't Pallieterke van 12 maart 2020

76ste jaargang • nummer 10 • donderdag 12 maart 2020

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,50

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

“2024 wordt het moment van de waarheid” Toen Tom Van Grieken een kleine drie jaar geleden zijn eerste boek publiceerde, gebeurde dat in een periode waarin zelfs de grootste optimisten hun verwachtingen binnen de perken hielden. Maar toen kwam 26 mei 2019. Niet alleen werd het Vlaams Belang de tweede partij, de sindsdien uitgevoerde peilingen wijzen op extra groeipotentieel. Het plaatst dit interview in een heel andere context.

Een gesprek.

Lees het volledige interview met Tom Van Grieken op blz. 11

Nieuwe hype voor linkse, rijke Amerikaanse madammen In de Verenigde Staten werd een nieuw concept ontwikkeld met de welluidende titel: Race for Dinner. In principe komt het hierop neer dat een blanke, liefst heel welgestelde dame een avondje met een tiental vriendinnen organiseert – een soort vriendinnenmaaltijd dus. En dat in aanwezigheid van de initiatiefneemsters van het project, Regina Jackson (Afro-Amerikaanse) en Saira Rao (Aziatisch-Amerikaanse).

Het gezellig samenzijn wordt madammen dit soort avonden en gefactureerd aan 2.500 dollar per tot hiertoe zijn een 15-tal diners deelnemende vrouw. De bijeendoorgegaan. Uit hun communicatie komsten hebben een duidelijk blijkt duidelijk dat ze zich expliciet doel: de rassenproblemen van de niet richten tot Trumpkiezers noch Verenigde Staten uitpraten en de tot blanke mannen. Regina Jackson blanke (sorry: witte) progressieve hierover: “Blanke mannen zullen deelnemers bewust doen worden nooit veranderen. Als ze konden van hun “onbewuste, blanke raveranderen, hadden ze het al heel cisme”. Praten, het blanke racislang geleden gedaan.” me aanvaarden, schuld bekennen, Nu is het nog enkel afwachten en… natuurlijk, boete doen. Liefst wanneer het concept naar Europa financieel…Sinds de lente van 2019 overwaait. Meyrem, waar wacht ge organiseren de beide progressieve op?

Vlaams Belang zit opnieuw in een zetel Een epidemie of zelfs pandemie, een olieschok met een beurscrash, een dreigende migratiecrisis, een stilstand in de formatie. Het land zit in een perfecte storm, zoals dat heet. En die onzekerheid is goed nieuws voor het Vlaams Belang, dat door omstandigheden net deze week het nieuws beheerst. Tom Van Grieken en Co zitten in een zetel.

“Blijf in uw kot.” Deze uitspraak van minister van Sociale Zaken Maggie De Block (Open Vld) zal haar nog lange tijd achtervolgen.

De inhoud van de oproep - blijf thuis als u zich niet goed voelt en het coronavirus dreigt te verspreiden klopt, maar de stijl is ondermaats, ongepast en vulgair. Sommige mensen vallen daar niet over, anderen ergeren er zich aan dood. Wat de “blijf in uw kot”-uitspraak aantoont, is dat De Block op de toppen van haar tenen loopt en de situatie blijkbaar niet meer aankan. Wie zijn oren te luisteren legt bij experts, verneemt dat het de crisisplannen en draaiboeken van de topambtenaren zijn die helpen om de situatie te beheersen.

Zenuwachtige politici zijn nooit goed voor de geloofwaardigheid en dat wordt in deze tijden van ultrasnelle communicatie nog versterkt. Wie zich al een beetje onzeker voelt, hoeft maar naar de sociale media te kijken om een nooit geziene paniekaanval te krijgen. Het lijkt soms of de coronacrisis dezelfde impact zal hebben als de Derde Wereldoorlog. En daar kwam op maandag 9 maart nog eens de meest bloedige beursdag in bijna 30 jaar bij. Niet alleen de coronacrisis joeg de aandelen omlaag, ook een tweestrijd tussen Rusland en Saoedi-Arabië op de oliemarkten.

Economen gaan er ondertussen van uit dat we ons aan een serieuze groeivertraging of zelfs recessie mogen verwachten. Slecht nieuws voor de federale regeringsformatie, die stilligt. In plaats van een economische groei die in 2020 probleemloos de kaap van de 1 procent zou overschrijden, dreigt een groei van maximum 0,6 procent. In dat geval zal het begrotingstekort stijgen richting de symbolische grens van 3 procent van het bbp. Welke partij wil dan nog in een regering stappen die een zuivere besparingsregering wordt?

Een zichtbare week voor Tom Van Grieken

Een dreigende migratiecrisis

De onzekerheid en het pessimisme waarin de Wetstaat momenteel baadt, is natuurlijk goed nieuws voor het Vlaams Belang. De partij van Tom Van Grieken gedijt goed in moeilijke tijden, zeker als de traditionele politici een totaal gebrek aan staatsmanschap vertonen.

Het toeval wil dat het Vlaams Belang net in deze turbulente week het nieuws wist te beheersen. Het was allang gepland, maar net nu komt het boek “En nu is het aan ons” van VB-voorzitter Tom Van Grieken uit. De partijvoorzitter kan zich op die manier in de markt zetten als hét alternatief voor alle andere partijen.

Het Vlaams Belang klaagde vroeger terecht over een gebrek aan media-aandacht, maar nu is het anders.

En Van Grieken zit in een zetel. Hij hoeft maar te kijken hoe de andere partijen zich in deze moeilijke situatie staande weten te houden. Cruciaal worden de peilingen die vanaf het einde van deze week zullen verschijnen. Bevestigen ze de trend van het Vlaams Belang als groeiende politieke factor? Wellicht wel. Maar dan rijst meteen ook de vraag wat de reactie van de andere partijen zal zijn. Is dit dan het moment om een federale formatie te forceren?

Zo ja, met wie en met welk programma? Of worden het toch vervroegde verkiezingen? Die zitten er nu weer wat minder snel aan te komen dan tot voor kort gedacht. Daar zijn eerst en vooral praktische redenen voor.

Kan men in tijden van het coronavirus verkiezingen organiseren, waarbij veel mensen samenkomen op één plaats? Dat is betwistbaar.

Bovendien rijst de vraag of er een meerderheid in de federale Kamer kan worden gevonden om verkiezingen te organiseren. Die moeten er dan komen 40 dagen na de ontbinding van het federale parlement.

We zitten dan snel in mei of juni voor er echt iets kan gebeuren.

Ondertussen kan het Vlaams Belang blijven kapitaliseren op de onzekerheid. En op de internationale gespannen toestand in Syrië, Turkije en aan de grens met de Balkan.

Want plots wordt ook migratie opnieuw een centraal thema. En lijkt het terug van nooit helemaal weggeweest. De Turkse president Erdogan kent de zwakke flanken van de West-Europese democratieën en wil de onzalige migratiedeal van 6 miljard euro met Angela Merkel optimaal uitbuiten. Aan de grens tussen Turkije en Griekenland loopt de spanning hoog op. Het lijkt erop dat een nieuwe migratiecrisis zich aankondigt. Het Vlaams Belang maakt al vergelijkingen met de grote migratiecrisis van 2015.

Daar moeten we mee opletten. Naar verluidt stuurt Erdogan gewoon migranten in bussen naar de grens met Griekenland.

We zijn nog niet in de situatie van een massale dambreuk, maar het Vlaams Belang kan optimaal inspelen op die situatie. Ondertussen trekt onder andere Dries Van Langenhove naar de grens tussen Turkije en Griekenland om kennis te nemen van de situatie. Het Vlaams Belang beheerst hier mooi het debat. En kan daar versterkt uitkomen. Onder andere dankzij wat anderen zeggen en doen. Zo sprak de Turkse president bij zijn bezoek in Brussel deze week ook sympathisanten toe: “Jullie zijn mijn oren, ogen en armen in Europa. 1 vlag, 1 natie.” Hij blijft Europeanen van Turkse afkomst beschouwen als vijfde colonne.

En wat te denken van de Vlaamse christendemocraten? CD&V roept op om niet-begeleide minderjarigen uit de kampen aan de grens op te vangen. Betere electorale reclame kan het VB zich niet wensen.

2

Actueel

12 MAART 2020

Arme Maggie De aandachtige lezer van dit weekblad weet ondertussen dat wel enkele weken uitgebreid aandacht besteden aan de problematiek van de christenvervolging. Op het moment dat dit ’t Pallieterke in druk gaat, zit een medewerker op het vliegtuig richting Turkije om verslag uit te brengen uit de regio aan de grens met Syrië.

Deze week hebben drie Vlaamse parlementsleden een resolutie ingediend in het Vlaams Parlement met de vraag dat de Vlaamse Regering de discriminatie en geweld tegen leden van religieuze en levensbeschouwelijke minderheden in Noord-Afrika en het Midden-Oosten krachtig veroordeelt en op de internationale agenda zet. De resolutie is ingediend door parlementsleden van drie verschillende partijen, te weten Joris Nachtergaele (N-VA), Karin Brouwers (CD&V) en Bart Tommelein (Open Vld).

De resolutie gaat wel iets breder dan enkel christenvervolging en vermeldt ook atheïsten en agnostici als vervolgde levensbeschouwingen in vernoemde regio’s. Op zich heb ik daar geen probleem mee. Het voorstel van resolutie werd al op 20 februari ingediend en zou voorbije dinsdag behandeld worden in de bevoegde commissie. Daarover volgende week meer. Wat me wel opviel: een persmededeling hierover werd voorbije zondag naar de pers verstuurd, maar nergens in onze media was daar ook maar iets van terug te vinden. Het nieuws wordt vandaag beheerst door twee andere crisissen: de coronacrisis en de vluchtelingencrisis aan de Turks-Griekse grens. In eigen land ziet het ernaar uit dat ‘corona’ het breekijzer gaat zijn om een noodregering op te starten. Dat is natuurlijk maar een drogreden, want we hebben voldoende ministers van Volksgezondheid, en ook met een noodregering is de kans groot dat Maggie De Block bevoegd blijft voor Volksgezondheid. Het zou dom zijn om haar nu door een andere minister te vervangen; dat laat de huidige toestand niet toe. Maar Maggie De Block is ook bevoegd voor Asiel en Migratie. Toen in december 2018 de N-VA uit de federale regering stapte, kreeg De Block die bevoegdheden van Theo Francken er bovenop. De crisis aan de Grieks-Turkse grens is – voorlopig nog – een vervan-mijn-bed-show en we hebben Maggie daar nog niet veel over horen verklaren. Nu ja, veel is er niet te zeggen: Erdogan leidt de dans en Europa heeft jarenlang de andere kant opgekeken. Al wist men zeer goed dat het Turkse vluchtelingenprobleem ooit terug bovenaan de agenda zou komen te staan. Hoelang zal Griekenland kunnen weerstaan aan de druk? De Block moet trouwens nog een derde ‘crisis’ verwerken: de voorzittersverkiezingen bij de Open Vld. Het ziet ernaar uit dat Egbert Lachaert de nieuwe voorzitter van Open Vld gaat worden (eind maart), maar De Block zit wel in het kamp van Bart Tommelein, een tegenkandidaat van Lachaert.

Arme Maggie…

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

PVDA en Groen laten ware gelaat zien De laatste weken is er hevige discussie in het parlement over de nieuwe regeling inzake de inkomensgarantie voor ouderen (IGO). De IGO is een uitkering voor 65-plussers die niet over voldoende financiële middelen beschikken en is uiteraard aan diverse voorwaarden onderworpen.

Kritiek van Ecolo-Groen en PVDA

De IGO is geen pensioen, maar een sociale uitkering, waaraan de verplichting gekoppeld is dat men zijn hoofdverblijfplaats in België heeft. Dat moet dus gecontroleerd worden. Vóór 1 juli stuurde de Federale Pensioendienst de begunstigden een verblijfsbewijs toe dat door de gemeente moest worden ingevuld en vervolgens binnen 21 dagen moest worden teruggestuurd. Als dat niet gebeurde, werd de betaling opgeschort.

Van de circa 30.000 verblijfsbewijzen die in 2016 werden verstuurd, gaven er 5.000 aanleiding tot een opschorting. Dat oude systeem was volgens de overheid niet klantvriendelijk en evenmin

afgestemd op ouderen. De Pensioendienst heeft de procedure efficiënter en billijker willen maken.

Efficiënter Sinds 1 juli hoeft de begunstigde zich niet meer te verplaatsen: het verblijfsdocument wordt door de postbode overhandigd nadat de begunstigde zijn identiteitskaart heeft laten zien. Wanneer de begunstigde niet thuis is, komt de postbode binnen 21 dagen nog twee keer langs. Wanneer de postbode drie keer voor een gesloten deur is komen te staan, wordt het bewijs in de brievenbus gedeponeerd en moet de begunstigde alsnog naar het gemeentehuis gaan.

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41, 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

Abonnement buitenland:

3 maanden: 6 maanden: 1 jaar: Steunabo 1 jaar:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

32,50 euro 65,00 euro 130,00 euro 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter 1945-1955: Hoofdredacteur 1955-2000: Hoofdredacteur 2000-2010: Hoofdredacteur 2010-heden: Verantw. uitgever:

Bruno de Winter Jan Nuyts Leo Custers Karl Van Camp Karl Van Camp

Niet iedereen is tevreden met deze nieuwe rol van de postbode. Gilles Vanden Burre (Ecolo-Groen) in De Kamer: “Sinds 1 juli moeten de postbodes eenmaal per jaar controleren of de IGO-gerechtigden daadwerkelijk in het land verblijven. Die nieuwe opdracht is omstreden. Wij zijn van oordeel dat de postbodes niet tot een instrument in de strijd tegen sociale fraude mogen verworden.”

Ook Maria Vindevoghel (PVDAPTB) is kritisch: “Indien die mensen een deftig pensioen hadden, was er geen IGO en geen controle nodig. Ik vind het een probleem dat men die kleine groep mensen lastigvalt.” Het deed de minister schamperen dat de PVDA dus sociale fraude toelaat.

THIERRY DEBELS

ECONOMISCHE ZAKEN

Het negationisme van een PS’er en McKinsey-boy Thomas Dermine, hoofd van de PS-studiedienst en McKinsey-boy, gaf in een weekeinde-interview toe dat de Waalse economie blijft achterlopen op de Vlaamse. Maar hij probeert die achterstand weg te relativeren door erop te wijzen dat provincies als Waals-Brabant, Namen en Luxemburg het beter doen dan het Vlaamse gemiddelde.

Puur economisch negationisme als men de moeite doet om naar de cijfers te kijken.

Dankzij die nieuwe procedure kan er volgens de overheid efficiënter gecontroleerd worden of de begunstigde zijn hoofdverblijfplaats in België heeft.

De postbode wordt volgens minister Philippe De Backer niet in de rol van controleur geduwd. Er is door bpost op toegezien dat de postbode neutraal blijft en dat de privacy gerespecteerd wordt.

Het is een van de meest fascinerende en invloedrijke Walen. Thomas Dermine, afkomstig uit Charleroi, is op amper 33 jaar hoofd van de studiedienst van de Parti Socialiste (PS) en rechterhand van voorzitter Paul Magnette. Wat opvalt aan deze econoom, is dat hij zowel qua opleiding als qua professionele activiteiten geen echt rood profiel heeft. Hij studeerde handelsingenieur aan de Solvay Business School, passeerde langs Harvard in de VS en was aan de slag bij consultant McKinsey, waar hij onder andere de Londense City als werkplek had. Een eerder ‘kapitalistisch’ carrièreverloop.

Economische toestand Toch trok Paul Magnette hem aan om aan een reconversie van het armlastige Charleroi te beginnen na de sluiting van tractorbouwer Caterpillar. Onder andere door investeringen in de biotechsector doet de regio het stilaan beter. Dermine was de voorbije maanden steevast aanwezig bij de pogingen om een federale regeringsvorming te lanceren. Hij gaf vorig weekend een interview aan De Tijd, waarin hij probeert uit te leggen dat er geen tegenstelling is tussen een McKinsey-boy en een socialistische overtuiging. Dermine verdedigt de vrije markteconomie, maar vraagt ook

een stevige sociale correctie. Op zich niet verwonderlijk, het is het discours dat men van de man verwacht.

Het meest interessante aspect van het interview heeft betrekking op de algemene economische toestand van Wallonië en de achterstand ten opzichte van Vlaanderen. We weten dat het Vlaamse bbp per inwoner met 41.000 euro een stuk hoger ligt dan het Waalse met 29.000 euro.

En dat de Vlaamse werkzaamheidsgraad met 75 procent een duidelijke voorsprong heeft op de Waalse 65 procent. Ook de economische groei ligt in Vlaanderen al decennia hoger dan in Wallonië.

Enkel in de jaren voor de financiële crisis hielden beide regio’s gelijke tred.

Cijfers die Dermine niet ontkent. Maar net als vele Walen volgt in het interview in De Tijd dan een passage waarin de voormalige McKinsey de zaken wegrelativeert door een opsplitsing van de economische indicatoren per provincie. In die mate zelfs dat we van klassiek economisch negationisme kunnen spreken, want de cijfers spreken de stelling van Dermine flagrant tegen.

Cijfers spreken Dermine tegen De passage in het interview luidt als volgt: “Inzake de transfers zou ik toch voor wat minder

simplisme pleiten. Ja, de as Samber-Maas staat nog altijd voor grote socio-economische uitdagingen. Maar in Waals-Brabant, Namen en Luxemburg doet de economie het beter dan het gemiddelde in Vlaanderen, waar er ook transfers zijn tussen provincies onderling.”

Dat laatste klopt, maar laten we even in detail naar de provinciale cijfers kijken. Het bbp per inwoner is in de provincie Waals-Brabant met 47.900 euro inderdaad het hoogste van België. Op de tweede plaats komt Vlaams-Brabant met 47.400 euro. Maar de provincies Namen (27.100 euro) en Luxemburg (24.700) liggen duidelijk onder het Vlaams gemiddelde van 41.000 euro bbp per kop. Alle Vlaamse provincies doen trouwens beter dan de Waalse, Waals-Brabant uitgezonderd.

Natuurlijk moet men opletten met het bbp per inwoner, want het houdt geen rekening met de welvaart die pendelaars elders creëren, zoals de Walen die in Brussel werken of de Ardennezen die in het Groothertogdom Luxemburg aan de slag zijn. Daarom is de werkzaamheidsgraad per provincie relevant. Welnu, voor de 25-64-jarigen ligt die zowel in Waals-Brabant (75,1%), Namen (70,4%) als Luxemburg (74,8%) duidelijk onder het Vlaams gemiddelde van 77,5 procent. De door Dermine vermelde provincies doen het binnen het Waalse kader inderdaad het best en laten vooral het triestige Luik (66%) en Henegouwen (63,4%) achter zich.

Maar in een spurt met Vlaanderen worden de Walen op flinke afstand gereden.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

Actueel

12 MAART 2020

3

Verkiezingen VS worden duel tussen Trump en corona In De Zevende Dag had men nog maar eens Howard Gutman naar de studio gehaald, nu al de vijfde keer op minder dan twee jaar tijd.

Gutman is de voormalige ambassadeur van de VS in België, benoemd door Obama en een uitgesproken fan van de Democratische partij. Ik kan me niet herinneren in de laatste vier jaar ooit een vertegenwoordiger of aanhanger van Trump in de studio’s gezien te hebben. Het interviewen van enkel sympathisanten van de Democratische partij om de politiek in de Verenigde Staten te duiden, wordt door de openbare omroep als de normaalste zaak ter wereld gezien.

Het gesprek tussen interviewer Lieven Verstraete en Gutman verliep in dezelfde sfeer als het eerdere gesprek tussen de studiogasten over het coronavirus: hoe kan dit vreselijke probleem best aangepakt worden? Alleen ging het nu over Trump, niet over het coronavirus. Verstraete waarschuwde Gutman alvast dat Trump een vuile campagne zal voeren. Enfin, we mogen waarschijnlijk al blij zijn dat Michiel Vos, de schoonzoon van Democratisch boegbeeld Nancy Pelosi, niet werd aangevoerd om de politieke situatie in de VS te verslaan, zoals bij Radio 1.

De Dow Jones zal beslissen Verstraete was niet goed wakker.

Wanneer Gutman een commentaar betekenisvol afsloot met “Ik kan je vertellen hoe je kan weten wie er gaat winnen”, ging de VRT-man gewoon door met de volgende vraag op zijn papiertje. Gutman probeerde het opnieuw op het einde van zijn volgende antwoord: “Het wordt een moeilijke strijd tussen Biden en Trump. Ik kan je vertellen hoe je dat kan voorspellen.” Verstraete had opnieuw niet door dat zijn gesprekspartner iets belangrijks wilde zeggen.

Bij de derde poging gaf Gutman de VRT-man geen kans meer om het onderwerp te veranderen: “Het wordt Joe tegen Donald Trump en als je wil weten wie er gaat winnen, kijk dan gewoon naar één getal: de Dow Jones-index.” En daar heeft hij dan helemaal gelijk. De stand van de Amerikaanse economie zal de beslissende factor zijn in de presidentiële verkiezingen van 3 november.

Slome Joe De kans is nu heel groot geworden dat Joe Biden de Democratische race zal winnen. In januari kon je bij de Amerikaanse gokkantoren nog 10 dollar winnen als je 1 dollar op Biden inzette, vandaag is dat het omgekeerde. De ommekeer kwam er bij de voorverkiezing in South Carolina, waar 60 procent van de Democratische kiezers zwart zijn.

De steun van zwarte politicus en lokaal boegbeeld Jim Clyburn bleek doorslaggevend. Daarna haakten Klobuchar en Buttigieg af en gooiden hun gewicht achter de kandidatuur van Biden.

De voormalige vicepresident van Obama haalt het vooral omdat hij de steun krijgt van het bestel van zijn partij en van de tactisch stemmende kiezer die vreest dat de extreemlinkse Sanders te veel mensen zou afstoten. Maar op zichzelf is “Sleepy Joe”, “Slome Joe” zoals Trump hem noemt, een zeer zwakke kandidaat. Hij wordt geassocieerd met het est a bl i s h m e n t (het favoriete doelwit van

Trump), heeft geen herkenbaar programma, geen militante achterban, geen mobiliserend charisma, geen organisatie en is slecht in debatten.

Bovendien speelt zijn leeftijd hem parten. In De Zevende Dag probeerde Gutman Biden’s recente parcours van versprekingen en verbale blunders te minimaliseren door te wijzen op diens lange voorgeschiedenis als nonchalante flapuit. Maar wie Sleepy Joe aan het werk zag in de Democratische debatten, moest vaststellen dat de flaters zich onwaarschijnlijk snel opstapelden en er momenten van verwarring waren die het gemakkelijkst door intredende seniliteit kunnen verklaard worden. Biden is 77.

Leugens Hij sleept ook flink wat bagage mee.

Biden werd al een aantal keer betrapt op duidelijke leugens, zoals vorige maand nog, toen hij beweerde ooit door het apartheidsbewind gearresteerd te zijn bij een poging tot bezoek aan Mandela. Biden moest toegeven dat het verhaal onwaar was, net als dat andere verzinsel over zijn missie naar Afghanistan en over de medaille die hij zou hebben uitgereikt aan een heldhaftig soldaat.

Hij vertelt vandaag dat hij van in het begin tegenstander van de oorlog in Irak was, terwijl hij destijds de operatie enthousiast steunde.

Ook de schaduw van affairisme hangt nog over Biden. Zoon Hunter kreeg 50.000 dollar per maand van een Oekraïense oliefirma toen papa vicepresident van de VS was. Hunter Biden werd later door het Oekraïense gerecht onderzocht wegens corruptie. Er zijn geen bewijzen dat Joe is tussengekomen om dat onderzoek stil te leggen, maar de vraag is of de kiezers ook zo genuanceerd zullen denken.

Tifosi Ik ben het eens met het eindbesluit van Gutman: het zal van de economie afhangen of Trump het haalt. En die economie is nu volkomen overgeleverd aan het coronavirus. Gutman denkt dat Trump niet kan verslagen worden als de Amerikaanse aandelenindex nog voor de verkiezingen van november de 30.000 punten overschrijdt (de Dow Jones stond op 29.000 in januari, maar beweegt nu richting 25.000). Ik denk niet dat Trump zoveel zal nodig hebben om Slome Joe te verslaan, maar de evolutie en de economische impact van het coronavirus zullen inderdaad bepalend zijn.

