 uren ingezet voor deze top.

In 2018 vonden in Brussel ook zes Eu-

Belangrijke fenomenen Veel energie ging ook naar terrorisme, extremisme en radicalisme. 15,5 procent of 236.880 uren van de capaciteit van de Federale Gerechtelijke Politie werd ten dienste gesteld van het federaal parket voor de bestrijding van terrorisme. Terrorisme nam in 2018 na geweld, moord en doodslag trouwens de tweede plaats in onder de criminaliteitsfenomenen.

Andere belangrijke fenomenen zijn achtereenvolgens de in- en uitvoer van cocaïne, witwassen, diefstallen en rondtrekkende dadergroepen, productie van cannabis, mensensmokkel, oplichting, fiscale fraude, mensenhandel en seksuele uitbuiting. Samen vertegenwoordigden deze fenomenen ongeveer de helft van de gerechtelijke dossiers. Volgens het verslag zijn er in België ook wekelijks gemiddeld 18 onrustwekkende verdwijningen. De meeste personen worden echter levend en wel teruggevonden. De luchtsteun met helikopters speelt hier soms een belangrijke rol.

Nieuwe Directie beveiliging

i-Police De enkele geciteerde cijfers geven uiteraard niet alle activiteiten of ingezette middelen weer. Er zijn belangrijke uitdagingen op het vlak van rekrutering, internationale politiesamenwerking en de bestrijding van nieuwe fenomenen zoals de vele vormen van computercriminaliteit.

Volgens het jaarverslag 2018 blijft de belangrijkste uitdaging evenwel de modernisering van het totale informatiebeheer over een termijn van vijf jaar (2020-2025), waarbij toekomstige intelligente systemen het speerpunt zullen vormen voor een informatiegestuurde politiezorg (Intelligence Led Police of i-Police). Dit moet politieambtenaren toelaten om toegang te verkrijgen tot alle politie-informatie via smartphone, waardoor mobiel ‘politiewerken’ zou worden veralgemeend. Criminelen zijn gewaarschuwd.

RIRO

BRIEFJE AAN RAF TERWINGEN

Blind en naïef Mijnheer de zachtgekookte tsjeef, “Ik kom vaak in Antwerpen en ik ken daar ook een paar regio’s die zwaar getroffen zijn door migratie en door foute inburgering (...). Er zijn wijken in Antwerpen die volledig ontvolkt zijn van onze eigen mensen en die ingenomen zijn door andere groepen. Dat is in Brussel ook zo.” “Het probleem van migratie durven te erkennen en benoemen is een eerste stap. Naast kansen voor inburgering.” “Het grootste probleem is niet dat het probleem er is, maar dat het wordt ontkend.”

“Als ik een logeerkamer zou hebben die leegstaat, dan kan ik gerust iemand die op de vlucht is een dak boven zijn hoofd geven. Maar als die op een bepaald moment zegt: ‘Ik heb nog familie, nog wat gerief, nog wat nichten en tantes, mogen die er ook nog bij?’ Dat mag allemaal van mij. Maar als die groep op een bepaald moment tegen mij begint te zeggen wanneer ik mijn licht moet uitdoen, wanneer ik moet vertrekken, naar welk programma ik op tv moet kijken, dan denk ik dat je die groep moet uitnodigen en zeggen: ‘jongens, we moeten even praten, want dit gaat niet’.”

Deze citaten komen niet van Tom Van Grieken of Theo Francken, en ook niet van uw partijgenoot Hendrik Bogaert. Gij weet uiteraard dat ze uit de mond komen van de sympathieke burgemeester van Affligem, Walter De Donder, die net als gij de voorzittersscepter van uw door de kiezer vernederde partij ambieert.

In de zaal waar hij die uitspraken deed tijdens zijn voorzitterscampagne, bewoog niemand, tenzij om instemmend te knikken en hem nadien een applaus te geven. Toen het filmpje van zijn voordracht verspreid raakte, waren er twee soorten reacties. Eerst die van het gezond verstand, die vond dat De Donder eindelijk eens hardop zegde wat zoveel mensen - ook CD&V’ers - stilletjes denken. En dan die van politiek correct en verkrampt links, die vond dat De Donder over de schreef ging door termen als ‘ontvolking’ (wellicht bedoelde hij omvolking) en ‘eigen mensen’ te gebruiken, en dus de taal van ‘extreemrechts’ is gaan spreken.

En dan kwaamt ook gij op de proppen. U kennende als zachtgekookte tsjeef van uw tijd in het federale parlement, toen gij altijd de geit en de kool spaarde met uitspraken als “ja, maar…” en “neen, tenzij…”, moest gij als would-be-voorzitter ook reageren. “Christendemocratie gaat over mensen samenhouden, óók als de uitdagingen groot zijn”, kwaamt gij zeggen. En nog: “We hoeven de retoriek van extreemrechts niet over te nemen om oplossingen te vinden. Geen wij-zij voor mij.” Alsof de minzame Walter De

Donder dat niet zou willen. Opgejaagd door de ‘hoofdstroom-media’ met inquisitoire hogepriesteressen als Katleen Cools op kop, deedt gij het ei zo na in uw broek en wilde gij uw handen proper houden.Wat er dan mis was met zijn uitspraken - hij die overigens in zijn gemeente een voorbeeldig integratiebeleid voert - en of zijn analyse dan onwaar was, mochten wij uit uw zangerige Limburgse mond niet vernemen.

Gij kwaamt niet verder dan: “Als men spreekt over ‘onze eigen mensen’ dan vraag ik mij af wanneer precies ‘die andere’ wel ene van ons wordt? (…) Onze Vlaamse identiteit wordt gemaakt door iedereen die hier verblijft. Mustafa is ook ene van ons als hij Nederlands spreekt en van Vlaanderen houdt.” Hebt gij enige aanduiding om te geloven dat De Donder hier anders over denkt? Meer nog, als ik goed luister, dan zeggen ook Van Grieken en Francken dat.

Gijzelf zegde dezer dagen ook nog dat CD&V best mag benoemen wat de uitdagingen zijn op het vlak van migratie, maar er geen schofferende ‘karikatuur’ van mag maken. Komaan, Raf, wees nu eens een grote flinke jongen en vertel ons eens waar Walter De Donder er een karikatuur van heeft gemaakt en waar hij mensen heeft geschoffeerd. Of noemt gij een volkse vergelijking die iedereen snapt omdat ze de logica zelve is, een karikatuur? En met ‘iedereen’ bedoel ik ook uw bange CD&V-leden, die de gevolgen van de migratie tot in hun straat aanvoelen. Ik wil de oud-CD&V-kiezers die dáárom de oversteek maakten naar N-VA en zelfs VB niet de kost geven…

Wat is dus het probleem, Raf, dat u en uw medestrijders voor de trofee van oppertsjeef zo in de gordijnen jaagt? Ik zal het u zeggen: de doodsangst om door de politiek correcte onverdraagzame elite gebrandmerkt te worden.

Uw tamme en wegkijkende houding voor een groeiend maatschappelijk probleem verraadt overigens ook waarom Hendrik Bogaert en Pieter De Crem de kelk van de voorzittersrace aan zich lieten voorbijgaan toen ze stelden ‘dat hun partij nog niet rijp is voor hun visie’.

Gij blijft liever wollige taal gebruiken over gelijke kansen, kansengroepen, wederzijds samenleven, verrijking, openheid, samenhouden, verdraagzaamheid, basisprincipes,… Doe zo maar verder, Raf, tot er geen CD&V-kiezer meer overschiet. De doodgravers van uw partij zijn niet de rechtse partijen, maar wel degenen die binnenin het licht van de zon blijven ontkennen en het lef niet hebben de zaken te zeggen zoals ze zijn. Gij zijt er daar een van.

4

Dossier

7 november 2019

15 jaar na de moord op Theo Van Gogh Vijftien jaar geleden werd de Nederlandse regisseur en columnist Theo Van Gogh vermoord. Hij was geen slachtoffer van de vrijheid van meningsuiting, maar werd koelbloedig vermoord door een ‘home grown’ Marokkaanse terrorist, Mohammed Bouyeri. De media probeerden zijn gedrag te verklaren: het was ooit een schatje, maar toen zijn moeder doodging, ontspoorde hij en raakte hij in de ban van de islam.

Theo Van Gogh daarentegen was een geboren provocateur die na zijn moord ineens allemaal vrienden had die ‘geschokt’ waren en riepen “dat je het allemaal wel mág zeggen en schrijven, máár of je dat nou ook moet doen?!” Het was zijn eigen schuld dat hij vermoord werd. Je zag het de “bovenonsgestelden”, zoals Theo de zelfbenoemde elite noemde, denken.

“Niemand had geloofd dat we in deze samenleving zouden terechtkomen” De moord op Pim Fortuyn lag nog vers in het geheugen toen de dorpsgek werd vermoord. Vijftien jaar later zijn terroristische aanslagen in Europa (Spanje, België, England, Duitsland, Zweden, Nederland) eerder regel dan uitzondering. Als asielzoekers vermomde economische vluchtelingen hebben de deur ingetrapt en onaangepast gedrag van migrantenkinderen - van gevaarlijke trouwstoeten tot schelden, van messentrekkerij op school tot vrouwenonderdrukking en eerwraak - is niet van de voorpagina’s af te slaan. Hoofddoeken en boerka’s, wereldwijde symbolen van vrouwenonderdrukking, worden in de media uitgelegd als ‘vrijheid’ en ‘eigen keuze’. Het wachten is op de eerste verklaring dat het dragen van een bomgordel dat óók is.

De islam heeft de afgelopen vijftien jaar aan gewelddadig terrein gewonnen en er is geen minister, geen president, geen eurocommissaris en zeker geen agent of hoofdcommissaris die daar ook maar iets tegenin kan brengen. Handhaving is een term die in Nederland uit het woordenboek geschrapt kan worden. Illegalen kraken in Amsterdam leegstaande woningen en er is geen gemeenteraadslid dat ze de straat op stuurt, laat staan een rechter die ze op het vliegtuig naar huis zet.

Vijftien jaar geleden had niemand geloofd dat we in deze samenleving zouden terechtkomen. Vijftien jaar geleden schrokken we door de moord op Van Gogh. Vijftien jaar later heeft de Mocro Maffia Amsterdam overgenomen en is er bijna elke dag wel een geweldsincident in Rotterdam te melden. Waar we over vijftien jaar staan, is gissen.

Dat vrijheid nog schaarser zal worden, onomkeerbaar.

Wat is vrijheid?

De vraag is wat vrijheid is. De vanzelfsprekendheid ervan ervaar je pas als het er niet meer is. Iraanse vrouwen weten er alles van.

Van de ene op de andere dag moesten de laarzen en rokken uit, gingen de zonnebrillen af, werden de boeken verbrand en was een zwarte tent met een oogspleetje het enige waarin ze nog over straat mochten. Nee, zo’n vaart zal het bij ons niet lopen en tóch zijn de boerka’s niet meer uit het Europese straatbeeld weg te denken.

Vrijheid? Of vooruitzicht op wat komt?

Uw columnist vreest het ergste. Mannen die bepalen wat vrouwen mogen, jongetjes die de baas zijn over meisjes.

Hun kracht geeft ze de macht over ons.

Bestaat onze vrijheid niet alleen bij gratie van het beteugelen van hun krachten en driften? Bij een intrinsiek rechtvaardigheids- en gelijkheidsgevoel waarmee jongens worden grootgebracht?

Wat gebeurt er als dat niet plaatsvindt?

Als er andere mores worden aangeleerd in de jeugd?

Vrijheid is zó kostbaar dat we niet eens durven na te denken over het ontbreken, laat staan het ontstaan ervan. En ja, iedereen is vrij om te zeggen wat hij of zij wil. Vrij om te denken wat hij of zij wil. Vrijheid houdt op waar gedrag verandert in geweld. Dat is niet bij woorden, niet bij teksten, maar bij handelen.

Fysiek handelen.

Theo Van Gogh werd niet vermoord omdat vrijheid van meningsuiting dodelijk is. Theo Van Gogh werd vermoord omdat onze overheid tot op de dag van vandaag niet inziet dat de islam gekaapt is door mannen die jongere mannen uit naam van hun Allah aanzetten tot geweld, tot de dood erop volgt.

De doden die de afgelopen vijftien jaar ná de moord op Theo van Gogh vielen, zijn het slachtoffer van onze politici, die onder het mom van ‘godsdienstvrijheid’ toestaan dat in moskeeën en islamitische scholen geweld wordt gepredikt, haat wordt verspreid tegenover de vrije samenleving waarin we wonen en het vermoorden van niet-moslims wordt afgedaan als het opruimen van de ongelovigen.

Als onze politici niet optreden tegen haattempels, of dat nou moskeeën of scholen zijn, zullen de komende vijftien jaar nog veel meer doden vallen door toedoen van islamitische jongeren die zijn opgegroeid in een cultuur waar geweld verheerlijkt wordt. Vrijheid is het blijkbaar waard om te moorden. Het wordt tijd dat we ons realiseren dat vrijheid het vooral waard is om te behouden, in plaats van voor te sterven.

EBRU UMAR NEDERLANDS-TURKSE COLUMNISTE

Debatclub 13 november

De staat van het land Debatten organiseren is niet gemakkelijk. Moeilijk te combineren agenda’s maakten het onmogelijk om nog een debat te organiseren in de lente en daardoor is het nu al bijna meer dan een half jaar geleden dat de Debatclub nog eens een debat organiseerde.

Volgende woensdag is het echter zover. Thema van de avond: “De staat van het land.”

Gaan met elkaar in debat: Yoleen Van Camp, N-VA-volksvertegenwoordiger, Dries Van Langenhove, welbekend, en Hicham El Mzairh, sp.a-gemeenteraadslid in Antwerpen.

Traditiegetrouw gaat het debat door in Hotel De Basiliek (Trooststraat 22 in Edegem), aanvang om 20 uur. U betaalt 5 euro inkom, studenten mogen binnen voor 3 euro. Kom op tijd, want er zou wel eens veel volk kunnen komen opdagen.

Citaat van de week > Zuhal Demir (N-VA)

“Ballekes in tomatensaus!”

Zuhal Demir is de nieuwe Vlaamse minister van Toerisme. Zij wil de wereld laten kennismaken met al het lekkers dat Vlaanderen te bieden heeft. Demir wil het Vlaamse culinair erfgoed dus op de kaart zetten. “Daarom zal ik de komende jaren via Toerisme Vlaanderen zelf een Vlaams Culinair Centrum oprichten. Daar willen we de wereld laten kennismaken met al het lekkers dat Vlaanderen te bieden heeft. Het moet een referentieplek worden voor wie gepassioneerd met de Vlaamse keuken bezig is en deze passie wil delen met de bezoeker.” Tot zover lijkt ons dat een goed idee, maar dan gaat ze de iets te voortvarende toer op door te zeggen: “Een typisch Vlaams gerecht is een ankerpunt van de Vlaamse cultuur en hoort zeker thuis in de Vlaamse canon. Mijn keuze gaat naar de ‘ballekes in tomatensaus’.” En laat het nu precies zo’n uitspraken zijn die de discussie over de Vlaamse canon - waarover de meningen erg verdeeld zijn - helemaal naar beneden haalt. Op de sociale media werd er alvast goed mee gelachen en werden ook tal van andere gerechten voorgesteld. Rik van Cauwelaert lag in een deuk en schreef: “Genoeg gelachen. Die ballekes in tomatensaus moeten in de Grondwet!” Maar één hamvraag bleef nog onopgelost: “Mogen de ‘ballekes’ in het Vlaanderen van morgen ook nog varkensvlees bevatten?”

UIT DE WETSTRAAT Hoe dan ook

Ons kent ons

Zoals reglementair voorzien moest het parlement dus uit vakantie terugkeren om de voorlopige twaalfden voor november en december goed te keuren. Door het goedgekeurde amendement van heel de linkerzijde plus het Vlaams Belang om 402 miljoen op jaarbasis te voorzien in de begroting voor de zorgsector, kon men vorige week niet tot de stemming overgaan.

Donderdag om 14u.04 opende Kamervoorzitter Dewael de vergadering om de bespreking van het ontwerp over de voorlopige twaalfden aan te vatten en dan te stemmen. Alle partijen kwamen nog eens aan het woord en moesten hoe dan ook leven met het goedgekeurde amendement dat zijn verdere behandeling in commissie moet krijgen.

Natuurlijk werd de nieuwe eerste minister Sophie Wilmès verwelkomd door de Kamervoorzitter. Het kind zat te blinken, goed wetende dat de politieke situatie waarin zij zich bevindt, niet erg comfortabel is en zij maar weinig armslag heeft. Bovendien kan zij aan Vlaamse kant op niet al te veel sympathie – behalve van Koen Geens (CD&V) - rekenen. Haar aanpak van de Vlamingen in haar gemeente Sint-Genesius-Rode en in de provincie Brabant zijn velen nog niet vergeten. Haar eerste grote beleidsdaad bestond erin haar voorganger Charles Michel bij de koning voor te dragen als Minister van Staat, wat die natuurlijk meteen omzette in een benoeming. Ons kent ons. Zo gaat dat in la Belgique.

Ook andere amendementen…

Vooral de media en de regeringspartijen hadden het VB de voorbije week de zwartepiet toegeschoven en die partij ‘onverantwoordelijk gedrag’ verweten omdat zij door hun doorslaggevende steun aan het linkse amendement de begroting nog zwaarder maken. Barbara Pas (fractievoorzitter VB) was niet onder de indruk, liet zich niet uit haar lood slaan en zei aan al degenen die jarenlang voor miljarden tekorten in de begroting hebben gezorgd en die er vandaag over zeuren dat het tekort door dit amendement nog groter wordt, dat zij vorige week dan ook maar de VB-amendementen hadden moeten goedkeuren, stuk voor stuk besparingsamendementen, onder andere op Fedasil, UNIA en het Koningshuis…

Uitblazen Toen er werd gestemd waren er 116 Kamerleden aanwezig, en dus maar liefst 34 afwezigen. Zij vonden de voorlopige kredieten die nodig zijn voor de werking van het land klaarblijkelijk niet belangrijk genoeg om voor uit vakantie terug te keren. 83 leden stemden voor, 18 tegen en er waren 15 onthoudingen. Merkwaardig: N-VA stemde tegen omdat zij vindt dat de wijze van financiering van het fameuze amendement niet concreet genoeg is; enkel Yngvild Ingels onthield zich samen met de VB’ers. Om 14u.53 – na 49 minuten dus – sloot Patrick Dewael de vergadering en kon iedereen naar huis om te gaan uitblazen na een half dagje over en weer naar Brussel.

Men ruikt zijn kans Zolang er geen nieuwe regering en dus geen nieuwe meerderheid is, kunnen dus toevallige of occasionele meerderheden gevormd worden om bepaalde wetsvoorstellen door te drukken. Zo ruikt links en centrum-links zijn kans om in het parlement te gaan morrelen aan de ethische dossiers. Op die manier wordt er een meerderheid gezocht en wellicht gevonden om de periode om abortus toe te laten te verlengen van 12 naar 18 (of meer) weken. Kamerlid Marijke Dillen (VB) was namens haar partij in De Zevende Dag al erg duidelijk: “Er vormt zich een progressieve abortuscoalitie waar de partijen ‘straf, straffer, strafst’ willen zijn.Wij kiezen resoluut de kaart van het ongeboren leven en de bescherming daarvan.” Daarmee blijft het Vlaams Belang wellicht de enige partij die nog consequent en principieel opkomt voor het ongeboren leven en dat ook vanaf de conceptie als effectief en volwaardig leven aanziet.

Meteen is het stemgedrag in de Kamer duidelijk. Ook CD&V ziet de voorgestelde verlenging niet echt zitten. Na haar dubbelzinnige houding daaromtrent de voorbije jaren, was het echt nog wel eens nodig duidelijk te zijn. Het was lang geleden. Maar ook het VB moet toch eens uitleggen waarom ze haar herhaaldelijk opnieuw ingediend wetsvoorstel om de huidige abortuswetgeving - die toch het doden van ongeboren leven toestaat, zij het dan tot 12 weken, - ongedaan te maken nu toch niet meer herindient, al was het maar om principiële redenen...

Actueel

7 november 2019

‘Solidariteit!’

Vanaf heden beschikbaar: weekkalender

zo klinkt de Waalse schreeuw Het geweeklaag over de ‘stilstand’ van het land van de meeste krantencommentatoren en presentatoren van nieuws- en duidingsprogramma’s is vermoeiend eenzijdig. Magnette heeft aan die stilstand een einde gemaakt. Dat hoopt hij toch.

Vlaamse centrumpartijen Open Vld en CD&V moeten plooien voor paarsgroen.

Zouden ze?

Om het land na de verkiezingen uit de wind te zetten, mocht het paarse duo Johan Vande Lanotte (sp.a) en Didier Reynders (MR) al eens een rondje lopen. Vrolijk werden ze er niet van. Hun opdracht was niet veel meer dan de grote partijen wat tijd te geven om hun strategie uit te werken.

Dat Geert Bourgeois (N-VA) en Rudy Demotte (PS), twee voormalige minister-presidenten, als preformateur op pad werden gestuurd, was al een (vraag)teken aan de wand.

Gaan of kunnen we in dit land dan toch de weg op van meer autonomie voor de deelstaten?

Dat zou veel stoplichten uitschakelen, met een politiek, economisch en maatschappelijk beleid “dicht bij de mensen en hun wensen”.

Dat zijn zware woorden. In tegenspraak bovendien met de nuance die hij zelf aangeeft: “Een toenadering vraagt tijd én een staatshervorming”. Nog diezelfde dag vernam hij samen met ons dat die staatshervorming er voor de PS niet mag komen.

