't Pallieterke van 9 april 2020

76ste jaargang • nummer 14 • donderdag 9 april 2020

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,50

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

“Afkeer van de pers voor Trump vlakt maar niet af” Terwijl de Vlaamse televisiejournaals eerder positief berichten over de Belgische aanpak van het coronavirus, stelt men de situatie in de Verenigde Staten voor als een apocalyptische ramp die zich voltrekt. Daarenboven wordt de Amerikaanse president voorgesteld als de bron van alle ellende.

Het lijkt wel alsof Trump voor de Vlaamse pers nog altijd erger is dan het coronavirus.

Lees de column van Jurgen Ceder op blz. 3

‘Uitbundige’ huwelijksfeesten U kent het wel, het fenomeen van de luidrichtige huwelijksfeesten die met autostoeten en toeters en bellen volledig uit de hand lopen en dikwijls een gevaar betekenen op de openbare weg.

De traditie van de luidruchtige een boete uitgeschreven, zo leert ons een mededeling van het miautostoeten is voornamelijk terug nisterie van Binnenlandse Zaken te vinden bij Marokkaanse, Turkse, en Koerdische huwelijksfeesvan de deelstaat. Verder werden ten. We zien het fenomeen niet tijdens de interventies van de enkel in Nederland of België. Ook politie zo’n 1.697 personen gecontroleerd en 7 auto’s in beslag in Duitsland wordt een stijgend genomen. Vorig jaar in juni had aantal inbreuken vastgesteld. Alleen al in de Duitse deelstaat Norhet ministerie van deze deelstaat drhein-Westfalen moest de poliomwille van de overlast door tie tussen april 2019 en februari Turkse en Arabische families 2020 zo’n 496 interventies uitvoepamfletten verspreid, met daarin ren. Soms was een verwittiging de gedragsregels die moesten voldoende, maar in 140 gevallen worden gerespecteerd. Daarbij werd een proces verbaal uitgewerd onder andere afgeraden schreven. vuurwapens en vuurwerk in de Opvallend, ondanks de inbreuwagens mee te nemen en te geken op het verkeersreglement bruiken (sic). Rare jongens toch, werd er maar bij 181 interventies die Turken…

Regeringen en politici na corona Er wordt al gesproken van de corona-exit, ook op politiek vlak. In de Wetstraat doet het verhaal de ronde dat men van de verlenging van de volmachten in juni gebruik zal maken om een regering te vormen die daadwerkelijk een meerderheid heeft. Dan lijkt een ellendige Vivaldi-regering onafwendbaar. Al zouden persoonlijke ambities en afrekeningen nog wat roet in het eten kunnen gooien.

“De N-VA is het kwijt.” Het is iets dat je dezer dagen steeds vaker hoort bij Wetstraatwatchers. Partijvoorzitter Bart De Wever loopt er wat gefrustreerd bij omdat hij er niet in geslaagd is een noodregering op de been te brengen waarin zijn partij de eerste viool speelt.

Als burgemeester blaast hij warm en koud over het veiligheidsbeleid dat tijdens deze coronacrisis moet worden gevoerd. De sterk bekritiseerde woonbetredingen zonder huiszoekingsbevel zouden moeten kunnen, de regels rond wandelen en bankzitten zijn dan weer te streng.

Ondertussen flaterde Vlaams minister Zuhal Demir door te pleiten voor een waardebon voor tweedeverblijvers die niet in hun vakantiewoning kunnen. De reacties lieten niet op zich wachten. Op sociale media werd gepleit voor waardebonnen allerhande gaande van verplegend personeel tot een cadeau voor mensen die maar beperkt de tijd hebben om hun hond uit te laten.

Bij N-VA weten ze dat ze sneller dan anderen kritiek zullen krijgen en vaak zijn die aanvallen onterecht.

Maar nu ontstaat toch de indruk dat het politieke momentum voor de partij voorbij is. Het zou misschien moeten komen van de Vlaamse regering, waar minister-president Jan Jambon erin geslaagd is om alle neuzen van de regeringsleden meer dan zes maanden in dezelfde richting te krijgen.

De frustratie die bij N-VA’ers merkbaar is, heeft ook te maken met de vrees dat een doorstart richting volwaardige meerderheid zonder hen zal gebeuren. De Vivaldisering van de Wetstraat begon met de putsch van Patrick Dewael, gesteund door PS-voorzitter Paul Magnette, MR-baas Georges-Louis Bouchez en de groenen. In het najaar zou dan een echte paars-groene regering aangevuld met CD&V van start gaan.

Een nieuwe regering in de zomer?

Maar in Le Soir - de PS-krant bij uitstek geworden - staat te lezen dat die doorstart er misschien nog voor de zomer zit aan te komen. Ergens eind juni, wanneer het normale leven voor een belangrijk deel terugkomt. En wanneer de volmachten voor de regering-Wilmès verlengd moeten worden.

Want de voorbije dagen is gebleken dat de aanpak van de superkern niet echt werkt. De minderheidsregering Wilmès komt regelmatig samen met vertegenwoordigers van socialisten, groenen, CD&V en N-VA om de crisis te bespreken. Er worden soms extra maatregelen genomen. Van zodra die bekend zijn, komen er bedenkingen van de partijen die mee aan tafel zaten.

Dat sterkt sommigen in hun overtuiging om tegen de zomer een nieuwe regering te vormen. Al spelen ook platte partijpolitieke strategieën een rol. Dat de regering-Wilmès de steun kreeg van de PS had veel te maken met de gigantische Franstalige socialistische aversie voor de N-VA. Maar ondertussen stelt men bij de PS vast dat de MR met al haar federale ministers het Franstalige mediaterrein overheerst. “Snel een andere regering vormen is nodig zodat de liberalen tot hun juiste proporties worden herleid”, is in PS-kringen te horen.

Een afrekening aan de gang Vraag is of zo’n nieuwe regering met een echte meerderheid snel gevormd zal kunnen worden. Niet omwille van de inhoud. Er is nu al een consensus gegroeid dat we jarenlang met grote begrotingstekorten en een zware overheidsschuld zullen moeten omgaan. Dat nieuwe belastingen én besparingen onvermijdelijk zijn. De discussie zal snel over de posten gaan. De vraag is en blijft

in welke mate de MR bereid is een aantal ministerposten op te geven.

Ondertussen is ook duidelijk dat de PS niet wil dat Maggie De Block in een volgende regering aanblijft. De minister van Volksgezondheid heeft inderdaad serieus geflaterd, maar hier is ook een afrekening aan de gang. Onder andere de Franstalige socialistische mutualiteiten hebben bloed geroken en hebben de besparingen van De Block nooit verteerd. Nu volgt de wraak.

En wat te denken van de bijna uitgerangeerde Pieter De Crem?

Als minister van Binnenlandse Zaken herleeft hij. Zullen de andere CD&V’ers aanvaarden dat hij op post blijft? Kan links leven met zo’n übersheriff? Nu gaat alle aandacht naar de gezondheidscrisis, maar daarna zal het klassieke partijpolitieke spel snel in volle hevigheid losbarsten.

Marc Van Ranst superster Los van wat er in de machtscenakels van de Wetstraat gebeurd is, zijn er zich ook andere politieke feiten aan het ontwikkelen. Het Vlaams Belang houdt zich wat op de vlakte en schiet slechts in beperkte mate een salvo af. Maar als het gebeurt, is het raak. Zoals toen vorig weekeinde bekend raakte dat het asielbeleid gewoon wordt verder gezet en er nieuwe asielzoekers in Sijsele werden opgevangen. Ook ter linkerzijde beweegt er wat. De radicaal-linkse viroloog Marc Van Ranst heeft in bepaalde media sterallures gekregen. Er is te horen dat de man een entree in de politiek aan het voorbereiden is. De weldenkende media zullen daarbij helpen.

Ongeveer tien jaar nadat hij in het tv-programma “De slimste mens ter wereld” is opgedoken, volgt dit najaar een tweede passage. Een interessante basis om daarna een kopstuk te worden op een PVDA-lijst.

2

Actueel

9 APRIL 2020

Corona verdeelt

Het was lang geleden, maar vorige week had ik prijs.

Een boze Pallieterlezer meldt me dat hij stopt met ’t Pallieterke te kopen en te lezen.

Zo schrijft mijn geachte lezer in zijn afscheidsbericht: “Totaal verbaasd en teleurgesteld dat ook ’t Pallieterke geen enkele nuance brengt i.v.m. de maatregelen of ‘aantallen’. In elk artikel het perfecte mainstream narratief dat ons allemaal moet klaarstomen en ons als bange schapen kwijlend moet doen smachten naar het al zaligmakende vaccin dat ons allemaal gaat redden. Erger nog, elk artikel loopt over van het grote gelijk van de auteurs dat de maatregelen te laat waren en niet streng genoeg kunnen zijn. Op wat gebaseerd?”

En de briefschrijver vervolgt: “Geen nuance over de aantallen en dodentallen. In elk artikel worden we om de oren geslagen dat de aantallen van China niet te betrouwen zijn. Op wat gebaseerd?

Natte vinger? Van horen zeggen? Op ons Westerse groot gelijk?

Maar over onze cijfers? Geen enkele nuance! Onze cijfers zijn zo betrouwbaar.”

De brief is te lang om volledig weer te geven, maar hier toch de uitsmijter: “Moesten uw betweterige auteurs weten wat de Zweden doen, ze zouden zeker het belerende wijsvingertje uitsteken en hen veroordelen. Of misschien mag men niet over Zweden rapporteren van het mainstream narratief. Vrije pers. Laat me niet lachen. Journalisten hebben blijkbaar geen eigen brein meer.”

En hij eindigt: “Deze klaagzang om te zeggen dat dit mijn laatste Pallieter was. Vorige Pallieter was ook al niks, maar kocht er toch nog een. Dacht dat er een tijdelijke dip was. Niet dus. Spijtig.”

Beste lezer, laat me duidelijk zijn. Ik weet dat er een opbod is tussen landen inzake de beste toe te passen bestrijdingsmethode. Groepsimmuniteit bijvoorbeeld, zoals in Nederland, waar de Belgische virologen absoluut tegen waren. Ik heb niet de medische kennis om te oordelen welke de beste methode was. En in zowat elk land worden andere methoden gebruikt om de coronadoden te registreren, dus ook daar is het oppassen om het ene land met het andere land te vergelijken. Hallo, laten we appelen met appelen vergelijken, a.u.b. Eén zaak weet ik wel zeker: pas op het einde van de rit zullen we de balans kunnen opmaken. Ik dacht dat de artikels van vorige week van onder andere Jürgen Ceder op dat vlak voldoende genuanceerd waren.

Mijn beperkt, maar betweterig brein zegt me enkel dat we in een noodsituatie zitten. En ik kan mijn lezers enkel vragen om de richtlijnen van de overheid - hoe anti-establishment we ook zijn - krachtdadig op te volgen. Nood breekt wet. Maar iedereen moet volhouden. Tot slot wens ik u allen, zeker in deze moeilijke periode, een Zalig Pasen.

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

Bloedgroep O minder vatbaar voor corona?

De coronacrisis is voor iedereen een enorme uitdaging.

De crisis maakt ook nog eens duidelijk hoe moeilijk het is om correcte informatie te krijgen. Zelf probeer ik de ontwikkelingen te volgen via de websites van The Lancet, The NEJM (The New England Journal of Medicine), Nature en Science.

groep O? Nee, de studie die circuleert, is wetenschappelijk niet goed onderbouwd.” Kijk eens aan: de ‘peer review’ door de wetenschappers van de toptijdschriften Nature en Science moet niet meer gebeuren, aangezien de journalisten van de VRT de studie al ontkracht hebben.

The Lancet en Science

De zuiver wetenschappelijke artikels zijn uiteraard te moeilijk voor niet-medisch geschoolde burgers, maar doorgaans worden interessante ontwikkelingen ook vertaald voor een breder publiek (gevulgariseerd) door medewerkers van de tijdschriften. Bij de wetenschappelijke magazines beseffen ze immers dat ze een belangrijke en educatieve taak hebben om de burgers wereldwijd correcte informatie over Covid-19 te geven.

Op een andere website, deze van medRxiv, lazen we onlangs een studie die de relatie onderzoekt tussen de bloedgroep van mensen en de mogelijke vatbaarheid voor Covid-19. Voor het onderzoek hebben de onderzoekers de bloedgroep van 1.573 met Covid-19 besmette mensen uit Wuhan en Shenzhen in China vergeleken met de populatie.

De onderzoekers besluiten dat er bij de Covid 19-patiënten proportioneel veel minder mensen zijn met de bloedgroep O.

VRT De VRT was er als de kippen bij om de studie met de grond gelijk te maken. De studie heeft volgens de VRT meteen al een ‘disclaimer’ (waarschuwing): ze is niet ‘peer-reviewed’. ‘Peer reviewed’ wil zeggen dat verschillende deskundigen het onderzoek hebben beoordeeld en mogelijk zwakke punten in de initiële onderzoeksvragen en uitgangspunten, methoden en besluiten hebben vastgesteld. Dat er geen ‘peer review’ is, is logisch: aangezien het proces van ‘peer review’ en publicatie lang duurt (ik heb het zelf meegemaakt met een ‘blind peer reviewed’ wetenschappelijk economisch artikel dat 6 maanden in beslag nam), zijn er op dit ogenblik nagenoeg enkel artikels over Covid-19 die nog niet ‘peer reviewed’ zijn.

De journalisten van de VRT vinden de studie dan ook flauwekul.

“Ben je met bloedgroep A vatbaarder voor corona dan met bloed-

De echte wetenschappers, die in The Lancet en Science publiceren, zijn evenwel een stuk positiever dan de pseudowetenschappers van de VRT. Samengevat stellen ze dat dit een interessante hypothese is die de moeite waard is om verder onderzocht te worden. Er wordt ook verwezen naar het norovirus, waar de bloedgroep zeker een rol speelt.

En een andere wetenschapper haalt een oude studie boven waarbij eveneens een mogelijke relatie ontdekt was tussen Sars-classic (ook: Sars-CoV) en de bloedgroep van de patiënt.

Besluit De mogelijke relatie tussen Covid-19 en de bloedgroep van de gastheer (de mens dus) ligt gevoelig. Sommige populaties hebben immers een andere verdeling van deze typologie en dat roept bij sommigen misschien vreemde gedachten uit de jaren dertig op. Zeker is dat de echte wetenschappers het wel een interessante en vooral plausibele hypothese vinden.

Mensen met de bloedgroep O kunnen volgens mij in elk geval iets minder ongerust zijn. Dat is toch ook al iets. En bij de VRT moeten ze beseffen dat het ontkrachten van potentieel correcte informatie even erg is als het verspreiden van foute berichten.

THIERRY DEBELS

ECONOMISCHE ZAKEN

Philippe Bodson (1944-2020) Vorig weekend overleed de voormalige “captain of industry” Philippe Bodson aan het coronavirus. Deze figuur, die aanvankelijk carrière maakte in de wereld van een Franstalige elite, werd uiteindelijk een Vlamingenvriend.

Niet omwille van zijn reddingspoging van Lernout en Hauspie bijna 20 jaar geleden. Wel omdat hij tevergeefs probeerde om energiebedrijf Tractebel uit Franse handen te houden en de onafhankelijkheid van het management wilde bewaren.

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41, 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

Abonnement buitenland:

3 maanden: 6 maanden: 1 jaar: Steunabo 1 jaar:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

32,50 euro 65,00 euro 130,00 euro 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter 1945-1955: Hoofdredacteur 1955-2000: Hoofdredacteur 2000-2010: Hoofdredacteur 2010-heden: Verantw. uitgever:

Bruno de Winter Jan Nuyts Leo Custers Karl Van Camp Karl Van Camp

28 oktober 1993. Philippe Bodson, topman van energiebedrijf Tractebel, verslikt zich in zijn koffie. Voor hem ligt de cover van het zakenblad Trends dat titelde “Bodson versus Vlaanderen”. In een artikel fulmineert hoofdredacteur Frans Crols tegen de afwezigheid van Vlamingen in het directiecomité van het energiebedrijf dat internationale ambities koestert, niet alleen op het vlak van elektriciteitsvoorziening, maar ook op het domein van waterdistributie en afvalverwerking. In de raad van bestuur zetelen ocharme drie Vlamingen op 26 leden.

Paniek bij Tractebel Topman Philippe Bodson is een tweetalige Luikenaar en haast zich om te verklaren dat hij er ook niets aan kan doen dat hij aan een bepaalde kant van de taalgrens is geboren.

Maar hij beseft ook dat Tractebel nog altijd 49 procent van de omzet in Vlaanderen haalt. Bodson gaat door het stof en na een ontmoeting met de top van het toenmalige zakenleven (Piet van Waeyenberge, Walter Vanden Avenne, Maurice Lippens (jawel), Jean Van Marcke, Valère Croes en Fred Chaffart) wordt plechtig beloofd meer rekening te houden met de institutionele realiteit van België.

Verankeringsdebat In die periode maakte het Belgische kapitalisme grote veranderingen door en Vlaanderen was op zijn hoede. Het was de tijd van het verankeringsdebat. Na de mislukte raid van Carlo de Benedetti op de Generale Maatschappij kwam die holding onder Franse controle terecht. De energiegroep Suez kreeg greep op de Generale Maatschappij en de Belgische economie en had als nutsbedrijf duidelijk ambities op de energiemarkt. Tractebel, dat deels afhing van de Generale Maatschappij en ook Frankrijkvriend Albert Frère als aandeelhouder had, leek in de jaren ’90 een interessante prooi voor de Fransen.

Een goed uitgekiende strategie maakte dat de groei van Tractebel gefnuikt werd en het uiteindelijk een Frans vehikel werd. Een eerste zet kwam van Albert Frère die als aandeelhouder wou dat Tractebel royaal dividenden bleef uitkeren.

Bodson wou dat geld gebruiken om de groei van het bedrijf te ondersteunen. Uiteindelijk verkocht Frère zijn aandelen Tractebel aan Suez.

Daarmee kregen de Fransen totale controle. We zijn dan al in de tweede helft van de jaren ’90. Suez is dan

gefuseerd met Lyonnaise des Eaux en de controle over Tractebel past dan in een Europese groeistrategie.

Bodson gaat zich daar met alle middelen tegen verzetten, maar moet in 1999 dan toch baan ruimen na een lang conflict met Suez-topman Gérard Mestrallet.Van de Belgische politieke wereld - de premiers Jean-Luc Dehaene en Guy Verhofstadt - komt amper steun. Sindsdien kon deze fan van grote trektochten rekenen op stijgende sympathie uit Vlaanderen. Ook een paar jaar later, wanneer hij het spraaktechnologiebedrijf Lernout & Hauspie probeert te redden. Een faillissement kon niet worden afgewend.

Fortis In 2008 moest hij als lid van de raad van bestuur van Fortis de bank van de ondergang redden. Ondertussen waren figuren als Maurice Lippens opzij geschoven. Een ondankbare taak voor Bodson - hij zat de aandeelhoudersvergaderingen voor waar met schoenen werd gegooid naar de bestuurders - die eigenlijk een reddingsoperatie moest begeleiden van de bank van de haute finance. De Franstalige haute finance waarin hij carrière had gemaakt, maar die hem ook gebruikt had voor eigen gewin.

Bodson, in 1987 de jongste VBO-voorzitter ooit, was ook vier jaar lang (1999-2003) senator voor de MR, maar de politiek was niets voor hem. De voorbije jaren was hij vooral actief als bestuurder in bedrijven. Bodson leed als bedrijfsleider veel nederlagen en ook tegen corona kon hij de strijd niet winnen.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

Actueel

9 APRIL 2020

3

Afkeer van de pers voor Trump vlakt maar niet af “Keep going virus!”, lachte Howard Gutman in het interview afgenomen door Lieven Verstraete op De Zevende Dag. De voormalige Amerikaanse ambassadeur in België had er begin maart de analyse gemaakt dat de herverkiezing van Trump zal afhangen van de impact van het coronavirus op de Amerikaanse economie.

Gutman, een aanhanger van de Democratische partij, kon toen moeilijk verbergen dat hij eigenlijk voor het virus aan het supporteren was. Het zegt veel over de Vlaamse journalisten dat niemand viel over die uitspraak.

Waarom zouden ze ook? Velen van hen hebben precies dezelfde reflex.

Maar in Amerika...

De voorbije weken kon je een vast patroon ontwaren in de televisiejournaals. Die begonnen telkens met een droge mededeling van de Belgische coronacijfers. Daarna volgde een analyse door een expert van dienst, meestal om er op te wijzen dat het de goede richting uitgaat. En dan schakelde men over naar een verslag over de situatie in de VS, dat meestal kon samengevat worden als: “In Amerika zijn vréselijke dingen aan het gebeuren door de schuld van Trump. En door de algemene achterlijkheid van de Amerikanen.” Wat zo onwerkelijk is aan de berichtgeving over de Amerikaanse kommer en kwel, is dat in dat land aanzienlijk minder dodelijke slachtoffers vallen dan in België. In verhouding tot de bevolking heeft het coronavirus in België al vijf keer harder toegeslagen.

Nepnieuws Zolang hun eigen vooroordelen bevestigd worden, blijken onze Vlaamse nieuwsmedia, die zich sinds het begin van de crisis zo bezorgd hebben getoond over al het ‘fake news’ op sociale media, zelf niet te kieskeurig met de informatie die ze verspreiden.

Enkele weken geleden bracht een Duitse zondagskrant het sensationele bericht dat Trump stiekem had geprobeerd een coronavaccin (in ontwikkeling) te kopen van een Duitse firma, met de bedoeling het exclusief in Amerika te gebruiken. Zonder enige controle of eigen bronnen namen alle Vlaamse kranten het verhaal over. Het bericht is intussen nepnieuws gebleken: de Amerikaanse ambassadeur ontkende, het bedrijf ontkende en ook de Duitse regering, die nochtans eerst boos reageerde, moest toegeven dat ze geen kennis had van deze zaak. Het verhindert niet dat deze kwakkel blijft circuleren bij de pers.

Nog elke dag horen we ook dat die domme Trump het coronavirus ooit een ‘hoax’ zou genoemd hebben. In werkelijkheid had hij op een meeting in South Carolina niet het virus, maar de kritiek van de Democraten op zijn aanpak ervan, een hoax (onzin) genoemd.

Wie niet van slechte wil is, had dat ook begrepen. Zijn eerder genomen maatregelen bewijzen trouwens dat hij het virus niet als een verzinsel beschouwde. Voor journalisten op zoek naar bevestiging van hun afkeer voor Trump zijn dergelijke nuances echter weinig interessant.

“Niet meer foutloos” Trump heeft het virus toen wel vergeleken met de griep, maar daarmee zei hij precies hetzelfde als wat wij toen van Van Ranst en De Block te horen kregen. Natuurlijk heeft de Amerikaanse president de dreiging van het coronavirus onderschat, net als alle Westerse leiders. Maar de karikaturale afschildering van zijn aanpak steekt schril af tegen het opvallend milde oordeel van de Vlaamse pers over het blunderparcours van de Belgische regering. Zelfs de Franstalige pers begrijpt niet meer zo goed waarom de manifest onbekwame Maggie De Block bij ons zo gespaard wordt.

In een artikel van deze week waarin Bart Eeckhout van De Morgen zich bezighield met de N-VA te bestoken, kwam hij in zijn beoordeling van het coronabeleid van Maggie De Block niet verder dan het zinnetje: “Haar parcours is stilaan niet meer foutloos te noemen”, een eufemisme op het niveau van Keizer Hirohito die in zijn overgavespeech van 1945 stelde dat de oorlog “niet noodzakelijk in het voordeel van Japan” was verlopen.

Ik hoop ook dat Het Laatste Nieuws nog vaak zal herinnerd worden aan de bizarre voorpagina van 26 maart, met de titel “Niets dan lof voor de Belgische aanpak”, gevolgd

door een redactioneel waarin ons werd verzekerd dat we met onze coronazorgen bij deze regering “in goede handen” zijn.

“Racisme” Waar er al verschillen zijn in de aanpak van de Belgische regering en Trump, spreken die eigenlijk in zijn voordeel. Terwijl bij ons geen peil te trekken valt op de warrige communicatie van Van Ranst en Co over de mondmaskers, heeft de Amerikaanse president zijn bevolking aangeraden ze te dragen.

Onze pers bracht het nieuws enkel om er de nijdige bemerking aan toe te kunnen voegen dat Trump het zelf niet zal doen.

