't Pallieterke van 27 februari 2020

76ste jaargang • nummer 08 • donderdag 27 februari 2020

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,50

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

“Politiek Wallonië rijpt voor confederalisme” Herman De Bode is een wereldburger die het leeuwendeel van zijn loopbaan beleefde aan de top van McKinsey. Hij is N-VA’er, was betrokken bij het Manifest voor een Zelfstandig Vlaanderen uit 2005 en is voorzitter van de spoorwegonderneming Infrabel.

In de lente werkt hij vlijtig op zijn Italiaanse wijngoed van vier hectaren. Hij heft symbolisch een glas van de eigen Chianti Classico op de onafwendbare confederalisering van België.

Een gesprek.

Lees het volledige interview met Herman De Bode, voorzitter Infrabel, op blz. 11

Mohammed is een populaire voornaam De voornaam Mohammed is de tweede meest populaire voornaam in de tweede stad van Zweden, Göteborg. Statistics Zweden, een regeringsagentschap dat verantwoordelijk is voor de officiële statistieken voor Zweden, maakte bekend dat voor 2019 de meest voorkomende voornamen in Göteborg Elias, Mohammed en Hugo waren.

Voor het ganse grondgebied voornaam is sinds 2017. Bij pasgeboren baby’s was Mohammed van Zweden komt de voornaam ook al de populairste voornaam Mohammed pas op de 29ste in het multiculturele Berlijn en in plaats bij pas geboren baby’s, tersommige wijken van Parijs. Ook in wijl dat het jaar daarvoor de 33ste Brussel scoort Mohammed goed: plaats was. Voor jongens blijft Ludaar staat de populaire voornaam cas op de eerste plaats staan. Verop de tweede plaats. Verder volgelijken we met België: daar stond gen op de 4de plaats: Rayan, op 5, Mohammed in 2019 op de 10de Youssef, op 7 Amir, op 8 Imram, op plaats. Arthur was in dat jaar de 9 Yanis en op 10: Noah. populairste naam. In de Zweedse Natuurlijk is het geen toeval dat stad Malmö, de hoofdstad van de Mohammed goed scoort in Götehyperdiversiteit in Zweden, komt borg, Malmö, Berlijn, Brussel, enz. de naam Mohammed op de derHoelang kan men nog blijven ontde plaats. Voor de volledigheid kennen dat er op Europees vlak weze gemeld dat in Engeland en een heuse islamisering bezig is?

Wales de naam Mohammed (ook Mohammad) de meest populaire PIET VAN NIEUWVLIET

Politieke centrum verdwijnt

Het is een algemene Europese trend: radicale partijen op links en rechts verankeren zich duurzaam in het politieke landschap. Het antwoord van de traditionele partijen was lange tijd een reeks kleffe positivo-verhalen, maar dat haalt niets uit. De enige aanpak op lange termijn lijkt ‘knuffelen’ met radicaal-links of radicaal-rechts. Om ze als bestuurders te verbranden. Al lijkt het doodknuffelen van rechts gemakkelijker te gaan dan het electoraal neutraliseren van radicaal-links.

Zomer 2019. We zijn het bijna vergeten, maar in die periode voerde de Parti Socialiste (PS) voor de vorming van een Waalse regering gesprekken met de neocommunisten van de PVDA/PTB. Die draaiden op niets uit, want van bij het begin hadden Raoul Hedebouw en Peter Mertens voor de neocommunisten de lat zeer hoog gelegd. De perceptie ontstond ook dat de PS de PTB enkel uitnodigde om aan te tonen dat een coalitie geen optie was. Het was een rondje theater.

Maar was dat wel zo? PS-voorzitter Paul Magnette heeft ondertussen met zijn houding tijdens de federale formatiegesprekken duidelijk gemaakt dat hij geen pragmatische PS’er is zoals zijn voorganger Elio Di Rupo. Een moraliserend gauchisme is zijn ideologie. Rechtse tegenstanders hebben niet alleen andere ideeën, ze zijn ook moreel verwerpelijk. Dit discours maakt de brug tussen PS en PTB een stuk makkelijker te overbruggen. En wat te denken van Ecolo? Toen PVDA/ PTB-voorzitter Peter Mertens eind vorig jaar voor een kranteninterview op de foto ging met Vlaams Belang-voorzitter Tom Van Grieken, lieten de Franstalige groenen weten geschokt te zijn. In een reactie op Twitter kon men bij Ecolo-mandatarissen lezen dat ze het niet begrepen dat Mertens samen met een VB’er poseerde, want de PTB “was toch een partij die opkwam voor de individuele rechten”. Tamelijk straffe omschrijving voor een partij die haar wortels heeft in het maoïsme en communisme, goed voor bijna 100 miljoen doden in de 20ste eeuw.

Er is niet alleen Franstalig België.

In Spanje is er een regering van sociaaldemocraten en het extreemlinkse Podemos aan de macht. In Duitsland wordt Die Linke, nog altijd de erfgenaam van de ‘Mauermörder’ aan het IJzeren Gordijn, een salonfähige partij.

Oude sociaaleconomische programma’s Het politieke centrum is in Europa aan het verdwijnen en dat ten voordele van de radicale partijen aan de linker- en rechterkant. De strategie van de nog overblijvende centrumpartijen lijkt erop die radicale partijen via een coalitie dood te knuffelen. Tenminste, dat doen vooral de socialistische partijen. Voor hen geen Gwendolyn Rutten-strategie met kleffe positivo-verhalen.

De sociaaldemocratische partijen kijken zonder gêne naar radicaal-links en zien deze aanpak als de zoveelste manier om te overleven. In de jaren ’90 van de vorige eeuw hebben ze zichzelf heruitgevonden door aan te schurken bij het economisch liberalisme. Het was de derde weg van Tony Blair en Gerhard Schröder.

Nu schuift links zelf inhoudelijk weer naar links op. Het sociaaleconomisch programma is de oude mix van meer overheidsuitgaven, meer belastingen en meer staatstussenkomst uit de jaren ’60 en ’70.

En dat overgoten met een moraliserend sausje, waarbij tegenstanders worden gediaboliseerd. Dat is niet zonder gevaar. Links zegt al een tijd dat de rechterzijde het politieke debat meer en meer beheerst, onder andere via de sociale media. Maar feit is dat links, door de gramsciaanse staatsgreep op onderwijs, media en cultuur, nog altijd een soort van voorsprong te verdedigen heeft. Die ‘bonus’ in het gepolariseerde maatschappelijke debat wil ze niet afgeven. Opvallend is ook dat er geen vragen meer worden gesteld over het verleden van de radicaal-linkse partijen waarmee men samenwerkt.

En oude wonden worden opengereten. In Spanje werd het verzoeningstaboe van na de Spaanse burgeroorlog en het Franco-regime al een 15-tal jaar geleden doorbroken.

Nu wordt er in de open wonde van

de gruwel onder het franquisme gesneden, zonder dat er gesproken wordt over de wandaden van de linkse republikeinen en de internationale brigades. In Oost-Duitsland hebben Die Linke als opvolger van de communistische SED nooit in de spiegel moeten kijken. Peter Mertens en Raoul Hedebouw moeten zich niet verantwoorden voor de duistere periode van de partij toen zij koketteerde met de meest radicale maoïstische regimes. De passage van de jonge Hedebouw bij extreemlinkse milities rond Kabila senior wordt in interviews amper vermeld.

Radicaal-rechts gemakkelijker dood te knuffelen?

Aan de andere kant van het politieke spectrum zet radicaal-rechts ook een enorme druk op het centrum. En ja, in verschillende landen heeft men pogingen ondernomen om de rechtse opmars te stoppen door die partijen in de regering op te nemen. En daar lijkt de strategie van het doodknuffelen beter te lukken. Geert Wilders van de PVV is in Nederland een blijver, maar de gedoogsteun tussen 2010 en 2012 voor het kabinet Rutten I stopte de opmars. In Oostenrijk reed de rechtse FPÖ zichzelf in de prak door een negatieve werking van alcohol en vrouwelijk schoon op Heinz-Christian Strache. In Italië gokte Matteo Salvini – voorlopig - verkeerd door uit een regering met de links-populistische Vijfsterrenbeweging te stappen.

Het cordon rond rechts-radicale partijen wordt steeds meer doorbroken en de facto zitten we in Vlaanderen al in een vergelijkbare situatie. Maar het blijft wachten op een regering met rechts-radicale krachten die daar, na vier jaar aan de knoppen zitten en het beleid sturen, als duidelijke winnaar uit komen.

2

Actueel

27 FEBRUARI 2020

De ene dode is de andere niet Het is dinsdagnamiddag wanneer ik dit stukje neerschrijf. Op dit ogenblik zijn er wereldwijd al een goede 2.700 doden door het coronavirus. Het virus is nu al in dertig landen ‘actief’. Het wordt bang afwachten wanneer de eerste besmettingen gaan opduiken in ons land.

2.700 doden door het coronavirus. Ik wil dat cijfer en de gevolgen zeker niet minimaliseren, maar noteer dan ook even dat in 2018 er 3.700 christenen stierven door geweld in Nigeria; in 2019 was dat aantal wel ‘geslonken’ naar 1.350 mensen. We gaan er dus op vooruit (sic).

Maar het zijn allemaal slachtoffers van moslimterreur. En dan is Nigeria nog niet het ‘ergste’ land. In de top vijf van de landen waar de christenvervolging het ergst is, staan vier landen met een islamistisch bestuur: Pakistan, Libië, Somalië en Afghanistan. Op de eerste plaats staat Noord-Korea - tiens, daar hebben we Peter Mertens nog nooit iets over horen zeggen -, waar de staat zélf de christenen onder de knoet houdt en probeert ‘herop te voeden’.

In de sub-Sahara is er van alles aan het gebeuren. Neem nu de Centraal-Afrikaanse Republiek: in 2018 ‘goed’ voor 146 christelijke slachtoffers, maar in 2019 steeg dat aantal naar 924. De plaatselijke regimes krijgen af te rekenen met militante islamistische groeperingen. Een ander voorbeeld is Burkina Faso. De Burkinese regering heeft niet de middelen om de eigen bevolking te beschermen tegen de islamistische terreurgroepen. De clans overvallen plaatselijke dorpen, waarbij christenen de keuze krijgen: ofwel gedood worden ofwel zich bekeren tot de islam; vorig jaar moesten onder druk van de clans in Burkina Faso zo’n 200 kerken de deuren sluiten.

Naast Afrika is de toename van de christenvervolging ook goed merkbaar in Azië, denk maar aan de aanslagen op christelijke plaatsen in Sri Lanka en Indonesië.

Toch is er een merkelijk verschil tussen de coronadoden en de slachtoffers van christenvervolging. Hoeveel aandacht kreeg de problematiek van de christenvervolging de voorbije jaren in onze media?

Af en toe een klein artikeltje in een krant of een korte reportage als er nog eens een groep jonge meisjes ontvoerd werd in Nigeria. Meestal komt christenvervolging even ter sprake bij een of andere aanslag, zoals in Sri Lanka, maar nadien deemstert de aandacht snel weg. Maar voor de christenen ter plekke is het elke dag opnieuw een kwestie van overleven. Binnen enkele maanden zullen we met wat geluk over een antivirus beschikken en zal Covid2019 kunnen gestopt worden. Nu nog een middel vinden om ook een halt te roepen aan het verkrachten, ontvoeren en vermoorden van christenen… Misschien kunnen we beginnen met de media op te roepen om er meer aandacht aan te besteden. Dat alleen al zou een hele stap voorwaarts zijn.

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

Islamleerkrachten aan de slag zonder bekwaamheidsbewijs Uit recente gegevens van het Agentschap voor Onderwijsdiensten (AGODI) blijkt dat slechts vier op de tien leerkrachten levensbeschouwing in het lager onderwijs over het vereiste bekwaamheidsbewijs beschikken.

Maar liefst 15 procent van de leerkrachten godsdienst en niet-confessionele zedenleer in het basisonderwijs heeft een zogenaamd ‘ander bekwaamheidsbewijs’. Dat betekent concreet dat zij niet eens een lerarenopleiding hebben gevolgd.

De meest opvallende vaststelling is dat van het totale aantal leerkrachten islamitische godsdienst in het lager onderwijs, amper een op de tien het juiste diploma heeft.

Vijfentwintig procent van de leerkrachten islamitische godsdienst heeft een ‘ander bekwaamheidsbewijs’. Ook voor de andere levensbeschouwelijke vakken zijn de cijfers slecht.

Commissie voor Onderwijs Tijdens de Commissie voor Onderwijs in het Vlaams Parlement van donderdag 13 februari werden deze hallucinante cijfers besproken. Vlaams parlementslid Jean-Jacques De Gucht (Open Vld) heeft zich vastgebeten in de materie en toonde zich bijzonder vinnig.

De Gucht: “Dertig procent van de leerkrachten islam in het secundair onderwijs heeft een ander bekwaamheidsbewijs. Vijftien procent van alle leerkrachten levensbeschouwelijke vakken in het basisonderwijs heeft een ander bekwaamheidsbewijs. Voor leerkrachten islamitische godsdienst in het secundair onderwijs is dat dus die dertig procent. Dat komt er echt

op neer dat een moskee zegt dat iemand dat vak mag geven. Dan zegt de Moslimexecutieve dat dit goed is, want de moskee heeft gezegd dat die persoon daarvoor de juiste bekwaamheid heeft. Die persoon gaat dan naar een school en mag daar lesgeven over de islam.”

Vier inspecteurs Vier inspecteurs voor heel Vlaanderen controleren volgens het liberale parlementslid wat de leerkracht allemaal zegt. De Gucht: “Als de directeur dat niet goed vindt, kan die zeggen dat hij niet wil dat die persoon blijft. Dan komt er een van die vier inspecteurs eens kijken - als de directeur geluk heeft, want die inspecteurs zijn druk bezet - en als die persoon dan op aandringen van de directeur weg moet, dan komt er een andere persoon die juist hetzelfde vak geeft, maar niet noodzakelijk het juiste bekwaamheidsbewijs heeft om les te geven aan jongeren.”

Volgens De Gucht is dat een compleet ontspoorde situatie: “Laat ons toch eerlijk zijn dat dit absurd is. Dat dit vandaag in Vlaanderen gebeurt in scholen waar wij leerkrachten

levensbeschouwelijk onderwijs en de controle daarvan betalen, maar dat desondanks blijkbaar een gigantisch groot deel niet over de juiste bekwaamheidsbewijzen beschikt: minister, ik vind dat zorgwekkend. Dat zet trouwens de kwaliteit van het levensbeschouwelijk onderwijs bijzonder onder druk. Ik wil u dan ook vragen om daar werk van te maken.”

Weinig beterschap in zicht Het probleem is overigens niet nieuw, want al in 2017 werd de situatie in het parlement aangekaart.

Volgens de bevoegde minister (Ben Weyts, N-VA) heeft de Moslimexecutieve bijscholingen van de leerkrachten islamitische godsdienst op punt staan. Op korte termijn moeten we daar niet te veel van verwachten. Integendeel: er volgen steeds meer leerlingen islamitische godsdienst, waardoor de druk op ‘bekwame’ leerkrachten nog meer zal toenemen.

Volgens Vlaams parlementslid De Gucht, zelf een atheïst, zijn alle godsdiensten op zoek naar macht, zeker ook de islam. Hierbij willen ze vooral een stempel op de maatschappij drukken. Wie dit niet wil zien, is blind. Het is goed dat een parlementslid van de Open Vld dit maatschappelijk probleem openlijk en moedig aankaart. Het hoeven niet steeds de politici van Vlaams Belang of N-VA te zijn die daar op wijzen.

THIERRY DEBELS

ECONOMISCHE ZAKEN

De spaarzame vier of België in het groot Europees raadsvoorzitter Charles Michel had vorige week tijdens de Europese top over de Europese meerjarenbegroting wellicht een aha-Erlebnis. Nederland, Oostenrijk, Denemarken en Zweden, de meest spaarzame landen van de EU, willen niet meer bijdragen aan de Europese begroting om tegemoet te komen aan de eisen van de minder welvarende, maar meer verkwistende lidstaten. Of hoe de Europese Unie nog maar eens België in het groot is als het om de centen gaat.

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41, 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

Abonnement buitenland:

3 maanden: 6 maanden: 1 jaar: Steunabo 1 jaar:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

32,50 euro 65,00 euro 130,00 euro 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter 1945-1955: Hoofdredacteur 1955-2000: Hoofdredacteur 2000-2010: Hoofdredacteur 2010-heden: Verantw. uitgever:

Bruno de Winter Jan Nuyts Leo Custers Karl Van Camp Karl Van Camp

Charles Michels eerste top als Europees president draaide uit op mislukking. Hij slaagde er niet in een akkoord te bereiken over de Europese meerjarenbegroting 2021-2027. Oostenrijk, Nederland, Zweden en Denemarken hielden het been stijf. Geen verhoging van het budget van 1 procent van het bruto nationaal inkomen naar 1,074 procent, goed voor alles samen meer dan 1.000 miljard euro. Zelfs een compromisvoorstel om de bijdrage per lidstaat te beperken tot 1,069 procent haalde het niet. Niet leuk voor de Europese president en commissievoorzitter Ursula von der Leyen, die een oplossing moeten vinden voor de tientallen miljarden die uit de begroting verdwijnen door het verdwijnen van de Britse bijdrage.

1,2 miljard extra Belgisch geld Charles Michel moet al een tijd nattigheid hebben gevoeld. Half februari schreef de Oostenrijkse kanselier Sebastian Kurz een bijdrage voor de Financial Times waarin hij het principe van 1 procent van het bruto nationaal inkomen als bijdrage bleef verdedigen. Dat percentage zou gelijk blijven, maar wel opwaarts worden aangepast aan de inflatie en dus geïndexeerd worden.

Waardoor het Europees budget zou evolueren met de levensduurte.

De tekst kreeg de officiële steun van zijn Nederlandse collega Mark

Rutte en van de Zweedse en Deense premiers (Stefan Lofven en Mette Frederiksen). De onderliggende boodschap was ook dat deze vier landen samen met Duitsland goed zijn voor 75 procent van de totale financiering van de Europese Unie.

Dat zijn niet toevallig de landen die bijna allemaal een begrotingsoverschot of een begroting in evenwicht hebben. Enkel Denemarken zou een licht tekort van 0,1 procent van het bbp voorleggen. Wij hebben dus recht van spreken, zeggen die vier landen, die zichzelf de spaarzame vier noemen. Critici hebben het over de vrekkige vier.

Charles Michel zal een aha-Erlebnis hebben gekend toen hij met die noordelijke landen discussieerde. Wanneer economische en budgettaire thema’s ter sprake komen, lijkt de Europese Unie op België in het groot, met een spaarzaam en verantwoordelijk noorden (Vlaanderen) en een potverterend zuiden (Wallonië).

Op het Europese forum sloot België via de restregering in lopende zaken aan bij de zuidkant van Europa. Helaas. Premier Sophie Wilmès (MR) verklaarde vorige week dat de nieuwe EU-begroting 1,2 miljard euro extra aan België kost. En dat op een begrotingstekort dat de 10 miljard euro deficit al overschrijdt.

Vraag is trouwens of Wilmès als premier in lopende zaken zo’n beslissing kan nemen. Andere bedenking: België is bereid meer te betalen voor een begroting waarvan

een deel wordt aangewend voor infrastructuurwerken in Oost-Europa. Kan dat geld niet bij ons nuttig worden besteed, gezien de lamentabele toestand van de wegen?

Besparen op landbouw Terug naar de Europese top. Daar hielden de spaarzame vier dus het been stijf. Een nieuwe vergadering begin maart moet voor een oplossing zorgen. Eenvoudig wordt het niet, want een mogelijk compromisvoorstel moet nog via het Europees Parlement passeren. Daar vraagt men een bijdrage van 1,3 procent van het bruto nationaal inkomen.

Verdedigers van de Europese Unie stellen ondertussen dat het verzet van de spaarzame vier de EU op achterstand zet ten opzichte van de VS en China. Er zou bijvoorbeeld te weinig geld zijn voor grote Europese digitale projecten.

Kan zijn, maar Sebastian Kurz en Co hebben daarop een antwoord klaar: een verschuiving binnen het bestaande Europese budget. Er kan met de bestaande middelen inderdaad meer geld naar digitalisering gaan. En naar extra investeringen in veiligheid. En in het bestrijden van de illegale migratie. Dat kan door gewoon te besparen op de gigantische landbouwsubsidies. Maar dat is dan weer een ketterij voor landen als Frankrijk en Spanje. Nochtans getuigen de voorstellen van de spaarzame vier gewoon van gezond verstand.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

Actueel

27 FEBRUARI 2020

3

Joden vergissen zich van doelwit Op De Afspraak mocht Antwerps rector Van Goethem zijn licht laten schijnen op de ophef rond carnaval Aalst. Hij vergeleek de stereotiepe uitbeelding van Joden met “de iconografie van de jaren ‘30.” “Dan zit je in de holocaust”, voegde hij eraan toe. En hij besloot: “Ze beseffen zelf dat ze lachen met het leed van 6 miljoen mensen.”

Van het hoofd van een universiteit zou je meer inzicht mogen verwachten. Zou iemand een probleem maken van een karikaturale afbeelding van Duitsers of Engelsen (die laatste was er trouwens in deze editie)? Zou er een wereldwijde heisa ontstaan als Hollanders op carnaval zouden uitgebeeld worden als een volk van zuinige boeren en melkmeisjes met klompen?

Carnavalshumor Natuurlijk zijn de Joden omwille van hun geschiedenis een geval apart en mogen de alarmbellen sneller afgaan wanneer ze lijken geviseerd te worden. Maar karikaturen zijn op zich ongevaarlijk en kunnen zelfs, zoals de Aalstenaars niet onterecht opmerkten, een teken zijn van erbij te horen, zoals dat het geval is bij grappen over Limburgers of Antwerpenaars. Of zoals bij de gespeeld vijandige grappen die Aalstenaars en Dendermondenaren over elkaar maken: in Dendermonde werd dit jaar zelfs een heus politiereglement goedgekeurd waarin ‘ajuinen’ (uiteraard een verwijzing naar de Aalstenaars) werden verboden in de omgeving van het stadscentrum.

Enkel wanneer giftige stereotypering een instrument wordt in een radicale politieke ideologie, zoals het antisemitisme van nationaalsocialisten of jihadisten, zit je met een probleem. Dat is dan ook de kern van de zaak: in Aalst is er hoegenaamd geen sprake van enige politieke kadering.

Rector Van Goethem zou dat ook weten als hij ooit één keer tussen de verklede Aalstenaars zou hebben rondgelopen. Wie de carnavaleske spot met Joodse uiterlijkheden ziet als een mogelijke voorbode van een genocide of zelfs maar als gelach met de holocaust, leeft op een andere planeet.

Het is zeker correct dat het antisemitisme in Europa toeneemt. Ik kan mij voorstellen dat het voor een buitenlandse toeschouwer niet moeilijk is om in bijvoorbeeld de Aalsterse uitbeelding van Joodse ‘klaagmieren’ een veruiterlijking daarvan te herkennen. Humor is moeilijk uit te leggen en dat geldt nog meer voor carnavalshumor, die ook nog eens kennis van het lokale dialect vereist.

Het verkeerde doelwit De houding van Israël (vertolkt door buitenlandminister Katz) en een aantal Joodse groeperingen was niettemin onverstandig. Daar zou men stilaan mogen weten dat de stijging van het antisemitisme niet bij de autochtone bevolking van Europa te vinden is. Uit een studie van professor Elchardus bleek dat tot 75 procent van de moslimjongeren in Vlaanderen antisemitische standpunten aanhangen, tegenover slechts 10 procent van de Vlaamse jongeren. Er is geen verband tussen het geïmporteerde antisemitisme van moslims en de karikaturen op het Aalsterse volksfeest.

Door de Israëlische reactie op Aalst carnaval wordt in de wereld ten onrechte het beeld versterkt van antisemitisme als een algemeen Europees probleem en de aandacht nog maar eens afgeleid van de specifieke groepen waar de Jodenhaat wel degelijk welig tiert. Dat is niet alleen onrechtvaardig, het is ook dom: als de verdedigers van de Joodse gemeenschap niet de moed hebben om man en paard te noemen, doen ze meer kwaad dan goed. Ludo A b i c h t

heeft gelijk: de overtrokken reacties op een verkeerd doelwit riskeren zelfs anti-Joods gevoelens te creëren waar er voorheen geen waren.

Kentering Het is wel opvallend hoe Aalst heeft kunnen weerstaan aan de druk om te censureren. Ik denk dat we op dat punt bij een omslag in de geschiedenis staan.

Naarmate we verder verwijderd raken van de Tweede Wereldoorlog, worden Joden minder automatisch als slachtoffers gezien. Zeker ter linkerzijde worden Joden gemakkelijker geassocieerd met Israël en wat men daar ziet als onderdrukking van de Palestijnen. De politieke correctheid neemt in het westen toe, maar niet ten aanzien van Joden.

Daar komt nog bij dat alle professionele strijders tegen het racisme vooral bezig zijn met islamofobie en ook steeds meer moslims in de rangen rekruteren. Joden klagen er regelmatig over dat ze bijvoorbeeld bij UNIA nog weinig gehoor vinden.

Michael Freilich noemde de organisatie op dat punt “selectief blind”. In 2017 lekte een interne mail uit van een medewerker van UNIA die boos was dat een man die op een Palestijnse betoging had opgeroepen om Joden de keel af te snijden, daarvoor was veroordeeld.

