't Pallieterke van 19 december 2019

75ste jaargang • nummer 51 • donderdag 19 december 2019

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,50

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Diversiteit van opinies aan onze universiteiten is bedreigd Zeven op de tien academici kunnen zich indenken een stem uit te brengen op Groen, zo bleek uit een rondvraag bij de Vlaamse universiteiten. Dat is zes keer meer dan het resultaat dat die partij behaalde in mei. Slechts 5 procent kan zich voorstellen ooit voor het Vlaams Belang te kiezen. Dat is vijf keer minder dan de steun die deze partij geniet bij het volk in zijn geheel, zo leert ons de jongste peiling.

Lees de column van Jurgen Ceder op blz. 3

Uitzetting criminele migrant kost Duitsland 60.000 euro De nieuwe, tweede uitzetting van de Libanese chef van de criminele Miri-clan, Ibrahim Miri, heeft de Duitse staat alles bijeen 57.500 euro gekost. Op een vraag van een AfD-parlementslid antwoordde de Duitse Bondsregering dat de vliegtuigkosten alleen al 46.000 euro bedroegen.

Daarnaast waren natuurlijk ook allerlei veiligheidsmaatregelen noodzakelijk: de inzet van de Duitse politie leverde een bijkomende kostenplaatje op van 11.500 euro.

“Voor de Duitse rechtsstaat is dit eigenlijk het bankroet”, was de AfD-reactie.

Miri und kein Ende Ibrahim Miri was einde oktober Duitsland terug binnengekomen, nadat hij in juli een eerste keer was uitgezet. Zijn asielaanvraag - hij diende effectief een nieuwe asielaanvraag in! - werd door de overheden afgewezen en eind

november werd hij opnieuw naar Libanon gevlogen. Miri, die voor ernstige drugsdelicten in Duitsland al zwaar was veroordeeld en ook bekend stond als de aanvoerder van de beruchte motorclub Mongols Bremen, had in zijn asielaanvraag aangegeven dat hij zich in Libanon niet veilig voelde.

Dit feit blijft als een paal boven water: als je als maatschappij dit soort figuren niet buiten de grenzen houdt, zijn er alleen héél zware kosten aan. De vraag is hoelang de maatschappij dit soort kosten nog wenst te dragen. Of nog kan dragen… PIET VAN NIEUWVLIET

Wie heeft baat bij verkiezingen?

Steeds meer wordt in de Wetstraat openlijk gepleit voor vervroegde federale verkiezingen in de vroege lente. Vraag is wie er voordeel bij heeft. In elk geval het Vlaams Belang.

Misschien de neocommunisten van de PTB/PVDA. En waarom niet de PS, MR en ja, de N-VA... We zetten de argumenten daarvoor op een rij.

Betekent carnaval Aalst op 23 februari 2020 ook carnaval in het kieshokje? Moeten de wielerfans zich op zondag 5 april eerst nog naar de stembus haasten, vooraleer ze de Ronde van Vlaanderen kunnen volgen? Het is zeker niet uitgesloten.

Daar waar aanvankelijk enkel aan Franstalige kant gesproken werd over vervroegde verkiezingen om uit de politieke impasse te geraken, zijn er nu ook meer en meer Vlaamse politieke waarnemers - Rik van Cauwelaert, Dave Sinardet - gewonnen voor een stembusslag in de lente. Vraag is of daarvoor in de federale Kamer een meerderheid kan worden gevonden. Vandaag is die er wellicht niet, maar het zou kunnen dat de geesten na Nieuwjaar beginnen te rijpen.

Vlaams Belang op een wolk De Vlaamse partij die van bij het begin geen problemen had met vervroegde verkiezingen, is het Vlaams Belang. Na de overwinning van 26 mei werd de partij nog meer gelegitimeerd door ontvangen te worden door koning Filip en door wekenlange gesprekken op Vlaams niveau met de N-VA van Bart De Wever. Voor het eerst besefte een belangrijk deel van het Vlaamse electoraat dat een stem voor het Belang geen proteststem of verloren stem was. Iedereen gaat ervan uit dat de partij van Tom Van Grieken bij vervroegde verkiezingen vlot over de drempel van 20 procent springt.

Bij de partij weet men dat ook.

En sommigen leven er op een wolk.

Vervroegde verkiezingen zouden het Vlaams Belang beter uitkomen dan de hoge scores in de peilingen nog vier tot vijf jaar te moeten aanhouden. Het is zoals beleggers op de beurs: als men voelt dat men een mooie winst op het aandeel kan nemen, dan moet men dat nu doen.

Een grotere Vlaams Belang-falanx in de federale Kamer geeft nieuwelingen in de partij bovendien nog

meer de kans om zich in thema’s als migratie en veiligheid te profileren.

N-VA als anti-PS-partij Voor de N-VA liggen de zaken moeilijker. Dreigt de partij bij verkiezingen richting 20 procent te zakken? Dan wordt het in de Vlaamse taalgroep de junior partner van het Vlaams Belang. Kan men dan nog uit de schaduw treden van het VB? Sommigen in de partij denken van wel, maar dan moet men geen campagne voeren op het thema van migratie. Dat is eigendom van Tom Van Grieken en Co. Neen, de N-VA moet zich zoals in 2010 en 2014 afzetten tegen de geldverslindende PS-machine. Dat helpt electoraal altijd. Het ziet er naar uit dat Bart De Wever de voorbije weken zo’n positie aan het innemen is. Door constant te verwijzen naar de aanbevelingen in de nota-Magnette, die neerkomen op “een miljardentransfer van de actieve Vlamingen naar de passieven aan de andere kant van de taalgrens”.

Voor de andere Vlaamse partijen zijn vervroegde verkiezingen geen cadeau. De CD&V mag dan wel een nieuwe schwung krijgen onder voorzitter Joachim Coens, het electoraat van de christendemocraten is gewoon aan het uitsterven. De sp.a en vooral de Open Vld zijn twee losgeslagen schepen. Gwendolyn Rutten heeft met haar paars-groen geflirt van haar partij een soort linksliberale D66 gemaakt. Dat is in de media- en cultuurwereld misschien goed voor 50 tot 60 procent van de stemmen, maar bij de totale bevolking voor amper 10 procent.

Nu de klimaathype van 2019 wat afgezwakt is en figuren als Anuna De Wever (waar zit die ergens?) en Greta Thunberg - omringd door een bende bedriegers zo blijkt nu - aversie opwekken bij de publieke opinie, zal Groen (net als Ecolo) al tevreden kunnen zijn met een status quo. PVDA kan winnen, maar dan vooral door de zwakte van de rest van de linkerzijde.

PTB over de top?

PS sterk op links In Wallonië lijkt de opmars van de PTB gestopt. Het is een blijver in het politieke landschap, maar zorgt niet langer voor angstreacties bij de PS. PS-voorzitter Paul Magnette hoopt met zijn zeer linkse informateursnota en anti-N-VA-discours zelfs wat procentpunten te winnen bij vervroegde verkiezingen. En op die manier meer gewicht in de schaal te kunnen leggen bij nieuwe federale onderhandelingen. Een verzwakte N-VA zou de Parti Socialiste meer gewicht geven en zou ook helpen om de traditionele Vlaamse partijen gemakkelijker over de streep te krijgen voor een paars-groene coalitie. Al zullen die Vlaamse partijen wel zeer zwak staan. Bij de PS is het in elk geval duidelijk: vervroegde verkiezingen zullen wellicht een electoraal voordeel opleveren. En als men geen stemmen terugwint van de PTB, dan zal men ze misschien bij Ecolo kunnen halen.

De MR beheerst de rechterflank Bij de Franstalige liberalen van de MR denkt men ook aan een bonus dankzij vervroegde verkiezingen. George-Louis Bouchez speelt als nieuwbakken voorzitter weliswaar hoog spel. Een verkiezingsnederlaag zou zijn politieke legitimiteit snel ondermijnen. Maar de man is een durver en wil risico’s nemen.

Door zijn wat rechtsere opstelling hoopt hij de MR voorbij de kaap van de 25 procent van de stemmen te sturen. Zijn redenering is dat het rechtse Waalse electoraat - goed voor 30 procent - aan hem toebehoort. Radicaal rechts is gemarginaliseerd en er is geen echte rechtse rivaal. De kleine rechterflank van de cdH kan verder doodbloeden richting MR. Tenslotte hoopt Bouchez zijn jonge imago te kunnen laten renderen.

2

Actueel

16 december 2019

Vlaamse strijd: een processie van Echternach Wat leerden we de voorbije week: - De studentenkoepel LOKO uit Leuven wil een eigen studentencodex uitgeven. Sommige studenten storen zich aan bepaalde liederen die “tegen de grenzen van het fatsoen aanbotsen”. Meer bepaald gaat het over enkele Vlaamse liedjes en Duitse soldatenliederen zoals “Erika”. Dat de huidige studentencodex door het KVHV wordt uitgegeven en verkocht, is een extra motivatie om een ‘vernieuwde’ codex uit te geven. Weg dus met de Vlaamse strijdliederen…!

- Vl@s, de Vereniging van Vlaamse actieve Senioren, stapt uit het OVV, het Overlegcentrum van Vlaamse Verenigingen. Aanleiding is een tekst over ‘Migratie en Integratie’. We typen over van de ontslagbrief: “Vl@s werkt rond hedendaagse invulling van Vlaamse identiteit. Met projecten zoals ‘Taal werkt verbindend’ en ‘Parlangi’ (videochat in het Nederlands tussen senioren en jonge allochtonen) en ‘DUO for a JOB’ (senioren als mentor in de jobzoektocht van allochtonen) houden we het op werken aan integratie, i.p.v. OVV-standpunten die her en der haaks staan op ons beleidsplan 2021-2025.”

Het rommelt al langer in Vl@s. Begin dit jaar kwam het tot een breuk in Limburg tussen plaatselijke afdelingen en het nationale Vl@s-bestuur. Terwijl er in het hoofdbestuur een eerder progressieve wind waait, is dat niet altijd zo in de plaatselijke afdelingen waar dikwijls het bestuur gevormd wordt door stamboekflaminganten. Hetzelfde fenomeen ziet men trouwens in het Davidsfonds (ondertussen ook al uit het OVV gestapt). Plaatselijk zijn er overtuigde DF-afdelingen die trots dwepen met Vlaamse taal en cultuur, terwijl vanuit het hoofdkwartier in Leuven net het omgekeerde wordt gepromoot.

- Enkele jaren geleden schreef ik in dit blad dat de directie van “Het Vlaamse Kruis” eraan dacht om het woordje ‘Vlaams’ uit de naam te schrappen. De directeur van Het Vlaamse Kruis reageerde toen in een brief waarin hij de nakende naamswijziging ontkende. Deze week bereikte me opnieuw hetzelfde gerucht.

Het Vlaamse Kruis zou volgend jaar van naam veranderen. Men wil namelijk ook een werking opstarten in… Wallonië… Tja, daar past natuurlijk een naam zoals “Het Vlaamse Kruis” natuurlijk niet.

Het Vlaamse Kruis werd in 1927 opgericht als tegengewicht voor het hoofdzakelijk francofone Rode Kruis België. Ik ken verschillende verplegers, verpleegsters en andere vrijwilligers van Het Vlaamse Kruis, en die bevestigen wat iedereen kan vermoeden: aan de basis zitten (nog steeds) mensen met een Vlaamse overtuiging, maar in het nationale bestuur zitten mensen die wars zijn van de Vlaamse strijd en allergisch voor Vlaamse symboliek.

Vlaams bewegen…? De processie van Echternach gaat sneller vooruit….

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41, 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

Abonnement buitenland:

3 maanden: 6 maanden: 1 jaar: Steunabo 1 jaar:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

32,50 euro 65,00 euro 130,00 euro 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter 1945-1955: Hoofdredacteur 1955-2000: Hoofdredacteur 2000-2010: Hoofdredacteur 2010-heden: Verantw. uitgever:

Bruno de Winter Jan Nuyts Leo Custers Karl Van Camp Karl Van Camp

EU blijft miljarden euro’s verspillen in Marokko In de periode van 2007 tot 2013 schonk de Europese Unie 1,2 miljard euro aan Marokko. Toen al verschenen er kritische rapporten van de Europese Rekenkamer dat het grootste deel van dat geld verspild werd. De EU luisterde uiteraard niet naar zijn eigen specialisten en verhoogde het budget voor onze Marokkaanse vrienden zelfs nog.

Voor de periode 2014-2020 gaat het over 1,47 miljard euro. En opnieuw tonen de experts van de Rekenkamer aan dat de honderden miljoenen euro’s amper effect hebben (Speciaal verslag: EU-steun aan Marokko: tot dusver beperkte resultaten).

Waarom geven aan Marokko?

De Rekenkamer buigt zich niet over de vraag waarom de EU miljar-

den euro’s aan Marokko geeft. Dat is een politieke beslissing. Die beslissing is uiteraard onterecht. Marokko plukt vandaag immers de vruchten van zijn zorgvuldig macro-economisch beheer en de structurele hervormingen die in de afgelopen jaren zijn doorgevoerd. De groei bleef er relatief gestaag toenemen en de inflatie is laag. Het externe tekort op de lopende rekening en het begrotingstekort namen in de afgelopen jaren bovendien steeds verder af. De vraag is dan ook of Marokko de Europese miljarden nog nodig heeft.

Marokko ontvangt vandaag meer EU-ontwikkelingssteun dan enig ander Noord-Afrikaans land, met uitzondering van Tunesië, en is een van de voornaamste begunstigden van internationale ontwikkelingssteun. De EU is de grootste donor en verstrekt liefst 25,2 procent van de officiële ontwikkelingshulp.

Westelijke Sahara als twistpunt

lang sprake van goede betrekkingen. Het partnerschap EU-Marokko is echter gespannen sinds 2015, toen het Gerecht van de EU (onderdeel van het Europees Hof van Justitie) de eerste reeks uitspraken deed waarin de Westelijke Sahara niet als deel van Marokko werd beschouwd.

Dit betekende dat de Westelijke Sahara geen deel uitmaakte van de overeenkomst inzake visserij en landbouw tussen de EU en Marokko en niet kon profiteren van dezelfde tariefvoordelen.

De kwestie Westelijke Sahara leidde ertoe dat het partnerschap tussen de EU en Marokko onder druk kwam te staan en Marokko schortte de politieke dialoog op.

Wat na 2021?

De belangrijkste problemen vandaag in Marokko zijn de restrictieve perswetten, het gebrek aan internetvrijheid, het niet toestaan van vrije vergadering en het gebrek aan onafhankelijkheid van de justitiële sector. In 2018 nam de score van Marokko voor burgerlijke vrijheden zelfs nog af vanwege hard ingrijpen van de staat bij grote demonstraties gedurende het jaar. Het is misschien tijd dat de EU voor de periode vanaf 2021 stopt met het verspillen van middelen in Marokko.

THIERRY DEBELS

Tussen de EU en Marokko was

ECONOMISCHE ZAKEN

De belangrijkste centrale bankier ooit Vorige week overleed Paul Volcker op 92-jarige leeftijd.

Hij was in de jaren ’70 en ’80 gouverneur van de Amerikaanse Centrale Bank en ging de strijd aan met de oplopende inflatie. Zijn beleid van hogere rentevoeten veroorzaakte eerst een paar recessies, maar uiteindelijk temde hij het inflatiemonster en lag zo aan de basis van de sterke welvaartsgroei in de Westerse wereld.

In 1928 overleed Benjamin Strong, gouverneur van de Nationale Bank van New York, op 55-jarige leeftijd aan tbc. Specialisten economische geschiedenis stellen wel eens dat de Grote Depressie na de beurscrash van 1929 zou vermeden zijn indien Strong toen nog leefde. Hij had een goed inzicht hoe men de rentevoeten moest gebruiken om de economie bij een zware crisis te stimuleren.

Vaak wordt gezegd dat het eerder personen dan omgevingsfactoren zijn die de politieke geschiedenis bepalen, en dat is niet fout. Maar geldt dat ook voor een complex gegeven als de economie? Wie het traject van de vorige week overleden Paul Volcker (1927-2019) bekijkt, kan niets anders dan “ja” antwoorden. Volcker was van 1979 tot 1987 gouverneur van de Federale Reserve, de Amerikaanse Centrale Bank.

Hij staat bekend als de persoon die de oplopende inflatie wist te temmen, een plaag die de Westerse economieën in de jaren ’70 teisterde.

Extreme inflatie in de jaren ’70 We kunnen het ons vandaag de dag amper voorstellen, maar in de jaren ’70 liep de inflatie gemakkelijk op tot 10 tot 15 procent. De centrale banken doen er vandaag alles aan om de inflatie richting 2 procent te duwen. Een beetje inflatie is goede smeerolie voor de economie.

Dat was in de jaren ’70 dus anders. De olieschok van 1973 met stij-

gende brandstofprijzen ontwrichtte de economie en zorgde voor stijgende prijzen, gevolgd door stijgende lonen en nog meer stijgende prijzen. In de Westerse wereld nam de werkloosheid toe. Landen als Groot-Brittannië kwamen bijna onder controle van het Internationaal Monetair Fonds.

Een andere oorzaak van de oplopende inflatie was het opzeggen van de goudstandaard, waarbij geld gedekt werd door de bestaande goudvoorraad. Geld bijdrukken kon niet, tot president Richard Nixon verlegen om middelen voor de oorlog in Vietnam - de goudstandaard liet vallen. De geldhoeveelheid nam toe en zo liep de inflatie op.

Economen als Milton Friedman waarschuwden voor het inflatiespook. Er was natuurlijk geen sprake van hyperinflatie zoals in het Duitsland van het begin van de jaren ’20, maar de hoge inflatie was een aantasting van spaartegoeden en had vooral negatieve gevolgen voor de middenklasse, de groep die een moderne economie schraagt.

Op zo’n moment is het aan een centrale bank om op te treden: de oververhitte economie moet een halt worden toegeroepen door een renteverhoging. Alleen stonden centrale bankiers in de jaren ’70 onder zware druk van de politiek en durfden ze de rente niet te verhogen. Dat zou vele sectoren ontevreden stemmen. Denken we aan de bouwsector, de landbouw of de autosector. Die draaien op het gemakkelijk toekennen van goedkope kredieten.

Rentevoeten tot 20 procent Toen Paul Volcker in 1979 gouverneur werd van de Amerikaanse Centrale Bank, ging hij in tegen de politici. De inflatie, die ondertussen zo’n 12 procent bedroeg, moest omlaag. En dat kon enkel door het rentewapen te gebruiken. De rentevoeten stegen naar 20 procent. Dat deed de economie niet enkel vertragen, maar zelfs stilvallen. Er volgden rond de wisseling van de jaren ’70 en ’80 twee recessies. De werkloosheid steeg boven de 10 procent, maar de inflatie daalde sterk en bedroeg in 1983 amper 3 procent. Het spook was getemd.

Daarmee was de basis gelegd van de sterke welvaartsgroei in de jaren ’80. De prijsstabiliteit was terug, conditio sine qua non voor een duurzame groei. Volcker had met zijn rentebeleid ook duidelijk gemaakt dat centrale bankiers onafhankelijke figuren waren die zich niet lieten intimideren door de politieke leiders. Een gouden regel die tot vandaag gerespecteerd wordt, ondanks de druk van onder andere president Donald Trump om in de VS een zeer soepel rentebeleid te voeren. Door zijn beleid kan Volcker terecht gecatalogeerd worden als de belangrijkste centrale bankier ooit.

Na zijn terugtreden in 1987 bleef Volcker zijn ongezouten mening ventileren. Onder andere over de groeiende excessen in de bankenwereld, die op zoek naar winst allerlei steeds ingewikkeldere financiële producten ontwikkelde.

Daar werd de basis gelegd voor de financiële crisis van 2008-2009.

Over de banken zei Volcker ooit: “Het enige innovatieve dat ze hebben gedaan, is het plaatsen van geldautomaten.”

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

Actueel

19 december 2019

3

De bedreigde diversiteit van opinies aan onze universiteiten

Zeven op de tien academici kunnen zich indenken een stem uit te brengen op Groen, zo bleek in september uit een rondvraag van De Standaard bij de Vlaamse universiteiten. Dat is zes keer meer dan het resultaat dat die partij behaalde in mei. Slechts 5 procent kan zich voorstellen ooit voor het Vlaams Belang te kiezen. Dat is vijf keer minder dan de steun die deze partij geniet bij het volk in zijn geheel, zo leert ons de jongste peiling.

De poging van De Standaard om deze resultaten in een begeleidend commentaar te relativeren, waren niet echt overtuigend. De krant ziet in het gegeven dat “ruim een kwart van de medisch geschoolde academici zelfs gewonnen is voor een onverkorte handhaving van het verbod op de productie en de verkoop van alle drugs” een bewijs dat de universiteiten niet echt de linkse bastions zijn waarvoor ze soms versleten worden. Serieus? Slechts een kwart?

De dictatuur der sneeuwvlokjes De situatie in de Verenigde Staten is een verontrustend voorbeeld van de waardenkloof die kan ontstaan tussen de samenleving en het hoger onderwijs.

Eerder deze maand werd daarover nogmaals de noodklok geluid door de krant Wall Street Journal. Uit onderzoek blijkt dat 75 procent van de docenten van topuniversiteit Yale zichzelf als links beschouwt, tegen minder dan 10 procent conservatieven. Dat is bijna 10 tegen 1, terwijl recent onderzoek uitwijst dat slechts 26 procent van de Amerikanen zichzelf progressief noemt, tegenover 35 procent die zich als conservatief ziet.

In de praktijk is de situatie nog erger. De dominantie van de progressieve ideologie is zo verstikkend en de tolerantie voor afwijkende meningen zo klein dat zelfs de weinige rechtse professoren niets anders rest dan te zwijgen.

Het besluit van een van hen, professor Gelernter, is gelaten: “De politieke diversiteit op Yale is eigenlijk 0 procent.”

Yale is geen uitzondering. Dezelfde wanverhouding is merkbaar aan de andere Amerikaanse universiteiten.

Het ideologische isolement van Amerikaanse universiteiten heeft ook zware gevolgen op het intellectuele leven en de debatcultuur op de campus. ‘Sneeuwvlokjes’ - een spottende maar veel te lieve term voor professoren en studenten die voortdurend in verhoogde staat van politieke verontwaardiging verkeren, extreemlinkse ideeën koesteren en zich gedragen als een meute bloedhonden tegen andersdenkenden - versmachten elk debat.

Pontius Van de Walle Ik hoopte dat we in Vlaanderen nog niet zover waren, maar recente gebeurtenissen lijken mij ongelijk te geven. Vorig jaar werd Dries Van Langenhove de toegang tot de universiteitsgebouwen ontzegd op basis van een gekleurde nieuwsreportage over opiniefeiten die geen betrekking hadden op zijn activiteiten als student. Rector Van De Walle overwoog zelfs hem helemaal het recht op onderwijs aan zijn universiteit te ontzeggen. In augustus werd elk debat met dezelfde Van Langenhove, hoewel reeds volksvertegenwoordiger, verboden aan de UGent.

Vorige week ging men nog een stapje verder. Ik heb geen affiniteit met de vulgaire en vrouwonvriendelijke cafépraat van Jeff Hoeyberghs, maar ik dacht dat na mei ‘68 affronten voor de goede smaak en ‘épater les bourgeois’ geen redenen meer waren om repressief op te treden, nog het minst aan de universiteit. Dat het KVHV, de vereniging die de lezing van Hoeyberghs organiseerde, nu twee maanden wordt geschorst door het bestuur van de Gentse universiteit omwille van de uitspraken van deze man, is beangstigend.

Het KVHV moet bovendien publiekelijk zijn zonden bekennen en afstand nemen van de uitspraken van de plastische chirurg, zo niet zal de schorsing verlengd worden. Ook intolerante godsdienststrijders geven ketters meestal de kans om

zich publiekelijk te bekeren.

De Pontius Pilatus die rector Van de Walle deed, door te verwijzen naar het voorafgaande advies van de links-activistische studentenkoepel, was laf. Zijn voorgeschiedenis met Schild & Vrienden zegt genoeg over de zeer beperkte invulling die deze man geeft aan het begrip vrijheid van meningsuiting.

Diversiteit of kwaliteit?

Van de Walle - u weet wel, de rector die acht stemrondes nodig had om verkozen te geraken - is een goed voorbeeld van de ideologische verzieking die het hoger onderwijs aantast. Door Radio 1 gevraagd naar zijn beleidsvisie, noemde hij “diversiteit” als eerste prioriteit. Diversiteit, in de praktijk meestal een eufemisme voor het in diskrediet geraakte woord ‘multiculturaliteit’, is echter een bij uitstek ideologische waarde, een politieke keuze die niets doet voor de kwaliteit van het onderwijs. Integendeel, de dalende kwaliteit van het Vlaamse onderwijs, zoals begin deze maand gemeten in het PISA-onderzoek, is in grote mate het gevolg van de ‘diversiteit’ in talen en cultuur van de nieuwkomers.

