't Pallieterke van 6 februari 2020

76ste jaargang • nummer 05 • donderdag 6 februari 2020

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,50

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

“De man zonder scrupules als premier?”

Jurgen Ceder is in zijn column hard voor de nieuwe ‘koninklijk opdrachthouder’ Koen Geens. Hij ziet hem als een “man zonder scrupules, die geen enkele reden zag om zijn nochtans duidelijke verantwoordelijkheid te erkennen bij de dood van achtereenvolgens Benjamin Herman, Christine Lenaerts en Julie Van Espen. Hij zal ook zijn hand niet omkeren voor een regering zonder meerderheid in Vlaanderen, liefst met hem als premier.”

Lees de column van Jurgen Ceder op blz. 3 Nieuw misbruikschandaal in het VK Na Rotherham, Rochdale en Telford doet een nieuw misbruikschandaal het VK opschrikken. In Manchester zijn tientallen meisjes misbruikt door ‘mannenbendes met een Aziatische achtergrond’.

Nochtans hadden de slachtoffers zich reeds begin en midden het vorige decennium (!) tot de overheden gewend, maar hun hulpkreten vielen in dovemansoren. Volgens een 145 pagina’s dikke rapport was de reden voor het niet-optreden van de politie de vrees als racisten te worden weggezet. “De overheden wisten dat veel slachtoffers blootgesteld waren aan dit zwaar seksueel misbruik en uitbuiting, maar ze deden niets om hen te beschermen tegen de daders”, aldus het rapport. In 2004 werd er in Manchester nochtans een groots opgezette politieactie met de naam “Operation Augusta” ontplooid, die echter kort daarna door druk vanuit de stadsraad weer werd afgevoerd. Op dat moment waren al 57 slachtoffers bekend (meest-

al blanke meisjes tussen 12 en 16 jaar oud) en 97 verdachten. Slechts 3 van de daders moesten zich later voor de rechtbank verantwoorden.

De politiechef van Manchester, Ian Hopkins, sinds 2015 in functie, heeft zich intussen voor de fouten van zijn voorganger verontschuldigd: “Ik vind het walgelijk dat niemand zich om deze kinderen heeft bekommerd en om het verschrikkelijke misbruik dat ze moesten ondergaan”, aldus Hopkins. Opnieuw wordt duidelijk dat de top van het maatschappelijk bestel jarenlang op de hoogte was van zwaar seksueel misbruik, maar ervoor koos om te zwijgen. Men zou in dat verband zelfs van schuldige medeplichtigheid kunnen spreken.

En enkel om niet als ‘racist’ bestempeld te kunnen worden.

De agenda van Koen Geens CD&V-kopstuk Koen Geens leek het politieke laken vorige week naar zich toe te hebben getrokken door in een één-tweetje met het Paleis tot koninklijk opdrachthouder te worden benoemd. Hij leek versneld op weg naar de Wetstraat 16, maar kopstukken in zijn eigen partij versperren hem de weg. Voorlopig. Want het premierschap blijft bovenaan de agenda van Geens staan. Niet alleen uit persoonlijke ambitie. Ook en vooral omdat hij met een aantal collega-politici nog een eitje te pellen heeft.

Zondagavond was de spanning te snijden op een topvergadering van de CD&V. Zonder iemand in de partij op de hoogte te stellen, had Koen Geens zonder verpinken de opdracht van koning Filip aanvaard om als “koninklijk opdrachthouder” op te treden en de formatie vlot te trekken. Geens kreeg daarover op de vergadering veel kritiek, onder andere van partijvoorzitter Joachim Coens. Die was niet gediend met het eigengereide optreden van de uittredende minister van Justitie.

Het koninklijk paleis schakelde vrijdag een versnelling hoger of wou dat toch proberen. De informateurs Joachim Coens (CD&V) en George-Louis Bouchez (MR) hadden zich vastgereden. De christendemocraten wilden blijven werken richting een regering met de N-VA en PS als centrale as en Bouchez dacht aan een regenboogcoalitie waarbij hijzelf als preformateur het pad zou effenen. Uiteindelijk raakten verschillende partijen het erover eens dat N-VA-voorzitter Bart De Wever nog een rondje zou mogen draaien, maar dat was buiten het Hof gerekend. Dat had blijkbaar besloten om via Geens tot een versnelde formatie over te gaan. Het is duidelijk dat de entourage daar bevreesd is voor vervroegde verkiezingen die tot een verdere radicalisering en versplintering van het electoraat zouden leiden.

Een onmogelijke verzoening Waarom heeft Geens de opdracht aanvaard? De verschillende regeringspistes zijn eigenlijk doodgelopen, al durft niemand het zeggen. Joachim Coens liet op de vergadering van de christendemocratische kopstukken verstaan dat het een PS-N-VA-regering wordt of verkiezingen. Dus is de deur naar Vivaldi of de regenboogcoalitie gesloten. Dat wist men al lang. Soms krijgt men de indruk dat enkel een aantal politici

en Wetstraatjournalisten het zich nog aantrekken en optimistisch blijven.

Het verzoenen van de verschillende standpunten is onmogelijk.

PS en N-VA staan lijnrecht tegenover elkaar. Er wordt gesproken over het regionaliseren van justitie en politie met als compensatie hogere uitkeringen. Laten we eerlijk zijn: dit of andere compromissen zijn doodgeboren. Een PS-N-VAregering haalt nooit de vereiste meerderheid op de respectievelijke partijcongressen.

Met een regenboogcoalitie is het niet anders. We hebben het hier al tot in den treure herhaald: Open Vld en CD&V gaan nooit aanvaarden dat het sociaaleconomisch beleid van de regering-Michel wordt teruggedraaid. Bij de Vlaamse liberalen lijkt Egbert Lachaert een aardige kans te maken op het voorzitterschap. Zijn eerder rechts sociaaleconomisch profiel maakt dat gesprekken met de PS zeer moeilijk zullen verlopen.

En zelfs als de onmogelijk gewaande verzoening of het ondenkbare compromis toch wordt bereikt en door de partijcongressen raakt: een federale regering moet een ploeg zijn. Zo’n positieve sfeer is in de huidige omstandigheden ondenkbaar.

Afrekenen met CD&V’ers en de MR Kan Koen Geens die rol vervullen? Weinig realistisch. Hij zou als premier niet voor het nodige vitalisme zorgen. Het zal eerder een regering zijn die op de winkel let. De rustige vastheid van Herman Van Rompuy (2008-2009), die op die manier terug komt. Wat niet belet dat de Wetstraat 16 de ultieme ambitie van Koen Geens blijft. En hij zit er al een tijdje mee in het hoofd. Verschillende signalen wijzen daarop. Het is gewoon geen toeval dat Vincent Houssiau kabinetschef is van de koning. De oud-kabinetschef van Koen Geens

zit daar met één opdracht: zijn vroegere baas vooruithelpen.

Geens weet zelf ook dat zijn perfecte tweetaligheid in zijn voordeel spreekt. Een andere punt is dat er weinig figuren zijn in de Wetstraat die het premierschap ambiëren.

Als de Vlaams-Brabander de post binnenrijft, is dat ook revanche of zelfs een afrekening met een aantal politici. Binnen de CD&V heeft Geens nog een eitje te pellen met Kris Peeters. Geens was diens kabinetschef toen Peeters Vlaams minister-president was. Geens werd in die periode altijd onder de knoet gehouden, ook al was hij een stuk intelligenter dan Peeters.

Als minister van Financiën (onder Elio Di Rupo) en Justitie (onder Charles Michel) kreeg Geens vaak kritiek. Ook en vooral uit Franstalige liberale hoek, die deze departementen als hun geliefkoosde terrein zag. Didier Reynders heeft nooit aanvaard dat hij Financiën moest verlaten en onder de regering-Michel had de MR echt op Justitie gehoopt. Geens is dat niet vergeten en wil nu revanche nemen op de MR. Het premierschap als politieke wraak dus.

Alleen is men in zijn eigen partij zo ver gegaan in het zich vastklikken aan de N-VA dat een weg terug electorale zelfmoord is. Maar niet getreurd voor Koen Geens.

Hij heeft zichzelf in alle mogelijke scenario’s in een zetel gezet. Als de voorliggende coalities niet lukken, dan kan Geens misschien een interim-regering of een noodregering leden. En ook na vervroegde verkiezingen heeft hij de beste kansen. Al bestaat de kans dat de CD&V een nieuwe oplawaai krijgt.

Anderzijds is het voor de christendemocraten misschien beter om in 2020 naar de stembus te gaan dan in 2024. Vandaag lijkt de partij heel even vast te houden aan haar principes. Voorlopig toch.

2

Actueel

6 FEBRUARI 2020

Meerstemmigheid in de media

Dit nummer van ’t Pallieterke heeft een hoog ‘Koen Geens’-gehalte. Mijn verontschuldigingen hiervoor, maar de man staat nu eenmaal in het centrum van nog maar eens een cruciale week. Ik weet het, trop is teveel en teveel is trop, maar het wordt cruciaal omdat in de komende dagen duidelijk zal worden of CD&V aangehecht blijft aan N-VA of niet.

Niet dat daarmee alles opgelost is, maar het zal wel duidelijkheid brengen over de ruggengraat van Geens en consorten enerzijds. Of het ontbreken van een ruggengraat. En de geschiedenis kennende van de christendemocratische partij, vrezen we vooral dat laatste.

Alleen dit nog even in herinnering brengen: in de nieuwsuitzending van 6 december 2019 verkondigde Geens het volgende: “CD&V gaat alleen in een regering als daar ook een staatshervorming aan gekoppeld is.” Een week eerder pleitte hij dan weer voor een regering van experten. Wat zal het worden? Volgende maandag weten we meer.

Daarom even iets anders: deze week lanceert de Vlaamse Jeugdraad een grootschalige campagne #KijkNaarOns. Voorafgaandelijk aan de campagne hebben vrijwilligers gesproken met meer dan 1.300 kinderen, jongeren en organisaties. Vrijwilligers van de Vlaamse Jeugdraad trekken deze week ook naar VRT, DPG Media en minister van Media Benjamin Dalle (CD&V). Ze zullen er met een ‘TED Talk’ de campagne voorstellen en gaan in dialoog over het huidige diversiteitsbeleid met de aanwezige mediamakers.

Ik lees op de webstek van de Vlaamse Jeugdraad: “Ze gingen op zoek naar wat jongeren verwachten en in welke mate ze zich gepresenteerd voelen door de Vlaamse media. Vlaamse jongeren willen vooral meer diversiteit op TV, film en series zien. ” Hieruit resulteerde het advies Representatie in de Media dat zich richt op ‘diversiteit’ in alle betekenissen van het woord: jongeren met migratie-achtergrond, niet-heteroseksuele jongeren, jongeren die praktisch geschoold zijn, jongeren met een beperking, jongeren met een ongewone mening of jongeren die afwijken van de heersende norm.

Lees vooral dat laatste even na! Het lijkt wel of de Vlaamse Jeugdraad advies geeft aan de media dat ook rechtse stemmen aan bod moeten komen. Da’s straf, want de Vlaamse Jeugdraad bestaat hoofdzakelijk uit progressievelingen. In De Morgen van maandag 3 februari is de duiding van Leen d’Haenens, professor mediastudies van de KU Leuven, lezenswaardig: “Sommige mensen zijn allergisch voor het woord ‘diversiteit’, daarom heb ik het graag over meerstemmigheid: meer stemmen laten horen in het debat.” Dat wordt, in hetzelfde artikel in De Morgen, bevestigd door een student die deelnam aan de bevraging. “Als je rechts denkt, word je vrijwel onmiddellijk als een simpele boer, een racist neergezet.”

We zijn benieuwd naar de reactie van de VRT op het advies van de Vlaamse Jeugdraad…

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

Vzw van imamopleiding KU Leuven doorgelicht Deze maand zou de imamopleiding aan de KU Leuven moeten starten. De vzw die het theologische luik van die merkwaardige opleiding mag verzorgen, heeft als naam AFOR. Dat klinkt vrij neutraal, maar de volledige naam van de vzw is “Académie de Formation et de Recherches en Etudes Islamiques”.

algemeen directeur van Diyanet in België. Diyanet is het Turkse “Presidium voor Godsdienstzaken”. De meeste Turkse moskeeën in België vallen onder deze instelling.

Dat klinkt al helemaal anders, en vooral een stuk Franstaliger. Een beetje vreemd voor een Vlaamse onderwijsinstelling, zeker als je de geschiedenis van de universiteit kent.

Ondanks de aanwezigheid van die directeur in de raad van bestuur van AFOR valt deze opleiding slecht bij een groep Turkse moslims. Zij wantrouwen de universiteit omdat de KU Leuven een Gülen-leerstoel aanbiedt. “Die leerstoel is van de faculteit sociale wetenschappen.

Daar hebben wij niets mee te maken”, reageert Johan De Tavernier, decaan van de faculteit Theologie en Religiewetenschappen (KU Leuven) in de media. “Wij proberen de moslimgemeenschap alleen maar te helpen met onze lessen.” Fethullah Gülen (Korucuk, Erzurum, 27 april 1941) is een invloedrijke Turkse islamitische denker en geleerde.

Sinds 1999 verblijft hij in ballingschap in de Verenigde Staten.

Executief van de Moslims Koen Geens bevestigt de informatie over AFOR in de commissie Justitie van de Kamer op woensdag 29 januari 2020: “Het programma omvat een burgerlijk luik, dat de vzw AFOR aan Nederlandstalige zijde in samenwerking met de KU Leuven organiseert en aan Franstalige zijde in samenwerking met de UC Louvain. (...) Het programma van het burgerlijk luik binnen de universiteiten is vastgelegd in een protocolakkoord tussen elk van de betrokken universiteiten en de vzw AFOR. De opleiding omvat ook een theologisch luik, dat precies door de vzw AFOR zal worden georganiseerd.”

Geens: “De vzw AFOR is een private vzw die door het Executief van de Moslims van België, het representatieve orgaan van de islamitische eredienst in België en aldus de gesprekspartner van de Belgische burgerlijke overheden, is belast met de opleiding van de bedienaars van de islamitische eredienst in België.”

Geens benadrukt dat er in België vrijheid van godsdienst is en dat de regering in de regel niet tussenbeide komt in het religieuze aspect van een bepaalde godsdienst.

Geens: “Dus is er een indirect contact tussen de vzw AFOR en de

Belgische overheid via het Executief van de Moslims van België, dat onze reglementaire gesprekspartner is.

Het spreekt vanzelf dat wij op die manier op het regelmatige verloop van de opleiding zullen toezien. Ik hoop overigens dat eventuele radicale elementen zullen kunnen worden geweerd, precies door het opleidingsluik dat aan de universiteiten wordt gegeven en dat tot doel heeft de studenten met de basis van onze rechtsstaat, met de basis van de scheiding van kerk en staat en met de rechten van de vrouw en dies meer vertrouwd te maken.”

AFOR Volgens de Kruispuntbank Ondernemingen (KBO) is de vzw AFOR gevestigd in Brussel, Jubelpark 14.

Op dat adres vinden we ook - volgens de Nederlandstalige opzoeking in de KBO - de “Association de gestion de la grande mosquée de Bruxelles”, het “Centre Islamique et Culturel de Belgique”, het “COLLEGE DE L’EXECUTIF DES MUSULMANS DE BELGIQUE” (in hoofdletters zowaar) en “La Grande Mosquée du Cinquantenaire”. Nota bene: er is enkel een Franstalige omschrijving van deze vzw’s in de KBO te vinden. Een Nederlandstalige omschrijven van de vzw’s is er gewoon niet.

Volgens de KBO zijn er voor de vzw AFOR 10 ‘functiehouders’ (bestuurders of personen belast met het dagelijks bestuur). Een van die bestuurders is Coskun Beyazgul,

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41, 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

Abonnement buitenland:

3 maanden: 6 maanden: 1 jaar: Steunabo 1 jaar:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

32,50 euro 65,00 euro 130,00 euro 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter 1945-1955: Hoofdredacteur 1955-2000: Hoofdredacteur 2000-2010: Hoofdredacteur 2010-heden: Verantw. uitgever:

Bruno de Winter Jan Nuyts Leo Custers Karl Van Camp Karl Van Camp

Besluit Kamerlid De Roover (N-VA) was aanwezig tijdens de vergadering in de commissie. Hij maakt zich terecht zorgen over de mogelijkheid dat er nog steeds buitenlandse inmenging mogelijk zal zijn in de imamopleiding. “De statuten van de vzw stellen immers dat het Academisch Comité nog steeds een buitenlands diploma als geldige titel mag erkennen voor de uitoefening van de functie van imam. Daarenboven kan de verplichte stage die een student in opleiding moet voltooien, evengoed in het buitenland worden gedaan”, aldus De Roover in de media.

We volgen de vzw en de opleiding in elk geval met argusogen op.

THIERRY DEBELS

ECONOMISCHE ZAKEN

Een vreemde belastinghervorming Momenteel doen een aantal documenten de ronde met voorstellen van de Hoge Raad van Financiën tot een hervorming en vereenvoudiging van de personenbelasting.

Op het eerste gezicht lijkt men een interessante piste te willen bewandelen: lagere tarieven, minder fiscale aftrekken, maar een bredere belastbare basis. Alleen gaan de voorstellen in de praktijk de meest uiteenlopende richtingen uit.

Turks wantrouwen

Het was in 2018 dat toenmalig minister van Financiën Johan Van Overtveldt (N-VA) aan de Hoge Raad van Financiën de opdracht gaf een voorstel uit te dokteren voor de hervorming van de personenbelasting. Die zou voortbouwen op de hervorming van de regering-Michel. Pro memorie: die regering wou door een belastingverlaging de koopkracht verhogen, wat ook gelukt is, zo blijkt uit de cijfers van de Nationale Bank. De belastingvrije som werd opgetrokken van 8.710 naar 12.990 euro op jaarbasis.

Het tarief van 30 procent verdween en men kwam men snel in de hoogste belastingschijf van 50 procent.

Geen keuze gemaakt De Hoge Raad van Financiën formuleert nu een aantal voorstellen om het tariefstelsel verder te vereenvoudigen. Ook in het woud van fiscale aftrekken wordt gewied en gerooid. Het principe is: lagere tarieven, een bredere belastbare basis en minder uitzonderingen en fiscale aftrekken. Wie kan daar tegen zijn?Alleen is het probleem da t er verschillende documenten worden gelekt. Er is geen eenduidige visie en ook nog geen officieel document. De teksten die gelekt zijn, lijken erop te wijzen dat er niet één maar verschillende simulaties moeten worden gemaakt waarbij er voor iedereen lekkers in zit. Of men

nu van links of rechts is. Zo is er een voorstel om het aantal tarieven in de personenbelasting te verlagen van vier naar twee: 25 en 45 procent. Dat moet als muziek in de oren klinken van liberalen en N-VA, want de facto wordt hier een soort van vlaktaks ingevoerd. Een ander voorstel is de zogenaamde ‘dual income tax’: de personenbelasting is progressief (wie meer verdient, betaalt meer), maar daarnaast worden alle vormen van vermogenswinsten aan eenzelfde tarief belast. Dat moet de christendemocraten paaien. Een links voorstel bestaat erin dat alles progressief wordt belast.

Het lijkt erop dat de Hoge Raad verschillende menu’s heeft opgesteld en dat de partijen er maar een uit moeten kiezen op het moment dat de regeringsonderhandelingen in de finale fase gaan.

Belastingverhoging De indruk wordt ook gewekt dat de voorstellen van de Hoge Raad tot een rechtvaardiger systeem leiden en zelfs op termijn tot een lagere fiscale druk. Maar dat is verre van zeker. In de voorstellen worden zoveel aftrekken in de belastingen afgeschaft dat ze wellicht geen compensatie zijn voor een algemene tariefverlaging of -vereenvoudiging.

Zo zouden bedrijfswagens verdwijnen, net als maaltijdscheques en de fiscale vrijstelling voor

woon-werkverkeer. Er wordt gepleit voor een afbouw van het systeem van niet-doorstorten van bedrijfsvoorheffing voor bedrijven, fiscale gunstige verloning via flexijobs en de winstpremie moet op de schop.

Ook worden de fiscale gunstregimes die bestaan bij de uitkering van groepsverzekeringen aangepakt.

Wie de verschillende versies en voorstellen bekijkt, kan niets anders doen dan besluiten dat hier de deur wordt opengezet voor een de facto belastingverhoging die verkocht wordt als een efficiëntie-oefening. Dat is een oud Belgisch zeer.

In plaats van na te denken over de noodzakelijke fiscale vereenvoudiging, wordt elke belastinghervorming gekoppeld aan een budgettaire saneringsoperatie. Kortom, een belastinghervorming dient vaak niet altijd, want dat was niet zo onder de regering-Michel - om de staatskas te spijzen.

Misschien was de Hoge Raad van Financiën beter in de leer geweest bij de Oostenrijkse regering. Deze onwaarschijnlijke coalitie van conservatieven en groenen voeren wel een transparante belastinghervorming door. Kanselier Sebastian Kurz (ÖVP) kiest voor lagere tarieven in de personenbelasting en een lagere venootschapsbelasting (dat is de taks op bedrijfswinsten). De groenen krijgen een ecologische fiscaliteit via een soort van CO2-taks, waarbij milieu-onvriendelijk gedrag bestraft en milieuvriendelijk gedrag (bijvoorbeeld een groenere auto) beloond wordt. Men mag ermee akkoord gaan of niet, maar hier zit meer visie achter dan in de voorstellen van de Hoge Raad van Financiën.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

Actueel

6 FEBRUARI 2020

3

Premier Geens

Vivaldi-coalitie, Bourgondische coalitie, regenboogcoalitie, Rode Duivels-coalitie, ... Volgt u nog? Je kunt namen verzinnen voor elke optelling van partijen die mathematisch gezien een regeringsmeerderheid oplevert, maar in essentie is maar één vraag belangrijk: komt er een regering met N-VA of niet?

Het doet mij plezier dat een aantal Vlaamse commentatoren, waaronder Marc Elchardus, luidop speculeren over de mogelijkheid van een regering zonder PS, maar ik vrees dat zulks vandaag onmogelijk is. Het zou impliceren dat een heruitgave van vorige regering wordt gedepanneerd door cdH en sp.a. Voor de tweede partij, die weet dat de volgende verkiezingen de laatste kunnen zijn, kan steun aan een centrumrechtse regering enkel als zelfmoord voorkomen.

De PS is bijgevolg incontournable. De N-VA is dat net niet en rond dat ‘net niet’ draait vandaag alles.

Filip wil N-VA erbij Dat is ook de reden waarom het geen enkele zin had om het duo Coens-Bouchez nog verder rondjes te laten draaien. Over de hamvraag, met of zonder N-VA, hadden de twee een tegengestelde opvatting. Coens wilde N-VA en PS aan tafel brengen, Bouchez was enkel geïnteresseerd in een anti-N-VA-coalitie.

Dat de koning nu Koen Geens heeft uitgestuurd om een regering met N-VA en PS tot stand te brengen, getuigt van inzicht. We laten in het midden of dit inzicht van Filip zelf komt, dan wel geïnspireerd werd door zijn kabinetschef, Vincent Houssiau, die vroeger kabinetsmedewerker van Geens was. De Vlamingen moeten niet denken dat de voorkeur van de vorst voor een regering mét N-VA is ingegeven door liefde voor Vlaanderen of zin voor communautair evenwicht: hij denkt vooral aan het overleven van zijn koninkrijk.

Zelfs in de omgeving van de koning moet stilaan het besef zijn doorgedrongen dat de onmogelijkheid om PS en N-VA, de dominante partijen van beide landsdelen, zelfs maar aan de tafel te krijgen eigenlijk perfect de mislukking van België illustreert.

Ook in de praktijk zou een regering zonder N-VA niet werken. De nieuwe regering zal hoe dan ook genoopt zijn tot zeer pijnlijke budgettaire beslissingen. Die vragen een draagvlak in Vlaanderen, waar de middelen buitenmatig zullen moeten vandaan komen, maar dat een steeds opstandiger stemgedrag vertoont. Dat kun je niet verwezenlijken met een bonte bric-à-brac van kleine partijtjes, met een Prittstift aan de PS gelijmd. Mislukking van de regering is één zaak, een triomf en meerderheid van N-VA en VB bij de daaropvolgende verkiezingen is nog heel wat anders.

De ideologische afkeer Daarom wordt nu Geens uitgestuurd om N-VA en PS alsnog tot een minimaal regeringsprogramma te bewegen. Sommigen bij de N-VA zien in de aanstelling van Geens blijkbaar het begin van een bocht van de CD&V richting Vivaldi. Ze vergissen zich.

Velen (waaronder ikzelf) hadden verwacht dat De Wever nu aan zet zou zijn, met de bedoeling hem te laten mislukken en daarna een anti-N-VA-coalitie te rechtvaardigen.

Door Geens te mandateren, die in politiek Wallonië niet dezelfde aversie oproept, wil het paleis de kans op een regeringssamenwerking tussen N-VA en PS net maximaliseren.