Zijn de preformateurs Bourgeois en Demotte koudweg en zonder hun medeweten door de koning in snelheid gepakt? Moeilijk te geloven. De monarchie leeft dezer dagen bij de gratie van de politiek. Toch valt te vermoeden dat Filip van de Monarchie net iets meer discrete duwers in de rug heeft dan nodig voor wat belachelijk dansen op de slappe koord tussen twee democratieën.

de impasse was laaghartig. De man stelde het voor alsof de N-VA alleen om abstracte, communautaire zaken bekommerd was. En zijn partij met de concrete dingen van de mensen (jobs, pensioenen, etc.).

Maar nog eens: het een is het ander, en het ander is het een. Dat zijn partij en zijn gewest met half zoveel inwoners als Vlaanderen toch méér werklozen telt, is al jaren een harde economische realiteit. Dat zijn PS de deficits en tekorten van radicaal linkse opties en open grenzen ook uitstrooit over een terughoudender Vlaanderen uitstrooit, is al evenzeer een communautair probleem.

De N-VA doet er goed aan die paarsgele optie stilaan af te voeren als een onverstandige utopie. En de burger te informeren over alternatieven.

Lorin Parys (N-VA) pleitte voor de oplossing dat beide deelstaten hun eigen potje zouden koken, met eigen beleid en eigen budget.

Mooi, maar was het net niet dat wat Magnette duidelijker dan ooit had afgewezen?

Parys was niet bepaald “onmogelijk assertief” met zijn toegeving dat zijn partij al vrede zou nemen met de bespreekbaarheid van één van de twee debat-assen: het sociaal-economisch beleid of het confederalisme. De N-VA moet gaan voor bijsturing op beide verwante domeinen. Precies omdat ze zo verstrengeld zijn.

Paars-groen

In de marge van de oorlog tussen N-VA en PS wordt in de media in crescendo de wilsbeschikking van het volk afgelezen, zo leek het wel. “Doen, springen, besturen!”, klonk het sloganesk. Maar wie, wat, wanneer en hoe doen? Niet één die op de fundamentele en structurele verpulvering van dit land een antwoord schreef. Een klagend koor dat zichzelf herhaalt, met sombere gezangen over “de echte prioriteiten”.

Peter Mijlemans luidde de klokken van Het Nieuwsblad, over “het schimmenspel”, “de puinhoop”, “achteruitgang in volstrekte apathie” die maar niet opgelost geraakt. Hij legt de schuld bij de “schaamteloze politici” en treurt om de jongere generaties, die arme slachtoffertjes. Dinsdag kwam ook Pieter Lesaffer niet verder dan de kreet “De excuses zijn opgebruikt”.

Bart Brinckman verspilt in De Standaard inkt aan de nog sterielere gedachte dat het “tijd wordt dat N-VA en PS buitenkomen”. Zijn collega Ruben Mooijman kwam een dag later niet verder dan het lamento dat politiek-strategische berekeningen “zwaarder wegen dan de bekommernis over de toekomst van België”. En de slogan, want meer is het niet, dat dit allemaal gebeurt terwijl de problemen woekeren (begroting, klimaat …).

De mot Zelfs Jan Segers, van wie we beter gewoon zijn, drijft in Het Laatste Nieuws mee op de golf van dit soort gratuite kritiek op politici “die alleen nog bezig zijn met hun eigen overleven, niet met dat van u”. “Zijn de verkozenen wel geschikt om in het politieke spel mee te spelen?”, aldus Segers. Antipolitieker kan het niet. Zijn oplossing is evenmin een helder licht in de duisternis. Zijn pathetische oproep “Bal uw vuisten, sire, uw land slaat op drift…” staat bovendien in schril contrast met zijn besluit dat dit koninkrijk “op lemen voeten loopt, misschien wel op zijn laatste benen”, want “de mot zit erin”.

Een vergelijkbaar taaltje bij Carl Devos in De Morgen: “Het is de lafheid om effectieve oplossingen aan te brengen die shockeert”.

Waalse schreeuw Maar hét nieuws van de vroege week was de wellust van Paul Magnette. Waar staan we nu? Voorbij de optie van paarsgeel (socialisten, liberalen en N-VA), want de nieuwe PS-voorzitter wou en wil die niet. Wat de Waal wil is wet, straalde hij uit.

Wie kan het hem kwalijk nemen? Voor wie er mocht aan twijfelen: het zuiden van het land blijft kampen met het onvermogen om sociaaleconomisch orde op zaken te stellen. De PS blijft - als toeter van zowat alle francofone partijen - rekenen op de Belgische sluis om dat onvermogen te compenseren met Vlaamse cofinanciering van het Waals Gewest. Die financiering blijft lopen via de sociale zekerheid en via de tapkraan van de financieringswet. “Solidariteit!”, zo klinkt de Waalse schreeuw.

Eén en ander Als de Vlaamse commentatoren hun job respecteren, zouden ze de Vlaamse kant van het verhaal in beeld moeten brengen. Het sociaaleconomische, waar Magnette prioriteit voor opeist, is bij uitstek ook een communautair probleem. Het één is het ander en het ander is één.

Kan dat debat met cijfers worden gevoerd?

Het lijkt erop dat velen niet aanvaarden dat de Vlaamse burgers kiezen voor andere politieke kleuren dan hun zuiderburen. Het lijkt erop dat ze allergisch zijn voor informatieverstrekking over de regionale economische parameters (werkloosheid, leefloon, regionale handel, …). Het lijkt erop dat ze de samenlevingsproblematiek (migratie, asiel en de afgeleide armoedeproblematiek) het liefst wegmoffelen.

Zo krijgt links Wallonië (een meerderheid aldaar) niet eens onopvallend de steun van linkse Vlaamse opiniemakers (een minderheid alhier). Dat wringt, en wie dat probleem negeert, krijgt bij een volgende stembusgang een patat in het gezicht.

En nu?

De “toelichting” van Paul Magnette (PS) bij

5

Ondertussen opende Magnette gretig de paars-groene piste, goed voor zegge en schrijve één federale zetel op overschot. Van Filip mag hij proberen. Prima,“bonne chance”, laat ze dat maar proberen. Benieuwd of ze in Vlaanderen een partij vinden dat het project van PS en Ecolo wil dienen.

Bij CD&V hield Koen Geens de boot af. Bij Open Vld deed Egbert Lachaert hetzelfde.

Maar Hilde Crevits – en met haar de linkervleugel van de christen-democraten sprak het “no pasarán!” niet even helder uit. Zo goed als alle kandidaat-voorzitters van haar partij leunen aan bij Beweging.net (ACW).

Gwendolyn Rutten is dan weer de liberale twijfelaar van dienst. Ook in die partij wordt het wachten op de nieuwe voorzitter. Afwachten waar die onduidelijkheid de komende weken en maanden op uitdraait.

Zowel Geens als Rutten spelen het spel met een dikke trofee in het achterhoofd. Voor de zieke partij, of voor zichzelf. De PS zou hen met plezier het premierschap gunnen.

Toverwoord Welke opties zijn er nog? Het pleidooi van een kandidaat-CD&V-voorzitter Joachim Coens voor een experten¬regering die de stoute politici wil vervangen door niet verkozen experts, is politieke waanzin. Jan Segers van Het Laatste Nieuws vindt dat blijkbaar niet eens zo’n slecht idee. Een democratie dient niet om “experten” te laten besturen. Wat een onzin. Experten zonder politieke kleur, er zijn er geen.

Al goed dat Segers het ook had over nieuwe verkiezingen. Die optie komt almaar vaker in beeld. Zullen die de extremen nog sterker maken, zoals Segers suggereert? Dat is verre van zeker.

Partijen moeten hun eer bewaren. Zij die dat doen, zullen door de kiezer worden beloond.

Bart Brinckman (De Standaard) vindt dat het spook van 2024 (verkiezingen) een sprong in de diepte verhindert. Zou dat spook niet veel vroeger, al volgend voorjaar opduiken?

Als al die commentatoren en duiders, die zo vaak uitmunten in het negeren van de politieke, sociaaleconomische en culturele verschillen in dit land, dan toch zo zeker zijn van de ‘woede’ van het volk over het uitblijven van de regering, kan het advies van de burger niet vroeg genoeg komen, toch? Dat de beste moge winnen.

Winnen de tegenstanders van meer Vlaanderen, dan kunnen ze rustig de renovatiewerken van dit koninkrijk starten. Is dat niet het geval dan kan een frisse meerderheid van onze politici eindelijk naar de notaris om een onbewoonbaar geworden Belgisch gebouw te verkopen en kunnen er met de winst van die operatie twee nieuwe etablissementen worden gebouwd. Alleman tevreden. De solidaire Vlaming zal dan heus niet in een hoekje kruipen.

ANJA PIETERS

het geheugen van de Lage Landen

‘De geschiedenis moet tot in de details en de anekdotes geleerd worden.

En daarvoor is de Roets ontstaan: hij is markante mensen en ons geheugen, somsverhalen in alle ernst, soms historische met een kwinkslag. Ik zou, bij God, niet weten hoe ik dag-in-dag-uit mijn goed humeur zou kunnen bewaren zonder mijn wijze Roets. Al sinds 2005 jaar heeft De Roets dit nobele doel: tonen hoe elk nieuw jaar wortelt in een rijk Vlaams verleden.’ Het voorwoord van em. prof. dr. Frans-Jos Verdoodt spreekt boekdelen.

De Roets 2020 is weer een verrassend boeiende roetsj in de tijd geworden.

Met een frisse, vernieuwende blik wordt wekelijks ingezoomd op beroemde markante figuren uit de Lage Landen. Figuren die vaak door de mazen van de herinnering geglipt zijn. In de editie 2020 lees je het verhaal over Il Fiammingo Giambologna, de briljante bronsgieter die rond 1600 de bekendste beeldhouwer van Europa was. En dat van VTM-pionier Guido De Praetere, die tv-geschiedenis schreef, en van Victor Leemans, de enige Vlaming die voorzitter van het Europees Parlement werd. Verder ook over Emile Van Ermengem, de man met het meest geliefde gif van de wereld, over Walter Boeykens, onze beroemdste internationale klarinettist.

Léon Stynen, de ‘man van beton’ die de Singel in Antwerpen ontwierp. Dé ontdekking van het jaar Amaat Burssens, de Dendermondenaar die niet alleen de Koloniale Hogeschool in Antwerpen met lastige vragen bestookte en ons taalprobleem naar Congo exporteerde, maar ook de basis legde van de richting Afrikanistiek aan de universiteit van Gent.

Nog enkele markanten? Cornelia Arens bijvoorbeeld, de merkwaardige Amsterdamse begijn op wier graf al bijna vier eeuwen lang 2 mei verse viooltjes liggen.

Waarom? Lees het in De Roets 2020. En de mysterieuze, geniale Michaelina Wautier, ontdekt door prof Katlijne Van der Stighelen. Ook historische gebeurtenissen komen aan bod. Weet je wat de Brugse Metten met Goede Vrijdag te maken hebben?

Of hoe het zat met de Vrede van Munster en waarom de overwinning bij de Slag bij Nieuwpoort eigenlijk een nepoverwinning was?

Elke week ook blikt De Roets 2020 terug op historisch anekdotes en feitjes die het onthouden waard zijn. En zo wordt je kijk op ons rijke Vlaamse verleden en dat van de Lage Landen verbreed en aangescherpt. Je puzzelt graag? In De Roets vind je kennisverrijkende puzzels. Verleidelijk, pedagogisch, origineel en vaak met een dubbel laagje ... En je kan er nog een prijs mee winnen ook.

Dat De Roets jaarlijks blijft charmeren is vooral te danken aan het grote peloton enthousiaste vrijwilligers die onze geschiedenis pittig, onderhoudend en op mensenmaat brengen.

KARL VAN CAMP De winkelprijs bedraagt 15,99 euro, exclusief verzendingskosten. U kunt De Roets bestellen via ’t Pallieterke: telefonisch tijdens kantooruren of via onze webwinkel: www.klauw.net (totaal 19 euro inclusief verzendingskosten)

2020

6

Dwars door Vlaanderen

7 november 2019

In memoriam

Joost Vandommele (1956-2019)

Op 28 oktober overleed in Ledeberg (Gent) na een lange, slepende ziekte Joost Vandommele. Joost was een bijzondere persoonlijkheid en zeer belezen duizendpoot die het als zijn levenstaak zag een historische brug tussen de Vlaamse en de sociale beweging te slaan.

Joost was de kleinzoon van de legendarische Vlaams-activist en dichter René De Clercq (1877-1932). Hij bleef zijn hele leven lang de geestelijke erfenis van zijn illustere grootvader hoog in het vaandel dragen als beheerder van het René De Clercq-museum in Deerlijk. Als kroniekschrijver van de Stichting René De Clercq bleef hij tot zijn levenseinde verbazen met zijn kennis over Vlaanderens wederwaren in de periode rond de Eerste Wereldoorlog.

Vlaamse idealen trouw

Vaarwel Streven

Het culturele magazine Streven ontvangt geen subsidies meer voor haar gedrukte editie. Het was altijd heerlijk Streven in mijn brievenbus te vinden. Telkens had je een collectie van voortreffelijke Nederlandstalige bijdragen. Voortaan zal Streven alleen nog maar online publiceren.

Daarbij was de print-editie altijd een parel qua typografie en lay-out. Ze lag in elke betere boekhandel. Streven verscheen 86 jaar lang maandelijks en dat moet je maar doen. Vanaf 2018 verscheen het wegens besparingen op subsidies slechts tweemaandelijks. Vanaf januari 2020 kan het alleen nog maar online gepubliceerd worden. Dat is een schande voor Vlaanderen.

Onbuigzame en ketterse jezuïeten Streven is een jezuïeten-tijdschrift, maar de stem van het Vaticaan is het weliswaar nooit geweest. Toen ik op Sint-Ignatius (Ufsia) filosofie studeerde, koesterde ik diepe verering voor professoren

zoals Libert Vander Kerken, Karel Van Isacker en Albert Poncelet. Het waren jezuïeten en ze schreven allemaal voor Streven.

Mocht men in het Vaticaan geweten hebben wat deze geleerde paters met hun ascetengezichtje zo allemaal verkondigden, zouden ze in de ban van de kerk geslagen zijn. De geëxcommuniceerde Duitse theoloog Hans Küng was een plechtig communicantje in vergelijking met de onbuigzame en ketterse jezuïeten van de Scheldestad.

Reden te over om in het Nederlands te publiceren, trouwens. Streven is geen tsjevenblad. Confessionele beperkingen heb ik nooit waargenomen (ikzelf ben VUB-medewerker). Het is een magazine

Afkomstig uit Sint-Niklaas en van thuis uit gepokt en gemazeld in het Vlaams-nationalisme, was de sociaal bewogen Joost in zijn jongere jaren het ideologische huis van het socialisme en zelfs het communisme gaan bewonen, maar bleef hij steeds nadrukkelijk zijn Vlaamse idealen trouw. België had ons immers teveel pijn gedaan, vond hij.

Ook legde hij een opvallende belangstelling voor volksnationale bewegingen in het buitenland aan de dag. Zo onderhield hij in zijn tijd als KP’er contacten met geestesgenoten in de toenmalige DDR, terwijl hij terzelfder tijd als lid van het Ierlandcomité in contact stond met de leiding van het met het IRA gelinkte Sinn Féin. Naar eigen zeggen stond hij tijdens de ‘troubles’ in dat de Nederlandse taal als medium van culturele en wetenschappelijke communicatie in ere houdt. Tal van andere Nederlandstalige tijdschriften van dat kaliber bestaan niet meer.

Met de afscheidseditie van Streven in december gaat een parel van intellectueel Vlaanderen ter ziele.

RALPH BISSCHOPS Dr. Germaanse taal- en letterkunde en wetenschappelijk medewerker VUB

BRUSSEL

De grote vervanging Het verdwijnen van autochtone kroegen en winkels in Brussel is al een tijdje aan de gang, maar steeds meer ziet men ook die soms talrijke Europese eilandjes de deuren sluiten. Spaans, Italiaans, Grieks: het is een onderdeel van het patrimonium van deze stad dat steeds meer het onderspit moet delven voor de demografische pletwals.

Misschien een wat moeilijke vraag, of net niet, maar hoeveel Griekse cafés zouden zich in het wereldberoemde Sint-Jans-Molenbeek bevinden? Zou het gros van de inwoners trouwens wel weten dat strikt genomen bij hun gemeentenaam ‘Molem’ ook een S-J staat? Maar deze vraag terzijde. Terug naar vraag één, wat ook precies het antwoord is. Eén dus, La Rose Blanche genaamd.

Best een fijne plek trouwens. Enkele weken geleden kreeg de kroeg de nodige aandacht in BRUZZ, de Brusselse Pravda.

De tent bestaat nog steeds, voor alle duidelijkheid, maar afgaand op wat de uitbaters in het verslag vertellen, zouden we geen euro op de toekomst ervan inzetten.

Die mensen zijn de kaap van de zeventig al voorbij en misschien heeft de jonge generatie er geen zin in, zo klinkt het. Dat de buren, een moskee, al een hele tijd vragende partij zijn om het pand over te nemen, kan de beslissing in een bepaalde richting enkel maar beïnvloeden. Maar goed. Naar het woord van Gramsci combineren we “het pessimisme van het inzicht met het optimisme van de wil”, ook al is bij het aanschouwen van Brussel het eerste gevoelig makkelijker dan het tweede. Wellicht zal het niet bijster lang duren voor het doek valt over La Rose Blanche, waarmee een heel hoofdstuk afgesloten wordt. Nog maar eens.

‘t Ezelsbrugske Vele factoren kunnen aan de grondslag

liggen van het feit een café dat de deuren sluit. Men zou kunnen opperen dat dit zuidelijk deel van de Lage Landen er sowieso veel van kent. Minder dan vroeger, dat spreekt, maar het gemiddelde van ‘kroeg per capita’ ligt hier gevoelig hoger dan het Europese cijfer. En toch. We doorbladeren het boekje “Gruuten dëst” (grote dorst dus in het Brussels), een overzicht van precies 101 Brusselse kroegen.

Het werkje dateert van 2002 en is getekend... Sven Gatz. Jawel, de huidige Brusselse minister. Een leuke publicatie. In alle betekenissen goed gemaakt ook, laat dat duidelijk zijn. Heel wat van die besproken zaken zijn inmiddels verdwenen, vooral dan die met een, laat het ons voorzichtig formuleren, autochtoon karakter. En zeggen dat hij in zijn lijst dan nog niet ‘t Ezelsbrugske uit Schaarbeek opgenomen had, wellicht omdat dat icoon te politiek incorrect was. Het sloot precies vijftien jaar geleden de deuren. Vlak daarna kwam er een nieuw estaminet in de plaats: La Perle Du Rif.

West-Vlaamse slager De demografie vergt haar tol. De West-Vlaamse slager was ooit een begrip in Brussel. Ze waren talrijk, zeker wanneer men alle proporties in acht neemt. En een keurmerk. In die mate dat zo’n 15 jaar geleden het Archief en Museum voor het Vlaams Leven te Brussel (AMVB) er een heuse tentoonstelling aan wijdde, “Uitge-

beend” genaamd. Vandaag zijn ze nog op één hand te tellen, en nee, dan hebben we het niet over de trendy Dierendonck in de Dansaertwijk. Een steeds groter deel van de Brusselse bevolking is namelijk nogal tuk op halal, weet u. En dan sta je mijlenver verwijderd van die typische spekslager van bij ons.

Europese component Renaud Camus had het over ‘le grand remplacement’, laten we het simpelweg vertalen met de ‘grote vervanging’. Hoe groot die nu precies is, laten we in het midden, maar ze miskennen kan men niet. Een veranderende bevolking heeft zijn weerslag op de brede middenstand. Bepaalde winkelstraten, we denken spontaan aan de Helmetsesteenweg in Schaarbeek of de Wayezstraat in Anderlecht, kunnen de vergelijking met wat ze amper twee decennia geleden nog waren nauwelijks doorstaan.

Waar aanvankelijk vooral het ‘Belgo-Belge’ segment verdween, ziet men nu steeds meer die Europese component van de stad wegkwijnen. We hadden het over La Rose Blanche, maar we konden ons evengoed focussen op het Spaanse en Portugese verhaal, destijds sterk aanwezig in de wijk rond het Zuidstation en het aansluitende Sint-Gillis. ‘Diversiteit’ hoort men dan steevast in progressieve kringen, terwijl net het omgekeerde aan de gang is. Halal sensu lato wordt meer en meer de norm (La Rose Blanche is een van de weinige plekken in Molenbeek-centrum waar men nog alcohol serveert, lezen we in BRUZZ). Dát is die grote vervanging. Diversiteit? Mon oeil…

KNIN

Noord-Ierland een dodelijk getroffen Britse soldaat bij in zijn laatste levensogenblikken. Ooit voerde hij langs de autosnelweg met spandoeken actie tegen de Britse militaire aanwezigheid in Ulster.

Mensen van zijn soort placht hijzelf als ‘witte raven binnen de Vlaamse Beweging’ te omschrijven. Met de rechterzijde van het Vlaams-nationalisme - waar hij in zijn jeugdjaren actief was - leek hij zich op latere leeftijd enigszins weer te hebben verzoend, misschien ook omdat hij het multiculturele drama in onze steden met lede ogen aanschouwde.

In zijn latere jaren was de recent op rust gestelde spoorman vooral actief als gids in Gent en omstreken en als publicist van boeken, zoals over de Wereldtentoonstelling van 1913 en over Gent als bakermat van democratie en socialisme, en van lange artikelen in het links-flamingantische maandblad Meervoud.

Wij wensen de familie van Joost alle sterkte toe bij het heengaan van dit opmerkelijke vat vol kennis en bevlogenheid.

S.T. De afscheidsplechtigheid heeft plaats op zaterdag 9 november om 14.00u. in crematorium Westlede in Lochristi.

Griekse ommekeer Bij de parlementsverkiezingen van juli dit jaar in Griekenland behaalde de rechtsconservatieve partij Nieuwe Democratie een duidelijke overwinning: met 158 zetels op 300 kreeg ze zelfs een absolute meerderheid.

