't Pallieterke van 14 november 2019

75ste jaargang • nummer 46 • donderdag 14 november 2019

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,50

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

“Relatie tussen Vlaams Parlementslid en salafistische broer is een probleem” Bij de jongste verkiezingen in mei jl. geraakte Sihame El Kaouakibi verkozen in het Vlaams Parlement. Sihame El Kaouakibi is de oprichtster van de multiculturele dansgroep Let’s Go Urban. Sihame werd binnengehaald door Bart Somers. Vraag is of Open Vld zo de weg vrijmaakt voor het salafistisch gedachtengoed in het parlement. ‘t Pallieterke sprak hierover met Peter Velle.

Lees het volledige interview met Peter Velle, jihadkenner, op blz. 11

Over echte Pieten Aanstaande zaterdag komt Sinterklaas toe in Antwerpen. Hij brengt geen Zwarte Pieten mee, maar wel ‘roetveegpieten’.

De organisatie van de feestelijke aankomst van Sinterklaas is in handen van de VRT. Geen Zwarte Pieten dus.

Vorig jaar deelden leden van Voorpost, vermomd als echte Zwarte Pieten, snoepjes uit aan de kinderen in het publiek. De politie moest lijdzaam toekijken, want geef toe, het ligt moeilijk om brave Zwarte Pieten te arresteren op een kinderfeest. Of de Antwerpse politie dit jaar even lijdzaam gaat toekijken, is maar de vraag.

Actieleider Luc Vermeulen vreest dat de politie zal ingrijpen nog voor zijn mannen in de buurt van het Sinterklaasfeest zullen geraken. Ondertussen blijven de Groenen maar verbieden en verbieden. In Oudenaarde is er de jaarlijkse Fietelstoet. Groen-gemeenteraadslid Maud Wybraeke wil een reglement wat erop neerkomt dat deelnemers aan de stoet zich niet

meer mogen verkleden. Niet als Afrikaan, niet als Chinees of Mexicaan.

Op haar facebook schreef het Groene gemeenteraadslid: “Ik voel mij ethisch verplicht niet zomaar voorbij te laten gaan dat blanken in een carnavalsstoet zich voordoen als zwarte, ebola-verspreidende wilden met Afrikaanse kledij, tandenkettingen en rokjes van stro en dan nog Afrikaanse namen krijgen.” Niet dat iedereen in Groen op dezelfde lijn zit. Vlaams Parlementslid Elisabeth Meuleman tikte Maud Wybraeke op de vingers: “Maud vertolkt niet het partijstandpunt van Groen.” Voorlopig komt het reglement er niet omdat in Oudenaarde de andere partijen het groene voorstel niet volgden.

Op naar een regenboogcoalitie?

Met partijen als het cdH en DéFI (ex-FDF) die in de regeringsdans springen, lijkt de deur plots open naar een federale regenboogcoalitie van socialisten, groenen en christendemocraten/centristen. Een zeer linkse regering en de vraag is of CD&V dit overleeft, maar dat zal de kopstukken van de partij worst wezen. Koen Geens ziet de Wetstraat 16 dichterbij komen. En misschien komt er dan toch geld vrij voor het Arco-schandaal. Dit kan smullen worden voor de rechtse Vlaamse oppositiepartijen in de federale Kamer.

Als zelfs al de ‘mainstream media’ niet meer op dezelfde lijn zitten… Na de toch wat onverwachte persconferentie van informateur Paul Magnette (PS) op 11 november waren uiteenlopende zaken te lezen in de kranten. Magnette zei zelf “wat meer optimistisch te zijn” over de kansen op een federale regeringsvorming. Dat leidde in Le Soir tot enige blijdschap. De Standaard daarentegen was minder opgetogen en stelde dat Magnette nog niet veel verder stond dan een week ervoor. Ook zijn stelling dat “de partijen ermee akkoord zijn dat de werkzaamheidsgraad moet verhogen” maakte weinig indruk. Tja, welke partij is daar nu tegen? Eigenlijk was dat een cliché van jewelste.

N-VA er snel af rijden Wat is er precies aan de hand?

Het speelveld voor Paul Magnette is gewoon wat groter geworden. De Franstalige centristen van het cdH hebben plots opnieuw interesse om in een regering te stappen, of ze tenminste vanuit de oppositie te steunen. Net als DéFI (ex-FDF) van Olivier Maingain. Dat zijn respectievelijk vijf en twee zetels extra.

Aangezien er met relatieve krappe meerderheden wordt gewerkt, betekent dit meer speelruimte.

Al is het niet duidelijk wat cdH en DéFI precies willen. Is het echt een regeringsdeelname? Of willen ze bepaalde maatregelen vanuit de oppositie steunen? DéFI ligt moeilijk aan Vlaamse kant. En cdH blaast warm en koud, maar de opening die ze maken, betekent dat het eenvoudiger wordt om de N-VA er af te rijden. De interviews die ‘éminence grise’ Geert Bourgeois vorig weekend in de kranten gaf, waren duidelijk: er gaapt een Grand Canyon tussen PS en N-VA en die kloof is moeilijk, zo niet onmogelijk te overbruggen. Bourgeois stuurde ook een terechte waarschuwing de we-

reld in: de Vlaamse partijen die in een paarsgroene coalitie meestappen, zullen meewerken aan een nieuwe golf van belastingen die vooral de Vlamingen zullen betalen.

Het lijkt op de piste die vorige week op deze pagina al werd geopperd.

Vanuit de oppositie kan de N-VA het sociaaleconomische beleid aanvallen. Het Vlaams Belang kan dan op migratie en veiligheid werken.

Open Vld niet nodig?

Al zou het kunnen dat er nog een derde partij aan Vlaamse kant wordt afgereden. We hebben het over Open Vld. Een coalitie van socialisten, groenen, MR en CD&V heeft immers, net als een paarsgroene meerderheid met Open Vld, één zetel op overschot. Steun van de vijf cdH-zetels is voldoende om een ruimere meerderheid van 81 zetels op 150 te vormen. En bij de christendemocraten is er meer partijdiscipline dan bij de liberalen. Stel dat een Egbert Lachaert of een Vincent Van Quickenborne tegen het regeerakkoord stemmen. En zo lijkt Open Vld niet langer onmisbaar voor een regeringsdeelname. Het is bekend dat een aantal figuren in de partij na 20 jaar regeren vinden dat het tijd is voor een oppositiekuur.

Met cdH en eventueel DéFI in het spel duikt zowaar de piste van de regenboogcoalitie op.Vraag is natuurlijk of CD&V daarin wil meestappen.

Is dat geen te linkse regering, zelfs voor de christendemocraten? Nu telt ze amper 15,6 procent van de stemmen. In 2024 dreigt een verdere verschrompeling.

CD&V blijft een centrumlinkse partij Toch zijn er ook verschillende redenen waarom de CD&V deze sprong wel zou kunnen wagen, al zal er nog wat masseerwerk nodig zijn. Ten eerste zijn er de duidelijke ambities van Koen Geens. Bij de aanstelling van Sophie Wilmès tot

interim-premier, zou Geens bepaalde garanties hebben gekregen. Een mogelijk verblijf in de Wetstraat 16?

In elk geval zal de uitspraak van Bart De Wever (N-VA) niet meer gelden dat “de partij die in de Wetstraat 16 terechtkomt bij de volgende verkiezingen nog 16 procent van de stemmen haalt”. Die fase is CD&V al voorbij.

Naast de ambities van Geens bestaat er bij de CD&V nog altijd de hoop dat er een regeling uit de bus komt voor de Arco-beleggers. De obsessie rond die miljarden houdt CD&V in zijn greep.

Ten derde zijn de christendemocraten nog altijd vooral een centrumlinkse partij. Dat zie je ook bij de zeven voorzitterskandidaten.

Ze blazen naar goede christendemocratische traditie warm en koud tegelijk, maar wie sommige uitspraken in detail analyseert, merkt toch duidelijk dat de vleugel van de christelijke arbeidersbeweging dominant blijft. Joachim Coens en Vincent Van Peteghem geven officieel de voorkeur aan paars-geel, maar sluiten andere pistes zeker niet uit.

De druk vanuit Beweging.net zal worden opgevoerd.

CD&V in de federale regering zonder N-VA,Vlaams Belang en zelfs Open Vld: dat wordt smullen. Rik Torfs, die de partij goed kent, stelt dat dit op termijn wel eens het einde van de christendemocraten zou kunnen betekenen. Hij heeft gelijk.

Een links beleid op federaal vlak en het geruzie op Vlaams niveau, dat wordt een slecht smakende cocktail.

Want ja, de kandidaat-partijvoorzitters van de CD&V hebben al laten weten dat ze het Vlaamse regeerakkoord willen bijsturen. Iets dat de christendemocraten tussen 2014 en 2018 constant deden met het federaal regeerakkoord van Michel I. Het is hen slecht bekomen.

2

Actueel

14 november 2019

Boze PoCo’s De cultuursector is boos omdat er moet bespaard worden. Correctie: de linkse cultuurscène is boos. Terwijl de rechtse cultuurscène al jaren geen subsidies meer krijgt.

De voorgestelde besparingen zijn één zaak, de oneerlijke verdeling van de financiële middelen zijn mijns inziens een nog veel belangrijker actiepunt voor de Vlaamse regering. Ik vernam dat de N-VA-ministers er werk van gaan maken om een doorlichting uit te voeren van de gesubsidieerde cultuursector. Goed zo. Maar mag ik de bevoegde ministers erop wijzen dat heel het systeem van toewijzing en erkenning op een oneerlijke wijze gebeurt?!

Organisaties die subsidies willen, moeten eerst een ingewikkeld dossier indienen dat in een volgende fase wordt beoordeeld door een ‘erkenningscommissie, bestaande uit ‘experten’. Wie niet voldoet aan de PoCo-ideeën van de ‘experten’, kan fluiten naar de centen. Zo verloor in 2012 het beroemde barokensemble ‘La petite bande’ van Sigiswald Kuijken al zijn subsidies. Niet experimenteel genoeg, dus van het ene jaar op het andere van 560.000 euro naar 0 euro. Het muziekgezelschap kon overleven door ‘crowdfunding’. Hetzelfde verhaal in 2016, toen het Antwerpse theatergezelschap “Theater aan de Stroom” de subsidies geschrapt zag. Te volks en te weinig experimenteel. Heel de inboedel moest verkocht worden. Het zijn maar twee voorbeelden die me spontaan te binnen schieten. Er zijn talrijke groepen en gezelschappen die zelfs geen dossier meer indienen, goed wetende dat ze toch door de ‘experten’ zullen worden neergesabeld. Wat heeft het zin om met vrijwilligers een administratief dossier in elkaar te boksen, in de wetenschap dat het zinloos is. Ik denk aan het toneelgezelschap “Echt Antwaarps Theater” dat bleef en blijft draaien zonder subsidies van de Vlaamse overheid.

Het gaat mij dus niet zozeer over de besparingen, maar wel over een eerlijke verdeling van de subsidiegelden. Een heel kleine minderheid van progressieve vzw-tjes bepaalt wat kunst is en wat geen kunst is, wat cultuur is en wat geen cultuur is. Zij bepalen wat u en ik moeten denken over kunst en cultuur. Kunstenaars en instellingen die werken rond ‘diversiteit’ hebben een voetje voor. Een eerlijke verdeling betekent alvast dat het decreet over het cultuurbeleid moet hervormd worden. We zijn benieuwd of de N-VA en minister van Cultuur Jan Jambon het puntje op de i gaat zetten. De aanzet is alvast gegeven.

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

Kandidaat-voorzitters in debat, mét publiek Pieter De Crem had niet de moed om zich kandidaat te stellen bij de voorzittersverkiezingen, maar hij blijft wel een eigen koers varen. Terwijl de officiële debatten tussen de kandidaat-voorzitters achter gesloten deuren gehouden worden, “alleen voor leden”, hield De Crem in ‘zijn’ gemeentehuis, het zogenaamde Cremlin, een openbaar debat, met pers erbij.

Het debat, op een podium met roodpaarse tafels - allicht niet symbolisch bedoeld -, verliep zonder merkbare conflicten, maar de standpunten lagen soms mijlenver uiteen. Vijf van de zeven aspiranten waren radicaal tegen de afschaffing van de woonbonus en de aanpassingen in de kinderbijslagen. Als de vos de passie preekt, en als de tsjeef verkondigt dat hij de kinderbijslagen wil behouden “om weer te vechten voor de gezinnen als doelgroep”, dan is enig wantrouwen gewettigd. Willen zij Vlaamse gezinnen ondersteunen? Of willen ze kinderbijslag behouden om hun islamitisch kiesvee ter wille te zijn?

Het is natuurlijk een absurditeit dat de Vlaamse gezinnen, met hun veel te lage geboortecijfer, op dezelfde voet behandeld worden als de moslims, die hun hoge geboortecijfers beschouwen als wapens in de demografische jihad, waarbij het kindergeld een gemakkelijk verdiend extraatje is.

de onbestuurbaarheid van België: “Waarom zouden wij als CD&V niet mogen zeggen: ‘De structuur van dit land klopt niet meer.’ We moeten het debat ten gronde durven voeren en ons afvragen wat we nog samen willen doen en wat niet. We moeten de bestuurlijke hernieuwing van dit land finaal op orde zetten.” Was dat een pleidooi voor de zoveelste staatshervorming? Of een voorzichtige opening naar confederalisme?

Zoals gewoonlijk in Tsjeeftsjenië kon het minstens op twee manieren geïnterpreteerd worden.

Sammy Mahdi gaf toe dat de integratie mislukt was, maar mekkerde dan toch maar over het lot van de

derde en vierde generatie. Die moet zogezegd “twee keer zo vaak solliciteren en wordt twee keer zo vaak naar het BSO gestuurd. We moeten ervoor zorgen dat die mensen ook onze mensen worden”. Hij wordt misschien voorzitter van een Vlaamse politieke partij, maar hij blijft wel zeuren. Een beperking van de werkloosheidsuitkeringen in de tijd blijft voor iedereen een taboe. Alleen Katrien Partyka klampte zich niet vast aan het ‘recht’ op levenslang doppen.

“Arco is de cactus in de broek van CD&V. Die is heel vervelend en doet pijn”, zegde Walter De Donder.

“We moeten er eerlijk in zijn dat we dat niet opgelost krijgen. Maar voor mijn part moeten we op de deur van beweging.net gaan kloppen en zien wat er nog onder hun matras ligt.”

Voor een ‘kabouter’ was dat heel goed gezien. Ook Mahdi leek die piste genegen te zijn. Inderdaad.

Men moet het geld halen waar het zit.

P.B.

Cactus in de broek Sammy Mahdi en Katrien Partyka - die een beetje deed denken aan Julie Andrews in “The Sound of Music” - waren de enigen die vonden dat men niet meer mocht tornen aan het Vlaams regeerakkoord. Joachim Coens ging in op

ECONOMISCHE ZAKEN

Wanneer zet het IMF België onder curatele?

De begroting ontspoort en niemand lijkt er zich iets van aan te trekken. België heeft nu het hoogste overheidstekort van de eurozone. Vraag is hoelang dit nog kan blijven duren.

Economen verwachten dat er pas in een crisissituatie echt zal worden ingegrepen en dat het Internationaal Monetair Fonds (IMF) de nodige maatregelen zal opleggen. Al is dat wellicht nog niet voor morgen.

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41, 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

Abonnement buitenland:

3 maanden: 6 maanden: 1 jaar: Steunabo 1 jaar:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

32,50 euro 65,00 euro 130,00 euro 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter 1945-1955: Hoofdredacteur 1955-2000: Hoofdredacteur 2000-2010: Hoofdredacteur 2010-heden: Verantw. uitgever:

Bruno de Winter Jan Nuyts Leo Custers Karl Van Camp Karl Van Camp

Met volgend jaar een begrotingstekort van 11 miljard euro of 2,3 procent van het bbp, zit België in het weinig fraaie gezelschap van Italië. Het zijn de twee landen met het grootste begrotingstekort in de eurozone. Dit leidt vooralsnog niet tot enige urgentie in de Wetstraat.

Gewoon omdat de visies over de sanering van de overheidsfinanciën uiteenlopen. De standpunten zijn bekend. Aan Vlaamse kant denkt men vooral aan besparingen om de publieke financiën weer vlot te krijgen. De Franstaligen met de PS voorop willen zelfs meer uitgaven, die dan gefinancierd worden door nieuwe taksen. En het zijn vooral de Vlamingen die deze belastingen zullen moeten ophoesten.

De budgettaire patstelling maakt dat er pas op het moment van een echte crisis zal worden opgetreden.

Zoals het altijd gebeurt in België.

Econoom Geert Noels stelde in De Afspraak op Vrijdag dat hij denkt dat politici gewoon op zo’n crisis zitten te wachten.

Toekomstbeeld Peter De Keyzer, voormalig hoofdeconoom van BNP Paribas Fortis en nu managing partner van de adviesgroep Growth Inc, maakte in De Tijd een opvallende voorspelling. Een soort van toekomstbeeld van de Belgische economie in 2020.

Hij zag een land dat de begroting verder laat ontsporen en door een groeivertraging of recessie geen antwoord klaar heeft. België komt bij de Zuid-Europese probleemlanden terecht.

De noordelijke landen met een gezonde begroting - Nederland en Duitsland - hebben het gehad met

het Belgische ‘nongoverno’ en zetten druk op de Europese Centrale Bank (ECB) om België tot de orde te roepen. In Frankfurt kan de gouverneur dat enkel in algemene bewoordingen doen, zonder een concreet land met de vinger te wijzen. Maar als Christine Lagarde stelt dat het lage rentebeleid van de ECB - dat de intresten op de overheidsschuld laag houdt - “geen vrijgeleide mag zijn voor financiële, budgettaire of politieke onverantwoordelijkheid”, weet men dat het over België gaat.

Meteen stijgt de Belgische rente met een aantal procenten.

Het is op dat moment dat het Internationaal Monetair Fonds (IMF) beslist om op treden. Anders stijgt het begrotingstekort verder en neemt de staatsschuld toe tot onaanvaardbare proporties. En dus legt het IMF een aantal maatregelen op die door een noodregering moeten worden uitgevoerd.

in bpost en Proximus. De Keyzer schrijft het niet met zoveel woorden, maar na vijf jaar zit de Belgische economie opnieuw op de sporen en is de begroting gezond.

Is dit toekomstbeeld politieke en sociaaleconomische science fiction? Zeker niet. Begin van de jaren ’80 van vorige eeuw, toen het begrotingstekort opliep tot meer dan 10 procent van het bbp, kreeg België ook al ernstige waarschuwingen van het IMF. Er werden geen maatregelen opgelegd, ook al dachten de IMF-economen dat ze in een apenland waren terecht gekomen toen ene Guy Mathot (PS) verklaarde dat “het begrotingstekort er vanzelf was gekomen en ook vanzelf zou verdwijnen”. Toen was er wel druk vanuit het IMF en Duitsland om orde op zaken te stellen. In 1982 volgde de devaluatie van de Belgische frank en werd het herstelbeleid ingezet.

Ingrepen

Probleemland België

De ingrepen die Peter De Keyzer in zijn column oplijst zijn zwaar, maar niet eens irrealistisch. In de sociale zekerheid wordt 6 miljard bespaard en het budget zal vijf jaar lang niet groeien. Het minimumloon gaat bruto omlaag. De pensioenleeftijd wordt versneld verhoogd naar 67 jaar. Ambtenarenpensioenen worden niet meer verhoogd.

Er komt wel een minimumpensioen van 1.500 euro, maar enkel voor wie tot 70 jaar werkt. Er komt een eenmalige vermogensbelasting.

De kadastrale inkomens worden geactualiseerd, waardoor de onroerende voorheffing verhoogt. Het rekeningrijden wordt ingevoerd.

De staat verkoopt zijn aandelen

Gebeurt zoiets in 2020? Is een curatele door het IMF realistisch? Zo’n vaart lijkt het niet te lopen. Bij de Europese Commissie is er de neiging om grotere begrotingstekorten toe te staan. En het rentebeleid van de ECB zal er niet toe leiden dat de intresten voor probleemland België snel de hoogte in gaan. Niet vergeten dat beleggers de miljarden aan spaargeld en vermogens van de inwoners van dit land als een soort van onderpand voor de schuld en het begrotingsdeficit zien. Maar als België de perceptie tegen heeft bij buitenlandse beleggers in overheidsobligaties, kan het tij snel keren.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

Actueel

14 november 2019

3

Het einde van België

Vorige week was het 30 jaar geleden dat de Berlijnse muur viel. Ik herinner mij nog dat ik met een vriend de tv-beelden bekeek van de Oost-Duitsers die in grote drommen de grens overstaken en die op 9 november, in een spontane, massale actie, de muur begonnen af te breken.

Mijn vriend, overigens een zeer intelligent man, was sceptisch: hij was overtuigd dat het communistische regime een sluw spelletje speelde met de Westerse publieke opinie en de orde spoedig op bloedige wijze zou herstellen.

Zwarte zwanen Er zit blijkbaar iets in onze psyche dat ons moeilijk toelaat om grote omwentelingen voor waar aan te nemen, zelfs wanneer ze zich al voor onze ogen aan het voltrekken zijn. Over dat gegeven schreef Nassim Nicholas Taleb in 2008 het invloedrijke boek “De zwarte zwaan”. Zijn stelling is dat de mensheid er slecht in slaagt om gebeurtenissen met enorm belangrijke impact te voorzien. Als voorbeelden verwijst hij onder andere naar de Eerste Wereldoorlog, de aanslagen van 9/11 en de opkomst van het internet. Het laatste voorbeeld toont aan dat ‘zwarte zwanen’ niet noodzakelijk negatief zijn. De val van de Berlijnse muur, gevolgd door de val van het Oost-Europese communisme in zijn geheel, was een van die ‘zwarte zwanen’.

Niemand, ook niet haviken als Ronald Reagan, die nochtans overtuigd waren van de intrinsieke gebreken van het communistisch systeem, hadden dit zien aankomen.

Ik vermoed dat ook het einde van België zich onverwacht zal voordoen. Wie had een jaar geleden kunnen voorzien dat we vandaag in een systeemcrisis zouden beland zijn, die zelfs commentatoren in het zuiden van het land de vraag doet stellen of België nog wel zin heeft? Zoals Mathieu Colleyn vorige week in l’Echo schreef: “Als geen enkele consensus mogelijk is, moeten we durven spreken van een regimecrisis. De Franstaligen zullen dan verplicht worden om deel te nemen aan een debat van een totaal andere orde: wat kunnen we, de mensen uit het noorden en het zuiden van het land, nog samen doen? Tiens, is dat niet wat de Vlaams-nationalisten nog maar enkele jaren geleden eisten?”

Een jaar geleden waren de vooruitzichten nochtans allesbehalve goed. De communautaire windstilte was compleet. In de Vlaamse Beweging klaagde men steen en been over het gebrek aan opvolging en verjonging; zelfs de meest overtuigden begonnen zich existentiële vragen te stellen over de toekomst van de Beweging. De N-VA had van een staatshervorming geen voorwaarde gemaakt voor regeringsdeelname en klonk weinig overtuigend in haar vermeende intentie om dat in de toekomst nog ooit te gaan doen. Andere Vlaamse partijen reageerden geïrriteerd als er zelfs maar gesproken werd over verdere defederalisering. De Vlaamse lethargie was zodanig dat MR en cdH in het najaar al durfden overgaan tot een Belgisch offensief via een openlijke pleidooi voor een heroverheveling van gezondheid, mobiliteit en energie naar het federale niveau.

De kwadratuur van de circel Een jaar later verkeert de Belgische structuur in een diepere crisis dan tijdens de lange regeringsvorming van 2010-2011. In tegenstelling tot Mathieu Colleyn kaderen Vlaamse commentatoren de onmogelijkheid om zelfs maar de besprekingen over een federale regering aan te vatten liefst niet als een fundamenteel probleem van België, maar als een voorlopige crisis van de politique politicienne, als een speling van het lot dat ons opgezadeld heeft met een generatie onredelijke en onbekwame politici.

“De preformateurs verdienen een schop onder de kont”, tiert Bart Brinckman in De Standaard. Peter Mijlemans van Het Nieuwsblad zoekt de schuldigen in dezelfde richting: “Schaamte staat niet in het woordenboek van de politici, zoveel is ondertussen duidelijk.

De rekening van dit schimmenspel zal fors zijn.” Zelfs de meestal nuchtere Jan Segers van Het Laatste Nieuws haalt uit: “Politici die er niet in slagen om een puzzel te vormen met de stukken zoals de kiezer die gelegd heeft, bewijzen stilaan vooral hun eigen onbekwaamheid en ongeschiktheid, meer dan de zogenaamde onbestuurbaarheid van dit lastige land.”

Niemand hoeft mij te overtuigen van de zelfzucht en ongeschiktheid van sommige politici, maar, het spijt mij, in dit geval wordt hen gevraagd om de kwadratuur van de cirkel te maken. Hun opdracht is onmogelijk. De culturele verschillen tussen Vlaanderen en

Wallonië vertalen zich steeds duidelijker - op structurele wijze, en niet op basis van eenmaligheid of toevalligheid - in diepe politieke tegenstellingen. Een compromis daartussen kan enkel nog mits een verraad van de eigen achterban, wat op politieke zelfmoord zou neerkomen.

Belgicisme als desinteresse Het zijn dus niet de partijen of onwillige politici die voor de patstelling hebben gezorgd. De kiezers hebben dat zelf gedaan, in Vlaanderen door rechtser te kiezen dan ooit voorheen en in Wallonië door linkser te kiezen dan ooit voorheen. En het lijkt er op dat de Vlaamse kiezers ook bereid zijn om de gevolgen van hun keuze ook te aanvaarden.

