't Pallieterke van 5 december 2019

75ste jaargang • nummer 49 • donderdag 5 december 2019

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,50

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Zwarte Piet

Het is klaar met de tolerantie Fascinerend wat een groep mensen die krap een decennium de Nederlandse nationaliteit heeft, voor elkaar weet te krijgen. Kick Out Zwarte Piet heten ze, de groep die het nodig vindt om iets wat via een normale weg met minimale weerstand vanzelf zou plaatsvinden, middels een bijna-burgeroorlog voor elkaar te krijgen. Het schuim staat beide kampen op de lippen.

Lees de volledige column van Ebru Umar op blz. 4

Schatrijke kunstenaar komt op straat voor meer subsidies De cultuursector is boos, dat weet u ondertussen al wel. De Vlaamse regering wil immers hier en daar wat knibbelen aan de subsidies en dat is niet naar de zin van de cultuursector. En wie zagen we in de zoveelste betoging van de boze culturelen meelopen? De achtbare heer Luc Tuymans. Dat zijn oom nog heeft meegevochten bij de verdediging van Berlijn tegen het oprukkend bolsjewisme (en sneuvelde), laten we hier even buiten beschouwing, want van geen belang.

Enkele jaren geleden verkondigde Tuymans in een interview: “Ik maakte The Flag (een schilderij, nvdr) uit walging voor het Vlaams Blok, waar toen in Antwerpen een op drie op stemde. Nu zijn we in een nog gevaarlijker stadium beland met de heer Bart De Wever.” Als hij dus op straat komt voor extra cultuursubsidies, is dat ook ideologisch geïnspireerd. Tuymans walgt immers van alles dat ook maar een beetje ‘Vlaams’ ruikt.

Dat is uiteraard zijn goed recht.

Maar wat lezen we in De Tijd van verleden week? Dat Luc Tuymans een vermogen heeft van 29 miljoen euro. U leest het goed: 29 miljoen euro. Zijn bvba maakte de voorbije jaren zowat elk jaar 3,5 miljoen euro winst…! Tja, dan is het natuurlijk gemakkelijk om met de collega’s in een betoging mee te lopen en nog meer van ons belastinggeld te eisen voor kunst en cultuur…

Misschien kan hij voortaan zelf wat projectsubsidies toekennen? Het is maar een suggestie.

KVC

Vier jaar Sinterklaas Sinds de gelekte nota heeft informateur Paul Magnette open kaart gespeeld. Ook al is het geen definitieve versie, dit kondigt een Sinterklaaspolitiek van de zuiverste soort aan. Extra uitgaven, vooral sociale, die vanuit Vlaanderen richting Wallonië en Brussel gaan. En dat voor minstens vier jaar tot de campagne voor 2024 losbarst. Vlaamse partijen die daarin meestappen, tekenen hun doodvonnis.

Veel journalisten zouden dezer dagen veel geld geven om een vlieg te zijn op de muur van de Melsensstraat, het hoofdkwartier van de Open Vld. Wat werd daar de voorbije dagen en weken besproken?

Niemand kan er naast kijken dat Gwendolyn Rutten enorm veel zin heeft (of “goesting” zoals de liberalen zeggen) om premier te worden.

En ja, desnoods in een paarsgroene regering aangevuld met het ‘voettrapje’ CD&V als het moet.

Voor haar persoonlijke carrièreplanning moet blijkbaar alles wijken. En dus is volgens Rutten paarsgroen mogelijk. Alleen zijn er binnen de Open Vld nog genoeg mensen die zich de paarsgroene en paarse periode (1999-2007) herinneren en weten dat dit de neergang van de partij inluidde. Komt er nog bij dat er toen geld was om uit te delen. Dit is nu niet meer het geval.

Een andere factor is de basis van de partij, die een stuk rechtser is dan de top en gruwt van de informateursnota die Paul Magnette (PS) uitdeelde. Ook al haast bijna iedereen in de Wetstraat zich om te zeggen dat dit een gedateerde nota is.

Feit is dat daar een lawine van sociale uitgaven in staan. Uitgaven door hogere uitkeringen als pensioenen, een werkloosheidsuitkering voor wie zelf beslist bij een werkgever te vertrekken, hogere minimumlonen, miljarden extra voor de NMBS,…

Zelfs als daar een groot deel van sneuvelt tijdens de echte formatiegesprekken, dan nog blijven de uitgaven hoog oplopen. En steevast is het een factuur die de Vlamingen aan Walen en Brusselaars zullen betalen. Een Sinterklaaspolitiek die bovenop de al bestaande Vlaams-Waalse transfers komt.

Overigens heeft Magnette zich met de nota blootgesteld aan de eigen PS-kiezers. Zij zullen zeer hard zijn als er nog veel van de linkse voorstellen sneuvelen.

Codetaal Open Vld verweert zich in deze perceptie-oorlog als een duivel in

een wijwatervat. Men heeft het op het partijhoofdkwartier over “inhoud”.

Vraag is wat de liberalen kunnen bereiken met het heronderhandelen van een extreemlinkse nota.

Men weet bij de PVV in een nieuwe vorm wat er in de periode 20112014 onder Di Rupo is gebeurd. De Open Vld-ministers moesten vooral vechten om de belastinglawine zo veel mogelijk te beperken. Maar daar lijkt Rutten met haar ambities geen oren naar te hebben. Wellicht hoopt ze in 2024 op een Europese post. Dat een regeringsdeelname het doodvonnis voor haar partij betekent, zal haar worst wezen.

De framing die de spindoctors van de partij nu op poten zetten, is amateuristisch en doet pijn aan de ogen. Zo vermeldde het persbericht na het partijbestuur van maandag dat “de Open Vld past voor de blokkering van het land”. Dat is codetaal voor “geen staatshervorming” en vooral: “Als de formatie te lang duurt, dan stappen wij in een regering om het land te redden.” Dat zal wellicht het narratief zijn op het einde van de rit: de liberalen nemen hun verantwoordelijkheid, de anderen niet.

De slimme zet van De Wever Vandaar dat Bart De Wever voor een tegenzet zorgde. Hij verklaarde te aanvaarden zelf het veld te worden ingestuurd in een poging een regering te vormen. Sommigen zien daarin het bewijs dat paarsgeel niet dood is, maar voor de PS en voor de N-VA is dat geen leefbare bestuurspiste.

De Wever wil vooral aantonen dat het niet zijn schuld zal zijn als de federale formatie blijft vastlopen. Het zullen de andere partijen zijn die alles blokkeren, hoopt hij te kunnen zeggen. Want een regering met de PS wordt een sinterklaasregering voor de Franstaligen en een belastingregering voor de Vlamingen, dat staat nu al vast.

Slecht voor onze portemonnee,

maar daar vijf jaar lang oorlog tegen voeren, is wel een cadeau voor de N-VA. Onder andere politicoloog Bart Maddens (KU Leuven) herhaalt het meermaals: als de partij van Bart De Wever de verkiezingen wil winnen, dan gebeurt dat best door het verhaal “wij tegen de PS-profiteurs”. Een ander electoraal thema zoals migratie is eerder koren op de molen van de eigenaars van dat thema: het Vlaams Belang.

Wat bezielt Koen Geens?

Afgezien van de PS blijven de andere partijen druk zetten op de N-VA om “zelf initiatief te nemen”, zoals dat in het Wetstratees heet.

Onder andere CD&V-coryfee Koen Geens benadrukt dat. De bedoelingen van de christendemocraat blijven onduidelijk.

Hoopt hij nu echt dat PS en N-VA elkaar in een paarsgele constellatie vinden? Die kans is miniem, al zou zo’n as wel voor zenuwachtigheid zorgen bij de Open Vld. Die is in paarsgeel met CD&V niet nodig en de PS-top herhaalde al meermaals dat er in zo’n coalitie een “rechtse” Vlaamse partij teveel is. Zo zouden de liberalen afvallen. Gwendolyn Rutten, die paste voor een Vlaamse regeringspost, blijft dan met lege handen achter. Een mogelijke wraak van de CD&V omwille van de paarse forcing rond ethische thema’s als abortus en euthanasie? Het blijft gissen naar wat Koen Geens bezielt.

Maar het moet gezegd, er kwam bij de minister van Justitie dezer dagen zinnige praat uit. Hij verzette zich tegen paarsgroen omdat zo’n coalitie wel een meerderheid aan zetels heeft, maar een deficit aan 400.000 stemmen. Tegelijk kunnen we meegeven dat N-VA met meer dan een miljoen stemmen bijna aan de zijlijn staat, Vlaams Belang met meer dan 800.000 zeker en straks misschien ook de CD&V met 600.000 stemmen. Wat maakt de PS met 640.000 stemmen dan zo onmisbaar? Zelden werd het Belgische democratische deficit zo duidelijk.

2

Actueel

5 december 2019

Een multiculturele bloemlezing Dat het leuk wonen is in Vlaanderen, durven we meer en meer in twijfel trekken. Een bloemlezing van de voorbije week uit krantenberichten om u en ons blij te maken: - De politie slaagt erin om twee drugsbendes op te rollen. Op 61 adressen (u leest het goed) wordt een huiszoeking uitgevoerd.

In Mechelen worden daarbij 25 mannen opgepakt, in Antwerpen worden 15 Albanezen opgepakt en worden elf cannabisplantages ontdekt.

- Een jongeman van allochtone afkomst plaatst filmpjes op YouTube waarin hij stoer doet over zijn ‘business’ en het luxeleventje dat hij leidt. Bij de man werd in 2016 een grote cannabisplantage ontdekt. Hij was toen 19 jaar oud.

- Op meerdere plaatsen in het Antwerpse vinden er incidenten plaats. Op twee plaatsen wordt er met een machinepistool geschoten, op drie andere plaatsen worden er handgranaten gegooid. En de teller tikt aardig verder…

- In Zottegem slagen ‘homejackers’ toe. Een grootmoeder en haar twee kleinkinderen worden gegijzeld. Twee of drie daders gaan met de buit lopen, maar kunnen opgepakt worden.

- De eerste twee IS-vrouwen komen toe per lijnvlucht vanuit Turkije. Anderen staan klaar in Turkije om naar hun ‘vaderland’ (sic) te vertrekken.

- In Het Laatste Nieuws lezen we: Inbraakgolf teistert woonwijk in Overijse. In het weekend van 1 december werd er op zes plaatsen ingebroken. De daders werden nog niet gevonden.

- In Zutendaal werd een Albanees aangehouden die naar de politie had gevuurd. Hij stond in voor de bewaking van een cannabisplantage in opdracht van Albanese kompanen die in Schaarbeek wonen.

- In Ternat bestormt een groep van vijftien ‘jongeren’ een krantenwinkel. De ‘jongeren’ graaien alles uit de rekken wat ze dragen kunnen. Het gaat over een jongerenbende “die de voorbije weken al vaker overlast veroorzaakte in Ternat”, zo lezen we in Het Laatste Nieuws.

- In Wilrijk wordt een 62-jarige dame op straat overvallen door een achttal ‘jongeren’. Vijf jongeren konden worden opgepakt, ze waren allen tussen 14 en 15 jaar oud.

- Mohamed Achabar, de jeugdtrainer van Berchem Sport die zich verzet tegen het verplicht naakt douchen van zijn spelertjes, blijkt een bekende voor de politie in het onderzoek naar Sharia4Belgium. (Met dank aan Peter Velle voor de info.)

- In het Athénée Royal in Brussel breken rellen uit omdat ‘jongeren’ niet akkoord zijn met het examenrooster.

Voor het overige loopt alles zoals het hoort te lopen. Prachtig land, toch! Vlaanderen, waar ook kansenparels zich thuis voelen!

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

Pleidooi voor meer klimaatrechtvaardigheid is flop Het jaarverslag 2019 van de Bijzondere Evaluator van de Belgische Ontwikkelingssamenwerking werd onlangs besproken in het federaal parlement. Het werd een interessante discussie tussen de bijzondere evaluator Cécilia De Decker en de parlementsleden. Journalisten van de ‘mainstream-media’ (MSM) waren uiteraard niet aanwezig. de problemen van het Algemeen Bestuur voor Ontwikkelingssamenwerking” opgericht. Die commissie formuleerde daarop aanbevelingen die de basis vormden voor een grondige hervorming van de sector.

Kritiek op 11.11.11

De ontstaansgeschiedenis en de rol van de Dienst Bijzondere Evaluatie van de Belgische Ontwikkelingssamenwerking (DBE) vereist een woordje uitleg. In november 1995 leidden verschillende krantenberichten over zogeheten witte olifanten tot vragen van politici over onregelmatigheden in het kader van de Belgische ontwikkelingssamenwerking. Om de Kamer beter te informeren en die assemblee in de mogelijkheid te stellen haar toezichthoudende taak beter uit te oefenen, werd de “bijzondere commissie belast met de opvolging van

Het jaarverslag bevat uiteraard diverse analyses. Een van de uitgevoerde evaluaties heeft betrekking op de pleidooi-interventies uitgevoerd door het platform voor klimaatrechtvaardigheid en 11.11.11, en gecoördineerd door het Centre National de Coopération au Développement (CNCD). Het programma heeft tot doel de Belgische beleidsmakers zodanig te beïnvloeden dat ze een ambitieus beleid ontwikkelen op Belgisch en Europees niveau en het klimaatakkoord van Parijs implementeren.

De strategie combineert volgens de Bijzondere Evaluator verschillende activiteiten, waaronder informatiecampagnes, pleitbezorging en formeel en informeel lobbywerk.

Het programma heeft ook tot doel de kennis, expertise en geloofwaardigheid van het platform voor klimaatrechtvaardigheid en zijn leden te versterken. De evaluatie hanteerde een methodologie die online enquêtes en interviews met zowel besluitvormers als leden van het platform combineert. “Moei-

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41, 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

Abonnement buitenland:

3 maanden: 6 maanden: 1 jaar: Steunabo 1 jaar:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

32,50 euro 65,00 euro 130,00 euro 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter 1945-1955: Hoofdredacteur 1955-2000: Hoofdredacteur 2000-2010: Hoofdredacteur 2010-heden: Verantw. uitgever:

Bruno de Winter Jan Nuyts Leo Custers Karl Van Camp Karl Van Camp

Niet bemoedigend De eerste bevindingen van de evaluatie zijn niet bemoedigend.

“De Belgische institutionele context voor klimaatrechtvaardigheid is complex. Hoewel alle besluitvormers het eens zijn met de analyse en het principe dat we ambitieus moeten zijn, zijn er grote verschillen als het gaat om het vaststellen van concrete en meetbare doelen. De meningen van het platform worden breed gedeeld onder de parlementaire oppositiepartijen (vóór december 2018), maar minder onder de regeringspartijen. Als gevolg hiervan is het platform er nog niet in geslaagd om de uiteindelijke beslissingen te beïnvloeden.”

In dit concrete geval is het niet overdreven om over een mislukking te spreken. Het jaarverslag bevat andere kritische analyses van de Belgische ontwikkelingssamenwerking, maar de meeste journalisten en burgers liggen er niet wakker van. Onterecht uiteraard, want het gaat over veel geld dat niet altijd even efficiënt besteed wordt. En dat is een “understatement”.

THIERRY DEBELS

ECONOMISCHE ZAKEN

Meer dan 300.000 banen extra en toch niet genoeg Het is nu officieel: onder de regering-Michel kwamen er 316.600 nieuwe banen bij. Een vaak vergeten succes voor de Zweedse coalitie, die vooral omwille voor haar gekibbel en geknoei met de begroting zal worden herinnerd. Al moet ze niet te hoog van de toren blazen. Eigenlijk zou de banengroei een stuk hoger moeten liggen, leert economisch onderzoek.

lijkheden waren de lage respons op de online enquête, de terughoudendheid van de geïnterviewden om vrijuit te spreken gezien de gevoeligheid van het onderwerp (opmerkelijk, nvdr), de verdeeldheid tussen de standpunten van de meerderheid en de parlementaire oppositie en de moeilijkheid om de resultaten van het platform te onderscheiden van de resultaten van sommige van haar leden.”

De regering Michel I zal niet direct de geschiedenisboeken ingaan omwille van gigantische successen. De begroting is er slecht aan toe. Volgend jaar zou er sprake zijn van een begrotingstekort van 2,3 procent van het bbp of zo’n 11 miljard euro. En van grote arbeidsmarkthervormingen was geen sprake. Daarvoor was er teveel gekibbel in het kabinet en stond de CD&V te vaak op de rem.

Dat negatieve imago van kibbelende ministers doet bijna vergeten dat de centrumrechtse regering toch een paar stenen in de rivier heeft verlegd. De wet op het concurrentievermogen werd aangepast. Die bepaalt dat de loonkosten in België niet sneller mogen stijgen dan in de buurlanden. Een verstrenging van die wet maakt dat het loonkostenverschil met Nederland, Duitsland en Frankrijk hetzelfde blijft. En dus blijft de concurrentiekracht van de Belgische bedrijven onder controle. Verder was er de taxshift, die de sociale bijdragen die bedrijven op lonen moest betalen, heeft verlaagd. Een vergeten maatregel van de Zweedse coalitie bestond erin om de sociale bijdragen af te schaffen voor zelfstandigen die een eerste werknemer aanwerven.

Al deze maatregelen hebben geld gekost, want de taxshift was eigenlijk een belastingverlaging.

Maar aan de andere kant hebben ze ook een positieve impact gehad op de economie. De Nationale Bank heeft nu eindelijk de definitieve cijfers klaar. Onder de regering-Michel kwamen er 316.600 banen bij.

Verhofstadt Dat is een stuk meer dan onder de vorige federale regeringen.

Onder Di Rupo waren er dat maar 9.100. tijdens de regering Van Rompuy in 2009 verdwenen er dan weer 23.000 banen. Onder de regeringen Leterme, waarvan een lange periode in lopende zaken, zat men aan ongeveer 150.000 extra banen. Er was daarvoor de beruchte periode-Verhofstadt met 154.000 banen onder de paarsgroene regering Verhofstadt I (1999-2003) en meer dan 250.000 onder de paarse regering Verhofstadt II (2003-2007).

Uiteraard kunnen deze cijfers op zuiver macro-economisch vlak niet zomaar naast elkaar worden gelegd.

Jobcreatie komt in een open economie als de Belgische eerst en vooral voort uit de economische groei die bepaald wordt door de internationale omgeving. Welnu, onder de regeringen Verhofstadt ging het goed met de economie, afgezien van het recessiejaar 2003. Toch doet de regering-Michel in vergelijkbare omstandigheden beter. De slechte prestaties van de regering Van Rom-

puy zijn hier weinig relevant, want toen sloeg de financiële crisis met de Grote Recessie van 2008-2009 keihard toe. Bovendien zijn niet alle regeringsperiodes even lang, waardoor de vergelijkingen van het aantal gecreëerde banen met een korrel zout moeten worden genomen.

De Nationale Bank schept in haar berekeningen genoeg duidelijkheid door het aantal nieuwe banen per kwartaal te vergelijken. Onder de regering-Michel waren er dat 15.830 per kwartaal. Met 827 per kwartaal blijft Di Rupo ver achter.

De 13.000 per kwartaal van Leterme en 14.000 van Verhofstadt II liggen ook lager. Onder Verhofstadt I was het cijfer nog geen 10.000. Enkel de noodregering van Verhofstadt III (december 2007-maart 2008) deed het met 22.000 banen beter. Maar zo’n korte periode is geen referentie.

Internationaal De regering-Michel scoort dus het best, maar euforie is niet op zijn plaats. Eigenlijk zou de banengroei nog hoger moeten liggen. Zeker in internationaal perspectief. Dat leren verschillende onderzoeken.

Ook in andere EU-landen steeg het aantal banen de voorbije jaren. Indien België in verhouding dezelfde banengroei had gekend dan de buurlanden, dan zouden er 25.000 banen extra moeten zijn bijgekomen bovenop de 316.600. Op basis van de internationale banengroei 36.000 jobs extra. Wat bewijst dat het beleid van de regering-Michel zijn effect heeft gehad, maar dat er dus meer nodig was.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

Actueel

5 december 2019

3

Het Mechelse liberosalafisme

Voor u aan dit artikel begint, leest u misschien best op onze webstek nog eens onze bijdrage “Mechelen, waar salafisten thuis zijn” van 18/1/2017. Dat geeft een goed beeld van de manier waarop de salafisten stukje bij beetje Mechelen inpalmen, onder het goedkeurend oog van Bart Somers. We gaan de feiten uit dat artikel hier niet herhalen. We laten eerst Bartje zelf nog even aan het woord. De citaten komen van de webstek van het extreemlinkse MO*, uit het artikel “Mechelse bondgenoten tegen radicalisering” (14/8/2015).

Die “bondgenoten” zijn de salafisten, die net zoals de Moslimsbroeders de bezielende kracht zijn achter de meeste soennitische terreurbewegingen. Het salafisme is niet identiek met het wahabisme, maar tussen beide stromingen zijn nauwelijks inhoudelijke verschillen. Als het salafisme een tonijn in olijfolie is, dan is het wahabisme dezelfde tonijn à la Saoudienne. En die salafisten zouden dus volgens MO* en Bart Somers bondgenoten zijn in de strijd tegen de radicalisering. Ja, juist zoals Dutroux en Lelièvre bondgenoten zijn in de strijd tegen misbruik van minderjarigen.

Bartje “Salafi” Somers MO* schrijft verder: “De stad heeft dan ook zijn eigen visie inzake het omgaan met salafisme. Niet dat burgemeester Bart Somers en Aboe Abdillaah samen op de thee gaan, maar ze vinden elkaar wel in de lokale strijd tegen extremisme.” We weten al wat islamosocialisme is. Is dit dan liberosalafisme? Alexander Van Leuven, de deradicaliseringsambtenaar van Mechelen, ziet ook geen kwaad in het salafisme: “Wij hebben in Mechelen salafisten die op een gezonde manier proberen een plek te krijgen en nemen in de samenleving”, zegt Van Leuven.

“Mahad Arrahma [een vereniging van de Mechelse salafisten] communiceert open en proactief. Als ze flyers willen verspreiden, laten ze dat weten aan de Mechelse schepen, Marc Hendrickx, bevoegd voor Diversiteit en Integratie.” Bart Somers beaamt dat: “Deze jonge mensen zetten zich actief af tegen het geweld in het Midden-Oosten, verzetten zich actief tegen extremisering.

Dit wordt ook bevestigd door onze politie en als dusdanig worden ze niet als extremisten beschouwd. Deze mensen willen trouwens duidelijk salafistische moslims zijn binnen en in Mechelen. We merken dus dat salafistische groepen zich, net zoals bijvoorbeeld ultraorthodoxe joden, wel kunnen inpassen in een sociaal-cultureel diverse samenleving. […] Ik stel vast dat we genuanceerd moeten zijn, toch als we het over salafisme in Mechelen hebben. We beschouwen deze jonge salafistische Mechelaars niet als extremisten. We beschouwen hen wel als radicaal met een heel conservatief-religieuze maatschappijvisie. Daar moeten we niet flauw over doen. Zo ben ik het persoonlijk fundamenteel oneens met nogal wat zaken waar ze voor staan. Maar ze opereren wel degelijk binnen de rechtsstaat en wijzen geweld af.”

De lievelingsimam van Somers Op 21 november 2015 schreef Somers op Facebook: “Mechelen samen sterk. In deze tijden belangrijk dat we allen onze nek uitsteken in de strijd tegen terreur en extremisme. En imam Khalid Ouchan doet dat met verve.” We weten niet of dat voor of na de arrestatie was van Jawad Ouchan, de broer van die geliefde imam, die werd aangehouden toen hij op het punt stond naar Syrië te vertrekken om zich bij IS aan te sluiten. Jawad Ouchan was ook een kopstuk van de salafistische beweging Way of Life, de officieuze opvolger van Sharia4Belgium. Vlak nadat Somers die lofzang op de imam postte, trok die samen met zijn advocaat Nabil Riffi naar de jihadexpert Montasser AlDe’emeh. Met hun drietjes stelden ze een vals attest op waaruit moest blijken dat Jawad een deradicaliseringscursus volgde.

Alsof dat trouwens iets zou bewijzen…

Hun bedoeling was duidelijk: de IS’er Jawad uit de gevangenis te krijgen. Maar de Staatsveiligheid luisterde hun gesprek af, waarschijnlijk met de hulp van Montasser.

Ondanks dat werden de drie mannen gezamenlijk schuldig bevonden en veroordeeld.

Ouchads moskee Al-Buraq reageerde niet onmiddellijk op het nieuws. Bart Somers deed dat wel, samen met enkele schepenen en leden van moskeebesturen. Hij beweerde dat “… de kern van de zaak gaat om valsheid in geschrifte, niet om radicalisme.”

Een flagrante leugen natuurlijk. Het was een

poging een IS-terrorist uit de gevangenis te houden. Niet om te knoeien met de sociale zekerheid of met verblijfsvergunningen.

Komt de naam van advocaat Nabil Riffi u bekend voor? Dat is niet verbazend. Hij was ook de advocaat van andere islamitische terroristen en recruteerders, onder andere van Fouad Belkacem, de oprichter van Sharia4Belgium. Nabils broer Hamid Riffi stond overigens in Mechelen als lijstduwer op de CD&V-lijst. Hij zat toen ook in de nationale stuurgroep van CD&V. Radicale moslims en hun handlangers zijn in Mechelen nog dieper in de politiek geïnfiltreerd dan elders.

Somers is maar één van hun medeplichtigen. Als men in zulke dossiers aan één draadje begint te trekken, komt men altijd in een maffia-achtig kluwen van louche advocaten en familieleden terecht. Eén van de draden loopt dus van Bart Somers, via imam Khalid Ouchad, naar zijn broer Jawad, die voor IS wilde gaan vechten en een kopstuk was van Way of Life, en vandaar, via zijn advocaat Riffi, naar Fouad Belkacem.

Stad zonder Syriëstrijders?

