't Pallieterke van 12 december 2019

75ste jaargang • nummer 50 • donderdag 12 december 2019

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,50

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

“Kinderen van het verzet net geen oplichterij” Oud-VRT-medewerker Jan Neckers noemt de reeks “Kinderen van het verzet” net geen oplichterij. De zeven medewerkende dwergen-historici, zo stelt hij, zijn waarschijnlijk eerder dom dan kwaadwillig.

“Een RUG-wicht stelt dat het verzet ‘werd in beeld gebracht als zijnde anti-Vlaams, Frantalig, irritante mannetjes’. Dat was geen beeld, dat was de realiteit, want de franskiljons zongen het hoogste lied bij het verzet.”

Lees de volledige kritiek van Jan Neckers op blz. 12

Aanslag tegen basiliek van Koekelberg?

Op zaterdag 30 november, tijdens een gebedsdienst in de basiliek van Koekelberg, vielen er twee ‘personen’ binnen die de aanwezigen “ongelovigen” noemden en hen met de dood bedreigden. Zij zouden niet alleen “sterven”, maar ook “branden”.

Het is onduidelijk of daarmee uit de context en het taalgebruik het hellevuur bedoeld werd, het natuurlijk duidelijk blijkt dat deze vuur van een brandbom of gebedreigingen uit islamitische woon het vuur waarmee bijvoorhoek kwamen. En het artikel in beeld de Notre-Dame in brand La Dernière Heure was geschrewerd gestoken. Het parket onderven door een medewerkster met zoekt de zaak en de politie heeft een islamitische naam. Ook dat is extra veiligheidsmaatregelen getekenend. U moet eens op de introffen. De Brusselse politie… Dat ternetbladzijden van binnenlandis helemaal niet geruststellend… se en buitenlandse kranten en La Dernière Heure was de eerste magazines kijken, en eens tellen krant die daarover schreef en het hoe dikwijls daarin bijdragen van werd daarna overgenomen door islamitische journalisten of redacHet Laatste Nieuws en BRUZZ. teurs verschijnen. En die zouden Twee opvallende vaststellingen: dan objectief over islam of imminergens werden de woorden ‘isgratie schrijven? Ook daar is de lam’ of ‘moslims’ gebruikt, hoewel infiltratie al heel ver gevorderd.

Een maand lang postjespakkerij De informatieopdracht van Paul Magnete die deze week een einde nam, had weinig of niets met inhoud te maken, maar des te meer met de persoonlijke ambities van een aantal politici. Gwendolyn Rutten voorop, die nu wel het premierschap mag vergeten. Ondertussen komt Koen Geens nadrukkelijker in het vizier als kandidaat eerste minister.

En op Vlaams niveau smeden sommigen carrièreplannen als gouverneur.

Is er de voorbije vijf weken in de Wetstraat eigenlijk over de inhoud gepraat? Wellicht niet. Daarvoor was het werkstuk van de informateur teveel een PS-verkiezingsfolder. Een linkse econoom als Ive Marx sabelde de hallucinante nota van Paul Magnette met allerlei nieuwe cadeaus en uitgaven, een de facto open grenzenbeleid en wellicht een reeks nieuwe belastingen, vakkundig neer. Dan weet men in Vlaanderen hoe laat het is.

Bij de Open Vld hadden ze gehoopt dat zo’n PS-document door de Vlaamse partijen net als bij de formatie van 2011 als “onvoldoende, maar een basis van onderhandelen” zou worden beschouwd, maar dat gebeurde niet. Economen schoten dus met scherp op de nota, net als de niet naar links overhellende media (Het Laatste Nieuws, De Tijd, Trends…). Bart De Wever deed er de voorbije weken in de media nog een schep bij. Gevolg was dat Open Vld-voorzitter Gwendolyn Rutten met de billen bloot ging. Iedereen had gemerkt dat ze wat graag de Wetstraat 16 wou betreden en Paul Magnette heeft haar dat op een dienblaadje aangeboden.

Geen vrouwelijke premier met volheid van bevoegdheden Maar dat feestje gaat door de grote verdeeldheid bij Open Vld dus niet door. Waarbij men zich stilaan de vraag moet gaan stellen in welke mate de partij dit overleeft. Indien er vervroegde verkiezingen komen - waarover verder meer -, heeft de onafhankelijke N-VA-verkozene Jean-Marie Dedecker al laten weten dat hij overweegt opnieuw met een Lijst Dedecker of LDD op te komen.

Zullen Open Vld’ers er zich dan bij aansluiten? Of besluiten de donkerblauwe burgemeesters van de partij om een eigen partij op te richten?

In elk geval lijkt het momentum nu voorbij voor Gwendolyn Rutten om de eerste vrouwelijke premier te worden met volheid van be-

voegdheden. Wellicht was ze voor een deel verblind door die plaats die ze in de geschiedenisboeken zou krijgen. En dat een Alexander De Croo - die schreef tenslotte een boek over “de eeuw van de vrouw” - in dat verhaaltje zou meegaan.

Maar die heeft zijn eigen politieke ambities, waarbij er van dat zelfverklaarde feminisme niet veel meer overblijft. Ook hier haalt postjespakkerij de overhand. Ondertussen wel meegeven dat Magnette zo stom is geweest om in zijn nota geen toegevingen te doen aan Open Vld. Dat zou de overstap richting paarsgroen hebben vergemakkelijkt.

Wat wil CD&V? De vraag is hoe het nu verder moet. Bart De Wever ziet het in elk geval graag gebeuren. Voor Open Vld dringt de tijd. Na nieuwjaar zal de strijd voor de voorzittersverkiezingen in de partij losbarsten, waarbij een rechts-liberale kandidaat zich snel als een volwaardig alternatief voor de paars-groene groupies zal profileren. De N-VA-voorzitter kan die verkiezingen met gerichte uitspraken proberen te sturen. Bij Open Vld hoopten ze op een regering of op zijn minst vlot lopende federale regeringsonderhandelingen tegen de voorzittersverkiezingen van maart. Dat blijft onzeker.

Een paars-groene regering, eventueel aangevuld met CD&V, is nog niet afgeserveerd. En dan komt Koen Geens (CD&V) in het vizier.

Hij wordt steeds nadrukkelijker genoemd als eerste minister. De minister van Justitie heeft het over de N-VA die verantwoordelijkheid moet nemen en hij bepleitte zelfs een staatshervorming. Akkoord, CD&V heeft het confederalisme in het partijprogramma staan, maar daar was het de voorbije jaren wel zeer stil over. Wat wil de CD&V eigenlijk? Een betere vraag zou zijn: wat wil Koen Geens? Het antwoord is niet ver te zoeken. Nadat alle mogelijkheden van een coalitie met de N-VA zijn uitgeput, kan er geke-

ken worden naar het depanneren van paars-groen. Met Geens in de Wetstraat 16. Postjespakkerij dus en het regeerprogramma doet er opnieuw niet toe.

Mislukt alles, dan komen er vervroegde verkiezingen. En dat is een slechte zaak voor de carrière-ambities van Geens en Co. Wat zou men in dat geval met het front van N-VA en een nog sterker Vlaams Belang moeten aanvangen? Want daar ziet het naar uit: een sterker V-blok. Hendrik Vuye zei het vorig weekend in Le Soir aan de Franstaligen, die de hakken in het zand zetten: “U hebt Leterme gehad, vervolgens Bart De Wever. Straks zal het Tom Van Grieken zijn.”

Ook de Vlaamse postjes tellen De politieke postjeskoorts heeft ondertussen ook Vlaanderen bereikt. Plots is het debat losgebarsten rond de benoeming van een nieuwe reeks gouverneurs. Er staan immers drie vacatures open: al een tijd die van Oost-Vlaanderen en straks ook die van Vlaams-Brabant (Lode De Witte gaat met pensioen) en Limburg (Herman Reynders stopt drie jaar vroeger dan gedacht). Aangezien de aanduiding nu opnieuw gebeurt via de klassieke politieke benoemingen, zal dit nog vuurwerk geven. Gwendolyn Rutten - opnieuw zij - heeft het nog altijd niet verteerd dat haar partijgenote Carina Van Cauter naast de sjerp van Oost-Vlaamse gouverneur greep.

Ze bleek volgens de oude procedure niet geschikt, want haalde minder punten dan de aan de N-VA gelieerde Wim Leerman, algemeen directeur van de stad Aalst.Voert de Open Vld-voorzitter opnieuw de forcing?

Sommige politici zien nu opnieuw hun kans op een interessante exit.

Gwendolyn Rutten in Vlaams-Brabant? Een aantal N-VA’ers die uit de schijnwerpers zijn verdwenen? Het blijven drukke tijden voor de postjespak- kers.

2

Actueel

12 december 2019

Onze ‘democratie’ Geens machteloos? deugt niet Verleden vrijdagavond hebben ze mij moeten reanimeren. Zit ik om 19 uur naar het nieuws op VTM te kijken als daar Koen Geens wordt geïnterviewd. Zegt die man zonder verpinken: “CD&V gaat alleen in een regering als daar ook een staatshervorming aan gekoppeld is.”

Dat was even fameus schrikken, tot en met een hartstilstand.

Ik kan me immers niet herinneren dat een CD&V’er zo uitdrukkelijk voor een staatshervorming heeft gepleit. Ja, in de aanloop naar de voorzittersverkiezing liet Joachim Coens begin november al eens een voorzichtig ballonnetje op. En ook na zijn verkiezing tot voorzitter van CD&V pleitte hij, onder meer in de studio van VTM, voor een grote staatshervorming. Voor een CD&V’er die heel dicht bij het ACW staat, is dat zeker een opmerkelijk standpunt. Toch eerst even afwachten, want diezelfde Coens pleitte vorige maand nog voor een regering van experten, indien de huidige partijen er niet uit geraken. Vraag is natuurlijk, als er een zakenkabinet van experten op de been wordt gebracht, waarom we dan nog naar de stembus gaan. Want een zakenkabinet is een rechtstreekse aanfluiting van ons democratisch stelsel.

Nu, laten we eerlijk zijn, onze democratie is geen democratie.

Een voorbeeld: De PS haalde in mei vorig jaar 641.623 stemmen, goed voor 20 zetels in de federale Kamer. De CD&V haalde 602.520 stemmen, niet zo heel veel verschil met de PS, maar kreeg daarvoor maar 12 zetels. Het is de zetelverdeling in de Kamer die de samenstelling van de regering en de oppositie bepaalt. De Franstaligen zijn dus oververtegenwoordigd in de Kamer. Nog een voorbeeld: Ecolo kreeg 416.452 stemmen, goed voor 13 zetels. Groen haalde 413.836 stemmen, dus net iets minder dan de Franstalige tegenpool, en kreeg daarvoor 8 zetels. Bij de liberalen is het niet anders: MR: 512.825 stemmen, en 14 zetels. Open Vld: 579.334 stemmen, goed voor 12 zetels. Een paars-groene regering kan aan Franstalige kant rekenen op 47 Kamerzetels, aan Vlaamse kant op 29 zetels. Wat een wanverhouding! Zeker als men de 4060 procent verhouding neemt tussen Franstaligen en Nederlandstaligen in dit land. Pas op: Gwendolyn Rutten was bereid om deze wanverhouding te aanvaarden. Hoe laag kan je zakken?

De Vlamingen vormen in getalsterkte de grootste groep, maar laten zich ringeloren door een Franstalige minderheid.

En dát is de enige zekerheid in dit land… sinds 1830.

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

Op vrijdag 29 september 2006 vergaderde de top van de Brusselse vzw Al-Aqsa Humanitaire. Er werd beslist om de naam van de vzw te wijzigen in Aksahum. Tegelijk verhuisde de vzw naar Verviers. Dat de naam gewijzigd werd, is logisch: de naam Al Aqsa wordt doorgaans in verband gebracht met de financiering van terrorisme. Bij Aksahum is dat minder het geval. Opdracht geslaagd dus.

De Belgische vzw moet gezien worden binnen een breder kader. De oorsprong van de Al Aqsa International Foundation ligt volgens kennisbankterrorisme.nctv. nl in 1997, toen Mahmoud Amr de Al Aqsa e.V. oprichtte in het Duitse Aken, de Al Aqsa Humanitaire in Verviers (België) en de Stichting Al Aqsa Nederland in Heerlen.

Banden met Hamas?

Amr ondertekende volgens kennisbankterrorisme.nctv.nl de handvesten van alle drie de organisaties.

Hij wordt door de Verenigde Staten beschuldigd een ‘active figure in Hamas’ te zijn. De Al Aqsa International Foundation is naar eigen zeggen een liefdadigheidsinstelling die humanitaire projecten in de Palestijnse gebieden ondersteunt.

Behalve in Duitsland, België en Nederland, heeft de organisatie tegenwoordig ook afdelingen in Zweden, Denemarken, Pakistan, Zuid-Afrika en Jemen.

De Europese landen en de Verenigde Staten verdenken de Al Aqsa International Foundation ervan geld door te sluizen naar Hamas. De Europese Unie beschouwt de Al Aqsa International Foundation sinds 2002

als een terroristische organisatie en heeft de tegoeden daarom bevroren.

Geen probleem in België Minister van Justitie Geens kreeg onlangs in het parlement een schriftelijke vraag over deze Belgische organisatie. Geens: “De Veiligheid van de Staat (VSSE of Staatsveiligheid) beschikt niet over informatie waaruit zou blijken dat de vzw Aksahum activiteiten ontplooit die aan terrorisme gelieerd zijn. Aksahum zamelt fondsen in via verschillende kanalen: via geldinzamelingen georganiseerd in moskeeën, via spaarbussen in winkels en restaurants van Palestijnen of sympathisanten van hun zaak, via giften en stortingen, uit de verkoop van propagandamateriaal, enz. Op de Facebookpagina van Aksahum, maar evenzeer via infostands, geeft de organisatie aan dat het geld wordt aangewend voor verschillende projecten in de Palestijnse gebieden (bijvoorbeeld het boren van waterputten). Sinds een aantal jaar wordt er ook ingezameld voor Syrische vluchtelingen. Er werden in Europa verschillende onderzoeken gevoerd naar de finaliteit van deze geldinzamelingen door

het netwerk van Hamas-gelieerde vzw’s. Wat betreft de Belgische vzw’s is er nooit kunnen worden aangetoond dat deze fondsen gebruikt worden in het kader van de terroristische activiteiten van Hamas.”

Volgens Geens voorziet de Belgische wetgeving geen mogelijkheid voor de regering om de activiteiten van een vzw stop te zetten. “Wel kan een vzw in bepaalde gevallen door de ondernemingsrechtbank worden ontbonden, op verzoek van een lid, van een belanghebbende derde of van het openbaar ministerie. Zo kan zij worden ontbonden wanneer zij in strijd handelt met het Wetboek van vennootschappen of verenigingen of de openbare orde, of in ernstige mate in strijd handelt met haar statuten. Dit is tot nader order niet het geval voor deze vzw.”

Extra controle wenselijk Mahmoud Amr verblijft sinds zijn uitwijzing uit Duitsland in 2004 volgens de minister van Justitie in België. Geens: “Hoewel Amr volgens de statuten niet meer in het bestuur zetelt van de vzw, kan hij nog steeds worden beschouwd als een van leidende figuren van Aksahum. De Veiligheid van de Staat (VSSE) beschikt niet over aanwijzingen dat de man betrokken zou zijn (of geweest zou zijn) bij terroristische activiteiten.

Hij heeft de afgelopen jaren ook niet specifiek de aandacht van de VSSE getrokken in het kader van de opvolging van extremisme.”

Het is duidelijk dat de regering en de Staatsveiligheid machteloos staan tegenover deze gevaarlijke organisatie. Aangezien journalisten soms het werk van de overheden moeten doen, geef ik de minister een gratis tip: de raad van bestuur van deze vzw werd onlangs gewijzigd. In de nieuwe raad van bestuur zitten personen die wel eens gecontroleerd zouden mogen worden. De informatie is te vinden in het Staatsblad.

THIERRY DEBELS

ECONOMISCHE ZAKEN

Het nieuwe Chinese monster

De Chinese internetwinkel Alibaba noteert sinds kort op de beurs van Hong Kong. In 2014 haalde het bedrijf al geld op via de beurs van New York. Hier is een nieuwe gigant in de maak.

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41, 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

Abonnement buitenland:

3 maanden: 6 maanden: 1 jaar: Steunabo 1 jaar:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

32,50 euro 65,00 euro 130,00 euro 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter 1945-1955: Hoofdredacteur 1955-2000: Hoofdredacteur 2000-2010: Hoofdredacteur 2010-heden: Verantw. uitgever:

Bruno de Winter Jan Nuyts Leo Custers Karl Van Camp Karl Van Camp

Alibaba zag de beurskoers direct met 6,6 procent stijgen na de introductie op de beurs van Hongkong. Alibaba profileert zich met de beursgang als een van de belangrijkste spelers op de markt van de internethandel. Bij een eerdere beursgang in New York in 2014 werd 25 miljard dollar opgehaald.

Na de recente beursintroductie zit er 44 miljard dollar in de beurskas.

Dat is dubbel zoveel als het Chinese internetbedrijf Tencent.

Het zou de bedoeling van Alibaba zijn om met dat geld de concurrentie aan te gaan met Tencent en Baidu, de Chinese versie van Google.

Want blijkbaar wil Alibaba ook op het domein van de recentste ontwikkelingen in de technologiesector - internet of things, artificiële intelligentie - sterk groeien. Ook het bij ons onbekende Meituang Dianping geldt als een concurrent.

Dat Chinese bedrijf levert maaltijden en organiseert reizen. Een markt die in China, dat aan het evolueren is van een zuiver exportland naar een economie met een sterke binnenlandse consumptie, volop aan het groeien is. In China is er een middenklasse van 500 miljoen mensen aan het ontstaan.

Bedreiging?

Wordt Alibaba zo een wereldwijde gigant die ook Westerse bedrijven kan bedreigen? En wordt het een instrument in handen van de Chinese overheid om op onze mark-

ten aan invloed te winnen? Alibaba wordt een economisch monster, dat staat vast. Met een beurskapitalisatie van 541,5 miljard dollar is het nu al het zevende grootste beursgenoteerde bedrijf ter wereld. En het andere Chinese bedrijf Tencent staat op de achtste plaats. Maar Alibaba is toch nog ver verwijderd van de grote Amerikaanse concurrenten en internetgiganten. Het blijft een stuk kleiner dan Apple (1074 miljard dollar beurswaarde), Microsoft (1047 miljard dollar), Alphabet-Google (817,9 miljard dollar), Amazon (798,5 miljard dollar) of Facebook (571,3 miljard dollar).

Een topconcurrent voor de Westerse bedrijven is het nog niet. Alibaba richt zich de komende jaren in eerste instantie op de Chinese markt. Al is het bedrijf natuurlijk ook bij ons actief. Getuige daarvan het logistieke centrum dat Alibaba op de luchthaven van Luik in Bierset wil creëren. Het moet in de eerste helft van 2021 volledig operationeel zijn. De investering bedraagt uiteindelijk meer dan 100 miljoen euro en zal zo voor 900 directe banen zorgen. Een belangrijke factor in het groeiverhaal is dat de flamboyante topman van Alibaba, de voormalige leraar Engels Jack Ma, op zijn 55ste stopt als CEO van het bedrijf en de verantwoordelijkheid overdraagt aan ene Daniel Zhang. Een wissel aan de top tijdens zo’n cruciale periode in het groeiproces is zelden een goede zaak. Wellicht zal Zhang

meer aandacht besteden aan die verdere verankering op de Chinese markt. Een keuze die ook is ingegeven door de blijvende dreiging van een handelsoorlog tussen de VS en China. Indien er meer protectionistische maatregelen komen, zal de internationale internethandel daar ook onder lijden.

Op de koffie Alibaba is een gigant, maar niet zo’n bedreigend bedrijf als Huawei, dat met zijn specialisatie in de markt van internetinfrastructuur een spionagevehikel voor Peking in het Westen zou kunnen worden. Zowel de VS, Canada, Australië als de Europese Unie zijn terecht beducht voor Huawei.

Op termijn kan Alibaba wel zijn invloed uitbreiden in de VS en de Europese Unie. Als meer en meer Westerlingen goederen bij de Chinese internetgigant gaan kopen, dan krijgt dat bedrijf een duidelijk zicht op de wensen en verlangens van miljoenen, ja zelfs miljarden Westerse consumenten. En die kennis is macht. Het is geweten dat de topman van Alibaba regelmatig op de koffie moet bij de Chinese leider Xi Jinping. Niet echt een geruststellend feit als we weten dat Alibaba het potentieel heeft om tal van privégegevens van Europese of Amerikaanse klanten aan de Chinese overheid door te spelen.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

Actueel

12 december 2019

3

De politieke benoeming van de gouverneurs

Aan het hoofd van elke provincie staat een gouverneur. In het verleden werden die benoemd op basis van een politieke kleur. Vandaag is het de Vlaamse regering die de gouverneurs aanstelt in de Vlaamse provincies.

Eerst even de politieke realiteit. Elke gouverneur heeft een kleur: Lode De Witte, gouverneur van Vlaams-Brabant, is een sp.a’er.

Ook Herman Reynders, gouverneur van Limburg heeft een sp.a-etiket. De provincies Antwerpen en West-Vlaanderen zijn in handen van de CD&V, respectievelijk met Cathy Berx en Carl Decaluwe. Blijft over: de provincie Oost-Vlaanderen, waar tot voor kort Jan Briers de benoemde gouverneur was.

Briers was op die stoel terecht gekomen op voorspraak van de N-VA, maar ondertussen is de man én met pensioen, én overgestapt naar de CD&V. Er moest dus naar een nieuwe gouverneur gezocht worden. De vorige Vlaamse regering had daarom beslist om in de toekomst te kiezen voor een nieuwe onafhankelijke en objectieve procedure, waarbij de kandidaat vooral op basis van bestuurskennis en capaciteiten zou gekozen worden. Dat was de theorie. Want ik de praktijk zijn het nog altijd de partijen die ‘hun’ kandidaat blijven steunen. Zo eiste Gwendolyn Rutten dat haar Open Vld-kandidate de nieuwe gouverneur zou worden. Een andere kandidaat die hoger geëindigd was bij de selectieproeven – en een N-VA-etiket heeft -, zou dan moeten wijken.

Het kwam hierover meer dan eens tot felle botsingen tussen Open Vld en N-VA. We zijn ondertussen een jaar verder en er is nog steeds geen nieuwe gouverneur benoemd in Oost-Vlaanderen. De functie wordt nu sinds 1 november 2018 - uitgeoefend door een waarnemend gouverneur.

Ondertussen moet men ook op zoek naar een nieuwe gouverneur voor Limburg en Vlaams-Brabant. De huidige gouverneurs van beide provincies hebben een sp.a-kleurtje. In het regeerakkoord van de nieuwe Vlaamse regering werd beslist dat men de oude ‘objectieve’ selectieprocedure gaat stopzetten. De gouverneurs zullen opnieuw politiek benoemd worden.

Vraag is dan: gaat men rekening houden met de bestaande krachtsverhoudingen?

De sp.a haalde in Vlaanderen bij de jong-

ste verkiezingen in mei 2019 zo’n 10 procent van de stemmen, maar had tot nu twee gouverneurs (40 procent). Met 25 procent van het aantal stemmen heeft N-VA op dit ogenblik geen gouverneur. In 2014 haalde de N-VA nog – afgerond – 32 procent van de stemmen en kon toen iemand naar voor schuiven in Oost-Vlaanderen, al had de man nu niet direct een uitgesproken N-VA-profiel. Vandaag is hij federaal Kamerlid voor CD&V… We zijn dus benieuwd wie de volgende gelukkigen zijn die zich in een gouverneurszetel mogen neervlijen. De functie van gouverneur is aantrekkelijk: vastbenoemd tot aan het pensioen, wagen met chauffeur en vooral veel prestige. En de benoeming van een gouverneur werd in het verleden – en het zal nu niet anders zijn – gebruikt als pasmunt. Wees er maar zeker van dat bij de verdeling van de ministerpostjes in de Vlaamse regering er ook gesproken is over de verdeling van de gouverneurs.

Een van de eersten die reageerde op de afschaffing van de selectieprocedure, was sp-a’er en Vlaams parlementslid Kurt De Loor. “Dit katapulteert ons terug naar de tijd van de politieke benoemingen. De nieuwe objectieve procedure was nochtans kamerbreed gedragen”, aldus De Loor. Je moet zoiets maar durven in het openbaar verkondigen, wetende dat de twee huidige sp.a-gouverneurs politiek benoemd werden; of zou Steve Stevaert in 2005 gouverneur geworden zijn op basis van zijn capaciteiten of op basis van zijn kleur?

Is het protest van De Loor ingegeven door de vrees dat zijn partij uit de boot gaat vallen en dat N-VA en Open Vld de drie postjes gaan verdelen? Vergeet niet dat N-VA in oorsprong recht had op vijf ministers in de Vlaamse regering, maar uiteindelijk tevreden was met vier ministerposten. Dat wordt allemaal mee op de weegschaal gelegd.