Even liet Gutman zich helemaal gaan in het interview met Lieven Verstraete.

“Keep going, virus!”, grinnikte hij. Als een prominent vertegenwoordiger van rechts, zelfs op lachende wijze, de dood van duizenden mensen zou wensen omdat dit Trump, Orban of het Vlaams Belang electoraal zou helpen, hadden we voorpaginanieuws. Verstraete reageerde niet. Op de Reyerslaan beseft men zelfs niet meer hoezeer men is afgedaald naar het niveau van politieke tifosi.

JURGEN CEDER COLUMNIST

BRIEFJE AAN DE STRANGERS

Iconen Mannen van ’t Stad, De conservatief-liberale denktank Libera heeft jullie, ambassadeurs van ‘Aantwaarrepe’, vorig weekeinde de Prijs voor de Vrijheid overhandigd in het ‘palaais oep de Meir’. De laudatio werd uitgesproken door burgemeester Bart De Wever zelf en ook hij vond dat jullie deze prijs meer dan verdiend hebben “voor het bezingen van het vrije woord, waarbij jullie de taboes nooit uit de weg zijn gegaan en het hart altijd op de tong hadden en omdat jullie de samenleving een spiegel hebben voorgehouden.” Ik sluit mij daar volmondig bij aan, als ander ‘Aantwaarreps verschaainsel’ dat ook het vrije woord altijd als hoogste goed heeft verdedigd.

68 jaar lang hebben jullie het letterlijk en figuurlijk met elkaar uitgezongen en door jullie humoristische en spitse liedjesteksten over tal van onderwerpen, op bekende melodieën van ‘serieuze zangers en zangeressen,’ raakten jullie bij het gewone volk van Vlaanderen bekend. In die mate zelfs dat tal van jullie liedjes tot vandaag tot het collectieve geheugen zijn gaan behoren en zowat iedereen minstens de refreinen uit het hoofd kan meezingen: “Schele Vanderlinden”, “O, mijnen blauwe geschelpte”, “Bij de rijkswacht”, “Aantwaarrepe, gaai zê gaai veur maai…”, “Allei na toe, moemoe, wor godde me vovo nortoe”,… De Strangers, dat was en is altijd lachen geblazen. Jullie namen zowat alles en iedereen op de korrel, geestig, spottend en soms ook wel eens vanuit de onderbuik van de Vlaming. Zoals de Vlaming een en ander aanvoelde en aanvoelt, bedoel ik.

Uiteraard heb ik het dan over maatschappijkritische liedjes die de vaak humorloze en politiek correcte zuurpruimen van links niet kunnen smaken: “De gastarbeider”, “Vivan de Vakbond”, “Zuid-Afrika”, “De ziekenkas”,… De Wever zei daarover heel terecht: “Tijdloos, maar ook tijdloos confronterend. Politieke correctheid en De Strangers gaan niet samen. Ze stellen alles en iedereen in vraag en gaan geen enkel taboe uit de weg. Maar wie het vrije woord bezingt, betaalt daar vaak ook de prijs voor.” En dat laatste hebben jullie mogen ondervinden, toen jullie na optredens voor zowat alle partijen en strekkingen in Vlaanderen ook optraden op een conventie van het Vlaams Blok in 1992. Meteen gingen de ‘objectieve’ en ‘neutrale’ VRT-deuren op radio en tv dicht en volgde er een doodzwijgoperatie in zowat alle media. De genadeloze politieke correctheid van de linkse gedachtepolitie sloeg toe. Alleen schelden op rechts en spotten met de katholieke kerk was nog toegelaten.

Hoewel dat jullie pijn deed, gingen jullie niet op de knieën zitten en om genade smeken. Jullie bleven de vrijbuiters die jullie altijd waren en net als wij voerden jullie zonder het zo expliciet te zeggen ook het ‘vrank en vrij’ compromisloos in het vaandel. En ook jullie Vlaamse reflex bleef altijd overeind. Legendarisch is jullie gezongen repliek uit de jaren zeventig op ‘monsieur

Jacques Brel, chanteur comique’, toen die meende de flaminganten tegen de haren te moeten instrijken en hen allemaal in de vergaarbak van de collaboratie en een achterhaald katholicisme te moeten steken.

Jullie reactie was fenomenaal en herleidde de grote meneer van de wereldbühne tot “ne klaaine joenge”. Maar ook jullie lied over het ‘scholeke van Komen’ als reactie op de Franstalige ‘heksen’ was een hart onder de riem van de Vlamingen aldaar.

Men kon er echter niet onderuit dat jullie een enorm populair fenomeen waren waar men gewoonweg niet omheen kon en kan. Zo hield in 1997 de toenmalige socialistische burgemeester Leona Detiège een toespraak tijdens jullie 45-jarig bestaan en ook in 2006 traden jullie op op het Bal van de Burgemeester, toen Patrick Janssens, in Antwerpen. Ere wie ere toekomt. Maar vooral bleven jullie in de harten van duizenden gewone Vlamingen aanwezig. En dat bleek maar weer eens tijdens de prijsuitreiking vorige week. “Dit is een van de mooiste prijzen die we gekregen hebben.

Dit hadden we niet verwacht”, zei Nest, de jongste Stranger. Alleen een pisnijdige en chagrijnige Joël De Ceulaer kon het niet laten in De Morgen nog eens na te trappen door te zeggen: “Beste Strangers, u krijgt een prijs omdat u in 1973 migranten kleineerde.” Hij vergat er evenwel bij te zeggen dat jullie eind de jaren ’80, toen De Morgen in grote geldzorgen zat, er zelfs een benefietconcert voor speelden…

Laat het niet aan jullie hart komen. De azijnpissers zullen altijd wel hetzelfde blijven lozen. Het echte, volkse Vlaanderen blijft jullie in het hart dragen en hoort nog steeds graag al jullie eenvoudige, vrolijke en ook soms ‘stoute liedjes’. De Prijs voor de Vrijheid is dan ook meer dan dik verdiend! Dank, beste Strangers!

4

Actueel

12 MAART 2020

Thuis Nederlands spreken: foute beslissing In een klap ben ik weer een kind van Turkse ouders als ik lees dat een kwart van de kleuters op Vlaamse scholen thuis geen Nederlands spreekt. Berichten als dit, die doen iets met me. Waar de massa aanslaat op “dom”, “ze willen niet integreren” of “er komen veel te veel buitenlanders, zie je, een kwart van onze kinderen zijn al geen Vlamingen meer”, wordt het meest cruciale onderdeel van deze informatie overgeslagen. Taal is communicatie. Zonder communicatie geen interactie. Zonder interactie geen integratie. Alles begint en eindigt met taal.

En de taal die migranten thuis spreken, is nou eenmaal geen Vlaams of Nederlands.

Je kunt op je kop gaan staan, maar mi’ granten zijn de Nederlandse taal niet mach’ tig. Hoe verwacht je dan dat ze met hun kinderen communiceren? De reflex dat ze Vlaams of Nederlands moeten leren, is te kortzichtig: probeer zelf eens na je twintig’ ste een taal te beheersen? Dusdanig goed dat je je kinderen die ‘vreemde’ taal goed kunt leren?

Mijn ouders spraken thuis geen Neder’ lands. Ze leerden Nederlands. Op hun werk en op cursussen. Mijn eerst taal is Turks; de eerste vier jaar van mijn leven hoorde ik weinig anders dan Turks. Er werden opa’s en oma’s, ooms en tantes uit Turkije inge’ vlogen om voor mij te zorgen terwijl mijn ouders werkten. Die spraken uiteraard ook geen Nederlands. Op mijn vierde ging ik voor het eerst naar een crèche van het zie’ kenhuis waar mijn moeder werkte. Er waren alleen maar Nederlandse kindjes. Ik sprak geen woord – geen enkel woord – Neder’ lands. En dus schreeuwde ik de hele hut bij elkaar toen de juffen niet begrepen dat ik naar de wc moest en ik als straf aan het bed werd vastgebonden. Ik schijn het hele zie’ kenhuis bij elkaar geschreeuwd te hebben, waardoor mijn moeder aangesneld kwam.

Om mij vervolgens van dat bed los te bin’ den en op de wc te zetten. De juf werd ont’ slagen; kinderen aan een bed vastbinden is ‘not done’.

Je kinderen de taal niet leren is ook ‘not done’. Mijn ouders hadden niet de intentie om mij de taal niet te leren, maar wisten dat ze het zelf niet zouden kunnen. Hun stand’ punt was dat ik het zou leren, zodra ik op school of de crèche zou beginnen. En eerlijk is eerlijk: ik héb de taal geleerd en ik durf te zeggen dat ik het beter beheers dat het gros der Nederlanders. Nog eerlijker is om toe te geven dat mijn ouders geïnvesteerd hebben in mijn taalvaardigheid. Elk boek dat ik wil’ de hebben, kreeg ik. Elk plaatje dat ik wilde hebben ook. Daarnaast had ik een eigen tv’ tje waarop ik de kinderprogramma’s die er waren na schooltijd kon bekijken. Als klap op de vuurpijl kreeg ik een videorecorder waarmee ik de programma’s kon opnemen en, zoals kinderen ei’ gen is, uitentreuren kon herhalen.

Toch was ook dat niet ge’ noeg: tot mijn veer’ tiende, zowaar tot op de middelba’ re school, had ik bij’ lessen Ne’

derlands. Dankzij mijn lerares Nederlands werd ik wegwijs gemaakt in de Nederland’ se taal, zowel in woord als in schrift. Als je ouders migranten zijn, hebben ze geen weet van de kinderliteratuur. Natuurlijk moet er voorgelezen worden, maar mijn ouders had’ den geen weet van Pinkeltje of Pluk van de Petteflet; of van überhaupt het oeuvre van Annie M.G. Schmidt. Het werd een inhaal’ slag, buitenshuis. Mijn geluk was dat ik taal’ gevoelig ben. Ik hou van het effect: zonder taal geen communicatie, zonder communi’ catie geen interactie, zonder interactie geen integratie.

Om je een taal eigen te maken, moet je basis goed zijn. De taal die je thuis spreekt, hoor je foutloos te beheersen om een twee’ de taal te kunnen leren. Mijn ouders kozen ervoor om thuis expliciet geen Nederlands te spreken. In mijn geheugen gegrift staat het moment dat mijn vader tegen me zei: “Jij moet je zusjes corrigeren als ze fouten ma’ ken in hun Nederlands. Wij kunnen het niet.”

Het is waar: migranten kunnen nog zo een grote woordenschat hebben, het correcte gebruik van ‘hebben’ en ‘zijn’, ‘de’ en ‘het’, is voorbehouden aan ‘native speakers’. En dan nog niet eens aan iedereen.

Is het een probleem dat die kinderen van nu thuis geen Vlaams of Nederlands spre’ ken? Nee. In mijn optiek niet. Wat wél een probleem is, is dat niet geïnvesteerd wordt in de taalvaardigheid en -beheersing van migrantenkinderen. Zonder taal, zonder cor’ rect taalgebruik, groeit er een generatie op die niet eens kán functioneren in onze maat’ schappij al zou ze het willen. Het niet leren beheersen van het Vlaams of Nederlands, is de grootste misdaad die ouders hun kinde’ ren kunnen aandoen. En als ouders er niet toe in staat zijn, dient de overheid hierop in te springen. In plaats van geld te investeren in kansloze projecten zoals taallessen aan vrouwen en mannen boven de 60, idiote in’ tegratietrajecten die niet helpen, iftar eten’ tjes die niets anders zijn dan capitulatie van het Westen, zou de overheid geld moeten besteden aan de taalvaardigheid van mi’ grantenkinderen. Zorg voor buitenschoolse lessen Nederlands, door Nederlandse en Vlaamse leerkrachten. Deze lessen moeten voorrang krijgen op koranlessen met het simpele argument dat die koranlessen in het hiernamaals pas nodig zijn. Nu, meteen, di’ rect is maar één ding van belang: communi’ catie. En voordat er een politicus op het idee komt dat de Vlaamse of Nederlandse bevol’ king dan maar een vreemde taal moet leren, omdat ‘we toch willen communiceren’, rest de politiek maar één doel. Althans, als wij willen dat een kwart van de kleuters van elke generatie óók uitgroeit tot volwaardi’ ge bekwame burgers: als de wiedeweerga investeren in verplichte taallessen. Vandaag nog. Want thuis gaan ze het niet leren.

EBRU UMAR NEDERLANDS-TURKSE COLUMNISTE

Citaat van de week > El_Kaouakibi Het kersverse liberale Vlaams Parlementslid Sihame El Kaouakibi (Open Vld) gaf naar aanleiding van de Internationale Vrouwendag in een video een bloemlezing van de racistische en seksistische verwijten die zij naar eigen zeggen naar het hoofd geslingerd krijgt. De hoofdverdachten? “Het zijn zo goed als altijd witte mannen”, aldus El Kaouakibi.Wij stellen voor dat El Kaouakibi eens - “Femme de la rue” indachtig - bij ‘witte’ vrouwen in Borgerhout of Brussel gaat horen van wie zij het meeste last hebben…

CD&V-basis verzet zich tegen een gedwongen huwelijk met Groen UIT DE WETSTRAAT Gendermix Hij werkt in de Wetstraat al jaren veel mensen op de zenuwen wegens zijn enerverende houding en zijn drammerig gedaas. De grote staatsman uit Oostende, Kamerlid Wouter De Vriendt, heeft het nu weer gehad met deelname aan debatten van oude studentenverenigingen waaraan alleen maar mannen deelnemen. In een tweet na een debat van LVSV zei hij: “Kan echt niet meer. Dit is een fout signaal, en gewoon lomp en oubollig. Ik heb dit vooraf laten weten en bij start van debat statement gemaakt.

Maar veel zin om volgende keer mijn kat te sturen.” Snakt hij naar een vrouw of vrouwen? Is hij een tettenzot? En gebruikt hij zijn streven naar ‘gendermix’ als reden om zijn ogen voortaan de kost te geven? We zullen het nooit weten, maar alle gekheid op een stokje - onze goede vriend De Vriendt tapt hier natuurlijk weer uit hetzelfde afgezaagde discriminatievaatje. Geeuw! We hoorden verschillende reacties naast de onze.

Sommigen pleitten ervoor om altijd mannen te vragen zodat hij nooit meer komt en dan ter plaatse enkele vrouwen toch te laten deelnemen. Anderen vinden dan weer dat hij zichzelf moet wegcijferen en spontaan voor een vrouwelijke vervangster voor zichzelf moet zorgen als hij nog eens gevraagd wordt. Nog anderen hopen dat hij zoals aangekondigd effectief zijn kat gaat sturen. De meest normale en verstandige reactie kwam echter wellicht van Roosmarijn Beckers, Vlaams parlementslid voor het VB: “Ik ben dat zogezegd feministisch gezever kotsbeu.

Als ze mij vragen voor een debat hoop ik dat ze dat doen voor wat ik te zeggen heb, niet omdat ik toevallig een vrouw ben.” Pak vast, groen tuinkaboutertje!

De ene vrouw is de andere niet Hoewel, zo correct is Wouter De Vriendt niet tegenover alle vrouwen. We vergeten het nooit dat enkele jaren geleden in de Kamercommissie Defensie op de eerste zitting na nieuwjaar wensen werden uitgewisseld tussen Kamerleden en hun medewerkers. Toch de normaalste zaak van de wereld? En wat deed hoffelijke en vrouwvriendelijke Wouter? Hij weigerde de hand van VB-Kamerlid Annick Ponthier en nieuwjaarswensen konden er ook niet af. Zo zit dat kereltje dus in elkaar. Een democraat ‘pur sang’. Een gevaarlijk ‘man’ dus. Maar naar zijn eigen aanvoelen wel een schier ongeëvenaard staatsman.

Vlag Zowat alle partijen hadden vragen aan premier Wilmès over “de situatie aan de Grieks-Turkse grens” of “de situatie van de vluchtelingen aan de Turks-Griekse grens” of “de humanitaire situatie aan de Turks-Griekse grens” of “de escalatie van de spanningen tussen Turkije en Syrië”. De nuance van de vraag van Dries Van Langenhove (VB) lag nog iets anders: “ de asielchantage door Turkije.” Hij trok fors van leer tegen de Belgische regering en Charles Michel, die Erdogan nog steeds als een bondgenoot aanzien. Hij vroeg zich af of men wel goed beseft wie onze echte bondgenoot is.

En om dat te illustreren ontvouwde hij prompt een Griekse vlag, want “de Grieken bewaken ook onze grens. Zij waken over onze toekomst”.

Uiteraard ontstond er wat tumult toen deze jongeman buiten de lijntjes kleurde, want een vlag openen in het parlement is verboden… Het zal hem worst wezen, want zijn punt had hij overduidelijk gemaakt.

Schurk Ook Jean-Marie Dedecker deed zijn duit in het zakje door de situatie op de Griekse eilanden te schetsen, waar de inkomsten van de lokale mensen verdwenen zijn omdat het toerisme tot nul is herleid, geen aardappelen of appelsienen meer worden gekweekt omdat ze gewoon gestolen worden door de zogenaamde vluchtelingen, waarvan 90 procent geen Syriërs zijn, maar onder andere Afghanen, Ghanezen en Marokkanen. Hij vroeg zich dan ook af hoelang men nog vanuit Europa miljarden gaat toestoppen aan “een Turkse schurk” en zich laf gaat blijven gedragen… De EU-toetredingsgesprekken met Turkije moeten stoppen en het gros dat geen vluchteling is, moet teruggestuurd worden, was zijn eis. Van zijn kant vond Peter De Roover (N-VA) dat Europa de verantwoordelijkheid voor de eigen grenzen moet nemen, want, zo zei hij: “Opnieuw dezelfde situatie als in 2015 ‘schaffen wir nicht mehr’.” En evenzeer klaagde hij de illegale oversteek van grenzen aan. Natuurlijk moest hij wat op een slappe koord dansen, want de Turkije-deal werd gesloten toen zijn partij in de regering zat en de deal is herhaaldelijk verdedigd door Theo Francken, die gelukkig vandaag durft zeggen dat Erdogan hen allemaal in de luren heeft gelegd.

Blauw-witte sportschoenen Vorige week woensdag keken een aantal Kamerleden raar op toen ze Peter De Roover (fractievoorzitter N-VA) in kostuum door de gangen zagen stappen, maar met loopschoenen aan de voeten. Sommigen dachten dat hij Mateke Rousseau naar de kroon wilde steken. Uiteindelijk bleek dat hij helemaal geen modetrend of modegril volgde, maar dat wat eenvoudig schoeisel nodig was om min of meer deugdelijk te kunnen stappen met een bezeerde enkel.

Het was raden naar de oorzaak. Sommige kwatongen in de wandelgangen beweerden dat hij voetje was gelicht en daardoor ongemakkelijk onderuit was gegaan. Of dat dan door een politieke opponent uit een andere partij of uit zijn eigen partij was geflikt, wist evenwel niemand te vertellen…

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT GENOEG VAN!

LUIKERSTEENWEG 244 F 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE

Actueel

12 MAART 2020

5

Applausmeesters van Vivaldi zijn wanhoop nabij Wat de koninklijk opdrachthouders Patrick Dewael (Open Vld) en Sabine Laruelle (MR) de voorbije weken hebben bereikt, is (voorlopig) fenomenaal. Nikske Vivaldi, de ultieme droom van een deel van de Vlaamse liberalen en de kleine partij Groen. Nog een weekje huilen over “de nood aan een regering”, in de hoop met corona en beursalarm toch nog iets uit de mouw te kunnen schudden. Wat een opdracht.

In extremis probeerde het duo vorige week nog een noodregering uit de blauwe zak te foefelen, een zoveelste sparteling.

Maar dat was zelfs voor sp.a en de ietwat nuchtere liberalen voorbij de grens van de waanzin.

De Vivaldisten (politici en het legertje journalisten-applausmeesters dat zichzelf in het Belgische surrealisme opsluit) hebben CD&V helemaal geen lidkaart van hun orkestje kunnen verkopen. De drie grootste Vlaamse partijen schaakmat zetten, dat was net iets té pretentieus. Hop, naar de koning dus.

Eén voorbeeldje maar. Pieter Lesaffer van De Standaard is zo’n applausmeester die het niet leuk vond dat er nog Vlaamsgezinden zitten binnen CD&V. Voor hem was het allemaal de schuld van Hilde Crevits, “de grootste pleitbezorger van loyaliteit met N-VA, met wie zij in de Vlaamse rege-

ring zit”. Zijn fabel over een “grote interne breuklijn” tussen de Vlaamse vleugel, onder leiding van Crevits, en de federale vleugel, met Koen Geens als boegbeeld, is niet meer dan een puberale vertaling van zijn wens. Geens gaf hem en anderen een slag van de Vlaamse molen. Lesaffers gedoe was dat van een flauwe waarzegger.

Eentje met link(s)e kaarten dan.

Wel juist was wel zijn vriendelijke vermelding dat Beweging.net, het vroegere ACW, ferm “zijn best gedaan heeft” om de partij richting Vivaldi te duwen. Voorzitter Peter Wouters riep CD&V expliciet op om zonder N-VA te besturen.

Geens Vorige vrijdag 6 maart moesten de kranten aankondigen dat diezelfde vice-premier Geens op zijn blog aandrong op een staatshervorming, op een nieuwe architec-

Koninklijke opdracht Dewael en Laruelle verlengd

VLAAMS PARLEMENT Briljant Vlaams Belang reageerde op de fijne actie van Erdogan die, naar het woord van Chris Janssens, ons hele “horden” minder Europese lieden wenst toe te zenden. Er leek toch wel een zekere consensus te zijn over de ontoelaatbaarheid van de Turkse spelletjes en de minister-president had inderdaad al het voornemen om een vriendelijke babbel met de Turkse ambassadeur te voeren en Vlaams, federaal en Europees een en ander te doen.

Tijdens de discussie onderscheidde Conner Rousseau (sp.a) zich met een ronduit briljante analyse: het VB houdt veel van president Assad en heeft daardoor mede de Syrië-oorlog ontketend en komt daarna hypocriet klagen over vluchtelingenstromen. Daar had Janssens ongetwijfeld niet van terug. Zoals wel vaker, kwam er iets verstandigs uit de richting van Karl Vanlouwe (N-VA) die iets zei over rare Turkse burgemeesters in Brussel en die vond dat de Grieken alle ondersteuning verdienen en dat het geld dat Turkije vanuit de EU toevloeit maar beter zou worden gebruikt voor de Europese grensbeveiliging.

Gifgroen Minister Bart Somers had zich weer eens weten te doen opvallen met een groener dan groen offensief (het voorvoegsel ‘charme-‘ laten we opzettelijk weg). Volgens Sam Van Rooy (VB) ging het eerder om “gifgroene” bedenkselen die hij aan de “linkse pretgazet” De Morgen had toevertrouwd. Of Somers daarmee niet wat het vaarwater van de échte klimaatminister Zuhal Demir opdronk? En of hij nu van plan was om de lokale overheden een poot uit te trekken? En ook nog of hij werkelijk een miljoen euro wilde vergooien aan een overlegorgaan dat “klimaattafels” zou moeten gaan heten, terwijl er toch echt

veel meer nood is aan “eettafels” voor de al te vele Vlamingen die in de ellende zitten. Voor Bruno Tobback (sp.a) was het dan weer niet genoeg, zeker omdat de Vlaamse regering De Lijn (een echte obsessie) kapotmaakt en zo het milieu verder vernietigt. Voor Groen was het vanzelfsprekend nog minder dan niet genoeg en had men ernstige twijfels bij het financiële plaatje. Dat laatste overwoog ook Van Rooy, die het daarmee dan toch een beetje eens was met het door hem niet zeer geliefde groene “elitaire partijtje”, met dat verschil dat hij daarvoor wat juistere motieven heeft.