Bart Somers kreeg in 2017 de World Mayor Prize prijs als Beste Burgemeester van de Wereld. Johan Sanctorum in Doorbraak uit hoe dat in zijn werk ging: “Iemand moet jou voordragen, dan kom je op een shortlist, en dan is het aan de achterban van de kandidaat om hem massaal te steunen middels lofbrieven en ronkende e-mails. Laten we maar van het betere lobbywerk spreken. De ‘jury’ doet voor deze onderscheiding geen eigen onderzoek, maar leest gewoon wat er binnenkomt als aanbeveling. Het zal u niet verbazen dat vele Mechelaars, en de voltallige administratie plus partijgenoten van Bart, waaronder Marino Keulen, zijn burgemeesterschap de hemel in prezen. Anders gezegd: dit is een handig stukje ‘image building’ voor een stad en zijn bestuur, deel van een grotere campagne. En waarom ik dat zeker weet? Omdat ik in een vorig leven als consultant bij Slangen & Partners dat Mechelse city-marketing-project mee op poten heb gezet, in opdracht van Bart Somers…”

Een van de belangrijkste argumenten om Somers die prijs te geven, was het feit dat er vanuit Mechelen geen enkele Syriëstrijder zou zijn vertrokken… Somers zelf heeft daar zelf ook ettelijke keren mee gezwaaid om te ‘bewijzen’ hoe doeltreffend zijn integratiebeleid wel was. De Morgen noemde hem zelfs met een zweempje verafgoding “de vader van een stad zonder Syriëstrijders”. Maar dat is natuurlijk een leugen.

Er zijn wel degelijk moslims uit Mechelen naar IS-gebied vertrokken. De integratie is in Mechelen evengoed mislukt als elders, maar de doofpot werkt er veel beter. Dat blijkt duidelijk uit cijfers van het Europees agentschap Eurojust. Volgens cijfers van de Mechelse arabist en islamoloog Pieter Van Ostayen zijn er vanuit Mechelen zelfs meer jihadi’s naar Syrië vertrokken dan vanuit het veel grotere Antwerpen. Maar dat hadden de bewonderaars en lakeien van Bartje natuurlijk niet aan de jury verteld. Zoals ook niemand de jury had verteld dat de Mechelse politie maar liefst vijf terrorismedossiers had achtergehouden, waaronder eentje over Salah Abdeslam. Somers was daar minstens politiek verantwoordelijk voor.

De Gentse Imam Brahim Laytouss, die voor de Universiteit Antwerpen onderzoek doet naar islambewegingen in België, verklaarde in GVA eveneens dat er wel degelijk Mechelaars in Syrië vechten. Volgens hem zou er zelfs al één gesneuveld zijn. Maar de woordvoerders van de Mechelse moskeeën ontkennen alles. Ze beweren dat ze van niets weten en dat ze daar zelfs geen geruchten over hebben opgevangen. Het is verbazend wat zo’n imams allemaal niet weten. Zelfs als één van hun trouwe moskeebezoekers een aanslag pleegt, dan vallen ze helemaal uit de lucht en dan weten ze alleen dat hij een vriendelijke en onopvallende jongen was.

Wir haben es nicht gewusst. P. BÄUMER

BRIEFJE AAN CHRISTOPH D'HAESE

Vrank en vrij Mijnheer de carnavalist, Aalst, de stad waarvan gij de ondertussen wereldberoemde burgervader zijt, staat bekend als dé carnavalsstad bij uitstek, niet in het minst omdat er jaarlijks een onverschrokken stoet door de straten trekt die de basis is voor dagenlang carnavalvertier. Hoewel de christelijke achtergrond - nog even vieren voor de strenge vasten aanbreekt - zo goed als verdwenen is, toch hield het hele gebeuren stand als een groot volksfeest waarop alle taboes en banden even werden gebroken. In de stoet werd dan ook iedereen op de korrel genomen om er eens goed mee te lachen en dat uitte zich vaak in praalwagens met tot de verbeelding sprekende karikaturen van bekende lokale, nationale of internationale figuren. De ongeschreven regel was dan ook altijd dat alles en iedereen zonder uitzondering de spot moest kunnen doorstaan of doorslikken en dat een en ander misschien kon bijdragen tot zelfreflectie of zelfs zelfrelativering. Nooit was en is het de bedoeling geweest om mensen te vernederen of in hun persoonlijke integriteit te treffen, ook al werden bijvoorbeeld de grote tanden of wijde oren, of de lengte van de neus of de breedte van de kin - om maar wat te noemen - zoals in cartoons wat buitenproportioneel uitvergroot. Zover, zo goed.

Het jaarlijkse volksfeest geraakte zo bekend dat het zelfs internationaal werd erkend en op de werelderfgoedlijst van de Unesco terecht kwam.

Maar zoals gij - en iedereen die zich eerder aan de rechterkant van het politieke spectrum bevindt - wel weet, liggen sinds enkele jaren de linkse politiek correcte scherpslijpers zowat overal op de loer om de gedachten, meningen en uitspraken van mensen te controleren, teneinde hen desnoods via rechtbanken aan te manen strikt binnen een afgebakend jargon en een ‘niet discriminerende’ beeldvorming te blijven. En zo brak dit jaar de hel los toen op een praalwagen van carnavalsgroep “De Vismooil’n” poppen stonden die Joden moesten voorstellen. Ze hadden grote haakneuzen, pijpenkrullen en een geldkist. De groep wilde hiermee uitbeelden dat men krap bij kas zat en een ‘sabbat’jaar nam, in de hoop volgend jaar een mooiere praalwagen te kunnen maken. De joodse gemeenschap was in haar wiek geschoten en reageerde furieus en diende prompt een klacht in bij het interfederale gelijkekansencentrum Unia, dat zegt te waken over allerhande discriminaties in onze samenleving. Ze vroegen ook de Verenigde Naties om Aalst Carnaval te schrappen van de lijst van immaterieel cultureel erfgoed en ze konden rekenen op de welwillende Europese Commissie, de Verenigde Naties en natuurlijk op slecht geïnformeerde internationale media die moord en brand schreeuwden.

Als we hen moesten geloven, leek het wel of nazi-Duitsland was weer tot leven gekomen in de goede stad Aalst en stonden er zoals in hoogst verdachte tijden weer pogroms tegen Joden aan te komen.

Het kwaad was geschied en hoezeer gij met uw stadsbestuur alles hebt ondernomen om verantwoordelijken bij de Unesco duidelijk te maken wat de bedoeling van het carnavalsfeest is en dat er niemand in zijn ziel, geaardheid, afkomst of wat dan ook wordt beledigd,

het mocht niet baten. Ook niet toen zelfs Unia - jawel! - hierin geen bewuste poging zag om Joden te discrimineren, en dat zelfs aan Unesco meldde. Bang en angstig voor politiek correcte lange tenen en spraakmakers, zal er dus binnenkort een verdict vallen of carnaval in Aalst al dan niet nog op de werelderfgoedlijst zal staan.

Maar het ziet er niet goed uit, wat er ook als argumenten of verzachtende omstandigheden als cultuur, traditie, gewoonten of creatieve vrijheid wordt aangebracht.

Omdat men toch niet wil luisteren, hebt gij nu een lijn getrokken met uw bestuur: “Wij houden de eer aan onszelf en nemen afstand van de Unesco-erkenning. (…) Aalstenaars hebben het gehad met de groteske verwijten. Wij zijn geen antisemieten of racisten. Al wie dat blijft beweren is te kwader trouw.” Als grote verdediger van de vrije meningsuiting weigert gij censuur op het carnavalsgebeuren, goed wetende dat als er één precedent wordt geschapen, het hek helemaal van de dam is en voortaan iedereen die zich op een of andere manier beledigd of ‘gediscrimineerd’ voelt met procedures allerhande voor de dag gaat komen. In ieder geval zorgt gij voor een primeur, want nooit voorheen wilde iemand weg van de Unesco-erfgoedlijst.

En men zit daar nu met de handen in het haar, want men weet niet hoe dat nu precies in zijn werk moet gaan.

Ik meen dat gij een goede beslissing hebt genomen. Dat ze maar doen wat ze niet laten of niet durven laten kunnen. Blijf vrank en vrij zorgen voor een lach en ‘een pikuur’ en haal iedereen maar ludiek over de hekel. Zolang dat mag, leven we in een vrij land. Laten we dat maar zo houden. Er zijn al genoeg grauwe, kleurloze dictaturen en angstaanjagende ‘geleide democratieën’ op de planeet Aarde. Goede moed, burgemeester!

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT GENOEG VAN!

LUIKERSTEENWEG 244 F 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE

4

Dossier

5 december 2019

Zwarte Piet: Het is klaar met de tolerantie

De Nederlandse minister-president zei het een paar jaar terug nog: “Zwarte Piet is zwart.” Destijds leek hij ontregeld over die vraag, zomaar uit het niets tijdens het wekelijkse gesprek met de minister-president. Of hij hetzelfde antwoord vandaag nog zou durven geven, is onduidelijk.

De man is zwart, zegt zijn naam. Eigenlijk kan kinderen zijn kleur niet schelen. Als Piet maar kadootjes brengt.

Door de schoorsteen leek me als kind logisch, maar ja, blijkbaar kon hij ook door de verwarming. De hashtag #hoedan bestond nog niet. En terecht. In een kinderbrein kan alles. Vandaag de dag kan Piet alle kleuren aannemen die je maar wilt, behalve zwart. Tegelijkertijd kun je er vandaag de dag nog eerder openlijk voor uitkomen IS te steunen dan #TeamZwartePiet te zijn. Want anno 2019 is Zwarte Piet racisme. Fascinerend wat een groep mensen die krap een decennium de Nederlandse nationaliteit heeft, voor elkaar weet te krijgen. “Kick Out Zwarte Piet” (KOZP) heten ze, de groep die het nodig vindt om iets wat via een normale weg met minimale weerstand vanzelf zou plaatsvinden, middels een bijna-burgeroorlog voor elkaar te krijgen. Het schuim staat beide kampen op de lippen. In hun woede worden de niet-racisten bijna racist. In hun fanatisme zien de blanke KOZP-activisten geen heil om hun racismemantra af te werpen. De Nederlander gaat nergens voor de straat op, ondergaat alles gelaten, of het nou de open grenzen zijn of de verhoogde belastingdruk, zakkenvullende politici of de zoveelste beroving door ‘jongeren’.

Maar was Zwarte Piet wit en het land is in oorlog.

Tradities zijn in beweging De wil om Zwarte Piet door elkaars bril te bekijken, is afwezig. Het is klaar met de tolerantie. Het is klaar met inleveren. De grimmige hardvochtigheid waarmee KOZP te lijf wordt gegaan, is on-Nederlands. Tolerantie is een droom, onverschilligheid de werkelijkheid. Maar de bemoeienis stopt bij de voordeur. Dit ‘gedoe’ is iets waar de Nederlandse burger zelf iets aan kan doen, in tegenstelling tot de open grenzen, het geweld op straat, het pamperen van migranten en al het andere dat de politiek beslist.

Zwarte Piet is de eigen werkelijkheid, het eigen verhaal, de eigen maakbaarheid. Door het geweld waarmee KOZP Sints

knecht door de voordeur ramt, word je vanzelf racist. Ramden ze hem maar door de schoorsteen, dan was één blik in de spiegel voldoende om Piets naam te verklaren.

Racisten dus, volgens KOZP. Iedereen die Zwarte Piet zwart wil houden, want traditie. Traditie mijn voeten. Ooit mochten vrouwen niet stemmen: was traditie. Ooit mochten vrouwen niet naar school: was traditie. Ooit mochten vrouwen niet werken: was traditie. Er zijn vrouwen die een boerka dragen: want traditie. Tradities zijn in beweging, er zit een activistisch verloop in. Maar dan wel vanuit de eigen doelgroep. En niet omdat een paar mensen die naar Nederland zijn geëmigreerd dan wel gevlucht, die ruimhartig gebruik maken van alle faciliteiten in dit land zonder er al te veel voor terug te geven, bepalen dat het klaar is met onze traditie. En wel direct, want racistisch, ondanks traditie. Ga ons nou niet vertellen wat de betekenis van onze tradities zijn. En ja, het zal voor de een een racistische traditie zijn, maar voor de ander niet. Dus ja, de een zal open staan voor de argumentatie dat het racistisch is.

Maar alleen als de boodschapper zich gedraagt. Zonder meteen vol de aanval te zoeken. Doe normaal - er zijn zat mensen die de gekleurde Pieten en de roetveeg-Piet allang omarmd hebben.

Tradities veranderen niet middels een revolutie, maar geleidelijk.

“Mensen zijn het beu” “Ja, maar het is een kinderfeest!” Hou toch op met je gejammer. Het is het simpelste argument ooit. Goedkoop.

Kansloos ook. De mensen die “Het is een kinderfeest!” roepen, zijn simpel.

Hebben geen zin in argumenten, geen zin in gedoe en vooral geen zin in verandering. Het wil niet zeggen dat ze racistisch zijn. Ze zijn het alleen beu, iedereen beu die voor ze bepaalt wat ze moeten eten, drinken, stemmen, denken, vinden en nu ook nog zijn. Racist!

De hakken gaan in het zand en geef ze eens ongelijk. “C’est le tone qui fait la musique” en KOZP raakt geen gevoelige snaar, nee. Ze raakt allen verkeerde snaren.

En dat terwijl het allemaal zo makkelijk is: Zwarte Piet ís niet zwart. Zwarte Piet wórdt zwart. Of hij nou oranje, groen, geel of blauw is: elke man én vrouw die door de schoorsteen besluit naar binnen te komen, wordt zwart. Wat dat betreft had de minister-president het bijna goed.

EBRU UMAR NEDERLANDS-TURKSE COLUMNISTE

Citaat van de week > Gwendolyn Rutten (Open Vld)

“Het gaat helemaal niet over mij.”

Dat ze geen minister werd in de Vlaamse regering, maar liefst nog een tijdje Open Vld-voorzitster bleef om dan net voor de machtsoverdracht federaal minister te worden, weet iedereen. Dat ze zocht naar een prestigieuze baan na haar voorzitterschap, dat heeft geleid naar meerdere verkiezingsnederlagen, weet ook iedereen.

Als ze gevraagd wordt of informateur Magnette (PS) haar de 16 heeft aangeboden, draait ze even rond de pot en ontkent ze veinzend: “Zo werkt het niet. Het gaat hier om de inhoud, niet over de posten en al helemaal niet over mij.” Gevraagd naar de inhoud dan, blijft ze het antwoord schuldig. Dat het bij haar nooit om de inhoud ging, maar altijd over de posten en over haarzelf, is een open deur intrappen. Het gouverneurschap in Oost-Vlaanderen draait om de posten. Het toetreden tot de vorige Vlaamse regering zonder het regeerakkoord te hebben mee onderhandeld en gelezen te hebben, draaide enkel om de posten. Haar weinig principiële houding bij de machtsgreep in Brussel van Gatz en Vanhengel, ging enkel om posten. De topbenoemingen van Annemie Turtelboom en Fientje Moerman zijn toonbeelden van postjespakkerij onder auspiciën van Rutten zelf. Dat het helemaal niet over haarzelf zou gaan, is dus flagrant een loopje nemen met waar iedereen in Open Vld het over heeft, namelijk wat Gwendolyn eigenlijk van plan is. Een carrièreswitch zit eraan te komen. En toch houdt ze vol: “Het gaat al helemaal niet over mij.” Zou ze nog beseffen dat haar partij alweer verloor op 26 mei en dat dat onder haar leiding gebeurde? Zou ze echt niet willen inzien dat iemand die alleen maar nederlagen opstapelde en postjesoorlogen voerde, best een toontje lager zou zingen en zich wat bescheidener zou moeten opstellen bij regeringsvormingen en dat soort dingen? Het gaat dus allemaal wel degelijk over haar.

UIT DE WETSTRAAT Rode dictatuur De niet onbelangrijke commissie Volksgezondheid wordt voorgezeten door de PVDA-communist Thierry Warmoes. Zoals bekend hebben de groene, linkse en centrum-linkse partijen een meerderheid gecreëerd om een aantal ethische zaken door te drukken. En ze doen dat nogal effectief. Toen zo vorige week de wilsverklaring bij euthanasie aan de orde was en er vanuit de andere partijen nog vragen waren bij de haastig in elkaar geflanste tekst, die men overigens niet echt goed uitgelegd kreeg en waaraan men in de vergadering nog wijzigingen aanbracht, vond de voorzitter het welletjes. Hij zei dat de standpunten voldoende gekend zijn en er tot de stemming zou worden overgegaan. En dit terwijl het een traditie is dat in de commissies uitputtend wordt te werk gegaan. Protest van onder anderen Valerie Van Peel (N-VA) mocht niet meer baten. Ook al deed zijn commissiesecretaris - een ambtenaar van de Kamer - hem nog teken dat er een aantal mensen nog het woord vroegen, de rode dictator moest er niet van weten: “Wat schandalig is, is dat sommigen hier altijd maar blijven doordiscussiëren.” Het is ongezien dat een commissievoorzitter zo eigengereid te werk gaat en zomaar een debat afsluit. Dat zou toch wel eens grondig mogen besproken worden in de Conferentie van voorzitters, want als dat voortaan allemaal kan, dan zijn we ver van huis. Even hebben we ons voorgesteld dat pakweg een N-VA’er of een VB’er als commissievoorzitter zo zou gehandeld hebben… Gegarandeerd waren rood en groen op hun achterste poten gaan staan, luid kelende dat de democratie verkracht wordt. Links mag alles, zoveel is duidelijk. Het wordt tijd dat daar paal en perk aan gesteld wordt.

Filmpjes Ze staan er al, de grote televisieschermen, in het halfrond. Ze zijn neergepoot voor de banken en passen er als een tang op een varken. Ze gaan dienen om in het groot de aftel-tijdsklok aan te duiden als er sprekers aan het woord zijn.

Op een zeker moment zal de kleur veranderen als waarschuwing dat de tijd bijna om is, om dan uiteindelijk het einde aan te geven, waarbij de micro zal afgesloten worden. We zien het al voor ons dat de praatbarakkers aan het einde hardop mee aftellen. Het niveau gaat er echt niet op vooruit gaan. Patrick Dewael kondigde ook nog aan dat de schermen voor ‘nog andere dingen’ gaan gebruikt worden, maar dat we dat volgende (deze dus) week zullen zien.

Gaan er filmpjes, die men ook mee kan volgen via de hoofdtelefoons, getoond worden voor de ongeïnteresseerde parlementsleden om hen de saaie tussenkomsten van hun collega’s te besparen of hen uit de koffiekamer te houden?

Benieuwd wat men in petto heeft.

Het volk betaalt De voorbije week kwam aan het licht dat er toch een en ander niet snor zit met de zogenaamde Koninklijke Schenking, zeg maar het patrimonium van de koninklijke familie. Het is vooral het patrimonium dat Leopold II had opgebouwd door investeringen in onroerend goed (gronden en gebouwen) van een fortuin dat hij vergaard had met slavenarbeid op zijn rubberplantages in Congo. Aan het einde van zijn leven schonk hij alles aan de staat om zijn nakomelingen de successierechten te besparen. Voorwaarde was wel dat de koninklijke

familie het patrimonium mocht blijven gebruiken. Nu blijkt toch dat de belastingbetaler er veel voor afdokt om het te onderhouden, ook al zou die Koninklijke Schenking zelfbedruipend moeten zijn. Er ontstond dan ook een heuse controverse over, alsof dat allemaal nu pas aan het licht komt. Tijdens het vragenuurtje daarover zette VB-fractievoorzitter Barbara Pas toch eventjes het puntje op de i. Zij herinnerde eraan dat zij elf jaar geleden al haar eerste vragen daarover stelde en daarna nog tijdens vier legislaturen. Zij legde zelfs een wetsvoorstel neer om korte metten met heel die Koninklijke Schenking te maken. Alleen… iedereen haalde de schouders op en men negeerde de opmerkingen. Ook de antwoorden bleven altijd vaag.

En ook tijdens de regering Michel I stelde N-VA daar nooit vragen over. Integendeel, zo stelde zij wrang, want Jan Jambon heeft als minister van Binnenlandse Zaken bijvoorbeeld op vraag van de koning de wet gewijzigd, om de hele veiligheidsinstallatie van het buitenverblijfje van de koning in Ciergnon te kunnen afwentelen op de belastingbetaler, via de Regie der Gebouwen, voor 700.000 euro… Hoe goed bedoeld ook, maar Peter Buysrogge (N-VA) hield het bij zijn tussenkomst enkel bij de vaststelling dat er een draagvlak is om het park van Laken voor het publiek open te stellen… Het gaat om veel meer, Peter. Véél meer.

Uitstekend werk Geld uitdelen dat er niet is. De Belgische restregering kan dat. En doet dat zonder ervoor teruggefloten te worden door het parlement.

Neem nu de belofte van minister De Croo om 100 miljoen bij te dragen aan het klimaatfonds van de Verenigde Naties. En de schier niet te schatten miljoenen voor de bijkomende opvang van asielzoekers. En de 35 miljard (!) voor de NMBS voor de periode 2021 tot 2030, die vorige vrijdag werd goedgekeurd zonder parlementaire meerderheid. Het mag niet verbazen dat de weglopende regering van lopende zaken een put van maar liefst 11 miljard achterlaat. En toch gaat de glimmende kaalkop met de grote glimlach tot achter de oren, die de nieuwe Europese president wordt, overal zeggen dat hij het uitstekend heeft gedaan in de modelstaat België. Met paars-groen kan het alleen maar nog erger worden. Zeker voor de Vlamingen, want zij zullen altijd het gelag betalen.

Kinderlijk gelukkig Het was N-VA, VB, Open Vld en Jean-Marie Dedecker tegen al de rest. Zij stemden tegen de resolutie over de spreiding van op zee geredde migranten en vluchtelingen, die er op initiatief van Groen gekomen was. Al de rest, inclusief CD&V, keurde de resolutie goed. De grote staatsman uit Oostende, Wouter De Vriendt, was kinderlijk gelukkig. Opnieuw had een progressieve meerderheid haar slag thuisgehaald. De grenzen gaan dus weer verder open en de druk op onze bevolking wordt weer groter. Wanneer krijgen we een resolutie van Almaci, De Vriendt en Calvo te zien waarin degenen die openlijk voor de toenemende instroom van asielzoekers zijn, ook minstens één persoon in hun eigen huis zullen opnemen teneinde de financiële druk op de samenleving te doen afnemen?

Kwestie van het goede voorbeeld te geven…

Of willen de groene verkavelingbewoners en andere NIMBY-adepten (NIMBY staat voor ‘not in my back yard’, niet in mijn achtertuin, nvdr) dat alleen het klootjesvolk dat heel rechts stemt daarvoor opdraait?

Actueel

5 december 2019

5

Kunnen we straks naar het paars circus?

Het is druk in het politieke circus. Zaterdag was een driftige Open Vld aanwezig op Magnettes schouwing der troepen. Waarop tandengeknars en krokodillentranen volgden toen dit ‘sortietje’ uitlekte. De domste fouten maakten de liberalen al in de weken voordien, met hun vernietigende hunker naar wat supersonische jurisdictie over abortus en euthanasie. Laat de tsjeven een poepje ruiken, zoiets?

Zo mogelijk nog bedenkelijker waren de fratsen van partijtoppers als Mathias De Clercq en Bart Somers. Altijd klaar voor grote wijsheden, verliezen ze zonder gêne de maat van het eigen electoraat uit het oog. Maar daarover hadden we het hier volgende week al.

Wat volgde, waren een paar scherpe tussenkomsten van Bart De Wever, en van een aantal prominente CD&V’ers. Hun reactie mocht er zijn. Degelijk, Vlaams, kritisch voor de ‘revolutionaire sfeer’ op ethisch, budgettair en sociaal-economisch vlak. “Het is mij een raadsel hoe je als een liberale partij die op budgettaire orthodoxie gesteld is, hier iets in ziet”, aldus Koen Geens over de tekst van Magnette. Kandidaat-CD&V-voorzitter Sammy Mahdi noemde de geheime paars-groene bijeenkomst “compleet, compleet respectloos”, minister Pieter De Crem had het over de “misplaatste hoogmoed” en over een gebrek aan Vlaamse ruggengraat.

Krap Geens had even berekend dat paars-groen met één zetel overschot maar één op de drie Vlamingen zou vertegenwoordigen. Er kan nog wat versterking opdagen vanuit CdH (5 zetels) of – erger nog – vanuit het piepkleine Défi (2 zetels), maar dat verergert nog de kloof tussen paars-links en de Vlaamse meerderheid. Dat scenario is nog nefaster voor de Vlaamse liberalen.

N-VA-voorzitter Bart De Wever merkte zondagavond op dat Paul Magnette zichzelf tot formateur heeft uitgeroepen. In De Afspraak deelden Ivan De Vadder en zelfs Carl Devos die kritiek. “Kennelijk overweegt de Open Vld om de Vlamingen miljarden te laten betalen, de tewerkstelling en de bedrijven onder druk te zetten en de migratiekraan open te laten staan”, aldus ook De Wever. Vier communautaire thema’s in één zin. Hij kan het.

Rutten toonde maandag in Terzake nog

maar eens aan dat dit soort politiek talent nog aan haar voordeur moet passeren. Zelfs voor het rond de pot draaien is ze niet in de wieg gelegd. Ze kreeg niet uitgelegd dat haar partij twee partners in de Vlaamse regering compleet negeerde. Meent ze nu werkelijk dat ze omwille van wat postjes de partij met het scherpste economisch rechtse profiel overeind kan houden in de speeltuin van de PS?

Wierook van links De linkerzijde, De Morgen voorop, maakt haar euforisch met positieve commentaren.

Rutten wordt er “incontournable” verklaard, en “zeker van haar plaats in de volgende regering”, want “verliezen is onmogelijk”. Voor hoofdredacteur Bart Eeckhout is er niets verkeerd aan wat Paul Magnette probeert. “Het enige schandaal is dat het zolang geduurd heeft”.

