't Pallieterke van 28 november 2018

75ste jaargang • nummer 48 • donderdag 28 november 2019

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,50

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Abortusdebat op een keerpunt?

De weerstand tegen het wetsvoorstel tot verdere liberalisering van abortus heeft Jurgen Ceder verrast. Hij is het eens met de voormalige Belgische diplomaat Mark Geleyn, die schreef: “Ooit zal het tij keren. […]

Er zal een tijd komen dat een nieuwe generatie over ons zal oordelen.

Dat oordeel zal niet mild zijn.” Misschien is het tij nu aan het keren.

Lees de volledige column van Jurgen Ceder op blz. 3

Angst voor Black Friday Vrijdag 29 november is het Black Friday. Het is een dag waarop winkeliers grote kortingen aanbieden. Het fenomeen kwam enkele jaren geleden overgewaaid uit de Verenigde Staten.

Omdat er soms heel grote kor- ‘jongeren’ opgepakt. Ze hadden tingen gegeven worden, komt het bivakmutsen en messen op zak. De in sommige winkels tot een ware jongste arrestant was 11 jaar oud. overrompeling, wat in bepaalde De ‘jongeren’ in Rotterdam hadden gevallen leidt tot vechtpartijen. het eveneens gemunt op winkelkeMaar er is een nieuw fenomeen op ten JD Sports. Drie weken geleden komst. Twee weken geleden wer- werd een winkel van JD Sports al den in Antwerpen een zeventiental door een 20-tal ‘jongeren’ geplunjongeren opgepakt. Zij waren van derd in Amsterdam. Daar werd het plan om winkels op de Meir te gaan personeel met messen bedreigd. plunderen. En met Black Friday in Ook in Londen en Luik deden er het vooruitzicht, vreest de Antwerp- zich plunderincidenten voor. Niet se politie voor een herhaling. Ook toevallig gebeurde de plundering in Brussel worden maatregelen ge- in Londen in de wijk Tottenham, de nomen. plaats waar in 2011 hevige rellen en Daar werd al enkele weken gele- plunderingen uitbraken die nadien den de winkel van JD Sports in de naar verschillende Britse steden Nieuwstraat geplunderd. Maar het uitdijden. Oh ja, UNIA laat ons niet zijn geen alleenstaande feiten: ook toe om het begrip ‘jongeren’ nader in Rotterdam staat de politie paraat. te omschrijven. Maar u weet wel De voorbije weken werden ook in wie er ‘etnisch geprofileerd’ wordt. deze Nederlandse stad tientallen KVC

Open Vld wordt een primaire anti-Vlaams Belang-partij De Vlaamse liberalen zitten al twintig jaar in de federale regering en kregen amper iets klaar. Denken we maar aan het begrotingstekort en de hoge belastingdruk. Sinds kort lijkt de Open Vld een nieuwe bestaansreden gevonden te hebben: de Vlamingen waarschuwen voor het bruine gevaar van het Vlaams Belang en zich profileren als “redders van de democratie”. Meteen wordt dan ook een aanval ingezet op de N-VA. Vraag blijft waarom de Open Vld dit voor zichzelf funeste en suïcidale plan heeft bekokstoofd.

Het begon allemaal een paar weken geleden, na de brand in het geplande asielcentrum in Bilzen.

Vlaams minister van Samenleven Bart Somers (Open Vld) tackelde het Vlaams Belang met twee voeten vooruit in het halfrond van het Vlaams Parlement. De partij van voorzitter Tom Van Grieken bestond eigenlijk uit een bende halve nazi’s.

De brand in de Duitse Rijksdag van 1933 werd er direct bij gesleept.

Terwijl het tot op heden onduidelijk blijft wie verantwoordelijk is voor de brandstichting in Bilzen, een misdaad die trouwens onmiddellijk werd veroordeeld door de Vlaams Belang-voorzitter.

Vorige week was het weer van dat.

Na een tweet van Kamerlid Dries Van Langenhove stond de Open Vld-top opnieuw op de achterste poten, Bart Somers voorop. Van Langenhove bestempelde een bezoek van scholen aan moskeeën en het concentratiekamp van Breendonk als “zelfhaat”.

Bedoeling van de tweet was om aan te tonen dat zo’n schoolexcursies een politiek doel dienen, namelijk de eigen identiteit of het nationalisme in een slecht daglicht stellen.

Voor vele liberalen het bewijs dat het VB een verzameling heimelijke Hitler-adepten is. En op de Gentse gemeenteraad vond burgemeester Mathias De Clercq het nodig om de Vlaams Belang’ers te bestempelen als brandstichters.

Het filmpje van een ex-Vlaams Belang’er die de fascistische groet bracht bij een bezoek aan het kamp van Breendonk, was koren op de molen van de Open Vld’ers. Gesteund door de bevriende media (De Morgen en de VRT voorop) proberen de liberalen het Vlaams Belang te diaboliseren. Eenvoudig is dat niet, gezien het foutloze parcours dat voorzitter Tom Van Grieken sinds de verkiezingen in de media gelopen heeft. Er moeten marginale personen worden gevonden om de partij in diskrediet te brengen.

Op zoek naar een links-liberale verankering

De N-VA moet in de flank worden geraakt

De vraag is wel wat de Open Vld hiermee wil bereiken. Zelfs een Noël Slangen, toch jarenlang een adviseur van de partij, is van oordeel dat die vergelijkingen met de jaren ’30 en het nazisme averechts werken. Het blijft een beetje gissen, maar het lijkt erop dat de Open Vld een nieuwe bestaansreden heeft gevonden. De partij profileert zich als links-liberale formatie die zich teweer stelt tegen wat ze als “bedreigingen voor de democratie of de mensenrechten” ziet. Een moraliserend discours dat op links voor de nodige electorale steun moet zorgen. Al vissen de liberalen hier wel in een kleine vijver van groene en rode Vlaamse kiezers.

Het is in elk geval duidelijk dat de Bart Somers-Mathias De Clercq-connectie momenteel de overhand haalt in de partij. Het nieuwe narratief moet het onvermogen van de liberalen op sociaaleconomisch vlak maskeren. Twintig jaar was de partij federaal aan de macht en wat ze achterlaat, is een begrotingstekort en een belastingdruk die tot de hoogste van de Europese Unie behoort. Daar kan ze moeilijk mee uitpakken. Dat alles wordt nog versterkt door een historische aversie van de liberalen voor alles wat Vlaams-nationalistisch en zelfs Vlaams is. En de logeliberalen deinzen er niet voor terug om naar aloude FDF-traditie het Vlaams-nationalisme gelijk te stellen met de collaboratie en de nazi’s. Wat Karel De Gucht recent nog deed in De Afspraak op Canvas.

Alleen doen ze er bij de Vlaamse liberalen goed aan de politieke stamboom van verschillende van hun verkozenen eens te bekijken.

Bart Somers, Bart Tommelein, Frederik-Willem Schiltz, Christian Leysen: een “zwartere” pedigree is moeilijk te vinden.

Dat de Open Vld nu een primaire anti-Vlaams Belang-partij is geworden, zou ook kunnen gezien worden als een manier om de N-VA zijdelings te treffen. Is het een manier om de partij te proberen te verzwakken?

In elk geval heeft ontslagnemend minister van Sociale Zaken Maggie De Block zich de voorbije week goed van haar taak gekweten. Niet in de Vlaamse pers, dat durft ze niet, maar in de Franstalige pers werd bijna een gelijkheidsteken geplaatst tussen N-VA en Vlaamse Belang. “N-VA komt steeds dichter bij het Vlaams Belang”, aldus De Block in een interview met La Libre Belgique, “Kijk naar Twitter en het parlement, een N-VA-VB-as is zich aan het vormen.”

Een openlijke sollicitatie richting paarsgroen was dat, een dag voor het optreden van Bart Somers op het VTM-journaal, waar de rode loper werd uitgerold voor een federale regering zonder N-VA. Is het de bedoeling van Open Vld om N-VA en Vlaams Belang, die samen in de oppositie zitten, op één lijn te zetten? Om jarenlang beide partijen te diaboliseren om zo ook de partij van Bart De Wever de nodige politieke legitimiteit af te nemen?

De geschiedenis leert dat de politieke hysterie van dat soort de liberalen weinig heeft opgeleverd.

Guy Verhofstadt verklaarde twintig jaar geleden dat zijn parcours kon afgerekend worden op “het succes van extreemrechts”. Welnu, het Vlaams Blok haalde in 2004 bij de Vlaamse verkiezingen meer dan 24 procent van de stemmen. Bij een volgende stembusslag in 2024 zou het wel eens opnieuw die richting uit kunnen gaan.

2

Actueel

28 november 2019

Opgelet voor segregatie De Vlaamse meerderheidspartijen (N-VA, Open Vld en CD&V) hebben een gevaarlijk voorstel van decreet uitgewerkt en ingediend. De Vlaamse regering wil immers de regels voor de subsidiëring van sociaal-culturele organisaties wijzigen, zoals werd aangekondigd in het Vlaams regeerakkoord.

“Organisaties die segregatie in de hand werken, subsidiëren we niet langer, maar wanneer ons voorstel wordt goedgekeurd, krijgen initiatieven die samenleven bevorderen onze steun”, aldus de indieners. Met het voorstel worden in eerste instantie verenigingen geviseerd zoals de Federatie van Marokkaanse en Mondiale Democratische Organisaties, de Turkse Unie van België enz.

We lezen verder:“In de voorgestelde bijsturing wordt ‘gemeenschapsvorming’ een sleutelbegrip. Zo zal er prioritair geld gaan naar organisaties die inzetten op gemeenschapsvorming, verbinding, samenwerking, segregatie tegengaan, bruggen bouwen en formeel en informeel leren.”

Tot zover kunnen we volgen en het initiatief toejuichen. Maar er schuilt een addertje onder het gras. Bart Somers verduidelijkte dat ook Vlaamse verenigingen geviseerd worden: “Ook een Vlaamse organisatie die zegt: ‘Wij plooien alleen maar terug op onze eigen etnisch-culturele groep en wij weigeren bij te dragen of wij willen segregatie in de hand werken’, een organisatie die kan bestaan, maar ik vind niet dat we daar ons geld moeten zetten.” Herlees de uitspraak van Somers nog eens aandachtig. Somers (en dus ook de Vlaamse regering) wil de subsidiedeur sluiten voor alle Vlaamse verenigingen die opkomen voor de eigen Vlaamse cultuur of kritisch zijn voor het migratiebeleid van de regering.

Niet dat het vandaag anders is, want we kennen geen enkele Vlaamse ‘zogezegd segregerende’ organisatie die nu al subsidies krijgt. Er zijn vijf Vlaamsgezinde organisaties die vandaag subsidies ontvangen: Vl@s (Vlaamse Actieve Senioren), Davidsfonds, VOS (Vlaamse Oudstrijders), Rodenbachfonds en de Vlaamse Volksbeweging (VVB). Sowieso moeten deze verenigingen zich al - volgens het bestaande huidige decreet - aan bepaalde richtlijnen houden inzake ‘werken rond diversiteit’. Dat is niet zo vanzelfsprekend, want hoe moet in hemelsnaam een vereniging zoals VOS, een vredesorganisatie die hoofdzakelijk werkt rond de herdenking van de Vlaamse frontsoldaten van de Eerste Wereldoorlog, meer Marokkanen en Turken bij haar activiteiten betrekken?

Over dit voorstel van decreet werd door de indieners spoedadvies gevraagd aan de Strategische Adviesraad voor Cultuur, Jeugd, Media en Sport (SARC), een adviesraad van de Vlaamse regering.

De voorzitter van de Sectorraad Sociaal Cultureel Werk is Frie De Greef, sinds verleden jaar actief in de CD&V van haar gemeente. De voorzitter van de SARC, Algemene Raad, is ene Luk Verschueren. Die laatste is ook de voorzitter van vzw Victoria Deluxe, de linkse actiegroep uit Gent waar onze vriend Dominique Willaert de artistiekeling van dienst is.

Als de vos de passie preekt, boer pas op je ganzen. Joachim Polhmann is hierbij gewaarschuwd.

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

Expert over ‘Belgische’ IS’ers De jihadexpert Montasser AlDe’emeh is een ervaringsdeskundige op het vlak van islamitische terreur. De voorbije jaren waarschuwde hij herhaaldelijk tegen het terughalen van IS-vrouwen en -kinderen.

Bijvoorbeeld in HUMO van 30/5/2018: “… De vrouwen werden door sociale diensten opgevangen, kregen begeleiding en alle hulp die nodig was om hun leven terug op de rails te krijgen. In ruil beloofden ze te breken met het radicale gedachtegoed. Dat hun belofte weinig voorstelde, bleek toen ze even later opnieuw naar Syrië trokken. (…)

Ik kan dan ook echt niet begrijpen dat Child Focus nu de zaak verdedigt van twee vrouwen [Wielandt en Abouallal] die tot voor kort nog haatpropaganda verspreidden.”

Over de verplichtingen die voortvloeien uit het Kinderrechtenverdrag: “Het is niet omdat we dat verdrag getekend hebben, dat we elke situatie niet afzonderlijk moeten evalueren. Deze mensen hebben zich jaren geleden aangesloten bij Sharia4Belgium, hebben actief leden geronseld, vertrokken naar Syrië en hebben ook daar actief IS-le-

den geronseld. Ik heb berichten gezien waarin ze Belgische meisjes aansporen om naar het zogenaamde kalifaat te komen. Dan keren ze even terug naar België om van onze voorzieningen te profiteren, om vervolgens opnieuw vrijwillig naar oorlogsgebied te trekken en vandaaruit de oorlog aan onze samenleving te verklaren. Ze verheerlijkten de aanslagen in Brussel en Parijs op sociale media. Je kan zulke figuren toch niet zonder debat of tegenspraak naar België overvliegen?

Dit gaat over de veiligheid van ons land. Ik vind dit echt een slag in het gezicht van de slachtoffers van [de aanslagen van ] 22 maart.”

Terugkeerders plegen aanslag Specifiek over de IS-kinderen zei Montasser: “…De kans bestaat dat ook deze kinderen zich later zullen wreken.” Hij had ook weinig ver-

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41, 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

Abonnement buitenland:

3 maanden: 6 maanden: 1 jaar: Steunabo 1 jaar:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

32,50 euro 65,00 euro 130,00 euro 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter 1945-1955: Hoofdredacteur 1955-2000: Hoofdredacteur 2000-2010: Hoofdredacteur 2010-heden: Verantw. uitgever:

Bruno de Winter Jan Nuyts Leo Custers Karl Van Camp Karl Van Camp

PAUL BÄUMER

ECONOMISCHE ZAKEN

Kijken richting 2049 De handelsoorlog tussen de VS en China lijkt wat stil te vallen. Daar zijn twee redenen voor. De eerste is dat VS-president Donald Trump vreest dat de negatieve economische impact van het handelsconflict zijn herverkiezing in 2020 hypothekeert. De tweede dat het staatskapitalistische China op lange termijn denkt: door kleine economische conflicten moet het langzaam maar zeker uitgroeien tot de absolute wereldmacht. 2049 is het doel.

trouwen in de ‘opvolging’ en ‘begeleiding’ waar men nu mee schermt: “Stel dat we zo’n kind jarenlang begeleiden en het pleegt nadien alsnog een aanslag, wat ga je dan zeggen? Dat is precies de reden waarom politici in deze zaak geen actie ondernemen: niemand durft dat risico te nemen. En terecht!”

In De Telegraaf van 9/1/2019 sprak Montasser ook vrijuit over de repatriëringen: “Het terughalen van IS-kinderen is niet zonder risico’s.

Een paar maanden geleden heeft een gezin met jonge kinderen dat uit Syrië terugkeerde, op Indonesië zelfmoordaanslagen gepleegd. Ook de kinderen hebben zichzelf opgeblazen. Daarbij zijn veel slachtoffers gevallen. Ook op langere termijn schuilt er gevaar. Dat kinderen later hun frustraties niet kunnen kanaliseren en zich tegen onze samenleving keren. Zeker als zij zich afvragen: ‘Wie ben ik? Waar ben ik geboren?’

En het kind ontdekt dat zijn vader is gedood door een bom van een Nederlandse straaljager. Dan kan het wraakgevoelens gaan koesteren.”

Montasser begrijpt ook heel goed de gevaarlijke en soms perfide logica van de wet op de gezinshereniging: “En als we de kinderen terughalen, zullen de moeders volgen. Een Belgische rechter heeft recent in kortgeding besloten dat de Belgische overheid zes IS-kinderen moet gaan ophalen. Maar ook hun moeders.

En later misschien ook de vaders als ze nog in leven zijn. En dat is een nog groter gevaar. Repatriëring is geen verantwoordelijkheid van onze samenleving. (…) De maatschappij moet prioriteiten stellen. Er zijn in Nederland én in België voldoende kinderen die opgroeien met problemen of in armoede. Zij verdienen onze volle aandacht.”

Vaak zijn het vergeten jaartallen die de geschiedenis diepgravender bepalen dan de bekende data als 1914, 1940, 1989 of 2001. Wie weet nog dat 1979 bepalend was voor de decennia erna? Het was het jaar van de inval van de Sovjetunie in Afghanistan, wat ertoe leidde dat het communistische land economisch zijn hand overspeelde. Datzelfde jaar kwam in Groot-Brittannië Margaret Thatcher aan de macht en werd de basis gelegd voor een verregaande liberalisering van de Westerse economieën. En toen vond de Iraanse Revolutie plaats, het begin van een destabilisering van het Midden-Oosten die we tot vandaag nog voelen.

Sleuteljaren 2010 en 2019 Ook 2010 was zo’n jaar. In “Grote Verwachtingen” over de periode 1999-2019 stelt Geert Mak dat dit jaartal voor Europa wel eens van groter belang blijkt te zijn dan 2001 (de aanslagen op de WTC-torens in New York) of de financiële crisis van 2008. In 2010 kwamen in Groot-Brittannië de Conservatieven opnieuw aan de macht, waardoor het pad richting Brexit-referendum langzaam maar zeker werd ingeslagen.

In Griekenland kende de eurocrisis een hoogtepunt en in Hongarije kwam Viktor Orban aan de macht.

Is 2019 zonder het nu al te beseffen ook zo’n sleuteljaar? Het

blijft natuurlijk gissen, maar de pauze in de handelsoorlog tussen de Verenigde Staten en China zou wel eens cruciaal kunnen zijn. De voorbije 18 maanden pestten de twee landen elkaar door slag om slinger de tarieven op bepaalde importproducten te verhogen. VS-president Donald Trump was van bij het begin zeer kritisch voor de goedkope goederen uit China die de VS overspoelen en in zijn ogen de lokale Amerikaanse economie schade berokkenen. Tegelijk zijn de handelsbelemmeringen ook een reactie op de toenemende politieke en geopolitieke macht van China.

Peking zelf reageerde ook met hogere importheffingen, waardoor de wereldeconomie kreunt onder deze handelsoorlog.

Wereldwijd is de industrie in recessie. De dienstensector houdt de groei momenteel nog overeind. Dat er tussen de VS en China nu een pauze komt in de handelsoorlog en er een tussentijdse deal mogelijk wordt, is een goede zaak. Dat kan de wereldeconomie - tenslotte zijn de VS en China de twee grootste economieën ter wereld - wat meer ademruimte geven. Donald Trump denkt aan zijn herverkiezing en wil in 2020 niet in een recessie naar de kiezer stappen.

China kijkt verder China zelf kijkt bij monde van

leider Xi Jinping verder. 2019 wordt het vertrekpunt van een reis die het land in 2049 zowel economisch als politiek de mondiale nummer één moet maken.

Dan bestaat de Chinese Volksrepubliek honderd jaar. Het is veraf, maar Xi Jinping heeft een strak plan. De Chinese economie wordt momenteel omgevormd van een exporteconomie naar een economie gebaseerd op binnenlandse consumptie en innovatie. Dat alles met sterke staatssteun. In dat proces kunnen handelsconflicten met de VS af en toe handig zijn, maar ze mogen niet al te lang duren. De pauze in de spanningen en een tijdelijke deal zijn dus welkom.

Ondertussen is duidelijk geworden dat Peking de toenemende economische macht gebruikt om de internationale invloed stapsgewijs uit te breiden. Eerst via investeringen in Afrika, daarna via de controle van infrastructuren in noodlijdende landen (denken we maar aan de Griekse haven Piraeus). En nu ook door een poging om internetnetwerken te controleren. De VS zette het Chinese Huawei aan de deur, want het internetbedrijf zou een denkmantel voor spionage kunnen zijn. De Chinezen zijn echter gewiekst. Zo blijkt dat er tijdens de Belgische handelsmissie naar China massaal cyberaanvallen werden uitgevoerd op de smartphones van de bezoekende delegatie.

Wie stopt de Chinese opgang?

Misschien zit de bedreiging vooral intern. Geen opstand of iets dergelijks, maar wel de enorme staatsschuld (300 procent van het bbp naar verluidt) en de snel vergrijzende bevolking.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

Actueel

28 november 2019

Abortusdebat op een keerpunt?

3

Jambon stelt Joachim Pohlmann voor als kabinetschef Cultuur

De weerstand tegen het wetsvoorstel tot verdere liberalisering van abortus heeft mij verrast. Sinds abortus in 1990 grotendeels uit de strafwet is gehaald, is er eigenlijk nauwelijks nog een maatschappelijk debat over geweest. In het publieke discours werd de legalisering algemeen gevierd als een triomf van vrouwenrechten op godsdienstige bekrompenheid. Die ideologische inkadering was daarna ongenadig voor wie er anders over dacht.

Toen vorig jaar de abortuswet al een keer werd uitgebreid, was er dan ook nauwelijks weerstand. CD&V en N-VA stapten mee in een compromis en de weerstand van het Vlaams Belang was enkel pro forma. Het moedigde de abortuslobby blijkbaar aan om nog een stapje verder te gaan. In de Kamer ligt nu een wetsvoorstel ter tafel dat de termijn voor abortus wil verlengen van 12 naar 18 weken.

Vlaanderen zegt neen De zelotische ijver waarmee de voorstanders het wetsvoorstel snel door het parlement willen jagen, heeft voor flink wat irritatie gezorgd bij CD&V en N-VA. En die ergernis begint zowaar om te slaan naar actief verzet. Zonder abortus in principe te veroordelen, liet Theo Francken via Twitter weten dat de verlenging voor hem onaanvaardbaar (“een rode lijn”) is. Valerie Van Peel nam dezelfde houding aan in het Kamerdebat. Ook de CD&V toonde voor een keer ruggengraat. Els Van Hoof kondigde in de Kamer aan alle parlementaire middelen te zullen uitputten om de goedkeuring te verhinderen. Joachim Coens, binnenkort waarschijnlijk de nieuwe voorzitter van CD&V, wil een “regeringskwestie” maken van de zaak. De veel toegeeflijker mededeling van zijn tegenstander Mahdi werd snel van de webstek van de CD&V-jongeren gehaald.

Het Vlaams Belang, dat zich nog weinig profileert in ethische dossiers, en eigenlijk liefst niet te veel praat over abortus, reageerde ook moedig. Marijke Dillen toonde wiens dochter ze is en haalde, in een filmpje dat de partij op haar Facebookpagina plaatste, scherp uit.

Volgens De Morgen kan het wetsvoorstel rekenen op “een ruime meerderheid, ondanks verzet”. De krant vergist zich. Er is bij de Vlaamse partijen een ruime meerderheid tégen. Die wordt echter meer dan gecompenseerd door een bijna-unanimiteit langs Franstalige kant. Net als in het migratiedossier wordt de Vlaamse meerderheid ongedaan gemaakt door de ‘pensée unique’, de troosteloze staat van het politieke debat in Wallonië. Abortus dient door de Vlaamse partijen dus ook als een communautair dossier behandeld te worden.

De haast om het debat te vermijden Het waren niet de partijpolitieke reacties (die altijd besmet kunnen zijn door opportunisme) die mij het meest verrasten, maar wat ik buiten die kringen hoorde. Van een vrije tribune van een liberale politica in een linkse krant mag je geen moedige standpunten verwachten over abortus. Dat is nochtans precies wat we kregen van filosofe Alicja Gescinska (bij de laatste Europese verkiezingen kandidaat voor Open Vld) in De Morgen. Zij geeft toe dat sommige van haar progressieve vrienden ook twijfelen over de ethische aspecten van abortus, maar niet durven spreken door de groepsdruk langs linkse kant. In de haast van de voorstanders om de nieuwe abortuswet door het parlement te jagen, herkent Gescinska een weigerachtigheid om het ethische debat echt te voeren. Ze heeft gelijk. De voorstanders wijzen vooral op het feit dat vrouwen na 12 weken naar Nederland kunnen/moeten gaan om daar een abortus te krijgen.

Die praktische overweging gaat helemaal voorbij aan de kern van de zaak (inclusief, uiteraard, de vraag of de Nederlandse wet zelf wel ethisch te verantwoorden is).

Het gebrek aan sterke, inhoudelijk argumenten langs de kant van de voorstanders van verdere liberalisering van abortus is opvallend. Ik hoor in mijn eigen omgeving, zelfs uit de mond van intelligente mensen met een ethische reflex, veel overwegingen die weinig met de zaak te maken hebben.

Ik merk het ook bij professionele woordvoerders van de abortuslobby, die toch zou-

den mogen geacht worden geschoold te zijn in de beste argumentatietechnieken om hun zaak te behartigen. Zo verklaart Nausikaä Martens, coördinatrice van het abortuscentrum Dilemma aan De Tijd: “Ik kan begrip opbrengen voor mensen die abortus moreel onaanvaardbaar vinden. Maar dan is de oplossing simpel. Wie vindt dat het niet kan, moet het niet doen. Klaar.” Je wordt stil van zoveel domheid, want deze argumentatie is uiteraard geldig voor de depenalisering van alle misdrijven: “Als je vindt dat moord, diefstal of verkrachting niet kunnen, doe het dan niet.”