Lerarentekort Het lerarentekort in het Vlaams onderwijs doet zich steeds meer gevoelen. Het is weliswaar nog niet half zo dramatisch als bij de Franstalige tegenvoeters, maar het probleem is er dus wel degelijk. Steden en gemeenten die een eigen onderwijsnet hebben, lanceren nu zelf her en der maatregelen om aan de moeilijkheid te verhelpen. Elisabeth Meuleman van Groen was er natuurlijk als de kippen bij om de lokale initiatieven toe te juichen en in een beweging door minister Ben Weyts (NVA) voor de voeten te werpen dat hij te weinig en te traag aan de zaak werkt. Weyts was zeker niet tegen de inzet van de lokale besturen. Hij wilde die ook ondersteunen en gaf mee dat hij zeker bezig is met het ‘veelomvattende’ probleem. In ieder geval zit er een nieuw onderwijsdecreet aan te komen dat enige oplossingen zal bieden. Hij vroeg zich ook af of de ‘weinig constructieve’ linkerzijde dacht veel leraren te kunnen aantrekken met het constant ophangen van doemverhalen.

Tenminste één lichtpuntje voor ons onderwijs is dat het beleid niet wordt aangestuurd door Groen en sp.a. Dat lost de problemen misschien niet op, maar het vermijdt toch dat er gruwelijke rampen bijkomen.

tuur voor dit land, op een grondige hertekening van België.

Geens grabbelde terug in de rijke communautaire geschiedenis van dit land, naar het beruchte artikel 35 van de Grondwet.

Vrij vertaald: de deelstaten bepalen uiteindelijk zelf wat ze nog samen willen doen en wat niet.

We proberen kort te verduidelijken: in 1993, bij de toen al vierde staatshervorming, kon Hugo Schiltz (VU) ervoor zorgen dat het confederalisme in de grondwet werd verankerd. Het artikel bepaalt dat de federale overheid slechts bevoegd is voor de aangelegenheden die haar bij de Grondwet en andere wetten uitdrukkelijk zijn toegekend. Een handige Jean-Luc Dehaene probeerde de zaak extreem ingewikkeld te maken.

Dirk Hendrikx in Gazet van Antwerpen formuleerde het mooi: Koen Geens plantte met zijn reactie op Magnette de christendemocratische vlag in het midden van de formatie. Zijn tekst katapulteerde het cordon tegen de N-VA tot op alle politieke tafels.

Fake?

Voor een aantal Vlaamsgezinden zal dit wel weer een manoeuvre van de tsjeven zijn, maar is dat zo? Het alternatief was beslist géén snellere weg naar meer Vlaanderen, integendeel.

Volgens Hendrikx werd Geens de bruggenbouwer tussen de twee Vlaams-nationalistische partijen (samen 44 procent van de Vlaamse kiezers) en de rest van het politieke veld. Geens herhaalde nog maar eens dat een eventuele nieuwe federale regering moest steunen op “meerderheden in beide deelstaten” (dus ook op de N-VA). Eén vogel in de hand …

Wat bedoelt Geens nu eigenlijk? Voor zover we kunnen volgen: een soort voorbereiding van een zevende staatshervorming in 2024, met tussendoor kleine stapjes richting meer bevoegdheden voor Vlaanderen en Wallonië. Hij pleit voor meer autonomie, dat staat vast, en voor meer homogene bevoegdheden, onder meer in de gezondheidszorg (kostencompenserend).

Is dat de finale droom van de Vlaams-nationalisten? Natuurlijk niet. Het is – conform de Baert-doctrine - een stap vooruit. Dat de gezagsdepartementen (politie, justitie, defensie) en delen van de sociale zekerheid (inkomensvervangende luiken zoals werkloosheidssteun, pensioenen) (nog) niet in beeld komen, klopt. Maar stappen achteruit worden niet gezet. De Vlaamse troepen staan echt nog niet klaar voor de grote revolutie.

Interessant is ook zijn suggestie dat niet meer de parlementaire commissies, maar wel de regionale regeringen en parlementen het debat vorm moeten geven. Er moet snel een afspiegelingsregering komen die een verklaring tot herziening van de grondwet voorbereidt en tegen 2024 goedkeurt.

De omsingeling van CD&V was zo doorzichtig. Carl Devos zag het in De Morgen zo: “Als de PS (met 9,5 procent derde op federaal niveau) en Ecolo (negende met 6,1 procent) weigeren om met de eerste (N-VA, 16 procent) en de tweede (VB, 12 procent) partij rond de tafel te zitten, waarom zou de vierde partij van België (CD&V, 8,9 procent) dan wel een formule moeten slikken?”

Bevraging Devos moest zijn stuk schrijven zonder de resultaten van de CD&V-ledenbevraging over de federale regeringsformatie te kennen. De leden moesten drie prioriteiten kiezen uit een aantal thema’s. Nog

belangrijker was evenwel de vraag wat de leden vonden over een noodzakelijke meerderheid aan Vlaamse kant. De timing van de enquête was prima gekozen, het weekend voor de maandag waarop Dewael en Laruelle naar de koning moesten.

Maandag werd het dan ook duidelijk: CD&V-leden willen, net als hun burgemeesters, met een duidelijke meerderheid van 63 procent, een regering met meerderheid aan Vlaamse kant. Ofwel geschiedt het zo, ofwel gaan we naar de stembus. Wie gelooft dat het nog anders kan, dwaalt.

En nog geven de applausmeesters van Vivaldi niet op. Dé journalistieke held van het weekend was Peter De Lobel in De Standaard. Die suggereert dat de Vlaamsgezinde CD&V’ers (waarom zij wel en de Vivali-gezinden niet? – red.) mogelijks “meermaals” de on-line bevraging zouden hebben ingevuld. Erger zelfs, hij blies het ballonnetje op dat de N-VA’ers de link in handen zouden hebben gekregen. “Alleen al door die onzekerheid dreigt de hele oefening in het ¬gezicht van CD&V te ontploffen”.

Die man doet telkens zijn best om zijn vorige onzin te overtreffen. Alsof men bij CD&V de valse mails niet kan detecteren. De leden volgen in meerderheid de Vlaamse lijn van de partij. En je moet niet zoveel verstand hebben om te snappen dat dit signaal bevestigt wat we na bevraging van de burgemeesters al wisten. Die lokale werkers van de partij weten wat er aan de basis van hun partij én bij de kiezer leeft. Tot grote frustratie van de progressieve media, politicologen en politici. Hun vlieger gaat (voorlopig) niet op.

Dewael en Laruelle kregen een weekje extra (tot 16 maart). De geoefende mediavolger weet dat het de komende dagen giftige mediastrontjes zal regenen.

Zag u ook hoe Annelies Beck in Terzake met overbodige herhalingen, linke insinuaties en ander fraais probeerde Joachim Coens te pakken en te vernederen? Denkt ze nu werkelijk CD&V zo over de streep te kunnen trekken?

Las u ook in De Standaard en in haar populaire filialen hoe ‘de redactie’ daar met zinnetjes dweilt over de “immer staatsdragende CD&V”, over de “oranje stempel” van de lakeien van Laken, over “economische druk die CD&V moet overhalen”?

Afspiegeling?

Jawel, er komt dezer dagen wel een en ander op ons af (corona, beurs, olieprijs, begrotingstekort, kernuitstap, migratie, nasleep Brexit,…), maar we zouden er geld voor geven om te zien met welk toverstokje de zo van mekaar verschillende Vivaldi-prentjes dit onheil zouden aanpakken.

Die omstandigheden kunnen er de komende dagen voor zorgen dat er toch voor even een afspiegelingscoalitie (Vlaamse en Waalse regeringen, Brusselse hoeft echt niet) in de startblokken wordt geplaatst.

Ondertussen moeten de Vlaamsgezinde partijen op zoek naar een gemeenschappelijk pad om te zorgen voor Vlaamse en sociale stuwkracht (koopkracht, rechtvaardige fiscaliteit, toegankelijke zorg). Zei Tom Van Grieken in De Afspraak niet dat zoiets ook voor zijn partij verteerbaar zou zijn? Een suggestie die de N-VA maar beter ter harte neemt.

Vivaldi is over, want Vivaldi was ‘fake news’. Een afspiegelingscoalitie is volgende week de enige optie die er nog rest.

Maar het zal er een zijn van korte duur. Tot de kiezer zich weer mag bemoeien met de zaak.

ANJA PIETERS

Gent: waar senioren van geen tel zijn Zestigplussers krijgen geen korting voor de grote Van Eycktentoonstelling. Een onaangename verrassing voor vele bezoekers. De reden is simpel. Stad Gent heeft de kortingen voor senioren in al haar musea afgeschaft. Gentenaars krijgen korting en kansarmen krijgen korting, daarom vinden ze het niet nodig om senioren ook korting te geven. Respect voor ouderen hebben ze duidelijk niet. De plannen om voetpaden te vervangen door onverharde bermen zijn een ander voorbeeld van de slordigheid waarmee ons stadsbestuur de oudere bewoners van de stad behandelt. Grasbermen zijn voor rolstoelgebruikers en mensen die slecht te been zijn een ramp. Het verplicht hen om op de rijbaan te stappen.

Ooit had Gent een actieve seniorenraad die het aandurfde om kritisch te zijn voor het bestuur. Een van hun grote klachten was de slechte staat van vele voetpaden. Dat werd hen niet in dank afgenomen. Het stadsbestuur besliste de adviesraad te hervormen. Ze dropten er een aantal politieke vriendjes in. Sindsdien horen we er zo goed als niets meer van. Neen, senioren moeten van deze Vivaldi-coalitie niet veel verwachten.

6 Binnenland Bonus voor uitgeprocedeerde illegalen?

12 MAART 2020

Het was Kamerlid Yoleen Van Camp (N-VA) die de kat de bel aanbond. Van Camp had een gesloten centrum voor uitgeprocedeerde asielzoekers en illegalen bezocht. Het parlementslid hoorde daar dat deze personen bij het verlaten van het centrum een geldsom zouden meekrijgen. Van Camp diende hierop een vraag in bij bevoegd minister De Block in de bevoegde Commissie van de Kamer van 3 maart.

Van Camp: “Mevrouw de minister, ik heb deze vraag ingediend na een werkbezoek aan de gesloten centra. Daar kregen wij te horen dat een uitgeprocedeerde asielzoeker 50 euro cash meekrijgt bij het verlaten van het centrum, wanneer hij om een of andere reden opnieuw gelost moet worden, bijvoorbeeld als hij niet teruggenomen kan worden door het land dat verantwoordelijk is of niet gerepatrieerd kan worden. Dat zou wettelijk zo bepaald zijn. Er wordt opgelegd om iets te voorzien om rond te komen de eerste dagen of voor vervoer.”

Onbegrijpelijk Voor Van Camp, die zich op de harde lijn stelt inzake asielrecht, is dat uiteraard onaanvaardbaar: “Voor mij is dat in elk geval vrij onbegrijpelijk, aangezien het gaat om mensen - hierover moeten wij heel duidelijk zijn - die opvang hebben genoten en op een correcte manier hun procedure hebben doorlopen, maar geweigerd hebben om daar een gevolg aan te geven en vrijwillig terug te keren, al dan niet met een premie. Wanneer zij klaarstaan voor de repatriëring, maken zij veelal stennis, waardoor zij toch uit het gesloten cen-

KVLV wordt FERM wordt…

trum gelost moeten worden.”

Volgens Maggie De Block klopt de informatie niet: “Het verhaal dat u aanhaalt, klopt eigenlijk niet. Wij denken dat u het een beetje verkeerd begrepen hebt. Als iemand binnenkomt in een gesloten centrum, wordt nagegaan of hij of zij geld heeft. Er wordt dan een waarborg van 50 euro ingehouden. Als men niets heeft, kan er niets ingehouden worden.

Het spreekt voor zich dat de persoon in kwestie het geld terugkrijgt, zowel bij verwijdering als bij een vrijlating, als hij die 50 euro waarborg heeft gegeven. Hij krijgt dan namelijk zijn eigen geld terug. Wat ze afgegeven hebben, krijgen ze terug. Als ze niets geven, krijgen ze niets.” Volgens De Block kan “een busticket eventueel wel gegeven worden.”

Onduidelijkheid Van Camp is niet helemaal overtuigd: “De informatie is anders dan wat mij werd verteld.

Er werd zelfs naar het KB (Koninklijk Besluit) verwezen dat vermeldt dat er in het levensonderhoud van de eerste dagen moet worden voorzien en dat de som van 50 euro daarom zou gegeven worden aan die mensen die voor het merendeel niet kapitaalkrachtig zijn.”

De vraag van Kamerlid Van Camp is interessant en verdient zeker nader onderzoek.

Dat is overigens ook de stelling van minister

Yoleen Van Camp De Block die zal nagaan of uitgeprocedeerde asielzoekers en illegalen in sommige gevallen 50 euro meekrijgen. Het is goed om dat dossier in het achterhoofd te houden en de minister er binnenkort opnieuw over te interpelleren. Het is immers niet uitgesloten dat de informatie van parlementslid Van Camp wel degelijk juist is en dat sommige gesloten centra die praktijk wel degelijk toepassen.

THIERRY DEBELS

Het Katholiek Vormingswerk van Landelijke Vrouwen KVLV was voortgekomen uit de Algemeene Belgische Boerinnenbond die in 1906 was gesticht. De vlag dekte toen nog de katholieke lading. Men moest toen veel aandacht besteden aan het verbeteren van de hygiëne, wat een belangrijk element was in de strijd tegen de kindersterfte op het platteland.

Dat bewijst wel hoe arm Vlaanderen toen nog was. Na de Tweede Wereldoorlog begon men meer het accent te leggen op betere woningen en men probeerde een tegengewicht te vormen tegen de opkomende ontkerkelijking. De katholieke identiteit was toen nog ijzersterk en dat bleef zo toen de naam van de organisatie in de jaren ’70 veranderde in KVLV. Vele mensen die op het platteland woonden, waren toen al geen boeren meer. Maar het katholieke element was nog steeds heel sterk.

Hijab op de voorpagina Nu heeft men dat allemaal overboord gegooid. Zoals in bijna alle organisaties van de katholieke zuil heeft het KVLV begin dit jaar ook het woord katholiek uit zijn naam geschrapt. De organisatie noemt zich nu FERM. Alle leden kregen een gratis paars deur-

matje met het opschrift FERM WELKOM. We zullen niet zeuren over de keuze van die kleur, maar het was wel symbolisch dat die matjes al na enkele weken in de regen hun kleur verloren, tot ze helemaal bruin waren.

Moest dat de verbruining van Vlaanderen uitbeelden? Of de levensbeschouwelijke kleurloosheid van de beweging?

In het eerste nummer hield men zich nog koest. De jaarlijkse lidgelden moesten immers nog geïnd worden. Maar toen dat achter de rug was, kwam de volgende stap in de verloochening van de katholieke wortels: op de voorpagina van het ledenblad, dat nu dus ook FERM heet, prijkten twee vrouwen: één Vlaamse en één allochtone.

Met een hijab. Zo vlug kan het bergaf gaan als men zichzelf van zijn wortels heeft afgesneden. Wat wordt de volgende stap? Wordt FERM binnenkort misschien FATIMA?

BRUSSEL

Golda Meir tunnel Minder dan de helft van de ruim 5.000 Brusselse straten is naar een persoon genoemd, en hiervan draagt amper 9 procent een vrouwennaam. Tijd voor verandering dus, om te beginnen met de Leopold II-tunnel, die gefeminiseerd moet worden. En omdat we de verwijten van cynisme wat beu zijn, stellen we ons constructief op met een sterke suggestie.

Straatnamen zeggen veel over een stad.

Ze werpen een blik op het verleden, maar ook en vooral op de manier waarop een ‘regime’ naar die geschiedenis kijkt. Komt er een serieuze politieke wende, dan volgt vaak de nomenclatuur van de straat. Zo ook, om het met de woorden van Gerard Knuvelder te zeggen, na het ‘rampjaar 1830’. Het Barricadenplein, lange tijd de plek waar de VU resideerde, heette toen nog het Oranjeplein. En de Leopoldstraat in het stadscentrum waar ‘de Buren’ is gevestigd droeg in andere tijden nog de naam Willemstraat.

Rommel & Reagan Nieuwe bazen, nieuwe wetten, en soms ook nieuwe straatnamen. Hier en elders.

Dat onlangs de ‘oppositie’ in Syrië, veelal een synoniem voor jihadistische groeperingen allerhande, maar daar gaat het in deze niet over, getracht heeft via een systeem als Google Street de straatnamen die verwijzen naar het regime van Assad te wijzigen, spreekt boekdelen. Nu goed, de strijd in cyberland loopt hopelijk voor hen wat vlotter

dan op het terrein. Niet toevallig heb je in Polen wel wat straten (of pleinen) die naar Ronald Reagan verwijzen, uiteraard een direct gevolg van de geschiedenis van het land en de rol die de 40ste president speelde in zijn strijd tegen het communisme. En dan heb je een Charles De Gaulle-straat, eentje in Gaza, maar ook een in Ramallah op de Westelijke Jordaanoever.

Straatnamen worden soms ook wel geschrapt. Zoals in Duitsland, waar in andere tijden tientallen steden en gemeenten hun Hitler-plek hadden. Ook in Brazilië of India trouwens in die jaren, maar die zijn er naar verluidt ook niet meer. Wat wel bleef, zijn een dertigtal straten die verwijzen naar Woestijnvos Rommel. Zo is er een Rommelstrasse in Geilenkirchen, gelegen boven Aken, vlak bij de Nederlandse grens en letterlijk op wandelafstand van een NAVO-basis. Ze loopt trouwens parallel met de Stauffenbergstrasse. Zijn betrokkenheid bij de mislukte aanslag op Hitler in ‘44 is trouwens de reden van bestaan voor die Rommelstrasse, niet zijn exploten aan het front.

En toch nog eentje voor we naar Brussel keren. In het Nederlandse Zaanstad besloot men dan maar de von Braunstraat te schrappen en om te vormen tot Ruimtevaartlaan.

Wener von Braun heeft natuurlijk een onmiskenbare bijdrage geleverd om mens en materiaal richting maan en kosmos te sturen, maar hij knutselde ook wel wat zaken voor meer aardse doelwitten in elkaar. En dan Brussel.

Boerenstraat Zoals het de hoofdstad van het surrealisme betaamt, zie je wel wat vreemde bordjes in het straatbeeld. In de Marollen zijn er met de oude straatnaam in het Brussels dialect.

En in de Europese wijk is er nog een oud bordje met ‘Charlemagnestraat’, wat natuurlijk Karel De Grote-straat moet zijn. Dit soort van kromme vertalingen is echter schering en inslag in de hoofdstad. Opmerkelijk is een Boerenstraat of een hele wijk die Transvaal heet, een erfenis van de Boerenoorlogen. En vooral het gevolg van de anti-Britse sentimenten van toen.

Vrouwen aan de macht!

In aanloop van vrouwendag werd nog eens gehekeld dat te weinig Brusselse straten naar vrouwen genoemd zijn, slechts 6 procent eigenlijk (nu ja, dat is nog drie keer meer dan hun aandeel in het gevangeniswe-

zen), alleszins van de straten die naar een persoon zijn vernoemd. Bovendien gaat het dan veelal over mythische wezens, vrouwen met een adellijke pedigree, royals, noem maar op. En daar wil het Volksfront dat dit gewest bestuurt nu iets aan doen.

Eerst wordt de Leopold II tunnel aangepakt. Op het eerste zicht een makkelijke oefening. Het is een tunnel, dus onbewoond, waardoor je al wat gedonder vermijdt. Bovendien is de ster van de tweede Koning der Belgen al een tijdje tanend. De grootsheid waarmee hij ooit in verband werd gebracht, is al een poos ingeruild voor afgehakte handen en soortgelijke toestanden. Maar welke deerne zou in aanmerking komen voor deze toch wel ingrijpende beleidsdaad in een gewest waar nauwelijks andere problemen zijn? Wij hebben een suggestie: Golda Meir! Een vrouw, en dan een van het type dat bewust het modieuze verwierp. Ze heeft het tot eerste minister van Israël geschopt, zonder quota of positieve discriminatie. En straffer nog: naar eigen zeggen was ze een Palestijnse, zwaaiend met haar Palestijns paspoort dat ze in het Brits Mandaatgebied tussen 1921 en 1948 op zak had. Als men weet dat die Leopold II-tunnel toch wel door dat stukje Brussel loopt dat het sterkst lijkt op Gaza… Nee, wij gaan voor Golda Meir als symbool. Resoluut.

KNIN.

Onze naaste buren

12 MAART 2020

Geen regering is beter dan zo’n regering Vlamingen hebben geluk. Al bijna tien maanden zonder federale regering en dus geen bende gekken aan de macht zoals in Nederland, die de ene na de andere maatregel neemt (of niet neemt) die alleen in de verloederde kop van éénhersencelligen kan ontstaan.

De politiekcorrecte zwendel van de week Eerst dit inmiddels al traditioneel onderdeel van deze column. Zoals dikwijls is het een verbeten race tussen Amsterdam en de regering. Gezien de middelen die de tweede deelnemer bezit, is het een ongelijke strijd. Vorige week werd duidelijk dat symboolpolitiek iets mag kosten. U weet dat u in Nederland maar 100 kilometer per uur mag rijden op de autowegen, tenzij u een nachtbraker bent, want dan mag 130 wel. Kostprijs van de nieuwe verkeersborden: 20 miljoen euro. We geven toch de voorkeur aan het fijnmazig initiatief van de republiek Amsterdam. Bij een eerste winkeldiefstal - dan moet u wel betrapt worden - komt u er vanaf met een waarschuwing van de plaatselijke diender. Misschien nog een kleine GAS-boete, maar alleszins veel minder dan als u een paar kilometer te hard rijdt. U moet immers begrijpen dat in dit paradijs van zware criminelen er geen tijd en vooral geen zin is “proletarische shoppers” (bijna altijd allochtoon) lastig te vallen.

20 procent meer stikstof Dan een eerste zwaar dossier dat deining veroorzaakt. Het land met de beste gasinfrastructuur ter wereld moet van het gas af. In de plaats ervan komen er 600 biomassacentrales.

Die zullen energie leveren door hout te stoken. Dat hout wordt ingevoerd uit de Verenigde Staten, de Baltische staten en Roemenië, waar de nodige bossen gerooid worden om Nederland hout te leveren. In Roemenië is al een boswachter omgelegd omdat hij wilde verhinderen dat een gangsterbende een bos rooide voor de Nederlandse waanzin.

Gevolg voor de stikstofuitstoot? 20 procent meer, want die centrales zijn vervuilender dan een steenkolencentrale. Financiële gevolgen voor de belastingbetaler: 12 miljard euro.

Dit kan toch alleen maar opkomen in volkomen gestoorde breinen? Nederlanders vragen zich wanhopig af waarom ze een regering van groene idioten hebben die zich officieel centrumrechts noemt. Eerlang wordt een betoging georganiseerd op het Malieveld in Den Haag om deze criminele milieudwaasheid aan te klagen, want de regering weigert in haar groene eigenwaan te luisteren naar burgers die “beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald” vragen.

Een miljoen euro per week Nog een dossier waarvoor de regering weigert actie te ondernemen. Een meerderheid van de Tweede Kamer besloot in een aanval van politiek-correcte dwaasheid in 2006 een vergoeding te geven voor de ‘asielzoekers’ die te lang moeten wachten op een beslissing van de immigratiedienst. Het

7

NEDERLAND

duurde een hele tijd voor dit doordrong bij de asielmaffia van advocaten, ngo’s voor vluchtelingenwerk, welzijnswerkers en ander ‘humanitair’ gespuis dat hier een dik belegde boterham aan verdient. In 2015 werd er nog maar 100.000 euro uitgekeerd.

Maar toen vonden alle ‘asielzoekers’ hun weg naar West-Europa en Leiden was in last, want de immigratiedienst is overstelpt door tienduizenden aanvragen per jaar. Inmiddels betaalt Nederland minstens één miljoen euro… per week aan deze mensen. Met dank aan asieladvocaten die hen over deze goudmijn inlichten en er nog aan verdienen ook. De verantwoordelijke staatssecretaris deelde mee “dat het gesprek hierover bij asielzoekers een belangrijke factor is.” Er valt minstens 15.000 euro op te rapen en sommen van 37.500 euro zijn niet abnormaal. Waarschijnlijk komen een goed deel van de zogenaamde asielzoekers uit volstrekt veilige landen. Ze hebben er alle belang bij te liegen over hun land van oorsprong, zodat hun dossier aansleept en ze tenslotte hikkend van de lach de pot met goud incasseren en het thuisfront verwittigen dat in Nederland dwaasheid koning is.