Ook de linkse nieuwssite Apache (“Open Vld sluit de rangen na striemende kritiek CD&V en N-VA”) doet mee aan de progressieve beeldvorming. “De virulente reacties van N-VA en CD&V op de deelname van Open Vld aan de gesprekken voor de vorming van een paars-groene coalitie, lijken het omgekeerde effect te hebben. De Vlaamse liberalen sluiten de rangen en hebben nu een belangrijke hefboom in handen om de ‘linkse’ nota van informateur Paul Magnette (PS) bij te sturen. N-VA en CD&V kunnen alleen toekijken”, klinkt het daar hoopvol.

Vlaams?

Kan de wat kleurloze CVD&V op Vlaamse koers worden gehouden? Als De Wever het mild wil spelen misschien wel. En dan wordt het plezant. Dan valt er met bewondering te kijken naar de manier waarop Magnette op vraag van Open Vld helemaal niét meer wil raken aan de pensioenleeftijd, naar de manier waarop hij voortaan vol paars-groene passie zal ijveren voor een realistische begroting, tegen elke belastingverhoging, en naar de manier waarop hij samen met Rutten vrolijk zal omgaan met de migratiecrisis. “Magnette moet zijn kans krijgen”, pruttelde Rutten in Terzake. Voorts voegde ze er verstrooid aan toe dat het niet om haar postje gaat, maar om de partij. ‘La Cools’ lachte meewarig.

Paars-geel

VLAAMS PARLEMENT Kilometerheffing Hoe zou het eigenlijk nog zijn met de kilometerheffing? U weet wel, dat dingetje dat net voor de verkiezingen zo elegant is afgeserveerd. Afgeserveerd, maar daarom niet geheel en al geaborteerd. De diverse ideeën voor en pogingen tot wegentol en dergelijke hebben stilaan een eerbiedwaardige geschiedenis in het Vlaams Parlement en daarbuiten. Vroeg of laat komt dat wel weer opgeborreld, zoals ook blijkt uit het huidige officiële standpunt: zolang er geen “slimme” kilometerheffing met voldoende alternatieven kan worden uitgerold, komt de heffing er niet en voor deze legislatuur zal ze zeker niet zijn. Dit kon worden vernomen van mobiliteitsminister Lydia Peeters (Open Vld) in haar antwoord op enige kritische vragen van Bart Claes (VB) en Kim de Witte (PVDA). Niet dat daarmee alle gevaar is geweken, want in het Brussels Hoofdstedelijk Gedrocht kijkt men wat anders tegen sommige dingen aan en is men niet vies van de meest doldrieste plannen. Peeters wil het overleg met Brussel openhouden. Jos Lantmeeters (N-VA) waarschuwde ervoor om daar toch maar mee op te letten en aan Brussel duidelijk te maken dat Vlaanderen het spul niet ziet zitten.

Radicalisering Onze Vlaamse scholen schijnen met een heel groot probleem van “radicalisering” te zitten. Een term die kennelijk vele ladingen dekt. Een ware fanatieke islamvloedgolf volgens Sam Van Rooy (VB), een verschrikkelijke epifanie van extreemrechts volgens Elisabeth Meuleman (Groen). In ieder geval zit het lerarencorps met de handen in het haar, want ze hebben onvoldoende “handvaten” om de lieverdjes tot betere gevoelens te brengen.

Beide radicaliseringen zouden elkaar dan ook nog eens voeden en versterken. Minister Weyts was uiteraard tegen elke vorm van extremisme, maar beweerde dat voldoende bestrijdingsmiddelen voor het onderwijs ter be-

schikking staan. Maar het is dus allemaal heel erg met sharia en haat en gedoe. Niet overwogen werd dat tenminste dat zogenaamde rechts-extremisme wel eens zou kunnen komen door de linkse humbug die al decennialang op school wordt rondgepompt. Toch een wat gemist open doel voor imam Van Rooy.

Voorlopig besluit, misschien moet het Vlaams Parlement de commissie radicalisering maar weer instellen. Inderdaad.

Sociaal-cultureel Er bestaat zoiets als een ‘sociaal-culturele’ sector, deze ligt socialisten en groenen bijzonder nauw aan het hart, wat verdacht is. Hoe dan ook is dat een schimmig wereldje, in die mate zelfs dat men jarenlang in de commissie cultuur kan vertoeven zonder precies te weten te komen waar dat allemaal over gaat.

Nu ligt een decreet voor in verband met de erkenningsaanvragen van het sociaal-cultureel volwassenenwerk (oef). De meerderheid wil dat er klaarblijkelijk snel doorjagen. En wie gaan op de achterste poten staan? Katia Segers (sp.a) vond dat chaos werd georganiseerd en dat de regering weer zeer discriminatoir bezig was. Ook de PVDA roerde zich en Groen was eveneens tegen de spoedbehandeling gekant. Nee, voor het sociaal-culturele werk moet uitgebreid de tijd worden genomen.Vertegenwoordigers van genoemd werk deden zich op de publiekstribune opmerken zodat voorzitter Homans zelfs met de militaire politie moest dreigen. Uit een en ander bleek dat het er de meerderheid vooral om te doen is om enige “segregerende” elementen uit te wieden, want het sociaal-cultureel werk moet “verbindend” zijn. Een goed verstaander...

Björn Rzoska (Groen) zag vooral broddelwerk en politiek-filosofische discriminatie. Uit het verdere geharrewar zou duidelijk worden dat het verzameld links vooral om “etnisch-culturele” zaken ging die het klaarblijkelijk waard zijn om te vuur en te zwaard te verdedigen.

Het blijft verdacht.

Kunnen (en moeten) de Vlamingen nog hopen op een Vlaams-gele piste (de traditionele partijen plus N-VA)? De Wever lijkt hier nu plotseling voor te solliciteren. De kans dat die formule slaagt, is nog veel kleiner. Magnette gaat liever naar verkiezingen dan samen te besturen met de Vlaamse vijand.

Of kiezen N-VA en CD&V voor de federale oppositiebanken? Veel N-VA’ers willen dat, maar blijkbaar ook veel CD&V’ers. Dat blijkt onder meer uit het signaal van de Limburgse burgemeesters.

Daar zijn goede redenen voor. Een nieuwe paars-groene regering wordt een circus, waar veel volk zal naar kijken. Clownerie en acrobatie, het kan prettig en onderhoudend zijn.

De N-VA moet alleen beseffen dat het een betrouwbare bondgenoot nodig heeft om Magnette en Rutten weerstand te bieden. De Wever kan CD&V maar beter wat meer perspectief beloven dan hij deed in 2014. Ook al houden ze ten gronde niet van mekaar (of erger), in de geest van het kartel samenwerken is de enige optie waarmee ze niet zichzelf, maar de meerderheid van de Vlaamse kiezers een plezier doen.

Horendol De snelle implosie van de regering Rutten staat in de sterren geschreven. De kans is miniem dat Rutten het spook van nieuwe verkiezingen in het voorjaar zal kunnen verjagen.

“Spoken zijn moeilijk te vangen”, weet ook Christophe Deborsu in Belang van Limburg.

Binnen de kortste keren zal de Vlaamse publieke opinie de Vlaamse liberalen horendol maken. Hoe lang zal het duren vooraleer een paar pionnen met de oppositie meestemmen? Dan kunnen we naar de stembus.

Eindelijk. Paars-groen tuit en toetert dat “de burger” het politieke getreuzel beu is. Dan mogen we er toch van uitgaan dat er in die hoek niet de minste twijfel zou zijn over het fenomenale succes dat ze bij nieuwe verkiezingen zouden boeken?

Ook de Vlaamse socialisten en de Groenen waren present op de geheime vergadering met de PS. Het illustreert perfect hoe beide partijen (pro memorie: samen gesteund door amper twintig procent van de Vlaamse kiezers) meefietsen op een Waals parcours.

We kijken ernaar uit hoe diegenen die elke budgettaire logica verwerpen, straks dit land in weelde zullen besturen. Hoe ze daarbij de permanente geldstromen van Vlaanderen richting hun falende gewesten zullen verzekeren.

Voor wie het mocht hebben gemist, nog iets over de reden waarom sp.a in een linkse regering wil stappen? Puberaal antwoord van de jonge voorzitter Conner Rousseau in De Ochtend: “Hogere lonen, hogere pensioenen, lagere pensioenleeftijd, meer investeringen, hogere uitgaven voor sociale zekerheid”. Hoe gaat sp.a dat betalen? Antwoord Rousseau: “Met een begroting in evenwicht.” Moet er nog zand zijn?

ANJA PIETERS

Dikke pech Anuna mist de klimaattop in Madrid en verblijft nu sinds een week op het paradijselijke Caribisch eiland Martinique. Haar quote in de serieuze gazetten: “Ik was er echt kapot van dat we de top in Madrid niet zouden halen. Ik wou daar zo verschrikkelijk graag staan en ik verdiende het ook om daar te staan. Ik moet op die COP25 zijn en niemand anders van Youth for Climate”.

Op 21 november zat Anuna nog in Belém in Brazilië. Sinds 29 november bevindt ze zich op Martinique, samen met haar 30-koppige delegatie. Hoe ze de afstand van 2.262 km tussen de twee locaties heeft overbrugd, is ons niet bekend. We weten wel dat zij en haar volgelingen vanuit Martinique de Cop25 zullen volgen. En dan is het wachten op een vrachtschip dat hen terug naar Europa brengt. Een vrachtschip vaart voor zover we weten op diesel, maar dat is uiteraard niet meer vervuilend als er klimaatactivisten meereizen.

Onderwijs: het roer omgooien Het nieuwe internationale PISA-onderzoek naar leerresultaten van onze Vlaamse jeugd bevestigt de onderzoeken van de voorbije jaren: het gaat bergaf op diverse terreinen en Vlaanderen verliest zienderogen zijn koppositie.

De neerwaartse trend is te merken in alle onderwijsvormen, ook in ons hooggeprezen ASO. Wie hierover wat cijfers wil lezen, kan terecht in de PISA-studie zelf, maar ook in de persmededeling die de nieuwe minister van Onderwijs Ben Weyts (N-VA) naar aanleiding daarvan uitgaf. “De toestand is ernstig, maar niet hopeloos”, zegt hij. Hij kondigt meteen aan om sterker te gaan focussen op het spreken van het Nederlands van in de kleuterschool en het aanscherpen van de eindtermen die “meer belang hechten” aan taal en wiskunde.

Allemaal zachte omschrijvingen die te veel camoufleren waar het echt om gaat: kinderen met een thuistaal die niet het Nederlands is, lopen zeer vaak een achterstand op, en de kennisoverdracht is veel te vrijblijvend en te oppervlakkig geworden. Er is al jarenlang voor gewaarschuwd door oude schoolvossen en leerkrachten die de wereldvreemde onderwijsvernieuwingen als weinig heilzaam aanzagen. Er werd naar hen niet geluisterd, want in de ogen van de nieuwe onderwijsprofeten - die vaak nooit zelf klaspraktijk deden -waren zij oubollig, conservatief en zelfs reactionair. Het feit dat internationale studies hen ondertussen gelijk geven, moet voor de eigengereide onderwijselite dan ook erg gênant zijn. Het valt dan ook te hopen dat Ben Weyts het lef en de moed heeft om deze onderwijspausen op hun plaats te zetten en hen te doordringen ervan te doordringen waar waar het werkelijk om gaat. Het roer moet echt omgegooid worden, nu het nog kan. Er waren al te veel vogels voor de kat.

6

Dwars door Vlaanderen

5 december 2019

In Memoriam

Bob Hulstaert

Rustig en vredig is hij van ons heengegaan, liet het Bormshuis zijn vele Vlaamse vrienden weten. Zo zullen de vrienden die de officiële openingen van de schier niet meer te tellen tentoonstellingen mochten meemaken, zich Bob, doopnaam Robert, inderdaad herinneren: rustig en vredig.

Gevoelig ook, want naargelang van het onderwerp, toonde Bob zich niet zelden zelf ontroerd door wat hij in zijn beknopte inleiding van de zoveelste boeiende thematentoonstelling, wou vertellen. Was het toeval dat hij bij zijn laatste inleiding het woord mocht verlenen aan onze hoofdredacteur Karl Van Camp, naar aanleiding van 75 jaar ’t Pallieterke? Ik denk het niet, want Bob, net als dr. August Borms een Waaslander van geboorte (Beveren 8 augustus 1933), was een vriend en dús trouwe lezer van dit blad voor ‘mensen met een goed hart en een slecht karakter’. Een slecht karakter had Bob niét, integendeel, maar met zijn goed en groot hart was hij wel in alle openheid een beginselvaste Vlaams-nationalist voor wie het AVV-VVK op zijn doodsbrief zoveel meer betekende dan zomaar zes letters met een koppelteken. Voor Bob was het niet meer of minder dan een levenslange geloofsbelijdenis.

Ontroerende inleidingen Bormshuis Zeldzaam zijn de tentoonstellingen waarvan ik de opening heb gemist, maar telkens als ik voorzitter Bob Hulstaert, opvolger in het Bormshuis van wijlen Herman Wagemans, aan het woord heb mogen horen, moest ik spontaan denken aan het dichterlijke woord van Guido Gezelle: “Hetgeen ik niet uitgeve, en hebbe ik niet in. Wie zal mij dat wijten te schanden? Mijn herte en mijn tale, mijn zede en mijn zin, ’t is al zo van buiten, ’t is al zo van bin.” Het spreekt vanzelf dat Bob, die in de Vlaamse Beweging in het algemeen en bij het Vlaams Belang in het

bijzonder, algemeen bekend was als een uitmuntende literatuurkenner, ook dié verzen van de Brugse priester-dichter wel zal hebben gekend, evengoed als de gedichten van die andere priester-dichter, Anton van Wilderode, wiens Vlaams bevlogen poëzie natuurlijk ook de nodige aandacht en waardering heeft gekregen in die lange rij Vlaamse voortrekkers die in het Bormshuis onder de schijnwerpers zijn gezet.

De inleidingen van de ‘zachte’ anarchist die voorzitter Hulstaert kenmerkten, ontroering vaak inbegrepen, zullen al die vrienden van het Bormshuis én van Bob voorgoed moeten missen, want op vrijdag 29 november heeft hij, die de Vlaamse strijd zijn leven lang heeft gestreden, beginselvast - en hoe! -, maar zonder stemverheffing, zijn stem voorgoed tot zwijgen gebracht. Misschien zal de Vlaamse Beweging pas later gaan beseffen welk groot verlies zij hiermee heeft geleden. Al achtte Bob het niet nodig hard te roepen om zich als flamingant te manifesteren, er was zo goed als geen Vlaamse manifestatie waarop hij niet aanwezig is geweest.

Laat de Vlaamse Beweging nu ook maar in groten getale aanwezig zijn op het ultieme afscheid, nu vrijdag 6 december (morgen dus voor onze lezers) in de ons allen vertrouwde Sint-Franciscuskerk aan de Bredabaan 547 in Merksem, om 11 uur (gelegenheid tot groeten vanaf 10.35 uur). Daarna doen wij deze dierbare Vlaamse strijder uitgeleide naar de begraafplaats aan de Zwaantjeslei. Dank u, Bob, voor uw nooit aflatende inzet voor ‘Vlaanderen eerst!’.

HECTOR VAN OEVELEN

BRUSSEL

Brusselse rekenkunde

Begrotingsbesprekingen zorgen altijd al voor het nodige gekrakeel, maar in Brussel is de oefening tot een heuse vaudeville uitgegroeid. Boekhoudkundige trucs om investeringen aan te gaan die dat bij nader inzien niet blijken te zijn. Een tekort waardoor de schuldgraad helemaal ontspoort. En als klap op de vuurpijl een minister die zich geen moer aantrekt van de dreiging dat de Europese boemerang wel eens stevig in zijn nek zou kunnen kletsen. Welkom in Brussel!

“Brussel is een rijke regio met een arme bevolking.” Het was zo een van die oneliners waar voormalig minister Guy Vanhengel graag mee uitpakte. Begrijp: in Brussel wordt heel wat welvaart gecreëerd, maar jammer genoeg is de bevolking die binnen de gewestgrenzen woont aan de arme kant, wat dan weer een fiscaal probleem oplevert.

Aan dat verhaal van welvaartscreatie zou misschien nog kunnen worden toegevoegd dat dit niet dankzij, dan wel ondanks de Brusselse instellingen gebeurde. Maar laten we de discussie over hoe bedrijfsvriendelijk Brussel werkelijk is, rusten voor een volgende keer. Op één vlak heeft Vanhengel natuurlijk een punt: los van de verantwoordelijkheidsvraag zit je met een verpauperde bevolking, wat een effect heeft op de inkomsten en dat zijn de riemen waar een begrotingsminister mee moet roeien. In deze opvolger Sven Gatz dus.

Liegend konijn Een begroting is altijd wel ergens een kwestie van interpretatie. Voor sommige zelfs van heuse verbeelding. Denken we maar aan dat hilarische beeld uit de reportagereeks over ex-premier Verhofstadt. Waar de kabinetschef erop wijst dat de begroting niet in evenwicht is, eist Verhofstadt dat verkondigt wordt dat dit wél het geval is. Liegen heet zoiets dus. Het is iets waar kinderen, zeker in deze Sinterklaastijd, zwaarder aan tillen dan de man die er al die jaren in de Wetstraat 16 een boeltje van gemaakt heeft.

Maar terug naar Brussel, waar zopas een begroting werd voorgesteld die ruimte biedt voor, jawel, interpretatie.

Virtueel failliet “Brussel is virtueel failliet” klinkt het bij de oppositie, terwijl Gatz zelf poneert dat er “geïnvesteerd” wordt. Bekijkt men het vanop

enige afstand en met nuchterheid, en we nemen aan dat het Rekenhof dat doet, blijkt er toch wel wat te rammelen aan het huiswerk van de begrotingsexcellentie. Of hij bepaalde cijfers al dan niet opsmukt, laten we in het midden. Het gros van de kritiek gaat om de bedragen die uit de begroting gehouden worden, een technische operatie die vanuit ‘Europa’, een permanente surveillance op de nationale begrotingen, afgekeurd wordt.

“Onvermijdelijk” klinkt het bij Gatz, die zo’n 10 procent van de middelen uit die begroting lijkt te houden.

“Enkel Nederland en Duitsland kunnen nog investeren louter met hun begroting”, klonk het op BRUZZ. Maar het wordt nog beter: wat men investeringen noemt, wel, dat zijn er in vele gevallen helemaal geen. Het geld dat voorzien wordt voor onderhoudswerken aan metrotunnels, zo benadrukt de oppositie, dat zijn lopende uitgaven. Straffer nog, men stopt zich in de schulden om dit soort van uitgaven te doen. Want nu al staat vast dat door het tekort het Brussels gewest 6,7 miljard euro schuld zal hebben. Niet slecht op een budget van 5,3 miljard.

Een goede huisvader En laten we nog even terugkomen op die begrotingstruc. Geconfronteerd met de vraag wat hij zal doen wanneer de EU hiertegen ingrijpt, is het voor Gatz (“Ik waak als een goede huisvader”) een uitgemaakte zaak. “Tja, dan zullen we toch maar die investeringen hebben”, merkte hij fijntjes op.

En wellicht ook een mediterrane schuldgraad. Misschien kan de net-gepensioneerde Marc Van de Looverbosch maar eens een reportagereeks over het politiek toneel in het Brussels Gewest maken. En wie weet, misschien beschikt het parket hierdoor zelfs over een stevig bewijsstuk.

KNIN.

Niet gedesillusioneerd Abderrahim Lahlali is een van de bekendste (of moeten we eerder schrijven: beruchtste?) ‘terreur’advocaten van het land. Hij was de kwelduivel van de vals beschuldigde kleuterjuffrouw van De Blokkendoos op het Antwerpse Kiel. Hij is een professionele “antiracist”, die een reeks aanklachten tegen Bart De Wever indiende.

Hij was advocaat en spreekbuis van leden van Sharia4Belgium en Syriëstrijders. Hij verklaarde ooit zonder blikken of blozen dat Sharia4Belgium géén terreurgroep was. En nu is hij de advocaat van de zusters Benmezian, twee IS-vrouwen die teruggekeerd zijn uit Syrië. Die twee zijn waarschijnlijk oorlogsmisdadigsters, of toch minstens medeplichtigen aan oorlogsmisdaden. Maar Lahlali omschreef één van die dames als “… een zeer frêle, uitgehongerde jongedame die een zeer gedetailleerde en geloofwaardige verklaring over haar vertrek, verblijf en terugkeer uit Syrië heeft afgelegd” en dat zij “totaal gedesillusioneerd is”. Best mogelijk dat zij “gedesillusioneerd” is omdat IS in Syrië en Irak de strijd heeft verloren en omdat zij voorlopig geen hand- en spandiensten meer

kan verlenen aan de mannelijke terroristen die zich amuseerden met onthoofdingen, verkrachtingen, slavenhandel en pedofilie.

Maar zij is duidelijk niet gedesillusioneerd in de islamitische ideologie, want op de foto’s in de media prijkt zij nog altijd in haar zwarte boerka. Alleen haar ogen zijn zichtbaar.

Best mogelijk dat sommige IS-vrouwen écht gedesillusioneerd of gedegouteerd zijn over wat zij in het kalifaat hebben zien gebeuren.

Maar dan zouden zij bij hun aankomst in Europa toch met een zucht van verlichting de kap van hun boerka van hun hoofd trekken en weer vrijuit ademhalen? Dat zij dat in IS-gebied niet durfden, à la bonheur. Maar dat ze het hier niet doen, kan maar één ding betekenen: dat zij nog altijd fanatieke moslima’s zijn.

ZWIJNEN EN VISSEN

ze moesten te voet verder vluchten. Eén van hen kon kort daarop gearresteerd worden. Het Laatste Nieuws vermeldde natuurlijk niets over hun uiterlijk of hun afkomst, maar de krant noemde wel een zekere Amin Jijali bij naam, omdat die na de botsing onmiddellijk poolshoogte kwam nemen en de vluchtende gangsters kon filmen. Het Nieuwsblad gedroeg zich in zijn verslaggeving voor een keer wat eerlijker. Daar noemde men de naam van die getuige niet - dat hoeft ook niet, men moet die man niet aan represailles blootstellen - maar men citeerde wel zijn verklaring dat de bandieten “Marokkaans” spraken.

De media zitten vol schurken en collaborateurs met de moslims. Maar gelukkig stemmen ze hun leugens niet altijd op elkaar af.

Daardoor wisten we dat HLN zichzelf had gecensureerd.

Zelfs de vroegere socialistische partijvoorzitter John Crombez heeft nu het licht gezien. Of er toch een klein glimpje van opgevangen. In De Zondag zegde hij openlijk: “De migratie naar Europa moet verminderen, anders zal dat niet houdbaar zijn.” Hij blijft wel voorstander van een internationale aanpak en dus ook van het Pact van Marrakesh. Maar toch…

We dachten daarbij onmiddellijk aan een beroemde uitspraak die we ooit vonden in het Chinese orakelboek I Tjing, dat nog door Confucius van commentaren is voorzien: “Innerlijke waarheid; zwijnen en vissen. Heil!” De Duitse sinoloog Richard Wilhelm legde de betekenis daarvan uit.

“Zwijnen en vissen behoren tot de dieren die het minst voor de mensen openstaan en daarom het moeilijkst te beïnvloeden zijn. De kracht van de innerlijke waarheid moet een hoge graad bereikt hebben, voordat haar invloed zich tot zulke wezens uitstrekt.” We willen hier de zwijntjes noch de vissen beledigen door hen te vergelijken met socialisten in het algemeen, of met John Crombez in het bijzonder. Maar wij vonden deze commentaar uit de I Tjing zeer toepasselijk. Als zèlfs een socialist, en dan nog een socialist als Crombez, het begrijpt, als zelfs hij het gevaar al begint in te zien…

BETRAPT! In Erwetegem, een deelgemeente van Zottegem, pleegden twee gewapende mannen een homejacking in een huis waar een grootmoeder op haar twee kleinkinderen van vier en zes jaar oud paste. De gangsters bedreigden de kinderen met een vuurwapen om de vrouw te dwingen haar kostbaarheden af te geven en geld af te halen uit een geldautomaat. De bandieten gingen ervandoor met de auto van de familie, maar een eind verderop botsten ze tegen twee geparkeerde auto’s en

Onze naaste buren

5 december 2019

Toeslagen

Nederland is een warm land, zelfs een zeer warm land voor iedereen die het wat minder heeft… of die denkt dat hij het wat minder heeft.

Vraag een Nederlander naar de toeslagen waar hij/zij recht op heeft en het eerste uur kan je geen ander onderwerp meer aansnijden. Nederlanders kunnen toeslagen krijgen voor hun huur, voor de zorg, voor de kinderopvang enz. Het systeem is natuurlijk bedoeld om mensen met lage inkomens te steunen, maar als je de cijfers ziet, lijkt het wel alsof een groot deel van het land aan de bedelstaf is. Het totaal van die uitbetaalde toeslagen bedraagt - vasthouden aan stevige takken van de bomen - 12,8 miljard euro per jaar.

Over hoeveel van de acht miljoen huishoudens in Nederland wordt dat verdeeld, denkt u? Een paar honderdduizend misschien? Want in Breda, Maastricht, Utrecht en zelfs Amsterdam ziet u geen kinderen met ongewassen opgezwollen buikjes en ledematen als lucifers op het trottoir liggen. Het juiste antwoord is… vijf miljoen die in totaal 7,5 miljoen toeslagen krijgen. M.a.w. 63 procent van de Nederlandse huishoudens krijgt een toeslag en soms meer dan één. Met dank aan de Nederlandse fiscus.

Helft onjuist In de praktijk vraagt men een toeslag aan bij de dienst die u in andere omstandigheden het geld uit de zakken haalt: de belastingdienst. U geeft uw belastbaar inkomen

7

NEDERLAND op van het moment en maandelijks stroomt het geld binnen. Geven sommige mensen niet te weinig op? Dat gebeurt en soms is dat frauduleus en soms niet, want dat inkomen kan misschien in de loop van het jaar veranderen. Bij het einde van het belastingjaar controleert de fiscus vervolgens of de aanvrager wel echt recht had op een toeslag op basis van het correcte belastbaar inkomen voor het afgelopen jaar. Voor heel wat goedwillende mensen regent het dan verrassingen, want feitelijk hadden ze geen recht meer of misschien arriveert er nog een extraatje.

