't Pallieterke van 21 mei 2020

76ste jaargang • nummer 20 • donderdag 21 mei 2020

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,50

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

“Geloof mij, Grijze Wolven zijn geen folkloristen.”

Groen, CD&V en sp.a zien overal Vlaams-nationale fascisten, maar over de extreemrechtse Turken en hun invloed in de eigen partij zwijgen zij kuis.

Vlaams-Turkse mandatarissen en websites lokken Turkse kiezers en dus kunnen de beginselen bij het vuil. Pinar Akbas onderzocht Turks rechts bij Vlaams links. De Vlaams-Turkse is een nationalist en werd, na een ommetje bij de socialisten en de liberalen, lid van de N-VA. Een gesprek.

Lees het volledige interview met Pinar Akbas op blz. 11 Moslimzuster als censor op Facebook

De politiek correcte en pro-islamitische censuur op Facebook is al heel lang een schandvlek op het blazoen van Mark Zuckerberg.

Zou die eigenlijk wel weten dat Joden zoals hij door moslims worden beschouwd als ‘afstammelingen van apen en varkens’? Maar dat terzijde.

Ernstige islamcritici worden van Facebook verbannen, islamitische fanatici krijgen de vrije teugel. En er is geen beterschap in zicht. Onlangs heeft Zuckerberg de Jemenitische journaliste en activiste Tawakkol Karman benoemd tot lid van het Content Oversight Board of Facebook.

Zoals de naam al zegt, moet die instantie dus toezien op de inhoud van berichten en accounts op Facebook, en ze kan ook naar eigen goeddunken censuur uitoefenen en mensen van Facebook verbannen. Op het eerste gezicht kan Tawakkol Karman een indrukwekkend palmares voorleggen. Maar wie één laagje onder de oppervlakte kijkt,

ontdekt al snel dat zij een aanhangster is van de Moslimbroeders. Zij schreef ooit een artikel in Foreign Affairs met de titel: “Mohamed Morsi is de Nelson Mandela van de Arabische wereld.” Ter herinnering: Morsi was een Moslimbroeder die na de Arabische Lente eventjes president van Egypte werd. Gelukkig werd hij tijdig afgezet door een staatsgreep van generaal al-Sisi. Tawakkol is ook een kopstuk van de Al-Islah Party, een extremistische moslimpartij, die de Jemenitische vleugel is van de Moslimbroederschap. En zo iemand gaat nu beslissen wat er op Facebook mag gezegd worden…

FAVV WIL ELS AMPE LATEN INSLAPEN

Als Conner de passie preekt, Vlaming let op uw ganzen Sp.a-voorzitter Conner Rousseau heeft de wind mee. Na zijn eerste puberale media-optredens komt hij de laatste weken volwassener over. Er wordt naar hem geluisterd wanneer hij met de PS de as van een volwaardige federale regering wil vormen. En hij hoopt de Vlamingen en de N-VA over de streep te trekken met de belofte van een staatshervorming. Dat wordt opletten geblazen, want met de socialisten aan het stuur zal de factuur van de coronacrisis automatisch bij de Vlamingen terechtkomen.

Het belangrijkste nieuws kwam de voorbije week niet uit de Wetstraat. Neen, het waren de berekeningen van verschillende bankeconomen over de impact van de coronacrisis op de economie. Begin april ging de Nationale Bank uit van een krimp van 8 procent in 2020 gevolgd door het aantrekken van de Belgische economie met 8,1 procent. De coronacrisis zou pijn doen, maar snel zouden we weer terechtkomen in een normale economische situatie. Dat lijkt nu wel zeer optimistisch. Sommige berekeningen hebben het over een krimp van 10 tot 15 procent. Volgens de KBC-economen zou onze economie dit jaar met 9,5 procent krimpen. In 2021 volgt dan een herstel, maar dat zou niet hoger uitkomen dan 5,7 procent van het bbp.

De werkloosheidsgraad zou tegen het einde van het jaar stijgen van minder dan 6 naar 6,7 procent. Dit jaar zullen 80.000 mensen hun baan verliezen. Het begrotingstekort zou oplopen van 2 tot 10 procent van het bbp. Dat is 45 miljard euro. Voor sp.a-voorzitter Conner Rousseau is dat blijkbaar geen probleem. Hij wil samen met PS-voorzitter Paul Magnette een relanceplan op poten zetten dat nog eens 10 procent van het bbp bedraagt of 45 miljard euro.

Dat de economie nood heeft aan een heropleving, daar is iedereen mee akkoord. Maar vroeg of laat rijst de vraag hoe dit gefinancierd moet worden. Voor de socialisten is dat de minste van de zorgen. En voor de liberalen blijkbaar evenmin. Bij monde van ontslagnemend voorzitter Gwendolyn Rutten zien zij zowaar een paarse as als basis van een volwaardige federale regering.

Anderen kunnen daar dan bij aansluiten.

Daar is de herfederalisering weer FAVV: “Nog nooit duidelijker geval van hondsdolheid gezien!”

Conner Rousseau probeert als goede communicator de N-VA te lokken. Er zou gewerkt worden aan een nieuwe staatshervorming. Is dit een aantrekkelijke wortel om de

Vlaamse publieke opinie mee te krijgen? Het valt te betwijfelen. Hier geldt het adagium “Als de vos de passie preekt, boer let op uw ganzen”. Conner Rousseau koppelt aan die staatshervorming een herfederalisering van de gezondheidszorg.

Dat roept twee vragen op. Wat moet er dan aan de andere kant naar de deelstaten worden overgeheveld?

En vooral: op welke manier is er ergens een meerderheid te vinden om die herfederalisering door te voeren? Dat vereist een dubbele meerderheid en een meerderheid in elke taalgroep. In Vlaanderen is er geen meerderheid voor een herfederalisering. Van de potentiële regeringspartijen zullen N-VA en CD&V altijd op de rem staan. En aan Franstalige kant mag men er niet van uitgaan dat de PS daar ook zo happig op is. Als er aan de ene kant geen herfederalisering komt, dan zal er aan de andere kant geen verdere splitsing zijn van bepaalde bevoegdheden. Dat zou dan weer een brug te ver zijn voor de liberalen.

Vlamingen zullen dubbel of drie keer betalen Een sociaaleconomische regering dan maar om langzaam maar zeker uit de crisis te geraken? Klinkt veelbelovend, maar ook hier moeten we opletten voor de sirenenzang van Conner Rousseau. De voorstellen voor een groot relancepact klinken aantrekkelijk tot we het over de factuur hebben. De socialisten komen dan weer af met hun vermogensbelasting. De wetenschappelijke literatuur is hier zeer duidelijk over. Men probeert de rijken de crisis te doen betalen, maar uiteindelijk moet de middenklasse het gros van de factuur ophoesten. In België zijn dat vooralsnog de Vlamingen die electoraal trouwens de grootste politieke familie van het land vertegenwoordigen. En binnen Vlaanderen zijn de Vlaams-nationalistische partijen - N-VA en Vlaams Belang de belangrijkste. Dat verhaal van de socialistische familie die een zeker legitimiteit zou hebben om de eigen

wil door te zetten, klopt dus niet.

Ook niet vergeten dat zowel Conner Rousseau als zijn PS-collega Paul Magnette onder zware druk staan van de linkerzijde. Niet van Groen/Ecolo. Die zijn politiek verzwakt. Wel van de PVDA/PTB die nu een soort van superbelasting op multinationals wil hebben. De e-commercebedrijven en grote winkelketens in België hebben geprofiteerd van de coronacrisis en zij moeten straks een speciale belasting betalen. Dat geld zou dan ten goede komen van de KMO’s. Ook hier twee bedenkingen. Ten eerste blijft het onduidelijk hoe men giganten als Amazon vanuit België zal belasten. Ten tweede is zeker het Vlaamse KMO-weefsel sterk afhankelijk van het economisch succes van multinationals. Door de grote bedrijven apart te belasten, snijden we in ons eigen vlees. Als Rousseau daarin meegaat, doet hij de Vlamingen dubbel betalen: via de vermogensbelasting en via een aantasting van het economische weefsel.

Ondertussen wordt ook duidelijk dat de crisis dieper zal inhakken op de dynamische Vlaamse economie dan op de Waalse. Deze laatste is meer afhankelijk van de overheidstewerkstelling en voelt een economische schok minder hard. Als men de kost van de coronacrisis dan met nieuwe of hogere belastingen wil financieren - voor 70 procent betaald door de Vlamingen -, dan wordt de economische motor van het land voor een derde keer geraakt. Er zijn al de jaarlijkse miljardentransfers van noord naar zuid. Het is niet de bedoeling dat de sp.a/PS-as daar nog een schep bovenop doet via belastingen. Meer nog, na de crisis dreigen de transfers nog meer te stijgen. In het verleden is gebleken dat Vlaanderen sterker uit een recessie komt dan Wallonië. Dat betekent dat de groei in het noorden sneller zal hernemen. En de transfers via belastingen en sociale zekerheid inderdaad zullen toenemen.

2

Actueel

21 MEI 2020

De burger wordt het beu Een goede kennis die in Brussel werkt, meldt me dat hij dagelijks groepjes zwarte medebewoners ziet in het straatbeeld die zich niet aan de sociale afstand houden. Dat is een eerste vaststelling. Tweede vaststelling: de politie laat dikwijls begaan, uit schrik voor escalaties en bijhorende rellen.

Voor alle duidelijkheid: mijn bron is geen Pallieterlezer, geen N-VA-er of VB-er die enigszins bevooroordeeld zouden kunnen zijn. De man in kwestie trekt zich weinig aan van de politiek en komt dagelijks via zijn werk in contact met andersgetinten. Maar hij ziet wat hij ziet. En dat ergert hem, want zelf houdt hij zich aan de quarantaine en de sociale afstand. Hij voegt er onmiddellijk aan toe dat er ongewijfeld ook zwarte medemensen zijn die zich gedisciplineerd gedragen en in huis blijven. Maar het valt op, zegt hij, dat het vooral zwarten zijn die in groepjes op straat rondhangen. Ik ben in geen maanden meer in Brussel geweest, dus ik kan een en ander noch bevestigen noch ontkennen. Maar het is een teken aan de wand dat ook a-politieke burgers zich aan bepaalde toestanden beginnen te ergeren. Nog een belangrijk teken aan de wand: de actie van de verpleegkundigen van het Sint-Pietersziekenhuis in Brussel. Toen Sophie Wilmès er zaterdag op bezoek kwam, werd ze onthaald door een erehaag van verpleegkundigen…die zich allemaal ostentatief met de rug naar ‘onze’ premier keerden. Indrukwekkend! Ongezien! Wee de politieker die zo’n actie weglacht. Voor mij het belangrijkste moment van de voorbije week. Want de actie van de verpleegkundigen symboliseert het ongenoegen dat leeft bij de bevolking. Elke dag groeit de afkeer voor het establishment én voor de regering Wilmès. Het wordt dus oppassen voor al degenen die zich te veel laten zien naast Wilmès. Ik denk bijvoorbeeld aan Jan Jambon die steevast plaats neemt naast Wilmès. Ik wil hem in deze kolommen een goede raad geven: neem wat meer afstand van de premier en vermijd samen met haar in beeld te komen. Want elke keer dat Wilmès het woord neemt op een persconferentie met Jambon naast haar, kost dat de N-VA stemmen. Gewoon door de associatie. Wilmès is aangebrand en wordt binnen enkele maanden afgeserveerd. Al degenen die in haar schuitje zitten, moeten oppassen om niet samen ten onder te gaan.

Nu is het nog afwachten tot het einde van de ramadan, nu aanstaande zaterdag. Er zijn hier en daar, voornamelijk in Brussel, maar ook in Antwerpen en Gent, wat relletjes geweest die steevast in de media geminimaliseerd werden. Als ze al vermeld werden. Ook in Nederland waren er incidenten, o.a. in Delft, Eindhoven, Arnhem, Culemborg, Breda, Schiedam... werden de voorbije weken ’s nachts auto’s in brand gestoken. ‘Jongeren’ die zich vervelen. Al bij al viel het dan ‘bij ons’ nog mee. Afwachten wat het zaterdagavond wordt.

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

Gedetineerden verdienen aan coronacrisis Terwijl de meeste Vlamingen nog steeds wachten op de door de overheid beloofde mondmaskers, die op dit ogenblik en in het beste scenario door bemiddeling van het schimmige Luxemburgse postbusbedrijfje AVROX in Hongkong en Vietnam geproduceerd worden, zijn de gedetineerden in België al weken in de weer om hun eigen mondmaskers te naaien.

Aangezien er verwarring en jaloersheid (onder andere gedetineerden) ontstond over de verloning voor de gepresteerde arbeid, kwam minister Koen Geens in de Commissie voor Justitie op woensdag 6 mei meer duidelijkheid brengen.

Verschil in productiesnelheid en doel Wat de productie van mondmaskers betreft, hebben de gedetineerden in Oudenaarde volgens Geens van midden maart tot midden april, met inbegrip van twee weekends, tegen een zeer hoog tempo mondmaskers gemaakt. “Drie vierde van de totale productie van de huidige 61.000 maskers (in de gevangenissen) komt uit Oudenaarde. In de andere inrichtingen met een kleermakerij, zoals Brugge, Berkendael en Bergen, halen de gedetineerden een minder hoge dagproductie, waardoor hun ‘lonen’ niet zo hoog zijn dan deze in Oudenaarde.”

Geens wijst er verder in de Kamer nog op dat in de gevangenissen van Merksplas, Wortel, Antwerpen, Beveren, Ruiselede, Marche-en-Famenne, Vorst en Lantin een vijftigtal gedetineerden tewerkgesteld is

in tijdelijke naaiateliers, vooral en in eerste instantie om in hun eigen ‘mondmaskerbehoeftes’ te kunnen voldoen. De mondmaskers moeten dus vooral dienen voor de cipiers.

Er worden volgens Geens ook meerdere gedetineerden opgeleid en onder andere in Leuven Centraal wordt de capaciteit zelfs uitgebreid.

Afgunst De gedetineerden van de productieve gevangenis van Oudenaarde krijgen volgens Geens 0,62 euro per mondmasker. “Gelet op het feit dat de 14 tewerkgestelde gedetineerden reeds jaren in de kleermakerij werken en aldus heel snel en handig zijn, zijn er enkelen onder hen die tot 200 stuks per dag hebben vervaardigd.” In de eerste productiemaand heeft de Regie van de Gevangenisarbeid volgens Geens een uitzondering toegestaan voor de verloning, gelet op de uitzonderlijke vraag in uitzonderlijke tijden. De gedetineerden hebben dus eenmaal een loon gekregen dat overeenkomt met de afgeleverde stuks. Een snelle berekening leert dat sommige snelle naaiers een paar duizend euro bruto verdiend hebben. Logisch dat andere gedeti-

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41, 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

Abonnement buitenland:

3 maanden: 6 maanden: 1 jaar: Steunabo 1 jaar:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

32,50 euro 65,00 euro 130,00 euro 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter 1945-1955: Hoofdredacteur 1955-2000: Hoofdredacteur 2000-2010: Hoofdredacteur 2010-heden: Verantw. uitgever:

Bruno de Winter Jan Nuyts Leo Custers Karl Van Camp Karl Van Camp

De een zijn dood…

Terwijl de meeste Vlamingen financiële klappen krijgen door de economische gevolgen van het door de Chinezen gecreëerde nieuwe coronavirus, kunnen sommige gedetineerden een erg mooie vergoeding opstrijken. De een zijn dood is de ander zijn brood. Dat oude Vlaamse spreekwoord is nog steeds van kracht.

THIERRY DEBELS

ECONOMISCHE ZAKEN

Alternatieve reddingsplannen voor Brussels Airlines 290 tot 390 miljoen euro. Dat is het bedrag dat de Belgische staat zou willen betalen om Brussels Airlines van het faillissement te redden. Maar dan moet moedermaatschappij Lufthansa wel garanties geven over de toekomst en dat blijft vooralsnog onduidelijk. Nochtans zijn er andere reddingspistes dan een kredietlijn die neerkomt op een blanco cheque.

neerden afgunstig waren.

Geens: “In de maand mei kan er niet meer dan een verdubbeling van het maximale wettelijke bedrag, zijnde 594 euro, worden verdiend. De vooropgestelde werkuren zullen worden gerespecteerd en er zal tevens op worden toegezien dat het bedrag van de bezoldiging van de gedetineerden niet hoger zal zijn dan het belastbare bedrag.”

Carsten Spohr en de rest van de top van Lufthansa zijn gehaaide onderhandelaars. Wat de uitkomst van de onderhandelingen over de redding van dochterbedrijf Brussel Airlines ook is, nu al is duidelijk dat de Duitsers het onderste uit de kan willen halen. In de Wetstraat is men beducht voor een herhaling van het Astoria-akkoord in juli 2001, toen onderhandelingen tussen de regering, bestuurders van Sabena en de top van Swissair uiteindelijk Sabena naar de afgrond deden glijden. De verantwoordelijken voor het debacle - premier Guy Verhofstadt, minister Johan Vande Lanotte, kabinetschef Jannie Haek en bestuurder Patick De Maeseneire - lopen nog altijd ongestoord rond. Luc Coene, kabinetschef van Guy Verhofstadt, is ondertussen overleden.

