't Pallieterke van 20 februari 2020

76ste jaargang • nummer 07 • donderdag 20 februari 2020

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,50

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

“Na jaren van revolutie willen veel Egyptenaren enkel stabiliteit” Onderzoeksjournalist Jens De Rycke trok voor ’t Pallieterke naar Egypte op zoek naar christenen die trachten te overleven in de voor hen niet altijd even vriendelijke islamitische wereld. Hij sprak er met George, een christen, die getuigt hoe christenen in Egypte in de revolutionaire tijden steeds vaker het slachtoffer werden van terreuraanvallen en ergere discriminatie.

En waarom het erger kan dan dictator al-Sisi.

Lees de volledige reportage van Jens De Rycke in Egypte op blz. 11

Niet één inschrijving Het was een liedtekst die linksen en pacifisten dikwijls citeerden: “Stell’ dir vor es ist Krieg, und keiner geht hin.“ Daaraan dachten wij toen we lazen dat geen enkele student zich had ingeschreven voor de nagelnieuwe imamopleiding aan de KUL, die vroeger katholiek was.

Die opleiding was een van de vele onzinnige plannetjes die Koen Geens had uitgebroed. Dat was zogezegd om bij te dragen tot een “Europese islam”. Het werd dus een mislukking. Niet zo tragisch als de andere mislukkingen van Geens inzake justitie, met vervroegde vrijlatingen en enkelbanden en zo. Dit keer werd er niemand vermoord, beroofd of verkracht als gevolg van zijn briljante initiatieven.

Dit keer was het alleen belachelijk.

En volkomen voorspelbaar natuurlijk. Als iemand imam wil worden, dan kiest hij natuurlijk voor een échte imamopleiding, bij échte moslimgeleerden die de échte islam onderwijzen, met echte vrou-

wenbesnijdenissen, kindbruidjes, gedwongen huwelijken, Jodenhaat, terreur tegen ongelovigen en moorden op ‘afvalligen’. Die gaat natuurlijk niet naar Leuven, maar naar “De Edele Al Azhar” in Caïro.

Ja, dat ding heet echt zo. Niet één moslim had belangstelling voor die Leuvense ‘verlichte’, bijgeschaafde, geschoren en gewassen kopie die men “Europese islam” noemt. Natuurlijk niet. Zoals klaarblijkelijk ook niemand oor had naar de plannen van Koen Geens als “koninklijk opdrachthouder”.

Misschien zijn daar wel een paar goedgelovigen naartoe gekomen.

Maar ze zijn het ook heel vlug weer afgestapt.

De separatisten danken Paul Magnette

Natuurlijk was een N-VA-PS-regering al maanden een utopie. Zelfs indien zo’n paars-gele regering uit de startblokken zou schieten, zou ze snel struikelen. In die zin heeft PS-voorzitter Paul Magnette gelijk om zijn ergernis tentoon te spreiden. Maar in zijn linkse razernij heeft hij de separatisten echt wel een handje geholpen. Waarvoor dank.

“Wij zijn niet de dweil van de Wetstraat.” Dat verklaarde Koen Geens (CD&V) vorige zondag in een - bij wijze van uitzondering blijkbaar druk bekeken uitzending van De Zevende Dag. Hij uitte met de nodige tremolo’s in zijn stem zijn ongenoegen over de manier waarop PS-voorzitter Paul Magnette zijn rol als ‘koninklijk opdrachthouder’ had getorpedeerd.

Politiek is vaak slecht theater, maar dit was theater van een iets beter niveau. Schitterend was de reactie op het gezicht van Vlaams Belang-voorzitter Tom Van Grieken, die iets verder toekeek en een lach amper kon onderdrukken toen Geens het had over “de CD&V heeft ook overtuigingen.” In de hele politieke carrousel van de Wetstraat werd de voorbije weken en maanden één zaak over het hoofd gezien: de PS en de Franstaligen waren ervan overtuigd dat de traditionele Vlaamse partijen wel overstag zouden gaan en een federale regering zonder de N-VA zouden vormen.

Tenslotte gedragen christendemocraten, liberalen en socialisten zich al decennia als een voetveeg of dweil van de Franstaligen en de PS in het bijzonder. Met als gevolg 6 miljard euro Vlaams-Waalse transfers per jaar (we nemen even de minimalistische cijfers). Ook nu wachtten Paul Magnette en co geduldig af.

De fuik van Koen Geens Alleen is de situatie anno 2020 enigszins veranderd. Bij de traditionele Vlaamse partijen heeft de CD&V blijkbaar als enige door dat ze voor haar overleven vecht.

En dus was en is het lossen van de N-VA geen optie. Er worden over de recente onderhandelingen allerlei verhalen de wereld ingestuurd die elkaar tegenspreken, maar er kan toch een bepaalde lijn worden getrokken. N-VA en CD&V waren bereid om voor miljarden euro’s

aan nieuwe sociale uitgaven toe te kennen: hogere pensioenen, hogere uitkeringen,… Tenslotte hebben de kiezers - ook in Vlaanderen - op 26 mei 2019 gestemd voor een socialer beleid. Getuige daarvan de aantrekkingskracht van het sociale programma van het Vlaams Belang.

In ruil daarvoor zou er gewerkt worden aan een staatshervorming met een splitsing van justitie, binnenlandse zaken en politie. Dat zou de sociale zekerheid grotendeels intact houden. Geens hoopte de PS zo in een fuik te krijgen waar de partij niet meer uit kon. En dus aan een preformatie te beginnen. Magnette had het plan door en saboteerde alles door zijn straffe verklaringen in de pers.

Was er een paars-gele regering gekomen met een PS-voorzitter die zijn zenuwen meer onder controle had? Dat is nog maar de vraag. De kans is groot dat zo’n PS-N-VA-regering al over de eerste bananenschil zou zijn gestruikeld. Met toch vervroegde verkiezingen als gevolg.

Waarna het andere luik van de linkse francofonie (Ecolo, PTB, cdH en Défi) vol op het orgel kon gaan en de PS zou aanvallen over de mislukte regering met de baarlijke duivel, N-VA genaamd. Bernard Demonty, journalist bij Le Soir, stelde het correct op Twitter: “Zelfs met een radicaal-links regeerakkoord zou de PS nog geen coalitie met de N-VA vormen.”

De diabolisering is totaal Wie spreekt met Franstalige politici, zeker van de linkerzijde, merkt bijna een fysiek ongemak als men de term N-VA laat vallen. De diabolisering van de Vlaams-nationalisten is totaal. Hierover valt bijna geen deftig gesprek meer te voeren. Die anti-N-VA-obsessie en de quasi-razernij die een Paul Magnette aan de dag legt, zijn paradoxaal genoeg een geschenk voor de separatisten.

Het klopt wat Bart De Wever maan-

dagavond in Terzake zei, nl. dat de PS weet dat het met het huidige België afgelopen is. Alleen durft men dat niet aan de eigen achterban vertellen. De Belgische koe nog zo lang mogelijk melken, dat is wat de Franstalige socialisten willen. Een tactiek van de verschroeide aarde bijna.

Een manier om die koe te melken is een zogenaamde Vivaldi-coalitie vormen. Dat betekent een factuur van tientallen miljarden euro’s. De Franstaligen denken nog altijd dat de CD&V de kar zal keren, maar dat is weinig realistisch. Ook al omdat Magnette, opgejaagd door een linkse basis, eist dat de Vlaamse christendemocraten en liberalen zich nog eens plechtig moeten excuseren voor het beleid van de regering-Michel. Wie is bereid om zich zo te vernederen? Magnette en co denken vanuit hun parallelle wereld dat dit mogelijk is.

Ondertussen wordt duidelijk dat vervroegde verkiezingen onvermijdelijk zijn geworden, al kan het nog een paar maanden duren vooraleer iedereen dat beseft. En met het recente gedrag heeft de PS de separatisten een cadeau gegeven. Dat het Vlaams Belang de wind in de zeilen heeft en blijft groeien, is bekend. Over de N-VA bestond twijfel, maar de partij heeft zich door de agressieve tactiek van de PS en een gerichte interventie van Bart De Wever weer in de markt gezet. Koen Geens en Joachim Coens zouden de schade voor de CD&V kunnen beperken. Ondertussen is de belgicistische Open Vld het spoor bijster. Zowel voorzitter Gwendolyn als haar mogelijke opvolgers komen niet verder dan de kleutertaal van “verbinden” en “positief project”.

Sp.a marginaliseert. Groen is over een top die het eigenlijk nooit heeft bereikt. Het worden uitdagende politieke tijden.

2

Actueel

20 FEBRUARI 2020

Rode tomaten voor Jambon Afgelopen dinsdag werden de Vlaamse cultuurprijzen uitgereikt, de Ultimas. Ik heb er mijn redactioneel van vorige week ook aan gewijd. Vorig nummer was al in druk toen Jan Jambon, minister van Cultuur, aankondigde dat de schilder Luc Tuymans de prijs krijgt voor Algemene Culturele Verdienste 2019.

Dat kan nog leuk worden, dacht ik toen bij mezelf. Want Luc Tuymans haat N-VA, haat Vlaams Belang en haat alles dat ook maar een beetje Vlaamsgezind is. Hij haat de Vlaamse minister van Cultuur. Tuymans heeft een trauma opgelopen met dat ‘Vlaams’ omdat lang geleden zijn familie in de oorlog aan de ‘foute’ kant stond. In een interview in De Morgen enkele weken geleden zei Tuymans: “Cultuur is een ‘propaganda-abteilung’ geworden, ik zeg het speciaal in het Duits.” Noteer dat de man nog niet zo lang geleden vooropliep in een betoging tegen de cultuurbesparingen, terwijl hij als kunstenaar al zo’n 29 miljoen privékapitaal verzamelde. En dinsdag kreeg hij dan de prijs voor Algemene Culturele Verdienste 2019, goed voor 20.000 euro belastinggeld. Tuymans stuurde uiteindelijk zijn kat naar de uitreiking in Brugge en schenkt zijn prijzengeld weg aan Let’s Go Urban, de dansstudio van Sihame El Kaouakibi (die laatste is ondertussen eigenzinnig Vlaams parlementslid voor Open Vld).

De Ultima voor literatuur gaat naar de schrijfster Rachida Lamrabet, van Marokkaanse afkomst, grote verdedigster van de hoofddoek en tot 2017 ook juriste bij UNIA, tot ze daar ontslagen werd. En dan was er ook nog de Ultima voor Beeldende Kunst: die gaat naar Walter Swennen, maar die schenkt zijn prijzengeld van 10.000 euro aan de PVDA. De Ultima voor Amateurkusten gaat naar Mama’s Open Mic. Op Facebook lees ik: “Mama’s Open Mic is een community waar iedereen artiest kan zijn; It’s all about LOVE & creating a safe space aka no negative -ism and phobias: racism, sexism, ageism, homophobia, etc. at Momma’s house!!!”

En tot slot: de Ultima voor Sociaal-Cultureel Volwassenwerk gaat naar de vzw Humain. Op de webstek van de organisatie lees ik: “Vzw Humain strijdt voor mensenrechten, levert humanitaire bijstand voor mensen in nood, wil gelijke kansen en het algemeen welzijn van minderheidsgroepen of individuen bevorderen.

Voor mensen op de vlucht biedt vzw Humain concrete steun. (…) Daarnaast willen we wegen op het beleid en sturen we de (negatieve) beeldvorming over vluchtelingen in de media en de maatschappij bij.”

En dan zijn er mensen die blijven beweren dat kunst en cultuur niets met politiek te maken hebben, laat staan dat het helemaal geen linkse boel is. Voor alle duidelijkheid, de jury’s van deze Ultimas werden samengesteld ten tijde van Sven Gatz. Daarover volgende week meer.

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

Vluchtelingenstroom lucratief voor vermogenden Het is geen geheim dat Fedasil de jongste tijd op zoek was (en nog steeds is) naar gebouwen om de asielzoekers te huisvesten. De reden hiervoor is dat de ‘eigen’ opvangcapaciteit verzadigd is.

In Terlanen (Overijse) zal het voormalig woonzorgcentrum De Lasne binnenkort opnieuw niet-begeleide minderjarige asielzoekers huisvesten. Of deze jongens (bijna nooit meisjes) echt minderjarig zijn, is twijfelachtig. Medisch onderzoek wijst immers uit dat dit niet altijd het geval is. Het gebouw De Lasne is eigendom van een privépersoon. Aangezien Fedasil zelf het huurcontract publiceerde, kunnen we lezen dat deze persoon een maandelijkse huur van 7.000 euro ontvangt.

Tot 60.000 euro huur per maand Ook in Gent worden asielzoekers opgevangen. De eerste bewoners van het tijdelijke opvangcentrum Reno zijn op donderdag 6 februari 2020 toegekomen. Het gaat om een vijftigtal personen die hun asielaanvraag hebben geregistreerd in België.

Fedasil zal hen opvangen zolang het onderzoek van hun asielaanvraag loopt.

Het opvangcentrum van Gent is gelegen op een drijvend pon-

ton aan de Rigakaai, waar tijdens de asielcrisis van 2015 ook al opvang voor asielzoekers werd voorzien door een privépartner.

Het gaat om een tijdelijk opvangcentrum dat maximaal 250 personen zal kunnen opvangen, zowel families als alleenstaande personen (volwassenen of minderjarigen). De maandelijkse huurprijs van de opvangponton Reno in Gent bedraagt 60.000 euro, zoals in het huurcontract te lezen is.

Het opvangcentrum van Fedasil in Deurne kost de burger dan weer 30.000 euro aan huur per maand. In Couvin is het bedrag 25.000 euro per maand. En de maandelijkse huurprijs voor het tijdelijke opvangcentrum van Fedasil in Zoutleeuw (Dormaal) bedraagt 14.250 euro. Voor Saint-Vincent betaalt Fedasil dan weer 30.386 euro huur per maand.

Geen alternatief?

Fedasil zal wel schermen met het argument dat er geen alternatief is, een beetje zoals Thatcher met haar TINA (There is No

ECONOMISCHE ZAKEN

Zweedse erfenis

houdt economie recht Dat de economie in België en zeker Vlaanderen het beter doet dan verwacht, heeft voor één keer niet direct te maken met de financieel-economische gezondheid van onze belangrijkste handelspartners, Duitsland voorop.

Neen, de groei die vorig jaar hoger lag, was te danken aan de sterkere binnenlandse vraag ten gevolge van de belastingverlagingen van de regering-Michel. Of hoe de Zweedse erfenis het land economisch overeind houdt.

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41, 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

Abonnement buitenland:

3 maanden: 6 maanden: 1 jaar: Steunabo 1 jaar:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

32,50 euro 65,00 euro 130,00 euro 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter 1945-1955: Hoofdredacteur 1955-2000: Hoofdredacteur 2000-2010: Hoofdredacteur 2010-heden: Verantw. uitgever:

Bruno de Winter Jan Nuyts Leo Custers Karl Van Camp Karl Van Camp

Alternative). Er is uiteraard altijd een alternatief (Theresa of There’s Always an Alternative), maar de framing gebiedt dat nu eenmaal voor te stellen als de enige (dure) optie.

Naast de fenomenale kostprijs van deze nieuwe asielcrisis, is er een ander element. Daarvoor moeten we even naar het verleden. Sinds enkele weken staan de notulen van de ministerraad van het jaar 1989 online. Dat jaar is Wilfried Martens premier van zijn regering-Martens VIII. Louis Tobback is minister van Binnenlandse Zaken, Modernisering van de Openbare Diensten en Culturele en Wetenschappelijke Nationale Instellingen. Op 17 november 1989 komt de ministerraad bijeen. Er is een hevige discussie over het asielprobleem (letterlijk: vluchtelingenprobleem) op dat moment.

Minister Tobback merkt op dat de beste voedingsbodem voor het Vlaams Blok de vroeger besliste maatregel is ‘om aan de gemeenten de verplichting op te leggen een aantal vreemdelingen op te nemen’. Tobback zal gelijk krijgen. En vandaag herhaalt de geschiedenis zich.

Sommige politici zullen het nooit leren.

THIERRY DEBELS

Vorig jaar flirtte Duitsland, Europa’s grootste economie en onze belangrijkste handelspartner, met een recessie. De groei bedroeg er amper 0,5 procent.

Een gevolg van de lagere groei in China (6 procent), de belangrijkste afnemer van de Duitse auto-industrie. Ook de internationale handelsspanningen hadden een negatieve impact.

Als de Duitse economie niest, dan krijgt de Belgische meestal ook een verkoudheid. Economisch zijn we de facto vastgeklikt aan Duitsland. Veel van onze bedrijven zijn toeleveranciers voor Duitse ondernemingen. En Antwerpen wordt door de Duitse multinationals die er aanwezig zijn (BASF, Bayer,…) gezien als een Duitse haven.

Maar wat zien we in het net gepubliceerde jaarverslag van de Nationale Bank van België? De Belgisch economie groeide vorig jaar met 1,4 procent, zelfs meer dan het Europees gemiddelde van 1,2 procent.

Exportgericht economie Dat is vreemd, want voor een open en exportgerichte economie als de Vlaamse - die het gros van het bbp levert - zouden internationale handelsspanningen zeer pijnlijk moeten zijn. Het klopt dat de Belgische marktaandelen op de exportmarkten afnemen. Maar vandaag zitten we in een situatie dat de export een minder belangrijke groeimotor is dan wat er op binnen-

lands vlak gebeurt. Uit de cijfers van de Nationale Bank blijkt dat de binnenlandse vraag met bijna 2 procent toenam, terwijl het bbp met 1,4 procent groeide. In mensentaal betekent dit dat binnenlandse factoren als de consumptie van de gezinnen, investeringen van de bedrijven of de aankoop van woningen de groei stimuleren. Vooral de investeringen in woningen nam toe.

Van 1 procent naar 5,9 procent.

Wellicht werden er meer woningen gekocht door Vlamingen als anticipatie op het wegvallen van het financieel voordeel van de woonbonus. De consumptie groeide minder sterk tussen 2018 en 2019: van 1,5 procent groei naar 1,1 procent. Wel blijven de investeringen door de bedrijven toenemen, namelijk met 3 procent. De groei van de binnenlandse vraag is direct gelinkt aan de koopkrachttoename. Die steeg vorig jaar met 2,5 procent. Een deel daarvan werd uitgegeven, een ander deel gespaard. Vanwaar die koopkrachtstijging? Volgens de Nationale Bank deels een gevolg van de sterke jobcreatie.

Er kwamen vorig jaar 74.000 nieuwe arbeidsplaatsen bij. De werkloosheid daalt naar 5,3 procent, dat is het laagste niveau sinds de gouden jaren ’70. Meer mensen die werken verhoogt de koopkracht. En wie al werkte zag zijn of haar loon stijgen.

Dankzij het loonakkoord 20192020, dat een extra van 1,1 pro-

cent gaf aan wie een baan heeft en dat bovenop de loonindexering. De linkerzijde en ook het Vlaams Belang blijven beweren dat de koopkracht onder druk staat, maar voor wie werkt, geldt dat zeker niet.

Gat in de begroting De binnenlandse vraag die de economie schraagt, komt niet uit de lucht gevallen. Het is een gevolg van het beleid van de regering-Michel. Die zorgde voor een verlaging van de personenbelasting, die zich vooral de voorbije twee jaar liet voelen. Daarnaast is er de verlaging van de vennootschapsbelasting op de bedrijfswinsten, die in 2020 zijn tweede fase ingaat. De Zweedse erfenis heeft het land dus economisch overeind gehouden.

Dat zal dit jaar nog een tijdje voor een positieve impuls zorgen, maar het kan niet eeuwig blijven duren. De Nationale Bank wijst erop dat een federale regering nodig is om de budgettaire impact van die belastingverlaging op te vangen. Voor een deel hebben de extra banen voor meer overheidsinkomsten gezorgd. De voorbije vier jaar hebben die banen voor 4 miljard euro extra sociale bijdragen gezorgd. Onvoldoende om het gat in de begroting te vullen, dat nu richting 2,4 procent van het bbp gaat. De Nationale Bank is hier duidelijk: met dit tekort is geen ruimte voor nieuwe uitgaven en extra belastingen zijn al evenmin een optie. De uitgaven moeten beheersbaar blijven, onder andere door een verdere jobcreatie en loopbaanverlenging. Maar zoals bekend is men in Wallonië grotendeels doof voor deze oproep.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

Actueel

20 FEBRUARI 2020

3

De neergang van tante Beeb Boris Johnson wil de ‘license fee’ (de Britse versie van het kijk- en luistergeld, dat bij ons tot 2002 bestond) afschaffen. Nu betaalt elke Brit met een televisietoestel meer dan 200 euro per jaar, geld dat via een omweg 75 procent van de werkingskosten van de BBC betaalt. De eerste minister overweegt over te gaan tot een abonnementssysteem: enkel wie Auntie Beeb, zoals Britten hun openbare omroep soms noemen, echt wil bekijken, moet nog betalen.

Het snel evoluerende medialandschap speelt een belangrijke rol in de plannen van Johnson. Aan jonge mensen van de Netflix-generatie valt nog moeilijk uit te leggen waarom zij moeten betalen voor een traditionele televisiezender die zij niet meer bekijken. Ook in Vlaanderen beweegt alles snel op dit terrein, zoals vorige week nog bleek uit het plan van Telenet en DPG-media om een Vlaamse versie van Netflix te lanceren. ‘Streaming’ (het digitaal aanbieden van visuele producties die de kijker kan bekijken wanneer hij wil) is duidelijk de toekomst.

De BBC tegen de Brexit De plannen van Johnson leiden uiteraard tot protest. Net als onze VRT heeft de corporatief ingestelde BBC geen zin in betekenisvolle besparingen. Zowel bij de omroep als de linkse tegenstanders van de premier leeft ook het idee dat niet alleen evoluties in het medialandschap hem naar de afschaffing van de licence fee brengen, maar dat er ook een element van politieke afrekening is.

Sommigen suggereren dat Johnson eigenlijk wraak wil nemen voor de houding van de BBC bij de Brexit en de jongste verkiezingen. De Britse openbare omroep heeft inderdaad steeds meer moeite om zijn imago van politieke neutraliteit te handhaven. Nergens bleek dat duidelijker dan bij de berichtgeving over de Brexit. Denktank Civitas berekende dat bij de 4.275 gasten die de BBC sinds 2002 had uitgenodigd om over de EU te praten, minder dan 2 procent een pro-Brexit-visie hadden, nochtans een meerderheidsopinie in het land.

Dat wordt ook bevestigd door de memoires van voormalig presentator John Humphrys. Hoewel Humphrys zelf tegen Brexit had gestemd, was ook hij verbaasd over de grote en algemene vijandigheid die er bij de openbare omroep heerste tegenover de keuze van het volk. De politieke opinies van de redactie staan ver verwijderd van de samenleving, was zijn besluit: “Bij de BBC had men geen idee van wat er inzake de EU leefde bij het volk.”

Het is niet dat er bewuste en gecoördineerde pogingen worden gedaan om het nieuws te manipuleren. Maar de bedrijfscultuur van de Britse omroep is zo doordrongen van linkse opvattingen (Humphrys: “institutional liberal bias”), dat de berichtgeving er noodzakelijk door gekleurd en vertekend wordt.

Politiek correcte fictie Niet enkel de nieuwsredacties zijn ziek bij de BBC. De fictie lijdt zo mogelijk nog meer onder een cultus van sectaire opvattingen. De recentste verfilming van de literaire klassieker “War of The Worlds” kreeg een militante vrouw als hoofdrolspeler, geassisteerd door een waarschijnlijk homoseksuele wetenschapper, in een verhaal waarin een achterlijke, nationalistische, racistische, militaristische Victoriaanse samenleving terecht een pandoering krijgt van buitenaardse wezens. Zelfs de linkse krant The Independent vond de politieke actualisering van HG Wells’ boek irritant.

In de recente remake van het Engelse jeugdverhaal “Watership Down” duiken een feministisch konijn en een zwart konijn met een Bronx-accent op.

Het traditionele kerst-

verhaal “A Christmas Caroll” van Charles Dickens werd door de BBC herschreven als een aanklacht tegen het kapitalisme. Humor moet nu alle minderheidsgevoelens respecteren en blijk geven van diversiteit: de verantwoordelijke van BBC-Comedy verklaarde dat hij vandaag geen humoristische series zou aanvaarden van alleen blanke mannen zoals Monty Python. Het doet er mij aan denken: wanneer zag ik laatst een goede komedie van de BBC? De kijkcijfers lijden onder de weinig subtiele politieke drammerigheid die in alle series binnendringt. De laatste serie van “Doctor Who” is zo onverteerbaar politiek correct dat de kijkers massaal afhaken. “De letters BBC waren ooit een keurmerk voor kwaliteit,” schrijft James Delingpole in The Spectator, “maar vandaag zijn ze een waarschuwing voor de kijker geworden.”

De ongegeneerdheid waarmee delen van de BBC hun ideologische voorkeur tentoonspreiden leidt tot toenemende ergernis in conservatieve middens. De snelle veranderingen in het medialandschap zijn voor sommigen dan ook een goede aanleiding om eindelijk eens orde op zaken te stellen.

Ze hebben trouwens overschot van gelijk.

