't Pallieterke van 23 januari 2020

76ste jaargang • nummer 03 • donderdag 23 januari 2020

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,50

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

PVDA int evenveel lidgeld als PS, MR, N-VA en CD&V samen PVDA/PTB int abnormaal veel ‘lidgelden’. Hoe valt dat te verklaren? Barbara Pas (VB) gooide deze week de knuppel in het hoenderhok: ze diende een klacht in bij de federale controlecommissie op de partijfinanciering tegen het systeem van ‘lidgelden’ van de communistische partij.

Loopt dat af met een sisser, of is het integendeel een tijdbom onder het hele PVDA/PTB-systeem, waarvan we nog véél gaan horen?

Lees het hele artikel over de twijfelachtige PVDA-financiering op blz. 4

Ambras in Gent Grote commotie in de Gentse gemeenteraad voorbije maandag. Probleem: schepen Sofie Bracke (Open Vld) wil met VOKA op handelsmissie naar Israël. Niet zozeer de kostprijs van de reis (zo’n 7.000 euro) is het struikelpunt, wel het land van bestemming.

De reis richting Israël is niet naar de zin van twee coalitiepartners in het college, met name sp.a en Groen. De beide partijen, die dus samen in het bestuur zitten met Open Vld en CD&V, dienden zelfs een motie in om de deelname aan de VOKA-reis te annuleren. De uiteindelijke stemming bracht een verrassing: de gemeenteraadsleden van sp.a en Groen onthielden zich terwijl Sofie Bracke wel steun kreeg van haar eigen partij en CD&V, versterkt met de stemmen van twee oppositiepartijen, Vlaams Belang en N-VA die samen zo voor een wisselmeerderheid zorgden.

Nog nooit waren er zoveel beteu-

terde gezichten te zien op de banken van Groen. Er staan de komende weken en maanden nog andere onderwerpen op de agenda waar nu al een breuklijn te merken valt tussen Open Vld en de andere coalitiepartners. Denk maar de Lage Emissie Zone, waar Groen zot van is, maar waar de Open Vld niet ongevoelig blijft voor de druk van de handelaars en zelfstandigen in de binnenstad. Maar het is duidelijk dat een eerste barst in het Gentse college zichtbaar is. Tja, en dan te zeggen dat burgemeester Mathias De Clercq dé grote voorstander is om een federale regering te vormen met de…groenen.

Sp.a en Groen als bijhuis van de Franstaligen De weinig inspirerende tot nietszeggende nieuwjaarstoespraken van de voorzitters van Groen en sp.a maken duidelijk dat die partijen niet meer zijn dan een bijhuis van hun Franstalige zusterpartijen Ecolo en PS. Als ze ooit in een regering stappen, is het om voor de nodige stemmen te zorgen. Voor de rest zullen de Vlaamse groene en rode excellenties vooral ‘de hoop vullen’.

We zijn nog maar in de tweede helft van januari, maar nu al bestaat er zekerheid over dat sp.a-voorzitter Conner Rousseau kwistig zal worden geciteerd wanneer eind 2020 een lijst zal worden opgemaakt van de meest onnozele politieke uitspraken van het jaar. Het “mateke” wordt winnaar met de vingers in de neus. Volgt u even mee. Tijdens de nieuwjaarsreceptie vond Rousseau er niets beter op dan zijn oproep tot het snel vormen van een federale regering te vertalen in de slogan “Get shit done”. Waarbij we ons meteen de vraag kunnen stellen welke partijen ons de voorbije jaren in deze drek hebben doen terechtkomen.

De sp.a in elk geval, herinner u de paars-groene en paarse regeerperiodes waarvan nu de lijken uit de kast vallen. Zoals de hoge huurfactuur voor de Financietoren in Brussel, die door de belastingbetaler wordt opgehoest en nog een erfenis is van de sale-and-lease-backoperatie van Guy Verhofstadt (Open Vld) en Johan Vande Lanotte (sp.a).

Overheidsgebouwen werden toen verkocht en opnieuw gehuurd om geld in het laatje te krijgen. Maar ondertussen liggen de gecumuleerde huurprijzen een stuk hoger dan de oorspronkelijke aankoopprijs.

Rousseau ziet zich nochtans als een nieuwe versie van wijlen Steve Stevaert als hij zegt dat veiligheid een links thema moet zijn. Hij werd daar vorige zondag nog eens bij geholpen door VRT-anker Martine Tanghe, die met enig enthousiasme aankondigde dat “het socialisme gezellig zou zijn”, gezien de zangstonde op het nieuwjaarcongres.

Maar terug naar de onnozele uitspraken. Rousseau verklaarde bijvoorbeeld dat “ikzelf beslis dat we geen traditionele partij zijn”. Tja, je kan ook als student die geen 50 procent meer haalt zeggen dat je niet gebuisd bent. Dan ben je de enige die zelf je leugens gelooft.

Plots was ook Zweden een gidsland. Niet omdat er daar in vergelijking met België meer mensen werken (meer dan 80 procent versus 70 procent). Wel omdat het Scandinavische land volgens Rousseau een voorbeeld is van geslaagde integratie van migranten. Ja, hallo? Bepaalde wijken in de grootsteden worden daar gecontroleerd door stadsbendes. Jongedames verven hun haar donker omdat ze niet meer met een blond kapsel op straat mogen.

De PS zet de toon De hoofdvogel werd afgeschoten in een interview waarbij Rousseau doodleuk verklaarde dat “verkiezingen het einde van België zijn”.

Wat een onzin. Maar om tactisch-politieke redenen kon de sp.a-voorzitter niets anders zeggen. De banden met grote broer PS moesten worden aangehaald nadat een aantal Vlaamse socialistische kopstukken de PSsp.a-as hadden gerelativeerd. De partij van Paul Magnette, de levenslijn voor de Vlaamse socialisten.

Rousseau, Crombez, Tobback en co weten dat de PS er tussen 2008 en 2011 geen probleem mee had om federaal zonder de Vlaamse zusterpartij te regeren.

Het was de voorbije dagen duidelijk: binnen de socialistische familie blijft de PS de toon zetten. De eendracht wordt naar buiten getoond, maar Magnette en co domineren electoraal en inhoudelijk. Als er een nieuwe federale regering komt, dan zal de sp.a er bij zitten om de nodige stemmen in de Kamer te leveren.

Maar binnen de regering zullen de rode ministers - maximum twee - er vooral zijn om de hoop te vullen.

Zware departementen zullen ze niet moeten verwachten. Dat PS zal als eerste partij aan de kassa passeren.

De sp.a is gewoon een bijhuis van de Franstalige socialisten geworden. Dat is een levensverzekering voor de carrièristen, maar kondigt straks de zoveelste verkiezingsnederlaag aan.

De marginalisering van Groen Bij die andere linkse partij, Groen, is het niet anders. Tijdens haar nieuwjaarstoespraak viel voorzitter Meyrem Almaci niet op door onnozele uitspraken, maar wel door haar nietszeggend discours. Net als Kristof Calvo komt men niet verder dan holle frasen als “verbinden” en “de mensen zijn het beu”. Een inhoudelijk argument heeft men de voorbije maanden bij Groen niet gehoord. Het klopt dat Groen tijdens de voorbije informatierondes relatief discreet bleef. Wordt het straks anders bij een echte formatie? Het lijkt erop dat we voor de partij van Almaci naar een vergelijkbaar scenario gaan als bij de sp.a. De Vlaamse groenen zijn goed om stemmen te leveren die een meerderheid mogelijk moeten maken. Voor de rest zijn ze het aanhangsel van een veel sterker Ecolo. Binnen het Vlaamse politieke landschap raakt Groen echter meer en meer gemarginaliseerd.

De grote verkiezingsoverwinning kwam er niet. En het is meer dan symbolisch dat de nieuwe kiezers voor het eerst vooral naar Vlaams Belang gingen dan naar Groen. Bovendien lijkt het ecologische thema wat uit het centrum van het politieke debat weggehaald. De Anuna De Wevers en Greta Thunbergs roepen vooral aversie op. Kortom, Groen en sp.a lijken de nuttige idioten te worden van de Franstalige partijen, die nog altijd hopen op een regenboogcoalitie. De sleutel ligt meer dan ooit bij CD&V. Met tsjeven weet je nooit, maar de partij van Joachim Coens en Koen Geens heeft zich dermate aan de N-VA vastgeklikt dat het met de dag moeilijker wordt om de overstap te maken naar een Vivaldi-coalitie. En zelfs als dat gebeurt, is een regeerakkoord niet voor morgen. De regering van lopende zaken zal nog een tijd op post blijven.

2

Actueel

23 JANUARI 2020

Blijf waakzaam!

In een opiniestuk in De Standaard waarschuwden vorige week enkele professoren voor de verengelsing van het hoger onderwijs. De Vlaamse regering heeft een decreet in de maak om het aantal vakken dat in het Engels mag gegeven worden, te verhogen.

Het is niet de eerste keer dat professoren aan de alarmbel trekken. In mei vorig jaar verscheen er nog een oproep in De Tijd en in november nog een stuk in De Morgen met als titel “Stop de verengelsing van ons onderwijs”. Zo te zien heeft dat niet veel indruk gemaakt op de Vlaamse regering. Het roept vraagtekens op over de strategie van de N-VA-ministers, vooral van Ben Weyts die als minister van onderwijs toch wel aan het roer staat van het voorstel van decreet. Alvast tijdens de nieuwjaarsreceptie van de Vlaamse Volksbeweging lanceerde voorzitter Hugo Maes een oproep om de verengelsing van de universiteiten tegen te houden. Dat was dan meteen ook een antwoord op een vraag in het opiniestuk van De Standaard: “Het wordt tijd dat de verdedigers van het Nederlands in Vlaanderen in actie schieten. Waarom horen we de Vlaamse Beweging niet?”

Ik kan alvast de auteurs van het opiniestuk al ten dele antwoorden. Niet alleen de VVB kondigt acties aan, ook bij Marnixring en Orde van den Prince is men wakker geschoten. Al deze initiatieven hebben ertoe geleid dat bij de N-VA er ook wat alarmbellen zijn afgegaan en een bron bevestigt me dat men het decreet nog gaat bijsturen. Dat is dan goed nieuws, maar waakzaamheid blijft de boodschap, want het is sowieso verontrustend dat het voorstel voor de versoepeling van de taalwet (in casu, de verengelsing van het aantal vakken) in het decreet werd opgenomen.

In Nederland is de verengelsing van het hoger onderwijs al langer aan de gang, maar het is er ook het onderwerp van verhitte discussies tussen voor- en tegenstanders. Het is alsnog niet bewezen dat de opleiding in het Engels een meerwaarde betekent voor de (Nederlandstalige) student. Waarom onze universiteiten mordicus willen overschakelen naar het Engels, is voor mij een raadsel. Zijn vakken als ‘Filosofie’, ‘Psychologie’, ‘Anorganische scheikunde’ en ‘Anatomie’ al niet moeilijk genoeg in het Nederlands, laat staan dat je die vakken in een andere taal uitgelegd krijgt en in een andere taal moet blokken? En dan is er nog een argument: veel docenten mogen dan wel uitblinkers zijn in hun vakgebied, maar zijn daarom geen ‘kraks’ in het Engels.

Begin als student maar notities te nemen in de les met een prof die in een nauwelijks verstaanbaar Engels brabbelt… Ook dat is de realiteit.

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

Projecten rond preventie van radicalisering blijven geld ontvangen Negen lokale besturen in Vlaanderen (Vilvoorde, Maaseik en Dilsen-Stokkem, Aalst, Antwerpen, Gent, Zele, Oostende, Menen en Mechelen) ontvangen sinds 1 maart 2016 een projectsubsidie in het kader van preventie van gewelddadige radicalisering. Eind december heeft bevoegd Vlaams minister Somers beslist deze subsidie te verlengen voor de periode van 1 maart 2020 tot en met 1 maart 2021.

Die negen lokale besturen worden jaarlijks geëvalueerd op basis van een verslag waarbij wordt gerapporteerd over de verwezenlijkingen van het afgelopen jaar.

Somers in het Vlaams Parlement: “Deze evaluaties waren steeds goed. Die negen organisaties zitten trouwens ook steeds meer in netwerking en zijn interactief met elkaar verbonden.”

VVSG Lokale besturen kunnen voor ondersteuning ook een beroep doen op de Vereniging van Vlaamse Steden en Gemeenten (VVSG). Somers: “Er is een breed aanbod: een helpdesk, vorming, ondersteuning op maat. De VVSG krijgt daarvoor sedert 2015 ook een projectsubsidie. Er zijn een aantal gemeenten die daar heel vroeg en heel acuut mee geconfronteerd werden, maar ook andere gemeenten zijn vanuit de VVSG daarin ondersteund.”

Ook voor de subsidie aan de VVSG heeft Somers eind december beslist om ze te verlengen voor de periode van 13 januari 2020 tot 12 januari 2021. Concreet worden die twee subsidies dus minstens een extra jaar doorgetrokken.

Wie meer wil weten over de preventie van gewelddadige radicalisering, moet naar de webstek https://preventie-radicalisering-polarisering.vlaanderen.be surfen. Deze website biedt immers een overzicht van het Vlaamse beleid en de Vlaamse initiatieven ter

preventie van gewelddadige radicalisering en polarisering.

Een van de beleidslijnen in het actieplan ter preventie van gewelddadige radicalisering en polarisering is het mobiliseren van het middenveld. Vanuit de vaststelling dat het extremistisch (islamitische) discours op dit moment heel luid klinkt en dat alternatieve stemmen te weinig worden gehoord, wordt in dat kader ondermeer ingezet op boodschappen en verhalen die dit extremistisch discours ondermijnen. Concreet ondersteunt de Vlaamse minister bevoegd voor Binnenlands Bestuur via deze oproep burgers en middenveld om dergelijke boodschappen en verhalen luider te laten klinken. “Het is namelijk binnen de samenleving zelf dat men het best voeling heeft met wat er leeft en waar men dus het best in staat is om in te spelen op het extremistisch discours en de impact ervan binnen de gemeenschap”, aldus de boodschap op de webstek.

#Jihadanders Een van die projecten was “#Jihadanders. Een theologische stem tegen moslimextremisme”. Mehdi Azaiez is de onderzoeker van de KU Leuven die het project begeleidde.

Azaiez (Parijs, 1974) is docent islamitische theologie aan de Faculteit Theologie en Religiewetenschappen. Zijn onderzoek focust op Koranstudies en vroege Islam. Tijdens 2012-2013 was hij tewerkgesteld

aan de University of Notre Dame (Indiana, USA) als lector islamitische studies en co-directeur van het internationale “Qur’ân Seminar”-project.

De KU Leuven heeft, vanuit een theologisch perspectief en met gebruik van dezelfde bronnen die de extremistische predikers gebruiken (de Koran, de Hadith, religieuze en mystieke teksten), een corrigerend tegenverhaal proberen op te bouwen door de andere thema’s van de islam (vrede, solidariteit en liefde) te benadrukken.

Die thema’s werden in verschillende ‘formats’ verspreid: kernachtige slogans voor Twitter en Instagram, meer uitgebreidere citaten (met cartoons of andere afbeeldingen) voor Facebook. Men zou zich hierbij voornamelijk richten op jongeren, met betrokkenheid van de jongeren zelf als kritische focusgroep én als verspreiders van de tegengeluiden.

Resultaat?

Op Twitter is alvast weinig te merken van het project. De hashtag (dit is een hekje als voorvoegsel, zonder spatie gevolgd door een woord) #Jihadanders ben ik slechts één keer tegengekomen: bij de voorstelling van het project.

Een zoekopdracht op Twitter levert vandaag niet meer resultaten op.

Op Facebook levert een zoekopdracht met als term Jihadanders zelfs helemaal niets op.

Somers besliste om de projectsubsidie in het kader van preventie van gewelddadige radicalisering te verlengen. De minister had weinig keuze: de subsidies niét verlengen zou een storm van protest opgeleverd hebben. Of de ingezette middelen veel resultaten opleveren, is uiteraard een andere vraag.

THIERRY DEBELS

ECONOMISCHE ZAKEN

Het netwerk van Karel Van Eetvelt werkt Karel Van Eetvelt was uitgekeken op zijn topfunctie bij bankenfederatie Febelfin en dus was hij op zoek naar iets anders. Zijn netwerk van vrienden bracht hem bij Anderlecht. Vraag is of hij daar als CEO bedrijfseconomisch het verschil kan maken. “De boel opkuisen”, zoals men het in managersjargon zegt, heeft hij nooit moeten doen.

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41, 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

Abonnement buitenland:

3 maanden: 6 maanden: 1 jaar: Steunabo 1 jaar:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

32,50 euro 65,00 euro 130,00 euro 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter 1945-1955: Hoofdredacteur 1955-2000: Hoofdredacteur 2000-2010: Hoofdredacteur 2010-heden: Verantw. uitgever:

Bruno de Winter Jan Nuyts Leo Custers Karl Van Camp Karl Van Camp

Wanneer je in nood bent, moet je op je vrienden kunnen rekenen. Dat moet Karel Van Eetvelt gedacht hebben toen hij wat uitgekeken was op zijn job als topman van bankenfederatie Febelfin. Dankzij fietsvriend Wouter Vandenhaute en goede kennis Marc Coucke werd een constructie opgezet waarbij Van Eetvelt CEO van voetbalploeg Anderlecht kon worden. Van Eetvelt heeft zijn netwerk goed doen functioneren.

Met Wouter Vandenhaute studeerde hij voor master in de lichamelijke opvoeding. Van Eetvelt was ooit ook bestuurder bij Couckes bedrijf Omega Pharma. Een zitje dat gezien werd als een opstap naar een plaats in het directiecomité of zelfs de functie van CEO. Het is er nooit van gekomen, onder andere omdat Coucke zijn bedrijf verkocht.

Miljoenenput Het is hier niet de bedoeling om een analyse te maken over de rol die Van Eetvelt kan spelen in de sportieve toekomst van de nog altijd meest succesvolle ploeg in de nationale voetbalgeschiedenis. Wel rijst de vraag hoe hij de put van miljoenen euro’s zal wegwerken. Karel Van Eetvelt moet bij Anderlecht “de boel opruimen”. Of misschien zelfs ervoor zorgen dat de verkoop van de club door Marc Coucke wordt voorbereid. Aan een Vincent Kom-

pany bijvoorbeeld. Dit soort van financieel crisismanagement is nooit een onderdeel geweest van Van Eetvelts takenpakket. Er is dus geen garantie op succes.

De nieuwe CEO van Anderlecht heeft in het verleden altijd kunnen werken in een financieel en bedrijfsmatig stabiele omgeving.

Als topman van een zelfstandigenen KMO-organisatie was budgetbeheer nooit een probleem. Het lidgeld tussen 200 en 400 euro ligt niet gigantisch hoog en de 80.000 leden zorgen voor een constante bron van inkomsten. In zijn Unizo-periode kon Van Eetvelt vooral zijn netwerk goed laten functioneren. En zijn lobbycapaciteiten kwamen tot hun recht. Misschien kan hij dat laatste nu gebruiken wanneer Anderlecht op zoek moet naar een locatie voor een nieuw stadion.

Jan Modaal Als lobbyist en netwerker koos Van Eetvelt altijd voor dezelfde aanpak. In de pers chargeerde hij zwaar tegen het beleid. Na de publicatie van een virulent interview volgde een telefoontje van deze of gene minister. Of men het dossier eens samen kon bespreken. En zo haalde Van Eetvelt zijn slag thuis.

Hij kon ook goed inspelen op de publieke opinie. Wanneer er voor KMO’s of zelfstandigen gevoelige

thema’s moesten worden aangekaart, dan probeerde Van Eetvelt zaken af te toetsen bij de publieke opinie. Waarbij hij rekende op de empathie van Jan Modaal. Dan was Van Eetvelt op zijn best. Op televisie met een bedrukt gezicht komen zeggen dat de pensioenen voor de hardwerkende zelfstandigen te laag waren, dat werkte altijd.

Tweede viool Een verschil met zijn aanpak bij de bankenfederatie Febelfin… In september 2017 stapte Van Eetvelt op zijn 51ste over naar de bankenfederatie. Hij was onder andere uitgekeken op de moeilijke discussies in het sociaal overleg met de vakbonden. Alleen, zijn competenties als lobbyist en netwerker kwamen bij bankenfederatie Febelfin minder goed tot hun recht. Het is tenslotte niet populair op televisie te komen zeggen dat de lage rente op spaarboekjes eigenlijk nog verder omlaag moet.

Van Eetvelt bleek bovendien de techniciteit van de banksector niet zo goed te kennen. Het voordeel was wel dat deze federatie er net zoals Unizo warmpjes in zat. “De boel opkuisen” was nimmer of nooit een noodzaak. Wel moest Van Eetvelt binnenskamers de tweede viool spelen. De echte macht bij Febelfin zit bij de toplui van grootbanken als KBC, ING, Belfius en BNP Paribas Fortis. Vandaar dat Van Eetvelt een exit zocht. Eerst in de politiek, zo blijkt, maar hij kwam altijd iets te laat voor een lijstvorming of een ministerfunctie. Het werd dus de voetbalwereld.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

Actueel

23 JANUARI 2020

3

De zaak Khattabi zal gevolgen hebben Als Poolse of Hongaarse politici hun gerechtelijk apparaat willen hervormen, staat één land steevast op de eerste rij van de verontruste democraten van de EU: België. Nog vorige maand verklaarde kersvers eurocommissaris Reynders zich bezorgd over de onafhankelijkheid van de rechterlijke macht in die landen. De rechtse besturen daar zouden wel eens aan politieke benoemingen kunnen gaan doen, vreest hij.

De Belgische kritikasters zien de splinter in het oog van hun broeder, maar slaan geen acht op de balk in hun eigen oog, om de woorden van evangelist Lucas te gebruiken. De affaire Khattabi heeft velen met de neus op een brutaal systeem van politieke benoemingen in de hoogste rechtbanken gedrukt, dat Orban zelfs niet in zijn wildste dromen zou overwegen. In België is de benoeming van de de helft van de rechters van het Grondwettelijk Hof immers meer dan gewoon een beetje politiek gekleurd: het zijn geen rechters, maar uitgerangeerde politici die worden aangesteld.

Azuurblauw voor gebuisde politici

L’Avenir probeerde de parachutage van politici in het hoogste gerechtshof nog te verdedigen met een inkleding als democratisch evenwicht tegen een ‘gouvernement des juges’. De krant vergeet twee dingen.

Ten eerste zijn de daarin gedropte politici niet verkozen, maar een willekeurige aanduiding van hun partij. Zij kunnen trouwens, net als de andere rechters, ook nooit meer democratisch ter verantwoording geroepen worden.

Ten tweede - iets dat we in geen enkel kranteneditoriaal over de zaak hebben terugvonden - wordt één partij volledig uitgesloten van benoemingen in het Grondwettelijke Hof. Zelfs toen het Vlaams Blok de grootste partij van het land was (in 2004), heeft het nooit een rechter mogen voorstellen. De uitreiking van azuurblauwe toga’s aan ex-politici heeft dan ook niets met democratie te maken, maar met uitloopbaantjes voor gebuisde parlementsleden, die de traditionele partijen dan ook nog eens een permanent aanspreekpunt in deze belangrijke rechtbank bezorgen.

Meestal wordt er over deze benoemingen weinig heisa gemaakt. In een informeel overleg tussen de politieke partijen aan beide kanten van de taalgrens worden de rechterspostjes verdeeld naargelang de electorale sterkte (systeem D’Hondt). Daarna worden de gegadigden door de Senaat zonder morren bevestigd. De partij die een politicus mag voordragen, stelt soms een tweede kandidaat voor, ten einde een schamele illusie van democratische verkiezing te creëren, maar alle fractieleiders in de Senaat weten perfect voor wie ze geacht worden te stemmen.

Veto Vanlouwe

Deze keer liep het anders. Karl Vanlouwe, N-VA-fractieleider in de Senaat, had op voorhand aangekondigd dat Zakia Khattabi, de voormalige covoorzitster van Ecolo en nu een vrouw op zoek naar een financieel interessante ‘fin de carrière’, een onaanvaardbare keuze zou zijn. Hij had ook een internetcampagne over de kwestie georganiseerd, wat in het zuiden van het land tot groot ongenoegen leidde.

Khattabi is geen juriste. Een rechtendiploma wordt wettelijk gezien niet vereist voor benoeming in het Grondwettelijk Hof, maar de meeste partijen zijn wel slim genoeg om politici af te vaardigen die een juridische achtergrond hebben. Alleen Ecolo week af van die regel, een eerste keer met Jean-Paul Snappe en nu probeerde de groene partij het opnieuw met Khattabi.

De cynische machtspolitiek, die er in bestaat om een partijcreatuur zonder de minste juridische bekwaamheid af te vaardigen naar het hoogste gerechtshof, was niet eens het voornaamste bezwaar tegen Khattabi. Zij is ook een politica met extremistische opvattingen. Jan Segers vatte het goed samen in Het Laatste Nieuws: “Khattabi is de politica die de eed in de Kamer niet wou afleggen als Dries Van Langenhove de voorzitter zou assisteren. Khattabi is ook de politica die de dood van Mawda in de schoenen van de regering-Michel en de asielpolitiek van Theo Francken schoof. Khattabi is de partijvoorzitster die excuses overbodig vond toen de Ecolo-jongeren Francken afbeeldden in nazi-uniform. Khattabi is ook de voorzitster die Bart De Wever niet de hand drukt en zich niet in dezelfde ruimte wil bevinden.” Hij gaf

haar nog het voordeel van de twijfel over een incident waar ze de gerechtelijk bevolen uitzetting van een illegaal verhinderde op een vliegtuig van Tunis Air. In elk ander Europees land zou de Ecolo-politica beschouwd worden als gevaarlijke fanatica. Enkel in de bizarre politieke enclave van Wallonië kon zij ooit ernstig worden genomen als kandidate voor het hoogste gerechtshof. In Le Soir huilde Béatrice Delvaux krokodillentranen over een “gemene slag onder de gordel” tegen een “politica die enkel haar opvattingen had geuit ten dienste van de democratie”.