De federale regering Wilmès met vice-premier Alexander De Croo (Open Vld) op kop vertrekt van drie premissen. 1: Men is akkoord met een herstructurering bij Brussels Airlines met een banenverlies dat kan oplopen tot 1.000 en het beperken van de vloot. 2: De Belgische staat wil 290 tot 390 miljoen euro in Brussels Airlines pompen. 3: Maar dan moeten er garanties zijn voor een toekomstproject waarbij belangrijke lijnen naar Afrika en de VS worden behouden. Lufthansa staat op de rem en de top wil de handen zoveel mogelijk vrij hebben. Veel hangt ook af van de 9 miljard euro

die de Duitse regering op tafel zou willen leggen voor Lufthansa zelf.

Die miljoenen euro’s aan leningen van de Belgische regering lijken momenteel het alfa en omega van de redding van Brussels Airlines.

Alternatieve oplossingen Vraag is of dit geen reductionistische aanpak is. Er zijn een aantal economische alternatieven om de luchtvaartmaatschappij te redden.

Wanneer u dit leest, is zo’n piste misschien geopend, al lijkt dat niet echt realistisch. Nochtans is het de moeite om er een aantal te bekijken.

Een eerste mogelijkheid is dat de lening wordt vervangen door of omgezet in aandelen van SN Airholding, de holding boven Brussels Airlines. Dan wordt de Belgische staat aandeelhouder en kan men mee beslissen over de toekomstprojecten van de luchtvaartmaatschappij.

Dat is interessanter dan de blanco cheque van 300 tot 400 miljoen euro.

De Duitsers zien dat echter niet zitten. Carsten Spohr wil niet teveel pottenkijkers, maar die komen er sowieso. Lufthansa bevindt zich zelf ook in zwaar financieel weer en een redding door de Duitse overheid (er is ook sprake van een Oostenrijkse participatie) zou betekenen dat Berlijn en misschien Wenen hun zeg krijgen in de luchtvaartmaatschappij.

Daaraan gekoppeld kan de Belgische regering dreigen met het loskoppelen van Brussels Airlines

en het verkopen van de luchtvaartmaatschappij - weliswaar voor een prikje - aan een concurrent van Lufthansa. Zoals de groep IAG, waarin British Airways zit. Dat zou voor Lufthansa zeer pijnlijk zijn, want ondanks de miljoenen die het bedrijf de voorbije jaren in Brussels Airlines heeft gestoken en de frustratie die dit aan Duitse kant heeft teweeggebracht, wil men de interessante lijnen van de Belgische vliegmaatschappij niet verliezen.

Hier zit dus een mogelijkheid om druk te zetten.

Vijandige overname Beter dat dan Brussels Airlines failliet te laten gaan of te nationaliseren. Deze laatste piste ligt heel moeilijk, want het zou de deur openzetten voor de verstaatsing van andere bedrijven die lijden onder de coronacrisis.

Een laatste optie is een gewaagde, maar wellicht geen realistische.

Dat is een raid van de Belgische overheid op Lufthansa zelf. Door de ineengestorte beurskoers is 350 miljoen euro voldoende om via een vijandige overname 10 procent van de aandelen van de Duitse reus binnen te rijven en misschien een blokkeringsminderheid te verwerven.

Vorig jaar heeft de Nederlandse regering op die manier 12 procent binnengehaald van Air France/KLM. Het was een manier om bij het nemen van de beslissingen op gelijke voet te staan met de Fransen. Maar afgezien van de beschermingsmechanismen die zo’n raid bemoeilijken, kan men zich de vraag stellen of de publieke opinie dit gespeculeer met belastinggeld zou aanvaarden.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

Actueel

21 MEI 2020

Kant en de kat van Cuzco

3

Raoul Hedebouw, de hengelvis

“We kunnen het hart van een mens beoordelen door naar zijn behandeling van dieren te kijken”, schreef filosoof Immanuel Kant. De beschermers van Lee, de Peruviaanse kat die Selena Ali zonder toelating uit Cuzco heeft meegenomen, hebben ongetwijfeld een groot hart. Over hun verstand rijzen meer twijfels.

Er zijn twee soorten krantenartikels die ik altijd oversla: die welke gaan over wreedheid tegen kinderen en de berichten over mishandeling van dieren. Het is niet dat ze mij niet interesseren, integendeel. Ik heb het er gewoon moeilijk mee om daar de details van te moeten lezen. Ik merk dat ik niet de enige ben met die reactie. Waarschijnlijk is het de onschuld van zowel kinderen als dieren die een nog grotere reactie van afkeer oproept tegen daden van wreedheid.

De hond of het kind?

Die emotionele reflex mag ons nooit laten vergeten dat dieren geen mensen zijn. Dieren blijven ondergeschikt aan mensen, dat zei Kant er ook bij.

Er zijn er in deze sentimentalistische tijden die al niet meer in staat zijn dat onderscheid te maken. “Als een kind en een hond in gevaar zijn op een drukke weg, wie van de twee red je dan eerst?”, vroeg Christophe Deborsu op een praatprogramma van RTL aan Victoria Austraet. Austraet is het enige Brusselse parlementslid van de dierenrechtenpartij DierAnimal. Ze antwoordde dat ze het niet wist en dat ze het leven van de hond even belangrijk achtte dan van het kind. Die vrouw hoort mijn inziens in de psychiatrie.

Misplaatste gevoelsmoraal over dieren heeft vorige week geleid tot de soap over het katje Lee. Laat ons toch nog even de feiten op een rijtje zetten. Selena Ali, kandidate Miss België, smokkelde het beestje het land binnen na een reis naar Cuzco in Peru, zonder het respecteren van een periode van voorafgaande quarantaine. De kat is voor vertrek gevaccineerd, maar dat maakt geen verschil: een vaccin voorkomt, maar geneest niet. Eén lik of krab van een geïnfecteerde kat is voldoende om rabiës op te doen.

Gevaarlijker dan een bijtgrage hond Wanneer de symptomen zich bij de mens voordoen, is het te laat: er is geen geneesmiddel en een dood vele male gruwelijker dan door Covid-19 is dan onvermijdelijk. Hondsdolheid doodt elk jaar 50.000 mensen, vooral kinderen. Het is bij ons met veel moeite uitgeroeid, maar in de omgeving van Cuzco werden zelfs recent nog gevallen gemeld.

Het is de eigenares die door een onwettige daad het probleem voor haar kat heeft geschapen. In België bestaan geen quarantainefaciliteiten voor katten. Bovendien kan alleen nadat de kat is gedood een hersenbiopsie worden gedaan om te weten of het dier hondsdolheid heeft opgelopen. Zo kan geprobeerd worden alle mensen waarmee Lee in contact kwam te vaccineren vooraleer ze symptomen ve r t o n e n .

Er mag ook niet vergeten wo rd e n dat een uitzonderingsproc e d u re

voor de kat van Cuzco een precedent zou worden voor toekomstige overtredingen van de wet.

De beslissing zou dus evident moeten zijn. Elk jaar laat men in de asielen van België duizenden dieren inslapen, niet alleen als ze ziek zijn, maar ook als ze gevaarlijk zijn. Voor die beestjes wordt niet betoogd of geprocedeerd. Die Peruviaanse kat is een groter gevaar dan een bijtgrage Duitse scheper.

Dierenminister Weyts Dat een miss-kandidate en haar lichthoofdige vrienden toch gaan betogen om euthanasie voor Lee te vermijden, is niet vreemd. Dat enkele dwaze BV’s, zoals Koen Crucke en Natalia, er niet kunnen aan weerstaan om de kant van de kat te kiezen, was ook helemaal te verwachten. Maar wat bezielt minister Ben Weyts om een advocaat naar het proces over de kat te sturen en een klacht in te dienen tegen het Federaal Agentschap voor de Voedselveiligheid, dat enkel zijn plicht probeert te doen?

Een van de portefeuilles die Weyts beheert is dierenwelzijn. Hij heeft die bevoegdheid nadrukkelijk gebruikt om zichzelf te profileren als dierenvriend.

Daar is uiteraard niets verkeerds mee.

Het verbod op onverdoofd ritueel slachten dat hij in 2017 doorduwde was een lovenswaardige prestatie. Michel Vandenbosch van GAIA ging hem uit dankbaarheid een groot chocolade schaap overhandigen.

Het is echter niet de eerste keer dat Weyts zijn rol als dierenvriend iets te serieus neemt. Toen in 2018 leeuwin Rani ontsnapte uit haar kooi in dierenpark Planckendael moesten alle bezoekers snel naar veilige plekken gebracht worden en kwam zelfs een speciaal interventieteam van de politie ter plaatse.

Twee pogingen om de leeuwin te verdoven mislukten en wanneer ze in de omgeving van schuilende bezoekers raakte, zag de politie zich verplicht Rani neer te schieten. Een emotionele Weyts noemde het optreden van de politie toen “verschrikkelijk en onuitlegbaar” en eiste een heus onderzoek. Er bestaat al genoeg onredelijkheid bij sommige dierenfanaten dat een minister dat niet moet aanmoedigen, zou je denken.

Emo-politiek Ik heb zelf een kat. Annette heet ze.

Ik verzorg het beestje zo goed ik kan (inclusief het peperdure anti-tekenmiddel dat ik haar deze week toediende).

Ik maak mij echter geen illusies over de aard van Annette. Door mijn kattenliefhebberij gaan veel muizen in mijn tuin een wrede dood sterven. Alle pogingen om dierenrechten toe te kennen, stoten op vele onvermijdelijke contradicties.

Dieren hebben geen rechten, maar mensen hebben plichten. Een van die plichten zegt dat we beesten niet nodeloos mogen laten lijden en dat we de dieren die ons zijn toevertrouwd behoorlijk moeten verzorgen. Kant wist al wat de psychologen van vandaag leren uit uitgebreid studiewerk: wreedheid tegen dieren zegt iets over de persoonlijkheid van de dader en opent het pad naar wreedheid tegen mensen. Een samenleving mag en moet daar hard tegen optreden.

Het doden van een gevaarlijk dier is echter geen daad van wreedheid. Dierenliefde is lovenswaardig, maar sentimentalisme en emo-politiek zijn geen goede basis voor beleid. Ze helpen mens noch dier.

JURGEN CEDER COLUMNIST

BRIEFJE AAN CONNER ROUSSEAU

Snuffelend

Mijnheer de bijsteker van tandjes, Volgende week is het een jaar geleden dat uw partij een electorale dreun kreeg, net als uw tegenvoeters in het Walenland. Maar jullie niet alleen, ook de andere traditionele partijen kregen van de kiezer een lel tegen de oren. En zelfs de grootste Vlaamse regeringspartij kreeg er van langs, maar bleef wel de grootste. De grote winnaars zaten op ver-rechts en ver-links en hun stemmen vertolkten de stem van vele duizenden burgers die het politieke bedrijf zoals het tot dan werd opgevoerd zat waren en wilden dat er iets zou veranderen. De schok was zo groot dat op Belgisch niveau beide overwinnaars met de nek werden aangekeken. Niet dat ik beide partijen op dezelfde lijn wil zetten, verre van. Ik wil alleen maar zeggen dat alle traditionele partijen onmiddellijk in een ‘democratische’ kramp schoten en meteen op zoek gingen naar manieren om de koek opnieuw ander elkaar te verdelen. Aan Franstalige kant had men het daarbij moeilijk met de grootste Vlaams-nationale partij omdat die veel te vaak op het spoor van die andere Vlaams-nationale partij zou zitten en altijd wel een stoorzender zou blijven in het klassieke Belgische verhaal.

En zo sleepte men zich van de ene poging naar de andere om een nieuwe federale regering te vormen zonder na een jaar al ergens te staan. Toen de coronacrisis begin maart uitbrak, was er een lichtpuntje toen PS en N-VA op het punt stonden een noodregering te vormen om de ontstane noodsituatie het hoofd te bieden.

Uw mateke Magnette werd echter door de oude (en vooral Brusselse) krokodillen in zijn partij teruggefloten en blies de boel af. Gij kondt daar niet mee lachen en gij zoudt zelfs behoorlijk boos geweest zijn omwille van die ‘gemiste kans’, wat die ook had mogen betekenen. En dan kwam dus de coronaminderheidsregering Wilmès er met de steun van 10 partijen en met de bevoegdheid om tot in juni met volmachten te regeren om de crisis aan te pakken. Het is een regering met volle bevoegdheden en dus niet meer in lopende zaken. Alleen moet zij voor zaken buiten de coronamaatregelen telkens weer steun zoeken in het parlement.

En dan vernemen wij vorig weekeinde dat de Vlaamse staatsman op witte sneakers met veel minder kiezers dan voor 26 mei 2019 plotsklaps samen met Paul Magnette is beginnen snuffelen aan de andere ‘partijen van de bijzondere machten’ met het doel een kader te creëren om alsnog in september met een volwaardige regering van start te kunnen gaan. Gij doet uitschijnen dat gij daarin een leidende rol hebt genomen. De werkelijkheid is natuurlijk enigszins anders, want het enige dat gij moogt, is de kastanjes uit het vuur halen voor Magnette, die zijn blunder van 16 maart heeft ingezien en via

u alsnog weer aan de slag wil om een regering naar zijn eigen goesting te vormen en zijn besmeurd imago in Vlaanderen wat op te poetsen.

Ik moest even denken aan het grapje over de olifant en de muis die door de woestijn lopen en waarbij de muis zegt: “Wij maken toch nogal stof, hee?!” Met het argument dat de grootste politieke familie van het land het initiatief moet nemen, zijn jullie dan maar gesprekken met de andere partijen begonnen. Omdat het staatshoofd in deze situatie in principe niets kan doen, houden jullie er dan ook geen enkele rekening mee en wachten jullie niet tot het einde van de volmachtenregering op zijn initiatief. Jullie stellen dus uzelf aan als informateurs om dan na ‘het gecreëerde kader’ iemand in het veld te sturen die in Laken zal gaan zeggen dat er een regering zal komen. In dit land is ondertussen alles wel mogelijk geworden…

Natuurlijk grijpen jullie de benarde economische situatie aan om grote socialistische thema’s als herstelbeleid, jobs redden, eerlijke fiscaliteit, koopkracht beschermen, bedrijven redden, horeca steunen, rijkentaks, geen besparingen in de gezondheidszorg na corona enzovoort naar voor te schuiven. Ook een pleidooi voor herfederalisering én behoud van de transfers via de sociale zekerheid wordt openlijk op tafel gelegd. Enkel in die zin zegt gij het debat over de staatshervorming niet uit de weg te gaan…

De strategie is duidelijk en doorzichtig tegelijk: “Zie eens, beste burgers, wat wij allemaal voor jullie willen doen in deze barre tijden. En als de andere partijen het hier niet mee eens zijn, is het hun schuld dat jullie gaan betalen.

Had men maar naar ons geluisterd! Wij hebben het tenminste geprobeerd. Stem voortaan voor ons tegen het onheil van de anderen!”

Gij ziet als neofiet alles nog allemaal heel idealistisch in en gij wilt een tandje bijsteken.

Willens nillens zijt gij echter de argeloze buikspreekpop van Magnette die al een tijdje oproept om een rood-doorspekt relanceplan ter waarde van 10 procent van het bbp goed te keuren om ‘het land te redden’. Gij zoudt daarbij ondertussen toch al moeten weten dat de facturen in jullie teerbeminde België hoofdzakelijk door de Vlamingen betaald worden… Het valt dan ook te hopen dat de andere Vlaamse partijen niet in de val trappen waarin gij al zit.

Misschien moet gij toch overwegen om na een jaar bric-à-brac en sluwe manoeuvres de mening van de kiezer, die vorig jaar al erg duidelijk was, eens opnieuw te vragen. Of hebben jullie en de andere besnuffelde partijen daar misschien schrik van? Voor mij is het antwoord daarop meer dan duidelijk.

4

Actueel

21 MEI 2020

Socialistisch initiatief

Wat moeten we nu weer denken van dat initiatief van de socialisten?

Dat de twee socialistische partijen het initiatief namen voor een volgende ronde rond het Belgische kampvuur, lijkt een wanhoopspoging.

Op het eerste gezicht handig gespeeld. Maar of Conner Rousseau (sp.a) en Paul Magnette (PS) een regeringsvorming op gang zullen krijgen, dat lijkt weinig waarschijnlijk.

Voor Rousseau is er een ‘sterke overheid’ nodig, die zowel de bedrijven als de mensen helpt. Iedereen blij? De ‘new deal’ van de socialisten zal er een zijn met een duidelijke focus op meer belastingen om de Sociale Zekerheid te versterken, en minder Vlaanderen. Ga daar als liberaal maar eens achter staan.

En dan dat andere thema: “Voor sp.a is een staatshervorming bespreekbaar, op basis van twee principes: solidariteit en efficiëntie”, wist Rousseau te vertellen. Lees: er mag niet worden geraakt aan de transfers, en waar het kan moeten de bevoegdheden van de deelstaten worden beperkt via de zogenaamde herfederalising. Onder meer van gezondheidszorg en voor het klimaatbeleid.

Ga daar als Vlaamsgezind politicus maar achter staan…

Eigenlijk hebben Rousseau en Magnette al meteen een aantal conflictpunten op tafel gelegd. Hun deal is een duidelijke stoot naar de anti-belastingspartijen Open Vld en N-VA. En het is een stoot naar N-VA en Vlaams Belang, die voorstander zijn van confederalisme of een onafhankelijk Vlaanderen. Andere knelpunten zijn de herfederalisering van gezondheidszorg en klimaatbeleid.