Dat alles betekent nog niet dat de on-

derhandelingen zullen slagen. De staatshervormende voorstellen waar de N-VA op aandringt zullen niet het enige struikelblok zijn. Vele commentatoren onderschatten het ideologische element in de afkeer van de PS voor N-VA. Net zoals de meeste linkse partijen in het Westen, is de PS niet langer een arbeiderspartij, maar heeft het culturele, ideologische gauchisme de partij steeds meer in zijn greep.

Di Rupo was nog een pragmaticus. Magnette is al meer een linkse ideoloog, vertegenwoordiger van een nieuwe generatie die geen onderscheid ziet tussen Theo Francken en Tom Van Grieken, en die voor beiden en voor rechts Vlaanderen in het algemeen een afkeer voelt die dieper gaat dan het normale politieke meningsverschil.

De partij die ooit probleemloos regeerde met de Volksunie, met oostfronter Oswald Van Oothegem en VMO-oprichter Bob Maes in het parlement, zou vandaag aan de achterban veel moeilijker kunnen verkopen dat ze met De Wever en Francken gaat regeren.

De twee linkse concurrenten, Ecolo en PTB, zouden trouwens niet nalaten om de PS te wijzen op haar vriendschap met ‘l’extrême droite’ en ‘les néo-nazis’.

De ambitie van Geens Leidt het mislukken van de besprekingen tussen N-VA en PS automatisch tot nieuwe verkiezingen? Neen. De CD&V is klein geworden, maar blijft de partij die ze altijd geweest is: een staatsdragende regeringspartij. Dit beestje kan zijn aard niet meer veranderen. De eis die nu publiekelijk wordt geuit over de noodzaak aan een meerderheid in Vlaanderen, en die mogelijk zelfs gemeend is in hoofde van sommigen, kan steeds opzij worden geschoven wanneer een bocht nuttig lijkt en voldoende bruikbare argumenten worden aangereikt door de omstandigheden.

Koen Geens is intelligent, ambitieus en ijdel. Hij acht zichzelf in staat N-VA en PS bij elkaar te brengen, liefst in een regering met hemzelf als premier (hij was ontgoocheld toen Michel werd opgevolgd door Wilmès in plaats van hemzelf). Maar indien dat niet lukt, zal hij niet in gewetensnood komen als zijn partij de N-VA zou laten vallen.

De man zonder scrupules, die geen enkele reden zag om zijn nochtans duidelijke verantwoordelijkheid te erkennen bij de dood van achtereenvolgens Benjamin Herman, Christine Lenaerts en Julie Van Espen, zal er ook zijn hand niet voor omkeren om zijn partij te leiden naar een bocht, naar een regering zonder meerderheid in Vlaanderen, opnieuw liefst met hem als premier. Hij is ijdel genoeg om te denken dat hij het wel uitgelegd krijgt.

Je hoort het hem nu al zeggen: “betreuren”, “vaststellen impasse”, “moed tonen”, “verantwoordelijkheid nemen”. Geens zal ongetwijfeld een hele reeks zinnen bouwen met al die woorden die tsjeven zo gemakkelijk in de mond nemen telkens ze ambitie en verraad pogen in te kleden als staatsmanschap. Zal zijn partij hem volgen? Het verleden van CD&V en CVP laat niet toe om daar neen op te antwoorden.

JURGEN CEDER

Daar is de cava!

Goed nieuws: deze week werd de tweede lading Catalaanse cava geleverd. Het heeft langer geduurd dan verwacht, maar een krachtige storm - u kon er twee weken geleden meer over vernemen in onze media - had grote schade aangebracht in heel Catalonië. Wegen waren onberijdbaar en bruggen waren ingestort, of anders gezegd: de vrachtwagen met onze cava aan boord moest noodgedwongen op stal blijven.

Maar ondertussen is een en ander opgeklaard. De cava is terug voorradig en kan zeer binnenkort bij u aan huis geleverd worden. Zij die bestelden in december of januari, mogen binnenkort een telefoontje verwachten. En u, beste lezer, die nog niet bestelde, geef ons een duwtje in de rug. Een doos met zes flessen kost 60 euro, 2 dozen heeft u voor 110 euro. (+ 7 euro verzendingskosten). Tijdens kantooruren bellen kan (03 232 14 17), maar u kan ook in onze webwinkel terecht: www.klauw.net. Dank voor uw steun!

KARL VAN CAMP

BRIEFJE AAN KOEN GEENS

Op zoek naar goud Mijnheer de opdrachthouder, Ik weet niet of gij vrijdagavond die doffe klap tot in Brussel gehoord hebt, toen gij tot verrassing van de goegemeente de oprit van het paleis in Brussel opreedt? Wij wel. In Aarschot viel er immers een dame-bleue van haar stoel toen zij het bericht hoorde dat gij het Paleizenplein opreedt om bij het schier wanhopige en hoogst gestresseerde staatshoofd ontvangen te worden. Gwendolyn besefte als geen ander dat zij daardoor haar iets te vrijpostige ambitie om eerste minister van dit land te worden definitief mocht opbergen.

Gij staakt haar meedogenloos en met een tsjevengrijns voorbij in de spurt naar de 16.

Zij heeft nu de gelegenheid om terug met de voetjes op de grond te komen en wat tijd te nemen om zich mentaal voor te bereiden op haar afservering in haar eigen partij, die haar even genadeloos wacht. Zelfs Karel De Gucht zal haar niet meer kunnen redden… Maar dit terzijde.

Nadat uw partijvoorzitter en zijn pendant van de Franstalige liberalen door mijnheer de koning waren bedankt voor hun informerende diensten, dookt gij dus als een duiveltje uit een doosje op nadat gij u de jongste tijd bijzonder stil hadt gehouden als het over regeringsvorming en aanverwante manoeuvres ging. Uw naam werd al her en der gefluisterd omdat gij een ervaren rot zijt met inzicht, kalmte en met de gewoonte zorgvuldig uw woorden te kiezen. Gij hebt alles van de vroegere, klassieke Belgische politicus in u en als er in die zin dan ook nog iemand in de afgekalfde CD&V-club is die in staat is om een politieke bocht van 180 graden te pakken als dat nodig is, dan zijt gij het met voorsprong. Ik kom daar dadelijk op terug.

Eerst even recapituleren. Donderdag verzamelen alle gestelde (en ongestelde) lichamen ten paleize voor de nieuwjaarsbrief van Philippe de Belgique. Iedereen weet dan dat het niet over zijn nieuw zusje zal gaan met wie hij een stuk van zijn erfenis zal moeten delen, maar wel over de politieke impasse na een karavaan van informateurs die alle met lege handen ten paleize togen. En inderdaad, de man zegt wat hij moet zeggen en wil zijn naar adem snakkend koninkrijk laten overleven.

Daartoe gaat hij recht op zijn doel af: de partijen die zouden moeten praten met elkaar, moeten dat ook doen en - méér nog - zij moet hun exclusieven laten varen teneinde tot een volwaardige regering te komen. Zij moeten ‘realistisch en verantwoordelijk’ zijn en naar overeenstemming streven, ten bate van het algemeen belang. De les was duidelijk en omdat uw partij in zowat elke mogelijke federale combinatie in het midden van het bed ligt, werd een versnelling hoger geschakeld richting de minister-professor die gij zijt.

Gij werdt niet zomaar een klassieke ‘formateur’, maar een ‘opdrachthouder’ om de koninklijke doelstelling uit te voeren. Een opdracht is nog altijd iets dwingender dan de gewone vraag om iets te doen.

Gij moet dus als een alchemist op zoek naar ingrediënten om de Steen der Wijzen te vervaardigen om gewone metalen in goud te veranderen. Bij mijn weten is daar geen enkele in geslaagd… Ik wil u niet ontmoedigen - ik zou het met mijn goed hart niet durven ove-

rigens -, maar uw opdracht is een vergiftigd geschenk, om in de sfeer van de alchemie te blijven. Gij moet totaal verschillende Vlaamse en Franstalige natuurelementen met elkaar vermengen om iets amorfs, iets Belgisch, te doen ontstaan. Ik denk dat dat zelfs moeilijker is dan goud te creëren… Bovendien is uw partij altijd tot en met Joachim Coens van oordeel geweest dat er in een nieuwe federale regering ook een Vlaamse meerderheid moet aanwezig zijn als afspiegeling van de Vlaamse regering, met de grootste Vlaamse partij mee aan boord dus. Ik betwijfel of gij dat gaat blijven hard maken, want - zoals ik daarnet al zei - ik acht u perfect in staat om de ‘bocht van Geens’ in te zetten, zelfs als dat moet leiden tot een misbaksel van verliezers om toch maar met therapeutische hardnekkigheid het leven van dit uitgeleefde en klinisch-dode land te verlengen zonder verder perspectief.Want gij weet zo goed als ik dat in 2024 de stekker er definitief zal uitgetrokken worden door degenen die vandaag brutaal en ondemocratisch aan de kant worden gezet, maar die wel de frustraties van steeds meer burgers politiek ventileren.

Tenslotte ben ik van oordeel - en dat zal u misschien verbazen - dat het gemakkelijker zal zijn om de PS en de N-VA dichter bij elkaar te krijgen dan wel de MR mee in het bad te krijgen. Want deze partij is te rechts voor de PS en te Belgicistisch voor de N-VA. Ik vrees dan ook dat gij om België te redden de vetste kluif gaat hebben aan de partij die het hartstochtelijkst met ‘l’Union fait la force’ dweept.

Houd wel in het achterhoofd dat als het toch niet lukt, verkiezingen de definitieve afgang zullen zijn van uw partij en deze welke gij in uw zog meesleurt. Mogelijk gaat gij aldus de geschiedenis is als de allerlaatste CD&V-opdrachthouder. Ik wens u desniettegenstaande de naarstigheid, excellentie.

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT GENOEG VAN!

LUIKERSTEENWEG 244 F ANKERSTRAAT 7 HASSELT 35003500 HASSELT 011 223 253 EN011 011 223 273 253 272 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE

4

Actueel

6 FEBRUARI 2020

Vlaamse furie over de Spaanse furie uit 1576 Het conflict tussen Catalanen en Spanjaarden rond onafhankelijkheid wordt ook online uitgevochten. Vanuit het Catalaanse kamp kwam een geslaagde zet: ze maakten richting een Vlaams publiek bekend dat er in Spanje ‘festiviteiten’ zouden plaatsvinden ter ere van de ‘Tercios’, de Spaanse troepen die tijdens de 80-jarige oorlog in de Nederlanden vochten.

Er zou met name in de hoofdstad Madrid op een plein een ‘re-enactment-kamp’ opgericht worden, met Spanjaarden die het leven in dat leger zouden naspelen. “Dat zijn de troepen die ook verantwoordelijk waren voor de Spaanse Furie”, voegden de Catalanen eraan toe. De Spaanse Furie ging in Antwerpen tekeer op 4 november 1576.

De Spaanse staat was failliet, de soldaten kregen geen soldij en besloten dan maar te nemen wat ze wilden.

N-VA-burgemeester Bart De Wever reageerde als door een wesp gestoken en stuurde een boze protestbrief naar de burgemeester van Madrid. “Het stadsbestuur van Antwerpen heeft uiteraard respect voor de geschiedenis van Spanje en voor de vrijheid van meningsuiting”, schrijft Antwerps burgemeester Bart De Wever (N-VA) in een brief aan zijn collega in Madrid. “Maar de verheerlijking van dit verleden getuigt volgens ons van een totaal gebrek aan het meest elementaire respect. In herinnering aan de talloze slachtoffers willen wij dit gebeuren dan ook krachtig veroordelen.”

Het opzet van de Catalanen is dus geslaagd: 1-0 voor hen. Maar mogen we in dit geval toch een paar bedenkingen plaatsen?

Geschiedenis naspelen, een ‘verheerlijking’?

Het antwoord is nee. De mensen die historische personen en veldslagen naspelen, beleven daar veel plezier aan, krijgen interesse voor geschiedenis en moedigen dat ook aan bij een breed publiek, zeker bij kinderen. Voor het onderwijs is deze evolutie een zegen: welk boek of les kan op tegen een levende mens in passende kledij die de geschiedenis zichtbaar maakt? Moet een nationalist daar tegen zijn? Dat valt toch moeilijk te begrijpen.

‘Ja maar,’ klinkt het dan, ‘in Spanje zit de re-enactment in de sfeer van de rechts-nationalistische partij VOX.’ Wel, het re-enactment-gebeuren is strikt a-politiek en de groepen waken er ook over dat dat zo blijft.

Het wordt gezien als toneel spelen, als een rol aannemen: het is niet omdat je een uniform van een Duitse generaal draagt, dat je daarom echt een nazi bent. Het is natuurlijk wel zo dat mensen met veel belangstelling voor geschiedenis, uniformen en veldslagen nu doorgaans niet bekend staan om hun (extreem)linkse opvattingen. Dat je in deze middens dus gemiddeld wat meer nationalisten dan liberalen vindt, is mogelijk en dat zal ook in Spanje wel zo zijn. Maar als argument om een re-enactment te ‘veroordelen’ is dat toch wat mager.

Fit magna caedes

In gans Europa is er een hernieuwde belangstelling voor de eigen geschiedenis. Een van de voorbeelden daarvan is de groeiende populariteit van wat ‘re-enactment’ genoemd wordt: mensen kiezen een historische periode uit en verdiepen zich dan in kleding, uniformen, wapens, veldslagen,… Een volwaardig Nederlands woord lijkt voorlopig niet te bestaan, helaas. Alleszins is er voor elk wat wils: sommigen kopen zich een volledige uitrusting en nemen enkele keren per jaar deel aan grote veldslagen, zoals de jaarlijkse ‘Slag van Waterloo’ met duizenden deelnemers. Anderen maken er echte toegepaste archeologie van: er zijn in Vlaanderen bv. groepen Vikings, die tot in de kleinste details met naalden gemaakt van dierenbeenderen hun eigen kleding naaien. Op die manier ontdek je zelf wat werkt en wat niet. De re-enactmentgolf is in gans Europa te zien: van de Scandinavische Vikingmarkten over de riddervendels in Duitse burchten over de Nederlandse geuzenvendels tot de Napoleon-soldaten bij Waterloo.

De vraag is dan: is zo’n re-enactment een ‘verheerlijking’? Verheerlijken de soldaten in Waterloo elk jaar de wandaden van Napoleon? Maken de Viking-spelers zich schuldig aan het verheerlijken van het plunderen en doden van onze voorouders? Om nog maar te zwijgen over de groepen van de Duitse Wehrmacht en Waffen SS die recent een deel van het Ardennenoffensief naspeelden?

Is het overigens op het met bloed doordrenkte Europese continent geen doodlopend straatje dat de ene aanstoot neemt aan de re-enactments van de andere? Neem nu de Romeinen: die hebben onder valse voorwendsels onze gewesten aangevallen, terwijl daar op dat ogenblik al een bloeiende Keltisch-Gallische beschaving was. De Eburonen werden vanwege hun verzet zo grondig uitgeroeid dat vrijwel elk spoor van dat volk uit de geschiedenis verdwenen is. “Fit magna caedes”, schreef Caesar verschillende malen in zijn “De bello Gallico”. Dat betekent zoveel als: het werd een grote slachting…

Als mensen vandaag dus Romeinse legioenen naspelen en die bij Velzeke of Bavay over oude heirwegen laten marcheren, dan zou wie van kwade wil is dus perfect de woorden van Bart De Wever kunnen toepassen: “De verheerlijking van dit verleden getuigt volgens ons van een totaal gebrek aan het meest elementaire respect. In herinnering aan de talloze slachtoffers willen wij dit gebeuren dan ook krachtig veroordelen.”

In werkelijkheid is het voor al wie van geschiedenis houdt prachtig om een ‘cohorte’ in Romeinse wapenrusting en met loodzwaar schild in een authentieke Romeinse omgeving pakweg de Testudo-formatie te zien uitvoeren, met schilden en speren naar alle kanten. Laten we over de Spaanse re-enactors dus maar beter geen ‘Vlaamse furie’ afroepen. Er zijn vele zaken om ons druk over te maken, maar dit is er geen van.

HDG

Citaat van de week > Karel De Gucht (Open Vld)

UIT DE WETSTRAAT Gezond verstand haalt het We meldden vorige week dat in de commissie Grondwet onder het voorzitterschap van Kamervoorzitter Patrick Dewael een motie van het Vlaams parlement ongegrond verklaard werd. Die motie was daar ingediend door Groen, PVDA en sp.a en verzette zich tegen de zogenaamde discriminatie die zou voortvloeien uit een regeling tot ‘de subsidiestop voor socio-culturele verenigingen die zich terugplooien op hun etnisch-culturele afkomst en segregatie in de hand werken’.

De motie werd - via een tegenmotie van Dewael om ze ongegrond te verklaren - weggestemd met 7 tegen 5 stemmen en 4 onthoudingen van PS en MR. De 7 stemmen werden geleverd door Open Vld, CD&V, N-VA en VB. Donderdag kwam de zaak derhalve opnieuw aan de orde in de plenaire vergadering en de motie van Dewael haalde het opnieuw met dezelfde meerderheid. MR, DéFI en PS waren zo kies om zich te onthouden, wellicht omdat het over een louter Vlaamse motie ging uit het Vlaams parlement. Enkel Groen, PVDA/ PTB, sp.a en de verbinders van Ecolo (de enige Franstaligen) stemden tegen. Daarmee kan het Vlaams parlement dus overgaan tot de orde van de dag. En eigenlijk is het maar logisch ook dat dat parlement geen over de schouders meekijkende schoonmoeder nodig heeft. Soevereiniteit heet dat.

Chagrijnig

“Iedereen heeft schrik…”

Karel De Gucht mocht in De Zevende Dag nog eens zijn licht komen laten schijnen over de recente politieke gebeurtenissen in het land, zoals de aanstelling van Koen Geens als koninklijk opdrachthouder. Voor één keer konden we hem volgen toen hij tijdens een helder moment het volgende zei: “Ik stel vast dat iedereen een hemelse schrik heeft voor verkiezingen. Iedereen roept ‘einde van het land’, maar eigenlijk gaat het gewoon om het einde van hun partij.”

Dus ook zijn eigen partij… Dat is de nagel op de kop. Het zegt ook veel over de toestand waarin België verkeert. Veel Vlamingen - ook zij die niet de grootste voorvechters van Vlaamse onafhankelijkheid zijn - stellen vast dat België aan het einde van zijn Latijn is gekomen en dat de grote kloof die gesymboliseerd wordt door de taalgrens onoverbrugbaar is geworden. Meer nog: dat zij die nog krampachtig gaan proberen dat te reanimeren er uiteindelijk zelf aan zullen ten onder gaan. We zijn benieuwd of het algemeen belang de komende tijd onderschikt zal zijn aan het partijbelang. Open Vld, sp.a en CD&V slaan alvast best de armen in elkaar om een kumbaya-lied in te zetten… Of een afscheidslied.

Verslagen over debatten uit die commissie Grondwet worden niet gepubliceerd. In de Kamer wordt nadien een droog verslag gebracht van de verschillende standpunten.

Toch konden we in de wandelgangen vernemen hoe roeptoeter en braniemaker Kristof Calvo daar heeft getempeest over discriminatie, ongrondwettelijkheid en dies meer, tot hij stilaan inzag dat hij niet meer op kon tegen de juridische argumenten in de motie van Dewael en dus de bal compleet missloeg en zich danig vergaloppeerde. Enkele partijen kwamen in de plenaire vergadering toch nog eens hun argumenten pro of contra uiteenzetten, behalve… Calvo. Klaarblijkelijk wilde hij zich niet nog een tweede keer belachelijk maken. Hij was zelfs niet aanwezig tijdens het debat. Aan het einde kwam hij met een chagrijnig smoelwerk snel tegenstemmen. Het was een heerlijk gezicht…

Dwangsommen Natuurlijk was de zaak van de betaling van

de dwangsommen bij het niet terughalen van IS-kinderen een kolfje naar de hand van Peter De Roover (N-VA), Barbara Pas (VB) en Jean-Marie Dedecker (onafhankelijk) om de eerste minister over aan te pakken. Hoewel de toonaard wat verschilde, waren zij het er over eens dat ons land die grote sommen niet dient te betalen en wilden zij weten wat de ‘regering’ gaat doen om dat te vermijden.

Wilmès liet verstaan dat de regering er alles aan zal doen om die kinderen naar hier te laten komen, maar dat ze in beroep zal gaan tegen die dwangsommen en dat er vooralsnog niets werd betaald. Pas vroeg zich af waar het ooit zal eindigen en verwees naar de Duitse staatsveiligheid, die niet voor niets zegt dat zo’n kinderen tikkende tijdbommen zijn, omdat er vaak getraumatiseerde en geradicaliseerde kinderen bij zijn. De Roover en Dedecker riepen dan weer op om alles in het werk te stellen om de vele duizenden euro’s niet te moeten betalen. Benieuwd of Wilmès het onderspit zal delven in deze zaak en/of ze een en ander hard zal durven maken.

Ernstig werk aub!

Na de assisenzaak over het euthanasiedossier van Tine Nys likt iedereen zijn wonden, ook al waren er drie vrijspraken. Maar dat doet allemaal niets af van het feit dat zowel door fanatici als door de advocaten Van Steenbrugge (voor euthanasie) en Keuleneer (tegen euthanasie) de ideologische scheidingslijnen, die er ook al in 2002 bij de totstandkoming van de wetgeving aanwezig waren, opnieuw scherp werden blootgelegd.

Het is dan ook wenselijk dat de bestaande wetgeving wordt geëvalueerd en alle bijkomende interpretaties en verdere beschouwingen tegen het licht worden gehouden. En daar ligt natuurlijk een taak voor het parlement.

Het valt te hopen dat daar pas aan begonnen wordt als er een stabiele regering is. Maar daarbij is het zeer belangrijk dat er ook politici in de bevoegde commissie zullen zetelen die dat intellectuele niveau aankunnen. Want als er opnieuw een spelletje van wordt gemaakt zoals destijds en nog recent bij voorstellen door paars-groene partijen aangaande euthanasie met betrekking tot ‘voltooid leven’, waarbij een en ander op een drafje zou moeten geregeld zijn en waar opnieuw de ideologische teneur de bovenhand haalde, dan hoeft dat echt niet. Want daar is niemand bij gebaat.

Actueel

6 FEBRUARI 2020

5

Geens en het onverbiddelijke telraam

Koning Filip (die van “Mijn familie heeft altijd gezorgd voor België en zal dat blijven doen”) steunt op Koen Geens om finaal te concluderen of België een regering dan wel nieuwe verkiezingen krijgt. Dat schrijft De Standaard. Een strohalm en een quasi zekerheid. Dat laatste nemen nu zelfs almaar meer politici voor mogelijk. Bart De Wever zei bij VTM dat mei de maand van het weerzien met het volk kan zijn.

Minister van Justitie Koen Geens (CD&V) werd dus koninklijk opdrachthouder. Opdrachthouder? Het is eens iets anders. We maakten al kennis met bemiddelaars, preformateurs, verkenners, verduidelijkers en onderhandelaars. Een verrassing is deze piste voor ons helemaal niet. Het is een zoveelste, en wellicht de finale stapoefening op een weg die naar nergens loopt, tenzij …

Monarchie We geloven er weinig van dat het konings-

huis de politiek nog kan sturen, laat staan leiden. Neen, Filip en de zijnen “volgen”. We leven niet meer in de jaren 1900. Ze mogen de pionnetjes op het schaakbord zetten, met allerlei rare titels, maar de Vlaamse en francofone schakers van links en rechts beslissen over elke zet. Het VBO en de vakbonden, maar ook de oude krokodillen van de traditionele partijen reutelen nog wel, maar veel meer is het niet. De politiek beslist, en zo hoort het. Zoals in Nederland.

Er is nog een waterkans dat Geens iets kan

VLAAMS PARLEMENT Arbeidsmarkt Nog steeds wordt gekampt met de paradox dat onvoldoende personeel wordt gevonden, waarbij tegelijkertijd nog een flink reservoir werkwillenden bestaat. Een ‘mismatch’ op de arbeidsmarkt heet dat dan in mooi Nederlands. Voornaamste reden daarvoor is wellicht dat werkgevers op zoek zijn naar zeventwintigjarigen met vijftig jaar ervaring, precies het juiste diploma, inzetbaar na twee uur inwerking en bereid om gratis te komen werken. Dit zal te maken hebben met de hoge loonkosten (overigens federale materie) hier te lande, maar zeker ook wel met allerlei ingesleten stupide opvattingen. Om hieraan enigszins te verhelpen - en dat zeker in een ‘brandende arbeidsmarkt’, dixit werkminister Crevits - probeert de Vlaamse overheid al geruime tijd een systeem van competentie-erkenningen op poten te zetten of, met andere woorden, toegang tot (knelpunt)beroepen mogelijk te maken op basis van verworven vaardigheden, ook al beschikt men misschien niet over het vereiste papiertje. Dit begint lang- en moeizaam op gang te komen.

