't Pallieterke van 30 januari 2020

76ste jaargang • nummer 04 • donderdag 30 januari 2020

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,50

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

“Politici maakten Pim Fortuyn slachtrijp” Het rechts-conservatieve Forum voor Democratie (FvD) scheert hoge toppen in Nederland. Bij de provinciale verkiezingen van 2019 werd de partij zelfs de grootste. Een van de meest opvallende persoonlijkheden in de partij is Tweede Kamerlid en voormalig strafpleiter Theo Hiddema. SCEPTR-redacteur Pieter Van Berkel ging met hem in gesprek over Pim Fortuyn, de Mocro-maffia, wapenbezit en wat boreaal is.

Lees het interview met Theo Hiddema, Nederlands Tweede Kamerlid, op blz. 11

Prehistorisch vehikel Maandag kwam het ‘adviescomité voor gelijke kansen’ bijeen in de Senaat voor een hoorzitting met experten, meer bepaald over de strijd tegen partnergeweld.

Het organiseren van hoorzittinniks, dus. Ondertussen verdedigt gen is zoiets om de indruk te weksp.a-senator Bert Anciaux haast ken dat men met heel serieuze met passie het voortbestaan van dingen bezig is en dat de verkode Senaat, want dat is een kamer zenen des volks wel oren hebben van reflectie, studie en ontmoeting tussen de gemeenschappen naar wat ernstige vakmensen te die z’n geld waard is. Maar als er vertellen hebben. Van de 22 senatoren die lid zijn van dat adviescodan eens gereflecteerd wordt, dan mité, kwamen er echter slechts 6 sturen hij en vele anderen gewoon (zes) opdagen. Van de zetelende hun kat. Alleen als het om politieke benoemingen gaat – onlangs Vlamingen waren Freya Perdaens, nog toen Zakia Khattabi werd Mark Demesmaeker (beide N-VA) voorgedragen voor het Grondweten Fouraty Ben Chikha (Groen) telijk Hof – is de Senaat voltallig aanwezig. Freya Perdaens kon er aanwezig. Heren en dames politiniet mee lachen en voor haar is het ci, laat deze hilarische en geldvernu wel overduidelijk dat de Senaat slindende klucht stoppen en doek nergens meer toe dient, zeker nadat dezelfde hoorzitting al eens dit prehistorische vehikel gewoon had plaatsgevonden, maar dan op. Net als België zelf dient het tot in de Kamer. Dubbel werk voor niets meer.

Hoelang houdt het N-VACD&V-kartel stand?

Of er later dit jaar vervroegde federale verkiezingen komen of niet, hangt af van één zaak: laat CD&V de N-VA los of niet? Van christendemocraten is bekend dat ze op het einde hun kar keren. Maar de signalen die de partij uitzendt, wijzen erop dat dit momenteel niet aan de orde is.

We gaan even zes maanden terug in de tijd, begin augustus 2019. Bij de CD&V heerst grote paniek. De partij, die een zware verkiezingsnederlaag leed, vreest buiten de Vlaamse regeringscoalitie te vallen. Bij de N-VA zijn ze de christendemocraten kotsbeu. De Zweedse coalitie heeft niet kunnen leveren wat verwacht werd omdat vooral vice-premier Kris Peeters constant stokken in de wielen stak. Bovendien blijkt de Antwerpse coalitie van N-VA, Open Vld en sp.a goed te draaien. Veel N-VA’ers willen dit Antwerpse experiment naar het Vlaamse niveau exporteren. Dat zou de N-VA ook de kans geven om het onderwijsdepartement in te palmen en af te rekenen met de steeds linkser wordende Guimardstraat, de koepel van het katholiek onderwijs.

Topman Lieven Boeve en uittredend minister van Onderwijs Hilde Crevits worden gezien als de doodgravers van het kwaliteitsvolle Vlaamse onderwijs.

De wraakoefening kon beginnen.

Een CD&V uit de Vlaamse regering zou het einde betekenen van de Vlaamse christendemocratie. Want in de oppositie tussen Vlaams Belang en Groen zou CD&V worden platgedrukt. Het draaide anders uit.

Een Vlaamse Bourgondische coalitie was te krap, zeker met een paar balorige sp.a’ers als Bruno Tobback. En dus bouwde men zonder veel enthousiasme aan een Zweedse coalitie bis op Vlaams niveau.

Een oude alliantie herleeft Tijdens die Vlaamse regeringsonderhandelingen groeiden N-VA en CD&V plots meer naar elkaar toe.

De ergernis bij N-VA-voorzitter Bart De Wever groeide ten aanzien van de Open Vld, op sociaaleconomisch vlak jarenlang een trouwe partner van de N-VA. Gwendolyn Rutten en Bart Somers wilden een links-liberale stempel drukken op het Vlaamse regeerakkoord. Tegelijk volgde de ene Belgicistische geloofsbelij-

denis na de andere. Beginnen over Vlaamse identiteit in een Vlaams regeerakkoord bezorgde veel Open Vld’ers een ongemakkelijk gevoel.

En vooral: Gwendolyn Rutten brak haar belofte om minister te worden in een Vlaamse regering.

Bart De Wever voelde nattigheid: had Rutten soms federale premierambities? Dat bleek te kloppen. In die mate zelfs dat de Open Vld-voorzitter een radicaal-links programma opgesteld door PS-voorzitter Paul Magnette wou slikken.

Op dat moment kwam een oude N-VA-CD&V-alliantie tot stand, deze keer wel met de christendemocraten als ‘junior partner’. Tot vandaag beseft de CD&V-top dat in een radicaal-linkse regering stappen electorale zelfmoord is. Opvallend daarbij is dat ook de linkerzijde van de partij die mening is toegedaan.

Voorzitter Joachim Coens is een typische centrumfiguur, maar de eerder linkse Hilde Crevits wil de N-VA voorlopig niet lossen. En dat denkt ook de steeds invloedrijker wordende jongerenvoorzitter Sammy Mahdi. Iedereen denkt: dat is een allochtoon en halve Brusselaar, dus het zal wel een linkse Belgicist zijn.

Klopt niet. In discrete gesprekken zegt Mahdi dat hij niets moet hebben van het PS-gauchisme en dat een herfederalisering van bepaalde bevoegdheden voor hem niet aan de orde is.

Vorige week viel ook op hoe koel men bij de CD&V reageerde op de oproep van Beweging.net, de christelijke arbeidersbeweging, om in een regering met socialisten en groenen te stappen. Het vroegere ACW heeft nog weinig invloed op de christendemocraten. Begrijpelijk. De linkerflank van de partij is voor een belangrijk deel overgelopen naar Groen. Sommige christelijke syndicalisten stemmen zelfs PVDA.

Koen Geens zal beslissen Men krijgt de indruk dat de

CD&V het risico wil nemen om als een soort van kartelpartner naar vervroegde verkiezingen te stappen. Met een ‘soft’ confederaal Vlaams verhaal en een rechte rug in ethische dossiers als abortus en euthanasie. Dat spreekt het oudere electoraat nog altijd sterk aan. En die groep is gewoon aan het uitsterven. Het klinkt macaber, maar bij vervroegde verkiezingen kan de CD&V in die groep nog een laatste bonus vangen.

Dé vraag blijft natuurlijk hoelang de CD&V zich gaat vastklikken aan de N-VA. Het was een vraag die de Vlaams-nationalisten zich ook in 2007-2008 stelden, al waren ze toen de kleinere partner. Alles hangt wellicht af van Koen Geens. Hij weet dat de Wetstraat 16 een lokmiddel van de PS blijft. Zal hij daar de komende weken op ingaan? Om een regering te vormen die weliswaar niet het radicaal-linkse programma van de PS uitvoert, maar een soort van status-quo-regering wordt. Die eigenlijk op de winkel let tot 2024.

Vraag is in welke mate zo’n situatie met een federale regering zonder N-VA en geleid door een CD&V’er zal wegen op de Vlaamse regering en haar werking. Joachim Coens heeft al meermaals duidelijk gemaakt dat het federale beleid geen impact mag hebben op de werking van de Vlaamse regering.

Niet enkel door partijpolitieke spelletjes, ook omwille van de inhoud.

Een van de doelstellingen van de Vlaamse regering, de werkzaamheidsgraad van Oostende tot Maasmechelen optrekken van 75 naar 80 procent, kan enkel met federale flankerende maatregelen.

Het Vlaamse beleid opofferen voor een federale regering die een echte kamikazeploeg wordt, zou dan het einde betekenen van het de facto N-VA-CD&V-kartel en een garantie op het ineenschrompelen van de CD&V in 2024.

2

Actueel

30 JANUARI 2020

Pour les Flamands…

“Ik ben unitarist. Ik ben voorstander van een unitaire staat.

En als ik dat zeg, heb ik het niet over efficiëntie, maar over een gevoel van verknochtheid.” Voor u kwaad wordt op uw hoofdredacteur, laat duidelijk zijn dat het niet mijn woorden zijn, maar de woorden van Georges-Louis Bouchez, voorzitter van de MR en gedurende enkele weken informateur.

Let wel, Bouchez spreekt geen Nederlands en begrijpt de taal van de meerderheid met moeite. Dat zegt al heel veel over zijn ‘verknochtheid’ aan het unitaire België. Het antwoord van Bart De Wever zat er boenk op: “Het unitarisme is al uitgeprobeerd in ons land. Het werkte na 1830 zolang de Vlamingen tweederangsburgers waren en bestuurd werden door mensen die geen Nederlands spraken.

Wat Bouchez voorstelt, werpt ons terug naar de 19de eeuw. Hij heeft uiteraard recht op een mening, maar als informateur helpt hij de zaken niet vooruit.” Ik stel me dan de vraag: in welke taal verlopen de onderlinge gesprekken tussen Joachim Coens en Georges-Louis Bouchez? De vraag stellen…

Staatsveiligheid volgt ‘gevaarlijke’ politici Tijdens een vergadering van 17 december 2019 werd in de Kamer het activiteitenverslag van het Vast Comité van Toezicht op de inlichtingen- en veiligheidsdiensten (kort: Comité I) 2018 besproken. Dat verslag is integraal terug te vinden op de webstek van het Comité I (op voorwaarde dat de webstek toegankelijk is, wat niet altijd het geval is).

Franstalige justitie voor Vlaamse slachtoffers Zaventem En als we het dan toch hebben over het tweetalige België, hierbij het volgende verhaal. Vorige week kreeg ik een mail van een slachtoffer van de aanslagen van 22 maart 2016, dat gewond raakte in Zaventem. De persoon in kwestie woont in Kontich. Vorige week kregen ze daar een aangetekende brief van het ‘Tribunal de première Instance francophone de Bruxelles Portalis’. In de brief deelt ‘le Greffier’ mee dat het dossier ter inzage ligt: “J’ai l’honneur de vous notifier, à telles fins que de droit, l’ordannance prononcée par le juge d’instruction Bernardo Mendez, Leroux en Grégoire.”

Zoals u merkt is de brief eentalig Frans. Deze brief werd naar alle Nederlandstalige slachtoffers gestuurd, want het proces zal in het Frans gevoerd worden. Dat is de (wettige) keuze van de beschuldigden, in casu Salah Abdeslam en consorten.

En wederom moet de Vlaming zich aanpassen. Hebben de betrokkenen recht op een tolk of op een vertaalde versie van het dossier dat ‘à votre disposition’ ligt in Brussel? Kan het Nederlandstalige slachtoffer rekenen op een ontvangst en begeleiding in het Nederlands als hij of zij zich aanmeldt bij de ‘Greffe de l’instruction’ in de ‘Rue des Quatre Bras’? Of is het wederom “Pour les Flamands la même chose”? Ik vermoed dat u het antwoord kent.

De aanslagen van 22 maart 2016 in Zaventem en Brussel veroorzaakten bij de slachtoffers nogal wat gevolgen: fysieke letsels, trauma’s, mentale problemen, financiële putten. Het zou alvast een klein beetje helpen, mochten de Vlaamse slachtoffers in hun eigen taal geholpen worden. België, wat een triestig land voor de Vlaming…!

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

Een interessant punt is de vraag of de Staatsveiligheid (VSSE) ‘gevaarlijke’ politici of partijen volgt.

Voor het eerst kregen de aanwezige parlementsleden een duidelijk antwoord op die vraag.

Staatsveiligheid volgt parlementsleden Vanaf 1 januari 2018 wordt binnen de VSSE een nieuwe als ‘vertrouwelijk’ geclassificeerde dienstnota van 13 december 2017 toegepast. Het Comité I: “De VSSE zendt twee types van rapporten naar de minister van Justitie en de premier, met kopie naar het Vast Comité I. Het betreft enerzijds punctuele rapporten over politieke mandatarissen die bijdragen aan de totstandkoming van een dreiging en een trimestrieel overzicht van het geheel van documenten waarin melding wordt gemaakt

van politieke mandatarissen.”

De minister van Justitie stemde eerder in met het verificatieprincipe. In het kader van de meldingsplicht werd het Comité door de VSSE van beide types van rapporten op de hoogte gesteld. Ondanks herhaaldelijk verzoek mocht het Comité van de ADIV (de militaire inlichtingendienst) geen informatie in die zin ontvangen. “Het Vast Comité I neemt zich voor deze dossiers steekproefsgewijs aan een legaliteitstoets te onderwerpen.”

Inmenging Serge Lipszyc, de Franstalige voorzitter van het Comité I, wees er tijdens de vergadering midden december op dat de wet de inlichtingendiensten niet toestaat onderzoek te verrichten naar de politieke partijen. Hij wees er tegelijk op

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41, 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

Abonnement buitenland:

3 maanden: 6 maanden: 1 jaar: Steunabo 1 jaar:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

32,50 euro 65,00 euro 130,00 euro 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter 1945-1955: Hoofdredacteur 1955-2000: Hoofdredacteur 2000-2010: Hoofdredacteur 2010-heden: Verantw. uitgever:

Bruno de Winter Jan Nuyts Leo Custers Karl Van Camp Karl Van Camp

Besluit In de wandelgangen van de Kamer wordt al jaren gefluisterd dat sommige parlementsleden gevolgd worden door de Staatsveiligheid. Voor het eerst kregen de parlementsleden een formele bevestiging van dat vermoeden. Interessant is ook dat de minister van Justitie én de premier hiervan op de hoogte gesteld worden. Het zou interessant zijn mocht de volgende federale regering zich opnieuw over deze heikele materie buigen.

THIERRY DEBELS

ECONOMISCHE ZAKEN

Wie wint als de pensioenen gesplitst worden?

Een splitsing van het pensioenstelsel zou Wallonië goed uitkomen en Vlaanderen veel geld kosten, zo wordt vaak gezegd. Immers: de Vlaamse pensioenfactuur ligt hoger omdat de uitkeringen er ook hoger zijn, Vlaanderen meer gepensioneerden telt en die langer leven. De realiteit is anders. Een regionalisering van de pensioenen zou een financiële strop rond de Waalse nek zijn.

De Walen genereren gewoon te weinig inkomsten om de pensioenen van hun inwoners zelf te financieren, leert een studie.

dat de VSSE al sinds vele jaren een verslag opstelt met de namen van politieke mandatarissen die ofwel het slachtoffer zijn geweest van een poging tot benadering door buitenlandse diensten, ofwel bepaalde feiten van inmenging hebben gepleegd.

Vervolgens wijst de VSSE de betrokken persoon op de poging tot benadering. Het Comité I ontvangt een kopie van dat verslag. Lipszyc: “Het Comité I zal de Begeleidingscommissie (de Kamerleden die midden december vergaderden) de komende maanden een werkmethode voorstellen om te kunnen nagaan hoe de VSSE zich van haar taken ten opzichte van de politieke mandatarissen kwijt. Het Comité I zal jegens de commissie maximale transparantie aan de dag leggen.”

Het is een vaak gehoord argument aan Franstalige kant: de Vlamingen pleiten vaak voor een regionalisering van de gezondheidszorg en de werkloosheidsuitkeringen omdat er in die takken van de sociale zekerheid miljardentransfers zijn richting Wallonië. Maar men spreekt niet over de pensioenen. Daar zou er volgens Franstaligen sprake zijn van omgekeerde transfers. Omdat er in Vlaanderen meer gepensioneerden zijn dan in Wallonië. Maar vooral omdat de Vlamingen langer leven en dus meer van een pensioen genieten. En door hun hoger inkomen zijn de Vlaamse pensioenen ook royaler. Waals-Vlaamse transfers in de pensioenen? Dat betekent dat Walen en Brusselaars eigenlijk een gesplitst pensioenstelsel zouden kunnen financieren. En er zelfs geld aan overhouden.

Waals-Vlaamse transfers?

Vincent Bayenet en Maxime Fontaine, twee economen van de ULB, gingen op onderzoek uit. Hun bevindingen verschenen vorig weekend in de Franstalige zakenkrant L’Echo. Hun eerste besluit is dat de pensioenuitgaven verhoudingsgewijs hoger liggen in Vlaanderen dan in Wallonië of Brussel. De pensioenuitgaven van 42,5 miljard euro gaan voor 61,8 procent naar Vlaanderen (26,3 miljard euro), voor 31,9 procent naar Wallonië (13,5 miljard euro) en 6,3 procent (2,7 miljard euro) naar Brussel. En dat terwijl

de Vlamingen 57,6 procent van de bevolking uitmaken, de Walen 31,9 procent en de Brusselaars 10,5 procent.

Zoals hierboven al gesteld: er zijn veel meer gepensioneerden in Vlaanderen, 1,3 miljoen om precies te zijn. Brussel telt er amper 100.000.

Bovendien liggen de lonen en dus ook de pensioenen in Vlaanderen hoger. Het besluit zou dan ook zijn dat Wallonië en zeker Brussel zonder probleem hun eigen pensioenstelsel zouden kunnen financieren, want de kosten liggen daar in verhouding lager.

De cijfers tonen iets anders aan.

In tegenstelling tot de gangbare opinie is het probleem van de transfers eerder een zaak van (gebrek aan) inkomsten in plaats van uitgaven. De pensioenen worden immers voor een belangrijk deel betaald via sociale bijdragen op het loon.

Welnu, die sociale bijdragen bedroegen in 2016 in totaal 57,6 miljard euro. 37,7 miljard euro of 65,4 procent van het totaalbedrag wordt geïnd bij inwoners van Vlaanderen.

Vlaanderen zou volgens de berekeningen van de ULB-vorsers genoeg geld hebben om een gesplist pensioensysteem te financieren. Het zou er zelfs 1,5 miljard euro aan overhouden.

Wallonië verliest altijd Indien de sociale bijdragen echter geheven worden op de plaats waar men werkt, is er voor Vlaan-

deren sprake van een nul-operatie.

De sociale bijdragen van de pendelaars worden in dat geval immers in Brussel geïnd. Brussel zou in dat geval van een pensioenoverschot van meer dan 3,3 miljard euro genieten.

In het geval van sociale bijdragen aan de kas van de deelstaat waar men woont, zou het Brusselse pensioenoverschot 0,85 miljoen euro bedragen.

De grote verliezer is Wallonië. Indien dat gewest de eigen pensioenen moet financieren, loopt de factuur op tot een bedrag in de vork 2,4 tot 3,2 miljard euro. Er is dus geen sprake van omgekeerde transfers in de pensioenen. Door de lagere lonen en de lagere werkzaamheidsgraad genereren de Walen gewoon onvoldoende sociale bijdragen om de eigen pensioenen te financieren.

De bewering van de vroegere Luikse econoom Jules Gazon blijft overeind: splits de sociale zekerheid en Wallonië moet per direct alle uitkeringen met 20 procent verlagen.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

Actueel

30 JANUARI 2020

3

Hoe de spot van kamp veranderde Vorige week overleed Terry Jones, een van de minder opvallende leden van Monty Python, het humorcollectief dat in de zeventiger jaren een revolutie ontketende in de wereld van Britse televisiekomedie en bijzonder populair was bij jongeren van mijn generatie. Ook de rechtse jongens in mijn omgeving kenden toen de absurde sketches van het anarchistische Monty Python goed genoeg om ze, na een paar pinten, na te spelen: “Wink wink, nudge nudge, say no more, say no more.”

Jones was ook de regisseur van de film “Life of Brian” (1979), waarschijnlijk het artistieke hoogtepunt van Monty Python en destijds de aanleiding tot enige controverse. De ophef rond de film moet ook niet overdreven worden. Sommigen in de Kerk konden inderdaad moeilijk om met de eerder goedaardige persiflage op het leven van Jezus, maar dat leidde tot niet veel meer dan wat ongeorganiseerde uitingen van ongenoegen. Hoe mild dat protest toen was, kun je pas nu naar waarde schatten als je bedenkt wat vandaag de gevolgen zouden zijn van een film vol oneerbiedige humor over het leven van profeet Mohammed.

Godslastering zonder gevolgen In eigen land beleefden we datzelfde jaar een gelijkaardig incident. Het kerstliedje “Bakske vol met stro” van Urbanus werd een geweldige hit, maar het werd niet gesmaakt door sommige katholieken. Ook in zijn geval had de ‘godslastering’ nauwelijks gevolgen. Urbanus zag zich hier en daar een parochiezaal geweigerd als locatie voor een optreden, maar werd voor de rest populairder en succesvoller dan voorheen. Het was toen al duidelijk dat de Kerk tegelijk te tolerant en te machteloos was geworden om nog enige bedreiging te zijn voor zij die schopten in de richting van het geloof en dachten daarmee taboes te doorbreken.

Urbanus besefte dat. Hij zei in een interview: “In de jaren zeventig heb ik nogal wat met de Kerk gelachen. Maar ik heb daar nooit enig lef voor nodig gehad.” Hij had ook snel door dat de humor van kamp aan het veranderen was: “Als je destijds lachte met de Kerk, de koning en de kapitalisten, was je automatisch links. En als je later lacht met de sossen en met de groenen, ben je een rechtse. Ik beschouw mezelf als een superlinkse, omdat ik ook tegen het establishment schop als het establishment links is.”

De strekking van relevante politieke humor evolueert met wie aan de macht is.

Krantenparodie Maar ook de stijl van de humor kent mode. Politieke satire, zo oud als politiek zelf, is tegenwoordig weer erg in trek door het fenomeen van de parodiërende krantenartikels. Daarbij worden teksten gepubliceerd die op het eerste gezicht echte krantenartikels zijn, maar in feite compleet verzonnen inhoud bevatten. De bedoeling is dat de gelijkenis met bestaande gebeurtenissen, personen of fenomenen groot genoeg is dat de lezer snapt waarop de humor slaat. Aan de andere kant moet het verschil met de werkelijkheid groot genoeg zijn opdat de lezer onmiddellijk kan uitmaken dat het geen echt nieuws is.

Het evenwicht daartussen is een kunst die weinigen beheersen. Regelmatig worden grappige nepartikels op sociale media verspreid door verontwaardigde mensen die geloven dat de inhoud waar is. Mij overkomt meestal het omgekeerde, namelijk dat ik op echte berichtgeving stoot die zo slecht is, meestal in verband met klimaatverandering, immigratie of Trump, dat ik die moeilijk kan onderscheiden van een parodie op journalistiek.

De trend van krantenparodie werd in 1988 ingezet door het Amerikaanse The Onion en verspreidde zich sindsdien over de wereld.

In ons eigen taalgebied kan je op het internet genieten van de bijtende satire van De Rechtzetting, Nieuwspaal, De Raaskalderij en Het beleg van Antwerpen. Geen van deze nepnieuwsagentschappen lijkt al te fel politiek gestuurd te zijn, want iedereen kan op de korrel genomen worden.

Stasi Een van grootste successen op dit moment is The Babylon Bee, een producent van satirische nieuwsartikels die zelfs The Onion in de schaduw stelt. Alleen al op Facebook

heeft de organisatie bijna 700.000 volgers.

Sommige artikels worden honderdduizenden keren gedeeld. Het succes is begrijpelijk: de humor is bijtend, de parodiërende stijl schitterend. In tegenstelling tot de hogergenoemde initiatieven is The Babylon Bee echter politiek gemotiveerd en komen de grappen uit een levensbeschouwelijke hoek die tot op heden nooit werd geassocieerd met zin voor humor: Amerikaanse, conservatieve christenen.

Dat christelijke conservatieven vandaag de voortrekkers zijn van scherpe, maatschappijkritische humor, zegt veel over de machtsverhoudingen tussen de waardesystemen in onze Westerse beschaving. Links domineert de nieuwsmedia, de cultuur en de amusementssector. Rechts doet aan guerrilla via het internet en hanteert daarbij regelmatig vernieuwende humor als wapen.

Het is geen toeval dat het cultuurfenomeen van humoristische ‘memes’ geassocieerd wordt met alt-rechts en dat bijvoorbeeld ook Schild & Vrienden die stijl heeft overgenomen.

Humor is altijd gevaarlijk voor wie machtig is omdat politieke humor noodzakelijk subversief is. In Oost-Duitsland werden politieke moppen zeer ernstig genomen door de Stasi, te meer omdat die moppen vaak over de Stasi zelf gingen. “Waarom zijn Stasi-agenten zulke goede taxichauffeurs? Omdat ze al op voorhand weten wie je bent en waar je woont.”