Toen Trump op 12 maart een inreisbeperking voor Europeanen instelde, was de pers ook smalend. Het Laatste Nieuws: “Alles voor z’n herverkiezing: Trump gaat in overdrive met reisbeperking Europa.” De Tijd: “Onbegrip over inreisverbod Trump.” Een week later sloot ook de EU de grenzen.

Het werd weinig opgemerkt, maar op een moment dat we in België door experten en politici nog vermaand werden om ons geen zorgen te maken over het virus uit Wuhan, had Trump de ziekte al tot “National Health Emergency” uitgeroepen en had hij al een maatregel genomen die ongetwijfeld levens heeft gered. Op 31 januari, al één dag nadat de Wereldgezondheidsorganisatie het coronavirus tot internationaal gezondheidsgevaar had verklaard, vaardigde Trump een inreisverbod uit voor mensen die recent in China waren geweest (eigen burgers uitgezonderd). 195 Amerikanen die pas waren aangekomen, werden in quarantaine geplaatst. Het is surreëel dat dezelfde Van Ranst, die regelmatig fulmineert over wat hij beschouwt als Trumps onderschatting van de ziekte, nog geen maand later aan de Zevende Dag zou verklaren: “Wie van plan is om in de krokusvakantie naar Italië te trekken, mag dat gerust doen. Ik zou niet thuisblijven.”

De Democratische tegenstanders van Trump waren toen meer bezig met het gevaar voor stigmatisering van Chinezen dan met de gevaren van de ziekte. Om vooroordelen te bestrijden, deed Democratisch burgemeester De Blasio van New York begin februari een oproep om te gaan eten in de restaurants van Chinatown. Die wijk heeft uiteraard veel interactie met China (men schat dat, van het moment tot de uitbraak van de ziekte tot het inreisverbod, 400.000 mensen van China naar de VS zijn gereisd), wat ook een van de redenen is waarom New York nu zo zwaar is getroffen. De oproep van De Blasio deed denken aan de knuffel-een-Chinees-actie van de burgemeester van Firenze in dezelfde periode. De angst voor racisme deed Democratisch boegbeeld Nancy Pelosi eind februari nog oproepen om zoveel mogelijk bezoeken te brengen aan de wijk Chinatown van San Francisco. Via Greet De Keyser of Björn Soenens zult u van de blunders van de vijanden van Trump weinig vernemen.

Voor eigen deur Iemand die het toen trouwens ook schandalig vond om contact met Chinezen te mijden was viroloog Van Ranst, die het op 4 februari nog “compleet gek” noemde als mensen niet meer in een Chinees restaurant zouden gaan eten. De angst van de viroloog voor etnische stigmatisering bleek plots verdwenen toen hij twee maand later het groter aantal besmettingen in Limburg in verband bracht met de Italiaanse gemeenschap van die provincie.

Hoe lang en hoe intens het coronavirus nog verder zijn dodelijk spoor doorheen de Verenigde Staten zal trekken, weten we nog niet. De uitgestrektheid van het land zal er voor zorgen dat de mortaliteitscurve later stabiliseert dan bij ons. Tot het einde van deze dodenrit zal toelaten om het parcours van het Belgische en Amerikaans beleid te vergelijken, raad ik onze journalisten aan wat meer voor eigen deur te vegen. Of is de angst echt zo groot dat kritiek op de regering Wilmès het Vlaams Belang en de N-VA kan ten goede komen?

JURGEN CEDER

HAVER 20

BRIEFJE AAN GEORGES-LOUIS BOUCHEZ

Bon Belge Mijnheer de eentalige, In de Wetstraat en daarbuiten heeft men u sinds nog niet zo lang leren kennen als een glamourboy in maatpak en als een vrijpostig kereltje met een grote klep. Als voorzitter van lang niet de grootste partij in dit land, maar wel van deze die een onevenredig overwicht heeft in de federale restregering, doet gij immers uitspraken en demarches die de wenkbrauwen doen fronsen. Maar gij doet daarbij ook alsof gij altijd het laatste woord moet hebben of alle wijsheid in pacht hebt. Uw rol in de formatiepogingen spreekt in die zin boekdelen. In Vlaanderen heeft men derhalve geen hoge pet van u op. En zeker ook al niet na uw Belgische geloofsbelijdenis en uw heimwee naar het unitaire Belgique à papa. Ik wil maar zeggen dat gij geregeld blijk geeft van niet te weten dat er in de Vlaamse democratie heel anders wordt gedacht en geleefd.

Zo mochten wij vorig weekeinde in een interview in De Standaard uit uw mond vernemen dat er in België eigenlijk geen politieke crisis is, maar dat die alleen in Vlaanderen bestaat en niet aan jullie zijde van de taalgrens. Ik citeer: “Ik heb aan Franstalige kant geen grote debatten en discussies gezien zoals in Vlaanderen over de manier waarop de regering nu tot stand is gekomen. Maar bij jullie! Ongelofelijk.

Uren en uren debat over wat de Franstaligen gedaan hadden. Bij ons twee artikels, that’s it.

Omdat alle Franstalige partijen, op de PTB na, voor de huidige oplossing zijn.” Daarmee bewijst gij wat ik daarnet al zei, namelijk dat gij niet weet wat er in het noordelijke deel van uw teerbemind vaderland leeft en beweegt. In het stalinistische zuiden, waar het politiek correcte eenheidsdenken hoogtij viert onder dwang van de PS, Ecolo en de PTB, en waar uw blauwe kleurgenoten voorlopig nog getolereerd worden als een soort van dhimmi’s, is het anders dan in het rechtsere Vlaanderen, waar men de politiek correcte dwang en het open-grenzenbeleid nog durft tegenspreken en over de hekel haalt. Misschien moet gij toch maar eens vaker tot hier komen om Vlaanderen wat beter te leren kennen.

En om misschien wat Nederlands te leren.

Want ook daarin zijt gij geen uitblinker en ik zie ook nergens dat gij enig initiatief neemt om daaraan iets te willen doen. Een politicus die gaat kwijlen als hij de Brabançonne hoort, zou toch zeker de talen van la Belgique mogen kennen én spreken. Waalse, Belgischgezinde politici zijn daar, enkele uitzonderingen niet te na gesproken, nooit uitblinkers in geweest. In die zin vond ik uw uitspraken in hetzelfde interview toch wel al te kras wanneer gij niet alleen het beleid van Maggie De Block - dat van uw eigen regering dus - op de korrel naamt omdat zij te weinig rekening zou houden met hoe de Franstaligen een en ander zouden aanpakken in de

huidige coronacrisis, maar vooral omdat gij de tweetaligheid van Maggie bekritiseerde omdat zij in haar Frans niet genoeg de gevoeligheden van de Franstaligen aanvoelt en dus niet de juiste accenten legt.

Kijk, en voor alle duidelijkheid, dat om het even wie Maggie De Block haar beleid op de korrel neemt, of het nu gaat over haar asiel- en migratiebeleid of haar aanpak in de coronacrisis, is volkomen te rechtvaardigen. Zij blundert en neemt vaak een loopje met de waarheid, ze is pedant en eigenzinnig. Ook wij hebben in dit blad haar al meermaals zwaar aangepakt.

Maar dat gij commentaar komt geven op haar beheersing van het Frans, is er los over. De interviewer van dienst stelde heel pertinent: “Da’s straf. Zij spreekt, zoals het voor een federaal minister hoort, in beide landstalen de bevolking toe, en omdat het niet perfect is, krijgt ze daarvoor de rekening gepresenteerd?” En dan komt daarop uw onwaarschijnlijk antwoord: “Kijk, jullie in Vlaanderen, jullie vinden dat wij te veel woorden gebruiken om te zeggen wat we willen zeggen. Zij doet dat in ieder geval niet.

Maar Franstaligen - het is nu eenmaal zo - hebben nood aan die woorden. Woorden die niet meteen iets zeggen over de kern van de crisis - zijn er genoeg maskers of niet, zijn er genoeg ziekenhuisbedden… - mais qui font du bien au coeur. En zij gebruikt die woorden meestal niet.” Woorden moeten uit het hart komen en moeten de harten raken, dus… Wel, wel, wel...

Wel, mijnheer Bouchez, mag ik dan zo vrij zijn u te vragen of gij meent dat de robotmatige Nederlandse woorden van eerste minister Wilmès tot de Vlaamse harten spreken, laat staan dat zij uit haar hart zouden komen? Of die van uw goede vriend uit Laken? Of de vaak uitgebraakte woorden van een hele galerij van Franstalige ministers, van vroeger en van nu? Ik vraag mij af waar gij het lef vandaan haalt om dat soort opmerkingen te maken. Als het zo zit, dan lijkt het mij logisch dat geen enkele Vlaamse politicus of politica voortaan nog één woord Frans spreekt. Dan kan men de ‘gevoeligheden’ in de eigen taal leggen en de tolken zullen dan de rest wel doen.

In ieder geval is het voor mij duidelijk dat gij zonder het te beseffen - en zeker zonder het te willen - door uw houding en door uw gedachtekronkels de Vlamingen altijd maar verder doet afdrijven van België. Gij doet maar. Dram dus maar door. Wij hebben het altijd al gezegd dat het niet de Vlamingen zullen zijn die België zullen doen barsten, maar dat het de grootste vrienden van België zelf zullen zijn. Omdat ze hun eigen land nooit begrepen hebben. En nooit tot het hart van de Vlamingen spraken.

Salut, Georges-Louis!

4

Actueel

9 APRIL 2020

Corona smoort (voorlopig) massaprotest Het in Washington DC gevestigde Centrum voor Strategische en Internationale Studies (CSIS) becijferde dat het protest tegen bestaande regeringen wereldwijd tussen 2009 en 2019 jaarlijks met gemiddeld 11,5 procent is gestegen. Hongkong, Chili en Iran dienden zelfs gespecialiseerde politie en militaire eenheden te ontplooien om de straten ‘schoon’ te houden. Nu zorgt het coronavirus daarvoor, maar volgens het CSIS neemt de ontevredenheid in de wereld toe en zou het virus zelfs de aanzet kunnen zijn voor nog meer massaprotest in de toekomst.

“Wij leven in een tijdperk van wereldwijd massaprotest”, titelt de studie van het CSIS, en het protest escaleert. Daarbij wordt verwezen naar vrijwel alle continenten. Nooit was het protest zo groot en geen enkel land ontsnapte eraan.

Grote verschillen Tussen de continenten zijn er wel grote verschillen. In 2019 lieten in Europa vooral de gele hesjes in Frankrijk van zich horen.

Initieel als reactie tegen stijgende brandstofprijzen. Later kwamen daar de pensioenhervormingen bij. Maar ook Groot-Brittannië werd niet gespaard. Meer dan een miljoen mensen trokken door Londen met de vraag om een tweede referendum te organiseren rondom de Brexit. In Barcelona betoogden dan weer een half miljoen mensen tegen de veroordeling en gevangenzetting door Spanje van Catalaanse separatisten. De bezorgdheid voor het klimaat bracht in vrijwel alle Europese hoofdsteden, op zeer geregelde tijdstippen, duizenden betogers op de been.

In Azië escaleerde het massaprotest iets minder omwille van de meer repressieve aanpak van regeringen. In 2019 was vooral Hongkong het centrum van soms zeer gewelddadig protest naar aanleiding van een omstreden uitleveringswet met China.

De wet werd ingetrokken, maar het protest bleef aanhouden, waarbij o.a. het ontslag van Carri Lam Cheng, hoofd van de plaatselijke uitvoerende macht, werd gevraagd.

Sinds de coronacrisis is het protest in Hongkong wat afgezwakt, maar een waslijst eisen, waaronder algemeen kiesrecht, blijft bestaan. Ook India kende de nodige onrust met spanningen tussen de regering, hindoes en moslims.

In het Midden-Oosten en Noord-Afrika is het massaprotest na de Arabische lente jaarlijks toegenomen met 16 procent. Vooral In Algerije en in Libanon kwamen in 2019 miljoenen betogers op straat. In Algerije was de voornaamste eis het ontslag van president Bouteflika, wat resulteerde in zijn aftreden op 2 april van dat jaar. In Libanon keerde de bevolking zich tegen de politici omwille van de verregaande corruptie en na de aankondiging dat belastingen zouden verhoogd worden.

Het Amerikaanse continent ontsnapte evenmin aan de protestgolven. In de Verenigde Staten was er een piek in 2017. De verkiezing van Donald Trump als president was daaraan niet vreemd. Maar ook Middenen Zuid-Amerika, met Venezuela en Chili op kop, deelden in de klappen. Volgens het CSIS was de stijging tussen 2009 en 2019 evenwel het grootst in de Afrikaanse landen ten zuiden van de Sahel, al kreeg dat minder aandacht in de Westerse media. In Australië en Nieuw-Zeeland lijken de bewoners het meest tevreden.

Oorzaken Ontevredenheid wordt volgens het CSIS gekanaliseerd via het internet en de sociale

media. Facebook alleen telt wereldwijd al 2,4 miljard gebruikers. Vooral sociale media zijn niet enkel een platform voor discussie en het delen van ideeën, maar dragen ook bij tot de vorming van internationale netwerken waardoor internationaal protest kan worden georganiseerd. Ook de toenemende geletterdheid speelt een rol en vergroot de toegang tot informatie. Sinds 2009 is het aantal studenten wereldwijd gestegen met 29,3 procent van 172 miljoen tot 223 miljoen.

Een andere oorzaak van stijgend protest is volgens het CSIS de jeugdwerkloosheid, die globaal 12,8 procent bedraagt. In het Midden-Oosten en Noord-Afrika is dat 26,2 procent, in Griekenland 39,3 procent en in Zuid-Afrika 53,2 procent. Verder zijn ongelijkheid en corruptie volgens het CSIS een sleutel tot onrust. 10 procent van de wereldbevolking heeft 57 procent van het wereldinkomen in handen. Dit wordt aangevuld met politieke corruptie, maar ook corruptie binnen politie en gerecht. Wereldwijd zou het vertrouwen in regeringen slechts 49 procent bedragen.

Belangrijke factoren die het massaprotest de jongste jaren deed toenemen, zijn uiteraard het klimaat en het milieu. In september 2019 protesteerden 7 miljoen mensen voor een beter klimaatbeleid. Het CSIS vermeldt ook de steden als centra van sociale activiteit en bron van groeiend protest. Schaarste aan water en landbouwgronden brengt mensen van het platteland naar de steden, waar ze geen werk vinden. Nu leeft ongeveer 55 procent van de wereldbevolking in steden. In 2050 zal dit bijna 70 procent zijn, wat opnieuw problemen zal opleveren inzake energie, water, veiligheid en gezondheidszorg…

Leren van elkaar Volgens het CSIS worden beleidsvoerders en demonstranten over de hele wereld gevangen in een soort wapenwedloop rond escalerende protesten. Regeringen willen protesten beteugelen door middel van technologie, politie- en militaire acties. Censuur, wederopvoeding, spionage en het afsluiten van het internet zijn de belangrijkste technieken die door China worden gebruikt en worden gekopieerd door Rusland en een aantal Afrikaanse landen.

Ook al is China grootmeester in digitale repressie, demonstranten maken gebruik van dezelfde digitale technieken om informatie te delen en protestdoelen te selecteren, zoals bijvoorbeeld in Hongkong het blokkeren van de luchthavens. Zo leren landen van elkaar in ordehandhaving en demonstranten in volhardend protesteren. Het coronavirus heeft het massaprotest op korte termijn onderdrukt door de opgelegde overheidsbeperkingen. Afhankelijk van het verloop van de pandemie verwacht het CSIS in de toekomst echter opnieuw massaal politiek protest, temeer daar de crisis nogal wat disfuncties heeft blootgelegd.

RIRO

’t Pallieterke en corona

Laten we beginnen met het goede nieuws: nog niemand van onze redactie is getroffen door Covid-19. Hout vasthouden!

Toch gaan we vanaf volgende week al de eerste aanpassingen doorvoeren. Zo zal de sportpagina op blz. 15 moeten sneuvelen. Er valt nu eenmaal niet veel meer te schrijven over sport. Ook op andere vlakken wordt het wat moeilijker. Zo zijn interviews met fysiek contact niet mogelijk.

Overschakelen naar Skype kan natuurlijk, maar dat is niet voor iedereen zo vanzelfsprekend.

Inhoudelijk proberen we u niet te veel te belasten met artikels over Covid-19. Al-

leen wordt dit met de dag moeilijker, want je hoort of ziet niets anders dan berichten over het virus. En anderzijds valt er maar weinig nieuws te rapen in de Wetstraat en in de Koepelzaal dat niet in verband staat met corona.

Bij leven en welzijn ligt er ook volgende week op donderdag een nieuw exemplaar van ’t Pallieterke in uw brievenbus of bij de dagbladhandelaar. We wensen u alvast veel leesgenot.

KARL VAN CAMP

UIT DE WETSTRAAT Onwezenlijk Het blijft toch een vreemd beeld, zo’n Kamerdebat met van elke fractie een of twee afgevaardigden, meestal de fractievoorzitter en nog een vraagsteller. Het mag vooral niet te lang duren, zo blijkt, en de indruk moet gewekt worden dat de parlementaire werkzaamheden ook onder een volmachtenregering gewoon doorgaan. Zo heeft men ook al beslist dat tijdens het paasreces alvast tijdens de eerste week wordt voortgewerkt. En voorzitter Dewael is soepeler dan ooit met de toegemeten spreektijd, want hij geeft zomaar 15 seconden extra bij de toegemeten spreektijd… Allemaal heel onwezenlijk, als je ’t ons vraagt.

Onderonsje Reccino Van Lommel (VB) had al een tijdje geleden een mondelinge vraag ingediend in de commissie aan de minister van Werk en Economie, Nathalie Muylle (CD&V), over de economische herstelmaatregelen na de coronacrisis.

Christian Leysen (Open Vld) en Benoit Friart (MR) dienden evenwel een vraag over hetzelfde onderwerp in voor de plenaire vergadering.

In zo’n gevallen is het gebruikelijk dat de vraag die al in de commissie was ingediend mee verhuist naar de plenaire vergadering.

Kwestie van een en ander te bundelen. De vraag van Van Lommel werd echter niet weerhouden, want Patrick Dewael liet niet toe dat ze zou toegevoegd worden aan die van de andere twee vraagstellers. Het moest klaarblijkelijk een onderonsje tussen de regeringspartijen blijven, zonder kritische vraagsteller erbij. We stellen ons gewoon even voor dat die extra vraag zou ingediend geweest zijn door pakweg de PS of Kristof Calvo. Zou dat hetzelfde scenario opgeleverd hebben? De vraag stellen, is ze beantwoorden…

Onderzoekscommissie De VB-fractie heeft alvast als eerste een wetsvoorstel tot instelling van een parlementaire onderzoekscommissie ingediend “belast met een onderzoek naar de aanpak door de regering van het coronavirus”. Het lijkt meer en meer duidelijk te worden dat er een en ander is fout gelopen bij de aanpak van de crisis. En dan hebben we het lang niet alleen over het onderschatten ervan, maar vooral over hoe een en ander precies (of niet) is aangepakt. En dat het VB niet alleen staat met zijn voorstel en de

roep groter wordt, mag ook blijken uit reacties van Groen, N-VA en de socialisten, die ook allen al aansturen op zo’n commissie,…, uiteraard na de crisis. De klucht rond de mondmaskers was klaarblijkelijk de druppel die de emmer deed overlopen.

Net op tijd En de zaak van die mondmaskers was tevens een van de onderwerpen van verschillende vraagstellers aan eerste minister Wilmès.Vooral Barbara Pas (VB) trok van leer tegen de blunders aangaande de strategische voorraden en de tegenstrijdige uitspraken over het nut van mondmaskers, maar ook tegen het uitblijven van tests bij potentiële dragers van het virus.

Sander Loones (N-VA) van zijn kant had dan weer kritische bedenkingen bij de Europese aanpak van de coronacrisis, meer bepaald over de verdeling van financiële steun aan de lidstaten. Hij toonde zich daarbij uiterst verontrust over figuren als Guy Verhofstadt, die de crisis zouden kunnen misbruiken om hun ideologische agenda door te drukken. En wanneer hij aan het einde van zijn betoog nog begon over de onevenwichtige verdeling van de middelen tussen de regio’s in België, werd de microfoon afgesloten… De spreektijd was opgebruikt…

Oef, net op tijd, moet Wilmès gedacht hebben…

Taalgebruik Dries Van Langenhove (VB) pakte zijn streekgenote Maggie De Block nog eens hard aan over “de lockdown van asielcentra”, waarbij hij het onder druk zetten door haar diensten van vakantieparken hekelde, maar ook het feit dat asielzoekers zich klaarblijkelijk vrij mogen bewegen terwijl Vlamingen binnen moeten blijven. Hij pleitte dan ook voor een lockdown in de asielcentra. De Block is daar niet voor te vinden en pleit voor overleg met de lokale besturen om te zien wat op elke plek apart nodig is. Van Langenhove was het daar uiteraard niet mee eens en tijdens zijn repliek wilde hij aantonen dat De Block compleet ongeloofwaardig is en gaf hij tot zes keer aan dat De Block de jongste tijd gelogen heeft in tal van situaties. Die uitvallen greep Kamervoorzitter Dewael aan om hem te vragen te letten op zijn taalgebruik. Het behoort immers niet tot het parlementair jargon om een collega of een minister te bestempelen als ‘leugenaar’.We herinneren ons nog Herman De Croo die ooit het woord liet schrappen uit de notulen.

Actueel

9 APRIL 2020

Niet de wetenschappers, maar de politici moeten beslissen Ook Carl Devos kan zich vergissen. Dat is een waarschijnlijkheid. Ook Carl Devos kan een politieke agenda hebben. Dat is een zekerheid. Zijn jongste columns illustreren de vertwijfeling binnen de sociaal-democratie. Daar mag wat aandacht voor zijn.

“De bestrijding van corona als gezondheids- en zorgcrisis verloopt behoorlijk goed. Niet dat onze cijfers zoveel beter zijn dan elders, maar ‘failed’ is de Belgische federatie alvast niet”, zo schreef hij in zijn wekelijkse column op maandag 30 maart. Lijkt billijk, maar klopt het ook? Hiermee zet hij Sophie Wilmès (MR) en Marc Van Ranst uit de wind. Op 30 maart toch nog.

Interessanter Minstens even interessant is de vaststelling van Devos dat volmachten niet zullen helpen om de onvermijdelijke verdeeldheid over het economisch-budgettair beleid onverdeeld vorm te geven. Als ongeveer de helft van de beroepsbevolking nu leeft van een loon of uitkering van de overheid, dan hoeft daar zelfs geen tekeningetje bij. Wie zal dat betalen? Een half verlamde economie komt bovenop het gewicht van een geëxplodeerd begrotingstekort (x2, x3?) en de schuldenlast. Devos pleit ervoor om zonder uitstel aan

een maatschappelijk debat te beginnen, over een planning, een (meerjaren)begroting, een échte regering, over economische maatregelen, enz.

We hebben volgend lijstje over hulpgetoeter gehalveerd: er zal geld nodig zijn voor de zorg, voor energie, voor mobiliteit, justitie, infrastructuur, pensioenen, voor de werklozen en de leefloners (voor transfers naar Wallonië dus), voor huisvesting, voor kindergeld, voor gehandicapten, voor psychiatrische zorg, voor de opvang van migranten en vluchtelingen, voor het volgen van de klimaateisen van de Europese Commissie en voor de tientallen drukkingsgroepen die ontdekten dat het nu het moment is om meer poen te pakken…

Devos ziet die bui al hangen, niet als supporter van N-VA, laat staan van Vlaams Belang, maar als behoeder van het sociaal-democratisch model dat hij voorstaat.

Naar finale met Vivaldi “Ze zijn daarvoor met te veel”, zegt Devos

over de huidige politieke volksverzameling in coronatijd. “Zoveel eendracht is onmogelijk.” En dan komt Devos ‘terzake’. Eerst even de N-VA bashen (“Een land leiden, dat ze willen splitsen, om het te redden, is moeilijk uit te leggen”), dan een onbewezen stelling poneren (“haar kritiek op het crisisbeleid pakt niet echt”), en dan even dreigen (“Het VB kan wel voluit gaan”).

Dan komt de grote finale, samen te vatten als ‘Een ode aan Vivaldi’. De optie PS en N-VA mag na de paasvakantie nog een dag of twee “eens bekeken worden… en als dat niet kan, blijft enkel Vivaldi… Tegen mei moet dat lukken. Wie ervoor pleit om terug in lopende zaken of naar verkiezingen te gaan, moeten levenslang in politieke quarantaine”. Voilà, dat braak je uit als je schrik hebt van de kiezer.