Een verdwenen breuklijn Niet alleen Gescinska twijfelt. De toon in een aantal krantenredactionelen was opvallend voorzichtig. Het Laatste Nieuws, een krant met liberale inslag en met doorgaans weinig begrip voor ethisch conservatisme, “vindt het goed dat het parlement niet snelsnel tot een stemming overging. Laat dit debat nog maar een tijdje woeden.” Ze voegde er aan toe: “In kwesties van leven en dood wil je niet de snelste, wel de best mogelijke wetgeving.” Nog opvallender waren de lezersbrieven in die krant, die het wetsvoorstel unaniem veroordeelden.

Deze zwaluwen maken de lente niet, maar het is niet uitgesloten dat in het debat over abortus een keerpunt is bereikt. Ik zie daar twee redenen voor. De eerste is dat de ene ideologische pijler van vrije abortus, het discours over vrouwenrechten, wel nog steeds even sterk is als voorheen, maar dat de tweede, het antiklerikalisme, aan belang aan het afnemen is door de zwakte van de katholieke kerk. Zonder de vrees geassocieerd te worden met het andere kamp, durven ook vrijzinnigen nu al gemakkelijker en genuanceerd over abortus spreken.

Technologie versus abortus De tweede reden heeft te maken met technologische vooruitgang. De verregaande liberalisering van abortus dankt veel aan de vroegere onzichtbaarheid van de foetus en de onherkenbaarheid van het mensje erin.

Het oude argument van de foetus als een ‘klompje cellen’ duikt nog wel af en toe op, maar het snijdt nog weinig hout bij ouders die, dankzij de vooruitgang in de echografie, al na 6 weken rechtstreekse beelden van hun baby kunnen zien. Het internet en moderne beeldtechnologie leveren hun eigen bijdrage: iedereen kan gemakkelijk een afbeelding van “foetus 15 weken” googelen en zich meteen afvragen of hij de beslissing zou kunnen nemen om te doden wat hij daar ziet. Onwetendheid is geen excuus meer.

Er komt trouwens nog een andere technologische revolutie aan: ectogenese. Het duurt niet lang meer voor de foetus van begin tot einde in een artificiële omgeving zal kunnen groeien. Niet alleen wordt daarmee het argument verpulverd dat abortus moet kunnen tot ‘het begin van de levensvatbaarheid’ (de levensvatbaarheid vat dan immers aan op dag 1), er zal bovendien geen onderscheid meer zijn tussen het geboren en ongeboren leven. Ik ben het eens met wat de voormalige Belgische diplomaat Mark Geleyn vorige maand schreef: “Ooit zal het tij keren. Een beschaving die zo intens de cultuur van de dood huldigt als nu in het Westen, kan niet blijven voortbestaan. En er zal een tijd komen dat een nieuwe generatie over ons zal oordelen. Dat oordeel zal niet mild zijn.” Misschien is het tij nu aan het keren. Ik wil de tegenstanders van abortus wel nog een goede raad geven: hou de kwestie gescheiden van euthanasie. Het verhaal van het “voltooid leven” van Gwendolyn Rutten verdient ook een kordate afwijzing, maar voor de rest zijn de gelijkenissen tussen de twee dossiers oppervlakkig. Het ethische vraagstuk in beide is verschillend en ook het draagvlak van tegenstand bij de bevolking overlapt slechts gedeeltelijk. Beschadig de ene zaak niet door ze aan de andere te koppelen.

JURGEN CEDER

BRIEFJE AAN JAN JAMBON

Op eieren lopend Mijnheer de voorzichtige, Ook al gaven uw vele kiezers u hun stem om te gaan zetelen in de Kamer van volksvertegenwoordigers, eventueel als opstapje naar een nieuw federaal ministerschap, toch belandde gij in de Vlaamse regering om niemand minder dan de grote baas zelf te gaan vervangen als “Sterke Jan” die die boel daar eens zou gaan regelen en de N-VA-stempel zou gaan drukken. Toen de regeringsvorming beklonken was, moest Vlaanderen evenwel ontnuchterd - na de Vlaams-nationale roes van 26 mei - vaststellen dat dezelfde regeringscoalitie als voordien in het zadel bleef zitten. Drie verliezende partijen… Jawel… Veel kiezers vroegen zich dan ook af waarom ze waren gaan stemmen en of hun signaal dan in dovemansoren was gevallen. En dan heb ik het nog lang niet over wat er zich wat dat betreft op federaal vlak aan het afspelen is. Uw Vlaamse coalitiepartners gaan er daar straks wellicht voor zorgen dat de besturende Vlamingen in hun eigen taalgroep niet eens een meerderheid vormen. Maar dit even terzijde. Terug naar Vlaanderen.

Het ziet er naar uit dat gij als minister-president niet alleen met een arrogante oppositie van rood en groen - ook verliezers (of op zijn minst geen overtuigende winnaars) op 26 mei zult af te rekenen krijgen, maar dat gij toch ook wat beukwerk op uw rechterflank - van de echte winnaars - zult te verduren krijgen.

En niet alleen met externe tegenstanders! Zo is de aanwezigheid van Bart Somers in uw ploeg niet zonder risico - de jongste weken bleek dat al. Deze notoire en met de jaren fanatiek geworden links-liberaal - die zijn eerste stappen in de politiek overigens als Vlaams-nationalist zette als kind van een VNV- en VU-familie - lijkt het u nog moeilijk te zullen gaan maken. Hij gaat gewoon zijn eigen gang en is zo met de multiculturaliteit behept dat hij via het Vlaamse niveau heel het N-VA-discours over diversiteit en inclusiviteit zal proberen verdacht te maken en al wie kritiek heeft op zijn samenlevingsdogma’s zal verketteren en in het kamp van het Vlaams Belang en de NSDAP - de Duitse nazipartij - zal proberen duwen. Eens benieuwd of uw kiezers, die een Theo Francken op handen dragen, zo’n mol in uw regering lang zullen dulden. Gij zult op eieren moeten lopen om hem in het gareel te kunnen houden, zoveel is zeker.

Ook als minister van Cultuur zult gij het niet onder de markt hebben. Want zelfs als heel het nuchtere, belastingbetalende en realistische deel van Vlaanderen - de overgrote meerderheid dus - applaudisseert als gij aankondigt dat

gij de culturo’s wat minder poen gaat toesteken en dus een rem gaat zetten op al te elitaire projecten, staat heel die gesubsidieerde meute, die anders het hoofd niet boven water kan (of wil!) houden, op zijn achterste poten en komen ze u jennen tot in de commissievergaderingen. Gij hebt toen niet meer geroepen dat zij dat allemaal niet gaan bepalen, maar gij waart wel op uw hoede voor zoveel links en cassant gedaas, en gij hieldt de boot wat af. Ook hier vrees ik dat gij op eieren zult moeten lopen om niet bij elke pas die gij zet op de lange tenen te trappen van de emo-ego’s van wie zich in Vlaanderen tot de culturele scène rekent.

Een derde punt van eieren-loperij dat ik wil aanhalen, is wat er gebeurde in China op de grote handelsmissie, waar gij namens Vlaanderen in het gezelschap waart van een Belgische prinses, federale ministers en het Belgische economische establishment, waaronder zich ook een aantal (niet al te uitgesproken) Vlamingen bevinden. Gij zoudt immers al bij de aanvang van de missie van de gelegenheid gebruik gemaakt hebben om de kwestie Hong Kong aan te kaarten. Gij hadt dat beloofd in het Vlaams Parlement. “Zoals ik in het Vlaams parlement gezegd heb, heb ik in het kader van politieke contacten de situatie aangekaart, zij het op een voorzichtige manier, om de handelsmissie niet in gevaar te brengen”, zo zegde gij.

Ik zou wel eens willen weten in welke bewoordingen gij dat hebt gedaan en hoezeer gij dus op eieren hebt moeten lopen om de Chinezen niet te verontrusten. Ik kan mij voorstellen dat dezen daar eens goed mee gelachen hebben.

Mocht gij hen hebben aangepakt zoals gij en uw partij (terecht) de Spaanse overheden hebt aangepakt aangaande de Catalaanse politieke gevangenen, dan ben ik er zeker van dat gij op een extra voortijdige vlucht richting Zaventem waart gezet.

Ik wil maar zeggen, Jan, dat ik zie wat ik zie en hoor wat ik hoor. Daarom dat ik u op het hart druk om de kiezer die verandering wilde, wat gespierdere taal wil horen en een ruk naar rechts wil zien niet uit het oog te verliezen.

Dat gij omzichtig te werk gaat en alle gevoeligheden aftoetst, kan ik aannemen. Maar dat gij iedereen naar de mond zoudt gaan praten om telkens weer uw hachje te redden en de blaffende honden in uw regering en daarbuiten te ontzien, ligt toch niet in uw aard.Vergeet de eieren dus maar, leer Somers en de culturo’s maar hun plaats kennen en zeg tegen alle Chinezen: “Niet met den dezen!”

4

Dossier

28 november 2019

Bart Somers gaat vol voor paarsgroen

Somers’ paradepaardjes Bart Somers is apetrots op zijn multiculture projecten, zoals het Regionaal Open Jeugdcentrum Mechelen (ROJM) en boksclub Royal Gym. In De Morgen van 14/2/2017 verklaarde hij met een beate glimlach: “Dat zijn organisaties die jongeren aanmoedigen om niet bij de pakken te blijven zitten, maar iets te maken van hun leven. Die spirit is belangrijk voor een stad, die de mensen niet in groepjes opdeelt.”

ROJM werd in 2008 opgericht met als voorzitter ene Mohammed El Oualkadi. Is dat toeval, of is hij een familielid van de Abdel El Oualkadi, die ook de drijvende kracht is achter de boksclub Royal Gym?

Kickboksers Op 22/10/2018 lazen we in Het Nieuwsblad: “Mechelaar Abdelali El Oualkadi (30) staat al jaren bekend als de ‘schrik van de flikken’. Maar sinds zondagmiddag heeft hij er een vijand bij: cipiers of penitentiair bewakingsassistenten. Vier stuks sloeg de kickbokser gisteren in mekaar in de gevangenis van Mechelen. Zijn record blijft voorlopig staan op acht agenten, waarvan er eentje meer dan een maand arbeidsongeschikt was. ‘Maar de mooiste dag van mijn leven moet nog komen. De dag dat ik een van de flikken zijn kop eraf zal snijden.’ Gevaarlijker dan Farid ‘Le Fou’ Bamouhammad (50), zegt de politie. ‘Die was ook agressief, maar El Oualkadi is een echte vechtmachine. Die slaat iemand dood met zijn blote vuist als het moet.’”

Is deze El Oualkadi familie van de voorzitter van ROJM? Of van de El Oualkadi van boksclub? Twee kickboksers, allebei met uit Mechelen, allebei met een ellenlang strafregister… El Oualkadi is een veel voorkomende naam, maar dit is toch wel heel vreemd.

En dan vonden we in Gazet van Antwerpen nog een artikel van 26/09/2011, met de titel: “Schrik van Mechelse flikken moet niet meer naar de cel.” We citeren: “Een vierentwintigjarige Mechelaar die in het politiekorps bekend staat als een politiehater en ‘de schrik van de Mechelse flikken’, moet niet meer naar de cel. Dat heeft de rechter in Mechelen beslist. (…) In het verleden kreeg de betichte, een fervent kickbokser, het meermaals aan de stok met de Mechelse wetsdienaars. Zo ook op 7 maart 2010. (…)

Bij zijn arrestatie verzette hij zich hevig (…) en één van de agenten werd zelfs tegen zijn hoofd geschopt. Hij dreigde ook de politiemannen te vermoorden. Hij bedreigde verscheidene inspecteurs, hoofdinspecteurs tot zelfs korpschef Yves Bogaerts. Enkele politiemensen werden zo zwaar geslagen dat ze er enige tijd werkonbekwaamheid aan overhielden. (…) De rechter veroordeelde de woesteling tot een celstraf van achttien maanden voorwaardelijk gedurende drie jaar, uitgezonderd het effectieve deel in voorhechtenis. Dat betekent dat deze zware jongen, die na de feiten amper enkele maanden achter slot en grendel heeft gezeten, niet meer naar de gevangenis moet.”

Op basis van de data en de leeftijd zou dit de El Oualkadi van de Royal Gym kunnen zijn. Of zijn er drie kickboxende ex-gedetineerden met die naam in Mechelen, waarvan er twee “de schrik van de flikken” genoemd worden?

Sharia in Somers’ jeugdhuis In november 2011 dook een videofilmje op waarin Fouad Belkacem, de woordvoerder van Sharia4Belgium, de Koran, Allah en de sharia prees en samen met allochtone jongeren aan het bidden was in het jeugdcentrum ROJM in Mechelen. “De groep was niet welkom, maar is toch binnen geraakt”, zegde Rudi Possemiers, de coördinator van het ontmoetingscentrum. Hij beweert dat hij van niets wist. Als dat waar is, dan is hij een slechte coördinator. En als het niet waar is, dan is hij een leugenaar. Zouden katholieke Vlamingen die ‘niet welkom’ waren in een allochtone jeugdclub daar ook zomaar kunnen binnenstappen en een paar weesgegroetjes bidden en dat filmen, terwijl al die moslimjongeren rustig toekijken zonder iets te doen? Zonder zelfs maar één keer te demonstreren hoe goed ze waren in kickboksen? Mohamed Ouamari, de communicatieverantwoordelijke van ROJM, beweerde ook al dat niemand bij ROJM iets afwist van het bezoek van Belkacem. De verantwoordelijken van ROJM spelen het “Wir haben es nicht gewusst”-spel al even goed als de imams.

Turkse Nigeriaan Maar het kroonjuweel van ROJM is ongetwijfeld de Turks-Nigeriaanse rapper

BizzyBlaza, die intussen een nationale beroemdheid werd door naar Syrië te trekken om… Nee, niet voor IS te gaan vechten, maar voor Erdogan. Wat nauwelijks minder erg is. Hij haalde daarmee alle media. Hij kan niet meer in de doofpot gestopt worden.

En in Mechelen moet niemand doen of hij niet wist wat voor vlees hij met BizzyBlaza in de kuip had. Bart Somers ook niet. Of is dit ook weer een geval van “Wir haben es nicht gewusst”? Net zoals meeste rappers in alle landen, is BizzyBlaza altijd al brutaal, ongelooflijk vunzig, haatdragend en agressief geweest. Een prima aanwinst dus om burgers in Koerdistan te gaan terroriseren en vernederen…

Hij kwam al eerder in opspraak met de vulgaire jodenhaat van zijn lied “Money tot de dood”. Maar dat was voor de verantwoordelijken van ROJM geen reden om zich van hem te distantiëren. Hij bleef hun lieveling en hun vedette. Als u denkt dat wij overdrijven, en dat hij gewoon kritiek levert op het beleid van de Israëlische regering - tegenwoordig hét excuus van alle jodenhaters - luister dan zelf maar naar zijn teksten op YouTube. Maar zorg wel dat er geen kinderen zijn die het kunnen horen. Of zoek gewoon via Google “BizzyBlaza teksten”. Ook in zijn andere videoclips wordt gezwaaid en gedreigd met pistolen en zelfs kalasjnikovs.

Weet u nog hoeveel ellende de jongens van Schild & Vrienden hebben gehad toen ze met vuurwapens poseerden? Maar moslims als BizzyBlaza en zijn rappende uitschot mogen dat allemaal. De Standaard noemde BizzyBlaza “een Vlaamse rapper”. Een typische politiek correcte omschrijving. Daarmee kunnen ze dan zijn vunzigheden en zijn jodenhaat ook nog eens in onze schoenen schuiven.

Slaafsoldaat Op foto’s van BizzyBlaza in zijn Turkse uniform, ziet men duidelijk dat hij ook Afrikaanse voorouders heeft. Dat is heel uitzonderlijk voor Turken. In zijn geval is er een eenvoudige verklaring: hij is van Turkse én van Nigeriaanse afkomst. Maar vraagt niemand zich ooit af waarom er geen zwarte Turken zijn? Er waren nochtans miljoenen zwarte slaven in het Ottomaanse Rijk. Waar zijn die allemaal gebleven? Waar zijn hun afstammelingen? In de Verenigde Staten stamt ongeveer tien procent van de bevolking af van zwarte slaven. Waarom in Turkije niet?

De verklaring is heel eenvoudig: omdat alle zwarte mannelijk slaven werden gecastreerd vóór de slavenkaravanen de grens van het Ottomaans grondgebied overstaken.

Een van de beruchte plaatsen waar zo’n massale castraties plaatsvonden, lag aan de kust van de zeestraat tussen de Indische Oceaan en de Rode zee, die nog steeds Bab el Mandeb wordt genoemd, de Poort der Tranen. Dat was de laatste etappe van een van de belangrijkste slavenroutes vanuit Oost-Afrika naar het Ottomaanse rijk. De vele zwarte vrouwen die aan de Turken werden verkocht, brachten natuurlijk wel halfbloedkinderen van hun meesters ter wereld.

Maar de leefomstandigheden van de zwarte slaven in het Ottomaans rijk waren zo verschrikkelijk, dat de meeste van die kinderen stierven. Heel vaak werden ze ook kort na de geboorte gedood door hun moeder, die hen een leven van vernedering en lijden en castratie, als het jongetjes waren - wilde besparen.

Slavernij was overal verschrikkelijk. Ik zit niet op dezelfde golflengte als de verblinde nostalgici van het oude ‘diepe Zuiden’ in de VS, die dat willen relativeren. Maar de slavernij in het Ottomaanse Rijk was veel en veel wreder dan in Noord- en Zuid-Amerika. Daar kwam castratie zelden of nooit voor. Daar konden de zwarte slaven soms toch een gezin stichten en zich voortplanten.

Enthousiast zelfs. Hun miljoenen nakomelingen zijn er nog altijd om dat te bewijzen.

Maar heeft u in Turkije ooit een zwarte Turk gezien? Ik heb één keer gedacht dat ik er een zag. Maar hij bleek een Amerikaanse toerist te zijn… O ironie! Een nakomeling van zwarte slaven uit Amerika, die nu welvarend genoeg was om in het verre buitenland op vakantie te gaan… PAUL BAÜMER

UIT DE WETSTRAAT De tijd is rijp De vrijzinnige alternatieve coalitie stelt alles in het werk om de verlenging van de termijn voor abortus door de strot van de Kamer te drukken. De oude levensbeschouwelijke breuklijn is opnieuw terug van even weggeweest. Vooral aangevuurd door de Open Vld - de partij die op alle momenten van het leven de mogelijkheid tot doden wil invoeren, gaande van abortus tot euthanasie als men het goedvindt of zelfs bij dementerenden -, wil men een meerderheid in de Kamer snel laten beslissen, want ‘de tijd is rijp’. Aan Vlaamse kant is daar echter geen meerderheid voor, want CD&V, VB en N-VA hebben samen 55 van de 89 Vlaamse zetels… Het is een voorsmaakje van paarsgroen. Een mens vraagt zich af of men dan echt niets onthouden heeft van ‘het signaal’ van de kiezer op 26 mei. Sp.a en Open Vld kregen beiden dikke kletsen, maar doen alsof er niks aan de hand is. Zij spelen schaamteloos het spel van de Franstaligen mee, want België moet gered worden. Als ze zo voortdoen, zal dat wel voor de laatste keer zijn.

Voor ons niet gelaten.

Niet opnieuw…

Peter De Roover (N-VA) maakte bij het begin van de zitting vorige donderdag de opmerking dat het ongehoord is dat er zoveel ministers afwezig waren. Maar liefst zes ministers waren afwezig, waarvan vier in het buitenland. Zowat de helft van de regering dus. Wat ook de redenen zijn, zo vond hij, toch is dit niet netjes en kan de Kamer daar geen vrede mee nemen. Kamervoorzitter Dewael (Open Vld) volgde hem daarin en stelde pertinent dat ook een regering in lopende zaken de plicht heeft om in het parlement aanwezig te zijn, en zeker tijdens het vragenuurtje. Hij zei letterlijk: “Dit is niet voor herhaling vatbaar. Dit zal niet opnieuw gebeuren.” We zijn eens benieuwd hoe hij dat gaat afdwingen, want reisjes naar het buitenland zijn nu eenmaal interessanter voor ministers dan naar het ‘geleuter’ van parlementsleden te komen luisteren. En van daaruit kunnen ze toch niet opgevorderd worden. We denken dat de excellenties eens goed zullen gelachen hebben toen zij de notulen van de zitting hebben nagelezen.

Hendrik en Joachim Hoewel Kamerlid Hendrik Bogaert (CD&V) zich geen kandidaat stelde voor het voorzitterschap van zijn partij - de partij was nog niet rijp voor zijn visie, beweerde hij -, toch laat hij zich niet onbetuigd. Zo verklaarde hij in de wandelgangen aan Linda De Win van Villa Politica dat zijn partij niet tot een regering moet toetreden als ze het verschil niet kan maken. Zo vindt hij dat als de verlenging van de abortustermijn of de uitbreiding van euthanasie er komen, dat voor hem een breekpunt is voor het concept België: “Als de linkse partijen zeggen dat ze dit of dat pakken, dan raakt dat volgens mij aan de fundamenten van de Belgische staat. Ik vraag mij af waarom wij België nog ondersteunen als daar op budgettair of ethisch vlak bepaalde fundamentele keuzes gebeuren die indruisen tegen het gezond verstand van de meerderheid van de Vlamingen.” Dat er iets broedt binnen CD&V is duidelijk, want in het spoor van Straffe Hendrik liet ook kandi-

daat-voorzitter en provinciegenoot Joachim Coens al weten dat er moet uitgeklaard worden hoe het nu verder moet met de NV België en dat er moet gekeken worden wat we nog samen kunnen doen. Het zal er de sfeer in de restregering en de onderhandelingen voor een nieuwe niet leuker op maken. Feit is dat heel wat CD&V-Kamerleden beseffen dat het ook voor hun partij een keuze wordt om te overleven. Vandaar het bochtenwerk in alle richtingen. En vooral de nervositeit.

Fractievoorzitter Servais Verherstraeten zou het naar verluidt niet onder de markt hebben om zijn troepen in het gareel te houden.

Eigen ruiten Het is al heel lang stil rond brulboei en hyperkineet Kristof Calvo. Hij stelt geen vragen meer, sneert niet meer naar de regering, toont zich niet meer pedant en eigenwijs, doet niet meer of hij kandidaat-premier is, houdt voorlopig geen en dus ook geen lange tussenkomsten meer… Wellicht wil hij zijn eigen ruiten niet ingooien in het perspectief van een mogelijke paars-groene regering.

Toen vorige week echter iemand wat te lang sprak, zei de Kamervoorzitter dat dat probleem zich snel zal oplossen, want dat - naar hij hoopte - vanaf volgende week het aangekondigde systeem operationeel is waarbij de micro’s automatisch uitvallen na twee minuten. Calvo maakte daarop vanop zijn plaats een haast onverstaanbare opmerking bij, waarop Patrick Dewael onmiddellijk zei: “Ik kijk er zo naar uit, collega Calvo, dat op het moment dat u te lang spreekt, uw micro automatisch zal uitvallen.” Gelach in de zaal, maar Calvo keek naar alle richtingen tegelijk, zette een tuitmondje op en kroop weer in zijn schulp, wachtend op ‘betere’ tijden.

Ondemocratisch Herinner u enkele weken geleden de fameuze stemming met een wisselmeerderheid waarbij met de hulp van het Vlaams Belang 67 miljoen wordt voorzien in de zorgsector ten behoeve van het personeel. Iedereen was van zijn stoel gevallen. Omdat dat goedgekeurd was, moest dat dus behandeld worden in de commissie, wat ondertussen gebeurde. En donderdag kwam het dan als heus wetsvoorstel ter definitieve stemming in de Kamer. Jantje Bertels (sp.a) was de initiatiefnemer en kwam triomfalistisch en met de neus in de lucht melden dat ‘zijn wetsvoorstel’ een leemte opvult en baanbrekend is. Hij werd daarvoor toegejuicht vanop alle banken. Jawel, hij moest nu echter niet meer opnieuw rekenen op de wisselmeerderheid van toen - en dus de beslissende stem van het VB -, want alle 137 aanwezige Kamerleden steunden nu het voorstel wél… Plots was het een uitstekend voorstel, zelfs al moet er op jaarbasis 402 miljoen in de begroting bijgeschreven worden. Het werd dan ook door alle partijen gezamenlijk ingediend. Alleen het VB mocht zijn handtekening niet onder het wetsvoorstel zetten, want ‘ondemocratisch’… Begrijpe wie kan. Dominiek Sneppe, woordvoerster van het VB in deze, zette deze hypocrisie dan ook nog eens uitdrukkelijk in de verf en draaide het mes nog eens fijntjes in de wonde door te zeggen dat het toch maar dank zij hun 18 stemmen was dat er uiteindelijk vandaag Kamerbreed positief over kon gestemd worden. En toen werd het stil.

Actueel

28 november 2019

5

Laat Open Vld maar spartelen in een rood bad Het heeft nog vrij lang geduurd, maar binnen de blauwe familie blijken Belgisch patriotten het pleit te winnen. De kopstukken gooien de deur dicht. De komende dagen wordt het uitkijken naar hun liefdesspel met de patriotten van het zuiden.

Van die laatsten kunnen we de feelings voor Great Little Belgium begrijpen, ze worden er goed voor betaald. Maar waarom Open Vld in een land dat vierkant draait telkens wil snuiven aan de geuren van het verleden, ons Here is ’t wijs.

De eerste bekende liberaal die de stok in het kot mocht gooien was de Gentenaar, wiens gekrulde grootvader met zijn PVV al als strafste Belg de doorbraak van de Vlaamsgezinde partij van toen (VU) probeerde te stoppen.

De Clercq is zijn naam. De geparfumeerde chichi-madammen van Gent klapten in de handjes. Het grote verschil is dat de Vlaamse media van toen niet meeklapten.

Dat laatste veranderde toen twee broertjes van die andere donkerblauwe familie van Gent de tsjeven een loer wilden draaien en hiervoor een aantal gewezen flaminganten en de groenen over hun streep trokken. Via een overroepen dioxinecrisis en het schandaligste scenario dat in de recente Belgische politiek voorbij de burger passeerde, deden ze hun ding. Dehaene en het ACW vonden dat het goed was. In 2004 bleek dat scenario voor Agalev zo giftig dat paars alleen kon doorgaan. Efkes toch.