KARL VAN CAMP

Het broeikasgas van windmolens Het is een taboethema, maar De Telegraaf schreef er eind oktober al over en Elsevier kwam er nu op terug: windmolens stoten het extreem schadelijke broeikasgas zwavelhexafluoride uit, kortweg SF6. Dat wordt al sinds de jaren zestig gebruikt in windmolens en hoogspanningscabines om het risico op kortsluiting te beperken. SF6 veroorzaakt een veel en veel sterker broeikaseffect dan CO2 en het blijft heel lang in de atmosfeer aanwezig. Het zit binnenin de windmolens, maar zelfs de WindEurope, een belangenorganisatie van windboeren, geeft toe dat er de voorbije zes jaar in Europa minstens 900 kilo SF6 is weggelekt. Men voegt eraan toe dat dat ruimschoots opweegt tegen de hoeveelheid CO2 die zou vrijkomen als al de elektriciteit die nu door windmolens wordt geleverd, opgewekt zou

moeten worden door kolencentrales. Best mogelijk, maar waarom vergelijkt WindEurope niet met kerncentrales en aardgascentrales?

Misschien omdat die vergelijking dan niet meer zo gunstig zou uitvallen? En nog los van de wetenschappelijke aspecten… Waarom heeft men in de discussie over windenergie in de media nooit een kik gegeven over SF6?

Waarom werd die informatie doodgezwegen?

Het is duidelijk dat de aanbidders van de windgoden ons hebben misleid en bedrogen.

Ze zwaaien zo graag met wetenschappelijke rapporten, maar in dit debat hebben zich als gedragen als ideologen, liegende politici en profeten van obscure sektes. Welke duistere geheimen houden ze nog voor ons verborgen? Welke lijken gaan er nog uit de windmolenkast vallen?

BRIEFJE AAN KRISTOF CALVO

Verbindingsofficier

Mijnheer de kameleon, Het was aandoenlijk, zoals gij vorige zondag in De Zevende Dag aanwezig waart voor een gesprek, waar ook Peter De Roover aan deelnam. Aandoenlijk, zeg ik, want ik herkende u haast niet meer. Geen hyperkinetisch gedram meer, geen onderbrekingen van uw tegenpool, geen chagrijnigheid, geen vuil uitdagend glimlachje meer,… Maar wel rust, kalmte, ernstig kijkend, uw woorden wikkend en wegend… Het leek erop dat gij een cursus gesprekstechnieken hadt gevolgd en dat gij daar nu een staaltje van kwaamt laten zien.

Er zijn volgens mij twee oorzaken van deze gedaanteverandering. Enerzijds hebt gij na de verkiezingen in uw eigen rangen zwaar onder vuur gelegen wegens uw onbehouwen en vaak ergerlijke pedante stijl tijdens de campagne, toen gij zot van glorie waart omdat enkele onverlaten het al eens hadden over een mogelijke ‘premier Calvo’, toen de peilingen in de u welgezinde media uw partij tot hoog in de hemel stuwden. Het heeft allemaal op u ingewerkt na 26 mei en de boodschap van velen aan u was dan ook dat gij best terugkeerde naar de begane grond. Het is niet zonder reden dat gij u maandenlang niet hebt laten zien of horen. Zelfs in de Kamer verbaasde zowat iedereen er zich al een tijdje over dat gij danig gekalmeerd waart. Er werd zelfs mee gelachen dat gij voortaan betere pilletjes zoudt nemen dan vroeger…

Maar tegelijk - anderzijds dus - werd het ook duidelijk dat uw partij weer genoemd werd in het kader van de federale regeringsvorming, gekoppeld als jullie zijn aan Ecolo. Tot maandag en voor volkscommissaris Magnette naar de man van Laken ging, was er immers nog heel sterk een paars-groene constructie in beeld die moest leiden naar een nieuwe Belgische regering.

Gij hadt dat al een tijdje in het snuitje en daarom besefte gij heel goed dat uw oude stijl zeker niet moest terugkeren, want gij hadt uw zinnen al gezet op een ministerpost. En daar is traditioneel wat meer ernst en stijl voor nodig. Vandaar dat zelfs Peter De Roover klaarblijkelijk nogal verbaasd zat te kijken naar uw hoofsheid en staatsmannelijke ernst. Ook de journalisten van dienst moesten u niet tot de orde roepen of u bij het onderwerp houden. De kameleon was verkleurd.

Maar de inhoud van wat gij zegde, die was onveranderd gebleven, en daarmee vielt gij eens te meer door de mand. Het was allemaal iets te doorzichtig. “Wij willen proberen verschillen te overstijgen, op zoek gaan naar overeenkomsten die er kunnen zijn, niet aan vijanddenken doen”, zo debiteerde gij zonder verpinken. Jawel, opnieuw de aloude ‘verbindings’-mantra. Haast in dezelfde adem verketterde gij dan maar weer het Vlaams Belang en het feit dat de N-VA toch met deze verkiezingswinnaar had gepraat. (Hebt gij - tussen haakjes - de koning daarover ook al aangepakt?) Ja,

gij zegde “aan de slag te willen gaan voor de bezorgdheden van de kiezers van het Vlaams Belang”, maar wat dat dan ook verbindend mag inhouden, kwamen we natuurlijk niet te weten. (En nog eens tussen haakjes: hebt gij die oud-ondervoorzitster van Ecolo en nu kandidaat-rechter in het Grondwettelijk Hof die niet met de N-VA in eenzelfde ruimte wil vertoeven ook al eens op de vingers getikt voor zo’n niet-verbindende houding?)

En voorts gaaft gij nog een sneer naar De Roover door boudweg te stellen: “We moeten problemen aanpakken voor alle Belgen. (…) De N-VA stuurt aan op oppositie. Hun verhaal is al klaar, het is een verhaal van Vlamingen versus Walen.

Daar moet je als politicus echt mee opletten.” Een Vlaams-nationalist is immers voor u per definitie iemand die mensen tegen elkaar opzet…

Jawel, zo waart gij weer als vanouds geheel uw eigen zelve. Verbinden met links en groen, maar zeker niet met rechts. Gij houdt dus gewoonweg geen rekening met hoe men ten noorden van de taalgrens en ten zuiden daarvan heeft gestemd. Een door de strot geramde paars-groene regering is voor u veel meer waard dan te proberen rekening te houden met wat de kiezer heeft gewild. En dat is in Vlaanderen zeker geen paars-groene regering, want die heeft hier geen meerderheid. Rood en blauw kregen een pandoering en groen bleef status quo. Dat zijn de feiten. Ik zeg u dat, als gij vandaag het signaal van de kiezer negeert, het u en de met u ‘verbonden’ partijen zuur zal opbreken over afzienbare tijd. De burger is het zat van betutteld te worden en telkens het opgeheven vingertje voor zijn neus te krijgen. 26 mei was nog maar een voorbode van nog veel straffer. Voor mij niet gelaten, hoor, en bij voorbaat mijn dank als gij daaraan wilt meewerken.

Dus, mijnheer de staatsman, ik zou toch maar niet alleen mijn stijl wat aanpassen, maar ook uit een ander, iets democratischer vaatje gaan tappen. Anders blijft gij gewoon wie gij waart. Een opgepoetst blazoen is maar oogverblinding. Goed geprobeerd, maar gij zijt toch - eens te meer overigens - iets te licht bevonden om ons met een uitgestreken gezicht blaasjes wijs te maken.

STEUN

SCEPTR machtig nieuws BE39 7390 1640 4519 (BIC KREDBEBB)

4

Dossier

12 december 2019

Steun het jarige ’t Pallieterke ‘t Pallieterke bestaat 75 jaar en dat moet feestelijk gevierd worden.

Zo kan u bij ons lekkere cava bestellen ter ondersteuning van uw geliefkoosd weekblad. De cava komt uit Catalonië, zodat u niet alleen ’t Pallieterke steunt, maar ook de strijd van de Catalanen voor een onafhankelijk Catalonië.

Uiteraard is dat laatste eerder symbolisch, Spanje zal niet onder de indruk zijn van de verkoop van enkele flessen cava, maar alle kleintjes helpen.

Wedstrijd We gaan trouwens aan onze cavaverkoop een ‘wedstrijd’ koppelen. Neem een foto van uzelf of uw gezelschap, met het glas in de hand, met een cavafles en een exemplaar van ’t Pallieterke goed zichtbaar op tafel. U kan foto’s insturen tot 1 mei 2020, dus meer dan tijd genoeg om meerdere keren te toasten. In principe zullen de foto’s dienen voor publicatie in ’t Pallieterke, tenzij u dat liever niet wenst. Maar wie een foto instuurt, maakt alvast kans op een prijsje. Wat er zoal te winnen is, verklappen we u volgende keer.

Ondertussen zijn de eerste leveringen aan huis van start gegaan. Maar er staan nog heel wat flessen opgestapeld in mijn garage. U kan ze kopen aan 60 euro voor 6 flessen, 110 euro voor 12 flessen (+ 7 euro verzendkosten). Bestellen kan via onze webwinkel www.klauw.net of telefonisch (03.232.14.17). Betalen doet u via rekening BE63 7360 1247 8308 van de Vrienden van ‘t Pallieterke. Wie vandaag nog bestelt, krijgt de wijn geleverd voor de feestdagen.

Maar ook volgend jaar zetten we onze cavaverkoop verder. Oh ja, ook Vlaamse verenigingen die binnenkort een nieuwjaarsreceptie organiseren, kunnen bij ons cava aankopen. Niet uitstellen, maar vandaag nog beslissen. Dank alvast.

KARL VAN CAMP

Christelijke fresco’s beschadigd

UIT DE WETSTRAAT GEFORCEERD De aftelklok is in bedrijf gesteld. Na twee minuten valt de microfoon genadeloos uit.

Daarmee worden de parlementsleden dwangmatig in een keurslijf geperst. Akkoord dat bij sommigen de bondigheid vaak ontbrak, maar dit is echt het andere uiterste. Twee minuten om een deugdelijke vraag te stellen, is echt wel weinig, want een motivatie opbouwen om tot een ernstige vraag te komen, wordt nu echt wel heel moeilijk. Het risico op veralgemeningen of goedkope ‘éénlijners’ groeit zienderogen. Oorspronkelijk zou het de bedoeling geweest zijn dat ook ministers binnen die tijdsmarge zouden antwoorden. Maar dat lijkt niet te lukken. Maggie De Block bijvoorbeeld kreeg donderdag immers meerdere vragen van meerdere sprekers over eenzelfde onderwerp. De voorzitter kon niet anders dan haar een vijftal minuten spreektijd te geven. Uit dat alles blijkt dat heel die aftelkwestie een geforceerde zaak is en de professionaliteit van het debat niet ten goede komt... Een tip: misschien kunnen parlementsleden die er toch in slagen om binnen de twee minuten te blijven hun overgebleven seconden opsparen voor een volgende vraag?

Dit is wat overblijft van wat prachtige fresco’s moeten zijn in verschillende christelijke grotkerken in de buurt van Aksaray in Centraal-Turkije. Afbeeldingen worden (werden) systematisch zwaar beschadigd door radicale moslims. Ook het interieur van een vroegere christelijke kerk in dezelfde regio ontsnapte niet aan het radicalisme. De Turkse overheid doet weinig of niets om dit erfgoed te beschermen.

RIRO

Citaat van de week > Joachim Coens (CD&V)

“We moeten ons bezinnen.”

“Als alle traditionele partijen verliezen, moeten we ons de vraag stellen waar we als politiek mee bezig zijn en waar we beter mee zouden bezig zijn. We moeten ons bezinnen.”

Joachim Coens was nog Vlaams parlementslid toen hij na de verkiezingen in 1999 deze uitspraak deed. Ondertussen zijn we twintig jaar verder en hebben we van deze gewenste bezinning nooit meer iets gehoord. Was het omdat die er niet kwam, dat hij in 2001 ontslag nam uit het parlement en de oversteek maakte naar een topfunctie in de haven van Zeebrugge? In ieder geval krijgt hij vandaag, na zoveel jaren, de kans om als nagelnieuwe CD&V-voorzitter de bezinning in te zetten, want de Vlaamse traditionele partijen verliezen nog steeds... Een ideale plaats om dat te doen is niet een of andere stille ruimte of een open plek in het bos, maar op de oppositiebanken. En zeker is het daarbij aangewezen om oude krokodillen à la Marc Eyskens en andere partijdemonen en kwelduivels op een afstand te houden. Hun voorhistorische gekwaak en geëmmer kan alleen maar roet in het eten gooien.

der. Na de aanduiding door de Kamer van Yasmine Kherbache, draagt nu ook Ecolo een kandidaat voor om in het Grondwettelijk Hof te gaan zetelen. De Senaat moet daar nu deze week zijn zegen nog over geven.

Men gaat er klaarblijkelijk van uit dat als een partij daar ooit iemand voor mocht leveren op basis van de electorale getalsterkte, men dat voor eeuwig mag doen.

En nu dus een Ecolo-adept verdwijnt, moet er dus een nieuwe komen. Deze partij stelt dan ook Zakia Khattabi voor, de oud-covoorzitster van de partij. Het was deze dame met een dubbele nationaliteit die onlangs niet meer met de N-VA in dezelfde ruimte wou zitten en persoonlijk in een vliegtuig de repatriëring van een Tunesiër verhinderde.

POLITIEKE BENOEMING (2)

Jean-Marie Dedecker was het haast vanzelfsprekend niet eens met de aftelklok en de beperkte tijd van twee minuten. Hij wierp Kamervoorzitter Dewael de vergelijking voor met het Vlaamse spelprogramma “Blokken” en het Nederlandse “Twee voor twaalf”, waarin woorden moeten gevormd worden met respectievelijk acht en twaalf letters. Hij wilde er maar mee aantonen dat twee minuten echt wel heel kort is om een gefundeerd exposé op te bouwen. Het enige dat Dewael wist in te brengen was dat als Dedecker geen vraag kan stellen in twee minuten, het geen goede vraag is.

Ja, zo blok je natuurlijke elke kritiek af. Benieuwd hoelang dit karikaturale systeem zal meegaan…

Om al die redenen lanceerde Vlaams parlementslid en gemeenschapssenator Karl Vanlouwe op de sociale media de campagne “Stop Khattabi”. Hij wil “Geen activiste die de juridische beslissingen tegenwerkt in het Grondwettelijk Hof”.

Zoals te verwachten staan de democratische lieverdjes van extreem-groen op hun achterste poten: “De N-VA maakt hier een publiek proces van een democratisch verkozen volksvertegenwoordiger omdat ze kandidaat is voor een functie. De partij probeert een kandidate de mond te snoeren omdat ze andere meningen heeft”, klaagt de nieuwer covoorzitster van Ecolo Rajae Maouane aan.

En ze aarzelt dan ook niet om aan de N-VA te vragen deze campagne stop te zetten. Kijk eens aan… Ge moet toch maar durven. Toen de Ecolo-jongeren een gefotoshopte prent verspreidden waarop Theo Francken in nazi-uniform werd afgebeeld, was er geen vuiltje aan de lucht.

Toen mocht een democratisch verkozen politicus ‘met een andere mening’ op een hoogst bedenkelijke manier neergehaald worden.

GROEN IS VOOR!

POLITIEKE BENOEMING (3)

N-VA dient een voorstel in om geen index meer toe te passen op de partijdotaties. Peter De Roover (fractievoorzitter N-VA) stelde vast dat er daarop positieve reacties kwamen in de Kamer en dat men daar ‘hopelijk’ een meerderheid voor vindt. Dat laatste is inderdaad nog maar de vraag, want bij Groen zal hij wellicht bot vangen. Want bij de recentste stemming over de verhoging (!) van de partijfinanciering voor de Kamerfracties stemde Ecolo/Groen unaniem voor. Ja, de subsidieslurpers krijgen er nooit genoeg van. Aan Vlaamse kant stemden enkel N-VA en VB tegen…

Het valt nu af te wachten of Khattabi het zal halen. VB en N-VA, en volgens geruchten in de wandelgangen ook de liberale familie, zouden tegenstemmen, zodat de vereiste twee derde meerderheid niet bereikt zou worden… En als ze het toch zou worden, zou ze dan net als Kherbache haar niet-Belgische nationaliteit ook achter zich laten? In ieder geval is met deze kandidatuur nogmaals duidelijk geworden dat dergelijke politieke benoemingen nooit objectief zijn. De vrees is dan ook erg groot dat zelfs in een hoog arbitrerend orgaan als het Grondwettelijk Hof het politieke activisme nooit ver weg is, zeker omdat Khattabi geen enkele juridische opleiding of achtergrond heeft. Waarom verbaast het ons niet dat de burger uiteindelijk zelfs zijn geloof in de rechterlijke macht verliest?

GOEDE VERGELIJKING

POLITIEKE BENOEMING (1) En de benoemingscarrousel draait ver-

Actueel

12 december 2019

5

Peiling interessanter dan de keuze van de koning Paul Magnette is geen steenezel. Hij heeft gespeeld, maar heeft hij nu gewonnen of verloren? Niet Open Vld, maar CD&V zal hierover beslissen. De partij is min of meer ‘te kijk’ gezet door Magnette, want ze kreeg maar een belachelijke bijrol in het vernederende script van de PS-voorzitter.

Het is uitkijken naar de volgende peiling om te weten wie in de potpourri van de formatie de klappen incasseert. Dat zal, meer dan de keuze van de koning, de politieke toekomst bepalen.

Eerst even een week achterop kijken.

Kan niet anders. Minister Koen Geens (CD&V) brandde het hele opzet van Magnette vakkundig af. Hij had daar genoeg redenen voor.

Beginnen we met de makkelijkste.

Paars-groen wou een versoepeling van abortus en euthanasie forceren. Zonder de tsjeven. De christendemocraten lazen gefrustreerd hoe ziekenhuizen verplicht zouden worden om euthanasie aan te bieden. In een alweer bijgestuurde nota schrapte Magnette de gevoelige passage.

Mogelijk sloeg hij met die zweep, om nadien een pas terug te kunnen zetten en dat dan aan CD&V als een ‘toegeving’ te kunnen verkopen. Twee andere dossiers wegen inhoudelijk veel zwaarder.

Budget Tweede matrakslag voor Geens: het gat in de hand van de socialisten. Geens zag hoe de budgetaire uitdagingen door Magnette naar de marge werden verschoven. Letterlijk dan. Sommige uitgaven (750 miljoen voor openbaar vervoer bijvoorbeeld) werden buiten het officiële budget geduwd door ze aan een ‘Europese Green Deal’ te koppelen. Een ‘echte”’ begroting leek Magnette te willen uitstellen tot 2021. En een kluwen van ‘vijf mogelijke trajecten’ moest hem toelaten om soepel om te springen met de nood

aan evenwicht op de begroting. Magnette jongleerde met utopieën, zoals zijn ‘doel’ om de werkloosheid tegen 2030 om te zetten in ‘volledige tewerkstelling’.

Geeuw. De Waalse bestuurders slaagden er de jongste twintig jaar met verve in om werkelijk geen millimeter dicht te rijden van de werkloosheidskloof met het veel beter bestuurde Vlaanderen. Geen mens die op basis van Magnettes nota’s precies kan/kon definiëren hoe dat in de praktijk kan worden aangepakt, laat staan hoeveel extra miljarden dat allemaal moet of mag kosten.

Geen mens ook die begrijpt dat de PS een werkloosheidsuitkering wil toekennen aan wie vrijwillig ontslag zou nemen.

Geen mens ook die weet hoe beloften zullen worden gefinancierd. Hogere sociale uitkeringen, tot boven de armoededrempel (1,7 miljard euro), jaar na jaar hogere minimumpensioenen (1,17 miljard euro), open kranen voor het klimaatbeleid of isolatie van overheidsgebouwen, voor het spoor, geen besparingen in ambtenarenpensioenen of aanpak van gelijkgestelde periodes.

Rik Torfs doorprikte de Magnette-visie in twee zinnen: de rekening van zoveel gekte is voor de volgende generaties. En “solidariteit gaat niet enkel over vandaag maar ook over morgen”.

Confederalisme is ploegenspel En dan is er nog het derde thema waar Geens een spagaat zag met paars-groen: de staatshervorming. Verdacht hoe weinig aandacht die passages kregen in de

VLAAMS PARLEMENT Zekerheden De Oeso (niet te verwarren met het verkwikkende Griekse drankje) is weer langsgekomen met haar onderwijsmetingen. Er zijn dan drie zekerheden: het Vlaamse onderwijsniveau is weer diep onder nul gezonken, overal stijgt gehuil op en het Vlaams Parlement stelt een grote palaver in. Wat het eerste punt betreft schijnen dingen zoals leesvaardigheid, wiskunde en wetenschappen inderdaad in vrije val te zijn en dus rijst de vraag hoe dat toch zou komen. Minister Weyts anticipeerde al op de voorspelbare opmerkingen van links dat een en ander komt door te weinig geld, maar Vlaanderen scoort vrij hoog op onderwijsuitgaven en boert toch achteruit. Hoe dan ook is de urgentie groot en moet er alles aan worden gedaan om het zo geroemde Vlaams onderwijs weer op de allerhoogste toppen te hijsen. Voor Weyts moet daarvoor worden ingezet op Nederlands, op een verbetering van de eindtermen en – nieuw – op “Vlaanderenbrede” proeven. Dat laatste is waarschijnlijk een eufemisme voor centrale examens wat hier in het onderwijssfeertje een groot taboe is en dus in geen duizend jaar zal worden ingevoerd.Weyts zou ook nog een internationale raad der wijzen opzetten en uiteraard het “veld” bij alles betrekken.

Alarmerend Gezegd moet worden dat de meeste partij-sprekerds nogal ernstig bleven. Met uitzondering dan van de PVDA die regelmatig door het lint ging maar niet zeer duidelijk wist te maken welk onderwijsbeleid zij dan wel voorstond, behalve dan dat er meer geld naartoe moet. Hannelore Goeman (sp.a) vond de toestand “alarmerend”. Ze gaf toe dat geld

niet alleenzaligmakend is, maar toch is men te krenterig voor onderwijs. Ze was ook de eerste om erop te wijzen dat de sociale kloof in het Vlaamse onderwijs opvallend groot is in vergelijking met andere landen. Een thema dat bleef spelen en inderdaad niet zomaar onder de mat kan worden geveegd. Elisabeth Meuleman (Groen) ging daar ook over door en betreurde bijzonder de onderzoeksuitkomst dat leerlingen geen plezier meer beleven aan lezen. De onderwijsmens van N-VA, Koen Daniëls vond dat men leerkrachten niet met alles kan opzadelen, die moeten gewoon voor de klas kunnen staan. Hij pleitte verder voor een zeker “conservatisme” en schoot ook nog eens het – inderdaad zeer onzalige – concept van de “brede eerste graad” af, waar de linkerzijde zo op is gebrand.

Ook volkomen naar verwachting bracht Vlaams Belang het thema “migratie” aan de oppervlakte. Roosmarijn Beckers zag het gehele onderwijs ten onder gaan en waarschuwde voor “Afrikaanse toestanden”.

Vruchten van decennialang wanbeleid op onderwijs – waar iets van aan is. Sihame El Kaouakibi (Open Vld) wees nogmaals op de sterke sociale kloof die het onderwijs afremt in zijn rol als sociale lift. Ze legde daarbij de vinger op de zere plek van het “watervalsysteem”. Dat laatste is wel degelijk een van de erfzonden van ons onderwijssysteem dat nog altijd veel te star is.

Maar goed, men gaat dus de middelen beter inzetten, de latten hoger leggen, de leraren herwaarderen en ontlasten en volop investeren in, zoals Weyts het zei, Nederlands, Nederlands en nog eens Nederlands. Wat wij vanzelfsprekend toejuichen. Afspraak bij de volgende OESO-visitatie.

duidende media. Hopelijk heeft de man die zijn mond wil spoelen met Vlaamse tandpasta die boodschap een beetje begrepen. Ook CD&V blijft tot nader order een (voorzichtige) voorstander van confederalisme. Een ‘trage’ bondgenoot.

Maar ook die heb je nodig. Confederalisme kan er komen door een ploegenspel, niet anders.

Het signaal van Geens was duidelijk doorgesproken met de nieuwe voorzitter Joachim Coens. In VTM Nieuws hamerde ook die op het belang van een grote staatshervorming. “Na elke verkiezing zitten we vast. Dat is niet goed voor de samenleving en de politiek.” Ook Coens wil confederalisme op de agenda plaatsen, “maar we moeten er wel de tijd voor nemen”.

Mokerslag De CD&V-reactie – netjes verpakt in een bedaardheid die de partij siert - kwam achter de gordijntjes als een mokerslag in het gezicht van Open Vld terecht. Ook binnen de eigen partij (Egbert Lachaert, Vincent Van Quickenborne, Francesco Vanderjeugd, de meeste kamerleden, zowat alle burgemeesters behalve die van Gent), maar ook in economische kringen en in de doorgaans blauw-vriendelijke pers (Het Laatste Nieuws, De Tijd, Trends…) regende het kritiek.