Gwendolyn De manier waarop voorzitter Gwendolyn Rutten op het rode initiatief reageerde, is merkwaardig. Volgens de afscheidnemend Open Vld-voorzitster moeten liberalen en socialisten de paarse basis vormen van de nieuwe federale regering. “We moeten Paars heruitvinden en kijken wie we kunnen meetrekken”, zei ze nogal optimistisch op VTM. Een fijnzinnige opstap naar een regeringsformatie kun je dat moeilijk noemen.

Bewees ze haar opvolger (Egbert Lachaert of Bart Tommelein) een dienst door zo uitgesproken in te zetten op paars-groen?

Een beetje liberaal stelt zich toch vragen bij the ‘New Deal’ van Rousseau en Magnette. Wie zal dat betalen? Enkele maanden geleden - voor de coronacrisis - werd gesproken over een structureel tekort van 2,3 procent of elf miljard. Het hoogste van de eurozone. Heel merkwaardig toch hoe makkelijk de acht andere partijen waarmee de socialisten willen praten in dit scenario meestappen. De meeste commentatoren gaan er van uit dat dit oké is en lijken dit initiatief te steunen.

CD&V Veel zal weer afhangen van CD&V. Hoe zit dat eigenlijk met de Vlaamse ruggengraat van die partij? In Knack gaf minister Koen Geens wat uitleg. Moet voor hem federale materie blijven: leger, veiligheid, rechterlijke orde, buitenlands beleid en Europees beleid (“echt iets voor een federale staat”).

Zijn opsomming van wat er dan wel geregionaliseerd zou moeten worden was veel korter: gevangeniswezen en gezondheidszorg “zo dicht mogelijk bij de mensen”.

De toelichting van Geens lijkt op een verwaterd afkooksel van wat de partij eerder (congresteksten, de kartelteksten, enz.)

op de agenda nam. Het moet nog duidelijk worden waar ze vandaag uiteindelijk hun Vlaamse lijn trekken. Coens is Geens niet.

Geens aaide nog eens over de bol van de Franstaligen door te stellen dat “de Franstalige partijen niet zo afkerig zouden zijn van een staatshervorming”.

Realisme De belangrijkste vraag is natuurlijk die naar het sociaaleconomisch programma waarachter zich voldoende partijen kunnen scharen. En dat zal veel te maken hebben met geld. De Waalse schuldenput is diep. De failliete Franse Gemeenschap zou een recordschuld torsen van 6,8 miljard (een stijging van 134 procent in 10 jaar). Brussel is ook in nood. En de extra kosten van corona komen daar nu nog bovenop.

We zijn benieuwd naar de eensgezindheid van de ‘new dealers’ over werkloosheid, migranten, veiligheid, asiel, en over regionale lusten en lasten, over abortus en euthanasie, over klimaat … “Les francophones à gauche, la Flandre à droite”, schreef Le Soir na haar peiling van begin maart.

Elke verkiezing, elke peiling ook, toont aan dat dit land niet meer werkbaar is. Het is gespleten langs politieke, culturele en sociaaleconomische breuklijnen.

Via de sociale media circuleert een prentje van de fameuze persconferenties van de Belgische Veiligheidsraad. Zes politici aan tafel, waaronder één Vlaming: Jan Jambon. Voorts zijn er vier Franstaligen (Wilmes voor het federale België, Elio Di Rupo voor het Waals Gewest, Rudy Vervoort voor het Brussels Gewest en P.Y. Jeholet voor de Franse Gemeenschap) en één Duitstalige (Oliver Paasch). Die laatste zat er bij voor 70.000 Duitstaligen, Jambon voor 6,6 miljoen Vlamingen.

Kameraden “De Kameraden leiden de dans, en een socialist modereert”, aldus Carl Devos in De Morgen. “Het zou kunnen lukken omdat de omstandigheden met corona zo drastisch gewijzigd zijn.” Geen garantie op succes, wel een slaagkans, vindt hij. De N-VA heeft volgens Devos “geen toekomst”, behalve als sociale, verantwoordelijke beleidspartij. Ook Ivan De Vadder lijkt te geloven dat Rousseau “een brug kan zijn tussen twee gemeenschappen en twee werelden…”.

Hoe dan ook, het perspectief is wel veranderd, maar de problemen zijn dezelfde gebleven en komen hier in dit blad wekelijks aan bod. Dat zoeken naar een soort relanceplan met meer linkse accenten wordt een mooi schouwspel, maar dan vermoedelijk een van korte duur.

Om de politieke prent af te werken, kunnen Rousseau en Magnette maar beter hopen op veel goede wil bij de rest. Want met 10 procent van de stemmen kan men sympathiek ogen, zonder daarom meteen succesvol te zijn. Loopt ook dit initiatief met een sisser af, dan gaan we in het najaar naar verkiezingen. Ondertussen blijft dit land nog een zomer lang toneelspelen rond de eigen beperkingen.

ANJA PIETERS

Citaat van de week > Jan Jambon (N-VA)

“Het resultaat van half werk” Veel politici stellen vast dat de uitvoering van de staatshervormingen slecht werkt.

Een gemakkelijkheidsoplossing is dan maar weer gaan herfederaliseren. Het klassieke voorbeeld is ondertussen: de vele ministers die een aspect van de gezondheidszorg voor hun rekening moeten nemen, de enen op het federale en de anderen op de diverse regionale niveaus. Hiermee geconfronteerd in De Zevende Dag antwoordde minister-president Jan Jambon (N-VA) erg duidelijk: “Ik stoor mij ook aan het aantal ministers voor gezondheidszorg, maar dat is net het resultaat van half werk. Men is net met de splitsing van de gezondheidszorg begonnen omdat men er in Noord en Zuid verschillend naar kijkt.”

Of met andere woorden: het werk moet afgemaakt worden, de lijn van de regionalisering, de defederalisering, moet verder doorgetrokken worden. Geen nieuwe staatshervorming dus om terug te keren naar meer België, maar juist naar meer deelstaatbevoegdheden om zo tegemoet te komen aan de vraag om naar eigen aanvoelen en inzichten beter te mogen doen wat men zelf doet.

UIT DE WETSTRAAT Goesting doen De vergaderingen van de commissies gaan net zoals die van de plenaire vergadering al enkele weken door via het systeem van de videoconferentie. Concreet betekent dat dat enkele Kamerleden, afgevaardigd door hun fractie, lijfelijk aanwezig zijn, maar dat andere leden en/of de bevoegde ministers dit van thuis uit via hun internetverbinding doen. Of er al iemand betrapt is in zijn tweede verblijf, is niet bekend. Maar een algemene afspraak is dat de commissievoorzitter minstens in Brussel aanwezig is. Dat werkt ook gemakkelijker met de bedienden en de diensten van de Kamer als er zich onvoorziene of organisatorisch-technische situaties zouden voordoen. De enige voorzitter die hieraan geen gevolg wil geven, is Vincent Van Quickenborne, voorzitter van de commissie Klimaat en Energie. Nochtans zijn het daar vaak urenlange vergaderingen met hoorzittingen, besprekingen van voorstellen en het beantwoorden van vragen. Hij leidt zijn commissie doodleuk vanuit Kortrijk. Nochtans is Q precies de man die altijd kritiek heeft op anderen als ze buiten de lijntjes kleuren of de regels niet al te nauw nemen. Hij meent dus niet alleen godde-vader van Kortrijk te zijn, maar hij waant zich ook hoog verheven boven wat er reilt en zeilt in de Wetstraat. Hij past ondertussen al in het hok van de oude blauwe krokodillen die alles behalve teamspelers zijn en gewoon altijd hun goesting doen. Wat houdt de aanwezige commissieleden tegen om dit niet meer te nemen?

Staatsgeheim Opnieuw ging het over de aankoop van mondmaskers, ditmaal in de commissie Defensie. Het leger is nu immers ook ingeschakeld door de regering om 18 miljoen mondmaskers te bestellen. Een aantal parlementsleden stelde zo de vraag aan defensieminister Goffin hoe het zit met de geloofwaardigheid van bepaalde buitenlandse leveranciers. Blijkbaar is daar nogal wat twijfel over. Voor het Vlaams Belang was Steven Creyelman de interpellant.

Hij besloot zijn vraag echter met de vraag die zijn fractiegenoot Dries Van Langenhove al een paar keer aan minister De Block stelde, zonder evenwel een antwoord te krijgen: “Klopt het dat de meer dan 57,5 miljoen chirurgische mondmaskers die werden gestockeerd in de legerkazerne in Namen nog in goede staat waren toen ze werden vernietigd? Klopt het dat ze moesten worden vernietigd omdat er asielzoekers in de kazerne zouden worden ondergebracht?” Op alle vragen werd geantwoord door de minister, ook in het Nederlands, behalve op deze… Creyelman stelde dat vast en besloot dat het antwoord op die vraag klaarblijkelijk een staatsgeheim is. Een staatsgeheim dat erg ongemakkelijk weggestopt is, zoveel is duidelijk.

Zinloze woordenbrij In de commissie Volksgezondheid stonden maar liefst 66 vragen aan Maggie De Block en 46 aan Philippe De Backer geagendeerd. De Kamerleden moesten opnieuw strak gelimiteerd in de tijd hun vragen stellen. Bondig zijn is een zaak, maar alles samenpersen is een andere zaak. En vaak gaat het om dit laatste. Erg opbeurend zijn die parlementaire snel-snelvragen en de antwoorden daarop niet. En bovendien vervalt men zo in algemeenheden dat veel Kamerleden moeten vaststellen dat een of meerdere van hun vragen gewoonweg niet werden behandeld. Zo liet Yoleen Van Camp (N-VA) horen dat ze een bepaalde vraag al voor de vijfde keer op rij stelde… Na een woorden-

brij-antwoord van Maggie De Block van om en bij de 45 minuten kon Van Camp alleen maar vaststellen dat opnieuw flink wat van haar vragen onbeantwoord bleven. En zij was niet de enige.We vroegen ons al een keer af of dit soort commissiewerk eigenlijk nog wel zin heeft. Het antwoord is duidelijk: neen.

Niet aanwezig Deze week was een opluchting voor de parlementsleden. Kristof Calvo is geen enkele keer tussengekomen, reglementair noch obstructief.

Meer nog, hij was gewoonweg niet aanwezig en werd vervangen door zijn Ecolo-pendant Georges Gilkinet. Het werken met videoconferenties heeft dus ook zijn voordelen. De dankbaarheid bij velen was groot. Een weekje zonder de groene hyperkineet is voor velen rustgevend.

En ook geen gedaas over verbinden en allemaal democratisch samenwerken en dat soort dingen. Heerlijk!

Vuilbak in Barbara Pas (VB) had een motie van aanbeveling ingediend om de regering aan te sporen werk te maken van de overdracht van het ouderschapsverlof naar de langstlevende partner. Zij stelde dat het overlijden van een jonge partner van een jonge ouder niet alleen een zware emotionele zaak is, maar ook zorgt voor langdurige administratieve rompslomp, voor praktische problemen en in vele gevallen ook voor financiële problemen. Bovendien kunnen kinderen die wel nog hun beide ouders hebben nu dubbel zoveel genieten van een ouder die ter beschikking staat door het ouderschapsverlof. Het versoepelen van de regelgeving omtrent ouderschapsverlof voor de langstlevende partner zou de combinatie tussen werk en gezin makkelijker kunnen maken, wat voor jonge weduwen en jonge weduwnaars een aansporing is om actief te zijn of te blijven op de arbeidsmarkt. In die zin had ze in de bevoegde commissie aan de minister gevraagd het mogelijk te maken dat voortaan het niet-opgebruikt ouderschapsverlof van de overleden partner kan worden overgedragen op de langstlevende ouder. De minister had haar bekommernis wel gedeeld, maar had gezegd dat het niet tot haar volmachten behoort. Om die reden had Pas een motie van aanbeveling ingediend om zo alsnog via het parlement die bevoegdheid aan de minister te verlenen. Zo groot moet de bekommernis toch niet geweest zijn, want met een eenvoudige motie werd de vraag van Pas naar de vuilbak verwezen en weggestemd. Het Vlaams Belang kreeg enkel de steun van PVDA/ PTB én… Christian Leysen (Open Vld), N-VA onthield zich. Vreemd dat groenen en roden én ook CD&V in dit sociale voorstel niet wilden meegaan…

STEUN SCEPTR machtig nieuws BE39 7390 1640 4519 (BIC KREDBEBB)

Actueel

21 MEI 2020

5

Senaat: Ecolo bijt in het zand, en hoe!

Vorige vrijdag stond in de Senaat voor de derde keer een stemming geagendeerd voor de benoeming van een rechter in het Grondwettelijk Hof. Na twee keer niet verkozen te zijn met de vereiste tweederdemeerderheid, hadden de Franstalige groenen van Ecolo opnieuw Zakia Khattabi als kandidaat voorgedragen.

Vorige keren haalde zij het elke keer net niet, want naast VB en N-VA waren er ook Els Ampe (Open Vld) en enkele stille, onbekende dissidenten die het haar niet gunden. Toch eiste Ecolo deze post op, al zijn er partijen in het parlement die veel groter zijn dan de groenen en daar dus meer recht op hebben.

Maar enkele maanden geleden, toen er nog sprake was van een paarsgroene regering, zagen zij dat toch helemaal zitten. De andere traditionele ‘would be’-regeringspartijen zouden daar dan immers niet moeilijk over doen.

Enkel N-VA en VB maakten er spel van omwille van de links-activistische “opengrenzen-ingesteldheid” van Khattabi, maar ook omdat ze geen Nederlands spreekt en omdat ze geen juridische opleiding genoot en dus ook geen

diploma rechten heeft. Voor een rechter kan dat nochtans wel helpen… Kortom, een puur politieke benoeming dus. De groene maagden speelden het spelletje deze keer graag mee. Geen verontwaardiging van de Calvo’s, de Almaci’s en de De Vriendts te horen…

Rechtsstaat in gevaar Ondertussen is de arrogantie van Ecolo-voorzitter Jean-Marc Nollet ook in Wallonië niet meer te pruimen. Hij beweerde zelfs zonder concrete voorbeelden dat als Khattabi het de derde keer niet zou halen “de rechtsstaat in gevaar komt”. Voor hem was de Ecolo-kandidatuur niets anders dan een groen dictaat.

Maar sinds enkele weken zit Ecolo op ramkoers met de MR van Georges-Louis Bouchez,

Gwendolyn Rutten wil paars heruitvinden

ook al zitten de partijen samen in de deelstaatregeringen. Beide heren zaten elkaar de jongste tijd geregeld fors in de haren - zelfs tot in de tv-studio’s - en dat heeft alles te maken met de machtsverhoudingen ten zuiden van de taalgrens. De PS zuigt Ecolo naar zich toe, als buffer tegen een groeiende communistische PTB (PVDA). MR weert zich tegen de PS om de macht in een federale regering en wil zich tegen een machtig links blok overeind houden.

Om die reden verklaarde Bouchez vlak voor de stemming vorige vrijdag dat men Khattabi niet meer zou steunen, maar op de tweede kandidaat, ook van Ecolo, zou stemmen. Niet dat men die andere kandidaat zoveel beter vond, maar gewoon om Khattabi de vereiste meerderheid niet te doen halen. Daarmee was het hek van de dam en ging men aan het vloeken en tieren in het Ecolo-hoofdkwartier en men haalde zelfs ‘racisme’ uit de schuif.

Khattabi zelf wist daarmee hoe laat het was en kort voor de stemming - die niet meer kon uitgesteld worden - liet ze weten Kamerlid te blijven en zich in haar lot te schikken. Adieu azuurblauwe toga…

Onwezenlijk De Senaat zorgde vrijdag voor een raar beeld en een bizarre sfeer. Het had iets onwezenlijks. Omdat het reglement nog niet was aangepast om te voorzien in elektronisch stemmen - dat zou men vrijdag ‘en passant’ ook even regelen met een aparte stemming -, moesten alle Senatoren fysiek aanwezig zijn om manueel met een stembiljet te komen stemmen. De fractievoorzitters zaten ‘gemondmaskerd’ in het plenair halfrond en de diverse fracties zaten in een lokaal in de buurt. Iedereen kon de werkzaamheden via een ‘livestream’ meevolgen.

De fractieleden zaten in die ruimtes ook ver van elkaar, rekening houdend met de sociale afstandsregels. Zo zagen we een foto van de N-VA-fractie die verspreid zat in de oude rookkamer - uit de tijd van de dikke sigaren - van de Senaat. Bij de stemmingen werden de fracties dan om beurt opgeroepen om in de plenaire zaal hun stembrieven te komen deponeren, omstuwd door begeleidende en richtingaanwijzende bodes met mondmasker.

Het leek allemaal buitenaards.

Tussendoor…

VLAAMS PARLEMENT Bazooka Economische kommer en kwel waarvan de horizonten zich moeilijk laten aftekenen is ons deel. Het onderwerp hoort natuurlijk bij de kernbezorgdheden van onze Vlaamse volksvertegenwoordiging en komt vanuit alle invalshoeken en in alle aspecten en smaken uitgebreid aan bod. Een specifieke vraag kwam van Robrecht Bothuyne (CD&V) en ging over hoe men nu precies dacht de “economische bazooka” te zullen hanteren.