Dat is opmerkelijk, want bij de vorige verkiezingen strandde de partij op 75 zetels. Nieuwe Democratie beloofde echter harde maatregelen tegen de immigratiegolven die Griekenland overspoelen en de kiezers hadden daar duidelijk oren naar. De regering-Mitsotakis had daardoor de handen vrij om een nieuwe, veel strengere asiel- en immigratiewet te laten goedkeuren.

Asielzoekers zullen zonder al te veel juridische poespas tot achttien maanden lang opgesloten kunnen worden. Het ‘recht’ op familiehereniging wordt aan banden gelegd. Het zal niet meer volstaan dat een asielzoeker al ergens anders in Europa familieleden heeft zitten.

Als iemand beweert dat hij het slachtoffer werd van martelingen, zal hij met harde bewijzen moeten komen.

De lijst van veilige landen wordt uitgebreid en er zullen minder uitzonderingen worden toegestaan voor zogezegd ‘kwetsbare groepen’, zoals niet-begeleide minderjarigen. De Griekse regering kondigt aan dat zij met deze nieuwe wetgeving tot 10.000 asielzoekers per jaar zal kunnen repatriëren. De mensenrechtenorganisaties en de EU schreeuwen moord en brand, en dat is in deze context altijd een goed teken.

Onze naaste buren

7 november 2019

De onzichtbare man

“Rutte, grijp in!” brulden deze week duizenden woedende betogers op het Malieveld in Den Haag. Het bleef stil in het Torentje aan het Haagse Binnenhof, waar de minister-president zijn kantoor heeft.

De Teflon-premier Ooit noemde men Ronald Reagan “de Teflon-president” omdat er niets van de stommiteiten van hemzelf of zijn medewerkers aan hem bleef kleven. Lange tijd heeft ook minister-president Mark Rutte in deze staat van genade geleefd, wat feitelijk erg ongewoon is. De man is nu al negen jaar en een paar weken de leider van het kabinet en altijd heeft hij zich met een kwinkslag door de problemen geglimlacht. Crisissen en schandaaltjes gleden van hem af als water van een eend, terwijl heel die tijd ministers en staatssecretarissen sneuvelden. Maar ‘trop is teveel’, zoals Van den Boeynants zei en vorige week borrelde het ongenoegen over de onzichtbaarheid van Rutte in verscheidene dossiers luidruchtig naar de oppervlakte.

Het beste jongetje van de klas Inmiddels hebt u al tot vervelens toe in deze rubriek stukken gelezen over de stikstofcrisis waardoor de bouwsector, de transportsector, de distributie, sommige fabrieken en zelfs hotels niet kunnen werken of uitbreiden. Allemaal het gevolg van ondoordachte normstelling waarmee Rutte III de wereld eens ging bewijzen dat Nederland weer het gidsland was. Maar ook het gevolg van laffe kruiperigheid tegenover milieuclubs (gesubsidieerd door overheidsloterijen) en hun handlangers bij de grote media. En klassiek verraad van een

los geslagen politieke kaste die bij de verkiezingen van 2017 niet eens repte over klimaat en milieu en die vervolgens hun kiezers bedrogen met een reeks ingrijpende en dure maatregelen.

Het blijkt nu dat ambtenaren al een hele tijd waarschuwden dat ‘het beste jongetje in de klas spelen’ met de strengste milieuwetgeving ter wereld als een boemerang in het gezicht van de over elkaar buitelende correcte politici zou terugkomen.

De politici haalden eens hun schouders op, wensten elkaar geluk met hun deugdzaamheid en kijken vandaag verbaasd dat rechters hen wijzen op hun eigen idiote milieuwetgeving en vonnissen vellen dat die moet gerespecteerd worden. Ministers Schouten (ChristenUnie, Minister van Landbouw en Natuur) en Van Veldhoven (D66, Milieu en Wonen) moeten de kastanjes uit het vuur halen. Schouten moest op het Malieveld zowel de woede van de boeren als die van de bouwsector aan den lijve ondervinden. Journalisten die wat later op premier Rutte botsten en hem interpelleerden, kregen het antwoord: “Schouten regelt het.”

Alles hangt samen met alles In een crisis die Rutte zelf over zijn regering heeft afgeroepen met veel te strenge milieuwetgeving, verbergt hij zich achter de vakministers. Zelfs de hem altijd goedgezinde De Telegraaf kapittelde hem in een editoriaal en zei dat stilstand

7

NEDERLAND van de economie naar een recessie kan leiden en dat het dus “Chefsache” was om in te grijpen. Maar de chef geeft nog altijd niet thuis en dan valt het eindelijk en te laat op dat er nog heel wat andere probleemdossiers zijn waarover hij zwijgt.

Vakministers waren indertijd bijzonder boos toen minister-president Lubbers (1982-1994) zich voortdurend met hun zorgenkinderen bemoeide en oplossingen aandroeg. Exact het tegenovergestelde gedrag lijkt echter op vaandelvlucht.

Basisscholen hebben bijvoorbeeld 1.700 leraren te kort, terwijl tezelfdertijd 8.800 leraren met een werkloosheidsuitkering thuis zitten.

Dat komt onder andere omdat leraars in de provincie er niet aan denken naar de uit haar voegen barstende randstad te verhuizen, waar de nood het hoogst is, maar waar geen betaalbare woningen meer te vinden zijn (nog afgezien van het racistisch gedrag van de allochtone snotneuzen). Maar dat is dan weer het gevolg van het misdadig toelatingsbeleid (dit jaar 120.000 nieuwkomers) van asielbedriegers.

Alles hangt dus samen met alles en daar is de minister-president wel verantwoordelijk voor. Rutte beloofde in 2017 dat heel Nederland erop vooruitging en dat de citroen niet langer uitgeperst werd. Er kwam toevallig ook een nieuwe methode om de CO2-uitstoot van een auto te berekenen, maar dat zou geen gevolgen hebben. Vorige week geraakte bekend dat eerlang 450 euro extra moet betaald worden bij de aankoop van een nieuwe auto. Natuurlijk een zaak voor de staatssecretaris van Financiën, niet voor de onzichtbare Rutte.

WILLEM DE PRATER

Kinderen gekwetst door drugsspuit in het ‘veiligste parkje van Gent’ Twee jonge kinderen moesten naar het ziekenhuis omdat ze zich tijdens de speeltijd prikten aan een drugsspuit. Het is al de tweede keer dat kinderen van dezelfde stadsschool zich verwonden aan een gevonden injectienaald. Het was alweer spoedvergadering op het stadhuis.

Een lagere school in de Wasstraat (dicht bij de Dampoort) gebruikt een openbaar parkje als speelplaats. Overdag spelen er kinderen. ’s Avonds hangen er junkies rond. In 2017 vonden spelende kinderen een weggeworpen injectiespuit.

Te klein om het gevaar te beseffen speelden ze ermee. Drie kinderen moesten een reeks inentingen krijgen tegen mogelijke infecties en werden zes maand lang medisch opgevolgd uit schrik voor een besmetting met aids. Decruynaere (Groen), onze befaamde schepen van Onderwijs, deed toen deze ferme uitspraak: “Alle parken en speelpleinen van onze stad moeten veilig zijn om in te spelen. Voor, tijdens en na de schooluren.”

Al werd er volgens onze schepen al grondig op drugsspuiten gecontroleerd in de Gentse parken, toch ging ze nog een tandje bijsteken, zeker in de Wasstraat: “Dat zal het veiligste en properste park van Gent zijn.”

Twee jaar later, hetzelfde park, dezelfde school, opnieuw vindt een kind een injectienaald. Twee kleintjes moeten naar het ziekenhuis. Als er beroering is, heeft onze burgemeester zijn antwoord klaar. Hij roept een groot spoedoverleg bijeen!

Politie, gemeenschapswachten, buurtwerkers, drugscoördinator enzovoort, ze mogen zich allemaal (nog maar eens) reppen richting stadhuis. Ze steken de koppen bij elkaar (hoe meer koppen, hoe liever) en verzinnen drastische maatregelen. Er komt een algemene ‘sweeping’ van alle parken waar veel kinderen komen (let op het Engels voor extra effect). Gemeenschapswachten zullen elke dag het parkje in de Wasstraat nakijken op rondslingerende spuiten en de groendienst zal extra

opletten bij het onderhoud van de parken.

Kortom, ze gaan doen wat ze twee jaar geleden al beloofden, en ook al daarvoor na incidenten in de Brugse Poort, en ook al daarvoor… Als het mijn kind was dat zich verwondde, tijdens schooltijd onder toezicht van de leerkrachten, in een openbaar park dat twee jaar geleden volgens de schepen “het veiligste en properste park van Gent” zou zijn, ik deed school, stadsbestuur en schepen een proces aan.

Burgemeester Mathias, de ijverige anti-nationalist Onze burgemeester is niet van de actiefste. Niet tijdens de gemeenteraad waar hij zelden het woord neemt (wat een verschil met zijn voorganger Termont!) en ook niet op sociale media. Er is één onderwerp waarvoor hij een uitzondering maakt. Om zijn afkeer voor het Vlaams-nationalisme te uiten, is geen moeite hem teveel. Dan komt hij venijnig uit de hoek.

Toen bekend werd dat burgemeesters een zwart-gele sjerp mogen aandoen, reageerde hij meteen: “Ik zal mijn tricolore sjerp blijven dragen. Symboliek is niet aan mij besteed. Er zijn veel belangrijkere uitdagingen in onze samenleving. Het polariseert nodeloos.”

Vorige zondag was het weer prijs. Zuhal Demir (als minister voor Toerisme) wil de Vlaamse keuken promoten en had het over haar lievelingsgerecht “balletjes in tomatensaus”. Dit is de reactie van de fiere Gentse burgervader: “Zelfs onze kook-

Luik na de Nethys-saga Nu de Waalse regering het laken naar zich toegetrokken heeft voor de privatisering van het Luikse publiek-private consortium Nethys, voelt men zich in de Vurige Stede vernederd. De indruk bestaat dat Namen en de PS in Henegouwen van het schandaal gebruik maken om af te rekenen met het Luikse economische model van regionaal staatskapitalisme.

Wat jarenlang ondenkbaar was, is kort na het aantreden van de nieuwe Waalse regering van PS-MR-Ecolo in september toch gebeurd: vanuit Namen heeft men een aanval ingezet op het Luikse publiek-private consortium Nethys, de dochter van intercommunale Publifin die al een paar jaar in een schandaalsfeer baadt. De verhalen van nepvergaderingen die goed betaald werden, zijn bekend. Net als de graaicultuur van topman en ondertussen ex-PS’er Stéphane Moreau.

Belangenvermenging Nadat de vorige Waalse regering van MR en cdH had beslist om de filialen van Nethys te verkopen in het kader van de privatisering van het consortium, werden onder andere de telecompoot VOO, het windenergiebedrijf Elicio en IT-bedrijf Win te koop gesteld. Al snel bleek echter dat hier sprake was van belangenvermenging, opnieuw door Stéphane Moreau. Er werd voor de verkoop met onvoldoende kandidaten gesproken, er werd gesjoemeld met de vraagprijs, Moreau was betrokken partij bij een aantal kandidaat-kopers... Voor de Waalse regering was de maat vol en de verkoop van de Nethys-filialen werd stopgezet. Namen trok het laken naar zich toe en er werden drie bestuurders aangesteld die ervoor moeten zorgen dat de verkoop deze keer

transparanter verloopt: oud-Electrabel-topman Jean-Pierre Hansen, Laurent Levaux (onder andere bestuurder bij bpost, Proximus en FN Herstal) en Bernard Thiry, ex-topman van verzekeraar Ethias.

In Luik ziet men dat als een aantasting van de autonomie van de Vurige Stede en haar omgeving. Het zit de bewoners daar aan de Maas trouwens in het bloed: tussen 980 en de Franse Revolutie van 1789 was het prinsbisdom Luik sterk verbonden met de rest van de Nederlanden, maar tegelijk volledig onafhankelijk.

Zowel in de politieke als in de economische wereld vermoedt men een soort van revanche door de Waalse hoofdstad Namen en - zeker bij de Luikse Parti Socialiste - de Henegouwse connectie rond minister-president Elio Di Rupo.

De rest van Wallonië zou het succes van het Luikse systeem van staatskapitalisme nooit hebben kunnen aanvaarden. Jaloezie overheerst hier. Men zou willen afrekenen met een Luiks economisch model dat teruggaat tot de periode dat PS’er André Cools er de lakens uitdeelde.

Industriële neergang In de jaren ’70 wou de PS de industriële neergang van het Waalse staalbekken opvangen. Dat moest volgens Cools ge-

potten worden het voorwerp van identitaire politiek om de ‘Vlaamsche’ natie te realiseren. Wat iemand eet, dat gaat niemand een ‘tomaten’-bal aan.”

Zo laat De Clercq zien wie hij werkelijk is. De progressieve en verbindende burgemeester blijkt toch maar een zeer behoudsgezind mannetje te zijn, een belgicist uit de goede oude koninklijke koekjestrommel die Vlaanderen zijn plaats onder de zon niet gunt.

Mysterie van Guy opgelost?

Op de vorige gemeenteraad was Guy V. aanwezig. Alleen de eerste dag wel te verstaan, de tweede avond bleef zijn zitje opnieuw leeg. Waarom blijft de man toch zo hardnekkig vasthouden aan zijn mandaat als gemeenteraadslid? Daar weten we nu misschien het antwoord op. Een zoon van V. (Louis V.) dook onlangs op in de lokale politiek. Hij werd als totale nieuwkomer verkozen tot bestuurslid van de Gentse liberalen en zegt graag op de lijst te willen staan bij de volgende gemeenteraadsverkiezingen. Zou het kunnen dat Guy V. naar het stadhuis komt?

Niet voor zichzelf, maar om een stoeltje warm te houden voor zijn erfgenaam?

MATHILDIS

WALLONIE beuren door via de intercommunales in nutsbedrijven (verdeling van water, gas en elektriciteit) publiek kapitaal op te bouwen dat daarna zou worden geïnvesteerd in privébedrijven. Die vervlechting van publieke en private belangen zou de regio er weer bovenop helpen. Dat is deels gelukt.

De werkloosheidsgraad in de provincie Luik bedraagt 8,2 procent. Relatief hoog, maar minder dan in Henegouwen (10 procent) en dezelfde als in Namen (8,2 procent).

Door die publiek-private economische vervlechting is er in Luik een belangrijke binnenhaven en is de luchthaven van Bierset een groeipool geworden. Via de Luikse investeringsmaatschappij Noshaq (tot voor kort Meusinvest) werden er participaties genomen in meer dan 300 Luikse bedrijven.

Vorig jaar werd er nog eens 115 miljoen geïnvesteerd. Eén van de aandeelhouders van Noshaq is Nethys. Daarnaast is Nethys samen met Ethias ook voor 50 procent eigenaar van de Luikse luchthaven.

De controle van de Waalse regering over Nethys wordt in Luik dan ook gezien als een aantasting van de lokale economische belangen. Men vreest dat een ontmanteling van Nethys, aangestuurd door Elio Di Rupo en de Waalse minister van Binnenlands Bestuur Pierre-Yves Dermagne (PS), de Luikse economische groei zal breken en dat dit een doelbewuste strategie is. Dat de echte oorzaak van de Waalse voogdij de vele schandalen zijn rond de intercommunale Publifin en dochter Nethys, wordt daar aan de Maas blijkbaar te snel vergeten.

PICARD

8

Actueel

7 november 2019

DIPLOMATIEKE VALIES

EU laat Westelijke Balkan links liggen Zeker in een periode van Amerikaans isolationisme is het ontzeggen van het EU-lidmaatschap aan Albanië en Noord-Macedonië een beslissing met aanzienlijke geopolitieke gevolgen. In Moskou en Peking wrijft men zich alvast in de handen.

Merkel, Hashim Thaci (president Kosovo) en Macron De internationale ambitie van de Franse president Macron is al een tijdje duidelijk. Door binnenlandse politieke patstellingen in landen als Duitsland, Italië of Spanje, maar vooral door de Brexit, ziet hij zijn kans. Alleen, zo kan opgevangen worden in diplomatieke kringen, heeft hij deze keer zijn hand overspeeld, en dat zorgt voor gemor.

Directe aanleiding is zijn veto tegen de toetreding van Noord-Macedonië (zoals het land nu heet) en Albanië tot de EU. Niet dat die toetredingen nakend zijn, ze zijn misschien zelfs onwaarschijnlijk, maar het traject in die richting, noem het gerust een periode waarin landen moeten hervormen, wordt nu resoluut versperd. “Aantasting van de eigen Europese geloofwaardigheid” is de meest gehoorde kritiek.

Welke gevolgen deze mokerslag voor de twee Balkanstaten op middellange en lange termijn teweeg zal brengen, is een open vraag.

Europese geloofwaardigheid Het voorbeeld van de onfortuinlijke Macedonische eerste minister Zoran Zaev is een prima illustratie van deze onzekerheid. Hij nam het risico om een compromis te sluiten rond het drie decennia oude dispuut met Griekenland over de naam van zijn land. Het perspectief op een Europees lidmaatschap motiveerde hem om zijn nek uit te steken, maar het was ook een argument om dit verkocht te krijgen.

Toen het nieuws over het EU-debacle bekend raakte, diende hij zijn ontslag in. Mogelijk komt hierdoor een radicaal nationalistische partij aan de macht. Ook al zou die de gerealiseerde hervormingen niet in een handomdraai ongedaan kunnen maken, de politieke agitatie die ze alvast beloofd hebben, komt de stabiliteit in de regio niet ten goede. “Eerlijkheid is het minste waar de EU toe verplicht is,”

Zoran Zaev

vatte de (uittredende) minister van Buitenlandse Zaken Nikola Dimitrov de situatie samen. “Als er geen consensus meer is over de Europese toekomst van de Westelijke Balkan, dan moeten de burgers dit weten.”

Franse grootsheid Binnenlandse motieven lagen aan de basis van Macrons beslissing. Officieel heet het dat het uitbreidingsproces als dusdanig veranderd moet worden. In werkelijkheid wil hij vooral binnen de eigen landsgrenzen scoren door Marine Le Pen, die er een sterke anti-EU houding op nahoudt, het gras voor de voeten te maaien. Er zit echter ook een internationale dimensie in zijn optreden, zeker nu de Britten eruit gaan. Sinds mensenheugenis is er binnen de Unie een spanning geweest tussen zij die vooral de uitbreiding wensen - Groot Brittannië op kop - en andere landen voor wie de nadruk meer op de uitdieping van de EU-structuren ligt. Laten we die laatste groep gemakshalve met de Duits-Franse as vereenzelvigen, waarbij vooral Frankrijk aan de kar trok. De EU is voor Parijs altijd al een vehikel geweest om de verloren grootsheid te compenseren en, daarmee samenhangend, Duitsland in te kapselen.

Geopolitiek vacuüm Dat Noord-Macedonië en Albanië hun hoop op lidmaatschap moeten opbergen, heeft een aantal geopolitieke gevolgen voor net die gevoelige regio. Het Servische voorbeeld is ter zake veelzeggend.

Het land is de belangrijkste bestemming voor Chinese investeringen in Oost-Europa, maar ook in andere niet EU-landen ziet men een verhoogde aanwezigheid van Peking. De deals die ze aanbieden zijn bovendien makkelijker dan wat de EU of haar lidstaten op tafel (kunnen) leggen. Onvoorwaar-

delijker en zonder gezeur over mensenrechten allerhande, sociale standaarden en dergelijke. Zopas sloten de Serviërs een vrijhandelsakkoord met de door Rusland geleide Europees-Aziatische Unie, goed wetende dat dit onverenigbaar is met het EU-lidmaatschap, iets waar ze blijkbaar niet meer op rekenen. Het Russische Gazprom sponsort voetbalclub ‘Rode Ster Belgrado’ en de greep van Moskou op de nieuwssector in het land wordt steeds groter.

Net dat brengt ons bij de grootste vrees in diplomatieke kringen.

Met een EU die haar handen van het gebied afhoudt, zal de Russische en Chinese rol en invloed enkel maar toenemen. In andere tijden kon nog op een Amerikaans tegengewicht gerekend worden, maar met de isolationistische golf die door het Witte Huis raast, is dit ijdele hoop geworden. Ook de onfortuinlijke ontslagnemende Macedonische eerste minister wees eerder al op dit gevaar. Het zal Macron worst wezen. Hij zorgde ervoor dat Rusland weer in de Raad van Europa werd toegelaten, riep op om de Russen ook weer in de G7 te integreren en ijvert voor een “een nieuwe veiligheidsarchitectuur met Rusland”. Die oriëntering op Moskou is geen nieuwigheid in het Frans buitenlands beleid.

Falend Bulgarije Bulgarije is een voorbeeld dat de voorbije weken wel vaker opgerakeld werd, een veelzeggende illustratie van hoe groot de spagaat tussen theorie en praktijk kan zijn.

In regel is het perspectief op lidmaatschap een hervormingshefboom. Garanties op slagen zijn er niet, maar de mogelijke uitkomst is als een permanente stok die de Unie achter de deur houdt. Toen Bulgarije aan zijn traject begon, was het land er niet minder klaar voor dan Albanië of Noord-Macedonië. Maar is dit dan niet eerder een argument voor Macrons veto?

Nog steeds is het land een corrupte boel, maar inmiddels wel lid van de Unie.

Tal van analyses werden al over de zaak gemaakt. De kern van het probleem, zo luidt het meest gedeelde besluit, is dat de hervormingen onvoldoende diepgaand waren. Ook de opvolging liep fout, voor en na het lidmaatschap. Sommigen hoopten dat hier lessen uit getrokken zouden worden die dan op de Macedonische en Albanese situatie zouden worden toegepast.

Quod non.