Volgens een opiniepeiling van VTM en Het Laatste Nieuws van vorige week vinden drie derden van de Vlamingen dat “het huidig Belgische model niet meer werkt”. Bijna 50 procent van de Vlamingen schaart zich zelfs achter het idee van”confederalisme” (een begrip dat nochtans slechts recent is gaan deel uitmaken van het politieke discours), tegen 15 procent onverschilligen en 37 procent tegenstanders.

Wat dan met de opiniepeilingen waarmee we steeds om de oren worden geslagen en die zeggen dat een grote meerderheid van de Vlamingen tegen een splitsing van het land is? Wat met die onderzoeken die zeggen dat zelfs de kiezers van N-VA en Vlaams Belang niet bezig zijn met meer Vlaamse autonomie? Ik denk dat die onderzoeken kloppen, maar heel slecht begrepen worden.

Een grote meerderheid van de Vlamingen is bijzonder weinig bezig met het autonomievraagstuk. En dat uit zich, wanneer de opiniepeiler moeilijke vragen begint te stellen of gedurfd klinkende alternatieven als mogelijkheid aanbiedt, in een keuze voor de status quo. Onafhankelijkheid is noodzakelijk een bewuste keuze. De huidige Belgische werkelijkheid is de restkeuze voor degenen die het allemaal maar weinig boeit.

Het klopt dat de overtuigde Vlaamse autonomisten een minderheid vormen, maar het is wel een gemotiveerde minderheid. Wie is nog gemotiveerd belgicist? Als je naar de verkiezingsuitslagen van partijen als de BUB kijkt: niemand. Ook in deze tijden, waarin de kiezer smeekt om alternatieven voor de traditionele partijen en je zelfs met een Partij voor de Dieren al succes kan hebben, is er blijkbaar geen enkele electorale vraag naar een Partij voor de Belgen.

Het belgicisme is eigenlijk het monopolie geworden van artiesten en progressieve intellectuelen wier ideologische afkeer voor identiteit zich uit in de voorliefde van een land zonder identiteit. Bij het volk leeft het niet, tenzij als een vage voorkeur om niets te veranderen dat geen verandering behoeft. Tussen dat soort ongeïnteresseerde behoudsgezindheid en een autonomistische reflex staat slechts één mobiliserend voorval.

Vermolmd De Vlaamse politici zijn terecht bang dat het op de been brengen van een centrumlinkse regering, manifest tegen het signaal van de Vlaamse kiezer in en zonder Vlaamse meerderheid, tot een mobilisatie kan leiden die de ondergang van hun partij en zelfs België kan betekenen. Het ligt echter niet in de aard van de CD&V en de Open Vld om nog lang aan de sirenenzang van machtsdeelname te weerstaan…

Ik denk dat de Belgische constructie even vermolmd is als de socialistische staten van het Oostblok dat in de jaren ‘80 waren, ook al zagen we het toen niet en zien weinigen het nu. Er zijn gewoonweg veel te sterke dynamieken aan het werk die het bouwwerk ondermijnen, in het bijzonder het cultureel compleet naast elkaar leven van Walen en Vlamingen en de groeiende ideologische verwijdering tussen de twee landsdelen.

Ondertussen zijn er nog weinig factoren die in haar voordeel spelen: er is geen Belgisch politiek gevoel meer en de invloed van anti-identitaire, progressieve opiniemakers is tanend. Voor België rest alleen het voordeel van status quo en onverschilligheid. Er is weinig nodig om daar verandering in te brengen. Een kleine duw kan volstaan om het vermolmde bouwwerk te laten instorten. Het einde van België kan dan ook onverhoeds komen, als een ‘zwarte zwaan’ van Taleb.

JURGEN CEDER

BRIEFJE AAN CONNER ROUSSEAU

Pyrrhus Mijnheer de wonderknaap, Uw partij doet het al vijftien jaar slecht bij de verkiezingen. Elke keer kalfde ze verder af en werd het oude socialistische verhaal waziger en waziger, of werd het gekaapt door de groenen of de communisten. De partij is nog maar een schim van wat ze ooit was. Gezagvolle figuren levert ze al lang niet meer en op antwoorden op de grote vragen van het moment is het al een hele tijd wachten. De generatie van de teletubbies en die van erna met de kleine arrogante Tobback, pruillip Caroline Gennez en ik-wil-maar-ik-kan-niet John Crombez hebben de partij uitgehold en leeggezogen. Ze trokken zich uiteindelijk veilig terug in een parlementszetel om er op hun lauweren te gaan rusten. Hun vernieuwingsproject is op een fiasco uitgedraaid en de troepen werden aan hun lot overgelaten. De oude sossen stonden erbij en keken ernaar en vroegen zich af of het oude biefstukkensocialisme nu echt voorbij was. De eenheid geraakte ver zoek en schoten voor en in de eigen boeg kwamen er vanuit Vilvoorde met Hans Bonte, Johan Vande Lanotte uit Oostende, Renaat Landuyt uit Brugge en de oude Tobback uit Leuven. Een deel van de militanten zocht progressievere weiden op en keerde nooit meer terug. Een ander deel stapte zelfs zonder verpinken over naar het Vlaams Belang, dat de hoeder werd van al wie in zijn eigenheid en identiteit bedreigd werd door veeleisende nieuwkomers in hun volksbuurten. Ook zij keren nooit meer terug.

Ondanks al die kommer en kwel bleven er wel nog altijd een aantal jongeren aan boord die ervan droomden de oude partij weer op het spoor te krijgen en er nieuwe energie in te krijgen. Idealisten zijn van alle tijden en van alle soorten. Gij zijt er daar een van, hoewel gij een pedigree in de partij hebt die kan tellen.

Gij hebt het allemaal van huis uit met de papfles meegekregen, zal ik maar zeggen, want uw moeder is Christel Geerts, oud-sp.a-burgemeester van Sint-Niklaas en uw vader is sp.a-raadslid in Nieuwpoort. Als student waart gij al actief op het kabinet van Freya Van den Bossche en gij werkte onder Crombez op het partijhoofdkwartier. Natuurlijk lokt dat gefluister uit dat gij niet meer zijt dan een marionet van deze twee. Maar dit even terzijde.

En nu zegt meer dan 70 procent van de nog overgebleven sp.a-leden dat gij de lakens moogt gaan uitdelen op de Brusselse Grasmarkt. Met een geheel eigen stijl en in heel volks keuken-Nederlands hadt gij al aangegeven daar veel goesting voor te hebben. Gij gewaagde zelfs van het toedienen van een ‘elek-

troshock’ aan uw partij. Zoiets wat men doet in de medische wereld bij mensen wier hart is stilgevallen. We zijn benieuwd.

Hoe dan ook is zowat iedereen het erover eens dat een partij gaan leiden die nog vol explosieve en/of eigenzinnige karakters zit, niet van de poes zal zijn. Gij zult dus met uw ‘matekes’ nog flink wat ‘boterhammekes’ moeten gaan eten eer gij op een zeker niveau wilt meekunnen en dat men rekening houdt met uw ondertussen historische uitspraak tegen Jan Jambon: “Ni fokke mè mij, gast!” Ik kan mij immers niet voorstellen dat gij zonder al te veel ervaring meteen mee aan een federale onderhandelingstafel kunt aanschuiven of een technisch begrotingsdebat mee zult kunnen volgen. Het zal allemaal veel meer zijn dan ‘Instagram-communicatie’ van “King Connah”.

A propos… Hoe gaat gij de cumulzaak in uw partij oplossen, nu gijzelf naast partijvoorzitter ook parlementslid wilt blijven? Gaat gij al meteen de statuten laten wijzigen in uw voordeel? Mateke, dat klinkt niet goed! Ge zult de oude krokodillen horen, die daar vaak zelf het slachtoffer van zijn geworden en hun carrières beëindigd zagen.

Nieuwe bezems vegen goed, zo zegt men in de volksmond. Dat zal bij u niet anders zijn.

Maar nadien - als het nieuw eraf is en alles weer in zijn oude plooi valt - zal het een pak moeilijker worden. Uw leeftijdsgenoot, maar politieke tegenpool Tom Van Grieken moest in 2014 ook een groggy geslagen partij weer oprapen en reanimeren. En dat is hem weergaloos gelukt door de burger weer rechtstreeks aan te spreken met thema’s die hem wakker houden. Dat zal ook uw grootste uitdaging zijn, want als gij er enkel in zult slagen van uw partij opnieuw een tamme, gedweeë regeringspartij te maken die het verschil met de anderen niet maakt en die zich niet afzet tegen extreem-groen en extreem-rood, dan kunt gij de boeken dichtdoen en de uitvaart na het passeren van de kiesdrempel gaan regelen.

Gij staat voor een Pyrrhusopdracht, mateke, die niemand u zal benijden,zelfs al profileert gij u complexloos als een vlotte, eigentijdse wonderknaap met een radde tong die zegt dat hij altijd zichzelf zal blijven tijdens het plooien gladstrijken, de clans overstijgen, het terugschroeven van verworven rechten, het op hun plaats zetten van zanikers in eigen rangen. Ik kijk dan ook uit naar de dag dat King Connah King Louis uit Leuven met meer dan een kwinkslag een gezicht van een overrijpe, stilaan rottende tomaat zal doen trekken. Dat zal pas inslaan als een elektroshock!

4

Dossier

14 november 2019

Gerechtsdeurwaarders boos op Rekenhof en MSM Het Rekenhof heeft al voor de vierde keer onderzocht hoe de overheid de geldboetes uitvoert (lees: invordert) die de hoven en rechtbanken uitspreken. Het Rekenhof onderstreept in het recente rapport van oktober dat het strafuitvoeringsproces erop vooruit is gegaan, maar wijst ook op belangrijke tekortkomingen die een goede uitvoering van de penale boeten nog steeds blijven verhinderen.

Het proces van de uitvoering van de geldboeten begint uiteraard met de veroordeling van de persoon. De ontvangers van de FOD Financiën moeten vervolgens de opgelegde boeten invorderen. Als ze daar niet in slagen, moeten ze Justitie ervan op de hoogte brengen opdat die de vervangende straf die aan de geldboete is gekoppeld, kan uitvoeren.

Griffies De overheidsinstanties die bij dat proces betrokken zijn, zijn de griffies van de hoven en rechtbanken, de strafuitvoeringskantoren van de parketten en de ontvangers.

Tussen de uitspraak van het vonnis en het versturen van het verzoek tot betalen aan de veroordeelde verstrijkt een minimumtermijn die varieert naargelang het vonnis werd uitgesproken op tegenspraak (in aanwezigheid van de beschuldigde partij dus) of bij verstek (in afwezigheid ervan).

Veertig dagen In geval van een veroordeling op tegenspraak, verstrijkt een termijn van veertig dagen vanaf de uitspraak om de veroordeelde de gelegenheid te bieden in hoger beroep te gaan. Tijdens die termijn mag het vonnis niet worden uitgevoerd. In geval van een veroordeling bij verstek moet de griffie het vonnis toezenden aan het strafuitvoe-

ringskantoor van het parket, dat het dan aan de veroordeelde laat betekenen. De termijn begint pas te lopen zodra het vonnis is betekend. Het vonnis wordt vijftien dagen na de betekening definitief, tenzij de veroordeelde verzet aantekent.

Kracht van gewijsde De griffie van de rechtbank beschikt over drie dagen om de uittreksels van in kracht van gewijsde gegane vonnissen aan de ontvanger van Financiën te bezorgen. Als de ontvanger het vonnisuittreksel heeft ontvangen, zendt hij een verzoek tot betalen aan de veroordeelde, en zo nodig een herinnering ongeveer een maand later. Als de boete niet wordt betaald, moet hij tot gedwongen invordering overgaan. Hij beschikt over verschillende wettelijke middelen: fiscale compensatie, het vereenvoudigd derdenbeslag en het sturen van een gerechtsdeurwaarder.

De ontvanger kan de veroordeelde ook een afbetalingsplan toestaan.

Betaald Als de boete betaald is, brengt de ontvanger het parket daarvan op de hoogte zodat die het dossier kan afsluiten. Dat gebeurt via een lijst van veroordeelden die hun boete hebben betaald. Als het onmogelijk is de boete geheel of gedeeltelijk te innen, bijvoorbeeld door insolvabiliteit (de persoon

kan dus niet betalen), licht de ontvanger het parket hierover in, zodat het de vervangende straf kan uitvoeren die bij de veroordeling werd uitgesproken. Dat gebeurt via een lijst van de veroordeelden die de boete niet hebben betaald, de zogenaamde “staat 204”.

Het parket beslist dan of de vervangende straf wordt uitgevoerd of niet.

Vervangende straf Het parket moet de ontvanger inlichten wanneer de vervangende straf wordt uitgevoerd. In dat geval annuleert de ontvanger de boetevordering. Als de vervangende straf niet wordt uitgevoerd, moet de ontvanger de boete invorderen tot ze volledig is betaald en voordat de geldboete verjaart.

MSM Op zaterdag 26 oktober 2019 kon men in verschillende media lezen dat het Rekenhof de invordering van achterstallige strafboetes door gerechtsdeurwaarders als te duur kwalificeert. De Nationale Kamer van Gerechtsdeurwaarders (NKGB) was boos. “Een lelijk staaltje van framing van een ganse beroepsgroep”, pareerde de NKGB op haar webstek.

“Nadat de overheid zelf de beslagmogelijkheden waarover een gerechtsdeurwaarder beschikt, bemoeilijkte en duurder maakte, getuigt het van weinig objectiviteit van een overheidsinstelling zoals het Rekenhof om een dergelijke ongenuanceerde uitspraak te doen.”

Rekenhof in de fout?

In het vuistdikke rapport van het Rekenhof wordt deze ‘framing’ eigenlijk niet toegepast.

Het rapport is vrij genuanceerd en nergens wordt ‘een ganse beroepsgroep’ met de vin-

ger gewezen. Het Rekenhof is overigens geen overheidsinstelling, maar hangt af van het federaal parlement dat net die overheid moet controleren. Waar is dan die framing ontstaan?

Zoals steeds bij de mainstream media (MSM) die het volledige rapport uiteraard niet gelezen hebben, maar enkel een zeer beknopte en dus vertekende samenvatting. Sommige media hebben dan ook dezelfde bewoording overgenomen.

Essentie Volgens de NKGB vorderen gerechtsdeurwaarders wel degelijk tijds- en kostenefficiënt in. Dat bewijst de gecentraliseerde aanpak van DIAM (kort voor Diensten aan de Maatschappij), de samenwerking tussen de NKGB en de Vlaamse Belastingdienst (VlaBel) voor de inning van achterstallige belastingen en boetes. Sinds de oprichting van DIAM werd 692,5 miljoen euro van de 845 miljoen euro openstaande invorderingen gerecupereerd (dat is meer dan 80%). De maatschappelijke kost ervan is volgens de NKGB nul euro. De maatschappij draagt dus geen euro bij aan de kostprijs van deze invorderingen.

Besluit Op de webstek van de NKGB kan de geïnteresseerde lezer (per definitie alle lezers van dit weekblad dus) lezen welke opmerkingen de gerechtsdeurwaarders nog hebben. De essentie evenwel is dat ze zich vergissen van vijand: niet het Rekenhof heeft een foute analyse gemaakt, de ‘framing’ komt zoals steeds van de mainstream media die het volledige rapport niet gelezen hebben en ook klakkeloos van elkaar hebben overgeschreven. Maar dat zijn we ondertussen gewoon van deze beroepsgroep.

THIERRY DEBELS

UIT DE WETSTRAAT dat hij er zelfs niet bij stilstaat of hij nu Frans of Nederlands aan het spreken is. Donderdag stelde hij een vraag aan premier Wilmès (MR) over de belangenvermenging in de kabinetten. Het gaat over tal van kabinetsmedewerkers die uiteindelijk in multinationals en andere privébedrijven zijn terecht gekomen. Hij pleit voor een ‘ontluizingsperiode’. We gaan daar nu niet verder op in. Maar wat opviel, was dat Hedebouw, op twee korte zinnetjes na, zijn vraag volledig in het Nederlands stelde. En wat nog straffer was, was dat Wilmès haar antwoord ook volledig in het Nederlands gaf. Bizar in ieder geval. Dat hadden we nog niet meegemaakt in de Kamer.

Franstaligen die met mekaar in het Nederlands - en dan nog zeer vlot - communiceren. Het is eens wat anders. België, een land om toch nooit te begrijpen?!

Zielige klucht Donderdag lag er een wetsvoorstel ter stemming in de Kamer dat de verjaring van seksuele misdrijven op minderjarigen afschaft. Voortaan blijven dergelijke misdrijven voor altijd vervolgbaar. Het wetsvoorstel werd medeondertekend door sp.a, N-VA, CD&V, DéFI, Open Vld en MR. Het kreeg bij de stemming zelf ook nog de steun van PVDA/PTB, de PS en het Vlaams Belang. Groen/Ecolo en Jean-Marie Dedecker onthielden zich… De indieners waren vol lof over de geweldige samenwerking en vooral over het feit dat deze kwestie nu eindelijk wettelijk geregeld werd “en de partijgrenzen kon overstijgen”. Op zich en gelet op het onderwerp een goede zaak natuurlijk, ware het niet dat in 2011 reeds een dergelijk wetsvoorstel werd ingediend door het Vlaams Belang, maar dat toen boudweg werd weggestemd. Op die manier hebben tal van pedofielen 8 tot 9 jaar de kans gekregen om door de mazen van het net te glippen. Nu alle traditionele partijen samenwerken en als het ware het warm water uitvinden, is het dus plots wél een deugdelijk voorstel. Is daarmee dan toch nog eens bewezen dat de inhoud van een wetsvoorstel minder belangrijk is dan degene die het indient, en dat men nadien graag met andermans pluimen gaat lopen? Wat een zielige klucht is het toch vaak in de praatbarak…

Draconisch We hadden hier enkele weken geleden al aangegeven dat Kamervoorzitter Patrick Dewael naar een systeem zocht om de spreektijd van vragenstellers te beperken of op zijn minst niet meer te laten overschrijden. Hij kreeg de “historische” oplossing aangereikt van Valerie Van Peel (N-VA), die na de verkiezingen zelf nog het voorzitterschap ambieerde, maar zich uiteindelijk tevreden moest stellen met een ondervoorzitterschap. In de Kamer zullen zeer binnenkort ‘spreekklokken’ worden geplaatst.

Zo zal men proberen de spreektijd van twee minuten strikt te laten respecteren. Na 1 minuut en 45 seconden zal het lichtje van groen naar rood springen en na twee minuten zal de micro gewoonweg afgesloten worden. Dewael maakt zich sterk dat dit niet alleen voor de parlementairen zal gelden, maar ook voor de leden van de regering. Waarop Ivan De Vadder op Twitter: “Dat wil ik nu nog zien, se.” Inderdaad. Dergelijke draconische maatregelen verworden vaak tot een onhoudbare karikatuur. We voorspellen dan ook dat dit systeem zeker nog wel een paar keer zal herzien worden…

7 centimeter De zogenaamde “Tondo van Bracke” kwam hier al vaker ter sprake. Dat is de cirkelvormi-

Vlaams front ge glazen verbinding boven de Leuvense weg tussen het Huis van de Parlementsleden en het Forumgebouw, waar o.m. de commissies plaatsvinden. Peperduur en bedoeld om de parlementsleden de straat niet meer te laten oversteken op de begane grond. Het is al een tijdje stil rond de bouwwerken en veel beweging is er de jongste tijd niet te bespeuren. Naar verluidt zou de Tondo 7 centimeter afwijken van de voorziene hoogte, wat tot discussie met de aannemer en de architect zorgt. De vraag is nu wat er dient te gebeuren en hoe men een en ander gaat oplossen. In de wandelgangen wordt gefluisterd dat het nog wel eens een tijdje zou kunnen duren eer er weer schot in de zaak komt.

Voorlopig moeten de praatbarakkers dus nog even hun leven riskeren bij het oversteken van de straat… Zouden ze verzekerd zijn voor dat ‘beroepsrisico’? En zou dat dan enkel gelden als ze op weg zijn naar de commissies of ook als ze de culinaire oversteek maken naar het sjieke klassieke parlementaire restaurant?

In de sterren geschreven In het Vlaams parlement is op initiatief van toenmalig minister-president Bourgeois het systeem afgeschaft dat ministers die om gelijk welke reden hun functie neerleggen toch nog een hele tijd - soms nog jaren - een of meerdere medewerkers in dienst kunnen houden.

Over alle partijgrenzen heen was daar consensus over. Die eensgezindheid is er ook op het federale niveau, alleen kijkt iedereen naar iedereen als er over een te nemen initiatief gesproken wordt. Bij zowat alle oud-ministers zijn er immers nog goedbetaalde medewerkers in dienst: als privéchauffeurs, als ingeschakelden in de partijwerking, als campagnevoerders en

soms, in het geval van Johan Van Overtveldt bijvoorbeeld, moeten ze zelfs helemaal niets doen. Barbara Pas (VB) vatte dan maar de koe bij de horens en vroeg donderdag aan premier Wilmès of zij een initiatief gaat nemen om die overigens dure - regeling af te schaffen.Wilmès - die volledig in het Nederlands antwoordde stelde dat ze er “natuurlijk” voorstander van is verder aan de politieke vernieuwing te werken.

Maar… : “De specifieke kwestie van de medewerkers van voormalige ministers en staatssecretarissen kan zeker worden aangepakt in het volgende regeerakkoord. Het lijkt mij inderdaad moeilijk voor een regering in lopende zaken met 38 zetels om maatregelen te nemen die bindend zijn voor de volgende regering. Dat is een van de vele redenen om op te roepen tot de vlugge vorming van een volwaardige regering.”

Het is toch om je te bescheuren! Deze regering kan Europese commissarissen benoemen, maar een uitwas uit de wereld helpen waar iedereen het over eens zegt te zijn, kan klaarblijkelijk niet. Dat is voor een volgende regering…

Nochtans ligt een Kamerbrede meerderheid voor de hand als men voortgaat op de uitspraken van diverse partijkopstukken. Pas beloofde dan ook een voorstel ter zake te zullen indienen waarover de Kamer dan kan stemmen… De uitslag staat al in de sterren geschreven… Wat zei ik daarstraks al? Een zielige klucht. Jawel, eens te meer.

Nog niet meegemaakt Raoul Hedebouw van de PVDA/PTB is officieel een Franstalig parlementslid en behoort dus tot de Franse taalrol in de Kamer. Maar het is bekend dat hij uitstekend Nederlands spreekt en dat ook zeer vaak doet. Sommigen zeggen

Nu Magnette door Filip uit Laken het veld is ingestuurd, schurken zowat alle traditionele partijen bij elkaar. Zelfs cdH en DéFI (het vroegere FDF) steken hun neus aan het raam.

Het is duidelijk dat hij aast op een heel linkse paars-groene regering en dat 43 procent Vlaams-nationalisten in Vlaanderen in de kou zullen blijven staan. Maar ook al zeiden CD&V en Open Vld dat paars-groen voor hen geen optie is, toch begint Servais Verherstraeten al voor zijn beurt te spreken en de bocht in te zetten, wat de zeven kandidaat-voorzitters daar ook over mogen denken.We gaan nog wat meemaken. Wat in de federale Kamer alvast opvalt, is dat alle trado’s erg beleefd en vriendelijk voor elkaar zijn. Je kan immers maar nooit weten… Wat er ook uit de bus komt, aan Vlaamse kant wordt het zeker een verliezersregering.

Een Vlaams-nationaal front is dan ook wenselijker dan ooit.

Even verduidelijken Naar aanleiding van de stemming over de voorlopige twaalfden schreven we vorige week: “83 leden stemden voor, 18 tegen en er waren 15 onthoudingen. Merkwaardig: N-VA stemde tegen omdat zij vindt dat de wijze van financiering van het fameuze amendement niet concreet genoeg is; enkel Yngvild Ingels onthield zich samen met de VB’ers.”

Voor alle duidelijkheid en volledigheidshalve: Ingels zit niet op een ander spoor dan haar partij. Zij had zich namelijk ‘technisch’ onthouden wegens een ‘stemafspraak’ met Franky Demon van CD&V. Een stemafspraak is een afspraak tussen twee politici waarbij de ene een afwezige collega neutraliseert door zich bij de stemming te onthouden. In deze zaak had dat weinig invloed op het stemresultaat, maar bij spannende stemmingen kan het er wel eens op aankomen…

Actueel

14 november 2019

Spanje blijft geblokkeerd

Citaat van de week > Koen Geens (CD&V)

Vorige week gaven we een voorzichtige voorspelling voor het resultaat van de nieuwste parlementsverkiezingen in Spanje, die afgelopen zondag gehouden werden: aan de fundamentele onbestuurbaarheid van Spanje zou weinig veranderen, zo schreven we. En zo is het ook gelopen: noch de Spaanse rechtse partijen, noch de Spaanse linkse partijen hebben een meerderheid van 175 zetels in het Spaanse parlement, de Cortes.

De Catalaanse en andere regionalistische partijen (uit Baskenland, de Canarische eilanden,...) blijven hun aantal zetels stilletjes opdrijven, nu naar bijna 40; zij hebben de sleutel in handen. Maar zij willen de PSOE niet helpen zolang de repressie tegen Catalonië niet ophoudt.

‘Onze’ pers verklaarde meteen de linkse socialistische partij PSOE tot ‘winnaar’, maar dat is toch twijfelachtig.

Zeker, met 120 zetels wordt (blijft) zij de grootste partij, maar in april van dit jaar waren er dat nog 123. Haar leider Sanchez had de verkiezingen net uitgeschreven in een wanhopige poging om méér zetels te halen; niet dus. En de stemmen vloeiden niet weg naar links: de extreemlinkse partij Unidas Podemos verloor 7 zetels en houdt er maar 35 over.