“Tijdens een nationale ramp groeit Belgische verbondenheid altijd, daarna ebt ze ook altijd weg,” sust Devos. Maar herlees eens die zin. Die stelling is fout. Van “verbondenheid” is in deze crisis geen sprake, wegens de uitsluiting van de twee grootste Vlaamse partijen. En de nergens bevestigde veronderstelling dat de derde paarsgroen zomaar zal willen depanneren.

slecht, het is veel tegelijk”), en dat siert hem.

Dat de ineenstorting van ons zorgsysteem lijkt te zijn vermeden, klopt meer dan zijn stelling dat de dagelijkse communicatie over de stand van zaken “helder en geruststellend” was en is.

Knack

Luister naar politici, zo hoort het. Zij moeten uiteindelijk hun verantwoordelijkheid nemen en lijnen uitzetten. In de wetenschap dat het in dit tranendal nooit perfect zal zijn.

Maar na een besluitvorming waarbij de meerderheid van de Vlamingen door geen enkele Waalse fanaticus nog lang buitenspel kan worden gezet.

Tussen zoveel corona-ellende in, zou het absurd geweest zijn om dagen te onderhandelen over een nieuwe regering en de werking van de staat stil te leggen. Dat vonden wel meer verstandige Vlamingen. En dat heeft zelfs de overhaastig solliciterende Bart De Wever mogelijks fout ingeschat. Want tussen duren en blijven duren ligt een groot verschil. En de jongste weken lijkt de kloof tussen noord en zuid in dit land onmiskenbaar nog te zijn vergroot. Misschien moeten de drie grootste Vlaamse partijen het debat dat er aankomt een tijdje overlaten aan de liberalen en de Franstaligen en groenen. Dat wordt echt lachen, hoor…

Ook als CD&V dan toch zou plooien, kunnen de twee grootste Vlaamse politieke formaties zich verblijden bij het aanschouwen van het tot mislukken gedoemd spelletje van de negen partijen, die nu de volmachten steunen (twee liberale, twee socialistische, twee groene, twee christen-democratische, nog een verloren lopende Brusselse Défi...).

Dan wordt het de moeite om te zien hoe die verenigd in vrede een schitterende toekomst voor dit land zullen uittekenen.

Een paar dagen later (“Dit zijn diepe littekens”, Knack, 1 april) klonk Devos al anders, met name gefrustreerd over “het erg uitzonderlijk bedrog”’ van Paul Magnette, een paar weken eerder. Onder extreem-linkse druk in Francofonië (Brussel, Luik, Jongsocialisten, vakbond FGTB en bij de basis van de partij) trok de patron van de PS zijn staart in tijdens het zondagse debatprogramma C’est pas tous les jours dimanche op RTL TVI. Zelfs onder de taalgrens groeit het besef dat Wilmès II niet toekomstbestendig is, ook al toeterde MR-voorzitter Bouchez in De Standaard dat de politieke crisis zich enkel in Vlaanderen zou voordoen. Ondertussen werd – veel meer nog in Wallonië dan in Vlaanderen - gezaagd aan de poten onder de stoel van Maggie De Block.

Fouten

VLAAMS PARLEMENT Gigantisch Wat beperkte gedachtenwisselingen over de stand van zaken hadden moeten zijn, tenzij wij ergens iets niet helemaal hebben begrepen, dijt uit naar hele debatvoeringen. Misschien is dat overcompensatie voor het tot het strikte minimum gereduceerde aantal deelnemers aan de werkzaamheden. We beleven inderdaad een ongeziene toestand die verwarrend en onzeker is. We zullen het onze Vlaamse volksvertegenwoordiging dan ook niet kwalijk nemen dat ze op haar eigen wijze probeert het onheil te bezweren. Bovendien kan niet worden beweerd dat men stilzit. Jan Jambon zei dat we voor “gigantische inspanningen” staan en dat het miljarden zal vergen om deze ellende te overbruggen. Helaas is de Vlaamse schatkist niet bodemloos en zal dus nooit álles gedragen kunnen worden. Toch is men voornemens om diep in de buidel te tasten om hier doorheen te komen.

Men wordt inderdaad niet vrolijk van de dingen. Wilfried Vandaele (N-VA) vatte enige cijfers samen: we zitten met een economische schade van 2,4 miljard euro per week, de grootste schok sinds de oorlog. Zoiets is maar moeilijk te bevatten. Minister Diependaele zei dat het vooralsnog moeilijk in te schatten is hoe groot de ramp precies zal uitvallen. Geluk bij een ongeluk is dat Vlaanderen structureel in niet al te slechte papieren zit en wel iets kan hebben.

In de rode cijfers gaan zal onvermijdelijk zijn, maar uiteraard moeten de inspannin-

gen gericht zijn op het overeind houden van het economisch weefsel.

Mondmaskers Over zin of onzin van mondmaskers, voor de particuliere mens tenminste, is de communicatie tot nu niet erg duidelijk geweest, zo kon uit diverse hoek worden opgevangen. Niet betwist is vanzelfsprekend het nut van en de nood aan mondmaskers en andere beschermingsmiddelen in met name de zorgsector. Er moeten wel nog genoeg van die dingen voorhanden zijn en Vlaanderen is niet het enige land met een behoefte hieraan.

Minister Beke zei zeker niet krenterig te zijn, maar het probleem zit aan de aanbodzijde. Transport regelen is in de huidige omstandigheden ook niet zo eenvoudig.

En, zoals al vermeld, hoe ga je beletten dat een vliegtuig vol maskers uit China, bij een tussenlanding niet door andere begerige overheden wordt leeggehaald. Het blijft bovendien vreemd dat we die dingen niet zelf kunnen produceren.Volgens Beke kunnen we dat wel - en hij zou het graag zien gebeuren - maar klaarblijkelijk niet volgens de juiste standaarden. Mondmaskers blijken dus een soort industrieel geheim te zijn. Over de zinvolheid van mondmaskers voor niet-professionelen wilde de minister zich niet uitspreken. Dat de mensen in de zorg voorrang moeten krijgen voor kwaliteitsvol materiaal stelde hij wel uitdrukkelijk, hoewel dat door niemand zal worden tegengesproken.

5

Devos geeft nu toe dat er bij de corona-aanpak zware fouten werden gemaakt.

“Het ontstellende gebrek aan test- en beschermingsmateriaal mag een (collectieve) blunder genoemd worden. Die, te gepasten tijde, grondig onderzocht moet worden… De stock die er was liet men verloren gaan en werd nooit aangevuld. Nu pas, vrij laat, wordt nagegaan of productie in eigen land kan”…

Veel mensen voelen dat er in het mondmaskerverhaal iets niet klopt. Dat voedt wantrouwen, aldus Devos.

Devos probeert als academicus te gaan voor nuance (“Het is niet alleen goed of

It’s the economy Zijn belangrijkste stelling is wellicht deze: “Als de coronapiek is bereikt, gaapt het politieke dal… Elke dag komt die andere crisis meer in beeld: de economisch-budgettaire en sociale ramp, en “sommigen geven de indruk dat al die schulden niet zo’n groot probleem zijn”. Maar wij en onze kinderen zullen ze grotendeels zelf moeten terugbetalen. Met welke inkomsten, hervormingen en besparingen?

“Er zit (met tien partijen in de volmachtregering) te veel volk aan de knoppen en er moet snel een volwaardige regering komen met een krachtige visie en strategie voor dat crisisbeleid, dat we allicht dertig jaar afbetalen”. In naam van de eendracht iets anders beweren of doen is onverantwoord. Blijft hij nog altijd zweren bij Vivaldi?

Buitenspel?

ANJA PIETERS

Citaat van de week > Marijke Dillen (VB)

“Wat moet je in feite nog doen in dit land om in de gevangenis te geraken?”

Op één na werden alle leden van de ‘Fioul Gang’ vrijgelaten. Het gaat om een allochtone pooiersbende die voor zo’n 200 feiten bekend stond bij de politiediensten, en er begin dit jaar niet voor terugdeinsde een minderjarig meisje ‘te kopen’ en het dan tot prostitutie te verplichten. Volgens een Franstalige krant werden deze lieverdjes vrijgelaten in het kader van de coronacrisis. Eind vorige maand riep justitieminister Koen Geens (CD&V) in die context immers nog op om “alle gevangenen vrij te laten die kunnen worden vrijgelaten”. En zo geschiedde in alle stilte, zo blijkt.

Marijke Dillen (lid van de Kamercommissie Justitie voor het VB) stelde zich dan ook bovenstaande vraag en waarschuwt voor straffeloosheid. En ze voegde er nog aan toe: “Het gaat hier dus niet om enkele kruimeldieven die werden vrijgelaten, maar om het laagste uitschot dat onze samenleving kent.” Vreemd dat dit soort vrijlatingen zomaar passeert en er geen haan naar kraait. In dit onzalige land is echt alles mogelijk. Ook het ondenkbare.

6

Actueel

9 APRIL 2020

Open brief van Pedro Sánchez

De schaamte voorbij Afgelopen weekend publiceerde de Spaanse eerste minister Pedro Sánchez een open brief, waarin hij Noord-Europa streng de les leest. Volgens hem staat de toekomst van de Europese Unie op het spel als landen zoals Nederland nu niet over de brug komen en solidariteit betonen. We kunnen ons voorstellen dat de inhoud van de open brief voor nogal wat Nederlanders aangekomen is als een koude douche.Voor Vlamingen daarentegen had de brief net zo goed over België kunnen gaan, ondertekend door een voorzitter van de PS.

Alarmkreten in Frankrijk Het (Franse) syndicaat Synergie-Officiers heeft op 27 maart een korte videoboodschap op Twitter gezet. Een film waarbij een politiewagen met zwaar geweld (mortieren, granaten) wordt aangevallen en uiteindelijk in de fik wordt gestoken. Op klaarlichte dag, in de gemeente FrancsMoisins, in Saint-Denis. Het is niet de enige soortgelijke video die rondgaat trouwens.

In een andere banlieue wordt een politiewagen omsingeld door ‘jongeren’, die niet aarzelen op de wagen te springen en op het dak beginnen dansen. De politiemensen durven niet tussenkomen. Het zijn intussen allemaal zones geworden waar de (Franse) wet niet meer van toepassing is, en waar jongeren zich in alle straffeloosheid tijdens volle coronacrisis blijven verzamelen en keet schoppen. Resultaat van dit alles is dat de ziekenhuizen van het departement Saint-Denis overvol liggen en een beroep moeten doen op ziekenhuizen uit andere departementen. De gekende Franse filosoof Michel Onfray vindt het stilaan welletjes en heeft een alarmkreet geformuleerd: “Het Franse staatshoofd laat in de banlieue toe dat iedereen er iedereen besmet. De boodschap kan toch niet duidelijker zijn: dit kan niet. Op het gepaste moment zouden we ons dit gebeuren toch moeten herinneren!”

Stuur het leger naar de banlieues De banlieues van Parijs zijn lang niet het

enige zorgpunt. In de banlieue van Grenoble bijvoorbeeld werden een ziekenwagen en een wagen van een arts aangevallen, de maskers eruit gestolen, en werden politiemannen bespuwd (tiens, waar hebben we dat nog gelezen?). In Etampes waren het brandweermannen die werden aangevallen, terwijl ze een patiënt gingen ophalen die besmet was geraakt met corona. De lijst is lang en kan dagelijks worden aangevuld. Stephane Gaudry, arts in Seine-Saint-Denis, bevestigt: “Laat het leger in onze straten toe. Een andere mogelijkheid is er niet, omdat de bewoners het contactverbod niet respecteren, en we geen bedden meer hebben.” Velen zien het nog als enige oplossing: het leger deze wijken insturen, iedereen fouilleren, drugs, wapens, explosieven, enz. in beslag nemen. Oorlog dus. De macht over de wijken weer overnemen, zodat dokters en ander veiligheidspersoneel de gewone burgers kunnen helpen in de strijd tegen het coronavirus.

PIET VAN NIEUWVLIET

De lezer die in ons nummer van verleden week het stukje “Hoe de epidemie in Spanje begon” van Paul Bäumer gelezen heeft, zal de open brief van de Spaanse eerste minister met stijgende verbazing gelezen hebben. Maar ook zonder die achtergrond kan de open brief moeilijk anders omschreven worden dan als een schaamteloze poging om de coronacrisis uit te buiten om een hold-up te plegen op de Noord-Europese belastingbetaler. Pedro Sánchez schrikt er daarbij niet voor terug enkele platte leugens te serveren om de chantage door te voeren.

Geld! Onvoorwaardelijk! Nu! Pedro Sánchez eist in de open brief immers niet meer of niet minder dan dat er onmiddellijk eurobonds in het leven geroepen worden, waardoor Spanje ongelimiteerd meer geld kan uitgeven, maar de rekeningen kan doorsturen naar het noorden. Daar is strikt genomen geen reden toe, maar toch stelt hij in zijn brief pardoes dat het Europees Stabiliteitsmechanisme (ESM) zijn land geen voorwaarden meer mag opleggen, en dat het zelfs dan op middellange termijn niet voldoende zal zijn. De vraag is dan gerechtvaardigd: op wat voor economische plannen zit de zuiderse socialist Sánchez nu al te broeden, op middellange termijn, wanneer de coronacrisis al lang voorbij zal zijn? Laat het duidelijk zijn: de coronacrisis is helemaal niet de reden om eurobonds in te voeren, enkel de aanleiding. Dat is op zich al genoeg om het idee zonder verdere discussie opnieuw af te wijzen.

Maar waarom zouden de Nederlanders hun schatkist voor de Spanjaarden moeten openen? Pedro Sánchez geeft zelf het antwoord: “Wij Spanjaarden hebben altijd het Europees project gekoesterd en verdedigd.” Lezers die denken dat die koes-

BRUSSEL

Druk op Dansaert We kunnen best wat lachen met dat Dansaert-effect, maar de eerlijkheid gebiedt te erkennen dat de realiteit van vandaag toch te verkiezen valt boven het zootje dat het daar in de jaren tachtig was. Maar zie, ook de hippe wijk heeft het moeilijk. Met dank aan het visionaire beleid van de stad Brussel en haar onvolprezen voetgangerszone.

Dansaert (op zijn Frans uitgesproken als men er een ‘bekakt’ toontje aan wil geven) is in de loop der jaren tot een heus begrip uitgegroeid. Het slaat op de wijk rond de gelijknamige straat in ‘downtown’ Brussel, een toonbeeld van gentrificatie en een cluster van wat hippe en/of modieuze winkels (of op zijn minst met uitbaters die deze mening toegedaan zijn). En dan heb je de term ‘Dansaert-Vlaming’, aan afgeleide zeg maar.

Vaak zijn het lui wier wieg in het Vlaamse hinterland staat, ook al hebben ze dat ingeruild voor het multiculturele Brussel. Dat ze echter in die wijk, een zakdoek groot, rond de Kerk van Sint-Kathelijne samenhokken, doet vermoeden dat die verfoeide kerktorenmentaliteit toch wel een hardnekkige blijver is; soit.

“Dé Dansaert-Vlaming bestaat niet”, klinkt het vaak als men ermee aan de praat geraakt in een van de klassieke cafés in de buurt. Klopt natuurlijk, maar er zijn voldoende parallellen en kenmerken om over een sociologisch fenomeen te spreken. Van een kuchende Marc Didden, over Arno en Chantal Pattyn van Klara tot de aangespoelde studenten.

Luchtbel van Dewitte Overdrijven we in ons wat - we beken-

nen - misprijzen voor die lui? We laten een onverdachte bron aan het woord. “Ik had in Brussel in een luchtbel geleefd. Ik was het prototype van de Dansaert-Vlaming, vrees ik: meewarig doen over de Vlamingen en hun fixatie op hun kerktoren, maar zelf niet inzien dat ik exact hetzelfde deed, maar dan met het Beursgebouw als kerktoren. Ik zat aan de toog met mensen die hetzelfde waren als ik, dezelfde interesses hadden, dezelfde meningen. Een werkloze? Nooit gezien. Iemand met een afwijkende politieke mening?

Niet ontmoet. (...) Ik heb de wereld beter leren kennen door in Limburg te gaan wonen dan door mijn zogenaamd kosmopolitische leven in Brussel verder te zetten.” (Humo, 11.6.2013) Het zijn de bevindingen van ex-VRT-journaliste Indra Dewitte, die haar carrière bij Het Belang van Limburg voorzette. Limburger en wereldburger.

Ambassador Maar laten we positief blijven. We hebben de wijk nog in andere tijden gekend, wat iets zegt over de leeftijd van ondergetekende, maar ook over diens Brusselse jeugd.

Het was de tijd van bioscoop Ambassador of de kledingwinkel Esders. Met daarachter wat verpauperde straten waarvan niets deed vermoeden dat de wijk ooit tot een

hippe buurt zou uitgroeien. Er bestond wel zoiets als de Dansaert-Vlaming in zijn ‘eighties-variant’. Arno bijvoorbeeld, die was er al bij. Maar ook Johan Verminnen betrok er een krot. Nu goed, ‘il fut un temps’. De Ambassador sloot eind de jaren tachtig, net als Esders in die periode, waarna het gebouw zelfs afbrandde.

Effect voetgangerszone Nu is er iets merkwaardigs aan dit Dansaerteffect. Alle voorspellingen ten spijt, bleef het beperkt tot een al bij al bescheiden perimeter. De Dansaertstraat zelf is daar een treffende illustratie van. Het deel tot aan de Nieuwe Graanmarkt is de plek van de hippe winkels, wat daarna volgt richting kanaal oogt beduidend armoediger. Ooit plantte men er een Apple-winkel neer, die na enkele overvallen weer verdween. Aan het kanaal is dan weer wel wat van het effect te merken. Tja, een loft aan het kanaal is natuurlijk het summum voor de meer kapitaalkrachten in die ‘luchtbel’ van Indra Dewitte. Maar de wijk kampt ook met moeilijkheden.

Net als bij andere zaken in de binnenstad komen de meeste klanten van elders.

En zeker voor winkels in de Dansaertwijk, waar de prijskaartjes gevoelig hoger liggen dan in Zeeman of Wibra. Men durft het niet altijd met zoveel woorden zeggen, maar de voetgangerszone is een van de belangrijke factoren waarom de klanten uitblijven. Afgescheiden leven van het stiefmoederlijke Vlaanderen heeft dan toch niet enkel voordelen. Toch voor wie er zijn klanten heeft zitten.

KNIN.

tering en verdediging tot nu toe uit veel meer bestond dan het ontvangen van vele miljarden euro’s steun uit het noorden, mogen nu hun hand opsteken.

Wat biedt Pedro Sánchez dan vandaag aan in ruil voor die miljarden euro’s die al decennialang naar het zuiden vloeien?

“Nu is het tijd voor reciprociteit,” zo schrijft hij. Maar dan wel reciprociteit in de Latijnse betekenis van het woord, wanneer zij aan de ontvangstenzijde van de rekening figureren: meer van het zelfde, niet een omkering van de geldstromen. Let wel, de Spanjaarden willen best wel groothartig zijn: “Voor ons, voor Italië en voor alle 27 landen die deel uitmaken van de Europese Unie.” Het geld hoeft dus niet naar Spanje alleen te stromen, ook Italië mag een paar miljardjes meepikken.

Solidariteit “Het moment om solidair te zijn is nu aangebroken,” zo besluit Pedro Sánchez zijn open brief. Blijkbaar waren al die miljarden euro’s die Spanje en de rest van Zuid-Europa al decennia lang ontvangen geen vorm van solidariteit. En op een manier hebben ze natuurlijk gelijk. Wanneer je geld weggeeft op een ogenblik dat je het je kunt veroorloven, ben je dan wel echt solidair? Het is toch pas als je zelf in de financiële problemen zit, dat je kan bewijzen dat je het echt meent. Welaan dus, Nederland, dat zelf tot over zijn oren in de coronacrisis zit, laat nu maar eens zien hoe solidair je echt wel bent.

Overigens hoeven de Nederlanders zich geen illusies te maken, en dat weten wij Vlamingen maar al te best. Je kan met een euro immers maar twee dingen doen.

Ofwel hou je hem bij, en dan ben je in de ogen van het zuiden een congenitale egoïst en racist. Ofwel geef je hem af, en dan verandert die euro meteen in een verworven recht voor het zuiden, en een eeuwige verplichting voor het noorden. En zoals iedereen weet: wat je verplicht bent af te dragen, kan geen solidariteit zijn. Voer morgen die eurobonds in, laat je schatkist maar plunderen door Spanje en Italië, maar verwacht niet dat het zuiden je alsnog zal erkennen als een solidaire partner, laat staan dat er een woordje van dank af zal kunnen.

“Barsten tussen Noord en Zuid moeten vermeden worden.” En “Niemand wordt aan zijn lot overgelaten.” Het zijn zinnen die bol staan van de gewichtigheid. Maar ze komen wel uit de pen van een eerste minister die zelf een verpletterende medeverantwoordelijkheid draagt voor de catastrofe die zijn bevolking vandaag treft.

FILIP VAN LAENEN

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT GENOEG VAN!

LUIKERSTEENWEG 244 F ANKERSTRAAT 7 HASSELT 35003500 HASSELT 011 223 253 EN011 011 223 273 253 272 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE

Onze naaste buren

9 APRIL 2020

Winnen de aanhouders?

Stel dat de huidige crisis eindigt. Zullen de deugdmensen dan met hun voeten op de grond terecht komen of volharden ze in hun waanzin? Voorlopig lijkt het scenario in Nederland meer op de tweede dan op de eerste mogelijkheid uit te draaien.

De gekte van de week Een onbelangrijk berichtje dat toont hoe het rot in iedere Nederlandse organisatie aan de top zit, in casu de KNVB ofte de Koninklijke Nederlandse Voetbalbond. Akkoord, in Vlaanderen moet men niet te hoog van de toren blazen want de KNVB wordt niet zoals de Belgische Bond voorgezeten door een Iraanse Fransman die het volstrekt normaal vindt dat hij geen woord Nederlands spreekt (met dank aan de Vlaamse collabo’s) en wiens broer-mensenhandelaar-voetbalmakelaar een tijdje in de gevangenis zat. In Nederland verkiest men zachte dwang om de zogenaamde progressieve agenda uit te voeren.

De KNVB wil bij monde van directeur amateurvoetbal Van der Zee “nieuwe ontwikkelingen” bevorderen in het jeugdvoetbal. Een oude bestaande ontwikkeling was al dat kinderwedstrijdjes tot 10 jaar om des keizers baard zijn. Maar nu wil de progressief dat bij wedstrijden tot 13 jaar geen standen en uitslagen meer worden bijgehouden, want dat zou kunnen leiden tot conflicten, ruzietjes, oneerlijkheid, ongelijkheid en zelfs agressiviteit. De lieve kleinen die dagelijks in hun computergames moorden dat het een lieve lust is, zijn zo gevoelig en moeten absoluut beschermd worden. Ze mogen niet leren

dat winnen en verliezen bij het voetbal hoort en dat opvoeden er juist in bestaat dat ze hun woede en agressiviteit onder controle houden. Een paar coryfeeën als Dick Advocaat en Ruud Gullit hebben al betoogd dat fair play leren iets anders is dan kinderen pamperen, maar of ze succes hebben met hun protest valt nog af te wachten. Volgende maand valt de beslissing.

Het liedje van iedere week De lezer van deze rubriek kent het liedje van iedere week.

Wat hebben ze nu weer bij het Nederlands gerecht uit hun mouw geschud om te zorgen dat onrecht voorrang krijgt op recht? Niets is handiger dan een gezondheidscrisis om het gajes niet te straffen. Je hapt wel eventjes naar adem als je de lijstjes leest van schurken die met een klopje op de schouder naar huis worden gezonden. Geen tijd en nog minder zin om strafvervolging aan te houden. Later misschien.

Sommige onnozele advocaten van slachtoffers beweren dat er heel wat zalen zijn waarbij iedereen anderhalve meter afstand kan houden. Geen sprake van, zegt het gerecht, want die daders zijn nog altijd maar ‘verdachten’ en nog niet veroordeeld. Dus mogen zij rustig de gevangenis verlaten in afwachting van hun strafproces als het er ooit komt. Voorbeel-

7

NEDERLAND den: Groninger die vriendin en haar dochter zwaar mishandelde en verkrachtte: vrij. Gek die na een ruzie in Deventer woedend met een auto op een terras inreed en vier mensen kwetste: vrij. Vrouw die zeven jaar lang een verstandelijk beperkte vrouw als prostituee exploiteerde: vrij. Motief: de criminele kan anders wegens het virus haar dochtertje niet zien.