Khatabbi had twee derden van de Senaat nodig om verkozen te worden. In een geheime stemming met veel incidenten haalde ze het donderdag niet. Het is duidelijk dat VB en N-VA hebben tegengestemd, maar ook 6 politici van de klassieke partijen hebben Khattabi niet willen steunen. Een van hen is Els Ampe van de Open Vld. Wie de andere dissidenten zijn is niet bekend, maar moeten volgens ingewijden in de rangen van MR gezocht worden.

Hezbollah

Het is niet duidelijk hoe het nu verder moet. Zal Ecolo Khattabi opnieuw voorstellen? Of een alternatief voordragen? De reserve-kandidaat van deze partij, Fouad Lahssaini, organiseerde ooit een conferentie in de gebouwen van het parlement waaraan terreurbeweging Hezbollah mocht deelnemen. En hij heeft niet meer juridische kennis dan Khattabi of mijn kat. Er gaan nu stemmen op om voor alle benoemingen in het Grondwettelijk Hof een rechtendiploma te vereisen. Voormalig voorzitter Marc Bossuyt vindt dat de kandidaten ook moeten kunnen ondervraagd worden, zoals dat gebeurt bij de echte rechters in dat Hof. Het is zeer de vraag of dit veel gaat oplossen. Ik heb zelf enkele keren deelgenomen aan ‘ondervragingen’ van kandidaten in de commissiezalen van de Senaat en merkte dat de resultaten geen enkele rol speelden.

Telkens haalde de politieke voorkeurkandidaat het op de concurrentie, zoals bijvoorbeeld bij de benoeming van PS-cabinetard Pascale Vandernacht tot rechter in de Raad van State. Ik herinner mij dat enkele kandidaten, die in hun CV opgaven ‘perfect tweetalig’ te zijn, snel hun koptelefoon voor simultaanvertaling moesten opzetten telkens een Nederlandstalige senator het woord nam. Het maakte allemaal niets uit.

“Een ernstig politiek incident”

De politieke gevolgen van de zaak Khattabi mogen niet onderschat worden. In De Morgen speculeert men dat de liberale dissidenties een mogelijke Vivaldi-coalitie bemoeilijken. Ik denk dat de schokgolven verder dan dat zullen uitdijen. De traditionele partijen kennen een lange traditie van informeel overleg om allerlei benoemingen te regelen. De N-VA begon daar ook steeds meer aan deel te nemen, trouwens. De afwijzing van Khattabi legt een serieuze bom onder dit achterkamermodel.

Di Rupo noemde de kwestie maandag “een ernstig politiek incident”. Dat een Vlaamse coalitie een Franstalige benoeming afblokt, is zonder precedent. Dat een rechtse coalitie een linkse kandidaat afblokt, is mogelijk nog minder aanvaarbaar.

Een bondgenootschap van linkse en Franstalige onverdraagzaamheid zorgt er wel al 30 jaar voor dat het Vlaams Belang in een cordon sanitaire zit, inclusief volledige uitsluiting van elke vorm van benoemingen, maar nu de rollen één keer werden omgekeerd, leidt dit blijkbaar tot veel boosheid.

De wraakgedachten ten aanzien van de N-VA zullen niet min zijn.

Het afblokken van Khattabi is zonder meer een goede zaak. Een totaal onbekwame kandidaat werd uit het Grondwettelijk Hof geweerd. En links leert eindelijk ook eens dat fanatisme gevolgen kan hebben.

Dat het ook leidt tot een verhoogd politiek wantrouwen tussen zuid en noord, zie ik allerminst als een nadeel.

JURGEN CEDER

BRIEFJE AAN JOACHIM COENS

Durvend of bevend?

Mijnheer de mentalist,

Gij zijt nog maar pas naar de politiek teruggekeerd en gij loopt al meteen in de voorste linies van het politieke front, gehuld in een soort jagersloden. Niet alleen werdt gij nog maar kort geleden door de leden van uw partij op het schild gehesen als de nieuwe redder van de partij na een electorale afstraffing zonder voorgaande, gij werdt ook meteen door de Wanhopige van Laken gevorderd om samen met een Waalse even nagelnieuwe collega-partijvoorzitter te gaan informeren of er nog een federale regering kan gevormd worden, zo mogelijk met N-VA en PS, de grootste twee partijen - althans in zetelaantal - in dit zo goed als regeringloze en verlamde land.

Meer nog dan uw collega zie ik u echter bezig als een volleerde mentalist die de illusie wekt over bijzondere mentale vaardigheden en krachten te beschikken om aan de door zowat iedereen zo gecatalogeerde ‘mission impossible’ toch nog een verrassend einde te breien. Gij probeert gedachten te lezen, dingen te horen die gij wilt horen en constructies op te zetten die niemand voor mogelijk of waarschijnlijk houdt. Gij behoort tot de grote tovenaars van dit koninkrijk, die de opdracht hebben het stervende koninkrijk weer tot leven te wekken en aartsvijanden liefdevol in elkaars armen te drijven. Gij zit als ‘madame Soleil’ dagen in een glazen bol te turen om te zien of gij iets ziet wat niemand nog kan zien: de wil om België evenwichtig, rechtvaardig en eerlijk samen te besturen vanuit de twee landsgedeelten. En natuurlijk blijven met u de staatsbehoudende partijen die baat hebben bij het overleven van dit land naarstig mee rondjes draaien, want zij zijn bang. Bang? Jawel. Bang van nieuwe verkiezingen die hun aanhang - vooral in Vlaanderen - alleen nog kleiner kan maken, met als gevolg dat zij elke greep op het politieke leven gaan verliezen en als nauwelijks nog iets betekenend - als het wat meezit - en als schaduwen van zichzelf door het leven zullen moeten. Een weinig hoopgevend perspectief voorwaar.

Laat ons eerlijk zijn, Joachim, en durven zeggen waar het op staat: het is ‘over en uit’.

Een rechts Vlaanderen en een links Wallonië zijn twee werelden geworden waarvan de gewone mensen nog wel vriendelijk zijn tegen elkaar en graag bij elkaar op reis gaan, maar waarvan de politieke mentaliteiten minstens zeven ‘grand canyons’ uit elkaar liggen, wat de rode en groene ‘verbinders’ ook mogen beweren. Alleen de geldkraan van noord naar zuid houdt de boel nog samen, maar ook dat pikt men gaandeweg in Vlaanderen niet meer. De Belgische bobijn is af. Elio Di Rupo weet wat er in Vlaanderen aan de hand en aan de gang is met een ongelooflijk groot potentieel aan Vlaams-nationalistische kiezers, waar hij niet aankan.

Dus tapt hij uit een ander vaatje en legt hij alle verantwoordelijkheid bij u door te verklaren dat gij en uw partij de sleutel in handen hebben door te kiezen voor de eenheid of de splitsing van het land. Natuurlijk doelt hij als nooit tevoren op de keuze van CD&V - voorlopig althans nog - om aan Vlaamse kant een meerderheid te hebben in een

federale regering; met de N-VA dus. En dat leidt volgens hem tot de splitsing. Hij maakt er dus een gewetenszaak van voor u en hij rekent eens te meer op de toegeeflijkheid en de legendarische buigzaamheid van uw partij. Het oude liedje…

Als Vlaamse opinievormer die al decennia weet en aanvoelt wat er aan deze kant van de taalgrens leeft, bezweer ik u bijna om nooit meer in de val van de Waalse gladde palingen te trappen. Er ligt immers een historische kans voor uw partij om weer aansluiting te vinden bij de meerderheid van de Vlamingen, die uiteindelijk uw potentiële kiezers zijn. En dat kunt gij verzilveren door voor eens en voor altijd mee op de Vlaamse kar te springen, gestalte gevend aan de ‘V’ in uw partijnaam. Uw partij heeft overigens geen pendant meer in Wallonië, want dat eerder linkse humanistische splintertje - cdH - betekent niets meer. Ik kan mij moeilijk voorstellen dat gij met uw geslagen en aangeslagen partij diezelfde weg op wilt gaan om na een volgende stembusgang te verzuipen in een nooit geziene zwart-gele vloedgolf. Akkoord, gij zult daarvoor een moeilijke knop moeten omdraaien, maar uw geestesgenoot in Oostenrijk bewijst dat het kan, in het belang van zijn partij en van het land. Hij werkt achtereenvolgens met de meest uiteenlopende coalitiepartners samen om te doen wat moet gedaan worden voor zijn land en zijn volk. Waar wacht de grote Vlaamse volkspartij van weleer op?

Gij zijt toch niet bang van het eenzijdige moralistische geschreeuw en gekwaak van de anderen dat onvermijdelijk zal volgen?

Recht uw rug, kijk Vlaanderen recht in de ogen en ga ervoor. Het zal u en de uwen geen windeieren leggen. Mogelijk kunnen jullie zelfs de stabiliserende factor tussen de Vlaams-nationale obediënties worden.

Waarom niet?!

En nadien zou er helemaal niks mis mee zijn dat een sterk Vlaanderen op een eerlijke en rechtvaardige manier ‘van staat tot staat’ solidair is met de oude zuiderbuur, maar dan niet meer volgens de oude Belgische mechanismen van scheeftrekkingen en verroeste wafelijzers. Dat is zelfs logisch.

Durft gij het aan, mijnheer de voorzitter? Ik vrees ervoor, maar ik hou u toch graag even de spiegel voor. Men weet maar nooit…

Beste lezer van

’t Pallieterke: Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Word lid van het VNZ

4

Actueel

23 JANUARI 2020

Klacht tegen lidgelden PVDA/PTB: sisser of tijdbom?

Als het over hun financiering gaat, zijn de politieke partijen in België doorgaans erg lief voor elkaar. Maar de fractieleider van Vlaams Belang in de federale Kamer, Barbara Pas, gooide deze week een knuppel in het hoenderhok: ze diende een klacht in bij de federale controlecommissie op de partijfinanciering tegen het systeem van ‘lidgelden’ van de unitaire communistische partij PVDA/PTB. Loopt dat af met een sisser, of is het integendeel een tijdbom onder het hele PVDA/PTB-systeem, waarvan we nog véél gaan horen?

De wetgeving inzake partijfinanciering maakt een onderscheid tussen een lidmaatschapsbijdrage en een gift.

Een gewone burger betaalt een lidgeld aan een partij. Dat is toegestaan en een maximumbedrag wordt door de wet niet vastgelegd. Daarnaast kan een burger ook een gift doen aan een partij, maar in dat geval niet meer dan 500 euro per jaar, en vanaf 125 euro per jaar moet je met naam geregistreerd worden.

Sinds haar intrede in zowat alle parlementen krijgt ook de communistische PVDA/PTB partijfinanciering en dus moet ook zij een jaarverslag indienen. Het VB bekeek dat jaarverslag en zag dat de communisten abnormaal veel ‘lidgelden’ aangeven: meer dan PS, N-VA, MR en CD&V bij elkaar, zo berekende Het Laatste Nieuws, ook al heeft de PVDA/PTB minder leden. Hoe valt dat te verklaren?

Een gift is geen lidgeld Omdat we zoveel steun krijgen van de gewone man in de straat, zegt de PVDA/PTB. Flauwekul, denkt Barbara Pas. De verklaring zit hem in een betalingssysteem dat aan een sekte doet denken: naast de ‘gewone’ leden heeft de PVDA/PTB ook ‘eliteleden’, die in kleine cellen bij elkaar komen. Zij moeten een ‘aangifte van inkomsten’ invullen en de partij beslist dan welke ‘vrijwillige’ bijdrage ze aan de partij moeten betalen.

Journalist Patrick Lefèbvre legde in juni 2019 in het RTL-debatprogramma “C’est pas tous les jours dimanche” al uit, na gesprekken met PVDA-eliteleden, dat daar stevige druk bij komt kijken. “Als er niet betaald wordt, kennen we wel een paar Polen om eens langs te komen”, zo klonk het. De PVDA/PTB erkende dat het betalingssysteem zo werkt, maar ontkende dwang. “De betaling is volkomen vrijwillig”, zo klonk het.

Maar als de betaling echt volkomen ‘vrijwillig’ is, dan gaat het wellicht om een gift en mag er niet meer dan 500 euro betaald worden. “Men bevindt zich in een schemerzone”, erkende professor Bart Maddens. “Lidgelden van duizend euro staan totaal niet in verhouding tot wat leden daarvoor terugkrijgen. Je zou kunnen redeneren

dat alles wat men meer betaalt dan het standaard lidmaatschap een gift is. Er zijn dus argumenten om te zeggen dat het illegale giften zijn, maar daar zou een rechter over moeten oordelen.”

Precies daar stuurt Pas op aan: haar klacht zal nu onderzocht worden door de experten die daarvoor door de federale controlecommissie zijn aangesteld. Maken die er werk van of vinden ze het de moeite niet waard? Dat is moeilijk te voorspellen. Het zou op een sisser kunnen uitdraaien, maar ook het tegendeel kan waar zijn.

Als de experten besluiten eens grondig na te gaan wie aan de PVDA/PTB hoeveel betaalt, dan zou dat zware gevolgen kunnen hebben. Als er wetsovertredingen worden vastgesteld, dan kan dat de PVDA/PTB véél geld kosten, tot zelfs strafrechtelijke vervolging toe.

Op die manier ligt er een tijdbom onder haar werking die zware gevolgen kan hebben.

Populisme Normaal gezien laten oppositiepartijen elkaar grotendeels met rust en richten ze zich op de meerderheid.

Toch is deze stap van het VB tegen de PVDA/PTB begrijpelijk. De PVDA/ PTB heeft haar dogmatisme vervangen door populistische linkse communicatie. Het VB heeft van haar kant het harde rechtse nationalisme aangevuld met een sociale bekommernis. Daardoor zijn beide concurrenten geworden voor de stem van ‘de kleine man’. De PVDA/PTB profileert zichzelf daarbij als politieke maagd die inzake geld en financiering zuiverder is dan de zuiveren. Als het VB de PVDA/PTB daarop kan treffen, dan kan haar dat in die vijver stemmen opleveren.

Maar ook andere formaties kunnen redenen hebben om de PVDA/PTB eens een lesje te leren. Herinnert u zich de Syriërs nog, die staatssecretaris Theo Francken (N-VA) het leven zuur maakten met eisen voor dwangsommen om het land binnen te mogen? Zij werden bijgestaan door…

PVDA-advocaten, meestal betaald met pro-deo-belastinggeld. Zouden ook die advocaten geen ‘PVDA-eliteleden’ zijn, die vlotjes méér betalen dan duizend euro per jaar? De toekomst zal het ons misschien leren…

HDG

UIT DE WETSTRAAT Weggestemd

Kernwapens weg?

Voor één keer waren alle ogen nog eens gericht op de Senaat, want vorige vrijdag vond de stemming plaats over het al dan niet aanstellen van Zakia Khattabi (Ecolo) in het Grondwettelijk Hof. Een tijdje geleden had deze ‘verbindende’ extreem-linkse dame nog verklaard niet meer in eenzelfde ruimte te willen vertoeven met N-VA. Bovendien kwam ze volgens N-VA op een vliegtuig persoonlijk tussen in een gedwongen repatriëring van een illegaal, waardoor deze niet doorging. Ook al spreekt een politierapport dit tegen, toch waren er naar verluidt voldoende aanwijzingen waarbij ze samen met andere passagiers haar ongenoegen uitte. Bovendien heeft Khattabi geen diploma rechten, en dus onvoldoende basiskennis om te zetelen in het hoogste rechtscollege van het land dat precies moet toezien op de juiste interpretatie van onze wetgeving binnen de context van de Grondwet. Dat alles was voor N-VA en VB alvast onvoldoende om deze kandidatuur te steunen.

Khattabi had 40 van de 60 stemmen nodig, maar in de eerste ronde haalde ze er slechts 37 van de 59 stemmen. Hierna werd de zitting geschorst voor druk overleg tussen de fracties om de zaak alsnog ‘te regelen’. In een tweede ronde haalde ze 38 stemmen van de 60 stemmen.

Het feestje – lees: de politieke benoeming ging niet door. De procedure moet nu opnieuw opgestart worden.

In de Kamer was er vorige donderdag heel wat te doen over de linkse resolutie – die het niet haalde - over de toetreding van België tot het internationaal verbodsverdrag op kernwapens. Links wil dat we voorlopig als enige NAVO-land dat verdrag ondertekenen. Zij trokken dan ook als vanouds hun pacifistische registers open. N-VA klaagde de linkse eenzijdigheid bij monde van Theo Francken ten zeerste aan. Hij pleitte ervoor om zoiets nooit eenzijdig te doen, maar binnen het bondgenootschap initiatieven te nemen inzake nucleaire ontwapening. Hij gaf daarbij een flinke tik aan PS en Ecolo: “Als het gaat over ontwapening, vrede op aarde en pacifistisch uit de hoek komen, dan gaat het niet alleen over nucleair maar ook over conventioneel wapentuig. Een van de grootste wapenfabrikanten van de Europese Unie huist in Wallonië. De Waalse regering is daar trouwens 100 % aandeelhouder van, de PS en Ecolo dus.” Die zat. Ook Steven Creyelman (VB) zag uit veiligheids- en defensieoverwegingen vooralsnog geen reden om een dergelijke resolutie te steunen en pleitte er eveneens voor om solidair met de NAVO-partners te zijn, “zolang wij in de NAVO zitten”. Voor Sander Loones van N-VA was dat zinnetje voldoende om openlijk te peilen naar de houding van het VB tegenover de NAVO, want volgens hem pleit Tom Van Grieken voor een uitstap uit de NAVO. Het is bekend dat er in het VB al heel lang een frictie is tussen atlantisten en anti-atlantisten. Creyelman antwoordde niettemin zeer diplomatisch: “Als dat op dit ogenblik betekent aan de hand lopen van de NAVO en als ons dat voordelen oplevert, dan denk ik dat wij er alle belang bij hebben om lid te blijven van de NAVO, maar als dat morgen niet meer het geval is, dan moeten wij durven overwegen om een ander standpunt in te nemen.” Niettemin zou het goed zijn, mocht die partij eens formeel klaar en duidelijk stellen wat ze daar eigenlijk mee bedoelt.

Slechte verliezers Er waren dus 22 tegenstemmers. N-VA beschikt over 9 stemmen en Vlaams Belang 7.

Dat zijn er 16. Enkel Els Ampe van Open Vld die het voorzitterschap van Gwendolyn Rutten wil overnemen, keerde zich tegen de politieke benoeming en stemde zeker tegen. In iedere geval gingen er ook twee stemmen naar de reserve-kandidaat van Ecolo. De andere drie tegenstemmen zijn wellicht te vinden in de rangen van CD&V en ook bij Open Vld. We zullen het nooit met zekerheid weten; misschien was er zelfs een MR’er die tegen stemde. In ieder geval was het een ongeziene gebeurtenis en bleek de partijtucht bij deze geheime stemming niet zo stevig als bij andere stemmingen bij handopsteken of knopje-drukken. JeanMarc Nollet, de groene dictator uit Wallonië was briesend – zeker na het vreugde-applaus op de Vlaams-nationalistische banken - en schreeuwde het uit dat dit niet zonder gevolgen zou blijven.Welke zei hij er niet bij, maar dat het met de federale regeringsonderhandelingen te maken heeft, staat in de sterren geschreven. Groenen die hun goesting niet krijgen, zijn nu eenmaal slechte verliezers. Kijk maar naar Calvo en Almaci na 26 mei.

Muyters racist?!

Gewezen Vlaams minister Philippe Muyters toonde zich op Twitter na de stemming tevreden met deze uitslag en stelde dat de achterkamerpolitiek en het getrek en geduw niet hadden geholpen. Hij kreeg meteen een reactie van Nadia Fadil, docente aan de KUL, die boekdelen sprak: “België anno 2020. Witte man verheugt zich vrouw met migratieachtergrond uit het grondwettelijk hof te hebben gehouden.”

Deze activistische professor heeft klaarblijkelijk toch een beperkt onderscheidingsvermogen.

Niemand heeft een woord gezegd over de migratieachtergrond van Khattabi. Mocht dat een reden zijn geweest, dan was onlangs Yasmine Kherbache ook zeker niet benoemd geweest in het Grondwettelijk Hof. De activistische Nadia Fadils, de Dalila Hermansen en de Sylvana Simonsen van deze wereld dulden gewoonweg geen enkele kritiek op mensen met een migratieachtergrond en gemakkelijkheidshalve slepen zij dat dan in de sfeer van het racisme, precies om de kritiek politiek correct te smoren en mensen te intimideren. Als er een evolutie is die onze democratie echt bedreigt, dan is het wel de deze! Het gaat op den duur op altijd-slachtoffer-lange-tenen-tribalisme lijken…

Jonge veulens…

Het VB heeft in de Kamer een pak nieuw en ook jong talent binnengehaald, dat is duidelijk.

Barbara Pas aarzelt dan ook niet om haar verse troepen in de frontlijn in te zetten en diverse thema’s onder de aandacht te brengen. Welbespraakt, keurig uitgedost en met kennis van zaken doen die neofieten erg hun best om een sterk verhaal te brengen. In de wandelgangen is dan ook meer dan eens te horen dat vriend en vijand vaak verbluft staan te kijken en te luisteren naar deze gedegen nieuwe lichting VB’ers, waarvan bijvoorbeeld Dries Van Langenhove (asiel en migratie), Reccino Van Lommel (klimaat en energie), Katleen Bury (justitie en veiligheid), Steven Creyelman (defensie), Wouter Vermeersch (economie) en Ellen Samyn (buitenland) geregeld de aandacht trekken. Wellicht zal het allemaal nog meer vonken gaan geven als er een echte regering is om voluit oppositie tegen te voeren.

… en oude raspaarden Bij N-VA is er uiteraard ook heel wat talent aanwezig, maar dat zijn meestal geen nieuwelingen meer, want al minstens één legislatuur op de teller. Kleppers als Peter De Roover en Theo Francken moet men niet veel meer leren. Zij voeren hun troepen – om nog even in de beeldspraak te blijven – als volleerde generaals aan en slagen erin om hun tegenspelers met kennis van zaken van antwoord te dienen. Maar o.m. ook Kamerleden als Peter Buysrogge, Valerie Van Peel, Sander Loones,Yoleen Van Camp, Bert Wollants en Kristien Van Vaerenbergh zijn officieren van de betere soort. Om maar te zeggen: de Vlaams-nationalisten van beide obediënties hebben potentieel in huis. Het zal nodig zijn als binnenkort 45 procent van de Vlamingen federaal mogelijk in de oppositie zullen zitten en zullen moeten opboksen tegen paars-groene of Vivaldi-constructies.

Actueel

23 JANUARI 2020

5

Doe ie het of doet ie het niet?

De voorbije week lag er veel op de politieke plateaus. De politici worden nerveus, want volgende maandag moeten de informateurs kleur(en) bekennen. Laat De Wever zich het veld in sturen? Of gaan we naar verkiezingen?

Zondag hadden de Waalse kameraden dan toch tijd voor een babbeltje met de N-VA. Dat moest wel, om de informateurs Joachim Coens (CD&V) en Georges-Louis Bouchez (MR) de dag erna niet helemaal naakt naar de koning te zien stappen.

Maar maandag gloorde de ochtend nog, toen Di Rupo de “verrotters” van de N-VA weer ‘attaqueerde’. Ze willen niet mee met het rode sociale programma over pensioenen en gezondheidszorg. Nog zo’n rotte appel is die Turkse kameraad in eigen rangen. Weg ermee!, en hopla, paarsgroen - met amper één zetel op overschot - wordt met deze uitdrijving nog meer onmogelijk dan het al was.

De sloefkes De Vlaamse kameraden zijn al evenzeer het noorden kwijt. Ze besturen in Antwerpen vrolijk samen met aartsvijand De Wever en zijn gecharmeerd door zijn nieuwjaarsspeech. Nu blijkt dat hij socialer wil uitpakken, met een verhoging van de minimumpensioenen, en met meer economische ‘koekenbak’ om meer mensen te kunnen laten meeëten.

Sp.a-voorzitter Conner Rousseau zag meteen ‘lichtpuntjes’. Terloops gaf hij nog mee dat hij bibberde voor nieuwe verkiezingen, want die “betekenen het einde van het land”, waarin hij zo fel gelooft, en “dan gaat extreemrechts door het dak.” Voor het overige kwamen Rousseaus argumenten rechtstreeks uit de zagerij, waar ook zowat alle krantencommentatoren zo zielig aan het werk zijn: “Het is geen vijf voor twaalf meer. Het is twaalf uur…

Kaarten op tafel. Geen spelletjes meer”, zong de ‘witte sloef’ op zijn nieuwjaarspodium. Qua originaliteit doet niemand hem dat na.

Om helemaal duidelijk te zijn voor zijn socialistische achterban trok de witte snicker toch maar “met open vizier” naar de nieuwjaarsreceptie van de PS om er wat met Magnette te gaan vrijen, waarna die een paar dagen later met identieke witte schoentjes een dansje komt ‘plaçeren’ op het feestje van de Vlaamse socialisten. Bent u nog mee?

Voorlopig?

Magnette liet bij Conner weten dat hij bevangen was door het idee om de stotterende formatie te laten uitmonden in “een voorlopige regering”. Maar de sp.a-voorzitter doorprikte meteen de reddingsboei van Magnette. Blijkbaar vreest hij dat heel Vlaanderen dan in een lach zal schieten.

Tja, geen paarsgroen, geen voorlopige regering, wat dan wel voor de PS? Maandag vertelde Di Rupo wie de echte reddingsboei moet worden. We moeten de CD&V pushen om paars-groen met een regenboogcoalitie (Vivaldi pour les francophones) te depanneren. Hij doet dat in een taaltje dat niet meteen een garantie op succes kan zijn. “CD&V zal moeten kiezen tussen de eenheid of de splitsing van het land” Wie gelooft dat dit kan lukken, moet eens luisteren naar wat een aantal klaroenen van de CD&V over zo’n gedwongen huwelijk vertellen.