Daarmee wordt de massieve inzet van middelen bedoeld om te beletten dat de economie helemaal naar de verdoemenis gaat.

Enigszins verwonderlijk begon minister Crevits met een wapentechnische uiteenzetting over de werking van de bazooka die zij een handzaam en slim wapen vond. En dat in het doorgaans zo pacifistisch gestemde Vlaams Parlement. Gelukkig had niemand de slechte smaak om er de Panzerfaust bij te slepen. Om in dezelfde terminologie te blijven, maakte Crevits wel duidelijk dat een hele batterij maatregelen wordt afgevuurd en dat men daarbij vele miljarden euro in het rood zal gaan. Bothuyne toonde zich vrij tevreden met het antwoord en stelde dat inderdaad alles “van goedendag tot bazooka” zal moeten worden aangewend.

Cultuur Zwaar getroffen is eveneens de cultuursector, die bij wijze van open brief zijn beklag heeft overgemaakt aan de federale regering. Andermaal is dat wat bevreemdend, want bevoegdheid en centen liggen bij de gemeenschappen, die overigens een van elkaar zeer afwijkend cultuurbeleid voeren.

Andermaal ook hier weer “interministerieel” overleg met Jan Jambon, die met de Frans- en Duitstalige tegenvoeters op één golflengte dient te komen. Natuurlijk zitten dingen zoals arbeidsrecht en fiscaliteit op het federale niveau en het is op die gebieden dat de cultuursector voor moeilijke pro-

blemen staat. Toch blijft de vaststelling dat dingen waarover we dachten zeer autonoom te zijn wat ingewikkelder blijken te liggen.

Wat Vlaanderen betreft: dat is gelukkig minder armlastig dan de rest en Jambon kon in ieder geval zeggen dat voor cultuur een “serieus veelvoud” zal worden uitgetrokken, in vergelijking tenminste met wat de Communauté française kan doen. In deze bespreking maakte de ons tot nog toe nobele onbekende Gustaaf Pelckmans (Groen) zijn opwachting om het soort culturo-opvattingen te verwoorden waardoor onze cultuurwereld ten onrechte zo’n slechte naam krijgt. Waar is de bekwame Groen-cultuurman Bart Caron als je hem nodig hebt? Hartverwarmend wel hoe “kamerbreed” aan het belang van cultuur, ook en zeker in deze tijden, tenminste lippendienst werd bewezen.

Nattigheid Andries Gryffroy (N-VA) voelde nattigheid. Het zou zomaar eens kunnen dat minder leuke buitenlandse spelers van de crisis misbruik maken om hier voor een appel en een ei strategische, hoogtechnologische of anderszins belangrijke bedrijvigheid op te kopen. Hoe dit in het oog te houden, of in mooier Nederlands te ‘screenen’? Moeilijkheid is daarbij ook nog dat we een open economie hebben, waarin buitenlandse investeringen onmisbaar en dus welkom zijn, maar het niettemin verstandig zou zijn om het kaf van het koren te scheiden. Of, met de woorden van Willem-Frederik Schiltz (Open Vld), die ook wees op enige minder smakelijke Chinezerijen, een “delicaat evenwicht”. Jambon zei dat reeds instrumenten voorhanden zijn, maar dat het altijd nog beter kan. Zoals bijvoorbeeld de suggestie van Peter Van Rompuy (CD&V) om proactief te kunnen ingrijpen op verdachte dingen in plaats van, zoals het nu is, achteraf al te gortige dingen te onbinden. Vlaenderen, let op uw saeck.

… sprongen ons ook enkele leuke dingen in het oog… Zo moesten we toch even in onze ogen wrijven en onze neus tot bij ons PCscherm brengen toen we de senatoren van het Vlaams Belang netjes op een rijtje zagen binnen komen. Heel even dachten we dat de Catalaanse vicepremier Oriol Junqueras uit de Spaanse gevangenis was ontsnapt en zich in de rangen van het VB had gevoegd. Bij nader toezien bleek het om Bob Debrabandere - de Gents-Brusselse gecoöpteerde VB-senator - te gaan. Met krullenbol lijkt die echt een dubbelganger van de Catalaan… Niets is wat het lijkt… Hoewel… Want wat daarentegen toch weer wél is wat het lijkt, is de belgofilie van MR-patser Bouchez. Hij vond er niks beters op dan opvallend zijn stem te komen uitbrengen met een ‘tricolor’ mondmasker op. Goed zo, jawel, want dan kan niemand door hem besmet worden met Belgische bacteriën. “Ellek nadeel heb s’n foordeel!”

Voorzittershamer Voor er ging gestemd worden over de kandidaat voor het Grondwettelijk Hof vroeg de fractievoorzitter van Ecolo Hélène Ryckmans het woord voor een stemverklaring. Uiteraard werd dat een politiek betoog ten gunste van Khattabi. Na een tijdje sommeerde Senaatsvoorzitster Sabine Laruelle haar af te ronden en het debat over de kandidaten niet opnieuw te openen. Moeizaam schikte zij zich. Maar ook Guy D’haeseleer vroeg het woord voor een stemverklaring en startte een politiek betoog, niet zozeer tegen Khattabi, maar wel tegen de wijze waarop Ecolo en de traditionele politiek met dit soort benoemingen omgaat.

Ook hier probeerde Laruelle om elk politiek debat in de kiem te smoren en snel over te gaan tot de stemming. D’haeseleer, die iets meer ervaring heeft dan Ryckmans, liet zich niet uit zijn lood slaan en praatte gewoon door.

Laruelle kreeg het op de heupen en verloor haar zelfbeheersing en dreigde eerst om de microfoon af te sluiten, wat ze uiteindelijk ook deed omdat D’haeseleer niet wilde stoppen.

Na een bitse discussie met de VB’er besloot deze laatste dan maar zonder microfoon verder te praten, wat haar deed overkoken omdat ze het allemaal niet meer onder controle kreeg. Op een zeker moment haalde ze zelfs

de voorzittershamer boven en trommelde daarmee op haar lessenaar. Ze was duidelijk ten einde raad en het angstzweet brak haar uit. Bovendien sprak ze nauwelijks een woord Nederlands. De herrie hield aan tot ze uiteindelijk beval aan de stemming te beginnen.

Hierbij kondigde D’haeseleer aan dat hij na de stemming dan nog wel eens zijn mening zou zeggen en dat ze hem het zwijgen nooit zal kunnen opleggen.

Twee rondes De eerste stemronde ging van start en duurde door de omstandigheden een tijdje.

Uiteindelijk bleek dat Khattabi 28 van de 59 stemmen haalde. De tweede kandidaat kreeg de MR-stemmen en nog enkele andere, vermoedelijk van de Open Vld’ers zonder Ampe.

Er was dus een tweede ronde nodig om opnieuw te stemmen voor de kandidaat met de meeste stemmen. In een krampachtige poging om nog snel overleg te plegen met de andere reacties, vroeg Ryckmans de schorsing van de zitting.

Dat werd fel gecontesteerd door vooral Karl Vanlouwe van N-VA, die opperde dat de stemming bezig was en dat die niet moest onderbroken worden voor overleg om politieke manoeuvres uit te halen.

Laruelle volgde hem uiteindelijk om meer boel te vermijden en er werd snel opnieuw gestemd. Het definitieve verdict was identiek: 28 stemmen voor Khattabi. Over en uit dus.

Laruelle kon dan ook niets anders dan te verklaren dat er opnieuw kandidaturen zouden opgevraagd worden… Naar verluidt zou er in juni opnieuw gestemd worden. Het valt nu af te wachten wat Ecolo gaat doen. Feit is wel dat de gebeurtenissen van vrijdag sporen zullen nalaten nu er toch wel een aantal bruggen opgeblazen zijn…

Alternatieven Tot op vandaag is er niets dat erop wijst dat de rechtsstaat wankelt of dat de instellingen afbrokkelen na de anti-Khattabi-stemming.

Bovendien is Ecolo tot zijn ware proporties herleid en werd Jean-Marc Nollet eens goed op zijn plaats gezet. De krantenkop van zaterdag in Le Soir sloeg zonder meer de nagel op de kop: “Ce n’est pas un non à Khattabi, mais un non à Nollet.” Misschien is het niet slecht om het VB-advies op te volgen en objectieve benoemingen middels ‘assessments’ en vergelijkende examens te organiseren voor topfuncties, waarbij bekwaamheid, ervaring en tweetaligheid basisvereisten zijn. Maar ook het N-VA-voorstel heeft wel iets. Karl Vanlouwe stelt immers voor om dergelijke benoemingen per gemeenschap te beslissen, ook met deze basisvereisten, en dan deze persoon af te vaardigen. Dan zijn er geen federale stemmingen meer nodig en kunnen circusvoorstellingen en bijhorende vaudevilles zoals vrijdag definitief tot het verleden behoren.

Ook dat nog Naast deze stemming moest er ook gestemd worden over de mogelijkheid tot stemmen vanop afstand (digitaal dus) en er moest ook nog een informatieverslag op basis van hoorzittingen goedgekeurd worden over een hernieuwde strijd tegen het racisme. Aan dit laatste ging nog een stevige woordenwisseling vooraf tussen o.a. verslaggever Fourat Ben Chikha (Groen), Willem-Frederik Schiltz (Open Vld) en Bert Anciaux (sp.a) enerzijds en Klaas Slootmans (VB) anderzijds. De jonge Slootmans weerde zich dapper en met sterke argumenten tegenover de gepassioneerde multiculturalisten die niet willen zien dat omgekeerd racisme ook bestaat. Hij nodigde hen uit hun dromen op te bergen en met hem in de Brusselse gemeenten eens een wandeling te maken om eindelijk wakker te worden…

Adieu Vivaldi?

De Senaat heeft vrijdag bewezen dat ze een overbodige instelling is die de gemeenschappen en gewesten geen millimeter dichter bij elkaar brengt, maar die uiteindelijk een verlengstuk blijft van het Belgische uitgeleefde huis. We zagen vorige week dat de verhoudingen in dit land compleet fout zitten en dat zelfs een Vivaldi-coalitie steeds minder tot de reële mogelijkheden is gaan behoren. In Vlaanderen is er een sterk Vlaams-nationalistisch blok van twee sterke partijen tegen een samenraapsel van traditionele kleine partijen.

In Wallonië is er een massief links blok van drie partijen tegen een centrumrechtse partij.

Twee werelden. Om die nog zinvol in elkaar te schrijven, is meer dan een mirakel nodig. En daar gelooft toch niemand (meer) in?!

KVDP

6

Zuur & Zoet

21 MEI 2020

Priester Cyriel Moeyaert wordt 100!

Boerenbuiten Cyriel Moeyaert is van de ‘boerenbuiten’ en groeide op op een boerderij in Langemark, waar het landschap nog duidelijk de sporen droeg van het voorbije oorlogsleed. Een landbouwbedrijf uitbaten in die tijd en op die plaats was niet zonder gevaar. Overal lag immers nog onontplofte munitie. Gelukkig bleef het gezin gespaard. Het bereiken van een gezegende, Bijbelse leeftijd zit blijkbaar in de genen van de familie, want een aantal leden bereikten een eerbiedwaardige leeftijd van in de negentig en dat bij een goede gezondheid.

Izegem Na zijn priesterwijding op 8 april 1945 kreeg Cyriel een benoeming als leraar aan het college van Izegem. Flamingant is hij geworden en steeds gebleven door zijn lidmaatschap van de KSA. In Izegem ontdekte hij samen met onder meer Erik Vandewalle Frans-Vlaanderen.

Samen togen ze jarenlang op hun snorfiets elke vrije zaterdagmiddag naar Vlaanderen ‘over de schreve’, of Zuid-Vlaanderen. Later maakte ook priester Gijs Van Rijckeghem deel uit van het gezelschap.

Zo leerde de priester-leraar in de jaren ’50

en ’60 Frans-Vlaanderen van binnen en van buiten kennen. Talloze Vlaamse streekbewoners werden bezocht en ijverig werden hun uitspraken en gezegden in notitieboekjes genoteerd. In de ware zin van het woord werd het trio ‘veldwerkers’ vooraleer het woord in gebruik genomen werd.

Werkgroep Later gaf Cyriel Moeyaert honderden voordrachten in de regio en ook in Belgisch-Vlaanderen zelf. Zo leerde ik hem in de periode 1977-1987 ook van nabij kennen. Op tientallen tochten vergezelde ik hem als een soort technisch assistent om onder meer de diaprojector te bedienen.

In diezelfde jaren maakte ik ook deel uit van de Werkgroep De Nederlanden, waarvan drie priesters (de twee hierboven vermelde en aalmoezenier Antoon Lowyck) en vooral Johan Van Herreweghe de kern uitmaakten. Jaarlijks werd er ook een gedegen uitgewerkt reisje doorheen een bepaalde streek van de Franse Nederlanden ondernomen. Het zijn beklijvende herinneringen.

Ieper Na zijn leraarsjaren in Izegem volgden er

nieuwe opdrachten in Menen en Ieper. Van 1975 tot 1990 was Cyriel inspecteur Nederlands in het lager onderwijs. De Nederlandse taal blijft hem fascineren. Enkele handboeken, alsook een stevig boekwerk over het Frans-Vlaams, verschenen van zijn hand. Van meet af aan was hij in de jaren zestig van de vorige eeuw betrokken bij de werking van de ABN-kernen.

Van 1969 tot 1992 woonde priester-inspecteur Moeyaert in Ieper nabij de Sint-Maartenskathedraal, waarna hij verhuisde naar de kapelaanswoning in Sint-Jan-ter-Biezen.

Het was er een zee van rust. Watou lag in de onmiddellijke nabijheid. Gedurende lange tijd verzorgde hij ook een misviering in het Frans-Vlaamse Abele. Sinds enige tijd verblijft hij thans in een rustoord in Poperinge.

Erepenning Voor “Ons Oud Vlaemsch” bleef hij zich levenslang inzetten. Dat uitte zich in een decennialange medewerking aan “Ons Erfdeel”, het “Zannekin-jaarboek” en de “KFV-Mededelingen”, waar hij over een eigen taalrubriek beschikte. Van de vereniging Komitee voor Frans-Vlaanderen was hij gedurende tien jaar voorzitter. André Demedts en Luc Verbeke behoorden tot zijn beste vrienden.

In 2015 kreeg hij uit handen van een van zijn Izegemse oud-leerlingen, namelijk de toenmalige Vlaamse minister-president Geert Bourgeois, omwille van zijn talrijke verdiensten op taalgebied in en buiten Frans-Vlaanderen, de Marnixring-Erepenning uitgereikt.

Nog vorig jaar, in oktober 2019, presteer-

foto Mark Ingelaere

Op 23 mei mag priester Cyriel Moeyaert figuurlijk honderd kaarsjes uitblazen en mag hij tegelijkertijd zijn rodium priesterjubileum – jawel: 75 jaar priester! - vieren. Daarmee treedt de steeds door Frans-Vlaanderen gepassioneerde Cyriel in de voetsporen van eminente flamingante voorgangers als Edward Clauw, Kamiel De Vleeschauwer en Daniël Merlevede, die eveneens de kaap van honderd levensjaren overschreden.

de de 99-jarige het om een laatste publicatie van eigen hand de wereld in te sturen, namelijk een verhandeling over het Nederlands in Sint-Omaars, waar tijdens de Middeleeuwen het Nederlands of het Diets de meest gesproken taal was. Mede in naam van onze redactie mag ik Cyriel Moeyaert, die nog dagelijks in zijn brevier leest, alvast een schitterende verjaardag toewensen. Oorspronkelijk was een kleine publieke huldiging en eremis voorzien, maar corona gooide deze plannen overhoop.

PIETER JAN VERSTRAETE Een verjaardagskaart is welkom op volgend adres: E.H. Cyriel Moeyaert - WZC Heilig Hart Kamer 224 - Ieperstraat 130 - 8970 Poperinge.

’t Pallieterke 75 jaar jong Onze lezers weten het maar al te goed: dit weekblad vierde voorbije zondag zijn 75ste verjaardag. Niet dat we dat hebben kunnen vieren; daar stak Covid-19 immers een stokje voor.

Laat me echter beginnen om iedereen te bedanken die ons een verjaardagskaartje stuurde of ons gelukwensen stuurde via de digitale weg. Het zijn er teveel om allemaal persoonlijk te beantwoorden, maar geloof me, elk bericht heeft ons deugd gedaan.

We doen dapper door, ophokplicht of niet!

Maar, laat me eerlijk zijn, dat hele coronagedoe begint toch wel te wegen. Ook financieel trouwens, want onze losse verkoop heeft toch wel een klopje gekregen. Wie gaat er immers aanschuiven bij de dagbladhandel of in een grootwarenhuis?

Dat gezegd zijnde, u kan ’t Pallieterke nog steunen met de aankoop van cava of bier.

Vanaf vrijdag aanstaande starten we weer met de leveringen. Zij die reeds bestelden,

mogen dus eerstdaags een telefoontje verwachten. Wat ons biertje Klauw betreft: daar zijn we begonnen aan de laatste dertig dozen. Op is op, en er komt voorlopig geen nieuw brouwsel.