Ieder jaar zijn er zo maar eventjes 2,3 miljoen terugvorderingen voor in totaal 1 miljard euro. Maar er wordt ook 1,5 miljoen keer bijbetaald voor een half miljard euro.

Dat betekent dat de helft van alle toeslagen niet correct wordt ingeschat. Er wordt dus een enorme hoeveelheid geld rondgepompt, dat vervolgens weer opgevraagd wordt. Ongeveer duizend mensen bij de belastingdienst houden zich bezig met het toelagencircus en dat kan alleen maar omdat ze routineus computergegevens verwerken. Maar dat betekent ook dat rechtstreeks contact met belastingplichtigen haast onmogelijk is. De ombudsrubrieken in de kranten besteden veel aandacht aan die onpersoonlijke manier van werken die geregeld tot vergissingen leidt aan beide zijden. Nogal wat mensen die toeslagen ontvangen, durven zelfs de belastingdienst niet verwittigen als er iets verandert in hun toestand uit angst voor de gevolgen.

Turkenfraude Natuurlijk werken zo’n ingewikkelde systemen ook veel fraude in de hand, zeker bij de ‘medelanders’ die uit hun echte vaderland of uit ervaringen van hun ouders en grootouders met een indertijd corrupte overheid al deze systemen als geldkoe zien die erom vraagt gemolken te worden. Vorige week kregen drie fraudeurs ieder vier jaar celstraf. Het was even met een vergrootglas zoeken, maar tenslotte werd het duidelijk dat de drie “van Turkse komaf” zijn. De drie Turken vonden ongeveer vijftig medeplichtigen bereid om valse verklaringen af te leggen over hun behoefte aan persoonsgebonden budgetten voor hun zorg. De medeplichtigen zijn ongetwijfeld ook “van Turkse komaf”, al wordt dat niet met zoveel woorden gezegd. Maar het lamme excuus was dat ze van niets wisten of het niet snapten, want ze waren zogenaamd analfabeet.

De hoofddaders stelden valse dossiers op en met hun medeplichtigen werd handje contantje afgerekend zodra het geld arriveerde. De drie Turken bouwden met 6,5 miljoen euro gestolen geld een appartementencomplex in Turkije en verzorgden zichzelf met dure wagens. Voor één keer had de rechtbank de moed de medefraudeurs ook bij naam te noemen. Maar het zinnetje “later wordt pas duidelijk of er ook geld teruggevorderd kan worden” bij de medeplichtigen, betekent niet veel goeds.

WILLEM DE PRATER

Herten of kerststal?

Dit jaar staat er geen kerststal op het Ledebergplein. Het stadsbestuur, dat er de feestverlichting kwam aansteken met een zwierige druk op de knop, ziet liever een stel herten. Volgend jaar, wanneer de schepenen ergens anders in de stad de lichtjes aansteken, krijgen die van Ledeberg hun kerststal terug.

Voor de schaapsstal gebouwd werd, stond er een grote kerstboom op het Braunplein. Het plechtig ontsteken van de lichtjes in de boom was de aftrap voor de eindejaarsperiode. De grote boom heeft afgedaan: niet ecologisch verantwoord. Het aanzetten van de feestverlichting is nu een reizende show. Elk jaar strijken de schepenen neer in een andere wijk. Dit jaar is Ledeberg aan de beurt. Helaas heeft Ledebergplein alleen maar een traditionele, wat sjofele, kerststal.

Zie je het al gebeuren? Een schepen van de progressieve Stad Gent - in dit geval een liberaal - die de lichtjes bij Maria en Jozef doet branden? Dat kan natuurlijk niet. Daarom mag Ledeberg twee reuzeherten lenen, voor één jaar. Fonkelende herten van de schone schijn, letterlijk en figuurlijk.

Een poort voor nieuwkomers?

Straks gaat het opvangponton Reno weer aanmeren in Gent als opvangplaats voor tweehonderdvijftig asielzoekers. Daar kritiek op hebben, mag niet. Wie durft vragen stellen, is een racist, volgens ons progressief stadsbestuur. Is het dan niet het recht van burgers om te weten wat de gevolgen zijn? Wat met de vorige periode dat de Reno hier was?

Hoeveel van de opgevangen asielzoekers van

toen zijn er in Gent gebleven? Hoeveel zijn er aan het werk? Hoeveel zijn afhankelijk van steun? Hoeveel gezinsleden zijn er gevolgd?

Hoeveel kregen geen asiel, maar zijn hier vermoedelijk nog in de illegaliteit? Klopt het dat de Reno te vergelijken is met een poort waardoor nieuwkomers Gent binnenkomen?

We zullen het nooit weten, want naar de cijfers vragen is taboe.

Weinig Gentenaars geïnteresseerd in de Gentse gemeenteraad De vergaderingen van de Gentse gemeenteraad zijn al een jaar rechtstreeks via het internet te volgen. Nu blijkt, tot grote teleurstelling van de verkozenen, dat de Gentenaars niet geïnteresseerd zijn. Er wordt nauwelijks naar gekeken. Alle gemeenteraden en commissies zijn openbaar, maar er komt nauwelijks iemand luisteren. Al jarenlang wordt er door de raadsleden aangedrongen om de gemeenteraad te ‘livestreamen’. Dat moet de gemeenteraad dicht bij de bevolking brengen, de burger informeren en meer van dat fraais.

Uiteindelijk werd er geld voor uitgetrokken. Er kwamen camera’s in de raadszaal en een deskundige firma werd ingehuurd. Sinds begin dit jaar kan iedereen die dat wil de Gentse gemeenteraad op het internet volgen.

Gentenaars kunnen thuis, vanuit de luie zetel, de raadsleden in actie zien en meegenieten van hun oratorische hoog- of laagstandjes.

Dat streelt de ijdelheid van onze verkozenen, die hopen zo bekende Gentenaars te worden.

Na een jaar blijkt dat er maar weinig mensen kijken en dat wie wel kijkt, vaak na enkele minuten weer afhaakt. Hoe zou dat toch komen?

Ergerlijk schouwspel Wat heb je gemist als je in oktober niet naar de videostreaming van de gemeenteraad keek? Het opbod van de progressieven onder elkaar om het meest politiek correct en zogezegd verdraagzaam te zijn. Toen Karin

Temmerman (sp.a) over de brandstichting in Bilzen begon - en die in de schoenen schoof van Vlaams Belang en N-VA - kwamen minstens vijf andere sprekers nog maar eens hetzelfde herhalen. Rechts is schuldig, zij willen haat en geweld. Links is menslievend en verdraagzaam. Vreemd dat al die verdraagzaamheid zich niet uit via beschaafde en vriendelijke meningsverschillen, maar in regelrechte scheldtriades tegen iedereen die maar een beetje anders denkt. Gedrogeerd door hun gevoel van morele superioriteit spuwen ze hun haat uit tegen wie niet aan hun kant staat.

Welke Gentenaar zit er op zo’n saai en hatelijk schouwspel te wachten?

MATHILDIS

Het blijvende collaboratietaboe (1) Een RTBF-reportage leert dat Waalse Oostfronters in 1945 deelnamen aan een moordpartij op 6.000 Joodse vrouwen in Oost-Pruisen. Het nieuws zorgt voor een ongemakkelijk gevoel in Wallonië. Over het collaboratieverleden hangt er nog altijd een taboesfeer. Maar steeds meer onderzoek zoals deze reportage doorprikt de mythe van de “Waalse verzetsstrijder versus de Vlaamse collaborateur.”

In Wallonië wordt er zelden een historisch, laat staan maatschappelijk debat gevoerd over de collaboratie tijdens WO II. Geen lange reeksen zoals die van Maurice De Wilde in de jaren ’80. Geen documentaires zoals de recente Canvas-reeks “Kinderen van de collaboratie”. Negen jaar geleden maakte Philippe Dutilleul wel een RTBF-reportage over Léon Degrelle. Het was diezelfde Dutilleul die in 2006 de nepuitzending “Bye Bye Belgium” bracht over het uiteenvallen van België.

Het beeld dat men aan Franstalige kant graag ophangt is dat van de Waalse verzetsstrijder versus de Vlaamse collaborateur. Léon Degrelle mag als Ardennees internationaal dan wel de bekendste Belgische collaborateur zijn, hij geldt bezuiden de taalgrens als een uitzondering. Voor de rest moet er over die periode niet teveel verteld worden. De Waalse collaboratie blijft grotendeels een taboe.

Misdaden tegen de mensheid Het mag dan ook niet verbazen dat er aan Franstalige kant wat nerveus en onwennig werd gereageerd toen de RTBF-televisie vorige week een reportage bracht over een bijna vergeten moordpartij op 6.000 Joodse vrouwen in Oost-Pruisen.

Een moordpartij waar - zo blijkt nu - Walen bij betrokken wa-

ren. Alles kwam aan het licht toen een zekere Antoine contact opnam met de RTBF. Naar aanleiding van een boekbespreking op de RTBF-radio la Première van het werk “Papy étaitil un nazi?” wou deze zoon van een Waalse oostfrontstrijder meer informatie bekomen over wat zijn ondertussen overleden vader tijdens de oorlog had gedaan. Die had aan zijn zoon uitgelegd dat hij niet op de hoogte was van de Jodenvervolging. Iets dat Antoine niet geloofde. De zoon, die net als de vele Waalse ex-Oostfronters in de uitzendingen onherkenbaar wou blijven en zijn familienaam niet vrijgeeft, ging met de steun van RTBF-journalisten te rade bij historici. De boodschap was aanvankelijk duidelijk: “Het Waals Legioen voerde een ‘propere’ oorlog aan het Oostfront. Er zijn geen aanwijzingen dat ze misdaden tegen de mensheid zouden hebben gepleegd.”

Tot de Vlaamse historicus Frank Seberechts voor een ander spoor zorgt. Het gaat over het drama van Palmnicken, een klein stadje aan de Baltische zee in Oost-Pruisen, niet ver van Königsberg, nu het Russische Kaliningrad. Daar werden 6.000 Joodse vrouwen vermoord die afkomstig waren uit het Poolse concentratiekamp van Stuthof. Omdat het Russische leger steeds dichterbij kwam, werd het kamp begin 1945 ontruimd.

WALLONIE

Na een tocht van 50 kilometer kwamen de kampbewakers en de vrouwen in Palmnicken terecht. Een deel kwam tijdens de tocht om. Aan de Baltische kust werden de overlevenden de ijskoude zee ingejaagd of werden ze neergeschoten. De begeleiders waren 120 tot 150 Duitsers, Russen en ook Belgen.

De meeste waren lid van de genie-eenheid Organisation Todt.

Alleen, men dacht lange tijd dat de Belgen enkel Vlamingen waren. Dat klopt niet. De sinistere groep telde ook meerdere Waalse collaborateurs.

Weinig aandacht De moordpartij kwam pas in 1998 aan het licht. Of de vader van de genoemde Antoine erbij betrokken was, is onduidelijk. Daar loopt het spoor dood. Maar duidelijk is dat Waalse oostfronters zich aan wandaden hebben schuldig gemaakt.

De reportage kreeg opvallend weinig aandacht in de Franstalige media. Le Soir wijdde er een kort stukje aan. Stel u voor wat er zou gebeurd zijn indien de deelnemers aan de moordpartijen enkel Vlamingen waren. In Vlaanderen was de RTBF-reportage onder andere in Terzake een thema. Het bewijs hoe het taboe van de collaboratie in Wallonië blijft leven.

Toen bijna 20 jaar geleden de Encyclopedie van de Waalse Beweging verscheen, was er geen sprake van lemma’s van Waalse collaborateurs. Boeken over de Franstalige collaboratie, nochtans steevast sterk onderbouwd, worden zelden bij klassieke uitgevers gepubliceerd. Op die weinig bekende werken gaan we volgende week dieper in.

PICARD

8

Actueel

5 december 2019

DIPLOMATIEKE VALIES

Aziatische frontvorming Dat India en Japan mekaar vinden op tal van domeinen, van IT tot defensie, is op zich niet zo opmerkelijk. Beide landen kunnen immers terugblikken op een lange traditie van samenwerking. Toch wijst een recente topontmoeting erop dat meer aan de hand is. Of dit de fundering is van een meer diepgaande alliantie zal de toekomst uitwijzen. Zeker is wel dat de manier waarop zowel Tokyo als New Delhi naar China kijken dé belangrijkste factor is die deze beweging aanstuurt.

Abe en Modi met Trump tijdens een top van de G20 in Osaka in 2017

Dat de Indiase en Japanse excellenties bevoegd voor Defensie en Buitenlandse Zaken mekaar op een zogenaamde ‘2+2 dialoog’ zouden ontmoeten, werd vorig jaar beslist. Er waren al eerder soortgelijke gesprekken gevoerd, zij het op een lager niveau. Maar tijdens een ontmoeting tussen de premiers Modi en Abe werd overeengekomen dat maar eens een tandje bij moest worden gestoken. En zo geschiedde.

Afgezien nog van de praktische implicaties, is deze ‘2+2 dialoog’ ook symbolisch erg belangrijk. Het signaal dat vooral India ermee wil uitsturen is niet mis te verstaan. Tot nog toe vond immers enkel een ontmoeting in deze aparte setting met de Verenigde Staten plaats.

De betekenis ervan is dat New Delhi veel belang hecht aan de samenwerking, die het utilitaristische overstijgt. Alle twee de landen, Japan en India dus, zo wordt benadrukt, delen ook dezelfde waarden. En met een dergelijk narratief zetten ze zich uitdrukkelijk tegen China af. Peking wekt onrust door de steeds grotere machtspositie die het in de ruime regio inneemt (de expansieplannen zijn gekend en worden niet verhuld), maar het land staat ook voor een autoritair bewind. Een ideologische component moet de strategische positie kracht bijzetten.

Traditie van samenwerking In 1951 weigerde India deel te nemen aan de Vredesconferentie in San Francisco. Het

vreesde dat het de bedoeling zou worden om daar de Japanse soevereiniteit in te perken. Eerder gaf het de voorkeur om een jaar later een afzonderlijke vrede te sluiten, “een eervol akkoord binnen de gemeenschap van vrije naties”, zoals de toenmalige Indiase premier Singh het tijdens een Japans bezoek in 2005 formuleerde. Het vredesverdrag zette de deur tot nauwe samenwerking open. Zo ontving India zijn eerste lening van Japan in 1958 en vele zouden volgen. Doorheen de jaren ontpopte Japan zich tot een grote steun voor de ontwikkeling van het land. In die mate zelfs dat India de belangrijkste ontvanger van Japanse steun werd.

De aanleg van de metro in New Delhi, het resultaat van Japanse knowhow en financiering, wordt wel vaker als het kroonjuweel van de samenwerking beschouwd. Ook militair vonden de twee mekaar. En nog steeds worden op regelmatige basis gezamenlijke militaire oefeningen gehouden, te land, te lucht en te zee. Op technisch vlak, zo menen experts, is echter nog werk aan de winkel. De kloof tussen beide landen blijft nog groot, maar dat is een discussie op zich.

Indiase omsingeling Globaal gesproken komt het zwaartepunt steeds meer in Azië te liggen, die trend is al jaren aan de gang. In grote mate kan deze trouwens op conto van de Chinese opmars geschreven worden. Maar tegenover die Chinese groei staat dan weer een Amerika dat

steeds minder interesse heeft om de internationale rol, die het decennia speelde, verder te zetten. Automatisch is het resultaat dat heel wat Aziatische landen zich onzeker gaan voelen en zich in een volgende fase assertiever gaan opstellen.

De Amerikaanse historicus Alfer Mahan schreef ooit dat “wie de Indische oceaan controleert, Azië domineert”. Voor India is het een uitgemaakte zaak dat net deze oceaan haar mare nostrum is, maar Peking ziet dat anders. Haar invloed deint uit, niet in het minst door massale investeringen in Indiase buurlanden als Pakistan, Bangladesh of nog Sri Lanka. Eigenlijk werkt China strategisch gesproken aan de omsingeling van India, wat deze laatste tot reactie noopt.

Militair tegengewicht Of met deze ‘2+2 dialoog’, zoals sommige analisten denken (hopen?), de basis is gelegd voor een nieuw soort partnerschap dat een tegengewicht voor China kan vormen, is koffiedik kijken. Het geheel wordt nogal makkelijk met een soort ideologische saus overgoten, maar misschien is dit net een manier om de puur strategische tegenstellingen extra te schragen. In het verleden rekende de VS op India als militair tegengewicht voor China, maar dat bleek een misrekening te zijn. Alle inspanningen ten spijt, werd de kloof tussen de twee landen steeds breder.

Een groter Japans engagement kan dit tegengewicht in de hand werken, maar het zal pas die naam waardig zijn als er voldoende Amerikaanse betrokkenheid blijft.

En nog dit: in de schoot van de ‘2+2 dialoog’ werd de vraag opgeworpen of Japan nu ook van plan is te investeren in Indiase noordoostelijke staat Arunachal Pradesh, een gebied dat ook China claimt. De officiële delegatie liet weten geïnteresseerd te zijn in projecten in dat gebied, maar dat men “gezien de huidige status erg voorzichtig met de kwestie omspringt”. Veel is vaak niet nodig om te provoceren, net zomin als er veel provocatie vereist is om een situatie te laten escaleren.

MICHAËL VANDAMME

Buitenlands spervuur London Bridge is falling down…

Usman Khan, de terrorist die drie mensen neerstak bij de aanslag op London Bridge, was in 2010 samen met acht anderen gearresteerd tijdens de voorbereiding van een grote terreurcampagne. De BBC is een vlaggenschip van pro-islamitische desinformatie, maar kijk voor één keer eens op de BBC-webstek van 30 november, naar het artikel met de titel “London Bridge: who was the attacker?” Daarop vindt u een foto van Khan waarop hij samen met vier andere terroristen te zien is. Hun tronies vol haat en stompzinnige achterlijkheid spreken boekdelen. De foto is niet geposeerd. Ze is afkomstig uit een filmpje van een surveillanceteam van de politie. Zo zien islamistische massamoordenaars eruit. Hun meest bescheiden plannen omvatten aanslagen met pijpbommen en bombrieven. Een van hun ambitieuzere projecten was een reeks massamoorden naar het voorbeeld van Mumbai in 2008, waarbij 166 mensen werden afgeslacht. Khan en co werden gearresteerd en veroordeeld tot langdurige celstraffen. Usman Khan kreeg zelfs een straf van onbepaalde duur - iets wat in het Belgisch recht niet bestaat - met een minimum van acht jaar. Maar het rechtssysteem zit ook in Groot-Brittannië vol gewetenloze collaborateurs, zowel advocaten als rechters, en in beroep werd het vonnis vernietigd. Na acht jaar werd Khan automatisch vrijgelaten. Ook de anderen kwamen na enige jaren alweer vrij. Met het gekende gevolg: op 29 november stak hij drie mensen neer. O ironie: een van Khans slachtoffers was de vijfentwintigjarige Jack Merritt, de coördinator van het programma Learning Together, een rehabilitatieprogramma voor criminelen en terroristen. Usman Khan had daar een cursus gevolgd over het schrijven van kortverhalen. Zó goed werken al projecten voor rehabilitatie en deradicalisering dus… Ook het tweede slachtoffer, een studente, werkte als stagiaire mee aan dat project. De zaak kreeg nog een tragikomisch, bijna waanzinnig staartje toen de vader van Jack Merritt een twitterbericht verstuurde, waarin hij schreef dat zijn zoon “niet zou gewild hebben dat zijn dood als voorwendsel gebruikt zou worden voor nog meer draconische straffen of om mensen op te sluiten terwijl dat niet nodig is”. Hoe diep zijn zulke mensen geïndoctrineerd? Hoe ver zijn ze afgedwaald van de normale menselijk emoties? Begrijpen zij het dan nooit? Zien zij het kwaad dan nooit onder ogen? Zelfs niet als het hun eigen kinderen verslindt?

Recidivisten

Een van Usman Khans medeveroordeelden was Mohibur Rahman.

Hij werd ook na enige jaren vrijgelaten. Maar kort daarop werd hij opnieuw gearresteerd, samen met drie andere moslims, weer wegens het voorbereiden van terreurdaden.

En die drie anderen hadden óók allemaal al eerder in de gevangenis gezeten wegens terroristische activiteiten. Het zoveelste bewijs dat westerse rechtssystemen niet in staat zijn een doeltreffende ‘oorlog tegen terreur’ te voeren. Begint het nu eindelijk ook tot de geïndoctrineerde en verweekte Europeanen door te dringen dat president Bush gelijk had toen hij op Guantanamo een kamp inrichtte om terroristen voor onbepaalde duur in op te sluiten, vóór dat zij een veilige toevlucht konden vinden in het gewone rechtssysteem? Vóór zij opnieuw messen, advocaten, bommen, activistische rechters of kalasjnikovs voor hun terreurplannen konden gebruiken?

Gekochte loyauteiten

België wordt samengehouden door een permanente stroom Vlaams geld. Niemand zal dat betwisten, maar die situatie is slechts

in één opzicht uitzonderlijk: dat hier binnen een formeel democratisch kader een meerderheidsvolk uitgebuit wordt door een minderheidsgroep. Eigenlijk door twee minderheidsgroepen: Walen en moslims.

Maar ook in vele andere landen wordt de loyauteit van de bevolking minstens gedeeltelijk afgekocht met geld. De populariteit van Poetin is niet zo groot als zijn bewonderaars beweren - anders zou hij wel éérlijke verkiezingen uitschrijven, maar hij heeft toch de loyauteit van miljoenen Russen, van oligarchen tot gewone loontrekkenden, kunnen afkopen met geld, vooral uit de export van olie en gas. Al speelden er natuurlijk ook historische, culturele en psychologische factoren mee. Het socialistische regime in Venezuela kon gedurende de eerste jaren ook op een grote aanhang rekenen door oliegeld in het rond te strooien. Tot de bubbel barstte.

Toen het geld opgesoupeerd was wat in socialistische regimes altijd héél snel gebeurt - moesten ze naar de goeie ouwe leninistische terreurmethoden teruggrijpen, met de steun van Cubaanse ervaringsdeskundigen en Russische wapens. De huidige revolte in Iran past gedeeltelijk in hetzelfde kader: dankzij de economische sancties die president Trump heeft opgelegd, kunnen de ayatollahs geen loyauteit meer afkopen. Alleen de Iraniërs die er écht in geloven, zijn nog trouw aan het regime. En dat blijken er niet zoveel te zijn als de ayatollahs dachten. Of hoopten. In 1979 werd Khomeini met een waanzinnig en suïcidaal enthousiasme in Teheran ontvangen. Letterlijk suïcidaal, want sommige bewonderaars kwamen in het gedrang onder zijn auto terecht en werden verpletterd. Maar dat kon de pret niet drukken. Van dat verblinde enthousiasme is nu, ondanks veertig jaar intensieve indoctrinatie, niets meer over. Net zoals in België, Rusland of Venezuela is geld natuurlijk niet de enige factor. Misschien zelfs niet de belangrijkste.

Maar het is dikwijls wel een factor die op het kritieke moment, in een crisistoestand, de balans kan doen doorslaan, en een revolutie ontketenen.

Het gedroomde Perzië

Er is een rechtstreeks verband tussen de revolte in Iran en de golf van protestacties in Libanon en Irak.

Die twee landen stonden op het punt vazalstaten van Iran te worden.

Dat kaderde in het Iraanse plan om een ‘sjiitische as’ te vormen: een landverbinding tussen Iran, Irak, Syrië en Libanon. Daardoor kunnen Iraanse troepen en raketten over land tot aan de Middellandse Zee en tot vlak bij de grens met Israël aangevoerd en bevoorraad worden.

Ook de positie van Hezbollah, de gewapende arm van de ayatollahs in Libanon, zou daardoor versterkt worden. Het probleem voor Iran is alleen dat een groot deel van de Libanezen en de Iraki’s helemaal niet wil dat hun land een Iraanse vazalstaat wordt. In Libanon is er alleen bij de sjiieten echt sympathie voor Iran. Zij zijn militair gezien de sterkste groep, maar zij vormen niet eens een derde van de bevolking.

In Irak zijn er 65 procent sjiieten, en die hebben zeer sterke religieuze banden met Iran. Najav en Karbala, de twee heiligste plaatsen van de sjiieten, liggen niet in Iran, maar in Irak. Maar de Iraakse sjiieten zijn wel allemaal Arabieren en zij beschouwen de Perzen al eeuwenlang als erfvijanden. Zij willen ook geen satrapie (provincie) van een nieuw Perzisch rijk worden. Het ziet ernaar uit dat Iran aan ‘imperial overstretch’ heeft gedaan, door te proberen een imperium op te bouwen dat zijn draagkracht vér te boven ging. Niet alleen zijn financiële en militaire draagkracht, maar ook zijn politieke en maatschappelijke.

Voor wie het wil zien, tekent zich in Iran dezelfde dynamiek af als in het Oostblok onder Gorbatsjov.

Het nabije buitenland

5 december 2019

DE FACTOR FRANÇOIS BAROIN De Franse presidentsverkiezingen van 2022 lijken nu al uit te draaien op een tweestrijd tussen president Emmanuel Macron en Marine Le Pen (RN). Waarbij eerstgenoemde probleemloos de tweede ronde wint. Tenzij François Baroin spelbreker wordt. Deze ex-minister en kopstuk van Les Républicains is in de populariteitspolls aan een opmars bezig.

De Franse Parti Socialiste is gemarginaliseerd. Les Républicains, erfgenamen van de neogaullistische RPR en een deel van de liberale UDF, lijken dezelfde richting uit te gaan. Bij de laatste Europese verkiezingen haalde de partij amper 8,5 procent van de stemmen. Het terrein ligt dus open voor een nieuwe tweestrijd in 2022 tussen Emmanuel Macron en Marine Le Pen. Waarbij de uittredende president herverkozen wordt.