Een vraag hierover van Allessia Claes (N-VA), die vond dat toch niet zomaar iedereen voor alles in aanmerking zou moeten kunnen komen, maar toch ook dat een en ander sneller zou kunnen gaan. Een heldere Crevits zei dat de huidige piste positief is en uitbreiding verdient en dat zeker niet onzorgvuldig te werk wordt gegaan en dat het goed zou zijn als iedereen wat in de goede richting zou meedenken. Of in het vooruitstrevende Vlaanderen iedereen daar klaar voor is, bleef vrij vaag.

Gouverneur Zoals bekend moesten de provincies worden afgeschaft. Het is iets dat wij al zo’n dertig jaar lang vernemen, maar waarvan nooit iets is terechtgekomen of zal terechtkomen omdat aan dit aloude bestuursniveau nog teveel vlees kleeft. Wel zijn intussen compromisgewijs de provincies behoorlijk uitgekleed, zonder dat vooralsnog een behoorlijk alternatief is uitgetekend. De gouverneursposten blijken belangrijk genoeg te blijven. Vroeger waren dat eminente ambtenaren des Konings, nu zijn dat partijpolitieke jobs die kennelijk nog de moeite waard zijn om er slag voor te leveren. Een objectieve selectieprocedure was bedacht, maar is intussen verlaten voor een weer meer politiek aangestuurde piste. Het is een probleem dat weer opduikt nu Oost-Vlaanderen vacant staat. Jeremie Vaneeckhout (Groen) kwam de thans gaan-

de koehandel hieromtrent hekelen, daarin bijgetreden door de oppositiecollega’s van VB en sp.a, waarbij laatstgenoemde partij weinig recht van spreken heeft, gelet op haar geschiedenis van onprettig gouverneursgekonkel. In antwoord en ter verdediging voerde minister Bart Somers aan dat werd teruggegrepen naar de oude procedure omdat een gouverneur en bijvoorbeeld ook een regeringscommissaris een langdurige vertrouwensrelatie met de regering moeten kunnen hebben en dus… enzovoort. Niet echt overtuigend.

Belangenconflict Ooit is gevochten voor het Nederlandstalig onderwijs in Brussel. Niet alleen is die strijd gewonnen, maar meer nog is dat Vlaams onderwijs bijzonder bloeiend geworden. In die mate zelfs dat het een stroom Frans- en anderstaligen heeft aangetrokken, veelal helaas niet ingegeven door liefde, doch om economische redenen (door toenemend belang van enige kennis van het Nederlands), maar vooral door een vluchtreflex uit het stilaan catastrofale hoofdstedelijk Franstalig onderwijs (waarvan nog slechts enkele elitescholen standhouden en waarvan voor het overige al de helft valt onder het ‘Décret de discrimination positive’ - ja, dat bestaat echt -, wat betekent honderd procent allochtoon en alle hens aan dek om ‘nieuwkomers’ nog enig Frans bij te brengen). Niet gek dat het Vlaams onderwijs toch enigszins probeert om de uitwijkdruk te verlichten en voorrang te geven aan Nederlandssprekende kindjes. De Vlaamse overheid probeert dit nu, ontoereikend, te ondersteunen. Dat is dan weer een doorn in het oog van de Franse Gemeenschapsinstantie Cocof, die opnieuw een belangenconflict inriep tegen het nieuwe Vlaamse inschrijvingsdecreet. Hierover lieten Hannelore Goeman (sp·a), Jan Laeremans (VB) en Annabel Tavernier (N-VA) hun licht schijnen. Deze laatsten waren niet gediend van de aanmatigende arrogantie van de Cocof, die in plaats van haar eigen onderwijs op orde te zetten liever de Vlaming met alle zonden Israëls overlaadt.

Vrij duidelijk was daarop het standpunt van onderwijsminister Weyts, die verklaarde zich weinig tot niets gelegen te laten liggen aan de Cocof-zever. Een uiterst juiste houding die echter door sp.a en Groen niet werd gesmaakt, want die lieden zouden liever een Brussels lala-onderwijs zien waarin Vlaanderen niets meer te vertellen heeft. Ze zouden beter enige scholen en realiteiten bezoeken.

regelen tussen de grote twee, als die beide partijen, ieder op het eigen territorium, hun positie kunnen behouden of zelfs versterken.

Als hij goede afspraken kan verzilveren op drie terreinen: het sociaal-economische, het communautaire, en migratie/veiligheid.

Het sociaal-economische compromis zou in de buurt kunnen komen van een meer sociale bestuurslijn dan die van de vorige regering.

De N-VA heeft wel geleerd dat Vlaams Belang immers ook op dat terrein kiezers kaapt. Dus afdekken die handel. Het komt de N-VA goed uit om socialer uit de hoek te komen. Wat de PS betreft, kan een compromis in de buurt komen van de onderdrempel die de partij toelaat een akkoord te verkopen aan de eigen achterban.

Het institutionele compromis moet er zeker zijn voor de N-VA. Een communautaire frigo krijgt De Wever geen tweede keer aan zijn basis uitgelegd. Is zo’n compromis voor de PS per definitie ondenkbaar? Niet als het neerkomt op een verschuiving van bevoegdheden en macht naar het eigen machtsbastion, de eigen regio, waar zij het voor het zeggen heeft. Zijn er afspraken mogelijk over meer bevoegdheden voor beide regio’s, gekoppeld aan een “milde”, maar duidelijke afspraken tegen 2024 inzake de transfers die vanaf dat jaar inderdaad zullen afnemen?

Het derde compromis inzake veiligheid en migratie lijkt wel het makkelijkste. Het zou kunnen zitten in een ‘rationele’ verstrenging van de wetgeving terzake. De hypermigratie en criminaliteit onder controle krijgen is ook in het belang van linkse achterban. Al zeker van de sp.a van Conner Rousseau, die dicht bij de lijn van Marc Elchardus zit. Het compromis moet zich situeren tussen de scheidingslijn met radicalere partijen (radicaal rechts in Vlaanderen en extreem-links in Wallonië).

Als Geens zou slagen, komt zijn partij in pole-position om met hem de stuurman voor de volgende regering te leveren. Tussen de N-VA en en de PS in. Midden in bed, zoals ze dat in CD&V-jargon graag zeggen. Maar maandag werd Geens al gekortwiekt door zijn eigen partij. De top liet weten waar hij aan toe is: “Een kort rondje en geen sprake van Vivaldi”, schreef De Standaard

Telraam Ook Geens zal botsen op het onverbiddelijke telraam. De drie partijen N-VA (25), CD&V (12) en PS (20) behalen samen 57 van de 75 zetels die nodig zijn om te besturen. Nog 18 te gaan. De sp.a heeft 9 bolletjes in de aanbieding, maar John Crombez “weet nog van niets”. Als dat lukt, nog 9 te gaan. Die vindt Geens alleen bij één van de twee liberale partijen (Open Vld 12 of MR 14).

De nerveuze liberalen reageerden sneller dan verwacht. Nadat de belgicistische voorzitter Georges-Louis Bouchez de deuren naar de N-VA had dichtgeslagen, communiceerde Waals minister voor Begroting en Financiën

Jean-Luc Crucke (MR) dat zijn partij dan toch bereid is om ‘over alles’ te spreken, “ook over het communautaire”. Waarna Bouchez dan weer schreef: “Mon attachement à la Belgique est total.”… Met dit soort liberalen wordt het leuk onderhandelen.

Eenzelfde chaos bij de Vlaamse liberalen. In De Tijd had Egbert Lachaert - kandidaat-winnaar van de voorzittersverkiezing bij de Vlaamse liberalen - het over een noodzakelijke staatshervorming: “Er zijn zaken waarvan je voelt dat de gemeenschappen er helemaal anders naar kijken. De arbeidsmarkt is daar misschien het mooiste voorbeeld van. Om efficiënter te werken, kun je die beter splitsen.”

Hij legt ook netjes uit waarom de Franstaligen zich soepeler zullen moeten opstellen. In 2024 komt een hervorming van de financieringswet op tafel omdat ze in de financiële problemen komen. Dat geldt voor Wallonië, voor Brussel en voor het federale niveau. “We moeten het systeem durven te herdenken, los van alle symboliek”, hoopt hij.

Vormen Open VLd en de MR een blauwe siamese tweeling? Indien niet, kan Geens zwaaien met zijn strohalm. Indien wel, zal hij het kort houden en komen er in mei nieuwe verkiezingen. Dat hij zijn eigen partij niet mee krijgt naar het Vivaldi-orkest, is uitermate onwaarschijnlijk. Eens paarsgeel is ingespit, is het aan ons, de kiezers.

Nieuwe verkiezingen Velen gaan er nogal makkelijk van uit dat verkiezingen alleen de radicaalste partijen winst zouden opleveren. Is dat wel zo?

CD&V en N-VA reden voorlopig voor veel Vlamingen tot dusver een onberispelijk parcours. De twee partijen willen de as zijn in Vlaanderen, nu en in het Vlaanderen van na 2024. Alleen die samenwerking kan de veer van Vlaams Belang en in mindere mate ook die van de groene concurrenten breken.

Voor de PS geldt hetzelfde in Wallonië. Tot dusver hebben Di Rupo en Magnette de Waalse belangen met straffe taal verdedigd. Recuperatie van kiezers bij de extreem linkse PTB en het ultra-progressieve Ecolo is verre van uitgesloten.

Het zou best kunnen dat N-VA en CD&V na verkiezingen vanuit een wat versterkte positie de deur naar het confederalisme kunnen forceren. Het zou best kunnen dat een wat versterkte PS opnieuw uitzicht krijgt op nog wat meer dominantie in de Waalse deelstaat. Ze zal het confederalisme (moeten) aanvaarden in ruil voor een afgemeten ‘aanpassing’ van de Vlaamse solidariteit.

Zoiets kan leiden tot een nieuwe piste met respect voor de politieke, sociaal-economische en culturele diversiteit tussen de regio’s.

Het is de enige weg die de kiezer in dit land nog op kan. Lukt dit niet, dan moet het Vlaams Parlement zijn verantwoordelijkheid nemen.

ANJA PIETERS

De kiezer kiest De politieke impasse is zo groot dat de piste om de kiezer opnieuw te laten spreken geen taboe meer is. De helft van de Vlamingen wil wel eens de kaarten schudden, zo leert de peiling van Het Nieuwsblad.

Leert die peiling ons (n)iets? De vragen vielen buiten het reguliere opinieonderzoek van het onderzoeksbureau Ipsos. Zo’n peiling (met een paar ja en neen vragen) is goedkoop, maar daarom nog niet waardeloos.

“Wie draagt volgens u de meeste schuld voor de huidige politieke situatie?”, is de eerste blikvanger. Ja, je moet geen geleerde zijn om te vermoeden dat de N-VA op het hoogste schavotje staat. Veertig procent van de Vlamingen wijst de partij van De Wever aan als schuldige. Wie is er verbaasd dat vooral een paars-groen publiek (vorig jaar goed voor eenderde van de kiezers) die optie kiest? Maar hun vlieger gaat niet op. Zestig procent maakt andere keuzes.

Een andere vraag was of men nieuwe verkiezingen wou. De helft van de Vlamingen (49 rocent) ziet dat wel zitten. Het is dus een politiek gekleurde leugen dat ‘de Vlaming’ nieuwe verkiezingen flauwekul zouden vinden. Het is meer dan waarschijnlijk dat vooral de VB-gezinden naar de stembus willen, maar die niet alleen. Daar moeten er toch nog zo’n 20 tot 30 procent tussen zitten van andere partijen die hun posities hopen te versterken. Oude en nieuwe sympathisanten van de N-VA misschien, maar wellicht ook aanhangers van de drie traditionele partijen die met nieuwe voorzitters naar de stembus zouden trekken. Ook daar zal er wel hoop op beterschap leven. Zo werkt een democratie nu eenmaal. Wie zich tegen verkiezingen keert, wordt met de dag kwetsbaarder.

CD&V: ZO WIL HET DE BASIS Een interessantere bevraging vorige week was die van Het Laatste Nieuws bij 123 CD&V-burgemeesters. Er liepen 106 antwoorden binnen waarvan 75 lieten verstaan dat ze de band met de N-VA niet willen lossen. Dat is de lijn waarvoor ook Joachim Coens koos. Maar ook die van Geens en Crevits. Amper 13 burgemeesters vinden dat hun partij wel in een coalitie mag stappen zonder de partij van De Wever. 17 bekenden geen kleur. In procent uitgedrukt wil 71 liever met N-VA, en 12 zonder. 16 procent geeft géén mening.

6

Actueel

6 FEBRUARI 2020

Vlaamse Beweging

Visser-Neerlandiaprijzen 2019 Vorige zaterdag was er veel volk in het Turnhoutse stadhuis om de jaarlijkse uitreiking van de prestigieuze Visser-Neerlandiaprijzen bij te wonen. Het 125 jaar jonge Algemeen-Nederlands Verbond (ANV), dat de samenwerking tussen Nederland en Vlaanderen wil bevorderen ‘op alle gebied’, reikt prijzen uit aan personen of organisaties die zich, waar ook ter wereld, inzetten voor de cultuur der Nederlanden of de Nederlandse taal, of die zich inzetten voor projecten met maatschappelijke betekenis, of die zich belangeloos verdienstelijk maken voor mens en maatschappij al dan niet via de uitoefening van hun beroep.

Algemeen secretaris van het ANV Mr. Frank Judo verwelkomde erg gevat het gezelschap en ANV-vicevoorzitter Gui Van Gorp overhandigde de oorkondes en de bijhorende geldprijzen ter waarde van 5.000 euro na de laudatio’s. Deze werden uitgesproken door Boudewijn Zwart voor laureaat Mathieu Daniël Polak en door prof. dr. Pierre Delsaerdt voor prof. dr. Ludo Simons.

Mathieu Daniël Polak Boudewijn Zwart is een internationaal gerenommeerd beiaardier, organist en pianist die aan de hand van korte stukjes op een mobiele beiaard/carillon en een zeer bevattelijke toelichting het baanbrekend werk in het componeren en arrangeren van carillonmuziek van Mathieu Daniël Polak illustreerde. Polak gebruikt niet-Westerse muzikale elementen in zijn composities en arrangementen, die hij toevoegt aan de reeds bestaande traditionele en stijleigen vormen van beiaardmuziek. Op zijn beurt vertelde hij er heel wat over.

Voor de meeste toehoorders was zijn betoog een revelatie. Voor de academische zitting had overigens al een keur van beiaardiers, waaronder Polak, een concert gegeven in de beiaardtoren van de Sint-Pieterskerk recht tegenover het stadhuis.

Ludo Simons Professor Delsaerdt van de UA en de KUL, tevens voorzitter van het Ruusbroecgenootschap van de UA, is expert in de geschiedenis van ‘boek en bibliotheek’ en leidde dan ook haast vanzelfsprekend Ludo Simons in. Deze laatste - academicus en bibliothecaris - wist in een helder betoog en met een

haast ongeëvenaarde eloquentie de zaal te boeien met een kort maar pittig referaat over Vlaams en Nederlands en de nefaste invloed van een ‘overdosis’ Engels in het onderwijs in Nederland en Vlaanderen.

Zijn constructieve ideeën voor een verdere culturele integratie tussen noord en zuid worden in brede culturele en maatschappelijke kringen gewaardeerd. Simons, tevens de zoon van Jozef, was blij uitgerekend deze prijs in ontvangst te mogen nemen in zijn geboortestad Turnhout, op nauwelijks een tiental kilometer van Nederland.

Neerlandia De bekendheid van het ANV is eerder beperkt. Toch verdient dit initiatief veel meer aandacht in de Lage Landen. Als u gefascineerd bent door het Nederlands en u wilt op de hoogte zijn van alles wat Nederland en Vlaanderen aan cultuur te bieden hebben, terwijl u ook vindt dat Nederland en Vlaanderen meer met elkaar moeten samenwerken, dan kunt u zich abonneren op Neerlandia.

Het fraai uitgegeven tijdschrift brengt vier keer per jaar verrassende artikelen, inspirerende recensies en lezenswaardige columns. Neerlandia staat overigens garant voor academische kwaliteit in een heldere en begrijpelijke stijl. Een abonnement kost 37,50 euro en als u er 40 euro van maakt, bent u nog meteen lid ook. Contact via www. anv.nl of telefoon + 31 (0) 70 324 55 14 (hoofdkantoor Den Haag) of e-post info@anv.nl. Meer dan gewoon aanbevolen!

KVDP

Academische zitting in Vlaams parlement ’t Pallieterke viert dit jaar zijn 75ste verjaardag en dat zal niet onopgemerkt voorbijgaan. Noteer alvast de Academische zitting die Pro Flandria organiseert op donderdag 26 maart.

Het belooft een mooi programma te worden. Na een welkomstwoord van Kurt Moons, voorzitter Pro Flandria, zal onze hoofdredacteur het kort hebben over 75 jaar ’t Pallieterke.

Daarna volgt een panelgesprek met als thema: “De media in Vlaanderen - Vlaanderen in de media”. Panelleden zijn: Simon Demeulemeester, journalist bij Knack, Isolde Van den Eynde, redactrice bij Het Laatste Nieuws, Jan De Meulemeester, journa-

BRUSSEL

De schande van De Knapzak Geen geld, dus school toe. Dit is wat met één pennentrek beslist werd over de (Nederlandstalige) school De Knapzak in Sint-Agatha-Berchem.

Veel doet vermoeden dat het hier om slechte wil van de meerderheid gaat, wellicht zelfs ingegeven door bepaalde anti-Vlaamse sentimenten. En dan heb je eens twee Vlaamse (sic) schepenen in het College.

‘Timeo Danaos et dona ferentes’, klonk het bij Vergilius. Vrij vertaald: ‘Ik vrees de Grieken, ook als ze geschenken geven.’ Vervang ‘Grieken’ door Franstaligen, specificeer ‘geschenken’ door ‘vrij keurig Nederlands spreken’, en het brengt ons onmiddellijk in de Brusselse context anno 2020. Meer bepaald in Sint-Agatha-Berchem, een van die doorgaans rustigere gemeenten in de buitengordel van het gewest. Sinds 2003 is ene Joël Riguelle er burgemeester (via een eigen lijst, maar zelf heeft hij een cdH-signatuur).

Een oud-leraar Nederlands, wat zijn kennis van de taal van Vondel verklaart (dona, of in deze beter donum!). Hij is na zijn uren ook cabaretier en staat op de planken van de bekende revue “Sois Belge et tais-toi”, wat hem de wat verdraaide reputatie oplevert een leuke gozer te zijn. De realiteit is helemaal anders en daar kregen we de voorbije weken een fraai voorbeeld te zien.

VGC-middelen optrekken De discussie draait rond een vrij prille gemeentelijke Nederlandstalige school, De

Knapzak genaamd. Het begon allemaal in september 2018 met een peuterklas, drie kleuterklassen en een eerste leerjaar. Het jaar erop kwam daar een tweede leerjaar bij, maar in november kondigde Riguelle de sluiting van de school aan. Of beter het uitdoofscenario, waardoor de school over enkele jaren onherroepelijk de deuren moet sluiten. De reden? Geen geld, en daar moet men het maar mee doen.

Vreemd, vindt men bij ouders en leraars.

Toen het allemaal begon, wist men al dat een gewestelijke subsidie mislopen was en de gemeente genoodzaakt zou zijn middelen bij te passen. En toch werd het licht op groen gezet. In beginsel kon voor de bouw op een tussenkomst van 70 procent van de VGC gerekend worden, maar gezien de omstandigheden was bevoegd minister Sven Gatz bereid dit tot 80 procent op te trekken.

Toch verandert dat niets aan het standpunt van Riguelle, gesteund door de volledige meerderheid trouwens. En zeggen dat zowel CD&V en Groen vertegenwoordigd zijn in het college!

Tekenend voor zijn opstelling was het verbod van een voorziene vredesmars van de kinderen van de school. Eigenlijk een soort ludieke betoging om aan het gemeentehuis tegen de sluiting te protesteren, maar dat was zonder de spreekwoordelijke waard gerekend. “Zomaar leerlingen uit de klas halen om op straat te protesteren, is gewoon niet wettelijk”, aldus de burgemeester. Zou hij hetzelfde zeggen mocht het over een of andere klimaatactie gaan?

Anderstalig pragmatisme Hier zou iets meer aan de hand zijn, vermoedt men. “Misschien omdat de Vlaming de vijand is, is er bij de burgemeester totaal geen wil”, klinkt het bij de oppositie. “Zo werkt de verfransing nog steeds in Brussel”, tweette opiniemaker Luckas Vander Taelen.

In werkelijkheid is het succes van het Nederlandstalig onderwijs menig Franstalige een doorn in het oog. En dit terwijl het aan een reële vraag beantwoordt, veelal van anderstalige ouders. Zij worden vaak niet gedreven door de vooroordelen die dateren uit het België waar de mislukte playboy Bouchez weer heen wil. Wel door een zeker pragmatisme dat hun leert hoe waardevol Nederlandskundigheid wel is. Met wat meer politieke steun zou deze attitude misschien zelfs fraaie resultaten kunnen opleveren.

KNIN.

list bij Vlaamsparlement.tv en voormalig VTM-medewerker en tot slot Thierry Debels, freelance journalist bij o.a. SudPresse en ’t Pallieterke. Het gesprek wordt in goede banen geleid door Frans Crols. Aansluitend spreekt barones Mia Doornaert, voorzitter Vlaams Fonds voor de Letteren, een laudatio uit voor de vrije onafhankelijke pers. Afsluiten doen we met een stijlvolle receptie.

Plaats van het gebeuren: Vlaams Parlement in Brussel. (ingang: IJzerenkruisstraat 99).

Aanvang: 19 u.30 (deuren vanaf 18u.30) Inschrijven is verplicht via contact@ proflandria.be. U dient daarbij uw naam, voornaam en geboortedatum van elke inschrijver mee te delen. (dit in functie van de veiligheidsmaatregelen van het Vlaams parlement). Deelname in de kosten: 20 euro per persoon. Studenten kunnen gratis inschrijven, maar enkel op vertoon van hun studentenkaart. Alle aanwezigen ontvangen trouwens een herdruk van het boekje “500 moppen uit ’t Pallieterke”.

Vanuit Antwerpen (met tussenstopplaats Mechelen), Gent (met tussenstopplaats Aalst) en Hasselt (met tussenstopplaats Leuven) worden taxibusjes ingelegd.

Alle praktische informatie vindt u op de webstek: www.proflandria.be of via hogervermeld e-postadres.

Onze naaste buren

6 FEBRUARI 2020

Fanatici

NEDERLAND

“We worden gekatapulteerd naar een tijd waarin een priesterkaste die de geheimen van het heelal kent de gelovigen vertelt wat zij moeten doen.”

Elchardus Een bekentenis. Om de paar maanden krijg ik 6 tot 7 zaterdagedities toegespeeld van De Morgen. Onleesbaar buiten de bijlage Zeno, het artikel van Hans Vandeweghe (met onze Roskammer de enige journalist die de dikkenekkerij en de corruptie in de sportwereld beschrijft) en het altijd prima stuk van Mark Elchardus.

Deze emeritus sociologie uit de tijd dat de VUB nog een universiteit was, gold ooit als een inspirator van de socialisten toen zij zich nog om de kleine mensen bekommerden i.p.v. politiek correcte leugens te vertellen over het nieuwe meesterras, ‘de mensen met kleur’.

Hij wordt al jaren uitgespuwd, maar klaagt verder de schijnheiligheid aan van linkse politici en de leugens van de VRT, de nep-academici en de linkse rechters die voortdurend de scheiding der machten schenden.

Bovenstaand citaat is een zin uit een stuk over deze fanatici met als uitsmijter: “Ze deradicaliseren niet langer de religieuze fanaten, maar her-radicaliseren ze door er verbeten veganisten of klimaatkruisvaarders van te maken.”

Lekker thuis slapen na een moord In Nederland is de jeugd een van de doelgroepen van deze priesterkaste. Het regent initiatieven om jonge mensen verder te debiliseren en hen terzelfdertijd te ontheffen van iedere verplichting mens te worden met een geweten. De Raad voor Straftoepassing en

7

Jeugdbescherming eist dat een minderjarige nooit mag opgesloten worden in een politiecel. Als het echt niet anders kan, mag dat maximaal één nacht gebeuren in “een speciale cel met wat vermaak, kleur en een dikke deken”. Misschien hoort die minderjarige later wel thuis in een ‘geschikt detentiecentrum’ waar men hem (bijna altijd een hij en een allochtoon) kan pamperen, maar tot die tijd is het beter de verdachte bij zijn ouders te laten slapen.

Dank u wel Jeugdbescherming. Leuk nieuws voor de 15-jarige die op donderdag 30 januari in Zaandam een 14-jarige medescholier aan zijn mes reeg. Leuk nieuws voor de 13-jarige die op vrijdag 31 januari een 16-jarige in Ridderkerk neerstak en zwaar verwondde. Jammer genoeg wat te laat voor de twee minderjarige ‘jongeren’ die in december een man afslachtten die geld stond te pinnen. De sukkelaars hebben waarschijnlijk meer dan één nacht in een cel doorgebracht.