De grote winst werd geboekt aan de rechterzijde: de christendemocratische Partido Popular herstelde van haar dieptepunt in april van 66 zetels en kreeg nu 87 zetels; een winst van 21. Maar het meest in het oog springend is de forse winst van het populistisch-rechtse VOX: dat wordt nu de derde partij van Spanje, met 52 zetels; een winst van 28. VOX profileert zich als anti-systeempartij en tegen massa-immigratie, maar toch vooral tegen elk onafhankelijkheidsstreven: het eist dat nog meer Catalanen worden opgesloten en dat de nationalistische Catalaanse partijen worden verboden. De Spaanse kiezer is het daar, zo blijkt, volmondig mee eens.

Grootste verliezer was de liberale partij Ciudadanos die werd weggeveegd: van 57 zetels houdt ze er amper nog 10 over. Elke verkiezing heeft haar verrassingen, en naast de sterker dan verwachte winst van VOX was dit zeker de tweede.

VLAAMS PARLEMENT Klein, klein kleutertje Wie kon vermoeden dat het - niet erg originele - idee om een soort kleutertaaltest in te voeren zoveel heisa zou veroorzaken? Genoeg in ieder geval om alweer een debat aan te richten. Niemand wilde ontkennen dat taalachterstand een serieus probleem vormt dat de schoolloopbaan zeer hindert en met jaren kan vertragen. Afgezien van die premisse konden de meest uiteenlopende, zelfs bizarre opvattingen worden beluisterd. Roosmarijn Beckers (VB) zegde alvast haar steun toe aan de plannen van minister Weyts. Zeker in de steden is het aantal anderstalige leerlingen zeer hoog, in die mate dat het algemene niveau van het onderwijs onder druk staat.

PVDA en Groen gingen het hardst tekeer tegen het taaltest/taalbad-idee. Taaltest is slecht, want dat zou een toelatingsexamen voor de lagere school worden. Taalbad is slecht, want dat zou de anderstalige kleutertjes nog meer isoleren en bovendien niet doelmatig zijn. Hoewel met veel studies en argumenten werd geschermd, zou blijken dat de complexiteit van de taalwetenschap sommigen wat boven de pet ging. Een Kim De Witte (PVDA) beweerde bijvoorbeeld dat taalbaden iets uit de jaren 1970 zijn, terwijl dat vandaag net (misschien te) erg in de taaldidactische mode is.

Realiteit Het was vreemd genoeg Meyrem Almaci (Groen) die van enig inzicht getuigde. Het ergste viel te vrezen toen ze kwam aanzetten met het poco-thema van de “thuistaal”, maar ze wist (zoals elke terreinleraar kan vertellen) uit eigen ervaring dat als die thuistaal zelf niet op enig niveau staat, men daar bitter weinig aan heeft. Ook had ze zelf erg veel baat gehad bij intensieve Nederlandstalige begeleiding en contact.

Links wil niets horen van “gesegrereerde” taalklasjes en geeft de voorkeur aan ruim contact met Nederlandstalige kindjes. Alleen zou een Almaci-Werdegang vandaag veel moeilijker zijn omdat de schoolpopulatie nogal sterk ontvlaamst. Een gegeven dat steeds kwam bovendrijven. Een realiteit

“Alles is mogelijk.”

De tanker is vastgelopen Hoe het nu verder moet, weet niemand, want de patstelling is compleet. PSOE en Unidas Podemos samen hebben geen meerderheid; voor een linkse regering moeten ze de Catalanen aan boord krijgen, die echter een stopzetting van de repressie eisen. Gelet op het onverzoenlijke signaal dat de Spaanse kiezer via de VOX-stem gegeven heeft, lijkt dit onmogelijk. Ook een rechtse meerderheid is onmogelijk, want zelfs als ze zouden willen samenwerken, halen PP, VOX en het restant van Ciudadanos geen meerderheid... De Spaanse tanker van de eenheidsstaat blijft voorlopig vastgevaren op de rotsen liggen, en er lijkt geen sleepboot in zicht.

Opmerkelijk: in Catalonië werden 48 zetels verkozen, en daar haalde links met 60 procent een vlotte meerderheid.

De drie Catalaanse partijen pro-onafhankelijkheid (ERC, JpC en CUP) halen geen meerderheid in zetels: 23 op 48.

VOX en PP zijn in Catalonië om evidente redenen niet populair, ze halen daar elk slechts 2 zetels.

Terzijde: de Spanjaarden zelf zullen er niet van wakker liggen, maar de forse winst van VOX kan gevolgen hebben in het Europees parlement. Daar zetelen de anti-Catalanen van VOX samen met de pro-Catalanen van N-VA in een en dezelfde ECR-fractie. N-VA-Europarlementslid Geert Bourgeois noemde hen de ‘zatte nonkels’. Partijen die fors winnen, willen wel eens zelfvertrouwen tanken… Benieuwd of de triomferende ‘zatte nonkels’ van VOX ook in het Europees Parlement de aanval op de Catalanen (en hun vrienden) gaan inzetten.

HDG

die door een sterk aanwezige Koen Daniëls (N-VA) werd verwoord, is dat het eerder het Nederlands is dat vandaag wordt verzwakt en dat men daar dus naar moet handelen met inderdaad vroege taal-”screening” en versterking. De anderstalige kindjes gaan niet meer zomaar vanzelf op in autochtone dorpsklasjes met toegewijde onderwijzers.

In het overige linkse gedruis moest sp.a wat terughoudender zijn omdat het taaltestgegeven ooit vanuit de eigen hoek is gelanceerd. Hannelore Goeman was dus niet tegen taaltesten, maar wel heel hard tegen aparte klasjes. Bovendien was het volgens haar “een kwalijke gewoonte van rechts” om dingen niet wetenschappelijk te onderbouwen. Je moet het maar bedenken.

Maatwerk Mede omdat onderwijsminister Weyts zijn uitleg pas op het einde wilde brengen, wist men na verloop van tijd niet meer goed waarvoor of waartegen men precies moest fulmineren en werd alles een steeds grotere rommelzooi. Vooral Open Vld en CD&V kwamen er niet helemaal uit. Vreemd genoeg heeft links, met zijn segregatie-angst, niet een keer het woord “apartheid” laten vallen.VB’er Sam van Rooy had daar waarschijnlijk ook stiekem op zitten te wachten en sprak de vermaledijde term dan maar zelf uit toen hij de PVDA even kwam jennen met het “Deense model”, dat naar het schijnt wat forser is dan wat nu in Vlaanderen voorligt.

Eindelijk bracht Weyts verlossing. De soep wordt niet zo heet gegeten als ze wordt opgediend, zo bleek. De kennis van het Nederlands is essentieel en men zal dat niet met flauwe maatregelen kunnen aanpakken. Dus ja, er komen deftige taaltesten waarmee iets zal worden gedaan. Wat precies wordt pragmatisch maatwerk en er is zeker geen sprake van om kindjes te isoleren (in een “kelder”, zoals Daniëls het eerder en pittiger zei), het gaat integendeel om optimale integratie. Bovendien mag het zelfs wat geld kosten. Dat klonk eigenlijk allemaal nogal goed en weloverwogen en men kan zelfs met de beste wil van de wereld niet bevatten wat in de linkse geesten omgaat.

5

CD&V heeft sinds 26 mei altijd gezegd een voorkeur te hebben voor een paars-gele regering, dus met de N-VA erbij. Een paars-groene regering - zonder N-VA, maar met Ecolo/ Groen - was uitgesloten. Alleen al omdat zo’n regering geen meerderheid aan Vlaamse kant heeft. Dat avontuur durfde men niet aan, al was het maar om nadien niet genadeloos afgeschoten te worden door een boos Vlaanderen dat alleen maar in de belastingbuidel zou moeten getast hebben om de Franstalige geldhonger te stillen. Nu Magnette aan zet is en mordicus een paars-groene regering wil, voelt CD&V de bui echter al hangen: een oppositiekuur zou haar helemaal doen vergeten. En oppositievoeren naast N-VA en VB is zeker niet het leukste scenario… Onderhandelaar Koen Geens, die onlangs nog in Villa Politica zei uit te sluiten ooit in een andere regeringscoalitie dan paars-geel te stappen, lijkt derhalve een typische tsjevenbocht in te zetten met uitspraken als: “De kaarten zijn herverdeeld.” “In deze tijden is alles mogelijk en niets uitgesloten.” “Wij zijn gewoon van bij onze mening te blijven, tenzij…” Zien we daar in plaats van de horizon al niet de kiesdrempel tevoorschijn komen?

IS IN KOEWEIT De Moslimbroeders steunden aanvankelijk IS omdat ze droomden van een nieuw kalifaat.

Sommige moslimlanden probeerden IS als pion te gebruiken in een machiavellistisch geopolitiek manoeuvre om het Assad-regime ten val te brengen en de imperiale ambities van Iran te kortwieken, wat zinvolle doelstellingen waren, maar met een verkeerde bondgenoot. De pion bleek al snel een onhandelbaar monster te zijn geworden. De meeste van die staten keerden zich tenslotte van IS af. We gaan het hier niet opnieuw over de dubbelzinnige en wisselvallige houding van Turkije tegenover IS hebben, maar in de Golfregio was er slechts één staat die IS tot het laatste bleef beschermen, en dat was Koeweit. IS-terroristen uit Koeweit mochten ongehinderd terugkeren naar hun vaderland.

Er werd zelfs een programma op poten gezet om hen te belonen als zij “berouw” toonden en hun vroegere opvattingen verloochenden. Ik kan het ook niet helpen als dat aan België doet denken…

Maar anders dan België heeft Koeweit meedogenloze islamitische rechters, die iemand tien jaar in de cel laten gooien wegens kritiek op het staatshoofd, of wegens het bespotten van de islam. De IS-terroristen worden er echter met zijden handschoenen aangepakt. Of helemaal niet aangepakt. Vele fanatici die op Amerikaanse of internationale lijsten van gezochte terroristen staan, kunnen grote sier maken in Koeweit. Groepen die fondsen werven voor allerlei terreurorganisaties, ook voor IS, kunnen in Koeweit vrijelijk hun gang gaan. Zelfs bij de andere Golfstaten leidt dit tot enige ongerustheid, en dat zijn nochtans zelf ook geen doetjes.

De Koeweitse auteur en academicus Bashar Albaghli, die gespecialiseerd is in vergelijkende godsdienstwetenschappen, schreef hierover met enig sarcasme: “Ik moet luidop lachen als ik de officiële rapporten [van de regering van Koeweit] lees over de strijd tegen het terrorisme. Maar ik moet nog veel harder lachen als ik zie dat de Amerikanen en de rest van het Westen dat allemaal geloven. Dat belooft niet veel

goeds voor landen die beweren dat zij de beste inlichtingendiensten van de wereld hebben.”

Bashar Abaghli woont nu in Groot-Brittannië. In Koeweit wacht hem een lange gevangenisstraf wegens zijn kritische publicaties. Die zijn duidelijk véél gevaarlijker dan de IS-terreur.

GESCHENK VAN OBAMA De Amerikaanse regering heeft een beloning van vier miljoen dollar uitgeloofd voor informatie over de verblijfplaats van de Soedanese terrorist Ibrahim al-Qosi. Hij heeft nu zijn hoofdkwartier in Yemen. Op zichzelf is dat geen uniek feit. Zulke beloningen hebben al eerder geleid tot de opsporing en liquidatie van terroristen. Maar dit geval heeft wel een zeer bittere bijsmaak.

Al-Qoisi was in 2001 gevangengenomen in Afghanistan en opgesloten in Guantanamo. Hij was toen betaalmeester voor al-Qaida. Geen leider, maar toch een medeplichtige. Maar hij was in 2012 door Obama vrijgelaten. Hij volgde een reïntegratieprogramma in Soedan, dat toen zelf nog een fundamentalistisch regime had. Dat programma was echter duidelijk al even nutteloos als de “deradicaliseringsprojecten” waar de Europese regeringen in geloven, want kort daarop trok al-Qosi naar Yemen, waar hij zich opwerkte tot één van de leiders van al-Qaida op het Arabische Schiereiland. Een functie die hij nog altijd vervult. Het was één van de vele gevallen waarin Obama zich een zachte heelmeester toonde, die stinkende wonden maakte.

Het is nu bijna twintig jaar geleden dat de eerste terroristen van al-Qaida en de Taliban in Guantanamo werden opgesloten, en al die tijd hebben Amerikahaters, moslims, linksen, juridische scherpslijpers, terreuradvocaten en fundamentalisten van de mensenrechten daarover hun gal gespuwd. Maar nu er honderden en binnenkort misschien duizenden IS-terroristen naar Europa terugkeren, zijn er ongetwijfeld vele radeloze en doodsbange Europeanen die zich wanhopig afvragen waarom zij geen Guantanamo hebben om al dat crapuul (m/v) in op te sluiten.

Steun het jarige ’t Pallieterke ’t Pallieterke viert volgend jaar zijn 75ste verjaardag. Net zoals in 2015, toen we onze 70ste verjaardag vierden, gaan we feestelijke cava verkopen. Bij een verjaardag hoort immers een glaasje cava.

Nu hopen we dat onze lezers massaal een paar flessen cava gaan bestellen, ter ondersteuning van hun geliefd weekblad.

Want een blad zoals ’t Pallieterke blijven uitgeven, is niet simpel. De cava komt van hetzelfde landgoed in Catalonië als de vorige jaren.

Prijs voor een fles: 10 euro. 6 flessen: 60 euro; 12 flessen: 110 euro. (+ levering 7 euro per bestelling). Bestellen kan telefonisch tijdens kantooruren: 03.232.14.17 of via www.klauw.net.

De cava wordt bij u geleverd vanaf 15 december. Mag ik rekenen op uw steun?

KARL VAN CAMP

6

Dwars door Vlaanderen

14 november 2019

Islamitische rechter “Cyriel Verschaeve bij Grondwettelijk Hof is niet dood!”

Vlaamse Beweging

Ruim 170 ‘Verschaevianen’ woonden zaterdag ll. in het frisse maar zonovergoten Alveringem de herdenking van de zeventigste overlijdensdag van kapelaan Cyriel Verschaeve bij. Nadat de kerkklokken stilgevallen waren, werd op zijn grafzerk door Andreas Cavyn, voorzitter van de vzw Kapelaan Verschaeve, een bloemstuk neergelegd.

Na een minuut stilte volgde de opening van een bescheiden tentoonstelling in de kerk. Hierbij haalde burgemeester Gerard Liefooghe enkele persoonlijke herinneringen aan over de tweede begrafenis van Verschaeve in 1973, na de VMO-raid in Solbad-Hall, ditmaal in zijn gemeente. Daarbij benadrukte hij dat Verschaeve thuis hoorde in Alveringem.

Rodenbach Na de middag leidde Ann Mares, directeur van het ADVN (Archief voor nationale bewegingen), een kort maar leerrijk colloquium in. Ze vertelde onder meer dat het archief van Verschaeve in haar instelling ruim 25 lopende meter telt, 2000 publicaties bevat en 3500 foto’s. Het laatste woord is dus nog niet over de beroemde Vlaamse priester-schrijver geschreven. Daarbij beklemtoonde ze dat geschiedenis nooit af is.

Verschaeve-specialist Romain Vanlandschoot had het in zijn referaat over de eerste exilgeschriften, die Verschaeve schreef. Eerst vertelde de spreker over de vlucht van de kapelaan vanuit Alveringem, om via allerlei omwegen tenslotte in het Oostenrijkse Solbad-Hall te belanden.

Daarna ontleedde hij de eerste geschriften die Verschaeve in 1945 en het daaropvolgende jaar schreef. Hierbij blijkt zijn essay “Vaarwel Rodenbach” van fundamenteel belang. Het was zijn testamentaire tekst aan zijn geliefd Vlaanderen. Een vasthouden zonder meer aan Vlaanderen, maar dan gezien vanuit zijn vastberadenheid om trouw te blijven aan de natio-

naalsocialistische wereldbeschouwing, die hij zich tijdens de bezetting eigen had gemaakt. Aan het “Germaanse blok” met uitzondering van Engeland bleef hij gehecht. Europa diende een te worden, maar met Duitsland als steunpilaar. Zo zag Verschaeve de toekomst.

“Jonge Vlamingen” De nog maar pas door het ADVN aangeworven jonge Aragorn Fuhrmann gaf het publiek vervolgens een boeiend overzicht over de diverse bedevaarten naar Solbad-Hall. Deze stimuleerden in hoge mate de Verschaeve-cultus. De eerste was al in 1950 en gebeurde door toedoen van de “Jonge-Vlamingen”, met als drijvende figuur Verschaeves uitgeefster, Martha van de Walle. Daarna waren er enkele jeugdbedevaarten die vooral door het Blauwvoetjeugdverbond gedragen werden met als leidende figuur Jaak De Meester. Het was hij die beklemtoonde: “Cyriel Verschaeve is niet dood! Hij leeft verder in het Blauwvoetjeugdverbond.” De Broederband-bedevaarten tussen 1965 en 1971 sloten de reeks Verschaeve-pelgrimages naar Tirol af.

Voor de organisatoren (vzw Kapelaan Verschaeve, het ADVN en de gemeente Alveringem) was dit tweede colloquium alvast weer een schot in de roos. Het eerste colloquium vond in 2017 plaats en stond toen in het teken van de Grote Oorlog. De referaatteksten zullen in 2020 in het blad “Wetenschappelijke Tijdingen” verschijnen.

PIETER JAN VERSTRAETE

Ooit noemde Abou Jahjah allochtone politici die carrière maakten in de traditionele partijen “gerecupereerde evolués”. In 2014 was er zo’n evolué die hem en zijn Mouvement X publiekelijk steunde:Yasmine Kherbache, toen de voorzitster van sp.a in Antwerpen. Tussen 2011 en 2014 was zij zelfs kabinetschef geweest van premier Di Rupo.

In september 2015 zegde de islamkritische Marokkaanse auteur Hafid Bouazza: “De islam is reactionair en geen bondgenoot van de vrouw”. Hij vroeg zich af waarom links-progressieve politici daar zo angstvallig over zwijgen en hij wenste de islam “veel meer afvalligen” toe. Maar hij was Abou Jahjah niet, dus hij kreeg géén steun van Yasmine Kherbache. Integendeel, ze ging frontaal tegen hem in de aanval. En binnenkort wordt die vrouw benoemd tot rechter in het Grondwettelijk Hof.

De helft politici Het is niet duidelijk hoe dat te rijmen valt met het allerheiligste principe van de scheiding der machten, maar het Grondwettelijk Hof bestaat voor de helft uit politici. Die moeten na hun benoeming bij het Hof wel al hun partijpolitieke activiteiten stopzetten. Kunnen die politici die plots tot rechter gebombardeerd worden, zomaar hun afkomst verloochenen en hun poliltiek netwerk uitgommen?

Ze blijven natuurlijk tsjeven, liberalen of socialisten. Daaraan dachten we toen we lazen dat Yasmine Kherbache benoemd ging worden tot rechter in het Grondwettelijk Hof, ter vervanging van Erik Derycke. Ook een socialist en bovendien nog lid van de loge Concorde et Tolérance, die bij de Grootloge van België behoort. Maar ondanks dat was hij in het Grondwettelijke Hof nog de kwaadste niet.

Toen Deycke in 2001 bij het Hof kwam, had zijn partij nog veertien zetels in de Kamer. Nu nog maar negen. Maar die gewijzigde politieke machtsverhoudingen worden gewoon genegeerd. Alsof dat zo vanzelfsprekend is, nu in Vlaanderen 43,3 procent van de kiezers voor een van de nationalistische partijen heeft gestemd, tegen nog maar 10,3 procent voor de socialisten.

De andere partijen dienden niet eens een tegenkandidaat in. Er komt niet eens een hoorzitting. En dat gebeurt allemaal terwijl de regering in lopende zaken geen meerderheid heeft in het parlement. Niet in de Kamer en niet in het Vlaams Parlement. Als dat in Polen of Hongarije gebeurde, zou heel Europa er schande van spreken. In België wordt dat als normaal beschouwd. Er zijn vele vragen te stellen bij de benoeming van een moslimvrouw in het Hof. Moslims geloven niet in door mensen gemaakte wetten. Strikt genomen dus ook niet in grondwetten. En naarmate de ‘omvolking’ en de islamisering verdergaan, naarmate de traditionele partijen en de groenen verder gaan met hun oogkleppenbeleid, zullen er ook steeds meer moslims topfuncties krijgen in ons rechtssysteem.

derlandstlige afdeling van het Hof, was een magistraat, dus officieel had hij geen politieke bindingen. Hoewel iedereen natuurlijk weet dat de drie traditionele partijen ook in de magistratuur de postjes onder elkaar verdelen…

Baron Alen is herhaaldelijk kabinetschef of adjunct-kabinetschef geweest, eerst in de regering Vanden Boeynants II en daarna in verschillende regeringen Martens. En dat zou dan daarna een onthechte en politiek onpartijdige voorzitter zijn geworden? Rechter Trees Merckx-Van Goey is meer dan twintig jaar lang volksvertegenwoordiger, Vlaams Parlementslid, gemeenteraadslid en schepen geweest voor CVP en CD&V. De liberale sjoemelaarster “Fientje” Moerman werd in 2018 na een lange carrière bij Open Vld in het Hof binnengeloodst. Dat zij betrokken was bij verschillende schandalen met fictieve aanbestedingen en belangenvermenging, was helemaal geen bezwaar. Ecolo heeft al een rechter in het Hof, maar zelfs de Groenen hebben er nooit een mensje (m/v/x) kunnen droppen. Voor ons hoeft dat ook niet. Het is ook zonder hen al een farce. Maar het is wel tekenend voor de arrogantie waarmee de drie traditionele partijen de postjes aan het Hof onder elkaar blijven verdelen. Alsof ze nog altijd drie grote maatschappelijke stromingen vertegenwoordigen… Maar die stromen zijn nu onbenullige beekjes geworden.

Soms zelfs gewoon modderpoelen. En dat komt niet door de opwarming van de aarde.

PAUL BÄUMER

Onpartijdige rechters?

Baron André Alen, de voorzitter van de Ne-

BRUSSEL

Brusselaar (M/V/X) van het jaar

Het zijn soms de gekste criteria die men hanteert wanneer de Brusselaar van het jaar verkozen wordt. Geef ons dan maar de jaarlijkse uitreiking van de De Cuyper erepenning. Zeker deze editie dan, met als laureaat de onvolprezen Leo Camerlynck.

Tal van steden en organisaties reiken een prijs uit. Het weekblad Humo heeft zijn “l** van het jaar”, maar dus ook de hoofdstad heeft zijn “Brusselaar van het jaar”. Twee eigenlijk. Erg illustratief trouwens van hoe de werelden van beide gemeenschappen uit elkaar liggen.

Want wie het aan de ene kant haalt, is meestal een nobele onbekende aan de andere kant, alle praat rond “Bruxellitude” ten spijt. Zopas raakten twee namen bekend.

José Géal mag zich voortaan “Brusseleir vè et leive” noemen. Zijn naam zal misschien niet onmiddellijk een belletje doen rinkelen, maar al vele jaren is hij de bezieler achter het folklorische poppentheater “Toone”.

Een geschikte kandidaat, zeg maar.

“Sous-culture” Maar dan heb je de uiteindelijke “Brusseleir van ‘t joêr 2019”, kortom de persoon die een jaar lang de titel mag dragen. Hier is de genomineerde van een ander kaliber, en dit mag best pejoratief begrepen worden hoor. Zwangere Guy, de rapper die schijnbaar hoge ogen gooit dezer dagen.

Of hoe dergelijke initiatieven toch maar aardig meesurfen op de trends van het moment. Nu goed, men denke er het zijne van.

Bij gebrek aan kennis zullen we het personage niet veroordelen. Laten we het er op houden dat in onze ogen rapmuziek, om het met de woorden van de Franse polemist Eric Zemmour te zeggen, een “sous-culture” is.

Albert De Cuyper

Waar men beduidend minder meegaat in modegrillen is bij het Vlaams Komitee voor Brussel (VKB). Ook zij hebben een jaarlijkse prijs (de Albert De Cuyper erepenning), zij het dat die niet noodzakelijk naar een Brusselaar moet gaan. Wel naar iemand die zich voor het Nederlands en/of de Vlaamse gemeenschap in de hoofdstad ingezet heeft. Enkele weken geleden raakte bekend dat Leo Camerlynck de penning eind deze maand in ontvangst mag nemen. Eerder dan dat dit een verrassing is, is het een verrassing dat hij hem nog niet eerder won.

Leo Camerlynck

Brusselaar Camerlynck, die al sinds jaar en dag in Ukkel woont, is een cultuurmens in alle betekenissen van het woord. Jarenlang was deze tolk van opleiding woordvoerder van de MIVB, een functie waarin hij vooral heraut van het slechte nieuws was. Dit combineerde hij met een engagement in

tal van verenigingen, van Zannekin tot de Orde van den Prince. Het Nederlands, de Nederlanden als cultureel concept, maar ook Zuid-Afrika, de ABC-eilanden (Aruba, Bonaire en Curaçao) en zeker Frans-Vlaanderen kunnen op zijn volle belangstelling rekenen. De kennis van deze sympathieke Bourgondiër mag dan niet altijd even Cartesiaans geordend zijn, ze is en blijft indrukwekkend encyclopedisch. Niet toevallig is Ukkel de plek waar deze editie van de De Cuyper erepenning uitgereikt wordt. Een verplicht nummertje voor wie beter kennis wil maken met een echte “Brusseleir van ‘t joêr 2019” KNIN. De erepenning wordt uitgereikt op vrijdag 29 november om 19.00 uur in het Gemeenschapscentrum Het Huys (Egide Van Ophemstraat 46 te Ukkel).