Traditionele televisie geraakt wel degelijk voorbijgestreefd, hoezeer we dat ook kunnen betreuren. Maar als een openbare omroep dan ook nog eens verschrompeld is tot het instrument van een sociale en politieke minderheidsgroep, en de aansluiting bij het volk heeft verloren, dan zijn er genoeg redenen om er serieus in te snoeien.

Het is nog niet zeker dat de abonnementsplannen zullen doorgedrukt worden, want ook binnen de Conservatieve Partij zijn er die bang zijn voor een oorlog met de machtige BBC.

Een idee voor de VRT Veel Vlamingen zal het verhaal van de BBC vertrouwd voorkomen. Ook wij zitten met een openbare omroep die zich als voornaamste taak gesteld heeft zichzelf in stand te houden, als verdienmodel voor iedereen die er nu werkt. Een zender die vindt dat hij zelf zijn koers moet kunnen varen, zonder inmenging van de politici die zijn aangesteld door de kiezer die de rekening moet betalen. Een staatsinstelling die bevolkt wordt door mensen met maatschappelijke opvattingen die niet representatief zijn voor de bevolking en die te vaak als platform fungeert voor de verspreiding van die opvattingen.

Ik denk dat we de illusie moeten opgeven dat van de VRT ooit nog een waarlijk neutrale zender kan gemaakt worden. Privatisering is ook niet het beste idee: de instelling sleept teveel bagage mee van haar bedrijfscultuur en haar personeelsbestand.

Een systeem van abonnementstelevisie kan misschien wel een interessante optie zijn.

Momenteel betalen we wel geen kijk- en luistergeld meer, maar via de belastingen krijgen we evengoed de rekening, of je de VRT goed vindt of niet, of je kijkt of niet.

Een abonnementsformule kan dat oplossen: wie de VRT nog op het scherm wil, kan daar voor betalen. Een vergoeding die dan meteen ook de enige bron van inkomsten van de omroep wordt. Eventueel kan met een apart abonnement gewerkt worden voor de programma’s van de nieuwsdienst.

Er zou meer dan één voordeel aan dergelijk systeem zijn. Het zou niet alleen een grote besparing voor de gemeenschap inhouden. De Vlaamse mediawereld zou in zijn geheel beter voorbereid worden op de nieuwe, digitale tijden. En het zou de openbare omroep misschien aanmoedigen om wat representatiever voor gans Vlaanderen te worden.

JURGEN CEDER COLUMNIST

BRIEFJE AAN GWENDOLYN RUTTEN

Ten afscheid Mevrouw de geallieerde, Ik ben voorwaar in mijn archieven moeten duiken om te weten te komen dat het al schandalig lang geleden is dat ik u nog eens een briefje heb gestuurd. Het zou er haast op gaan lijken dat ik u vergeten ben. Niets is minder waar, want ik erger mij immers geregeld aan wat gij allemaal uitkraamt en aan de onwaarschijnlijke staatsvrouwvisies die gij meent te moeten ontwikkelen over diverse onderwerpen!

Ik maak dat dan ook meteen goed, want ik weet uit goede bron dat gij u grondig laat informeren over wat men in de pers over u schrijft, ietwat ijdel en onbescheiden als gij immers zijt. Gij zijt de jongste weken opvallend wat uit het beeld verdwenen, nadat ongeveer iedereen het er over eens is geworden dat de Wetstraat 16 toch niet iets voor u zal zijn, ook al was uw ambitie torenhoog en zaagt gij uzelf nog als redster des vaderlands, naast de eenzame man uit Laken weliswaar. Maar enige realiteitszin en ‘voetjes-op-de-grond’ zijn toch wel op zijn plaats, zelfs in de leeuwenkuil van de politiek.

Uw partij staat momenteel onder felle druk, dat is wel duidelijk, zowel van binnen als van buiten. Niet in het minst komt dat omdat zij onder uw leiding bij elke bollekenskermis verder is afgezakt in de richting van de kiesdrempel. En toch blijft gij Titanic-orkest-gewijs maar doen alsof uw partij de grote beleidspartij is gebleven die zij ooit was. In de Melsensstraat zijn een aantal oude en nieuwe krokodillen ondertussen wakker geworden en vanuit de modder laten zij zich weer gelden in een interne machtsstrijd tussen links (Somers die Tommelein steunt) en rechts (Van Quickenborne die Lachaert steunt). Gijzelf hangt daar ergens tussen en gij moet nog tot einde maart, wanneer uw leden gaan beslissen wie u zal opvolgen, zien te overleven. Dat is de interne keuken vol kwalijke dampen, overkokende potten, verzuurde ingrediënten en vooral slechte koks.

In de veldkeuken van de Wetstraat daarentegen is het om er al niet veel vrolijker op te worden. Open Vld blijft hardnekkig als de oude PVV (de Pest Voor Vlaanderen) de Belgische kaart trekken en blijft doof voor de oproep om met de Vlaamse partijen aan één zeel te trekken tegen het gore stalinisme uit Wallonië. Bart De Wever vraagt in die zin niet onterecht om een Vlaams ‘front’ te vormen.

En dan begint gij te kirren en te kwekken,

in een zielige Pyrruspoging u toch maar te onderscheiden van de anderen: “Front vormen is oorlogstaal. Daar doet Open Vld niet aan mee. Wij kiezen voor samenwerking. Niet tegen de anderen, maar voor een beter België in alliantie samen met de MR van Georges-Louis Bouchez.” Hoe wereldvreemd kan een mens toch worden…

Ik moet daar eens goed mee lachen, want als gij met woorden wilt spelen, dan doet ge dat goed of ge doet dat gewoonweg niet. ‘Alliantie’ is immers evenzeer een militaire term. De NAVO of het Warschaupact, de geallieerden tijdens de Tweede Wereldoorlog of de Asmogendheden, waren allemaal allianties die gericht waren tegen elkaar. Ik versta dus uit uw uitspraak dat gij u voor België verbindend met ‘geallieerden’ afzet tegen Vlaanderen.

Kent gij nog de oude uitspraak “Verba volant, scripta manent”? Ik wel. En ik geef u er een straf voorbeeld van. Op 17 januari 2014 lazen wij een tweet van uzelf, die ik graag even in herinnering breng om u ‘frontaal’ onderuit te halen: “Eén front met Charles Michel tegen de electorale belastingdrift van Magnette. #blauweas.” Wel, wel, wel… Is het niet net dat waar bijvoorbeeld vandaag ook N-VA en VB voor waarschuwen? Daar kunt gij toch niet tegen zijn? En dan wil ik het nog niet uitvoerig hebben over de talloze oproepen tot frontvorming in Europa van de blauwe goeroe Verhofstadt. Daar verbleekt zowat iedereen tegen. Over oorlogsretoriek gesproken!

Hou dus op, Gwendolyn, met uw gefemel waarmee gij uzelf alleen maar in de eigen voeten schiet. Hoewel, als gij dat niet kunt laten, dan doet gij dat maar.

En dan nog iets anders, tot slot. Zou het kunnen - zoals sommige blauwe renegaten mij uit frustratie in de wandelgangen in het oor komen fluisteren - dat er al naarstig gewerkt wordt om u na uw voorzitterschap aan een uiteraard lucratief postje of jobke te helpen, waar gij dan naar weggepromoveerd wordt opdat men snel en goed, en liefst voor altijd van u af zal zijn? Want het staat in de sterren geschreven dat uw lied in het Vlaams parlement en na 2024 (of vroeger) ook in Aarschot snel zal uitgezongen zijn. U kennende gaan we niet lang op die ‘uitgroeibaan’ moeten wachten. Alvast ik neem afscheid van u, uiteraard in ‘oorlogstaal’ en liefst voorgoed: Tot nooit meer, mevrouw de geallieerde oud-strijdster!

4

Actueel

20 FEBRUARI 2020

In Memoriam

Marcel Ryssen

Het bericht van zijn overlijden bereikte ons wat te laat, maar alsnog lijkt een In Memoriam ons gepast, niet alleen omdat Marcel een overtuigde Vlaming was, maar ook en vooral wegens zijn nauwelijks te overschatten verdiensten als gemotiveerde en onderlegde cultuurkenner en -promotor.

Marcel is op 92-jarige leeftijd overleden op 27 januari 2020. Marcel heb ik leren kennen bij de Sint-Niklase Cultuurkring Baensland, waarvan hij jarenlang de woordvoerder en vooral de bekwame en mild-humoristische gids is geweest bij busuitstappen naar verschillende Vlaamse bestemmingen. Maar als het richting West-Vlaanderen ging, kwam hij pas goed op dreef, want de Westhoek kende hij als zijn broekzak. Naar woorden hoefde hij nooit te zoeken en bij de vele wetenswaardigheden die hij aan de micro zijn cultuurgezelschap wist te vertellen, was de humoristische noot nooit ver weg. Meestal kon hij als doorgewinterde gids wel ergens een pittige bestemming opduiken waar de meeste reisgezellen nog nooit van gehoord hadden, laat staan dat zij er al ooit geweest waren. Marcel zat dan naast de chauffeur stilletjes te gniffelen, want hij beleefde daar plezier aan.

Reynaert de Vos In het Zoete Waasland en ook daarbuiten was hij beroemd geworden als fameuze Reynaert-kenner. Als leraar aan de Broedersschool van Sint-Niklaas heeft hij ettelijke generaties jonge mensen het roemruchte epos “Van den vos Reynaerde” leren kennen en ook in zijn Cultuurkring diste hij graag verhalen (soms pikante) op van ‘den

fellen met den rossen baerde’. Volkomen terecht werd hij onderscheiden in de Sint-Niklase Orde van den vos Reynaert en in de Rupelmondse Orde van de Vossenstaart, waarvan hij voorzitter is geweest van 2003 tot 2013. Een hele reeks artikelen heeft hij over Reynaert neergeschreven in het door Rik van Daele geleide maandblad Tiecelijn.

Als waardering voor zijn brede kennis van Reynaerts historie, werd hij door het Davidsfonds ook meer dan eens in de bloemetjes gezet, samen met het Reynaertgenootschap. Samen met cultuurkenner Rik Van Daele en Herman Heyse schreef hij in 1991 het leerzame boek ‘Het Land van Reynaert’.

Na zijn pensioen, dat voor deze bedrijvige man geen alibi was om te gaan stilzitten, werd Marcel Ryssen nog inspecteur algemene vakken van de middelbare scholen, lid van de inrichtende macht van de scholen van de broeders Hiëronymieten en voorzitter van het bestuur van MPI Emiliani in Lokeren. Daarnaast was hij nog bestuurslid van verschillende West-Vlaamse vriendenkringen, van Cultuurkring Baensland en van de Bibliotheca Wasiana. En toch, en toch was Marcel bij manier van spreken de bescheidenheid zelf. Nu mag de overijverige cultuurmens rusten in de vrede die hij na zijn vruchtbaar leven ten volle verdiend heeft. Dag, Marcel. Dag, Reynaert.

HECTOR VAN OEVELEN

Renaat De Beule

Het was voor Vlaams bewegers stilaan een vertrouwd beeld geworden: beginselvaste flamingant Renaat De Beule in zijn rolstoel getuige van alles wat, naar de uitdrukking van wijlen onze kolderaar L.H. Cotvooghel, ‘van ’t Vloms was’. Aan die rechtlijnige Vlaamsgezindheid van de joviale bakker met pensioen twijfelde niemand die hem had mogen leren kennen.

Iedereen wist uit welk groen hout Renaat gesneden was en welke Vlaams-nationale overtuiging hij levenslang beleden had. Die in de omgang met alleman altijd vriendelijke kameraad droeg het hart op de tong en dat hart is tot zijn laatste snik blijven kloppen voor ‘Vlaanderen eerst!’. Hoe dikwijls ben ik Renaat niet gaan bezoeken achter de brood- en banketbakkerij? De keren dat het bij die kameraadschappelijke ontmoetingen niét over Vlaanderen en de Vlaamse Beweging ging, zullen wel op de vingers van twee handen te tellen zijn. En na het onmisbare Zangfeest mocht ik jarenlang behoren tot de uitgelezen vriendengroep die Renaat had opgetrommeld – of was het opgevorderd? – om samen te gaan eten en na te praten over dat hartverwarmende hoogtepunt dat wij samen hadden mogen meezingen. Met Renaat genoten wij dan niet alleen van het samen eten, maar ook van het samen zingen in de geest van het voorbije Zangfeest. Toen hij met die rolstoel minder mobiel was geworden, was dat geen rem op het altijd goede humeur van deze Vlaamsgezinde levensgenieter die er zicht-

baar van genoot dat hij erbij hoorde, bij die vertrouwde kring van kameraden voor wie, net als voor Renaat zelf, de leuze AVVVVK veel meer betekende dan zes letters in kruisvorm, zoals door Anton van Wilderode schitterend verwoord in een van zijn onvergankelijke IJzerbevaartgedichten. Naast het blauwvoetsymbool lees ik op zijn doodsbrief onder het AVV-VVK dat Renaat lid was van Sint-Maartensfonds en van “tal van Vlaams-Nationalistische (mét hoofdletter) en Heel-Nederlandse verenigingen”. Toen hij zich op 2 februari 2020 naar de ‘overoever’ begaf, ‘omringd door ons moe en al zijn kinderen en kleinkinderen, betekende dat (alweer) een groot verlies voor de Vlaamse Beweging, voor ons aller Vlaamse Beweging, die naar het kritische oordeel van de bakker op rust véél te vaak in ter plaatse rust trappelde. Zo heb ik, samen met vele volkse Vlamingen Renaat De Beule mogen kennen. Zijn vurig verlangen naar een onafhankelijke Vlaamse natie heeft hij helaas moeten meenemen naar zijn laatste rustplaats. Kameraad Renaat, rust in vrede.

HECTOR VAN OEVELEN

UIT DE WETSTRAAT Politieke recuperatie De brief aan meerdere politici van de familie van de vermoorde Julie Van Espen is niet onopgemerkt gebleven. De rode draad ervan - “Julie had nog geleefd indien iedereen binnen het gerecht zijn verantwoordelijkheid had opgenomen” - was dan ook de aanleiding tot een aantal vragen in de Kamer vorige donderdag aan minister van Justitie Koen Geens. Het was vooral hilarisch dat de rode en groene partijen, die altijd de kant van de dader kiezen in functie van zijn reclassering en diens ‘tweede kans’, nu met krokodillentranen in de richting van Justitie in het algemeen en de minister in het bijzonder kwamen wijzen. Tom van Grieken (VB) was daarentegen veel duidelijker: “Op 4 mei 2019 had de moordenaar van Julie van Espen gewoon in de gevangenis moeten zitten in plaats van vrij rond te lopen.” Hij zei daarmee wat zijn partij altijd al zegde, namelijk dat er strengere straffen en meer gevangeniscapaciteit moeten komen en veel minder beloftes van de minister. Het is dan ook bizar dat Ben Segers van sp.a hem ‘politieke recuperatie’ in de schoenen schoof. Het feit dat links nu deze zaak aangrijpt onder druk van de publieke opinie, dát is pas politieke recuperatie. Zeker als men daar anders nooit voor op de barricaden komt.

Of mogen we voortaan ook van groen-rood horen dat zij er bijvoorbeeld voor pleiten dat de wet-Lejeune best naar de schroothoop wordt afgevoerd?

Twee maten Theo Francken, Peter De Roover en Michael Freilich (allen N-VA) dienden in de Kamer een voorstel van resolutie in ter bescherming van de religieuze minderheden in Noord-Afrika, het Nabije Oosten en het Midden-Oosten.

“De desintegratie van deze gemeenschappen van christenen en andere religies is een van de grote beproevingen van de tijd en zal gepaard gaan met een groot verlies aan cultureel erfgoed en mensenlevens.” Zij hopen met hun voorstel op een Kamerbrede steun. Die kans is echter niet zo groot. Ter centrum- en rechterzijde zal er wel steun te vinden zijn, maar of links hierin zal meestappen, is maar de vraag, want in wezen komt de intolerante islam in het vizier.

En daar houdt links zich graag ver van weg, al was het maar om het islamitische kiesvee niet uit de eigen stallen te jagen. Voor hen is verontwaardiging er alleen maar als er met twee maten en twee gewichten wordt gewogen. We bedoelen maar dat, mocht bijvoorbeeld de islam onderdrukt worden, het voor hen een heel ander verhaal zou zijn, met verontwaardiging die oorverdovend luid zou klinken…

Kledingcode

Citaat van de week > Conner Rousseau (sp.a)

“Mijn valieske staat klaar” Dat het niveau van de sp.a in alle opzichten dag na dag verder onder het nulpunt daalt, is natuurlijk op het conto te schrijven van Conner Rousseau. De nieuwe voorzitter is niet alleen een goedkope showman eersteklas, hij is ook niet echt begenadigd om op serieuze politieke problemen een afdoend antwoord te bieden. Krijg zoiets maar aan een onderhandelingstafel.

Zo schudde hij zondag in De Zevende Dag zonder verpinken volgende uitspraak uit de mouw van zijn grijze truitje toen men hem vroeg hoe het nu verder moet met de regeringsvorming: “Misschien moeten we eens zot doen en een soort Center Parcs-conclaaf verzinnen. Iedereen in een bungalow steken en ze mogen pas weer naar huis als ze met een oplossing komen.” En hij voegde eraan toe dat zijn valieske al klaar staat.

Stel dat men inderdaad naar Center Parcs zou trekken voor zo’n conclaaf, dan vragen wij ons toch af hoe vaak de anderen in de speeltuin of in het zwemparadijs op zoek naar Connor zouden moeten gaan om hem telkens weer bij de les te houden…

Hallo, kiesdrempel?! Wij komen eraan!

Het blijft een thema dat in meerdere fracties in de Kamer de aandacht blijft vragen en voor interne discussie zorgt: hoe kleden wij ons? Inderdaad, het gaat over de kledingcode en het gebrek aan durf om daar een lijn in te trekken.

Een deel van de parlementsleden steekt zich in zijn beste pak, terwijl anderen eerder in vrijetijdskleding naar Brussel komen. Het is vaak opvallend hoe binnen eenzelfde fractie de ideeën daarover verschillen. En dan hebben we het nog niet over de medewerkers van de fracties.

Er was een tijd dat bijvoorbeeld in het Vlaams Blok/Vlaams Belang ook alle medewerkers die in parlementen aan de slag waren, keurig in het pak hun dagtaak afwerkten. Karel Dillen vond dat niet meer dan normaal. Er zijn zo voorbeelden bekend van medewerkers die in lengte van jaren niet één dag zonder das in hun kantoor zaten, ook tijdens recesperiodes. Vandaag de dag zijn de teugels minder gespannen, zo blijkt.

Zelfs sommige fractiesecretarissen of kabinetsmedewerkers zijn niet meer te onderschei-

den van sjofel geklede schoolmeesters, magazijniers of tuiniers of vuilbakledigers - met alle respect overigens voor déze mensen. Over stijlen en smaken kan men inderdaad verschillen, maar een keurige kledingcode zegt toch veel.

Kijk maar naar tal van jonge, nieuwe VB-parlementsleden die voor een heuse trendbreuk zorgen. “De stijl, dát is de man!” werd vroeger wel eens vaker gezegd. Zelfs in genderneutrale tijden is daar toch nog wel iets voor te zeggen.

De kiezer uitlachen Kristof Calvo van Groen slaagt er altijd weer in op bewaakte en onbewaakte momenten zijn ware verbindende en vooral democratische aard te tonen. Nog maar net had Stalin Magnette (PS) een mogelijke regering met N-VA definitief afgeblazen of het Mechelse licht kwam pleiten voor “een progressieve regering […] van liberalen, socialisten, groenen en christendemocraten”, zeg maar een verliezersregering die zelfs in Vlaanderen geen meerderheid heeft. Het is geweten dat de would-be-democraat zeer tevreden is over zichzelf en zich daardoor ministeriabel acht. En daar zet hij graag het oordeel van de kiezer even voor opzij. De kiezer heeft altijd gelijk, zo wordt gezegd, behalve als die de kaarten zo schudt dat de heersende klasse in de hoek wordt gedrumd.Voor Calvo is het op zo’n moment duidelijk dat de kiezer de boom in kan. Voor een super-democraat kan het tellen om de kiezer zo in het gezicht uit te lachen.

Calvo en Almaci kunnen dat. Om over de grote Staatsman uit Oostende,Wouter De Vriendt, nog te zwijgen.

Bestorming?

Herinner u ons bericht over de ‘Werkgroep Tabak’ in de Kamer, waar het VB niet voor uitgenodigd was, maar waar Dominiek Sneppe toch “was binnengedrongen”, zoals bleek uit een intern e-postbericht van werkgroepvoorzitster Cathérine Fonck (cdH). Men had er dan maar niets beters op gevonden - om dergelijke ‘invasies’ te vermijden – dan de vergaderingen te plannen op een bepaalde datum, maar de locatie zelf maar luttele minuten voor de bijeenkomst mee te delen aan alle ‘democratische’ fracties, PVDA/PTB incluis. Zo was er dan vorige week dinsdag een bijeenkomst gepland, maar… die ging uiteindelijk om onbekende redenen niet door. Wellicht omdat heel wat leden zich op die dag in de reguliere commissies van de Kamer bevonden. Maar wat gebeurde?

Dominiek Sneppe werd plots aangesproken door Cathérine Fonck met de mededeling dat de vergadering niet doorging… Kunt u nog volgen? Sneppe is niet welkom, maar toch wordt ze op de hoogte gebracht door Fonck zelf… Zou Fonck een bestorming of een gewapende raid vrezen? Of kreeg ze in een helder democratisch moment gewetenswroeging? Het moet nu toch niet gekker worden…

Geen woorden maar daden!

Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Word lid van het VNZ

Actueel

20 FEBRUARI 2020

5

Drie grootste Vlaamse partijen vormen de facto al een front Andermaal beleefden we een spannend politiek weekeinde. Vrijdag gooide PS-voorzitter Paul Magnette de deur naar een paars-gele coalitie dicht. Maar altijd dezelfde opiniemakers blijven dromen van Vivaldi. Diezelfde avond vraagt Koen Geens ontheven te worden van zijn opdracht. Zondag noemt hij Magnettes interventie “een ezelsstamp”.

In een gespierde tussenkomst op De Zevende Dag had Koen Geens het over de “ezelsstamp” van Paul Magnette. “Met trillende handen”, zei Lisbeth Imbo. Hij liet verstaan dat paarsgroen zijn partij in ethische dossiers “niet de minste ruimte had gegund” en “werd weggezet als een soort Vaticaanse partij”. “Wij hebben ook standpunten, wij zijn geen passe-partout en niet de dweil van de Wetstraat”, ging hij door.

Geens had er zelfs een sluw spurtje tot voorbij voorzitter Coens voor over om aan zet te geraken met zijn project. Maar die Geens is niet van gisteren. En behoorlijk Vlaamsgezind.

In 2004 ondertekende hij met een veertig Vlaamse prominenten in De Standaard een opvallend Lentemanifest waarin ervoor werd gepleit om zo veel mogelijk bevoegdheden weg te halen van het federale niveau. De hoogleraar vennootschapsrecht aan de KULeuven deed in 2006 hetzelfde met de tekst “Een beter Vlaanderen door meer Vlaanderen” en een jaar later tekende hij het Derde Lentemanifest “Meer Vlaanderen en meer Wallonië = beter Vlaanderen en beter Wallonië”.

In juli 2009 zegde hij in Trends dat de Vlamingen meer “neen” moeten leren zeggen en in 2010 werd hij het nieuwe gezicht van Vlaanderen In Actie (VIA), het project van de Vlaamse overheid om Vlaanderen tegen 2020 naar de top vijf van Europese regio’s te leiden.

Dat bracht hem in de regering als minister van Financiën en na de verkiezingen van 2014 als minister van Justitie.

Nadat Magnette zijn kopstoot uitdeelde, zette Geens meteen een punt achter zijn opdracht. Met veel emotie kwam hij vorige zondag in De Zevende Dag tot de essentie: “Als men wil praten, dan zal men moeten praten over de ethische en communautaire thema’s.”

‘troefeling’ van de kiezer. Nog meer in de daarop volgende peilingen. En eigenlijk al een paar decennia lang. De correlatie met een altijd weer waterige Vlaamsgezindheid valt op. Dat leidt tot meer interne verdeeldheid dan vroeger het geval was.

Dat zal ook nu wel zo zijn, nadat CD&V opnieuw verschillende keren werd ‘gepakt’ door paars-groen. Eerst werd de partij maandenlang buitenspel gehouden, daarna probeerde men in lopende zaken de christendemocraten te pakken in de ethische dossiers. En vorig weekend kreeg ze van Magnette andermaal een ferme kwak. Hard genoeg om jezelf opzij te parkeren.

Verkiezingen Voor wie zich zou afvragen of Magnette vorige vrijdag wel goed bij zijn verstand was?

Vermoedelijk wel. Dat hij niet solliciteert voor nieuwe verkiezingen, valt moeilijk te geloven.

De Waalse kiezer zou de PS voor bewezen strakheid best wel eens een bonus kunnen bezorgen.

Over strakheid gesproken. Ook Tom Van Grieken was in De Zevende Dag nadrukkelijk aanwezig. In goede doen zelfs. Geen nutteloze en contraproductieve provocaties, wel aandacht voor argumenten waar zelfs zijn interviewers en tegenstanders niet meteen een antwoord op hebben.

Van Grieken zal wel weten dat hij met zijn radicale roep om onafhankelijkheid vooralsnog veel te weinig Vlamingen kan overtuigen.