Klauw (bier) kost 40 euro per doos (6 flessen van 75 cl) en cava 60 euro per doos (6 flessen van 75 cl) of 110 euro voor twee dozen (12 flessen). Per bestelling vragen we een extra 7 euro voor de levering. Bestellen kan via www.klauw.net ofwel telefonisch via 03 232 14 17. Denk eraan, als straks de quarantaine wordt opgedoekt en corona overwonnen, dan moet u toch een flesje cava in huis hebben om een en ander te vieren?!

KARL VAN CAMP

BRUSSEL

Le BRUZZ enchaîné Met onze excuses als de woordspeling van de titel niet onmiddellijk duidelijk is. Het is een verwijzing naar het Franse satirische weekblad Le Canard Enchaîné, en dat laatste woord is best wel toepasselijk op ‘stadskrant’ BRUZZ. Want hoewel satire niet tot het takenpakket behoort, heeft de publicatie wel een opdracht, omschreven in een beheersovereenkomst en betaald met Vlaams belastinggeld. Maar als we zien wat wekelijks van de pers rolt, zou een zeker aanscherpen van de voorwaarden best welkom zijn.

Die Gedanken sind frei, zoals het 19de-eeuwse protestlied ons leert, wat ieder het recht geeft Brussel door een bepaald diafragma te bekijken. Steker nog: niets verhindert dat deze mening ook geventileerd wordt. En in een ideale wereld gebeurt dit allemaal met de steun van een derde betaler, een sponsor die de verspreiding ervan mogelijk maakt en - bij voorkeur - geen vragen stelt.

Brusselse Pravda Ergens is dat een beetje de positie die BRUZZ vandaag bekleedt. Het is de groepsnaam van de koepel die krant, radio en de regionale tv-zender beheert. Allemaal onder de naam BRUZZ dus, onder het voorwendsel een herkenbare merknaam na te streven en daarvoor niet te veel creativiteit aan de dag te moeten leggen. Soit. BRUZZ dus, wat zeker in het geval van het krantje een ware politiek correcte Pravda oplevert. Groen en sp.a

kunnen zich geen betere reclame wensen.

Overdrijven we? Neemt u gerust de proef op de som, alles kan worden nagelezen op de webstek. Jawel, bruzz.be.

Maar zoals gezegd, “Die Gedanken sind frei... aber leider nicht Kostenlos.” En dat prijskaartje, ruim 7 miljoen euro per jaar, wel, dat wordt door u en ik, de belastingbetalers, gedragen. Het is immers de Vlaamse regering die het gros van de middelen op tafel legt, de rest wordt aangevuld door de VGC. In de statuten van het beheersakkoord met BRUZZ lezen we wat die taken precies omvatten. Nu ja, precies… Het gaat dan van een “volwaardige grootstedelijke partner” over een “bijdrage leveren tot het informatie- en communicatiebeleid van de Vlaamse Gemeenschap” tot “gemeenschapsvorming op maat van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest”. Kortom, een taakomschrijving die zich tot een heuse exegese leent.

Redactionele vrijheid En dan krijg je dit. Een publicatie die wemelt van de Bruxellitude met te weinig oog voor de feiten zoals ze zich werkelijk aftekenen, los nog van de interpretatie die men eraan koppelt. De burger moet zo te zien gestuurd worden, en in deze oefening is - dat spreekt - geen ruimte voor het Vlaams Belang. Het is een van de grote schandelijkheden van het weekblad dat het VB nooit aan bod komt. Vroeger werden zelfs betalende advertenties geweerd, maar na wat omslachtig juridisch procederen kwam hier toch verandering in. Redactionele vrijheid heet dat dan, nog zo’n mooi principe. Dit betekent echter iets helemaal anders voor een onafhankelijke publicatie als, zeg maar dit blad of de Duitse collega’s van Junge Freiheit, dan voor een blad dat door haar financieringsvorm de facto een overheidspublicatie is.

Er is een Raad van Bestuur (politiek samengesteld, zij het zonder dat ooit iemand van het VB opgenomen werd, ook niet toen ze veruit de grootste Vlaamse partij in Brussel waren), maar zoals dat hoort mengt die zich niet in redactionele aangelegenheden.

Best begrijpelijk, alleen gaat het niet om dat ene stuk dat misschien wat in slechte aarde valt. Het gaat hier om het manifest uitstippelen van een bepaalde redactionele lijn die slechts exclusief gedragen wordt door een

bepaald segment van het doelpubliek tot wie men geacht wordt zich te wenden, waardoor men de beheersovereenkomst niet nakomt.

Nieuwe versie heronderhandelen Maar zie, die beheersovereenkomst loopt dit jaar ten einde. Dat betekent heronderhandelen voor een nieuwe versie. In de beleidsnota ven de bevoegde Brussel-minister Dalle lezen we dat BRUZZ (“een hart voor Brussel, een neus voor Vlaanderen”) geacht wordt “de rol van het Nederlands en de meertaligheid in Brussel te versterken”. Met die meertaligheid hebben ze op de redactie geen probleem, het eerste luik ligt dan weer wat moeilijker. Beleid draait om daden niet om ronkende verklaringen. De Vlaamse regering wordt geleid door een Vlaams-Nationalist met een stevige pedigree in de Vlaamse Beweging. N-VA en VB beschikken samen in zetels over net geen 47 procent in het Vlaams Parlement (drie keer meer dan CD&V of Open Vld) en de bevoegde is Benjamin Dalle (CD&V), die - naar verluidt - een ‘Vlaamse reflex’ heeft en wiens partij in Brussel zowat volledig van de kaart is geveegd. Ziehier de politiek constellatie waarbinnen de nieuwe beheersovereenkomst gestalte moet krijgen.

KNIN.

Onze naaste buren

21 MEI 2020

De DiviBokaal

NEDERLAND

In Nederland staat het NOS Nieuws spiernaakt. Sinds vorige week weet iedereen officieel dat de nieuwsdienst uit racisten bestaat die “witte mensen” discrimineren ten voordele van iedereen die wat meer pigment in zijn of haar huid heeft.

De diversiteitswisselbeker Natuurlijk is dat niet anders bij Zender Brüssel-VRT. Als er in een school gefilmd wordt, komt gegarandeerd een leerling aan het woord met voorouders in Afrika, zelfs al is het de enige in dat dorpsschooltje. Maar zo brutaal als in Nederland wordt het niet gespeeld. Het zegt wel iets over het gevoel van onkwetsbaarheid van de leidinggevenden van NOS Nieuws dat ze dachten met hun racisme weg te komen omdat ze uitsluitend “weldenkenden” in hun rangen hadden. Mis poes, want de webstek GeenStijl kwam vorige week met een primeur die de multikullers naar dekking liet zoeken omdat iemand uit de biecht had geklapt.

Bij de Nieuwsdienst bestaat sinds einde 2019 een “DiviBokaal”, een diversiteitswisselbeker die iedere maand wordt uitgereikt aan die medewerkers die erin geslaagd zijn in plaats van een Nederlander een Turk, Marokkaan, Afrikaan enz. op te snorren en het woord te geven. Het is allemaal goed, zolang het maar iemand met “kleur” is. Iedere week wordt de beste inzending gekozen en op het einde van de maand legt een jury de nominaties naast elkaar en kiest de maandelijkse winnaar van de beker. Geniet van de gelukwensen van de adjunct-hoofdredacteur aan recente winnaars Nik en Charlotte: “Om in zo’n witte mannenwereld een vrouw te vinden met mi-

7

gratie-achtergrond die leuk en vlot spreekt (ze was volgens Nik de enige op de handelsvloer van de bank) is erg knap.

Belangrijk is daarnaast dat Nik en Charlotte bewust door zijn gaan zoeken toen ze die niet meteen vonden.”

De Divibase Deze “vondsten” worden opgenomen worden in de “Divibase”, een lijst die het moet mogelijk maken om zoveel mogelijk autochtone Nederlanders te vervangen door “gediversifieerden”. Dat gebeurt door een Nieuwsdienst (400 medewerkers) die er als de kippen bij is om “racisme” en “etnische profilering” te brullen als de politie te weinige tachtigjarige dames fouilleert op zoek naar wapens en een voorkeur toont voor “jongeren” (met kleur). Anders geeft de NOS wel het woord aan een pertinente leugenaarster als burgemeester Halsema van Amsterdam (GroenLinks), die vorige week over “een grove intimiderende straatcultuur” bleef spreken en weigerde het woord Marokkaan te gebruiken in verband met geweldpleging op homo’s. De reactie van hoofdredacteur Gelauff op de onthullingen van GeenStijl was typisch. Stinkende zelfgenoegzaamheid en woede over de onbekende klokkenluider die ook zijn boze mail doorspeelde. Gelauff was razend, want dit anti-Nederlands racisme onthullen is “laf en laaghartig”.

Voor de hoofdredacteur kon er maar één besluit genomen worden: “We gaan voort op de ingeslagen weg.”

Einde van de DiviBokaal Maar er is toch enig licht in de Nederlandse tunnel. Binnen de kortst mogelijke tijd regende het reacties. Natuurlijk vond de voorzitter van de Raad voor Journalistiek dit een schitterend initiatief. Dat is dan iemand bij wie je moet zijn als journalisten een scheve schaats rijden. Begrijpelijk waren er de verwachte boze opmerkingen van de partij van Wilders, die direct een lijstje met Kamervragen opstelde. Maar ook Nederlanders met een zogenaamde migratieachtergrond reageerden zeer boos op de richtlijnen van de NOS. Ik kan me indenken dat onze Ebru Umar hier nog op terugkomt.

De bekende voetbalanalyst Öczan Aykol reageerde woest met: “Als de NOS nog eens belt, dan weet ik nu dat ze me alleen contacteren omdat ik een Turk uit Deventer ben.” Gelauff begon nattigheid te voelen en beweerde dat die DiviBokaal ook diende om mensen te vinden uit de regio in plaats van louter Hollanders. Ook vrouwen moesten meer aan de bak komen, want men had een vrouwelijke woordvoerder van een schippersvereniging gevonden. Tenslotte werd de druk via politici en journalisten (autochtoon en allochtoon) zo groot dat Gelauff inbond. De DiviBokaal is niet meer, maar de Divibase nog wel en onthoud vooral: “We gaan voort op de ingeslagen weg,” want deze linksen stoppen nooit.

WILLEM DE PRATER

Brandjes blussen in de Brugse Poort De Gentse wijk Brugse Poort werd opgeschrikt door een resem incidenten, vechtende drugsdealers, steekpartijen, jongeren die kat en muis spelen met de politie en meer van dat fraais. De bewoners, thuis door de coronacrisis, zagen vanop de eerste rij hoe de politie massaal kwam aanrukken met de klassieke loeiende sirenes en blauwe zwaailichten. De problemen in de “Drugse Poort” zijn terug van nooit weggeweest.

Burgemeester Mathias probeerde de brand te smoren met een dik deken wollige praat. Hij gaat de problemen in kaart brengen, erop inzetten, horizontaal, verticaal en in de diepte… En vooral met een luisterend oor, in gesprek gaan met de diverse actoren en dies meer. Prompt trok hij richting Segherplein om aan tafel te gaan zitten met tien jongeren, die hem wel wilden vertellen wat er zoal op hun verlanglijstje staat.

Meteen volgde de boemerang. De criminelen deden gewoon verder en de politie moest opnieuw uitrukken.

Erger nog, veel buurtbewoners waren kwaad en lieten dat duidelijk horen. Er is hier al meer dan genoeg overlegd, klonk het. We hebben niets aan nog meer gepraat, het is tijd voor daden. Stad en politie zijn perfect op de hoogte van wat hier gebeurt. Wij smeken hen al maanden om iets aan de wetteloosheid te doen. Dag na dag geven we de nummerplaten van drugsdealers door en nog grijpt de politie niet in. Samengevat in de woorden van een oud gemeenteraadslid van Open Vld: “De stad gedoogt drugs in de Brugse Poort en sinds we een liberale burgemeester hebben gaat het hier van kwaad naar erger.”

gepakt moet voor de rechter komen, illegale drugsdealers worden naar een gesloten centrum gestuurd tot ze het land kunnen worden uitgezet.

De persconferentie klonk als een schuldbekentenis.

Wat de stad nu gaat doen, had eigenlijk al lang moeten gebeuren. Toch zijn er maatregelen die ze niet willen

Waslijst De burgemeester moest iets doen en snel. Het gezichtsverlies en de politieke druk werden onhoudbaar.

Samen met de korpschef kwam hij vrijdag een waslijst maatregelen voorstellen aan de pers. Systematische identiteitscontroles en wegversperringen, strenge controles op handelszaken, wie met wapens of drugs wordt

nemen. Er komen geen permanente bewakingscamera’s, wel enkele tijdelijke. De buurt wil de knip aan de Bargiebrug weg om de verbinding met het centrum te herstellen en de gettovorming te stoppen. Dat gebeurt niet. Integendeel, het Seghersplein wordt een woonerf.

Dan kan dealen vanuit auto’s niet meer volgens de Stad.

Duidelijk een ingeving van Groen. De partij van “Ban de auto” als oplossing voor elk probleem.

Steekvlampolitiek Onmiddellijk was er kritiek. Volgens de rechtse oppositie is het steekvlampolitiek, te weinig en te laat. De linkse politiek correcten huiveren van zoveel repressie: dit leidt tot racisme, de gekleurde jongeren uit de wijk zullen gefouilleerd worden, niet de blanke middenklasse, de gemeenschappen worden tegen elkaar opgezet…

De Gentse politie zette een verdediging op Facebook.

Agenten gaan niet zomaar iedereen controleren, maar vooral de illegale drugdealers. ”De acties worden uitgevoerd onder leiding van chefs met een warm hart voor de Brugse Poort, in goede verstandhouding met bewoners.”

Er is dus niets veranderd. De politie zal moeten rijden met de rem op. Met wat geluk vatten ze de illegale (Tunesische) drugsdealers. De lokale boefjes en (vooral Marokkaanse) drugskoeriers moeten zich niet teveel zorgen maken. Als ze zich wat koest houden, kunnen ze na de storm de draad weer oppakken.

Mathias kan het zalven niet laten. Hij gaat “de wijk teruggeven aan de wijkbewoners, en zo zal de rust en de fierheid er terugkomen.” Hij maakt zich illusies, die rust zal maar duren tot de smeulende problemen opnieuw opflakkeren. Zo gaat dat al meer dan twintig jaar in de probleemwijken van het progressieve Gent.

MATHILDIS

Spanningen tussen MR en Ecolo lopen op Dat de MR de doodsteek gaf voor een mogelijke benoeming van Ecolo-kopstuk Zakia Khattabi tot rechter bij het Grondwettelijk Hof, is symptomatisch voor de verziekte relatie tussen de twee partijen. Al zat dit niet leiden tot een exit van Ecolo uit de Waalse regering.

Ecolo-coryfee Zakia Khattabi trok zich vorige vrijdag net voor de stemming in de Senaat terug als kandidaat-rechter bij het Grondwettelijk Hof. Ze wou zich de vernedering besparen van een derde stemming waarbij ze geen meerderheid haalde. Kort daarvoor had MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez verklaard dat zijn partij haar kandidatuur niet zou steunen. De gevolgen lieten niet op zich wachten. De Franstalige linkerzijde begon de Franstalige liberaal met alle zonden van Israël te overladen en hij werd op één lijn gezet met het Vlaams Belang, want de niet-verkiezing van Khattabi zou te herleiden zijn tot plat racisme.

Ergernis De realiteit is anders. Bouchez is een “poseur”, maar wanneer het hard wordt gespeeld, laat hij zich niet in de hoek drummen. Bij de MR is men enorm geërgerd door de manier waarop Ecolo aan politiek doet. Het begon al met de bijdrage die de Walen moeten betalen voor de zonnepanelen die ze hebben geplaatst. Net als in Vlaanderen was deze sector overgesubsidieerd en wil men dus een deel van de fiscale voordelen via een feitelijke taks terugvorderen. Ecolo wil dat als Waalse regeringspartij zo vlug mogelijk doen, de MR bepleitte uitstel.

Dan was er de manier waarop Ecolo de minderheidsregering Wilmès steunt vanuit de oppositie. Voorzitter Jean-Marc Nollet liet de federale volmachten stemmen, maar is zeer kritisch voor het beleid. Bij de versoepeling van de lockdown wou Ecolo dat eerst aandacht zou worden besteed aan de sociale contacten (de zogenaamde regel van vier die sinds 11 mei van toepassing is) en pas daarna aan de heropstart van de bedrijven. Iets waar de MR niet mee akkoord kon gaan. In Wallonië gelden de liberalen als enige vertegenwoordigers van de ondernemerswereld en die positie wensen ze te behouden.

Derde factor was de fundamentalistische houding van Ecolo in het Brusselse verkeersbeleid. In de ogen van Bouchez maakte Ecolo van de coronacrisis gebruik om het aantal rijstroken in de Wetstraat te beperken en in sommige delen van Brussel een hallucinante snelheidsbeperking van 20 kilometer per uur door te voeren.

Groene stedelijke kliek Voor Bouchez het bewijs dat er met Ecolo geen land te bezeilen valt. Als Waal en Henegouwer heeft hij het gehad met de in zijn ogen stedelijke en hautaine Ecolo-kliek. Het is een flank van de Franstalige groenen die in Wallonië minder

WALLONIE

zwaar doorweegt. Daar zijn eerder de realo’s dominant.