De klaroenen De intussen 72-jarige Herman Van Rompuy liet er einde vorige week in De Afspraak op Vrijdag al geen twijfel over bestaan. “Paarsgroen heeft een meerderheid om morgen te starten met regeringsonderhandelingen”, zei

VLAAMS PARLEMENT CLIL Op de vragenagenda veel onderwerpen die van ver of nabij over onderwijs gingen.

Een en ander roept inderdaad vragen op. Zoals bijvoorbeeld het zogenaamde “Content and Language Integrated Learning” (CLIL) dat zopas is geëvalueerd door de University Colleges Leuven-Limburg (UCLL). U heeft wellicht gemerkt dat hier wat Engelse woordjes worden gebruikt, maar daarover verder meer. Dat CLIL betekent niets anders dan het geven van niet-taalvakken in een vreemde taal. Zoals alles gaat ook taaldidactiek met modes en om de zoveel jaar bedenkt een slimmerik iets nieuws. Dit CLIL lijkt nu dus in te zijn en volgens genoemde University Colleges zeer goede resultaten op te leveren.

Dit zou, volgens verschillende sprekers, de veelgeroemde doch tanende meertaligheid van de Vlaming weer een ‘boost’ geven (wij kennen ook Engels, hoewel we nooit de geneugten van CLIL mochten smaken). Vooral Elisabeth Meuleman (Groen) en Jean-Jacques de Gucht (Open Vld) waren er als de kippen (m/v/x) bij om dit alles te bejubelen en voor een uitbreiding ervan te pleiten. Annabel Tavernier (N-VA) vroeg om verdere evaluatie en wat de impact zou zijn op eigenlijke vakinhoud. Jo Brouns (CD&V) wilde weten of men overwoog dit ook in het basisonderwijs te gaan toepassen. Minister Weyts wachtte inderdaad verdere evaluatie af en wees erop dat voorliggende studie nog zeer onvolledig was. Het ging alleen over vakken in het Frans en over de invloed op het Nederlands, die volgens de UCLL niet negatief zou zijn. Niet gemeten is de impact op de vakinhoud zelf en of de leerkrachten dat eigenlijk wel aankunnen. Weyts bleef wat terughoudend en Jan Laeremans (VB) stond er ronduit sceptisch tegenover.

Anglomanie Is het voorgaande, hoewel betwistbaar, nog tamelijk onschuldig, heel anders is het gesteld met het oprukkende Engels in het hoger onderwijs. Dit onderwijs is daar zo “keen” (jaja) op dat we allang in Nederlandse toestanden (cfr. onze confrater PB, op p. 3 in ons vorig nummer) zouden zijn verzeild als er niet de historische Vlaamse gevoeligheid voor dergelijke fratsen zou zijn. Toch schijnt de Vlaamse regering geneigd te zijn om het aantal anderstalige (lees: in het Engels gedoceerde) vakken te laten stijgen van 18 procent tot 50 procent en het aantal Engelstalige bacheloropleidingen van 5 tot 9 procent. Of dat echt waar is, blijft vooralsnog in nevelen

gehuld. Het is de reden waarom het spreekgestoelte werd beklommen door Hannelore Goeman (sp.a) en Kristof Slagmulder (VB).

Goeman was bezorgd over de onrust die nu weer in het “onderwijsveld” wordt veroorzaakt en Slagmulder zag een oprukkende ‘ontnederlandsing’. Een sussende minister Weyts vertelde dat er nog geen definitieve beslissing is en dat overleg gaande is met de hele rimram aan instellingen en instanties. Hij liet wel doorschemeren niet al te ver in de Anglomanie te willen gaan. Opvallend is dat zelfs de PVDA niet teveel van verengelsing wilde weten, want slecht voor de democratisering van het hoger onderwijs, een argument dat ook bij sp.a klonk. Jean-Jacques de Gucht (Open Vld) en Stijn Bex (Groen) zagen daarentegen weinig graten in de zaak. De Gucht wilde uiteraard geen ‘dogmatische’ bekrompenheid en Bex hield van mondiale openheid. Voor Slagmulder was alleen al het idee niet minder dan schandelijk. Hoe dan ook, nog steeds aldus Weyts, zal er nog wat water naar zee vloeien eer hier iets beslist wordt en N-VA lijkt maar een koele minnaar van te overdreven plannetjes te zijn. Waakzaamheid is het ordewoord.

Klimaat Leo Pieters (Vlaams Belang) kwam de klimaatgekkies wat pesten. Recent onderzoek toont aan dat dieselwagens minder gruwelijk zijn dan werd aangenomen en aan de KU Leuven zijn enige schuchtere stemmen opgegaan die wat klimaatnuance verkondigden.

Wat dacht minister Demir daarvan? Minister Demir dacht ervan dat ze een deftig beleid wilde voeren op basis van correcte gegevens.

Overigens begreep ze zeer wel dat mensen beginnen af te haken. Dat laatste is niet verwonderlijk, stelde Pieters, omdat onder meer Europa al waanzinnige miljardenplannen heeft klaarliggen die de mensen nogal hard dreigen te treffen. Al bij al bleef de hysterie nog binnen de perken en maakte men zich er vanaf met de dooddoener dat Pieters niets van de zaken had begrepen. Vanuit Groen kwam de ontzettende vaststelling dat de ‘klimaatdinges’ heel complex zijn en een Bruno Tobback (sp.a) wilde veel klimaatmaatregelen, maar wel ‘sociaal’ zodat de mensen geen pijn zouden moeten lijden. Dat is dus dezelfde Tobback die in 2007 verklaarde de oplossingen voor het klimaatprobleem te kennen, maar niet te weten hoe hij daarna nog herkozen zou raken. Ofwel is dit orakel sindsdien tot nieuwe inzichten gekomen, ofwel is hij een leugenachtig baasje.

hij cynisch. “De een is buitengewoon gevoelig voor het klimaat, de ander voor het budget, nog een ander voor het sociale... Wel, dat ze het proberen”, klonk het. Veel duidelijker kon hij niet laten verstaan dat die Spaanse herberg van paars-groen voor hem (en lees: ook voor zijn partij) dikke zever was.

Zijn broer Eric Van Rompuy zei hetzelfde op maandag in De Afspraak. Presentator Bart Crols kroop bijna over zijn tafel om hem te laten pleiten voor souplesse bij de CD&V, zodat hij mensen “die het wachten op een regering beu zijn” zou redden via een coalitie van CD&V met paarsgroen. Maar ons vermoeden werd bevestigd dat ze bij CD&V wel weten wat ze willen: een meerderheid van Vlaanderen vertegenwoordigd in de nieuwe regering, geen destabilisatie van de Vlaamse regering door de N-VA federaal te schofferen, en liever geen depannage van paars-groen, want met welk programma zou dat dan wel zijn in een tijd dat we miljarden moeten vinden voor hervormingen?

Dinsdag ging Servais Verherstraeten in De Ochtend door op dit pad, weze het met de altijd aanwezige traagheid die zijn partij kenmerkt. “We willen geen splitsing van het land (pensioenen, ziekteverzekering, veiligheid), maar “we willen meer autonomie voor een Vlaamse aanpak van een aantal zaken” (artsenquota, nachtvluchten, politiezones…). Het klassieke CD&V-verhaal. De vraag is of dit voor de N-VA volstaat. De Wever heeft weinig andere opties. Wordt hij de nieuwe (in) formateur op weg naar paars-geel (zonder Vlaams blauw)? Of de gids naar nieuwe verkiezingen?

N-VA Bij de N-VA is er merkbaar ook enige twijfel. Theo Francken zei op een partijreceptie in Brugge dat zijn partij in de federale regering moet stappen. Maar tegelijk formuleerde hij een reeks voorwaarden over de koers van die regering. “Een sociaal beleid, een strenger asiel- en migratiebeleid en een staatshervorming”.

Vlaams Parlementsvoorzitter Liesbeth Homans toonde zich in Het Nieuwsblad dan weer realistischer: “Ik weet niet of er nog een uitkomst is voor de formatie … De huidige situatie is natuurlijk de optelsom van twee democratieën die niet verder uit elkaar kunnen liggen. Vlaanderen stemt centrumrechts tot extreemrechts, Wallonië net andersom. Probeer dat dan maar eens te verzoenen.”

Blauw Met de liberalen gaat het overigens ook prima. De compleet ontredderde Gwendolyn Rutten moest op haar nieuwjaarsreceptie on-

dervinden dat niet eens de helft van de aanwezigen applaudisseerde voor haar dooddoeners. Of de MR haar partij aan de hand zou houden, wou Pieter-Jan Desmet weten.

Geen antwoord, tenzij zoiets als “wij en de MR zijn familie”. Hoop doet leven.

Ecolo Ontreddering is er ook bij de Groenen. “De facto hebben de nationalisten en extreemrechts zich verenigd om de aanval te openen op onze vrijheden en onze fundamentele rechten”, zei minister van Cultuur van de Franse gemeenschap Bénédicte Linard (Ecolo) maandagochtend op Bel-RTL. Tijdens de nieuwjaarsbijeenkomst van Groen ging ook Meyrem Almaci nog eens de belgicistische toer op. “Ik heb maar één boodschap meer: Maak. Een. Regering… (waw…) Er is geen meerderheid om het land te splitsen. Wel om het te doen samenwerken”, zo probeerde ze. Zo maak je geen stof in de Wetstraat. Zou er een meerderheid zijn om dit land klimaatgek te maken? Kristof Calvo deed zijn best om haar in zijn tricolore ambities nog te overtreffen.

Mars De PVDA gaat nog een stapje verder en organiseert een Mars op Brussel, aangekondigd als De Grote Colère, om de woede over het uitblijven van een federale regering te tonen. “Ons land wordt in de tang gehouden door separatisten”, aldus kopman Peter Mertens, die ook pleitte voor minder Vlaanderen.

“In plaats van het land te splitsen, moeten wij opnieuw samenwerken. Met één minister van klimaat, één minister van mobiliteit en één minister van armoedebestrijding. Met ook één federale kieskring voor ons federaal parlement.”

Drie linkse partijen (groen inbegrepen), onderling zelf superverdeeld, dat lijkt wel een zegen voor wie rationeler met de Vlaamse problematiek bezig is.

Vlaams Belang Ook Vlaams Belang vierde Nieuwjaar met een drukbijgewoonde receptie. Tom Van Grieken deed een forse oproep tot het houden van nieuwe verkiezingen en pakte uit met een petitie daaromtrent. Is het slim daarom te smeken? De kans dat die er komen is nog reëel. Maar voorzichtigheid is geboden.

Als er verkiezingen komen, valt het nog af te wachten welke partij daar winst uit haalt.

Het cordon zint veel mensen niet, maar er zal souplesse en bijsturing nodig zijn om dat onding af te bouwen. Wie buitenspel staat, moet zich beter opstellen.

ANJA PIETERS

Citaat van de week > Conner Rousseau

“Veiligheid is een links thema” “King Connah Rousseau” blijft rare sprongen maken. Niet alleen ging hij naar het paleis op peperdure witte ‘sneakers’ en zei hij nadien dat hij ‘matekes’ was geworden met de ‘Fluppe’, hij treedt ook geregeld op - al dan niet dansend - op de nieuwjaarsrecepties van de Waalse en de Vlaamse socialisten. Hendrik Vuye vergeleek hem al met een politieke Eddy Wally.

Als een volleerde puberale speelpleinwerker balkt hij een jongerentaaltje uit zoals “Get shit done” en doet hij uitspraken die de wenkbrauwen doen fronsen. De strafste was voorbije weekeinde zonder twijfel “Veiligheid is een links thema.” De voorzitter van een partij die decennia het lakse justitie- en politiebeleid heeft gedoogd en zelfs mee gestalte heeft gegeven, stelt nu vast dat de gewone burger, die zich steeds meer onveilig voelt in zijn eigen leefomgeving en dat beu is, daarom voor rechts stemt in de hoop op beterschap en een strenge aanpak van het janhagel en ander crapuul. Plots is veiligheid dus een links thema. Hij kan misschien eens in Zweden gaan kijken hoe het door hem geprezen socialistische model er daar in geslaagd is door massa-immigratie de veiligheid van de autochtone Zweden meer dan ooit op de helling te zetten. Tot voor kort werden politici van alle niveaus, die vonden dat de burgers recht hebben op veiligheid, afgeschilderd als halve fascisten en liefhebbers van de politiestaat. Conner heeft boter op het hoofd - en zijn partij nog veel meer - en hij weet dat, dus probeert hij met een kwinkslag een electorale bocht te maken. Hij lijkt wel een brandweerman die een bos in brand heeft gestoken en nadien haastig gaat meehelpen om te blussen. Dat hij dus eerst maar de ‘shit’ gaat opkuisen die zijn eigen partij samen met de andere linkse partijen heeft achtergelaten.

6 Dwars door Vlaanderen De Fioul Gang

23 JANUARI 2020

Een zestienjarig Frans meisje, dat van school was weggelopen, werd door haar allochtone ‘vriendje’ aan de Brusselse bende Fioul Gang verkocht voor 2000 euro. Zij werd gedwongen zich te prostitueren. In enkele weken tijd moest ze 160 klanten ‘ontvangen’. Eerst in de kelder van een huis in Ukkel, daarna in een hotel in Elsene. Er zouden overigens nog andere slachtoffers zijn.

familie had bedreigd. Dat was dus die Fioul Gang. Maar dat artikel gaf slechts een heel minimaliserend beeld van de misdadige activiteiten van die bende en men legde er de nadruk op dat er… niets bewezen was.

vleugje islamkritiek als ‘racistisch’ censureert, vindt men zelfs nu nog altijd dozijnen clips van beide schofterige allochtone rappers.

Rappers

Nee, niemand in die buurt in Ukkel had iets verdachts opgemerkt, en in het hotel ook niet. De gangsters contacteerden potentiële klanten via internet. Nee, ze waren duidelijk niet bang dat iemand de politie zou waarschuwen. Net zoals de terrorist Salah Abdeslam in Molenbeek zorgeloos over straat kon wandelen, hoewel zijn tronie na de aanslagen in Zaventem en Maalbeek bijna elke dag op tv te zien was. En dat was in zijn eigen wijk, in de Vierwindenstraat, waar iedereen hem kende. De moslims in Brussel zijn duidelijk niet alleen solidair met terroristen, maar ook met loverboys, verkrachters en pooiers. Ze knijpen zelfs voor zo’n uitschot graag een oogje dicht.

Het zijn immers ook moslims, nietwaar…

Een van de voortrekkers van de Fioul Gang is de rapper Aze2dine. De beruchte rapper “Le You”, een afkorting van Younes, is ook lid van die bende. Maar op 5 juli 2018 publiceerde BRUZZ nog twee artikels om optredens van die misdadige rapper te promoten: een over de “dekolonisering van Molenbeek” en een over het Bledarte Zone Festival. Naar aanleiding van de rellen en brandstichtingen op nieuwjaarsnacht dook op 6 januari 2018 bendeleider Aze2din even op in een artikel in De Morgen, met als titel: “Jongeren in Sint-Gillis: ‘Ze pakken je op, alleen omdat je ze aankijkt.’” Kort samengevat: het is allemaal de schuld van de politie en de werkeloosheid.

En zelfs nu pakte De Morgen nog uit met de titel: “We nemen het woord jeugdbende te snel in de mond.” Met daarbij een foto van de Fioul Gang. En we moesten uit de Franse media vernemen dat “Le You” en Aze2dine al in 2016 veroordeeld waren wegens verkrachting en dat ze toen al meisjes tot prostitutie hadden aangezet, gebruik makend van dezelfde webstek waarop nu klanten werden geronseld voor hun zestienjarige slachtoffer.

Als onze media dat ‘detail’ al hebben vermeld, dan was het op een heel onopvallend plaatsje. Op internet vonden we er niets over terug. Maar op YouTube, dat ieder

Dacht u dat de media na de massale aanrandingen op nieuwjaarsnacht in Keulen hun les hadden geleerd? Vergeet het. Als het kan, stoppen zij de misdaden van allochtone criminelen nog steeds consequent in de doofpot. Zo lang het kan. Zij zouden alarm moeten slaan. Zij zouden meisjes met afschrikwekkende praktijkvoorbeelden moeten waarschuwen tegen loverboys.

Zij zouden de laksheid van justitie moeten aanklagen en de politici voortdurend op hun huid zitten. Maar dat doen ze niet. Stel u voor dat hun kijkers en lezers het verband zouden zien tussen de activiteiten van de Fioul Gang en de omvolking en de islamisering! Stel u voor dat ze zich zouden realiseren dat het nog maar een kwestie van tijd is voor dezelfde wantoestanden zich ook in de Vlaamse steden zullen voordoen. Dat zou toch een ramp zijn, nietwaar?

Hou de lezers dus maar dom. Wat niet weet, niet deert. Laat ze maar in de waan dat het allemaal vanzelf goed zal komen.

Schrijf zo weinig mogelijk over de benden in Brussel. Na de huidige opflakkering van verontwaardiging zal het weer totale radiostilte worden. Juist zoals na de aanrandingen in Keulen. De media zijn in dat opzicht geen haar beter dan de moslims in Brussel.

Zij zwijgen en kijken de andere kant op. En wie zwijgt, stemt toe.

PAUL BÄUMER

Zwijgende media Het lot van dat meisje haalde alle kranten, soms zelfs op de voorpagina. Maar zelfs dan werden de gezichten van de daders gerasterd om hen onherkenbaar te maken. Daardoor zullen ze volgende keer nog meisjes in hun prostitutieval kunnen lokken. Ook hun familienamen werden niet vermeld, hoewel ze meerderjarig waren. Waarom wordt zo’n uitschot niet publiekelijk aan de schandpaal gespijkerd? Waarom moet hun ‘privacy’ beschermd worden? Ondanks de rastering was het op de foto’s wel duidelijk

dat deze mensenhandelaars, verkrachters, pooiers en loverboys allochtonen waren.

De tweede dag werden ook hun voornamen vermeld en toen kon er niet meer getwijfeld worden.

Alleen GVA publiceerde een andere foto, ook met zwarte ‘maskertjes’ voor de ogen, waarop de daders blank leken te zijn. In de jaren ’90 publiceerde GVA soms nog bloedstollende artikels over de wreedheden en verkrachtingen die door allochtone jeugdbenden in Brussel werden gepleegd.

Vooral de Black Demolition Gang was toen berucht. Maar al minstens twintig jaar lang verdwijnt het bendegeweld in Brussel gewoon in de doofpot. Ja, natuurlijk, nu moest iedereen er wel over schrijven en nu deed men heel verontwaardigd. Maar hoe geloofwaardig is dat? We hebben het eens met Google opgezocht: de voorbije jaren was er op de webstek van GVA nauwelijks iets terug te vinden over de Fioul Gang, hoewel die al heel lang actief is en honderden misdaden heeft gepleegd.

De politiek hypercorrecte webstek BRUZZ was nog erger. Daar verscheen er de voorbije jaren helemaal niets over de Fioul Gang. Alleen één keer, in januari 2018, schreef men over een bende die actief was op het Jacques Franckplein en die aanslagen had gepleegd op politiemensen en hun

Anuna is terug in het land: “Als de rook om mijn hoofd is verdwenen” (vrij naar Boudewijn de Groot)

Als de Stad Gent communiceert…

De stad Gent heeft – in navolging van Antwerpen en Brussel – sinds 1 januari een Lage Emissie Zone ingesteld voor een groot deel van het Gentse stadscentrum. U heeft er voorbije weken al over kunnen lezen in onze Gentse rubriek. Om de bevolking op de hoogte te brengen van de nieuwe richtlijnen, heeft de stad affiches verspreid.

En ja hoor, het zijn tweetalige affiches: in het Nederlands en in het Arabisch of Turks.

Dat laatste is in strijd met de taalwetgeving.

Maar bevoegd schepen Tine Heyse (Groenà stelt dat het informeren van een bepaalde doelgroepen een bijzonder doel stelt en dat daarom dus de taalwetgeving overstijgt; Nonsens, vond Vlaams Belang gemeenteraadslid Johan Deckmyn en hij diende promt klacht in bij de Vaste commissie voor taaltoezicht.

Ook de N-VA-Gent kon niet achterblijven; Anneleen Van Bossuyt laat ons weten dat ook zij klacht gaat neerleggen:“In mijn

Wie zwijgt, stemt toe

ogen is dit een duidelijke schending van de taalwetgeving. Uit eerdere adviezen van de VCT blijkt dat anderstalige communicatie alleen kan wanneer die specifiek is gericht op nieuwkomers, mensen die nog niet lang in ons land zijn. Maar door de affiches op te hangen aan de Gentse moskeeën richt het stadsbestuur zich tot een veel te brede groep: de meeste mensen in kwestie wonen hier al jaren en zijn hier vaak zelfs geboren.”

Het wordt dus afwachten hoe de Vaste commissie voor taaltoezicht zal reageren.

Eén zaak is nu al duidelijk: voor Groen heeft de taalwetgeving maar weinig waarde.

BRUSSEL

Fouquier-Tinville Tegen alle verwachtingen in vliegt Emir Kir dus uit de PS. En zeggen dat de man gewoon gedaan heeft wat hij al jaren doet: de belangen van de Turkse en enkel de Turkse gemeenschap dienen. Het hele voorval zegt misschien nog het meest over de Brusselse PS, een reus op lemen voeten.

Een tijdje geleden liet Paul Magnette verstaan dat hij aan het hoofd van de PS een ‘Président Robespierre’ zou zijn. Begrijp: ongemeen streng voor wie zich aan ‘affaires’ bezondigt, net zoals de bekende Franse revolutionair dus. Lang duurt de zoektocht naar bruikbare metaforen niet. Er is een guillotine: de uitsluiting. Er is Paul ‘Robespierre’ Magnette. Maar wie speelt dan de rol van Antoine Fouquier-Tinville, de aanklager die in die woelige jaren aan een gemiddelde van 2.000 ‘koppen’ per jaar zat? In het geval van Kir viel die eer een soort tuchtcommissie van de partij te beurt, haast onvertaalbaar ‘commission de vigilence’ genaamd.

Jérémie Tojerow Het oordeel was onverwacht streng: uitsluiting, de guillotine dus. Niemand twijfelde dat er ‘iets’ moest beslist worden, maar de meeste gingen ervan uit dat een stevige tik op Kir’s vingers, gevolgd door wat excuses wel zouden volstaan om terug te keren naar de orde van de dag. Niet dus. O ja, we

waren het bijna vergeten, maar wat centraal stond in de akte van beschuldiging van de gelegenheids-Fouquier-Tinville was dus omgang met uiterst-rechts (sic). Kir had op het gemeentehuis een delegatie van Turkse burgemeesters ontvangen, en daar bleken er enkele van een verkeerde partij tussen te zitten. Opvallend hoe interessant dat concept ‘uiterst-rechts’ in die kringen toch is. Vind je niets anders, dan haal je dit toch gewoon uit de kast om iemand te kapittelen.

Burgervaders van de MHP ontvangen (de bewuste partij) – ‘uiterst rechts!’. Op de koffie met Tom Van Grieken (fictief voorbeeld) – ‘uiterst rechts!’. Een blinde ziet natuurlijk dat hier andere elementen spelen. Trouwens, de PS-militant die de klacht tegen Kir indiende, een zekere Jérémie Tojerow, is “blij met het heldere signaal”. Wel wordt de man sinds het voorval en zijn optreden op RTL afgelopen zondag systematisch aangevallen op zijn eigen Joodse afkomst. Wellicht komen die bedreigingen niet uit kringen van, zeg maar, Alt-right.

Merry Hermanus In september vorig jaar schreef Rik Van Cauwelaert in De Tijd nog dat “Kir liefst 17.000 tot 20.000 stemmen in de Turkse gemeenschap [controleert]. Daarom alleen wordt hem geen strobreed in de weg gelegd.” Toch, dus. Van Cauwelaert verwees ook naar een berekening die Merry Hermanus maakte. 71,29 procent van de voorkeurstemmen van de PS bij de laatste gemeenteraadsverkiezingen gingen naar kandidaten met een migratieachtergrond. Het zegt wat over hoe die partij veranderd is. Diezelfde Hermanus, als voormalige topambtenaar, meermaals kabinetschef en rechterhand van Philippe Moureaux bijzonder goed geïnformeerd, vertelt nog wel andere zaken op zijn blog. Dat de Brusselse PS in 1973 nog 30.000 leden telde bijvoorbeeld. Vandaag zou dit aantal haast gedecimeerd zijn, wat veelzeggend is over hoe broos de machtsbasis van de partij geworden is. Hij heeft het ook over Kir, waar hij aanvankelijk hoog mee opliep.

Hij zag hem als een goed voorbeeld van integratie, iemand die het beste van twee werelden wist te combineren. Maar hij zag hem ‘veranderen’. Radicaliseren, zouden we dat in andere omstandigheden noemen. Tijdens een lunch vloog hij uit (vrij vertaald): “Alle verkiezingen moeten etnisch zijn, anders kunnen we nooit winnen”, aldus Kir. En

daar zat de onfortuinlijke Hermanus met zijn mooie principes van integratie en laïcité. “Ik had niet meer dezelfde man tegenover mij zitten”, schrijft hij. “Hij die burgemeester van Sint-Joost geworden was, vertegenwoordigde enkel de Turkse gemeenschap.” Eng. Zeer eng.

Leon Trotsky Een interessante bijdrage over die Turkse aanwezigheid in de Brusselse politiek verscheen het voorbije weekeined in l’Echo, de zusterkrant van De Tijd. De titel is veelzeggend: “Emir Kir is het topje van een immense ijsberg” – “un immense iceberg”. Veel zou teruggaan tot een beslissing die in de jaren negentig genomen werd. Eerder dan met eigen lijsten naar de kiezer te trekken, leek het de ‘Turkse gemeenschap’ handiger bestaande partijen te infiltreren. Bij voorkeur de progressieve. De reden laat zich snel raden. Daar sta je natuurlijk sterker met een discours van gelijke kansen, tolerantie, en dergelijke. Zolang het maar het hogere doel dient. Het is een strategie die zo uit de pen van Trotski lijkt gevloeid. Nu ja, Trotski kwam aan zijn einde door een ijsbijl die in zijn knikker geslagen werd. Robespierre belandde zelf onder de guillotine. Net zoals de kop van Fouquier-Tinville uiteindelijk de mand inrolde. Beste wensen!