Maar zoals dat gaat met radicale partijen, trekt hij mee aan de kar, als V-partij bij uitstek. Zo kan hij er vanaf de zijlijn mee toe bijdragen

V - partijen

Gepakt Het zal altijd wat onduidelijk blijven of de glibberige Geens precies vertolkte wat zijn partij eigenlijk wil. Die kreeg op 26 mei een dat de modale Vlaming opschuift naar meer Vlaanderen.

VLAAMS PARLEMENT Hongarije Onze minister-president maakte een uitstapje naar Hongarije. Hij was zelfs zo braaf geweest om vooraf aan te kondigen dat hij ook de ‘heikele punten’ niet uit de weg zou gaan bij zijn bezoek aan Orban de Vermaledijde. Toch was de ontstentenis ter linkerzijde groot. Hannelore Goeman (sp.a) vroeg de spoedbehandeling van haar resolutie over de regeringscontacten met het land van poesta, paprika en prettige wijn. Partijgenote Annick Lambrecht noemde het bezoek “controversieel” en gewaagde van Orbans antisemitisme, homofobie, corruptie en aanvallen tegen de rechtsstaat en de democratie. Alstublieft. Het vreemde is dat het lijstje van Lambrecht zeer wel van toepassing was onder het reëel bestaande socialisme in het destijdse Oostblok, maar niemand merkte deze fijne ironie op.

Wel zei Johan Deckmyn (VB) dat hij Orban alle succes toewenste. Voor de meerderheidspartijen volstonden de intentieverklaringen van de minister-president ruimschoots en moesten sp.a en Groen niet zitten te zeuren. Hoogdringende behandeling dus netjes afgeserveerd. Ze moesten hun flauwekul maar in de commissie van de week nadien verkondigen.

TTT Filip Dewinter (VB) was niet erg opgezet met de komst van een asielzoekerscentrum in Kalmthout. Vooral niet met de manier waarop de federale overheid, in intieme samenwerking met de asielorganen, dergelijke inplantingen door de strot van burgers en buitenlui ramt.Wat ook wel was duidelijk gemaakt door de minder verblijde plaatselijke burgemeester. Nochtans was beloofd dat lokale besturen en inwoners maximaal inspraak en informatie zouden krijgen. De Vlaamse overheid zou daarvoor zelfs een soort ‘verbindingsofficieren’ in het leven roepen. Als die laatsten er intussen al waren, aldus Dewinter, ontpopten zij zich toch veeleer tot politieke commissarissen in volkomen Sovjetstijl. In het algemeen vond Dewinter overigens dat het eens

We moesten even denken aan wat haar partijgenoot en toenmalig Vlaams minister-president Patrick Dewael in De Tijd al zei in 2002: “Er moet eensgezindheid bestaan binnen de Vlaamse taalgroep over het te bereiken doel... Het is nog niet te laat. Daarom herhaal ik, zoals ik dat in het Vlaams Parlement heb gedaan, mijn oproep tot een Vlaams front voor een nieuwe ronde naar meer zelfbestuur voor Vlaanderen. Het is de enige manier om dit doel te bereiken.”

Ook sp.a’ers (toenmalig voorzitster Caroline Gennez in oktober 2011 bv.) riepen al op tot een Vlaams front. Ze werd toen door PS-kopstuk Philippe Moureaux de grond ingeboord. Een gelijkaardige oproep deden ze nadat ze in de nasleep van de affaire rond Samusocial in Brussel een schepen verloren (2017).

Is niet elke regeringsvorming een ‘frontvorming’ tegen de oppositie? En omgekeerd?

Dat er aan de overkant van de taalgrens na de stembus voldoende steun zou zijn voor een duidelijke stap naar het confederalisme, laat staan voor een staatshervorming via een herziening van de Grondwet, is weinig waarschijnlijk. Nieuwe verkiezingen zijn nog niet meteen een hefboom om een Vlaamsgezinde hervorming door te drukken.

Wel moeten de Vlaamsgezinde partijen blijven werken aan goede, overtuigende en voldoende verspreide argumenten om uiteindelijk met een nog versterkte brede Vlaamse basis het confederalisme voorop te stellen als meest haalbare (binnen de huidige Belgische situatie) optie.

Lukt dat niet, dan rolt de bal best naar het Vlaams Parlement. Die democratische verkozen instelling zal dan niet anders kunnen dan gaan voor de optie die Hugo Schiltz op latere leeftijd al als bijna onvermijdelijke stap vooruit suggereerde. De politieke, sociaaleconomische en evidente culturele verschillen binnen dit land vallen niet meer te overbruggen.

tijd werd om het BBB (bed-bad-brood)-beleid om te buigen naar een TTT (tent-transport-terugkeer)-model.We laten dit uiteraard geheel voor de rekening van de heer Dewinter. Minister Somers deelde terecht mede dat het asielbeleid een federale aangelegenheid is en dat Vlaanderen slechts instaat voor het inburgeringsgedeelte. Toch werden wel degelijk grote inspanningen gedaan op het vlak van lokale samenwerking en positieve projecten en dergelijke. Volgden nog wat commentaren over uiterst succesvolle initiatieven en het nodige gejammer over de zaak-Bilzen.

Onrust Voor de verandering rijst weer ongerustheid in het onderwijsveld, ditmaal in de TSOen BSO-regionen daarvan. Dit komt door het gerucht dat de, in ontwerp zijnde, nieuwe eindtermen de uren specifieke vorming zouden verminderen ten opzichte van de algemene vakken. Het onderwerp wist maar liefst vijf actuele vragen op te wekken van Jo Brouns (CD&V), Jan Laeremans (VB), Hannelore Goeman (sp.a), Koen Daniëls (N-VA) en de noodlottig onvermijdelijke Elisabeth Meuleman (Groen). Enige consensus leek toch te bestaan over het belang van kwaliteitsvol TSO en BSO, waarin een juist evenwicht tussen het vakspecifieke en de algemene vorming dient te zijn.

Ook Betje en Hannelore waren die mening toegedaan, maar probeerden toch nog een en ander op conto van de, naar eigen zeggen, monsterlijke onderwijsbesparingen te schrijven.Wat dan weer minister Weyts ertoe bracht te antwoorden dat hij net veel extra middelen aan het onderwijs besteedt. Wat hier ook allemaal van zij, de onrust lijkt voorbarig. Die nieuwe eindtermen zijn immers in voorbereiding en worden pas volgend jaar verwacht.

Bovendien zijn het de onderwijskoepels en docenten- en expertendinges zelf die de pen vasthouden. De politieke bevestiging daarvan gebeurt slechts in laatste instantie. Men kan zich dus afvragen wie er baat bij heeft om nu al allerlei vreemde verhalen te verspreiden.

De Wever De meer pragmatische De Wever, wiens partij toch ook tot de V-partijen wordt gerekend, stuurde bij en koos voor het pad van het confederalisme. Die wat haalbaarder inschatting van de politieke realiteit biedt de Vlamingen de kans om mee de stap naar meer Vlaanderen te realiseren.

Het is tegen de achtergrond van de politieke verschuiving (VB en N-VA overtuigen nu een kleine helft van de Vlaamse kiezers) dat CD&V ook haar Vlaamse standvastigheid wil etaleren. “CD&V moet nu dé stem van Vlaanderen worden”, schreef Hendrik Bogaert in Knack. Ten minste een van de stemmen dan toch. Als de partij wil overleven, is dat de enige optie.

Het gevolg hiervan is duidelijk (voor ons al sinds mei vorig jaar): een Vivaldi-orkest krijgt niet één noot gespeeld als de drie grootste partijen van Vlaanderen dat niet willen. En daar draait het in wezen om.

Wat nu?

Dat Wallonië blijft zweren bij links, weet nu zelfs de meest voorzichtige, ongeïnteresseerde of introverte Vlaming. Van de PS tot Ecolo, van de PTB tot CDH, ze zitten allen in dezelfde linkse ‘rayon’, waar de ‘dictaten’ worden afgekondigd tegen de drie grootste partijen van Vlaanderen. Van een ‘front’ gesproken.

Dat CD&V een progressief-belgicistische Vivaldi-formatie aan een meerderheid zal helpen, is onwaarschijnlijk.

Dat in die context de bal wordt teruggespeeld naar de kiezer, zou een kwestie van democratisch fatsoen moeten zijn, ook al komt met elke stembusgang het einde van België dichterbij. “Het zijn de kiezers die, via een perfect democratische dynamiek, België steeds verder doen barsten”, zei Bart De Wever maandag.

Hoe belachelijk is de tegen de exit spartelende Gwendolyn Rutten met haar kritiek op de oproep voor Vlaamse frontvorming? Hoe doorzichtig zijn de pogingen van de meeste commentatoren met hun kritiek op De Wevers roep om Vlaamse frontvorming?

Bij nieuwe verkiezingen die er zitten aan te komen mag worden verwacht dat de V-partijen zullen standhouden, omdat de burger niet dom is en duidelijk zag hoe N-VA en CD&V ‘niet plooiden’. Misschien verliezen die twee nog wat aan het radicalere Vlaams Belang, maar ze mogen rekenen op een instroom van kiezers van andere partijen: vanuit de veel te pretentieuze Open Vld, vanuit Groen dat met de ultra’s Almaci en Calvo (en helaas niet met de gematigder Bjorn Rzoska) moet vrezen voor de gevolgen van een veel te progressief imago. Ook Groen zal botsen met de kiezer.

Of de socialisten met hun ‘mateke’ Conner Rousseau voldoende op het spoor zitten van de gematigder en niet Vlaams-vijandige Marc Elchardus, valt op dit moment niet te zeggen.

Dat wordt een dubbeltje op z’n kant.

Commentatoren blijven maar keuvelen over nieuwe pistes voor Vivaldi. Maar ook zij moeten stilaan toegeven dat dit treintje niet lang meer in het station kan blijven staan…

Het Vlaamse front met drie Vlaamsgezinde partijen is al maanden geleden gevormd.

Door tweederde van de Vlaamse kiezers.

ANJA PIETERS

Bemin B-plus Wie bibbert er nog voor de communautaire logica? Le Soir waagde zich aan een lijstje van 16 Belgen. Voor het artikel “Seize personnalités font leur coming-out ‘Pro Belgique’” vonden ze in Vlaanderen wel erg weinig respons.

De namen van de Laatste Vlaamse Tricoloren willen we u niet onthouden: Peter Mertens (PVDA), Brusselaar Sven Gatz en politiek commentator Dave Sinardet, de man die ‘boos’ is als erop wordt gewezen dat hij de facto nooit afstand nam van zijn belgicistisch verleden. De man komt uit het belgicistische front B-Plus en deed na een stille terugtocht uit het ledenbestand nauwelijks meer dan zijn tricolore standpunten strategisch wat af te vlakken in een ‘waardig’ academisch jargon. Houd het maar in de gaten: in elk betoog begint hij met de neutraliteit van een politiek waarnemer om subtiel te eindigen met de in was verpakte vingerwijzing van de belgicistische militant.

6

Zuur & Zoet

20 FEBRUARI 2020

Groen geloof zonder metingen in Gent In vele steden in het buitenland worden de Lage Emissie Zones alweer afgebouwd, maar Gent gaat er blindelings en ‘al stoemelings’ mee verder. De LEZ-zone gaat uitgebreid worden over heel het gebied tot buiten de R40. Ze passen daar gewoon het linkse dogma toe: “Als iets niet werkt, dan moet je nog meer van hetzelfde doen.”

Op de gemeenteraad van maandag 17 februari was de verdeeldheid duidelijk zichtbaar. Er was verdeeldheid tussen de coalitiepartners, waarbij zelfs de groenen en socialisten hun eigen akkoord duidelijk verschillend interpreteerden. Maar er gaapte ook de diepe kloof tussen de potentaten die Gent besturen en de gewone mensen in het publiek. Als de toeschouwers en toehoorders in de raadszaal representatief waren voor de Gentse bevolking, dan staat de groene volksrepubliek op de rand van een muiterij.

Blinde onderwerping De meest cynische en fanatieke uitspraak over de LEZ-zone kwam natuurlijk van Groen: “De LEZ op zich zal na die evaluatie niet ter

discussie staan. Over de manier waarop de uitbreiding van de LEZ zal gebeuren, is niets beslist. De luchtkwaliteit vergelijken voor en na de LEZ zal niet gebeuren.” Het totalitarisme droop eraf. Geen discussie, maar blinde onderwerping. De uitbreiding wordt er toch ingeramd, alleen kan er nog wat gesjacherd worden over de manier waarop.

En vooral: er komt geen meting van de luchtkwaliteit om te zien of zo’n LEZ-zone wel werkt. Klaarblijkelijk zijn zelfs de Groenen daar diep in hun hart zelf niet van overtuigd. De ware groene gelovige heeft geen metingen nodig, geen wetenschap, geen objectieve tests, zelfs geen democratie. Hij/ zij/het gelooft blindelings. En wie kritische vragen stelt, is een vijand van de mensheid.

Valse hoop in Vilvoorde In de feestzaal van het stadhuis in Vilvoorde worden de foto’s van de vorige Belgische koningen weggehaald. Alleen dat van de huidige koning Filip de Hopeloze blijft hangen. We hoopten eventjes dat er eindelijk een Vlaamse en republikeinse wind door Vilvoorde waaide. Eindelijk. Maar helaas… Het is eerder het tegendeel.

Burgemeester Hans Bonte legde uit waar het écht om ging: “De beslissing is vooral een protest tegen de gruwelen die Leopold II in Congo begaan heeft. Vilvoorde werd een tijd terug met die gruwelgeschiedenis geconfronteerd tijdens een tentoonstelling die hier samen met de Congolese gemeenschap georganiseerd werd.” De koninklijk foto’s worden vervangen door een kunstproject met de diversiteit in Vilvoorde als centraal thema. “We zullen binnenkort een oproep lanceren naar kunstenaars om voorstellen te doen.” Wij hebben al meteen enkele prachtige voorstellen. Een fo-

tocollage van de slachtoffers van allochtoon geweld in Vilvoorde bijvoorbeeld. Of van Vilvoordse IS-terroristen (m/v), liefst terwijl ze met een vers afgehakt hoofd zwaaien. Of van de duizenden blanke Belgische vluchtelingen die in 1960 uit Congo verjaagd werden toen de ‘Congolese gemeenschap’ de onafhankelijkheid begon te vieren met een orgie van verkrachting, plundering en moord. Toen was het gedaan met de diversiteit in Congo. Bijna alle blanken sloegen op de vlucht. Heeft de ‘Afrikaanse gemeenschap’ daar trouwens ooit al excuses voor aangeboden?

VLOEKEN IN DE KERK Amadeo Vanhaverbeke is voorzitter van Jong N-VA in Lubbeek, de gemeente van Theo Francken. Tevens is hij bestuurslid van de liberale studentenvereniging LVSV in Leuven. Een rare combinatie… Hij viel ons vorige week op middels een column (DM Online) van zijn hand, die de titel droeg: “We hebben België nodig, dus werk eraan!” We fronsten toch even de wenkbrauwen.

Hoewel hij zegt te dromen van een onafhankelijk Vlaanderen (wat hij tegelijk onrealistisch noemt), roept hij op om België om te vormen en te renoveren: “Dat wil niet zeggen dat we weerom enkel muren moeten slopen in ons huis België en enkele schimmelvlekken moeten overschilderen.

Neen, België heeft nood aan een grondige en duurzame renovatie in het belang van alle regio’s.” Het is in het artikel niet helemaal duidelijk wat hij wil zeggen, al lijkt hij wel op een vaag confederalistisch spoor te zitten, maar wij zouden de jonge N-VA’er

BRUSSEL

Kafka en de LEZ Als voorbeeld-metropool voor deze 21ste eeuw en verder kon Brussel niet achterblijven. Er komt een lage emissiezone, wat ongetwijfeld een gunstig effect zal hebben op gezondheid, misdaad en tolerantie. Alleen zijn er nog wat Kafkaiaanse neveneffecten die misschien maar beter weggewerkt kunnen worden.

Ergens is het toch grappig om zien hoe onwennig de sp.a van ons ‘mateke’ zich voelt bij al die toestanden rond de Lage Emissie Zones (LEZ-zones). Het is zoiets waar je niet tegen kan zijn als je tot de groene Khmer behoort, ongeacht de gevolgen. Maar als ‘socialist’ ligt dat toch wat anders. Zeker omdat het VB met een discours uitpakt dat eigenlijk van de sp.a zou moeten zijn. Knap vervelend is dat, in de drie steden waar een LEZ ingevoerd is, de sp.a mee in de meerderheid zit.

Ook in Brussel, waar het soortelijk gewicht erg klein is, maar men zich aan de PS vastgehaakt heeft. Nu goed, aan ‘mateke’ om daar een oplossing voor te vinden, maar we zouden niet graag in zijn schoenen staan - letterlijk en figuurlijk.

Probleem van Abdel Eigenlijk zijn die LEZ-zones tekenend voor de rommelige manier waarop dit land bestuurd wordt. Drie steden en drie regelingen. Het opzet is hetzelfde (een vaste perimeter waar een aantal voertuigen niet meer welkom zijn), maar de inkleding is anders.

De ene is wat strenger dan de andere, hier ligt de boete wat hoger, ook de voorwaarden om een uitzondering te kringen zijn anders, enzovoort, enzoverder. Nu ja, wie met een niet al te oud vehikel rond rijdt, hoeft er zich allemaal niet te veel van aan te trekken.

‘Mateke’ raakt heus wel in alle legaliteit in de Brusselse (of andere) LEZ-zone, maar voor heel wat van zijn kiezers, voor zover nog niet overgestapt naar het VB, ligt dat dus moeilij-

ker. En nog dit over Brussel: de boete bij een eerste overtreding is niet mals, zomaar even 350 euro. Maar, en nu komt Kafka écht op het toneel, er wordt er slechts één per trimester uitgeschreven. Dus stel dat Abdel (om inclusiviteitsredenen mijden we in deze bewust ‘blanke’ namen als Gwendolyn, Conner of Joachim) elke dag vanuit, zeg maar Dilbeek, Molenbeek binnen rijdt met zijn oude bestelwagen, dan kost hem dat net geen zes euro per dag (er van uitgaand dat hij dit 5 dagen op 7 doet). En maar vervuilen ondertussen wanneer hij over de Ninoofsesteenweg scheurt.

Dagpas kopen Anders ligt dit voor wie sporadisch Brussel bezoekt, om welke reden dan ook. Een dagpas kan gekocht worden, dat ding kost 35 euro, maar moet op voorhand aangeschaft worden en is beperkt tot acht per jaar.

Maar voor wie dit niet tijdig doen kan of de LEZ-zone per ongeluk binnenrijdt, wordt het dus dat bedrag maal tien. Nu zal onze Abdel ook wel eens een dagje ouder worden en zich misschien willen laten verzorgen in het UZ in Jette. Meerkost bovenop de consultatie 35 euro dus. Tenzij hij wat wil wandelen vanuit het nabijgelegen Wemmel (net buiten de Brusselse LEZ-zone). Of tenzij hij zich natuurlijk een nieuwe wagen aanschaft.

Een andere mogelijkheid is zich te laten verzorgen in het Erasmus ziekenhuis, want daar mag je wel met de wagen heen. De of-

ficiële reden? Er is een overstapparking, en daarom wordt de plek één van de uitzonderingen in deze LEZ-zone, die voor het overige met de administratieve grenzen van het derde gewest samenvalt. Maar niet het UZ, dat voor vele mensen uit de Rand trouwens het aangewezen ziekenhuis is. Terecht klaagde Vlaams Parlementslid Jan Laeremans (VB) dit punt aan, alleen kan de Vlaamse regering in deze niets anders dan de zaak aankaarten bij hun Brusselse collega’s (zitten daar geen Vlaamse/Nederlandstalige ministers meer dan in dat clubje?).

Zeep voor de Vorst Nog een surrealistisch trekje van de Brusselse LEZ-zone. Voor gehandicapten, excuseer, andersvaliden, volstaat het in Vlaanderen in het bezit te zijn van zo’n blauwe kaart om een vrijstelling te krijgen. Niet in Brussel, waar men als eis stelt dat de wagen in kwestie door verbouwingen aangepast moet zijn aan de handicap.

Gebeurde dit niet (misschien omdat het niet nodig was of te duur uitviel? Pech. Dan geldt dezelfde regel als voor iedereen. Terecht haalde Dominiek Lootens (VB), ditmaal in het Brussels parlement, enkele schrijnende voorbeelden aan. Een man uit West-Vlaanderen die beroepshalve zeep levert aan het Koninklijk Paleis in Laken, vorig jaar zijn been verloor, maar besloot te blijven werken: 350 euro, zonder pardon. Of hij moet in grotere hoeveelheden leveren, dan kost het hem 8 dagpassen aan 35 euro elk.

Maar laat u hier zeker niet door misleiden.

Met de LEZ staat Brussel aan de goede kant van de geschiedenis en zo te zien zullen politici daar weinig electoraal verlies door leiden. Dat is meer een zorg voor ‘mateke’ uit het verre Waasland.

KNIN.

durven adviseren om eens goed na te denken over zijn standpunt over België en Vlaanderen. Want een N-VA’er die zegt dat we België nodig hebben, die vloekt toch wel in de kerk. Laat dat de Open Vld maar zeggen.

DE RESULTATEN VAN HET JEUGDSANCTIERECHT Anthony B. is nu 24, maar op zijn zestiende was hij betrokken bij de moord op de veertienjarige Priscilla Sergeant. Samen met enkele medeplichtigen had hij zich schuldig gemaakt aan “onmenselijke behandeling met de dood tot gevolg, opzettelijke slagen en verwondingen en aanranding van de eerbaarheid”.

Volgens juristen is dat geen moord, volgens gewone mensen ligt het er toch héél dicht bij. Maar Anthony kreeg van de jeugdrechter alleen een berisping. Natuurlijk voelde hij zich daardoor aangemoedigd en gesterkt, en hij ging daarna nog verder op het slechte pad. Hij heeft intussen een hele reeks misdaden op zijn palmares: agressie, diefstal, afpersing… Zijn grootste heldendaad was de diefstal van 96.000 euro van een gehandicapte.

Anthony had na de dood van Priscilla Sergeant enkele tientallen jaar cel moeten krijgen. Minderjarig of niet. Dat zou zijn criminele carrière in de kiem gesmoord hebben. Maar het moderne, ‘verlichte’ en ‘op herstel gerichte’ jeugdsanctierecht in bijna alle Westerse landen wil dat niet. Het is gebaseerd op de hersenschimmen van zachte heelmeesters die stinkende wonden maken.

De gevaarlijkste hersenschim daarbij is het waanidee ‘dat er geen slechte jongeren bestaan’ en dat iedereen ‘heropgevoed’, ‘genezen’ en ‘gereïntegreerd’ kan worden.

Dat is gewoon niet waar. Het is alleen een vrijbrief en een aanmoediging voor jonge criminelen. Het biedt de ideale voedingsbodem waarop men kleine monstertjes tot grote laat uitgroeien.

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT GENOEG VAN!

LUIKERSTEENWEG 244 F 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE

Onze naaste buren

20 FEBRUARI 2020

Grenzen aan de bevolkingsgroei Een grote meerderheid van de Nederlanders zegt: vol is vol. Eerst even wat geschiedenis. De koninklijke boodschap tijdens de jaarlijkse troonrede op Prinsjesdag luidde: “De sterke bevolkingsgroei en de beperktheid van de beschikbare grond blijven een krachtdadige bevordering van de emigratie (en niet immigratie) eisen.” Koning Willem Alexander vorig jaar? Neen, koningin Juliana in 1950 toen ze de zorgen van de socialistische minister-president Drees vertolkte.

Nederland telde 10 miljoen inwoners.

Nog eentje: “Op grond van de overbevolking in Nederland, die een groot probleem vormt voor de verbetering of zelfs het handhaven van de kwaliteit van het leefmilieu, dient de overheid een actieve bevolkingspolitiek te voeren.” Auteur: de socialistische minister-president Joop den Uyl in 1973.

Nederland telde toen 13 miljoen inwoners. En waar staan we vandaag? 17,5 miljoen inwoners. In 2024 worden het er zeker 18 miljoen en het 19de miljoen wordt in 2039 bereikt. De meest gehate naoorlogse politicus Hans Janmaat werd door het gerecht veroordeeld voor zijn “Nederland is vol”. Pim Fortuyn werd er voor vermoord. De randstad stikt en toch treden de lafhartige politici niet op en verschuilen ze zich achter de misdadige regelgeving van de gewetenloze EU.

De gevolgen De Telegraaf bespreekt nu al een paar weken de gevolgen van die bevolkingsexplosie door de massale instroom van Oost-Europeanen en asielbedriegers uit het Midden-Oosten en Afrika. Jaarlijks komt er een stad als Delft van 100.000 inwoners bij. De toekomst staat op verscheidene terreinen al vast. Tussen dit en 19 jaar zijn er één miljoen nieuwe wonin-

gen nodig. Om al die mensen te verzorgen, moet er dringend verzorgend personeel bij. Naast de 300.000 die er nu zijn, moeten er nog 200.000 bij. Het aantal artsen in Nederland moet stijgen van 12.000 vandaag naar 19.000. De spoorwegen kunnen die explosieve groei ook niet aan. Treinen zullen veel dichter op elkaar moeten rijden. De NS beschikt over 500 treinstellen. Dat moeten er 750 worden. Nederland staat stil op de autowegen met 8,5 miljoen auto’s. Binnen 20 jaar zijn dat er 10 miljoen. En tezelfdertijd lopen de politici met een stikstofcomplex rond. De enige oplossing tot vandaag is het voornemen van Rutte en consorten om 500 miljoen euro te reserveren om landbouwers te vragen ‘vrijwillig’ hun boerderij in de fik te steken. Tot een volgende generatie politieke dwaallichten van dat ‘vrijwillig’ een ‘gedwongen’ zal maken.