MICHAËL VANDAMME

Buitenlands spervuur “Vlaag van verstand” De Democraten in de VS hebben zich heel ver laten meeslepen door allerhande extremistische groepen: antiblanke racisten, moslims, feministen, holebi- en transgendergroepen.

Daardoor komt er maar zelden goed nieuws uit het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden, waar de Democraten in de meerderheid zijn. Maar vorige week hadden ze in dat Democratische gekkenhuis nog eens een vlaag van verstand (een knipoogje naar de gelijknamige sf-roman van Poul Anderson). Het Huis heeft vorige week met een overweldigende meerderheid en met de steun van zowel Democraten als Republikeinen een einde gemaakt aan een opmerkelijke anomalie: Amerika was een van de weinige beschaafde naties die de Armeense genocide nog niet hadden erkend. President Reagan had de genocide in 1981 al expliciet vernoemd, en 44 van de 50 Amerikaanse deelstaten hadden de genocide ook al erkend, maar de federale regering in Washington had dat onder druk van Turkije nooit aangedurfd. De zogenaamde “Armenian Genocide Resolution” H. Res296 die onlangs werd goedgekeurd, heeft daar nu een einde aan gemaakt. Er is merkwaardig genoeg nog één Westers land dat heel lang weigerde de Armeense genocide te erkennen, en dat is… Nederland.

De twee belangrijkste ‘ontkenners’ waren de socialist Frans Timmermans, die later EU-commissaris zou worden en zijn partijgenote Nebahat Albayrak. Zij beweerden dat er onvoldoende juridische bewijzen waren om van genocide te kunnen spreken… Het Nederlandse parlement erkende de Armeense genocide pas in 2018. De regering houdt zich meestal op de vlakte door te spreken over “de kwestie van de Armeense genocide”.

Wat wisten de Turken?

Al-Baghdadi werd door Amerikaanse elitetroepen gedood in de provincie Idlib, in het dorp Barisha, dat op minder dan vijf kilometer van de Turkse grens ligt en slechts 2.500 inwoners telt. De Turken houden dat gebied al jaren nauwlettend in het oog. Ze hebben er ongetwijfeld vele informanten en spionnen en hun elektronische bewakingsen afluistersystemen zijn voortreffelijk. Hoe is het mogelijk dat zij niets van al-Baghdadi’s schuilplaats wisten? Zélfs de Turken kunnen toch niet zo onbekwaam zijn? Of hebben ze na de mislukte staatsgreep echt alle militairen met een bovengemiddeld IQ gearresteerd? Gezien Erdogans verleden van hulp en gedoogsteun aan IS, is het veel waarschijnlijker dat de Turken het heel de tijd al wisten… Dat herinnert natuurlijk allemaal heel sterk aan de liquidatie van Osama bin Laden, die al jarenlang in een villa in Pakistan woonde.

Nog zo’n moslimland waarvan de VS dachten dat het een bondgenoot was. Voor Erdogan aan de macht kwam, was Turkije inderdaad een bondgenoot van het Westen, vooral dankzij het Turkse leger, dat vier keer een staatsgreep pleegde om de fundamentalisten weer in hun holen te jagen, en nadien ook vier keer de macht weer overdroeg aan burgerlijke politici.

Erdogan en IS Taha Abdurrahim Abdullah, een vertrouweling van al-Baghdadi, werd in maart van dit jaar gevangengenomen door de Syrian Democratic Forces, die

geleid werden door de Koerden. Tijdens de ondervragingen deed hij enkele opmerkelijke onthullingen over de nauwe banden tussen Erdogan en IS. Volgens zijn verklaringen had Erdogan er in september 2014 op aangedrongen dat IS de hoofdzakelijk Koerdische stad Kobani in Noord-Syrië zou aanvallen. Dat druiste volgens Taha Abdurrahim Abdullah in tegen de strategische prioriteiten die IS voor zichzelf had vastgelegd.

Hun eerste objectief was - heel logisch - Damascus, niet Kobani.

Ook de meeste commandanten van IS dachten er zo over. Maar al-Baghdadi drukte Erdogans plan door. Men vraagt zich af wat hij daarvoor in ruil kreeg…

Aanvankelijk boekten de IS’ers grote terreinwinst in het gebied rond Kobani en ze omsingelden de stad. Ze veroverden zelfs enkele wijken van de stad. Maar tegen januari 2015 kon de Koerdische YPG met luchtsteun van de Amerikanen de omsingeling doorbreken en heel Kobani heroveren. IS moest zich met zware verliezen terugtrekken. Taha Abdurrahim Abdullah verklaarde ook dat de huidige opvolger van al-Baghdadi die functie heeft gekregen omwille van zijn hechte banden met Turkije. Deze onthullingen verschenen in de communistische krant Morning Star. We zouden zo’n onbetrouwbare bron evenmin geloven als RT, Izvestia of Le Monde, maar deze onthullingen passen volledig in het kader van wat wij al lang uit andere, betrouwbare bronnen weten: dat Erdogan in die periode IS volop steunde, onder andere door IS-strijders ongehinderd heen en weer over de Turkse grens te laten trekken. Ze kregen zelfs hospitaalen ontspanningsfaciliteiten op Turks grondgebied en konden via Turkije olie exporteren, wat het nodige geld opleverde om hun operaties te financieren. In die jaren beschouwde Erdogan IS als een nuttig werktuig om Irak en Syrië te destabiliseren.

En dat paste dan weer in zijn langetermijnplan om die landen ‘Heim ins Reich’ te brengen. Het Ottomaanse Rijk, waarvan ze eeuwenlang provincies waren geweest.

Russisch Afrikakorps In Mozambique meldde de internetkrant Carta de Moçambique dat vijf Russische huurlingen waren gedood toen ze samen met een groep militairen van het regeringsleger in de provincie Cabo Delgado in een hinderlaag van islamitische rebellen liepen. In totaal vielen daarbij twintig doden. De huurlingen werkten voor de intussen beroemde en beruchte firma Wagner, die nauwe banden heeft met het Kremlin. Er werden vijf onthoofde lichamen van huurlingen teruggevonden. Waarschijnlijk vonden de onthoofdingen plaats nadat de mannen in het gevecht gesneuveld waren. Volgens een Russische veteraan die in Mozambique had gevochten, dienen de hoofden voor de rebellen als bewijs dat zij vijanden gedood hebben, en dus recht hebben op een financiële beloning. Als dit incident in Cabo Delgado niet was uitgelekt naar de Russische oppositie, zouden we nu misschien nog niet eens weten dat er Russische troepen in Mozambique waren… Terwijl Europa werkloos toekijkt en de VS weer wegzinkt in isolationisme, vergroten de Russen en de Chinezen heel geleidelijk hun greep op Afrika en het Midden-Oosten, met hun enorme grondstoffenreserves.

Het nabije buitenland

7 november 2019

DE MEMOIRES VAN LE PEN (2) “Tribun du peuple”, het tweede deel van de memoires van FN-oprichter Jean-Marie Le Pen, besteedt uitgebreid aandacht aan de electorale successen in de jaren ’90. En uiteraard aan de presidentsverkiezingen van 2002, toen Le Pen totaal onverwachts de tweede ronde haalde. De hetze die daarna tegen de FN-voorzitter werd ontketend, had dictatoriale trekjes.

Vorige week hadden we het hier over het eerste deel van Le Pens memoires “Tribun du Peuple” (Editions Muller, 558 blz, 24,90 euro), dat begint bij de stichting van het Front National in 1972 en het verhaal vertelt van de opgang van de partij. Het succes van Le Pen was vooral te danken aan de groeiende ergernis over het migratievraagstuk. Het anticommunisme, lange tijd het politieke DNA van Le Pen en het Front National, verschoof naar de achtergrond. Hij besteedt er in het tweede deel van zijn memoires inderdaad minder aandacht aan dan in deel 1. Misschien wat jammer, want de jongere generaties beseffen amper nog wat het criminele karakter van het communisme was. Ook in West-Europa, toen de communistische partijen na WO II van de chaos gebruik probeerden te maken om een burgeroorlog te ontketenen. Le Pen verheugt zich in zijn memoires over de val van de Berlijnse Muur in 1989 en dat is het dan.

Immigratie krijgt veel meer aandacht. Net als de toenemende economische mondialisering en de Europese eenmaking. Die drie evoluties waren volgens de FN-voorzitter de cocktail die de partij in de jaren ’90 steeds sterker deed scoren. Het Front Nationale verankerde zich in de Franse politiek met 15 procent van de stemmen. Van een machtsuitoefening was echter geen sprake. De conservatieven, neogaullisten en liberalen van RPR en UDF hielden de deur gesloten voor een samenwerking met de partij van Le Pen. Vooral Jacques Chirac moet het hier ontgelden.

Si la France m’était contée Teveel Calimero spelen Halverwege de jaren ’90 slaagde het FN er wel in om een aantal burgemeesterssjerpen te veroveren. In het zuiden van Frankrijk: Toulon, Marignane, Vitrolles, Orange,… Vooral gebieden waar het migratieprobleem sterk merkbaar was. Bovendien telde de regio heel wat ‘rapatriés’, ex-kolonialen en ‘pieds-noirs’ uit Algerije.

Binnen het Front National zag men dit als een opstap naar machtsuitoefening en regeringsdeelname. IJdele hoop. Links bleef het Front National diaboliseren en klassiek rechts stapte mee in dat verhaal. Le Pen uit daarover meermaals zijn ergernis in zijn memoires. Volgens hem was er een politiek complot om hem van machtsdeelname te houden. Zo werden bij verschillende verkiezingen andere rechtse politici het veld ingestuurd die gemakkelijk 5 procent van de stemmen haalden en aan het FN-electoraat knaagden: de nobiljon Philippe de Villiers, de oude gaullist Charles Pasqua, de soevereinist Philippe Seguin. “Met 20 procent van de stemmen had ik veel zwaarder kunnen wegen op het beleid en was regeringsdeelname zelfs mogelijk,” stelt Le Pen. Hij vond het niet eerlijk dat zijn partij geen kans kreeg. Hier speelt Le Pen teveel Calimero. Het meerderheidssysteem met twee rondes, ook in de parlementsverkiezingen, maakte dat het FN electoraal geen vuist kon maken.

Daarnaast plaatste Le Pen zich met controversiële uitspraken zoals de gaskamers “als detail in de geschiedenis” of met een fysieke aanval op een socialistische verkozene in Mantes-laJolie in de marge van de politiek.

Een Stalinistische hetze Dat het FN niet aan de macht kon deelnemen, zorgde voor een tweespalt binnen de partij. Bruno Mégret probeerde het met een gematigde versie van het Front National. Dat mislukte.

SCHOTSE HOOP IN BANGE DAGEN Het eindeloze theater rondom de Brexit zorgt voor toenemende irritatie. Niet in de laatste plaats in Schotland. Voor de nationalisten daar is het genoeg geweest. Steeds luider klinkt de roep om een nieuw onafhankelijkheidsreferendum. Prime Minister Boris Johnson moet er niet van weten.

In december trekken de Britten naar de stembus om een nieuw Lagerhuis te kiezen. Boris Johnson voelt zich gesterkt door de uitstekende opiniepeilingen. Even zag het er, in juni van dit jaar, naar uit dat de Brexit Party van Nigel Farage een te duchten concurrent zou worden voor de Tories. De nieuwe partij van Farage piekte tijdens de Europese verkiezingen en vaardigde maar liefst negenentwintig parlementsleden af naar Brussel. Hoe anders liggen de kaarten vandaag.

Versplintering op rechts Boris Johnson en Bart De Wever spraken elkaar in het verleden meermaals. De twee politici hanteren dezelfde politieke marketing: “Stem op mij en mijn partij, wij zijn de enige zekerheid op een rechts bestuur.” Het was op die manier dat de N-VA destijds een massa stemmen wist af te snoepen van het Vlaams Belang. Een stem op het Belang zou immers ‘een verloren stem’ zijn, zo klonk het. In het Verenigd Koninkrijk gebruikt Johnson eenzelfde strategie ten overstaan van zijn tegenstrever en concurrent op rechts, Nigel Farage. Johnson liet er afgelopen week geen twijfel over bestaan: nergens zal er een strategisch samenwerkingsverband zijn tussen de Conservative Party en de Brexit Party. “Wie voor de Brexit is, moet de Conservatieve Partij zo groot mogelijk maken,” aldus Johnson in talloze interviews. Net zoals N-VA een samenwerking met Vlaams

THÜRINGEN EN UNIVERSITÄT HAMBURG Op zondag 27 oktober waren er deelstaatverkiezingen in Thüringen, in de vroegere DDR. De achterbakse pogingen van de media en de politieke kaste om AfD verantwoordelijk te stellen voor de aanslag van een neonazi op een synagoge hebben alvast in Thüringen niet gewerkt.

De partij heeft haar stemmenaantal meer dan verdubbeld, van 10,6 procent in 2014 tot 23,4 procent nu. En dat ondanks - of misschien dankzij? - het feit dat AfD in Thüringen geleid wordt door Björn Höcke, die zelfs door velen binnen zijn eigen partij als te radicaal wordt beschouwd. Zijn positie binnen AfD is hiermee wel versterkt. De CDU was sinds de Duitse eenmaking zonder onderbreking de grootste partij in Thüringen. In 1999 behaalde ze zelfs nog een absolute meerderheid. Maar nu krijgt ze haar verdiende loon voor het verraad van 2015: ze wordt voorbijgestoken door AfD en zakt weg naar de derde plaats. De ontreddering binnen CDU is algemeen, niet alleen in Thüringen, maar ook op het nationale niveau. We zijn intussen meer dan een week verder en de nationale kopstukken van de CDU hebben de nederlaag van hun partij in Thüringen nog altijd niet verteerd. De vertwijfeling, de stuurloosheid en de verdeeldheid zijn algemeen. CDU-voorzitster Annegret Kramp-Karrenbauer blijkt al even weinig leiderskwaliteiten te bezitten als Teresa May.

Volksfront Thüringen werd bestuurd door een Volksfront van drie socialistische partijen. De DDR-socialisten van Die Linke, de sociaaldemocraten van de SPD en de milieusocialisten van die Grünen. Maar ook de SPD kreeg flinke klappen en daardoor heeft die coalitie nu geen meerderheid meer. Die Linke zelf zijn de grootste partij geworden in Thüringen. Het is de eerste keer dat zoiets in een Duitse deelstaat gebeurt. De wraak van Honecker,

Meer vrienden dan gedacht Dat alles geeft de indruk dat de FN-voorzitter een geïsoleerd iemand was. Zeker niet. Hij telt tal van bekende vrienden. Acteur Alain Delon is er één. De Bretoense charmezanger Alain Barrière eveneens. Idem voor het voormalige Franse icoon Brigitte Bardot. En er waren de hartelijke internationale relaties in het Europees Parlement.

Onder andere met het Vlaams Blok/Vlaams Belang. Al heeft Le Pen het op bladzijde 361 zowaar over het “Vlamske Block” en “Karen Dillen” in plaats van Karel Dillen. Niet-Franse namen: de zuiderburen hebben het er nog altijd moeilijk mee.

SALAN

ENGELAND Geen Catalanen van het Noorden Terwijl unionisten in Noord-Ierland de Brexit willen veiligstellen, gooien ze het in Schotland over een totaal andere boeg.

De Schotse nationalisten blijven mordicus tegen de EU-uitstap. De roep om een nieuw onafhankelijkheidsreferendum te organiseren groeit. In Glasgow kwamen zaterdag meer dan twintigduizend regionalisten op straat. Het gros ervan is ook lid van de onafhankelijksheidspartij SNP. First Minister Nicola Sturgeon was duidelijk: “Wij zijn hier met slechts één doel voor ogen: het recht om te kiezen voor een betere toekomst.”

Volgens Sturgeon staan de Schotten op een kruispunt, er moet gekozen worden. Willen de Schotten deel blijven uitmaken van het Verenigd Koninkrijk en dansen naar het pijpen van Boris Johnson of wordt er gekozen voor een onafhankelijk Schotland binnen een EU-samenwerkingsverband? Boris Johnson liet al snel weten dat hij het de Schotten onmogelijk zal maken een nieuw onafhankelijkheidsreferendum te organiseren. Gaan de Schotten in 2020 de weg op van de Catalanen en zullen zij een referendum houden dat door de hoofdstad niet wordt erkend?

Wat zal de EU doen wanneer een Britse deelstaat zich afscheurt en juist aansluiting wil zoeken bij de Europese Unie? Nicola Sturgeon heeft echter één probleem. In Catalonië is het duidelijk dat een overgrote meerderheid zich wil afscheuren van Madrid. In Schotland is die meerderheid er vooralsnog niet.

Het gros van de Schotten wil een ‘devolution’, noem het confederalisme, maar geen totale secessie. Het gros van de Schotten wil terzelfdertijd ook geen Brexit. Vroeg of laat moeten de Schotten kiezen wat het zwaarste doorweegt voor hen. Lid blijven van de EU kan allicht uitsluitend wanneer Schotland voor honderd procent een soevereine staat wordt.

LVS

Bei uns in Deutschland

zeggen sommigen nu al… Men heeft na de Duitse eenmaking veel te weinig gedaan om de misdaden van de DDR-socialisten aan de kaak te stellen. Net zoals men in dezelfde periode de val van de Sovjetunie niet heeft aangegrepen om de gruwelen van het sovjetcommunisme aan te klagen en de sovjetagenten in de media uit te roken. Duitsland plukt daarvan nu de giftige vruchten… Niet dat Die Linke zo’n spectaculaire winst boekten: ze stegen tot 31 procent (+2,8%). Heel behoorlijk voor een regeringspartij, maar niet echt een doorbraak. Ze danken hun leidende positie vooral aan de ineenstorting van de CDU. Ondanks de milieuhysterie verloren de Grünen 0,5 procent, maar ze bleven helaas nipt boven de kiesdrempel. Intussen heeft de Thüringse CDU-voorzitter Mohring al laten verstaan dat hij een coalitie met Die Linke niet afwijst. Ja, de ‘tsjeven’ zijn in Duitsland even onbetrouwbaar en politiek corrupt als elders.

Samenwerking met AfD is voor hen des duivels, maar zij willen wel zaakjes doen met de communisten. Bromelow, de oppervolkscommissaris van Die Linke, kondigde aan dat hij met álle partijen wil samenwerken, behalve met AfD. Moeten we daaruit besluiten dat dat de enige fatsoenlijke en betrouwbare partij is in heel Duitsland? De enige partij die niet collaboreert met moslims en communisten? De liberale FDP haalde de kiesdrempel, maar met de kleinst denkbare marge uit de electorale geschiedenis van Duitsland: ze had juist vijf stemmen op overschot. De FDP zou dus in de Landsraad komen met vijf zetels.

Maar intussen heeft men - natuurlijk! - al ‘fouten’ gevonden waaruit zou blijken dat de FDP nog maar één stem op overschot heeft. Van die ene stem hangen nu dus vijf zetels af. In zo’n situatie is de verleiding om nog een aantal ‘foutjes’ te ontdekken natuurlijk wel heel groot. Het Duitse systeem van zetelverdeling is zeer complex. Het is niet duidelijk - voor mij toch niet - welke partij ervan zou profiteren als de FDP toch uit de parlementaire boot viel. Of eruit geduwd werd.

FRANKRIJK

De partij leek rond de eeuwwisseling te marginaliseren, maar door een overtal aan kandidaten op links slaagde Jean-Marie Le Pen erin om in 2002 de tweede ronde van de presidentsverkiezingen te halen tegen uittredend president Jacques Chirac. In de memoires wordt piekfijn omschreven hoe er toen door politieke tegenstanders, opiniemakers, media en figuren uit de culturele wereld en het onderwijs een nooit geziene haatcampagne tegen Le Pen werd gelanceerd.

Ook al wist men dat hij in de tweede ronde weinig kans had tegen Jacques Chirac, met Jean-Marie Le Pen stevende Frankrijk af op een ‘nazi-dictatuur’. Le Pen heeft het over stalinistische methodes en hij heeft gelijk.

In Ivry-sur-Seine, een gemeente met een communistische burgemeester, weerklonken op de verkiezingsdag door een luidspreker bedreigingen aan het adres van FN-kiezers.

Scholieren werden de straat opgestuurd om in de beste traditie van de Culturele Revolutie haat te spuien tegen Le Pen.

Right or wrong Belang niet ziet zitten, zo wil Johnson geen akkoord sluiten met Farage. Door in verspreide slagorde te opereren in zowat 600 kiesdistricten, vangen de twee rechtse partijen elkaar vliegen af. Gezien het typische kiessysteem van ‘first-past-the-post’ kan dit de Brexiteers nog zuur gaan opbreken. Hoe meer kiezers twijfelen tussen de Brexit Party en de Conservatives, des te groter de kans dat Labour uiteindelijk als overwinnaar uit de bus komt. Dat is althans de vrees die leeft bij Boris Johnson en zijn kabinet.

Al moet opgemerkt worden dat ook Labour katjes te geselen heeft. In de peilingen volgen de socialisten op een lichtjaar afstand van de Conservatieven. Labour moet uitkijken dat het niet ingehaald wordt door de liberalen, die steeds meer vooruitgang boeken in de peilingen. Toch bewijzen de rechts-conservatieve krachten in de Noord-Ierse deelstaat dat het anders kan. De radicaal-protestantse DUP en de meer gematigde conservatieven van de UUP gooien het in bepaalde regio’s op een akkoordje. Beide partijen behoren tot het unionistische kamp dat Noord-Ierland beschouwt als integraal onderdeel van het Verenigd Koninkrijk. Zowel DUP als UUP zijn voorstanders van de Brexit.

De DUP heeft bekendgemaakt dat het geen kandidaat het veld in zal sturen in districten als Fermanagh en South Tyrone. Op die manier gaan alle rechtse stemmen naar de UUP en wordt een ‘Brexit-zetel’ quasi verzekerd. In omgekeerde richting zal de UUP - die vroeger nog integraal onderdeel uitmaakte van de Conservative Party - niet opkomen in Noord-Belfast.