Opportuniteiten voor klimaatgekken Hoe staat het inmiddels met de klimaatgekken? Goed, want ze verbergen nauwelijks hun vreugde over de crisis, al zijn ze niet gebarsten van hun eerste tegenstelling. Politiek leider van GroenLinks Jesse Klaver (een kloon van Calvo of vice-versa) eist al jaren dat de luchtvaart beperkt wordt omwille van het klimaat en het milieu. Zijn wensen zijn nu meer dan vervuld en wat tweet dit heerschap? “De KLM ontslaat 2.000 mensen. Dit kan het kabinet niet accepteren. Rutte moet dit weekend nog KLM op het matje roepen.”

Met hun totalitaire inborst hopen veel groenen dat ze eerlang dankzij de ellende maatregelen kunnen doordrukken die in een normale toestand niet mogelijk zijn. Columnist Rob Hoogland schreef in De Telegraaf “dat GroenLinks bijkans meer volgers heeft in de Nederlandse journalistiek dan binnen het volk.” (Ach, het is niet anders bij VRT, De Standaard en Knack) Mooi voorbeeld in Trouw, Nederlands groenste krant. Die kopte: “Waarom het coronavirus een zegen is voor de biodiversiteit in China.” Voor wanneer een kop als “Dank zij derde wereldoorlog probleem overbevolking opgelost”?

WILLEM DE PRATER

Politici zoeken aandacht Het zijn moeilijke tijden voor politici die ervan leven om in de belangstelling te staan. Wat moeten zij doen of zeggen om nog in het nieuws te komen nu covid-19 alles overheerst? Wat kunnen zij verzinnen om toch twee lijntjes in de krant of een paar seconden op tv te krijgen? Het zal voorstellen en ideetjes regenen. Ook in Gent deden deze week sommigen al hun best.

Schepen Watteeuw vond het nodig om de Gentenaars eraan te herinneren dat net drie jaar geleden (in april 2017) het circulatieplan werd ingevoerd. “Minder ongevallen, meer fietsers en voetgangers, meer ruimte voor terrassen en spelen, minder doorgaand autoverkeer en betere lucht. Dat levert het circulatieplan op dat 3 jaar geleden werd ingevoerd.” Hoe vol van je eigen gelijk moet je zijn om op dit moment met dit soort propaganda uit te pakken? De voordelen van het circulatieplan zijn enkel voor een beperkte groep centrumbewoners. Dankzij het coronavirus kan op dit moment heel Gent ‘genieten’ van minder verkeer en gezondere lucht en leven we in een voorafspiegeling van de droomstad van Groen waar kinderen op straat spelen en mensen leven van de hemelse dauw.

Stad Gent lanceerde een eigen “samen tegen corona”-campagne. Ludieke posters en met krijt geschilderde slagzinnen moeten Gentenaars op de regels wijzen. “Wandel door, corona neemt ook geen pauze”, “maak Gent beter op anderhalve meter”, “Oh Romeo, Romeo waar zijt gij? Ik blijf binnen Julia”… Zo

kennen we onze bestuurders en hun typische zachte aanpak. Nog voor het weekend had de politie al meer dan duizend mensen beboet of gewaarschuwd. Tot daar het effect van de campagne.

Bazooka aan maatregelen Antwerpen schortte de bedrijfsbelastingen op. Een dag later volgde Gent. In Antwerpen voorzien ze een pakket maatregelen van vijftig miljoen euro. Gent, half zo groot, kan niet onderdoen en kondigt een pakket van vijfentwintig miljoen euro aan. De concrete maatregelen moeten nog worden uitgewerkt.

Het gaat niet alleen om steun voor de economie, maar ook om extra financiële hulp voor mensen in armoede en steun aan de Gentse cultuurhuizen en musea. In het pakket zit ook de opschorting van de bedrijfsbelastingen en retributies voor drie maanden. Dat zijn geen echte uitgaven, maar een verlies van inkomsten van zeven en een half miljoen. De gevolgen voor de stadskas zullen zwaar zijn.

Gent met haar hoge schuldgraad en zware personeelskost zal noodgedwongen projec-

ten moeten uitstellen. De stad zal een deel van haar ambities moeten opbergen. Zal het op vlak van wonen zijn, op sociaal beleid of op klimaatacties? Dat wordt nog een pijnlijke keuze.

Zwijgen is goud De zon schijnt. Het lijkt wel een van die stille zomerdagen na de Gentse Feesten. De periode dat handelaars verlof nemen en iedereen de stad uit is naar een

of ander vakantieoord. De trams die voorbijrijden met alleen maar lege zitjes zetten je weer met twee voeten op de grond. Dit is geen film, maar werkelijkheid. We krijgen een les in bescheidenheid. Het is het moment om even geen politiek gewin te zoeken. Wil je het respect van de kiezers verdienen? Denk dan aan het oude gezegde: ‘Spreken is zilver, zwijgen is goud.’

MATHILDIS

Waarom de Walen De Block weg willen Het heeft lang geduurd, maar nu heeft de Vlaamse pers ook door dat de Franstaligen het op minister van Volksgezondheid Maggie De Block gemunt hebben. Hun kritiek is grotendeels terecht. Al zit er ook een radicaal-linkse agenda achter. Dat maakt het des te verbazender dat de links-liberale De Block nu plots het doelwit is.

“Nog een dramaqueen.” Dat tweette federaal minister van Volksgezondheid Maggie De Block (Open Vld) begin maart als antwoord op de waarschuwingen van de Luikse arts Philippe Devos, die stelde dat het coronavirus meer was dan een gewone griep en die veel doden voorspelde. Devos is de voorzitter van de Franstalige vleugel van de artsenbond en is ondertussen ook besmet met het coronavirus. Het was niet de eerste keer dat De Block zich op een hautaine en arrogante manier uitliet over medische experts.

Mexicaanse griep In Vlaanderen heeft men het te laat opgemerkt, maar al snel verloor de Merchtemse alle geloofwaardigheid bij de Franstalige pers, opiniemakers en publieke opinie. De vaudeville rond het tekort aan degelijke mondmaskers maakte alles nog erger. De groep Sudpresse, nooit verlegen om de nodige sensatie, deed er vaak nog een schepje bovenop. De laatste tijd was de kritiek wel terecht. Zo ging men een gepensioneerde beroepsmilitair interviewen die op de hoogte was van de opslagplaats van miljoenen mondmaskers die goed tien jaar geleden, ten tijde van de Mexicaanse griep, waren besteld.

Een voorraad die een aantal jaar geleden vervallen bleek en daarom onder het ministerschap van Maggie De Block vernietigd werd. Alleen waren het de elastieken die vervallen waren. De maskers zelf werden in een Naamse kazerne goed

bewaard. Komt er nog bij dat de vernietiging van de voorraad paste in een strategie om plaats te maken in de kazerne voor de opvang van asielzoekers. We hoeven hier niet te vermelden dat de reacties op sociale media niet min waren.

Le Soir schakelde vorige week donderdag een versnelling hoger. Christelle Scohy, Anthony Demolin, Marie-Blanche Monaux. Of het nu om een arts, apotheker, verpleegster of zorgkundige ging... Allemaal uitten ze breed uitgesmeerd op de krantenpagina’s hun ongenoegen over het beleid van Maggie De Block. Te weinig tests, te weinig mondmaskers en beschermend materiaal en een rampzalige communicatie. Het feit dat ze nu al een tijd enkel vanuit haar praktijk in Merchtem commentaar geeft op de gebeurtenissen zorgt voor ergernis. Aan Franstalige kant wil men De Block weg.

Kritiek Een groot deel van de kritiek is terecht. In Vlaanderen lijkt de Open Vld-politica nog op enig krediet te kunnen rekenen ondanks haar geknoei. Men moest het in de Franstalige kranten toegeven: in Vlaanderen is de minister van Volksgezondheid blijkbaar onaantastbaar. Al blijkt men daar ook te beseffen dat er voor De Block in een regering na de crisis geen plaats meer is.

De Franstalige kritiek op De Block werd in Vlaanderen lange tijd onderschat omdat er nog andere bronnen van ergernis

WALLONIE

zijn die verder gaan dan de coronacrisis. Voor een deel zijn dat de klassieke Waals-Franstalige argumenten. Het kabinet van De Block zou bijna uitsluitend uit Nederlandstaligen bestaan. Er zou te weinig overleg zijn met de Franstalige artsenverenigingen. En de heisa rond de RIZIV-nummers voor Franstalige artsen (daar lapt men de numerus clausus aan de Waalse en francofoon Brusselse laars) zou ook een rol spelen.

Socialistische mutualiteit Al verklaart die communautair klinkende kritiek niet alles.

De voorbije weken is duidelijk geworden dat De Block vanuit een links-radicale agenda wordt aangevallen. Een beetje bevreemdend, want de minister behoort niet direct tot de rechtervleugel van haar partij. Toch leest men aan Franstalige kant dat De Block op volksgezondheid een “Amerikaans” beleid wou voeren. Door fusies van ziekenhuizen. Door misbruiken in de overconsumptie van gezondheidszorg aan te pakken.

Dat klopt inderdaad, maar dat betekent nog niet dat we hier met een geprivatiseerd Amerikaans systeem zitten.

Vooral vanuit de Franstalige socialistische mutualiteit kwam veel kritiek. Daar hoopt men na De Block opnieuw een minister te hebben die de geldkraan opendraait ten voordele van de ziekenfondsen. Want onder De Block zou er teveel bespaard zijn op de gezondheidszorg. Het is niet de bedoeling om de minister hier te verdedigen, maar de feiten tonen iets anders: onder Di Rupo stegen de reële uitgaven (boven inflatie) op jaarbasis met 1,9 tot 2,1 procent. Bij de regering-Michel was het afgezien van 2016 (1,7 procent reële groei gezondheidsuitgaven) altijd minstens 3 procent.

PICARD

8

Actueel

9 APRIL 2020

DIPLOMATIEKE VALIES

Buitenlands spervuur

EU staat voor unieke uitdaging

Coronalogica

De strijd tegen het virus mag dan al hard en meedogenloos zijn, omgaan met de economische uitdagingen die zich vandaag, morgen en nog overmorgen aandienen is evenmin een sinecure. Maar meer dan de medische aspecten van de crisis, raakt de economische kant de corebusiness van de EU. Toch botst men op oude politieke tegenstellingen. Of de Unie erin slaagt deze te overstijgen, zal bepalend zijn voor de eigen toekomst en zeker die van de eurozone.

Christine Lagarde volgt Mario Draghi op als voorzitter van de ECB Wat de EU verkeerd deed en doet in de aanpak van de coronacrisis binnen de Unie is een discussie waarvan, om even in het jargon van het moment te blijven, de ‘piek’ nog niet bereikt is.

Argumenten die benadrukken dat gezondheid geen Europese bevoegdheid is, evolueren tot de stellingen die een gebrek aan logistiek en politiek leiderschap hekelen, maar laten we voorlopig besluiten dat de perceptie vrij negatief is. Er komt echter een tweede kans.

“Make or break” Na de medische strijd volgen de economische uitdagingen. De Europese Centrale Bank becijferde dat een lockdown van één maand de economische groei met 2 procent zou verlagen, wat gezien de verwachte groei van 0,8 procent dus neerkomt op een krimp. Drie maanden lockdown zou zelfs goed zijn voor een groeiregressie van 5 procent. De gevolgen van de strijd tegen corona raken simultaan zowel consumptie, productie, handel als investeringen. Dat maakt de situatie toch anders dan bij de financiële crisis van 2008.

Deze vicieuze cirkel doorbreken is de grote uitdaging, wat zo benadrukken experten - erg moeilijk is door net die lockdown. Pas wanneer deze afgebouwd wordt, kunnen maatregelen hun vruchten afwerpen. “De covid-19-crisis zal de eurozone maken of kraken,” benadrukken enkele economisten, waaronder Thomas Pikkety in een opiniestuk.

“Make or break”. En dan kijkt men al snel naar ECB-hoofd Christine Lagarde. Net zoals haar voorganger Mario Draghi in 2012 stelde dat de euro redden zijn belangrijkste doel was, “no matter what”, staat zij voor een zelfde uitdaging. “Onze toewijding aan de euro kent geen grenzen,” verklaarde Lagarde onlangs nog. En dat zal nodig zijn. Verschillende beslissingen werden reeds genomen, voor zover de instellingen in kwestie hiervoor voldoende autonomie hadden. Maar bepaalde politieke tegenstellingen komen steeds terug.

Europees arsenaal Zo heeft de Europese Commissie besloten de strikte begrotingsregels te milderen, waardoor landen zonder moeilijkheden wat meer in het rood kunnen gaan.

De ECB zette dan weer een budget van 750 miljard euro opzij om obligaties van probleemlanden te kunnen overkopen. Tegelijk zoekt men uit wat met het Europees Stabiliteitsmechanisme (EMS) kan gebeuren, toch een spaarpot van 410 miljard euro. Probleem is wel dat steun van het EMS aan strikte voorwaarden gekoppeld is, wat het enthousiasme al enigszins mildert.

Nood breekt wet, hoort men dan vooral in de buurt van de Middellandse Zee. Landen als Spanje of Italië willen maar wat graag de criteria versoepelen.

Per slot van rekening is een virus de grote boosdoener, klinkt het, geen onverantwoordelijke overheid of malafide ‘banksters’.

Moeilijker liggen de dingen in de Europese Raad, waar de lidstaten mekaar rond de tafel ontmoeten.

Want waar men binnen de instellingen mekaar nog wel vindt in een hoger doel, weegt in de Raad het nationaal belang zwaarder door.

Geviseerd Italië Er zijn natuurlijk bepaalde feiten waar men niet omheen kan.

Duitsland heeft een staatsschuld van 60 procent van haar BBP, de Nederlandse zit zelfs onder de 50 procent, terwijl de Italiaanse systematisch is gaan stijgen en met alle coronamoeilijkheden wellicht de kaap van de 140 procent gaat bereiken. De gemiddelde loopbaan van de werkende Nederlander bedraagt 41 jaar, die van de Italiaan 32 jaar. Er zitten bovendien nog meer anomalieën in die Italiaanse economie.

Een zwart gedeelte bijvoorbeeld, even groot als de... Portugese.

En toch is het gemiddeld individuele vermogen net groter in Italië dan in Nederland of Duitsland. “Italië is het land van publieke armoede en private rijkdom,” schreef econoom J.K Galbraith in “The Affluent Society” (1958). Makkelijk is het niet om in een dergelijke scheeftrek-

king solidariteit met grote ‘s’ te verdedigen. “Ik kan niet al mijn geld aan drank en vrouwen uitgeven om u vervolgens om bijstand te vragen,” stelde voormalig Nederlands minister van Financiën Jeroen Dijsselbloem enkele jaren geleden. De uitspraak bleef hem wat achtervolgen, maar ergens heeft hij een punt.

Schulden communautariseren En dan zijn er de zogenaamde ‘coronabonds’, obligaties die door de EU uitgegeven zouden worden, wat de zuidelijke landen krediet verschaft aan veel gunstigere voorwaarden dan ze gewoon zijn. Want terwijl Duitsland vrijwel gratis leent, kijken landen als Italië, Spanje of Griekenland tegen een zekere rente aan.

De verdeeldheid hierover is een oude wonde binnen de Unie.

‘Noordelijke’ staten als Duitsland, Nederland, Finland of nog Oostenrijk, die de focus op een verantwoordelijke omgang met de staatshuishoudkunde leggen, versus de meer losse Latijnse staten. Nihil novi sub sole.

Zo te zien heeft Duitsland de discussie rond die eurobonds met wat technische argumenten op de lange baan kunnen schuiven. Hier in tijden van crisis in voorzien zou te omslachtig zijn, al was het maar dat de factor tijd geen bondgenoot is. De stelling wordt door menig deskundige onderschreven, alleen is hiermee de discussie rond het communautariseren van de schuld niet verdwenen. Want kijk, daar dient zich weer een nieuw idee aan.

Nieuwe obligaties uitschrijven is misschien niet de goede piste, wel een mechanisme dat erin voorziet dat een deel van de nationale schuld naar een Europees niveau getild wordt. De garantie van terugbetaling wordt dan een zaak van alle EU-lidstaten, en daar is het hem om te doen.

Het kind krijgt een andere naam, een andere vorm ook, maar het onderliggende principe blijft hetzelfde. Men hoort ze aan het Binnenhof of aan de oevers van de Spree tot hier vloeken bij de gedachte alleen al.

MICHAËL VANDAMME

Soms leggen de sociale media onvermoede diepten van domheid, achterlijkheid en boosaardigheid bloot. Een Indiase moslim had een filmpje geplaatst waarop hijzelf te zien is terwijl hij bankbiljetten aflikt en er zijn neus in snuit. Hij kijkt in de camera en zegt: “Er is geen genezing voor corona mogelijk, want het is de straf van Allah voor jullie.” Hij werd intussen gearresteerd. Het was zijn bedoeling die bankbiljetten te gebruiken om de besmetting nog sneller te verspreiden. Deze man was tenminste nog idioot genoeg om zichzelf te ontmaskeren door zo’n filmpje te posten. Natuurlijk kon hij snel opgespoord worden. Men kan alleen maar raden naar het aantal even verdorven, maar slimmere gekken soortgelijke dingen discreet doet, en die dus nooit ontdekt wordt. Dezelfde dag postten islamisten op TikTok het bericht: “Welkom in India, coronavirus. Aan iedereen die een Nationale Registratie van Burgers wilde, die is er nu met Allahs hulp gekomen. Nu zal Hij besluiten wie er mag blijven en wie er moet gaan.” Die nationale registratie was bedoeld om de instroom van voornamelijk islamitische illegalen tegen te gaan en om hen eventueel te kunnen repatriëren. In de een bepaalde islamitische logica is corona nu de wraak van Allah daarvoor. Waarom het virus ook een ravage aanricht in Pakistan of Iran, is daarbij natuurlijk helemaal onduidelijk. Voor logisch denkende mensen toch.

Genocidaire haat De onbetwiste winnaar van de prijs voor genocidaire haat gaat echter naar de Indische maulvi - een soort islamitische theoloog - Abbas Siddiqui die verkondigde: “Laat Allah onze gebeden verhoren. Laat Allah zo’n verschrikkelijk virus naar India sturen dat een twintig tot vijftig crore mensen in India sterven. Zeg ik misschien iets verkeerd? Dat zou absoluut een zegening zijn.” Hij kreeg daarvoor luid applaus uit het publiek… Een crore is in India tien miljoen. Abbas Siddiqui wenste dus de uitroeiing van tweehonderd tot vijfhonderd miljoen mensen. Maar als hindoes hem ooit doodslaan en zijn ‘kot’ in brand steken, dan zullen zij weer de extremisten zijn zeker?

En terzijde: Abbas Siddqui is lid van de Tablighi Jamaat die in volle coronaperiode nog steeds religieuze bijeenkomsten organiseerde met honderdduizenden deelnemers, wat leidde tot besmettingen in een dozijn verschillende landen (zie ’t Pallieterke van 26 maart). En hun Nizamuddin-moskee in New Delhi is een broedplaats van coronabesmettingen. Van daaruit heeft een moslim zonder het te weten het virus ook overgebracht naar de sloppenwijk Dharavi, nabij Mumbai, waar op een heel kleine oppervlakte één miljoen mensen samengepakt zit.

Propaganda In een lang telefoongesprek had Poetin de Italiaanse president Conte hulp beloofd in de strijd tegen de coronaramp.

Intussen zijn negen grote Ilyushin-transportvliegtuigen geland op de militaire luchthaven van Pratica di Mare, met hulpgoederen en honderd militairen gespecialiseerd in biologische oorlogvoering. Volgens de Russische media zouden zij

ervaring hebben opgedaan met het indijken van de varkensgriep. Is dat als geruststelling bedoeld? Niet alle methoden die tegen besmette varkens gebruikt werden, zijn ook toepasbaar op mensen... Een Russische kolonne militaire trucks reed met wapperende vlaggen door Noord-Italië. Op het eerste gezicht prima propaganda.

Maar de journalist Jacopo Iacoboni van La Stampa vatte heel krachtig samen wat de Russen gestuurd hadden: “Geen artsen, maar generaals en experts in biologische oorlogvoering.” We twijfelen er niet aan dat die zeer bekwaam zijn in het doden van mensen met biologische wapens. Maar zijn zij ook in staat mensen te redden en te genezen? Het vooruitzicht ‘gered’ te moeten worden door Russische militairen, is al even angstwekkend als het coronavirus zelf.

Denk maar aan de mensen de gered moesten worden uit de onderzeeër Koersk of tijdens de gijzelingsacties in het theater in Moskou en in de school in Beslan. Na de aanvankelijke euforie kwam de Russische kater. Volgens de Italiaanse regering kwamen er meer Russische militairen dan echte hulpgoederen. En La Stampa noemde verschillende bronnen die erop wezen dat 80 procent van de geleverde ‘hulpgoederen’ nutteloos en onbruikbaar was. La Stampa noemde die hulp gewoon “un pretesto”. Een excuus of een voorwendsel dus.

Chinese bedriegers Vorige week schreven we al over de leveringen van onbruikbare en onbetrouwbare Chinese mondmaskers en testkits aan Spanje en Nederland.

Maar intussen is de lijst van landen die het slachtoffer werden van die Chinese dumpingpraktijken nog veel groter geworden. Slovakije had 15 miljoen euro betaald voor de levering van meer dan een miljoen coronavirustests. Ze bleken onbetrouwbaar en onbruikbaar te zijn. De Slowaakse premier Matovic zegde zonder diplomatieke eufemismen: “Ze kunnen evengoed dadelijk in de Donau gegooid worden.” Maleisië had op 28 maart een levering Chinees medisch materiaal aangeleverd gekregen, maar het gebruik ervan werd voorlopig opgeschort. De eerste controles hadden uitgewezen dat het materiaal “niet heel goed” was, zoals de Maleisische minister van Volksgezondheid het uitdrukte.

Dat was al wat voorzichtiger geformuleerd. Maleisië ligt dan ook veel dichter bij China dan Slowakije. De Turkse autoriteiten waren ook niet zo gelukkig met de Chinese coronatests die zij op 27 maart hadden binnengekregen. Ze bleken slechts voor 30 tot 35 procent nauwkeurig te zijn. Minister van Gezondheid Koca verklaarde: “We hebben ze uitgeprobeerd. Ze werken niet. Spanje heeft een grote vergissing gemaakt door ze te gebruiken.” De Tsjechen werden zelfs twee keer bedrogen. Op 15 maart onthulden de Tsjechische media al dat Chinese leveranciers hen hadden opgelicht met een op voorhand betaalde levering van vijf miljoen mondmaskers. Maar op 23 maart werd bekendgemaakt dat 300.000 Chinese coronatests, waarvoor 2,1 miljoen dollar was betaald, in 80 procent van de gevallen foutieve resultaten opleverden.

Het nabije buitenland

9 APRIL 2020

CATHERINE NAY. DE MEMOIRES (1) Met “Souvenirs, souvenirs”. schreef de voormalige sterjournaliste Catherine Nay (L’Express, Europe 1) het eerste deel van haar memoires. Ze geeft vooral een inkijk in het reilen en zeilen van de conservatieve rechterzijde en het neogaullisme van de jaren 70 tot 90.

“Ik lijd zoals een verdoemde. Ik heb 24 uur op 24 pijn. Maar ik zal genezen. Ook al hopen sommigen hier dat ik snel zal sterven.” We zijn 26 maart 1974. President Georges Pompidou zit een ministerraad voor. Al enige tijd doen geruchten de ronde over zijn gezondheidstoestand. Hij lijdt aan een soort van lymfeklierkanker. De communicatiediensten van de president hebben de geruchten over de ziekte steevast geminimaliseerd. Maar de president zelf, die er door de cortisone al maanden opgeblazen uitziet, kan het niet meer ontkennen.

Op 2 april 1974 sterft hij. Veel Fransen zijn dan nog altijd verbaasd als bekend wordt gemaakt dat hun president al maanden doodziek was.