KNIN.

Onze naaste buren

23 JANUARI 2020

De dominee en de koopman

Het gezegde luidt dat in iedere Nederlander een koopman en een dominee schuilt, zeker bij de lieden boven de Moerdijk.

Thunberg van Nijmegen Een mooi voorbeeld kwam vorige week uit Gelderland.

Een 12-jarige klimaatactivist mocht het hele Gelderse provinciebestuur toespreken met het bekende riedeltje: “Politici luisteren nauwelijks naar de jongeren.” Het vroegrijpe kereltje richtte drie jaar geleden een bedrijfje op, “Visie van Kinderen”, waarmee hij advies geeft aan bedrijven en instellingen. Het snotaapje kan op de instemming en de steun rekenen van de klimaatgekken van D66. Tijdens zijn toespraak stonden alle Gelderse politici met knikkende knieën te luisteren toen de “Thunberg van Nijmegen” hen ervan langs gaf.

Uitzondering was PVV-fractievoorzitter Marjolein Faber, want volgens haar werd het jongetje brutaal misbruikt door zijn ouders. Ze zei: “Ik hoop dat je gaat genieten van voetballen en dat als je wat groter bent, je lekker achter de meiden aan gaat, maar laat het maar aan de volwassenen over wat we moeten gaan doen.” Grote commotie bij de hotemetoten van GroenLinks en D66, want hoe durfde die aanhangster van Wilders “het politieke engagement van deze jongen op botte wijze de kop indrukken?”! Alleen was men vergeten dat achter het dominee-zoontje de vader-koopman staat. Pa Westra is namelijk de baas van een adviesbureau in ‘duurzaamheid’.

Hij is voor veel geld in te huren voor adviezen over ‘circulaire economie’, ‘energietransitie’ en ‘biobased economie’. Uit nader onderzoek bleek dat men bij het in Nederland bekende online gesprekskanaal Café Weltschmerz al jaren geleden onraad rook toen het duidelijk was dat koopman Westra het zoontje regisseerde.

De NPO Nog een voorbeeld bij de NPO. Zoals de VRT noemen ze zich in Hilversum graag een ‘publieke zender’, want ze voelen zich moreel hoogstaander dan die ‘commerciële zenders’. In de werkelijkheid zijn VRT en NPO natuurlijk ordinaire belastingzenders; 800 miljoen euro in Nederland. De NPO heeft de mond vol over meerwaarde, diensten aan het publiek, correcte informatie en blablabla. Platte concurrentie is niets voor dominee NPO. Tot het aapje uit de mouw kwam. RTL4 is erin geslaagd (politiekcorrecte) talk-leuterkous Jinek met veel geld naar zijn stal te halen. Prompt heeft de NPO gereageerd met een talkshow op bijna hetzelfde uur als Jinek, zij het met iedere dag een ander presentatieduo.

Probleem is dat er al eeuwen een Ster-reclameblok staat voor de laatavondshow, zodat kijkers misschien iets vroeger naar RTL zappen. NPO heeft gewoon dat reclameblok geschrapt. Een verlies dat op zo’n zeventigduizend euro per dag wordt geschat. Tezelfdertijd is er het voortdurend geweeklaag van de NPO dat de Ster-blokken altijd minder opbrengen omdat nogal wat reclame naar het internet vertrokken is.

7

NEDERLAND

Geen probleem voor de koopman. De belastingbetaler moet maar bijpassen.

Dit jaar heeft Nederland ‘de eer’ het Eurovisie Songfestival te organiseren. De NPO heeft de politiek zo onder druk gezet dat de staatssecretaris 12,4 miljoen euro extra belastinggeld heeft beloofd. Dank u en denk niet dat men geld bij de NPO overboord gooit. De koopman past op de kleintjes.

Onlangs verscheen een oproep aan de Nederlanders om mee te werken als tolk, begeleider, klusjesklaarder enz. tijdens dat Songfestival. Het ereloon voor de vrijwilligers bestaat uit de eer om in de buurt van de sterren te zijn, de sfeer op te snuiven en voor de rest nul euro.

De leraar-koopman Tenslotte nog een koopmanverschijnsel in een sector waar normaal gezien alleen de dominee heerst: het onderwijs. Het Centraal Bureau voor Statistiek deelt mee dat nu al 60.000 zzp’ers (zelfstandigen zonder personeel) in de sector werken, terwijl dat er 15 jaar geleden nog 26.000 waren. Deze zelfstandige leraars zijn de ziekelijke administratie en het contact met betweterige ouders die denken dat hun ‘prinsjes’ en ‘prinsesjes’ geniaal zijn beu. Als zzp’er stappen ze op als het hen niet bevalt en in veel gevallen zetten ze schoolbesturen onder druk hen beter te betalen, want anders zijn er geen leraars. De koopman wint.

WILLEM DE PRATER

Een straat voor Huguette De Bleecker-Ingelaere Een deel van de Keiskantstraat in Drongen wordt omgedoopt tot de Huguette Ingelaerestraat. Een aangename verrassing voor de vele Vlaamsgezinden van binnen en van buiten Gent die haar gekend hebben. Haar naam werd voorgesteld door het FVV (Forum van Vlaamse Vrouwen).

Het gemeenteraadsbesluit legt uit wie zij was: “Haar leven stond in dienst van de Vlaamse en sociale ontvoogdingsbeweging. Ze zetelde jaren voor de Volksunie in de Gentse gemeenteraad en in de Oost-Vlaamse provincieraad. Later concentreerde ze haar energie op de niet-partijpolitieke Vlaamse Beweging.

Richtte in 1975, samen met andere dames, het huidige Forum van Vlaamse Vrouwen op. Door haar achtergrond van lerares Nederlands was zij bijzonder gevoelig voor het behoud en de verdediging van de Nederlandse taal.

Rond dat thema voerde zij actie te Gent in de werkgroep De Draak en op nationaal vlak in de taalwerkgroep van het Overlegcentrum van Vlaamse Verenigingen (OVV). Haar sociale bewogenheid kwam speciaal tot uiting in de buurtwerking en in de Vlaamse Kring Sluizeke-Muide te Gent. De laatste jaren was zij co-voorzitter van de Vlaamse Volksbeweging (VVB), In januari 2009 werd zij tot voorzitter van het OVV verkozen.”

Een wegje in het groen Stad Gent wil zoveel mogelijk straten naar vrouwen noemen. Een hele lijst dames van de traditionele politieke partijen kregen al een straat. Ook Groen werd bediend: hun eerste gemeenteraadslid kreeg een straat naar haar genoemd. Met Huguette (1941-2009) komt de Volksunie eens aan de beurt. Op het grondgebied van Gent worden heel wat straten ‘ge-

knipt’ door ze met een rij paaltjes te versperren. Voor de hulpdiensten is dat verwarrend.

De ziekenwagen kan zo aan de verkeerde kant van de paaltjes belanden. Daarom krijgen geknipte straten nu ook een nieuwe naam. De Keiskantstraat is zelfs in drie delen geknipt.

Een deel krijgt de naam van de eerste vrouwelijke minister van België (CVP), een deel behoudt de oude naam en het laatste stuk wordt de Huguette Ingelaerestraat. Huguette woonde op de Tolhuislaan middenin een oude volksbuurt van binnenschippers, arbeiders en migranten. Geen gemakkelijke wijk, want ooit was er een schietpartij vlak aan haar voordeur. Het schrikte haar niet af. Zoals zij zich met passie inzette voor Vlaanderen, deed zij dat ook voor haar buurt. In feite verdient ze daar een straatnaam, maar de gekozen straat is een smalle weg in het landelijke Drongen.

Huizen zijn er niet (wel een sporthal en een golfschool). Huguette schilderde landschappen en hield van de natuur, misschien zou ze het zelf wel een mooi plekje hebben gevonden.

De onthulling van de naambordjes is nog niet voor morgen. Er komt eerst een openbaar onderzoek en pas daarna moet de gemeenteraad het definitief goedkeuren en kan de datum voor het feest bepaald worden.

Gaat Sofie naar Israël?

De Gentse schepen van economie Sofie

Bracke (Open Vld) gaat mee op VOKA-missie naar Jeruzalem en Tel Aviv. Kostprijs voor de stad is zevenduizend euro. Hoe ze ooit gedacht heeft dat dit zou passeren zonder commotie, is een raadsel. Hoe haar coalitiepartners van sp.a en Groen het ooit hebben goedgekeurd, is nog een groter raadsel, want de dienstreis is beslist op het schepencollege. Alle schepenen wisten ervan en hebben ingestemd. Pas na het luidkeels protest van PVDA en een hele

Rancune overheerst

Persoonlijke frustraties spelen dezer dagen meer en meer een rol bij de houding van politici.

PS-voorzitter Paul Magnette heeft nog altijd niet verteerd dat zijn partij in 2014 naar de federale oppositie werd verwezen. De Waalse PS kijkt met wantrouwen naar de Brusselse afdeling. En de liberalen van de MR hebben nog een eitje te pellen met Ecolo.

Bij de Parti Socialiste (PS) tellen enkel de woorden van de voorzitter. Mindere goden mogen dan wel het terrein worden opgestuurd om neen te zeggen tegen een coalitie met de N-VA, zoals Waals minister Pierre-Yves Dermagne of Brussels minister-president Rudi Vervoort deden, maar enkel wat Paul Magnette zegt is van belang. Zijn woorden worden bijna geanalyseerd zoals persconferenties van een gouverneur van de Europese Centrale Bank (ECB) die het rentebeleid becommentarieert.

Tijdens de nieuwjaarsreceptie van Paul Magnette kwamen journalisten en politieke waarnemers tot het besluit dat de PS-voorzitter de deur naar de N-VA niet definitief sloot. Er zou nog een waterkans bestaan op een coalitie. Kan best zijn, maar de vraag blijft hoe de twee partijen ooit tot een inhoudelijk akkoord kunnen komen. Eigenlijk schuilt er achter de houding van Magnette een tweede boodschap. Hij is nog vol rancune ten opzichte van de Zweedse partijen en de MR in het bijzonder, dat in 2014 als enige Franstalige partij in een federale regering is gestapt. Vandaar dat Magnette blijft herhalen dat een aantal sociaaleconomische maatregelen van de vorige regering moet worden teruggedraaid.

Nochtans hebben de liberalen en christendemocraten al duidelijk gemaakt dat de verhoging van de pensioenleeftijd naar 66 jaar in 2025 en 67 jaar in 2030 niet ter sprake komt.

Laat staan dat de vennootschapsbelasting opnieuw verhoogd wordt om de staatskas te spijzen.

En toch vindt Magnette dat de Zweedse partijen eerst op een of andere manier onder het juk moeten, vooraleer hij verder wil praten. Zelfs in een regenboogcoalitie moeten de liberalen en christendemocraten ergens een soort van excuses aanbieden voor het rechtse beleid. Benieuwd of ze daartoe bereid zijn.

Emir Kir Rancune is er ook bij de Waalse PS, die al langer dan vandaag met argwaan de Brusselse afdeling gadeslaat. Vanuit Luik en Charleroi liet men de kameraden uit Brussel spartelen toen men daar moest beslissen of Emir Kir, stemmenkanon uit Sint-Joost-ten-Node, al of niet uit de partij moest worden gezet wegens zijn banden met de Turkse Grijze Wolven.

De Waalse PS heeft het al een tijd gehad met het opvrijen van vaak radicale moslims in Brussel, en dat om platte electorale redenen. De uitsluiting van Kir betekent een verzwakking

reeks linkse actievoerders veranderden ook Groen en sp.a van gedacht. Opgejaagd door extreem-links en onder druk van hun achterban eisten ook Groen en sp.a dat de schepen zou thuisblijven. In de gemeenteraad kwam het tot een stemming met een opmerkelijk resultaat. Sofie mag op inspiratiereis naar Israël.

Dat heeft ze te danken aan N-VA en Vlaams Belang die samen met OpenVLD en CD&V een wisselmeerderheid leverden.

MATHILDIS

WALLONIE van de Brusselse afdeling binnen de nationale PS. Bezuiden de taalgrens gaan ze daar niet om rouwen. Een zwakke score van de Brusselse PS en een consolidatie van de Waalse stemmen bij vervroegde verkiezingen zou een bonus zijn voor de PS’ers uit Henegouwen en Luik, die daarna in een eventuele federale regering het mooie weer kunnen maken.

Grondwettelijk Hof Rancune speelde ook een rol in de niet-verkiezing van Zakia Khatabbi van Ecolo tot rechter bij het Grondwettelijk Hof. Om een mogelijke regenboogcoalitie te redden, besloot de liberale MR uiteindelijk om voor haar te stemmen. Voorzitter Georges-Louis Bouchez moest zelfs voor redding proberen te zorgen, maar zijn stem was onvoldoende. Het blijft onduidelijk of er MR-senatoren zich hebben onthouden, maar het is bekend dat veel liberalen een aversie hebben voor Ecolo. De partij is erin geslaagd tijdens de gemeenteraadsverkiezingen van 2018 een deel van het stedelijke MR-publiek aan te trekken met een discours over zuivere lucht en betere mobiliteit, terwijl de extreemlinkse aspecten in het programma verborgen bleven. De MR zit ook met Ecolo in de Waalse coalitie opgezadeld terwijl dat niet nodig was. Samen met de PS hebben de liberalen een meerderheid, maar Elio Di Rupo wou er Ecolo kost wat kost bij. Binnen Franstalige liberale kringen is te horen dat men de Waalse groenen zal proberen kapot te regeren, zoals dat in 1999 en 2009 gebeurd is.

PICARD

8

Actueel

23 JANUARI 2020

DIPLOMATIEKE VALIES

De stempel van Poetin Als geen ander wist Vladimir Poetin de voorbije twintig jaar gestalte te geven aan zijn land, niet in het minst op internationaal vlak. Een aantal hervormingen moeten zijn macht bestendigen na het beëindigen van zijn presidentiële ambtstermijn. Wat we de voorbije jaren in Syrië zagen, is een aanpak die de komende jaren wellicht verder wordt gezet.

Vladimir Poetin met zijn nieuwe eerste minister Mikhail Mishustin Twintig jaar geleden stelde toenmalig Russisch president Jeltsin een schijnbaar bekwame maar vrij onbekende Vladimir Poetin aan als eerste minister. Eerder had hij een rol gespeeld in het stadsbestuur van Sint-Petersburg, en nog eerder was hij een KGB-officier. Voor Jeltsin speelden twee belangrijke elementen in de beslissing: hij zocht een loyaal iemand die hem en zijn familie tegen vervolgingen zou beschermen, maar ook iemand die zijn erfenis zou uitvoeren en verhinderen dat een terugkeer naar het communisme zou plaatsvinden.

Wellicht dacht hij er in de verste verte niet aan dat die technocratische zwarte band judo op een dergelijke manier zijn stempel op het Rusland van de voorbije twee decennia zou drukken. Hij kan het dagelijks vanuit de eeuwige jachtvelden volgen.

We maken een sprong van twintig jaar, naar een andere benoeming. Eentje getekend Poetin deze keer. Mikhail Mishustin genaamd, de nieuwe eerste minister nadat de voltallige regering van voorganger Medvedev ontslag nam. Mishustins termijn loopt tot 2024, en dat zal ook het echte einde zijn. Het verschil met Jeltsins benoeming kon niet groter zijn.

Buitenlandse voorbeelden Poetins probleem is dat hij niet alleen op een ingrijpende manier gestalte heeft gegeven aan het Rusland zoals dat vandaag bestaat, hij wil ook verzekeren dat in de toekomst nog een rol van beteke-

Ontslagnemend eerste minister Dimitry Medvedev

nis weggelegd is voor hem. Nu al heeft hij de langste regeerperiode sinds Stalin, maar grondwettelijk loopt zijn presidentieel mandaat over enkel jaren ten einde zonder mogelijkheid zich herkiesbaar te stellen. Theoretisch zou hij een pauze kunnen inlassen, om in 2030 opnieuw te kandideren, maar die hypothese sloot hij vorig jaar al uit. “Zal ik dit doen tot ik 100 ben?

Nee.”, verklaarde hij tijdens een interview. En dus ging men op zoek naar een oplossing.

Zijn entourage ging op zoek naar buitenlandse voorbeelden, maar zonder veel succes. Poetin heeft geen zin om een tweede Pierre Nkurunziza te worden, de Burundese president die na heel wat gepruts rond een nieuwe termijn moest vaststellen hoe zijn land hierdoor in chaos en protest verstrikt raakte. Even werd geopperd dat de creatie van een nieuwe entiteit wel soelaas kon brengen. Meer in het bijzonder een Unie tussen Rusland en Wit-Rusland, met aan het hoofd, jawel, Vladimir Poetin.

Het had gekund, maar Wit-Ruslands sterke man Loekasjenko haakte af toen protest tegen de idee uitbrak. Van functie wisselen met de inmiddels ex-eerste minister Medvedev dan maar? Ook daar knelde wat door de onpopulariteit van deze laatste. Het zou een beroerde erfenis worden voor de dan ex-president.

Inspiratiebron Kazachstan De oplossing lag echter dichter bij huis, meer bepaald in Kazachstan, waar Nursultan Nazarbayev, sinds 1990 president, vorig jaar ontslag nam, maar belangrijk bleef door aan het hoofd te gaan staan van de machtige Veiligheidsraad van zijn land. Tegelijkertijd kortte hij het voorziene presidentieel mandaat met twee jaar in. Het voordeel ligt voor de hand: een sneller verloop, wat minder ruimte biedt om een eigen machtsbasis uit te bouwen, waardoor net de zijne gevrijwaard zou worden. Het werd een inspiratiebron voor de Russische hervorming.

Presidenten zouden nog maar twee termijnen kunnen zetelen (Poetin zit in zijn vierde), ze moesten ononderbroken de voorbije kwarteeuw in Rusland gewoond hebben (vandaag is de vereiste tien jaar) en ze mogen nooit ooit een andere nationaliteit gedragen hebben, of zelfs nog maar in het bezit zijn geweest van een verblijfsvergunning elders. Hierdoor schakelt hij onmiddellijk wat concurrenten uit. Alexei Navalny bij-

voorbeeld, die in 2010 in Yale ging studeren. Of de oligarch Mikhail Khodorkovsky, die ooit tijdelijk in Zwitserland resideerde.

Parallel kondigt hij ook hervormingen aan die het parlement en de staatsraad zullen versterken, een orgaan dat vandaag slechts adviserend werkt, maar dankzij de voorstellen beslissingsbevoegdheid zou krijgen. Eufemistisch wordt Poetins bestuursstijl wel eens als “geleide democratie” omschreven. ‘Quod erat demonstrandum.’

Syrië als game changer Welke rol de inmiddels 67-jarige Poetin de komende jaren (decennia?) nog kan spelen, zal de toekomst uitwijzen, maar wat hij de voorbije twintig jaar deed kan moeilijk onderschat worden, zowel op binnenlands als buitenlands vlak. Het herstellen van de soevereiniteit was zijn eerste bekommernis. Structuur brengen binnen de landsgrenzen, maar ook internationaal Rusland weer op de kaart krijgen. Stijgende olieprijzen waren een grote hulp hierbij.

Eerst keek hij naar het Westen, zonder veel succes. Integendeel, hij zag de NAVO oostwaarts uitbreiden, wat psychologisch hard aankwam voor iemand die de implosie van de USSR als “de grootste geopolitieke ramp van de 20ste eeuw” omschreef. Noodgedwongen ging hij zich richting China en India keren. Waar de Sovjetunie zich als een globale speler gedroeg, focuste het nieuwe Rusland zich op de Euraziatische realiteit.

Het is ergens de omgekeerde beweging van China, waarvan men dacht dat het tot de Westers geïnspireerde ‘internationale rechtsorde’ wou toetreden, maar inmiddels druk timmert aan een alternatief en concurrerend model. Dé grote terugkeer van Rusland op het internationale toneel kwam er enkele jaren geleden, toen Poetin op het overleven van Assad inzette. Het werd een subtiel spel van speldenprikken uitdelen, werken via bondgenoten, maar ook partijen tegen elkaar uit spelen. Grootschaliger kan het ook niet, aangezien het economisch draagvlak ontbreekt.

Wie Moskou bezoekt, raakt ongetwijfeld onder de indruk van de (nieuwe) rijkdom die er aanwezig is, maar het Russisch BBP zit ergens tussen het Spaanse en het Italiaanse. Punt is dat de cocktail die Poetin de voorbije jaren gemixt heeft wellicht een blijver is. Men kan alvast wennen aan de gedachte.

MICHAËL VANDAMME

Buitenlands spervuur Spaanse Merkel In Spanje hebben de socialisten en de linkse partij Podemos een regering gevormd, en wij zullen nog wel ondervinden wat voor een catastrofe dat zal worden, niet alleen voor Spanje, maar ook voor ons. José Luis Escrivá, de nieuwe minister voor Sociale Zekerheid en Inclusieve Samenleving, wil naar eigen zeggen de grenzen opengooien voor “acht tot negen miljoen mensen, alleen al om de actieve bevolking op peil te houden.” Met het oog op de ineenstortende geboortecijfers bij de autochtone Spanjaarden verklaarde hij: “Als we onze levensstandaard willen behouden, moeten we erop voorbereid zijn nog meer migranten op te nemen.” Hij deed deze uitspraken in Parijs, op een forum van de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling. Het plan van Escrivá is natuurlijk gebaseerd op leugens, waanideeën en misvattingen. De leugen dat migranten uit ontwikkelingslanden zullen bijdragen tot de sociale zekerheid bijvoorbeeld.

We weten intussen uit de ervaringen in álle andere Europese landen dat ze een ballast zijn voor die sociale zekerheid, geen steunpilaar. En dat hangt dan weer samen met een andere waanidee: dat de immigranten zich niet in die sociale zekerheid zullen nestelen, maar hard en eerlijk zullen werken.

En daar bovenop komt nog de misvatting dat die immigranten in Spanje zullen blijven, en niet verder trekken naar de rijke noordelijke landen als België, Nederland, Duitsland en Zweden, waar de sociale voorzieningen veel ruimer zijn. En zelfs áls dat in Spanje allemaal wel zou lukken, nadat het in alle Europese landen is mislukt…, dan nog zal de economische winst niet opwegen tegen de gevaren van islamisering en omvolking en tegen de toenemende criminaliteit die altijd samengaat met zo’n nieuwe migratiegolven.

Hoeveel gevallen van terreur, pedofilie, verkrachting, moord en roof vinden de socialisten aanvaardbaar? Ze kunnen dat cijfer uitdrukken per procent van het BBP. Of per duizend extra arbeidskrachten?

“Denial” en “Sunset” In de VS is The Tablet een bekend Joods internettijdschrift.

Het is veel te links en te politiek correct naar mijn smaak, maar ik lees graag hun voortreffelijke boekbesprekingen en literaire artikels. De meeste Joden in de VS - maar niet in Israël! - leven in dezelfde ideologische bubbel als de katholieke kerk en de linkse en centrumpartijen in Europa. Zij zitten gevangen in dezelfde ‘state of denial’ tegenover de gevaren van de islam en de massale immigratie, en in hetzelfde discours over mensenrechten, feminisme en gelijkheid. Ze steunen meestal de Democratische Partij, hoewel die tegen Israël en vóór de Arabieren is. En vóór Iran natuurlijk.

Ze steunen zelfs zwarte en islamitische groepen, hoewel die openlijk antisemitisch zijn. Pas sinds heel, heel kort komen er barsten in de politiek correcte bubbel waarin zoveel Joden in de VS zo lang hebben geleefd.

Ze worden langzamerhand wakker in de echte wereld…

Een recent vernietigend artikel over Obama’s nucleair akkoord met Iran was daarvan een goed voorbeeld. De auteur vatte zijn bijdrage samen in één

zin: “Het akkoord met Iran was niet bedoeld om Iran te beletten atoomwapens te bouwen, maar alleen om te beletten dat ze dat zouden doen zolang Obama nog president was.” Obama kon gloriëren als vredestichter en verzoener, en de volgende presidenten zouden geconfronteerd worden met een terreurstaat met atoomwapens. Dat blijkt het duidelijkste uit de zogenaamde “Sunset”-clausules in het verdrag. Na het einde van Obama’s ambtstermijn moesten alle beperkingen op het Iraanse atoomwapenprogramma een voor een wegvallen. Nu bepaalt een VN-akkoord dat er geen technologie of onderdelen mogen geleverd worden voor de bouw van Iraanse interregionale en intercontinentale raketten, maar dat eindigt in 2023.

Het verbod op de bouw van modernere centrifuges voor de verrijking van uranium vervalt dan ook. In 2031 zullen ook álle overblijvende beperkingen wegvallen. Iran zal dan volkomen openlijk een kernmacht mogen worden. Als dat al niet veel eerder is gebeurd. En de potentaten van de EU proberen nu wanhopig om dát akkoord te redden… Maar zij leven nog wel helemaal in de bubbel en in de ‘state of denial’.

Moordcommando Tot voor kort waren de oliechantage en de annexatiepogingen van het Kremlin de belangrijkste onderwerpen van gesprek in Wit-Rusland. Maar de crisis is voorlopig voorbij en het kleine Wit-Rusland is nog steeds niet opgeslokt door zijn grote Russische buur. In zo’n geval is gewoon overleven al een soort overwinning.

Maar dat wordt overschaduwd door de onthullingen van Yuri Harauski, een voormalig lid van een moordcommando van de Wit-Russische dictator Loekasjenko. Het betreft een oude verdwijningszaak die het land al twintig jaar in de ban houdt.