“Hoe wil men dat financieren?”, vroeg Voka-hoofdeconoom Bart Van Craeynest.

“Een pest voor Vlaanderen”, schreef de Gentse professor arbeidseconomie Stijn Baert. “Adembenemend onverantwoord”, vond zijn Antwerpse collega Ive Marx.

“We geloven niet in Sinterklaas”, aldus de Vlaams werkgeversfederatie Voka.

“Een PS-beleid is langs Vlaamse kant niet te drinken”, schreef Daan Killemaes in Trends. “Informateur Paul Magnette gedraagt zich als een formateur die Vlaanderen een natte PS-droom wil doen betalen”, noteerde Marc De Vos van de denktank Itinera.

Elke criticus werd in de linkse pers meteen gekapitteld als “rechtse econoom” en geëxcommuniceerd. Maar hoeveel indruk maakt de linkse journalistiek nog op de kiezer?

Sociaal Hebben de hierboven vermelde critici het altijd bij het rechte eind? Laten we het houden op een genuanceerd antwoord: voor veel werkgevers zijn pakweg eenzijdig ontslag of het niet moeten overnemen van anciënniteit bij verandering van job wellicht prima. Voor veel werknemers wellicht ook. Maar een al te uitgesproken asociaal beleid is voor die kiezersgroep veel minder prettig.

Als de N-VA hierin geen evenwicht zoekt, lopen nog meer kiezers weg. De N-VA loopt in sociale dossiers op eieren.

Een meer sociale intentie loont electoraal meer dan een kus aan Voka.

Bart De Wever zat lang verstopt, maar kruipt weer op het politieke podium.

Hij wist dat de Vlaamse liberale toppers ‘goesting’ hadden in een progressief avontuur. Maar evenzeer dat zo’n avontuur zou mislukken. En dat een paar overlopers (de liberalen kennen iets van zo’n grensoverschrijdend gedrag) volstaan om een nieuwe regering (zonder CD&V) meteen of op een gepast moment in de

prak te rijden. De top van de blauwe partij, die “danst met de duivel” (dixit BDW), koos voor rood-groen en is nu verscheurd tussen top en basis.

In dit kader solliciteerde De Wever voor de rol van informateur. Was in de marge van dat dubieuze verhaal de uithaal van De Wever naar Open Vld nog nodig en verstandig? De partij lag al op de grond.

Gevloerd door zichzelf. Nu rest er alleen de kartelpartner CD&V om eieren mee te bakken.

Verkiezingen We vermoeden dat De Wever uiteindelijk mikt op nieuwe verkiezingen. Maar ook na nieuwe verkiezingen heeft De Wever uiteindelijk partners nodig. Met alleen de steun van Vlaams Belang valt weinig te beginnen.

Die laatste partij moet zich constant hoeden voor uitschuivers in de marge. De strapatsen van sommige ultra’s (van Hitlergroeters in Breendonk tot de koddige gasten als Jeff Hoeyberghs die elk op hun manier hun best doen om elk fatsoen in woord en daad te verjagen) zijn een drama voor Vlaanderen, de Vlaamse beweging en de Vlaamse natievorming.

Komt de steun voor het verkiezingsscenario uit onverwachte hoek. Van de PS misschien? Dat is toch wat Bart Maddens signaleert. Als stormram tegen Vlaanderen en behoeder van het voortbestaan van België (lees: van Wallonië) zou Magnette wellicht al beter scoren dan bij de jongste verkiezingen.

Peiling Kan ook CD&V uiteindelijk gaan voor dat scenario, om dan mee het ‘trage’ confederalisme op de agenda te plaatsen?

Alleen als op electorale winst mag worden gerekend. Inhoudelijke argumenten zijn er genoeg.

Professor Herman Matthijs herinnerde er in Knack aan dat er naast de drie bekommernissen van Koen Geens immers nog wel andere dossiers op tafel liggen, waarover noord en zuid grondig van mening verschillen: migratie, de kerncentrales na 2025, de financieringswet, de vele heterogene bevoegdheidspakketten. Het is simpel: het Belgische politiek systeem werkt niet en “een sociaaleconomisch welvaartssysteem kan maar werken als het institutioneel politiek stelsel werkbaar is.” Matthijs had het ook over een nieuwe opiniepeiling die er zit aan te komen (VTM/HLN) en waarmee de informateurs Coens en Bouchez zullen wordengeconfronteerd. Als de resultaten dezelfde zijn als in september jongstleden, “dan zal de kalkoen in deze kersttijden bij vele partijleiders minder goed smaken”, aldus Matthijs.

Als Open Vld in die peiling klop krijgt en N-VA en CD&V een mooier perspectief krijgen, kunnen de PS en de N-VA redelijk snel hun zin krijgen. Verliest ook CD&V, dan kan die kat in het nauw lelijke keuzes maken. Dan kunnen de radicaal Vlaamsgezinde partijen op zoek gaan naar geduld. En met argusogen volgen wat er gebeurt met een nieuwe federale regering, kleurrijk maar vergankelijk als een regenboog. In het kader daarvan wordt een volgende politieke peiling wellicht belangrijker dan de keuze van de koning.

ANJA PIETERS

6

Dwars door Vlaanderen

WAAR BLIJFT DE REACTIE? In Bilzen werd een jonge vrouw verkracht door een Afghaan. Dat lijkt ons veel erger dan het feit dat daar een dak afbrandde van een leegstaand gebouw dat bedoeld was voor asielzoekers. Wij hopen nu dat er in de media massaal zendtijd wordt gereserveerd voor programma’s waarin de brutaliteit en de wreedheid van Afghanen wordt aangeklaagd, hun totale verachting voor vrouwen, en voor mensenlevens in het algemeen. Als de daad van één brandstichter - die overigens nog altijd niet geïdentificeerd is - voldoende was om heel het Vlaams Belang en álle critici van het asiel- en immigratiebeleid als “geestelijke brandstichters” te bestempelen, waarom past men dan die logica niet toe op Afghaanse verkrachters? Dat criminele Afghaanse exemplaar in Bilzen is niet eens een alleenstaand geval. Hij is maar één van de honderden islamitische seksuele delinquenten in ons land. Dat is een gewogen schatting op basis van het aantal verkrachtingen per jaar en het percentage islamitische gedetineerden in onze gevangenissen.

VAN EETVELT OVER DE BELGISCHE IMPASSE In een uitzonderlijk uitvoerig vraaggesprek met Het Nieuwsblad geeft Karel Van Eetvelt zijn visie op de oorzaken van de politieke crisis en op zijn remedies daartegen. Een deel van zijn kritiek kunnen we delen. Bijvoorbeeld als hij wijst op de uitwassen van de particratie.

Zijn aanval op het populisme, dat hij overigens in álle partijen ziet, lijkt ons al minder doordacht. En zijn voorstel om te experimenteren met groepen willekeurig uitgelote burgers die het beleid zouden moeten uitstippelen, dat is in het oude Athene al uitgeprobeerd - en mislukt. Natuurlijk. Het is merkwaardig dat Van Eetvelt wel de vinger legt op de blokkeringen die voortkomen uit kortetermijndenken, populisme en particratie, maar dat hij de communautaire, typische Belgische blokkeringsmechanismen niet aanraakt, zelfs niet zijdelings. Hij noemt Nederland en Dehaene - in godsnaam! Dehaene!

- als positieve voorbeelden. Hij vindt het goed dat Dehaene “niet bezig was met zijn imago” en niet meedeed aan tv-quizzen. Maar hij verliest wel uit het oog dat het loodgieterswerk van Dehaene mee aan de basis ligt van de huidige impasse. En Van Eeetvelt gaat ook voorbij aan één van de gevaarlijkste ondermijningen van het democratische systeem: de ‘Gleichschaltung’ van de media, waardoor het debat over levensbelangrijke kwesties wordt verstikt in een door censuur en intimidatie afgedwongen kunstma-

12 december 2019

tige consensus. Persvrijheid, een brede opiniewaaier in de media, vrijheid van meningsuiting en een open debatcultuur zijn op lange termijn onmisbaar voor het functioneren van de democratie. De politieke correctheid verstikt dat allemaal. Maar ondanks al die problemen zou de parlementaire democratie misschien toch nog kunnen functioneren, als daar bovenop niet de rampzalige, typisch Belgische blokkeringsmechanismen kwamen, waardoor België slechts in schijn een democratie is. In werkelijkheid is het een als democratie vermomd systeem om in een land met een Vlaamse meerderheid een Franstalig minderheidsregime in stand te houden, met Franstalige heersers die wij niet kunnen wegstemmen of electoraal afstraffen.

Vlaanderen en Wallonië zouden elk afzonderlijk goed functionerende democratieën kunnen zijn. Zoals twee eenmotorige vliegtuigen allebei goed kunnen vliegen. Er zijn ook twee-, vieren achtmotorige toestellen die heel goed vliegen. Maar toch alleen maar als al die motoren in dezelfde richting trekken of duwen... En dat is bij het enige toestel van Belgica United Airlines niet het geval. Daarom staat dat ding nu al een jaar aan de grond.

VAKLUI In onze Wetstraatrubriek kon u al lezen over de kandidatuur van Zakia Khattabi (Ecolo) als rechter in het Grondwettelijk Hof. Khattabi is voormalig co-voorzitster van Ecolo. Eens te meer wordt dat een kwalijk ruikende politieke benoeming, zeker omdat de kandidaat ter zake volstrekt onbekwaam is en enkel een activistische politieke agenda dient. Grondwetspecialist Toon Moonen zei daarover op Radio 1 in De Wereld Vandaag naar aanleiding van het gegeven dat Khattabi niet de minste juridische achtergrond heeft: “Zeer uitzonderlijk, maar het kan.Want deze rechters worden bijgestaan door topjuristen die een veeleisend examen hebben doorstaan.” Dat kan tellen! Naar verluidt wordt het voortaan zo ook mogelijk om chirurg te worden zonder diploma, want men wordt aan de operatietafel toch bijgestaan door uitstekende verplegers en verpleegsters. Meteen is het tekort aan chirurgen opgelost. Zo simpel is het.

Onze samenleving is knettergek geworden.

KLIMAATPLAN De Vlaamse regering heeft op het nippertje een klimaatplan. Meer dan 350 maatregelen worden er voorgesteld. Reactie van de milieubeweging: het is niet voldoende. Niks van aantrekken, zelfs als de Vlaamse regering met 500 maatregelen gekomen was, zou het nog niet genoeg geweest zijn voor de groene jongens. En

dan komt de zwaarste klap: in Madrid is België naar de 35ste plaats gezakt in de internationale klimaatranking.

Toch effe voor alle duidelijkheid meedelen.

In Madrid wordt de jaarlijkse klimaatconferentie georganiseerd door de Verenigde Naties, de COP25. 25.000 specialisten zijn daarvoor vanuit gans de wereld naar Madrid afgezakt, de meesten per vliegtuig. In de marge van de COP25 laten allerlei belangenverenigingen zich horen.

Er is immers heel wat pers aanwezig. Als we dan het nieuws vernemen dat België van de 31ste naar de 35ste plaats zakt, dan zou je het ergste kunnen vermoeden. Maar die rangschikking heeft niets, maar dan ook niets te maken met de officiële bijeenkomst van de COP25 van de Verenigde Naties. De ‘ranking’ wordt immers opgesteld door een aantal groene en progressieve NGO’s zoals 11.11.11 en de Bond Beter Leefmilieu. Maar zoals het ons wordt voorgeschoteld door de media, is het precies of België gezakt is op de rankinglijst van de Verenigde Naties.

Niet dus.

ZIELIG VERTOON (AFLEVERING 7.329) Vorige week keurden de Kamerleden in de commissie Defensie een wetsvoorstel van Annick Ponthier (VB) goed. Zij stelde voor dat het

BRUSSEL

Het Brutopia van Vander Taelen Luckas Vander Taelen is in het wereldje van (Brusselse) opiniemakers een wat vreemde eend in de bijt. Anders dan de meesten durft hij de dingen benoemen, ook als ze grondig scheef zitten. Maar zo anders is hij nu ook weer niet.Want de kick van de diversiteit ervaart hij als geen ander, ook al bekent dat het pad in die richting wat hobbeliger is dan door de meesten wordt voorgesteld.

Niet toevallig verscheen zo’n anderhalf jaar geleden een interview met Luckas Vander Taelen in dit blad. Het is een man die historisch gesproken een politiek correcte pedigree bezit (o.a. als Groen-politicus!), maar de voorbije jaren een voor die kringen atypisch geluid is beginnen ontwikkelen.

Het is hem alvast niet in dank afgenomen.

Toen hij in 2016 laureaat werd van de De Cuyper-erepenning, was bij de uitreiking niemand, maar dan ook niemand, van zijn groene kompanen van weleer te bespeuren.

Erg inclusief die groene familie.

Problemen noemen Tal van (Brusselse) onderwerpen kaart hij in zijn vele columns aan, maar ergens ontwaren we toch die ene rode draad: noem de dingen bij naam. Is er een probleem, wel, noem dat dan ook zo in plaats van te vergoelijken en de feiten onder de mat proberen te vegen. Of zoals hij in zijn recentste boek (‘Ik hou van mijn stad’) zelf omschrijft: “Ik heb altijd gedacht dat het beter is over problemen te spreken dan er om ideologische redenen over te zwijgen. En het is niet omdat ik ze aanklaag dat ik aan Brussel-bashing zou doen, zoals mij al vaak is verweten.” De attitude siert hem.

Nieuw samenlevingsmodel In dit boek (het werd afgelopen zaterdag

voorgesteld in de Brusselse vestiging van de Standaard boekhandel) duikt hij vooral de geschiedenis in. Hoe is het Brussel van weleer kunnen evolueren tot wat het vandaag is.

Zelf heeft Vander Taelen er al vier decennia in de hoofdstad opzitten (hij kwam toe als student aan de VUB), maar trok op interview met mensen die nog verder kunnen terugblikken van Jari De Meulemeester tot Guido Fonteyn.

Het ene stuk is al wat lezenswaardiger dan het andere. En om heel eerlijk te zijn: vrij voorspelbaar voor wie enigszins vertrouwd is met de achtergrond van die lui.

Eric Corijn die rechtse trekjes zou vertonen, dat zou nog eens een revelatie zijn. Of neem nu deze van oud-Standaard journalist Guido Fonteyn: “Door de diversiteit en de grote bevolkingstoename is Brussel goed op weg om een nieuw samenlevingsmodel uit te bouwen. (…) ik denk dat we hier eigenlijk goed bezig zijn, ondanks de onvermijdelijke problemen.” Met de complimenten van Chimay Bleu.

183 nationaliteiten Vander Taelen mag zich dan al onderscheiden van die klassieke opiniemakers die één grote Bruxellitude uitdragen, voor hen draait het om een haast hogere multiculturele samenlevingsvorm. Alle indicaties dat het toch niet van zo’n leien dakje loopt,

jaarlijks verslag over het taalgebruik in het leger ook effectief elk jaar wordt afgeleverd in de Kamer als toevoeging aan de beleidsnota, en niet meer wanneer het pas geeft voor de minister. In het verleden werden die jaarverslagen gewoonweg verwaarloosd, zeker onder André Flahaut (PS). Het was zijn opvolger Pieter De Crem die, op vraag van Ponthier overigens, tijdens een vorige legislatuur met terugwerkende kracht de ontbrekende rapporten liet opmaken en afleveren. Om dat te vermijden, werd dus voorgesteld om de minister te verplichten jaarlijks het verslag in te dienen. Het voorstel werd goedgekeurd in commissie door VB, N-VA en CD&V. Open Vld onthield zich en de Franstalige partijen stemden samen met sp.a tegen. PS en Ecolo-Groen hebben elk drie commissieleden, maar daarvan was er telkens maar één lid aanwezig, waardoor een ‘Vlaamse’ meerderheid van zes Kamerleden het haalde. Ook al kan niemand iets hebben tegen dit neutrale voorstel, toch was het hek van de dam en bewezen vooral de linkerzijde en de Franstaligen eens te meer dat het niet gaat om de inhoud, maar wel om de indiener. Zielig, toch? Het valt nu af te wachten wat in de plenaire vergadering gaat gebeuren, al lijkt het toch al duidelijk dat VB, N-VA en CD&V alleen zullen staan. Als CD&V na de politieke matrakslagen van de poco’s het tenminste nog zal aandurven om mee met de Vlaams-nationalisten te stemmen.Wellicht zullen zij zich net als de Open Vld gaan verschuilen achter een onthouding. Een wet-Ponthier is wellicht nog niet voor morgen…

ONBETAALBAAR!

moeten genegeerd of op zijn minst geminimaliseerd worden. Op dat laatste punt verschilt Vander Taelen door man en paard te noemen, maar over dat Brussel van morgen komt hij toch behoorlijk in de buurt. Ook hij kickt op dat Brussel met 183 nationaliteiten en met een bevolking wiens grootouders in 60% van de gevallen elders geboren werden.

Uiterst-rechts Diversiteit is niet enkel een cijferkwestie, je ervaart het vooral op microschaal. Zijn eigen wijk in Vorst evolueerde sterk. Zoals ook op andere plekken krijg je dan die laatste ‘Belgische’ pakweg slager of bakker die verdwijnt, en wiens plaats door ‘uitheemse’ middenstand ingenomen wordt. Nu goed, Vander Taelen vindt dit geweldig. Maar gezien de wijze waarop de demografie van deze stad evolueert, en dan kijken we in het bijzonder naar wie Brussel achter zich laat, lijkt dit toch geen globaal gedeelde overtuiging te zijn.

In zijn bijdrage heeft Guido Fonteyn het over “uiterst-rechts” als barometer om aan te tonen dat Brussel anders is. Hij heeft gelijk, maar het is niet zozeer de politieke overtuiging van de autochtone Brusselaar die zoveel anders is (20 jaar geleden was het VB, mede dankzij heel wat Franstalige stemmen, veruit de grootste partij in de Nederlandse taalgroep), maar wel het feit dat die Brusselaar weg trok. “Waar iemand geboren is doet er niet toe”, jubelt Vander Taelen. “Ook al hebben ze allen een zeer verschillend verleden, ze hebben dezelfde toekomst: Brussel!”

Die Gedanken sind frei.

KNIN

Geef eens een geschenkabonnement De feestdagen komen er weer aan.

Hoog tijd om eens te beginnen nadenken over geschenkjes en geschenken.

Aan u de keuze: of u duikt straks in de winkelende, wriemelende massa, op zoek naar de zoveelste kaars, het zoveelste zeepje of alweer een fotokadertje, of... u maakt het zich stukken makkelijker. Bestel de enige, echte geschenkbon van ‘t Pallieterke.

Maak uw vrienden, uw vriendinnen en uw kennissen blij met een abonnement op ‘t Pallieterke.

U kunt kiezen uit een abonnement voor drie maanden, zes maanden of een heel jaar. Zo maakt u iemand niet éénmaal, maar wekenlang blij. Bestel tijdig, zo kunnen we u nog een mooie geschenkbon opsturen. Om van dit aanbod gebruik te maken, kunt u ons telefoneren tijdens de kantooruren: 03/232.14.17. Of stuur een e-bericht naar: secretariaat@pallieterke.net.

Onze naaste buren

12 december 2019

Opeenvolging Tijd om eens te kijken naar het recente nieuws over de gebeurtenissen die onlangs in deze rubriek besproken werden.

Maal acht Milieu- en klimaatfronten zijn nog altijd in beweging. Half werkend Nederland stond stil toen de minister van Milieu en Wonen krankzinnige normen vaststelde om één korrel zand te vervoeren want heel het land was vervuild. Milieufanatici trokken naar de Raad van State toen her en der de hand gelicht werd met de maatregel en de rechters vonnisten dat de regering haar eigen regels moest respecteren. Inmiddels is die norm eindelijk gewijzigd. Maal twee? Maal drie? Neen, maal acht, wat bewijst dat minister Van Nieuwenhoven van D66 weer eens GroenLinks wilde overtreffen. Uiteraard bood het mens geen excuses aan voor de schade die ze gedurende maanden had veroorzaakt. De andere coalitiepartners zwegen; temeer omdat minister-president Rutte een slag van de klimaatmolen heeft gekregen. Een paar maanden geleden zei hij dat alles geleidelijk moest gaan.

Op de klimaatconferentie van Madrid vertelde hij juist het tegenovergestelde en kwam het begrip van Nederland als gidsland en baken voor de hele wereld weer op de proppen. Volgens de bekende opiniepeiler Maurice de Hond verliezen vandaag zowel de rechtse als de linkse liberalen minstens een derde van hun kiezers en zelfs de doortrappers van GroenLinks gaan achteruit; grotendeels ten voordele van Baudets Forum voor Democratie. Het hielp ook niet dat de

7

NEDERLAND pers ontdekte dat de fractieleider van Ruttes VVD een enorme som wachtgeld opstreek omdat hij niet langer minister was terwijl hij zonder één dag werkloos te zijn in de Tweede Kamer belandde, daar een riant salaris plus extra vergoedingen verdiende en nog eens duizenden euro’s opstreek voor reiskosten die hij niet had.

Marokko lacht Nederland uit Uiteraard stroomt Nederland verder vol met gelukszoekers die proberen zich in de vetpotten te nestelen al hebben ze theoretisch geen enkele kans. Er zijn al bussen met Moldaviërs gesignaleerd. Criminele illegalen worden niet uitgezet want hun vaderland lacht Nederland in het gezicht uit met hulp van Nederlandse collaborateurs. Staatsecretaris Broekers-Knol van Asielzaken probeerde een Marokkaanse ambtsgenoot te pakken te krijgen maar dat lukte niet. Minister van Ontwikkelingssamenwerking Sigrid Kaag (die met die PLO-er als echtgenoot) kwam tussenbeide en loog dat er gewoon een misverstand was. Knol maakte dan maar een afspraak met de Marokkaanse ambassadeur in Nederland om het probleem van illegale stelende en rovende Marokkanen aan te kaarten.

Op het laatste moment weigerde dat heerschap op de koffie te komen want Marokko vindt het wel fijn dat criminele onderdanen in Europa hun slag slaan en misschien nog wat deviezen bij hun terugkomst meebrengen. Ook raakte vorige week de reden bekend waarom twee uitgewezen Armeense kinderen vorig jaar mochten blijven hoewel hun moeder betrapt was op zeven leugenachtige asielaanvragen en ondanks

een bevel van de rechter. De politiekcorrecte KLM weigerde hen terug te vliegen en de laffe toenmalige staatssecretaris ging door de knieën want de kindjes waren zo zielig.

Vrijhaven voor zware criminelen Verder hebben in Amsterdam burgemeester en politietop beslist dat er te weinig man- en vrouwkracht is bij de wijkteams. Oplossing: rechercheteams die gespecialiseerd zijn in zware (dikwijls drugs-) criminaliteit ontbinden, de ingezamelde kennis in de vuilbak gooien en de agenten naar de bureaus verplaatsen om papieren in te vullen. De bekende misdaadjournalist van De Telegraaf John Van den Heuvel meldde dat Amsterdam gewoon een vrijhaven is voor misdadigers die over de grond rollen van het lachen.

Wie A zegt moet ook B zeggen en dat doet ABN Amro. De bank sluit bijna 500 bankautomaten want plofkraken zijn te gevaarlijk voor de buurt en de politie heeft geen tijd om zich met deze banaliteiten bezig te houden want er moeten papieren ingevuld worden. Drugs gebruikend Nederland hapte overigens naar adem toen de burgemeester van Hellendoorn (Overijssel) Anneke Raven besliste een vergunning te weigeren aan het populaire Hardshock Festival (het hardste hardcore festival van Europa). De beslissing was gebaseerd op de drugstesten van vorige editie. Toen begon de politie na afloop met drugcontroles en na de eerste twintig was het duidelijk. Iedereen had gebruikt en wilde niettemin achter het stuur kruipen. Hoe durft ze?

WILLEM DE PRATER

De ondergrondse fuifzaal duikt weer op In het park naast het nieuw gerechtshof van Gent is er een ondergrondse fuifzaal. De Minus One heeft al veel stof doen opwaaien. Het peperdure gebouw zit als een bunker onder de grond en heeft naast een grote fuifzaal ook lokalen voor meerdere (jeugd)organisaties.

De deuren gingen pas twaalf jaar geleden open, maar toch zijn er nu al dringende renovatiewerken nodig. Het stadsbestuur schat dat er voor 400.000 euro kosten aan zijn.

Een fout gelopen prestigeproject De fuifzaal was van meet af aan omstreden.

Voormalige schepen De Regge was er erg trots op. Nergens in Europa bestond er al zo’n ondergronds jeugdhuis, Gent deed pionierswerk. Het prijskaartje was er dan ook naar.