Zijn collega Herman Van Goethem van de Universiteit Antwerpen maakte begin dit jaar ook al een diversiteitsplan bekend, met als hoofdlijnen het “identificeren van vakken die een struikelsteen vormen” voor allochtonen, het “afstemmen van de lesinhoud” op andere culturen en het invoeren van vakken rond “actief pluralisme, interculturaliteit, zingeving en maatschappelijk engagement”. Samengevat: het niveau laten dalen, onze samenleving aanpassen aan de nieuwkomers en een lessenpakket “ideologisch correct tijdverdrijf” invoeren.

Met welk recht bepalen deze mensen, betaald door de gemeenschap en belast met een opdracht van de gemeenschap, dat diversiteit de eerste opdracht van het hoger onderwijs moet zijn en dat dit desnoods de kwaliteit van het onderricht mag aantasten? Als men die gemeenschap daarover zou bevragen, zouden Van Goethem en Van de Walle vaststellen dat zij de opinie van een kleine minderheid vertegenwoordigen. Waarom duldt de samenleving dit?

Eilanden van onderdrukking In het onderwijs wordt niet alleen aan overdracht van kennis, maar ook van waarden gedaan. Dat het onderwijzend personeel steeds meer bestaat uit mensen met een linkse overtuiging is een zorgwekkende ontwikkeling, maar wel iets waar we nog een flinke tijd moeten leren mee leven, omdat geen eenvoudige of aanvaardbare middelen bestaan om die evolutie tegen te gaan. Dat betekent niet dat de samenleving zich ooit mag schikken in het opdringen van politieke opvattingen via het onderwijs, waarvan het prediken van ongenuanceerde klimaatangst slechts het meest recente en meest in het oog springende voorbeeld is. En al helemaal onaanvaardbaar is elke vorm van repressie tegen andere opvattingen. Diversiteit moet ook diversiteit van opinies betekenen.

Vlaanderen moet zich beraden of het wil afglijden naar Amerikaanse toestanden, met een zeer ongezonde kloof tussen academie en samenleving. Willen we dat ook Vlaamse universiteiten “eilanden van onderdrukking in een zee van vrijheid” worden, zoals politieke wetenschapper Abigail Thernstrom de Amerikaanse campussen omschreef? Indien het antwoord neen is, moeten we dat ook eens aan de feodale heersers van die enclaves duidelijk maken.

JURGEN CEDER

BRIEFJE AAN PAUL MAGNETTE

Adieu, la Belgique!

Mijnheer de doodgraver, Wij leerden u destijds - in de Di Rupo-tijd - in Vlaanderen kennen als de federale minister die zeer behoorlijk Nederlands sprak, vlot overkwam en alzo een aura van sympathie rond zichzelf creëerde. Gij slaagde erin u aanvaardbaar te maken en enige goede wil in Vlaanderen los te weken. En velen dachten: met die man valt wel te klappen. Het was buiten de waard gerekend…

Na uw recente machtsgreep in uw partij en de verkiezingsoverwinning in Wallonië zagen wij immers een metamorfose, want gij gingt u ontpoppen als een Wallingant en quasi als ‘chef d’état’ van het door links gedomineerde gewest bezuiden de taalgrens.

Wij kennen u in Vlaanderen daardoor ondertussen als een donkerrode, stalinistische PS-heerser die op een klassieke brutale manier op zijn doel af gaat en daarbij extreem-links (Ecolo) en ultra-links (PTB) in zijn broekzak steekt. Dat heeft de periode waarin gij informateur des konings waart wel aangetoond. Gij mat uzelf in de feiten de rol van formateur aan en gingt daarmee uw boekje te buiten, alsof het doel de middelen heiligt.

Het was uw ultieme droom om een linkse paars-groene regering te forceren, met een Vlaamse minderheid in een wurggreep om het gelag te betalen. Uw welwillende slachtoffers daarbij waren de liberalen: de MR die in Wallonië quasi geïsoleerd staat en de Open Vld, waarvan de voorzitster alleen maar uit is op machtsdeelname om haar eigen ambities te kunnen bevredigen. Dat zij haar eigen partij daarmee hopeloos verdeelt en de dieperik injaagt, lijkt volkomen bijzaak voor haar. Uw informatienota was een doorslag van het PS-partijprogramma en ambieerde onder meer om een aantal zaken van de voorbije Zweedse regering terug te draaien, een te verwaarlozen arbeidsmarktbeleid te voeren en een aantal sinterklaasgeschenken uit te delen, zoals een minimumpensioen van 1500 euro. Hogere overheidsuitgaven dus die vooral nieuwe belastingen vereisen om ze te kunnen betalen en die vooral uit het hardwerkende Vlaanderen moeten komen, terwijl de voordelen vooral voor het linkse kiespubliek in Wallonië zijn.

Het is duidelijk dat heel uw pakket niet te slikken is in Vlaanderen. Voor zo’n beleid heeft men op 26 mei niet gekozen in Vlaanderen. Integendeel! En dan hebben we het nog niet eens over de geplande collectieve regularisatie van illegalen en een veel soepeler immigratiebeleid in het algemeen, wat alleen maar weer een groter aanzuigeffect creëert.Vanuit Vlaanderen hoopt men dan ook dat CD&V en Open Vld partijen uit de Vlaamse en de Zweedse rege-

ring - zich niet laten ringeloren, al was het maar ‘om het land te redden’. Het staat in de sterren geschreven dat zij hiermee definitief hun doodvonnis zouden ondertekenen.

Hierover gesproken, wordt het meer en meer duidelijk dat dit onzalige land op zijn tandvlees zit, zeker als gij mordicus weigert op een fatsoenlijke manier met de grootste partij van Vlaanderen te praten en haar pleidooi voor een betere organisatie van het land - het confederalisme, dat regelt wat we voortaan nog samen doen en wat niet - niet wenst te aanhoren.

Gij vergeet dat dat hun hoogste en laatste bod is om nog verder over België te spreken.

Hoe vreemd het uit mijn mond ook mag klinken: eigenlijk zou ik u dankbaar moeten zijn.

Dankbaar, jawel, omdat dat gij bezig zijt dit land finaal aan zijn einde te laten komen vanuit de oude Belgische logica dat die onnozele, brave Vlamingen wel weer zullen bijdraaien, zoals vanouds. Ik zeg u daarbij dat er op korte tijd veel veranderd is, zeker in Vlaanderen sinds 26 mei.

Door de Vlamingen steeds weer te laten zien dat men in Wallonië alleen maar uit is op hun centen en dat ze voor de rest naar de verdoemenis kunnen lopen, is het voor veel Vlamingen nu genoeg geweest. Gij hebt dat beeld alleen maar versterkt met uw linkse kompanen in Wallonië en veel politieke waarnemers zijn het er dan ook over eens dat gij het separatisme - dat is nog een grote stap verder dan het confederalisme - aan het voeden zijt door de stembusuitslag in Vlaanderen te negeren en Vlaamse partijen te gijzelen of er andere definitief uit te sluiten. Als gij een beetje wakker zijt en de peiling van vorig weekeinde eens goed bekijkt en bestudeert, dan wordt het meteen duidelijk wat u en uw Franstalige compatriotten nog te wachten staat: rechts wordt in Vlaanderen nog veel sterker, het Vlaams-nationalisme haalt er zelfs al een meerderheid en de traditionele partijen verschrompelen tot dicht bij de kiesdrempel.

Het einde van België nadert dus met rasse schreden en gij zijt er mee de grafdelver en doodgraver van. Adieu, la Belgique! Ja, zoals ik al zei, moet ik u dus eigenlijk bijzonder bedanken daarvoor. Realiseer u wel goed dat dan ook de geldkraan dichtgaat… Dat is de tol die ge zult moeten betalen. Provoceer ons dus maar verder en denk maar verder in de oude Belgische patronen. Wat we de voorbije decennia zelf niet konden realiseren, doet gij nu op een onnavolgbare wijze voor ons. De strijders voor een onafhankelijk Vlaanderen zullen u daar zeer erkentelijk voor blijven. Met zo’n ‘bondgenoten’ hebt ge geen vijanden meer nodig.

4

Dossier

19 december 2019

Vrije meningsuiting onder druk: laat links het debat niet verstikken Vrijheid van meningsuiting is een essentieel element in een democratie. De vrijheid om zonder angst of vervolging je mening te kunnen uiten, staat meer dan terecht op de eerste plaats in de Amerikaanse Bill of Rights. Daarom vinden we het ook terug in tal van mensenrechtenverdragen. Hoe meer vrijheid, hoe gezonder een democratie.

De enige beperkingen die er op mogen bestaan zijn die rond smaad, laster en oproepen tot geweld, wegens de duidelijke en schadelijke gevolgen die daaruit kunnen vloeien. We zien echter meer en meer dat bepaalde groepen met een eigen agenda vreten aan die vrijheid. De reden is simpel: ze willen macht usurperen.

Waar vrije en kritische burgers zijn, komen arrangeurs, plutocraten en machtsgeile ambtenaren minder aan hun trekken.

De redenen die ingeroepen worden om de vrijheid te beperken, lijken op zichzelf redelijk, maar finaal zijn ze het nooit. Dat is een ijzeren wet die even goed geldt in Rusland, Saoedi-Arabië, China als bij ons.

Nog niet zolang geleden kwamen de oproepen tot het beperken van de vrije meningsuiting en censuur van de religieuze rechterzijde. Moralisten en schijnheiligaards wensten dat bepaalde dingen niet gezegd zouden worden, en nog minder in vraag gesteld. Prekerige puriteinen, vooral in de VS, eisten zich de macht toe om te bepalen wat op televisie kwam, naar welke muziek anderen mochten luisteren, welke boeken fout waren, wie er zeker niet beledigd mocht worden en zo verder.

ten worden gekaapt om Zwarte Piet af te maken, carnavalisten moeten in de rij lopen en binnen de lijntjes kleuren – een travestie van een travestie -, onze woordenschat wordt meer en meer beperkt, onze liederenschat wordt gecensureerd, multinationals bepalen wat op internet mag en zelfs aan de universiteiten mogen studenten alleen nog maar politiek correcte mantra’s spuien. Het enige klimaat dat echt ziek is, is zó een klimaat. Dat Greta mij mag neerbliksemen.

Het ontspoorde gedrag van de Universiteit van Gent, die eerder deze week het KVHV schorste, is illustratief. Het vergiftigt het democratisch debat volledig, want als zelfs het weergeven van een opinie waar men zelf niet per se achter staat verboden wordt, zijn we ver van huis.

Het is bovendien nog veel perverser. Immers, kwetsende, racistische en foute meningen kunnen gerust verteld worden in Vlaanderen. Door de juiste mensen. Op de juiste tv-programma’s, door de juiste komieken, in de juiste setting. Lees: wie zich confirmeert aan de machtshebbers, mag net dat ietsje meer. Alle dieren zijn gelijk, maar sommige zijn meer gelijk dan andere, dat wist Orwell al.

Eenvoudig te verklaren

Links mag alles

Achteraf gezien is dit eenvoudig te verklaren. Hun machtspositie was aan het eroderen en het bijhorend maatschappelijk aanzien smolt weg als sneeuw voor de zon. Als niemand toegeeft dat de keizer geen kleren aan heeft, valt het misschien minder op, leek men te denken. De culturele wereld pikt zulke dingen normaal wel op en hakt er op in, haar democratische plicht. De bagger die ze smijt achter het hoofd van de verdwijnende elite wordt de bemesting voor nieuwe ideeën van de volgende generatie. Het maakt een samenleving robuuster, zelfbewuster en steviger. Een essentiële functie.

Vandaag is er weer een elite aan het eroderen. De links-liberale, globalistische wereldorde wankelt. Hun recepten bleken vooral zelfbedienend, de rijkdom en democratische legitimiteit vloeiden weg uit ons systeem. De gewone man roert zich en wil het weer rechttrekken.

Maar eerder dan te luisteren naar de wil van het volk, nemen de elites de vlucht vooruit. De wensen van de kleine man zijn voor die elites ordinair, gemeen en egoïstisch.

Dom en in het verlengde van diens karakter.

Het tastbare en het concrete worden gemarginaliseerd. Het vreemde en abstracte worden van de weerbots geïdealiseerd. De culturele wereld blijft deze keer echter achter en samen met de media hangt die aan het infuus van de subsidies, verworven via achterkamerpolitiek.

Dat vandaag net communisten kunnen genieten van die status, is een opzienbarend gegeven, gezien het een ideologie is die faalde over de ganse lijn. Maar vandaag zijn ze de stoottroepen geworden van de heersende orde. Bezie een betoging voor de dada’s van het systeem, en je ziet communisten staan. Zo slaagde Comac er in om, op dezelfde dag toen de ‘omstreden’ Jeff Hoeyberghs - al heel lang bekend van VTM en Dag Allemaal - zijn vermaledijde platform kreeg, een lezing te organiseren met Anja Meulenbelt.

Een radicaal-linkse activiste die jarenlang getrouwd is geweest met een veroordeelde terrorist. Khaled Abu Zaid van Fatah, voor de geïnteresseerden. Zelf steunt ze het afvuren van raketten op Israël, een praktijk die quasi alleen maar burgerdoelen raakt.

Een extremisme vele malen erger dan gelijk wat Hoeyberghs ooit heeft gedaan, integendeel zelfs. Zijn professionele activiteiten als cosmetisch chirurg hebben gegarandeerd veel vrouwen gelukkig gemaakt.

Maar het is duidelijk dat dit niet gaat over vrouwen, of over raketten. Het gaat over wie wat mag zeggen.

Verloren vrijheid België had, ondanks alles, ook een sterke traditie van vrijheid van meningsuiting.

Sinds 1830 was er een stevige vrijheid van drukpers en van eredienst. Preventieve censuur was absoluut verboden. Artikel 19 en 25 van de Belgische Grondwet garandeerden ons het vrije woord. Niet alleen ons, Multatuli, Proudhon en Victor Hugo zijn allen naar België gekomen om te genieten van deze vrijheid. Maar vanaf 1999 slaagde links erin om die tolerantie te saboteren en het sluipende gif van censuur deed ook hier zijn intrede. Artikel 150 van de Grondwet werd gewijzigd om de “strijd tegen racisme en xenofobie” te kunnen voeren.

In het spoor daarvan kwam een grotere macht voor allerlei links-activistische organisaties die vonden dat zij het recht hadden te bepalen hoe het maatschappelijk debat gevoerd moest worden. De nieuwe puriteinen waren gearriveerd. Sindsdien is het hek van de dam.

Kaalslag De kaalslag die dit teweegbrengt, groeit buiten proportie. Onschuldige kinderfees-

Particuliere logica Als het maatschappelijk debat gestuurd wordt door een elite die verdwijnt, iets wat we in gans het Westen zien, verdwijnt ook heel wat logica. De redenen en redeneringen worden particulier, het is ieder voor zich. Zo zien we EU-vertegenwoordigers zich opwerpen als behoeders van de democratie om breed gedragen beslissingen in Polen en Hongarije te bestrijden. Omgekeerd kijken ze eventjes de andere kant op wanneer in Catalonië een democratisch referendum met een ‘verkeerd resultaat’ door gewapende agenten uiteengeslagen wordt.

De jongerencultuur wordt zelfs in haar geheel opzijgeschoven. De nieuwe generatie is te rechts, dus wordt die maar beter genegeerd. De internetcultuur staat echter niet stil, de memes evolueren verder. Ondertussen betogen dappere inwoners van Hong Kong met de Amerikaanse vlag terwijl ze steun vragen aan Donald Trump, de door de elites gehate oranje man. Erger nog, de vrijheidslievende studenten in de geurige haven hebben “Pepe the Frog” als symbool van die kostbare vrijheid omarmd.

Logisch voor wie mee is met de tijd, bevreemdend voor de systeemlakeien. Het zou tot nadenken moeten stemmen wanneer onze regimes zich zo makkelijk aligneren met een communistische dictatuur. Het beste middel om daarover na te denken is via het vrije woord. Laat ze dat dan ook nooit van ons afnemen!

CARL DECONINCK

UIT DE WETSTRAAT Halfleeg Vorige week stond het Ontwerp van Financiewet voor het begrotingsjaar 2020 op de agenda in de Kamer. Omdat er geen echte regering is, werd het dus een discussie over alweer een reeks van ‘voorlopige twaalfden’ tot en met maart. Dat is dus een technische begroting, voorbereid door de overheidsdiensten, gevalideerd en goedgekeurd door het Rekenhof, zodat de uitgaven kunnen gebeuren op basis van de begroting 2018, de laatste echte begroting.

Ondertussen is het ook geweten dat de begrotingssituatie ernstig is, met een fors tekort van 11 tot 12 miljard euro. En zeggen dat de Zweedse regering Michel nog had gehoopt een begroting in evenwicht te presenteren. Het is hen niet gelukt, zoveel is duidelijk. Ook Wouter Vermeersch (VB) herinnerde daar het parlement nog eens aan. “Beeldt u dat eens in”, zo zei hij.

“Dat is meer dan wat dit land uitgeeft aan het leger, de politie, justitie en de NMBS samen. Dat is het gigantische probleem waarvoor wij staan.

De politici hier in het halfrond liggen er kennelijk niet wakker van. Mijnheer de voorzitter, u ziet het. De plenaire vergadering is tijdens de bespreking van de begroting halfleeg.” Goed gezien van Vermeersch en het is goed dat hij zijn collega’s op hun verantwoordelijkheid wijst. Alleen moet hij daar een volgende keer een beter moment voor uitkiezen, want toen hij dat zei, waren de banken van zijn eigen fractie zo ongeveer halfleeg… Het was meer dan één twitteraar niet ontgaan…

Politieke benoeming Vorige week hadden wij het hier uitgebreid over de nakende benoeming van Zakia Khattabi (Ecolo) tot rechter in het Grondwettelijk Hof. Deze activistische politica genoot geen juridische opleiding, verhinderde persoonlijk een correcte uitzettingsprocedure en wil niet in eenzelfde ruimte zitten met N-VA. Een vette politieke benoeming dus, die haar beslag moest krijgen in de Senaat. Daar was een tweederdemeerderheid nodig, maar die leek er niet te zijn. N-VA en VB zouden alvast tegenstemmen, hierin gevolgd door MR en Open Vld. Dan kon Khattabi het zeker schudden. Ecolo voelde de bui hangen en ging dreigen bij de partijen die paars-groen wel zien zitten. Daarop zou de MR zijn stem al omzetten in een onthouding, maar dan nog was het niet zeker, en ook bij de regeringsgeile Open Vld begon men al te schuifelen op zijn stoel. Daarom stelde Senaatsvoorzitter Laruelle (MR) een agendawijziging voor: de stemming over de benoeming zou in januari pas plaatsvinden. Kwestie van het humeur van Ecolo niet te schaden tijdens de regeringsonderhandelingen. N-VA en VB waren bijzonder boos en stelden dat de Senaatsvoorzitter hier haar boekje fors te buiten ging. Zij verlieten dan ook het halfrond toen bij ‘zitten en opstaan’ werd beslist om de benoeming uit te stellen.

Prof kletst maar wat Khattabi voert aan dat ze geviseerd wordt omdat ze een eigen mening heeft over een en ander en dat dat geen beletsel mag zijn voor zo’n benoeming. En men wil de goegemeente bovendien doen geloven dat er voor zo’n benoeming in het Grondwettelijk Hof nog nooit een probleem was. Zelfs KUL-professor Nadia Fadil kwam met ‘fout nieuws’ voor de dag, want zij bevestigt zomaar een uitspraak van De Standaard: “Het zou de eerste keer zijn dat een rechter in spe bij het Grondwettelijk Hof het niet haalt.” En ze doet er nog een links schepje bovenop: “Of hoe mensen met een migratie-achtergrond in topfuncties altijd een precedent weten te scheppen.” We zouden de prof toch willen aanraden voortaan even wat opzoe-

kingswerk te verrichten. Ze zou dan te weten komen dat in 2007 de kandidatuur van Mia De Schamphelaere van CD&V niet door de Senaat geraakte. Haar duidelijke conservatief-ethische profiel deed haar toen de das om bij de toenmalige blauw-rode regering Verhofstadt II. Omdat ze een andere mening had…

Hoe moet het nu met Brussel?

Het Vlaams Belang diende in de Kamer bij monde van het jonge Kamerlid Ellen Samyn, een Vlaams-nationaliste ‘dur et pur’, een voorstel van resolutie in om de sociale zekerheid te splitsen en dus een einde te maken aan de miljardentransfers van Vlaanderen naar Wallonië. Dat was natuurlijk een voldoende reden voor alle andere partijen om het voorstel te verwerpen. Hoewel Björn Anseeuw van N-VA kwam verklaren dat zijn partij principieel ook voor de splitsing van de sociale zekerheid is en het VB hierin zeker kan volgen, stelde hij toch dat zijn partij zich zou onthouden omwille van het VB-standpunt over Brussel. Het VB-voorstel wil de sociale zekerheid van Brussel mee overhevelen naar Vlaanderen, omdat Brussel de (tweetalige) hoofdstad van Vlaanderen is en er onmiskenbaar deel van uitmaakt, al was het maar omdat Brussel ‘omringd’ is door Vlaanderen. Anseeuw: “Wij kunnen niet instemmen met de vraag om Vlaanderen zomaar bevoegd te maken voor de sociale zekerheid in Brussel. Dat zou immers concreet betekenen dat de Vlaamse gezinnen zouden moeten betalen voor de sociaaleconomische ellende die het gevolg is van de keuzes die in hoofdzaak Franstalige partijen in Brussel hebben gemaakt en nog altijd maken.” Zonder het met zoveel woorden te zeggen, bedoelde hij wat Theo Francken op Twitter wel zegde: “Het VB wil dat de Vlamingen de sociale zekerheidskosten van vreemdelingen en nieuwe Belgen in Molenbeek, Sint-Gillis en Sint-Joost betalen. Ook na de splitsing van de sociale zekerheid. Ik niet.” Brussel blijft een heikele zaak op de weg naar een onafhankelijk Vlaanderen. Principieel heeft het VB ongetwijfeld gelijk, maar de realiteiten die N-VA daarbij opsomt, mogen toch ook niet onder de mat geveegd worden, al lijkt het er in die zin wel op dat Brussel de facto aan de Franstaligen wordt overgelaten. En dat kan toch ook de bedoeling niet zijn?! Hoog tijd voor een eenduidig Vlaams-nationaal standpunt over de toekomst van Brussel!

Papegaai?

Kurt Ravyts (VB) had zeven vragen klaar in de commissie Mobiliteit, Overheidsbedrijven en Federale Instellingen, gericht aan de premier en de vice-premiers David Clarinval en Alexander De Croo over diverse onderwerpen. Groot was zijn verbazing, ook van Frieda Gijbels en Jan Spooren (beide N-VA), die ook een aantal vragen hadden voorbereid, toen zij vernamen dat noch Wilmès noch De Croo ter beschikking waren. Clarinval moest dus een batterij vragen van Nederlandstaligen beantwoorden. Hij deed dat ook in het Nederlands… Hoewel…. Het was immers niet moeilijk de voorbereide en klaargemaakte teksten af te lezen zonder verdere commentaar. Het is dan ook maar de vraag of hij zelf begrepen heeft wat hij allemaal voorlas… Papegaaienwerk? Dat hij geen of nauwelijks Nederlands spreekt, viel meteen op toen hij een enkele keer los van zijn tekst toch nog een een kleine opmerking maakte, want dat deed hij in het Frans. Het blijft een oud zeer. In vergelijking daarmee moet het toch gezegd dat de oud-N-VA-ministers allemaal meer dan keurig Frans spraken tegen Franstalige collega’s, of daar toch tenminste erg behoorlijk hun best voor deden.

Actueel

19 december 2019

5

Het sluwe sprookje van Slangen.

Blind of kwaadaardig?

“De stelling dat Open Vld in de laatste peiling afkalft omwille van haar paars-groene geflirt, klopt niet.” De partij verliest in vergelijking met de verkiezingsuitslag 3,6 procent. Dat is net zoveel als N-VA (-3,4%) en CD&V (-2,8%). Met deze onzorgvuldige analyse probeert nu ook de (maandag)commentator van Vlaanderens grootste krant zijn lezers te bedotten. België ter ere.

De maandagse commentaarstukken van Noël Slangen in Het Laatste Nieuws zullen nooit de impact hebben van die van zijn voorganger, de pur sang belgicist Luc Van der Kelen. Al goed dat Jan Segers op andere dagen voor interessante duiding zorgt. Slangen kleefde als onderzoeker net iets te opvallend aan het blauwe fabriekje van Verhofstadt.

