't Pallieterke van 16 januari 2020

76ste jaargang • nummer 02 • donderdag 16 januari 2020

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,50

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

“Wij zijn niet

extreem, de realiteit is extreem.”

2019 was voor het Vlaams Belang een ‘grand cru-jaar’. Niet alleen boekte de partij een gigantische verkiezingsoverwinning en zette ze haar opmars verder in de peilingen: ze werd ook geconsulteerd bij de vorming van de Vlaamse regering.

Het enige wat miste?

Regeringsdeelname.

Tom Van Grieken, voorzitter van het Vlaams Belang, blikt terug op 2019 en vooruit naar 2020.

Een gesprek.

Lees het volledige interview met Tom Van Grieken op blz. 11

Binnenkort CO2-taks op onze steak?

Als het van de Duitse Die Grünen afhangt, komt er een CO2-taks op vlees en andere voedingsmiddelen die van dieren afkomstig zijn.

“Ook de landbouw moet haar bijdrage leveren in de strijd tegen de klimaatopwarming. Daarom moet zij betrokken worden in maatregelen om klimaatgassen te verminderen, met taksen namelijk”, aldus de voorzitter van Die Grünen.

“Een van de sectoren die niet in “massale reductie van de vleesconde Europese emissiehandel betrok- sumptie is een noodzaak”, aldus de ken is, is de landbouw. Wij moeten Grünen. klimaatgassen indijken, en dat kunIn de partijbesluiten kan men vernen we door landbouwproducten, der lezen: “Wij willen graag verklamet name dierlijke levensmiddelen, ringen geven, en zetten dus alles op zwaarder te belasten”, was reeds te de vanzelfsprekendheid van vegelezen in een voorstel van de link- tarisch en veganistisch eetgedrag.” se Die Grünen, midden november In kantines en restaurants moet be2019. Hoeveel de taks moet bedra- taalbaar vegetarisch eten voorzien gen, wist men nog niet te zeggen. zijn, en “alternatieven voor vlees uit Doel moet zijn om de consumptie planten moet meer beschikbaar kovan vleesproducten in totaliteit te men”. Voor landbouwers moeten er doen verminderen. Want het kwe- bovengrenzen komen voor hun dieken van dieren veroorzaakt “meer renbestand. Voor Die Grünen moet schadelijke klimaatgassen dan de de Duitse landbouw evolueren naar CO2-uitstoot in het verkeer”. Een een “bio-vegane” landbouw. PVN

Het brokkenparcours van Gwendolyn Rutten De ‘goesting’ van Open Vld-voorzitter Gwendolyn Rutten om zonder echte voorwaarden premier of toch op zijn minst minister te worden in een door de PS gedomineerde regering, zal niet snel worden vergeten. Die meegaandheid van de Vlaamse liberalen zal een blijvende invloed hebben op de regeringsvorming. De Franstaligen weten dat de Open Vld te paaien is met postjes, ook al wordt er een links beleid gevoerd. Het is niet de eerste stommiteit van Rutten. Een overzicht van haar brokkenparcours.

In Aarschot waren ze vorige zondag niet echt gelukkig. Burgemeester Gwendolyn Rutten (Open Vld) haastte zich in haar hoedanigheid van partijvoorzitter naar Waver voor een meeting van de Franstalige zusterpartij MR. Rutten voelde nattigheid. Zou het kunnen dat Open Vld straks uit een federale coalitie valt?

Zowel voor de zeer onwaarschijnlijke paars-gele coalitie als bij een regenboogcoalitie - of Vivaldi zo u wil - zijn de Vlaamse liberalen niet nodig.

Aanschurken tegen MR-voorzitter en informateur Georges-Louis Bouchez was de prioriteit. Stel u voor dat de Franstalige liberalen de Open Vld laten vallen. Dan blijft er niet alleen voor Gwendolyn Rutten, maar ook voor de ministers Alexander De Croo en Maggie De Block niets meer over. Rutten heeft in elk geval een olifantenvel. Ze ging daar in Waver immers op het podium staan met de figuren die haar de weg naar de Wetstraat 16 hebben versperd. Ze stond er in november dicht bij, toen ze als Open Vld-voorzitter de kans mooi zag om in een paars-groene en regenboogcoalitie te stappen. De postjes waren voor Open Vld, het beleid zou door de PS worden uitgezet: veel overheidsuitgaven gefinancierd door belastingen die de Vlamingen zouden ophoesten. Maar de informateursnota werd gelekt. Daarna volgde een aanval in regel van N-VA en de weinige rechtse Vlaamse pers (De Tijd, Het Laatste Nieuws, Trends) op het werkstuk. Meteen mocht Rutten naar het premierschap fluiten. De nota was gelekt naar de pers door de Franstalige liberalen. Bouchez wilde geen Rutten als premier. De MR heeft met de Open Vld-voorzitter nog een rekening te vereffenen.

De Vlaamse liberalen stapten zonder de MR in een Brusselse regering. En Rutten had zich begin 2019 ook verzet tegen een doorstart van

de regering-Michel II met de steun van de socialisten.

Het is ironisch dat de MR de Vlamingen – voorlopig - voor een radicaal-links beleid heeft behoed.

Rutten zelf lijkt zich van geen kwaad bewust en bleef onder andere inhakken op de Vlaamse regering.

Waardoor de ergernis over Open Vld ook op dat niveau groeit. Men merkt ook dat verschillende kopstukken binnen de partij haar meer dan beu zijn. Dat oude medestanders als Bart Tommelein of Els Ampe nu al kandidaat-voorzitter zijn, is geen toeval. Men heeft het gehad met het brokkenparcours van Rutten.

Vriendinnen proberen te helpen Het begon al een paar jaar na haar verkiezing tot voorzitter in 2012. Bij de Vlaamse formatie van 2014 steunde ze het regeerakkoord zonder mee te hebben onderhandeld. Men zou kunnen zeggen dat dit gewoon nodig was om een federale start mogelijk te maken.

Dat klopt, maar op Vlaams niveau maakte ze er een zootje van. Op een bepaald moment werd geprobeerd om de pedante Hasselaar Noël Slangen minister voor Brussel te maken door hem snel naar de hoofdstad te doen verhuizen. Dat was niet mogelijk en dus werd Sven Gatz als minister opgevist.

Ondertussen was er ook de ‘miscast’ Annemie Turtelboom, die er als liberaal in slaagde een taks naar zichzelf te noemen. Maar Rutten probeert wel via vriendjespolitiek en nepotisme - ook al een allesbehalve liberaal principe - oplossingen te zoeken voor haar politieke ‘vriendinnen’. Turtelboom is tot 2024 lid van de Europese Rekenkamer. Fientje Moerman, ook zo’n onbekwaam minister, werd geparachuteerd tot rechter bij het Grondwettelijk Hof. Carina Van Cauter moest dan

weer Oost-Vlaams provinciegouverneur worden. Maar toen dat niet doorging - een andere kandidaat haalde betere scores -, hield ze elke benoeming tegen omdat ze haar zin niet kreeg. Rancune is een essentiële eigenschap van de Open Vld-voorzitter.

Geen Europees Commissaris In de aanloop naar de verkiezingen van 26 mei 2019 verklaarde ze heimwee te hebben naar de paars-groene periode. Hoe dom kan je zijn? De Open Vld zakte naar de slechtste score sinds 1977. Geen 13 procent meer. Toch blijft Rutten doen alsof ze een grote partij leidt.

Na de zomer hoopte ze op de post van Europees Commissaris. Maar die liep ze mis. Dan maar voor het premierschap gaan, dacht ze. Waarbij ze de belofte brak om in de Vlaamse regering te stappen. De gevolgen zijn ondertussen bekend.

En het gaat van kwaad naar erger.

De linkse nota-Magnette was oké, het centrumrechtse werkstuk van Bouchez/Coens “mossel noch vis”.

Begrijpe wie kan. Bij Open Vld zit men duidelijk in het einde van een tijdperk. Rutten wordt enkel nog omringd door links-liberale ja-knikkers. Bovendien heeft ze dankzij de steun van een deel van de media (VRT, De Standaard, De Morgen,…) lange tijd de indruk gehad dat ze goed bezig was. Niet dus.

En ze dreigt werkelijk naast alles te grijpen. Straks is de juriste gewoon nog Vlaams parlementslid en burgemeester van Aarschot. Want in een regenboogcoalitie met pakweg zeven partijen is er maar plaats voor twee Open Vld-ministers. Na het geknoei van Rutten zullen De Croo en De Block niet snel bereid zijn hun ministerpost in de volgende regering op te geven.

2

Actueel

16 JANUARI 2020

Reizen om te leren?

Binnen enkele dagen komt Anuna De Wever na drie maanden reizen terug aan in Europa. Als alles volgens schema verloopt, meert ze nu zondag aan in de haven van Duinkerke in Frankrijk. Ik ken het juiste uur van aankomst niet, maar wees maar zeker dat de reportagewagens van VTM en VRT klaar staan; het zal me niet verbazen als we zondag op televisie een variant van de ‘intocht van Sinterklaas’ te zien gaan krijgen.

En houdt u vast aan de takken van de bomen, want Anuna zal de komende weken in alle gazetten en tv-studio’s opduiken om over haar wedervaren te vertellen. Oh ja, Anuna en haar dertig medestrijders zijn per vrachtschip teruggekeerd. “Tja, die boten varen toch en hebben toch altijd enkele legen kajuiten, dus…” Nu weet iedereen dat vrachtschepen zich verplaatsen met fossiele brandstof, zijnde diesel. Maar opeens is dat geen probleem. Zo kun je alles goedpraten natuurlijk. “Kijk, er waren nog maar twee zitplaatsen vrij op het vliegtuig, tja, ik heb die maar geboekt want dat vliegtuig vliegt toch.” Als Anuna nog zo van die ‘wetenschappelijke’ quotes blijft verkondigen, dan raad ik haar om dringend een beetje ‘serieux’ op te bouwen. De kommentaren op Facebook waren alvast vernietigend.

Dit brengt me naadloos bij die andere jongere die in 2019 alle aandacht naar zich toetrok: Dries Van Langenhove. Dries vliegt eind mei naar de Verenigde Staten om er te spreken op een bijeenkomst van American Renaissance. Ik ken die organisatie niet, maar als ik de ‘mainstream media’ in dit land mag geloven, is het een openlijk racistische organisatie. Dat zegt niets, want voor de ‘mainstream media’ is alles en iedereen racistisch die beweert op te komen voor de rechten van de blanken. Maar opkomen en strijden voor de rechten van de zwarten, is natuurlijk dan weer geen racisme. Maar dat is een andere discussie. De vraag is of Dries Van Langenhove er goed aan doet om binnen enkele maanden naar de VS te trekken. De N-VA is al een heel stuk opgeschoven richting Vlaams Belang. Ooit samen ergens besturen zit eraan te komen. Maar dan moeten Vlaams Belang (in casu Filip Dewinter en Sam Van Rooy) en Dries Van Langenhove goed nadenken over hun buitenlandse tripjes en contacten. Terwijl Tom Van Grieken de gesloten deur richting N-VA millimeter per millimeter openwringt, kan het toch niet dat partijgenoten er alles aandoen om de deur terug dicht te smijten. Het uitstapje van Dries richting VS zou dus wel eens verregaande gevolgen kunnen hebben. Vraag is of het sop de kool waard is?

De vraag stellen is ze beantwoorden.

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

Zorgwekkende cijfers Staatsveiligheid inzake moslimextremisme De Veiligheid van de Staat (Staatsveiligheid of kortweg VSSE) heeft in 2018 in het kader van de opvolging van het islamitisch extremisme liefst 72 imams, 55 moskeeën en 39 vzw’s opgevolgd in België.

Besluit Het antwoord werd onlangs in De Kamer gegeven door minister Koen Geens op een schriftelijke vraag van Katleen Bury (Vlaams Belang).

Omwille van de lokale gevoeligheid van sommige onderzoeken en om deze lopende onderzoeken niet in het gedrang te brengen, kunnen er van de minister van Justitie (bevoegd voor de VSSE) geen cijfers per provincie verkregen worden.

Geens: “In 57 van de gevallen werd wel een of meerdere keren informatie uitgewisseld met buitenlandse partnerdiensten (lees: inlichtingendiensten).”

Wettelijk kader De VSSE volgt binnen het kader van zijn wettelijke bevoegdheden

bepaalde extremistische fenomenen (artikel 8 van de organieke wet met betrekking tot inlichtingendiensten), waaronder het islamitisch extremisme.

Dit houdt in dat personen en verenigingen die - in ruime zin - kunnen worden geplaatst binnen een extremistische strekking (zoals bijvoorbeeld het salafisme), worden opgevolgd door de dienst. In het geval van bijvoorbeeld moskeeën wordt daarbij meer specifiek gekeken naar het profiel van het moskeebestuur, de imam(s), de bezoekers en gastpredikers, de strekking van de prediking, religieuze lessen en lezingen.

De Staatsveiligheid stelt het zelf op de webstek (vsse.be): “Salafisme

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41, 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

Abonnement buitenland:

3 maanden: 6 maanden: 1 jaar: Steunabo 1 jaar:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

32,50 euro 65,00 euro 130,00 euro 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter 1945-1955: Hoofdredacteur 1955-2000: Hoofdredacteur 2000-2010: Hoofdredacteur 2010-heden: Verantw. uitgever:

Bruno de Winter Jan Nuyts Leo Custers Karl Van Camp Karl Van Camp

De cijfers van Geens over het aantal door de VSSE in België gevolgde imams zou de ogen moeten open van de laatste Vlamingen die (nog) niet beseffen hoe gevaarlijk en ontwrichtend sommige imams zijn. Bovendien betalen we twee keer: een keer voor de imam en een keer voor de spion(nen) die deze imam in de gaten moet houden.

Dergelijke imams hebben bovendien een groot bereik. We hebben uiteraard vertrouwen in de spionnen van de VSSE, maar we zouden ons toch beter als samenleving de vraag stellen of een salafistische imam die gevolgd wordt door een inlichtingendienst wel een plaats verdient in onze samenleving. Mijn antwoord kent u ondertussen.

THIERRY DEBELS

ECONOMISCHE ZAKEN

De sociale partners en de informateursnota’s Meestal formuleren werkgevers en vakbonden hun bedenkingen over beleidsmaatregelen bij het aantreden van een regering. Niet op het ogenblik dat er nota’s van informateurs of formateurs worden verspreid. Deze keer is het anders.

vormt een probleem voor de Belgische samenleving.” Een belangrijk concept is ‘Al-Wala wal-Bara’ (letterlijk: liefde en haat omwille van Allah). Dat concept verwijst naar het salafistische concept van de alliantie en de afwijzing. “Een moslim die God op een correcte manier wenst te dienen, moet loyaal zijn tegenover medegelovigen die dezelfde lezing van de islam delen. Hij moet de invloed van niet-moslims afblokken en hen zelfs als vijanden beschouwen. Sommigen gebruiken dit concept om de gewapende jihad te rechtvaardigen.”

Al een viertal keer is ABVV-voorzitter Robert Vertenueil aan het woord gelaten in de Franstalige dagbladpers. Om bijna als een Romeinse keizer de duim omhoog of omlaag te draaien na de lectuur van de verschillende informateursnota’s. Het zal niemand verbazen dat de leider van de socialistische vakbond opgetogen was over de in november gelekte nota-Magnette. Hogere uitkeringen, hogere pensioenen, individualisering van sociale uitkeringen, een soepelere loonnormwet, miljarden euro’s extra voor de NMBS,… Het regeringsschip ging volle kracht links varen.

Dat er een prijskaartje van miljarden euro’s aan vasthing, was naar goede socialistische gewoonte een detail. Maar Vertenueil uitte ook een waarschuwing: er mocht aan die nota niet te veel meer worden gemorreld. Tenslotte was de arbeidsduurverkorting met loonbehoud al gesneuveld, net als de verlaging van de wettelijke pensioenleeftijd naar 65 jaar.

Leemans?

Met de woorden van Vertenueil wordt de komende dagen en weken best rekening gehouden. Hij blijft druk zetten op de Parti Socialiste van Paul Magnette. Eigenlijk kijkt de socialistische vakbond mee over de schouders van de Waalse socialisten. Meer dan ooit nadat de nota-Coens-Bouchez was

gelekt. Of toch toen er elementen uit die nota de pers haalden. Het was een bocht van 180 graden in vergelijking met het werkstuk van Magnette. De maatregelen die de regering-Michel heeft genomen, worden niet teruggedraaid. En van een hele reeks nieuwe uitgaven kan geen sprake meer zijn. De socialistische vakbond voelde al nattigheid en kondigde nog voor de publicatie aan op dinsdag 28 januari te betogen. Het is duidelijk dat het ABVV ook met een PS in de regering druk zal blijven zetten. De kritiek van de ABVV-voorzitter steekt schril af tegen de relatieve, ja zelfs totale stilte bij de christelijke vakbond ACV. Marc Leemans is in geen velden te bekennen. Het is ook stil wanneer de sociaaleconomische voorstellen uit de nota-Coens-Bouchez lekken.

Nochtans zouden een aantal voorstellen de christelijke vakbonden moeten doen steigeren. Geen minimumpensioen van 1.500 euro, geen hogere groeinorm dan 1,5 procent in de gezondheidszorg, besparingen aan de uitgavenkant,... Houdt het ACV de munitie klaar voor na de vorming van een regering?

VBO opvallend kritisch Aan werkgeverskant bleef het niet stil. Dat de Vlaamse werkgeversorganisatie Voka zeer scherp was voor de nota-Magnette, was te verwachten. Voka heeft de luxe om zich radicaler te profileren dan

bijvoorbeeld het Verbond van Belgische Ondernemingen (VBO) of technologiefederatie Agoria. Die durven minder snel hun nek uit te steken, want ze bestaan bij gratie van het Belgische feit. Teveel kritiek op linkse beleidsplannen die door Franstaligen worden bekokstoofd en meteen zou duidelijk worden dat België vierkant draait. Iets dat het VBO niet kan of mag zeggen.

En toch doorbrak topman Pieter Timmermans in november en december vorig jaar de stilte. Om in interviews duidelijk te maken dat de PS-plannen onbetaalbaar en onverteerbaar zijn. En dat een aantasting van het concurrentievermogen van de bedrijven door nieuwe of hogere belastingen een bedreiging zijn voor de welvaart.

Deze duidelijke kritiek van het VBO nog voor de vorming van een regering was zelden gezien. En daar stopte het niet bij. Het VBO heeft van de rondetafels met het middenveld die Joachim Coens en GeorgesLouis Bouchez tussen kerstmis en nieuwjaar organiseerden, duidelijk gebruik gemaakt om de stempel te drukken op de recentste informateursnota. Het is niet overdreven te stellen dat de werkgeversorganisatie de sociaaleconomische richting voor een volgende regering aangeeft. Het centrum, waar het VBO zich altijd het comfortabelst voelt.

Geen te links sociaal economisch beleid, maar wel voldoende sociale accenten om de sociale vrede te bewaren. De goede contacten van Pieter Timmermans, een oud-cabinetard van Herman Van Rompuy, zouden daar zeker bij kunnen helpen. ANGÉLIQUE VANDERSTRAETE

Actueel

16 JANUARI 2020

3

RIP Roger Scruton

In deze column beschreven we hem vorig jaar nog als “een eenmansdenktank, de meest beslagen, consequente en gerespecteerde conservatieve filosoof van deze tijd”. Zondag 12 januari is de Britse denker Roger Scruton overleden na een strijd van zes maanden tegen kanker. Hij was 75 jaar.

Scruton was een reus. Hij schreef gezaghebbend over onderwerpen zo uiteenlopend als esthetiek, natuurbehoud, architectuur, godsdienst, muziek, de jacht, erotiek en wijn. Maar zijn grootste betekenis haalde hij uit zijn politieke werken. Scruton was een lichtbaken voor elke westerse, denkende conservatief.

Hij kende links en doorgrondde het als geen ander. Hij geloofde in drie dingen waar het postmoderne denken zich definitief van heeft afgekeerd: schoonheid, goedheid en waarheid.

De conservatieve rebel Roger Scruton was niet voorbestemd om een conservatief icoon te worden.

Zijn vader was een overtuigd socialist, vijand van de hogere klasse en allerminst opgezet met de keuze van zijn zoon voor universitaire studies. De tijdsgeest van de tegencultuur, waarvan mei ’68 het legendarisch hoogtepunt was, had op Scruton echter het omgekeerde effect: “Wat ik zag was een ongeregeld zootje vandalen uit de middenklasse. Wanneer ik mijn vrienden vroeg wat ze wilden bereiken, kreeg ik alleen wat Marxistische brabbeltaal als antwoord. Ik had er een afkeer van, en dacht dat er een manier moest gevonden worden om de westerse beschaving hiertegen te beschermen. Zo werd ik conservatief.”

Het bleef niet bij woorden. Terwijl andere intellectuelen zich uitleefden in een oorlog tegen hun eigen beschaving en flirtten met elk moorddadig regime dat de middenvinger opstak tegen het vrije westen, ging Scruton dissidenten achter het IJzeren Gordijn helpen.

Hij nam heel wat persoonlijke risico’s toen hij daar een ‘ondergrondse universiteit’ opzette om jonge geesten filosofie bij te brengen. Douglas Murray merkt op dat indien Scruton dit soort vrijheidslievende heldendaden had gesteld tegen een rechts regime, er al enkele Hollywood-films over hem zouden zijn gemaakt.

Het vrije denken als rode draad In het voormalige Oostblok zijn ze de moed van Scruton niet vergeten. Hij kreeg het afgelopen jaar nog hoge onderscheidingen in landen als Tsjechië en Hongarije, maar in eigen land bleef hij een controversiële figuur. De niet aflatende vijandschap van links tegen de nochtans minzame en genuanceerde filosoof was getuige van het trieste gegeven dat je ter rechterzijde niets verkeerds, buitensporigs of schandaligs moet zeggen om permanent verdacht te zijn en om elke uitlating met een vergrootglas on-

derzocht te weten. En wanneer men niets vindt om je te beschadigen, verzint men wel iets.

Dat laatste gebeurde vorig jaar en was de aanleiding voor mijn column van april.

Een links weekblad, The New Statesman, had een interview afgenomen van Scruton en diens woorden zo verdraaid en verknipt dat een duidelijke indruk van racisme, islamofobie en jodenhaat was ontstaan. De hetze die daarop volgde, leidde er toe dat de Conservatieve Partij zich onmiddellijk, zonder enig onderzoek, distantieerde van Scruton. Hij werd ook stante pede ontslagen als voorzitter van de Adviescommissie voor Huisvesting.

Historicus Niall Ferguson zag toen haarscherp de rode draad in het levensverhaal van Scruton: “Een rechtstreekse afstammeling van die vrijheidsverstikkende ideologie die ooit de vrije meningsuiting in Oost-Europa aan banden legde, beknot nu het debat in het Westen. Voor degenen die, zoals Scruton, ooit Tsjechische dissidenten hielpen om een diploma in de theologie van Cambridge te behalen, moet de ironie inderdaad bitter zijn.”

De betekenis van het leven De filosoof had echter nog een paar vrienden over. Het conservatieve weekblad The Spectator ging in tegen de heksenjacht. Columnist Douglas Murray slaagde erin de volledige, originele tekst van het interview te bemachtigen.

Daaruit bleek in welke mate The New Statesman de woorden van Scruton had verdraaid om hem kunnen in opspraak te brengen. Het tijdschrift diende zich te verontschuldigden en het slachtoffer van de hetze werd in ere hersteld, inclusief een herbenoeming als hoofd van de adviescommissie.

Scruton had geleden onder de zaak, maar was te oud en te wijs om er verbitterd over te raken. Zijn laatste rubriek was een jaaroverzicht in The Spectator, waarin hij besloot: “Tijdens dit jaar is veel me ontnomen - mijn reputatie, mijn aanzien als een publieke intellectueel, mijn positie in de Conservatieve Partij, mijn gemoedsrust, mijn gezondheid. Maar veel meer werd mij teruggegeven. (...) Op de bodem gevallen in mijn eigen land, werd ik opgetild op andere plaatsen, en als ik terugkijk naar de gebeurtenissen, kan ik alleen maar blij zijn dat ik lang genoeg geleefd heb om dit te zien gebeuren. Als je dicht bij de dood komt, begin je te beseffen wat het leven betekent, en wat het betekent is dankbaarheid.”

JURGEN CEDER

Nederland ontdekt de taalstrijd

“Can you repeat that in English?” In winkels en horecabedrijven krijgen klanten dit steeds vaker te horen van obers of van winkelpersoneel, zelfs als ze alleen maar een eenvoudige bestelling hebben geplaatst. Zoiets als “Twee koffies met melk en twee kriekentaartjes, alstublief.” En soms klinkt dat “Can you repeat that in English?” zelfs arrogant, als het bevel van een boze sergeant-majoor uit het Armée Belge die in 1914 een Vlaamse rekruut afblafte.

De Nederlanders zijn heel lang totaal ongevoelig geweest voor zo’n wantoestanden op taalgebied. Maar nu is dat op de sociale media plots een explosief en veelbesproken onderwerp geworden. De aanleiding was een artikel op een blog van Hans Van Tellingen, die eigenaar en directeur is van winkelcentrumonderzoeker Strabo. Hij kreeg zelfs een forum in Elsevier!

Voorlopig lijkt het fenomeen van de arrogante eentalige ober of winkelbediende vooral een Amsterdams probleem te zijn, maar Van Tellingen waarschuwt dat het ook in de universiteitssteden de kop begint op te steken. Die universiteiten zijn geobsedeerd door het aantrekken van buitenland-

se studenten en zij organiseren vooral - en soms zelfs uitsluitend - Engelstalige cursussen. En dan doet zich natuurlijk hetzelfde verschijnsel voor als in Leuven, toen de universiteit daar nog tweetalig was: de cafés en horecazaken verfransten toen in ijltempo.