Politieke waarnemers in Namen verwachten dan ook niet dat de spanningen tussen MR en Ecolo zullen leiden tot een vertrek van de groenen uit de Waalse regering, ook al zijn ze strikt gezien niet nodig voor een meerderheid. De MR zou het niet erg vinden, maar weet dat de PS van Paul Magnette zich geen Waalse regering zonder Ecolo kan permitteren.

Keert straks de rust dan gewoon terug en nemen de spanningen tussen MR en Ecolo dan af? Kan dit een basis vormen voor een paarsgroene Vivaldi-regering? Dat is een te optimistische voorspelling. Er zit tussen Franstalige liberalen en groenen immers nog een haar in de boter. Het gaat om de redding van Brussels Airlines. In Vlaanderen verkijkt men er zich op, maar de MR is zowat de enige Franstalige partij die daarvan wakker ligt. Als nostalgicus van het oude België wil Bouchez dat de luchtvaartmaatschappij desnoods genationaliseerd wordt. Hij kan zichzelf dan op de borst kloppen en verklaren dat “een Belgisch kroonjuweel” is gered.

De PS is niet geïnteresseerd, want Brussels Airlines vliegt vooral op Zaventem en dat is Vlaanderen. Voor de socialisten tellen enkel de luchthavens van Charleroi en Luik. En Ecolo, die zijn van oordeel dat een luchtvaartmaatschappij best failliet gaat, want dat betekent minder vervuiling en minder lawaai van de nachtvluchten voor het bobo-electoraat van Ecolo. Bouchez hoopt die groep Franstalige groenen een neus te zetten via een overlevingsscenario voor Brussels Airlines.

PICARD

8

Actueel

21 MEI 2020

DIPLOMATIEKE VALIES

Buitenlands spervuur

Turkije schakelt in Libië

Vindt generaal Haftar een nieuwe adem?

Voorzien van de nodige internationale bondgenoten, werd generaal Haftar gedurende geruime tijd gezien als de gedoodverfde winnaar in het Libisch conflict. Maar na jaren strijd slabakt het allemaal wat voor de man die zich al eerder tot staatshoofd uitriep. Een terugtrekking uit Tripoli, het verlies van een aantal posities in de eigen zone en dit alles door en in combinatie met een verhoogde inzet van Turkije voedt het pessimisme. Toch is er nog strijdlust, zij het misschien meer rond de tekentafels van de bondgenoten dan op het terrein. De komende weken zullen bepalend zijn voor de afloop van de oorlog.

Het portret van generaal Haftar tijdens Libische manifestaties

Vasten en moorden Vorige jaar werden in de eerste twee weken van de ramadan 364 mensen gedood en 404 gewond bij jihadaanvallen. Dit jaar zat de klad er een beetje in, waarschijnlijk door het coronavirus: nu staat de teller nog ‘maar’ op 290 doden en 280 gewonden. De meeste slachtoffers vielen in Afghanistan. Ook de door Iran gesteunde Houthi’s in Yemen en de filialen van Al-Qaida en IS in verschillende landen waren bijzonder actief, plus natuurlijk een aantal enthousiaste amateurs. Tijdens de ramadan mogen moslims overdag niet eten, drinken, roken of seks hebben. Pas na zonsondergang mogen zij zich weer volop op die verboden geneugten storten om hun achterstand in te halen.

Maar moorden in het kader van de jihad mag altijd, overdag én ’s nachts.

Iraanse aftocht

De aankondiging van generaal Haftar om tot het einde van de Ramadan zijn strijd tegen de door de VN erkende regering in Tripoli te staken, draait om meer dan devotie. In werkelijkheid loopt het allemaal niet meer zo lekker. Even zag het ernaar uit dat zijn “mars op Tripoli”, een expeditie die nu toch al zes jaar geleden begon, succesvol zou eindigen, maar vandaag domineren twijfels. Hij moest de laatste tijd wat mokerslagen incasseren en verloor zelfs enkele posities in het oosten van het land, zijn veilig geacht gebied. Toen hij zich enkele weken geleden terug moest plooien en de afstand met Tripoli weer zag vergroten, volgden enkele ongelukkige beschietingen, waarbij een ziekenhuis en een school werden geraakt. Een smet op het blazoen van de man die zich tot legitieme leider van Libië uitgeroepen heeft.

Internationale arena Het akkoord dat de regering in Tripoli eind vorig jaar met Turkije sloot, is van doorslaggevend belang geweest om de moeilijkheden van Haftar te begrijpen.

Ankara engageerde zich om een meer actieve rol in het conflict te gaan spelen, voegde het woord bij de daad en daar worden vandaag de vruchten van geplukt.

Militairen, materiaal, maar ook instructeurs werden naar Libië gestuurd, waardoor de generaal plots op meer tegenstand botste. Turkije bracht ook Syrische huurlingen richting de Libische arena, want dat is het land eigenlijk geworden: een plek waar twee kampen elkaar bestrijden, elk met hun buitenlandse bondgenoten die allen hun reden heb-

ben om een van beide partijen te steunen. Het cynische is dat men vandaag Syrische veteranen aan beide zijden aantreft.

CIA-man?

“Turkije brengt de regionale stabiliteit in gevaar,” klonk het onlangs in een gezamenlijke verklaring van Frankrijk, Egypte, de Verenigde Arabische Emiraten, Griekenland en Cyprus, de (buitenlandse) bondgenoten van Haftar zeg maar. Italië steunt dan weer de regering in Tripoli. Ook Rusland zit trouwens in het kamp van Haftar (naar verluidt kwam de zogenaamde Ramadan-onderbreking er onder druk van Moskou), terwijl de VS, en dan vooral de numero uno van het land, warm en koud blaast. De sympathie van Trump zou naar Haftar gaan, al was het maar omdat hij degene is die een dam wil opwerpen tegen de radicale islam op Libisch grondgebied. Toen echter bleek dat ze zich in hetzelfde kamp als de Russen bevonden, temperde het enthousiasme enigszins. Toch is er ook het feit dat Haftar nog steeds Amerikaans staatsburger is, een gevolg van zijn moeilijkheden met Khadaffi die hem naar de VS brachten. Ooit werd hij als de ‘man van de CIA’ bestempeld, maar in hoeverre dit vandaag nog opgaat, is koffiedik kijken.

Moslimbroederschap Spontaan denkt men aan economische motieven die spelen wanneer landen partij kiezen in een conflict in een land met de grootste oliereserves van Afrika.

En dat klopt natuurlijk ook, maar toch zijn er ook enkele belangrijke ideologische motieven. We hadden het over Trump, maar ook bij de VAE speelt dit. Een Arabische lente kunnen ze niet smaken, net zomin als de radicale Moslimbroederschap en soortgelijke clubjes waarvan ze vrezen dat Libië hun machtsbasis wordt. Ook voor Egypte speelt dit argument. Het breedste plaatje treffen we in Ankara aan, wat onmiddellijk de vergaande betrokkenheid verklaart. Voor hen is Libië een sleutelland in een ruimer geopolitiek plan om

invloed te verwerven in het Oostelijke Middellandse Zeegebied.

Het geschil in Libië staat niet op zichzelf. De betrokken landen hebben wel meer moeilijkheden met elkaar die op andere vlakken uitgevochten worden. Waar in het verleden de Turkse president Erdogan in Egypte de kandidaat van de Moslimbroeders, Morsi, steunde, deden de Saoedi’s of de VAE dat net niet. Tussen al die landen bestaan diverse boycotacties, van producten tot het blokkeren van websites. Het verscherpt het beeld van Libië als arena voor een ruimer conflict.

Verliezen is geen optie Is dit nu voor Haftar het einde, het begin van het einde, of net het einde van het begin, om Winston Churchill te parafraseren? De meningen lopen uiteen.

Volgens sommige experts is terreinverlies dodelijk. Van zodra geen successen meer geboekt worden, kalft de steun af die grotendeels berust op milities voor wie opportunisme een grotere drijfveer is dan overtuiging. Er is ook de oorlogsmoeheid na zovele jaren conflict. Anderzijds is er de agenda van de bondgenoten. Op zich draait het niet echt rond deugdelijk bestuur (het kamp van Haftar wordt eveneens gekenmerkt door corruptie en meer dan bedenkelijke banden met het misdaadmilieu), maar wel rond het laten gelden van de eigen belangen.

In die zin kan geen van beide kampen leven met een overwinning van de andere. Anders gesteld: een nederlaag is geen optie, met als gevolg dat men zich klaarstoomt voor een nieuwe fase in het conflict. Recente berichten hebben het over het samentrekken van troepen van de VAE op Egyptisch grondgebied, net als een verhoogde activiteit van de Wagner Group, een gevreesd Russisch privéleger dat ook in Syrië ingezet werd. De komende weken en maanden zullen duidelijk maken of het hier dan toch over het einde van het begin gaat voor Haftar.

MICHAËL VANDAMME

Het ziet ernaar uit dat de Iraniërs zich geleidelijk uit Syrië terugtrekken. Dat heeft meerdere oorzaken. De financiering van oorlogsoperaties en terreur- en guerrillagroepen in Irak, Libanon, Syrië, Gaza en Jemen was een permanente aderlating voor de Iraanse economie. De Amerikaanse sancties kregen steeds meer effect en dat werd nog verergerd door de ineenstorting van de olieprijzen. En natuurlijk heeft het coronavirus ook lelijk huisgehouden in Iran, vooral door de stompzinnige weigering van de ayatollahs om tijdig maatregelen te nemen. Dat leidde niet alleen tot zware verliezen aan mensenlevens en economische productiviteit, maar ook tot een voor het regime gevaarlijk verlies aan geloofwaardigheid en prestige. En naast al die economische factoren was er natuurlijk de efficiëntie van de Israëlische luchtaanvallen op Iraanse bases, aanvoerlijnen en depots in Syrië.

Even leek het of de Iraniërs veilig zouden zijn onder bescherming van de Russische S-400-luchtafweerraketten, maar die staan er nu al een tijdje en ze hebben nog niet één Israëlisch vliegtuig neergehaald. Is dat te danken aan de Israëlische suprematie inzake elektronische oorlogsvoering?

Of hebben de Russen hun S-400’s niet ingezet omdat zij zich willen losmaken uit het Syrische krabbennest, zoals u vorige week in de “Diplomatieke Valies” kon lezen? Wat het ook was, het had effect. Bijna alle militaire installaties die de Iraniërs in Syrië probeerden op te bouwen, werden onmiddellijk in puin gegooid. De Iraniërs lijken het nu voor bekeken te houden.

Lockdowns werken Verlies de moed niet! Houd u zo strikt mogelijk aan de lockdownregels. Pas ze serieus toe, zonder

de kantjes eraf te lopen. Niet omdat de Belgische overheid ze oplegt, dat is eerder een argument om ze te ontduiken, maar omdat het gezond verstand uitwijst dat ze echt helpen. We gaan geen appelen met citroenen vergelijken.

Maar als we de dodencijfers per miljoen inwoners bekijken in de vier Scandinavische landen, die qua welvaart en gezondheidszorg op hetzelfde niveau liggen, dan spreken de cijfers voor zich.

In Finland, Denemarken en Noorwegen, die lockdowns hadden ingevoerd, vielen er tot nu toe respectievelijk 53, 92 en 44 coronadoden per miljoen inwoners.

Zweden vertikte het een lockdown in te voeren en bleef onbewezen theorieën verkondigen over groepsimmuniteit, maar na een korte periode waarin alles goed leek te gaan, is het dodencijfer per miljoen inwoners nu pijlsnel gestegen tot… 358. Daarmee lijkt de discussie wel gesloten.

Opengrenzenmaffia Er zijn nog twee Europese landen die ondanks hun zwakkere economie het Chinese virus snel onder controle kregen, met een ophokplicht, maar vooral door onmiddellijk de grenzen dicht te gooien: Polen en Hongarije.

Daar vielen respectievelijk 23 en 45 coronadoden per miljoen inwoners. Vergelijk dat maar eens met aantal doden per miljoen in België en Frankrijk, die hun grenzen pas afsloten toen het al te laat was: respectievelijk 784 en 410. Maar daar geven de media geen kik over… Als de coronacrisis voorbij is, zou er een tribunaal moeten worden opgericht om de politici te veroordelen die met hun obsessie voor open grenzen verantwoordelijk zijn voor de dood van duizenden mensen. Maar de discussie over de opengrenzenmaffia is nog niet eens begonnen… Het schandaal van de open grenzen is nochtans minstens even beschamend als dat van de mondmaskers.

Israëlische voorbeeld Ook Israël deed het verbazend goed, met 31 coronadoden per miljoen inwoners. Dat was niet alleen te danken aan de onmiddellijke sluiting van de grenzen en een strenge lockdown, maar ook aan het systematisch nagaan van de contacten die een besmet persoon had gehad. In The Jeruzalem Post kon men lijsten vinden die aangaven op welke plaatsen alle besmette personen waren geweest. Natuurlijk werden hun namen niet vermeld, ze werden met nummers aangeduid.

Dat gebeurde al vanaf het eerste begin. Ik herinner mij nog dat ik “patiënt 7” op de lijst zag verschijnen. Bij ons begint men daar nu pas aan… Nu we al aan “patiënt 60.000” zitten. Minstens.

Het nabije buitenland

21 MEI 2020

JEANNE D’ARC: 100 JAAR HEILIG Op 16 mei was het exact een eeuw geleden paus Benedictus XV Jeanne d’Arc heeft heiligverklaard. Dit was meer dan een eerbetoon aan de mythische figuur uit de Franse geschiedenis. Het was ook het symbool van de verzoening tussen de katholieken en het Republikeinse Frankrijk.

Anno 2020 telt Frankrijk nog 15 standbeelden van Jeanne d’Arc. Daarvan staan er 7 in het departement van le Loiret en 3 in de hoofdstad Orléans, de stad die tijdens de Honderdjarige Oorlog door het herderinnetje uit Lotharingen werd bevrijd. Jeanne d’Arc behoort nog altijd tot het Franse collectieve geheugen. Ze past in de rij van helden die Frankrijk van de ondergang hebben gered. Zoals later een Napoleon of Charles de Gaulle. Het kruis van Lotharingen met twee dwarsbalken, symbool van het gaullisme, verwijst naar de geboortestreek van Jeanne d’Arc.

Eerherstel Op 16 mei was het 100 jaar geleden dat paus Benedictus XV Jeanne d’Arc heeft heiligverklaard. Het definitieve eerherstel voor de figuur die de Engelsen verjoeg, Karel VII tot koning liet zalven, gevangen werd genomen door de Bourgondiërs en overgeleverd werd aan de Engelsen. Waarna een proces voor hekserij volgde en Jeanne stierf op de brandstapel in Rouen. Het eerherstel kwam al snel, want 18 jaar na haar dood in 1431 vroeg koning Karel VII al een herziening van het proces en eerherstel. Na verloop van tijd werd Jeanne d’Arc het symbool van het patriottische en vooral katholieke Frankrijk.

De heiligverklaring door paus Benedictus XV leek logisch, maar was het resultaat van een lang proces. Eigenlijk bete-

Si la France m’était contée kende 16 mei 1920 de verzoening van de Franse katholieken met de Derde Republiek. Die was in 1870 ingesteld na de nederlaag in de Frans-Pruisische oorlog. De Derde Republiek was jakobijns en antiklerikaal. De spanningen met de katholieken liepen hoog op en in 1905 werden een aantal wetten uitgevaardigd waarbij Kerk en Staat radicaal werden gescheiden en kloosters gesloten. Vele geestelijken vluchtten toen trouwens naar België.

De republiek was voor de katholieke rechterzijde, die steeds dichter bij de Action Française van Charles Maurras aanschurkte, verwerpelijk geworden. Wereldoorlog I zorgde voor een gewapende vrede tussen Franse katholieken en atheïsten en na de oorlog wist Benedictus XV als volleerd diplomaat dat hij een verzoenende rol kon spelen. Wat ook gebeurde. Een maand na de heiligverklaring nam de Assemblée een wet aan waarbij er jaarlijks op de tweede zondag van mei een “Feest van Jeanne d’Arc. Feest van het patriottisme” zou worden gehouden. Sindsdien werd Jeanne d’Arc door elke politieke stroming in Frankrijk geadopteerd.

De heldin van de monarchisten Dat was lange tijd wel anders. Ten tijde van de Franse Revolutie vernielden sansculotten de standbeelden van de maagd van Orléans en waren herdenkingen verboden. Maar na verloop van tijd werd de mythe van Jeanne d’Arc door de revolutionairen gebruikt. Tenslotte kwam het herderinnetje door de schuld van bekrompen prelaten op de brandstapel terecht. Napoleon, bezorgd om de steun van de katholieken, rehabiliteerde Jeanne d’Arc. Na 1815 en de Restauratie van de Bourbons werd ze de heldin van de monarchisten. In 1870 wist de antiklerikale Republiek niet wat ze ermee moest aanvangen. Uiteindelijk werd

KINDEREN ASIELZOEKERS De strijd tegen het coronavirus is één zaak. Migratie is een andere zaak. De regering in Westminster begint te beseffen dat de migratiepolitiek schreeuwt om een oplossing. Zeker nu alles erop wijst dat het Verenigd Koninkrijk afstevent op een harde Brexit.