Maar goed, ieder vogeltje zingt…

Vervelender wordt het als een commentator het eigen vergelijkend opinieonderzoek van zijn krant ronduit foutief analyseert. Uit peilingen kun je trends halen. Je kunt ze vergelijken met de voorafgaande verkiezingen, maar - als de techniek ongewijzigd blijft - nog veel relevanter met eerdere peilingen. De Ipsos-peiling van december valt dus makkelijk te vergelijken met de Ipsos-peiling van september. Slangen zal ook wel weten dat het pas de jongste drie maanden is dat Open Vld de paars-groene piste uitrolde. En wat leren we daar als we niet in procentpunten rekenen, maar zoals het hoort, in echte procenten?

Verblind De N-VA bleef de jongste drie maanden quasi status-quo, van 22,7 naar 22,1 (in procenten uitgedrukt: - 3 procent), de CD&V van 11,7 naar 11,4 (-3 procent), Open Vld van 13,3 naar 9,9 (-25 procent). De liberalen hebben dus een kwart van hun kiezers verjaagd. Slangen, goed thuis in het wereldje van opinieonderzoek, moet dat ook hebben opgemerkt.

Maar hij zwijgt. Laat het niet waar zijn dat zijn liberale achtergrond hem verblindt.

Zijn algemene analyse lijkt een aanmoediging voor CD&V om te plooien en in een regenboogcoalitie te stappen. Dat past in het algemeen kader van progressieve druk op de Vlaamse christendemocraten om “het land te redden”. Slangen weet dat de christendemocraten absoluut nodig zijn om de paars-groene trein uit het station te krijgen.

Maar Wouter Beke en na hem Joachim Coens willen het Vlaams profiel van hun partij niet onderuit halen. Paars-groen is bovendien ook onverteerbaar voor de conservatieve vleugel van de partij. Herinner u de sloop van de wetgeving over abortus en euthanasie. De piste dat CD&V de oranje brandstof wil zijn voor dit gebeuren hebben we nog niet één CD&V’er horen suggereren.

Er zit nog wel meer scheef in Slangens analyse. Hij zwijgt over de kwetsbaarheid van paars-groen, dat in Vlaanderen ondermaats presteert. Groen (10,7%), Open Vld (9,9%) en sp.a (8,9%) samen overtuigen nog drie Vlamingen op tien. In 2004 was dat nog vijf

op tien, in 2014 vier op tien. Kun je met die combinatie en met één zetel op overschot de belangen van Vlaanderen behoorlijk verdedigen? Onmogelijk. De paarse partijen relativeren zich te pletter.

Boze burgers?

De wanhopige critici aan de linkerzijde, en die is manifest dominant in de Vlaamse pers, trekken alle registers open over “de mensen” die het politiek getreuzel beu zouden zijn. Zo ook Slangen. “Als er al een conclusie kan getrokken worden uit deze peiling, dan is het dat de bevolking het weinig fraaie spektakel rond de regeringsvorming zo beu is als de Britten de brexit beu zijn.” Ook dat is een twijfelachtige stelling. De Britten (min de Schotten) waren dus zo boos dat ze de boosaardige Johnson volgden? Wat voor gekunsteld theorietje is dat?

We lazen nog meer onzin over de piste van nieuwe verkiezingen. Die boze burger laten we na een jaar politiek gezever toch maar beter even in zijn mand liggen, wordt gekwaakt.

“Nieuwe verkiezingen zouden alleen maar de centrumpartijen schade berokkenen en de regeringsvorming niet vergemakkelijken”, vindt ook Slangen. Ook dat is een bedenkelijke stelling.

Ze komt erop neer dat de Vlamingen een soort perverse idioten zijn die de centrumpartijen in dat geval vaarwel zouden zeggen om alle heil te verwachten van de ultra’s. Dat moet nog bewezen worden. Als CD&V niet plooit voor de sirenenzang van paars-groen en samen met de N-VA de rug recht houdt, kan het best zijn dat veel kiezers dat waarderen. De trend in de peilingen is hiervoor een meetbare indicatie. De vergelijking van de peiling van september en december toont dit duidelijk aan.

moedigingen voor Coens om in de regenboog te stappen: “CD&V kan nu haar prijs opdrijven bij Magnette, dan is de premierkwestie opgelost.” Een kerstpakje voor Koen Geens, bedoelt hij?

Toch lijkt ook Devos de wanhoop nabij. Een verhaal met zeven partijen aan de macht, wordt het niet wat zielig in de Wetstraat? “Een regenboogcoalitie gaat tegen de Vlaamse trend in”, besluit ook hij uit de peiling van VTM/HLN. “Wie in België aan politiek wil doen, kan niet anders meer dan in mirakels geloven.” In De Zevende Dag formuleerde hij het nog correcter: “Deze formatie is lastig, maar in 2014 ging het ook niet vlot, in 2010 was er dikke miserie, in 2007 was de regeringsvorming voor Leterme ook problematisch… Vroeg of laat staat het stil en kunnen we geen kant meer uit. Je voelt dat ons federaal systeem echt naar een totale blokkering evolueert.”

En dan was Devos nog niet eens volledig.

“Ik begrijp dat het nu gaat over pensioenen en klimaat”, gaf hij mee. Hierbij vergetend dat ook dat twee communautaire dossiers zijn. Het eerste lijkt op het spelletje hoger-lager. In het tweede werd de kloof netjes geïllustreerd met het gebakkelei over de klimaatinspanningen.

Realisme of utopie.

Verkiezingen En dan is er nog de opinie van Rik Van Cauwelaert, die andere grote politieke commentator. “CD&V is de enige traditionele partij die nog een beetje aandacht heeft voor het communautaire… Het premierschap is vandaag

geen cadeau… Magnette heeft zijn rol als informateur goed gespeeld… Hij heeft duidelijk gewerkt met eventuele vervroegde verkiezingen in het achterhoofd.” Zijn oproep is duidelijk: “Het is tijd dat enkele slimme mensen de koppen bij elkaar steken en nadenken over de toekomst van het land. We voeren nu staatshervormingen door omdat er een probleem is, maar dat kan je niet volhouden. De grondwet wordt op de duur een grote meccano van aan elkaar gebreide artikelen.”

Al weken lang schrijven we het hier: CD&V heeft de sleutels van de Vlaamse toekomst in handen. Kiest Coens voor de vervallen werkhuizen van een monstercoalitie? Of voor de stembussen van Vlaanderen?

Dat geldt trouwens ook voor de N-VA. De Wever was in De Zevende Dag weer een maatje te groot voor de overkant van de tafel. Alleen als Magnette communautair, maatschappelijk en economisch wat lagere tonen zingt, wat hij wellicht niet zal doen, kan een paars-gele formatie een kortdurend uitstel zijn voor het afronden van de permanente diplomatieke conferentie die België heet. Vlamingen en Walen verdienen beter. Maar, frisse democraten als we zijn, hopen we vooral dat de burger hierover nog eens zijn woordje mag ‘plaçeren’. Dat kan de zaak verduidelijken. En goeie democraten van links en rechts kunnen dan zowel in noord als zuid perfect aantonen welke kant het uit moet.

ANJA PIETERS

VB heeft blauw getankt Hiermee is niet gezegd dat aan Vlaamse zijde de partij van Tom Van Grieken bij deze plots weer naar de dramatische score van 2014 zou worden gekatapulteerd. Vlaams Belang scoort in de decemberpeiling 8,6 procent hoger dan in de verkiezingen van mei en 2,4 procent beter dan in september. De N-VA verliest ten opzichte van de verkiezingen 3,4 procent en de jongste drie maanden 0,6 procent. Een kleuter weet van waar dat opvallend verschil vooral komt en waar Vlaams Belang vooral heeft getankt.

Laten we afronden met wat Carl Devos maandag in zijn column in De Morgen schreef.

Ook hij zwaait met de stilaan afgezaagde aan-

Citaat van de week > Jean-Luc Crucke (MR)

“Untermenschen” MR-ondervoorzitter Jean-Luc Crucke: “Ik heb er genoeg van dat men ons als Untermenschen behandelt omdat we Walen zijn.” Dat is toch wel een uitspraak om even stil van te worden… En dat precies uit de mond van de man die anderen “kwetsende taal” verwijt. Dergelijke uitspraken zijn er ver over, getuigen van slechte smaak en slaan gewoonweg nergens op. De Walen worden immers goed bediend door de Vlamingen, al vele jaren. Er zijn bitter weinig minderheidsvolkeren in de wereld die zó goed behandeld worden door een meerderheidsvolk. Een jaarlijkse miljardentransfer van Vlaanderen naar Wallonië, paritaire verdeling van de Belgische ministerposten, taalkaders in overheidsinstellingen die geen rekening houden met de bevolkingscijfers en dus in hun voordeel zijn, minder stemmen nodig om aan zetels te geraken in het parlement, grendels in de grondwet en bij stemmingen, inclusief alarmbelprocedures, om als minderheidsvolk niet uitgeschakeld te worden,… zijn daar enkele onbescheiden voorbeelden van. Een beetje ernst en misschien ook eens een woord van dank zouden hier beter op hun plaats zijn. En gesteld dat er al “Untermenschen” zouden bestaan, dan denken we met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid dat die gegarandeerd slechter behandeld worden…

De ad hoc- commissie tegen “gewelddadige radicalisering” Het Vlaams Parlement gaat de ad hoc-commissie ter bestrijding van gewelddadige radicalisering heropstarten. Dat heeft het Uitgebreid Bureau maandag beslist. Omwille van de verdelingsmechanismen gaat het voorzitterschap van de commissie naar het Vlaams Belang. Tenzij er een onverwachte kink in de kabel komt, wordt dat op woensdag 18 december bekrachtigd.

De commissie werd in 2015 opgericht naar aanleiding van verschillende terroristische aanslagen, de problematiek van religieuze radicalisering - islamitische natuurlijk, maar dat werd niet expliciet gezegd - en IS-strijders. De commissie moet zich bezighouden met “gewelddadige radicalisering”.

Dat werpt al onmiddellijk het probleem op dat de mechanismen van rekrutering, propaganda en islamitische indoctrinatie, die aan het geweld voorafgaan, natuurlijk per definitie niet gewelddadig zijn en dikwijls zelfs gesubsidieerd worden.

Slechte start…

Na de onopgehelderde brand in het leegstaande asielcentrum in Bilzen en de berichten over enkele extreemrechtse jongeren die de nazigroet brachten in het fort van Breendonk, vroegen sp.a en Open Vld om die commissie weer op te starten. Dat belooft natuurlijk niets goeds. Het zit er dik in dat de salafistische moskeeën, de islamitische haatpredikanten en de rekruteerders van IS buiten schot gaan blijven. Wie ook door het VB als voorzitter wordt aangewezen, hij of zij zal de moeilijke taak krijgen de commissie bij de les te houden en ze niet

te laten misbruiken voor schijnmanoeuvres, die de aandacht van de islamitische terreur moeten afleiden en op politiek “nuttigere” doelwitten richten, zoals islamkritiek of dronkaards die een Hitlergroet brengen.

… verkeerde benaming De naam van de commissie weerspiegelt al het fundamenteel verkeerde uitgangspunt: het is niet de “radicalisering” van de islam die gevaarlijk is, het is de islam zelf.

Onze medewerker Koenraad Elst schreef ooit dat de Koran een doos met vergif is. De meeste moslims maken die doos niet open, maar ze geven ze wel door aan hun kinderen. En onvermijdelijk komt dan ooit het ogenblik, dat die de doos wel openen, en de inhoud ook gaan toepassen. Dan krijg je Hamas, al-Qaida en IS. Je kunt gematigd zijn in het gebruik van alcohol, maar niet in het gebruik van cyaankali. Je kunt niet gematigd zijn in het onthoofden van ongelovigen, het afrossen van vrouwen of het besnijden van meisjes. Wat men een “radicale” moslim noemt, is gewoon een moslim die zijn religie ernstig neemt en ook in praktijk brengt.

PAUL BÄUMER

6

Dwars door Vlaanderen

19 december 2019

Zangfeest 2020

“Vanmol’s Hoop” bundelt de belangrijkste cartoons die onze cartoonist Erwin Vanmol tijdens zijn twintigjarige carrière maakte.

Niet alleen toont het de evolutie van een cartoonist, maar tevens is het een reis terug door de tijd. Het is niet alleen een opsomming van gebeurde feiten, maar ook een terugblik naar hoe we tegen de dingen aankeken.

Traditie én ambitie

Elk jaar opnieuw nodigt het Algemeen Nederlands Zangverbond (ANZ) in het passend kader van Kasteel Fruithof in Boechout een uitgelezen schaar vrienden uit om hen, bij wijze van primeur, het volgende Vlaams Nationaal Zangfeest voor te stellen. Met verve kweet de nieuwe voorzitter, Bart Fierens, zich van die taak.

En waarom hij op de vraag om voorzitter te worden ‘ja’ heeft geantwoord? Dat ligt aan een Vlaamsgezinde priester, zei hij. De priester die de nieuwe voorzitter had geïnspireerd, was pater Stracke en meer bepaald diens “Arm Vlaanderen”, een bundeling van door de gedreven jezuïet gehouden toespraken. Daarin heeft de pater het niet over de verpaupering, al bestond die natuurlijk ook in het toenmalige Vlaanderen, maar over een andere armoe. Pater Stracke schreef over een volk dat niet op zijn strepen staat, een volk dat niet eist waar het recht op heeft. Dat volk heeft niets vanzelf gekregen, maar heeft steeds geleefd in de zoete hoop iets te krijgen. Dat volk zou moeten behoren tot de culturele elite van Europa. Dat volk moeten wij voortduwen naar onafhankelijkheid in plaats van het te laten schooien om wat kruimels. En ja, dan zie ik weer die sterke pater voor mijn ogen, die op het kerkhof van Merksem, op een toen nog verboden herdenking van Dr. Borms, pal voor de rijkswachters ging staan en hen een voor een vrank in de ogen keek met een blik die boekdelen sprak. De nieuwe voorzitter had zich voorwaar slechter kunnen laten inspireren om ja te zeggen tegen het ANZ-voorzitterschap.

Zijn voorgangers Hugo Portier en Erik Stoffelen zaten trouwens ook in de zaal en zullen dus wel gezien hebben dat het goed was. Met het Zangfeest, dat streeft naar niks minder dan een onafhankelijk Vlaanderen, dragen wij onze Vlaamse liederenschat uit, klinkt de voorzitterlijke boodschap, niet alleen uit de middeleeuwen, maar ook van vandaag.

Jonge mensen bezielen voor geschiedenis En dan was het woord aan regisseur Wilfried Haesen, die hoorbaar in zijn schik was met het jeugdig programma “Kinderen zingen Breughel”. Daarmee wil het ANZ jonge mensen enthousiast

maken voor geschiedenis, zei de regisseur. Met een ruim verhaal, een Europees verhaal, een volksverhaal. Hij wil de choreografie nauw laten aansluiten bij het programma, waarvan de leidraad moet zijn dat zingen belangrijk is. De zang van een kinderkoor uit derde en vierde studiejaren uit heel Vlaanderen wordt speels ondersteund door kinderkoor Zinget en Amaryllis Temmerman. Mocht zingend Vlaanderen vorig jaar als Europese gasten de Catalanen toejuichen, volgend Zangfeest vergasten de Schotten ons op Schotse en Keltische pareltjes en trakteren gitaristen Sarah en Allan ons op een aanstekelijke mengeling van muziekstijlen, van folk tot pop. Vaste waarden als de taptoe van muziekkapellen KSA Cantincrode, Chiro Sinaai, VNJ, de Thebaanse trompetten KSA Hanske de Krijger en de jachthoorns KSA Geraardsbergen zullen allicht weer op bijval kunnen rekenen.

Ook dát is geschiedenis.

Toch nog even vermelden dat het nijvere ANZ intussen al meer dan 550 liederen uit die hyperrijke Vlaamse liederenschat gedigitaliseerd heeft. De partituren zijn beschikbaar op de webstek: www.vlaamseliederendatabank.net. Al die partituren kunnen gratis worden afgedrukt en de biografie van de tekst- en muziekschrijver is ook beschikbaar. En nu ik het toch over gratis heb: zoals reeds ettelijke jaren het geval is, krijg je het steeds mooi verzorgde programmaboek met alle liedteksten en partituren gratis op het Zangfeest.

Zeg dus niet dat je al die mooie liederen niet kent, want ze worden je allemaal zomaar onder de neus geduwd.

O ja, voor het 83ste Vlaams Nationaal Zangfeest, dat plaatsheeft op zondag 29 maart 2020, kan je vanaf nu kaarten bestellen op www.teleticketservice.com of per telefoon op nummer 070.345.345. Op het liedprogramma komen wij later nog terug.

HECTOR VAN OEVELEN

Bestel uw gesigneerd exemplaar via www.vanmol.net

Haiku, guerrilla en onverteerde nederlagen

Herman Van Rompuy, voormalige president van de EU, verklaarde in De Zondag dat Bart De Wever aanstuurt op een paars-groene regering, “zodat hij vanuit de Vlaamse regering een guerrilla kan voeren tegen de federale regering.”

Waarschijnlijk vindt Herman dat hij dat goed heeft bedacht. Een guerrilla. Echt een woord voor een haiku. Maar het kan ook zijn dat hij zich gewoon vergist, en dat hij eigenlijk niet “guerrilla” bedoelt, maar “oppositie”. De tsjeven hebben het altijd moeilijk gehad met oppositie. Ze weten wat het is, en ze vinden dat het goed is voor anderen, zoals spruitjes eten, maar zelf lusten ze het niet.

Ze doen er zelf niet aan. Zoals monseigneur Vangheluwe als hij over kuisheid spreekt.

Technisch gesproken zou men kunnen zeggen dat de tsjeven wel ooit in de oppositie hebben gezeten. Bijvoorbeeld onder de regeringen Verhofstadt I en II. Maar ze zaten dan wel in die oppositie, maar ze deden er niet echt aan.

Zoals weerstanders die “in het verzet” zitten of in het maquis in Frankrijk, zonder ooit één schot te lossen of één trein te laten ontsporen.

In Tsjeeftsjenië is oppositie zoiets als griep. Je wacht gewoon tot het voorbij is, en je weer in de regering mag zitten en postjes kunt inpikken. Herman Haiku had nog een verrassing in petto: “Maar ik zie wel dat Bart De Wever al dagen wild om zich heen slaat. Zijn gedrag roept vragen op, vind ik. Hij ademt machteloosheid uit. Ik denk dat hij de uitslag van de verkiezingen nog niet verteerd heeft.”

Heeft Van Rompuy dat echt bij De Wever

gezien? Of zag hij dat toen hij in de spiegel keek? Als er iets is dat nu “machteloosheid uitademt” - om maar niets te zeggen van een lijkgeur - en de verkiezingsuitslag nog niet heeft verteerd, dan is het toch wel zijn eigen CD&V. Die hield in die “onverteerde” verkiezingen slechts 12 van haar 18 zetels over.

Inderdaad, de N-VA verloor ook: ze verloor 8 van haar 33 zetels. Maar dat betekent dat ze er nog 25 overhield. Dubbel zoveel als de CD&V dus. Wie is daar machteloos?

Geen woorden maar daden!

Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Word lid van het VNZ

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

BRUSSEL

Blinde vlek Aan (verbale) ambitie geen gebrek bij minister voor ‘meertaligheid’ Sven Gatz. Elke Brusselse jongere tegen zijn achttiende tot de drietalige klaarstomen, klinkt het. Alleen ziet hij enkele praktische moeilijkheden over het hoofd. Alle initiatieven ten spijt kan het schandalige van de huidige situatie slechts doorbroken worden als de dingen in het Franstalig onderwijs grondig gaan bewegen. Wat we eerst nog moeten zien.

Nog maar net is de storm van kritiek op de Brusselse begroting voorbij, of daar is Sven Gatz weer. Even pro memorie: naast begroting is hij ook bevoegd voor ‘meertaligheid’, een thema dat in het licht van de Brusselse realiteit niet onderschat kan worden.

En meertaligheid, zo blijkt, dat is duidelijk meer dan tweetaligheid. Ervoor zorgen dat elke Brusselaar op zijn achttiende verjaardag drietalig is, dát en niets minder is zijn ambitie.

Gelukkig koppelde hij er geen deadline aan zoals Laurette Onkelinx dat in andere tijden deed. Hoe zat het ook weer? Tegen 2001, zo verklaarde ze in 1996, zouden alle leerlingen die het Franstalig onderwijs verlieten tweetalig zijn. Tot welke schitterende resultaten dit geleid heeft, kunnen we aan de vooravond van het jaar des Heeres 2020 nog dagelijks ervaren. Maar terug naar Gatz, die inzake meertaligheid toch wat meer spreekrecht heeft dan Laurette Mitraillette.

Lingua franca Het probleem is niet de ambitie van Gatz (wie zou daar iets op tegen kunnen hebben?), maar wel de praktische moeilijkheden om deze te realiseren. Slechts één

onthutsend cijfer: amper 7,8 procent van de leerlingen uit het Franstalig onderwijs heeft op achttienjarige leeftijd kennis van het Nederlands. U leest dit goed! Maar schijnbaar schort er ook wat aan Nederlandstalige zijde, waar een afnemende kennis van de taal van Molière een vaststelling is. Nu goed, zij die die kennis wel hebben zijn sowieso met een veelvoud van dat schrijnend cijfer in het Franstalige net, maar toch, het stemt tot nadenken.

De demografie verklaart veel. Met dat verhaal van Brussel als lappendeken van minderheden hebben we nooit hoog opgelopen, maar het is een feit dat het Frans steeds minder de taal van de huiskamer dan wel een lingua franca geworden is. Die trend reflecteert zich in de cijfers.

Lukaku Kunnen zogenaamde immersiescholen soelaas brengen, ook al is dit paradoxaal genoeg meer een Waals dan Brussels verhaal? Mogelijk, maar dan wel enkel voor de ‘happy few’. Dergelijke trajecten van onderdompelingen blijven schaarse uitzonderingen die de regel bevestigen. Aan Brusselse VLD-zijde dweept men al een tijdje met dat

idee van tweetalig onderwijs, niet toevallig een ideetje dat door wat onderzoekers van de VUB - of wat daarvoor moet doorgaan kracht moet worden bijgezet. Maar ook hier stellen zich heel wat praktische bezwaren.

De grens tussen het Franstalige en Nederlandstalige onderwijs is nu eenmaal een realiteit in dit land.

Een verworvenheid trouwens, men dreigt het in deze tijden van historische amnesie wel eens te vergeten.

Vestigt men de hoop dan maar op het Nederlandstalig onderwijs? Alle zegeberichten ten spijt, combineert dit net het slechtste van twee werelden. De anderstalige instroom zorgt ervoor dat kinderen met een Nederlandstalige achtergrond een nog verder krimpende minderheid zijn. Deze meertalige realiteit zorgt vooral voor kwaliteitsvermindering, waarbij die Brusselse Vlaming, voor wie het allemaal bedoeld is, het kind van de rekening is. Men pikt er wel wat Nederlands op, sommigen zelfs heel wat, dat klopt. Tot vervelens toe heeft men Vincent Kompany of Romelu Lukaku al als voorbeelden opgevoerd. Klopt ergens, maar het blijven wel dure taallessen die ze eigenlijk elders hadden moeten krijgen: in het Franstalig onderwijs, dé blinde vlek in het verhaal.

Realistische Dalle Wie alvast van wat meer realiteitszin getuigt, is de nieuwe Brussel-minister in de Vlaamse regering Benjamin Dalle. Hij tweette het volgende hierover: “First things first @ svengatz . Drietaligheid zou mooi zijn. Maar

laat ons starten met uitstekende tweetaligheid Nederlands - Frans, bijvoorbeeld door het uitwisselen van taalleerkrachten.” En wat dit laatste punt betreft is er nog heel wat werk aan de winkel.

Uit het antwoord op een vraag van Annabel Tavernier (N-VA) gericht aan onderwijsminister Ben Weyts bleek dat in de schooljaren 2015-2016 en 2016-2017 amper twee (!)

Vlaamse leerkrachten in de Franse Gemeenschap gingen lesgeven. Het schooljaar daarop steeg dit naar vijf, om vandaag op acht uit te komen. Hoe ging dat ook weer van die zwaluw en de lente?

Mea culpa Misschien zou het allemaal wat minder utopisch worden, mochten er aan Franstalige kant eens wat signalen uitgestuurd worden.

Ministers die op zijn minst functioneel tweetalig zijn, het opwaarderen van het Nederlands onderwijs als dusdanig in de scholen van de Franse Gemeenschap, inspanningen om ervoor te zorgen dat de taalwetgeving niet een nog hollere doos wordt dan ze vandaag al is (men leze er het jaarrapport van de vice-gouverneur op na), eens een Franstalige politicus die de intellectuele eerlijkheid heeft te erkennen dat de manier waarop het onderwijs destijds gebruikt werd als verfransingsinstrument vandaag als ‘sociale genocide’ zou gekwalificeerd worden, en zo kunnen we nog een tijdje doorgaan. We wensen Sven Gatz in deze vredevolle Kersttijden veel geluk. Hij zal het nodig hebben.