Na de piek van 24,6 procent (2003) zakte de partij van toenmalig voorzitter Bart Somers (sinds 2004) naar 19,2 (2007). Ze hield daar een jaar na diens vertrek in 2010 nog 13,5 procent van over. Ferme prestatie van Somers.

Een score die sindsdien niet noemenswaardig meer veranderde.

Bis Vandaag speelt men hetzelfde spel. Na Mathias De Clercq, die deze herfst als eerste pleitte voor paars-groen, volgden gelijkaardige signalen van Maggie De Block en Bart Somers. De Block concretiseerde dat verhaal in een babbel met La Libre en zei “geen andere optie meer te zien dan een regenboogcoalitie van paarsgroen aangevuld met CD&V en/ of CDH”.

Somers vond dan weer dat “een blinde kan zien dat N-VA geen deel wil uitmaken van een volgende federale regering en absoluut naar de oppositie wil”. En Rutten, die al vaker haar

aversie toonde voor de N-VA, herhaalde nog maar eens “dat ze niet wil meewerken aan de blokkering en splitsing van het land”. We weten genoeg.

Allemaal eigenaardig toch, als men ziet dat Georges-Louis Bouchez, vermoedelijk straks de nieuwe voorzitter van de MR, het voorbije weekend nog maar eens duidelijk maakte dat hij het “levensgevaarlijk” vindt om 46 procent van het Vlaams electoraat (N-VA en Vlaams Belang samen) aan de kant te schuiven en dat paars-geel voor hem dus plan A blijft.

Buitenspel Genoeg getreiter, zo lijkt men binnen N-VA te vinden. De begenadigde en tot nu in stilte verscholen voorzitter Bart De Wever vond dat het nu welletjes is geweest.

De Wever is niet dom. Hij zal hebben gezien dat dit nodig was, omdat de liberalen met een voorkeur voor paarsgeel in Open Vld buitenspel worden gedrumd. Goed om er even aan te herinneren: paarsgroen heeft maar één zetel op overschot. Er staan redders klaar om te springen, maar voorlopig alleen aan Franstalige kant. Zonder CD&V verdrinkt Open Vld in een rood bad. Dat moet die partij maar eens worden gezegd.

Dat De Wever zich “in de rug is geschoten voelt door Somers”, is het vocabularium dat De Wever gebruikt, al hoeft hij dat Calimerogedoe niet te vaak en te lang te herhalen. Hij kwam uit de catacomben om de Vlamingen te laten weten dat Open Vld “oerdom” is omdat ze niet aan het Vlaamse zeel trekt en de PS en Magnette PearlHarborgewijs een “geweldig cadeau” doet als ze – alweer – plooit voor de Franstaligen. Maar de teerling lijkt geworpen.

Halfgek?

Zijn alle liberalen dan halfgek geworden?

Een aantal duidelijk niet, en de VRT signa-

VLAAMS PARLEMENT Knullig Passend is misschien om even in herinnering te brengen dat het Vlaams Parlement is gevestigd in een voormalig postgebouw.

Men heeft het complex weten te renoveren en transformeren tot iets dat vrij smaakvol is. Het kan er tenminste nogal mee door.Wat we vandaag kennen als de Koepelzaal (amfitheater der plenaire vergaderingen) is de ingenieuze overwelving van wat vroeger het binnenplein was. Ook hier net voldoende smaakvol gerealiseerd. Dit binnenplein diende als, in hedendaags Nederlands, ‘hub’ voor postkoetsen en bijbehorende edele dravers. Wellicht waart op deze plek nog steeds de geest van een efficiënt publiek transportsysteem en verklaart dat de obsessie met De Lijn, die al meer dan een decennium lang de Vlaamse volksvertegenwoordiging bespookt.

Naar aanleiding van het Gentse laadpalenverhaal waren zoveel actua-vraagjes binnengelopen dat men er maar beter meteen een heus debat aan zou wijden. Om dat op een hoger, of tenminste algemener, niveau te tillen, moest het dan gaan over de Vlaamse ambitie om tegen 2025-35 over een volledig groene, elektrische alsmede emissievrij schitterende bus- en dergelijke infrastructuur te beschikken. We besparen u de weergave van dit debat. Karin Brouwers (CD&V): “De Lijn heeft een tienrittenkaart op het Parlement. Een zoveelste debat over dit overheidsbedrijf, hebben we geen ander werk te doen?” Stefaan Sintobin (VB): “We maken ons belachelijk met dit debat.” Of nog Marino Keulen (Open Vld): “We komen hier naar voren als een ‘knullige regio’.” Inderdaad. Geen debat was nodig om te weten dat Vlaanderen achterop hinkt en nooit tot enig deftig openbaar vervoer zal komen, dat lokale overheden en De Lijn elkaar haten en misprijzen, en dat de dagen van De Lijn zoals we het ding nu kennen geteld zijn.

De hoge vergadering besloot met gemekker over tweets van minister Demir.

Niveau Nog was het niveau, zelfs voor het Vlaams Parlement, niet laag genoeg. Er was nog een De Lijn-vraagje overgebleven, en wel van Filip Dewinter (VB). Hij was in het bezit geraakt

van een mail waarin een nieuw uniformstuk werd aangeprezen als mogelijke hoofddoek voor personeelsleden die daaraan behoefte zouden kunnen hebben. Minister Lydia Peeters zei dat het om een eenvoudige haarband ging (naast enige petjes die voor het mannelijke personeel worden voorzien) en weidde wat uit over haaraccessoires voor jonge meisjes.

Het had daarbij mogen blijven, als niet de hele horde zich op het banale onderwerp had gestort. Vanuit de PVDA werd zelfs iets gezegd over extreemrechts en uniformdracht en nog meer extreemrechtse studentenpetten. Voorts moest iedereen zijn zegje doen over het belachelijke van dit belachelijke onderwerp en over de haatboodschappen van Dewinter. Een Nadia Sminate (N-VA) opperde toch voorzichtig dat, hoewel er niks mis is met de nieuwe uniformstukken, het toch wel bevreemdend is dat daaraan door de interne diversiteitscommissaris van De Lijn, op aanstichten van Unia, een dergelijke draai wordt gegeven. We hopen dat het niet nog idioter wordt.

Gezegend Ons is ooit verweten (door iemand die later een nogal opvallend staatssecretariaat zou gaan bekleden) dat we al te oneerbiedig de spot zouden drijven met het Vlaams Parlement (“vertegenwoordiging van zes miljoen Vlamingen!”, alstublieft). Maar het spul maakt het er toch zelf wel naar. Natuurlijk kwamen serieuzere zaken aan bod, zoals seksueel kindermisbruik of de (ook al jarenlang aanslepende en communautair-getinte) artsenquota en natuurlijk wordt een en ander hoogst technisch en ernstig in de commissies behandeld, een en ander ook hoogst technisch verzopen en on-ernstig. Maar komt dan, na het zeer beschamende De Lijn-gedoe, nog een vraagje van Loes Vandromme (CD&V) over de “voorleesweek” en wat een voldoende behartigenswaardig onderwerp de achteruitgang van de leesvaardigheid van onze basisschoolkindjes toch is, dan wordt kleuterachtig over elkaar heen getuimeld met veel oeh en aah en ja, dat iedereen lezen en dinges toch zo belangrijk vindt. Je zal maar met zo’n assemblee gezegend zijn.

leerde “verdeeldheid” op het maandagse partijbijeenkomst. Liberalen zoals Vincent van Quickenborne, en Oost-Vlaming Egbert Lachaert (“toetreden tot paarsgroen?

Alleen als Ecolo haar partijprogramma verbrandt…”) spreken een andere taal. Maar de meer Vlaamsgezinde strekking blijft binnen het partijapparaat een minderheid. Wordt dit bij de voorzittersverkiezingen van volgend voorjaar anders? De kans is klein.

Niet eens verrassend is dat de liberalen de waarheid geweld aandoen. Dat N-VA omwille van het Marakesh-pact uit de vorige federale regering is “gaan lopen” is niet waar, want regeringsbeslissingen worden collegiaal genomen en dat was met dat pact niet het geval.

Niet eens verrassend is het dat Open Vld nu met de hulp van alle linkse partijen hetzelfde doet in de levensbeschouwelijke dossiers (euthanasie, abortus). En vergeten dat de christen-democraten toch hun partners zijn in de regering van lopende zaken?

Wel merkwaardig (noteren en onthouden) is het dat Open Vld meteen ook in sociaal-economische dossiers een brede opening maakt voor paarsgroen. Hoe links kun je als liberaal zijn?

Alsof het nog moest worden bevestigd: er is - ondanks al het gewriemel van de voorbije jaren - maar een partij die voor de Vlaams-nationalisten een min of meer betrouwbare bondgenoot kan zijn. Met slakkenpootjes, maar goed. “On ne va pas suicider le parti dans un gouvernement de gauche”, liet Eric Van Rompuy weten in Le Soir. “Ce n’est pas au CD&V et ses 12 sièges de sauver le pays”.

Als de liberalen zich nu in een donkerrood zwembad willen verdrinken, moeten ze dat vooral doen.

Oppositie Durft de N-VA nu kiezen voor de oppositie?

Dat op die banken, zoals je wel vaker hoort, “verstikking” dreigt, klop voor geen meter.

Vlaams Belang is voor een tweede keer aan het bewijzen dat daar best groei in zit. Voordien al gebeurde de hele doorbraak van de N-VA vanuit de kracht van oppositie. In een vergrendeld België heeft de VU zichzelf verstikt. De N-VA moet zich hier na diepvriesjaren ook voor hoeden. Les geleerd?

“Als het moet, biedt de oppositie kansen”, stelt politicoloog Carl Devos in De Morgen. In 2024 kunnen de Vlaams-nationalisten het hele

Belgische model uit de scharnieren wrikken.

Oplossingen voor de manifeste onbestuurbaarheid van dit land zullen in het paars-groene bestuursakkoord ontbreken…. “Hooguit kan men het wegzakkend Belgisch bouwsel met verflaagjes opsmukken, terwijl het tot de ruwbouw gestript en verbouwd moet worden”. In 2020 dreigt een structureel tekort van 2.3 procent of elf miljard. Het hoogste van de eurozone. Daar nu nog eens miljarden aan toevoegen om de PS te plezieren, doe maar, blauwe jongens.

Vlaamse ezel En over de centen zal, en moet het gaan.

Dat weten ook sociaal voelende flaminganten.

De realiteit is wat ze is.

De deelstaten Vlaanderen en het half zo grote Wallonië staan elk 435 miljoen in het rood. De ramp zit in het zuiderland. Di Rupo zei maandag in het Waals Parlment dat de Waalse regering het “structureel tekort” van 2021 tot 2024 nog eens jaarlijks met (afgerond) 600 tot 650 miljoen euro wil uitdiepen om haar investeringsplan te dekken. De Waalse schuld zal dus met bijna drie miljard euro verhoogd worden, zei cdH-fractieleider François Desquesnes.

Het Brusselse verhaal is nog droeviger.

Ook daar praat men over een structureel evenwicht, maar ook daar houden ze 500 miljoen onzichtbaar in de eigen boeken.

En de Franse Gemeenschap ten slotte? Die is na een almaar weerkerend begrotingsgewoon vandaag gewoon failliet. Voormalig begrotingsminister van de Franse Gemeenschap (2009-2014) André Antoine (cdH) wees erop dat het compleet fout loopt met de evolutie van de schuldratio ten opzichte van de inkomsten. Die overschreed eind vorig jaar de kaap van de 60 procent. De schuld van de gemeenschap liep eind vorig jaar op tot een recordbedrag van 6,768 miljard (een stijging van 134 procent in 10 jaar). Huidig minister van Begroting Frédéric Daerden van de PS noemt de schuld vandaag “beheersbaar”. Neen, er zijn geen communautaire tegenstellingen …

Het vergt weinig politiek inzicht om te beseffen waar links Francofonië het geld wil halen om die putten te dempen. Het ezeltjestrek-je staat voor hen aan de noordkant van de taalgrens. Welke Vlaamse partij kan zoiets om de eigen smeer pikken?

ANJA PIETERS

Financieringswet

De Franstaligen zullen met hun dramatische tekorten de financieringswet opnieuw op tafel te gooien. Bij de zesde staatshervorming (2012) werd voorzien dat die wet in 2024 in werking moet treden. Na tientallen jaren de transfers “onbespreekbaar” te hebben verklaard, werd door de regering Di Rupo vastgelegd dat die geldstroom van Vlaanderen naar Wallonië vanaf 2025 zou verminderen. In 2025 zal 60 miljoen euro minder naar Wallonië vloeien, het jaar daarop 120 miljoen euro en zo verder tot 600 miljoen euro in 2034.

PS’er Magnette wil de huidige financieringswet zo vlug mogelijk vernietigen om opnieuw meer Vlaams geld te krijgen. Zoiets kan enkel en alleen lukken mét een Vlaamse meerderheid. Derhalve niet zonder de N-VA. In De Tijd merken Wim Van de Velden en Dieter Dujardin op dat twee voorzittersverkiezingen van december (CD&V en MR) een nieuwe dynamiek kunnen losmaken. Welke ruggengraten zullen zich krommen?

De liberalen kiezen maar in het voorjaar van 2020 hun nieuwe voorzitter, maar het establishment van de partij wil de trein zelfs achteruit laten rijden. Kandidaat-voorzitter Joachim Coens blijft, conform de partijlijn, kiezen voor de trage boemeltrein richting een volgende staatshervorming, terwijl zijn opponent Sammy Mahdi het communautaire duidelijk van de agenda wil houden. De Wever weet dus wie hij - met tegenzin – te vriend moet houden. Echt ver zal ook Coens niet willen gaan, want hij blijft verweven met de bondgenoten van Beweging.net (ACW).

Gaat hij ver genoeg?

In geval van niet heeft De Wever weinig opties. Hij kan binnen een federaal, Belgisch kader andermaal een compromis zoeken rond een bescheiden staatshervorming zonder grondwetsherziening (iets krijgen) in ruil voor een sociale bijsturing in het sociaal-economisch weefsel (iets geven). Of De Wever nog zin heeft in een zoveelste portie staatshervorming durven we te betwijfelen. De tweede optie is resoluut de Vlaamse kaart trekken en de rode loper uitrollen voor de linkse partijen die de kloof tussen noord en zuid liever niet zien.

In het Vlaamse Parlement is zijn partij incontournable, in de Kamer kan ze met Vlaamse

kordaatheid haar voet zetten voor de plannen van Magnette en rustig wachten op de ondergang van Vlaamse partijen die links Wallonië dit land laten domineren.

Met de liberalen lukt het in dit land nooit.

Alexander De Croo vond paarsgroen geen uitzicht hebben op een stabiele constructie. Vrij vertaald zei hij nu in Terzake dat in een nieuwe paarsgele regering paarse verzuchtingen wél, maar gele géén deel mogen uitmaken van het compromis. De belgicistische verzuchtingen van De Croo zijn dus dwingender dan zijn sociaal-economische.

Een journalist met pit vraagt normaliter of er toch geen communautair kantje zit aan zowat elk verhaal in het Magnette-sossier, omdat noord en zuid over alle thema’s (sociaal-economische, migratie, veiligheid, onderwijs, cultuur, identiteit) anders denken, oordelen en kiezen. Annelies Beck, Kathleen Cools of Bart Schols zijn daar niet toe in staat, of willen daartoe niet in staat zijn.

Misschien moet De Wever zijn eigen politieke kaste met de voetjes op de grond zetten. Om in het federaal parlement vol bewondering te kijken naar de manier waarop rood en blauw de ontsporende begroting onder controle krijgen, waarop ze jobs creëren, groei verzekeren, de migratiepoorten smeren, beslissen over veiligheid, over asiel, over fiscaliteit, over regionale lusten en lasten, over abortus en euthanasie, over hoe dit mooie land eensgezind ervoor zal zorgen dat “de mensen” van dit land kunnen vooruitgaan, “van Zeebrugge naar Arlon”. Als de Vlaams-nationalisten hun verstand gebruiken ziet het er goed uit.

A.P.

6

Dwars door Vlaanderen

28 november 2019

In Memoriam

Gaston Durnez of een pen, levenslang gedoopt in gedreven en bewogen Vlaamse journalistiek Wanneer u dit nummer van ‘t Pallieterke in handen hebt, geachte lezer, is het overlijden van journalist, cursiefschrijver, Timmermanskenner bij uitstek en nog zoveel meer, Gaston Durnez, al ‘oud nieuws’ (om het zo oneerbiedig uit te drukken).

De voorbije dagen zijn her en der ruimschoots voldoende bijdragen verschenen om leven en werk van deze eminente persoonlijkheid toe te lichten. Daarvoor mag best wel eens verwezen worden naar de bijdrage in “Doorbraak” van Jean-Pierre Rondas onder de welluidende titel “De man die van de journalistiek een deugd maakte”, werkelijk een pareltje van een biografisch portret. En toch, en toch is het niet meer dan vanzelfsprekend dat hier in ’t Pallieterke enige aandacht wordt besteed aan een man die Vlaanderen gedurende bijna een halve eeuw kwaliteitsjournalistiek heeft geschonken. Waarvan bijna 40 jaar in De Standaard (“de staatkundige” zoals Jan Nuyts het toen in dit rioolkrantje verwoordde). De Standaard, toen nog met AVVVVK in de hoofding!

Sociaal bewogen flamingant Want inderdaad mag van de generatie

Durnez, Ruys, Van Nieuwenborgh, om voor de vuist weg die namen te noemen, gezegd worden dat ze met hun pen Vlaanderen mee ontvoogd hebben. Een van de deviezen die Durnez huldigde, was een verwijzing naar de eminente Franse journalist en hoofdredacteur Hubert Beuve-Méry, de stichter van de kwaliteitskrant Le Monde en van wie de gevleugelde uitspraak kwam: “Le journal est un monsieur.” Vrij en losweg vertaald: “De krant is een heer van stand.” Daarmee bedoelde hij dat een goede krant er prat op moet kunnen gaan degelijke en kwaliteitsvolle nieuwsgaring te brengen. Van Gaston Durnez kan zonder de minste twijfel gezegd worden dat hij gedurende zijn volledige journalistieke carrière deze uitspraak heeft geïncarneerd.

Zo heeft hij via zijn pen de Standaardlezer taalgevoelig trachten te maken. Van Durnez is geweten dat hij ontzettend véél belang hechtte aan een mooi en correct taalgebruik. Zijn

reportagereeksen, die dikwijls een sterke sociale inslag hadden, bv. over de Vlaamse seizoenarbeiders in Noord-Frankrijk of over de Vlaamse mijnwerkers in de Waalse steenkoolbekkens, waren steeds gesteld in een vlotte en leesbare taal, in puntgaaf Nederlands zeg maar. Iets waar hij als het ware zijn handelsmerk van maakte en waarop hij in menig interview met hem bleef hameren: een correct taalgebruik typeert een mondige Vlaming.

Men kan onmogelijk voorbijgaan aan het feit dat Durnez zonder de minste twijfel een bewogen flamingant was en daarover schaamde hij zich geenszins. Zo verwees hij naar dat flamingantisme in een artikel dat verscheen in De Standaard, gedateerd op 11 juli 1993: “Als flamingantisme wilde zeggen dat de Vlamingen het recht opeisten om hun eigen taal te leren en te gebruiken op alle niveaus, als flamingantisme betekende dat de Vlamingen wilden strijden opdat hun rechten in ’s lands bestuur zouden worden erkend, als flamingantisme inhield dat de structuren van het land beter aangepast moesten worden aan de werkelijkheid, ja dan waren wij natuurlijk flamingant!”

wil geven, toch wel even rekening mee mogen houden. Voor een christen is er bovenal het argument dat hij vindt in het evangelie. Het is al tweeduizend jaar geleden verwoord in het gebed dat velen nu nog het beste kunnen opzeggen, je weet wel: ‘En vergeef ons onze schulden, gelijk ook wij...’ Maar ja, dat zal wel ouderwets zijn.”

Geef toe, een artikel dat nog niets aan actualiteitswaarde heeft ingeboet! Zo bouwde een halve eeuw lang Gaston Durnez mee, bescheiden maar wel bevlogen en erudiet, aan de Vlaamse natievorming. Gaston Durnez, journalist en veel méér dan een heer van stand!

Op 11 juli vorig jaar overhandigde minister-president Geert Bourgeois het Ereteken van de Vlaamse Gemeenschap aan Gaston Durnez. Een betekenisvol gebaar van erkentelijkheid in ’s mans late levensavond.

GUIDO MOONS De uitvaartplechtigheid van Gaston Durnez gaat door op dinsdag 3 december a.s. om 11u.30 in de dorpskerk te Itegem.

Amnestie Dat zijn Vlaamse sociale bewogenheid, want dat was bij Gaston Durnez de kern van zijn flamingant zijn: een gedreven Vlaamse sociale bewogenheid, geen pose was, dat bewees hij meer dan eens wanneer het ging over dat, én vandaag nog steeds, heikele onderwerp: de amnestieproblematiek. In mijn knipselmap overvol krantenartikelen bewaar ik nog steeds een artikel van hem met de veelzeggende titel: “Vies woord” uit de krant van 18 september 1990. In de laatste alinea schreef Durnez het volgende: “Zou het nog velen ergeren dat we tegenwoordig in dit holle debat nog zelden of nooit iets horen over christelijke princiepen?

Enkele jaren geleden maakten sommigen zich nog druk over een standpunt van de bisschoppen. Wordt daar nog naar verwezen? We bedoelen: in kringen die politiek iets te zeggen hebben? Er zijn vele gronden om amnestie te bepleiten. In ons land heeft het probleem niet het minst te maken met de fundamentele oppositie die er vrijwel sinds het ontstaan van België heeft bestaan tussen de nationale instellingen, de bovenlaag en het volk. Daar zou men, nu men dit koninkrijk een andere basis

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT GENOEG VAN!

LUIKERSTEENWEG 244 F 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE

BRUSSEL

Christendemocratische zwanenzang Dat het slecht gaat met de CD&V wisten we al. Maar wist u dat het in Brussel zo mogelijke nog slechter gaat met de politieke christendemocratie? Verloren verkiezingen, nauwelijks nog leden, geen perspectieven op beterschap, maar vooral lui aan het roer die wel ingehuurd lijken om het hele boeltje te doen kapseizen.

Pagina 22 in De Tijd van het voorbije weekend was een harde dobber voor elk rechtgeaarde christendemocraat. Bovenaan fileert Kaaiman in de stijl die hem eigen is de penibele periode die de CD&V doormaakt, en onderaan doet commentator Rik Van Cauwelaert eigenlijk hetzelfde. We citeren: “Helaas is er geen partij meer. Wat overblijft, is een verweerde gevel met daarachter een verlaten bouwput. (…)

De laatste electorale opstoot in 2007 was volledig te danken aan het kartel met de N-VA. (…) CD&V is een partij op de dool. (…) De regering-Jambon zou weleens de regering te veel kunnen zijn voor CD&V.” Zijn analyse is scherp, ook al durven we aannemen dat een man met zijn familiale pedigree er niet vrolijk van wordt. Maar misschien is er wel een lichtpuntje, niet zo bijster ver van de Pajotse heimat van de commentator: een plek, Brussel genaamd.

Jos Chabert Een historisch slechte score deed de partij in het gewest naar de oppositiebanken verdwijnen. Voor het eerst trouwens sinds de oprichting van het derde gewest, ondertussen al drie decennia geleden. Zelfs toen de

partij twintig jaar geleden de paarse mokerslag toegediend kreeg, bleef Brussel overeind. Meer nog: gedurende enkele jaren was oudgediende Jos Chabert de enige minister die de partij überhaupt nog leverde. Du jamais vu. Vanwaar nu dat optimisme voor een Brusselse revival? Kersvers minister Benjamin Dalle was de Brusselse voorzitter. Hij vertrok naar de Vlaamse regering, waardoor er zonder meer boeiende interne verkiezingen moesten uitgeschreven worden.

Paul Kagame Naar verluidt zou de CD&V in Brussel, men zegge en schrijve, 450 leden tellen. En wellicht zitten er daar wel wat bij die niet eens weten of beseffen dat hun naam op die lijst voorkomt. Hoe dan ook, als de statuten verkiezingen voorschrijven, wel dan wordt er gestemd. Voorzitter, Jongerenvoorzitter, Senioren en Vrouw & Maatschappij, alle vier de functies dienden ingevuld te worden. En zo werd de opvolgster van Chabert destijds, Brigitte Grouwels, met 89,83 procent van de stemmen (53 in totaal) aan het hoofd van de Senioren gestemd.

Ook de Jongerenvoorzitter werd met een ruime meerderheid verkozen: 87,18 procent

(34 stemmen) haalde een zekere Nizeymana Mugabe. Naar het schijnt geen familie van, maar wel iemand met bijzondere interesses voor wat zich elders in de regio afspeelt. Vorig jaar nog beschuldigde ex-MR politicus Alain Destexhe de man er van het bestaan van de genocide in Rwanda te ontkennen.

Maar de partij kwam sussend tussen. Eigenlijk is hij enkel lid van een vzw die zich kritisch opstelt ten aanzien van het regime van Paul Kagame, van revisionisme, laat staan negationisme, zou geen sprake zijn. We geloven Dalle op zijn woord, christenmensen liegen nu eenmaal niet. Nu ja, als men dan toch de problemen van de regio van de Grote Meren wil importeren, kan men misschien eens de vuile Brusselse straten met het kraaknette Kigali vergelijken. Ook dat is het werk van Kagame.

Matthias Storme Maar de hoofdprijs is natuurlijk het voorzitterschap. Drie kandidaten waren er: een ambtenaar, een kabinetsmedewerker en dan een expert in ‘change management’, en dat is nu echt wel iets wat de CD&V kan gebruiken. Opvallend is alvast het verleden van die cabinettard, die met net geen 38 procent van de stemmen op de tweede plaats strandde: David Vits, iemand met een verleden bij de VU, oud-redacteur bij het weekblad Punt en voormalig politiek secretaris van het OVV in de periode dat Matthias Storme de nodige schwung in dat clubje bracht.

Pieter Demeester, de ‘change manager’, won

met een absolute meerderheid, 126 stemmen om exact te zijn. Hij heeft een verleden als secretaris van de partij (hij volgde ooit Jo Vandeurzen in die rol op) en is de zoon van Wivina, voormalige excellentie van de partij.