Het specifieke antisemitisme bij moslims wordt door de instelling genegeerd en liefst verdronken in vage omschrijvingen die de indruk wekken dat alle problemen van de rechterzijde komen. Nog in 2019 meldde UNIA over het toenemende antisemitisme: “Haat tegenover de ander ligt tegenwoordig openlijk op het internet of op straat. Daar zijn joden het doelwit van, en ook anderen die samen een superdiverse samenleving vormen.” Hebt u hem? De moslims en joden zijn samen het slachtoffer van de blanke racisten.

Verdeelde reacties De Vlaamse politieke partijen bleven eveneens opvallend afzijdig in de discussie over Aalst. De lijn tussen voor- en tegenstanders liep doorheen alle partijen. Bart Somers en Claude Marinower (Open Vld) waren zeer kritisch, maar Gwendolyn Rutten en Karel De Gucht waren gewoon op het feest aanwezig. Ook bij N-VA had men het niet gemakkelijk om de Aalsterse en Antwerpse gevoeligheden met elkaar te verzoenen tot een partijstandpunt. Van de N-VA-toppers daagde alleen Ben Weyts in Aalst op.

Kristof Calvo (Groen) was heel kritisch voor de houding van de Aalsterse burgemeester en zijn voormalig partijgenoot Luckas Vander Taelen was zelfs ronduit negatief, maar de lokale Groene afdeling schaarde zich achter de positie van het gemeentebestuur. Enkel het Vlaams Belang leek zich zonder nuance voor de vrijheid van de carnavalisten te engageren.

Premier Wilmès viel helemaal uit haar rol als hoofdklerk van een regering in lopende zaken. Terwijl Gwendolyn Rutten, die onlangs nog een front van Vlaamse partijen afwees en stelde meer gehecht te zijn aan een “alliantie met de MR voor een beter België”, verkleed als René Magritte (ze leek meer op Oliver Hardy, vond ik) stond te poseren tussen pintelierende Aalstenaars, stuurde haar alliantiegenote een boze persmededeling de wereld in waarin ze stelde dat “het gebruik van referenties en stereotypen (op Aalst carnaval) die gemeenschappen en bevolkingsgroepen stigmatiseren op basis van hun afkomst, een bron van verdeeldheid is en een gevaar voor de samenleving”. Geen goed begin van de alliantie, Gwendolyn.

In Aalst zal de reactie van Wilmès weinig indruk gemaakt hebben, denk ik.

“Hoezegde? Wiedadde? Wilmeis?”

JURGEN CEDER COLUMNIST

BRIEFJE AAN LODE VAN HECKE

Herder

Mijnheer de geroepene, Alsof er nergens nog iemand te vinden was, heeft de grote baas uit Rome u weggeroepen uit uw abdij in het verre Orval om op de kerkelijke barricaden te komen staan in het bisdom Gent.

Het was meteen voor iedereen met enig inschattingsvermogen duidelijk dat gij een zwaar juk zult moeten dragen, want de uitdagingen in een kerk op drift en in verval, en die massaal verlaten wordt, zijn niet te onderschatten. Het komt er immers op aan om nog te redden wat er nog te redden valt. En dat zult gij niet alleen kunnen.

We hadden het in onze streken nog niet meegemaakt dat een monnik, en dan nog wel een abt van een Trappistenabdij, tot bisschop werd gewijd. Hoewel ik u veel succes en vooral moed toewens bij uw nieuwe opdracht, ben ik toch zo vrij om met mijn legendarisch goed hart en slecht karakter toch enkele kanttekeningen te maken, die ik u vrijmoedig ter overweging geef en waarmee ik u het voordeel van de twijfel wil geven.

Eerst en vooral kan ik mij voorstellen dat het toch niet zo eenvoudig zal zijn om na 45 jaar uw dierbare gemeenschap in Orval zonder ‘vader’ achter te laten. Van een strikt geregeld contemplatief leven naar een hectisch actief leven overstappen is een gigantische stap, zeker als gij in een pastorale werkelijkheid komt die haast uitgeleefd lijkt en waarin wie er wel nog is, eigenlijk gewoon zijn goesting doet. Gij komt immers in een ontkerstend Vlaanderen terecht waar kerken en kloosters worden gesloten, rest-parochies worden heringedeeld, waar het katholiek onderwijs dat alleen nog in naam is, waar God gebannen is ten voordele van de grillen van ‘de mens’ en waar het grondpersoneel van de Heer - de priesters en de religieuzen vergrijsd en nog maar in kleinen getale ter beschikking is.

Wij vernemen over u dat gij een innemende en sympathieke persoonlijkheid hebt, en mee zijt met uw tijd. Bovendien zijt gij sociaal voelend en intelligent. Belangrijke ingrediënten als ge ’t mij vraagt - voor een bisschopsambt.

Anderzijds lees ik ook in de serieuze gazetten dat gij niet met “monseigneur” wilt aangesproken worden, maar gewoon met “Lode” en dat kerkelijke versierselen ook niet echt aan u besteed zijn. Ik zou daar toch maar mee opletten. Al dat zacht gedoe hebben we de jongste decennia al genoeg gehad in de Kerk. Het heeft de mensen niet over de lagere drempels geholpen. Integendeel. Heel vaak werd die stijl als ‘te soft’ en te kleur- en smakeloos aanzien.

Mensen hebben nu eenmaal leiders nodig; echte herders die resoluut de weg wijzen. Ook op liturgisch vlak hebben de experimenten en de maatschappelijke praatuurtjes niets opgeleverd.Velen hadden uiteindelijk hun buik vol van al dat kleffe, vrijblijvende gewauwel. Het goddelijke verdween veel te veel uit de eredienst, de kerken werden kil als parochiezalen. Het gevolg was dat de ‘progressieven’ bleven doordrammen, overtuigd als ze waren van hun grote gelijk, en dat ‘conservatieven’ bleven vasthouden aan de klassieke eredienst die op het hogere gericht bleef. De kudde raakte verdeeld, en - nog het ergste van alles - velen verlieten de kerk.

Toen monseigneur De Kesel tot kardinaal

werd gecreëerd, wenste ik hem het volgende toe: “Het valt te hopen dat gij het midden zult vinden in uw kerk om zuurstof te vinden voor wat nieuw leven, gestoeld op de traditie, maar ook gericht naar morgen. Het een kan niet zonder het ander. ‘Verbinden’ is het toverwoord van deze tijd geworden. Misschien moet gij daar maar eens op inzetten. Herders worden geacht de kudde bij elkaar te houden en ja, zij mogen dat op hun eigen manier doen, mits zij hun volle verantwoordelijkheid opnemen voor al hun schapen, of zij nu links of rechts in de kudde lopen. En vooral goed uitkijken waar en wanneer de kudde bedreigd wordt door rovers van buitenaf en de wolven in schapenvacht die midden in de kudde rondhangen. Vaak zijn die laatsten nog de gevaarlijkste.” Ook u wens ik dat uitdrukkelijk toe.

In een verklaring zegt gij ook dat uw tijd beperkt is en dat gij derhalve de essentie wilt aanpakken. Ik vroeg mij daar onmiddellijk bij af wat wij moeten verstaan onder ‘de essentie’.

Is het de geloofsleer weer vanonder het stof halen en de mensen weer de weg naar de kerk wijzen? Daarnaast stelt gij dat de jongeren de toekomst zijn en ge het met hen moet doen. Ja, dat is mooi en ontroerend gezegd, maar hebt gij er enig idee van hoe door jarenlang ontkerstenend onderwijs in de vele katholieke scholen en jeugdbewegingen jongeren opnieuw kunnen aangesproken worden? Ik stel vast dat bijvoorbeeld in Nederland en in Frankrijk hier en daar al verrassend winst geboekt wordt in die zin. Voorwaarde is wel dat mensen opnieuw leren kennismaken met een bezielende, durvende en herkenbare kerk, ook in uiterlijke tekens. En met priesters en voorgangers (m/v) die duidelijke taal spreken en geen intellectualistisch sociologisch gedram brengen in kumbaya-momenten.

“Bidden én werken” leerde Benedictus zijn volgelingen. Wellicht is dat opnieuw de essentie!? Goede moed, monseigneur Lode!

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT GENOEG VAN!

LUIKERSTEENWEG 244 F 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE

4

Actueel

27 FEBRUARI 2020

Fioul Gang II In ’t Pallieterke van 23 januari 2020 schreven we al over de Fioul Gang, de allochtone jeugdbende die een zestienjarig Frans meisje had overgekocht van een loverboy en haar tot prostitutie had gedwongen. Bij de daders waren ook de beruchte allochtone rappers Aze2dine en “Le You”, een afkorting van Younes. Ze waren toen pas gearresteerd.

Intussen is aan het licht gekomen dat het parket reeds meer dan vijf maanden eerder, einde juli 2019, door de Brusselse lokale politiezone Zuid was verwittigd dat er twee minderjarige meisjes, een Belgisch en een Frans, het slachtoffer waren van gedwongen prostitutie. Maar volgens VRT NWS had het parket geen gevolg gegeven aan het proces-verbaal.

De sectie mensenhandel van de federale politie werd twee maanden later gewaarschuwd door informanten. De federale politie contacteerde de lokale politiezone Zuid, maar die antwoordde dat ze niet genoeg personeel had om op korte termijn iets te ondernemen.

Op 2 oktober 2019 deed de federale politie dan zelf een inval op het genoemde adres. Daarbij werd inderdaad een zestienjarig meisje bevrijd, maar verdere actie tegen de Fioul Gang liep maanden vertraging op doordat er problemen waren om de verantwoordelijke parketmagistraat te bereiken (!). Daardoor kreeg men niet de vereiste toestemming voor een doorgedreven onderzoek. Tegen het einde van het jaar 2019 stelde de lokale politiezone Brussel Noord opnieuw een pv en een informatierapport over deze zaak op en die kwamen terecht bij een andere parketmagistraat. Eindelijk, op 4 januari 2020, volgde er opnieuw een inval. Daarbij werd een ander zestienjarig meisje gered en waarschijnlijk op basis van haar verklaringen volgden er nog huiszoekingen en arrestaties.

De kern van zaak kan in één zinnetje samengevat worden: de Belgische justitie heeft minderjarige slachtoffers van gedwongen prostitutie vijf maanden lang aan hun lot overgelaten, in een hel van verkrachting en vernedering. Nee, men heeft geen lessen getrokken uit de zaak-Dutroux. En terzijde: heeft iemand trouwens al eens uitgezocht wie die ene ‘onbereikbare’ magistraat was, die de boel maandenlang liet aanslepen?

Brusselse verrotting De Belgische justitie is nog even slecht georganiseerd, tandeloos, onderbemand en onbekwaam, en ze is nog altijd niet in staat de juiste prioriteiten te stellen. Die Belgische verrotting is in de multiculturele, half geïslamiseerde franskiljonse microkosmos van Brussel nog erger dan elders in het land. De onbekwame, corrupte dhimmi-politici die in Brussel de dienst uitmaken, hebben die ziekte nog verergerd. Met hun obsessieve complottheorieën over Vlaam-

se samenzweringen om de macht te grijpen via een eengemaakte politiezone en met de bijna feodale hardnekkigheid waarmee de zestien burgemeesters hun baronieën verdedigen en hun politiekorpsen gebruiken als privémilities, hebben zij de toch al rampzalige veiligheidssituatie nog verder laten verzieken. Zij zijn bijna allemaal helemaal of gedeeltelijk afhankelijk van de electorale steun van moslims en/of Afrikanen en daarom knijpen zij systematisch een oogje dicht voor de wantoestanden in die subculturen, voor de illegaliteit, de bendevorming, de criminaliteit, de mensensmokkel.

Niemand kan ons doen geloven dat de islamitische achtergrond van de daders niet tenminste zijdelings een rol heeft gespeeld in de passiviteit van politie en justitie. Benden uit die subculturen konden de voorbije jaren zelfs straffeloos branden stichten en winkels plunderen terwijl de Brusselse politie er met man en macht op stond te kijken. In die gedoogde illegaliteit kon de terroristische scène ongehinderd groeien en rekruteren en ‘no go zones’ afbakenen waar de politie niet wil, durft of mag patrouilleren, en waar al in decennia niet meer is gecontroleerd wie er op welk adres woont. Dát is de jungle waarin niet alleen IS’ers, maar ook allochtone loverboys, verkrachters en pooiers vrij spel krijgen.

Erger dan onbekwaamheid Tussen die terroristen en criminelen loopt een onzichtbare rechte lijn naar de Brusselse politiek. Een lijn die begon met het pro-islamitische beleid van burgemeesters als Philippe Moureaux en Guy Cudell, over het justitiebeleid van Laurette Onkelinx naar het huidige gedoogbeleid van de Brusselse dhimmi-politici.

Natuurlijk is het succes van de Fioul Gang óók het gevolg van de eeuwige onbekwaamheid van de Belgische justitie, maar daaronder, in het duister, zit er iets dat nog erger is dan onbekwaamheid. Het is de onwil om op te treden. Het is de stilzwijgende medeplichtigheid, het stilzwijgende duivelspact van horen, zien en zwijgen dat de Brusselse politici verbindt met de Brusselse parallelle wereld van hen die buiten en boven de wet staan. De wereld die tegelijk terroristen en verkrachters, vrouwen in boerka’s en gedwongen prostitutie voorbrengt.

PAUL BÄUMER

Citaat van de week > Geert Bourgeois (N-VA

UIT DE WETSTRAAT Extraatje We mochten vernemen dat premier Wilmès van de regering in lopende zaken aan de Europese Unie en aan haar partijgenoot Charles Michel toezegde dat België meer zal bijdragen om de put te vullen die ontstaan is na het vertrek van het Verenigd Koninkrijk. Het zou gaan om maar liefst 1,2 miljard euro netto extra. België zit zelf al 12 miljard in het rood met z’n begroting. Nu komt daar nog eens 10 procent bovenop die versast moet worden naar de bodemloze EU-putten. Wie België wat kent, moet weten dat het natuurlijk de Vlamingen zullen zijn die het overgrote deel van dat ‘extraatje’ zullen mogen ophoesten. Velen vragen zich terecht af in welke mate een regering in lopende zaken kan beslissen zo’n bedragen uit te geven. Er is bovendien geen parlementair debat geweest en daarbij vertegenwoordigt deze regering maar 38 van de 150 Kamerzetels. In wat voor een bananenrepubliek leven wij eigenlijk?!

Fluitende oren Vorige week lag er in de Kamercommissie Energie, Leefmilieu en Klimaat een wetsvoorstel van het Vlaams Belang voor dat de levensduur van de kerncentrales wil verlengen. Commissievoorzitter Van Quickenborne (Open Vld) was verhinderd en de Open Vld-commissarissen waren er, vreemd genoeg, ook niet. Er was enkel een parlementair medewerker om poolshoogte te komen nemen en verslag uit te brengen. Vincent Q werd vervangen door Tinne Van der Straeten (Groen). Haar oortjes zullen wel gefloten hebben toen ze het gloedvolle betoog van de jonge VB’er Reccino Van Lommel moest aanhoren. De man etaleerde een dossierkennis om ‘U’ tegen te zeggen. En daar bovenop kwam dan ook een meer dan gevatte en erudiete Bert Wollants (N-VA) er nog eens een flinke schep bovenop doen. Van der Straeten wilde het voorstel snel doen (weg)stemmen, maar de indiener stelde voor om dat pas na het Carnaval-reces (Krokusreces) te doen. Natuurlijk hoopt hij dat Quickie dan de vergadering voorzit en de Open Vld’ers kleur moeten bekennen. Goed gezien!

Politieke onwil

“Vlaamse en Waalse keuzes zijn fundamenteel tegenovergesteld.”

In de al lang aanslepende formatiecrisis horen we diverse geluiden om al dan niet samen te werken in een regering. Veto’s en exclusieven vliegen in het rond. Het ene programmapunt volgt het andere op. Maar gelukkig zijn er politici die tussen al dat gekrakeel een lijn, een constante zien waarop men zich best richt. En dat vraagt vooral aan de overzijde van de taalgrens een mentaliteitswijziging. Gebeurt dat niet, dan zal het ‘over en uit’ zijn. Geert Bourgeois trok zo’n lijn: “Degenen die, zoals Gwendolyn Rutten, zeggen: ‘We gaan alles terug op het Belgisch niveau doen’, dromen. Dit werkt niet en het blokkeert op alle mogelijke manieren. De Vlaamse en Waalse keuzes zijn fundamenteel tegenovergesteld.” Of eenvoudig gezegd: als de verscheidenheid niet gerespecteerd wordt, zal de eenheid snel verdwijnen. Het zal dus kiezen of ‘delen’ worden. Voor steeds meer Vlamingen ligt het antwoord voor de hand…

Koen Metsu van N-VA had een wetsvoorstel ingediend om de voorwaarden te versoepelen en het kader uit te breiden om iemand de Belgische nationaliteit af te nemen bij een veroordeling voor terrorisme. De doorsnee-burger heeft daar geen moeite mee. Integendeel.

Helaas kreeg Metsu in de commissie Justitie geen meerderheid voor zijn voorstel en uiteindelijk bleek het om puur politieke onwil te gaan, waarbij verenigd links samen met CD&V de hakken in het zand zetten. De blauwen onthielden zich en enkel VB steunde het voorstel. Puur politieke onwil, jawel, want er waren geen juridische tegenwerpingen. Koen Metsu vroeg zich terecht af waarom er geen amendementen werden ingediend. Hij stelde dan ook duidelijk dat de oproep van “we moeten terreur over de partijgrenzen heen samen aanpakken” hier niets meer waard is. Het begint er sterk op te lijken dat er geen voorstellen van N-VA meer zullen gestemd worden zolang deze partij in de oppositie zit. Het is zoals steeds in de Kamer: voorstellen worden niet beoordeeld op hun waarde, maar wel op basis van wie ze indient. Verbinden? Vergeet het maar.

Tutter Peter De Roover (fractievoorzitter N-VA)

was even gaan kijken op de infopagina van de sp.a. Je kan daar dan alle standpunten van die partij lezen en de meeste thema’s zijn voorzien van een symbooltje, bij wijze van herkenning.

De Roover vond daarbij dat het abortus-symbool toch wel van slechte smaak getuigt. Het symbool is een… fopspeen, een ‘tutter’ dus. Je houdt het niet voor mogelijk. Zeker niet als je weet dat de doodgemaakte ongeboren kindjes nooit een tutter zullen kunnen ‘smaken’.

Misschien moet Peter daar bij gelegenheid de sossen toch nog eens de mantel mee uitvegen.

Doorzichtig Hij blijft stilletjes en komt nog steeds niet tussen in de Kamer. Hij rekent nog altijd op een ministerpostje in een linkse regering zonder meerderheid in Vlaanderen. Een regering die de Vlaming niet lust omdat hij er ook niet voor gestemd heeft. Hij hoedt zich dus voor domme, hatelijke en onhandige uitspraken en wil niemand tegen de haren instrijken. Het is zo doorzichtig en onnozel. Alsof niemand dat doorheeft. Jawel, we hebben het over het groene mannetje dat zichzelf vlak voor de verkiezingen hopeloos vastreed in de discussie over de salariswagens en die toen meende iedereen te moeten afblaffen.

Bangelijk We dwalen al lang door de wandelgangen van ‘Het paleis der Natie’ en maakten er al veel mee, van crisissen tot rellen en politieke manoeuvres. We zagen gestresseerde politici, uitgelachen en uitlachende politici, uitgesloten politici, kwade politici, dronken politici, luie politici, domme en slimme politici, hautaine politici, loslippige politici, voluntaristische politici, pedante politici, gezellige politici, vriendelijke en onvriendelijke politici, en noem maar op. Maar… vandaag heerst er een bizar klimaat, waarin niemand nog iemand vertrouwt, waarbij velen zich afvragen tegen wie ze vandaag vriendelijk mogen zijn, maar morgen, als hun partij van een regering deel uitmaakt, weer niet meer. Links schurkt zoals altijd samen, rechtse partijen vinden elkaar meer dan vroeger, de centrumpartijen weten niet meer wat ze van elkaar moeten denken.

De machtsverhoudingen zijn na 26 mei 2019 grondig gewijzigd. Klein is groot geworden en groot werd klein. Men beseft dat het Belgische regime wankelt, dat het systeem van de traditionele partijen zijn beste tijd heeft gehad en dat de burger hen eigenlijk allemaal spuugzat is, en bij mogelijke vervroegde verkiezingen de boel nog wel eens wat steviger overhoop zal halen. Het is een bangelijke sfeer in de Wetstraat die niet veel goeds voorspelt. Neen, een vriendenclub is het vandaag minder dan ooit.

Beste lezer van

’t Pallieterke: Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Word lid van het VNZ

Actueel

27 FEBRUARI 2020

Slepend weekje tussen krampachtige weerstand en verstandige praat

5

Iedereen zen!

We beginnen met een misschien onopvallende, maar belangrijke historische vaststelling van de historicus Herman Van Goethem (UA) in een opiniestuk in De Standaard. Ook hij had het over de harde uithaal van Paul Magnette, maar interessanter was zijn historisch overzicht waaruit bleek dat in het uiteenvallen van België het altijd de kiezer is geweest die de motor was van verandering. Wie bang is voor meer Vlaanderen weet het wel: bij volgende verkiezingen, vroeg of laat, zal dat niet anders zijn. Er is geen weg terug.

Toch blijft het verbazen hoeveel intellectuelen, academici en journalisten, blijven hangen in de hoop dat het anders kan. Onze leestafel was de voorbije week heel goed gevuld.

Met de Gentse politicoloog Carl Devos valt het nogal mee. Ook hij wees op het historische belang van het categorieke veto van Magnette: de PS keert zich af van de twee grootste Vlaamse partijen en geeft daarbij te kennen dat het federale model met een Vlaamse meerderheid “niet langer per definitie gewenst” is. Devos geeft toe dat Wallonië veel overtuigender voor een linkse koers heeft gekozen dan Vlaanderen. Hij lijkt ervan uit te gaan dat we naar verkiezingen gaan: de ontbinding van het parlement (mei) en de stembus (juni).

Pars pro toto Een veel minder rationeel betoog ontwikkelde Christophe Deborsu in Het Belang van Limburg. De tijd dat we geboeid naar hem luisteren, is voorbij. Van zo iemand verwacht je niet dat hij probeert te scoren met een paar geïsoleerde voorbeelden van “Vlaamse” kritiek op de Walen. Een Waalse student die hier hoort dat Wallonië niet zo goed presteert, een Waalse atlete die ergens hoort dat “Walen profiteurs” zouden zijn, nichtjes van een collega van hem die in Vlaanderen “geen Frans meer durven praten”. Zo’n pars pro toto is een teken van zwakte.

Deborsu komt zo stilaan in de buurt van de rabiaten van Défi (het vroegere FDF), waarover Luckas Van der Taelen het had in De Standaard. De voorzitter van die partij spreekt over “Vlaamse taalkundige tirannie” in Brussel (op basis van de taalkeuze bij belastingsaangifte) en pleit openlijk voor een cordon sanitaire rond de N-VA. Iemand moet de poli-

ticologen toch eens vragen wat ernstig te blijven. In De Tijd had Nicolas Bouteca het – compleet nutteloos – over het verminderen van het aantal partijen in dit land. Dat argument om de formatie te versnellen hadden we nog niet gehoord. Weinigen ontkennen, zoals hij dat nog doet, dat de publieke opinies in Vlaanderen en Wallonië mijlenver uit elkaar zouden liggen. Zijn pleidooi voor herfederalisering is tot op de draad versleten. Dat het voorbije jaren “meer dan ooit in de geesten sloop”, moet zowat zijn gekste visioen zijn.

Lange pennen In Knack keek ook Walter Pauli beneveld naar het politieke gebeuren. Zo beweert hij dat niet Magnette maar de “perfide” Geens vijandig uit de hoek kwam. Perfide omdat hij zich met zijn reactie op De Zevende Dag opnieuw op de electorale kaart zette. Het mes van Pauli was een citaat uit 2010 waarin Geens al sprak over de evolutie in de richting van een confederaal model.

Nog gekker in de pen is Marc Reynebeau van De Standaard (‘Van het Vlaams front geen nieuws’). Die doet uitermate enthousiast over een zogenaamde “federale volkswil”. Geen sprake dus van een land met twee ‘grondstromen’ (een rechts Vlaanderen en een links Franstalig België). Een bewijs hiervoor meent hij te vinden in het feit dat in het federaal parlement een ruime meerderheid (87 zetels, het cijfer van een Vivaldi-coalitie) “over de taalgrens heen” zelfs “links” zou willen besturen.

Reynebeau vertrekt van de premisse dat zelfs CD&V en Open Vld zo’n meerderheid zouden voeden. Zullen we het houden bij de laatste stuiptrekkingen van iemand nooit het tricolore denken kon overstijgen?

Nog een veelprater van die signatuur is de

VLAAMS PARLEMENT ¡No pasarán!

De intrede van de PVDA in het Vlaams Parlement is niet onopgemerkt gebleven. Van de parlementaire mores trekt deze akelige en hysterische club zich vooralsnog weinig aan, maar ze heeft zich wel een soort populistisch gedram eigen gemaakt, waarmee overigens menig ‘rechts-populist’ niet zou wegkomen.