De grenzen van de humor In Aalst, mijn geboortestreek, kennen ze een heel eigen traditie van subversieve, grensverleggende humor. Bij carnaval wordt niemand gespaard, niets gerespecteerd, in theorie toch. Dat kon vorig jaar ook de joodse gemeenschap ervaren. Persoonlijk heb ik daar geen probleem mee. Maar de Aalsterse uitleg dat met alle volkeren en geloofsovertuigingen wordt gelachen, inclusief christenen en moslims, is maar half waar. De eerste en meteen de laatste keer dat daar met moslims werd gelachen, was 2005. Toen kwam protest van de Arabische Liga en volgden schaapachtige verontschuldigingen vanwege minister Marino Keulen.

Sindsdien zwijgt carnaval Aalst braafjes over de islam. Ik hoor dat ze zich daar opnieuw klaarmaken om volgende maand de haakneuzen en pijpenkrullen boven te halen, maar de boerka’s, Mohammed-maskers en tulbanden zullen nog even achterwege blijven.

Ook Philippe Geubels, die met de reeks “Taboe” poogde aan te tonen dat er met alles kan gelachen worden, hield zich plots in wanneer geconfronteerd met een moslim en diens geloof in Allah.

Wat was dat met Geubels? Wat is dat met Aalst? Angst verklaart iets, maar niet alles. De vrees zou snel overwonnen kunnen worden door een collectief verzet van humoristen, carnavalisten, artiesten, politieke commentatoren en om het even wie actief is in normverlegging, indien er niet tegelijk het stigma van politieke incorrectheid, zelfs racisme, zou kleven aan alles wat lijkt op ‘islamofobie’. Wie wil de kans lopen op de doodslijst van een terreurorganisatie terecht te komen als hij voor dezelfde daad ook nog eens door zijn eigen maatschappij wordt gemarginaliseerd?

Het is een ironische vaststelling dat, 40 jaar na “Life of Brian” van Monty Python, het geloof en het conservatisme waar toen de draak werd mee gestoken, nu zelf aan de bron van spottende maatschappijkritiek staat. Even ironisch, maar een stuk minder amusant, is het gegeven dat een ander geloof, dat bekrompener en onverdraagzamer is en dus meer spot verdient, helemaal immuun blijft voor grappen. Wie maakt een humoristische film over “The life of Muhammed”?

JURGEN CEDER

BRIEFJE AAN JOMMEKE

Ongeëvenaarde eenvoud Beste wonderknaap, Het was even schrikken… Gij wordt dit jaar 65 jaar jong en dat wordt onder meer gevierd met een tentoonstelling in Wilrijk, de plek waar gij door uw geestelijke vader Jef Nys voor het eerst op papier werdt gezet. Gelukkig worden stripfiguren wel oud in jaren, maar blijven ze er altijd hetzelfde uitzien, alsof de tijd blijft stilstaan. Enkel in de dingen die ze gebruiken - telefoon en gsm bijvoorbeeld - zie je een evolutie doorheen de jaren. Zo zijt gij eeuwig jong gebleven, zo op de leeftijd van ruim 10 jaar, een knaap van het vierde, vijfde leerjaar. De leeftijd van de onschuldige jeugd, de ongebreidelde fantasie, het avontuur vol verbeelding, de grote dromen, het ravotten en kattenkwaad uithalen, het onbezorgde leven waarin niets lijkt fout te kunnen lopen.Wie dwaalt er met zijn gedachten niet eens terug naar die mooie kindertijd? Uw avonturen werden en worden dan ook verslonden door altijd weer nieuwe generaties kinderen en tal van ouders konden er hun kroost na hevig spel mee tot rust brengen.Want ondergedompeld in een verhaal over de zoektocht naar een schat of een geheim, of in de strijd tegen de valse Anatool of de koningin van Onderland, of de hele wereld rond reizend, of nog zoveel andere toestanden, was men voor een tijdje met Jommeke op weg, knus in een hoekje.

Als knaap uit Zonnedorp en zoon van Theofiel en Marie, vriend van Filiberke en Annemieke en Rozemieke, en vergezeld van professor Gobelijn, papegaai Flip, poedel Pekkie en het aapje Choco maakte gij ongelooflijke avonturen mee en leerden jullie mensen kennen die jullie geregeld weer zouden tegenkomen: Kwak en Boemel, Gravin van Stiepelteen en Fifi, MicMac Jampudding en nog vele anderen. Dit jaar verschijnt maar liefst het 300ste album. Er werden er overigens ook een aantal vertaald in meerdere talen.

Het wordt wel eens vergeten of zelfs verdrongen, maar uw bedenker en tot-leven-wekker Jef Nys deed als jongeman in 1945 mee aan een cartoonwedstrijd van dit eigenste ‘rioolkrantje’ en kwam als winnaar uit de bus. Zo ging zijn carrière als karikaturist, cartoonist en stripauteur definitief van start. Het Vlaamsgezinde talent zal 10 jaar tekenen voor ons blad en zo’n 3000 cartoons maken. Hij zal ook als tekenaar van het ‘parochieblad’ Kerk en Leven - waarin gij werdt ‘geboren’ op 30 oktober 1955 - en andere katholieke uitgaven aan het werk zijn. Ver-

der tekende hij ook hele beeldverhalen over de levens van enkele pausen, heiligen, missionarissen en zelfs van Albrecht Rodenbach. Maar gaandeweg waart gij zijn eerste bezigheid. Niet voor niets kaapte hij geregeld prijzen weg en werd hij over alle strekkingen heen erkend als een Vlaams ras-talent dat de jonge jeugd via u - zijn Jommeke - amuseerde én zelfs tot lezen aanzette. Legio zijn de verhalen van oude schoolmeesters die hun pupillen die het lezen maar moeizaam onder de knie kregen, aanspoorden om eens een Jommekesboek te lezen…

Het siert daarnaast ook uw geestelijke vader dat hij u nooit heeft meegesleurd in de grote en kleine wereldproblemen, en van u nooit een activist heeft gemaakt die voor deze of gene kar werd gespannen. Neen, gij waart en zijt een toonbeeld van beleefdheid, zonder complexen en ongecompliceerd, eerlijkheid en zin voor gerechtigheid, vriendschap en vriendelijkheid, guitigheid zonder grofheid, vol humor en Vlaamse eenvoud. En wat opviel: gij zat nooit op de schoolbanken, maar beleefde al uw avonturen in een soort eeuwige vakantie. Heerlijk om van te dromen, toch?

Gelukkig voor de Vlaamse jeugd heeft onze vriend Jef met zijn opvolgers een heus Jommekes-charter opgesteld, waarin staat wat er wel en wat er niet met u mag gebeuren. En dat is maar goed ook. Want zo zult gij authentiek uzelve blijven en met de jonge jeugd verder op zoek gaan naar dolle avonturen hier bij ons of verder weg.

65 jaar! Gelukkig gaat gij nog niet met pensioen. Vlaanderen is u daar dankbaar voor, want wat eenvoudige kinderlijke fantasie kan onze jeugd, die overspoeld wordt met gewelddadigheid en ruwheid, en met eenzijdige manipulaties en maatschappelijke problemen en zorgen, best gebruiken in deze turbulente tijden.

Denkend aan Jef, ga ik de komende dagen eens terugduiken in mijn eigen kinderjaren door De Straalvogel, De Zwarte Bomma, Diep in de put, De ooievaar van Begonia, De Schildpaddenschat, De zonnemummie en Jommeke in de Far-West nog eens op te diepen. Heerlijk is het, terugdenken aan de kindertijd. En niemand moet mij komen storen. Dag, Jommeke!

4

Actueel

30 JANUARI 2020

Laserwapens van lab naar het slagveld

De opdracht van informateurs Coens en Bouchez werd nog maar eens met een week verlengd…

Wie de wapenindustrie een beetje volgt, weet dat de snelheid waarmee nieuwe wapens momenteel worden ontwikkeld elk voorstellingsvermogen te boven gaat. Lockheed Martin, de Amerikaanse wapengigant en wellicht de grootste wapenproducent ter wereld, startte pas een campagne om de wereld te melden dat laserwapens effectief geïntegreerd zullen worden in al hun militaire producten.

“Van het laboratorium naar het slagveld” titelt Lockheed Martin op een van hun webpagina’s. “Tegen 2021 willen wij de eersten zijn om gerichte energie of laserwapens vanuit het lab in handen te geven van onze soldaten”, deelt het bedrijf mee bij monde van Steven Botwinik, directeur ‘Sensors & Global Sustainment Advanced Programs’.

Via spiegels en lenzen Helemaal nieuw zijn laserwapens niet. Reeds in de jaren ‘80 koesterde de toenmalige president Reagan het idee om laserwapens vanuit de ruimte te gebruiken om ballistische raketten te onderscheppen. En enkele jaren geleden stuurden de Amerikanen voor het eerst een marineschip, uitgerust met een laserwapen, naar de Perzische Golf om Iran af te schrikken. Met deze bewapening kon het schip toen al lichte drones en vaartuigen uitschakelen.

Laser staat voor ‘Light Amplification

by Stimulated Emission of Radiation’, een via spiegels en lenzen geconcentreerde uitstraling van een lichtbundel op een welbepaalde golflengte. Zowat alle landen die wapens ontwikkelen, zijn al jaren bezig met onderzoek naar de technologie. De VS zijn blijkbaar het verst gevorderd en hebben volgens Lockheed Martin nu systemen klaar voor alle strijdmachten.

Goedkoop en trefzeker Laserwapens lijken het meest efficiënt te zijn tegen de nieuwe wapens die zich aandienen zoals drones, dronezwermen en hypersonische raketten.

Volgens Lockheed Martin werd door de Amerikanen in 2017 een Patriot-raket van 3 miljoen dollar ingezet voor de vernietiging van een verdachte drone die iedereen online kan kopen voor een bedrag van 200 dollar. De dreiging werd weggenomen, maar dan wel tegen disproportionele kosten. Een schot met een laserstraal kost daarentegen amper

enkele dollars, is altijd raak en is met de snelheid van het licht sneller dan welk kinetisch wapen ook. Bovendien zijn de laserstralen niet zichtbaar en kan de herkomst, of het platform waar de straal vertrekt, moeilijk of bijna niet worden gedetecteerd.

Bijkomende voordelen zijn dat laserwapens operationeel kunnen blijven zolang er een energiebron - bv. een generator - aanwezig is. Geen gesjouw meer met zware munitie. De schade aan bepaalde doelen kan ook worden beperkt. Inslaande projectielen zoals bommen en raketten veroorzaken nogal wat randschade aan gebouwen en voertuigen. Met een laserstraal is dat niet het geval. De straal boort zich, afhankelijk van de sterkte, met grote hitte door de wand van een doelwit en laat enkel een volmaakt cirkeltje na. Op dat ogenblik maakt men echter beter geen deel uit van een tank- of vliegtuigbemanning.

Defensief Zijn er dan geen nadelen? Laserstralen kunnen wel beïnvloed worden door atmosferische omstandigheden, zoals vocht. Volgens Lockheed Martin is de technologie thans echter dermate gevorderd dat er aanpassingen mogelijk zijn aan alle weersomstandigheden. De wapenfabrikant benadrukt wel dat laserwapens enkel een aanvulling kunnen zijn op de ‘traditionele’ ballistische systemen omwille van hun snelheid en de controleerbare schade die ze aanrichten.

Het laserwapen wordt in de eerste plaats dan ook als een defensief wapen beschouwd met het voordeel wereldwijd onbeperkt ingezet te kunnen worden zolang een energiebron aanwezig is. Of we daarmee nu gelukkig moeten zijn of niet, laten we in het midden, maar naar ons gevoel overtreft de realiteit in de wapentechnologie stilaan de fictie van weleer.

RIRO

UIT DE WETSTRAAT Verrassend en verrast Tom Van Grieken deed een poging om de minister van Justitie, Koen Geens, voor schut te zetten voor zijn uitspraak dat de gevangenen loonsverhoging moeten krijgen. Vanzelfsprekend plaatste hij dat nogal gemakkelijk tegenover de eisen van de cipiers voor meer middelen en meer mensen. Hij vroeg zich daarbij af hoe het verder zit met de uitbreiding van de gevangeniscapaciteit en de vergoedingen voor de slachtoffers. En dat had hij er beter niet bij gevraagd… Koen Geens was in zijn sas toen hij antwoordde. Hij zei ironisch dat hij andere vragen had verwacht. Hij stelde deze dan maar aan zichzelf en gaf er bovendien het antwoord op…

Kostprijs loonsverhoging? 19.000 euro per jaar.

Opbrengst gevangenisarbeid? 1,1 miljoen euro per jaar. Nut van die arbeid? Werken aan reclassering en afbetalingen aan slachtoffers en burgerlijke partijen. Opbrengst per uur en per gevangene? Tussen 1 en 2 euro. Nieuwe gevangenissen? Haren is in aanbouw. Dendermonde wordt gebouwd, alsook vijf nieuwe in Wallonië en vier in Vlaanderen. Het was even slikken voor Van Grieken, maar hij trakteerde als volleerde volkstribuun de minister op een fameuze repliek, die weliswaar los staat van de loonsverhogingsdiscussie en waarmee hij handig om de hete brij fietste: “Een op twee gevangenen in ons land heeft niet onze nationaliteit. Als wij eens zouden beginnen met die gevangenen hun straf te laten uitzitten in hun land van herkomst, dan zou dat goedkoper en veiliger zijn en krijgt u extra opvangcapaciteit.” Misschien goed om vooraf eens een medewerker een en ander te laten oplijsten?

Tondo, eens te meer

Citaat van de week > Noël Slangen

“Gwendolyn Rutten is op dit ogenblik politiek dood, maar dat heeft ze zelf nog niet helemaal door.”

Noël Slangen, met een verleden in de Open Vld als raadgever, ghostwriter, strateeg, communicatieverantwoordelijke (voor de regering), maar ook als lid van bestuursraden van fondsen en instellingen allerhande, verliet uiteindelijk in 2016 de politiek.

Officieel tenminste, want hij ventileert nog geregeld zijn mening. Tegenwoordig doet hij dat als politiek columnist in HLN en als gast van Ivan De Vadder in “De Afspraak op vrijdag”.

Hij neemt zelden een blad voor de mond en toen men het vorige vrijdag had over Gwendolyn Rutten en de mogelijke nieuwe voorzitter van de Open Vld, liet hij zich ontvallen dat Rutten momenteel politiek dood is, maar het zelf niet beseft. De analist Slangen weet ook dat Rutten zich de jongste maanden heeft vastgereden door eerst geen Vlaams minister te worden, maar haar zinnen te zetten op de Wetstraat 16 en daarvoor hard te pleiten voor paars-groen.

Dan verschijnt ze niet op de nieuwjaarsreceptie van de stad Aarschot, waarvan ze burgemeester is, maar schurkt ze zich die avond aan bij voorzitter Bouchez van de MR. Een week later verklaart ze haar grote liefde aan de MR op de eigen nationale nieuwjaarsreceptie en zegt ze pathetisch: “l’Union fait la force.” Ze vergeet er wel bij te zeggen dat Open Vld in de Brusselse regering stapte nadat ze daar de MR liet vallen.

Ondertussen ontwijkt ze de camera’s, ook als ze in haar stad het pleit verliest tegen een activist die de ‘trage wegen’ weer toegankelijk wil zien. Of ze zich opnieuw kandidaat zal (mogen) stellen als partijvoorzitter, is maar de vraag. De uppercut van Noël Slangen trof immers genadeloos zijn doel. Adieu Gwendolyn?!

Ondertussen merken wij dat de werkzaamheden aan de ‘Tondo van Bracke’ gestaag verder gaan. U weet nog wel, de cirkelvormige gang die hoog boven de Leuvenseweg het Huis van de parlementsleden gaat verbinden met het Forumgebouw. Velen met ons zijn benieuwd naar het uiteindelijke prijskaartje en het verschil tussen de raming destijds en de definitieve prijs. Tegelijk vragen ook velen zich ook af of dit dure prestigeproject nu wel echt nodig was.

De straat oversteken via een zebrapad kan toch iedereen? Of moeten parlementairen nu altijd in de lucht zweven, hoog boven het voetvolk?

Plagiaat Parlementairen liggen altijd op de loer naar hun tegenstrevers en als ze hen vliegen kunnen afvangen, zullen ze het niet laten. Het is nu eenmaal een soort strategisch spel waarbij het er op aankomt de tegenstrever of de concurrent stokken in de wielen te steken. Dat merk je soms aan wetsvoorstellen of schriftelijke vragen die verdacht veel op die van de concullega’s lijken. Eerder dan die van hen te steunen, neemt men ze doodleuk over in een wat aangepaste vorm. Men schrijft er wat nieuwe passages bij, men past wat cijfers en beschouwingen in de motivatie aan, men formuleert een of meerdere artikels wat anders of men neemt zelfs ongegeneerd passages over van de concurrentie, mooi ingepast in het eigen verhaal. Plagiaat heet dat.

Het zou op zich bijzonder interessant zijn mocht iemand eens een vergelijkende studie maken van ‘overlappende’ wetsvoorstellen en schriftelijke vragen. De resultaten zouden verbluffend zijn. En menig Kamerlid zou met rode kaken staan…

Vlaanderen betaalt de factuur Over parlementaire vragen gesproken. Een die nog nooit werd gesteld, kwam van communautaire ‘hardelijner’ Barbara Pas. Zij wilde wel eens weten hoe groot het aandeel van

Vlaanderen is in de personenbelastingen. Alexander De Croo, minister van Financiën, deelde haar kurkdroog mee dat de Vlamingen in 2018 zo’n 28 miljard bijdroegen (een stijging van 2,2 miljard tegen 2014) en de Walen 12,3 miljard (11,5 miljard in 2014, of 0,8 miljard minder).

Kortom: het aandeel van Vlaanderen stijgt en dat van Wallonië daalt. En bovendien: in Vlaanderen worden meer dan dubbel zoveel personenbelastingen geïnd dan in Wallonië. Voor Pas is het opnieuw duidelijk dat het de Vlamingen zijn “die de factuur van de failliete NV België moeten betalen”. Veel parlementaire vragen zijn voor de galerij, maar sommige stellen de dingen toch weer eens op scherp.

Op de wip Onder het voorzitterschap van Kamervoorzitter Patrick Dewael werd in de Kamercommissie Grondwet een motie van het Vlaams parlement ongegrond verklaard. Hoe kan dat, vragen velen zich af. Het zit zo. In het Vlaams parlement werd een regeling gestemd met betrekking tot ‘de subsidiestop voor socio-culturele verenigingen die zich terugplooien op hun etnisch-culturele afkomst en segregatie in de hand werken’. Omdat in een oude procedure staat dat parlementsleden - ook Vlaamse dus - een motie kunnen indienen als zij menen dat in een regeling discriminatie aan de orde is, dienden Groen, PVDA en sp.a dus zo’n motie in. Maar die moet dan federaal beoordeeld worden. Dewael meende dat die motie ongegrond is en dat elke assemblee maar zijn verantwoordelijkheid moet opnemen. Hij kreeg de steun van Open Vld, CD&V en N-VA, zeg maar de coalitiepartners in Vlaanderen. Maar om het te halen, sloot ook Vlaams Belang zich bij zijn tekst aan. Gevolg: de motie werd weggestemd met 7 tegen 5 stemmen en 4 onthoudingen van PS en MR. Vreemd allemaal.

De zoektocht naar nieuwe politieke evenwichten zit daar zeker voor veel tussen. Nu moet het dossier nog naar de plenaire vergadering en dan naar de Senaat. Benieuwd of daar dezelfde stemhouding zal overeind blijven. In bizarre tijden is immers alles mogelijk, zeker als Vlaams Belang vaak op de wip blijkt te zitten…

Haat Met een vijftal waren ze donderdag om aan de eerste minister te vragen wat er moest en kon gedaan worden tegen het verspreiden van zogenaamde ‘haatberichten’ op de sociale media, vooral dan deze met een racistische toon.

Over anti-Vlaams of anti-Europees racisme van asielzoekers ging het uiteraard niet. Neen, het waren de eigen (vaak gefrustreerde en moegetergde) mensen die eens te meer met alle zonden van Israël werden overladen. Uiteraard putte Wilmès zich uit in het afstand nemen en veroordelen. En zelfs Kamervoorzitter Patrick Dewael deed er als volleerd zedenmeester nog een schepje bovenop. Het was Jessika Soors van Ecolo-Groen die als eerste vraagsteller de kat de bel aanbond. Een zin uit haar betoog mogen we u niet onthouden: “De brand in Bilzen, nu de haatberichten over hetgeen gebeurde in De Panne, de lastercampagne tegen een van mijn collega’s, de massa dagelijkse haat online, genoeg is genoeg.” Twee bemerkingen. Ten eerste: De brand in Bilzen… Is dat al bewezen, Jessika, wie het gedaan heeft? Weet u meer omdat u dat feit in deze context plaatst? Bent u dan al klacht gaan neerleggen of hebt u het parket al gevat? Ten tweede: Zou het mogelijk zijn uw groene collega’s zoals Devriendt en Calvo ook eens aan te sporen op te houden met haatberichten over rechtse politici in het algemeen en N-VA’ers en VB’ers in het bijzonder te verspreiden op de sociale media? Want wat we daar bijwijlen lezen, is niet altijd zo verbindend, hoor…

Actueel

30 JANUARI 2020

5

Delphine doet het niet voor het geld, of toch wel?

Het was een verrassende mededeling. In een kurkdroog persbericht gaf Albert II eindelijk toe dat Delphine Boël ontsproten was aan zijn destijds nog prinselijke zaad. Het verklaart tegelijk de verbetenheid waarmee Delphine tegen haar biologische vader procedeerde: ze wist dat ze gelijk had. Haar advocaten zijn niet van de minste en sturen torenhoge ereloonstaten (facturen) op naar haar adres in Ukkel.

Voorlopig heeft Delphine juridisch nog geen recht op de erfenis, maar aangezien Alain Berenboom, advocaat van Albert II, bevestigd heeft dat ze in het koninklijke testament opgenomen wordt, ziet de toekomst er voor Delphine erg goed uit. Interessant is ook dat Berenboom mijn schatting van het vermogen van Albert II impliciet bevestigt. Dat vermogen bedraagt zowat 200 tot 300 miljoen euro. Delphine heeft dus recht op een achtste van dat bedrag, of 25 tot 37,5 miljoen euro (abstractie makende van eventuele successierechten). Hiermee kan ze de facturen van de advocaten betalen en nieuwe verf kopen voor ongetwijfeld schitterende nieuwe creaties.

Vermogen Om het vermogen van Albert II te schatten, baseren we ons op diverse elementen.

Zo stootten speurders in de jaren tachtig tijdens een huiszoeking in de voormalige Shell Building (nu: Central Gate) aan het Centraal Station van Brussel op geheime rekeningen van toen prins Albert (de latere Albert II) en

koning Boudewijn. Volgens een nota van een speurder stond er 30 miljard frank op die koninklijke rekeningen. Omgerekend naar euro’s van vandaag en rekening houdende met de geldontwaarding (inflatie), is dat ruim 1,5 miljard euro voor alle leden van de koninklijke familie samen.

De Generale Bank (nu BNP Paribas Fortis) had in dat gebouw een filiaal waar alle geheime rekeningen werden bijgehouden. De hoofdzetel van de Generale Bank ligt op een boogscheut daar vandaan, aan de Warandeberg. De speurders stootten er toen op fiches die bewaakt werden door een oude man in een stofjas. Het hele systeem was opzettelijk buiten het informaticasysteem van de bank gehouden. Nagenoeg niemand was op de hoogte van dit parallelle stelsel. Onmiddellijk werd het onderzoek stopgezet en van hogerhand bevolen om hierover niets te vertellen.

deel van dat geld ook versast naar de Bahama’s, een belastingparadijs. En toen prins Albert optrad als handelsreiger voor België kreeg hij volgens sommige bronnen een geheime commissie voor het werk dat hij deed voor Eurosystem Hospitalier. Dat geld werd vervolgens op een Zwitserse rekening gestort.

De omstreden en veroordeelde auteurs Jean Nicolas en Frédéric Lavachery schreven dan weer dat de leden van de Belgische koninklijke familie bankrekeningen hebben (gehad) in Luxemburg. Zo schrijven ze dat Albert II een van de belangrijkste klanten was van KB-Lux. “We hebben de geheime boekhouding van deze bank kunnen analyseren en meer bepaald de rekeningen WK (rekeningen zonder naam).” Volgens de auteurs hebben (hadden) ook Filip, Astrid en Laurent elk een geheime rekening in Luxemburg. Het zou volgens het duo gaan om de rekeningen Xénor, Yorta en Zorbas met respectievelijk 341,6 miljoen frank, 341,7 miljoen frank en 164,5 miljoen frank op 31 oktober 1993. Dat de Luxemburgse piste geloofwaardig is, blijkt uit een persoonlijk voorval. Na een uitzending op tv over de koninklijke familie vertelt een fiscaal advocaat me in vertrouwen dat niemand minder dan Albert II cliënt is bij hem. De man is gespecialiseerd in het opzetten van buitenlandse constructies om de fiscale druk te minimaliseren. De auteurs Nicolas en Lavachery verbinden Albert ook (zonder bewijskracht) aan schimmige offshore bedrijven uit Liberia.

Tot slot is er de mogelijke link naar Panama met Galatsi Royal Business. In dat vehikel zou ook een deel van het vermogen van de koninklijke Belgische familie zitten.

Zeker Waar we helemaal zeker over zijn, is dat Albert II twee appartementen en drie garages in Oostende kocht tijdens zijn koningschap.