In Nederland verengelsen ze. Voor wie de Vlaamse geschiedenis kent, is dat een voorspelbaar neveneffect van het verraad van de academische overheden… En terzijde: Van Tellingen gelooft niet dat de toekomst aan de internetwinkels is. Hij gelooft rotsvast in de ‘stenen winkel’. Maar dan wel met personeel dat de taal van de klant kent…

PB

BRIEFJE AAN PHILIPPE DE BELGIQUE

Ten einde raad Mijnheer de wanhopige, Sinds 26 mei 2019 is het duidelijk dat het oude België zo dood als een pier is. “Rien ne va plus!” zult gij ondertussen als opper-croupier al wel een aantal keer geroepen hebben. De democratie heeft de kiezer meer dan ooit tevoren de kans gegeven om duidelijke lijnen te trekken. Vroeger kon men daar altijd wel een oor aannaaien om uiteindelijk toch een federale regering op de been te krijgen met een min of meer duidelijke meerderheid in het algemeen en meerderheden in de taalgroepen in het bijzonder. Al werd dat laatste de jongste keren telkens wat moeilijker en werd dat door waarnemers al gezien als teken aan de wand. Rooms-rood, blauw-rood, Roomsblauw, paars-groen, Zweeds,… Het lukte altijd wel. Het Vlaams Belang bleef in Vlaanderen altijd klein genoeg en de traditionele partijen bleven altijd net groot genoeg om min of meer in de oude plooi terug te vallen.

Het had altijd wat massagetijd nodig, maar op tijd en stond kwam men zijn ei ten uwent leggen. Gij en uw voorvaderen ademden dan altijd eens diep en jullie konden weer verder. Het Vaderland werd altijd weer gered en België bleef overeind.

Vandaag is elk parallellisme tussen Vlaanderen en Wallonië volledig verdwenen. In Vlaanderen halen de Vlaams-nationalisten ei zo na de meerderheid en in Wallonië is het groen over rood tot donkerrood dat de klok slaat. Een duidelijk rechts Vlaanderen tegenover een links Wallonië dus, met in elk gewest een grootste partij die inhoudelijk diametraal tegenover die uit het andere gewest staat. De ooit zo machtige Vlaamse traditionele partijen, die de grondleggers van de Belgische staat waren, de christendemocraten en de liberalen, zijn nog een schaduw van zichzelf en hebben zich duidelijk kapot geregeerd. Ook de socialisten in Vlaanderen zitten voortaan op dat niveau. In Wallonië blijven blauw en rood relatief groot en verdwenen de christendemocraten/humanisten bijna. Groen (Ecolo) is er sterk en de PTB ook. In Vlaanderen blijft Groen een kleine partij en de PVDA ook.

En daar zit gij dan gebogen te piekeren over een reeks puzzelstukken die nauwelijks nog in elkaar te passen zijn. Gij hebt de voorbije maanden dan ook de hulplijnen ingeroepen van informateurs en preformateurs uit alle traditionele politieke families, maar veel soelaas hebben die niet gebracht.

Elke mogelijke constructie zorgt telkens weer voor een nieuwe patstelling, veto’s en persoonlijke aversies. Het verbaast mij dan ook fameus dat gij de chef van de grootste Vlaamse partij nog niet het veld hebt ingestuurd, al was het maar om hem te dwingen een duidelijke positie in te nemen. Of mocht dat niet van - ik zeg maar wat - Jean-Marc Nollet (Ecolo) of Gwendolyn Rutten (Open Vld)?

Als gij ziet wat gij zoudt moeten zien, dan ligt de sleutel tot het overeind houden van de constructie van 1830 enkel en alleen bij de PS en N-VA. Als zij uiteindelijk niet samen willen besturen, dan zijn er nog wat Vivaldi-,

Regenboog- en Paarsgroene stuiptrekkingen mogelijk die hoogstens nog voor een uitstel van executie zullen zorgen.

Ik wil daarmee zeggen dat in 2024 zal gebeuren wat desgevallend vandaag bij nieuwe verkiezingen gaat gebeuren: de kiezer is het spuugzat en in Vlaanderen zal hij nog rechtser gaan stemmen en mogelijk een traditionele partij onder de kiesdrempel duwen, en niet ondenkbaar: met voortaan het Vlaams Belang als grootste partij. En dan kunt gij de Belgische boeken finaal dichtdoen. Maar hoe dan ook zal het uiteindelijk toch die richting uitgaan, want N-VA zal zich geen tweede keer meer laten vangen en nu wél communautaire eisen gaan stellen, ook al zitten die nu nog in de pijplijn naar 2024.

Wat er dus ook gebeure, het einde nadert.

Natuurlijk zijn de zogenaamd Belgischgezinde partijen daar als de dood voor. Helemaal niet omdat zij dit onzalige land en u zo graag zien, maar wel omdat dán ook de geldstromen gaan opdrogen en hun toch wel eigenaardige versie van ‘solidariteit’ lees: de transfers van Vlaanderen naar Wallonië - zal verdampen. Dáár gaat het hen om en om niks anders. Als het de omgekeerde situatie zou zijn geweest, het land zou al lang gesplitst zijn. Voor hen zijn de Vlamingen een bende rechtse onverdraagzame racisten; luister maar naar Ecolo. Daar zijn er die zelfs niet met de Vlaams-nationalisten in dezelfde ruimte willen vertoeven… Alleen ons geld lijkt niet te stinken…

Gij zijt wellicht wanhopig en ten einde raad. Ik zou het ook zijn in uw plaats. Maar dat ben ik gelukkig niet. Ik ben immers hoopvol dat 190 jaar onrecht en Belgische ellende eindelijk tot het verleden zullen gaan behoren. Vroeg of laat komt boontje altijd om zijn loontje. Er is dus nog gerechtigheid. Courage, Sire!

4

Dossier

16 JANUARI 2020

2019 was relatief veilig voor de luchtvaart Het in Nederland gevestigde “Aviation Safety Network” maakte op 1 januari de cijfers bekend van de luchtvaartincidenten in 2019. Volgens de organisatie was 2019 een relatief veilig jaar met in totaal 20 dodelijke vliegtuigongevallen die 283 dodelijke slachtoffers eisten. 2020 begon daarentegen slecht met het neerhalen van een Oekraïense Boeing 737 vorige week in Iran.

De cijfers van het Aviation Safety Network dienen enigszins te worden gerelativeerd.

Ze zijn enkel gebaseerd op bewegingen van commerciële vliegtuigen, waarmee enkel burgerlijke vrachtvliegtuigen worden bedoeld en passagiersvliegtuigen waarvan het standaardmodel geschikt is voor het transport van minstens 14 passagiers of meer.

Wereldwijd vielen dus wel meer slachtoffers te betreuren bij ongevallen met kleinere vliegtuigen en militaire toestellen.

Boeing 737 MAX 8 Toch beschouwt het Aviation Safety Network 2019 als het zevende veiligste jaar ooit voor wat betreft het aantal dodelijke ongevallen en het derde veiligste jaar voor wat betreft het aantal slachtoffers. Het veiligste jaar voor de burgerlijke luchtvaart was 2017, met 10 incidenten en het verlies van ‘slechts’ 44 mensenlevens. Volgens de reeds vermelde criteria zijn er over de laatste vijf jaren per jaar gemiddeld 14 incidenten met 480 dodelijke slachtoffers. Met 20 incidenten in 2019 is het ongevallencijfer lichtjes toegenomen. Merkwaardig genoeg gebeurden 11 ongevallen in Noord-Amerika, waarvan 5 in afgelegen gebieden in Canada.

Het zwaarste ongeval was evenwel dit met de Boeing 737 MAX 8 van Ethiopian Airlines op 10 maart 2019, waarbij 157 personen het leven verloren. Voor zover bekend was de oorzaak een probleem met het “Maneuvering Characteristics Augmentation System” (MCAS), dat werkt als een soort variabele stuurbekrachtiging om het toestel in vlucht te stabiliseren. De sensoren van het systeem werkten niet goed, waardoor het vliegtuig steeds de neiging had om de neus naar beneden te drukken. De piloten slaagden er niet in om het probleem manueel op te lossen en het vliegtuig boorde zich met een snelheid van bijna duizend kilometer per uur in de grond. Een gelijkaardig ongeval gebeurde met een Boeing 737 MAX 8 van het Indonesische Lion Air in oktober 2018.

Hierbij verloren 189 mensen het leven.

Sedert het ongeval in Ethiopië worden wereldwijd alle Boeing 737 MAX 8-toestellen aan de grond gehouden. Boeing hoopt dat de toestellen terug de lucht in kunnen vanaf maart 2020 na aanpassing van de software, het testen van alle mogelijke vluchtscenario’s en hernieuwde training van de piloten op simulators. Uiteindelijk dient de Amerikaanse Federal Aviation Administration (FAA) de finale toelating tot vliegen te verlenen, maar wij hebben zo de indruk dat dit nog niet voor morgen zal zijn.

Vlucht 752 Ondertussen begon het jaar 2020 slecht

voor de luchtvaart. Vorige week stortte, kort na het opstijgen van de internationale luchthaven van Teheran, een Oekraïense Boeing 737 neer (niet te verwarren met het model MAX). Een merkwaardig ongeval voor een vliegtuig dat pas drie jaren in dienst was en enkele dagen voordien volledig was gecontroleerd. Het was dan ook absurd van de Iraanse autoriteiten om onmiddellijk te spreken van een probleem met de motoren en gedurende drie dagen te ontkennen dat het toestel was neergehaald. Uiteindelijk moest men wel toegeven dat het vliegtuig naar verluidt onvrijwillig - uit de lucht werd geschoten. Hierbij toch de bedenking dat ieder vliegtuig in vlucht, en zeker een passagiersvliegtuig, normaal een vluchtplan indient en steeds te identificeren en te volgen is via een viercijferige transpondercode (squawk). Die vluchtgegevens verschijnen vrijwel onmiddellijk op de radarschermen van de luchtvaartcontrole en iedereen die het vliegtuig volgt, dus ook eventuele luchtafweer.

Voor militaire vliegtuigen geldt min of meer dezelfde identificatiemethode, waarbij wordt nagegaan of het al dan niet om een vijandelijk vliegtuig gaat, Identification Friend or Foe (IFF). Om een grond-luchtraket in de nabijheid van een vliegtuig te krijgen, dient in de meeste gevallen bovendien ook een volgradar ingelogd te blijven op het toestel. Volgens Iran stopte vlucht 752 van Ukraine International Airlines plots met het uitzenden van vluchtgegevens. Op zich ook al merkwaardig dat de piloten hun transponder zouden uitgezet hebben bij een vlucht over een conflictgebied. Waar het precies fout liep, zal nauwkeurig, kritisch en onafhankelijk onderzoek moeten aantonen. Wij zijn benieuwd naar wat we hierover in de toekomst nog meer zullen vernemen.

Neem de trein Ondanks alle actuele commotie blijft vliegen, na de trein, wereldwijd het veiligste transportmiddel. Het Aviation Safety Network meldt dat er jaarlijks ongeveer 39 miljoen vluchten zijn. Voortgaande op de statistische gegevens over de jaren is er één dodelijk incident per 2 miljoen vluchten. De kans om bij een ongeval betrokken te worden, is dus uiterst gering. Het gevaarlijkste aan vliegen is volgens deskundigen nog altijd de verplaatsing met de auto naar de luchthaven, waarbij de kans op een incident op de weg ongeveer 200 maal groter is dan een incident in de lucht. Wie klimaatactivisten wil tergen en toch wil blijven vliegen, neemt voor de verplaatsing naar de luchthaven daarom beter eerst de trein.

RIRO

UIT DE WETSTRAAT Kat Vorige donderdag werd de draad weer opgenomen in de Kamer na het kerstreces. Of is het winterreces? Dat is nog niet duidelijk…

Hoewel, er stond toch nog een kerstboom in de wandelgangen. We houden het dus nog even bij kerstreces. Toch kon deze veertiendaagse rustpauze nog niet iedereen overtuigen om weer aan de slag te gaan, want bij de stemmingen waren er maar 133 van de 150 Kamerleden aanwezig. Dus zo’n dikke 10 procent had zijn kat gestuurd.

Brandje hier, brandje daar Men zou kunnen denken dat de Franstaligen, die zich altijd zo solidair weten met hun taalgenoten - en vaak ook hun partijgenoten - in Brussel, de minister zouden overspoelen met vragen over de brandstichtingen en rellen tijdens de Silvesternacht, die een aantal gemeenten tot oorlogszone ‘omtoverden’. Niets daarvan, ze willen hun kiesvee niet verontrusten en kijken liever de andere kant op. De enige die de minister van Binnenlandse Zaken Pieter De Crem vatte over de kwestie, was Ortwin Depoortere van het VB, die eens te meer kwam pleiten voor een één-commandostructuur, zoals toegepast op oudejaarsnacht door de minister, en zelfs een eengemaakte politiezone om de problemen het hoofd te kunnen bieden. De minister zat in ieder geval op zijn golflengte. De Franstaligen van MR, cdH en Ecolo daarentegen ondervroegen de premier liever over de initiatieven van België om de noden te helpen lenigen in het door grote branden geteisterde Australië. Natuurlijk is dat nodig en niet onbelangrijk, maar het tekent toch een zeker ‘interesseverschil’. De ene brand is duidelijk de andere niet…

Loontje hier, loontje daar

Citaat van de week > Jean-Marie Dedecker

“Jan Modaal heeft er genoeg van” Jean-Marie Dedecker zit nooit om een spitse of scherpe uitspraak verlegen. Ook vorige week niet, toen hij in een column op Knack.be op briljante wijze brandhout maakte van de ‘vergoelijkingslobby’ en de ‘deugelite’ die altijd met het moraliserende vingertje opstaat om de kritische burger telkens weer om de oren te slaan met racisme, onverdraagzaamheid, achterlijkheid en domheid, én het ontsporen van de multiculturele samenleving te vergoelijken. Zo werd de oorzaak van de rellen in Brussel en elders herleid tot… alcoholgebruik. Dedecker: “Er worden hier al eeuwenlang sloten alcohol genuttigd, maar nooit werden auto’s in brand gestoken, straatmeubilair vernield en winkels geplunderd, tot een sufgeslikte en doorgesnoven multiculturele Maghrebijnse meute de macht in de straten en wijken overnam van de witte weekdieren. Als je het ene jaar de barbarij ongestraft laat, hoef je niet verwonderd te zijn dat het jaar daarop hetzelfde vuurwerk in de vuilnisbakken ontstoken wordt als toortsen van ongenaakbaarheid.”

Jean-Marie Dedecker weet wat er leeft bij de mensen en het verbaast hem dan ook niet dat Jan Modaal de oekazes en de verstikkende wurggreep van de ‘deugelite’ zat is en dat ook meer dan ooit zegt in het kieshokje.

Toen onlangs bekend werd dat de CEO van Infrabel naar de Franse spoorwegen vertrekt, kondigde de federale minister van Mobiliteit François Bellot (MR) aan dat er snel een vervanger moet komen en dat hij die zoektocht gemakkelijker wil maken door het jaarsalaris van 290.000 euro op te trekken met zo’n 70 procent tot 400.000 à 500.000 euro. De sp.a kon daar niet mee lachen, maar ook Barbara Pas sprak er vorige week de minister over aan en maakte een aantal pittige vergelijkingen. Zo vond zij dat idee toch maar bizar, zeker omdat op dezelfde dag van dat voorstel de poetshulpen op straat kwamen voor 1 procent loonsverhoging die ze niet gaan krijgen. Ze maakte overigens nog een vergelijking die voor zich spreekt. Zo zou zij willen dat de regering zich eerder ontfermt over de 16,5 procent van de bevolking die een risico op armoede loopt ten gevolge van zijn te lage inkomen. De uitspraken van Bellot zijn dan ook bijzonder dom en tegen ieders haren instrijkend. Het ene loon is duidelijk het andere niet.

Tijd voor eenduidigheid Tijdens het reces is er wel wat te doen geweest over Michael Freilich (N-VA), die een joodse kandelaar ontstak in zijn eigen parlementair kantoor. Hij deed dat naar eigen zeggen om het joodse feest van het licht, dat tijdens

de christelijke kerstperiode valt, onder de aandacht te brengen en om de joods-christelijke wortels te onderstrepen. Op zich is daar niks mis mee. We kennen nog parlementairen die in hun eigen kantoor bijvoorbeeld een kruisbeeld of een icoon ophingen als teken en uiting van hun geloof. Zover, zo goed. De kantoren worden in de Kamer immers als ‘persoonlijk terrein’ aanzien. Een tijdje geleden was Freilich in de Kamer ook opgemerkt met een keppeltje, wat natuurlijk stof voor discussie was. Daarop zei hij: “Enkel tijdens parlementair, wetgevend werk, in de commissies en in de plenaire vergadering draag ik die consequent niet. Dat is een persoonlijke keuze als teken dat ik mijn werk uitvoer voor alle Vlamingen, ongeacht hun geloofsovertuiging.” Daar is natuurlijk iets voor te zeggen, al blijft het wel dansen op een slappe koord, zeker als velen - ook uit zijn partij - zeggen dat politiek en religie strikt moeten gescheiden zijn en a fortiori als het om het dragen van de islamitische hoofddoek gaat.

Afremmen Theo Francken zal altijd wel verbonden blijven met alles wat met migratie en asiel te maken heeft. Hij heeft door staatssecretaris te zijn een reputatie opgebouwd in die zin. Hoewel onder zijn beleid de instroom wat werd afgeremd, maar niet stopgezet, blijft hij toch actief om de migratiestromen onder controle te brengen.

Met enkele N-VA-collega’s, o.m. Darya Safai, Christophe D’Haese en Yoleen Van Camp, ontwikkelde hij de jongste tijd enkele wetgevende initiatieven om het allemaal beter te reguleren en de druk de verlagen. We denken zo aan hun wetsvoorstel om de gezinshereniging aan banden te leggen, maar ook aan het voorstel om opvang te weigeren aan wie een meervoudige asielaanvraag indient, voor asielzoekers met de Europese nationaliteit dus of voor personen die in een ander EU-land een asielaanvraag deden. Safai verduidelijkte alvast dat ze in hun voorstel het opvangrecht voor deze ‘asielshoppers’ integraal willen afnemen. Benieuwd of hun voorstellen het zullen halen, al dan niet als regeringspartij.

Recordaantal We lazen in het magazine van de Kamer dat sinds de verkiezingen van 26 mei 2019 de Kamer voor 42 procent uit vrouwen is samengesteld. Daarmee wordt 90 jaar nadat de eerste vrouw werd verkozen - in 1929 - een historisch record gehaald. Hoewel vrouwen pas in 1948 konden gaan stemmen, konden zij voordien al wel verkozen worden… Ja, het is een situatie die wij ons niet meer kunnen voorstellen. Ondertussen werd de wet ook enkele keren aangescherpt door ‘quotaregelingen’ bij de lijstvorming. De laatste was toen er vanaf 2003, op één na bij een oneven aantal, evenveel mannen als vrouwen op de lijsten moeten staan. Sindsdien is de vertegenwoordiging van vrouwen echt ‘verworven’. Momenteel zijn ze met 63 van de 150 Kamerleden. Toch blijven naar verluidt heel wat partijen bij hun lijstvormingen kampen met extra inspanningen die ze moeten leveren om hun lijsten te vullen met vrouwen. Ze staan dus klaarblijkelijk toch niet in dichte drommen aan te schuiven…

Actueel

16 JANUARI 2020

Broodje hesp of broodje aap?

De Tijd heeft goede journalisten in huis, maar wat Henk Dheedene kort voor Nieuwjaar uit zijn mouw schudde, een karakterschets van Jan Jambon, kunnen we bezwaarlijk omschrijven als correcte journalistiek.

Op twitter kreeg hij voor zijn stuk de welgemeende felicitaties van één collega, Yves Delepeleire, omdat Dheedene de uitspraak van Jambon over kindergeld “gelukkig meteen toetste aan de realiteit #fakenews”. Nu het stof over die zaak is gaan liggen, zetten we even alles op een rijtje. Omdat de journalist in de fout ging.

Dheedene volgde de Vlaamse minister-president drie weken en hoorde hem (onder meer) in de Vlaamse zakenclub De Warande in Brussel en in Hasselt bij de N-VA. Daar noteerde hij een uitspraak van Jambon, die al snel een eigen leven ging leiden.

Onder bevriend volk had Jan Jambon het daar over een systeem en een extreem voorbeeld om aan te tonen dat er met dat systeem toch iets aan de hand was. Eerst het systeem: het betreft de regeling waarbij ‘asielzoekers’ na hun erkenning het kindergeld uitbetaald krijgen voor de hele periode waarin hun aanvraag liep. Retroactief dus. Dat is wettelijk correct, al wisten veel mensen dat niet.

En dan het voorbeeld. “Ik heb het verhaal gehoord van een familie die meteen een huis kon kopen van dat kindergeld. Dat kan toch niet de bedoeling zijn?” Tweemaal enkelvoud, toch? “Is dat geen fake news?”, vroeg Dheedene zich af. Vervolgens ging hij aan het rekenen. “Zelfs in een extreem scenario waarbij een gezin vijf kinderen zou hebben en twee jaar moest wachten op asiel, kom je zo op een maximaal bedrag van 32.000 euro… Dat is veel geld, maar lijkt niet genoeg om in Vlaanderen een huis mee te kopen”, besluit Dheedene. Niets wijst erop dat Jambon het over Vlaanderen had. Het is Dheedene die deze kleurige geografische duiding toevoegt. We komen hier verder op terug.

Snelle kritiek Heeft Jambon zijn verhaal hier voorgesteld als de gemiddelde situatie? Niet meer dan andere politici die in hun quotes (te) scherp uitpakken. Voorbeelden kan de lezer zelf bedenken, van de mestkevers van Karel De Gucht tot de zotte kuren van Trump.

Wat voorspelbaar was, gebeurde. Open Vld-voorzitter Gwendolyn Rutten haalde diezelfde dag op Facebook hard uit naar wat ze noemde een “extreem-rechts broodje-aap-verhaal” en “Verzonnen verhalen die in xenofobe tijden goed klinken, maar die fout zijn en schaden”. We onthouden het woordje verzonnen. Bjorn Rzoska (Groen) sloot zich meteen aan bij de aanval van Rutten en had het over “een ongelooflijke kwakkel” en over

“desinformatie”. De zaterdagavond en vooral op zondag 29 december ontploften de (sociale) media (twitter, Facebook, etc.).

Veel minder aandacht was er voor wat Vlaams minister van Welzijn Wouter Beke (CD&V) zei. Beke bevestigde dat families van asielzoekers na hun regularisatie grote bedragen achterstallige kinderbijslag krijgen. Van Beke vernamen we dat de gemiddelde doorlooptijd van de asielprocedure op dit moment 15 maanden is, maar voor een aantal loopt dit uit tot “vele jaren” en “uitschieters en uitzonderingen vallen niet uit te sluiten”.

Maximumbedrag De volgende dag was er weer ‘nieuws’. Een berekening van Yves Coemans van de Gezinsbond vulde meteen alle kranten: “In theorie zou dat in heel extreme gevallen mogelijk kunnen zijn”, zei Coemans. Zijn ‘maximumscenario’ (gezin met vijf kinderen dat hier pas na vijf jaar een erkenning krijgt): 87.375 euro.

Dat is al het driedubbele van wat de journalist van De Tijd had ‘geraamd’. Toch werd er nog dagenlang verder gekwispeld met de cijfers van Dheedene. De orgels van de schande bleven spelen. We beperken ons in essentie tot een drietal kranten.

De Morgen In De Morgen noemde Hugo Camps de “uitschuiver” van Jambon “kwaadaardig” en “stigmatiserend” (2 januari). Het is zijn volste recht om dat te denken en te schrijven.

Dat is opinie en debat. Hoofdredacteur Bart Eeckhout maakt het bonter. Hij heeft het over Jambons “onwaarheid over asielzoekers (let op het meervoud) die zoveel kindergeld zouden cumuleren dat ze (idem) zich er een huis mee kunnen aanschaffen”. Wie veralgemeent er hier?

Joël De Ceulaer, die andere felle van De Morgen, citeerde Jambon wél correct, als het verhaal van één familie. Toch schreef De Ceulaer dat Jambon had “staan liegen” en “op gore wijze de vreemdelingenhaat aangewakkerd”. Waar de leugen precies zat, moeten we hem nog eens vragen. Hij kwam via “een simpel rekensommetje” uit op “hooguit een paar tienduizend euro” (sic). Of hoe de ene journalist een ‘fake newske’ van een ander (De Tijd) ook dagen later nog kritiekloos blijft gebruiken. Toegegeven, hij kreeg de pap in de mond van Wilfried Vandaele (N-VA), die in De Ochtend was komen zeggen dat het voorbeeld van Jambon een ‘boutade’ was, “kort door de bocht” en “niet wetenschappelijke correct”.

Wat Vandaele heeft bezield, is niet helemaal duidelijk.

Pas nog eens vier dagen later kwam De Ceulaers collega Roel Wauters Joëls foute informatie rechtzetten, met de cijfers die Beke nu wél gaf (90.000 euro, Commissie Welzijn Vlaams Parlement). “Voorlopige cijfers”, zo lezen we. Volgt er nog iets? Naast dit extreem voorbeeld, komen er via Beke nu meer gegevens op tafel: De jongste vijf jaar werd er 2.542 keer “meer dan 10.000 euro uitbetaald, 117 keer meer dan 30.000 euro en 12 keer meer dan 50.000 euro.