Maximiliaan van Oostenrijk En of hij de geknipte man voor deze functie is! In een interview in BRUZZ vraagt men hem hoe die allereerste oppositiekuur aangepakt moet worden. “Geen idee,” klinkt het, “we zullen het moeten leren.” Een analyse van wat fout ging? “Het is duidelijk dat veel mensen, ook veel jongeren, geen vertrouwen meer hebben in de politiek en in de politici. Ze hebben de klassieke partijen de rug toegekeerd. In Brussel was er ook het succes van Groen en Ecolo.” Nieuwe mensen aantrekken? “Dat is nodig, maar het is heel moeilijk (…).” Zonder meer bevlogen en motiverend, maar dan komt het.

“Behalve in de politiek engageerde Demeester (…) zich de afgelopen jaren ook in de opvang van vluchtelingen. ‘In februari vorig jaar zouden we twee Ethiopiërs uit het Maximiliaanpark voor korte tijd opvangen. Het werden er uiteindelijk zeven en ze zijn maandenlang bij ons gebleven. Twee van hen zijn na een tijd teruggekeerd naar Ethiopië, de andere vijf zijn na herhaalde pogingen uiteindelijk allemaal in Engeland geraakt.’” Mensensmokkel heet zoiets, dachten we, zij het in deze ongetwijfeld zonder winstbejag. Precies zoals de naastenliefde het voorschrijft.

KNIN.

Onze naaste buren

28 november 2019

Schijnheiligen

NEDERLAND

Misselijk werd je vorige week van die schijnheilige koppen van politici en mediafiguren nadat ze gruwelden over een halsmisdaad. Het begon op zondagavond 17 november op NPO1 bij het wekelijks kletsprogramma Studio Voetbal.

De NOS toonde beelden van een wedstrijd in de Nederlandse 1ste Divisie. Bij FC Den Bosch-Excelsior Rotterdam waren vaag wat oerwoudgeluiden te horen uit het thuisvak aan het adres van een zwarte speler van Rotterdam. Na zo’n ophefmakend nieuws kwam de kwalificatie van Oranje voor het EK maar op de tweede plaats.

Eerst buitelde het panel minutenlang gruwelend over elkaar heen, want moord en doodslag verbleken bij deze schanddaad, waarbij men voor één keer autochtone Nederlanders als daders kan aanwijzen. De kalmste van het panel was gewezen topspits Pierre van Hooijdonk. De man is niet toevallig de zoon van een Nederlandse en een Afrikaan die zich na zijn herderskwartiertje uit de voeten maakte. Van Hooijdonk liet zich indertijd al opmerken toen hij weigerde op een NOS-voorstel in te gaan om zijn laffe vader te zoeken. Hij zei dat hij niets met die vent wilde te maken hebben, want de voetballer voelt zich een volbloed Brabander die om 17 uur bloemkool met worst wil eten.

Windkracht 10 bij deugdzaam Nederland Natuurlijk bleef de misdaad niet onopgemerkt. Bij het gelijkaardige ons-kent-ons-gebazel in Extra Time op Canvas stikte commentator Joos van verontwaardiging (hij heeft een zwarte jongen geadopteerd). Dit is de deugdmens die indertijd de supporters van Beerschot

7

onterecht van racisme beschuldigde omdat hij hun Antwerps gezang niet verstond.

In Nederland woei de storm met windkracht 10. De coach van Den Bosch kroop niet onmiddellijk door het stof en werd afgeslacht. De man weet natuurlijk dat supporters alles uit de kast halen om een tegenstander te destabiliseren, zodat men dat racisme naar het Homansiaans woord wat moet relativeren. (Ooit stond ik naast een groepje dat junglegeluiden maakte en vervolgens woedend “Racist!” riep naar een Oostblokker bij de tegenpartij die de eigen zwarte parel een doodschop gaf.)

Deugdzaam Nederland praatte zich een hysterie aan en de voorzitter van Den Bosch ging bijna letterlijk op de knieën zitten om vergiffenis te vragen, want er was zelfs sprake van zijn club uit competitie te gooien. Bij de radio en de televisie bleef het incident dagenlang heet nieuws. Tenslotte deed zelfs minister-president Rutte een deugdduit in het zakje. Vorige zaterdag werd overal het voetbal één minuut stilgelegd alsof het hier de herdenking van de moord op miljoenen Joden betrof.

Racisme tegenover autochtonen mag Was er geen ander nieuws? Niet bij de belangrijke (valsnieuws) media (uitgezonderd De Telegraaf), maar wel op de sociale media. Gorinchem wordt geteisterd door allochtoon geteisem dat in groep jacht maakt op

autochtone jongeren. Vorige week verscheen daar een hallucinant filmpje over en mensen vroegen zich massaal op Twitter af waarom dit racisme niet gehekeld werd. De media-schijnheiligen konden er niet meer om heen, maar bleven hardnekkig spreken over “jongeren”.

De CDA-burgemeester loog keihard dat haar gemeente geen probleem had met allochtone racisten.

Vorige week ging het in de media ook over het Rotterdams drugsgeweld met messengevechten en zelfs een schietpartij bij klaarlichte dag in een winkelcentrum.

Geen woord over de etnische achtergrond van de criminelen. De hoofdofficier meldde trots en dapper dat er een brief was gestuurd aan vier revolver- en messenhelden. Ze liepen het gevaar dat men hen voortaan preventief zou fouilleren en ze lachten zich een bult. Nieuwsuur filmde vorige vrijdag de hele buurt, ‘blurde’ uiteraard zoveel mogelijk de gezichten en er was nergens een blanke huid te zien. Een hoogleraar waarschuwde hoogdravend voor “etnisch” profileren en je las of hoorde niet dat het Centraal Bureau voor Statistiek dit jaar meldde dat Antillianen en Marokkanen respectievelijk 6 en 5 keer crimineler zijn dan Nederlanders. Vorige zaterdag meldden de media dan weer dat de bekende “jongeren” zinnens waren in bende winkels te plunderen. De schijnheilige minister-president Rutte was nergens te horen over dat dagelijks racisme à la SA tegen autochtone Nederlanders, want oerwoudgeluiden zijn veel erger dan geweld bij diefstallen, overvallen en seksuele molestatie van autochtone meisjes.

WILLEM DE PRATER

Wat verdienen die protesterende kunstenaars?

Gaan kunstenaars een leven van honger en ellende tegemoet? Echt niet, al geeft de heisa over de besparingen op cultuur misschien wel die indruk. Van parlementairen wil iedereen weten hoeveel zij verdienen. Aan mensen uit de cultuursector wordt niets gevraagd. Nu zij doen alsof zij gebroodroofd worden, zou wat openheid over wat zij echt verdienen echter niet misstaan.

Van directeur Philippe Van Cauteren van het SMAK (stedelijk museum voor actuele kunst) wordt gezegd dat hij meer verdient dan de Gentse burgemeester. Ook artistiek leider Milo Rau van het theaterhuis NTG heeft een loon dat bestaat uit zes cijfers.

Beide heren generen zich niet om ijverig actie te voeren tegen besparingen op cultuur. Zelf zullen zij er op hun loonbriefje niets van merken. Evenmin als de vele andere directeurs, acteurs en kunstenaars die nu luid staan te roepen dat cultuur doodgeknepen wordt. De kleine garnalen: de man achter de theaterbar, de vrouw die de tickets verkoopt… ja, die misschien wel.

Veel Vlaamse musea, theaters en cultuurhuizen halen nog geen dertig procent van hun inkomsten uit het verkopen van kaartjes. Voor elke euro die ze van het publiek binnenhalen, legt de overheid er nog eens twee euro bovenop. De lat om subsidies te krijgen ligt zelfs maar op één achtste aan eigen inkomsten. Er zijn gezelschappen waarvoor de overheid zeven euro bijlegt voor elke euro uit de ticketverkoop. Zo krijg

je kunst waarin niemand is geïnteresseerd, maar die via het subsidie-infuus toch in leven blijft. Zo krijg je ook arrogante kunstenaars die hun eigen ding doen zonder zich iets aan te trekken van hun publiek.

Mogen mensen met talent goed betaald

worden? Ja, natuurlijk. Maar als dat loon betaald wordt met belastinggeld, dan mag daar een minimum aan transparantie tegenover staan. De lonen van de topkaders in de gesubsidieerde culturele instellingen zijn hoog. Hoe hoog? Dat mag blijkbaar niet geweten zijn. Dat geldt ook voor hun goede vrienden bij de VRT. Goedele Liekens zei onlangs dat bekende journalisten meer verdienen dan parlementsleden. Ze herhaalde daarmee wat Siegfried Bracke ooit zei, namelijk dat een journalist die parlementslid wordt, moet inboeten.

Mathias doet een Bartje

De brandstichting in Bilzen wordt duchtig misbruikt voor politiek gewin. Minister Bart, van Mechelen, kreeg veel aandacht nadat hij hard uithaalde naar mensen die de brandstichting niet afkeuren. Dat bracht burgemeester Mathias, van Gent, op ideeën. Zijn poging om Somers na te doen werd een beschamende vertoning.

De Clercq haalde zwaar uit naar Johan Deckmyn (Vlaams Belang): “U bent brandstichter, letterlijk en figuurlijk bijna. We hebben gezien in Bilzen tot wat dat leidt.

Dit is politieke terreur. Uw woorden zijn niet vrijblijvend.” Hij ging er zo zwaar over dat zelfs de aanwezige journalisten het gênant vonden. De “verbindende” burgemeester viel wel heel erg uit zijn rol. Ook binnen zijn eigen partij werd er gemord. Door zijn hysterische uitval zal het Vlaams Belang geen kiezers verliezen, integendeel.

Guy, die was er niet De gemeenteraad duurde weer twee avonden. Guy kwam maandag noch dinsdag opdagen. Hij heeft de brandende speech van Mathias gemist. Misschien had hij het te druk met het geven van stemadvies aan de Britten? Of heeft hij geen reden meer om op te dagen nu zijn zoon gebeiteld zit als bestuurslid van de Gentse Open Vld? MATHILDIS

De belegen anti-PS alliantie

WALLONIE

Vorige week dook nog maar eens het idee op om het Waalse politieke landschap te hertekenen en de PS definitief naar de politieke oppositie te duwen. Door een alliantie van liberalen van MR en centristen van cdH. Het verleden leert dat dit weinig meer is dan het opeten van de rechterzijde van de cdH door MR, waarna de liberalen toch een coalitie met de PS vormen.

dat er met cdH niet samen te werken valt. De door de MR sterk bepleite scheiding van kerk en staat of de Franse laïcité mogen niet onder druk komen, waarschuwt hij.

Het was Gérard Deprez, ooit de architect van de eerste poging om de PS-macht te breken, die de knuppel in het hoenderhok gooide. Waarom geen alliantie tussen liberalen van de MR en centristen van de cdH om de dominantie van de PS in Wallonië te counteren? Het pleidooi komt er niet toevallig op dit moment. Georges-Louis Bouchez, de gedoodverfde nieuwe MR-voorzitter, pleitte meermaals voor een hertekening van het Franstalige politieke landschap tijdens debatten met zijn concurrent Denis Ducarme.

Derde element: Maxime Prévot, de voorzitter van de cdH, heeft de deur voor een anti-PS-alliantie snel dichtgeslagen. Een mogelijke toenadering tot de MR noemt hij “belachelijk”. Voor Prévot komt het erop aan om de cdH een nieuwe smoel te geven en bij de volgende verkiezingen weg te raken uit de politieke marginaliteit. Met vijf Kamerzetels is de cdH inderdaad een politieke dwerg geworden.

Ondertussen deed in de Franstalige pers het verhaal de ronde dat Charles Michel en ex-cdH-voorzitter Benoît Lutgen elkaar deze zomer in Frankrijk hadden ontmoet.

Wat tot het gerucht leidde dat er zou gesproken zijn over een politieke herverkaveling. Ondertussen hebben de partijen dat ontkend.

Tenslotte is er nog een electorale factor op links die maakt dat een anti-PS-front moeilijk wordt: de groenen van Ecolo, die in Wallonië vlotjes over de 10 procent gaan en de natuurlijke bondgenoot zijn van de socialisten.

Daar kan de MR niet tegenop. In het beste geval kunnen de Waalse liberalen zich incontournable maken voor een meerderheid, zoals nu in de Waalse regering gebeurt.

Tenminste zolang de cdH en de communisten van de PTB in de politieke marge zitten.

Waals monster van Loch Ness En als men over een hertekening van het politieke landschap begint, dan gaat het bijna enkel over een toenadering tussen de liberalen van de MR en de verschrompelende centristen van de cdH. De tactiek van de liberalen komt erop neer om de rechterzijde van de vroegere Franstalige christendemocraten leeg te zuigen en zo zelf sterker te worden ten opzichte van de almachtige PS. Komt er straks zo’n operatie aan? Het anti-PS-front lijkt een Waals monster van Loch Ness. Wie de politieke geschiedenis van Wallonië kent, weet dat zo’n alliantie smaakt als een belegen gerecht.

Daar zijn verschillende redenen voor. Ten eerste was

zo’n operatie in het verleden niet succesvol. 20 jaar geleden vertrok Gérard Deprez uit de PSC (de voorganger van de cdH) en sloot hij zich met zijn beweging Mouvement du Changement pour les Citoyens (MCC) aan bij de MR (de liberalen van PRL en het FDF).

Zijn droom was toen al een anti-PS front, maar in de praktijk gingen de liberalen onder impuls van Louis Michel toch in zee met de PS. De logedominantie bij de MR gaf de doorslag. In 2003 stapte Richard Fournaux, de burgemeester van Dinant, over van cdH naar MR. Maar dat gebeurde niet in het kader van een aanval op de almacht van de PS. Eigenlijk is het voor de liberalen eenvoudig: malcontente cdH’ers zijn welkom, maar van een fusie of kartel kan geen sprake zijn.

En zo komen we bij de tweede reden waarom zo’n alliantie niet realistisch is. Er zijn te veel inhoudelijke verschillen, ook al blaast de cdH in tal van dossiers warm en koud. Bij ethische thema’s sijpelt echter nog de oude christendemocratische traditie door.

Bij de vroegere PSC zijn ze niet gewonnen voor een versoepeling van de abortuswetgeving of een aanpassing van de wet op euthanasie. Voor Denis Ducarme, die wellicht de MR-voorzittersverkiezingen zal verliezen, maar nog altijd zwaar weegt in de partij, is dat het bewijs

Electorale factor

PICARD

8

Actueel

28 november 2019

DIPLOMATIEKE VALIES

Grootste NAVO-probleem heet Europa Wanneer men in aanloop van de nakende top een doorlichting maakt van de NAVO, dan verkrijgt men resultaten die anders ogen dan de klassieke clichés. Misschien ligt het grootste gevaar voor de toekomst van de Alliantie wel niet in een Amerikaanse vertrek, maar wel in het Europees engagement?

Macron provoceert de Europese landen over de NAVO

Een tijdje geleden publiceerde Foreign Policy een fictiestuk over het einde van de NAVO. Het verhaal speelt zich af ergens in 2023 en nog steeds resideert die verketterde Trump in het Witte Huis. Na ettelijke waarschuwingen is de maat vol en trekt hij er de stekker uit. De VS zal niet langer voor de Europese veiligheid betalen, en dus wordt het besluit getekend om uit de NAVO te stappen. Het is trouwens een recht dat het NAVO-verdrag uitdrukkelijk voorziet voor elk lid. Ironisch is wel dat een dergelijke beslissing aan de Amerikaanse regering moet worden meegedeeld, wat wil zeggen dat Trump het zo ongeveer aan zichzelf moet vertellen. Het is een scenario dat vooral in de Europese kijk past.

Macrons provocatie In een interview in The Economist gooide de Franse president Macron met zijn verklaring dat de NAVO “hersendood” was een stevige stok in het hoenderhok.

Zijn doel was duidelijk een schokeffect te creëren, niet toevallig enkele weken voor de NAVO-top die volgende week in Londen plaatsvindt. En ergens gebeurde dat ook, zij het niet het soort schok waarop hij gehoopt had.

Hij kreeg vooral tegenkanting.

Verschillende landen, niet in het minst Duitsland, lieten verstaan dat voor hen de NAVO hét kader van veiligheid en defensie blijft.

En zeker in het voormalig Oostblok reageerde men gepikeerd.

Ooit leefde hier het spookbeeld van de Russen die eraan zouden komen, maar die herinnering verdween grotendeels in de plooien van de geschiedenis. Maar voor landen als Polen of de Baltische staten is de Russische bedreiging een realiteit, ook al is de percep-

tie wellicht scherper dan de realiteit. Als het ooit hommeles wordt, rekenen zij als geen ander op de NAVO-solidariteit. En als geen ander weten ze ook hoe de militaire verhouding binnen de Alliantie zit. “Het probleem van de NAVO is niet het gevolg van de ambiguïteit van Trump, maar van een gebrek aan inzet van sommige Europese leden,” benadrukte de Poolse premier Morawiecki als reactie op Macron.

Europese initiatieven Macron wil in wezen een Europese militaire verzelfstandiging.

De afhankelijkheid van Amerika is niet gezond, zeker niet als een isolationistische wind door Washington waait. En wellicht heeft hij ook een sterk punt met dit standpunt, maar de verdeelde reacties die hij oogstte zijn net de beste illustratie van het probleem.

Er zijn de voorbije jaren verschillende initiatieven genomen om de militaire poot van het Europees eenmakingsproces wat uit te bouwen. Een soort Europees militair hoofdkwartier werd in het leven geroepen, overigens gehuisvest in hetzelfde gebouw als dat waar de Hoge Vertegenwoordiger van de Unie voor Buitenlandse zaken en Veiligheidsbeleid kantoor houdt. Er werden stappen gezet om de militaire aankopen over de landsgrenzen heen te stroomlijnen en er komt een nieuw Directoraat-Generaal voor de Defensie- en Ruimtevaartindustrie.

Om onderzoek en ontwikkeling in deze domeinen mogelijk te maken, zou er een defensiefonds van 13 miljard euro komen. Het zou een behoorlijke slagkracht opleveren. Enkel de militaire begrotingen van Frankrijk, Duitsland en Italië overklassen deze spaarpot. Maar de NAVO vervangen

Russische troepen

door een vergelijkbare Europese structuur is nog wat anders.

Capaciteitskloof Twee problemen duiken altijd op wanneer het idee van uitbouw van een Europese defensie op tafel wordt gelegd. Onderlinge onenigheid over het hoe en waarom van het inzetten, maar vooral ook het capaciteitsprobleem.

Het wordt wel eens de vraag van Mars genoemd in militaire kringen. Bekeken vanop een erg ruime afstand, Mars dus, is het haast onbegrijpelijk dat de Europese landen niet in staat zijn een (militaire) vuist te maken tegen Rusland. Het totaal van de BBP’s van de Europese NAVO-leden is tien keer het Russische, een land met een economie vergelijkbaar met de Spaanse. Legt men de militaire begrotingen naast elkaar, dan voorzien die Europese landen 3,5 keer meer middelen dan de Russen. Wel zijn de onderlinge Europese verschillen reëel, zeker in het licht van de Brexit. Het vertrek van de Britten heeft niet enkel een repercussie op de Europese financiën, het komt ook neer - zo berekenden experts - op een vertrek van zo’n 40 procent van de militaire slagkracht van de Unie.

Eens de Brexit een feit is, zullen niet-EU landen goed zijn voor 80 procent van de werkingsmiddelen van de NAVO.

Derde weg Fundamenteel is Europa, en dan bedoelen we vooral de West-Europese landen, weinig bereid om in defensie te investeren. Dat is een politieke keuze die in wezen los staat van het al dan niet bestaan van de NAVO-structuren. In militaire middens wordt wel eens gesproken over de derde weg voor Europa. Anders dan de huidige stand van zaken met de gekende asymmetrie ten aanzien van de VS en het idee om het geweer van schouder te wisselen en te geloven dat een Europese defensiepoot de dingen zal veranderen, is het idee om door meer op defensie in te zetten het soortgelijk gewicht binnen de NAVO net te vergroten. Een grotere inbreng op capaciteitsvlak, vergroot de stem binnen de Alliantie, zo klinkt het. Het getuigt alvast van meer realiteitszin dan te geloven dat een Europese demarche voor een cesuur en nieuwe dynamiek zal zorgen.

MICHAËL VANDAMME

Buitenlands spervuur Bloeiende Britse erfenis Men kan veel kritiek leveren op het oude Britse imperium, maar het heeft ervoor gezorgd dat in India een stabiele parlementaire democratie tot stand kwam, en in Hong Kong heeft het ook de culturele en maatschappelijke fundamenten daarvoor gelegd. Zoals datzelfde oude imperium in de negentiende eeuw ook met harde hand de slavernij in zijn kolonies heeft afgeschaft.

De overweldigende verkiezingsoverwinning van de democratisch gezinde oppositiepartijen in Hong Kong is in zekere zin te danken aan de Britten. De grootste en meest harteloze misdaad van de Britten tegenover Hong Kong was waarschijnlijk dat zij hun kroonkolonie hebben teruggeven aan China.

Alle garanties die daarbij waren ingebouwd, zijn intussen afgeschaft of uitgehold. Zoals te verwachten was. Rechten en vrijheden die niet ondersteund worden door militaire macht, zijn tot de ondergang gedoemd.

Ook in Europa. Dat neemt niet weg dat de protestbeweging in Hong Kong een bijzonder krachtig signaal heeft uitgestuurd: ze heeft duidelijk een zeer breed democratisch draagvlak. De opkomst was zeer hoog, meer dan zeventig procent, wat in de huidige sfeer van repressie en politiegeweld meer is dan verwacht.

De oppositiekandidaten wonnen de verkiezingen in zeventien van de achttien districtsraden. Ze behaalden 389 zetels, bijna vier keer zoveel zetels als bij de vorige verkiezingen. De pro-Chinese partijen werden verpletterd: van de 300 zetels die ze oorspronkelijk hadden, blijven er slechts 57 over. Alle pro-Chinese kopstukken of marionetten verloren hun zetel.

Twee soorten potentaten Of dat signaal veel effect zal hebben op de communistische potentaten in Beijing, is heel twijfelachtig. Maar het zou toch minstens effect moeten hebben op de Europese Unie. Als die ook maar tien procent meent van al haar pathetische verklaringen over mensenrechten en democratie, dan zou ze nu onmiddellijk keiharde sancties tegen China moeten invoeren, met invoerheffingen, boycots en het opzeggen van handelsverdragen en samenwerkingsakkoorden tussen universiteiten. Maar we verwachten daar niets van. De potentaten die China en de EU besturen kijken allemaal met verachting neer op begrippen als vrijheid en democratie. Alleen doen de Chinezen dat openlijk, terwijl de eurocraten nog een beetje de schijn hooghouden. Alleen in de VS is er tenminste al een begin gemaakt met maatregelen tegen China. Het Huis van Afgevaardigden keurde met een overweldigende meerderheid van 471 tegen 1 de “Hong Kong Human Rights and Democracy Act” goed. Naast andere bepalingen opent die wet ook de mogelijkheid van gepersonaliseerde sancties tegen de verantwoordelijken voor de schendingen van de mensenrechten. Een soortgelijke wet werd ook unaniem goedgekeurd door de Senaat.

Zoals Marrakesh…

Ter gelegenheid van de vijftigste verjaardag van de OIC, de Organization of Islamic Cooperation, eisten moslimleiders dat alle kritiek op de islam gecriminaliseerd zou worden. Yosef Al-Othaimeen, een van de kopstukken van OIC, formuleerde het als volgt: “Er zijn wetten

tegen antisemitisme en racisme.

Dus vragen wij ook een wet tegen het bespotten van religie.”

Geloof maar niet dat zo’n wetten ondenkbaar zijn. Denk maar aan de manier waarop de islamitische landen, met de medeplichtigheid van politieke dhimmi’s in het Westen, het Pact van Marrakesh hebben doorgedrukt.

Nu al zijn er vele Europese landen waarin kritiek op de islam de facto strafbaar is, al wordt dat meestal nog gecamoufleerd door wetten te gebruiken tegen ‘hate speech’.

Obama, Hillary en OIC Al in oktober 2009 steunde president Obama een resolutie van de Mensenrechtenraad van de Verenigde Naties, die de bedoeling had de vrijheid van meningsuiting in te perken met een verbod op “iedere negatieve raciale en religieuze stereotypering”. Dat is natuurlijk een heel vage definitie die de deur voor misbruiken en totalitaire interpretaties wijd openzet. De resolutie werd goedgekeurd.

Ze riep alle staten op alle uitspraken en publicaties strafbaar te stellen die neerkwamen op “pleidooien voor nationale, raciale of religieuze haat, die een oproep zijn tot discriminatie, vijandigheid of geweld”. Als men die criteria objectief toepast, kan men op basis daarvan alle moskeeën sluiten en de verkoop van de Koran verbieden. Maar dat was natuurlijk nooit de bedoeling. Tijdens een toespraak voor het OIC verklaarde Hillary Clinton, toen Secretary of State Minister van Buitenlandse Zaken dus - met een schaamteloos cynisme: “Samen hebben we een begin gemaakt met het overwinnen van de valse tegenstelling waarbij religieuze gevoeligheden uitgespeeld worden tegenover de vrijheid van meningsuiting.” Clinton wist dat ze geen rechtstreeks pleidooi kon houden voor het afschaffen van het Eerste Amendement in de Amerikaanse Grondwet, dat de vrijheid van meningsuiting beschermde. Maar zij stippelde een perfide strategie uit waarvan we tot op heden de resultaten zien: “… terugkeren naar de goeie ouwe methoden van groepsdruk en ‘shaming’, zodat mensen niet meer het gevoel hebben dat ze gesteund worden in wat wij verafschuwen.” Dat “wij” omvatte dus de regering-Obama en de tirannen, folteraars, genocidairen, christenvervolgers, terroristen en slavenhandelaars die allemaal samen het OIC vormen. En dat was nog maar haar publieke verklaring.

Nadien had ze achter gesloten deuren nog een lang gesprek met de secretaris-generaal van het OIC, de Turkse diplomaat Ekmeleddin Ihsanoglu. De inhoud van dat gesprek en van de eventuele toezeggingen die Clinton toen deed, zijn nooit uitgelekt.