Volgens een paleisbron verrichtte Albert die aankoop met overschotten van de Civiele Lijst, wat overigens perfect legaal is. Albert heeft uiteraard nog steeds zijn domein in Châteauneuf-Grasse, waar ondertussen drie villa’s staan. En een vermogensbeheerder vertelde me ooit dat Albert zwaar belegd had in Belgische aandelen van het type UCB en Solvay. Daarnaast is er ook nog steeds zijn jacht ALPA, dat volgens Noël Vaessen duurder verkocht zal worden dan de 4,6 miljoen euro, aangezien een rijke oliesjeik er veel geld voor over heeft om een jacht te bezitten met een gouden plakkaat met de vermelding ‘Dit jacht was bezit van koning Albert II’.

Besluit Delphine heeft binnenkort recht op een mooie koninklijke erfenis. Alleen is het de vraag of ze wel alles zal krijgen waar ze wettelijk recht op heeft. De Coburgs hebben immers een lange traditie om een (groot) deel van hun vermogen in het buitenland te verstoppen. Zelfs Boudewijn had een deel van zijn vermogen naar de VS versast om de devaluatie van de Belgische frank niet te moeten voelen. De kans is dus reëel dat Delphine opnieuw advocaten zal moeten inzetten om datgene te krijgen waarop ze recht heeft. De media zullen haar danken voor die nieuwe juridische soap.

THIERRY DEBELS

Zwitserland, Luxemburg, Panama, Liberia of de Bahama’s?

Volgens de nota van de speurder werd een

VLAAMS PARLEMENT Rep en roer De VRT staat synoniem voor onheil en is al sinds mensenheugenis een totaal verziekte krabbenmand. Ook nu is het weer niet anders. Na het nodige interne gekrakeel en met de nodige - uiteraard ingebeelde - politieke spelletjes heeft het de Vlaamse regering behaagd om gedelegeerd bestuurder oftewel CEO Paul Lembrechts het gat der deur te wijzen. Vanzelfsprekend staat het VRT-hok nu in rep en roer en al even vanzelfsprekend raakten de politieke antennes in het Parlement onder hoogspanning. In een woord voor woord voorspelbaar debat werd uiting gegeven aan de diverse gevoelens naargelang kleur en aanhorigheid. Mediaminister Benjamin Dalle verklaarde een logische en absoluut apolitieke beslissing te hebben getroffen, geheel volgens zijn bevoegdheden en met respect voor de autonomie van de VRT. Hij had zich daarbij zeker niet laten leiden door het spookrapport over het functioneren van zekere VRT-kolonels, dat hij trouwens niet had gelezen en niet zou vrijgeven omdat het niet ter zake doet en al te intieme details bevat. Dit tot grote ergernis van de linkse oppositie. Dalle zou hier voorts niet meer van afwijken. Later in het debat zou voorzitter Homans wel cryptisch opmerken dat als de inhoud van het fameuze rapport, die zij ook niet kende, bekend zou worden, een aantal figuren naar verdere activering op de arbeidsmarkt zouden kunnen fluiten. Het zal ons een zorg wezen.

Links gehuil Dan was het tijd voor het gehuil uit de gebruikelijke hoek. Katia Segers (sp.a) had het consequent over een verrottingsstrategie gericht op het vernietigen van de fantastische en prachtige en ààh en òòh VRT, die toch zo belangrijk is voor onze democratie, die zoveel nood heeft aan een sterke openbare omroep. Kapotbezuinigd wordt de arme VRT, gekortwiekt en politiek mishandeld. Tine Van den Brande (Groen) was dan weer “triest en kwaad” omdat de kritische omroep monddood gemaakt en onthoofd wordt, waarbij ze Luc Van den Brande, voorzitter van de raad van bestuur van de VRT (en eveneens oude CD&V-krokodil), als kwade genius zag.

Hoogstnodig was de VRT ook als dam tegen fake news, tegen “Amerikaanse toestanden”.

Bij deze bewering over onze omroep, die toch heus wel de grootste fake news-producent

aller tijden moet zijn, konden wij ternauwernood aan de verstikkingsdood ontkomen. Uit deze mogelijk fatale lachstuip werden we gered door de stalinistische ernst van Jos D’Haese (PVDA), die gewaagde van een “politieke afrekening” (waarvan enige voorbeelden hem zeker bekend zullen zijn), het door de regering willen opzetten van een “staatsomroep” (waaraan enige herinneringen hem zeker toelachen) en van het doorvoeren van een “Vlaams-nationalistische agenda” voor de VRT (als dat zou kunnen). Gelukkig kwam hiertegen verzet, verzet en nog eens verzet en men kon bijna zien hoe zich in D’Haeses’ hoofd de rode vaandels ontvouwden.

Hypocrisie Wel in zijn nopjes was Klaas Slootmans (VB), die de minister feliciteerde met de defenestratie van Lembrechts. De man had het trouwens zelf (bewust?) opgezocht en kan met een mooie ontslagvergoeding naar huis, dan wel naar groenere weiden. Op dat laatste antwoordde de minister niet rechtstreeks, wat tot verontwaardiging bij het VB leidde. Hij zou het onderwerp wel even aanraken bij de vragen van partijgenote Karin Brouwers. Voorts hekelde Slootmans de “potsierlijke hypocrisie” van links, dat alleen maar woest is omdat het zijn greep op zijn geliefde DDR-omroep dreigt kwijt te raken. Links zou volgens hem onnoemelijk krijsen als pakweg Poolse of Hongaarse openbare omroepen ook maar een fractie zouden uitspoken tegenover “links” van wat de VRT al sinds jaar en dag tegenover het VB doet, met name het dagelijks in het gezicht spuwen van die partij en haar kiezers.

Wilfried Vandaele (N-VA) had het ook wel gehad met de linkse klaagzangen. Men moest het niet voorstellen alsof het einde der tijden was aangebroken. Er is gewoon gebeurd wat moest gebeuren: een CEO ontslaan die niet meer kon functioneren. Bovendien is N-VA helemaal niet tegen de VRT, wel integendeel.

De omroep blijft onmiskenbaar een “stevig huis” dat allesbehalve ondergefinancierd is. Hij vroeg zich ook af wat er nu precies zo, boehoe, gruwelijk was aan een VRT die de Vlaamse identiteit zou dienen te versterken.

Onzerzijds blijven wij van mening dat het de mensheid in het algemeen en het Vlaamse deel daarvan in het bijzonder, zeer ten goede zou komen als de VRT geheel en definitief zou worden opgedoekt.

Bang van eigen schaduw?

Er zijn in Vlaanderen maar weinig bewegingen of verenigingen die zo manifest alle verwijzingen naar hun vaak roemrijke verleden en symbolen uitwissen als de van oorsprong christelijke sociale organisaties.

Zo werd de KAV (de Kristelijke Arbeiders Vrouwenbeweging) in 2012 omgedoopt tot Femma. De KBG (Kristelijke Bond van Gepensioneerden) werd in 2006 OKRA (ook al zou de K nog voor Kristelijk staan) en het ACW (Algemeen Christelijk Werknemersverbond) werd in 2014 Beweging.net. En dezer dagen werd meegedeeld dat de KVLV (Katholiek Vormingswerk voor Landelijke Vrouwen) voortaan FERM zal heten. Enkel KWB (Kristelijke Werknemers Beweging) houdt voorlopig nog zijn oorspronkelijke naam.

Linkse betaalde topkaders Zeker, deze bewegingen tellen toch nog heel wat (oudere) leden en handhaven zich vooralsnog tegen het grote aanbod aan andere organisaties. Maar de rode draad doorheen die organisaties is zo goed als verdwenen, namelijk de christelijke, katholieke inspiratie in het algemeen en het kerkelijk leven in het bijzonder. Vandaag richten zij zich nog enkel op het maatschappelijke doel met een waaier aan activiteiten en in

hun standpuntbepalingen leunt men vanuit de betaalde topkaders vaak zeer dicht aan bij centrum-linkse of zelfs heel links-groene maatschappijbeelden. Denk maar aan de recente uitspraak van de Beweging.net-voorzitter ten gunste van een paarsgroene regering.

De dag komt dat elke verwijzing naar het christendom - dat hen groot en relevant heeft gemaakt - volledig zal verdwenen zijn. Net zoals in het zogenaamde katholiek onderwijs nog zelden of zelfs uitzonderlijk nog verwezen wordt naar iets dat met religie te maken heeft. We bedoelen dan het christendom, want aandacht voor moskeebezoeken, Suikerfeesten, de Ramadan en Iftar-maaltijden zijn dan weer ‘in’…

Het ‘weg met ons’ zal ons nog duur te staan komen, zoveel is zeker. En daar willen we helemaal niet mee zeggen dat we ervoor pleiten om de klok met decennia terug te draaien. Zich handhaven in een veranderende tijd is niet zo moeilijk. Je moet er alleen wat ruggengraat voor hebben en niet bang zijn van de eigen schaduw.

6

Zuur & Zoet

30 JANUARI 2020

Nieuwe partij in Wallonië In Wallonië is voorbije zaterdag een nieuwe rechts-radicale partij opgericht: de PNE, wat staat voor Parti National Européen. Franstalig België heeft een ingewikkelde geschiedenis als het gaat over rechts-radicale partijen of partijtjes. Er zijn in het verleden al heel veel pogingen geweest om een rechtse partij op te richten, maar in zowat alle gevallen liepen die pogingen met een sisser af.

Het grootste succes boekte het Front National van Daniel Féret, en dat in de periode 1985 tot 2007. De partij kon profiteren van het succes van het Front National in Frankrijk. Maar de partij ging ten onder aan interne ruzies, met als ‘hoogtepunt’ de afzetting van Féret als voorzitter.

Een van de problemen in Wallonië is het ontbreken aan charismatische leidinggevende figuren, met daarbovenop nog een grotere boycot door de media dan in Vlaanderen. Peilingen en wetenschappelijk onderzoek tonen nochtans aan dat er een potentieel is van een 8 à

10 procent rechtse stemmers. Maar door de verdeelde opkomst, denk maar aan de Parti Populaire van Mischael Modrikamen, de lijst Destexhe, Agir, FNB, PFN, Nation, Démocratie Nationale, Wallonie D’Abord, en tutti quanti, bleef een grote doorbraak uit. Nog in februari vorig jaar werd NV-WA boven de doopvont gehouden, al bleek dat eerder een eenmansinitiatief te zijn. Het minste wat men kan zeggen is dat er iets leeft in Wallonië waar men ter rechterzijde afgunstig kijkt naar het succes van Vlaams Belang en N-VA in Vlaanderen.

Een zoveelste poging?

Gaat de komst van de Parti National Européen daar iets aan veranderen of is het een zoveelste poging? Dat PNE is ontstaan na een interne ruzie binnen Nation is geen geheim. Wat wel opvalt is dat mensen uit verschillende groeperingen elkaar nu gevonden hebben: Maxime Grégoire van Identité et Démocratie, Valéria Appeltans van Droite Conservatrice, Leticia Knevels van het Collectif Identitaire Liégeoise en Grégory Bourguignon van Mouscron en Colère.

De voorzitter van de PNE is Olivier Balfroid, voormalig secretaris van Nation. Een andere stichter is Jean-Pierre Borbouse, voormalig kaderlid van het Belgische Front National.

Niet dat we nu kunnen spreken van een massabeweging, maar alvast op Facebook kon de nieuwe partij op enkele weken tijd enkele duizenden volgers rekruteren. Dat alleen is een indicatie en een reden om de partij in het oog te houden.

De startvergadering van nieuwkomer PNE voorbije zaterdag ging alvast niet onopgemerkt voorbij. Een zestigtal linkse manifestanten van ACOD, PTB en aanverwanten, versperden de toegang tot de zaal waar de rechtse partij zou verzamelen. De politie van Charleroi moest met traangas en waterkanon tussenbeide komen (op bevel van PS-burgemeester Paul Magnette) om een vrije doorgang te garanderen.

De start van PNE betekent natuurlijk concurrentie voor Nation dat vorig jaar aankondigde een nationale beweging te worden met een uitbreiding naar Vlaanderen, waar het gaat samenwerken met het Nieuw-Solidaristisch Alternatief. Of dat daar muziek inzit, durven we toch te betwijfelen…

KARL VAN CAMP

HAAT JEGENS ANDEREN… In het verlengde van de talrijke Holocaust-herdenkingen dezer dagen nodigde de “Vereniging ter nagedachtenis van de Holocaust” de Brusselse volksvertegenwoordigers uit om aanwezig te zijn op een plechtigheid in de Lombardstraat. Daar liggen gedenkstoeptegels ter nagedachtenis van nazislachtoffers. Het was een breed en pluralistisch opzet, want het was de bedoeling dat álle fractievoorzitters er kort iets zouden mogen zeggen. Dus ook Dominiek Lootens-Stael van het Vlaams Belang. En toen gingen de poppen aan het dansen… PS, one.brussels-SP.A, MR, Open VLD, Ecolo, Groen, Défi, PTB, CDH, CD&V, PVDA, Agora en DierAnimal vroegen onder leiding van Rachid Madrane

(PS) aan de organisatoren om de uitnodiging aan het VB tot de herdenkingsplechtigheid in te trekken. In een persmededeling stelden ze gezamenlijk: “De aanwezigheid van een vertegenwoordiger van een partij die openlijk pleit voor vreemdelingenhaat en haat jegens anderen onteert deze ceremonie.

De bedoeling was net om in herinnering te brengen hoe het dagelijkse racisme de basis legt voor de ergste verschrikkingen.” De ‘democraten’ dreigden er zelfs mee weg te blijven als Lootens-Stael zou spreken. De organisatoren gingen niet in op de vraag, maar beslisten wel om het woord niet te geven aan de VB’er. Spreekverbod dus.

N-VA was de enige partij die dit spelletje niet meespeelde en ondertekende de persmededeling niet mee. Lootens-Stael was

Jef Nys bij ’t Pallieterke 65 jaar geleden tekende Jef Nys voor het eerst het figuurtje Jommeke. Tot 22 februari loopt er in het Districtshuis van Wilrijk een tentoonstelling over Jommeke en zijn geestelijke vader.

Wat de meeste liefhebbers van het beeldverhaal al lang vergeten zijn - mochten ze het al geweten hebben - is dat diezelfde Jef Nys zijn eerste stappen als cartoonist en illustrator bij ‘t Pallieterke heeft gezet. Van Jef Nys zouden in ‘t Pallieterke tussen 1946 en 1956 ongeveer drieduizend tekeningen, overwegend spotprenten, verschenen zijn.

Achttien jaar was Jef Nys toen hij, alumnus van de Antwerpse kunstacademie, op een novemberdag in 1945 het aanbod kreeg om voor ’t Pallieterke te tekenen. Een jeugddroom voor Nys die uit het goede Vlaams-katholieke hout gesneden was. Met hoofdredacteur Bruno De Winter kwam het tot een jarenlange intense samenwerking.

Over de beginjaren van Jef Nys bij ’t Pallieterke verscheen bij onze uitgeverij in 2015 een boek van de hand van Tomas Verachtert.

We hebben nog een twintigtal exemplaren.

Het boek telt 224 blz. met een selectie van een 300 cartoons. Prijs 22 euro, verzendingskosten inbegrepen. Bestellen kan via de boekhandel, Bol.com, via Polemos.be of via het secretariaat 03 232 14 17. (ISBN: 978 90 822 4431 1) De expo over Jommeke gaat door in het districtshuis van Wilrijk (Bist 1) en is gratis te bezichtigen op dinsdag, woensdag en donderdag van 10 u. tot 20 u. en op vrijdag en zaterdag van 10 u. tot 17 u. Het is een organisatie van ’t Vlaams Stripcentrum, Ballon Media en het District Wilrijk.

KARL VAN CAMP

woest en ging zelfs helemaal niet naar de herdenking. Hij had dat beter wel gedaan, want zo kregen de ‘democraten’ uiteindelijk wel hun zin. De herdenking verliep sereen tot op het moment dat een ‘verbindende democraat’ glansrijk uit zijn rol viel en precies etaleerde wat “haat jegens anderen” betekent, want toen het jonge N-VA-parlementslid Gilles Verstraeten het woord nam, keerde – onder anderen – DéFI-fractievoorziter (lees: van het vroegere FDF) Emmanuel De Bock ostentatief zijn rug naar de spreker.Wat een zielige, kleine, beschamende en onterende vertoning.

Men kon niet beter aantonen waar haat jegens anderen begint. We moesten onwillekeurig denken aan de gevleugelde uitspraak dat de fascisten van morgen – eigenlijk vandaag al - zich antifascisten zullen noemen.

BRUSSEL

Bundestreue De manier waarop men aan Franstalige kant tegen het Vlaams Inschrijvingsdecreet ageert, begint stilaan potsierlijke proporties aan te nemen. Maar dat heel wat intellectuele oneerlijkheid aan de dag wordt gelegd is nog niet het grootste probleem. Wel de apathie aan Vlaamse kant, te beginnen met die drie ‘excellenties’ (sic) in de Brusselse regering.

Daar gaan we weer voor de volgende ronde in de strijd tegen het Vlaams Inschrijvingsdecreet! Voor het Grondwettelijk Hof deze keer, zo te zien nog een hele tijd zonder ‘juge’ Khatabbi, en maar goed ook.

Eerder diende het College van de Franse Gemeenschapscommisie (de zogenaamde COCOF, tegenhanger van de VGC) een belangenconflict tegen het bewuste Decreet in.

Het werd een maat voor niets en dus spreekt men nu andere kanalen aan. Of het überhaupt wat zal opleveren, valt nog te bezien, maar in wezen is dit een politiek probleem.

We vatten kort samen: als antwoord op de realiteit dat de groep ‘anderstaligen’ een ruime meerderheid is gaan uitmaken in het Nederlandstalig onderwijs, werden enkele voorrangsregels ingevoerd voor ‘Nederlandstaligen’. De taal van het diploma van de moeder of het succesvol afleggen van een taaltest door één van de ouders bepaalt of men in die voorrangsgroep opgenomen wordt. Er bestaat trouwens ook een voorrangscategorie voor kinderen die eerder al

hun lagere school in de taal van Vondel aflegden, maar dit zou ons te ver leiden.

Besluit: het Nederlandstalig onderwijs, tot dik in de jaren ‘80 nog zieltogend, werd doorheen de jaren het slachtoffer van het eigen succes, waardoor het ‘kernpubliek’ behoorlijk ondergesneeuwd is geraakt. Of die voorrangsregeling de ontstane scheeftrekking enigszins recht zal kunnen trekken is een discussie op zich. Persoonlijk menen we van niet, of op zijn minst onvoldoende.

Verstandiger zou zijn het hele opzet anders in te vullen, maar ook dat is voer voor een autonoom debat.

“Een kind = een kind” De COCOF-benadering van het onderwijs in de hoofdstad is heel anders dan de Vlaamse, zoals nog maar eens bleek uit verklaringen van minister Barbara Trachte (Ecolo). “We moeten samen alle leerlingen verwelkomen, ongeacht hun achtergrond”, klonk het, gevolgd door een aantal platitudes die we u graag besparen. Begrijp:

iedereen zou zijn weg moeten vinden naar het Nederlandstalig onderwijs, zonder voorrangsregelingen en dito groepen. Ze haalde nog niet dat ‘een kind is een kind’-populisme van enkele jaren geleden uit de kast (het was, dachten we, Joëlle Milquet die er het voor het eerst mee uitpakte). Vanuit een bepaald simpel oogpunt is de benadering ergens begrijpelijk. Er is een vraag, een aanbod, de vrije schoolkeuze (herinner u ‘la liberté du père de famille’ waar het FDF zo aan gehecht was), en dat is het dan.

Die Vlaamse minderheid? Het zij zo. Vinden ze geen plaats? ‘On s’en fou.’ Zien die ouders zich genoodzaakt hun kinderen buiten Brussel naar school te sturen omdat ze in se niets anders (niet minder, maar ook niet meer) willen dan elke ouder van Oostende tot Dilsen-Stokkem? Tja, het zijn waarschijnlijk wel enggeestige kleinburgers zeker die de Brusselse multiculturele grootsheid niet inzien? Toegegeven, het is bij wijze van boutade wat scherp gesteld, maar toch zit het dicht bij hoe die lui denken. Enkel Vlamingen zonder historisch besef laten zich door zo’n Hamelen-praat vangen.

ESP met boter En wat vinden de (Vlaamse) collega’s van de Brusselse regering hiervan? Elke Van den Brandt, Sven Gatz en Pascal Smet, laten we

het ‘team ESP’ noemen. Erg stil zijn ze. Wellicht omdat ze er toch niet veel aan kunnen veranderen, maar misschien ook wel omdat ze zich ook vragen stellen bij die voorrangsregeling, zij het niet om dezelfde redenen als ondergetekende. Gatz is helemaal in de ban van zijn tweetalig onderwijs, Van den Brandt bestaat slechts bij gratie van de Ecolo-broer en Smet, tja, als fantast is het niet zo moeilijk de gekste dromen achterna te hollen natuurlijk. En zeggen dat er landen zijn waar zoiets als ‘Bundestreue’ bestaat, federale loyauteit.

In Duitsland bijvoorbeeld is het een hoeksteen van het Grondwettelijk systeem (zij het vooral gefocust op de relatie tussen de deelstaten en de federale overheid).

En wat zien we hier? Jarenlange Franstalige politieke agitatie in de Vlaamse Rand gefinancierd met belastinggeld. Men stuurde om de haverklap Europese waarnemers op ons af op zoek naar concentratiekampen of iets dergelijks. De taalwet? Een vodje papier.

En zo kunnen we nog een tijdje doorgaan.

Maar weet u wat? Er is geen reden om het hen kwalijk te nemen. Per slot van rekening nemen ze slechts de ruimte in die men hen laat. ESP en co hebben boter op het hoofd, en in het geval van de immer opgewekte, haast guitige S. zelfs een familiepak met verzuurde melk vervaardigd.

KNIN.

Onze naaste buren

30 JANUARI 2020

Woning- en andere noden

Excuses aan de lezer. Eind vorig jaar schreef ik dat Nederland in de afgelopen 12 maanden weer 80.000 inwoners ‘rijker’ was. Fout! Het waren er 114.000. De oorzaak is niet alleen te vinden bij het asielprofitariaat, dat volgens de bekende uitdrukking van de heer Tobback als meeuwen op het Nederlands stort duikt. Dat waren er officieel maar een goede 30.000.

7.500 onder hen zijn per definitie kansloos omdat zij uit veilige landen komen als Marokko en Algerije. Ze arriveren bij het aanmeldcentrum in Ten Apel, krijgen de mededeling dat ze niet moeten hopen, maar hebben toch recht op voeding en huisvesting tot de bureaucratie hen definitief meedeelt dat ze moeten ophoepelen. Iets wat iedereen al van bij de aanvraag wist. Inmiddels houden deze 15- tot 25-jarigen zich nuttig bezig met stelen, roven en plunderen en in groep mensen lastig vallen of het openbaar vervoer terroriseren.

Bij die kanslozen vielen bussen Moldaviërs op die op vakantie kwamen op kosten van de Nederlandse belastingbetaler. Een paar heren wekten opzien toen ze boos naar de pers stapten omdat ze geen sigaretten en zakgeld kregen en ze die Nederlandse kost niet lusten, want ze wilden Moldavisch vreten.

300.000 woningen tekort Asielbedrog is maar een van de oorzaken van de woningnood die Nederland op dit ogenblik teistert. Een andere is de legale migratie. Ook Nederland is immers zo dom geweest een groot deel van zijn bevoegdheden af te staan aan overbetaalde bureaucraten van de EU. Ongeveer 10.000 Polen, 5.000

Roemenen en evenveel Bulgaren vestigen zich jaarlijks in Nederland. Velen doen het werk waar Nederlanders (en nogal wat laaggeschoolde allochtonen onder hen) de neus voor ophalen, omdat ze zich liever in de bijstand en de sociale uitkeringen nestelen.

Verrassend is het aantal Indiërs: 6.000. De meesten onder hen zijn hooggeschoolde techneuten bij de vele bedrijven.

Dat betekent dat ze met hun hoge salarissen Nederlandse middenklassers als onderwijzers of politiemensen overbieden op de woningmarkt. Geen toeval dus dat Nederland op dit ogenblik 300.000 woningen te weinig telt. Het kabinet wil 75.000 woningen per jaar bouwen, maar in de praktijk zijn het er niet eens de helft. Zelfs over tien jaar zijn er nog altijd 200.000 woningen tekort. In afwachting blijven veel Nederlanders tegen hun zin bij hun ouders wonen en leven zelfs gescheiden mensen ongemakkelijk verder in dezelfde woning.

Daarenboven is Nederland het regeltjesland bij uitstek.

In de meeste gemeentecolleges zetelen GroenLinksers en D66’ers. Ze stellen een oerwoud aan verplichtingen op, waardoor projectontwikkelaars zelfs geen zin meer hebben om te bouwen. Voeg daar de klimaatwaanzin en de stikstofgekte bij, want de ‘progressieven’ worden hysterisch bij de gedachte

7

NEDERLAND dat vrachtwagens verschijnen op de werf. Dat zijn wel dezelfde criminele partijen die zoals het ‘Belgische’ Groen de grenzen verder willen openzetten zodat het milieu nog meer verloedert.

D66 wil ook harddrugs legaliseren In dit land rivaliseren op dit ogenblik D66 en GroenLinks nog op andere terreinen om belangrijke noden aan te pakken. Vooral bij de zogenaamde linksliberalen zitten vandaag doortrappers die zelfs een Bart Somers veel te rechts zouden vinden. D66 eist dat er dringend iets gedaan wordt aan de noden van de druggebruiker. De partij heeft een drugsmanifest gepubliceerd dat erop neer komt dat alle drugs legaal worden. Ook de harddrugs, want zo’n politiek is ‘realistisch’.