De Standaard Onwezenlijke journalistiek ook in De Standaard. “Een gemiddeld woonhuis kost in België 260.000 euro”, zo klonk de reactie. Dat is pas stinkend koken. Een gemiddeld woonhuis, waar Jambon het niet over had, kost in dit land zowat het dubbele van de goedkoopste woningen (zie verder).

Een week later (6 januari) bleef De Standaard fouten maken. Jan-Frederik Abbeloos had het over “een uitspraak over erkende asielzoekers (let ook hier weer op het meervoud, nvdr.) die met hun kindergeld “soms” een huis kunnen kopen. Ook hij bleef van een extreem voorbeeld een veralgemenende uitspraak maken.

Het Nieuwsblad Nog straffere tabak in Het Nieuwsblad. Op 8 januari, na de toelichting van Beke in de Commissie van het Vlaams Parlement, kan de krant niet anders dan toegeven dat er effectief aan één hier illegaal verblijvend gezin “91.309 euro” werd uitbetaald. Toegeven dat dit driemaal meer is dan in de oorspronkelijke berichtgeving (32.000 euro), daar denkt men niet aan. Maar het kan nog straffer. Matthias Vanderaspoilden schrijft het zo: “Cijfers Beke bewijzen Jambons ongelijk (maar excu-

5

ses komen er niet).” Zelfs in de cijfers schurkt de auteur - waar hij kan - dicht bij de grove leugen aan. De jongste vijf jaar waren er 2.524 aanvragen voor retro-actieve kinderbijslag “voor meer dan 10.000 euro”. Dat klopt, maar die “meer dan 10.000 euro” is een understatement, een verdoezelende formulering, zo blijkt uit de details die bv. Het Laatste Nieuws wél gaf: • 2.038 betalingen waren tussen de 10.000 en 20.000 euro • 369 tussen de 20.000 en 30.000 euro • 76 tussen de 30.000 en 40.000 euro • 29 tussen 40.000 en 50.000 euro • 259 tussen de 50.000 en 60.000 euro • 1 tussen de 60.000 en 70.000 euro • 3 tussen de 70.000 en 80.000 euro • 1 tussen de 80.000 en 90.000 euro Neem je de mediaan tussen die cijfers, dan kom je als “uitgave” voor dit soort regelingen in de buurt van 60 miljoen.

Besluit Hiermee zijn we bij de kern van de zaak beland: hoe ‘fout’ zat Jambon? Cijfermatig niet, want met het scherpste voorbeeld (enkelvoud) dat Jambon aanhaalde, kan je in de uithoeken van dit land en de rand van sommige steden een huisje kopen.

Voor Trends (5 september 2019) maakte vastgoedexpert Laurenz Verledens een overzicht van de goedkoopste gemeenten, maar dan op basis van info van de notarissen. Ook dat is een Waals onderonsje. In de top-tien allemaal gemeenten waar de mediaanprijs varieert van 70.000 tot 112.000 euro. In Vlaanderen komt Ronse naar voren als de goedkoopste gemeente. Dan hebben we het enkel over de mogelijkheden in België. Wie een woning wil kopen in, zeg maar Ghana, Egypte, Turkije of Marokko, heeft meer keuze binnen het budget. Wie herinnert zich trouwens nog de oplichtingszaak in 2009 van een Limburgse projectontwikkelaar die in het Turkse Antalya nieuwbouwappartementen aanbood tussen de 60.000 en 80.000 euro? Vandaag zochten we even op google, en vonden binnen de minuut in Antalya een aanbod voor goedgelegen nieuwbouwappartementen vanaf 29.900 euro…(www.antalyahomes.com).

Het “fake news” van Jambon is dus de facto minder “fake” dan zoveel politieke boutades.

Maar het klopt dat politici, en al zeker een minister en een minister-president, in deze megafoontijden beter uitkijken met hun lessen bij het telraam. Of je met voorbeelden uit de marge politiek scoort, dat is onduidelijk. Met rustige cijferinfo kom je wellicht een eind verder. Soms.

ANJA PIETERS

Rutten ramt haar eigen vloot Bart De Wever zag er behoorlijk ontspannen uit, de voorbije dagen. Hij lijkt redelijk zeker van zijn zaak. En ook Crevits was in De Tijd duidelijker dan ooit. Is de kartel-feeling terug? Dat kan best meevallen, als de liberale toppers blijven passen voor een Vlaams front. Rutten ramt haar eigen vloot. Een fatale vergissing.

Eerst even de nationale politiek. Daarin worden De Wevers stappen met de dag duidelijker: onweer veroorzaken binnen de verdeelde liberale partij, waar Rutten met haar paars-groene voorkeur almaar meer in vraag wordt gesteld (1), de christen-democraten te vriend houden, wat vooralsnog aardig lukt (2), en met een socialer programma de deur openzetten voor de socialisten (3), door de opbrengsten van het “sociaal-economisch herstel” te koppelen aan een verhoging van de laagste pensioenen. Een politieke strategie, wellicht doorgepraat met CD&V, die ervoor zorgde dat de informateurs Bouchez en Coens nog twee weken tijd krijgen om iets op te lossen dat nauwelijks of niet meer op te lossen valt.

De Wever weet dat er maar weinig opties zijn. Ofwel verkiezingen, ofwel de sp.a meekrijgen voor een onuitgegeven formatie van N-VA, CD&V sp.a aan Vlaamse kant en de paarse partijen aan Franstalige kant.

Dat zou een coalitie zijn met een voldoende meerderheid (80 zetels op 150).

Er is nog een derde optie: De Wever kan in het slechtste geval terechtkomen in een radicale oppositiekuur, waar anderen met de gebakken Belgische peren zitten en waar hij als herboren radicaal een deel van zijn emigranten naar het Vlaams Belang kan terughale. Ten laatste in 2024, maar bij het mislukken

van het baksel van Joachim Coens en Georges-Louis Bouchez wellicht veel eerder.

“De toestand is hoogst onzeker”, gaf hij zijn militanten nog mee. Maar er zat pit in zijn ogen. Wellicht hoopt hij op de eerste optie.

CD&V Maandag brachten de informateurs verslag uit bij de Koning. Ze mogen nog veertien dagen langer op zoek naar een oplossing die er niet is. En draai of keer het zoals u wilt, Coens heeft de ambitieuze Bouchez een toontje lager doen zingen.

De Wever heeft het goed gespeeld. Hij kon CD&V te vriend houden en zijn liberale opponent in het nauw te drijven. De Vlaamse ruggengraat van CD&V is niet gekraakt, en zal dat de komende dagen of weken wellicht ook niet doen.

Ook CD&V speelt het slim, door te kiezen voor meer Vlaanderen. Van minister van Justitie Koen Geens vermoedden we dat al langer, van Pieter De Crem en Hendrik Bogaert ook. Veel CD&V-burgemeesters stuurden mee. En voeg Joachim Coens ook maar toe aan dat rijtje. Mocht er nog twijfel zijn, vorige vrijdag gaf ook boegbeeld Hilde Crevits aan de N-VA niet te willen lossen.

Mooi om zien hoe radicaallinks boos en in paniek aan het krijsen ging. Een zekere viro-

loog Marc Van Ranst bijvoorbeeld, die nerveus en twittergek meende te zien dat Crevits last had van het ‘Stockholmsyndroom’, waarbij gijzelaars na een tijdje sympathie ontwikkelen voor hun gijzelnemers.

Open Vld Ondertussen werkte Gwendolyn Rutten zichzelf almaar meer in nesten. Ze slikte de linkse nota van PS-voorzitter Magnette en verdeelde zo de partij. Rutten wist natuurlijk wel dat paarsgroen (76 zetels op 150) niet werkbaar was, maar ze misrekende zich compleet in de volgzaamheid van CD&V, die aanvankelijk zelfs door haar zelfs buitenspel werd gedrumd. Dat moet de grootste politieke blunder zijn van de jongste jaren.

“Open VLD van Rutten-Tommelein moet geen schrik hebben als een bijhuis van de N-VA te worden gezien. Het lijkt eerder een bijhuis van de PS”, spotte voormalig liberaal parlementslid Lode Vereeck op twitter.

Maar Rutten heeft het blijkbaar nog niet door. Een Vlaams front vormen, dat spreekt haar niet aan. Ze toonde zich weinig enthousiast over de nota van Bouchez en Coens. Ze zal er niet rustiger op geworden zijn nu ook Bart Tommelein (“Geen veto tegen N-VA. Geruzie moet ophouden… Ik heb geen enkel probleem met de N-VA”), Els Ampe en straks wellicht ook nog eens Egbert Lachaert voorzittersambitie hebben.

Communautair We vermoeden dat de N-VA de communautaire revolte heeft omgezet in discreet overleg over iets wat we zouden benoemen

als “haalbare communautaire progressie”.

Doen wat kan, en hopen op meer.

Als er na Coens/Bouchez dan toch iets op gang komt, zal het een formatie zijn met een Vlaamse meerderheid, iets dat socialer is dan Michel I, iets waar gewerkt zal worden aan de herschikking van deze staat vanaf 2024, met een confederaal tintje, gekoppeld aan goede afspraken over de toekomst van Wallonië. Met nog een in de tijd beperkt behoud van de transfers. Dat laatste mag in een positief Vlaanderen geen taboe zijn, maar de regeling moet een kromme situatie rechttrekken voor een afgesproken einddatum.

Als er uit die formatiegekte dan toch een regering wordt geboren, zal het er wellicht eerder een van N-VA en CD&V mét sp.a en zonder Open Vld (plus Waals paars). Siegfried Bracke suggereert zoiets. Er zijn wel meer signalen die erop wijzen dat De Wever met de socialisten kan samenwerken. In Antwerpen bij voorbeeld. “Antwerpen wordt anders en beter bestuurd. Dat durf ik nu al zeggen”, zei Jinnih Beels in De Zondag, na één jaar samenwerking in de Bourgondische coalitie.

Verkiezingen Waarschijnlijker toch is het dat er van bovenstaand scenario hier of daar toch een wiel afdraait. En dan komen verkiezingen in beeld, wat we al langer vermoeden. En wat Rik Van Cauwelaert voorspelde in De Afspraak. In dat geval is de kans groot dat er winst zit aan te komen voor de voormalige kartelpartners en verlies voor de verdeelde liberalen.

ANJA PIETERS

6

Dwars door Vlaanderen

16 JANUARI 2020

IN MEMORIAM

Boeken

Gaston Durnez postuum Een tijdje geleden vond in Antwerpen op de Campus Carolus van de Leuvense universiteit de plechtige voorstelling plaats van het postume boek dat Gaston Durnez, overleden op 22 november, aan zijn vriend en collega Hugo de Ridder wijdde. De laatste overleed in oktober 2018.

Vriendschap

De opeenvolgende sprekers - onder meer Jan de Groof, Mark Deweerdt, Dirk Rochtus en Rik van Cauwelaert beklemtoonden dat Gaston voor vele jonge Vlamingen hun leescultuur jarenlang bepaalde en wezen op zijn “buitengewone geestige gevatheid”.

Een paar maanden na het overlijden van Hugo de Ridder maakte Durnez aan de hand van oude notities en oude teksten van Frans Verleyen een ‘plaquette’ over De Ridder. Een echte, serieuze biografie zag de negentiger niet meer zitten. Dat liet hij over aan anderen.

Normaal was de voorstelling voor midden januari gepland, maar door de plotse verslechtering van Durnez’ gezondheid werd de verschijningsdatum naar midden december vooruit geschoven. Het mocht echter niet baten.

Zo volgde er een postume voorstelling van zijn laatste boek.

Hugo de Ridder studeerde samen met Mark Grammens en Hugo Schiltz aan het Xaveriuscollege van Borgerhout.

Daar ontstond tussen hen een vriendschapsband die een leven lang zou aanhouden. Het boekje zelf is trouwens een ode aan de vriendschap tussen De Ridder en Durnez, twee ‘oud-strijders’ van de voormalige Vlaamse krant De Standaard. De auteur haalt talloze herinneringen en anekdotes op aan hun gemeenschappelijke journalistentijd.

Als onderzoeksjournalist en opiniemaker zorgde Hugo de Ridder voor heel wat primeurs. Niet voor niets noemt Durnez hem een “deadline-artiest” in zijn portret. Ook schetst hij een beeld van De Ridder tijdens de bestaanscrisis van De Standaard in de hete zomer van 1976. Tegen kandidaat-kopers liet hij duidelijk verstaan: “Een krant kun je kopen, een redactie niet.”

Een mooi uitgegeven boekje met een duidelijke leesletter en met een voorwoord door Herman van Rompuy en een nawoord door Mark Deweerdt.

PIETER JAN VERSTRAETE Gaston Durnez, “Hugo in de jungle: herinneringen aan een politieke pennenridder”, Antwerpen, DoorbraakBoeken, 2019. Ill., 78 blz. gen. met flappen, 15 euro, ISBN 97 894 9263 938 7

Walter Vochten In Sint-Antonius-Zoersel overleed op 81-jarige leeftijd een op vele terreinen verdienstelijk man die door velen gemist zal worden. Niet de minste van zijn verdiensten was zijn Vlaamsgezinde overtuiging die hij niet alleen met woorden beleed, maar ook metterdaad.

Walter voelde zich Vlaming met zijn hart, maar evenzeer met zijn verstand en dat verstand vertelde hem dat Vlaamse onafhankelijkheid voor ons volk de enige manier was (en is) om uit het geldverkwistend belgisch moeras te geraken.

Omdat hij dat vanzelfsprekend vond, stond hij in Zoersel destijds aan de wieg van het Vlaams Blok. Zijn minzaamheid in de omgang met iederéén en zijn actieve inzet in een hele reeds verenigingen, zowel in de zorg als in de cultuur, waardoor hij in Zoersel en omgeving niet alleen bekend maar ook gewaardeerd werd, zal er wel niet vreemd aan zijn geweest dat hij het plaatselijke Vlaams Blok naar een electorale hoogte wist te stuwen die in de regionale annalen waarschijnlijk wel als historisch opgetekend zal staan. Walters manier van oppositie voeren als gemeenteraadslid, die zelfs door de CD&V-burgemeester als positief werd beoordeeld, bezorgde hem bij de verkiezingen van 2006 zo’n 1815 voorkeurstemmen en zijn partij het record van 7 zetels in de gemeenteraad.

Voor de postjes was Walter niet in de politiek gegaan, maar voor de mensen.

Prof. em. Jan Tollenaere Jan Tollenaere overleed op 29 december jl., maar het bericht van zijn overlijden bereikte ons pas nadat in intieme kring afscheid was genomen van deze eigen-zinnige zoon van de aan het Oostfront in 1942 gesneuvelde Reimond Tollenaere. Het is niettemin passend hier alsnog deze academisch geschoolde Vlaamsgezinde te gedenken.

Jan-Pieter Tollenaere, echtgenoot van Magda Lamote, is geboren in Roeselaere op 27 februari 1938. Hij was dus nog een peuter toen die verschrikkelijke oorlog uitbrak en zijn vader, militante VNV-er, het niet meer dan zijn plicht achtte, samen met de jongens die hij daarvoor

BRUSSEL

#spaaronsvanels Minister worden was de volgende stap voor de ambitieuze Els Ampe (Open Vld), maar daar stak het duo Gatz-Vanhengel een stokje voor.

Vandaag is ze kandidaat-voorzitter van haar partij. Dat ze kansloos lijkt, verhindert haar niet zich op die manier toch in de kijker te werken. En waarom ook niet? Partijpolitiek is steeds meer een show-zonder-inhoud geworden. Haar habitat.

Wat hebben Bert Anciaux (net overigens als vader Vic), Louis Van Geyt en Annemie Neyts gemeen? Allen zijn ze Brusselaar én voormalig partijvoorzitter, wat niet evident is in Vlaanderen. Anders dan aan Franstalige kant, waar het demografisch gewicht van de Brusselaars binnen de Franse Gemeenschap aanzienlijk doorweegt, is dat aan Vlaamse kant net anders. Er zijn er gewoonweg steeds minder, zij het dat de Belgische constructie deze bescheiden groep een batterij aan politieke mandaten heeft bezorgd. Het is iets waar Els Ampe (Open Vld) niet rouwig om zal zijn. Sinds vorig jaar zetelt ze in het Vlaams Parlement, maar in 2004 werd ze als prille 25-jarige het jongste Brussels parlementslid. En nu doet ze een gooi naar het partijvoorzitterschap, zij het dat ze zelf niet echt lijkt te geloven in haar kansen om het voorbeeld van Annemie Neyts te volgen.

“Mijn verhaal gaat over groei: economisch, voor het individu en groei als partij”, klonk het bij haar kandidaatstelling. Mooi toch?

Het is het soort van discours dat wat verloren is gegaan bij de liberalen. Anderzijds: wetende van wie het komt, tja…

Roepen tegen Peumans Het is een wat gekke vaststelling dat steeds meer Vlaams-Brusselse politici inwijkelingen zijn. Waar de drie excellenties Chabert,Vanhengel en Delathouwer destijds nog een toneelstukje in het Brussels opvoerden, zou dit vandaag bijzonder moeilijk worden.

Wellicht zou enkel Sven Gatz ertoe in staat zijn. Niet Smet of Van den Brande. Nu goed, de wieg van Ampe mag dan al in Oostende staan, theater opvoeren kan ze als geen ander. Het begon al tijdens haar maidenspeech in 2004. Terwijl de VGC haar installatievergadering (normaliter zonder debatten) kende, beklom ze het spreekgestoelte om een tirade tegen het Vlaams Belang af te steken.

“U hebt nog niets gerealiseerd”, brieste ze.

Hoe meer ze zich opjoeg, des te potsierlijk werd de opvoering. Nu ja, Ampe was zes jaar schepen en net die vraag kan haar misschien voorgelegd worden.

Anders dan haar socialistische collega Ans Persoons nam ze ondanks het Samusocial-schandaal geen ontslag. Om buiten schot te blijven is ze dan zelf maar beginnen lekken over andere stadsvzw’s. Dat ze geen kans laat liggen om niet te zwijgen, mocht Jan Peumans een kleine tien jaar geleden ondervinden. Tijdens zijn traditionele elf juli-toespraak onderbrak ze hem door te roepen: “Hou op! U besmeurt de reputatie van de Vlamingen met uw nationalisme.”

Wie besmeurt wat natuurlijk? Op die zitting bevinden zich heel wat prominenten uit binnen- en buitenland. Erg klassevol dus om op die manier te beginnen brullen.

Minister...

Verstandig kan je Ampe ondanks haar diploma burgerlijk ingenieur bezwaarlijk noemen. Vriend en vijand zullen het be-

Hij is heel zijn leven sociaal bewogen geweest. Walter bleef altijd de beminnelijke man die met alleman overweg kon. Heel wat tegenslagen wist hij op zijn manier te verwerken, maar die laatste druppel was er voor hem te veel aan.

Dat was het afscheid van zijn Bea, zijn steun en toeverlaat in alle omstandigheden. Zij overleed in januari 2019 en van toen af was die sociaal bewogen Walter Vochten niet meer dezelfde. Zijn familie en vrienden zagen hem mentaal en lichamelijk achteruitgaan, maar konden niet vermoeden dat het afscheid zo dichtbij zou zijn. De honderden blijken van deelneming bij zijn overlijden op facebook en op gemeentelijke forums over de partijgrenzen heen, bewezen zijn belang in de Zoerselse politiek. Niet voor niks was hij wegens zijn verdiensten tot eregemeenteraadslid benoemd. Vaarwel, Walter, en rust in vrede.

HVO De afscheidsplechtigheid vindt plaats in de Sint-Antoniuskerk van Sint-Antonius-Zoersel, Handelslei 23 op vrijdag 17 mei om 10 uur.

amen. Maar dat compenseert ze dan weer met ambitie. Vandaag profileert ze zich als de anti-establishment kandidate, maar toen de Brusselse regering gevormd werd, was ze net degene die het partijestablishment naar voor schoof. Dat was echter zonder Vanhengel gerekend. Gwendolyn - de uil van Aarschot - Rutten mocht roepen zoveel ze wilde, het zou Gatz worden, zo besliste ontslagnemende Guy, niet Ampe. En hij deed er achteraf nog een schepje bovenop. “Heb je ooit ergens je stempel op kunnen drukken?” moet hij haar gezegd hebben. Een retorische vraag, voor alle duidelijkheid. En hoe pertinent ook, met dit voorval naar buiten komen was niet zo kies van hem.

... noch voorzitter Of Egbert Lachaert zich kandidaat stelt, is nog niet helemaal zeker, maar Ampe en Tommelein hebben gemeen beide uit Oostende afkomstig te zijn. Ook hun respectievelijke politieke loopbanen begonnen in andere partijen dan bij de liberalen. Tommelein, dat is geweten, bij de VU en Ampe, het is minder geweten, bij de jongsocialisten. Dat net beiden kandidaat werden, leidde tot grapjes op sociale media. “De ene kwam na Vande Lanotte, de andere kwam op Vande Lanotte...”, tweette een voormalig collega-parlementslid van Ampe. Een insinuatie dat er ooit een meer dan een Platonische relatie tussen beide zou geweest zijn. Het zij zo.

Zal Ampe ooit in de plooien van de politie geschiedenis verdwijnen? Velen hopen het.

En hopelijk wordt dit nummertje er eentje dat het hele proces bespoedigt. Hoewel.

Waarom denken we plots aan de uitspraak van wijlen Jean Gol over de inmiddels ook al een tijdje overleden Daniel Ducarme? “Hij weegt dermate licht, dat hij hoog zal eindigen.”

KNIN.

warm had gemaakt, aan het barre Oostfront te gaan strijden voor Outer en Heerd. Zijn jonge vrouw bleef achter met de zorg voor drie zoontjes, maar wist zich moedig van die taak te kwijten, zoals bleek uit het vraaggesprek dat ik in dit blad met haar mocht publiceren.

Na zijn Latijns-Griekse humaniora, toog zoon Jan zelfs naar Zuid-Afrika, waar hij niet bepaald voor de makkelijkste studies koos. Aan de universiteit van Pretoria studeerde hij natuur- en scheikunde en aan de universiteit van Stellenbosch koos hij voor farmacie en farmacologie.

In Pretoria promoveerde hij op een Engelstalig proefschrift over het verband tussen scheikunde en biologie in een klassieke quantum-benadering. Terug in eigen land, maakte hij zich bij Jansen Pharmaceutica in Beerse verdienstelijk als afdelingschef, maar na een tijd week hij uit naar het noorden. Aan de universiteit van Utrecht werd hij tot gewoon hoogleraar benoemd.

Professor Jan heeft de Vlaamse overtuiging van zijn vader nooit verloochend. Dié overtuiging zal voor hem wellicht wel de drijfveer zijn geweest om lid te worden van de N-VA-afdeling Turnhout. Aan dat lidmaatschap maakte hij zelf een einde in 2017 nadat zijn passage in het VRT-programma ‘Kinderen van de collaboratie’ niet onopgemerkt was gebleven, om het zacht uit te drukken. Rust in vrede, professor, en vergeet uw Vlaanderen niet.

HVO

STEUN SCEPTR machtig nieuws BE39 7390 1640 4519 (BIC KREDBEBB)

Onze naaste buren

16 JANUARI 2020

Nieuwe preutsheid De oudere lezers herinneren zich Nederland nog als het land waar alles kon en mocht, als het maar naakt was. Van die reputatie blijft dankzij groene islamsympathisanten weinig over.

De affiche van de PSP In 1967 ontplofte een bom in Nederland. Voor de eerste keer was er een dame met blote borsten op het televisiescherm te zien: Phil Bloom. Het jaar daarna verschenen expliciete seksmagazines Chick en Candy. Iedere Nederlandse stad kreeg een of meer seksshops. Vlaanderen maakte overvloedig gebruik van nieuwe snelwegen als de E19 om zich in Nederland te bevoorraden. In 1971 veroorzaakte de Pacifistisch Socialistische Partij (PSP) nog opzien met Nederlands meest iconische verkiezingsaffiche: de bloedmooie en spiernaakte Saskia Holleman (1945-2013) in een weide met op de achtergrond een koe. Geleidelijk verdwenen alle taboes en Nederlanders dartelden graag in hun natuurlijke staat aan de stranden van de Middellandse Zee. Dames die niet topless in de zon lagen, werden wat meewarig bekeken.

Maar er kwamen andere tijden Die vrijheid blijheid is voorbij. Daar zijn drie redenen voor.

De eerste is technologisch. Heel Nederland loopt al jaren met zijn smartphone rond en de camera’s van die toestellen worden altijd maar beter en scherper. Het gevaar loert om de

7

NEDERLAND

hoek dat de een of andere onverlaat ongevraagd een foto op sociale media plaatst. Wat op het strand leuk lijkt, wordt dat minder als de geportretteerde ontdekt dat vrienden en zelfs vage kennissen die foto’s delen, liefst met grove commentaar over de drie b’s: borsten, buiken en billen. De tweede reden komt via de Amerikanisering ook Nederland binnen.

De moraal van bijvoorbeeld Facebook en de gevolgen van #MeToo hebben ook invloed in Nederland. Sauna’s hebben tegenwoordig “Badkledingdagen”. En tenslotte en vooral is er de altijd groeiende invloed van de door en door schijnheilige islam en het gedrag van Nederlandse politici die plat op hun buik kruipen voor de aanhangers van deze ‘godsdienst’.

kende ‘jongeren’) zouden er aanstoot aan nemen. Daarenboven is het hoofd van de dame helemaal omwikkeld met een sluier en dat kan zeker niet. Het is geen toeval dat Utrecht de eerste stad in de Nederlanden is waar de Lage Emissiezone werd ingevoerd. En het is de stad waar de groene wethouder Diepeveen vorige week de plannen ontvouwde voor een hele nieuwe stadswijk met 19 hoogbouwwoonblokken voor 10.000 inwoners. Klein detail: er is geen enkele parkeerplaats voorzien, want een absoluut autoverbod. Bejaarden of minder valide mensen niet welkom voor deze boef.