Stop met die immigratie De Telegraaf heeft de Nederlanders gevraagd wat ze over die toekomst denken. 65 procent wil dat die migratie voor eens en altijd stopt. Maar 14 procent vindt dat het feestje verder moet gaan, toevallig bijna allemaal hoogopgeleiden uit de betere buurten. De rest weet het niet goed. Zelfs bij de

7

NEDERLAND

allochtonen van Turkse en Marokkaanse origine zegt de helft dat Nederland vol is. Meer dan 90 procent van de Nederlanders vindt dat er geen ruimte meer is voor bevolkingsgroei.

Ook bij de allochtonen gaat 80 procent akkoord met die stelling. En wat waren de reacties van deugdzaam Nederland op deze cijfers, die door een ernstig onderzoeksbureau werden verzameld in opdracht van de krant? Diepe stilte en krampachtig ontkennen. De linkse De Volkskrant sprak over “niks nieuws” en de hoofdredacteur vond de resultaten “een beetje gevaarlijk”. Links wil niet horen dat de import van allochtoon racisme, van vrouwen- en Jodenhaat enzovoort moet stoppen.

De allochtonenbarometer Twee weken lang werd er in deze kroniek op gewezen dat de fanatici niet stoppen. De voorbeelden van vorige week komen weer uit de koker van een politieke partij als het links-liberale D66 (de geestgenoten van samenlever Somers). D66 heeft een oplossing voor het tekort aan personeel (terwijl honderdduizenden - met een allochtone oververtegenwoordiging - van een uitkering leven): massale invoer van Afrikanen met een contract voor vier jaar. Je kan je al indenken hoe die na afloop zullen staan dringen om het vliegtuig te nemen richting Nigeria, Congo, Ghana enz. De D66-ministers hebben nog een vuiligheidje in petto waar de Vlaamse samenlever zijn voordeel mee kan doen. Ze willen een ‘allochtonenbarometer’ instellen waarmee de bedrijven controleren of ze wel divers genoeg zijn.

WILLEM DE PRATER

Roma met privileges De grote centrale opvang voor illegale caravan- en barakbewoners is er nog niet. De stad vond na lang zoeken wel een plek voor een containerdorp, maar niemand is bereid het te bouwen en het zaakje uit te baten.

Ondertussen moeten de Roma aan de Wiedauwkaai weg (een kleine wraakactie van De Lijn tegen het Gentse stadsbestuur). De groep squatters kreeg van Termont “een unieke kans” om een jaar te blijven om werk en een woning te vinden. Ze zitten er anderhalf jaar later nog altijd, zonder werk en zonder woning, maar wel onder de hoge bescherming van Stad Gent. Ze krijgen nu de helft van het doortrekkersterrein voor woonwagens op de Drongensesteenweg. De stad laat het voor hen inrichten en huurt ook een firma om hun krakkemikkige caravans te verhuizen. Niet alle Roma van de Wiedauwkaai mogen mee. Een deel van de groep wil niet tekenen voor de begeleiding en de centrale opvang. In theorie moeten ze dan uit Gent vertrekken. Volgens de burgemeester gaan ze zelfs terugkeren naar hun land van herkomst. Zou hij werkelijk zo naïef zijn?

Het doortrekkersterrein wordt gebruikt door traditionele zigeunerfamilies. Zij moeten 7,50 euro per caravan en per dag betalen.

Na drie weken zijn ze verplicht om verder te reizen. De Roma betalen niets en gaan er maanden, misschien wel jaren, blijven staan.

Geen wonder dat de andere gebruikers van het doortrekkersterrein kwaad zijn. Ze dreigen ermee het terrein te blokkeren zodat de verhuis van de Roma niet kan doorgaan. Ze

moeten zich geen illusies maken. Het Gentse stadsbestuur moet kiezen tussen de belangen van echte zigeuners (die al generaties lang door ons land trekken) en illegale nieuwkomers uit Oost-Europa. De laatste groep gaat voor. De centrale opvang is een prestigeproject van de burgemeester. Daar worden kosten noch moeite voor gespaard.

Vaste bewoners Ze gaan in Gent ver met het gedogen van illegale vormen van bewoning. Niet alleen in caravans, maar zelfs in kleine bidonvilles wordt het al jaren getolereerd. Onder meer in de Aziëstraat, waar een kamp is van zelfgebouwde barakken. Stad Gent heeft er een eigen jargon voor uitgevonden. Wie in een illegale caravan of krotje woont is een ‘mobile bewoner’, wie in een gewoon huis verblijft noemen ze een ‘vaste bewoner’. Burgemeester Mathias gebruikte de term in een antwoord op een vraag over overlast in de Aziëstraat. Ronny Rysermans (N-VA) wees erop dat enkele buurtbewoners ongerust zijn omdat ze geregeld facturen in de bus krijgen die eigenlijk bestemd zijn voor de bewoners van de barakken aan de overkant van de straat. Ze voelen zich in de steek gelaten door de politie, die te weinig doet om de overlast in te perken. Onze burgemeester

was niet akkoord. De politie treedt wel op zegt hij: “De buurtinspecteur heeft de vaste bewoners meegegeven alle brieven die toekomen te barreren met de vermelding ‘woont niet op dit adres’ en ze vervolgens in de rode brievenbus te deponeren.” Blijkbaar heeft de politie met deze goede raad haar plicht vervuld! Voor de rest moeten ze in de Aziëstraat nog maar wat op hun tanden bijten zegt de burgemeester, die eindigt met: “Tot slot wens ik nog te benadrukken dat de vaste bewoners er door de buurtinspecteur in kennis zijn van gesteld dat het kampement in de Aziëstraat sowieso stopt op het moment dat het Post Mobiel Wonen-project op de Lübeck-site opstart, dus ten laatste tegen begin november. Want het stadsbestuur wil zoals gekend een einde maken aan kampementen her en der in de stad.”

Waar is Jean-Claude Marcourt?

Waals parlementsvoorzitter Jean-Claude Marcourt (PS) werd in de herfst naar voren geschoven als een van de federale onderhandelaars van de Franstalige socialisten, maar sindsdien is niet veel meer van hem gehoord. De Luikenaar zou gefrustreerd zijn en zich steeds meer gemarginaliseerd voelen binnen zijn partij. En hij zou geen federale ambities meer koesteren.

Robert Vertenueil, voorzitter van de socialistische vakbond ABVV, en Ahmed Laaouej, fractieleider van de Parti Socialiste in de Kamer, prijkten de voorbije week samen breed lachend op de pagina’s van de Franstalige kranten. Samen verdedigden ze het PS-wetsvoorstel dat zou worden ingediend in de Kamer: de BTW op elektriciteit zou worden verlaagd van 21 naar 6 procent. Eén van de maatregelen van de regering-Michel zou op die manier worden teruggedraaid. Laaouej profileert zich naast PS-voorzitter Paul Magnette meer en meer als de federale spreekbuis van de Franstalige socialisten. Niet verwonderlijk in zijn functie van fractieleider.

Regionalist Meteen rijst de vraag waar Jean-Claude Marcourt is. De voorzitter van het Waals Parlement en Luiks PS-kopstuk werd in het najaar op het schild gehesen als één van de federale PS-onderhandelaars. Dat deed eventjes de hoop opflakkeren bij de N-VA dat de Waalse socialisten bereid zouden zijn om voor een grote staatshervorming te gaan.

Marcourt staat tenslotte bekend als regionalist. Hij nam ook deel aan een aantal informatiegesprekken, maar verschoof na verloop van tijd meer en meer naar de achtergrond. Marcourt profileerde zich amper in het federale formatiedebat. Het was met een vergrootglas zoeken naar interviews met hem over

het werk van de verschillende informateurs. Nochtans is bekend dat de Luikenaar zich moest klaar houden om voor de PS federaal vicepremier te worden. Alleen lijkt hij zich nu meer en meer terug te trekken in het Waals Parlement. Zonder veel enthousiasme leidt hij de wekelijkse debatten.

De discretie van Marcourt is niet direct ingegeven door het feit dat een federale ploeg met volheid van bevoegdheden niet direct voor morgen is. Er wordt gezegd dat Marcourt, ondertussen 63 jaar, er gefrustreerd bij loopt. Om te beginnen zou hij weinig zin hebben in een federaal postje. “Ik heb het allemaal al gezien,” zegt hij. Marcourt was onder andere kabinetschef van Elio Di Rupo en Laurette Onkelinx toen die federale ministers waren.

En in Wallonië ziet hij het voorzitterschap van het regionaal parlement als een uitloopbaan. Het lijkt er zelfs op dat zijn carrière stilaan voorbij is. Bij Jean-Claude Marcourt heerst ook een zekere rancune ten aanzien van kopstukken Paul Magnette en Elio Di Rupo. Dat hij nu wat zit te bokken, heeft te maken met het feit dat Marcourt in de herfst van vorig jaar tegen alle verwachting naast een Waalse ministerpost greep.

Di Rupo beslist Minister-president Elio Di Rupo heeft er altijd plezier in om de spanningen tussen de Henegouwse en Luikse vleugel van

Als een duiveltje uit een doosje Kijk, daar heb je Termont weer! Hij wordt voorzitter van het gloednieuwe ziekenhuisnetwerk opgericht door de Gentse klinieken AZ Sint-Lucas, AZ Jan Palfijn en UZ Gent samen met het AZ Oudenaarde. “Hij kwam na een grondige screening door de voorzitters van de raden van bestuur als sterkste kandidaat uit de procedure” is de officiële uitleg.

In Gent kregen we net hoop dat Daniel werkelijk op pensioen was, maar daar is hij weer, als een duiveltje uit een doosje. Of de ziekenhuizen er zo verstandig aan doen om iemand met zo’n duidelijke politieke stempel als voorzitter aan te stellen, dat is maar de vraag.

MATHILDIS

WALLONIE

de PS op te voeren. Door bijvoorbeeld aan te tonen dat hij beslist wie minister wordt. Concreet houdt dat in: de soms opstandige Luikse afdeling onder de knoet houden en tonen dat hij de baas is.

De aanstelling van de relatief onbekende Christie Morreale als Waals minister van Werk was een verrassing. En pijnlijk voor Marcourt, die op deze post had gerekend. Hij was al tussen 2004 en 2009 Waals minister van Werk. Daarna verschoof hij richting Economie. Het is bekend dat Marcourt één van de weinige PS’ers is met goede contacten in het bedrijfsleven.

Een andere klap in het gezicht van de Luikenaar was de aanstelling van Frédéric Daerden, zoon van wijlen drankorgel Michel Daerden, als minister van Begroting in de Franse Gemeenschapsregering. Het is bekend dat Marcourt jarenlang een bitsig politiek gevecht heeft gevoerd met de Daerden-clan om de macht in de Luikse PS-federatie. Nu de oude bondgenoten van Marcourt in Luik (Stéphane Moreau, André Gilles, Alain Mathot,…) door de Nethys/Publifin-affaire en andere schandalen van het voorplan zijn verdwenen, staat Marcourt alleen.

In PS-kringen wordt gefluisterd dat Di Rupo Marcourt geen Waalse ministerpost gunde omdat de Luikenaar niet op tijd had ingezien welke malversaties er in de Luikse intercommunales aan de gang waren. De voorzitter van het Waals Parlement betaalt er nu een politieke prijs voor.

PICARD

8

Actueel

20 FEBRUARI 2020

DIPLOMATIEKE VALIES

Afrikaanse gazellen Ergens zou je het een soort van Afrikaanse ‘eenheid in verscheidenheid’ kunnen noemen. Steeds meer treedt het zwarte continent economisch via de Afrikaanse Unie als een eenheid naar buiten, maar de onderlinge verschillen blijven groot. Afrika mag dan al voor heel wat ellende op de buis zorgen, van de 55 landen van het continent zijn er ook enkele sterke groeiers. Laat Europa kansen liggen? Misschien. Maar beter is zich af te vragen of het niet eerder Afrika zal zijn dat op termijn Europa links laat liggen.

Paul Kagame (Rwanda) en Boris Johnson Het strookt misschien niet met een bepaald beeld dat we van Afrika hebben, maar het gaat hier economisch gesproken om een groeicontinent. Bundelt men de indicatoren van al die landen (wat grosso modo met de Afrikaanse Unie of AU samenvalt), dan verkrijgt men wereldwijd de tweede snelst groeiende economie (+4,3%). Ongeveer een derde van deze landen zit trouwens boven de 6 procent en nog eens 40 procent schommelt tussen de 4 en 6 procent. Koplopers zijn Mauritanië (+19,8%) en Angola (17,6%). Tegelijkertijd moet ook erkend worden dat het op sommige plaatsen huilen met de pet op is. In Zimbabwe of Congo bijvoorbeeld.

Deze ontwikkeling zorgt er alleszins voor dat de aantrekkelijkheid van sommige Afrikaanse landen de jongste jaren als investeringsgebied aanzienlijk toegenomen is.

Erg illustratief voor deze ontwikkeling was een investeringsbeurs die rond de jaarwisseling in Abu Dhabi georganiseerd werd. De mogelijkheden, maar ook de risico’s, werden er uitgebreid besproken.

Dertig jaar geleden organiseerde men Live Aid voor de schrijnende hongersnood in Ethiopië, maar nu groeit de economie er al vijftien jaar met ongeveer tien procent per jaar. Of neem Botswana, dat op de 34ste plaats staat van de Corruption Index. Een betere score dan Israël of Italië.

“Afrika is het nieuwe Azië”, liet een belegger zich op deze beurs ontvallen (Financieel Dagblad, 20/02/2020). Analisten zien nog wel groei in Azië, maar merken tegelijkertijd dat er een stevige demografische bom onder het continent ligt. Zo zal de Zuid-Koreaanse

De vlag van de Afrikaanse Unie

beroepsbevolking dalen van 34 miljoen vandaag tot 13 miljoen in 2100. Voor China gaat het naar 528 miljoen en ook de Japanse beroepsbevolking zou halveren en zakken tot 35 miljoen. Het omgekeerde gebeurt in Afrika, dat tegen 2100 zomaar even 40 procent van de totale beroepsbevolking (wereldwijd); vandaag is dat slechts 14 procent. “Niet alleen heeft Afrika het potentieel om de broodmand van de wereld te worden, maar ook zijn fabriek”, merkte diezelfde belegger op.

“Ready for business” Het is een potentieel dat steeds meer in het oog springt. Ook bij de Britten bijvoorbeeld, zeker nu de Brexit een feit is, en dus ook de verlossing van het EU-keurslijf inzake internationale handel. Het is veelzeggend dat eerste minister Boris Johnson dit jaar de bijeenkomst van het Wereld Economisch Forum in Davos links liet liggen om gastheer te spelen voor een dozijn Afrikaanse staatshoofden op een investeringstop in Londen.

“Groot-Brittannië is klaar voor business met Afrika”, was zijn boodschap. Het treffen resulteerde alvast in enkele miljardencontracten. Maar ook de EU is ‘on the move’. Heel wat is veranderd sinds de EU in 2000 het Akkoord van Cotonou ondertekende, een internationaal handelsakkoord met de meeste Afrikaanse landen, maar ook met enkele Aziatische en Caribische staten. Het vormt het raamwerk van de handel tussen de EU en Afrika, afgezien van Noord-Afrika, waar andere akkoorden mee gesloten zijn. Het economisch gegeven wijzigde echter sindsdien.

Ook de realiteit van de Afrikaanse

Unie (AU) zorgt er voor dat Afrika steeds meer met één stem is gaan spreken. De eerdere Organisatie van Afrikaanse Eenheid werd niet onterecht als een dictatorclub gezien. De AU die in 2002 opgericht werd was daar een flauw afkooksel van, maar de jongste jaren slaagde ze erin haar rol te herdefiniëren en meer kracht bij te zetten.

Machtsfactor AU Zo slaagde de AU er in 2018 in het African Continental Free Trade Area (AfCFTA) in het leven te roepen, de oprichting door dertig landen van een Vrijhandelszone.

Het verdrag was het belangrijkste handelsakkoord sinds dat van de WHO inmiddels al een kwarteeuw geleden. Combineer al die betrokken economieën en je krijgt een handelsblok van de omvang van Frankrijk of Groot-Brittannië. Binnen dit blok zullen de tarieven op bijna 90 procent van de producten dalen, geleidelijk tot een maximum van 3 procent in 2035. Parallel wordt aan een systeem van vrij verkeer aan personen gewerkt binnen de AU-lidstaten. Niet toevallig klinkt dit erg als een EU-verhaal, want dat is ook de inspiratiebron.

Het voormelde Akkoord van Cotonou loop weldra op zijn einde, maar welke (nieuwe) relatie met de EU zal Afrika in de wacht kunnen slepen? Symbolisch kwam de nieuwe voorzitster van de Europese Commissie Von der Leyen vrij snel na haar inzwering naar de hoofdzetel van de AU in Addis Abeba. Uiteraard met een stevige enveloppe op zak, zoals dat gaat.

Als het van de EU afhangt, lopen de dingen gewoon verder zoals ze dat al een hele tijd doen, maar waarnemers wijzen erop dat de Afrikanen dat toch wat anders zien. De EU, net als de individuele lidstaten, blijft ontzettend belangrijk, al was het maar door de grote sommen ontwikkelingsgelden die ze kwistig verspreidt. Maar toch.

“De AU heeft andere opties”, benadrukt analist Brian Stout in Foreign Policy (10/02/2020). “Zowel China als de VS bieden ontwikkelingsmodellen die hun noden beter tegemoet treden dan de Europese.” En verder: “Net zoals de Brexit, zou de AU voor een reset gaan en bilateraal naar de EU toe optreden. Hierbij zou het handig de Russische en Chinese invloeden op het continent kunnen uitspelen.” Kortom, nog leuke onderhandelingen in het verschiet…

MICHAËL VANDAMME

Buitenlands spervuur De ondergang van Frankrijk De Franse politicus Yves Cochet schreef in 1999 en boek met de merkwaardige titel Devant l’effondrement -Essai de collapsologie. Dat is één van de werken waarmee hij zijn reputatie als rampenprofeet vestigde.

Hij is een groene, dus we moeten hem niet helemaal ernstig nemen. Maar we moesten toch even slikken toen we zijn recentse voorspelling lazen: “In 2035 zal er geen UNO meer bestaan, geen EU en… geen Franse Republiek.” Het verdwijnen van de EU zou helemaal geen ramp zijn, in tegendeel, en de UNO is alleen maar een duur theater waarin de meeste acteurs wrede dictators zijn.

Niemand zou erom treuren als dat circus ophield te bestaan.

Maar ondergang van Frankrijk als natie zou wel een ramp zijn. Het is tekenend voor de Franse malaise dat volgens een enquête van Ifop, die overgenomen werd door La Voix du Nord en L’Aisne Nouvelle ongeveer 65 procent van de Fransen gelooft dat hun beschaving binnen twintig jaar zal ineenstorten.

Daarvan vreesden 27 procent dat die ondergang het gevolg zou zijn van een ecologische en/of een klimaatramp. Dat kan men rustig opzijschuiven als kunstmatig opgefokte milieupaniek. Maar er waren ook 15 procent – slechts 15 procent! – die dachten dat opeenvolgende immigratiegolven tot zo’n ineenstorting zouden leiden, en nog eens 14 procent die vreesden voor een burgeroorlog. Die twee gevaren worden dus schromelijk onderschat.

Ze zijn nochtans veel reeler dan de klimaatcatastrofes waarmee de groenen ons bang willen maken en de aandacht willen afleiden van de echte bedreigingen: de omvolking en de islamisering. Kijk gewoon maar eens met uw eigen ogen. Tel zelf maar. Hoeveel steden zijn al daar de zee overspoeld, en hoeveel door islamitische en Afrikaanse immigranten?

De echte nazi’s We hebben het altijd al geweten, maar niemand geloofde ons: de echte nieuwe nazi’s zitten niet in Duitsland en zeker niet in Vlaanderen, maar wel in de islamitische wereld. In het bijzonder Moslimbroeders zijn nazi’s.

Schrikt u daarvan? Dit keer komt het uit een volkomen onverdachte bron, vanuit het hart van de islamitische wereld zelf: Saoedi-Arabië. De Saoedi’s zijn nu een grote mediacampagne begonnen, waarmee ze dwars ingaan tegen de wijd verspreide bewondering van Hitler en het nazisme bij de moslims.

Daarbij verwijzen ze zelfs expliciet en mèt historische foto’s, naar de samenwerking tussen Hitler en moefti Hadj Amin Al-Husayni, die Hitler aanmoedigde – voor zover dat nog nodig was om alle Joden uit te roeien.

Hij recruteerde ook moslims voor de beruchte SS-divisie Handschar. Kromzwaard dus.

Voor één zeldzame keer is de Saoedische propaganda gewoon de naakte waarheid.

Het enorme succes van

Mein Kampf op de bestsellerlijsten in Turkije en vele Arabische landen was daar al een aanwijzing voor. De Saoedische campagne is vooral gericht tegen de Moslimbroeders. In het Arabisch noemen die zich al-Ikhwan al-Muslimun. De Saoudi’s noemen hen nu “nazi –Ikhwan”. Als de Saoedi’s de waarheid spreken, dan moet daar iets achter zitten.

Dat iets is natuurlijk Iran.

De Saoedi’s, net zoals vele soennitische Arabieren, zijn doodsbang voor Iran en vooral voor zijn atoomprogramma. Als er nog westerse politici waren die het geopolitieke spel volgens de regels van Machiavelli durfden spelen, zou de tijd nu rijp zijn voor een “Great New Deal” met de Saudi’s: militaire steun voor hun strijd tegen Iran, in ruil voor de afbouw van hun moskeeën en islamiseringscampagnes in Europa. Reken maar dat ze minstens zouden luisteren. En nu we toch aan het sjacheren zijn… die christenen die in Saudi-Arabië gevangen zitten, die krijgen toch gratie en een uitreisvisum, nietwaar?

Niet het Kremlin Benjamin Griveaux, die door Macron naar voor werd geschoven om burgemeester van Parijs te worden, moest zich terugtrekken. Hij had een masturbatievideo van zichzelf naar een bewonderaarster gestuurd (zie ook onze rubriek “Frankrijk” hiernaast.).

Hij is symbolisch voor de machteloosheid, de onmannelijkheid en algemene malaise van Frankrijk. In de goeie ouwe tijd zou een Franse politicus die vrouw verleid hebben met bloemen, champagne, pelsjassen of diamanten die hij als steekpenningen had gekregen. Et alors?

Maar zelfs dàt kunnen ze dus niet meer. Louis XIV en Napoleon zouden zich omdraaien in zijn graf. Men moet hier geen manipulatie van de Russische inlichtingendiensten achter zoeken. Dit keer niet.

De Russische “kunstenaar” Pavlenski, die de video in de openbaarheid gooide, is misschien een beetje gek en een beetje masochistisch, maar hij staat zeker niet aan de kant van het Kremlin. Ooit sneed hij zichzelf een oorlel af als protest tegen de arrestatie van opposanten in Poetins Rusland en hij naaide zijn mond dicht uit solidariteit met de dissidenten die, net zoals in de USSR, in psychiatrische klinieken worden opgesloten. Hij is zeker geen agent van de geheime dienst FSB. Sadisten kunnen ze daar eventueel wel gebruiken, masochisten niet. Pavlenski stak ooit ook de poort van het Loebyankagebouw in brand, het vroegere hoofdkwartier van de geheime diensten van de USSR, waar duizenden mensen werden geëxecuteerd en van waaruit er honderdduizenden naar de Goelagarchipel werden gestuurd.

Nu is dat, heel toepasselijk, het hoofdkwartier van de FSB. Toen Pavlenski naar Frankrijk was uitgeweken, probeerde hij zelfs een bank in brand te steken in een poging “een nieuwe Franse Revolutie” uit te lokken. Maar dat mislukte.

Voorlopig toch. In Frankrijk weet men nooit…

Het nabije buitenland

20 FEBRUARI 2020

DE PARTIJ VAN MACRON IS DE KLUTS KWIJT Benjamin Griveaux, kandidaat van president Macrons partij La République en Marche (LREM), trekt zich terug uit de race voor het Parijse burgemeesterschap. Reden is de verspreiding van een seksvideo van de man. LREM is al een tijd de pedalen kwijt en Macron lijdt onder het geknoei van zijn amateuristische bende.