Je kan toch niet verhinderen dat mensen zich drogeren.

Onmiddellijk stelden tegenstanders dat stelen en moorden ook moeten gelegaliseerd worden, want die realiteit blijft ook bestaan. Als uitsmijter in het debat heeft de republiek Amsterdam - waar GroenLinks en D66 de baas zijn - bepaald dat de politie niet langer meer drugsdealers mag oppakken die met patserauto’s rondrijden, geld als slijk uitgeven en geen behoorlijk inkomen hebben. De republiek weigert omdat dat tot ‘etnisch profileren’ leidt. Amsterdam geeft met andere woorden toe dat die gangsters vooral Marokkanen en Turken zijn en de racisten van D66 en GroenLinks willen niet dat hun (misdadig) kiesvee lastig gevallen wordt.

WILLEM DE PRATER

Guy, dan is hij er wel, dan is hij er niet Guy, mister Europe, was present op de eerste dag van de gemeenteraad van januari. Alle liberalen waren opgetrommeld voor de stemming over de Israëlreis van schepen Sofie Bracke. Na afloop stond Guy ongegeneerd vooraan bij de schepenen, waar hij met veel gebaren burgemeester Mathias instructies gaf.

Het ‘samenwerkingscollege’ van Mathias lag op dat moment in twee helften uiteen. Met opruier Guy als raadgever zien we het niet snel tot een verzoening komen. De gemeenteraad was nog lang niet gedaan, er volgden nog een hele reeks stemmingen, maar Guy had hard genoeg gewerkt en verdween stilletjes de nacht in. De tweede avond van de gemeenteraad kwam hij zich zelfs niet even tonen. Zijn stoel bleef de hele avond leeg.

De opbrengsten van de LEZ worden geschat op drie keer meer dan dat de zone, inclusief personeel, aan de stad kost. Maar we gaan dat gebruiken, zegt de schepen, in de eerste plaats om de LEZ nog uit te breiden naar alle woonwijken en naar het havengebied. Wat een heerlijke logica toch van onze groene schepen. ‘Vanaf nu betaal ik geen belastingen meer. Ik zal aan de fiscus uitleggen dat ik alles wat ik binnenkreeg weer opgemaakt heb!’

China goed, Israël slecht

Gedaan met gratis grofvuil op het containerpark in Gent?

Vorig jaar ging schepen Sofie Bracke ook al op Voka-missie. De reis ging toen naar China. Want ook China is volgens VOKA een land waar Gent nog veel kan opsteken als het gaat om ‘high tech’ bedrijven. Het kostte bijna evenveel als de reis dit jaar naar Israël (een paar honderd euro minder). De uitleg over het doel van de reis is voor beide bestemmingen woord voor woord hetzelfde. Zo te zien is er geen verschil tussen beide dienstreizen. De grote heisa dit jaar over Israël staat in groot contrast met het grote stilzwijgen van vorig jaar over China. Niemand roerde. Er werd geen enkele vraag over gesteld in de gemeenteraad. Ook de PVDA zei niets. Heeft China dan geen leger dat mensen verdrukt en in kampen opsluit?

Het geschreeuw van de PVDA over de schendingen van de mensenrechten in Israël klinkt wel erg hol.

De logica van schepen Heyse Volgens de Gentse schepen van milieu zal Stad Gent niets verdienen aan de LEZ-zone. Want, zo zegt ze, al het geld dat binnenkomt uit de LEZ gaan we weer uitgeven.

eens om uitstel vragen bij de Vlaamse regering. Erg veel argumenten heeft hij daar niet voor. Gent heeft al acht jaar tijd gehad om de containerparken aan te passen. Het ziet ernaar uit dat Gentenaars binnenkort zullen moeten betalen voor het containerpark, zoals dat in de rest van Vlaanderen al lang het geval is.

MATHILDIS

In 2012 besliste de Vlaamse regering dat containerparken betalend moeten zijn. Dat noemen ze “de vervuiler betaalt”. In Gent is dat nog niet ingevoerd. Daarom heeft de waarnemende gouverneur van Oost-Vlaanderen het nieuw reglement vernietigd voor het aanbieden van huishoudelijk afval op recyclageparken. Vanaf één april is het gedaan met de twaalf gratis beurten per jaar. Als de schepen bij de hogere overheid geen uitstel kan krijgen, zullen Gentenaars (net als alle Vlamingen) binnenkort moeten betalen voor het wegbrengen van grofvuil.

Het stadsbestuur wist dat dit verplicht was. De schepen legde het zelf in december nog uit aan de gemeenteraad.

We moeten van Vlaanderen, zei hij, maar onze containerparken zijn daarvoor nog niet aangepast. Daarom gaan wij nog twee jaar wachten om grofvuil betalend te maken.

Zo gaat dat in Gent. Ze vermelden zelf de wet en passen die dan doodleuk niet toe. De schorsing door de gouverneur maakt daar nu een einde aan. De schepen wil nog

De wallingantische wortels van de MR MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez hield in een interview een pleidooi voor de terugkeer naar het unitaire België. Blijkbaar kent de Bergenaar de geschiedenis van zijn partij niet goed.

De PRL, voorganger van de huidige MR, werd onder andere opgericht door een groep radicale wallinganten waaronder de grondwetspecialist François Perin en zijn secondant Jean Gol. “Ik wil terug naar het unitaire België,” zo verklaarde MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez aan het Franstalige magazine Wilfried. De eentalige Waal wil zelfs het onderwijs herfederaliseren. De liberale spring in ’t veld kreeg veel kritiek, zowel uit Vlaanderen (N-VA, Vlaams Belang,…) als uit Wallonië (bij regionalistische PS’ers).

Pest Open Vld-voorzitter Gwendolyn Rutten was positiever. Het is bekend dat de Vlaamse liberalen gewonnen zijn voor de herfederalisering van een aantal bevoegdheden, al blijven ze daar zeer vaag over. Zijn we bij de liberalen teruggekeerd naar de tijd van oprichter Omer Vanaudenhove, die van zijn PVV/PLP een unitaire partij (“Mijn partij is mijn land”) maakte en daarmee zelfs de verkiezingen van 1965 won? Dit belgicistisch credo van meer dan een halve eeuw geleden heeft bij de liberalen mythische proporties aangenomen. Ook en vooral omdat er in Vlaamsgezinde kringen tot op vandaag schamper wordt gedaan over de weinig Vlaamse liberale reflex. De PVV als Pest voor Vlaanderen blijft actueel. En veel Franstalige liberalen van de MR lijken heimwee te hebben naar een Belgique à Papa.

Dat bewijst dat ze de geschiedenis van de eigen par-

tij niet goed kennen. De PRL, Parti Reformateur Libéral, die in 1979 werd opgericht en de voorganger is van de MR heeft regionalistische, ja zelfs wallingantische wortels. Het zou niet slecht zijn als een aantal MR-kopstukken aan Bouchez uitleggen hoe zijn partij kon groeien dankzij de wallinganten. Voor alle duidelijkheid wordt de ontstaansgeschiedenis hieronder nog eens uit de doeken gedaan.

Aanhechting bij Frankrijk Het unitaire discours van de PVV/PLP botste eind jaren ’60 na Leuven Vlaams al snel op Waalse weerstand. Ook de liberalen ontsnapten niet aan de Belgische centrifugale krachten. Een Waalse PLP (PLPW) werd opgericht, onder andere onder leiding van Jean Defraigne, een regionalist die later voorstander zou worden van de aanhechting van Wallonië bij Frankrijk. We schrijven begin jaren ’70. André Damseaux, liberaal en eveneens regionalist, wordt voorzitter. De Waalse liberalen hebben het electoraal moeilijk. Bij de verkiezingen van maart 1974 haalt de PLPW 9 zetels. Het regionalistische Rassemblement Wallon rijft er 14 binnen. Liberalen en RW nemen onder andere deel aan de eerste regering Tindemans en leggen de basis voor de gewestvorming, een Waalse eis.

WALLONIE

Ondertussen rommelt het bij het Rassemblement Wallon. Figuren als de grondwetspecialist François Perin, Jean Gol en Etienne Knoops - allemaal overtuigde wallinganten - vinden dat de partij op sociaaleconomisch vlak te veel naar links opschuift. Het komt tot een breuk met voorzitter Paul-Henry Gendebien.

Bocht richting federalisme Liberale wallinganten groeien in 1976 naar elkaar toe.

15 januari 1977 is een keerpunt. Dan wordt de PRLw opgericht, de voorganger van de huidige MR. Die bestaat uit de Waalse PLP en de liberale denktank Réformes et libertés van Michel Toussaint. En de groep CRéER van François Perin, Jean Gol en Etienne Knoops. Zij verlaten het RW en worden liberalen. In 1979 ontstaat de PRL door de samenwerking van Waalse en Brusselse liberalen. In de hoofdstad voelt men de hete adem van het FDF en wordt de bocht richting federalisme gemaakt.

Bij de PRL is het op dat moment met een vergrootglas zoeken naar figuren die heimwee hebben naar het Belgique à Papa. Meer nog, op 26 maart 1980 neemt François Perin tijdens een plenaire zitting van de Senaat ontslag. Hij ziet geen toekomst meer voor België.

Perin zal daarna een fel voorstander zijn van de aanhechting van Wallonië bij Frankrijk. Jean Gol, die in 1995 overleed, keek als PRL-voorzitter graag naar Parijs en droomde op zijn minst van een Franstalige natie. Van het unitaire België was geen sprake meer.

PICARD

8

Actueel

30 JANUARI 2020

DIPLOMATIEKE VALIES

Zuid-Afrika: Een president in het nauw?

De geruchten blijven maar aanzwellen dat anti-Ramaphosakrachten binnen het ANC gaan proberen de president af te zetten. De viering van 108 jaar ANC was bovendien allesbehalve een succes. Daarbij zouden de problemen rond Eskom, ’s lands elektriciteitsleverancier, wel eens een grote rol gespeeld kunnen hebben.

Toekomstig president David Mabuza?

(Foto Twitter DDMAbuza)

Geruchten Die geruchten zijn niet nieuw.

Nog begin december bestempelde Ace Magashule, secretaris-generaal van de regeringspartij ANC, ze als nonsens.

Maar als een der voornaamste tegenstanders van de president moet men die ontkenning met een korrel zout nemen. Het ziet er integendeel naar uit dat men van de vergadering van het NGC, de nationale algemene raad van de partij, waarschijnlijk in juni, wel eens gebruik zou kunnen maken om zich van Ramaphosa als president te ontdoen. Er is niet alleen het gestook door de oude corrupte garde, waartoe Zuma en Magashule behoren, er zijn ook grote meningsverschillen binnen de partij over hoe het verder moet. Zo zijn Magashule en de zijnen voorstander van een uitgesproken links beleid: voor de fameuze onteigeningen zonder vergoeding, voor nationalisatie van de Reservebank en tegen elke vorm van privatisering, daar waar Ramaphosa een meer aarzelende houding aanneemt. En dat brengt ons bij het Eskomprobleem.

Gordhan in het vizier Zuid-Afrika zit nu al jaren met een tekort aan elektriciteit, met als gevolg dat men een systeem van “beurtkrag” (afwisselende stroomonderbrekingen) heeft ingevoerd. Nog op 11 december jl. deed de president de belofte dat er tot 13 januari dus gedurende de ganse Kersten Nieuwjaarsperiode - geen hinder zou zijn. Een belofte die ijdel bleek en dat was erover.

Van dit feit maakte Ramaphosa’s tegenstanders dankbaar gebruik om hem via zijn minister van Overheidsbedrijven, Pravin Gordhan, aan te vallen.

Over de elektriciteitscrisis bestaat al geruime tijd onenigheid in het kabinet. Gordhan (en Ramaphosa) zouden immers het land willen richten op hernieuwbare energie, daar waar anderen waaronder Gwede Mantashe, de minister van Energie, het bij door steenkool aangedreven krachtcentrales willen houden. Er zit echter meer achter. Gordhan heeft wegens zijn jarenlange strijd tegen de corruptie nooit goed gelegen bij een deel van het

ANC. Omwille van die houding werd hij zelfs tot tweemaal toe door voormalig president Zuma als minister van Financiën ontslagen. Ook is geweten dat hij na zijn aanstelling als minister van Overheidsbedrijven gepoogd heeft de corruptie en vriendjespolitiek binnen de bedrijven (waaronder Eskom) aan te pakken. Alle middelen zijn dan ook goed om hem in een slecht daglicht te stellen.

Zo blijft het verwijt hem achtervolgen dat hij eertijds als commissaris van de Zuid-Afrikaanse Inkomstendienst (19992009) in het geheim een eenheid had opgericht om de corruptie in overheidskringen te bestrijden. Tevens zou hij een topmedewerker aan een pensioen hebben geholpen.

Daarbij werd de anti-Gordhangroep binnen het ANC bij haar beschuldigingen zelfs gesteund door het EFF, de Economische Vrijheidsvechters van Julius Malema. Deze deden een beroep op de ombudsvrouw, Busisiwe Mkhwebane, die zelf omstreden is, om een onderzoek te openen, waar deze op inging. En bij dit alles werd niet alleen de racistische toer opgegaan (Gordhans Indische afkomst werd erbij gesleurd), maar maakte men ook gebruik van beweringen – onder meer dat de minister overheidsgeld op een eigen rekening had geplaatst - die vals bleken te zijn.

Eskom De waarheid is dat Gordhan bij Eskom een door en door verrotte situatie heeft geërfd.

Econoom Mike Schüssler verklaarde trouwens dat het bedrijf nooit kan worden gered zolang het de speelbal blijft van politieke (ANC-)kringen. Het is tekenend dat het in de voorbije 12 jaar niet minder dan 7 directievoorzitters en 12 uitvoerende hoofden heeft gekend. De zaak kwam trouwens begin januari in een stroomversnelling door de ontslagname van de laatste directievoorzitter. En ook nu staat niemand te trappelen om zijn plaats in te nemen.

Het herstel van Eskom wordt doodeenvoudig onmogelijk gemaakt door de overdreven eisen van de vakbonden, het blijven afsluiten van contracten die vooral fracties binnen de regeringspartij ten goede ko-

men en het blijvend verzet tegen privatisering. Dat Gordhan in de eerste plaats aangevallen wordt door lieden die zelf de schuld dragen van het debacle, is dus niet te verwonderen.

Zijn strijd tegen corruptie is daar immers in een verkeerd keelgat geschoten. Terwijl men via Gordhan ook Ramaphosa zelf wil treffen. Hoe dan ook, ondanks ontkenningen blijven de geruchten aanhouden dat Gordhan minstens een andere opdracht zou krijgen. Van het overlijden van een adjunct-minister zou immers gebruik worden gemaakt om binnenkort een kabinetswijziging door te voeren.

Doelwit: president Ramaphosa Het kan niet worden ontkend dat de tijd van de zogeheten “ramaphoria” - met hem ging het anders worden - voorbij is. Daar heeft de man door zijn herhaaldelijke weifelende houding zelf schuld aan. Dit bleek nog eens duidelijk bij de viering van 108 jaar ANC begin januari in Kimberley, in de provincie Noord-Kaap. Van de verwachte 35.000 toehoorders kwamen er amper 10.000 opdagen. Om te moeten luisteren naar een zielloze toespraak vol algemeenheden en zonder antwoorden op Zuid-Afrika’s problemen, zoals de grote werkloosheid van minstens 30 procent. De viering werd dan ook als een geschenk voor zijn tegenstanders beschouwd.

Wie zich wel meer in de kijker kon plaatsen, was vice-president David Mabuza. Volgens André Duvenhage, politiek analist aan de Noordwes-Universiteit, zou hij zich zelfs bij Magashule en de zijnen hebben aangesloten. Die zouden in de opportunistische Mabuza de enige kans zien om te overleven en mogelijke vervolging in de toekomst te vermijden. Onder een eventueel presidentschap van Mabuza zou immers zo hopen ze - mogelijk een eind worden gemaakt aan het werk van de Zondocommissie, die nu al maanden het wangedrag van heel wat topfiguren in de voorbije jaren onderzoekt. Riskeert Zuid-Afrika een Zuma-bis?

JAN VAN AERSCHOT

Buitenlands spervuur Aanslag tegen staatsterrorist Abdolhossein Mojaddami, een medewerker van de onlangs geliquideerde Iraanse opperterrorist Soleimani, werd op 21 januari vlak bij zijn woning gedood. Niet met een drone dit keer. Hij werd gewoon neergeschoten met een automatisch wapen en een jachtgeweer. De daders waren twee gemaskerde schutters op een motorfiets. Er zou iets van wrekende rechtvaardigheid in die aanslag kunnen zitten, want zulke ‘drive-by shootings’ vanop motorfietsen waren een geliefkoosde terreurmethode van de Iraanse Revolutionaire Garde bij het uiteen schieten van manifestaties tegen het regime. In november vorig jaar heeft de Revolutionaire Garde minstens 300 mensen vermoord bij het neerslaan van protesten. Mojaddami was een bevelhebber van de paramilitaire Basij-strijdmacht in Khuzestan, die een onderdeel is van de Revolutionaire Garde. Het opmerkelijkste daarbij is dat deze aanslag gepleegd werd in de Iraanse olieprovincie Khuzestan, die grenst aan de Perzische Golf en aan Irak. Khuzestan is een Iraanse provincie, maar de inwoners zijn Arabieren, geen echte Perzische Iraniërs. De aanslag op Mojaddami werd niet opgeëist, maar in die provincie is een separatistische verzetsbeweging actief, de Ahvaz National Resistance. Sommige strekkingen streven naar onafhankelijkheid, andere naar meer autonomie binnen Iran en nog andere naar aanhechting bij Irak. De beweging haalde voor het eerst de internationale media in 2018, bij een aanslag op een militaire parade in Khuzestan. Daarbij vielen 25 doden, voornamelijk soldaten van de Revolutionaire Garde. Die aanslag werd wel opgeëist door het Ahvaz-verzet, en om het helemaal ingewikkeld te maken, ook door ISIS. De kans dat Iran ooit uit vrije wil de onafhankelijkheid van Khuzestan erkent, is vrijwel nihil: bijna alle Iraanse olievelden liggen daar.

Een koekje van eigen deeg Er is een heel eenvoudige manier om het Iraanse terreurregime te kortwieken zonder rechtstreeks oorlog te voeren: steun de verzetsbeweging in Khuzestan. De Iraniërs hebben overal in de regio terreur- en verzetsbewegingen op die manier gesteund. In Gaza, in de Sinaï, in Irak, in Jemen en natuurlijk vooral in Libanon, waar Hezbollah, de PLO en het Syrische leger destijds de macht van de christenen hebben gebroken en van Libanon een Iraanse vazalstaat hebben gemaakt. Geef de ayatollahs maar eens een koekje van eigen deeg. Het Westen kan de verzetsbeweging steunen met geld en wapens, de Arabische landen kunnen vrijwilligers sturen. Als het tegen de oude Perzische erfvijanden is, zal er geen gebrek zijn aan enthousiaste strijders. Dwing Iran op eigen bodem te vechten voor het behoud van zijn olievelden. Zijn de Arabieren in Khuzestan de ‘goeden’? We zouden het niet weten. Maar ze zijn nu wel heel bruikbaar. Men moet geen scrupules hebben om de ayatollahs nu eens met hun eigen wapens van subversie en ‘proxy wars’ te bestrijden… Dat is niet nobel, maar wel nuchter machiavellistisch. En ongetwijfeld heel, heel efficiënt.

Geen neokolonialisme De rijkste vrouw van Afrika is Isabel dos Santos, de dochter van

José Eduardo dos Santos, die 38 jaar president van Angola was.

Volgens Forbes, altijd een betrouwbare bron als het over extreme rijkdom gaat, bedraagt haar totale bezit meer dan twee miljard dollar. Vader Dos Santos was de oprichter van de zwarte marxistische terreurgroep MPLA, die door de linkse media een “bevrijdingsbeweging” werd genoemd omdat haar slachtoffers voornamelijk blanke Portugezen waren. Dat de barbaren van MPLA ‘plaasmoorden’ avant la lettre pleegden en Portugese kinderen dwongen het vlees van hun vermoorde moeders op te eten, dat was natuurlijk allemaal geen probleem. In de strijd tegen de blanke kolonisator was immers álles geoorloofd, inclusief verkrachting, kannibalisme en het afslachten van burgers. Dos Santos studeerde van 1962 tot 1969 in de Sovjetunie.

Daar ontmoette hij een Russische vrouw, die de moeder zou worden van Isabel. Daardoor was Isabel officieel een onderdaan van de Sovjetunie. Na de onafhankelijkheid in 1975 werd José dos Santos in Angola twee keer minister, lid van het politbureau van de MPLA en tenslotte president, na verkiezingen waaraan slechts één partij mocht deelnemen. Zijn MPLA natuurlijk. De Sovjets hadden hem heel goed afgericht. Hij voerde een bloedige burgeroorlog om de andere ‘bevrijdingsbewegingen’ uit te roeien en hij steunde de guerrilla in Namibië, dat toen nog een mandaatgebied van Zuid-Afrika was, wat tot een open oorlog leidde tegen dat land leidde. De Zuid-Afrikanen moesten zich uit Angola en Namibië terugtrekken onder druk van een Cubaans expeditieleger. Angola is een olieland, maar de enigen die daar echt rijk door werden, waren de familieleden van Dos Santos zelf: zijn dochter Isabel en zijn zoon José Philomeno. Angola was toen een van de meest corrupte landen ter wereld. Het past natuurlijk niet in de klassieke propaganda over neokolonialisme en de uitbuiting van Afrika door het Westen.

Oligarchen Na de val van de Sovjetunie had Isabel dos Santo op eenvoudig verzoek de Russische nationaliteit kunnen krijgen, maar zij heeft nooit zo’n verzoek ingediend. Ze begon pas te beweren dat ze een echte Russin was, toen zij zich in Dubai had gevestigd en Angola om haar uitlevering vroeg omdat ze ervan werd beschuldigd honderden miljoenen overheidsgeld te hebben verduisterd. En voor iemand met een fortuin van meer dan twee miljard dollar knepen de Russen natuurlijk graag een oogje dicht… Zij is nu niet alleen de rijkste vrouw van Angola, maar ook van Rusland. Al is zij maar een arme sloeber in vergelijking met de mannelijke oligarchen. De oligarchen in de Russische top tien zijn allemaal meer dan 12 miljard dollar waard. Geloof ook het fabeltje niet dat Poetin heeft afgerekend met de oligarchen uit het Yeltsintijdperk. Elk jaar publiceert Forbes een lijst van dollarmiljardairs. In 1996 kwam er nog geen enkele Rus op die lijst voor, in 1997 waren het er vier, in 1998 nog slechts één, in 1999 geen enkele meer. Natuurlijk waren er toen schandelijk rijke Russen, maar hun bezittingen werden in miljoenen geteld, niet in miljarden. Maar in 2010, toen Poetin tien jaar aan de macht was, waren het er al 62, en in 2019 zelfs al 98.

Deze cijfers spreken boekdelen: de echte heerschappij van de oligarchen begon pas onder Poetin.

Het nabije buitenland

30 JANUARI 2020

MACRON, DE HOLOCAUST EN DE ALGERIJNSE OORLOG “De Shoah en de Algerijnse oorlog hebben bijna hetzelfde statuut.” Dat zei president Emmanuel Macron in een interview tijdens zijn terugkeer uit Israël. Een uitspraak die voor verontwaardiging zorgde.

Net als veel andere staatshoofden en regeringsleiders was Emmanuel Macron vorige week in Israël om de 75ste verjaardag van de bevrijding van het vernietigingskamp Auschwitz te herdenken. Hij kwam er vooral in het nieuws door zijn optreden bij een bezoek aan de Sint-Anna-kerk in het oude stadsdeel, waar hij zich boos maakte op Israëlische veiligheidsmensen.

De kerk is Frans territorium, een overblijfsel van de periode toen Frankrijk één van de beschermers was van de christelijke sites in het Heilige Land. Macron vindt dat Israël niets te zoeken heeft op dat Franse grondgebied.

Het deed denken aan de uithaal van Jacques Chirac tijdens een bezoek aan het oude stadsgedeelte van Jeruzalem in 1995.

Toen maakte hij zich boos op opdringerige Israëlische veiligheidsmensen. President Chirac vond dat ze hem verhinderden met de Palestijnse bevolking te praten. Het is bekend dat het gaullisme altijd een zekere sympathie heeft gehad voor het Arabische nationalisme en kritisch staat tegenover Israël. De Gaulle zei ooit over Israël en de Joden: “Een volk dat zeker is van zichzelf en dominant is.” Bij de meegereisde pers ontstond de indruk dat Macron in de voetsporen van zijn voorgangers wou treden.

Een vreemde vergelijking Het leek erop dat het bezoek aan Jeruzalem het enige was wat de goegemeente van de reis van de president zou herinneren. Maar dat was voor het interview dat hij bij zijn terugreis in het vliegtuig aan een journalist van Le Figaro gaf. Daarin had

hij het onder andere over de Holocaust of de Shoah en de rol ervan in de Europese herdenkingscultuur. Macron maakte een sprong richting de Algerijnse onafhankelijkheidsoorlog (19541962). De president stelde dat wat daar gebeurde “bijna hetzelfde statuut heeft zoals de Shoah voor Chirac in 1995.” Een vreemde vergelijking die wat toelichting vraagt.