Een fatsoenlijke regering zou natuurlijk direct een noodwet indienen, zodat die asielcriminaliteit stopt. Maar elementair politiek fatsoen staat niet in het regeerakkoord van Rutte III. Prijs u dus gelukkig met een land zonder regering. Mag ik nog een weekje geduld vragen over een stuk in een Nederlandse krant die beweert dat er SS-vlaggen zijn op de IJzerwake?

WILLEM DE PRATER

Bossen en bomen De Vlaamse regering wil meer bos, Stad Gent wil meer bos en overal op straat moeten er meer bomen komen. Somers wil dat elke Vlaming een boom in de tuin zet. Tel dat allemaal op en dan wonen de Gentenaars straks net als Mowgli in het oerwoud. Want coronapaniek is taboe, maar klimaatpaniek is verplicht. Daarvoor kunnen de maatregelen niet drastisch genoeg zijn.

De Vivaldi-coalitie werkt aan een “RUP Groen” dat vierhonderd percelen private (bouw)grond zal omzetten in bos- of natuurgebied. De stad wil die liefst allemaal onteigenen. Dan kunnen ze er zelf de bomen opzetten. Dat kost een fortuin. De stad zit goed bij kas, maar zoveel hebben ze toch niet. Ze willen daarom een aantal gebieden uitkiezen waar ze gronden zullen opkopen. Daar studeren ze al enkele jaren op. De knoop blijkt moeilijk door te hakken. Ondertussen moeten de eigenaars in spanning afwachten.

Er komt niet alleen bos, maar ook meer groen op straat. Schepen Watteeuw wil op elke vijfde parkeerplaats een boom.

Zijn kameraden van het Gents Milieufront vinden dat nog niet genoeg. Zij stellen voor om Gentenaars zonder auto een stuk straat te geven. Daar mogen ze dan een boom of groenperkje van maken. Wie geen auto heeft, krijgt geen bewonerskaart om op straat te parkeren. Daarom hebben ze recht op een stuk openbare weg. Geef ze een halve parkeerplaats voor hun deur om iets te planten. Dezelf-

de actiegroep wil ook voetpaden opbreken. Waar geen oprit is, het voetpad breder is dan nodig of weinig voetgangers voorbijkomen, mogen de plaveien vervangen worden door groen. Keizer Filip heeft al laten weten dat hij dat een goed idee vindt. Rolstoelgebruikers en ouders met kinderwagens zijn gewaarschuwd.

Waar ooit voetpaden waren, komen er modderige graspaden of bermen vol onkruid.

Ook Somers van Mechelen doet zijn duit in het klimaatzakje. In elke Vlaamse tuin een boom erbij. Waarom hebben we daar in Gent niet zelf aan gedacht? Al die smalle stadstuintjes of koertjes waar de zon nooit schijnt, wat zullen die opfleuren met een grote stevige boom!

Van eekhoorns en schaapjes Heel af en toe wordt ergens in Gent een dode eekhoorn gevonden. Slachtoffer van het verkeer daar waar de bomen aan weerskanten van de weg te ver uit elkaar staan. De groendienst spant dan een dik touw van boomkruin naar boomkruin. As-

trid (sp.a), onze schepen van dierenwelzijn, is best trots op deze eekhoornbruggen. Straks, als er overal bomen staan, dicht genoeg bij elkaar, dan kunnen de eekhoorntjes het zonder bruggen stellen. Kosten en moeite gespaard voor de groendienst!

Schepen Astrid (sp.a) zal dan wel iets anders vinden om zich interessant mee te maken. Bijvoorbeeld een zendertje rond de hals van een schaap hangen. Dan kun-

nen alle Gentenaars het ‘tracken’ (alsof het een pakje is dat ze bestelden). Zo weten ze altijd waar ergens in Gent de kudde schapen aan het grazen is. Dat deed Astrid al. Ze kwam er uitgebreid mee in de krant en veroverde de harten van alle dierenliefhebbers. Van deze schepen gaan we nog horen. We zijn benieuwd wat er na de eekhoorns en schaapjes nog volgt.

MATHILDIS

De MCC Van Gérard Deprez op een kruispunt Le Mouvement des Citoyens pour le Changement of kortweg MCC, een deel van de vroegere centrumrechtse vleugel van de PSC, is nog altijd aangesloten bij de liberale MR. Oprichter en voorzitter Gérard Deprez geeft straks de fakkel door. Ooit leek de MCC gemarginaliseerd, maar de strijd om het Waalse marktleiderschap tussen PS en MR zou daar verandering in kunnen brengen.

Het is een oude Franstalige liberale droom: op een duurzame manier electoraal gelijke tred houden met de PS. En de Franstalige socialisten bij een verkiezing af en toe overvleugelen, zoals in 2007 gebeurde. Voor de hele ‘francofonie’ wordt dat moeilijk. De demografische evolutie in Brussel maakt daar van de MR een middelgrote tot kleine partij.

Anders is het in Wallonië. Voorzitter Georges-Louis Bouchez wil daar als gelijke van de PS het politieke spel bepalen. De verankering op het Waalse platteland kan daarbij helpen.

Maar er is meer nodig. Steevast kijkt de MR dan naar de nog overblijvende rechterzijde van de centristen van de cdH, de vroegere PSC. Niet zozeer naar de mandatarissen die enkel bezig zijn met de eigen carrière en inhoudelijk bitter weinig voorstellen. De focus ligt op het electoraat. Velen stemmen uit een zekere traditie op de cdH, zoals dat in Vlaanderen nog bij veel CD&V-kiezers het geval is.

Marghem Die stemmen weghalen moet gebeuren via de MCC, de Mouvement des Citoyens pour le Changement, de groep van vroegere cdH’ers of PSC’ers binnen de MR onder leiding van Gérard Deprez. Het MCC kiest op 19 maart een nieuwe voorzitter. Deprez, ondertussen 76 jaar, kapt ermee. Er zijn

drie kandidaten voor het voorzitterschap. Uittredend federaal minister Marie-Christine Marghem, en de MR- of MCC-kabinetsmedewerkers en lokale mandatarissen Michaël Bouquet en Xavier Vanoekel. De verkiezing is niet zonder belang, al ziet het ernaar uit dat Marghem gemakkelijk zal winnen. De inzet situeert zich elders. De MCC leek gemarginaliseerd binnen de MR, maar kan dus straks een andere rol spelen.

Concreet: meehelpen de MR te verankeren rond 25 procent van de stemmen en op te klimmen richting 30 procent.

Dat is altijd het doel geweest van oprichter Gérard Deprez.

De MCC van 2020 staat niet los van die uit 1998. In 1997 was er al een toenadering tussen PSC en PRL-FDF. Louis Michel speelde daar een cruciale rol in. Doel was om via een alliantie van Waalse liberalen en christendemocraten de macht van de PS in Wallonië te breken.

Milquet versus Nothomb Er werd zelfs gesproken van gezamenlijke lijsten bij de verkiezingen van 1999, maar het partijbureau van de PSC verzette zich tegen deze toenadering. Het leidde tot een zwaar conflict en Gérard Deprez werd uit de partij gezet. De PSC zelf was al een krabbenmand geworden door de tweestrijd tussen de Ardense nobiljon Charles-Ferdinand Nothomb en

WALLONIE

de linkse Joëlle Milquet. Een strijd die eigenlijk door Gérard Deprez zelf werd aangestoken.

Deprez zelf bleef niet bij de pakken zitten en richtte de MCC op. Verschillende PSC’ers, zoals Nathalie de T’Serclaes, stapten mee en in 1999 gingen PRL, FDF en MCC samen naar de kiezer. In 2002 werd de fusiepartij omgedoopt tot Mouvement Réformateur (MR), maar de MCC bleef het kleine broertje van de liberale partij. Van een anti-socialistisch front was geen sprake. De sterke loge-invloed binnen de PRL lag aan de basis van paars-groen en paars. De MCC leek ten dode opgeschreven, maar overleefde omdat het een persoonlijk carrièrevehikel was voor Gérard Deprez. Het liet hem toe telkens weer verkozen te worden tot Europees Parlementslid.

Eigen verhaal De MCC won wel opnieuw aan belang in 2011, toen het FDF de MR verliet. En sinds de verkiezingen van 26 mei 2019 wordt er meer dan vroeger naar de vertegenwoordigers van de vroegere centrumrechtse christendemocraten geluisterd.

Reden is de cdH, die in de federale Kamer met vijf zetels een minipartij is geworden. Bouchez hoopt de MCC zoals gezegd te kunnen gebruiken om een laatste golf van cdH-kiezers binnen te rijven. Al weet hij dat hij voorzichtig moet zijn. In het verleden - onder andere in 2004 - is er al eens een mislukte poging geweest om een deel van de cdH over te nemen. Men wil het nu subtieler aanpakken, onder andere door MCC’ers te laten wijzen op de inhoudelijke leegheid van de cdH. Alleen is het voor de MCC zelf ook moeilijk om met een eigen verhaal te komen.

PICARD

8

Actueel

12 MAART 2020

DIPLOMATIEKE VALIES

Buitenlands spervuur

Erdogan botst op zijn grenzen

Erdogans stoottroepen

Er was een tijd dat Turkije over een ‘zero problem’-beleid in de regio sprak. Goede relaties onderhouden met ongeveer iedereen, om zo groeiende invloed uit te oefenen en zich terug wat Ottomaans te voelen. Het omgekeerde gebeurde. Onhandige inmenging zorgde ervoor dat de Turken op zowat alle fronten net wel ‘problems’ hebben, wat de positie van Erdogan danig verzwakt.

Erdogan en Poetin tijdens in Moskou op 5 maart (Foto Kremlin) De ontmoeting tussen de Russische president Poetin en zijn Turkse collega Erdogan, waar het akkoord rond het getormenteerde Idlib bereikt werd (inmiddels is het staakt-het-vuren al verschillende keren geschonden), was een topdag voor wie van symboliek houdt.

Om te beginnen liet men de Turken vernederend lang wachten.

Als een schoolmeester die een groep kinderen beveelt, liet Poetin vervolgens elk Turks delegatielid hem keurig en nederig de hand komen schudden. Ondertussen moest Erdogan blijven zitten en wachten. Hij leek wel de gestrafte kleuter in het verhaal. Wat wellicht het hardst aankwam, was echter dat de Turkse delegatie diende te poseren voor een reusachtig beeld van Catharina De Grote, niet toevallig de Tsarina die de Ottomanen stevig aanpakte en de Krim op hen veroverde.

De manier waarop de ontmoeting ingekleed werd, zegt iets over de relatie en vooral de machtsverhouding tussen beide heren. Analist Dimitri Trenin omschrijft die als volgt: “Poetin is de Russische Tsaar en Erdogan zou maar wat graag de Turkse Sultan zijn, maar dat is hij niet. Hij voelt zich onzeker en krijgt af te rekenen met steeds meer oppositie in zijn eigen land. Poetin van zijn kant staat steviger in zijn presidentiële schoenen.”

“Assad of we leggen het land in as” Die complexe relatie tussen ‘Tsaar’ en ‘Sultan’ wordt in belangrijke mate bepaald door wat zich al jaren op Syrisch grondgebied afspeelt, met als (voorlopig) hoogtepunt het drama in Idlib. In grote lijnen willen Moskou en Ankara hetzelfde voor dat gebied: er een bufferzone van maken en escalatie vermijden. Alleen lopen de menin-

gen uiteen over de afbakening en vooral bestemming van die zone.

Erdogan ziet het als een plek waar die miljoenen vluchtelingen, die zich thans op Turks grondgebied bevinden, in gestopt moeten worden. Maar dat ziet Poetin, die rekening houdt met bondgenoot Assad, wel anders. De ambitie van deze laatste laat aan duidelijkheid niets te wensen over: het hele grondgebied heroveren en die lui die de opstand tegen zijn regime vorm gaven buiten de grenzen houden, in Turkije of elders. “Assad of we leggen het land in as” is het opschrift dat het presidentiële leger aanbrengt wanneer ze nog maar eens een verwoesting uitgevoerd hebben.

Reservoir vol jihadisten Er zijn natuurlijk verschillende manieren om naar Idlib te kijken.

De humanitaire dimensie is onmiskenbaar, maar de provincie is ook “het grootste reservoir aan jihadisten ter wereld”, zoals de Franse onderzoeker Alexandre del Valle het onlangs in een interview omschreef. Want vergis u niet: wat als het ‘verzet’ tegen Assad omschreven wordt, zijn vaak niet meer dan al-Qaida-achtige groeperingen, al dan niet versterkt door IS-recyclage. Regelmatig duiken ook steeds andere namen op, een soort herverkaveling die onduidelijkheid moet creëren. In het akkoord tussen Rusland en Turkije is sprake van het ontmantelen van alle terreurgroepen. Alleen, zo merkt professor Internationale Relaties David Criekemans op zijn YouTube-kanaal op, dreigen de meningen wel eens te verschillen over wat al dan niet onder de noemer ‘terreur’ valt.

Libisch theater De beelden zijn overvloedig aanwezig. Een provocerend Tur-

kije laat ‘vluchtelingen’ toe aan de grens, dreigend dat ze wel ergens een bres zullen kunnen slaan. Erdogan mag dan al provoceren wellicht is het geld dat hij door de eerdere deal met de EU kreeg opgesoupeerd -, maar hij doet meer.

Minder gekend is de Turkse betrokkenheid in het conflict in Libië.

Ankara kiest partij voor de officiële regering in Tripoli, en dus tegen Generaal Haftar, die dan weer op Russische steun kan rekenen. Dat ook Assad uitdrukkelijk de Generaal steunt, toont aan dat beide conflicten steeds meer in mekaars buurt komen. Zopas opende Haftar nog een ambassade in Damascus, net zoals enkele Arabische landen dat eerder deden.

Ondertussen stuurt Erdogan ook troepen naar Libië. Net zoals hij ook radicale Islamisten rekruteert, opleidt en richting Noord-Afrika stuurt. Volgens bepaalde berichten zou de kaap van de 5.000 al bereikt zijn. Het is een demarche die moet bijdragen tot een relatie met Rusland, vergelijkbaar met wat rond Syrië is gebeurd. Er zit een aspect samenwerking, maar ook tegenstelling in. Moskou lijkt dat echter anders te zien.

Met de Wagner-groep, een zogenaamde ‘private military company’, gaan ze vol voor Haftar. Net zoals de Verenigde Arabische Emiraten of Egypte dat doen. De Generaal Tripoli binnenloodsen en de macht volledig in handen krijgen, daar is het om te doen. Niet om een of ander akkoord te sluiten met Turkije.

Ottomaanse drijfveer Er zijn een aantal duidelijke economische motieven die de Turkse betrokkenheid in Libië verklaren, maar er is ook meer. Voor Erdogan is de Ottomaanse geschiedenis tot een soort van obsessie uitgegroeid. Men mag niet vergeten, zoals - nog maar eens - Alexandre del Valle benadrukt, dat hij af wil van het Verdrag van Lausanne uit 1923 dat aan de basis van de (seculiere) Turkse Republiek ligt. Hij claimt Griekse eilanden in de Egeïsche Zee, net als stukken van die zee. Ook aan de Zuidgrens wil hij grenscorrecties die lijnrecht tegen het internationaal recht ingaan. Hij zorgt voor agitatie aan, zeg maar, de rafelranden van wat ooit het Ottomaanse Rijk was.

Gelukkig is de Sultan iets te licht gekleed om zijn ambitie in een succesvol beleid om te zetten. Dat mocht hij vorige week in Moskou nog maar eens ondervinden.

MICHAËL VANDAMME

Volgens Erdogan zouden er 200.000 vluchtelingen uit Idlib onderweg zijn naar Griekenland, maar volgens de Russen zijn er dit jaar hoogstens 35.000 mensen uit Idlib naar Turkije gevlucht. Niet alleen overdrijft Erdogan de cijfers om propagandistische redenen, hij stuurt zelfs migranten met gratis bussen naar de Griekse grens. Een journalist vroeg of het aanvoeren van migranten per bus volgens de Europese Commissie een vluchtelingencrisis was, of een vorm van hybride oorlogvoering. Een terechte vraag, waarop hij geen antwoord kreeg. Het juiste antwoord is uiteraard: “Een vorm van hybride oorlogvoering.” Anders dan in 2015 houden de Grieken de grens nu wel gesloten. Ze roepen zelfs het coronavirus als reden in om “pushbacks” op zee uit te voeren.

Nog een taboe dat bijna geluidloos sneuvelt. Volgens de Grieken zijn slechts 200 migranten over de grens geraakt en zijn die allemaal al veroordeeld tot vier jaar cel wegens illegale grensoverschrijding.

Zoals altijd zou moeten gebeuren…

Klinkt dat allemaal hoopgevend?

Inderdaad. Maar het beste hebben we als dessert bewaard: dit is allemaal samengevat uit een artikel dat verscheen op EURACTIV. Een webstek waaraan onder andere politiek correcte zwaargewichten meewerken van de Europese partij ECR en de PES, die een groot aantal socialistische, sociaaldemocratische en linkse partijen overkoepelt en die in het Europees Parlement zetelt als de Progressieve Alliantie van Socialisten en Democraten.

Als zelfs zo’n steunpilaren van het Europese welkomstbeleid al zulke informatie publiceren… Is het tijdperk van euforisch geloof in utopieën voorbij? Worden zelfs zij wakker in de échte wereld? Ze kunnen maar beter snel de slaap uit hun ogen wrijven. In Griekenland, en vooral op de eilanden, begint er nu ook krachtdadig burgerlijk verzet te groeien. Op Lesbos werd bijvoorbeeld een opvangcentrum voor pas gearriveerde migranten in brand gestoken.

Waarschuwing voor Europa Bij een opiniepeiling in 2017 identificeerde bijna 49 procent van de Arabische inwoners in Israël zich als “Arabieren in Israël”, “Arabische burgers van Israël” of gewoon “Arabier”. Bijna 24 procent noemde zich “Palestijn”, “Palestijnse burger van Israël” of “Palestijn in Israël”. Dat zou niemand mogen verbazen. De Arabieren in Israël zijn bijna allemaal afstammelingen van landverhuizers die tijdens twee grote immigratiegolven naar die gebieden kwamen. De eerste golf arriveerde na 1880, nog onder het Ottomaanse bewind, de tweede vanaf 1920, toen de Britten honderdduizenden Arabieren uit Egypte, Libanon, Syrië, Saoedi-Arabië en Transjordanië (nu Jordanië) in hun mandaatgebied Palestina lieten binnenstromen. Zij konden hun belofte van een Joods thuisland niet zomaar verbreken, maar zo zorgden ze ervoor dat de Joden in dat thuisland een minderheid zouden zijn, die altijd afhankelijk zou blijven van Britse bescherming.

Die Arabieren waren evenmin één volk als de islamitische immigranten bij ons één volk zijn. De term het “Palestijnse volk” werd pas in 1964 voor het eerst gebruikt. De meeste Arabieren in Israël hebben stemrecht, ook voor de parlementsverkiezingen, maar hun politieke macht was heel lang al even versnipperd als hun afkomst. Er waren vele kleine partijtjes, van communistisch tot extreem fundamentalistisch. Na een reeks moeizame fusies bleven er in 2013 nog drie

Arabische partijen over en pas in 2015 vormden ze een gezamenlijke “Joint List” voor de verkiezingen.

Die “Joint List” haalde nu 15 zetels.

Dat had grote gevolgen. Het rechtse blok van premier Netanyahu haalde een absolute meerderheid van de Joodse stemmen, maar door die 15 Arabische zetels heeft hij geen meerderheid om een regering te vormen. Zelfs als de Israëlische politiek u niet interesseert, dan nog zou deze situatie voor alle Europeanen een teken aan de wand moeten zijn…

Volkscommissaris Timmermans Op de Europese top in december vorig jaar beloofden de premiers van alle Europese landen behalve Polen dat zij de besluiten van het Klimaatverdrag van Parijs zouden uitvoeren. De besluiten zijn niet ambitieus, maar utopisch: de uitstoot van broeikasgassen moet tegen 2050 tot nul herleid worden.

Alle tussendoelstellingen van gedeeltelijke reducties zijn mislukt of onhaalbaar gebleken, maar zo’n totale overwinning zou dan wel binnen bereik liggen… Waarom belooft men niet ineens álle virussen uit te roeien? Of álle vormen van corruptie? Als men toch bezig is met dagdromen? Ursula von der Leyen dokterde daarvoor haar zogenaamde Green Deal uit en haar ‘klimaatcommissaris’ Frans Timmermans kwam met een plan om de lidstaten te dwingen dat uit te voeren. De utopie zal juridisch afgedwongen worden. Honderd jaar geleden werd in de kersverse Unie van Socialistische Sovjet Republieken een socialistische utopie opgedrongen door Lenins volkscommissarissen. Nu doet de Europese Unie het met een klimaatcommissaris. De middelen zijn subtieler en minder bloederig. Maar tenminste één doelstelling is identiek: de democratie volledig buitspel zetten en een dictatuur installeren met de Europese Commissie in de rol van het vroegere Politbureau. De parlementen en de democratisch gekozen regeringen van de lidstaten hebben niets meer in de pap te brokken. Ze kunnen alleen nog zwijgen en gehoorzaam de oekazen van de Europese Commissie uitvoeren. Jelte Wiersma in Elsevier waarschuwde dat hierdoor de transfers vanuit de noordelijke lidstaten naar de zuidelijke en oostelijke nog zouden toenemen en hij noemde dit “een verregaande machtsoverdracht van nationale hoofdsteden naar EU-technocraten in Brussel”. Dat was nog heel vriendelijk. Volgens ons is dat een regelrechte staatsgreep.

In de marge En het klimaat? Daar zullen al die Europese plannen niet veel aan veranderen. Japan bouwt momenteel 22 kolencentrales, die veel CO2 uitstoten, ter vervanging van de kerncentrales die er geen uitstootten, maar die werden gesloten in de paniek na de ramp in Fukushima. China bouwt momenteel 150 kolencentrales in eigen land en nog eens 50 in het buitenland. India bouwt tien nieuwe kerncentrales en het investeert veel in windenergie en zonnepanelen, maar het drijft ook de ontginning van steenkool op en het blijft nieuwe kolencentrales bouwen. Momenteel zijn in elf Afrikaanse landen, Zuid-Afrika niet meegerekend, ruim honderd kolencentrales in diverse stadia van planning of ontwikkeling. Als die af zijn, zal Afrika acht keer meer energie uit steenkool opwekken dan nu.

De wereldwijde uitstoot zal blijven stijgen. Alles wat de Europese Unie doet, zogezegd voor het klimaat, is gerommel in de marge. Maar wel gerommel dat onze welvaart, onze democratie en onze vrijheid naar de verdoemenis kan helpen.

Het nabije buitenland

12 MAART 2020

DE GAULLE OP HET WITTE DOEK Naar aanleiding van de 80ste verjaardag van het begin van WO II en 50ste verjaardag van de dood van Charles de Gaulle loopt nu een film in de Franse bioscopen over de leider van “het Vrije Frankrijk” en de latere stichter en president van de Vijfde Republiek. Opvallend: de film gaat enkel over de mei- en junidagen van 1940. En het is één van de zeldzame keren dat de mythische de Gaulle op het witte doek is te zien.

Charles de Gaulle behoort tot het Franse collectieve geheugen. Hij is het symbool van het Franse verzet na het debacle van juni 1940 en de oprichter van de Vijfde Republiek.

Het is dan ook niet meer dan normaal dat er 50 jaar na zijn dood een speelfilm over hem wordt vertoond in de Franse zalen. Alleen is “De Gaulle” van de cineast Gabriel Le Bomin en met Lambert Wilson in de rol van de Gaulle een buitenbeentje. In tegenstelling tot wat men zou verwachten, overloopt de film niet het rijke leven van de Gaulle, gaande van zijn gevangenschap in WO I, over zijn marginalisering in het leger tijdens het interbellum, zijn eenzaamheid als leider van het Vrije Frankrijk in Londen, zijn ruzies met de partijpolitiek in de jaren ‘50, zijn terugkeer tijdens de Algerijnse onafhankelijkheidsoorlog, de Franse grandeur van de jaren ’60 tot de chaos van mei ’68. Neen, “De Gaulle” beperkt zich tot de zomer en dan vooral de junimaand van 1940. Het is natuurlijk op dat moment dat de mythe van de Gaulle ontstond met zijn “Appel du 18 juin”, waarbij hij zich vanuit Londen verzette tegen de Franse wapenstilstand en de strijd wou verder zetten aan de kant van de geallieerden. Een mythische toespraak, die toen weliswaar bijna onopgemerkt voorbijging. Van de oorspronkelijke versie bestaat geen bandopname meer, de

Si la France m’était contée andere kopieën van de toespraak zijn van recentere datum.