KNIN.

Onze naaste buren

19 december 2019

Pakjesweken

NEDERLAND

In de Europese Unie koopt 60 procent van de mensen tussen 16 en 75 jaar geregeld in een webwinkel. In Nederland winkelt 80 procent van die leeftijdsgroep op het internet.

Twaalf jaar geleden klikte al bijna een derde van de Nederlanders op een of ander product. Drie jaar geleden waren de internetkopers al met dubbel zoveel en het eindigt niet.

Nederland staat op de vijfde plaats in de EU en eerlang op de vierde, want de Britten zijn tot de Brexit nummer één. België staat op de tiende plaats, maar zoals altijd wordt in die EU-statistieken geen rekening gehouden met de realiteit dat naast Vlaanderen Wallonië een derdewereldland is. Over de gevolgen van die stormachtige verandering in het Nederlands winkellandschap heb ik hier al gerapporteerd. Buiten een paar toeristische trekpleisters als Amsterdam of Maastricht vertonen de meeste Nederlandse winkelstraten bedroevend veel leegstand.

500 miljoen pakjes Een ander gevolg dat meer en meer zichtbaar wordt (zeker in deze weken), is de bezorgoverlast en de kleine verkeersinfarcten. De chauffeurs van de busjes lappen immers alle verkeersregels aan hun laars en ze hinderen andere wagens met hun gewoonte dubbel te parkeren. Ze worden immers per pakje betaald en ze moeten in de feestweken tussen de 150 en de 200 pakjes per dag bezorgen, willen ze er nog een maaltje aan overhouden.

In Nederland worden jaarlijks - u leest het goed - vijfhonderd miljoen pakjes bezorgd en tegen het huidige tempo

7

komen er ieder jaar vijftig miljoen bij. Van de morgen tot de avond zie je de bestelbusjes van PostNL (ook al een pest in Vlaanderen), DHL, UPS en Coolblue rijden. Rond de middag verschijnen de wagens van Albert Heijn en van de vele maaltijdbezorgers. In veel gevallen zijn de kopers niet thuis en komen de auto’s nog een tweede keer. Dagelijks rijden ongeveer 15.000 busjes op de Nederlandse wegen. De dames en heren chauffeurs verkiezen meestal een stevige bus als de Mercedes Sprinter, die flink in de weg staat in de vele smalle straatjes in de Nederlandse binnensteden.

De bezorgbedrijven weten dat hun bezorgers overlast veroorzaken en ze hebben zelfs een meldpunt opgericht waar mensen aangifte kunnen doen als het de spuigaten uitloopt.

“Wij hebben geen uitzonderingspositie. Ook niet wat betreft parkeren”, zeggen ze enigszins schijnheilig bij DHL, want de bedrijven geven weinig ruchtbaarheid aan dat meldpunt. De Telegraaf meldde wel dat op minder dan een jaar 1250 klachten binnen kwamen, al is dat maar weinig vergeleken bij die pakjesstroom. Verontrustend is wel dat het Centraal Bureau voor Statistiek noteerde dat er vorig jaar 26 verkeersdoden waren door die bezorging.

Naar afhaalpunten Nederland zou Nederland niet zijn als er niet driftig vergaderd werd om nieuwe regeltjes op te stellen om de overlast

wat te verminderen, al zijn sommige boze klagers niet schuldenvrij. Nederlanders bestellen driftig bij transporteurs die een levering binnen de twee uren beloven. Meer dan 80 procent van de kopers wil dat zijn of haar pakje gratis en thuis bezorgd wordt.

Nauwelijks 5 procent van de consumenten kiest spontaan voor een afhaalpunt. Dat kan voor sommige bezorgers niet langer. PostNL heeft eindelijk besloten een pakje nog maar één keer bij de koper thuis te bezorgen en daarna gaat alles naar een afhaalpunt. Webwinkel Wehkamp weigert nog langer gratis retourzendingen op te halen aan de deur en verwijst de klanten ook naar een afhaalpunt. Natuurlijk weet iedereen dat de gevolgen voor het milieu niet denderend zijn.

DHL denkt aan nog grotere bussen en anderen onderzoeken of er geen stadshubs moeten opgericht worden vanwaar er geleverd wordt met elektrische fietsen.

Over de witte olifant in de kamer spreekt uiteraard niemand want dat durft men niet. Dit jaar herdenkt men minister-president Joop den Uyl (PvdA), die honderd jaar geleden geboren werd. Nooit lees je dat hij waarschuwde dat 13 miljoen mensen het maximum was dat Nederland aankon. We zijn nu aardig op weg naar vijf miljoen mensen meer door het laffe gedrag van de Nederlandse politici. Dát is de belangrijkste oorzaak dat Nederland stikt in het verkeer, dat parkeren en winkelen soms een heldendaad vergen en dat de pakjesinvasie aan de deur zo’n succes is.

WILLEM DE PRATER

Deugdpronkers Onze Gentse stadspolitiekers hebben het bijzonder druk met het bestrijden van het ‘rechtse kwaad’ in al zijn vormen over (bijna) de hele wereld.

Deze week schreven ze een brief aan de Poolse ambassadeur omwille van de LGBT-vrije zones in zijn land. Het werd ondertekend door onze schepen van gelijke kansen. “Als zo dicht bij huis de mensenrechten zo flagrant worden geschonden, kunnen we niet stil blijven”, verklaarde ze.

Vanzelfsprekend deden ze ook mee met de grote verontwaardigingsshow over wat een plastische chirurg allemaal vertelde aan de studenten van het KVHV. Hafsa (Groen), gemeenteraadslid en toekomstig schepen, maakte zich zorgen. Stel je voor dat de geschorste studenten, die geen toegang hebben tot de lokalen van de unief, zouden afzakken naar gebouwen van de stad! “Erkende studentenverenigingen mogen stadszalen gratis gebruiken”, zegt ze. “Het incident op de Gentse universiteit met de extreemrechtse studentenvereniging en Jeff Hoeyberghs maakt duidelijk dat dit niet zonder risico’s is.”

Schepen Decruynaere (Groen) is ongetwijfeld bereid om alles te doen wat nodig is om dit groot gevaar af te wenden en te voorkomen dat de zalen en zaaltjes van onze progressieve stad gebruikt worden door rechtsextremisten.

Extremisten op links moeten zich vanzelfsprekend geen zorgen maken. Voor onverdraagzaam links is het niet genoeg dat een spreker kritiek krijgt als hij iets ‘kwetsends’ gezegd heeft. Ook mensen die naar de foute uitspraken geluisterd hebben, moeten gepast gestraft worden en uitgesloten.

Veggie is halal Stad Gent geeft twintigduizend euro aan VOEM (Vereniging voor Ontwikkeling en Emancipatie van Moslims) voor een project “Veggie is halal”. Het is een subsidie voor klimaatacties. “Veggie is halal” heeft als doel “de vegetarische en dus tegelijkertijd halal levensstijl, te promoten”. Dat gebeurt met berichten op sociale media en met de opstart van een traiteur. Die kan feestjes, iftars enzovoort voorzien van lekkere veggie halalgerechten uit de wereldkeuken.

Is het mogelijk dat de Gentse ‘moslim met de pet’ niet zo gek is van veggie? Wordt er daarom geprobeerd om via de link met halalvoeding ook onze allochtone stadsgenoten van het vlees af te krijgen? Veggie is trouwens alleen maar halal als het zonder alcohol gemaakt wordt.

Ook dat glaasje wereldwinkelwijn bij de falafel past daar niet bij. De stad promoot al jaren vegetarisch eten, daar kijkt niemand meer van op. Maar reclame maken voor ‘een halal levensstijl’? Wat denken Gentse liberalen daar eigenlijk van?

De ene arme is de andere niet Stad Gent geeft subsidies aan sociale organisaties die vrijetijdsprojecten opzetten voor mensen in armoede. In het oud reglement staat dat bij de beoordeling rekening gehouden wordt met “de mate waarin de subsidie inspeelt op de bestrijding van kinderarmoede”.

In de nieuwe versie is dit aangevuld tot “er

wordt rekening gehouden met de mate waarin de subsidie inspeelt op de bestrijding van kinderarmoede en/of armoede bij mensen met een migratieachtergrond”.

Ons stadsbestuur maakt dus onderscheid tussen autochtonen en allochtonen die arm zijn. De laatste groep verdient meer aandacht.

Onderscheid maken op basis van afkomst, daar is een woord voor.

MATHILDIS

Is de MR rechtser dan Open Vld? Geen steun voor de radicaal-linkse groene Zakia Khattabi als rechter bij het Grondwettelijk Hof. Het vakkundig neersabelen van de nota Di Rupo, want “te links.” Kritiek op de Open Vld, die te meegaand is met de PS. Het lijkt erop dat de Franstalige liberalen van de MR rechtser zijn geworden dan de Open Vld. Met voorzitter Georges-Louis Bouchez waait een nieuwe wind door de partij.

Het was op een partijbureau van de Franstalige liberalen een paar weken geleden dat er openlijk kritiek klonk op de Vlaamse vrienden van Open Vld. Plots was de grote liberale Belgicistische liefde wat bekoeld. Reden? De Franstalige liberalen hadden vernomen dat Open Vld voor het premierschap en een paar ministerposten wat graag zou meestappen in een paars-groene regering. De zeer linkse informateursnota van Paul Magnette leek daarbij slechts een detail. Dat Gwendolyn Rutten en co zomaar voor de postjes kozen, kon men bij de MR niet begrijpen.

Zakia Khattabi Meteen werd interim premier Sophie Wilmès het veld ingestuurd om zware kritiek te uiten op de PS-voorstellen.

Nieuwbakken voorzitter Georges-Louis Bouchez deed hetzelfde. Daarna was er de discussie over de aanstelling van de radicaal-linkse Ecolo-pasionaria Zakia Khattabi als lid van het Grondwettelijk Hof. Vlaams Belang en N-VA zijn radicaal tegen. Op zich zou dat weinig verschil maken, ware het niet dat de Senaat hierover moet stemmen en dat de onthouding van de MR-senatoren (waaronder voorzitter Bouchez) haar kandidatuur zou kelderen. De stemming werd uitgesteld, maar het ziet er niet goed uit voor Khattabi. De linkse goegemeente

is woedend, maar de Franstalige liberalen hebben de nodige argumenten bij de hand. Khattabi is geen juriste en is een zeer omstreden figuur. We kennen het verhaal van haar verzet tegen een repatriëring van illegale Tunesiër. Bij de MR spelen ook andere factoren een rol. Zoals de virulente anti-MR-campagne van Ecolo in de aanloop naar de verkiezingen van 26 mei. Verder is men bij de Franstalige liberalen niet vergeten dat PS en Ecolo hebben samengespannen om de MR de weg te versperren naar het voorzitterschap van de raad van bestuur van de RTBF. Opvallend in heel de heisa: bij de Open Vld bleef het stil. Wat het imago versterkt van een links-liberale partij, terwijl de MR onder Georges-Louis Bouchez naar rechts opschuift.

Enkel MR op rechts Politieke waarnemers zijn unaniem: door de marginale positie van radicaal-rechts en het verdwijnen van rechtse alternatieven zoals de lijst van Alain Destexhe of de Parti Populaire van Mischaël Modrikamen, heeft de MR het terrein voor zich. Het is ook zo dat Bouchez tot voorzitter verkozen is met een rechts programma. Er waait na de centrumperiode onder Olivier Chastel en Charles Michel duidelijk een nieuwe wind bij de MR. De Franstalige liberalen hopen bij een volgende

WALLONIE

stembusslag het gros van de 30 procent aan rechtse Waalse stemmen binnen te halen. Vandaar dat Bouchez en co niet bang zijn voor vervroegde verkiezingen. Wat betekent die rechtsere MR nu voor de federale formatie? Betekent dit dat paars-groen, eventueel aangevuld met CD&V, dood en begraven is? Zeker niet. De signalen die worden uitgestuurd blijven wel diffuus. Minister van Begroting David Clarinval verklaarde vorig weekend in La Libre Belgique “dat het paars-groen wordt of verkiezingen”. Maar Clarinval is geen zwaargewicht in de partij. Zaterdag kwam er al een persbericht waarin werd benadrukt dat N-VA en PS hun verantwoordelijkheid moeten nemen.

Als het om de knikkers gaat…

In de houding ten opzichte van de N-VA is de MR sterk verdeeld. Een deel vindt dat de Vlaams-nationalisten mee moeten regeren, want anders dreigen N-VA en Vlaams Belang een Vlaamse meerderheid te vormen. Een ander deel van de partij vindt de nationalisten echter onbetrouwbaar en verwijst naar de val van de regering-Michel over het Marrakesh-pact een jaar geleden. Uiteindelijk zal de MR toch voor een regenboogcoalitie kiezen, ook al omdat de partij samen met PS en Ecolo in Namen een tamelijk stabiele regering vormt. De MR mag dan wel naar rechts opschuiven, inhoudelijk zal de partij blij zijn met een paar aanpassingen aan de PS-nota. Het is een traditie bij de Franstalige liberalen: wanneer het echt om de knikkers gaat, loopt de partij toch het liefst achter de grotere PS aan. Het Zweedse avontuur geldt als uitzondering.

PICARD

8

Actueel

19 december 2019

DIPLOMATIEKE VALIES

Ware Chinese ambitie

De Chinese groei zet zich verder, maar wat is het einddoel van Peking? Steeds meer tekenen de contouren van een koude oorlog zich af, voor zover er hiervoor aan Westelijke kant enig tegengewicht wordt geboden natuurlijk. Cruciaal - ook voor Europa - wordt de manier waarop de VS zich de komende jaren zal profileren. Of hoe er zoiets lijkt te bestaan als Atlantisme tegen wil en dank.

De Liaoning, het eerste Chinese vliegdekschip De recente NAVO-ontmoeting in Londen was inderdaad geen blijk van “Westerse eenheid”, zoals in menig commentaar te lezen was.

‘Nihil novi sub sole’, niets nieuws onder de zon, zouden we eraan kunnen toevoegen wanneer ook de eerdere edities onder de loep werden genomen. Maar door dermate de klemtoon te leggen op deze verdeeldheid, raakte één belangrijk aspect van het treffen op de achtergrond. “Het officiële communiqué stond ergens voor een nieuw begin”, merkte Gideon Rachman in de Financial Times op. “Voor het eerst werd melding gemaakt van China, waarvan de groeiende invloed de Alliantie voor ‘uitdagingen’ plaatst.”

In de marge van de top verklaarde Kay Bailey, Amerikaans Ambassadeur bij de NAVO, tijdens een interview op NBC dat het tijd was China in een “rules-based order” te stoppen. “Ze zijn tot een concurrent uitgegroeid, een erg sterke concurrent, maar vinden het normaal dat we hen toelaten technologie te stelen en de regels van intellectuele eigendom met voeten te treden”, stelde ze. Ook voegde ze er nog fijntjes aan toe dat het land met de tweede grootste defensiebegroting de voorbije vijf jaar zomaar even 80 nieuwe oppervlakteschepen en duikboten in gebruik had genomen.

Revisionistisch of revolutionair Stellen dat China ambitie heeft, komt neer op het intrappen van een open deur. Alleen is de vraag tot waar deze ambitie precies reikt.

De discussie was het voorwerp van een recent onderzoek van het Carnegie onderzoekscentrum.

Kan China bestempeld worden als een ‘revisionistische’ dan wel ‘revolutionaire’ mogendheid, is de hamvraag. De uitbouw van een regionale hegemonie kan onder de eerste categorie ondergebracht worden. Maar de houding die Peking aanneemt ten opzichte van

de internationale orde neigt dan weer naar het ‘revolutionaire’.

Lange tijd domineerde de overtuiging dat China wou groeien binnen de bestaande internationale orde. Maar steeds meer analisten zijn er vandaag van overtuigd dat hun ambitie evolueerde richting de creatie van een eigen, concurrerende orde. “China heeft een keuze gemaakt”, benadrukte Ian Bremmer, stichter van de Eurasia Group, zopas nog tijdens een toespraak.

“Peking werkt aan een apart systeem van Chinese technologie, infrastructuur en een logistiek apparaat om de concurrentie met het Westen aan te gaan. Vergis u niet: dit is de meest ingrijpende geopolitieke beslissing van de voorbije drie decennia.” Bovendien, zo vervolgt hij, leven we vanuit een historisch perspectief in wat hij omschrijft als een tijd van “geopolitieke recessie”. Verschillende criteria worden hierbij gebruikt: het ontbreken van een leidende orde, verzwakking van internationale instellingen en dergelijke meer. Feit is dat het risico op incidenten, die dan weer dreigen te escaleren, in zulke context gevoelig groter is.

Objectief 2050 Voor Jonathan Ward, expert in geostrategische onderwerpen, is het een uitgemaakte zaak dat de Chinese ambitie inderdaad erg vergaande proporties heeft aangenomen. In zijn boek “China’s Vision of Victory” doet hij uit de doeken hoe ze het jaar 2050 als belangrijk objectief hebben voorop gesteld.

Op dat moment moeten ze tot een uniek economisch centrum uitgegroeid zijn, wat - zo leest hij in officiële documenten - haaks staat op het door Amerika geleid model dat “gefragmenteerd” is geworden. Ergens sluit deze doelstelling nauw aan bij een zekere kijk op de geschiedenis waarbij China altijd al het centrumpunt (‘Rijk van het Midden’) was, een vernederend intermezzo, dat na de Opiumoorlogen begon, buiten beschouwing gelaten. Wat zich vandaag aftekent,

moet een einde maken aan deze nare periode.

Koude oorlog Is een koude oorlog met China dan onvermijdelijk? De vraag is ook natuurlijk wat tegenover deze Chinese ambitie geplaatst wordt.

De koude oorlog zoals een hele generatie die gekend heeft, was een verhaal van machtsblokken en modellen, economisch en politiek. Van in de jaren ‘40 tot een heel eind in de jaren ‘80 van de vorige eeuw werden miljarden dollars aan steun uitgedeeld om de invloed van het eigen blok te vergroten.

Verschillende conflicten werden er ook voor uitgevochten, al dan niet rechtstreeks. De stelling die Yale-hisoricus Odd Arne Westad in zijn boek “The Cold War” (ook in Nederlandse vertaling te verkrijgen) verdedigt is dat de Koude Oorlog vooral een ideologische competitie was. Breng dit in verband met het traject dat China nu al heel wat jaren aan het afleggen is en de parallellen springen onmiddellijk in het oog.

Amerikaans isolationisme Op zijn minst zo belangrijk is de manier waarop de VS zich zullen ontwikkelen. Neemt Washington de handschoen op, of verkiest het een meer isolationistische lijn te volgen? Feit is dat dit laatste een mogelijkheid is. Laten we even tot in het extreme doorgaan op het geopolitieke plaatje. “De VS is een kernstaat zonder onmiddellijke vijandige buren, beschermd door twee oceanen, een enorme bevolking en voldoende grondstoffen om in tijden van crisis iedereen gevoed, gekleed en warm te houden”, stelt Tanner Greer in “Foreign Policy”. “Zelfs een China dat militair en economisch Eurazië, Afrika en Latijns-Amerika zou domineren vormt geen geopolitieke bedreiging voor de VS.”

Huawei En Europa ondertussen? Verschillende landen hebben een akkoord met Huawei voor de uitbouw van het G5-netwerk, wat de Amerikaanse president Trump “insane” noemt. De idee om China een belangrijke grote greep op de eigen communicatie te verschaffen, stemt tot nadenken. En plots duikt dan weer de idee van eigen Chinese standaarden op.

Stilaan blijkt het lobbywerk van de Amerikanen echter vruchten af te werpen. Het VK doet de deur dicht, Duitsland evolueert in die richting en ook Italië liet weten voor het Chinese bedrijf te bedanken. Misschien is het Amerika van Trump dan toch niet zo isolationistisch…

MICHAËL VANDAMME

Buitenlands spervuur Hamassocialist Het was heerlijk de tronies van de Britse socialisten te zien toen de verkiezingsresultaten binnenstroomden en hun nederlaag in haar volle omvang duidelijk werd. In de stroom berichten en commentaren is één belangrijk feit ondergesneeuwd geraakt: zowel in Gaza als in Londen zelf voerde Hamas ijverig campagne voor Labour.

Maar niemand gaf een kik over deze buitenlandse inmenging in de Britse verkiezingen. “We support Jeremy Corbyn” is met 72.000 leden op Facebook wereldwijd één van de grootste en invloedrijkste netwerken die Corbyn steunen. De manager van “We support Corbyn” is Walid Abu Rouk, die in het stadje Khan Yunis in de Gazastrook woont. Hij werd in juni 2017 door partijleden van Labour aangesteld als manager. Hij is een specialist ter zake, want hij werkt ook voor de informatie- en propagandadienst van Hamas. Verder schrijft hij bijvoorbeeld ook voor Al Jazeera, het bekende tv-station dat in Qatar is gevestigd en door de emir van Qatar wordt gefinancierd. Al Jazeera heeft sterke banden met de Moslimbroederschap. Rouk is ook de stichter van de mediasite GP+ die ook banden heeft met Hamas. Hij is bovendien een medewerker van de Londense Memo Monitor, dat een spreekbuis is van de Moslimbroeders en dat met de regelmaat van een klok propaganda maakt voor de Labour Party in het algemeen en voor Corbyn in het bijzonder.

Verenigde Christenenvervolgende Naties Dat christenen en andere ‘ongelovigen’ vervolgd worden door moslims, dat gebeurt overal waar moslims aan de macht zijn, of waar ze een voldoende sterke minderheid vormen. Dat de Verenigde Naties een blinde vlek hebben voor die vervolgingen, dat is ook geen nieuws. Dat clubje heeft een institutioneel vooroordeel tegen blanken, christenen en Israëli’s. Maar dat ambtenaren van de VN actief meewerken aan het vervolgen en discrimineren van christenen, dat is wel een nieuw feit.

Syrische christenen die uit Syrië gevlucht waren, hebben op CBN News hun beklag gedaan over het feit dat zij in Jordanië geen hulp kregen van ambtenaren van het UNHRC en het United Nations Refugee Agency. In Jordanië zijn bijna alle UNHRC-ambtenaren moslims, en zij behandelen christelijke vluchtelingen als vijanden. Enkele christelijke Syriërs getuigden dat hen de toegang tot de UNHRC-gebouwen werd geweigerd, en dat zij zelfs geen voedselpakketten kregen. En met dié Verenigde Naties sluiten wij dan akkoorden af zoals het Pact van Marrakesh. Hoe lang gaan we nog samenwerken met die geldverslindende, ondemocratische en antiwesterse bende? En hoe lang gaan we nog lidgeld betalen voor zo’n club?

“Met goudstukken doodgooien” Om een idee te geven van de kosten van de Verenigde Naties… Zelfs een klein landje als België betaalde in 2014 meer dan 279 miljoen euro aan UN Systems, zoals bijvoorbeeld Unicef, UNAIDS, dat geacht wordt aids en hiv te bestrijden, het Hoog Comité voor Vluchtelingen, het UNRWA voor de Ara-

bische vluchtelingen van 1949 (!), en het World Food Program.

Daar kwam nog eens meer dan 47 miljoen bij voor zogenaamde “Special Agencies” zoals bijvoorbeeld de Wereldgezondsheidsorganisatie, de Food and Agriculture Organisation en Unesco. En tenslotte ging er nog meer dan 80 miljoen naar zogenaamde “Related Programs”, waar leken waarschijnlijk nog nooit van hebben gehoord, zoals het Global Environment Fund, het Montréal Protocol, UNCCD voor de strijd tegen woestijnvorming en het Green Climate Fund. Merkwaardig, maar niet echt verbazend: Vlaanderen betaalt voor sommige van de programma’s dikwijls nog een eigen bijdrage. Voor zover we konden nagaan, deden Wallonië of Brussel dat bijna nooit.

We beweren niet dat al die programma’s en instellingen nutteloos zijn. Maar zij zijn bijna allemaal heel inefficiënt en dikwijls ook nog verziekt door corruptie. Het enorme kostenplaatje staat meestal helemaal niet in verhouding tot de beperkte resultaten. Een medewerker van een FAO-programma voor de bestrijding van sprinkhanen - een nuttige taak natuurlijk! vertelde ons ooit dat ze voor de bedragen die daaraan werden uitgegeven “de sprinkhanen met goudstukken konden doodgooien”, in plaats van met sproeimiddelen.

Plunderen voor ‘secularisme’ Vorige week schreven we over de burgerschapswetten in India, waardoor vervolgde hindoes in de buurlanden de Indische nationaliteit kunnen krijgen. Een heel logische wet.

Natuurlijk werd daar op vele plaatsen heftig tegen geprotesteerd, vooral door moslims.