In 1995 heeft Jacques Chirac kort na zijn verkiezing als president een soort van plechtig excuus uitgesproken voor de vervolging van de Franse joden tijdens WO II. In zijn ogen was de deportatie vanuit Frankrijk wel degelijk een verantwoordelijkheid van de toenmalige Franse beleidsmakers, het Vichy-regime en de politionele overheden. De voorgangers van Chirac hebben altijd geweigerd om zo’n excuses uit te spreken. Voor hen moest de collaboratie en het Vichy-regime in de nationale geschiedschrijving tussen haakjes worden gezet. Onder andere François Mitterrand stelde dat excuses “oude wonden zouden open rijten.”

Macron vindt nu dat hij een soort van plechtig excuus moet afkondigen voor de doden die tijdens de Algerijnse onafhankelijkheidsoorlog vielen. De reacties lieten niet op zich wachten. Historici en politici uitten scherpe kritiek. Ten eerste is de stelling dat de Holocaust en de Algerijnse oorlog “hetzelfde statuut hebben” een negatie van de zogenaamde uniciteit van de Jodenvervolging. Een zeer gevoelig thema.

Meer ten gronde heeft de vergelijking historisch en politiek gezien geen enkele zin. De Jodenvervolging betekende enkele miljoenen doden, tijdens de Algerijnse onafhankelijkheidsoorlog vielen 250.000 tot 300.000 doden. En dat in beide kampen.

Wat er in Noord-Afrika gebeurde was geen uitroeiing, maar een oorlog. Waarbij inderdaad gruwelijkheden zijn begaan, maar dat door alle partijen. Macron probeert de volledige verantwoordelijkheid voor die dramatische periode in de schoe-

HET SPOOR BIJSTER HS2 is de afkorting die staat voor de te bouwen hogesnelheidslijn die Londen, per trein, moet verbinden met steden als Leeds en Manchester. De kosten voor het megalomaan project zijn intussen ontspoord en de vraag werpt zich op of HS2 er überhaupt nog komt.

Het Britse spoorwegennet is zowat het oudste ter wereld. In 1825 reed de eerste trein in Groot-Brittannië rond. Ter vergelijking: dit was tien jaar eerder dan de eerste Belgische treinrit, van Brussel naar Mechelen. Vanaf 1920 tot eind jaren 1980 liep in Groot-Brittannië het aantal treinritten per inwoner sterk terug. Van 1948 tot 1994 waren de spoorwegen en het reizigersvervoer in overheidshanden. Hier kwam onder John Major, conservatief Prime Minister van 1990 tot 1997, verandering in.

Privatisering Major borduurde verder op het werk van voorganger Margaret Thatcher. De IJzeren Dame stond bekend voor de verregaande privatiseringen, in tal van publieke sectoren. Major maakte werk van een omslag aangaande de spoorwegen: private firma’s zouden gebruik mogen maken van het spoorwegennet. Voorstanders waren de mening toegedaan dat de vrije markt zou zorgen voor een betere dienstverlening en lagere ticketprijzen. Ondanks de sterke tegenstand van de socialistische oppositie heeft Labour de privatisering van het spoor nooit teruggedraaid.

Ironisch genoeg beriep de toenmalige Conservatieve regering zich op een richtlijn van de Europese Gemeenschap, die concurrentie op het spoor bepleitte, om de liberalisering door te drukken. En met een zeker succes. Sinds de vrijmaking van de markt is het aantal treinritten sterk toegenomen. Vandaag ligt het gemiddeld aantal treinritten per Brit weer even hoog als in de jaren 1940. De Brit neemt zo’n 25 keer per jaar de trein.

Hoge snelheid Meer reizigers betekent meer treinstellen. Niet alleen de wegen slibben dicht, ook het spoornet zit onderhand overvol.

Nieuwe tijden, nieuwe eisen, en dus werd enkele jaren geleden beslist dat het Verenigd Koninkrijk nood heeft aan een nieuw hogesnelheidsnet. De idee van ‘High Speed 2’, afgekort tot HS2, zag tussen 2015 en 2017 het levenslicht, toen het Britse Lagerhuis met de ambitieuze plannen instemde. Bedoeling was om een hogesnelheidslijn tot stand te brengen tussen Londen en Birmingham. De bouw van de lijn (fase 1) zou klaar moeten zijn tegen 2031. Tussen 2035 en 2040 zouden in een tweede fase tal van andere steden met elkander verbonden worden, zoals Liverpool, Leeds en Manchester. Bedoeling is om treinen in te zetten die vlotjes de snelheid van 300 kilometer per uur halen.

Tussen droom en daad staan wetten en praktische bezwaren in de weg. Het grote praktische bezwaar in dit megalomane infrastructuurproject - volgens sommigen het grootste van heel Europa - is het kostenplaatje. Jaar na jaar blijkt uit berekeningen dat de kostprijs een pak hoger uit zal vallen dan aanvankelijk begroot. Waar ramingen in 2015 uitkwamen op zo’n 56 miljard pond (66 miljard euro), zou de kostprijs nu al meer dan honderd miljard pond (125 miljard euro) gaan bedragen. HS2 roept daarom steeds meer weerstand op. Heel wat politici stellen zich al geruime tijd vragen bij de te maken kosten en roepen op om het project in een afgeslankte vorm - met minder verbindingen - tot stand te brengen.

Industriesteden De Britse regering had een onderzoekscommissie aangesteld om de haalbaarheid en rendabiliteit van HS2 opnieuw onder de loep te nemen. Het rapport van deze commissie lekte vorige week vroegtijdig uit en kwam bij zakenkrant The Finan-

Het Franse schuldgevoel onderhouden Met zijn uitspraak versterkt Macron de verdeeldheid in de Franse samenleving en onderhoudt hij een Frans schuldgevoel.

Wat tot spanningen leidt met de vele moslims van Algerijnse afkomst in Frankrijk. Zij zijn doordrongen van de FLN-mythologie die beweert dat de Fransen 1 miljoen Algerijnse doden op hun geweten hebben. Het discours van Macron maakt dat zij van de autochtone Fransen bijna constante excuses verwachten.

Macron zorgt bovendien voor verwarring door over dit thema warm en koud te blazen. Hij probeerde zijn uitspraken in Le Figaro snel te nuanceren en liet weten dat “het niet de bedoeling was Shoah en Algerijnse oorlog op gelijke voet te zetten.”

In het verleden had de president al verklaard dat de Fransen tijdens de onafhankelijkheidsoorlog misdaden tegen de mensheid hadden begaan. Maar tijdens een bezoek aan Algerije spelde hij wel een lokale jongen de les omdat die vond dat de Fransen te weinig schuldgevoel toonden voor het koloniale verleden. “Wij hebben die periode zelf niet meegemaakt, dus kan je van mij geen excuses verwachten.” Dat Macron constant uiteenlopende uitspraken doet bewijst dat hij op geschiedkundig vlak een analfabeet is.

SALAN

ENGELAND cial Times terecht. De Conservatieven zitten verveeld met de zaak, nu uit cijfers blijkt dat de kostprijs van de spoorlijn nog met makkelijk 20 miljard pond (24 miljard euro) verder zal aandikken.

Net zoals er in Antwerpen al twintig jaar geen spade meer in de grond wordt gestoken (cfr. Lange Wapper), beginnen steeds meer mensen zich de vraag te stellen of HS2 ooit wel gebouwd zal worden. Nu de kosten de pan uit swingen, komt vooral het tweede deel van de hogesnelheidslijn op de helling te staan. Het project zou beperkt worden tot de lijn Londen-Birmingham. Vooral politici in het noorden van Engeland voelen hier weinig voor. Zo stelt Andy Burnham, Labour-burgemeester van Manchester, dat het “onaanvaardbaar” zou zijn om (deel twee van) het project nu nog af te blazen. De oude industriesteden in het noorden kreunen al enkele decennia onder een economische neergang. HS2 zou als mobiliteitsproject, volgens voorstanders, de regio nieuw leven kunnen inblazen.

Bouwfirma’s schreven intussen Prime Minister Boris Johnson aan. In een brief eisen zij dat het project doorgang moet vinden. HS2 zou duizenden jobs kunnen scheppen, zo wordt gesteld. Toch zijn er ook heel wat tegenstanders.

In de meer landelijke regio’s zien bewoners het allerminst zitten dat een hogesnelheidslijn de rust en het uitzicht komt verstoren. Ook milieuactivisten trekken aan de alarmbel en stellen dat authentieke landschappen vernietigd zullen worden door de aanleg van HS2. Boris Johnson zou aanvankelijk een beslissing aangaande HS2 nemen voor december 2019. Intussen is de knoop nog altijd niet doorgehakt.

Ook na de Brexit, morgen, heeft Johnson dus genoeg katjes te geselen.

LVS

Bei uns in Deutschland een ‘logische’ man om een rechts-nationalistische partij te stichten.

Kleine successen De NPD boekte enige successen in de jaren ’60: ze slaagde erin, met scores tot 10 procent, verkozenen te krijgen in sommige deelstaatparlementen. Maar voor een intrede in de nationale Bundestag bleef de partij te klein. Toch werd zij een blijver in de Duitse politiek: ze werd een verzamelplaats voor rechtse nationalisten van uiteenlopende overtuiging, die schuilden onder de vrij ruime paraplu die de Duitse grondwet een politieke partij verleent. Jeugdbewegingen, studentenbewegingen, actiegroepen, cultuurverenigingen: ze worden in Duitsland met een vingerknip verboden als ze zogezegd ‘tegen de Grondwet’ zijn. Maar een politieke partij wordt sterk beschermd, net omdat de nazi’s in hun tijd alle andere partijen verboden. Volgens de Duitse Grondwet kan alleen het hoogste gerechtshof, het Bundesverfassungsgericht in Karlsruhe, een partij verbieden.

Vanaf 1996 kreeg de NPD de wind in de zeilen onder de leiding van oud-partijvoorzitter Udo Voigt. Hij richtte de aandacht op het voormalige Oost-Duitsland, waar hij een beter voedingsbodem zag voor rechts nationalisme dan in het door pers en propaganda doordrenkte West-Duitsland.

Een goede zet, want de NPD stormde nu opnieuw deelstaatparlementen binnen, zowel in Sachsen als in Mecklenburg-Vorpommern. Door de NPD georganiseerde manifestaties brachten soms vele duizenden mensen op straat.

De overheid vond het nu welletjes en probeerde de NPD te verbieden, wegens ‘vijandig tegenover de Grondwet’.

De poging faalde spectaculair in 2003: het Bundesverfass-

FRANKRIJK

nen van de Fransen te schuiven. Onterecht. Waarom niet spreken over de moordpartijen en aanslagen op de pieds-noirs, de Algerijnen van Europese afkomst, door de nationalisten van het FLN? Zoals de historicus Jean Sévillia in een reactie terecht stelde: “Deze vergelijking is een belediging voor alle Franse militairen en voor de harkis (de moslims die met de Fransen meevochten) die gevochten hebben in Algerije.”

Right or wrong

DE NPD VERANDERT VAN NAAM De verkiezingen voor de Duitse Bondsdag in 2017 werden een succes voor de rechtspopulistische partij Alternative für Deutschland (AfD). De partij nam met een score van 12,6 procent met maar liefst 94 verkozenen plaats in het indrukwekkende parlementsgebouw met koepel in de hoofdstad Berlijn (dat overigens mede dankzij de permanente historische tentoonstelling een bezoek absoluut waard is).

Het succes van de AfD werd bevestigd bij de Europese verkiezingen van 2019, waar de partij 11 procent en 11 Europese parlementsleden behaalde. Die namen plaats in de grote ID-fractie met onder andere het Vlaams Belang.

De één zijn brood is de ander zijn dood, en dat is zeker in de politiek het geval. Het succes van de AfD bracht zware klappen toe aan Duitse partijen als CDU, CSU en FDP en veroorzaakte zo een echte politieke aardschok. Maar in de luwte viel nog een ander slachtoffer: de rechts-nationalistische Nationaldemokratische Partei Deutschlands, of NPD. De NPD werd opgericht in 1964 en had als eerste voorzitter Adolf von Thadden. Deze man was, net als zovele andere Duitsers, moeten vluchten uit zijn geboorteland Pommeren: dat was na de oorlog door de geallieerden op de Conferentie van Jalta aan Polen gegeven, als compensatie voor de gebiedsroof die Stalin nota bene samen met Hitler georganiseerd had.

Von Thadden was lid geweest van Hitlers NSDAP, was een oorlogsheld die diverse malen onderscheiden was, en was dus ook één van de miljoenen slachtoffers van de genocide die tijdens en na de Tweede Wereldoorlog tegen de Duitsers voltrokken werd. Hij was dus als het ware

Si la France m’était contée

9

DUITSLAND ungsgericht stelde vast dat diverse citaten, op basis waarvan de regering het verbod van de NPD eiste, rechtstreeks afkomstig waren van V-männer: mensen die door de Duitse geheime dienst betaald werden. Bijgevolg ging de NPD vrijuit.

Verbod In de daaropvolgende jaren haalde de NPD herhaaldelijk negatief het nieuws met interne afrekeningen en dissidenties, en werd ze herhaaldelijk politiek dood verklaard.

Toch bleef er altijd een teken van leven binnen een toegewijd netwerk van getrouwen: in 2014 haalde Udo Voigt een stunt uit door met 1 procent nipt in het Europese parlement verkozen te worden, waar geen kiesdrempel geldt.

De partij kreeg intussen een nieuwe poging tot verbod te verwerken, die in 2017 in Karlsruhe opnieuw werd afgewezen: de NPD, zo klonk het nu, is te klein geworden om de Duitse Grondwet nog effectief te kunnen bedreigen. Het hoogste gerechtshof sprak daarmee een mening uit die zowel door tegenstanders als vrienden van de NPD gedeeld wordt: de partij is, door de ‘stofzuigerfunctie’ van de AfD op rechtse kiezers, onbeduidend geworden. Bij de Europese verkiezingen van 2019 haalde de partij nog 0,3 procent...

Het partijbestuur van de NPD heeft nu beslist dat de naam vervangen moet worden. Na een tumultueus congres is die mening ook door de leden bekrachtigd, en nu is dus de zoektocht naar een nieuwe naam begonnen. Wordt het een wanhoopspoging om het onvermijdelijke uit te stellen, of effectief een nieuwe start? De toekomst zal het moeten uitwijzen.

HDG

10

Beeldspraak

30 JANUARI 2020

MEDIALAND

Ook algemeen directeur BBC ruimt de baan Het gebeurt weliswaar niet in even dramatische omstandigheden, maar er vallen toch wel een paar parallellen te trekken tussen het ontslag van Paul Lembrechts bij onze eigen openbare omroep verleden week, en de aankondiging van het ontslag van de algemene directeur van de BBC, Tony Hall. De VRT is immers de enige openbare omroep niet die tegenwoordig in zwaar weer zit. Ook de BBC heeft een nogal stroeve verhouding met de huidige Britse regering. Eerste minister Boris Johnson stelt zich zelfs openlijk vijandig op tegenover de Britse omroep en verwijt haar onder meer dat ze bij de Britse verkiezingen van december verleden jaar niet objectief verslag uitbracht. Het klinkt bekend in de oren.

Toeval of niet, ook bij de Britse omroep zal er de komende jaren bespaard moeten worden, en daarbij zal vooral de nieuwsdienst van de BBC het hard te verduren krijgen. In verband met de besparingen speelt de Britse regering trouwens openlijk met het idee om het kijk- en luistergeld af te schaffen, en te vervangen door een soort van Netflix-abonnement.

Een ander pijnpunt is dat de BBC een groot deel van het vertrouwen bij het grote publiek kwijt is geraakt.

Het is misschien één van de grote verschillen met de VRT dat de BBC ooit wel gold als een objectief nieuwsmedium - al wikken we daarbij onze woorden, en gebruiken we bewust het werkwoord ‘gelden’ en niet ‘zijn’. Op die objectiviteit viel immers zelfs in de grote dagen van de BBC wel één en ander aan te merken.

Maar waar het verhaal van de VRT en de BBC wel opvallend gelijklopen, is dat beide omroepen vandaag bol staan van de politieke correctheid, en dat die politieke correctheid bij een aanzienlijk deel van de bevolking niet in goede aarde valt.

Nog een parallel: het gekrijs in de bevriende progressieve media over de besparingen en de vermeende politieke inmengingen bij de beide openbare omroepen. Het is aandoenlijk om te lezen hoezeer de voorspellingen van de ondergang van de beschaving tegenwoordig gelijk lopen in de Britse en Vlaamse zelfverklaarde kwaliteitspers, alleen maar omdat een regering eindelijk eens durft te zeggen wat de rest van de bevolking al jaren denkt. En blijkbaar beseffen ook de Britse progressieve media niet dat ze met hun gekrijs de kritiek van de regering alleen maar bevestigen.

Algemeen directeur Tony Hall blijft nog tot aan de zomer op post, maar zijn aankondiging dat hij er na zeven jaar de brui aan geeft om de National Gallery te gaan leiden, zond een schokgolf door de BBC. Naar eigen zeggen stapt hij “met de dood in het hart” over, maar sommigen suggereren dat de druk op hem de laatste tijd toch te zwaar werd. Tony Hall nam het roer van de BBC over midden het schandaal rond Jimmy Savile.

Naast de politieke problemen, heeft de BBC het vandaag ook lastig met allerlei beschuldigingen over de ongelijke verloning van mannen en vrouwen. Als Tony Hall bij de National Gallery rustigere wateren zou willen opzoeken, is dat dus niet moeilijk te begrijpen.

Bits debat over ongelijke BBC-lonen De Britten kunnen er natuurlijk iets van, een debat voeren, maar het debat over de ongelijke verloning van mannen en vrouwen verloopt toch wel bijzonder bits.

Afgelopen week was John Humphrys de kop van jut, nadat hij in de Daily Mail een open brief had geschreven waarin hij zijn beklag deed over de prioriteiten van de leiding van de BBC. Die leiding heeft de laatste tijd de handen vol met klachten van vrouwelijke journalisten, die menen te weinig loon te hebben gekregen vergeleken met hun mannelijke collega’s. Enkele journalistes hebben al een compensatie gekregen, bovenop uiteraard een gelijkschakeling van de lonen.

Nu is het nogal wiedes dat vrouwen in gelijkaardige situaties evenveel zouden moeten verdienen als mannen, en dat als zij in het verleden te weinig betaald hebben gekregen, het verschil bijgepast wordt. Dat is niet alleen een moreel correcte houding, maar juridisch gezien ook de enige werkbare in een West-Europees land. Veel keuze heeft de leiding van de BBC dus eigenlijk niet. Je kan je dus afvragen wat de voormalige coryfee van BBC-nieuwsdienst John Humprys, die eind

FILM verleden jaar met pensioen ging, eigenlijk bezielde om zijn open brief te schrijven. In die brief probeerde hij namelijk het punt te maken dat er door al die compensaties en hogere lonen voor vrouwen alleen maar minder geld zal overblijven om nog programma’s te maken.

Maar in zijn brief hekelde hij ook hoe sommige vrouwen het voorstellen alsof ze bij de BBC een heroïsche strijd leveren voor de mensheid, in plaats van te beseffen dat ze alles bij mekaar toch wel een bijzonder geprivilegieerd baantje hebben waarvoor de meeste anderen hun ziel zouden verkopen. En daar valt natuurlijk wel iets voor te zeggen. Vrouwen zijn trouwens de enige groep niet die graag doen alsof ze gebukt gaan onder een onnoemelijke discriminatie in wat vaak een behoorlijk comfortabel baantje is waar er eigenlijk niet veel te klagen valt. We zijn er redelijk zeker van dat de lezer zich zo enkele namen voor de geest kan halen van zelfverklaarde slachtoffers van vreselijke discriminaties bij onze eigenste openbare omroep.

De reactie op de brief liet overigens niet lang op zich wachten en was genadeloos voor John Humphrys. John Humphrys is een blanke man die al een paar jaartjes achter de rug heeft, en dus mochten alle remmen los.

Onder meer een medestichtster van de Women’s Equality-partij hakte met de botte bijl in op John Humphrys en vond dat hij zich al gedurende de laatste jaren voor zijn pensioen bijzonder ongepast gedragen had. De rest van de pers huilde uiteraard alleen maar mee met de wolvinnen in het bos.

A Hidden Life Schrijver-regisseur Terrence Malick, bekend van “The Tree of Life” (2011), brengt met zijn nieuwe film “A Hidden Life” het waargebeurde verhaal van de Oostenrijker Franz Jägerstätter, een onbezonnen held die te midden van de Tweede Wereldoorlog zijn eigen idealen boven die van Hitler verkoos.

De film wordt naverteld door middel van echte brieven die Franz en zijn vrouw Fani naar elkaar stuurden tijdens de oorlogsjaren.

Euthanasieproces als slechte soap Je blijft er toch met verwondering naar zitten kijken, de verslaggeving over het euthanasieproces in Gent.

Zoals elk mediatiek proces voor het Hof van Assisen, voltrekt het plot zich tergend traag, als in een slechte soap van derde rang, met onwaarschijnlijke wendingen van zo’n laag niveau dat je er alleen maar fysiek misselijk van kan worden.

Het moet gezegd, in tegenstelling tot nogal wat andere assisenzaken die de laatste jaren in de media weerklank kregen, heeft het euthanasieproces wel degelijk een maatschappelijke relevantie. We kunnen ons voorstellen dat de rood-groen-blauwe partijen, voor wie er niet vaak genoeg en niet snel genoeg euthanasie gepleegd kan worden, niet bepaald enthousiast zijn over de manier waarop de media inzoomen op de gevolgen van euthanasie bij psychisch lijden voor de naaste omgeving, en wat voor ravage daar aangericht wordt. Het zegt eigenlijk genoeg dat bijvoorbeeld een Jean-Jacques De Gucht zich al een tijdje zeer gedeisd houdt en niet op de inhoud van het proces wil ingaan, maar wel iedereen die naar aanleiding van het proces voorzichtig pleit voor een herziening van de euthanasiewet meteen de kop afbijt, zoals minister van Justitie Koen Geens op zondag mocht ervaren.

Wat ons wel ergert, is de manier waarop de pers ook deze keer elk detail van de familie van Tine Nys meteen aan de hele bevolking uitlevert, zelfs de meest intieme en pijnlijke aspecten van het leven van de jonge vrouw en haar familie. Hier en daar lazen we daar al een bedenking over, maar de meeste media proberen toch vooral zoveel mogelijk van de smeuïge graantjes mee te pikken om hun lezers zo snel mogelijk te bedienen.

Blijkbaar was het nog niet voldoende dat de familie Nys een dochter en een zus verloren heeft, maar moet nu ook de rest van de familie nog eens grondig uit mekaar geplukt worden.

Boontje komt om zijn loontje Onlangs lazen we met enig leedvermaak - foei! - hoe de Zweedse journalist Martin Aagård bij de cultuursectie van de krant Aftonbladet aan de deur gezet werd.

Martin Aagård behoort tot het type journalist dat onder elke steen een of andere vorm van racisme wist te vinden. Alleen: zelf is hij een jonge, blanke man. En wat gebeurde er toen de cultuursectie van Aftonbladet een nieuwe redacteur kreeg? Precies: een jonge, blanke man mocht beschikken, omdat de redactie er wat te homogeen uit zag. Of zo ging het ‘slachtoffer’ vervolgens toch zelf uithuilen in een interview bij concurrent Dagens Nyheter. Als het ineens over hun eigen baan gaat, hoeft al die diversiteit blijkbaar dan toch niet zo dringend meer voor sommige herauten van de multicultuur…

Na “The Tree of Life” was het zeven jaar stil rondom Terrence Malick. Maar de schrijver-regisseur is terug van weggeweest met een bijna drie uur durend oorlogsepos over een man die weigerde te vechten voor de idealen van een dictator. Het werd een intens diep en intiem portret over geloof, moed, kracht en weerstand.

Het Derde Rijk De film start in 1938 in het idyllische Sankt Radegund in Oostenrijk, een typisch ansichtkaart-waardig dorp boven op de heuvel van een vallei. Daar brengen Franz Jägerstätter (August Dielh) en zijn vrouw Fani (Valerie Pachner) samen met hun dochters hun boerenleven door in alle vrede. Totdat het nieuws van Hitlers ‘Anschluss’ hun serene heuveltop bereikt.

De Führer heeft ook nieuwe soldaten nodig voor zijn legers en iedere weerbare Oostenrijkse man moet trouw beloven aan Hitler door een eed te ondertekenen. Jägerstätter, die zijn vader verloor tijdens de Eerste Wereldoorlog, ziet zijn wereld instorten. “Oh mijn vrouw”, klinkt het in de voice-over, “wat is er van ons land geworden?”

Franz en Fani zijn christelijk, zoals de meeste van hun medebewoners in Sankt Radegund, maar hij lijkt zowat de enige te zijn die zich verontrust voelt over het feit dat hij trouw moet zweren aan een man wiens idealen totaal niet overeenkomen met zijn eigen opvattingen. Maar waar zijn buren en vrienden instemmen zich te laten opleiden tot volgzame nazi’s, kiest Franz ervoor om zijn eigen geloof en idealen niet opzij te leggen. Met dramatische gevolgen natuurlijk.