Op die manier groeien de kansen voor Nigel Dodds, de kandidaat van de DUP, om als overwinnaar uit de bus te komen.

9

DUITSLAND Universitaire volksrepubliek Twee weken geleden schreven we al over economieprofessor Bernd Lucke, de oprichter van AfD, die aan de Universiteit van Hamburg monddood werd gemaakt door een brullende troep linksen, die hem belette te doceren. Dat Lucke al lang afstand had genomen van zijn partij maakte voor die linkse fanatici geen verschil. De meeste politici van de gevestigde partijen haalden onverschillig de schouders op. Het kon hen niet schelen hoe AfD’ers of voormalige AfD’ers geboycot of gecensureerd werden.

Kort daarop deed zich aan die universiteit echter opnieuw zo’n incident voor, nu met een politicus die geen enkele binding had met AfD: Christian Lindner, de voorzitter van de liberale FDP kreeg zonder enige motivatie een spreekverbod.

Hij mocht geen toespraak houden op een debatavond van een liberale Hochschulgruppe. Nochtans wordt FDP als een onverdachte ‘democratische partij’ beschouwd, van alle nazismetten vrij. Nu ging de bal wel aan het rollen. Lindner diende een officiële klacht in.

De universiteit beweerde dat zij uit principe geen partijpolitici in haar auditoria liet spreken, maar dat was een flagrante leugen: een lezing van Sahra Wagenknecht voor een werkgroep van linkse studenten mocht wel doorgaan. Wagenknecht is nochtans fractieleider van Die Linke in de Bondsdag. Maar zij is dus links, en Lindner is een economische liberaal, die gelooft in privé-ondernemerschap. En dat is genoeg om door de volkscommissarissen gebrandmerkt te worden als een uitbuiter en kapitalist. Ja, met dat soort linksen maken de ‘democratische partijen’ gemene zaak tegen AfD. Zouden zij het spreekwoord kennen: “Wie op een tijger rijdt, wordt erdoor verslonden”?

PAUL BAÜMER

10

Beeldspraak

7 november 2019

MEDIALAND

FILM middel voor personen over lange afstanden. Vergeet het dus maar, die vakantie in Thailand, Zuid-Afrika, de VS, Australië of Brazilië, als Greta Thunberg en Anuna De Wever hun zin krijgen. Wie kan het zich immers veroorloven om vier maanden onbetaald verlof te vragen voor ocharme een weekje in Chili? Idem dito voor beroepsreizen, want welk bedrijf kan het zich veroorloven iemand enkele weken op een schip te zetten voor een ontmoeting met een potentiële klant op een ander continent? Een onprettige waarheid, waar de media het liever niet over hebben.

Media ontwijken debat over ontvolking

Klimaattop zet Anuna in haar blootje We denken dat Anuna De Wever al betere weken meegemaakt heeft dan die van verleden week. Door de aanhoudende onrust in Chili besloot de regering er de komende klimaattop af te gelasten. Dat was natuurlijk vervelend voor nogal wat delegaties, die plots hun reis dienden om te boeken. Maar voor wie zoals Anuna De Wever voltijds klimaatbetoger is en ondertussen al een tijdje op een bootje tussen Europa en Zuid-Amerika zit, was dit een lelijke streep door de rekening. Daar zaten ze dus, de jongeren die de wereld aan het redden waren, maar compleet de verkeerde kant aan het opvaren waren.

De daaropvolgende berichtgeving in de media en de opeenvolging van gebeurtenissen is best wel een studie op zich waard. Eerst waren er de beelden van ‘aangeslagen’ en ‘ontredderde’ jongeren die daar op hun bootje voor de camera wat stonden te janken. Geen krant die het aandurfde om eens een beetje dieper te analyseren waarom die jongeren zo ontredderd waren. De klimaattop was immers niet afgelast, maar verplaatst van Chili naar Spanje. En we zijn er zeker van dat als er dwingend nood zou zijn aan klimaatspijbelaars in Spanje, er wel enkele vrijwilligers gevonden zouden kunnen worden om met de trein naar daar te reizen. De essentie van de ontreddering is echter dat het daar helemaal niet om ging. Die klimaattop in Chili had het persoonlijke gloriemoment moeten zijn voor ‘Anuna’ en co, en niets anders, en dat dreigde nu lelijk in het water te vallen.

Volgende akte: de ontkenning. Blijkbaar gingen de jongeren op het schip ook iets in het Amazonewoud doen, dus voeren ze rustig verder naar Brazilië, alsof er niets aan de hand was. Moeten we nu plots geloven dat de klimaattop in Chili alleen maar een bijzaak was voor de klimaattopvaarders in hun schuitje, en dat de hoofdzaak een bezoek aan het Braziliaanse Amazonewoud was? Een beetje raar dat die jongeren dan eerst zo ontredderd en aangeslagen waren. Maar de media gebaarden van krommenaas, en speelden het spel van de jongeren mee.

Derde akte, en nu wordt het pas echt gênant: de jongeren drukten, net als Greta Thunberg die al een tijdje op het verkeerde continent zit, in de media hun ‘hoop’ uit dat enkelen onder hen alsnog op tijd in Spanje zouden kunnen geraken met een… raceschip. Zo erg is het blijkbaar nu ook weer niet gesteld met het Amazonewoud, dat het de aandacht van de voltallige jongerendelegatie zou kunnen verdienen. En opnieuw: in de media geen enkele commentaar over de hypocrisie van de klimaatjongeren.

Media weigeren ‘Greta’ en ‘Anuna’ te doorprikken Hoofdprobleem is natuurlijk dat de media het spel van ‘Greta’ en ‘Anuna’ gewillig meespelen, en weigeren hun hypocrisie te doorprikken. Over de diagnose van Greta en de extreme mediageilheid van Anuna hebben we het in dit blaadje al meermaals gehad. Maar wat de media nu al voor de tweede maal op een zilveren schoteltje aangeboden kregen, is de stuitende hypocrisie van de klimaatjongeren rond intercontinentale reizen. En voor de tweede maal weigeren ze die aan te klagen.

Eerst waren er immers de medewerkers van Greta Thunberg, die nog niet eens zelf de persoonlijke opoffering konden opbrengen om de bootreis over de Atlantische Oceaan heen én terug uit te voeren. Het werd voor hen een enkeltje per boot, en dan snel met het vliegtuig terug naar huis. De media zagen zich genoodzaakt erover te berichten, maar met veel tegenzin. En nu ondervinden zowel Greta Thunberg als Anuna De Wever dat de scheepvaart extreem onpraktisch is voor personentransport over de oceaan, zelfs als je bereid bent om wekenlang op een bootje rond te dobberen. We hebben er nog niet de minste opmerking over gelezen in de traditionele media.

Tenzij de overtocht zelf het doel is, zoals bij een cruise of op een jacht, heeft de scheepvaart afgedaan als transport-

Nog een voorbeeld van een debat dat de media angstvallig ontwijken: dat van de omvolking in de Europese steden.

De cijfers zijn wat ze zijn en tonen een beangstigende trend, maar toch proberen de media te doen alsof er niets aan de hand is. Meer zelfs: wanneer een enkeling met een op het eerste zicht onverdachte achtergrond op een nogal onverhoedse wijze toch in het nieuws komt met enkele harde cijfers en waarheden over de migratie in Europa, is het meteen alle hens aan dek om hem te kunnen neerzetten als een onverbeterlijke racist.

Meer zelfs, de media doen er nog een schepje bovenop door lezers die toch even meegegaan waren in het discours van Walter De Donder een schaamtegevoel over het eigen racisme aan te praten. “Wat moet een migrant dan wel doen om eindelijk aanvaard te kunnen worden als Vlaming?” werd al snel als vraag gesteld. Versta: het probleem is niet dat in sommige wijken in Antwerpen tot tachtig procent mensen van vreemde origine wonen, wel dat die racistische Vlamingen maar niet willen aanvaarden dat ook zij Vlamingen zijn.

Waarna er een paar modelmigranten opgevoerd worden om het er eens goed in te wrijven.

Wij zouden het echter wel eens willen zien, als er in een stad in Congo op korte tijd in een wijk tot tachtig procent blanken zouden gaan wonen, en een lokaal politicus zou uitroepen dat er een ‘ontvolking’ aan de gang zou zijn. Zouden onze media dan even hard roepen wat die blanken dan wel zouden moeten doen om eindelijk aanvaard te worden als Congolezen? Wij denken van niet, en de kans dat die politicus het etiket ‘racist’ opgeplakt zou krijgen, is minimaal.

Idem dito als morgen een grote groep joden een paar wijken in Gaza zou inpalmen. Maar ach ja, dat zouden dan ‘joodse kolonisten’ zijn, en is kolonialisme dan niet altijd heel erg foei? Toch als het op een ander gebeurt.

Griekse nieuwe migratiewetten ‘hard’ Het zal voor onze lezers wellicht geen nieuws zijn dat de meeste media behoorlijk vooringenomen berichten over alles wat met migratie te maken heeft. De meeste commentatoren komen er min of meer openlijk voor uit dat ze voorstander zijn van open grenzen. Verleden week hadden we het in deze rubriek nog over een commentaar van Lieven Sioen in De Standaard, waarbij hij duidelijk de trappers verloor in zijn pleidooi voor een zo laks mogelijk migratiebeleid.

Maar de indoctrinatie die de media op hun lezers en kijkers proberen uit te oefenen zit soms subtieler in mekaar.

Neem nu de berichtgeving over de migratiewetgeving die de nieuwe regering in Griekenland zopas goedgekeurd heeft. Die nieuwe regering is centrumrechts, dus meteen al een beetje verdacht in de ogen van onze ‘objectieve’ media.

En zie, inderdaad, de nieuwe migratiewetgeving is strenger dan de vorige, zodat de media, inclusief de openbare omroep, in hun koppen meteen maar schreven dat die wetgeving ‘hard’ is. Zou het kunnen dat die nieuwe wetgeving ‘hard’ is? Best mogelijk, al hebben we daar zo onze twijfels over. Maar ons punt hier is dat het gebruik van de kwalificatie ‘hard’ een waardeoordeel is over de inhoud van die nieuwe migratiewetgeving, en dus niet thuishoort in de berichtgeving. Correcter zou geweest zijn de wetgeving te omschrijven als ‘strenger’ of ‘minder laks’, en de term ‘hard’ (of in het omgekeerde geval ‘laks’) te sparen voor de commentaarstukken. Het zal voor de lezer wellicht ook geen nieuws zijn dat uitschuivers zoals hierboven geen alleenstaande gevallen zijn, en steeds in dezelfde richting gebeuren. Een strengere migratiewetgeving wordt meteen neergesabeld als hard, maar je zal nooit in een krant lezen dat één of andere linkse regering een ‘lakse’ migratiewetgeving ingevoerd heeft. Het is dus niet zo dat onze journalistjes een beetje kort door de bocht gingen en zonder enige kwade bedoeling op het woord ‘hard’ geland waren. Was dat wel het geval geweest, dan zouden de fouten in beide richtingen optreden, en dat is manifest niet het geval.

The Room

De Franse regisseur en schrijver Christian Volckman werd voornamelijk bekend met zijn animatiefilm “Renaissance” (2006), met de stemmen van Daniel Craig, Catherine McCormack, Jonathan Pryce en Ian Holm.

Voor “The Room” werkte hij samen met de Oekraïense actrice Olga Kurylenko en onze eigen Kevin Janssens, die hard aan een indrukwekkende filmografie timmert.

Janssens was onlangs nog te zien in de film “De Patrick” van Tim Mielants en in de Belgisch-Nederlandse coproductie “Undercover”, een televisieserie over een undercovermissie van de Belgische federale politie om het grootste XTC-netwerk in de Benelux te infiltreren. In “The Room” speelt hij de jonge kunstenaar Matt, die samen met liefje Kate een gigantisch oud huis koopt ver buiten de stad.

Clichés tellen Op de dag dat Kate en Matt intrekken met niets meer dan een matras en wat kleine spullen, ontdekken ze in het huis een mysterieuze kamer achter een grote, metalen deur.

Zodra ze er binnen stappen, beginnen alle lichten in het huis te flikkeren. “Waarom zit er zo’n vreemde, onheilspellende kamer in hun nieuwe huis?” is iets dat geen van de twee protagonisten zich afvraagt. In plaats van onderzoek te doen of, bijvoorbeeld, hun makelaar te bellen, besluiten Matt en Kate een fles wijn open te maken bij een haardvuurtje. Deze scène is één van de velen clichébeelden waar “The Room” van overloopt. In alleen al de eerste tien minuten is het clichés tellen geblazen, van de fotografie tot de dialogen en alles ertussen in.

Matt is vervolgens degene die tijdens een inspiratieloze schildersessie de kamer inloopt met, natuurlijk, een lege fles whisky, mompelend dat hij nog wel een tweede fles zou willen. Poef! Na wat flikkerende lichten verschijnt er zomaar een volle fles whisky in de kamer. We spoelen vooruit en de volgende ochtend zit Matt nog steeds in de kamer, die nu vol staat met beroemde schilderijen. Als Matt zijn ontdekking deelt met Kate, duurt het niet lang voordat het koppel zichzelf overspoelt met rijkdommen, totdat ze erachter komen dat al dat materiële bezit niet gelukkig maakt. Na twee miskramen is Kate diep van binnen nog steeds even ongelukkig, en ook Matt kan zijn kinderwens niet onderdrukken. Maar Kate heeft teveel angst om nog een derde keer te proberen, dus besluit ze in een opwelling de kamer te vragen om hetgeen wat ze het liefst wil: een baby.

Addertje onder het gras Gelukkig realiseert Matt zich dat het maken van een baby in de kamer onder de categorie slechte ideeën valt.

Tot zover de opgebouwde spanning van het verhaal, want een kleine zoektocht van Matt brengt ons bij een secundair personage dat ons binnen één kleine dialoog het hele plot weet uit te leggen. Verrassend genoeg zijn de laatste 30 minuten van de film de spannendste van alle 100, ondanks het feit dat Volckman alles wat los en vast zit bij het beslag gooit om toch nog enigszins een plot te kneden dat de film bijeen houdt, maar tevergeefs. Naast clichés is het nu ook plotgaten tellen en incasseren. Want na een anderhalf uur durende ‘facepalm’ (het fysieke gebaar van het bedekken van het gezicht in de handpalmen, vaak met doel om verschillende emoties te uiten zoals frustratie, schaamte, ongeloof en walging), is de kers op de taart de grootste tegenstrijdigheid in de geschiedenis van de film ooit.

Afgezien van de verschrikkelijk mislukte uitvoering van het script (waarvan ik oprecht vind dat er nog wel een goed verhaal in verpakt zit), valt er over de acteerprestaties ook niet te spreken. Allez, onze Kevin Janssens doet dat niet verkeerd, maar zijn hele prestatie wordt volledig onderuit gehaald door de verschrikkelijk talentloze Bondgirl Kurylenko. Verder wel leuk om zo eens na te denken over thema’s als onsterfelijkheid, de grens tussen rijkdom en hebzucht en ethiek, maar dat is dan ook alles.

THIRZA NERISSA

Buitenland

7 november 2019

11

SPANJE ALWEER NAAR DE STEMBUS

Catalonië als campagnethema én scheidsrechter?

Op 10 november is het zover: dan kunnen 37 miljoen Spanjaarden naar de stembus trekken om opnieuw de zetels te kiezen van het Congres en de Senaat. De 350 zetels van het Congres zijn het belangrijkst. In de laatste aanloop naar de verkiezingen kruisten de kopstukken van de 5 grootste partijen de degens op TV, en wat bleek: Catalonië is en blijft het campagnethema waarop de partijen zich op profileren. Veel hoop voor de Catalanen is er niet: er wordt vooral met Spaanse sabels gerinkeld. Maar, o ironie: het zijn straks misschien alweer de Catalaanse nationalisten die in het parlement de scheidsrechter zijn, en zo zullen bewijzen dat Spanje onbestuurbaar geworden is.

De verkiezingen van november komen er amper 7 maanden na de vorige verkiezingen in april dit jaar. Het politieke spektakel interesseert de Spanjaarden dan ook steeds minder: bij de vierde verkiezingen in vier jaar tijd zullen velen hun Spaanse kat sturen. Het aantal aanvragen om per brief te mogen stemmen is al met 30% gezakt tegenover april...

Het land zit in een impasse, zoveel is duidelijk.

Het politieke vertrouwen is volgens peilingen naar een dieptepunt gezakt.

Nochtans is het politieke landschap in Spanje de voorbije jaren een heel pak interessanter geworden voor waarnemers. Gedurende decennia was Spanje saai en voorspelbaar: ofwel bestuurd door het rechtse blok rond de Partido Popular, de PP, christendemocratisch met stevige uitlopers naar de voormalige bondgenoten van President Franco; ofwel door het linkse blok rond de socialisten van de PSOE, met stevige banden met de communisten die tegen Franco vochten. Maar vanaf 2015 is het plaatje helemaal gewijzigd: het partijenlandschap versplinterde ook in Spanje, met naast de rechtse PP en de linkse PSOE nu ook de (extreem)linkse Unidas Podemos, de liberale Ciudadanos en de rechts-populistische VOX. En daarnaast in Catalonië (en Baskenland) de linkse en centrumrechtse nationalisten, natuurlijk.

In april van dit jaar leverde dat volgend beeld op in het Congres: 123 zetels voor PSOE, te weinig voor een absolute meerderheid. 42 zetels voor Unidas Podemos, te weinig om PSOE aan een linkse meerderheid te helpen. 22 zetels voor het Catalaanse linkse ERC en Junts per Cat, de centrumlijst van Puigdemont, in principe genoeg om links aan een meerderheid te helpen. Maar daar hebben de nationalisten geen zin in, zolang de repressie vanuit Madrid doorgaat. En dus kreeg links geen regering op de been.

Opiniepeilers aan het werk Van de rechterzijde kwam geen hulp. De PP werd halfdood gemept en haalde nog 66 zetels na een reeks corruptieschandalen. Het liberale Ciudadanos haalde 57 zetels met een fel anti-Catalaans discours. VOX stoomde naar 24 zetels en is zo mogelijk nog harder anti-Catalaans. En zelfs al zou de PP willen samenwerken met VOX, wat niet zo is, dan nog haalt ook het rechtse blok géén meerderheid. Zo bleek de Spaanse eenheidsstaat helemaal onbestuurbaar geworden te zijn, met als resultaat: nieuwe verkiezingen.

Wat zullen die opleveren? De opiniepeilers

zijn druk aan het werk, en hun voornaamste conclusie lijkt dat er geen grote verschuivingen moeten verwacht worden. PSOE zou een beetje winnen, de PP zou een flink stuk van haar verlies goedmaken, Ciudadanos zou verliezen en VOX winnen. Maar die verschuivingen zouden niet van aard zijn de patsituatie wezenlijk te doorbreken. De Catalaanse en Baskische nationalisten zouden hun aantal zetels behouden, en zo ook hun scheidsrechterpositie om een linkse regering al dan niet mogelijk te maken. Elke verkiezing heeft zijn verrassing, en opiniepeilers zitten er nogal eens naast, maar voorlopig lijkt het erop dat er aan de fundamentele blokkering van Spanje geen einde komt.

De eenheidsstaat onbestuurbaar?

Het is wellicht daarom dat de zenuwachtigheid in de partijhoofdkwartieren toeneemt, en dat een TV-debat tussen de 5 nationale kopstukken deze week naar Spaanse normen behoorlijk grimmig verliep. Eén van de thema’s om elkaar zwaar aan te vallen was, jawel, de Catalaanse onafhankelijkheidsdrang. Met stevig sabelgekletter als resultaat. De socialist Sanchez kreeg van verschillende rechtse partijen het verwijt ‘te soft’ te zijn tegenover Barcelona; zijn antwoord was, dat hij ‘correct’ was opgetreden, en dat hij een wet zou maken die het organiseren van een referendum over onafhankelijkheid voortaan expliciet tot een misdrijf verklaart. Van enige dooi in Madrid is dus geen sprake... De enige die pleitte voor een politieke dialoog met Barcelona was het linkse Unidas Podemos.

De ironie is dus dat de nationalistische verkozenen uit het gebied waarop alle Spaanse partijen zich het heftigst profileren, Catalonië, wellicht na 10 november opnieuw zullen bepalen of er in Spanje een stabiele (linkse) meerderheid kan gevormd worden. Men moet geen glazen bol hebben om te weten wat zij als voorwaarde op tafel zullen leggen: de vrijlating van alle politiek veroordeelden. De kans dat Spaanse partijen daarop ingaan is zo goed als nihil.

En dus lijkt ook Spanje zich, als eenheidsstaat die niet kan omgaan met de onafhankelijkheidsdynamiek van zijn deelgebieden, van politieke crisis naar politieke crisis te slepen.

Ziet er iemand gelijkenissen met een kleiner land, enigszins meer noordelijk gelegen, waar ook van de nationalisten verwacht wordt dat zij bewijzen dat de eenheidsstaat nog kan bestuurd worden?

HDG

Meer dan 1.000 steekincidenten in Hamburg

De politie van Hamburg heeft op een vraag van CDU-senator Dennis Gladiator (dit is, echt waar, zijn echte naam…) bekendgemaakt dat in de Hanzestad tijdens de eerste 9 maanden van dit jaar 1.025 steekincidenten zijn geregistreerd In 312 gevallen werden daarenboven mensen daadwerkelijk geraakt, al dan niet ernstig. Omdat de categorie ‘steekincidenten’ pas sinds dit jaar door de veiligheidsdiensten afzonderlijk wordt geregistreerd, zijn er nog geen vergelijkingen mogelijk met de jaren daarvoor.

In de Hamburgse Senaat (een soort veredelde gemeenteraad) bestaat in elk geval wel de wil om het aantal steekincidenten drastisch te doen dalen. Vooral de wijken rond de Reeperbahn en de Han-

saplatz zijn op dat vlak risicogebieden.