Onze naaste buren

14 november 2019

Over zachte heelmeesters…

De Nationale Politie zoekt al twee maanden naar een oplossing voor de Leidse politiebaas Fatima Aboulouafa, die niet langer welkom is bij de politie. Zachte heelmeesters maken immers stinkende wonden en de Leidse politiebaas Fatima Aboulouafa is zo’n wonde.

De dame beroert tegenwoordig de media, want de leiding van de Nationale Politie zoekt al twee maanden naar een oplossing voor de Marokkaanse die niet langer welkom is bij de Leidse politie. Haar ronduit aan de deur zetten durft men niet, want ze is allochtoon en vrouw en dan gelden andere regels.

Vriend en vijand gaan akkoord dat een autochtone Nederlandse agent allang zonder enig pardon zou ontslagen zijn, maar voor het dametje gelden fatsoensregels en plichten niet.

De politie wil immers “divers”, “bicultureel” enz. zijn en durft deze dame niet aanpakken.

Werken… op de sociale media Het mens was vele jaren politieagente in Limburg en versaste dan naar Den Haag. Ze werd zogenaamd een expert in deradicalisering. Vervolgens solliciteerde ze bij de gemeente Amsterdam naar een dergelijk ambt van gebakken lucht.

Toen werd de politietop eerst goed wakker, want zo’n parel verliezen kon niet. Prompt kreeg ze een opleiding aangeboden om in Leiden teamchef te worden: bazin van 130 politiemensen. Ze bezat niet eens het noodzakelijke HBO-diploma (bachelor), maar aan een Marokkaanse mogen zo’n eisen niet gesteld worden, want “je moet buiten de lijntjes kleuren” voor een allochtone vrouw, zo zeiden de hoogste bazen.

Ze begon twee rangen hoger dan voordien aan haar politiewerk op 7 mei van dit jaar. Een week later ging ze echt aan de slag… op Instagram. Ze klaagde discriminatie, racisme en etnisch profileren van de politie aan. Kortom de hele mikmak van leugens die u in Vlaanderen ook kent van racisten die de antiracist uithangen. Aboulouafa repte met geen woord over die zogenaamde discriminatie tegenover haar collega’s en hiërarchie. Die mopperden wat, maar de zachte heelmeesters waren bleekgroen van angst en durfden haar niet op haar plaats zetten. Dus voelde ze zich sterker en in juni ging ze helemaal los op Instagram. Ze noemde haar bazen “doodsbange witte dinosauriërs”. Ze creëerde een “intervisiegroep”. Ze verzamelde met andere woorden wat kennissen van buiten de politie die haar verder opjutten.

Nog altijd angst bij de Leidse multikulbazen, die indertijd een prijs kregen voor hun cursus kruiperige relaties met mohammedanen en die een agent zwangerschapsverlof toestonden toen een draagmoeder een kind verwachtte voor hem en zijn vrouw. Linkse Leidenaars geloofden de leugens en begonnen politiemensen aan te spreken op hun (onbestaand) gedrag. Eindelijk moest ze wat uitleg geven en ze werd woest over “dit tribunaal”. De Nationale Politiechef (een slappeling die de politie iftarmaaltijden aanbeveelt) steunde haar even-

7

NEDERLAND

tjes. Ze kreeg wel het bevel een lijstje van al die (onbestaande) misstanden te maken en weigerde, “want dan breng ik de veiligheid van anderen in gevaar”. De laffe hiërarchie durfde haar nog altijd niet sanctioneren en vroeg consultatiebureau Ernest&Young een rapport te maken. Het besluit: de situatie in Leiden is onwerkbaar.

Zelfs “biculturelen” lusten haar niet Inmiddels hadden de media zich op de affaire gestort. Het bleek dat er in Leiden helemaal niets aan de hand was. Ze had vroeger wel conflicten in Den Haag omdat politieagenten niet altijd even lovend spraken over Marokkaanse racistische, seksistische en gewelddadige rovers en overvallers. Een gesprek met haar Haagse baas bestempelde zij als “een slachtoffer dat met zijn verkrachter moet praten”. Het bleek dat ze stiekem een geluidsopname had gemaakt van een conversatie met haar Leidse baas in de hoop hem te betrappen op één onvertogen woord, waarmee ze dan naar de linkse media kon stappen. Het lukte haar niet.

De linkse De Volkskrant gaf toe dat zelfs “biculturele” agenten haar bedrog niet lusten. Tenslotte werd haar gevraagd thuis te zitten, terwijl men zijn best doet een sinecure voor haar te vinden. Ze heeft immers “alleen misstanden aangekaart”. Ze geniet de onvoorwaardelijke steun in de Tweede Kamer van de Turks-Marokkaanse islampartij Denk, de openlijke vijfde colonne van de moordenaar Erdogan. De zaak is het zoveelste bewijs dat autochtone baasjes angsthazen zijn.

WILLEM DE PRATER

Paarsgroen verhoogt belastingen “Gent swingt” dankzij het paarsgroen stadsbestuur, verklaarde burgemeester Mathias met zijn typische geforceerde enthousiasme. België zou best dat voorbeeld volgen. Daarom vraagt hij de onderhandelaars om federaal een paarsgroene regering te vormen. Het sprookje is snel doorprikt nu het Gents stadsbestuur een hele reeks belastingverhogingen invoert. Met paarsgroen swingen de belastingen de pan uit, inderdaad.

Het was niet onze burgemeester die het slechte nieuws bracht. Dat karweitje liet hij over aan de schepen van Financiën (de socialist Coddens). De Gentenaars gaan meer betalen voor alle stedelijke diensten: huisvuilophaling, kinderopvang, sport... Industrie en handel zullen ook meer betalen, bedrijfsbelastingen, terrastaksen, heffingen op reclame, retributie om een werf op openbaar domein te zetten… Alles wordt duurder. Veel details zijn nog niet bekend, maar we weten wel al hoeveel De Clercq en zijn schepenen hopen binnen te rijven: elk jaar 9,5 miljoen euro extra.

Stond dat in het verkiezingsprogramma van de Gentse liberalen?

pak van de pensioenlasten over (voor Gent is dat 57 miljoen euro). De laatste zes jaar had het stadsbestuur al parkeergeld en een pak andere retributies verhoogd. Het gaat goed met de stadskas, zeer goed zelfs. Maar het is niet genoeg. Dit stadsbestuur is gulzig. Groen heeft veel, heel veel geld nodig voor haar

links beleid. Wie in Gent op Open Vld stemde, is eraan voor de moeite.

Wie heeft er nog “goesting” om naar Gent te komen?

Deze week gingen opnieuw drie Gentse boetieks dicht. De reden is altijd dezelfde. Hun omzet daalt sinds het circulatieplan. Voor de winkels in kwestie gaat dat om een omzetdaling van veertig procent. De toeristen komen nog, maar bezoekers uit de rand rond Gent blijven weg. De dagjesmensen die vroeger in de stad kwamen winkelen, hebben geen zin meer om naar Gent te komen. Ze worden

Het heeft een heel jaar geduurd voordat de partijen binnen het schepencollege het akkoord geraakten over hoeveel ze elk mochten uitgeven. Ze hebben het ‘op zijn Belgisch’ opgelost, door iedereen iets te gunnen en de rekening door te schuiven naar de burgers. Van besparingen of verminderen van uitgaven is er geen sprake. Gent heeft het hoogste aantal ambtenaren per inwoner van heel Vlaanderen, maar toch gaan ze nog extra mensen aannemen. Deze Vlaamse regering is bijzonder gul voor de steden en gemeenten. Ze verhoogde de steun via het gemeentefonds en neemt een

MATHILDIS

De oude vete tussen PS en MR De stilstand in de federale formatie is het gevolg van de kloof tussen PS en N-VA, maar het botert ook niet tussen Paul Magnette en de Franstalige liberalen van de MR. Oorzaak is een oude vete tussen de PS-voorzitter en ex-premier Charles Michel.

Neen, non, njet In de schaduw van de tweestrijd PS-N-VA was een ander duel aan de gang. Dat tussen Paul Magnette en ex-premier Charles Michel, die zich inderdaad met de federale politiek blijft bemoeien. Hij gaf aan Magnette het officiële MR-standpunt mee over een mogelijke nieuwe staatshervorming: het is neen, non, njet. Dat was niet alleen om de N-VA te jennen, waarmee Michel na de val van zijn regering nog een eitje te pellen heeft. Hij wou evenmin de PS-voorzitter een handje helpen. In de Wetstraat is te horen dat Michel heeft laten ver-

Voor de vrienden van 11.11.11 is er wel geld De organisatie 11.11.11 doet in november haar klassieke omhaling bij burgers. Ze kloppen ook aan bij een hele waslijst steden en gemeenten. Dat lukt niet overal. Antwerpen bijvoorbeeld geeft niets. Progressief Gent natuurlijk wel. Gent is, op de gemeente Zwijndrecht na, hun meest gulle sponsor. Het stadsbestuur schenkt jaarlijks 75.000 euro aan 11.11.11. Daarnaast betaalt de stad ook 42.000 euro voor een medewerker. Hiermee neemt 11.11.11 iemand (vier vijfden) in dienst. Niet om mensen in nood te helpen, maar om de Gentenaars “een geweten te schoppen”. Dat gebeurt door het organiseren van het solidariteitsfestival Belmundo. Op dat festival, telkens in de maand maart, komt het hele zootje Gentse progressieve activisten samen. In 2020 staat het in het teken van “gender”. Ze mogen bij 11.11.11 gerust zijn, dit stadsbestuur zal de geldkraan niet dichtdraaien.

Een gulzig stadsbestuur

In een interview met de beurskrant L’Echo zei ontslagnemend Défi-voorzitter (ex-FDF) Olivier Maingain voor één keer iets interessants: “Charles Michel wordt straks Europees voorzitter en is geen premier meer. Dan moet het ook eens gedaan zijn dat hij zich blijft bemoeien met de Belgische politiek.” Maingain uitte zelfs de vrees dat de ex-premier vanuit de Europese wijk over de schouder van de politici in de Wetstraat zou blijven kijken. Een vermoeden dat vorige week bevestigd werd toen bleek dat de federale formatie vastliep.

De aandacht ging vooral naar de totaal uiteenlopende visies tussen N-VA en PS. Waarna PS-voorzitter Paul Magnette informateur werd om de facto te proberen een paarsgroene regering op de been te brengen.

afgeschrikt door het hoge parkeergeld, de onduidelijke verkeerssituaties (waar mag je nog door?) en het risico op hoge boetes aan de knips.

De belastingverhogingen zullen vooral mensen van buiten Gent treffen, zegt schepen Coddens. Dat klopt al niet, ook Gentenaars zullen betalen. Het is ook bijzonder kortzichtig. Wil de schepen Gent nog minder aantrekkelijk maken? Nog meer bezoekers en handelszaken wegjagen? Wie zal er op de duur nog “goesting” hebben om naar Gent te komen?

staan dat zijn partij zich in welke coalitie dan ook rigide zal opstellen.

PS en MR zitten - samen met Ecolo - wel in de Waalse regering, maar dat was vooral het werk van Elio Di Rupo en Willy Borsus (MR), de vorige inwoner van het Elysette in Namen. Op federaal vlak is er nog altijd een oude vete tussen Michel en Magnette en die komt nu weer aan de oppervlakte.

Die vete gaat terug naar de zomer van 2014, toen de PS besloot om een Waalse en Brusselse regering te vormen zonder de MR. Na een hevige campagne, waarin de beledigingen tussen PS en MR over en weer gingen, hoopte Charles Michel dat de socialisten voor een pragmatische paarse coalitie zouden kiezen. Niet dus. Het duwde de MR in de armen van de N-VA. Een regering waarvan Charles Michel zegt dat hij geen spijt heeft. Dat zorgde bij Paul Magnette voor ergernis, want hij vindt op zijn beurt dat de coalitie tussen MR en Vlaams-nationalisten een vorm van verraad was van de kant van Charles Michel.

“Haal die grijns van je gezicht” Toen Charles Michel in de Wetstraat 16 zat en Paul Magnette Waals minister-president was, bleef de vete aanhouden.

Tijdens een vergadering van het overlegcomité tussen de federale regering en die van de deelstaten begin april 2015,

WALLONIE

bereikten de spanningen een hoogtepunt. De zesde staatshervorming had gemaakt dat de deelstaten minder geld kregen en Wallonië zou honderden miljoenen euro’s mislopen.

Charles Michel had er lol in. Tijdens die vergadering verloor Magnette zijn kalmte en zei tegen Michel: “Haal die grijns van je gezicht.” Toenmalig minister van Buitenlandse Zaken Didier Reynders moest Magnette aanmanen tot kalmte.

Bouchez Komt er straks verandering in de PS-MR-relatie wanneer er een nieuwe MR-voorzitter wordt verkozen? De rechtse Georges-Louis Bouchez lijkt de favoriet en dat is niet naar de zin van de PS. Hij wordt gezien als een afgezwakte versie van Theo Francken en als een Thatcheriaanse liberaal. Het verhaal van het Bergense stadsbestuur van een aantal jaar geleden, toen Elio Di Rupo Bouchez uit de coalitie gooide, is bekend.

Het ziet er dus niet naar uit dat de spanningen tussen MR en PS zullen afnemen. En zeker niet als Charles Michel zich met de zaken blijft bemoeien. Bij de PS zijn ze bovendien bevreesd dat interim-premier Sophie Wilmès een soort van handpop wordt van Charles Michel.

Anderzijds is het wel zo dat de MR op federaal vlak wat naar links opschuift. Als er wat cadeautjes komen voor zelfstandigen en KMO’s, vindt men het bij de MR niet erg dat er elders belastingen worden verhoogd. En plots blijkt Theo Francken voor de MR persona non grata als minister of staatssecretaris op Migratie in een volgende federale regering.

PICARD

8

Actueel

14 november 2019

DIPLOMATIEKE VALIES

Gevaren van een Europees vacuüm Een Europese Unie zonder de Britten zal er op meer dan één domein anders gaan uitzien. Want als men sterk focust op het economisch plaatje, vergeet men te vaak de politieke rol die Londen de voorbije jaren binnen de structuren gespeeld heeft. De Brexit zou wel eens een groter destabiliserend effect kunnen hebben op de EU dan doorgaans aangenomen wordt.

Macron zal het laken naar zich toe kunnen trekken Na meer dan drie jaar van chaos en politiek gerommel, lijkt de vraag of het überhaupt tot een Brexit zal komen, te zijn vervangen door de wanneer-vraag. En wanneer die er komt, stelt zich een volgende vraag: gaat dit gepaard met een akkoord, of voltrekt zich het doemscenario van een no deal-Brexit? De meeste antwoorden kennen we wellicht de komende maanden. Maar wat nu vaststaat is dat de impact groot zal zijn. Zonder twijfel economisch, het is al tot vervelens toe herhaald. Minder aandacht ging tot nog toe naar de politieke impact op de Unie zelf en de manier waarop deze in de toekomst zal functioneren.

Gat in begroting Afgezien nog van het feit of de Europese begroting opgetrokken zal worden zoals sommigen willen, zal de Brexit verschillende overblijvende lidstaten alleen al op dit punt een stevige stuiver kosten.

Groot-Brittannië, met een economie groter dan de Franse, is (was) een zogenaamde nettobetaler in het systeem. Doen ze dit niet meer, dan ontstaat plots een gat van 12 miljard euro in de begroting. Recent lekten cijfers uit een onderzoek van de Duitse regering uit.

Om het vertrek van de Britten te compenseren, zou een land als Nederland zijn bijdrage met zomaar even 75 procent zien stijgen. Afhankelijk van het scenario, zou er voor Duitsland zelf een verdubbeling inzitten. Hoeft het gezegd dat de Brexit het debat over de eventuele toename van de werkingsmiddelen van de EU op scherp stelt?

Top drie En dan het meer politieke luik.

Het hangt wat af van de criteria die

men hanteert, maar wanneer men een doorsnede van de Unie maakt, tekenen zich snel enkele aparte categorieën af. Soms heeft men het over de ‘big six’, dat zijn de lidstaten met een bevolkingspeil dat boven de 40 miljoen uitkomt.

Tilt men de lat tot op 60 miljoen en koppelt men daar een bepaalde minimumgrens van BBP aan dan wordt het plots een top vier, ook al blijkt Italië er stilaan uit te vallen. Enkel Frankrijk, Duitsland en Groot-Brittannië blijven dus over; wat op termijn dus een eenzame top 2 wordt. Niet toevallig zijn het net deze drie die bijvoorbeeld hun stempel wisten te drukken op de manier waarop het buitenlands beleid van de Unie de voorbije jaren gestalte kreeg. Illustratief hiervan is dat ze alledrie aan tafel zaten toen de nucleaire deal met Iran gesloten werd.

Met wat zin voor historiek, kan men een interactie tussen de drie landen zien die eeuwen teruggaat.

Met wat zin voor provocatie, zo lazen we in een recente studie, is er een gedeeld verhaal dat tot de Kruistochten teruggaat. Maar de wisselwerking binnen de EU-structuren, hoe reëel ook, verschaft alvast een minder romantisch beeld.

Vaak worden de Britten afgeschilderd als de dwarsliggers; het perfide Albion dat de continentale actoren handig tegen elkaar uitspeelt.

Een verdeel en heers politiek met talloze voorbeelden.

Rol van het Perfide Albion Het plaatje is echter ruimer. Men kan de Britten ook zien als een tegengewicht tegen de Frans-Duitse as. Meer dan eens was Londen de feitelijke woordvoerder van lidstaten die zich maar moeilijk met net die kernas van de Unie kon-

den vereenzelvigen. In die zin is de Brexit vooral een factor die de klassieke ‘balance of power’ binnen de EU verstoort. En daar maakt men zich in diplomatieke kringen ernstig zorgen over. De Britse politiek mag dan al zijn wat ze is, de relatie van de Britse diplomaten met hun buitenlandse collega’s is van een heel andere orde. “We zullen ze missen”, liet een Frans diplomaat onlangs nog in de Financial Times optekenen. Anoniem natuurlijk, precies zoals het de geplogenheid van de gilde betaamt.

Hoe zal de leegte van het Brits vertrek precies opgevuld raken? Dat is de vraag die menig diplomaat wakker houdt. Dat het zwaartepunt van de Unie weer meer richting Frans-Duitse as zal verschuiven ligt voor de hand, alleen: is deze wel opgewassen tegen de taak? Hoe zullen trouwens de andere lidstaten, zij die in Groot-Brittannië een bondgenoot zagen, hierop reageren?

De Gaulle Persoonlijke relaties, of net het ontbreken ervan, is een element waarvan het effect niet kan onderschat worden. In het verleden waren er tandems zoals Adenauer en De Gaulle. Later vonden Mitterand en Kohl mekaar, en recenter ook Chirac-Schröder of nog Sarkozy en Merkel. Maar vandaag? De Franse President Macron mag zichzelf als een soort van eigentijdse De Gaulle zien, aan de overkant bevindt zich geen Adenauer, enkel een Angela Merkel die futloos op haar retour is.

Frans-Duitse asymmetrie De komende jaren zal ook blijken dat de Frans-Duitse as in essentie niet evenwichtig (meer) samengesteld is. Tot voor de Duitse eenmaking konden beide landen de vergelijking min of meer doorstaan, maar toen viel de muur, kwam de eenmaking (opslorping van het Oosten) en deed de demografische scheeftrekking die Parijs de hele 19de eeuw obsedeerde zich opnieuw voor. Duitsland inkapselen in de Europese structuren was het antwoord; een plan waar de Britten een objectieve bondgenoot in werden. Maar wat nu die er niet meer zijn? De asymmetrie tussen Frankrijk en Duitsland zou wel eens een erg funest effect kunnen hebben op de werking van de as en a fortiori op het functioneren van de EU als dusdanig.

MICHAËL VANDAMME

Buitenlands spervuur Big Brother is coming!

Vlak na de Tweede Wereldoorlog was de Britse National Health Service NHS, met zijn gratis geneeskunde voor iedereen, het paradepaardje van het Britse socialisme. Nu is dat ontaard tot een bureaucratisch monster. De gezondheidszorg van de NHS is gratis, maar van zeer slechte kwaliteit. Zoals in alle socialistische systemen zijn er heel lange wachtlijsten. Vele mensen sterven terwijl ze op de wachtlijsten staan voor een operatie.

En zoals alle socialistische monsters misbruikt ook de NHS zijn macht voor politieke doeleinden. Woordvoerders van de NHS hebben nu aangekondigd dat zij “een sterk signaal willen uitsturen dat elke vorm van racisme en discriminatie volledig onaanvaardbaar is. We willen dat onze medewerkers daar tegen ingaan en dat rapporteren. Iedereen moet weten dat dat gevolgen zal hebben. Naar het voorbeeld van de voetbalwereld zal er een systeem van gele en rode kaarten worden ingevoerd.” Dat lijkt ook op het systeem van sociale strafpunten dat in communistisch China werd ingevoerd, maar dat zegde de NHS natuurlijk niet luidop. De ultieme sanctie van de NHS kan zelfs gaan tot het stopzetten of weigeren van een medische behandeling. Het begon met het censureren van mensen op websteks en in de sociale media. Dan kwamen er voor “racistische” of “islamofobe” groepen beperkingen op het openen van bankrekeningen en het aangaan van leningen. Daarna begon men pleegkinderen weg te halen uit families die UKIP steunden, of die als “islamofoob” werden gebrandmerkt. Nu komt de volgende stap: het weigeren van medische zorgen. Achter zijn façade van verkiezingen en parlementen is Groot-Brittannië in ijltempo in een totalitaire staat aan het veranderen.

Fahrenheit211 Toen de politie om kwart na zeven ’s morgens aanklopte bij de rechtse conservatieve blogger die zichzelf Fahrenheit211 noemt - een orthodoxe jood overigens, die alleen koosjer eet - beweerden de agenten dat het gewoon voor “een gesprek” was. Maar Fahrenheit kende de listen en lagen van de Britse gedachtenpolitie en hij weigerde de agenten binnen te laten. Ze hadden overigens geen huiszoekingsbevel.

Intussen zag hij op de televisie hoe zijn huis omsingeld werd en hoe er ook agenten in zijn achtertuin waren binnengedrongen.

Daarna beukten de agenten zijn voordeur in met een draagbare stormram. Ze sloegen Fahrenheit in de boeien en arresteerden hem. Er was geen formele beschuldiging, maar Police Constable Choudury - duidelijk geen echte Engelsman - snauwde hem toe dat hij verdacht werd van “malicious communication” en “raciale en religieuze haat.”

Zijn computers en die van zij echtgenote werden in beslag genomen. De agenten maakten deel uit van de speciale eenheid die geacht wordt ‘hate crime and hate speech’ te bestrijden en die onder bevel staat van de Pakistaanse moslimburgemeester van Londen, Sadiq Khan, die ooit beroemd en berucht werd als advocaat van islamitische terroristen. Ook agenten van de West Mercia Police namen aan de raid op Fahrenheits woning deel. Dat was één van politiediensten die jarenlang de islamitische ben-

den in haar ambtsgebied ongemoeid liet, terwijl die meer dan duizend blanke, niet-islamitische meisjes verkrachtten en tot prostitutie dwongen. We vonden geen recente cijfers over het totaal aantal mensen dat in Groot-Brittannië werd gearresteerd en/of vervolgd wordt wegens “hate speech”. Men moet zich daarbij geen oproepen tot brandstichtingen in moskeeën voorstellen. In de praktijk ging het dikwijls gewoon om politiek incorrecte grappen. Vandaar dat men die politie-eenheid van Sadiq Khan de “jokestapo” noemt.

Ach, een Rus uit de jaren ’20 zou dit allemaal herkennen. Zo beginnen totalitaire staten altijd.

Fahrenheit211 is nog altijd online. Ga vlug kijken! Het zal misschien niet lang meer duren.

Poetins islamitische “Terminator” Twee weken geleden maakten we al melding van de zuiveringen die werden doorgevoerd op bevel van Ramzan Kadyrov, Poetins sterke man in Tsjetsjenië. Dat is nu ernstig geëscaleerd. Tijdens een rechtstreekse uitzending van een vergadering met zijn regering, riep Kadyrov op tot het vervolgen en vermoorden van iedereen die op internet “valse geruchten” verspreidt. In volle openbaarheid, terwijl de camera’s draaiden!

Eerst ging hij tekeer tegen de mensen die commentaren schrijven op internet. Hij verweet hen onder andere dat zij het islamitische geloof ruïneerden. “Of ze nu iets weten over de islam en de Tsjetsjeense ethiek of niet, ze proberen mij de schuld te geven […] Er zijn mensen die daarvoor betaald worden. […] Ze doen nu hetzelfde als de Khawarij, die tegen de Profeet waren. Moge Allah Hem zegenen. Zij deden toen hetzelfde. Zij bestreden Hem en verspreidden geruchten. En omdat ze de oorlog niet konden winnen, wat doen ze nu?

Geruchten verspreiden, leugens en laster.” Kadyrov was vooral woest omdat vele internauten uit buurlanden kritiek leverden op binnenlandse aangelegenheden in Tsjetsjenië. Hij riep op al die critici “te stoppen, bang te maken en te doden.” […] “Zullen we iemand ontzien die onze eer beledigt? Ik zweer het op de heilige Koran, dat zullen we niet. […]

Die mensen moeten geïdentificeerd worden. De regionale afdelingen van het Ministerie van Binnenlandse Zaken, de inlichtingendiensten en alle jeugdorganisaties moeten samenwerken met de verantwoordelijken in de steden en districten.” Kort samengevat: de jacht op critici is open, in binnen- en buitenland.

Maak ze allemaal af!