Zo kwam Jos D’Haese zich opwinden over de dienstwagens van de ministers. Te veel, te duur, te chic en schandelijk en zo, terwijl op alles wordt bezuinigd en de regering De Lijn heeft kapot bespaard. Minister Weyts was niet blij met de niet honderd procent eerlijke voorstelling van zaken en zei dat het wagenpark van ministers en kabinetten eerder in dalende lijn gaat. Bovendien vond hij dat een minister, vanuit zijn representatieve functie, toch enige standing moet hebben.Wat ons betreft heeft hij daar gelijk in. Dodelijk was de opmerking over de grote roerganger van Noord-Korea, die zich steeds per trein verplaatst, zijn eigen persoonlijke trein welteverstaan en of dat dan het na te volgen voorbeeld zou zijn? D’Haese kondigde aan dat met de PVDA in het parlement een en ander niet meer zal passeren. Iets om van harte naar uit te kijken.

Katholieke sabotage Iemand naar wie we nooit uitkijken, is Jean-Jacques de Gucht (Open Vld), die ofwel op de meest hautaine wijze onzin uitkraamt, ofwel als spreekbuis voor de radicaalste ‘vrijzinnigheid’ optreedt. Ditmaal was het van dat laatste.Volgens De Gucht zouden de katholieke ziekenhuizen en artsen aan hun patiënten palliatieve zorgen opdringen, ook als die eigenlijk liever euthanasie zouden krijgen. De vervloekte papen denken wellicht dat ze boven de wet staan en moeten daar maar eens op worden gewezen, leek de achterliggende

gedachte van Jean-Jacques te zijn. Minister Beke schipperde eerst wat, maar verwees dan toch naar de euthanasiewet, die volgens hem duidelijk was en zorgvuldig wordt toegepast. De aantijgingen van De Gucht aan het katholieke adres waren volgens hem onjuist en eigenlijk ging het nergens over. De Gucht bleef bij zijn verhaal over katholieke en CD&V-achterbaksheden om de euthanasiewet te ondergraven, wat hij ook Beke zelf aanwreef. Misschien wordt het toch nog wel wat met die ethische ruggengraat van de christendemocraten.

Klimaat Sam van Rooy (VB) en Chris Steenwegen (Groen) hadden vragen bij de Vlaamse klimaatvoornemens.Vreemd genoeg waren hun gevoelens in dit verband nogal uiteenlopend.

Onze diverse regeringen hebben samengezeten om een nationaal klimaatplan uit te zetten. Dit natuurlijk geheel volgens de aardigheidjes die ‘Europa’ heeft bedacht. Daar hangt helaas een stevige factuur aan vast en Van Rooy vernam graag of het de bedoeling was dat de Vlaming die zou mogen ophoesten.

Voor Steenwegen was het, heel verrassend, nog allemaal niet voortvarend genoeg. Minister Zuhal Demir probeerde de kerk in het midden te houden. Vlaanderen werkt aan wat haalbaar, betaalbaar en realistisch is en men kan in deze zaak ook geen honderd jaar vooruitplannen en men moet wat ad hoc kunnen werken, ook al vinden de groene zeloten dat niet leuk. Voor Van Rooy bleef Demir aan het lijntje lopen van ‘het elitaire partijtje Groen’ en nog erger aan dat van de EU-satrapen, die ons een wel zeer kostelijk grapje door de strot willen rammen. Het is volgens hem de gewone Vlaming die voor de lucratieve klimaatbusiness zal mogen bloeden. Inderdaad kan de zogenaamde Green Deal met enige huivering worden tegemoet gezien.

alom opgevoerde prof. Dave Sinardet. In een overigens weinig boeiend tafelgesprek met zijn collega’s Stijn Baert en Ive Marx (Knack) ging hij nog wat verder dan Vivaldi. Er moet volgens hem maar eens een paars-groene regering worden gevormd “met CDH, liever dan met CD&V, want met die laatste erbij verdwijnt die coherentie op ethisch en communautair vlak”.

De oude garde Zaterdag liet De Morgen ons nog eens genieten van een aantal ministers van staat. De enige die verder ging dan wat verbaal gedweil was Louis Tobback: “Ik snap heel goed dat de burger niet zit te wachten op nieuwe verkiezingen. Maar als de kiezer de kaarten zodanig schudt dat er niet mee te spelen valt, moet de kiezer maar opnieuw delen”… Magnette is volgens hem duidelijk niet bang van verkiezingen. “Hij handelt wellicht vanuit de logica: als ik straks nog sterker sta, zal De Wever zich nederiger moeten opstellen en meer toegevingen moeten doen… Het is klinkklaar dat we naar een nieuwe staatsinrichting moeten... Hoogstens kan er nu een akkoord worden gesloten over welke richting het moet uitgaan.”

Groen kwam bij monde van Jos Geysels niet veel verder dan de ontkenning dat we in dit land echt in twee democratieën zouden leven.

Magda Aelvoet ontkende dat de Vlamingen in dit land de rijkdom en export creëren en bevestigde het nog eens: de groene voorkeurscoalitie is “zeer duidelijk Vivaldi”.

Met Miet Smet werd het helemaal een retro-feest: “Ik heb compassie met de koning…

Ik ben beschaamd in mijn land.” Goed dat Leterme van dezelfde partij is: “Ik blijf erbij: we zijn op de limieten van het Belgische model gebotst… Er loopt naast de communautaire ook een sociaal-economische breuklijn: die tussen de partijen die nog geven om gezonde openbare financiën en de partijen die nieuwe uitgaven voorstellen. En die twee breuklijnen versterken elkaar.”

Oef Het is natuurlijk niet altijd en overal kommer en gekwel. We noteerden ook positievere geluiden in het communautaire debat. Al zitten die niet altijd in de meest gelezen media.

Caroline Ven (ex VBO, voormalig kabinetschef van premier Yves Leterme en Herman Van Rompuy) had het over de kloof tussen noord en zuid: de culturele kloof (we kennen elkaar niet meer, lezen andere kranten, luisteren en kijken naar andere media), maar ook de economische kloof (al zijn instellingen als de Nationale Bank en het Planbureau karig met info hierover). “Zowel voor de economische groei als voor de tewerkstelling blijft Wallonië om diverse redenen achterophinken op Vlaanderen (verval oude industrie, gebrekkige scholingsgraad, grotere overheidsinmenging …).

In Knack waarschuwde de Luikse politicoloog Pierre Verjans ervoor dat de Franstaligen “in naam van het behoud van de sociale zekerheid als het cement van België” het vertrouwen van de Vlamingen dreigen te verliezen.

Zo blokkeert men een Belgisch compromis.

Maar we weten waarom dat zo is: Magnette zal in Franstalig België voor zijn houding meer begrip oogsten dan als hij plat op de buik was gegaan voor de N-VA en met de Vlaams-nationalisten in een regering was gestapt.”

Volgens Daan Killemaes, hoofdredacteur van Trends, heeft de bijna onvoorwaardelijke Vlaamse solidariteit haar houdbaarheidsdatum overschreden. “Als dit land al een grand canyon heeft, dan is het de diepe economische kloof langs de taalgrens (markteconomie versus overheidsinterventie – red.)…

Beide keuzes zijn perfect democratisch, maar steeds moeilijker in een federale regering te proppen omdat het geld op is… Het is niet langer houdbaar dat één regio zijn stinkende best doet, en dat de andere twee de kop in het zand steken. De Vlaamse economie groeide de voorbije jaren opnieuw sneller dan de Waalse, maakte de Nationale Bank onlangs bekend. Dat zou vooral in Wallonië alarmerend voorpaginanieuws moeten zijn, maar geen haan die ernaar kraaide”.

Killemaes citeert Pierre Wunsch, de gouverneur van de Nationale Bank, die vorig weekend op Dimanche RTL zei dat de Waalse economie “al zestig jaar lang trager groeit dan de Vlaamse economie… De overheidsuitgaven bedragen 60 tot 70 procent van het Waalse bbp, tegenover 52 procent voor België. De Waalse economie hangt voor haar levensonderhoud af van transfers uit Vlaanderen.”

Krokus In dit bos van opinies blijft het wachten op wat er na de krokusvakantie zal gebeuren.

Volgens Newsmonkey zijn er ondertussen de “eerste tekenen van CD&V’ers die stilaan N-VA willen lossen”. Concreet wordt het evenwel allemaal niet. Van horen zeggen…

We houden het voorlopig bij wat gespin van de doorgaans goed geïnformeerde Wouter Verschelden. Maar in de slangenkooien die politieke partijen ondertussen zijn geworden, sist van alles.

Laten we het houden bij de positieve signalen van de week. In De Morgen (‘Dit is het uur van de waarheid voor België’) herhaalde Kris Peeters dat een coalitie zonder Vlaamse meerderheid “niet aanvaardbaar” is. Zijn uitleg is rationeel: “Men kan niet zomaar 60 procent van de bevolking negeren die instaat voor 70 procent van het BNP en 80 procent van de export”.

In Knack zei Hendrik Bogaert dat CD&V “na de historische keuze van Magnette” het Vlaamse spel wil meespelen. “CD&V moet nu dé stem van Vlaanderen worden”, herhaalde hij. Alleen kwatongen beweren dat hij hiermee zou bedoelen “binnen een nieuwe federale regering”. Samen in een Vlaams front, dat mag, maar CD&V eist zijn plaats op. “We moeten het laken naar ons toe trekken en de betrouwbare vertegenwoordiger worden van een redelijk Vlaanderen”. Zijn wat vreemde suggestie dat Vlaanderen “een lidstaat van België” moet worden klinkt misschien minder dreigend dan de roep om confederalisme, maar het verschil met de Vlaams-nationalisten wordt er kleiner mee dan dat met de Franstaligen.

ANJA PIETERS

6

Zuur & Zoet

27 FEBRUARI 2020

De Ultimas

En de winnaar is… Jos Geysels De voorbije twee weken hebben we al over de Ultimas geschreven. De Ultimas zijn de Cultuurprijzen van de Vlaamse gemeenschap die jaarlijks worden uitgereikt. Bij de jongste uitreiking vorige week in Brugge, kreeg Jan Jambon tomaten naar zijn hoofd geslingerd en klonk gejouw in de zaal.

De kunst- en cultuursector is boos omdat aan de subsidies zal geknabbeld worden.

Maar dat is niet het enige wat voor onvrede zorgt binnen de sector. Het feit dat de N-VA nu de minister van cultuur levert, is een doorn in het oog van de links-militante cultuurbobo’s.

De prijs voor Algemene Culturele verdienste ging naar miljonair en anti-Vlaming Luc Tuymans. Hij stuurde zijn kat naar de prijsuitreiking. En dan was er ook nog de Ultima voor Beeldende Kunst: die gaat naar kunstenaar Walter Swennen maar die stuurde eveneens zijn kat (hij was ziek) maar schenkt zijn prijzengeld van 10.000 euro aan de extreem-linkse PVDA. De Ultima voor Sociaal-cultureel volwassenwerk gaat naar de vzw Humain. Op de webstek van de organisatie lees ik: “Vzw Humain strijdt voor mensenrechten, levert humanitaire bijstand voor mensen in nood, wil gelijke kansen en het algemeen welzijn van minderheidsgroepen of individuen bevorderen. Voor mensen op de vlucht biedt vzw Humain concrete steun.”

Wat dat laatste met cultuur te maken heeft, mag Joost weten. Nu ja, vorig jaar ging de Ultima voor Sociaal-cultureel volwassenwerk naar de vzw BXLREFUGEES. We lezen “Het Burgerplatform voor Steun aan de Vluchtelingen (BXLREFUGEES) neemt stevig standpunt in en wijst er het beleid op dat wat het Burgerplatform doet in feite een opdracht is voor de overheid. Ze wijst haar op haar verplichtingen ten aanzien van vluchtelingen op basis van Europese en internationale wetgeving. Het Burgerplatform voor Steun aan de Vluchtelingen ontstond in september 2015 in de hoofdstad als een burgerbeweging, als reactie op de toeloop aan vluchtelingen in Brussel. Het ging om mensen op de vlucht voor vervolgingen, conflicten, geweld, schendingen van de mensenrechten, armoede of de gevolgen van klimaatveranderingen.”

Vluchtelingen Straf toch dat twee jaar op rij de Ultima voor Sociaal-cultureel volwassenwerk wordt toegekend aan een organisatie die zich bezighoudt met de opvang van vluchtelingen. Vzw Humain was en is vooral actief rond het Maximiliaanpark in Brussel.

Echt hoeft dat niet te verbazen als je ziet wie er in de jury zetelt: allemaal mensen actief in het sociaal vormingswerk, met twee namen die in het oog springen: mevr. Saïla Ouald-Chaib,

‘researcher’ mensenrechten aan de UGent, en Samira Azabar, verbonden aan de antiracistische en uiterst linkse organisatie KifKif. Maar de logica ontgaat me: toen Theo Francken staatssecretaris was in de federale regering, deed hij verwoede pogingen om het Maximiliaanpark ‘op te kuisen’. Maar de Vlaamse regering, met eveneens N-VA mee aan de knoppen, prijst en looft een vzw die de politiek van Francken doorkruist. Als u het snapt…?

Intercultureel Door plaatsgebrek vorige week, kon ik niet vertellen dat de Ultima voor Muziek naar De Centrale uit Gent is gegaan. Ik citeer uit de website van de organisatie: “De Centrale is een intercultureel muziekcentrum. Het beschouwt de super diversiteit in Gent en in Vlaanderen als haar inspirerend referentiekader en als een uitdagende werkcontext. De Centrale zet in op de artistieke expressies die voortspruiten uit die culturele diversiteit. Daartoe presenteert De Centrale een breed spectrum van levende muziek met wortels in de stad en in de wereld voor een cultureel divers publiek.”

De website leert me dat er ook een wereldrestaurant is, met o.a. een uitgebreid halal-assortiment. Luc Baeckeland is directeur van De Centrale. In 1989 was hij de man die werd aangezocht om een beleidsvisie over migratie en integratie uit te schrijven in opdracht van de toenmalige Gentse SP-schepen Nadia Merchiers. Vandaag kan men bij De Centrale terecht bij Attila Bakiroglu voor de programmatie van muziek uit Turkije, en bij Zohra Boucharafat voor de programmatie van muziek uit Maghreb en Arabische wereld. In 2010 organiseerde De Centrale een vierdaags Romafestival, met als doelgroep de Oost-Europese nieuwkomers.

Met zo’n ‘cv’ hoeft het niet te verbazen dat De Centrale een Ultima krijgt, goed voor 10.000 euro.

Jury’s Maar wie zit er dan in die jury’s die moeten beslissen wie een Ultima krijgt en wie niet?

De jury bestaat uit ‘deskundigen’, zo wordt bepaald door het decreet (Art. 12).

De minister (van Cultuur) benoemt jaarlijks per Cultuurprijs een jury die bestaat uit negen leden, waaronder de voorzitter. De jury heeft tot taak om gemotiveerde voordrachten te verstrekken aan de minister. De samenstelling

van de jury voldoet aan de volgende voorwaarden: 1) de jury is een weerspiegeling van de actoren van de sector en is evenwichtig samengesteld, rekening houdend met gender, diversiteit en regionale spreiding; 2) de jury bestaat uit leden die vertrouwd zijn met de sector en op de hoogte zijn van de voorgeschiedenis en de recente ontwikkelingen; 3) de leden van de jury participeren regelmatig in de activiteiten van de sector.

Het is de administratie die een lijst opstelt met kandidaten aan de minister. De minister kan daaraan een of meerdere namen toevoegen. Met andere woorden: het is het kabinet van de minister van cultuur die de jury’s in eerste instantie samenstelt, en het is de minister zelf die verantwoordelijkheid draagt voor de samenstelling ervan. Let wel, wat betreft de editie van 2019 spreken we nog steeds over Sven Gatz (Open Vld) als de bevoegde minister.

Daar is Joske weer Het zou me te ver leiden om alle juryleden op te sommen, er zijn tenslotte 12 jury’s. Maar neem de Ultima der Letteren. Die prijs ging dit jaar jaar Rachida Lambaret. Rachida is slim en studeerde rechten en belandde zo op de juridische dienst van UNIA. In 2007 debuteerde ze ook als schrijfster. Maar in 2017 kwam ze in conflict met de directie van UNIA naar aanleiding van haar uitspraken over het hoofddoek en de boerka. Het kwam tot een vertrouwensbreuk en Lambaret kon vertrekken.

En zo lezen we op haar wikipediapagina: “Op dit ontslag werd zowel uit de academische, culturele en literaire wereld verontwaardigd gereageerd door onder andere Rik Van Cauwelaert, Michael De Cock, Thomas Decreus, Jeroen Olyslaegers, Ico Maly, Bleri Lleshi, Lieven De Cauter en Jan Blommaert” Tja, en dan zie ik voor mij de lijst van de juryleden voor Letteren. En wie zit er in de jury?

Juist, Michael De Cock, dezelfde die in 2017 nog mee protesteerde tegen haar ontslag bij UNIA. Ons kent ons, of wat had u gedacht. Nog een ander lid van de jury is Iris Stroep en die vrouw is werkzaam in boekhandel De Groene Waterman, de Antwerpse boekhandel van de PVDA. Als voorzitter van de jury duikt een bekende naam op: onze vriend Jos Geysels, voormalig politicus van Agalev en zuurpruim eerste klas. Maar we kennen Geysels vooral als de uitvinder van het cordon sanitaire rond het Vlaams Blok. Zo’n naargeestig man moet dan in alle objectiviteit oordelen over een collega-auteurs.

Waar haalt Sven Gatz het in zijn hoofd om

zo’n man aan te stellen als voorzitter van een jury? Is er nu echt niemand anders te vinden in Vlaanderen?

Ons kent ons Vorig jaar kreeg het theaterkoppel Jan De Corte en Sigrid Vinks de prijs voor Algemene Culturele Verdienste. Zoals ik al eerder meldde: die twee leerden elkaar veertig jaar geleden kennen in Het Trojaanse Paard, een ‘vormend’ theatergezelschap met bindingen met de Revolutionaire Arbeidersliga. In 2017 heeft het theaterkoppel het wat moeilijk, want ze krijgen geen structurele subsidies meer, Sigrid Vinks moet het stellen met een werkloosheidsuitkering. Maar dan zijn er gelukkig nog de vrienden, en die zorgen voor een financieel steuntje in de rug; in 2018 krijgen ze de Ultimaprijs van 20.000 euro.

Dit jaar ging diezelfde prijs voor Algemene Culturele Verdienste naar Luc Tuymans.

En wie is de voorzitter van de jury die daarover besliste? Wel, dat waren… Jan De Corte en Sigrid Vinks. Vorig jaar nog winnaars, het jaar nadien zijn ze voorzitter van de jury… Ons kent ons! In diezelfde jury zetelde vorig jaar ook architect en kunstenaar Pieterjan Gijs. Hij is tegelijkertijd voorzitter van de jury voor de Ultima voor Vormgeving. Twee jaar geleden was hij zelf de winnaar van de Ultima voor Vormgeving. In de jury Muziek 2019 treffen we rapster Coely Mbueno aan. Zij won zelf de Ultima voor muziek in 2017. Toch straf dat de ‘administratie’ altijd in hetzelfde vijvertje moet vissen om aan een ‘jury van deskundigen’ te geraken.

Werk aan de winkel Ik wil niet beweren dat elke Ultima ruikt naar favoritisme, noch dat het overal een grote linkse boel is. Maar de wijze waarop de jury’s worden samengesteld is, om te beginnen, al niet correct. Het blijft opvallen dat het vooral progressieve organisaties zijn die een Ultima krijgen, met bijhorende aandacht en geld.

Vraag is hoe Jan Jambon, en zijn cultuuradjudant Joachim Pohlmann, dat de komende jaren gaan oplossen. Al zijn de Ultimas eerder bijzaak, de essentie van de problematiek zit bij de verdeling van de subsidies. Nu verloopt die verdeling van de subsidiegelden voor kunst en cultuur op een totaal oneerlijke wijze, een te groot aandeel verdwijnt naar links en extreem-links terwijl de rechterzijde niets krijgt.

Zal Jambon het aandurven om het kunstendecreet aan te passen?

KARL VAN CAMP PS: nog juryleden nodig voor de volgende Ultimas? Bel me gerust, want ik ken nog wel wat specialisten die thuis zijn in muziek, vormgeving, architectuur, sociaal vormingswerk enz.

BRUSSEL

Kroniek van een aangekondigd debacle Onze excuses voor dat element van (politiek correct) plagiaat in onze titel, inderdaad Marquez, maar het typeert perfect waar de nieuwe voorzitter van MR-Brussel voor staat. Een jarenlang electoraal verlies dat parallel loopt met een demografische mutatie levert nu eenmaal geen prettige diagnose op. Alle goede bedoelingen ten spijt.

Premier in lopende zaken Wilmès zit met een stevig probleem in Brussel, en niet zo eentje van krullen en bonthoeden die zo een dag van het jaar door de Aalsterse straten paraderen. Iets veel ernstiger: het bestaan (voortbestaan?) van haar partij in Brussel.

Vrij belangrijk in Franstalig België. Want als dat Brussels gedoe aan Vlaamse kant vrij onbetekenend is (numeriek en jammer genoeg ook inhoudelijk), dan hebben we het wel over een substantiële brok van de ‘Communauté française’. Nu ja, hun en haar probleem, maar op zich wel best boeiend om te volgen.

Electorale halvering Cijfers zijn relatief en zeggen vaak niet alles, maar als we kijken naar de electorale score van de MR in Brussel, dan lezen we cijfers die op zijn zachtst gezegd als onrustwekkend bestempeld kunnen worden. We schrijven 1995: de MR haalt voor de Brusselse Gewestverkiezingen ruim 144.000 stemmen, goed voor 28 zetels op een totaal van

75. We maken de sprong naar 2019: precies 65.502 gekleurde bolletjes, wat neerkomt op 13 zetels op 89 (door de gewaarborgde Vlaamse vertegenwoordiging breidde het Brussels parlement uit). Probleem dus. En nog een probleem: in 1995 en in 1999 maakte de MR deel uit van de meerderheid. In de periode 1999-2004 leverde ze zelfs de minister-president, vier zelfs: Simonet I, de Donnea, Ducarme (vader van) en, jawel, Simonet II. Maar toen ging het echt de dieperik in.

Tussen 2004 en 2009 viel het nog mee (- 5.217 stemmen), maar dan begon het hellend vlak waartegenover Ronquières in het niets verzinkt: tussen 2009-2014 minus 27.678, en in 2019 gingen er nog eens 28.725 af. En dit in een gewest dat een toename aan kiezers kent. Men kan sussen met een algemene federale achteruitgang, maar toch. We keren terug naar 1995. De MR haalde toen voor de Kamer 623.250 stemmen. Bij de laatste stembusslag vorig jaar was dit 512.825.

Toegegeven, een regressie van zo’n 18 procent is minder dan de dikke halvering in

Brussel tijdens diezelfde periode.

Demografie

Nieuwe voorzitter

“Le diable qui dispose de ma vie”, schreef Voltaire, en die leuke Satan bracht uw dienaar ooit op een boekvoorstelling van de toen nog MR-politicus Alain Destexhe. Het moet ruim tien jaar geleden zijn. Op de hoofdzetel van de partij stelde hij zijn nieuwste boek voor, en nee het is geen grap, “Le Mouvement flamand expliqué aux francophones”, met voorwoord van, hear hear, Bart De Wever. Op zich een wat gemiste kans herinneren we ons na lectuur, maar daar gaat het nu even niet over. Erg interessant was het aanwezige publiek, meer vergelijkbaar met wat je op, zeg maar, Antwerpen-Zuid dan op de Seefhoek zou aantreffen. Vriendelijk, joviaal zoals Franstaligen in omvang vaak zijn, maar weinig met een adres in Brussel, ook al lag hun historiek wel in de stad. Polsend naar de reden van de verhuis, kregen we antwoorden die bij Unia knipperlichten zouden doen afgaan. Toegegeven, de receptie was rijkelijk voorzien, maar de ‘in vino veritas’-gedachte indachtig maakt de stelling niet minder waarheidsgetrouw. Demografie en sociologie kunnen geweldige hulpmiddelen zijn in de politiek. Toch voor sommige spelers. Voor anderen is het een vloek. Onze gelukwensen voor David Leisterh zullen wellicht niet volstaan.

KNIN.

Maar niet getreurd, redding is in zicht in de figuur van een nieuwe Brusselse voorzitter. Zijn voorganger Didier Reynders, ingeweken Luikenaar, werd een gebrek aan aanwezigheid verweten, zeker op lokaal vlak.

Want als het qua stemmen op gewestelijk niveau grondig verkeerd gaat, stelt zich ook een probleem op gemeentelijk vlak. In 2018 verloor de MR ook twee sjerpen, waardoor enkel Etterbeek en Ukkel overbleven. De burgemeester van die laatste gemeente was trouwens kandidaat om Reynders op te volgen, maar haalde het niet.

Winnaar met drie kwart van de stemmen werd David Leisterh, Brussels parlementslid en OCMW-voorzitter van Watermaal-Bosvoorde, niet toevallig de ‘betere’ kant van Brussel. Toch liet hij er geen twijfel over bestaan ‘le tout Bruxelles’ aan te spreken, begrijp ook de minder evidente gemeenten voor de Franstalige liberalen (ook al moeten we stilaan beginnen spreken over een minder evident gewest voor hen). Zijn antwoord is even voorspelbaar als twijfelachtig: terugkeren naar de wijken, terreinwerk zeg maar.

Mooi. En veel succes!

Onze naaste buren

27 FEBRUARI 2020

De ‘dreiging’

NEDERLAND

Misselijk word je ervan! Die schijnbaar meritocratische Nederlandse elite in de politiek, het gerecht, de media en de cultuursector die elkaar coöpteert op voorwaarde dat het ‘correcte’ discours gebruikt wordt.