Sinds enkele jaren geldt er dan ook een strikt wapenverbod.

Het is duidelijk dat het aantal steekincidenten in gans West-Europa fel is gestegen en dat dit fenomeen ook bij de gewone man voor onrust zorgt – en dus voor het ‘foute kiesgedrag’. Want dat is wat blijkt uit de statistieken van de politie verder: ongeveer 40 procent van de daders waren migranten.

PIET VAN NIEUWVLIET

Islamitische terreur

60.000 doden

De voorbije 5 jaren beheerste Islamitische Staat de internationale pers.

In juni 2014 had Aboe Bakr al-Baghdadi zichzelf tot kalief benoemd en zou voortaan over een gebied in Syrië en Irak heersen met ongeveer 10 miljoen inwoners. Onder zijn bewind sloeg IS meermaals toe met zwaar terrorisme o.a. verschillende keren in Europa. Sinds maart 2019 geldt het kalifaat als verslagen.

Ontstaansgeschiedenis van IS Ter herinnering: IS ontstond na de Amerikaanse invasie van 2003 als Iraakse tak van de terreurorganisatie Al-Qaida. In de burgeroorlog die losbarstte kon deze groep zich op basis van haar militaire sterkte steeds onafhankelijker maken van de moederorganisatie. Na de uitschakeling van Al-Qaida-leider Osama bin Laden in 2011 door speciale eenheden van het Amerikaans leger, kwam het tot een conflict met diens opvolger Aiman al-Zawahiri. In 2014 zwoeren vele terroristische groeperingen in de islamitische wereld trouw aan al-Baghdadi. Het ging dan vooral om groepen uit Libië, uit de Sinai, Afghanistan en Jemen.

Ook Boko Haram verklaarde zich solidair met IS – maar deze groep kwam door deze solidariteitsbetuigingen in zware discussies terecht. Het uitmoorden stopte echter niet.

Slachtoffers IS mag dan verslagen zijn, het blijft in de media vrij onduidelijk hoeveel slachtoffers deze radicaal-islamitische terreurorganisatie op haar geweten heeft. Een aanknopingspunt voor het juiste aantal kan men misschien vinden in de zogenaamde ‘Global Terrorism Database’ (GTD) van de universiteit van Maryland in de VS. Daar werden concrete berekeningen gemaakt.

Volgens de becijferingen van die universiteit zou Al-Qaida in Irak verantwoordelijk zijn voor de dood van 4.414 mensen. IS zelf voor 43.411 mensen, en andere aan IS loyale terreurgroepen nog eens 8.815 doden. In totaal zou het gaan om 56.640 doden.

Nog meer slachtoffers?

De cijfers die de universiteit van Mary-

land bijeenzocht, bevatten de slachtoffers zowel van oorlogshandelingen als van aanslagen. Het echte cijfer zal allicht nog een stuk hoger liggen. In de periode tussen 2013 en 2018 bijvoorbeeld stierven in Irak en Syrië 18.263 mensen bij terroristische aanslagen zonder dat de daders konden worden gevat. De grote meerderheid kan wellicht worden toegeschreven aan IS, omdat IS ook bij opgehelderde aanslagen verantwoordelijk is voor 89 procent van alle aanslagen.

Daarnaast kon de GTD niet alle slachtoffers van elke terreurdaad nauwkeurig meerekenen. In de cijfers vindt men alleen door IS terechtgestelde soldaten, geen cijfers van terechtgestelde burgers bijvoorbeeld.

Volledig en correct cijfermateriaal denkt de universiteit van Maryland pas in 2020 te kunnen voorleggen. Dan wordt het plaatje van deze religieuze waanzin wellicht volledig.

PIET VAN NIEUWVLIET

5 minuten persoonlijke moed!

Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Word lid van het VNZ

12 Cultuur

7 november 2019

GESCHIEDENIS

De laatste dadaïst

Pieter van Gent

Vlaanderen zond ooit zijn zonen uit, mannen zoals Jef de Veuster (Damiaan), Theophiel Verbist, Pieter Jan Desmet en de vandaag ten onrechte vergeten Pieter van Gent. rectie als de bestuurders hun vorst iets op de mouw spelden.

Kerken en scholen

Typisch Vlaams Pieter Van der Moeren (of Pieter De Muer) werd geboren in Idegem omstreeks 1480. Misschien was hij een bastaard van Maximiliaan van Habsburg, de man van de landsvorstin Maria van Bourgondië. Dat maakte hem tot een halfbroer van Filips de Schone, oom van Karel V en grootoom van Filips II. In een van zijn brieven aan Karel schreef hij “dat ik zo nauw verwant ben aan Uwe Majesteit en zijn landgenoot ben (Vlaming dus)”.

We weten dat hij in 1522 als lekenbroeder in het minderbroedersklooster in Gent verbleef.

Niet lang daarna voer hij met twee Vlaamse minderbroeders naar Castilië in de vloot van koning Carlos (Karel V). De drie Vlamingen vertrokken een jaar later naar het vier jaar eerder veroverde Aztekenrijk, waar de veroveraar Hernan Cortés hen verwelkomde. De al aanwezige priesters bekommerden zich enkel om de Castiliaanse soldaten en kolonisten (Catalanen en Aragonezen waren meer dan 200 jaar lang niet welkom in Latijns-Amerika omdat Columbus de nieuwe wereld had ontdekt dankzij het geld van Isabella van Castilië).

Broeder Pieter en zijn gezellen arriveerden midden in de chaos.

De oude hoofdstad Tenochtitlan was grotendeels verwoest en op dezelfde plaats bouwde men de nieuwe: Mexico. De Vlamingen begonnen elders en waren de eerste missionarissen die zich om de Indianen bekommerden. Fray Pedro de Gante zoals hij voortaan heette, begon typisch Vlaams met een helse taak: grondig woord per woord het niet-geschreven Nahuatl en zijn moeilijke grammatica leren.

Een volgende lading Castiliaanse minderbroeders vond aanvankelijk dat die Indianen maar hun taal moesten leren.

In Mexico kwam Fray Pedro helemaal in zijn element. Hij bouwde (in werkelijkheid coördineerde en controleerde hij natuurlijk) 26 kerken, honderden bidplaatsen, hospitalen en veel scholen. Dat waren vooral vakscholen waar de Indianen Westerse bouwtechnieken en metaalbewerking leerden, want de Azteekse maatschappij kende geen ijzer, koper of brons.

Voor de elite was er een echte Latijnse humaniora. Eens zijn leerlingen konden lezen, toonde hij weer zijn Vlaamse achtergrond met een 122 pagina’s tellend boekje: “Doctrina christiana en lengua Mexicana”. Alleen de titel was in het Castiliaans, het boek zelf was in het Nahuatl. Uit Vlaanderen importeerde hij ook het idee van de broederschappen, verenigingen Een christen van zijn tijd Pieter van Gent was een kind met leden die vroomheid bevorvan zijn tijd en geen 21ste-eeuw- derden, maar ook elkaar steunden se multiculturele huichelaar. Zijn bij ziekte.

Wat opvalt in zijn brieven, is eerste taak was de bekering van de gedachte die Bertold Brecht die Indianen en hen terechtwijzen voor hun in christelijke ogen 400 jaar later formuleerde: “Erst vreselijke zonden als veelwijverij kommt das Fressen, dann kommt en uiteraard mensenoffers. Hij liet die Moral.” Veel christelijke zendus kerkjes bouwen door Indiaan- delingen gingen uit van de suse arbeiders en richtte scholen op. perioriteit van het christelijk geFray Pedro schreef en tekende een dachtegoed, dat op zichzelf al een catechismus met rebusachtige te- beloning was voor de bekeerling. keningen voor zijn nog analfabete Maar een realist leerlingen. ‘Correcten’ verwijten Pieter van Gent was echter een hem dat hij geen gebruik maak- realist die op vreselijke toestante van de Indiaanse hiërogliefen, den botste die zeker geen promomaar voor een christen was het in tie waren voor de godsdienst van die jaren ondenkbaar heidense de veroveraars. Cortés beloonde motieven aan te wenden. zijn conquistadores en de hoogFray Pedro begon altijd met het ste Indiaanse adel met mensen onderwijs aan de Indiaanse ede- en grond: de zogenaamde ‘encolen en hun kinderen. Die moesten mienda’. Zij kregen een of verhet voorbeeld zijn voor de rest van scheidene Indiaanse dorpen ter de bevolking. Hij kende zijn pap- beschikking die ze moesten bepenheimers goed en vermoedde keren en beschermen met de hulp dat hun godsvrucht nog al eens van een Indiaanse elite. De bewoingegeven was door een opportu- ners moesten allerlei producten nistisch aanpappen met de nieuwe leveren en karweien uitvoeren. Het machthebbers om hun oude voor- lijkt wat op lijfeigenschap tijdens rechten te behouden. In een brief de middeleeuwen, al waren de Inaan Filips II schreef hij later dat hij dianen theoretisch geen slaven. In scholen zo liet bouwen dat de Indi- de praktijk persten de Castilianen anen ’s avonds opgesloten bleven, en hun Indiaanse collaborateurs want anders zouden ze toch maar hun Indianen meestal met de harheidense kennissen opzoeken en de hand uit om zo vlug mogelijk hun oude goden eren. Cortés was rijk te worden. onder de indruk van de resultaten Pieter van Gent protesteerde van Fray Pedro en vroeg hem naar verwoed tegen die uitbuiting. De het nieuw gebouwde Mexico te koningen vaardigden wetgeving komen. De koninklijke gouverneur uit om hun ‘nieuwe Indiaanse vakende natuurlijk de familierelatie zallen’ te beschermen, maar de tussen vorst en lekenbroeder. Kaafstand tussen Toledo of Madrid rel en later Filips lazen altijd de en Mexico was groot en de verrapporten van hun vertegenwooroveraars en hun afstammelingen digers met een flinke korrel zout, saboteerden die wetten met veel want die heren stelden de zaken succes. Zelfs na de afschaffing van nog al eens beter of slechter voor de ‘encomienda’ verbeterde de naargelang hun eigen belang. Briesituatie niet. In 1552 schreef Fray ven van een onthechte lekenbroePedro aan Karel V dat je mensen der waren een gewaardeerde corniet tot het geloof kunt brengen als ze van honger omkomen en naar de bergen vluchten. De Indianen moesten gedwongen werken en producten leveren die ze niet hadden, schulden aangaan waardoor ze in de praktijk weer in de slavernij terecht kwamen. Pieter van Gent geneerde zich niet Karel V te vertellen dat de koning ook ‘stoffelijk voordeel’ genoot via de belastingen.

Heel zijn leven weigerde Pieter van Gent priester te worden, ook toen Karel hem tot aartsbisschop van Mexico wilde verheffen. Hij stierf in 1572, onwaarschijnlijk oud in die tijd. In Mexico is zijn gedachtenis nooit vergeten, in Vlaanderen wel, buiten een bordje aan het Gentse Justitiepaleis.

Voorzitter commissie voor mensenrechten in Mexico eert Fray Pedro de Gante

JAN NECKERS

In MuZEE in Oostende loopt een tentoonstelling over Wout Hoeboer, een vergeten kunstenaar die zich niet in een vakje liet stoppen.

“Wij zijn aan ’t einde van alle ismen,” schreef Paul van Ostaijen in de bundel “Bezette stad” (1921), in Berlijn, op de vlucht voor het Belgische gerecht dat hem had veroordeeld voor het meewerken aan diverse activistische tijdschriften en voor het beledigen van kardinaal Mercier. Van Ostaijen heeft in “Bezette stad” alles zien vallen: “katedralen, Hannibalen, generalen, idealen, kolonels, bordels”.

De verschrikkingen van de Eerste Wereldoorlog hakten diep in de geest van een aantal jonge kunstenaars. In ballingschap in het neutrale Zwitserland vonden beeldende kunstenaars, dichters en schrijvers elkaar. Ze waren woedend, gefrustreerd en zetten zich af tegen de schijnheilige waarden van de ‘beschaafde’ wereld. Ze wilden een revolutie in de literatuur en in de kunst. Dada, de totale anarchie in de kunsten, was geboren en verspreidde zich vanuit Zürich naar andere Europese steden. Dadaïsten schopten brutaal de algemeen aanvaarde standaarden omver. De Franse schilder Francis Picabia deed de goegemeente opschrikken toen hij “La Manifesta cannibale Dada” voorlas en nog meer wanneer hij Cézanne, de grootmeester van het postimpressionisme, als een opgezette aap uitbeeldde.

Van alle tendensen geproefd Het hoogtepunt van de beweging lag tussen 1916 en 1920. Het surrealisme nam het vaandel over, maar dadaïsten en surrealisten zouden mekaar niet loslaten. Dada was dus al verzwakt toen Wout Hoeboer (1910-1983) als zestienjarige naar de academie van zijn geboortestad Rotterdam trok om grafiek te studeren. Hij werd er ingewijd in het modernisme van Bauhaus en De Stijl. Na zijn opleiding belandde Hoeboer in Antwerpen, Brussel en Dilbeek. Hij kwam er in contact met vele kunstenaars en evenveel stromingen: expressionisme, kubisme, dadaïsme, constructivisme, surrealisme, Cobra… Voor al die bewegingen heeft hij de fotogravure verzorgd, want dat was zijn

broodwinning, en al die stijlen zijn terug te vinden in Hoeboers werk.

Hij was schilder, tekenaar, etser en collagist. Hij maakte ook abstracte assemblages en beelden. Van alle tendensen van zijn tijd heeft hij geproefd, maar hij weigerde zich tot een groep te erkennen, al noemde hij zich op latere leeftijd “de laatste dadaïst”. Hoeboer was een onconventionele kunstenaar en tegelijk een vakman.

Verwerkt tot een eigen stijl Dat Wout Hoeboer inspiratie putte uit diverse kunststijlen en syntheses maakte van de verschillende avant-gardebewegingen, wordt treffend geïllustreerd op de expo in Oostende. Er zijn aquarellen met zachte lijnen en kleuren, hard afgelijnde schilderijen in felle kleuren die kubistisch aandoen, collages die geschilderd lijken, beelden, grafiek, werk dat in de buurt van ‘action painting’ komt, een flinke reeks werken die getuigen de fascinatie van de dadaïsten voor monsterachtige machines…

De tentoonstelling brengt ook werk uit Hoeboers brede kunstenaarskring. De lijst met omringende kunstenaars onderstreept dat het werk van Hoeboer alle kanten uitging. Pierre Alechinsky, Jean Brusselmans, Marcel Mariën, Victor Servranckx, Christian Dotremont, Paul Joostens, Asger Jorn…: het zijn stuk voor stuk belangrijke namen uit de avant-garde. Het is opmerkelijk dat Wout Hoeboer zelf zo onbekend is gebleven. Dankzij de schenking door zijn erfgenamen van een honderd werken aan MuzEE is de kunstenaar nu uit de vergetelheid gehaald. Zo kunnen we Wout Hoeboer leren kennen als een kunstenaar die de creatieve schokgolven van zijn tijd in zich heeft opgenomen en die heeft verwerkt tot iets authentieks, tot een eigen stijl.

MMMV Tentoonstelling “Hoe? Boer!

- Dada voor nu, en voor straks, dada voor altijd”, nog t.e.m. 5 januari 2020, MuZEE, Oostende, www.muzee.be

Actueel

7 november 2019

13

“De nieuwe kleren van CD&V”

In het sprookje “De nieuwe kleren van keizer” beweren twee sluwe oplichters dat ze een magische stof hebben geweven, die alleen zichtbaar is voor verstandige mensen, en ze hebben daarvan zogezegd een rijkelijk keizerlijk gewaad genaaid.

In werkelijkheid is er helemaal geen gewaad, maar niemand durft dat luidop zeggen, ook de keizer zelf niet. De oplichters trekken hem met een hele pantomime en veel omhaal van woorden het onbestaande gewaad aan. De keizer paradeert daarna poedelnaakt door de straten, maar niet een van zijn onderdanen durft toegeven dat hij te dom is om het gewaad te zien, en iedereen juicht hem luidkeels toe. Tot er een klein meisje in alle eerlijkheid en naïviteit uitroept: “Maar de keizer heeft geen kleren aan!” Dat doorbreekt de verlamming. Plots begint iedereen te jouwen en te lachen.

De CD&V had vorige week zo’n moment van “de keizer heeft geen kleren”. Niet dank zij een klein meisje, maar dank zij een zekere kabouter Plop. Wij bedoelen natuurlijk Walter De Donder, kandidaat voorzitter. Hij zegde onomwonden dat in vele wijken de oorspronkelijke bevolking vervangen is door niet-Europese immigranten. Een waarheid als een koe. De Donder heeft daarmee niet alleen de CD&V dooreengeschud. En hij krabbelde daarna zelfs niet terug. Heel atypisch… Ook in de media lijkt men plots te zien dat de immigratiekeizer naakt is. Het Laatste Nieuws publiceerde zelfs een gedetailleerde tabel met de percentages niet-Europese vreemdelingen per gemeente. Een tabel die de verklaringen van De Donder, en de waarschuwingen van het VB, Geert Wilders, AfD en vele, vele andere rechtse politici alleen maar bevestigt. Op het eerste gezicht lijkt het allemaal nog mee te vallen.

In 1990 woonden er 2,5 procent migranten van niet-Europese afkomst in Vlaanderen (zonder Brussel) en nu is dat 12,5 procent.

Dat lijkt zo erg allemaal niet. Tot men zich realiseert wat dit betekent: het aantal migranten is dus in dertig jaar tijd vervijfvoudigd.

De verdienste van de publicatie van deze tabel ligt hierin, dat men de omvang van de migratie niet meer verdoezelt door zich te baseren op nationaliteit. Men kan een wolf een halsband omdoen waarop “schaap” of “Belg” staat. Men kan die halsband zelfs digitaliseren. Maar daardoor gaat de wolf nog altijd geen gras eten.

Landroof Uit de tabel blijkt dat Machelen nu 42,1 procent vreemdelingen telt. Dat is het hoogste percentage van heel Vlaanderen, en het is 14 keer meer dan in 1990. In elk van de 21 steden die het meest met migratie te kampen krijgen, wonen nu meer dan 20 procent migranten. In Antwerpen is dat 4 keer meer dan in 1990, maar in Vilvoorde 8 keer meer, in Drogenbos en Asse 10 keer meer, in Wemmel 13 keer meer en in SintPieters-Leeuw zelfs 15 keer meer. Natuurlijk zitten de migranten vooral geconcentreerd in de grootsteden, maar uit de voorbeelden blijkt al dat de sterkste groei zich in kleinere steden en gemeenten heeft voorgedaan.

Op die manier gerekend is Denderleeuw het ergst getroffen: daar zitten nu 19,6 procent migranten, en dat is 49 keer meer dan

OUSSAMA Op 9 september werd Maxime Pans, een politieman uit Luik, neergeschoten bij een controle in Jupille. Het kreeg een kogel in het hoofd. Oorspronkelijk werd bekendgemaakt dat hij hersendood was. Dezelfde dag nog postte een zekere “Hannibal Barka” op Facebook en andere sociale media twee bijzondere crapuleuze reacties. Letterlijk vertaald uit het Frans schreef hij: “De enige goede flik is een dode flik” en “dat moordenaars gedood worden, dat schokt mij niet.”

De politie diende klacht in en voor één keer reageerde het gerecht daar adequaat op. “Hannibal Barka” werd gearresteerd.

Zijn proces begon op 1 oktober. Zijn advocaten argumenteren dat hij alleen maar gebruik maakte van zijn ‘recht op vrije meningsuiting.’ In de meeste kranten, zowel de Nederlandstalige als de Franstalige werd “Hannibal Barka” heel discreet behandeld.

Alleen zijn initialen werden vermeld, en

in 1990. De gemeenten die nu nog relatief gespaard zijn gebleven, kampen dikwijls met de sterkste toename. Daar gaat de ‘omvolking’ het snelst. Als voorbeelden noemen we Menen, Merchtem Affligem, Gistel, Meerhout en Haaltert, Herk-de-Stad, Arendonk en Heers, waar nu tussen de 20 en de 30 keer meer migranten zijn dan in 1990. De kolonisatie beperkt zich niet meer tot het bezetten van de grootsteden…

Geen defaitisme Natuurlijk zijn deze cijfers beangstigend.

Ze bewijzen hoe snel ons land onder onze voeten wordt weggestolen. En de zwaarste klap moet nog komen, als de generatie van de naoorlogse babyboom begint te sterven.

Dan zal het aantal echte Vlamingen in enkele decennia tijd drastisch verminderen.

Gecombineerd met de volledige mislukking van de inburgerings- en integratieprojecten en de toenemende greep van de islam op onze samenleving, is dat het recept voor een ramp. Als we nu geen drastische maatregelen nemen, dan zullen we hetzelfde lot ondergaan als de christenen in Libanon, de Fransen in Algerije of de blanken in Zuid-Afrika. De blindheid en het verraad van de kerken, de media, het onderwijs en de ‘oude’ politieke elites zijn een gigantisch probleem, en die elites zullen waarschijnlijk nooit goedschiks de macht uit handen geven. Nu al besturen ze het land zonder meerderheid in het parlement.

En dan maar kwaken over democratie…

Misschien zal een deel van die elites eindigen zoals Khadafi, Ceaucescu en consorten.

We zullen daar geen traan om laten. Anderzijds maken we ons wel grote zorgen over het defaitisme en het gevoel van uitzichtloosheid dat we vaststellen bij vele gewone, fatsoenlijke mensen die helemaal niet politiek correct zijn, en zelfs bij vele rechtsen. Zij hebben het gevoel dat het allemaal hopeloos is, dat we gedoemd zijn ten onder te gaan in de modderstroom van de immigratie en het islamisme. Dat is niet waar. Een minderheid van 12,5 procent kan alleen de plak zwaaien als de meerderheid zich niet wil of durft verdedigen.