In New Delhi gingen vooral studenten van de Jamia Millia Islamia en Aligarh Muslim University er met de gebruikelijke brutaliteit op los, plunderend en brandstichtend dus. Zij vinden dat hier gediscrimineerd wordt op basis van religie, en dat dat ingaat tegen het ‘seculiere’ karakter van de Indische staat. Dat officiële ‘secularisme’ is al heel lang volkomen fictief: voor moslims gelden ook in India andere regels en andere wetten, vooral inzake familierecht. Als moslims plots het ‘secularisme’ beginnen te verdedigen, dan kan men er zeker van zijn dat zij liegen.

En wat de beschuldiging van discriminatie betreft… natuurlijk, die is juist. Die nieuwe wet is heel duidelijk discriminerend ten gunste van de slachtoffers en ten nadele van de moordenaars, de verkrachters en de vervolgers. Zo moeten wetten toch zijn? Merk op hoe moslims en linksen in India identiek dezelfde retoriek hanteren als bij ons in het Westen. Eerlijkheidshalve vermelden we ook dat er in de deelstaat Assam ook hindoes tegen die wet geprotesteerd hebben. Zij vrezen een toevloed van hindoevluchtelingen uit het aangrenzende Bangladesh, en dat zijn Bengali, geen Assamieten. De Assamieten vrezen dat zij daardoor cultureel en numeriek in de verdrukking zullen komen. Begrijpelijk, maar ook kortzichtig. Dat probleem zou opgelost kunnen worden door de Bengali te hervestigen in andere deelstaten.

West-Bengalen lijkt op het eerste gezicht de meest logische keuze. Daar spreekt 86 procent van de inwoners Bengali.

Het nabije buitenland

19 december 2019

REHABILITATIE VOOR ROBESPIERRE Robespierre, vader van de ‘Terreur’ tijdens de Franse Revolutie, is en blijft een held voor Frans extreemlinks. Getuige daarvan een boek van Alexis Corbière, lid van de Assemblée voor het radicaal-linkse La France Insoumise.

Filosoof Michel Onfray herhaalt het met de regelmaat van een klok: radicaal-links of extreemlinks in Frankrijk weigert afstand te nemen van de bloedige Terreur tijdens de Franse Revolutie, waarbij Atrechtenaar Maximilien de Robespierre een nefaste rol speelde. Duizenden stierven onder de guillotine en dat in naam van de heilige principes van ‘vrijheid, gelijkheid en broederlijkheid’. Die principes waren een mistgordijn dat de totalitaire Terreur moest verbergen: wie niet meeging in het strakke jakobijnse denken, was een verrader en moest dus worden uitgeschakeld.

Doorheen de jaren is Robespierre altijd een held geweest voor extreemlinks. De man was tenslotte een sociaal bewogen iemand, zo stelt men. Waardoor communistische historici Robespierre als een referentie zien. Tot op de dag van vandaag.

Nochtans zijn er voldoende onderzoekers, zoals wijlen François Furet, die hebben aangetoond dat Robespierre de basis vormt voor het totalitaire communisme in de 20ste eeuw. Furet ondersteunde de revolutie van 1789, maar verwierp de Terreur van 1793. Het was volgens hem de voorbode van Lenin en Stalin.

We weten dat de toplui van de Rode Khmer hun kinderen de namen Danton en Robespierre gaven, duidelijk geïnspireerd door de Franse Revolutie.

Gele hesjes als opvolgers van de sansculotten Maar die kritiek raakt extreemlinks Frankrijk niet. Robespierre was en blijft een referentie. Alexis Corbière, afkomstig uit het zuidelijke Béziers en parlementslid voor het extreem-

Si la France m’était contée

Totale crisis Net als in Vlaanderen - waar sp.a in de peilingen nog goed is voor 9 procent - bevinden de socialisten in het Verenigd Koninkrijk zich in een existentiële crisis. Jeremy Corbyn mag dan wel gefaald hebben als oppositieleider, het is te eenvoudig om de problemen bij Labour te herleiden tot zijn persoon. De crisis beslaat veel terreinen. Niet alleen worstelde de grootste oppositiepartij met haar standpunt rond de Brexit. Labour werd daarnaast geplaagd door een schandaal rond diepgeworteld antisemitisme dat zich voordoet binnen haar geledingen. Ook het partijprogramma zelf werd door de Britse kiezer gezien als te radicaal, niet financieel onderbouwd en bijgevolg totaal ongeloofwaardig.

Het is opvallend dat met name in het meer noordelijke en industriële deel van Engeland de socialisten klappen krijgen.

“Robespierre steunde een sociale beweging”, aldus Corbière.

De jakobijnen wilden immers de ongelijkheid in de samenleving wegwerken. Al verliep dit zeer abrupt door het elimineren van politieke tegenstanders. Toch blijft de centrale stelling in het boek van Corbières dat de jakobijnen rond Robespierre hun doelstellingen enkel konden bereiken door de confrontatie aan te gaan met de Girondins, federalisten en vooral “vrije marktdenkers en liberalen zoals Turgot”. Het doel heiligde de middelen.

Het elimineren van tegenstanders binnen de adepten van de Franse Revolutie wijst op het fundamentele verschil tussen de Franse en Amerikaanse Revolutie. Volgens Hannah Arendt zit daar de democratische grondslag van wat er in de latere VS gebeurde, terwijl in Frankrijk de kiemen van het totalitarisme werden gelegd.

Napoleon als redder

‘Migranten’ en de Franse Revolutie

Waar links over zwijgt is dat de Terreur pas gestopt werd door de figuur van Napoleon Bonaparte. Hij bleef trouw aan de principes van de revolutie, maar wou de uitwassen wegwerken.

Wat tot op de dag van vandaag een bron van ergernis is voor extreemlinks in Frankrijk: dat een man die via een keizerrijk opnieuw de monarchie instelde, op die manier de held is die de Franse Revolutie redde, want tal van verworvenheden, zoals de mensenrechten, bleven bewaard. Ook werd de katholieke kerk niet meer structureel lastig gevallen. Bonaparte is ook een vroege echo van de huidige Vijfde Republiek en dat steekt bij extreemlinks.

Voor Corbière was Napoleon een verrader van de Franse Revolutie. Vandaar dat Robespierre – naar wie tenslotte in Frankrijk nog altijd 25 straten zijn genoemd - recht heeft op een rehabilitatie. De Terreur wordt weggerelativeerd, want

Corbière transponeert het jakobinisme van Robespierre ook naar vandaag. De Franse Revolutie was volgens hem antinationaal en in essentie - via de verklaring van de rechten van de mens - universeel. Wat vreemd, want de Franse Revolutie had duidelijke nationalistische kenmerken (“één revolutie, één natie”), terwijl de verguisde adel zeer internationaal was. Niets was internationaler dan de coalitie tegen de revolutionairen.

Corbière voert in zijn boek bovendien een ander nummertje op: de Franse Revolutie zou geslaagd zijn door de steun van duizenden buitenlanders. En dan wordt meteen de sprong gemaakt naar de huidige migranten. Alleen: de impact van die buitenlanders was minder groot dan gedacht en het ging hier niet om Afrikanen of moslims, zoals de verkozene van La France Insoumise graag beweert, maar om vooruitstrevende katholieken uit buurlanden.

SALAN

Right or wrong Dit is een regio waar Labour nochtans van oudsher sterk stond.

Hoe is dit mogelijk? In deze industriesteden werd in 2016 pro-Brexit gestemd. De socialisten hebben in de campagne nooit klare wijn geschonken aangaande het uittreden uit de Europese Unie. De eurosceptische arbeidersklasse is daarom deels overgelopen naar de Brexit Party, het vehikel van Nigel Farage.

Geen zetels Toch heeft de Brexit Party geen enkele zetel kunnen verzilveren. De partij lijkt totaal doodgebloed. Nigel Farage klopt zichzelf op de borst door fier te stellen dat zijn beweging de socialisten pijn heeft gedaan. Dit is deels juist. Linkse eurosceptische kiezers kozen in heel wat kiesomschrijvingen inderdaad voor de kandidaat van de Brexit Party in plaats van voor de Labour-kandidaat te stemmen. Terzelfdertijd zijn er eveneens districten waar de Conservatives zetels aan hun neus voorbij zagen gaan, doordat uitgerekend de Brexit Party stemmen van Boris Johnsons partij afsnoepte. Hierdoor konden de socialisten als derde hond in het spel met de kluif gaan lopen.

Aaron Banks, een van de grote geldschieters achter de Brexit-campagne, ziet zijn taak als volbracht: “De Conservatieve Partij is weer de rechtse partij die we wilden dat ze opnieuw werd.” Boris Johnson heeft inderdaad de partij een ruk naar rechts gegeven en is hiervoor beloond. Met 365 (+47) zetels hebben de Conservatieven een ruime meerderheid. Het is overduidelijk dat de Britse bevolking wil dat de Brexit er eindelijk komt.

Er gaapt nu een ‘Grand Canyon’ van 162 zetels tussen de rechtse Conservatives en het linkse Labour. Boris Johnson kan dankzij deze comfortabele meerderheid zijn Brexit-wetgeving vlotjes door het parlement jagen. Alles ziet er nu naar uit dat de

LENIN, MAO, CLAUDIA ROTH EN MASSAHYSTERIE Niemand zal in ernst beweren dat Lenin gek was. Hij was ongetwijfeld cynisch en gewetenloos, maar hij wist heel goed wat hij deed. Was Mao gek? Vrijwel zeker niet in zijn beginperiode. Toen was hij eerder een soort Lenin: berekend, gewetenloos en meedogenloos.

Maar sommige historici hebben wel geargumenteerd dat hij niet meer over al zijn geestelijke vermogens beschikte toen hij in 1958 de Grote Sprong Voorwaarts lanceerde, een revolutionair economisch experiment dat tussen de achttien en de vijfenveertig miljoen mensenlevens eiste, voornamelijk doordat de landbouw werd geruïneerd - iets waar communisten zeer goed in zijn - en er hongersnoden uitbraken die volgens sommige historici de verschrikkelijkste waren uit heel de geschiedenis van China. Dezelfde vragen over Mao’s geestelijke gezondheid werden opnieuw gesteld toen hij in 1966 de Culturele Revolutie ontketende. Die was iets minder verwoestend dan de Grote Sprong Voorwaarts. Volgens de maximale schattingen stierven er ‘slechts’ tien miljoen mensen.

Het is altijd moeilijk te beoordelen of buitenlandse leiders gek zijn, of alleen maar een logica volgen die wij niet begrijpen. De verleiding is dan heel groot om hen als waanzinnig te beschouwen, ook als dat niet waar is. Wat niet wegneemt dat vele dictatoriale leiders tijdens hun bewind psychopathologische trekken ontwikkelen. Paranoia en grootheidswaan zijn de meest voorkomende. En ook de gevaarlijkste.

Gek of cynisch?

Is Claudia Roth van de Grünen gek? Ik hebt het nooit in ernst gedacht. Zij is zeker geen evenwichtige persoonlijkheid, maar dat geldt voor vele politici. Ik ben pas ernstig aan haar gees-

FRANKRIJK

linkse la Franse Insoumise, vindt dat Robespierre in de publieke opinie te hard werd aangepakt en hij schreef daarover het boek “Jacobins!” (Perrin, 2019). Hij weet zich daarin gesteund door recente gebeurtenissen. Maximilien de Robespierre was de held en de vader van de sansculotten en vandaag zijn die sansculotten de gele hesjes, aldus de auteur. Hun opvolgers dus. Corbière ziet Robespierre als een blijvende held van links. Hij fietst in zijn boek vakkundig om de Terreur heen.

Of beter: hij relativeert de houding van de jakobijnen die in de nasleep van de Franse Revolutie alle remmen lossen met massale moorden tot gevolg. Want toen was “iedereen jakobijn”, relativeert Corbière. Ook Mirabeau, één van de gematigde herauten van de revolutie van 1789. Alleen leert het boek niet dat de Terreur onder Robespierre een machine was die men niet meer onder controle kreeg.

BIJLTJESDAG Twee politici komen versterkt uit de verkiezingen: Boris Johnson zit als Prime Minister sterker dan ooit in het zadel en hetzelfde geldt voor Nicola Sturgeon, de Schotse eerste minister. Intussen is de politieke loopbaan ten einde voor de (fractie)leiders van de Brexit Party, Liberal Democrats, Democratic Unionist Party en Labour.

In de peilingen leken de socialisten gedurende de laatste dagen voor de stembusslag hun achterstand op de Conservatieven wat in te lopen. Niks bleek echter minder waar in realiteit. De mokerslag die de radicaal-linkse Jeremy Corbyn en zijn kameraden te verwerken kregen, was niet min. Labour verliest in vergelijking met de nationale verkiezingen van 2017 niet minder dan 59 verkozenen en telt nog 203 parlementsleden in haar rangen. Dat is de slechtste uitslag sedert 1935.

9

ENGELAND Britten op 31 januari 2020 de EU formeel verlaten. De Brexit was steeds een doorn in het oog van de LibDems. De progressieve liberalen werden echter allesbehalve beloond voor hun eis om een tweede referendum te organiseren. De liberalen hebben slechts elf verkozenen, dat is er een minder dan in 2017.

Nationalisten heersen Tot overmaat van ramp verloor partijleidster Jo Swinson haar eigen zetel in het Lagerhuis. In Swinsons’ kiesdistrict, East Dunbartonshire, ging de Scottish National Party (SNP) met de winst lopen. De SNP versterkt haar leiderschapspositie in de Schotse deelstaat. De nationalisten bezetten nu 48 (+13) van de 59 Schotse zetels en blijven zo de derde partij in het Britse Lagerhuis. De kansen op een nieuw onafhankelijkheidsreferendum nemen toe. Het is duidelijk dat de kloof tussen Schotland en de rest van Groot-Brittannië dag na dag groeit. Zelfs een blinde kan lessen trekken uit de verkiezingsuitslag in het noorden.

Vraag is of Boris Johnson de juiste les trok, door meteen te stellen dat een nieuw Schotse referendum uitgesloten is.

In Noord-Ierland verloor de unionistisch-protestantse DUP twee zetels (van 10 naar 8). Het werd vooral een pijnlijke avond voor het koppel Nigel en Diane Dodds. Die eerste verloor als fractieleider zijn zetel in het Lagerhuis, terwijl ook zijn vrouw Diane, door de nakende Brexit, binnenkort haar job als Europees Parlementslid ziet verdwijnen. Met zeven zetels boekt het republikeinse Sinn Fein in Noord-Ierland een kleine winst.

Noord-Ierland blijft hopeloos gespleten, ook na deze jongste verkiezingen.

Besluit? Boris Johnson triomfeert. Schotland en Noord-Ierland echter zijn kiezelsteentjes in zijn schoen, die van tijd tot tijd serieus pijn zullen doen.

LVS

Bei uns in Deutschland

telijke vermogens gaan twijfelen toen zij onlangs voorstelde Duitse paspoorten uit te reiken aan de miljoenen mensen die volgens haar binnenkort zullen moeten vluchten als gevolg van de opwarming van de aarde, waar zij nog altijd blindelings in gelooft. Volgens de Grünen zou het wel eens om 140 miljoen mensen kunnen gaan, maar dat noopt hen niet tot enige terughoudendheid. Is dat waanzin? Of leninistisch cynisme? Streeft zij ‘rücksichtslos’ naar de vernietiging van Duitsland als natie?

Zoals Lenin streefde naar de vernietiging van het oude Rusland? Of is ze gek, zoals Mao in 1958 misschien was?

Hoed u voor leiders die beweren dat ze “heel de planeet” of “heel de mensheid” gaan redden, of dat nu met marxisme is of met klimaatmaatregelen. Zij leiden al aan grootheidswaan. Zij zijn in staat voor dat ‘hogere’ doel miljoenen mensen op te offeren. Lenin roeide in naam van het marxisme alle vrije boeren uit, collectiviseerde alle landbouwgrond en stortte Rusland in een reeks hongersnoden. Mao deed op zijn manier hetzelfde.

Lijkt dat niet akelig veel op de maatregelen die de klimaatgekken nu overal doordrukken? Het afslachten van een groot deel van de veestapel in Nederland? Het ruïneren van landbouwbedrijven met onhaalbare normen inzake meststoffen, onkruidverdelgers en dierenwelzijn in Duitsland? Wie gaat die 140 miljoen zogezegde klimaatvluchtelingen voeden? Moeten die misschien insecten en maden eten? De Grünen zijn daar verzot op, maar gewone mensen? Weer eist men de afschaffing van het privébezit ‘om het klimaat te redden’ of ‘vluchtelingen’ te huisvesten. De geesten van Lenin, Mao en Honecker zullen goedkeurend knikken. Hun met bloed besmeurde afgoden zijn nog springlevend.

Schaalvergroting Is de vergelijking tussen het huidige Duitsland en Mao’s Chi-

DUITSLAND na niet overtrokken? Kijk voorbij de uiterlijke verschillen naar de onderliggende irrationaliteit en de gelijklopende psychologische processen. Antifa is een moderne versie van de Rode Gardisten. Alle kritiek wordt in de kiem gesmoord. Mensen worden gedwongen tot publieke zelfkritiek en zelfbeschuldigingen. Ze worden vervloekt omdat hun voorouders grootgrondbezitters waren (in China) of nazi’s (in Duitsland). Tijdens de Grote Sprong Voorwaarts werd verkondigd dat vogels miljoenen zaadjes van de velden oppikten. Zonder die vogels zouden er grotere oogsten binnengehaald kunnen worden. Miljoenen Chinezen werd opgetrommeld om de vogels op te jagen, tot die van uitputting dood neervielen. Leve Mao! Maar zonder vogels vermenigvuldigden maden en insecten zich razendsnel.

Ze krioelden over de velden, verslonden de oogsten en er braken hongersnoden uit.

Massahysterie en marxistische boekenwijsheid hadden gezegevierd over het gezonde boerenverstand. Zoals nu opnieuw zal gebeuren in Duitsland. Niet door vogels te doden, maar door insecticiden te verbieden. Ja, het is anders. Mao zweepte 11 miljoen Rode Gardisten tegelijk op tijdens zijn toespraak op het Plein van de Hemelse Vrede. Zoiets is in Berlijn ondenkbaar, maar de verwoestende effecten van massapsychologie zijn nu gevaarlijk dan ooit. Ze manifesteren zich nu niet meer op pleinen, niet meer via radio en televisie alleen. Nu vormen zich over alle grenzen heen psychologische massa’s van honderden miljoenen mensen met dezelfde waanbeelden. Niet alleen in Duitsland, zoals onder Hitler, maar wereldwijd via internet. Nu vormen zich orkanen van massahysterie en waanideeën, op een schaal die er nog nooit in de menselijke geschiedenis is geweest.

Paul Bäumer

10

Beeldspraak

19 december 2019

MEDIALAND Manneke Pis viert 400ste verjaardag

FILM gel Farage nog eens goed door te nemen. Maar blijkbaar is het ellendige resultaat van Labour de schuld van iedereen, behalve van Labour zelf natuurlijk.

Welke peiling?

Een peiling die de twee separatistische partijen samen op 49 procent van de stemmen plaatst, de traditionele partijen historisch laag, Open Vld onder de psychologische drempel van de tien procent, en sp.a bijna even klein als PVDA en dat alles op een cruciaal ogenblik in de federale formatie. Je zou denken dat dat toch wel enige nieuwswaarde heeft, zelfs al werd de peiling uitgevoerd in opdracht van de concurrentie. Niets van, dachten ze bij de VRT, die voor zover wij konden zien het niet eens de moeite vond om aan die peiling ook maar één woord vuil te maken. Bij De Standaard vonden we op zaterdag wel een kort overzichtje met de resultaten terug. Maar blijkbaar vonden ze bij die krant dat die vermelding niet compleet was zonder de peiling denigrerend te omschrijven als een “internetpeiling”.

Intentieprocessen tegen N-VA houden aan

Tips tegen een post-electorale depressie De verkiezingen in Groot-Brittannië zijn voorbij. De peilingen zaten er deze keer niet zo ver naast, maar toch vermoeden we dat de uitslag als een mokerslag aangekomen is op nogal wat progressieve nieuwsredacties. Niet alleen gingen de Conservatieven er zowel in aantal stemmen als in aantal zetels op vooruit, maar Labour leed ook een zware nederlaag en de Schotse nationalisten van de SNP boekten vooruitgang.

Het spreekt voor zich dat een aantal journalisten er de dag na de verkiezingen behoefte aan hadden om hun frustratie de vrije loop te laten in hun commentaarstukken en de duiding bij de uitslagen. Dat is hun goed recht, en vermoedelijk ook wat de lezers van hen verwachten. Gedeelde smart is halve smart, zegt immers het spreekwoord, en in een krant een commentaar kunnen lezen van een gelijkgestemde helpt de nederlaag toch een beetje te verwerken. Eén zaak is dat men treurt om een verkiezingsuitslag die tegenvalt, maar men moet anderzijds toch ook een beetje tegen zijn verlies kunnen. Blijkbaar kan dat toch nog altijd niet op links, dat een rechtse partij de verkiezingen wint zonder dat men achteraf moet duiden dat de argeloze kiezers in rechtse leugens en valse verkiezingsbeloftes getrapt zijn. Het verraadt alweer dat links graag schermt met zijn democratische ingesteldheid, maar als puntje bij paaltje komt zich maar moeilijk kan neerleggen bij een democratische verkiezingsuitslag.

De Britse krant Metro bewees echter dat men zelfs nog een stapje verder kan gaan in de linkse waanzin. Onder de titel “How to cope if your mental health is suffering because of the election result” verzamelde één van hun journalisten een aantal tips om de post-electorale depressie te boven te komen. Met onder andere de aanbeveling dat het zelden helpt om je verdriet proberen te verdrinken, en men desnoods zelfs een bezoekje aan de dokter mag overwegen. Men moet dat blijkbaar ernstig nemen, dat sommige Britten zich op vrijdag ziek gemeld hebben op hun werk, en daarvoor misschien zelfs een doktersbriefje gekregen hebben.

Klein vraagje echter: stel dat de Conservatieven zwaar verloren zouden hebben, zou er dan ook maar één krant te vinden geweest zijn die het in zijn hoofd zou halen een gelijkaardig artikel te publiceren? En hoeveel dokters zouden bereid zijn om hun handtekening te zetten op een doktersbriefje omwille van een Conservatieve nederlaag, en daar nog mee wegkomen ook? Iemand die zich met zo’n smoes bij zijn dokter zou aanmelden, zou waarschijnlijk gewoon naar zijn werk gestuurd worden met de vermaning een beetje op te groeien, zelfs als de dokter zelf ook een Conservatief zou zijn. Wat een tere kasplantjes toch, die stoere voorvechters van de democratie van links…

Labour verliest: schuld van de pers Waar de linkse pers het verlies van Labour nog aan de Conservatieve “leugens en valse verkiezingsbeloftes” wijt, gaan sommige Labour-politici nog een stapje verder in het zoeken van een externe zondebok. Andy McDonald, staatssecretaris voor Transport in het schaduwkabinet van Labour, onthulde in een interview met BBC Radio 5 wat volgens hem de echte oorzaak van het verlies van zijn partij was: de manier waarop de media, en daaronder ook de BBC, Jeremy Corbyn tijdens de campagne gedemoniseerd hadden.

Het slechte resultaat van Labour ligt dus niet aan de halfslachtige houding van Corbyn tegenover de Brexit, het verkiezingsprogramma dat bol staat van de paleo-socialistische nationalisaties, of het antisemitisme dat zich samen met Corbyn in de top van Labour nestelde. Neen, volgens Andy McDonald is het de berichtgeving over dat antisemitisme die Labour verleden week de das omdeed.

Blijkbaar stoort Andy McDonald zich dus meer aan de berichtgeving over het antisemitisme van Jeremy Corbyn, dan aan het antisemitisme zelf. Bovendien meende Andy McDonald in het interview ook dat die “demonisering” van Jeremy Corbyn nooit geziene proporties aannam. We kunnen hem alleen maar aanraden de berichtgeving rond Ni-

Hoewel het voor iedereen duidelijk is dat het toch in de eerste plaats de PS is die in de weg staat voor een paars-gele federale regering, blijven de intentieprocessen tegen de N-VA aanhouden. In het bijzonder partijvoorzitter Bart De Wever moet het daarbij ontgelden, maar dat is nu eenmaal een onderdeel van de functieomschrijving van het partijvoorzitterschap. Dat Paul Magnette uitkraamt dat de N-VA een gevaarlijke partij zou zijn, tot daar aan toe. Maar dat men het zo ver drijft als De Zondag, om de gepatenteerde antidemocraat Herman Van Rompuy te gaan interviewen, dat vinden we toch wel straf.