Op 7 mei 1999 verdween de vroegere minister van Binnenlandse Zaken Yuri Zakharanka, een politieke rivaal van Loekasjenko. Zijn lichaam werd nooit teruggevonden. Kort daarna, op 16 september 1999, verdwenen Viktar Hanchar, de voormalige voorzitter van de Centrale Verkiezingscommissie en de zakenman Anatol Krasouski die de oppositie tegen Loekasjenko financieel steunde. In een documentaire van de zender Deutsche Welle verklaarde Harauski nu dat hij in 1999 lid was de zogenaamde “Snelle Interventie Eenheid SOBR” en dat hij deelnam aan de ontvoering van en de moord op de drie opposanten. Zij waren alle drie naar een militaire basis overgebracht, daar doodgeschoten en ter plekke begraven. Dat lijkt te bevestigen wat iedereen in Wit-Rusland natuurlijk al vermoedde. Al blijft er twijfel bestaan, want deze onthullingen kwamen voor Loekasjenko wel op een heel ongelukkig moment: juist toen hij in het Westen om steun ging bedelen tegen de Russische annexatiepogingen. We twijfelen er geen moment aan dat die drie opposanten inderdaad op zijn bevel zijn vermoord. Maar het is misschien inderdaad geen toeval dat die zaak juist nu aan het licht komt… Dat stelt het Westen voor een moeilijk dilemma: Wit-Rusland verdient alle steun, maar een moordende dictator als Loekasjenko niet. Het zoveelste geval van een volk dat niet de leiders heeft die het verdient.

Het nabije buitenland

23 JANUARI 2020

MARINE LE PEN NU AL KANDIDAAT Vorige week stelde RN-voorzitter Marine Le Pen zich al kandidaat voor de presdidentsverkiezingen van april 2022. Dat is opvallend vroeg. Er zouden verschillende redenen zijn voor deze beslissing. Le Pen wil de partij wakker schudden, het Rassemblement National is op zoek naar geld en ze wil aantonen dat ze niet enkel een goede campagne kan voeren, maar ook dat ze de kwaliteiten van een goede bestuurder heeft.

Op twee jaar en drie maanden van de presidentsverkiezingen stelt Marine Le Pen, voorzitter van het Rassemblement National, zich kandidaat. In de tien rechtstreekse verkiezingen van de Franse president tijdens de Vijfde Republiek is het nooit gebeurd dat een kandidaat die favoriet is om de tweede ronde te halen zich zo vroeg in de strijd gooit. Tot nu toe was dat François Hollande, die op 31 maart 2011 bekend maakte kandidaat te zijn voor het hoogste ambt. Iets meer dan een jaar voor de verkiezingen van 2012. Dat was vroeg, maar het kon nog gezien worden als een strategische zet, aangezien de socialisten een aantal maanden op voorhand voorverkiezingen moesten houden. Bij Le Pen is dat niet het geval. Theoretisch gezien moet de RN-voorzitter nog door een congres op het schild worden gehesen in de herfst van volgend jaar, maar dat is een formaliteit.

Wanneer de tijd dringt In het verleden hebben politici zich vroeger dan voorzien kandidaat gesteld omdat ze achterop liepen in de peilingen of het gevoel hadden niet eens de tweede ronde te zullen halen.

Jacques Chirac stond bekend als een campagnebeest, maar moest zich eind 1994 sneller dan verwacht in de strijd gooi-

Si la France m’était contée en terwijl de verkiezingen pas voor april-mei 1995 gepland waren. Hij vreesde overvleugeld te worden door de populaire eerste minister Edouard Balladur. “Te vroeg gelanceerd,” zei men toen over Chirac. Maar de laatste weken van de campagne haalde Chirac zijn rechtse concurrent probleemloos in.

Een uittredend president heeft de gewoonte om zo lang mogelijk te wachten vooraleer hij zich kandidaat stelt. François Mitterrand deed dat in 1988 amper een maand voor de eerste ronde. Naar buiten wou hij aantonen dat hij bleef doorwerken en zich boven de partijen stelde. Eigenlijk begon Mitterrand pas echt met zijn campagne toen hij relatief zeker was van een overwinning.

Nicolas Sarkozy wou in 2012 ook zo lang mogelijk wachten, maar toen de peilingen leken aan te tonen dat hij de tweede ronde zou missen, startte Sarkozy al half februari met die campagne. Twee maanden voor de verkiezingen.

Bij Marine Le Pen is er nog geen enkel signaal dat ze zou achterlopen in de peilingen. Integendeel. Nu al lijkt het vast te staan dat de verkiezingen net zoals in 2017 een tweestrijd worden tussen Le Pen en uittredend president Emmanuel Macron.

Er is ook geen echte concurrentie op de radicale rechterzijde voor Le Pen. De souverainist en ex-FN’er Florian Philippot is naar de politieke marginaliteit verwezen. Nicht Marion Maréchal heeft al duidelijk gemaakt de verkiezingen van 2022 aan zich te laten voorbijgaan.

Bovendien is de kans klein dat Le Pen naar de derde plaats wordt verwezen na Macron en een kandidaat van Les Républicains. Bij de conservatieven zijn er nog teveel namen die de ronde doen voor het presidentschap. François Baroin en Xavier Bertrand zijn de namen die het meeste vallen. Maar zijn het campagnebeesten die het verschil kunnen maken? De twijfel overheerst bij Les Républicains.

NOORD-IERLAND: NA DRIE JAAR EEN REGERING België blijft wereldkampioen betreffende de langste regeringsonderhandelingen ter wereld. De prestatie van Noord-Ierland wordt immers niet erkend door Guinness World Records, want het is geen volwaardige staat. Na meer dan duizend dagen is het nu eindelijk zo ver. Katholieken en protestanten stappen samen in een regering.

541 dagen zat België in 2010 en 2011 zonder federale regering. Steeds meer Vlamingen merken enigszins cynisch op dat dit wereldrecord allicht binnenkort door de Belgische politieke kaste nog scherper zal worden gesteld. De Belgische wanprestatie is echter klein bier vergeleken met de hallucinante toestand in Noord-Ierland. Niet minder dan 155 weken stelde de deelstaat van het Verenigd Koninkrijk het zonder politieke bestuurders.

Goede Vrijdag We gaan meer dan twintig jaar terug in de tijd. In 1998 werd de Belfast-overeenkomst getekend, ook wel bekend als het Goede Vrijdag Akkoord. Deze overeenkomst werd een belangrijke stap in het vredesproces tussen Ierse republikeinen en Britse unionisten. Al moeten we er meteen bijzeggen dat de rechtse Democratic Unionist Party (DUP), vandaag de belangrijkste unionistische stem in Noord-Ierland, het akkoord nooit heeft willen ondertekenen. Hoe dan ook leidde de ondertekening in Belfast ertoe dat Noord-Ierland vanaf dat jaar met de Northern Ireland Assembly een volwaardig deelstaatparlement kreeg. Met de Northern Ireland Executive werd tevens een uitvoerend orgaan in het leven geroepen. Kenmerkend hierbij is dat Iersgezinde republikeinen en Britsgezinde unionisten steeds samen een regering moeten vormen. In België

DE DEBATCLUB IN BERLIJN Nogal wat lezers van dit blad zijn vertrouwd met de werking van de vereniging die aanvankelijk Vlaamsnationale Debatclub heette, en nu als Debatclub door het leven gaat. Het concept is eenvoudig: met een zekere regelmaat worden in een hotel in het Antwerpse interessante sprekers uitgenodigd, ook vanuit rechts-conservatieve hoek, en mensen die dat willen, kunnen komen luisteren en nadien vragen stellen.

Achteraf maken mensen van uiteenlopende overtuiging kennis met elkaar, en wordt er tot in de vroege uurtjes (heftig) gediscussieerd over politiek. De club werd destijds (mede) gesticht door wijlen Rudi Van Der Paal, oud-penningmeester van de Antwerpse Volksunie, en knooppunt van het rechtse Vlaams-nationalisme.

In al zijn eenvoud is de activiteit van zo’n Debatclub eigenlijk één van de pijlers waarop het hele democratische politieke leven in Europa steunt: mensen hebben het recht elkaar vreedzaam te ontmoeten, argumenten uit te wisselen, en zo hun eigen politieke overtuiging verder te ontwikkelen. Dat daarbij niet alleen de eigen mening aan bod komt, lijkt de evidentie zelf: het is net de confrontatie met de gefundeerde mening van de andersdenkende die ervoor zorgt dat men ofwel de eigen argumenten beter kan uitdiepen, ofwel de eigen mening moet herzien. Is het niet net die wisselwerking die deelname aan de ‘politiek’, de discussie over de ‘polis’, zo boeiend maakt?

‘Dienstagsgespräch’ in Berlijn In Duitsland is het antwoord van links klaar en duidelijk: nee.

In Berlijn bestaat immers een soort Debatclub, die daar maandelijks bijeen komt als ‘Dienstagsgespräch’. De Duitse Van Der Paal heet daar Hans-Ulrich Pieper, en elke maand brengt hij op een dinsdagavond alle geïnteresseerden aan de rechterkant

Taaleisen Na de val van het deelstaatbestuur kwamen er in maart 2017 nieuwe verkiezingen. De DUP verloor weliswaar 10 zetels, maar bleef nipt groter dan Sinn Féin, met 28 tegenover 27 zetels. De tegenstellingen tussen de twee partijen werden er na de stembusslag niet kleiner op. De DUP weigerde in te gaan op voorstellen van Sinn Féin om het Iers als officiële taal volledig te erkennen en een status te geven vergelijkbaar met het Welsch in Wales. Sedertdien vlogen de verwijten over en weer en gingen er bijna drie jaar voorbij, waarbij Noord-Ierland dus zonder uitvoerend bestuur zat.

Op 11 januari van dit jaar kwam er dan plots witte rook uit de schoorsteen van Stormont, zoals het Noord-Ierse parlement wordt genoemd. Een nieuwe regering zag het levenslicht en de werkzaamheden in het parlement zullen eindelijk worden hervat. Sinn Féin en DUP vonden elkaar en sloten een akkoord onder het motto: “Een nieuw decennium, een nieuwe aanpak.”

Waarom dan de haast bij Marine Le Pen? Er worden drie oorzaken genoemd. Aan haar entourage zou de RN-voorzitter gezegd hebben dat de partij wat was ingedommeld. De beste remedie zou een lange campagne zijn, kwestie van de militanten wakker te schudden. Ook en vooral omdat er in maart gemeenteraadsverkiezingen plaatsvinden. Het Front National telt momenteel 29 burgemeesters. Dat is relatief weinig op de 36.000 Franse steden en gemeenten. Le Pen wil van de vroege presidentscampagne gebruik maken om ook een actieve lokale campagne te voeren en het aantal burgemeesters op te trekken. Eenvoudig wordt dat niet. Het RN is net als het Front National vroeger een nationale partij. In gebieden waar Le Pen in 2017 zo’n 40 tot 50 procent van de stemmen behaalde - vooral rurale gebieden die zich verwaarloosd voelen - is het moeilijk om goede kandidaten te vinden voor de lokale verkiezingen.

Een andere factor die een belangrijke rol speelt in de beslissing van Le Pen is de financiële situatie van de partij. Het Rassemblement National heeft een schuldenlast van 30 miljoen euro. Een vroege campagne moet nieuwe leden aantrekken en geld in het laatje brengen.

Tenslotte wil Le Pen de komende maanden aan haar imago werken. Ze is iemand die campagne kan voeren en een hoge score kan halen. Maar kan ze winnen? Heeft ze het staatsmanschap (of staatsvrouwschap) in zich? Daar twijfelen veel Fransen nog aan. Het vertrouwen groeit enkel als een kandidaat de indruk geeft de nodige competenties te hebben om te leiden, om te regeren. Van Jean-Marie Le Pen wist men dat hij die capaciteiten ontbeerde. Aan zijn dochter om het tegendeel te bewijzen.

SALAN

ENGELAND Dit akkoord is er gekomen dankzij de sterke bemiddeling van zowel de Ierse als de Britse regering. Een compromis werd gevonden aangaande de taalpolitiek. Twee taalcommissarissen worden door de Ierse en Britse regering aangesteld. Het Iers-Gaelisch zal een hogere status gaan genieten als taal, zoals geëist door Sinn Féin, terwijl eveneens zal worden toegezien op het behoud en de bescherming van de Britse (‘Ulsterse’) cultuur in Noord-Ierland.

Geen oppositie Sinn Féin en DUP zullen niet alleen besturen. Ook de conservatief-unionistische UUP, de sociaaldemocraten (SDLP) en de liberalen van Alliance worden mee in het bad getrokken en krijgen elk een ministerpost. Dit heeft tot gevolg dat 83 van de 90 verkozen politici in de raad nu tot de meerderheid behoren. Voor zowel DUP als Sinn Féin was het strategisch van belang om met name de liberalen aan boord te krijgen. Bij de jongste nationale verkiezingen, in december 2019, verloren de twee grote Noord-Ierse partijen een aanzienlijk deel van hun stemmen: Sinn Féin 7 procent en DUP 5,5 procent. Steeds meer (veelal jonge) Noord-Ieren hebben genoeg van de oude vetes en het spierballengerol van katholieken en protestanten. Voor steeds meer kiezers vormt de liberale Alliance een interessant politiek alternatief.

Indien er voor 13 januari geen regering gevormd werd, zou Noord-Ierland verplicht opnieuw naar de stembus moeten trekken. Bij DUP en Sinn Féin voelden ze aan hun theewater dat de kiezer hen zou afstraffen voor de drie jaar durende stilstand.

Bij de landelijke verkiezingen in december waren het vooral Alliance (+9%), en in mindere mate de centrumlinkse SDLP (+3%) die stemmen bijwonnen.

LVS

Bei uns in Deutschland van het politieke spectrum bijeen om vreedzaam te luisteren naar de uiteenzetting van een politicus, een schrijver, een buitenlandse gast…

Een activiteit die normaal geen opzien baart, zou u denken.

Maar dat is dan buiten de stoottroepen van links gerekend, die onder de misleidende naam ‘Antifa’ in het zwart vermomd en gewelddadig ageren. Lees even mee het verslag van de Duitse politie van de meest recente editie van het ‘Dienstagsgespräch’: “Gisteren vond een verstoring van de openbare orde plaats en werden stenen gegooid naar een lokaal. Rond 17.50 uur verzamelden zich tot 100 mensen in het metrostation Spittelmarkt, die daarna in groep de Leipziger Strasse betraden. Ze reageerden niet op vragen van politiemensen die intussen waren gearriveerd, en er werd geen manifestatie aangekondigd door een groepsverantwoordelijke. Nadat de groep de baan opging, zongen verschillende deelnemers slogans en werd met vuurwerk gegooid.

Rond 18.45 uur bereikten de mensen een restaurant aan de Leipziger Strasse, waar toen verschillende leden van een partij elkaar hadden ontmoet voor een discussie. Daar splitste de groep op in twee delen. Ongeveer 80 deelnemers bleven voor de hoofdingang van het restaurant staan, terwijl de anderen naar een zij-ingang gingen op de Markgrafenstrasse. Deze mensen vermomden zich en probeerden gewelddadig de herberg binnen te dringen via deze zij-ingang. Ze probeerden onder andere de deuren open te breken. Toegesnelde politie kon de gewelddadige groep wegduwen en voorkomen dat deze binnenraakte. Een nieuwe poging om zich te verbergen achter uitgerolde spandoeken bij de ingang werd voorkomen.

Rond 21.00 uur probeerden vier mensen het pand opnieuw binnen te komen, wat ook werd voorkomen door de politie. Kort

FRANKRIJK

30 miljoen euro schulden

Right or wrong

weten we als geen ander hoezeer er wrevel ontstaat wanneer twee groepen met tegenstelde visies en belangen samen dienen te besturen.

Op 10 januari 2017 trok de intussen overleden Martin McGuinnes (van het Iers-Republikeinse Sinn Féin) als vicepremier de stekker uit de Noord-Ierse regering. Aanleiding was gehannes rond (vermeende) corruptie begaan door Arlène Foster (van de protestantse DUP). Het zogenaamde “RHI-schandaal” draaide rond een mislukt project aangaande hernieuwbare energie, wat de belastingbetalers tot 500 miljoen pond heeft gekost, omgerekend 587 miljoen euro. Foster weigerde op te stappen tijdens het lopend onderzoek, omdat dit volgens haar gelijk zou staan aan een schuldbekentenis.

9

DUITSLAND daarna werd de onaangekondigde betoging ontbonden en verlieten de deelnemers de plaats. De politiebeveiliging eindigde rond 23.00 uur. Er wordt een strafrechtelijk onderzoek ingesteld wegens schendingen van de demonstratiewetgeving en de explosievenwet.

Omstreeks 0.30 uur gooiden twee onbekenden volgens de eerste bevindingen verschillende stenen naar de voorkant van het restaurant aan de Leipziger Straße en vernielden vijf ramen.

Toen vluchtten ze. Of er al dan niet een verband is met de vorige niet-geregistreerde vergadering, is het onderwerp van onderzoek door de politie.”

Geweld tegen rechts Natuurlijk is er een verband. Het scenario is bekend. Eerst betoogt Antifa openlijk voor de deur, en probeert de bijeenkomst met geweld te verhinderen. Als dat niet lukt, verdwijnt men in de nacht. Om later terug te keren en over te gaan tot geweld tegen de uitbater die zijn zaak ter beschikking durfde stellen voor een vreedzame gespreksavond van rechts: dan worden ramen ingegooid, sloten volgespoten met lijm, vaak ook de gevel beklad met vuile olie, verf en linkse slogans. En door deze schandelijke intimidatie moet het ‘Dienstagsgespräch’ steeds opnieuw op zoek naar een andere locatie…

Het aangekondigde politie-onderzoek is een lachertje. Als men het écht zou menen, hoeft men de Antifa-troepen alleen maar te schaduwen en op heterdaad te pakken, of een ploeg in burger het lokaal ’s nachts te laten bewaken. Maar dat doet de politie van Berlijn niet. Dit soort geweld en intimidatie tegen rechts is in Berlijn dagelijkse kost en wordt door de vingers gezien. Welkom in het ‘tolerante’, ‘democratische’ Duitsland anno 2020.

HDG

10

Beeldspraak

23 JANUARI 2020

MEDIALAND Nieuwe raad van bestuur van VRT bekend Afgelopen week werd bekendgemaakt hoe de toekomstige raad van bestuur van de VRT er zal uitzien. Eigenlijk gaat het om een ordinaire verdeling van postjes, conform de verkiezingsuitslag. Op zich is dat niets nieuws, want dat is al jaren zo de gewoonte. Maar op links was er veel tandengeknars te horen omdat het betekent dat N-VA en Vlaams Belang samen de helft van de zitjes mogen bezetten. Links is dan wel een principieel verdediger van de democratie, maar toch vooral als links verkiezingen wint. In de pers werd er bijzonder veel aandacht geschonken aan de namen en de achtergronden van de twee vertegenwoordigers van het Vlaams Belang in die raad van bestuur. Stel je voor, Eric Deleu zat al drie keer in de raad van bestuur, en keert nu dus terug, maar de media vonden het belangrijk er een punt van te maken dat hij jaren geleden in conflict was gekomen met de toenmalige voorzitter van het Vlaams Belang. Relevantie voor zijn benoeming van vandaag? Geen.

En dan is er nog die andere afgevaardigde voor het Vlaams Belang: Jan Huijbrechts. Over die man wisten de gevestigde media (VRT, De Standaard, De Tijd,…) te melden dat hij “jarenlang correspondent geweest was van ’t Pallieterke”. Dat was even schrikken. Want de man in kwestie is nooit correspondent geweest van ’t Pallieterke. Wat wel juist is: Jan Huijbrechts heeft in de periode 1980-1984 eens een aantal cartoons en illustraties ingestuurd. Toen was hij nog student zonder enig politiek mandaat. Wij kennen uiteraard Jan Huijbrechts vooral als een gedreven publicist van historische boeken over de Vlaamse Beweging, de Eerste Wereldoorlog en de nationalistische bewegingen in Europa.

Als wij er één merkwaardige benoeming uit zouden willen pikken, dan toch misschien eerder die van de sp.a. Die zendt Geneviève (Vivi) Lombaerts naar de raad van bestuur. Haar kwalificatie: partner zijn van John Crombez. Ze heeft jarenlang de communicatie van de partij verzorgd. Wij zouden zeggen: aan het laatste verkiezingsresultaat van de socialistische partij gezien, een prima keuze om aan de top van de openbare omroep te benoemen dus. Om maar te zeggen: met die Conner Rousseau aan het hoofd van de sp.a breken er dus echt wel heel andere tijden aan in die partij. Maar laat die Vivi Lombaerts maar een paar jaar haar gangen gaan met de VRT en ze zullen zelfs op links niets meer van die openbare omroep willen horen!

VRT: Vlaamse Regering stuurt Lembrechts de laan uit Maandagochtend was het dan zo ver: de Vlaamse Regering stuurde Paul Lembrechts, algemeen directeur van de VRT, de laan uit. Oudgediende Leo Hellemans, uit pensioen teruggeroepen, komt hem voorlopig vervangen tot er een permanente oplossing is gevonden. Hopelijk raken de problemen voor de zomer reeds opgelost, zodat de VRT een nieuwe start kan nemen. Wat er met Peter Claes te gebeuren staat, is op het ogenblik dat we dit schrijven nog niet duidelijk. Voorlopig blijft hij op non-actief staan, maar al te lang kan die toestand niet meer aanhouden. Ook het lot van de andere directieleden is onzeker.

Zij kozen eerder ondubbelzinnig de kant van Paul Lembrechts, maar verwacht kan worden dat zij toch enigszins zullen moeten inbinden, tenzij ook zij op zoek willen naar ander werk.

Eén ding staat vast: de verzoeningspoging waartoe een bemiddelaar werd aangesteld, is niet gelukt. Het opmerkelijke is wel dat het resultaat ervan is dat Paul Lembrechts mocht beschikken, en niet Peter Claes. Het geeft misschien al aan uit welke richting de wind de komende maanden zal waaien. Ook opvallend: in de eerste interviews probeert Leo Hellemans zowel de kool als de geit sparen, maar zegt hij toch ook enkele opmerkelijke - nou, ja - dingen. Zo stelt hij bijvoorbeeld dat de VRT een goede relatie met haar aandeelhouder moet hebben, dat zij naar die aandeelhouder moet luisteren, en dat er ook voor een openbare omroep geen absolute vrijheid heerst. Dat was toch wel even een ander geluid dan wat we de laatste tijd uit de Reyerslaan te horen kregen.

De vakbonden van hun kant waren niet gediend van het ontslag van Paul Lembrechts. Dat is begrijpelijk, want ook zij zien de bui nu hangen. Misschien hadden zij gedacht dat de N-VA wel zou inbinden als ze maar hard genoeg zouden schreeuwen.

Het goede nieuws: komende maandag willen de vakbonden het werk vierentwintig uur neerleggen. Dat is meteen al een kleine besparing, zouden we zeggen. En eindelijk nog eens een hele dag rustige muziek op de radio, zonder al te veel gezwets ertussendoor.

Zelfs The Simpsons zijn racistisch Persoonlijk zijn we nooit een grote fan geweest van de Amerikaanse tekenfilmreeks voor volwassenen The Simpsons.

Daarvoor was de serie te druk naar onze smaak en de humor te krampachtig grappig, en dat dan nog afgezien van de duidelijk linkse stempel van de reeks. Het is echter een teken van de

tijd dat links en humor niet meer samengaan. Ook The Simpsons blijken daar niet aan te kunnen ontsnappen en dan in het bijzonder aan het alomtegenwoordige terreurregime van de politieke correctheid.

Een van de tekenfiguren in de reeks is namelijk een zekere Apu, afkomstig uit India, en eigenaar van een supermarkt. De fout die de makers van The Simpsons jaren geleden maakten, was echter dat Apu, conform het cliché, prutst met de vervaldata van zijn producten. En dat mag natuurlijk niet - enfin, toch niet het volgen van een cliché. Dat levert de serie al een tijdje heel wat kritiek op en nu heeft de acteur die de stem van Apu inspreekt, laten weten dat wat hem betreft het niet meer hoeft.

De andere stemmen die hij voor zijn rekening neemt, wil hij wel nog doen, maar voor Apu zullen ze naar een ander op zoek moeten als ze de figuur in de reeks willen behouden.

De vraag is echter hoe lang een reeks als The Simpsons nog zal kunnen doorgaan. Humor is nu eenmaal vaak gebaseerd op het gebruik van clichés én het doorbreken ervan. Als dat niet meer mag, schiet er eigenlijk niet veel meer over om nog grappen over en mee te maken. Herinner u dat cartoons al een tijdje verbannen zijn uit The New York Times, wegens te kwetsend. Hopelijk hebben de makers van de reeks in de loop der jaren genoeg bij mekaar gespaard om desnoods vroegtijdig (gedwongen) op pensioen te kunnen gaan…

FILM

Bombshell

Scenaristen Charles Randolph en Adam McKay bouwden in de afgelopen jaren een aardige naam voor zichzelf op door zo’n gelijkaardige schrijfstijl dat ze zelfs worden gecrediteerd voor films waar ze officieel niet aan mee werkten. Ik doe een poging om de verwarring op te helderen.

Gij zult geen kwaad spreken over St.-Greta Je denkt dan, jarenlang ben je ‘milieujournalist’ geweest bij de Zweedse openbare omroep, toch een stevig links bastion, dus dan kan je het je misschien toch veroorloven om voor een keertje de dingen te zeggen zoals ze zijn. “De boodschap van Greta Thunberg wordt steeds meer links-populistisch”, zo schreef de journaliste Erika Bjerström eind verleden maand in een analyse. Niet dat er veel mensen aanstoot namen aan die uitspraak, maar ze werd later hernomen in een overzicht met de woorden van het jaar 2019, onder het lemma “klimaatdictatuur”. Toen was het hek plots van de dam.

Op de sociale media kreeg Erika Bjerström immers de volle laag. Zo werd ze verweten een nazi en een ‘klimaatontkenner’ te zijn, en in de zak van de olielobby te zitten. Een andere beschuldiging aan haar adres was dat ze zich schuldig zou maken aan het onnoemelijke misdrijf ‘neoliberale ideeën te verspreiden’. We kunnen ons voorstellen dat dat hard aankomt bij een journalist bij een openbare omroep.