Negerzoenen en moorkoppen zijn inmiddels verboden woorden in Nederland, maar dat volstaat niet. In Zevenaar (Gelderland) hebben schooldirectie en oudervereniging beslist dat kinderen geen ‘carnaval’ maar ‘verkleedfeest’ mogen vieren, want dat is neutraal en heeft geen katholieke achtergrond.

Zoals iedere week hoort ook het Openbaar Ministerie in deze rubriek thuis. In een door criminaliteit vergeven land als Nederland hebben de rechters blijkbaar belangrijker taken dan boeven te straffen voor hun misdaden. Het gerecht gaat tijd en geld besteden voor een onderzoek naar de halsmisdaad van een recente carnavalskraker: “Voorkomen is beter dan Chinezen.”

En tenslotte gaat nog eremetaal naar de nieuwe directeur, ene Emilie Gordenker, van het wereldberoemde Van Gogh-museum in Amsterdam. De instelling kan het doek “Badende vrouw” van Edgar Degas kopen.

Het mens verklaarde fier in tv-programma “Buitenhof” dat ze zichzelf en haar medewerkers de vraag had gesteld of het blote achterwerk van dit schilderij wel kan in deze tijden, want “je moet de discussie voeren of vrouwelijke naakten geschikt zijn voor alle culturen.”

Dat is het soort ‘bestuurders’ die het in Nederland maken.

7

Geen dreiging, maar een realiteit Dat alles tegen de achtergrond van een parlementaire commissie die zich boog over de buitenlandse financiering van moskeeën. Het besluit na een week getuigenissen onder ede was dat door die instellingen “een parallelle wereld kan ontstaan”, dat er een “dreiging” voor een parallelle samenleving bestaat. Iedere politicus in Nederland weet dat die zogenaamde dreiging een keiharde werkelijkheid is, maar de Nederlandse slapjanussen durven de olifant in de kamer niet benoemen.

In veel scholen kunnen de leraars alleen maar met de ouders spreken als ze aparte avonden voor mannen en vrouwen organiseren. Snotapen van tien wijzen er de lerares op dat ze zich zediger moet kleden. Leerlingen zeggen openlijk dat de Mossad de aanslag in Zaventem pleegde. Meisjes leren in het vrijwillig koranonderwijs in de moskeeën (tot 14 uur per week) dat ze nooit alleen over straat mogen gaan en schoolreizen moeten weigeren. De baas van de Nederlandse Staatsveiligheid vertelde dat die moskeeën naar buiten toe nooit over de schreef gaan, maar tijdens de interne lessen wel zeggen dat homo’s moeten vermoord worden.

Een heel brave mohammedaanse dame vertelde hoe de moskee in Geleen werd overgenomen door salafisten die met Saoedisch geld de moskee grootschalig uitbreidden.

Prompt verscheen er een video met doodsbedreigingen tegen haar en haar dochtertje. Reactie van de parlementaire commissie? “Als dit klopt, vinden we het zorgelijk.” Een hoogleraar ‘Turkse cultuur’ vertelde dat er niets te doen is tegen de beïnvloeding van de Nederturken door Ankara, want die Turken zijn er blij mee. Een Turkse moskeesecretaris loog ronduit dat vanuit Turkije alleen maar religieuze steun kwam. Af en toe was er wel een ‘incidentje’, zoals die keer dat Turkse moskeeën gratis busreizen organiseerden om te protesteren tegen een monument voor de Armeense genocide.

Een poppenkast en schijnvertoning Het hoogtepunt was het verhoor van de leider van de al-Fitrah-moskee in Utrecht. De man in een djellaba weigerde staande de eed af te leggen, lachte gewoon met de commissie, weigerde geregeld te antwoorden en bedreigde parlementsleden met de rechter als ze bleven vragen stellen. Zijn besluit: “Een poppenkast en een schertsvertoning.” Nederland stond op zijn kop, maar het heerschap liet de komedie achterwege en toonde tenminste de duidelijke en agressieve smoel van de echte islam.

Reactie van de commissie? Ze ‘verkent’ of ze hem kan vervolgen voor meineed. Duidelijk is inmiddels dat schurkenstaten als Qatar, de Verenigde Arabische Emiraten en Saoedi-Arabië miljoenen euro’s naar Nederland transfereren. Volgens een deskundige komen privévliegtuigen met paletten met bankbiljetten aan, die met sporttassen vol naar de moskeeën gebracht worden.

WILLEM DE PRATER

Ruzie in het huishouden Een drastische maatregel overhaast invoeren, schrikken van de gevolgen en de hevige reacties en dan terugkrabbelen. Dat is in een notendop de invoering van de lage-emissiezone in Gent. Het centrum van de stad is sinds januari een LEZ-zone. De zone valt samen met het gebied binnen de R40 waar ook het circulatieplan van kracht is.

De gevolgen van de LEZ-zone zijn nog veel groter dan die van het circulatieplan.

Niet alleen voor bewoners van de zone die een nieuwe auto moeten kopen, maar ook voor duizenden mensen die de zone in moeten om te werken, mensen op te halen, een familielid in een rusthuis te bezoeken enzovoort. Tienduizenden worden getroffen waar het pijn doet: in hun geldbeugel.

Sp.a gaat op de rem staan en eist dat het effect wordt gemeten voordat de LEZ-zone wordt uitgebreid. Schepen Heyse (Groen) weigert dat te doen. Op de gemeenteraad woedde het debat meer dan drie uur lang.

De oppositie eiste duidelijkheid. Wat is het stadsbestuur van plan en wanneer mogen de Gentenaars een beslissing verwachten?

Vragen genoeg, maar een antwoord kwam er niet.

Tine Heyse (Groen) kwaad werd op Joris Vandenbroucke (sp.a). De coalitiepartners rolden vechtend over straat.

De onenigheid binnen het stadsbestuur is zo groot dat er van besturen niet veel in huis komt. Elke maand wordt de agenda

van de gemeenteraad korter. Zoals journalist Bert Staes in De Gentenaar vernietigend opmerkte: “Vier partijen laten samenwerken in een ‘Vivaldicoalitie’ zonder een echte leider blijkt een taaiere klus dan gedacht.”

Factcheck: liegt het stadsbestuur?

“Ik zit niet in de politiek om te liegen. Je hebt drie à vijf jaar nodig om dat (luchtkwaliteit) te meten. Als ik over een jaar zeg dat

Een ploeg zonder leider Burgemeester Mathias zweeg tijdens het hele debat. Enkel na afloop deed hij zijn mond open om uit te halen naar de oppositie. Zij dachten dat ze de meerderheid uit elkaar konden spelen, maar het was hen niet gelukt (!). De volgende ochtend kon heel Vlaanderen op Radio 1 horen hoe

Waalse regering nog niet uit de startblokken Het is vijf maanden na de eedaflegging van de Waalse regering Di Rupo III en het lijkt alsof de beleidsploeg nog niets gedaan heeft. Slaapverwekkende wekelijkse persconferenties, steriele debatten over de Waalse begroting en een minister-president Elio Di Rupo die zijn functie enkel en alleen op een ceremoniële manier invult.

Een economische groei die een paar procentpunt lager ligt, een dalende werkloosheid, maar toch nog altijd 200.000 werklozen, een stijgend aantal Walen dat een beroep moet doen op een leefloon, een kwart van de kinderen dat opgroeit in armoede, het bbp per inwoner dat op 72 procent ligt van het Vlaamse, het welvaartsniveau van de provincie Henegouwen dat gezakt is naar het niveau van 1971. De levensverwachting van de Walen is ondertussen wel toegenomen, maar die ligt met 79 jaar toch nog een stuk onder de Vlaamse.

Dit is maar een selectie van een aantal maatschappelijke en sociaaleconomische Waalse indicatoren. Cijfers die de Waalse regering Di Rupo III ertoe zou moeten aanzetten een daadkrachtig beleid te voeren. Daarop blijft het wachten. Ondervraag de Walen in Namen, Doornik of Luik wat ze vinden van het beleid van de regering van socialisten, groenen en liberalen en veel burgers zullen u het antwoord schuldig blijven. De ploeg onder leiding van Elio Di Rupo is al vijf maanden aan de slag, maar is nog niet uit de startblokken geschoten. In deze rubriek hadden we het al over het subsidiesysteem dat moet helpen om 4.000 kilometer groene hagen aan te leggen. Dat lijkt zowat de enige beleidsbeslissing die naam waardig te zijn geweest. Daarnaast was er ook overleg met de farmareus GSK in Waals-Brabant, die begin februari een herstructurering aankondigde.

Weinig activiteit In Namen heerst een zekere slaperigheid. Als ministers naar buiten treden, dan is het om in de tv-studio’s te praten over de stilstand van de federale regeringsvorming. Minister van Begroting Jean-Luc Crucke (MR) geeft enkel daarover zijn mening. Amper of geen vragen over het begrotingstekort dat tot 2024 wordt aangehouden. Minister van Binnenlands Bestuur Pierre-Yves Dermagne (PS) krijgt zijdelings wat vragen over de opkuis bij intercommunale Nethys/Publifin, waar een zelfbedieningscultuur heerste, maar voor de rest moet hij het vooral over de kloof tussen N-VA en PS hebben.

Symptomatisch zijn de makke debatten in het Waals Parlement. Terwijl er door de komst van de PVDA en het legioen Vlaams Belang-verkozenen eindelijk wat meer ambiance is in het Vlaams Parlement, zijn de zittingen van de assemblee in Namen het ideale slaappilletje. De donderdagse persconferenties lokken weinig journalisten. De persberichten vallen op door hun nietszeggendheid. Nochtans heeft de Waalse regering zich duidelijke ambities gesteld. De werkzaamheidsgraad moet van 63 naar 68 procent. De armoede moet dalen en de economie moet vergroenen. Het blijft hier wachten op duidelijke beleidsmaatregelen. Het is nochtans niet zo dat de Waalse regering stilstaat omdat de ministers onder elkaar

de luchtkwaliteit in Gent verbeterd is, is dat ook onzin.” (schepen Heyse, Het Nieuwsblad 21/02/2020). Ze weigert een studie te laten maken van het effect van de LEZ-zone op de luchtkwaliteit. Dat zal jaren duren en ze wil zo lang niet wachten om de zone uit te rollen naar andere delen van Gent.

Even terug naar het circulatieplan. Dat werd ingevoerd in april 2017. In augustus 2018 pakte het stadsbestuur uit met een triomfantelijk bericht: “Circulatieplan verbeterde de luchtkwaliteit met 18 procent.”

Voor de LEZ-zone is luchtkwaliteit meten zinloos (duurt minstens drie jaar), voor het circulatieplan waren zestien maanden genoeg.

Nog even over de 18 procent daling. Er werd maar één stof gemeten (NOx) en het Vlaamse gemiddelde daalde in dezelfde periode met 9 procent. De VMM (die de metingen uitvoerde) waarschuwde dat er geen overhaaste besluiten mochten getrokken worden uit de metingen. Sindsdien wordt dat cijfer van 18 procent telkens herhaald als een vaststaand feit en gebruikt als argument door (groene) voorstanders van circulatieplannen in andere steden. Het Gents circulatieplan is pas in april van dit jaar aan zijn derde verjaardag toe. “Ik zit niet in de politiek om te liegen,” zegt schepen Heyse. “Als ik over een jaar zeg dat de luchtkwaliteit in Gent verbeterd is, is dat ook onzin.” Het staat de lezer vrij hierover zelf een oordeel te vellen.

MATHILDIS

WALLONIE

kibbelen. De verhoudingen tussen de topministers Crucke, Dermagne en klimaatminister Philippe Henry (Ecolo) zijn collegiaal en hartelijk.

Di Rupo en het begrotingstekort Het probleem lijkt hem eerder bij de 68-jarige Elio Di Rupo te zitten. De Bergenaar is geen trekker meer, geen echte leider van een ploeg. Is het de legislatuur te veel voor de PS’er?

Di Rupo lijkt zijn functie meer en meer op een ceremoniële manier in te vullen. Gastheer bij een beleefdheidsbezoek van de IMF-economen. Kalm en bedaard op het overlegcomité tussen federale regering en deelstaten. Bijna presidentieel plechtstatig bij een bezoek aan zijn Vlaamse collega Jan Jambon (N-VA). In zijn sas tijdens een receptie in zijn ambtswoning in Namen voor een aantal ambassadeurs. En voor een huldiging van de Waalse kaatsploeg. Aangesproken over de traagheid van de Waalse regering, antwoordde Di Rupo dat er “nog een aantal parameters moeten worden vastgelegd vooraleer een Waals transitieplan kan worden uitgerold.” Dat is vreemd, want die parameters zijn beschikbaar bij de Nationale Bank en het Instituut voor de Nationale Rekeningen.

Kwatongen beweren dat de Waalse regering klem zit omdat het begrotingstekort van meer dan 400 miljoen euro weinig beleidsruimte laat. Bepaalde geplande investeringen (voor de isolatie van overheidsgebouwen bijvoorbeeld) zouden van de Europese Commissie niet buiten de begroting mogen worden geboekt en daar had men in Namen niet op gerekend.

PICARD

8

Actueel

27 FEBRUARI 2020

DIPLOMATIEKE VALIES

Vraagtekens blijven hangen in Zuid-Afrika Of de State of the Nation-toespraak (SONA) van president Ramaphosa op 13 februari jl. Zuid-Afrika uit de economische problemen zal halen, valt nog af te wachten. Zeker is dat de meningsverschillen over de positie van de president blijven duren en dat die toespraak met incidenten gepaard ging.

Ramaphosa tijdens zijn State of the Nation Eens te meer hebben de Economische Vrijheidsstrijders (EFF), de oppositiepartij van Julius Malema, de parlementszitting tijdens de SONA-toespraak ontwricht en dit voor meer dan een uur. Reden was niet alleen de aanwezigheid van Pravin Gordhan, de minister van Staatsondernemingen met wie de partij al lang in onmin leeft, maar ook de uitnodiging aan oud-president De Klerk om de zitting bij te wonen.

Rel rond FW De Klerk Daarbij wees Malema naar het antwoord van de oud-president op een vraag op de nationale omroep SAUK of hij, De Klerk, akkoord ging met de verklaring van de Verenigde Naties in 1973 dat apartheid een misdaad tegen de mensheid is. De Klerk repliceerde daarop dat apartheid verkeerd en moreel onverdedigbaar was, maar dat het niet kon worden vergeleken met een volkerenmoord. Daarbij had de FW De Klerkstichting er nog aan toegevoegd dat al bij al de Zuid-Afrikaanse geschiedenis op het gebied van mensenrechten beter uitviel dan die van 27 landen op de 31 die de betrokken conventie hadden ondertekend.

Het resultaat was dan ook dat de ex-president (en de stichting) de hele goegemeente over zich heen kreeg. Niet alleen riep Malema dat “er een moordenaar in de zaal was”, hij was ook van oordeel dat de Nobelprijs voor de Vrede die De Klerk in 1990 samen met Nelson Mandela in ontvangst mocht nemen, moest worden ingetrokken. Ook anderen reageerden woedend, waaronder regeringspartij ANC, de communisten, de Zuid-Afrikaanse Raad van Kerken, de Desmond & Leah Tutustichting enzovoort.

Van haar kant verklaarde de FW De Klerkstichting dat de oud-president al herhaaldelijk de ernstige onrechtvaardigheden van de apartheidstijd had erkend en er excuses had voor aangeboden. Uiteindelijk draaide het er op uit dat De Klerk zijn bewering onvoorwaardelijk terugtrok.

Reactie In een reactie merkte free-

lanceschrijver Herman Toerien op dat dit voorval nog maar eens bewijst hoe gevoelig de materie ook vandaag nog ligt.

Toerien geeft toe dat een deel van de blanke bevolking inderdaad nog steeds racistisch denkt, achter de apartheid staat of minstens toch de idee van afzonderlijke ontwikkeling genegen is. Daar staat tegenover dat racisme niet van één kant komt.

Daarbij werd onder meer naar Malema en de zijnen zelf gewezen.

Ook is er sprake van twee maten en twee gewichten. Zo wordt het drama in Sharpeville in 1960, waarbij 69 mensen door politiekogels stierven, de toenmalige blanke regering blijvend aangerekend, maar is er heel wat minder te doen om de gebeurtenissen in Marikana in 2012, waarbij de politie een 40tal mijnwerkers neerschoot. En terwijl de laatste apartheidswet, die rassenclassificatie en de registratie van de Zuid-Afrikaanse bevolking op basis van ras inhield, in 1992 door de regering de Klerk werd geschrapt, maakt het huidige ANC-bewind daarvan in feite terug gebruik via het quotasysteem bij het toekennen van jobs, de samenstelling van de sportploegen en zo meer.

Toerien verwijst trouwens ook nog naar andere ongerijmdheden, zoals de houding van allerlei hedendaagse Zuid-Afrikaanse organisaties en instellingen die zich niet altijd aan objectieve criteria houden, zoals de Zuid-Afrikaanse Mensenrechtencommissie of bepaalde rechters in het land die “ter wille van de transformatie de Grondwet schenden of toch dicht in de buurt komen”. Dit terwijl men vandaag steevast beweert dat de rechters in de apartheidstijd “krachtens de Wet op het terrorisme politiek bevooroordeeld waren”.

SONA Dit alles bracht mee dat de inhoud van de SONA-toespraak zelf wat op de achtergrond geraakte. Althans volgens correspondent J.-J. Joubert kan men uit die toespraak toch een verschuiving naar links afleiden, terwijl het Afrocentrisme ook

meer op de voorgrond treedt.

Feit is dat de president in zijn betoog heel wat problemen erkende als de stagnerende economie, de toename van de werkloosheid, de onderbrekingen in de stroomvoorziening, de falende staatsondernemingen of de criminaliteit. Daarbij werden de ‘plaasmoorde’ weer niet vermeld, al liggen de cijfers voor 2019 hoger dan het jaar voordien. Tevens werden heel wat stappen aangekondigd, waarbij een en ander later door minister van Financiën Tito Mboweni zou worden verduidelijkt.

Maar vaagheid bleef troef, zeker in verband met de al lang aangekondigde grondonteigening zonder vergoeding; iets waarvoor de grondwet zou moeten worden gewijzigd. Voorlopig zou men zich houden bij een plan om 700.000 ha staatsgrond voor verdeling beschikbaar te stellen. Of dit het definitief opbergen van de onteigeningsplannen betekent, staat nog niet vast. Zeker is dat inmiddels de kritiek uit het buitenland toeneemt. Zo verklaarde de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken recent op een mediaconferentie in Ethiopië dat zo’n onteigening nefaste gevolgen heeft. Hij verwees in dit verband onder meer naar Zimbabwe.

Positie Ramaphosa En dan is er Ramaphosa zelf, wiens positie eerder dit jaar voor een groot aantal waarnemers - zeker na zijn falen op de viering van 108 jaar ANC in Kimberley - als verzwakt werd omschreven. Feit is wel dat hij volgens de South African Citizen Survey nog altijd de steun van 61 procent der Zuid-Afrikanen zou genieten, meer dan de 55 procent voor zijn partij, maar minder dan zijn score in mei 2018 (70%). Tegenstanders als Malema (26%), ANC-secretaris-generaal Ace Magashule (13%) en de gedoodverfde opvolger van Ramaphosa, adjunct David Mabuza (24%), moesten met lagere cijfers tevreden zijn.

Maar ook in Zuid-Afrika is populariteit aan schommelingen onderhevig.

JAN VAN AERSCHOT

Buitenlands spervuur Dodelijk socialisme Terwijl heel de politiek correcte kaste te keer ging tegen Polen en Hongarije, gaf ze geen kik over de wantoestanden in EUland Slowakije. De grootste socialistische partij in Slowakije heet “SMER - socialna - democracia”.

SMER-SD dus. Ze is een afsplitsing van de oudere socialistische partij SDL, die op haar beurt eigenlijk een voortzetting was van de oude Communistische Partij van Slowakije, die in 1939 was gesticht en in 1948 omgezet werd in de regionale afdeling van de Communistische Partij van Tsjechoslowakije. Stel u voor dat er in Duitsland een opvolgpartij van de NSDAP in de regering zat…

Het woord SMER betekent zoiets als ‘richting’ en de partij gebruikt het in de betekenis van ‘een derde richting’ of een ‘derde weg’ tussen Oost en West. SMER-SD lijkt akelig veel op het Slowaakse woord “smertsj”, dat net zoals in het Russisch “dood” betekent.

Vele Slowaken hebben daar ongetwijfeld aan gedacht toen aan het licht kwam dat de onderzoeksjournalist Jan Kuciak en zijn verloofde waren doodgeschoten door een huurmoordenaar die banden had met kopstukken van de SMER-SD. De moorden werden in 2018 gepleegd, maar pas onlangs legde de dader volledige bekentenissen af en werd de socialistische beerput geopend van huurmoorden, corruptie en banden met de georganiseerde misdaad, onder andere via een assistent van de socialistische premier Fico, ook met de Calabrische maffiagroep ‘Ndrangheta. De opdrachtgever was de oligarch Marian Kochner die onder hoge bescherming van de SMERSD stond. Kuciak, die als onderzoeksjournalist voor de nieuwssite Aktuality.sk werkte, had een explosief dossier samengesteld over corruptie en criminele praktijken in de regering, de politiediensten en het gerecht. De moord op Kuciak leidde tot een massale protestbeweging, die de grootste manifestaties op de been bracht sinds de val van het communisme. Premier Fico, drie van zijn ministers en het hoofd van de politie moesten al ontslag nemen. De huidige presidente Zuzana Caputova is trouwens uit die protestbeweging voortgekomen. Eind februari zijn er in Slowakije parlementsverkiezingen, de eerste sinds de moord op Kuciak. Misschien wordt dat eindelijk de doodsteek voor de SMER-SD.

Groene EU-plannen In de nieuwe begroting van de EU staan alweer grootse plannen voor een groenere landbouw.

Maar de vorige Europese Commissie had ook al zo’n projecten gelanceerd, en die zijn grandioos mislukt. Zelfs de Europese Rekenkamer, in dit geval toch een betrouwbare bron, geeft toe dat het vergroeningsbeleid mislukt is. De belangrijkste reden daarvoor is volgens de Rekenkamer het gebrek aan controleerbare doelen. Subsidies rondstrooien zonder duidelijk en controleerbare regels, dat leidt altijd tot misbruiken.

Kijk maar naar de ‘cultuursector’. De miljarden aan vergroeningssubsidies zijn tot nu toe gewoon weggegooid geld geweest. De Nederlandse Wageningen Universiteit illustreert die mislukking met een kaart waarop is ingekleurd welke Nederlandse regio’s in 2017 de meeste EU-subsidies per hectare kregen en waar de biodiversiteit van het boerenland het laagst is. In grote

delen van Nederland, waar veel aan intensieve veeteelt wordt gedaan, stromen de subsidies massaal binnen, maar zonder resultaat: er is minder diversiteit dan in gebieden die nauwelijks subsidies krijgen. Dat is geen toeval, want de EU subsidieert al sinds decennia vooral intensief producerende bedrijven en de grootste en de rijkste boeren krijgen het meeste geld, ook omdat zij beter zijn in lobbywerk. Bovendien is er in het EU-beleid een ergerlijke absurditeit ingebouwd.

De landbouwsubsidies worden niet uitbetaald op basis van de landbouwproductie, maar op basis van de grondoppervlakte. Dat was bedoeld om boeren aan te moedigen grond braak te laten liggen, maar in de praktijk gingen er ook miljoenen aan subsidies naar mensen en verenigingen die wel grote oppervlakken grond in bezit hadden, maar die nooit boeren waren geweest. Zo gingen er voor miljoenen landbouwsubsidies naar de Koninklijke Schenking in België, de Britse koninklijke familie en zelfs naar de Saoedische Prins Khalid Abdullah al-Saud, die een landgoed heeft in Groot-Brittannië.

Allemaal milieubewuste boeren zeker? Verwacht dus maar niets van de nieuwe plannen voor een groenere landbouw. Men gaat opnieuw miljarden pompen in een systeem dat nog nooit heeft gewerkt.

Islam in Mozambique Het Institute for Security Studies, een denktank die in Afrika haar basis heeft, publiceerde vorige maand een rapport waarin melding werd gemaakt van 350 islamitische terreurdaden in iets meer dan twee jaar tijd. Het begon in oktober 2017 toen de terreurorganisatie Ahlu Sunnah Wal Jammah, wat “Volgelingen van de Profeet” betekent, een aantal politieposten en militaire bases aanviel. Het UNHCR, het Hoog Comité voor Vluchtelingen van de VN, meldde dat er de voorbije weken aanvallen waren in zestien districten van Cabo Delgado, een van de armste regio’s van het land. Honderden dorpen werden platgebrand en de inwoners zijn er gevlucht.

Een woordvoerder van UNHRC citeerde op een persconferentie in Génève de getuigenissen van de dorpelingen over “moorden, verminkingen, folteringen, in brand gestoken huizen en vernietigde oogsten” en verder over onthoofdingen, ontvoeringen en “verdwijningen” van vrouwen en kinderen.