Kogels en eufemismen Voor de derde keer sinds het begin van de protesten heeft de Chinese politie in Hong Kong met scherpe munitie op betogers geschoten. Een agent schoot van vlakbij een betoger in de buik. Het slachtoffer is nog steeds in levensgevaar.

Nog angstwekkender dan het politiegeweld is het plan dat de Chinese autoriteiten nu laten circuleren om honderdduizenden inwoners van Hong Kong te “hervestigen” in steden op het vasteland van China, zogezegd om de problemen van overbevolking in Hong Kong tegen te gaan. Een dreigement dat kan tellen… Chinezen zijn meesters in het gebruik van eufemismen.

Hervestigen betekent natuurlijk gewoon deporteren.

Het nabije buitenland

14 november 2019

ISLAMISTISCHE BETOGING IN PARIJS Zondag betoogden 13.500 mensen in Parijs tegen wat ze de toenemende islamofobie noemen. Aanvankelijk kreeg de betoging veel steun van de linkerzijde, maar nu blijkt dat de organisatoren dicht bij de radicale islam staat en banden hebben met onder andere de Moslimbroederschap.

“Stop de islamofobie.” “Solidariteit met de gesluierde vrouwen.” “We roepen Allah Akbar omdat we fier zijn moslim en Fransman te zijn.” Deze laatste woorden werden op een Parijse betoging tegen islamofobie uitgesproken door Marwan Muhammad. Hij is één van de figuren achter de mars en een belangrijke figuur van “Le Collectif contre l’islamophobie”.

Die Muhammad blijkt nu dicht te staan bij islamistische groeperingen zoals de Moslimbroederschap. De dagen voor de betoging werden er in verschillende media vragen gesteld bij de organisatoren van de betoging. Zoals de imam Nader Abou Anas, die bekend staat om zijn vrouwonvriendelijke uitspraken.

De bal ging aan het rollen toen er een manifest van het collectief tegen islamofobie werd gepubliceerd met verschillende ondertekenaars. En daaruit bleek dat het hier vooral om radicale moslims ging. Dat was blijkbaar geen probleem voor een deel van de linkerzijde, zoals verkozenen van La France insoumise van Jean-Luc Mélenchon, om het manifest te ondertekenen en ook in de betoging mee te stappen. Ook het groene kopstuk Yannick Jadot steunt de beweging.

Of hoe de linkerzijde, die al jaren de arbeidersklasse verloren is, nu bij de radicale moslims een nieuw electoraat meent te zien. Zelfs ministers uit de partij van president Emmanuel Macron, la République en Marche, die zich over het algemeen zelden of nooit kritisch uitlaten over de islam, hebben deze

keer wel waarschuwingen geuit. Waaronder de staatssecretaris Marlène Schiappa, die het had over “een bedreiging van de laïcité”. Het blijft opvallend hoe Frankrijk het als land van de strikte scheiding tussen kerk en staat steeds moeilijker heeft om met de islam om te gaan.

Jodensterren misbruiken Een belangrijke verklaring zit in het feit dat de linkerzijde de toenemende moslimbevolking als een mogelijk electoraat ziet en dat men dus niet wil bruskeren. Men gaat met graagte mee in de slachtofferrol die de Franse moslims spelen. Dat gaat zeer ver. Op de betoging liepen kinderen rond met een Jodenster. Het is de klassieke truc om de huidige moslimminderheid gelijk te stellen aan de vervolgde Joden in de jaren ’30 en ’40 van vorige eeuw. Een totaal van de pot gerukte vergelijking.

En bovendien hypocriet, gegeven het feit dat de Jodenhaat sterk verankerd is in de radicale islam. Het is bekend dat leraren in scholen met veel moslimkinderen niet meer over de holocaust mogen praten. Komt er nog bij dat er op de betoging veel Palestijnse vlaggen te zien waren. De anti-Israël-uitspraken waren niet van de lucht. Hoe is dat dan te verzoenen met moslims die hier zouden vrezen voor een nieuwe Kristallnacht?

Een alternatieve geschiedschrijving is trouwens langzaam maar zeker in het Franse collectieve geheugen binnengedrongen. Zo worden op 11 november de Franse moslims die meevochten in de Eerste Wereldoorlog speciaal herdacht.

Op zich geen probleem mee, maar wie denkt eraan om de christelijke gesneuvelden speciaal te herdenken? Overigens waren 98,7 procent van de Franse soldaten in 14-18 geen moslims.

THATCHER BLIJFT BEROEREN Zes jaar na haar overlijden is het laatste woord over ‘de IJzeren Dame’ nog steeds niet gezegd. Of onderhand toch wel? In 2013 en 2015 kwam journalist Charles Moore voor de dag met het eerste en tweede deel van Thatchers’ monumentale biografie. Zopas is het derde en tevens laatste deel verschenen.

In het jaar 2011 werd de film “The Iron Lady” uitgebracht.

Op het witte doek zagen we een fantastisch acterende Meryl Streep in de gedaante van Margaret Thatcher. De actrice sleepte met deze vertolking voor de derde maal een Oscar in de wacht. Twee jaar later zou Thatcher, die al geruime tijd aan dementie leed, sterven ten gevolge van een beroerte.

Wat vervolgens gebeurde was van erg laag allooi. Overal in het Verenigd Koninkrijk sloegen linkse lieden aan het feesten. De champagneflessen werden ontkurkt, want ‘de heks’ was eindelijk dood. “Over de doden niets dan goeds” werd naar de prullenbak verwezen.

Individuele zelfontplooiing Nog steeds, ook postuum, roept Thatcher polarisatie op.

Een deel van Groot-Brittannië huivert en walgt bij het horen van haar naam, terwijl het andere deel van de bevolking zijn bewondering en lofbetuigingen niet onder stoelen of banken steekt. Waarom was zij bij links zo gehaat? Niet zozeer omdat zij een Tory was - zo waren er immers veel Prime Ministers - wel omdat Thatcher resoluut brak met de idee van het zogenaamde ‘one-nation’ conservatisme.

Hiermee wordt een behoudsgezinde politiek bedoeld waarbij steeds sociale klemtonen worden gelegd. De meeste partijleiders van de Conservative Party beroepen zich op dit ‘one-nation’ conservatisme. Zo ook de huidige Premier Boris Johnson en zijn voorgangers Theresa May en David Cameron.

Thatcher van haar kant werd bestempeld als een pak hardvochtiger. De individuele zelfredzaamheid kwam bovenaan te staan. Verregaande privatiseringen zorgden tijdelijk voor heel wat werklozen. De voorgespiegelde individuele zelfredzaamheid werd door progressief Groot-Brittannië gepercipieerd als een sociaal bloedbad. De Engelse mijnwerkers worden steeds aangehaald als het schoolvoorbeeld van de maatschappelijke slachtoffers die er onder Thatchers’ bestuursperiode, tussen 1979 en 1990, vielen. Dat de sluiting van deze mijnen en de privatiseringen noodzakelijk waren voor de modernisering van de Britse economie, wordt door Labouraanhangers graag vergeten.

Kolossale persoonlijkheid Charles Moore werkte jarenlang als journalist voor de centrumrechtse krant The Daily Telegraph en het conservatieve weekblad The Spectator. Tegenstanders zullen opwerpen dat iemand met zijn profiel onmogelijk een neutrale biografie over Margaret Thatcher kan schrijven. Toch is zijn driedelige uitgave, waarvan het laatste deel enkele weken geleden verscheen, een veelzijdig werk dat interessant om lezen is. De Amerikaanse zakenkrant The Washington Post is duidelijk: “Of je Thatcher nu haatte of liefhad, ze blijft een kolossale persoonlijkheid. De biografie van Charles Moore doet recht aan haar persoon.”

In 2013 kwam Moore op de proppen met deel één van de Thatcher-biografie. De journalist is niet na de dood van de voormalige Prime Minister begonnen met schrijven. Reeds tien jaar eerder verliet hij zijn stek bij The Daily Telegraph om meer tijd te hebben voor het schrijven van een boek.

Het boek in kwestie zou Thatchers’ omvangrijke biografie worden. Het gaat hier voor alle duidelijkheid om de geautoriseerde biografie. Het was Thatcher zelf die Moore koos, uit

Bei uns in Deutschland

is heel geleidelijk gegaan, bedrieglijk langzaam. Maar de angstige, wantrouwige “Duitse blik”, het broertje van de sovjetblik-met-gebogen-hoofd, is terug van weggeweest. En ook de gedachtenpolitie en de verklikkers zijn terug, de politiek correcte bastaardzonen van de Gestapo en de Stasi, al opereren ze nu meestal via internet en de sociale media. Niet alleen Junge Freiheit schreef er over, maar bijvoorbeeld ook in het ‘gewone’ liberale weekblad Die Zeit. Het is echt geen dwanggedachte van nationalistische conservatieven zoals ikzelf, of van paranoïde complotdenkers. Ook bij de traditionele partijen, die mee verantwoordelijk zijn voor de terugkeer van de censuur, de verklikking, het opiniedelict en de verstikking van de vrije meningsuiting, zijn er onafhankelijke geesten die waarschuwen dat de Duitsers over heikele thema’s als immigratie en islam niet meer vrijuit durven spreken. Dat de “Duitse blik” weer alomtegenwoordig is. Al heeft omkijken natuurlijk geen zin als je op internet zit…

AfD en CDU De FDP in Thüringen kan opgelucht ademhalen. De hertellingen zijn waarschijnlijk eerlijk verlopen. Hier en daar gingen nog enkele stemmen verloren, maar dat werd elders dan weer gecompenseerd. De partij komt dus nipt boven de kiesdrempel uit. Ik heb geen bijzondere sympathie voor de FDP. Het is ook moeilijk een zo wispelturige en kleurloze partij hartstochtelijk lief te hebben of te haten. Maar ik heb de pest aan het manipuleren van verkiezingen of hertellingen.

De vaak verketterde Björn Höcke maakte hier onmiddellijk gebruik van door een gematigd en haalbaar compromis voor te stellen. Zijn partij AfD is als tweede grootste uit de deelstaatverkiezingen van 27 oktober tevoorschijn gekomen. Natuurlijk vindt hij het logisch dat AfD bij de vorming van een centrum-

FRANKRIJK

Een ander voorbeeld: president Emmanuel Macron feliciteerde Algerije op 1 november met de nationale feestdag.

Waarbij blijkbaar wordt vergeten dat deze datum het zogenaamde “rode Allerheiligen” herdenkt, de dag waarop de Algerijnse nationalisten van het FLN aan de onafhankelijkheidsstrijd begonnen. Met moordpartijen en bomaanslagen tegen de Fransen.

De mythe van de islamofobie Die voorbeelden tonen aan dat Frankrijk zeker geen “islamofoob” land is, zoals zo vaak wordt beweerd. Achter het woordgebruik gaat echter een strategie schuil. Verschillende intellectuelen hebben er al voor gewaarschuwd. Kritiek op de radicale islam wordt in het publieke debat al snel gelijkgesteld aan islamofobie. En dat zou dan een nieuw antisemitisme zijn. Men wil op die manier het debat beperken of de vrije meningsuiting aan banden leggen.

Daarom is het moment gekomen om de cijfers en feiten te laten spreken, stelt Yvan Rioufol, columnist bij Le Figaro. Zo blijkt dat er in 2018 zo’n 100 anti-moslimincidenten hebben plaatsgevonden in Frankrijk. Het laagste cijfer sinds 2010. En dat in een land waar er de voorbije jaren honderden doden zijn gevallen bij aanslagen door radicale moslims.

Aan de andere kant is het aantal echte antisemitische incidenten aan het toenemen. 541 klachten werden vorig jaar ingediend. Een stijging met 71 procent. Het is bekend dat de oude Franse antisemitische traditie nieuwe gewaden heeft aangetrokken en een nieuw gezicht heeft gekregen. Dat van de radicale islam. Maar afgezien van een paar intellectuelen - Zemmour, Finkielkraut, Bruckner - durft niemand dat hardop zeggen.

SALAN

Right or wrong

“DEUTSCHE BLICK”, HÖCKE EN ZIEMIAK De uitdrukking “de Duitse blik” is afkomstig uit de naziperiode, maar vóór het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog, toen Duitsland nog maar pas een totalitaire staat was. Die “Duitse blik” hield in dat je wantrouwig achterom keek, en ook nog eens naar links en naar rechts, voor je iets durfde zeggen dat bij de nazi’s in het verkeerde keelgat kon schieten. Iets waarvoor je aan de Gestapo verklikt kon worden.

Waarschijnlijk werd de term voor het eerst in het buitenland gebruikt. Daar dreef men goedmoedig de spot met de angstvallige manier waarop Duitsers om zich heen keken, alsof er ook in België of Frankrijk overal verklikkers en spionnen op de loer lagen. Wat natuurlijk niet waar was. Enkele jaren later brak de oorlog uit en toen lachte men niet meer om die “Duitse blik”.

Toen begreep men het waarom ervan.

Terzijde: bij mijn eerste bezoek aan de Sovjetunie - de echte, nog niet light-versie van nu - voelde ik mij ook ongemakkelijk door de manier waarop de mensen keken. Niet dat ze voortdurend over hun schouders keken, zoals in spionagefilms. Maar ze liepen steeds met gebogen hoofd. In een autobus of in de metro keken ze niet op ooghoogte, naar de gezichten van anderen, maar naar hun schoenen, of naar de grond. Daardoor leken die Russen ondanks hun grote bontmutsen ook kleiner dan zij werkelijk waren. Ik kon daar toen niet meteen de vinger op leggen.

Ik realiseerde mij dat pas ten volle toen ik weer in West-Duitsland was. Toen zag ik het verschil: de mensen liepen daar meer met het hoofd rechtop en ze keken je gewoon aan. De blik van vrije mensen. En ze keken soms zelfs in de verte, wat Russen nooit leken te doen.

Zou ik in het hedendaagse Duitsland het contrast nog zo scherp hebben kunnen zien? Ik weet het niet. De verandering

Si la France m’était contée

9

ENGELAND een lange lijst van journalisten, om haar levensverhaal neer te pennen. Moore sprak, in kader van het te verschijnen werk, met meer dan driehonderd personen die het politieke bedrijf van binnen en buiten kennen.

Het eerste deel van de biografie, getiteld “Not for turning”, verwijzend naar een van haar beroemde uitspraken op een partijcongres, kreeg in het Verenigd Koninkrijk in 2014 de prijs voor ‘beste historische biografie’ van het jaar. Deel één beslaat de periode waarin Thatcher kind was, tot aan de Falklandoorlog in 1982, toen ze al het hoogste politieke ambt bereikt had. Mogelijk was dit eerste gedeelte voor de auteur het moeilijkste om te schrijven. Thatcher hield immers weinig tot geen herinneringen en correspondentie uit haar jongere jaren bij. Haar kinderjaren en studentenperiode waren trouwens alles behalve prettig.

Groter dan haar partij Deel twee van de biografie beslaat de jaren 1982 tot 1986.

Het sluitstuk, dat nu in de boekwinkels ligt, vangt aan in 1987 en loopt tot na haar aftreden. Veelzeggend is een gebeurtenis uit 1991: Thatcher betrad het podium van het Tory-congres en kreeg onverwachts een applaus dat maar liefst zes minuten zou aanhouden. De leiding van de partij, die haar in 1990 onder druk zette om af te treden, zat er beteuterd bij en aanschouwde het tafereel knarsetandend. Thatcher was niet alleen de Conservatieve Partij. Ze bleek groter te zijn dan haar partij.

In de hoop aansluiting te vinden bij de ‘gewone man in de straat’, kozen de Tory-leiders vanaf 1990 opnieuw voor het ‘one-nation’ conservatisme, weg van het rauwe kapitalisme en individualisme. Op 12 december, bij de nationale verkiezingen, zal wederom blijken of dit de goede keuze is.

LVS

DUITSLAND rechtse coalitie betrokken zou worden, maar hij beseft ook dat dat misschien nog een brug te ver is. Daarom stelde hij voor dat CDU en FDP een minderheidsregering zouden vormen met gedoogsteun van AfD. Als we ons echter baseren op de eerste reacties, zal de CDU nog liever een duivelspact sluiten met de communisten. Dat is meestal geen kwestie van principes - heeft de CDU die nog, en zo ja, welke dan? - maar van blinde haat.

De vulgaire scheldpartij van Paul Ziemiak, de secretaris-generaal van CDU, was in dat opzicht veelzeggend. Ziemiak hield in wezen een stalinistisch discours van haat en diabolisering tegen AfD. Zijn scheldrede kon in twee woorden samengevat worden: “Allemaal nazi’s.” Ach, in Vlaanderen kent u waarschijnlijk ook dat soort ‘christendemocraten’ wel. Zij hebben alle christelijke waarden overboord gegooid, maar als het in hun kraam past, zwaaien ze nog wel eens met een bijbelcitaat, een platitude over naastenliefde of het aanbieden van de andere wang. Wat zij dan vertalen als “iedereen moet een tweede kans krijgen”. Ze passen dat dan zelfs toe op meervoudige moordenaars. Zelfs op de beulen, christenvervolgers en slavenhandelaars van IS. Dat is dan hun geperverteerde versie van christendom: dat we lief moeten zijn voor moslims en moordenaars.

In Duitsland evengoed als in België, want ook hier bereidt de regering zich voor op het terughalen van IS-vrouwen met de Duitse nationaliteit. Ik ben een christen. Daarom walg ik nog meer van die zogenaamde christendemocraten dan van mijn andere politieke vijanden. Zij maken een boosaardige karikatuur van een geloof dat mij dierbaar is. Als er ooit opnieuw christenvervolgingen komen in Europa, zou er dan in Duitsland of België nog bewijsmateriaal tegen de christendemocraten gevonden worden? Behalve dan dat ene woordje in hun partijnaam?

PAUL BÄUMER

10

Beeldspraak

14 november 2019

MEDIALAND Paul Magnette (PS) heeft een goed oog op de onderhandelingen

omwille van de extreme asymmetrie van de resulterende federale regering en die van 2019 is vooral goed bezig om het wereldrecord surplacen met enkele grootteordes te verbeteren.

Maar het is toch vooral de federale uitzichtloosheid die stilaan haar tol begint te eisen van de levensmoed van menig Wetstraatjournalist. Verleden week nog lazen we in De Standaard enkele terugblikken naar de onderhandelingen van 2010. Ach, zo jammerde de journalist van dienst, negen jaar geleden was de bevolking tenminste nog verontwaardigd genoeg om uit protest tegen de al te langzame regeringsvorming tricolore vlaggen uit het raam te hangen. In 2010 was dat nog een ernstige zaak, onder het goedkeurende oog van de media. Maar wie vandaag uit protest een driekleur uit zijn raam zou hangen, zou door de rest van de straat gewoon uitgelachen worden en niet hoeven te rekenen op enige steun in de media.

We herinneren ons trouwens nog hoe VRT-journalist Koen Fillet uit protest zijn baard had laten groeien tot er eindelijk een federale regering was. Hij moest hem meer dan driehonderd dagen laten staan. Achteraf liet hij verstaan dat hij het niet meer zou herhalen, en voor zover we weten heeft tot nog toe ook geen enkele mediafiguur een oproep gelanceerd voor een herhaling. Blijkbaar is zelfs een symbolische daad ter verdediging van België in de media tegenwoordig al teveel gevraagd.

Als Vlaams-nationalist kan ons dat alleen maar tevreden stellen.

FILM

Gebaseerd op een echte leugen

The Farewell Billi woont al sinds haar zesde levensjaar in Amerika, nadat ze met haar ouders China verliet om een kansrijker leven op te bouwen in de VS. Haar geliefde grootmoeder, in het Chinees ‘Nai Nai’, woont nog wel in China.

Zij is een bijzondere vrouw waar Billi een unieke grootmoeder-kleindochter band mee heeft.

Poging tot framing tegen de N-VA Viel de Berlijnse Muur wel juist?

Er zijn zo van die scharniermomenten in de geschiedenis, waarvan iedereen weet dat er een ‘ervoor’ en ‘erna’ bestaat.

In sommige gevallen weet men zelfs op het ogenblik dat het gebeurt, dat men een ontegensprekelijk historisch moment meemaakt dat de actualiteit nog jarenlang zal blijven kleuren.

De val van de Berlijnse Muur is zo’n gebeurtenis, en het is bijzonder merkwaardig om de archiefbeelden van het BRT-journaal van 1989 opnieuw te bekijken. Niemand had eerder op het jaar durven vermoeden dat de Muur zou vallen. Zelfs tijdens de laatste dagen vóór de val hield niemand het voor mogelijk.

En toch was hij dan plots gevallen, op die 9de november 1989.

Niet iedereen was even tevreden met de val van de Muur.

In Frankrijk en in Groot-Brittannië zagen ze immers al snel de bui hangen: een verenigd Duitsland. Maar het spreekt voor zich dat men ook op links niet bepaald stond te juichen voor de val van de Muur. Wat lippendienst over vrijheid en democratie, dat wel, maar van harte was het nooit. Eigenlijk had men veel liever gehad dat het de West-Duitsers waren geweest die door de grensposten braken om massaal de geneugten van het arbeidersparadijs in het Oosten op te zoeken. Voor links is de Berlijnse Muur naar de verkeerde kant omgevallen en dat heeft men nog steeds niet verkropt.

De waarheid verbloemen Die rancune was afgelopen week in de media ook voelbaar aanwezig. Bij VTM (journaal van zaterdag 9 nov.) wauwelde men in het nieuws rustig over “Oost-Duitsers” en het “Oost-Duitse regime”, zonder het woord “communisme” ook maar één keer te laten vallen. Maar de oproep van Angela Merkel om zich te verzetten tegen racisme en onverdraagzaamheid werd wel getoond, alsof dat ook maar iets met de val van de Berlijnse Muur te maken zou hebben. Benieuwd wat ze bij VTM binnen twee jaar gaan maken van de herdenking van twintig jaar “11 september”. Gaan ze die misschien koppelen aan een oproep van Greta Thunberg tegen de vervuiling door vliegtuigen?

Over naar de nieuwsuitzending dan van de VRT op 9 november. De reportage over de val van de Berlijnse muur duurde een goede 10 minuten. De journalisten van dienst slaagden er in om gedurende gans die tijd maar één keer de term ‘communisme’ in de mond te nemen. Vermoedelijk is dat het soort ‘objectieve duiding’ waar ze op de Reyerslaan zo trots op zijn.

Blanke femicide De media hebben de laatste weken een nieuwe hobby gevonden: het aanklagen van “femicide”. Aanleiding zijn de recente moorden op enkele vrouwen door hun (ex-)partners die de ronde in het nieuws hebben gedaan. Alleen, is dat wel “femicide”, en wat houdt die term in?

De definitie van “femicide” ligt niet helemaal vast. In het algemeen gaat het over de moord op vrouwen, en dan in het bijzonder omwille van hun vrouw-zijn. Alleen in de breedste definitie van “femicide” wordt partnergeweld dat uitmondt in (passionele) moord daar ook toe gerekend. Andere definities van “femicide” richten zich eerder op het vermoorden van pasgeboren meisjes en (culturele) vrouwenhaat. De lezer mag drie keer raden in welke culturen vooral dat laatste een probleem zou zijn.

Op dat laatste punt rust echter een enorm taboe in de media.

Sta ons dan ook toe de media een enorme hypocrisie te verwijten, als ze al jarenlang het geweld en de moord op vrouwen in bepaalde (geïmporteerde) culturen hardnekkig verzwijgen, terwijl ze nu storm zouden willen lopen tegen een gefantaseerde vloedgolf van vrouwenhaat en vrouwenmoorden in Vlaanderen. Wie de kranten van de afgelopen dagen doorneemt, zou al snel elke blanke - pardon, “witte” - man in Vlaanderen ervan verdenken zijn vrouw dood te willen slaan, als hij ze al niet doodgeslagen heeft. Over dat andere vrouwengeweld weigert men echter te berichten.

Bovenstaande neemt echter niet weg dat de media nog steeds zeer verknocht zijn aan België en er niet voor terugschrikken een sluikse propagandaoorlog te voeren om toch maar de federale regeringsvorming in goede - lees: belgicistische - banen te leiden. De aanstelling van PS’er Paul Magnette tot informateur zorgde meteen al tot wat euforie in de media.

Blijkbaar dacht men dat er nu toch schot in de zaak zou komen, met, wie weet, een federale regering zonder N-VA. Van lange duur was die euforie echter niet, want zelfs Paul Magnette moest toegeven dat paars-groen nog lang geen vanzelfsprekendheid was.

Hoofdprobleem voor paarsgroen, en dan in het bijzonder CD&V en Open Vld, is dat de N-VA zich maar niet laat wegzetten als een partij van dwarsliggers die er zelf voor gekozen hebben om aan de kant te blijven staan. Niet dat men in de commentaren geen pogingen waagt om die perceptie bij de lezer alsnog ingang te doen vinden, maar het probleem is dat men de werkelijkheid tegen zich heeft. Probeer aan de Vlaming maar eens uit te leggen dat communautaire eisen onfatsoenlijk zouden zijn, als de PS een interview verder een wereldvreemde eisenbundel voorlegt om de uitkeringen van de Franstaligen op te trekken op kosten van de Vlaamse belastingbetaler. Probeer dat maar eens om te duiden tot een Belgische meerwaarde voor Vlaanderen!

Vervalste Relotius Wikipedia-pagina over zichzelf?

Misschien herinnert u het zich nog, de affaire-Relotius? Claas Relotius was lange tijd een gevierd journalist voor Der Spiegel.

Hij schreef er politiek-correcte reportages over onder meer Syrische vluchtelingen en Trump-kiezers, waarvan achteraf bleek dat ze grotendeels verzonnen waren.