De commentaar van Erika Bjerström was zelfs voer voor een debat onder de partijvoorzitters in het Zweedse parlement. Jonas Sjöstedt, voorzitter van de Linkse partij, een partij die het nog steeds moeilijk heeft om onvoorwaardelijk afstand te nemen van het communisme, vond het een schandaal dat iemand Greta Thunberg links-populisme verweten had, daar zij toch alleen maar zou oproepen om naar de wetenschap te luisteren.

Ondertussen heeft Erika Bjerström haar Twitter-account afgesloten omdat ze genoeg had van de aanvallen op haar persoon. In een antwoord in de Zweedse krant Aftonbladet liet ze optekenen dat Greta Thunberg de schuld voor de zogenaamde klimaatcrisis toch in de eerste plaats bij koloniale, patriarchale en racistische structuren van de Westerse maatschappij legt, wat wel degelijk een duidelijk links-populistische politieke benadering is.

Voor de volledigheid: Jonas Sjöstedt nam uiteraard afstand van de persoonlijke aanvallen op Erika Bjerström. Maar hij had toch wat sterker uit de hoek mogen komen wanneer een journaliste monddood gemaakt wordt omdat ze enige kritiek uit op een mediafiguur die duidelijk politiek bedrijft. En zakelijke kritiek uitoefenen, is dat dan niet bij uitstek een wetenschappelijke aanpak?

Trump-hatende media vergoelijken desnoods zelfs Soleimani De eliminatie van Qassem Soleimani door de Verenigde Staten blijft nazinderen in de media. Het blijft toch merkwaardig hoe de media bereid zijn zelfs een boef als Soleimani te vergoelijken en te verdedigen om Donald Trump toch maar geen gelijk te moeten geven. Welke redenen hebben de media ondertussen allemaal niet opgesomd om de eliminatie van Qassem Soleimani te kunnen veroordelen? Dat hij die vele Amerikanen en Amerikaanse soldaten niet eigenhandig vermoord heeft en dat niet eens zeker is dat hij echt wel alle bevelen gegeven had. Dat niet voldoende gedocumenteerd is dat hij ook op die ene dag dat hij vermoord werd, plannen aan het smeden was voor een nieuwe aanval of aanslag op Amerikanen. Dat hij misschien wel net over vrede aan het onderhandelen was in Bagdad. Dat hij niet door een internationale rechtbank veroordeeld werd. Dat er in Iran duidelijk meer mensen op straat kwamen om zijn dood te betreuren dan om zijn dood te vieren.

En dat Iran wel eens een wrede wraak op langere termijn zou kunnen nemen.

Zijn al die beterweters die in de gevestigde media de revue mochten passeren dan werkelijk allemaal zo wereldvreemd of veinzen ze het alleen maar? De veelheid aan argumenten tegen de eliminatie van Qassem Soleimani - en dan vooral dat ze onderling mekaar tegenspreken - toont nog maar eens aan dat de politiek-correcte elite die in de media de dienst uitmaakt moreel en intellectueel volledig aan de grond zit. Men krijgt het gewoonweg niet over de lippen of op papier dat Qassem Soleimani een bandiet was en dat zijn eliminatie geen slechte zaak is. En vooral: dat Donald Trump de zaken nadien volkomen volgens het boekje aangepakt heeft door Iran duidelijk enkele grenzen te stellen waaraan het zich ook gehouden heeft.

Ach ja, ondertussen trekt het anti-Trump-circus weer verder - of moeten we zeggen: keert het weer terug - naar de afzettingsprocedure. Die, zoals het er nu naar uitziet, op niets zal uitdraaien, behalve alweer een hoop gejammer van de Democraten dat ze toch zo onheus behandeld worden door de Republikeinse meerderheid in de Senaat. Raar toch dat onze vaderlandse media Bart De Wever en de N-VA altijd zo graag als Calimero’s afschilderen, terwijl die term toch een pak meer van toepassing is op Nancy Pelosi en haar Democraten.

Randolp schreef in 2015 samen met Adam McKay de film “The Big Short”, een virtuoze film over een weinig tot de verbeelding sprekend onderwerp: de kredietcrisis binnen de woningmarkt. McKay regisseerde de film en had de smaak te pakken. Drie jaar later schreef en regisseerde hij “Vice”, een film die uitlegt hoe Dick Cheney in de schaduw van de Amerikaanse president George W. Bush aan de macht kwam en één van de belangrijkste architecten van de Irakoorlog werd.

Randolph besloot op zijn beurt om een scenario te schrijven over het grote #MeToo-schandaal dat zich enkele jaren geleden afspeelde binnen de muren van Fox News. Hij schreef het script voor “Bombshell”, dat hij liet regisseren door Jay Roach (bekend van “Austin Powers” en “Meet the Parents”). Simpel gezegd besloten beide filmmakers dus om hun eigen scenario te schrijven nadat zij met “The Big Short” samen een Oscar wonnen voor Beste Scenario. Was dat een goede beslissing? Daar valt over te twisten.

De eerste grote film over het #MeToo-tijdperk Terwijl de wind omtrent het proces wegens seksueel misbruik tegen de Amerikaanse filmproducent Harvey Weinstein nog lang niet is gaan liggen, brengen Randolph en Roach met “Bombshell” de aanjager van de #MeToo-revolutie weer onder de aandacht: de val van de man achter de rechts-conservatieve Amerikaanse kabelzender Fox News, mediamagnaat Roger Ailes. Naast supporter en spreekbuis van Donald Trump tijdens de presidentscampagne van 2015, was Fox News ook het bedrijf waar seksisme en seksueel grensoverschrijdend gedrag zowel voor als achter de schermen leidende onderdelen waren van de bedrijfscultuur. Vrouwen? Die werden alleen aangenomen voor hun looks en ze werden geacht altijd korte rokjes te dragen.

Wat dit onderwerp zo moeilijk maakt is dat, zo ook bij Fox News, vrouwen zich ogenschijnlijk vrijwillig laten overheersen door zich urenlang in de schmink te zetten en de meest strakke, felgekleurde kleedjes aan hun lijf te rijgen om zich vervolgens live op televisie te laten vernederen door hun mannelijke collega’s. Door ergens niet tegenin te gaan, houd je het in stand, dacht Gretchen Carlson (Nicole Kidman) gelukkig. Zij was de eerste vrouw die in 2015 openlijk sprak over de seksuele intimidatie, aanranding en vernedering waarmee Roger Ailes zijn bewind voerde, en bracht daarmee een revolutie op gang. Uiteindelijk traden meer dan 20 vrouwen bij Fox News naar buiten met een verhaal waarin zij het slachtoffer waren van seksueel overschrijdend gedrag van hun mannelijke collega’s, voornamelijk Ailes zelf.

Zoek de verschillen De stijl van Randolp en McKay heeft veel overlap, waardoor niet alleen het grote publiek, maar zelfs critici, de twee scenaristen veelal over één kam scheren (doet iemand zijn onderzoek nog goed tegenwoordig?). Maar hebben de twee filmmakers ook hun eigen stijlelementen? Ja, hoewel dit meer neerkomt op smaak. Wat mij opviel is dat de “Vice”-maker graag zoveel mogelijk feiten en weetjes in een groot kanon stopt en die op een hoog tempo op het publiek afvuurt. Als een soort encyclopedie raast hij door gebeurtenissen en jaartallen heen. Een beetje zoals het begin van deze recensie. McKay heeft duidelijk geen schrik om zijn ongefilterde mening te uiten en de harde realiteit te tonen zoals die is of was. Zijn film over Dick Cheney is zeker geen ophemeling van de man. Cheney was in zijn ogen gewoon een loser, klaar.

Randolp daarentegen is wat genuanceerder. Zijn stijl is geen geromantiseerde versie van de gebeurtenissen, maar zeker ook geen harde weerspiegeling van de feiten. In “Bombshell” duurt het zelfs vrij lang voordat we echt te zien krijgen wat voor viespeukerij er zich bij Ailes achter gesloten deuren afspeelde. Voor een onderwerp waarover zoveel individuen hun eigen verhaal hebben, had dat in mijn ogen wel meer confronterend mogen zijn. Oftewel: een bee tje McKay was daar wel op zijn plaats geweest. “Bombshell” speelt vanaf 29 januari in de zalen.

THIRZA NERISSA

Actueel

23 JANUARI 2020

11

De pronkerige agro-industrie van de EU: niet duurzaam Het is de rood-groen gespikkelde vaderlandse pers ontgaan, maar op 11 september 2018 promoveerde ir. Meino Smit aan de Wageningenuniversiteit op het vraagstuk van de duurzaamheid van de Nederlandse landbouw.

Zijn doctorale thesis - in het Nederlands, dat komt in het anglofiele academische wereldje al niet zo vaak meer voor - geeft een antwoord op de vraag of de hooggeroemde Nederlandse landbouw duurzaam is. Onder duurzaamheid verstaat Smit “het voorzien in de behoeften van de huidige generatie zonder dat dit ten koste gaat van het vermogen van toekomstige generaties om in hun behoeften te voorzien”. Een heldere definitie.

Smit onderzoekt de “input”, dat wil zeggen: het geheel van middelen dat moet ingezet worden om de landbouwproductie (de “output”) voort te brengen en vergelijkt die twee grootheden. Onder input verstaat hij ook de maatschappelijke kosten, zoals daar zijn: de CO2-uitstoot en de kosten die het gevolg zijn van de vervuiling door landbouwpesticiden.

Voorts behoort tot de input: de kosten die in het buitenland moeten gemaakt worden om in het algemeen alle middelen te fabriceren, waarmee die moderne landbouw zijn productie kan bereiken.

Tot 12 miljoen Nederlanders Ondanks de enorm gestegen opbrengst per hectare is de balans van de moderne agro-industrie, die door Sicco Mansholt en zijn opvolgers in de EU werd opgezet, in werkelijkheid behoorlijk negatief. De hooggeroemde moderne agro-industrie is met andere woorden verlieslatend. Wie nader toekijkt, ziet bovendien dat die moderne landbouwindustrie slechts kan overeind blijven door gebruik te maken van lage lonen in arme landen en door het aldaar uitputten van steeds schaar-

ser wordende grondstoffen, en dus door het doorschuiven van de kosten van de Europese landbouw naar ontwikkelingslanden.

Er is bijgevolg van duurzaamheid geen sprake, want een dergelijke politiek teert op steeds moeilijker winbare voorraden ten nadele van de generaties na ons. Dan komt er onvermijdelijk een punt waarop het systeem in elkaar klapt. Je kunt immers niet eeuwig blijven doorschuiven en bovendien willen arme landen ook meer dan alleen maar droog brood.

Smit pleit dan ook voor een terugkeer naar een bescheidener vorm van landbouw met meer handenarbeid, gekoppeld aan een beperking van de bevolkingsdichtheid. Smit schat het aantal mensen dat de nochtans vruchtbare Nederlandse bodem kan voeden rond de 12 miljoen.

Vegen voor eigen deur Het is vreemd dat onze groene vrienden in Vlaanderen en Nederland over dit proefschrift als vermoord gezwegen hebben. Nochtans is Meino Smit zelf een biologische landbouwer.

Smit maakt - misschien onbedoeld - brandhout van de beschuldiging dat mensen die kritisch staan tegenover de heersende kosmopolitische geest navelstaarders zouden zijn.

Zorg om wat aan de andere kant van de wereld gebeurt, gaat immers hand in hand met de zorg om het eigene. Dat is de enige manier om duurzaam te handelen, anders verschuif je de problemen.

We moeten dus geen grote wereldvreemde theorieën fabriceren als we aan de verbete-

Het Zuid-Afrikaanse lot van een Vlaamse man van God

ring van de toestanden in de wereld willen werken. We moeten beginnen bij het vegen voor eigen deur. Wisten we dat niet al heel lang?

Hiermee trekt Smit dus een vette streep door de dromerige kosmopolitische theorieën van sommige groenen. Tegelijk verschaft hij ons even ongewild een verantwoording voor onze nationalistische bezorgdheid om het eigen nationale erfgoed: wie zichzelf eert, eert de hele wereld.

De illusie van de eeuwige groei Het valt voorts ook op hoe Smit de klemtoon legt op het circulaire denken: je mag er maar uithalen wat je er vooraf hebt ingestoken. Je mag dus niet uitputten, want dan volgt onvermijdelijk de fatale klap. Opnieuw trekt Smit met deze denkwijze een dikke streep door weer een ander heilig huisje van onze tijd: de illusie van de eeuwige groei, waarvan Konrad Lorenz en eerder voor hem J.S. Mill schreven dat die onmogelijk is in een eindige wereld.

Daarmee staat het liberalisme van de Open Vld voor een levensgroot vraagstuk.

Smit is formeel als hij schrijft dat 12 miljoen zielen voor Nederland het maximum is. Hij zegt het nergens met zoveel woorden, maar het is moeilijk om deze positie anders te interpreteren dan als een pleidooi voor de beperking van de immigratie. Daarmee zegt Smit ongeveer hetzelfde als Paul Gerbrands, toen die zijn boek de titel meegaf “Mijn land van veel en vol. Meer mens met minder mensen”.

Geheel in de geest van duurzame zelfredzaamheid gaat Smit er inderdaad van uit dat een volk ervoor moet zorgen zichzelf te kunnen voeden. Dat geldt niet alleen voor moderne Westerse volkeren, maar ook voor volkeren uit de derde wereld. Dat lijkt me een stelling die voor elke nationalist vanzelfsprekend is: je bent een ander volk niet tot last. Misschien moeten we dat eens aan sommige Waalse leiders gaan uitleggen?

Tegelijk is zijn studie een scherpe aanklacht tegen de genadeloze globalisering waarvan de hele planeet het slachtoffer is.

Echte versus ‘kosmopolitische’ groenen Dit alles gezegd hebbend, stijgt niettemin verbazing op omdat er vanuit de ‘groene’ middens in dit land niet meer aandacht is gewijd aan de studie van doctor Meino Smit. Je zou verwachten dat een wetenschappelijk onderbouwd pleidooi voor een circulaire landbouw in die middens toch enthousiast onthaald zou worden. Niets daarvan. Ik alvast heb geen gejuich horen opgaan. Tegelijk echter ken ikzelf integendeel heel concreet verschillende overtuigde Vlaams-nationalisten die de principes van Smit volledig onderschrijven én ze volgen, maar die worden dan door diezelfde zogeheten groenen als onverdraagzame extreemrechtse racisten weggezet.En zo zie ik voor mij de groene beweging uiteenvallen in twee groepen. Ze zijn in werkelijkheid elkaars tegenstanders. De ene groep bestaat uit de hardroepers die middenin de stad wonen en zich vanuit de vierde verdieping inzetten voor het lot van asielzoekers en illegalen en voor de multiculturele maatschappij. De andere groep bestaat uit de onbaatzuchtige vrijwilligers die in onze schaarse natuurgebieden de ingeklemde natuur een handje helpen om te overleven in dit door kortzichtigheid in linten volgebouwde Vlaanderen en die hun buxushaag rooien, liever dan die tegen de mot te besproeien en zo verhinderen dat de vogels vergiftigd worden. Ik hunker naar de dag dat de ware natuurvrienden de wereld- en volksvreemde parasieten die zich van het milieuprobleem hebben meester gemaakt de deur uitgooien. Vanaf dan kunnen volksnationalisme en zorg om milieu weer hand in hand gaan.

Hopelijk zorgt Meino Smit voor een handelseditie van zijn studie. Ze zou welkom zijn.

JAAK PEETERS

Voor die titel, beste lezer(es), heb ik mij laten inspireren door de treffende getuigenis van bisschop Victor Phalana, die ik hier in het Nederlands weergeef: “Ons land heeft een punt bereikt waar er geen respect meer is voor leven, voor de kerk of voor een man van God die oud en weerloos was.” deren gaan bezoeken en daar had hij veel plezier aan beleefd.

Het land heeft het punt bereikt…

Pater oblaat Jeff Hollanders, wiens wieg 83 jaar geleden in Meeuwen-Gruitrode had gestaan, was door zijn orde in Blanden als missionaris naar Zuid-Afrika gezonden. Hij is daar zodanig geworteld, dat hij er zich meer dan 55 jaar om het lot van de zeer arme parochie - die ginder een gemeente wordt genoemd - is blijven bekommeren.

Hij praatte niet alleen vloeiend Afrikaans, maar hij was in Tswana zelfs beter beslagen dan heel wat zwarte Batswana-mensen zelf.

Dat verklaart allicht waarom ‘onze’ pater op handen werd gedragen door de mensen van Bodibe, dat arme dorp in de Noord-provincie bij Lichtenburg, de geboortestad van generaal Koos de La Rey, die daar een levensgroot ruiterstandbeeld heeft gekregen.

In weerwil van zijn eerbiedwaardige leeftijd, voelde pater Jeff zich nog kras genoeg om elke zondag de mis op te dragen en tussendoor hier en daar nog wat klussen te klaren, want hij stond bekend als heel handig en werkte ook graag met zijn handen.

Op het platteland voelde hij zich in zijn sas.

Hij was van de ene nederzetting naar de andere getrokken om te preken, ‘ou mense’ te bezoeken, om kerken en huizen te helpen bouwen, om paartjes te trouwen, kindjes te dopen en overledenen op hun laatste tocht te begeleiden. De bisschop was in december nog bij de zendeling thuis op bezoek geweest en had toen te horen gekregen dat er al enkele keren ongewenst bezoek over de vloer was geweest en dat hij zijn huis nu stevig had beveiligd. In augustus 2019 was pater Hollanders nog zijn familie in Vlaan-

En dan, op die zondag 12 januari, toen pater Jeff terugkwam van zijn zondagsdienst, gebeurde dat onvoorstelbare: die onbaatzuchtige, onvermoeibare Vlaamse pater, die in de Zuid-Afrikaanse media steevast een ‘Belgische’ eerwaarde wordt genoemd, werd door een hem onbekende jonge schurk van 23 jaar opgewacht met de dringende eis hem het geld te geven dat hij… niet bezat. De pater had immers geen geld, omdat hij alles tot zijn laatste cent wegschonk aan sukkelaars die het meer vandoen hadden dan hijzelf. Best mogelijk dat de inbreker een paar randjes kon bemachtigen, maar die paar centjes hebben eerwaarde Jeff Hollanders uit het verre Vlaanderen het leven gekost. De missionaris die altijd klaar stond om alleman te helpen, werd voor een paar randjes en een goedkope ‘selfoon’ (telefoon) gewurgd. Een dorpsgenoot die maandag met hem een afspraak had, vond zijn lichaam aan handen en voeten gebonden. De bisschop dacht aan de familie ‘oorsee’ (overzee). Die is er kapot van, zei hij: “Dit skets ’n baie slegte prentjie. Wat moet die mense in België en Europa nou sê? Ons stuur mense om julle te help, maar julle vermoor hulle.” Ze gaan ginder de schuld aan ons allemaal geven, liet monseigneur daar bedroefd op volgen.

In lezersbrieven wordt bisschop Phalana bijgetreden met uitspraken als: “Ons land heeft zijn laagtepunt bereikt” – “Zo zullen zij alles tot hun eigen schade vernietigen.

Afrika heeft zijn moraliteit al lang verpand voor een blik zuurbier.” En natuurlijk zijn er ook heel zurige commentaren in deze trant: “Ergens in de Bijbel staat iets van parels en zwijnen. Waarom die proberen te bekeren?”

Komt waarschijnlijk van een Afrikaner die geen weet heeft van Vlaanderen, dat sinds mensenheugenis zijn zonen uitzendt.

Pater Jeff is passend herdacht in Modibe, maar er volgt nog een uitvaartdienst in de kathedraal van Klerksdorp en later in ons eigen Vlaamse Limburg. Pater Jeff, ik heb u niet gekend, maar dit moet mij van het hart: Rust in welverdiende vrede!

HECTOR VAN OEVELEN

Poetin: waarom nu?

Wat gebeurt er in Rusland? O ja, het is heel duidelijk welke verschuivingen er zijn. De volledige regering heeft ontslag genomen. Medvedev trekt zich terug als premier en wordt de tweede man van de veiligheidsraad. De technocraat Mikhail Mishustin vervangt hem als premier.

Poetin kondigt een grondwetswijziging aan die opnieuw meer macht geeft aan de regio’s en de macht van de toekomstige president inperkt. Dat is allemaal duidelijk. Maar niemand in Rusland begrijpt de timing en politieke logica daarachter. Poetin heeft twintig jaar lang consequent een gecentraliseerd bestuur en een sterk presidentieel bewind uitgebouwd.

Nu doet hij plots het tegendeel. Er circuleerden al heel lang geruchten dat Poetin voorbereidingen trof om zijn macht veilig te stellen. In 2008 had hij Medvedev tot stroman-president laten verkiezen terwijl hij zelf premier werd. In theorie, want in de praktijk hield Poetin alle teugels in handen en in 2012 kon hij weer aan twee nieuwe ambtstermijnen van zes jaar beginnen. Zou hij dezelfde truc nog eens uitproberen, nu misschien met een ander stromannetje?

Of zou hij een grondwetswijziging doorvoeren om zichzelf voor een derde opeenvolgende ambtstermijn te laten verkiezen? Velen hadden zoiets verwacht. Maar niet nu. Poetin kan nog ongestoord aanblijven tot 2024. Tijdens zijn nieuwjaarstoespraak had hij nog geen opzienbarende veranderingen aangekondigd. Zijn belangrijkste thema was de demografische crisis in Rusland. En nu gooit hij plots alle puzzelstukken door elkaar. Wat zit hier achter?

Gok Als ik een wilde gok moest wagen, dan zou ik zeggen dat Poetin een versnelde terugtocht voorbereidt omdat hij ernstige medische problemen heeft en beseft dat hij de teugels niet meer tot 2024 in handen zal kunnen houden. Dat is niet meer dan een gok. Er circuleren zelfs geen geruchten over, maar het zou iets verklaren. Poetin was in 1999 door Yeltsin en de oligarch Berezovski tot premier benoemd en hij werd gelanceerd als presidentskandidaat.Yeltsin en Berezovski beschouwden hem als een marionet, maar de marionet Poetin was zijn meesters te slim af. En hij kreeg helemaal de vrije hand toen Yeltsin op een cruciaal moment, in oktober 1999, ernstig ziek werd en wekenlang gehospitaliseerd moest worden. Dat was zeker niet de enige factor, maar het hielp wel. Poetin, die als marionet naar voor was geschoven, werd zelf de poppenspeler en zijn meester Berezovsky was bij de eersten die geliquideerd werden…

Heeft Poetin die les onthouden? Probeert hij nu een herhaling van dat scenario te vermijden?

12 Cultuur

23 JANUARI 2020

GESCHIEDENIS

Presidentsverkiezingen in de VS De voorverkiezingen bij de Democraten voor het presidentschap beginnen eerlang. Bij de Republikeinen krijgt uittredend president Trump normaal gezien probleemloos de nominatie.

Een zilveren wereld DIVA, het diamantmuseum in Antwerpen, presenteert de negentiende “Zilvertriënnale”, een internationale wedstrijd voor hedendaags zilver.

Donald Trump tijdens een rally (14 januari, Milwaukee, Wisconsin) De voorverkiezingen Voorverkiezingen zijn een oude traditie in de VS. Er was er al eentje in 1831. Rond 1920 organiseerden de partijen in de meerderheid van de staten die populariteitspolls. Bij een ‘primary’ mag iedere kiezer in een staat zijn of haar stem uitbrengen. Bij een ‘caucus’ mogen alleen partijleden opdagen. Zoals bij de echte presidentsverkiezingen zijn het indirecte verkiezingen. Iedere partij in iedere staat bepaalt hoe ze de plaatselijke afgevaardigden aanduidt die bij de nationale partijvergadering (de bekende Conventie) hun stem uitbrengen.

Vroeger werd nogal eens de hand gelicht met de uitslag van die verkiezingen. Nadat de Democratische partijbonzen dat in 1968 deden ten voordele van vice-president Humphrey werden de uitslagen bindend. Iedere kandidaat krijgt proportioneel afgevaardigden. Op de Conventie moet een kandidaat wel de volstrekte meerderheid behalen. Lukt dat niet, dan mogen de afgevaardigden stemmen voor wie ze willen, maar dat is theorie. Dat gebeurde in het verleden na veel politiek gesjacher wel een paar keer, de laatste keer in 1924. Natuurlijk blijven de media speculeren als de topkandidaat op voorhand niet zeker is van een volstrekte meerderheid.

Eisenhower, Nixon, McGovern, Ford, Carter en Mondale hadden stemmen tekort, maar dan namen de partijbonzen het roer in handen en zorgden er met de nodige druk voor dat de kandidaat wel degelijk in de eerste ronde een meerderheid kreeg. De Conventie is tegenwoordig een applausmachine en geen echte verkiezing, en de Amerikaanse tv-zenders besteden er maar één uur per dag aan.

Het kiescollege Presidentsverkiezingen gebeuren altijd op de tweede dinsdag van november en die gewoonte dateert uit de tijd dat de VS nog een boerenland was. Op zondag ging men naar de mis en op maandag reisde de kiezer naar de hoofdstad van het kiesdistrict, logeerde er en stemde op dinsdag. Het waren altijd indirecte verkiezingen. Iedere staat duidt zijn kiesmannen (en sinds 100 jaar

ook kiesvrouwen) aan, die op hun beurt de president kiezen: evenveel als de staat in “The House of Representatives” (zeg maar De Kamer) volksvertegenwoordigers plus 2 telt (want iedere staat heeft 2 senatoren).

Aanvankelijk kozen de volksvertegenwoordigers in de parlementen van iedere staat die kiesmannen, maar vrij vlug brachten alle vrije mannen hun stem uit voor het “Electoral College” (kiescollege) dat de president verkiest. In 1840 was er maar één staat meer waar dat niet het geval was. Op dat ogenblik had in eigen land ongeveer 1 procent van de bevolking kiesrecht. De Amerikaanse staten hanteren wel het Engelse politieke principe dat ze uit hun koloniale tijd kennen. “First past the post” betekent dat de partij met de meeste stemmen alle kiesmannen en vrouwen van de staat krijgt, ook al behaalt ze geen meerderheid van het totaal aantal uitgebrachte stemmen. In veel staten rijven kansloze derde en zelfs vierde partijen immers stemmen bijeen.