Maar toen een Republikeinse verkozene in het Huis van Afgevaardigden in 2012 op de man af vroeg of de regering-Obama ooit voorstellen zou indienen of steunen om kritiek op een godsdienst strafbaar te stellen, kreeg hij alleen een inhoudsloos en ontwijkend antwoord. Hij stelde die vraag vier keer opnieuw, maar telkens trok het Department of Justice zich terug achter een rookscherm van vaagheden en dubbelzinnigheden. Er kwam geen inhoudelijk antwoord. ‘Un silence qui fait beaucoup de bruit…’ Als de Democraten de verkiezingen van 2020 winnen, dan weten we wat ons te wachten staat.

Het nabije buitenland

28 november 2019

VALEURS ACTUELLES TEGEN DE BOBO’S Het rechtse weekblad Valeurs Actuelles publiceerde op 21 november een virulent dossier tegen Yann Barthès, een bekende linkse tv-presentator. “De tirannie van de weldenkenden” luidde het op de cover, waarbij het fake news van de progressieve zijde werd aangeklaagd. Barthès reageerde met een aanval op wat hij een extreemrechts tijdschrift noemde en gooide het hele dossier gratis op sociale media. Wat strafbaar is.

Valeurs Actuelles is als weekblad al lange tijd een luis in de pels van de links-liberale elite in Frankrijk. Het neemt uitgesproken rechtse standpunten in, het steunt de katholieke organisaties die zich verzetten tegen een versoepeling van ethische wetten zoals rond het draagmoederschap, is islamkritisch en neemt het op voor publicisten als Eric Zemmour, die het slachtoffer zijn van constante linkse aanvallen. Recent nog wijdde het een artikel aan de collusie tussen de radicaal-linkse Jean-Luc Mélenchon en radicale islamisten.

In progressieve kringen was tandengeknars te horen toen president Emmanuel Macron een interview toestond aan Valeurs Actuelles. Het tijdschrift heeft daarmee wel een vaste plaats verworven in het Franse intellectuele landschap. Hoofdredacteur Geoffroy Lejeune en journalisten als Charlotte d’Ornellas zijn mediavedetten geworden. Bij Valeurs Actuelles gaan ze er ook prat op geen subsidies te ontvangen, wat wel het geval is met kranten en tijdschriften als Le Monde, Libération of Marianne.

Links en 1m68 groot Op 21 november kwam Valeurs Actuelles in het midden van een mediatieke storm terecht. Het publiceerde een coverver-

haal met als titel “Tirannie van de weldenkenden” en een foto van de tv-presentator Yann Barthès. Deze laatste is het gezicht van het programma Le Quotidien op TMC. Het opzet van het programma is duidelijk: alles en iedereen die niet links-progressief, links-liberaal, kosmopolitisch en pro-multikul is, aanvallen en belachelijk maken. Er worden reporters op straat gestuurd om politici, maar ook gewone burgers die rechtse standpunten innemen, aan een kruisverhoor te onderwerpen.

Doel van Le Quotidien is aan te tonen dat rechts niets anders doet dan fake news verspreiden. Zo trok een team van medewerkers van Barthès naar Nancy en meer bepaald naar de wijken waar de rechtse politica Nadine Morano was opgegroeid.

Deze laatste had in een gesprek met Valeurs Actuelles gesteld dat de sociologie van de wijk sterk was veranderd en dat de “sociale mengelmoes” vervangen was door een “etnische mengelmoes”. Waarop de ‘journalisten’ van Le Quotidien een belachelijk filmpje maakten waarin het aantal hoofddoeken werd geteld. Men kwam tot het besluit dat het nog meeviel.

De reportage was een vorm van hautaine aanstellerij, waar het team van Barthès een patent op heeft. Tegelijk zijn de bestrijders van fake news op rechts zelf verspreiders van valse en leugenachtige berichtgeving, zo blijkt uit het dossier van Valeurs Actuelles. Leden van katholieke verenigingen die zich verzetten tegen het homohuwelijk of de uitbreiding van de mogelijkheden van draagmoederschap werden afgeschilderd als leden van een extreemrechtse vereniging. Wat niet klopte.

De baas van CNews, één van de weinige tv-zenders die de rechtse publicist Eric Zemmour nog uitnodigen, werd afgeschilderd als een katholieke integrist. Fout van Le Quotidien: de man is een jood, zo laat Valeurs Actuelles weten.

Valeurs Actuelles toont ook aan dat Barthès zich als een soort

KINK IN DE KABEL De rechtervleugel heeft de macht gegrepen binnen de Conservative Party. Wie iets dieper graaft, merkt al vlug dat er van een sterk front geen sprake is. Bij de voorstelling van het Conservatieve partijprogramma - voor de aanstaande verkiezingen - was Jacob Rees-Mogg, Leader of The House of Commons, de opvallende afwezige. Intussen spelen de socialisten ongeloofwaardig voor Sinterklaas.

Ze hadden er plezier in, de rechtse jongens binnen de Conservatieve Partij. Toen Theresa May mislukte in haar pogingen om een Brexit-akkoord door het parlement te jagen, werd zij door haar partij aan de kant geschoven. Plots nam de minder gematigde vleugel van de partij de macht over. Boris Johnson zette een rabiate euroscepticus als Jacob Rees-Mogg naast zich op de eerste rij van het parlement. Rees-Mogg werd gepromoveerd tot ‘Leader of the House’, waarbij hij als lid van het kabinet de parlementaire werkzaamheden coördineerde.

Opvallend afwezig Nu blijkt er een serieuze kink in de kabel te zitten tussen Prime Minister Johnson en Rees-Mogg. Afgelopen maandag werd het Conservatieve verkiezingsprogramma voorgesteld. ReesMogg was bij deze voorstelling in geen velden of wegen te bespeuren. Dit is opmerkelijk, aangezien de ministers uit Johnsons’ regering wel allemaal op de voorste rij stonden en de handen blauw klapten. In de wandelgangen valt te horen dat de Leader of the House de instructie kreeg, vanuit de ambtswoning van de Prime Minister, om zich tijdens de campagne zo min mogelijk te profileren. Wat heeft de behoudsgezinde ReesMogg dan mispeuterd? Begin deze maand kreeg hij de goege-

Si la France m’était contée

Andere thema’s Intussen gaat de campagne onverminderd voort. De Conservatieven hebben in de peilingen nog steeds een comfortabele voorsprong op de socialistische achtervolgers. Boris Johnson eet de Brexit Party van Nigel Farage leeg. Dat moet toch blijken uit de peilingen. Toch wil Johnson dat de campagne over méér gaat dan het uittreden van het Verenigd Koninkrijk uit de Europese Unie. Overal is ‘Brexit-moeheid’ opgetreden. Ook is het voor Boris Johnson lastig om uit te leggen waarin zijn akkoord met Brussel nu zozeer verschilt van het eerdere akkoord dat de verguisde Theresa May sloot met de Europese onderhandelaars. De Prime Minister verlegt daarom de focus in de campagne naar andere thema’s, zoals het betaalbaar houden van de sociale zekerheid. Zo willen de Conservatieven veertig nieuwe ziekenhuizen bouwen en moeten er zo maar even veertigduizend extra verplegers en verpleegsters worden tewerkgesteld. Op immigratievlak blijft Boris Johnson de regeringspartij naar rechts sturen. Er dient volgens het verkiezingsmanifest een ‘Australisch’ puntensysteem ingevoerd te worden.

Enkel wie al een baan heeft vooraleer hij immigreert, kan het land nog binnenkomen. Voordelen van de welvaartsstaat dienen afgeschermd te worden voor nieuwkomers. Pas na verloop

MEDEPLICHTIGE OVERHEID

Bei uns in Deutschland

Een familie van zeven ‘Duitse’ salafisten - een echtpaar met twee meerderjarige en drie minderjarige kinderen - werd vorig jaar door de Turken onderschept terwijl zij op weg was naar IS-gebied in Syrië.

Sinds maart dit jaar zaten zij in Turkse gevangenschap.

Het opperhoofd was de Iraki Kanan B., die een Duits paspoort had. Men weet niet zeker of zij ooit echt in het kalifaat zijn geweest en ook niet of zij hebben meegedaan met het vermoorden en/of verkrachten van ‘ongelovigen’. Maar zij waren het in ieder geval wel van plan. Wie naar een slager gaat, wil vlees kopen, wie naar een bordeel gaat, wil… Juist ja. Onlangs stuurden de Turken hen terug. Ze werden niet eens gearresteerd.

Volgens Armin Schuster, een woordvoerder van de CDU, waren zij “geen zware gevallen”.

Men vraagt zich af wat dat betekent. Dat zij maar af en toe iemand wilden onthoofden, maar niet elke dag? Of dat zij slechts enkele Jezidi’s als slaven wilden kopen, maar niet te veel?

Schuster waarschuwde dat de Duitsers zich niet mochten laten meeslepen door de hysterie van media die er alleen op uit waren angst te zaaien. Ja, dat is voor de CDU natuurlijk het ergste wat er zou kunnen gebeuren…

overgebracht. De IS-terroriste is aangeklaagd wegens lidmaatschap van een buitenlandse terreurgroep en wegens niet-naleving van de Voorzorgs- en Opvoedingsplicht tegenover haar kinderen. En daarna… werd zij gewoon vrijgelaten in afwachting van haar proces.

Ja, haar paspoort is ingenomen en zij heeft een uitreisverbod gekregen. Maar dat zal haar natuurlijk niet beletten zich bij een nieuwe terreurcel aan te sluiten. In een normaal land zou een regering die zo flagrant hand- en spandiensten verleent aan een terreurgroep onmiddellijk in het parlement ten val worden gebracht. Maar Duitsland is al lang geen normaal land meer.

Met enig onbedoeld cynisme schreef de Frankfurter Allgemeine dat de papieren van die IS-vrouw bij haar aankomst in Frankfurt gecontroleerd waren. Maar haar documenten waren in orde.

Natuurlijk. Daar hadden de Duitse autoriteiten zelf voor gezorgd. Waarom moest ik plots aan de Schreibtischtäter uit de nazitijd denken? Hun papieren waren ook altijd in orde. Zij vonden ook dat ze hun geweten op nul mochten zetten als er maar de juiste stempels en handtekeningen op de euthanasie-, arrestatie- of deportatiebevelen stonden…

IS-vrouw

Vorige week kon u in deze rubriek lezen hoe de Duitse autoriteiten alle waarschuwingen van de Marokkaanse en de Amerikaanse inlichtingendiensten hadden genegeerd over de islamitische terrorist Anis Amri, die later de moordende aanslag zou plegen met een gestolen truck. Nu blijkt pas hoe afhankelijk Duitsland is van ‘bevriende buitenlandse inlichtingendiensten’, zelfs voor de strijd tegen terreur op zijn eigen grondgebied. Bijvoorbeeld de Mossad en de CIA houden de islamitische terreurscène in Duitsland beter in het oog dan de Duitse inlichtingendiensten zelf. Deze uitdrukking ‘bevriende

Op de luchthaven van Frankfurt is onder begeleiding van ambtenaren van het Bundeskriminalamt een IS-terroriste aangekomen met haar drie kinderen. Er werden al eerder IS-kinderen met actieve medewerking van de Duitse autoriteiten overgebracht naar Duitsland, maar het is de eerste keer dat de regering actief medeplichtig is aan het binnenhalen van een volwassene die deel uitmaakte van IS. Behalve de drie ‘Duitse’ kinderen had de terroriste ook nog een kind van een Somaliër met een Amerikaans paspoort. Dat kind is niet naar Duitsland

Privacy tot de dood

FRANKRIJK

van linkse inquisiteur profileert. Journalisten van France Culture werden door hem op de rooster gelegd omdat ze voor de radio-uitzendingen nog altijd de islamkritische Alain Finkielkraut uitnodigden.

Het hele dossier is een journalistieke ontmaskering van Barthès en zijn kliek. Waarbij moet gezegd worden dat niet alleen de bal, maar ook de man werd gespeeld. Zo liet Valeurs Actuelles weten dat de linkse presentator ocharme 1 meter 68 groot is.

Lange tenen van de weldenkende elite Bobo Yann Barthès kon het niet zo laten en koos voor de tegenaanval. Als lid van de weldenkende elite heeft hij lange tenen. Nadat hij eerst geërgerd stelde “eindelijk op de voorpagina van een extreemrechts blad” te staan, liet Barthès doorschijnen dat men geen geld moest uitgeven voor het magazine en dat men het maar moest gaan stelen in de krantenkiosken indien men het echt wou lezen.

Waarna hij bijstuurde en de totale inhoud van het dossier op sociale media plaatste. Kwestie van de verkoop van Valeurs Actuelles te counteren. Illegaal natuurlijk, want in strijd met de wetgeving rond de auteursrechten.

Valeurs Actuelles reageerde dan ook scherp: “Denkend dat men boven de wet staat heeft Le Quotidien geoordeeld de inhoud zomaar gratis te kunnen verspreiden op sociale media.

Dat getuigt niet alleen van een gebrek aan loyauteit, maar het is ook illegaal.” De uitgever van het magazine plant dan ook gerechtelijke stappen. Yann Barthès riskeert inderdaad een veroordeling, al zal dat in het ergste geval een geldboete zijn.

SALAN

Right or wrong meente over zich heen toen hij het had over de brand van twee jaar geleden in de Grenfell Tower. Volgens het parlementslid hadden de slachtoffers het aan zichzelf te danken dat ze omkwamen, aangezien ze hun gezond verstand niet gebruikten om de brandende toren te ontvluchtten. Dat de brandweer zelf de inwoners had aangeraden om binnen te blijven, tot zij een sein zouden geven, werd door de Leader of the House over het hoofd gezien.

9

ENGELAND van tijd, wanneer migranten financieel hebben bijgedragen aan het systeem, kunnen zij er gebruik van gaan maken.

Sinterklaas spelen De doorrekening van het Conservatieve partijprogramma laat zien dat de uitgaven met zo’n 3,2 miljard euro zullen stijgen, indien alle voorstellen uit het manifest worden uitgevoerd.

Al met al is dit klein bier vergeleken met de tsunami aan uitgaven die de liberalen en socialisten voor ogen hebben. Deze oppositiepartijen spelen voor Sinterklaas.

Om het programma van de LibDems te financieren, is er jaarlijks bijkomend 74 miljard euro nodig. De socialisten, altijd goed in het uitgeven van andermans geld, gaan op jaarbasis de overheidsuitgaven zo maar eventjes met 100 miljard euro de hoogte in jagen. Waanzin natuurlijk. Het is nog maar de vraag of deze doorrekening de oppositiepartijen helpt in de campagne. Geloofwaardig oogt het allerminst.

Intussen blijven de liberalen lak hebben aan de wil van de Britse kiezer. Artikel 50, wat Brexit mogelijk maakt, moet volgens partijleidster Jo Swinson per direct worden ingetrokken.

Het referendum uit 2016 gaat bijgevolg naar de prullenbak.

Met het voorstel om tegen 2030 tachtig procent van alle energie hernieuwbaar te maken, concurreren de linksliberalen met de groenen. De socialisten van Labour vervellen intussen met hun Sinterklaas-politiek tot een radicaal linkse beweging.

De partij kiest voor ‘echte verandering’ zegt ze. Dat klopt. Als het programma van Labour wordt uitgevoerd, dan verandert Groot-Brittannië in een soort planeconomie.

Boris Johnson (Conservatives) zal de verkiezingen winnen, simpelweg omdat de tegenstanders zo ontstellend zwak zijn.

LVS

DUITSLAND buitenlandse inlichtingendiensten’ verwijst meestal naar zeven Westerse inlichtingendiensten: de Israëlische Mossad, de Amerikaanse NSA, CIA en FBI, de Britse MI5, MI6 en de Government Communications Headquarters. Soms komen er ook waarschuwingen van Marokkaanse inlichtingendiensten. Niet dat die waarschuwingen allemáál genegeerd werden. Gelukkig niet.

Maar waarom is Duitsland voor zijn veiligheid zo afhankelijk van informatie uit het buitenland? Het antwoord is heel eenvoudig: omdat die buitenlandse spionagediensten internet mogen ‘scannen’ met zogenaamde semantische analysetechnieken, waarbij een computerprogramma verdachte sleutelwoorden opspoort.

Toen de Syriër Abdul H. bijvoorbeeld vanuit Schöneberg op internet zocht naar handleidingen voor het vervaardigen van ontstekers en springstof, en online onderdelen bestelde, werd dat door een van die buitenlandse inlichtingendiensten geregistreerd.

Ik weet niet hoe de situatie in Duitsland op federaal niveau is, maar bijvoorbeeld in Berlijn, en waarschijnlijk dus ook in andere deelstaten, zijn zulke observatiemethoden niet toegelaten.

De inlichtingendiensten mogen niet actief op internet zoeken naar aanwijzingen voor terroristische activiteiten. Zo’n internetobservatie mag alleen op individuele basis, bij personen tegen wie een ‘gegronde verdenking’ bestaat.

Een nieuwe rekruut in een terreurgroep kan dus ongehinderd ingrediënten voor zijn bommen bestellen of instructies downloaden. Privacy, desnoods tot de dood er op volgt! In het geval van Abdul H. reageerde de Duitse overheid overigens wel adequaat. Hij werd gearresteerd. Maar zonder de CIA, de Mossad, of wie het ook was, zou hij waarschijnlijk nooit ontdekt zijn. Toch niet voor het te laat was.

PAUL BÄUMER

10

Beeldspraak

28 november 2019

MEDIALAND

De Block gaat “fake news” over asielcentra bestrijden Afgelopen zaterdag verscheen in de media het bericht dat de federale minister van Asiel en Migratie, Maggie de Block (Open Vld), een werkgroep in het leven gaat roepen om na te kijken hoe de overheid zou kunnen ingrijpen tegen “fake news” over asielcentra in de sociale media. Het stoort de minister dat over asielcentra nogal wat misvattingen bestaan, en dat door sommigen ook foutieve cijfers over criminaliteit worden verspreid, zonder dat de overheid reageert. Ze hoopt daar een einde aan te kunnen maken, waardoor de komst van nieuwe asielcentra in de toekomst tot niet zoveel protesten hoeft te leiden. Het zal de lezer wellicht niet verwonderen dat haar partijgenoot Bart Somers, Vlaams minister van “Samenleven”, onmiddellijk enthousiast reageerde op haar voorstel. Ook Jessika Soors van Groen was bijzonder tevreden met het voorstel van de Maggie de Block.

We kunnen de brandstichting in Bilzen alleen maar betreuren en veroordelen, maar tegelijkertijd stellen we vast dat die brandstichting voor links bijna als besteld aankwam. Wie nog maar een half woord van kritiek durft te leveren op de inplanting van asielcentra over heel Vlaanderen, wordt meteen de mond gesnoerd als brandstichter. En blijkbaar is Maggie de Block nu ook van plan om die censuur te institutionaliseren.

Laat er trouwens geen twijfel over bestaan: Maggie de Block is helemaal niet van plan om alle “fake news” over asielcentra van de sociale media te doen verwijderen. Alleen onwelgevallig nieuws over asielcentra zal eraan moeten geloven, en zeker niet alleen “fake” onwelgevallig nieuws.

Het is bovendien straf dat uitgerekend een minister van een partij die zich voorlopig nog “liberaal” noemt, aankondigt te willen onderzoeken hoe ver zij de censuur kan invoeren in België, met de thematiek rond asielcentra als voorlopig eerste onderwerp. Het is daarna maar de vraag naar welke andere onderwerpen de Open Vld die censuur zal willen uitbreiden.

Te hoge lonen bij Duitse openbare omroepen?

Vlaanderen is niet het enige land waar de discussie woedt over hoeveel een openbare omroep aan de belastingbetaler mag kosten. Ook in Duitsland wordt daarover discussie gevoerd, zij het dat daar een expertencommissie bestaat die over de begrotingen van de nationale en regionale openbare zenders oordeelt.

Die expertencommissie, die voluit in ronkend Duits “Kommission zur Ermittlung des Finanzbedarfs der Rundfunkanstalten” (KEF) heet, kwam zopas met de aanbeveling om de bijdrage van de Duitse belastingbetaler voor de openbare omroepen op te trekken van 17,50 euro per maand per gezin naar 18,36 euro. Merk op dat het de eerste keer in tien jaar tijd is dat die maandelijkse bijdrage opgetrokken wordt, al zal door de groei van de bevolking het volledige bedrag wel gestegen zijn. Maar een stijging van vijf procent na nulgroei van tien jaar blijft toch eerder aan de bescheiden kant.

Interessanter is wel dat de KEF als onderdeel van de laatste evaluatie de loonniveaus van de werknemers van de openbare omroepen heeft nagekeken, en vergeleken met andere staatsbedrijven, de openbare diensten, en mediabedrijven in de privésector. En wat was het besluit? Dat de lonen nogal aan de hoge kant zijn. In het bijzonder bij de WDR zou men het breed laten hangen wanneer men lonen uitbetaalt, terwijl het ook bij de Beierse BR, de Hessische HR en ZDF relatief met wat minder zou kunnen. De KEF beveelt de omroepen dan ook aan de loonkosten de komende vier jaar te reduceren.

Zou dat geen ideetje zijn voor de Vlaamse regering, om een expertencommissie de opdracht te geven de loonkosten van de openbare omroep te doorlichten? Misschien levert het wel nog meer ruimte om te besparen op? Of net omgekeerd, misschien blijkt wel dat de werknemers van de VRT vreselijk onderbetaald zijn? Zoals de vakbonden van de VRT tegenwoordig klagen, kunnen we ons niet voorstellen dat ze zich tegen zo’n doorlichting zouden verzetten. Neen toch?

Nieuwe uitgever “Berliner Zeitung” was Stasi-informant Verleden week ging er een schokgolf door het Duitse media-

FILM landschap. De krant “Welt am Sonntag” had namelijk ontdekt dat Holger Friedrich, pas de nieuwe eigenaar en uitgever van de Berlijnse bladen “Berliner Zeitung” en “Berliner Kurier”, ten tijde van de DDR nog een zogenaamde “Inoffizielle Mitarbeiter” (IM) van de Stasi is geweest. Over zoiets stapt men niet licht heen in Duitsland.

Of zou het? Want voorlopig heeft de onthulling van “Welt am Sonntag” eigenlijk nog geen grote gevolgen gehad voor Holger Friedrich, behalve dan dat hij een paar lastige interviews heeft moeten geven, en voor de rest veel steun en begrip uit zijn omgeving mocht ontvangen. De excuses stapelden zich immers bijzonder snel op. Hij zou IM geworden zijn om aan een gevangenisstraf te ontlopen. Bij persoonlijke contacten zou hij geen geheim gemaakt hebben van zijn Stasi-verleden. Het is een ingewikkeld verhaal. En zoals Michael Maier, hoofdredacteur van de “Berliner Zeitung” het in de “Frankfurter Allgemeine Sonntagszeitung” verwoordde: “Ach ja, dat is ondertussen toch al dertig jaar geleden. Hij was toen 21 jaar, en vandaag is hij 53.” Volgens hem zijn de recentere merites van Holger Friedrich bij McKinsey veel belangrijker.

Ook een goede is de retorische vraag van het echtpaar Friedrich over wat dan wel het goede ogenblik zou geweest zijn om met het Stasi-verleden van Holger Friedrich naar buiten te komen. Want, “als we dat vóór de overname van ‘Berliner Zeitung’ en ‘Berliner Kurier’ hadden gedaan, zou er toch een kans verloren gegaan zijn”. Zelf zeggen ze dat ze van plan waren geweest om zich eerst te bewijzen als eigenaars en uitgevers van de Berlijnse bladen, en pas dan klare wijn te schenken.

Nu moet gezegd worden dat Holger Friedrich met zijn Stasi-verleden de juiste bladen in Berlijn overgenomen heeft. “Berliner Zeitung” en “Berliner Kurier” waren immers Oost-Duitse bladen, en worden nog steeds voornamelijk in de Oost-Berlijnse wijken gelezen. Het is dus niet zeker dat de lezers van de twee bladen zich aan het verleden van Holger Friedrich storen, voor zover ze dat al niet met hem gemeen hebben.

Maar we proberen ons toch voor te stellen wat er zou gebeuren als zou blijken dat de eigenaar van één of ander rechts dagblad ooit sympathie had betuigd voor PEGIDA of AfD. Zou hij of zij dan ook, buiten de obligate nieuwsgierigheid en vragen om interviews, op zoveel clementie kunnen rekenen bij de collega’s van de concurrerende bladen? We hebben er zo onze twijfels over…

Bolivia: media kiezen partij voor Morales We hadden het verleden week in deze rubriek reeds over Bolivia, en over de manier waarop ex-president Evo Morales zich aan de macht probeerde vast te klampen en de ondermaatse berichtgeving daarover in de media. We zijn nu een week verder en kunnen alleen maar vaststellen dat de berichtgeving niet meer ondermaats is, maar duidelijk gekleurd. De media hebben partij gekozen voor Evo Morales. Ze laten nu niet alleen essentiële details weg uit hun berichtgeving, maar gaan over tot suggestieve wendingen en schuwen hoe langer hoe minder de leugen.

Zo lazen we verleden week in De Standaard een zogezegde analyse, die begon met de stelling dat “de Boliviaanse interim-president Jeanine Áñez aan de macht kwam dankzij de uiterst rechtse, diepgelovige Luis Fernando Camacho.” U leest dat dus goed: de ondemocratische praktijken van Evo Morales deden er eigenlijk niet toe, wel de kuiperijen van uiterst rechts.

Om in de analyse zelf een medewerkster van Broederlijk Delen aan het woord te laten met de verklaring dat “de desinformatie overal is, je weet niet wat er aan de hand is”. De spijker op de kop, maar niet zoals die medewerkster of De Standaard het eigenlijk bedoelen.

Ook bij de VRT kunnen ze niet achterblijven in de propagandaoorlog tegen de nieuwe presidente van Bolivia. Daar lazen we een analyse van de hand van Anneleen Ophoff, gegoten in vijf vragen en vijf antwoorden. Als we verklappen dat Anneleen Ophoff vooral nauw samenwerkt met Rudi Vranckx, weet de lezer vermoedelijk al hoe laat het is. En inderdaad, hoe luidt één van de vijf vragen aan Anneleen Ophoff? “Wat gebeurde er nu precies bij de zogenoemde frauduleuze verkiezingen?”