We komen nog even terug op ons stukje van een week geleden. In het vorige ‘t Pallieterke hadden we het over de illegale migratie die plaatsvindt via het Kanaal tussen Frankrijk en Engeland. Het was politicus en opiniemaker Nigel Farage die de kat de bel aanbond. Farage trok naar de haven van Dover om er reportages te maken over de illegalen die op gammele bootjes het Verenigd Koninkrijk binnen komen. De reguliere media zijn ondertussen ook op dit thema gesprongen en nieuwe feiten komen aan de oppervlakte.

Geen vrachtverkeer, wel boten Niet alleen jonge mannen wagen de oversteek van Calais naar Dover. Cijfers tonen aan dat steeds vaker kinderen op bootjes worden gevonden. Vaak gaat het hier om kinderen die zonder ouders of aanverwanten op de bootjes worden gezet, zo blijkt. Roger Gough, voorzitter van de gemeenteraad in het plaatje Kent, zei afgelopen week dat het aantal jonge asielzoekers in een jaar tijd is verdubbeld. Door het coronavirus is het transport per vrachtwagen sterk teruggevallen. Verstekelingen worden de jongste maanden daarom niet in vrachtwagens teruggevonden, maar wel op kleine bootjes.

Wanneer de kinderen alleen toekomen in de haven van Dover, of in de bredere regio van Kent aan wal komen, worden ze onder toezicht van gemeentelijke diensten geplaatst.

De toestroom van de jonge verstekelingen begint zwaar te wegen op de opvangcapaciteit in Kent. In april van dit jaar werden 450 migrantenkinderen opgevangen. Vorig jaar wa-

Afkomstig van Calais Waarom zetten volwassenen hun kinderen op gammele bootjes? De asielzoekers die vastzitten in kampen nabij het Franse Calais gaan ervan uit dat de leefomstandigheden aan de Britse kant van het Kanaal beter zijn. Sinds het coronavirus is uitgebroken, zijn de kampen in Calais tikkende tijdbommen. Een grote uitbraak van het virus kan in Calais een groot aantal doden veroorzaken. Ouders vinden er dan niets beter op om hun kinderen de oversteek te laten wagen, in de hoop op een gezonder leven in Groot-Brittannië.

Migratie is de jongste dagen weer bovenaan de politieke agenda komen te staan. Niet alleen de toestand in Dover heeft hiermee te maken. Ook de toekomstige migratiewetgeving (post-Brexit) wordt dezer dagen bediscussieerd in het parlement. De minister van Binnenlandse Zaken Priti Patel stelt dat de nieuwe wetgeving moet leiden naar een economie die inzet op hooggeschoolde arbeid.

De regering speelt er mee om een Australisch puntensysteem in te voeren. Enkel wie het Engels machtig is en uitzicht heeft op een kwalitatieve baan, zal het land nog inkomen.

AFD SCHRAPT KALBITZ WEGENS KAMPVUURLIEDJES De relatief jonge rechtse oppositiepartij AfD heeft het in Duitsland bijzonder moeilijk. Onlangs schreven we hier al over de geweldgolf tegen eigendommen en verkozenen, die met instemming van pers en politiek aanhoudend over het land rolt. Een andere succesvolle dreiging is die van de ‘Verfassungsschutz’, de Staatsveiligheid. Die maakt in Duitsland openlijk bekend welke personen, bewegingen en partijen ze volgt. Dat kan voor een partij enorme gevolgen hebben, want militairen, leraars en ambtenaren moeten dan naar de uitgang lopen. De AfD is er dus als de dood voor in zijn geheel door de Verfassungsschutz ‘gevolgd’ te worden.

Om dat te vermijden heeft de AfD een lijst vastgelegd van partijen en verenigingen waarin men als AfD-lid nooit actief mag geweest zijn. Daar staan namen op als Republikaner en NPD, maar ook een minder voor de hand liggende naam als ‘Heimattreuer Deutsche Jugend’ (HDJ).

De HDJ was een jeugd- en jongerenbeweging die zich van 1990 tot 2006 vooral bezighield met het zingen van liedjes rond een kampvuur. Ze was een afscheuring van de bekendere Bund Heimattreuer Jugend (BHJ), die al actief is van in de jaren ’60 tot op heden. Leden ervan waren trouwe bezoekers aan de jaarlijkse IJzerbedevaarten in Diksmuide en de Voorpost-zangavonden. Ze waren bezig met trektochten, volksdans, volksliederen… Veel ‘extreemrechts’ was daar niet aan: ik maakte ooit mee dat een stel zwartgeklede skinheads uit Nederland vol verwachting neerstreek op het BHJ-kampterrein in Diksmuide, tuk op een avondje ‘sieg heil’-brullen met

Vichy en de communisten Tijdens WO II was Jeanne d’Arc een centrale figuur in de mythevorming rond het Vichy-regime. Minder bekend is dat ze ook door het verzet en zelfs de communisten werd geëerd.

Tenslotte waren linkse schrijvers of politici als Louis Aragon en Jean Jaurès grote bewonderaars. Jeanne d’Arc werd net zoals Tijl Uilenspiegel in Vlaanderen in moeilijke tijden een heldin voor alle werk. Of men nu links of rechts was.

Na WO II verminderde de aandacht voor het personage. Al had een Charles de Gaulle het in gesprekken vaak over haar.

Zijn anti-Britse houding maakte dat hij zich graag met Jeanne d’Arc vereenzelvigde. De voorbije decennia was het vooral het Front National dat zich Jeanne d’Arc probeerde toe te eigenen, met tot voor kort een 1 mei-viering aan haar standbeeld in Parijs. Nochtans had het FN geen monopolie op de maagd van Orléans. Nicolas Sarkozy ging graag naar haar geboorteplaats Domrémy. De socialistische premier Laurent Fabius eerde haar ooit in Rouen. En Emmanuel Macron was eregast op een herdenkingsfeest in Orléans. Voor veel politici is Jeanne d’Arc niet alleen het symbool van Frankrijk, maar ook van individueel doorzettingsvermogen.

SALAN

ENGELAND Ook zullen de regels voor Europese onderdanen hetzelfde zijn als voor buitenlanders die uit Afrika, Azië of Zuid-Amerika komen. De Conservatieve regering zegt dat ze geen discriminatie wil invoeren en stelt dat iedere migrant even veel (of even weinig, want de regels zijn strikt) kansen moet krijgen om het Verenigd Koninkrijk vanaf januari 2021 binnen te komen.

Buitenlandse arbeidskrachten Bij de oppositie van Labour zijn ze gekant tegen het huidige voorstel dat momenteel in het Britse Lagerhuis bediscussieerd wordt. De socialisten zeggen dat de regering zich hypocriet gedraagt. In deze coronacrisis is Boris Johnson er als de kippen bij om het personeel in de gezondheidssector te loven en het een hart onder de riem te steken. Wat de conservatieven graag vergeten, is dat een groot deel van de krachten werkzaam in de gezondheidssector migranten zijn.

Bij Labour valt te horen dat er een tegenstrijdigheid zit ingebakken in de plannen van de conservatieven. Enerzijds meer banen in de zorgsector willen creëren, anderzijds de deur dichtdoen voor arbeidskrachten uit het buitenland, die vaak dit werk in de zorg (willen) uitvoeren.

Ook vanuit de Schotse deelstaat komt verzet tegen de migratieplannen van de Conservatives. Ben Macpherson, de Schotse minister bevoegd voor migratie, vraagt aan de regering in Westminster om de plannen te herbekijken. “De coronacrisis maakt duidelijk dat we migranten nodig hebben om de gezondheidssector te laten draaien,” aldus Macpherson. Gezien de grote parlementaire meerderheid waarover Prime Minister Boris Johnson beschikt, zal de migratiewetgeving binnenkort vlotjes door het Lagerhuis geraken.

LVS

Bei uns in Deutschland

‘Duitse extreemrechtsen’. De BHJ begon met een vegetarische maaltijd, ging dan over tot volksdans, begon te zingen met gitaren rond het kampvuur en liet weten dat alcoholgebruik verboden was, maar dat er wel biologisch appelsap was… Waarna de Nederlandse skinheads boos vertrokken.

Die Duitse nazi’s zijn toch ook niet meer wat ze geweest zijn, moeten ze gedacht hebben.

HDJ verboden Helaas ging de BHJ later het IJzerbedevaartkomitee achterna: omdat de vereniging helemaal ten onrechte als ‘extreemrechts’ door pers en politiek verketterd werd, besloot ze zichzelf volledig van alle Duits nationalisme los te snijden.

Net zoals de IJzerbedevaart een bijeenkomst voor ‘verdraagzaamheid’ werd, werd de BHJ de ‘Freibund’ - en zaagde zo de tak af waarop ze zat. De IJzerbedevaart heeft nu nog 100 aanwezigen, de BHJ bestaat nu nog uit 100 leden.

De meer traditioneel gezinde leden van de BHJ stapten in de jaren ’90 op en begonnen de ‘Heimattreuer Deutsche Jugend’ (HDJ). Die vereniging zette zowat 15 jaar de traditie verder: Duits nationalisme, trektochten, natuur, muziek en volksdans. In 2006 echter slaagde de NPD erin verkozenen te krijgen in het deelstaatparlement van Mecklenburg-Vorpommern. Eén van hen was actief in de leiding van HDJ. Van toen af zag links de HDJ als steunpilaar van de NPD en werd een hetze opgestart om een verbod te eisen.

Nadat de organisatie eerst gepest werd met een verbod op het dragen van een jeugdbewegingsuniform, sloeg het Duitse regime in 2009 finaal toe: de toenmalige federale minister

FRANKRIJK

Jeanne d‘Arc opgenomen in het Franse historische canon. Elzas en Lotharingen (haar geboortestreek) waren aangehecht bij Duitsland. Zoals zij ooit de Engelsen uit Frankrijk joeg: dat was een inspiratie om ooit hetzelfde te doen met de Duitsers. Tijdens WO I naaiden sommige Franse soldaten haar beeltenis op hun uniform. Naar analogie met de Franse koningen aan wie men genezende en beschermende krachten toeschreef, gebeurde hetzelfde met de maagd van Orléans.

Right or wrong ren dat er in dezelfde maand nog ‘maar’ 257. We spreken dus bijna over een verdubbeling. Roger Gough trekt alvast aan de alarmbel. De opvang van al deze jonge kinderen weegt sterk door op de gemeentelijke financiën. De sociale diensten kunnen de toevloed niet langer bolwerken, aldus de lokale politicus.

De nationale politiek trekt echter de paraplu open. Volgens de overheid werd het budget om te voorzien in de opvang van jonge kinderen in mei 2019 al sterk verhoogd. Van hogerhand wordt beweerd dat deze gelden moeten volstaan voor het gemeentebestuur van Kent, om de kinderen een deftige opvang te bieden.

9

DUITSLAND van Binnenlandse zaken Wolfgang Schäuble (CDU) verbood de HDJ. Waar in België alleen een rechtbank een vereniging kan verbieden, kan dat in Duitsland met één pennentrek van de regering.

Kalbitz moet gaan We zijn intussen tien jaar verder, de HDJ is niet meer en de AfD is groot. In de deelstaat Brandenburg, het met 2,5 miljoen inwoners dunbevolkte gebied rond Berlijn, haalde de partij in 2019 liefst 23,5 procent van de stemmen en werd zo de tweede grootste. Haar fractieleider in het deelstaatparlement is Andreas Kalbitz (47). Deze Kalbitz, o horror, zong toen hij 20 jaar was mee liedjes met de HDJ rond het kampvuur. De staatsveiligheid lekte dat gewichtige feit naar de staatspers van de ARD. Die maakte het nodige misbaar over de stoute ‘neonazistische’ gitaarspeler en de AfD besloot daarop om Kalbitz als lid van de partij te schrappen.

Andreas Kalbitz is echter niet de eerste de beste: hij was samen met die andere nationalist, Björn Höcke, één van de aanvoerders van ‘Der Flügel’, de intussen ontbonden stroming die de AfD op een rechts-nationalistische koers wil brengen en houden. Benieuwd hoe dit verder gaat, want binnen de AfD is hoegenaamd niet iedereen het hiermee eens: de beslissing tot uitsluiting werd maar genomen met 7 stemmen tegen 5 en 1 onthouding, waarbij de oostelijke AfD’ers pal achter Kalbitz stonden en de AfD’ers uit het westen de doorslag gaven. Voor een partij die vooral sterk staat in het oosten is dat het slechtst denkbare scenario.

HDG

10

Beeldspraak

21 MEI 2020

MEDIALAND

FILM “Syrisch gezin dat visum probeerde te krijgen via Belgische ambassade vangt bot bij mensenrechtenhof.”

Overigens zonder er op te wijzen dat het nieuws toen al meer dan tien dagen oud was. Het “huis van vertrouwen” noemt de VRT zichzelf.

CNN nodigt Thunberg uit op Covid-19-debat

VRT bericht schoorvoetend over overwinning Francken bij EHRM U zal het zich ongetwijfeld nog herinneren hoe in 2016 een advocaat van de PVDA, pardon, het onafhankelijke “Progressive Lawyers Network” toenmalig staatssecretaris voor Asiel en Migratie Theo Francken voor de rechter daagde. Oorzaak was een gezin uit Syrië dat op het Belgische consulaat in Beiroet een aanvraag tot asiel had ingediend.

Zulke aanvragen moeten op het Belgische grondgebied ingediend worden, maar blijkbaar wou men een precedent scheppen, waardoor het in de toekomst zou volstaan dat iedereen die een Belgische consulaat in het buitenland binnenloopt, vervolgens met een asielaanvraag in de hand overgevlogen kan worden naar België.

De kwestie zorgde in 2016 voor nogal wat commotie in de media, waarbij advocate Mieke Van Den Broeck vooral op de VRT zowat een vrij podium kreeg. Theo Francken hield echter voet bij stuk, ook al bleef de advocate verder procederen. Twee weken geleden deed ten slotte ook het Europees Hof voor de Rechten van de Mens een uitspraak in de zaak en gaf Francken finaal gelijk. Een uitspraak die ook in uw krant gestaan heeft, maar bij de VRT weigerde men te berichten over de zaak.

Een kijker kroop uiteindelijk in zijn pen en diende een klacht in bij de ombudsdienst van de VRT. Uit het antwoord dat de kijker kreeg, bleek dat Tim Pauwels zelf ook al bij de nieuwsredactie aangedrongen had om erover te berichten, maar tevergeefs. Theo Francken publiceerde de reactie van de ombudsdienst op Facebook op 15 mei, maar ook dat bleef zonder gevolg. Onze zusterpublicatie SCEPTR berichtte een dag later over de kwestie onder de titel “VRT weigerde te berichten over overwinning Francken voor EHRM” en zie, als bij wonder kwam de nieuwsredactie van de VRT plots tot het inzicht dat het verhaal misschien toch een klein berichtje waard was, want vier uur later prijkte er op de website van de VRT een artikeltje met als titel

ONTDEK ONZE BOEKEN OP WWW.POLEMOS.BE Bestellen kan via onze webwinkel, of telefonisch tijdens kantooruren 03 232 14 17 of via www.bol.com

In het nummer van verleden week kon u ook een stukje lezen onder de titel “Zien we Greta ooit nog terug?” waarin het volgende werd voorspeld: “In de media zullen nog wel een paar pogingen ondernomen worden om haar opnieuw te lanceren, zonder veel succes.” En zie, amper een paar dagen later nodigde CNN Greta Thunberg al uit voor een uitzending over Covid-19. Het spreekt voor zich dat die uitnodiging nogal wat reacties veroorzaakte op sociale media, want de link tussen Greta Thunberg en Covid-19 lag niet meteen voor de hand.

Zelf ontkende ze prompt dat ze uitgenodigd was als Covid-19-experte. Maar waarom was ze dan wel uitgenodigd? CNN wou niet reageren op de bakken kritiek, ook niet toen de nieuwszender gecontacteerd werd door andere media voor een reactie. Sommigen meenden dat vooral de jeugd getroffen zal worden door de gevolgen van de corona-epidemie, en dat het klimaatactivisme van Greta Thunberg dus meer met de bezorgdheid voor de toekomst van de jeugd te maken had dan met het klimaat zelf. Anderen wezen er dan weer op dat Greta Thunberg eind maart zichzelf in quarantaine geplaatst had na een rondreis in Centraal-Europa, waarna ze de symptomen van Covid-19 zou gekregen hebben. Op die manier zou ze dus als ervaringsdeskundige van Covid-19 kunnen aantonen dat ook de jeugd getroffen kan worden door het virus.

Of het allemaal geloofwaardig is, laten we aan het oordeel van de lezer over. In de progressieve media, zoals bijvoorbeeld de Britse The Guardian, was men er in ieder geval snel bij om CNN en Greta Thunberg te verdedigen. Maar het stilzwijgen waarin CNN zich hulde sprak toch boekdelen. Alsof ze zelf ook niet goed wisten waarom ze haar eigenlijk uitgenodigd hadden, behalve dat ze haar al een tijdje op het scherm gemist hadden…

Escape From Pretoria Ontsnappen uit een gevangenis, of op een meer symbolisch niveau uit een beklemmende situatie, is een fantasie van velen en één van de meest besproken onderwerpen in de verhalenwereld. De gevangenisfilm is een populaire categorie waarbinnen doorheen de jaren veel pareltjes zijn ontstaan.