Half spiritueel epos, half landschapsfotografie Op zes minuten na net geen drie uur, zo lang duurt “A Hidden Life”. Maar waarom moet het zolang duren? Minstens de helft van de film blijft hangen op mooie landschappen, filmbeelden van wolken, natuur en dieren. Heel erg mooi natuurlijk, maar in hoeverre draagt het uitrekken van de speeltijd op deze manier bij tot de verhaallijn?

Ik kan niet ontkennen dat “A Hidden Life” een mooi verhaal vertelt. Maar de hoogstpersoonlijke manier waarop Malick heeft getracht in de gevoelens en opvattingen van Jägerstätter te kruipen, maakt het heel moeilijk om jezelf als kijker te onderwerpen aan wat er zich afspeelt. Misschien is dat een bewuste ironische lading die Malick wilde toevoegen, dat kan.

Maar ik kan er helaas niks meer van maken dan dat “A Hidden Life” een drie uur durende tentoonstelling is van mooie beelden en sobere melancholie. Iets wat makkelijk binnen 90 minuten had kunnen worden verteld, met ongetwijfeld een beter effect. Voor mij was “A Hidden Life” helaas meer een ongelofelijk saaie marteling dan een meesterwerk. Maar goed, meningen verschillen. Release voorzien op 5 februari.

THIRZA NERISSA

Op de praatstoel

30 JANUARI 2020

11

Theo Hiddema (Tweede Kamerlid FvD)

“Politici maakten Pim Fortuyn slachtrijp” Hoewel nog een relatief jonge partij, scheert het rechts-conservatieve Forum voor Democratie (FvD) hoge toppen in Nederland. Bij de provinciale verkiezingen van 2019 werd de partij zelfs de grootste. Een van de meest opvallende persoonlijkheden in de partij is Tweede Kamerlid en voormalig strafpleiter Theo Hiddema. SCEPTR-redacteur Pieter Van Berkel ging met hem in gesprek.

Vroeger genoot u vooral bekendheid als strafpleiter. Vanwaar kwam de keuze om in de politiek te gaan?

Mijn hele leven had ik grote politieke interesses. Aanvankelijk een beetje uit ergernis of minachting, maar dat was voor de zogenoemde Pim Fortuynrevolutie. Hij beroerde thema’s die de rest het liefst verzweeg op een onbeschaamde en luchtige manier. Er was geen grip op te krijgen, dus werd hij maar neergezet als iemand die geen inhoud had. Dat is een beetje absurd, want dat hadden zijn tegenstanders zelf in mindere mate. Hij was hoogleraar en hij had boeken geschreven.

Omdat zijn volgelingen daar niet intrapten, begonnen ze hem maar als racist te bestempen. Dan wordt het link, zoals je weet. Want dan kom je in een verdedigende positie, terwijl je daar zelf helemaal niet schuldig aan bent. Rechtse opvattingen hebben op thema’s als immigratie en integratie, vanuit de zorg dat het helemaal misliep als het zo doorging, dat is geen racisme. Helemaal niet, het is gewoon een verlangen om een beetje sociale cohesie in acht te houden. Het was heel pragmatisch, maar het werd met een gitzwarte saus overgoten. ‘Hitler’, ‘Himmler’, alles heeft hij gehad. Dat irriteerde mij mateloos. Maar ik kon ook wel voorzien dat het zo mis zou lopen.

Het zijn de politici die hem slachtrijp hebben gemaakt. En dan krijg je zwakbegaafden die het heft in eigen hand nemen, met de voorgestelde gedachte dat het land daarmee gered wordt. Zo is het misgelopen.

Dat heeft me erg getriggerd. Dat was in 2002, toen ik nog volop advocaat was. Ik was toen totaal nog niet bezig met in de politiek te gaan.

Maar in 2016, onder meer door persoonlijke omstandigheden - ik was plots weduwnaar - merkte ik dat de motor stilaan stukliep. Ik had niet meer de energie om me volop op mijn strafpraktijk te storten.

En toen begon Thierry Baudet aan mijn mouw te trekken. Ik heb lang geaarzeld en heb in december 2016 op tweede kerstdag toegezegd, drie maanden voor de verkiezingen. Daarna werd ik gelijk ingezet aan het front, dus toen moest ik het hele land afleggen. Dat was een mooie tijd, want het leidde veel af.

En ik vind het leuk om zaaltjes toe te spreken, mensen te begeesteren en met hen in debat te gaan. Ik merkte dat er een brede stuwende kracht uitging van al dat publiek. Die zaaltjes zaten allemaal vol. We waren nog maar een partijtje van niks, we bestonden nog maar net, maar het liep storm. Dat stimuleert natuurlijk.

En pardoes zat ik na drie maanden al in de Kamer.

U heeft uitgebreid verwezen naar Pim Fortuyn. Heeft u de indruk dat men jullie ook op die manier probeert te demoniseren?

Men probeert het nog steeds, maar het heeft niet meer die hele venijnige kanten waar Fortuyn mee te maken kreeg. Dezelfde types die de neiging zouden hebben om ons ook in die richting te duwen, die durven dat denk ik niet meer aan.

Want het is al een keer geprobeerd en het resultaat is bekend. Dus je zet je meteen erg in de kijker als je weer die toer opgaat. Maar de onderstroom is er nog wel hoor. Dat intense verlangen om ons weg te zetten als het gevaar voor de democratie. Terwijl wij juist een uitstekende democratische partij van hier tot ginder zijn. Wij willen juist een versterking van het democratische proces. Wij willen helemaal geen sterke man, wij willen helemaal

gericht verweer gevoerd tegen Urgenda. Ik denk dat ze, omwille van de politieke belangen die spelen in de coalitie, het wel prettig vinden om te zeggen tegen het volk: “Het komt niet van ons, het moet van de rechter.” Als ze echt verweer zouden hebben gevoerd, dan zou het trammelant binnen de linkse coalitie hebben gegeven.

Hoe wil u voorkomen dat dit zich in de toekomst herhaalt?

Wij willen dat artikel zo snel mogelijk uit het burgerlijk wetboek, want dat is de bron van alle onheil.

Maar dan gaat mijn strafpleitershart opspelen. Want ik betrap mezelf ook wel op een listigheidje om zichtbaar te maken hoe anti-democratisch dit

aan. In dat milieu is een jongetje van vijftien niet erg onderlegd als hij niet weet hoe een Kalasjnikov werkt.

Toen ik in de strafpraktijk werkte was een Glock nog een statuswapen. Wat is een Glock tegenwoordig nog? Nu vliegen de Kalasjnikovs je om de oren.

Dan is er ook nog het falend integratiebeleid. Lees Theodore Dalrymple maar. Die beschrijft dat heel precies. Je kweekt een hele generatie van antisociale persoonlijkheden. Die komen uit een nest waar ook een religieuze component speelt. Als je uit een gezin komt waar de hele dag de Arabische televisie opstaat, dan word je niet opgevoed met grote liefdevolle gedachten voor de Staat der Nederlanden, eerder met vijandigheid.

U denkt dat religie ook een rol speelt?

Natuurlijk. Cultuur heeft alles te maken met religie. Dat is met mekaar verweven. Je hebt natuurlijk

”

“De hinder van wapens komt van degenen die een illegaal wapen hebben.” geen laarzen door de straten, geen optochten en geen groepsdwang, helemaal niet. We zijn eerder een libertijnse partij, dus het tegendeel van wat men beweert.

De laatste tijd zijn er veel voorvallen in Nederland en Vlaanderen waarbij rechters en internationale verdragen het beleid lijken te bepalen.

We hebben de Urgenda-kwestie gehad. Volgens het Nederlandse burgerwetboek kunnen mensen zich als eisende partij tegen de staat in een proces voegen, als ze zich opwerpen als vertegenwoordigers van het algemeen belang. Terwijl die Urgenda-stichting maar een heel klein clubje is, zonder mandaat of kiezers.

Maar ze krijgen wel heel veel geld uit de Postcode Loterij en uit belastingen. Ze worden dus door de staat gefinancierd om te procederen tegen de staat. Toch ‘vertegenwoordigen’ ze mij ook, zogezegd. Op die manier wordt de staat in mijn naam verplicht om de broeikasgassen tegen eind 2020 minimaal met 25 procent terug te dringen. Ze hebben de truc toegepast door het Klimaatverdrag, dat niet bindend is en uitkomt op een percentage van 25 procent vermindering van broeikasgassen, te koppelen aan het Europese Mensenrechtenverdrag, dat wel bindend is. Dat verdrag stelt dat de staat moet instaan voor de veiligheid van de burger. En de staat heeft zelf gezegd, harstikke stom, dat met het niet bereiken van die 25 procentnorm de gezondheid van bevolking in het geding is. Dan is het dus een ‘fait accompli’.

Ik denk dat de regering het helemaal niet zo erg vindt, want ze hebben in dat proces nauwelijks

is. Dus wat kan ik doen? Een stichting beginnen, dat is zo gepiept. De volgende stap is dat ik een politiek doel nastreef. Dat zou weleens beperking van de immigratie kunnen zijn, want daarmee is de volksgezondheid en het recht op huisvesting natuurlijk ook ernstig in het geding. Dat is Europees recht en dat is dwingend, het recht op een ongestoord privéleven en huisvesting. Dan kan ik het Marrakeshpact er nog bijhalen. Dat is niet bindend, zeggen ze, maar dat is dat Klimaatpact waar Urgenda mee zwaait ook niet. Het Marrakeshpact bepaalt dat landen onderling verplicht moeten worden om die mensen terug te nemen, maar dat gebeurt dus helemaal niet. De staat doet niks om die landen daartoe te verplichten.

Tegelijkertijd is tomeloze migratie een bedreiging voor de huisvesting.

Met die combinatie kan ik naar de rechter lopen, zolang dat wetsartikel mij de mogelijkheid biedt. Is toch harstikke leuk?

De laatste tijd lees je het ene na het andere artikel over de Mocro-maffia en geweld in het drugsmilieu. Is Nederland een narcostaat geworden?

Dat is niks nieuws. Die Mocro-maffia is de derde generatie die een beetje primitief te werk gaat, laat me het zo zeggen. Maar het zijn niet die jongens die al jarenlang aan de touwtjes trekken, want die gaan een beetje berekender te werk.

Deze jongens zijn vaak mentaal niet erg begaafd. Ze zijn zeer impulsgericht, uit op onmiddellijke behoeftebevrediging, wraaklustig en verstandelijk vaak nogal beperkt. Sluit inteelt maar niet uit, gezien hun psychisch danig verknipte karakters.

Maar een pistool, daar kom je zo

bovenste beste brave moslims, om het maar zo te noemen, die heel braaf op hun stoel zitten en de Koran lezen en zich helemaal verlustigen op hun prachtige unieke band met Allah. Niks aan de hand, zolang je op je stoel blijft zitten. Maar als dat religieuze aspect zich manifesteert in vijandigheid jegens de autochtone bevolking, de gestelde machten en de politie, dan ga je van kwaad naar erger. Zo’n milieu waar die kinderen uit voortkomen, uit liefde geboren voor het loket van de bijstand, daar kun je je ook ernstige vragen bij stellen. Die zijn niet opgevoed met de waarden dat je je moet schikken naar de gestelde machten, totaal niet. Daar proeven ze thuis zelfs afkeer van. Dan voel je je natuurlijk niet gebonden aan je omgeving.

U heeft ook ooit gepleit voor wapenbezit voor burgers?

Toen brak de pleuris uit. Alsof ik zou zeggen dat iedereen die een wapenwinkel binnenloopt met cash zomaar meteen een wapen moest kunnen kopen. Wapenbezit is goed geregeld in Nederland. Je moet een psychologische test doen en een verklaring van goed gedrag voorleggen. Dat wil ik ook.

In de grensgebieden vonden in die tijd vaak gruwelijke overvallen plaats. Dat waren dan Marokkaanse bendes die uit Noord-Frankrijk kwamen, de grens overtrokken naar bosrijke gebieden met villa’s, met goede uitvalswegen en weinig grensbewaking. Ideaal voor overvallen. Ik heb die jongens vaak verdedigd, maar je zag ook wel wat er met die bewoners was gebeurd.

Men zocht natuurlijk naar de kluis, zelfs al was die er niet. Als de bewo-

ner zei dat hij geen kluis had, kreeg de vrouw eerst een paar klappen.

Vervolgens werden de dochters naar boven getrokken - je weet wel wat er gebeurt - en dan werden zijn nagels eruit getrokken. Dan denk ik, als ik in die omstandigheden zou wonen en ik wist wat mij daar mogelijkerwijs te wachten stond, dat ik een wapen in huis zou nemen om mijn goederen en mijn gezin te beschermen. Het duurt daar mogelijk een halfuur voor de politie er is. Als je in zo’n gebied woont zul je sowieso wel het onderwerp van beraad zijn geweest van zo’n groepering.

Dan ben je gek als je geen wapen in huis haalt. Toen stond ik te boek als iemand die riep: “Te wapen! Te wapen!”

Wat is dat trouwens voor een discussie? Want de hinder die we van wapens ondervinden komt van degenen die gewoon een illegaal wapen hebben. En die geven dat echt niet terug en die gaan echt geen verklaring van goed gedrag kunnen voorleggen.

Hoe schat u de toekomst in voor uw partij?

Daar moet je nou een politiek instinct voor hebben. Ik weet niet of ik dat heb. Ik ben meer een man van de praktijk. Maar het kan raar lopen.

We weten wel hoe we moeten winnen. Bij de provinciale verkiezingen waren we de grootste partij van het land. Tot nu toe is het een sprookje natuurlijk. We bestonden nog maar drie jaar.

Dan hadden we ineens zogezegd interne ruzie. Dan gebruikt Thierry het woord ‘boreaal’ op de verkiezingsavond en daarna speelde die kwestie van de partijkas en Henk Otten. En dan breekt opeens de pleuris uit. Men gaf er een richtingenstrijd aan, ‘boreale politiek’.

Toen ging Otten, vanwege zijn ‘boreale’ strapatsen, in de pers zijn beklag doen. We hebben met Otten twee jaar lang alle moties, dat zijn er duizenden, moeten bespreken.

Dat is altijd in harmonie verlopen.

Er heeft nooit iemand op de inhoud gezegd: “Dat is een tikkeltje te boreaal” of “Nou zullen we dit probleem eens boreaal aanpakken.” Een boreaal vreemdelingenbeleid, een boreale belastingenpolitiek, een boreale landbouwpolitiek, hoe ziet dat eruit?

Dat bestaat helemaal niet, het is gewoon een filosofisch begrip. Maar je bent heel kwetsbaar. Want als je je met rechts getinte standpunten op het politieke speelterrein begeeft, krijg je niet alleen met afkeurende of kritische reacties te maken, maar ook met kwaadaardigheid. Dat vind ik heel frustrerend.

De mediawereld zit heel lang gebakken in een sfeer van ‘rechts is een beetje bedenkelijk’. Daar zijn ze ook allemaal op geselecteerd in de redacties van die praatprogramma’s. Ze zijn allemaal links hoor, allemaal. Ze hebben allemaal hun positie te danken aan die veronderstelde kritische linksigheid. Als ze opeens tot dat inzicht komen dat er wel wat in dat rechtse standpunt zit, dan krijgen ze problemen met de familie en de collega’s.

PIETER VAN BERKEL

12 Cultuur

30 JANUARI 2020

GESCHIEDENIS

Marie-Antoinette (1)

Eeuwige roem wordt soms verworven door jong te sterven door ziekte, moord of executie. “La reine de France” Marie-Antoinette is een voorbeeld. als diplomatiek schaakstuk. Ze is geboren in 1755. Verscheidene van haar zusters zijn jong gestorven; andere zijn al uitgehuwelijkt met het oog op een troon; een paar hebben zich zo verzet dat ze als abdis in een klooster eindigen. Maria Antonia is juist oud genoeg om in de nieuwe politiek van haar moeder te passen. Het meisje valt niet op door haar verstand, want ze heeft moeite met schrijven. Haar Frans (tweede verplichte taal bij alle vorstenkinderen) is zwak. Maar ze is gezond, niet beeldschoon en oogt fris op een Duitse manier. Ze is juist veertien als haar moeder haar haar toekomst vertelt.

Ze moet trouwen met Louis-Auguste, de oudste, vijftienjarige kleinzoon van de Franse koning, die wegens het overlijden van zijn vader en twee oudere broers de dauphin is. Huilen helpt niet en ze krijgt extra cursussen Frans. Ze trouwt in Wenen per procuratie.

Met veertien jaar en vijf maanden verlaat ze voor altijd haar familie.

Maria Theresia geeft haar mee dat ze nooit mag vergeten dat ze Duitse is (Oostenrijk is de belangrijkste Duitse staat). In mei 1770 staat ze op een eilandje in de Rijn. In de achterkant van een gebouwtje aan de Duitse zijde laat ze letterlijk alles (kleren inbegrepen) achterwege en ze komt aan de Franse voorkant helemaal in het nieuw tevoorschijn als Marie-Antoinette, dauphine de France.

Joseph II als seksvoorlichter Graag beveel ik de nieuwe afleveringen van “Secrets d’histoire” aan op France 2 of France 3.

Onlangs waren Charlotte (dochter van Leopold I) en haar gefusilleerde man en keizer van Mexico Maximiliaan ook al te gast. Vorige week ging het in theorie over de gunstelingen van Marie-Antoinette, maar in de praktijk was het natuurlijk het leven van de geguillotineerde koningin dat centraal stond. De Fransen krijgen daar niet genoeg van en de televisie speelt daar graag op in met mooie kasteel-, musea- en tuinbeelden die een mens meteen naar een bezoek aan Frankrijk doen verlangen. Het mag wat kosten met prachtige reconstructies met beeldschone actrices, afgewisseld met historici die korte, maar sprekende anekdotes vertellen. Een weldaad dat het programma niet in een keurslijf van 40 of 50 minuten geduwd wordt.

Le renversement des alliances Natuurlijk is het leven van Marie-Antoinette er geen van dertien in een dozijn, al heeft zij zelf tijdens haar calvarie nooit goed begrepen hoe het zo ver kon komen. Maria Antonia is het vijftiende kind van Maria Theresia, o.a. koningin van Hongarije en Bohemen, aartshertogin van Oostenrijk en in bijberoep ook nog hertogin van Brabant, gravin van Vlaanderen, Vrouwe van Mechelen enz. Grootvader keizer Karel VI van het Heilig Roomse Rijk der Duitse Natie heeft alles in het werk gesteld om bij gebrek aan een zoon al zijn landen aan zijn oudste dochter Maria Theresia na te laten. Om het Verenigd Koninkrijk en de Republiek der Zeven Provinciën gunstig te stemmen, laat hij bijvoorbeeld de beloftevolle Oostendse Compagnie voor koloniale handel ontbinden. Het helpt allemaal niet, want bij zijn dood beoorlogen de Europese grootmachten elkaar over zijn erfenis.

De jonge Maria Theresia slaagt erin haar troon te behouden, al moet zij het verlies van het rijke Silezië nemen, dat door de Pruisische koning Frederik veroverd wordt. Goedschiks aanvaardt zij dat niet en ze bezint zich over een heroriëntering van de traditionele bondgenootschappen in Europa.

Ze is getrouwd met Franz van Lotharingen (die voor de rest niets te vertellen heeft), maar ze is bijzonder boos dat hij tijdelijk naast de keizerskroon grijpt die na eeuwen voor een paar jaar eens niet naar een Habsburger gaat.

Maria Theresia begint heimelijk onderhandelingen met het Frankrijk van Lodewijk XV, dat al 300 jaar de erfvijand is van haar geslacht (ze is een afstammeling van Karel De Stoute en Maria Van Bourgondië). Europa staat op zijn kop als het nieuws van het nieuwe bondgenootschap bekend wordt, dat wat appeltjes te schillen heeft met het Verenigd Koninkrijk en Pruisen. De gebeurtenis is bekend als “le renversement des alliances”.

Die omkering van bondgenootschappen blijft een begrip in de politiek. Het wordt gezegd bij het Duits-Sovjetpact van 1939 en de Francofonie in België haalt de term uit de stal als het cdH de PS aan de deur zet en de MR in de Waalse regering hijst in 2017.

Diplomatiek schaakstuk Die nieuwe alliantie tussen Frankrijk en het Habsburgse rijk wordt volgens de zeden van de tijd bezegeld met een huwelijk. Maria Theresia, die zelf een gelukkig huwelijk heeft, gebruikt zonder meelij haar kinderen voor politieke doelen. Alleen haar lievelingsdochter Maria Christina mag uit liefde trouwen en die krijgt dan nog de Zuidelijke Nederlanden als cadeau om vorstin-landvoogdes te spelen.

De 14-jarige Maria Antonia ontsnapt echter niet aan haar functie

Haar route naar Parijs is een triomftocht. Overal wordt ze met veel egards ontvangen en de weg is bezaaid met triomfbogen en bloemen. Een week later is ze in Versailles, waar het huwelijk nog eens overgedaan wordt. Louis-Auguste is klein, eerder mollig en vreselijk verlegen, maar hij kan niet ontsnappen aan zijn lot. Maar hij is zeker niet dom, kent zijn talen en wiskunde, fysica en mechanica interesseren hem. Dat bewijst zijn latere hobby: klokken herstellen als het geen weer is om te jagen.

De interesses van zijn vrouw voor muziek, het toneel en de natuur deelt hij niet.

Eén eigenschap heeft hij wel gemeen met Marie-Antoinette. Ze zijn beiden niet geïnteresseerd in seks. Voorlopig wordt daar even mee gewacht, want Marie-Antoinette is nog te klein en heeft nog maar nauwelijks borsten. Maar als het koppel een paar jaar later fysisch volwassen is, gebeurt er nog niets. Inmiddels is het paar al jaren koning en koningin, maar van kinderen is er geen sprake.

Maria Theresia vindt het vreselijk, want ze wil absoluut dat haar dochter de latere koning van Frankrijk op de wereld brengt. Ze stuurt er tenslotte haar oudste zoon Joseph II op af. Die heeft inmiddels zijn overleden vader opgevolgd als keizer en is dus ook heer der Nederlanden, maar hij moet nog altijd dulden dat zijn moeder de teugels niet uit handen geeft. De keizer komt op bezoek in Versailles en in een gesprek met zijn zwager (nu Lodewijk XVI) legt hij hem geduldig en gedetailleerd uit van de seksuele hoed en de rand.

Een tijdje later meldt de dankbare 23-jarige koning aan Joseph II dat hij met onderscheiding geslaagd is. (vervolg en slot volgende week) JAN NECKERS (Wie dit artikel op pallieterke.net leest, kan er de integrale uitzending bekijken)

De geniale Jan van Eyck in Gent Zaterdag opent in het Museum voor Schone Kunsten in Gent de grootse tentoonstelling over Jan van Eyck. Alleen al om oog in oog te kunnen staan met de buitenluiken van het “Lam Gods”, die in hun volle glorie hersteld zijn, is deze expo niet te missen. Maar er is meer, veel meer.

Wereldwijd zijn slechts een twintigtal werken van Jan Van Eyck bewaard. Sommige panelen zijn te kwetsbaar om nog te reizen en het is dan ook heel uitzonderlijk dat ruim de helft van het overgebleven oeuvre van Van Eyck in het MSK Gent te zien is in de tentoonstelling “Een optische revolutie”.

Daarnaast toont de expo belangrijke werken uit het atelier van de kunstenaar en vijftiende- en zestiende-eeuwse kopieën van schilderijen van Jan Van Eyck die verloren zijn gegaan. Al die Van Eycks worden geflankeerd door schilderijen van zijn Italiaanse tijdgenoten, onder meer Masaccio, Fra Angelico en Benozzo Gozzoli, drie van de belangrijkste Florentijnse kunstenaars uit de vijftiende eeuw.

Die nevenschikking maakt duidelijk wat het onderscheid is tussen de twee belangrijkste schilderscholen van die tijd en illustreert in een oogopslag de optische revolutie die de geniale kunstenaar Jan Van Eyck heeft veroorzaakt.

Dertien museumzalen zijn volledig heringericht en herbergen een honderdtal schilderijen, miniaturen, tekeningen en sculpturen.

Wat nu in Gent is samengebracht, zal allicht nooit meer samenkomen.

De rode draad doorheen de tentoonstelling is geweven met de gerestaureerde buitenluiken van het “Lam Gods”, dat Jan van Eyck in 1432 voltooide. Ruim zeventig procent van de oppervlakte van de buitenluiken was al voor 1650 overschilderd. Die overschilderingen en ook de vergeelde vernislagen zijn weggehaald. Nu kunnen we voor het eerst sinds eeuwen opnieuw intens genieten van de goddelijke schat die Hubert en vooral Jan Van Eyck ons hebben nagelaten.

Ongeëvenaarde virtuositeit De expo besteedt terecht aandacht aan de christelijke begrippen ‘zondeval’ en ‘verlossing’, want ze vormen de kern van het “Lam Gods”. Adam en Eva, waarmee alles begon, zijn present. Van Eyck gaf ze op de binnenluiken weer als monumentale naakten.

Zo had geen enkele kunstenaar dit ooit gedaan. En ook de realistische manier waarop ze zijn voorgesteld, was vernieuwend. Alles is tot in het kleinste detail te zien: rimpels

in het aangezicht, aders op de handen, zelfs borst- en schaamhaar.

Dat God zijn eigen Zoon heeft geofferd om de mensheid te bevrijden uit de zonde, is het thema van het centrale paneel van het “Lam Gods”. Dit is ook gerestaureerd en is sinds vorige week opnieuw te bewonderen in de Sint-Baafskathedraal.