Zo’n mediaschandaal vraagt uiteraard om een woordje uitleg op een pagina op Wikipedia, maar onlangs lekte uit dat die pagina gemanipuleerd werd. Acht ‘gebruikers’ zouden betrokken geweest zijn bij de manipulaties, maar uit onderzoek bleek dat minstens vijf van hen hetzelfde IP-adres hadden, en dus dezelfde computer deelden. Volgens Die Welt zou dat IP-adres er bovendien op wijzen dat die computer zich ergens in het Noorden van Duitsland zou bevonden hebben, waar Claas Relotius zelf ook vandaan komt. De stijl en de stelselmatigheid van de ‘aanpassingen’, inclusief een screenshot van een vervalst Die Welt-artikel, zouden in eenzelfde richting wijzen.

Opvallend: in onze media leest u bijna niets meer over Claas Relotius. Blijkbaar zijn onthullingen over fake news voor onze media niet zo interessant als de leugenaar politiek correcte artikels fabriceerde.

Stiltes “The Farewell” zit vol met stiltes. Langdurige scènes zonder dialogen, personages die in de camera of in de verte staren zonder zich te verroeren, ongemakkelijke stiltes tussen personages. De afwezigheid van woorden is in Lulu Wangs film soms zo zwaar, dat het allemaal net iets te lang duurt en ongemakkelijk wordt. De langste stilte is natuurlijk de leugen zelf, het geheimhouden van Nai Nai’s ziekte. Door Lulu Wangs filmstijl besef je je als kijker heel goed hoe het voelt om hier middenin te zitten. Hoe ze zich zelf moet hebben gevoeld toen haar eigen oma ziek werd en ze er niks over mocht zeggen.

Verfrissende dramafilm Het verhaal van “The Farewell” is eigenlijk heel simpel en compact, maar wordt geen moment saai. Wangs stijl is sereen, minimalistisch en puur, en toch weet ze met maar een paar ingrediënten een film te maken die zowel ontroerend als komisch is, heerlijk authentiek en eerlijk blijft, en ook nog een beeld schetst van twee culturen en hun onontkoombare bizarre verschillen. Een gebalanceerde ‘feelgood’ dramafilm met een unieke stijl, bijzonder acteerwerk en prachtige muziek. Voor “The Farewell” is er (helaas) nog geen definitieve releasedatum bekend voor België, maar bij onze noorderburen is de film sinds deze week te zien in de bioscoop. Het tripje waard!

Federale uitzichtloosheid en de Wetstraatjournalist Het kan natuurlijk aan ons liggen, maar wij hebben de indruk dat de gemiddelde Wetstraatjournalist het eigenlijk al lang gehad heeft met de federale regeringsonderhandelingen. U moet het ons natuurlijk niet komen vertellen dat België bij iedere federale regeringsvorming nog vierkanter lijkt te draaien. De formatie van 2010 was wat dat betreft een dieptepunt omwille van de lengte van de onderhandelingen, de formatie van 2014

Nai Nai is charismatisch en geestig en kan bijzonder goed met FaceTime overweg. Billi kan altijd bij haar terecht voor speelse mopjes en unieke wijsheden die haaks staan op de manier waarop Billi heeft leren leven in Amerika. De vrijheid om al je gedachten te delen en emoties te uiten komt totaal niet overeen met de Chinese manier van het uitdrukken van deze gevoelens. Twee werelden van verschil die samenkomen in Billi’s karakter.

Als ze te horen krijgt dat Nai Nai terminale longkanker heeft, komt Billi emotioneel vast te zitten in een door cultuurverschillen gebouwde gevangenis. Ze zou namelijk niets liever willen dan de laatste maanden die haar oma nog te leven heeft voor de volle 100 procent benutten, maar van haar familie mag Nai Nai niet weten dat ze ziek is. “Van kanker ga je niet dood, van de angst om te overlijden wel”, luidt het Chinese geloof. Het is zelfs zó taboe om te praten over de dood in China, dat het perfect legaal is om als dokter een prognose geheim te houden voor een patiënt als de familie het niet wil vertellen. Iets wat in Amerika en Europa niet alleen illegaal is, maar ook bijna niet te begrijpen.

Hoewel haar familie haar vriendelijk verzoekt om in Amerika te blijven, zodat ze het geheim van haar oma’s ziekte niet kan verklappen, besluit Billi tegen beter weten in toch naar China te reizen om bij Nai Nai te zijn. Daar wordt ze geconfronteerd met de herinneringen aan een leven dat ze als zesjarig meisje gedwongen achterliet en worden haar emoties op de proef gesteld. Het personage Billi, gespeeld door Awkwafina (“Ocean’s Eight”, “Crazy Rich Asians”), is gebaseerd op Lulu Wang, de schrijver en regisseur zelf. De film is het waargebeurde verhaal van haar oma en haar familie.

Paul Magnette werkt aan de regering van zijn keuze

THIRZA NERISSA

Op de praatstoel

14 november 2019

11

Interview Peter Velle (jihadexpert)

“Goede relatie tussen Vlaams Parlementslid en haar salafistische broer is een probleem” Bij de jongste verkiezingen in mei jl. geraakte Sihame El Kaouakibi verkozen in het Vlaams Parlement. Sihame El Kaouakibi is de oprichtster van de multiculturele dansgroep Let’s Go Urban. Sihame werd binnengehaald door Bart Somers. Vraag is of Open Vld zo de weg vrijmaakt voor het salafistisch gedachtengoed in het parlement. ‘t Pallieterke sprak hierover met Peter Velle.

Peter Velle is een ex-moslim, voormalig informant van de Belgische Staatsveiligheid en jihadexpert. Hij volgt nog steeds de radicale moslims en hun gedachtengoed. Hij maakt zich grote zorgen omtrent de infiltratie van het salafisme in onze politiek.

Hoe legt u de link tussen Open Vld-parlementslid Sihame El Kaouakibi en de salafistische islam?

Peter Velle: Wel, de hechte band tussen Sihame El Kaouakibi en haar broer Said is bekend, maar tezelfdertijd verontrustend. Said is de voorzitter van de salafistische organisatie Al Mawada. Al in 2011 waarschuwde ik in Gazet Van Antwerpen voor de praktijken van deze radicale islamclub. Toen werd de Saoedische jihadprediker Mohamed Al-Arifi naar ons land gehaald. Said beweerde in de krant dat Al-Arifi een gematigde en liberale moslim is die opkomt voor zwakkeren in de samenleving, vrouwenrechten en burgerparticipatie. Een grove leugen! Deze prediker roept immers openlijk op om ongehoorzame vrouwen te slaan en ronselt moslimjongeren voor de gewapende jihad. Media lachten met mijn waarschuwingen en traditionele politici negeerden me doodleuk. Ik was in hun ogen een onruststoker, fantast en islamhater. Enige tijd later kwam het Britse Channel 4 met een schokkende reportage.

Onderzoeksjournalisten hadden ontdekt dat diezelfde Mohamed Al-Arifi jonge moslims ronselde in Groot-Brittannië voor islamitische terreurgroep IS in Syrië. In 2014 mocht hij Groot-Brittanië niet binnen omwille van zijn uitspraken.

Said El Kaouakibi zou dus een overtuigde salafist zijn, maar dat zegt toch niets over zijn zus Sihame?

Dat klopt. Maar Sihame roept bijvoorbeeld op tot het opheffen van het hoofddoekenverbod in ons onderwijs. Mij lijkt dat duidelijk ingefluisterd door haar broer Said. Hij voert al langer met zijn organisatie Al Mawada campagne tegen een hoofddoekenverbod in scholen. Wat vele mensen niet weten, is dat de radicale beweging Jongeren Voor Islam (JVI vzw) de voorloper was van datzelfde Al Mawada. Meer nog, Said El Kaouakibi staat in de oprichtingsstatuten van JVI. Vanuit die laatstgenoemde club is dan weer het beruchte Sharia4Belgium ontstaan. Het waren dan ook sharia-militanten die op agressieve wijze ongesluierde moslimmeisjes terroriseerden aan de schoolpoort.

Met “Let’s Go Urban” heeft Sihame toch een progressief project uit de grond gestampt? Dans, theater en dergelijke komen hier aan bod. Bedoeld om jongeren van straat te houden en een betere toekomst te geven. Hoe valt dit te rijmen met het salafisme?

Let’s Go Urban is inderdaad een heel populair project. Onder meer Karel Van Eetvelt (CEO van bankenfederatie Febelfin en vroegere topman van UNIZO), Peter Claes (een van de topmannen van VRT) en Paul De Knop (oud-rector van VUB) zijn laaiend enthousiast over Sihame en “Let’s Go Urban”. Alles wordt bovendien ook ondersteund door onze politiek. N-VA-politici Zuhal Demir en Nabilla Ait Daoud toonden hun bewondering voor de positieve invloed die Sihame zou uitoefenen op jongeren. Ook Groen-boegbeeld Meyrem Almaci en sp.a-politica Kathleen Van Brempt haalden de loftrompet boven. In 2013 noemde toenmalig minister van Justitie Annemie Turtelboom diezelfde Sihame een voorbeeld en kompas voor onze jongeren, terwijl Sihames broer Said door de

Meer radicale moskeeën in Frankrijk dan gedacht…

Het radicale islamisme en de (vaak terroristische) dreiging die hiervan uitgaat, blijft Frankrijk beroeren. Enkele weken na een aanslag op een politiecommissariaat in Parijs bleek dat de “radicalisering” ook toeslaat in eigen politierangen. Niet minder dan 27 politieambtenaren werden en worden in de gaten gehouden wegens hun radicaal islamitische overtuiging.

De vraag werd als vanzelf geopperd: hoeveel radicaal islamitische moskeeën telt Frankrijk op dit moment? Politici van de rechtse partijen Rassemblement National en Les Républicains raamden het aantal op 100 voor het Franse grondgebied, waarbij ze zich baseerden op een studie van 10 jaar geleden. Het Franse Figaro Magazine heeft het over 80 salafistische moskeeën alleen al voor het grondgebied van île-de-France.

Volgens de Prefectuur van de politie van Parijs gaat het over meer dan 150 over het ganse Franse grondgebied.

Maar het salafisme is maar één van de belichamingen van de islamitische radicalisering. Er is de Indisch-Pakistaanse Tabligh-is-

lam, die evengoed kan worden gerekend tot de radicaal-islamitische organisaties. Het is een aantrekkingspool voor veel “geradicaliseerden”. De Franse veiligheidsdienst SCRT (Service central du renseignement territorial) telt 147 Tabligh-moskeeën in 2017 in Frankrijk. Daarnaast zijn er nog de Moslimbroederschappen, waarvan Frankrijk 170 moskeeën telt.

450 tot 500 radicale moskeeën, alleen al in Frankrijk. En nu nog de cijfers voor Duitsland, Nederland, België, het Verenigd Koninkrijk, Oostenrijk, de Scandinavische landen, en dan krijgen we stilaan een volledig beeld van het probleem.

PIET VAN NIEUWVLIET

Belgische Staatsveiligheid al jarenlang werd beschouwd als berucht salafist. De Stad Antwerpen investeert ook stevig in het Urban Center op het Antwerpse Kiel. Maar er wordt niet enkel gedanst. Uit de schijnwerpers fungeert het zogenaamd paradepaardje ook als uitvalsbasis van salafisten. Zondag 15 december strijkt in datzelfde Urban Center de salafistische organisatie Dyaa neer. Deze Nederlandse moslimradicalen organiseren er dan een vrouwendag voor moslima’s met psychische problemen. Op sociale media wordt echter ook aangekondigd dat er op die dag geld ingezameld zal worden voor de opbouw van de allereerste islamitische vrouwenkliniek in Nederland. Het gaat hier om een zuiver salafistisch project dat onder meer aandacht zal besteden aan duivelsuitdrijvingen. Eén van de sprekers tijdens het evenement in het Urban Center zal Fatima El Hannouche zijn. Deze Dyaa-verantwoordelijke sprak eerder haar steun uit voor de felomstreden islamschool Cornelius Haga Lyceum in Amsterdam, dat door de Nederlandse veiligheidsdiensten gelinkt wordt aan jihadisten. Tevens wordt het evenement in het Urban Center gepromoot door de Al Huda Relief Hulpbank, dat op haar beurt opgericht is door salafisten uit Turnhout. De overkoepelende vzw Al Huda Relief heeft banden met jihadpredikers. Enkele jaren geleden werd in de Turnhoutse moskee Arrahmaan geld ingezameld voor Syrië door datzelfde Al Huda Relief. Tijdens de bijeenkomst was er een rechtstreekse videoverbinding met jihadprediker Wagdi Ghoneim, die vanuit Qatar fungeerde als ‘special guest’ en fondsenophaler. Omwille van zijn contacten met terreurgroep Hamas werd Ghoneim verbannen uit de VS. Ook Groot Brittanië, Canada, Zwitserland en Tunesië weigerden de jihadprediker verder nog toegang tot hun grondgebied. De man was er niet langer welkom omdat hij openlijk mensen aanspoorde tot terrorisme. Op YouTube circuleren er zelfs preken waarin Wagdi Ghoneim de terroristen van IS en al-Qaida verheerlijkt.

Het Urban Center krijgt 1 miljoen euro van de Stad Antwerpen. Het zou toch moeten dat de stad een beetje toezicht houdt op de activiteiten die er plaatsvinden en desnoods ingrijpt als er radicale salafisten hun opwachting maken.

U beweert ook dat een zus van Sihame El Kaouakibi ook een link zou hebben met Qatar?

Inderdaad. Fikria El Kaouakibi werkt als ‘research officer’ bij de Virginia Commonwealth University School of the Arts (VCUarts) in Qatar. Dit instituut wordt gesponsord door de Qatar Foundation, die zich focust op onderwijs, wetenschap en maatschappelijke ontwikkeling. De Qatar Foundation wordt onder meer gelinkt aan financiering van terreurgroep al-Qaida en heeft banden met terreurbeweging Hamas en de radicale Moslimbroederschap. Het is in handen van de beruchte Sheikh Hamad bin Khalifa Al-Thani en zijn vrouw Sheikha Moza bint Nasser. Education City, dat opgericht werd in de schoot van Qatar Foundation en hiervan dus een onderdeel vormt, is een campus die antennes van verschillende internationaal gerenommeerde universiteiten en hogescholen herbergt. VCUarts is zo een van die universiteiten. In de belangrijkste moskee van Education City komen geregeld jihadpredikers spreken die bijvoorbeeld de reeds gesneuvelde al-Qaida-leider Osama Bin Laden prijzen. Wanneer de zus van een Vlaams parlementslid werkt in zulke omgeving, dan stel ik mij daar serieus wat vragen bij. Nog enkele pittige details... Ook de

Vlaamse Instelling voor Technologisch Onderzoek (VITO) onderhoudt nauwe contacten met de Qatar Foundation. Dat verklaarde toenmalig Vlaams minister-president Geert Bourgeois trots in een commissievergadering in 2015. Hendrik Kockaert, die in 2015 Frieda Steurs als campusdecaan opvolgde in de KU Leuven, werd op 1 oktober 2018 gewoon hoogleraar en ‘Director Postgraduate Studies & Research’ aan de Hamad Bin Khalifa University van Qatar Foundation.

Kockaert behoudt aan de KU Leuven een bepaald tewerkstellingspercentage en is nu dé schakel tussen de Leuvense universiteit en Qatarezen.

En dan te denken dat in juni 2017 het tot een diplomatieke breuk kwam tussen Qatar en zeven andere Arabische staten, waaronder Egypte, Saoedi-Arabië, Jemen en Libië.

De reden van de breuk: de vermoedelijke steun van Qatar aan terreurorganisaties.

U stelt dus dat de El Kaouakibi-clan veel invloed heeft en denkt ook te weten waarom Sihame zo vliegensvlug carrière kan maken in de politiek?

Ja. Niet toevallig is kersvers Vlaams minister voor Integratie en Inburgering Bart Somers dikke vriendjes met Sihame El Kaouakibi. Ze was als het ware zijn running mate bij de laatste verkiezingen. Somers verklaarde ooit in de media dat salafisten bondgenoten zijn in de stad Mechelen. Dat kan tellen als uitspraak voor een burgemeester van een van de grootste steden van Vlaanderen.

Dit terwijl onze Staatsveiligheid duidelijk laat verstaan dat het salafisme de grootste bedreiging vormt voor onze samenleving.

Zijn er concrete zaken waarvoor u vreest, nu Sihame El Kaouakibi zetelt in het Vlaams Parlement?

Dat is uiteraard nog even afwachten. Ik ben benieuwd naar haar standpunten als er voorstellen komen voor Arabische taallessen in onze scholen, gesluierde leerkrachten, nog meer verplichte moskeebezoeken voor leerlingen, enzovoort. Vergeet niet dat Sihame El Kaouakibi een belangrijke rol speelde voor Open Vld tijdens de onderhandelingen in het kader van de regeringsvorming en dat ze door de partijtop naar voren wordt geschoven als onderwijsexpert. Ik hou mijn hart vast.

KARL VAN CAMP

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT GENOEG VAN!

LUIKERSTEENWEG 244 F 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE

12 Cultuur

14 november 2019

GESCHIEDENIS

De Muur

U kunt deze dagen met wat zappen uren zoet blijven bij de vele televisiedocumentaires over de val van de muur dertig jaar geleden. Ik beperk me tot wat mediagetuigenissen en persoonlijke herinneringen.

Een Stasigeneraal in Humo Opvallend voorbije week was een interview in het weekblad Humo. Bladzijden lang stelt journaliste Jana Antonissen (zelf geboren in 1992) vraagjes aan Heinz Engelhardt. Genosse Engelhardt was “Generalmajor im Ministerium für Staatssicherheit” en met zijn 45 jaar in 1989 de jongste Stasigeneraal. De Humo-journaliste - die in Berlijn woont - plaatste een paar licht kritische vragen, maar de Stasigeneraal kreeg volop de gelegenheid om alle aantijgingen te minimaliseren. Samengevat: de DDR-burgers werden echt niet in het oog gehouden, wie een afwijkende mening had mocht die gerust verkondigen en de Stasi-medewerkers waren stuk voor stuk zachtaardige mensen.

De generaal gaf toe dat de DDR fouten had gemaakt, maar zo erg was het allemaal ook niet geweest. Waarom er dan 90.000 Stasiprofessionelen waren plus 300.000 burger-verklikkers om 16 miljoen mensen in het oog te houden, vertelt hij er niet bij.

Engelhardt merkte wel fijntjes op dat Angela “wir schaffen das” Merkel secretaris was van de communistische jeugdbeweging, de opvolger in de DDR van de Bund Deutscher Mädel en de Hitlerjugend. Ze werkte een tijdje aan de Akademie der Wissenschaften, waar je zonder een 10/10 in je Stasi-rapport geen voet binnenzette.

Afkeer bij de VRT voor die Oost-Duitse “reactionairen” Die houding van onze media is niet recent. Ik herinner me de weerzin waarmee 30 jaar geleden in de zomer bij de VRT bericht werd over die DDR-Duitsers die via Hongarije naar Oostenrijk vluchtten. Wat werd er vervolgens minachtend gedaan over die duizenden Oost-Duitse “reactionairen” die wanhopig de ambassade van de Bondsrepubliek bestormden in Praag. Stuitend, want ik had in 1987 en 1988 Rusland en Oekraïne bezocht (van 9 tot 17 uur met een KGB’er en daarna zonder), kende het communistisch gangsterregime en sprak er lang met verbitterde Oost-Berlijners.

Daarenboven behoor ik tot de generatie die in augustus 1961 dag aan dag in het tv-journaal de Muur zag bouwen. Wij hebben voor altijd de beelden op het netvlies van de wanhopige

drag van asielbedriegers. De belastingzender doet niet wat de commerciële VOX wel deed.

Vier uur lang (natuurlijk onderbroken door reclame) gaf deze zender het woord aan mensen die erin slaagden de muur en de gruwelijk versterkte grens tussen de DDR en West-Duitsland te omzeilen. Allen gebruikten hetzelfde woord als ze spraken over hun odyssee: angst. Angst om te sterven (duizend mensen verloren het leven bij dergelijke pogingen) en vooral angst om betrapt te worden. Dat betekende niet alleen gevangenis wegens “Republikflucht”, maar eeuwige maatschappelijke isolatie daarna met klotebanen voor henzelf en hun onschuldige kinderen.

Een dame vertelde hoe zij met geen woord over haar intentie sprak met haar ouders, die allebei regimesympathisanten waren. Prompt werden hun partijprerogatieven geschrapt en het duurde jaren na de val van de muur vooraleer ouders en dochter zich verzoenden. Een paar vrienden bouwden zonder ervaring een luchtballon en stortten na een paar meter neer.

Ze herbegonnen in het diepste geheim en de vlucht lukte hen nog ook. Sommigen schudden nog hun hoofd bij hun waaghalzerij. Een koppel aan de Oostzee ging met de kinderen tijdens een opkomende nevel met een rubberbootje in zee, ontsnapte aan de Oost-Duitse marine, verloor de kleine buitenboordmotor en paddelde maar door met een kompas dat kuren vertoonde.

Tot ze op een strand landden bij een West-Duitse camping. Hoe wanhopig moet je zijn om zo’n risico’s te nemen om aan een rot regime te ontsnappen?

Dan was er nog de man die via een kanaaltje uit Oost-Berlijn ontsnapte, hoorde dat zijn vrouw en kind geen uitreistoelating kregen en via dat kanaal terug ging en zijn familie via dezelfBelastingzender versus de weg naar het Westen voerde. commerciële zender Een West-Duitser ging een avond Het ZDF herdenkt die gebeur- boemelen in Oost-Berlijn en gaf tenissen wel, maar het grootste met zijn dronken kop zijn pasdeel van de documentaires staan poort aan een op hem gelijkende op de slechtste plaatsen van het Ossie, die inderdaad ontsnapte. zendschema na middernacht. De Wessie vertelde de Stasi dat Dat is natuurlijk de zender die hij zijn paspoort verloren was en indertijd dagen lang de aanran- vloog in de gevangenis. Gelukdingen in Keulen verzweeg. De kig ging DDR-baas Honnecker zender vergeet niet op betere zes maand later bij Kohl op visite tijdstippen de huidige Oost-Duit- en kreeg de Wessie amnestie (en sers te hekelen die, meer dan geen dankjewel van de gevluchde murw geslagen gehersen- te Ossie). Maar volgens Humo spoelde West-Duitsers, hun buik was het allemaal niet zo erg. vol hebben van het racistisch, seksistisch en gewelddadig geJAN NECKERS mensen die uit hun ramen sprongen, van de VoPo-militair die zijn machinegeweer weggooide en over de prikkeldraad sprong, van de Amerikaanse en Sovjettank die tot op een paar meter naderden. Prompt begon Vlaanderen toen voor de eerste keer sinds de Hongaarse opstand van 1956 olie, suiker en koffie te hamsteren. Feitelijk waren we een jaar later met de Cubacrisis dichter bij een oorlog, maar dat was ver van ons bed en we realiseerden ons de ernst pas later.

Maar in 1961 lagen op een paar kilometer van de DDR duizenden Vlaamse jongens in Arolsen en Kassel.

Met zure smoelen toonde de VRT-nieuwsdienst ook de lachende, dansende en huilende mensen die in die legendarische nacht van de val van de muur naar het Westen liepen, terugkeerden en die vrijdagmorgen weer eventjes voor een gesloten grens stonden, tot het de DDR-bonzen daagde dat deze maatregel hun laatste hoop op machtsbehoud ondergroef. Een tijdje later maakte Helmut Kohl een triomfantelijke ronde door de DDR. Tot zijn verrassing stonden overal spandoeken met niet langer “Wir sind das Volk” maar met “Wir sind ein Volk”. De Vlamingen kregen dat niet te zien.

Soms vertellen kleine verhalen meer dan grootse vergezichten.

Ik vergeet nooit Die Sportschau van zaterdag 11 november ’89.

Aan het Olympisch Stadion, waar Hertha Berlijn speelde, stonden honderden mannen met tranen in hun ogen. Supporters veranderen vlugger van partner dan van voetbalclub en 28 jaar lang hadden deze mensen zo goed als mogelijk hun West-Berlijns ‘cluppie’ gevolgd. Allen waren overtuigd dat ze nooit meer in hun leven een wedstrijd van Hertha zouden bijwonen en toen gebeurde het wonder.

Kaartspelers in de kunst Het Nationaal Museum van de Speelkaart in Turnhout viert zijn vijftigste verjaardag met de tentoonstelling “Kaartspelers in de kunst”, een selectie werken uit de collectie van de Nationale Loterij.

Cartamundi in Turnhout is een van de belangrijkste producenten van speelkaarten ter wereld. Dat hoeft niet te verwonderen, want sinds de negentiende eeuw speelt deze drukkersstad een prominente rol bij het vervaardigen van (speel)kaarten. In de twintigste eeuw waren de Turnhoutse bedrijven de enige fabrikanten van speelkaarten in de Nederlanden. Logisch dus, dat in deze stad het Nationaal Museum van de Speelkaart te vinden is. Het geeft een totaalbeeld van de geschiedenis en het gebruik van speelkaarten vanaf de veertiende eeuw tot nu.

Twee jaar geleden heeft het museum de permanente opstelling onderverdeeld in vijf thema’s. “Het prentenboek van de duivel” toont dat het kaartspel vanaf het begin een groot succes kende, maar ook leidde tot ruzies, geweld en oplichting, waarna de Kerk het spel aan banden probeerde te leggen. Dat lukte niet, zo blijkt in het luik “Lering en vermaak”.

Kaartspellen werden naar een hoger niveau getild en werden zelfs gebruikt om te onderrichten. Kunstenaars ontdekken het spel als bron van inspiratie. Met “Vrijheid of de dood” verzeilen we bij de Franse Revolutie. De koning belandde op de guillotine en verdween ook tijdelijk uit het kaartspel.

De revolutionairen zagen in speelkaarten het perfecte middel om hun grote idealen te propageren bij de kleine man.