Alleen in Nebraska en Maine worden de kiesmannen en -vrouwen evenredig met het aantal uitgebrachte stemmen aangeduid.

Dat “Electoral College” komt in de praktijk nooit bij elkaar, want de kiesmannen en -vrouwen stemmen begin december in hun eigen staat. Theoretisch kiezen ze vrij, maar in de realiteit volgen ze trouw de uitslag van hun staat.

Toch zijn er altijd een paar die in december van mening veranderen, zonder dat dit overigens ooit een presidentsverkiezing heeft beïnvloed. In 2016 stemden twee Republikeinse kiesmannen niet voor Trump. In dat kiescollege moet de president een volstrekte meerderheid krijgen: 270 stemmen op 538.

“Popular vote” Meestal wint de kandidaat die het meeste stemmen haalt in de hele VS (de “popular vote”) de presidentsverkiezingen. In 4 van de 58 presidentsverkiezingen behaalde een kandidaat een volstrekte meerderheid in dat “Electoral College”, al kreeg hij minder uitgebrachte stemmen in “de popular vote” dan de tegenstander.

Toen George Bush in 2000 won (met hulp van het Hooggerechtshof), was het van 1888 geleden dat dit nog gebeurd was. Donald Trump deed hem dit na.

De meeste staten stemmen of Rood (Republikein) of Blauw (Democraat). Republikeinen doen dikwijls niet de moeite om in belangrijke staten als Californië en New York te stemmen, want daar winnen de Democraten (bijna) altijd. Democraten laten het in Texas afweten. Het Congres weigert al twee eeuwen een systeem waarbij de “popular vote” de doorslag geeft. Misschien zouden bij zo’n directe verkiezing alle Republikeinse kiezers opdagen en won Trump wel de “popular vote”.

De vicepresident In de VS is er ook nog een vice-president. Aanvankelijk was dat de politicus die het op een na hoogste aantal stemmen kreeg van het kiescollege. Dat waren soms politieke en persoonlijke vijanden, zoals Thomas Jefferson en Aaron Burr in 1800. De heren kregen hetzelfde aantal stemmen in het kiescollege en wilden niet wijken voor elkaar. In dat geval hakt sinds die tijd “the House of Representatives” de knoop door.

Ook vandaag stemt het kiescollege nog altijd afzonderlijk voor een vice-president en bij gelijke stemmen beslist de federale Senaat.

Ook theorie, want sinds de 19de eeuw bestaat het ‘ticket’. De kandidaat voor het presidentschap kiest een partner voor het vice-presidentschap en het kiescollege verkiest hem.

Veertien vice-presidenten werden president. Negen onder hen kregen het ambt omdat hun voorganger onverwachts overleed of vermoord werd. De eerste president George Washington was een ‘onafhankelijke’, maar alle latere presidenten waren de kandidaat van een van de grootste twee partijen, al waren dat in het begin niet altijd Democraten en Republikeinen. Niet iedere Amerikaan kan kandidaat zijn voor de hoogste twee ambten. Hij of zij moet geboren zijn in de VS (herinner u de commotie over Obama), 35 jaar zijn op het moment van de inauguratie en minstens 12 jaar in het land gewoond hebben. Migranten als Henry Kissinger of Arnold Schwarzenegger konden door hun geboorte in Duitsland en Oostenrijk nooit kandideren.

Sinds Franklin Roosevelt (vier keer verkozen en 13 jaar president) kan een president maar twee ambtstermijnen vervullen. Tot nog toe waren 44 mannen president.

43 onder hen waren al politicus of hoge militair. Slechts één president was geen generaal en werd tevoren nooit verkozen, zelfs niet als gemeenteraadslid. Die éne uitzondering is… Trump.

JAN NECKERS

Het Deutsche Goldschmiedehaus in Hanau, opgericht in 1932, organiseert sinds 1965 de driejaarlijkse wedstrijd voor zilversmeedskunst. Wat ooit begon als een lokale tentoonstelling over zilver, is uitgegroeid tot een gerenommeerde internationale wedstrijd. Dat in Hanau, een stad in de deelstaat Hessen, een vermaard Goldschmiedehaus staat, is mede te danken aan protestantse vluchtelingen uit de Lage Landen. Met hen sloot graaf Philipp Ludwig II von Hanau-Münzenberg in 1597 een verdrag, waardoor ze zich in de Hanauer Neustadt konden vestigen. Onder deze inwijkelingen uit de Spaanse Nederlanden waren heel wat goud- en zilversmeden, die zich in 1610 verenigden in een gilde. Voor Hanau was dit de start van een bloeiende nijverheid die in de tweede helft van de achttiende eeuw zijn hoogdagen kende.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd in het voormalige stadhuis van Hanau, gebouwd in 1537-38, een museum voor edelsmeedkunst ingehuldigd. In de ochtend van 19 maart 1945 legde een geallieerde luchtaanval negentig procent van de stad in de as. Ook het Goldschmiedehaus werd verwoest en in 1958 heropgebouwd.

Sierlijk en verfijnd Aan de negentiende editie van de Zilvertriënnale namen 123 kunstenaars uit 19 landen deel. Dat de inzendingen te zien zijn in DIVA is geen toeval. Het Antwerpse museum, dat is mei 2018 opende, is een samensmelting van de collecties van het voormalige Diamantmuseum, dat in 2011 dichtging, en het Zilvermuseum dat gehuisvest was in het kasteel Sterckshof, waar de Zilvertriënnale drie keer te gast is geweest.

In DIVA fonkelen de diamanten het felst, maar de zilveren kunstvoorwerpen uit de verzameling, die vijfhonderd jaar edelsmeedkunst omvatten, schitteren er evengoed. Dit is een passend decor voor het hedendaags zilverwerk dat de deelnemers aan de wedstrijd hebben ingediend en dat getoond worden op zeven ronde dinertafels. We zien vazen,

schalen, bestek en allerlei andere objecten die de trends en vernieuwingen binnen de zilversmeedkunst illustreren, zowel wat betreft concept, techniek en vormgeving.

Opvallend voor deze editie van de triënnale zijn kleinere voorwerpen die sierlijk en tegelijk technisch zeer verfijnd zijn. Het onderwerp is belangrijker dan de functie. Wat op het eerste gezicht normale gebruiksvoorwerpen lijken, zijn daarvoor toch niet zo geschikt. Mooi zijn ze wel.

Prijswinnaars Ons land is in deze triënnale vertegenwoordigd door twee van onze beste zilversmeden. Helena Schepens maakt werk dat speelt met licht en schaduw, dat heel poëtisch is en getuigt van vakmanschap. David Huycke geniet internationale roem. Vernieuwing in zijn zilverwerk is een rijpingsproces van jaren. Hij vindt en combineert vreemde toepassingen van soms oeroude technieken. Zowel van Schepens als van Huycke heeft DIVA objecten in de vaste collectiepresentatie, die meer dan de moeite waard zijn.

De winnaars van de negentiende Zilvertriënnale zijn uiteraard present. De eerste prijs ging naar de Duitse Juliane Schöß, die overtuigt met een groep bekers in verschillende kleuren en formaten.

De winnaar van de tweede prijs is de Zuid-Koreaan Sungho Cho die schalen heeft gemaakt uit flinterdunne platen zilver waarin hij verschillende patronen heeft gehamerd. De jongere promotieprijs is toegekend aan Naama Haneman uit Israël, die heel tactiele werken creëert.

Tussen de andere inzendingen zijn nog heel wat prachtige objecten te ontdekken. Ronduit schitterend is “Het dansen van leegte” van Tzu-Hsiang Lin (zie afbeelding). Het oogt als origami, de Japanse kunst van het vormen van papier, om met een beperkt aantal vouwen toch complexe composities te maken. Dit werk van Tzu-Hsiang Lin is pure zilvervouwkunst.

MMMV “Zilvertriënnale”, van 24 januari t.e.m. 19 april 2020, DIVA, Antwerpen, www.divaantwerp.be

Actueel

23 JANUARI 2020

Komi wil onafhankelijkheid

13

Tom & Jerry anno 2020

Komi is een kleine autonome republiek met nog geen miljoen inwoners in het hoge noorden van Rusland. De enige stad die u er misschien kent, is Workoeta.

Die stad, die boven de poolcirkel ligt, werd gebouwd als aanhangsel van Vorkulag, een systeem van 132 strafkampen dat deel uitmaakte van de Goelagarchipel.

Overigens zijn bijna alle steden in Komi voortgekomen uit zulke strafkampen. De gevangenen, vooral Russen, maar ook Poolse en Duitse krijgsgevangenen, werkten meestal in de mijnen, waar zij bij duizenden stierven. De verschrikkelijke russificatie van Komi kan in enkele cijfers weergegeven worden. In 1926 woonden er 92 procent Komi en 6,6 procent Russen. Nu zijn er nog slechts 24 procent Komi en 65 procent Russen. ‘Omvolking à la Russe’.

De Komi zijn blanken. Ze zijn meestal Russisch Orthodox. Dikwijls belijden ze daarnaast ook nog oude inheemse religies. Zoals veel van die kleine republieken had ook Komi na de val van de Sovjetunie verdragen afgesloten met de centrale regering in Moskou, en de regionale autonomie was daardoor aanzien vergroot. Maar onder Poetin werden die verdragen opgezegd en de greep van Moskou werd weer versterkt. Dat was geen eenzijdige ingreep van Poetin. In vele autonome republieken gebeurde dat zelfs op vraag van de regionale autoriteiten. Maar gezien het numerieke overwicht van Russen in vele autonome republieken, is het niet altijd duidelijk in hoeverre die hernieuwde centralisatie al dan niet een Russisch onderonsje was, met de oorspronkelijke inwoners als machteloze toeschouwers. Ongeveer zoals de aanhechting van de faciliteitengemeenten bij Brussel een onderonsje van franskiljons zou zijn.

Scrutons stortplaats In zijn boek “The West and the Rest: Globalisation and the Terrorist Threat” haalde de onlangs overleden Britse filosoof Roger Scruton een theoretisch voorbeeld aan om de noodzaak tot decentralisatie en lokaal bestuur te illustreren.Waar zou in een centraal bestuurde staat een opslagplaats voor gevaarlijk afval worden aangelegd? Niet in het gebied van de meerderheidsgroep natuurlijk, maar

Pirana

Voorbije zondag overleed in Zele de cartoonist Pirana (schuilnaam voor Leon Van de Velde, geboren op 9 februari 1947).

Alle media meldden dat Pirana cartoons leverde aan Het Volk, Panorama en P-Magazine. Iedereen schijnt al vergeten te zijn dat Pirana in de jaren ‘70 sporadisch ook tekende voor… ’t Pallieterke. Niet uitsluitend, want hij leverde in dezelfde periode ook aan de krant De Voorpost in de Denderstreek. We vonden ook tekeningen van hem in Alternatief, tweemaandelijks jongerentijdschrift voor informatie en actie, een eerder rechts en Vlaamsgezind blad onder hoofdredactie van Vic Van Brantegem. Ik meen dat Paul Belien en Leo Custers ook nog deel uitmaakten van de redactie.

Pirana bleef voor ’t Pallieterke tekeningen aanleveren tot 1981. Vanaf 1982 tekende hij ook bij De Zwijger, het satirische blad van Johan Anthierens. Nog later publiceerde hij cartoons in… Penthouse. Van ’t Pallieterke tot het erotische Penthouse… ’t Kan verkeren, zou Bredero zeggen.

KARL VAN CAMP

op het grondgebied van een minderheid.

Zelfs als die democratisch vertegenwoordigd is in het nationale parlement, zal zij bij de eindstemming natuurlijk het pleit verliezen. Dat is nu precies wat er in Komi is gebeurd.

Nabij het spoorwegstation Shiyes wordt een reusachtige stortplaats uitgegraven, bestemd voor het dumpen van het afval van de miljoenenstad Moskou, waar dertien keer meer mensen wonen dan in heel Komi. Dat heeft al sinds 2018 tot grootschalige protesten geleid, zowel in Komi zelf als in de naburige regio Archangelsk, die aan de stortplaats grenst.

Wat oorspronkelijk een milieukwestie was, is intussen uitgegroeid tot een breed politiek protest, met nationalistische, traditionalistische en - helaas! - ook communistische motieven. De betoging van 9 november vorig jaar in de hoofdstad Syktyvkar kan als illustratie dienen. Er waren vuurrode vlaggen van de Communistische Partij, officiële blauw-groenwitte van de republiek Komi en onofficiële vlaggen met het wapenschild van het oude Komi, met groene kruisen op een blauwe achtergrond. Maar er was niet één Russische vlag te zien.

“Wij zijn een kolonie” De “Doryam Asnymos”-beweging werd gesticht in de jaren ’90 na de ineenstorting van de Sovjetunie. De naam betekent “Wij verdedigen onszelf”. In een vraaggesprek dat in 1992 in de media in Komi werd gepubliceerd, drukte Nadezhda Mityushovva, de stichtster van de beweging, het als volgt uit: “De republiek Komi is een kolonie. Dat betekent dat wij onafhankelijk zouden moeten worden - zoals Angola of Mozambique bijvoorbeeld. Waarom hebben negers recht op onafhankelijkheid, maar Komi niet?” Wij zijn natuurlijk niet verantwoordelijk voor de krachtige, duidelijke en politiek incorrecte woordkeuze van mevrouw Mityushovva.

Zij eiste ook dat er op alle bestuursniveaus meer etnische Komi zouden worden benoemd. Er moest een einde komen aan het machtsmonopolie van Moskou, aan de “plundering van de natuurlijk rijkdommen van onze regio” en aan de marginalisering van de cultuur van de Komi. Ja, dat klonk heel strijdbaar.

Maar in de Poetin-jaren, na 2000 dus, verloor Doryam Asnymos aan invloed en heel de etnische beweging van de Komi leek uitgestorven te zijn. Maar vorig jaar werd een nieuwe organisatie met dezelfde naam opgericht en de verschillende strekkingen binnen de Komi-beweging bundelden hun krachten.

Ondanks de minderheidspositie van de Komi kreeg de nationale beweging sinds 2018 weer de wind in de zeilen doordat ze kon rekenen op de steun van de natuurbeschermers. Ondenkbaar bij ons, maar dicht bij de poolcirkel gebeurt het wel. Ook de communisten gebruiken soms dezelfde retoriek tegen het centrale bestuur in Moskou. En er is in heel Komi over alle politieke en etnische grenzen heen een stijgend ongenoegen over de federale belastingen die omschreven worden als een machine “om geld uit onze Republiek weg te pompen”. Niemand heeft tot nu toe de term ‘transfers’ gebruikt, maar daar komt het natuurlijk wel op neer.

Verkrachtingen in Italië

42 procent door migranten Officiële cijfers, verspreid door het Italiaanse ministerie van Binnenlandse Zaken, en gepubliceerd in de Italiaanse krant Il Giornale, geven aan dat 42 procent van de verkrachtingen op het Italiaanse grondgebied gepleegd wordt door migranten.

Een aandeel dat blijkens officiële cijfers de afgelopen jaren steeds is blijven stijgen. Voor veel Italianen de bevestiging van hetgeen binnenskamers wordt gefluisterd: minder migranten betekent minder verkrachtingen en minder seksueel geweld op vrouwen. De statistieken wijzen verder uit dat Italiaanse vrouwen veel vaker het slachtoffer zijn van seksueel overschrijdend gedrag of brute verkrachtingen dan migrantenvrouwen.

Veel Westerse landen hebben niet eens cijfers Intussen blijven enkele zwaar criminele daden de Italianen ten diepste beroeren. Zo werd in de week van 10 december 2019 in Napels een jonge Napolitaanse van 17 jaar verkracht door een 30-jarige migrant die haar dwong in zijn voertuig te stappen. Ze werd meegevoerd naar een geïsoleerde plaats waar hij haar verkrachtte. In maart van dit jaar werd een meisje van amper 15 jaar verkracht door 5 leden van een Marokkaans-Albanese bende. En vorig jaar werd in Rome een

STEUN ’T PALLIETERKE

jonge dame van 16 jaar met een dosis drugs verdoofd en door meerdere Afrikanen verkracht. De jonge vrouw overleefde het incident niet.

Het rapport van het Italiaanse ministerie gaf verder aan dat één misdaad op drie gepleegd wordt door migranten.

Het aandeel migranten in de Italiaanse bevolking bedraagt 8 procent. Te noteren valt dat in vele, ‘open’ en ‘democratische’ West-Europese landen zelfs geen cijfers beschikbaar zijn over de etnische herkomst van de daders van criminele feiten (want ‘stigmatiseren’, u kent het riedeltje), terwijl de officiële cijfers van het Italiaanse ministerie van Binnenlandse Zaken duidelijk de relevantie van de afkomst duidelijk maken. Wanneer krijgen wij in dit Belgische apenland ook relevante misdaadcijfers? Hoeveel van de verkrachtingen in België worden gepleegd door migranten? Dames, heren politici van de traditionele partijen: ziehier een middel om uw verloren stemmen terug te halen…!

PIET VAN NIEUWVLIET

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT GENOEG VAN!

Afschrikwekkend voorbeeld Willen wij een soort Komi binnen de EU worden? Een minderheid in eigen land, die voortdurend moet betalen voor de schimmige en niet-verkozen heersers in het centrum? Voor ons zullen die centra Brussel en Straatsburg zijn. Wij staan getalsmatig en politiek nog veel sterker dan de Komi. Nu nog wel, maar op termijn dreigen wij in dezelfde impasse te verzeilen. De omvolking en de aantasting van onze taal en onze autonomie zijn ook bij ons al begonnen…

PAUL BÄUMER

BESTEL CAVA VIA WWW.KLAUW.NET

LUIKERSTEENWEG 244 F 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE

14

Brieven

23 JANUARI 2020 VAN ONZE HOFDICHTER

Aan al die christenbroeders met dank geïnspireerd door een lezersbrief in ’t Pallieterke

Mijn christenbroeders in het Midden-Oosten en het Verre, voor jullie was de Kerst, naar ik verneem, geen feest van vrede en van drie Wijzen die zich leiden lieten door Zijn Sterre.

Neen, ik verneem dat jullie in Zijn naam hebben geleden.

Ooit waren jullie, christenbroeders, wereldwijd met velen, tot moslims onder 't mom van vrede oproer kraaien kwamen, waarbij zij en passant uit jullie huizen kwamen stelen en jullie dochters en hun moeder in ‘bescherming’ namen.

Maar niet getreurd, want jullie ‘mochten’ zich ‘spontaan’ bekeren tot het geloof dat heel de wereld weldra zou omspannen en waarmee zelfs heel graag het Vaticaan wil gaan sympathiseren, tot ongenoegen van een handvol bange blanke mannen.

Mijn christenbroeders, door geloofsgenoten hier vergeten, gij zijt gedecimeerd, naar ik verneem uit statistieken, maar ach, er zijn er slechts een handvol hier die daarvan weten, laat staan van al die moordpartijen die voortdurend pieken.

Mijn christenbroeders, 'k wil hierbij mijn meegevoel betonen, al kan dat als een stem uit de woestijn voor jullie klinken, haast even zwak vertolkt als die van ’t Vaticaan in Rome, waar ’t meegevoel, wellicht urbi et orbi zal bezinken.

GEORGE DE LOVINFOSSE Pallieterke, Soms is het nuttig een oud boek te herlezen.

En op rust zijnde heb ik daar nu rijkelijk de tijd voor. Zo las ik onlangs “In dienst van hunne Majesteiten”, geschreven door Belgisch patriot en hoog geplaatst militair George de Lovinfosse, die tijdens de Tweede Wereldoorlog vanuit Londen en ten velde in bezet gebied verschillende verzetsnetten opzette.

Wat ik daar lees op blz. 201 wil ik toch wel even in de verf zetten: “De 2de september (‘44) hoorden wij via BBC dat de Geallieerden België binnengedrongen waren en dat gen. Gerard, bijgestaan door zijn adjunct, de reserveofficier Marcel Gregoire, tot enig bevelhebber van de Belgische binnenlandse strijdkrachten benoemd werd. Een telegram uit Londen legt Pire uit dat Gerards titel énkel nominatief, in genen dele effectief, is. Deze maatregel was, zoals ik hem preciseerde, getroffen om de verzetsstrijders te doen doorgaan voor reguliere troepen, om met de Conventie van Den Haag in regel te zijn.”

Met ander woorden, de Heren in Londen wisten dat het organiseren van de weerstand in bezet gebied onwettig was! Ere wie ere toekomt, George schrijft ook over de weerstanders van september ‘44, die hij enkel verafschuwt. Die van daarvoor zijn in zijn ogen de ware helden, en daarin kan ik hem zelfs volgen. Dat was zelfs de menig van wijlen mijn vader, die toch betrokken partij was en aan de overkant stond!

Dirk Cornelis - Stekene

Kruisende woorden oplossing 1197

A B C D E F G H I J K L

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 P U Z Z E L R U

I

S T U K

X S A A

E R M I

I

H E

J

E

I

D

T A G E X U N E

T X M E L K E R I J X N L E N E X A T X E X K

I

A

N O R E N X E N G X H C D O T X D E R T

I G X H

E P O S X M E E T L A T N X R O T A R Y X O R B T O E X P

I

A N O X L A

E E N D X L A X P E E R N

I

X Z E S D A A G S E

SINKSEN VALT VROEG DIT JAAR Pallieterke, Sp.a-voorzitter Conner Rousseau heeft op de nieuwjaarsreceptie van zijn partij in Heusden-Zolder gepleit voor meer aandacht voor veiligheid: “De gewone man met een gewone job in een gewone wijk is afhankelijk van een sterke overheid voor zijn veiligheid. We gaan dat niet meer van ons bord laten eten: gezellige pleinen en veilige wijken, daar gaat sp.a voor zorgen. Kleur, afkomst en religie maken daarbij geen bal uit.”

Met hun decennialang opengrenzenbeleid en gepamper van criminele ‘jongeren’ dragen de linksen de grootste verantwoordelijkheid voor de onveiligheid in onze straten, parken, recreatiedomeinen en op pleinen. In het begin van die miserie werden protesterende mensen weggehoond. “Die vermeende onveiligheid zit tussen je twee oren, gij bange blanke man!” Later is de samenleving wat grimmiger geworden en werden degenen die geen linkse hersenspinsels hadden, uitgemaakt voor racisten. Momenteel zijn we zo ver gekomen dat sommige linksen visioe-

nen uit de jaren 30 van vorige eeuw hebben: álle Vlamingen zijn racisten.

En dan plots, alsof er een vurige tong uit de hemel is neergedaald tot boven het hoofd van de sp.a-voorzitter, wordt de linkse geest verlicht. Het wonder van een vervroegde Sinksen? Of is het maar schijn om kiezers te winnen, die daarna in de steek gelaten worden?

Paul Helsen - Geel

PAUL MAGNETTE Pallieterke, Magnette, Führer, sorry leider van de derde partij van dit apenland (in zetels) en vierde in het aantal stemmen, werd door de monarch aangesteld als informateur en gedroeg zich van dag één als formateur (la gloriole of zot van glorie?). De Wever (niet ‘onze’ Anuna, maar wel Bart) kreeg nog niet eens een aanzoek van die Coburger. Jaren geleden zei die man: “Ik ben nen taaie.” Weet je nog? Met als onderliggende gedachte: pas op, want als ik het voor het zeggen heb, zal je zien wat je zal zien! Intussen zit hij op de troon en ja, we zien het: heeft hij schrik van Bart of is Bart te gevaarlijk voor hem? Daarom volgende Limerick: Deze monarchale Dictatuur / Zit al jaren onder heel zwaar vuur. / Flup heeft het verpest / De jaren doen de rest / Zijn landje zal barsten op den duur.

Jan Vermeir - Grimbergen

DAAR IS JEF TERUG Pallieterke, Bij de aanvang van het euthanasieproces zegde ik dat het mij niet zou verwonderen als Jef Vermassen zou optreden als verdediger van een van de aangeklaagden. Want de door de media gelauwerde pleiter treedt meestal op als ‘burgerlijke partij’, omdat hij in die rol weinig of niets te verliezen heeft.

Maar als hij nu de verdediging van een aangeklaagde waarneemt, dan kan men er praktisch van overtuigd zijn dat hij zijn kansen op succes hoog inschat.

In dit spraakmakend proces kan hij andermaal met veel pathos en dramatiek zijn show opvoeren en het moet een keihard jurylid zijn dat aan zijn, te verwachten ontroerend, pleidooi zal kunnen weerstaan. Er zitten bovendien veel vrouwen in de jury en dat is ‘gefundenes Fressen’ voor de topadvocaat,

Een lezersbrief insturen?

HECTOR VAN OEVELEN die bijna met zekerheid een vrijspraak uit de brand zal slepen. En hij zal zelfs geen tranen nodig hebben tijdens zijn pleidooi, alhoewel dat hulpmiddel ook tot zijn specialiteit behoort. Vrouwelijke juryleden, vergeet niet uw zakdoek ook mee te brengen, want ge zult hem nodig hebben!

Hubert Buysse - Deinze

AARDGAS Pallieterke, Op het VRT-journaal van zaterdag 11 januari werd, naar aanleiding van het Autosalon, gezegd dat voertuigen die rijden op aardgas het slechtste scoren voor het milieu. Volgens Bart Tommelein, voormalig Open Vld-minister voor Energie in de vorige Vlaamse regering, moeten echter alle kerncentrales (elektriciteitsproductie zónder broeikasgassen) tegen 2024 dicht en vervangen worden door aardgascentrales (elektriciteitsproductie gepaard gaande met enorme uitstoot van broeikasgassen), met als argument dat aardgas beschouwd wordt als een vorm van ‘groene energie’. Met zo’n beleidsspecialisten als de heer Tommelein moeten we het dus stellen om de opwarming van de aarde tegen te gaan.