Van Eyck vernieuwde eveneens de weergave van de ruimte, met stadsgezichten, interieurs en landschappen. Een mooi voorbeeld daarvan is de “Annunciatie”, afgebeeld op de buitenluiken van het “Lam Gods”. Dat Van Eyck, anders dan zijn tijdgenoten, ook een scherp oog had voor details van een landschap, is te zien in zijn twee versies van “Sint-Franciscus ontvangt de stigmata”. Twee miniaturen uit het Turijns-Milanees getijdenboek, toegeschreven aan Jan Van Eyck, illustreren dat de kunstenaar op enkele vierkante centimeter interieurs en landschappen perfect weet te evoceren.

Het werk van Van Eyck getuigt van de Mariaverering, die in onze gewesten in de vijftiende eeuw bloeide als nooit tevoren. Onder andere twee versies van “Madonna bij de fontein” tonen dat op adembenemende wijze. Daarnaast was Van Eyck een ongeëvenaarde meester in het schilderen van architectuur, zo bewijst de tentoonstelling met schitterende stukken. Zijn nietsontziende virtuositeit blijkt ook uit de illusionistische weergave van stadbeelden als driedimensionale objecten.

Het meest sublieme voorbeeld, de “Annunciatiediptiek” uit Madrid, is op de expo te zien. En dan zijn er nog de portretten. Naast die van Joos Vijd en Elisabeth Borluut op de buitenluiken van het “Lam Gods”, zijn vier extra portretten van Jan Van Eyck naar Gent gebracht. Ook in dit genre was hij een vernieuwer, want hij gaf de geportretteerden onverbloemd weer, soms zelfs in vooraanzicht.

De expo maakt op indrukwekkende wijze duidelijk dat Jan Van Eyck met zijn optische revolutie alles overtrof wat zijn voorgangers en tijdgenoten hebben gemaakt.

MMMV Tentoonstelling “Van Eyck. Een optische revolutie”, van 1 februari t.e.m. 30 april 2020, Museum voor Schone Kunsten, Gent, www. mskgent.be

Actueel

30 JANUARI 2020

13

Een Frans-Vlaamse federalist

Nicolas Bourgeois De Frans-Vlaamse regionalist en in Rijsel geboren Nicolas Bourgeois (1896-1982) was tot in de jaren 1970 een sleutelfiguur binnen de Frans-Vlaamse beweging, waarvan abbé Jean-Marie Gantois zonder twijfel de voorman was. Bourgeois was de rechterhand en de vertrouwensman van Gantois, die de leiding in handen had van het Vlaams Verbond van Frankrijk.

Dat was een groepering die in de jaren ‘20 d’Ulm, waar de toekomstige elite van Frankontstond uit een kleine groep Vlaamsgezinde rijk gevormd werd. Hij doctoreerde in de popriesters en seminaristen in de voormalige litieke en economische wetenschappen met Franse Nederlanden. Vanaf omstreeks 1930 een verhandeling over Pierre-Joseph Proudwas het VVF de meest actieve organisatie in hon, de theoreticus bij uitstek van het fedeFrans-Vlaanderen. ralisme in Frankrijk en dus ook een gekende figuur binnen de Frans-Vlaamse beweging.

Rue d’Ulm In 1972 ontmoette de toen nog piepjonge Wido Bourel (1955) de intellectuele maar zeer humorvolle advocaat Nicolas Bourgeois een eerste maal. Beiden woonden toen in Hazebroek. Het klikte meteen tussen hen en de zeventiger die Bourgeois toen was, beschouwde de jonge Wido als zijn geestelijke zoon. Hij bracht tientallen bezoeken en bezoekjes aan het statige Olmkasteel, waar het echtpaar Bourgeois woonde. De kasteelheer stelde zich open voor zijn jonge geestesgenoot en beantwoordde diens vele tientallen vragen.

Uit de toen gemaakte notities distilleerde de in Frans-Vlaanderen gespecialiseerde Wido Bourel thans een bijzonder leerrijk boek.

Het in vraag- en antwoordstijl opgestelde boek bevat enorm veel lezenswaardige en interessante gegevens. Niet alleen over de vroege taalstrijd en de voorvechters in Frans-Vlaanderen in de 19de en begin 20ste eeuw, maar ook over het leven en de intellectuele evolutie van Nicolas Bourgeois zelf, die een non-conformist bij uitstek was.

Die laatste studeerde aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure aan de Parijse Rue

Ghostwriter

Na zijn studie werkte Bourgeois vele jaren als voorzitter van de gemeenteraad van Parijs.

Als ghostwriter schreef hij tientallen redevoeringen, artikels en andere teksten voor ministers, burgemeesters en andere hoge functionarissen. Hij was bevriend met onder meer Pierre Gaxotte, Georges Dumézil, Georges Blachon, Valentin Bresle en André Mabille de Poncheville.

Bourgeois was ook lid van de Fédération régionaliste van Charles Brun en was zowel tegenstander van maarschalk Pétain als van generaal De Gaulle. Beide mannen waren immers tegenstanders van het federalisme.

Vanuit Parijs was Bourgeois tijdens het interbellum, onder de rubriektitel “Brief uit Parijs”, ook actief als columnist van De Standaard.

Uit het boek blijkt tevens de belangrijke rol die een groep jonge Frans-Vlaamse architecten speelde tijdens de wederopbouw van de deels verwoeste gewesten in de Franse Nederlanden na de Eerste Wereldoorlog. Zij voerden actie om zoveel mogelijk histori-

sche gebouwen weer in hun oorspronkelijke staat te herstellen. Een aantal ministers en ambtenaren hadden het immers in hun hoofd gehaald om de getroffen dorpen en steden herop te bouwen middels afschuwelijke betonnen flatgebouwen, zoals we die nog altijd vinden in de banlieus van de grote Franse steden. Deze architectengroep wordt nog steeds niet voldoende gewaardeerd voor hun verdiensten. In grote mate hebben zij het patrimonium gered voor de toekomst.

Tisje-Tasje Terecht stelde Wido Bourel heel wat vragen aan zijn gesprekspartner over priester Gantois. Enkele tientallen bladzijden van het boek worden gevuld met waardevolle informatie over deze nog steeds door nevelen omgeven, bezielende en geleerde voorman van de Frans-Vlaamse zaak.

Zelf was meester Bourgeois, na zijn verhuis tijdens de oorlog naar Hazebroek, bijzonder actief binnen de Frans-Vlaamse beweging.

Hij gaf niet alleen tientallen voordrachten, en deed beroep op zijn indrukwekkend netwerk om een zaak te verdedigen, maar hij schreef ook, vooral onder pseudoniem, een paar honderd artikels (onder meer voor de bladen van Gantois) en een reeks boeken. Zijn bekendste boek is het in 1978 verschenen “Les Hexagons”. De ‘Zeshoek’ is een pamfletachtige aanklacht tegen het unitaire Frankrijk. De non-conformist Bourgeois ontbindt er al zijn duivels in.

Het boek dat hem evenwel het nauwst aan het hart lag, was het levensverhaal van Tisje-Tasje oftewel Jan-Baptist van Grevelynghe, dat oorspronkelijk als een vervolgverhaal in

een krant gepubliceerd werd. Het boek verscheen, mede dankzij Cyriel Moeyaert, postuum.

Op het einde van het boek somt de door Wido Bourel ondervraagde Bourgeois de in zijn ogen drie grote uitdagingen (toen al!) voor de 21ste eeuw op: de dreiging van de migratie, de overbevolking en de energie- en milieuproblematiek.

Bij de lectuur van het boek heb ik me geen moment verveeld. Je leest het in één ruk uit.

Met een aangename leesletter. Enkel jammer dat een register ontbreekt.

PIETER JAN VERSTRAETE Wido Bourel, “Nicolas Bourgois en Frans-Vlaanderen: confidenties in het Olmkasteel”, Izegem, uitg. iD, 2020, Ill., 183 blz.

Geb., 19,50 euro, ISBN 978 94 9143 611 6. Het boek kan ook via de webstek van de auteur besteld worden: www.widopedia.eu

Links verslaat Salvini in Emilia-Romagna…

Italië heeft er alweer historische regionale verkiezingen opzitten.

Onze lezers zullen zich herinneren dat Salvini vorig jaar de eerste regering met de linkspopulisten van M5S opblies en dat de linkspopulisten toen de Lega gewoon inruilden voor de sociaaldemocraten van PD (Partido Democratico). Het leek alsof Salvini zijn gok verloor. De nieuwe linkse regering hield immers stand en draaide onmiddellijk de migratiekranen terug open.

Eind vorig jaar waren er al regionale verkiezingen in Umbrië waar de Lega bijzonder goed scoorde, een eerste waarschuwing voor de gevestige partijen. In de hoogste Europese kringen werd er met een visadempje gekeken naar de reeks regionale verkiezingen die dit jaar in Italië plaatsvinden. En voor Salvini was het een droomscenario om ook in Emilia-Romagna, dat bijna eeuwenlang in handen van links is, door te stoten. Hij greep weliswaar naast de macht in de rode regio Emilia-Romagna. Alhoewel…

Salvini gestopt?

De Vlaamse kwaliteitskranten, De Standaard op kop, konden hun plezier niet op: “Salvini stoot centrumlinks niet van de troon in Emilia-Romagna” kopte De Standaard in haar elektronische versie. Juist, Salvini wist inderdaad geen meerderheid in Emilia-Romagna achter zich te krijgen. De linkse coalitie haalde het met 51,4 procent, de coalitie rond de Lega ‘strandde’ op 43,6 procent. Een nederlaag voor Salvini?

Het zou wel eens een pyrrhusoverwinning voor links kunnen zijn. Immers, als men de percentages van de coalitie rond PD en M5S samentelt, dan haalde die in 2014 nog 62,4 procent, tegenover het rechtse blok, dat 29,8 procent haalde. Vandaag haalt de coalitie rond PD 51,4 procent, de M5S haalt nog 3,5 procent, samen 55 procent. Het blok rond de Lega haalt 43,6 procent binnen, een stijging van 13,8 procent.

Bekijken we de partijen op zichzelf: in het rode Emilia-Romagna - decen-

nialang gedomineerd door links - haalt de Partido Democratico een mooi resultaat van 34,7 procent. De Lega stoot door tot 31,9 procent, een historisch resultaat. Een nederlaag voor Salvini?

Maar er is meer. Vooreerst doet zich in gans Italië momenteel een implosie voor van de linkspopulisten van M5S, zoals ook het cijfer in Emilia-Romagna aangeeft (3,5 procent). M5S zit nog steeds in de linkse regering met de PD, en de barometer bij de M5S stond al intern op stormweer: zowat de helft van de verkozenen zou liever met de Lega regeren… Zo vast zit de Italiaanse centrumlinkse regering niet in het zadel.

Machtswissel?

Daarnaast moet men voor ogen houden dat er in 2020 nog regionale verkiezingen worden gehouden in de volgende regio’s: Campania, Liguria, Toscane, Veneto, Marche en Puglia.

Voor Salvini allemaal opwarmertjes voor het grote werk. De regionale verkiezingen in het minder belangrijke Calabrië gaven in elk geval aan dat links er niet al te gerust in moet zijn, en ‘onze’ kwaliteitspers dus ook niet: de linkse coalitie schrompelde er ineen van 61,41 procent in 2014 tot 30,36 vandaag. De coalitie rond de Lega dikte aan van 23,59 tot 56 procent.

Links kraait victorie bij een (nipte) overwinning in Emilia-Romagna, terwijl het bij Salvini te doen is om de macht in Italië. Die machtswisseling zou er wel eens sneller kunnen aankomen dan vele kranten bij ons verwachten.

PIET VAN NIEUWVLIET

Sarrazin uit de SPD gezet Bij de Duitse sociaaldemocraten was vroeger altijd plaats voor dissidenten: sociaaldemocraten die zich Duits-nationaal voelden, sociaaldemocraten die op maatschappelijk vlak behoudend waren en zich kritisch opstelden tegenover migratie en islam, zoals de vroegere Duitse kanselier Helmut Schmidt. Aan die periode lijkt een einde te komen met de uitsluiting (op 23 januari jongstleden) van Thilo Sarrazin uit de partij.

Sarrazin had met zijn eerste boek “Deutschland schafft sich ab” (2010) al op de lange tenen getrapt van de beleidmakers en andere progressieve ‘open-grenzen-believers’.

Met zijn jongste boek “Feindliche Übernahme”(2018) was de maat voor de SPD vol. Procedures werden opgestart om Sarrazin uit de socialistische partij te zetten, wat in eerste instantie niet lukte. Maar nu is de beslissing gevallen. De secretaris-generaal van de SPD, Lars Klingbeil, verwoordde de uitsluiting als volgt: “Voor Thilo Sarrazin en zijn verachtelijke stellingen is geen plaats meer in de SPD.” De SPD staat volgens Klingbeil “voor samenwerken en samenleven in onze maatschappij. Wie dus de bevolking opsplitst en tegen elkaar opzet, heeft in onze rangen niets meer te zoeken.”

Islamkritisch De interne ‘partijrechtbank’ die de uitsluiting van Sarrazin door de SPD-afdeling Charlottenburg-Wilmersdorf (waar Sarrazin woont) bekrachtigde, heeft de gewone West-Europeaan ook twee nieuwe woordjes opgeleverd.

Want lees hoe deze SPD-instantie besliste: Sar-

razin heeft zich bezondigd aan “cultureel en anti-islamitisch racisme”. Straf, blijkbaar kan racisme ook al zonder dat er naar een ‘ras’ verwezen wordt. Want volgens ons is de islam nog steeds geen ras, zoals ook katholieken geen ‘ras’ zijn. Cultureel racisme dan maar. Alle Vlaams-nationale cultuurverenigingen zijn hierbij gewaarschuwd: hoed u voor cultureel racisme… Het promoten van de eigen cultuur kan ook als racisme geïnterpreteerd worden.

Wat de islamkritiek betreft, moest Thilo Sarrazin eens goed lachen. Godsdienstkritiek moet toch kunnen in onze Westerse maatschappij? Had hij een kritisch boek geschreven over de paus of over de Katholieke Kerk, geen haan had ernaar gekraaid, aldus de bestseller-auteur. “Komisch toch, dat de islam blijkbaar op een andere manier moet worden behandeld dan alle andere religies?”

Het hoofdstuk Sarrazin is voor Duitsland helemáál nog niet afgesloten. Maar ondertussen zijn we met z’n allen opnieuw getuige van de (quasi totalitaire) macht van de ‘pensée unique’.

PIET VAN NIEUWVLIET

14

Brieven

30 JANUARI 2020

SOLEIMANI Pallieterke, In de rubriek Medialand van 23 januari 2020 schrijft een van uw medewerkers dat “Qassem Soleimani een bandiet was en dat zijn eliminatie geen slechte zaak is”. Voor zover ik begrepen heb, was Soleimani nochtans heel actief in de strijd tegen Islamitische Staat. Dat lijkt mij een goede zaak. Soleimani was ook een bondgenoot van Assad, en als er iemand in Syrië de rechten van de christenen vrijwaart, is dat wel Assad.

Het is waar dat Soleimani verantwoordelijk is voor de dood van Amerikaanse soldaten in Irak.

Maar die soldaten zijn daar wel ten gevolge van een illegale invasie, gebaseerd op leugens. De echte verantwoordelijken hier zijn de leden van de Amerikaanse regering. Door de dood van Soleimani heeft de strijd tegen Islamitische Staat een gevoelige klap gekregen. Vindt u dat zo fantastisch?

Dirk Coomans - Leuven

DE OCHTEND STAAKTE NIET

ENGELSTALIG ONDERWIJS?

Pallieterke Niet iedereen staakte bij de VRT. Het programma De Ochtend ging wel door, weliswaar met een uur vertraging. Er was waarschijnlijk eerst wat overleg nodig. Ja, zelfs Ivan De Vadder is wat politiek commentaar komen leveren. Op het einde van het programma bedankte Michaël Van Droogenbroeck uitdrukkelijk Sara Van der Mosten, de studiotechnieker en de techniekers van het lijnencenter voor hun medewerking.

De economische journalist Van Droogenbroeck weet natuurlijk als geen ander dat wie betaalt, bepaalt. Wat nu, syndicale roeptoeters?

Erwin Strobbe - Zellik

Pallieterke, Neen, niet om de slijmbal uit te hangen (de hoofdredacteur, weet je wel), maar wel om nog een extra trap op de rode alarmknop te geven!

Welke dolgedraaide idioot krijgt het in zijn stomme kop om de al moeilijke leerstof in een vreemde taal te doceren? Ik zou nog niet eens de moeite doen om dit te schrijven, moest het voorstel komen van Gwendolyn Rutten, want wegens ontoerekeningsvatbaar verwezen naar de dichtstbijzijnde prullenmand.

Hoeveel argumenten moeten we de anderstaligen nog aanreiken om het Nederlands als onbenullig af te doen? Nederlands is onze taal en daar zijn we fier op, moeder en hoeder van onze cultuur. Wat is er in godsnaam verkeerd met onderwijs in het Nederlands?

Het is zo al moeilijk genoeg om het niet al te fraaie proza van de leerstof in onze eigen taal te behappen. Laat staan dat de studenten nog verplicht worden te luisteren naar het uitbraaksel van een prof die denkt dat het uit de mond van Shakespeare komt.

Zelf ben ik wel op de hoogte van de wereldwijde invloed van de Engelse taal, derhalve onderschrijf ik de noodzaak om een gedegen kennis van de Engelse taal op universitair niveau. Maar ga dan voor een daadwerkelijk betere aanpak vergeleken bij de zotte kuren van steeds weer de kar voor het paard te spannen.

En ja, dit is geschreven in een nogal kwade bui omdat ik het lafhartig volksverraad van zogezegde Vlamingen spuugzat ben. Het komt mij de strot uit.

Roger Gielens - Bredene

DE MEDIA Pallieterke, Vorige eeuw waren de ‘nieuwsmakers’ nog discreet waar het godsdienst, seks of andere gevoelige onderwerpen betrof, maar dát is voltooid verleden tijd! Televisie (de lichtbak van de konijnen) promoot tegenwoordig homoseksualiteit, transgender en andere vormen van samenleving onder het mom van vrije meningsuiting, want “alles mag en alles moet kunnen”.

Wat vroeger tot de privésfeer behoorde, wordt nu dagelijks onze huiskamer ingegooid.

De norm moet worden verlegd, is dat de bedoeling? Jongeren worden soms “in het verkeerde lichaam geboren”, we horen het bijna dagelijks. Met de felicitaties van de programmamakers en scenaristen die er zich graag mee in de kijker praten, tot grotere glorie van hun gezwollen ego’s. Er is nu een voorstel om zelfs de verkeersborden ‘genderneutraal’ te maken, hetgeen minister van Inburgering Bart Somers “een stap in de goede richting” vindt. Ik ben niet in het verkeerde lichaam, maar blijkbaar in de verkeerde wereld geboren.

M arc Bertrand - Edegem

LEZ ANTWERPEN Pallieterke, Sommige voertuigen van de politie en andere hulpvoertuigen mogen de stad niet meer in.

Goed nieuws voor de granaatgooiers, drugdealers en ‘jongeren’ die vandalenstreken uithalen.

Dit is wel klimaathysterie ten top. De vrijgekomen politiemensen kan men nu aanstellen als jagers naar haatmails. De tientallen miljoenen die dankzij de LEZ de stadskas spijsden, kunnen misschien gebruikt worden om windturbines of zonnecellen te plaatsen?

C. Vossen - Brecht

VOOR LINKS EN GELD

Kruisende woorden oplossing 1998

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E F G H I J K L

W R A A K R O E P E N D A A R D E X E N E X E

I

L X R E V E R E N C E S T S A R

I

N A X

I

E T S

E S S E N X L A T E X O R T X N B A X D E L E N Z X A X O S S E N X N A I

N T E R N X R T L X N

N

I

H

I

L X S L

I

E R T

Z O E K E R X A A X A E X N E E X N A

I

I

E V E

N O E L X E N T R E E S

Pallieterke, VRT (lees BRT) staakte “voor het behoud van zijn onafhankelijk statuut” en tegen het ontslag van een beheerder en nog ‘t een en ‘t ander...

Volksverlakkerij en niets anders. Het was een staking om de ultralinkse boodschap ongecontroleerd te kunnen blijven uitdragen. Daar gaat het om en om niets anders. En ook, zoals steeds bij links, voor het grove geld. Maar ondertussen is het feest: de hele dag mooie muziek en geen gezever. Wat een opluchting, wat een feest! Bedankt en doe zo verder.

E.W. Van Dyck - Oostham

UNITAIR BELGIË Pallieterke, MR-voorzitter Bouchez wenst de terugkeer naar een unitair België. Niets verhindert de Franstalige liberalen om in Wallonië onverwijld op te leggen dat, zoals in het ‘separatistische’ Vlaanderen, de tweede landstaal er als eerste vreemde taal onderwezen wordt.

Misschien kan de MR er anderzijds ook naarstig op toezien dat in Brussel de unitaire taalwet eindelijk toegepast wordt, zodat politie, gemeentelijk en OCMW-personeel dat in contact komt met het publiek, eindelijk tweetalig is.

Men vergeet trouwens al te licht dat het federale deel van deze taalwetgeving al tientallen jaren grosso modo wel toegepast wordt, waardoor een 45 procent van de federale ambtenaren Franstalig is. Bouchez en Franstalig België staan nog wat werk te wachten. Succes!

Guido Ghekiere - Brussel

STAKING VRT

EUFEMISMEN IN DE MEDIA

Pallieterke, Heeft de VRT gestaakt? Dat doen ze al jaren. Teletekst werd afgeschaft en de ochtendtelevisie werd gereduceerd tot een blik op een radiostudio, waar we kunnen genieten van het dure gekakel van “de madammen”. Toegeven, de VRT brengt ook cultureel hoogstaande series, onder meer de reeks FC De Kampioenen, waardoor het intellectueel niveau van de gemiddelde kijker naar een hoger niveau getild wordt, of juist niet?

Verder zijn we het ook meer dan beu dat het nieuws halverwege afgebroken wordt met de mededeling “voor meer nieuws, zie vrtnws. be”. Hiermee beconcurreert de VRT op internet mét overheidsgeld de schrijvende pers. In deze tijd van besparingen zou het gepast zijn dat de overheid de geldkraan dichtdraait en de onverlaten die de ouderen in de kou laten staan op straat zet. Dit geld, dat uit de zakken van de belastingbetaler geklopt wordt, kan beter gebruikt worden.

Jos Vlasman - Mortsel

Pallieterke, Als je de berichtgeving in de ‘kwaliteitskranten’ volgt, dan zal het u opvallen dat er nogal wat terminologie gebruikt wordt om niet met naam te noemen waarover het gaat. Bijvoorbeeld ‘jongeren’ die in Brussel auto’s in brand steken met Nieuwjaar. Iedereen kent ondertussen de afkomst van dat uitschot, maar voor de media rust daar een taboe op. “Het antisemitisme is aan het groeien in Europa”, wordt geponeerd. En natuurlijk wordt er niet bij gezegd dat migratie vanuit landen die Israël weigeren te erkennen en van de aarde willen wegvagen daar voor iets tussen zou kunnen zitten. Ook wordt dat dan niet ‘antisemitisme’ maar ‘antizionisme’ genoemd. Wat eigenlijk hetzelfde betekent, want volgens die strekking is elke Joodse inwoner van Israël een zionist.

Een andere goeie is bijvoorbeeld als er een messengevecht is tussen zogezegde ‘Gentenaars’ of ‘Antwerpenaars’, en als je dan over dat incident in de lokale pers wat doorzoekt, dan vind je namen als Ahmed A. en Abdul B. of zoiets. Het laatste geval met de prostitutiebende in Brussel is van hetzelfde laken een broek. De leider van die bende heet Youssef. De meest recente ontwikkeling vind ik dat er de laatste tijd heel wat ‘verwarde’ mannen rondlopen in Europa of mensen die een ‘psychiatrisch’ verleden hebben en die klaarblijkelijk heel toevallig Alluha Akhbar roepen als ze met een mes of machete niet-moslims aanvallen. Veelal wordt eraan toegevoegd dat de politie niet in eerste instantie aanneemt dat het om een terreuraanval gaat.

Het is toch opvallend dat er geen ‘verwarde’ personen rondlopen die met een mes zwaaien en ‘Ave Maria’ of ‘Christus Alleluja’ roepen. Waarom produceert de islam zoveel van die ‘verwarde’ personen en het christendom niet is de vraag. Het antwoord is eenvoudig: ze doen gewoon letterlijk wat in de Gunter Deleyn – M ariakerke Koran staat.

KHATTABI Pallieterke, In het artikel vorige week over de ‘gestuite’ benoeming van Khattabi tot rechter bij het Grondwettelijk Hof is er nog iets heel belangrijks niet expliciet vermeld. Een rechter moet zich nog steeds houden aan het oeroude principe van “Sine ira et studio”, te vertalen als “zonder haat of voorliefde” of “zonder boosheid en ijver”.

Daarom ook is vrouwe Justitia met een blinddoek afgebeeld. Dit is in bepaalde gerechten belangrijker dan het feit dat iemand jurist is of niet. In de arbeidsgerechten en ondernemingsrechtbank zitten ook lekenrechters en die zijn in minderheid juristen. Als de zetel vaststelt dat iemand tegen het principe zondigt, dan dient hij dit bij de voorzitter van de rechtbank aan te klagen, zodat er maatregelen kunnen genomen worden. Ik weet niet of dit in de realiteit ook toegepast wordt in een sterk politiek samengestelde rechtbank, zoals het Grondwettelijk Hof...