De negentiende eeuw krijgt in het museum de titel “Romantici en Victorianen”. Voor het kaartspel braken gouden tijden aan. Kaartclubs en nieuwe familiespellen zoals zwartepieten doen hun intrede. Zelfs de katholieken hebben zich verzoend met het kaartspel. Het vijfde en laatste deel zoemt in op “de achterkant van de speelkaart”. Door de ontwikkeling van de druktechniek werden speelkaarten steeds mooier, fijner en gedetailleerder. Nieuwe motieven en kleuren doken op.

De oudste originele stukken in de museumcollectie dateren

van het begin van de zestiende eeuw, maar de klemtoon ligt op de industriële periode, toen de Turnhoutse kaartenmakers furore maakten. Dit verhaal vertelt het museum met authentieke, nog werkende, drukpersen en grafische apparaten die het hele productieproces illustreren.

Nationale Loterij Het museum viert zijn vijftigste verjaardag en pakt uit met de expo “Kaartspelers in de kunst”. Het toont een selectie van de 570 werken die het recent in permanente bruikleen heeft gekregen van de Nationale Loterij.

Het is minder bekend dat de Loterij een gigantische en gevarieerde kunst- en erfgoedcollectie bezit. Het gaat om ruim tienduizend voorwerpen, allemaal met als onderwerp kansspelen, loterijen en gokken. De verzameling omvat schilderijen, grafiek, beeldhouwwerken, speeltafels, automaten, speelkaarten en allerhande gebruiksvoorwerpen. Het is grote en kleine kunst, van de oudheid tot vandaag. Om de collectie toegankelijk te maken voor het publiek, besloot de Nationale Loterij ze onder te brengen in bestaande musea. Zo ontving het Turnhoutse museum 570 werken met betrekking tot het kaartspel. Het serveert met “Kaartspelers in de kunst” verschillende hoogtepunten uit de bruikleen. Kunst van de vijftiende tot de eenentwintigste eeuw, werk van onbekende meesters en van grote namen zoals James Ensor, Félicien Rops, Rik Wouters (zie afbeelding), Gustave de Smet en Frans Masereel. Daarnaast krijgen ook beelden, oude drukken, cartoons, een kermisrad uit 1900 met Vrouwe Fortuna en bijzondere speeltafeltjes een plaats in de expo.

MMMV Tentoonstelling “Kaartspelers in de kunst”, nog t.e.m.

30 april 2020, Nationaal Museum van de Speelkaart, Turnhout, www.speelkaartenmuseum.turnhout.be

Actueel

14 november 2019

Normalisering in Ayodhya Op 9 november 2019 besloot het Indiase Hooggerechtshof met zijn vonnis in de Ayodhya-zaak een procesgang die 69 jaar tevoren begonnen was. Deze betrof de voor buitenstaanders wat vreemde eis vanwege twee hindoe-partijen om op een van hun bedevaartplaatsen, de Geboortegrond (Janmabhumi) van de vergoddelijkte held Rama, een tempel te bouwen. Een hindoe tempel op een hindoe heilige plaats, wat is daar nu proceswaardig aan?

aan de Congrespartij ontworsteld door de Indiase Volkspartij (BJP), die de tempelbouw prominent in haar programma opnam. Nog einde 1989 werd zij daarvoor ruim beloond bij de verkiezingen: van 2 naar 86 parlementszetels. Dat was het begin van een gestadige groei die de partij in 1996 eventjes en in 1998 voor lange tijd aan de macht zou brengen.

De volgende, socialistische regering, die gedoogsteun van de BJP kreeg, kwam na een jaar ten val, precies door de Ayodhya-betwisting. De volgende kortstondige socialistische regering, kreeg gedoogsteun van de Congrespartij en werd uit die hoek genoopt tot het organiseren van een geleerdendebat over het bewijsmateriaal. De Engelstalige en de internationale media hebben het resultaat strikt in de doofpot gehouden, want het was een totale afgang voor de Eminenties.

Plaatselijke belangen

Maquette van de nieuw te bouwen hindoetempel Probleem was dat er nog moskee-architectuur op stond, de Babri Masjid ofte “Moskee van de Mogol-keizer Babar”. De oorspronkelijke tempel was in 1030 door Salar Masud Ghaznavi verwoest, dan heropgebouwd, dan in 1193 door Shah Zuran Ghori verwoest, en dan was er een moskee op gebouwd, die in de jaren 1520 weer in handen van de hindoes geraakt was, tot Babar hem in 1526 weer voor lang in moslimhanden bracht.

Die Babar-moskee was op last van de Britten sinds 1936 niet meer als moskee gebruikt, en diende sinds 1949 als de facto tempel, toen hindoes er godenbeelden in geplaatst hadden. Eerst mocht alleen een priester er eens per jaar binnen om de rituelen uit te voeren, maar in 1986 verordende de rechtbank, allicht in coördinatie met de regering onder Rajiv Gandhi, dat hindoes er onbeperkt toegang toe kregen. Nu alleen nog de architectuur vervangen.

Koehandelstrategie Premier Rajiv Gandhi werkte, met de koehandelstrategie typisch voor zijn Congrespartij, naar de bouw van een tempel toe, met anderzijds wat gunsten voor de moslimleiding om de tegenstand uit die hoek te neutraliseren. Zo’n snoepje voor de moslimleiding was het door hen verlangde verbod op de roman “De Duivelsverzen” van Salman Rushdie in oktober 1988. Daarmee was de aandacht van de wereld op dat boek gevestigd, met kort daarop het Iraanse doodvonnis tegen Rushdie en de moorden op enkele buitenlandse vertalers.

Die strategie was niet heel beginselvast, maar ze had tot een niet-bloedige oplossing kunnen leiden. Ze stokte echter toen een groep communistische geschiedkundigen in 1989 een verklaring publiceerden als zou er daar nooit een tempel gestaan hebben en het verhaal over een islamitische beeldenstorm slechts een verzinsel was. Let wel, de premier had zijn keuze voor de heropbouw van de tempel laten afhangen van de geschiedkundige bewijzen, en ook in de jaren 1980 was er al voldoende documentair en archeologisch bewijsmateriaal voor de eensgezinde (dus ook door moslims als welbekend aaangenomen) opvatting dat de moskee met geweld in de plaats van een tempel gekomen was. Maar dat was niet opgewassen tegen de fatwa van de “Eminent Historians”, die de Babar-moskee tot het laatste bastion van de beschaving uitriepen. Het brede spectrum van anti-hindoe krachten werd gemobiliseerd rond de verdediging van de Babar-bakstenen.

Eminente Geschiedkundigen Vanaf toen werd Ayodhya de inzet van een soort burgeroorlog. Het gebeurt maar zelden dat intellectuelen rechtstreeks een rol spelen in de harde politiek, maar de Eminente Geschiedkundigen hebben veel bloed aan de handen. Inbegrepen de gewelddaden die concreet het werk waren van hindoes of moslims, want hun mobilisatie was nooit gebeurd als premier Gandhi zijn koehandel ongestoord had kunnen afwerken.

Het pleidooi voor de hindoe eis werd toen

Steve Hofmeyr en de rugbygekte Zuid-Afrika verschilt niet van België na een zege van de Rode Duivels. Na de overwinning van de Springbokken, ’s lands rugbyploeg, tegen Engeland tijdens de recente finale-kamp voor de wereldbeker in Japan, ging het land uit de bol. Weer werd er gewezen op het samenhorigheidsgevoel dat alle Zuid-Afrikanen zou verbinden.

Bekend zanger en activist Steve Hofmeyr was echter niet onder de indruk van al die eenheidsontboezemingen. Letterlijk tweette hij: “Laat de Siya-inspuiting jou verlam sodat jy nie sal terug baklei as ons die grond onder jou gat kom uitgryp omdat jy blank is nie.” Siya Kolosi was de (zwarte) aanvoerder van het zegevierende Springbokteam.

Boycot De gevolgen laten zich raden: Hofmeyr kreeg de ganse goegemeente over zich heen. Tv-aanbieder en radio-omroeper Rian Van Heerden vroeg zich af of men geen omhaling zou doen om Hofmeyr te helpen uitwijken. Anderen vergeleken hem met Julius Malema, de leider van de extreem-linkse Economische Vrijheidsvechters. Weer anderen verklaarden wel van zijn muziek te houden, maar zijn politieke opvattingen maar niks te vinden. Maar Hofmeyr kreeg ook steun. Een twitteraar verwees gevat naar 1995, toen het supporteren van toenmalig president Mandela voor de Bokken als een

bewijs werd gezien van een nieuwe toekomst voor het land. De man schreef: “1995 zou het land verenigen, maar dit gebeurde niet. 24 jaar later zal het ook niet gebeuren.”

Hofmeyr wordt de laatste tijd regelmatig belaagd om zijn politiek niet-correcte uitspraken. Het leidde zelfs tot een boycot. Zo had Sun International de organisatoren van het “Afrikaans is Groot”-evenement onder druk gezet om de zanger te weren uit de concerten die ze volgend jaar in Kaapstad inrichten. De ruimte waarin het gebeuren zou plaatsvinden, behoorde immers aan het bedrijf. Uiteindelijk heeft Hofmeyr zelf zich teruggetrokken om de concerten te laten doorgaan en zijn collega-zangers niet te schaden. Reeds eerder dit jaar was er trouwens heel wat te doen rond de concerten van Afrikaans is Groot toen verscheidene sponsors dreigden hun steun in te trekken als Hofmeyr een van de deelnemers was.

JAN VAN AERSCHOT

Bij Indiase geleerden en politici zou je nog begrip kunnen opbrengen voor een minder dan waarheidsgetrouwe omgang met deze zaak onder invloed van plaatselijke belangen en machtsverhoudingen, maar dat geldt niet voor de buitenlandse academici en journalisten. Praktisch allemaal namen zij nochtans de nieuwe partijlijn over, namelijk de leugen dat daar geen tempel gestaan had; volgzaam als ratten die zich rond de rattenvanger schaarden. Zij hadden voor zichzelf uitgemaakt dat de BJP de slechten waren, en dat de tegenpartij bijgevolg alle steun verdiende.

Openheid van zaken: het is op dat punt dat ondergetekende in de hele betwisting een opvallende taak toebedeeld kreeg. In 1990 bracht ik een boek uit over de hele zaak en met name het bewijsmateriaal. Mijn dissident standpunt trok de aandacht omdat het de indruk verbrak dat het vermeend nuchtere en onpartijdige Westen als één man de Eminente Geschiedkundigen steunde. Tijdens een persconferentie stak de BJP-leider het boek in de lucht, en de foto van dat gebaar kwam op de voorpagina van de meeste Indiase kranten. Ik heb er wel een prijs voor betaald, in de vorm van uitsluiting, broodroof, en een eindeloze diarree van laster. Daarom ben ik dus erg tevreden met dit vonnis, dat de ratten definitief in het ongelijk gesteld heeft.

Het voelt wat aan als Copernicus, die tegen de geocentrische 99 procent in toch zijn heliocentrische gelijk kon halen. Er zijn echter twee verschillen: hij was origineel, ik heb slechts een consensus herbevestigd; en hij kreeg pas gelijk na zijn dood, terwijl ik het nog bij leven heb mogen meemaken.

Wraak van de moslims Het zou echter nog een vijftien jaar duren dat de Eminenties met medewerking van de media de openbare mening in hun ban hielden. Toen werden zij door de rechtbank gesommeerd om in de getuigenbank hun verhaal te komen doen. Eén voor één vielen zij door de mand: “Jamaar, ik ben eigenlijk geen archeoloog”, “Ik ben nooit in Ayodhya geweest”, “Ik heb die verklaring maar getekend omdat mijn collega’s het deden”. Uiteraard heeft dat nooit de media gehaald, maar het is gedocumenteerd door prof. Meenakshi

ERDOGAN WIL IS-STRIJDERS TERUGSTUREN NAAR HUN LAND VAN HERKOMST

13

Jain, wier naam met de Ayodhya-overwinning en het herstel van het geschiedkundige gezond verstand zal verbonden blijven.

Na de stembuszege van de BJP in 1991 nam zij afstand van de Ayodhya-eis, terwijl het Hooggerechtshof in 1992 haar belofte voor een spoedig vonnis niet nakwam (het zou nog 27 jaar duren), en dat tot ontevredenheid van de hindoe-nationalistische basis. Bij een bijeenkomst in Ayodhya op 6 december 1992 nam zij daarom het initiatief en brak het moskeegebouw af. Alle BJP-deelstaatregeringen werden daarop voor straf ontbonden, en op straat (ook in Bangladesj en het Verenigd Koninkrijk) namen de moslims wraak, met als hoogtepunt de aanslagen in Mumbai van 12 maart 1993. Die vormden een nieuw model van terrorisme, dat nadien van Delhi tot Londen, Parijs, Brussel en opnieuw Mumbai navolging gekregen heeft: gelijktijdige bomaanslagen tegen een aantal doelwitten binnen één stad.

Islamitisch expansionisme Premier Narasimha Rao (Congres) had de afbraak militair kunnen tegenhouden, maar hij weigerde troepen te sturen. Partijpolitiek zou de afbraak immers de BJP in het defensief dringen, maar vooral: de bouw van de tempel vergde nu eenmaal de afbraak van het moskeegebouw, en dat was een zure appel die hij liever aan de agitatoren overliet.

Het was op korte termijn de oorzaak van geweld, maar in groter perspectief heeft hij zeker levens gered, want het loutere bestaan van het moskeegebouw en de kans om het in zijn functie van moskee te herstellen, zou tot steeds nieuwe rellen geprikkeld hebben.

Vanaf 1993 werd het stil rond Ayodhya, met één uitzondering. In 2002 in Godhra staken moslims een treinwagon met terugkerende hindoe-pelgrims in brand, met 59 doden tot gevolg. Maar de gerechtelijke procedures kwamen eindelijk goed op gang, en de rechtbank verordende in 2003 de volledige opgraving van het betwiste terrein. Natuurlijk kwamen vele tempeloverblijfselen en de volledige funderingen aan het licht. Over de grond van de zaak was nu geen betwisting meer, en een maand geleden gaf zelfs de advocaat voor de moslimzijde in het proces dat op de valreep toe. Zoveel ruzie was voor niets geweest. De rechtskundige finesses hebben nog enige jaren gevergd, maar eindelijk is het nu tot een duidelijk vonnis gekomen.

Dit is een historisch gebeuren. Zoals uit het bovenstaande relaas bleek, heeft de zaak zware politieke gevolgen in India gehad, met belangrijke tentakels naar het buitenland. Het roept tevens een symbolische halt toe aan het islamitisch expansionisme. Maar anderzijds is het eigenlijk een banaal fait-divers. Het herstelt gewoon de normaliteit.

Geen moslim hechtte ooit enig religieus belang aan het moskeegebouw, dat daar alleen neergeplant was om het hindoe-heidendom te kwellen en te vernederen. Hindoes daarentegen bleven er eeuwenlang, zelfs in zeer vijandige omstandigheden, op bedevaart komen. Het is gewoon de normaalste zaak dat zij die plaats opnieuw onder hun hoede krijgen.

KOENRAAD ELST

14

Brieven

14 november 2019

AMICUS PRINCIPIS

VOLTOOID LEVEN

Pallieterke, De term amicus principis of vriend des keizers stond in de Romeinse keizertijd voor raadgever van de keizer en impliceerde niet de facto dat die persoon een vriendschappelijke verhouding met de keizer diende te hebben.

Tegenwoordig worden die mannen omschreven met de term ‘minister van staat’: het gaat om een onbezoldigde erefunctie – gelukkig maar – en ze maken deel uit van de kroonraad, die de koning advies moet geven. Dit gebeurt wanneer het land diep in de stront zit, en de laatste maal was dit het geval in 1960, bij de onafhankelijkheidscrisis in Kongo.

Michel was nog maar twee dagen ‘premier af’ of hij werd reeds tot minister van staat verheven. Vermoedelijk steekt achter die benoeming een bijbedoeling, want het ziet ernaar uit dat de kroonraad binnenkort, na 59 jaar, opnieuw zal moeten worden bijeengeroepen om de beerput te helpen ruimen die Michel tot aan de bovenrand heeft weten te vullen, zodat hij, niet alleen als jongste uit die klas van vermolmde en uitgewoonde geesten, doch vooral als primum movens van deze calamiteit het best geplaatst is om aan de pestilente situatie te helpen remediëren.

Daarom staat België op het punt geschiedenis te maken, doch niet zozeer omwille van die exquisiete vergadering, maar wel omdat het land binnenkort tot de vergeten koninkrijken, the vanished kingdoms, zal behoren, zodat de Britse historicus, Norman Davies, een addendum aan zijn beroemde werk zal mogen toevoegen.

De voornaamste functie van een minister van staat zal blijven wat ze altijd reeds is geweest: een titel om toe te voegen aan de andere eretitels die onder zijn naam op de doodsbrief prijken. Ik weet niet of die mannen, zoals de gewone premiers, ook met een marmeren buste in de gangen van het parlement aeternitas verwerven, hoewel voor sommigen de damnatio memoriae beter ware geweest.

F. Veevaete - Brugge

Pallieterke, Met heel veel respect voor mijnheer Distelmans wens ik hier graag naar hem en anderen toe iets toe te voegen aan het thema 'voltooid leven'. Wanneer je zelf voelt dat je leven voltooid is, dan mag niemand anders dat veroordelen. Hij heeft dat mooi verwoord. Het leven is een geschenk, maar wanneer dat niet meer zo is, moet men het mogen teruggeven. Ik heb mezelf niet verwekt, dat hebben mijn ouders gedaan, dus mag en moet ik baas kunnen zijn over mijn eigen leven. Als je persoonlijk voelt dat het genoeg geweest is, zoek je geen alternatieven meer, maar blijf je tegen je zin leven om anderen een goed gevoel te geven. Je sleurt je verder, maar wil dit niet.

Mijn verhaal is dat mijn man plotseling stierf.

Ineens, op twee uur tijd, in mijn armen. Dat gebeurde op een nacht van vrijdag op zaterdag.

Maandag bericht in mijn brievenbus: we hebben iets ontdekt in uw rechterborst. Dat liet me volledig koud.

Eén jaar later, uiteraard kort omschreven te ver laten komen omdat ik vanbinnen toch al dood was, dus nu al vier jaar later en vier operaties en bestralingen later, allemaal voor anderen, ben ik voorlopig stabiel en vooral erg teleurgesteld dat ik nog niet naar hem mag toegaan.

Ondanks dat mijn overlevingskansen maar op twaalf procent staan, moet ik weer verder en me altijd positief tonen naar anderen.

Wanneer gaan dokters eens begrijpen dat wanneer het leven geen geschenk meer is, men dat echt wil teruggeven? Wanneer gaan familie, vrienden en dokters eens begrijpen dat de enige echte wens is: laat me. Maar neen hoor, we kunnen je nog een aantal maanden langer kwellen en geld aan jou verdienen. En iedereen vindt mij moedig en niemand begrijpt mijn echte drijfveer, zo snel mogelijk bij mijn overleden man zijn, liefst zonder anderen pijn te doen. Dat kan ik echter niet vermijden en uiteraard zonder zelf veel pijn te moeten lijden. Dat is voltooid leven! Kan er volgens Wim morgen iets komen dat je nieuwe moed geeft?

Mij niet, simpel. Laat mensen toch zelf beslissen wanneer het genoeg is geweest!

LDJ (Naam bekend bij de redactie)

ANDREAS HOFER Pallieterke, Het artikel over Andreas Hofer loonde bijzonder de moeite van het lezen. Het overstijgt de idolatrie die al vele jaren rond Hofer speelt, zonder afbreuk te doen aan de ‘mens’ Hofer en de allicht bijzonder moeilijke opdracht waar hij voor stond. Mag ik wijzen op een ter zake interessant boek van historicus Michael Forcher: “Andreas Hofer und der Tiroler Freiheitskampf von 1809.” Forcher komt (uitgebreider) tot dezelfde vaststelling als Jan Neckers. De goede trouw en moed van Hofer ten spijt was hij niet opgewassen tegen de politieke kuiperijen… Voor wie interesse heeft: www.haymonverlag.at. Tot slot, bij de foto: laat het ons bij Brixen houden, i.p.v. Bressanone…

H abo - A ntwerpen

VLAAMS GELD Pallieterke, Ten gevolge van de zesde staatshervorming van 2012 gaat in 2024 de nieuwe financieringswet in voege, waardoor vanaf 2025 de transfers van Vlaanderen naar Wallonië verminderen. In 2025 zal er 60 miljoen euro minder de taalgrens over vloeien, het jaar nadien 120 miljoen euro en zo verder tot 600 miljoen euro in 2034. De PS’er Magnette wil deze overeenkomst zo vlug mogelijk vernietigen om alzo terug meer Vlaams geld te krijgen.

Welke zogenaamde Vlaamse partij zal medeplichtig zijn?

Swa Cauwenbergh - A ntwerpen

Kruisende woorden oplossing 1188

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E F G H I J K L

A L O M V A T T E N D E N A R C O S E X M O O R D R X L E S X S P E L T R

I

V A L E N X

I

X L

S

E E X R B X A O R T A X L X G E A N

I M E E R D

E V E N A A R T X M X R O N O X R X O U D X N U N X O L X A B R A H A M A R G E N T R

I

S

I

N

I

E X M

I C O X E M I

L E

D A T E X L I J N X R I J N

FEMICIDE Pallieterke, Ik las het in de krant, hoorde het op de radio en zag het op tv: duizenden vrouwen hebben jaarlijks af te rekenen met seksuele agressie, stalking, overvallen en berovingen. Vorig jaar verloren daardoor zelfs 19 vrouwen het leven.

Ze hebben er al een nieuwe naam voor: femicide.

Het gespuis loopt (ongestraft) rond met messen en schiettuig, de gewone burger moet volgens de wet ongewapend blijven en het geweld ondergaan zonder de minste mogelijkheid om zich te kunnen verdedigen!

Geef tenminste de zwaksten onder ons de mogelijkheid om zich te verweren tegen hun belagers, het gespuis dat hun leven vergalt en bedreigt. Geef hen, als zij er om vragen (en eventueel na screening) mits vergunning, het recht tot het dragen van een pepperspray of gelijkaardig afweermiddel voor hun veiligheid en lijfsbehoud. Liefst voorzien van een kleurtje dat de smeerlappen herkenbaar maakt, maar dat zal dan waarschijnlijk ook weer niet kunnen: schending van hun privacy?

Het weten alleen al dat vrouwen in het bezit kunnen zijn van een verweermiddel dat hen pijn kan doen, zou een aanzienlijke factor zijn om het crapuul op andere gedachten te brengen. Ik weet (weeral) dat er veel politiek geëngageerden dit gazetje lezen, maar zijn er ook bij die dit voorstel genegen zijn, en vooral, die er iets willen mee doen? Ik ben benieuwd.

M arcel Sieron - Ronse

IN DE BAN VAN DE FAZANT

PIETER VAN GENT (1)

Pallieterke, Patrijzen en fazanten staan in de belangstelling van jagers en natuurbeschermers. En is dat vreemd? Op een zondag in november heb ik fazant gegeten die uit de wolken kwam gevallen. Ik woon in een jachthuis in een bosrijke omgeving te Oostkamp. Op een druilerige regendag kwamen ze aangereden op het erf, de prestigieuze Range Rovers. Er stapten mannen uit met jachtgeweren en zitjes voor vermoeide en verwende heren. En uit andere jeeps, die ook overigens veel meer te bieden hadden dan ‘just enough essential parts’, kwam een meute al dan niet gevlekte honden tevoorschijn. De kloppers, de drijvers, verdwenen joelend en vervaarlijk zwaaiend met knuppels in de lage struiken en tussen elzen en berken, bramen en egelantieren. Verschrikte fazanten vlogen luid alarmerend op om zo vlug mogelijk weer beschutting te zoeken. Een regen van schroot is immers geen zegen voor een fazant! Zelfs mijn drie kippen voelden als het ware levensgevaar en kropen angstig dicht tegen elkaar. Nu, de jagers zijn sportief, want op een als zot rennende fazant in een weiland schieten ze niet! Dat zou ook al te absurd zijn.

Alom klonken geweerschoten, de hagel kletterde op de rode pannendaken van mijn boswachtershuisje. Even later hoorde ik geluiden op het dak van mijn garage vlakbij, waar mijn blauwe Volkswagen stond. Van mijn Kever waren de deuren al beschadigd door het schroot van nachtelijke stropers! Een wijfjesfazant was uit de hemel gevallen. Ik rende niet naar buiten, maar wachtte rustig af tot het hele jachtgezelschap langs de met naakte takken overwelfde dreven was verdwenen. Toen pas sleepte ik de fraaie wijfjesfazant in de wacht. 's Zondags vergastte ik mijn geliefde op een heerlijk diner met fazant, rode wijn (Châteauneuf-du-Pape) en allerlei bessen.

Ik ben natuurliefhebber in de ware zin van het woord, ook al schoot ik als kind met mijn luchtkarabijn naar de vogels. En nog altijd ben ik in de ban van avontuurlijke stropers en pensenjagers die ik mij herinner uit oude volksverhalen. Denk alleen maar aan het nu vergeten “Pensjagersleven” van Hugo Vrielynck! Prachtig hoe zij als echte deugnieten hun strikken spanden en loerden en op hun hoede waren om niet gepakt te worden.