Hij deed het al slecht in de peilingen en vorige week kwam de genadeslag: Benjamin Griveaux van La République en Marche (LREM) dingt niet langer naar de Parijse burgemeesterssjerp. De vertrouweling van president Emmanuel Macron stopt ermee nadat een video uitlekte waarin Griveaux zich masturbeert. Die video is een paar jaar oud en werd verstuurd naar een toenmalige kennis of vriendin. Griveaux beging de stommiteit om de video door te sturen vanop zijn eigen account. Het filmpje deed blijkbaar al een tijdje de ronde op pornosites en werd verder verspreid door de Russische activistische kunstenaar Piotr Pavlenski. De man is ondertussen aangehouden. De verspreiding van de video was in politiek Frankrijk een schok. Niet zozeer om de inhoud, maar omdat elementen uit het privéleven nu opduiken in een verkiezingscampagne. Frankrijk is lange tijd immuun gebleven voor deze Angelsaksische mediagebruiken. Campagnes werden altijd op het scherp van de snee gevoerd. Ja, zelfs met geweld tussen plakploegen. Ten tijde van de harde strijd tussen communisten en gaullisten in de jaren ’50 en ’60 van vorige eeuw. Tussen het Front National en andere partijen vanaf de jaren ’80. Maar dit is anders.

De ene flater na de andere Toch is er weinig medelijden met de persoon Benjamin

Griveaux. De man staat symbool voor de ontsporing van LREM, de partij van president Emmanuel Macron. Parlementsleden en ministers van die partij hebben de voorbije 2,5 jaar de ene flater na de andere begaan. Griveaux zelf was ten tijde van de protesten van de gele hesjes woordvoerder van de regering. Hij spaarde de denigrerende uitspraken niet. De gele hesjes waren volgens hem “enkel mensen die sigaretten roken en met dieselwagens rijden.” Hij staat bekend als arrogant en brutaal. In het openbaar hanteert hij het kleffe links-liberale discours van de ‘verbinding’, maar in privégesprekken is hij vol misprijzen over zijn politieke tegenstanders.

Het is niet de enige LREM-verkozene die de pedalen verliest. Een ander ergerlijk figuur is minister van Gelijke Kansen Marlène Schiappa, die steevast met uitdagende kledij in het openbaar verschijnt. Wie daar opmerkingen over maakt is een seksist en vrouwenhater. Zelf is ze een aanhanger van de gendertheorie en valt iedereen aan die nog een biologisch verschil ziet tussen mannen en vrouwen. La Manif pour Tous, de beweging tegen het homohuwelijk, vergeleek ze met moslimterrorisme. Een uitspraak waar ze zich pas na lang aandringen voor heeft verontschuldigd.

Op een paar jaar tijd hebben zeven LREM-ministers ontslag moeten nemen. Vaak is de oorzaak een financieel schandaal. Minister van Milieu François de Rugy moest vorig jaar ontslag nemen omwille van zijn weelderige levensstijl met champagne, kreeft en kaviaar. Sibeth Ndiaye, woordvoerster van Macron, reageerde met de uitspraak dat “de meeste Fransen inderdaad eerder kebab dan kreeft eten.”

Van Ndiaye is geweten dat ze journalisten bedreigt die kritisch zijn voor de president. Zo kregen persmensen de waarschuwing mee dat ze gemakkelijk hun accreditatie zouden

KINK IN DE KABEL De relatie tussen Boris Johnson en de Amerikaanse President Donald Trump is vertroebeld. De Britse Prime Minister riskeert, op een belangrijk ogenblik, zijn voornaamste bondgenoot kwijt te spelen. Johnson heeft Trump nodig om een belangrijk handelsakkoord te sluiten.

We keren twee maanden terug in de tijd. Halfweg december, het Verenigd Koninkrijk moet dan nog uit de Europese Unie treden, blaakt Boris Johnson van het optimisme. Op 12 december behaalde hij een grootse verkiezingsoverwinning.

Ook met de Amerikaanse president werden zoete broodjes gebakken. Op 16 december laat een woordvoerder vanuit de ambtswoning te Downing Street 10 weten dat Johnson en Donald Trump zo snel mogelijk een omvangrijk vrijhandelsakkoord tussen de Verenigde Staten en Groot-Brittannië willen sluiten. Met dit goede nieuws kan de conservatieve premier de druk op de eurocraten in Brussel opvoeren.

Chinese spionage Aanhangers van de Brexit dwepen graag met de Commonwealth en de Angelsaksische as. De landen die vroeger tot het Britse Rijk behoorden zouden, als we de Brexiteers moeten geloven, staan te popelen om de banden met het Verenigd Koninkrijk weer aan te halen. Ook de Amerikanen zouden niets liever doen dan verregaande samenwerkingen aanknopen met de voormalige EU-lidstaat, zo wordt beweerd.

De boodschap is duidelijk: “Wij hebben de Europese Unie en de afzetmarkt van de EU niet nodig om onze economie en internationale handel op peil te houden”, zo willen Johnson en co de EU doen geloven.

Zestig dagen later ziet de lucht er voor de Britse Prime Minister al wat grijzer uit. De innige vriendschap met de man in

CDU-KOPPEN BLIJVEN ROLLEN Een week na de volkomen normale democratische verkiezing van de liberaal Thomas Kemmerich tot minister-president van de kleine deelstaat Thüringen, in de voormalige DDR, blijven de schokgolven door de Duitse politiek rollen. De liberaal Kemmerich kreeg de stemmen van zijn eigen FDP, van de CDU, en van de AfD, waardoor hij met 45 stemmen de extreemlinkse communist Boris Ramelow van de macht kon verdrijven, zoals de kiezers in Thüringen gevraagd hadden. Links heeft in het deelstaatparlement sinds vorig jaar maar 42 zetels, rechts heeft er 48.

De hysterie van politiek en pers in Duitsland was buiten alle proporties: de nazi’s waren terug, het was zoals in de jaren ’30 een alliantie tussen burgerlijk rechts en Hitler. Links toonde zich van zijn fraaiste zijde: FDP’ers werden op straat bespuwd, beschimpt, bedreigd, hun kantoren en huizen werden beklad en aangevallen. Bij een debat op 13 februari in het nationale parlement ging de FDP zwaar door het stof: we hebben ons zwaar vergist, we zijn diep beschaamd, zo verklaarde FDP-voorzitter Christian Lindner. De FPD zit dus waar links rechts graag heeft: op de knieën. De verkozen Kemmerich intussen, bedreigd en geïntimideerd, gaf zijn ontslag, maar blijft op post als… dienstdoend minister-president.

‘Abgrenzungsbeschluss’ In tegenstelling tot de FDP is binnen de CDU niet iedereen bereid om voor links op de knieën te gaan. De CDU heeft al enige tijd zijn ‘Abgrenzungsbeschluss’ genomen: er wordt niet samengewerkt met de rechts-nationalistische AfD, maar ook niet met de extreemlinkse communistische partij ‘Die Linke’.

Si la France m’était contée

Geen leiderschap Heel wat economen geloven dat Trump aanvankelijk oor had naar een vrijhandelsakkoord met het Verenigd Koninkrijk. Alleen, dan moest Groot-Brittannië wel in de pas van de Amerikaanse president leren lopen. En daar knelde aangaande Huawei het schoentje. Boris Johnson deed vervolgens weinig moeite om de kreuken weer glad te strijken. In kranten liet hij weten “dat Donald Trump geen leiderschap in de wereld toont” en “dat het de schuld van de Verenigde Staten is dat de wereldwijde economische groei afzwakt”. De opmerkingen van Boris Johnson zijn opvallend. Eind 2019 noemde de Conservative de Amerikaanse vastgoedbaron nog “een fantastische politicus”. Het kan verkeren, zo wist Bredero.

Niet alleen op economisch vlak is er een kink in de kabel gekomen. Opmerkelijk is verder dat Johnson de geopolitiek van Trump afkeurt. Zo stelde de Brit dat de beslissing om de Iraanse generaal Qassem Soleimani om te leggen “erg gevaarlijk was” en “enkel in het voordeel van terroristen speelt”. Ook waarschuwde Johnson de Amerikaanse politie-

Een president zonder partij Vorige week probeerde Macron zijn parlementsleden wat op te peppen, is te horen. En zelfs presidentsvrouw Brigitte Macron werd het veld ingestuurd om het op te nemen voor de ‘amateurs van LREM’. In de aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen van maart voelt de president nattigheid.

Hij vreest een nederlaag voor zijn partij. Vandaar dat hij richting groenen lonkt, die voor het eerst sinds lang de wind in de zeilen hebben. Zijn bezoek aan de Mont Blanc en het uitroepen van de berg tot ‘beschermd natuurgebied’ dient dan ook electorale doelen.

Vraag is of de partij van Macron op termijn niet eerder een last is dan een troef. In de Vijfde Republiek zijn partijen van ondergeschikt belang, maar zij zijn wel noodzakelijk als basis voor een verkiezingsoverwinning. De Gaulle kon nog zonder. De RPF liet hij vallen toen die partij hem begin jaren ’50 niet aan de macht kon krijgen. Maar een François Mitterrand zou nooit verkozen geweest zijn zonder de steun van de Parti Socialiste, een partij waar de van oorsprong katholieke burgerfiguur met een Vichy-verleden weinig affiniteit mee had. Sarkozy had de UMP nodig, Hollande moest alle linkse krachten verzamelen om de deur naar het Elysée te openen.

Een zwakke LREM in de aanloop naar de presidentsverkiezingen van 2022 kan Emmanuel Macron missen als kiespijn.

SALAN

ENGELAND ke leider ervoor om geen oorlogsmisdaden te begaan in het Midden-Oosten. Waar is de tijd dat Tony Blair (Labour) het schoothondje speelde van George Bush in de oorlog tegen ‘de as van het kwaad’?

Boris Johnson zou normaal gesproken in januari reeds een bezoek brengen aan de Verenigde Staten. Verscheidene keren werd dit bezoek vanuit de Britse kant uitgesteld. Van uitstel komt afstel. Intussen weten we dat de Britse Prime Minister het bezoek in zijn geheel geannuleerd heeft. Tot juni zal Johnson geen voet op Amerikaanse bodem zetten. In die maand zal de G7-top plaatsvinden. Volgens een woordvoerder wordt de trip afgevoerd om de gemoederen niet verder te verhitten. De vraag is of een temperamentvol persoon als Donald Trump het weigeren van zijn uitnodiging beschouwt als een manier om de zaken te laten bekoelen. Dit kan ook averechts werken.

De tijd dringt Bij de ambtswoning van Boris Johnson valt te horen dat de Prime Minister zich “de komende tijd zal concentreren op binnenlandse aangelegenheden”. De idee om een brug aan te leggen tussen Noord-Ierland en Schotland - waar we het vorige week al over hadden - is hiervan een mooi voorbeeld.

Hoe dan ook dringt de tijd voor Johnson. Als hij niet snel een ambitieus handelsakkoord met de VS kan sluiten, dan is hij genoodzaakt de blik opnieuw te richten op de Europese markt. Nu al is duidelijk dat het quasi onmogelijk is om voor het einde van dit jaar met de Europese Unie een handelsverdrag te sluiten. Het is Johnson die vroeg of laat moet komen bedelen in Brussel dan wel in Washington. Zodoende zijn uiteindelijk de Britten dan toch weer de ‘schoothond’ van een ander. Tot zover de herwonnen soevereiniteit.

LVS

Bei uns in Deutschland Dat is de opvolger van de voormalige DDR-partij SED, die vooral sterk staat in het voormalige Oost-Duitsland, en in Thüringen de grootste partij is.

De nationale CDU-leiding, onder bondskanselier Angela Merkel nog steeds op een linkse koers, gaf het bevel aan de lokale CDU van Thüringen om toch steun te verlenen aan de communist Ramelow. Voor Merkel en consorten is Die Linke niet ideaal, maar is de AfD véél erger. Maar de gedoodverfde opvolger van Angela Merkel, Annegret Kramp-Karrenbauer (AKK), beet de tanden stuk op het ‘njet’ van de Thüringers. Ze gaf daarop haar ontslag als CDU-voorzitter.

En de koppen blijven rollen. De voorzitter van de CDU in Thüringen, Mike Moritz, had ook geprobeerd in opdracht van Berlijn zijn verkozenen in het deelstaatparlement op andere gedachten te brengen. Gevolg: een motie van wantrouwen tegen hem en nu dus zijn ontslag. De CDU van Thüringen blijft dus op koers: er wordt geen steun verleend aan een communist als minister-president.

Enkel cordon tegen rechts Waarom de Oostduitse Thüringers geen zin hebben om de communist Ramelow te aanvaarden, werd nog eens helder verwoord tijdens het debat in de federale Bundestag. “De CDU maakt een fout door zich even sterk tegen Die Linke als tegen de AFD te keren,” kwam links daar beweren. Socialisten en Groenen willen net als in Vlaanderen een erg selectief ‘cordon sanitaire’: tegen ‘extreemrechts’ moet dat strak worden toegepast, maar tegen extreemlinks hoeft dat niet zo nodig.

Links werd door een CDU’er van antwoord gediend: “Wij zouden moeten samenwerken met de partij Die Linke, de opvolger van de SED? Moet ik u misschien nog eens de lijst voorlezen van de mensen die zijn doodgeschoten aan de Berlijnse

FRANKRIJK

kunnen verliezen. Jean-Paul Delevoye, die de pensioenhervorming moest begeleiden, vertrok omdat hij gelogen had over bepaalde bestuursmandaten. Minister van Sport Laura Flessel moest ontslag nemen na problemen van haar man met de fiscus.

Right or wrong het Witte Huis in Washington? Die lijkt erg bekoeld te zijn. Een telefoongesprek tussen de twee politieke zwaargewichten is op 6 februari totaal ontspoord. Het gesprek liep stuk op de rol van telecomgigant Huawei. De Verenigde Staten willen de Chinese telefoonspeler bannen van zoveel mogelijk netwerken in de Westerse wereld. Donald Trump had niet verwacht dat zijn ‘vriend’ in Londen Huawei extra toegang zou verlenen tot de Britse markt. De VS zijn van mening dat Huawei een vehikel van de Chinese overheid is om in Westerse landen spionage uit te oefenen. Na de beslissing van Boris Johnson om Huawei dus niet te bannen van de Britse markt, gooide een woedende Donald Trump abrupt de telefoon op de haak.

9

DUITSLAND Muur?” Op bevel van de SED werden inderdaad zowat 200 ongewapende burgers genadeloos afgemaakt, omdat ze probeerden het ‘socialistische arbeidersparadijs’ in te ruilen voor de vrijheid. In het Westen wordt dat stilaan beschouwd als ‘verre geschiedenis’. Bovendien ziet het Merkelregime de strijd tegen ‘nazisme’ en ‘populisme’ als véél belangrijker. In Berlijn ontbreekt een volwaardig monument voor die 200 doden, een echte schande, zeker als je ziet dat elke onderdeel van de holocaust met enorme (en lelijke) gedenktekens wordt herdacht.

Merkel onder druk In het Oosten daarentegen was deze kogelregen de harde werkelijkheid tot in 1989. Vele families die nu politiek actief zijn in Thüringen hebben daar zelf onder geleden. Zij zwichten dus onder geen enkele druk om met Die Linke zoete broodjes te bakken.

Terwijl de salvo’s tussen links en de CDU, de CDU en de Afd, Berlijn en Thüringen elkaar om de oren vliegen, doemt stilaan de vraag op hoelang Merkel zich nog aan haar bondskanselierschap kan blijven vastklampen. De door haar gekozen opvolger AKK is ten val gebracht. De CDU-chef in Thüringen die haar lijn wilde verdedigen, is weggeblazen. In haar eigen regering heeft ze de verantwoordelijke voor de oostelijke deelstaten Christian Hirte moeten ontslaan, omdat die via Twitter de verkiezing van Kemmerich steunde en manifest weigerde die tweet weer weg te halen.

Van bij de lokale CDU in Thüringen tot aan de CDU-top en in haar eigen regering is het dus duidelijk dat de lijn-Merkel rond Thüringen massaal wordt afgewezen door een CDU-basis die de hete adem van de AfD in de nek voelt. Is dit het begin van het einde? Gaat de (politieke) kop van Merkel eindelijk rollen?

HDG

10

Beeldspraak

20 FEBRUARI 2020

MEDIALAND

FILM Duitsland. Het was meteen wereldnieuws in heel Europa, zeker in het licht van de recente gebeurtenissen in Thüringen, en moest dan ook dagenlang uitgemolken worden. Nu goed, in Thüringen wordt er wel degelijk concreet politiek geweld gepleegd, maar aangezien dat geweld uit linkse hoek komt, hebben onze media het daar liever niet over. Zo gaat dat dus in onze media: vage terreurplannen zijn belangrijker nieuws dan concreet politiek geweld dat voor een waar schrikbewind zorgt, enkel en alleen op basis van de politieke achtergrond van de daders.

Je zou daartegen kunnen opwerpen dat het politieke geweld in Thüringen eerder spontaan verloopt (alsof dat een excuus zou zijn), terwijl de extreemrechtse bende die opgepakt werd aanslagen wou plegen. Alleen, tegenover deze (gelukkig maar) eenzame extreemrechtse groepering met vage plannen staan over heel Europa jaarlijks tientallen concrete islamistische aanslagen die verijdeld worden, maar waar zelden of nooit iets over bericht wordt. Dat laatste om de bevolking niet ‘onnodig’ te verontrusten, heet het dan.

Waarom er over deze ene groepering dan wel zoveel misbaar gemaakt wordt, is ons een raadsel. Of zou het kunnen dat over verijdelde aanslagen alleen maar bericht wordt als de politieke framing juist zit?

En de Oscar gaat naar…

In de nacht van zondag 9 op maandag 10 februari vonden voor de 92ste keer de prestigieuze Acadamy Awards plaats, traditiegetrouw in het Dolby Theatre in Los Angeles. Normaal gesproken worden de Oscars eind februari uitgereikt, maar door tegenvallende kijkcijfers in 2019 werd de datum flink wat vooruitgeschoven, met als resultaat dat veel andere Award shows ook hun datum moesten veranderen, zoals de BAFTA (Britisch Academy Film Awards), met heel wat stress tot gevolg.

Magnette, de olifant in de Belgische porseleinwinkel

VRT-saga: Peter Claes neemt ontslag Maandag werd de knoop doorgehakt bij de VRT: ook Peter Claes moet vertrekken. Of nam hij zelf ontslag? In de persmededeling van de openbare omroep lazen we dat hij “bereid was deze stap te zetten om de rust te laten terugkeren voor hem, zijn gezin en de VRT”. Een zinnetje dat het best wel waard is om even dieper op in te gaan, want wat wordt hier nu eigenlijk mee bedoeld? Dat ook het gezin van Peter Claes belaagd werd? En wie zit daar dan achter? In de pers lazen we er geen woord over.

We hoeven er natuurlijk ook hier geen tekening bij te maken voor de lezer: het zijn uiteraard de linkse vakbonden gesteund door de bevriende linkse pers die zorgden voor de psychische terreur. In de naam van de democratie en de verdraagzaamheid, weet u wel. Op het ogenblik dat we dit stukje neerschrijven, is het nieuws nog te vers om al commentaar opgeleverd te hebben in de pers. Maar we zijn er redelijk zeker van dat tegen de tijd dat u dit nummer in handen heeft, de pers niet al te diep zal ingegaan zijn op welke mechanismen precies gezorgd hebben voor het ontslag van Peter Claes en het democratische gehalte ervan. Politieke inmenging in het reilen en zeilen van de openbare omroep mag niet, tenzij het is om niet-linkse elementen uit de weg te ruimen. Zelfs persoonlijke aanvallen op gezinsleden zijn dan blijkbaar toegestaan.

Als Trump een biljoen bomen wil laten planten…

We schreven het verleden week nog in deze rubriek: een links politicus hoeft nooit te vrezen voor een zogenaamde ‘fact check’, terwijl een rechts politicus nog niet kan beweren dat de zon in het oosten opkomt zonder dat de media ergens een studie opvissen die dat toch enigszins in twijfel durft te trekken. En wat gebeurde er afgelopen week? De Amerikaanse regering kondigde aan een biljoen (duizend miljard) bomen te willen planten en prompt haalden de media een studie te voorschijn die in vraag stelt of het planten van bomen echt wel iets uithaalt voor het klimaat.

Al jaren schoppen de media ons een slecht geweten als we bij het boeken van een vliegtuigreis niet meteen ook een groene aflaat kopen om ergens bomen te laten aanplanten.

Waar die bomen zouden staan, voor zover ze ook echt aangeplant worden, weet eigenlijk niemand, maar enkele groene NGO’s varen al enkele jaren wel bij het handeltje. Maar als Donald Trump een biljoen bomen zou willen laten planten, blijkt dus dat het eigenlijk amper een verschil zou uitmaken.

Of Donald Trump soms een speciale boomsoort uitgekozen heeft, die geen koolstofdioxide uit de lucht opneemt?

Voor zover wij weten niet, maar uit een of andere studie zou blijken dat als je te veel bomen op een ‘onwetenschappelijke’ wijze aanplant, er meer bosbranden kunnen ontstaan. Ja, wie had nu ooit kunnen vermoeden dat meer bomen ook tot meer bosbranden zouden kunnen leiden? Nog een beetje, en we gaan van de weeromstuit binnenkort bij elke vliegtuigreis een certificaat moeten kopen om een paar van die Trump-bomen te laten omhakken!

Ander probleempuntje waar de media het over hadden: in Turkije zouden bij een boomplantactie tot negentig procent van de bomen gestorven zijn. Even doorrekenen: als negentig procent van een biljoen bomen sterven, zijn dat er nog altijd honderd miljard bomen extra bij. Nog altijd een behoorlijk aantal, naar onze mening, maar voor onze pers hoeft het dus duidelijk niet. Behalve dan dat die honderd miljard bomen vooral veel bosbranden zullen veroorzaken. Je vraagt je af waar Donald Trump het toch vandaan haalt dat de pers hem niet eerlijk zou behandelen.

Terreurplannen enkel gevaarlijk als ze extreemrechts zijn?

Verleden week hield de Duitse politie een razzia bij enkele extreemrechtse elementen die naar verluidt al bij al weinig concrete plannen hadden om terreur te plegen in

We denken dat men afgelopen vrijdag op menige vaderlandslievende nieuwsredactie stevig gevloekt zal hebben bij het lezen van het “j’en ai marre” van Paul Magnette. We hebben het al vaker in deze rubriek gezegd: de Vlaamse media hebben het lastig om de N-VA te framen als een bende ‘caractériels’ die niet in een federale regering willen stappen, en zeker als de voorzitter van de PS openlijk een veto tegen die partij uitspreekt, en dan nog niet eens om inhoudelijke redenen.

Ze doen nochtans heel hard hun best, die Vlaamse media.

We citeren de titel boven een interview met Karel De Gucht, een paar dagen eerder in Humo en De Morgen: “Magnette onderhandelt keihard en De Wever is een opportunist.” Een uitspraak die in principe voor rekening van Karel De Gucht is, maar die daar niet in zulke vette letters zou gestaan hebben als ze niet op de goedkeuring had kunnen rekenen van de redactie. Goed geprobeerd, maar wat ben je ermee als je amper enkele dagen later over de hele lijn terechtgewezen wordt door een opportunistische Magnette?

Invloed sociale media op stemgedrag “sterk overdreven” U hebt het de jongste jaren vaak genoeg gelezen in de krant: de verkiezing van Donald Trump en de Brexit zijn allemaal de schuld van de sociale media. Op die sociale media zouden allerlei trollenlegers heersen, en natuurlijk de Russen, die de nietsvermoedende kiezers bestoken met allerlei verzonnen nieuws om hen toch maar de verkeerde keuze te doen maken in het stemhokje.

Nu blijkt echter uit een studie van het Reuters Institute for the Study of Journalism in Oxford dat de gemiddelde kiezer in de aanloop naar de Britse verkiezingen van december verleden jaar zijn nieuws toch vooral bij de traditionele media zocht. BBC News en MailOnline stonden voor ongeveer de helft van de tijd die de kiezers spendeerden aan het lezen van nieuws. Met The Guardian, The Mirror en The Sun erbij kom je zelfs aan twee derde van de tijd. Veel ruimte is er dus niet voor Russische trollenlegers om via de sociale media massa’s kiezers een fout stemgedrag aan te smeren.

Is dat goed nieuws? Tja. Uit het onderzoek blijkt ook dat slechts drie procent van de tijd op het internet besteed wordt aan het bezoeken van nieuwssites, goed voor zo’n zestien minuten per week. Dat valt dus tegen.

Anderzijds, de ‘echokamers’ op de sociale media, waar alleen maar de eigen mening bevestigd wordt, en versterkt, blijken niet echt te bestaan. In het bijzonder blijken precies de veelgebruikers van sociale media vaak blootgesteld te worden aan verschillende meningen, en zeker niet alleen maar bevestigd te worden in hun eigen gelijk.

Wanneer u dus nog eens een klaagzang leest over de kwalijke invloed van sociale media op het stemgedrag van de achteloze kiezer, kan u er dus het uwe van denken. De ontnuchterende vaststelling is immers dat die sociale media weinig of geen invloed uitoefenen op het stemgedrag van de kiezers, omdat de gemiddelde kiezer amper nieuws leest.

Met daar bovenop de pijnlijke vaststelling dat als de linkse partijen verkiezing na verkiezing verliezen, dat misschien vooral toch is omdat hun verhaal werkelijk op is.