Als wij echt wakker worden, al wij echt dapper zijn en niet blijven wachten tot we als lammeren afgeslacht gaan worden, dan kunnen we onszelf nog altijd redden. Als wij ons niet meer gedragen als de Fransen die in juni 1940 bij tienduizenden hun geweren weggooiden en op de vlucht sloegen, maar als wij een voorbeeld nemen aan het hardnekkige verzet van de Polen tegen de opeenvolgende verdelingen en bezettingen van hun land, aan de Hongaren in 1956 of aan de Koerden nu, dan heeft die 12,5 procent geen schijn van kans. Wij staan nog altijd in een veel sterkere positie. Maar dan moeten we wel nu wakker worden, nu de aantallen nog overzichtelijk zijn. Binnen twintig jaar is het waarschijnlijk te laat. Voor altijd te laat.

PAUL BAÜMER een foto waarvan het gezicht weggerasterd was. Maar na enig zoeken ontdekten we dat hij Oussama heette. Zonder verdere commentaar.

CRISIS Aalst wordt bestuurd door een coalitie van N-VA, Open Vld en CD&V, maar die wordt nu verscheurd door een politieke crisis. Het stadsbestuur heeft de bevoegdheden van Ilse Uyttersprot afgenomen. Zij wordt ervan beschuldigd vertrouwelijke gegevens doorgespeeld te hebben aan de media. Het vertrouwen tussen de CD&V en beide andere coalitiepartijen is uiteraard tot onder het nulpunt gedaald. De gemeenteraad van Aalst telt 43 leden. Mogen we N-VA helemaal gratis advies geven?

Jullie hebben 16 zetels en het VB 8. Dat is samen genoeg voor een Vlaams-nationale meerderheid. Wat houdt jullie tegen? Of doen jullie “het” liever met de groenen en de socialisten?

De les van Al-Hawl

Tot vóór Trumps rampzalige en ondoordachte beslissing om alle Amerikaanse troepen uit het Koerdische gebied in Noord-Syria terug te trekken, leek de situatie van de 68.000 IS-ers (mannen, vrouwen en kinderen) die gevangen zaten in kamp Al-Hawl hopeloos te zijn. Ze werden bewaakt door Koerdische troepen.

Ontsnappen was bijna onmogelijk. Een terugkeer van IS was uiterst onwaarschijnlijk.

Dus de IS-bruiden speelden een rol die moslims op het lijf geschreven is: die van onschuldige slachtoffers. En net zoals Hamas gebruikten ze hun eigen kinderen als levende schilden, dit keer in een propaganda-oorlog met medelijden, juridische scherpslijperijen en valse sentimentaliteit als wapens. Die arme, onschuldige kindjes! Die moesten toch dringend gerepatrieerd worden! En vermits men kinderen toch niet mag losrukken uit de armen van hun liefhebbende moeders… moesten die natuurlijk ook mee naar Europa overkomen. Die IS-vrouwen beweerden unisono dat ze toch zo’n spijt hadden, dat ze slachtoffers waren van misleiding en valse beloften, dat ze alleen maar uit liefde hun echtgenoten waren gevolgd en dat ze zelf geen vlieg kwaad hadden gedaan. Echt niet! En dank zij de vele medeplichtigen en collaborateurs van IS in de politiek, advocatuur en de media, waren er zelfs nog een heleboel nuttige idioten die dat huilerige discours geloofden.

De maskers vallen Maar toen vielen de Turken in het gebied binnen, samen met een meute Arabisch geboefte dat door Erdogan in pro-Turkse milities was georganiseerd om het smerigste werk op te knappen, zonder dat de Turken daar rechtstreeks verantwoordelijk voor gesteld konden worden. De helft van de Koerdische bewakers in Al-Hawl werd teruggetrokken om aan het front tegen de Turken te worden ingezet. Het werd onmogelijk het kamp nog doeltreffend te bewaken. Vele gevangenen konden ontsnappen. Zij sloten zich meestal aan bij de pro-Turkse Arabische hulptroepen. IS kon wapens en geld in het kamp binnensmokkelen.

Er werd zelfs een geïmproviseerde bermbom ontdekt. De IS-vlag werd er opnieuw gehesen.

En kijk! Plots bleken die IS-vrouwen helemaal geen berouw meer te hebben. Het was allemaal komedie en misleiding geweest. Ze toonden weer hun ware gezicht. Plots patrouilleerden de vrouwen van de beruchte moraalpolitie Al-Hisbah opnieuw in het kamp en zij ontketenden een nieuwe golf van terreur. Aylul Rizgar, de vrouwelijke hoofdadministrateur van het kamp, werd ettelijk keren met onthoofding bedreigd. Een keer werd zij aangevallen door een IS-moeder met haar twee dochters, die haar beten en met petroleum overgoten.

Zij kon op het nippertje gered worden. Op bevel van Al-Hisbah werden bewakers aangevallen, tenten in brand gestoken en baby’s afgeslacht. Een vrouw werd doodgeslagen. In een rugzak werd een kind van één jaar gevonden, ook doodgeslagen. Zou het ook tegen de IS-regels gezondigd hebben? “Vraag me niet waarom,” zei Aylul Rizgar, “in de islam is geen waarom.”

wen dwongen die sexslavinnen zwaar werk te doen, ze vernederden, sloegen en folterden hen. Dit wordt bijvoorbeeld ook bevestigd door een Yezidi schoolmeisje dat ook als sexslavin gevangen zat bij een luitenant van Al-Baghdadi. Zij getuigde onder de naam Muna (waarschijnlijk een pseudoniem) over de behandeling van de Amerikaanse hulpverleenster Kayla Mueller, die in 2013 door IS was gevangengenomen. Haar vingernagels waren uitgetrokken en zij was gedwongen zich tot de islam te bekeren. Daarna was zij als krijgsbuit overgedragen aan Al-Baghdadi. Volgens Manu’s getuigenis waren de andere vrouwen van Al-Baghdadi nog wreder dan hijzelf. Ook de kinderen in de ‘familie’ werden voortdurend door de vrouwen geslagen. Op een bepaald ogenblik vreesde Al-Baghdadi zelfs dat zijn vrouwen Kayla zouden vermoorden, en hij liet haar daarom in een aparte cel opsluiten. Kayla Mueller kwam tenslotte om bij een luchtaanval van Jordaanse vliegtuigen op Al-Baghdadi’s hoofdkwartier.

Ongeneeslijk Uit al het voorgaande kan men maar één besluit trekken: haal géén IS-vrouwen terug naar Europa. Geloof hun zoetsappige leugens niet. Zij zijn evengoed psychopathische monsters als hun mannen. Geloof de psychiaters en ‘deradicaliseerders’ niet die beweren dat ze zo’n monsters kunnen genezen. Dat zijn in het slechtste geval gewoon leugenaars en in het beste geval kwakzalvers die in hun eigen nutteloze remedies geloven. Er is maar één besluit: we mogen IS-ers niet levend naar Europa laten terugkomen, de mannen niet en de vrouwen niet. Want daar zullen ze opnieuw beginnen. Net zoals ze in kamp Al-Hawl opnieuw zijn begonnen. En laat niemand komen beweren dat de Belgische justitie die zaak doeltreffend kan aanpakken. Dit is een ernstig artikel.

Kolder hoort thuis op bladzijde zestien.

PAUL BÄUMER

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT GENOEG VAN!

Yezidi’s getuigen Dat zou ons allemaal niet mogen verbazen.

Het sluit naadloos aan bij de getuigenissen van Yezidi’s die gevangen hebben gezeten bij IS. Pari Ibrahim, een kaderlid van de Free Yezidi Foundation, beschrijft hoe de IS-bruiden in sommige gevallen zelf de Yezidi vrouwen in hun huis gevangenhielden, zodat ze niet konden ontsnappen en de echtgenoot hen naar believen kon verkrachten. De IS-vrou-

LUIKERSTEENWEG 244 F 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE

14

Brieven

7 november 2019

VAN ONZE HOFDICHTER

Na twaalf slagen De Donder, ja, wij hebben hem gehoord, maar niet in Keulen, nee.

In ’t Vlaams, wel enerzijds, maar anderzijds koos hij 't verkeerde woord.

Heel even dacht ik: “Eh, est arrivé le nouveau CVP?” Helaas, dat foute woord had al die andere dwergen zeer gestoord.

Zoals die boer van Buning ploegden dus de tsjeven naarstig voort.

De Wever stak hen rechts voorbij, Van Grieken stak hen links voorbij, maar geen van alle zes die tsjeven had het juiste woord gehoord en dus rotzooiden zij maar verder in hun oude moerlemei.

De klank van Walter was wel donders goed, maar ’t woord was rats verkeerd en anderzijds werd naarstig-koppig in de oude voor gezwoegd, allicht omdat de oude CVP nog niks had bijgeleerd en niet bij Buning had geleerd hoe men een nieuwe akker ploegt.

Wanneer gij, dwergen, 't ooit nog eens - wie weet?

- in Vlaanderen donderen hoort, probeer dan te verstaan dat ’t niet om klank maar om de inhoud gaat en dat die inhoud door uw achterban niét wordt gesmoord, maar denk eraan: ’t is vijf voor twaalf en ná twaalf slagen is ’t te laat.

VERZET, ROVERS EN GELD Pallieterke, Bij de tv-reeks “Het verzet” stel ik mij na de eerste uitzending enkele vragen.

1. Hoeveel rovers/bandieten die zich verzetsgroepen heetten, zijn na de oorlog licht of zwaar veroordeeld voor roofmoord of en banditisme? Een gedeeltelijk antwoord kan je lezen in het boek “Terreur in Limburg. Het Limburgs drama”, van Jos Bouveroux, zwaar gecontesteerd door het verzet. Verder ook een zeer Interessant boek “Tessenderlo bezet en bevrijd”, (uitgave door het Loois Archief en Documentatiecentrum). Hierin staat vermeld dat van de zes grote bendes in Limburg er na de WO II drie zijn veroordeeld voor moord en banditisme namelijk (o.a. andere De Bende van de Dameskous en de bende Max, communist).

2. Hoeveel geld en juwelen zijn geroofd in naam van het verzet en hoeveel is daarvan in de kassen ‘voor het goede doel van het verzet’ terechtgekomen?

3. Zullen de onderzoekers (o.a. Koen Aerts en anderen) hierop antwoorden geven? Hoeveel geld vanuit de regering in Londen of van de gestolen kassen van lagere besturen is terechtgekomen in de kassen van het verzet of in privébezit?

Jaak Cuppens - Neeroeteren

BOEKVOORSTELLING

De Hel van Fresnes Vrijdag 8 november om 20 u.00 Plaats:ADVN, Lange Leemstraat 26 – Antwerpen Organisatie: uitgeverij Polemos

Kruisende woorden oplossing 1187

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E F G H I J K L

O S S E N G E B R A A D N E T T E X B E E R S E B R E E K T X W X M B A E V E N T U E E L X A L D

I G X E T T E L I J K E

U S X O N S X G X K X R I C O N X

I M M O X V S

D H A K A X E E X U

I

I

I

X K O X

T A D E M E N

N X S N O T X D R O G E D O X D L X H E N X E U E X W E

I

F E L A A R S

HECTOR VAN OEVELEN

CAMERABEWAKING Pallieterke, Ik heb een simpele vraag... Kan iemand mij verklaren waarom men geen camera’s plaatst in de laadruimtes van vrachtwagens? De chauffeur zou dan immers alles kunnen zien en horen wat er zich in zijn laadruimte afspeelt.

Er zouden geen doden meer uit koelwagens meer moeten gehaald worden, de truckers zouden niet meer belaagd worden, en als men er eventjes over nadenkt zijn er nog wel meer voordelen aan verbonden. Of is dit misschien een te eenvoudige oplossing?

Bovendien zou het niet aanwezig zijn van een monitor in de stuurcabine al meteen ook op mogelijke mensensmokkel kunnen wijzen, of de bereidheid daartoe. Of is het misschien om de privacy van de transmigranten of de smokkelaars niet te schenden? Je mag hier immers alles verwachten.

Ik weet dat er veel politiek geëngageerden dit gazetje lezen, maar zijn er ook bij die mijn simpele vraag kunnen beantwoorden? Ik ben benieuwd!

M arcel Sieron - Ronse

VOLTOOID LEVEN Pallieterke, Het Open VLD-voorstel in verband met het “voltooid leven” roept vragen op. Artikel 2 van het EVRM bepaalt: “ 1. Het recht van eenieder op het leven wordt beschermd door de wet. Niemand mag opzettelijk van het leven worden beroofd, tenzij bij wege van ten uitvoerlegging van een vonnis, dat is uitgesproken door een rechtbank, wegens een misdrijf waarop de wet de doodstraf heeft gesteld.

2. De beroving van het leven wordt niet geacht in strijd met dit artikel te zijn geschied, ingeval zij het gevolg is van geweld, dat absoluut noodzakelijk is: a) ter verdediging van wie dan ook tegen onrechtmatig geweld; b) ten einde een rechtmatige arrestatie te verrichten of het ontsnappen van iemand, die op rechtmatige wijze gevangen wordt gehouden, te voorkomen; c) teneinde, door middel van wettige maatregelen, een oproer of opstand te onderdrukken.” Een regeling die toelaat iemand te doden omdat hij zijn leven als voltooid beschouwt, is niet voorzien in artikel 2 van het EVRM en is dus klaarblijkelijk in strijd met het recht op leven zoals verankerd in het EVRM. Open VLD, die een dergelijke regeling verdedigt, staat dus vijandig tegen de rechten van de mens zoals die omschreven zijn in het Europees Mensenrechtenverdrag en zou haar partijfinanciering voor een bepaalde tijd moeten verliezen.

En zet deze partij niet aan tot haat of discriminatie jegens ouderen? N-VA en VB, zijn die zomaar akkoord met de door de burgemeester van Aarschot verdedigde mensenrechtenschending?

Luc L amine - Rotselaar

‘EIGEN MENSEN’

ANUNA EN GRETA

Pallieterke, Ik heb het commentaar van Lieven Sioen over dit onderwerp in de Standaard van 31/10/2019 gelezen. Hij stelt daarom een aantal vragen in een poging om een niet politiek-correcte uitspraak in diskrediet te brengen, alhoewel iedereen zeer goed weet wat Walter De Donder bedoelde.

Als je door bepaalde wijken van onze steden wandelt, waan je je meer dan je lief is in het buitenland en stel je vast dat vroegere bloeiende wijken nu totaal verloederd zijn; dan ervaar je dat er zich in ons land parallelle maatschappijen aan het ontwikkelen zijn.

Wij, Vlamingen, gaan al eens eten of inkopen doen bij een 'Turk', 'Marokkaan' of andere nieuwkomer, maar ik heb nog nooit een ‘Turk’ of ‘Marokkaan’, zelfs al is hij van de tweede of derde generatie bij mij bij de beenhouwer, bakker, restaurant gezien. En dan stel ik mij ook een aantal vragen, zoals: - Zijn de nieuwkomers die niet willen integreren en een parallelle maatschappij verkiezen 'eigen mensen'?

- Zijn nieuwkomers die niet tevreden zijn met het voedsel dat ze hier kunnen verkrijgen en hun eigen voedselketen willen introduceren ‘eigen mensen’?

- Zijn nieuwkomers die in de scholen ons voedsel weigeren en hun voedsel eisen “eigen mensen”?

- Zijn nieuwkomers die weigeren om samen in een zwemdok aan sport te doen, maar gescheiden zwemtijden eisen voor de vrouwen ‘eigen mensen’?

- Zijn nieuwkomers die weigeren dat hun vrouwen door een mannelijke dokter onderzocht worden ‘eigen mensen’?

- Zijn nieuwkomers, waarvan de vrouwen weigeren de man een hand te geven ‘eigen mensen’?

- Zijn nieuwkomers die thuis hun eigen taal blijven spreken, waardoor hun kinderen in ’t school courante uitdrukkingen niet begrijpen en zo een leerachterstand oplopen, ‘eigen mensen’?

- Zijn nieuwkomers die per se hun oorspronkelijke nationaliteit willen behouden ‘eigen mensen’?

En zo kan ik nog een tijdje doorgaan. Ik denk dat mijnheer Sioen heel goed begreep wat Walter De Donder bedoelde met ‘eigen mensen’, maar zijn uitspraken pasten weeral niet in het politiek correcte plaatje, en daarom moest Walter De Donder weeral eens spitsenroeden lopen.

Progressieven pleiten ervoor opdat de nieuwkomer zijn eigen identiteit zou mogen blijven behouden, maar als de Vlaming, die de nieuwkomer ontvangt, er op staat dat met zijn identiteit rekening wordt gehouden, dan wordt hij al snel weggezet als een verzuurde, en tegenwoordig al snel als een racist. Dan vraag ik mij af: wie polariseert hier eigenlijk?

Pallieterke, Een enkele raad aan die lieve Anuna en Greta: leren zwemmen en nogal SNEL, anders geraken jullie er niet.

Jan Vermeir - Grimbergen

GEEN GEZWANS, NEDERLANDS Pallieterke, Ik erger mij mateloos aan al die Vlamingen, zelfs zelfverklaarde Vlaams-nationalisten die, wanneer er ook maar een Franstalige in de buurt te bespeuren valt, plotseling de taal van Molière gaan broebelen. Al veel meegemaakt dat in een ruime groep met één (!) Franstalige de voertaal plotseling het Frans wordt.

Ik woon in Dilbeek, de Vlaamse Rand dus, en daar is het van levensbelang om Nederlands te spreken. De Brusselse druk is enorm en daarom is Nederlands spreken in de Rand een absolute noodzaak. Daardoor worden anderstaligen er discreet maar toch consequent op gewezen dat Nederlands in Vlaanderen de voertaal is. Al vlug hebben ze de boodschap dan begrepen en schakelen ze (maar niet allemaal) verrassend over op het Nederlands.

Vlamingen, spreek in Vlaanderen en Brussel uw moedertaal!

M arc Cordeels - Dilbeek

RAF TERWINGEN Pallieterke, Kandidaat Raf Terwingen vindt de uitspraken van zijn concurrent Walter De Donder over de migranten ‘schofferend’. Hopelijk wordt Raf de nieuwe voorzitter van de CD&V. Dan kan hij als laatste het licht uitdoen.

Wim Peeters - Turnhout

Hotels en en Hotels restaurants waar waar restaurants Vlamingen thuis zijn zijn Vlamingen thuis Hotels en restaurants waar Verliefd op op de dethuis natuur-?zijn Vlamingen Verliefd natuur-?

Kom ze ze eens eens proev proeven te Achouffe-!

Kom

HOTEL HOTEL

DeAchouffe keuken is enkel hotelgasten 19 - open 6666voor Houffalize Te bereiken via Namen, Marche, Laroche richting Houffalize (afslag Nadrin) of via Luik Wij zijn vlamingen

Tel. 061-28 81 82 - Fax 061-28 90 82 www.lespine.be (Wij zijn Nederlandstalig-!)

Tel. 061-28 81 82

Heerlijk aan aan de de kust kust nu! nu!

Heerlijk

HOTEL DIE DIE PRINCE PRINCE HOTEL

zal u u extra extra verwennen. verwennen. zal Albert I-Wandeling I-Wandeling 41-42 41-42 -- OOSTENDE OOSTENDE Albert Tel. 059-70 059-70 65 65 07 07 Tel.

Herman Van den Broeck Brasschaat

Een lezersbrief insturen?

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.

Sport

7 november 2019

Coucke doet zijn werk grondig Het was al een tijdje geleden dat ik nog in het Astridpark, nu het Lotto Park ben geweest. Mijn zoon Sven en kleinzoon Milan hebben tijd nodig gehad om mij mee te krijgen, maar ik kon de bal niet langer afhouden. De laatste keer dat ik in Anderlecht was, voelde ik er mij niet thuis. Ik miste te veel bekende koppen.

Coucke heeft zijn werk zorgvuldig gedaan! Stelselmatig verdwijnen de sporen van de Vanden Stockdynastie.

De borstbeelden van de gewezen voorzitters in de inkomhal zijn verdwenen. Ze zouden in een verlaten bureel liggen, dat volgens kwatongen ‘het kerkhof’’ wordt genoemd. Is dat allemaal nodig? Het is precies of Vincent Kompany van de aardbol is verdwenen. Ik zag hem niet in het stadion, er staat niets in de kranten en op tv is er ook geen nieuws. Bizar is dat. De supporters willen uitleg.

Met momenten werd er niet slecht gevoetbald tegen Cercle Brugge, maar het scheelde geen haar of het werd nog 2-2. Tegen Gent werd een 3-1 voorsprong op tien minuten van het einde nog weggegeven. En wat te denken over de 0-0 in Eupen. Kompany, Chadli en Trebel moeten zo snel mogelijk voetballen, liefst zonder verdere blessures, en dan is een plaats bij de laatste zes nog te doen.

Met alleen maar jongeren in de play-off, dat is volgens mij niet haalbaar. Ervaring is heel belangrijk in dat soort wedstrijden.

Luc Millecamps Morgen opent Anderlecht het bal uit tegen Zulte-Waregem. Als ik Waregem hoor, dan moet ik direct denken aan Luc Millecamps.

Ik hoop dat Luc aanwezig is op de match, dat wordt lachen geblazen. Samen met Millecamps maakte ik een historisch moment

mee. We speelden de laatste wedstrijd in het oude Parc des Princes voor de voetbaltempel met de grond gelijk gemaakt werd om plaats te maken voor een prachtig nieuw stadion. Het was een interland voor UEFA juniores. Frankrijk-België in 1967 en we verloren met 2-1. Het oude stadion was helemaal volgelopen, hoofdzakelijk met schoolkinderen.

Millecamps werd voor de eerste keer opgeroepen voor de nationale ploeg op 28-jarige leeftijd. Marc Baecke van Beveren had nierproblemen en moest afhaken. Het waren zware tijden voor Guy Thys, die de fakkel had overgenomen van Raymond Goethals.