De oproep van 18 juni was wel het sluitstuk van een lange strijd, zo leert de film. Men kan zich de Franse chaos in het begin van juni 1940 amper voorstellen. Het leger werd door de Duitse Blitzkrieg overrompeld. De Fransen wilden dat de Britten hun luchtmacht volop zouden inzetten in de strijd tegen de Duitse opmars, maar de Britse premier Winston Churchill dacht ook en vooral aan de verdediging van de Britse eilanden. De film toont een zwakke premier Paul Reynaud, die denkt aan politieke oplossingen zoals een Frans-Engelse confederatie. Er is Philippe Pétain, die denkt aan een wapenstilstand. De Gaulle weegt als onderstaatssecretaris voor Oorlog niet zwaar. Hij wil de strijd verder zetten, maar is onzeker. De Gaulle reist in de laatste dagen voor de wapenstilstand het land rond. Hij ontmoet zijn vrouw Yvonne en de kinderen in Bretagne en besluit dan een vliegtuig naar Londen te nemen.

De emoties van een militair De film brengt ook het verhaal van echtgenote Yvonne, die op de vlucht is met de kinderen, waaronder de aan het syndroom van Down lijdende Anne. Ook zij slagen erin Londen te bereiken. De film toont verschillende momenten van diepe emotie wanneer Yvonne en Charles de Gaulle elkaar ontmoeten. Er is ook de duidelijke affectie van de Gaulle voor zijn dochter Anne. Een beeld dat volgens de biografen van de latere president klopt. Voor de zeer gelovige de Gaulle had het lijden van en de confrontatie met zijn gehandicapte dochter een bijna mystiek karakter. De andere kinderen vertelden later dat de Gaulle en zijn vrouw onder elkaar zelden tekenen van affectie toonden, behalve tijdens de woelige

Het zal u misschien verbazen, maar er zijn echt nog seksuele taboes, zelfs in Groot-Brittannië. Eén ervan betreft huwelijken tussen neven en nichten. Af en toe duikt er kortstondig een bericht op in de media, maar daarna verdwijnt het thema weer uit de belangstelling. De World Health Organisation dringt al lang tevergeefs aan op maatregelen om huwelijken tussen naaste bloedverwanten tegen te gaan.

De meeste Britse gemeentebesturen bewijzen lippendienst aan dat principe. Dat geldt ook voor het gemeentebestuur van Oldham, met zijn grote groepen Pakistaanse moslims. Daar stelt het probleem zich heel scherp: als gevolg van de talrijke “cousin marriages” bij die moslims, worden in Oldham jaarlijks twintig baby’s geboren met genetische afwijkingen. Gemiddeld elf daarvan zijn chronisch gehandicapt. Maar toch weigert de Health and Wellbeing Board - zoiets als een Comité voor Welzijn en Gezondheid, maar dan op gemeentelijk niveau - iets te ondernemen tegen de “cousin marriages”, want die zouden “een integraal deel zijn van de cultuur en het leven” bij de Pakistanen. Tja. Ooit waren slavernij, publieke geselingen en getto’s ook “een integraal deel van de cultuur”. Zo’n Health and Wellbeing Board staat nochtans onder toezicht van de gemeenteraad.

Maar wie durft kritiek leveren op een islamitische wantoestand? Zoals de lezer waarschijnlijk al vermoedde, gaat het hier inderdaad niet echt om een seksueel taboe, maar om een islamitisch.

Binnen de familie Oldham is geen alleenstaand geval. Uit een onderzoeksrapport van het Enhanced Genetic Services Project, gesubsidieerd door de National Health Service, blijkt dat in Birmingham in 2009-2010 bijna een derde van de betrokken

kinderen uit ‘cousin marriages’ sterven voor ze vijf jaar oud zijn. Dit aantal, gecombineerd met het aantal doodgeborenen als gevolg van genetische defecten, ligt 38 keer hoger dan bij blanke kinderen in de stad. De kinderen die wel in leven blijven, lijden ook veel vaker aan handicaps dan in gemeenschappen waar men het normale taboe tegen incest respecteert. In de kinderziekenhuizen liggen vele zulke kinderen die bijvoorbeeld niet kunnen spreken, of die sondevoeding moeten krijgen.

Ondanks die afschrikwekkende voorbeelden, blijven de Pakistanen in Groot-Brittannië echter volharden in de boosheid. Bij de Pakistanen in Bradford, berucht om zijn fundamentalisten en zijn “rape gangs”, zijn zestig procent van de vrouwen gehuwd met een kozijn, bijna altijd via een gearrangeerd of gedwongen huwelijk. Ter vergelijking: studies over huwelijken in Engeland wijzen uit dat 4,5 procent van de huwelijken bij de aristocratie in 1875 nog “cousin marriages” waren, en 3,5 procent bij de middenklasse. Als men verder teruggaat in het verleden, lagen die percentages overigens ook bij westerlingen nog veel hoger. Maar in de loop van de twintigste eeuw daalde het cijfer tot minder dan één procent.

In tegenstelling tot wat ik dacht, zijn huwelijken tussen neven in neven en nichten in Europa wel legaal, maar in de meeste staten van de VS niet.

De Pakistanen houden om meerdere redenen vast aan die nefaste praktijk van “cousin marriages”, maar ze willen vooral dat het geld en de erfenissen binnen de familie blijven.

Bovendien heeft de islam altijd al positief gestaan tegenover zo’n huwelijken “binnen de familie”. De katholieke kerk wist al in de vroege Middeleeuwen hoe nefast huwelijken tussen bloedverwanten waren en voerde strenge verboden in. Die werden later versoepeld, maar het verbod op huwelijken tussen volle neven en nichten bleef behouden. In de islam

BODO RAMELOW, ‘VERKOZEN’ ZONDER MEERDERHEID Een zucht van opluchting ging deze week door de partijhoofdkwartieren en mediaredacties van Duitsland: de democratie in Duitsland is gered uit de boze klauwen van de AfD. In Thüringen, de rebelse deelstaat in het voormalige Oost-Duitsland, is de communist Bodo Ramelow uiteindelijk ‘verkozen’ tot minister-president. Nou ja, ‘verkozen’: in de zesde stemronde haalde Ramelow in het deelstaatparlement 42 stemmen, op 90. 23 stemden tegen, 20 onthielden zich, 5 bleven weg. Geen meerderheid dus, en een regering is er voorlopig niet.

De saga begon toen de inwoners van Thüringen bij de deelstaatverkiezingen op 27 oktober 2019 links wegstemden en rechts een meerderheid gaven. De uittredende communistische minister-president Bodo Ramelow, van de extreemlinkse partij Die Linke, haalde geen meerderheid meer.

In hun naïviteit dachten de Thüringers dat zoiets in de liberale West-Europese democratie wil zeggen dat je parlement bijgevolg ook een andere minister-president mag kiezen.

Nadat links fanatiek - tegen het verkiezingsresultaat in - Ramelow opnieuw naar voren schoof, haalde hij op 5 februari in twee stemrondes in het deelstaatparlement géén meerderheid. In de derde stemronde besliste een democratische meerderheid voor de centrumrechtse FDP-kandidaat Thomas Kemmerich.

Wat toen losbarstte, kan je moeilijk anders omschrijven dan een halve staatsgreep tegen democratische verkiezingen.

Links en extreemlinks betoogden met een spandoek “Ramelow nog steeds onze minister-president.” De regimepers krijste hysterisch overdreven dat de jaren ’30 terug waren en dat de nazi’s opnieuw opmarcheerden in Thüringen; Merkel vond de stemming ‘onvergeeflijk’ en mengde zich zo als Bondskanselier onwettig in de verkiezingen van een deel-

Een zeldzame fictiefiguur Het zal wellicht verbazen, maar het is de eerste keer dat er een speelfilm over een aspect van het leven van de Gaulle gedraaid wordt. Dat is bevreemdend. Winston Churchill alleen al komt in tal van films voor. Hetzelfde geldt voor verschillende Amerikaanse presidenten. Er werden in het verleden wel al een aantal televisiefilms of docuficties gedraaid over “l’homme du 18 juin”, maar zijn passages op het witte doek als fictiefiguur waren zeldzaam. Men herinnert zich enkel “L’Armée des ombres” van Jean-Pierre Melville uit 1969, waar de Gaulle dan nog enkel vanop de rug wordt gefilmd.

Volgens biograaf Eric Roussel heeft de Gaulle in die mate een legendarisch karakter aangenomen dat het moeilijk is om van hem een filmpersonage te maken. Er zouden volgens historici ook andere -praktisch en minder praktische - redenen zijn geweest. Zo was het steevast moeilijk een acteur te vinden die 1m96 groot was. Het verzet had na WO II ook weinig zin om de personencultus van de Gaulle te versterken. Ten tweede zou een film over het volledige leven van de Gaulle een fortuin kosten, men spreekt van een budget van meer dan 10 miljoen euro. Verder: het verzet was de zaak van een groep, niet van een individu. En vooral: de Franse filmwereld was in de jaren ’50 en ’60 niet echt gaullistisch. De invloed van de Communistische Partij onder de cineasten in die periode kan moeilijk worden overschat.

SALAN

ENGELAND ziet men het probleem nog altijd niet, of men wil het niet zien.

Huwelijken tussen bloedverwanten worden zelfs aangemoedigd.

Nationale cijfers In heel Engeland sterven elke week twee kinderen uit “cousin marriages” aan genetische afwijkingen. Dit cijfer is gebaseerd op data van de Child Death Overview Panels. Die onderzoeken de doodsoorzaak van ieder kind jonger dan achttien. Men ontdekte dat in vijf jaar tijd 545 kinderen uit “cousin marriages” waren gestorven. Duizenden andere kinderen bleven wel in leven, maar met zware fysieke en mentale problemen, waaronder doofheid, bloedziekte, hart- en nierfalen, long- en leverproblemen en een hele reeks ongeneeslijke neurologische of hersenafwijkingen. De BBC, nochtans een vlaggenschip van politieke correctheid en pro-islamitische propaganda, maakte melding van een rapport waaruit blijkt dat het aantal kinderen met genetische afwijkingen bij Pakistanen in Groot-Brittannië dertien keer groter is dan bij de totale bevolking.

Doodgeboren? Achterlijk? Verlamd? Het lijkt de Britse Pakistanen niet veel te kunnen schelen. Toch niet genoeg om hun inteeltgewoonten te veranderen. In Pakistan zelf trouwens ook niet. Als zo’n kinderen daar nog een beetje rechtop kunnen zitten, worden zij gewoon als bedelaars op de straathoeken gezet. Probleem opgelost. In Groot-Brittannië kan dat niet, maar daar is er een extra motief: zo’n huwelijken tussen verwanten zijn een prima achterpoortje om familieleden te laten overkomen in het kader van de gezinshereniging. En de gehandicapten betalen daar de bittere prijs voor: een leven van lijden.

PAUL BÄUMER

Bei uns in Deutschland

staat; de Antifa-knokploegen voerden aanvallen en bedreigingen uit op FDP-politici en kantoren, waaronder het huis en de familie van Kemmerich. Zowel FDP als Kemmerich bezweken onder de druk van pers, politiek en straatgeweld en Kemmerich diende zijn ontslag in.

Geen handdruk Na die eerste fase moest ook de lokale CDU in de ‘juiste’ vorm gematrakkeerd worden, en dat duurde wat langer. De gedoodverfde opvolger van Merkel, Annegret Kramp-Karrenbauer (AKK), beet er haar tanden op stuk en gaf ontslag. Maar wat later ging de CDU dan toch overstag, op typisch christendemocratische wijze: de verkiezing van Kemmerich had voor ‘instabiliteit’ gezorgd, de deelstaat had nu ‘verantwoordelijkheid’ nodig, en dus zou de CDU die ‘verantwoordelijkheid opnemen’ door niet langer dwars te liggen tegen de communist Ramelow.

En zo kon op 4 maart de grote tweede stemshow plaatsvinden: het deelstaatparlement van Thüringen moest opnieuw stemmen over een minister-president. Opnieuw schoof links brutaal Ramelow naar voren, die opnieuw in twee stemrondes geen meerderheid haalde. Pas in de derde stemronde kon hij roemloos de titel binnenhalen: met 42 stemmen van (extreem) links, tegen 23 tegenstemmen van AfD en één rechtse dissident. 20 CDU’ers onthielden zich, 5 FDP’ers bleven afwezig.

Zoals bekend staan linkse mensen voor warmte en verbondenheid, terwijl rechtse mensen daarentegen kil en hardvochtig zijn. Na de eerste mislukte verkiezing van Ramelow had een politica van links al opzien gebaard door een bloementuil, die ze wat voorbarig had meegebracht voor Ramelow, ostentatief voor de voeten van de net democratisch verkozen Kemmerich op de grond te smijten. Deze keer gingen de fractieleiders zoals gebruikelijk de verkozen minister-president gelukwensen

FRANKRIJK

oorlogsdagen van 1940. Kleindochter Anne de Laroullière zegt dat de film een juist beeld geeft van het koppel. Al is het de vraag of de Fransen zelf geïnteresseerd zijn in de dagelijkse intimiteit van een legende.

Right or wrong

OFFICIEEL GEDOOGDE INTEELT

9

DUITSLAND met een handdruk. Een handdruk die wellicht teruggaat op het feit dat men toont dat men geen wapen draagt en elkaar niet wil ombrengen. Ook de fractieleider van de AfD, Björn Höcke, stapte dus op Ramelow af om hem een handdruk te geven. Maar Ramelow, net verkozen tot minister-president, weigerde. Warmte en verbondenheid, u zegt het.

Uitstel van executie?

Hoe het nu verder moet in Thüringen weet niemand, want Ramelow mag dan wel als een echt communistisch Kampfschwein het ambt veroverd hebben, een werkbare meerderheid voor een regering heeft hij niet. Tenzij er met de CDU een geheime deal gesloten is, waardoor die de extreemlinkse regering gedoogsteun gaat geven. Het zou volledig in lijn zijn met de linkse wensen van Merkel. De CDU heeft immers een besluit dat zegt dat samenwerken met AfD én Die Linke verboden is, maar Merkel-adepten verklaarden al openlijk “dat je de communisten toch niet als even slecht kan beschouwen als de AfD.” Hoe dan ook laat de hele Thüringse saga een wrange nasmaak achter. Terwijl gescholden wordt op Hongarije en Polen, wegens ‘bedreiging van de rechtsstaat’, is in Duitsland een democratische verkiezing op eis van regeringschef Merkel via pershetzes en straatgeweld daadwerkelijk ‘teruggedraaid’, om zo het resultaat te bekomen dat het regime wenst: een communist op de stoel. Bestaat er dan in Duitsland eigenlijk nog een echte volwaardige democratie?

Er wordt nu gezegd dat de deal met de CDU ook vervroegde verkiezingen in 2021 zou omvatten. Benieuwd wat de koppige inwoners van Thüringen ervan denken dat Berlijn de besluitvorming in hun parlement dicteert. Als u het ons vraagt heeft Ramelow, om in communistisch jargon te blijven, enkel uitstel van executie bekomen.

HDG

10

Beeldspraak

12 MAART 2020

MEDIALAND

FILM

Het België-rot in de corona-bestrijding

Media doorprikken eigen vluchtelingenleugens Groot was onze verbazing toen we afgelopen week in de media de beelden te zien kregen van vluchtelingen aan de grens tussen Griekenland en Turkije, die door de Griekse grensbewaking eens ferm ‘getrakteerd’ waren. Niet omdat de Griekse grensbewaking geweld gebruikt gehad. Dat valt nu eenmaal te verwachten wanneer een grote meute een bewaakte grens aanvalt, ook al doen de media alsof zoiets geheel ongehoord zou zijn.

Maar wel omdat op die beelden geen enkele vrouw of kind op te merken viel. En dat is toch wel bijzonder. Tot dan toe hadden we immers alleen maar foto’s gezien van vrouwen en kinderen die, althans volgens de bijschriften, in erbarmelijke omstandigheden aan de Turkse zijde van de grens zaten te wachten om de Europese Unie binnen te trekken. Op geen enkele van die foto’s was er toen ook maar één jonge man te zien.

Het is daarmee duidelijk dat de media het Europese publiek alweer massaal zitten voor te liegen over de samenstelling van de “vluchtelingen” die via Turkije de Europese Unie trachten binnen te komen. Waarbij we “vluchtelingen” tussen aanhalingstekens plaatsen, want zoals de media soms af en toe schoorvoetend moeten toegeven, gaat het maar al te vaak om illegale migranten, en dus zeker niet alleen om vluchtelingen.

Wanneer het even kan, krijg je van die “vluchtelingen” alleen maar emo-foto’s te zien van fotogenieke kindjes en vrouwen. Maar als de media denken dat ze bij het grote publiek meer verontwaardiging kunnen opwekken met beelden van afgeranselde jonge mannen, doen ze dat zonder de minste schroom. In hun haast vergaten ze echter wel dat ze daarmee zelf het beeld aan diggelen slaan dat ze tot dan toe zo zorgvuldig opgebouwd hadden, namelijk dat van vluchtelingenmassa’s die voornamelijk uit vrouwen en kinderen zouden bestaan, met hier en daar misschien dan toch een zorgzame echtgenoot, als de kindjes er tenminste voldoende zielig uitzagen.

Corona: farmabedrijven dan toch geen Grote Boze Wolven?

Al jaren worden we in de media om onze oren geslagen met de schandalige praktijken van de grote farmabedrijven, die winst maken op de kap van zieke mensen. In de linkse redactielokalen staat het natuurlijk altijd goed om ferm uit te halen naar internationale privébedrijven die winst maken, maar als daar ook nog een emotioneel sausje met zieke mensen overgegoten kan worden, kan het amper beter worden. Bij de meeste rood-groene journalisten gaat de sympathie immers in de eerste plaats uit naar lokale krabbers die op basis van wat planten en kruiden middeltjes in mekaar flansen die op een placebo-effect na in het beste geval helemaal niet werken, en die daar vooral amper geld mee verdienen, want anders wordt het toch weer lichtjes verdacht.

Maar zie, één corona-crisis is al wat nodig was om de kranten elke dag reikhalzend te doen uitkijken naar de persmededelingen van de farmabedrijven om te zien of de wereld misschien toch gered kan worden van de volledige ondergang. De pleidooien om de farmabedrijven nog liever vandaag dan morgen PVDA-gewijs te nationaliseren zijn plotseling verstomd, in het besef dat een genationaliseerde farma-industrie in nog geen lengte van jaren met een middeltje tegen corona op de proppen zou kunnen komen. Het volstaat eigenlijk de kranten te lezen: niemand die verwacht dat het vaccin tegen corona uit China zal komen, ook al hebben de nationale universiteiten en laboratoria er omwille van voor de hand liggende redenen een voorsprong van weken.

Het zullen de Amerikaanse en de Europese bedrijven moeten zijn, vaak dan nog bevolkt door een hoop verfoeilijke “witte” mensen, die de kastanjes uit het vuur zullen halen. Maar schrijf nu al maar op dat het geen weken zal duren eer de eerste stemmen in de media zullen opduiken die het schandalig vinden dat een privébedrijf winst maakt op een corona-vaccin.

We hadden het verleden week al over de onkunde van Maggie De Block als ministerin van Volksgezondheid. In de loop van de voorbije week kwam daar nog haar boertigheid bij. Het is toch wel verbazingwekkend hoe een mens blijkbaar jarenlang minister kan zijn, en zich tijdens een persconferentie nog steeds geen gepaste houding en taal weet aan te meten, die waardig aan haar ambt zijn. Opnieuw: de media gaven geen kik, op een voorzichtige cartoon hier en daar na.

Maar Maggie De Block is het enige probleem niet. Zo hoorden we Herman Goossens pleiten voor meer tests op besmettingen, om tenminste de omvang van het probleem beter in kaart te brengen. Niet nodig, vond Marc Van Ranst, want dat zou er alleen maar toe leiden dat er meer gevallen ontdekt zouden worden, en dus tot meer ongerustheid onder de bevolking. Ja, als je schrik hebt van de koorts, meet je maar best je temperatuur niet, om de viroloog van de KU Leuven te parafraseren.

Dezelfde viroloog trouwens die een paar weken geleden op voorhand al de pandemie uitgeroepen had om zijn eigen persoontje wat interessanter te kunnen maken.

Je vraagt je wel af wat de media bezielt om de twee schertsfiguren De Block en Van Ranst te blijven opvoeren als orakels over het coronavirus. Het volstaat dat Theo Francken of Donald Trump nog maar hun mond opendoen, en ze publiceren meteen een paar ‘fact checks’ om hen terecht te wijzen. Maar Comical Maggie en Marc mogen onzin blijven spuien zonder dat er een reactie komt. Meer zelfs, duiders en commentatoren breken al een tijdje ostentatief hun klomp over de vele complottheorieën die de ronde doen op het internet.

Maar als de overheid enerzijds uitroept dat je iemand bij de minste niesbui al meteen op straat dient te smijten, maar anderzijds de ware omvang van de besmettingen niet wil meten, hoeft het dan echt te verbazen dat Jan met de pet denkt dat men allerlei dingen achterhoudt, en voor alle zekerheid toch maar aan het hamsteren slaat?

Australische krant helpt lezers in nood U las het ongetwijfeld in uw krant of op het internet: in Australië is er een tekort aan toiletpapier ontstaan, omdat de bevolking er door de angst voor een corona-epidemie aan het hamsteren is geslagen. De krant NT News, nooit voor een stunt met een humoristische ondertoon verlegen, besloot daarom om één van haar nummers uit te breiden met een extra editie over acht pagina’s die uitgeknipt kon worden als toiletpapier.

Bij ons valt het voorlopig nog mee met de voorraden toiletpapier, al wordt er hier en daar wel degelijk bericht dat er ook in ons land gehamsterd wordt. We willen echter onze lezers geruststellen: als de situatie precair dreigt te worden, heeft onze hoofdredacteur al beloofd dat ook wij ons steentje zullen bijdragen om de nood te lenigen. We zijn er voorlopig echter nog niet helemaal uit of die extra corona-bijlage van uw lijfblad zou moeten bestaan uit een paar bladzijden van De Morgen of De Standaard, dan wel een afdruk van een paar artikels van VRT NWS.

Parlementslid Die Linke roept op tot geweld Stel je voor dat een parlementslid van AfD tijdens een partijcongres zich in een bijzin zou laten ontvallen om de één procent meest criminele immigranten neer te schieten, u kan zich al voorstellen hoe niet alleen de Duitse, maar ook de voltallige buitenlandse pers, over mekaars voeten zou vallen om zo’n oproep tot geweld met heilige verontwaardiging te veroordelen.

En terecht. De AfD wordt zelfs al morele verantwoordelijkheid voor de aanslag van een psychisch gestoorde man aangewreven, zelfs al veroordelen ze het gebruik van geweld.

Maar als iemand van Die Linke oproept om niet eens criminelen neer te schieten, maar wel rijken? Nu ja, in de ogen van Die Linke bestaat er geen grotere misdaad dan economisch succes, maar rechtvaardigt dat werkelijk een oproep tot dodelijk geweld? Wij zouden denken van niet, net zoals wij ook zouden denken dat zo’n oproep meteen veroordeeld zou worden door de rest van de partij, om nog maar te zwijgen over de storm die zoiets zou opleveren in de media.

Maar wat las u over de uitspraak van Bernd Riexinger verleden week op een partijcongres van Die Linke in Kassel, en het onvermogen van de partij om die uitspraak te veroordelen, in uw krant? Niets dus. Want op een eenzaam stukje op onder meer SCEPTR na, bleef het oorverdovend stil in de Vlaamse én de Nederlandse media. Oproepen tot dodelijk geweld mogen dus blijkbaar toch, als je maar een (extreem-)linkse partijkaart hebt.