Al lijkt er nu toch een kandidaat op te staan die Les Républicains van de ondergang kan redden. En zich op termijn tussen Macron en Le Pen kan wringen. Het gaat om de 54-jarige ex-minister François Baroin. Hij is momenteel voorzitter van de invloedrijke vereniging van Franse burgemeesters (Association des Maires de France). Zijn kennis van het landelijke Frankrijk is een troef en Baroin staat bekend als gematigd rechts.

Ook is het iemand die niet snel polariseert. Sinds oktober wint hij aan invloed bij Les Républicains. Hij behoort opnieuw tot de partijleiding. Denkt hij aan het presidentschap? “Ik denk er niet de hele dag aan, dat is zeker,” is zijn antwoord. “Er zijn uitzonderlijke omstandigheden nodig om op zo’n vraag positief te antwoorden.”

Een verschil met Nicolas Sarkozy die al jaren voor hij kandidaat was voor de verkiezingen van 2007 verklaarde “niet enkel tijdens het scheren te denken aan het presidentschap.”

Si la France m’était contée Bekwamer dan Macron Baroin kan in elk geval genieten van een toenemende steun van de publieke opinie. 55 procent van de Fransen noemen hem “bekwamer dan Emmanuel Macron” en 70 procent vindt dat Baroin “dichter bij de mensen staat dan de zittende president.” Baroin heeft “charisma” (49%), “straalt vertrouwen uit” (59%) en “kan verzamelen” (60%). Wel is het zo dat slechts 44 procent in hem “een echte staatsman ziet.” Die populariteit is één ding, de tweede ronde van de presidentsverkiezingen halen is een andere. Kan dit met een partij die nog amper 8,5 procent waard is? Eigenlijk moet daar zo’n 15 procentpunt bijkomen. Dat wordt een hele opdracht. Komt er nog bij dat Baroin geen straatvechter is. De burgemeester van Troyes is weliswaar één van de politieke zonen van wijlen Jacques Chirac, maar een campagnebeest is hij niet.

Een ander element is dat Baroin zal moeten afrekenen met interne concurrenten. De namen van Valérie Pécresse (voorzitter van de regio Île-de-France) en Xavier Bertrand (Hauts-de-France, het vroegere Nord-Pas-de-Calais) vallen vaak.

Dat betekent voorverkiezingen, een politiek gebruik dat ze bij de neogaullisten met tegenzin hebben ingevoerd. Naar analogie met Charles de Gaulle denkt men daar eerder aan een “redder in nood voor Frankrijk” die plots opduikt. “Un homme providentiel.” Daarvoor lijkt Baroin wat te afgeborsteld.

Een ongeruste president Toch voelt Emmanuel Macron nattigheid. Een paar weken geleden werd Baroin op het Elysée ontvangen. Officieel om “over lokale problemen te praten.” Wou Macron zijn mogelijke concurrent uithoren? Dat wordt in regeringskringen ontkend.

TERRORISTEN OP VRIJE VOETEN Het Verenigd Koninkrijk werd opgeschrikt door een islamitische aanslag waarbij twee onschuldige slachtoffers om het leven kwamen. Zorgwekkend is dat Boris Johnson toegeeft dat meer dan zeventig terroristen vroegtijdig in vrijheid werden gesteld. De Prime Minister wil dit in de toekomst voorkomen. In volle campagnetijd kan - hoe cynisch ook - de Conservative Party allicht garen spinnen bij dit drieste geweld.

Op 8 juni 2017 vonden er parlementsverkiezingen plaats in Groot-Brittannië. Kort hiervoor, in maart van dat jaar, lieten vijf mensen het leven tijdens islamistisch geweld. Tientallen andere burgers raakten toen gewond. In de aanloop naar het Brexit-referendum kwam Jo Cox om het leven. Thomas Mair, bestempeld als een extreemrechtse activist, stak en schoot de Labour-politica dood. Nu, wederom wanneer de Britten naar de stembus trekken, wordt het land andermaal opgeschrikt door geweld. Het lijkt stilaan een gewoonte te worden.

Intimidatie en gewoonte Twee jonge Britten, in de fleur van hun leven, stierven afgelopen week toen de achtentwintigjarige terrorist Usman Khan hen doodstak. De geradicaliseerde islamiet - die alvast bestempeld wordt als ‘verward persoon’ - kon door omstanders overmeesterd worden. Hij werd door de politie doodgeschoten. Londen werd dus opgeschrikt door een zoveelste daad van islamitisch geïnspireerd geweld.

De burgemeester van de hoofdstad, Sadiq Khan, voor zover geweten geen familie van de dader, sprak zijn ingestudeerde afschuw uit over de gebeurtenis. De burgervader stelde dat zijn stad “nooit geïntimideerd zal raken door terrorisme”. Een

Veroordeelde terrorist Wraakroepend is het verder om te zien dat Usman Khan vroegtijdig in vrijheid werd gesteld. Het ging hier niet om iemand die plots ontoerekeningsvatbaar wordt en begint te flippen. Het ging hier om een terrorist die al eerder veroordeeld was en een gigantisch gevaar voor de samenleving vormde.

Links is niet verantwoordelijk voor deze aanslag, maar bij de zachte progressieve zijde mag weleens nagedacht worden over het zogenaamde maatschappelijke nut van vervroegde invrijheidsstelling. Ook Boris Johnson, die met zijn Conservatieve ministers het land bestuurt, voelt aan dat er iets moet veranderen. Niet minder dan vierenzeventig veroordeelde terroristen lopen ondertussen weer vrolijk rond op straat. De Prime Minister en zijn Minister van Justitie zitten, in volle cam-

BLACK-OUT Dit keer eens geen partijpolitiek en geen moslims.

Tenzij heel, heel eventjes. Aan een oude vriend denk je af en toe, aan een oude tegenstrever altijd. De vorige grote black-out in Duitsland deed zich in de DDR voor, in de verschrikkelijke winter van 1978/79, toen de temperatuur in enkele dagen tijd heel snel daalde, van tien graden boven nul tot twintig graden onder nul.

De bruinkool in de dagbouwmijnen en in de treinwagons bevroor en kon niet meer losgehakt of uitgeladen worden. Bruinkool was toen de belangrijkste energiebron in de DDR en de bruinkoolcentrales vielen stil… In heel Thüringen werd zonder enige waarschuwing de elektriciteit afgesloten. Mensen werden wakker in ijskoude huizen. In de ziekenhuizen werkten zelfs de noodaggregaten niet. Thüringen zonk weg in een ijskoude duisternis. Er vielen vele doden.

In een artikel in Junge Freiheit waarschuwde de atoomingenieur en beveiligingsexpert Manfred Haferburg voor een herhaling van deze ramp, mogelijk zelfs op nog grotere schaal, in het hedendaagse Duitsland. En de gevolgen zullen ernstiger zijn, want moderne samenlevingen zijn veel afhankelijker van elektriciteit dan vroeger. Toen hadden de meeste mensen bijvoorbeeld nog gewone kachels of een centrale verwarming op steenkool, met een stookketel zonder elektronische snufjes.

Zijn artikel draagt de onheilspellende titel “Erwarten Sie keine Hilfe”.

Onvoorspelbaar “De politiek en de media houden de problemen buiten beeld, om het imago van de Energiewende niet in gevaar te brengen”, schrijft Haferburg. Men luistert niet naar de waarschuwingen van de technici. Men weigert zelfs daar een ernstig debat over te voeren. Duitsland heeft geen enkele reservecapaciteit meer

De inhoud telt De aanhangers van Macron gaan er bovendien van uit dat Baroin veel katholieke kiezers zal afstoten, traditioneel zitten daar veel trouwe aanhangers van les Républicains bij. Michel Baroin, vader van François, was in de jaren ’70 voorzitter van het Franse Grootoosten, één van de meest antikatholieke loge-obediënties. Dat ligt toch gevoelig.

Al kan François Baroin dit in zijn voordeel keren. Voor hem telt de inhoud van het debat en hij profileert zich als een sterke verdediger van de laïcité, de scheiding van kerk en staat.

Onder andere in het debat rond de hoofddoek is Baroin duidelijk: dit heeft geen plaats achter het loket en op de scholen. La République en Marche heeft op dat domein meer dan eens een dubbelzinnige houding aangenomen.

SALAN

ENGELAND pagnetijd, verveeld met de zaak. Boris Johnson kantte zich op televisie tegen de huidige gang van zaken: “Usman Khan werd begeleid door mentors, kon zijn mobiele telefoon en internet slechts beperkt gebruiken... maar dit was niet voldoende, het essentieel element is de vervroegde invrijheidsstelling.” De Prime Minister moest op de BBC toegeven dat er ondertussen tientallen tikkende tijdbommen vrij rondlopen. Het is juridisch quasi onmogelijk om deze mensen weer op te pakken.

Verandering wetgeving Johnson wijst de linkse oppositie met de vinger. Het was destijds de arbeiderspartij die de wetgeving veranderde en die het mogelijk maakte om, na het gedeeltelijk uitzitten van je straf, weer vrij te komen. Al moet gezegd worden dat de Conservatieven in het afgelopen decennium dat zij bestuurden deze wet nooit hebben aangepast. Johnson laat nu weten dat hij hier verandering in wil brengen.

Bij Labour gebaren ze ondertussen van krommenaas. Volgens links is niet de vervroegde invrijheidsstelling het probleem, maar worden de veroordeelde terroristen niet afdoende opgevolgd en begeleid, eens ze de buitenlucht inademen.

Labour vindt dus dat er louter sprake is van een budgettair probleem, iets wat Johnson ten stelligste betwist.

Intussen heeft Islamitische Staat de aanslag opgeëist. Al is lang niet zeker dat Usman Khan op hun aangeven overging tot zijn drieste daad. Duidelijk is wel dat de vierenzeventig voortijdig vrijgelaten terroristen momenteel extra in de gaten worden gehouden. Zondag nog werd bijvoorbeeld een dertiger in Stoke-on-Trent opgepakt. Hij werd er van verdacht een aanslag voor te bereiden. We nemen aan dat de Britse inlichtingendiensten momenteel overuren draaien.

LVS

Bei uns in Deutschland waarop het kan terugvallen als er iets met de wispelturige wind- en zonnegoden misgaat. “Met iedere windmolen en ieder zonnepaneel, met iedere energiecentrale die wordt stilgelegd, wordt de balans [tussen geleverde en benodigde stroom] op het elektriciteitsnet onvoorspelbaarder.” Zelfs als er géén technische problemen zijn, zijn er systematisch grote verschillen tussen de hoeveelheid stroom die volgens de computermodellen geleverd zou moeten worden, en de hoeveelheid die in realiteit beschikbaar is. Logisch natuurlijk. Hoeveelheden aardgas, stookolie of steenkool kunnen nauwkeurig worden afgemeten en men kan er reserves van aanleggen. Met wind en zonneschijn kan dat allemaal niet.

De voorbije jaren waren er in Duitsland al verschillende ‘bijna-black-outs’, die slechts op het nippertje voorkomen konden worden. Dat is een aanwijzing dat het ooit mis zal gaan. Zo’n ramp zal beginnen met een samenloop van ongunstige weersomstandigheden: extreem lage temperaturen, weinig zonneschijn - bijvoorbeeld bij zware sneeuwval, of bij laaghangende bewolking - en te weinig wind om de windturbines te activeren.

Of juist te sterke wind om ze nog veilig in bedrijf te houden. De ondergrens ligt voor de meeste turbines bij windkracht 3, de bovengrens bij windkracht 10. Zo uitzonderlijk is dat allemaal niet.

Catastrofe Bij een black-out vallen metrostellen, treinen, liften, kabelbanen en attracties in pretparken onmiddellijk stil. Honderden of duizenden mensen raken geblokkeerd. Elektrische deuren gaan niet meer open. Geldautomaten, verkeerslichten en straatverlichting vallen uit. In het begin lijkt het misschien nog op een gewone elektriciteitspanne, maar dan beginnen alle communicatiesystemen uit te vallen: gsm, internet, radio en tv.

Er komt geen leidingwater meer uit de kraan. Toiletten kunnen

FRANKRIJK

Het is wel paradoxaal dat Macron zijn getaande populariteit wil opkrikken door een marathonbezoek te brengen aan een hele reeks burgemeesters. François Baroin zal daar als voorzitter van de vereniging van burgemeesters vaak bij zijn.

Ondertussen wordt de nervositeit bij de verkozenen van La République en Marche, de partij van Emmanuel Macron, wel zichtbaar. Men verdenkt Baroin ervan zijn positie te misbruiken om de lokale bestuurders op te zetten tegen de president en om te proberen aanhang te winnen in het rurale Frankrijk.

Tegelijk putten de aanhangers van Macron moed uit het feit dat Baroin geen echte doorzetter is, ook niet in de tijd dat hij minister was.

“Hij gaat nooit tot het einde. Zo iemand is niet gevaarlijk. Uiteindelijk blokkeren zo’n politici,” zegt een parlementslid.

Right or wrong weinig verbazingwekkende uitspraak, voor de man die eerder nog zei dat de inwoners van Londen maar aan terrorisme en aanslagen moeten wennen, want “dit hoort nu eenmaal bij het leven in een grootstad” (sic).

Het is goed om even stil te staan bij de aanslag van 1 december en te kijken naar de beestachtige persoonlijkheid die de terrorist aankleeft. Usman Khan had het immers expliciet gemunt op jonge mensen. Hij kwam met een nep bomgordel binnen op een evenement van de Universiteit van Cambridge.

Het is daar waar hij een mes bovenhaalde en de twee jongvolwassenen doodstak.

Het is niet de eerste keer dat terroristen weerloze jongeren in het vizier nemen. Of zijn we de bomexplosie bij het optreden van zangeres Ariana Grande, op 22 mei 2017 te Manchester, al vergeten? 23 personen kwamen om, honderden raakten gewond.

9

DUITSLAND niet meer doorgespoeld worden. Tenzij u nog op een houtkachel stookt, zal de verwarming uitvallen.

Op de straten zal chaos heersen. Criminelen zien hun kans schoon. Dat is geen extreme hypothese. Dat gebeurde in verschillende Amerikaanse steden toen daar black-outs waren.

Alleen zullen de plunderaars en moordenaars in Duitsland niet uit zwarte getto’s komen. Niemand kan nog de politie opbellen, want alle verbindingen zijn verbroken. Wie geen vuurwapen heeft, of er niet mee overweg kan, is dan een weerloos slachtoffer. Hospitalen en bejaardentehuizen hebben meestal noodaggregaten om stroom om te wekken, maar als de brandstof op is, vallen die ook stil en de patiënten sterven bij duizenden. Lees in Junge Freiheit maar eens aandachtig hoe u zich volgens Haferburg op zo’n black-out kunt voorbereiden…

EMP Is dit rampscenario misschien verzonnen door de klimaatsceptici? Nee, zeker niet. De catastrofale gevolgen van blackouts worden ook bevestigd door de scenario’s die verschillende Amerikaanse overheidsinstanties hebben uitgewerkt om te reageren op een “electromagnetic puls attack” van terroristen, of van een schurkenstaat als Iran. Electromagnetic Puls of EMP kan geen mensen doden. Maar anders dan bij een black-out worden daardoor alle elektrische installaties en computers wel onherstelbaar beschadigd, ook de koelinstallaties waarin voedselvoorraden en medicijnen opgeslagen zijn. Men vreest dat daardoor op termijn tientallen miljoenen Amerikaanse burgers zullen omkomen. Die extreme langetermijneffecten zullen er bij een gewone black-out niet zijn. Een EMP-aanval is natuurlijk een oorlogsdaad. Maar de Duitsers hebben geen buitenlandse vijanden nodig om hun elektriciteitsvoorziening te saboteren. Dat doen ze helemaal zelf. Met hun gekende en gevreesde ‘rücksichtlose Gründlichkeit’.

PAUL BÄUMER

10

Beeldspraak

5 decembner 2019

MEDIALAND

FILM

berale kabouters. Vraag is toch of het kalf verleden week niet net iets te lang kopje onder is gegaan om nog gereanimeerd te kunnen worden…

Geheime vergaderingen met zes anno 2019 Je kan je zoals Bart de Wever of de top van de CD&V bekocht voelen. Je kan je te pletter ergeren aan de geheime vergadering van de paars-groene partijen van afgelopen zaterdag.

Maar wat ons werkelijk verbaast, is dat anno 2019 zes politieke partijen met pakweg ieder twee of drie vertegenwoordigers denken een geheime vergadering te kunnen beleggen zonder dat die binnen kortste keren uitlekt. En dat nota bene enkele dagen nadat al een geheime informatienota gelekt was naar de pers. We kunnen dus niet anders dan besluiten dat Paul Magnette blijkbaar nog dommer is dan hij eruit ziet, en met hem de kilogrammen biomassa die aan het hoofd staan van de vijf andere politieke partijen. Die moeten immers werkelijk denken dat ze niet in 2019 leven, maar zo ergens rond 1019, toen zelfs het nieuws over een openbare vergadering al snel enkele dagen de tijd nodig had om van Brussel naar Antwerpen te reizen.

Het slechte nieuws: ongeveer de helft van de Belgen heeft bij de laatste stembusslag een bolletje rood gekleurd bij één van de lijsten van die zes paars-groene partijen. Het goede nieuws: twee derde van de Vlamingen niet. Voor een satirisch krantje als dit bestaat er eigenlijk niets beters dan een onpopulaire regering geleid door een bende uilskuikens, al zal onze collega die de laatste bladzijde verzorgt zich de komende maanden moeten klaarhouden voor stevige concurrentie in de vorm van de wekelijkse persconferentie van de federale regering. Maar we vragen ons wel af hoe de reguliere media dit paars-groene zootje ongeregeld de komende vier–vijf jaar gaan verdedigen zonder massaal lezers en kijkers te verliezen.

Aanslag London Bridge een mediatieke catastrofe Het spreekt voor zich dat een aanslag, ongeacht de achtergrond van de dader of het motief, een drama is voor de slachtoffers en hun nabestaanden. Maar het moet toch extra wrang zijn voor de nabestaanden dat hun geliefden gestorven zijn in een aanslag waar de media liever niet te veel van willen weten.

Laat het immers duidelijk zijn: de aanslag van verleden vrijdag op de London Bridge ligt niet goed in de media.

Voor de Vlaamse media was de week nochtans veelbelovend begonnen, met een filmpje van een paar idioten met een gestrekte rechterarm in het Fort van Breendonk. Veel meer is er niet nodig om onze persjongens en -meisjes een week lang nadrukkelijk de noodklokken over de Westerse liberale democratie te doen luiden. Alweer was het bewijs geleverd dat niets een grotere bedreiging voor de Verlichting vormt dan de racistische en nazistische Vlaming zelf. Wat jammer dus dat er op vrijdagmiddag een aanhanger van wat nog niet zo lang geleden nog volop gepromoot werd als de “godsdienst van de vrede” met twee messen stond te zwaaien op een brug in Londen.

Een ramp komt trouwens nooit alleen. Enkele omstaanders konden er immers voor zorgen dat de dader redelijk snel overmeesterd werd, waardoor het aantal slachtoffers gelukkig beperkt bleef. Keerzijde van die medaille: geen moslims onder de slachtoffers waarop uitgebreid ingezoomd kon worden. Ook jammer is dat geen enkele van de omstaanders het geloof van Mohammed aanhing, en dus viel er in dit verhaal werkelijk geen enkele “goede moslim” te bespeuren.

En het wordt nog erger. Eén van de omstaanders was een Poolse kok. Die, op het ogenblik dat we dit schrijven, anoniem wenst te blijven. Vang daar maar eens iets mee aan in deze Brexit-tijden. Maar de strafste stoot is ongetwijfeld dat één van de helden een veroordeelde moordenaar bleek te zijn. Ga daar dus maar eens tegenaan staan: zelfs een veroordeelde moordenaar komt sympathieker uit dit verhaal dan de moslimterrorist. Die laatste was trouwens eerder ook al eens veroordeeld, maar toch alweer losgelaten op de maatschappij. Probeer een paar bladzijden verder dan maar eens te overtuigen dat “onze” IS-weduwen toch nog een tweede (nu ja, derde, of desnoods zelfs vierde) kans verdienen, en dat deradicalisering werkt.

Noem die aanslag op de London Bridge dus maar gerust een mediatieke catastrofe, die onze nieuwsredactie liefst zo snel mogelijk zullen vergeten.

Wie draait mee in Ruttens paars-groene propaganda?

Nog een verhaal dat behoorlijk slecht dreigt af te lopen, is de paars-groene démarche van Open Vld. Het zag er begin verleden week nochtans even goed uit, toen Bart Somers zo plots kon vaststellen dat zelfs een blinde kon zien dat de N-VA zich aan de kant had gezet. Dit is immers het signaal waar de supporters van paars-groen nu al maandenlang op zitten te wachten. Tot nog toe speelde de N-VA het formatiespel echter net iets te slim, waardoor nog niet geconcludeerd kon worden dat er met hen nu eenmaal niet te overleggen valt.

Wat goed dus dat Bart Somers eindelijk afkondigde dat de speeltijd voorbij was, zodat zijn partij nu eindelijk haar verantwoordelijkheid zou kunnen opnemen, en meteen ook het postje van eerste minister zou kunnen binnengrabbelen. Een gelekte informatienota verder bleek dat trouwens zo ongeveer het enige te zijn wat de Open Vld in deze formatie zal kunnen grabbelen.

Het was echter wel interessant om te zien hoe enkele media in eerste instantie ervoor kozen het verhaal van Bart Somers te ondersteunen, ook al was het weinig geloofwaardig. Als een blinde al iets had kunnen zien, dan was het toch vooral waar het Bart Somers en Gwendolyn Rutten werkelijk om te doen was: de federale smeer. Maar eens de informatienota van Paul Magnette gelekt was, keerden de meeste Vlaamse media alsnog hun kar. Jazeker, paars-groen mag voor de meesten van hen nog liever vandaag dan morgen op het schild gehesen worden, maar anderzijds willen ze hun laatste restje geloofwaardigheid toch ook niet verliezen aan de kaduke framing van enkele links-li-

“Borat” roept op tot meer censuur op sociale media Sacha Baron Cohen, de Britse komiek achter onder meer “Borat”, riep onlangs op tot meer censuur op de sociale media.

Dat deed hij tijdens een toespraak voor de Anti-Defamation League (ADL), de oudste joodse serviceclub in de wereld, gevestigd in de Verenigde Staten. Facebook, Google, Twitter en YouTube noemde hij daarbij de “grootste propagandamachines ooit”. Vooral Mark Zuckerberg, hoofd van Facebook, nam hij tijdens zijn toespraak stevig op de korrel. Niet zo lang geleden had Mark Zuckerberg immers nog het beleid van Facebook en de vrije meningsuiting verdedigd in een toespraak voor de studenten van Georgetown University. Hij verdedigt trouwens al langer de stelling dat als er twijfel bestaat of iets toelaatbaar is of niet, hij liever het zekere voor het onzekere neemt, en eerder eventueel ongeoorloofde berichten laat staan in plaats van mogelijk geoorloofde berichten te laten verwijderen. Of dat puur om altruïstische redenen is, dan wel omdat zijn commerciële belangen toevallig in het verlengde daarvan liggen, is een vraag die alleen kniesoren stellen.

Men kan het een beetje merkwaardig vinden dat uitgerekend een komiek oproept tot meer censuur op de sociale media. Maar wie het werk van Sacha Baron Cohen kent, weet dat de man een bijzonder links profiel heeft. Zijn humor doet het vooral goed bij de kosmopolitisch elite die neerkijkt op het klootjesvolk dat op Trump stemt. Het is natuurlijk precies daar dat hij zijn vaak nogal verkrampte “humor” opzoekt. Als hij nietsvermoedende mensen er voor de camera in wil luizen, is dat vooral om hen te kijk te zetten als reactionaire idioten, en niet als wereldvreemde linkselaars.

Daarmee staat Sacha Baron Cohen dus ver van de échte komieken, die het establishment een spiegel voorhouden, en de vrijheid van meningsuiting nodig hebben om niet van de ene dag op de andere in de gevangenis te belanden. Hij zit immers zelf netjes ingebed in het establishment, en hoeft niets te vrezen van een strengere censuur. Al weet je als komiek natuurlijk nooit, want één onvoorzichtige grap die een beetje verkeerd aankomt, en je riskeert alsnog uit de gratie van de elite te vallen. Blijkbaar is Sacha Baron Cohen zo zeker van zichzelf dat hij niet beseft hoe gevaarlijk hij leeft met zijn eigen oproep tot meer censuur!

Knives Out

Wanneer Harlan Thrombey (Christopher Plummer), een succesvolle schrijver van misdaadthrillers, de ochtend na zijn 85ste verjaardag plotseling dood op de zetel in zijn kantoor op zijn landgoed wordt gevonden, is ieder lid van zijn merkwaardige familie verdacht. En toch lijkt het op het eerste gezicht om zelfmoord te gaan. Gelukkig wordt de detective Benoit Blanc (meesterlijk gespeeld door Daniel Craig) ingehuurd om de boel te onderzoeken. Maar wie heeft detective Blanc eigenlijk ingehuurd?

Merkwaardig gezelschap van individuen

Harlans kinderen lijken een voor een een eigen motief te hebben voor de dood van Harlan. Ze zijn allemaal uit op zijn fortuin. Dochter Linda (Jamie Lee Curtis) is het oogappeltje van haar vader. Met haar echtgenoot, Richard (Don Johnson) heeft ze één zoon, Hugh, ook wel Ransom genoemd (Chris Evans), het zwarte schaap van de familie. Harlans tweede zoon Neil overleed een aantal jaar geleden, maar zijn vrouw Joni (Toni Collette) en haar studerende dochter Meg (Katherine Langford) zijn nog op ieder feestje van opa aanwezig. Dan zijn er Walt (Michael Shannon), de jongste zoon van Harlan die tevens aan het hoofd staat van zijn uitgeverij, zijn vrouw Donna (Riki Lindhome) en tienerzoon Jacob (Jaeden Martell). Maar dan is er ook nog Harlans moeder (Moeder?! Ja, niemand weet hoe oud ze is.) en Harlans toegewijde verpleegster Martha (Ana de Armas), die altijd aan zijn zijde stond en hem het beste kent, maar niet echt een deel van de familie is. Allemaal worden ze ondervraagd door detective Blanc, die vrijwel meteen constateert: zelfmoord is uitgesloten.