Buigen voor de islam

Tenslotte deed ook GroenLinks in het prachtige Alkmaar een duit in het zakje. In een pand aan de Achterdam (het plaatselijk raamprostitutiegebied) staat een mooi bronzen beeldje van Susanne, een straathoertje met twee kleine blote borstjes. Iedereen vindt het onschuldig, behalve GroenLinks, want “er is een grote groep inwoners (raad eens welke?) die het als provocerend ervaart”. De conservatieve De Telegraaf plaatste een grote foto van het beeld en vroeg aan de lezers hun mening. 90 procent van de 11.000 respondenten vond het mooi en steunde de stellingen “Bloot moet mogen” en “Niet terug naar jaren vijftig”. Daarenboven werd de krant duchtig de les gelezen omdat ze in een eerder artikel niet klaar en duidelijk de islam had genoemd als oorzaak van de nieuwe preutsheid.

WILLEM DE PRATER

Dezer dagen zijn er weer twee voorbeelden van buigen voor de mohammedanenmoraal. Twee keer trouwens op vraag van GroenLinkse hotemetoten. GroenLinks is wel de partij die ontstond uit een fusie van communisten en PSP’ers, de luitjes van die beroemde affiche van ’71. In Utrecht is een tentoonstelling van het werk van de grote Nederlandse surrealist Jopie Moesman in de Stadsschouwburg. Zijn bekendste werk “Het gerucht” uit 1941 toont een naakte vrouw op de rug gezien, die in een straat fietst. Dat kon nog net. Maar een foto van Jaap Van de Klomp ter ere van Moesman mocht niet.

Een dame toont twee borsten op een leuning met in de achtergrond een brug. Mocht niet van de GroenLinkse bazen, want ‘sommige burgers’ (dubbele paspoorters, zoals de be-

Susanne

Bij de veroordeling van WoninGent WoninGent is veroordeeld wegens het verhuren van ongeschikt verklaarde woningen. De rechter legde hen een boete op van 200.000 euro (waarvan 120.000 met uitstel). De sociale huisvestingsmaatschappij moet ook een vergoeding betalen aan een aantal huurders. Eindelijk wordt een einde gemaakt aan de straffeloosheid van WoninGent en van de politici die er aan de top stonden. Het is wrang dat het gerecht pas in actie kwam na een reportage van de VRT, want de wanpraktijken waren al jaren aan de gang.

In één adem oproepen om geen politieke spelletjes te spelen en tegelijk uithalen naar N-VA, dat deed Tine Heyse (Groen), de Gentse schepen van wonen in een zure reactie op de beslissing van de rechtbank.

Volgens haar is het “geschiedenis, een zaak uit het verleden”. Dat zij altijd beweerd heeft dat er niets onwettigs gebeurde, is ze blijkbaar al vergeten. Nog in maart van dit jaar tijdens de gemeenteraad bleef ze tot vervelens toe herhalen dat ongeschikt verklaarde woningen mogen bewoond worden en dat dit voor de huurders zelfs een goede zaak is!

De rechter geeft haar nu duidelijk ongelijk.

Hopelijk hebben ze het op het stadhuis nu begrepen. Beste burgemeester en schepenen, de wet geldt voor iedereen, zelfs voor Stad Gent en haar dochterbedrijven.

den, bleek dat de parkings van enkele grote winkels op de R40 mee opgenomen waren in de zone. Een onaangename verrassing voor

de klanten. Heyse zei dat dat niet de bedoeling was. Wie alleen maar wou winkelen, mocht de bordjes negeren. Verkeersborden die je mag negeren? Onze schepen heeft zelf geen auto, dat verklaart misschien haar origineel idee. Enkele dagen geleden werden de fout geplaatste LEZ borden weggehaald en de vergissing stilletjes rechtgezet.

De poetsbakfiets Te zien in Gent elke ochtend: een dame die met een zware bakfiets over de kasseien

Een verkeersbord dat je mag negeren?

Mevrouw Heyse is ook schepen van klimaat en dus verantwoordelijk voor de invoering van de LEZ-zone, de Lage Emissie Zone.

De grens van de zone is de binnenring R40.

Toen begin januari de borden onthuld wer-

Bouchez versus Magnette Nieuwbakken MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez heeft van zijn co-informatie-opdracht gebruik gemaakt om zijn positie in de eigen partij te versterken. En ook om zijn eigen soortelijk gewicht in het Waalse politieke landschap te verhogen. De liberaal ziet zichzelf als dé uitdager van PS-voorzitter Paul Magnette en wil het tot nummer één onder Waalse politici schoppen.

Het tijdperk Michel-Reynders is bij de liberalen van de MR definitief voorbij. Georges-Louis Bouchez heeft van de eindejaarsperiode gebruik gemaakt om zijn eigen stempel te drukken op de partij. Zijn informatie-opdracht samen met Joachim Coens (CD&V) hielp hem daarbij. Er waren geen wittebroodsweken voor de Bergenaar. Bouchez moest meteen tonen tot wat hij in staat is en zijn eigen communicatiestijl en voluntarisme sloegen aan. Bouchez is een politicus die imago boven inhoud stelt en hij slaagde erin de indruk te wekken dat hij een vernieuwende figuur is in de Franstalige politieke wereld. Ook en vooral door binnen de eigen MR schoon schip te maken. Hij rekent niet op het oude netwerk van een Charles Michel en Didier Reynders. Valentine Delwart, de rechterhand van Charles Michel, blijft aan boord en dat is het dan. Philippe Goffin werd interim-minister van Buitenlandse Zaken en Defensie. Geen promotie dus voor federaal minister van KMO’s Denis Ducarme, de uitdager van Bouchez bij de voorzittersverkiezingen en een Michel-getrouwe.

Dexia De strafste interne zet van Bouchez kwam er wellicht vorige week, toen hij Axel Miller aanstelde tot hoofd van de studiedienst van de MR, het Centre Jean Gol. Miller heeft een omstreden carrière achter de rug in het bedrijfsleven. Hij was

onder andere topman bij beurshuis Petercam en autobedrijf D’Ieteren. Telkens moest hij er na interne onenigheid vertrekken. En vooral: Axel Miller was topman van Dexia ten tijde van de financiële crisis van 2008. Ook daar moest hij vertrekken.

Miller werd gezien als een van de architecten van het risicovolle groeimodel met gevaarlijke kredieten dat van Dexia een hefboomfonds in plaats van een bank maakte. En het richting afgrond stuurde.

Waarom iemand met zo’n palmares hoofd van een studiedienst maken? Bouchez heeft daarvoor zijn eigen redenen.

Zoals al vermeld is hij een echte communicatieman die wil aantonen dat hij serieuze risico’s durft te nemen. En in de Franstalige wereld is Miller een ronkende naam. Bouchez denkt dat hij hier de witte raaf heeft die de studiedienst met nota’s en rapporten naar een hoger niveau kan tillen.

En vooral: die kan wedijveren met het Institut Emile Vandervelde, de bijna mythische studiedienst van de Parti Socialiste.

Die wordt nu geleid door de wonderboy Thomas Dermine.

Een ex-McKinsey-boy die meewerkte aan de economische herwaardering van de regio van Charleroi. Hij werd in 2019 uitgeroepen tot “Waal van het jaar”.

Rechterflank Als de PS zo’n klepper binnenhaalt, dan kan ik niet achter-

dokkert. Op de bak het opschrift: poetsfiets.

Zo trekt ze door het autovrij gebied van de ene werkpost naar de andere, hard duwend op de trappers tussen het poetswerk door.

Een thuishulpdienst uit het centrum kocht elektrische fietsen voor haar personeel. Dat leverde een mooi artikel op in de krant over hoe het bedrijf haar steentje bijdraagt aan het milieu. De gezinshelpers laten nu hun auto’s staan en fietsen door weer en wind tot bij de mensen aan huis, waar ze bij slecht weer met koude handen en natte kleren toekomen.

De politici en directeurs die dat allemaal promoten, zitten een hele dag in een warm kantoor. Fietsen doen ze voor hun plezier of om fit te blijven. Minder auto’s in de stad?

Wie al zwaar werk doet, mag nog eens met een (bak)fiets de baan op.

Het Gents wandelbusje in het autovrij gebied is niet geschikt voor rolstoelen. Een elektrisch busje met een rolstoellift bestond niet volgens de schepen van mobiliteit. Erg hard had hij niet gezocht, want in buitenlandse steden rijden er al jaren zulke voertuigen rond. Toen bleek dat het wel bestond, had hij een nieuw excuus klaar: een busje met een rolstoellift kost te veel. Brugge geeft nu het goede voorbeeld: er rijdt een elektrische pendelbus die ook mensen in een rolstoel kan vervoeren. In tegenstelling tot Gent, zijn die van Brugge wel bereid wat meer te betalen zodat rolstoelgebruikers ook naar het stadscentrum kunnen.

MATHILDIS

WALLONIE blijven, dacht Bouchez. Waarbij we meteen bij de grote politieke ambitie van de Bergenaar zitten: PS-voorzitter Paul Magnette naar de kroon steken en de populairste en belangrijkste Waalse partijvoorzitter worden. De informatie-opdracht van Bouchez diende ook om zijn zichtbaarheid in Wallonië te verhogen. En de volgende stap is de PS electoraal naar de kroon te steken. Of het nu in 2024 is of bij vervroegde verkiezingen.

De ambitie van Bouchez is 30 procent te halen en zo de hele Waalse rechterflank te bezetten. En groter te worden dan de PS, zoals in 2007 gebeurde onder Didier Reynders. De Franstalige liberalen kijken nog altijd met heimwee terug naar die periode.

Conchita Het zal de komende jaren een politieke strijd op het scherp van de snee worden tussen Bouchez en Magnette. En het valt te bezien of het tussen de twee voorzitters tot persoonlijke aanvallen komt. De aversie bij andere politici tegenover deze jonge spring-in-’t-veld verhoogt die kans aanzienlijk. In het verleden kwam het binnen de Bergense gemeenteraad tot kinderachtige ruzies tussen Bouchez en de PS. De socialisten vergeleken hem met Conchita Wurst, de travestiet-Eurovisiesongwinnaar met een baard. En Le Vif wist vorige week te melden dat Ecolo-voorzitter Jean-Marc Nollet Bouchez vierkant uitlachte tijdens een rondetafel met de informateurs.

Reden: sp.a-voorzitter Conner Rousseau slaagde er elke keer in om Bouchez met de verkeerde voornaam (meestal Charles-Louis) aan te spreken.

PICARD

8

Actueel

16 JANUARI 2020

DIPLOMATIEKE VALIES

Afrekenen met Obama De Amerikaanse president Trump beëindigde zonet het hoofdstuk dat voorganger Obama ten aanzien van Iran schreef. Zonder op een open oorlog uit te zijn, verkiest hij weer de inkapseling boven de onderhandelingstafel. Het is een terugkeer naar het beleid van de VS dat sinds 1978 de norm was. Of tovert hij in dit verkiezingsjaar nog een wit konijn uit zijn hoed?

Amerikaanse B-52-bommenwerper Binnenlandse factoren spelen vaak een rol in de manier waarop een land zich internationaal positioneert. Het is van alle tijdens en Iran is geen uitzondering op de regel. Of, hoe en in welke mate ze doorwerken op die externe profilering maakt hen relevant - toch voor deze rubriek. De voorbije weken kregen we echter de indruk dat voor sommigen die relatie intern-extern er helemaal niet meer toe doet. Geen haar op ons hoofd dat eraan denkt het regime in Teheran te verdedigen. Erg pijnlijk is het te moeten vaststellen hoe de voorbije veertig jaar Iran op vele vlakken haast van de beschavingsladder tuimelde.

Maar nogmaals: ons interesseert de plaats die de staat op het internationale schaakbord inneemt, wat nog iets anders is dan een soort morele strijd tegen het regime te voeren, ook al is die zoals in het geval van mensen als Darya Safai (N-VA) persoonlijk geïnspireerd. Even terzijde: is de N-VA er niet telkens als de kippen bij om anderen te verwijten buitenlandse conflicten te importeren? Best eens in eigen boezem kijken.

Het is een vaststelling dat de wereld geen amalgaam van democratieën is. Net zomin als de VN dat zijn. Toen de organisatie in 2015 haar zeventig kaarsjes uitblies, had het tijdschrift zakentijdschrift Forbes het over “The U.N.’s Parade of Dictators”. Het stemt tot nadenken. Maar terug naar Iran. De (nabije) toekomst zal uitwijzen of de beslissing van de VS om generaal Soleimani uit te schakelen - zoals het recentste nummer van The Economist titelde - “een meesterzet of waanzin” is geweest. En die beoordeling kan men maar beter vanuit een nuchter geïnspireerd gevoel van ‘balance of power’ doen, niet met politieke nummertjes tegen het regime, hoe verwerpelijk ook.

Begrafenisstoet voor generaal Soleimani (7 januari 2020)

Obama’s koerswijziging

Duidelijke waarschuwing

Generaal Soleimani was een van de machtigste mannen van Iran, wat van hem volgens analisten de hoogste militaire leider maakt die de Amerikanen sinds 1943 naar de eeuwige jachtvelden stuurden. In dat jaar werd het vliegtuig van admiraal Isoroku Yamamoto neergehaald, de architect van de aanval op Pearl Harbor. Door opdracht te geven zo hoog te mikken, heeft de Amerikaanse president Trump de logica van zijn eigen keuze ten volle aanvaard. Geruime tijd voor hij verkozen werd, liet hij verstaan het nucleair akkoord dat zijn voorganger Obama (samen met andere landen) met Iran sloot door en door slecht te vinden.

Plaatsen we deze demarche in een ruimer kader, dan leverde dit een breuk op met het verleden.

Sinds 1978 volgde Washington een beleid van inkapseling, ergens vergelijkbaar met wat met de USSR gebeurde. Een spel van sancties en het steunen van oppositiekrachten werd jarenlang gespeeld, tot Obama het geweer van schouder veranderde. Over de juistheid hiervan lopen de meningen uiteen, maar Trump, voor wie er nog aan zou twijfelen, behoorde tot het kamp van de uitgesproken tegenstanders.

Feit is dat door de deal de Iraanse invloed in de regio aanzienlijk is toegenomen. Het verminderen van de Amerikaanse aanwezigheid in Irak creëerde ruimte, terwijl de financiële voordelen van het akkoord (onder andere het vrijkomen van eerder bevroren miljarden in het buitenland) Teheran meer slagkracht gaven.

Die middelen werden voor de projecten van generaal Soleimani aangewend, niet om de levensstandaard van de modale Iraniër op te krikken.

Zijn beslissing om eruit te stappen, bracht Iran tot tal van provocaties. Mijnen werden aan vrachtschepen bevestigd, een Amerikaanse drone werd neergehaald en er was die massale aanval op Saoedische olie-installaties. De VS bleven er rustig bij.

Enkele maanden geleden blies de president zelfs in extremis een tegenaanval af. Het was ook Teheran niet ontgaan dat ondanks zijn wat oorlogszuchtig getweet, er vooral een wil was de confrontatie niet aan te gaan. Tot nu. In 2012 was er nog die tweet waarin hij waarschuwde dat Obama wel eens een oorlog zou kunnen willen starten met Iran om herkozen te worden.

Zelf wil hij dat niet, want ook hij wil een tweede termijn in het Witte Huis. Maar tegelijk is Teheran wel duidelijk gemaakt dat er een rode lijn getrokken is. Een echte dan, niet zoals die van Obama in Syrië, royaal overschreden door Assad, zonder Amerikaanse reactie. Teheran is zich bewust van het feit dat Trump geen invasie plant, maar dat ze zich aan stevige reacties kunnen verwachten. Ook hen is het niet ontgaan dat vorige week een eenheid van B-52-bommenwerpers op de basis van Diego Garcia in de Indische Oceaan geland is.

Libië Trumps recent handelen vertoont verrassend genoeg wat gelijkenissen met wat Ronald Reagan in de jaren tachtig deed. Toen was het Libië van Khadaffi (“een dolle hond” noemde hij hem ooit) het doelwit. Het land kreeg sancties opgelegd, maar bleef rijkelijk tal van terreurdaden sponsoren.

Nadat vijf Amerikanen het leven verloren tijdens aanslagen in Wenen en Rome, trok ook Reagan een rode lijn. Elke aanslag op een Amerikaans staatsburger zou een represaille teweeg brengen. Khadaffi lapte de waarschuwing aan zijn laars, maar toen een bom ontplofte in een Berlijnse discotheek die door Amerikaanse militairen gefrequenteerd werd, was de maat vol. Amerikaanse vliegtuigen voerden een raid uit.

Er zijn natuurlijk verschillen.

Toen kon de president op heel wat Democratische steun rekenen, wat vandaag niet het geval is. Ronald Reagan was er zich van bewust dat de aanval op Libië niet volstond om het gevaar helemaal te verdrijven. En terecht, want twee jaar later was er de aanslag op de PanAm-vlucht boven het Schotse Lockerbie. Moge het de bewoner van het Witte Huis tot voorzichtigheid inspireren.

MICHAËL VANDAMME

Buitenlands spervuur Vrijheid voor Taiwan Mevrouw Tsai Ing-wen, de president van Taiwan, heeft de verkiezingen gewonnen. Het zag er nochtans niet zo goed voor haar uit. Vele kiezers vonden haar een beetje saai. Ze was helemaal niet het type van de krachtdadige leider. De debatten gingen over pensioenhervormingen, betaalde verlofdagen, homohuwelijken en luchtverontreiniging. Kortom, de klassieke onbenulligheden. Maar ongewild gaf de Chinese dictator Xi Jinping haar een ongelooflijk electoraal geschenk door een hereniging tussen Taiwan en communistisch China voor te stellen op basis van het principe “één land, twee systemen”. Dat klonk misschien goed, maar dat was juist was het statuut dat ook aan Hong Kong was beloofd. En op Taiwan volgt iedereen nu met argusogen hoe dat tweede systeem, met democratie, onafhankelijke rechtsspraak, persvrijheid en vrijheid van meningsuiting, helemaal wordt verpletterd. Dàt had China dus ook voor Taiwan in petto… Tsai Ing-wen wees Xi Jinpings oneerbare voorstel onmiddellijk af en haar campagne kreeg weer vleugels. Plots beseften de Taiwanezen weer wat er écht op het spel stond: het voortbestaan van hun land als onafhankelijke en vrije staat. Zij hebben van de vrijheid geproefd, net als de inwoners van Hong Kong. Zij zouden niet meer kunnen ademen in de verstikkende onderdrukking van communistisch China.

Eerste moslimpresident van VS? In juni 2011 gaf Obama de Taliban een godsgeschenk door de terugtrekking aan te kondigen van duizenden Amerikaanse militairen.

Dat leidde in een kettingreactie tot de gehele of gedeeltelijke terugtrekking van Canadese, Britse, Franse, Belgische en Noorse troepen. In 2015 stonden de Israëli’s op het punt de Iraanse opperterrorist Suleimani te liquideren, maar Obama belette dat. Hij waarschuwde de ayatollahs zelfs voor de Israëlische aanval. Hoewel Suleimani toen al verantwoordelijk was voor de Iraanse buitenlandse operaties en er toen al zo’n 500 Amerikaanse militairen in Irak waren gedood in hinderlagen waarbij Iraanse pantserdoorborende explosieven waren gebruikt. In 2014 stelde Obama zich nog verraderlijker en dubbelzinniger op. De Israeli’s planden toen een preventieve aanval op de Iraanse nucleaire installaties. Ze zouden daarvoor doorheen het Iraakse luchtruim moeten vliegen, dat toen volledige gecontroleerd werd door de VS. Obama weigerde dat. Brzezinski, de voormalige veiligheidsadviseur van president Carter en een enthousiaste aanhanger van Obama, belde hem toen op met de volgende boodschap: “Ze moeten over ons luchtruim in Irak vliegen.

Gaan wij dan gewoon blijven zitten en toekijken? Als ze overvliegen, laat dan onze vliegtuigen opstijgen en ga de confrontatie aan. Ze hebben dan de keuze om rechtsomkeer te maken of niet.” Hij liet er geen twijfel over bestaan dat de Amerikaanse piloten desnoods de Israëlische toestellen zouden moeten neerschieten. Israël moest zijn aanval afblazen. En toen sloot Obama een akkoord, dat ayatollahs volop de kans gaf atoomwapens te ontwikkelen en waarbij zij bovendien miljarden dollars in de schoot geworpen kregen. We hebben de vraag al eerder gesteld: aan welke kant stond Obama eigenlijk? In ieder conflict trok hij partij voor de vijanden van de VS. Hij was natuurlijk een socialist. Maar hoe meer feiten er nu aan het licht komen,

hoe meer we beginnen te geloven dat zijn bekering tot het christendom – pas in 1988! - alleen een politieke zet was, en dat hij diep in zijn hart altijd een moslim is gebleven. Hoewel gewone socialisten de islamitische zaak soms even fanatiek verdedigen als echte ayatollahs of grootmoefti’s.

Antichristelijke haat Het Gatestone Institute heeft op basis van duizenden krantenverslagen, rapporten van politiediensten, parlementaire onderzoeken, berichten op sociale media en gespecialiseerde blogs uit Groot-Brittannië, Frankrijk, Duitsland, Ierland, Italië en Spanje een balans opgemaakt van antichristelijke geweldplegingen in Europa. Uit dit onderzoek blijkt dat in 2019 ongeveer 3000 christelijke kerken, scholen, begraafplaatsen en monumenten in Europa werden vernield, geplunderd of gevandaliseerd. Daarmee was 2019 een recordjaar voor antichristelijke heiligschennis op het continent. Volgens overheidsstatistieken waren er in Frankrijk per dag gemiddeld drie gevallen van heiligschennis, vernieling of brandstichting tegen kerken, begraafplaatsen en monumenten. In Duitsland was dat twee per dag, maar dat cijfer omvat enkel kerken. De daders worden slechts zelden gearresteerd. Als dat toch gebeurt, censureren de politie en de media vaak informatie over hun identiteit en etnische achtergrond. Van veel verdachten wordt, net zoals bij terreurdaden, gezegd dat ze psychische stoornissen hebben. Als gevolg hiervan worden veel antichristelijke aanvallen niet geregistreerd als haatmisdrijven. Ondanks dat is het duidelijk dat zulke misdrijven vooral door moslims gepleegd worden. Alleen in Spanje zijn geregistreerde vernielingen van kruisbeelden of in kerken meestal het werk van anarchisten, radicale feministen en andere extreem-linkse activisten. Of zou dat aan de registratie liggen? In Groot-Brittannië werd 40 procent van de kerken op de National Historical List het doelwit van plunderaars. Dikwijls gaat het om goed georganiseerde benden die zelfs drones gebruiken om hun doelen met luchtfoto’s te identificeren en om ontsnappingsroutes uit te stippelen. Volgens het erfgoedcentrum Historic Engeland worden soms volledige daken van historische religieuze gebouwen gesloopt door benden metaaldieven.

Revolte in Iran?

De Arabische Lente, die tenslotte heel weinig heeft opgeleverd, begon toen een fruitverkoper zichzelf in brand stak nadat hij voor de zoveelste keer getreiterd werd door een vrouwelijke politieagent.

Na een toespraak van Ceaucescu begin één man te fluiten in plaats van te applaudisseren. Pas toen sloeg de vlam van de revolutie over naar de hoofdstad, en de volgende dag werd de dictator doodgeschoten. Kleine oorzaken, grote gevolgen. Het neerschieten van een Oekraïens passagiersvliegtuig zou misschien dezelfde – niet zo kleine – oorzaak kunnen worden van een soortgelijke omwenteling in Iran. Of misschien niet eens die ene raket die per ongeluk werd afgevuurd, maar wel het feit dat de ayatollahs daar drie dagen lang over hebben gelogen. Dat is natuurlijk nog niet zó lang. De Russen hebben meer dan vijf jaar na het neerschieten van MH17 nog altijd geen schuld bekend. Maar voor de ayatollahs zou dit weleens die éne leugen te veel kunnen zijn. De druppel die de emmer doet overlopen.

Het nabije buitenland

16 JANUARI 2020

GABRIEL MATZNEFF: SCHRIJVER EN PEDOFIEL Begin deze maand publiceerde Vanessa Springora, directrice bij uitgeverij Julliard, een boek waarin ze vertelt over haar relatie in de jaren ’80 met de toen 50-jarige schrijver Gabriel Matzneff. Springora was amper 13 jaar oud. Matzneff zelf, die geobsedeerd was door seks met adolescenten, kon zonder schaamte uitpakken met zijn ‘veroveringen’. Met het boek wordt cultureel Frankrijk geconfronteerd met een oud taboe: het goedkeuren van pedofilie in onder andere literaire kringen in de nasleep van mei ’68.

Het filmpje is sinds kort een hit op YouTube. We zijn 3 maart 1990 en in het legendarische boekenprogramma Apostrophes is schrijver Gabriel Matzneff te gast. Hij spreekt er over zijn nieuwste boek dat eigenlijk een verzameling is van zijn seksuele ervaring met jonge meisjes. “Ik heb ze liever dan volwassen vrouwen, want die zijn al ontgoocheld door een egoïstische of laffe man.” Zonder de term te gebruiken, komt Matzneff er openlijk voor uit een pedofiel te zijn. Presentator Bernard Pivot komt de schrijver wat tegemoet door hem geen kritische vragen te stellen en bijna bewonderend tot de vaststelling te komen dat hij “jonge poesjes verzamelt”. Hij haalt citaten boven van Matzneff, die het heeft over zijn bed vol vrouwelijke scholieren.