Waarna Anneleen in de tekst zelf moet toegeven dat de verkiezingen onregelmatig verlopen waren, zoals de Organisatie van Amerikaanse Staten ook vaststelde in haar rapport, maar goed, misschien blijft bij de lezer achteraf toch maar hangen dat de fraude alleen maar “zogenoemd” was.

La Paranza dei Bambini De Italiaanse schrijver en journalist Roberto Saviano werd in 2006 in één klap wereldberoemd met de publicatie van “Gomorra”, het verslag van zijn infiltratie in de Napolitaanse onderwereld. De Italiaanse regisseur Matteo Garrone maakte er in 2008 een film van, die minstens even succesvol werd.

Saviano bracht naast “Gomorra” nog meer werken uit, en niet geheel zonder zijn eigen veiligheid op het spel te zetten. De schrijver leeft al sinds 2006 onder permanente politiebewaking. “La Paranza dei Bambini” (Piranhas) is een verfilming van Saviano’s derde, gelijknamige boek. De film won op het filmfestival van Berlijn de prijs voor beste scenario, geschreven door onder andere Maurizio Braucci, die ook aan het script voor “Gomorra” werkte.

Kwajongens met vuurwapens Het verhaal draait om Nicola (Francesco Di Napoli), een 15-jarige jongen, en zijn vriendengroep. Zwervend door de straten van de wijk Rione Sanità in Napels brengt de groep jongens zijn dagen door met het uithalen van kattenkwaad. Het is niet het kattenkwaad zoals wij dat kennen.

Een onschuldig rondje ‘belletje-trek’ komt er niet aan te pas. Wel scheuren de jongens rond op hun scooters met pistolen en machinegeweren in de hand, klaar om iedereen die hun territorium niet respecteert uit de weg te ruimen. En toch zijn het kinderen. Jonge jongens die slechts proberen te overleven in een sociale omgeving die ze niet beter heeft geleerd dan voor zichzelf op te komen. Jonge knapen die hun eerste salaris uitgeven aan de nieuwste sneakers, merkkleding en horloges. Die vatbare tienerlijke hersentjes die niet verder denken dan de onmiddellijke bonus. Met macht komt rijkdom. En met rijkdom komt macht. Een oneindige terugkoppeling die nergens anders naar lijkt te leiden dan dieper en dieper de duisternis in van de Napolitaanse georganiseerde misdaad.

Waarom zoeken de jongens de misdaad op? Het is een vraag die in “La Paranza dei Bambini” eigenlijk niet lijkt te bestaan. Nicola en zijn vrienden hebben geen andere opties. Hun kansarme bestaan te midden van het hart van de misdaad laat hen vrij weinig keuze. De jongens dragen de stempel van de Camorra. Nicola wil niet eindigen zoals zijn moeder, die alleenstaand is en wekelijks wordt afgeperst door de maffia terwijl ze probeert met haar stomerij het hoofd boven water te houden. Hij wil rijkdom. Macht.

Respect.

Gefilterde realiteit In realiteit duiken er steeds meer jongerenbendes in het machtsvacuüm van de Italiaanse maffia. De gevolgen zijn hard en de jongeren houden, nog erger dan oudere criminelen, totaal geen rekening met omstanders. Kogels vliegen ongecontroleerd in het rond bij gewetenloze liquidaties. Deze harde realiteit omschrijft Saviano in zijn boek, maar ze wordt in de film door een lichtroze filter vertoond.

Nicola en zijn vrienden zijn (gelukkig?) geen onmenselijke monsters, maar impulsieve tieners die niet nadenken over de gevolgen van hun daden. Nicola ontfermt zich als een Robin Hood over de arme lokale bevolking en zorgt ervoor dat zijn moeders stomerij veilig is voor de maffia. Wanneer hij haar twaalfduizend euro aan kitscherige meubels cadeau doet, voelt hij zich een held. Zijn zachte kant wordt ook getoond in een romance, wanneer hij verliefd wordt op een meisje en haar als een echte gentleman probeert te veroveren.

Het resultaat hoort niet thuis in het lijstje van de meest shockerende maffiafilms ooit gemaakt, maar is wel een esthetisch portret van het contrast tussen monsterlijke misdaad en onschuldige naïviteit. Naar mijn mening had de film op een meer besluitende noot mogen eindigen, maar wellicht zorgt het open einde er net voor dat je de film minder snel zal vergeten dan je wellicht zou denken. Vanaf 4 december in de cinemazalen!

THIRZA NERISSA

Op de praatstoel

28 november 2019

11

Dokter Mark Bosquet

“Een traditie: Vlaamse zieken zijn ballast in Brussel” Aan de UCL en de ULB werken medici en academici vandaag aan het ‘très Grand Bruxelles’. Zij doen dat door de federale richtlijn om ziekenhuisnetwerken te vormen te misbruiken. Bij deze verbanden vagen zij hun broek aan de KU Leuven, de wetten in de Vlaamse Rand, de taalpariteit en het belang van Vlaamse zieken rond en in de hoofdstad. Weet minister van Volksgezondheid Wouter Beke wat hem te doen staat? Dokter Mark Bosquet ontleedt het dossier en trekt aan touwtjes om de Franstalige uitbuiting te fnuiken.

Mark Bosquet (69) was tijdens zijn actieve leven als arts een geneesheer met een brede waaier aan verantwoordelijkheden. Als hij spreekt over de manoeuvres van de UCL en de ULB om de Vlamingen te schrappen in de ziekenhuisnetwerken in Brussel en de Rand, dan weet hij waarover hij spreekt.

Dr. Bosquet, van opleiding orthopedist, was diensthoofd heelkunde van de Europaziekenhuizen, een samenwerkingsverband van de UCL en de KU Leuven, voorzitter van de Medische Raad van die hospitalen en lid van de raad van bestuur van de Europaziekenhuizen.

Hij is medestichter van en oud-lid van de raad van bestuur van het Huis voor Gezondheid Brussel, in feite het Vlaams zorgnetwerk in de hoofdstad.

Waarom uw actie?

U weet dat het federale ministerie van Volksgezondheid eist dat men ‘ziekenhuisgroeperingen’ opzet omwille van een volkomen gerechtvaardigde poging om te komen tot een betere verhouding van de kosten en de doelmatigheid in de gezondheidszorg. Een belangrijk uitgangspunt is, en dat is de kern van het probleem in Brussel en de Rand, dat dergelijke ziekenhuisgroeperingen worden gesticht in een ‘geografisch aansluitend gebied’. Het Brussels verschijnsel houdt in dat we in het gewest unicommunautaire ziekenhuizen hebben. Voor de Vlamingen is dat het UZ Brussel van de VUB en voor de Franstaligen het UZ Erasme van de ULB en St.-Luc van de UCL. De VUB heeft een ziekenhuisgroepering opgezet met Vilvoorde en Halle.

Dat past binnen de politieke en de taalkundige lijnen. De Franstaligen hebben echter duidelijk een schijnheilig het plan opgevat - het is in uitvoering - om de ganse ziekenhuissector in en rond Brussel onder Franstalige controle te brengen.

lon” aangekondigd met als partners UZ St.-Luc, het Sint-Janshospitaal in Brussel, dat bicommunautair is en geleid wordt door de dochter van de CD&V-politica Mieke Van Hecke - je gelooft soms je ogen niet - en St.-Pierre in Ottignies, op het Waals-Brabantse platteland. Wat dan met het’“aansluitende gebied’ van de ministeriële richtlijn? Achter de rug van de KU Leuven en de Vlaamse verpleging en personeelsleden van de Europaziekenhuizen een bestaand netwerk met Vlaamse inslag waar ik actief in was - wil de UCL dat Waals-Brabantse “Réseau” omtoveren tot het “Réseau du Trés Grand Bruxelles”. De Europaziekenhuizen zijn indertijd ontstaan uit samenwerking van de KU Leuven en de UCL. Toen werden er strenge afspraken gemaakt over de tweetaligheid en de taalpariteit op alle niveaus. Het kan u niet verwonderen dat de UCL gedurende de hele tijd van het bestaan van die club de taalafspraken heeft bestreden. De Europaziekenhuizen zijn een fusie van St.-Elisabeth, St.-Michiel en het ziekenhuis 2 Alice in Ukkel. Als toetje, in Brussel rest nog het Réseau Chirac met de privéziekenhuizen Edith Cavell en Parque Léopold, waar men er trots op is geen Nederlands te kennen.

Het besluit is?

Zeer eenvoudig. Achter de rug van de Vlamingen en hun politici en de KU Leuven wordt de ganse ziekenhuissector van Brussel exclusief Franstalig aangestuurd en gecontroleerd. De UCL veegt feestelijk haar broek aan het feit dat de ganse Vlaamse Zuidrand van Brussel kantelt in het gebied van zijn Réseau.

In de UCL-filosofie, en die dateert van vijftig jaar geleden en niet van 2019, behoort de Vlaamse Rand, met de gemeenten Hoeilaart, Tervuren, Beersel, Linkebeek, Sint-Pieters-Leeuw, en misschien ook Halle erbij, tot het Réseau du Très Grand Bruxelles.

Hoezo?

Laat de KU Leuven betijen?

Triomfantelijk kondigt de ULB aan dat men een ziekenhuisgroepering heeft opgezet met UZ Erasme en de openbare ziekenhuizen van het Brusselse gewest, de zogenaamde Iris-ziekenhuizen. In hun steenkolen-Nederlands wordt dat het “Mega Universitair Hospitaal Brussel”. Wat verdonkeremaand wordt, is dat de Iris-ziekenhuizen openbaar zijn en dus bicommunautair, van de beide gemeenschappen, de Vlaamse en de Franstalige.

De ULB mag dat Iris-netwerk niet eenzijdig opvorderen.

Ik correspondeer over de kwestie met rector Sels van de KU Leuven.

Na veel aandringen, en onder druk van politici, stuurde hij zijn visie op. Hij is van goede wil, dat beaam ik, maar één ding is zeer duidelijk: men heeft hem veel niet - ik herhaal: niet - gezegd. De UCL negeert de KU Leuven en zijn rector straal en die laatste beseft zoetjesaan dat er een groot probleem is. In een reactie op mijn eerste brief doet rector Sels alsof wat er wordt bekokstoofd door zijn Franstalige katholieke tegenvoeters past binnen wat de wetgever oplegt, het vormen van een netwerk binnen een geografisch aansluitend gebied. Maar dat is fout. Het UCL-netwerk is geen geografisch aansluitend gebied, daar liggen gemeenten in van de Vlaamse Zuidrand rond Brussel. Rector Sels heeft waarschijnlijk, door zijn leeftijd, weinig meegemaakt van

En de UCL? Wel, de Franstalige universiteit van Louvain-la-Neuve, met haar vooruitgeschoven bastion binnen de 19 Brusselse gemeenten, dus St.-Luc, heeft evenmin stil gezeten.

In januari 2019 werd met veel bombarie “le Réseau de Brabant Wal-

de strijd voor Leuven Vlaams en de aanleiding voor die strijd, maar het zal u niet verwonderen dat er in de rangen van de UCL veel mensen zijn die de droom van “le très grand Bruxelles”, het kind van wijlen professor Woitrin, die de basis legde van het Vlaamse verzet tegen de unitaire Leuvense universiteit, niet hebben opgegeven.

Kan de KUL uitleggen om welke juridische en/of politieke reden men geen “ziekenhuis netwerk UZ Gasthuisberg KULeuven en de Europaziekenhuizen” kan opzetten?

Ik heb met de rector gesproken en hem gezegd dat hij, eerder vroeg dan laat verantwoording zal moeten afleggen voor zijn antwoorden op die vraag. Want daar ligt de oplossing van het probleem; waarom doen de Vlamingen niet hetzelfde als de Franstaligen? Bovendien voldoet zo een netwerk perfect aan de ministeriële besluiten dat het moet gaan om “geografisch aansluitende gebieden” Bovendien vliegen dan de deuren open om eindelijk een gesprek te voeren met de VUB. Eigenlijk vormt dat de KERN van het probleem, een klassiek Belgisch probleem: enerzijds de Franstaligen die vierkantig hun broek vegen aan de wet en anderzijds de Vlamingen die in hun broek doen en terug deinzen om op te treden en in Brussel de Franstaligen een koekje van eigen deeg te maken, bovendien compleet in overeenstemming met de wet.

Is deze kwestie zo actueel?

Neen en ja. Zij is actueler dan ooit door het boksen rond deze uitbreidingskwestie door UCL en ULB. Neen, niet helemaal, want in het verleden hebben de burgemeesters van Sint-Pieters-Leeuw, Beersel, Hoeilaart en de toenmalige Vlaamse burgemeester van Sint-Genesius-Rode een vergadering gehad met een voorganger van rector Sels, met name rector Oosterlinck, om hem op het hart te drukken dat men rekent op de KU Leuven om manoeuvres, zoals die nu worden uitgevoerd, te blokkeren. Toen hebben de Europaziekenhuizen, dankzij de medewerking van vader Anciaux, dokter en politicus Vic, de spoedgevallenzone - vroeger de 100zone - in de opgesomde gemeenten overgenomen van het Hôpital Erasme van de ULB. (lacht) Erasme is gespecialiseerd in het opleiden van Nederlandsonkundige artsen en verpleging.

U suggereert dat er ten aanzien van rector Sels gespeeld wordt met woorden. Hij schrijft u over een zogenaamde autonome beslissing van de raad

van bestuur van de Europaziekenhuizen betreffende het “Réseau” in oprichting, maar in feite zou het slechts gaan om “verkennende gesprekken”?

Inderdaad. De vaststelling spijt mij. Rector Sels wordt bij de neus genomen. Men heeft zowel in de Medische Raad als in de raad van bestuur van de Europaziekenhuizen ingestemd met verkennende gesprekken, en op geen enkel ogenblik is er beslist om te concluderen. De waarheid is dat graaf dr. de Meeus, medisch directeur, en dr. Fiasse, voorzitter van de Medische Raad, beide heren van de UCL, hun opdracht zeer ruim hebben opgevat. Zij hebben zonder een goedkeuring van de Medische Raad noch van de raad van bestuur de Europaziekenhuizen ingeschreven in het netwerk van de UCL. Aan de Vlaamse artsen van het netwerk werd droogjes medegedeeld “dat er geen andere oplossing is”. Naast de notulen van de laatste vergadering van de Medische Raad zijn er de mondelinge verklaringen van de heren de Meeus en Fiasse. Zij zeggen letterlijk aan wie het horen wil: “Het is duidelijk dat er in dit nieuwe netwerk geen sprake kan zijn van taalpariteit, het is eveneens duidelijk dat de ‘gouvernance’ moet worden toevertrouwd aan een Franstalige én dat de KU Leuven zal geen rol spelen in dit netwerk.” Met andere woorden, dat duo laat klaar en duidelijk weten dat de KU Leuven en zijn rector niks te vertellen hebben in het Grote Brusselse (en Rand-) Netwerk.

Hoe reageren de burgemeesters van de Vlaamse Rand?

Burgemeester Luc De Koninck van Sint-Pieters-Leeuw neemt de zaak zeer ter harte. Hij heeft protest aangetekend bij het rectoraat in Leuven

en een onderhoud met de rector is er geweest. De collega-burgemeesters van de Zuidrand overwegen juridische stappen tegen het gedrocht, dat “Réseau du Très Grand Bruxelles.” Het kan niet dat men in stilte en zonder enige inspraak de gezondheidszorg van hun burgers te grabbel gooit voor de Franstalige droom van het ‘Grote Brussel’. Al te dikwijls wordt de strijd voor taalpariteit in Brusselse ziekenhuizen uitgelegd als een uiting van Vlaamse bekrompenheid. Leg dat maar eens uit aan de Vlaamse bejaarden en kinderen uit Brussel en de Vlaamse Rand die van het twijfelachtige voordeel mogen genieten om, vooral bij de spoedgevallen, behandeld te worden door Nederlandsonkundige artsen en verpleging. Als dokter ken ik dossiers van senioren die daarin de stempel kregen dat zij dementeerden, een kwalificatie waarbij je zeer grote twijfels kon hebben omdat de behandelende arts geen gebenedijd woord Nederlands kende. Zo heb je resems en resems gevallen in de Brusselse ziekenhuizen. Dit heeft dus geen uitstaans met politiek en taalvitterij, maar wel met de noodzaak om mensen die ziek zijn humaan te behandelen, dus in de taal van de patiënt.

U bent optimistisch?

Ik zie dat de actie resultaat begint op te leveren. Bij de Christelijke Mutualiteiten is er beroering over de francofone strategie. De Sint-Michielsbond, de Brusselse vleugel van de CM, is op de hoogte en is verontrust. De CM heeft een vertegenwoordiger in de raad van bestuur van de Europaziekenhuizen, waar de belangen van de KU Leuven en de UCL mekaar raken.

Ik heb trouwens verheugd kunnen vaststellen dat het triomfantelijk aankondigen van het “Grand Réseau” werd afgeblazen. Aan de UCL en ULB begint men te beseffen dat het verzet tegen hun sluwe plannetjes groeit.

FRANS CROLS

Hoe wordt men flamingant?

Als kleine knul aan de hand van zijn moeder maakte de jonge Bosquet in Leuven nog mee dat men in sommige winkels weigerde Nederlands te spreken. Moeder werd CVP-schepen in Leuven en ruimde met inzet mee de restanten van het francofone elitarisme in haar stad op.

Vader Bosquet, zoals zijn zoon actief in Leuven Vlaams, was geneesheer-specialist dermatologie in Leuven en Tienen. De Vlaamse wortels van de Bosquets gaan terug tot het IJzerfront, waar grootvader lid was van de Frontbeweging.

Hij vertrok in 1914 naar de oorlog als socialist en kwam in 1919 terug als Vlaams-nationalist.

Dr. Mark Bosquet huwde een dochter van Renaat Van Elslande en zijn schoonvader vertelde hem in geuren en kleuren hoe vernederend hij werd behandeld als eerste Vlaamse minister van Buitenlandse Zaken. Dr. Bosquet was met zijn echtgenote op een officieel diner in de ambassade van Canada in België en kreeg daar te horen in het Frans “dat het toch onbegrijpelijk is dat een Vlaamse boer hoofd is van de diplomatie”. “Hij

kan zelfs niet op een beschaafde manier eten.” Het waren beledigingen geuit door leden van het Belgisch ‘corps diplomatique’. Uit protest vertrok het echtpaar ‘na de soep’. Dr. Bosquet was veertig jaar ziekenhuisarts in Brussel en heeft van nabij gezien, gehoord en meegemaakt hoe Vlamingen daar behandeld worden. Steun kreeg hij van professoren als Piet De Somer, want het was een bikkelhard gevecht tegen intimidatie en bedreigingen met broodroof. Ondanks zijn flamingantische faam stemden Franstaligen op Mark Bosquet als voorzitter van de Medische Raad en voor andere verantwoordelijkheden. Waarom? Dr. Bosquet lacht: “Simpel, velen van hen beseffen dat ze in de toekomst dreigen burger te worden van een Franstalige DDR.”

12 Cultuur

28 november 2019

GESCHIEDENIS

Het geld van Voltaire

De Vlaamse filosoof Jean-Marie Dedecker stelde ooit dat je gemakkelijker een hond voorbij een worst trekt, dan een progressief voorbij een zak geld. De Franse filosoof Voltaire is een voorbeeld. dige economische kennis zag hij hoe zelfs de overwinnaar (zoals Frankrijk in de Amerikaanse onafhankelijkheidsoorlog) verarmde.

Maar dat was geen probleem om met succes voedsel en munitie te leveren aan de Franse legers die de Zuidelijke Nederlanden plunderden tussen 1745 en 1748. Hij stichtte een horlogefabriek waarvoor hij hoog opgeleide Zwitsers rekruteerde. Dat ging gemakkelijk omdat zijn kasteel aan de Zwitserse grens stond, zodat hij vlug het hazenpad kon kiezen als hij weer eens de Franse machtigen stoorde met zijn geschriften. Grootgrondbezitter en herenboer was hij ook.

Janssens bewondert hoe Voltaire zijn risico’s spreidde en erin slaagde zo weinig mogelijk belastingen te betalen. Dankzij machtige vrienden rijfde hij ook subsidies binnen voor innovaties. Kortom, Voltaire was een moderne zakenman die met zijn voeten op de grond bleef.

Hij liet zich niet gek maken toen de rijke Fransen als gek speculeerden en een paar koloniale maatschappijen een zeepbubbel bleken.

De financier van de slavenhandel

Bij uitgeverij Borgerhoff&Lamberigts verscheen een amusant boek over “Voltaire, man van zaken” van oud-bankier en economist Wilfried Janssens. Als u meer over de filosoof, historicus, dichter en toneelschrijver Voltaire (16941778) wil weten, moet u maar een biografie lezen. Of anders kijkt u naar de programmatie van de Franse openbare televisiezenders.

Een paar maanden geleden werd in de reeks “Secrets d’histoire” een twee uur durend programma aan Voltaire gewijd en steevast worden die steengoede historische documentaires verscheidene keren herhaald.

De zakenman Bij Janssens komen die geschriften van Voltaire maar zijdelings ter sprake, want zijn belangstelling gaat uit naar de zakenman Voltaire die - dat wordt wel gezegd - een zakenimperium nodig had om onafhankelijk te schrijven wat en waarover hij wilde. Wilfried Janssens is geen historicus en dat merk je onmiddellijk. Geef dit onderwerp in de handen van een academische droogstoppel en je krijgt een onverteerbare brok. Niet dat dit boek als een stationsromannetje leest, want je verorbert best een paar hoofdstukjes per dag. Maar de auteur slaagt er toch in een op het eerste gezicht droge materie boeiend te brengen met simpele middelen.

De workaholic Voltaire noteerde zijn zaakjes in ‘francs de nos jours’. Hij hield dus voortdurend rekening met de geldontwaarding, wisselkoersen enz. Janssens doet dat op zijn manier ook. Hij vertaalt alle sommen consequent in onze euro’s, zodat de lezer het hele boek het juiste perspectief houdt. Tevens krijgt u bij de vele zakendeals van Voltai-

re nog een gratis cursus beleggen van iemand die gedelegeerd bestuurder was van de Kredietbank en die niet verlegen is voorbeelden uit het heden te citeren. Terloops voelt Janssens zich ook niet te beroerd om er op te wijzen dat de verspillingen en de economische onbekwaamheid van de Franse heersers in de 18de eeuw gelijkenissen tonen met wat politici heden ten dage in dit land uitspoken.

Natuurlijk leefde Voltaire in een kosmos zonder televisie, radio, films, festivals, gesubsidieerde kulklets enz. Hij was het kind van een tijd waarin sommige mensen niets anders deden dan de hele dag lezen en schrijven, maar zelfs dan sta je nog versteld bij zijn werkkracht. Communicatie over zijn zaken verliep grotendeels schriftelijk via boeken, brochures, pamfletten en duizenden brieven.

Voltaire ontving in zijn kasteel wel geregeld buiten- en binnenlanders die de beroemde filosoof en auteur bezochten en hem interessante inlichtingen gaven over politieke toestanden en beslissingen. Voltaire reageerde graag en vlug met die voorkennis op zijn De Guchts, want zonder telefoon en e-mail deed hij zaken in Europa, Amerika, Afrika en Azië.

De “eeuwig stervende” De filosoof schuwde weinig middelen om altijd rijker te worden.

Daar hoorde af en toe flink wat komedie bij (een braver woord dan oplichterij). Hij liet de tegenpartij verstaan dat hij niet lang meer te leven had, zodat die in de lijfrenteval trapte. Voltaire hield er de bijnaam “de eeuwig stervende” aan over, terwijl hij 84 werd. Een leeftijd die maar weinig tijdgenoten haalden.

Voltaire hield zich bezig met alles waarmee geld te verdienen viel.

Hij kocht en verkocht staatspapier.

Hij was pacifist, want met zijn gron-

Voltaire was wat je nu ‘links’ zou noemen. Hij hekelde het christendom en zeker het katholicisme omdat het een strenge statische standenmaatschappij als geloofspunt proclameerde waarin ieder van bij de geboorte zijn/haar plaats kende. Hij verafschuwde de autoritaire monarchie en de hoge adel, maar hij had er geen problemen mee hun vet betaalde opdrachten te aanvaarden of hun ‘ghostwriter’ te zijn. Tezelfdertijd publiceerde hij veel venijnige en goed verkochte schotschriften waarin hij hen anoniem schoffeerde. Ondanks zijn hekel aan de kerk deed hij graag zaken met kerkvorsten. Die betaalden meestal prompt de verschuldigde sommen, terwijl Voltaire soms de grootste moeite van de wereld had zijn uitgeleend geld terug te krijgen van hoog-adellijke schuldenaars. Voltaire was een humanist die de slavernij aanklaagde in zijn bekende “Candide”, al vond hij wel dat negers veel dommer dan blanken waren. Hij hekelde de slavernij, maar betoogde terecht dat de negervorsten nog grotere schurken dan de slavenhandelaars waren omdat ze hun eigen volkeren massaal verkochten. Wilfried Janssens zet echter meer dan één vraagteken bij de Voltairiaanse schijnheiligheid. In het vierde deel van zijn boek gaat hij met de grondigheid van een topboekhouder de rekeningen van Voltaire na. Hij ontleedt brief na brief, neemt iedere zakenparticipatie onder de loep, controleert letterlijk ieder nog bestaand scheepsmanifest en bespreekt ieder schip waarin Voltaire investeerde. Met keiharde cijfers besluit hij dat de humanist Voltaire in de werkelijkheid een grootfinancier van de slavenhandel was die aan deze ellende veel verdiende en dit tezelfdertijd uitstekend wist te verbergen.

Knap historisch werk van iemand die als bankier weet hoe de hazen lopen en een besluit dat haaks staat op links gelul over de filosoof van de Verlichting. Wat verdiende Voltaire met al zijn zaken?

En vergeet niet dat hij geen hoge edelman van geboorte of minister van financiën in het Ancien Regime was en geen staatsmonopolies bezat. Minstens 120 miljoen euro of bijna 5 miljard frank.