Guerrilla apenstreken: Monos

De Colombiaans-Ecuadoraanse regisseur Alejandro Landes maakte naam met zijn als documentaire vermomde speelfilmdebuut “Porfirio” (2011) nadat hij met een echte documentaire, “Cocalero” (cocakweker), in 2007 zijn allereerste film maakte.

“Porfirio” gaat over het leven van de Colombiaanse Porfirio Ramirez Aldana, een man die na een ongeluk verlamd in een rolstoel belandde en een lokale beroemdheid werd nadat hij een vliegtuig kaapte. Landes castte voor zijn film de echte Porfirio en liet hem een versie van zichzelf spelen.

Daarmee maakte Landes niet alleen een unieke film, maar zette hij ook zichzelf op de kaart als regisseur.

Zijn nieuwe film, “Monos” (aapjes of schatjes), is van een hele andere aard, waar toch ook weer zijn fluïde kijk op de realiteit centraal staat. Maar waar “Porfirio” juist een heel minimalistisch visueel werk was, pakt Landes het voor “Monos” visueel veel grootser aan met de hulp van de Nederlandse cameraman Jasper Wolf.

Leiderschap en overlevingsdrang “Monos” speelt zich af op ongedefinieerde, Zuid-Amerikaanse grond. Een tegelijkertijd sprookjesachtig en angstaanjagend niemandsland. Het verhaal geeft een kijkje in het leven van een kleine groep kinderen, die door een guerrillabeweging zijn gekidnapt en hoog in de mistige en grimmige bergen worden opgevoed als soldaten. Onder de schuilnamen Wolf, Dog, Rambo, Boom-Boom, Lady, Swede, Bigfoot en Smurf houden ze in opdracht van de zogenoemde Organisatie een Amerikaanse ingenieur, die ze “Doctora” noemen, als krijgsgevangene. Hun enige andere opdracht is het zorgen voor een melkkoe genaamd Shakira.

Maar als de kat van huis is, dansen de muizen en weten de kinderen niet beter dan zich te gedragen naar hun leeftijd.

Ze hebben geen idee van het bredere politieke spel waarin ze zich bevinden, en hoe onmenselijk de situatie is. Hoewel de precieze context, ook voor de kijker, bewust in het ongewisse blijft, is het duidelijk dat het allemaal niet verloopt zoals gepland. Zonder volwassen begeleiding is de groep ‘monos’ net zo gevaarlijk als een losgeslagen projectiel.

Het mooiste aan “Monos” is de universele aard van de film. Landes maakte doelbewust keuzes die de film zo fluïde mogelijk maken. Zo wordt het personage Rambo gespeeld door een genderfluïde acteur die Landes per toeval ontdekte. Sterk refererend naar de klassieker “Lord of the Flies”, is ook “Monos” een verhaal over conflict en overleving. Hoewel alles zich afspeelt binnen een wereld zonder wetten, ver van die van ons, is de uiteindelijke kern van het verhaal een tijdloos thema. Als zonder regels en autoriteit zelfs een volwassen maatschappij ten onder kan gaan, hoe kan je dan verwachten dat een groep gestoorde, losbandige kinderen met een flinke lading wapens geen steekjes zal laten vallen?

Adembenemende cinematografie en vervreemdende tonen Weergaloos gefilmd door Nederlander Jasper Wolf, toont “Monos” ons oogverblindende en betoverende landschappen, die niet alleen het verhaal ondersteunen, maar soms ook sturen. Het universele thema binnen die ongrijpbare en verontrustende omgeving wordt nog extra kracht bijgezet met de soundtrack van componist Mica Levi, die eerder al net zo mysterieuze muziek maakte voor “Under The Skin” (2013) en “Jackie” (2016).

Regisseur Landes trekt zijn film los van elke specifieke plaats en tijd, maar doet ons tegelijkertijd beseffen hoe pijnlijk reëel en relevant zijn film op dit moment is. Vanaf 25 maart in de zalen.

THIRZA NERISSA

Op de praatstoel

12 MAART 2020

11

Tom Van Grieken (voorzitter Vlaams Belang)

“2024 wordt het moment van de waarheid” Toen Tom Van Grieken een kleine drie jaar geleden zijn eerste boek publiceerde, gebeurde dat in een periode waarin zelfs de grootste optimisten hun verwachtingen binnen de perken hielden. Maar toen kwam 26 mei 2019 en leek het tijdperk van ‘zwarte zondagen’ weer helemaal terug. Niet alleen werd het Vlaams Belang de tweede partij, de sindsdien uitgevoerde peilingen wijzen op extra groeipotentieel. Het plaatst dit tweede schrijfsel in een heel andere context. Een gesprek.

Veel is er sinds ons laatste bezoek op die achtste verdieping van de hoofdzetel van het Vlaams Belang op het Brusselse Madouplein niet veranderd. Zelfde inrichting, als we ons niet vergissen dezelfde bureau-indeling ook, en ook het kantoor van voorzitter Van Grieken oogt hetzelfde, met uitzondering dan van het overlijdensprentje van zijn moeder, in 2018 door kanker geveld. Wel veranderd zijn de gezichten achter de bureaus, een direct gevolg van de verkiezingen van 2019. “Verschillende van mijn nauwe medewerkers van toen zijn inmiddels verkozen”, stelt hij.

“Noem het gerust het luxeprobleem.” (lacht)

U werd vijf jaar geleden voorzitter onder een bijzonder somber gesternte. ‘Zelfmoordmissie’, ‘kindsoldaat’, dit soort omschrijvingen waren legio. Dat hoort u niet zo vaak meer, durven we aannemen?

Tom Van Grieken: Sinds vorig jaar niet meer gehoord. (lacht) Op zich was een overwinning geen verrassing, we voelden tijdens de campagne dat het goed zat, maar de omvang was dat wel. Ik denk dat een samenspel van factoren gespeeld heeft. Om te beginnen onze eigen aanpak en strategie. In een nota die ik ooit als VBJ-voorzitter schreef, had het ik over winnen door onze eigen aanpak, niet

door de fouten van de anderen.

Nog steeds geloof ik hierin, maar nuanceer: enkele externe factoren hebben geholpen. De N-VA heeft zeker in de federale regering de verwachtingen niet ingelost. Er was ook de Marrakesh-crisis, al gebiedt de eerlijkheid te erkennen dat we die zelf uitgelokt hebben. Eigen aanpak dus. (glimlacht)

“Maatschappelijk is er nauwelijks nog sprake van enig cordon” Wanneer u terugblikt op de voorbije vijf jaar, en dat is toch de hoofdbrok van uw boek, zijn er bepaalde elementen die systematisch terugkomen. Verjonging, communicatie, andere stijl… Zijn dit de ingrediënten van uw succesformule?

Toen ik voorzitter werd, lanceerde ik direct drie belangrijke ankerpunten: nieuwe mensen, nieuwe thema’s en een nieuwe stijl. Alleen is er een verschil tussen dit aan te kondigen in de studio van Terzake

Kaars, Kater en Koning Wat opvalt in het boek - en misschien zijn dat net de zaken die het best blijven hangen - zijn die enkele anekdotes, de ene al wat verrassender dan de andere, die de VB-voorzitter een beetje het imago van ‘monsieur tout le monde’ geven.

Dat Tom Van Grieken de dag van de aanslagen in Zaventem en Brussel ontwaakte met een kater op de zetel van zijn politiek secretaris Bob De Brabandere. Of hoe hij kwaad een tumultueus partijbestuur verliet - hij was toen VBJ-voorzitter - en samen met diezelfde Bob een lange wandeling door Sint-Joost-ten-Node maakte, waarna beiden besloten in de plaatselijke kerk een kaarsje te doen branden voor de partij die zich in een ellendige staat bevond. Enkele weken later besloot hij voor het voorzitterschap te gaan.

Maar een van de meest hilarische zaken waar Van Grieken over schrijft, is zijn ontmoeting met de koning. “Er was een telefoon van het Paleis gekomen, maar we twijfelden of dit niet het werk van

en het in de praktijk om te zetten.

En net over dit laatste gaat mijn boek. Aanvankelijk liep het niet over een leien dakje, dat zal de lezer ook wel merken. Maar geleidelijk aan merkte ik dat de formule aansloeg. Dat we hierbij handig gebruik konden maken van het potentieel dat sociale media bieden, was een belangrijk hulpmiddel. Toch

Vroeger was ik vooral op het politieke cordon gefocust, het klassieke cordon sanitaire zoals destijds, nu al bijna drie decennia geleden, als levensverzekering van links bedacht. Als we erin slagen dat te doorbreken, zo dacht ik, zullen de andere cordons ook wel sneuvelen. Vandaag ben ik van het tegendeel overtuigd: het is via het maatschappelijk cordon dat op termijn het mediatieke en politieke op de schop zullen gaan. Want laten we eerlijk zijn: maatschappelijk is er nauwelijks nog sprake van enig cordon, en zeker niet bij de jongeren. We nemen vaak deel aan schooldebatten allerhande,

een grappenmaker was”, vertelt hij. “We trokken het na en ja, het klopte. Mijn mobiel nummer werd doorgegeven, dus verwachtte ik hun oproep. Toen die er kwam, zat ik in de wagen te telefoneren.

Onhandig als ik was drukte ik de verkeerde oproep af, die van het Paleis dus. Dat zijn zo van die momenten dat je jezelf de kop kan inslaan. Voor het bezoek werden me wat richtlijnen gegeven: De koning met Sire aanspreken en géén vragen stellen, die stelt hij.

Het eerste deed ik, maar aan het tweede hield ik me niet, maar meer wil ik hier niet over kwijt.

Mijn mening over dit land en de monarchie is geen duimbreed veranderd door deze ontmoeting.

Maar ik maak een onderscheid met de mens en van man tot man beloofde ik vertrouwelijkheid.”

ben ik ervan overtuigd dat er ook een belangrijke inhoudelijke component speelt. Tegenover een soort globalistische boodschap die men aan zowel de linker- als bepaalde rechterzijde treft, plaatsen wij een verhaal dat sociaal en identitair is.

Sociale media, u had het er zonet over. Ook voor Trump of Baudet droegen ze bij tot hun politiek succes. Wanneer besloot het VB om hierop massaal in te zetten?

Ergens hebben we dat aan VRT, VTM en de kranten te danken, de ‘mainstream-media’ zeg maar. De vaststelling dat we nauwelijks aan bod kwamen, heeft er ons toe gebracht alternatieve manieren te gebruiken om contact te leggen met de kiezer. Bart Claes, inmiddels verkozen in het Vlaams Parlement, werd destijds aangetrokken om onze aanwezigheid op sociale media te vergroten. Later kwam daar Michel Cardon bij. Het is iets waarin ze erg succesvol geweest zijn. Eigenlijk sluiten we hiermee aan bij een wat vergeten verhaal, namelijk dat het Vlaams Belang wel vaker de partij is geweest die met dergelijke nieuwigheden uitpakte.

Waren wij niet de eerste partij met een politieke webstek? Onze generatie heeft natuurlijk een alternatief, wat de vorige niet had.

U hebt het over drie cordons die rond uw partij liggen: een politiek, mediatiek en maatschappelijk.

Hoe moeten we tegen deze achtergrond ‘het doorbreken van het cordon’ begrijpen? Volstaat eentje om een cascade-effect te creëren?

Wel, sta me toe eerst iets te zeggen over mijn analyse die ik doorheen de jaren heb bijgestuurd.

wat een interessante graadmeter is. We merken uit de peilingen die in de schoot van die debatten gehouden worden dat we erg goed scoren bij de jongeren. Wist u dat ik wekelijks vragen krijg in de trant van “Kan je een video-verjaardagsboodschap voor mijn vriendin of vriend opnemen?”… Soms word ik ook gevraagd een quizvraag in een video te gieten, die dan tijdens de quiz afgespeeld wordt. En die vragen komen voor alle duidelijkheid uit alle hoeken. De andere kant van het cordon krijgt dit niet meer uitgelegd aan de basis en zeker niet aan de kiezer.

U maakt er geen geheim van: in 2024 wil u op Vlaams vlak mee besturen. Hoe realistisch is dit?

Tussen droom en daad liggen vaak praktische bezwaren…

Dát is de doelstelling, ik ben daar heel transparant in. Weet u, vorig jaar haalden we samen met de N-VA 44 procent, het beste resultaat ooit voor de zogenaamde V-partijen, destijds zelfs nog met drie. Mogelijk kan dit nog verbeterd worden. De Vlaamse Beweging vergist zich echter op één punt: dit cijfer werd gehaald zonder dat wij de N-VA gespaard hebben, en vice versa. Ergens kan je spreken van een familie, maar zoals elders zijn er onderling verschillen. Maar ik staar me niet blind op de N-VA. Waarom zouden we niet met CD&V akkoorden kunnen bereiken rond welzijn of armoedebestrijding? Of met Open Vld over veiligheidsbeleid? Wat mij betreft staan vele opties open.

Er was een zekere bitsigheid bij Bart De Wever vlak voor de verkiezingen (ingegeven door een bijzonder slechte interne peiling, zo blijkt), het pal-

jas-incident en dan toch die besprekingen vlak erna. Hoe kijkt u hierop terug?

Voor dat paljas-incident heeft hij zich vrij snel verontschuldigd, wat ik ook aanvaard heb. In politiek kunnen de emoties soms stevig oplopen. Bovendien, en dat zag hij zelf ook snel in, ben ik degene die er electoraal beter van geworden is. (glimlacht) Het moet ook gezegd dat Bart De Wever de enige partijvoorzitter was van wie ik op die verkiezingszondag felicitaties heb ontvangen, reeds in de namiddag. Ik geloof nog steeds dat hij tijdens die besprekingen oprecht was, maar “it takes three to tango” in deze, daar knelde het schoentje. Uit goede bron weet ik dat toen de besprekingen aan de gang waren, een van beide mogelijke coalitiepartners nee, ik kan niet onthullen dewelke de optie om met ons en N-VA in een meerderheid te stappen serieus bij de achterban heeft afgetoetst.

En dan de vraag van één miljoen en meer: hoe maakt u zich in 2024 incontournable?

In eerste instantie door de grootste te worden, waardoor we volgens het gebruik ook de informateur zouden leveren. Maar er is meer nodig.

Je moet niet alleen winnen, je moet die overwinning ook kunnen verzilveren. We willen klaar staan om die bestuursverantwoordelijkheid op te nemen. De voorbije maanden hebben we enorm veel tijd geïnvesteerd in onze aanwervingen, iets wat we met de hulp van een extern bureau doen. Er komen de komende jaren tal van inhoudelijke congressen, communicatielijnen met het middenveld en de administratie worden opgestart, thema’s worden uitgediept. We zetten zwaar in op inhoud, wat haaks staat op een politiek zoals bedreven door mensen als Conner Rousseau: veel vorm, maar inhoudelijk een lege doos. Bij wijze van boutade zeg ik wel eens dat we geen verkiezingen zullen winnen met een thema als ruimtelijke ordening, maar de kennis moet wel aanwezig zijn.

MICHAËL VANDAMME

12 Cultuur

12 MAART 2020

GESCHIEDENIS

Blind date Richard Leeuwenhart (1) met kunst

Mag ik nog even in de middeleeuwen blijven met de enige Engelse koning uit die tijd die de meeste Vlamingen kennen? Niet wegens zijn eigen prestaties, maar omdat hij in 40 films als reddende engel opduikt die Robin Hood uit de klauwen van zijn slechte broer prins Jan redt.

Sinds “Robin and Marian” (1969) beginnen die films meestal met de dood van de koning, waarna Robin het alleen moet redden. nieuwe Franse koning Philippe-Auguste erin Henri II op de knieën te krijgen. De koning sterft niet lang daarna. Richard erft al zijn Franse staten, behalve Bretagne.

De kruisvaarder

Richard is de tweede overlevende zoon van de Engelse koning Henri II en de betachterkleinzoon van de Normandische hertog Guillaume le Bâtard, die in 1066 Engeland binnenvalt en verovert. Latere generaties veranderen die bastaard in het nobeler “de Veroveraar”. Zijn moeder is Aliénor, hertogin van Aquitanië (ongeveer heel zuidwest Frankrijk). Zij was de eerste vrouw van de Franse koning die haar verstoot. Zogenaamd omdat hij wegens familiebanden in zonde met haar leeft, maar in werkelijkheid omdat ze hem alleen twee dochters gaf.

Acht weken later trouwt de dertigjarige hertogin met de achttienjarige Henri Plantagenet, hertog van Normandië, graaf van Anjou en troonpretendent van Engeland. Hij is blijkbaar iets virieler, want ze schenkt hem nog acht kinderen.

Een jaar na zijn huwelijk wordt Henri koning van Engeland. Een interessante situatie.

Als koning is hij de gelijke van de Franse koning. Als heer van Normandië, Anjou, Aquitanië en nog veel meer heerst hij over de helft van Frankrijk, maar is hij ook de vazal van de Franse koning. Die bezit geen vierde van de domeinen van zijn leenman. Henri Plantagenet is veel meer in Frankrijk dan in het armere ‘achterlijke’ Engeland, want altijd komt wel een van zijn eigen baronnen in opstand tegen hem met heimelijke of openlijke steun van de Franse koning.

Bekwaam en buitengewoon wreed Richard wordt geboren in 1157 in Oxford en woont er tot zijn achtste aan het hof van zijn moeder. Misschien leert hij wat woorden Engels bij de knechten en meiden, maar dat is niet zeker. Tijdens zijn regering valt het verwijt dat hij altijd mensen aanstelt die geen Engels ken-

nen.

Hij verhuist later met zijn moeder naar Aquitanië, waar hij drietalig wordt opgevoed: Provençaals, Frans en Latijn.

Veel aandacht gaat naar zijn militaire opleiding, die hij met enthousiasme volgt. Hij wordt lang, knap en is zich zeer bewust van zijn waardigheid.

De Normandische traditie kent geen primogenituur (recht van de oudste zoon op de hele erfenis) en dus is hij de erfgenaam van zijn moeder als hertog van Aquitanië. Engeland is voor zijn oudere broer en Bretagne voor een jongere. Alleen voor de jongste zoon is er geen eigen vorstendom en die houdt er zijn bijnaam Jean sans Terre (Jan zonder Land) aan over. De drie zonen eisen hun staten al gewelddadig op tijdens hun tienerjaren, aangemoedigd door de Franse koning.

Henri II verslaat zijn zonen nog gemakkelijk en vergeeft het hen. In Aquitanië profiteren de baronnen van die oorlog om zo onafhankelijk mogelijk te worden. Richard neemt het bevel over een huurlingenleger op en in harde veldtochten verslaat hij de opstandige baronnen en krijgt de bijnaam “Coeur de Lion”. Naast zijn buitengewone militaire gaven is er nog een reden voor zijn succes: zijn wreedheid, die zelfs opzien baart in die harde tijden. Hij laat opstandige baronnen onthoofden, hangt hun soldaten op, verwoest genadeloos dorpen en gehuchten en laat de boeren en hun gezinnen vermoorden.

Als zijn oudere broer sterft, wordt hij onverwachts de troonopvolger in Engeland, maar hij weigert Aquitanië af te staan aan jongere broer Jean. Het conflict met de koning laait weer op (Film “The Lion in Winter” met Peter O’Toole, Katharine Hepburn en de jonge Anthony Hopkins als Richard).

Na jaren slagen Richard en de

Richard vertrekt naar Engeland, waar hij gekroond wordt.

Hij bereidt een kruistocht voor, want de Egyptische heerser Salah ad-Din heeft Jeruzalem veroverd. De nieuwe koning heft zware belastingen en verkoopt overheidsambten om zijn veldtocht te financieren en hij sluit een akkoord met Philippe-Auguste, die hij niet vertrouwt.

Die moet mee op kruistocht en de buit zullen ze onder hen beiden verdelen. Onderweg naar het Heilig Land arriveert Richards leger in Sicilië en hij laat Messina innemen en plunderen. De twee koningen ruziën als Richard weigert zijn officiële verloofde - halfzuster van de Franse koning - te trouwen omdat hij vermoedt dat ze de minnares van zijn vader was.

Moeder Aliénor verschijnt met een nieuwe bruid: de dochter en mogelijke erfgename van de koning van Navarra en dus nog meer land voor Richard.

Volgende etappe is Cyprus, dat geregeerd wordt door een vazal van de keizer in Constantinopel. Richard verovert het christelijk eiland op korte tijd, belooft de plaatselijke heerser niet in de ijzers te slaan en gooit hem in de kerker… met zilveren boeien. Op Cyprus trouwt hij met de prinses van Navarra.

Het huwelijk blijft kinderloos en nog altijd discussiëren historici over Richards seksualiteit. Zijn belangrijkste biograaf stelt dat er getuigenissen zijn dat hij vrouwen verkrachtte en een bastaard had. Anderen houden vol dat Richard minstens biseksueel was. In de jaren zestig van de vorige eeuw wordt de koning onterecht de held van veel Britse homo’s die willen bewijzen dat een homo een geweldenaar kan zijn die niet verwijfd is.

Na zijn huwelijk landt Richard met zijn leger in Acre (nu Akko in Israël), waar de Franse koning ook gearriveerd is. De plaatselijke kruisvaarders belegeren de stad al twee jaar, terwijl ze zelf bedreigd worden door Salah ad-Din. Op een maand tijd neemt Richard (met hulp van de Fransen) de stad in. Hij vernedert de hertog van Oostenrijk die het aandurft zijn standaard op de muren te plaatsen naast de vlaggen van de twee koningen. De Oostenrijkse vlag wordt in de modder gegooid en de hertog vertrekt ziedend van woede.

De koning van Engeland vermoedt niet dat dit akkefietje hem later bijna zijn leven en zijn troon zal kosten. Na de verovering van de stad trekt de Franse koning naar huis, zogenaamd wat ziekjes, maar vooral bezorgd over de opvolging van de Vlaamse graaf Filips van den Elzas, die in Acre sterft. De Fransman wil tevens onrust stoken in de Franse gebieden van Richard, die achterblijft om Jeruzalem te heroveren.

JAN NECKERS

The Phoebus Foundation heeft een zo rijke collectie portretten uit de renaissance en de barok dat ze voor de expo “Blind Date” maar liefst vier locaties in de Antwerpse binnenstad aandoet.

The Phoebus Foundation is de kunststichting van Fernand Huts, de grote baas van Katoen Natie, en zijn echtgenote Karine Van den Heuvel. Stukken uit deze gigantische en gevarieerde verzameling waren te zien op boeiende tentoonstellingen, zoals “Voor God en Geld” over de gouden tijd van de Zuidelijke Nederlanden en “Oer” over de wortels van Vlaanderen.

Nu is de portretschilderkunst van de middeleeuwen tot de vroegmoderne tijd aan de beurt.

The Phoebus Foundation bezit een schat aan zulke portretten. Zo veel en zo divers dat ze samen met het Museum Snijders&Rockoxhuis een expo kan samenstellen die het genre in al zijn facetten belicht.

De tentoonstelling “Blind Date, portretten met blikken en blozen” vindt plaats op vier locaties in de Antwerpse binnenstad.

Ideaal decor Het Museum Snijders&Rockoxhuis in de zeventiende-eeuwse patriciërswoningen van de toenmalige Antwerpse burgemeester Nicolaas Rockox en diens buurman, de dierenschilder Frans Snijders, is het ideale decor voor deze expositie. De portretten hangen er in hun natuurlijke habitat, maar krijgen in de scenografie van Walter Van Beirendonck een verrassend fluogeel jasje. Gastheer in het museum is Nicolaas Rockox, die zelf figureerde op menig portret. In de collectie van het Snijders&Rockoxhuis zitten nog meer pareltjes, zoals de schitterende portretten van de Aartshertogen Albrecht en Isabella (1615) van Peter Paul Rubens.

Mooi is dat The Phoebus Foundation ook een portret van Albrecht bezit, eveneens van Rubens en uit 1615, maar waarop de aartshertog verschillend is uitgedost. Op het ene werk staat hij tegen een groene en op het andere tegen een rode achtergrond. Net zoals Albrecht is Isabella een tweede keer aanwezig. Antoon van Dyck portretteerde haar rond 1625 als claris, want ze had zich na de dood van haar man teruggetrokken in het klooster in Tervuren.

Er zijn nog meer machtigen uitgenodigd op de expo. Uit het atelier van Jan Cornelisz Vermeyen komen een dubbelportret van

Keizer Karel V en Isabella van Portugal (ca. 1530) en een portret van Ferdinand I, keizer van het Heilige Roomse Rijk (ca. 1560). Niet enkel de groten der aarde lieten zich op hun mooist vereeuwigen.