Het kostte het dubbele van een vergelijkbaar complex bovengronds. De bouw ging moeizaam. Tegen de opening in 2007 had het al 4,7 miljoen euro gekost. De rekeningen bleven komen. Er was altijd iets: mankementen aan het gebouw, maar ook problemen met de uitbating, wanbeheer, zwaar vandalisme, overlast voor de buurt…

Het dieptepunt kwam eind 2013. De brandweer schreef toen een vernietigend rapport over de brandveiligheid en trok de erkenning van de zaal in. Een jaar lang lag de werking van het jongerenontmoetingscentrum stil. Het kostte 200.000 euro om de zaal in overeenstemming te krijgen met de normen. In 2015 ging het weer open, niet langer als fuifplek, maar als een cultureel centrum “van en voor de jeugd”. De stad stelde een beheerder

aan en voorzag in een jaarlijkse subsidie van 80.000 euro.

Dringende renovatie nodig Daarna werd het stiller rond de Minus One. Het kwam nog even in het nieuws in maart 2017, toen er beelden opdoken van een meeting van Turkse Grijze wolven in de grote zaal, georganiseerd door het Turks jeugdhuis dat lokalen heeft in het gebouw. Nu duikt de fuifzaal weer op. Er zijn weer kosten aan. De gebreken zijn zo ernstig dat er een renovatie nodig is.

Een nota van het stadsbestuur somt de problemen op: “Het schrijnwerk is overgedimensioneerd en ondermeer door het akoestisch isolerend glas zeer zwaar. Hierdoor slepen verschillende deuren, terwijl andere nog moeilijk te sluiten zijn. Dit leidt tot veiligheidsproblemen. De huidige keuken kan omwille van brandnormeringen zo goed als niet gebruikt worden. Op verschillende plaatsen in het gebouw bevinden zich lekken. Omdat het gebouw ondergronds gelegen is, kan de oorzaak enkel opgespoord en verholpen worden door de grond op het dak af te graven. De verwarmings- en verluchtingsinstallatie vertoont aanhoudende gebreken. Om bovenstaande problemen aan te pakken zijn zware investe-

ringen nodig, gezien dit veel verder gaat dan reguliere herstellingen of onderhoud.”

De stad bestelt een onderzoek om na te gaan welke werken nodig zijn en de kost te berekenen. De kosten voor de renovatie worden voorlopig geschat op 400.000 euro. De stad hoopt op subsidies van de Vlaamse Overheid om een deel van de rekening te betalen.

Een tweede ondergrondse zaal Ondertussen wordt in Gent gewerkt aan

een tweede ondergrondse zaal. Ditmaal een pop- en rockzaal voor vijfhonderd toeschouwers. Die wordt uitgegraven onder de middenpiste van het oude Wintercircus. De opening is voorzien in 2021. Voor het vlakbij gelegen kunstencentrum De Vooruit is het een geweldig cadeau, want zij gaan het mee mogen beheren. Of het voor de belastingbetaler een leuk cadeau zal zijn? Dat valt nog af te wachten.

MATHILDIS

Het blijvende collaboratietaboe (2) Vorige week hadden we het hier over een RTBF-reportage die aantoonde dat Waalse Oostfrontsoldaten in 1945 deelnamen aan een moordpartij op 6.000 Joodse vrouwen in Oost-Pruisen. Het leidde niet echt tot een debat over de Waalse collaboratie. Het taboe dat daarover aan Franstalige kant overheerst, blijkt ook uit de manier waarop men omgaat met publicaties over de Waalse collaboratie.

In 2016 publiceerde historicus Eddy De Bruyne zijn opus magnum: “Encyclopédie de l’Occupation, de la Collaboration et de L’Ordre Nouveau en Belgique francophone.” Een turf van duizend bladzijden waar alle figuren uit de Franstalige collaboratie aan bod komen. Een werk waar hij naar eigen zeggen tien jaar aan heeft gewerkt.

Het boek kreeg weinig aandacht in de pers. Het was amper of geen vermelding waard in de grote kranten Le Soir of La Libre Belgique. In de krantengroep van Sud Presse met vele regionale Waalse kranten verscheen er wel een breed interview. Daarin doet Eddy De Bruyne een aantal opvallende uitspraken.

Zo blijken er twee versies van het boek te bestaan. Een uitgebreid voor de universiteiten en wetenschappelijke onderzoekers, waarin er meer details staan over de veroordelingen van de collaborateurs. Ook hun geboorteplaats wordt erin vermeld. Dat is niet het geval voor de versie die bestemd is voor het grote publiek. “Uit respect voor het privé-leven” aldus De Bruyne.

Verleden Hij verklaart verder in het interview dat veel Waalse collaborateurs nooit aan hun kinderen of kleinkinderen iets over

hun verleden hebben verteld. Het taboe daarover is enorm.

Het blijft het beeld onderhouden dat alle Walen verzetsstrijders waren en de Vlamingen allemaal collaborateurs. Het valt ook op dat de encyclopedie van De Bruyne niet bij een grote Franstalige uitgeverij verscheen zoals Racine, maar bij Cercle Segnie, een uitgeverij gelinkt aan een kring van historici in La Roche-en-Ardenne.

De reeks publicaties over de Waalse of Franstalige collaboratie is niet te vergelijken met de Vlaamse. Gemakkelijkheidshalve verwijst men in de media enkel naar het zeer degelijke “Collaboration in Belgium” (1994) van Martin Conway over Léon Degrelle en Rex en dat is het.

Het taboe wordt niet alleen gecultiveerd door politici en opiniemakers om het Waalse verzet af te zetten tegen de Vlaamse collaboratie. Er zijn nog twee andere factoren die - vaak moedwillig - vergeten worden. Ten eerste dat er nog meer dan in Vlaanderen in Wallonië aan het einde van de bezetting sprake was van een situatie van burgeroorlog tussen collaborateurs en verzet. Dat komt aan bod in één van de weinige briljante Franstalige publicaties over de collaboratie, namelijk de studie van Flore Plisnier die tien jaar geleden verscheen en ook in het Nederlands werd vertaald: “Te Wapen voor Hitler. Gewapende collaboratie in Franstalig Bel-

WALLONIE

gië.” Het kreeg, zoals verwacht, aan Franstalige kant te weinig aandacht.

Bende Duquesne Plisnier brengt het verhaal van Prosper Teughels, rexistisch burgemeester van Charleroi die in 1942 door het verzet werd vermoord. Of nog de moord op de burgemeester van Courcelles Oswald Englebin, waarna verschillende burgers door rexisten werden gedood. In Henegouwen woedde wel degelijk een burgeroorlog. Waarbij collaborateurs de kans zagen om misdrijven van gemeen recht (geweldplegingen, diefstal,…) te begaan, zoals door de “Bende Duquesne”, een politie-eenheid van Rex in Charleroi. Tweede element is de achtergrond van veel Waalse collaborateurs aan het einde van de oorlog. Daar was geen sprake van enige idealisme zoals bij de eerste soldaten van het Waals Legioen die naar het Oostfront trokken om tegen het goddeloze communisme te vechten. Het waren meer avonturiers of marginalen op weg naar een ontsnappingsroute. Flore Plisnier schrijft daarover: “Een onderscheid kan gemaakt worden tussen de vrijwilligers van het eerste uur en de rest van de wapendragers. Preciezer gezegd: men treft in de jaren 1941-1942 relatief veel idealisten aan in het Legioen. Daarna maken die plaats voor tuig en volk dat absoluut niet deugt.” Er waren mensen tussen die wilden ontsnappen aan de verplichte tewerkstelling, handelaars die hun klanten waren verloren en mensen uit de onderkant van de samenleving. Voor hen was het plegen van misdaden, aan het Oostfront of in de binnenlandse collaboratie, de normaalste zaak van de wereld.

PICARD

8

Actueel

12 december 2019

DIPLOMATIEKE VALIES

Vergeten Europese oorlog Volkomen terecht wordt het conflict in Oost-Oekraïne wel eens als ‘de vergeten Europese oorlog’ omschreven. Want ook al lijkt het al bij al een lokale twist, in werkelijkheid is het dat niet. Het land is een geopolitiek scharnier tussen Oost en West en in die zin cruciaal voor Rusland in zijn positionering ten aanzien van het Westen.

Poetin en Zelensky op de top in Parijs Vergeten Europese oorlog Volkomen terecht wordt het conflict in Oost-Oekraïne wel eens als ‘de vergeten Europese oorlog’ omschreven. Want ook al lijkt het al bij al een lokale twist, in werkelijkheid is het dat niet. Het land is een geopolitiek scharnier tussen Oost en West en in die zin cruciaal voor Rusland in zijn positionering ten aanzien van het Westen.

Tijdens een top in Parijs nu maandag kwam het tot een engagement tussen de deelnemers om een einde te maken aan de geweldplegingen in Oost-Oekraïne voor het einde van het jaar. Naar de precieze modaliteiten is het raden. Twee A4’tjes volstonden trouwens voor de slotverklaring. En toen deze voorgesteld werd, zouden de Russische president Poetin en zijn Oekraïense collega Zelensky zelfs geen handen geschud hebben. Dit alles is, in het licht van hetgeen zich de voorbije vijf jaar afgespeeld heeft, alvast geen reden tot optimisme. Naar verluidt zou er wel een energie-akkoord uit de gesprekken voortkomen.

Erg belangrijk is dit voor Kiev, al was het maar omdat energie het instrument is waarmee het door Moskou in de tang houden wordt.

Oekraïne is in menig opzicht een verdeeld land. Een deel neigt naar Rusland, terwijl een ander deel naar het Westen kijkt. Dat is een historisch gegeven. Die verdeeldheid zie je echter ook in de dagelijkse praktijk. President Zelensky werd verkozen dankzij de belofte om een einde te maken aan het conflict dat nu al bijna zes jaar aansleept en 14.000 slachtoffers maakte. Het verschafte hem een mandaat, maar het verzet tegen de hypothese dat het tot een akkoord zou komen dat in belangrijke mate door Poetin gedicteerd zou zijn, is groot.

Het zou verkeerd zijn de twist als een lokaal conflict te beschouwen. Het wordt misschien wel regionaal uitgevochten, maar de betekenis ervan overstijgt het lokale strijdtoneel. Dit gaat om de internationale positie van Rusland en zijn relatie tot het Westen. Sommige analisten wijzen erop dat het soort koude oorlog dat er vandaag met

Moskou is, een direct gevolg is van wat zich in Oekraïne afgespeeld heeft.

Westbindung Sinds de onafhankelijkheid in 1991 is de internationale positionering van Kiev een aantal keer gewijzigd. De jaren van ‘Westbindung’ waren het talrijkst, maar soms kwam er een terugslag. Dergelijke bewegingen zijn niet uniek. Ook staten als Wit-Rusland, Georgië of nog Moldavië schreven doorheen de jaren hun eigen vergelijkbaar verhaal. Maar Oekraïne was toch wat anders omwille van de speciale betekenis die het land voor Rusland heeft. In de ogen van vele Russen ligt net daar de bakermat van hun natie. En er is natuurlijk de geopolitieke betekenis van het hier en nu.

Met lede ogen zag Moskou dan ook aan hoe Oekraïne zich tegen de EU en de NAVO aanschurkte. Meer dan een NAVO-partner werd Kiev niet, maar dat volstond om royale Amerikaans economische steun en wapenleveringen te ontvangen. En dan kwamen er de protesten om het Maidan plein tegen de door het Kremlin gesteunde President Viktor Janoekovytsj. Rusland besloot in te grijpen, annexeerde de Krim en startte het aanslepend conflict in het Oosten van Oekraïne.

Anders dan het Westen dat vaak in de waan van de dag blijft steken, plaatst Rusland de dingen makkelijker in een historische context. Wanneer Vladimir Poetin de implosie van de USSR als de “grootste geopolitieke ramp van de eeuw” omschreef was dat meer dan electorale peptalk.

Moskou moest ook vaststellen dat de gemaakte afspraken bij de Duitse eenmaking ten spijt, de uitbreiding van de NAVO in Oostelijke richting wél gebeurde. Het stond toen machteloos, maar is inmiddels in staat meer assertiviteit aan de dag te leggen.

Chaos creëren We blijven nog even bij die Russische assertiviteit. De manier waarop Moskou de voorbije jaren zijn militair apparaat voor politieke doeleinden heeft ingezet, creëerde een wat vertekend beeld. Het slaagde erin het logge Sovjetleger in

te krimpen tot een flexibele inzetbare strijdmacht, inderdaad.

Maar anderzijds kan Rusland niet verder springen dan de stok lang is. Met een economie niet groter dan de Spaanse, ontbreekt de basis om zich sterker te profileren dan het vandaag doet. Eerder zal gebruik worden gemaakt van een subtiel spel waarbij met bondgenoten en intriges wordt gewerkt. Dit gebeurde in Syrië, maar ook in Oost-Oekraïne.

Telkens is chaos het ordewoord. De situatie die er aanvankelijk gecreëerd werd was trouwens zelfs naar Russische normen te rommelig. Met verschillende milities werd dan maar geprobeerd weer wat orde te brengen in de zaak, iets wat slechts ten dele lukte.

Moskou heeft geen belangstelling in een directe invasie, laat staan bezetting van deze regio.

Net zomin als een annexatie een optie zou zijn (de Krim was een heel andere kwestie). De staatshuishoudkunde zou dit trouwens niet aankunnen. Wat wel kan is chaos en verwarring creëren, waardoor Oekraïne uit het Westerse vaarwater wordt gehouden.

Trump haakt af En dan sta je daar als Zelensky. De internationale dimensie van het conflict is gekend.

Net als de doelen van Rusland.

Maar wat wil het Westen? De Franse President Macron mag dan al gastheer van de recente gesprekken in Normandië zijn, tegelijkertijd is geweten dat hij op een betere relatie met Poetin aanstuurt. Duitsland stelt zich sceptischer op, is ook weinig gediend met de internationale profilering van Macron, maar Angela Merkel is fin de carrière en weegt niet meer zoals voorheen.

Maar het grootste probleem van Oekraïne is de VS, meer in het bijzonder Trump. Officieel veranderde er niets aan de steun van Washington voor Kiev, maar door alle impeachement toestanden zitten de relaties de facto op een dieptepunt. Toen Trump een tijdje geleden zijn hoop uitsprak dat Zelensky het goed zou kunnen vinden met Poetin was dit ontnuchterend.

De fonkelende ogen van Poetin spraken boekdelen.

MICHAËL VANDAMME

Buitenlands spervuur Driemaal Sint Joris Het nieuws kwam ons pas onlangs onder ogen: in enkele weken tijd zijn in Egypte drie koptische kerken afgebrand, die alle drie Mar Gerges heten, de koptische naam voor Sint Joris of Saint George. Dat zou toeval kunnen zijn. Sint Joris is de beschermheilige van de kopten en er zijn vele kerken in Egypte die zo heten. Maar het zou ook een signaal van de moslims kunnen zijn.

“Uw beschermheilige kan zelfs zijn eigen kerken niet beschermen.”

Met dergelijke uitspraken hebben de moslims ook eeuwenlang hindoes getreiterd en vernederd, nadat zij hun tempels hadden verwoest en hun godenbeelden kapotgeslagen: “Jullie goden kunnen niet eens zichzelf beschermen.” De eerste brand brak uit op 13 oktober, in een buitenwijk van Caïro. Toen werd één van de oudste en grootste kerken van het Koptische christendom vernietigd. De Fransen zullen hun Notre Dame wel kunnen herbouwen, ook al is zo’n herbouwde kerk nooit meer hetzelfde als het historische origineel. Maar de kopten hebben daar niet het geld en niet de middelen voor. Drie dagen later werd opnieuw een Mar Gerges-kerk door vuur verwoest, dit keer in Mansoura.

Hierbij vielen vijf gewonden, onder wie twee brandweermannen. En op 1 november brandde er alweer een Mar Gerges-kerk uit, op een moment dat daar een mis werd gevierd voor gehandicapten. Maar iedereen kon tijdig geëvacueerd worden. Op een video-opname is te zien hoe iemand kort voor het begin van de brand iets op het dak gooit. Maar officieel zijn die drie branden allemaal per ongeluk ontstaan, door kortsluitingen. Niemand gelooft dat. Alle kopten zijn ervan overtuigd dat de moslims alleen zijn overgeschakeld van bomaanslagen op brandstichtingen.

We brengen alleen de bloedigste aanslagen tegen koptische kerken in Egypte nog even in herinnering: die van kerstavond 2010, toen zeven christenen na de nachtmis werden doodgeschoten, de bomaanslag op nieuwjaarsdag 2011, waarbij 23 doden vielen, die van 11 december 2016, met 27 doden, en de dubbele aanslag van Palmzondag 2017, toen 50 kopten werden vermoord. De kleine aanslagjes tussendoor zijn te talrijk om op te noemen. En dat is dan nog maar Egypte. Nog lang niet het ergste moslimland…

‘Discriminerende’ wet De Indische regering heeft - eindelijk! - de Citizenship Amendment Bill goedgekeurd. Dankzij die wet wordt de Indische nationaliteit toegekend aan leden van religieuze minderheden die in de islamitische buurlanden Pakistan, Bangladesh en Afghanistan vervolgd worden.

In de praktijk gaat het om hindoes, boeddhisten, christenen, Jaïns en Parsis. Zij krijgen daardoor de kans te ontsnappen aan de vervolgingen waaraan zij in die moslimlanden blootstaan. In 2016 was al eens geprobeerd die wet goedgekeurd te krijgen, maar de regering moest toen terugkrabbelen omdat één van haar coalitiepartners weigerde ze te ondersteunen. Critici noemden die wet ‘discriminerend’, omdat er onderscheid werd gemaakt op basis van religie, en ze beweren ook dat deze wet ‘anti-islamitisch’ zou zijn. Inderdaad. Met welk recht wil men de moslims beletten andersgelovigen te vervolgen of te vermoorden, nietwaar? Dat is toch een onvervreemdbaar onderdeel van hun religie? Merk op dat de hindoeregering in India daarmee meer doet voor de vervolgde christenen in die drie genoemden landen, dan de Westerse regeringen.

Immigratie en collectivisering In het woonzorghuis Dianagarden in Stockholm werden tientallen ouderen uit hun appartementjes gezet.

Het ging om 48 flatjes. Het gebouw werd afgesloten, met als bureaucratisch voorwendsel dat de toiletten volgens de nieuwe regelgeving vijf centimeter te klein waren. Maar kort daarop werden die flatjes ter beschikking gesteld van nieuw aan-

gekomen immigranten. Toen kwam ook aan het licht dat de politici die ‘omvolking’ al lang op voorhand hadden gepland, zonder daar ruchtbaarheid aan te geven. Natuurlijk.

Bureaucratieën werken altijd traag.

Gelooft u nog altijd dat “zij onze pensioenen zullen betalen”? Nee, wij zullen uit sociale woningen en bejaardentehuizen gezet worden om plaats te maken voor nieuwe kolonisten. Dat is geen hypothese die zomaar in het ijle zweeft. Het is het enige logische besluit dat men uit de Zweedse en Duitse precedenten kan trekken. Gaat dit alleen over immigratie? Nee, het gaat ook over sluipende vormen van socialisme en communisme. In België zijn bijna 73 procent van de woningen privébezit, in Zweden maar 64 procent en in Duitsland nauwelijks 51 procent.

Wij zijn dus iets minder kwetsbaar voor zulk machtsmisbruik. Maar laat u niet verleiden tot een subjectief gevoel van veiligheid. Zowel in Duitsland als in Zweden werden zelfs al privébezittingen onteigend om er kolonisten in te huisvesten.

En als u de kleine lettertjes leest van de eisen van de klimaatgekken, dan staat daar heel dikwijls ook een paragraaf in over de afschaffing van het privébezit. Dat is puur communisme. Privébezit is een zeer sterke bescherming tegen machtsmisbruik door de overheid. Dat moeten we met alle middelen verdedigen.

In alle landen waar dat werd afgeschaft, is het uitgelopen op dictatuur, collectivisering en grootschalige terreur.

Staatscriminelen Evil Corp, een groep Russische hackers, heeft de voorbije jaren honderden miljoenen euro’s buitgemaakt bij het plunderen van bankrekeningen van bedrijven en privépersonen in de VS en Europa.

Twee kopstukken van Evil Crop werden door de Amerikaanse en Britse justitie aangeklaagd. Maar toch rijden ze nog in Moskou rond in psychedelisch geschilderde luxueuze auto’s met in hun kenteken uitdagend het woord BOP. Dat klinkt in het Russisch als ‘vor’ en het betekent dief. Is de Russische justitie dan al even inefficiënt en laks als de Belgische? Nee, helemaal niet.

Ze is zelfs nodeloos wreed en brutaal. Kleine en apolitieke strafzaken worden door een jury beoordeeld, en daar is er nog vijftien procent kans dat een beklaagde vrijgesproken wordt. Maar de meeste zaken - ook deelname aan betogingen bijvoorbeeld! - worden door beroepsrechters behandeld en daar is de kans op vrijspraak kleiner dan één procent. Ter vergelijking: zelfs in tsaristisch Rusland was dat nog dertig procent. Je kunt in Rusland zonder reden gearresteerd worden en zonder reden veroordeeld.

Alleen de lievelingetjes van het regime zijn niet bang voor het Russische strafsysteem. En de cybercriminelen van Evil Corp behoren tot die categorie. Men moet niet ver zoeken naar de redenen voor hun onschendbaarheid. Eén van de cybercriminelen van Evil Corp is de zoon van Vladimir Strelchenko, een politicus van Poetins partij Verenigd Rusland. In die functie was hij onder andere betrokken bij een corruptieschandaal in de sector van de begrafenisondernemingen en bij de moord op de hoofdredacteur van een krant die hem had aangeklaagd wegens intimidatie van journalisten.

Een andere cybercrimineel uit dat clubje is Yakoebets, die ook voor de FSB werkte, de vroegere KGB. Ja, dat is de geheime dienst waarin Poetin carrière heeft gemaakt. De Russische geheime diensten nemen zeer dikwijls hackers en cybercriminelen in dienst nemen om vertrouwelijke informatie te stelen bij buitenlandse bedrijven en overheidsinstellingen. Of om cyberaanvallen uit te voeren in het buitenland. Dat is intussen al een heel lijstje. Oekraïne werd het zwaarst getroffen, met meerdere aanvallen in 2014, 2015, 2016 en 2017. Estland werd in 2007 en 2013 aangevallen, Georgië in 2008, Kyrgizië in 2009 en Frankrijk in 2015.

Het nabije buitenland

12 december 2019

EEN ONMOGELIJKE PENSIOENHERVORMING De Fransen komen massaal op straat tegen de geplande pensioenhervorming van president Emmanuel Macron en eerste minister Edouard Philippe.

Die ondernemen een zoveelste poging om het ingewikkelde stelsel van pensioenen te stroomlijnen, maar blijkbaar zullen ze net als hun voorgangers hun tanden stuk bijten op dit gevoelige dossier.

42 verschillende pensioenstelsels. Privéwerknemers die tot hun 62 jaar moeten werken voor een pensioen van 1.500 euro per maand. Ambtenaren ontvangen bij hun pensionering op 60 jaar 2.000 euro. Bij spoorwegmaatschappij SNCF lopen de pensioenen op tot 2.800 euro per maand en kan het personeel al op 57 jaar vertrekken. Voor het rijdend personeel is dat 52 jaar.

Al tijdens de verkiezingscampagne van 2017 had Emmanuel Macron duidelijk gemaakt dat hij die in zijn ogen onrechtvaardige verschillen uit de wereld zou helpen. Bovendien kosten de royale ambtenarenpensioenen en de ‘régimes spéciaux’ (dat is voor het overheidspersoneel van de spoorwegen en de verschillende openbare vervoersmaatschappijen) miljarden euro’s aan de staatskas. De regering dacht aan een pensioen met punten, een systeem dat ook in België in overweging werd genomen. Dit zou de verschillende stelsels moeten stroomlijnen op basis van één principe: voor elk gewerkt jaar krijgt een werknemer een aantal punten. Hoe meer punten, hoe hoger het pensioenbedrag. Daarmee wordt de link tussen pensioenuitkering en lengte van de loopbaan versterkt. Maar dat was niet naar de zin van de vakbonden, die liever hun gulle systemen willen behouden. Want de vraag rees al snel hoeveel geld zo’n pensioenpunt waard zou zijn. Was dit geen manier om de pensioenen te korten?

Bovendien had premier Emmanuel Philippe duidelijk ge-

maakt dat de wettelijke pensioenleeftijd op termijn zou worden opgetrokken van 62 naar 63 jaar. Niet alleen voor de privéwerknemers - dat is al beslist - maar ook voor ambtenaren.

Genoeg munitie voor de linkerzijde en de syndicale organisaties om te betogen en te staken. Al snel kwamen er van de kant van de regering signalen dat er over de pensioenhervormingen gepraat zou kunnen worden. Gisteren, woensdag, zou premier Edouard Philippe met nieuwe voorstellen komen. Wellicht een afzwakking van vroegere plannen.