Luisteren naar mohammedanen over de Shoa Volgend voorbeeld uit Nieuwsuur op zondag 26 januari. Een geschiedenisleraar en een deskundige “complexe maatschappelijke vraagstukken” pleiten ervoor te dialogeren over de Shoa. Leraars moeten leren naar “de perspectieven van scholieren met een migratieachtergrond” te luisteren. Jodenhaat bij mohammedanen komt omdat ze thuis geen verhalen over de oorlog

horen. Leraars moeten daarom die ziekelijke haat niet met feiten bestrijden, maar “uitnodigen tot gesprek”, want die allochtone jeugd “heeft een andere visie”.

Europeanen en Amerikanen haten Hitler omdat hij 6 miljoen Joden liet vermoorden.

Veel mohammedanen haten hem ook… omdat hij er nog 6 miljoen in leven liet. Mijn voorstel: zou dat cijfer van 6 miljoen geen uitstekende basis voor het gesprek zijn dat volgens deze grote pedagogen met die juffers en heertjes moet gevoerd worden? Deze abjecte leraars en deskundigen mochten van Nieuwsuur hun gif strooien en het programma liet niemand aan het woord die walgde dat men op Nederlandse scholen Jodenhaat stimuleert en in naam van de multikul geschiedenis vervalst.

Die arme jeugd met stress Nog een dada van de fanatici met de bedoeling het laatste greintje fatsoenlijk onderwijs te laten verloederen: het onderwijssysteem moet op de schop en tot hun vijftiende moeten leerlingen van alle niveaus bij elkaar blijven zitten. In Vlaanderen is dit misdadig initiatief van sp.a en Groen niet gelukt, maar in Wallonië uiteraard wel. In Nederland toverden echter twee weken geleden onderwijsvakbonden en onderwijsraden dit voorstel weer tevoorschijn, want de “prestatiedruk voor jongeren is veel te hoog”. Er wordt “nu te veel van de jeugd gevraagd”. Ook in het voortgezet (zeg maar hoger middelbaar) en het hoger onderwijs is een ommezwaai nodig, want “dat bezorgt de studenten veel stress”.

WILLEM DE PRATER

Onze Vlaamse meester Van Eyck Een jaar lang draait in Gent alles om de kunstenaar Jan van Eyck en zijn meesterwerk “Het Lam Gods”. Wie de stad bezoekt zal er niet naast kunnen kijken. De grote Van Eyck-tentoonstelling in het Gentse Museum voor Schone Kunsten is geopend. Daarmee is het Van Eyck-jaar ingezet.

Mis de kans niet om de werken van de grote meester te zien. (Let op, kaartjes voor het MSK moet je op voorhand via het internet kopen.) Musea van over de hele wereld hebben werken in bruikleen gegeven. Madrid, Roemenië, Wenen, Los Angeles,… maar er zijn ook op andere plaatsen werken te zien. Van “Het Lam Gods” hangen enkel de zijpanelen op de tentoonstelling. Om het grote middenpaneel te zien in al zijn kleurenpracht, moet je naar de Sint-Baafskathedraal. Ook het werk “Madonna met kanunnik Joris Van der Paele” is niet in het MSK te zien. Dat is in Brugge in het Groeningemuseum gebleven.

Het wordt de blikvanger op de tentoonstelling “Van Eyck in Bruges” (vanaf 12 maart). Zo hopen ze in Brugge een graantje mee te pikken van de belangstelling voor hun stadsgenoot.

schilderkunst als toeristische troef uitspeelde met drie themajaren voor de schilders Rubens, Bruegel en Van Eyck. Gentse politici staan wat graag mee op de foto bij elk Van Eyck-evenement. “Fier op Gent” is hun slagzin.

Laat ons hopen dat ze door het Van Eyck-jaar ook een bee tje ‘trots op Vlaanderen’ worden.

Trots op Vlaanderen In Gent wordt veel verwacht van het Van Eyck-jaar.

De stroom van toeristen moet vele kassa’s doen rinkelen. Onze burgemeester en schepenen stralen van trots nu hun stad internationaal in de schijnwerpers staat. De verdienste hiervoor ligt echter niet bij het stadsbestuur, maar wel bij de Vlaamse regering. Het is Geert Bourgeois, toen nog minister-president, die de rijke Vlaamse

Waar zijn de 4.000 kilometer nieuwe hagen in Wallonië ?

De Waalse regering had vorig jaar bij haar aantreden beloofd zo’n 4.000 kilometer aan extra heggen aan te leggen. Een maatregel om de diversiteit van het platteland te versterken. Een half jaar later is het wachten op de eerste kilometer nieuwe haag.

“Een snelweg voor dieren.” Zo wordt het plan van de Waalse regering genoemd om 4.000 kilometer extra hagen en heggen aan te leggen op het hele grondgebied. Het cijfer kwam niet uit de lucht vallen. Wallonië zou 40.000 kilometer aan hagen en heggen tellen en dus beschouwt men de aanleg van 10 procent daarvan (4.000 kilometer dus) extra als realistisch. Goed nieuws was het in elk geval voor de insecten, maar ook en vooral voor kleine zoogdieren als de muis en zelfs de vleermuis. Zij kunnen ’s nachts die heggen, die een soort van bescherming vormen, gebruiken. Wie kan daar tegen zijn? In de Waalse PS-MR-Ecolo-regering was er geen enkel bezwaar. Integendeel, het voorstel werd positief onthaald in de media. Wie vragen stelde bij de haalbaarheid en de factuur van deze beleidsmaatregel werd weggelachen. Zowel de MR als de PS waren enthousiast. Ze zagen het als een gemakkelijke manier om hun groen imago te versterken.

Niet het seizoen Hoe zit het zoveel maanden later met de realisatie?

De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat er weinig is veranderd. Of weinig vooruitgang geboekt. Concreet is er geen enkele meter haag extra aangelegd. Volgens het

kabinet van minister van Milieu Céline Tellier (Ecolo) wordt eraan gewerkt. Maar niets is concreet. Dat geldt trouwens ook voor het alternatief dat in het regeerakkoord is opgenomen: de aanplant van een miljoen extra bomen, vooral fruitbomen.

Het klinkt hilarisch, maar het kabinet van de minister verdedigt zich door te stellen “dat het nu niet het seizoen is om nieuwe hagen aan te leggen. Oktober-november was te vroeg. Nu is het wachten op de lente en maart.” Kafka is niet veraf. Er werden zelfs een werkgroep en task force opgericht om alles in goede banen te leiden. Maar die werkgroep is niet verder geraakt dan een aantal vergaderingen met natuurexperts die zich hebben gebogen over verschillende kaarten om te zien waar de hagen moeten worden aangelegd. De Waalse regering heeft zich altijd geprofileerd als een voorloper in groenbeheer. Men zou zelfs efficiënter werken dan in Vlaanderen omdat er een groter gebied aan gronden die als “natuur” zijn ingevuld, moet worden onderhouden.

Privé-initiatieven De concrete resultaten laten dus nog op zich wachten. Er zouden ook logistieke en praktische problemen

Vilvaldi Federaal is Vivaldi-coalitie de naam voor een monsterverbond van groen, rood, oranje en blauw. Dat hebben we in Gent al sinds januari vorig jaar, maar het Gents stadsbestuur doet niet denken aan de mooie muziek van Vivaldi. De ploeg van de Botermarkt straalt geen harmonie uit en ook geen daadkracht of enthousiasme met levendige ritmes en mooie melodieën.

Ze lijkt meer op die zwemmende eendjes die maar wat ronddobberen. Of op een stelletje ganzen dat naar elkaar sist en hapt. Want ze zijn niet lief voor elkaar. Er was al van meet af aan ruzie achter gesloten deuren, maar sinds de gemeenteraad van januari wordt er ook in alle openheid gekibbeld.

Bij Open Vld groeit de ontevredenheid over hun rol als knechtje van Groen. Ze willen van dat imago af. Nog ongelukkiger is sp.a. Het is voor de socialisten bijzonder moeilijk om het verschil te maken. Groen voert een links beleid. Wie heeft dan nog socialisten nodig? Linkse stedelingen stemmen Groen. Extreem linkse mensen stemmen PVDA. Sp.a is een overbodige partij geworden.

Neem daarbij dat Groen geen moeite doet om zijn coalitiepartners wat te gunnen. Gesterkt door zijn zetelwinst in 2018 bestuurt Groen de stad arrogant, alsof er alleen maar groene kiezers in Gent wonen. Onze burgemeester lijkt niet in staat om zijn college in de hand te houden. Het zal nog flink botsen op het stadhuis.

MATHILDIS

WALLONIE

zijn. Welke planten moeten voor de aanleg van die hagen worden aangekocht? Vanwaar komen ze? Hier gaat Kafka verder. Aanvankelijk was de Waalse regering het erover eens om de planten voor de aanleg in Vlaanderen of in andere landen aan te kopen. Maar uiteindelijk waren de minister en de werkgroep van oordeel dat het misschien beter was om de Waalse tuinbouwsector te ondersteunen. Al snel werden hiervoor de nodige subsidies vrijgemaakt. Komt er nog bij dat privépersonen zich beschikbaar stelden om planten te leveren. Of meer nog: om zelf initiatief te nemen in de aanleg van de hagen.

En zo werd een aangepast project in de schijnwerpers geplaatst: er bestaat al een vorm van subsidies voor particulieren om heggen aan te leggen, tussen 3 en 5 euro per meter afhankelijk van de soort haag.

En wie een bepaald type fruitbomen aanplant, krijgt 12 euro per boom indien hij tot een erkende soort behoort. Of hoe ook in het natuurbeheer de overheid een beroep moet doen op het privé-initiatief om zaken geregeld te krijgen.

Het is een Waalse constante. Het zijn zaken die de voorbije jaren ook terugkwamen in het soms chaotische jachtbeheer of de manier waarop de Waalse regering de plaag van de everzwijnen aanpakte. De Waalse overheid mag voor dit soort van beleid dan wel veel geld uitgeven, blijkbaar is het zelden efficiënt.

PICARD

8

Actueel

6 FEBRUARI 2020

DIPLOMATIEKE VALIES

De risico’s van een diplomatiek geschenk Het vredesplan voor het Midden-Oosten dat de Amerikaanse Trump voorstelt, mag dan al als een enorm geschenk aan Israël omschreven worden, de vraag is hoe de begunstigde daarmee omspringt. Er uitvoering aan geven betekent dat Israël het pad van een eenzijdige annexatie bewandelt, en dat is iets waar zelfs haviken als Netanyahu de risico’s van in zien.

Verkiezingsbord van de Likoed-partij met Trump en Netanyahu in september 2019 Het was even wachten vooraleer het voorstel op tafel kwam te liggen, maar het gaat dan ook over de “deal van de eeuw”, volgens de Amerikaanse president Trump, befaamd voor zijn zin voor nuance. Meer dan twee jaar werkten zijn ‘diensten’ eraan.

Dat de hele operatie onder de leiding stond van zijn schoonzoon Jared Kushner maakte het resultaat voorspelbaar. De man is een telg uit een bemiddelde Joodse familie, die doorheen de jaren al heel wat centjes gaf aan wat voor hen het goede doel is: nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever. Wat verwacht werd, is ook opgeleverd. Een document, met 80 pagina’s lijviger dan verwacht, dat door de editorialist van The Jerusalem Post als het “grootste diplomatieke geschenk van de VS aan Israël uit de geschiedenis” omschreven werd. Ook premier Netanyahu greep naar de superlatieven. “U bent de grootste man ooit in het Witte Huis”, verklaarde hij. “U kan verder geschiedenis blijven schrijven”, voegde hij eraan toe.

De geslepen politicus weet tot wie hij zich richt.

Onmogelijke tweestatenoplossing Samengevat komt de ‘deal’ dus vooral tegemoet aan de Israëlische eisen. De nederzettingen zouden erkend worden (wat betekent dat Washington met hun aanhechting instemt), een terugkeer van de Palestijnse vluchtelingen zou uitgesloten worden, er wordt wat gemorreld met het grondgebied op de Westelijke Jordaanoever en dergelijke meer. “Als het de bedoeling was om met dit plan een tweestatenoplossing te bereiken, is het een doodgeboren kind”, was in diplomatieke middens te horen. Of zoals The Economist het samenvatte: “Trump zou weleens de geschiedenis kunnen ingaan, niet als de man die een deal bereikte, maar als degene die precies een akkoord onmogelijk heeft gemaakt.”

Maar misschien zit de denkfout erin te geloven dat deze demarche de bedoeling had een soort tweestatenoplossing

te bewerkstelligen. Per slot van rekening een concept waar velen hun tanden op stuk gebeten hebben. Meer nog: een concept dat volgens menig deskundige als gevolg van de jarenlange nederzettingenpolitiek de facto onmogelijk is gemaakt.

Binnenlands verhaal In Palestijnse kringen had men eerder ergens de hoop dat een non-conformistische president als Trump misschien wel voor een andere aanpak zou kunnen zorgen. Van die schrale hoop bleef de voorbije jaren niet veel meer overeind. Niet alleen liet hij de Amerikaanse ambassade naar Jeruzalem verhuizen, hij maakte komaf met de Palestijnse afvaardiging in Washington, zette de Amerikaanse steun aan het VN-orgaan dat ondersteuning biedt aan Palestijnse vluchtelingen en hun afstammelingen stop en bevroor zelfs de middelen voor Palestijnse ziekenhuizen in Oost-Jeruzalem. Dat hij dan met deze ‘deal’ uitpakt, kan bezwaarlijk een verrassing worden genoemd.

“Het kan niet ontkend worden dat een duidelijk binnenlandse context zal bepalen wat er in het Midden-Oosten en met Israël in het bijzonder de komende weken en maanden zal gebeuren”, zei Robert Satloff, die aan het hoofd staat voor het Washington Institute for Near East Policy. En daarmee is het meeste wellicht al gezegd. Trump zit met zijn impeachment (ook al blijkt het einde hiervan in zicht te zijn), maar wil vooral later dit jaar herverkozen worden. Netanyahu worstelt dan weer met zijn derde verkiezing op minder dan één jaar, om nog maar te zwijgen over de juridische donderwolken (fraude, omkoping e.d.) die boven zijn hoofd hangen.

Arabische verdeeldheid Opvallend was wel dat de reacties op het plan aantoonden dat de Palestijnse kwestie niet meer de plaats in de Arabische wereld inneemt die het ooit deed. De afkeuring was alvast minder scherp en unaniem dan in het verleden het geval zou zijn. Bepaalde belangen door-

kruisen nu eenmaal datgene waar de Palestijnen voor ijveren.

De vijand van mijn vijand is mijn vriend, of op zijn minst toch mijn bondgenoot. En plots blijken verschillende Golfstaten in hun relatie ten aanzien van Iran plots in hetzelfde kamp als Israël te zitten. Zijn de Palestijnen trouwens een vertroebeling van de relaties met Washington waard?

Voor verschillende regimes is de vraag retorisch.

Hamvraag is wat Israël met dat “grootste diplomatieke geschenk uit de geschiedenis” zal doen? Verschillende elementen pleiten voor een zekere voorzichtigheid, zelfs gepatenteerde haviken in de politiek van de Joodse staat. Te beginnen met de afloop van de Amerikaanse verkiezingen. Waar een herverkiezing van Trump een realistisch scenario is, kan het ook helemaal anders uitdraaien.

Door al te enthousiast tot een heuse annexatie van de nederzettingen over te gaan, zou men weleens een vervelende situatie kunnen creëren met een mogelijke Democratische opvolger van Trump. Ook de Vredesverdragen die met landen als Jordanië en Egypte moeizaam gesloten werden, zouden mogelijk op het altaar van de annexatie geofferd kunnen worden. En dan hebben we het nog niet over de onrusten waarmee ze op het terrein geconfronteerd zouden worden, die als verkiezingsstunt weleens erg contraproductief kunnen worden.

Richard LeBaron, onderzoeker aan het Atlantic Council’s Middle East Programs, schat de situatie als volgt in: “In het slechtste geval zou het plan ervoor zorgen dat geweld uitbarst en de annexatie een feit wordt, of - in het beste geval - wordt het plan ingehaald door de politieke gebeurtenissen als de impeachment, verkiezingen in beide landen en de juridische moeilijkheden van Netanyahu.”

In dit tweede scenario zou de ‘deal van de eeuw’ weleens snel dode letter kunnen worden. De vraag is wie daar het meest mee gebaat is natuurlijk.

MICHAËL VANDAMME

Buitenlands spervuur Na de Brexit We hopen dat Nigel Farage gelijk krijgt en dat de Brexit het begin wordt van het uiteenvallen van de EU. Het begin van een nieuw tijdperk van echt onafhankelijke staten die samenwerken en allianties sluiten zonder hun vrijheid en hun nationale identiteit op te geven. Het is nog te vroeg om te voorspellen hoe de opperhoofden van de EU gaan reageren op de Brexit. Gaan zij hun ambities bijstellen en de lidstaten opnieuw wat meer autonomie geven? Of kiezen ze voor de vlucht vooruit, voor ‘nog meer Europa’.

Dat lijkt de piste van Macron te zijn en natuurlijk ook van Verhofstadt.

Hij vatte met zijn spreekwoordelijke arrogantie samen welke les we uit de Brexit zouden moeten trekken: “Die les, beste collega’s, is niet de Unie losser te maken, zoals sommigen nu voorstellen. De les is dat we de Unie diepgaand moeten hervormen. Dat we er een echte Unie van moeten maken, zonder opties […], zonder uitzonderingen en vooral zonder unanimiteitsregels en veto’s.” Kort samengevat: zonder democratie dus en zonder inspraak van de democratisch gekozen parlementen van de lidstaten. Die unanimiteitsregels en veto’s zijn natuurlijk de enige verdediging van de lidstaten tegen de oekazen van Brussel. En voor de kleine lidstaten is die verdediging echt onmisbaar om machtsmisbruik door de ‘groten’ te voorkomen.

Imperiumbouwer Verhofstadt herhaalt hier alleen maar zijn oude obsessie: die van een Europees imperium. Op 22 mei 2019 zegde hij bijvoorbeeld nog in een vraaggesprek met CNN: “De wereld die we nu vorm zien krijgen, bestaat niet uit natiestaten, maar uit imperia. China is een imperium. India is een imperium. De VS is een imperium. We moeten een Europese Unie creëren die in staat is onze belangen te verdedigen.” Hij wil een Verenigde Staten van Europa, naar het model van de Verenigde Staten van Amerika. Hij zat daarmee op dezelfde golflengte als andere EU-potentaten die ook nóg meer centralisatie willen en nóg meer macht voor de Europese moloch. We noemen slechts de Duitse socialist Martin Schulz die ook op de lijn van een Europese ‘Verenigde Staten’ zat, hoewel hij er zelfs niet in slaagde zijn eigen socialistische partij op één lijn te houden. Of de vroegere EU-voorzitter Juncker die tegen 2025 een Europees leger wil. Of Macron die een volledige monetaire unie voorstelde, met één gemeenschappelijk EU-budget en een gecentraliseerd Europees Ministerie van Financiën. Dat zou neerkomen op een gigantische transferunie, waarbij de zuidelijke landen - zoals Macrons Frankrijk! - met hun chronische budgettaire tekorten en hun enorme staatsschulden voortdurend zouden kunnen parasiteren op de rijkdommen van de noordelijke staten die minder geld over de balk gooien. Zo’n Europa zou geen economisch en democratisch succesverhaal worden zoals de VS meer dan tweehonderd jaar lang waren en zelfs geen machtig en gevreesd imperium zoals de USSR vroeger of China nu. Het zou een reusachtig super-België worden.

Even corrupt, even intern verdeeld en even onbestuurbaar. Misschien met Verhofstadt aan het hoofd, als een soort blauwe Breznjev.

Fraudeur als premier Toen Poetin tot ieders verrassing zijn volledige regering overhoop gooide, werd de onbekende technocraat Mikhail Mishustin tot nieuwe premier verheven. Hij leek uit het niets te komen. Hij had nog nooit eerder een politieke functie bekleed. Maar ook zonder dat

had hij wel heel goed geboerd. Uit onderzoek van de Anti Corruptie Stichting FBK van de beroemde opposant Alexey Navalny blijkt dat de nieuwbakken premier omgerekend voor bijna 50 miljoen dollar aan bouwgrond en woningen bezit in een van de meest elitaire wijken van Moskou, waar woningen en bouwgrond peperduur zijn, net zoals bijvoorbeeld in de chique buurten van Zürich, Genève of Londen.

Officieel is hij alleen maar de ‘gebruiker’ van die huizen en appartementen, want ze staan allemaal op naam van familieleden en ze zijn aangekocht via een schimmig systeem van schenkingen en giften.

Bij het Russische kadaster staan ze geregistreerd als eigendom van de Russische Federatie. Van de staat dus. Dat is in Rusland een klassieke truc om de identiteit van de echte eigenaars te verbergen als er louche financiële manipulaties in het spel zijn. Even klassiek als het gebruik van James Bond-achtige codenamen. Het is niet verbazend dat Mishustin alle achterpoortjes kent: tussen 2000 en 2004 was hij de rechterhand van Gennady Bukayev, de toenmalige de directeur van de Russische Federale Belastingdienst. Nee, hij komt echt niet helemaal uit het niets.

Hysterie en hypocrisie Het klimaatbeleid van de Europese Unie, en evengoed van de afzonderlijke deelstaten en van vele regio’s en grote steden, is één grote zwendel van bangmakerij, misleiding en valse beloften. De gewone burger moet zijn oude ‘vervuilende’ autootje inleveren.

Hij wordt afgeschilderd als een klimaatverwoestend ‘milieuzwijn’ als hij vlees eet, een open haard heeft, een hond als huisdier houdt, met het vliegtuig op vakantie gaat en niet met een bakfiets rijdt. Hij moet zich blauw betalen aan klimaattaksen, milieuheffingen en vergunningen om in LEZ’s te mogen rijden. De landbouw wordt geruïneerd ‘om de opwarming van de aarde tegen te houden’. Nederland plant een massale afslachting van vee. Volwassenen en zelfs kinderen worden massaal geïndoctrineerd. Extreemlinkse groepen grijpen die hysterie zelfs aan om de afschaffing van het privébezit te eisen en de uitroeping van een ‘klimaatnoodtoestand’, waarbij de democratie buitenspel gezet kan worden. Kernenergiecentrales en centrales op fossiele brandstoffen worden gesloopt zonder dat er voldoende vervangingscapaciteit is.

Maar intussen vullen vele EU-landen de energietekorten aan door de massale import van elektriciteit uit landen buiten de EU, waar de uitstoot van CO2 niet of nauwelijks wordt belast. Meestal gaat het zelfs om elektriciteit uit ouderwetse, vervuilende steenkoolcentrales.

De EU importeert vooral elektriciteit uit Rusland, Oekraïne, Turkije en enkele Balkanlanden, waaronder Albanië. In het bijzonder Griekenland, Finland, Litouwen, Hongarije. Griekenland, Spanje en Kroatië importeren relatief veel stroom uit landen die zich weinig of niets aantrekken van de uitstoot van broeikasgassen: Spanje importeert bijvoorbeeld elektriciteit uit Marokko. Kroatië koopt stroom in Bosnië-Herzegovina en Servië, die niet tot de EU behoren en zich - natuurlijk! - ook niet aan de EU-normen houden. Nederland ‘gaat van het aardgas af’, hoewel dat van alle fossiele brandstoffen de minst vervuilende is, maar tegelijk laat Duitsland in het kader van het project “North Stream 2” pijpleidingen bouwen om rechtstreeks aardgas uit Rusland te kunnen importeren. Klaarblijkelijk geloven al die EU-regeringen zelf niet in het klimaatevangelie dat ze hun burgers door de strot willen rammen.

Het nabije buitenland

6 FEBRUARI 2020

Si la France m’était contée

ROGER HOLEINDRE (1929-2020) Vorige week stierf Roger Holeindre, één van de oprichters van het Front National, op 90-jarige leeftijd aan een hartaanval. Hij was een trouwe verdediger van het Franse koloniale imperium van Indochina tot Algerije en Marokko.

Toen het Front National in oktober 1972 werd opgericht, maakte het anti-gaullisme al deel uit van het DNA van de partij. Reden was dat Charles de Gaulle het Franse koloniale imperium had uitverkocht tot eigen eer en glorie. Indochina was al voor de tweede machtsgreep van de Gaulle in 1958 van de hand gedaan, het was vooral de Algerijnse onafhankelijkheid die voor de aanhangers van het Franse imperium onverteerbaar was. De Gaulle wou om verschillende redenen verlost zijn van Algerije. Eén reden was dat het teveel geld kostte en het de opgang van Frankrijk als één van de dominante machten in Europa tegenhield.

Velen hebben het de Gaulle nooit vergeven, zelfs mensen die tijdens WO II hun strepen verdienden in het verzet.