De andere leden van het panel kunnen hun lach niet bedwingen. Behalve één persoon, de Canadese auteur Denise Bombardier, die geschokt reageert op het feit dat men een pedofiel zoveel aandacht geeft. Na de uitzending kreeg Bombardier quasi de hele Parijse literaire wereld over zich. Ze zou “een trut zijn”, “een frigide vrouw”. De discussie was toen gesloten.

Een roofdier Maar het filmpje wordt nu opnieuw volop bekeken omdat

ROYALE EXIT Had de oude vrouw in haar kerstboodschap nog zo gehoopt dat 2020 minder problemen zou opleveren dan 2019, dan is het jaar toch weer slecht begonnen voor de Britse koningin. Iedereen binnen de koninklijke familie werd vorige week schijnbaar overvallen door de plotse beslissing van prins Harry en Meghan Markle om het voor bekeken te houden.

De voormalige woordvoerder van Queen Elizabeth was in de media ongemeen hard: de koningin zou meer aangeslagen zijn door de beslissing van Harry en Markle dan door de heisa die vorig jaar de kop op stak rond het seksueel misbruik door prins Andrew. Dit geeft te denken en toont aan hoezeer de monarchie een wereldvreemd instituut is dat bol staat van de hypocrisie. De koningin vindt het klaarblijkelijk dus erger en schandelijker wanneer een prins zijn eigen broek wil ophouden dan wanneer een andere prins bij een minderjarig meisje zijn broek uittrekt.

Op eigen benen staan De meningen in Groot-Brittannië over deze recente ontwikkeling lopen sterk uiteen. Uit bevragingen blijkt steeds vaker dat een groot deel van de Britten de dotaties voor het koningshuis wil beperken tot de koningin en de eerste troonopvolger(s). Volgens heel wat Britten, die met beide voeten op de grond staan, is het lovenswaardig dat Harry en Markle zeggen een eigen leven te willen opbouwen, buiten de beslotenheid van het Paleis van Buckingham. De Britse koningin doet alsof de beslissing als een donderslag bij heldere hemel kwam.

Niets is minder waar. De sfeer binnen de koninklijke familie was al geruime tijd gespannen. De beslissing die Harry en zijn vrouw nu nemen, stond nagenoeg in de sterren geschreven.

Er waren langs beide kanten al langer irritaties. Het ontbre-

“UMWELTSAU! NAZISAU!” In zijn toneelstuk “Schipper naast God” vertelt de Nederlandse auteur Jan de Hartog de lotgevallen van een Nederlandse kapitein die in een Duitse haven honderden Joodse vluchtelingen oppikt die wanhopig probeerden uit het Derde Rijk te ontsnappen. Het verhaal is gebaseerd op de waargebeurde tragedie van de Saint Louis, die stampvol Joodse vluchtelingen zat, maar die onverrichterzake naar nazi-Duitsland moest terugkeren omdat niemand hen wilde opvangen.

Nee, ik ga geen parallellen trekken met de schepen die nu door moslims en Afrikanen worden gebruikt om Europa om te volken. Die mensen aan boord van de Saint Louis waren echte vluchtelingen die echt in levensgevaar waren. Zij vluchtten weg voor een totalitair, moorddadig regime. Zij brachten het niet mee om het nog verder te verkondigen en te verspreiden. Ik wil wél een parallel trekken met een motorisch moment in het verhaal, een scène die mij zelfs veertig jaar na de lezing ervan nog altijd bijgebleven is: het ogenblik waarop die kapitein in een Duitse haven ziet hoe Duitse kleuters in een menigte volwassenen met van haat verwrongen gezichtjes meeschreeuwden “Jude verrecke!”. Kinderen die aftelrijmpjes of kerstliedjes zouden moeten zingen. Kinderen die nog onschuldig zouden moeten zijn, maar die door een totalitair regime werden geïndoctrineerd en vervuld met ziekelijke haat. Het verschrikkelijkste aspect van totalitaire regimes is waarschijnlijk dat zij sadisten, psychopaten, machtswellustelingen en moordenaars de vrije teugels geven in hun concentratiekampen en folterkamers. Maar bijna even erg, of misschien nog erger, is het feit dat zij dikwijls ook goede mensen, en zelfs kinderen, in het verderf storten en meeslepen in het kwaad. Ook mensen die anders

Si la France m’était contée

Matzneff, ondertussen 83 jaar, in het midden van een mediatieke en literaire storm terecht is gekomen. In haar boek “Consentement” (De Toestemming) dat op 2 januari verscheen, vertelt de nu 47-jarige Vanessa Springora, directrice bij Uitgeverij Julliard, over de relatie die ze in de jaren ’80 had met de toen 50-jarige schrijver Gabriel Matzneff. Ze was toen amper 13 jaar. Het boek beschrijf op een sobere manier hoe ze zich liet verleiden door een man die geobsedeerd was door adolescenten en kinderen. Ze kwam te weten dat hij ook andere jonge meisjes benaderde. Matzneff ging zelfs op seksvakantie naar Thailand om daar jongens van amper 11 jaar te bespringen.

Springora blijft lang trouw aan Matzneff, die op haar een grote aantrekkingskracht uitoefent. Maar ze stelt zich ook vragen: “Op je veertiende is het niet normaal dat je aan de schoolpoort wordt opgewacht door een man van 50 jaar. Dat je met hem op hotel gaat en in zijn bed terechtkomt. Zijn geslachtsdeel in je mond krijgt.” Ze sprak er de schrijver Cioran over aan, die haar antwoordde “dat het een eer was dat Matzneff u gekozen had”. Maar eigenlijk raakte Springora getraumatiseerd door een man die zich in de relatie als een echt roofdier gedroeg.

Sartre en de Beauvoir voor seks met kinderen In haar boek heeft Springora het niet alleen over haar relatie, maar ook over de hypocrisie van de literaire weldenkenden.

Die verdedigden de escapades van figuren als Matzneff als een vorm van seksuele bevrijding. De schrijver kon zijn lusten blijven botvieren omdat hij de steun had van de literaire wereld. En niet enkel van de eerder linkse culturo’s. Een Jean d’Ormesson, een conservatieve schrijver, sprak tot tien jaar geleden openlijk zijn bewondering uit voor Matzneff, al moest hij toegeven “dat het soms moeilijk is hem te verdedigen”.

Naar aanleiding van zijn relatie met jonge meisjes werd de

Leven in de schijnwerpers Harry en Meghan houden het dus voor bezien en trekken zich grotendeels terug in Noord-Amerika. In Canada willen ze een ‘gewoner’ leven opbouwen, weg van de drukte van de media en paparazzi. De vraag is hoe geloofwaardig dit allemaal klinkt. Meghan Markle heeft vaak te kennen gegeven dat ze de voortdurende roddels in de pers niet langer aankon, maar hoe denkt zij een eigen leven op te bouwen in Canada? Het koppel wil uitgerekend gaan leven van hun bekendheid: er komt een boek, dat Meghan Markle miljoenen zal opleveren, er wordt briefpapier van het duo op de markt gegooid en het tweetal

En Cohn-Bendit?

De reacties in de culturele, mediatieke en ook politieke wereld op de publicatie van “Consentement” tonen aan hoe de tijden veranderd zijn. Er is een unanieme afkeer van Matzneff en zijn praktijken. Uitgeverij Gallimard verklaarde vorige week zijn werk niet langer te promoten.

Sommigen kijken al verder en verwijzen naar mei ’68-icoon en politicus Daniel Cohn-Bendit, die in 1982 op televisie erotische ervaringen met kinderen verdedigde. In 1975 publiceerde het latere Europarlementslid “Le Grand Bazar” met een hoofstuk onder de titel “Little Big men” over de seksualiteit van kinderen. De voorbije jaren verwees enkel ex-FN-voorzitter Jean-Marie Le Pen naar het pedofiele verleden van Cohn-Bendit. Daar komt straks - en in het artikel over Duitsland op deze bladzijde vorige week al - misschien verandering in. SALAN

ENGELAND wil zich gaan inzetten voor tal van liefdadigheidsinstellingen.

Het is ridicuul te denken dat dit een leven in anonimiteit wordt, weg van de camera’s. Markle zelf was in haar vorig leven nog actrice. Zij weet dus hoe ze de media moet bespelen. Bronnen aan het hof vrezen dat de Hertogin van Sussex, zoals Markle nu officieel heet, Harry gewoon gebruikt - of misbruikt - om haar eigen loopbaan naar een hoger niveau te tillen. Wat als hun nieuwe leventje spaak loopt over enkele jaren? Zal Harry dan kunnen terugkeren aan het hof? Veel criticasters vrezen dat het huwelijk geen lang leven beschoren zal zijn.

Intussen stellen zich ook enkele praktische vragen. Wie zal bijvoorbeeld instaan voor de beveiliging van het koppel? De Canadese eerste minister, Justin Trudeau, was er als de kippen bij om Queen Elizabeth te verzekeren dat zijn land de kosten voor de veiligheidsmaatregelen op zich zal nemen. Per jaar spreken we hier al snel over een bedrag van zo’n miljoen euro.

Benieuwd of de Canadese belastingbetaler hier mee opgezet is. Als prins Harry en Meghan Markle op eigen benen willen staan, dan zou het hen sieren als ze hun eigen leven in vrijheid ook volledig zelf bekostigen. Het op zich nemen van het prijskaartje dat verbonden is aan eventuele permanente bewaking hoort hier bij.

Denkend aan Lady Diana De toekomst moet uitwijzen of Harry de juiste beslissing neemt. Ook zijn moeder, prinses Diana, werd na verloop van tijd uitgespuugd door het Britse hof. Het valt te betwijfelen of Meghan Markle kan uitgroeien tot een nieuwe soort Lady Di. Diana stond buiten het hof, maar wist wel de harten te veroveren van de Britse bevolking. Het veroveren van Britse harten vanuit Canada is een wel erg lastige opdracht.

LVS

Bei uns in Deutschland nooit misdadigers geworden zouden zijn. Duitsland had onlangs weer zo’n “Jude verrecke!”-moment, dit keer niet tegen Joden, maar tegen Duitse bejaarden. Beide elementen van het “Jude verrecke!” kwamen daarin samen: de indoctrinatie van kinderen en de collectieve haat. De daders waren dit keer geen nazi’s met zwarte uniformen, maar groen-linkse journalisten.

En de slachtoffers waren Duitse grootmoedertjes. Het incident speelde zich af tijdens een uitzending van de openbare omroep WDR, waarop een kinderkoortje zingt over een oma die iedere dag een kotelet eet en dus “meine Oma ist ‘ne alte Umweltsau”.

Vrij vertaald: “Mijn oma is een oud milieuzwijn.”

Wat wordt de volgende stap? Een oproep om ouders en grootouders te verklikken aan de milieupolitie? Het strekt de Duitsers tot eer dat zij tenminste nog verontwaardigd reageerden. Het protest was zo algemeen dat WDR en de verantwoordelijke medewerker voor die opname zich gedwongen zagen hun excuses aan te bieden. We zullen nooit weten of dat de storm had kunnen doen bedaren, want Danny Hollek, een andere medewerker van WDR, goot onmiddellijk olie op het vuur met volgende tweet: “Jullie oma was geen Umweltsau. Dat klopt.

Ze was een nazisau.”

WDR distantieerde zich ook van dat bericht. De zender probeerde zich ervan af te maken met het slappe excuus dat Danny Hollek en de journalist die verantwoordelijk was voor het “Umweltsau”-lied niet tot het vaste kader behoorden, maar slechts losse medewerkers waren. Is dat echt een verzachtende omstandigheid? Ze moeten hun ‘losse’ medewerkers duidelijk beter selecteren en beter in het oog houden. Geen van beide medewerkers wordt ontslagen. En toen zij doodsbedreigingen kregen, nam plots heel de Duitse mediameute hen in bescherming.

FRANKRIJK

auteur indertijd trouwens meermaals ondervraagd door de politie, maar er werd geen gevolg aan gegeven. Zo’n zaken haalden toen ook niet de krantenkoppen. De affaire-Dutroux was nog veraf. Meer nog, in de nasleep van de revolutie van mei ’68 werd er goedkeurend gesproken en geschreven over seksuele experimenten met minderjarigen. In 1973 ontvangt schrijver Tony Duvert de Medicis-prijs. Hij is een apologeet van pedofilie. Matzneff publiceert in 1974 “Les Moins de 16 ans” (Jonger dan 16 jaar), een titel die weinig aan de verbeelding over laat.

Het is ook Matzneff die in 1977 de beruchte petitie opstelt waarin men de verdediging opneemt van drie volwassen mannen die veroordeeld zijn voor seksuele betrekkingen met 13- tot 14-jarigen. Bij de 69 ondertekenaars van de petitie vinden we heel wat auteurs: Jean-Paul Sartre, Simone de Beauvoir, Roland Barthes, Louis Aragon en ook de latere ministers Jack Lang en Bernard Kouchner.

Right or wrong ken van een foto met daarop prins Harry en Meghan Markle op het bureau van de koningin toen ze de kerstboodschap uitsprak, werd door velen gezien als een hint dat het stevig mis zat in Buckingham Palace. Tom Bradby, die een film maakte over het leven van Harry en Markle, stelde afgelopen weekeinde in The Sunday Times dat de prins en prinses, in hun beleving, uit het paleis zijn weggepest. Markle, van bescheidener komaf, was nooit echt welkom in de hoofse omgeving. Volgens filmmaker Tom Bradby werden er tussen het koppel en de rest van de familie al wonden geslagen tijdens het huwelijk, dat plaatsvond in 2018.

Heel schadelijke verwijten zijn over en weer gevlogen binnen de koninklijke familie en de wonden zijn, aldus Bradby, nooit geheeld. Mogelijk zagen Harry en Markle geen andere uitweg dan de uitgang op te zoeken. Vooral prins William, de oudere broer van Harry, zou zich op een botte manier gedragen hebben naar Meghan Markle toe. William zou steeds duidelijk zijn afkeer en dedain jegens Markle hebben laten blijken. De verstandhouding tussen William en Harry bevindt zich hierdoor al twee jaar onder het vriespunt.

9

DUITSLAND Misschien, heel misschien, was het “Umweltsau”-lied een mislukte poging tot satire. Maar de tweet van Hollek zeker niet.

De hoofdredacteur van de ARD-uitzending Monitor vond het zelfs nodig die twee in bescherming te nemen toen zij doodsbedreigingen kregen: “Losse medewerkers zijn de zwakste schakels in een openbare omroep. Als zij openlijk bedreigd worden, moeten wij achter hen blijven staan. Los van de vraag of wij akkoord gaan met wat zij zeggen. Dat is vrijheid van meningsuiting. Dat is standvastigheid - tegen de vijanden van de democratie.”

Zelfhaat Kijk, kijk. Hebben de Duitse media ooit zoiets gezegd ter verdediging van AfD? Van islamcritici? Als zij zo’n voorvechters zijn van de vrije meningsuiting, waarom censureren zij dan in hun uitzendingen en artikels zo dikwijls de identiteit van criminele asielzoekers, illegalen of ‘vluchtelingen’? En waarom geven ze AfD dan nooit een eerlijk forum? Desnoods onder het motto van Voltaire: “Ik ben het niet eens met wat u zegt, maar ik zal tot de dood strijden voor uw recht om het te zeggen.”

Bijna alle linkse en groene partijen in het Westen lijden aan een pathologische haat tegen hun eigen volk. Zij zijn de enige mensen op aarde die racistisch en bevooroordeeld zijn tegenover het ras en bevolkingsgroep waar ze zelf toe behoren. En allemaal gebruiken zij een verwrongen versie van de geschiedenis om die haat een rationeel tintje te geven: in de VS de slavernij, in Groot-Brittannië, Frankrijk en België het kolonialisme en in Duitsland het nationaal-socialisme. Het is niet alleen een Duits verschijnsel, maar in Duitsland heeft het wel de meest groteske vormen aangenomen.

PAUL BÄUMER

10

Beeldspraak

16 JANUARI 2020

MEDIALAND

FILM met gewelddadig extremisme niet bewezen zijn. Ziedaar, wij kunnen dat dus ook.

De Duitse Energiewende, die andere ramp van Angela Merkel

De Standaard weerlegt Jurgen Ceders column Ze zullen het allemaal wel in alle toonaarden ontkennen, maar soms duiken er op donderdagnamiddag of vrijdagochtend van die verhalen in de reguliere media op die wel erg sterk lijken op een reactie op een column in uw eigenste lijfblad. Neem nu De Standaard van verleden week, met eerst een artikel in de elektronisch avondeditie dS Avond, dat vervolgens ook opgenomen werd in de ochtendeditie van vrijdag, onder de titel “Australië moet nu ook strijden tegen foute informatie over bosbranden”. Vooral het einde van het stukje lijkt een rechtstreeks antwoord op de column van Jurgen Ceder van verleden week.

We sluiten natuurlijk niet uit dat het puur toeval is dat De Standaard het thema pas op donderdagnamiddag aansneed.

Maar voor een krant die dagelijks verschijnt, was dat wel rijkelijk laat, want de controverse deed in Australië al enkele dagen eerder de ronde. Geloof ons vrij, onze grote baas wil de stukjes voor het nummer dat op donderdagochtend in uw krantenwinkel ligt eerder binnen hebben dan woensdagavond. Bovendien is het stukje in De Standaard amper te begrijpen als je de column van Jurgen Ceder niet eerst gelezen hebt. Maar goed, in alle eerlijkheid en bescheidenheid, het valt wel vaker voor dat onze collega Jurgen Ceder een onderwerp helderder weet uit te leggen dan de concurrenten van De Standaard.

O ja, het hoofdargument van De Standaard waarom de Australische Groene Partij geen verantwoordelijkheid of medeverantwoordelijkheid draagt voor de bosbranden, willen we de lezer zeker niet onthouden: “De Australian Greens hebben echter nog nooit deelgenomen aan de regering.” Blijkbaar mogen oppositiepartijen dus met de meest wereldvreemde en catastrofale voorstellen voor de dag komen en regeringspartijen daarmee onder druk zetten, hen treft nooit enige schuld.

Enfin, toch niet als het over een groene partij gaat, want dezelfde krant maakt er anders wel een punt van Vlaams Belang en N-VA verantwoordelijk te houden voor alles wat verkeerd loopt in Vlaanderen en in België. Wat dat laatste en de N-VA betreft, zelfs net omdat die partij niet zomaar in een federale regering wil stappen.

De Standaard spaart Emir Kir, maar lyncht Dries van Langenhove De federale formatie komt weer in een cruciale fase terecht, vlak voor een nieuwe audiëntie van de twee informateurs bij koning Philippe, terwijl het Midden-Oosten figuurlijk in brand staat, en Australië zelfs letterlijk, en wat zet De Standaard op zaterdag op haar voorpagina? Dat Dries Van Langenhove eind mei op een of andere conferentie in Tennessee een voordracht gaat houden. U kan er elders in dit nummer meer over lezen.

Maar in deze rubriek past het wel even te wijzen op het verschil in behandeling dat de krant aan de dag legt tussen Dries Van Langenhove enerzijds en bijvoorbeeld Emir Kir van de PS anderzijds. Dat die laatste enkele burgemeesters met nauwe banden met de Turkse Grijze Wolven op zijn gemeentehuis uitnodigt voor een hartelijke babbel, lijkt ons toch een veel ernstiger feit. Maar om een of andere reden had De Standaard daar veel minder aandacht voor, want meer dan een kort berichtje op de binnenbladzijden leverde dat niet op.

Zou dat zijn omdat Emir Kir burgemeester is voor de PS, een Franstalige partij? Van een belgicistische krant als De Standaard kunnen we dat moeilijk geloven. Zou het er dan iets mee te maken hebben dat Emir Kir een allochtoon is? Dat zou dan toch wel een bijzonder racistische houding van die krant zijn.

Dat het iets te maken zou hebben met de politieke kleur van de betrokkenen, lijkt ons ook al onwaarschijnlijk, want De Standaard omschrijft de Grijze Wolven als “extreem-rechts” en “nationalistisch”, terwijl American Renaissance “alt-right” is. Meer zelfs, in tegenstelling tot de Grijze Wolven, die het geweld zeker niet schuwen, in tegendeel zelfs, geraakt De Standaard met haar insinuaties over American Renaissance niet verder dan “verbanden met gewelddadig extremisme zijn niet bewezen”.

Voor alle duidelijkheid: ook wat de redactie van De Standaard zelf betreft, willen we even onderstrepen dat verbanden

Een groep wetenschappers van een aantal gerenommeerde Amerikaanse universiteiten heeft onlangs de resultaten van een studie gepubliceerd, waarin ze uitrekende welke de gevolgen zijn van de Duitse Energiewende die bondskanselier Angela Merkel in gang zette na de ramp in Fukushima. Wat blijkt: ook deze maatregel van ‘das Mädchen’ kan niet anders dan weggezet worden als een complete catastrofe. Volgens de onderzoekers kostte de Energiewende de Duitse economie ongeveer 11 miljard euro, en dat dan om te eindigen met een energievoorziening die minder betrouwbaar is en schadelijker voor het milieu. Bovendien zou de omschakeling ondertussen al het leven gekost hebben aan ongeveer 1.100 Duitsers extra.

Een mens zou dan denken: wanneer een of andere klimatoloog met een model voor de pinnen komt met nog alarmistischere resultaten over de globale opwarming, zowat alle kranten meteen bol zouden staan met berichten daarover. En dat zijn dan nog maar speculaties over een hoogst onzekere toekomst. Maar wanneer een nuchtere studie zo duidelijk aantoont hoe rampzalig een groene maatregel uit het verleden blijkt geweest te zijn, dan lees je er bijna nergens iets over. We zouden dat nochtans graag gezien hebben, dat dezelfde dag nog dat rapport gepubliceerd werd en Kristof Calvo hierover eens uitgebreid aan de tand werd gevoeld in De Afspraak. Tekent hij bijvoorbeeld verantwoordelijk voor de extra doden als gevolg van de komende sluiting van de kerncentrales, zoals de groenen eisen bij de aan de gang zijnde federale regeringsonderhandelingen? Of past het niet in het narratief van de reguliere media dat het precies de ecologisten zijn die weigeren te luisteren naar de wetenschap? En wij die dachten dat dat net een van de eisen van Greta Thunberg was…

Official Secrets

De Zuid-Afrikaanse regisseur Gavin Hood maakte in 2005 naam met de festivalfavoriet “Tsotsi”, het verhaal van een 19-jarig bendelid in Johannesburg dat op een dag gedwongen wordt zijn menselijkheid terug te vinden doordat hij de zorg over een baby op zich neemt. Hood regisseerde ook blockbusters als “X-Men Origins: Wolverine” (2009) en “Ender’s Game” (2013). In 2015 regisseerde hij “Eye in the Sky”, dat net als de nieuwe film “Offical Secrets” gaat over de morele consequenties van moderne oorlogsvoering.

Netflix schoffeert Braziliaanse christenen Je houdt het eigenlijk niet voor mogelijk dat zoiets eind 2019 en begin 2020 nog steeds kan doorgaan voor ‘satire’, maar een of andere Braziliaanse groep met de naam “Porta dos Fundos” vond het verleden jaar nodig een komedie te filmen waarin ze de draak steken met Jezus Christus. Onder de titel “De eerste verzoeking van Christus” proberen ze te insinueren dat Jezus Christus homoseksueel zou zijn, en maken ze daar allerlei grappen over. We hebben de film zelf niet gezien, maar we kunnen ons de ‘kwaliteit’ van de humor zo al voorstellen.

Netflix zette de film op 3 december online en hij wordt in de berichtgeving die wij erover lazen in alle ernst omschreven als een ‘kerstspecial’. Nogal wat Brazilianen konden de film echter hoegenaamd niet smaken en een petitie om de film uit het Netflix-aanbod te verbannen, leverde meteen vier miljoen handtekeningen op. Er werd ook een rechtszaak aangespannen, die voorlopig in het Hooggerechtshof tot het besluit heeft geleid dat de film toch op het internet mag blijven staan, omwille van de vrijheid van meningsuiting.

Dat laatste kunnen we alleen maar onderschrijven. Als Netflix het nodig vindt om die film aan haar abonnees aan te bieden, dan moet het dat vooral maar doen. Daarmee weten we immers meteen wat voor vlees we met hen in de kuip hebben.

Van veel goede smaak kunnen we hen in ieder geval niet betichten.

De aanslag tegen de lokalen van Porta dos Fundos met molotovcocktails daarentegen valt alleen maar te veroordelen.

Gelukkig vielen er bij die aanslag voor zover wij weten geen doden of gewonden. Maar we zouden wel eens willen weten of Porta dos Fundos het aandurft een film met een gelijkaardig concept in te blikken, maar dan over, we doen maar een voorstel, de profeet Mohammed. Benieuwd of Netflix die dan ook zal willen lanceren als een ‘ramadanspecial’ en of al die weldenkenden in de media de vrijheid van meningsuiting van Porta dos Fundos en Netflix even hardnekkig zullen verdedigen. Vijf jaar na de aanslagen op Charlie Hebdo ligt het pijnlijke antwoord jammer genoeg voor de hand…

Meghan Markle en prins Harry trekken zich terug uit het Britse koningshuis

Toen in 2003 de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk aankondigden Irak binnen te willen vallen naar aanleiding van de massavernietigingswapens die de Iraakse president Saddam Hoessein zogezegd verborgen zou houden, stroomden de straten van Londen vol met demonstranten die de oorlog liever niet zagen gebeuren.