Alain Juppé achterna Meteen ontstaat een déjà-vu gevoel. In het verleden beten verschillende presidenten en premiers hun tanden stuk op de hervorming van de ambtenarenpensioenen. In 1995, na de verkiezing van Jacques Chirac tot president, probeerde zijn eerste minister Alain Juppé het systeem van de ‘régimes spéciaux’ te hervormen. Na 22 dagen van stakingen en protesten moest hij inbinden. Hij kwam die nederlaag nooit te boven. Anderhalf jaar later ontbond president Chirac het parlement en leed hij een pijnlijke nederlaag. Hij moest daarna nog vijf jaar met de socialistische premier Lionel Jospin regeren.

In 2003 was Chirac herverkozen en werden de socialisten in de Assemblée Nationale naar de oppositie verwezen. Toch slaagde minister van Sociale Zaken François Fillon er niet in een pensioenhervorming door te drukken. Een betoging op 13 mei waaraan meer dan een miljoen Fransen deelnamen was er teveel aan. In 2010 was het niet anders. Er werd twee weken lang actie gevoerd tegen een plan van president Nicolas Sarkozy om de pensioenleeftijd op te trekken.

Met geld gooien Nu hebben de stakers en betogers er opnieuw goede hoop

STEMBUS OPEN Gooit de foto van een ziek kind roet in het eten voor Boris Johnson? Bepalen de nationalisten in Schotland wie er de nieuwe Prime Minister wordt? Vandaag trekt het Verenigd Koninkrijk naar de stembus.

Op donderdag ligt ’t Pallieterke in de rekken bij de krantenwinkel. Indien Bpost ons niet in de steek laat, vindt u ons blad op donderdag eveneens in uw brievenbus. Vandaag wordt een spannende dag. Schaart het gros van de Britten zich achter de Prime Minister, opdat Boris Johnson tegen eind januari 2020 de Brexit formeel ten uitvoer kan brengen?

Kind op de vloer Peilingen zijn peilingen. Wat telt zijn de uiteindelijke resultaten die vanaf vanavond bekend worden gemaakt. Toch is het opmerkelijk dat in zowat alle bevragingen de kloof tussen Labour en de Conservatives de jongste dagen versmalde. De regeringspartij heeft er een slechte laatste campagneweek op zitten. De reactie van Boris Johnson op een foto van een vierjarige die, wegens een tekort aan bedden, op een ziekenhuisvloer moest liggen, gooide roet in het eten. Het kind op de foto stond plots symbool voor de misstanden die zich voordoen in de NHS, de genationaliseerde gezondheidszorg. Johnson kon moeilijk anders dan verkondigen dat paal en perk gesteld moet worden aan dit soort van schrijnende gebeurtennissen.

Toch is het met name concurrent Labour dat een pak meer geld wil uittrekken voor de werking van de sociale zekerheid.

Gratis stemadvies In Vlaanderen geven relatief weinig bekende koppen te kennen op welke partij zij zullen stemmen. Dit ligt in Groot-Brittannië volledig anders. Zowat iedere persoon die faam en aanzien

AFD, AUGSBURG EN INDIA Van alle partijen die in de Bundestag vertegenwoordigd zijn, is er geen enkele die zo dikwijls het slachtoffer wordt van geweld of vernielingen als AfD. Dit blijkt uit het antwoord van de bondsregering op een parlementaire vraag van AfD’er Martin Hess.

Uit cijfers van de Kriminalpolizei blijkt dat er in het derde kwartaal van dit jaar 52 aanvallen zijn geweest op gebouwen van politieke partijen. Daarvan waren er 26 tegen AfD gericht.

Evenveel als tegen alle andere partijen samen. Men ziet hetzelfde patroon bij de aantallen aanvallen op politici en kaderleden van verschillende partijen. Van 278 strafbare feiten in deze categorie waren er 127 tegen AfD gericht. Daarvan waren er 113 gepleegd door daders die volgens de politie “links gemotiveerd” waren. In hetzelfde kwartaal werden ook 72 CDU’ers aangevallen. De Duitsers hebben toch nog een hoge tolerantiedrempel tegenover verraad.

Ik vraag me af waarom er slechts cijfers voor één kwartaal werden vrijgegeven. Waarom niet een overzicht dat meerdere jaren omvat? Bij de interpretatie van deze getallen moet men er ook aan denken dat AfD voorlopig nog een kleine partij is. Omgerekend per kiezer of per kaderlid is de impact van dat recordaantal geweldplegingen op AfD dus nog veel groter dan men op het eerste gezicht zou denken. Maar ondanks dat beweerde de Bondsregering in haar antwoord dat er geen aanwijzingen waren dat het bij deze aanvallen om een systematische vorm van intimidatie of bedreiging tegenover AfD ging. Is dat geen negationisme?

Augsburg Twee Duitse echtparen die de kerstmarkt in Augsburg bezochten, werden aangevallen door een bende van zeven ‘jongeren’. Een van de mannen werd lelijk toegetakeld. De twee-

Si la France m’était contée

Schotse nationalisten Even leek het erop dat de LibDems en Brexit Party het goed zouden doen tijdens deze stembusslag. Daar lijkt weinig van

De vlucht naar het buitenlands beleid En zoals zo vaak zijn het dan de ministers die de schokken moeten opvangen. Macron houdt zich ver van het gewoel van de pensioenbetogingen en de sociale contestatie. Hij vlucht naar het domein van het buitenlandse beleid. Daarbij probeert hij de show te stelen op de NAVO-top en binnen de Europese Unie de Franse positie te versterken. Naar analogie met Charles de Gaulle, zeggen sommigen. Met dat verschil dat De Gaulle aan zijn internationaal project voor Frankrijk begon nadat hij in eigen land orde op zaken had gesteld. Door de Algerijnse onafhankelijkheidsoorlog te beëindigen. En door het economische plan-Rueff in te voeren met een devaluatie van de frank, een gezondmaking van de overheidsfinanciën en de lancering van een moderne Franse industriepolitiek. Een binnenlandse economische hervorming van deze omvang heeft Emmanuel Macron nog niet kunnen realiseren.

SALAN

ENGELAND in huis te komen. Het Verenigd Koninkrijk is - en blijft ook vandaag - voornamelijk een tweepartijenland. Wie voor Brexit is schaart zich achter Boris Johnson, zo luidt overal in het land het devies. Wie tegen Brexit is, steunt tactisch de socialisten in Engeland of de Schotse SNP. Aangezien de socialisten en de Brexit Party in Schotland kunnen rekenen op weinig steun, zijn er in deze regio slechts twee smaken. Wie Brexit wil tegenhouden kiest op Nicola Sturgeon en SNP. Aan de rechterkant zien we het omgekeerde gebeuren: voormalige Brexit-supporters die onder de vlag van UKIP of Brexit Party in Schotland actief waren, roepen op om een stem op de Conservatieven uit te brengen, in de hoop de SNP af te stoppen. De nationalisten uit het noorden kunnen namelijk een ‘landslide’ behalen en zo alle 59 Schotse zetels in de wacht slepen. Indien Labour en SNP samen meer zetels behalen dan de Conservatives, dan zou dit een nachtmerrie betekenen voor Boris Johnson.

Het is immers mogelijk dat de Conservatieven procentueel de grootste partij worden en ook numeriek het grootste aantal stemmen behalen, zonder dat ze een absolute meerderheid in het parlement behalen. Zo verging het Theresa May in 2017.

Zij slaagde erin om meer kiezers voor haar partij te winnen, maar zij verloor terzelfdertijd zetels in cruciale kiesdistricten, waardoor een werkbare meerderheid in Westminster verkwanseld werd. Desondanks gaan de meeste peilingen ervan uit dat Johnson straks een meerderheid van tussen de twintig à veertig zetels behaalt. Genoeg om Brexit uit te voeren en het politieke circus na meer dan drie jaar te beëindigen.

Voor analyse en uitslagen verwijzen we graag door naar de collega’s van Sceptr: www.sceptr.net LVS

Bei uns in Deutschland de, een 49-jarige brandweerman, werd doodgeslagen. De vrouwen bleven ongedeerd. Die Welt schreef daarover: “De vermoedelijke hoofddader is […] een in Augsburg geboren 17-jarige, die de Duitse nationaliteit heeft en daarnaast nog andere nationaliteiten. De tweede arrestant is ook in Augsburg geboren, hij is ook 17 en hij heeft de nationaliteit van een Zuid-Europees land.”

Als we hier alle laagjes van misleiding afpellen, dan ontdekken wij hoe de media ons bedriegen. De “vermoedelijke hoofddader” had de Duitse, de Turkse en de Libanese nationaliteit. De “tweede arrestant” had de Italiaanse nationaliteit.

Deze informatie komt gewoon uit de Frankfürter Allgemeine, ook een politiek correcte ‘kwaliteitskrant’. Gelukkig stemmen al die mediagangsters hun activiteiten niet goed op elkaar af.

Juist zoals rivaliserende pooiers of drugsbenden.

Overigens was Het Laatste Nieuws in uw land nog achterbakser: daar namen ze wel de uitdrukkingen “nog andere nationaliteiten” en “een Zuid-Europees land” over, maar ze lieten de vermelding van de Turkse, Libanese en Italiaanse nationaliteiten gewoon weg. Of konden ze daar geen Duits lezen en hadden ze het gewoon overgeschreven uit het Nederlandse Algemeen Dagblad, zonder de oorspronkelijke bronnen te raadplegen?

De samenvatting die de “Frankfürter” van dat bendegeweld gaf, was dan weer om van te walgen: “Het kwam tot een gevecht…” Alsof het onduidelijk was wie er begonnen was.

Alsof het misschien ook mogelijk was dat die zeven jongeren aangevallen waren door die twee Duitse echtparen. En toen we een dag later in diezelfde “Frankfürter” lazen dat de man die een zevenenzeventigjarige vrouw op straat had neergestoken, een “Duitser” was, vroegen we ons natuurlijk onmiddellijk af of hij misschien ook nog andere nationaliteiten had.

Paranoïa? Nee hoor. Het gezonde wantrouwen tegen media

FRANKRIJK

in de strijd te kunnen winnen. Niet alleen omdat vroegere regeringen uiteindelijk moesten toegeven aan het protest tegen pensioenhervormingen. Ook en vooral omdat president Emmanuel Macron zich op een ander terrein eerder ‘coulant’ heeft opgesteld. Namelijk dat van de ‘gilets jaunes’ of gele hesjes.

Akkoord, een jaar na de eerste betogingen blijft het protest aanhouden, maar dan vooral in Parijs, waar extreemlinks kabaal maakt. Macron kwam de malcontenten op het platteland tegemoet door de brandstofprijzen niet te verhogen, de belastingen te verlagen, allerlei premies toe te kennen en uitkeringen te verhogen. Resultaat: 17 miljard euro aan koopkrachtmaatregelen hebben het protest van de gele hesjes doen afzwakken. Maar meteen gaf Macron het signaal dat hij bereid was met geld te gooien om de sociale vrede te bewaren. Dat zet hem in een zwakke positie.

Right or wrong geniet bij de brede bevolking, geeft kiesadvies. De meesten - waaronder cineast Ken Loach en popzangeressen Lily Allen en Dua Lipa - brengen een stem op de socialisten van Labour uit. Opmerkelijk is dat zelfs Amerikanen de Britse bevolking vertellen wiens bolletje zij moeten inkleuren. Onder andere de acteur en filmmaker Danny DeVito (Labour) doet dit. De bekende evolutionair bioloog en atheïst Richard Dawkins roept dan weer op om voor de liberalen (LibDems) te kiezen. Voor de kiezers in Wales en Schotland prijst hij de regionalisten van Plaid Cymru en SNP aan.

Ook de dagbladen bekennen openlijk kleur. De Daily Express gaat voor de Conservative Party terwijl de Daily Mirror de voorkeur geeft aan de socialisten. Het kosmopolitische en progressieve weekblad The Economist vindt dan weer dat de LibDems een stem verdienen. Weinig verbazingwekkend is dat het behoudsgezinde The Spectator vast blijft houden aan... u raadt het al: de Conservative Party.

Boris Johnson en zijn gevolg krijgen voorts de publieke steun van talloze eurosceptici. De Brexit Party van Nigel Farage, die bij de Europese verkiezingen als grote overwinnaar uit de bus kwam, is ondertussen verworden tot een krabbemand. Het aantal Europese parlementsleden dat de partij de rug toekeert is haast niet meer bij te houden. Allemaal roepen zij de kiezer op om Boris Johnson te steunen. Het wordt voor Nigel Farage bijna zielig, nu zelfs Catherine Blaiklock, nota bene de oprichtster van zijn eigen partij, niet voor de eigen Brexit Party, maar wel voor de conservatieven zal stemmen.

9

DUITSLAND die ons al zo dikwijls hebben bedrogen. En om het cynisme helemaal ten top te drijven: boven het artikel over de moord in Augsburg verscheen in de “Frankfürter” een advertentie van een organisatie voor ‘Flüchtingshilfe’, met de pathetische oproep “Schenken Sie auch Schütz!”. Daarmee bedoelde men “Schütz”, “bescherming dus, voor de vluchtelingen in Yemen, waar vredelievende moslims elkaar heel enthousiast afslachten. Als het toeval is, dan is het wel een heel symbolisch toeval. En het stelt de cruciale vragen nog scherper. Wie beschermt de gewone Duitsers tegen het geweld van steeds groter en steeds agressiever wordende groepen kolonisten?

Of dat geweld nu terroristisch is, of gewoon crimineel, het is nu al erger dan het sinds het bestaan van Duitsland ooit in vredestijd is geweest.

Wanhopig In India werden vier mannen gearresteerd wegens de groepsverkrachting van een 27-jarige vrouw, die ze achteraf zelfs hadden vermoord. Tijdens de reconstructie probeerden ze te ontsnappen en werden ze op de vlucht doodgeschoten.

Dat is toch de officiële versie… De politieagenten werden luidkeels toegejuicht. De commentaren, zelfs op de websteks van ‘kwaliteitskranten’, geven wel een idee van wat de gewone Duitsers daarvan dachten. Zouden zij ook gejuicht hebben? De meest waarschijnlijke onderliggende gedachte was: “Hadden wij maar zulke politiemannen.” Het is een gevaarlijke gedachte. Maar als mensen beseffen dat zij weerloos en hulpeloos zijn, dat hun leiders hen verraden en dat justitie tandeloos is, of evengoed verraderlijk, dan ontstaan zo’n gedachten vanzelf. Wanhopige mensen grijpen naar wanhopige remedies. Ook als die gevaarlijk zijn.

PAUL BÄUMER

10

Beeldspraak

12 december 2019

MEDIALAND

FILM Pers mild voor poging tot kaping door Open Vld-top Zou het aan ons liggen, of is het de lezer ook opgevallen? Wij vinden in ieder geval dat de pers opvallend mild is voor de poging tot partijkaping die de Open Vld-top de laatste weken heeft uitgevoerd.

Wij proberen het ons voor te stellen, of de pers even mild zou reageren als bijvoorbeeld Bart De Wever zijn partijprogramma overboord zou gooien en tegen zijn eigen basis én tegen zijn federale Kamerfractie in, de N-VA in een federale regering door zou willen duwen, enkel en alleen maar om zelf premiertje te kunnen spelen. Weet u wat: waarschijnlijk reageert de pers zelfs wel even mild, als ze de indruk zou hebben dat op die manier de krakkemikkige Belgische constructie voor alweer een paar jaar veilig zou kunnen gesteld worden.

De pers als waakhond om politieke charlatans in het gareel te houden en desnoods aan te klagen? Dat had u gedacht ja! Hier zijn hogere, Belgische belangen in het spel, en dan spelen de media natuurlijk veel liever onder één hoedje met die charlatans. Je weet maar nooit dat het toch nog onze tijd zou kunnen meegaan, en in 2024 zien we wel weer.

The Peanut Butter Falcon De jonge Zak (Zack Gottsagen) ontsnapt uit het verzorgingstehuis waar hij als enige jongere woont omdat zijn familie niet voor hem kan (en wil) zorgen. Hij heeft namelijk het syndroom van Down. Eleanor (Dakota Johnson) is zijn verzorgster en tevens zijn beste vriend.

Duurzame Sinterklaaschocolade en ecologische kerstbomen

Omvolking van Vlaanderen zit op schema Het was een kort en droog berichtje, ergens weggestopt binnenin de krant: de laatste cijfers van Lokale Inburgerings- en Integratiemonitor (LIIM). Uit die cijfers bleek dat het aantal personen van buitenlandse afkomst tussen 2009 en 2017 in Vlaanderen gestegen was van 15,3 procent naar 21,1 procent. “Een op de vijf is van vreemde afkomst”, zagen we in een krant als titel boven het bericht staan. Enige duiding of commentaren op het bericht waren echter ver te zoeken.

De inhoud van het bericht is nochtans dramatisch. Zo lieten we onze rekenmachine los op de getallen, en daaruit bleek dat de berichtgeving nogal wat aspecten tracht te verdoezelen. Een stijging met bijna zes procentpunten op amper acht jaar tijd is op zich al een spectaculair gegeven, dat eigenlijk voorpaginanieuws hoort te zijn. Maar niet alleen stijgt het percentage vreemdelingen in Vlaanderen door een stijging van het aantal vreemdelingen, maar ook door een daling van het aantal autochtone Vlamingen. Niet onbelangrijk, maar blijkbaar mag de lezer dat niet weten.

Nog belangrijker: wat als we de lijn even verder trekken in de toekomst? Gaat u er toch maar even voor zitten, want dan zitten we in 2025 al met 26 tot 28 procent vreemdelingen, een beetje naargelang je rekent, maar dus in ieder geval ruim een kwart van de bevolking. In 2033 vertegenwoordigen de vreemdelingen al ruim een derde van de bevolking in Vlaanderen, en ergens tussen 2050 en 2070 zullen de Vlamingen letterlijk een minderheid in eigen land worden. Let wel: dat is een prognose bij ongewijzigd beleid. Als een regering Rutten-Magnette de grenzen wagenwijd openzet, en bovendien de euthanasiespuitjes voor de autochtonen Vlamingen binnen een legislatuur of twee zelfs verplicht wil maken voor iedere gepensioneerde die nog maar eventjes kucht, kan het allemaal nog veel sneller gaan.

Het goede nieuws: over de stijging van de zeespiegel hoeven we ons dus geen zorgen meer te maken, want dat zal toch ons probleem niet meer zijn. Maar het is wel merkwaardig dat een krant erin slaagt zulke dramatische cijfers te verdoezelen onder de bijna vrolijke titel dat een vijfde van de bevolking in Vlaanderen van vreemde afkomst is. Als echter een kandidaat-voorzitter van de CD&V spreekt over ontvolking, wanneer hij eigenlijk omvolking bedoelt, is het kot natuurlijk dagenlang te klein.

Socialistisch schandaal op Malta “Beerput”, “straffeloosheid”, “corruptie”, “witwaspraktijken”, en journalisten die vermoord worden omdat men vreest dat ze de onfrisse praktijken wel eens in de openbaarheid zouden kunnen brengen, je houdt het eigenlijk niet voor mogelijk in een lidstaat van de Europese Unie. Je houdt het ook niet voor mogelijk dat diezelfde Europese Unie vervolgens amper officieel reageert. Diezelfde Europese Unie die anders wel de klopjacht heeft ingezet tegenover de regeringen van Polen en Hongarije (maar we geven toe: niet die van Spanje). En al even merkwaardig: in het buitenland bericht de pers maar met mondjesmaat over al die schandalen. En als ze dat al doet, kom je amper iets te weten over de politieke kleur van de premier en de rest van de ministers die betrokken zijn in al de schandalen op het eiland.

Zelfs al hadden we het niet verklapt in de titel, dan nog had de lezer uiteraard zelf al kunnen raden hoe de rode vork aan de corrupte steel zit in de Maltese schandalen.

Het is de socialistische Arbeiderspartij die op dit ogenblik de dienst uitmaakt op Malta, en die in het Europees Parlement zonder veel problemen in dezelfde fractie zetelt als de eerbiedwaardige partijen sp.a en PS. Blijkbaar is het vermoorden van een journaliste geen bedreiging voor de democratie of de rechtstaat, maar het met pensioen sturen van rechters die nog dateren uit de communistische periode wel. Zeg dat niet alleen de Europese Unie, maar ook onze kranten het gezegd hebben.

Soms vraag je je toch af, bij het lezen van de krant, op welke planeet de meeste redactielokalen zich eigenlijk bevinden. Dat wil zeggen, we vragen het ons eigenlijk zowat elke dag af, en vaak zelfs meer dan één keer per dag ook.

Neem nu De Standaard van 5 december, met op de voorpagina de wereldschokkende vaststelling dat “ook dit jaar de Sint amper duurzame chocolade brengt”. Wat voor groene, azijndrinkende linkselaar moet je eigenlijk zijn om je daar zorgen over te maken? Als de Sint amper duurzame chocolade brengt, dan natuurlijk in de eerste plaats omdat ook tijdens de rest van het jaar de mensen niet veel interesse hebben in zulke “duurzame chocolade”. Het Sinterklaasfeest, toch in de eerste plaats een kinderfeest, aangrijpen om de lezers een slecht geweten aan te praten omdat ze geen linkse NGO-chocolade hebben gekocht, zegt toch weer veel over de ingesteldheid van de mensen die de redactie bevolken van wat ooit een krant was met het AVV-VVK op de voorpagina.

Als u dacht dat dit de enige zotternij was die De Standaard verleden week wist te produceren, bent u er trouwens aan voor de moeite. Op zaterdag bleek de redactie immers alweer met een ander wereldbelangrijk dilemma te zitten: is het wel ecologisch verantwoord om een kerstboom te plaatsen? Want ja, een echte kerstboom werd toch ergens gekapt, terwijl ook een kunstkerstboom per slot van rekening een zekere ecologische voetafdruk heeft. Voor de lezer die zich afvraagt wat het besluit was: een echte kerstboom mag, maar dan wel liefst eentje met een kluit aan, en LED-verlichting. Maar best van al is een kerstboom gemaakt uit boeken, of hout van oude pallets. We kunnen het ons al zo voorstellen, hoe de gezelligheid je dezer dagen met golfjes tegelijk over de vloer van de redactielokalen van De Standaard tegemoet komt gekabbeld bij het binnenwandelen.

De VRT betoogde Verleden donderdag, op 5 december, betoogden zo’n zeshonderd medewerkers van de VRT tegen de besparingsplannen van de Vlaamse regering. Enerzijds menen zij dat de besparingen geen ‘afslanking’ maar een ware ‘afslachting’ inhouden, en anderzijds wilden ze ook duidelijk maken dat ze geen propagandazendertje van de Vlaamse regering willen worden. De Vlaamse Vereniging van Journalisten (VVJ) sprak in haar persmededeling dan weer van een ‘drooglegging’ van de VRT, Bruzz en de regionale omroepen, en eist “respect voor de journalistieke onafhankelijkheid van alle door Vlaanderen betoelaagde nieuwsmedia”.

De grote steen des aanstoots blijft natuurlijk dat de Vlaamse regering meer objectiviteit van de openbare omroep verwacht, en bovendien wil dat ze meer inzet op de Vlaamse identiteit. Dat laatste in de persmededelingen uiteraard consequent tussen aanhalingstekens, want in journalistieke cirkels is het bon ton om te beweren dat de Vlaamse identiteit niet zou bestaan. We hebben het echter nog te goed dat diezelfde journalisten zouden durven beweren dat er geen Palestijnse identiteit zou bestaan, of pakweg een Turkse.

Zak droomt van een leven als bokser. Een leven waarin hij iedereen die hem tot nu toe onderschat heeft, het tegendeel bewijst. Zodat hij, net als zijn grote boksheld Salt Water Redneck, het voorbeeld kan zijn voor anderen.

Nadat hij een keer ’s nachts uit het raam klimt, rent hij in zijn witte onderbroek over straat, op weg om zijn grote droom waar te maken. Het is een iconisch plaatje waarmee de sfeer voor de film meteen wordt gezet. Niet lang daarna komt Zak bij toeval en nog steeds in niets meer dan zijn onderbroek, op het pad van Tyler (Shia LaBeouf, terug van weggeweest), een visser met een rugzak en een neus voor avontuur. Tyler belooft al snel om Zak op weg te vergezellen naar de school van Salt Water Redneck, waar hij wil leren boksen. Tyler is de eerste persoon die met Zak omgaat zoals iedereen behandeld wil worden: als een mens, niet als iemand met een handicap. Zak aanbidt Tyler. Hij heeft niet alleen een ‘coole’ naam, maar ook een avontuurlijk leven met veel vrijheid. Het duurt niet lang voor er een mooie vriendschap ontstaat. Op weg naar North Carolina maken ze de gekste dingen mee. Ze lopen, varen en vluchten. Ze drinken, eten zelfgevangen vis en slapen in de open lucht.

Voor Zak is er geen beter bestaan. En zijn oude leven? Dat mist hij totaal niet.