De Awards voor zowel Beste Regie als Beste Film gingen dit jaar naar een verrassende keuze. Bijna een eeuw lang waren de Oscars een exclusief Amerikaans feestje, maar dit jaar ging de Zuid-Koreaanse Bong Joon-Ho er met de hoofdprijs, én nog 3 andere Awards, vandoor. Zijn zwarte komedie “Parasite” werd daarmee de eerste niet-Engelstalige film die ooit de Oscar voor Beste Film in de wacht sleepte. In 2019 won “Parasite” ook al de Gouden Palm op de 72ste editie van het Filmfestival Cannes.

“Parasite” is een film die, ondanks de verschillen in taal en cultuur, op veel vlakken heel universeel voelt. Daarbovenop weet de film, zoals ik al eerder schreef, de volle 2 uur en 12 minuten de kijker te vermaken. Spanning, komedie, intrige. Alles passeert de revue. Voor velen zouden de Oscars dit jaar echter anders verlopen. Door velen werd voorspeld dat vooral de films “Joker” van Todd Phillips, “Once Upon a Time… in Hollywood” van Quentin Tarantino en de oorlogsfilm “1917” van regisseur Sam Mendes hun vele nominaties zouden omzetten in overwinningen. “Joker” ging echter alleen naar huis met de Award voor Beste Acteur (en terecht!) en Beste Originele Muziek. Brad Pitt nam de prijs voor Beste Mannelijke Bijrol mee voor zijn rol in “Once Upon a Time… in Hollywood”, die ook ‘Best Production Design’ won. Sam Mendes sleepte met zijn oorlogsfilm “1917” drie prijzen in de wacht; Beste Geluid, Beste Cinematografie en Beste Special Effects.

“1917” is al even te zien in de Belgische zalen, maar voor degenen die deze kans nog niet zijn gaan benutten, hierbij mijn betoog.

1917: unieke visuele loopgraventhriller De slag om Passendale, België, 1917. Meer dan honderdduizend geallieerden komen om het leven door een Britse aanval op de Duitse stellingen. Korporaal Alfred H. Mendes meldt zich als vrijwilliger om aan het opperbevel te gaan rapporteren over de kansloze positie van zijn kameraden. Twee dagen lang moet hij de dood zien te ontwijken in het modderige niemandsland. Gelukkig overleeft hij de doodsmissie en schrijft erover in zijn autobiografie, “The Autobiography of Alfred H. Mendes 1897-1991”, zodat zijn kleinkinderen kunnen lezen over de verschrikkingen van de Eerste Wereldoorlog. Eén van die kleinkinderen is regisseur Sam Mendes (bekend van o.a. 007’s “Skyfall” en “Spectre”), die zijn film “1917” inspireert op de memoires van zijn grootvader. In “1917” worden twee jonge Britse soldaten, Schofield en Blake, op de voet gevolgd door de camera. Zij worden door de generaal op net zo’n gevaarlijke missie gestuurd met als doel hun 1600 kameraden voor een bloedbad te behoeden. Onder die 1600 soldaten is ook de broer van Blake, een extra motivatie voor de jonge soldaat om de missie aan te gaan.

Mendes’ film vertelt een heroïsch verhaal, maar doet in geen enkel opzicht een poging het verhaal mooier te maken dan de realiteit was. Wat de regisseur wel doet, is de film visueel ongelofelijk indrukwekkend maken. Een cinematografisch spektakel dat je doet beseffen dat eigenlijk geen enkele andere oorlogsfilm hiervoor een goed beeld van de oorlog gaf. Samen met zijn vaste cameraman Roger Deakins behandelde Mendes het productieproces als een militaire missie. Ieder stukje werd uitgedacht en uitgestippeld, tot op het detail. Zo werkten ze met een storyboard waarin elke beweging precies was uitgetekend en zorgden kabelcamera’s, drones, steadycams, kranen en rails voor een ogenschijnlijk vloeiende beweging, alsof de hele film is opgenomen in één shot. Mendes deed dit niet alleen om met vernuftige trucjes een prachtige, Oscarwaardige film te maken, maar ook en vooral symbolisch: de soldaten die twee dagen de tijd kregen om 1600 man te behoeden voor de verschrikking van hun leven, kregen namelijk ook geen pauze. Over 1917 rest mij nog maar één ding te zeggen. Fan van oorlogsfilms of niet, fan van historiek of niet, fan van Sam Mendes of niet. Deze film moét je gezien hebben.

THIRZA NERISSA

Op de praatstoel

20 FEBRUARI 2020

11

Egypte na de revoluties

“Revolutie leidde tot aanvallen tegen christenen” Bijna tien jaar geleden brak de Egyptische revolutie uit op het Tahrirplein in het centrum van Caïro. Op 25 januari 2011 verzamelden er zich duizenden Egyptenaren op straat om te protesteren tegen de corruptie in het land en het repressieve regime van de toenmalige president Hosni Moebarak. Het protest bracht dodelijke slachtoffers met zich mee en eindigde uiteindelijk met de afzetting van de president onder druk van het leger.

Na de verkiezingen die daarop volgden kwam de Moslimbroeder Mohamed Morsi aan de macht. Die werd op zijn beurt in 2013 afgezet door een staatsgreep van huidig president Abdul Fatah al-Sisi. Tot op heden blijft het onrustig in Egypte, want het land kent nog steeds corruptie en een grote ongelijkheid. Daarnaast vindt er een enorme demografische explosie plaats en vraagt de jonge bevolking van het land nog steeds meer economische kansen. Om de orde te blijven bewaren, heeft de huidige president een geducht repressieapparaat uitgerold dat door de bevolking wordt gevreesd.

Sisi zorgt voor stabiliteit Ik land in de luchthaven van de Egyptische hoofdstad Cairo en mijn chauffeur George pikt me op en brengt me naar het appartement in de wijk Heliopolis, waar ik de komende tijd zal verblijven.

Net afgestudeerd staat hem nu zijn legerdienst te wachten. Die duurt, afhankelijk van je behaalde diploma, tussen de één en de drie jaar. Omdat George hoger opgeleid is, zal hij een hogere rang en dus waarschijnlijk ook een langere legerdienst krijgen. Al blijft hij hopen zijn dienst binnen één jaar te kunnen afronden. Aangezien de nieuwe president van Egypte al-Sisi uit het leger afkomstig is, vraag ik naar zijn mening over hem.

George: “Je kan die vraag best niet te openlijk stellen. Veel Egyptenaren waarderen dit niet, want zij vrezen de veiligheidsdiensten.

Velen houden zich ondanks de vele bezorgdheden liever niet met politiek bezig. Maar niet alle Egyptenaren steunden destijds de revolutie van 2011. Mijn kerkgemeenschap bijvoorbeeld keek met een bang hart toe omdat we wisten dat bepaalde bewegingen, zoals de Moslimbroederschap, gebruik zouden maken van de chaos om hun eigen agenda door te duwen. De christenen in Egypte werden in de revolutionaire tijden ook steeds vaker het slachtoffer van terreuraanvallen en ergere discriminatie. Als een christen kijk ik daarom met een wrang gevoel terug op de afgelopen revoluties.”

De Moslimbroederschap werd in de jaren 1920 opgericht in Egypte en streeft naar een samenleving gebaseerd op islamitische principes. Ze zijn diep geworteld in de Egyptische maatschappij en wonnen in 2012 de verkiezingen in Egypte. Hun kandidaat Morsi werd president, maar sinds zijn afzetting worden de Moslimbroe-

ders als een verboden en terroristische organisatie beschouwd.

Veel van de Egyptenaren die ik ontmoette, verweten hen dat ze enkel hun eigen agenda hebben willen doordrukken en niet bezig zijn geweest met de gigantische sociaaleconomische problemen van het land.

George: “Ikzelf maak me geen illusies. Volgens mij was dit alles een machtsspel waarbij het leger destijds de Moslimbroeders de macht heeft laten grijpen om hen nadien te kunnen uitschakelen.

Uiteindelijk is de cirkel ook weer rond en is het leger weer aan de

peaan in zijn winkel te zien en hij haalt voor mij een hele reeks balsems naar boven, waaronder ook eentje met de merkwaardige naam ‘ISIS’. Maar dan uiteraard verwijzend naar de Egyptische godheid en niet naar de terreurbeweging. Zoals gebruikelijk in het Midden-Oosten biedt hij me een kop typische veel te sterke koffie aan, en nadat ik enkele van zijn balsems heb geroken, beginnen we aan ons interview.

Soliman: “De naam ISIS is weer zoiets dat, net zoals Egypte zelf, het voorbije decennium om zeep is geholpen. Alles wat er sinds

“Europese kritiek op al-Sisi is ontzettend hypocriet” macht in het land. Maar als je mijn mening wil weten: Sisi zorgt voor stabiliteit en economische ontwikkeling, voor mij persoonlijk en veel van mijn kennissen zijn we daarmee tevreden, na de voorgaande tumultueuze jaren.”

De parfums van Gizeh Het Egyptisch toerisme - dat levensbelangrijk is voor de economie van het land - beleeft een heropleving nadat het jarenlang leed onder de terugvallende cijfers. Terreuraanslagen die het land teisteren, zoals de bomaanslag van 2019 - waarbij een bus toeristen werd getroffen nabij de wereldberoemde piramides van Gizeh - of de terreuraanslag op een Russisch vliegtuig in 2015, troffen de sector ontzettend hard.

Veel toeristen mijden omwille van veiligheidsredenen nog steeds het land.

Op een steenworp van de piramides van Gizeh ontmoet ik ‘Mister Soliman’, een soenniet. In zijn winkel King Soliman verkoopt hij balsems, waarvan de methode om ze te bereiden volgens zijn verkooppraatje teruggaat tot de tijd van de farao’s. Net zoals vele andere zaken in de buurt lijdt ook hij onder het terugvallende toerisme.

Hij is blij om nog eens een Euro-

2011 is gebeurd in dit land heeft de Egyptenaren alleen maar dieper in de ellende geduwd en ons land decennia terug in de tijd gegooid. De veiligheidssituatie is jarenlang slecht geweest en hierdoor bleven de toeristen weg. Dat doet mij, net zoals zoveel andere van mijn landgenoten, economisch ontzettend veel pijn. Maar als ik terugkijk op de situatie dan kon het erger. We zijn tenminste

Mister Soliman

niet zoals Syrië of Libië geëindigd…”

President al-Sisi snoert alle kritische stemmen de mond en als men zich kritisch uitlaat over zijn beleid, kan men zelfs in de gevangenis belanden. Er zijn dan ook duizenden politieke gevangenen in Egypte. Ik spreek mijn verbazing uit om te horen dat ondanks de harde repressie er toch Egyptenaren zijn die hun president steunen.

Soliman: “Ik weet dat dit in het liberale Europa geen populaire mening is, maar ik ben een grote fan van president Sisi. Hij maakte het land terug veiliger door hard tegen de islamisten op te treden en zorgt tegelijkertijd voor nieuwe investeringen in bijvoorbeeld de infrastructuur van het land. Ik vind de kritiek vanuit Europa op onze president dan ook ontzettend hypocriet. Want hem kunnen jullie wel bekritiseren, maar een Moslimbroeder zoals de Turkse president Erdogan laten jullie zonder problemen militaire aanvallen uitvoeren die de hele regio verder destabiliseren.”

Tahrir Een dag later sta ik voor het Egyptische museum van oudheden in Downtown Caïro. Vlak aan het Tahrirplein, waar op 25/1/2011 de revolutie begon die toenmalig president Moebarak van de macht verdreef. Ik wil vanuit mijn nieuwsgierigheid het plein wel eens bezoeken, maar mijn gids raadt het af. Ze wil liever zo snel mogelijk het museum binnen gaan. Aangezien we 25 januari naderen, zijn de politiediensten niet gediend met journalisten die net dan rondlopen op het beroemde plein van de Egyptische revolutie.

Daarnaast waren er in september 2019 opnieuw protesten in Egypte, waardoor de politiediensten nog steeds waakzaam zijn. Ons gesprek slaat over op het onderwerp godsdienst. Zijzelf hangt het soefisme aan en beleeft een meer

STOP CHRISTEN VERVOLGING BE82 4096 5194 9168 mystieke vorm van de islam. Ze moet dan ook weinig weten van de politieke islam van de Moslimbroederschap.

Nagwan: “Ik vind het jammer dat veel mensen in het Westen enkel de islam van het salafisme en de Moslimbroeders kennen.

Geloof me als ik zeg dat mijn godsdienst veel meer dan dat te bieden heeft. Terugkijkend op de revolutie denk ik dat veel Egyptenaren naïef waren en de Moslimbroeders hebben onderschat.

Voor mij persoonlijk waren de vele politieke omwentelingen een ramp. Ik heb als gids zeven jaar lang zo goed als zonder werk gezeten. Het was voor mijn gezin dus ontzettend moeilijk om de voorbije jaren brood op de plank te krijgen. De toeristen die wel naar Egypte kwamen, waren afkomstig uit Azië. Ik heb jarenlang met Europeanen gewerkt en dan is het een moeilijke omslag om opeens met Chinezen te gaan werken. Ze hebben een totaal andere mentaliteit dan jullie Europeanen.”

We gaan het museum binnen en naar mijn aanvoelen zijn er toch veel mensen die de eeuwenoude Egyptische artefacten komen bewonderen. Maar de gids verzekert me dat het er vroeger veel meer waren. Al blijft ze hopen dat de steeds maar uitgestelde - opening van het nieuwe museum opnieuw meer toeristen zal lokken. Ondertussen lijken ze in het museum al druk bezig met het verhuizen van een deel van de collectie naar de nieuwe locatie.

Nagwan: “Wist je trouwens dat tijdens de revoluties er is geprobeerd om in te breken in het museum? Het was mijn grootste angst dat het museum, net zoals dat van Bagdad in 2003, zou worden leeggeroofd. Helaas zijn het dus niet enkel personen, maar ook antiquiteiten die lijden onder de politieke revoluties in het Midden-Oosten. Ik houd mijn hart dan ook vast voor de antieke stad Leptis Magna in ons buurland Libië. Ik hoop dat ze ongeschonden uit de eindeloze Libische oorlog komt.”

We beginnen aan onze rondleiding door het museum en ze vraagt mij geamuseerd of ik, net zoals zoveel Westerlingen, niet aan haar wil vragen of de piramides door ruimtewezens zijn gebouwd.

Ik lach en bedenk mezelf dat zij zelfs na deze tumultueuze jaren ondanks alles, net zoals zovele andere Egyptenaren, haar gevoel voor humor niet is verloren.

JENS DE RYCKE

12 Cultuur

20 FEBRUARI 2020

GESCHIEDENIS

René Goscinny (1)

Vorige maand heeft Parijs zijn standbeeld onthuld in de straat waar de belangrijkste Franse auteur van de vorige eeuw woonde: René Goscinny.

Goscinny en Morris in Amsterdam

(Foto Anefo)

Natuurlijk is bovenstaande zin een beetje provocerend. Een beetje maar… Want ga in Vlaanderen een boekhandel en zelfs sommige bibliotheken binnen en vraag naar de boeken van Roelants, Brulez, Gilliams. Die zijn er niet. Het is zelfs lang zoeken naar Teirlinck, Gysen of Lampo.

Maar “De Tartaarse helm”, “De schat van Beersel”, “De Tuf-Tuf club”, “Lambiorix” enz. worden drie generaties na hun creatie nog altijd gelezen en verkocht.

Een bewijs dat Willy Vandersteen (en ook een Jef Nys) meer dan de ‘grote literatuurders’ het echte Vlaanderen vertegenwoordigen en een zenuw raken.

Humoristisch talent René Goscinny staat dankzij het wereldsucces van zijn creaties nog een paar verdiepingen hoger.

Hij wordt geboren in Parijs in 1926 als de kleinzoon van een Poolse rabbijn en een Joods-Franse uitgever van kranten. Zijn ouders verlaten Frankrijk twee jaar later om Joodse kolonisten in Argentinië te assisteren. Goscinny studeert aan het Franstalig college in Buenos Aires en iedere drie jaar bezoekt hij met zijn ouders exotische plaatsen als Parijs, Bordeaux, enz. Als kind leest hij de populairste Argentijnse strip over een grote sterke en een slimme kleine gaucho en hij begint tekeningetjes te maken en verhaaltjes te verzinnen. Maar zijn vader sterft vroeg en hijzelf wordt boekhouder. Niet voor lang, want hij wil iets met zijn humoristisch talent doen.

Hij verkast met zijn moeder naar New York en probeert daar werk te vinden als tekenaar en scenarist. Af en toe lukt het, maar hij leeft grotendeels op kosten van mama. Hij ontmoet er ook een paar verdwaalde Walen en één Vlaming die hun heil in de VS zoeken: Joseph Gilain (Jijé), André Franquin en de Kortrijkzaan Maurice de Bevere (Morris). Allemaal keren ze terug naar huis, waar het gras toch groener is. Goscinny leert er ook de tekenaars en scenaristen van het bekende satirische Mad kennen, maar een voltijdse baan zit er niet in. Na zeven jaar geeft hij het op en vertrekt in 1951 naar Europa.

Hij is een atypische Fransman: een Jood die uitstekend Spaans en Engels spreekt (en later nauwgezet de vertalingen van zijn boeken controleert en desnoods verbetert). Met zijn dikke kop, kleine

neus en haast Afrikaans krulhaar is hij geen Adonis, maar hij compenseert dat in gezelschap met zijn Joodse en Angelsaksische zelfspot en zijn flair voor dubbele bodems.

Uitgebuit Bij zijn terugkeer gaat Goscinny te biechten bij het World Press Agency van de Waal Georges Troisfontaines, die hij kort in New York ontmoette. Troisfontaines heeft een agentschap op Amerikaanse leest geschoeid, dat tekeningen en strips levert aan veel bladen, vooral aan Spirou (Robbedoes) en Le Moustique (Humoradio) van Charles Dupuis uit Marcinelle. Troisfontaines is niet onder de indruk van de strips die Goscinny hem toont, maar zijn belangrijkste medewerker is de Luikenaar Jean-Michel Charlier (scenarist Buck Danny, Beverpatrouille). Die stelt ook vast dat Goscinny’s tekentalent aan de magere kant is, maar dat hij wel grappige goede verhalen verzint.

Goscinny krijgt werk en schakelt onmiddellijk een kennis in: tekenaar Albert(o) Uderzo, zoon van Italiaanse migranten. Dupuis wil even een Amerikaans televisieblad starten en stuurt Goscinny weer over de oceaan, maar dat lukt niet en het komt nooit meer goed tussen de twee. Goscinny en Uderzo leveren dan maar alle mogelijke verhaaltjes aan World Press voor damesbladen en kleine jeugdweekbladen.

Inmiddels verspreidt zich in het wereldje het gerucht dat die Fransman wel ideeën heeft. Morris vraagt hem zelfs een eenmalig scenario voor zijn Lucky Luke. Het is hard en veel werken en weinig betaald worden, want Georges Troisfontaines laat iedereen een contract tekenen waarbij zijn agentschap alle rechten bezit.

Goscinny, Uderzo en Charlier nodigen daarom collega’s uit om een einde aan de uitbuiting te maken, maar twee tekenaars verwittigen Troisfontaines, die de ‘Jood’ en de ‘Italiaan’ begin 1956 direct aan de deur zet. Opnieuw is het zoeken naar werk bij andere bladen en vooral veel tekeningen en teksten maken voor margarinefabrieken en dergelijke. Lang duurt de ellende niet.

Morrris zit op een dood spoor met zijn Lucky Luke en Goscinny giet nieuw leven in de stripheld, die vlug aan populariteit wint. Jarenlang verschijnen nieuwe verhalen “met tekst en tekeningen

Morris” terwijl het grote succes aan de scenario’s van Goscinny te danken is. De keiharde West-Vlaming verschijnt met een tas met cash in Parijs en betaalt Goscinny een schijntje. Die durft niet protesteren uit angst een Joodse woekeraar genoemd te worden.

Ook andere tekenaars doen op dezelfde manier een beroep op hem. Maar de Brusselse uitgeverij Le Lombard met weekblad Tintin (Kuifje) ziet een opportuniteit en Goscinny en Uderzo mogen onder eigen naam een nieuwe stripheld lanceren: “Oempa Pah”, een Indiaan ten tijde van de verovering van de Nieuwe Wereld. Het is een voorafspiegeling van het latere wereldsucces: woordspelingen, anachronismen en satire van Goscinny en steeds soepeler en komischer tekeningen van Uderzo.

Pilote De twee kompanen proberen een eigen blad op te richten, maar dat lukt pas als zij en Jean-Michel Charlier de koppen bij elkaar steken om met het geld van Radio Luxemburg Spirou en Tintin te beconcurreren met een eigen Frans weekblad. In 1959 verschijnt Pilote. René Goscinny wordt de redactiesecretaris die het zware werk doet en het blad aaneenlijmt, maar de grote man is aanvankelijk Jean-Michel Charlier. De Luikse scenarist creëert een Franse tegenhanger voor zijn Buck Danny: het pilotenkoppel Tanguy en Laverdure. Albert Uderzo tekent de verhalen. Charlier ontwerpt ook de Westernreeks Fort Navajo (later naar het hoofdpersonage Blueberry genaamd). De jonge Jean Giraud ontpopt zich met Blueberry op een paar jaar tijd tot de grootste striptekenaar van zijn generatie. En tenslotte schrijft Charlier een succesvolle piratenreeks Barbe Rouge (Roodbaard) die hij tekenaar Vic Hubinon van Buck Danny toevertrouwt.

Naast al deze avonturenverhalen heeft Pilote ook een komische reeks nodig. Of Goscinny naast zijn redactiewerk, zijn anonieme scenario’s voor sommige tekenaars en Oempa Pah dat er ook bij wil doen? Uderzo moet ook deze reeks maar tekenen. Jaren later doen de twee heren lichtjes spottend alsof het idee op een kwartiertje tijd uit hun koker komt. In de werkelijkheid hebben ze grondig nagedacht en op hoop van zegen lanceren ze Astérix.

JAN NECKERS

Het oude Rome herleeft De maquette van Rome op het einde van de vierde eeuw is een sleutelwerk van de afdeling Klassieke Oudheid van het Museum Kunst & Geschiedenis in het Brusselse Jubelpark.

Dit topstuk heeft nu een nieuwe presentatie gekregen die beantwoordt aan het verwachtingspatroon van jonge museumbezoekers.

De immense maquette (11 x 4 meter) van het oude Rome was voor vele generaties het hoogtepunt van een schoolbezoek aan het Museum Kunst & Geschiedenis. Elk jaar kwamen tienduizenden kinderen en ook volwassenen zich vergapen aan het schaalmodel van de eeuwige stad op het toppunt van haar glorie, aan het einde van de vierde eeuw. Toen stonden de meeste antieke gebouwen en monumenten nog overeind en was de bouw van de christelijke kerken nog niet begonnen.

Het museum heeft de maquette vlak na de Tweede Wereldoorlog verworven. Het is een van de vier versies die architect Paul Bigot (1870-1942) heeft gemaakt. Bigot studeerde architectuur in Parijs en in 1900 won hij de Premier Grand Prix de Rome, een aanmoedigingsprijs voor jonge kunstenaars, musici en architecten. Als beloning mocht Bigot vijf jaar resideren in de Villa Medici in Rome. Elk jaar moest hij een werkstuk, een ‘envoi de Rome’, naar Parijs sturen. In zijn laatste jaar was dat een schaalmodel van het Circus Maximus. Bigot had de smaak te pakken en begon aan een maquette van heel Rome.

In 1911 was hij bijlange nog niet klaar, maar het onafgewerkte model werd al getoond op de Internationale Tentoonstelling van Rome.

De archeologen waren verrukt, wat Bigot motiveerde om verder te werken. De ondertussen monumentale Rome-maquette werd aan het publiek getoond op de Wereldtentoonstelling van 1937 in de Franse hoofdstad. In die tijd besliste Bigot om zijn schaalmodel aan te passen aan de resultaten van archeologische opgravingen die in Rome hadden plaatsgevonden. Nieuw ontdekte gebouwen kregen een plaats.

Met de ogen rondwandelen Van de vier gipsen versies die Bigot van zijn Rome-maquette heeft gemaakt, zijn enkel het werkmodel (aan de universiteit van Caen) en het exemplaar van Brussel overgebleven. Dat laatste is het enige dat ingekleurd is. Het schaalmodel van Bigot is opmerkelijk goed bewaard. Toch

oordeelde het Museum Kunst & Geschiedenis om het topstuk op te frissen en vooral om de geluidsen lichtinstallatie aan te pakken, zodat ze de maquette optimaal tot haar recht laat komen.

Op de bovenverdieping van de vernieuwde presentatie maken de bezoekers op videoschermen kennis met het dagelijks leven in Rome tijdens de vierde eeuw. Een tweede documentaire toont het leven en het werk van Paul Bigot.

Op aanraakschermen is uitgebreide informatie te vinden over tien iconische gebouwen, zoals het Colosseum, het Circus Maximus, het Forum Romanum, de Thermen van Caracalla en het Pantheon.

De onderste verdieping, die voor het eerst in twintig jaar opnieuw toegankelijk is, biedt een uniek zicht op de Rome-maquette.

Met tablets kan via ‘augmented reality’ een selectie van gebouwen in 3D verkend worden.

Vlak bij de maquette is een nieuwe zaal ingericht met vier grote schermen, waarop evenveel personages in het Latijn vertellen over hun leven in de hoofdstad van het Romeinse Rijk. Er is een senator uit de hoogste sociale klasse en een bevrijde slavin, afkomstig uit het kustgebied van de Levant, die handelaarster is geworden.