Eén ervan is de vorige week overleden: Roger Holeindre.

De man stond samen met Jean-Marie Le Pen aan de wieg van het Front National. Holeindre verdiende zijn strepen als parachutist in Indochina en Algerije. Minder bekend is zijn kortstondig engagement in het verzet aan het einde van WO II. Op amper vijftienjarige leeftijd ontvreemdde Holeindre twee Duitse mitrailleurs uit een munitietrein in Rosny. Zijn schooldirecteur overhandigde ze daarna aan de geallieerden, die ondertussen in Frankrijk waren geland.

Van het OAS naar een restaurant Holeindres militaire engagement werd na de oorlog vooral geïnspireerd door het anticommunisme. Hij zag in de onafhankelijkheidsoorlogen in Indochina en Algerije de hand

van Moskou en Peking. Op gevaar voor eigen leven nam hij deel aan verschillende commando-operaties. Het leverde Holeindre verschillende eretekens op. Na de koloniale oorlogen zou hij een eigen vereniging van oud-strijders oprichten die tot 6.000 leden telde.

Het zal niemand verbazen dat Holeindre er uiteindelijk voor koos om zich aan te sluiten bij de Organisation de l’Armée Secrète (OAS), die streed tegen de onafhankelijkheid van Algerije. De aanslagen van de OAS waren berucht en zijn lidmaatschap leverde Holeindre bijna vier jaar gevangenis op. Na zijn vrijlating startte bij in Parijs een restaurant op: Le Bivouac du Grognard. De ‘grognards’, dat waren de soldaten van Napoleon. De horeca betekende niet het einde van het politieke engagement van Holeindre. In 1965 maakt hij deel uit van het steuncomité van Jean-Louis Tixier-Vignancour, de radicaal-rechtse kanidaat voor de presidentsverkiezingen en verdediger van de pieds-noirs, de vroegere Europese bewoners van Algerije. Holeindre schreef vanaf die periode ook verschillende boeken en leverde bijdragen voor Le Figaro, Figaro Magazine en Paris-Match.

Altijd anticommunist Holeindre publiceerde in een moeilijk politiek en intellectueel klimaat. Hij profileert zich als een overtuigde anticommunist. Ten tijde van de Vietnamoorlog neemt hij het op voor de Zuid-Vietnamezen. Niet eenvoudig in het Parijs van eind jaren ’60, toen onder andere in academische kringen een klimaat van quasi intellectuele terreur heerste. Op 28 april 1968 werd Holeindre bijna gelyncht toen een commando van maoïsten een tentoonstelling over de misdaden van de communisten in China bestormde.

Het anticommunisme speelde ook een rol in de keuze voor het Front National. De partij werd in oktober 1972 op-

Het Verenigd Koninkrijk is geen lid meer van de Europese Unie. Maar dat wist u al. Heeft The Brexit Party nu nog wel een reden van bestaan? Dezelfde vraag kan gesteld worden over haar voorloper, UKIP. En beweegt er eigenlijk rechts van UKIP nog iets in het politieke spectrum?

Het heeft zowat drie-en-een-half jaar geduurd, maar eindelijk is het dan toch zover. De Britse vlaggen zijn weggehaald bij de Europese Commissie en het Europees Parlement. Aan de Britse ambassades werden de vlaggen van de EU op hun beurt verwijderd. De Britten zijn vertrokken. De Europese Unie moet verder met zevenentwintig landen.

in 2019 The Brexit Party op, een nieuwe partij waarvan de naam de lading dekt. Heeft deze Brexit-partij van Farage nog een toekomst, nu de Brexit een feit is? Farage wil het vehikel nog gebruiken om te wegen op de nationale politieke agenda. Zo pleit hij voor een aanpassing van het huidige Britse kiessysteem, dat alles behalve proportioneel is. Toch ziet het er in de praktijk naar uit dat er niets aan dit kiessysteem zal veranderen. De Conservatieven, die dankzij dit systeem een grote meerderheid in het parlement haalden, voelen hier niets voor. The Brexit Party zal naar alle waarschijnlijkheid de facto ophouden te bestaan.

Doel bereikt

Hoe zit het intussen met UKIP? Gerard Batten gaf de partij een ruk naar rechts en focuste tussen 2018-2019 als voormalige partijleider (hij is intussen ook al opgestapt) op verschillende thema’s. Niet alleen de Brexit was belangrijk, maar vooral het behoud van de eigen cultuur en het stoppen van de islamisering en massa-immigratie kwamen bij UKIP hoog op het agenda.

Batten overspeelde zijn hand toen hij de islamcriticus Tommy Robinson in dienst nam als adviseur. Tal van boegbeelden - waaronder Farage - verlieten hierop de partij.

UKIP haalde bij de Europese verkiezingen van 2019 nul zetels. Bij de recente nationale verkiezingen, in december 2019, kreeg de partij nog amper 0,1 procent van de stemmen. Op lokaal vlak verloor UKIP bij de laatste stembusslag meer dan 80 procent van haar vertegenwoordigers. Heel wat gemeenteraadsleden scheurden zich in de afgelopen twee jaar af en gingen als lokale onafhankelijken zetelen.

Het aantal partijleiders dat UKIP in de afgelopen jaren versleten heeft, is niet meer op een hand te tellen. Batten werd op 10 augustus 2019 opgevolgd door fotograaf Ri-

Nigel Farage zetelde iets meer dan twee decennia in het Europees Parlement. In 1993 reeds trad hij toe tot UKIP, een partij die één doelstelling nastreefde: het beëindigen van het Europees lidmaatschap van Groot-Brittannië. Dik twintig jaar na datum heeft Farage bereikt wat hij wilde. De voormalige beurshandelaar beleefde vorige week drukke tijden. Zowat alle media van over heel Europa wilden hem (voor een laatste keer?) interviewen. Eén vraag van de journalisten kwam steevast terug: “Wat gaat u nu doen?” Farage zal vooral lezingen gaan geven en wil naar eigen zeggen campagnes gaan voeren in bijvoorbeeld Italië en Denemarken om politici en kiezers in deze landen er ook van te overtuigen om de EU te verlaten. Farage stapte in 2018 uit UKIP omdat de partij - onder voorzitterschap van voormalig telefoonverkoper Gerard Batten - in rechtsradicaal vaarwater was terechtgekomen.

Samen met enkele geldschieters die Farage nog kende van in de periode van het Brits EU-referendum, richtte hij

Diefstal data computers

DUITS AUTOSALON STRAFT FRANKFURT VOOR KLIMAATHYSTERIE Duitsland en auto’s, dat gaat goed samen. Duitsland heeft dan ook een tweejaarlijks ‘autosalon’ waar de automobielsector zijn nieuwe modellen voorstelt. De handelsbeurs vond voor het eerst plaats in 1897 (!) en haalde tot voor kort meer dan een miljoen bezoekers. Het gebeuren draagt officieel de naam Internationale Automobil-Ausstellung. Geen wonder dat men dat doorgaans afkort tot IAA. Een andere benaming is Frankfurt Motor Show, omdat de beurs al sinds 1951 onlosmakelijk verbonden is met deze grote stad in het zuiden van de deelstaat Hessen. Gelegen in een agglomeratie van meer dan vijf miljoen mensen, voorzien van moderne wolkenkrabbers en met een enorm beursgebouw (waar ook de bekende Frankfurter Buchmesse doorgaat) profileert de stad zich als een van dé centra van Duitsland voor economie- en handelsbeurzen.

Maar net zoals het autosalon van Brussel dit jaar verstoord werd door hysterische klimaatgekken, zo werd ook het IAA van 2019 zwaar getroffen door een storm van links protest.

Alle ‘usual suspects’ trokken de straat op om hun woede tegen de stoute auto uit te schreeuwen: Greenpeace, schoolmeisjes ‘voor het klimaat’, fietsbewegingen, Antifa-knokploegen, communisten met spandoeken ‘verbrand het kapitalisme’…

Waar die clowns in België enkele duizenden op de been krijgen, zijn er dat in Duitsland al snel tienduizenden, dankzij de steun van staat en pers. De autobeurs liep daardoor organisatorisch helemaal in de soep en de bezoekers lieten het afweten: er kwamen maar 500.000 bezoekers opdagen.

Tegen de dediabolisering Holeindre bleef in de jaren ’80 en ’90 van vorige eeuw een trouwe aanhanger van Jean-Marie Le Pen. Wanneer dochter Marine in 2011 de leiding van de partij overneemt, vertrekt Holeindre. Zij wil het FN meer salonfähig maken, dediaboliseren. Dat wil zeggen: geen positieve uitspraken van de mandatarissen meer over het Vichy-regime of de kolonisatieperiode. Dat was er teveel aan voor Holeindre, die zich aansloot bij de dissidente beweging Parti de la France.

Toch werd na de bekendmaking van Holeindres dood met respect gereageerd door de huidige top van het Rassemblement National, de opvolger van het FN. Men had het over “een weerstander van het eerste uur. Een vrijwilliger van de oorlog in Indochina en Algerije. Eén van de oprichters van de partij.”

SALAN

ENGELAND chard Brain. Op 30 oktober werd Brain vervolgens uit UKIP gezet, omdat hij gegevens uit de computers van de partij gestolen zou hebben.

Voorlopig doet de totaal onbekende Patricia Mountain nog dienst als tijdelijke partijleider, in afwachting van een zoveelste kandidaat die, tegen beter weten in, de partij denkt te kunnen reanimeren. De rol van UKIP in de Britse politiek is - net als die van The Brexit Party - uitgespeeld.

Geen ruimte op rechts Beweegt er rechts van UKIP thans nog iets in het Verenigd Koninkrijk? Nauwelijks. Door het eerder vernoemde kiessysteem, waarbij enkel de grootste partij per kiesdistrict een zetel krijgt, is er geen ruimte voor rechts-nationalistische partijen. The British National Party (BNP) slaagde er tot 2014 nog in om op Europees en lokaal niveau enigszins mee te spelen, maar die tijden zijn al lang voorbij. For Britain, de mini-partij van voormalig Labour-lid Anne Marie Waters, kan thans eerder beschouwd worden als een platform dat, via sociale media, kritisch bericht over migratie en de islam. Hetzelfde kan gezegd over activist Tommy Robinson, die bij de jongste verkiezingen plots een stemadvies voor Boris Johnson (Conservatieven) uitbracht.

Radicaal-rechtse politici in het Verenigd Koninkrijk beseffen dat zij electoraal niet (kunnen) meespelen binnen de landelijke politiek. Daarom gooien zij het al een tijdje over een andere boeg.

Zij zien het als hun taak om vandaag als opiniemakers, via de moderne mediakanalen, de schaduwkanten van de multiculturele politiek onder de aandacht te brengen. Besluit?

De Conservatives hebben, politiek gezien, op rechts niets te duchten en zitten op rozen.

LVS

Bei uns in Deutschland

Nu kan men zich voorstellen dat organisatoren van een handelsbeurs dat niet fijn vinden, maar daarna aan het werk gaan om betere veiligheidsmaatregelen uit te werken met de overheid, in dit geval het stadsbestuur van Frankfurt. De organisatie van de IAA is in handen van het Verband der Automobilindustrie (VDA), de Duitse Automobielfederatie, en de kans dat die zomaar op de vlucht slaan voor wat links geschreeuw is klein.

Burgemeester dankt klimaatgekkies Maar wat bij VDA bijzonder slecht viel, is dat de burgemeester van Frankfurt, SPD’er Peter Feldmann, de protesten actief toejuichte. Het is gebruikelijk dat bij de opening van de autobeurs zowel de Bondskanselier als de burgemeester een openingswoordje spreken. In 2017 maakte Feldmann van zijn spreektijd misbruik om een frontale aanval op de autosector te lanceren en op te roepen tot meer klimaathysterie.

De VDA besliste daarop om Feldmann niet meer uit te nodigen bij de opening van de beurs in 2019. Burgemeester Feldmann publiceerde dan maar zijn geplande toespraak op Facebook: het bleek, inderdaad, opnieuw één grote aanval op de auto.

Bovendien klonk het: “Als burgemeester ben ik iedereen die aan de protestacties deelneemt dankbaar, omdat het hen niet om hun eigenbelang gaat, maar om een goede toekomst voor iedereen en tegen de klimaatverandering.”

O ja, Feldmann is niet enkel burgemeester, maar ook nog bevoegd voor… handelsbeurzen in Frankfurt.

FRANKRIJK

gericht en groepeerde verschillende kleine partijen. Vaak wordt het FN vereenzelvigd met de strijd tegen massa-immigratie, maar dan wordt vergeten dat het anticommunisme één van de pijlers van de partij was.

Dat werd duidelijk toen Roger Holeindre in 1986 samen met 34 andere FN’ers werd verkozen in de Assemblée Nationale. Hij kon er fulmineren tegen de verkozenen van de nog altijd machtige Parti Communiste.

Het verblijf in het parlement was van korte duur. In 1988 verloren de FN’ers hun zetel. Toen werd het meerderheidsstelsel in de kieskringen opnieuw ingevoerd, wat de partij benadeelde. In 1986 werd de score van het FN beter omgezet in zetels dankzij verkiezingen volgens de evenredige vertegenwoordiging. President François Mitterrand had dat systeem ingevoerd om een te grote overwinning van de neogaullisten van het RPR van Jacques Chirac te vermijden.

Right or wrong

RECHTSE PARTIJEN UITGESPEELD

9

DUITSLAND Een handelsbeurs van deze omvang is voor een stad een grote bron van welvaart en inkomsten. De bezoekers, de standhouders, de pers: ze moeten allemaal getransporteerd worden, eten, drinken, slapen. En daarop wordt overal verdiend en belasting betaald. Een burgemeester die dus protesten tegen een handelsbeurs van deze omvang steunt, steekt de vinger in het eigen oog.

Roep om ontslag En dus heeft de VDA bekendgemaakt dat men een ‘IAA 2.0’ plant in 2021, maar niet meer in Frankfurt. “De VDA dankt de stad Frankfurt en de Beurs van Frankfurt voor de vele jaren goede samenwerking”, klinkt het kurkdroog.

Lees: als we niet welkom zijn, gaan we wel ergens anders heen. Hamburg, Berlijn, München, Keulen, Stuttgart en Hannover struikelden over elkaar heen om zich kandidaat te stellen. Dat links daar vaak (mee) aan de macht is, is geen bezwaar… Alleen met de drie eerste steden gaan ernstige onderhandelingen verder.

In Frankfurt sloeg het nieuws in als een bom. De federatie van hotels en restaurants noemde het een “zwarte dag voor de stad”. De oppositie van FDP en AfD schoot met scherp: Feldmann is een risico voor de welvaart van de stad; hij is in de val van het ecopopulisme gelopen; hij moet opstappen.

Feldmann zelf wijst elke verantwoordelijkheid af: hij heeft niets fout gedaan, zo klinkt het.

Intussen kondigen de klimaatgekken aan dat ze volgend jaar opnieuw betogen, waar de beurs ook doorgaat. Maar dat zal dus niet meer in Frankfurt zijn.

HDG

10

Beeldspraak

6 FEBRUARI 2020

MEDIALAND

FILM De Morgen en De Standaard onmiddellijk al nagerekend hebben of ze zich dezelfde luxe ook zouden kunnen veroorloven.

Kritiek op nominaties Polanski-film voor Césars

Corona: Met alle Chinezen, maar niet met de Marsmannetjes

VRT-stakers bewijzen vooral eigen overbodigheid Misschien las u wel het kleine berichtje in uw krant: de commerciële zenders deden het maandagavond van verleden week bijzonder goed dankzij de staking bij de VRT. VTM Nieuws haalde zelfs een kijkcijfer van ruim meer dan een miljoen, het hoogste in jaren. Ondertussen lijkt het er steeds meer op dat de Vlaamse regering geen krimp zal geven in het dossier en ook de (nieuw samengestelde) raad van bestuur van de VRT geeft niet de indruk te willen toegeven aan de vakbonden. Wat kunnen wie hier nu besluiten uit trekken?

Ten eerste dat de stakers vooral bewezen hebben dat ze totaal overbodig zijn. Staakt de VRT, dan wijkt de kijker vlotjes uit naar de commerciële alternatieven. We stellen de prangende vraag: in hoeveel Vlaamse huiskamers zouden verleden week op maandag tranen geplengd zijn over het gemis van de vertrouwde VRT-programmatie? Het zullen er bitter weinig geweest zijn. Als de vakbonden van de openbare omroep nog zo een paar stakingsdagen inlassen, is het niet eens zeker dat al die kijkers nog wel zullen terugkeren naar de VRT, eens de staking over is.

En ten tweede: buiten de vakbonden van de VRT zelf en enkele journalistjes bij de bevriende pers, ligt er eigenlijk niemand wakker van de VRT-besparingen. Die bevriende pers deed verleden week overigens een poging tot karaktermoord op zowel Vlaams minister van Media Benjamin Dalle als de voorzitter van de raad van bestuur Luc Van den Brande. Maar opnieuw bleef de volksopstand uit. Het kan de doorsnee Vlaming amper schelen of er bij de VRT bespaard wordt of niet, voor zover het gros van de Vlamingen het al niet helemaal prima vindt dat eindelijk het mes gezet wordt in deze rood-groene overheidsinstelling. Niet moeilijk dus voor de Vlaamse regering om zich op dit punt te handhaven, ook al probeert de oppositie in de bevoegde commissies een beetje te blaffen. De karavaan trekt voorbij, schouderophalend, en in een oorverdovende stilte.

The Guardian bant reclame van oliebedrijven De Britse krant The Guardian maakte afgelopen woensdag bekend dat ze geen reclame meer zal aanvaarden van bedrijven die als voornaamste activiteit de productie van fossiele brandstoffen hebben. Zoals de lezer wellicht weet, is The Guardian een van de meest politiek-correcte kranten in het Verenigd Koninkrijk en voorop lopen in de klimaathysterie hoort daar uiteraard bij. Eigenlijk is het meest verwonderlijke aan het bericht dat de krant blijkbaar tot nog toe nog steeds reclame van olie- en gasbedrijven was blijven aanvaarden én dat zulke bedrijven denken dat reclame voor hen in zo’n blad geen weggegooid geld is.

Bij dat laatste hoort natuurlijk wel de nuance dat die reclame van olie- en gasbedrijven er voornamelijk op gericht was die paar windmolens of een zonnepaneel hier of daar in de kijker te zetten, zodat het leek alsof die olie- en gasbedrijven ook aan zogenaamde hernieuwbare energiewinning meededen. “Greenwashing” noemt men dat in politiek-correcte kringen en deze hypocrisie is een van de redenen waarom The Guardian er niet meer van wil weten.

Anderzijds moeten we wel toegeven dat de beslissing niet licht genomen werd. Reclame staat voor ongeveer veertig procent van de inkomsten van The Guardian en de krant heeft het nu al financieel niet al te best. De aankondiging werd dan ook vergezeld van een oproep aan haar lezers om de krant financieel te ondersteunen, plus een excuus waarom de krant niet nog meer industrietakken in de ban sleurt.

Maar een verbod op reclame voor auto’s of vakanties - jawel, vakanties - zou volgens de krant zelf te diep in het vlees gesneden hebben.

Het is nu uitkijken welke krant in Vlaanderen als eerste zal volgen om een gelijkaardig verbod af te kondigen. Het zou ons trouwens niet verbazen als ze op de redacties van

Verleden week ontstond er nogal wat ophef in Frankrijk over de nominatie van de film “J’accuse” van Roman Polanski voor de Césars, het Franse equivalent van de Amerikaanse Oscars. Maar liefst twaalf keer werd de film genomineerd en het is dus best mogelijk dat de film eind deze maand een groot aantal prijzen wegkaapt. Probleem is echter dat regisseur Roman Polanski een verleden met zich meesleept en door een aantal vrouwen beschuldigd is van aanrandingen en verkrachtingen. Het liet zich dan ook raden dat er kritiek zou komen op de vele nominaties.

De voorzitter van de Académie des Césars verdedigde zich reeds met de stelling dat de Académie geen morele standpunten inneemt. Dat is een valabel punt, maar misschien toch iets te gemakkelijk geredeneerd. Je kan moeilijk stellen dat je geen standpunt over Roman Polanski inneemt als je zijn film overlaadt met maar liefst twaalf nominaties.

Maar anderzijds is het natuurlijk wel zo dat het misschien toch in de eerste plaats de producent van de film is die kritiek verdient voor het ondersteunen van een project van Roman Polanski en in tweede instantie ook de acteurs en de andere medewerkers aan de film.

Maar verder krijgen we het toch niet helemaal uit ons hoofd gezet dat als Roman Polanski niet zo uitdrukkelijk tot het linkerdeel van het politieke spectrum had gehoord, de Académie des Césars niet zo gewillig zou geweest zijn om haar handen in onschuld te wassen over de twaalf nominaties voor deze film. Stel je voor dat dezelfde film gemaakt zou zijn door iemand die geen enkele vrouw aangerand heeft, maar wel regelmatig openlijk zijn steun zou uitspreken voor pakweg Donald Trump of Viktor Orbán. We denken dat er dan van die twaalf nominaties niet veel sprake zou geweest zijn. En dat de Franse minister van Cultuur Franck Riester in dat geval misschien toch ook een iets andere mening gehad zou hebben over de vrijheid van de Académie om haar genomineerden te kiezen.

Koning Philippe neemt commentariaat in het ootje Het zal u misschien verbazen om dit in dit blad te lezen, maar verleden week hebben we toch even onze hoed afgenomen voor de uitgekiende manœuvres van koning Philippe in de aan de gang zijn (de)formatie. Zaten ze daar eerst allemaal op een hoopje te analyseren dat de opdracht van Joachim Coens en Georges-Louis Bouchez zeer zeker niet verlengd zou worden, en wat deed koning Philippe? Hij verlengde ze met een week. Om ze vervolgens op vrijdag vroegtijdig af te sluiten en Koen Geens het veld in te sturen.

Klap op de vuurpijl was dan nog dat hij Koen Geens geen titel van informateur, preformateur of formateur meegaf. De pers moest het dan maar met het nietszeggende “koninklijke opdrachthouder” doen. De kremlinologen op de verscheidene nieuwsredacties konden er kop noch staart aankrijgen.

Niet dat we nu meteen gaan overlopen van sympathie voor koning Philippe, maar de manier waarop hij verleden week de persmeute op een hoopje wist te spelen, was om duimen en vingers van af te likken. In de redactielokalen wist men duidelijk niet waar men het had. Perfect als camouflage overigens voor het feit dat men in Laeken eigenlijk niet meer weet van welk hout pijlen te maken en dus hoopt dat met de benoeming van een ijdeltuit als een Koen Geens er alsnog een regering gevormd zou kunnen worden.

Warren Buffett stoot kranten af Berkshire Hathaway, het bedrijf van de steenrijke zakenman en investeerder Warren Buffett, kondigde verleden week aan dat het al zijn kranten van de hand doet. Warren Buffett, die nochtans naar eigen zeggen verslaafd is aan het lezen van kranten, ziet geen toekomst meer voor de sector.

Vooral de slinkende reclame-inkomsten baren hem zorgen.

Het is trouwens een enorme frustratie voor hem dat hij die dalende trend maar niet kon ombuigen.

De verkoop betreft 31 lokale kranten in de Verenigde Staten. Het is echter veelzeggend voor de sector dat Warren Buffett, die in zijn tienerjaren nog kranten bezorgde, zijn handen ervan terugtrekt. Uiteindelijk gaat hij toch voor het geld en als zelfs Warren Buffett er niet meer in slaagt om winst te halen uit zijn kranten, dan kan de rest van de sector eigenlijk even goed nu al beginnen inpakken.

Little Women

De 19de-eeuwse bestseller van de Amerikaanse auteur Louisa May Alcott, “Little Women”, verschijnt vandaag de dag in Amerika nog altijd op literatuurlijstjes en wordt door tal van moeders aan hun jonge dochters voorgelezen.

Het is bijna niet voor te stellen dat een boek, dat werd uitgebracht in 1868 en inmiddels al zes filmadaptaties op zijn naam heeft staan, anno 2019 nog een keer door een filmmaker werd opgepakt om te verfilmen. En toch waagde regisseur Greta Gerwig (“Lady Bird”) zich eraan, en wat een geluk dat ze dat deed! Vanaf 12 februari is “Little Women” eindelijk te zien in onze zalen. En dat is aan te raden.

“Als je hoofdpersonage een meisje is, zorg er dan voor dat ze tegen het einde getrouwd is, of dood, één van beiden”, krijgt Jo March (Saoirse Ronan) te horen van een uitgever die haar verhaal wil publiceren. Het is de 19de eeuw ten tijde van de Amerikaanse Burgeroorlog, en de tienergezusters March in “Little Women” weten allemaal al heel goed wat ze wel en niet willen in hun leven. Tomboy Jo moet niets hebben van het beeld dat de maatschappij een vrouw oplegt en heeft maar één doel in het leven: een succesvol auteur worden. Haar oudere zus, Meg (Emma Watson), is juist wat huiselijker en kiest ervoor om te trouwen en moeder te worden. Meg en Jo’s jongere zusje Beth (Eliza Scanlen), is een begenadigd pianiste, maar veel te verlegen voor haar talent. Schuilend achter haar zussen treedt ze nauwelijks op de voorgrond. De vierde zus, Amy (Florence Pugh), is het meest zelfverzekerd en -bewust van al. Amy wil niets liever dan verhuizen naar Parijs en een wereldberoemde kunstenaar worden. Maar ze hoopt daar ook te settelen met de man van haar dromen.