Dat laat hij ook duidelijk weten wanneer Eleanor, die al die tijd naar hem op zoek was, eindelijk voor zijn neus staat, klaar om hem mee terug te nemen naar het verzorgingstehuis. “Ik wil niet naar huis”, is het antwoord dat ze van Zak krijgt. En dan wordt de film nóg mooier. Eleanor sluit zich (niet geheel vrijwillig) aan bij het avontuur van Zak en Tyler. Zo vormen de drie een hechte familie, waarin Zak steeds meer openbloeit en steeds meer in zichzelf durft te geloven.

Emotionele achtbaan Een spannend verhaallijntje moet de film ook wat actie en sensatie geven. Hoewel deze zijsprong ergens wat gedwongen aanvoelt en zeker niet echt nodig was geweest, kan ik er eigenlijk niets slechts over zeggen. Regisseurs Tyler Nilson en Michael Schwartz spelen vakkundig met onze emoties en verwachtingen. En zélfs op het punt waar je als kijker normaal gesproken een zakdoek zou willen grijpen, blijft “The Peanut Butter Falcon” een ‘feelgoodfilm’ dankzij de oprechte chemie tussen acteur Shia LaBeouf en natuurtalent Zack Gottsagen, die niet zomaar speelt dat hij het syndroom van Down heeft. De twee hebben ook buiten de film een goede band, en dat is te merken.

“The Peanut Butter Falcon” raakt het hart op de juiste plaats en hoeft daar niet veel voor te doen. Een simpel verhaaltje, drie prachtpersonages en een betoverende setting. De film zal voor sommigen misschien ergens wel een scherper randje mogen hebben, maar in mijn ogen is de kracht van deze film het feit dat hij, zelfs met al zijn imperfecties, de meest bevroren harten zal doen smelten. Vanaf 25 december in de cinemazalen!

THIRZA NERISSA

Actueel

12 december 2019

11

Ook Zuid-Afrika voert wapens uit

Laat het voor ‘onze’ specialisten van de handel in wapens, FN Herstal, geen reden tot ongerustheid zijn dat ook Zuid-Afrika wapens uitvoert. Uit een verslag van “die Nasionale Konvensionele Wapentuigbeheerkomitee” dat onlangs bekend is gemaakt, blijkt immers dat de regenboognatie vorig jaar 4,7 miljard rand heeft opgestreken met de uitvoer van wapens naar andere landen. Naar euro omgerekend, betekent dat ietsje meer dan 290 miljoen.

Vergeleken met de omzet die onze eigen wapenbroeders uit het zuiden des lands realiseren, verzinkt dat cijfer in het niet. ‘Ons’ FN behoort dan ook tot de strafste wapenleveranciers van heel de Europese Unie en is daar nog apetrots op ook. En daar botsen we dan wel op een gelijkenis tussen het zuiden van België en het zuiden van Afrika: ook in het land van Cyril Ramaphosa blijken ze niet vies te wezen van zaakjes doen met landen die niet bepaald beroemd zijn om hun groot respect voor de rechten van de mens. Ook Zuid-Afrika levert wapens aan Egypte, Burkina Faso, Nepal, Nigeria, Jordanië, Saoedi-Arabië, Kongo, Guinea, Malawi, Mali, Niger, Senegal, Oeganda, Thailand, de Verenigde Arabische Emiraten en Somalië.

En, o ja, van aan de Kaap wordt ook wapentuig uitgevoerd naar de Verenigde Staten, maar Trump staat bij heel wat blanke inwoners van Zuid-Afrika op een heel wit blaadje. Aan de Amerikanen, die in tempore suspecto op de eerste rij stonden toen het bewind aan de Kaap nog ‘wit’ en dus fout was, heeft het land van het ANC vandaag een aanvalsvliegtuig geleverd. Andere landen werden bevoorraad met artillerie van groot kaliber en nog wat kleinere kalibers als raketten, lichte wapens, bommen, vuurpijlen, munitie, elektronica en andere technologische hebbedingetjes. Het ene wapen is het andere niet.

Strengere uitvoervoorwaarden In 2018 voerde de republiek ook een en ander in: munitie uit Brazilië, Servië en de VSA, brandblussers uit Duitsland, China en de VS, elektronische apparatuur uit Frankrijk, Duitsland, Engeland en de VS, en - dat heb ik altijd zo’n prachtig Afrikaans woord gevonden! – ‘sagteware’ uit Zweden. Noteer, beste lezer(es), dat die Afrikaanse ‘zachte waren’ bij ons klakkeloos uit een vreemde taal worden overgenomen als ‘software’. Maar laat ik weer ter zake komen. Voor het bijna afgelopen jaar 2019 noteert Kobus Marais, DA-parlementslid, een scherpe terugval van de Zuid-Afrikaanse wapenuitvoer: van 4,7 naar slechts 2,5 miljard rand. Hij wijst meteen de oorzaak van die daling aan: de veel strengere regels om in Zuid-Afrika aan een uitvoervergunning te kunnen geraken.

Vanaf dit jaar moeten wapens volgens die regels bij hun eindbestemming geïnspecteerd kunnen worden door Zuid-Afrikaanse wapeninspecteurs. Mochten wapenexporteurs van FN Herstal ’t Pallieterke lezen - maar ik durf er geen Pallieterke-cava op verwedden dat zij dat doen –, dan zouden zij begrijpend knikken bij volgende zin: Die inspectie heeft tot een drastische vermindering van bestellingen uit sommige landen geleid, vooral uit Saoedi-Arabië en de Verenigde Arabische Emiraten. Hun slecht karakter een beetje kennende, kan ik mij voorstellen dat nogal wat lezers die tanende wapenhandel geen slechte

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT GENOEG VAN!

LUIKERSTEENWEG 244 F 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE

zaak zullen vinden, maar in een land dat economisch bijna aan de rand van de afgrond staat, zijn natuurlijk alle moneten welkom, ook al komen die uit landen waar de mensen niet bijster veel rechten hebben, om het voorzichtig uit te drukken.

Het ene wapen is het andere niet Als op zijn beurt dan weer een lezer vraagt hoe het met de mensenrechten van de met onbetaalde onteigening bedreigde boeren in het land van Ramaphosa gesteld is, dan voel ik mij bij die vraag ook heel stil worden en word ik nóg stiller bij de gedachte aan die wekelijkse plaasmoorde met wapens die niét uitgevoerd worden. Juist, oplettende lezers, het ene wapen is het andere niet.

Bij een van de jongste invallen, was de ene rover gewapend met een revolver en de andere met een… schroevendraaier. De boerin die eenzaam op haar kantoor zat te werken, werd eerst beschoten en daarna met die schroevendraaier toegetakeld, maar zij had een vuurwapen naast haar computer liggen en wist ook hoe zij daarmee om moest gaan. Zij schoot de overvaller met de schroevendraaier in de borst. Die met de revolver sloeg op de vlucht en zijn handlanger werd door de gealarmeerde politie naar een ziekenhuis gevoerd, waar hij een paar weken werkonbekwaam zal mogen herstellen in afwachting van zijn uitlevering aan het gerecht. Tijd voor een nieuw gedicht “Ek hou van ‘n vrou wat haar vrou kan staan”?

HECTOR VAN OEVELEN

Verwende heiligen Met een groep jongeren vijf weken zeilen over de oceaan, twee weken naar het Amazonewoud, verder door naar Martinique en dan nog een lange trip naar huis, goed verzorgd en ontvangen worden door iedereen op kosten van... Ja, van wie eigenlijk? En niet moeten studeren.

Niks tekort komen en onderweg onbezorgd kunnen denken en bezig zijn met je klimaatplannen. En toch durven deze luxekinderen en verwende nesten zeggen dat wij ‘hun jeugd’ hebben gestolen. Het wordt hoog tijd dat het gaat ophouden en dat ze hun cassant en dreigend arrogante taaltje voor zichzelf gaan houden. Want het valt op dat Anuna De Wever en het Zweedse probleemkind steeds scherper en onverdraagzamer uit de hoek komen. Ze worden nukkig en lastig omdat de politici niet op hun vingerknip in de houding springen en zich niet uitsluitend gaan bezighouden met klimaatplannen en dat soort dingen.

Ze gaan zelfs dreigende taal spreken, zo in de zin van “hou me tegen of ik doe een ongeluk” en “ze gaan nog last met mij krijgen”. Alsof er niets anders te doen is om de echte zorgen van de hardwerkende burger het hoofd te bieden. Overigens, zouden de heilige Anuna en co ooit al eens nagedacht hebben over het miserabele lot van de vele honderdduizenden leeftijdsgenoten wier jeugd echt gestolen is door oorlogen, uitbuiting, misbruik, honger en politieke tirannie, en die alleen maar kunnen dromen van wat zij zich kunnen permitteren dankzij een uitgekiende machinatie van would-be-wereldverbeteraars en groen-linkse lobbyisten, die royaal gesponsord worden door een rijke elite? O ja, Greta Thunberg is naar verluidt op weg naar de heiligverklaring wegens een heus mirakel. Daar waar de ordediensten in Madrid 15.000 klimaatbetogers telden, verkondigde zij op Twitter dat het er 500.000 waren. De wonderbaarlijke mensenvermenigvuldiging, na het met het blote oog zien van CO2. Sancta Greta, ora pro nobis! Halleluja!

Keerpunt in Namibië?

In de schaduw van Zuid-Afrika hield ook Namibië, het vroegere Zuidwest-Afrika, op 27 november jl. zijn verkiezingen. En voor het eerst in haar geschiedenis kreeg ‘bevrijdingsbeweging’ en regeringspartij Swapo een serieuze opdoffer.

De presidents- en nationale verkiezingen in Namibië, die net als in Zuid-Afrika om de vijf jaar plaatsvinden, verlopen niet op dezelfde wijze als bij de grote broer. Terwijl in het buurland voor een partij wordt gestemd, waarna de leider van de grootste groepering automatisch - zeker als ze de volstrekte meerderheid behaalt - president wordt, moet de Namibische kiezer én een partijstem uitbrengen voor het parlement én één voor een presidentskandidaat. Dit laatste hield ditmaal in dat de twee grootste kanshebbers (van de in totaal elf kandidaten) tot dezelfde partij (Swapo) behoorden.

En al haalde de officiële partijkandidaat en zittend president Hage Geingob het, toch zag hij zijn score van 86,7 procent in 2014 tot 56,4 dalen. Dit terwijl zijn concurrent, die als onafhankelijke optrad, ook een mooie 29,4 procent achter zich kon scharen.

Die achteruitgang zette zich ook op parlementair vlak door. Terwijl Swapo het sinds de eerste verkiezingen in 1989 vlak voor de onafhankelijkheid alsmaar beter deed en in 2014 zelfs 80 procent van de stemmen achter zich kreeg, moest ze zich nu met 65,5 procent tevreden stellen. Wie er alvast van profiteerde, was de Popular Democratic Movement. Dat is de aloude oppositiepartij die vroeger onder de naam van Democratische Turnhalle Alliantie bekend stond en die in het verleden bijna van de kaart was geveegd. Maar wat nog belangrijker is: Swapo is hiermee haar tweederde meerderheid, nodig om de grondwet te kunnen wijzigen, kwijt.

Economie en corruptie De facto is Namibië sinds de onafhankelijkheid een gecentraliseerde éénpartijstaat. Het land is politiek stabiel en rellen

om redenen van de gebrekkige dienstverlening zoals in Zuid-Afrika zijn hier zeldzaam.

Wel heerst er een zekere bezorgdheid om de Chinese invloed in het land, de aantasting van de natuur en de toegenomen corruptie. Maar vergeleken met het buurland oogt de situatie redelijk positief.

Toch zijn er de jongste jaren problemen. Zo doet de economie het niet zo goed meer, onder meer door de droogte die nu al drie jaar aanhoudt. De Bank van Namibië voorspelt dan ook een recessie in de toekomst. Tevens is de jeugdwerkloosheid hoog. Van de 2,5 miljoen inwoners doen er zo’n 700.000 een beroep op steun. Tevens is er de zaak rond de twee ministers van de Swapo-regering die begin november ontslag moesten nemen omwille van het corruptieschandaal in de visserijsector. Die sector is, samen met de mijnbouw, de voornaamste inkomstenbron van het land. Volgens berichten zou Samherji, IJslands grootste visserijmaatschappij, de politici hebben omgekocht in ruil voor licenties.

En dan is er, zoals in Zuid-Afrika, nog het grondprobleem. Ook hier is er ongenoegen onder de zwarten omdat de onteigeningen in hun ogen te traag verlopen. Het heeft alleszins geleid tot de oprichting van al dan niet radicale partijen die op hervormingen aandringen. Het leverde een ervan bij de jongste verkiezingen drie zetels op. Maar het grootste gevaar voor de regeringspartij komt van binnenuit. In het verleden kende ook Swapo scheurpartijen, die echter maar een beperkte levensduur hadden. Dat een eigen partijlid als onafhankelijke nu aan de presidentiële verkiezingen deelnam en goed scoorde, is daarentegen een teken aan de wand.

JAN VAN AERSCHOT

Duitse migratiebaas wil méér uitzettingen

De baas van het Duitse agentschap voor migratie en vluchtelingen, de BAMF (Bundesamt für Migration und Flüchtlinge), Hans-Eckhard Sommer van de CSU, wil met collectieve vluchten het probleem van de mislukte uitzettingen in Duitsland aanpakken.

“Het is niet aanvaardbaar dat in het voorbije jaar 30.000 uitzettingen mislukt zijn”, liet Sommer weten aan de kranten van de Funke-Mediengruppe. Ook “gesloten detentie” en “uitzettingsdetentie” zouden tot de mogelijke instrumenten van de overheden moeten behoren. “We moeten de politiemensen bij hun emotioneel zware inzet bij deze uitzettingsprocedures zoveel als mogelijk helpen”, liet de BAMF-baas verder verstaan.

246.000 buitenlanders Sommer probeert tenminste het probleem in te schatten, wat veel politici van de GroKo (de grote koalitie) niets eens meer lijken te kunnen. Zo zegt hij dat het “steeds zeer problematisch is om personen via gewone lijnvluchten uit te zetten”. Niet alleen maken uit te zetten vreemdelingen amok op het vliegtuig waardoor de vlucht vertraging oploopt, of gewoon wordt geschrapt – met alle vervelende nadelen voor de gewone passagiers. Maar soms weigeren piloten op te stijgen omdat het

risico met uit te zetten vreemdelingen te hoog is. En steeds moeten politieagenten worden meegestuurd om de uitzettingen per vliegtuig te begeleiden. “Collectieve uitzettingsvluchten zijn met andere woorden de oplossing voor deze problematiek”, aldus de Bamf-verantwoordelijke.

Momenteel bevinden zich op het Duitse grondgebied 246.000 vreemdelingen, die het land eigenlijk zouden moeten verlaten. “Ausreisepflichtige Ausländer” heet dat. In 145.000 gevallen gaat het om personen waarvan de asielaanvraag werd afgewezen. 119.000 daarvan worden in Duitsland “geduld”, en kunnen dus tijdelijk niet worden uitgezet. In de eerste 6 maanden werden in Duitsland 11.5000 vreemdelingen daadwerkelijk, écht uitgezet.

De heer Sommer en zijn medewerkers hebben dus nog wat werk. Aan het ritme waarmee ze vandaag werken, hebben ze nog minstens 20 jaar werk om de groep die momenteel het grondgebied zou moeten verlaten, uit te zetten.

PIET VAN NIEUWVLIET

12 Cultuur

12 december 2019

GESCHIEDENIS

Zeven dwergen en ‘Het Verzet’ (2) De vossen preken de passie als je weet dat Patrick Dewael en Walter Zinzen de reeks “Kinderen van het Verzet” de beste televisie van 2019 noemen.

Ik noem de programma’s net geen oplichterij omdat de zeven medewerkende dwergen-historici waarschijnlijk eerder dom dan kwaadwillig zijn. Een RUG-wicht stelt dat het verzet “werd in beeld gebracht als zijnde anti-Vlaams, Frantalig, irritante mannetjes”. Dat was geen beeld, dat was de realiteit, want de franskiljons zongen het hoogste lied bij het verzet.

‘La résistance’ en niet ‘Het verzet’ De marsbevelen in Antwerpen, Gent en Aalst waren ééntalig Frans. ‘La résistance’ eiste in september 1944 dat Antwerpen ‘bilingue’ werd. Verzetsdocumenten bewijzen dat zelfs Nederlandstalige Vlamingen in het Frans met elkaar communiceerden, want in de verzetsketting zaten altijd Vlaamse Franstaligen die geen Nederlands kenden of wilden kennen. Tot woede van vele franskiljonse verzetsmensen pasten collaborerende gemeentebesturen Belgische taalwetten toe. De RUG-dwerg is jong en heeft nooit meegemaakt dat franskiljons ondanks de Belgische wetten van 1932 nog in de zeventiger jaren op hoge poten eisten in het Frans bediend worden in de gemeentehuizen, bij de Post, de PTT enz. Bedienden bogen als knipmessen want er waren nogal wat ‘weerstanders’ (afschuwelijke vertaling) bij de racisten en ze werden op de vingers getikt door hun eigen bazen als ze niet met gepaste eerbied ‘monsieur et madame’ behandelden.

Bijna altijd werd dat gedrag goedgepraat door Nederlandstalige verzetslui, want “Flamand et Wallon est notre prénom, Belge est notre nom” en uiteraard in die taal.

De programma’s bewezen het zelf, want de dochter van de Gentse liberale minister Merchiers vertelde over de heldendaden van haar vader, maar haar fouten tegen het geslacht van de woorden bewezen wat haar huistaal was. Mensen werden door hun Franstalige bazen vernederd, gecommandeerd en gekoeioneerd bij de ministeries, de parastatalen en in de bedrijven in Vlaanderen waar boekhouding en personeelsdossiers tot 1973 niet in het Nederlands werden bijgehouden. Een echte in plaats van een pseudo-historica kent dat verleden en vertelt geen dwaze praat.

Het septemberverzet Een van de dwergen haalde eens de schouders op bij de uitdrukking waar veel mensen aan denken: “septemberverzet”. Ner-

gens viel een cijfer. Hoeveel echte verzetsmensen waren er bij de volgens de VRT 160.000 erkende verzetsmensen? Overigens werkte een lezer van dit blad bij de generale staf in Evere, waar de steekkaarten bijgehouden werden en hij meldde een getal van 330.000.

Keer op keer heb ik naar het percentage echte verzetsmensen gevraagd bij leden van het verzet toen ik aan mijn radio- en tv-programma’s werkte over de bevrijding. Het antwoord was overal hetzelfde: tussen de 10 en 20 procent. Kan dat? Ik weet het niet, want historici durven dit taboe niet slechten, maar nog in 1955 kregen sommigen een erkenning als verzetsman.

Ik lees een paar weken geleden in Humo een lezersbrief van een bejaarde die er prat op gaat dat hij op de dag van de bevrijding een geweer in zijn handen gestopt kreeg. Hij was 15 en later erkend als gewapend verzetsman. (Welke fatsoenlijke organisatie doet zoiets?) Ik weet dat men in Aalst Belgische armbanden kon huren.

Kwalijk wordt het als prof. Pieter Lagrou, de kleinzoon van de leider van de Algemeene SS Vlaanderen, liegt dat er geen verband is tussen de toestanden die collaborateurs (soms overdreven) in hun zwartboeken afschilderden en de realiteit van de bevrijding. Samensteller Aerts laat bewust maar een paar seconden beelden tonen uit mijn programma van 1984, waar minuten lang de vreselijkste dingen (o.a. een collaborerende vrouw levend begraven) getoond werden. Een paar geïnterviewden vertellen trouwens zelf over toestanden waar ze als onwetend kind aan deelnamen en waar ze 75 jaar later nog spijt over hebben.

Weinig betekenis voor de oorlog Wat betekende dit verzet voor de strijd tegen de Duitsers? Weinig, op een paar uitzonderingen na zoals de ‘ontsnappingslijnen’ voor neergeschoten vliegtuigbemanningen. De geallieerden produceerden dagelijks een vloot vliegtuigen, maar konden geen bemanning op één dag opleiden.

De Duitsers kenden dan ook geen enkele vorm van genade voor de leden van deze organisaties. Maar hebben al die inlichtingen, doorgesneden telefoonkabels of foute treinwissels de oorlog echt met één dag verkort? Cijfers werden weer niet genoemd, al kennen we ze: duizend sabotagedaden in het eerste trimester van 1944, vooral

op telefoonkabels en spoorwegen in weinig bevolkte delen van Wallonië. Niet echt indrukwekkend voor hele legers erkende verzetsmensen. Meestal was alles vlug hersteld, maar bekochten gijzelaars het met hun leven.

De geallieerde bevelhebbers strooiden met complimenten na de oorlog, maar in hun echte bevelen stond duidelijk dat hun troepen op geen enkele wijze bij hun planning mochten rekening houden met verzetsbijdragen, want te onbeduidend. De professoren vertelden hoe de verzetsmensen hun wapens moesten inleveren, maar spraken niet over beloningen. Mijn goede Waalse collega Jacques De Leeuw (echte Waalse naam) vertelde me hoe hij en zijn medestrijders in ruil voor hun geweer een functie plus vaste benoeming kregen in een toentertijd nog prestigieuze baan van ‘opsteller’ bij het INR-NIR, de PTT en de NMBS, al bezaten ze geen enkel diploma.

Maar wel psychologische impact Wat was dan het nut van het verzet? Het maakte in de eerste plaats de verzetslui gelukkig die niet het gevoel hadden machteloos de ellende van de bezetting te ondergaan. Het toonde de bevolking en vooral de collaborateurs (want de Duitsers wisten het al) dat niet iedereen de Duitse gruwelijkheden en plunderingen angstig tolereerde. Maar fraai was het gedrag van veel verzetsmensen ook niet. Geen toeval dat het verzet al einde 1945 een amnestiewet voor de eigen misdaden liet goedkeuren, zodat communistische moordenaars in Tongeren en Leuven ontsnapten.

Geen woord hierover bij de dwergen.

Psychologisch had het verzet wel meer en meer impact, want uit de bronnen blijkt dat einde 1943, begin 1944, collaborateurs zich nog bijna uitsluitend in eigen kring bewogen. Maar rechtvaardigde dit verzet de keiharde en wrede Duitse repressie op duizenden verzetsmensen? Mijn vader besefte later dat hij zijn vrouw en juist geboren zoontje in de ellende had gestort als hij betrapt was geweest bij het schrijven van het volgend gedicht op de muren van het toilet in twee Mechelse cafés.

Hooggeachte heer moordenaar Internationale leugenaar Tiran van de moderne tijd Lafaard die uw volk misleidt Eerloze die niets ontziet Rotzak waarom sterft ge niet?

JAN NECKERS

Kruispunten Het Museum Kunst & Geschiedenis aan het Jubelpark in Brussel neemt de bezoekers mee op reis door de vroege middeleeuwen.

Volksverhuizingen, nieuwe politieke structuren, klimaatveranderingen, religieuze conflicten, verschuivende markten… De bewogen tijden van de late oudheid en de vroege middeleeuwen (3001000) vertonen nogal wat overeenkomsten met onze moderne wereld. Dat is het uitgangspunt van de expo “Kruispunten” in het Museum Kunst & Geschiedenis.

De tentoonstelling zet de deur open van een Merovingisch huis.

Anders dan de Romeinse steenarchitectuur waren de vroegmiddeleeuwse huizen in onze gewesten opgetrokken uit hout of met leem opgevuld vlechtwerk. Riet of stro werden gebruikt voor de daken.

De woonstalhuizen, met mensen en vee onder één dak, waren donker en rokerig. En toch waren de vroege middeleeuwen niet zo donker als we wel denken. De Merovingische boeren konden zich exotische en mooie dingen aanschaffen, stellen de curatoren van de tentoonstelling, en ze illustreren dat met een selectie prachtige objecten die archeologen van de Vlaamse Gemeenschap tussen 2001 en 2010 hebben blootgelegd in het Antwerpse Broechem. Daar is het grootste Merovingische grafveld in Vlaanderen ontdekt, alles samen 513 graven. We zien aardewerk uit alle hoeken van het Frankische rijk en van de Germaanse gebieden, bergkristal uit de Alpen, kralen uit het Balticum en het Midden-Oosten, en zelfs granaatstenen voor mantelspelden uit India en Sri Lanka (zie afbeelding). Er is zeldzaam glaswerk en er zijn gouden en zilveren juwelen gevonden. Ook gouden munten uit Noord-Italië en Constantinopel zijn in Broechem terecht gekomen. Al deze objecten uit de Broechemse bodem bewijzen, aldus de expo, dat er toen levendige contacten en uitwisselingen waren tussen de bewoners aan de Noordzee en volkeren uit veraf gelegen gebieden.

Kennis, geloof en identiteit Naast ‘contact en uitwisseling’ zijn ‘beweging en diversiteit’ de andere kernwoorden van de tentoonstelling. In de late oudheid leefden binnen en buiten de grenzen van het Romeinse Rijk verschillende volkeren en groepen.