Daarnaast zijn er de verhalen van een jongeman uit Noord-Afrika die naar Rome kwam om architect te worden en van een herderin uit de bergen van Midden-Italië, die als gladiator in de arena trad.

Deze getuigenissen illustreren dat Rome toen een smeltkroes van culturen was, een stad die kansen bood om de sociale ladder te beklimmen en de rol die vrouwen daarin konden spelen.

De Rome-maquette van Paul Bigot blijft, ook zonder de moderne belevingssnufjes, een uitzonderlijk pedagogisch instrument. Maar ze is meer dan dat. Iedereen die geboeid is door de oudheid, moet ze gaan bekijken om met de ogen rond te dwalen in het Rome van de vierde eeuw.

MMMV Nieuwe presentatie van de Rome-maquette, Museum Kunst & Geschiedenis, Brussel, www.artandhistory.museum

ACADEMISCHE ZITTING

Actueel

13

‘De media in Vlaanderen Vlaanderen in de media’

20 FEBRUARI 2020

Ierse verkiezingen

Donderdag 26 maart 2020 om 19.30 u

Sinn Fein doorbreekt tweepartijenstelsel Vlaams Parlement Brussel

De bevolking van de Ierse Republiek, het ganse zuiden van het eiland zonder Noord-Ierland dus, trok onlangs naar de stembus voor de verkiezing van de 160 zetels in het nationale parlement, de Dail met zetel in Dublin. De uitslag werd een verrassing. De twee traditionele machtspartijen, Fine Gael en Fianna Fáil, kregen klappen. De verkiezingen werden nog sterker dan voorspeld gewonnen door Sinn Fein, de linkse nationalisten onder leiding van het politieke fenomeen Mary Lou McDonald.

Sinds het ontstaan van de Ierse Republiek in 1921 en de daaropvolgende burgeroorlog (1922-1923) werd het Ierse politieke landschap gedomineerd door twee partijen: de Fine Gael en de Fianna Fáil. Beide hebben hun wortels in de tegengestelde kampen tijdens de burgeroorlog. Fianna Fáil was de partij van de legendarische Eamon De Valera, de Fine Gael was zijn gezworen tegenstander.

Het is voor niet-Ieren al langer moeilijk het ‘grote onderscheid’ tussen beide partijen te zien: Fine Gael is eerder christendemocratisch, de Fianna Fáil wat liberaler. Maar beide verschillen als centrum-machtspartijen al lang niet zo erg veel meer van elkaar, ook al zitten ze elkaar fel in de haren... Nu lijkt het erop dat ook de Ieren op de twee uitgekeken zijn.

Uittredend eerste minister Leo Varadkar is geboren in Dublin, maar van Indische afkomst langs vaderszijde. Bij het referendum

van 2015, waarbij de Ieren het homohuwelijk goedkeurden, outte hij zich als homo. Hij stuurde Fine Gael naar links: in 2018 liet hij ook het referendum doorgaan waarna abortus gelegaliseerd werd. Hij besliste dit jaar vervroegde verkiezingen te houden, maar dat liep nu verkeerd: zijn partij verliest 14 zetels, eindigt in totaal op 35 en is daarmee pas de derde partij. Maar ook de eeuwige rivalen van Fianna Fáil hebben geen reden tot juichen: zij verliezen 6 zetels en stranden op 38 zetels, maar blijven daarmee nog nipt de grootste partij.

Sinn Fein behaalde 37 zetels, een nooit geziene score. En dan stelde Sinn Fein nog niet in alle kiesdistricten kandidaten op, een fout die hen zetels heeft gekost. Gedurende decennia was deze partij de politieke vleugel van het IRA, dat de gewapende strijd voerde in Noord-Ierland tegen het Britse leger en de protestante loyalisten. Toen SF-leider Gerry Adams in 1998 het Vredesakkoord sloot

dat de burgeroorlog beëindigde, stelde hij dat Sinn Fein nu in staat zou zijn te groeien zowel in het noorden als het zuiden, om zo de Ierse hereniging dichterbij te brengen.

Hij werd uitgelachen, en aanvankelijk leek dat inderdaad erg onwaarschijnlijk: Adams werd blijvend achtervolgd door de families van slachtoffers die wellicht (mede) op zijn bevel waren omgebracht en Sinn Fein bleef zo het brandmerk ‘terrorisme’ met zich meedragen... De scores in de republiek bleven erg mager.

De factor Mary Lou McDonald Maar het tij begint nu te keren. In Noord-Ierland is na jaren de coalitieregering met de loyalisten heropgestart en is Sinn Fein regeringspartij. En nu wordt in Ierland een klinkende overwinning binnengehaald.

Een beslissende factor lijkt de intrede van Mary Lou McDonald te zijn. Deze goed opgeleide vrouw van 50 heeft geen verleden in de gewapende strijd en positioneerde Sinn Fein niet alleen als nationalistische, maar ook als linkse sociale volkspartij ‘voor de kleine man’: met een harde aanklacht tegen het tekort aan betaalbare woningen en tegen een rammelende gezondheidszorg. Dat linkse populisme is vooral bij de jongere generatie goed aangekomen: bij de min-30-jarigen is SF met voorsprong de allergrootste partij.

In hoeverre Sinn Fein het dogmatische extreemlinkse marxisme achter zich heeft gelaten, is momenteel onduidelijk. Net als de PVDA/PTB bij ons zweert ze bij hoog en bij laag dat dat het ‘verleden’ is. Maar in het Europese Parlement zetelt Sinn Fein nog steeds in de extreemlinkse GUE-fractie, waar ze samenhokt met de meest dogmatische stalinisten van het continent... De nationalisten van Sinn Fein die de Britten weg willen, ijveren daar overigens voor open grenzen en méér islamitische vluchtelingen. Begrijpen wie kan.

Naar hereniging?

Welke regering Ierland nu gaat krijgen, is afwachten. Voor de verkiezingen hebben zowel Fine Gael als Fianna Fáil gezegd niet met SF te willen besturen. Daardoor zijn ze eigenlijk tot elkaar veroordeeld, ook al hebben ze een hekel aan elkaar. Voor partijen die allebei verloren hebben, is het doorgaans ook geen goed idee om, tegenover een kiezer die om ‘verandering’ schreeuwt, rustig meer van hetzelfde te geven... En pit-

GEDUMPT EN VERRADEN

Uitspraak EHRM

Lichtpuntje of ommekeer?

Tot nu toe was het Europees Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM) geen onafhankelijke rechtbank, maar een gepolitiseerd onderdeel van de linkse lobby. Het soort partijdige rechtbanken dat in een rechtsstaat met onafhankelijke rechters en een échte scheiding der machten niet zou mogen bestaan.

In vrijwel alle gevallen oordeelde het Hof dat immigranten - legale of illegale, asielzoekers of erkende vluchtelingen - niet uitgewezen mochten worden, zelfs niet als zij zich schuldig hadden gemaakt aan terrorisme, pedofilie, verkrachting, drughandel of moord. Als u denkt dat wij overdrijven, zoek dan maar eens op welke processen de regering-Cameron daarover heeft gevoerd, en verloren. Ook bijvoorbeeld inzake terreurbestrijding en de behandeling van gedetineerden van gemeen recht vonniste het Hof altijd in het voordeel van de terroristen en de misdadigers. Maar nu werd er voor het eerst is héél lang met die nefaste traditie gebroken.

Pushbacks Het probleem van Afrikanen die met geweld de grensversperringen doorbreken rond de Spaanse enclaves Ceuta en Melilla is algemeen bekend. Nu heeft het Hof geoordeeld dat Spanje migranten die over een hek rond Ceuta klommen, mag terugsturen zonder identiteitscontroles en zonder dat zij toegang krijgen tot de asielprocedure. (Zie ook het artikel daarover op SCEPTR.net). Het gaat slechts om een uitspraak in twee individuele gevallen, maar

zoals dat in juridische zaken gaat, schept dat wel een precedent.

Professor Jan Wouters van de KUL “vreesde” dat nationale regeringen dit precedent zullen aangrijpen om illegalen terug te sturen zonder hen toegang te geven tot de asielprocedure. Hij vreest het, wij hopen het. Maar dat zal afhangen van de verdere interpretaties die het Hof aan deze uitspraak geeft. Daarvan zal het ook afhangen of dit een eenmalig lichtpuntje is of een blijvende koerswijziging. Tot 2011 aanvaardde het Hof zelfs collectieve ‘pushbacks’ op zee. De Italiaanse kustwacht kon toen nog schepen vol ‘omvolkers’ gewoon terugslepen naar Libië. Tot het Hof weer eens de kolder in de juridische kop kreeg en dat verbood. Wat de kiem legde voor de massale overzeese invasie van 2015…

En terzijde: het Hof is géén instelling van de EU. Het gezag van het Hof strekt zich alleen uit tot de landen die het in een verdrag hebben erkend. Als het niet haalbaar is uit de EU te stappen, dan kan zo’n verdrag natuurlijk wel altijd opgezegd worden. Het is maar een tip. Het verbaast ons trouwens dat Boris Johnson die stap nog niet heeft overwogen…

PAUL BÄUMER

De Syro Malabar Kerk in de Indiase deelstaat Kerala is een katholieke kerk die onder het gezag van de paus staat. Tien jaar geleden werd de katholieke R.J. Joseph beschuldigd van godslastering en belediging van de islam, omdat hij in een boek met grammatica-oefeningen in een fictieve dialoog de naam “Mohammed” had gebruikt. Joseph stond aan het hoofd van het departement Malayalam – de officiële taal in Kerala – in het Newman College in de stad Thodupuzha. Het boek was goedgekeurd door de kerkelijke autoriteiten.

Maar dat kon Joseph niet redden. Toen hij met zijn gezin in zijn auto van de zondagsmis naar huis reed, hadden zeven militanten van het links-islamitische Popular Front of India een hinderlaag voor hem gelegd. Zij sleepten Joseph uit de auto en hakten zijn rechterhand af.

Hij overleefde dat, en de hand kon zelfs door chirurgen opnieuw worden aangehecht. Die aanslag haalde omwille van zij uitzonderlijke wreedheid hier en daar toch wel de media, zowel in India als daarbuiten. Het Popular Front koppelt islamitische fanatisme en terreurdaden aan een links discours over sociale rechtvaardigheid, vrijheid (!) en grondwettelijke rechten. Na tien jaar ellende heeft R.J. Joseph een boek geschreven helaas alleen in het Malayalam - over wat er na die aanslag met hem gebeurde. Het Newman College en alle katholieke instellingen in Kerala lieten hem vallen als een baksteen, omdat hij “de islam had beledigd”. Hij werd ontslagen uit het college, hij werd uit zijn huis gezet en hij werd zelfs geëxcommuniceerd. Bovenop de financiële ellende die dat veroorzaakte, kwam ook nog een verschrikkelijk sociaal isolement. Zijn vrouw kon dat niet verwerken en pleegde zelfmoord. R.J. Joseph schrijft in zijn boek dat verraden en gedumpt worden door de kerk en de katholieke instellingen waarin hij geloofde en waaraan hij zijn leven had gewijd, als pijnlijker dan het

tig detail: met 73 zetels hebben ze samen hoe dan ook geen Ze hebben Alle info enmeerderheid. inschrijvingen zeven zetels te kort en moeten dus op zoek naar een derde partner. www.proßandria.be Sinn Fein van zijn kant zou kunnen proberen een regering op links te bouwen door alle kleine linkse fracties rond zich te verzamelen: de Groenen met 12 zetels, Labour met 6 zetels, de Social Democrats met 6 zetels en nog een lading onafhankelijken. Maar dat wordt dan wel een érg bont en onervaren gezelschap en de stabiliteit daarvan lijkt ACADEMISCHE ZITTING twijfelachtig.

Een bijzonder element om goed in de gaten houden is in het Vlaanderen programmapunt van ‘Dete media Sinn Fein om, na de Brexit, binnen de vijf jaar eenVlaanderen referendum te houden op het ganse Ierin de media’ se eiland over een hereniging van noord en zuid. Als SF daarvan een breekpunt maakt Donderdag maart om te regeren en er26 wordt een 2020 coalitie gevormd, dan zouom dat19.30 ook effectief kunnen u plaatsvinden. Het Goede Vrijdagakkoord uit 1998 voorziet ook expliciet in die mogelijkVlaams Parlement heid: als een meerderheid van de inwoners van Noord-Ierland en van de Republiek dat Brussel wil, dan moet hereniging met de Republiek mogelijk zijn. en inschrijvingen DatAlle zou info de ultieme test worden van het Vredesakkoord uit 1998: zouden de loyalisten zo’nwww.proßandria.be hereniging vreedzaam aanvaarden?

Ierland gaat alleszins nieuwe en boeiende politieke tijden tegemoet.

HDG

ACADEMISCHE ZITTING

‘De media in Vlaanderen Vlaanderen in de media’ Donderdag 26 maart 2020 om 19.30 u

Vlaams Parlement Brussel

Alle info en inschrijvingen:

www.proßandria.be afhakken van zijn hand.Vele katholieken in het westen, in Afrika en het Nabije Oosten zullen de pijn van dat verraad van de “paus van de moslims” op een andere manier ook voelen…

OOSTENRIJK BLIJFT VN-MIGRATIEPACT AFWIJZEN Ook onder de nieuwe Oostenrijkse regering van christendemocraten en groenen zal het land niet tot het VN-migratiepact toetreden. “De richting van Oostenrijk in dit vraagstuk zal absoluut onveranderd blijven”, aldus de Oostenrijkse minister voor Europa, Integratie en Buitenlandse Zaken, Alexander Schallenberg, in een gesprek met het nieuwsagentschap Apa. De 51-jarige Schallenberg is een partijloze diplomaat die vrij dicht bij de christendemocraten staat. Reeds onder de overgangsregering van kanselier Brigitte Bierlein leidde hij het ministerie van Buitenlandse Zaken en weigerde toen al de door de EU geëiste vluchtelingenverdeling te volgen en te ondertekenen. “Dit is voor mij de verkeerde weg, want het biedt alleen mensenhandelaars bijzondere voordelen. Net die mensenhandel moeten we eigenlijk zo snel als mogelijk lamleggen en opbreken, en dat zal niet lukken als we personen die ergens illegaal op een strand in Europa aan land komen, onder ons verdelen”, liet Schallenberg reeds meermaals optekenen. Op de Algemene Vergadering van de VN in december 2018 stemden 152 landen voor het VN-migratiepact, daaronder Duitsland. Oostenrijk en 11 andere landen onthielden zich en 5 landen stemden tegen. Wat in Oostenrijk, met de groenen mee aan de stuurknuppel, mogelijk is, zien we nog niet onmiddellijk gebeuren in België. Al weet je nooit met zekerheid of Kristof Calvo bereid zal zijn het VN-migratiepact af te wijzen in ruil voor een ministerpost in een nieuwe, Belgische regering…

14

Brieven

20 FEBRUARI 2020 VAN ONZE HOFDICHTER

Een slag in Laken De koning dacht: “Ik moet eens iets op eigen houtje doen.”

Geef toe, dat lag in ’t hof van Laken niet zo voor de hand, maar goed advies is duur dus ontbood de koning Koen, omdat die zeer begaan was met de toekomst van het land.

Dus Koen verscheen en Philippe keek naar zijn gepoetste schoen en zei: “Mijn adviseur, u wel bekend, gaf mij de raad iemand te roepen wie het niet te doen is om de poen wanneer ’t om mijn belang en ‘t heil van onze natie gaat.”

De opdrachthouder groette hoofs en ging gezwind op pad, al was zijn president die van niks wist, niet erg tevree alsof dat tweetal in zijn korf een pad gestoken had en Joachim, pas baas, deed vies en lachte daar niet mee.

Koen Geens, geenszins van slag, ging zonder dralen aan de slag.

Discreet, want lekken zag de opdrachthouder als gevaar.

Hij sprak met iedereen die hij als Democraat aanzag. ’t Ging goed, tot plots in ’t Frans Magnette kwam zeggen: “J’en ai marre!”

LIEDJESKEUZE VRT-RADIO

ANDER VADERLAND? Pallieterke, Laat ons volk méér volk zijn, / in Europa als het moet... / Laat ons volk weer groot zijn / vol van ‘Guldensporenmoed’. / Die droom wordt ooit eens waar / na een eeuwenlang gevecht, / zonder wapens weliswaar, / voor hét democratisch recht. / Schakel eerst de kiesplicht uit / en de kopstem evenzeer / want dan komt van onderuit / ‘t oud idealisme weer! / Dat kan hopelijk rap / nu ‘t federaal niet meer gaat / en na een forse trap / de deur er open voor staat!

E. Derpoorter - A ssebroek

WIE EEN PUT GRAAFT… Pallieterke, Geen enkele Vlaams-nationalist ligt uiteraard wakker van de regeringscrisis. De architecten van de schutskring rond het Vlaams Belang zijn met hun neus in hun vuiligheid getuimeld. Wie een put graaft voor een ander… Het is duidelijk dat er zonder schutskring al lang een regering was. En zij die het Vlaams Belang onbekwame mensen vinden, moeten mij uitleggen hoe deze enorme staatsschuld er gekomen is.En dan is er nog het volgende: het ondemocratisch verkozen staatshoofd van de grootste schijndemocratie ter wereld slaagde er met Bouchez in om een informateur aan te duiden die geen gebenedijd woord Nederlands kent. Dit 190 jaar na de stichting van dit apenland. En intussen maar lullen over diversiteit.

Frank M asschelein - Poperinge

Pallieterke, Een tweetal weken geleden hoorde ik toevallig het begin van BRT-radioprogramma Touché. Het was feest, want lieveling en deel van het meubilair (dixit de omroepster) Raymond van het Groenewoud was aanwezig omwille van zijn zeventigste verjaardag. Het programma werd ingezet met het vulgairste en onbeschoftste on-lied dat ik ooit heb gehoord. “Weg met Amerika” was de titel van het gewrocht, geschreven in 2005 en gericht tegen de familie Bush.

Het is een ordinaire scheldpartij van begin tot einde op die Amerikaanse idioten (sic).

De omroepster zei met zoetgevooisde stem tegen haar chouchou dat het lied nu nog actueel was... Begrijp: Trump is ook een idioot. Toen ze gingen leuteren over Vlaanderen, was ik het gestamel van die fameuze zanger echt beu en heb ik de radio afgezet.

Toen ik ’s avonds het laatavondjournaal meepikte, hoorde ik het gekozen liedjesfragment van Willem Vermandere, die tachtig jaar was geworden. Ik citeer: “Eigen volk eerst interesseert me niet. Bokrijk is aftands en een ouderwets gedoe en ik hoor graag Turkse muziek.” Einde fragment van dat weg-met-ons-liedje.Wie nu nog twijfelt aan de gezindheid van de openbare omroep, is een duts. En wat die twee zogezegde monumenten van Vlaamse zangers betreft: ze zijn zo politiek correct en anti-Vlaams dat ze voor mij totaal ongenietbaar zijn geworden.

Robert Bové - Wichelen

TOESPRAAK KONING

Kruisende woorden oplossing 1201

A B C D E F G H I J K L

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 J

U D A S S T R E K E N

O X R X E

I

X

I

V L O O T X

I

B E R

T X L X

A R M E X O N B R

I

I

E

T S

N X E X A N T E X O E X D

I

D G E R

E N A L

I

D O O X T

L A G E X L O R

U X R O X A X B D X M U R E

I

S A D V

I

E S X S

Z E S T E X R E N A A T E G X E X N E X K A L E N A A R G E E S T

I G E

Pallieterke, De media doen euforisch over de toespraak van koning Filip op de Veiligheidsraad. Eén krant (13/02/2020) noemt hem zelfs de koning van New York! Maar is hij nog wel de koning van geheel België? Ik vrees dat Zijn schone woorden over kindjes in conflictgebieden weinig indruk zullen maken op de leden van de Veiligheidsraad. Wel beklijvend zal internationaal de perceptie bevestigd worden dat België een Franstalig land is.

Alle staatshervormingen ten spijt is er op dat gebied dus niets veranderd. De koning had ook een neutrale houding kunnen aannemen door Engels te spreken. Zoals afgevaardigden van Zwitserland met zijn vier nationale talen. Of zoals de Vlaams-Brusselse socialist Hendrik Fayat, die als buitenlandminister onder de francofiele eerste minister Paul-Henri Spaak op internationale vergaderingen Engels of Nederlands sprak, want “ik heb nooit de thesis … aanvaard dat een Belgische afgevaardigde verplicht zou zijn Frans te spreken omdat Frans een nationale taal is”. (Fayat in BRT-interview met Joost Florquin, 14.04.1997).

A ndré Monteyne - Jette

En Koen naar Laken weer om daar te zeggen: “Niet te doen!

Ik pleit onschuldig, Sire, maar ik heb mijn best gedaan.”

En in colloque singulier: “Magnette kent geen fatsoen, dat moest mij, Sire, van het hart en laat mij nu maar gaan.”

En Sire sloeg toen maar een kwink, om geen figuur te slaan.

HECTOR VAN OEVELEN

VOORSTEL AAN DE KONING

ARMOEDEGRENS

Pallieterke, Sire, mijn Koning. Regelmatig spreekt U de Natie toe. Mag ik U nu ook eens iets zeggen?

Ten tijde van uw grootoom Karel, de Regent, werd ik in een wiegje gelegd, en voor Uw oom Boudewijn, heb ik nog ‘het geweer gepresenteerd’. In Uw Koninkrijk, waar de verschillende bevolkingsgroepen niet meer bevoogd willen worden, rommelt het, maar dat is geen nieuws.

Als die eigengereide lieden in uw huis de ene kamer bloedrood willen verven, de anderen hun kamer in het Pruisisch blauw wensen en nog anderen de muren geel en het plafond azuur willen, zou ik durven zeggen: “Sire, laat ze doen!”

Elk gewest heeft al sinds maanden zijn eigen regering; daarom, laat ze het elk in hun eigen gewest volgens eigen voorkeur en met eigen middelen doen en dat ieder daarvoor zelf de verf koopt die ze wensen.Voor de inkomdeur en de hall zal er wel wat rode en gele verf overschieten, zodat de voordeur nog mooi tricolore kan gepenseeld worden. Het is natuurlijk zo dat ieder zichzelf de verf van zijn keuze aanschaft en deze ook afrekent, en niet zoals het voorheen gebeurde dat de ene zijn winkelkar vol laadde en aan de kassa zegde dat de neef die erna kwam het wel zou betalen.

Daarom Hoogheid, moest U in een tekort komen van opdrachthouders, mag U op Uw dienaar een beroep doen. Het ondemocratisch uitsluiten van partijen die 18 procent of 12 procent van de stemmen halen, daar doe ik echter niet aan mee.

Met het meeste respect, Uw onderdaan.

Camillus Breugelmans - Hove

Pallieterke, Met de regelmaat van een klok worden we om de oren geslagen met noodkreten over de oprukkende armoede in ons land. Ondanks dat de gemiddelde welvaart al generaties stijgende is, is er zogezegd meer en meer armoede. Natuurlijk wordt hierbij quasi nooit gesproken over geïmporteerde armoede met daaraan verbonden gebrek aan opleiding, analfabetisme, en onvoldoende talenkennis. Dat heeft geen plaats in het verhaal van de linkse politici en hun buikpoppen in de media. Oké, dat begrijpen wij, dat past in hun kraam en dat zijn we gewoon. Dat is taboe. Maar wat hierbij verzwegen wordt, is hoe de armoede officieel gedefinieerd wordt.

Ik citeer hierbij uit de overheidssite Vlaanderen.be: “De armoededrempel is gelijk aan 60 procent van het nationaal mediaan beschikbaar huishoudinkomen...” Dat betekent dat als het gemiddelde huishoudinkomen stijgt, zoals het al zovele jaren doet, dat geen zier verandert aan de armoedecijfers omdat de armoededrempel automatisch mee stijgt. Dus, alhoewel armen rijker worden, blijven ze in de statistieken even arm. Om het plastischer te omschrijven, stel dat het gemiddelde huisinkomen stijgt van 50.000 naar 60.000 euro, dan zal het arme gezin, dat voordien 30.000 euro inkomen had, ook met een stijging tot 36.000 euro volgens die definitie even arm blijven. Met zo een variabele armoedegrens kan natuurlijk de armoede nooit verminderen. Tot grote vreugde van de linkse politici die hierover eeuwig verontwaardigd zullen blijven.

Gunter Deleyn - M ariakerke

PHISHING Pallieterke, Ik heb het artikel gelezen op HLN en het valt me echt op dat de jongste tijd wel meer en meer “man en paard” genoemd wordt. Het gaat dus over oplichterij met bankkaarten en overschrijvingen en in het artikel wordt duidelijk verwezen naar de Matongéwijk in “hellhole” Brussel.

Verder kan iemand zijn verhaal kwijt die tweedehands fotomateriaal wil verkopen voor 5000 euro en daarbij opgelicht wordt door een Nederlandse Surinamer.

De politiek correcte oogkleppers zullen het natuurlijk niet zo graag horen, maar het is, zeker voor mensen die er echt mee te maken krijgen, overduidelijk waar het probleem zit. Het is echter niet voldoende het probleem te benoemen.

Er moet bij justitie, maar ook in de wetgeving, nog heel wat veranderen voor we naar een aanvaardbare oplossing kunnen toewerken.