Het is en blijft een mannenwereld Het verhaal volgt vooral Jo, de meest uitgesproken van de vier zussen. Met sprongen in de tijd reflecteert Jo over haar leven met haar zussen, en hoe zij allemaal hun eigen weg zijn ingeslagen binnen een maatschappij waarin de vrouw haar plek nog moest verdienen. Terwijl ze zich uitspreekt over de mannenwereld waarin ze leeft, worstelt ze ook met de liefde. In Laurie, een rijke buurjongen, vindt Jo haar beste vriend en iemand die haar begrijpt. Maar wanneer Laurie zijn liefde aan Jo verklaart en haar ten huwelijk vraagt, slaat ze zijn aanzoek af en legt haar getergde ziel bloot in een gesprek met Marmee, haar moeder: “Vrouwen hebben ambitie, ze hebben talent, niet alleen schoonheid.

Ik ben het zo zat dat mensen zeggen dat liefde alles is waar een vrouw geschikt voor is. Ik ben het zo zat! Maar ik ben zo eenzaam!”

Veel lof voor de acteerkunsten van Ronan, die het tijdloze personage Jo met veel overtuiging weet neer te zetten en daarmee terecht voor de Oscar voor de Beste Actrice werd genomineerd. Naast Beste Actrice sleepte “Little Women” ook andere nominaties in de wacht: Beste Film, Beste Vrouwelijke Bijrol (voor Florence Pugh in de rol van Amy March), Beste Bewerkte Scenario, Beste Originele Muziek en Beste Kostuumontwerp. De enige vrouwelijke regisseur die ooit een Oscar won voor Beste Regie was Kathryn Bigelow die "The Hurt Locker" regisseerde in 2010. Dit jaar werden er opnieuw alleen mannelijke regisseurs genomineerd voor het prestigieuze beeldje en daarmee krijgt "Little Women" voor sommigen meteen een diepere lading. Zij zien nog lang niet vervaagde parallellen tussen de 19e en 21e eeuw.

Was een zevende film wel nodig?

Wat maakt Gerwigs “Little Women” nu anders dan de vorige adaptaties, behalve een set nieuwe actrices en een modernere visie op een 19de-eeuwse levensstijl? In verschillende interviews ligt Gerwig toe dat ze Alcotts leven grondig onderzocht heeft voor haar film. Daaruit bleek dat Alcott zelf ook door haar uitgever werd gedwongen om haar personage Jo te laten trouwen aan het einde van haar boek.

Gerwig doet met haar verfilming eer aan Alcott door het verhaal te brengen dat de auteur origineel in gedachten had. Gerwigs Jo is in feite de belichaming van Alcott zelf: een ambitieuze jonge auteur die met haar vooruitstrevende gedachten een alledaags verhaal transformeerde in een tijdloze inspiratiebron. Kijken, kijken, kijken!

THIRZA NERISSA

Op de praatstoel

6 FEBRUARI 2020

11

Prof. em. Psychologie Jacques Claes

“Antwerpen, bron van Vlaanderen” Geert Mak vertelt over Europa in fraaie boeken. Simon Schama vertelt over het jodendom in mooie zinnen. Jacques Claes vertelt over Antwerpen in zwierige bladzijden. De ene minnaar is in zijn liefde gelijk aan de andere. Professor emeritus Claes verzamelde 12.000 prenten, oorkonden, brochures en foto’s en selecteerde voor zijn nieuwste boek “De gebeurtenis Antwerpen” 120 beelden die hij verbreedt met smakelijke teksten. Op 255 vellen buitelt Antwerpen voorbij met zijn ligging, zijn werken en zijn mensen. Je hoeft geen sinjoor te zijn om bij te leren en te genieten.

Jacques Claes bewoont twee appartementen aan de Groenplaats.

Op de tweede verdieping kijkt hij naar Rubens op zijn sokkel - hij vindt aarzelend dat Napoleon daar wellicht ook zou kunnen staan - en op de vijfde verdieping, zijn ruime werkappartement, ziet hij door een breed raam de trots van elke Antwerpenaar - katholiek, vrijzinnig of ‘nietsist’ - de kathedraal. Opnieuw voor vele jaren met een werkkorf rond de spits. We praten met zicht op de prachtkerk en rondom in mappen, schuiven en kasten rusten 12.000 papieren getuigen van Antwerpen. Herman Van Goethem, rector van de Universiteit Antwerpen, en oud-student van Jacques Claes, en Philippe Janssens, CEO van bouwonderneming Immpact, vormen een driemanschap gespecialiseerd in Andoverpiana.

“Mijn eerste aankoop deed ik op de Vrijdagmarkt op mijn vijftiende.

Plots werd ik aangezogen door een stapeltje postkaarten van Antwerpen. Ook de keerzijde was interessant en mijn verzamelkoorts is nooit meer gezakt. Ik denk na over de continuïteit van deze collectie.

Het was bijna monnikenwerk om maandenlang in de mappen, rekken en kasten te zoeken naar een samenhangend beeldverhaal voor mijn Antwerpenboek”, vertelt Jacques Claes.

Je stoot op pareltjes in zijn geschrift. Bij de foto van het Sint-Lievenscollege, gefinancierd door de Vlaamse ondernemer en mecenas Lieven Gevaert, meldt Jacques Claes dat de niet zo Vlaamsgezinde kerkelijke overheid niet meteen gebrand was op een uitgesproken Vlaams college en meisjesschool (Sint-Lutgardis) en onder druk moest gezet worden door de weldoener. Gevaert had het noodplan om Ierse priesters te rekruteren die Nederlands zouden leren om de Antwerpse jongens op te voeden in hun moedertaal.

William Wood is Brit, zoals John Cockerill, maar veel minder bekend in Antwerpen en Vlaanderen dan zijn landgenoot. Wood heeft een straat naar hem genoemd in Borgerhout, want hij was daar een fabriekspionier in het textiel, tulle met name. Hij bouwde mee de Meetingpartij op, een opstand van de Antwerpse commerciële belangen, ondersteund door het volk, tegen de Brusselse nationaal-militaire lobby. Zij wilde Antwerpen omvormen tot een onoverwinnelijke vesting van het jonge koninkrijk België. Wood wilde zijn terreinen, nodig om het linnen te bleken, niet kwijt aan het soldatendom en aan Brialmont. De Meetingpartij werd de grondslag voor Vlaams verzet tegen Brussel.

’t Pallieterke: Het boek leest als een autobiografie in beelden. Wanneer schrijft u heuse memoires, iets waar Vlaanderen zwak in is?

Ik kan niet ontkennen dat ik in de teksten bij de uitgekozen beelden bewust persoonlijke elementen stop. Uw vraag verrast mij niet. Zo

wuifde ik bijvoorbeeld, Belgisch vlaggetje in de hand, naar de bezoekende Churchill en de op doorreis zijnde Truman. Zo ging dat als scholier: door uitzonderlijke oorlogsomstandigheden werd je geconfronteerd met historische figuren. De zin om te schrijven hangt hiermee samen. Schrijven en spreken zijn leidraden van mijn leven.

Waarom dit boek?

Ten zeerste als hulde aan het verleden, en niet als heimwee, wel zodanig dat het verleden de waarborg, de basis, kan zijn voor een beloftevolle toekomst. Kleinburgerlijk is het opzet allerminst.

Denk aan de Britse schrijver, journalist, denker en katholiek Chesterton die het respecteren van de traditie democratisch noemt, want de doden stemmen zo mee in het heden.

U verwijst naar uw Luxemburgse moeder.

Werd u Franstalig wopgevoed?

Het Frans speelde kort een rol in mijn heel prille Antwerpse jaren.

Vader werd boekhouder voor een Belgisch bedrijf in Remich, in het Groothertogdom Luxemburg aan de Moezel, op vier kilometer van het vandaag alom bekende Schengen. Hij leerde er mijn moeder kennen en een huwelijk volgde. (nvdr: stopt even met zijn bevlogen Nederlands en laat smaakvol Letzeburgs klinken) Tot mijn twaalfde bracht ik zomervakanties door bij de Luxemburgse familie, sprak daar Letzeburgs, Frans en Duits en winkelde met mijn oma in Trier. Zo wees zij mij in Trier een huis aan en zei: “Over de man die daar woonde, zal je nog veel horen.” En dat klopt, want het was het rijkelijke burgerhuis van Karl Marx, geboren en getogen in Trier. In mijn prilste jaren, ik ben van 1929, begon ik te stotteren en de wijze dokter die mijn ouders raadpleegden, vond de oplossing. Thuis werd in de beginjaren van het huwelijk Nederlands, Frans, Letzeburgs en Duits gesproken en in die taaldelta was ik op drift geraakt. Dat wankele praten viel weg na een keuze voor taaleenvoud in het gezin. Moeder is zeer vlug en zeer behoorlijk Nederlands beginnen spreken.

Jacques Claes, “De gebeurtenis Antwerpen, hoe het ging en gaat”, 255 blz., Immpact/ Pandora Publishers, prijs 23,50 euro, ISBN 978 905 3254 61 5

Uw boek is euforisch en triomfalistisch Antwerps?

Ik ben tot vandaag behoorlijk fier op mijn stad, echter niet als chauvinist, evenmin als dikkenek of kortzichtig, en daarvoor zijn twee redenen. Mijn deels Luxemburgse afstamming heeft mijn jeugdjaren gedoopt in een Klein Europa. Het Groothertogdom is een raakvlak van Frankrijk, Duitsland en België en ademt een oud-Europese traditie uit met zijn Romeinse achtergrond. Er is niet alleen de Porta Nigra in Trier, een zeer belangrijke stad van het West-Romeinse Rijk, maar daar en in sommige dorpen kon je mozaïeken uit de Romeinse tijd bewonderen, ontgraven op vraag van een van de laatste Duitse keizers. Het treintje dat nog steeds bolt tussen Trier en Thionville in Frankrijk is van Europees formaat.

Vergeet niet, Luxemburg leunt aan bij de Elzas in zijn verscheurde geschiedenis tussen de continentale grootmachten. De tweede reden is dat ik zwaar ben beïnvloed door de jezuïeten met hun bizarre mengeling van internationalisme en flamingantisme. In de oorlogsjaren 1940-1945 was ik scholier van het Onze-Lieve-Vrouwecollege aan de Frankrijklei en de helft van de jongens was adellijk en Franstalig, de helft Vlaamsgezind. Dat leidde tot pittige situaties. Later doceerde ik dertig jaar aan de jezuïetenuniversiteit van Antwerpen en ik had er van mijn beste vrienden. In mijn boekenkast staat het verrassende en betrekkelijk nieuwe boek “Les Jésuites et le Mouvement Flamand” met verhalen over onder meer de paters Stracke en Antoon Seeldrayers. Die laatste is een familielid langs vaderskant.

U bent een mengeling van Antwerpse patriot en flamingant?

Zo kan je het stellen. Ik heb dat van geen vreemden en ik liet ook in mijn colleges aanvoelen dat Vlaamsgezindheid, een term met vele lagen, mij niet vreemd is.

Mijn vader is geboren in 1903 en werd een nationalist in het Leuvense Sint-Pieters, een oude traditionele school. De poësisleraar ging met zijn scholieren in 1920 op tocht langs het IJzerfront en vertelde over de achterstelling en de ergerlijke behandeling van de Vlaamse soldaten in de loopgraven. Mijn vader heeft die reis nooit vergeten. Later werd hij getroffen door de vijandigheid van de hogere kringen, in dit geval hogere kerkelijke kringen, ten aanzien van de Vlaamse verzuchtingen. De Seeldraeyers, van vaders moeder, mijn grootmoeder, waren flaminganten. Een van de telgen was een jonge en begaafde muzikant en orgelist met een diploma van het Lemmens Instituut. Hij stond op het punt te trouwen en had veel muzikale opdrachten. Toen de Sint-Lutgardisschool in de jaren twintig, in de tijd na de dood door een Antwerpse politiekogel van de radicaal-Vlaamse pacifist Herman Van den Reeck, met omhaal werd ingezegend door aartsbisschop Van Roey, als Kempense opvolger

van de Vlaamsvreemde kardinaal Mercier, was er een eucharistieviering in de nabije Sint-Joriskerk.

De jonge Seeldraeyers bespeelde het orgel en bij het wegschrijden van de kerkelijke stoet bracht hij in sourdine de Vlaamse Leeuw ten gehore. De dag nadien arriveerde een brief met het verbod om voortaan in een Vlaamse kerk of school muziek te spelen of te onderwijzen. Broodroof. Charles Seeldraeyers werd orgelist in Ierland, waar ik hem meermaals heb bezocht.

Bart De Wever, uw oud-student, is opgetogen in zijn inleiding van uw boek? (lacht) Als je dertig jaar doceert, verzamel je boeiende oud-studenten. Een daarvan is Bart De Wever, een andere is mijn mede-collectioneur van Antwerpse herinneringen, Herman Van Goethem, en deze richt zich meer op foto’s.

Bart De Wever, iedereen kan het vaststellen, is een uitstekende burgemeester en sluit aan bij de grotere leiders van deze stad. Met hem groeit alweer een typisch Antwerps verschijnsel. Telkens herleeft in Antwerpen de Vlaamsgezindheid, na periodes van lauwheid en veronachtzaming. Met Bart De Wever is de geest van de stad opnieuw Vlaams en dat doet mij deugd.

U betreurt met een beeld en een tekst de breuk van Noord en Zuid?

Absoluut. De staatsen, de protestanten uit het noorden, die hun geloofsgenoten in Antwerpen wilden bevoorraden, en dat hoopten te doen door de Kouwesteynsedijk in het noorden van de stad door te steken en zo over het water tot bij de wallen van de sinjoren te geraken, slaagden niet in hun opzet. De Spanjaard Alexander Farnese kon met zijn barricade van schepen dwars over de Schelde Antwerpen hermetisch isoleren, wat leidde tot haar overgave en de restauratie voor de katholieken. Het had anders gekund. Antwerpen was een protestants bolwerk en in 1560 was het gewaagd om een katholieke mis op te dragen. De leiding van de stad, de zogenaamde negen kolonels, en de burgemeester, Marnix van Sint-Aldegonde, waren protestants. Het hoofdstuk “Vechten” van het beeldenboek opent met een prachtige illustratie met de “Calvinsen”, de “confessie” (de lutheranen) en de Wederdopers, her en der op de Kielse vlakte, rijp voor hagepreken en oorlogsgeweld. We hadden als zuidelijk en katholiek Nederland bij Holland en Zeeland moeten kunnen blijven. Een Calvijns vleugje zou ons staatsbestel niet geschaad hebben, maar de toenmalige conflicten sloten dit uit.

In uw boek heeft u geen beeld over de groeiende diversiteit van uw vaderstad. 65 procent van de mensen onder de 25 hebben hun wortels in het buitenland? Zullen die nieuwe Antwerpenaren snoepen van uw mooie beelden en woorden?

De diversiteit van Antwerpen is mij meer dan vertrouwd. Ik kijk dagelijks vanuit mijn woonkamer naar de Groenplaats en de ver-

scheidenheid springt zo in het oog.

Antwerpen is eeuwenlang een buitengewoon gastvrije stad geweest.

Iedereen die wilde, kon hier samenleven. Onze Renaissance was het tijdvak van de Italiaanse en de Duitse bankiers. Ik zag en hoorde de Congoboten toeteren op de Schelde en aankomen met hun Afrikaanse mensen en goederen.

Ik trek geregeld naar Oostende om boeken te kopen bij de interessante boekhandel Corman. Dan stop ik bij de terugkeer met de trein in Berchem Station voor tram 11, die mij voert naar de Melkmarkt. Die tram is een rijdende mensenbazar met moslims, joden en autochtonen en nooit maak ik een ruzie of conflict mee. De joden zijn reeds eeuwen burger van Antwerpen en ik kan de kapel aanwijzen die een synagoge werd in de negentiende eeuw, in een restant van de verwoeste Pieter-Potabdij in de Grote Pieter Potstraat, met het geld van de Brits-joodse mecenas Moses Montefiori.

Schokkend is wat Napoleon Bonaparte schreef over Antwerpen na zijn eerste bezoek?

Weinig Antwerpenaren weten hoe diep hun stad was gezakt na 1585 en het Verdrag van Westfalen. De Schelde was dood en hier woonden nog nauwelijks 50.000 burgers. Bonaparte noemde Antwerpen een ruïne en vergeleek de stad met “une ville en Afrique”.

Toch zag hij haar unieke geostrategische positie in zijn strijd tegen Engeland en hij investeerde massaal in haven en scheepsbouw.

U doceerde dertig jaar aan Ufsia, later opgegaan in de Universiteit Antwerpen. Is zij waar u haar zou willen?

De Antwerpse universiteit is goed vertrokken en bestond bij de start voor eenderde uit Ufsia met zijn lange en internationale jezuïtische traditie. Ik blijf jaloers op de Notre Dame de Namur, ook een jezuïetenuniversiteit, die onafhankelijk is gebleven. Ufsia heeft, onder meer door politieke druk, de eigenheid opgegeven om op te gaan in de pluralistische Universiteit Antwerpen. De bloedgroepen van de onderscheiden academici van Ufsia, Ruca en UIA zijn vandaag nog niet volledig verdwenen.

Dat merk je op een nieuwjaarsreceptie, zoals die van vorige week.

Meer algemeen, er verandert revolutionair veel in alle aspecten van het leven. Ook in de universiteit.

De keuzevrijheid is heel groot geworden en je combineert vandaag een studie Engels met een studie Spaans. Hoeft dat? Onze Ufsia-faculteit Rechten was intellectueel uitdagend en doceerde filosofie met Libert Vander Kerken, sociologie met Jean Van Houtte en psychologie met mij. Plus economie en logica. Nu lijkt alles van in de eerste kandidatuur specialistisch te worden. Eigenlijk willen we dat allemaal, maar is dat vooruitgang?

FRANS CROLS

12 Cultuur

6 FEBRUARI 2020

GESCHIEDENIS

Marie-Antoinette (2)

Jan van Eyck: de optische revolutie

Bij haar intrede in Frankrijk vallen nog veel Fransen voor de charmes en de naïviteit van de veertienjarige echtgenote van de dauphin. Maar aan het hof in Versailles is de afkeer groot voor ‘L’Autrichienne’.

Op de tentoonstelling in MSK Gent kom je ogen en uren tekort om alle virtuoze details en kleurschakeringen en de geniale lichtregie van Jan Van Eyck te kunnen bewonderen.

Marie-Antoinette net voor haar executie (Foto Wikimedia Commons) Dat heeft weinig te maken met de Oostenrijkse zelf, maar met het feit dat haar vaderland en Oostenrijk voortaan bondgenoten zijn. Voorlopig gedaan met roof- en plundertochten in de Nederlanden en delen van Duitsland, en dat staat de hoge adel die in het leger dient niet aan.

Maar weldra is de dauphine zelf het voorwerp van spot en minachting.

Verstikkend protocol In Wenen kreeg ze een enigszins burgerlijke opvoeding, want vader Franz en moeder Maria Theresia besteedden tijd aan de vele kinderen. In Versailles heerst het verstikkend protocol van Lodewijk XIV, dat het hele leven van de morgen tot de nacht choreografeert en dat alleen op uiterlijkheden focust. Een dauphine die een glas water vraagt aan een dienares in plaats van zich te richten tot de eerste hofdame, die het vervolgens vraagt aan de tweede hofdame enz. veroorzaakt boosheid omdat ze de hiërarchische weg niet volgt. Hiërarchie betekent ook dat bejaarde hofdames, waar Marie-Antoinette niets mee heeft, voorrang krijgen op jongere exemplaren. Dat verandert als Lodewijk XV sterft en zijn kleinzoon (23) en Marie-Antoinette (19) koning en koningin worden.

Een eigen extreem duur leventje Ze kent inmiddels haar niet-onverstandige, maar timide man zeer goed. Hij kan haar niets weigeren en geleidelijk creëert ze haar eigen wereldje, waar al die stoffige hovelingen niet welkom zijn. Ze krijgt haar eigen paleisje Le Petit Trianon en men bouwt voor haar een prachtig boerengehucht, waar ze volgens de mode van de tijd herderinnetje kan spelen. Ze kiest tussen de hoge en soms minder hoge adel vrienden en vriendinnen van haar leeftijd en vermijdt ceremoniële verplichtingen. Haar leven wordt een feestje in een eigen kringetje dat van haar gunsten afhankelijk is en haar respecteert, zij het met minder protocol. Vrienden moeten niet opstaan wanneer ze ergens een kamer binnenkomt.

Ze wandelt graag met haar kennissen in de prachtige tuinen en roddelt een flink stukje af over wie het met wie doet. Soms speelt het gezelschap blindemannetje

in de tuin. Ze houdt van muziek en speelt goed harp.

Marie-Antoinette is ook dol op toneel en krijgt een eigen schouwburgje met 250 plaatsen.

Het hele hof is geschokt als blijkt dat de koningin zelf optreedt, want acteren is ver beneden de waardigheid van de aristocratie.

Daarom vult de koningin de zetels met haar dienstboden. Die zien haar spelen in “Le Mariage de Figaro” van Beaumarchais, dat de adel belachelijk maakt. De koning vindt het wel leuk en daarenboven vervult de koningin ondanks hun beider afkeer van seks haar belangrijkste plichten: vier kinderen op de wereld zetten, van wie er twee jong sterven. Lodewijk XVI zucht geregeld diep bij de uitgaven van zijn vrouw, want die rijzen de pan uit, maar hij betaalt.

Officieel heeft ze een persoonlijke toelage van 200.000 pond (ongeveer 2,5 miljoen euro), maar dat is louter op papier. Ze is verslingerd aan kaarten en op zeker ogenblik heeft ze een schuld van 400.000 pond. De koning betaalt. Ze geeft zonder verpinken 800.000 ponden als huwelijkscadeau aan de dochter van haar beste vriendin. De koning betaalt. Officieel bedragen de uitgaven van het hof 7 procent van de staatsbegroting, maar in de praktijk is het veel meer. Dagelijks verschijnt de beste couturière van Parijs in Versailles en haar kapper creëert ‘le pouf’, die soms 90 centimeter hoge pruik van paardenhaar. Iedereen spreekt er schande over, maar alle dames imiteren de kleding en het kapsel van de koningin.

Waardig tot in haar dood Lodewijk XVI stort inmiddels Frankrijk in een succesrijke oorlog met Groot-Brittannië, die eindigt met de Amerikaanse onafhankelijkheid. De glorie is voor Frankrijk, maar de enorme kosten ook. Het tekort op de begroting wordt alarmerend en de hoge adel geeft liever de schuld aan de koningin (bijnaam Madame Déficit) dan aan de oorlog. Vooral zwager graaf de Provence (de latere Lodewijk XVIII) strooit gif uit aan het hof, dat vandaar naar Parijs en dan naar het hele land vloeit.

Te laat begrijpt Marie-Antoinette hoe gehaat ze wordt. Tenslotte komt de hele situatie in de bekende stroomversnelling die leidt tot de Franse revolutie.

Koning en koningin begrijpen

weinig of niets van de gebeurtenis, die zoals meestal eindigt met een radicale fase. Ze zijn kinderen van het Ancien Régime, erfgenamen van ‘le droit divin’. Ze kunnen zich niet vinden in die nieuwe constitutionele monarchie, zoals die op dat moment al over het kanaal bestaat. Lodewijk twijfelt voortdurend, maar zijn vrouw moedigt zijn reactionaire neigingen aan en krijgt een nieuwe bijnaam: madame Veto (dat de koning volgens de nieuwe grondwet mag gebruiken). Zij kent niets van politiek en hoopt op een interventie van buitenlandse vorsten.

Ze is niet erg voorzichtig in sommige van haar brieven. Tenslotte drukt zij de vlucht uit Parijs naar het noorden door in de hoop daar een koningsgetrouw garnizoen of buitenlandse hulp te vinden. Typisch voor de wereldvreemdheid: vluchten met een grote gele berline getrokken door zes paarden.

In Varennes wordt de familie tegengehouden en dat is het einde van de monarchie. Iedereen moet naar de gevangenis en de radicalisering wordt moorddadig.

De beste vriendin van de koningin wordt letterlijk geslacht en de menigte paradeert onder het gevangenisraam met het afgehakte hoofd. Lodewijk wordt ter dood veroordeeld en geguillotineerd. Vervolgens moet ook de koningin voor een revolutionaire rechtbank verschijnen. Het is een schijnproces dat doet denken aan de ergste uitwassen van de Stalin- of Mao-terreur. Ze wordt zelfs beschuldigd van incest met de dauphin. Ze verdedigt zich zo waardig dat de opgehitste meute er even stil bij wordt, maar natuurlijk krijgt ze ook het doodsvonnis.