Rian Johnson, de regisseurschrijver die we onder andere kennen van “Looper” en “Star Wars - The Last Jedi”, schreef en regisseerde “Knives Out”, een Agatha Christie-achtige ‘whodunnit’ die aanvoelt als een levensecht spelletje Cluedo. Johnson staat bekend om zijn gewaagde aanpak, waar hij in 2017 veel Star Wars-fans niet echt een plezier mee deed. Zijn films worden altijd overgoten met een sausje van humor, onverwachte karakterontwikkelingen en verrassende wendingen. Maar die komen wellicht beter tot hun recht in zijn persoonlijke werk, waar hij de volledige creatieve vrijheid en overhand heeft. Naast alle mainstream Hollywood-rommel die we wekelijks voorgeschoteld krijgen in het filmtijdperk anno vandaag, is een film als “Knives Out” een ware traktatie. Rian Johnson schreef een geniaal script, waarin hij het voor elkaar krijgt om een detectiveverhaal niet één, maar meerdere ontknopingspunten te geven, waarbij er telkens een ander stukje van de puzzel op zijn plaats valt. Een puzzel waarvan je in eerste instantie niet eens doorhebt dat hij zo groot is.

Messcherpe ontknoping

“Knives Out” heeft alle elementen van een goed uitgedachte ‘whodunnit’: een intrigerende moordlocatie (de steenrijke Harlan woont in een afgelegen villa die vol staat met rekwisieten uit zijn boeken), een belangwekkend moordwapen (het mes waarmee Harlans keel is opengesneden is niet het enige mes in het huis - in de woonkamer staat een messensculptuur die de hele film als decorstuk dient) en een hele rits aan verdachten (bij de samenvatting van de film lezen we: “hell, any of them could have done it”).

Maar wat “Knives Out” daar bovenop óók heeft, is een ongeëvenaard niveau van originaliteit en ontknoping.

‘007’-Daniel Craig vertolkt de rol van Benoit Blanc, de met een cowboy-accent pratende detective met veel allure. Vanuit de schaduw groeit hij in zijn rol van stille toeschouwer naar merkwaardig maffe meesterdetective tot showman van de bovenste plank die alle familieleden bij elkaar roept om zijn langverwachte ontknoping van zijn onderzoek ten tonele te voeren. Via flashbacks deelt Craig puzzelstukjes uit die het plot van de film beetje bij beetje ontknopen, maar in contrast met de ondervragingen van de verdachten het publiek toch weer op een verkeerd been zetten.

Het wordt duidelijk dat niemand er vies van is om zijn of haar familieleden zwart te maken om er zelf beter door uit de verf te komen. De enige persoon die niet liegt, is Martha, die wel een heel merkwaardige manier heeft om te bewijzen dat ze de waarheid spreekt. Iets dat tevens doorheen de film terugkomt als ‘running gag’ (een terugkerende grap) en in deze zin zelfs een hele letterlijke. Naast de ‘running gag’ vind je in “Knives Out” nog meer geniale elementen.

Het resultaat is een parel van een film, boordevol geslepen confrontaties, de crème de la crème onder de dialogen, fantastische humor, opmerkelijke personages, magnifiek acteerwerk van een sterrencast en een ingenieus plot.

Twee uur en tien minuten puur genieten! Nu in de bioscoop.

THIRZA NERISSA

Buitenland

5 december 2019

Vergeten kleine volkeren Ooit was er binnen de Vlaamse Beweging veel belangstelling en sympathie voor de ‘kleine volkeren’, die vochten voor een beetje autonomie, of voor het behoud van hun taal en cultuur. De Ieren, de Basken, de Catalanen en de Zuid-Tirolers natuurlijk, maar bijvoorbeeld ook heel kleine en bijna vergeten groepen als de Sorben.

Die sympathie voor de ‘kleine volkeren’ had ook zijn naïeve en utopische kantjes, maar toch is het spijtig dat zij helemaal is weggedeemsterd. En het is nog spijtiger dat er ook binnen de Vlaamse Beweging mensen de kant kozen van dictatoriale eenheidsstaten als Irak, Syrië of Rusland, die de kleine volkeren op hun grondgebied meedogenloos onderdrukken en arabiseren of russificeren.. Niet veel mensen, maar toch… Vroeger, toen ik jong was, in de late Middeleeuwen dus, zou dat ondenkbaar zijn geweest.

Daaraan dacht ik terug toen ik op de Russische oppositiewebstek Meduza las dat de 79-jarige filosoof Albert Razin zelfmoord had gepleegd voor het parlementsgebouw van Izhevsk, de hoofdstad van het autonome gebied Udmurtia. Waarschijnlijk heeft u nooit van Izhevsk gehoord, en zelfs niet van Udmurtia. Nee, dat ligt niet in Narnia of Midden-Aarde, maar diep in Rusland. De oorspronkelijke inwoners zijn blanke, orthodoxe christenen.

Ze zijn verwant met de Finnen en de Hongaren. Velen belijden ook nog het shamanisme van hun voorouders. Er zijn nog maar 750.000 van hen over, en hun taal is langzaam aan het uitsterven.

Zelfverbranding De oude en alom geliefde Albert Razin had een tijdje post gevat voor het parlement om te protesteren tegen het verdwijnen van zijn moedertaal, het Udmurtisch. Toen de autoriteiten hem negeerden, overgoot hij zich met diesel en stak hij zichzelf in brand als laatste wanhopige daad van protest. De reactie van de regering was voorspelbaar: ze deed dit af als de wanhoopsdaad van een verwarde oude man.

Het was inderdaad een wanhoopsdaad, maar niet in de gewone betekenis van het woord. Razin was niet wanhopig om persoonlijke redenen, maar omdat zijn taal en zijn cultuur ten onder gingen. Vele Udmurten die

nooit van hem hadden gehoord toen hij nog leefde, kwamen nu bloemen leggen bij zijn portret op de plaats waar hij zichzelf in brand had gestoken. Alsof een stervend volk met een stervende taal nog één keer een van zijn heldhaftige verdedigers wilde eren… En Razins ultieme protest dwong ook respect af bij vele buitenlanders die in Udmurtia woonden.

Als het alleen om de Udmurten ging, zou dit slechts een rimpeling in de geschiedenis zijn.

Het zoveelste kleine volk dat zijn taal en zijn cultuur verliest door een samenspel van bezetting, wegdrukking door een veel grotere cultuurtaal - in dit geval het Russisch - en immigratie. Maar dezelfde tragedie speelt zich af in bijna alle autonome Russische republiekjes.

Minderheid in eigen land Tegen het einde van 1991 waren alle voormalige Sovjetrepublieken onafhankelijke staten geworden. Daarbij werden de oude grenzen behouden, hoe onlogisch die soms ook waren. Maar daardoor verliep dat proces relatief geweldloos. Gorbatsjov had eerder al grote toegevingen gedaan aan de opkomende onafhankelijkheidsbewegingen, in de hoop nog iets van de vroegere eenheid te kunnen redden, zij het dan in de vorm van een soort gemenebest van staten die toch nog een losse band met Rusland zouden behouden. Yeltsin had dat beleid radicaal verdergezet, waardoor hij de steun kon verwerven van de leiders van de deelrepublieken. Die vijftien deelrepublieken waren Wit-Rusland, Oekraïne, Estland, Letland, Litouwen, Georgië, Kazachstan, Kirgizië, Moldavië, Tadzjikistan, Turkmenistan, Oezbekistan, Armenië, Azerbeidzjan en natuurlijk Rusland zelf.

In tegenstelling tot wat later werd beweerd in het kader van het propagandistische discours over de “vernedering” en het “op de knieën dwingen” van Rusland, had het Westen in dat proces geen rol gespeeld. De westerse regeringen waren - en zijn - allemaal doods-

bang dat het veranderen van staatsgrenzen een doos van Pandora vol oorlogen zal openen. Pas veel later, in Kosovo, zou één keer van dat idée fixe afgeweken worden, overigens met rampzalige gevolgen. De consensus dat de onafhankelijkheid van de deelstaten onafwendbaar was, strekte zich echter niet uit tot de autonome republieken, die deel uitmaakten van Rusland zelf.

De meeste van die gebieden waren bij het grote publiek en zelfs bij de politici in het Westen volkomen onbekend: Adygean, Altaj, Basjkirië, Boerjatië, Chakassië, Dagestan, Ingoesjetië, Jakoetië, Kabardië-Balkarië, Kalmukkië, Karatsjaj-Tsjerkessië, Karelië, Komi, Mari, Mordovië, Noord-Ossetië-Alanië, Udmurtia, Tatarije, Toeva, Tsjetsjenië en Tsjoevasië. Nee, die zijn echt niet allemaal islamitisch. Kalmukkië is bijvoorbeeld overwegend boeddhistisch, Karelië is Russisch-orthodox en luthers… Enkele van die gebieden wilden misschien helemaal niet onafhankelijk worden. Andere waren volledig ingesloten door Russisch grondgebied, zonder uitweg naar de zee - soms door een doelbewuste verschuiving van de grenzen - en waren alleen al daarom waarschijnlijk toch niet levensvatbaar. Om een idee te geven van de meedogenloosheid waarmee die naties door de tsaren en later

11

door de Sovjets waren gekoloniseerd en gerussificeerd: in tien van die republieken zijn de oorspronkelijk inwoners nu een minderheid in hun eigen land en zijn de Russen de grootste etnische groep, al hebben ze niet overal een absolute meerderheid. En bijna overal gaat de russificatie gewoon verder.

“Heb ik nog een vaderland?”

Ik geloof niet in zelfverbranding als actiemiddel. Historisch gezien worden onafhankelijkheidsoorlogen gewonnen door vijanden te doden, niet door zelfmoord te plegen. Maar Razins symbolische daad heeft een diepe indruk op mij gemaakt. Vlak voor zijn dood had hij twee protestbordjes laten maken, die hij mee zou nemen voor zijn laatste actie. Op het ene stond: “Als mijn taal morgen verdwijnt, dan ben ik bereid vandaag te sterven.” Op het andere: “Heb ik nog een vaderland?” Het is een vraag die honderdduizenden mensen van de ‘kleine volkeren’ in de autonome republieken zich ongetwijfeld stellen, zelfs al durven ze dat misschien niet luidop doen. Het is een vraag die ook miljoenen mensen van veel grotere volkeren in Europa zich zouden moeten stellen. Voor het te laat is. Voor zij in dezelfde uitzichtloze impasse belanden als de Udmurten.

PAUL BÄUMER

Onderwijs in Afrikaans voor de Verenigde Naties Genderneutraliteit wordt met de dag gekker Neen, met gekruiste armen gezapig achterover leunen, het is aan de ijveraars voor burgerrechten van AfriForum voorwaar niet besteed.

Eind vorige maand tekende die altijd waakzame vereniging present in het Zwitserse Genève om er namens de Afrikaner minderheid in Zuid-Afrika in de bres te springen voor het recht op volwaardig onderwijs in de eigen Afrikaanse taal.

Dat mensenrecht wordt in het huidige Zuid-Afrika namelijk om de haverklap onder het tapijt geborsteld, zo kregen de Verenigde Naties daar te horen uit de welbespraakte mond van mevrouw Alana Bailey, die bij AfriForum hoofd cultuurzaken is. De VN hadden daar twee dagen uitgetrokken om de taalrechten van minderheden voor het voetlicht te brengen en daar maakte Bailey dankbaar gebruik van om de niet-aflatende regeringsaanslagen tegen het Afrikaans onderwijs onder de internationale aandacht te brengen en te veroordelen.

“De gebrekkige bescherming die grondwettelijke instellingen als de Pan-Zuid-Afrikaanse Taalraad (Pansat) en gerechtshoven voor taalrechten bieden en het gebrek aan politieke wil om kennis van talen te bevorderen of te ontwikkelen, lijkt enkel gericht op grootschalige verengelsing in alle sectoren van onze samenleving,” klonk het klaar en duidelijk op dat wereldforum. Als tolk van haar volk noemde mevrouw Bailey het recht op moedertaalonderricht van het allergrootste belang. Omdat van hogerhand dat recht miskend wordt, slagen steeds minder mensen erin om op tertiair vlak een hoog gekwalificeerd niveau te behalen en dat heeft dan weer grote nadelige gevolgen op economische, maatschappelijke en tal van andere terreinen.

Dringend gevraagd: erkenning en respect Op het ogenblik dat Alana Bailey opkwam voor de Afrikaner taalbelangen in Genève, werd in het Appélhof in Bloemfontein het beroep gepleit dat AfriForum daar had aange-

tekend tegen de uitspraak ten gunste van het pro-Engelse taalbeleid van Unisa (Universiteit voor schriftelijk hoger onderwijs), veruit de grootste instelling voor langeafstandsonderwijs in Zuid-Afrika, met zetel in Pretoria.

Mevrouw Bailey maakte zich zorgen over de uitspraak, allicht samen met veel ongeruste taalgenoten. Als iemand pleit voor Afrikaans moedertaalonderricht, zei zij bij de VN, wordt dat door regeringslui en ideologen algauw moedwillig misbruikt om allerhande ongeldige motieven zoals het gedoodverfde teruggrijpen naar het vorige (apartheids) bestel of om Afrikaanssprekers een bevoorrechte exclusiviteitspositie toe te dichten. Zij had het over de polarisering van gemeenschappen in haar land, waardoor mensen gedemotiveerd raken om hun eigen taal te gebruiken en daarmee zichzelf benadelen.

In de 14 jaar van zijn bestaan heeft AfriForum al waardevolle ervaring opgedaan, vertelde zij de VN, die wij met de internationale gemeenschap kunnen delen en op onze beurt kunnen wij in dit forum ook van andere taalgroepen leren. In elk geval hoopte AfriForum, door de taaldiscriminatie van het Afrikaans wereldwijd in de schijnwerpers te zetten, nog meer druk op de regering-Ramaphosa te kunnen uitoefenen om de rechten van Afrikaanssprekenden te erkennen en te eerbiedigen, zowel in de openbare als in de private sector. Hoed af voor dat dappere taalpleidooi van Alana, maar wij, Vlamingen, zouden haar kunnen vertellen hoezeer op de Verenigde Naties gerekend kan worden als het op de bescherming van taalrechten aankomt…

HECTOR VAN OEVELEN

De algemene secretaris van de CSU, Markus Blume, heeft de plannen van de Duitse minister van Financiën, Olaf Scholz (SPD) scherp bekritiseerd. Die plannen behelsen maatregelen waardoor mannenverenigingen in de toekomst allerlei belastingvoordelen zouden verliezen.

Wat is er aan de hand? De Duitse minister van Financiën, Olaf Scholz, had een wetsontwerp gelanceerd om mannenverenigingen voortaan het statuut van “tot nut van ‘t algemeen” te ontnemen, en de daarmee verbonden fiscale voordelen af te schaffen. “Verenigingen die statutair geen vrouwen willen opnemen, hebben wat mij betreft geen algemeen nut”, liet hij aan de Duitse krant Bild am Sonntag verstaan. Wie vrouwen uitsluit, moet dus ook niet meer rekenen op belastingvoordelen en moet het maar stellen zonder (fiscaal aftrekbare) giften. Om dat te kunnen wijzigen, zou het verenigingsrecht worden gewijzigd.

Reeds in mei 2017 had de Duitse financiële rechtbank (Bundesfinanzhof) het statuut van “algemeen nut” al eens ontnomen aan een vrijmetselaarsloge die geen vrouwen wou opnemen. Maar het hek is nu helemaal van de dam, en het algemeen nut zou dus ook ontzegd kunnen worden aan schuttersverenigingen of aan kerkkoren, die louter uit vrouwelijke koorleden bestaan, of nog aan een jongenskoor bijvoorbeeld.

De CSU-er Blume reageerde: “Het is totaal absurd om verenigingen volgens genderaspecten in te delen in goed en slecht”. En “verenigingen fiscaal benadelen omdat ze zich louter richten op vrouwen of mannen, is ten gronde verkeerd.” Ook de staatssecretaris voor economie, CDU’er Thomas Bareiss, mengde zich in het debat. Hij vond het voorstel van de SPD-minister maar niets, het is niets minder dan “een aanslag op de vrijwilligheid, de vrijheid en het verenigingsleven”.

Want, aldus de staatssecretaris, “we zouden eigenlijk blij moeten zijn met iedereen die zich voor het algemeen nut engageert en zich inzet in de gemeenschap waarin hij of zij leeft.”

Ook AfD waarschuwde voor een dergelijke ingreep in het verenigingsleven in Duitsland.

Roetsjbaan genderwaanzin Het kan echter nog zotter. De Zweeds regering trekt 160.000 euro uit, om een leesproject te ondersteunen, waarbij verhaaltjes aan kinderen worden voorgelezen door dragqueens. Het gaat om de onafhankelijke vereniging “Kulturföringen Mums”, die als doelstelling heeft “het Zweedse culturele aanbod uit te breiden, door het accent te leggen op LGBT-vraagstukken, diversiteit en gelijkheid”.

De 160.000 euro worden ter beschikking gesteld door het Swedish Inheritance Fund, een staatsinstelling die de erfenissen beheert van Zweden die zonder testament en zonder erfgenamen sterven. Eerder dit jaar had dezelfde culturele vereniging al een dragqueens-project georganiseerd: dragqueens vertelden verhaaltjes aan kinderen van recent in Zweden aangespoelde migranten, waarvan sommigen zelfs geen Zweeds kenden of spraken. Bepaalde commentatoren omschreven het project als “intersectionaliteit van de verschillende strijdtonelen”. Het is niet het eerste geval waarbij schoolkinderen verhaaltjes voorgelezen krijgen door als flamboyante vrouwen verklede mannen. Zo werd in Frankrijk naar aanleiding van de “Queer Week” (die werd voorgesteld al een “week van reflectie over geslacht, lichaam en de verschillende vormen van seksualiteit”) in de bibliotheek Louise-Michel in het 20ste arrondissement van Parijs dit jaar een “atelier van het genderneutrale sprookje” georganiseerd voor kinderen tussen 7 en 10 jaar, samen met hun ouders. Maar niet iedereen stond te springen voor dit initiatief, en de school kreeg heel wat protest over zich heen.

PVN

12 Cultuur

5 decempber 2019

GESCHIEDENIS

Zeven dwergen over “Het verzet” (1)

Man en paard In Cultuurcentrum Mechelen loopt nog tot begin volgend jaar de tentoonstelling “Paardenkop” van de jonge succesfotograaf Frederik Buyck.

Na de hallucinante leugens in “Kinderen van de kolonie” was Geheel in een historische Britse lohet bij de VRT tijd om de oefening over te doen met ditmaal gica was hij gechoqueerd dat een verslagen en ontredderd Belgisch het verzet als lijdend voorwerp.

Geen tijd voor verhalen over verzetsdaden Meer dan drie programma’s heb ik dit amateuristisch gestuntel niet volgehouden. De kinderen/ familieleden van verzetslui (eentje geboren in 1966) vertelden over de arrestatie van pa of ma, de bevrijding en de gruwelen in de kampen. Soms zelfs genuanceerd, maar over één onderwerp ging het nauwelijks: de verzetsdaden.

Meestal beperkten ze zich tot wat vaagheden als “lid van de partizanen” of “pamfletten”. Niemand vroeg door naar het echte verzetswerk. Ik ken nochtans in detail de sabotages van mijn vader in de Centrale Werkplaats van de NMBS in Mechelen, maar voor dergelijke verhalen was geen plaats in de eerste twee uitzendingen.

De reeks besloot met een klapper die ik wel volgde. Zeven zelfgenoegzame historische dwergen lieten hun klein lichtje schijnen over de oorzaken van de flauwe of slechte faam van het verzet. Buiten Broer De Wever waren ze nauwelijks in staat een fatsoenlijke Nederlandse zin te formuleren. Eentje sprak met een vet accent dat zelfs een acteur bij “Familie” of “Thuis” zich niet durft veroorloven. Geheel volgens de gewoontes van de huidige VRT-Zender Brüssel verkondigden ze allemaal hetzelfde discours en was er geen plaats voor een andere mening. De jeugdige dwergen bewezen dat ze te lui, te dom of te politiek correct waren (weer uitzondering voor Broer) om dat verleden correct te duiden, want dan zouden de oorzaken voor de slechte naam van het verzet direct in het oog gesprongen zijn.

Van het concentratiekamp naar de goelag Ze wisten wel dat de communisten een belangrijke rol speelden met hun partizanenmilitie en hun mantelorganisatie Onafhan-

kelijkheidsfront (feitelijk Front de l’Indépendance). Er werd zelfs iets gezegd over een Duits-Sovjetpakt en de Koude Oorlog. Maar niemand stelde duidelijk wat dat in de praktijk betekende: een Belgische, bijna uitsluitend Franstalige, partij die een collaboratieorganisatie was van Moskou en twee jaar lang de gewaardeerde bondgenoot van Nazi-Duitsland. De ‘historici’ stelden niet dat veel mensen wisten dat Sovjet-communisten al voor 1 september 1939 elf miljoen mensen vermoordden. Het communistisch verzet tegen de Duitsers werd daarom na de oorlog op korte tijd afgestreept tegen de handelingen van de bazen in Moskou: de blokkade van Berlijn, de staatsgreep in Tsjechoslowakije, de communistische aanval op Zuid-Korea, de bloedige onderdrukking van de arbeidersopstand in Oost-Berlijn die ik als kind in de bioscoop zag, de misdadige aanval op Hongarije in 1956 toen mijn moeder me elke dag een kilo suiker liet kopen, want ze dacht dat Wereldoorlog III er aankwam.

En dan zegt een dwerg letterlijk: “Het verzet heeft gestreden voor democratie”, terwijl een flink deel van dat verzet het concentratiekamp wou vervangen door de goelag. Bij de verkiezingen van 1946 stond het prestige van de communisten in het zenit. In Brussel en Wallonië trapten veel kiezers in de extreemlinkse val met respectievelijk 5 en 15 zetels in de Kamer. Maar in Vlaanderen haalden de communisten maar drie zetels (o.a. voor Bert Van Hoorick).

In kleine provinciestadjes, waar iedereen zich het schofterig gedrag van plaatselijke communisten bij de bevrijding herinnerde, ging de partij soms achteruit. In Mechelen haalden de communisten 1.211 stemmen (vrouwen hadden stemplicht) bij de gemeenteraadsverkiezingen van 1938. Bij gelijkaardige verkiezingen in 1946 daalde dat tot 988. In 1949 zat er nog één Vlaamse communist één jaar lang in de Kamer: de Antwerpse dokwerker Frans Van den Brande.

leger zich niet verder wilde doodvechten (zoals de Fransen in Rijsel deden). De Vlamingen hadden een paar dagen meer om te vluchten dan het bijna direct bezette Wallonië. Zij herinnerden zich hun opluchting die 28ste mei.

Dankbaarheid was zeker een van de oorzaken van de Vlaamse stem ten voordele van de koning tijdens het referendum in 1950.

In het programma wordt ook de klemtoon gelegd op het inderdaad hovaardige en wereldvreemde testament van Leopold bij zijn deporatie naar Duitsland in 1944.

Natuurlijk wordt niet gezegd dat la Belgique schuimbekte bij zijn eis dat Vlamingen eindelijk gelijkwaardig moesten behandeld worden.

De vloek van de grootvaders

Bij Broer De Wever heb je altijd de indruk dat hij met zijn standpunten wil bewijzen dat hij afstand neemt van het collaboratieverleden van zijn grootvader. Maar Broer is gematigd vergeleken bij de obsessieve deugdzaamheid die ene Pieter Lagrou tentoonspreidde.

Deze kleinzoon van de eerste leider van de Algemeene SS-Vlaanderen René Lagrou doceert in de burcht van politiek correcte oplichterij ULB, zodat hij excessief ‘la résistance’ verdedigde zonder de kleinste nuance. Van geschiedenis kent hij niet veel. Hij stelde dat “het een mysterie blijft waarom de CVP zich in de koningskwestie volledig vereenzelvigde met Leopold III”.

Lagrou en medehistoricus Koen Aerts, die graag in de pers als eindverantwoordelijke poseert, hebben niet eens één pagina in de Algemene Geschiedenis der Nederlanden versie 1982 gelezen.

Els Witte maakt in een paar zinnen de frustratie duidelijk van de katholieken tussen de twee wereldoorlogen, omdat zij in coalitieregeringen met vrijzinnige partijen als liberalen en socialisten er niet in slagen geld te krijgen voor hun scholen. Na de oorlog wordt de rol van het middelbaar algemeen vormend en technisch onderwijs altijd belangrijker. CVP-strategen hopen Het “zwarte beest” daarom dat sommige vrijzinnigen Leopold III zoals mijn rode grootmoeder uit In het programma was Leopold respect of dankbaarheid voor de III letterlijk en figuurlijk het zwarte capitulatie van 1940 voor één keer beest. Streng zei de stem offscreen: een stem zullen geven aan de CVP, “De koning capituleerde tegen de zodat de partij de volstrekte meerzin van de geallieerde bondgeno- derheid kan behalen in Kamer en ten.” Leopold maakte een einde Senaat. Dat lukt, maar de koning aan het onnodig bloedvergieten moet toch aftreden. De homogene bij zijn soldaten en gevluchte bur- CVP-regering kan wel eindelijk gers op 28 mei 1940. Maar drie da- de katholieke middelbare scholen gen eerder besloot de Britse pre- subsidiëren. mier Churchill de Britse troepen JAN NECKERS te evacueren in Duinkerke, zonder zijn bondgenoten te verwittigen. (vervolg en slot volgende week)

Het werk van Frederik Buyck (°1984) verschijnt in nationale en internationale media. Het is in 2013 bekroond met de World Press Photo Award en twee jaar geleden werd hij bij de prestigieuze Sony World Photography Awards uitgeroepen tot Photographer of the Year. Hij scoorde hoge ogen met de reeksen “Jezus, make-up en voetbal”, over het leven in de favela’s van Rio de Janeiro, en “Wolf”, zijn zoektochten in afgelegen streken waar de wolf nog leeft.