Soms kondigen de jihadstrijders op voorhand aan waar en wanneer zij zullen toeslaan, wat dan telkens opnieuw een paniekerige vlucht ontketent. De terroristen zijn duidelijk niet bang dat de politie of het leger hen zullen opwachten. Artsen zonder Grenzen schat het aantal slachtoffers bij politie, leger en burgers op minstens zevenhonderd. Het aantal vluchtelingen wordt op honderdduizend geraamd. De aanslagen van de “Volgelingen van de Profeet” zijn opgeëist door IS. De moslims in Mozambique zijn een minderheid van 19 procent, maar dat is genoeg om een grootscheepse terreurbeweging uit te rekruteren. Dat is geen record. In Thaïland wonen slechts vier procent moslims en op de Filipijnen vijf procent, en die voeren ook al jaren wrede guerrilla- en terreurcampagnes tegen de boeddhistische, respectievelijk katholieke meerderheden in die landen. Ter overweging: België zit ook al aan vier procent.

Het nabije buitenland

27 FEBRUARI 2020

TWEE LINKSE REISGENOTEN Vorige week overleed de voormalige socialistische minister Michel Charasse en stierf ook journalist en auteur Jean Daniel. Beiden waren linkse reisgenoten van François Mitterrand in het Frankrijk van de jaren ‘60 tot ‘90. Maar het waren ook uiteenlopende figuren.

De bretellen en de sigaren waren zijn keurmerk. Net als zijn ongezouten mening en soms platte praat. Michel Charasse, socialist uit de Auvergne en jarenlang vertrouweling van François Mitterrand, overleed vorige week op 78-jarige leeftijd aan kaakkanker. Hij was het symbool van het volkse Franse socialisme. In de jaren ’60 ontmoette hij François Mitterrand.

Opvallend genoeg klikte het tussen de kleinburger met katholieke roots uit de Charente en de wat onbehouwen socialist uit de Puy-de-Dôme. Charasse steunde Mitterrand in zijn op het eerste gezicht onmogelijke poging om president Charles de Gaulle te verslaan bij de presidentsverkiezingen van 1965. Tot ieders verbazing haalde Mitterrand de tweede ronde, waarna hij wel verloor.

Charasse hielp Mitterrand met het kapen van de socialistische partij. Zelf was Mitterrand lid van een kleinere linkse partij die voortkwam uit verenigingen van verzetsstrijders en krijgsgevangenen uit de Tweede Wereldoorlog. Toen Mitterrand in 1981 de deur naar het Elysée opengooide, werd Charasse een trouwe adviseur. Hij had eigen vertrekken in het Elysée en was een van de weinigen die op de hoogte waren van het dubbelleven van de president met zijn minnares Anne Pingeot, met wie hij een dochter had, Mazarine.

Sympathie voor Sarkozy In 1988 schopte Charasse het tot minister van Begroting.

Hij kwam vaak in het nieuws met straffe uitspraken. Vrouwon-

MINDER IMMIGRATIE De Britse regering maakte recent haar plannen bekend betreffende het thema migratie voor het post-Brexit tijdperk. Het is duidelijk dat het Verenigd Koninkrijk een veel selectiever beleid zal gaan voeren aan de figuurlijke voordeur. Sinds de toetreding van landen als Polen (2004) en Roemenië (2007) tot de EU, zagen de Britten een massa laaggeschoolden toestromen.

Meer dan twee jaar na het referendum over EU-lidmaatschap, zijn heel wat liberalen en socialisten nog steeds woedend. Tegenstanders van Brexit blijven beweren dat euroscepticus Nigel Farage de Britse bevolking heeft misleid. Farage poseerde destijds voor een campagneposter waarop een stoet migranten te zien was. Progressieven verweten Farage populisme en blijven volhouden dat hij op die manier racisme in de hand werkte. Volgens links had Brexit helemaal niets van doen met het migratievraagstuk. Iedereen met gezond verstand kon echter op zijn klompen aanvoelen dat dit wel zo was.

Massale inwijking uit Oost-Europa Boris Johnson heeft de stem van het volk begrepen. Hij beseft dat de sluis dicht moet. Het Verenigd Koninkrijk kan de toestroom aan migranten niet langer aan. Vooral sinds de toetreding van talrijke Oost-Europese landen - in 2004 en 2007 - steeg de netto-migratie naar het Verenigd Koninkrijk fel. De Britse werkman ergerde zich mateloos aan Polen, Roemenen en Bulgaren die goedkoop in, bijvoorbeeld, de bouwsector gingen werken en op die manier de autochtone bevolking uit de markt prijsden. In 2004, met de toetreding van Polen, steeg de migratie vanuit de EU naar het VK plots van nagenoeg nul naar 100.000 personen. In totaal (migranten van binnen als buiten de EU) was er het laatste anderhalf decennium op jaarbasis

RECHTSE TERREUR IN HANAU? Deze week bezocht het Kwaad het Duitse stadje Hanau, in de deelstaat Hessen, niet ver van de grote stad Frankfurt. Een Duitse man van 43, Tobias R., trok naar twee zogeheten ‘shisha-bars’ waar vele Turkse mensen komen. Hij schoot er negen dood met vuurwapens.

Daarna reed hij naar huis, vermoordde zijn eigen moeder en sloeg de hand aan zichzelf. De politieke recuperatie startte vrijwel meteen: “Dit is rechtse terreur,” liet een SPD-politica weten. Ook Merkel was er als de kippen bij: “Racisme is gif, haat is een gif, en dat gif is in onze samenleving verantwoordelijk voor veel te veel misdrijven,” zo klonk het.

Die snelle politieke recuperatie is wel opmerkelijk, omdat bij de islamitische terreuraanslagen van de voorbije jaren, zoals de massamoord op de Kerstmarkt in Berlijn van 2016 met 12 doden, door pers, politiek en gerecht steevast ‘terughoudendheid’ werd geëist. Van die terughoudendheid was deze keer niets te merken. Het verhaal werd meteen links geframed: Tobias R. was een rechtse extremist, hij ging Turken vermoorden uit vreemdelingenhaat en die vreemdelingenhaat is een gevolg van het politieke discours van de rechts-nationalistische partij AfD tegen massa-immigratie en islamisering.

Een echte ‘verwarde man’ De feiten durven zo’n redenering nogal eens tegenspreken. Tobias R. plaatste enkele dagen voordien een filmpje op YouTube, waarin hij in het Engels de Amerikanen opriep om in opstand te komen, want “er bestaan in de VS ondergrondse installaties, beheerd door onbekende veiligheidsdiensten, waar kinderen mishandeld worden…” Klinkt dat voor u als ‘extreemrechts’ of als volstrekt kierewiet?

Si la France m’était contée vriendelijke opmerkingen waren zijn handelsmerk. De jonge medewerksters van François Mitterrand, zoals Ségolène Royal, waren “dom, maar gevaarlijk en doortrapt.” Bij de begrafenis van François Mitterrand viel Charasse op door buiten de kerk van Jarnac te blijven staan en zich over de hond van de ex-president te ontfermen. De jakobijnse antiklerikaal wou nooit een religieus gebouw binnenstappen.

Wie kritiek had op zijn Bourgondische levenswandel - lekker eten, wijnen, sigaren - had Charasse een antwoord klaar: “Roker of niet, we sterven toch allemaal.”

Binnen de PS werd Charasse gewantrouwd. Men vond dat hij teveel contacten onderhield met de rechterzijde. Toen hij in 2007 als burgemeester van zijn gemeente Puy-Guillaume de rechtse presidentskandidaat Nicolas Sarkozy hartelijk begroette, stuitte dat op veel kritiek. In 2008 werd Charasse uit de PS gezet. Hij trok er zich weinig van aan. De voormalige minister nam meer en meer afstand van een partij die vooral bekend stond voor het opgeheven vingertje en die de voeling met de gewone man had verloren. Een partij van bourgeois-bohémiens. Charasse walgde van de bobo-klasse in Parijs.

“Frankrijk, het echte Frankrijk, begint op 40 kilometer van de porte d’Orléans.”

Moraliserend links Het toeval wil dat vorige week ook een held van bobo-links overleed. Jean Daniel, ex-journalist en schrijver, was 99 jaar oud. Ook hij was in de jaren ’70 een politieke en intellectuele reisgenoot van François Mitterrand. Hij steunde hem in zijn alliantie met de communisten. Het was voor Jean Daniel een terechte en legitieme manier om de communisten klein te krijgen: door ze dood te knuffelen.

De goede contacten tussen Jean Daniel en Mitterrand waren niet vanzelfsprekend. Daniel, afkomstig uit een Algerijnse

Australisch puntensysteem Wat zal er concreet veranderen? Wie ‘puntensysteem’ zegt, denkt al snel aan een land als Australië. De Britse regering heeft zonder twijfel voor een groot stuk haar inspiratie bij dat land gehaald. Gedaan dus met de import van goedkope werkkrachten uit tweede en derdewereldlanden. De regering is in een persbericht erg duidelijk: “Het vrije verkeer van personen zal beëindigd worden. De overheid zal een eerlijk puntensysteem invoeren dat er op gericht is hooggekwalificeerde werkkrachten aan te trekken. Wij zetten in op een economie die gekenmerkt wordt door hoge lonen, een hoge scholingsgraad en een hoge productiviteit.”

Het bevoordelen van EU-onderdanen, ten overstaan van werkkrachten van buiten de Europese Unie, zal gestopt worden en enkel de juiste kwalificaties zullen nog van tel zijn.

Bedrijven die denken nog langer arbeiders goedkoop vanuit Oost-Europa te laten overkomen, komen bedrogen uit. Enkel wie al bij voorbaat een arbeidscontract op zak heeft, over de juiste scholingsgraad beschikt of Engels kan spreken, komt het land nog in. Het puntensysteem werkt tamelijk eenvoudig.

Bei uns in Deutschland Die indruk wordt ook bevestigd door het manifest van 24 pagina’s dat Tobias R. heeft geschreven. In die tekst beschrijft Tobias R. zichzelf als een “genie” dat doorziet dat hij “constant bespied wordt door een spionagedienst.” Er bestaat verder een direct verband tussen hemzelf en de aanslagen van 9/11 in New York, die overigens “door de VS zelf opgezet zijn.” Hij meldt ook hoe hij reeds als kind gesprekken voerde met een dwingende vrouwenstem in zijn hoofd. Als de term ‘verwarde man’ dus al ooit van toepassing was, dan wel hier. Een evidente bevestiging daarvan is dat hij zijn eigen moeder doodde.

Freud zou er een stevige kluif aan hebben, maar een band met rechtse ideologie kan daar toch moeilijk in gezien worden.

Tobias R. had overigens voor zover bekend geen enkele band met een politieke partij of vereniging. Wat wel vast staat, is dat zijn vader een lokaal politicus is voor… de linkse Groenen. Dat wordt af en toe héél klein in sommige media tussen de details vermeld. Mocht de vader van Tobias R. een AfD-man geweest zijn, zou dat dan ook een detail geweest zijn?

Racist door bankoverval?

Toch staat het vast dat Tobias R. zijn slachtoffers uitkoos omdat ze vreemdelingen waren. Racisme was dus inderdaad een drijfveer, minstens bij de keuze van de slachtoffers. In zijn manifest schrijft hij daarover: “Ik maakte achteraf gezien eigenlijk alleen onschuldige dingen mee, zoals wat vechtpartijen op weg van en naar school en pesterijen in de discotheek. Maar ik werd niet gewond of werd niet beroofd. Van vrienden hoorde ik hoe zij wel aangevallen en gewond werden. Via de krant kan men volgen wat er in andere gevallen gebeurt: een Duitser die door vijf vreemdelingen zwaar gewond of zelfs doodgeslagen wordt. Tijdens mijn opleiding tot bankbediende maakte ik een bankoverval mee, en moest dan bij de politie naar de foto’s van

FRANKRIJK

joodse familie en dus pied-noir, was in de jaren ’50 en ’60 als journalist - onder andere bij L’Express - een groot voorstander van Algerijnse onafhankelijkheid. Hij bepleitte gesprekken met de nationalisten van het FLN. François Mitterrand daarentegen had er geen probleem mee om FLN-terroristen te laten executeren. Algerije was Frans en zou Frans blijven, volgens de latere president.

Daniel kreeg internationale bekendheid door zijn interviews met wereldberoemde figuren zoals de Amerikaanse president John F. Kennedy. Jean Daniel is vooral bekend als oprichter van het progressieve weekblad Le Nouvel Observateur, de geliefkoosde lectuur van weldenkend links. “La deuxième gauche” zoals het in Frankrijk wordt genoemd. Weldenkend en moraliserend. Die linkerzijde waar een Michel Charasse een afkeer van had.

Gedaan met de sociaaleconomische thema’s die geïnspireerd werden door het marxisme en de klassenstrijd. Globalisering en economisch liberalisme zouden de arbeidersklasse ten goede komen. De aandacht moest gaan naar de grote maatschappelijke uitdagingen: de legalisering van abortus, homorechten, de strijd tegen het racisme,… President Emmanuel Macron bracht hulde aan de twee figuren. Hij stelde terecht dat het hier om twee verschillende incarnaties van de Franse linkerzijde ging.

Waarbij uiteraard niet werd vermeld dat bobo-links een grote verantwoordelijkheid draagt voor de huidige politieke polarisatie in Frankrijk. Terwijl een Michel Charasse er alles aan deed om de oude socialistische kiezers binnen de PS te houden, terwijl ze meer en meer naar het Front National overstapten, hadden de adepten van ‘Le Nouvel Obs’ enkel misprijzen voor ‘le beauf’, de in hun ogen weinig gecultiveerde, vulgaire modale Fransman.

SALAN

Right or wrong een netto-migratie van 200.000 tot zelfs 300.000 personen richting Groot-Brittannië.

Interessant om zien is dat de inwijking van binnen de EU, sedert het Brexit-referendum in 2016 reeds fel is afgenomen. De Oost-Europese arbeiders zagen in dat het Verenigd Koninkrijk - eens het de Europese Unie zou hebben verlaten - een veel strikter beleid zal gaan voeren. Op dat cruciale ogenblik zijn we nu aanbeland. Enkele dagen geleden deed de conservatieve regering van Boris Johnson haar nieuwe migratieplannen uit de doeken. Een nieuwbakken puntensysteem zal vanaf 1 januari 2021 in werking treden.

9

ENGELAND Een migrant zal aan een aantal criteria moeten voldoen. Deze vastgelegde criteria moeten hem of haar minstens 70 punten opleveren. Komt de migrant niet aan dit minimum op de puntenkaart, dan blijven de deuren van het Verenigd Koninkrijk gesloten.

Dit geeft te denken. Tot wel zeventig procent van de arbeiders, die gedurende de laatste jaren vrijelijk emigreerden vanuit de EU naar Groot-Brittannië, zouden op basis van de nieuwe gestelde eisen, in januari 2021 niet meer worden toegelaten tot het Verenigd Koninkrijk. De nieuwe regels zullen dus wel degelijk een verschil maken. Wie voor een korte periode wil komen studeren of op reis wil naar het Verenigd Koninkrijk, blijft uiteraard wel van harte welkom.

Bedrijven klagen Niet alle bedrijven zijn even gelukkig met het opheffen van het relatief soepele migratiebeleid. Lobbygroepen laten van zich horen en stellen dat er een tekort aan laaggeschoolde arbeid zal ontstaan, in onder andere de bouw en agrarische sector. Vooral kleine bedrijven klagen dat ze nauwelijks geschikte werknemers kunnen vinden op de arbeidsmarkt. Toch worden voorlopig geen financiële compensatieregelingen afgekondigd door Boris Johnson en zijn ministers. Het moge duidelijk zijn dat de Britse regering van mening is dat de economie veel performanter moet gaan draaien. Uit de cijfers blijkt dat, gedurende het afgelopen decennium, het aantal werkenden in het Verenigd Koninkrijk met meer dan 10 procent groeide, terwijl de productiviteit nauwelijks toenam. Dit is op langere termijn erg problematisch. Omscholingsprojecten moeten de laag- en ongeschoolde eigen bevolking en reeds aanwezige buitenlanders productiever doen werken.

LVS

DUITSLAND mogelijke daders kijken. Die waren voor 90 procent Noordafrikaans.”

Het stadje Hanau bestaat momenteel uit bijna 40 procent allochtonen. Wat Tobias R. hier beschrijft is de Merkel-chaos waarin een Duitser vandaag opgroeit: vreemdeling in eigen land, aangevallen en gepest op school, lastig gevallen in de disco, slachtoffer van (zware) criminaliteit en intussen op de hoogte van nog veel ergere dingen die zich overal om hem heen afspelen… Het is geen enkel excuus voor zijn verwerpelijke misdaad. Maar wie ‘racisme’ schreeuwt, moet ook onder ogen zien waar dat ‘racisme’ vandaag uit voortvloeit.

Ondanks het spervuur van media en politiek zette de AfD in die zin de hakken in het zand. “Wij veroordelen deze afschuwelijke moordpartij,” zo klonk het. “Dit is noch rechtse, noch linkse terreur, dit is een waanzinnige daad van een gek.” Maar tegelijk werd gewezen op de verantwoordelijkheid van Angela Merkel: met haar open grenzen-beleid heeft zij de rechtsstaat in Duitsland zwaar geschaad, en zo van Duitsland een plek gemaakt waar het momenteel niet goed leven en werken is, zoals ze in 2017 beloofd had…

Er is overigens nog een argument dat de verwijten richting AfD ontkracht. Ook in Nederland, Vlaanderen en Frankrijk bestaan grote, rechts-nationalistische partijen waarvan het politieke discours minstens zo hard is als dat van de AfD. Toch werden in die drie landen dergelijke massamoorden op vreemdelingen niet gepleegd, en hopelijk blijft dat zo. Een hypothese is dat rechts-nationalistische partijen dit soort geweld niet aanmoedigen, maar integendeel een ventiel vormen om de woede van het volk te kanaliseren. Om verdere ontsporing te vermijden heeft Duitsland dus niet minder, maar méér AfD nodig.

HDG

10

Beeldspraak

27 FEBRUARI 2020

MEDIALAND

FILM nog een opening om een federale regering te vormen. Want ook over de vraag waarom België geen nieuwe verkiezingen zou kunnen verdragen, wil geen enkele commentator het hebben.

Aanslag Burkina Faso: verkeerde daders, verkeerde slachtoffers Afgelopen week werd er in Burkina Faso alweer een aanslag gepleegd, waarbij deze keer 24 mensen het leven lieten. U las er in uw krant zo goed als niets over. De reden daarvoor is niet ver te zoeken: het waren de verkeerde daders (islamisten), en het waren de verkeerde slachtoffers (christenen). En dan zijn onze media nadrukkelijk niet geïnteresseerd om aan die aanslag veel woorden vuil te maken.

Nu weten we ook wel dat Duitsland dichter bij huis ligt dan Burkina Faso, en dat een aanslag in een buurland in de media altijd meer aandacht opeist dan een grotere aanslag in een land dat het gros van de lezers niet eens zou kunnen aanduiden op een blinde kaart. Maar we reageren wel als kranten uitpakken met vette koppen als “wie zal de volgende zijn?” voor een duidelijk alleenstaande aanslag, terwijl die vraag onvermeld blijft bij een aanslag die in een lange reeks past. Om niet te zeggen dat wie de vraag toch durft te stellen, meteen beschuldigd wordt van onruststokerij.

The Gentlemen Na een aantal niet typische Ritchie-producties als “Sherlock Holmes” en “Aladdin”, keert de Britse misdaadregisseur na ruim twintig jaar afwezigheid eindelijk terug naar het witte doek met een film die maar al te goed binnen zijn oeuvre van “Snatch” en “Lock, Stock and Two Smoking Barrels” past.

Hanau: waar bleven de geruststellende commentaren?

Heeft Vlaanderen dan maar één viroloog?

Niet dat we iets af zouden willen doen aan zijn medische kennis, maar we vinden het toch een beetje merkwaardig hoe nadrukkelijk Marc Van Ranst de laatste tijd in de media aanwezig is geweest in verband met het coronavirus. Tot maandag fungeerde hij zelfs zowat als enige expert wiens mening gevraagd werd. Marc Van Ranst is nochtans niet bepaald een onbesproken blad. Op Twitter gaat hij namelijk nogal vaak bijzonder virulent tekeer tegen de N-VA. Van Theo Francken kreeg hij daarom al de bijnaam “Dokter Haat” opgespeld, en een tijdje geleden werd hij zelfs even van Twitter verbannen.

Opvallend: de media sprongen toen meteen in de bres om de man toch maar een forum te geven, terwijl ze in andere gevallen net de deur sloten.

Dat Marc Van Ranst in de media lange tijd als enige expert opgevoerd werd die Vlaanderen rijk is om duiding te geven bij de opmars van het coronavirus, is dus geen onschuldige zaak.

Meer zelfs, dat de uitspraken van Marc Van Ranst niet afgetoetst werden met de meningen van andere experts roept vraagtekens op. Om maar te zeggen: afgelopen weekend riep Marc Van Ranst al de pandemie uit, terwijl klinisch bioloog Herman Goossens op maandag een pak voorzichtiger was. Zou het kunnen dat deze epidemie met het coronavirus misbruikt werd om het imago van Marc Van Ranst (her)op te bouwen, zodat hij straks weer voluit uit kan halen naar de N-VA?

Formatie: commentatoren en duiders liegen er op los We hadden het er verleden week in deze rubriek nog over, hoezeer de media hun best blijven doen om de N-VA voor te stellen als de onredelijke en onverantwoordelijke partij die de federale formatie dwarsboomt, om vervolgens voor schut gezet te worden door Paul Magnette van de PS. Maar het vorige nummer was nog niet goed gedrukt, of de media analyseerden er opnieuw op los dat het toch in de eerste plaats de N-VA was die lastig deed. Het is nochtans niet de N-VA die weigert te spreken met de PS, zoals het ook niet de politici van de N-VA zijn die weigeren in dezelfde kamer te verblijven als politici van Ecolo.

Maar op dinsdag al lazen we in De Standaard een lange analyse over de manier waarop de N-VA de PS zou demoniseren, onder de titel “Met de kracht van de tegenstand”. Voor één keer gold echter niet dat het venijn in de staart zat, maar wel de waarheid, want de analyse sloot af met de veelzeggende toegeving “Een vaststelling die uiteraard ook voor ‘de overkant’ en de PS geldt.” Of hoe je in alle ernst een hele analyse kan ophangen aan de splinter in het oog van de N-VA, om pas in de allerlaatste zin toe te geven dat in het oog van de PS een hele balk zit.

Alle besluiten toegelaten, maar niet dat België niet werkt Is het u trouwens ook al opgevallen dat zo ongeveer alle besluiten toegelaten zijn wanneer het over de kwakkelende federale formatie gaat, behalve dan de enige werkelijke oorzaak van alle federale problemen: België werkt niet. Wat hebben we nu al allemaal de revue zien passeren? Dat er iets zou schelen aan het kiesstelsel, dat te ver van de mensen zou staan. Dat er iets mis zou zijn met verkiezingen in het algemeen. Dat er helemaal geen communautaire tegenstellingen in het spel zijn, maar dat het enkel om een discussie tussen links en rechts zou gaan. Dat het aan de opmars van het populisme ligt, en dat dat zeker geen unicum in Europa is. Dat het aan de sociale media ligt, die de politici opjagen en verleiden tot ondoordachte uitspraken. Dat het aan het begrotingstekort ligt, waardoor er geen ‘smeer’ voorhanden is waarmee partijen met tegengestelde visies toch in een coalitie gelokt kunnen worden.

Maar geen van bovenstaande verklaringen kan verklaren waarom het zelfs na negen maanden nog steeds volkomen onmogelijk lijkt om een federale regering te vormen, terwijl de regionale regeringen er straks al een half jaar op hebben zitten. Pappen en nathouden, lijken de meeste kranten te denken, en met wat geluk vindt er iemand na de krokusvakantie toch

Het is nochtans vaste prik wanneer er in Europa weer eens een islamistische aanslag wordt gepleegd: dat we vooral niet moeten overreageren, en zeker niet veralgemenen. In de plaats daarvan kozen de media afgelopen week voor precies de omgekeerde beweging. En voor een keer dat het duidelijk was dat er aan de dader meer dan één vijs los zat en dat onomstotelijk vaststond dat hij een eenzaat was, sprongen de media zeer spaarzaam om met de termen ‘eenzame wolf’ en ‘gestoorde man’, en lazen we nergens dat ‘men nog steeds in het duister tast over het precieze motief van de aanslag’. Alleen bij de NOS lazen we een interview waarin terrorisme-expert Jelle van Buuren erop wees dat de dader toch wel een “hele merkwaardige cocktail van grieven en motieven” had.

Neen, dan ging bijvoorbeeld De Standaard liever te rade bij Daniel Koehler, “expert op het vlak van extreemrechts en (de)radicalisering in Duitsland”. Stel je voor, volgens hem is extreemrechts een grotere bedreiging dan islamisme (anders is hij morgen werkloos). Dat dat een beetje merkwaardig overkomt, geeft hij zelf toe, “zeker na 9/11 en een aantal grote aanslagen, zoals die in Berlijn in december 2016”. Maar, vervolgt hij dan, “de cijfers zijn wat ze zijn”, waarna hij alleen maar de rekening maakt voor Duitsland: “Of je nu kijkt naar het aantal moorden, slachtoffers of gewelddadige misdrijven: telkens blijkt extreemrechts in Duitsland de grootste bedreiging.” Bij De Standaard vonden ze dat voldoende om vervolgens te kunnen koppen “Extreemrechts terrorisme is zonder enige twijfel het gevaarlijkst,” maar dan wel zonder “in Duitsland”.

Voor een goed begrip: De Standaard was één van de zelfverklaarde kwaliteitskranten die de aanslag in Burkina Faso met 24 doden zelfs het vermelden niet waard vond.