Ze kregen al snel navolging van de burgerij die zich een duur schilderij kon veroorloven. Op de tentoonstelling zijn heel wat rijke heren en deftige dames te zien, meestal met een ernstige blik.

Ze dragen een bontjas of dure juwelen om hun status in de verf te zetten. Soms houdt de geportretteerde een boek in de hand om zijn geleerdheid te illustreren.

Attributen zoals een gekraakte walnoot, een bordspel of zelfs een papegaai gaven het portret een diepere boodschap.

Veelzijdig genre Het is een lange rij van portretschilders die te zien is: Quinten Metsys, Frans Floris, Jan Van Hemessen, Frans Pourbus, Cornelis De Vos, Jan Cossiers, Jan Broeckhorst, Michael Sweerts, Jacob Jordaens (zie afbeelding)… Alle facetten van de portretschilderkunst komen aan bod, ook groepsportretten en zelfportretten van schilders, soms verstopt in een gezelschap. Er zijn interessante portretten van jolige types en narren en van minder begoede burgers zoals keukenmeiden. In de Keizerskapel belicht “Blind Date” de middeleeuwse religieus geïnspireerde individuele portretten en drieluiken met de portretten van de opdrachtgevers. In de Sint-Carolus Borromeuskerk zijn bijzondere kinderportretten te zien. Het zijn votiefschilderijen die dankbare ouders aan de kerk schonken en waarop kleuters als minivolwassenen poseren. In het museum Vleeshuis tonen monumentale schilderijen van Frans Snijders uit de collectie van The Phoebus Foundation dat de vroegmoderne mens niet enkel hield van mode, maar ook van lekker eten.

MMMV Tentoonstelling “Blind Date.

Portretten met blikken en blozen”, van 14 maart t.e.m. 31 december 2020, vier locaties in Antwerpen, www.blinddate. vlaanderen.

Actueel

12 MAART 2020

13

Egyptische priester Rafic

“Europa moet eindelijk vervolgde christenen helpen” In het oude christelijke centrum van Cairo bevind ik me in de kerk van Sint-Joris. Net zoals de andere toeristen daar aanwezig, vergaap ik mezelf aan de prachtige mozaïek van Jezus Christus aan het plafond van de kerk. Deze Grieks-orthodoxe kerk staat al een millennium in de Egyptische hoofdstad en toont de eeuwenoude aanwezigheid van de Griekse kerk in Egypte. Hedendaags zijn ze nog steeds in Cairo. In de kerk van Sint-Cyrillus heb ik een interview met priester Rafic.

Zijn kerk is een oosters-katholieke of in vaktaal een geünieerde kerk genoemd. Ze behoort tot de Rooms-Katholieke Kerk, maar gebruikt een oosterse ritus.

Als ik binnenkom, wordt er een mis opgedragen ten nagedachtenis aan de vier vermisten van SOS Chrétiens d’Orient. Op 20 januari werden de werknemers van de NGO ontvoerd in Bagdad.

Sindsdien is er niets meer van hen gehoord. Ondanks de vele beveiligingsprotocollen voor risicovolle gebieden, blijft het een risico voor NGO’s om in het Midden-Oosten te werken. Het is dan ook een jammere zaak dat net de NGO’s die proberen vervolgde christenen in de regio’s te helpen, worden geviseerd door criminelen of extremistische moslims. Na de misdienst, waar zowel Fransen als Egyptenaren aan deelnamen, spreek ik priester Rafic in zijn kantoor.

Wie zijn de leden van de Griekse kerk van Egypte?

Priester Rafic: In het Midden-Oosten noemt ons men vaak “Rum”. We hebben onze naam te danken aan de islamitische veroveraars van het Midden-Oosten. Toen de moslims deze regio veroverden en ons in het Grieks hoorden bidden, noemden ze ons “Rum”. Dit komt omdat in het Oost-Romeinse of Byzantijnse Rijk Grieks de gesproken taal was, alsook de liturgische taal van de Orthodoxe kerk.

Wij zijn lid van de Griekse Kerk, maar hebben noch de Griekse nationaliteit, noch de Griekse identiteit. We beschouwen onszelf ook niet als Grieken, maar als oosterse christenen. We volgen de Byzantijnse ritus en onze Kerk is verspreid over het gehele Midden-Oosten van Turkije tot Jordanië. Om een voorbeeld te geven: de twee takken van mijn familie zijn afkomstig uit Damascus en Libanon.

Jullie vormen een kleine gemeenschap hier in Egypte. Brengt dit problemen met zich mee?

Enkele decennia geleden telde onze kerkgemeenschap tienduizenden gelovigen. Maar na de politieke problemen die ontstonden bij de nationalisatie van het Suezkanaal, is er helaas een grote emigratie vanuit onze kerkgemeenschap opgestart.

We zijn als Kerk betrokken in een religieuze dialoog met de andere Kerken hier in Egypte, aangezien onze gelovigen vaak dezelfde problemen kennen. De moeilijke economische situatie alsook de stijgende levenskosten treffen alle Egyptenaren. Daardoor neemt ook de armoede toe.

Daarnaast zijn alle christenen in Egypte helaas ook, ongeacht de Kerk waartoe men behoort, het doelwit van extremistische mos-

lims. Als dit geweld een christen in Egypte treft, dan raakt dat ons allemaal.

Klopt de stelling dat de christenen in Egypte zwaar hebben geleden onder president Morsi en de Moslimbroeders?

Onze Kerk heeft net als de andere (christelijke) Egyptenaren ontzettend geleden tijdens zijn regeerperiode. Allereerst waren ze niet capabel om een groot land zoals Egypte te besturen omdat ze vooral bezig waren met hun eigen politieke agenda. Zo waren ze bijvoorbeeld druk bezig met het oprichten van eigen parallelle instituties, zoals een eigen politie en leger. Dit in plaats van bezig te zijn met de economie en met de alledaagse zaken die Egyptenaren aanbelangen, zoals de waterbevoorrading. Ze beweerden uit naam van God te

STOP CHRISTEN VERVOLGING Steun

BE82 4096 5194 9168

moeilijker geworden om naast andere religieuze gemeenschappen te leven?

Er is helaas nog steeds een kloof tussen christenen en moslims. Dat zien we vooral op het platteland. De armoede die daar heerst, zorgt ervoor dat veel problemen helaas een sektarisch karakter krijgen. Dat komt omdat extremisten christenen vaak als een zondebok gebruiken.

Hierdoor vluchten dan ook veel

“Armoede geeft problemen een sektarisch karakter” regeren, maar veel mensen ervoeren dat God geen brood op de plank bracht of voor benzine in hun auto zorgde. De armere lagen van de bevolking ervoeren dit des te harder en aangezien vooral zij de Moslimbroeders steunden, kalfde hun steun dan ook snel af.

Maar was zijn beleid ook specifiek tegen christenen gericht?

Vóór de revolutie - toen Moebarak nog president was - waren er ook al aanslagen en problemen. Maar nadat Morsi in 2013 de macht greep, werd ons leven wel degelijk moeilijker. Zo verbood hij bijvoorbeeld de bouw en renovatie van kerken. Sektarische aanvallen tegen christenen stegen ook enorm tijdens deze periode. Nu zijn er minder aanvallen, maar we maken ons geen illusies. De individuen en bewegingen die ons viseerden zijn er nog steeds, maar ze zijn nu ondergronds gegaan. Het grote verschil is dat de overheid ons nu beschermt in plaats van mensen tegen ons op te hitsen.

Is het - de Egyptische autoriteiten buiten beschouwing gelaten - voor Egyptische christenen

christenen weg. Het is jammer om te zien hoe mensen worden gemanipuleerd om christenen te haten. We proberen dan ook zowel bij onze gelovigen, de overheid alsook alle Egyptenaren de mentaliteit te creëren dat wij allen Egyptenaren zijn. Wij hebben een millennia-oude beschaving waaruit wij allen zijn voortgekomen en die ons allen bindt. Als iedereen dit beseft, dan wordt het voor religieuze extremisten moeilijker om ons te verdelen.

Het meer fundamentalistische deel van de moslimbevolking wil dit land echter duidelijk niet meer met ons delen. Maar samenleven met moslims kan wel degelijk goed gaan. Ikzelf bijvoorbeeld heb goede contacten met mijn moslimburen. Ik word uitgenodigd voor het Suikerfeest en moslims begroeten mij als priester vaak even hartelijk als mijn kerkgangers. Het leven van de christenen in Egypte kent getijden net als de Nijl. Soms kennen we periodes van tolerantie en welvaart, andere periodes kennen we helaas onderdrukking en vervolging. Zonder te naïef en optimistisch te klinken, kan ik wel zeggen dat ik het geloof heb dat na deze turbulente periode in Egypte het samenleven beter zal worden.

U vernoemde eerder de grote emigratiegolf die jullie hebben meegemaakt. Is dit nog steeds een probleem?

Veel jonge mensen koesteren nog steeds de droom om naar het Westen te migreren. Voorheen kenden we dit ook en gingen veel jonge mensen in het Westen studeren. Het grote verschil is dat ze nu in het Westen blijven om daar een leven op te bouwen. Zo bezocht ik bijvoorbeeld onlangs een grote gemeenschap van oosterse christenen in Canada.

Globalisatie biedt mensen kansen, maar kent ook nadelen. Wij verliezen bijvoorbeeld het talent in onze gemeenschap. Maar ondanks alle pracht en praal die het Westen biedt, blijven wortels en identiteit voor iedereen belangrijk. Wij hopen dan ook dat de economische situatie verbetert, zodat wij onze jonge mensen ook hier een mooie toekomst kunnen bieden.

Hoe kijkt u naar toekomst van de christenen in het Midden-Oosten?

De Egyptische christenen hebben recentelijk turbulente tijden en veel omwentelingen gekend. Maar gelukkig geen allesvernietigende oorlogen, zoals recent in Irak en Syrië. Wij zijn doorheen de geschiedenis vaak vervolgd geweest, maar gelukkig niet het slachtoffer geworden van genocide zoals de religieuze minderheden in Irak met IS hebben gekend. In Egypte ziet de toekomst er dus beter uit dan in andere landen. Aangezien Egypte een grotere bevolking heeft, zijn er proportioneel ook meer christenen in dit land. Maar de demografische evolutie van het land baart me wel zorgen. Christenen hebben omwille van hun hogere opleidingsgraad een lager geboortecijfer dan moslims.

Dit geldt wel niet voor de arme Koptische gezinnen, die wel een hoog geboortecijfer kennen.

Momenteel vormen de demografische veranderingen geen

directe bedreiging, maar het kan wel voor onrust zorgen en van de christenen in Egypte een nog kleinere minderheid maken.

In de rest van het Midden-Oosten is vooral de situatie in Irak schrijnend. Twee decennia na de Amerikaanse invasie van 2003 blijft er nog maar ongeveer een vijfde van de oorspronkelijke christelijke bevolking over. Ik vrees voor verdere vervolging en dat hierdoor de resterende christenen - net zoals leden van andere religieuze minderheden zoals de jezidi’s - zullen migreren naar het Westen. Syrië is een andere situatie. Ondanks de vreselijke oorlog die daar nu al bijna negen jaar woedt, zijn er ook christelijke gemeenschappen die niet rechtstreeks door het oorlogsgeweld zijn getroffen. De heropbouw van grote steden zoals Aleppo en Homs - waar voorheen veel christenen woonden - is ontzettend belangrijk om hen letterlijk terug een huis te geven. Ik hoop dat eens er vrede is en dus ook een stabielere situatie uit voortkomt, vele christenen naar Syrië zullen terugkeren. Hier in Egypte was er voor de Syrische oorlog al een grote interactie en migratie tussen de christenen van Syrië en Egypte. Ik hoor stemmen uit de Syrisch christelijke gemeenschap hier die hardop hopen om terug te kunnen keren naar hun moederland eens dat mogelijk is.

Maar ik vind dat Europa eindelijk eens een duidelijk beleid moet voeren om vervolgde christenen te helpen. Niet alleen in het Midden-Oosten, maar ook in Afrika. En je helpt hen niet door hen allen naar het Westen te laten migreren. Maar wel door de religieuze extremisten die hen vervolgen te bestrijden en door economisch in hun landen te investeren. Zo kunnen ze in hun eigen land een toekomst uitbouwen. Maar kijk niet zoals nu van hun problemen weg om nadien krokodillentranen te hullen als er duizenden mensen verdrinken op de Middellandse Zee op de vlucht voor deze moeilijkheden.

JENS DE RYCKE

14

Brieven

12 ,MAART 2020

Sluit Oostenrijk straks zijn grenzen?

De dreiging van een nieuwe migratiecrisis doet bepaalde Europese staatslieden (eindelijk) naar maatregelen grijpen. Want de Turkse beslissing om de grenzen naar Europa weer open te zetten voor vluchtelingen en illegalen, mag dan al een onmiddellijke impact hebben op Griekenland en de Griekse eilanden, andere Europese staten zien de bui ook hangen. Zo roept de Oostenrijkse conservatieve bondskanselier Sebastian Kurz de andere EU-lidstaten op tot verzet.

RELLEN IN DELHI

BART SOMERS

Pallieterke, Met interesse las ik het artikel "De Rellen in Delhi" door Dhr. Paul Bäumer in het jongste nummer van dit geliefde blad. Een artikel waarin de auteur de Indische moslimgemeenschap afschildert als geweldenaars enerzijds, en de Hindoes als een stel weke schaapjes anderzijds.

Vreemd, want met diens kennis van de Indische recente geschiedenis kent de auteur toch ook de slachtpartijen op Sikhs uit 1984, de pogrom in Ahmedabad op moslims in het begin van deze eeuw of de vervolging van Christenen in Karnataka (Zuid-India). Telkens zijn het voorbeelden van vervolging van religieuze minderheden door, jawel, Hindoegroepen.

Uiteraard is er ook geweld ten aanzien van weerloze Hindoes, al hoop ik toch dat regeringsbeleid zich niet gaat baseren op een scorebord per duizend slachtoffers. In elk geval was de voorstelling onjuist en tendentieus.

De aanleiding voor de recente rellen – de Citizen Amendment Act (CAA) – gaat dan ook duidelijk de verkeerde kant uit. De wet realiseert een nieuwe ongelijkheid op het Indische grondgebied op basis van religie, deze keer ten nadele van – niet alleen, maar toch vooral – moslims. Het is een verderzetting van het institutionaliseren van ongelijkheid op basis van afkomst. Een concept dat al gangbaar is sinds de oprichting van de natie in 1947, toen nog door de (linkse) Congrespartij.

Daardoor is er ook vandaag discriminatie bij geboorte op basis van kaste en geloof, met name in het bevoordelen van lagere (Hindoe) kastes en niet-Hindoes. Voor een vreedzame toekomst lijkt mij het geleidelijk afbouwen van dergelijke ongelijkheden alvast een strakker plan dan het opbouwen van nieuwe in de andere richting.

Koen Wauters – A alst

Pallieterke, Bart Somers als minister van Inburgering in de Vlaamse regering is zoals een vos in het kippenhok. En niet alleen door zijn hoogsteigen klimaatplan, waarmee hij de bevoegde minister de poten vanonder haar stoel zaagt.

Die man heeft zijn carrière gemaakt door als zogezegd ‘liberaal’ zoveel mogelijk de opiniërende media naar de mond te praten.

Wat hij in interviews doet, is politiek correct geschreeuw op een eigen zachte manier na te kletsen. Een aantal wederkerende voorbeelden: ‘We moeten verder werken aan een inclusieve gemeenschap.’ – meer hoofddoeken. ‘We moeten inzetten op een warme en verwelkomende samenleving’ – meer immigranten. ‘Ons verhaal is niet een of-of maar een en-en verhaal’ – meer moskeeën. ‘We mogen niemand uitsluiten’ – behalve mensen van Vlaamse oorsprong die onze Vlaamse cultuur willen behouden. Ik weet niet of hij dat allemaal zelf gelooft, maar hier zijn echte bedoeling. Door dat soort ‘communicatie’ krijgt hij volop de aandacht van de goedkeurende media met de bijhorende gratis reclame. Hiermee verzekert hij zich van zijn voorkeursstemmen bij zijn eigen politiek correct kiesvee. Dat hij daarmee heel wat klassieke liberalen schoffeert, kan hem geen bal schelen en dat de OpenVld verkiezing na verkiezing verliest nog veel minder. Wanneer zal de OpenVld eindelijk inzien dat ze niet enkel een stemmenkanon, maar ook een zich volvretend koekoeksjong hebben binnengehaald? Als de partij onder de kiesdrempel geraakt vermoed ik, maar dan zal het te laat zijn.

Gunter Deleyn – M ariakerke

75 JAAR ‘T PALLIETERKE

FEDERATIE VLAANDEREN-BRUSSEL

Pallieterke, Voor de 75ste verjaardag van ’t Pallieterke stuur ik met een warm Vlaams hart een gedicht door.

SEHNSUCHT Uit het zuiden waait de wind als zachte muziek over het riet van de grillig vertakte kreken en als je dan als de legendarische Pallieter in de malse weiden ligt en de elegante kiekendief ziet zweven en de roep hoort van de smienten in de avondnevel dan weet je weer wat Sehnsucht is.

Johan Corveleijn - Oostende

Kruisende woorden oplossing 1204

A B C D E F G H I J K L

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 K

I

N D E R Z

I

E K T E

R E E X E O X S N E E R E P

I

S T E L X K R E K

N E G O T T R

I

I

E R E N X E

B A L E X L X V N

E X N E F E R T E T E X N E G R E S C O X A R R B S X S L X U X S

I

D E

R X E T X G R A P X R O N B E R

I

I

S P E L I J K

O O R X B R U

I

L O F T

D R O P X O S X T X T E

Pallieterke, Sedert een aantal jaren gebruikt RTBF consistent ‘Fédération Wallonie-Bruxelles’, een term die geen enkele wettelijke basis heeft.

Er is ook een uithangbord met die titel, schuin tegenover het federaal parlement. Het is aangewezen dat de VRT en de Nederlandstalige pers systematisch ‘Federatie Vlaanderen-Brussel’ zouden gebruiken. Waarom niet?

De Franstaligen beogen door het jarenlang gebruik het creëren van het ‘fait accompli’.

Van Vlaamse kant: idem dito. Zien of er reactie komt. De Franstaligen gebruiken reeds jaren een confederale benaming.

L.D. – Kontich

Oostenrijk liet in het verleden ook al weten elke Turkse chantage met massale migratie te veroordelen. Maar nu is Kurz nog scherper. Op 3 maart uitte Kurz forse kritiek op “de Turkse aanval op de EU en Griekenland”. Tijdens een persconferentie, die gewijd was aan de toestand in Syrië en de Grieks-Turkse grens, herinnerde Kurz er aan dat “menselijke wezens momenteel gebruikt worden om druk op Europa uit te oefenen”, een actie die opgezet was door president Erdogan die er zich van bedient “als van een wapen”.

De lakmoesproef voor Europa Het verzet waartoe Kurz oproept, moet een oproep tot massale migratie kunnen indijken. “We mogen niet toegeven aan druk. (…) Als wij vandaag aan deze Turkse druk toegeven, als president Erdogan als overwinnaar uit dit conflict komt, dat beslist of tienduizenden mensen via Griekenland naar de EU komen, dan weten we nu al dat honderdduizenden hen zullen volgen. Dit zal dan het einde betekenen van het vrij verkeer binnen Europa”, aldus een scherpe Sebastian Kurz.

Het scenario is duidelijk. De vraag is of de regeringen in Europa klaar zijn voor deze ‘state of urgency’. Kurz windt er geen doekjes om: wat zich afspeelt aan de grenzen van Griekenland is het “uur van de waarheid” voor Europa. Voor Oostenrijk ligt de oplossing in de verhoogde bescherming van de buitengrenzen van de EU “zodat het nodige

kan worden gedaan om een herhaling van de crisis van 2015 te vermijden”.

Oostenrijk trekt zijn conclusies Sebastian Kurz lijkt trouwens niet te lang te willen wachten op zijn besluiteloze en afwachtende EU-collega’s. Op 1 maart heeft zijn minister van Binnenlandse Zaken, Karl Nehammer, aangekondigd dat hij elk illegaal betreden van het grondgebied zal aanpakken en dat hij maatregelen zal nemen mocht blijken dat het niet lukt om migranten aan de grens van Griekenland tegen te houden.

Het naburige Hongarije heeft de Oostenrijkse autoriteiten laten weten dat het zijn grenzen nog beter zal beschermen, ook Kroatië liet al dezelfde boodschap horen. De beide staten liggen op de route van Griekenland naar Noord- en West-Europa.

De toon is fel veranderd in Oostenrijk.

Met de migratiecrisis van 2015 had Oostenrijk migranten verwelkomd, toen ongeveer 1 procent van de eigen bevolking. De opnamebereidheid is volledig verdampt, ook en niet in het minst bij de eigen Oostenrijkse bevolking.

Wie volgt? Wie durft in de overige West-Europese EU-lidstaten het falen van het eigen asiel- en migratiebeleid toegeven en het roer omgooien? Het uur van de waarheid breekt stilaan aan…

PIET VAN NIEUWVLIET

TAALTEST KLEUTERKLAS

DE POSITIE VAN HET LAND

Pallieterke, N-VA-minister Weyts stelt voor om aan het einde van de kleuterschool een taaltest af te nemen om te zien of de kleuters voldoende de taal Nederlands machtig zijn.

Natuurlijk hadden de schoolkoepels, bureaupedagogen, bepaalde proffen (die gesubsidieerde onderzoeken publiceren die niemand leest) kritiek.

Als gewezen leerkracht nodig ik deze mensen eens uit om van achter hun bureau te komen en om een week te komen lesgeven in het eerste leerjaar waar tien kinderen geen of bijna geen Nederlands kunnen spreken.

Ik denk dat deze ‘geleerde’ mensen na een week de muur op kruipen, een depressie hebben en aan de pillen zitten. Maar ze kunnen het natuurlijk goed uitleggen van achter hun bureau en geleerde praat verkopen.

Swa Cauwenbergh - A ntwerpen

Pallieterke, In een interview met TRENDS in 1995 zei Jean-Luc Dehaene dat politici BETER moeten betaald worden, MÉÉR moeten betaald worden “want anders krijgen wij minder kwaliteit in de vertegenwoordiging in het parlement”. Ik citeer hem letterlijk. Gelijk met de hogere belastingen voor de privésector hebben politici zich in de loop der jaren geruisloos in alle stilte onbelaste onkostenvergoedingen (die zij niet eens moeten bewijzen) en riante uittredingsvergoedingen en nog méér cumulerende voordelen gestemd.

Plato schreef in “De Republiek” dat politici de bevolking géén belastingen mogen opleggen die niet eveneens op henzélf van toepassing zouden zijn. Beleidsmakers en politici verwijzen graag naar Plato, want dat klinkt intelligent, maar dát citaat gebruiken ze nooit!

In de filosofie van Edmund Burke - waar zij soms ook naar verwijzen - is België géén democratie, maar een cynische oligarchie die geleid wordt door rijke politici, met dank aan onze “volksvertegenwoordigers” die in alle praat- en amusementsprogramma’s te zien zijn. De regering Vanden Boeynants in 1966 (54 jaar geleden!) kampte reeds met een begrotingstekort. Onze beleidsmakers verzonnen éénmalige crisisbijdragen (die jaarlijks weerkeerden) en onze bevolking ging er steeds vérder op achteruit terwijl politici ongestoord verder carrière maakten, zelfs in familieverband. Maar “een politieke carrière is niet interessant, vanwege een te onzekere toekomst", zei Louis Tobback, terwijl hij er zoontje Bruno binnenloodste. Ook hém citeer ik letterlijk.Volgens een enquête van De Morgen vinden 48,7% van de kiezers dat politici corrupt zijn, en geloven nog slechts 16% kiezers dat “politici proberen hun beloften na te komen”.

Waar zou dat toch aan liggen?