Hoewel hij nooit verkozen werd voor de vele politieke functies die hij vervuld (of moeten we zeggen ‘gekaapt’) heeft, mocht hij in het interview komen vertellen dat Bart De Wever de verkiezingen nog niet goed verteerd zou hebben, machteloosheid uitstraalt en niet in de federale regering zou willen stappen. Die uitspraken kregen meteen veel weerklank in de andere media, en uiteraard zonder de minste tegenspraak. Zo bijvoorbeeld dat het misschien toch in de eerste plaats Herman Van Rompuy is, die de recente peilingen slecht weet te verteren. Verder is Bart De Wever zo machteloos dat hij een paars-groene formatie vakkundig wist te torpederen, tot groot chagrijn van de belgicisten, die er al van droomden dat Gwendolyn Rutten Vlaanderen volledig aan de Franstaligen zou uitleveren in ruil voor de Zestien. Overigens net zoals Herman Van Rompuy haar dat ooit al eens voorgedaan heeft, want was hij het niet die het bestond om op zijn blote knieën bij de Duitstaligen een belangenconflict te gaan afsmeken tegen een wetsvoorstel dat hij nog zelf mee ingediend had, om toch maar een paar maand langer in de Zestien te mogen verblijven? Belangrijke kanttekeningen bij de uitspraken van Herman Van Rompuy dus, maar misschien hoopten de media wel dat de lezer geen al te goed geheugen heeft.

Jammer genoeg geven de peilingen aan dat de lezers/kiezers wel degelijk een goed geheugen hebben, en al het paars-groene belgicistische gemanoeuvreer niet weten te smaken.

Terreurnetwerk opgerold in Denemarken Afgelopen week verrichtte de Deense politie meer dan twintig arrestaties bij het oprollen van een terreurnetwerk.

De groep was een aanslag aan het voorbereiden en had daarvoor zelfs zeer concrete plannen. Onderdelen om explosieven aan te maken waren reeds aangeschaft en de politie vermoedt dat ze ook probeerden aan vuurwapens te geraken. Niets of toch niet veel over gelezen in uw krant, of gehoord op de radio? Merkwaardig, want zo’n groot terroristisch netwerk met concrete plannen voor een aanslag in een EU-land op minder dan een uur vliegen, kan men bezwaarlijk banaal nieuws noemen. Alleen, en de lezer had het waarschijnlijk al geraden: ook deze keer ging het om jihadisten. En dan past het nieuws natuurlijk niet in het narratief van de kwaliteitsmedia dat het gevaar voor geweld in Europa vooral van extreemrechts zou komen, zeker met de aanslag op de London Bridge nog vers in het geheugen. Hier en daar klonk het toen op de opiniepagina’s zelfs jammerend dat we na zo’n aanslagje ocharme alweer bang waren geworden in Europa. U begrijpt dat het dan niet past om de mensen alweer de stuipen op het lijf te jagen met islamistische terreurnetwerken van zulke omvang. Neen, doe dan maar liever nog eens een rondje idioten met een gestrekte rechterarm in Breendonk, want dat is natuurlijk iets om wel heel erg bang van te worden.

Twee films om te zien voor het einde van het jaar!

Instinct

Jaren geleden had de Nederlandse actrice Halina Reijn (44) al de droom om ooit een film te regisseren. Het duurde even, maar nu is dan eindelijk haar debuutfilm “Instinct” te zien. Het verhaal van de psychologische thriller schreef Reijn samen met Esther Gerritsen.

In de film onderzoekt ze een fenomeen dat haar fascineert: het feit dat hulpverleners in de psychiatrie verliefd kunnen worden op de criminelen waarmee ze werken. De hoofdrollen gaf Reijn aan de Nederlandse geprezen Carice van Houten (die langdurig te zien was in de Amerikaanse televisieserie “Game of Thrones”), en de Award-winnende acteur Marwan Kenzari (die onlangs de rol van Jafar vertolkte in de nieuwe “Aladdin”).

“Instinct” gaat, net als de voorgangers “Basic Instinct” en “Fatal Attraction”, over de dynamiek tussen gevaar en seksuele aantrekkingskracht, macht en overgave. Met de overtuigende rollen van topacteurs als Van Houten en Kenzari maakt Reijn van haar debuutfilm een zeer solide exemplaar. Met een knap geschreven script springen vooral de dialogen in “Instinct” eruit: eenvoudige antwoorden op psychologische vragen krijgen we niet. Reijn laat ons achter met een ongemakkelijk gevoel.

Il Traditore (The Traitor)

“Il Traditore” vertelt het waargebeurde verhaal van Tommaso Buscetta (spreek uit als ‘busjetta’), een hooggeplaatst lid van de Cosa Nostra (de overkoepelende criminele organisatie van de verschillende Siciliaanse maffiafamilies), die in de jaren ‘80 als eerste prominente figuur binnen de organisatie de geheimhoudingsplicht doorbreekt.

Als Buscetta onderduikt in Brazilië, worden zijn vertrouwelingen én familieleden één voor één vermoord door een andere maffiaclan. Wanneer hij daarna wordt uitgeleverd aan Italië, maakt hij een beslissing die de geschiedenis zal veranderen. Hij besluit informatie over de Cosa Nostra door te spelen aan de Italiaanse politie, die daarmee het Maxi-proces start tegen de Siciliaanse maffia in Palermo, dat uiteindelijk duurde van 10 februari 1986 tot 30 januari 1992.

Geen maffiafilm De film werd geschreven en geregisseerd door de Italiaanse Marco Bellocchio, die in Italië bekend is voor een hele rits aan films, waaronder “The Wedding Director” (originele titel: “Il Regista di Matrimoni”) en “Goodmorning, night” (“Buongiorno, Notte”). De film heeft met maar liefst 2 uur en 25 minuten geen bescheiden lengte. Het eerste uur dient vooral om de kijker op de hoogte te stellen van historische feiten. Deze lange introductie kan, zeker voor het publiek buiten Italië, vrij overweldigend overkomen. Er wordt gegooid met namen en data, en links onder op het scherm is er zelfs een tikkende klok (?), waarvan ik nog steeds niet zeker ben of het om seconden, minuten of dagen gaat (of iets helemaal anders). Afleidend is het wel, en in samenhang met de stroeve, hakkelige cinematografie waren de eerste 60 minuten van “Il Traditore” voor mij zeker geen licht verteerbare hap.

Gelukkig is het tweede deel van de film redelijk makkelijk te volgen, maar ik zou toch aanraden om jezelf eerst goed te informeren over Tommaso Buscetta en het Maxi-proces alvorens “Il Traditore” te gaan bekijken. Dan is het overigens zeker de moeite waard, al is het alleen al voor publieksfavoriet Pierfrancesco Favino in de rol van Buscetta. Weet wel: “Il Traditore” is geen maffiafilm, maar het verhaal van een man die er ooit deel van uitmaakte. Vanaf 18 december in de cinema!

THIRZA NERISSA

Op de praatstoel

19 december 2019

11

Leo Camerlynck (laureaat De Cuyper erepenning 2019)

“Brussel loslaten is misdaad tegen de mensheid” Een verrassing was het niet, toen bekend raakte dat Leo Camerlynck de De Cuyper erepenning van het Vlaams Komitee voor Brussel won. Wel was er wat verbazing dat dit nog niet eerder gebeurde. We gingen op de koffie met de man die decennialang zijn kennis aan vergaand engagement koppelde.

Er zijn zo van die dilemma’s.

Je kan het hebben over een plek die je aanspreekt en zelfs charmeert. En voor een belangrijk deel kan de verklaring hiervoor op conto van de authenticiteit geschreven worden. Alleen, dreig je door aan het oord ruchtbaarheid te geven niet op termijn net dat rustieke karakter te ondergraven? Nu goed, we wagen de gok: café De Welkom, vlak naast het station van Jette.

En een aanrader dus. Voor Leo Camerlynck verdient de kroeg zelfs het label van stamcafé, zei hij ons nog. Zijn intrede bevestigt dat hij een gekend gezicht is. Geboren in Mechelen, maar negen dagen na zijn geboorte getogen in Ukkel, zorgde de liefde er jaren geleden voor dat Jette zijn tweede thuisbasis werd.

En sinds enkele weken kennen we alvast één plek waar hij wortel geschoten heeft. Maar Ukkel blijft zijn dierbaar habitat waar hij aan vast blijft kleven.

Toen een tijdje geleden bekend raakte dat hij laureaat was van de laatste editie van de De Cuyper erepenning, zorgde dat bij velen voor verbazing. “Had die de penning nog niet eerder gewonnen?” Het was een vraag die meer dan eens viel.

De prijs ontstond in de schoot van het Vlaams Komitee voor Brussel (VKB), naar verluidt een idee van nog zo’n oudgediende van de Vlaamse zaak in de hoofdstad: André Monteyne. Hij draagt de naam van de man die voorzitter van het VKB was in de periode 1972-78 en wordt elk jaar uitgereikt aan iemand die zich verdienstelijk maakte voor

het Nederlands in Brussel of de positie van de Vlamingen in de hoofdstad. Plak beide criteria bij elkaar en het lijkt wel of de prijs op maat werd gesneden voor Leo Camerlynck.

Naoorlogse Brussel Is de basis gelegd voor een biografie, dan gebeurde dit zonder twijfel in... de Welkom.

Met een Chimay Bleu (sinds jaar en dag zijn favoriet) binnen handbereik vertelt hij. “Dat ik vandaag bewust Vlaming en Nederlandstalig ben, is het resultaat van mijn koppige aard, ongetwijfeld iets wat in verband kan worden gebracht met mijn West-Vlaamse roots”, lacht hij.

“Op zich ben ik geboren als Maneblusser, doch altijd getogen in de regio Ukkel/Drogenbos.

Een gevolg van een gewoonte in die jaren dat toekomstige moeders voor de bevalling wel vaker richting heimat trokken.

Ik groeide op in het naoorlogse Brussel en ben in alle opzichten een product van die tijd. Die sociale verfransingsdruk raakte ook mijn familie, met als gevolg dat ik een deel van mijn studies in het Frans deed. Het bracht me er nooit toe mijn achtergrond te loochenen. Begin jaren zeventig belandde ik met mijn tolkendiploma op zak bij de MIVB, waar ik tot woordvoerder doorgroeide. Een Franstalig bastion dat ik zag veranderen. Het klinkt als een boutade, maar toen ik met brugpensioen ging, had ik meer allochtone collega’s die Nederlandskundig waren dan autochtone Belgen. Of hoe sommigen hun afspraak met de geschiede-

nis missen.” (lacht)

Bildungsbürgertum In de aanloop naar ons gesprek belden we wat rond. “Leo is een man die je niet in een hokje kan stoppen”, hoorden we enkele keren. Maar eentje sprong er bovenuit: “Hij is eerder een man van sferen, interessesferen.” Zo blijkt inderdaad, in die mate dat ze allemaal in kaart brengen een haast encyclopedische ingesteldheid vergt. Er is dat Nederlands natuurlijk, wereldwijd zelfs. Brussel ook.

En Frans-Vlaanderen, waar een deel van zijn roots liggen. Camerlynck, Kamerijk, Cambrai, u raadt het goed. O ja, we vergaten het bijna: Zuid-Afrika.

“Overal Nederlands spreken”, is zijn imperatieve boodschap voor kennissen die een reis naar de boeiende plek onderaan het Afrikaanse continent aankondigen.

Door zijn interessesfeer is hij ergens een man van de res publica, maar toch ook weer niet.

Politiek gekrakeel, laat staan partijpolitieke intriges en de egotripperij die ermee gepaard gaan, hij verafschuwt het. We zochten enige tijd hoe we hem op dat vlak het best kunnen typeren en houden het bij het 19de eeuwse Bildungsbürgertum. Met een lichte aarzeling confronteren we hem met de gedachtegang, en hij lacht. “Ik ben een bruggenbouwer”, zegt hij.

“Ik tracht altijd de positieve kant te zien en ben alles behalve een defaitist.”

Je hebt denkers en doeners, dromers en denkers, en wellicht

“Nederlands in de zuiderse zon gelegen” Ooit klopte een economiestudent bij Leo Camerlynck aan. Als woordvoerder van de MIVB was hij het logische aanspreekpunt voor de twintiger, die het Brussels openbaar vervoer centraal wou plaatsen in zijn thesisonderwerp. Na een hartelijk en constructief gesprek - Leo is dan ook every inch a gentleman - namen ze afscheid, niet beseffend dat ze beiden meer gemeen hadden dan ze dachten.

Een en ander zou enkele uren later blijken, toen ze haast letterlijk tegen mekaar aanbotsten in de gelagzaal van het toen nog prille Vlaams Huis in Brussel. ‘Bien etonné de se trouver ensemble.’ En toch. Voor de student, zelf Brusselaar en actief bij KVHV-Leuven, lag het voor de hand de plek te leren kennen. En voor Leo, Bourgondiër als hij is, was ‘de club’ zoals de plek aanvankelijk nog genoemd werd onderdeel van zijn ‘netwerk’. Uitba-

ter Christian Dutoit kende zijn zwakke plekjes. Het was een klassieker geworden: als Leo besloten had richting Ukkel te trammen, werd er een plaat van Alan Stivell opgezet, de legendarische Bretoense zanger.

Met volle borst zong hij Tri Martolod in het Bretoens mee. Nu ja, daar gingen de aanwezigen bij ontsteltenis van de geschikte taalkundige deskundigheid van uit.

En nu we het toch over zijn talenkennis hebben. Ooit gidste hij

Zuid-Afrikaanse vrienden van ondergetekende door Brussel. In het Afrikaans, dat spreekt. Dat hij een meer dan behoorlijke kennis van de taal had, was geweten. Een aantal gedichten van collega Hendrik Carette vertaalde hij ooit naar het Afrikaans.

“Onberispelijk”, was het oordeel van de Zuid-Afrikanen. En dat ging om meer dan beleefdheid. Graag verwijst hij naar schrijver Tom Lannoye, die het Afrikaans de mooiste taal ter wereld noemt. Of naar Aad Nuls, destijds nog minister voor Onderwijs in Nederland, die ooit zei: “Afrikaans is Nederlands dat lange tijd in de zuiderse zon heeft gelegen.”

Er zijn zo van die uitspraken waarvan men had gewild dat men ze zelf had bedacht, moet Leo denken.

ook een combinatie van de drie.

De steekkaart van Leo Camerlynck? “Dat probeer ik alleszins”, antwoordt hij. “Ik ben sowieso altijd veel bezig geweest met de geschiedenis en daardoor ben ik vandaag op tal van plaatsen gids, in binnen- en buitenland. Maar het volstaat niet om in de marge te blijven. Ik ben betrokken bij tal van verenigingen en van sommigen lag ik ook mee aan de grondslag. BRAL bijvoorbeeld, de Brusselse Raad voor het Leefmilieu. Of Zenne & Zoniën. Dat volstaat voor sommigen om me een groene stempel op te drukken. Deels terecht, alleen gaat het voor mij om meer.

Ik zie het globale plaatje waar je economie, cultuur, natuur en dergelijke in balans houdt.”

Bruxellitude Leo Camerlynck wordt in zijn betoog onderbroken door iemand die hem de hand komt drukken. Geen onbekende trouwens, toch voor een zekere generatie. Oud-Standaard journalist Guido Fonteyn. Blijkbaar delen beide heren dus hetzelfde stamcafé. Op zich is het geen verrassing dat ze mekaar kennen. Zou je Leo Camerlynck niet kunnen bestempelen als een netwerker avant la lettre? Maar hoe minzaam hij ook is, er blijft iets van een ‘angry young man’ in hem schuilen. Hij is de man van het Brussels en de folkore en alles wat er rond hangt, maar de

politieke Bruxellitude die steeds meer opgang maakt, verfoeit hij.

“Ze verkopen een verhaal van grootsheid dat, geschreven in een taal van beperktheid, ontzettend hol klinkt”, foetert hij.

“Hoezeer ik ook het lokale, originele, koester in Brussel, een stad is geen eiland. Ze maakt deel uit van een breder geheel.

Ik noem geen namen, maar die zogenaamde opiniemakers combineren het slechtste van verschillende werelden.”

Met wat schroom stellen we de vraag die ons al even bezig houdt: is er geen risico dat die positieve ingesteldheid de grens van de naïviteit overschrijdt? “Mogelijk”, antwoordt hij in alle sereniteit. “Tijdens mijn dankwoord op de prijsuitreiking bejubelde ik het Nederlandstalig onderwijs hier in Brussel. Misschien stelde ik dat wat te rooskleurig voor. Het positieve is alvast dat je een hele generatie krijgt, ongeacht hun afkomst, die onze taal machtig is. Misschien niet perfect, maar toch. Wellicht laat ik me wat leiden door mijn eigen ervaring.

Per slot van rekening was het onderwijs destijds dé verfransingsmachine bij uitstek. Eigenlijk was het niet minder dan een culturele genocide die destijds gepleegd werd.” Of elke man door zijn eigen geschiedenis ingehaald wordt? “Er is geen ontsnappen aan.” (lacht)

PMM

“Een barokke flamingant” Binnen de traditie die de De Cuyper erepenning de voorbije (bijna) kwarteeuw wel geworden is, bestaat een andere traditie: de laureaat kiest zelf degene die de laudatio uitspreekt. Zonder meer een elementaire blijk van respect, maar tegelijkertijd zadelt het die ‘gelukkige’ wel met een stevige verantwoordelijkheid op.

Leo Camerlynck kwam vrij snel tot een besluit: Frank Judo, Vlaamsgezind advocaat met een engagement rond tal van thema’s die nu net ook het stokpaardje van de Ukkelse laureaat zijn. Zijn referaat bezorgde, naar eigen zeggen, Leo Camerlynck soms wat onwennige momenten. Enkele fragmenten: “Weinig mensen zouden Leo Camerlynck in verband brengen met Voltaire. Beide heren lijken wel tegenpolen. En toch is er een titel van Voltaire die steeds aan Leo doet denken: Micromegas, de man die het grote en het kleine met elkaar in verband brengt, de man die overal ter wereld sporen van de Lage Landen vindt, en tegelijk het Brusselse dialect koestert.” (…) “Leo’s manier om kosmopoliet te zijn is even bijzonder als inspirerend. Overal ter wereld vindt hij een stukje van thuis, zodat hij zich overal ook thuis voelt.” (…)

“Is Leo Camerlynck aan romantische flamingant? Allicht, maar zeker ook een barokke flamingant.” (…) “Ook al is Leo Camerlynck een bezige bij, een doener, een ‘beheerder van genootschappen’, toch huldigen wij hem hier vooral om wie hij is, om de boodschap die hij uitdraagt door zichzelf te zijn.” (…) “De Bourgondiër Leo kan de keuken van een aantal Brusselse etablissementen, zoals de Taverne du Passage, wel smaken. Kort voor de Tweede Wereldoorlog zat in datzelfde huis iedere morgen Jan Greshoff kranten te lezen. Dat kan geen toeval zijn. Van waar hij nu is, kijkt Greshoff ongetwijfeld met een goedkeurende monkel naar zijn jongere geestesgenoot, voor wie een taal werelden kan verbinden, van Amsterdam tot Kaapstad, vanzelfsprekend met een tussenstop in Brussel.”

12 Cultuur

19 december 2019

GESCHIEDENIS

Op losse schroeven

Sisi

Kerstmis voor de deur en dan kan je gegarandeerd ergens de drie marsepeinen films zien die een volledig vertekend beeld tonen van keizerin Elisabeth van Oostenrijk. die in haar gunst wilden blijven, moesten dezelfde atletische gaven hebben. Na haar vijftigste weigerde ze nog foto’s te laten maken en ze droeg voortaan een gezichtssluier in het openbaar.

Dom was deze complexe schoonheid niet. Ze schreef veel gedichten en buiten Duits kende ze Engels en Frans en ze studeerde probleemloos het aartsmoeilijk Hongaars (wat haar populariteit en die van Franz Joseph ten goede kwam). Ze liet een prachtige villa bouwen op Korfoe en leerde Nieuwgrieks, waarin ze Shakespeare vertaalde. Natuurlijk was ze vooral bekend voor haar ongeëvenaarde reiszucht. Zeker na de geboorte van haar vierde kind verscheen ze nog nauwelijks aan het hof, maar reisde maanden door Europa en Noord-Afrika. Altijd was ze onderweg naar of juist terug van een duur kuuroord. Franz Joseph moest er zich noodgedwongen bij neerleggen, al schreven ze elkaar lange vriendelijke brieven en zocht hij haar geregeld op in een kuuroord. Hij had inmiddels een vaste minnares die hem een dochter gaf die later trouwde met de componist Alban Berg. Om zijn eenzaamheid te verlichten, zorgde Elisabeth zelf voor een intelligente actrice (met een goede conversatie en een dure smaak) die ze opzettelijk bij de keizer introduceerde en ze keek toe dat de vriendschap duurzaam bleef.

Tragedies

Met één s Zelfs de spelling van haar koosnaam is fout in de films, want het was Sisi met één en niet met twee s’en. Een paar jaar geleden bezocht ik in Apeldoorn Het Loo, het paleis van koningin Wilhelmina en de jonge prinses Juliana. Een speciale tentoonstelling was gewijd aan Elisabeth en de organisatoren kregen de prachtige jurk te leen, bekend van het schilderij van Franz Winterhalter. Opvallend, Elisabeth mat 1,72 meter (actrice Romy Schneider maar 1,61m) en torende midden de 19de eeuw boven de meeste andere vrouwen uit.

Elisabeth in (en niet van) Beieren behoorde tot een jongere tak van het huis Wittelsbach, dat in het toen nog onafhankelijke Beieren regeerde. Ze werd geboren op kerstavond 1837 als vierde kind in een hertogelijk gezin. Haar jongere broer hertog Carl Theodor werd later een bekende oogarts en vroeg aan zijn zuster meter te worden van zijn dochter. Dat was ook een Elisabeth in Beieren, zij het hier beter bekend als koningin Elisabeth. Het wicht van Laken dat onlangs 18 werd, dankt haar naam aan de Oostenrijkse keizerin.

Wel de voordelen, maar niet de nadelen Elisabeth en haar oudere zuster kregen een Engelse gouvernante en de twee zusters correspondeerden later in het Engels, dat niemand in hun directe omgeving kende. Ze was 15 en een half toen ze met moeder en zuster en nog vele familieleden uitgenodigd werden op het verjaardagsfeest van haar neef, de 23-jarige keizer Franz Joseph (hun beider moeders waren zusters). De keizer viel als een blok voor haar schoonheid.

Het koppel trouwde acht maand later en Elisabeth was nauwelijks

17 jaar en een paar maand toen ze haar eerste kind op de wereld zette. Er volgden nog een dochter, een zoon en een laatste dochter, ‘die Einzige’, waar Elisabeth zich aan hechtte.

In de films krijg je de indruk dat de arme Sisi zich onwetend in een gouden kooi opsloot met een verstikkend protocol waar ze doodongelukkig van werd. Natuurlijk was ze thuis (met een bijna altijd afwezige vader) meer vrijheid gewend, maar Elisabeth leefde als kleindochter van de Beierse koning niet in een hutje waar iedereen zijn zin deed. Ze had geen problemen met protocol en etiquette als ze er zelf baat bij had, want ze was zich zeer bewust van haar positie. Maar ze realiseerde zich vlug dat ze als keizerin in de eerste plaats een representatieve taak had en overal moest opdraven, glimlachen en beleefd zijn. Sisi wilde graag de voordelen van de troon: probleemloos geld uitgeven voor een duizelingwekkende garderobe, interessante mensen ontmoeten, reizen in luxe, een eigen jacht in de Middellandse Zee en veel tijd voor hobby’s. De nadelen en de taken verafschuwde ze.

Zeker niet dom Haar hobby’s bleven lang traditioneel: jagen en uitstekend paard rijden. Ze gold als een van de mooiste, zo niet de mooiste vrouw van haar tijd. Ze wist het en handelde ernaar. Ze had prachtig lang haar, het wassen duurde een hele dag. Drie keer per dag liet ze zich wegen en als ze iets meer dan vijftig kilogram woog, was het paniek.

Haar wespentaille mat nauwelijks 51 centimeter. Ze leefde op het hongerdieet van sommige topmannequins. Ze stapte gemakkelijk tien kilometer na elkaar tegen een hoge snelheid en hofdames

Ze maakte de ups en vooral de downs van de monarchie mee: de nederlaag van Oostenrijk in 1859 tegen Frankrijk en Savoye (kostprijs Lombardije), de nederlaag tegen Pruisen en het jonge Italië in 1866 (kostprijs Venetië en de Veneto). Politiek interesseerde haar niet, buiten de interne conflicten met Hongarije, waar ze een prachtig buitenverblijf bezat. Voor één keer wendde ze haar invloed op haar man aan om het Habsburgse rijk een federale structuur te geven. In 1867 werd het land verdeeld in een keizerlijk Oostenrijks deel (met Tsjechië, Trentino-Triëste, Slovenië en Galicië) en een koninklijk Hongaars deel (met Slovakije, Kroatië en Transsylvanië): de duo- of Donaumonarchie. Drie jaar later werd haar Beieren een onderdeel van het Duitse keizerrijk, al behield het zijn monarchie en eigen leger.