Het verhaal staat te lezen in “Souvenirs, souvenirs” (Robert Laffont, 348 blz.) van Catherine Nay. Het is het eerste deel van de memoires van deze ondertussen 77-jarige voormalige sterjournaliste. Voor l’Express en later als politiek commentator voor radiozender Europe 1 volgde ze de Franse politiek sinds halverwege de jaren ’60. Bij het links-liberale L’Express kreeg ze de opdracht de kopstukken van de gaullistische en neogaullistische partijen te volgen. Niet verwonderlijk. Nay komt uit een katholiek landelijk milieu in de Périgord waar er altijd een grote bewondering is geweest voor president Charles de Gaulle. Nay legt uit hoe de verhoudingen tussen journalisten en politici totaal anders waren dan vandaag. Dat de ziekte van Pompidou zolang verzwegen kon worden, is vandaag ondenkbaar. Nay vermoedde al dat de president bij

Si la France m’était contée zijn verkiezing in 1969 ziek was. Maar niemand durfde erover schrijven.

Politici en hun vrouwen Nay vertelt ook over de ontrouw van politici. In de jaren ’60 en ’70 was het bijna normaal dat die hun echtgenote bedrogen. En de journalisten wisten ervan. Volgens Nay, die dus vooral de gaullisten volgde, was dat eigen aan een generatie die rond 1920 was geboren. Veel van die gaullisten waren tijdens de Tweede Wereldoorlog op jonge leeftijd in het verzet actief. Zij hebben geen echte jeugd gehad. Na de oorlog traden ze snel in het huwelijk. Hun adolescente periode hebben ze later gekend en ze moesten een soort van achterstand inhalen. Vandaar de vele buitenechtelijke avonturen.

Onder elkaar roddelden de oude medestanders van De Gaulle ook over het privéleven van de president. Charles de Gaulle en zijn echtgenote Yvonne stonden bekend als zeer katholiek en sober. Maar intimi als zijn ex-secretaris Olivier Guichard en Jacques Chaban-Delmas beweerden dat de Gaulle tijdens een passage in Damascus tijdens WO II een aantal buitenechtelijke relaties had.

Catherine Nay was trouwens ervaringsdeskundige. Zij had een verhouding met minister en zakenman Albin Chalandon.

Dat was in politieke kringen bekend, maar niemand ergerde zich daaraan.

De strijd op rechts Haar privé-relatie met een topgaullist maakte dat Nay na de dood van Pompidou op de eerste rij zat toen de strijd om de opvolging losbarstte. Het leidde tot verdeeldheid binnen de Franse rechterzijde die nog lang zou nazinderen. Velen dachten dat ex-premier Jacques Chaban-Delmas de gedood-

KAPITEINS OP HET SCHIP Wie is Dominic Raab, de minister die de Britse regering aanstuurt op het ogenblik dat Boris Johnson in het ziekenhuis ligt? En wie is Keir Starmer, de nieuwe voorzitter van de socialistische oppositiepartij Labour? Twee korte portretten.

Maandagavond werd duidelijk dat de gezondheidstoestand van Boris Johnson fel achteruit ging. De Prime Minister werd overgebracht naar een Londens ziekenhuis, afdeling intensieve zorgen. Om vijf uur in de namiddag had Johnson nog een vergadering per computer bijgewoond. Twee uur later lag hij op een ziekenhuisbed. Zo snel kan het dus gaan.

Tijdelijke Eerste Minister Op het ogenblik dat we dit schrijven, is het nog onduidelijk hoe de toestand van Boris Johnson zal evolueren. Wel is duidelijk dat Dominic Raab (°1974) de regering verder zal leiden, mocht Johnson geheel niet meer in staat zijn enige leiding te geven, bijvoorbeeld bij bewustzijnsverlies. Dominic Raab is minister van Buitenlandse Zaken in de regering-Johnson. Ook is hij aangesteld als First Secretary of State, de belangrijkste ambtsdrager afgezien van de Prime Minister.

Vanaf maandag nam Raab in de praktijk de honneurs waar in het kabinet, toen duidelijk werd dat de symptomen van covid-19, waaraan Johnson leed, te ernstig werden. Mocht Johnson overlijden, dan zal Raab instaan als tijdelijke eerste minister van het Verenigd Koninkrijk.

Raab werd geboren als zoon van een kledinginkoper (moeder) en verantwoordelijke van een supermarkt (vader).

Zoals vele politici in het Verenigd Koninkrijk ging Raab rechten studeren aan een vooraanstaande universiteit. Na zijn studie aan Cambridge ging hij aan de slag bij het wereldwijd opererende advocatenkantoor Linklaters. Vanaf 2000 werkte hij bij diensten van buitenlandse zaken, om vervolgens tien

Nieuwe voorzitter Labour Opvallend nieuws bij de oppositie intussen. Terwijl zowat alle partijmanifestaties overal in de Westerse wereld zijn opgeschort, gingen bij de socialisten de voorzittersverkiezingen toch door. Labour krijgt een nieuwe aanvoerder die de moegestreden Jeremy Corbyn moet doen vergeten. Zijn naam? Keir Starmer. Geboren in 1962 te Londen, in een gezin van vijf kinderen. Ook Starmer volgde studies in de rechtsgeleerdheid (Universiteit Leeds) en daar kwam nog een bijkomende opleiding aan de universiteit van Oxford bij.

In 2015 werd Starmer, die eerder werkte als procureur des konings, parlementslid. Hij was steeds fel gekant tegen het vertrek van Groot-Brittannië uit de Europese Unie en voerde actief campagne voor een nieuw referendum. Starmer was een van de politici die steeds, tegen beter weten in, bleven beweren dat de Britse bevolking haar mening had herzien aangaande de Brexit.

Op 4 januari kondigde Starmer aan dat hij zou deelnemen

MASSAMOORD IN HANAU WAS GÉÉN RECHTSEXTREMISME Op 19 februari 2020 werd een zware misdaad gepleegd in het Duitse stadje Hanau, in de deelstaat Hessen, niet ver van de grote stad Frankfurt. Een Duitse man van 43, Tobias R., reed naar twee ‘shisha-bars’ waar veel Turken komen en schoot er 9 dood met vuurwapens. Daarna reed hij naar huis, vermoordde zijn eigen moeder, en sloeg de hand aan zichzelf.

Het onderzoek was nog niet opgestart of de politieke uitbuiting begon: “Dit is rechtse terreur,” liet een SPD-politica weten. En ook Angela Merkel verklaarde: “Racisme is gif, haat is een gif, en dat gif is in onze samenleving verantwoordelijk voor veel te veel misdrijven,” zo klonk het. In de daaropvolgende week barstte alweer een propaganda-offensief ‘tegen rechts’ en tegen de AfD los. Ook de Vlaamse pers krijste kritiekloos in het koor van verontwaardiging mee. Ruud Goossens, de gebuisde hoofdredacteur van De Morgen die nu De Standaard onveilig maakt, wist een expert op te duikelen die verklaarde: “Juridisch kan je extreemrechtse politici niets aanwrijven na de aanslag in Hanau. Maar in moreel opzicht gaat de AfD absoluut niet vrijuit.” Ook staatszender VRT kon niet achterblijven: “Duitsland worstelt met stijgend aantal extreemrechtse terreuraanslagen,” zo wist ene Jos De Greef, en dat drijft op een ‘onderstroom van racisme’. Waarna fijntjes verwezen wordt naar “de nieuwe rechtse partij ‘Alternative für Deutschland’, die nu een van de grote partijen in het land is geworden.” Alleen in deze kolommen kon u meteen na de aanslag de feiten lezen. Tobias R. was volstrekt kierewiet, want hij beweerde op YouTube dat in de VS ondergrondse installaties bestaan, beheerd door onbekende veiligheidsdiensten, waar ‘kinderen mishandeld worden’. Hij meldt ook hoe hij reeds

ENGELAND aan de voorzittersverkiezingen bij Labour. Jeremy Corbyn had namelijk aangekondigd dat hij, na de desastreuze jongste verkiezingen, de partij niet langer zou blijven leiden. Er was slechts één stemronde nodig om het pleit te beslechten.

Starmer haalde meer dan de helft van de stemmen (56 procent) en overtroefde de andere kandidaten: parlementsleden Rebecca Long-Bailey (27,5 procent) en Lisa Nandy (16,5 procent).

Zondag, nadat de stemmen geteld waren, hield Starmer zijn eerste toespraak als nieuwe voorzitter. Weliswaar gebeurde dit niet in een grote zaal met euforische militanten.

Door het coronavirus moest Keir Starmer het stellen met een boodschap ingesproken in een kamertje, voor een eenzame camera. Starmer hanteert een gematigder stijl dan zijn voorganger Corbyn. “We zullen constructief proberen samen te werken met de regering. We kiezen niet voor de oppositie om de oppositie,” zo klonk het.

Veel van zijn plannen kon de nieuwe voorzitter nog niet uit de doeken doen. Ook hij moest stilstaan bij de coronamaatregelen en loofde de Britse bevolking voor de moed die ze toont in deze moeilijke tijden. Starmer nam wel de kans te baat om te pleiten voor meer middelen voor de nationale gezondheidszorg. Verplegend personeel wordt te weinig betaald, zo viel te horen.

Tot slot stelde de nieuwe Labour-aanvoerder dat er binnen zijn partij geen plek is voor Jodenhaat. Onder Jeremy Corbyn werd al te vaak gewag gemaakt van verregaand antisemitisme dat zou tieren binnen de partijmuren. “In naam van Labour zeg ik ‘sorry’ tegen de Joodse gemeenschappen in ons land,” aldus Starmer. De ene zou het goedkoop scoren noemen, de ander het maken van een noodzakelijke bemerking.

LVS

Bei uns in Deutschland

als kind gesprekken voerde met een dwingende vrouwenstem in zijn hoofd. Hij doodde zijn eigen moeder. En hij had geen enkele band met een politieke partij of vereniging. Wat wel vaststaat, is dat zijn vader een lokaal politicus is voor… de linkse Groenen. Ons besluit was dan ook: dit was een ‘verwarde man’, een échte deze keer.

Geen rechtsextremisme En kijk, na grondig onderzoek kwamen nu ook de rechercheurs van het Bundeskriminalamt, de Duitse federale recherche, tot die conclusie. Tobias R. was in de eerste plaats een gestoorde samenzweringsfantast: terwijl hij zijn moordende raid uitvoerde, stopte hij om met verf het webadres van zijn website op de muren te kladden, om toch maar zeker zijn ziekelijke theorieën te verkondigen. Zijn obsessie was vooral gericht op vermeende ‘geheime diensten’. Een eerste versie van zijn gestoorde ‘manifest’ stuurde hij al in november 2019 naar het gerecht. Daarin is van racistische theorieën geen spoor te bekennen. Het racisme werd er pas veel later aan toegevoegd. Besluit van de onderzoekers: Tobias R. voegde het racisme - en de allochtone slachtoffers - pas later toe om maximaal opzien te baren. Van enige band met rechtsextremisme is niets terug te vinden. Tobias R. toont in zijn daden en gestoorde ‘manifest’ geen band met extreemrechtse personen, ideeën of groeperingen. De hele ballon die werd opgeblazen tegen de AfD is dus helemaal leeggelopen. Samenzweringstheorieën over geheime diensten, bewaking, data-inzameling en schending van de privacy worden in Duitsland trouwens héél actief verspreid door links, waaronder de communistische partij Die Linke en - jawel - de Groenen, waarbij dus de vader van Tobias R. actief was.

FRANKRIJK

verfde opvolger was. Hij stelde zich dan ook snel kandidaat.

Maar de neogaullisten waren verdeeld. Naaste medewerkers van Georges Pompidou vonden Delmas te progressief. Pierre Juillet, Marie-France Garaud en de jonge minister Jacques Chirac pleegden binnen de gaullisten een soort van coup. De aanhangers van Chaban werden opzijgezet en het gros van de partij zou de kandidatuur van de liberaal Valéry Giscard d’Estaing steunen. Chaban haalde niet eens de tweede ronde van de presidentsverkiezingen. Giscard kon met de steun van Chirac de socialistische tegenkandidaat François Mitterrand verslaan. Met nog geen 500.000 stemmen.

Jacques Chirac kon zich opwerken tot eerste minister van Giscard. De sympathie van Nay voor Chirac was groot. Ze kon goed omgaan met deze goedlachse macho, die niets liever deed dan teerfeesten en pensenkermissen op het Franse platteland bezoeken. Er deden geruchten de ronde dat ze een affaire had met Chirac, maar dat heeft ze altijd ontkend.

Van Giscard had ze geen hoge dunk. Ze vindt dat hij teveel met zijn imago bezig was. Hij zorgde ervoor dat hij al joggend werd gefilmd, hij nodigde journalisten uit wanneer hij ’s ochtends een bezoek bracht aan de huisvuilophalers…

Voor Nay had Giscard te veel monarchistische trekjes. Op een onderlegger op zijn bureau waren lelies getekend, het symbool van de Franse monarchie. Giscard d’Estaing had de onhebbelijke gewoonte om bezoekers geen koffie of water aan te bieden, maar er zelf wel te drinken. Premier Chirac werd als een ondergeschikte behandeld. Dat leidde in de zomer van 1976 tot een breuk tussen de president en zijn premier. Chirac had een nieuw doel: Giscard in 1981 de presidentverkiezingen doen verliezen. Daarover volgende week meer.

SALAN

Right or wrong jaar later voor de Conservatieven verkozen te raken in het Britse parlement. In 2016, tijdens het Britse referendum aangaande lidmaatschap van de EU, pleitte Raab voor een vertrek uit de Unie.

In juli 2018 kwam Raab in de regering terecht, toen David Davis ontslag nam. Davis was de minister die aanvankelijk de uitstap uit de Europese Unie moest voorbereiden. Boris Johnson beloonde op 24 juli 2019 ‘Brexiteer’ Raab met twee belangrijke posten binnen zijn regering. Niet alleen is hij bevoegd voor de buitenlandse zaken en betrekkingen met de Britse Commonwealth. Daarnaast is hij ook de tijdelijke dienstdoende Prime Minister, wanneer het hoofd van de regering zijn functie niet kan uitoefenen, zoals deze week het geval is met Boris Johnson.

9

DUITSLAND Conclusie politiek bijgestuurd?

De mening van de onderzoekers wordt normaal samengevat in een BKA-‘slotbericht’, waarmee het onderzoek wordt afgesloten. In dit geval werd die mening echter voortijdig gelekt via de media. Omdat iemand die mening niet politiek bruikbaar genoeg vindt?

Na het perslek trok de meute zich op gang. Een ‘expert inzake rechts-extremisme’, ene Matthias Quent, kwam verklaren dat deze conclusie van de BKA-rechercheurs onaanvaardbaar was: de slachtoffers werden racistisch gekozen, en ‘dus’ was Tobias R. een rechtsextremist. Want “men mag de maatschappelijke uitwerking van zo’n uitslag niet onderschatten.” Lees: links en de allochtonen dulden geen andere conclusie. Ook de Duitse pers toeterde dat de ‘rechtsextremistische aanslag’ niet mocht ‘geminimaliseerd’ worden. Een dag later deed de chef van het BKA wat van hem verwacht werd: hij verklaarde dat de aanslag van Hanau én racistisch, én extreemrechts was.

Een formeel slotbericht van het BKA is er intussen nog steeds niet. We weten waarom: de onderzoekers die de zaak kennen, zeggen dat racisme niet doorslaggevend was en dat rechtsextremisme afwezig was. Hun bazen eisen een andere conclusie, want anders staan experten, pers en Angela Merkel zelf in hun hemd. Wie gaat er plooien? De Duitse ‘democratie’ kennende weten we dat perfect: de politiemensen die het dossier kennen zullen moeten inbinden. De realiteit zal met terugwerkende kracht aangepast worden: ook Hanau zal één van die valse ‘extreemrechtse’ aanslagen worden, waarna de strijd tegen de vrije meningsuiting en de AfD verder kan opgevoerd worden.

HDG

10

Beeldspraak

9 APRIL 2020

MEDIALAND #ikluisterbelgisch: VRT provoceert Vlaamse Regering Amper een paar maanden geleden maakten zowel de directie als de vakbonden van de VRT nog grote problemen rond de nieuwe richtlijnen van de Vlaamse Regering voor de openbare omroep. Vooral de vraag van de regering-Jambon om de Vlaamse identiteit uit te dragen veroorzaakte nogal wat ophef bij de openbare omroep en de bevriende pers. Wat eigenlijk niet meer dan de normaalste zaak van de wereld zou moeten zijn, namelijk dat de openbare omroep de identiteit van haar eigen gemeenschap mee helpt op te bouwen, was in Vlaanderen een levensgroot probleem. Men deinsde er zelfs niet voor terug de Vlaamse Regering er volkomen onterecht van te beschuldigen de VRT te willen ombouwen tot een propagandazender.

Maar het is niet omdat de VRT weigert de Vlaamse identiteit uit te dragen en te ondersteunen, dat ze er niet te beroerd voor is een andere identiteit actief te promoten.

Inderdaad, van een Vlaamse identiteit willen ze aan de Reyerslaan niets weten, maar de Belgische identiteit is er een vanzelfsprekendheid waar men zich maar al te gretig achter wil scharen. Ze waren er bij Studio Brussel in ieder geval snel bij om de “Belgische” artiesten die nogal wat te lijden zouden hebben onder de huidige coronacrisis te ondersteunen met een eigen themazender.

Nu klopt het uiteraard dat nogal wat artiesten hard getroffen worden door de coronacrisis. Voor nogal wat onder hen vormen concerten een belangrijk deel van hun inkomen, bovenop de promotie die zulke concerten opleveren voor de verkoop. Maar we zouden toch de vraag willen stellen aan de jongens en meisjes van Studio Brussel: zou het als Vlaamse openbare omroep niet betamen om dan in de eerste plaats de Vlaamse artiesten te ondersteunen, met #ikluistervlaams? En als #ikluistervlaams voor de kosmopolieten in Brussel toch weer te “bekrompen” was geweest, waarom dan stoppen aan de Belgische grenzen? Waarom niet #ikluistereuropees? Of moeten we soms denken dat Italiaanse muzikanten niet te lijden hebben onder de huidige coronacrisis?

Iets zegt ons dat de muzikanten maar bijzaak waren. Dit was voor de VRT een buitenkansje om zich nog eens te laten kennen als een Belgische propagandazender. Misschien toch wel een kleine discussie waard op de volgende vergadering van de nieuwe raad van bestuur van de VRT?

Op zaterdag lazen we dan weer in De Standaard een interview met Marijs Geirnaert, ontslagnemend directeur van het Vlaams expertisecentrum voor Alcohol en andere Drugs (VAD). Titel van het artikel: “Bij De Block was ik één keer welkom, daarna niet meer.” We vragen ons af of zo’n titel een maand geleden mogelijk zou geweest zijn, vóór De Blocks zwendel met mondmaskers.

Het is nu wachten op de eerste krant die het aandurft om het desastreuze palmares van Maggie de Block te overlopen. Want niet alleen op het vlak van corona, alcohol en drugs valt het beleid van Maggie De Block niet anders te omschrijven dan als een complete ramp. Eén van haar eerste beleidsdaden was immers om een campagne tegen één van de grootste kwalen van onze tijd in de vuilbak te kieperen: een campagne tegen obesitas. We vermoeden dat daar weinig verdere uitleg voor nodig is.

Maar de ebolacrisis in 2014 was al een voorafspiegeling van de manier waarop Maggie De Block op haast criminele wijze de coronacrisis mismeestert. Terwijl andere landen vluchten naar West- en Centraal-Afrika deden stilleggen, of tenminste de passagiers screenden, leek het wel of Maggie De Block er alles aan deed om Brussels Airlines te ondersteunen in zijn poging om ebola uit te buiten als een kans om zijn marktaandeel in Afrika op te drijven. Geen medium dat het toen waagde om daar zelfs nog maar een klein vraagteken bij te zetten.

In het kort, er zijn eigenlijk maar twee medische “ingrepen” die altijd op de speciale aandacht van Maggie De Block konden rekenen, om zich ervan te verzekeren dat die altijd en overal op zo eenvoudig mogelijk verzoek uitgevoerd konden worden: abortus en euthanasie. En dat voor een minister van Volksgezondheid die ooit nog de eed van Hippocrates heeft afgelegd. Maar daarmee stond ze wel op een goed blaadje bij de links-liberalen die nogal wat nieuwsredacties bevolken, waardoor ze nooit voor veel kritiek heeft moeten vrezen. Benieuwd of het haar ook deze keer zal kunnen redden.

Kritiek op De Block sijpelt door in de Vlaamse pers Zoals u vorige week in deze rubriek kon lezen, draagt een deel van de Vlaamse pers Maggie De Block nog steeds op handen. Toch wordt het hoe langer hoe moeilijker om de Vlaamse lezer volledig af te schermen voor de kritiek op haar desastreus beleid. Waar die kritiek tot voor kort nog afgedaan kon worden als oppositietaal of slechte commentaren in rioolkrantjes zoals dat wat u nu in uw handen houdt, valt het lastiger om de algemene en striemende kritiek uit de Franstalige gezondheidszorg zomaar links te laten liggen. Dat de Waalse christelijke vakbond in een open brief in Le Vif zelfs met zoveel woorden en in volle coronacrisis het onmiddellijke ontslag van de minister van Volksgezondheid eist, is straffe kost.

Minder covid-19 in Wallonië?

Is het u ook opgevallen hoe nogal wat media zich er een tijd lang over verkneukelden dat er in Wallonië beduidend minder gevallen van covid-19 gerapporteerd werden dan in Vlaanderen? Wat was daar in Wallonië toch aan de hand, vroegen ze met geveinsde verwondering.

Het lag er vingerdik op dat men zijn ogen en oren amper kon geloven dat Wallonië deze crisis beter leek te kunnen beheersen dan Vlaanderen.

De waarheid is natuurlijk dat Wallonië zo mogelijk nog slechter testte dan Vlaanderen, en bovendien dat Wallonië als minder welvarende regio iets minder vakantiegangers naar de Alpen heeft gehad. Daardoor leek het lange tijd alsof er in Wallonië structureel veel minder gevallen van covid-19 waren, terwijl de waarheid gewoon was dat Wallonië enkele dagen achterop liep op Vlaanderen.

Ondertussen heeft Wallonië Vlaanderen bijgebeend, en heeft de communautaire verdeling van de covid-19-patiënten geen nieuwswaarde meer. Met als gevolg dat de echo dat Wallonië de crisis beter wist te beheren toch nog een tijdje kan blijven hangen zonder echt tegengesproken te geworden. Ook een vorm van desinformatie, als je het ons vraagt, maar zoiets zal de Noord-Belgische media worst wezen. En een kleine fact check achteraf is dit al zeker niet waard.

De Standaard en NRC rekenen af met religies Een merkwaardig artikel in de elektronische avondeditie van De Standaard van afgelopen vrijdag, overgenomen uit het Nederlandse NRC: “Wie met anderen God wil ontmoeten, komt corona tegen.” De inleiding vat de teneur van het artikel mooi samen: “Ettelijke uitbraken van het virus zijn te herleiden tot religieuze bijeenkomsten.

Toch willen sommigen samen blijven bidden.” Wat een idioot moet je toch zijn om toch maar te blijven geloven, nietwaar?

Nu goed, De Standaard en NRC rekenden niet met alle religies even hard af. U had het al geraden, het christendom komt er nogal bekaaid vanaf, ook al moet Floris van Straaten in een bijzinnetje toegeven dat de paus al een preek gegeven had vanop een verlaten Sint-Pietersplein.

Ook religieuze joden krijgen enkele ferme vegen uit de pan. Maar u had het al geraden, niettegenstaande enkele fatale misstappen in onder meer Iran, wordt in het artikel de islam de hemel in geprezen, en komen ook het hindoeïsme en het boeddhisme er goed vanaf.

Wij vinden het merkwaardig dat De Standaard en NRC ervoor kozen om “religies” op hun verantwoordelijkheid voor de verspreiding van het coronavirus te wijzen, terwijl enkele andere -ismen gespaard blijven van elke vorm van kritiek. Jawel, het autoritaire regime in China wordt af en toe wel met de vinger gewezen, zij het met de handrem op, en gewoonlijk zonder het woord “communisme” te vermelden. Maar dat socialisme verantwoordelijk is voor de covid-19-ravages in Noord-Italië en Spanje, met respectievelijk het antiracistische “Knuffel een Chinees” en een feministische vrouwendag die absoluut moesten doorgaan (zie het artikel van Paul Bäumer in ons nummer van verleden week), zal u in die twee kranten uiteraard niet te weten komen. Maar o wee als één of andere priester in een onooglijk dorp zijn kerk niet snel genoeg gesloten heeft.