Een journalist vroeg hem hoe het was om opgeroepen te worden voor de Rode Duivels?

Luc: “Guy moet gedacht hebben ‘we gaan die Luc Millecamps ook maar eens oproepen, dan hebben we iedereen gehad. Slechter kan het toch niet meer worden’.” Luc bracht het later tot 35 interlands, een unicum in de geschiedenis van SV Waregem, een record dat waarschijnlijk nooit gebroken zal worden...

Gille Van Binst Voormalig topvoetballer

ROSKAMMEN

Pro peiling pleidooi Voorpaginanieuws in de Brusselse kranten was de vraag of Anderlecht nog playoff 1 haalt met 14 op 39? Is een mirakel voor nodig, aldus het antwoord. Na voorspelbare winst tegen rode lantaarn Cercle Brugge is, met 17 op 42, allicht nog slechts een klein mirakel nodig. Kan men daar dan weer op de frontpagina mee uitpakken.

Als men de door de media dagelijks gebrachte karrenvracht nepnieuws over het reilen en zeilen in het Lotto Park van Marc Coucke wil geloven, dan ligt gans sportief België wakker van de problemen bij de veelvoudige landskampioen. Het kan dat dit al iets anders ligt bij de ‘kleintjes’ van de Jupiler Pro League. Anderlecht eind reguliere competitie uit het kransje van zes ‘groten’ geknikkerd en veroordeeld tot het ersatzvoetbal van play-off 2? Het zou wel eens de zwanenzang van het play-offformat kunnen inluiden. De krant die met een simpel ja of neen op die hypothese een peiling bij de ‘kleine’ clubs en hun fans zou organiseren, zou allicht scoren met een ja om ‘u’ tegen te zeggen. Maar of zo’n ja ook op gejuich onthaald zou worden in de Gentse, Genkse, Luikse, Brugse, Brusselse of zelfs Antwerpse bestuurskamers is eerder twijfelachtig.

Parvenu’s In die bestuurskamers koestert men immers andere prioriteiten, met elkaar verweven onder de noemer ‘voor nog meer geldgewin’. Het hersenspinsel BeNeLiga is het jongste voorbeeld. Als het goed is, zegt dit krantje het ook. Het doorgaans altijd aan het puik van ons clubvoetbal hondstrouwe clubje voetbaljournalisten en analisten zag, voor een keer, dat ‘verruimende’ ideetje niet zitten. Het schaarde zich achter het lot van de clubs die uit het Nederlands-Belgische plezierbootje zouden vallen.

In Het Laatste Nieuws toonde columnist Hugo Camps zich messcherp. Prompt herdoopte hij de BeNeLiga tot een BeNeFarce met volksbedrog en pure ‘politique politicienne’ om indruk te maken als voedingsbodems van een competitie voor parvenu’s.

Alleen wie rijk genoeg is, mag meedoen.

Een citaat om zijn stelling nog duidelijker te maken: “Een BeNeLiga is het speeltje van enkele clubleiders die zich willen meten met PSG en Barcelona. Hun collega’s van Ajax en maanden. Het evolueert dus gunstig en dat is wat we wilden horen.

Misstap

Straffe gast Iserbyt hier, Iserbyt daar, Iserbyt overal. Er stond de voorbije weken geen maat op de 22-jarige West-Vlaming uit Bavikhove. In de Koppenbergcross mocht hij zijn talent nog eens tonen. “U vraagt, wij draaien,” zagen we hem denken. Even recht op de pedalen, wat extra gas geven, dan mogen de achtervolgers er een kruis over maken, dachten we. Dat was, met nog twee ronden te gaan, buiten brute pech met zijn ketting gerekend, waardoor hij bijna een halve minuut verloor. Om uiteindelijk toch nog met ruime voorsprong als eerste over de streep te bollen. Klasse noemen we dat. Dan was het uitkijken naar de daags daarop volgende klassementscross in Ruddervoorde. Met eindelijk Mathieu Van der Poel mee aan de start. Dat was pas een uitdaging voor Eli Iserbyt.

Spanning troef Ruddervoorde is een deelgemeente van het West-Vlaamse Oostkamp en de inboorlingen van die lieflijke gemeente mochten gratis naar de Superprestigecross van voorbije zondag. Dat lieten ze zich geen twee keer zeggen.

Ze stonden dan ook massaal op elkanders tenen te trappen om niets van de krachtmeting tussen de plaatselijke favoriet Iserbyt en wereldkampioen Van der Poel te missen. Het

was lang geleden dat er nog eens met zoveel spanning werd uitgekeken naar een veldwedstrijd. Het is hem vergeven, maar het is allemaal de fout van Eli Iserbyt, die de laatste tijd met alle prijzen aan de haal ging.

Beloofd is beloofd Van het verwachte duel tussen Iserbyt en Van der Poel is niet veel in huis gekomen. Halfweg koers liet de wereldkampioen er geen twijfel over bestaan wie er heer en meester was in Ruddervoorde. En Eli Iserbyt? Misschien zat de inspanning van een dag eerder in de Koppenbergcross nog in zijn geoefende knoken, want de revelatie van het seizoen eindigde pas vijfde en gaf onderweg het slechte voorbeeld door tegen een paaltje te botsen.

Dat was niet slim en zeker niet voor herhaling vatbaar. Maar Iserbyt blijft weerbaar en belooft ons dat hij zich niet zonder meer neerlegt bij het meesterschap van Van der Poel. Belofte maakt schuld.

Goed nieuws Dan is er het heuglijke bericht dat Wout Van Aert, na zijn zware val in de Tour en de langdurige revalidatieperiode, opnieuw bedachtzaam aan het trainen is. Hij heeft al enkele tripjes van om en nabij de zeventig kilometer afgelegd. Dat is een verkwikkende opsteker na de gedwongen inactiviteit van de voorbij

15

De Antwerpsupporters die er de reis naar Moeskroen voor over hadden, voelden zich op stoopjes getrokken na de afgetekende nederlaag van hun ploeg op ‘Le Canonnier’. De vedette-allures van sommige Antwerpspelers komt de ploeg niet ten goede. Tel daar de wrevel bij van de bankzitters en dan weet ge waar het rood-witte schoentje wringt. Bölöni met de ijzeren arm mag van geluk spreken dat hij wat doof is langs die kant, want de verwensingen aan zijn adres vanwege de fans waren niet mals en gaan we hier, om het deftig te houden, niet herhalen. Of de Antwerptrainer deze week nog op zijn troon zit in afwachting van de wedstrijd dit weekeinde tegen Club Brugge is twijfelachtig. Het is al van ‘moetens’ voor de Great Old, als ze willen vermijden dat er een fameuze vlieg aan de lamp zit in Deurne-Noord.

Schaduwzijde Ook in Genk zit de mot erin en is er gemor te horen na de nederlaag tegen Eupen. En naar wie denkt ge dat ze daar met een beschuldigde vinger wijzen? Juist! Zand erover.

Over naar Anderlecht, dat wel nipt won van rode lantaarn Cercle. Een elfde plaats is niet in niet in verhouding tot hun status en zeker niet om een hoge borst op te zetten. Ze zijn meer gewend in het Astridpark, maar er is beterschap. Beterschap die niet terug te vinden is in het Waasland, waar Beveren met de kansen blijft knoeien en zijn vierde verlies op rij slikte tegen Zulte-Waregem. Tot zover het minder goede nieuws. Voor meer zonnige berichtgeving moeten we in de eerste plaats in Brugge zijn.

Revelatie Club Brugge mag nu zondag al het goede dat over hen verteld wordt bevestigen op de Bosuil, waar ze op een elftal stoten dat dringend iets te bewijzen heeft, als ze niet willen dat de supporters het kot afbreken. In Gent beleven ze deze week een heruitgave van de Gentse feesten na de thuisoverwinning tegen Standard. Om te eindigen bij KV Mechelen, dat na een spektakelwedstrijd tegen Charle-

PSV doen niet mee aan deze megalomane striptease. In Holland is men allergisch aan dit sprookje van de Lage Landen. Een club als KV Mechelen bestaat nog bij de gratie van zijn fans, is in de huidige competitie een smaakmaker. In de gecoiffeerde hoofden van de BeNeLiga komt Malinwa niet eens in aanmerking voor deelname. Niet chique genoeg.

Mechelse supporters als tweederangs plebs.

Laat toch maar provinciale warmte heersen in het Belgische voetbal. Geniet van Onur Kaya. Liverpool is uiteindelijk ook een regioclub uit een achterstandswijk!” Iemand nog meer zand nodig om de BeNeLiga mee te helpen begraven? Voor onze verbeeldingskracht volstaat de geciteerde dosis als ruim voldoende.

Consensus In Nederland bestaat het indrukwekkende RSZ-voordeel voor topsporters niet. In onze ‘modelstaat’ betaalt een gewone bediende op een maandloon van 3.489 euro 1.328 euro RSZ. Topvoetballers betalen 885 euro, ongeacht het gegeven dat hun gemiddelde maandloon 28.333 euro bedraagt, voor de elite onder hen nog veel meer dan dat. Er is (eindelijk) politieke consensus om daar verandering in te brengen. Hoe die precies zal ogen, is nog even koffiedik kijken, maar dat ze er komt lijkt nu toch wel onvermijdelijk.

Dat zal niet in goede aarde vallen bij de clubs, zeker niet bij de topclubs met een loonlast om duizelig bij te worden. Het goede nieuws is dat, als profvoetballers zo’n tien keer meer aan RSZ moeten bijdragen dan vandaag, dat mogelijk en hopelijk een einde maakt aan de invasie buitenlanders, die zich bij elke mercato bij (te)veel clubs voltrekt.

De doorstroming van de eigen jeugdspelers kan daar alleen wel bij varen. Zodat de Belgische voetbalfan zich op termijn niet langer in een Afrikaanse, een Zuid-Amerikaanse of een competitie van Oostbloklanden moet wanen. Of in een mix van alle drie samen. roi zich comfortabel tussen de gegadigden voor play-off 1 blijft nestelen. Over een revelatie gesproken. Mogen we daar ‘doe zo voort en kijk niet om’ aan toevoegen?

Wijze raad Urbain Spaenhoven is tegenwoordig technisch coördinator, wat dat ook moge betekenen, bij Lierse Kempenzonen. Hij volgt als gewezen trainer van Beerschot de club van het Kiel echter nog op de voet. De recente overwinning tegen Roeselare zal deugd hebben gedaan. “Beerschot is en blijft mijn club.

Ik ben een Rat in hart en nieren,” probeert hij ons te overtuigen, alsof we zijn woorden in twijfel durven trekken. Er zijn al allerlei verklaringen verzonnen om het dipje waarmee Beerschot worstelde te verklaren, maar de uitleg van Spaenhoven verdient om met kennis van zaken gelezen te worden in het sanhedrin van het Olympisch Stadion. Leest u mee?

Chemie “De historische opmars van eerste provinciale naar 1A werd gestuit na de verloren finale op Cercle. Die opdoffer is de club nog altijd niet te boven gekomen. De balans in de spelersgroep zit ook niet meer juist. Teveel jongens in die groep kennen Beerschot niet en voelen de chemie met de fans niet. Ze zouden ook dringend Nederlandse lessen moeten organiseren voor de nieuwkomers.” Goed gezien en een dikke pluim voor Urbain Spaenhoven. Misschien kunnen hun stadsgenoten en dikke kameraden van Antwerp die wijze raad ook eens overwegen?

Steenezels Met een trainer en een sportieve directeur die geen woord Nederlands kennen en het vertikken om zich aan te passen, en een spelersgroep waar de voertaal overwegend Frans is, zouden Nederlandse lessen geen overbodige luxe zijn op de Bosuil. Wablieft?

Geen overbodige luxe? Het is op zijn minst een kwestie van respect tegenover de supporters. Maar we maken ons geen illusies. We zien voorzitter Gheysens nog niet direct bij machte om zijn hardleerse onderdanen een taak op te leggen van honderd bladzijden of meer, met de tekst “A is een aapje dat zit op een stok, B is een beertje... enz.”

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

7 november 2019

ABSURDISTAN Nostalgie Met enige heimwee zagen we maandag hoe de republikeinse Catalanen de Spaanse koning ontvingen in Barcelona: met een lawaaiconcert op potten en pannen. We dachten zowaar terug aan de koninklijke ‘ontvangsten’ hier te lande in 1980, ten tijde van 150 jaar belgikistan. We beginnen wel te vrezen dat we straks met 200 jaar belgikistan zullen zitten...

Platbroek Molenbekenaar Otman B, veroordeeld IS-terrorist, wil absoluut niet worden uitgeleverd aan Marokko. Hij vreest daar te worden gefolterd en niet de nodige medische verzorging te kunnen krijgen. Zou Otman voor de mensen die hij naar eigen zeggen heeft vermoord in het kalifaat, hetzelfde medeleven hebben opgebracht?

Cultuurangst De Vlaamse culturele en maatschappelijke tijdschriften zijn in nood: Gierik-NVT is recent over kop gegaan en Streven houdt er mee op. Zal onze Vlaamse minister van Cultuur Superjan het steeds meer verschralende tijdschriftenveld voor de ondergang behoeden?

Oerdom Bij het Simon Wiesenthalcentrum begrijpen ze het toch ook niet. Wil men het antisemitisme nog wat meer de pap in de mond geven, moet men zeker bij de federale eerste minister aandringen om het Aalsters carnaval aan te pakken, met verwijzing naar haar gedeeltelijk joodse afstamming.

Zo kweekt men complotdenken.

Overgeërfd Het is een trieste Belgische traditie: tal van partijfiguren worden rond verkiezingstijd gedropt op plaatsen en in besturen waar ze de partij - welke ook - nog van nut kunnen zijn. En wat Vlaanderen zelf doet,

1188

doet het hierin bepaald niet beter. Schud die erfenis af!

Rechtenindustrie Gelukkig zijn er nog mensen als Darya Safai, die klip en klaar duidelijk maken dat het naar hier halen van kinderen uit Syrië niet mag leiden tot een vrijkaartje voor de bijbehorende moeders, op basis van kinderrechten. Dat het ‘neutrale’ Child Focus zich voor de kar van terroristen laat spannen, is bepaald betreurenswaardig.

Propagandistisch Spanje was er als de kippen bij om de klimaatconferentie van Chili over te nemen. Geen wonder: de faam van het land is er door het houden van politieke gevangenen niet bepaald op verbeterd. Het trucje is nogal doorzichtig.

Van hetzelfde laken Nog in Spanje en omgeving. De Catalaanse onafhankelijkheidspartijen hebben droogweg aan de Kiescommissie gevraagd om het bezoek van de Spaanse vorst aan Catalonië niet te laten plaatsvinden, wegens ‘politieke beïnvloeding’ in de aanloop naar de verkiezingen. Waarmee de Spanjaarden een koekje van eigen deeg krijgen.

Gelijkenis Met het nodige plezier stellen wij vast dat VB en N-VA toch nog wel wat gemeen hebben. De voorzittersopvolging, bijvoorbeeld.

Volgzaamheid Leuvense studentenclub Eoos is door het stof moeten kruipen: zij had het gewaagd een politiek incorrecte avond te organiseren, waarbij straffe en maffe uitspraken schering en inslag waren. Zoiets kan niet geduld worden door de weldenkendheid, en vooral: men moet ab-so-luut tijdig in de pas van de correcte meute leren lopen.

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E F G H

Kroonprinses Elisabeth, ongecensureerd

“Doe mij maar een gezonde boerenjongen” “Het land kan op mij rekenen!” De woorden van prinses Elisabeth zinderen nog na. Wat moet het zijn om als Belgische kroonprinses meerderjarig te worden in het midden van een impasse die regeringsvorming na regeringsvorming erger wordt? Wij vroegen het de prinses zelf in haar allereerste interview voor de pers.

“Blij dat ze mij ook eens een paar serieuze vragen stellen, meneer Pallieter. Bij de VRT kwijlen ze alleen maar mijn schoenen onder. Pintje?”

Elisabeth heeft geen makkelijke jeugd gehad. Wie heeft als kind niet “Mama, ik heb gedaaaaan” geroepen, waarna moeder liefdevol het achterwerk kwam reinigen. Het is één van die gewone, kinderlijke vanzelfsprekendheden die we blijven koesteren. Maar onze kroonprinses kent dat geluk niet. Een moeder met een zwaar narcistische afwijking die er op staat om ‘hare koninklijke majesteit’ genoemd te worden, komt geen konten proper maken. Bovendien bekt het ook helemaal niet om “Hare koninklijke majesteit, ik heb gedaan” te roepen. En haar vader, de goede, brave maar doodsimpele ziel, kon haar daar niet bij helpen. Eén keer heeft hij het geprobeerd. Ik bespaar u de details maar neemt u het van ons aan: mooi was het niet. En het leverde onze vorst een beschuldiging op van deel te nemen aan het racistische ‘black facen’. Maar zie, vandaag staat ze er toch maar.

Ondanks de moeilijke jaren. Maar een kind, 18 lentes zo pril.

monarchie niet verwijten. Dat is gewoon een goed businessplan. Dat is zoals de voetballers.

Dat loopt achter een balletje en stampt er tegen. Niemands leven wordt er beter van. Maar als puntje bij paaltje komt, betalen ze wel geen belastingen. Dreigen en lelijk doen. Dat wel natuurlijk. Maar jullie hebben ons nodig.

Zelfs de flaminganten.

U zei ‘Het land kan op mij rekenen’. Dat is een dure eed op uw 18de, en voor een land dat nooit politieke rust kent.

Zou u dat echt overwegen?

De Nederlanden verenigen?

Elisabeth: “En toch is het zo meneer Pallieter. Ik ken mensen die in de Delhaize rekken vullen. Of opdienen in een restaurant voor 12 euro per uur en de hele dag naar frieten stinken. Als ik naar die mannen hun vakantiejob kijk? Mij hoor je niet klagen. Ik wil best kroonprinses zijn”.

I J K

Maar u geeft er wel uw jeugd voor op. En een loodzware verantwoordelijkheid rust op uw frêle schouders.

L HORIZONTAAL

VERTICAAL

A. Alles in zich hebben B. Kunstmatige bedwelming Islamitische man in het middeleeuwse Spanje C. Doctor - Onderricht - Graangewas D. Tegenkandidaten - Lagere school E. Nederlandse waterloop Rubidium - Grote lichaamsslagader F. Levendig en vrolijk G. Levert een gelijke prestatie H. Beroemde Yoko - Afgeleefd Op dit moment I. Oosterlengte - Aartsvader J. Zuid-Amerikaanse natie K. Kans dat er iets vervelends gebeurt - Jongensnaam L. Geplande ontmoeting - Streep Europese rivier

1. Voormalig aartsbisschop 2. Onzin - Verenigde Naties Meisjesnaam 3. Frans goud - Gewonnen 4. Formule 1 raceteam Vlaamse rivier 5. Waarneembaar - Na Christus 6. Vlaams-Brabantse gemeente Voorzetsel - Koraaleiland 7. Overdreven - Stad in Kenia 8. Van inzicht of houding doen veranderen 9. Franse meubelstijl - Soort leer 10. Arkbouwer - Richt af - Legermacht 11. Munteenheid - Natrium Zijde die van de wind is afgekeerd 12. Nuttige delfstof - Trommelen

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1187 VINDT U OP BLZ. 14

Elisabeth: “Zever in pakskes, meneer Pallieter. Nu klinkt u als die slijmbal van de VRT. Ik moet eens zwaaien naar de mensen, schoon glimlachen en straks een paar kindjes laten maken. Dat is geen loodzware verantwoordelijkheid. Vanaf er iets verkeerd gaat, is het iemand anders zijn schuld. Pas op, ik zie mijn papa heel graag hoor. Maar als u hem bezig ziet, heeft u dan het gevoel dat hij een loodzware verantwoordelijkheid meedraagt? Nee toch. Zijn grootste zorg is niet kunnen kiezen tussen Samsonkoeken en Plopkoeken. Verantwoordelijkheid? De pers moet stoppen met de mensen blaasjes wijs te maken”.

Pardon?

Elisabeth: Wij geven de flaminganten van generatie op generatie inspiratie om te zagen. En de enige manier waarop de Nederlanden weer verenigd kunnen worden, is als ik met kroonprinses Amalia van Nederland trouw. Zou dat geen mooie twist zijn, meneer Pallieter? Kunt u zich de kus op het bordes voorstellen? De hele wereld komt kijken en de monarchie is gered voor de volgend 250 jaar. Die van Windsor en Monaco kunnen de boeken wel sluiten. En wat gaat u doen? In een hoekje zitten mokken van ‘het is toch allemaal niet democratisch’? Nee toch?

Elisabeth: Ik sluit niks uit. Voorlopig ben ik het brave meisje. Maar we hebben tegenwoordig de scenarioschrijvers van Thuis ingeschakeld om ons imago wat hipper te maken.

Misschien word ik wel de eerste transgender koning of begin ik iets met Niels Destadsbader. Want wat mannen betreft is het ook net zoals in het voetbal een moeilijke transfermarkt. Een goede jongen van adel vinden is niet makkelijk hoor. Het is die inteelt hé. Van mij mag het een gezonde boerenjongen zijn.

Graag zelfs. Ik verdien mijn eigen geld dus daarvoor hoef ik het niet te laten.

In deze job moet je wel wat flexibel zijn.

Vandaar dat papa er niet zo goed in is, denk ik. Pintje, meneer Pallieter?

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

In dat geval: eigenlijk is uw familie pokkeduur en we krijgen er weinig voor terug.

Elisabeth: “Voila zie, nu komen we er. En wat ga je er aan doen man? De simpele waarheid is, vriend: als wij een dode hamster met dreadlocks en een hoge hoed op de troon zetten en zeggen dat hij een zware verantwoordelijkheid heeft, dokken jullie met gemak tientallen miljoenen per jaar. Dat kan je de

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be