Tijdens de laatste maanden van haar leven wordt ze zwaar ziek opgesloten zonder haar kinderen te zien en houden cipiers haar haar dag en nacht ook in haar intiemste momenten in het oog.

In haar laatste brief toont ze zich de trouwe dochter van de katholieke kerk. Ze vergeeft haar beulen en weigert de assistentie van een priester die met de revolutie heult. Op haar één uur lange tocht naar het schavot in een open boerenkar, zodat iedereen kan schelden en met vuil gooien, blijft ze de onverstoorbare dochter van een geslacht dat al honderden jaren koningen en keizers levert. Ze is 38 als ze sterft.

JAN NECKERS

Een komeet die uit het niets en in een schicht schitterend licht in de schilderkunst heeft getoverd: Jan Van Eyck was al in de zestiende eeuw een mythische figuur en ook vandaag blijft zijn meesterschap ongezien. Zoals op die hoogdag van 6 mei 1432, toen het “Lam Gods” voor de eerste keer aan het publiek werd getoond, zo kijken wij nu even verbluft, ademloos en ontroerd naar de panelen, die in hun oorspronkelijke heerlijkheid zijn hersteld. “We zullen nooit zijn gelijke vinden”, schreef Filips de Goede over zijn hofschilder. We lezen dit citaat bij het begin van de tentoonstelling in het MSK in Gent en in de volgende zalen, oog in oog met de schilderijen van Jan Van Eyck, kunnen we de profetie van de Bourgondische hertog alleen maar beamen.

De gerestaureerde buitenluiken van het “Lam Gods” en ook Adam en Eva van de binnenluiken zijn opgesteld op ooghoogte. De scenografie en belichting zijn perfect. Het is een unieke kans om de details te ontdekken en te beseffen dat je een kunstwerk bewondert dat in kwaliteit alles overtreft wat voorgangers en tijdgenoten van Van Eyck hebben gemaakt, dat zowel de kunst als de manier waarop we naar de wereld kunnen kijken heeft veranderd.

Hoe deed hij dat?

Er zijn nog dertien andere panelen van Jan Van Eyck op de expo samengebracht, een mooi overzicht van de virtuositeit van de kunstenaar. Twee versies van “De Madonna bij de fontein” hangen er zij aan zij. Van Eyck schilderde op deze kleine paneeltjes Maria, die haar kindje liefdevol vasthoudt in een besloten hofje vol rozen, irissen en meiklokjes. Twee engeltjes met bontgekleurde vleugels houden een brokaten ere-doek op achter moeder en kind. Links klatert helder water in een bronzen fontein.

Nauwelijks zichtbaar schilderde Van Eyck hoe de waterstralen in het bekken van de fontein neerkomen waarbij minuscule waterdruppeltjes even opspringen en neervallen. Als je zelf de test doet in een wasbak, kan je die lichtjes opspattende druppels nauwelijks volgen. Jan van Eyck kon dat wel en wist dit op de schilderijtjes over te brengen. Hoe deed hij dat?

Het is de vraag die je je keer op

keer stelt bij elk werk. Met een ongeëvenaarde beheersing van de olieverftechniek schilderde hij tot in het kleinste detail de werkelijke wereld. Alles wist hij feilloos weer te geven: weerspiegelende edelstenen in diverse formaten en kleuren, het gewicht en de textuur van mantels en de vele variaties van schaduwen in hun plooien, bloemen, planten en bomen van bij ons en die welke hij op zijn reizen had gezien, wolkenformaties in vele vormen, de maan zoals die overdag schijnt, menselijke haren en paardenvachten, de vluchten van zwaluwen… Hoe deed hij dat?

Waarom deed hij dat?

Jan van Eyck is niet de uitvinder van de olieverf, zoals vele eeuwen is gedacht. Hij heeft wel de techniek verder ontwikkeld en verfijnd. Hij ontdekte siccatieven die de droogtijd van de olieverflagen versnellen, waardoor hij tegelijk dekkend en transparant kon schilderen. Van Eyck kon onbekende effecten bereiken met de lichtbreking in verschillende verflagen.

Daarnaast moet hij over een onovertroffen observatievermogen hebben beschikt. Zijn blik was zowel microscopisch als telescopisch. Hij zag alles en moet ontzettend veel hebben getekend.

Even fenomenaal als zijn observatievermogen, was zijn oog-handcoördinatie. Als je al de tot in de perfectie geschilderde details aanschouwt, en dat is zeker het geval voor de prachtige miniaturen die in de expo getoond worden, dan zie je het beeld van de kunstenaar die pieterpeuterig aan het werk is. Niets is minder waar.

Van Eyck schilderde zelfs de fijnste lijntjes zeer snel, met een enorme trefzekerheid. Hij was bezeten door optica en kende de toenmalige theorieën.

Tijdens de restauratie zijn met digitale technieken uitvergrotingen gemaakt en details ontdekt die met het blote oog niet waarneembaar zijn. Waarom ging Jan Van Eyck zo ver? Allicht was het zijn geniale antwoord op de vraag hoe wij stervelingen God kunnen vinden, Hij die overal aanwezig is, in al wat zichtbaar en onzichtbaar is.

MMMV Tentoonstelling “Van Eyck. Een optische revolutie”, nog t.e.m. 30 april 2020, Museum voor Schone Kunsten, Gent, www.mskgent.be

Actueel

6 FEBRUARI 2020

13

Venezuela

Op de vlucht voor Maduro Begin dit jaar kwam Venezuela nog eens in de actualiteit doordat oppositieleider Juan Guaido door het leger werd tegengehouden aan de poort van het parlement. De situatie in het land is op dit moment grotendeels uit de actualiteit verdwenen, maar de machtsstrijd tussen president Maduro en de oppositie woedt nog steeds verder. Daarnaast treffen de hyperinflatie en een van de grootste economische crisissen in de wereld nog steeds de bevolking van dit Zuid-Amerikaanse land.

een enveloppe onder de deur was geschoven. Er zaten foto’s van mijn vrouw en twee kleine kinderen in met erbij een papier waar er in grote letters stond geschreven: ‘je moet vertrekken’. Ik hield uit angst mijn kinderen de rest van de week thuis van school en hoopte dat alles wel zou overwaaien. Een week nadien stapten twee leden van de civiele politie op mij af. Een van hen vroeg aan mij of ik Antonio was. Ik was verbaasd dat deze onbekende agent mijn naam kende. Hij zei dat ik in het belang van mijn gezin beter geen problemen meer zou veroorzaken en dat ze mij in het oog hielden. Ik wist dat ik nu een doelwit was en vreesde voor

wat er met mijn gezin zou kunnen gebeuren. Eerst dachten we gewoon even Caracas te verlaten om de situatie te laten overwaaien. Maar uiteindelijk beseften we dat de situatie in het land niet zou veranderen en ik wilde niet wachten tot het te laat was. We besloten naar België te gaan omdat we hier mensen kenden.

Toen we hoorden dat de mogelijkheid bestond om politiek asiel aan te vragen, besloten we om een procedure op te starten. Ik mis het leven in Venezuela ontzettend hard, maar ik heb geen moment spijt dat ik voor de veiligheid van mijn gezin heb gekozen.”

JENS DE RIJCKE

Raquel uit Caracas

“Keuze tussen communistische dictator en Amerikaanse marionet.”

PROTESTEN IN CARACAS Duizenden ontvluchtten het land en ook in Vlaanderen voelen we de instabiliteit van Venezuela. Want ook al zijn ze niet de best vertegenwoordigde groep in de statistieken, er zijn veel Venezolanen die naar België komen om de situatie in hun land te ontvluchten. Ik zocht hen op in Antwerpen en luisterde naar hun verhalen.

Antonio uit Caracas Ik ben uitgenodigd om langs te komen bij Antonio thuis. Hij en zijn gezin vluchtten vier jaar geleden naar Vlaanderen voor de politieke instabiliteit en de economische ellende in het land, maar vooral voor de repressie van Maduro. In hun appartement zetten we ons aan tafel met een glas vers vruchtensap. Antonio woonde vroeger in ‘23 de Enero’, een buitenwijk van de hoofdstad Caracas. De naam van de wijk verwijst naar de staatsgreep van 23 januari 1958, waarbij Marcos Pérez Jiménez van de macht werd verdreven. In een gesprek dat een mengeling is van Engels, Spaans en Nederlands, vertelt hij waarom hij nu Vlaanderen woont.

Antonio: “In mijn wijk waren er veel ‘tupamaros’ actief. Zij zijn gewapende linkse milities die onder meer de buurtveiligheid voorzien in bepaalde wijken van de hoofdstad. Ook al hebben ze een eigen politieke beweging, ze steunen duidelijk president Maduro. Ze beweren op te komen voor de minst geprivilegieerden in de Venezolaanse maatschappij, maar ze dienen vooral hun eigen belang. De buurt

vreesde hen omwille van hun gewelddadige karakter. Om die reden durfden de bewoners ook niet op straat te komen om tegen Maduro te protesteren. Alles bleef dus kalm, ondanks het feit dat iedereen leed onder de grote tekorten aan voedingsmiddelen in het land.”

“Veel van het eten dat wel beschikbaar was, werd verkocht in winkels die werden uitgebaat door de overheid en de rijen voor die winkels waren enorm lang.

Je kon enkel op bepaalde tijdstippen de winkel binnen. Die werden bepaald door middel van de laatste cijfers op je identiteitskaart. Ik stond al sinds drie uur in de ochtend aan te schuiven en toen het mijn beurt was, stak opeens een man de rij voorbij en ging met zijn gezin de winkel binnen. De mensen in de rij - waaronder ikzelf - werden kwaad en spraken de man aan. Er ontstond een woordenwisseling met wat geduw en getrek. Uiteindelijk kalmeerde iedereen en besloot ik om - ondanks het incident - toch naar de winkel te gaan. Toen ik uit de winkel wandelde, werd ik door twee mannen aangesproken. Ze namen mij mee voor een ondervraging. Ik werd uitgehoord over mijn politieke voorkeur en of ik de vechtpartij had veroorzaakt omdat ik de regering wilde onderuithalen. Na eindeloos vragen te hebben gesteld, lieten ze mij uiteindelijk gaan. Maar ze dreigden dat als ik nog problemen zou veroorzaken, mijn gezin niet langer veilig zou zijn.”

“De volgende ochtend zag ik dat er

Op een steenworp van de Groenplaats in Antwerpen vind je sinds begin vorig jaar het Venezolaans restaurant Arepa Culture. Het kleine, maar kleurrijke restaurant biedt Venezolaanse gerechten en producten voor de groeiende gemeenschap in Antwerpen. Daaronder ook de typische arepa’s, die de keuken van het Zuid-Amerikaanse land kenmerken.

Binnen heb ik een afspraak met Raquel.

Een twintiger die ook uit de Venezolaanse hoofdstad Caracas komt. Ze wil haar verhaal enkel vertellen als ik haar echte naam niet gebruik. Ze vreest anders voor de gevolgen voor haar familie, die nog steeds in Caracas woont.

Raquel: “Mijn familie en ik waren het nooit eens met het beleid van de vorige president Chavez omwille van de grote corruptie en het wanbeleid dat hij voerde.

Maar het was pas toen ik aan de Universiteit van Caracas ging studeren, dat ik betrokken raakte in de oppositiebeweging tegen hem. De universiteit was een van de laatste plaatsen waar er sprake was van vrij denken en dus een magneet voor oppositie tegen Chavez. Niet veel later deed ik mee aan mijn eerste protest dat gericht was tegen het sluiten van RCTV, een televisiezender van de oppositie. Uiteindelijk werd deze toch uit de ether gehaald, maar we vonden het toch belangrijk om desalniettemin een tegenbeweging tegen zijn beleid te vormen.”

“De dood van Chavez in 2013 veranderde niet veel aan de situatie in Venezuela. De ene communistische dictator werd vervangen door een andere. Er was volgens ons geen sprake van een democratisch proces omdat Maduro enkel won omdat Chavez

hem als zijn opvolger had aangewezen.

Het beleid veranderde niet en de (economische) situatie verslechterde dramatisch.

Ik bleef deelnemen aan de protesten, maar de repressie werd steeds harder en gewelddadiger. De politie en het leger arresteerden ook steeds meer opposanten. De verhalen van gemartelde arrestanten boezemde iedereen in de oppositiebeweging angst in. Toen ikzelf later hoorde dat de SEBIN (Venezolaanse inlichtingendienst) naar mij op zoek was, besloot ik om naar Europa te vluchten en politiek asiel aan te vragen.”

“Ik ben weinig optimistisch over de hedendaagse situatie in Venezuela. Zolang de militairen blijven geloven dat Maduro steunen in hun belang is, zal er volgens mij geen verandering komen. Maar ook Guaido was nooit een betere optie. Helaas hebben de Venezolanen vandaag enkel de keuze tussen een communistische dictator en een Amerikaanse marionet. Er is geen echte oppositie meer in het land. Onlangs was ik met een vriendin, die ook is gevlucht, bezig over de huidige situatie. Als ik hedendaags Chavistas - die ondanks alles president Maduro blijven steunen - de leuze ‘Willen jullie het Vaderland of toiletpapier?’ hoor herhalen, dan vrees ik voor het leed dat de Venezolanen nog staat te wachten.”

#JeSuisMila: Medeplichtig stilzwijgen Een zestienjarig Frans meisje had herhaaldelijk de avances van een opdringerige moslim afgewezen en als reactie had zij een emotionele uitbarsting op internet gegooid, waarin zij haar gal spuwde op de islam en schreef dat de koran een boek “vol haat” was. Terecht natuurlijk.

Dat werd onmiddellijk bewezen door de stroom van beledigingen die zij over zich heen kreeg. Zij werd zelfs bedreigd met moord en verkrachting. Zij moest voor haar eigen veiligheid weggehaald worden uit het college in Lyon waar ze les volgde. Uit de schaarse gegevens die we konden achterhalen, leiden we af dat ze een militante atheïste is en zelfs sympathie heeft voor de holebi-beweging. Maar dat is niet de kern van de zaak.

Mes in de rug Nog erger dan de scheldpartijen en de dreigementen van de talrijke moslims die haar viseerden, was het absolute stilzwijgen van de politiek en de linkerzijde.

Zelfs in het vaderland van Voltaire, een republiek die trots is op haar ‘laïcité’, wil of durft de regerende elite niet voor haar in de bres springen. Haar advocaat wees erop dat niet één mensenrechtenorganisatie had geprotesteerd tegen de hetze

waarvan Mila het slachtoffer werd of zich solidair met haar had getoond. “Meestal is het de linkerzijde die in dit land het secularisme verdedigt”, zei haar advocaat nog. “Ik vind het heel triest dat dat nu niet gebeurt.” Mila zelf verklaarde dat zij de indruk heeft “dat heel Frankrijk haar dood wil”.

En het bleef niet bij passief stilzwijgen.

Minister van Justitie Nicole Belloubet, een feministische tang van PS-signatuur, kwam het belaagde tienermeisje ook niet ter hulp. Integendeel, Belloubet stak haar nog figuurlijk een mes in de rug door openlijk te verklaren dat Mila’s uitspraken in strijd waren met “de vrijheid van geweten”. Dat was een verschrikkelijk perversie van de realiteit. Maar feministen maken nu eenmaal altijd gemene zaak met moslims, zelfs als die vrouwen verkrachten. Of dreigen dat te doen. In het verziekte feministische wereldbeeld zijn alle blanke mannen monsters, maar

zwarte of islamitische verkrachters niet.

Later moest Belloubet haar woorden intrekken en zich verontschuldigen. Abdallah Zekri, van de Conseil Français du Culte Musulman, goot zelfs nog olie op

het vuur door te verklaren dat Mila alleen maar oogstte wat zij had gezaaid. Daarmee gaf hij de potentiële moordenaars en verkrachters een vrijbrief. Helemaal in de stijl van Mohammed zelf.

P.B.

14

Brieven

6 FEBRUARI 2020 China zet sprekende drones in tegen het coronavirus

VAN ONZE HOFDICHTER

Afscheidslied

Niet geïnspireerd door koning Filip bij de ongestelde lichamen Hier staan gestresst informateurs rond Filip geschaard bijeen.

Een ploeg formeren met de juiste kleur, dat kon geen een.

Refrein: Ik zeg je graag vaarwel, Belziek en wens je heel veel pret, verbonden in een sense unique met Grand Seigneur Magnette.

Wie weet hoe zal ’t de Leeuw vergaan bij ’t klauwen niet gepest door ’t krolse kraaien van de Haan zo vroeg al in de mest?

Vaarwel, mijn Waalse broers, adieu, het ga u allen goed!

Mist gij transfers un peu van Vlaanderen die Leu? Moment, ik pak mijn hoed.

NIEUWE VERKIEZINGEN

VEERLE BAETENS

Pallieterke, Als er nieuwe verkiezingen nodig zijn omdat de verkozenen des volks er niet uitgeraken, dan stel ik voor om dit te doen zonder dat de partijen hiervoor opnieuw een vergoeding krijgen!

Ofwel wil men geen rekening houden met de realiteit van het linkse zuiden tegenover het rechtse noorden (om het simplistisch voor te stellen), ofwel kan men het niet. In beide gevallen moet men geen beloning krijgen onder de vorm van vergoeding van verkiezingsuitgaven.

Een student in tweede zit krijgt ook geen dubbele studiebeurs.

N.R. - Belsele

Pallieterke, Bovenvermelde dame heeft in Wallonië de Magritte-prijs gekregen voor de beste actrice. De Magritte-prijs staat voor de Franstalige filmprijzen. Naar analogie met haar geliefde democratisch ingestelde Amerikaanse actrices, voelde ze zich ook geroepen om een politieke uitspraak te doen. Ik heb het op de radio gehoord in het Frans (dus Vlaamse reflex heeft ze zeker niet) en het luidde als volgt: “Ik vind het zo leuk om te zien hoe open jullie zijn tegenover de Vlaamse cinema en ik hoop dat er ooit een verschil zal gemaakt worden tussen de politiek en de filmkunst.”

Bedoelde ze dat ook de Waalse politiekers opener moesten zijn tegenover Vlaanderen? Waarschijnlijk niet, want dat zou ze daar niet durven zeggen. Ze bedoelde natuurlijk dat de Vlamingen wat opener moesten zijn tegenover de Walen, daarmee een veeg uit de pan gevende aan N-VA en VB. Met die uitspraak wordt weeral eens bewezen dat de linkse culturo’s geen snars begrijpen of willen begrijpen van de Vlaamse kwestie en dat de verraders in ons eigen volk zitten. Want geef toe, het is de wereld op zijn kop. Wallonie bestaat dank zij de Vlaamse transfers en dan nog is Vlaanderen niet open genoeg tegenover de zuiderburen!

Robert Bové - Wichelen

PIM FORTUYN Pallieterke, “Haal die zak stront neer, schop ‘m in het kruis.

Jij vuile, kale nepprofessor, jij hebt de intelligentie van Adolf Hitler en de charme van Heinrich Himmler. Jij leeft van haat en daarom hoop ik, dat je in die dark room van je zo gauw mogelijk aids krijgt.”

Na het zien van de titel boven een vraaggesprek met Theo Hiddema in 't Pallieterke (30 januari ll.) schoot me deze beoordeling van Pim Fortuyn door een Nederlandse socialiste te binnen. Ze verscheen een paar maanden vóór zijn dood. Scheldwoorden zijn geen argumenten, wel uitingen van onmacht en onvermogen. Dat zij Fortuyn ook nog eens ‘slachtrijp’ maakten, maakt ze nog des te gruwelijker. De ‘mestkevers’, waarmee Karel De Gucht Vlaams Blokkers bedacht, zitten in hetzelfde schuitje. Fraai, bijzonder fraai.

Roger Bryssinck - Berchem

Steun een goed doel in Vlaanderen met een legaat.

Alle info ten kantore bij Karl van Camp 03.232.14.17 of secretariaat@pallieterke.net

A B C D E F G H I J K L

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 K E N N

I

S M A K

A V V V V K X M I R E X A A

I

N G

K X A

I G E M X A S

E R F X N X

I

N C E S T

L E E N H O F X L

L X A

D X R X O N T C IJ F E R E R M E E X E L

S X M B

G E E N X A N A T O M E U X T O S S X V E X A C I

Pallieterke, Hoelang houdt het N-VA-CD&V- kartel nog stand? De N-VA moet het ijzer smeden terwijl het heet is. Bart De Wever moet van die huidige hechte band gebruik maken om samen met de CD&V en het Vlaams Belang in het Vlaams parlement de Vlaamse onafhankelijkheid uit te roepen. Als de Open VLD daarin niet mee wil, dan is dat haar zaak maar bij de eerste parlementsverkiezing van de republiek Vlaanderen moeten ze dan op niet veel stemmen meer rekenen.

Of is dit een utopie en zal de CD&V haar ware gezicht laten zien en eerder voor België kiezen?

R. M artens - Borsbeek

CONFEDERALISME

Kruisende woorden oplossing 1199

KARTEL N-VA-CD&V

I

T R U S P E R S X D

H X E M M E R X S A T E T IJ X E O N E N X P E R

HECTOR VAN OEVELEN

ONDERGANG CHRISTELIJKE WESTEN Pallieterke, Noord-Afrika was ooit overwegend door christenen bevolkt . Nu is dat evenwel heel anders. Ze worden bij bosjes vermoord en hun kinderen ontvoerd en als slaven verkocht en gedwongen tot de islam bekeerd!

En meisjes uitgehuwelijkt! Toch is er in het aantal moorden een daling waar te nemen, maar de moordenaars hebben hun werkterrein verlegd. Nu vernielt men veelal christelijke gebouwen en kerken steekt men in brand. Onze pers spreekt daar niet over. Toch gebeurt dit wekelijks.

Op 15 april 2019 ontstond brand, rond 19u30, in de wereldberoemde kathedraal van Parijs, voltooid in 1345. Er waren immers restauratiewerken bezig aan het wonderlijke dakgebinte van eeuwenoude kurkdroge eik. Nochtans waren de werklui reeds naar huis. Rond 19u hoorde ik op RTL (Fr.) dit verschrikkelijke nieuws. De Franse TV was al ter plaatse en zond de eerste beelden uit van enkele kijklustigen en één brandweerwagen die hopeloos probeerde het dak te bespuiten.

Intussen waren er rond 800 spuitgasten ter plaatse, die water uit de Seine pompten.

Toch lijkt deze christelijke tempel verloren, want als men de stellingen onder de steunberen van dit gotische gebouw wegneemt, zal het instorten als een kaartenhuis... Bij de 'gendarmerie nationale' gaat het gerucht dat ook dit gebouw in brand werd gestoken… Doch president Macron vaardigde een totaal spreekverbod uit ter zake. De pers spreekt over een incidentele brand waar geen kwaad opzet mee gemoeid is. Als men weet dat de jongste jaren zowat dagelijks drie kerken worden gevandaliseerd of in brand gestoken in Frankrijk, heb ik veel bedenkingen bij de officiële versie.

Eric-Werner Van Dyck - Oostham

Splits zelf de sociale zekerheid!

Pallieterke, Koppels waar het niet meer gaat / sluiten best een ‘concordaat’, / gaan dan elk hun eigen weg / liefst na grondig overleg... / Voor ons landje lukt dat niet / tot eenieders (?) groot verdriet!

Leg vooreerst de wapens neer, / nooit een federale meer / want der partners minste pijn / zal een latrelatie zijn!

Echte scheiding komt er ooit / als Europa toch eens plooit / en Schotten, maar ook Ieren / hùn vrijheid mogen vieren!

E. Derpoorter - A ssebroek

EUTHANASIE Pallieterke, Ik lees het korte stukje in “Absurdistan” omtrent euthanasie en wat mij opvalt is dat daar duidelijk partij gekozen wordt voor Fernand Keuleneer. Als ik de context juist interpreteer, is de auteur van het artikeltje tegen euthanasie, wat overigens zijn recht is. Nochtans stel ik mij de vraag: moet men euthanasie verbieden en de patiënt gewoon zelfmoord laten plegen, wat uiteindelijk min of meer op hetzelfde neerkomt?

In het geval van euthanasie is er toch een begeleiding naar het stervensmoment. Bij zelfmoord is dat er niet. Sommige mensen hebben ook de niet de moed om zelf hun leven te beëindigen en willen dat laten doen. Dus ben ik voor of tegen euthanasie? Ik weet het niet, maar toch ben ik in de overtuiging dat iemand die er daadwerkelijk zelf wil mee stoppen daartoe de kans moet krijgen. Het euthanasieproces in Gent is één grote farce die alle sereniteit, die er rond zo’n onderwerp zou moeten zijn, te grabbel gooit!

Erwin De Mulder - Geraardsbergen

Hotels en en Hotels restaurants waar Hotels en restaurants restaurants waar Vlamingen thuis zijn zijn waar Vlamingen Vlamingen thuis Verliefd op de dezijn natuur-? thuis Verliefd op natuur-?