‘Fake history’ in onze media Beroepsvoetballer James McClean is afkomstig van het Noord-Ierse Derry (volgens de Britten nog steeds Londonderry), een stad met een behoorlijke nationalistische reputatie. Hij maakt dan ook nooit bezwaar wanneer hij geselecteerd wordt voor de nationale voetbalploeg van de Ierse republiek. Dat kan omdat de Ierse grondwet voorziet dat alle Noord-Ieren als staatsburgers van de republiek mogen worden beschouwd. In die van Noord-Ierland zal hij echter nooit te zien zijn, want hij is tegenstander van de door de Britten opgelegde verdeling van het groene eiland. Om den brode voetbalt hij voor het Engelse Stoke City.

Hij is ook met zijn gezin in Stoke-on-Trent gaan wonen.

De scholen zijn er, zoals overal, gesloten ten gevolge van de coronapandemie . Net als vele anderen die zich in dezelfde situatie bevinden, besloot McClean dan maar voor het thuisonderwijs van zijn kinderen te zorgen. Op zich was dat niet opmerkelijk. Dat veranderde toen hij op sociale media een foto deelde waarop hij te zien is met een ‘black balaclava’ over zijn hoofd, de bivakmuts die de mannen en vrouwen van de IRA gebruikten om hun acties incognito te kunnen uitvoeren. Hij gebruikte die als didactisch hulpmiddel bij een les aan zijn kinderen over de recente geschiedenis van Noord-Ierland. De foto viel niet in de smaak bij de Britse media. McClean kreeg tonnen kritiek over zich en werd ook gestraft door zijn club, die hem een boete van twee weken loon oplegde.

Remembrance Sunday Het verhaal stond ook in verschillende Vlaamse kranten te lezen. Er werd telkens aan toegevoegd dat het niet de eerste keer was dat McClean voor opschudding had gezorgd. Hij had al eerder voor een mediarel gezorgd, toen hij had geweigerd

een ‘red poppy’ (symbool van de Eerste Wereldoorlog) te dragen, iets dat elke rechtgeaarde Brit elk jaar in november bij “Remembrance Sunday” hoort te doen. Het Nieuwsblad vond het een goed idee aan zijn lezers uit te leggen dat de Britten op Remembrance Sunday de slachtoffers herdenken van “Bloody Sunday”, die tragische zondag van 31 januari 1972, toen 13 Ierse burgers door Engelse soldaten werden doodgeschoten bij een vreedzame betoging voor gelijke burgerrechten in Derry.

Uiteraard klopt dat niet. Het is bovendien absurd: waarom zou men in het VK massaal de mensen herdenken die door hun eigen militairen tijdens de ‘troubles’ in Noord-Ierland werden neergeknald?

De betrokken journalist is niet de enige in zijn beroep met schrijnend gebrek aan kennis van de geschiedenis. Zo stond in De Standaard te lezen dat de Ridders van Malta hun naam danken aan het eiland in de Middellandse Zee dat hen destijds door Karel de Grote geschonken werd. Uiteraard was dat niet Karel de Grote, maar Keizer Karel. De eerste is rond 745 geboren, de tweede in 1500, maar een kniesoor die over een verschil van om de 755 jaar zou vallen… Toegegeven, ze heten beide Karel, maar zelfs een niet al te briljante leerling uit het middelbaar onderwijs zou hen van elkaar moeten kunnen onderscheiden.

Reynebeau journalist bij De Standaard Wie in deze opsomming niet mag vergeten worden, is Marc Reynebeau, de geschiedenisspecialist van ‘kwaliteitskrant’ De Standaard. Hij lijkt soms naar Olympisch goud te willen dingen in de ‘fake history’-discipline.

Zo slaagde hij er ooit in een artikel over Joris Van Severen te illustreren met een foto waarop je een geüniformeerde militie met gebalde linkervuist zag groeten. Volgens hem ging het om Dinaso-militanten die op 1 mei 1939 door Brussel marcheerden. Mannen die op 1 mei, geüniformeerd en in het gelid, optrekken en een communistische groet brengen? Je moet - geef toe - een ware geschiedenisspecialist zijn om te denken dat

die tot een rechtse beweging behoren. ’t Pallieterke schreef enkel dagen later het voor de hand liggende: dat het over een foto van een antifascistische militie ging. Met wat in zijn ogen een rioolkrant is, hoeft Reynebeau uiteraard geen rekening te houden en er volgde geen rechtzetting. Een geüniformeerde militie uit de beruchte jaren dertig kon, door de ideologische bril van deze Standaard-journalist bekeken, niets anders zijn dan een rechtse knokploeg.

Oswald Spengler nazi?

Reynebeau sloeg de bal opnieuw mis toen hij een tijdje terug een recensie schreef over de eerste verschijning in het Nederlands van “De ondergang van het Avondland”, het bekende werk van Oswald Spengler. Hij beweerde toen in de Standaard der Letteren dat de inhoud van het boek ‘protonazistisch’ was en hij betreurde dat de uitgever er geen waarschuwing aan had laten toevoegen zoals eerder met een uitgave van “Mein Kampf” was gebeurd. Men hoeft nochtans geen exegeet van de werken van Spengler te zijn om te weten dat de man zich al in 1923 zeer negatief over Hitler en zijn beweging had uitgelaten en dat zijn laatste boek “Jahre der Entscheidigung”, dat in 1933 verscheen, bijna onmiddellijk op de index van het Derde Rijk terecht kwam. Maar ja, het ging hier over een niet-linkse Duitse filosoof uit het interbellum: voor Reynebeau kon dat alleen maar een soort nazi geweest zijn.

Besluit: wees steeds op uw hoede voor nepnieuws in de media, in het bijzonder wanneer journalisten met geschiedenis beginnen te goochelen. Een aantal kent er weinig van en anderen durven geschiedenis naar hun hand zetten op een wijze waarvan zelfs Stalin jaloers zou geweest zijn. Het is geweten dat deze laatste op dat vlak niet te onderschatten was. Nadat hij zijn oude bolsjewistische medeplichtige Leon Trotski had verjaagd, verdween diens naam uit alle encyclopedieën van de Sovjetunie.

FRANCIS VAN DEN EYNDE

Buitenland

9 APRIL 2020

11

Constand Viljoen staakte de strijd voor zijn Afrikanervolk Hoe had de moderne geschiedenis van Zuid-Afrika eruit gezien indien de op vrijdag 3 april overleden ‘weermag-generaal’ Constand Viljoen geen deel was geweest van een eeneiige tweeling? Voor wie het merkwaardige leven leest van deze hedendaagse Koos de la Rey, lijkt het antwoord niet zomaar voor de hand te liggen.

Als tweelingloten op 28 oktober 1933 gesproten uit een taai geslacht van Franse Hugenoten dat zich in het jaar 1671 aan de Kaap was komen vestigen, zaten Abraham (Braam) en Constand bij dezelfde ‘meesters’ in de klas en stoeiden zij in dezelfde Oost-Transvaalse bossen met allebei een fluitje in de mond, kwestie van mekaar in de vaak erg dichte hooglandmist niet kwijt te spelen. Dat kwijtspelen kwam later pas, nadat mama Viljoen haar tweeling had moeten vertellen dat er geen geld was voor twee universiteitsstudenten en Constand ruimhartig zijn broer had aangeboden: “Ga jij dan maar naar de universiteit; jij bent de slimste. Ik sla mij wel op mijn manier door het leven.” En zo geschiedde.

Abraham ging in Pretoria aan de Universiteit theologie studeren en reisde daarna naar Amerika en Nederland om zijn kennis nog te verruimen, want hij voelde zich geroepen om als dominee door het leven te gaan. De vriendschapsbanden met studenten van allerlei nationaliteiten en gezindten beschouwde hij alvast als een ideale aanloop naar die toekomst. De banden met broer Constand daarentegen werden steeds losser, tot er op den duur… geen banden meer overbleven. Dat de dominee een uitgesproken tegenstander was van de Apartheid die het leger onder opperbevel van zijn broer geacht werd te verdedigen, zal uiteraard zeker niet hebben bijgedragen tot verinniging van de broederband.

het vaderland. In die tijd, de jaren ’80-’90 van vorige eeuw, had Constand zo’n steile opgang door de hiërarchie van het leger ‘die weermag’ - weten te maken dat hij er plots, tot misschien zelfs een beetje zijn eigen verrassing, de opperbevelhebber van geworden was. Niet dat hij voor die mars door die instelling de makkelijkste weg had gekozen. Dat had hij zeker niet, want wat hij van zijn manschappen verlangde, eiste hij op de eerste plaats van zichzelf. Bij persberichten over zijn overlijden vielen mij superlatieven op van oud-soldaten die onder

hem gediend hadden. Een van hen noemt hem een “briljant militair brein” en voegt daaraan toe dat in de hedendaagse weermacht “niemand waard is zijn schoenen te dragen”.

Zeer treffend getuigt Viljoens politieke erfgenaam, de huidige leider van het Vryheidsfront Plus, Pieter Groenewald: “Hij was een militaire leider die vond dat een generaal van voor moest leiden en niet vanachter. Hij heeft daar soms kritiek voor gekregen, maar van zijn soldaten in de vuurlijn ook heel veel respect en waardering.” Er kwamen ook blijken van waardering van de Demokratiese Alliansie en zelfs van president Ramaphosa, die niet bepaald overloopt van sympathie voor ‘die kant van het spectrum’. En dan komt natuurlijk broer-dominee Braam in het vizier. Terwijl het land zich in het begin van de jaren ’90 voorbereidde op eindelijk een ‘democratische’ staatsvorm, stelde de dominee zich ernstige vragen over wat zijn tweelingbroer met het leger in zijn mars zou kunnen hebben.

Mandela Toen Braam vernam dat in de universiteitsstad Potchefstroom meer dan 15.000 patriottische Afrikaners, die werden toegesproken door Afrikaner Weerstandsleider Eugène Terre’Blanche (die later vermoord zou worden), zijn eigen broer hadden verzocht hen naar de ‘vrijheidsstrijd’ te leiden en dat die daar positief op geantwoord had, vond de dominee het de hoogste tijd om aan de broederlijke vete een eind te maken en daardoor een niet eens denkbeeldig bloedbad te voorkomen. Gelukkig bleek de generaal niet vergeten dat hij een tweeling was en samen begaven de twee zich in Johannesburg naar de stulp van Nelson Mandela voor een ‘ontmijningsgesprek’ met de president-in-spe. Het gesprek, waarvan zelfs met Nasionale Partyleider F.W. De Klerk met geen woord was gerept, bleek

Weermag De eeneiige tweeling leefde in twee verschillende werelden, de ene in de wereld van Gods woord, de andere in de harde wereld van militaire dril en gevechten voor

zowaar voor herhaling vatbaar. De geharde soldaat Viljoen vatte Mandela zelfs bij de arm en aanvaardde de uitnodiging om het gesprek later voort te zetten.

In plaats van het door de dominee gevreesde bloedbad aan te richten, richtte de legerleider, inmiddels officieel gepensioneerd, een nieuwe partij op om daarmee deel te nemen aan wat, lichtelijk eufemistisch, de ‘eerste democratische verkiezing’ van de regenboognatie zou worden genoemd. Met zijn Vryheidsfront bemachtigde Constand Viljoen 400.000 stemmen of 2,2 procent in het Kaapse parlement, goed voor 9 zetels waar hij niks mee kon aanvangen. Streefdoel: een eigen volksstaat voor de Afrikaner minderheid onder meer dan 50 miljoen niet-blanken. Dominee Braam Viljoen, van wiens bestaan de meeste Afrikaners zelfs niets bleken te weten, was prompt opnieuw uit het volksgeheugen gewist en de gevierde generaal is op 3 april jl. overleden, door zijn volksgenoten dankbaar geëerd, niet zozeer om zijn politieke talenten, maar om zijn menselijkheid en zijn band met het volk dat het zijne was.

HECTOR VAN OEVELEN

Coronaramp in dictatoriaal Rusland De Russische oppositiewebstek Meduza opereert vanuit de Letse hoofdstad Riga, maar de verslaggevers ervan zijn allemaal Russen die voor de censuur, de terreur, de aanslagen op redacties en de moorden op journalisten uit hun vaderland zijn gevlucht. Zij hebben wel nog een uitgebreid netwerk van contacten in Rusland zelf. De meeste artikels van Meduza zijn ook in het Engels beschikbaar.

delijk verstuurd zijn, weten we niet hoe lang het zal duren voor ze geanalyseerd worden.

We hebben al patiënten uit quarantaine moeten laten gaan zonder dat de testresultaten gekend waren, nadat de voorziene veertien dagen waren verstreken”.

Kort nadat het Russische Ministerie van Volksgezondheid de nieuwe maatregelen en aanbevelingen tegen de coronapandemie bekend had gemaakt, verzamelde Meduza getuigenissen van artsen, verplegers, specialisten en technici die in Russische hospitalen werken. In de frontlijn dus. Er kwamen honderden reacties, en die waren voor het grootste deel zeer alarmerend.

Bijna iedereen drong aan op anonimiteit uit vrees voor ontslag, of erger. Maar evengoed stuurden zij Meduza digitale kopieën van hun identiteitsbewijzen en hun medische diploma’s, wat de geloofwaardigheid van hun getuigenissen enorm vergroot. De epidemie is in Rusland nog maar in de beginfase, maar nu al zijn er schreeuwende tekorten.

Op de webstek www.codastory.com vonden we een gelijklopend getuigenis van een stafmedewerker van een groot ziekenhuis in Moskou, dat was uitgekozen voor een propaganda-uitzending van Channel 1, een tv-zender die door het Kremlin wordt gecontroleerd. Voor het camerateam ter plekke kwam voor de opnamen, moest het ziekenhuispersoneel een intensive care unit opstellen. De volgende dag liet Veronika Skovortsova, het hoofd van het Federale Medische en Biologische Agentschap, zich in die unit filmen om aan te kondigen dat nieuwe in Rusland ontwikkelde technologie het mogelijk maakte vier patiënten tegelijk aan een beademingstoestel te leggen.

De regering beloofde dat het ziekenhuis twaalf zo’n nieuwe machines zou krijgen.

Maar de stafmedewerker van het ziekenhuis, die anoniem wenste te blijven, zegde achteraf dat niemand een opleiding had gekregen om die nieuwe technologie te gebruiken: “Ik ben bang om naar het werk te gaan. Alleen in de uitzendingen [van radio en televisie] is alles zo wonderbaarlijk. We hebben gewoon geen idee hoe we dat nieuwe systeem moeten bedienen.” In zo’n ziekenhuis zou ik niet de vierde patiënt willen zijn die aan zo’n tuig wordt aangesloten…

Nog los van de vraag of die nieuwe machines ooit echt geleverd zullen worden.

“We hebben hier niets” Zelfs voor het verplegend personeel zijn er niet genoeg mondmaskers, handschoenen en ontsmettingsmiddelen. Een verpleegster uit Jekaterinburg - waar de familie van de tsaar werd vermoord - meldde dat de leiding van haar hospitaal alle werknemers opdracht had gegeven zelf maskers te naaien uit verbandgaas (!). Wie dat niet deed, zou ontslagen worden. De directeur voegde er bitter aan toe: “We zijn hier niet in China. We hebben hier niets.” Jekaterinburg is geen vlek in de steppe. Het is een regionale hoofdstad met 1,3 miljoen inwoners.

Maar ook in Moskou en Sint-Petersburg, die net zoals in de Sovjettijd nog steeds een voorkeursbehandeling - en het leeuwendeel van het federale oliegeld! - krijgen, waren er dezelfde tekorten. Verplegers

en zelfs artsen moesten zelf mondmaskers naaien of ze op eigen houtje en op eigen kosten ‘ergens’ kopen. Iemand die in een kliniek in de buurt van Stavropol werkte, getuigde: “We hebben geen zuurstofmaskers gekregen. Gelukkig hadden we er kort vóór de epidemie op eigen kosten gekocht om onszelf tegen tuberculose te beschermen. De speciale beschermende pakken die een beetje op ruimtepakken lijken, zoals Poetin er eentje droeg toen hij met veel show een hospitaal in Moskou ging bezoeken, zijn nauwelijks beschikbaar.” Een medicus uit Tyuman zei over zulke pakken: “Die zien we alleen op tv.”

Andere getuigen meldden dat er in hun kliniek wel beschermende kledij en maskers beschikbaar waren, maar dat ze van erbarmelijke kwaliteit waren. “De maskers passen niet op ons gezicht en ze bieden geen volledige bescherming.” Net zoals de honderdduizenden onbruikbare maskers die de Chinezen ons hebben ‘geschonken’, of voor veel geld verkocht. Door de budgettaire beperkingen en de prijzen die sinds het begin van de epidemie enorm zijn gestegen, kunnen ziekenhuizen geen nieuw uitrusting meer aankopen. Maskers worden langer gedragen dan de voorziene twee uur, soms dagen na elkaar, en ze worden met geïmproviseerde middelen ontsmet.

In de meeste hospitalen buiten Moskou en Sint-Petersburg is geen apparatuur beschikbaar om snelle coronatests uit te voeren. Bijvoorbeeld in de regio Tyumen moeten bloedstalen vanuit de plaatselijke klinieken voor analyse naar de regiohoofdstad worden gestuurd. Maar… “ze worden niet onmiddellijk verzonden, en als ze ein-

Schone schijn

Eén toilet en één douche Een vrouw had haar dokter verteld dat een passagier met wie ze in een vliegtuig uit Oostenrijk had gezeten, positief had getest op Covid-19. Die arts nam bloedstalen en vertelde haar op de resultaten te wachten. Drie dagen later verschenen er plots

een ambulance en een politiewagen voor haar woning. De vrouw werd zonder waarschuwing uit haar huis gehaald en naar een kliniek voor tandheelkunde (!) gebracht.

Daar werd ze samen met acht andere mensen vastgehouden. Had ze corona? Nee, helemaal niet. Maar zelfs toen haar test geen besmetting aantoonde, mocht ze niet naar huis. De verplegers waarschuwden haar dat ze niet moest proberen te ontsnappen.

Er stonden buiten militairen op wacht, die haar dan zouden overbrengen naar een andere kliniek “waar de omstandigheden veel slechter waren”.

Meerdere patiënten in een kliniek in Moskou, gespecialiseerd in infectieziekten, meldden dat ze in afwachting van de resultaten van hun coronatests tegen hun wil werden ondergebracht in dezelfde afdeling als mensen die al besmet waren. Kristina Tkach getuigde onder haar eigen naam (!) op Instagram over haar ervaringen in dat hospitaal. Voor zestig patiënten was daar één toilet en één douche. Als je nog geen corona hebt, zul je het daar wel krijgen.

Crisismanipulatie In Spanje, de VS, Italië en Groot-Brittannië is er een open debat over tekorten in de aanpak van de coronacrisis. In Rusland gaapt er echter een diepe kloof tussen de geruststellende berichtgeving in de media - die immers onder staatscontrole staan - en de grauwe realiteit op het terrein. De media hebben alleen belangstelling voor de coronacatastrofes in het buitenland. Het officiële triomfalisme wordt tegensproken door getuigenissen vanuit de ziekenhuizen zelf. Alarmerende getuigenissen van artsen en patiënten halen nooit de officiële media.

Die brengen liever rooskleurig nieuws over de reddingsexpeditie die naar Italië werd gestuurd. Autoritaire systemen zijn niet beter in het aanpakken van een crisis. Ze zijn alleen veel beter in het manipuleren van de berichtgeving erover.

PAUL BÄUMER

12 Cultuur

9 APRIL 2020

GESCHIEDENIS

Van Eyck, Rubens De kapitein van Köpenick en 100.000 boeken

Ik heb geen zin om lezers te vermoeien met historische verhalen over pestepidemieën, Spaanse en andere griepen, verhalen over cholera en tyfus. Liever iets amusanters, zoals het verhaal over Wilhelm Voigt. vroegere celgenoot stapte naar de politie, die de dader tien dagen later vond. Na zijn arrestatie had Voigt zijn uitleg klaar. Hij wilde alleen een verblijfsvergunning ritselen en hij bleef dat verhaal tot de laatste dag van zijn leven vol houden. Niet echt geloofwaardig, want volgens getuigen had hij het stadhuis dagen voor hij zijn slag sloeg grondig verkend en wist hij dat vergunningen alleen door het plaatselijk gerecht verleend werden. De rechters haalden hun schouders op en gaven hem vier jaar. Nog hetzelfde jaar werd al een eerste stomme speelfilm gedraaid over zijn avontuur en in de gevangenis arriveerden postzak na postzak. Na twee jaar vond de keizer dat Voigt genoeg gestraft was en begenadigde hem.

De dag van zijn vrijlating stond een meute persfotografen aan de gevangenispoort en nog diezelfde namiddag nam hij een schellak-plaat op met zijn avontuur.

Hij werd een echte cultfiguur. Hij verkocht duizenden foto’s met zijn handtekening, speelde de kapitein in theaters, circussen en op jaarmarkten. In 1910 verhuisde hij naar Luxemburg (toen nog lid van de Duitse tolunie) en kocht er zelfs een peperdure auto. Hij stierf in 1922.

Liever een cliché dan de werkelijkheid

Tot mijn verbazing zag ik een paar maand geleden filmopnames van de befaamde “Hauptmann von Köpenick” Wilhelm Voigt, die gedraaid waren in 1908 nadat hij uit de gevangenis was ontslagen. Je moest in die tijd al even bekend zijn als een vorst om gefilmd te worden. De 57-jarige beroepscrimineel werd op een paar dagen wereldberoemd.

Op zijn waslijst stonden zeven veroordelingen voor diefstallen, vervalsingen en inbraken. Na een laatste zware veroordeling kwam hij in 1905 vrij en besloot een tijdje uit de gevangenis te blijven. Hij vond werk in een Berlijnse schoenenfabriek, maar bezat wegens zijn verleden geen verblijfsvergunning voor de Duitse hoofdstad, zodat hij feitelijk illegaal was. Daarop besloot hij een slag te slaan die hem toeliet zeer comfortabel te leven.

Hij schafte zich bij verscheidene handelaars de kleding aan van een kapitein van een Garderegiment. Zijn pet klopte wel niet helemaal en zijn verloederd uiterlijk en zijn leeftijd pasten niet bij de rang van kapitein, maar wie niet waagt, niet wint. In oktober 1906 hield hij op korte tijd twee groepjes soldaten tegen die van de wacht kwamen en die blijkbaar niet al te best uit hun ogen keken, wat niet abnormaal is na 24 uur wacht lopen zonder al te veel slaap. Hij vorderde hen op “auf allerhöchsten Befehl” en stapte met tien mannen in de plaatselijke trein, want volgens hem was er tijdelijk geen “Kraftwagen” ter beschikking.

De troep trok naar het toen nog zelfstandig stadje Köpenick (nu een wijk van Berlijn) en omsingelde het stadhuis, waar niemand in of uit mocht. Hij beval de aanwezige plaatselijke gendarmen de mensen die verbaasd kwamen kijken rustig te houden. Dan trok hij het gebouw binnen en vorder-

de de stadskas op. Een deel van het geld bevond zich bij de post en geduldig stond hij toe dat een bediende het ging ophalen. Hij schreef een keurig ontvangstbewijs neer dat hij ondertekende met de naam van zijn laatste gevangenisdirecteur. In totaal maakte hij een bedrag in onze munt van 23.000 euro buit. Een zware ontgoocheling, want in de gevangenis deed het verhaal de ronde dat er miljoenen in de gemeentekluis zaten. Hij gaf het bevel aan soldaten en gendarmes om nog een half uur de toegestroomde menigte op afstand en het stadhuis op slot te houden, stapte op een trein en verdween.

“Ein genialer Kerl” Volgens het cliché kunnen Duitsers niet lachen. Dat was hier niet het geval. De volgende dag werden al satirische sketches opgevoerd in revues en toneelstukken en lachte heel Duitsland zich een aap met wat direct een “Uilenspiegelstreek” werd genoemd. De kranten kregen niet genoeg van dat grappige verhaal, dat ook onmiddellijk via buitenlandse correspondenten de weg vond naar Frankrijk, het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten. Voor het buitenland was het natuurlijk een bewijs van Duitse kruiperigheid tegenover een uniformdrager. Maar Duitslands bekendste uniformdrager, iedere dag minstens twee verschillende uniformen, vond het ook erg grappig. “Ein genialer Kerl”, zei keizer Wilhelm. Toch vestigden een paar kranten inderdaad de aandacht op de realiteit dat soldaten en burgers gehoorzaamden en geen seconde eraan dachten het bewijs van een legitieme opdracht te vragen. Het gerecht vond het allemaal minder grappig en loofde een hoge beloning uit.