Ze kende persoonlijke tragedies: de dood van het oudste dochtertje, de moord of ‘zelfmoord’ van haar geliefde neef koning Ludwig van Beieren in 1887 en twee jaar later de zelfmoord van zoon en troonopvolger Rudolf na een mislukt huwelijk met Stefanie, dochter van Leopold II. Tragisch was haar eigen dood. Ze wandelde met een hofdame naar een aanlegsteiger in Genève toen een Italiaanse anarchist haar opmerkte. Zijn beoogd slachtoffer, een Franse prins, was er niet en daarom stak hij een vlijmscherpe stiletto in Elisabeths borst. Ze viel, stond recht en realiseerde zich aanvankelijk niet wat er gebeurde, maar zakte op de boot in elkaar. Ze stierf een uur later aan een inwendige bloeding op zestigjarige leeftijd. Buiten Maria-Theresia is ze de enige Oostenrijke keizerin die nog iedereen kent. Ontelbare boeken zijn aan haar gewijd en naast de Romy Schneiderfilms is zij het hoofd- of nevenpersonage in nog vijftien andere films en televisiereeksen.

JAN NECKERS

Het Museum Dr. Guislain in Gent heeft de permanente tentoonstelling helemaal vernieuwd. Ze kreeg als ondertitel “Over zenuwpezen, zwartkijkers en zielenknijpers”.

Het Museum Dr. Guislain huist in het oudste krankzinnigenhospitaal (1857) van ons land. Het is het levenswerk van Petrus Jozef Triest (1760-1836), stichter van de congregaties van de Zusters van Liefde en de Broeders van Liefde, en Joseph Guislain (1997-1860), de eerste officieel erkende psychiater in de Zuidelijke Nederlanden.

Triest vanuit religieuze motieven en Guislain met zijn vooruitstrevende wetenschappelijke inzichten hebben samen de mensonterende situatie in de toenmalige Gentse krankzinnigengestichten aangepakt. Dr. Guislain gaf instructies voor de plannen van het nieuwe instituut. Vanuit therapeutische bezorgdheid moest het gebouw in een rustige, groene omgeving staan en mocht het niet te hoog zijn, opdat de patiënten zich niet opgesloten zouden voelen.

In 1986 werd het Museum Dr. Guislain opgericht. Op de zolderverdieping van het voormalige instituut toonde het een chronologische geschiedenis van de behandeling van geesteszieken. Het museum kon putten uit de collectie van oude objecten die in het Guislainziekenhuis werden bewaard en wist de verzameling uit te breiden om een volledig beeld te schetsen van de geschiedenis van de psychiatrie en de zorg.

Fotografie en kunst Een belangrijke deelverzameling is de grote collectie fotografie. Al in het midden van de negentiende eeuw werden foto’s gebruikt om op ‘een objectieve manier’ naar de psychische zieke te kijken en ‘echte types’ in de psychiatrische ziektebeelden te vinden. De eerste fotoreeksen over het Guislainziekenhuis dateren van 1860. Het museum bezit niet enkel historische series, maar ook werk van hedendaagse fotografen, zoals Stephan Vanfleteren en Michiel Hendryckx, die reflecteren over ziek en gezond, over normaal en abnormaal.

Het Museum Dr. Guislain heeft de voorbije decennia, onder andere via toonaangevende tentoonstellingen, bewezen dat het een cultureel ijkpunt is met betrekking tot de geschiedenis van en actuele discussies over psychiatrie

en geestelijke gezondheid. Ook in het buitenland geniet het van een stevige reputatie. Vanuit Nederland ontving het in 2002 ruim zesduizend werken in langdurige bruikleen. Het is naïeve kunst en art brut, gemaakt door artistiek begaafde psychiatrische patiënten en mensen met een mentale beperking.

Deze ‘outsiderkunst’ kreeg een vaste plaats in twee nieuwe museumzalen. Ook de fotoverzameling stond apart opgesteld, naast het verhaal van de geschiedenis van de psychiatrie. Met de nieuwe presentatie “Op losse schroeven” versmelten die deelcollecties en hangen en staan zowel objecten, foto’s en kunstwerken door elkaar.

Deze permanente tentoonstelling bevindt zich niet langer op de zolder, maar in de vroegere slaapzalen op de eerste verdieping. Daar is opvallend veel licht.

Waanzinnig en welzijn “Op losse schroeven” werkt met vijf thema’s. “Lichaam en Geest” stelt de vraag of beide los staan van elkaar. Hoe zag men dat vroeger en hoe bekijken we het nu?

We zien de beruchte keisnijding, een frenologische schedel waarop gespeurd werd naar het innerlijke, een hersensnijmachine… “Classificatie” geeft een indringend beeld van hoe we altijd al mensen hebben beoordeeld op uiterlijke kenmerken. “Architectuur” focust met foto’s en maquettes op de plaatsen waar psychiatrische patiënten vroeger en nu terechtkwamen. Het luik “Verbeelding” lijkt op een museumpje van hedendaagse kunst. Wie kan hier aan de neiging weerstaan uit te vissen welke werken zijn gemaakt door patiënten en welke door ‘echte kunstenaars’? Het afsluitende thema, “Macht en onmacht”, behandelt de machtsrelaties in de psychiatrie, van boeien en kettingen destijds, dwangmoffen en dwangbuizen nog niet zo lang geleden, tot isoleercellen en kalmerende medicatie vandaag.

MMMV “Op losse schroeven”, vernieuwde permanente presentatie, Museum Dr. Guislain, Gent, www.museumdrguislain.be

Buitenland

19 december 2019

Massamoord in Montréal

Op 6 december 1989 drong Marc Lépine gewapend met een halfautomatisch geweer binnen in een auditorium van de École Polytechnique in Montréal. Daar waren toen ongeveer vijftig mannelijke en negen vrouwelijke studenten aanwezig. Hij gaf de mannen bevel het auditorium te verlaten, en die verweekte slappelingen deden dat ook.

Canadese mannen hadden zelfs toen al studenten in de École Polytechnique is een duidelijk een gebrek aan testosteron. Toen kleinschalig voorbeeld van de grootschalischoot Lépine de negen achtergebleven ge collectieve lafheid van de Canadezen en studentes neer. Zes slachtoffers overleefden de West-Europeanen tegenover de brutalidat niet. Hij trok daarna door heel het ge- teiten, misdaden en terreuraanslagen van bouw op zoek naar nog meer vrouwelijke moslims. Ze durven op zijn best nog kaarsjes slachtoffers. Daarbij vielen nog eens acht branden en teddyberen neerleggen voor de doden, allemaal vrouwen. Vergeet alle onzin slachtoffers van islamitische terreurdaden. die daarover in de media verscheen over de Maar hun vrouwen en kinderen verdedigen, motieven van de moordenaar. Het was het daar zijn ze te week en te bang voor. klassieke refrein over psychische problemen, armoede, isolement, machteloosheid Tegenvoorbeelden Het gedrag van deze Canadese ‘mannen’ en geweld in media. Vergeet alle onzin van de feministen die deze massamoord toe- contrasteert wel heel scherp met dat van de schreven aan de onderdrukking van vrou- vijf ongewapende passagiers die op 21 augustus 2015 in de Thalys een Marokkaanse wen in de Westerse samenleving.

Marc Lépine heette eigenlijk Gamil Rod- terrorist te lijf gingen, hoewel die een kararigue Liass Gharbi, maar hij had zijn naam bijn en een pistool had. In een eerste scherlaten veranderen. Hij was de zoon van een mutseling probeerden twee Fransen - van brutale en tirannieke Egyptische vader en wie een in de VS geboren was - de terrorist een Canadese verpleegster. Hij had zijn tegen te houden. Een van hen werd neergemoordzucht en zijn haat duidelijk van zijn schoten, maar hij overleefde het. De Marokislamitische vader overgeërfd. Maar nie- kaan werd tenslotte overmeesterd door drie mand wees op dat onaangename detail. eveneens ongewapende Amerikanen. Twee Het was veel politiek correcter de Westerse van hen waren militairen. Zij hadden op dat mannen en de Westerse maatschappelijke ogenblik geen wapens, maar wel de juiste structuren de schuld te geven. Waarom we mentaliteit. Zij waren geen watjes. Ze gingen een massamoord van dertig jaar geleden erop af. Een Britse passagier en een Franse nu weer onder de aandacht brengen? Om- treinbestuurder kwamen hen te hulp. Samen dat de gedenksteen met de namen van de kregen de terrorist eronder. De Brit zegde negen vermoorde meisjes op de campus achteraf: “Ik wil niet de man zijn die sterft van de École Polytechnique onlangs werd omdat hij blijft zitten. Als je gaat sterven, stukgeslagen. Door vier moslims. Zij vonden probeer dan er iets tegen te doen.” Die Brit klaarblijkelijk dat Gamil Gharbi die vrou- was toen 62. Hij was nog niet heel zijn leven geïndoctrineerd met een feminisme, paciwen hun verdiende loon had gegeven. fisme en relativisme. Hij was nog niet psyPsychisch gecastreerde mannen chisch gecastreerd. Hij was veel dapperder Treft de mannelijke studenten in deze dan die jonge Canadese studenten. zaak geen schuld? Natuurlijk wel. Maar En men zou natuurlijk ook de dappere niet zoals de feministen beweerden. Juist passagiers van United Airlines 175 kunnen integendeel. Die mannen waren te weinig vernoemen om het contrast nog duidelijker agressief en te weinig macho, niet te veel. te maken. Toen hun vliegtuig op 11 septemZe waren zo geïndoctrineerd in het ontwij- ber door moslims werd gekaapt, bleven ze ken en ‘uitpraten’ van conflicten, dat ze zelfs niet verlamd en weerloos op de dood zitten niet meer kónden vechten. In de cafetaria wachten. Zij probeerden de terroristen te waren ongeveer honderd studenten aanwe- overmeesteren en in het gevecht dat daarop zig toen Gamil Gharbi daar binnenkwam, volgde, stortte het vliegtuig neer in onbemaar die stoven allemaal bij het eerste bouwd akkerland. De passagiers overleefschot uit elkaar. Als zelfs maar een kleine den het niet, maar hun dapperheid was niet groep studenten zich op hem had gestort, tevergeefs. Zij hebben een onbekend aantal had hij hoogstens twee of drie slachtoffers mensen gered, die anders zeker zouden zijn kunnen maken. Hij had tenslotte geen mi- omgekomen als de terroristen het vliegtuig trailleur, alleen een geweer dat schot per in een gebouw hadden geramd. schot afgevuurd moest worden. Hetzelfde Alle landen in West-Europa zijn te vergegeldt natuurlijk voor het auditorium, waar lijken met zo’n gekaapte treinen of vliegtuivijftig ‘mannelijke’ studenten zich als scha- gen, of met de École Polytechnique, waarin pen lieten wegsturen. Zij probéérden zelfs een terrorist ongehinderd zijn slachtoffers niet de meisjes te beschermen. Zij hadden kan uitkiezen, omdat niemand iets durfde de moordenaar nochtans kunnen overmees- doen, omdat iedereen alleen maar probeerteren. Was dat gevaarlijk? Hadden daarbij de te vluchten of zich te verstoppen. Hoe doden kunnen vallen? Ja, zeker wel. Maar gaan wij op die situatie reageren? Zoals die het was wel hun verdomde plicht.

Canadese studenten? Of zoals de passaDie massamoord zegt natuurlijk heel veel giers van United Airlines 175 en de mannen over de islamitische vrouwenhaat. Maar ze in de Thalys van augustus 2015? “Als je gaat zegt zeker ook iets over de nefaste manier sterven, probeer dan er iets tegen te doen.” waarop jongemannen in Westerse samenle- Jammeren en zeuren, dat telt niet als ‘doen’. vingen worden opgevoed als watjes en ban- Teddyberen neerleggen ook niet. geriken. Het gedrag van die onmannelijke PAUL BÄUMER

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT GENOEG VAN!

Sluitingsdagen en cava Het volgend ’t Pallieterke is te koop in de dagbladhandel op donderdag 26 december of belandt die dag in uw brievenbus.

Het zal vier extra bladzijden tellen. Noteer alvast dat onze kantoren gesloten zijn vanaf 25 december (Kerstdag) tot en met 29 december.

Telefonisch zijn we enkel bereikbaar op maandag 30 en dinsdag 31 december. Op donderdag 2 januari is er geen ’t Pallieterke. Uw geliefkoosd weekblad verschijnt pas opnieuw op donderdag 9 januari. Ook onze medewerkers hebben recht op een weekje vakantie.

Cava LUIKERSTEENWEG 244 F 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE

De verkoop van cava loopt als een sneltrein. De eerste drie paletten zijn de deur uit. U kunt nog volop bestellen, maar het is wel even wachten tot half januari vooraleer we kunnen leveren. Bestellen kan via www. klauw.be of telefonisch: 03 232 14 17. Dank voor uw steun.

KARL VAN CAMP

13

Een referendum over Ierse hereniging?

Een meerderheid van Ieren in de Ierse Republiek wil binnen een termijn van vijf jaar een referendum organiseren over de eenheid van het Ierse eiland. Dat blijkt in elk geval uit een opiniepeiling van Amàrach/Claire Byrne Live voor The Journal: 51 procent van de ondervraagden spreekt zich uit voor een referendum over de Ierse toekomst.

29 procent van de burgers zegt geen voorstander te zijn van dergelijk referendum, terwijl 20 procent zegt nog te twijfelen. Als er een poll over de grenzen van Ierland komt, zou men de Noord-Ieren willen vragen of ze in het Verenigd Koninkrijk willen blijven, dan wel burgers worden van een verenigd Ierland.

In functie van het resultaat zou de Republiek dan over deze kwestie moeten stemmen. In overeenstemming met het Goede Vrijdagakkoord (1998) zou de staatssecretaris voor Noord-Ierland dan een referendum over de hereniging starten van zodra het duidelijk is dat de publieke opinie zich voor een Ierse eenheid uitspreekt.

Na de Duitse hereniging, nu de Ierse?

Munster is de county in Ierland waar de steun voor een Ierse hereniging het grootst is: ruim 62 procent van de bevolking steunt de idee om binnen een termijn van vijf jaar een referendum te organiseren. In Leinster (met uitzondering van Dublin) zijn 55 procent van

de inwoners gewonnen voor dergelijk plan, 47 procent in Connaught/Ulster en 40 procent in Dublin zelf. Het valt op dat vooral de jongeren voor dit idee gewonnen zijn: van de 18 tot 24-jarigen is 70 procent van de mensen voor een referendum, slechts 9 procent is er tegen.

De Ierse eerste minister, Leo Varadkar, liet in een reactie op deze cijfers al verstaan dat hij graag tijdens zijn leven Ierland zou herenigen. “Ik zou het graag tot stand brengen, maar dan wel binnen de voorwaarden van het Goede Vrijdagakkoord, dus alleen als het met de steun van de meerderheid van de inwoners van Noord-Ierland gebeurt.” In Strabane had al een eerste betoging plaats voor de hereniging, met enkele honderden deelnemers.

Al zien we het referendum in Ierland over de Ierse hereniging er nog niet onmiddellijk komen, feit is wel dat ook in Ierland de geesten in beweging zijn. En dat is maar goed ook.

Weerklinkt straks in de straten van Derry, Belfast en Dublin “Táimid na daoine”, zoals weleer in Dresden en Leipzig “Wir sind das Volk”?

PIET VAN NIEUWVLIET

Terugkerende IS-strijders De Duitse veiligheidsdiensten hebben een onderzoek opgestart tegen 116 teruggekeerde ‘Duitse’ IS-strijders. In totaal zijn er 122 personen gekend die gedurende enige tijd bij de terreurorganisatie actief zijn geweest en nu terug in Duitsland zijn.

Tegen 6 van hen bestaan volgens het Duitse ministerie geen voldoende aanwijzingen van deelname aan zware criminele feiten zoals de vorming van een terroristische organisatie of de voorbereiding van een terroristische aanslag. “Wel hebben we te maken met een stijgend aantal terugkerende strijders, die criminele daden in samenwerking met het onmenselijk regime van de Islamitische Staat hebben gepleegd”, aldus het liberale parlementslid Ruppert. “Nu moet de Duitse Justitie ook consequent deze daden beoordelen en veroordelen”, stelde hij.

Fenomeen van terugkerende IS-strijders in West-Europa Zowat overal in West-Europa zitten de establishmentpartijen met de handen in het haar, en kijken ze – totaal onvoorbereid, zo lijkt het wel – naar hetgeen zich voor hun ogen afspeelt: IS-strijders die in het Midden-Oosten voor de meest weerzinwekkende onmenselijke feiten verantwoordelijk zijn, staan hier terug, eisen zelfs weer opgenomen te worden in de maatschappij die ze vrijwillig verlieten en

die ze middels terrorisme zelfs wilden vernietigen, en vragen, neen, eisen een tweede kans.

In Duitsland is het niet anders. Meer zelfs, ook in Duitsland steunt Justitie de vraag naar terugkeer. Zo besliste de hoogste administratieve rechtbank in Berlijn-Brandenburg in november laatstleden nog dat de Duitse overheid een vrouw met de Duitse nationaliteit, die deel uitmaakte van IS, en haar 3 kinderen terug moet halen.

Het kan nochtans ook anders: in maart 2019 besloot de Deense regering, met gedoogsteun van de rechtse Deense Volkspartij, om een wet goed te keuren waardoor IS-terroristen de nationaliteit verliezen. Met deze nieuwe regeling wordt het ontnemen van de nationaliteit mogelijk zonder een voorafgaandelijke gerechtelijke beslissing.

U vraagt het zich ongetwijfeld ook af: waar blijven de plannen van de zittende (of nieuwe) Belgische regering? Wat staat hierover in de plannen van paars-groen? België heeft – samen met Frankrijk – proportioneel het grootste contingent IS-strijders…

PIET VAN NIEUWVLIET

14

Brieven

19 december 2019

VAN ONZE HOFDICHTER

Aan een vlijtige mestkever Jij wentelt je wellustig, kever, in de mest, wat weerzin genereert bij lieden als De Gucht, wier appetijt jij met je mestgewroet verpest.

Da’s politiek zeer incorrect, wordt er gezucht.

Jij trekt je, kever, van ’t gezucht geen mieter aan, want ziet: bij elke peiling krijg je meer krediet.

Dus wroet je voort en plotsklaps prijk je bovenaan tot gram van Geysels die ’t met lede ogen ziet.

Liet weer een dichter zich verleiden tot een rijm zoals Gezelle ’t lang geleden heeft gedaan, jij zou wellicht, wie weet, zijn lijdend voorwerp zijn dat met zo’n zwart kabotseken heel goed zou staan.

Je duwt en draait met vlijt je mestbol in het rond terwijl er vlijtig naar je status wordt gepeild.

Het resultaat wordt aangehoord met open mond, vooral door wie beneden tien percent verzeilt.

Ze zaten met z’n allen, kever, op je kop en noemden dat verwaand correctheid en bon ton.

Nochtans, jij ruimt de vuiligheid van anderen op en buitelt van de weeromstuit uit het… cordon.

HET KLIMAATPROBLEEM Pallieterke, Er bestaan internationale overeenkomsten die toelaten dat natiestaten emissiewaarden van elkaar afkopen. Er is dus een handel gaande tussen landen die weinig 'vervuilend' zijn en landen die méér giftige gassen mogen uitstoten, mits betaling… Is dat nog geloofwaardig?

Zoals altijd draait het weer om geld, waar politici zich mee gaan bezighouden. Die klimaatbijeenkomsten hebben de deelnemers wél mooie reisjes bezorgd: Tokyo, Rio de Janeiro, Cancun, Kopenhagen, Warschau, Lima, Parijs. Maar er zijn dringende maatregelen nodig, en het gaat onze belastingbetalers megaveel geld kosten.

Wij zijn gewaarschuwd!

M.B. - Edegem

BIJTEN IN DE HAND DIE VOEDT Pallieterke, Magnette heeft een laffe aanval gepleegd op de N-VA, doch alle Vlamingen, ongeacht van welke partij, zouden dit moeten beschouwen als een regelrechte oorlogsverklaring en vernedering: men beschimpt geen volk aan wie men zijn voortbestaan zou moeten danken. Zonder Vlaanderen is Wallonië tot de ondergang gedoemd.

De enige logische reactie bestaat erin dat alle Vlaamse partijen elke samenwerking in de onderhandelingen voor een federale regering zouden moeten weigeren. Doch ik vrees dat, op de N-VA en het VB na, de andere partijen te kruiperig zijn, te hypocriet, te veel gehecht aan het Hof en aan de persoonlijke financiële voordelen die hun dat kan opbrengen, om die moed en doortastendheid op te brengen. Ik kan me moeilijk inbeelden dat deze diepe verontwaardiging alleen mij heeft getroffen.

F. Veevaete – Brugge

ONZE DEMOCRATIE DEUGT NIET

Kruisende woorden oplossing 1193

A B C D E F G H I J K L

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 P U N T E N D E L L

I

A A N X

A T T R

I

J

I

N G

E A N N E

B U U T X W C

A V A T A R X W X A X H T

I

N X C A L

I G U L A

S N X E X A L G X T I J M G D A N S K X D E O X B E E T X O X N U K X E R B R O M B E E R X A L E R X L O E R D E R S X E E G X O R

I

E N T E E R

K A D R E E R D E N X D

HECTOR VAN OEVELEN

Pallieterke, Mijnheer de hoofdredacteur, in het vorige nummer schreef u: “want een zakenkabinet is een rechtstreekse aanfluiting van ons democratisch stelsel.” Waarom zou dit een aanfluiting zijn? Een regering (uitvoerende macht) wordt niet gekozen. We kiezen enkel ‘democratisch’ een parlement (wetgevende macht). Dat deze machten uit elkaar voortvloeien en dat de wetgevende zelfs ondergeschikt is aan de uitvoerende macht, dàt is pas ondemocratisch. De regering zou moeten uitvoeren wat het parlement beslist en niet omgekeerd. Waarom zouden experts (indien men gegadigden vindt) dit niet even goed – of beter - doen dan politieke tafelspringers? De schaarse voorbeelden uit het verleden hebben dit trouwens bewezen. Trouwens, als U dezelfde redenering doortrekt moeten de gouverneurs (= ook uitvoerende macht) ook door de politiek benoemd worden.Waarom bent u hier dan - terecht - tegen? Logisch blijven aub.

Luc E. Neefs - A ntwerpen

JEFF HOEYBERGHS

BROEIKASGASSEN

Pallieterke, De plastische chirurg en ervaringsdeskundige Jeff Hoeyberghs ligt zwaar onder vuur van de weldenkende en zogezegd moreel hoogstaande linkse meute wegens een aantal verklaringen in een speech. Ik heb die niet bijgewoond en weet niet in hoever alles uit de context werd gerukt, want dat is de specialiteit van de linkse inquisiteurs…

Ik spreek me echter niet uit over zijn uitspraken. Bovendien zijn het alleen maar woorden. Wat de islamieten uitspoken met de vrouwen is echter bittere realiteit, zoals daar zijn: besnijding en dus verminking, verbod om het lichaam te laten zien, kinderen die verplicht moeten trouwen met oude geilaards en lijfstraffen voor wie buiten de pas loopt. Waarom worden deze praktijken niet aangeklaagd door de weldenkenden?

Die zijn namelijk veel erger toch? Deze hypocrisie wil ik aanklagen.

En dat brengt me bij de persoon van Emma Watson, gevierd feministe en #metoo aanhangster die een paar jaar geleden nog een Oscar kreeg.

Je moet op internet eens haar naam ingeven vergezeld met het woordje naakt. De manier waarop ze daar als volleerde pornoster haar laat fotograferen en filmen, is zeker niet van aard om het respect van de man voor zulke vrouwen op te wekken. Ik wil niet iedereen over dezelfde kam scheren, maar ook Rihanna, Brie Larsson en Scarlett Johansson zijn daar te zien als pornosterren zoals blijkt uit dezelfde site die ik daarjuist heb vermeld. En als ge dat hebt gezien ,dan zul je Jeff Hoeyberghs beter begrijpen denk ik.

Robert Bové - Wichelen

Pallieterke, SF6 wordt gebruikt als koelmiddel voor HS schakelaars en onder meer ook transformatoren. Containers die dicht (moeten) zijn, omhullen de toestellen en brengen, behalve bij ongevallen, geen SF6 in de lucht. Bij een lek worden de toestellen van het net afgeschakeld en de dichting wordt hersteld. Wat in de atmosfeer terecht komt, is minimaal. Er zijn gevaarlijker producten.

Roger Vandenhoucke - Gent

Een lezersbrief insturen?