JAN NECKERS

Middelheimmuseum toont verborgen verzameling Het openluchtmuseum Middelheim in Antwerpen opende een nieuw collectiepaviljoen waar het een selectie werken toont die niet geschikt zijn voor een presentatie in het park.

Het Middelheimmuseum is bekend om de collectie in het kunstpark, met werken die een internationaal overzicht bieden van de moderne beeldhouwkunst, van de grote voorlopers op het einde van de negentiende eeuw tot vandaag. Minder bekend is dat meer dan tachtig procent van de Middelheimverzameling is opgeborgen in depots, afgesloten voor het publiek. Het gaat om werken die te kwetsbaar of te klein zijn om in openlucht op te stellen. Er zijn ook sculpturen die wel bedoeld waren voor buiten, maar toch beter geschikt bleken voor binnen.

Daarnaast bezit het museum zogenaamde steuncollecties. Dat zijn maquettes en modellen, tekeningen en grafiek, mediakunst en fotografie.

Om toch een deel van deze slapende verzameling te kunnen tonen, heeft het Middelheimmuseum een afgesloten bewaarplaats omgevormd tot een open depot.

Het gebouw waarin het nieuwe collectiepaviljoen is ingericht, werd in 2000 ontworpen door architect Stéphane Beel. Het staat aan de oostzijde van het museumpark, waar een raakvlak van sculptuur en architectuur is gecreëerd.

Iconische beelden Het collectiepaviljoen is geen tentoonstellingsruimte. De bezoeker wandelt tussen kunstwerken die boven, onder en naast elkaar zijn geplaatst in metalen rekken en vitrinekasten. Ze bieden een mooi overzicht van de verzamelde periode, met sculpturen van kunstenaars uit diverse hoeken van de wereld. Er staan enkele iconische stukken. “De geboorte” (1932) van Oscar Jespers is een beeld dat stamt uit de expressionistische periode van de kunstenaar, toen hij het kubisme verliet en langzaam terug evolueerde naar het figuratieve. Nog zo een krachtige steensculptuur is “De dromer van het woud” (1944) van Ossip Zadkine, een sierlijk-poëtisch beeld dat de heimwee uitdrukt van de joodse Wit-Russische kunstenaar tijdens zijn verblijf in Amerika gedurende de oorlogsjaren. Ook de Zwitserse

beeldhouwer Alberto Giacometti is present. Zijn uitgerekte vrouwen behoren tot de meest herkenbare figuren uit de moderne kunst.

Het Middelheimmuseum toont het nummer II (1956) van een legendarische reeks vrouwelijke naakten, bekend als de “Vrouwen van Venetië”.

In datzelfde rek staan nog interessante werken van Vic Gentils en Hugo Heyrman, naast het “Monument van de Offerande van de Sabel” (1962) van de Aziaat Shu Eguchi, “Het kosmisch middelpunt” (1962) van Jan Dries, “Maneschijn” (1932) van de Italiaan Arturo Martini… Wat verder verzamelt een vitrinekast kleinere werken van onder anderen Käthe Kollwitz, Alexander Archipenko, Otto Gutfreund, Ernst Barlach en Johan Creten. Er is een groep grote beelden samengebracht: “Johannes de Doper” (1878-80) van Auguste Rodin staat er naast “De wolvin” (1931) van Arturo Martini, omringd door “Astro” (1970) van Paul Van Hoeydonck en een indrukwekkend beeld van de onbekende Hongaarse kunstenaar Rezsö Berczeller.

Traag kijken Achterin het paviljoen is een ruimte voorbehouden voor één werk, dat regelmatig zal wisselen.

Nu is gekozen voor “Résidence Terrestre” (1993-95), een installatie van Michel François, die woont en werkt in Brussel. Het werk houdt het midden tussen spelen en overleven, tussen een ballenkraam en de hutjes van straatkinderen. Bij deze installatie organiseert het museum rondleidingen, waarbij een uur of langer wordt gepraat over dit ene werk. Het hele collectiepaviljoen is trouwens een uitnodiging om traag te kijken. Omdat het helemaal aanvoelt als een kunstbewaarplaats, is er geen hiërarchie tussen de werken.

Het is de bezoeker zelf die de tijd mag nemen om die te ontdekken.

MMMV Collectiepaviljoen, openluchtmuseum Middelheim, Antwerpen, www.middelheimmuseum.be

Actueel

28 november 2019

EVEN ERG ALS DE PAUS “De islam en het orthodoxe Christendom, juist zoals andere wereldgodsdiensten, zijn gebaseerd op fundamentele menselijke waarden die van blijvend belang zijn - erbarmen en liefde voor de naaste, rechtvaardigheid en eerbied voor de mens.”

Het is al even leugenachtig en dwaas als de uitspraken van paus Franciscus, of van de meeste bisschoppen in Westerse landen.

Is die idiotie nu ook al doorgedrongen tot in sommige orthodoxe kerken? We zouden het niet weten, want dit is geen uitspraak van een pope of een metropoliet, maar van Wladimir Poetin, president van Rusland en beschermer en wapenleverancier van alle sjiieten. Het citaat komt uit een bericht van het persbureau TASS over een bezoek van Poetin aan Kirgistan - inderdaad, nog altijd hetzelfde TASS dat destijds de vrome leugens van Lenin, Stalin, Breznjev en Andropov verspreidde. Allemaal ook leiders vol “erbarmen en liefde” zeker?

SYRIËR DOODGEMARTELD Psychopaten bluffen graag met hun sadistische moorden, en dat was ook het geval met de mannen die voor de grap een Syrische soldaat folterden en vermoorden en daarna zijn onthoofde lichaam verminkten met messen en spaden, aan een ketting ophingen en in brand staken, terwijl zij ‘grappige’ commentaren leverden, onder andere over een lekkere barbecue.

Ze filmden dat allemaal ook. Alweer een wreedheid van IS? Alweer moslims? Nee, dit keer niet. Deze moordenaars spraken Russisch zonder accent. Ze waren gemaskerd, maar één man liet eventjes zijn halsdoek zakken. Hun filmpje deed de ronde op de sociale media en de Russische oppositiekrant Novaya Gazeta kon die ongemaskerde dader via een gezichtsherkenningsprogramma identificeren. Ja, de Russische oppositie is veel moediger en veel beter georganiseerd dan bij ons. Hoewel oppositie voeren hier véél gemakkelijker is en véél minder gevaarlijk. De moordenaar was een huurling van de semiofficiële militaire firma Wagner. Het slachtoffer was niet eens een terrorist, niet eens een IS’er. Hij werd niet eens gefolterd om inlichtingen los te krijgen, maar gewoon voor de lol. Hij was een Syriër die in 2017 onder dwang gerekruteerd was bij een reserve-eenheid van het Syrische leger, en die daarna was gedeserteerd. Ach, het zou ons allemaal niet mogen verbazen. Dat soort wreedheden is al sinds 1917 de gewoonste zaak van de wereld in het Rode Leger. Duizenden Duitsers hebben bij de verovering van Oost-Pruisen in 1944 dezelfde gruwelen moeten ondergaan. Alleen filmen met een gsm, dat deden ze bij het Rode Leger toen nog niet. Maar dat is dan ook het enige wat er sindsdien bij de Russische soldateska is veranderd. Dat, en het wegvallen van het woordje “Rode”.

SALAFISTISCHE BIJEENKOMST VERPLAATST In ons nummer van 13 november brachten we een interview met jihadexpert Peter Velle. Hij vertelde toen dat in het Urban Center op het Kiel in Antwerpen niet alleen gedanst wordt door Let’s Go Urban.

Op zondag 15 december e.k. zou er in het gebouw een bijeenkomst plaatsvinden van de Nederlandse salafistische vereniging Dyaa. Vijf dagen na de publicatie van het interview, zien we op de webstek van Dyaa dat het evenement verplaatst is naar de zaal van Dansschool Roels in Deurne. Toeval? U ziet dat dit weekblad meer invloed heeft dan menig mens denkt. Oh ja, Dansschool Roels bevindt zich op exact 300 meter van de privéwoning van burgemeester De Wever. Maar dat is uiteraard toeval.

HYPOCRIET (1) Stel u even voor dat in de jaren ’80 een Belgische handelsdelegatie met 600 deelnemers en onder leiding van de koningin naar Zuid-Afrika zou getrokken zijn om er handelscontracten te ondertekenen. Het klopt dat zwarten in Zuid-Afrika minder rechten en mogelijkheden hadden dan blanken, maar de zwarten kregen ook kansen. Dat kan niet helemaal gezegd worden van de Oeigoeren in China. De Oeigoeren zijn een van oorsprong Turks volk, wonend in de regio Sinkiang in China. Ze zijn ongeveer met 11 miljoen, zowat de helft van de plaatselijke bevolking. Al jaren proberen de Oeigoeren hun eigen taal te spre-

ken en hun eigen cultuur te koesteren. In tegenstelling tot de andere Chinezen, zijn Oeigoeren hoofdzakelijk moslims. Dat is niet naar de zin van de communistische machthebbers, die de Oeigoeren om al die redenen onderdrukken. Officieel zitten er zo’n miljoen Oeigoeren in heropvoedingskampen, maar in realiteit zijn het er veel meer. Oeigoerse bronnen spreken van 3 tot 4 miljoen. Dat maakt dat de steden uitgestorven lijken en dat ook de economie eronder lijdt. Het getal is zo indrukwekkend, dat niemand in het Westen het gelooft. En zo blijft het Westen poeslief voor de communistische machthebbers.

De Oeigoeren die niet in een heropvoedingskamp zitten, worden door de Chinese veiligheidsdiensten angstvallig in het oog gehouden. Camerabewaking met gezichtsherkenning is er een onderdeel van, maar ook het internet en het e-mailverkeer wordt nauwkeurig in de gaten gehouden.

Noteer alvast dat Oeigoeren in overheidsdienst geen islamitische kledij mogen dragen. Vrij vertaald: hier bij ons staan de communisten op de eerste rij om het dragen van hoofddoeken toe te laten, in China zijn het dezelfde communisten die, als ze de macht hebben, het dragen van hoofddoeken verbieden. Hallo Peter Mertens?

Het hoeft niet te verbazen dat het alhier ter linkerzijde oorverdovend stil blijft.

Geen protesten aan de Chinese ambassade, geen wekelijkse betogingen of boycotacties van Chinese producten. Waar is de tijd dat Makro-warenhuizen en Shell-tankstations in Nederland in de fik werden gestoken door linkse actievoerders, omdat beide firma’s ook vestigingen hadden in het ‘racistische’ Zuid-Afrika?

Nu gebeurt net het omgekeerde: communistisch China investeert volop in Europa en Afrika en krijgt belangrijke onderdelen van onze economie in handen. De voorbije dagen hoorden we niets anders dan triomfantelijke berichten over economische contracten met China. Over de vervolging van de Oeigoeren bleef het omgekeerd evenredig heel stil…

13

Zuid-Tirol

Dubbele nationaliteit In Zuid-Tirol komen de nationalistische gemoederen niet tot rust, en blijft er een diepgeworteld verlangen in de bergen hangen naar een hereniging met de rest van Tirol, met Oostenrijk dus. De nieuwste strategische zet van de Zuid-Tiroolse nationalisten lijkt gelanceerd met een voorstel van een dubbele nationaliteit – Zuid-Tirolers zouden kunnen opteren voor de Oostenrijkse nationaliteit, bovenop de Italiaanse.

51 persoonlijkheden en grote namen uit de Zuidtiroolse politiek, de economie, vakbonden en traditionele verenigingen, zoals de ook in Vlaanderen gekende Südtiroler Schützenbund (SSB), en de lokale kerkgemeenschappen (merkwaardig toch!) hebben samen een open brief naar de Oostenrijkse regering gestuurd in verband met een sympathiek initiatief “Österreichische Staatsbürgerschaft für Südtiroler” (Oostenrijkse nationaliteit voor Zuid-Tirolers). Oorspronkelijk kwam het voorstel in de schoot van de Zuid-Tiroolse schuttersverenigingen tot stand, waar men ervoor pleit dat Oostenrijk het mogelijk zou maken dat Zuid-Tirolers ook de Oostenrijkse nationaliteit zouden kunnen aanvragen. Een dubbele nationaliteit met andere woorden. Want, is de argumentatie, Italianen in Zuid-Tirol hebben de Italiaanse nationaliteit, maar wij ook, terwijl wij, Tirolers, daar nooit om hebben gevraagd.

Geef ons de kans om onze nationaliteit te kiezen…

Bij de Zuid-Tiroolse regeringspartij SVP (Südtiroler Volkspartei) kwam al snel discussie op gang omdat de voorzitter van deze gematigd nationalistische partij, Philip Achammer, zich achter het initiatief schaarde, terwijl de Landeshauptmann van Zuid-Tirol (een soort Ministerpresident van de min of meer autonome regio), Arno Kompatscher - eveneens van de SVP - dat uitdrukkelijk niét deed.

De bakens in Zuid-Tirol schuiven op…

Op radio Rai Südtirol wees Achammer er bijvoorbeeld fijntjes op dat de Landesversammlung van de SVP (een soort algemene politieke raad van de partij) zich in het jaar 2012 al had uitgesproken voor de dubbele nationaliteit. Kompatscher, die niet in het verhaal meegaat, vreest voor een verzwakking van de invloed van Süd-Tirol in Rome, mocht dit initiatief aanslaan.

In een brief gericht aan de Oostenrijkse minister van Binnenlandse Zaken Wolfgang Peschorn en aan de Oostenrijkse Minister van Buitenlandse Zaken Alexander Schallenberg vroegen de Zuid-Tiroolse initiatiefnemers dat Oostenrijkse wetsvoorstellen die dit initiatief zouden uitwerken, eerst met Zuid-Tirol zouden worden uitgeklaard, zodat “Italië in een later stadium kan worden geïnformeerd over de concreet geplande maatregelen”. Italië zal worden “geïnformeerd”, verder dan dat moet het voor overtuigde Tiroolse nationalisten echt niet gaan.

Bij de 51 ondertekenende Zuid-Tirolers gaat het niet alleen om parlementsleden van rechtsnationalistische oppositiepartijen, maar ook om grote ondernemers en vakbondsmensen. Zijn in Zuid-Tirol stilaan nieuwe fronten aan het ontstaan?

PIET VAN NIEUWVLIET

HYPOCRIET (2) Het Waals gewest heeft in 2018 voor 196 miljoen euro vuurwapens uitgevoerd naar Saoedi-Arabië. Niet slecht, want daarmee schrijft ons rode buurland zowat driekwart van alle wapenuitvoer vanuit Europa naar Saoedi-Arabië op zijn rekening. Noteer dat er in feite maar vijf landen zijn in Europa die wapens naar Saoedi-Arabië uitvoeren: Frankrijk, het Verenigd Koninkrijk, Duitsland en Bulgarije zijn goed voor 25 procent van de totale wapenhandel, Wallonië is goed voor 75 procent. Of anders gezegd: Wallonië is de belangrijkste Europese uitvoerder van wapens richting Saoedi-Arabië. Of waarin een klein land groot kan zijn…

TOEN. EN NU? In december 2017 werd door de meerderheidspartijen in de gemeenteraad van Ronse (CD&V-Groen, Open Vld en N-VA) een motie gestemd waarbij ze de afschaffing vroegen van de faciliteiten. Oppositiepartij Vlaams Belang steunde toen deze motie. In de Kamer werd er onmiddellijk daarna een wetsvoorstel ingediend door Vuye en Wouters (ex-N-VA’ers) en het werd in overweging genomen. Hoewel Peter De Roover dat voorstel ‘wishful thinking’ noemde, diende hij begin 2018 samen met Kristien Van Vaerenbergh een identiek voorstel in. Kwestie van de fractie in Ronse te volgen en het tot dan verwaarloosde communautaire blazoen weer wat op te poetsen. Einde februari werd het dan ook in overweging genomen en Hendrik Vuye vroeg meteen de behandeling bij hoogdringendheid, want hij wilde dat dat faciliteitenprobleem nog voor de gemeenteraadsverkiezingen in oktober geregeld zou zijn. En wat gebeurde er toen? N-VA stemde tegen de hoogdringende behandeling van het eigen voorstel, samen met Groen, Open Vld en CD&V… Dezelfde partijen die in Ronse aan de macht waren! Inderdaad, parlementair surrealisme… Het was blijkbaar alleen maar om te lachen…

Het gevolg was dat het in de schuif ging en niet meer behandeld werd tijdens de vorige legislatuur. Vuye en Wouters zijn ondertussen verdwenen uit de Kamer, maar Barbara Pas (VB) is er nog wel. Zij diende dan ook onlangs het voorstel opnieuw in omdat N-VA dat nog niet had gedaan… Zal N-VA dit voorstel nu steunen als mede-oppositiepartij? We zijn benieuwd.

SCEPTR: drie jaar later

Op 8 december 2016 lanceerden we de rechtse internet-nieuwswebstek SCEPTR.net. Achter de schermen kreeg SCEPTR een helpende hand van ’t Pallieterke, zowel financieel als redactioneel. Ik was er immers toen (en nu nog) van overtuigd dat een rechtse nieuwswebsite meer dan noodzakelijk was.

Het moest een medium worden waarmee we ook een andere generatie dan de lezers van ’t Pallieterke konden bereiken. Drie jaar later is SCEPTR op weg naar 30.000 volgers op Facebook en lezen dagelijks een 20.000 mensen een artikel op de webstek.

Afscheid hoofdredacteur Jonas Naeyaert Hoofdredacteur Jonas Naeyaert mag dus tevreden terugblikken op drie jaar zwoegen. Toch is er ook spijtig nieuws te melden, want de SCEPTR-hoofdredacteur heeft beslist om andere oorden op te zoeken. Hij blijft alvast nog enkele weken aan boord om de overdracht voor zijn opvolger in goede orde te regelen. Die eer valt te beurt aan Carl Deconinck, eerder al auteur bij SCEPTR. Hij wordt hoofdredacteur ad interim. Tegelijkertijd lanceren we een open vacature voor de functie van hoofdredacteur van SCEPTR. U kunt solliciteren via www.sceptr.net. We wensen Jonas Naeyaert alvast veel succes

met zijn toekomstige activiteiten en danken hem van harte voor zijn inzet om SCEPTR van nul op te bouwen.

Het was zeker niet gemakkelijk.

SCEPTR krijgt geen subsidies, wat had u anders verwacht… Als u weet dat de vorige Vlaamse regering 27.000 euro veil had voor een project met Afghaans borduren (zoals u vorige week in dit weekblad kon lezen), dan begrijpt u dat er voor rechtse en Vlaamsgezinde projecten geen euro overschiet.

Wel voor de linkse internetsite Apache, die in 2017 zo’n 50.000 euro kreeg van de Vlaamse regering. En zo moeten we dus blijven rekenen op de financiële steun van de lezers van SCEPTR en ’t Pallieterke. In het Vlaamse medialandschap zijn SCEPTR en ’t Pallieterke unieke fenomenen, beide 100 procent niet politiek-correct. Als u ons initiatief wenst te steunen, dan is hier het rekeningnummer van SCEPTR: BE39 7390 1640 4519. Elke bedrag is welkom, want vele kleintjes maken een groot.

KARL VAN CAMP

14

Brieven

28 november 2019

VAN ONZE HOFDICHTER

Pietengezang voor Sint De Sint is in de Lage Landen met zijn schimmel weer beland en Piet lacht in het zwart aan dek breeduit zijn hagelwitte tanden bloot.

De Sint denkt aan de kinderen en hij wuift met witte handschoenhand.

Dit is een kinderfeest, denkt Piet, en wie dat niet begrijpt is idioot.

“Kick out black face!” wordt aan de kade door een protestant gebruld, maar zó gemakkelijk sla je, sapperloot, geen kindervrienden uit hun lood.

De Sint, goedheilig man, wuift minzaam voort met sacrosanct geduld en Piet danst op en neer en denkt: “Hoe klein toch zo’n gedoe, al doen zij groot!”

Wie mekkert over slavernij, de slaaf is hij van dwaze waan.

“Dat gij een jaarlijks enig kinderfeest bederft, hoe hemeltergend dwaas, word eindelijk volwassen”, grijnslacht Piet zijn witte tanden bloot, “Komaan, gedraag u dapper, maak u in de schoorsteen zwart in dienst van Sinterklaas!”

De Sint probeert te sussen: “Ach, hoe wereldvreemd kan Olland zijn en als je Turks van origine bent, versta je toch geen Engels, Piet.”

En Piet zingt in ’t zwart van de stoomboot die komt, incluis het refrein en zalig zijn die ‘kickers’ die onnozel zijn, want zij beseffen 't niet…

KERSTMIS

ABORTUS (1)

Pallieterke, Vorig jaar was het zoeken naar een naald in een hooiberg om tijdens de kerstdagen op onze Vlaamse zenders een Nederlandstalig kerstlied aan te treffen... Vergeefse moeite, zelfs als we op een 'zogenaamd' kerstprogramma afstemden. Verder dan de kerstman met zijn “jingle bells” op een slee geraakten we niet. Op onze zenders ook geen gebeier van kerstklokken, geen kerststal, geen kerstlied, geen kerstsfeer! Toch één uitzondering: Op onze kleinschalige Ment-TV-zender weerklonk meer dan eens het gelovige, heimweevolle lied “Kerstmis van toen”. Tekst en compositie van Herbert Verhaeghe, een van de Ment-gezichten. Hij zong het lied, terwijl hij samen met kinderen in de huiskamer, in en rond het stalletje, de kerstbeeldjes bij het kerstkribbetje schikte. Kerstmis van toen... Ja, helaas 'van toen'! Hoe anders bij buitenlandse zenders!

Op de Italiaanse Rai krijgt men jaarlijks niet genoeg van het kerstlied “Tu scendi dalle stelle” (Gij daalt vanuit de sterrenhemel neer...), een lied van Sint Alfonsus de Liguori, waarmee steevast de Pauselijke kerstviering in de San Pietro basiliek eindigt. Op Fr. 2 begint de kerstnachtviering punctueel op klokslag twaalf met het "Minuit Chrétien, c’est l’heure solennelle”... Maar Duitsland spant de kroon! Op ARD vindt men jaarlijks al op de vooravond van de advent (dit jaar op zaterdag 30 november) een drie uren durende uitzending ”Adventsfest der 100.000 Lichter” onder leiding van Florian Silbereisen. Met optredens van Schlageridolen als Andreas Gabatier, Andrea Berg, Oostenrijks ski-kampioen Hansi Hinterseer en vele anderen die voor hun gelovig-zijn durven uitkomen. Ze zijn trouwens niet beschaamd om, met een brandende kaars in de hand, bij het kerststalletje omringd met levende engeltjes te zingen: "Süsser die Glocken nie klingen"... Ook de Duitse kerstmarkten komen doorgaans in beeld, maar dan vaak met de silhouet van een kerk op de achtergrond. De uitzending van ARD wordt overgenomen door zenders uit Oostenrijk, Duitstalig Zwitserland en Süd-Tirol.... In onze regio daarentegen twisten onze politiekers of men het luiden van kerkklokken al dan niet moet verbieden. Dus bij ons liever nikske klokkengebeier meer in de kerstnacht?

Ja, helaas, arm Vlaanderen!

K ris L auwers - Sint Joris Weert

Pallieterke, Laten de Vlamingen zich alweer behandelen als laffe, amorfe voetvegen? BHV mocht op een bepaald moment niet gespitst worden. Nochtans was een overgrote meerderheid van de Vlamingen er voor en hadden ze de meerderheid in het Parlement. Maar aan Waalse zijde werd toen groot kabaal gemaakt.

Die eisten dat er rekening werd gehouden met de hun Waalse minderheid en die was natuurlijk tegen de splitsing! Nu zou de uitbreiding van abortus door de strot van de Vlamingen geduwd worden, hoewel er slechts een minderheid in Vlaanderen voor is. De Walen willen desondanks dit doordrukken en toch laten stemmen in het Parlement!

Daniël Bauwens - Erps Kwerps

Kruisende woorden oplossing 1190

A B C D E F G H I J K L

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 B O R

I

L E

D E R X A S T M A

I

S

J O H N S O N

E F F E N X H R X R W X E E X E T T E R B U

I

K N T X

S E

I

X R E M I

S T E M M E N W I E X F R E S

I

L

N S T

A X T E T

L O L X N X A R K X L E D R O P T E X R X K

I

R

E A N X E C H E L O N X R A X B E H A N G X G I J I J L T X L O N D E N X S

ABORTUS (2) Pallieterke, Nu de posities in het abortusdebat gekend zijn en er nog wat achterhoedegevechten op het programma staan die niets ter zake zullen doen, is het duidelijk dat de Vlaamse meerderheid van N-VA, VB en CD&V weer een Belgisch besluit gaat moeten slikken dat in Vlaanderen geen meerderheid heeft.

En dat in zo een levensbelangrijke materie (althans voor het ongeboren kind)!

Herinner u de Snel-Belg wet, die in Vlaanderen ook geen meerderheid had, maar die wij hier toch moesten doorslikken om het lieve vaderland toch maar niet te 'ambeteren'. De regering mocht toch niet vallen, ook al ging het over iets existentieels als de eigen nationaliteit. Kun je als Vlaming nog betere argumenten vinden om dit scha(n)delijke onland zo snel mogelijk op te ruimen? De vraag stellen, is ze beantwoorden!

Leo Schruers – H asselt

STRAATNAMEN VOOR DUBIEUZE FIGUREN Pallieterke, Straten genoemd naar dubieuze figuren zoals Cyriel Verschaeve en Leopold II zijn aan herbenoeming toe.Wat een onzin en wat een miserie voor de bewoners. Consequent toegepast zouden ook alle pleinen en straten genoemd naar Winston Churchill een andere naam moeten krijgen, want het bombardement op Dresden bleek achteraf een pure oorlogsmisdaad te zijn. Dresden was militair van geen betekenis en het bombardement had enkel tot doel Stalin, toen nog een bondgenoot van de geallieerden, te imponeren en hem er zo van te weerhouden om te veel Duits grondgebied in te palmen. Lees maar eens na in het boek van J.R. Pauwels “De mythe van de goede oorlog”.