L. L avrysen - Schoten

Een lezersbrief insturen?

Hotels en en Hotels restaurants waar Hotels en restaurants restaurants waar Vlamingen thuis zijn zijn waar Vlamingen Vlamingen thuis Verliefd op de dezijn natuur-? thuis Verliefd op natuur-?

Kom ze ze eens eens proev proeven te Achouffe-!

Kom

HOTEL HOTEL

DeAchouffe keuken is enkel hotelgasten 19 - open 6666voor Houffalize Te bereiken via Namen, Marche, Laroche richting Houffalize (afslag Nadrin) of via Luik Wij zijn vlamingen

Tel. 061-28 81 82 - Fax 061-28 90 82 www.lespine.be (Wij zijn Nederlandstalig-!)

Tel. 061-28 81 82

Heerlijk aan aan de de kust kust nu! nu!

Heerlijk

HOTEL DIE DIE PRINCE PRINCE HOTEL

zal u u extra extra verwennen. verwennen. zal Albert I-Wandeling I-Wandeling 41-42 41-42 -- OOSTENDE OOSTENDE Albert Tel. 059-70 059-70 65 65 07 07 Tel.

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.

Sport

20 FEBRUARI 2020

Voor Beveren, voor Jean Janssens Na het verlies thuis tegen Anderlecht, een wedstrijd die Cercle altijd had moeten winnen, was iedereen ervan overtuigd dat Cercle Brugge ging degraderen.

Een uitgemaakte zaak. Dat was echter buiten Storck, ‘De Tovenaar’ van Cercle Brugge, gerekend. De trainer van groen-zwart zorgde ervoor dat de kopjes van de spelers omhoog bleven en er gebeurde een klein mirakel.

Storck bleef zijn eigen koers varen en haalde zes op zes. Alles is nog mogelijk. Tijdens de winterstop deden de Bruggelingen enkele goede transfers en ze hebben nu de beste ploeg van de drie kandidaat zakkers. Daarbij hebben ze hun lot in eigen handen, thuis tegen KV Oostende. Cercle Brugge gaat zich redden! In Oostende en Beveren lopen ze nu al met dichtgeknepen billen rond.

Waasland Beveren kreeg tegen Club Brugge een serieuze mokerslag te verwerken.

Enkele seconden voor een stunt tegen Club Brugge in Jan Breydel liep alles toch nog fout.

Dat wordt zwaar om te verteren. Als men het programma van de Waaslanders ziet, dan zou een puntje welkom zijn geweest. Matchen uit tegen KV Mechelen en Moeskroen en thuiswedstrijden tegen Anderlecht en AA Gent zijn geen sinecure. Er zijn plezantere dingen om te doen in het leven.

Dokwerker en Gouden Schoen Ik denk dat KV Oostende het kind van de rekening zal worden. Ik hoop dat Waasland-Beveren, voor mij nog SK Beveren, in elk geval in de Jupiler Pro League blijft.

Het was plezant om er te spelen, een leuke club! Als ik Beveren hoor, dan denk ik onmiddellijk aan Jean Janssens, de fiere kapitein en boegbeeld van SK Beveren. Hij won in 1979 de Gouden Schoen, hij was toen 35 jaar. Een tijdje geleden interviewde ik hem voor Sport-Voetbalmagazine. Ik vroeg hem

hoe het kwam dat hij nooit profvoetballer is geweest.

“Toen ik voetbalde heb ik altijd een job gehad. Ik heb aan de dokken gewerkt, hard gewerkt! Van acht tot zestien uur was ik er bezig met het versleuren van onder meer balen tabak. Elke morgen was ik om zes uur uit de veren. Na mijn dagtaak haastte ik mij vlug naar huis om mijn voetbaltas op te halen om te gaan trainen in Beveren. Als we op een woensdag moesten spelen, was ik verplicht een halve dag verlof aan te vragen.” Van zijn loon bij SK Beveren kon hij niet leven. Zelf verwoordde hij het zo: “Je kon mijn wedde vergelijken met die van een vrouw die uit ging werken.”

Over zijn persoonlijke triomf in 1979, het jaar dat hij de Gouden Schoen won, zei Janssens: “Dat is de enige trofee die hier in huis staat, de rest zijn bekers die ik gewonnen heb met mijn duiven. Mijn vrouw vindt die Gouden Schoen maar een lelijk ding. Hij heeft volgens haar de kleur van koper in plaats van bladgoud. Ik had niet verwacht dat ik zou winnen, anders had ik een dag verlof genomen…”

Gille Van Binst Voormalig topvoetballer

Streep Waar is de tijd dat een trainer die het er niet van afbracht om kampioen te spelen met Anderlecht zonder pardon aan de deur vloog?

Het kan verkeren. Als Frank Vercauteren er alsnog in slaagt om met zijn ploeg bij de eerste zes te eindigen en binnen de prijzen te vallen, mag hij zich aan een staande ovatie verwachten in het Constant... pardon, het Lotto Park. De nederlaag tegen KV Mechelen was al een eerste streep door de rekening. Afwachten wat Vincent the Prince en zijn medematen nog te wachten staat in de volgende vier beslissende matchen. Alhoewel, op een streep door de rekening meer of minder steekt het zo nauw niet dit seizoen bij de mauve en witte sloebers.

Overmoed De eerlijkheid gebiedt ons erbij te vertellen dat Anderlecht goed begonnen was aan de wedstrijd tegen KV Mechelen en drie kwartier verder moest met tien. Zondaar en kieken zonder kop was Jérémy Doku, die met twee gele kaarten mocht ervaren hoe een douche deugd kan doen. De zeventienjarige knaap heeft ongetwijfeld talent, maar werd de

voorbije dagen, tot ergernis van trainer Frank Vercauteren, zwaar over het paard getild. Met als gevolg dat hij bij momenten zelfgenoegzaam naast zijn schoenen begon te lopen. Zeg nu zelf, zonder schoenen, dat is geen ideale situatie voor een voetballer.

Spiegel Als voorzitter Marc Coucke en redder in nood Vincent Kompany elkaar tegen het lijf lopen in het Lotto Park, is het wederzijds even schrikken. Coucke loopt er momenteel bij alsof hij de voorbije weken geen oog dicht heeft gedaan en onder de bruggen van Parijs heeft gelogeerd. Met Vince the Prince is het al niet veel beter gesteld. Michael Verschueren deelt ook in de klappen. Het is tegenwoordig een troosteloze aanblik op de eretribune van Anderlecht. Een hoopje miserie dat zich onthutst zit af te vragen waar en wanneer het verkeerd is beginnen gaan. Misschien moeten ze eens voor de spiegel gaan staan? Maar niet schrikken als ze hun evenbeeld in het vizier krijgen.

Waarom?

Een verloren match en twee gelijke spelen gespreid over drie wedstrijden. Dat is, als we

15

ROSKAMMEN

Poen, poen, poen, poen…

Kent u het succesliedje van wijlen Wim Sonneveld nog? Het referein begint met “poen, poen, poen, poen, de een zegt geld, de andere money maar wij zeggen poen, poen, poen, poen”. Vervang “wij” door “zij” en je zit geheld bij de gore gelduitspattingen in het professionele voetbalcircuit: vanaf wereldvoetbalbond FIFA via alle andere bonden ter wereld, hun bobo’s, de topclubs en hun leiders, de godganse makelaarsbende et cetera, tot en met de “kleintjes” van ons aller Jupiler Pro League (1A) en zijn kerkhofaanhangsel 1B, de Proximus League.

De voorbije week stond zogeheten ‘voetbalnieuws’ symbool voor een blijkbaar niet meer te stuiten afgang van een sport die ooit fier de titel “mondiale volkssport nummer één” droeg. De voetbalfan die de sombere aanhef van dit rubriekje in twijfel trekt, kunnen we mogelijk over de streep trekken door een weekoverzichtje van het door de media aangeboden pakket met poen in de hoofdrol.

Zowaar de Europese voetbalbond UEFA zorgde voor een zuursmakende kers op één van de vele poentaarten met al lang overschreden houdbaarheidsdatum. Supertopclub Manchester City mag de volgende twee seizoenen niet Europees voetballen. De club nam een loopje met de roemruchte ‘Financial Fair Play’. Zeg maar dat ze in hetzelfde zwendel- en sjoemelbedje ziek is als zowat elke Europese topclub. Of, naar de schrijnende voorbeelden van eerder PSG en AC Milaan, ook Manchester City de schorsingdans zal ontspringen, is door het ons-kent-ons-systeem op internationale sportplatformen waarschijnlijker dan dat Kevin De Bruyne en co twee jaar uit de Champions League zullen verdwijnen.

Barslecht beleid Over naar het Belgische voetbalfront, waarop het liedje van Wim Sonneveld ook alle eer wordt bewezen. Profvoetballers in onze eerste klasse verdienen een gemiddeld jaarloon van 338.007 bruto. Dat verklaart prioritair de vorig seizoen globale verlieslast van 87 miljoen euro voor de profclubs van 1A en 1B, ondanks het feit dat spelers en clubs al tijden RSZ-bijdragen betalen die een fractie zijn van wat elke werkende Jan Modaal én zijn werkgever ophoesten. Als de loondruk goed kunnen rekenen, twee op negen. Een buis dus. Met zo’n cijfers kunnen ze er bij de Great Old niet omheen dat het minder draait de voorbije weken. Met de uitwedstrijd tegen Standard voor de boeg is dat geen vooruitzicht om victorie te kraaien. Antwerptrainer Bölöni zal als grootmeester in het roteren zijn trukendoos moeten bovenhalen. Of zijn hand op zijn hoofd leggen, kijken wie eronder staat en ons bij gelegenheid eens duidelijk maken wat Rodriguez misdaan heeft om geregeld naar de bank verbannen te worden.

Het is nog niet gedaan Als we aan Cercle Brugge denken, schiet ons onvermijdelijk het woord ‘pech’ te binnen.

Van zoveel tegenslag zou een mens moedeloos worden, maar dat is buiten trainer Bernd Storck gerekend, die er de moed weet in te houden bij zijn manschappen. Met eindelijk nog eens een zege tegen Sint-Truiden als beloning. Of Cercle, na de geslaagde doortocht in de fruitstreek, die lijn gaat kunnen doortrekken, is maar de vraag. Het is nooit te laat om een blitzoffensief in te zetten. Om te beginnen volgende zaterdag al op bezoek bij Moeskroen. Op hoop van zege.

Zuur Bij Waasland-Beveren weten ze nu ook hoe zuur het is om na 95 minuten dapper knokken tegen de leider in de allerlaatste seconden toch nog de duimen te moeten leggen. Hen een extra premie bibbergeld gunnen zal wat veel gevraagd zijn zeker? Waarmee ge ons niet hoort zeggen dat de overwinning van Club Brugge onverdiend was. Bloed en tranen hebben we niet gezien, zweet des te meer. Bij beide ploegen, maar vooral bij Club uit vrees dat ze twee punten prijs zouden moeten geven tegen een staartploeg. Niet dus. Geluk is voor rare mensen.

Hoop doet leven Het kan de komende weken, in de schermutseling om de rode lantaarn kwijt te spelen, nog op een lijf-aan-lijf gevecht uitdraaien tussen Cercle Brugge, Waasland-Beveren en Oostende. Cercle heeft momenteel de slechtste papieren, maar mag als afsluiter van de reguliere competitie thuis Oostende ontvangen.

Dat is de strohalm waaraan ze zich vastklampen in Brugge. In Oostende geven ze zich rekenschap dat ze niet meewarig moeten doen

van een gezonde onderneming op 50 procent van de inkomsten ligt en in ons profvoetbal tot 76 (!) procent steeg, volstaan de woorden ‘barslecht beleid’ om al de voorbije dagen gerezen voetbaltrammelant te duiden. Wie het gerechtvaardigd vindt dat elke proefvoetballer in eerste klasse recht heeft op een buitensporig loon met daar bovenop een ethisch onverdedigbaar fiscaal gunstregime, mag zijn vinger opsteken. Veel vingers zullen we niet te zien krijgen. Terwijl tegelijk het aantal clubs zichtbaar aangroeit dat het G5-agendapunt nummer één - “alles voor ons en wat kruimels voor de rest” - niet langer zien zitten.

Het gedoe met de verdeelsleutel over het nieuwe mediacontract van 103 miljoen euro spreekt in die samenhang boekdelen. Terecht vraagt men zich alleen al bij Antwerp af op welke criteria de G5 zich blijven steunen om het stamnummer één het label ‘kleintje’ te blijven opplakken.

Uit eigenbelang is het enig mogelijke antwoord, maar geen enkele G5-bobo die dat zal toegeven. Zij gaan onverdroten verder met het alsmaar dieper uitgraven van de kloof met het ‘klein grut’. Onderhandelingen in achterkamertjes over een BeNeLiga zijn één voorbeeld. Een ander is de omwil om verder te zien dan hun G5-neus lang is. Zoals een competitie als overal elders in Europa heropstarten. Ondertussen doen topmatchen tussen de G5-ploegen en/of de kandidaten voor play-off 1 al meer aan gevechtssport dan aan voetbal denken. En Jan Modaal die dat spektakel maar blijft sponsoren… Tot de dag dat de schellen ook bij hem van de ogen zullen vallen en hij spontaan het liedje van Wim Sonneveld gaat mee neuriën. over die waterkans van de directe concurrentie. Het kan met wat meeval nog een warme maand maart worden in West-Vlaanderen.

Cliché Als we 1B zeggen, dan weet ge dat we het over de Proximus League hebben met de vraag wie de tweede periodetitel in de wacht gaat slepen. Als we dat eens wisten, dan konden we op de foor gaan staan. Beerschot, Westerlo en Virton maken, volgens ons, alle drie evenveel kans. Volgende zaterdagavond weten we al iets meer na de wellicht beslissende topper tussen Westerlo en Virton. Terwijl Beerschot een dag later Lommel partij mag geven.

Weer zo’n match die op papier gewonnen is door de Kielse Ratten. Ge weet onderhand wat we van die papieren voorspellingen denken.

Om het met een torenhoog cliché te zeggen: iedere wedstrijd moet gespeeld worden.

Spijt Zou Roger Lambrecht al spijt hebben dat hij SK Lokeren verkocht en toevertrouwd heeft aan leerling tovenaar Louis De Vries? Natuurlijk zal de vroegere voorzitter zich afvragen waarom hij niet beter op zijn tellen heeft gelet en zo kortzichtig is geweest om zijn geliefde ploeg in handen te geven van een stel amateurs. Met alle nare gevolgen die eraan vasthangen. Lambecht en de aanhang van Lokeren hebben beter verdiend. Wist ons aller Roger als ervaren zakenman echt niet welk vlees hij in de kuip had? Dan weet hij het nu.

Berouw komt na de zonde.

Prettige vakantie Ze mochten als slot nog even hun nikkel afdraaien in Middelkerke en in Hulst en dan zat het seizoen van de veldrijders erop. Amen en uit. Laurens Sweeck liet de kans om zich nog eens te tonen niet liggen en mocht in het gezelschap van Toon Aerts en Eli Iserbyt, alle drie proper gewassen, plaats nemen op het hoogste schavotje in Middelkerke. “Een derde plaats is eervol, maar ik kan beter en ieder zijn beurt is niets teveel,” zagen we Iserbyt denken. Een man, een woord. Dus zagen we hem ‘s anderendaags als primus over de meet bollen in Hulst. Rest ons alleen nog de gelukzalige taak om de crossers te bedanken voor het geleverde spektakel en hen een dik verdiende prettige vakantie te wensen.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

20 FEBRUARI 2020

ABSURDISTAN Zelfbegoocheling

Een beetje schizofreen

Het gebeurde vorig weekend: de minister van Oppervlakkig Samenleven, Bart Somers, heeft de multiculturele samenleving weer eens de realiteit genoemd. Als men dat echt zo dikwijls moet herhalen, heeft dat nogal veel weg van pogingen om zichzelf ergens van te overtuigen...

Van Ecolo kunnen wij weinig goeds zeggen, maar wel dit: de Franstalige groenen willen het Nederlands als tweede taal invoeren in het Franstalig onderwijs. Alleen is het wel raar dat dit dan wordt verdedigd door mensen die zelf het Nederlands niet machtig zijn.

Bijgewerkt

De ommekeer

Recent werd de lijst met knelpuntberoepen weer aangevuld. Figureren nu prominent daarop: formateur, informateur en koninklijk opdrachthouder.

Geloof het of niet, maar het einde van de rechtse overheersing in Vlaanderen is in zicht. Na de wolven keren nu immers ook de lynxen terug, leren wij.

Niet voor allen

Ander geld eerst

Het is ieders recht om zich in de loop van een juridische procedure tot het Hof van Cassatie te wenden. Behalve als het gaat om euthanasie, dan hebben vele verdedigers van het uitputten van de rechtsgang daar plots problemen mee. Vreemd toch.

Dat het samenleven tussen Vlamingen, Walen en rest-Franstaligen niet botert, wordt in Brussel nog eens bewezen. De Cocof, het orgaan van de Franstalige Brusselaars, tekent immers beroep aan tegen het nieuwe inschrijvingsdecreet. Waar gaat het naartoe als de Vlaamse boertjes denken dat hun eigen boerenjongen voorrang moeten krijgen in de scholen waarvoor zij zelf betalen!

Ontij Storm Dennis sloeg vorig weekend gevelplaten los van een gebouw van de Europese Unie in Brussel. Ziet ge wel dat het na de Brexit allemaal nog veel erger wordt!

Aanstekelijk

Traditiebreuk

Naast het befaamde geval van de Blokkendoos was er enkele jaren geleden ook de kwestie van de Bijtjes, een andere Antwerpse basisschool waar een moeder van migratieafkomst herrie schopte over een verzonnen misdrijf tegen haar kindje. Zeker de realiteit van de multiculturaliteit?

Voor de moeder wordt nu celstraf gevorderd. Schande, ongetwijfeld.

Uiteindelijk is de huidige regeringsformatie hetzelfde verhaaltje als steeds: CD&V moét overstag gaan, in ‘s lands belang. Alleen is het onuitgegeven element dat CD&V dat, hoogst uitzonderlijk, (nog?) niet doet. En alles loopt vast.

Kim Clijsters heeft ondertussen haar comeback gemaakt, waarvan akte. Wij zitten nu te wachten op de oplossing voor de federale regeringsvorming. Allicht de comeback van Mark Eyskens.

Brusselse besognes “Nergens zoveel mandatenzondaars als in Brussel” kopten onze collega’s van bruzz.be. Dat ging over de mandaten- en vermogensaangiftes van 2018 die door politici niet werden ingediend. Waarom schrikken wij niet van dit nieuws?

1202

De terugkeer

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E F G H I J K L HORIZONTAAL

VERTICAAL

A. Hersenschimmen B. Hevige gramschap - Frans lidwoord - Universitair Ziekenhuis Antwerpen C. Zuivering D. Uitroep van leed - Alternatieve therapie met producten van bijen Overeenkomsten E. Zeer kleine giften F. Eierproductie - En ook G. Stoomschip - Vlaamse stripreeks - Voegwoord H. Bedotten - Noordse oergod I. Samenwerkingsverband - Afstandsmaat- Het zij zo J. Internetlandcode voor Roemenië - Neon - Aartsmoeder - Nikkel K. Valutacode van de voormalige Griekse munt - Limburgse gemeente (Nederland) met als voetbalclub Roda JC L. Werktijd

1. Stad in de Elzas 2. Onrustige aandacht Spaanse mevrouw 3. Vrouwtjesdier - Laatstleden Vogelproduct - Dokter 4. Decoratieve vormen die behoren tot een gebouw 5. Blijk van verstandhouding tonen - Dorp in Oost-Vlaanderen 6. Ingekorte jongensnaam Gymnastiektoestel - Symbool van het Paasfeest 7. Bijbelse priester - Dom mens 8. Kleine watervogel - Vlaamse kwalificatiestructuur 9. Een gelijke prestatie geleverd 10. Hit van Peter Maffay - Germaanse godenfamilie - Goud 11. Schildersuitrusting - Nederlandse openbare verkoop 12. Voorzetsel - Sluiswachter

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1201 VINDT U OP BLZ. 14

De kroon ontbloot!

“Ik ben een beetje bang van mevrouw Rutten” Het gebeurt zelden dat iemand uit de biecht klapt na een gesprek met zijne majesteit de koning Filip der Belgen. Maar deze keer kregen we via een gunstige wind de persoonlijke notities van de vorst te pakken. Na lang en diep beraad oordeelde de redactie dat deze passages van dergelijk historisch belang zijn en dat we deze u niet mogen onthouden. Om redenen van leesbaarheid en om het imago van de vorst niet verder in diskrediet te brengen, werden de spelfouten er wel uitgehaald.

Hoog koninklijk dagboek, Liefste Leopold, Het was me vandaag weeral een dagje op het paleis. De partijvoorzitters kwamen langs voor een constructief gesprek. Meneer Magnette van de socialisten is als eerste langsgekomen. Samen met die meneer die altijd moeilijke woorden gebruikt van de CD&V: Koen Geens. Ik heb ze gevraagd of er al een regering is. Van de grondwet moet ik regelmatig vragen of er een regering is. En als die er niet is, moet ik zeggen dat ik in beraad ben. Koning zijn is moeilijker dan je denkt.

Meneer Magnette was heel boos. Hij zei dat meneer Geens een bange tuinkabouter was en alleen maar wou samenwerken met zij die België willen splitsen. “Alles wat je zegt zijt ge zelf”, riep meneer Geens die ook professor is, “en steek die Vivaldi maar waar de zon niet schijnt.” Ik zou niet graag meneer Vivaldi zijn. Hijzelf ook niet vermoed ik. Iedereen praat maar over die meneer, maar hij is er nooit zelf bij. Dat kan je hem moeilijk kwalijk nemen. De scheldwoorden vlogen over en weer. “Sale collaborateur Flamand”, spuwde Magnette. “Liever een collaborateur dan een sossendweil”, beet Geens terug. Ik probeerde zichtbaar geïnteresseerd te kijken maar makkelijk was het niet. Moest ik nu vragen of er al een regering was? Of was ik nog in beraad?

Ik was net van plan om beide heren nog even in het veld te sturen met een opdracht ofzo toen mevrouw Rutten tevoorschijn kwam. “Sossendweil?!”, riep ze geschokt.

Ze waarschuwde meteen voor taalgebruik gerelateerd aan het huishoudelijk onderhoudsmateriaal. “Bij de open VLD kunnen wij ons nooit scharen achter woorden als dweil of stofzuiger. Dat is niet constructief.

We moeten bruggen bouwen”. Dat doet ze altijd. Mevrouw Rutten bouwt heel graag bruggen. Ze zegt ook graag: “L’union fait la force! Eendracht maakt macht! Ik hoop dat de volgende premier dat goed beseft. Nietwaar Sire?”. En dan wrijft ze eens over mijn knie, knipoogt en kijkt me aan van onder die grote bril.

Ik ben een beetje bang van mevrouw Rutten, liefste Leopold. Als ze zo verder doet ga ik het aan Mathilde zeggen. “Het is gij wilt niet de Vivaldi?”, gilde meneer Paul, “Het is ik geef de premierschap aan mevrouw Rutten”. Dat was een fijn moment voor mij. Mevrouw Rutten liet me meteen los en legde haar hoofdje op de schouder van meneer Magnette. Maar niet voor lang. Toen meneer Bouchez van de MR langskwam, hing ze een beetje rond zijn nek. “George-Louis”, kirde ze enthousiast en ze vloog hem

in de armen op een manier die je niet doet in koninklijke aanwezigheid. “Niet schrikken sire, wij zijn familie! George-Louis en ik”. George-Louis pakte mevrouw Ruttens hoofd onder de arm en wreef er met zijn kneukels over tot mevrouw Rutten begon te gillen. “Hey Gwenny-baby, maak je eens nuttig en maak Georgeke eens een Wodka Martini. Shaken, not stirred. De serieuze mensen moeten hier praten”. Ik houd niet van meneer Bouchez. Mathilde moet altijd giechelen als hij er is. En ze vraagt altijd of ze zijn tatoeages nog eens mag zien. Ik heb hem al eens in het veld gestuurd. Maar hij heeft de weg terug gevonden, jammer genoeg. Ze komen allemaal terug. Ze zeggen wel dat de Belgische politiek een doolhof is. Maar dan toch geen echt goed doolhof.

Door het raam zag ik Conner Rousseau en Kristof Calvo voetbal spelen in de koninklijke tuin van het paleis. Ik deed het raam open en riep ze binnen. “Het is hier geen speeltijd”, riep ik, “het land is in crisis”. Meneertje Calvo riep meteen enthousiast: “Hoera, de koning! Sire, ik kom in de plaats van Meryem Almaci die ziek is. Ik wil graag een mooie ministerpost in een progressieve regering die nu echt een kans moet krijgen. Eendracht maakt macht!”.

Ja, die ook al.

Conner staarde peinzend naar zijn schoenen en keek me doodernstig aan.

“Mateke”, zei hij heel onbeschoft, “ik geloof dat ik een oplossing heb”. Zou het kunnen, dacht ik.

- “Voor een regering meneer Rousseau?”

- “Nee sire, niet fokken met mij. Maar voor die groene grasvlekken op mijn sneakers. Is Gwendolyne binnen?”

Ik ben in beraad, liefste Leopold.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be