Katherine Gun (Keira Knightley), een 28-jarige vertaalster van de Britse veiligheidsdienst GCHQ, gelooft niks van wat de premier allemaal beweert. “Dat je nou toevallig de premier bent, betekent nog niet dat je je eigen feiten mag verzinnen”, roept ze kwaad tegen haar televisietoestel. Is de oorlog onvermijdelijk? In haar ogen is het ondoordachte waanzin.

Wanneer er vervolgens op haar werk een topgeheim memo in haar mailbox verschijnt, waarin de NSA (het Amerikaanse National Security Agency) aan het Verenigd Koninkrijk vraagt om zes neutrale leden van de veiligheidsraad van de VN te bespioneren met als doel hun stemming te beïnvloeden, zodat de invasie van Irak een feit kan worden, voelt Gun zich geroepen om iets te doen. Via een tussenpersoon zorgt ze ervoor dat een kopie van de memo terecht komt bij de pers, in de hoop dat het een onderzoek aanwakkert dat de oorlog kan voorkomen. De publicatie van het dubieuze chantageverzoek heeft echter niet de gewenste gevolgen, al helemaal niet op de geplande invasie van Irak.

Beklemmend eerbetoon Ingewikkelder wordt het nog wanneer blijkt dat de geheimhoudingsplicht die Gun heeft verbroken met haar daad, ook geldt op gesprekken die zij heeft met haar advocaat. Wanneer er een rechtszaak tegen haar aangespannen wordt, kan ze dus geen kant op. Terwijl ze vrij is op borgtocht, valt de coalitie van de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk Irak aan. Massavernietigingswapens worden nooit gevonden, maar Gun mag nog steeds haar mond niet opendoen.

Deze lange, psychologisch tergende weg die Gun aflegde als gevolg van haar impulsieve daad, is misschien voor sommigen niet geknipt voor een verfilming, maar maakt van “Official Secrets” net even iets anders dan de gemiddelde politieke thriller die overloopt van spionageactiviteiten en achtervolgingen. “Official Secrets” is spannend, al moet je om die spanning te voelen wellicht wat meer proberen in het hoofd van Gun te kruipen. De regisseur doseert op professionele wijze belangrijke informatie die bijdraagt aan de spanningsopbouw en het plot, waardoor de film, hoewel zonder uitschieters, zeer intrigerend blijft.

Keira Knightley, in de rol van Gun, vormt het centrale punt van de film, en hoewel ze gedreven en geloofwaardig in de schoenen van Gun staat, voelt ze niet als de drijvende kracht die het verhaal voortbrengt. Halverwege de film schakelt het perspectief naar Martin Bright (Matt Smith), de verslaggever van The Observer die de memo in handen krijgt. Naar mijn mening maakt dit de film en het verhaal des te sterker. De impulsieve daad van Gun zette heel wat in beweging, maar het was nooit haar bedoeling op de voorgrond te treden. En toch vergeet je geen seconde hoezeer ze door haar idealen wordt gedreven, en wat er voor haar op het spel staat. Dat het haar niet lukte om de oorlog tegen te houden, is de tragiek die de film een diepere betekenis geeft. Een beklemmend eerbetoon aan een heldhaftige vrouw.

THIRZA NERISSA

Op de praatstoel

16 JANUARI 2020

‘Flanders’ op nummer 1 in de Britse en Ierse TOP-10 De top 10 van de populairste muziek wordt dezer dagen bepaald door het aantal ‘downloads’, zoals via het populaire programma iTunes van Apple. Wat staat er dezer dagen op de eerste plaats, zowel in Ierland als in Groot-Brittannië? Een Iers nationalistisch lied, “Come out ye Black and Tans”, in de (uitstekende) versie zoals opgenomen in de jaren ’70 door de Ierse folkgroep The Wolfe Tones. Het lied verwijst naar de strijd van de IRA rond 1920 tegen de Britse bezetter, én verwijst naar ‘Flanders’. Hoe is die plotselinge populariteit te verklaren?

De ‘Black and Tans’ Het antwoord op die vraag ligt in de woelige geschiedenis van Ierland. Het moderne Ierland werd geboren dankzij de moedige opstand van de nationalist Patrick Pearse en zijn rebellen, die op Pasen 1916 voor het postkantoor (General Post Office, GPO) van Dublin de onafhankelijkheidsverklaring voorlas. Hij werd later geëxecuteerd door de Britten, maar na een onafhankelijkheidsoorlog van twee jaar verkreeg Ierland daadwerkelijk zijn onafhankelijkheid. Het sterven en lijden van Ierse nationalisten gedurende 700 jaar strijd tegen de Britten was eindelijk met (gedeeltelijk) succes bekroond; Noord-Ierland bleef immers Brits, maar dat is een ander verhaal.

Als Groot-Brittannië gedurende eeuwen de controle over Ierland kon behouden, dan was het alleen maar omdat het kon steunen op politietroepen die weliswaar door Britten werden aangestuurd, maar samengesteld waren uit Ieren. Een cruciale rol daarin speelde de “Royal Irish Constabulary” (RIC): een korps dat opereerde vanaf 1820 en strikt gehoorzaam was aan de Britse kroon. Aanvankelijk werkte men onder de naam ‘Irish Constabulary’; de toevoeging ‘Royal’ werd verleend in 1867 omdat men de nationalistische opstand van de “Fenians” in 1867 genadeloos had neergeslagen.

De RIC werd aangestuurd vanuit Dublin Castle, het sinistere kasteel waar in vorige eeuwen de lijken van vermoorde Ierse patriotten werden opgestapeld in bergen op de binnenkoer… De RIC werd en wordt dus hartsgrondig gehaat door elke vrijheidslievende Ier. Na de Paasopstand van 1916 barstte de oorlog los. De IRA, het Ierse Republikeinse Leger, voerde met ‘vliegende brigades’ guerrilla-aanvallen uit op het Britse leger en de RIC. De RIC kreeg hulp van een speciale eenheid, de “Special Reserve”, samengesteld uit geharde Britse oorlogsveteranen.

Vanwege de snel bijeengeraapte uniformen met diverse kleuren kregen ze de bijnaam “Black and Tans”, wat zoveel betekent als ‘zwart en bruin’.

De Black and Tans gingen zich te buiten aan een ganse reeks oorlogsmisdaden. Bijzonder berucht is het platbranden van de stad Cork. Als wraak voor een geslaagde IRA-aanval werd de weerloze binnenstad door de Black en Tans geplunderd en verwoest: 40 winkels en 200 huizen gingen in vlammen op, 2000 mensen werden dakloos.

‘Flanders’ De Ieren antwoordden niet alleen met kogels en bommen, maar ook met muziek. Het nationalistische lied “Come out ye Black and Tans” combineert een snelle, opzwepende melodie met een vlijmscherpe tekst: “Come out ye Black and tans, come out and fight me like a man / show your wife how you won medals down in Flanders / tell her how the IRA, made you run like hell away / on the green and lovely lanes of Killashandra.”

(Kom op, Black en Tans, kom met

Tom Van Grieken (voorzitter Vlaams Belang)

“Wij zijn niet extreem, de realiteit is extreem.”

2019 was voor het Vlaams Belang een ‘grand cru-jaar’. Niet alleen boekte de partij een gigantische verkiezingsoverwinning en zette ze haar opmars verder in de peilingen: ze werd ook geconsulteerd bij de vorming van de Vlaamse regering. Het enige wat miste?

Regeringsdeelname. “Het Vlaams Belang stond op 26 mei klaar om haar verantwoordelijkheid te nemen, en dat is vandaag niet veranderd,” aldus Tom Van Grieken. maar veranderen niets ten gronde wanneer ze aan de macht zijn: Nicolas Sarkozy, Silvio Berlusconi en Bart De Wever. Ten slotte komt er een derde fase, waarin de oude oppositiepartijen nationalistische beleidspartijen worden.

Dat is in Italië met de Lega van Salvini gebeurd en in Oostenrijk met de FPÖ. Het Vlaams Belang stond op 26 mei klaar om haar verantwoordelijkheid te nemen, en is dat vandaag niet veranderd.

me vechten als een man; laat je vrouw zien hoe je je medailles won in Vlaanderen; vertel haar maar hoe de IRA je liet vluchten uit de velden en lanen van Killashandra.)

In dat laatste stadje heeft de IRA dus blijkbaar een overwinning behaald op de Black and Tans.

Herdenking voor de RIC? No way!

Maar hoe werd dat alles nu weer springlevend? Momenteel loopt in Ierland de “Decade of Centenaries”, waarbij men van 2012 tot 2023 de historische feiten van 100 jaar geleden gedenkt. Tot verbijstering van Ierland vatte de Ierse regering, bij monde van de minister van Justitie Charlie Flanagan, het plan op om… de RIC te ‘herdenken’ in, uitgerekend, Dublin Castle.

De reactie van Ierland was furieus. Burgemeesters die uitgenodigd waren voor de herdenking lieten weten weg te blijven.

Politieke partijen als Sinn Fein veroordeelden het initiatief. Gemeenteraden stemden moties tegen het gebeuren, inclusief die van Dublin. Zanger Brian Warfield van folkgroep The Wolfe Tones was duidelijk: “De RIC was nooit een politiekorps voor de Ierse mensen. Ze bestonden alleen als een militie om het Ierse volk te verdrukken.

In de tijd van de ‘Hongersnood’ hielp de RIC de transporten om voedsel uit Ierland weg te voeren terwijl de mensen stierven, en ze schoten op wie het voedsel probeerde te bemachtigen. De RIC (…) was de oren en ogen van Dublin Castle. Niemand van haar bevelhebbers was katholiek, alleen het voetvolk dat ze op straat gebruikten.”

Na enkele dagen aarzeling ging de regering (deels) door de knieën: de herdenking werd ‘uitgesteld’. Maar de commotie zorgde ervoor dat het lied van The Wolfe Tones opnieuw in de belangstelling kwam en massaal werd gedownload. De muziekgroep bedankte iedereen, en schenkt de opbrengst aan een project voor daklozen. En zoals het Ieren past, besluiten ze met een kwinkslag: “Die Black en Tans waren altijd handige jongens, dus we houden ze in de gaten: als ze alsnog opduiken in Dublin Castle, dan gaan we allemaal fier en luid ‘Come out ya Black en Tans’ voor de deur zingen.”

De hele episode toont aan hoe zelfs Ierland, net als gans West-Europa, stilaan getroffen wordt door modieus links geschiedenisrevisionisme. De essentie van elke nationalistische vrijheidsstrijd is de strijd van een volk tegen zijn verdrukker: al te veel historici voelen zich geroepen dat allemaal weg te relativeren in naam van ‘tolerantie’ en ‘gelijkheid’. De RIC-man of de Franstalige officier tijdens de Eerste Wereldoorlog worden dan mensen die ‘enkel hun job deden’; de Ierse of Vlaamse nationalist die zich daartegen verzette, wordt dan een nationalistische dromer die met al zijn agressie en geweld intolerant was, want “we zijn toch allemaal mensen”. Ziet u de gelijkenis?

HDG

11

Is het Vlaams Belang voldoende ‘salonfähig’ om ook de zachte flank van de N-VA (en eventueel een derde partij) te overtuigen?

Foto Twitter Tom Van Grieken

’t Pallieterke: Is er sprake van een Vlaams Belang 2.0?

Is de partij onder uw voorzitterschap inhoudelijk veranderd?

Tom Van Grieken: Het DNA van het Vlaams Belang is niet veranderd. Net zoals tien jaar geleden plaatst mijn partij een onafhankelijk Vlaanderen voorop. Daarin willen we de Vlamingen het beleid geven dat ze verkiezen en waar ze recht op hebben. Een krachtdadig beleid dat onze identiteit en onze sociale zekerheid beschermt, een menselijk beleid dat oog heeft voor de moeilijke sociaaleconomische situatie waarin heel wat Vlamingen verkeren, en een efficiënt beleid dat niets van doen heeft met de logge, dure en inefficiënte Belgische constructie. Wel hebben we onze communicatiestijl vernieuwd. Niet alleen zetelen heel wat nieuwe, talentvolle Vlaams Belangers in de parlementen, we proberen ook om via sociale media zo direct mogelijk met de burgers te communiceren. Zo vervreemden we niet, zoals sommige andere partijen, van wat er leeft bij de man of vrouw in de straat.

Geen toekomst zonder wortels.

Ik ben voorzitter geworden in 2014 en bouw verder op die wortels.

Wel zijn er onder mijn voorzitterschap een aantal nieuwe accenten gelegd. De nadruk die we de afgelopen jaren gelegd hebben op het sociaaleconomische profiel van de partij, is een deel van ons succes geweest. We hebben aangetoond dat een zogenaamd “rechtse” partij geen kil ultraliberalisme moet aanhangen.

We hebben ons duidelijk aan de kant van het volk gepositioneerd, tegen de politieke elite die op de kap van de modale Vlaming haar ideologische en wereldvreemde wil doordrukt. Daarnaast hebben we ook in thema’s die niet zo voor de hand liggen het voortouw genomen: denk maar aan de pensioenleeftijd of het rekeningrijden.

Het Vlaams Belang is al lang geen geen one-issue partij meer, als we dat al ooit geweest zijn. We hebben een duidelijk politiek en maatschappelijk verhaal dat op elk vlak de belangen van de Vlamingen vooropstelt.

Is de partij niet soms nog te ‘radicaal’ of ‘te extreem’?

Dat is het discours dat onze politieke tegenstanders voeren, maar bij de bevolking hoor je dat niet.

Wel horen we de grieven van mensen die moeite hebben om aan het einde van de maand de eindjes aan elkaar te knopen, terwijl ze intussen moeten horen dat asielzoekers jaren aan kindergeld retroactief kunnen terugvorderen.

Wij zijn niet extreem, de realiteit is extreem. 91.000 euro aan kindergeld kreeg een bepaald asielzoekersgezin uitbetaald. De meeste Vlamingen zullen zo’n bedrag nooit op hun rekening zien staan, ook niet na een leven lang werken. Of neem Brussel, waar extreem het nieuwe normaal lijkt te worden rond nieuwjaar. ‘Jongeren’ steken auto’s in brand en zaaien vernieling, maar als wij die chaos aanklagen, zouden we zogezegd haat zaaien.

Wat is het uiteindelijke doel? Regeringsdeelname en - in de woorden van de partij - “echte verandering” brengen?

Inderdaad. Het Vlaams Belang is altijd een zweeppartij geweest die met veel succes problematieken aankaartte die andere partijen liever links lieten liggen. We hebben zo de politieke agenda van de laatste jaren kunnen sturen en bepalen. Maar we zijn meer dan ooit klaar om nog meer te doen. Kijk, er zijn drie fasen in de evolutie van rechtse partijen in Europa.

De eerste fase is die van de nationalistische oppositie: Jean-Marie Le Pen, Umberto Bossi en Filip De Winter. Zij provoceren en rebelleren tegen het systeem. Vervolgens is er een tweede fase van de nabootsers. Zij nemen de retoriek van de eerste fase deels over,

De enigen die wij moeten overtuigen, zijn de Vlaamse kiezers.

Als zij ons een mandaat geven dat sterk genoeg is om ervoor zorgen dat wij zelf aan zet zijn, zullen de andere partijen kleur moeten bekennen, zeker de N-VA. Ik geloof overigens niet dat er veel N-VA’ers zijn die diep vanbinnen niet met ons willen regeren.

Zelfs een meerderheid van de Open Vld- en CD&V-kiezers zou het cordon liever zien verdwijnen.

Voor de N-VA is het Vlaams Belang een natuurlijke coalitiepartner, maar ik ben er zeker van dat zelfs met de CD&V op veel vlakken inhoudelijke convergenties te vinden zijn. Als er over inhoud gepraat mag en kan worden, dan zal meteen duidelijk worden dat we een redelijke en serieuze gesprekspartner zijn.

Regeringsdeelname impliceert ook een uitgebouwde studiedienst en mensen die op een kabinet zouden willen werken, hoe staat het daarmee?

We zijn al maanden bezig met een uitgebreid sollicitatieproject om jong talent, specialisten en deskundigen aan te werven. Zo wisten we al iemand die gedoctoreerd is aan te trekken, net als enkele hoge ambtenaren, maar ook verschillende young professionals. We willen niet over één nacht ijs gaan en het kaf grondig van het koren scheiden. Enerzijds willen we iedereen die gesolliciteerd heeft een eerlijke kans geven en anderzijds overal de juiste man of vrouw op de juiste plaats krijgen.

We zullen dus inderdaad klaar staan om kabinetten te bemannen, en de Vlamingen eindelijk het beleid te geven waar ze recht op hebben.

Wanneer is 2020 voor u geslaagd?

Als we de mensen die voor ons gekozen hebben niet teleurstellen en als we hun belangen als Vlaams Belang zo goed mogelijk verdedigd hebben. Wanneer we dat voldoende gedaan hebben?

Wat mij betreft nooit. Wie in de politiek stapt, doet dat met een bepaalde roeping. Onze roeping is een Vlaanderen te realiseren waar onze mensen op de eerste plaats komen. Dat is onze missie voor 2020, dat is onze missie voor de toekomst.

HUGO DECKER

12 Cultuur

16 JANUARI 2020

GESCHIEDENIS

Pocahontas

Soms vind ik Donald Trump best grappig. Zo noemt hij zijn Democratische uitdaagster Elizabeth Warren steevast Pocahontas. de Engelse gouverneur en zijn assistenten uit voor een maaltijd, nemen hen gevangen, villen hen levend en zetten hen op een brandstapel.

Vredestichtster in Amerika en feestnummer in Engeland Pocahontas is inmiddels een vrouw en volgens één bron huwt ze en krijgt ze een dochter. Kolonisten en Indianen voeren een guerrillaoorlog. In 1613 wordt ze gevangen genomen en volgens die éne bron doden de Engelsen haar man. Zeker is wel dat ze een jaar lang als gijzelaar in gevangenschap verblijft, iedere dag beter Engels leert en interesse toont voor het christendom. Ze is maar een van de vele kinderen van haar vader en niet de prinses die men later van haar maakt.

Ze ontmoet wel de 29-jarige weduwnaar John Rolfe, die zijn vrouw en dochter verloor bij zijn komst naar Amerika. In april 1614 trouwt hij met Pocahontas.

Ze heeft zich bekeerd en noemt zich voortaan Rebecca. Rolfe, die een van de eersten is die tabak verbouwt, beklemtoont in een bekend epistel dat hij haar huwt om haar ziel te redden en niet ter wille van de seks, zoals zijn Het portret van Pocahontas medekolonisten eerder geloven. door Simon van de Passe uit 1616 Dat huwelijk maakt toch wat los in de omgeving, want misschien kunnen Engelsen en Indianen in Joe Biden en Bernie Sanders het latere Pocahontasverhaal. In vrede leven en het volgende jaar zijn met hun 77 en 78 jaar een paar Virginia vaart hij de riviertjes af zijn er geen oorlogshandelingen. jaar te oud om een jonkie als de op zoek naar voedsel voor de ko- Het koppel krijgt een zoontje.

73-jarige Trump aan te pakken. lonie, als hij gevangen genomen Hun verhaal wordt in de LondenDaarenboven maken het wazige wordt door een Indiaanse stam. se salons verteld en de koloniale profiel van de eerste en het link- De Indianen binden hem vast op financiers nodigen de familie uit se van de tweede hen waarschijn- een paar stenen en het stamhoofd naar Engeland om de getemde lijk onverkiesbaar. Ik zet dus mijn verschijnt met een stenen bijl om wilde te tonen en het succes van geld op de gematigd linkse en hem de kop in te slaan. Op het de kolonie te bewijzen.

Ze wordt door nog elf andere piepjonge 70-jarige Elizabeth laatste ogenblik werpt een IndiIndianen vergezeld, maar zij is Warren als Democratisch kan- aans meisje zich op hem en redt het succesnummer. De “high sodidaat voor het presidentschap. hem van de dood.

Vorig jaar bood ze eindelijk haar Eerste probleem: hij vertelt dit ciety” ontvangt haar welwillend. excuses aan omdat ze zichzelf in in 1616 in een brief aan de Engel- Smith, die niet in Londen woont, het verleden herhaaldelijk “na- se koningin. Maar in publicaties schrijft zijn beroemde brief aan tive American” (Indiaan) of “Che- van 1612 over de nieuwe kolonie de koningin en ze mag zelfs op rokee” had genoemd; regelrech- rept hij met geen woord over dit de koffie bij koning James en te leugens. Maar als zogenaamd avontuur. Tweede probleem: als zijn vrouw komen. Begin 1617 lid van een minderheidsgroep het verhaal klopt, is het dan een ontmoeten Smith en Pocahontas kon ze zich een moreel superieur echte redding of een Indiaans elkaar na al die jaren, al is de mens wanen in de huidige Ameri- ritueel waarbij het Indiaanse ontmoeting geen groot succes.

De familie Rolfe heeft voldoenkaanse waanzin. stamhoofd wat goodwill koopt bij de haar rol gespeeld en scheept die rare hongerende snuiters die zich in voor Virginia. Maar nog De redding: wel interessante dingen bezitop de Thames wordt Pocahontas echt of verzonnen? ten als metalen gereedschap en ziek. Men brengt haar aan land De echte Pocahontas is wel een dodelijke wapens? Zeker is wel en ze sterft een paar dagen later, Indiaanse, zij het dat ze niet veel dat Smith Pocahontas kent, want nauwelijks 21 of 22 jaar oud. Tugemeen heeft met de bekende andere kolonisten melden dat berculose? Longontsteking? We twee tekenfilms van de Disney- het meisje geregeld met Engel- weten het niet. studio’s over haar leven. Nog al- se kinderen speelt en wat Engels Er bestaat maar één authentijd verscheuren Amerikaanse oppikt. Smith beschrijft haar ove- tieke afbeelding van haar en ze historici elkaar over haar ver- rigens als een kind en niet als een is geen schoonheid. Op de vele leden omdat er feitelijk weinig geliefde, zoals Disney wel doet, latere tekeningen en schilderijen bekend is. Vermoedelijk werd ze want de vriendschap tussen een verdwijnen haar Indiaanse trekgeboren rond 1595 als een van meisje en een volwassen man ligt ken en wordt haar huid steeds de kinderen van een Indiaans te gevoelig voor de huidige Ame- bleker. Vergeten wordt ze nooit. stamhoofd bij zijn vele vrouwen. rikaanse sensibiliteit die al pedo- Ze is de hoofdpersoon van een roZe komt de geschiedenis binnen filie ruikt zonder dat er zelfs een man en een toneelstuk in de 19de in 1607 als de Engelsen voor de vuurtje en rook zijn. eeuw. In 1907 is ze de eerste InDe levensomstandigheden diaanse die op een Amerikaanse eerste keer proberen een kolonie te stichten in de huidige staat Vir- blijven moeilijk in de kolonie en postzegel afgebeeld staat. Ze is ginia aan de Atlantische kust. De met moeite wordt wat aan over- de heldin van een musical en vijf kolonisten kennen het land niet leveringslandbouw gedaan. Dus films vooraleer de Disneystudio’s en overleven wanhopig met de ruilen de Engelsen allerlei din- zich over haar ontfermen. De Disvoorraden die ze meebrachten. gen voor voedsel met de India- neyproducten worden natuurlijk Na een paar maand zijn al 60 van nen, voor zover die de goederen door sommige politiek-correcten niet stelen. In de volgende jaren neergesabeld wegens te ‘stereode 104 pioniers gestorven.

Een van hun taaiere leden verkent Smith verder de kust, tot tiep’. Inmiddels zijn er nog twee is ‘kapitein’ (van een vroege- hij na een ongeval naar Engeland nieuwe Pocahontasfilms bijgere huurlingencompagnie) John terugkeert voor verzorging. Niet komen. Haar naam zal tegen de Smith. Deze avonturier heeft in lang daarna verzuren de relaties verkiezingen van november nog heel Europa en Noord-Afrika tussen de Indianen en de inmid- meer gemeengoed worden, want gevochten en eindigt tenslotte dels al 500 kolonisten, die nog al- Trump en de Republikeinen zulals slaaf van de Turken. Volgens tijd niet in hun eigen onderhoud len de leugens van Warren zeker eigen zeggen wordt zijn eigena- kunnen voorzien en afhankelijk uitspelen in de campagne. res op hem verliefd en kan hij zijn van Engelse bevoorradingsontsnappen. Dat ruikt al wat naar schepen. De Indianen nodigen JAN NECKERS

Op de trein met Paul Delvaux In het spoorwegmuseum Train World in Schaarbeek loopt een tentoonstelling met werken van Paul Delvaux. Dat is geen toeval, want de kunstenaar koesterde een voorliefde voor treinen.

Vijf jaar geleden opende Train World. Het gigantische museum verhaalt de rijke en boeiende geschiedenis van de spoorwegen in ons land. Die begint op 5 mei 1835 met de ‘ijzeren weg’ tussen Brussel Groendreef en Mechelen, de eerste spoorlijn voor reizigers op het Europese vasteland.

Wat het museum toont, is geplukt uit waardevolle collecties die her en der werden bewaard, zoals het voormalige station Brussel-Noord, de toenmalige stoomtractiewerkplaats in Leuven en het gesloten Spoorwegmuseum De Mijlpaal in Mechelen.

Het bezoek aan Train World begint in de lokettenzaal van het gerestaureerde station van Schaarbeek, in 1887 gebouwd in Vlaamse neorenaissancestijl. Via een ommetje buiten komt de bezoeker in de indrukwekkende nieuwbouw en wordt direct overweldigd door de verzamelde stoomlocomotieven. Er is een replica van De Olifant, de sterkste van de drie locomotieven die in 1835 werden gebouwd voor de eerste spoorlijn.