Johan Corveleijn - Oostende

Pallieterke, Het is zeer terecht dat Jan Neckers in zijn stuk over Pieter van Gent stelt dat Mexico de Vlaamse minderbroeder Pieter van Gent nog steeds in ere houdt. Hij staat immers niet alleen afgebeeld in de nieuwe kathedraal (1976) Nostra Señora de la Guadalupe (de patroonheilige van het Zuid-Amerikaanse continent), maar kreeg ook een heus standbeeld in het historisch centrum van de Mexicaanse hoofdstad, namelijk in de naar hem genoemde Calle de Gante. In deze straat bevond zich immers de eerste kerk die hij er liet bouwen. Op die plek staat nu een protestants kerkje, maar een stuk van de rechtermuur van het oorspronkelijk gebouw is hierin nog steeds zichtbaar.

De heer Neckers vergist zich echter wanneer hij schrijft dat bij ons nog alleen een bordje aan het (oud) justitiepaleis van de Arteveldestad aan deze Vlaamse beschermer van de Indianen herinnert. In het midden van het Gentse Fratersplein (waar zich tot in het prilste begin van de zeventiende eeuw een klooster van de minderbroeders bevond) staat immers een exacte replica van Pieters Mexicaans standbeeld. Ook het opschrift is hetzelfde, maar dan in het Nederlands. De twee beelden werden immers gelijktijdig opgericht.

Francis Van den Eynde - Gent

PIETER VAN GENT (2) Pallieterke, Ik heb in uw aflevering van ‘t Pallieterke d.d.

07/11/2019 de bijdrage “Pieter van Gent” met heel veel belangstelling gelezen. De auteur ervan, Jan Neckers, is blijkbaar niet enkel goed gedocumenteerd, hij schrijft ook een vlotte, heel leesbare - ik zou bijna zeggen: bevlogen - tekst, die wellicht niet zou misstaan in de Vlaamse canon. Enkel de slotzin: “In Mexico is zijn (Pieter van Gent) gedachtenis nooit vergeten, in Vlaanderen wel, buiten een bordje aan het (voormalige) Gentse Justitiepaleis” dient m.i. bijgesteld. Het zo geheten “bordje” betreft wel degelijk een bronzen herdenkingsplaat van 175 x 108 cm groot, met afbeelding en tekst in half verheven reliëf, geen diepdruk dus. Tegelijk staat te Gent op het Fratersplein sinds jaar en dag het standbeeld van Pieter van Gent.

A ntoon Verstraete - Eeklo

MAAR… EEN PAAR… Pallieterke, De desinformatie bij Belgische dagbladen is zeer gangbaar en vernuftig. Zo zie ik vaak teksten met “er waren maar een paar betogers…”, bijvoorbeeld tegen een nieuw asielcentrum of nogmaals een moskee. Op een foto meestal een kenmerk van Vlaams Belang. Moedige mensen volgens mij, want wie durft eigenlijk openlijk deel te nemen, beste redacties? Dit vind ik net geen detail!

Charly Vanhoof - Borgerhout

Een lezersbrief insturen?

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.

Sport

14 november 2019

Overschatte Mbaye Diagne Mbaye Diagne is de nieuwe zondebok van de Brugse supporters, en terecht.

Ik zou hem aanraden thuis te blijven. Het is voor hem nu niet het moment om in Brugge en omstreken rond te lopen. Wat bezielde die mens om de bal op te eisen, na een door hem uitgelokte strafschop?

Die sukkelaar weet nog niet wat hem te wachten staat bij zijn volgende verschijning in Jan Breydel. Het missen van de penalty in Parijs kost Club Brugge een aardig centje: 900.000 euro! Nochtans wist men bij blauwzwart wie men in huis haalde, namelijk een arrogante, egoïstische, onvoorspelbare voetballer. Bij Club was het ook zijn eerste frats niet, maar dat werd doodgezwegen. De Senegalees is een grootverdiener bij blauw-zwart met 200.000 euro/maand. Nog een reden om zich te gedragen.

Die jongen overschat zichzelf. Ik heb hem enkele keren zien spelen. Hij trapte er een paar binnen, maar meestal inleggertjes. Mijn grootvader had die er waarschijnlijk ook ingetrapt. Het is zeker geen topper. In elk geval te weinig om de bal te weigeren aan Vanaken, die de strafschop wilde nemen. Excuses zullen voor de supporters niet volstaan. Het mislopen van de premie tegen Paris St-Germain heeft Mbaye Diagne zeker niet populairder gemaakt in de kleedkamer.

Ik deed beter dan Van Himst Met het trappen van een strafschop is weinig eer te behalen. Als je hem omzet, is dat de normaalste zaak van de wereld. Mis je, dan ben je de kop van Jut. Als je 3-0 voorstaat, dan wil iedereen een strafschop nemen. Dat

is wel anders als alles ervan afhangt. Op 25 oktober 1972 speelde ik met Anderlecht de uitmatch voor de Europese beker der landskampioenen tegen Spartak Trnava, dat juist het grote Ajax had uitgeschakeld. Bij een 1-0 stand kregen we een penalty op tien minuten van het einde. Paul Van Himst was onze strafschopnemer, maar Polle had een trap op zijn enkel gekregen en wilde vervangen worden.

Het probleem was dat niemand de elfmeter wilde nemen en de scheidsrechter al lastig begon te worden. Van Himst offerde zich op en strompelde naar het penaltypunt. De Polle schoot de bal wel vijf meter naast het doel en kreeg de ganse pers over zich heen.

Ik heb zelf slechts één strafschop getrapt in mijn carrière. Het was in Toulouse tegen de nationale ploeg van Roemenië. Bij een 1-1-stand op drie minuten van het einde moest ik de strafschop nemen. Toen ik daar stond, leek die doelman steeds groter te worden en het doel kleiner en kleiner.

Ik deed beter dan Paul Van Himst…

Ik schoot maar drie meter naast het doel.

ROSKAMMEN

Dompers De woeste reactie van Brugse coach Philippe Clement na de penaltyflop van de Senegalese huurling - excuus: Club Brugge-icoon - Mbaye Diagne in Parijs loog er niet om. Er zat veel meer in dan een doordeweekse ‘verdomme’. De voetbalfan betreurt soms dat hij niet kan liplezen. De uitbarsting van Clement, zonder beschermende handpalm voor de mond - zoals gebruikelijk voor topacteurs in de hoogste regionen van het profvoetbal - hield inhoudelijk zeker gelijke tred met de blunder van Diagne.

Zoals ook de domper op wat luttele minuten voor affluiten de in het Prinsenpark en televisiestudio’s verzamelde journalisten en analisten in petto hadden om de, naar hun waardemeters, sportieve prestatie van het jaar toe te lichten. De collectieve ontgoocheling was navenant. De tv-commentator die “zijn brillenglazen voelde barsten” toen Diagne zijn stunt afleverde, had ter zake recht op de ‘primus inter pares’-trofee. Qua geloofwaardigheid stond zijn verbale stunt op gelijke hoogte met de ingefluisterde excuses van Diagne aan wat die “de clubfamilie” noemde. In de praktijk heeft hij daar dezelfde familiale binding mee als de Afrikaanse gazelle met het jachtluipaard.

In de spelerskern van Club staan, van nu tot Diagne de Brugse “clubfamilie” inruilt voor weer een andere voetbalfamilie, zijn voor- en tegenstanders tegenover elkaar.

Dat de voorstanders overwegend dezelfde huidskleur hebben, doet vermoeden dat ook Afrikanen solidariteit prioritair voor het eigen volk koesteren.

Taboe

Gille Van Binst Voormalig topvoetballer

Bij Anderlecht werkt men volop mee aan een soort documentaire waarin de camera “Vince the Prince” Kompany in al zijn bewegingen bij de Brusselse voetbalfamilie van zijn hart volgt. Of de documentaire ook de passage als mislukte alleenheerser bij paarswit in woord en beeld zal brengen, is twijfelachtig. Daarover mag in het Lotto Park alles wel gedacht worden, maar niet gezegd.

Voor al wie van dicht of verder betrokken is bij het reilen en zeilen van de club, geldt een taboe op de enige waarheid. Met name dat

SOS

Kop van Jut De poppen waren al langer aan het dansen in Genk, maar na de nederlaag tegen AA Gent deden ze er nog een schep bovenop. We konden ze horen ruziemaken tot in het nabije Zonhoven. Met trainer Felice Mazzu als zondenbok uiteraard. Wat dacht ge? Het zal hen in het bronsgroene eikenhout toch niet ontgaan zijn dat AA Gent momenteel in bloedvorm verkeert en dat ze onlangs nog Wolfsburg in het zand lieten bijten. Op verplaatsing nog wel. Dat zijn toch verzachtende omstandigheden om de nederlaag tegen de Buffalo’s te verklaren, maar als ze in Genk liever ‘ambras’ maken, voor ons niet gelaten.

Hoognodige zege Vijf wedstrijden op voorsprong komen om dan telkens toch nog punten prijs te geven. Dat was het droeve lot van Antwerp, tot de rollen tegen Club Brugge werden omgekeerd. Een goal slikken, op tijd wakker schieten en de scheve situatie nog rechtzetten met een overwinning.

Dan zijn de matige resultaten van de voorbije weken vlug vergeten. En hoe zit het met de omstreden situatie van Bölöni met de ijzeren arm? Het kan verkeren. Eventjes dachten we dat het Antwerpkoor de hymne “zo ne goeie hebben wij nog niet gehad” wilde aanhalen. Dat zou, na de verwensingen van de voorbije dagen aan het adres van de trainer, iets van het goede teveel zijn geweest.

Pluim De topper tussen Antwerp en Club

Brugge werd op een bepaald moment nog maar eens ontsierd door een stel paljassen dat het nodig vond allerlei brol op het veld te werpen. Waarop de scheidsrechter wijselijk de wedstrijd een tijdje stil legde. Dan was het aan de stadionomroeper om een gesmaakt nummer op te voeren. De man herhaalde een half dozijn keer met veel overtuiging dat de wansmakelijke houding van de smijtende snullen, in geval van herhaling, tot gevolg zou hebben dat de wedstrijd definitief zou gestaakt worden en Antwerp de match zou verliezen met forfaitcijfers. Wat niet in dovemansoren viel. De halve garen mankeren wel iets, maar doof zijn ze nog niet.

Met een dikke pluim voor de omroeper voor zijn met veel doorzicht gebrachte boodschap.

Schol Het was geleden van in de pruimentijd, 28 jaar geleden om precies te zijn, dat KV Mechelen nog eens kon winnen op Sclessin. Dat was geen prettig vooruitzicht voor Malinwa, maar ook geen reden om met knikkende knieën richting Luik te rijden. Als de Rouches dachten dat ze een gemakkelijke zondagavond tegemoet gingen, weten ze inmiddels beter.

Hoogmoed komt voor de val. Intussen staat KV Mechelen met evenveel punten als Standard stevig binnen de top zes van de rangschikking. Daar mocht smakelijk op geklonken worden onder de Sint-Romboutstoren. Dan kan onze solidaire sportredactie niet onderdoen.

15

Ze blijven er in geloven, maar we kunnen er niet naast kijken dat drie West-Vlaamse clubs bij de laatste vier geklasseerd staan. Tot voor kort waren het alleen Cercle Brugge en KV Oostende die broddelden. Met een nul op twaalf begint het er voor KV Kortrijk, na verlies tegen Waasland-Beveren, ook belabberd uit te zien. Iedereen rekent op versterking tijdens de winterstop en het zal nodig zijn.

Om de eer van West-Vlaanderen hoog te houden, zal er de komende weken weer danig aan de takken worden geschud in Afrika en omstreken, in de hoop dat de getalenteerde witte raven er massaal en voor een vriendenprijsje uit de bomen gaan vallen.

Hoop doet leven Het doek is gevallen in 1B. Aan het publiek om bijval of afkering te tonen na de gebrachte voorstellingen. Bij OH Leuven zijn ze dik tevreden met de overwinning tegen concurrent Virton en met het behalen van de eerste periodetitel. Westerlo eindigt op een banddikte van de twee koplopers en kijkt al uit naar de tweede periode. De meest ongelukkige toeschouwers van de voorbije week waren de meegereisde Beerschotsupporters, die hun ploeg kopje onder zagen gaan op het veld van Lommel. “Het zal beteren” hoorden we iemand zeggen. En als hij ongelijk heeft, mogen we hem daar altijd op aanspreken, voegde dezelfde flauwe plezante eraan toe. Trainer Losada mag dus op zoek naar remedies om het tij te keren.

Tene Quod Bene.

Vermist Opsporing verzocht. De cel vermiste personen is op zoek naar een niet uit de media weg te branden ietwat kalende man van vooraan in de dertig met licht getaande huidskleur. Het is denkbaar dat het opgetogen karakter en de positieve ingesteldheid die de gezochte tot voor kort kenmerkten een deuk hebben gekregen waardoor hij op de dool is geraakt.

De man is niet onbemiddeld, luistert naar de bijnaam Vince the Prince en volgens ingewijden is de kans niet denkbeeldig dat hij depressief is geworden bij gebrek aan de luide toejuichingen die hem des-

die passage uitdraaide op een domper, even groot - of groter - als de tifo’s waarmee de fans Kompany vereerden toen hij zijn eerste officiële (her)intrede deed in ‘zijn’ stadion.

Dat taboe geldt niet voor dit krantje. Onze betrokkenheid bij Anderlecht is nihil. Vandaar dat we ook kunnen zeggen wat andere media alleen mogen denken. Marc Coucke investeerde veel geld in de club én in “project Kompany”. Als zakenman wil hij een (financiële) compensatie voor de opgelopen dompers. Vandaar de goodwill voor, verhoopt, een lucratieve documentaire over de blijde terugkeer van de lange tijd verloren gewaande zoon. We helpen Coucke en Kompany hopen dat, met het maken van die prent, ook geen nieuwe domper in de maak is.

Logica Kim Clijsters liep bij een spelletje padel een scheurtje in de rechterknieband op. Acht weken revalidatie zijn het gevolg. Weg haar geplande comeback in januari op de Australian Open. Een domper op de steile verwachtingen, heette het. Zou het echt? Of moet men, na zeven jaar relatieve rust voor een al zwaar op de proef gesteld lichaam, niet eerder praten over fysieke logica die haaks staat op gedurfde plannen? We gunnen Kim haar comeback op zo hoog mogelijk tennisniveau van harte. Maar moeder natuur staat ook bij topatleten op haar rechten. Vandaar de terechte vrees dat de eerste domper niet de laatste zal zijn in een strijd om, na zeven jaar gedwongen buigen voor natuurwetten, die opnieuw te willen omzeilen, meer op karakter dan gediend door fysische topweerbaarheid. tijds te beurt vielen. Wie de persoon in kwestie onlangs heeft gezien, of er meer over kan vertellen, wordt verzocht contact op te nemen met dichtstbijzijnde politiekantoor. Er is geen haast bij.

Altijd hetzelfde Het Italiaanse Silvelle is een dorpje in de nabijheid van Padua. Het moet zijn dat ze daar stapelzot zijn van het veldrijden, want het lieflijke oord wilde per se het Europees Kampioenschap organiseren. En het is hen gelukt ook. Vanwaar die gedrevenheid? Omdat ze Mathieu Van der Poel ook eens van dicht wilden bewonderen en hem zijn gangen zien gaan. Eigenlijk hadden ze kosten kunnen besparen en is zo’n EK overbodig omdat de winnaar toch al op voorhand bekend was. Zijn voornaam is Mathieu, de rest kunt ge zelf invullen.

Stijn Hij ziet er nog altijd even jongensachtig uit, maar intussen heeft Stijn Devolder wel de kaap van de veertig bereikt. Hij is nooit erg veel van zeggen geweest, dus verwoordde hij het op zijn Devolders met het bondige alleszeggende: “Ik stop.” Hij is niet de man die media-aandacht vroeg en was misschien te bescheiden, maar zijn palmares is er niet minder indrukwekkend door. Twee keer won Stijn Devolder de Ronde van Vlaanderen. Vijf keer was hij Belgisch kampioen. Zijn andere ereplaatsen gaan we hier niet vermelden, anders zijn we morgen nog bezig. In Lendelede, waar hij zijn loopbaan begon, zijn ze druk aan het overleggen of ze hem een standbeeld zouden gunnen. Doen!

Gent boven Voorbije dinsdag is de zesdaagse van Gent van start gegaan. Ze mogen in andere steden hun kroon werpen naar de organisatoren van dat spektakel waar ze in het Gentse Kuipke een patent op hebben. In de gouden jaren van de baansport zat het Antwerpse Sportpaleis nog afgeladen vol met liefhebbers van het genre.

Geleidelijk brokkelde de belangstelling af omdat de combines er bovenarms op lagen. Gent is een heel ander verhaal.

Het is en blijft een succesformule tot groot vermaak van de kenners en in mindere mate van de smulpapen onder de wielerliefhebbers.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

14 november 2019

ABSURDISTAN Terugstuurbeleid Turkije begint stilaan aan het terugsturen van gevangengenomen jihadisten. Uiteraard zijn de autoriteiten hier te lande daarop voorbereid en zijn alle maatregelen genomen om sadisten en terroristen levenslang te kunnen opsluiten. Bovendien valt Kerstmis morgen op Pasen.

Eviva... wablieft?

Vorige zondag slaagden de Catalaansgezinde partijen erin om, alle verschuivingen onder elkaar ten spijt, weer een zetel meer te halen in het nationale Spaanse parlement. Nu zitten ze nog welgeteld 1 zetel af van de helft van de Catalaanse zetels in Madrid. Langzaam, maar zeker.

Het buitenbeentje Pieter De Crem, de man die er ooit niet voor terugschrok om ostentatief dit obscure weekblaadje in het federale parlement boven te halen, blijft binnen CD&V zichzelf: een buitenbeentje. De burgemeester van Aalter vond het een goed idee om een openbaar debat te organiseren met de kandidaat-voorzitters van zijn partij. Of de partijtop daar zo blij mee was, is één ding, maar wij kunnen dat wel smaken.

Opgelost Groot feest bij Heidi van Child Focus en bij Gerrit van de VUB: Turkije begint de jihadisten terug te sturen. Nu er enkel nog voor zorgen dat ‘onze’ vrouwelijke terroristen met hun kinderen tot in Turkije geraken en het is voor de bakker.

De centen Stel, er zou eens een rechtse Vlaamse regering zijn die het breed kan laten hangen en die geld voor cultuur in het

1189

rond strooit. Zou dan iemand de klacht formuleren “ze willen ons kopen, dus we nemen dat niet aan”?

Wij ook!

Aangezien het rapaille dat elke week uw lijfblad vol schrijft, is samengesteld uit onvoorwaardelijke levenskunstenaars, is een snood plan tot stand gekomen.

Eerstdaags mag cultuurminister Jambon zich verwachten aan een aanvraag voor projectmatige cultuursubsidies. Wat weten we nog niet goed, maar bier en wijn zullen er gewis deel van uitmaken!

Liefst waarschuwen Naar hij zelf heeft meegedeeld, wil Bart Somers het vertrouwen in de diversiteit herstellen. Bart, wilt ge dergelijke mededeling in het vervolg aub laten voorafgaan door een waarschuwing?

Wij missen nog steeds drie collega’s die vooralsnog niet uit hun lachkramp konden worden gehaald.

Geschikte man Spaans minister van Buitenlandse Zaken Borrell - spreek uit: Boerej - wordt de nieuwe hoge vertegenwoordiger van de EU. Dat belette hem niet om een vertrouwelijk document inzake de Catalaanse politici in ballingschap te tweeten. Niet de eerste keer dat de man in de fout gaat, maar de Unie knijpt welwillend een oogje toe. Waar gaat dat eindigen?

Rare man Pedro Sanchez, de man die net een overwinningsnederlaag boekte in de Spaanse verkiezingen, houdt er toch ook rare kronkelredeneringen op na. Een van zijn recente uitspraken behelst dat Europa enkel open en democratisch kan zijn wanneer Spanje Catalonië onder de knoet blijft houden. Hogere logica, zeker?

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E F G H I J K L HORIZONTAAL

VERTICAAL

A. Kermisgebakjes B. Loofboom - Organisatie voor Afrikaanse Eenheid - Internetlandcode voor Estland C. Aziatisch land - Noors schrijver van o.m. ‘Peer Gynt’ D. Voruwelijke onbenul - Pers. vnw.

E. Duitse rivier - Vee F. Deegbal - Glorie G. Het bezien van alle aanwijzingen vanuit één hypothese, waardoor andere ver klaringen over het hoofd worden gezien H. Deel van het testament - Duitse TV-zender - Schrale I. Tijdschrift voor kinderen uit de derde kleuterklas J. Bewoners van een Aziatisch land - Voorvoegsel met betrekking tot de aarde K. Europese voetbalbond Aanwijzend vnw.

L. Tennisterm - Irritatie

1. Heilige die wordt aangeroepen om verloren zaken terug te vinden 2. Antwerpse gemeente - Evenhoevig zoogdier 3. Ter sprake brengen Deel van een boek 4. Academisch ziekenhuis Hoofdbestanddeel van de chromosomen - Boze vrouw 5. Verdroeg 6. En andere - Graafmachine 7. Regenvlagen - Muzieknoot 8. Aanzienlijke 9. Rivier in de Ardennen - Munteenheid in Oezbekistan - Ingenieur 10. Jeansmerk - Poetsen 11. Organen 12. Op het huidige tijdstip - Bepaalde - Loopvogels DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1188 VINDT U OP BLZ. 14

Besparingen in de cultuursector

Kaka aan de paal: 674 euro/100 gram

Het zat er aan te komen. De Vlaamse politiek heeft de Vlaamse cultuurbudgetten eens onder de loep genomen en beslist dat daar best iets van af kan. En meteen heeft die politieke daad haar plaats ingenomen in de wereldgeschiedenis. Ergens tussen de ‘Killing Fields’ van Pol Pot en de Congolese genocide van Leopold II. Het is wachten tot de eerste kunstenaar zichzelf met benzine zal overgieten en een zelf gerolde sigaret gaat opsteken op de Groenplaats. Waarom? Omdat cultuur je warm houdt in tijden van een kil beleid.

Op de pagina’s van De Standaard en De Morgen neemt cultuur een steeds verdere krimpende plaats in: “Onze lezers vinden dat niet boeiend, laat staan dat ze er een gazet voor kopen.” Op die manier had een hoofdredacteur het ontslag van een cultuurjournalist verantwoord op zijn directieraad. En hij vaardigde meteen een nieuw redactioneel decreet uit: “Alleen als er borsten en piemels op de foto staan, mag er nog cultuur in de krant.

Liefst in interactie met mekaar! Dan kunnen onze lezers die beelden tonen aan de goegemeente en proclameren dat dat ‘moet kunnen’ en dat de rest van de wereld bekrompen is. Dat hebben ze graag. Een ander nut voor cultuur zie ik echt niet. Oh ja, geen ronde borsten! Hangborsten. Het moet ook niet plezant worden.” En zo geschiedde. Waarom over cultuur schrijven als er nog zo veel te vertellen valt over racisme?

We gaan met onze piemels blijven zitten Maar zie de kranten deze dagen. Er is nog nooit zoveel over cultuur gepraat als deze dagen. Ook zonder dat er genitaliën mee gemoeid zijn. En kunstenaars overal ten lande broeden op acties om hun ongenoegen te laten blijken. De cultuur is strijdvaardiger en actiever dan ooit en dat aan de helft van de prijs. En toch! “Over twintig jaar hebben we geen enkele internationale uitstraling meer,” klinkt het op het Antwerps conservatorium.

Want ‘internationale uitstraling’, beste lezer, dat laat zich betalen aan een kleine 800 euro per kilo. Met dit budget kunnen we hoogstens nog een beetje stralen naar Nederland en Duitsland, maar de kans dat Vlaamse piemels ooit nog zullen schitteren op podia aan de andere kant van de plas? Die is over twintig jaar vrijwel nul. We gaan ermee blijven zitten, met die piemels. Kom achteraf niet klagen dat u het niet wist.

“Waarom leiden we verdorie nog kunstenaars op?”, voegen ze er nog aan toe op het

conservatorium, terwijl ze ostentatief hun broek dichtritsen. En dat hadden ze beter niet gedaan. De vraag wordt op dit eigenste moment onder de loep gehouden op het kabinet onderwijs, waar ze van oordeel zijn dat daar inderdaad nog een gezonde besparing zit.

Kaksubsidies Terwijl de sector rouwt en gruwelt, heeft een select groepje Vlaamse Meesters het protest naar zich toe getrokken. Ze wensen anoniem te blijven, maar hun acties dreigen een spoor van cultuur na te laten in het dagelijks leven. “Ik denk,” sprak de hoofdman van het protest, die we voor het gemak even Jan noemen: “Ik denk dat ik met katten ga gooien in een openbaar gebouw om op die manier aan te tonen dat ze hun subsidies kunnen steken waar de zon niet schijnt. En anders besteed ik subsidies aan hesp en plak de zuilen van het Martelarenplein vol hesp!” Een pientere aanwezige stelde dat Jan dit al eerder had gedaan, toen de subsidies nog rijkelijk stroomden. “Dat kan wel zijn”, sprak Jan, “maar je kan van mij niet vragen dat ik ook nog eens origineel ben aan deze prijzen! Ik kan u wel garanderen dat het geen Ganda-ham zal zijn.

Het zal Aldi-ham zijn! Daar zullen ze niet goed van zijn.”

Het woord Aldi gaat als een schokgolf door het gezelschap. Wat een statement! Daar zou Jambon -What’s in a name? - niet van terug hebben. Ondervoorzitter Wim doet er meteen nog een schepje boven op: “Ik ga van mijn kant met die subsidies een machine bouwen die een maaltijd omzet in kak!” Opnieuw merkt een pientere stem op dat dit al gedaan is. “Maar deze keer smeren we die kaka aan de deur van zijn kabinet,” kraait iemand. “En factureren we de gangbare prijs van 674 euro per 100 gram,” vult Wim aan, “Geloof me vrij.

Die subsidies zijn goedkoper dan mijn kak.”

Het worden boeiende tijden in de cultuursector.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be