Zweedse premier wil geen verhoor openbare omroep in parlement Afgelopen week stelden politici van de Zwedendemocraten (die in het Europees Parlement in dezelfde fractie zetelen als de N-VA) voor dat de leiding van de Zweedse openbare omroepen in een commissie van het parlement ondervraagd zouden worden over de objectiviteit en neutraliteit van hun diensten. Het zal de lezer wellicht niet verbazen dat ook in Zweden vooral rood en groen de dienst uitmaken in de redacties van de openbare omroepen, en het valt dan ook regelmatig voor dat de openbare omroepen over de schreef gaan wat betreft de neutraliteit.

Het spreekt ook voor zich dat aan de vraag van de Zwedendemocraten niet voldaan werd. Meer zelfs, de sociaaldemocratische eerste minister Stefan Löfven vond het zelfs ongehoord dat de leiding van de openbare omroepen in het parlement verantwoording zou moeten afleggen voor hun optreden, en gaf dat ook duidelijk te kennen in een reactie op Facebook.

Wij vragen ons alleen af: als de Zweedse openbare omroepen menen dat zij recht in hun schoenen staan wat betreft de behandeling van alle politieke partijen in Zweden, en verder volkomen neutraal en objectief te werk gaan, waarom zouden ze dan schrik moeten hebben om voor een commissie in het parlement te verschijnen?

“The Gentlemen” wordt gemaakt door een sterrencast, slimme en snelle dialogen en een hele reeks aan kleurrijke criminelen. Door velen al omschreven als de “meest entertainende film van het jaar”. Is dat echt zo?

Matthew McConaughey tegen de Britse onderwereld Het verhaal van “The Gentlemen” vliegt alle kanten op en is daarmee niet makkelijk na te vertellen. Het rommelige geheel vindt een soort balans tussen het verhaal van het marihuana-imperium van de Amerikaanse Mickey Pearson (Matthew McConaughey) dat te koop staat, en de storyteller van dienst, privédetective van een sensatiekrant en aspirant-filmmaker Fletcher, een hilarische bijrol van de Britse “Love Actually”-acteur Hugh Grant (je zou zijn romcom-verleden bijna vergeten), die het verhaal vertelt door middel van een script dat hij schreef over alle gebeurtenissen in “The Gentlemen”.

De charmante, onverschillige topcrimineel Mickey Pearson, natuurlijk gespeeld door McConaughey, heeft besloten met pensioen te gaan na jarenlang met zijn superwiet imperium aan de top te hebben gestaan van de Britse onderwereld. Samen met zijn vrouw Rosalind staat hij op het punt een mooie deal te sluiten. Maar wanneer het nieuws van Pearsons verkoop door anderen wordt opgepakt, staan er ineens een heleboel verschillende belanghebbenden in de rij om Pearson’s deal te boycotten.

Ritchiaanse personages Hoewel hij officieel een bijrol vertolkt, is Hugh Grant als Fletcher essentieel in het verhaal van Pearson. Fletcher is niet bepaald een ‘gentlemen’, weet alles van het criminele circuit waarvan Pearson de baas is en is niet vies van een goed potje chantage.

In het verhaal van Pearson ziet hij het script voor een succesvolle actiethriller, dat hij met veel flair (en iets te veel geuren en kleuren – wat zorgt voor de nodige humor) voordraagt aan de rechterhand van zijn beoogde protagonist; gangster Ray (Charlie Hunman).

Het duurt even voordat alle verhaallijnen met elkaar verbonden worden en er een opvolging van onthullingen ontstaat die bijdragen aan het intrigerende puzzelplot. Dat maakte voor mij de eerste helft van de film bijzonder tegenvallen. Een rommelig geheel van in rap tempo elkaar opvolgende clichés.

Maar gelukkig is daar die sterrencast. Want naast Matthew McConaughey, Hugh Grant en Charlie Hunman, vertolkt ook vooral Colin Farrell een bijzonder personage. Farrell is Coach, een bijzonder politiek incorrecte vecht- en lifecoach voor ontspoorde jongeren die niet op zijn mondje is gevallen. O.a. via Farrell’s personage brengt Ritchie zijn harde humor als een statement, dat in mijn ogen helaas de plank misslaat. Ik kon echt niet lachen met zijn racistische, homofobe en antisemitische stereotyperende grappen. Ik vond ze beneden het niveau van een film die zich als intelligent profileert.

Zoals je verder van Ritchie mag verwachten, zit “The Gentlemen” vol met prettig gestoorde (al hoewel soms ‘over the top’) personages en een heleboel achtereenvolgende ludieke gebeurtenissen die zeker niet door logica aan elkaar verbonden worden.

Het slaat allemaal helemaal nergens op, maar juist dat typeert een echte Ritchie-film. Ben je een fan van Ritchies stijlkeuzes en kenmerkende cinematografie, dan kan je je hart ophalen bij deze film. Vanaf deze week te zien in de cinema!

THIRZA NERISSA

Op de praatstoel

27 FEBRUARI 2020

11

Herman De Bode (voorzitter Infrabel)

“Politiek Wallonië rijpt voor confederalisme” Herman De Bode is een wereldburger die het leeuwendeel van zijn loopbaan beleefde aan de top van McKinsey, het strafste bedrijf voor managementadvies. Deze hogepriester van de wijze raad is N-VA’er, was betrokken bij het Manifest voor een Zelfstandig Vlaanderen uit 2005 en is voorzitter van de spoorwegonderneming Infrabel. In de lente werkt hij vlijtig op zijn Italiaanse wijngoed van vier hectaren. Hij heft symbolisch een glas van de eigen Chianti Classico op de onafwendbare confederalisering van België.

Herman De Bode heeft een ruim en kaal kantoor op de twaalfde verdieping van Infrabel. De locatie heeft een zuiver Belgische naam: het Marcel Broodthaersplein. Het surrealisme van deze dichter, schilder, knutselaar en provocateur ziet hij in het aanmodderende België, dus de beuk erin. Op een zonnige wintermorgen hoog en droog klinkt dat goed en is Brussel zelfs mooi. ’t Pallieterke: Verkiezingen schrikken u af?

Herman De Bode: Hoegenaamd niet. Ik vind het een goede zaak, want verkiezingen zullen de kans bieden om een politiek mandaat te bekomen voor de structurele hervorming van België. De vorige verkiezingen werden gekleurd door de migratie- en veiligheidsproblematiek, denk aan de moord op Julie Van Espen. Vlaams Belang haalde goede cijfers in West-Vlaamse en Limburgse dorpen waar een allochtoon de eerste voet nog moet zetten. Het thema leeft, maar het wordt niet het hoofdthema van de volgende kiesronde. De kern van nieuwe verkiezingen is: laten wij België verder knoeien, aanmodderen, kansen verspelen of geven we het een andere structuur? Iedereen met een greintje verstand weet dat verder doen zoals vandaag leidt tot volledige stilstand. Een ruk naar confederalisme is de uitweg die N-VA voorstelt, Vlaams Belang wil Vlaamse onafhankelijkheid. De regering-Michel is tot stand gekomen omdat één Franstalige partij samen wilde werken met de Vlaamse partijen, waardoor slechts een minderheid van Brussel en Wallonië was vertegenwoordigd. Dit is democratisch ongezond en hopelijk niet voor herhaling vatbaar. Je kan geen centrum-linkse regering in de Wetstraat hebben met Vlaanderen dat voor drie vierde centrum-rechts heeft gestemd. Een volgende federale regering zal de weg inslaan naar het confederalisme.

Confederalisme blijft een troebele soep? (slagvaardig) Neen toch? Alle macht in een confederatie gaat naar de regio’s en die bepalen wat zij willen samen doen, bijvoorbeeld het leger, de douane, de transportinfrastructuur. Kern van de gesprekken daarover is wie welk deel van de centrale diensten zal betalen. Wat zeker moet gesplitst worden, zijn de sociale zekerheid en de belastingen, want de beide bevoegdheden zijn de kern van elk politiek beleid.

Het deuntje “de mensen liggen daar niet wakker van, zij denken aan hun pensioen” is naast de kwestie. De splitsing van de sociale zekerheid geeft bijvoorbeeld Vlaanderen de kans om een ander en moderner pensioenbeleid te voeren dan het federale België. Dat gaat eveneens op voor de belastingen, de hefboom voor elke politieke doelstelling.

Wallonië zal daar niet van willen weten?

Politiek Wallonië rijpt voor het confederalisme. In Wallonië en Brussel wonen verstandige mensen en de kwaliteit van de studiedienst van de PS is geen verzinsel.Wallonië beseft dat België moet herbouwd worden, wil het zijn tweehonderdste verjaardag halen. Voor de Walen zullen zich overgangsproblemen stellen en die kunnen met open vizier bekeken worden. Niks belet om een aanpassingsperiode te bepalen van bijvoorbeeld tien jaar om in het zuiden de noodzakelijke fiscale en sociale hervormingen door te voeren. Voor Brussel als stadstaat van de 19 gemeenten zullen onderhandelingen eveneens tot een leefbare uitkomst leiden.

N-VA publiceert geen confederale catechismus die het op één miljoen exemplaren in de brievenbussen, eventueel met een Franse versie voor Brussel en het zuiden, schuift?

N-VA, waar ik met genoegen lid van ben, weet verdorie goed wat het wil en heeft daarover teksten en ideeën. Het siert de partij dat zij tot nu toe niet met een Barnum-campagne over haar confederale blauwdruk is begonnen. Zij kan dat moeilijk doen om de huidige regeringsonderhandelingen niet te blokkeren. Hoe duidelijker wordt dat verkiezingen naderen, hoe meer helderheid de partij zal brengen over haar confederale voorstellen.

Wat mij meer verbaast dan de voorlopige confederale terughoudendheid van N-VA, is de stilzwijgendheid van CD&V, Open Vld en sp.a over de structuur van België. Hoe willen zij de onbestuurbaarheid oplossen, welke voorstellen hebben zij? Of laten zij de analyse en de oplossing volledig over aan Bart De Wever en zijn partij? De structuur van België is na 190 jaar cohabitatie van de Belgen de meest klemmende kwestie. Als CD&V, Open Vld en sp.a met stomheid geslagen blij-

ven over deze uitdaging, dan is hun nieuwe electorale debacle een feit.

Is confederalisme niet erg moeilijk om uiteen te zetten?

Hoegenaamd niet. Een goede studiedienst, die ondersteund wordt door een goede communicatiecel, moet slagen in de zogenaamde ‘elevatortest’, de lifttest. Die houdt in dat je met iemand instapt op de vijftiende verdieping en voor de lift stopt op het gelijkvloers moet je kristalhelder kunnen vertellen wat je wil. De liftgezel dient op etage nul te begrijpen wat de kern is van je idee en wat de belangrijkste uitvoeringsmaatregelen zullen zijn.

En Vlaams Belang?

Het VB is voorstander van een uitgesproken separatisme, trouwens een Waalse uitvinding van Jules Destrée, een socialist die een eeuw

teld “België, de onmogelijke opdracht” uit zijn aktetas.) Dat kan je niet menen? Vlaanderen is niet Catalonië, een al met al klein deel van Spanje. Wij zijn in een situatie als Tsjecho-Slovakije en de Europese Unie kan de onafhankelijkheid van Vlaanderen, noch die van Wallonië, belemmeren. EU-Brussel weet erg goed dat zich in de volgende jaren in Europa staatkundige veranderingen zullen voordoen, zoals de mogelijkheid van een onafhankelijk Schotland en een hereniging van de Ierse Republiek en Noord-Ierland.

Als wij open en democratisch evolueren naar twee nieuwe landen, met een eventueel gedeeld gebied Brussel, dan zal de EU zo verstandig zijn om zich niet te laten manipuleren om dat te beletten, dus zal het evenmin actie ondernemen om de haven van Antwerpen te hinderen of te sluiten als grote Europese invoeren uitvoerhaven. Remi Vermeiren heeft daar in 2014 met “België, de onmogelijke opdracht” verstandige hoofdstukken over geschreven. Het is typisch en doodjammer dat de Vlaamse kranten, ook de dagbladen

“Klimaatinvesteringen zijn noodzakelijk” geleden begreep wat de Vlaamse meerderheid op de duur zou betekenen voor de Franstaligen. Het VB is voor mij niet de duivel en tegen enkele van de programmapunten zeg ik ja. Anderzijds ben ik een pragmaticus en is het begrijpelijk dat VB in Wallonië nooit een partner of partners zal vinden om de onafhankelijkheid mogelijk te maken.

Dat is een troef van N-VA, want alhoewel de mening van de Franstaligen over de partij schommelt tussen afkeer en nieuwsgierigheid, blijft Bart De Wever in het zuiden een gesprekspartner.

De haven van Antwerpen zou wel meteen het slachtoffer kunnen zijn van Vlaamse onafhankelijkheid? (nvdr. Herman De Bode vist het boek van Remi Vermeiren over Vlaamse onafhankelijkheid, geti-

De Green Deal Denkt u bij de lossere begrotingstucht aan de Europese Green Deal?

Klimaatinvesteringen zijn noodzakelijk, daarover is geen onenigheid.

Nieuwe technologieën waarin Vlaanderen actief is of kan worden, passen in een rol voor de overheid. Niet als eerste viool, wel als partner om goede randvoorwaarden te scheppen voor eco-ondernemers. Wat dat betreft slaat president Trump de bal mis. Hij remt de verbetering van het milieu af en vlucht uit de internationale akkoorden. Met kwalijke gevolgen voor de vernieuwing van Amerikaanse producten. Innovatie stimuleren is de sleutel. Vergelijk ook eens bijvoorbeeld de besturingssystemen van Boeing en Airbus. Die van de Amerikaanse vliegtuigbouwer zijn ‘klassiek’, terwijl de digitale stuursystemen van de Europese producent efficiënter en beter zijn.

De Green Deal lokt de overheid sterker in de bedrijven, in sectoren met avant-garde-vondsten. Is dat geen verdere etatisering?

Ik noem dat geen etatiseren, want de Green Deal mijdt een sovjetstrategie met een centraal plan en een oneigenlijke rol voor de staat. Het stoort mij niet dat de overheid bijvoorbeeld mee klimaatbeheersingstechnologie initieert, mits zij dat loyaal koppelt aan de creativiteit van uitvinders en ondernemingen.

die zich kwaliteitskranten noemen, zes jaar geleden dat studiewerk links hebben laten liggen. (lacht) Ik had het boek van Remi niet bij om daaruit voor te lezen op de raad van bestuur van Infrabel, maar ik wist dat het in ons gesprek nuttig kon zijn.

U bent sedert 3,5 jaar de voorzitter van Infrabel, het overheidsbedrijf voor de spoorweginfrastructuur, een van de drie vennootschappen van de vroegere unitaire onderneming NMBS. Wordt de huidige NMBS dan een bondsspoorweg, zoals de Zwitserse en de Duitse spoorwegmaatschappij?

Dat hoeft toch absoluut niet? De topologie van België verandert niet door het confederalisme en zelfs in geval van onafhankelijkheid is een dergelijke structuurwijziging niet noodzakelijk. Unilever, luchtvaartmaatschappijen, Nestlé, om slechts die te noemen, werken internationaal en dekken lokale markten waar, zeker in de voedingssector, de voorschriften verschillen van land tot land. Confederalisme is geen titanenwerk. Ook vandaag werkt het Belgische ministerie van Financiën met zeer regionale, lokale structuren, wat haast een voorspiegeling is van een confederatie. Alleen aan de top veranderen er mensen en raden.

De Belgische economie draait behoorlijk op een politiek kerkhof? (lacht) De eerste les die je daaruit moet trekken is dat de federale en de Vlaamse politici veel minder dan zij doen uitschijnen greep hebben op de economische bloei. Die is afhankelijk van de internationale economische gezondheid, van de open internationale markt, van de nukken en gebaren van China en de VS. De

tweede les is dat een regering in lopende zaken een korte-termijn-stabiliteit meebrengt en ondernemingen houden van vaste omstandigheden.

De regering-Wilmès verhoogt bijvoorbeeld de belastingen niet, want krijgt daarvoor geen mandaat. Er is dus meer rechtszekerheid dan onder een vlijtige, drammerige regering.

Wat uiteraard geen reden is om niet actief een federale regering te vormen, want die stabiliseert de lange termijn.

Bezuinigen en een sluitende begroting vindt u noodzakelijk?

Neen, met de huidige ultra-lage intresten is een begroting in evenwicht geen verplichting. Ik volg Nobelprijswinnaar Krugman, die pleit voor het verlaten van een deel van de economische orthodoxie. Hij verdedigt het kortstondig loslaten van het beginsel van begrotingen in evenwicht om grote en intelligente overheidsinvesteringen met een effect op de lange termijn uit te kunnen voeren. In Belgisch verband moet ik daar als correctie aan toevoegen dat het uiterst belangrijk is dat er een regering komt met een centrum-rechts beleid, want die neemt evenwichtige en verstandige budgettaire beslissingen. Een linkse regering met een programma zoals het voorstel van PS-chef Magnette leidt op de korte en de lange termijn tot ontsporingen die wel eens heel lang zouden kunnen doorwegen.

De euro is een goede matras onder de Belgische politieke stuurloosheid?

Met of zonder een Belgische federale regering geeft de euro inderdaad geen krimp. Dat zou andere koek zijn als België nog zijn eigen frank moest beheren. Nogmaals, 90 procent van het Vlaamse binnenlandse product is afhankelijk van de economische werelddynamiek en de vrijhandel. Zijn wij mee in China, hebben wij oog voor Ethiopië en andere Afrikaanse landen die beloftevol zijn en vandaag klaar staan voor de sprong die Bangladesh en Vietnam een of twee generaties geleden ondernamen?

De Nationale Bank werkt aan een noodbegroting?

Een goede zaak is dat. De Nationale Bank heeft de kennis en de mensen om boeiende voorstellen te doen. Uiteraard is de volgende fase niet dat de Nationale Bank beslist, maar wel dat de politiek de keuzes maakt op basis van de voorzet van de technocraten van de centrale bank.

De Vlaamse regering is slecht gestart?

Deze Vlaamse regering betaalt leergeld voor haar communicatie, niet meer of niet minder. De krachtlijnen van het regeerakkoord van minister-president Jambon zijn zeer goed. Over de communicatie van die basistekst kan je vragen stellen, alhoewel. Jan Jambon koos voor budgettaire orthodoxie en minimale besparingen. Het is stemmingmakerij van De Standaard en De Morgen om hem te beschuldigen van hardvochtigheid en zijn team een besparingsregering te noemen.

FRANS CROLS

12 Cultuur

27 FEBRUARI 2020

GESCHIEDENIS

René Goscinny (2)

Eind oktober 1959 verschijnt de eerste plaat van Astérix. Achttien jaar lang schudt scenarist Goscinny de ene na de andere grap uit zijn mouw tot hij onverwachts overlijdt op een fiets bij zijn cardioloog.

Met weekblad Pilote heeft Frankrijk eindelijk een grote concurrent voor de Belgische bladen Spirou en Tintin.

Een eerste oplage van 300.000 exemplaren is direct uitverkocht. Pilote richt zich tot adolescenten vanaf 12 en niet tot lezers “de 7 à 77 ans” zoals Tintin (slogan uit de koker van Karel Van Mileghem, de hoofdredacteur van de Nederlandstalige versie). Het redactioneel gedeelte met romans, reportages en populair wetenschappelijke artikels is veel groter dan de stripbladzijden met Astérix, Barbe Rouge en Tanguy et Laverdure.

Legendarisch René Goscinny hamert alles aan elkaar, maar is niet de hoofdredacteur. Terloops schrijft hij ook de belevenissen van “Le petit Nicolas”, een doorsnee Frans jongetje met tekeningetjes van Sempé. Wij kennen Nicolas niet, maar in Frankrijk is hij nog altijd een begrip. Naast Astérix schrijft Goscinny verder scenario’s voor Lucky Luke, Modeste et Pompon (Ton en Tinneke) en Oempa Pah, plus minder bekende reeksen. Na één jaar zit Pilote in moeilijke papieren wegens distributiekosten en allerlei dure acties. Charles Dupuis uit Marcinelle wil het blad overnemen, maar zijn familie stelt haar veto. De Parijzenaar Georges Dargaud, die al jaren de Franse versie van Tintin uitgeeft (met andere redactionele artikels dan de Belgische versie), springt in de bres.

Of Goscinny nog een ideetje heeft? De scenarist laat zijn ‘Belgische’ reeksen met uitzondering van Lucky Luke vallen en creëert “Iznogoud” (hebt u hem?). Het zijn verhalen over de intriges van de vizier (de eerste minister) die kalief wil worden met slagzin “Je veux être calife à la place du calife!”.

Iznogoud trapt voortdurend in zijn eigen vallen, terwijl de kalief hem als een trouwe dienaar

bewierookt. De tekeningen van Jean Tabary halen niet het niveau van Albert Uderzo en hoewel de reeks in het Nederlands vertaald is, slaat ze hier nooit echt aan. In Frankrijk wordt ze legendarisch. Arte maakte onlangs een compilatie van vroegere en huidige eergierige Franse politici die aan de poten van hun voorgangers zaagden en allemaal schijnheilig op televisie riepen: “Je ne veux pas être calife à la place du calife!”

Het fenomeen Astérix Zoals alle Franstalige jeugdbladen organiseert Pilote referenda. Die eerste Astérix bevalt de lezers wel en een tweede avontuur is welkom. Voor de eerste keer verlaten Astérix en Obélix hun dorpje en trekken naar ‘Lutèce’ (Parijs). Uitgeverij Hachette waagt de gok en publiceert het eerste verhaal als album: oplage 6.000 exemplaren. Uitverkocht en verhaal nummer 2 verschijnt op 15.000 exemplaren.

Inmiddels voltrekt zich een revolutie bij Pilote. Dargaud wil dat het blad in de eerste plaats een stripblad wordt en stelt in 1963 Goscinny en de Luikenaar Jean-Michel Charlier als hoofdredacteurs aan. Charlier creëert met Blueberry de spannendste westernreeks ooit. De verkoop van de albums van Astérix gaat in stijgende lijn.

“Astérix et Cléopâtre” wordt nog op 100.000 exemplaren verkocht, maar dan ontploft het boeltje. In 1966 haalt “Le combat des chefs” een oplage van 600.000 albums en dat jaar eindigt met “Astérix et les Normands”: 1,2 miljoen exemplaren. Weekblad L’Express publiceert een coverstory over “le phénomène Astérix”. President de Gaulle spreekt een van zijn ministers aan met de naam van een personage uit de reeks, want de generaal heeft een (grote) goede neus voor populaire dingen. Daarenboven is Astérix een Frans en geen Belgisch product.

In Brussel kijkt Hergé stikjaloers naar die Galliërs, die zijn eigen creatie Tintin definitief van de troon stoten. Goscinny duwt met Astérix het beeldverhaal in een nieuwe richting.

Voor de kinderen is er het verhaal; voor de volwassenen de dubbele bodems met grappige namen als die van de held, het hondje Idéfix, de bard Assurancetourix enzovoort. Met anachronistische verwijzingen naar de geschiedenis, de actualiteit en de politiek, met inside-grappen over piraten die altijd schipbreuk lijden (de helden van Charlier uit diens Barbe Rouge). Vandaag doet

het wat gedateerd aan, want we kennen het te goed en die toverdrank waarmee de helden op hun eentje een legioen verslaan is een gemakkelijke deus ex machina. Maar 20 jaar lang is het een verrukkelijke nieuwe wind.

Conservatief en breeddenkend Zelfs een koppige West-Vlaming als Morris begrijpt dat de naam van Goscinny voortaan naast de zijne op het schutblad van Lucky Luke moet staan. Een stijgende oplage is het gevolg.

Het bekende “de man die sneller schiet dan zijn schaduw” is een vondst van Goscinny.

Scenarist en tekenaar Uderzo worden schatrijk op korte tijd.

Goscinny is breeddenkend en nodigt veel jonge talenten uit, ook als hun werk zijn smaak niet is, zoals de sciencefiction reeks Valérian (Ravian). Persoonlijk is hij conservatief: altijd in pak en das en iemand die medewerkers aanspreekt met ‘Monsieur’ en ‘Madame’.

De schok is groot in 1968 als die jaloerse jonge honden hem uitschelden voor kapitalist en uitbuiter (hij betaalt het dubbele van andere magazines).

Zij verlaten Pilote en richten eigen bladen op waar ze geen censuur meer dulden, seks introduceren en denken dat stoute tekeningen zonder een knap scenario volstaan. Ze kapseizen meestal. Het Astérix-album La Zizanie (De intrigant) is een allusie.

Goscinny doet gekwetst verder. Van de maandag tot de donderdagavond werkt hij als hoofdredacteur, presenteert humoristische tv-programma’s of lanceert en controleert een tekenfilmstudio die met succes films van Astérix en Lucky Luke produceert. De vrijdagmorgen gaat hij naar de bioscoop en van vrijdagmiddag tot zondagavond schrijft hij scenario’s, terwijl hij de ene na de andere sigaret rookt. Hij en Uderzo zijn gebrouilleerd met uitgever Dargaud, met hevige ruzies tot gevolg.

Na een tegenslag trekt Goscinny in 1977 naar een cardioloog, met de fatale fietsproef als gevolg. Hij krijgt een hartaanval en sterft op zijn 51ste.