Wanneer de Hunnen vanaf 375 het gebied ten noorden van de

Zwarte Zee binnenvielen, werd het evenwicht tussen die volkeren verstoord. Hiermee begon een periode van volksverhuizingen die meer dan twee eeuwen zou duren en die het aanzien van Europa helemaal veranderde. Hunnen, Goten, Franken, Ieren, Slaven, Longobarden en Avaren, maar ook Byzantijnen, Perzen, Arabieren en Vikingen: al deze bewegende volkeren krijgen een plekje op de expo met enkele relevante objecten.

Er is veel aandacht voor de Grieks-Romeinse erfenis na het uiteenvallen van het Romeinse Rijk. Dit onderdeel is rijkelijk gestoffeerd met vooral voorwerpen uit het Oost-Romeinse Rijk, waar het Grieks-Romeinse erfgoed in stand werd gehouden en gecombineerd met een veelheid aan invloeden, waaruit dan nieuwe tradities ontstonden.

De expo geeft een beeld van hoe het schrift evolueerde en de kennis zich verspreidde. Ze toont onder andere beschreven potscherven, stukken papyrus en perkament van de Kopten in Egypte en vroegmiddeleeuwse manuscripten, waaronder het ‘Antifonarium van de Blandijnberg’ (achtste eeuw), het oudste bewaarde handschrift met de verzamelde gezangen voor de misviering.

In het luik “Verbondenheid” verzamelt de tentoonstelling stukken die onderstrepen dat luxeproducten en dagelijkse gebruiksvoorwerpen over lange afstanden doorheen vroegmiddeleeuws Europa werden verhandeld. Het onderdeel “Geloof” laat zien dat die periode beslissend was voor de drie monotheïstische godsdiensten. Er is verder nog aandacht voor begrafenisrituelen, zoals grafgiften, bij diverse volkeren.

Hoezeer de tentoonstelling het verrijkende van de uitwisselingen en van de diversiteit in de verf zet, ze kan niet beletten dat er moet geëindigd worden met de veelheid aan oorlogen tijdens de late oudheid en de vroege middeleeuwen. Klimaatverandering en aantrekkingskracht van welvaart waren ook toen aanleidingen voor gewelddadige conflicten.

MMMV Tentoonstelling “Crossroads”, nog t.e.m. 29 maart 2020, Museum Kunst & Geschiedenis, Brussel, www.kmkg-mrah.be

Boeken

12 december 2019

13

“Zeg niets: Moord en verraad in Noord-Ierland” De Amerikaanse journalist Patrick Radden Keefe publiceerde eerder dit jaar het boek “Say nothing: a true story of murder and memory in Northern Ireland”. Die originele titel dekt iets beter de lading dan de titel die het boek in het Nederlands kreeg bij uitgeverij Nieuw Asterdam, want Keefe zoomt in op één moordzaak die de voorbije jaren veel aandacht kreeg: de moord in 1972 op Jean McConville, een vrouw van 38 uit Belfast.

of identiteit wil: geregeld worden in het boek opmerkingen gemaakt waarin nationalisten worden weggezet als mensen die alleen in het verleden leven of per se met vlaggen moeten zwaaien.

Jean McConville

Zij had tien kinderen en verdween spoorloos. Patrick Radden Keefe schildert een relaas van de Ierse burgeroorlog zoals die woedde tussen 1968 en 1998. Daar zijn vraagtekens bij te plaatsen, maar hij schuift dan na 400 pagina’s een verrassende naam naar voren van een vermoedelijke dader.

Keefe wil niet enkel het verhaal van McConville brengen, maar ook dat van de burgeroorlog die wordt aangeduid met de wat misleidende naam ‘The Troubles’. Daardoor wijdt het boek nogal breed uit, met veel informatie die al eerder bekend was. Dat kan je een schrijver niet kwalijk nemen, maar het had alleen wel met minder dan 495 pagina’s gekund…

Problematischer is dat Keefe amper probeert de politieke drijfveren van de partijen in het conflict te begrijpen. Wat de loyalisten, de protestanten, de Britsgezinden drijft, komen we niet te weten. Het is een euvel dat wel meer boeken over de Noord-Ierse oorlog parten speelt. Maar verrassend is dat Keefe, die net als vele Amerikanen zelf van Ierse afkomst is, ook de drijfveer van de republikeinen, de katholieken, de Iersgezinden niet probeert te begrijpen. “Ik had niet veel op met die klavertjes, de Guinness en andere clichés, en al helemaal niet met het sentimentele gedoe over trouw aan de eigen stam”, zo klinkt het. Dat lijkt dan te passen in de wereldvisie van de liberale stadsbewoner die geen natie

ASTRONOMISCHE BEDRAGEN VOOR TEGEN EEN MUUR GEPLAKTE BANAAN

Het verhaal van Jean McConville is dan interessanter. In 1972, als Belfast veranderd is in een slagveld waar loyalistische milities en de IRA elkaar bestoken, en het Britse leger met grof geweld nog bijdraagt aan de ramp, valt een groep IRA-mensen de flat binnen van de McConvilles. De vrouw woont er als weduwe met haar tien kinderen en heeft drank- en geldproblemen. De IRA neemt de vrouw mee en er wordt nooit meer een spoor van haar teruggevonden. Weldra gaat het gerucht dat ze spioneerde voor de Britten en daarom geëxecuteerd werd. Doorgaans wordt het lijk van dergelijke verklikkers, ‘touts’ genoemd, in de straten van Belfast achtergelaten, maar het lijk van Jean McConville verdwijnt. Het wordt pas in 2003 op een strand in het oosten van Ierland ontdekt.

Aan de hand van de bekentenissen die door vooraanstaande republikeinen werden gedaan in de zogenaamde ‘Boston Tapes’, een quasi-historisch project in de VS, reconstrueert Keefe dan nauwgezet dat McConville door de IRA veroordeeld werd voor verraad: met een radio zou zij vanuit haar flat informatie doorgespeeld hebben naar de Britten, in ruil voor geld. McConville werd vervoerd naar de Ierse republiek, waar een geheim IRA-moordcommando haar ombracht en begroef.

gekregen de strijd te staken in ruil voor een politiek akkoord. De man ‘een nul’ noemen is dus verrassend onprofessioneel.

Wel overtuigend is Keefe als hij het levensverhaal schetst van Dolours en Marian Price, twee jonge, levenslustige vrouwen uit Belfast.

Zij werden in elkaar getimmerd tijdens de beruchte Burgerrechtenmars van 4 januari 1969 en werden dan, in het spoor van hun ouders, republikeinse ‘Volunteers’ (IRA-soldaten) en brachten de strijd naar de straten van Belfast én Londen. Ze gingen in hongerstaking, maar overleefden omdat ze gruwelijk onder dwang

Mensenrechten zijn niks voor kwezels

Een journalist die verhuist van zijn computer naar de gangen van de macht.

Het kan dynamiet betekenen. Zo is het met Samantha Power. Zij is Ierse van geboorte, met de kenschetsende ‘rosse’ haren en sproeten, en wil dat geweten hebben. Ook een volwassen leven lang Amerikaanse, een boeiende journalist, auteur van hét boek over de genocides van de vorige eeuw, stafmedewerker van denktanks, vertrouwelinge van president Obama en ten langen leste Amerikaans topdiplomaat. den staan. Een ommetje langs de rechtenstudie is daarvoor noodzakelijk. In de loop van haar studies en onderzoek ontdekt zij een hiaat dat haar verbaast. De boeken over de gruwelijkheden gingen nooit in op de vraag wat Amerikaanse beleidsmakers zélf dachten toen ze die volkerenmoorden beschreven en onderzochten. Amerikaanse besluiten dienaangaande leken vrijwel nooit geanalyseerd te zijn. Daar begint zij dieper te graven.

Gerry Adams en de schutter Het is duidelijk dat Keefe weliswaar veel contact heeft gehad met de tien kinderen van McConville, maar geen toegang heeft gekregen tot Gerry Adams, de vroegere IRA-bevelhebber in Belfast. Het leidt ertoe dat Keefe Adams doorheen het hele boek verwijt dat hij de opdracht gaf tot de moord op McConville, maar anderzijds weigert zijn verantwoordelijkheid als IRA-chef te erkennen. Niet alleen kan Keefe dat niet bewijzen, hij geeft bovendien zelf de verklaring: het Goede Vrijdagakkoord bevat geen amnestieregeling. De beide kanten zover krijgen dat ze stopten met vechten en hun wapens onklaar maakten, was al een enorm huzarenstuk. Hen wederzijds amnestie schenken, was een hele brug te ver. En dus kan Adams onmogelijk toegeven dat hij IRA-chef was of hij gaat alsnog de cel in.

Keefe gaat ook stevig uit de bocht als hij diezelfde Adams ‘een nul’ noemt. Men moet en mag de man bekritiseren, maar hij was IRA-bevelhebber, zat met hongerstakers als Bobby Sands in de cel en heeft de IRA zover

gevoed werden, en droegen daar levenslang de littekens van. Hun levensverhaal en dat van hun entourage leidt Keefe ertoe om uiteindelijk een gedurfde en verrassende gok te doen naar de ware identiteit van de IRA-schutter die Jean McConville ombracht. Wie interesse heeft in de ‘Troubles’ en wil weten wie dat is, die moet zeker het boek lezen.

HDG “Zeg niets: Moord en verraad in Noord-Ierland”, Patrick Radden Keefe, Uitgeverij Nieuw Amsterdam, 2019, 496 blz.: 29,99 euro, ISBN 9789046825273.

De worsteling van Obama

Haar gedenkschriften zijn uit en meer dan hun lectuur waard. Wie wil meedenken over het groeiende internationale beleid, waarbij mensenrechten een steeds grotere rol spelen, heeft hier een spannend doe-boek. “Leerschool van een idealist” belicht de overgang, soms neergang, van zuivere strijder voor de slachtoffers op de doodsvelden van de Balkan, Irak en Syrië, die Samantha Power was, naar de ingewikkeldheid, het strategische talmen, het diplomatieke gesjoemel van een grootmacht die node steeds en overal politieagent wil en kan spelen. Domheid, onverschilligheid en een gebrek aan voorstellingsvermogen kleuren de beduchtheid om in te grijpen.

Srebrenica De kinderjaren van Power vielen samen met de Troubles in Ierland. De haat en de spanningen tussen katholieken en protestanten in Noord-Ierland werden gedurende dertig jaar uitgevochten, met 3.600 doden als gevolg, ook in de Ierse Republiek, haar geboorteland. Ierland, haar Ierse familie, de Ierse drankzucht (van haar vader en de nieuwe partner van haar moeder), de Ierse opvoeding en cultuur zinderen door de memoires van Power, ook als zij meedraait aan de top van de Amerikaanse buitenlandpolitiek als ambassadeur in de Verenigde Naties, met haar spraakmakende zittingen van de Veiligheidsraad. Haar belangrijkste literaire wapenfeit voor zij haar memoires publiceert, is het ontstellende boek “Een probleem uit de hel” uit 2002, waarin zij met haar veldervaring als journaliste verhaalt hoe de grote volkerenmoorden van de twintigste eeuw - van Armenië tot Srebrenica - allemaal gepleegd werden onder de ogen van de VS, de natie die zich de machtigste op aarde noemt.

Na het bloed van de Balkan wil zij werken voor het Internationaal Strafhof in Den Haag, waarmee zij de geëxecuteerde mannen niet kan terughalen, maar er wel voor kan zorgen dat de Bosnisch-Servische generaal Mladic en zijn gelijken terecht zou-

Dat leidt tot het boek “Een probleem uit de hel”, dat aanvankelijk door veel uitgevers werd geweigerd. Dat boek bepaalde de koers van haar verdere leven. Barack Obama leest het en biedt Power aan om mee te draaien in zijn beleidsteam, als hij zou verkozen worden. Het lokte haar, want zij was het beu om beroepsmatig kritiek te leveren op het Amerikaanse buitenlandbeleid en zij besefte dat zij een mening en oordeel gaf zonder te weten of zij zelf voldeed aan de morele en politieke criteria waaraan zij anderen onderwierp. Obama wordt verkozen en zij krijgt een brede portefeuille.

Op een doorsnee dag kan zij het ontwerp van een resolutie van de Veiligheidsraad van de VN bekijken met daarin voorstellen voor sancties tegen Iran, of beoordelen of de VS de inzet van een vredesmacht in een conflictgebied moeten steunen. Zij ziet van dichtbij, als presidentieel raadgever voor schendingen van mensenrechten, de worsteling van president Obama om bijvoorbeeld de Armeense genocide te erkennen, ook omdat hij de Turkse leider Erdogan had leren kennen en gezien had hoe emotioneel en wispelturig die kon zijn. Erdogan zou wraak kunnen nemen op de VS, zelfs als hij daarmee zijn eigen volk schade berokkende, en precies in de jaren dat de Amerikaanse werkloosheid hoog was en meer economische schokken ongewenst waren. Powers betrokkenheid leidt tot haar uitverkiezing in 2013 als VN-ambassadeur.

Op de dag van haar feestelijke aanstelling denkt zij aan de Ierse strijdliederen die haar stiefvader regelmatig aanhief en hoe die haar liefde voor de underdog levend hielden. Als ambassadeur moet Power koorddansen tussen publieke diplomatie en achterkamertjes. Zij meent dat er ruimte is voor beide. Power gebruikt als diplomaat haar journalistieke ervaring: de kans dat mensen reageren op misstanden - ebola in Congo, de verdwijning van een verslaggever in Bosnië - wordt een stuk groter als zij hun aandacht kunnen richten op een specifiek individu.

In 2017 neemt zij ontslag uit overheidsdienst. Haar boek eindigt met een berucht weetje: de fanfares van het Pentagon hebben slechts enkele mensen minder in dienst dan de diplomatieke dienst van de Verenigde Staten. Het buitenlandbeleid à la Donald Trump fladdert nog meer in de wind dan men voor mogelijk kan houden.

FRANS CROLS Samantha Power; “Leerschool van een idealist”, uitg. Atlas Contact 2019, 536 blz.; prijs 34,99 euro. ISBN 978 90 450 3577

14

Brieven

12 december 2020

VAN ONZE HOFDICHTER

Gokje, Sire?

O, majesteit, ontwaak of 't is te laat!

Het morrend volk vraagt dringend een regering eer 't vaderland de dieperik in gaat.

De tering, eist Jambon, moet naar de nering, want dáármee is een Vlaamse staat gebaat.

O, Sire, red ons van de katastroof en laat niet langer deze leegte gapen.

De winter drijft de Belgen naar de stoof en die gaan 's nachts met donzig dekbed slapen.

Zij beven door de toekomst, naar 'k geloof.

O, Sire, consulteer eer 't land vergaat.

Of snapt u niet wat 't voor uw volk betekent te leven in een onbestuurde staat, de tranen langs de vale wangen lekkend, niet wetend of 't dit jaar nog overgaat?

O, Sire, al te lang heeft ‘t volk gemist eliteleiders die het land regeren.

Laat voor de aardigheid een feminist als Rutten Gwendolyn eens profiteren.

Wie weet wat voor een heilzaam gokje is ‘t !

VOORINGENOMENHEID IS VERDACHT

ADVOCAAT LAHLALI

Pallieterke, “Het blijft verdacht”, besluit de naamloze auteur van ‘Sociaal-cultureel’ op pag. 5 (Actueel,Vlaams Parlement). Meer dan ‘verdacht’, maar totaal verwerpelijk is het hokjesdenken en het stigmatiseren van het sociaal-cultureel werk in Vlaanderen, zoals het artikel predikt. Zonder zin voor nuance, laat staan voor de realiteit van de werking van het sociaal-culturele middenveld, worden zowat 150 organisaties gecatalogeerd als ‘een schimmig wereldje’. Pleit 't Pallieterke hier voor meer Lamme Goedzak-gedrag waar verwezen werd naar de aanwezigheid van ‘vertegenwoordigers van genoemd werk’ op de publieke tribune van het parlement? Waarom zou het onterecht zijn dat sociaal-culturele verenigingen de rug rechten wanneer een zoveelste besparingsronde en het niet toepassen van indexverhogingen zich alweer aandienen en er zonder voorafgaandelijk overleg gemorreld wordt aan het nieuwe decreet over het sociaal-cultureel volwassenenwerk? Niet het protest, maar vooringenomenheid is verdacht. Demoniseren van de sector is gemakkelijk en past in het kraam van de identitaire polarisatie. Stond de auteur met de kwaadwillige pen stil bij het feit dat zijn/haar ouders wellicht als lid van Vl@s, Okra, vtbKultuur, Davidsfonds,… tot VOS-Vlaamse Vredesvereniging en Vlaamse Volksbeweging toe, behoren tot de inhoudelijk en qua werking rijke Vlaamse sociaal-culturele wereld? Dat ‘t Pallieterke instemt (publicatie in een vaste rubriek) met die polariserende prietpraat, dat is pas verdacht.

Johan Velghe - Kortrijk

GENEZEN Pallieterke, Bruno De Wever, de broer van Bart, een historicus, moest zopas iets opbiechten op VRT-tv.

In zijn jeugd werd zijn beeldvorming over het verzet beïnvloed door ’t Pallieterke (horresco referens), waarvan een paar bladzijden in beeld kwamen. Bruno De Wever vertelde er wel bij dat hij allang genezen is van die invloed, gelukkig maar.Van een paar kwalen zal ik zelf nooit genezen en zeker niet van het plezier van het prachtige en moedige ’t Pallieterke te lezen en te bestuderen. Onlangs zag ik dat zelfs het winkeltje in de cafetaria van de Eeuwfeestkliniek (AZ Monica) het ‘rioolbladje’ in aanbieding heeft. En dat is geen kwakzalversmiddel hoor…

Charly Vanhoof - Borgerhout

Kruisende woorden oplossing 1192

A B C D E F G H I J K L

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 C O M P L

I M E N T

J

E

H O O R X M A C X O E R O G X O B X A Z A L E A R H O D E S

I

E X E P X

E O X E S C X E E R R T O L E O C H E M I G T

I

E X O

X H E N X K E R N

R E S T A N T E X R O G A X T E M D E X F M X R E I

I

I

D E E

N E X E X R

E T X N N X E S X D L

E X D

I

D G E R

I

D O O

Pallieterke, Uw artikel “Niet gedesillusioneerd” in nr. 49 las ik met bijzondere aandacht. Gedurende 12 jaar (2006 -2018) was ik gemeenteraadslid voor Vlaams Belang in Ronse. Vanaf 2013 tot eind 2018 was advocaat Lahlali er niet enkel gemeenteraadslid, maar bovendien fractievoorzitter voor CD&V. In de media komt hij nu regelmatig aan bod als verdediger van IS-leden.

Ondanks een zekere welbespraaktheid slaagde hij gedurende 6 jaar er niet in om ook maar enige vraag te stellen noch tussenkomst te doen in de gemeenteraad. Tijdens zowat alle gemeenteraden hield Lhalali zich onledig met het lezen van De Standaard op zijn tablet, want veel interesse voor het reilen en zeilen van onze stad had hij niet. Groot was ieders verbazing toen hij in 2018 eens het woord nam tijdens een gemeenteraadszitting. Er deed zich enkele dagen voordien een eerder banaal verkeersincident voor in het centrum van Ronse. Dit resulteerde in verkeersagressie waarbij een vrouwelijke chauffeur van allochtone origine volledig door het lint ging. De spontane toestroom van allochtone jongeren maakte de zaak alleen nog erger. De politie greep hierop vrij kordaat in om de gemoederen te bedaren. Dit al te kordaat ingrijpen was de aanleiding voor Abderrahim Lahlali om burgemeester Dupont (ook CD&V) op het matje te roepen voor het al te efficiënt ingrijpen van de politie. De allochtone gemeenschap dreigde zelfs met een betoging tegen dit “politiegeweld” doch de hele zaak bleef zonder verder gevolg. Op het einde van jullie artikel las ik wel een taalfout, weliswaar in het Frans. Men schrijft niet “ à la bonheur ” maar “ à la bonne heure ”. Deze uitdrukking heeft niets met geluk (le bonheur) maar met het tijdstip (l’ heure ) te maken.

Dirk Deschaumes - Ronse

KINDEREN VAN HET VERZET Pallieterke, In de reeks “Kinderen van het verzet” werd Leopold III als verrader en lafaard afgeschilderd omdat hij op 18 mei capituleerde. Dit na 18 dagen strijd tegen de Wehrmacht. Denemarken capituleerde na 5 uren, Nederland na 5 dagen, Frankrijk, met dubbel zoveel pantsers als Duitsland, capituleerde op 25 juni. Op 17 mei meldde Leopold III aan de geallieerden dat de toestand onhoudbaar was. De West-Vlaamse wegen stonden vol vluchtelingen en het terugtrekkend leger had een tekort aan munitie. Ze werden geregeld aangevallen door stuka’s. Zie ook het bombardement van Poperinge. Na de capitulatie lagen aan het koninklijk paleis te Antwerpen de bloemen en dankbetuigingen tot aan de vensterbanken opgestapeld. Wat de weerstand betreft: Hoeveel weerstanders waren er eind 1940 en hoeveel aan het eind van 1944?

Het verzet is pas op gang gekomen na de inval van Duitsland in de Sovjetunie. Veel aandacht ging er naar de Vlaamse collaboratie en de roep om amnestie. Veel minder naar de Waalse collaboratie, Leon Degrelle en zijn Waals legioen…

Christiaan Vossen - Brecht

COLLABORATIETABOE Pallieterke, In verband met het artikel van Picard, "Het blijvende collaboratietaboe", moeten we zeggen dat hij niet zorgvuldig genoeg het programma van RTBF (het tv-journaal en “CQFD” – een debat vergelijkbaar met Terzake – van 26 november) heeft bekeken. Inderdaad, zelfs als de producenten de indruk wilden geven dat de Oostfronters vanuit Vlaanderen en vooral Wallonië de massamoord van Palmnicken hebben gepleegd, hebben ze toch moeten toegeven dat de Waalse Vrijwilligers van het Légion Wallonie niet aanwezig waren op de plaats van de misdaad! Alleen maar, naar het schijnt, leden van de Todt Organisatie. “We weten dat op dat moment, de SS-Division Wallonien niet aanwezig was in die regio van Oost-Pruisen. Ze waren ergens verder naar het zuiden”, aldus de RTBF-reporter Gérald Vandenberghe. Hoe kan dus Picard zich permitteren te schrijven: “Duidelijk is dat Waalse oostfronters zich aan wandaden hebben schuldig gemaakt.”?

De verantwoordelijken van de gemeenschap van de families en vrienden van de Waalse Oostfronters Dernier Carré hebben onmiddellijk een reactie over de valse scoop van RTBF op hun blog gepubliceerd: u kunt het op http:// lederniercarre.hautetfort.com/ lezen.

Tot slot willen wij hieraan nog toevoegen dat het probleem van zo’n onderwerp niet zozeer een taalkundig of communautair probleem is (de mythe van de Waalse verzetsstrijders versus de Vlaamse collaborateurs), maar wel een ideologische kwestie: degenen die het kamp van het Nieuwe Europa hebben gekozen, kunnen alleen maar in wezen, intrinsiek, schurken en moordenaars zijn sinds zij tegen de plutocratie en het bolsjewisme hebben gevochten. Daarom moeten ze, Walen zowel zoals Vlamingen, schuldig zijn van oorlogsmisdaden en/of (liefst “en”) misdaden tegen de menselijkheid.

A rmand Gérard - Brussel

HECTOR VAN OEVELEN

KONINKLIJKE STICHTING Pallieterke, Zelfs 't Pallieterke kan zich bezondigen aan verkeerde informatie beïnvloed door linkse ‘historici’ als Marc Reynebeau en anderen; en niet te vergeten het boek van Adam Hochschild!

Zoals op bladzijde vier van 't Pallieterke van 05/12, waarin een historische flater geschreven staat. Namelijk dat: “de Koninklijke Stichting opgebouwd werd met het fortuin dat Leopold II had verworven met de slavenarbeid (!) van zijn rubberplantages in Congo”. Vooreerst was Congo geen privé eigendom van Leopold II, waar hij wel soeverein was. Hij had een privé eigendom in die onafhankelijke staat van vier tot vijf procent van het Kroondomein. Daar werd latex (grondstof voor rubber), getapt uit lianen door dorpelingen die daarvoor, weliswaar met schamele premies, vergoed werden, dus geen slaven. De kaders van die onderneming in dat gebied waren zelfs voornamelijk niet-Belgen.

Tot 1900 bestonden er nergens hevea-plantages, waaruit latex kon gewonnen. Dus ook geen rubberplantages. Leopold II kon dank zij veel moeite Congo als Belgische kolonie door België te laten erkennen in 1908, een jaar voor zijn dood. Hij is tweemaal failliet gegaan omdat er enorme kapitalen nodig zijn om van een gebied zo groot als Europa, waar niets is, een gestructureerd land te maken. Hij werd gered door een forse lening van België Metals onderpand Congo en later door de uitvinding van de rubberband. Zo niet behoorde Congo toe aan Frankrijk. De auteur van het bewuste artikel zou beter te rade gegaan zijn bij Jan Neckers die op bladzijde 12, in de inleiding, schrijft over de hallucinante leugens in de “Kinderen van de kolonie”.