Luc Vandeputte - Ledegem

Hotels en en Hotels restaurants waar Hotels en restaurants restaurants waar Vlamingen thuis zijn zijn waar Vlamingen Vlamingen thuis Verliefd op de dezijn natuur-? thuis Verliefd op natuur-?

Kom ze ze eens eens proev proeven te Achouffe-!

Kom

HOTEL HOTEL

DeAchouffe keuken is enkel hotelgasten 19 - open 6666voor Houffalize Te bereiken via Namen, Marche, Laroche richting Houffalize (afslag Nadrin) of via Luik Wij zijn vlamingen

Tel. 061-28 81 82 - Fax 061-28 90 82 www.lespine.be (Wij zijn Nederlandstalig-!)

Tel. 061-28 81 82

Heerlijk aan aan de de kust kust nu! nu!

Heerlijk

HOTEL DIE DIE PRINCE PRINCE HOTEL

zal u u extra extra verwennen. verwennen. zal Albert I-Wandeling I-Wandeling 41-42 41-42 -- OOSTENDE OOSTENDE Albert Tel. 059-70 059-70 65 65 07 07 Tel.

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.

Sport

23 JANUARI 2020

Gouden Schoenen aan het woord Enkele dagen nadat hij zijn tweede Gouden Schoen won, werd Hans Vanaken de matchwinnaar van de topper op het veld van Anderlecht. Vooral de gelijkmaker was van een ongeziene schoonheid. Hij heeft zijn criticasters, die hem te traag vinden voor de absolute top, definitief de mond gesnoerd. Vanaken is twee jaar op een rij de beste speler in de Jupiler Pro League, maar nog niet zeker van een selectie voor het EK. Dat zou vroeger ondenkbaar geweest zijn.

Was het winnen van de Gouden Schoen vroeger moeilijker dan nu? Ik stelde de vraag aan Jan Ceulemans tijdens een interview voor Sport-Voetbalmagazine.

Ceulemans: “Met alle respect! In onze tijd liepen er betere Belgische spelers rond in de competitie dan nu. Ze bleven toen in België.

Als ze nu zes maanden goed spelen, willen ze naar het buitenland. Dat gebeurde in die tijd niet. De buitenlanders die naar hier kwamen, betekenden een meerwaarde voor ons voetbal, wat nu niet altijd het geval is. Er zullen mensen denken: ‘Ze zijn weer daar, in onze tijd dit, en in onze tijd dat...’ Maar het is de realiteit, uitslagen liegen niet. In die periode speelden Belgische ploegen geregeld finales van Europacups en ze wonnen er zelfs!

Dat kwam omdat we een sterke competitie hadden. Automatisch was de concurrentie voor de Gouden Schoen groot. Raoul Lambert heeft hem zelfs nooit gekregen. Robby Rensenbrink bleef negen jaar bij Anderlecht, maar won hem maar één keer. Dat zegt genoeg.”

De te grote schoen van Van Moer Jan Ceulemans heeft drie Gouden Schoenen in zijn prijzenkast staan, maar normaal moesten dat er vier geweest zijn! Wat is er gebeurd?

Ceulemans: “In 1984 ging ik ook winnen.

Na de eerste stemronde had ik 200 punten voorsprong op Enzo Scifo. Toen kreeg ik een

doodschop in een Europese match tegen Tottenham. Mijn enkel werd geraakt. Ik speelde bijna niet meer dat seizoen, wat resulteerde in 0 punten bij de tweede stemronde. Scifo heeft hem gekregen. Jammer, maar ik lig er niet wakker van...”

Wilfried Van Moer was ook de bezitter van drie Gouden Schoenen. Wat doet dat met een mens? Ik vroeg het aan Wilfried Van Moer tijdens een interview voor Sport-Voetbalmagazine.

Van Moer: “Niet veel. Toen werd er in de media zo geen heisa gemaakt rond het gebeuren als nu. Men kreeg de trofee op het veld voor een match, en dat was het. Toen ik mijn eerste Gouden Schoen binnenhaalde, speelde ik bij Antwerp. Bij de uitreiking van die eerste Gouden Schoen was mijn exemplaar nog niet klaar. Ze zijn er dan maar eentje van Paul Van Himst gaan lenen om af te geven. Ik stond daar schoon in het midden van het veld met een schoen, maat 45 in mijn handen. Ik wist niet dat Van Himst zulke grote voeten had...”

Polle is ondanks zijn voeten nog altijd de recordhouder van de Gouden Schoen, hij kreeg er vier...

Gille Van Binst Voormalig topvoetballer

ROSKAMMEN

Propvol hanenkot Op zijn zachtst gezegd zijn ‘de meningen verdeeld’ over de jongste ingreep van Marc Coucke. Verbale quoteringen variëren tussen de uitersten ‘circus Coucke’ en ‘topper Coucke’. Als het gaat over het spelletje voetbal, waarin twee ploegen van elf man een bal aan de overkant in het doel van de tegenstander proberen te schieten, neigen we nadrukkelijk naar het eerste uiterste.

Als het de immense poendans betreft die voetbal tot een twijfelachtige industrie heeft herleid, denken we eerder aan het tweede.

Zij het met het voorbehoud dat in de zakenwereld succes boeken geen garantie biedt op gelijkaardige bijval in die van het profvoetbal.

Zo zal, om het met een zelf bedacht uiterste te zeggen, Patrick Lefevere meer over racefietsen en koerstactiek weten dan dat er in een tube lucht zit. Vraag is of hij over voetbal veel meer weet dan dat er ook lucht in een bal zit? Idem dito voor Karel Van Eetvelt, kersverse CEO van RSC Anderlecht. Ex-sportjournalist Wouter Vandenhaute zit dan weer met het probleem dat zijn job als sportief adviseur haaks staat op die van baas van makelaarskantoor ‘Let’s Play’. Het inspireerde andere topclubs al om over mogelijke belangenvermenging te praten. En door Brusselse PS-burgemeester Philippe Close mee aan boord van het managementschip te hijsen van ‘Vlaamse’ club Anderlecht, kan men zich nog bezwaarlijk afvragen of de aanhalingstekens rond ‘Vlaamse’ al dan niet gewettigd zijn. Het aantrekken van Close is weinig anders dan een illustratie van het fenomeen achterkamertjespolitiek dat de nieuwe beleidskrachten allicht niet vreemd zal zijn. En waarvan ze in menig opzicht straks hopen gebruik te mogen maken.

Hoe dan ook is het paarswitte hanenkot nu meer dan nokvol gepropt. De vraag waar de rol van de ene haan begint en die van de andere ophoudt, gaat hand in hand met de eerder ijdele hoop dat de ene haan straks zijn sporen niet zal gebruiken om het kraaien van een andere te smoren. Dat in de duurtijd van het collectieve ijveren voor het ‘grootse project’, waaraan ook de nieuwe hanenlading onvoorwaardelijke trouw heeft gezworen. voor het overige de hele wedstrijd door met verpletterende flitsen een groot aandeel had in de overwinning van zijn ploeg. Het zal zondag geen avondwandeling worden voor Kortrijk, waar Club dan te gast is.

Rare match

Sportgala?

De show en glitter die er aan te pas komen bij de uitreiking van de Gouden Schoen moeten we er willens nillens bij nemen. Er is niet alleen de bekendmaking en de overhandiging van de prijzen, er is ook de onderlinge concurrentie van de dames, partners, vriendinnen, noem het zoals ge wilt, van de genodigden.

Wie heeft de meest gewaagde décolleté? Wie is van onder tot boven getooid met de meest opvallende juwelen? Wie is het onderwerp van jaloerse blikken omdat ze een kleed draagt van Armani? En meer van dat. We zouden het, bij al dat gepronk en klatergoud bijna vergeten, maar Hans Vanaken mocht zich winnaar van de Gouden Schoen 2020 noemen.

Mooi gebaar Dat Philippe Clement verkozen werd tot trainer van het jaar, Eden Hazard voor de derde keer bekroond werd tot beste landgenoot in het buitenland en Yari Verschaeren zich de beste belofte mag noemen, verbleekte bij dat ene moment waarop de gewezen doelman van de Spaanse ploeg, Iker Casillas, vanuit Madrid zijn bemoedigende boodschap de zaal inslingerde. “Bijf vechten man. Ge komt terug.” waren de warme woorden waarmee de gewezen recordinternationaal een hart onder de riem probeerde te steken van de door leukemie getroffen doelman van Cercle Brugge, Miguel Van Damme. Casillas had waarschijnlijk nog nooit van Van Damme gehoord, maar zijn hart-

verwarmend signaal was er niet minder om. De onfortuinlijke doelman van Cercle was zichtbaar gepakt door de oprecht klinkende bijdrage van zijn idool.

Zwanzer “Alles of niks. Anderlecht moet winnen van Club Brugge. Anders is play-off 1 weg.” Het waren de woorden van Marc Degryse aan de vooravond van de match der matchen. Het is niet omdat Degryse het niet meer ziet zitten voor Kompany en de overige paars-witte kornuiten, dat ze zich daarbij neerleggen in het Lotto Park.

Er zijn nog acht wedstrijden te spelen en vierentwintig punten te winnen, zagen we voorzitter Marc Coucke denken. Dus is play-off 1 nog altijd mogelijk, probeert hij zichzelf te troosten.

Mathematisch heeft hij geen ongelijk, als hij zichzelf op stoopjes wil trekken, voor ons niet gelaten.

Gouden Vanaken We kunnen niet zeggen dat Anderlecht ondermaats speelde tegen Club Brugge. Onder trainer Frank Vercauteren zijn Kompany en de overige paars-witte kornuiten beter gaan spelen de voorbije weken. Maar Vercauteren kan ook niet toveren. Club had het niet onder de markt de eerste helft, maar bewees daarna dat het in staat is een scheve situatie recht te trekken. Met dank aan de gouden voeten van Hans Vanaken, die met een combinatie van kunde en geluk een kanonschot loste om in te lijsten en

15

De uitwedstrijd tegen Cercle Brugge zou een gemoedelijk uitstapje worden, dachten ze bij Antwerp. Zeg nu zelf, het nummer twee tegen de rode lantaarn. Wat kon er mis gaan? Amper afgefloten was het antwoord er al in de vorm van een strafschop. Cercle op voorsprong. Zes minuten later mocht Antwerpverdediger Hoedt gaan douchen. Over een start in mineur gesproken voor de bezoekers. Dan hebben we het nog niet over de thuisploeg gehad, die zich weerde als een duivel in een wijwatervat, met een groot voetbalhart speelde en het de Grote Oude verre van gemakkelijk maakte. Akkoord, in een wedstrijd met veel gemiste kansen, fouten aan de lopende band, caramboles, flipperkasttoestanden en bij momenten holderdeboldervoetbal, maar wel een match die nooit verveelde.

Onmisbare Niels Mochten er onverhoeds toch problemen opduiken in het hanenkot van Marc Coucke, kan hij altijd nog een beroep doen op Niels Destadsbader als bemiddelaar. Die man is vandaag blijkbaar onmisbaar, voor wat, waar dan ook. Noem een door de media opgepompt gebeuren en er is een prominente rol voorzien voor de zanger/acteur uit Kortrijk.

Dat was niet anders tijdens het gala van de Gouden Schoen. Voor wie het niet weet of al vergeten is: de ‘Schoen’ is het geesteskind van wijlen Jan Pulinx, in de jaren vijftig en zestig de chef voetbal bij Het Laatste Nieuws. Niets dat of niemand die noch aan de man, noch aan zijn krant herinnert in de al een aantal jaren alsmaar kitscherigere show die VTM rond de uitreiking van de trofee brouwt. Nu speelde onmisbare Niels voor presentator.

VTM is een Vlaamse zender, Het Laatste Nieuws een dito krant. Het belet niet dat Franstalige kandidaten voor een of andere trofee geen moeite moesten doen om ook eens een woordje Nederlands te praten. Presentatrice Birgit Van Mol spreekt goed Frans en demonstreerde dat ook graag telkens ze de kans kreeg. Op sociale media luidde het dat het Frans van presentator Niels van ver deed denken aan een mondelinge examenproef van een dertienjarige. Mee door zijn gebrek aan kennis van de taal van Molière ging de ‘presentator’ af als een gieter. Zelfs deze door de media torenhoog op het schild verhevene doet er goed aan om ‘schoenmaker blijf bij je leest’ te huldigen. Zoals VTM dat beter ook zou doen als het weer eens vaten regelrechte kitsch als topentertainment en dito humor door de strot van de kijkers wil rammen. Hans Vanaken volgde zichzelf op als Gouden Schoen. Hopelijk doet Niels Destadsbader dat volgend jaar niet als presentator.

We zullen er mee voor bidden, meer kunnen we niet doen.

Dure punten Als we Anderlecht mogen uittellen - en waarom zouden we dat niet mogen? -, dan zijn er nog drie ploegen goed geplaatst om in aanmerking te komen voor de fel begeerde zesde plaats. Racing Genk staat er, na de overtuigende overwinning tegen concurrent Zulte Waregem, opnieuw goed voor. Ze moeten wel nog rekening houden met KV Mechelen, dat nipt de duimen moest leggen tegen Standard en nu zaterdag de schade kan inhalen in Charleroi, dat de honneurs mag waarnemen tegen Malinwa. De punten om alsnog in play-off 1 te geraken worden met de week duurder. Goed nieuws voor Waasland-Beveren, KV Oostende en Cercle Brugge, die zich van dat zenuwachtige gedoe om erbij te geraken niets moeten aantrekken.

Plezante gast

Het gevecht met de moed der wanhoop van Cercle werd ook gevolgd door Jérémy Taravel, die de pijn in zijn rug verbeet door rechtstaand tussen de spionkop naar de match te kijken.

Het verlies zal niet van aard geweest zijn om de pijn, die al maanden aansleept, te verminderen.

Het siert hem dat hij niet vanuit de loges of de eretribune naar de wedstrijd keek en zich niet te schoon vond om tussen het voetvolk plaats te nemen. We zien het weinigen hem nadoen.

Trainer Vanderhaeghe van KV Kortrijk heeft al amusanter dagen achter de rug dan voorbije zaterdag, waarop zijn elftal de wet van de sterkste moest ondergaan tegen Sint-Truiden, maar we moeten het hem nageven dat hij droog uit de hoek kan komen. “We begonnen bleek aan de match, erna speelden we bruiner. Misschien waren we bleker omdat we in tegenstelling met de andere ploegen niet naar exotische oorden zijn vertrokken. En bruiner? De match werd toch beslist door De Bruyn van STVV?” Al liet het resultaat te wensen over, met een plezante als Vanderhaeghe gaan ze zich nog te pletter amuseren in Kortrijk.

Strohalm

Protest

Cercle ging dan wel voor de bijl tegen Antwerp, de ploeg verdient op zijn minst hulde voor de strijdvaardigheid waarmee ze de Great Old van antwoord diende. En evenveel respect voor de manier waarop ze zich blijven vastklampen aan een strohalm. Met zeven punten achterstand op Oostende, een loodzwaar programma voor de boeg en nu zondag de thuiswedstrijd tegen Anderlecht, zouden veel ploegen nu al de handdoek werpen. Bij Cercle houden ze er de moed in. Als dat volstaat om in de acht resterende matchen de rode lantaarn kwijt te raken, dan zou dat een half mirakel zijn.

Mogi Bayat, u welbekend uit de spannende vervolgserie “Operatie Propere Handen”, is ook in Nantes geen onbekende. Door zijn toedoen kwamen zes spelers bij Les Canaris terecht. “Een spelersmakelaar die zich de rol toe-eigent van sportief directeur, dat choqueert niemand?” aldus de vrije vertaling van een spandoek waarmee de spionkop van Nantes uitpakte. Het protest heeft ook te maken met de onvrede over het beleid van voorzitter Waldemar Kita, die goede maatjes is met Bayat, die overal vrij en vrolijk rondhuppelt met een air van ‘wie doet me wat?’.

Tussen het voetvolk

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

23 JANUARI 2020

ABSURDISTAN Ongehoord Beste VRT, het is inderdaad ongehoord dat een raad van bestuur een CEO ontslaat.

Zoiets doet een raad van bestuur nooit, wegens compleet onbevoegd daarvoor. Liefs, vanwege enkele van uw zes miljoen aandeelhouders.

Nieuwspraak En weer zitten Catalanen in het beklaagdenkbankje wegens ‘rebellie’. Deze keer o.a. majoor Trapero, gewezen bevelvoerder van de Catalaanse politie. Wil je je politiemacht geen blind geweld laten gebruiken tegen onschuldige burgers, pleeg je in Spanje dus rebellie.

Schandelijk Wij zijn het volledig eens met onze goede vriend Elio van de overkant van de taalgrens: de N-VA toont geen tekenen van bereidheid tot samenwerken met de PS. Samenwerken, dat is natuurlijk alle dictaten en oekazes van de PS aanvaarden. Zelfs CD&V lijkt daar niet meer toe bereid. Waar gaat het met de wereld naartoe, zeg!

verkeersborden een goed idee. Wij eisen alvast eigen verkeersborden voor mensen met achterhoofdskaalheid en wintertenen.

Geen discriminatie.

Wondermiddel Professor Elke Peters van de KU Leuven pleit voor meer CLIL in ons onderwijs.

CLIL is het nieuwe wondermiddel dat talen witter dan wit wast. Concreet moeten niettaalvakken dan in een andere taal worden gegeven. Wie enig besef heeft van hoe erg het bij jongeren met de taalkennis van de eigen Nederlandse taal is gesteld, kan bij dit voorstel enkel in homerisch gelach uitbarsten.

Voorrechten Het Gentse stadsbestuur propageert de Gentse lage-emissiezone o.a. met affiches voorzien van een Turkse en een Arabische vertaling. Namens de Bulgaarse, Roemeense, Russische, Afghaanse, Roma en nog 87 andere in Gent aanwezige gemeenschappen, protesteren wij tegen dit Turks en Arabisch privilege!

Passend schoentje

Nationaliseren!

Als het aan ons lag, dan kregen de Autosalonactievoerders van Extinction Rebellion - er is uiteraard geen Nederlandse versie van die naam - een gepaste alternatieve straf: een voetreis naar Rome. Kan geen probleem zijn, met al die aversie voor auto en vliegtuig. En wij zijn er dan voor lang vanaf.

Onze dikke vrienden van de PVDA organiseren binnenkort een mars van de colère, gericht tegen onder andere de splitsing van België. Niet onlogisch, het nationaliseren van alles en nog wat is immers een communistische hobby. Nationaliseer de gewesten en gemeenschappen dus.

Van wereldbelang

Somber vooruitzicht Het was redelijk onthutsend, het verhaal van dat meisje dat werd verkocht aan een jongerenbende uit Brussel en dat in de prostitutie werd gedwongen. Dat een Brusselse rapper met grote aanhang deel uitmaakt van die bende, geeft bepaald te denken. Is dat de toekomst van Brussel?

Bart Somers lijkt vastbesloten om de nieuwe Bert Anciaux te worden. Beide zonen van hun vader hebben een serieuze Vlaamse pedigree die zij met de moed der onnozelheid trachten te veronachtzamen.

Zijne Somersheid vindt geslachtsneutrale

1198

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E F G H I J K L HORIZONTAAL

VERTICAAL

A. Neigend naar represailles B. Planeet - Een bepaalde persoon die je niet kent - Vogelproduct C. Begroetingen van hogergeplaatste personen D. Russische keizerin - In geringe mate E. Antwerpse gemeente - Niet tijdige F. Ruth - Amerikaanse basketbalcompetitie - Halveren G. Runderen - Voorzetsel H. Binnen een bepaalde groep Luxemburgs mediabedrijf I. In het geheel niets - Dun en slap neerhangend iets J. Deel van een fototoestel - Zijrivier van de Kleine Nete - Luiaard K. Afwijzing - Lichtgelovige L. In de kersttijd gezongen lied Intochten

1.

VRT-journalist op rust die nog regelmatig zijn politieke visie mag brengen 2. Deel van een mast - Aansporing tot zwijgen - Chinees automerk van elektrische auto’s 3. Noord-Franse stad Europese hoofdstad 4. Bloedbuizen - Vrucht 5. Belgisch 400 m-loper 6. Voegwoord - Asparagine 7. Gebergte in Rusland - Nomen nescio 8. Zekere - Veroudere geneeswijze door aftappen van bloed 9. Met betrekking tot de bestraffing 10. Bewijs van goederenopslag - Frans lidwoord - Nederlandse waterloop 11. Luizenei - Bovendien - Dancefestival 12. Wanklanken

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1197 VINDT U OP BLZ. 14

Durf te vragen…

“De Belgen zijn de meest racistische aller Noord-Osmanen” Ach, dit land... Wanneer zullen wij eindelijk samenleven zoals Bart Somers het bedoeld heeft? Het is godgeklaagd wat we allemaal verzinnen om allochtonen het leven zuur te maken en vooral niet te laten inburgeren in ons midden. De West-Vlamingen hebben er zelfs een eigen taal voor ontwikkeld die alleen voor inboorlingen kan begrepen worden.

Niks kunnen nieuwkomers goed doen in onze ogen. Ook deze week was het weer raak.

Een overzichtje van één week Westers racisme in de praktijk, met reacties van de slachtoffers. Leest en leert hier uit, gij allen.

Zakia Khattabi: “Kansen blijven geven.”

Zakia - Zakske voor de vrienden - Khattabi werd deze week gekelderd als rechter voor het Grondwettelijk Hof. Deze Marokkaanse dame met de Belgische nationaliteit heeft een politiek leven lang opgeofferd om Brusselaars, Walen en – vooral - Vlamingen diets te maken wat een onwaarschijnlijke bende racistische rakkertjes ze zijn. Maar dat deed ze nooit op een negatieve manier. Integendeel.

Ons Zakia - ja die van ons - gelooft in nieuwe kansen voor wie, zoals u, fouten maakt.

Zozeer zelfs dat ze in 2013 de uitzetting van een illegale Tunesiër hielp tegenhouden. Niet om de brave borst een tweede kans te geven in België, zoals Theo Francken beweerde. Nee, om u een tweede kans te geven om na te denken over uw schandelijk gebrek aan goesting om illegalen van uw belastingen te laten meegenieten. Om dezelfde reden heeft ze kort daarna gevraagd om alle uitzettingen naar het buitenland te bevriezen. Om u nog meer kansen te geven. En wat deed u? U noemde haar een opengrenzenactiviste. Hoe onterecht. Begrijpen wie begrijpen kan!

En nog liet ze zich niet ontmoedigen. Ze heeft geweigerd om notoire fascisten als Bart De Wever de hand te schudden of dezelfde lucht in te ademen, om maar één iets noemen.

En nu dus dit: u vertrouwt Zakia niet als het om het waarborgen van de grondwet gaat. “Wat moet een meisje nog doen?”, reageert Zakia, “ik gaf de Vlaming een allerlaatste kans om het goed te maken door een allochtone vrouw een mooie pree en wagen met chauffeur te geven tot aan haar riant pensioen. En zelfs dat is te veel gevraagd. Maar geen nood, ik dien mijn kandidatuur nog eens in. Ik geloof in kansen.”

Emir Kir: “Meehuilen met de Wolven in het bos.”

Een vergelijkbaar verhaal bij meneer Emir, die er na jaren noeste arbeid in geslaagd was om de hele Turkse gemeenschap in Brussel te overtuigen dat ze vooral niet moesten integreren. Dat vond Kir niet nodig. Je weet tenslotte nooit wanneer je eens op vakantie wilt naar huis. En dan wil je geen Belg lijken. Trouwens, wie wil zich nu aanpassen aan koloniale witte idioten die geld uitdelen? Stel dat het besmettelijk is? Dat zie je van hier. Let wel, hij heeft dat niet alleen gedaan. Het Franstalig socialisme heeft hem daar jaren in gesteund. Met succes.

Net daarom is het zo vreemd dat uitgerekend hij vandaag de laan wordt uitgestuurd omdat hij in zijn vrije tijd ook wel eens een Turks fascist was. Bij de CD&V krijg je daar

overigens een kus van Beke voor. Dus wat is het probleem? “Het probleem zit bij de Belgen die zich onvoldoende verdiepen in de leefwereld van de Turkse migrant,” stelt Kir, “en die leefwereld? Dat is Turkije. Daar mogen we niet blind voor zijn. Ik zeg altijd: de Belgen zijn de meest racistische aller Noord-Osmanen. Maar met de hulp van Allah, Erdogan en de Grijze Wolven krijgen we dat er wel uit. U hoort nog van me.”

Elio Di Rupo: “Kiezen tussen de pest en de pest” Elio is misschien wel de bekendste migrant van het land. De Berlusconi van de werkmens.

Per maand gaan er drie arbeiderslonen aan botox in. Hij werd deze week het slachtoffer van Vlaamse onwil. Nog maar eens. Met zijn Waalse regering heeft hij een fijn regeerakkoord opgesteld dat Wallonië gegarandeerd helemaal aan de kop houdt van de meest trieste regio’s in Europa. Het enige wat nog ontbreekt, is een federale regering om dat plan te financieren. En laat dat net het probleem zijn.

De Vlaming werkt weer tegen, maar ook hij heeft zich nooit goed ingelezen in de Belgische normen en gewoontes. Dat bewees hij deze week door keihard te stellen dat CD&V moest kiezen: staan ze aan de kant van zij die het land willen verdelen? Of aan de kant van zij die het Noorden willen leegroven? Een onmogelijke opdracht. Wie de christendemocratie kent, weet dat kiezen niet hun sterkste kant is. Enerzijds maken ze natuurlijk altijd duidelijke keuzes, maar anderzijds niet. En dus blijft Elio voorlopig verweesd achter met de oplopende rekeningen in de hand. “Ik maak me geen zorgen,” zegt Elio, “daar krijg ik rimpels van. De CD&V zal kies als de keuze beperkt wordt tot de pest en de pest. Als het Belgisch model niet meer werkt, gaan we voor het Italiaans model. Maar mijn geld zal ik krijg.”

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be