Frankrijk is in schok. Zijn erfgenamen en de tekenaar voeren processen na zijn dood met de uitgever. Goscinny verandert het beeldverhaal. De scenarist wordt even belangrijk als de tekenaar (en later zelfs belangrijker). Strips worden meer en meer een medium voor volwassenen, met Vlaanderen als jammerlijke uitzondering.

JAN NECKERS

Ondergronds in de stad Het Gentse stadsmuseum STAM gaat ondergronds. De lopende tijdelijke tentoonstelling spit verhalen op over alles wat er onder de grond te vinden is.

Het STAM heeft een stevige reputatie opgebouwd met merkwaardige tentoonstellingen. Vorig jaar liep er “Museum van de misdaad”, samengesteld met stukken uit de verzameling van de Gentse gerechtelijke politie. Het was een speurtocht langs moorden en andere misdaden, en hoe die al dan niet werden opgelost. De huidige expo, “Ondergronds in de stad”, is al even curieus.

In elf museumzalen schijnt de expo licht op de donkere wereld onder de grond. Ze opent met het fragment uit ‘”Alice in Wonderland” waar het Witte Konijn in zijn hol verdwijnt en Alice hem achterna duikt, gevolgd door een eindeloos lange val. De nieuwgierige mens is altijd al gefascineerd geweest door wat er onder de grond te vinden zou zijn. Vandaag is dat niet anders, zo bewijst deze tentoonstelling.

Mens en dier Onze relatie met de ondergrond is dubbelzinnig. Het is de ‘onderwereld’, de plek waar het kwaad en de misdaad huishouden en het is een schuiloord tijdens vervolgingen en oorlogen. We verstoppen er onze stinkende riolen en we begraven er onze dierbare overledenen en onze gekoesterde schatten. Een mooi voorbeeld is Vulferus, wiens skelet werd opgegraven bij de bouw van de parking onder het Gentse Sint-Pietersplein. Op de steen die onder zijn schedel lag, is op de bovenzijde zijn naam te lezen en de dag van zijn overlijden: 10 februari 1013. Op de ommezijde, bestemd voor de bewoners van de onderwereld, luidt de boodschap: “Als je me ook ziet, dan smeek ik je om me te laten rusten.” We hebben Vulferus niet laten rusten, want hij ligt nu in het STAM. Even aandoenlijk zijn de beelden van de kleine langharige hondjes die destijds in Nice werden opgeleid om door de smalle rioolpijpen de lopen en ze met hun vacht schoon te vegen. En zo spit de expo nog heel wat meer interessante onderwerpen naar boven.

Computerbeelden tonen hoe Gent er 250.000 jaar geleden, 125.000 jaar geleden en 10.000 jaar geleden uitzag. Je ziet een waterrijk gebied evolueren naar een landschap met bossen. Het zijn

vondsten onder de grond die deze reconstructies mogelijk maken.

Haaientanden en maritieme fossielen, ontdekt bij het uitgraven van de funderingen van de Boekentoren, tonen aan dat daar ooit een zee was. Het gewei van een eland, opgegraven in 1981 bij de aanleg van de parkeergarage onder de Vrijdagmarkt, maakt duidelijk dat waar nu kooplustigen flaneren ooit elanden en mammoeten graasden.

Het zijn niet enkel de restanten van dode dieren die we onder de grond aantreffen. Speciaal voor de kinderen creëerde de expo een ‘ondergrondse’ gang waar het leven van de mol, de rat, de mier en de worm uit de doeken gedaan wordt. Er zit nog veel meer onder de grond: ijskelders, verkeerstunnels, afvalstorten, schuilkelders, champignonkwekerijen en honderdduizenden kilometers kabels en leidingen.

Luxe en angst De expo graaft ook buiten Gent.

Ze toont indrukwekkende tekeningen van een drukke metrolijn in Japan en van de funderingen van wolkenkrabbers in New York.

Een topstuk is de gedetailleerde maquette van ondergronds Parijs.

Onder het metronetwerk van de Lichtstad ligt een doolhof van tunnels. Het gangenstelsel van bijna driehonderd kilometer vormt de ‘carrières’, de kalksteenmijnen die tot het einde van de negentiende eeuw werden uitgebaat en het bovengronds uitzicht van de Franse hoofdstad hebben bepaald. Onder andere de Notre-Dame is uit deze kalksteen opgetrokken.

In Londen wonen heel wat rijkelui die onder hun dure woningen metersdiepe kelders laten bouwen. De Britse kunstenaar Damien Hirst toont zijn luxekelder, met een privébioscoop en een garage voor zijn dure wagens. Uit Las Vegas komen foto’s van een kelder waar de eigenaar zich kan terugtrekken als de wereld vergaat. Door de nepvensters ziet hij paradijselijke neplandschappen. Alles is er fake, maar dat zijn ze in de Verenigde Staten gewend.

MMMV Tentoonstelling “Ondergronds in de stad”, nog t.e.m. 22 september 2020, STAM, Gent, www. stamgent.be

Stop christenvervolging

27 FEBRUARI 2020

De vergeten

13

christenen van Egypte

’s Ochtends vroeg hoor ik de muezzin vanuit zijn minaret oproepen tot het islamitisch gebed. De associatie tussen Egypte en de islam is duidelijk te voelen wanneer men in de straten van Cairo rondloopt. Maar wat velen zijn vergeten, is dat Egypte lang voor het door de Arabieren werd geïslamiseerd een van de bakermatten van het christendom was.

Volgens de verhalen gebeurde de kerstening door de evangelist Marcus, wiens relieken in de Koptisch-Orthodoxe kathedraal van Cairo liggen. De Koptische Kerk staat los van het Westerse christendom, want ze scheurde zich in 451 af van de Byzantijnse Orthodoxe Kerk omwille van een conflict over de Godmenselijke natuur van Jezus Christus. Eeuwenlang hadden de kopten onder verschillende islamitische heersers een minderwaardige ‘dhimmi’-status, waarbij ze de djizja - een extra belasting - moesten betalen om hun religie te mogen belijden.

Ondanks eeuwen van vervolging vormen zij vandaag nog steeds ongeveer 15 procent van de Egyptische bevolking en zijn ze dus een vrij grote minderheid. De Koptisch-Orthodoxe is de grootste, maar niet de enige Egyptische christelijke Kerk. Wel verenigt ze bijna negentig procent van de christenen in Egypte en hebben ze ook een eigen paus. Zoals de Oosterse christenen in de rest van het Midden-Oosten staan zij onder druk door de politieke instabiliteit in de regio. Door de toegenomen vijandelijkheid en de daaraan gekoppelde terreuraanslagen nam de emigratie van kopten uit Egypte naar het Westen sterk toe.

De martelaren van Sint-Marcus Mijn taxichauffeur zet me af aan de Koptisch-Orthodoxe kathedraal in Cairo. De enorme klokkentoren had ik al vanop de snelweg gezien, aangezien hij boven al de andere nabijgelegen gebouwen uittorent.

Voor ik me op het domein van de kathedraal mag begeven, moet ik eerst mijn paspoort afgeven en door de metaaldetector gaan. De veiligheidsmaatregelen lijken drastisch, maar zijn begrijpelijk. De voorbije jaren is het aantal aanvallen tegen kopten immers, door onder andere IS, hard toegenomen. In Libië bijvoorbeeld werden in februari 2015 door IS 21 Egyptisch koptische gastarbeiders vermoord. De terreurorganisatie verspreidde nadien een video waarin ze de mannen in de typerende oranje gevangenispakken op een strand aan de Middellandse Zee opvoerden om hen nadien te onthoofden. De Koptische Kerk maakte nadien martelaren van hen omwille van het offer dat ze voor hun geloof maakten door zich niet tot de islam te bekeren. Als ik de kathedraal binnenwandel, zie ik een groot geschilderd icoon van deze mannen in een hoek vlak bij het altaar tussen de iconen van andere heiligen en martelaren hangen.

Ik krijg een lokale gids en we wandelen samen naar de Sint-Pieters-en-Pauluskerk, die vlak naast de kathedraal ligt. Ook deze plaats was helaas een doelwit voor terroristen. Op 11 december 2016 kwamen hier 25 mensen om het leven toen een man een zelfmoordaanslag pleegde in de kerk. Ik vraag aan mijn gids hoe deze man is binnen geraakt.

“Koptische christenen hebben vaak een afbeelding het kruis op de pols getatoeëerd. Op deze manier tonen ze hun liefde en passie voor hun godsdienst. De tattoos worden

STOP CHRISTEN VERVOLGING BE82 4096 5194 9168 vaak al op jonge leeftijd geplaatst.

De terrorist die zichzelf opblies, had een kruis op zijn pols getekend om zo binnen te raken. De tuinman van de kerk rook onraad en probeerde hem nog tegen te houden, maar de terrorist slaagde er toch in om de kerk binnen te raken en de bom te laten ontploffen.”

Tijdens een Koptische misviering zitten mannen en vrouwen gescheiden. Volgens toeschouwers koos de terrorist er doelbewust voor om naar de rechterkant van de kerk te gaan. Dat hierdoor vooral vrouwen en kinderen slachtoffer waren, trof de gemeenschap des te harder. Als ik de kerk binnen ga, zijn de sporen

het platteland. Overal zie ik onafgewerkte in baksteen opgetrokken huizen opduiken. Veel van deze huizen zijn tijdens het korte bewind van voormalig president Morsi illegaal op landbouwgrond opgetrokken. De mensen die erin wonen, werken ze niet af om ze op deze manier als een ruwbouw te kunnen bestempelen. Zo hopen ze een boete of zelfs sloop te vermijden. Het is een symptoom van de grote woningnood die er in het land heerst.

De bevolking van Egypte groeit namelijk explosief en het land wordt verwacht tegen 2050 meer dan 150 miljoen inwoners te tellen. Priesters moedigen hun gelovigen aan zoveel mogelijk kinderen te krijgen, om zo in de toekomst niet door de hoge geboortecijfers van hun moslimburen verder te worden gemarginaliseerd. Mochten ze een nog kleinere minderheid in hun land worden, dan vrezen ze nog harder te worden gediscrimineerd door de groeiende moslimmeerderheid in hun land.

In het klooster van de heilige

De icoon van de onthoofde Kopten komt, verzamelt er zich meteen een mensenmassa rond hem.

Een van de redenen dat men tot bij hem komt, is omdat men gelooft dat de priester succesvol aan exorcisme doet. Iedereen komt naar hem toe, zowel moslims als christenen. Maar ook al komen hier veel moslims voor een afspraak met de priester, uit mijn gesprekken leid ik af dat samenleven tussen de twee

”

“De wortels van het christendom liggen hier.

Velen in het Westen zijn ons helaas vergeten.” van de aanslag bewust nog duidelijk te zien. Binnen in de kerk dragen de pilaren nog steeds de littekens van de explosie en op het binnenhof achter een glazen scherm zie je de restanten van bloedsporen tegen de muur. Als ik aan mijn gids vraag waarom ze zo een nare herinnering in leven laten, antwoordt hij dat ze trots zijn op hun martelaren en zo aan de hele wereld laten zien dat ze geen angst hebben en zich nooit uit hun kerken zullen laten verjagen.

De exorcist van Sint-Michaël

Ik verlaat de grootstad Caïro en bevind me na even te rijden op

Sint-Michaël in Minya El Qamh hoop ik priester Samuel te ontmoeten.

We rijden de snelweg af en rijden langs een landweg naast de groene akkers richting het klooster. Als we toekomen, heeft mijn chauffeur een discussie met de zwaarbewapende bewakers. Hij mag van hen zijn auto omwille van veiligheidsredenen niet te dichtbij zetten. Uiteindelijk kunnen we toch verder gaan. Opnieuw onderga ik dezelfde veiligheidsroutine die ik al bij veel kerken heb gezien en mag ik nog maar eens door een metaaldetector gaan. Eens binnen merk ik dat de misdienst bezig is en ik besluit deze bij te wonen. Als ik de kerk binnen ga, word ik overvallen door de geur van wierrook. De kerk zit stampvol met mensen. Veel gezinnen reizen immers vanuit Cairo speciaal naar hier voor de misviering in dit klooster. De taal die de priester spreekt herken ik niet. Het is geen Arabisch, maar Koptisch. Aangezien de liturgische taal van de kopten oud-Egyptisch is, beschouwen velen zichzelf als de erfgenamen van de farao’s.

Ik wacht na de viering de priester buiten op en krijg veel nieuwsgierige blikken toegeworpen. Schijnbaar kennen veel gelovigen hier enkel Europeanen van op de televisie en het internet. Na een paar minuten overwinnen enkelen hun verlegenheid en vragen ze om een selfie met mij te nemen. Ik krijg uiteindelijk zelfs baby’s in mijn hand geduwd voor een foto samen. Maar de aandacht verschuift zich nadien snel naar de priester. Als hij buiten

gemeenschappen steeds moeilijker loopt. Velen vinden dat hun moslimburen hun geloof intenser zijn gaan beleven en dit zorgt voor veel spanningen. Ook de revolutie die destijds de Moslimbroeders aan de macht bracht, heeft veel bruggen opgeblazen. Een concreet voorbeeld dat bij mij wordt aangehaald is het moment dat destijds Adel el-Khayat door voormalig president Morsi als de gouverneur van Luxor werd aangesteld. Dat net deze extremistische islamist in een regio met veel christenen werd aangesteld, is men nog steeds niet vergeten.

Uiteindelijk lijkt het interview met priester Samuel omwille van de grote mensenmassa helaas toch niet te gaan lukken, maar hij staat er wel op om mij te zegenen voor ik vertrek. Vrij van demonen en duivels start ik dan maar met mijn terugreis naar de Egyptische hoofdstad.

De Armenen van Cairo Niet ver van de Hangende Kerk in het historische christelijke centrum van Cairo, een grote toeristische trekpleister, vind ik een oud Armeens kerkhof. Als ik de data op de vele graven aflees, zijn de meeste mensen die hier liggen gestorven aan het einde van de negentiende of het begin van de twintigste eeuw.

Het kerkhof ligt er wat verwaarloosd bij en dus komen vrijwilligers, zoals Audrey van de NGO SOS Chrétiens d’Orient, regelmatig langs om het afval op het kerkhof op te ruimen alsook om eventuele schade te herstellen.

Audrey: “Laatst ontdekte een van

onze vrijwilligers hier nog een graf dat was leeggeroofd. Ze hadden de tombe met geweld opengebroken en de beenderen lagen overal verspreid. Helaas leven er bij veel moslims clichés over rijke Armeniërs en dus breken ze de graven open om gouden tanden en juwelen te zoeken.”

De Armeense aanwezigheid in Egypte gaat al lang terug, maar tijdens de 19de eeuw startte er een migratiegolf van christelijke Armeniërs naar Egypte. Met nadien ook nog een grote migratiepiek tijdens de Armeense Genocide. Nadien migreerden velen van hen weer verder naar het Westen.

In Cairo leven er niet alleen orthodoxe Armenen, maar er is ook een gemeenschap van katholieken.

Het is priester Krikor die ik ontmoet in zijn Armeens-katholieke kerk in de wijk Heliopolis.

Krikor: “De instabiliteit die door de recente revoluties werd veroorzaakt, zorgde ervoor dat moslimextremisten meer aanslagen tegen christenen gingen plegen.

Daar bovenop waren de jaren dat de Moslimbroeder Morsi aan de macht was een ramp voor de christelijke gemeenschappen in Egypte.

Hij voerde discriminerende wetgeving in, waardoor wij bijvoorbeeld geen nieuwe kerken meer konden bouwen. Ook was het duidelijk zijn doel om een islamitische republiek zonder religieuze minderheden te creëren. Een ander probleem dat we ervaren is de emigratie van onze jongeren. Velen van hen zijn de politieke instabiliteit, de angst voor aanslagen en de moeilijke economische situatie beu. Vaak willen zij emigreren naar het Westen. We beseffen echter dat zij de toekomst van onze gemeenschap zijn en dus proberen we hen hier in Egypte te houden. Ook proberen we jongeren terug naar hier te halen, zodat we de kennis en de ervaring die ze in het buitenland hebben verworven hier kunnen gebruiken. We willen onze gemeenschap versterken, want we willen in de regio blijven. Niet iedereen wil naar het Westen emigreren, want onze wortels alsook die van het gehele christendom liggen hier in het Midden-Oosten. Velen in het Westen zijn ons oosterse christenen helaas vergeten, maar voor degenen die wel aan ons denken, heb ik maar één boodschap: bid voor vrede. Want dat hebben alle mensen, maar vooral de christenen hier in de regio nodig.”

JENS DE RYCKE

14

Brieven

27 FEBRUARI 2020

CULTUURSUBSIDIES Pallieterke, Een kunstenares uit Nederland vertelde me dat de subsidies voor de kunstacademies contraproductief zijn. Een inschrijving kost hier ongeveer 300 euro, Vlaanderen past daar 1500 aan bij. Het gevolg is een toeloop van Nederlanders die thuis 2500 euro moeten betalen - werklozen en gepensioneerden die zich zo goedkoop kunnen bezighouden.

Opdat al deze mensen zouden blijven komen (met bijhorende subsidies) ligt het niveau erg laag. Velen volgen deze ‘kunst’-academie meer dan 10 jaar.

Dus men schaft deze geldverslinding best af.

Verhoog de kwaliteit en enkel degenen die echt gemotiveerd zijn blijven over. Minder maar beter. Boe-oe! Ook dit nog: mijn vader was een verwoed postzegelverzamelaar en had een abonnement bij bpost voor de nieuwste uitgaven. Maar bpost zag na zijn overlijden geen reden om het abonnement vroegtijdig te stoppen. Ze leveren nu aan een overledene, maar zal hij nog betalen?

Lui Sinpels - Zandhoven

RETOUR À L’UNION SACRÉE?

KLEDIJKEUZE

AANSLAG DUITSLAND

Pallieterke, In uw kolommen van vorige week heb ik een stuk gelezen over de kledijkeuze van het personeel in de Kamer en de kabinetten.

Blijkbaar was er geen belangrijk nieuws te melden (werken die parlementsleden niet?), aangezien het daarover moest gaan. Aan de schrijver annex aanklager: welkom in de 21ste eeuw. Er zijn genoeg jonge yuppies, strak in pak en das, die helaas hun eigen naam niet foutloos kunnen schrijven. Ook ondergetekende gaat trouwens steevast zonder das werken. Bedankt trouwens, om me daarvoor te vergelijken met een vuilnisophaler. Gelukkig heeft mijn baas genoeg verstand om te beseffen dat inhoud nog steeds belangrijker is dan de verpakking. En dat een das in ‘den tijd’ van Karel Dillen verplicht was? Tja, in de tijd van Dillen waren parlementsleden ook vijf dagen per week in Brussel aanwezig. Dan zou er dus wél interessant nieuws geweest zijn om te brengen. Dasloze groeten.

John P. Franssen - Brugge

Pallieterke, In een artikel in HLN verklaart een moslima - in het zwart gekleed, met de obligate hoofddoek: “Gaan we nog buiten durven komen en ga ik mijn zoontje alleen kunnen buitenlaten?” Wel, ik zou aan die mevrouw willen zeggen dat de “bange blanke man” al lang schrik heeft om 's avonds buiten te komen - schrik voor 'jongeren', meestal aanhangers van een bepaald geloof. Zij plegen ook aanslagen in naam van hun geloof. Ik heb nog nooit één moslim kritiek horen geven op die aanslagen, die al meerdere onschuldige mensen gedood hebben in de voorbije jaren.

Niet alle moslims zijn terroristen, maar alle terroristen zijn wel moslims! Dat die dame eens denkt aan al die onschuldige slachtoffers!

PVC - Sint-Niklaas

OSCARS Pallieterke, In de column van vorige week heeft uw commentator Jurgen Ceder het over de uitreiking van de Oscar-filmprijzen van 2020. Wat hij vergeet te vermelden is dat de Oscar voor de beste vrouwelijke hoofdrol gegaan is naar Renée Zellweger, voor haar geweldige vertolking van de legendarische en betreurde Judy Garland – gestorven op 47-jarige leeftijd.

Renée Zellweger zet een prestatie van formaat neer, waarvoor ze terecht een Oscar heeft verdiend. Chapeau voor die dame.

Eddy Verpoten - Mechelen

STEUN BE39 7390 1640 4519 (BIC KREDBEBB)

Kruisende woorden oplossing A B C D E F G H I J K L

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 S P O O K B E E L D E N T O O R N X L E X U Z A R E

I

N

I G I

A H X A P

I

N G X E X

X D E A L

A A L M O E S

J

S

E S X A

T X L E G X T E V E N S S S X N E R O X E N X S B E E T N E M E N X V E U N

I

E X K M X A M E N

R O X N E X E V A X N

I

G R D X K E R K R A D E X A R B E

I

Pallieterke, Wie in die bewuste praalwagen verwijzingen ziet naar de genocide gepleegd door de nationaalsocialisten van Duitsland of naar de concentratiekampen, is te kwader trouw. Politiek correct links ziet tegenwoordig in alles racisme en discriminatie. Ja, zelfs in Zwarte Piet.

In De Afspraak op vrijdag sloeg de rector van de universiteit Antwerpen de bal grondig mis, toen hij vertelde dat Hitler de grootste massamoordenaar uit de geschiedenis zou zijn. Als rector heeft hij blijkbaar nog nooit gehoord van Mao, Stalin, en Pol Pot, laat staan van de Goelag. Hulde aan de carnavalisten van Aalst, die zich niet laten muilkorven door de linkse politiek correcte dictatuur, waarin we alleen nog maar milieubelastingen mogen betalen en met niets meer mogen lachen.

Philippe De Deken - Borgerhout

VLOEKEN IN DE KERK

SCEPTR machtig nieuws

1202

CARNAVAL (1)

D S D U U R

Pallieterke, Op pagina 6 van de editie van vorige week, las ik een van de anonieme stukjes met de titel ‘Vloeken in de kerk’, waarin de auteur verbolgen is over een Jong-N-VA-voorzitter die een onafhankelijk Vlaanderen onrealistisch noemt. Ik deel de verontwaardiging van de auteur, maar wat ik niet deel is zijn verbazing. Er is namelijk maar één nationalistische partij. Wat ik wél frappant vind, is dat op de vorige pagina uw auteur Anja Pieters (die er een sport van maakt wekelijks uit te halen naar het Vlaams Belang) praktisch hetzelfde zegt als de verguisde Jong-N-VA-voorzitter: “Het pad van het confederalisme. [Een] wat haalbaarder inschatting van de politieke realiteit.” Als ik halfzachte Vlaamsachtige praat wil lezen, zoek ik wel een ledenblad van de CD&V. De wekelijkse aanval van mevrouw Pieters vind ik een smet op het blazoen van ons aller nationalistisch weekblad.

Erik De Boeck - Borsbeek

Pallieterke, Wat denken de lezers van de nieuwe stappen die de koning heeft gezet? Patrick Dewael en Sabine Laruelle - twee fanatieke belgicisten moeten de crisis trachten te ontmijnen. Zoals u weet is Dewael de neef van Herman Vanderpoorten, de ‘maagd’ van Lier, die destijds een gelijkaardige situatie, maar veel minder erg, moest pogen op te lossen. Gaan we terug naar de ‘Union sacrée’ van kardinaal Mercier, en wordt het federalisme - waarvoor Martens zijn nek gebroken heeft, maar dat met een aan de ribben plakkende Belgische saus overgoten diende te blijven - definitief van de baan geschoven? Zijn er nog grenzen aan de naïveteit van onze gezagvoerders? Ik meende deze morgen heel Vlaanderen te horen bulderen van het lachen.

Dat Dewael maar snel een legervliegtuig huurt om naar zijn skioord te vertrekken, zoals hij destijds heeft gedaan, om daar de waanzin van de onderneming in te zien. Welke de voorkeuren van Laruelle zijn, weet ik niet. Zijn er nog steeds mensen die twijfelen aan de onbestuurbaarheid van het land?

F. Veevaete - Brugge

CARNAVAL (2) Pallieterke, Ik hoop dat volgend jaar er vrij grappen worden gemaakt over de islam (en de profeet Mohammed)! Of durven ze dat niet in Aalst?

Charlie Hebdo spotte met alles en iedereen: met joden, christenen, hindoes of boeddhisten (maar die hebben nooit journalisten bedreigd of uitgemoord). Rushdie schreef een boek over de Koran, met als resultaat: ontelbare moorden en bloedige massabetogingen! Als ze daar in Aalst de moed hebben grappen te maken over de moslims en de islam, dan zou dat kunnen resulteren in doodsbedreigingen, aanslagen en bloedige betogingen in het Midden-Oosten, in plaats van een beschaafd protest van een minister. Die zogezegde komedianten permitteren zich de spot te drijven met Christus en het kruis, maar durven hetzelfde niet te doen met de islam en Mohammed!

Daniël Bauwens - Erps Kwerps

Met mieren lacht men

niet!

Premier Wilmès, de gevierde premier die door minstens 3 procent van de bevolking gekend is, veroordeelde wat er in Aalst gebeurde. In Aalst zijn ze er nog niet goed van.

Ondanks het slechte weer is de stoet in Aalst uitgegaan met 71 groepen en 180 losse groepen; het was een vlotte organisatie zonder incidenten. De heilige Anuna, Coens, koning Albert II, Delphine, Rutten, Greta Tunberg, Ilse Uytersprot enz. werden deskundig aangepakt en met de nodige humor afgebeeld. Er waren prachtige praalwagens en opgetutte groepen waar men in Keulen en Düsseldorf jaloers op zou zijn.