M arc Bertrand – Edegem

LEZ-PAS Pallieterke, Ik ben woonachtig in het Antwerpse. Gezien ik met een diesel Euronorm 4 rij en mijn Mercedes nog lang niet aan vervanging toe is, heb ik een LEZ-jaarpas gekocht in Antwerpen. Ik heb begrepen dat er hierdoor een koppeling is tussen mijn nummerplaat en de aankoop van die jaarpas. Door het feit dat (niettegenstaande ik een roetfilter heb) het fijnstof dat ik in Antwerpen uitstoot, ook in de lucht boven Gent zal terechtkomen en vice-versa, en het feit dat heel het LEZ-gebeuren is uitgewerkt door verstandige mensen, en gezien de koppeling nummerplaat/LEZ-pas, ben ik ervan overtuigd dat ik met mijn LEZ-pas die ik in Antwerpen kocht, ook in Gent mag rondrijden, logisch toch? Indien het echter zo is, dat het systeem niet zou zijn uitgewerkt door intellectuele mensen, maar eerder bedoeld is als geldklopperij, geeft u me dan een seintje?

Paul Boumans - A ntwerpen

Een lezersbrief insturen?

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.

Sport

12 MAART 2020

Strenge trainers Na het behalen van 4 punten op 21 ontsloeg KV Oostende na 60 dagen zijn trainer Dennis van Wijk. Het was een publiek geheim dat het al een tijdje niet meer boterde tussen de coach en de spelersgroep. De Nederlander koos voor de harde aanpak. Voor het minste werden de spelers uitgekafferd, zowel tijdens de match als op training.

Men speelde met de daver op het lijf en het vertrouwen was ver te zoeken. Faes, Skulason en Akpala waren Dennis vlug beu en brachten het bestuur op de hoogte dat het zo niet verder kon. Eindelijk werd de gewezen speler van Club Brugge aan de deur gezet.

Hopelijk is het niet te laat voor KVO. Ook bij Anderlecht had de spelersgroep een hekel aan te strenge trainers. In 1971 zorgde de komst van ‘den Duits’, George Kessler, voor een kleine revolutie bij paarswit. Spelers van de oudere generatie, zoals Paul Van Himst, Georges Heylens, Jean Plaskie, Julien Kialunda en anderen, moesten zich aanpassen aan de ijzeren discipline van de nieuwe trainer. Ze waren Sinibaldi gewoon, een charmante, sympathieke, zachtzinnige man.

Kessler paste zich aan We gingen voor het nieuwe seizoen op trainingskamp naar Nederland, in Papendal, een soort sportschool. Er werd keihard getraind, maar ‘den Duits’ moeide zich met alles. Zelfs onze tafelmanieren werden duchtig aangepakt. Vroeger kwamen wij nogal luidruchtig de eetzaal binnen en dan stortten we ons op het eten. Bij onze nieuwe trainer moest iedereen stil achter zijn stoel blijven staan tot hij zelf arriveerde en we de toelating kregen om te gaan zitten. Na de woorden “Eet smake-

lijk!” mochten we eraan beginnen. Van Himst had daar zo zijn bedenkingen bij. “Discipline moet, maar men mag niet overdrijven,” waren zijn wijze woorden. De loopbaan van een trainer bij Anderlecht was gewoonlijk vrij kort als ‘Polle’ zijn twijfels had. Het waren vooral de oudere spelers, zoals Jan Mulder, Georges Heylens en Jean Plaskie die het niet meer zagen zitten met ‘den Duits’.

Het gemor in de kleedkamer nam toe. Er werd onder impuls van Paul Van Himst en Georges Heylens een vergadering georganiseerd aan de andere kant van het stadion, in de kleedkamers van de jeugd. We verschoten ons een bult toen Kessler daar verscheen.

Lachend vroeg hij: “Ben ik niet uitgenodigd?”

Het kwam allemaal nog goed! Kessler deed iets wat Dennis van Wijk vertikte te doen, hij paste zich aan. Ik herinner mij nog de woorden van Jan Mulder op het einde van het seizoen, nadat we kampioen waren geworden en de beker hadden gewonnen: “Vrienden zullen ik en Kessler waarschijnlijk nooit worden, maar dat hij het slecht gedaan heeft, dat zal je van mij nooit horen!”

Gille Van Binst Voormalig topvoetballer

ROSKAMMEN

Van lijstje naar lijst?

Als leek in de medische sector weten we, evenmin als 99 procent van de mensheid, waar ergens de limiet ligt van de coronaplaag. We weten niet eens zeker of het een plaag is of een hype. Of iets tussenin. Zoals veelal als de gewone sterveling voor het blok wordt gezet, worden wachten en afwachten ordewoorden.

Wat we na een flard googelen wel zeker weten, is dat 75 jaar geleden ook een wielerseizoen voorbij gleed zonder dat alle vijf de topklassiekers gereden werden. Oorlogsjaar 1945 belette dat. Niemand tilde er echt aan.

Mensen hadden wel andere zorgen. Overleven zeg maar.

Vandaag lezen we dat Milaan-Sanremo in de herfst laten rijden – dat past als een tang op een varken - de enig mogelijke optie is.

Is dat echt zo? Zeker wel voor het door grof geld gestuurde wielerwereldje. Maar of wielerminnende Jan met de Pet er lang wakker van zal liggen als de Primavera door heirkracht een jaartje gewoon moet overslaan, lijkt eerder een retorische vraag. En wat voor een wielermonument geldt, geldt in nog grotere mate voor zogeheten voorbereidingskoersen op andere topklassiekers van het voorjaar.

Het is trouwens verre van zeker dat het coronavirus, al dan niet boven zijn juiste belangrijkheid getild, van het huidige lijstje afgelaste sportwedstrijden geen lijst zal maken om U tegen te zeggen. Indien zo, dan zou in een moeite de vraag naar plaatsvervangende data voor topsportmanifestaties wegvallen. Hopelijk blijft dat scenario uit, al klinken stemmen die nu al de doorgang van de Olympische Spelen (24 juli tot 9 augustus) in vraag stellen niet echt hoopvol.

Voorkeur Voorbije speeldag in de hoogste voetbalklasse viel het antwoord niet of KV Mechelen, Racing Genk of zelfs Anderlecht zich als zesde club bij het elitekransje van play-off 1 voegt.

Cercle Brugge redde zich ondanks verlies.

Of KV Oostende of Waasland-Beveren straks de tuimeling naar voetbalkerkhof B1 moet maken, wordt ook pas duidelijk op de laatste speeldag in 1A. Idem dito of Beerschot of OH Leuven de plaats van de degradant inneemt. nog enigszins goed maken. Dan mogen ze de voetbalgoden en trainer ad interim Frank Vercauteren op hun blote knieën danken. Zover zijn we nog niet. We zullen elkaar volgende week nog eens klappen.

Leve 1B

Propere handen

Feest en rouw

Duwen, trekken en sleuren, na het scoren in elkanders armen vallen en dan minutenlang liggen rollebollen op de grasmat en meer van dat soort seksuele overtredingen, het hoort er allemaal bij.

Maar de aanvoerder van de tegenpartij of de scheidsrechter de hand drukken is vragen om in quarantaine geplaatst te worden. Of hoe ze bij de voetbalbond, met het opdoeken van een stel beleefdheidsnormen, denken het middel gevonden te hebben om het coronavirus tegen te houden.

De duizenden die er, dicht bijeen is warm, in de tribunes naar zaten te kijken, kletsten zich van plezier op de dijen bij zoveel spitsvondige voorzorgsmaatregelen.

Zondag komt Oostende op bezoek in het Jan Breydelstadion. Al zijn het dan gouwgenoten, de kostgangers van de kust komen niet om er thee te slurpen en te verbroederen met Cercle, veronderstellen we. Integendeel, het zal er stuiven.

De andere kandidaat daler, Waasland-Beveren, mag in eigen huis dan weer een schier hopeloze situatie proberen recht te zetten tegen AA Gent. Op het feestje dat na afloop gaat losbarsten in Oostende of in Beveren mogen ze ons altijd uitnodigen.

Daar gaat volk op afkomen en dat willen we niet missen. Een pint, en zelfs meer dan één, kan er af om het behoud te vieren, op een tournée générale moeten ze niet rekenen.

Brugge Kermis Verliezers die na afloop toch een vreugdedans maken, dat is wat Cercle Brugge overkwam na de nederlaag in de derby tegen Club. Vanwaar de collectieve vreugde bij trainer Bernd Storck en zijn mannen? We moeten het niet ver gaan zoeken.

Door het verlies van de directe concurrenten uit Oostende en Beveren is Cercle zeker van behoud in 1A. Dat kunnen we niet onverdiend noemen na de vier spectaculaire overwinningen van de laatste weken, waarmee ze de monden van vriend en vijand eerst lieten openvallen om ze nadien, gelukkige maar, opnieuw toe te zien gaan.

Wie van de drie?

Dat staat in de sterren geschreven. Daarmee is de vraag nog niet opgelost wie als zesde in de rangschikking de play-off 1 mag spelen. KV Mechelen had zijn lot in eigen handen, maar liet de kans op drie punten liggen tegen Eupen. Dan wil het toeval dat Racing Genk, de andere kandidaat voor play-off 1, zondag zijn trouwe aanhang gaat laten juichen of een kater bezorgen na het duel tegen, jawel... KV Mechelen. Bij een gelijkspel tussen de twee kan Anderlecht, mits winst op Stayen, het seizoen van baas Ganzendonck, pardon... voorzitter Coucke en zijn gevolg

15

Het vagevuur, een reeks om vlug adieu te wuiven, aldus een stel zeurpieten. Kom nu, zeg nu nog dat de Proximus League (1B) geen voordelen heeft. Terwijl de zogezegde elite haar nikkel gaat afdraaien in play-off 1 en het mindere grut ‘acte de présence’ gaat doen in het circus van play-off 2, zit het gros van de spelers in 1B al met vakantieplannen in het hoofd. Bij Beerschot en OH Leuven ligt dat anders.

Die mochten het eerste luik van de dubbele confrontatie, met als inzet promotie naar de hoogste afdeling, voorbije zondag al uitvechten in een uitverkocht Olympisch Stadion, waar de spanning te snijden was.

Nog zoiets. Een spanning snijden, hoe doet ge dat? We zullen het bij gelegenheid eens vragen aan Jeroen Meus.

Van de prins geen kwaad Winnen met het kleinste verschil, dat is nog altijd beter dan verliezen of een gelijkspel, maar het is geen uitslag om nu zaterdag met een gerust gemoed de beslissende finale tegen OH Leuven tegemoet te zien. Beerschottrainer Hernan Losada was teleurgesteld met de nipte zege en schoof zijn pupillen gebrek aan efficiëntie in hun voetbalschoenen. We hebben ons niet te moeien in het mauve en witte huishouden, maar we kunnen hun strenge Argentijnse oefenmeester geen ongelijk geven. De score had voor de rust al hoger kunnen liggen. Gedane zaken nemen geen keer.

De vrijgevige Beerschotsupporter nummer één, prins Abdullah Bin Mossaad, zag het vanuit de tribune gebeuren, maar had zo te zien meer interesse voor zijn laptop dan voor de match. Zou hij echt niet beseffen wat er op het spel staat en dat het nog een zenuwslopende negentig minuten of meer gaan worden in Oud-Heverlee?

Het Kiel alaaf?

De thuisoverwinning van Beerschot tegen OHL is goed voor het zelfvertrouwen,

Maar als het coronavirus zich wat koest houdt, weten we volgend weekeinde alles.

Wat we nu al weten, is dat het Belgische tennisteam zich het voorbije weekeinde in het Hongaarse Debrecen niet plaatste voor de kwalificatie van de Daviscupfinale in Madrid, eind november. Dat het tegen de Hongaren mis liep lag niet aan de moed, de verdiensten en de inzet van een door Johan Van Herck noodgedwongen op het gravel gestuurde B-ploeg met Kimmer Coppejans, Ruben Bemelmans, Arthur De Greef, Johan Vliegen en Sander Gillé. Het lag vooral, om niet uitsluitend te zeggen, aan het forfait van David Goffin, de nummer één van ons vaderlandse mannentennis, weliswaar alleen als het hem uitkomt. Het is dezelfde Goffin waarvan we in interviews nog altijd zijn eerste woord Nederlands moeten horen. Hij liet Van Herck en co niet in de steek door een blessure, laat staan door de coronadreiging. Hij haakte af omdat hij “voorkeur gaf” aan een voorbereiding op hard court voor de lucratievere tornooien van Indian Wells en Miami, een week na de Daviscup ontmoeting in en tegen Hongarije.

Koekje De nationale mannenploeg mag de finaleweek van de Daviscup in Madrid dus vergeten. Met Goffin erbij was dat allicht anders gelopen. Dat onthoudend, zou het coach Van Herck sieren als hij er bij een volgende gelegenheid op zijn beurt de “voorkeur aan geeft” om Goffin thuis te laten. Hem zo’n koekje van eigen deeg aansmeren zou getuigen van respect voor wie voor Goffin plaats zou moeten ruimen. Of zo’n koekje al dan niet voor een communautair relletje zou zorgen, is bijzaak als het om eerlijkheid gaat. Wat gij, Johan Van Herck? Neemt niet weg dat, met het Vlaamse gebrek aan daadkracht voor ogen, ons geloof in zo’n scenario niet erg hoog is. vernemen we. We zullen het maar voor waar aannemen en niet bij de clichés rangschikken. Tom Pietermaat, die we een gulle negen op tien geven voor zijn prestatie van voorbije zondag, bekijkt het allemaal bedachtzaam. “Het blijft voor iedereen afwachten wat het zaterdag wordt in Leuven.” Zover waren we zelf ook al geraakt. Het vervolg is iets overzichtelijker.

“De één-nul was verdiend, maar het blijft een link resultaat. Dat we de nul konden houden is dan weer bemoedigend. Het zal in de terugwedstrijd van details afhangen.” Belangrijke details als ge het ons vraagt, die gaan beslissen of het op het Kiel, waar de wedstrijd op grote schermen kan gevolgd worden, een late carnaval wordt of niet.

De taken zijn verdeeld Na de belevenis en ontknoping van zaterdag in Leuven mag de ene helft van onze sportredactie een dag later verslag uitbrengen over de stand van zaken in het duel tussen Sint-Truiden en Anderlecht.

De andere helft mag zondag gaan nagelbijten in Genk, waar KV Mechelen het hard te verduren gaat krijgen. Omdat hij de stiel voorbeeldig aan het leren is met vallen en opstaan, mag de jongste van onze sportredactie als beloning naar de Bosuil, waar Antwerp, na de overwinning tegen KV Kortrijk, nu ook een eitje mag proberen te pellen met Moeskroen.

Aanvallen!

Het is maar een hypothese, maar gesteld dat Anderlecht tijdens de rust op voorsprong staat in Stayen en de bordjes op dat moment nog in evenwicht staan in de Luminus Arena, waar Genk en KV Mechelen het onder elkaar uitvechten, dan durven we niet voorspellen wat ons te wachten staat in de tweede helft. Wat we wel weten, is dat één van beide ploegen absoluut moet winnen als ze Anderlecht niet willen zien gloriëren, zoals die derde hond die er met het been vandoor gaat.

We zijn het scenario met twee ploegen die noodgedwongen met elf tegen elf ten strijde trekken, wel genegen. Of ze ons dat plezier ook gaan gunnen, valt af te wachten.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

12 MAART 2020

ABSURDISTAN Halleluja Onze minister van Volksgezondheid verkeert blijkbaar al ruim op voorhand in Paasstemming. Immers, eerst verklaart ze iemand overleden aan het coronavirus, om de betroffen patiënt korte tijd later toch weer levend te verklaren. Misschien toch beter de informatie controleren vooraleer nieuwtestamentisch te gaan handelen, Maggie?

De Erdoman De grote roerganger van Schurkije is in Brussel nog eens komen proberen om de NAVO in zijn privé-oorlogje in Syrië te betrekken. Hadden ze bij de NAVO ballen aan hun lijf, gaven ze de vestzakdictator eenzelfde schrobbering als hij kreeg van Poetin. Maar nee, hij krijgt wel weer baksjisj.

Van uw en ons belastinggeld.

‘t Zijn lappen Het is tegenwoordig ver gekomen m et de politieke correctheid. We kunnen met een understatement stellen dat we niet behoren tot de harde fanclub van Sven Mary.

Als meester Mary echter een eerlijke, wat ondoordachte uitspraak doet in een interview, staat heel het #MeToo-leger op de achterste poten. Deuren open houden voor vrouwen mag niet meer, maar ze in hun gezicht dichtgooien ook niet. Wat is ’t nu?

Verrijzenis?

Ja, er gebeuren nog wonderen. Misschien omdat Pasen in het vooruitzicht is? In alle geval, bij CD&V heeft een meerderheid van de aan de interne rondvraag deelnemende leden gekozen voor afwijzing van de Vivaldi-coalitie. Of misschien is dat gewoon een gezond instinct tot zelfbehoud?

Teloorgang Libanon, ooit de parel van de Levant,

1205

is compleet bankroet. Ooit vormden de Maronieten daar de meerderheid van de bevolking. Zou het toeval zijn dat met de demografische evolutie het land in steeds slechtere papieren is beland?

De zuiveren De PVDA vormt, zoals bekend, het laatste cohort der spijkerharde belgicisten, met stalinistische onbuigzaamheid. Men doet er dan ook graag meewarig over, bijvoorbeeld, het aantal ministers van gezondheid in Belgenland. Echter, al eens gekeken naar de aantallen per taalgebied, linkse vrienden? Hallo? Is daar nog iemand? Hallo?

Het verschil Herinnert u zich nog de storm van protest die opstak toen cultuurminister Jambon nogal stevig in de projectsubsidies snoeide? Het Brussels mini-regerinkje dat Vlaamse Gemeenschapscommissie heet, kort de Brusselse subsidies voor de Ancienne Belgique en het Huis van het Nederlands met telkens 100.000 euro. De N-VA maakt geen deel uit van de VGC. Windstilte.

Over quota Dit is te mooi om niet te vermelden. Een citaat van de Brusselse politologe Karen Celis: “Quota kunnen in principe enkel witte, hoogopgeleide, linkse, heteroseksuele vrouwen ten goede komen.” Daar hebben wij nu eens niks aan toe te voegen.

De tijd van toen Aan de hand van enkele recent in Ethiopië gevonden schedels, stellen onderzoekers dat onze verre voorouder homo erectus seksueel dimorf was. M en V dus.

Wij protesteren! Een binaire benadering van onze voorlopers, schandalig. Om van gender nog maar te zwijgen.

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E F G H

Maggie en Marc, de dikke en de dikken van de fiere Vlaamse virologie

“Als u niet ziek wordt, is er niks aan de hand” De Belgische overheid heeft een nieuw plan klaar om het coronavirus te bestrijden. Tot voor kort verdubbelde het aantal gevallen dagelijks, maar daar hebben Maggie en Marc iets op gevonden. De M&M van de nationale gezondheidszorg heeft het beste met u voor. Het enige wat u hoeft te doen, is stoppen met panikeren. En stoppen met hoesten, koorts ontwikkelen en ziek worden. Als iedereen zich aan deze simpele vuistregels houdt, is er niks aan de hand.

Marc en Maggie. Maggie en Marc. De dikke en de dikken van de fiere Vlaamse virologie.

Wat zou deze coronacrisis zijn zonder hen?

Ik zal het u zeggen: een dode boel. Hoe zeer hebben ze het volk niet vermaakt door iedereen met een hoestje aan te manen om “in hun kot” te blijven? Een uitspraak die niet mis zou staan bij haar functie als minister van Migratie, maar daar zelden gebezigd wordt. Migranten zo toespreken zou dan ook onbetamelijk zijn.

Van Ranst blonk dan weer uit in mensen aan te manen om niet te panikeren. Een beetje op de manier van een piloot die om de vijf minuten zijn passagiers via de intercom aanspreekt met geruststellende zinnetjes als “er is geen bom aan boord”, “de vleugels branden niet” en “de man rechts van u is geen terrorist”…

Veel geruststellende boodschappen die je toch even doen nadenken over alle mogelijke rampen die u kunnen overkomen. Van Ranst hoest graag mensen in het gezicht om dan een papiertje te tonen dat hij negatief getest is op corona en dat je dus moet stoppen met panikeren. Tenzij u echt niet panikeert, dan bent u een onverantwoordelijke leegloper die het land in gevaar brengt. Het is niet makkelijk om correct te reageren als burger. Het is maar dat u het weet. En ga nu uw handen wassen!

Het plan B(elgië)

I J K L HORIZONTAAL

VERTICAAL

A. Gehandicapte B. Door de mond - Task Force Fox Deelgemeente van Marche-en-Famenne C. Met grote inzet - Antiek zeilschip D. Kleine gewichtseenheid - Titaan - Vreugdekreet E. Eb en vloed - Iemand ‘van bij ons’ F. Deel van de VN - Afwijzing G. Cerium - Gewichtsmaat H. Voornaam van de Chinese schrijfster van ‘Het lelietheater’ - Franse NV - IJzer I. Internetlandcode voor Spanje - Romeinse getal 1001 - Muzieknoot - Voorzetsel J. Oudiers alfabet - Hetgene dat meest weegt K. Meisjesnaam - Mogendheid L. Zweren - Wortel

1. Klierkoorts 2. Land in Azië - Deel van het gelaat 3. Medemens - Kloosterling 4. Insect - Lichaam dat na het overlijden door ijs wordt omgeven en daardoor

geconserveerd wordt 5. Oost-Vlaams dorp - Curie - Nummer 6. Attractiepark in Kopenhagen - Grote watervlakte 7. Vrij technisch instituut - Bezittelijk vnw.

8. Aziatisch land 9. Lage frequentie - Griekse letter Zoogdier 10. Glasblazer - Franco-Duits cultuurtelevisiezender 11. Uitsteeksel van een plant - Onvermogen tot taalgebruik 12. Verbintenissen

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1204 VINDT U OP BLZ. 14

Ondertussen mogen we niet onderschatten hoe hard er gewerkt wordt aan structurele oplossingen. Tot nader order sluiten we geen steden af in België. We gaan eerder pragmatisch om met de crisis. “Het feit dat het aantal gevallen stijgt,” stelde Maggie met haar immer analytische geest, “heeft te maken met het aantal positieve tests dat worden afgeleverd aan onze universiteiten. We kunnen er dus niet rond dat onze universiteiten en de controles die daar gebeuren geen deel zijn van de oplossing, maar een deel van het probleem. In-

STEUN ’T PALLIETERKE

BESTEL CAVA VIA WWW.KLAUW.NET

dien we het aantal gevallen van corona willen indijken - en dat is toch mijn doel -, kunnen we dat best doen door beduidend minder tests uit te voeren. Minder tests is minder positieve gevallen en bij gevolg minder corona. Dat is de kern van de Belgische aanpak. Onze experts zijn nu onderweg naar Italië om de crisis op dezelfde manier aan te pakken. Mits het stoppen met de tests, kan ik beloven dat het aantal geregistreerde gevallen binnen de 24 uur volledig tot nul wordt herleid.”

Dokter Van Ranst trad de minister bij. “Minder tests,” stelde de Vlaamse topviroloog, “zouden inderdaad kunnen leiden tot een daling van het aantal positieve gevallen. Ik zeg dat nu wel zomaar, maar u hoeft mij niet op mijn woord te geloven. Ik kan dat mathematisch bewijzen. Het zou ook een bijkomend voordeel kunnen hebben. Hoe minder tests ik hier moet doen, hoe meer tijd ik kan doorbrengen in de televisiestudio’s, want daar gebeurt het echte werk. Ik stel vast dat ik al eens een afspraak heb moeten afzeggen omwille van al dat idiote registreren van zieken. Heel saai vind ik dat. Voor je het weet, krijgen we een andere viroloog op onze zenders omdat ik aan het werk ben. Dat kunnen we niet hebben.”

Of een daling van het aantal tests ook niet handig van pas komt voor de overheid door het feit dat België heeft verzuimd om voldoende testkits ter beschikking te stellen, laat Van Ranst in het midden. “Ik weet wel dat er stemmen zijn die zeggen dat we onze voorzorgen hadden moeten nemen. Ze zeggen dat we meer testkits hadden moeten opslaan toen de ziekte in China losbarstte. Maar dat zou dus echt wel panikeren geweest zijn. Moeten we niet doen. Bovendien had ik het die dagen veel te druk met mensen te waarschuwen dat het coronavirus ook naar onze contreien zou komen. Ik kan ook niet alles doen hé.”

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be