M ark Scheldeman - Poperinge

De Vlaamse vakman

SUBSIDIES Pallieterke, Ik sta volledig achter de plannen van cultuurminister Jan Jambon om eens ernstig na te denken over het geld van de belastingbetaler dat verspild wordt als subsidie aan - voornamelijk - toneel, film en acteurs. Een voorbeeld: de KVS in Brussel. Deze schouwburg is verworden tot een links podium dat alleen nog bezocht wordt door groene en rode bewonderaars van alles wat een allochtoon tintje heeft, en zeker anti-Vlaams is.

En welk nut heeft tv-zender Bruzz eigenlijk ? In 95% van elk programma wordt Frans getaterd en wordt aandacht besteed aan artiesten of activiteiten van Franstalig Brussel waar Vlamingen niets aan hebben. En hoeveel kost dat grapje aan de Vlaamse belastingbetaler? Opruimen die boel !

W. Buelens - Zaventem

Een lezersbrief insturen?

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.

Sport

12 december 2019

Cruijff: een arrogant manneke

Er is nog maar eens een boek verschenen over Johan Cruijff. Auke Kok, mij volledig onbekend, is de auteur van de achttiende biografie over ‘de grootmeester’. De verdienste van Kok is dat hij de nare kantjes van Cruijff wel benoemt.

Johan zou een onuitstaanbare betweter, een niets ontziende zakkenvuller en een schuinsmarcheerder zijn in plaats van de ‘family man’ die hij beweerde te zijn.

Ik kan daar nog een karaktertrek aan toevoegen. Johan Cruijff was een arrogant manneke en dat is zachtjes uitgedrukt. In Rotterdam stonden we 3-0 achter bij de rust tegen Oranje. Cruijff kwam met een zelfvoldaan glimlachje terug het veld op. Hij leek wel een stierenvechter die vastbesloten was om die gewonde stier volledig af te maken. Uiteindelijk werd het 5-0. Mijn ploegmaat bij Anderlecht, Robby Rensenbrink, was ook geen fan van de kapitein van Oranje.

Hij zei mij het volgende: “Een collega, meer was het niet. Als je niet bij Ajax speelde, hoorde je er feitelijk niet bij. Je werd getolereerd en dat was het dan. Ik trok het meest op met Ruud Geels en Johnny Rep, die in Frankrijk speelde en automatisch uit de Ajaxclan werd gestoten.”

Blondines in het zwembad Johan Cruijff was de grote baas. Hij was dus zeker op de hoogte van het zogezegde seksschandaal tijdens het WK ‘74 in Duitsland. Heel Oranje zou in het zwembad van het hotel gelegen hebben met naakte vrouwen. De spelersvrouwen konden er niet mee lachen. Johan ontkende alles. Zijn uitleg: “Na elke training gingen we lekker zwemmen in ons hotel. Natuurlijk waren er andere gasten,

onder meer een paar blondines, die ook een frisse duik wilden nemen. Een Duits sensatieblad wilde daar natuurlijk munt uit slaan, allemaal onzin...” Daar is de onrust begonnen.

Sommigen van de vrouwen geloofden geen bal van wat Cruijff vertelde. Daar hebben ze de wereldbeker verspeeld, nochtans was Johan Cruijff god.

Ik speelde drie keer tegen Cruijff. Bij een België-Nederland, op de Heizel, stond het bij de rust 1-0. Bij het begin van de tweede helft komt de Nederlander op mij af. Ik viel hem niet aan, want anders was je geklopt. Ik had de situatie onder controle. Onverwacht pakte hij uit met een magistrale lob van veertig meter over een kansloze Pfaff. Klasse noemt men dat! Ik heb mijn trui gewisseld met Johan Cruijff na een Nederland-België in Amsterdam. Zeer veel later op de avond heb ik de trui weggegeven aan de bazin van een discotheek in Breda, in ruil voor onze rekening.

We waren wel met twintig man.

Heiligschennis noemt men dat!

Gille Van Binst Voormalig topvoetballer

ROSKAMMEN

Trammelant en signalen We zijn stellig niet de enigen die het niet stilaan, eerder rechtuit rechtaan, gehad hebben met het oeverloze gezwam over het project, het concept, het plan of hoe het voetbaltrammelant in het Lotto Park, in de media behandeld met de allures van een staatszaak, nog moge heten. Een eerste eenvoudige waarheid is dat men bij Sporting Anderlecht noodgedwongen moet afrekenen met een projectflop van jewelste.

Met dank aan Vincent Kompany en aan wie hem als voetbalmessias terug naar Brussel haalde. Een tweede simpele waarheid is dat topvoetballer Kompany de signalen van een al lange tijd overbelast lichaam blijft negeren - hopelijk voor hem tegen beter weten in - waardoor hij van de ene in de andere blessure sukkelt. Tot de dag dat de ultieme kwetsuur ook tot het definitieve ‘over and out’ leidt. Beide waarheden komen bij journalisten en analisten niet aan bod. Een vleugje professionele zelfbeheersing belet ons net om daar het woord ‘uiteraard’ aan toe te voegen.

Jaartje te vroeg?

Beter over naar de traditionele verkiezingen van de ‘beste sporters van het jaar’ in referenda allerhande. De trofee “Kristallen Fiets” ging naar neoprof Remco Evenepoel, amper negentien en onder andere winnaar van de Clásica San Sebastián. Hij klopte én veteraan Philippe Gilbert, laureaat van Parijs-Roubaix, én werelduurrecordhouder Victor Campenaerts. Jaartje te vroeg voor Remco dachten we in een eerste reactie.Voor hem wenkt de toekomst immers nog in volle glorie. Daarentegen kijken Gilbert en Campenaerts eerder al achterom. Voor de laatste was de Kristallen Fiets winnen zelfs zijn eerste en meteen ook enige kans.

In Het Laatste Nieuws stelde wielerjournalist Marc Ghyselinck dat Evenepoel niet won voor zijn zegelijstje van het voorbije jaar, maar voor zijn fenomenale talent. En omdat het beste dus nog moet komen. Kan kloppen, zij het dat een trofee toch wel zou moeten worden toegekend voor geleverde prestaties en niet voor verhoopte toekomstige. Los van zijn ‘klanten’, aan het werk te zien? Of om zijn broer, Mehdi, die algemeen directeur is bij Charleroi, een plezier te doen? Hoe dan ook, er zijn er die voor veel minder stadionverbod hebben.

Blijven knokken

Ongelukkige loting De eersteklassers zullen nog even geduld moeten oefenen alvorens ze hun voeten onder tafel mogen steken. De winterstop is nog niet voor morgen. Er staan eerst nog drie competitiematchen en de veelbelovende kwarfinales voor de beker op de kalender. Ambiance verzekerd in het Lotto Park waar Club Brugge het visioen van Anderlecht mag proberen te doorprikken om alsnog via de bekercompetitie een Europees ticket te bemachtigen.

Geef toe, Anderlecht had het beter kunnen treffen dan een loting tegen de gedoodverfde topfavoriet voor de titel. En dan zullen ze het bij paars-wit nog zonder hun redder in nood, Kompany, moeten stellen. Een ongeluk komt nooit alleen.

Met de groeten van Croky Kortrijk mag het voor de beker opnemen tegen Union Sint Gilles, de enige overlevende uit 1B die zich tot in de kwartfinales knokte.

Zulte-Waregem en Charleroi kruisen op hun beurt de degens in het Regenboogstadion.

Dan is er nog de interessante ontmoeting in Sclessin tussen Standard en Antwerp waar het gegarandeerd niet tot een beleefdheidsbezoek beperkt zal blijven. Wat zo’n Croky Cup allemaal niet teweeg brengt. Er hangt dan ook meer aan vast dan een assortiment chips van de sponsor, al dan niet met paprika.

Zware opdracht Onze Mechelse correspondent verdient een medaille voor moed en zelfopoffering omdat hij negentig minuten is wakker gebleven tijdens het duel tussen KV Mechelen en Kortrijk dat op een gelijkspel eindigde. Wat is er aan de hand met Malinwa dat na een sprankelende heenronde drie opeenvolgende ste-

ken liet vallen? We betwijfelen of de vijftienduizend die er Achter de Kazerne naar zaten te kijken er anders over denken en tevreden waren met een puntje tegen Kortrijk dat er tot dusver buitenhuis niet veel van terecht heeft gebracht. Aan de ontgoochelde snuiten van de KVM supporters te zien lag die puntendeling zwaar op hun lever. Zondag wacht de uitwedstrijd tegen Club Brugge. Er zijn minder lastige opdrachten denkbaar voor trainer Vrancken en zijn kornuiten in deze donkere dagen voor kerstmis.

Weer een slappe vertoning Geen doelpunten en een puntendeling tussen Anderlecht en Charleroi waarmee beide ploegen weinig opschieten. Dat was niet van aard om voorzitter Coucke en zijn staf na afloop de horlepiep te laten dansen. Anderlecht miste, nog maar eens, snedigheid, verbeelding en nog veel meer dat we hier niet gaan opnoemen. Dat laten we over aan Frankie Vercauteren. De thuisploeg kan wel als verontschuldiging inroepen dat het met een ploeg speelde waarvan de meerderheid amper zijn plechtige communie achter de rug heeft. Als het de bedoeling is om alsnog Play-off 1 te halen en het leven van Coucke en Verschueren opnieuw wat draaglijker te maken, zullen ze nog veel spek met eieren moeten eten in het Lotto Park.

Wie we daar hebben Wie zat er doodgemoedereerd in een loge naar de match te kijken in het Anderlechtstadion? Niemand minder dan de peetvader van de aangebrande en onbetrouwbare gilde van voetbalmakelaars, Mogi Bayat, met een air alsof operatie Propere Handen hem geen barst kan schelen. Misschien is dat ook zo. Zat kameraad Mogi daar om Adrien Trebel, één

15

Opvallend nieuws van de voorbije week is dat Genk nog eens kon winnen. Veel meegereisde supporters waren er niet in het Jan Breydelstadion om dat heuglijke feit mee te vieren. Het is, niet de kwantiteit maar de kwaliteit die telt. Over de wedstrijd zelf kunnen we kort zijn. Die had niet veel om het lijf. Toch verdient Cercle Brugge een schouderklopje voor de moed der wanhoop waarmee het week in week uit blijft knokken om van de rode lantaarn af te raken. We steken er onze hand niet voor in het vuur en noem ons van het goede jaar, maar we zien het op termijn nog goed komen voor Cercle. En als het niet zo is kunnen we het ook niet verhelpen.

Alarm Na de afwisseling van de wacht en het vertrek van Roger Lambrecht als voorzitter van SK Lokeren waren de verwachtingen hoog gespannen in Daknam. De nieuwe baas, Louis De Vries, is iemand die van alle markten thuis is en kraaide nogal voorbarig victorie. We gaan hier niet uitgebreid uit de doeken doen waar de Louis allemaal goed in is. We zouden bladzijden tekort komen. Naast allerlei andere vaardigheden is ook voetbal een kolfje naar de hand van De Vries. Het kan al eens tegenzitten ook. Dat kan de beste overkomen. Kan de voorzitter het verhelpen dat Lokeren vierkant draait? Met nu al vier punten achterstand op de voorlaatsten Lommel en Roeselare begint het er belabberd uit te zien in Daknam.

Volgend jaar staat de viering van het vijftigjarig bestaan van de club op het programma.

Het zal toch niet waar zijn zeker? Een gouden jubileum in mineur heeft Roger Lambrecht in zijn oude dag echt niet verdiend. En De Vries ook niet. Of toch?

Spektakel verzekerd In dezelfde reeks van het krasselende Lokeren staat Beerschot nog altijd aan de leiding van de tweede periode in 1B. Het moest in eigen vertrouwd huis wel een punt prijs geven tegen Virton. We telden exact zevenennegentig (!) minuten dat de paars-witte aanhang op zijn nagels zat te bijten toen hun Oostenrijks

daarvan valt de keuze voor Remco Evenepoel best te pruimen. Zeker omdat de door hem al uitgezonden signalen de in hem gestelde steile verwachtingen, op grond van een toch al knap palmares, niet tegenspreken, wel integendeel.

Eeuwige glimlach Over signalen gesproken, Remco levert ze af met een eeuwige glimlach, zij het nooit mis te verstaan. Zoals zijn spontaan toegeven dat hij met overgewicht aan het seizoen begon, dat sportbaas en raadsman Patrick Lefevere hem daar op wees en hij binnen de kortste keren een aantal kilo’s kwijt was. Je moet het als 17-jarige ook maar presteren om als jeugdinternational van Anderlecht, dus met een toekomst als voetballer, zonder boe of ba dat voetbal in te ruilen voor de wielersport, waarin je nog alles moet bewijzen! En wat te zeggen over het signaal van zijn (hernieuwde) keuze voor Oumaima als mogelijke toekomstige sterke vrouw achter een ijzersterke atleet, in plaats van voor de verleidingen in Monaco?

De, weliswaar mislukte, poging in het voorbije WK op de weg om zijn zwaar gevallen ploegmakker Philippe Gilbert weer vooraan proberen te brengen, mits het opofferen van eigen kansen, kan ook tellen als een signaal van loyaliteit waarop weinig ego’s in het peloton prat kunnen gaan. Voor zover bekend blijft Evenepoel nog even weg uit de Primavera. Gilbert kan dus gerust zijn. Remco gaf immers al een sterk signaal dat hij in Tokio olympisch kampioen wil worden. Alleen al door zijn gegeven en de in dit rubriekje vermelde signalen, is succes in Japan hem van harte gegund. goudhaantje Holzhauser hen een dienst bewees en een scheefgetrokken situatie in extremis nog kon rechttrekken. Met negen man nota bene. Beerschottrainer Losado haalde de woorden uit onze mond. “Dit late gelijkspel geeft ons een enorme boost.” Het kan van pas komen voor de uitwedstrijd van zaterdag naar Westerlo dat even de rol moet lossen. Met of zonder boost, het zal er stuiven in het Kuipje.

Met groeten uit Spanje Mathieu Van der Poel kon ons, en de veldrijders die aan de start verschenen van de Superprestige wedstrijd in Zonhoven, geen betere dienst bewijzen dan er enkele dagen ervoor vanonder te muizen naar Spanje om daar de vorm nog op te drijven. Eindelijk moesten we eens niet tot vervelens toe in herhaling vallen en mochten tricoloretruidrager Toon Aerts en Laurens Sweeck het onder elkaar uitvechten in het bronsgroene eikenhout van Zonhoven. Dat Sweeck in de slotronde viel, was niet in zijn planning voorzien, maar het hoort erbij. Gisteren hij, morgen een andere. Misschien had het ermee te maken dat Sweeck een dag eerder al volop petrol had gegeven in Essen waar Quinten Hermans met een minuut voorsprong iedereen de loef afstak. Laurens had beter verstek gelaten in Essen, aldus Aerts die wat laat over de brug kwam met zijn goede raad.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

12 december 2019

ABSURDISTAN Straatnaam De gemeenteraadsleden van Kortrijk die recent zijn afgezakt naar de Cyriel Verschaevestraat om er de inwoners duidelijk te maken welke weldaad zij hen bewijzen door hun straat van naam te willen veranderen, zijn van een koude kermis thuis gekomen. Bij de man in de straat is er nu eenmaal meer nuchterheid aanwezig dan bij politieke belhamels. Zelfs in de Cyriel Verschaevestraat.

Meertalig De laatste nieuwe grap van Sven Graps, excuseer, Gatz, is dat Brusselse jongeren bij het afstuderen goed drietalig moeten zijn: Frans, Nederlands en Engels. Omdat Sven het blijkbaar vergeten is, een kleine herinnering: in Brussel zijn er taalwetten, die continu worden overtreden. Misschien daar eerst eens iets aan doen, Sven?

Wie is de pisang Hoera, uw pennenlikkers hebben hun eindejaarspremie gekregen! Alleen was het nogal vreemd dit jaar. Onze big boss heeft ons allemaal een banaan en een stuk plakband overhandigd. Naar verluidt zouden enkel kunstkenners begrijpen hoe kostbaar dit allemaal is.

Arrogantie U weet het ondertussen: Ecolo vraagt aan de N-VA te stoppen met de campagne tegen de kandidatuur van gewezen Ecolovoorzitter Khattabi voor het Grondwettelijk Hof. Misschien moet Ecolo de N-VA vragen om zichzelf op te doeken, kwestie van de Ecoloplannen niet te dwarsbomen?

Overlevingskunst Het werd gepubliceerd door onze collega’s van de VRT, dus van het waarheidsgehalte zijn wij niet geheel zeker, maar

1193

toch: onze voorouders zijn mogelijk van uitsterven behoed door hun alcoholconsumptie. Derhalve doen wij er ten kantore alles aan om toekomstig uitsterven tegen te gaan, in het spoor onzer verre moedren en vaadren.

De valse fluitspeler De rattenvanger van Charleroi is voorlopig niet geslaagd in zijn opzet. Laten we echter niet te vroeg juichen: er zijn genoeg blauwe muizen die niet liever willen dan in de staatskaas kruipen.

Sotternij Dat het altijd zotter kan, dat bewijzen ze in Gent maar al te graag. Sinterklaas en Zwarte Piet zijn daar door sommige organisaties al aan de deur gezet en vervangen door... (een zwarte) Queen Nikkolah. Volgens ene Carla Raes is het “tijd voor nieuwe tradities”. Op links heb je natuurlijk nog altijd het geloof in de totale maakbaarheid van alles. Behalve van verstandig links, dan.

Eigen sjerp eerst De blauwe burgemeesters zien een paars-groene federale regering niet zitten en dat is nogal wiedes: in 2024 zijn het niet alleen federale verkiezingen, maar ook lokale. En er is geen enkele burgemeester die zijn sjerp wil opofferen voor het eersteministerschap van voorzitter Rutten.

Plastisch uitgedrukt BV Jeff Hoeyberghs staat bekend als nooit te beroerd voor wat cassante uitspraken. Hij heeft zijn reputatie dan ook waargemaakt op een avond van KVHVGent. Met als gevolg dat de extreme linkerzijde nu probeert om KVHV-Gent te laten schorsen. Vrije meningsuiting en links, het blijft een lastige combinatie.

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D

G H I J K

1. Tekort aan ruimte 2. Bedenker - Bevel

“U bent de eerste beschaafde man, die ik hier in weken zie, meneer Pallieter. Ik haal de kopjes die ik gekregen heb van Queen Elizabeth voor onze trouw.” De koning maakt een uitgebluste indruk. En dat is niet onbegrijpelijk. De Nederlandse koning Willem-Alexander heeft een begroting met 15 miljard overschot en opent vrolijk pensenkermissen, nieuwe hightech bedrijven en belegt zijn brood met dikke plakken kaas. De prins van Monaco opent belastingparadijzen en casino’s. Hij heeft met de opbrengst van de voormiddag, het hele prinsdom geïsoleerd in de namiddag. Onze trouwe Filip krijgt Anuna op zijn kop als hij zijn paleisje wilt verwarmen, heeft 11 miljard tekort in de begroting en vindt geen coalitie die in zijn naam wilt regeren. “Ja, dat meisje met de grote bril die altijd gewoon wil doen. Die wil wel. Maar niemand vindt haar geschikt. Ik begrijp dat wel. Ze zei tegen mij: Sire, ik doe alles voor de 16. Alles.

En toen keek ze me zo diep aan dat ik een beetje bang werd. Ik mag haar niet meer zien zonder Mathilde in de kamer.”

De kroon weeg zwaar.

L

VERTICAAL

Miserie aan het Belgisch Hof. Koning Filip heeft het dezer dagen niet makkelijk om zijn land min of meer overeind te houden. Partijvoorzitters komen wel nog op de koffie maar krijgen alleen nog plastic bekers, omdat ze mekaar ermee te lijf gaan. Mathilde zegt: “Filip, voor die mensen mag je onze mooie porselein niet bovenhaal”. En als klap op de vreselijke vuurpijl komt prinses Elisabeth niet meer uit haar kamer. “Wat een koning lijden kan, meneer Pallieter”, zucht onze vorst. Een gesprek.

Filip: “Ja, dat ook nog eens. Een paar maanden geleden, op haar 18de verjaardag, heeft ze nog gezegd dat het land op haar kan rekenen. Maar ondertussen heeft ze mij gezegd dat ik mijn land mag steek waar de zon niet schijnt. Ze wil geen koningin meer worden.

Ze wil iets doen in de media. Maar dat gaat niet. Ik heb haar uitgelegd dat we in onze familie solidair moeten zijn met mensen die niet werken en dat de zon alleen niet schijnt op de Noordkaap en dat het daar veel te koud is.

Toen is ze naar haar kamer gelopen en sindsdien komt ze niet meer buiten”.

F

A. Remise B. Klimplant - Voornaam van ‘De Maagd van Orléans’ C. Hulpmiddel - Deel van een gebouw D. Digitaal alter ego E. Zilvergrijs metaal Wrede Romeinse keizer F. Airline code van Brussels Airlines Waterplantje - Tuinkruid G. Poolse havenstad - Toiletartikel H. Verorber - Zonderling idee - Ginds I. Nors mens - Engels bier J. Gluurders K. Landbouwwerktuig Bepaal waar je bent L. Plaatsten binnen een kader

“Hier betalen ze me niet genoeg voor!”

En dan heeft u ook nog problemen met de kroonprinses, heb ik begrepen Sire.

E

HORIZONTAAL

Koning Filip is ten einde raad

3. Modehuis van ontwerper Edouard Vermeulen - Koraaleiland 4. Durft aan - Voegwoord - Inwoner van Mauritanie 5. In 1946 onthulde computer, gebouwd voor het Amerikaanse leger - Ongekunstelde 6. Niet bebouwd - Meer in de VS 7. Krachtterm - Laatstleden Neerwaarts 8. Onsterfelijk 9. Bewerkt stuk hout Maanstand - Rich Text Editor 10. Voorzetsel - Vervoermiddel Germaanse goden 11. Windrichting - Benedenwindse zijde van een schip Oude lengtemaat 12. Op kamertemperatuur gebracht DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1192 VINDT U OP BLZ. 14

Filip: “U kan zich dat niet voorstellen, meneer Pallieter. En u moet weten. Ik heb geen kroon. Alle koningen hebben een kroon. Maar ik niet. Zelfs mijn troon is een stoel met een lakje goudverf. Meer niet. Ik heb een mooie gezien op Bol.com, maar die willen ze niet leveren omdat mijn oprit te lang is. De onzicht-

STEUN ‘T PALLIETERKE

BESTEL CAVA VIA WWW.KLAUW.NET

bare kroon is heel zwaar”.

Over naar de politieke orde van de dag. Hoe ziet u de impasse?

Filip: “Wist u dat meer dan 20 procent van mijn koningschap zonder regering was? Of zo eentje waar iedereen komt en gaat. Soms vraag ik me af of ze bij de MR wel nog iemand hebben die geen minister is. Weet u waar ik echt ziek van word? Van Martine Tanghe die op de televisie zegt: de bal ligt nu opnieuw in het kamp van de koning. Maar de koning wil de bal helemaal niet. Houd uw bal bij. Ik word zo moe van die bal. Ik ben koning geworden voor de reizen, iemand om mijn buitenverblijven te financieren en oude vrouwen die mij bloemen komen geven na het Te Deum. Niet voor de bal. Eerlijk gezegd, meneer Pallieter, hier betalen ze mij niet genoeg voor.”

Trekt u soms zelf de leefbaarheid van dit land in twijfel?

“Nooit! Maar ik ben in tegenstelling tot wat sommigen verwachten een groot voorstander van het verdelen van bevoegdheden naar de regio’s. Le confédéralisme, c’est moi. Hoe minder federaal wordt beslist, hoe minder gezeik ik aan mijn hoofd heb. ‘Wat de regio’s zelf doen, doen ze beter’, zeg ik altijd. En daar laten ze mij mee gerust. En ook leden van de koninklijke familie, kunnen we wat spreiden.

Laurent mag naar Vlaanderen, prinses Astrid naar Wallonië en Elisabethje kan alvast wat oefenen in de Duitstalige gemeenschap. Elk met zijn eigen financieringsmodel. Dan ben ik daar ook van af. Wat denkt u?”

Zeer vooruitstrevend van u, heeft u dat al getoetst bij de onderhandelaars?

“Bent u daar weer met die onderhandelaars?! Laat me toch gerust man. Ik wil een doodnormaal land, met doodnormale mensen. En als dat niet kan, ga ik gewoon terug naar Coburgh. En als u mij nu wil excuseren.

Ik moet een bricoleur gaan benoemen. En dan ga ik op mijn kamer zitten.”

Informateur, bedoelt u?

Whatever!

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be