De familie De Gucht, voorzitster Rutten en Toyota-sponsor Weyts waren de aanwezige politici van dienst. J.J. De Gucht heeft, met zijn twee kinderen aan de hand, minstens 10 keer zijn tribunezit verlaten om voor de andere tribunes zijn bescheidenheid te manifesteren. Ook dat is carnaval.

Burgemeester Buyse van Dendermonde barstte in tranen uit toen het Ros Balatum onder gejuich de Grote Markt kwam opgereden; hij verklaarde aan allen die het horen wilden dat hij het er moeilijk mee heeft dat de Aalstenaars jaarlijks met hun Ros kunnen buitenkomen terwijl men met het Ros Beiaard maar om de tien jaar kan uitpakken.

Voor de Aalstenaars was het duidelijk dat spotten met Joden niets met antisemitisme en zeker niets met lachen met de holocaust te maken heeft. Wat de media niet meldden, was het rechtstaand applaus dat de Vismooiln, de groep die vorig jaar de gewraakte Jodenkoppen uitbeeldde, kreeg vanop de drie tribunes op de Grote Markt; op hun wagen stond duidelijk: “Wij voelen ons vogelvrij” en dit werd geïllustreerd door twee grote vogels.

Er werd ook gevraagd of het in Oostenrijk verboden wordt om nog te ‘joedelen’. Een kleine praalwagen met klaagmuur lag in Joodse kringen (niet bij de toeschouwers) onder vuur omdat de erbij lopende Joden zich als mier hadden verkleed; dit doelde echter op klaagmieren (muur is in het Aalsters ‘mier’) wat dan geïnterpreteerd werd alsof Joden ongedierte zijn! En zo maakt men van elke een mier een olifant… De carnavalsgroep in kwestie mag het binnenkort gaan uitleggen bij UNIA. GG

CARNAVAL (3) Pallieterke, De federale regering, dus met steun van Open Vld en CD&V, is bij monde van de eerste minister Sophie Wilmès scherp voor Aalst Carnaval. Dat blijkt uit een persbericht dat zondagnamiddag werd uitgestuurd: “Deze feiten doen afbreuk aan onze waarden en de reputatie van ons land.”

Is diezelfde eerste minister vergeten dat haar partij de vrouw van Herman Van Rompuy (CD&V en voormalig Belgisch premier en voorzitter van de Europese Raad) jaren heeft gepest toen ze schepen was in Sint-Genesius-Rode, tot ze het niet meer aankon en ontslag nam?

Swa Cauwenbergh - A ntwerpen

Een lezersbrief insturen?

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.

Sport

27 FEBRUARI 2020

Wat een doelman lijden kan Thomas Didillon doet het uitstekend bij RC Genk, zijn nieuwe club. Ik had niets anders verwacht. De Fransman is nu eenmaal een uitstekende doelman. Ik ben blij voor hem! Ik vind de manier waarop de Fransman, de beste speler van het voorbije seizoen, als huisvuil aan de deur werd gezet nog steeds een schande.

Met alle respect voor Van Crombrugge, die het ook uitstekend doet, maar er waren dringender mankementen in het elftal van Anderlecht dan het vervangen van een zeer goede doelman.

Het is niet de eerste keer dat er in het voormalige Astridpark gesold wordt met keepers. Ik denk dan aan Jean Trappeniers bijvoorbeeld. In de thuiswedstrijden kreeg hij vijf ballen per match. Ik herinner mij nog een wedstrijd tegen FC Luik. De Luikenaars slaagden erin om precies eenmaal naar het doel te schieten. Pardoes in de winkelhaak, onhoudbaar! Trappeniers had dan slecht gespeeld. Ze hebben Jean enkele keren willen vervangen. Zenko Vukasovic, Arpad Fazekas en Leen Barth werden binnengehaald. Het was altijd hetzelfde liedje: ze hielden het twee maanden vol en dan werd Jean weer titularis.

Trappeniers, De Bree en Ruiter Onze doelman werd niet altijd met respect behandeld. Ik herinner mij een voorval met de Hongaarse trainer Andrés Béres. Voor een uitwedstrijd tegen Daring Brussel kwam hij met hangende pootjes naar Jean: “Jean gij niet in vorm, gij niet speel vandaag.” Aan de rust stond het onverwacht 3-0. In paniek kwam de Hongaar terug bij Trappeniers: “Jean gij opwarm, gij speel.” Waarop ‘Den Trap’ antwoordde: “Gij kunt naar de kloot loop.” Uiteindelijk liet de Vilvoordenaar zich toch overhalen en Anderlecht won nog met

4-3. Ook Nico De Bree had zijn problemen.

Op het einde van het seizoen werd met 3-1 gewonnen in de halve finale van de Beker van België, thuis tegen Beerschot. Nico De Bree speelde een berenwedstrijd. Een doorn in het oog van Nico was de komst van Koncilia, de doelman van de Oostenrijkse nationale ploeg, volledig onverwacht. Hij nam onmiddellijk de plaats over van Nico in de terugwedstrijd tegen Beerschot. Er werd met 2-0 verloren, maar toch bleef Friedrich Koncilia titularis. In het begin stuurde De Bree zijn kat naar Anderlecht, maar later ging hij toch weer trainen. De Oostenrijker raakte geblesseerd. Nico kwam terug en Koncilia werd in de loop van het seizoen verkocht, na een fikse ruzie met de voorzitter Constant Vanden Stock.

Jan Ruiter, onze doelman uit Volendam, die had de meeste problemen.

Goethals vond hem maar een waardeloze keeper! Dat was pas miserie...

Gille Van Binst Voormalig topvoetballer

ROSKAMMEN

Even dagdromen

Killian Overmeire is 34 jaar jong. Hij is profvoetballer. In 1994 sloot hij aan bij de jeugd van Sporting Lokeren. Hij is nooit van club veranderd. Vandaag is hij aanvoerder van het eerste elftal. Dat komt uit in 1B, vorig seizoen nog in 1A. Een nieuwe degradatie dreigt, het bankroet voor zijn club ook.

Als Lokeren zaterdag in en tegen Roeselare alsnog gelijkspeelde, ga er dan maar van uit dat Killian Overmeire de hoofdrol speelde in de beslissing van de spelersgroep om, ondanks alles, gewoon verder te doen. Clubspelers als Overmeire zijn in het hedendaagse profvoetbal even zeldzaam als witte merels. Vandaar dat we hem zonder aarzelen de eretitel ‘unicum’ toekennen.

Om een clubicoon van hetzelfde kaliber te noemen, herinneren we ons alleen ene Ronny Claes. In de jaren tachtig van de vorige eeuw genoot die niet alleen als aanvoerder van Racing Mechelen een steile reputatie, ook en zelfs vooral als de klasbak die, vanaf zijn eerste ‘matchke’ bij de jeugd tot zijn afscheidswedstrijd in het eerste elftal, de groen-witte kleuren hondstrouw bleef.

Het verschil met Overmeire is dat Claes veel minder last had van verlokkingen van het grote geld, dat vandaag de generatie van Overmeire domineert en quasi overspoelt.

Onderonsje Clubtrouw is tot een voetnoot in nagenoeg elke clubgeschiedenis herleid. Op zijn beurt heeft de moderne voetbaljournalist/analist amper of geen aandacht voor diezelfde voetnoot. Vandaar dat het unicum Killian Overmeire zo goed als onopgemerkt blijft in alle trieste mediaverhalen rond en over zijn club. Ook aan de vooravond van de dag dat hij verplicht zou worden om haar, zij het noodgedwongen, zijn ex-club te noemen.

Naar het heet heeft Sporting Lokeren twee miljoen euro nodig om, zij het voorlopig, het bankroet te vermijden. Waarom denkt niemand van al onze op internationale voetbalvelden rondhuppelende miljo-

Dat was een tegenvaller voor Anderlecht, waar ze heimelijk hadden gehoopt op een nederlaag van Genk op het veld van Kortrijk. Al was het met de hakken over de sloot en viel het enige doelpunt van de wedstijd aan de verkeerde kant volgens de thuisploeg, die we geen ongelijk geven, de drie punten gingen naar Limburg. Ook achtervolger KV Mechelen had het graag anders gezien en Kortrijk op zijn minst een gelijkspel gegund. Met een puntje achterstand op Genk, dat dit weekeinde Club Brugge mag verwelkomen en het op de laatste speeldag rechtstreeks mag uitvechten met Malinwa, wordt het nog nagelbijten Achter de Kazerne en in de Luminus Arena. We durven er geen halve euro op verwedden hoe het gaat aflopen in de spannende strijd voor die fel begeerde zesde plaats in de play-off 1.

Bevel is bevel Al rest hen geen gemakkelijk programma, het spreekwoord over die sluwe derde hond en dat been indachtig, durven we er onze hand niet voor in het vuur steken dat Zulte-Waregem al afgeschreven is voor een plaats in play-off 1. Hetzelfde kunnen we over Anderlecht zeggen. Of de afgetekende overwinning met zes doelpunten tegen Eupen deugd heeft gedaan? Het omgekeerde zou ons verwonderen. En of Anderlecht na deze opsteker alsnog play-off 1 gaat halen?

Trainer Frank Vercauteren wil er geen

woord meer over horen. Als hij dat beveelt, leggen we er ons bij neer. Of ze in Mechelen en in Genk even gedwee naar zijn pijpen gaan dansen, is twijfelachtig.

Grof Ge kunt Bölöni met de ijzeren arm veel vragen stellen, maar hem laten verstaan dat Antwerp met twee punten uit de laatste vier wedstrijden niet goed bezig is, is met uw leven spelen. De reporter die het toch riskeerde, was bijna zijn neus kwijt. Een trainer die niet kan verdragen dat iemand de feiten onder ogen ziet en daar nogal grof op reageert, ooit zo een onbeleefderik aan het woord geweten?

Daarom zullen we er maar wijselijk over zwijgen en doen alsof alles koek en ei is op de Bosuil. Met een relatief haalbaar programma in het vooruitzicht, einde van de week al tegen Oostende, zit de kans erin dat ze zich herpakken en laat ons hopen dat Bölöni dan zijn manieren houdt.

Arm Waasland Waar is de tijd dat de supporters van ‘het kleine Anderlecht’ massaal het clublied lieten weergalmen op de Freethiel: “SK Beveren zo een voetbal is een ideaal.” Vandaag zou de treurmars van Chopin eerder op haar plaats zijn. Het is erg gesteld met het voetbal in het zoete Land van Waas. Met Waasland-Beveren als rode lantaarndrager en een toekomst die bangelijk oogt. En Lokeren, waar ze wanhopig pompen om niet te verzuipen in 1B.

nairs aan een helpend onderonsje crowdfunding? Een weekloon van, pakweg, een half dozijn Rode Duivels zou zeker al volstaan voor een solidariteitsactie om een club uit eigen land uit hoge nood te redden.

Zo’n ideetje door iemand van die ‘happy few’ horen opperen, is helaas een utopische gedachte die de dromerij van Thomas More nog overstijgt. Maar ook in een rubriekje als dit is even dagdromen toch niet verboden?

Alvast iemand als Killian Overmeire zal ons niet tegenspreken.

Sterkte gewenst Intussen wensen we Kim Clijsters, Remco Evenepoel en Thibau Nys veel sterkte onder de immense druk die niet Jan Modaal, maar de hem bedienende media hen opleggen.

De VRT pakt al een tijdje uit met de reeks “DNA Nys” over ‘de zoon van’, amper 17 lentes oud. Je kan al voor minder de juiste pedaalslag beginnen verliezen. “Ik ben Remco” is dan weer een hulde aan Evenepoel (20), verpakt in wat een ‘exclusieve docureeks’ van acht afleveringen heet. Te bekijken door de digitale abonnee van Het Laatste Nieuws. Het ontgaat de makers - of het interesseert hen niet - dat elke minuut die ze onze wielerbelofte nummer één opjagen, ook een minuut minder is om aan het noodzakelijke rijpingproces in zijn carrière te besteden.

Dat ligt iets anders voor wat de media Kimback 2 noemen voor de droom van een 36-jarige ex-toptenniscoryfee en moeder van drie, om alsnog een verlengstuk aan de voorbije glorie proberen te breien. Het is prediken in de mediawoestijn om te stellen dat iets minder noch Remco, noch Thibau, noch Kim schade zou berokkenen. Maar ook dat zal, helaas, dagdromen blijven.

Bangelijk onderonsje

Poespas

We wensen het hen niet toe, maar we zien niet goed in hoe Waasland-Beveren degradatie nog kan vermijden. Al zou het niet de eerste keer zijn dat er rare toeren gebeuren in het slot van de reguliere competitie. Bij Moeskroen en in Eupen kunnen ze erover meepraten. Het wordt dus een bange eindsprint tussen de drie musketiers Cercle Brugge, Waasland-Beveren en Oostende.

Een week met overwinningen voor zowel Westerlo als Beerschot, en Virton dat even de rol moet lossen. Aan spanning geen gebrek in 1B. Voor het overige juridische vraagtekens alom. Neem daar de weinig riante situatie van Lokeren bij waar ze, voor zolang het nog duurt, op een slappe koord dansen. Louis De Vries is altijd al een artiest geweest. Of zijn kortstondig optreden, waarbij hij van zijn pedestal is getuimeld, veel bijval kent in Lokeren mogen we betwijfelen. Met al dat mogen we stellen dat het huishouden van Jan Steen een schoolvoorbeeld van orde en tucht is vergeleken met de huidige situatie binnen de Proximus League.

Breng het maar af

Alles kan nog

15

Cercle Brugge heeft zijn draai gevonden, maar wat hen de volgende weken te wachten staat is alles behalve gemakkelijk. Einde van de week tegen AA Gent en een week later tegen Club is geen cadeau. Verre van. Al weet ge met de goocheltrucs van trainer Bernd Storck maar nooit.

Anders zal het op de slotdag voor eigen publiek moeten gebeuren tegen Oostende, dat nog altijd twee punten voorsprong heeft op de twee achtervolgers en met duels tegen Antwerp, Genk en jawel...

Cercle Brugge, al evenmin een programma heeft om mee te lachen. Het kan nog razend spannend worden onderaan de rangschikking. Hoe Waasland-Beveren de meubelen gaat redden tegen Anderlecht, Moeskroen en Gent, daar mag Dirk Geeraerd, die de ontslagen trainer Arnauld mag vervangen, zijn hoofd over breken.

Liever hij dan wij.

Los het maar op We hadden het kunnen denken. Dat Westerlo, Beerschot en Virton met gelijke punten aan de voorlaatste wedstrijd, bepalend voor de periodetitel, zouden beginnen, was te simpel. De Geschillencommissie Hoger Beroep wil de vroegere match tussen Virton en Beerschot, waar de scheidsrechter blunderde, laten herspelen. Wanneer? Dat valt nog te bezien.

Dat Westerlo en Virton, beiden nog mee in de running voor de begeerde periodetitel, niet akkoord gaan met die beslissing lag voor de hand. Het vervolg wordt dus uitgevochten rond de groene tafel.

Hoe de bollebozen van de voetbalbond op korte tijd knopen gaan doorhakken, wordt boeiend om te volgen.

Beloning We weten onderhand dat Remco Evenepoel een fenomeen is. Dat horen we al vertellen van in de tijd dat hij amper zijn plechtige communie achter de rug had en de prijzen opstapelde bij de juniores.

Intussen is de knaap twintig geworden en mogen we hem stilaan een volwassen man noemen. Het vrouwelijke ontvangstcomité in de Ronde van de Algarve liet het zich geen twee keer zeggen en was er dan ook op uit om Evenepoel te belonen met een koppel zedige smakken voor zijn twee ritoverwinningen en de eindzege in de Algarve.

Dat beelooft De Ronde van de Algarve is geen kermiskoers met toertjes rond de plaatselijke kerktorens. Er is dan ook geen reden om neerbuigend te doen en de overwinning van Evenepoel te onderschatten. Wat hij verder op zijn programma heeft staan, is niet van de poes. Noteer alvast de Tirreno-Adriatico, Luik-Bastenaken-Luik en de Giro in uw agenda. Na die wedstrijden, waarover we het grondig eens zijn dat ze tot het serieuze werk gerekend mogen worden, weten we meer. “Ik ga er mij honderd procent op voorbereiden,” laat een zelfverzekerde Remco ons weten. Het zal nodig zijn. Volgende zaterdag is Evenepoel er nog niet bij, maar we kijken er wel naar uit, want de bomen beginnen te botten en dan is het tijd voor de Omloop Het Nieuwsblad.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

27 FEBRUARI 2020

ABSURDISTAN De blauwe redding Hoera, de Open Vld wordt binnenkort de grootste partij van het land! Daar zijn wij redelijk zeker van, nu vader Bontinck - kent u hem nog? - zich kandidaat heeft gesteld voor het partijbestuur. Alleen jammer dat hij geen kandidaat is om Gwendolyn op te volgen.

Brusseloforisch In Brussel, dat schone landsdeel waar men zich ter linkerzijde een multiculturele natie waant, is gebleken dat men veel sneller had kunnen ingrijpen om minderjarige meisjes te beschermen die tot prostitutie werden gedwongen. Ach, foutje. Voor de rest doet Brussel het toch uitstekend?

Laattijdigheid Nu Gwendolyn Rutten het voor bekeken houdt aan het hoofd van de Vlaamse liberalen, heeft ze plots 100 ideeën om de samenleving beter te maken. Een beetje raar dat ze die dan de voorbije acht jaar niet heeft nagestreefd aan het hoofd van haar partij.

Eigen tomaten eerst!

Wij ondersteunen van harte de petitie van de Verenigde Vlaamse Tuinbouwbedrijven: gelieve alle culturele subsidies af te schaffen! De tomatenteelt zal daar reusachtige toppen door halen.

Kronkeldenken Ook op de Antwerpse universiteit verliest men al eens de teugels. Bijvoorbeeld als het ‘pluralistische’ Centrum Pieter Gillis een lezing organiseert samen met de islamitische studentenvereniging Mahara, gegeven door een uitgesproken tegenstander van Salmon Rushdie en diens duivelsverzen. Waarbij,

1203

daar komt ie, vragen niet rechtstreeks mochten worden gesteld, enkel via de filter van Mahara. Kwestie van geen kritische vragen te krijgen. Raar pluralisme.

Aardschok Let op, lezer, hier komt iets dat onuitgegeven is in ‘t Pallieterke! Hulde aan de politici die het lef hadden om alle kritiek te trotseren en die zich niet bang verstopten voor Aalst carnaval, te weten Ben en... Gwen! Het carnavaleske koningskoppel weze geprezen!

Anderstalig In het beruchte district Borgerhout werd vorig weekend het Feest van de Moedertaal gevierd. Op zich allemaal fijn, alleen... het was voornamelijk het feest van mensen van wie de moedertaal niét het Nederlands is. Ach ja, je moet je multicultureel kiesvolk zoveel mogelijk blijven paaien natuurlijk.

Besmetting Als wij zien hoe onze nationale Charel, die Europese Charel is geworden, nu omspringt met de Europese meerjarenbegroting, is er maar één besluit mogelijk: langzaam maar zeker breidt de Belgische olievlek zich uit over het continent.

De feiten De goede lezer heeft weet van de hetze tegen cultuurminister Jambon. Laten we dit eens vermelden: “In absolute cijfers ging er nooit méér geld naar cultuur dan in 2019.” Van welke rechtse rakker komt die uitspraak? Tiens, van niemand minder dan de Leuvense cultuursocioloog Rudi Laermans, die we toch echt niet verdenken van veel sympathie voor de huidige regering.

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E F G H I J L A. Met veel incasseringsvermogen B. Aziatisch land - Carnavalsgroet C. Versleutelen - Numerieke code waar mee netwerkapparaten worden geïden tificeerd D. Droog bij sherry - Aziaat E. Vlaamse TV-novelle uit 2007 - Speelde door F. Strijdmacht - Spuugzat G. Deel van het lichaam - Rooms-katholiek - Symbool van de liefde H. Vetplant I. Sleepnet - Iets dat met een teleurstel ling eindigt J. Het indelen van individuen of objecten in groepen - Muzieknoot K. Oude lengtemaat - Loterijspel - Bevel L. Beschrijvende volkenkunde

De crisis rond Aalst carnaval gaat van kwaad naar erger. De uitlatingen van de premier ad interim van de democratische monarchie België, met minder voorkeurstemmen dan de doorsnee dorpsburgemeester en de naambekendheid van een Albanese kluizenaar, gingen de wereld rond. Haar woorden raakten de Ajuinen diep. Maar of de oplossing haar blij gaat maken?

Tijdens Aalst carnaval viel het nieuws de carnavalsvierders koud in de nek.

Sophie Wilmès (MR) had publiekelijk verklaard dat het antisemitisme van de feestvierders het samenleven zelf in gevaar had gebracht. Op zich niets wereldschokkend. “Iedere trut met een hoedje heeft recht op haar opinie,” had een feestneus gezegd. Toen hij echter hoorde dat de trut in kwestie de premier was, vervulde hem dat met diep afgrijzen en ontzetting. De man reageerde met groot ongeloof. Niet omdat de trut, die lelijke dingen zei over carnaval, premier bleek te zijn.

Of net wel, maar dan om een heel andere reden. “Mannen, dat betekent dat Charles Michel dus geen premier meer is? Maar dan is onze praalwagen verkeerd!? Daar staat die kerel met zijn patattenneus nog op?! Is dat in het nieuws geweest, van die verandering? Wij weten nergens van. Dat is niet om te lachen!”

Een andere feestneus wist wel wie Wilmès was: “Ze ziet er uit als tante Sidonia na een zenuwtoeval,” doceerde hij. De man zat erbij met een vettige pruik, naadkousen en zette afwisselend zijn sigaret en ajuinbier aan de lippen. “Jongens, ik heb serieus gedronken en ik kan er dus flink naast zitten. Maar volgens mij brengen wij het samenleven niet in gevaar door wat met joden te lachen. Waarom heeft dat meisje zo’n dingen niet gezegd toen er bommen ontploften in metro’s en luchthavens? Ik vond dat precies een beetje gevaarlijker voor het samenleven dan een paar voil janetten met een valse neus.”

De oplossing!

K HORIZONTAAL

“Het eerste joodvrije volksfeest van Vlaanderen”

VERTICAAL

1. Vlaams acteur en voice-over voor documentaires 2. Bovenmatig - Zelfhulpgroep voor alcoholverslaafden - Internetlandcode voor Albanië 3. ‘De Kannibaal’ 4. Risico-inventarisatie en -evaluatie - Port op 5. Racewagentje - Askruiken 6. Invorderaars - Weduwe van Lennon 7. Het aanschouwde - Mengsel van mist en rook 8. Inhoudsmaat - Valutacode van onze munt - Romeinse cijfer 7 9. Eilandstaat in de Caraïbische Zee Japans producent van spelcomputers 10. Bepaalde horecazaken - Klaar 11. Conditioneel statement in een program meertaal - Planaire intrusie in een gesteente - Loofboom 12. Burgermannetjesachtige

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1202 VINDT U OP BLZ. 14

Hij kreeg meteen het halve café over zich heen met al dat rationeel nadenken op carnaval. Zozeer zelfs dat iemand besloot dat premier ‘Pilsmes’ met haar onzinnig gewauwel over de ‘ontwrichte samenleving’ en ‘antisemitisme’ veel meer de geest van carnaval kon vatten dan hijzelf. “Jij zit hier toch niet stiekem water te drinken, he kerel?”

Achteraan in het café was ondertussen

een ijverig mannetje, verkleed als staande lamp, bierkaartje na bierkaartje aan het volpennen. De internationale pers was geïntrigeerd door de kerel die plots opstond en “Eureka!” riep en een dansje plaatste op de zelf gezongen tonen van “Hava Naguila”. Hij wenkte BBC, CNN en Israëlische Radio en Televisie. “Jullie hebben gelijk,” sprak hij met luide stem terwijl hij de bierkaartjes toonde. “Dit vertoon is onaanvaardbaar en een uiting van jodenhaat. We zijn zwaar in de fout gegaan, maar met dit manifest gaan we dat probleem nooit meer hebben.”

In een mum van tijd was de man omsingeld met pers. Een hele dag lang waren ze vruchteloos op zoek geweest naar een carnavalist met berouw. En nu bood er zich eentje zomaar aan. “Lachen met joden is niet geestig,” verduidelijkte de man, “maar carnaval in Aalst is wel geestig. Voeg die twee samen en je kan maar tot één besluit komen.” Hij keek zijn publiek van camera’s, micro’s en pennenridders aan met een zekere flair voor het dramatische. “Sorry,” zei hij, “het spijt ons, maar je kan dit soort incidenten alleen voorkomen als we de joodse medemens en carnaval ver uit elkaar houden. Immers - en daar kan je niet rond - de heisa bewijst dat niets zo sterk de joodse medemens aantrekt als het antisemitisme.

Vorig jaar wisten ze Aalst niet liggen, vandaag hebben ze er allemaal een mening over. Dat vergt dus enkele humanitaire maatregelen in ieders belang. Rond de invalswegen rond de stad hangen we grote borden met waarschuwingen “Joodse vrienden, ga terug.” Indien stadsgenoten toch een jood aantreffen in onze straten, kunnen ze een meldnummer bellen waarna de man of vrouw wordt opgepikt.

Om dit makkelijker te maken, kunnen we onze joodse vrienden vragen om een duidelijk merkteken te dragen. In het belang van het samenleven in dit land, dienen wij het eerste jodenvrije volksfeest van Vlaanderen te worden, vrienden!”

Die avond prees Bart Somers de man de hemel in op Terzake…

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be