Jos Vlasman – Mortsel

GIERIG GENT Pallieterke, Verbijsterende brief van Mathildis. Ik wist dat Termont van plan was het retabel aan de kathedraal te ontnemen en het Van Eyckcentrum op te richten in het Vleeshuis, een prachtig romaans gebouw. Maar dat staat voor de helft in het water, waardoor het retabel binnen de kortste keren ten gronde zou gaan. Daarna werd voor de Vooruit geopteerd, de rode tempel, waar Anseele had staan ketteren en vloeken, een cultureel centrum vooral bestaande uit een café en feestzaal. Het Lam Gods is en blijft echter patrimonium van Sint-Baafs, geschonken door de gelovigen. De weigering van het stadsbestuur om financieel tussen te komen berust louter op rancune, omdat zij er de baten niet zullen van oprapen, in tegenstelling tot bisdom en de provincie.

F. Veevaete – Brugge

HECTOR VAN OEVELEN

PIETERJAN DE SMET Pallieterke, Pieterjan De Smedt is de politieke Wetstraatjournalist van de VRT. Hij is een vakman op politiek vlak. In HUMO van 5 november verklaarde hij echter: “Volgens N-VA draagt de VRT te weinig bij aan de Vlaamse identiteit. Ik begrijp dat niet. ‘De Madammen’ op Radio2, ‘Zomerhit’ op de dijk van Blankenberge, ‘Tik Tak’, ‘FC De Kampioenen’. Hoeveel Vlaamser kan men zijn?”

Belgische politici, journalisten en enkele opiniemakers en intellectuelen laten zich nogal denigrerend uit over Vlaanderen en zijn symbolen.

Na een eeuwenlange taal- en ontvoogdingsstrijd kunnen de Vlamingen nu eindelijk een beetje van hun moeizaam verworven politieke en culturele autonomie genieten. In een geglobaliseerde wereld is een Vlaamse canon dan ook van existentieel belang voor het Vlaamse collectieve bewustzijn. Immers, een volk dat zijn verleden niet kent, is een volk zonder geheugen.

Een volk zonder geheugen, is een volk zonder toekomst. Al is dat misschien wel de bedoeling van ‘onze’ politiek-correcte leiders. Daarom is de Vlaamse canon zo belangrijk.

Swa Cauwenbergh - A ntwerpen

GRONDWETTELIJK HOF Pallieterke, Akkoord met Paul Bäumer dat de traditionele partijen oververtegenwoordigd zijn, maar zijn conclusie is m.i. verkeerd. Dat die partijen plaatsen innemen, lijkt mij normaal. Wie zou er niet van profiteren om personen te droppen (i.c. wegpromoveren)? Dat dit mogelijk is, heeft eigenlijk twee mogelijke oorzaken: de onkunde van de Vlaams-nationale politici om hier tegen op te treden en/of het gebrek aan voldoende gekwalificeerde personen om voor te dragen.

Welke van deze oorzaken het ergste is, laat ik in het midden, maar stemt m.i. wel tot nadenken.

Luc Neefs - A ntwerpen

De Vlaamse vakman

BEDENKELIJKE MORAAL ABORTUS (3) Pallieterke, Al wat groen en links is (de open-VLD dus ook) is voor abortus tot 22 weken (de vrouw is alleen baas over haar lichaam!) en euthanasie voor dementen. De CD&V en de bisschoppen zijn natuurlijk tegen en worden door diezelfde partijen en de Poco-media afgeschilderd als conservatief en bekrompen.

Alleen vind ik het raar dat er vanuit de moslimwereld hier geen reactie op komt, want ik ben zeker dat zij van hetzelfde gedacht zijn als hogergenoemden. Maar niemand van die Poco-media en groen en links durft dat aan die moslims vragen, want zij kennen het antwoord. Neen, want dat zijn hun kiezers en die mogen ze niet schofferen!

Leo H aest - Herentals

Pallieterke, Bij het aanschouwen van de illustere afwezigheden in de Kamer door een veelvoud van de excellente excellenties, had ik een diepzinnige bedenking toen bleek dat 2 van die excellente excellenties zich lieten excuseren naar aanleiding van de begrafenis van de echtgenote van een kabinetsmedewerker. Hoe erg en aangrijpend dergelijke gebeurtenis ook moge zijn, doemt er vanuit mijn recent geheugen toch een bedenking op: toen in 2015 de echtgenoot van kamerlid Barbara Pas overleed, vond slechts een handvol collega’s het nodig haar te condoleren. De handhaving van de schutskring tart elke vorm van beschaving. Hoe kan men nog respect opbrengen voor deze zelfingenomen exoten. Het uiten van deze bedenking zal waarschijnlijk wel aan mijn slecht karakter liggen.

K arel Ongena – Stekene

Een lezersbrief insturen?

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.

Sport

28 november 2019

Niemand wil gewisseld worden De terugronde is begonnen in de Jupiler Pro League. FC Antwerp deed gouden zaken. Door een grillige kalender moest de Great Old op een week tijd tweemaal spelen tegen AA Gent, een rechtstreekse concurrent voor play-off 1. Vier punten op zes tegen de Buffalo’s na winst tegen Club Brugge was perfect. Alles rozengeur en maneschijn op De Bosuil zou men zo denken.

Vergeet het maar! Op enkele minuten van het einde, bij een 1-0 stand voor de Gentenaars, scoorde Gano, die juist was ingevallen, de gelijkmaker. Mirallas verdween nog voor de wedstrijd ten einde was naar de kleedkamer. Hij was razend. Wat was er gebeurd? Later zou Bölöni, de trainer van Antwerp, het een klein misverstand noemen dat moest uitgepraat worden. Een speler die daar moeite mee heeft, moet echter dringend een andere club zoeken.

De middelvinger van Jan Mulder Na de zaak Lamkel Zé - het strafschopincident tussen Refaelov en Mbokani - zal het nu gezever zijn over Mirallas. Volgens de Antwerpsupporters is er geen probleem, ze zijn dat gewoon. Er is bij den ‘Antwaarp’ altijd iets aan de hand. Moest er niets gebeuren, pas dan moet men zich zorgen maken.

Eén ding is zeker: er is geen enkele voetballer die graag wordt gewisseld of moet invallen op een paar minuten van het einde om tijd te winnen, ook Jan Mulder niet. Jan zat om de een of andere reden thuis tegen SK Beveren op de bank. Het liep niet zo lekker voor ons en een gelijkspel was in de maak. Mulder werd er het laatste halfuur ingebracht en scoorde twee keer! Na het tweede doelpunt liep hij recht naar onze bank, ging op zijn knieën voor onze trainer,

Georges Kessler, zitten en stak zijn middenvinger net niet in het oog van onze trainer.

Toen ik samen met Broos van het veld afging, zei ik tegen Hugo: “Wat gaat dat hier weer worden!”

Arie Haan is bij mijn weten maar één keer gewisseld tijdens zijn Anderlechtperiode.

Dat gebeurde op Rocourt tegen FC Luik. Het was Urbain Braems die het zelfmoordinitiatief nam. Wat een ruzie in de bus tijdens de terugreis!

Er waren natuurlijk ook uitzonderingen, spelers die graag werden gewisseld. Robby Rensenbrink bijvoorbeeld. Voor een wedstrijd van de Belgische beker tegen Olen had Robby er geen zin in. Hij vroeg aan Raymond Goethals om niet te moeten spelen.

Raymond was akkoord, maar had een paar voorwaarden. Robby moest de match beginnen, maar als hij twee keer scoorde zou hij worden vervangen. Na een vijftal minuten was alles in orde...

Ik ben in mijn carrière maar één keer gewisseld.

Dat was in Toulouse. Anders had ik mijn vliegtuig gemist naar Brussel...

Gille Van Binst Voormalig topvoetballer

ROSKAMMEN

Voorkeursbehandeling (2) In vorig nummer hekelden we de voorkeursbehandeling van huidige en ex-spelers van Anderlecht voor selecties bij de Rode Duivels. Zelfde titel boven een ander verhaal? Het gebeurt. Momenteel staat ons professionele sportwereldje immers op zijn kop omdat de politiek de voor dat wereldje bestaande buitensporige gunsttarieven aan RSZ-bijdragen en belastingen wil herzien.

Als elke Belg gelijk is voor de wet, dan ook voor de fiscus, zo luidt de redenering. Er valt wat voor te zeggen, al ziet dat wereldje zelf het anders. De gunsttarieven afschaffen betekent het einde voor in België rijkelijk betaalde topsporters én de clubs die ze op hun loonlijst hebben staan, weten ze. Met KBVB, voetbalclubs én spelers op kop, prompt gevolgd door de andere bonden, clubs en sporters die decennia genieten van financiële cadeaus waarvan Jan met de Pet zelfs niet durft dromen. Jeremiades swingen de pan uit. “De RSZ-korting schrappen kost wielerploeg vijf miljoen euro.” En: “Als pakweg Simon Mignolet straks 383.631 euro belastingen op zijn loon moet ophoesten in plaats van de 3.119 zoals Jan met de Pet, dan lopen in onze stadions straks geen topspelers meer rond.” Of nog: “Werkgevende clubs zullen 30.000 euro RSZ per maand extra moeten betalen voor sporters die bruto 100.000 euro per maand verdienen.” Clubs die over zulke rampspoed jammeren, vragen zich niet af hoe groot hun aandeel al is in het wereldwijd op hol geslagen financieel sportcircus, met van de pot gerukte lonen voor toppers, coaches en makelaars. Om te zwijgen over zelfbediening van het illustere gezelschap bobo’s in de sector van federaties, bonden en clubs et cetera.

Daar komt voor Belgische voetbalclubs bij dat het jaarlijkse staatscadeau van vele miljoenen euro’s RSZ bedoeld is voor een doeltreffende jeugdopleiding. Dat die meestal utopisch is, bewijst een bij elke “mercato” ingehaalde nieuwe lading buitenlanders. Dat zal in de wintermercato helaas niet anders zijn. Inmiddels kan de politiek een status quo van financiële voorkeursbehandeling voor topsport nog moeilijk handhaven. Federaties, clubs, topsporters, hun entourage en ook de media doen er goed aan daar ernstig beginnen over na te denken. kabinetschef Joachim Pohlmann vooraf wel ter goedkeuring voorgelegd aan de sector?

Zuidelijkste Nederlanden In Rijsel, voor de hardnekkigen: Lille, dus over de schreve, worden al jaren Nederlandstalige babbelcafé’s georganiseerd. Gewoon, om Nederlands te oefenen. Zoiets in de hoofdstad van de Nederlanden in Frankrijk, het doet ons deugd aan het hart.

Informatief

Volle kracht voorwaarts!

Wij zijn het volledig eens met federaal informateur Magnette: er moet een positief federaal project ontstaan. Dan kunnen er nog eens miljarden in de bodemloze Waals-Brusselse put verdwijnen en wordt de Vlaming wellicht wakker.

Taalverrijking Onze dikke vriend Bert Anciaux, wonderdoener bij uitstek en ongetwijfeld de meest geslaagde politicus van dit en vorig millennium, is weer bevallen van nieuwe terminologie. Vlamingen zijn nu “de ontvangende etnisch culturele groep”. Leer dat van buiten, of sta aan de verkeerde kant van de geschiedenis!

Van de ezel en de steen?

Na zijn eerste overwinning ging de Spaanse eerste minister Pedro Sanchez in de fout door wel de stemmen van het radicaal linkse Podemos te willen, maar die partij verder niks te gunnen. Iedereen vraagt zich nu af of hij die fout zal herhalen tegenover de Catalaanse independentisten. Het zou zomaar eens kunnen.

Zonder complexen Karel Kartuch. U kent hem niet, tenzij u in Bilzen woont. Karel is Congolees van afkomst en speelt zonder een greintje ergernis al 25 jaar Zwarte Piet, met alle ple-

Berichtgeving vanuit de Melsensstraat: Open Vld is niet bereid het land te splitsen. Ook niet als het al uw zuurverdiende centen cadeau moet geven aan de spilzieke Waalse en Brusselse regeringen.

Transfers? Meer, meer, meer! zier. Bij Ketnet zal Karel evenwel nooit aan de bak komen, want daar willen ze alleen roetveegpieten.

Niveauverwarring Kan iemand aan Vlaams minister van Binnenlandse Zaken Bart Somers eens vertellen dat hij Vlaams in een coalitie met N-VA zit? Hij schijnt dat af en toe te vergeten, wanneer hij weer een federale koortsopstoot krijgt.

Ju! Vorig weekend vond het nationaal kampioenschap stokpaardrijden plaats.

Om eerlijk te zijn, wij doen ten kantore al jaren niet anders. Onze stokpaardjes, we kunnen ze als geen ander berijden!

Gewoon aantonen...

Er wordt véél trammelant gemaakt rond de, inderdaad fel beknotte, projectsubsidies van cultuur. Toch is een antwoord op de hakbijl simpel, menen wij. Neem de projecten van de vorige subsidieronde en toon, ongetwijfeld vlot, overtuigend aan dat die een enorm succes zijn geweest. Voor het publiek.

15

Vrijgevig Wij zijn geroerd. Onze big boss heeft er niet beter op gevonden dan allen hier in de weelderige kantoren een trui cadeau te geven, een voorafje op Kerstmis. Hij heeft een goedkope partij kunnen aanschaffen bij de HEMA. En er staan mooie runetekentjes op!

Zuurtegraad Dat Walter Zinzen de loslopende verzuring op twee benen is, moeten wij de goed geïnformeerde lezer allicht niet meer vertellen. Walter vindt de zinsnede “Ja, wij zijn de heersers der aarde” uit “De machtigste koning van storm en van wind” getuigen van een “heersersmentaliteit”. Jammer dat we nu de euro hebben, anders konden we Walter vijf frank geven.

Welvaartsstaat Nu ‘onze’ vrouwelijke IS-terroristen in aantocht zijn, durven wij hopen dat er in naam van de kinderrechten voor de moeders in kwestie toch al zaken geregeld zijn als een degelijk huis, een fatsoenlijke uitkering en andere onmisbaarheden.

Procedure

Nieuw Nederlands

Een vraag waar wij nog mee zitten: heeft minister van Cultuur Jan Jambon, die onverlaat, eigenlijk de keuze van zijn

“State of the arts” en “This is our culture”. Ergens hebben wij de taalomschakeling in de Vlaamse cultuursector gemist.

Nuttige bijkomstigheid Kevin De Bruyne sprak wijze woorden. Hij zei dat de professionele sport wereldwijd nog enkel “big business” is. Met een weeksalaris van 300.000 euro (!) weet hij waarover hij praat, samen met al zijn collega’s bij de Rode Duivels.

Maar de geldhonger op de hoogste sportplatformen is blijkbaar nog niet gestild. In het voetbal dreigen de grootste - lees kapitaalkrachtigste - Europese clubs zich van de FIFA af te scheuren als zijzelf én de UEFA hun zin niet krijgen om én de Champions League én de Europa League te hervormen. Uiteraard in eigen voordeel en met het invoeren van een gloednieuwe Conference League, waarin liefst 64 (!) clubs Europees zullen spelen. Of hoe in zo’n samenhang een nationale competitie steeds verder dreigt weg te zinken als een nuttige bijkomstigheid.

Niet alleen het internationaal profvoetbal wordt steeds zieker in het grote poenbed.

Om alleen dat te zeggen, werd In het tennis de oude Daviscupformule ter aarde besteld.

Het over een gans jaar gespreide en overal hoog aangeschreven landentornooi werd vervangen door een officieus WK, binnen een enkele week af te haspelen. Madrid kreeg de primeur. Er werd vooral voor lege banken gespeeld.

De sfeer was navenant. België werd roemloos uitgeschakeld. Spanje won. Bedenkers en drijvende krachten achter de ‘hervorming’ zijn dan, allicht niet toevallig, voetbalcoryfee Gerard Piqué van Barça en Kosmos, zijn investeringsfirma. Ruim zeventig procent van alle tennisfederaties ondertekende een contract voor 25 jaar tennisnieuwlichterij, nauw verbonden met geldzakken van drie miljard dollar. Ooit wordt de bovengrens bereikt, blijven we toch maar hopen.

Cultuurneus Dat Vlaams minister-president Jan Jambon niet te beroerd is om op te duiken in een reclamefilmpje voor het goede doel, in casu rodeneuzendag, siert hem.

Grappig is dan weer dat daarin ook Niels Destadsbader, ondertekenaar van de open brief aan Jan Jambon, figureert.

Niet alles kan Bij Child Focus is men geschrokken van de boze en verontwaardigde reacties op het schokkende filmpje dat Child Focus onlangs heeft gelanceerd. De ‘porno’ van Goedele Liekens, u weet wel. Zou er nu stilaan iemand aan grote baas Heidi De Pauw durven uitleggen dat kindermisbruikbestrijding niet alles rechtvaardigt?

Cruciaal Het grote, conservatieve beest Joachim Pohlmann wordt kabinetschef van Cultuur. Wij vragen ons nu af: draagt Joachim een trui van de HEMA?

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

ABSURDISTAN Volle kracht voorwaarts!

Niveauverwarring

Wij zijn het volledig eens met federaal informateur Magnette: er moet een positief federaal project ontstaan. Dan kunnen er nog eens miljarden in de bodemloze Waals-Brusselse put verdwijnen en wordt de Vlaming wellicht wakker.

Kan iemand aan Vlaams minister van Binnenlandse Zaken Bart Somers eens vertellen dat hij Vlaams in een coalitie met N-VA zit?

Hij schijnt dat af en toe te vergeten, wanneer hij weer een federale koortsopstoot krijgt.

Taalverrijking Onze dikke vriend Bert Anciaux, wonderdoener bij uitstek en ongetwijfeld de meest geslaagde politicus van dit en vorig millennium, is weer bevallen van nieuwe terminologie. Vlamingen zijn nu “de ontvangende etnisch culturele groep”. Leer dat van buiten, of sta aan de verkeerde kant van de geschiedenis!

Van de ezel en de steen?

Na zijn eerste overwinning ging de Spaanse eerste minister Pedro Sanchez in de fout door wel de stemmen van het radicaal linkse Podemos te willen, maar die partij verder niks te gunnen. Iedereen vraagt zich nu af of hij die fout zal herhalen tegenover de Catalaanse independentisten. Het zou zomaar eens kunnen.

Zonder complexen Karel Kartuch. U kent hem niet, tenzij u in Bilzen woont. Karel is Congolees van afkomst en speelt zonder een greintje ergernis al 25 jaar Zwarte Piet, met alle plezier. Bij Ketnet zal Karel evenwel nooit aan de bak komen, want daar willen ze alleen roetveegpieten.

Gewoon aantonen...

Er wordt véél trammelant gemaakt rond de, inderdaad fel beknotte, projectsubsidies van cultuur. Toch is een antwoord op de hakbijl simpel, menen wij. Neem de projecten van de vorige subsidieronde en toon, ongetwijfeld vlot, overtuigend aan dat die een enorm succes zijn geweest. Voor het publiek.

1191

Vorig weekend vond het nationaal kampioenschap stokpaardrijden plaats. Om eerlijk te zijn, wij doen ten kantore al jaren niet anders. Onze stokpaardjes, we kunnen ze als geen ander berijden!

Procedure Een vraag waar wij nog mee zitten: heeft minister van Cultuur Jan Jambon, die onverlaat, eigenlijk de keuze van zijn kabinetschef Joachim Pohlmann vooraf wel ter goedkeuring voorgelegd aan de sector?

Zuidelijkste Nederlanden In Rijsel, voor de hardnekkigen: Lille, dus over de schreve, worden al jaren Nederlandstalige babbelcafé’s georganiseerd. Gewoon, om Nederlands te oefenen. Zoiets in de hoofdstad van de Nederlanden in Frankrijk, het doet ons deugd aan het hart.

Informatief Berichtgeving vanuit de Melsensstraat: Open Vld is niet bereid het land te splitsen.

Ook niet als het al uw zuurverdiende centen cadeau moet geven aan de spilzieke Waalse en Brusselse regeringen. Transfers? Meer, meer, meer!

Vrijgevig Wij zijn geroerd. Onze big boss heeft er niet beter op gevonden dan allen hier in de weelderige kantoren een trui cadeau te geven, een voorafje op Kerstmis. Hij heeft een goedkope partij kunnen aanschaffen bij de HEMA. En er staan mooie runetekentjes op!

A B C D E

Paarsgroen, a trip down memory lane

“Houd uw vrouw en spaarvarken binnen” “Pak dat houten paardje eens binnen. Plezant voor de kinderen.”, zei men in Troje. “Heeft er iemand een vuurtje? Het is wat frisjes aan het worden.”, sprak Jeanne d’Arc. Napoleon vond Waterloo wel een ronkende naam om een spetterende overwinning te vieren. “Nou nou, Leningrad in de winter. Hoe koud kan dat zijn,” riposteerde de Führer, “doe nu eens allemaal gewoon een extra frakske aan.” “Nu ga ik dat lampje eens vervangen zie,” dacht Claude Francois.

Historische vergissingen zijn banaler dan je denkt. En soms zijn ze wel heel banaal. Bart Somers bijvoorbeeld. Veel fouter en banaler wordt het niet. Het type politicus dat zo weggelopen lijkt uit het grote boek der clichés. Niet aan de macht gekomen door de Rijksdag in brand te steken of zijn tegenstanders met een list te nekken. Nee, Somers werd dé man van zijn partij door als partijwoordvoerder leugens te verspreiden over zieke kippen en zijn medeburgers wekenlang zieke kippen te laten eten alvorens er mee naar de pers te stappen. Een strategie op niveau. De man is niet in staat om de waarheid te vertellen, al hangt zijn leven er van af. Ook ’s mans familieleven is daar op ingesteld. Als Somers aan zijn vrouw zegt dat hij spaghetti in kaassaus wil eten, maakt zijn vrouw een lekkere vol-au-vent. Een herinnering aan de grootsheid van de liberale triomf.

De democratie verkeert in voortdurende staat van dementie

F G H I J K L A. Gevolg van ontslagen B. Vergevorderd in tijd - En volgende - Openbare betrekking C. Samenspanningen - Bloeiwijze D. Gewichtsmaat - Als uit één mond E. Opnameplaatsen van een film Symbool voor de gemeten bloeddruk - Romeinse getal 11 F. Landbouwwerktuig - Het aanwijzen van gebreken G. Gehucht tussen Bergen en Dinant, bekend van zijn abdij, kaas en bier Muzieknoot H. Franse NV - Landstreek in Afrika gelegen tussen de subtropen in het zuiden en de Sahara-woestijn in het noorden I. Springstof - Naaldboom Frans lidwoord J. Weersbestendig zitmateriaal K. Openbare instelling voor sociale

Mon Chichi and the Revolution

Ju!

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

HORIZONTAAL

28 november 2019

L.

zekerheid - Naam van een mineraalwater - Windrichting Voorzetsel - Verwonding door middel van een speer

VERTICAAL 1. Flitsend begin 2. Heeft de plaats verlaten - Pers. vnw.

3. Drassig - ‘t Is te zeggen 4. Out-Italiaans volk - Vogel 5. Voorzetsel - Research and Development - Vrouwelijke ster 6. Mensen die geen vlees, zuivel of honing eten 7. Een korte tijd - Tegenover Spoorwegmaatschappij 8. Hondsster - Engine Remote Start 9. Muzieknoot - Zegeschoten 10. Islamitische geestelijke - Bezit 11. Europese Bankautoriteit - Muzieknoot - Zekere 12. Belemmering

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1190 VINDT U OP BLZ. 14

Indien de democratie een geheugen had, hadden mensen als Somers een straatverbod voor het volledige Brusselse centrum. Maar dat heeft ze niet. De democratie verkeert in voortdurende staat van dementie. Daarom is het goed om af en toe eens in oude publicaties en archieven te duiken. Zo is Bart Somers ons nog steeds Olympische Spelen verschuldigd.

“Als Barcelona dat kan, dan Vlaanderen ook,” zei Bart in verkiezingsjaar 2003. En hij plakte er meteen een datum op: 2016. Grootse triomf was het.

In Rio. Ach, weet u het nog? 2003? Wanneer de hoogconjunctuur ons land in de ban hield en paarsgroen er alles aan deed om die hoogconjunctuur zo ver mogelijk van Vlaanderen weg te houden en Waalse putten te vullen. In ruil keken de Walen dan weer weg toen on-

STEUN ‘T PALLIETERKE

BESTEL CAVA VIA WWW.KLAUW.NET

der paarsgroen overheidsbedrijven voor een appel en een ei werden verkocht en pensioenfondsen werden leeggeroofd. “En als we nu eens spaarden om de vergrijzing op te vangen?”, had iemand geopperd. Het was één van die vragen die door de vorige editie van paarsgroen zo hard werd weggelachen dat de bodem uit de schatkist viel. En dat betalen we nu nog steeds af. Nog een jaar of dertig.

Als je Somers vandaag nog over de paarse jaren hoort praten, heeft hij het niet meer over glorierijke daden. Iedereen met een telraam heeft ondertussen door dat de doortocht van liberalen, groenen en socialisten het equivalent was van alle zeugen steriliseren op een varkenskwekerij. Nee, als paarsgroen I ter sprake komt, dan hebben Bart en co het over de ethische dossiers! Het wanbeleid van destijds mag dan wel de toekomst van uw kinderen en kleinkinderen zwaar gehypothekeerd hebben, als u straks voortijdig een spuitje wilt om het niet meer aan te zien, dan kan dat voortaan! België is het duurste homohuwelijk ter wereld.

En vandaag staan we dus aan de vooravond van paarsgroen, the return. Met Somers als profeet en het totaal nieuw concept dat we allemaal nieuwkomers zijn in de diverse samenleving.

“Als we allemaal een beetje water bij de wijn doen en in sommige delen van de stad geen wijn toelaten, komt het helemaal goed,” stelt Somers vandaag. En misschien hier en daar een shariarechtbankje. Een bijna onmerkbare aanpassing van de eerdere Open Vld-doctrine dat de islam onverenigbaar is met een Westerse democratie en dat ze zich allemaal moeten aanpassen.

Bij wijze van prelude heeft hij alvast zijn eigen thuisstad Mechelen naar de rand van het faillissement geduwd met een paarsgroene coalitie. Om vervolgens de stad achter te laten en in Vlaanderen wat Genghis Khan te spelen.

Komt helemaal goed.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be