Luc Derijcke - K almthout

DE BEIAARD IN BAAL Pallieterke, Mensen betalen veel geld voor een woning in een dorp of stad. Of ze betalen voor een hotel of appartement aan de zeedijk. Allemaal goed en wel, en ze zijn al blij als de kerklokken alleen maar overdag luiden, alhoewel daartegen ook bezwaren rijzen. Ook de meeuwen maken herrie! Die meeuwen vliegen roepend midden in de nacht over de daken van de huizen in de havenstad. Wij aan het Westerstaketsel in Oostende kunnen ervan meespreken. Maar de meeuwen, die brutale bedelaars, rovers en vrijbuiters, die onverbeterlijke luchtacrobaten, gaan vrijuit: ze zijn niet toerekeningsvatbaar. Ik kan mij voorstellen dat vele inwoners van Baal van hun alsmaar spelende beiaard houden, net zoals veel mensen vinden dat meeuwen bij de haven horen. Maar misschien vervloek je de meeuwen met hun indringende roep, zoals anderen zich ergeren aan het nachtelijke klokkenspel?

Johan Corveleijn - Oostende

Een lezersbrief insturen?

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT GENOEG VAN!

LUIKERSTEENWEG 244 F 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.

Sport

30 JANUARI 2020

Robbie is niet meer

Het ging een rustige vrijdagavond worden. Ik had besloten vanuit mijn luie zetel de wedstrijd Standard-Oostende te bekijken. Ik was juist bezig mij een Duvel in te schenken toen er een bom insloeg. Robbie Rensenbrink was overleden.

Ik werd er en beetje stilletjes van.

Ik had de Nederlander voor het laatst gezien op zijn verjaardagsfeest. Ik wist dat hij PSMA had, een verschrikkelijke spierziekte, een broertje van het dodelijke ALS. Het ging niet goed met Robbie! Men moest geen dokter zijn om dat te zien, maar dat het zo vlug zou gaan, dat had ik niet verwacht.

Volgens Corry, zijn vrouw, was hij gestopt met vechten. Corry is een sterke vrouw. Ze is een van de weinigen in Anderlecht die mij Gilbert is blijven noemen. Ze vond Gille maar niets. Ze nam mijn ex-vrouw Mimi onder haar vleugels, ze noemde haar het ‘poppetje’. Johanna Mulder maakte ook deel uit van het clubje. Ze kwamen regelmatig naar het stadion, maar gingen niet altijd naar de matchen kijken. De dames bleven regelmatig hangen in hun lokaaltje, waar regelmatig een stuk taart werd genuttigd en soms een cognacje werd gedronken, waarna er rustig op los werd gekletst... en geroddeld. Die drie konden er wat van! In alle geval zal Corry Rensenbrink op Mimi kunnen rekenen, dat is zeker!

Robbie snurkend in mijn bed Robbie bleef graag eens plakken. Er zijn er niet veel die dat weten. Naar aanleiding van de dertigste landstitel van Anderlecht werd in restaurant Saint-Guidon een samenkomst georganiseerd voor oud-spelers van paars-wit. Na de feestelijkheden, en om de

files te vermijden, besloten Rensenbrink en ikzelf een pintje te gaan drinken in taverne De Meiboom, het stamcafé van Paul Van Himst in Dilbeek. Lichtjes boven ons theewater besloten we niet meer te rijden. Het was nog een lange weg voor Rensenbrink naar Nederland.

Ik bleef ook slapen, ondanks het feit dat ik maar enkele kilometers van huis was, maar ik deed het uit solidariteit met onze kapitein. We boekten twee kamers in hotel Tower Bridge in Grimbergen. Daar aangekomen trok Robbie naar zijn kamer, terwijl ik nog even in de bar bleef rondhangen. Een tijdje later, toen ik in mijn bed wilde kruipen, schrok ik mij dood. Hij lag te snurken in mijn bed. Hij had zich van kamer vergist.

Aan duurlopen had de Nederlander een hekel. In het Zoniënwoud liet hij zich steevast afzakken om een kortere weg te nemen. Hij maakte zijn trui nat aan de plaatselijke vijver en liep op zijn gemakje naar de finish, waar Goethals hem opwachtte. Ik ben er zeker van dat Raymond nu ook hierboven aan de poort zal staan om zijn favoriete speler op te wachten...

ROSKAMMEN

Steile stunts

Het voorbije weekeinde opende Gazet van Antwerpen de sportkatern met de opmerkelijke mededeling van sportchef Peter Goris waarom de krant beter even zwijgt over Lamkel Zé, de op zijn 23ste nog altijd met ernstige puberteitsproblemen worstelende begenadigde voetballer. Goris heeft gelijk. De media zouden globaal zijn voorbeeld moeten volgen.

Na zijn stommiteit met de gemiste strafschop in de recente bekermatch tegen KV Kortrijk kreeg Lamkel Zé bij vervanging een striemend fluitconcert over zich heen.

Dat was het ultieme bewijs dat de fans het met de Kameroener nu wel gehad hebben.

Koosnaampjes als Lamkel Né, Lamkel Zero of Balotelli van de Lidl zeggen, op hun manier, even veel als de weigering van zijn medespelers om aan stuntgeval Lamkel Zé nog verder woorden te verspillen.

Als voor iemand de evolutie ‘van hero to zero’ al zo ver gevorderd is, dan is het voor die iemand voor negentig procent ook ‘over and out’. Of Lamkel Zé slim genoeg is om de nog overige tien procent kans op eerherstel te grijpen? Het blijft een vraag die niet alleen hem bezig moet houden, maar ook het bestuur van de great old. Dat ziet na elke nieuwe frats de kansen op een lucratieve verkoop van de gevallen halfgod naar andere voetbaloorden gevoelig afnemen. Lamkel Zé naar het voorbeeld van GVA overal een tijdje doodzwijgen zou die kansen alvast niet verder doen slinken.

Hoofdrolspeler Het probleem in deze is dat ‘moderne journalistiek’ meer op verkoop- en kijkcijfers bevorderende sensatie stoelt, zeg maar steile stunts, dan op echte berichtgeving. De krant Het Laatste Nieuws is op dat vlak de hoofdrolspeler in Vlaanderen. Mocht dat anders zijn, dan zou die krant iemand als Bjarne Riis bij zijn terugkeer als ploegleider in de wielersport geen forum van een volledige bladzijde gunnen om zich te ‘bewijzen’ als topbekeerling in een wereldwijd verspreid

Gille Van Binst Voormalig topvoetballer

ste nog niet gezien hebben. Als ze er op de Bosuil ooit op uitgekeken zijn, kunnen ze hem nog altijd transfereren naar FC Sint Amadeus, de voetbalploeg en de thuishaven van de dikke broeder in Mortsel, waar er meer van dat kaliber rondlopen.

Klavertje vier

Beschamend De voetbalgoden kunnen wreed onrechtvaardig zijn. Anderlecht werd weggespeeld door Cercle Brugge, maar kon in de allerlaatste minuten een achterstand ombuigen in een onverdiende overwinning. “We excuseren ons voor de prestatie die ver ondermaats was. Laat ons alleen de drie punten onthouden.” Aldus Frank Vercauteren met de botte bijl en zonder te blozen. Alleen de drie punten onthouden?

Dat ziet ge van hier. Als Anderlecht met die ploeg, die mentaliteit en met evenveel meeval als voorbije zondag toch nog playoff 1 zou halen, mogen voorzitter Marc Coucke en zijn elfendertig medewerkers in de grond kruipen van schaamte.

Ongelukkig Cercle Wat is dat toch met Cercle Brugge? Het is nu al de zesde keer dat ze een voorsprong uit handen geven in de slotminuten. Daar moet trainer Bernd Storck toch aan kunnen verhelpen. Temeer omdat hij zijn manschappen, hoe raar het ook klinkt, aantrekkelijk en met lef heeft leren voetballen. Dat Cercle zich daarbovenop bestolen voelde omdat twee keer handspel van Anderlecht niet bestraft werd, maakt het harde verdict nog onrechtvaardiger.

We nemen aan dat ze boos waren bij Cercle, maar ze moeten alle reden plaats geven. Kon de scheidsrechter het verhelpen

dat hij juist op die momenten een stofje in zijn oog had en dat de VAR eventjes verstrooid was? Awel dan?

Ieder zijn mening De meningen zijn verdeeld. Voor de ene helft is hij compleet zot, de andere helft denkt dat hij het maar voor de helft is. Laat ons, mild als we zijn, stellen dat er op zijn minst een steek aan los zit. Dat we het over Lamkel Zé, het enfant terrible van Antwerp hebben, had u inmiddels al begrepen. Zijn laatste mislukte stunt (?), waarbij hij zich onder de verbaasde ogen van zijn medespelers de bal toe-eigende en op de penaltystip legde, om de strafschop vervolgens te missen, is bij heel wat Antwerpsupporters in het verkeerde keelgat geschoten. Terecht. Laat ons voor de rood-witten hopen van niet, maar die misser zou wel eens zwaar kunnen doorwegen volgende week in de terugwedstrijd voor de beker tegen Kortrijk.

Waarom niet?

We kunnen ons voorstellen dat er in de Antwerpkleedkamer niet gelachen wordt met de verkeerd uitvallende grollen van Lamkel Zé. Met de redenering dat hij een zeldzame zwarte parel is die de gave heeft om met een bal uit de voeten te kunnen, wordt tot nader order door hogerhand de mantel der liefde gespreid over zijn onvoorspelbare fratsen, waarvan we het laat-

15

Wie komt nog in aanmerking voor de fel begeerde zesde stek van play-off 1?

Een optelsommetje. Het gaat tussen KV Mechelen, dat op achterstand stond tegen Charleroi en gered werd door de mist en Racing Genk, dat met klinkende cijfers overtroefd werd door AA Gent. Dan zijn er nog Zulte-Waregem, dat zich gewonnen moest geven tegen Antwerp, en tenslotte Anderlecht, dat geholpen door de partijdige voetbalgoden een onverdiende overwinning in de schoot geworpen kreeg. Een gestolen zege, noemen ze dat.

Tenzij de hemel invalt, zijn dat de vier die nog mogen hopen op een plaats binnen de eerste zes. Op voorwaarde dat ze een tandje bijsteken. Het zal nodig zijn.

Topper Een gelijkspel in de bekermatch tegen Zulte-Waregem en kort daarop opnieuw een puntendeling in de competitiewedstrijd tegen Kortrijk, bij Club Brugge zijn ze beter gewoon. Nu zondagnamiddag gaat Antwerp op schoolreis naar het Jan Breydelstadion en mogen we ons aan vuurwerk verwachten. Want drie keer op rij punten prijs geven is van het goede teveel voor Club. Of ze het daarmee eens zijn in het Antwerpkamp is maar de vraag.

Het antwoord daarop is simpel: allen daarheen.

Salut en de kost Hoe Louis De Vries aan de nodige miljoenen is geraakt om SK Lokeren over te nemen van Roger Lambrecht, is één van de vele geheimen zoals de kersverse voorzitter er in het verleden meer uit zijn hoge hoed heeft getoverd. En daar blijft het niet bij. Het gaat niet goed met Lokeren, dat in 1B aan de staart bengelt, maar hoopvol naar de toekomst mag kijken omdat er nieuwe fondsen en hulpmiddelen in het vooruitzicht worden gesteld die de Club er bovenop gaan helpen. Heel Daknam is in blijde verwachting. Behalve de medische staf van de club, die het niet meer ziet zitten en er de brui aan geeft, het spreekwoord indachtig ‘veel beloven

dopingverhaal. De boutade “als ik nu nog de kluit belazer, gooi me dan maar in de cel” kan overtuigend bedoeld zijn, ze klinkt niet echt zo uit de mond van een ex-renner die in 1996, bijna een kwarteeuw geleden, de Tour won met bloed zo dik als stroop. Zwijgen over hem zou beter zijn dan hem over de wielersport als zijn onblusbare liefde te laten lullen met ‘indringende’ quotes als “ik ben niet de bad guy die jullie in me zien”. Dat had hij beter al anno 1996 gezegd en in een moeite bewezen.

Daags voor Riis kreeg Rudy Pevenage in dezelfde krant niet één bladzijde, maar de volle twee om de meute zijn boek “Der Rudy” aan te prijzen.“Als ik namen noem, lig ik morgen met afgesneden kop in mijn bed”, luidde de veelzeggende titel van een reportage met Pevenage over een boek dat, driewerf helaas, ook een kwarteeuw te laat van de persen rolde. Als ex-mentor van Jan Ullrich zag Pevenage hoe de Duitser in 1997 de Tour won door, naar zeggen van ‘der Rudy’, gewoon doping te gebruiken zoals iedereen dat toen deed.

Zijn boek is dan ook bedoeld als “een opgestoken middelvinger naar de Duitse pers, die zijn pupil heeft afgebrand.” Beweert hij.

We kunnen ons niet ontdoen van de indruk dat de kans om met afgesneden kop in zijn bed te liggen 23 jaar geleden een stuk groter was geweest, mocht Pevenage toen uit de doeken hebben gedaan wat hij nu als opgestoken middelvinger naar Duitse media wil verkopen. We voelen allicht niet als enigen de neiging hetzelfde gebaar te manifesteren aan het adres van een biografie, jaren te laat geschreven en, zij het nogal doorzichtig, vooral bedoeld als lucratieve stunt. en weinig geven, doet de zotten in vreugde leven.’

Sollicitatie Dat de beste moge winnen. Dan moeten we het niet ver zoeken. Over de overmacht van Mathieu Van der Poel is al genoeg zever verkocht. We zijn trouwens de tel kwijt.

Zijn het nu 22 of 23 zeges die hij op zijn naam heeft staan? Op een overwinning meer of minder komt het ook niet aan.

Waar we de veldrijders wel dankbaar voor zijn, is dat we de ene dag in Zonhoven en een dag later in Kruibeke op het appel zijn, om ons een week later van Koksijde naar Ruddervoorde te reppen. Waardoor we zowat alle dorpen en de interessantste modderpoelen van Vlaanderen hebben leren kennen. Als er natuurliefhebbers zijn die een ervaren toeristische gids nodig hebben, houden we ons warm aanbevolen.

Spijt alom Het was de week van de spijtoptanten zeker? Verleden week kwam eerst oud-ploegleider en dopingzondaar Rudy Pevenage aan het woord. Een dag later mocht de Deense oud-wielrenner Bjarne Riis zijn openbare biecht spreken. Wij zaten handenwringend in de biechtstoel. Pevenage heeft zopas een boek geschreven waarin hij een en ander onthult over zijn vertrouwensrelatie met Jan Ulrich, onder meer winnaar van de Ronde van Frankrijk 1997, en met de Spaanse dopingarts Fuentes. Daarmee is hij naar eigen zeggen nog altijd bevriend. We hebben zijn boek en de vuile was niet nodig om te weten dat er in die periode zwaar haarzak gespeeld werd en de renners niet alleen op spinazie reden.

Vergiffenis Bjarne Riis keert in het wielerprofwereldje terug als teammanager van NTT. Waarom? “Passie, daar draait het om. Ik weet hoe ik een ploeg moet smeden en ermee moet werken.” Dat heeft hij inderdaad overvloedig bewezen, het is dan ook niet verwonderlijk dat er nogal wat kritiek is op zijn terugkeer in het peloton. Maar berouw komt na de zonde. “Ik heb fouten gemaakt. Ik heb ze ook opgebiecht. Of ik eruit geleerd heb? En of. Onder meer dat de koers de smeerlapperij van toen niet nodig heeft.” Wat kunnen we anders zeggen dan: “Ga heen en zondig niet meer.”

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

30 JANUARI 2020

ABSURDISTAN Uitverkoop

verandering. Het werd tijd, we begonnen al te denken dat het misschien aan het verbeteren was. Nu staan we weer met twee voeten op de grond.

We hadden al dat akkefietje met de dame die lid was geweest van het Brussels hoofdstedelijk parlement, hoofddoek inbegrepen, en die Turks ambassadeur werd in Noord-Afrika. Nu hebben we de kwestie van Béa Diallo, PS-schepen in Elsene, die mogelijk kandidaat-president wordt in Guinee. Iemand nog een dubbel nationaliteitje op overschot?

Leuvendige grap De geïnformeerde lezer herinnert zich de kwestie van de vluchtelingen die in Leuven in een hotel werden gehuisvest, omdat hun huurwoonst onleefbaar was. Nu werd die mensen recent een huurcontract voorgelegd bij... diezelfde beruchte huisjesmelker van de eerste woonst. In Tobbackgrad kennen ze iets van lolbroekerij.

De verdraagzamen Met veel moeite mocht het Brusselse Vlaams Belang deelnemen aan een herdenkingsplechtigheid voor de holocaust.

Een toespraak houden, nee, daar staken bijna alle zichzelf nochtans democraat noemende partijen een stokje voor. Enkel N-VA speelde het spel eerlijk. Toch achten de andere Vlaamse partijen in Brussel zich ‘verdraagzaam’. Heel hard zelfs.

De hooghartigen Het kunstenaarskoppel Jan Decorte en Sigrid Vinks gaat niet naar de prijsuitreiking van de Ultima’s, de Vlaamse cultuurprijzen, vanwege die vreselijke minister Jambon. Vinks acht daarbij een symbolische vadermoord nog eens nodig, want haar vader was een collaborateur. Een tip voor de lezer: wijlen Jos Vinks schreef mooie gedichten. Opzoeken, die hap!

Geografie Mededeling van de volksregering, bij ontstentenis van een federale regering.

Gezien de recente vechtpartijen in de betrokken gemeente, werd besloten dat de gemeente Londerzeel vanaf heden in de Far West ligt. Men zegge het voort. Sheriff gezocht.

Doodsprofeten In het spraakmakende proces over de euthanasie op Tine Nys was het te voorzien dat de verdediging zou proberen om Fernand Keuleneer, advocaat van de tegenpartij, uit te schakelen. Meester Keuleneer is immers niet de eerste de beste én, bovenal, absoluut verdediger van het leven. En dat kan nu eenmaal niet geduld worden.

V van Verrotte?

Ja, dat kan hier in dit land. Een toneelstuk opvoeren waarin wijlen de ex-mevrouw Mandela, bekende aanvoerster van een moordlustige bende zwarte Zuid-Afrikanen, wordt verheerlijkt. Je moet daarvoor niet op je hoofd gevallen zijn. Gekleurd en extreemlinks zijn, dat helpt. En aan de Brusselse KVS gerelateerd.

Borstklopperij Muzikant Jef Neve heeft de wereld een tikkeltje opzichtig laten weten dat hij niet naar de uitreiking van de Ultima’s zal gaan.

Wij zijn er zeker van dat minister van Cultuur Jambon daar de aller-, allerzwaarste depressie aan zal overhouden.

Knal Enkele dagen geleden ontplofte er in Antwerpen nog eens een granaat, voor de

1199

1

2

3

4

5

6

7

8

9 10 11 12

A B C D E F G H I J K L HORIZONTAAL

A Eerste contact B. Kruisvormige leuze op de IJzertoren Richt op een doel C. Muzieknoot - Dorp in Oost-Vlaanderen Lijn binnen een meetkundig figuur D. Boerenbezit - Seksueel misbruik binnen het gezin E. Hoeve van de heerser van een heerlijkheid - Laatstleden F. Decodeer G. Met het genoemde - Loofboom - Megabyte H. Helemaal niets - Vrouwelijke ontleed kundige I. Werpen van kruis of munt - Noordse god - Uitroep bij negatieve gevoelens J. Keukengereedschap K. Hulpmiddel om vloeistof te vervoeren Vlees op een stokje L. Afwisseling van eb en vloed - Tijd- perken - Voorzetsel

VERTICAAL

1. Voormalig partijvoorzitter van de Vlaamse liberalen 2. Brusselse gemeente - Renium 3. Vennootschapsvorm Woning in hoevestijl 4. Vlaamse politieke partij - Kolossale 5. Roman van Sir Walter Scott - Wortelsport 6. Sportartikel - Aanduiding van tegen gesteldheid - Staven waaromheen iets draait 7. Donaties - Voorvoegsel met betrekking tot voorrang 8. Slotwoord - Ritmestokje 9. 8-voudige Belgische Sportvrouw van het Jaar 10. Pers. vnw. - Op vier na kleinste priem getal - Vruchtendrank 11. Limburgse gemeente - Meisjesnaam Overdreven 12. Buitenlandse werknemer

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1198 VINDT U OP BLZ. 14

Samira vanuit het gevangenenkamp van Al-Hol

“Ik wist dat de rechters ons niet in de steek zouden laten.”

In het kamp Al-Hol in Koerdistan wordt het nieuws van de 50.000 euro dwangsom per dag positief onthaald. De SM’s - zoals de Shariamama’s zichzelf al eens gekscherend noemen - herontdekken er zowaar hun geloof in de rechtstaat opnieuw door. “Pas op”, zegt een IS-bruidje, “het Belgisch rechtssysteem is nog altijd geen sharia. Die is natuurlijk veel beter. Maar dit is ook niet slecht. Als het goed is, zeggen we het ook. Trouwens, meneer Pallieter, ze moeten ons nu ook niet snel komen halen hoor. We hebben tijd, maar we gaan wel verder procederen voor een Deliveroo hier in het kamp. Wat dacht u van 3.000 euro per dag dat we geen pizza kunnen bestellen?”

De muntthee vloeit rijkelijk in Al-Hol. Achter hun zwarte gewaad met brievenbusopening heerst een uitgelaten sfeer bij de Shariamama’s. “Als mijn zesde man niet al mijn tanden had uitgeklopt omdat ik mijn bommengordel gewassen had, ik zou breed glimlachen,” zegt achtvoudig weduwe Fatima (valse naam). “Ik had het wel verdiend hoor. Iedereen zou hem uitgelachen hebben als hij bij een aanval niet zou ontploffen, maar wel een wolkje lavendelgeur verspreiden. Wist ik veel dat je die dingen niet mag wassen.” En meteen beginnen de meisjes spontaan hun weduwenverhalen uit te wisselen in een jolige sfeer. Een mens zou bijna vergeten dat hij hier voor zijn werk is.

“Nee, verrassend is deze evolutie niet”, zegt Samira, die zich als woordvoerster van de groep profileert en ons verder te woord staat. “Ik wist dat de rechters ons niet in de steek zouden laten. Ik volg de Belgische justitie al een tijdje en de beslissing om ons 50.000 euro per dag te geven, ligt eigenlijk perfect in het verlengde van eerdere uitspraken van de Belgische justitie. Je had al de vader van een verkrachte dochter die naar de cel moest omdat hij geprotesteerd had, de vrijspraak van drugdealers omdat een agent zijn pet scheef stond en natuurlijk de cipiers die langer in de gevangenis zitten dan levenslang gedetineerden.”

Begrijpt u dat dit voor zeer veel mensen in België zeer moeilijk ligt? Het feit dat terroristen, die hen wilden uitroeien, nu belastinggeld toegestopt krijgen.

Ik protesteer hier tegen het gebruik van het woord ‘wilden’. We willen dat namelijk nog steeds. We zouden oprecht terugkeren naar Vlaanderen, alleen kunnen we in deze fase geen beloftes doen dat we alle christenhonden niet gaan afmaken. Maar we werken er aan. We doen ons best.

Ten gronde begrijp ik wel zeer goed dat mensen daarover teleurgesteld zijn en zelfs heel erg boos zijn. Maar laat me duidelijk zijn: wij maken de spelregels niet, we volgen ze alleen maar. Als deze hele affaire iets bewijst, is het toch wel ons gelijk zeker?

Hoe bedoelt u?

Hoe is het in godsnaam mogelijk dat je als maatschappij zo je eigen ondergang sponsort door mensen als ons geld toe te stoppen? Ik bedoel maar, voor hetzelfde geld kopen we elke dag voor 50.000 euro

kneedbommen. Enig idee hoeveel we daarmee kunnen opblazen? Wat bezielt jullie eigenlijk? Wie kan er in zo’n systeem leven? Jullie zijn erg zieke mensen, als u het mij vraagt.

Nu bent u me even kwijt. Bent u nu blij met de uitspraak of…

Zeer blij, maar hoe kan u daar in België de rechtstaat nog verdedigen na deze gigantische idiotie? Nu moet u wel even eerlijk zijn. Ja, ik wil graag alle ongelovigen opstoken in één groot vreugdevuur voor Allah, maar ik ben wel tegen de rechtstaat. Ik heb nooit iets anders beweerd trouwens. Ik ben voor de sharia: homo’s van torens, handen af, slavernij en af en toe een groepsverkrachting… U bent degene die beweert dat de rechtstaat superieur is. Dan moet je consequent zijn en netjes betalen. Of anders doe ik u nog een proces aan en moet u nog meer betalen. Nogmaals: uw regels, niet de onze.

Bent u van plan om die 50.000 euro te besteden aan nieuwe terroristische aanslagen?

Dat zou u aan mijn tiende echtgenoot moeten vragen. Ik ben namelijk maar een meisje en weet daar allemaal niks van.

En die man is…

Volslagen onbekend. Ik zit er zelf ook een beetje op te wachten. Zodra ik thuis ben, stuur ik een mailtje naar de kalief met de vraag om er alvast drie op te sturen. Schitterende kerels, die IS-strijders.

Altijd plezier mee gehad, maar lang gaan ze niet mee.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be