Hotels en en Hotels restaurants waar Hotels en restaurants restaurants waar Vlamingen thuis zijn zijn waar Vlamingen Vlamingen thuis Verliefd op de dezijn natuur-? thuis Verliefd op natuur-?

Kom ze ze eens eens proev proeven te Achouffe-!

Kom

HOTEL HOTEL

DeAchouffe keuken is enkel hotelgasten 19 - open 6666voor Houffalize Te bereiken via Namen, Marche, Laroche richting Houffalize (afslag Nadrin) of via Luik Wij zijn vlamingen

Tel. 061-28 81 82 - Fax 061-28 90 82 www.lespine.be (Wij zijn Nederlandstalig-!)

Tel. 061-28 81 82

Heerlijk aan aan de de kust kust nu! nu!

Heerlijk

HOTEL DIE DIE PRINCE PRINCE HOTEL

zal u u extra extra verwennen. verwennen. zal Albert I-Wandeling I-Wandeling 41-42 41-42 -- OOSTENDE OOSTENDE Albert Tel. 059-70 059-70 65 65 07 07 Tel.

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.

Sport

19 december 2019

Champions League te hoog gegrepen Het kampioenenbal is eindelijk voorbij voor RC Genk. Gelukkig maar! Het begon pijnlijk te worden. De Limburgers zaten duidelijk niet op hun plaats in de Champions League. Onze landskampioen is een maatje of twee te klein voor de andere ploegen in hun groep.

Cijfers liegen niet. Twintig tegendoelpunten en één punt in de groepsfase is erg, heel erg. Deze cijfers gaan de wereld rond.

Dat is slecht voor ons voetbal. We maken ons belachelijk. Gelukkig zijn er nog de Rode Duivels, maar hoe lang nog? Als men Thomas Meunier niet kan intomen, niet lang meer. Die vond het nodig om Eden Hazard een doodschop te verkopen tijdens PSG-Real. Weet die slimme niet dat Eden onze oppertroef is binnen enkele maanden op het EK? Hoe dom kan een mens zijn? Ik hoop voor Meunier dat Eden op tijd in orde is voor het EK.

Laatste kans RC Genk verloor ook zijn laatste match in Napels met 4-0. De wedstrijd was drie minuten bezig toen de 17-jarige doelman Maarten Vandevoordt gigantisch in de fout ging. Ik denk dat Vandevoordt niet goed heeft geslapen na de wedstrijd. Bij een terugspeelbal van Lucumi werd hij onder druk gezet door twee spelers van Napels, Mertens en Milik.

Hij wilde met een hakje achter het steunbeen de klus klaren, maar dat liep faliekant af: Milik scoorde. De bal wegrammen was waarschijnlijk een betere oplossing geweest.

Hendrik Van Crombrugge, de doelman van Anderlecht, maakte ongeveer hetzelfde mee in Oostende.

Club Brugge deed het iets beter in de

Champions League dan RC Genk en kan overwinteren. Om naar huis te schrijven was het nu ook weer niet. Club won geen enkele match en moest het doen met drie puntjes. In de Europa League zitten onze ploegen beter op hun plaats.

Moet ik mij vragen stellen over de Jupiler Pro League? Als Club Brugge met kop en schouders boven iedereen uitsteekt in de Jupiler Pro League, maar geen wedstrijd kan winnen in Europa, dan stel ik mij inderdaad vragen over de sterkte van onze competitie.

‘De classico’ tussen Standard Luik en Anderlecht eindigde op 1-1. Daar schiet niemand iets mee op. Wil Anderlecht nog in play-off 1 geraken, dan moet nu zes op zes gehaald worden tegen Genk en Antwerp.

Laatste kans!

Wil Anderlecht nog Europees spelen volgend seizoen, dan moet er voor de beker gewonnen worden, thuis tegen blauw-zwart.

Laatste kans! Geen open brief deze week.

80 procent van de supporters van Anderlecht geloven toch niet wat erin staat.

Het enige wat mij voor het ogenblik interesseert is de toestand van Yari Verschaeren...

Gille Van Binst Voormalig topvoetballer

ROSKAMMEN

Entourage

Alles is relatief. In Amsterdam werd Ajax, vorig jaar nog halvefinalist in de Champions League, uitgeschakeld in de huidige editie. Ajax veroordeeld tot overwinteren in de Europa League! Stel je voor. Totale ontreddering troef bij spelers, trainers, bestuur, fans en media. Afdruipen in plaats van feesten. In Jan Breydel verloor Club Brugge van het veredelde invallersteam van Real Madrid.

De oogst in de Champions League bleef daardoor beperkt tot drie schamele puntjes op achttien.

Maar geen nood. Het Turkse Galatasary werd immers geklopt in de strijd om de derde plaats. Die geeft recht op overwinteren in de Europa League.Vreugde alom. Bij spelers, trainers, bestuur, fans en media. Feesten in plaats van afdruipen. Bredero had zich bij leven de ogen uitgekeken bij die manifeste bevestiging van zijn Grote Gelijk dat het kan verkeren.Voetballogisch bekeken ligt die bevestiging ietwat anders. Die zegt heel simpel dat de kloof tussen het Belgische clubvoetbal en elders alsmaar verder groeit in plaats van te krimpen. En daar heeft het roemruchte play-offsysteem geen snars aan veranderd.

De afgang in de Champions League van landskampioen Racing Genk, met een oogst van één enkel puntje, leidt tot het besluit dat de ontslagen coach Felice Mazzu voor geen gram schuld had aan een reeks ondermaatse prestaties, én in eigen competitie én in Europa. Onder de Duitser Hannes Wolf is van beterschap trouwens weinig of geen sprake.

Goedkoop De coach ontslaan blijft de favoriete methode van clubentourages om het eigen falen en/of de eigen incompetentie min of meer te verdoezelen. Als Racing Genk in de sportieve miserie zit, dan lag dat niet aan Mazzu en ligt dat niet aan Wolf, maar wel aan de verkoop van de drie sterkhouders. Die hadden samen zo’n tachtig procent aandeel in het veroveren van de landstitel. Om het zout in de wonde nog even breed uit te smeren: de exit van het trio Leandro Trossard, Alejandro Pozuelo en Roeslan Malinovskyi heeft men in de Genkse bestuurkamers allicht niet kunnen vermijden.

Dat poen en clubliefde in het professionele voetbalcircus tegenpolen van elkaar zijn, is zeker. Even zeker is echter dat men er niet in naar de winterstop? Of komt er nu vrijdag een revanche die ze verplicht zijn aan hun supporters tegen Oostende? Toch niet te vroeg victorie kraaien, het zal hen ‘Achter de Kazerne’ niet ontgaan zijn dat Oostende zopas AA Gent te grazen nam. Zoveel bijval is niet iedereen gegeven.

Opsteker?

Grote onderscheiding Het was nipt, maar Antwerp pakte wel drie punten tegen Eupen. Daarmee behaalde de Great Old zestien punten uit de laatste zes matchen. Dat is niet slecht geboerd. Wie doet het hen na? En wie mag met zo’n overtuigend resultaat een getuigschrift ‘cum laude’ voorleggen als oefenmeester?

Antwerptrainer Bölöni, wie anders? Dat is het minste wat we hem moeten nageven. Al moeten we daar onmiddellijk aan toevoegen dat zelfs een amateurtrainer uit vierde provinciale in staat moet zijn om met zo’n overvloed aan kernspelers niet in affronten te vallen. Op voorwaarde dat hij zijn vedetten in toom kan houden en niet laat rollebollen in de kleedkamer.

Hoe word ik trainer?

Stel: u wordt morgen uitverkoren als sportieve baas van de Great Old. Wat is het eerste wat u doet? U roept uw assistent Wim De Decker te hulp en smeert hem wat siroop aan zijn baard door hem eraan te herinneren dat het onder zijn sportieve leiding was dat Antwerp promoveerde naar 1A. Vervolgens laat u hem de ploeg opstellen. Het weinige wat u verder nog moet doen, is een ernstig gezicht opzetten, wat staan gesticuleren langs de zijlijn, achteraf wat blabla verkopen aan de pers en klaar is kees.

DNA Wat zichzelf de harde kern van Antwerpsupporters noemt, laat in een open brief weten dat het DNA van de Bosuil in gevaar is. Leg het eens uit, jongens? Ze willen opnieuw met Bengaals vuurwerk mogen spelen en andere lol trappen. Onder meer het verbod terugschroeven waardoor het verboden is aan bezoekende pleziermakers om met aanhoudend tromgeroffel op de zenuwen te werken van de andere toeschouwers. De zogezegde ‘diehards’ zouden zich beter afvragen hoe het met het DNA van stamnummer één gesteld is in de kleedkamer, waar een Babylonische spraakverwarring overheerst en in het Antwerpsanhedrin, waar een Frans wauwelende sportieve directeur en een trainer die al evenmin een woord Nederlands over zijn lippen krijgt, het voor het zeggen hebben. Hoe toeteren ze het bij de Voetbalbond? “Gebrek aan respect kan het voetbal schaden.”

Inzinking?

Wie bang is, krijgt er ook, zegt het spreekwoord. Toch lieten elf Mechelse kostgangers zich met een ei in hun broek gewillig afslachten door Club Brugge. Dat een ploeg de duimen moet leggen in het Jan Breydelstadion, is op zich geen doodzonde. Er zijn er al meer gesneuveld en er gaan er nog sneuvelen in Brugge. De manier waarop was KV Mechelen onwaardig. We zijn beter gewoon. Snakken ze

15

Een uitwedstrijd naar Sclessin is voor niemand een geschenk. Dus mag Anderlecht, dat een kwartier stand moest houden met tien, tevreden zijn met een punt tegen Standard. Veel schieten ze er niet met op, maar het kan een opsteker zijn voor de wedstrijd van volgende zondag tegen Genk. Dan kunnen Coucke en Verschueren eindelijk nog eens lachen. Zover zijn we nog niet. Frankie Vercauteren doet er goed aan zijn loopjongens er aan te herinneren dat Racing Genk recent Waasland-Beveren een afgetekende pandoering gaf. Akkoord, Anderlecht is Beveren niet. Alhoewel, wat scheelt het? Amper vijf plaatsen in de rangschikking.

Klets Laat de Boeren maar dorsen. Zulte-Waregem staat scherp. Die wetenschap is intussen doorgedrongen tot in Sint-Truiden, waar ze al gezelliger uitstapjes hebben meegemaakt dan de fris in het geheugen staande uitwedstrijd naar de Gaverbeek. Vijf kletsen rond de oren krijgen laat sporen na. Ze hebben in de fruitstreek nog enkele dagen tijd om zich te herstellen van die zware opdoffer. Het minder goede nieuws is dat ze zondag Antwerp over de vloer krijgen. Geen kerstgeschenk, maar niemand is onfeilbaar. Zelfs de Great Old niet.

Goed bezig Over naar de fratsen in 1B. De doortocht van Beerschot in de ‘Parel van de Kempen’ is op een succes uitgedraaid voor de bezoekers.

We hadden meer weerwerk verwacht van de thuisploeg. Trainer Bob Peeters van Westerlo is het best geplaatst om uit te zoeken wat er misliep met zijn rakkers. Zelf hadden we de indruk dat zijn spelers meer met hun gedachten bij de eindejaarsfeesten zaten dan bij de bal.

Het maakt de zaak niet van de Kielse Ratten, die hun leidersplaats in 1B verstevigen. Het vermaarde Kielse carnaval is nog ver af en er

geslaagd is om een sportieve aderlating van drie sterkhouders tegelijk min of meer op te vangen.

Van enige schulderkenning echter geen spoor in de entourage van de landskampioen. Liever geeft men vrij goedkoop af op “sommige spelers die het niveau gewoon niet aankunnen, maar wel lucratieve transfers ambiëren”. Of op anders spelers “die op hun limieten botsen”. Kan allemaal waar zijn, maar voor de op de korrel genomen voetballers ligt het moeilijk om de kritiekbal aan hun adres terug te kaatsen door pakweg te stellen “dat hun club wel Europa wil veroveren, maar het de clubentourage aan het daartoe vereiste niveau ontbreekt”. Een grond van waarheid ter zake is nochtans niet ver weg, noch bij Genk, noch bij al onze ‘topclubs’, tuk op Europese gloriemomenten van tweede categorie.

Klasbakken Over visie gesproken. Racing Genk beschikt met Maarten Vandevoorde en Gaetan Coucke over twee nog piepjonge, maar talentrijke doelmannen. Allebei kwamen ze al in actie. Uitgeschakeld in Europa en niet bepaald hoge ogen gooiend in de eigen competitie, lijkt het toekomstgericht voor de hand liggend om, door de aanslepende blessure van titularis Danny Vukovic, beide klasbakken alle kansen te geven die ze nodig hebben om verder door te groeien. Maar men overweegt integendeel om tijdens de wintermercato een ervaren doelman in te huren voor de rest van het seizoen. Als die ingreep dan niet zou helpen om alsnog bij de eerste zes te eindigen, kan men ook nu al beginnen nadenken over hoe de schuld daarvoor in de schoenen van coach Hannes Wolf te schuiven. kan intussen nog veel gebeuren, maar trainer Losada heeft zijn ploeg duidelijk op de rails gekregen. Nu nog ontsporen zou zonde zijn.

Smakelijk De tegenvallende eerste periode is al vergeten op het Kiel. Het ging bij momenten niet zonder horten en stoten tegen Westerlo, maar de drie punten zijn binnen. Dat is wat telt. Als we erbij vertellen dat Beerschot al vijf keer op rij niet meer verloren heeft en drie toppers op rij gewonnen heeft buitenshuis, dan geven we de supporters de pap in de mond om uit de bol te gaan tijdens de eindejaarsfeesten. Alhoewel... pap…

Goed gevoel Drie ploegen die bij ons in de (bijna) hoogste lade lagen, hebben het moeilijk. Er zijn om te beginnen Cercle Brugge en Waasland-Beveren die moeten pompen om niet te verzuipen en waarvan we hopen dat ze zich zo snel mogelijk herpakken. Al zal dat bij een vrome wens blijven, vrezen we. “SK Beveren, zo een voetbal is een ideaal”, hoorden we ze destijds uit volle borst zingen op de Freethiel. Die gouden tijd van het Kleine Anderlecht is, helaas, al lang voorbij. Dan is er nog Lierse Kempenzonen, waarvoor we naar eerste amateurklasse moeten afdalen, maar dat met een overwinning tegen La Louvière voor een goed gevoel zorgde op het Lisp na de doorstane ellende van de voorbije maanden. Houden zo.

Toon doet het Als we het zelf niet gezien hadden, zouden we het niet geloven. Mathieu Van der Poel die zich liet vloeren in de cross die plaatsvond in Ronse. Toon Aerts kan aan zijn nageslacht vertellen dat hij als eerste het meesterschap van de wereldkampioen veldrijden een halt toeriep. We vermoeden dat Eli Iserbyt tweede eindigde. Heel zeker zijn we niet. De modderpoel in Ronse was een kolfje naar de hand van de slijkduivels die we onherkenbaar over de meet zagen bollen, vandaar. Een dag later maakte Mathieu Van der Poel zijn eerste nederlaag goed met een klinkende overwinning in Overijse. Voor alweer zesendertig crossen op rij zonder nederlaag? Het is hoog tijd dat Wout Van Aert opgelapt geraakt om wat tegengas te leveren.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

19 december 2019

ABSURDISTAN Democratisch surplus Welke Vlaams-nationalist zou er nu niet tevreden zijn met de uitslag van de Britse verkiezingen! De Engelsen krijgen eindelijk hun Brexit. De Schotten zetten met grote zetelwinst hun onafhankelijkheid weer op de agenda. De Noord-Ierse nationalisten overvleugelen voor het eerst de unionisten. Driewerf hoera!

Vleesetende monsters Zet u even, om te vermijden dat u omver valt. Vlees eten is rechts en heeft alles te maken met vrouwenhaat, want dat is ook rechts. Tot daar de theorie van de Amerikaanse feministische en ecologistische denkster Carol Adams. Wij hebben een flauw vermoeden dat Carol wat te hard aan de paddenstoelen heeft gezeten.

De achterhaalden Bij de UNESCO zagen ze zich gedwongen achter de feiten aan te hollen en moest de schijn worden opgehouden: de erkenning van carnaval Aalst als werelderfgoed werd ingetrokken. Een beetje gek, want Aalst had zelf al afstand gedaan van die erkenning. Maar ja, die UNESCO-mensen die overal naartoe vliegen om te vergaderen, moeten hun bestaansreden toch bewijzen?

Dan toch?

Bovendien hebben ze daar niks te zeggen of te zagen.

Graag duidelijkheid Kan er eens iemand aan Jeff Hoeyberghs vragen of zijn opmerkingen ook gelden voor transvrouwen? Er zijn zo van die dingen die je beter helemaal zeker kan weten.

De terughaallobby Volgens een Brusselse kortgedingrechter moeten 10 terroristenkinderen, waarvan de afstamming zelfs niet echt vaststaat, stante pede naar het edele Belgenland worden gehaald. Voor de ouders hoeft dat niet, maar meester Lahlali is al druk bezig om daar andere rechtsgronden voor te zoeken. Wij zouden Heidi van Child Focus ter hulp roepen, meester!

De traditionele weg Als wij eerlijk moeten zijn, dan had heel dat akkefietje met Jeff Hoeyberghs veel sneller opgelost kunnen zijn. Het had voor een dapper iemand aan de linkerzijde kunnen volstaan om naar Jeff toe te gaan, hem met de handschoen een klap te geven en hem uit te dagen tot een duel. Natuurlijk, dan had Jeff de wapens mogen kiezen, en dan werd dat misschien een scalpel...

Vergadertijgers

De goede lezer heeft ongetwijfeld de vuilspuiterij van de heer Magnette over de Antwerpse burgervader gehoord of gelezen.

Als wij niet beter wisten, zouden wij denken dat er verkiezingen voor de deur staan.

Heel de COP25 in Madrid is uiteindelijk uitgelopen op een ferme sisser. En ondertussen de linkerzijde maar boos zijn op Zuhal Demir, omdat die kiest voor realisme en haalbaarheid i.p.v. wensdromen en luchtkasten. Op naar de volgende COP!

In één klap

Andersdenkend uitschot

Voor de oplossing van elk probleem, slechts één adres: dit weekblad. De oplossing is natuurlijk dat KVHV-Gent met Jeff Hoeyberghs de volgende twee maanden carnaval in Aalst gaat vieren. Ugent en UNESCO zullen dat uitermate appreciëren.

Voormalig Mortsels burgemeester Pira vond het in een tweet stilaan tijd worden om van klimaatontkenning een misdrijf te maken. Zo kennen we ze weer, de linkse vrienden: andersdenkenden zijn ofwel ziek, ofwel misdadigers.

1194

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A

D E F G H I J K L A. Zware zorg B. Clandestien - Grapjas C. Vrouwelijke Noordse godheid Hield niet langer vast D. Lieg - Afrikaans land E. In een niet duidelijke geordende structuur - Kippenloop F. Belemmert - Zijrivier van de Maas G. Tangens - Playbackt - Kunstleer H. Draagzak - Belgisch biermerk - Enz. I. Biertap J. Warenhuisketen voor boeken, cd’s, dvd’s, software en informatica - Uitroep om een dier weg te jagen - Sint K. Zure negatief geladen roze-rode kleur stof - Politieke groep L. Stroomdraad DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1193 VINDT U OP BLZ. 14

Weet u wat u alvast niet moet verwachten onder de kerstboom dit jaar? Een nieuwe regering. Wat op zich best jammer is, want niets zo leuk als een regering onder de kerstboom waarvan u de leden er één voor één mooi in kan ophangen.

Of toevertrouwen aan het knisperend haardvuur. Hartverwarmend voor de hele familie.

Ze vanonder laten liggen is helemaal geen optie natuurlijk. Zeker niet met de paarse tendensen die deze dagen hoogtij vieren. Voor je het weet hebben ze uw kribbe naar de knoppen belast als hotelbed, wordt de heilige maagd overtuigd van de geneugten van euthanasie voor jonge moeders en zijn de schapen van de herdertjes één voor één over de kling gejaagd in één of ander offerfeest. Daar zit niemand op te wachten. Maar zoals reeds gesteld: de kans is zeer klein dat u ermee geconfronteerd wordt. Het wordt een vredevolle kerst.

De kracht van de huilebalk

B C

HORIZONTAAL

De Belgische Untermensch: een begeerd statuut

VERTICAAL

1. Ontspanningsattribuut in een horecazaak 2. Eetlepel - Griekse letter - Arkbouwer 3. Keukengereedschap - Geheime politie in de voormalige DDR 4. Onderricht - Luxemburgs mediabedrijf - Engels zuur 5. Boog van een gewelf - Mythisch wezen, vergelijkbaar met een fee of alf - Nikkel 6. Kledingensembles 7. Familielid - Tafelgasten 8. Langwerpig rond - Franse NV Palladium 9. Onderofficier - Stoomschip Bindmiddel gewonnen uit wieren 10. Een tekst zeggen en opnemen Dwarshout 11. Mogendheid - Apenstaartje - Bevel 12. Tijdzone waarin onder meer het Verenigd Koninkrijk valt

Als het van de Vlaamse liberalen afhangt, kan het natuurlijk nog wel, maar dan moet iedereen Gwendolyn Rutten een toffe vinden.

In ruil laat Gwen ieder zweempje liberalisme vallen als een hete baksteen. Kristof Calvo is zo enthousiast over dat concept dat hij meteen alle kritiek op Gwendolyn afdeed als een daad van seksisme.

“Een mannelijke premier die zijn kiezers als mentaal gehandicapten behandelt, zou nooit zoveel kritiek krijgen”, stelde Kristof ridderlijk op Radio 1. Kristof weet verdacht veel over mentaal gehandicapten. De steun van de Mechelse Koekoek-Koekoek-Koekoek deed Gwendolyn spontaan huilen. Niet omwille van de ridderlijkheid van Calvo of ontroering. Gewoon omdat steun van Calvo in politieke kringen even nuttig is als een molensteen bij het overzwemmen van het kanaal.

Je wilt dat niet hebben.

Bij de al even liberale broeders en zusjes van de MR hebben ze de kracht van het liberalisme ondertussen ingeruild voor de kracht van de huilebalk. MR-ondervoorzitter Jean-Luc Crucke haalde hard uit naar N-VA-voorzitter Bart De Wever. “Er zijn zaken die je niet zegt.

Ik heb er genoeg van dat men ons als ‘Untermenschen’ behandelt omdat we Walen zijn.”

Walen die zaken als Untermensch zeggen, daar schrikken we doorgaans een beetje van.

Niet alleen omdat die mensen al even doorgaans niet goed zijn in vreemde talen, maar

STEUN ‘T PALLIETERKE

BESTEL CAVA VIA WWW.KLAUW.NET

vooral omdat het een term is die nogal gebezigd werd in de jaren ’40. Een periode die in Wallonië nog doorgaanser volledig wordt ontkend. Zo beschouwen ze Léon Degrelle nog steeds als een geïnfiltreerde Oostenrijker die een aardig mondje Frans sprak. En dat de familie van ‘het geluid van bottinekes’ Onkelinx ook al eens een hulpende hand uitstak naar de bezetter, wordt sinds kort overwogen.

Met dien verstande dat het de Vlaamse tak van de familie was en dat Laurette die volledig heeft afgezworen. Het enige fascisme dat ze binnen de PS nog omarmen, is dat van lokale Brusselse burgemeesters, schepenen, gemeenteraadsleden en parlementsleden. En dan nog! Enkel als het om Turks of islamfascisme gaat. Daar zijn ze zeer streng in.

Halve wereldbevolking wil Untermensch in België zijn Maar terug naar de Waalse Untermensch.

Laat ons deze levensvorm eens wat nauwkeuriger onder de loep nemen. Die neemt een heel eigen plaats in onder zijn soortgenoten.

Zo is wettelijk bepaald dat de Waal volgens het principe ‘één mens, één stem’ net iets meer stem krijgt dan de Vlaamse soortgenoot.

Ondanks zijn numerieke minderheid, krijgt hij een gelijke vertegenwoordiging in de regering en blijkt hij zonder verpinken recht te hebben op minimaal 7 miljard euro per jaar, afkomstig van de Vlaamse Übermensch, die daar vooral niet te veel moet over neuten. Of anders bellen ze de VN, GAIA, Unia en Amnesty International.

We hebben het even nagekeken. Sinds de uitspraak van Crucke heeft ongeveer de halve wereldbevolking gevraagd om het statuut van Untermensch in België te krijgen. Wat overigens kan geregeld worden, volgens de Europese groenen, die bij monde van hun Duitse collega’s Europese paspoorten willen gaan droppen boven ieder ontwikkelingsland en het Verenigd Koninkrijk.

We leven in spannende tijden beste lezer.

Zo spannend dat je het boek wil dichtslaan en bidden voor een happy end.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be