Frederik Buyck staat vooral bekend om zijn foto’s van onherbergzame gebieden en dat is ook zo in de serie “Paardenkop”, die nu te zien is in het Cultuurcentrum Mechelen. Voor deze reportage reisde Buyck naar Kirgizië, in Centraal-Azië, en leefde er bij semi-nomadische schaapsherders.

De streek kent strenge winters, met temperaturen tot 35 graden onder nul. In de zomer trekken de nomaden met hun kuddes naar hoger gelegen bergweides. Buyck verbleef in een dorpje vlak bij AtBashi, dat ‘paardenkop’ betekent en de naam gaf aan dit project.

Indringend zwart-wit Frederik Buyck zoekt plekken op waar hij dingen kan ervaren die bij ons niet te vinden zijn: uitgestrekte landschappen en natuur.

Dat mag heel extreem zijn, zoals in Kirgizië. Alle foto’s van “Paardenkop” zijn in zwart-wit gemaakt.

Het is een bewuste keuze om het barre landschap te benadrukken,

maar ook omdat Buyck zo heel dicht komt bij de kern van wat hij fotografeert, zonder afgeleid te worden door de oogverblindende kleuren van de natuur.

De focus van deze reportage ligt op de nomaden en hun onmisbare paarden. De dieren brengen de herders van de winterse schuilplaats naar de zomerse bergweiden, een helse tocht van honderd kilometer, en terug. Op de winterse foto’s overheerst het scherpe wit van de sneeuw, in de zomer zien we dominant zwart en grijs.

In een leven vol ontberingen doen paarden eveneens dienst als tijdverdrijf, tijdens Kok Boru, een spel waarbij ruiters strijden om het karkas van een schaap.

Op vele foto’s van Buyck zijn de ruiters en de trekkende schapen slechts nietige stippen binnen het overweldigende landschap. Andere keren zit de fotograaf mens en dier zo dicht op de huid dat je hun adem kan zien. Enkele muurgrote afdrukken geven een indringend beeld van de majestueuze berglandschappen in Kirgizië en ook van de immense leegte, het intense isolement, de kwetsbaarheid van mens en dier. Hoe lang zullen deze nomaden hun harde bestaan blijven volhouden?

MMMV Tentoonstelling “Frederik Buyck: Paardenkop”, nog t.e.m.

5 januari 2020, Cultuurcentrum Mechelen, www.cultuurcentrummechelen.be

Boeken

5 december 2019

Een omweg waard

‘Vaut le détour’, een omweg waard, tatert de bekendste smulbijbel. Schrijver en columnist Marnix Peeters koopt op een rommelmarkt een toeristisch juweel en bevalt van een charmant idee. Met Jana Wuyts, zijn vrouw, zal hij, gegidst door zijn vondst, de Guide Michelin van 1939, een tijdreis maken door België.

Hij koopt het antiquarische exemplaar tegen 75 euro, bij de publicatie kostte het 30 Belgische frank, geen prijs voor een proletariër. Auto’s waren toen voor het chique volk en je stak de straten over zonder je nek te verwringen om de bolides te zien. Michelin publiceerde in het begin allereerst een soort vouwblad voor zijn garagisten en klanten, en dat geschriftje was in 1939 hét dikke naslagwerk geworden voor de reizende bourgeois.

In 1939 reden er 146.000 auto’s rond in België, vandaag bijna 6 miljoen. Langs de Belgische luchthavens passeerden er toen 48.000 passagiers, in 2019 zijn er dat zoveel per dag.

De zomer van 1939 is lichtzinnig en zwaar.

Voor wie oplet, ruikt de lucht naar oorlogsgevaar. Op 1 september valt Hitler Polen binnen. Voor wie leeft met oogkleppen bruist het familieplezier in Vrolijk België, zijn er ontdekkingstochtjes en is het vakantie, mogelijk met de kinderen. Een België dat mentaal verder dan tachtig jaar achter ons ligt. Het Victoriaanse Engeland was streng, schijnheilig, kerks en arm, zo ook België tot aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog.

“Twieje bollekes, juffra’ke” Marnix Peeters duikt diep in de Guide en vult dat aan met krantennieuws van 1939 plus

gesprekken met stokoude mensen, meestal vrouwen, die hun jonge jeugd beleefden in het jaar voor de oorlog. De schrijver bekent dat hij heeft gezweet voor de 191 bladzijden.

Zijn ‘spectacle coupé’ is plezierig, amusant, leerzaam, weemoedig. Het motto is hoogstaand en gevonden bij Johan Huizinga, de Nederlander die de Boergondiërs van Bart Van Loo in 1919 in “Herfstij der Middeleeuwen” verpletterend beter beschreef. “Elke generatie verlangt naar een mooiere wereld.

Hoe dieper de wanhoop en de depressie over het verwarrende heden, hoe intenser het verlangen”, overpeinst Huizinga.

De toon, de foto’s en de feiten van Peeters verschillen van de populaire gidsen van nu, met Lonely Planet en Rough Guides vooraan.

Enkele parfums uit zijn boek. Blankenberge is in 1939 stilaan aan het einde van zijn belle-époque-hoogdagen als badstad voor Europese vorsten. Keizerin Sissi en Franz Joseph I flaneerden er ooit tussen de tokkende zilveren wandelstokken en de ruisende rokken. De ‘beau monde’ wisselde wel tot zeven keer per dag van kledij en legde ananassen achter de ramen, zeer zeldzame vruchten, om indruk te maken. Vandaag wandelend door de Kerkstraat tussen de bierbuiken en het ‘Antwaarps’ is het moeilijk te geloven. Dat half

‘Mamieke’: een vrouw met impact Marie-Elisabeth Belpaire, beter bekend onder haar koosnaam ‘Mamieke’ zoals ze door menig soldaat aan de IJzer minzaam genoemd werd, is moeilijk onder een enkele noemer te brengen. De activiteiten die ze in de loop der jaren ondernam, beslaan diverse maatschappelijke domeinen.

Ze werd geboren in het midden van de 19de eeuw, een tijd waarin de mannelijke dominantie algemeen was. Daarnaast kwam ze uit een zeer gefortuneerde Franssprekende familie die tot de hogere burgerij van Antwerpen behoorde. Van moederszijde was ze een telg van de befaamde familie Teichmann. Binnen de familie heerste er een relatief grote openheid, ook omtrent de vorming van meisjes. Heel haar leven zette ze zich dan ook in voor het sociale en culturele leven van meisjes en vrouwen.

Diepreligieuze romantica Een journalist schreef al in 1910 over de toen 57-jarige Antwerpse: “Ze is een vrouw die in Vlaamsch-België door haar naam, haar daad, haar leiding, haar geloof voor velen is geweest, kort en klaar… een gave Gods.”

Deze diepreligieuze romantica, die nooit huwde, stelde meer belangstelling in de klassieke letterkunde dan in liefdadigheid, toen eigen aan haar klasse. Ze was een boeiende vrouw die veel betekend heeft voor het Nederlandstalig onderwijs in Antwerpen in het algemeen, en voor het voortgezet onderwijs voor meisjes en jonge vrouwen in het bijzonder, en dat allemaal in een tijd toen hier alles in het Frans verliep. Vooral verzette ze zich tegen de kunstmatige kloosterwereld, zonder sociaal en Vlaams engagement, waarin de meisjes zich dienden voor te bereiden op het ‘leven’. Juffrouw Belpaire botste in haar werkzaamheden op heel wat tegenstand en tegenwerking onder meer van de zijde van kardinaal Mercier. Ze was evenwel onverstoorbaar waardoor ze onmiskenbaar haar plaats in de geschiedenis van de Vlaamse culturele ontvoogdingsstrijd innam.

Onder meer dankzij haar mecenaat en organisatietalent werd in 1900 het tijdschrift “Dietsche Warande en Belfort” boven de doopvont gehouden. Het tegenwoordig flink door de overheid gesubsidieerde tijdschrift bestaat thans nog steeds.

De Panne De 60-jarige Belpaire verbleef tijdens de Eerste Wereldoorlog in haar riante villa Swiss Cottage in De Panne. Ze ontplooide er een indrukwekkende sociale en culturele activiteit. Zo nam ze vanaf het najaar van 1915 het initiatief ten behoeve van het welzijn van de plaatselijke vrouwelijke bevolking. Verder verzette ze zich tegen de zedenverwil-

dering en immoraliteit die vooral onder de verpleegsters en atelierarbeidsters heersten, en stichtte ze enkele tijdschriften. Verenigingen zoals de “Bond der Deftige Lieden” en “Mariabond tegen Zedeloosheid” zagen toen het licht.

Ze gaf ook haar ruime financiële steun aan de uitgave van het dagblad “De Belgische Standaard”. Hoewel ze veel soldaten op bezoek kreeg van wie ze het meterschap aanvaardde, werd ze door de radicale IJzerfront-flaminganten, later de Frontbeweging, nooit als een van de hunnen aanvaard. Daarvoor was ze te gematigd, en onder meer de Belgische militaire en politieke leiding en het koningspaar te zeer toegedaan. Daarom kun je haar moeilijk een flamingante of een feministe noemen. Toch bleef ze haar leven lang Vlaanderen en de gematigde Vlaamse Beweging genegen.

Honderd jaar Dit jaar is het precies honderd jaar geleden dat Marie-Elisabeth Belpaire (18531948) de Katholieke Vlaamse Hogeschool voor Vrouwen stichtte. Het mooie neogotische schoolgebouw in de Antwerpse Jozef de Bomstraat werd door haar gefinancierd.

Bij de herdenking van deze verjaardag hoort uiteraard ook een boek. Het schitterend uitgegeven boek in vierkleurendruk met prachtige illustraties werd samengesteld onder leiding van het trio Karl Scheerlinck, Helga Van Beeck en Rita Vanderheyden. In het interessante en lezenswaardige boek komen de diverse aspecten uit het leven van Belpaire aan bod: haar inzet tijdens WOI, haar briefwisseling met koningin Elisabeth, haar eigen literair werk, haar vriendschap met August Van Cauwelaert en de door haar toedoen tot stand gekomen schoolgebouwen zijn maar enkele voorbeelden die in het boekwerk aan bod komen.

Naast het boek van Geraldine Reymenants dat in 2013 verscheen, beschikken we thans over twee stevige monografieën over leven en werk van deze ondernemende vrouw.

Hoog tijd dat de biografie van Belpaire geschreven wordt.

PIETER JAN VERSTRAETE K. Scheerlinck, H. van Beeck en R. Vanderheyden (red.), “Marie-Elisabeth Belpaire: een vrouw met impact”. Gent, Academia Press, 2019; 304 blz. Gen. met flappen, prijs 29,99 euro. ISBN 978 94 014 6262 4

Antwerpen in Blankenberge vakantie viert, is een gevolg van Vergeltungswaffe 1, de V1, de Duitse raketbommen die de sinjoren bestookten. Duizenden Antwerpenaren namen de trein die tot in het hart van Blankenberge reed en zij bleven komen. “Twieje bollekes, juffra’ke” is een bekende schreeuw op de lokale terrassen.

Van Gent tot Bastogne Tot 1550 was in Europa enkel Parijs groter dan Gent. Het Michelinboek van 1939 is zuinigjes over de fiere stede. Slechts één sterrenrestaurant wordt vermeld, de Gambrinus

13

in de Vlaanderenstraat, menu aan 20 frank. De voorgevel overleeft en herbergt vandaag een vaporshop. In 1939 zweette Gent de negentiende-eeuwse textielindustrie uit, met zelfs een spinnerij in het Gravensteen, en verloor het slechts slepend de stank van de grote cités, beluiken en achterbuurten. Toeristisch was de stad een hoopje poep. Peeters wandelt vandaag voorbij de Vooruit, het rode feestpaleis en een pronkstuk van het ‘modèle gantois’ van het socialisme. Op haar hoogtepunt had de Vooruit bakkerijen, spinnerijen, weverijen, een balzaal, een krant, een bioscoop én, én, een koloniaal trofeetje: een katoenplantage in Rwanda. Met deze opsomming denk je aan de hedendaagse Waalse PS’er Stéphane Moreau en zijn corrupte Nethys.

Bastogne, een korte pleisterplaats voor Marnix en Jana, blijft in 2019 een attractie voor yankees, omwille van het “nuts” van generaal McAuliffe tegen de Duitsers in het krampachtige von Rundstedtoffensief. Het was in het jaar van de Guide een landbouwgemeente, bekend om haar hespen, met 4000 inwoners verspreid over tientallen dorpen en gehuchten. Het haalde de gids omdat reizigers naar Aarlen er een hap konden eten in restaurant Elite of verblijven in hotel Lebrun, tegen 20 tot 50 frank. Michelin meldt in 1939 niet welke hotels een elektrische verlichting hebben. De kaarsenpan bleef dan voor toeristen ook in zwang. Wie België lichtvoetig en amusant wil doorkruisen, leze deze “De zomer van 1939”.

JAN RABIJN Marnix Peeters, Jana Wuyts, “De zomer van 1939”, uitg. Manteau, 2019, 240 blz., prijs: 22,50 euro, ISBN 978 902 2337 05 9

De geografische factor

“Lieve God, waarom hebt u in Oekraïne niet een paar bergen neergezet?” Met dit hypothetisch citaat van Russisch president Vladimir Poetin laat de auteur zijn boek aanvatten.

Een op het eerste gezicht wat onzinnig verzoek, maar al snel wordt uitgelegd dat Oekraïne en bij uitbreiding de grote Noord-Europese Laagvlakte de meest evidente doorgang is om Rusland aan te vallen. schrijft Marshall in China, waarbij Oeigoeren en Tibetanen worden vervangen door Han-Chinezen om grondstoffen, hooggebergtes en strategische routes te verankeren. Tibet en Hong Kong bewijzen dat Peking haar nationale belang boven alles plaatst. De ware strijd vindt echter plaats op zee, waar het botst met onder andere Taiwan, Japan en natuurlijk de VS. De Chinese draak is hongerig en voedt zich met grondstoffen uit Afrika. Maar Marshall loert op de wereldkaart en ziet hoe deze transporten over zee langs de Straat van Malakka dienen te passeren. Het Britse imperialisme had het belang van deze zee-engte destijds al erkend en stichtte er Singapore.

Niet bepaald Chinese vrienden, dus investeert China in een Pakistaanse haven om zo het probleem te omzeilen. Ook een Chinees alternatief voor het Panamakanaal wordt om dezelfde reden overwogen.

Bijzonder interessant is het hoofdstuk over de Noordpool, die door de opwarming bevaarbaar wordt en rijk is aan grondstoffen. Geschiedenis en internationale politiek zijn complex en ook culturele, godsdienstige en andere aspecten verklaren welvaart en oorlogen. Deze komen begrijpelijk (te) weinig aan bod. De verdienste van dit boek is dat het vooral het geografische element onder de aandacht De Zweedse politicoloog Rudolf Kjellen brengt. introduceerde de term ‘geopolitiek’ ruim PIETER VANDERMOERE een eeuw geleden om de relatie aan te Tim Marshall, “De geografische factor duiden tussen politiek en geografie. De - Tien landkaarten die de wereldpolitiek Britse buitenlandcorrespondent Tim Marverklaren”, Uitgeverij de Geus, 2019, 320 shall kijkt vandaag met diezelfde atlas in blz., prijs 23,50 euro. ISBN 9789044542189 de aanslag naar elk huidig wereldconflict en tracht deze opnieuw te verklaren vanuit de weeromstandigheden, de toegang tot de zee en bestaande gebergtes.

Omvolking Klassiek voorbeeld is de continue Russische ijver naar ijsvrije zeeën. De honger naar het Balticum en de toegang tot de Oostzee is bekend. Ook de recente annexatie van de Krim verzekert Moskou van haar aanwezigheid aan de Zwarte Zee. Maar meermaals prikkelt de schrijver ook de geoefende lezer. Zo leert u over het bestaan van de onafhankelijke republiek Transnistrië, waardoor Rusland via de rivier de Dnjestr ook langs de Zwarte Zee kan ontsnappen. Stalin koos er tijdens zijn regime voor om Russen te verhuizen naar geopolitiek gevoelige regio’s.

De Krim-Tataren werden een minderheid en konden bij een referendum geen vuist meer maken tegen Rusland.

Hetzelfde fenomeen van ‘omvolking’ be-

14

Brieven

5 december 2019

VAN ONZE HOFDICHTER

Nu zal ’t wellicht beginnen…

Opgelet: SATIRE! Nu zal het wellicht weldra beginnen te vriezen en zegt het weerbericht ‘De vorst zit aan de grond’ en bovengronds begint men al hoe meer te niezen en stuiven de microben zo maar in het rond.

Al is de winter nog niet volop ingetreden, wij voelen toch wat heimwee naar het warm seizoen.

Al vonden wij de zomermaanden heet met reden, wij sloegen weer aan ’t zonnen, konden wij ’t herdoen!

Om de vorst aan de grond zal ik niet panikeren, ik republikein sinds mensenheugenis, maar al dat niezen kruipt mij in de kouwe kleren en microben zijn geen diertjes die ik mis.

BEMENSING

VUILE PIETEN

Pallieterke, Op Sceptr van 29 november jl. staat te lezen dat volgens het Nederlandse Kamerlid Monica den Boer van het linksliberale D66 het woord ‘bemanning’ seksistisch is. Zij vindt dat we voortaan de term ‘bemensing’ moeten gebruiken.Waarop wacht zij om nu ook het woord ‘Black’friday te catalogeren als racistisch en te vervangen door het neutrale woord ‘Neutral’friday, ‘Neutrale Vrijdag’ dus of zoiets.

Luc Vandeputte - Ledegem

Pallieterke, Karel Kartuch, de van afkomst Congolese Piet die al 25 jaar in Bilzen Zwarte Piet speelt, zal inderdaad bij de VRT nooit in beeld komen.

De poco’s willen immers alleen maar met roet besmeurde Pieten. Vuile Pieten dus. Dus toch “soort zoekt soort”. Discriminatie van een echte zwarte Piet ten overstaan van witte Pieten met zwarte plekken!

M arcel Sieron - Ronse

ECHTE SINT Pallieterke, “De Sint in de Piste” te Sint-Niklaas was een mooi afgewerkt en hoogstaand spektakel. Proficiat aan de organisatoren! Een plezier om daar met de kleinkinderen naar toe te gaan, een veelheid en verscheidenheid aan hoogstaande acts van over heel de wereld, werkelijk fantastisch.Wat me ook beviel, waren de zwarte pieten (m/v) die als stewards en begeleiders van de Sint optraden. En ... het waren echte “zwarte pieten”. Neen, geen VRT-roetpieten, hier werden de traditie en cultuurgebonden pieten intact gehouden. Proficiat en houden zo, meer moet dat niet zijn. Blijf jezelf, enkel dan word je gerespecteerd!

Norbert Robbrecht - Belsele

CURSUS FLAMINGANTISME Pallieterke, Toen ik als liberaal in 1973 de op Rijksdienst voor Pensioenen begon te werken, samen met twee andere Nederlandstaligen, viel mij op dat “de chef” verwonderd zei: “trois Néerlandophones”, ook heeft hij nooit een woord Nederlands gesproken, wij waren toen met 14 Nederlandstaligen en 9 Franstaligen op onze dienst.

Soms werd er al eens gelachen, maar de Franstaligen en hijzelf mochten hun best doen met lachen terwijl wij Vlamingen terechtgewezen werden met “un peu de silence”. Later werd hij afgelost door natuurlijk een Franstalig directeur die nog erger was. Zo ben ik i.p.v. liberaal, flamingant geworden. Ik was niet alleen. Op mijn pensioneringsfeestje was dan ook geen enkele Franstalige uitgenodigd … en gelachen dat we hebben.

Romain Peeters - Attenrode

Kruisende woorden oplossing 1191

A B C D E F G H I J K L

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 B A N E N V E R L

I

E S

L A A T X E V X A M B T I

N T R

I G E S X A A R

K G X U N A N

I

E M X U

S E T S X N X R R X X E G X K R

I

T

I

I

E K X K

M A R E D S O U S X R E S A X N X T X S A H E L T N T X D E N X L E X B A X T U

I

R

V X B R U X N O

I

Z

I

N M E U B E L

T E X L A N S S T E E K

VOORLEESWEEK Pallieterke, Mooi gebaar van koningin Mathilde om tijdens de voorbije ‘Voorleesweek’ een schooltje te bezoeken en de leerlingen stichtende verhaaltjes voor te lezen. Ik zou zeggen: voor herhaling vatbaar bij een volgende gelegenheid. Waarom eens niet in Borgerhout gaan voorlezen uit het Strafwetboek? Kan ook nuttig zijn.

M arkus Dhaenens - Sint-Idesbald

BOERENBEDROG Pallieterke, In De Tijd van afgelopen weekend stond een interessant artikel van ene Hans-Werner Sinn, een hoogleraar uit München. Hij stelt daarin dat de regels over de uitstoot van auto’s die Europa wil opleggen puur boerenbedrog zijn.

De elektrische auto’s die in Duitsland rondrijden zijn de meest vervuilende van Europa. De elektriciteit wordt er grotendeels gemaakt met bruinkool. Zolang de elektriciteit niet op een meer milieuvriendelijke manier kan gemaakt worden, zijn elektrische auto’s geen oplossing.

Het probleem wordt enkel verschoven van de auto-uitlaat naar de fabrieksschouw. Hierbij mag ook worden vermeld dat één enkele elektrische auto in een huishouden het verbruik doet verdubbelen. Een kleine auto heeft ongeveer 10 kilowatt nodig om 50 km te rijden. Een gemiddeld gezin gebruikt ongeveer 10 kw per dag. En zo komt men tot de vaststelling dat een moderne diesel op het einde van de rit minder vervuilend is dan een elektrische wagen. Het wordt dus hoog tijd dat regelgevers wat verder gaan kijken dan hun neus lang is, alhoewel dat bij politici altijd wel een probleem is. Ondertussen horen we in de media dat er tienduizenden banen verloren gaan in de auto-industrie bij verschillende producenten. Dat zijn dan waarschijnlijk die duizenden jobs die er allemaal bij zullen komen volgens Almaci en co. bij een omschakeling naar een groene economie.

L. L avrysen - Schoten

HET LOT VAN DE OEIGOEREN Pallieterke, Ik vind het zeer kenschetsend voor de oprechtheid van 't Pallieterke dat ook de betrachtingen van een volk van Turkse moslim-oorsprong, nl. de Oeigoeren, er in verdedigd worden.

Jozef Vandenberghe – Ninove

Als ik dus mijn eigen klimaat zou mogen kiezen zonder daarom per se aan ’t spijbelen te gaan, dan zei ik njet tegen microben en het niezen en waar de vorst zit, wel dat trek ik mij niet aan.

HECTOR VAN OEVELEN

ABORTUS (1)

BRAND BILZEN

Pallieterke, Proficiat, Jurgen Ceder. Als ik het op één vlak met de CD&V eens ben, dan is het op dat van abortus. De termijn verlengen van 12 naar 18 weken is compleet immoreel en getuigt van een meedogenloze onverschilligheid en cynisme tegenover het menselijke leven. Ik heb tijdens mijn opleiding genoeg miskramen gezien van foetussen op die leeftijd, die reeds met hun armpjes en beentjes konden bewegen, doch die extra utero niet meer in leven te houden waren. Waar ligt nog het verschil op dat stadium met het doden van een levensvatbaar kind? De afschuwelijke regeerperiodes van Verhofstadt I en II komen terug in zicht. Ik zou nog eerder kunnen instemmen met euthanasie: hier gaat het om mensen die hebben geleefd, maar van het leven niets anders meer te verwachten hebben dan ellende, terwijl voor een gezonde foetus alle kansen open liggen. En het is ook een zaak die niets met geloof of agnosticisme te maken heeft: het doden van iemand is reeds ten allen tijde stuitend en strafbaar geweest, behalve in de islam en bij bepaalde dictatoriale regimes. Ik vraag me af wat de mensen die dit voorstaan in onze maatschappij bezielt? Dit riekt naar satanisme. De grootste schurken worden hier een hand boven het hoofd gehouden.

Ik vrees dat zulks toch moet worden aangezien als een uiting van de “nequitia”, de inherente slechtheid van de mens: de mens wordt niet geboren als een blanco blad, doch als een blad dat reeds is beschreven; en de opvoeding kan daar niets meer aan veranderen.

F. Veevaete – Brugge

Pallieterke, De brandstichting in Bilzen is een spijtig geval… maar heeft het gemeentebestuur niet te weinig gedaan om de bange bewoners van Bilzen volledig in te lichten over wat hen te wachten kwam staan met de komst van vreemde inwijkelingen? Angst kan tot alles leiden. Is het nodig dat een Bart Somers er een schepje bovenop doet? Somers die vroeger bij de Volksunie was en dan doodgewoon overliep naar de liberalen, het clubje van Karel De Gucht, die de Vlamingen mestkevers noemde. Hij zit nu bij Goedele Liekens, vroeger nog socialist bij Stevaert. Dan ben ik fier op mezelf (bijna 89 jaar) om als Vlaamsgezinde eerst bij de Volksunie, en nu bij de N-VA te zijn. Al dat oreren van Somers à la Almaci en Calvo gooit nog meer olie op het vuur en lost zeker niet veel op. Kalmte alleen kan je redden, we staan nog voor moeilijke tijden en het is niet met elkaar te bekampen dat we het land kunnen redden. Het is nodig dat wij als gewone brave burger ons simpel gedacht kunnen zeggen.