De Pays de Waes, “Pietje Waas” in de volksmond, gebouwd in de periode 1844-1846, is de oudst bewaarde locomotief die in ons land heeft gereden, meer bepaald op het traject Antwerpen-SintNiklaas-Gent. Met het stoere Type 18 uit 1902, dat 120 kilometer per uur kon halen, kwam het technisch vernuft met sneltreinvaart in ontwikkeling. Indrukwekkend is het Type 10 Pacific uit 1913, toen de krachtigste locomotief van Europa.

Nog zo een blikvanger is de Atlantic 12.004 uit 1939, een meesterwerk van de stoomtractie, met een verbluffend vermogen en oogverblindend design.

Er is het stuurrijtuig van de eerste elektrisch trein uit 1935 en de bezoeker kan een kijkje nemen in de rijtuigen waarvan het interieur is ontworpen door niemand minder dan Henry Van de Velde.

Reizen met de trein kon toen nog in stijlvolle wagons. Ook de koninklijke rijtuigen van Leopold II, Albert I en Leopold III staan er te pronken, evenals de luxueuze en legendarische Trans Europ Express. Verrassend is een rijtuig dat ooit dienst deed als mobiel post-sorteerkantoor. Het herinnert aan een tijd toen niet enkel de trei-

nen stipt op tijd reden, maar ook de post er alles aan deed om de klanten behoorlijk te bedienen.

Liefde voor het spoor Train World is de ideale locatie voor een tentoonstelling met werk van Paul Delvaux (1897-1994), naar aanleiding van diens 25-jarig overlijden. Ouderwetse treinen, wagons en stations zijn prominent aanwezig in zijn beeldtaal, naast vrouwelijke naakten met grote droomogen en ook klassiek aandoende gebouwen. Iconografisch is het oeuvre van Delvaux moeilijk te doorgronden, met ongebruikelijke combinaties, bijvoorbeeld elektriciteitspalen tussen Griekse tempels. Daarom werd hij ondergebracht bij het surrealisme, maar hij weigerde dat etiket. Hij wou gewoon ‘een poëtisch realisme’ creëren en daarin is hij bijzonder goed geslaagd.

Voor deze expo werkt Train World samen met het Paul Delvaux Museum in Sint-Idesbald. Er komen ook bruiklenen uit internationale musea en uit privécollecties. De expo toont eveneens de vier schilderijen van Delvaux die Sophie Dutordoir in haar bureau aantrof toen ze CEO van de NMBS werd en die ze aan Train World heeft geschonken.

Onder de topwerken zijn er heel wat schilderijen met vrouwen of kinderen in een spoorweglandschap, zoals “La gare forestière” (1960). Interessant is dat het treinstel dat op dit werk te zien is (zie afbeelding) in het museum is opgesteld. De bezoeker kan ontdekken met welke precisie Delvaux schilderde.

De tentoonstelling schetst de evolutie die de schilder doormaakte: van tekeningen, aquarellen en schilderijen uit de jaren 1920 tot monumentale werken uit de periode 1950-1970. De opstelling van persoonlijke spullen van de kunstenaar, onder andere treinmaquettes die hij verzamelde, benadrukken zijn liefde voor alles wat met het spoor te maken heeft.

MMMV Tentoonstelling “Paul Delvaux: de man die van treinen hield”, nog t.e.m. 15 maart 2020, Train World, station Schaarbeek, www. trainworld.be.

Actueel

16 JANUARI 2020

13

Socialistische brontosaurussen in India

Vanaf de onafhankelijkheid in 1947 tot in 1989 werd de politiek in India gedomineerd door de Congrespartij, die links was, en officieel seculier. In werkelijkheid kwam dat secularisme erop neer dat moslims bevoorrecht werden en dat het hindoeïsme door de linkse seculiere elite werd verketterd en weggehoond. Voor de Congrespartij waren de moslims altijd onschuldige slachtoffers, zelfs als zij massamoorden en terreurdaden pleegden. En de hindoes zaaiden zogezegd haat en verdeeldheid als ze daar tegen protesteerden. India is totaal anders dan Europa. Maar dát aspect van de Indiase politiek is voor ons – helaas! – heel, heel herkenbaar.

Zuid-Afrika

Strakke ideologie: eeuwige hinderpaal?

Voor de ANC-bewindvoerders zijn steevast alle problemen in Zuid-Afrika op conto van het vroegere blanke bewind en de apartheid te schuiven. Al wordt nu - al of niet met tegenzin toegegeven dat ook de torenhoge corruptie en de staatskaping, het uitmelken van het land door de Gupta’s, de beruchte Indische zakenfamilie, er voor veel tussen zitten.

Maar volgens Johannes Wessels, directeur van het Enterprise Observatory of South Africa, wordt hierbij steevast aan de ideologische beheptheid voorbijgegaan en is er in feite in vergelijking met de apartheidstijd weinig veranderd. Net zoals destijds de Nationale Partij de economie wou regelen via rassenwetten - denk aan de jobreservering voor blanken of het instromingsbeheer naar de blanke gebieden -, wordt de hedendaagse Zuid-Afrikaanse economie sinds de machtsovername door het ANC in 1994 bepaald door een transformatiepolitiek op basis van ras. Nochtans waren het juist deze voor de economie nadelige beperkingen - naast andere oorzaken - die er FW de Klerk in februari 1990 toe brachten om het roer om te gooien.

Verwoerds ideologische opstelling De huidige “rechtstellende actie”, het quotasysteem ten voordele van de zwarte bevolking, is in Zuid-Afrika geen nieuwigheid, aldus Wessels. Immers, reeds in de jaren ’30 van de vorige eeuw stond de toenmalige redacteur van Die Transvaler (en latere premier) Hendrik Verwoerd achter de idee om een wettelijk quotasysteem in te voeren om het probleem van de toenmalige “arme blankes” (vooral Afrikaners) op te lossen. De economie werd toen immers door Engelstalige blanken gedomineerd.

Verwoerds ideeën werden weliswaar niet in wetten omgezet, maar toen de Nationale Partij in 1948 aan de macht kwam, gingen de Afrikaners toch een overheersende rol spelen in de staatsdiensten en in de door de overheid gecontroleerde bedrijven.

Dezelfde visie - dat ontwikkeling moest gebeuren binnen de eigen gemeenschap zal later naar de zwarte bevolking worden doorgetrokken.

Verwoerds verklaring: “Het is de politiek van mijn regering dat de Bantoe (zwarte) moet geleid worden om in zijn eigen gemeenschap te dienen. Er is geen plaats voor hem boven een zeker niveau in de Europese gemeenschap. Maar binnen de eigen gemeenschap zijn alle deuren open”, zal echter door velen als discriminerend worden beschouwd. De premier ging echter in de eerste plaats uit van het voortbestaan van het Afrikanervolk, waaraan hij zelfs de economie ondergeschikt achtte. Een strikte scheiding was dus noodzakelijk. Voor de thuislanden, de gebieden voor de zwarte bevolking, zou dit echter nefast uitdraaien. Verwoerd begreep dat deze gebieden niet enkel van landbouw konden bestaan.

De oprichting van industriële en andere bedrijven moest in zijn visie echter enkel van zwarte ondernemers uitgaan, hetgeen blanke investering uitsloot. Rond die “zwarte bedrijven” zouden zich dan stadjes en steden moeten ontwikkelen.

Al snel bleek dit door gebrek aan zwarte

investeerders een illusie te zijn. Toch leidde dit niet tot aanpassing. Het kwam enkel tot de oprichting van zogeheten grensindustrieën net buiten de thuislanden, waarbij uiteraard wel blank kapitaal toegelaten was. Maar ook deze aanpak was geen groot succes. Kortom, men mag gerust stellen dat de strakke ideologische opstelling een van de redenen was waarom de hele thuislandenpolitiek uiteindelijk ten onder ging.

Transformatie Bepaalde de vroegere blanke regering volledig het economisch leven, dan is de hedendaagse transformatiepolitiek van het ANC-bewind dezelfde weg opgegaan.

Evenmin als de vroegere NP-regering, zegt Wessels, maakt het huidige bewind gebruik van het volledige menselijk potentieel van het land. ‘Rechtstellende actie’ en ‘zwarte bemachtiging’ zijn gewoon synoniem van een quotasysteem ten voordele van de zwarte bevolking. Ook hier is er dus sprake van aparte economieën en aparte economische ruimtes. Zo wijzen verschillende verklaringen van huidig president Ramaphosa erop dat men zich in de toekomst voor het oprichten van bedrijven op de zwarte townships (woongebieden) zal richten. En in september jongstleden had Ronald Lamola, Zuid-Afrikaans minister van Justitie en rijzende ster in Ramaphosa’s kabinet, het over het bannen van buitenlanders in zekere sectoren van de economie.

Vergeten we evenmin dat in het verleden Ramaphosa - net als Zuma - het had over het “blanke monopoliekapitaal”.

Ook in zijn “New Deal” van 2017 werd er nadruk gelegd op de versnelling van transfers van eigendommen naar zwarte Afrikanen. Dezelfde New Deal die het had over het scheppen van jobs en investeringen, voorzag een groei van 3 procent in 2019 tot 5 procent in 2023. In werkelijkheid is de groei traag (het laatste halfjaar van 2019 was er zelfs een daling) en blijft de werkloosheid stijgen. Tevens zijn sommige overheidsbedrijven als Eskom (elektriciteit), de luchtvaartmaatschappij SAA, de omroep SABC en het wapenbedrijf Denel zo goed als failliet.

Toch blijven veel pleidooien voor privatisering op onwil en aarzeling van de ANC-regering stuiten. Een onzekerheid die het land van een toppositie inzake inkomen van het bovenste gemiddelde naar het laagste gemiddelde op wereldniveau deed zakken. Met in de toekomst als toemaatje het zwaard van Damocles in de vorm van een mogelijke negatieve beoordeling door de zogeheten kredietbeoordelingsbureaus boven het hoofd. Er zal dus met meer dan normale belangstelling worden uitgekeken naar Ramaphosa’s jaarlijkse Staat van de Natie-toespraak voorzien voor midden februari.

JAN VAN AERSCHOT

De huidige golf van stakingen en manifestaties heeft echter voor één keer niets te maken met de islam en alles met het socialisme, dat vier decennia lang de Indische economie heeft verlamd. Die socialistische brontosaurussen zijn de grote staatsbedrijven als Air India, Bharat Petroleum Corporation, Shipping Corporation of India en Container Corporation of India, die al jarenlang verlieslatend zijn. Te veel bureaucratie. Te veel overbodige en ongemotiveerde werknemers. Te veel mensen die alleen zijn aangenomen om de quota vol te maken…

Hoe bekend klinkt dat ons allemaal in de oren. Die quota zijn in India vooral bedoeld om het kastenstelsel te doorbreken en de paria’s ook aan de bak te laten komen. De BJP-regering wil die staatsbedrijven nu privatiseren. De vakbonden hebben daar massaal tegen gemobiliseerd. Volgens hun cijfers nemen bijvoorbeeld in de defensie-, steenkool- en petroleumsector meer dan 90 procent van de werknemers deel aan stakingen en betogingen. Tientallen miljoenen mensen zijn uit protest op straat gekomen.

Waarschijnlijk overdrijven de vakbonden.

Zelfs als er echt honderd miljoen stakers zijn, dan moet men eraan denken dat er in India 1,2 miljard mensen wonen… Natuurlijk moet er geprivatiseerd worden. Maar ik begrijp ook dat vele werknemers in de staatsbedrijven nu bang zijn. In Europa vind je na je ontslag allicht wel een andere baan. In het ergste geval zijn er nog altijd sociale vangnetten. In India ligt dat veel moeilijker. Als je daar pech hebt, eindig je in een bidonville. We kunnen maar hopen dat de privatiseringen in India minder chaotisch en minder destructief zullen zijn dan

Extreem linkse dreiging

Duits extreem links wordt steeds toleranter, blijkbaar. Het afgelopen jaar werden auto’s, gebouwen van de Duitse rechts conservatieve en grootste oppositiepartij AfD in brand gestoken, en werden vertegenwoordigers of militanten van die partij in elkaar geslagen.

Met het nieuwe jaar wil uiterst links nog een tandje bijsteken als het ware, en worden nu ook traditionele politici in het vizier genomen. Letterlijk… Zo ontving FDP-volksvertegenwoordiger Judith Skudelny per post een leuke doodsbedreiging. Dat het een doodsbedreiging was, bleek uit de bijlage… een kogel. In het schrijven was te lezen: “U wil niet optreden, dan zullen wij het maar doen! Het kleine kerstcadeautje dat wordt bijgevoegd, kan als waarschuwing dienen dat wij uw schadelijke acties goed in het oog houden”.

Verder stond te lezen: “Als u verder niets doet, nemen we geen verantwoordelijkheid op ons voor wat er verder gaat gebeuren”. Getekend: RAZ (of Revolutionäre Aktionszellen) en MIEZE (of militante Zelle).

Bij mevrouw Skudelny zijn de dames en heren toleranten allicht aan het verkeerde adres, ze heeft de dreigbrief onmiddellijk op Facebook openbaar gemaakt. Ze toonde ook onmiddellijk haar weerbaarheid: “Men zal mij op die manier niet doen zwijgen. Ik laat dit land nooit in handen over van mensen die met geweld en angst willen bereiken, wat hun argumenten blijkbaar niet doen”.

Extreem links heeft op het vlak van doodsbedreigingen al een lijstje bijeen: in 2011 ontving de toenmalige minister van Binnenlandse Za-

in Rusland na de ineenstorting van het socialisme. Daar duurde het tot 1998 voor de koopkracht en het bbp weer stegen. Maar India staat er veel beter voor. Er is nu al een bloeiende privésector, een middenklasse en een stabiele democratie. Rusland had niets van dit alles.

Praktijktest Ik kende de gebreken van planeconomie en staatsbedrijven natuurlijk al langer uit boeken, en ik was er toen altijd al van overtuigd dat privébedrijven efficiënter waren.

Maar toen ik begin jaren ’90 India bezocht, zág ik het pas echt met eigen ogen en dat was meer waard dan boekenwijsheid. Overal in India probeerden mensen hartstochtelijk van alles te verkopen, niet alleen in winkels en op markten, maar ook op straat.

Je werd overal aangeklampt. Er werd ijverig gesjacherd. Tapijten, kasjmieren sjaaltjes, écht antiek, albasten olifantjes, diamanten, miniaturen, ivoor, souvenirs, postkaarten, kromzwaarden… Alleen maagden heeft men mij toen niet aangeboden. (Dat was een jaar eerder wel gebeurd, bij een stam in het oerwoud in Maleisië.) Maar een staatswinkel in India was een oase van rust.

De verkoopster van dienst zat in een mooie sari achter de toonbank met een verveeld gezicht op het sluitingsuur te wachten. De producten in de toonkasten waren dezelfde als buiten in de echte wereld. Maar ze deed zelfs geen moeite iets te verkopen. Ze maakte alleen een vaag handgebaar. “Kijk maar eens rond.” En ze hoopte duidelijk dat er niet nog andere klanten zouden komen om haar rust te verstoren…

PAUL BÄUMER ken, Hans-Peter Friedrich (CSU) al een patroon van 8 mm in de brievenbus. Want de minister stond als “uitzonderlijke persoonlijkheid” model voor de “staatsrepressie”, aldus dezelfde revolutionaire cellen van RAZ. Ook de toenmalige plaatsvervangende federale procureur, Rainer Griessbaum en wetenschappelijk onderzoekers inzake extremisme Uwe Backer en Eckhard Jesse mochten dergelijke dreigbrieven ontvangen, samen met patronen van hetzelfde kaliber. Enkele dagen geleden was een volksvertegenwoordiger van de sociaaldemocraten, Carsten Träger aan de beurt. Want Träger deed blijkbaar niets “tegen de ondraaglijke toestanden in onze maatschappij, zoals uitbuiting, fascisme, gentrificering en onverschilligheid tegenover milieuproblemen”. Dezelfde RAZ en MIEZE ondertekenden de dreigbrief.

Maar Justitie en politiek in Duitsland blijven naar rechts kijken, want zoals geweten komt het gevaar van daar… PIET VAN NIEUWVLIET

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT GENOEG VAN!

Steun een goed doel in Vlaanderen met een legaat.

Alle info ten kantore bij Karl van Camp 03.232.14.17 of secretariaat@pallieterke.net

LUIKERSTEENWEG 244 F 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE

14

Brieven

16 JANUARI 2020

VAN ONZE HOFDICHTER

Grooote leiders en kleine Vlaamse man Lichtjes uitgesponnen variante op Greta’s “How dare you!”

WETSTRAAT LIEGT EN BEDRIEGT

REGERINGSVORMING

Pallieterke, Slangen op maandag: Het is hoog tijd voor echte politieke herverkaveling. (HLN 13/01/20) De vernieuwing is er al bij VB en de PVDA, maar die kunnen onmogelijk met de klassieke partijen samenwerken zonder risico op besmetting. Dus moeten zij volens nolens streven naar het behalen van de volstrekte meerderheid.

De klassieke partijen, waaronder N-VA, zitten nu eenmaal vastgeroest in een tunnelvisie van een oubollige belgicistische particratie die teert op donaties (dotaties) van de belastingbetaler. Meer dan een beetje politieke cosmetica mag je van die egotrippers niet verwachten. En zeggen dat de pers kickt op verkozen politici die als informateur (sic) met de regelmaat van een klok verantwoording moeten afleggen bij een niet-verkozen staatshoofd (resic), in casu een politiek analfabeet. De enige wettige en democratische formateurs zijn de kiezers. Geef ze een democratisch meerderheidskiesstelsel en stop de politieke hypocrisie van de Wetstraat.

Diederik Van Cutsem - Bertem

SPIJBELEN TEGEN DE BEVOLKINGSEXPLOSIE Pallieterke, Lezer Alens ('t Pallieterke 24 december) heeft het bij het rechte eind als hij de bevolkingsexplosie als veruit de voornaamste oorzaak van de klimaatopwarming ziet. Elke persoon die waar ook op de wereld wordt gezet, verhoogt de CO2-uitstoot. Het komt allemaal vanzelf wel goed met die aangroei door de emancipatie van de vrouw in de ontwikkelingslanden, zo wordt beweerd… Zolang de seksualiteit echter wordt gedomineerd door de man, zal het geboortecijfer nagenoeg hetzelfde blijven en de wereldbevolking toenemen.

Wanneer zal de bevolkingsgroei ooit als belangrijkste oorzaak van de klimaatopwarming vooraan op de agenda van de klimaatconferenties staan? Of wordt ‘spijbelen voor anticonceptie in ontwikkelingslanden’ ooit bejubeld voor het te laat is? Het steriliseren na een derde geboorte, zoals dhr. Alens suggereert, zal nooit aanslaan. Maar wel als de geesten in de wereld kunnen warm gemaakt worden voor het probleem van de bevolkingsgroei.

Sedert het overlijden van professor Vermeersch wordt daarover nergens noch gesproken noch geschreven.

M ark Scheldeman - Poperinge

Kruisende woorden oplossing 1196

A B C D E F G H I J K L

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 K O L O N

I

A L

I

S M E

O V E R E E N K O M S T R A X D X D E X N S X N T A T E R E N D E X G A S L A X

I

R A A N S E X

L X S T E E D S X E L U

I

I

S B N X Z W I

I

T E N X E X E K X E T S E R

T X A X H E E R S E R S I M A G O X V E T X G E N

I

R X T

I

De kleine Vlaamse man die op de barricaden voor Moeder Vlaanderen op zijn harde kop laat slaan, wordt al te vaak in ’t eigen parlement verraden, door grooote leiders vaak de duvel aangedaan.

De grooote leiders die verwaand hun neus ophalen, zij trekken zich de kleine Vlaamse man niet aan.

Zij werken vlijtig mee aan compromisverhalen waarmee zij al bij voorbaat door de knieën gaan.

De kleine Vlaamse man, vaak in de steek gelaten, krijgt wel een stem, maar krijgt geen vinger in de pap.

De grooote leiders, zij verdelen de mandaten en unisono noemen zij dat staatsmanschap.

De kleine Vlaamse man die in de steek gelaten door grooote leiders die hij graag bewonderen zou, marcheerde welhaast duizend keer door tal van straten en stond daarna met lege handen in de kou.

Werd hij wellicht geslagen of gepest met boeten, de grooote leiders ‘haben’s leider nicht gewusst’.

Er zijn die compromissen die zij sluiten moeten, waarvoor de kleine Vlaamse man de poen ophoest.

Gij groooten die de kleine Vlaamse man vergeten, wanneer zijn vinger in uw hutsepotbeleid?

In plaats van gulzig van de vetpotten te eten, kijk naar de vinger van de kleine man; ’t wordt tijd!

E N X R E X

G A S T S P R E K E R S

Pallieterke, Volgende wettelijke regeling zou het oeverloos formatiegekibbel in de toekomst vermijden: 1/ De regering dient een meerderheid (méér dan 50%) van de kiezers van zowel de Vlaamse als de Franstalige Gemeenschap te vertegenwoordigen. 2/ De regering dient gevormd binnen de zes maanden na de verkiezingen, zo niet wordt zij automatisch samengesteld, zowel aan Vlaamse als Franstalige zijde, uit partijen in volgorde van hun grootte (zonder exclusieven), totdat men aan beide zijden aan minstens twee derde van het aantal kiezers komt.

De eerste agendapunten van de nieuwe regering zouden dan ook moeten zijn: 1/ De volledige splitsing van alle departementen (behalve Defensie en de Koning) in enerzijds een Vlaams departement en anderzijds een Franstalig departement, met elk op zich de volledige bevoegdheid inzake eigen inkomsten en uitgaven. 2/ De afbouw van de onderlinge transfers (Vlaamse/Franstalige) à rato van 5 procent per jaar.

Dit is de énige weg die het behoud van België op termijn verzekert en échte democratie tot realiteit brengt.

Herwig De Beuckeleer - A ntwerpen

VLAAMS FVD Pallieterke, Dit Forum is een prachtig initiatief, niet alleen politiek en sociaal, maar vooral economisch!

Ondernemende Vlamingen trachtten reeds een dagblad (dagbladen) uit te geven in een recent verleden, alhoewel de kans op succes klein was daar de ‘markt’ hiervoor niet rijp is, onder andere door de heersende structuren (subsidies) en mentaliteit… Economisch biedt thorium daarentegen voor Vlaanderen enorme mogelijkheden. Men moet enkel bij ondernemers belangstelling wekken voor deze onmetelijke kansen en het bestaande, slapende kapitaal zal door vooruitziende ondernemers ingezet worden. Met dank aan de heren Niemegeers en De Meulenaer.

Eric-Werner Van Dyck - Oostham

DIESEL Pallieterke, Decennia lang hebben onze ‘overheden’ de aankoop van dieselwagens aangemoedigd, tot wanneer dieselauto’s plots de schuld kregen van de ongezonde lucht en de prijs van diesel aan de pomp en de rijtaks en belastingen gingen de hoogte in. Elektrische wagens zouden de oplossing zijn en wij werden aangemoedigd grote investeringen te doen waarvoor dan premies werden toegekend, maar nu komt iemand ons vertellen dat elektrische wagens ook vervuilend zijn en overwegen politici de financiële voordelen voor elektrische auto’s weer af te schaffen. De ‘overheid’, dat zijn carrièremakers die op kosten van de belastingbetalers worden rondgereden in dure auto’s mét chauffeur, waarvan brave burgers verwachten in het parlement te zijn vertegenwoordigd…

M arc Bertrand - Edegem

HECTOR VAN OEVELEN

KWAKENDE EEND

LICHT GEZIEN?

Pallieterke, Onlangs in het VRT-middagjournaal: kwakende eend Goedele Wachters kwam met een tremolo in de stem verkondigen dat inwoners en burgemeester van het Griekse eiland Samos stilaan genoeg krijgen van de overlast die de dagelijkse overrompeling aan asiel- en gelukszoekers met zich meebrengt. De uitdrukking die daarbij op haar gezicht verscheen en haar minachtend gekrulde lippen spraken daarbij weer boekdelen. Waarschijnlijk toch ver van haar bed. Hoog tijd dat er ook eens serieus gaat gesnoeid worden in dat linkse rattennest!

Frank Jacobs - R anst

Pallieterke, Hoor ik daar op VRT de auto's op gas afkraken tot en met? Lange tijd vond men gas een goede oplossing voor goedkoop en minder vervuilend rijden, nietwaar? Maar nu heeft men ontdekt dat het hele gasnet van de bron tot de auto lekt als een zeef en dat methaan 28 maal meer vervuilend is dan CO2.

Wat ik hierbij belangrijk vind, is niet dat men het gas afkraakt, maar dat men nu kijkt vanaf het oppompen van het gas tot de levering, van de productie van de auto en van de zwaarte van het voertuig (want hoe zwaarder de auto hoe meer stof in ons milieu). Ook een nieuw geluid op onze VRT is dat nu blijkt dat diesel niet echt zoveel slechter is dan andere bronnen, van de bouw van de wagen tot de ontmanteling. Het ene jaar wordt iets de hemel ingeprezen, het andere jaar verguisd en even later opnieuw tot iets moois verheven. Een mens zou er het noorden bij verliezen.

Wat ik al lang zeg in mijn tot omgeving, is dat men de hele CO2- en milieukwestie in zijn geheel moet zien, geïntegreerd of inclusief (om een nieuw modewoord te gebruiken) van de wieg tot aan het graf. Wat met elektriciteitscentrales op gas, waarbij zoveel methaan vrijkomt door lekken in het net? Is het rijden met elektrische auto’s dan zoveel beter voor onze uitstoot en opwarming? Een volledige berekening van boorput tot tankstation of elektrische productie, van nul tot een auto die van de band rijdt en in het verkeer komt, van productie van batterijen, zonnepanelen en windturbines tot levering van elektriciteit, ... tot het slopen ervan. Enzovoort.