Kom ze ze eens eens proev proeven te Achouffe-!

Kom

HOTEL HOTEL

DeAchouffe keuken is enkel hotelgasten 19 - open 6666voor Houffalize Te bereiken via Namen, Marche, Laroche richting Houffalize (afslag Nadrin) of via Luik Wij zijn vlamingen

Tel. 061-28 81 82 - Fax 061-28 90 82 www.lespine.be (Wij zijn Nederlandstalig-!)

Tel. 061-28 81 82 Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Word lid van het VNZ

Heerlijk aan aan de de kust kust nu! nu!

Heerlijk

HOTEL DIE DIE PRINCE PRINCE HOTEL

zal u u extra extra verwennen. verwennen. zal Albert I-Wandeling I-Wandeling 41-42 41-42 -- OOSTENDE OOSTENDE Albert Tel. 059-70 059-70 65 65 07 07 Tel.

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Een lezersbrief insturen?

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.

Sport

6 FEBRUARI 2020

Drama in Namen

Na het overlijden van Robbie Rensenbrink was de belangstelling van de media groot. Waarschijnlijk omdat ik ‘close’ was met de Nederlander, werd ik van alle kanten gevraagd om mijn zegje te doen over de balvirtuoos. Alles ging vrij vlot, maar in De Zevende Dag, het politiek praatprogramma op de VRT, liep het mis.

Tijdens de uitzending werd iemand in het publiek onwel.

Hij viel als een baksteen tegen de grond.

Dat was even schrikken. De presentator, Lieven Verstraeten, wist niet wat er gebeurde en raakte een beetje in paniek. Ik schrok mij een bult. De chaos duurde drie minuten.

Uiteindelijk kwam het nog goed. De man werd afgevoerd naar het dichtst bijgelegen ziekenhuis. Hij is nu gelukkig buiten levensgevaar.

Niet iedereen heeft het geluk om de dans te ontspringen. Neem nu Michel Soulier, de kapitein van Union Namur. Tijdens een thuiswedstrijd voor de beker van België in het Astridpark kregen we een vrijschop voor de rechthoek van de Walen. Ludo Coeck trapte de bal keihard op de borst van Soulier, de kapitein van Namen. Een paar ribben hadden een long doorboord, zo bleek later. Men probeerde hem nog te reanimeren, maar het was te laat.

Ik kan je verzekeren dat er plezantere dingen zijn in het leven, dan een collega op een massagetafel te zien liggen met een wit laken over zich heen. Het bestuur van Anderlecht heeft de recette van de match aan de weduwe geschonken en het stadion van Namen werd naar hem genoemd. Een schrale troost!

Met drie naar Nederland Dinsdag 28 januari was er in de Lotto Arena de traditionele receptie voor sponsors en oud-spelers. Het gespreksonderwerp was natuurlijk het overlijden van Robbie Rensen-

brink. Mijn avond kon niet meer stuk toen Lorenzo Staelens mij kwam opzoeken. Ik was trainer van WS Lauwe toen hij als jong manneke in het eerste elftal speelde samen met Hein Van Haezebrouck. Hij is het nog niet vergeten dat ik hem van een lange wachtlijst haalde bij dokter Maertens in Pellenberg, zodat hij vlug aan zijn knie kon worden geopereerd. Bestaat sentiment dan toch in het voetbal?

De begrafenis van Robbie was in Zaandam. De oud-spelers en bestuursleden van RSCA zouden met de bus naar Nederland reizen. Er waren 14 personen ingeschreven.

Toen ik in Neerpede arriveerde zag ik een lege bus, met enkel Hugo Broos en Jean Thissen. De rest had afgebeld, ziek... We zijn dan maar met de wagen van Hugo Broos naar Zaandam gereden. Een echte schande is het!

We stonden daar mooi voor ‘Jan Lul’.

Voor de thuiswedstrijd tegen Moekroen zou er een eerbetoon zijn aan Robbie Rensenbrink. Dit evenement heeft veel goed gemaakt. Er waren zelfs enkele oud-spelers aanwezig die vrijdag nog doodziek waren...

Gille Van Binst Voormalig topvoetballer

ROSKAMMEN

Schietgebedjes Remco Evenepoel heeft de Ronde van San Juan gewonnen. De Ronde van wat?

Die van San Juan, in Argentinië. Vorig jaar koos ploegbaas Patrick Lefevere voor Zuid-Amerika om de media zo ver mogelijk uit de buurt van zijn ontbolsterend goudhaantje te houden. Vergeefse moeite was het toen al.

Mocht er een Ronde van de Noordpool bestaan met logies voor Remco in een iglo, het journaille zou, zeker na diens eerste boerenseizoen als prof, ook daar in een aangrenzende iglo voor present tekenen. Het lijkt echt onmogelijk voor ‘moderne’ media om de prestaties van een zich op prille leeftijd nog altijd ontplooiend supertalent zelfs maar met een spatje relativeringvermogen te benaderen. Het is een zegen dat Remco Evenepoel dat plaatsvervangend voorlopig nog wel doet over zichzelf. Vraag is wel of en hoelang een amper twintigjarige de druk van een steeds verder aanzwellende hype rond zijn persoontje van zich kan/wil blijven afschudden. Met de intensiteit van wierookvatgezwaai rond een zege van een Ronde van San Juan voor ogen, kan men zich enigszins rillerig beginnen afvragen wat dat gaat worden mocht het gebeuren dat de nu al gedoodverfde opvolger van Eddy Merckx straks een roze Girotrui zou aantrekken?

Truitjeskwestie “Evenepoel omhoog schrijven is geen kunst, maar is het ook verstandig?” stelde columnist Hugo Camps de terechte vraag in Het Laatste Nieuws. En laat het, o ironie, nu net die krant zijn die geen remmen kent in het oppoken van de hype rond Remco. “Het mag wat minder” wist Camps alweer terecht.

“Laten we hem de vrijheid geven om jong te zijn, om te spelen en te dromen. De prestatiedruk komt later wel. Patrick Lefevere is altijd nuchter gebleven onder de aanbidding van zijn poulain. Maar ook hij moet nu meedraaien in het succescircus. Ineens komt zijn beschermende hand te kort.” Het kan als kritische noot voor de eigen krant alleszins tellen.

We prevelen een schietgebedje dat men niet alleen daar de boodschap zou begrijpen, al is het koesteren van enige hoop terzake allicht ijdel in de perceptie van moderne sportjournalistiek.

Door de magere 1-0-zege tegen Moesdie onze geliefde sterreporter, Michel Wuyts, hem mag benijden. Waarschijnlijker is dat hij zich liet misleiden door de voorbarige kattensprong van Hans Vanaken, die overtuigd was dat hij scoorde maar achteraf zijn twijfels moest toegeven. Doelpunt. En in afwachting van de doellijntechnologie die er vroeg of laat aankomt, zand erover.

Compliment Mathieu, wie anders?

Dat belooft

Mag het voor één keer als attractie eens iets anders zijn dan een kudde koeien die met een ‘La vache qui rit’-lach onnozel staan te gapen in een Zwitserse wei? De plaatselijke inboorlingen van Dübendorf mogen ook iets hebben.

Zo ongeveer moeten de organisatoren van het wereldkampioenschap veldrijden geredeneerd hebben toen ze het met de koers ver van huis gingen zoeken. Met de Zwitserse cols heel in de verte op de achtergrond mochten de stoempers er aan beginnen. De strekking Mathieu van der Poel was ervan overtuigd dat hun idool zichzelf ging opvolgen als wereldkampioen. De andere strekking dacht er ook zo over, maar durfde dat om hun uitverkoren favorieten niet op voorhand te ontmoedigen, niet hardop zeggen. De overwinnaar was dan wel vooraf bekend, toch moest er voor de galerij eerst nog gereden worden.

Met Mathieu van der Poel erbij worden de voorjaarsklassiekers nog interessanter dan ze al waren. Hij heeft maar liefst vijf doelen, en niet van de minsten, in zijn drukke agenda aangestipt. Om te beginnen de Strade Bianche. Herinner u de overwinning in 2018 van Tiesj Benoot in die Italiaanse wielerkoers, het was tevens het jaar waarin Wout Van Aert bewees dat hij ook op de weg zijn mannetje kan staan door in dezelfde koers knap derde te eindigen. Wat staat er verder nog op het verlanglijstje van Mathieu van der Poel? Milaan-Sanremo. En alsof dat niet genoeg is ook nog de Ronde van Vlaanderen, Parijs-Roubaix en de Waalse Pijl. Was het maar al lente.

Ongenaakbaar Groot feest in Dübendorf, waar het kransje meegereisde supporters van Mathieu van der Poel een zuinig Hollands feestje bouwden en een fles kraakten op de overwinning van hun idool. Het was toch weer verbluffend wat hij deed. Sommigen denken dat hij van een andere planeet komt. Een begrijpelijk denkbeeld, maar ze dolen. Het verschil met de rest van het peloton is dan wel enorm groot, VdP is wel degelijk van vlees en bloed. Al waren we zelf ook even geneigd daaraan te twijfelen, toen hij al in de eerste ronde de kop nam om die niet meer af te geven. Half koers was de wedstrijd al beslist en keken de ploeterende achtervolgers op tegen een achterstand van een minuut.

Worsteling Aan spanning geen gebrek. Wel felle man tegen man duels en overtredingen bij de vleet. Een fysieke krachtpatserij en een bitsige partij voetbal op het scherp van de snee.

Dat was, kort samengevat, de topper tussen Club Brugge en Antwerp. Met een gemeend proficiat aan scheidsrechter Lambrechts voor de manier waarop hij de match in de mate van het mogelijke in goede banen wist te leiden.

Op de fel betwiste Brugse overwinningsgoal na.

Arendsoog We kunnen er nog urenlang een zaag over spannen, gedane zaken nemen geen keer. De lijnrechter die met zijn vlag stond te zwaaien moet zowat de enige in het stadion geweest zijn die ervan overtuigd was dat de bal over de doellijn was geweest. Ofwel is de man helderziende, ofwel heeft hij een arendsblik

15

De nipte thuiszege van Anderlecht tegen een lijdzaam Moeskroen is geen waardemeter en al evenmin van aard om te besluiten dat trainer Vercauteren zijn ploeg eindelijk op de rails heeft gekregen. Het zal nochtans nodig zijn, als ze nu vrijdagavond een punt of meer willen sprokkelen in de Ghelamco Arena. AA Gent is in topvorm, ga het maar vragen Achter de Kazerne, waar KV Mechelen droog en afgetekend werd gevloerd door de Buffalo’s.

“We hebben gespeeld tegen de beste ploeg op dit moment uit de Jupiler League” liet trainer Wouter Vrancken van Malinwa optekenen. Als compliment en wetende van wie het komt, kan dat tellen.

Jelle Jelle Vossen heeft amper zijn blauw-zwart truitje ingeruild voor het schreeuwlelijke rood-groen van Zulte Waregem en de opmerkelijke metamorfose die hij ondergaat kan geen toeval zijn. De gezonde lucht aan de Gaverbeek doet hem zienderogen deugd. Zulte-Waregem diende niet eens een tandje bij te steken om Waasland-Beveren met forfaitcijfers terug naar het Land van Waas te sturen.

Vossen miste zijn entree niet met twee treffers en we kunnen de herenboeren uit Waregem en omgeving verzekeren dat ze er het laatste nog niet van gezien hebben.

De hel van Deurne-Noord Is er iemand die niet kan verkroppen dat we complimenten geven aan Racing Genk voor het vertoonde voetbal, maar vooral voor het karakter waarmee ze Charleroi eronder hielden? Die overwinning was nodig om hun zesde plaats veilig te stellen. Een herhaling is meer dan welkom en volgende zondag krijgen ze de kans om het waar te maken tegen Antwerp. Met als niet te onderschatten detail

kroen nadert het projectsturende RSC Anderlecht tot op een luttel puntje van KV Mechelen en Zulte Waregem en tot op vier punten van landskampioen Racing Genk.

Het lucratieve play-off 1-gedoe voor “topclubs” ligt dus binnen Brussels handbereik, gezien het nog zware programma van Genk en het relatief gemakkelijke van Anderlecht.

Het verdere kwalitatieve afkalven van landskampioen Genk, met in de voorbije ‘mercato’ nog het vertrek van Sander Berge, heeft goed geholpen. Net als de dip waarin KV Mechelen verzeild is. Voeg daar in de Lotto Arena nog een flard versterking via de wintermercato aan toe en het wordt overbodig om met klem te herinneren - gewoon herinneren volstaat - aan de schandelijke manier waarop paars-wit drie punten ging stelen bij Cercle Brugge, dat na nieuw verlies in Eupen zo goed als zeker tot degradatie veroordeeld is. Scheidrechter Boucaut, de VAR en het PRD (Professional Refereering Departement) lulden eensgezind nadrukkelijk dat het tweevoudige handspel in Brugge van én Luckassen én Kompany geen handspel was. Hadden spelers in Cercletruitje hetzelfde gedaan, bestaat er weinig of geen twijfel over dat de bal twee keer op de stip was gegaan.

Weer in Het Laatste Nieuws, nochtans nooit te verdenken van gebrek aan steile sympathie voor de Brusselse establishmentclub, stelde Hugo Camps “dat het ongelooflijk pervers zou zijn, mocht de gewonnen match tegen Cercle Kompany en co alsnog in playoff 1 helpen”. Zijn statement verwijst uiteraard niet naar competitievervalsing - zoals simpele zielen durven denken - evenmin als de wintermercato voor kapitaalkrachtigere clubs aan de vooravond van een beslissende competitiefase. Mensen toch! Samen met die uitroep prevelen we een tweede schietgebedje, gestut door allicht ook weer de ijdele hoop dat het ooit nog beter wordt in het profvoetbal dan de trieste doorzichtigheid die er vandaag bij herhaling in overheerst. dat het op de Bosuil te doen is. U mag er ons op afrekenen dat het geen plezierreis wordt voor de bezoekers.

Knotsgek Loris Brogno van Beerschot mocht invallen en bedankte zijn trainer voor zoveel doorzicht met het winnende doelpunt tegen Westerlo.

En wat wist de held van de dag te vertellen over die zege? “Door die overwinning blijven we op zijn minst op koers voor de tweede periodetitel. Al durf ik niet voorspellen hoe het straks afloopt. De Proximus League (1B) is nu eenmaal een knotsgekke reeks waarin alles mogelijk blijft.” De prijzen worden inderdaad aan de meet uitgedeeld. Dat de minst knotsgekke ploeg moge winnen.

Stielkennis Dat ze het bij Cercle Brugge, dat de duimen moest leggen in Eupen, goed in hun oren knopen dat de Proximus League een knotsgekke competitie is waarin alles mogelijk is. Of we het nu graag anders hadden gezien of niet, we vrezen dat de teerlingen geworpen zijn en Cercle zich stilaan mag voorbereiden op 1B. Mathematisch kunnen ze zich nog redden, maar als trainer Bernd Storck er in de gegeven omstandigheden de fut kan blijven inhouden is hij, alle pech ten spijt, nog meer vakman dan hij tot dusver al bewezen heeft.

Maar Louis toch Niet dat we er ons vrolijk over maken, maar we hadden al langer voorspeld dat de overname van SK Lokeren door Louis de Vries niet op algemeen applaus zou onthaald worden. “Louis buiten! Louis buiten!” konden ze de supporters tot in het nabije Sinaai horen brullen.

Wat wordt wonderboy Louis verweten? De zoveelste thuisnederlaag, dit keer tegen Union, was er teveel aan. Nog erger was de loze belofte dat er middelen onderweg waren om een einde te maken aan het transferverbod dat de club werd opgelegd. Geen extra inkomsten, geen versterking, niets van dat alles.

Toch moeten ze niet panikeren in Daknam.

Het zal voor volgende week zijn, of anders voor de week erop, of de week daarop. Zeg dat Louis het gezegd heeft.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

6 FEBRUARI 2020

ABSURDISTAN Wereldschokkend Echt, wij stonden te trillen op onze benen. Wouter De Vriendt, de exponent van de politieke correctheid van Groen in de Kamer, die zich in een tweet achter de Franse Mila schaart, de jongedame die omwille van haar islamkritische uitlatingen met de dood wordt bedreigd. Zou er dan toch nog hoop zijn?

Gebruiksbestemming Nabij het Brusselse Zuidstation liggen al tientallen jaren enkele zeer grote, ondergrondse zalen leeg te wezen. De NMBS zou er nu uiteindelijk toch iets mee willen doen. Wij stellen voor om er een illegalenen transmigrantencentrum onder te brengen. Hoewel, het zou rap te klein zijn.

Monocoloriek Hebben wij dat goed gezien? Heeft de openbare omroep nu weer reclame gemaakt voor het toneelstuk van Dalilla Hermans, een enkel-zwarte-vrouwenstuk?

Dit kort na de heiligverklaring van Winnie Mandela op het podium in een ander enkel-zwarte-vrouwenstuk? Ergens bij de cultuurredactie zit daar blijkbaar iemand met een freudiaanse fixatie. Een blanke, oude man?

Het straatbeeld In Brussel werden enkele straten afgesloten ter gelegenheid van de begrafenis van een ‘conservatieve’ islamitische prediker. Halleluja, eindelijk hebben we nu ook foto’s van straten van bij ons, volgepakt met biddende moslims. Omhoog in de vaart der volkeren!

Filmrol Met vreugde kunnen wij u meedelen dat er eerstdaags een nieuwe “Mission Impossible” in de filmzalen verschijnt, die zich

1200

afspeelt in België. In de hoofdrol: niemand minder dan Koen Geens.

Amper mogelijk Wij hebben het net nog even gecontroleerd, maar tot onze verbijstering klopt het: Engeland ligt nog op net dezelfde afstand van het continent als voor de Brexit.

Een mens kan er geen touw aan vastknopen.

Verrassing, verrassing Wat min of meer te verwachten was, gebeurde: Anuna De Wever gaat stage lopen bij de groenen in het Europees Parlement.

Volgens de politieke logica zal Anuna nu bij volgende verkiezingen een plaats op de kieslijst worden aangeboden, desnoods als onafhankelijke. Er zijn nog zekerheden.

In Frankenland Het heeft de heer Macron, president van de Franse Landen, behaagd zijn parlement onder lichte dwang op een ‘verkeerde’ stemming inzake rouwverlof bij ouders te laten terugkomen. Na de zonnekoning, de zonnepresident?

Eerst doen, dan denken?

Is de overijlde invoering van lage emissiezones (LEZ) op de terugweg? In Rotterdam werd de LEZ weer afgeschaft. Hier te lande vraagt VAB te stoppen met het willekeurig invoeren ervan. Tja, als politici nu eerst eens zouden nadenken vooraleer populair te willen doen...

Ervaren rotten Bij onze collega’s van Jyllands-Posten kennen ze het onderhand: een spotprent publiceren, over China en de virusuitbraak bijvoorbeeld, en lap, de staat in kwestie eist excuses. De islam of het communisme, het blijven overtuigingen waarin voor de lach geen plaats is.

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A

Wat kan een mens nog meer doen?

Eind vorige week toverde koning Filip een wit konijn uit zijn hoed om de Belgisch politiek onder handen te nemen. Koen Geens heeft de taak gekregen om een opening te vinden in het labyrint van de nationale politiek. De laatste veldheer van de christendemocratie bestudeert de posities van vriend en vijand. Het enige probleem is dat hij geen flauw idee heeft van waar hij en zijn partij zelf voor staan. En zo is het altijd iets.

Voor onze Noorderburen is de Belgische regeringsvorming nauwelijks nog nieuws…

Nederlandse journalisten plegen al eens een telefoontje naar een Belgische collega met de vraag of er al wat beweging in zit. Eerst dagelijks, dan wekelijks. Vandaag als ze er nog eens aan denken. Een mens weet tenslotte nooit. En af en toe is het ook makkelijk als je ergens nog een hoekje moet vullen. Dan kan je dat met het aantal dagen dat ze in België al aan het wachten zijn op een nieuwe Belgische regering. En dan maken ze zich er altijd een beetje vrolijk over. Maar neem ze het eens kwalijk?

Het geheime wapen

B C D E F G H I J K L HORIZONTAAL

VERTICAAL

A. Eindeloos B. Welriekende lucht - Onderofficier Maak een handwerk C. Dreigend gevaar - Golfterm D. Cesium - Uit het zuiden van België E. Oude eenheid van arbeids vermogen - Meisjesnaam F. Natuurverschijnsel - Kloosterlinge G. Godgeleerdheid - Op datum van H. Muzieknoot - Schande I. Bestaat - Munteenheid van diverse Midden- en Zuid-Amerikaanse landen - Akelige J. Ingetogen - Groente - Reeds K. Zeer hechte groep - Duurzaamheid L. Huisdieren - Deel van het oude testament

2. Met dezelfde mening - Uiting van aarzeling - Alleenspel 3. Eenheid van snelheid - Vlaamse stad - Vogelvrijverklaring 4. Vragend naar vergelding 5. Vervoermiddel - Internetlandcode voor Sierra Leone - Ginds 6. Heidens - Tin 7. Muzieknoot - Ongelovige 8. Europees land - Meisjesnaam 9. Rubidium - Nikkel - Persoon met een bepaalde handicap 10. Delfstoffen - Egyptische zonnegod Boksterm 11. Botte ontkenning - Lapje - Penarie 12. Vlaams minister

1. Zich in het middelpunt stellend

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1199 VINDT U OP BLZ. 14

Anderzijds - en dat is ook waar - kan je er nog altijd fijntjes op wijzen dat deze regering niet gevormd is, maar dat we er nog altijd vijf meer hebben dan zij. Let wel, een echt heel goede verdediging is dat niet. En de kans dat ze nog harder lachen is niet geheel uit te sluiten. Nee, dan kan u ze beter terugpakken met hun 18 miljard overschot op de begroting. 18 miljard! Overschot. Wat voor een bende idioten betaalt nu 18 miljard te veel? Dat zal ons niet gemakkelijk overkomen. Onze regeringen zijn misschien niet van de rapste, maar ze laten ons nooit met overschot zitten.

Maar in die Belgenmoppen komt er binnenkort verandering. Het heeft zijne majesteit behaagt om een geheim wapen in de strijd te gooien: Koen Geens. Koen heeft zelfs naar Belgische normen een uitzonderlijk palmares. Hij is de man die bijna het Hof van Assisen hervormde, bijna het gevangeniswezen verbeterde, bijna de aanpak van terrorisme op punt zette en bijna er in slaagde om criminelen hun straf te laten uitzitten.

Geen enkel minister heeft zoveel ‘bijna gelukt’ verzameld als Koen. In andere landen word je dan met veel sympathie naar de uitgang begeleid. Niet zo in België. In de vaderlandse pers krijg je dan de titel van staatsman en mag je het eens proberen om premier te worden. Want ‘bijna’ is het dichtst dat we er

STEUN ’T PALLIETERKE

BESTEL CAVA VIA WWW.KLAUW.NET

de jongste maanden al zijn bij geweest. Om de slaagkansen te verhogen, kreeg hij de titel van koninklijk opdrachthouder mee. Daar kan je technisch gezien bijna niet in falen, omdat er niet wordt omschreven wat de koninklijke opdracht precies is. Maar op Koen kan je rekenen. Hij gaat dat allemaal bijna doen. Het vertrouwen in de man is zo groot dat de andere partijen de verkiezingen aan het voorbereiden zijn. “In mei,” opperde Bart De Wever in de pers. Waarop Paul Magnette prompt juni voorstelde. “Dan zijn we het bijna eens,” besloot Geens.

Gwendolyn III Het idee van herverkiezingen zorgt ook voor een zucht van verlichting in het kampje van de Open Vld. Daar strijden Bart Tommelein en Egbert Lachaert voor de titel van hoofdman. Els Ampe is het huppeltrutje dat zich ook kandidaat waant, maar eerder een ode is aan de liberale grondslag: werkelijk iedereen mag zich inschrijven voor het voorzittersambt.

De huidige voorzitster is echter nog steeds de vervaarlijke onderhandelaar Gwendolyn Rutten. De vrouw die de Open Vld steeds naadloos in iedere regering loodste en daar steeds voor bejubeld werd. Haar methode gaat de geschiedenis in als de Rutten-doctrine: “Eerst in de regering gaan zitten en als er tijd over is, het bestuursakkoord eens lezen,” zegt Gwendolyn altijd. Alleen lijkt die tactiek deze keer niet te lukken. Kleinere goden van de partij zien de kiesdrempel naderen en overwegen om het regeerakkoord op voorhand te lezen. Net op het moment dat Gwendolyn premier kon worden in de regering Paul Magnette! Een gemiste kans die zou kunnen resulteren in een roemloos einde van Rutten. Met het oog op nieuwe verkiezingen heeft ze echter een nieuw plan. De voorzittersverkiezingen uitstellen tot na de verkiezingen en deze keer zelfs geen programma meer opstellen. Wat kan een mens nog meer doen?

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be