Voigt had in de gevangenis al een dergelijk idee geopperd en zijn

Er zijn twaalf films over die boevenstreek verfilmd en de dertiende en meest recente verplaatste de feiten naar een hedendaagse gelijkaardige oplichterij in Afrika. Oudere lezers herinneren zich nog zeker de prent uit 1956 met Duitslands bekendste komische acteur Heinz Rühmann, die op die manier graag boete deed voor minder frisse acties in de nazi-jaren. Al in 1908 werden vier toneelstukken over Köpenick geschreven en de gebeurtenis bleef een eeuw lang voor inspiratie zorgen, al veranderde geleidelijk de teneur. Meer en meer werd Voigt als een soort Robin Hood voorgesteld. De gebeurtenissen in Köpenick waren het bewijs van de zogenaamde kadaverdiscipline van de Duitsers, die volgens de buitenlandse pers eindigden in de gruwelen bij het begin van de Eerste Wereldoorlog. Köpenick werd voorgesteld als een klein proloogje. Dat was ook de clichéstrekking van het bekende toneelstuk dat Carl Zuckmayer in 1930 schreef en dat een paar jaar enorm succesrijk was. De auteur verkondigde de leugens van Voigt als waarheid en stelde dat de Duitsers idiote uniformaanbidders waren. De nazi’s verboden het stuk en natuurlijk werd het tot in de treure na de Tweede Wereldoorlog opgevoerd door acteurs en intendanten die plots even vurig democraat waren als een paar jaar eerder nationaalsocialist.

Nog altijd geloven veel Duitsers dat de crimineel Voigt alleen maar een sympathieke oplichter was die het militarisme aan de kaak stelde. In Köpenick zijn ze nog altijd fier op hun enige aanspraak op wereldroem. Aan het vroegere stadhuis hangt een gedenkplaat en in het gebouw zelf is het beruchte uniform tentoon gesteld. In 2006 waren er eeuwfeesten en vorig jaar werd er een zogenaamde ‘escape room’ geopend waar men zelf de kapitein van Köpenick kan spelen.

JAN NECKERS

Met de eerste lentezon aan de hemel regent het initiatieven van musea en kunsthuizen die ons virtueel willen blijven verrassen en verwennen. Zo kunnen we Jan van Eyck en Peter Paul Rubens bij ons thuis ontvangen. En er is goed nieuws uit boekenstad Antwerpen.

Peter Paul Rubens zet de digitale deuren van zijn huis wagenwijd open. Sara Debroey, redacteur Cultuur bij Klara, maakte een podcast over het leven van de grootmeester, van zijn geboorte tot aan zijn dood. Verschillende Rubenskenners komen aan het woord. Daarnaast biedt het Rubenshuis een virtueel bezoek aan het museum met de audiotour “De meester leeft”. Deze rondleiding kan online via de laptop, de smartphone of met de gratis Antwerp Museum App. Er is ook nog een uitgebreid web-artikel over Rubens “de alleskunner”.

Het is een veelzijdige kijk op het leven en werk van deze briljante en veelzijdige kunstenaar die een groot atelier leidde, kunst verzamelde, vele talen sprak, zijn eigen huis ontwierp, zich verdiepte in wetenschap, als diplomaat Europa afreisde,…

Ook Jan van Eyck komt naar buiten. Nu de vele duizenden kunstliefhebbers van over de hele wereld niet naar de tentoonstelling “Van Eyck, een optische revolutie” kunnen, sloegen het MSK Gent en Toerisme Vlaanderen de handen in elkaar en lanceerden het “Stay At Home Museum”. Het project brengt de unieke expo naar de huiskamer met behulp van een videotour met Van Eyck-expert en co-curator Till-Holger Borchert.

De virtuele rondleiding is te beleven via www.flemishmasters.com.

Antwerpen en Google In een tijd van gesloten kunsten cultuurhuizen is er ook goed nieuws te rapen. De stad Antwerpen en Google gaan samenwerken om een zeer groot deel van de collecties van de Erfgoedbibliotheek Hendrik Conscience en het Museum Plantin-Moretus te digitaliseren en gratis ter beschikking te stellen.

Google Books werd vijftien jaar geleden gelanceerd met als doel om boeken uit alle hoeken van de wereld voor iedereen digitaal

beschikbaar en doorzoekbaar te maken. Het gaat om werken waar geen auteursrecht meer op rust.

Een aantal prestigieuze universiteitsbibliotheken, zoals die van Harvard, Stanford en Oxford, doet mee. In de Lage Landen werkt Google al samen met de Gentse Universiteitsbibliotheek en de Koninklijke Bibliotheek van Nederland. Nu is er ook een akkoord gesloten met de stad Antwerpen om ruim honderdduizend boeken van de zestiende tot de negentiende eeuw uit de collecties van de Erfgoedbibliotheek Hendrik Conscience en het Museum Plantin-Moretus online te zetten.

Antwerpen is al van de zestiende eeuw een internationale boekenstad en het hoeft niet te verwonderen dat Google Books in de Scheldestad is afgestapt.

Het Museum Plantin-Moretus is het woonhuis van de vermaarde drukkersfamilies. In de historische bibliotheken (zie afbeelding) en de nieuwe depots bewaart het museum meer dan 25.000 oude drukken. Het is niet enkel de meest volledige verzameling van Plantijn- en Moretusdrukken ter wereld, ze bevat ook talrijke zeldzame oude Europese drukken. Van de 25.000 werken zal Google Books er niet minder dan 22.500 digitaliseren.

De collectie van de Erfgoedbibliotheek Hendrik Conscience telt 1,5 miljoen volumes, waarvan er 85.000 zullen ingescand worden. Van de geselecteerde boeken werd er iets minder dan de helft in het buitenland gedrukt.

De eerste 5.000 boeken zullen in september 2020 vanuit Antwerpen naar de diverse Europese digitaliseringscentra van Google overgebracht worden. Het hele project zal ongeveer drie jaar duren. De digitale kopieën zullen onmiddellijk beschikbaar zijn op Google Books.

MMMV

Actueel

9 APRIL 2020

13

“Nagelaten Geschriften” van Etienne Vermeersch Op 18 januari 2020 was het exact een jaar geleden dat Etienne Vermeersch overleed. “Ik sterf dankzij mijn levenswerk”, waarbij hij doelde op de euthanasiewet. De professor filosofie aan de Gentse universiteit stond bekend als een harde debater, maar toonde zich zachter in de persoonlijke omgang. tisch over haar impact op de moraal en de natuur. Hij geloofde dus niet dat enkel innovatie de klimaatopwarming zou oplossen.

Een belangrijk deel van de thema’s handelt uiteraard over ethische kwesties. Daarbij vertrok hij steeds vanuit de autonomie van het individu. In geval van euthanasie betekende dat dat de wilsbeschikking van de stervende prevaleert. Toch was hij beducht voor genetische manipulatie en de ethische gevolgen. Ook voor een van Vlaanderens bekendste filosofen was zelfbeschikking niet absoluut.

De biografie

De Koran

Winston Churchill Flaminganten van het radicale type en desgevallend met oorlogsherinneringen, rechtstreeks of langs familie en kennissen, kunnen de man niet luchten of haten hem. Een confrontatie met zijn leven is daarom aangewezen. Ook rond deze politicus hangt veel prietpraat. De nieuwe biografie van Winston Churchill is omvangrijk zoals de man in den vleze en in zijn gedachten.

Andrew Roberts is de auteur van fijne werken over hedendaagse mensen. Hij doet dat telkens in lijvige geschriften. De vuistregel voor de biograaf, leerde ik ooit, is dat je voor een portret boven de 500 bladzijden moet uitstijgen. Roberts borstelt Churchill in 1171 pagina’s. Voldoende om de komende stille nachten en dagen te behangen.

De biografie geeft scherpe inzichten in de politiek tussen het einde van de negentiende eeuw en de helft van de twintigste, en die inkijkjes worden opgevrolijkt met ontelbare anekdotes. Churchill hield een verminkt achterwerk over aan St.-George, een school die het geven van lijfstraffen aan belhamels zeer ter harte nam. Thuis was de jonge Churchill hoogst ongelukkig; zijn ouders waren hoge bourgeois die wel kinderen maakten, maar ze daarop afschoven naar gouvernantes. De emotionele wreedheid van het ouderpaar heeft hem niet verpletterd en ondanks de afstand heeft Winston zijn politieke opvattingen bijna klakkeloos ontleend aan zijn vader. De oude roem van Kerk en Staat, van Koning en Land konden verzoend worden met de moderne democratie, aldus de riedel. Winston Churchill werd een Tory met een sociale inborst. Maatschappelijke hervormingen behoefden geen exclusief terrein te zijn van de liberalen.

Britse rijk De toekomstige oorlogspremier ’40-’45, en tussendoor journalist, liberaal en Tory, historicus, schilder (met enige verdienste), bezat de ideale voorbereiding om een held te worden van het Britse Rijk. Toen Churchill twintig was behoorde meer dan een vijfde van de landmassa op het aardoppervlak tot dat rijk en domineerde de Britse vloot de oceanen. Hij was gevormd door een mentaliteit die een levenslang dienstbetoon

beschouwde als de prijs voor een grandeur zonder weerga in de geschiedenis. In de ogen van Churchill was het Britse Rijk meer dan een politiek begrip, het had een spirituele waarde en het imperialisme was voor hem een pseudoreligie. Churchill deed veel veldervaring op in dienst van het imperium. Met fanatisme kreeg hij al snel te maken. Hij leerde de Talibs in Afghanistan, de stam waaraan de huidige taliban-leden hun naam ontlenen, van nabij kennen en schreef: “De razernij van de intolerantie wordt door de islam niet afgevlakt, maar juist aangescherpt.”

De vechter voor het Rijk werd gaandeweg politicus. Wat achtte hij wenselijk voor zijn beroep? In een interview in 1902 liet hij horen: “Het vermogen om te voorzien wat er morgen gaat gebeuren, volgende week, volgende maand, volgend jaar - en om dan vervolgens uit te kunnen leggen waarom dat uiteindelijk niet gebeurd is.”

Honderdtwintig jaar later, een passage die niemand zal betwisten. Churchill vocht in de Eerste Wereldoorlog en ook daar kwam zijn gezond verstand naar voor. Een van zijn nuttigste lessen was, schreef hij op: “Het vaststellen van de bestaande verleiding om een hogergeplaatste die dingen te vertellen die hij het liefst hoort en het is een van de meest voorkomende oorzaken van ontspoord beleid.” Churchill verliet die oorlog met de schande van een volledig mislukte landingsoperatie onder zijn toezicht in de Dardanellen (Turkije, Bosporus) op zijn kerfstok. Wie het dossier in detail wilde kennen, kon vaststellen dat het minstens gedeelde verantwoordelijkheid was en generaals hem vals bij het nekvel grepen.

Winston Churchill was decennialang politiek onaanraakbaar en het is maar in het allerhoogste uur van nood dat hij regeringsleider werd.

De Britten zaten in 1940 in zak en as, hun strijdkrachten waren ontrafeld door jarenlange pacifistische zelfbegoocheling en naïeve vredesbesprekingen. Churchill bleef in de jaren dertig als enige het gevaar van de nationaalsocialisten en het herlevende, en vernederde, Duitsland benoemen. De Britten hebben historici die kennis en zwierigheid van taal combineren met het gevoel voor wat de intelligente lezer wil als onderbreking na bladzijden lange analyses.

Een bespreking is geen samenvatting, laat deze bespreking wel een stevige por zijn om een merkwaardig boek te lezen over een uitmuntende man die Europa’s kracht symboliseerde in dramatische jaren. Wie na hem kwam in Groot-Brittannië, bereikte zelden de hoogte van de knieschijven van deze reus.

FRANS CROLS Andrew Roberts, “Churchill, de biografie”. Prometheus, 2019, 1171 blz.; prijs: 49,99 euro. ISBN 978 903 5144 46 0

De televisiekijker herinnert zich vast nog het programma “De ketter en de kerkvorst”, waarbij hij drie dagen van gedachten wisselde met aartsbisschop Léonard. Zonder twijfel een van de betere televisiemomenten van het voorbije decennium. Etienne Vermeersch had steeds zijn mening en dat over de meest diverse onderwerpen. Vandaar dat zijn vrienden Johan Braeckman en Dirk Verhofstadt enkele van zijn opiniestukken, vraaggesprekken en essays bundelden. De onderwerpen zijn bijzonder breed: van de leer van Sören Kierkegaard over de Eed van Hippocrates tot de Mattheüspassie.

Zelfbeschikking niet absoluut Etienne Vermeersch omschreef zichzelf als een neopositivist. Hij koesterde dus een sterk vertrouwen in waarneming, ratio en falsificatie. Men zou vermoeden dat hij daarom optimistisch was over de wetenschappelijke evolutie. Toch bleek hij scep-

De laatste jaren prikkelde Vermeersch het meest door zijn moedige standpunten in verband met het hoofddoekenverbod en de multicultuur. Om zich te informeren, las hij zelf wat de Koran te vertellen had over bijvoorbeeld hoofddoeken en onverdoofd slachten. Voor beide vond hij geen bewijzen dat deze door Allah verplicht worden.

Bijgevolg botst een verbod dus niet op de vrijheid van godsdienst. Hij was zich ook bewust van de groeiende overbevolking en was realistisch genoeg dat Europa geen ongebreidelde immigratie vanuit Afrika en het Midden-Oosten kon dragen.

Zijn verzet tegen racisme koppelde hij aan het afwijzen van de houding van de derde generatie-vreemdelingen die zich nog steeds uiten als Marokkaan of Turk. Een open samenleving kan en moet ook regels hebben die iedereen dient te volgen. Tenslotte lag Etienne Vermeersch in 2008 ook aan de wieg van de Gravensteengroep, die ijverde voor een verdere staatshervorming.

In een essay over poëzie vermeldde hij overigens dat hij al van jongs af geboeid was door het werk van Anton Van Wilderode.

PIETER VANDERMOERE “Nagelaten geschriften”, Etienne Vermeersch, Uitgeverij Houtekiet, 380 blz., 21,99 euro. ISBN 978 908 9247 52 0

De tweede golf

De Chinezen hebben de voorbije dagen met veel poeha verkondigd dat zij de epidemie in eigen land onder controle hadden en dat zij nu klaarstonden om ook de rest van de wereld te redden. De Global Times, een blad van de Chinese Communistische Partij, schreef op 30 maart zelfs triomfantelijk dat de Amerikaanse Covid-19-blunders het einde aankondigden van de “Amerikaanse Eeuw”.

Vele nuttige idioten waren al in een verregaande staat van goedgelovigheid en euforie. De Chinezen kregen - of kochten? - zelfs de steun van de directeur-generaal van de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO), die rondtoeterde dat de Chinese aanpak van de coronacrisis de “superioriteit van het Chinese systeem” bewees. Maar nu worden de propagandaleugens door de realiteit achterhaald.

De tweede golf is losgebarsten. De Chinese autoriteiten beweren dat het alleen gaat om enkele besmettingen door mensen die uit het buitenland kwamen, maar er is geen enkele reden om dat te geloven. Het gaat duidelijk niet om enkele geïsoleerde gevallen. De maatregelen die men nu neemt, zijn ontegensprekelijk een reactie op een ernstige nieuwe uitbraak, niet op enkele losse besmettingen. In heel het land worden alle filmzalen, die nog maar pas heropend waren, opnieuw gesloten. In Shanghai gaan alle toeristische attracties opnieuw dicht, inclusief iconische trekpleisters als Disneyland en de Oriental Pearl Tower. In de stad Chengdu sluit men alle karaokebars en internetcafés. In andere ste-

den worden vergelijkbare maatregelen genomen. Jia, een gebied met 600.000 inwoners, is zelfs volledig onder quarantaine geplaatst. De aangekondigde hervatting van de ploegsporten is voor onbepaalde tijd uitgesteld, evenals de ingangsexamens voor de universiteiten.

Er is nog geen nieuwe datum bekendgemaakt voor de hervatting van belangrijke politieke evenementen die begin maart hadden moeten doorgaan. Allemaal voor een paar besmettingen door buitenlanders?

14

Brieven

9 APRIL 2020

AAN MAGGIE DE BLOCK

Cartoonist Erwin Vanmol heeft te doen met de kleine en grote kinderen die al weken verplicht thuis zitten.

Om het leed voor hen te verzachten, voorziet hij zolang de ophokplicht nog duurt elke week een kleurplaat.

Paars-geel of Vivaldi in te kleuren volgens eigen voorkeur.

’t Pallieterke, Als huisarts moet ik morgen twee patiënten met klinische problemen en die positief getest zijn gaan onderzoeken. Zij moeten thuis uitzieken omdat ze niet opgenomen konden worden. De rigoureuze bescherming van het personeel in het ziekenhuis geldt niet voor mij. Ik beschik niet over beschermende kledij noch over FFP-maskers. Toch bezit ik sedert 10 jaar een strategische voorraad chirurgische mondmaskers van het type Venitex, made in China, zodat ik probleemloos het voorjaar van 2021 kan halen. Deze voorraad heb ik niet bewaard in een vochtige kelder. Verder staat op de verpakking de geruststellende mededeling dat het masker niet de drager beschermt, maar wel zijn omgeving. Jaarlijks had ik er twee nodig om mijn beukenhagen te snoeien: het inademen van bladluizen is bijzonder onaangenaam en die zijn iets groter dan virussen.

U zei op het VTM-nieuws dat er een vervaldatum opstaat. Dat is een flagrante leugen. Mits goede bewaring zijn ze onbeperkt houdbaar zoals droge voeding kassa 4.

U was in een vorig leven huisarts. Net daarom is het onbegrijpelijk dat in deze 5de helse week nog steeds onvoldoende bescherming kan geboden worden aan de eerste lijn.

Daarom heb ik er alle begrip voor, excellentie, dat u voortaan van thuis uit werkt zodat u als een generaal de loopgraven van het front kan overschouwen zonder zelf risico te lopen.

Terloops wil ik vermelden dat ik 2 schitterende dochters en 2 kleinzonen heb. Maar in deze crisisperiode zal dit voor u een bijkomstige wetenswaardigheid zijn.

Zo mevrouw, dit moest van mijn lever.

Hou de eer aan uzelf en kruip weg in het kleinste hol in Vlaanderen.

Geniet van uw gigantisch pensioen waar de modale Vlaming en ikzelf alleen maar kunnen van dromen.

Dr. Jan Dockx, huisarts - Deurne

EEN BEETJE VERTRAGING? Pallieterke, Vandaag heb ik moeten kennis nemen van een lezersbrief in uw weekblad die zonder enige twijfel kan gecatalogeerd worden onder de noemer Fake News (2 april, lezersbief van Laurent Asselbergh). Indien de persoon een medische opleiding heeft gevolgd en nog actief is in de sector, beschouw ik hem zelfs als een gevaar voor uw lezers en twijfel ik zelfs aan zijn geestelijke vermogens. Uiteraard indien niet medisch geschoold, kletst hij maar uit zijn nek zonder enige kennis ter zake.

Maar zoals u bekend: hoe minder iets iemand van een bepaalde domein weet, hoe minder twijfels hij hierover heeft en geen enkele objectiviteit vertoont en zijn eigen gedachten wereld maar luidop zal verkondigden, zoals ook recentelijk in de klimaatdiscussie werd gezien bij degenen die hierover geen enkel wetenschappelijk onderzoek ooit hebben ondernomen.

Indien een maatschappij zijn objectieve en wetenschappelijke kennis negeert, is deze gedoemd om foutieve beslissingen te nemen en zal dit onvermijdelijk leiden tot stilstand en achteruitgang. Terzijde, misschien is de Europese Unie deze weg wel ingeslagen?

Daarom zou ik u willen vragen toch kritisch te blijven bij de inzending van sommige lezersbrieven, zodat ook uw krant niet in het straatje van sommige zogenaamde “kwaliteitskranten” komt.

Em. Prof. P. De Backer - Farmacoloog UGent

Kruisende woorden oplossing 1208

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E F G H I J K L

V R E D E G E R E C H T L E E R D A M M E R X E O N S X E G O T R

I

P S

O T T E R X T X S C X T I

E X K X R

E L

I

E T K A T

L E B O O G X E N E

N O P X V E N D E T T A M O X A X P E E N X

I M

A S T M A X E X O C H X R X

I

N F

I

L T R E E R

K G X O T V X S M E L T T

I

JE MOET MAAR DURVEN

N-VA ERIN GELUISD

LEZERSBRIEVEN

N N E X W E E L D E

Pallieterke, Nu het stof is gaan liggen, wordt het nog duidelijker dat de N-VA zich grandioos heeft laten rollen door Magnette en Dewael. Het ‘akkoord’ dat Magnette zogezegd had met Bart De Wever op die fameuze vrijdag was immers enkel een goed gespannen val.

Waarover zouden die twee in godsnaam een akkoord kunnen sluiten? Toen hadden bij N-VA onmiddellijk de rode lichten moeten knipperen. Waar zat die fameuze Pohlmann?

Op verlof misschien? Daarna was het voor Magnette kinderspel om het vertrouwen te winnen van ‘mateke’, nog compleet groen achter zijn oren, om hem dan vervolgens een ezelsstamp te geven.

Het is niet te geloven hoe naïef de N-VA zich buitenspel heeft laten zetten. Nu zit de partij voor jaren in de oppositie en zal ze aan den lijve ondervinden hoe creatief corona-crisismaatregelen zullen geïnterpreteerd worden…

Dr. M ark Van Hout - Londerzeel

VAN DER HALLEN Pallieterke, Als gevolg van de corona-maatregelen dienen we mee te delen dat de Van der Hallen-herdenking te Lier op zaterdag 11 april 2020 niet zal doorgaan.

Guido Van der Meersch - Roesbrugge

Pallieterke, In De Standaard van zaterdag 4 april leest MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez ons aller Maggie De Block de les. Ze spreekt weliswaar Frans, maar geen goed Frans. Het moeten dixit Bouchez woorden zijn “qui font du bien au coeur.” Dat is nu eens gesproken sé, recht naar mijn hart. Vooral, Georges-Louis heeft recht van spreken. Zoals hij perfect Nederlands spreekt, daar heb ik alle respect voor! Goe bezig, vive la Belgique! En wat Maggie betreft, ja de ‘gentilesse’ druipt er niet van af. Ik moet in mijn ‘kot’ blijven. Beste Maggie, ik heb er wel 30 jaar voor afbetaald, voor dat ‘kot’! Dank u voor de waardering van mijn werk! Krijg ik nu ook nog een premie voor dat werk?

Guy Van Rysseghem - Lochristi

VERLOREN SCHOOLJAAR? Pallieterke, Indien we op dezelfde basis verder gaan, is dit schooljaar compleet verloren. Het sluiten van scholen is een politieke beslissing. Het ‘blijf-inuw-kot’-syndroom kan nefaste gevolgen hebben bij de jeugd. Iedereen loopt op den duur duur tegen de muren op. Men kan niet ontkennen dat het slechts een kwestie van tijd is eer er spanningen komen tussen ouders en kinderen.

Huiselijk geweld kan men daarbij niet uitsluiten.

In de eerste plaats bij sociaal zwakkeren en gezinnen die zich moeten redden met een schrale huisvesting. Misschien een piste om volgen, vooral in het lager onderwijs: een mogelijkheid tot het lesgeven op school. Zet een leerkracht aan de poort en laat de ouders die hun kind naar school brengen een afstand van elkaar houden. De leerkracht aan de poort vertelt de kinderen dat ze niet op de speelplaats kunnen blijven, maar rechtstreeks naar hun klas moeten gaan. De speeltijd vindt ook plaats in de klas.

Als de schooltijd voorbij is, laat je de kinderen niet in massa naar buiten stromen, maar net als bij de aanvang een voor een naar de wachtende ouders gaan. En uiteraard eerst de ouders een rondschrijven sturen waarin deze maatregelen Eddy Elyn - Lubbeek worden beschreven.

Een lezersbrief insturen?