En het heeft geen zin om alleen de studie te doen voor wat in België gebeurt.

Ik hoop van harte dat men de groene roepers en toeters niet blindelings volgt en dat onze EU-commissarissen en -kaders blijk geven van gezond verstand, of zou dat teveel gevraagd zijn? Europa alleen kan het klimaat niet redden, maar het kan wel alleen zijn eigen ondergang bewerkstelligen.

N.R. - Belsele

BOSBRANDEN Pallieterke, Ik wil graag bij deze uw redacteur Jurgen Ceder proficiat wensen met zijn ‘gedurfde’ artikel over de bosbranden, onder meer in Australië.

Het is bon-ton om mee te huilen met de klimaathysterici en wie een ander en onderbouwd geluid laat horen, riskeert alvast banbliksems en afwijzing. Daarom is het artikel van Jurgen er een met klasse, want gebaseerd op feiten en realiteit, niet op emoties, maar gedurfd.

Ik herinner mij, uit mijn jongere jaren, zo een 30 tot 40 jaar geleden, toen wij jaarlijks met het gezin naar Zuid-Frankrijk trokken op verlof met de caravan, dat daar herhaaldelijk bosbranden waren, vooral ten oosten van de Rhône, in de Var, maar ook wel in de Ardèche. De branden hadden als oorzaken brandstichting, mogelijks weggeworpen sigarettenpeuken, brand door de lenswerking van glas of door onweders (blikseminslagen). Hoofdoorzaak bleek meestal brandstichting door maffiosi, die aan goedkope gronden wilden komen om daar dan verkavelingen in te richten en zo grote winsten te maken.

De Franse regering heeft toen twee maatregelen genomen: een verbod om die verbrande of geteisterde gronden gedurende tientallen jaren te verkavelen of te bebouwen en de verplichting om de bossen te ontdoen van het brandbare struikgewas onder en tussen de bomen, dus beter onderhoud. En zie, wonder boven wonder, de bosbranden hielden plots op.

Het is duidelijk dat de branden in de meeste gevallen van menselijke oorsprong waren, dus niet van klimatologische.

Guido Vergult - Sint-Niklaas

Een lezersbrief insturen?

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.

Sport

16 JANUARI 2020

Op ‘stage’ in Nice De batterijen van onze profvoetballers zijn weer opgeladen. Iedereen is terug van zijn stage in het buitenland, met uitzondering van KV Kortrijk, dat thuis gebleven is. In mijn voetbalperiode bestonden er nog geen ‘stages’. In de winterstop stuurde men de spelers voor een weekje naar huis, daarna werd er terug getraind op de club.

Hans Croon, onze trainer, kon weleens verrassend uit de hoek komen en dat was toen weer het geval. Tijdens de winterstop mochten de spelers kiezen tussen een weekje wintersport met de vrouwen of een weekje Nice zonder de vrouwen op kosten van de club.

De Hollanders en Swat Van der Elst trokken naar de Alpen. Het is een mirakel dat daar geen benen zijn gebroken! Hoe stom kan men zijn? De Belgen, Jan Ruiter en een Deen kozen voor de Middellandse Zee. Swat werd verguisd voor zijn foute keuze. Hans Croon ging mee naar Nice. Aan de Azurenkust waren er al direct huisvestingsproblemen. Ons hotel was een bouwval. De spelers weigerden de bus te verlaten. Onze kapitein Erwin Vandendaele meende het toen hij zei: “Breng ons maar terug naar de luchthaven, we gaan naar huis.”

Georges Denil, onze ploegafgevaardigde, was lichtelijk in paniek en zorgde dan maar vlug voor een andere verblijfplaats: Le Sofitel, een peperduur hotel in het centrum van Nice. Georges was een bemiddeld man. Hij legde het prijsverschil tussen de twee hotels uit eigen zak bij.

Bij de keel gegrepen Elke avond moesten we om 23 uur op onze kamer zijn. Croon ging samen met ons naar boven, maar zo gauw onze deuren dicht waren, ging hij terug naar beneden en trok de

stad in. Wij hadden hem bespied en wij dachten: hij op stap, wij ook. Er werd amper getraind. Hoe het mogelijk was, wist niemand, maar onze voorzitter, mijnheer Constant, was goed op de hoogte van onze uitspattingen en vooral die van onze trainer. Het heeft niet veel gescheeld of hij werd ontslagen.

Fernand Beeckman, de legendarische verzorger met de walrussnor, was natuurlijk ook van de partij in Nice. Als we in de late uurtjes thuiskwamen, gingen we nog eens goed op zijn deur bonken. We hoorden hem dan al vloekend uit zijn bed komen en al grommend de deur openen. Maar hij zag niemand meer, want wij hadden wijselijk het hazenpad gekozen. Toen zon hij op wraak en hield de wacht!

De laatste nacht was de Deen, Torsten Andersen, die van niets wist, ziek geworden en ging ’s nachts op de deur kloppen van Fernand Beeckman voor medicatie. Fernand dacht dat het weer die paljassen waren. Hij zwierde de deur open en greep Andersen bij de keel... Het scheelde niet veel of onze ‘stage’ in Nice was nog slecht afgelopen.

Gille Van Binst Voormalig topvoetballer

ROSKAMMEN

Oprispingen bij een afscheid

De krant Het Nieuwsblad liet sportredacteur Hans Jacobs uitleggen waarom met Ann Wauters straks een van de ‘leading lady’s’ van de Belgische sport verdwijnt.

Met alle respect voor de heer Jacobs, maar we hadden die uitleg niet nodig. We weten al een flink aantal jaren meer dan hij en het merendeel van zijn generatiegenoten wat vrouwelijke legende Ann voor de vaderlandse basketsport heeft betekend en nog even blijft betekenen.

Tot na de Olympische Spelen dit jaar in Tokio. Of het zou voor de “Belgian Cats” in het kwalificatietornooi, begin februari in Oostende tegen Canada, Zweden en Japan, nog mis moeten gaan. Niemand verwacht dat, ook Ann Wauters niet. Het zit er dus dik in dat ze in Japan, naar eigen zeggen, “haar laatste kunstje zal opvoeren” door deel te nemen aan de Spelen.

Begrijpen wie kan dat Ann nooit sportvrouw van het jaar werd en nooit de nationale trofee voor sportverdienste kreeg. Het is even onwaarschijnlijk als haar onwaarschijnlijk bij elkaar gespeeld basketpalmares. Kim Clijsters en Ingrid Berghmans waren elk acht keer sportvrouw van het jaar, Justine Henin ‘slechts’ vier keer. Ze wonnen alle drie ook de trofee voor sportverdienste. Uiteraard terecht. De beide toptennissterren kruisten het vrijwel uitsluitend in het buitenland aangelegde zegepad van Wauters. Bovendien kreeg dat nooit de aandacht die het verdiende. In 2013 speelde Ann nog de pannen van het dak met het Turkse Galatasaray. Zonder afbreuk te willen doen aan haar palmares met een verloren halve finale in Wimbledon als absolute piek, werd dat jaar Kirsten Flipkens sportvrouw van het jaar. Nooit was de kans groter dan toen om Ann Wauters te geven wat ze, door een op dat moment nog ver van afgerond palmares, al ruimschoots verdiende. Dat het die kans liet liggen, was niet het mooiste verhaal dat het kiesgerechtigde sportjournaille liet optekenen.

Suggestie Het verhaal over een toen huizenhoge, maar toch grandioos gemiste kans geldt gen voor de trouwe supporters, die eraan zijn voor de moeite omdat er op het terrein niets te zien valt. Anderen omdat ze de voetbalmicrobe te pakken hebben. En als ge dat niet gelooft zullen ze ons wel iets anders proberen wijs te maken.

Geloof het of niet

Zonder accidenten Buitenlanders niet toegelaten. Zo kregen we eindelijk nog eens een cross waarbij niet op voorhand vaststond dat Mathieu van der Poel met zijn handjes in de lucht als eerste over de streep zou bollen. Het BK noemen ze dat in telegramstijl. Met het strand van Sint Anneke als decor mocht Antwerpen nog eens een prestigieus kampioenschap veldrijden organiseren. De ijdele hoop dat een aantal renners vanaf het ponton in de Schelde zouden terecht komen, werd gepareerd met vakkundig aangelegde versperringen. Tot grote spijt van de sensatiezoekers.

Opa ter ere Toen hij het zich kon veroorloven om nog in korte broek over straat te lopen, was Laurens Sweeck al bezeten van het veldrijden en kondigde hij zich aan als een toekomstige vedette. Eerst bij de nieuwelingen, dan bij de juniores en vervolgens twee keer bij de beloften mocht hij zich telkens nationaal kampioen noemen en met de tricolore trui stoefen. Wat hij de erop volgende jaren presteerde, was heel wat minder. Af en toe wel eens op het podium, maar dat hij er een vaste gewoonte van maakte, kunnen we niet zeggen. Tot voorbije zondag in Antwerpen, waar hij met gestrekte vingers naar de hemel wees ter ere van zijn overleden grootvader, en zegevierend zijn slag sloeg.

Dolgelukkige manager Jurgen Mettepenningen heeft zijn naam niet gestolen en trok de nieuwe tricoloretruidrager hartstochtelijk tegen zijn gilet. De

teammanager van Pauwels-Sauzen-Bingoal beleefde in Antwerpen weer een van zijn gloriedagen. Of het met de sauzen van Pauwels te maken heeft, weten we niet. Het zou kunnen. Wat we wel weten is dat Mettepenningen bezeten is door het veldrijden en dat hij als het tegenzit al eens kittelorig kan overkomen.

Zondag was er van die humeurigheid niet veel te merken na de overwinning van zijn poulain, integendeel. Houden zo!

Geen woorden maar daden Wat betekent de titel voor Sweeck? Hij klonk alleszins vastberaden. “Als ik een dag heb zoals op het BK, kan ik Van der Poel kloppen op het wereldkampioenschap. Hij is ook maar eens mens. En hij is tegenwoordig meer bezig met zijn voorbereiding op de weg dan met het veldrijden.” Stoere taal van de kersverse kampioen, die toch ook wel zal vernomen hebben dat Van der Poel met de vingers in de neusgaten Nederlands kampioen veldrijden is geworden. Maar de uitdaging van Laurens Sweeck staat ons wel aan.

Gulle goedzakken Er zijn dan toch nog brave zielen op de wereld. Waar zouden, SK Lokeren uitgezonderd, de overige ploegen uit de Proximus League (1B) staan zonder hulp uit het buitenland? Een Zuid-Koreaanse groep, een steenrijke Britse beroepsgokker, een Thaise bende, een Israëlisch allegaartje en een sjeik die met zijn geld geen blijf weet: allemaal zijn ze hier neergestreken om aan goede werken te doen. Van Virton over Leuven en van het Kiel tot in Lommel. Sommigen doen het wellicht uit mededo-

15

Dan is een mens geneigd uit volle borst “hip hip hoera!” te roepen voor SK Lokeren, dat als enige ploeg uit de Proximus League nog niet in vreemde handen is. Met enig voorbehoud, want als we mogen voortgaan op hun fratsen uit het verleden, hebben we van voorzitter Louis De Vries en zijn rechterhand Eric Verhoeven het laatste nog niet gezien. We willen niet doemdenken en hen het voordeel van de twijfel gunnen. De huidige sportieve stand van zaken bij SK Lokeren mag dan niet denderend zijn, de supporters moeten leren denken op lange termijn, aldus het komieke duo De Vries-Verhoeven. Er zijn nog pipo’s die dat geloven ook.

Boze voorzitter Een rode kaart wegens natrappen in een oefenwedstrijd. Ge kunt het zo gek niet bedenken of de naam Lamkel Zé schiet u daarbij te binnen. Voorzitter Paul Gheysens stond erbij en keek ernaar toen zijn zwarte parel met de geblondeerde baard een tegenstrever van een lokale selectie met een wilde trap onderuit maaide. De Spanjolen stonden op het punt hem te lynchen. Het is gelukkig goed afgelopen omdat zijn medemaats konden verhinderen dat hij in Algorfa schielijk zou overlijden.

Voorzitter Gheysens, die kort ervoor nog vol lof was over de homogeniteit binnen de groep, was duidelijk niet opgezet met de zotte kuren van ‘Lamkel Zé na kalm’.

D’Onofrio de zachtmoedige Binnen de spelersgroep hebben ze het gehad met hun doortrapper. En ook bij de supporters gaan er stemmen op om hem met een forse trap onder zijn broek naar andere oorden te sturen. Al zijn er die er, zoals sportief directeur D’Onofrio, anders over denken en hem, met doorgeslagen stoppen of niet, per se op de Bosuil willen houden. Omdat hij met een bal uit de voeten kan. Waar niemand aan twijfelt.

eveneens voor de jury van de Nationale Trofee voor Sportverdienste. Die slaagde er ook in om Ann Wauters steevast te negeren.

En zeker in het jaar 2008, waarin genoemde jury het bestond om de trofee niet toe te kennen. Het reglement wil dat die slechts een keer in een sportieve carrière gewonnen kan worden. De Olympiërs Tia Hellebaut en Kim Gevaert stonden al op de erelijst. En laat 2008 dan net het jaar zijn waarin Ann Wauters haar vijfde trofee “Europese speelster van het jaar” binnenhaalde en de heren en dames juryleden een bok schoten, in omvang vergelijkbaar met de monumentale erelijst van de sportcoryfee die ze over het hoofd zagen.

Of waarin sportieve incompetentie van een elitejury in een klein land bij gelegenheid enorm groot kan zijn.

Het siert sportredacteur Hans Jacobs dat hij niet naliet om zowel de ene als de andere blunder te vermelden. Al deed hij dat onder de noemer “dit terzijde”, terwijl beide blunders eerder “dit vooreerst” verdienden in een terechte ode aan een geweldige sportvrouw, enkele maanden voor ze het einde van haar loopbaan aankondigde. Zonder veel kans dat naar een goede raad van dit krantje geluisterd wordt door wie dat beter wel zou doen, durven we het bestuur van de sportpersbond suggereren om, eind Olympisch jaar 2020 op de verkiezingshow van de sportman en sportvrouw van het jaar, nu al een huldebetoon te plannen voor de van haar sport afscheidnemende Ann Wauters die én haar palmares én haar persoonlijkheid waard zijn. Al geven we graag toe dat er gemakkelijkere opdrachten bestaan.

Leeuw Hoe reageert de meest rare kwast van het Antwerpgezelschap zelf op al die heisa rond zijn zwak begaafd persoontje? Hij is boos op de media. “Van 1 Januari tot 31 december was het Lamkel Zé dit, Lamkel Zé dat. Waar gaan ze over schrijven als ik straks België verlaat?”

Dat vragen we ons ook af. Over iets anders misschien? Zover zijn we nog niet.

We zijn er nog niet vanaf, want hij is heel tevreden dat hij bij Antwerp is beland en wenst iedereen een gelukkig nieuwjaar en vrede op aarde. Het is van een goede gezegd. Met als bijkomende boodschap: “Kom gerust eens lang als ge over voetbal wilt praten.” Met als slot: “Een leeuw sterft nooit. En ik ben een echte leeuw.” Geen Vlaamse voor alle duidelijkheid. Wel een waar zware kosten aan zijn.

Hup Holland hup!

Over leeuwen gesproken. Een land- en volksgenoot die in het hol van de leeuw de Nederlanders een hak zet, dat verdient een hoofdstuk apart in het guldenboek van de schaatssport in de Lage Landen. De massa Friezen en Hollanders in ‘s Heerenveen zagen met wijd opengesperde mond hoe hun twee topfavorieten in de massastart de duimen moesten leggen voor snelschaatser en vice-Olympisch kampioen Bart Swings, die meteen zijn eerste gouden medaille op een groot toernooi op zak mocht steken.

Daar zal, met gefronste wenkbrauwen en met een lekker en zuinig kopje thee binnen handbereik, zwaar over nagekaart worden van Bergen op Zoom tot in Groningen.

’t Kan verkeren…

Amper een tweetal weken geleden kondigde Karel Van Eetvelt aan dat hij een nieuwe burgerbeweging wilde opstarten. Van Eetvelt is de voormalige topman van Unizo en tot deze week actief bij van Febelfin. Verleden week kon u lezen dat we toch enige vraagtekens stelden bij het initiatief van Van Eetvelt.

Want er was ook al sprake van een mogelijke nieuwe partij à la Macron. Vandaag is de situatie totaal veranderd. Van Eetvelt wordt de nieuwe ceo van voetbalclub Anderlecht.

Naar we vermoeden zal de oprichting van een nieuwe burgerbeweging in de koelkast belanden…

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

16 JANUARI 2020

ABSURDISTAN De hefboom Wat te verwachten viel, gebeurt: meester Lahlali en zijn kompaan willen het kinderrechtenverdrag als breekijzer gebruiken om de misdadige moeders van IS terug naar hier te halen. Wij kunnen daarin komen: de ouderlijke nabijheid voor enkele kinderen is toch veel belangrijker dan het leven van tientallen, honderden, duizenden IS-tegenstrevers...

Ongeluksvogel Of de militair die op het knopje heeft gedrukt waardoor de Oekraïense Boeing in Iran is neergehaald, het zal overleven, is nog zeer de vraag. Op die manier is echter wel de hele toestand gede-escaleerd en heeft Iran heel andere zorgen dan Trump. Wat misschien nog een extra reden is om voor het lot van de man in kwestie te vrezen.

Niet te dulden Dat Peter Claes, de directeur Media en Productie van de VRT, het aan de stok had met de rest van de directie omdat hij wel oor had naar bezuinigingen, deed ons al vermoeden dat hij een redelijk man was.

Dat hij niet te beroerd is om zelfs met het VB te spreken, een partij die vertegenwoordigd is in de raad van bestuur van de VRT, bevestigt dat vermoeden. Uiteraard is redelijkheid bij de VRT ongewenst.

De totale oorlog Een aantal progressieve, Brusselse fietsactiegroepjes wil een eventueel geleidelijk, maar liefst volledig verbod op autoreclame. Onze drukmachine staat al klaar om de sluikpers nieuw leven in te blazen!

Prutsparlement Het Europees Parlement bewijst maar

1197

al te graag zijn nut en standvastigheid.

Bijvoorbeeld door over de opgesloten Catalaanse leider Oriol Junqueras eerst te verklaren dat hij parlementslid had moeten zijn met bijhorende immuniteit, en vervolgens de Spaanse redenering te volgen dat hij dat toch is kwijtgespeeld.

Iets met twee walletjes.

Gevaarlijke woorden Of Kobe Ilsen nog lang voor de openbare omroep mag werken? We vragen het ons af. Opmerken dat gezeik en foertstemmen soms terecht zijn, dat is een gevaarlijke uitspraak in dat milieu, Kobe!

Hoofdstuk 836 Daar gaan we weer: de informateurs spelen de verlengingen. Op zich natuurlijk niet zo heel verwonderlijk: een regering met water en vuur tot stand brengen, dat vergt bepaald magische toestanden.

Iemand toevallig de Steen der Wijzen gevonden?

Gezocht: bittereinders In navolging van Kamp Waes, eerstdaags op onze eigen zender: Kamp Pally!

Schrijf u in en kom u vermeien ten kantore. Wees bereid om keihard tegen la Belgique aan te schrijven. Loop in onze kolommen storm tegen de onstaat. Vergis u niet, het is een duurloop: de strijd duurt al bijna twee eeuwen.

De grapjas Koen Geens is af en toe de plezantste van de hoop. Onze minister van Justitie vindt België een interessant experiment en wil het nog wat laten duren. Het betreft wetenschap, als u het ons vraagt, en iets met communicerende vaten: het geld van Vlaanderen moet naar dat andere vat, Wallonië, stromen, waar er dan wel een gat in de bodem zit...

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E F G

Gwendolyn I van België Ere wie ere toekomt. Het was De Standaard-journalist Bart Brinckman die als eerste durfde zeggen wat u allemaal denkt. In een uitzending van De Afspraak noemde hij de voorzitter van Open Vld “Gwendolyn Trutten”. De man schrok zelf van zijn oprechtheid, niet meteen de huisstijl van zijn krant. Zelfs het lijkbiddersgezicht van Ivan De Vadder klaarde er even van op, terwijl Brinckman zichzelf uitgebreid verontschuldigde voor zoveel oprechtheid. Maar hij had het toch maar gezegd.

Sinds Brinckman trut en paard heeft genoemd, is het hek bij Open Vld volledig van de dam en doet Gwendolyn er alles aan om haar bijnaam waar te maken.

Gwendolyn verkocht de laatste weken achtereenvolgens haar gegeven woord, het partijprogramma, de partijburgemeesters en de partij zelf in een poging om geschiedenis te schrijven. Niet die van eerste vrouwelijke premier van het land.

Die dubieuze eer ging de deur uit naar een rijkeluisdochter wiens naam geen 10 procent van de Vlamingen kent.

Nee, Rutten wil de eerste Belgische premier worden zonder ook maar een schijn van een achterban. Wie dat klaarspeelt in een democratie, die is het haantje. Of tenminste een kieken. In haar strijd voor het premierschap wil Gwendolyn de laatste Open Vld-kiezer over de kling jagen, daarbij bijgestaan door de - vooruit dan maar - burgemeester van Gent die door zijn stadsgenoten bij de jongste stadsreceptie op handen werd gedragen… naar de dichtstbijzijnde vuilbak. Netjes gesorteerd onder de noemer restafval. Hoewel? Klein, giftig afval zou in dit geval ook een optie geweest kunnen zijn.

Alles is te koop

H I J K L HORIZONTAAL

VERTICAAL

A. Klein deel van een probleemgeval B. Haarverlies - Monotonie C. Kluizenaarswoning - Frans lidwoord D. Zuivelbereidend bedrijf Internetlandcode van een buurland E. Zekere - Apenstaartje - Automerk F. Europeanen - Afgrijswekkend Eershalve (Lat. afk.)

G. Punt in internetadres - Telwoord H. Heldendicht - Meetinstrument I. Organisatie van weldoeners Franse rivier J. Ontoegankelijk - Muziekinstrument - Deel van een kast K. Zwemvogel - Muzieknoot - Vrucht L. Nikkel - Meerdaagse wielerwedstrijd

1. Aanspraakmakers 2. Tijdseenheid - Doe besluiten Uiting van verrassing 3. Bezienswaardigheid in Lier 4. Pers. vnw. - Secundair onderwijs Internetlandcode voor Algerije 5. Europees land - Ter plaatse 6. Keurt af Elektronische berichten 7. Oude vertellingen College dat oordeelt 8. Vlaams mosterdproducent 9. Teken van aarzeling - Glinsterend zwart - Familielid 10. Biljartterm - Gewoon lager onderwijs - Landbouwwerktuig 11. Voornaam van een Antwerps sp.a-politica - Zuid-Franse stad 12. Aanspreektitel in een rechtbank

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1196 VINDT U OP BLZ. 14

Premier zonder achterban

Afgelopen weekend legde Rutten ook Vlaanderen mee in de uitverkoop. Als Vlaanderen vastgespijkerd moet worden in de rol van Waalse en Brusselse melkkoe om haar in de 16 te krijgen, dan is dat een kleine prijs om te betalen voor Gwendolyn. Sterker nog, ze tekent met de glimlach een blanco federale cheque voor het tekort dat de andere deelstaten vandaag aan het opbouwen zijn. In Brussel doet ze daar overigens lustig aan mee. En wie het er niet mee eens is, doet dat uiteraard uit één of andere vorm van vrouwenhaat, zoals haar nieuwe beste vriend Kristof Calvo onlangs de wereld instuurde.

Een poging tot frontvorming binnen de

STEUN ’T PALLIETERKE

BESTEL CAVA VIA WWW.KLAUW.NET

Vlaamse politieke partijen werd om die reden door de Open Vld botweg geweigerd. Dat ze dat aan Waalse kant wel doen, mag geen excuus zijn. Gwen vormt alleen front tegen iedereen die haar niet ziet als première. “Fronten vormen? Dat doe je tegen iets. Ik doe aan politiek vóór iets.

Samen met mijn partij zijn we voor een positief project en een beter België. Confederalisme helpt ons land niet vooruit”, zei Gwendolyn op het nieuwjaarsfeestje van de MR, waar ze haar oude moedertje verkocht voor een glas lauwe cola.

Gewoon om Bouchez en co duidelijk te maken hoe ver ze bereid was om te gaan.

Daarbij klampte ze zich zo aan de jonge Waalse voorzitter vast, dat De Croo moest helpen om ze weer uit elkaar te krijgen.

Perfecte premier Geestig detail. Gwendolyn deed haar verklaringen uitgerekend op de tiende verjaardag van haar bekering tot het… confederalisme. Begin 2010 verklaarde Gwendolyn namelijk nog dat die Walen niet te veel complimenten moesten maken en dat de deelstaten autonoom moesten kunnen beslissen wat ze nog samen zouden doen. En anders niks. Dan kan je wel zeggen: dat is woordbreuk van jewelste. Maar dat is een negatieve benadering waar u bij Open Vld niet moet mee afkomen.

De positieve visie op dit gekonkel is dan ook dat wie zo’n bochtenwerk aankan en de eigen achterban in de rug, de zij en het voorhoofd kan schieten, die heeft het perfecte CV voor het premierschap van dit land. Belgische premiers zijn flexibel, niet bang om de mensen een loer te draaien en vooral… onderweg naar een job in het buitenland. Nu mag u gerust denken dat Gwendolyn een trut is, zoals u terecht nog steeds meent dat Guy Verhofstadt u nog veel geld moet. Maar met dat profiel kom je ergens. Vooral niet aan uw (klein)kinderen vertellen.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be