R ia Sak – Beerse

ABORTUS (2) Pallieterke, Onze westerse wereld is echt het noorden volledig kwijt. Hoe durven politici beweren op te komen voor de christelijke waarden van een zwalpende partij zoals de CD&V en stellen dat abortus moet toegelaten worden tot 18 weken na de bevruchting? Dit is compleet onaanvaardbaar. Er bestaan voldoende legale oplossingen om dergelijke kindermoord te voorkomen zoals condooms en het gebruik van de pil. Dat de linkse vleugel van onze ontwrichte maatschappij dat allemaal door onze strot wil duwen, is in hun ogen een gewoon dagelijks gebeuren, maar het woordje ‘moord’ is het enige wat hier van toepassing is. Desnoods bestaat er nog altijd de ‘morning after’-pil. Maar een levensvatbaar menselijk wezen breng je niet zomaar naar het stort! Zijn er dan geen artsen die zich daar tegen verzetten? Waar blijft de wet van Hippocrates nu? Zijn er geen andere katten te geselen in het donker op vandaag? Hier moeten de nuchtere mensen opstaan en onze christelijke waarden uitdragen en verdedigen! Komaan Pallieters !

Jan M aes - Bellegem

Een lezersbrief insturen?

ONTMOEDIGEND, Pallieterke, Bart De Wever wordt in de pers regelmatig aangevallen dat zijn “ War on Drugs “ een fiasco is.

Maar zelden wordt aangehaald hoe die (dure) topadvocaten zoals Sven Mary en co. alle middelen (zoals procedurefouten) bovenhalen om die drugsdealers vrij te pleiten en daar nog dikwijls in slagen ook. Dus wie of wat kan die drugsdealers dan tegenhouden? En zo ontmoedigend voor de politie die die mannen proberen te pakken.

Leo H aest - Herentals

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.

Sport

5 december 2019

Het FC Peutie van de Susse Oostende, koningin der badsteden, mijn tweede thuis. Reeds van in mijn prille jeugd bracht ik er veel tijd door. Mijn ouders hadden er een appartement op de zeedijk. Oostende was toen een bruisende stad. Elk weekend waren we op post.

Als ik twaalf jaar was, begon ik te voetballen bij FC Peutie, de club waar mijn grootvader voorzitter en medestichter was. Heel enthousiast was ik niet, maar er was geen ontkomen aan. Willen of niet, er zou gevoetbald worden.

Daar ik het enig kleinkind was van ‘Susse’ hoefde ik zelfs geen club te kiezen. Dat deed hij wel in mijn plaats. Onder lichte dwang tekende ik dan maar een aansluitingskaart bij zijn club. Elke zondagmorgen werd er gespeeld. Mijn weekends aan de kust kon ik op mijn buik schrijven. Mijn bezoeken aan het casino, samen met mijn vader, ik heb er nog Tom Jones zien optreden, kon ik nu wel vergeten. Om maar te zwijgen over de Wellington renbaan. In de plaats kwam het voetbal, matchen tegen Perk, Steenokkerzeel, Weerde, Berg op, Erps Kwerps... Meestal op een modderveld en een kleedkamer zonder douches, maar wel met een emmer met warm water. Indien je geluk had. Ik had een vriendinnetje in Oostende: Maryse. Ook mijn liefdesleven is op de klippen gelopen!

West-Vlaams niet goed genoeg De kadetten van Peutie waren juist met elf en dan mochten er geen zieken zijn. Daar waren er dan nog drie bij die absoluut niet konden sjotten! We hebben veel wedstrijden gespeeld met een ploeg van acht of negen spelers. Ik was van de hemel in de hel terechtgekomen.

In Oostende waren er twee voetbalclubs: AS Oostende en VG Oostende, die speel-

den in derde klasse. Na de fusie werd dat KV Oostende, vanaf nu het zwarte beest van RSCA. Mijn vader heeft nog geprobeerd om mijn grootvader ‘Susse’ te overtuigen om mij bij AS Oostende te laten aansluiten.

Hij was bijna onterfd! Mijn moeder was er ook tegen, want zij was bang dat ik niemand zou verstaan. Ik had volgens haar het WestVlaams niet genoeg onder de knie. Het bleef dus FC Peutie. Het is mij een raadsel hoe Anderlecht mij ooit gevonden heeft in dat ‘gat’. Van Anderlecht gesproken. Na de komst van Vercauteren was volgens mij het einde van de tunnel in zicht. Er werd niet goed gespeeld, maar men haalde wel punten. Met Kortrijk thuis en Oostende uit was ik bijna zeker van zes punten op zes. Het werd één op zes. Paars-wit zit opnieuw in oog van de storm. Ik sluit mij niet aan bij de woorden dat het belachelijk is van Marc Degryse. Verliezen tegen een ploeg wiens enige ambitie is een licentie te versieren voor volgend seizoen, is méér dan belachelijk!

Gille Van Binst Voormalig topvoetballer

ROSKAMMEN

Over hamvragen

De reguliere competitie nadert de hamvragenfase voor voetbaljournalisten en analisten, waarbij de vraag of Racing Genk en Anderlecht het nog doen of niet overheerst. Welke kleintjes moeten sneuvelen om het play-off 1-feestje van de G5 en kandidaat G6 Antwerp niet te verstoren? Zulte Waregem en Charleroi?

Charleroi en KV Mechelen? Of Zulte Waregem en KV Mechelen? En welke mix van deze drie daalt bij voorkeur af naar voetbalkerkhof van play-off 2?

Geef toe dat het hier om hoog eerbare vragen gaat, aanschurkend tegen de vaststelling dat het elitaire play-off 1-gedoe in het leven is geroepen om het niveau van ons vaderlandse clubvoetbal naar steile Europese hoogten te tillen. AA Gent “overwintert” Europees na een flopmatch in en tegen Saint Etienne. Coach Jess Thorup zag in de flop wel voldoende moois om uit te kramen “dat de Buffalo’s in Europa stilaan serieus moeten genomen worden”. Hij vergat wel er bij te zeggen dat Gent zonder de gevolgen van operatie Propere Handen niet eens Europees had gespeeld. Maar geen wet die doordrammen verbiedt.

Dat deed men minder in Brugge. Uitgeschakeld in de Champions League, overwintert Club een afdeling lager in de Europa League. Over landskampioen Racing Genk zwijgen we beter. Standard heeft dan weer een mirakel nodig om nog een ronde verder te geraken in de Europa League. Allemaal samen haalden onze Europese vertegenwoordigers met drie CL-puntjes voor Brugge en eentje voor Genk vier op dertig. Gent met negen en Standard met zeven punten bewezen met samen zestien op dertig dat een tijdje meespelen in de Europa League het hoogst haalbare blijft voor Belgische clubs, ondanks alle vooral gedroomde play-off 1-zegeningen.

Gerijpte geesten Als het de ‘kleintjes’ menens wordt, is het op hopelijk korte termijn amen en uit met die zegeningen. Terwijl de G5 dromen van een BeNeLeague die men in Holland afwijst, zagen de elf kleintjes, zeg maar de K11 van 1A, zowaar het licht. Zojuist organiseerden ze een vergadering waarin ze pleitten voor een competitie met twintig clubs. Van de G5 zelf

Het kan verkeren

Variatie troef De zeventiende speeldag zag er veelbelovend uit. Antwerp, Standard en AA Gent: alle drie stonden ze te trappelen om een eventuele tweede plaats in te nemen achter leider Club Brugge, dat thuis Moeskoen ontving. Verder was er de Limburgse derby tussen Racing Genk en Sint-Truiden om naar uit te kijken.

Omdat we ons niet in twee kunnen snijden, mocht onze sportredactie, na strootje trek, onderling uitmaken wie vrijdagavond naar de Bosuil mocht voor het duel tussen Antwerp en KV Mechelen, wie een dag later naar Genk voor de krachtpatserij tegen STVV en wie op zondagavond zijn licht mocht gaan opsteken in Kortrijk, waar Gent te gast was. Maar eerst naar de ploeg uit het Lotto Park, waar zich voor de ene een mirakel en voor de andere een drama afspeelde.

Armoe sta bij Het heeft van verre of van dicht niets met de opwarming van de aarde te maken, maar met de hete adem van Waasland-Beveren en van Cercle Brugge in de nek begon het benauwend warm te worden in de Koningin der badsteden. Vandaar dat Oostende een tandje bij stak tegen Anderlecht, dat op een bepaald moment 3-0 in het krijt stond. Niet dat we rap bang zijn, maar we zullen de verbauwereerde angstaanjagende gezichten van het trio Coucke, Verschueren en Kompany niet vlug vergeten na de beschamende nederlaag tegen het nummer vijftien in de rangschikking.

Frank Vercauteren was er uiteraard ook niet graag bij en zal intussen wel beseffen dat ze hem met een vergiftigd geschenk hebben opgezadeld.

IJdele hoop Voor de wedstrijd tussen Club Brugge en Moeskroen konden we rekenen op onze plaatselijke verslaggever uit Dudzele die wel een blauw-zwart supportershart heeft, maar over genoeg relativeringsvermogen beschikt om de zaken correct weer te geven. Wat wist hij te vertellen? Dat hij in de voorbeschouwin-

gen had gelezen dat het de bedoeling was van Moeskroen om te stunten in het Jan Breydelstadion. Wat we vreesden, is uitgekomen.

Het zal voor een andere keer zijn. Moeskroen moest de wet van de sterkste ondergaan tegen de temmers van Galatasaray. Dat er meer zijn die in het Jan Breydelstadion de duimen moesten leggen en nog gaan leggen, is maar een schrale troost.

Drie keer is scheepsrecht Een trainer die op post blijft en niet zwicht voor de verleidingen van kapers op de kust, dat maken we niet veel mee. In Mechelen, waar ze met Bart Somers als burgemeester nochtans een en ander hebben ondergaan, zijn ze zoveel rechtlijnigheid al jaren niet meer gewend. De supporters en de spelers van Malinwa waren dan ook van plan Wouter Vrancken te vieren achter de Kazerne met een overwinning tegen Zulte Waregem, maar het heeft niet mogen zijn. Een offday kan de beste overkomen en hoeft geen drama te zijn.

Dan maar de week later op de Bosuil tegen Antwerp, zullen ze gedacht hebben. Verkeerd gedacht. Het moet er ooit toch eens van komen. Derde keer, goede keer. Of niet? De kans ligt nu zaterdag voor het grijpen tegen Kortrijk. Als die niet teveel tegendraads doen tenminste.

Hel Wie zo goed als zeker wil zijn van een basisplaats in de eerste ploeg van Antwerp, moet eerst in de clinch gaan met trainer Bölöni. Succes verzekerd. Vraag het maar aan ‘Lamkel Ze na kalm’ en nu ook aan Kevin Mirallas, die na zijn rebellie van een week eerder nog eens mocht opdraven en zich met het winnende doelpunt tot ster van de avond kroonde tegen KV Mechelen. Daarmee heeft Antwerp zijn thuisreputatie weer eer aangedaan. Ze mogen zich met recht en reden opnieuw de Hel van Deurne-Noord noemen. Op de tribunes en bij de supporters bedoelen we. Niet in de intussen berucht geworden kleedkamer, waar regelmatig een vlieg aan de lamp zit.

15

Ge zult maar met de helm geboren zijn. Amper drie weken geleden leek het lot van Antwerptrainer Bölöni bezegeld en stond hij met één been zo goed als buiten in Deurne-Noord.

Zeg nu zelf, dat soort spreidstand was geen benijdenswaardige situatie. Intussen hebben zijn manschappen, al dan niet gewild, zijn vel gered door zowel Club Brugge als AA Gent en nu ook nog eens KV Mechelen in het zand te laten bijten van de Bosuil. Zonder afbreuk te doen aan zijn kwaliteiten als trainer verdenken we Bölöni met de ijzeren arm ervan dat hij thuis konijnenpoten verzamelt.

Luxe Het moet geleden zijn van 1302 dat er nog zoveel volk op de been was in Kortrijk als voorbije zondagavond voor de match tegen Gent. Allemaal in stoet richting Guldensporenstadion om er de krachtmeting tussen de plaatselijke ploeg en de overwinteraars in de Europa League mee te maken. De nederlaag van de Buffalo’s op de Bosuil en het gelijkspel in eigen stadion tegen Antwerp zijn al vergeten. AA Gent, dat met een vertimmerde halve ploeg aantrad, toonde tegen Kortrijk dat het nog altijd de vorm te pakken heeft en dat trainer Thorup op rozen zit. Luxe noemen ze dat.

Voor hoelang?

Op de sukkel Dat het er zou stuiven in de Luminus Arena voor de derby tussen Racing Genk en Sint-Truiden was voorspelbaar. Twee ploegen die dringend nood hadden aan winst en waarvan de supporters elkaar het licht in de ogen niet gunnen. Tot een Limburgse burgeroorlog is het verleden zaterdagavond niet gekomen, gelukkig maar. Genk begon hoopvol aan de wedstrijd, maar weet intussen dat het spreekwoord ‘goed begonnen is half gewonnen’ een fantasietje is van een of andere betweter. Het waren de bezoekers uit Sint-Truiden die bij het scheiden van de markt met drie punten terugkeerden naar Stayen. Zo blijft Genk, tot nader order, in het sukkelstraatje. En dat is geen spreekwoord, maar rauwe realiteit.

Voorbeeld Wie heeft de zaak van de week gedaan?

Er zijn er meer die daarop aanspraak mogen maken. Om te beginnen Charleroi, dat

zijn ook Club Brugge en Standard al langer een format genegen zonder play-off-aanhangsel. De acht profclubs van 1B zagen zo’n klassieke competitie een half jaar geleden al niet zitten.

Omdat vier clubs van die reeks dan uit de boot van het profvoetbal vallen. Als men het nu anders ziet, heeft dat veel te maken met het financiële tekort voor alle clubs in een reeks die vandaag al aankijkt tegen een gezamenlijk verlies van ruim 40 miljoen euro.

Kans op beterschap is bovendien zo goed als nihil. Vooral daardoor zijn de geesten in 1B gerijpt om steun te bieden aan de plannen van de K11. Bovendien komen de onderhandelingen over een nieuw tv-contract er aan. Bij stemming voor verandering volstaat straks een twee derde meerderheid om saluut en de kost te zeggen tegen én play-off 1, én play-off 2 én voetbalkerkhof 1B. Ook de politiek - als het goed is zeggen we het ook - heeft het betere voetballicht gezien. Na de beslissing om het geldende RSZ- en belastingsysteem voor profspelers drastisch te herzien, wil men nu ook het minimumjaarloon voor niet Europese voetballers van 80.000 naar 400.000 euro optrekken. De bedoeling? Clubs beletten om ladingen niet EU-spelers aan te trekken in de hoop dat er enkele toekomstige goudhaantjes tussen zitten, zodat ze die, na welslagen, met miljoenenwinst door kunnen verkopen.

Hopelijk negeert de politiek de te verwachten jammerklachtenstroom van de clubs. Al was het alleen al om hen eindelijk te verplichten de kansen te geven die eigen jeugdspelers verdienen. Het kan in de toekomst helpen om de fans in staat te stellen de namen van de spelers van hun favoriete club niet alleen te kunnen uitspreken, maar ze ook te onthouden. zijn plaats binnen de eerste zes verstevigde met een overwinning tegen het zwalpende Waasland-Beveren. Ook Standard deed een goede zaak, maar mag de voetbalgoden danken voor het verlossende winnende doelpunt in de slotseconden van de match tegen een goed meevoetballend en moedig Cercle Brugge, dat beter verdiende. Dan is er nog Zulte Waregem, dat zich op sokken tussen de gegadigden voor play-off 1 heeft genesteld.

Mede dankzij de strategie van trainer Francky Dury, die al jarenlang het mooie en soms minder mooie weer maakt bij Zulte Waregem, zonder dat hij moet vrezen van de ene dag op de andere een ezelsstamp te krijgen. Er zijn nogal wat clubs die er een voorbeeld aan kunnen nemen.

Alleenheerser De vraag was wie als tweede en derde mee op het erepodium mochten in Kortrijk en in Mol, waar het crossen het voorbije weekeinde hoogtij vierde. In Kortrijk waren het Tim Merlier en Toon Aerts die de winnaar van de dag mochten flankeren. Een dag later in Mol zagen we, na het binnenrijden van de grootmeester, Tom Meeusen en David van der Poel in die volgorde over de meet bollen. Een aantal veldrijders vertrekt deze week naar Spanje om er aan hun conditie te werken. Het zal nodig zijn, als ze tot aan de knieën van Mathieu van der Poel willen geraken. Die vertoeft zelf ook twee weken in het Spaanse Benicassim.

En niet om er uit te blazen.

De kemels dansen De aandachtige lezer van de sportbladzijde zal verleden week allicht gemerkt hebben dat er een verkeerde tekst was geplaatst. Missen is menselijk, en in dit geval zelfs begrijpelijk: een uurtje eerder waren ten kantore drie palletten cava geleverd. Tja, dan moeten we natuurlijk eerst proeven. Meer nog, er werd een echt kwaliteitsonderzoek opgestart: smaakt de tweede fles hetzelfde als de eerste fles, en smaakt de derde fles hetzelfde als de tweede fles, enz.? U begrijpt dat op het einde van onze kwaliteitscontrole we zelfs niet meer wisten in welke volgorde we bladzijde 1 tot 16 moesten afwerken laat staan dat we nog wisten waar de uitgang was van onze weelderige kantoren.

Niettemin, onze verontschuldigingen voor de misser.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

5 december 2019

ABSURDISTAN Competentie De weggelopen eerste minister van de regering van loslopende zaken wil inzake het klimaat een “vredesverdrag met de natuur” sluiten. Wij kijken er al naar uit, want Charles Michel zal dat ongetwijfeld even goed aanpakken als de Marrakeshperikelen destijds.

Vaatje buskruit Het is zover: de nieuwe “hoge vertegenwoordiger” van de EU is de voormalige buitenlandminister van Spanje, Josep Borrell. De man die de Spaanse ambassades de Catalanen in het buitenland liet volgen, de man die wegliep uit een interview omdat de vragen kritisch waren... Wij stellen voor dat onze Europese parlementsleden hem véél kritische vragen stellen. Over Catalonië.

Hartverwarmend Wat zagen wij vorig weekend in het weerpraatje bij Frank Deboosere? Vendeliers en trommelaars! Goed dat vele culturo’s het te druk hebben met protesteren tegen Jan Primus, of ze zagen het fascisme weer vliegen! (en proficiat aan volkskunstgroep Reynout uit Grembergen)

De weerbots In Aalst hebben ze er korte metten mee gemaakt: geen denken aan om onder het Caudijnse juk van de Unesco door te gaan.

Als de hoge dames en heren van Unesco niet in staat zijn om misschien wat bizar, maar alleszins onschuldig volksamusement te onderscheiden van haatideologieen, dan worden ze er hopelijk goed door gesleurd volgend carnaval.

Moraalridders Cyriel Verschaevestraten, dat weet de goede lezer, zijn gegeerd goed voor mensen die graag aan morele borstklopperij

1192

doen. Zoals het Kortrijks stadsbestuur, bijvoorbeeld, dat de straatnaam verandert.

Alles moet weg, dat wist zelfs Tom Lanoye al.

Becijferd Meer dan de helft van de leerlingen in Antwerpse basisscholen volgt ondertussen islamitische godsdienst. De een noemt dat demografie, de ander islamisering. De feiten blijven wel dezelfde.

Kroongetuigen Over de zgn. Koninklijke Schenking is al veel inkt gevloeid. Misschien moesten we het in deze staat eens hebben over de houding van de Coburgers tegenover de Vlamingen vanaf de eerste troonbestijger?

Dat wordt dan de Koninklijke Krenking.

Bootbezoekers Naar wij te horen krijgen uit redelijk verdachte bron, worden binnenkort voor toeristen van cruiseboten speciale uitstapjes georganiseerd: “Antwerpen, stad van granaten en kalashnikovs.” Er is voorzien in de mogelijkheid om deel te nemen aan specifieke sportactiviteiten.

Smeer de kelen!

Op 19 december organiseert de “culturele oppositie” een zangfeestje aan het Vlaams Parlement. Zou men ook bij het ANZ aangeklopt hebben? Ah nee, want dat krijgt al sinds de tijd van de “goede” cultuurminister Bert Anciaux geen subsidie meer...

Gekreun en gesteun Onze heer hoofdredacteur heeft het geteisem dat zijn redactie vormt, al verwittigd: wanneer paars-groen van start gaat, worden alle verloven en vakanties en elke fatsoenlijke nachtrust geschrapt. Er zal véél werk aan de winkel zijn dan!

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E

Premier Rutten is spe op de paarsgroene meeting

“Waar moet ik tekenen?

Jullie krijgen Voeren terug!”

Een geheime meeting tussen de paarsgroene partijen. De natte droom van Paul ‘ik spreek geen Nederlands omdat iemand de PS maffia heeft genoemd’ Magnette krijgt stilaan vorm. Maar hoe komt zo’n meeting tot stand? En welke snoodaard zorgt er voor dat zo’n geheime meeting plots opduikt in de nationale pers en roet in het progressieve eten gooit? ’t Pallieterke was er bij. Een reconstructie.

De geheime ontmoeting van paars-groene partijen was een absolute voltreffer. Heel even brak er paniek uit bij Paul Magnette en zijn veertig rovers toen de Open Vld niet kwam opdagen met de rijkdommen uit het Noorden op een gouden schaaltje en de gesmoorde stem van de Vlaamse meerderheid op een zilveren schaal. Na een klein uurtje wachten, werden zelfs enkele toegevingen aan de Vlaamse donor op schrift gesteld. Maar net wanneer Paul vol weerzin N-VA-voorzitter Bart De Wever wilde gaan bellen, zwaaide de deur open en riep een bezwete Gwendolyn: “Waar moet ik hier tekenen? Er heeft toch niemand anders getekend? Ik heb mijn eigen blanco regeerakkoorden mee en jullie krijgen Voeren terug!” Er zaten duidelijk geen strategische of politiek-ideologische motieven achter haar laattijdigheid. Om precies te weten waar het is fout gelopen, moeten we een paar uur terug in de tijd.

Een paar uur eerder…

F G H I J K L HORIZONTAAL

VERTICAAL

A. Vleiende beleefdheid B. Beluister - Computerreeks van Apple - IJzerhoudende grond C. Reus uit het oude testament - Siberische rivier - Bloeiende kamerplant uit de familie rododendrons D. Oude naam voor Zimbabwe - Europees Parlement E. Nederlandse omroep - Toets op het computerklavier - Aanvankelijk F. Chemische bewerking van plantaardige en dierlijke oliën en vetten tot basis grondstoffen G. Benaming voor snelle hatchbacks Wijfjesdier - Belangrijkste deel H. Overgeblevene - Platvis I. Maakte gedwee - In de geest levende voorstelling J. Fermium - Zuivere K. Een weinig - Nomen nescio - Loofboom - Inhoudsmaat L. Blaasinstrument van de aboriginals

1. Het ontwerpen van dansen en balletten 2. Deel van het gelaat - Woord waarmee je naar jezelf verwijst 3. Molybdeen - Claimt - Dansfeest 4. Gratis (om Gods wil) - Voorzetsel 5. Vernederend 6. In memoriam - Het niet respecteren 7. Verwijder het bovenste deel van een plant - Kweektechniek 8. Huidaandoening - Goede naam 9. Loofboom - Muzieknoot 10. Liet toe 11. Voertuigen - Strafwerktuig - Internetland code voor Dominicaanse Republiek 12. Tijdperk - Kempisch dorp met een bekende norbertijnenabdij

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1191 VINDT U OP BLZ. 14

Een paar uur eerder treffen we Open Vld-voorzitster Gwendolyn Rutten in haar voorzittersbureau. De bril van wijlen Karel Dillen op de neus balancerend tekent ze het ene blanco blad na het andere. Een kleine vingeroefening voor als ze straks haar partijprogramma omruilt voor de sleutels van de 16. Ook prominent op haar bureau: de catalogus van Heytens gordijnen. Gwen is bereid tot mening knieval, maar niet als het over de gordijnen van de Lambermont gaat. Daar trekt ze een duidelijke lijn in het zand. Die moeten en zullen plaats ruimen voor meer fleurige modelletjes.

Verder wil ze het Magnette niet te moeilijk maken. Om dat laatste te onderstrepen heeft ze enkele van haar minder begaafde onderhandelaars onder de arm genomen voor de ontmoeting met paars-groen: de al even paarsgroene burgemeesters en politieke gidsen Bart Somers en het kindje De Clercq.

STEUN ‘T PALLIETERKE

BESTEL CAVA VIA WWW.KLAUW.NET

Politiek een sublieme keuze voor een snelle capitulatie richting zowat alles. Maar niet de meest wijze beslissing als je ergens op tijd moet zijn. Nauwelijks 100 meter verwijderd van het partijhoofdkwartier zijn ze al hopeloos verdwaald. Ze raakten zelfs slaags met elkaar over de vraag hoeveel poten een duizendpoot nu precies heeft. Kindje De Clercq beweerde dat het er duizend waren aan iedere kant, terwijl Somers van mening was dat het er 500 waren aan iedere kant, want dat het dier anders wel tweeduizendpoot zou heten. Kindje De Clercq en Bart Somers staan niet bekend als de grote lichten van de partij.

Ondertussen elders…

Terwijl Gwendolyn en haar vrolijke vrienden zichzelf aan het oppompen waren dat een Vlaamse en nationale minderheid het enige alternatief voor de toekomst van de natie is, zat Alexander De Croo op zijn bureau boosaardig met zijn beentjes te stampen. Waarom was hij niet uitgenodigd voor de grote uitverkoop van de Vlaamse kiezer? En waarom had iedereen het toch over premier Rutten? Terwijl hij toch de zoon van zijn papa is. Omdat het een vrouw is? De campagne “she decides” is allemaal wel leuk en aardig en kan volledig op zijn steun rekenen. Maar dan wel over zaken als het avondeten of wanneer er boodschappen gedaan moeten worden. Niet als het er om gaat zijn erfdeel van tussen zijn brood te stelen. Alexander werd bozer en bozer achter zijn voleiken bureau. Tot hij het echt niet meer kon houden en een journalist belde: “Psssst, je hebt het niet van mij. Maar weet je wat die Trutten net gedaan heeft? Je zal het niet geloven…”

24 uur later…

Gwendolyn en Alexander: “Wij bepalen zelf wel de koers die onze partij gaat varen, Bart De Wever! Dagadegij niet bepalen.”

Bart De Wever: “?”

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be