Pallieterke, De papieren aangiften personenbelasting aanslagjaar 2019 (inkomsten van het jaar 2018), moesten in het belastingkantoor zijn tegen einde juni 2019. Heel wat berekeningen ervan kwamen slechts aan bij de betrokkenen in maart 2020 en zullen uitbetaald worden einde mei van dit jaar! Toch enkele vragen daaromtrent. Het gaat om terugbetalingen; zou het even lang duren mocht het om betalingen gaan? Wie het zelf kon uitrekenen of door anderen liet uitrekenen, had amper tien minuten nodig dankzij de slimme computers. Zijn er ook heel trage computers die gedurende twee jaar achtergehouden geld opbrengen?

E. Derpoorter - Brugge

BERICHTGEVING CORONA Pallieterke, Graag had ik even willen reageren op de brief van de heer Beckers. Ik vind hoegenaamd niet dat 't Pallieterke op dezelfde wijze bericht over de crisis. Wat de heer Beckers daar aanhaalt over de sterfte in die andere jaren is wel deels waar, maar men moet geen dokter of viroloog zijn om te zien dat we werkelijk met zeer grote problemen zitten. We zijn nu een week verder en kijk maar naar de wereldresultaten.

Wat betreft de getroffen maatregelen naar de bevolking toe, ook aangehaald door rechtse politici, kan men niet streng genoeg zijn. Kijk maar naar de landen die er eerst mee stonden te lachen en zie nu de resultaten. Moest de heer Beckers familieleden hebben zoals ik, die dag en nacht in de ziekenhuizen vertoeven, alsook in rusthuizen en die telkens geconfronteerd worden, niet met een seizoensgriepje maar met het dodelijkste virus sedert de Spaanse griep, dan zou hij misschien niet zo verwonderd zijn. En dat je denkt dat rechtse politici een politiek spelletje spelen, mag men zeker verwachten van de linkse politici, waar ik denk dat de heer Beckers toe behoort.

Niettemin hoop ik uit de grond van mijn hart dat deze zeer ernstige crisis spoedig een einde kent.

Piet Castelein – Gits

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.

Sport

9 APRIL 2020

15

ROSKAMMEN

Club slaat een kloof Voortschrijdend inzicht De reguliere competitie van de Jupiler Pro League is op één wedstrijd na afgewerkt. Iedereen is het er mee eens dat Club Brugge de onbetwistbare kampioen is van de Jupiler Pro League. Daar is die laatste match niet meer voor nodig.

De bekerfinale die mag er eventueel ook nog komen. Een wedstrijdje begin juli of augustus, dat moet toch kunnen?

Voor de rest de spons erover en we beginnen volgend seizoen opnieuw. Hoe? Daar moeten de bobo’s van de Jupiler Pro League, de Belgische voetbalbond en de UEFA maar voor zorgen.

Club is niet alleen op het veld top, maar het wordt ook goed gerund naast het veld.

Onze ploegen met ambitie moeten goed opletten dat de kloof met blauw-zwart niet te groot wordt, anders zou de titel wel eens enkele jaren onbereikbaar kunnen worden voor onze topploegen.

Er komt een nieuw stadion, wat ook een nieuwe boost zal geven, en ondertussen blijven de miljoenen euro’s van de Champions League binnenstromen. Dat in schril contrast met bijvoorbeeld Anderlecht, waar Vincent Kompany de spelers op zijn knieën moet smeken om afstand te doen van een maandloon en een deel van hun tekengeld. Het is wel eens anders geweest.

Vuile was mee naar huis Toen ik van Toulouse voor twee jaar naar Club Brugge kwam, schrok ik mij een bult. Het ging er nogal amateuristisch aan toe. Voor de start van de competitie werd er geen trainingskamp georganiseerd. We trainden op het toenmalige Olympia. ‘s Morgens stond er gewoonlijk een duurloop in het Tillegembos op het programma. ‘s Middags na het eten maakten sommige spelers een wandelingetje dat geregeld eindigde bij Henk

Houwaert, de trainer van Cercle Brugge, die op ‘de platse’ café de Chalet uitbaatte.

Er werden daar enkele pinten gedronken en in de namiddag werd er op het veld getraind.

Voor het seizoen kregen we al ons materiaal, maar onze vuile was moesten we wel terug mee naar huis nemen. Een spelershome was er nog niet. Na de wedstrijd kwamen de spelers met hun vrouwen bijeen in een lokaal waar gezeten aan keukentafels een pintje of een koffie uit een grote thermos kon gedronken worden.

Men mag niet vergeten dat Club Brugge de enige Belgische club is die de finale van de Europabeker der landskampioenen, nu de Champions League, heeft gespeeld. Er werd op Wembley met 1-0 verloren tegen Liverpool. Club was een topclub in Europa.

En toen kwam Georges Kessler, hij reorganiseerde alles. Hij eiste het grootste bureau op dat in het stadion te vinden was. Het bleek later dat van Michel Van Maele te zijn, toen de grote man van blauwzwart.

Er waaide een n i e u we wind door Olympia...

Gille Van Binst Voormalig topvoetballer

Op 15 april bekrachtigt de algemene vergadering van de Pro League het stopzetten van de Belgische competitie. Zou het? De Sloveense UEFA-voorzitter Aleksander Ceferin en al diegenen die de man onder druk zetten, leven in een andere wereld dan die van het coronavirus. Europese voetbalgrootmachten Italië, Engeland, Frankrijk, Spanje en Duitsland zijn niet van plan om een aantal miljarden euro’s prijs te geven zonder slag of stoot.

Voetbalstrijd blijven voeren om die miljarden binnen te rijven blijft in de ogen van ‘grote clubdirigenten’ in die landen stukken belangrijker dan bij te dragen aan een strijd om de kracht van een wereldwijd verspreid virus eerst af te remmen om het daarna, zo mogelijk, te vernietigen. In plaats van zich achter het Belgisch voortschrijdend inzicht te scharen, dreigt UEFA-opperbobo Ceferin er mee om Belgische clubs uit het Europees voetbal te kieperen. Juridisch gesproken heeft de handpop van de Europese voetbalgrootmachten blijkbaar geen poot om op te staan. Maar de wegen om wat juist is in de perceptie tot onjuist te degraderen zijn onvoorspelbaar.

Onzekerheid De Pro League nam dan wel de juiste beslissing, enige onzekerheid inbouwen blijft haar handelsmerk. Vandaar een ‘commissie’ die moet beslissen of bekerfinale Antwerp Club Brugge en promotiefinale OH Leuven - Beerschot nog gespeeld kunnen worden.

Indien alleen al die laatste match wel, kunnen 19 van de 24 profclubs hun hartenwens vergeten om volgend seizoen een competitie met achttien clubs zonder play-offs op te starten. In de genoemde commissie zetelen immers zowel Racing Genk en Pro League voorzitter Peter Croonen als AA Gent manager Michel Louwagie. Beiden zijn hartstochtelijke voorstanders van een competitie met play-offs.

Als bondsvoorzitter Mehdi Bayat nu al ze-

ker weet dat het systeem met zestien clubs en met play-offs behouden blijft, is de vraag hoe zwaar de inbreng van nog drie andere commissieleden kan wegen? KV Kortrijk-voorzitter Joseph Allijns, Zulte Waregem-CEO Eddy Cordier en Union-manager Philippe Bormans koesteren beter geen te hoge verwachtingen.

Het is vooral hopen dat voortschrijdend inzicht ook de commissie zal blijven inspireren.

Zoniet gooit ze een lading vers koren op de poenmallemolen van de UEFA.

Ronde van Frankrijk Zojuist sneuvelde ook de Ronde van Zwitserland onder de coronadruk. Het maakt dat het enkel nog de organisatoren van de Ronde van Frankrijk aan voortschrijdend inzicht ontbreekt. Misschien kan Tourbaas Christian Prudhomme terzake eens bellen naar de All England Lawn Tennis and Croquet Club van Wimbledon. Haar tennisfestival valt jaarlijks gedeeltelijk samen met de Tour. Wimbledon overleeft wel een jaartje zonder het balspelletje op zijn ‘heilige gras’. Waarom dan nu al geen Tour 2021 plannen die in alle opzichten gewoon een blauwdruk is van de verloren editie 2020? Dat zou nog eens van voortschrijdend inzicht getuigen.

In afwachting dat we met zijn allen dat lamlendige virus klein krijgen en we haar spoedig kunnen heropenen, sluiten we ons aan bij het voortschrijdend inzicht van onze hoofdredacteur om tot dan te stoppen met de sportrubriek. Aan alle lezers, ook tot dan, een oprecht ‘houd het gezond’ gewenst!

Laat het gehakketak maar beginnen Het moet zijn dat Marc Coucke zich alsnog heeft verdiept in de bestseller “Voetbal voor beginners.” Een goede keuze als ge het ons vraagt na zijn rampzalige doortocht als voorzitter van Anderlecht. Zelfs een mens van zijn slag die, behalve van voetbal, alle knepen van het vak kent, is nooit te oud om te leren. Zou hij echt tot het inzicht gekomen zijn dat gezondheid primeert op zijn vordering om de play-offs tegen beter weten in te laten doorgaan, kwestie van Anderlecht nog een waterkans te gunnen op Europees voetbal?

Mogelijk dat de lectuur van het boek ertoe heeft bijgedragen dat de pater familias van mauve en wit, nadat hij wekenlang dwars heeft gelegen, zich uiteindelijk gewillig heeft neergelegd bij de beslissing van de Pro League om definitief een streep te trekken onder de voorbije competitie. Gewillig is veel gezegd, want bij Anderlecht willen ze niet reageren voor 15 april, dat is de dag waarop de schorsing van de competitie nog moet bekrachtigd worden door de Pro League. Is daarmee de onenigheid binnen het kransje ruziemakers van de baan? Vredespijp gerookt en discussie gesloten?

Daar zouden we nog niet zo zeker van zijn.

Er staan nog teveel belangen op het spel en we zouden niet graag in de schoenen staan van de werkgroep die straks bepaalt wie volgend seizoen uitkomt in 1A en 1B en tevens gaat uitmaken hoe het nu verder moet met de bekerfinale tussen Club Brugge en Antwerp en de terugwedstrijd om de promotie tussen OH Leuven en Beerschot. We willen geen olie op het vuur gooien, maar omdat Sint Job zijn volk kent, zou het ons verbazen als we de komende weken en maanden geen tijdingen gaan lezen over handtastelijkheden en slagen onder de gordel binnen het voetbalwereldje.

Er staan immers nog teveel belangen op het spel waarbij sommige clubs bevoordeeld en andere benadeeld worden. We installeren ons alvast op de eerste rij in afwachting dat de poppen aan het dansen gaan.

Wagner Er is dan toch iemand die in deze sportarme tijden voor inspiratie zorgt. Waarvoor dank aan de omstreden bondvoorzitter Kris Wagner, die de voorbije week zonder pardon op non actief werd gezet door de voetbalbond.

Wat heeft Wagner mispeuterd volgens de KBVB? Samen met enkele confraters-juristen wilde de ontslagen bondsprocureur via Facebook bedrijven en burgers raad geven hoe

ze zich in tijden van coronacrisis best kunnen gedragen en weren. Een vrijwel onschuldig initiatief dat men eerder zou verwachten van het heilig paterke uit Hasselt. Zo hadden de pezewevers van de bond het niet begrepen.

Het was hen niet ontgaan dat een van de mede-initiatiefnemers Walter Damen was, ondervoorzitter van Beerschot. De stok waarnaar ze al langer op zoek waren om de hond te slaan, lag zomaar voor het grijpen. Salut en de wind vanachter mijnheer Wagner.

Lees de reactie die ze vanuit de glazen stulp aan de Houba de Strooperlaan de wereld instuurden: “De KBVB is van oordeel dat de bondsprocureur met zijn recente Facebookposts de grenzen van sereniteit opzoekt en mogelijks een schijn van partijdigheid creëert. Een bondsprocureur dient zijn functie onafhankelijk, onpartijdig, discreet en integer uit te voeren.” Helemaal in overeenstemming met de integere basisprincipes van de beste aller voetbalbonden. Of hoort ge niet goed?

Het is niet aan ons om het op te nemen voor de bondsprocureur die we, zacht uitgedrukt, een buitenbeentje mogen noemen. En wees gerust dat hij het niet aan zijn hart zal laten komen en er geen rijk belegde boterham minder zal voor eten. Kris Wagner werd vorig jaar aangesteld op aanraden van CEO Peter Bossaert.

Hij haalde vooral het nieuws met vorderingen buiten proportie en ook al eens met pleidooien die niet altijd even verhelderend waren. Zijn aanstelling werd niet op algemeen applaus onthaald. Wat hem vooral kenmerkte en wat we niet kunnen en willen ontkennen, is dat hij wel gevoel voor humor heeft. Bewijs het filmpje dat hij postte vlak na zijn ontslag en waarin hij in zijn tuin en met de hand hout klieft. “Want de doe-het-zelfzaak is gesloten en ik vond mijn tuingerief niet terug.” Zo heeft hij wel meer van die geestige opmerkingen, wat we niet kunnen zeggen van het overgrote deel van de klaplopers die het bondsgebouw

bevolken en waarvan niemand weet wat ze uitspoken. Zij zelf nog het minst van al.

Club kampioen Met al de heisa rond corona en de nefaste gevolgen op sportgebied zouden we bijna vergeten Club Brugge proficiat te wensen.

Met vijftien punten voorsprong, die bij de start van de play-offs zouden gehalveerd worden tot zeven, kan alleen een steenezel betreuren dat de titel hen wijselijk werd toegekend. Dat is tenminste duidelijk, er zijn andere toestanden die nog voor verrassingen kunnen zorgen. Daarvoor moeten we een trapje lager naar de Proximus League (1B). We zullen het tot nader order maar onder ‘sport’ klasseren, alhoewel er twijfel bestaat of het niet beter bij de rubriek financiële beslommeringen thuis zou horen. De licentie halen, dat is toch de droom van elke voetbalclub? Dromen mag, maar daarmee zijn de problemen nog niet van de baan waarmee een aantal clubs in 1B kampen. Over Lokeren kunnen we eindeloos blijven leuteren zonder dat het iets oplost. Dan zijn er nog Virton, Roeselare en Lommel waar ze de bui al voelen hangen. Kortom de chaos

is zowel in 1B als in 1A compleet. Maar als de nood het hoogst is, is de redding nabij.

Er wordt een werkgroep opgericht. Jawel, u leest het goed, een werkgroep die de gordiaanse knoop moet ontwarren en de keuze heeft tussen heel wat scenario’s. Waarbij we niet altijd de meest logische oplossing mogen verwachten. Hopelijk lukt het de uitslovers om een ingewikkelde aangelegenheid niet nog ingewikkelder te maken. We wagen ons niet aan een voorspelling over wat er uit de bus gaat komen tijdens de Algemene Vergadering van de Pro League op 15 april.

De dag des oordeels, zeg maar. Dat we daarna overstelpt gaan worden met een tsunami aan juridische steekspelen staat nu al vast en is, in coronatijden, dan weer een goede zaak voor de sportredacties, die zich nu al mogen verheugen in gekijf en schermutselingen waar een fatsoenlijke mens niets mee te maken wil hebben. Over fatsoen gesproken, hoe zou het gesteld zijn met operatie propere handen waar we nog verdacht weinig over horen? Kunnen ze eens geen werkgroep oprichten, met de klemtoon op werk, om dat uit te zoeken?

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

9 APRIL 2020

ABSURDISTAN Ra, ra

de crisis vanuit Vlaanderen nog enige lof toe te zwaaien.

Minister van centen De Croo vindt niet dat de Belgische staat zomaar moet meegaan in het verhaal van de als coronabonds vermomde eurobonds. Zeg maar: veel gratis geld voor slechte financiële beheerders.

Wie denkt daarentegen dat solidariteit hetzelfde is als veel geld met plezier in een bodemloze put kappen? Tip: de kleur van gras en de runderfamilie.

Het verschil Uit het weekendinterview van DS met MR-voorzitter Bouchez onthouden wij dat onze Franstalige broeders en zusters een gloeiende hekel hebben aan Maggie De Block, omwille van haar, inderdaad slecht en slordig, Frans taalgebruik. Maar Franstalige ministers, die mogen uiteraard het Nederlands radbraken zoveel ze willen. Egalité!

Misbruik

Meegaand

In de vaderlandse pers verscheen een opiniestuk waarin een aantal zich verlicht wanende Euro-nationalistische geesten de nadruk ligt niet op “verlicht”, maar op “wanen” - de coronacrisis misbruikt om te pleiten voor een Europese superstaat. Nee, dank u, geen behoefte aan een Gross Belgien.

Wat verder nog opviel in het interview met MR-voorzitter Bouchez, behalve zijn compleet onbestaande kennis van het Nederlands, was de slaafse bereidheid om te buigen voor het vanuit Parijs beheerde grootkapitaal van BNP Paribas. De echte bazen van het zuiden zitten nog verder in het zuiden.

Hoera...

We mogen niet klagen: de meeste jonge verdachten van mensenhandel en het gedwongen prostitueren van jonge meisjes in het Brusselse hebben in coronatijden de gevangenis mogen verlaten. De slachtoffers en de agenten die het gespuis konden identificeren en arresteren, zijn nu ongetwijfeld dolblij.

Onzin De Nederlandse hoogleraar emeritus Siemon Reker doet al een tijdje onderzoek naar betekenisloze zinnetjes uit het Nederlandse parlementaire jargon. Misschien moeten we de mens eens naar ons federaal parlement uitnodigen? Een rijk jachtterrein!

Gelijkenis

Achterstand Onze collega’s bij een groot en kwalitatief dagblad kwamen net tot het besluit dat de politieke eenheid op federaal niveau niet meer is dan een dun laagje vernis. Hadden zij dit weekblad gelezen, hadden zij dat al weken geweten.

Met enige heimwee dachten wij deze week terug aan de grote Voerwandelingen van destijds. Immers, ook nu weer is het ons verboden om naar Voeren te gaan wandelen.

Palm

Hoe langer hoe meer wordt duidelijk dat het veelvuldig dragen van mondmaskers misschien toch niet het slechtste idee is. Het werd echter van in den beginne ontraden door onze minderheidsregering. Onze minderburgersregering.

Maskerade

Door de coronamaatregelen zijn wij vorige zondag, Palmzondag, niet aan ons palmtakje geraakt. Wij hebben zo het zware vermoeden dat er ook geen palmbladeren meer zullen zijn om federaal Sophietje na

1209

1

2

3

4

5

6

7

8

9 10 11 12

A B C D E F G H I J K L HORIZONTAAL A. Muzikaal evenement B. Schandvlek - Strafrechtelijke C. Ranonkelachtige plant - Senior - Te koop D. Sinaasappelhuid E. Heer - Stad in Syrië - Domkop F. Akkoord - Plechtige belofte G. Medische adviesraad - Inwoner van een Limburgse gemeente H. Klandizie - Internetlandcode voor Roemenië I. Blikt - Op afstand bediende vlieg machine J. Een en ander - Meisjesnaam - Zoals het moet K. Financieel L. Zoetstof in een welbepaalde vorm

VERTICAAL

1. Voorzitter van een Vlaamse politieke partij

2. Onderdeel van een vaartuig - Succulente plant met geneeskrachtige eigenschap pen 3. Dik touw - Japanse papiervouwkunst 4. Dorp in het Pajottenland - Film van Steven Spielberg - Operatiekamer 5. Grondlegger van de psychoanalyse - Stan daardnederlands - Departement Leef milieu, Natuur en Energie 6. Voorzie een tekst van plaatjes 7. Socialistische partij - Romeinse cijfer twee - Seleen - Bond van mannelijke profes sionele tennissers 8. Controlebeeld op een televisiescherm - Als onder 9. Kruisopschrift - Zin om iets te doen 10. Familielid - Natriumcarbonaat - Landstreek 11. Zangstem - Jongensnaam 12. Niet gewijde kloosterling

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1208 VINDT U OP BLZ. 14

Zal het coronavirus het land veranderen?

Een goede Belg wordt ziek voor het vaderland Volgens de experts heeft het coronavirus ons land in een wurggreep en zal het leven nooit meer hetzelfde zijn. Viroloog Marc Van Ranst vroeg zichzelf af of we mekaar zelfs ooit nog een hand zouden geven. De vrienden van de salafistische overtuiging hadden een voorstel klaar: “Als we nu de wijven geen hand geven, halveren we het risico. Zeker als ze thuisblijven en een boerka dragen!” Maar is er wel zo veel veranderd? Drie bewijzen dat het best wel meevalt.

1/ Justitie? Alles bij het oude Sinds de coronacrisis is uitgebroken, krijgen onze rechtbanken nog meer tijd om een vonnis uit te spreken. Wie nu op enerlei vorm van gerechtigheid moet wachten, zal dus nog steeds binnen de termijn van 10 tot 15 jaar bediend worden. Net iets meer criminelen zullen door verjaring vrijuit gaan, maar dat merkt u pas veel later. Net zoals voorheen heeft Justitie grotere zorgen die dringend moeten worden aangepakt. Mannen die naar een vrouw rijden die niet in hun trouwboek vermeld staat. Mensen in het bezit van een voetbal op de openbare weg.

En oude mensen die in het park op een bankje zitten. Wat ironisch genoeg alweer de reden is voor de juridische achterstand. Rechters vellen hun vonnissen bij voorkeur op bankjes in het park.

Onze minister van - nou ja - Justitie bleef ook tijdens de coronacrisis geheel zichzelve. Zo vond hij corona een prima excuus om mensen niet meer op te sluiten en straffen niet uit te voeren. “Hoe minder criminelen in de bak, hoe minder miserie je met die mannen hebt,” is nog steeds zijn devies. Zo werd deze week duidelijk dat een jongerenbende die meisjes molesteert en prostitueert, onmiddellijk de gevangenis mocht verlaten.

Het risico op corona voor het crapuul was volgens Geens groter dan het risico voor misbruikte meisjes om ten prooi te vallen aan de bende. Nee, wat justitie betreft is alles mooi hetzelfde gebleven.

2/ België? Nog steeds een niet draaiend vierkant Ook voor ons land zijn nog geen duidelijke verschillen vast te stellen. Het draaide vierkant, het draait vierkant en zal wel altijd vierkant blijven draaien. We worden geregeerd door een sympathieke dame wiens werk er uit bestaat om één keer per week een tekst in het Nederlands voor te lezen en daar nationaal voor geprezen wordt. We hebben inmiddels een vijftal ministers op zoek naar mondmaskers. Ze blijken helaas onvindbaar. In Oostenrijk krijgt de voltallige bevolking er één cadeau bij het buitenkomen, in België staan artsen en verpleegkundigen elkaar naar het leven om er eentje te bemachtigen.

En als u de euvele moed zou hebben om er zelf eentje op te zetten, bent u een dikke egoïst. Een goede Belg wordt ziek voor het vaderland.

België zou België niet zijn als dat niet gemakkelijk vermeden had kunnen worden. Maggie had er dertig miljoen liggen, maar ze heeft ze weggesmeten. De mond-

maskers waren nog prima, daar niet van.

Maar Maggie vond dat de elastiekjes niet meer deugden. Die heeft ze hoogstpersoonlijk zelf getest, maar er zat gewoon onvoldoende rek in om haar ene oor met het andere te verbinden. Wie nu opmerkingen maakt over de omvang van Maggies hoofd, moet zich diep schamen en is niet vaderlandslievend. We herhalen: het draaide vierkant, het draait vierkant en het zal wel altijd vierkant blijven draaien.

3/ Vlaamse tsjeef? Onverwoestbaar Misschien heeft corona wel toegeslagen in de psyche van de tsjeef. Even controleren aan de hand van de Vlaamse regering. Laat ons even de communicatie over de woonzorgcentra van Wouter Beke, minister van Welzijn, onder de loep nemen.

Dag 1: Alles is prima, niemand is ziek.

We hebben belachelijk veel mondmaskers, morgen testen we.

Dag 2: Alles is heel dik in orde, we hebben de enige zieke net naar het ziekenhuis gebracht. Hij maakt alweer koprollen. Morgen testen we.

Dag 3: Bent u daar nu weer? Ik zei toch: alles dik in orde. Drukdrukdruk met testen. Zeg, moeten jullie geen mondmaskers hebben? We weten echt niet wat we er mee moeten.

Dag 4: Help, iedereen is doodziek en we hebben geen tests, geen mondmaskers en geen personeel. Allemaal de schuld van Maggie De Block. Ik wou deze job niet eens, ik moest van Hilde!

Nee, de tsjeef lijkt geheel wat hij altijd was: de tsjeef.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be