Denk aan klassiekers als “The Shawshank Redemption” (1994), “The Green Mile” (1999) en het legendarische “Papillon” (1973) dat onlangs (2017) opnieuw werd verfilmd. De meeste van deze verhalen worden echter grotendeels uit de duim gezogen, wat natuurlijk de fantasie in de hand werkt. Slechts een handvol films, waaronder “Escape From Alcatraz” uit 1979, vertellen een waargebeurd verhaal. Het onlangs uitgebrachte “Escape From Pretoria” verwijst niet alleen in naam naar zijn voorganger, maar ook in stijl. Een slimme keuze van de redelijk onbekende regisseur Francis Annan.

De sleutel naar vrijheid

Franse krant Libération opnieuw onafhankelijk Een nieuw tijdperk kondigt zich aan voor de Franse krant Libération. De krant zit al jaren in slechte financiële papieren en de laatste reddingspoging dateert van vijf jaar geleden, toen de linkse krant opgekocht werd door Patrick Drahi. De krant kwam daarmee terecht in de groep Altice, die onder meer de krant L’Express bezit, het tv-kanaal BFMTV en de radiozender RMC. De liefde van Patrick Drahi voor Libération lijkt ondertussen toch wat bekoeld. Dat hij ondertussen al enkele tientallen miljoenen euro’s in de krant heeft moeten stoppen, zal er misschien ook iets mee te maken hebben. Volgens interne bronnen zou de krant tegen een schuld van om en bij de vijftig miljoen euro aankijken. Het aantal lezers via het internet is erop vooruitgegaan, maar financieel gezond is de krant dus nog lang niet. Of daar ooit veel beterschap in zal komen, gegeven het linkse tot extreem-linkse lezerspubliek waarop de krant zich richt, is trouwens zeer de vraag.

De krant wordt nu ondergebracht in een eigen fonds, zonder winstoogmerk. Op die manier zou de krant ook haar onafhankelijkheid herwinnen. De constructie doet een beetje denken aan de manier waarop de Britse krant The Guardian gefinancierd wordt, ook met een onafhankelijk fonds. Opvallend: mocht het gebeuren dat de krant toch ooit winst zou maken, dan zal het geld gebruikt moeten worden voor een goed doel, zoals bijvoorbeeld Reporters Zonder Grenzen. Goed dat daar nu dus al over nagedacht werd, maar wij denken toch dat het grootste probleem zal zijn om vers geld binnen te krijgen. Bij The Guardian weten ze er trouwens alles van, want ook bij die linkse krant is het al jarenlang krabben om rond te komen.

“Escape From Pretoria” vertelt het minder bekende levensverhaal van anti-apartheidsactivist Tim Jenkin, die in 1978 samen met mede-ANC-lid Stephen Lee in de zwaarbewaakte Zuid-Afrikaanse gevangenis van Pretoria opgesloten zat. Als activisten werkten Jenkin en Lee voor het Afrikaans Nationaal Congres en streden als blanke Zuid-Afrikanen tegen de apartheid.

Na één van hun vele acties werden ze opgepakt en achter slot en grendel gestopt in de zwaarbewaakte gevangenis van Pretoria. Al werden er veel pogingen gedaan, nog nooit was niemand erin geslaagd om daadwerkelijk uit Pretoria te ontsnappen. Wanneer Jenkin en Lee binnen de gevangenismuren in contact komen met de Franse gedetineerde Leon Fontaine (een fictief personage, vertolkt door Mark Leonard Winter), werken ze samen meer dan anderhalf jaar lang aan hun sleutel naar de vrijheid: een geniale, geruisloze ontsnapping.

Overwinning “Escape From Pretoria” gaat niet al teveel in de diepte. Er wordt vrijwel geen aandacht besteed aan de achtergrond van Jenkin en Lee, of aan een vorm van karakterontwikkeling of psychologische diepgang. De film had hierdoor gemakkelijk een flop kunnen worden, maar regisseur-schrijver Annan pakt het slim aan en focust puur op hetgeen waar het publiek in geïnteresseerd is: hoe hebben de mannen het klaargespeeld om uit zo’n zwaarbewaakte gevangenis te ontsnappen?

De ontsnappingspoging van Jenkin en Lee was bijzonder ingewikkeld en tijdrovend, wat resulteert in een film die puur focust op de vindingrijkheid van het plan en de angst om betrapt te worden. En dat is waar het uiteindelijk in iedere ontsnappingsfantasie op aankomt. Annan weet perfect hoe hij de spanning moet opbouwen en behouden, waardoor je als kijker gegarandeerd op het puntje van je stoel zit, ook als je al weet hoe het verhaal eindigt.

Acteur Daniel Radcliffe is al jarenlang bezig zichzelf los te maken van zijn Harry Potter-imago. De rol van activist Tim Jenkin is voor de acteur weggelegd en daarmee voor Radcliffe een persoonlijke overwinning, naast die van zijn personage.

“Escape From Pretoria” is online te bekijken via verschillende online platformen, inclusief Google Play Movies.

THIRZA NERISSA

Op de praatstoel

21 MEI 2020

11

Pinar Akbas

Groen, CD&V en sp.a zien achter elke heg een Vlaams-nationale fascist. Over de extreemrechtse Turken en hun invloed in de eigen partij zwijgen zij zedig. Vlaams-Turkse mandatarissen en websites lokken Turkse kiezers en dus kunnen de beginselen bij het vuil. Pinar Akbas onderzocht Turks rechts bij Vlaams links. De Vlaams-Turkse is een nationalist en werd, na een ommetje bij de socialisten en de liberalen, lid van de N-VA. De late lentezon verwarmt het stadspark van Hasselt. Geen betere plaats is er voor een anderhalvemetergesprek met Pinar Akbas.

Ze heeft haar telewerkdag afgesloten als kabinetssecretaris van Bert Lambrechts, gedeputeerde van de provincie Limburg voor N-VA. Pinar Akbas (40) heeft op Doorbraak in zeven afleveringen de Turken met een rechts profiel genoemd die stemmen lokken voor Groen, sp.a en CD&V.

Waarom? (lacht) Ik vond dat ik het werk moest doen dat de Vlaamse journalisten laten liggen. Van enkele onder hen heb ik na de reeks de opmerking gekregen dat zij “interessant” was. Niemand van VRT, VTM of een van de duidingsprogramma’s heeft gevraagd om mijn onderzoek, in confrontatie met Vlaams-Turkse politici die ik met naam verwijt van niet op hun plaats te zijn bij de partij waartoe zij zich bekennen, te verdedigen. De politiek correcte media vallen Vlaams links niet graag lastig.

Er was een probleem om te onderzoeken?

Het idee om de netwerken van de Vlaams-Turkse politici te ontrafelen is ontstaan nadat de Brusselse PS’er Emir Kir uit de Parti Socialiste werd gezet omwille van zijn banden met de Grijze Wolven. Af en toe is er een eenmalig artikel in Humo, De Mor-

gen of De Standaard over de Grijze Wolven en dat slingert dan tussen twee polen. Voor de ene journalist is het folklore, voor de andere een terroristensociëteit. Geloof mij, het zijn geen folkloristen; neem die mensen en hun greep op de Vlaamse Turken ernstig. Emir Kir is burgemeester van Sint-Joost-tenNode en Kamerlid, een nationale figuur. Mij intrigeerde al langer de schijnheiligheid die hangt over de Vlaams-Turkse politici van de progressieve partijen Groen, sp.a en CD&V. Die partijen hebben lokvogels in hun rangen die heulen met de Grijzen Wolven of juichen voor de autocratische tot fascistoïde AKP van Erdogan. De kwestie is klaar:

Hoe reageren Groen, sp.a en CD&V op uw artikelen?

Van geen enkele partij die ik noem, van geen enkele politicus die ik noem, kwam er een reactie.

Zij denken: laat het onweer overwaaien, onze kiezers zijn belangrij-

U bent nationalist?

Nationalisme is gemeenschapsvorming, is een gevoel van trots overbrengen en dat in gezonde dosissen. Het mag geen fanatisme worden, zoals het fascistoïde AKP-nationalisme van Erdogan. Mijn culturele bagage is Turks: ik leef Turks, ik eet Turks, ik drink thee, ik spreek Turks met mijn ouders. Ik ben Vlaams én Turks, en dat kan je samen beleven. Voor ik naar dit gesprek kwam, hoorde ik een jongetje een Turks liefdeslied zingen, begeleid door Turkse instrumenten en ik heb gehuild van ontroering. Het kemalisme van Mustafa Kemal Atatürk, de traditie waarin ik thuis in Limburg ben opgevoed, was een gezond en modern nationalisme. Het is geen perfect nationalisme, want er zijn nadien fouten gemaakt door andere etnisch-religieuze minderheden te vervolgen. Het kemalisme is in zijn hedendaagse toepassing niet con-

“Geloof mij, Grijze Wolven zijn geen folkloristen.” wat doen de Turks-Vlaamse militanten van die club bij Vlaams links?

Het antwoord is kort samengevat: zij leveren aan de drie linkse partijen Turkse stemmen en de partijleidingen vinden dat uitstekend. De politieke Turken die ik portretteer zijn meer lokale mandatarissen dan Emir Kir. De enige nationaal zichtbare linkse politieke Vlaams-Turkse

Francken en Akbas Pinar Akbas schreef in 2018 een portret over de emancipatie van twee Turkse vrouwen, een weergave van de trajecten van haar en haar moeder. Mama Akbas is ondernemend en opende de eerste kebabzaak in Noord-Limburg, vader was mijnwerker in Heusden-Zolder.

“Mijn ouders waren rebellen en droomden van het socialisme en het communisme, zij dweepten met de progressieve dichter en banneling Nazim Hikmet. Vader en moeder gingen tot hun elfde naar school en leefden in hun jeugdjaren in een cultuur van staatsgrepen. Turkije was voor hen een open gevangenis.

Hun provincie, Yozgat, is een rare mengeling, enerzijds een broeihaard van islamisten met sharia, tulbanden en baarden en anderzijds bergdorpen met alevieten waar meisjes wandelen in shorts en hemden met korte mouwen.

Alevitische dorpen hebben een revolutionaire traditie en opstandelingen werden er vaak verstopt in de stallen. Mijn moeder las op haar 15e Gorki en Dostojevski. Ik werd in mijn Limburgse jeugd verdraagzaam opgevoed en mocht op mijn 14e op mijn eentje naar Pukkelpop. Alhoe-

is Groen-voorzitter Meyrem Almaci.

Haar Vlaams-Turkse volgelingen weten van waar de wind komt. In Aalst riep de groene politica Fatma Yildiz op om tijdens de ramadan, als teken van solidariteit, de gebedsoproep te laten klinken vanop een minaret. Dat is politieke islam en politieke recuperatie, en absoluut te vermijden.

Foto An Clapdorp - Doorbraak

“Vlaams links knuffelt enthousiast Turks rechts”

wel, op mijn 15e spaarde mama voor mijn bruidsschat. Van mij werd verwacht dat ik een Turkse aleviet zou trouwen en kinderen hebben. Zo is het niet gelopen, wat niet geleid heeft tot een breuk. Mijn ouders zijn schatten.”

Na haar artikel ontving Pinar Akbas een uitnodiging van Theo Francken, toen staatssecretaris voor Migratie. Zuhal Demir, staatssecretaris voor Gelijke Kansen, was eveneens aanwezig. Pinar Akbas: “Boeiend vond Francken dat ik schreef vanuit de praktijk, wat een verrijking was van wat hij opstak van studies en wetenschappers. Na dat gesprek stopte ik als verpleegkundige bij een revalidatiecentrum in Herkde-Stad en begon op het kabinet van Zuhal Demir. Dat liep ten einde toen N-VA na de commotie over het Marrakesh-pact einde 2018 uit de regering Michel vertrok.”

ker dan de partijbeginselen. Nu, ik zal niet nalaten om op deze kwestie te blijven hameren. Wat wel te verwachten was, is de stroom aan scheldwoorden en verwensingen van Turken in Vlaanderen op de sociale media. Zij verwijten mij dat ik een landverrader ben, (lacht) niet van België of Vlaanderen, maar wel van Turkije en dat ik islamofoob ben, een slechte vrouw, een onwaardige, een saboteur, enzovoort.

Ergerlijker is dat de reeks geen Vlaamse Turken met intellectuele bagage, ik denk aan advocaten, geneesheren, leraars, columnisten, prikkelt om hun mening neer te pennen. In het Vlaams-Turkse milieu hangt een sterke sociale druk, een houding van zwijgen als vermoord. Die houding is sterker geworden na de geënsceneerde coup van 2016, waarna Erdoganisten en Gülenisten het tot in België hebben uitgevochten.

U bent aleviet?

Bij de moslims staat God centraal, bij de alevieten staat de mens centraal. De alevieten belijden een liberale vorm van de islam, échter (krachtig, nvdr.) zij behoren wél tot de Turkse patriarchale cultuur en gewoonten, wat deels deze vrijheid dempt. Ik denk aan het weggeven van de bruid door de ouders, aan de maagdelijkheidsobsessie. De alevieten zijn niet aanvaard door de Turkse moslims en worden reeds eeuwen vervolgd of gemarginaliseerd. Ondanks het feit dat Turkije officieel een seculiere republiek is en er zoveel etnisch-religieuze minderheden zijn, staat de islam als godsdienst in hun paspoort vermeld. Je kan de alevieten en hun plaats in de samenleving wat vergelijken met die van de joden in de diaspora.

sequent met zijn uitgangspunten.

Turkse inwijkelingen vormen een hecht blok?

Een grote hinderpaal voor de integratie is de import van bruidegoms en bruiden uit het moederland. Elke generatie herbegint haast vanaf nul. Er zijn weinig tot geen gemengde huwelijken in Limburg, ook niet binnen de groep van alevieten, alhoewel bij hen de afstand kleiner is. Een vriendin van de jaren negentig die vrijer opgevoed is in Vlaanderen dan ik en gestudeerd heeft, is ondanks die troeven alsnog getrouwd met een import-Turk. De cyclus begint telkens opnieuw. De meer ambitieuzen van die nieuwe stellen volgen een taalcursus om zich thuis te voelen in het land van aankomst. Veel vrouwen uit Turkije die hier wonen weigeren echter om Nederlands te leren, om bij te dragen tot de samenleving. Dat zal in de volgende vijftig jaar niet veranderen, zeker niet met een hypernationalist als Erdogan die hier veel kiezers heeft.

Turkije kiest voor de islam en rechts? (zucht) Ja, ik citeer de auteur en atheïst Aziz Nesin uit de jaren zeventig. Hij zei dat 60 procent van de Turken dom is. Saddam Hoessein domineerde zijn volk met de koran in de hand op een podium, en staatshoofd Erdogan imiteert hem volledig. Zijn gesmaakte slagzinnen luiden: “De moslims zijn sterk”, “Het Westen is slecht”. Spijtig dat ik het moet vertellen, maar de Turken zijn een slaafs volk en lopen rond inhoudelijke argumenten.

De Turkse pers is gemuilkorfd?

Ja. Er zijn weinig uitzonderingen, weinig vrije stemmen. De Turk-

se journalist Can Dündar leeft in ballingschap in Berlijn. Ik hou van Musa Kart, een rebelse tekenaar in Turkije, waarover ik een portret schreef in “Vanmol’s hoop”, een boek van 2019 van Erwin Vanmol, naar aanleiding van zijn twintig jaar als cartoonist.

Kart heeft in de gevangenis gezeten omwille van zijn werk en leeft in Turkije, waar het voeren van oppositie, het uiten van kritiek, gevaarlijk is.

De Euro-islam zal redding brengen?

Laat u niet bedonderen. Ik geloof niet in een Euro-islam. Binnen de Turkse gemeenschap in België kan die nooit wortel schieten door de druk en de invloed hier van Diyanet, het Turkse ministerie voor godsdienstzaken. Zie opperleider Ali Erbas die bij de opening van de ramadan haat predikte tegen homo’s. President Recep Tayyip Erdogan verdedigde Erbas meteen na protesten van een mensenrechtengroep en Turkse advocaten. De critici van Erbas werden, als een automatisme, beschuldigd van islamofobie, de bekende dooddoener.

Onze Nederlands-Turkse columniste Ebru Umar werd in 2016 gevangen genomen in Turkije.

Haar verhaal heb ik van dichtbij gevolgd. Ik ben islamkritisch, ik wil niet kwetsen en zal ook positieve zaken melden in mijn teksten over Turkije. Ik heb lovend geschreven over de coronapolitiek van Ankara.

Ik ben ongelovig, maar respecteer elke religie en beschouw het als een troost.

Bij mijn katholieke patiënten in Herk-de-Stad vroeg ik dikwijls of ze gebeden hadden. Je zag dan als reactie op die vraag dat zij aan het bidden gingen.

DENK is een Turkse partij in Nederland, zal zij hier navolging krijgen?

DENK en een eventuele kopie in België zal de integratie bemoeilijken. DENK is een lokale vestiging van het fascistoïde AKP van Erdogan. Ik ben er vast van overtuigd dat Emir Kir in 2024 in de kiesstrijd zal stappen met een dergelijke pro-Erdoganpartij en dat zal het samenleven tussen Turken en de Vlamingen verder ontregelen.

Een herovering van West-Europa op de islam is een droom van radicaal-rechts?

Een herovering, een reconquista is onmogelijk, zal niet gebeuren, is schadelijke romantiek. Migratie, zeker in een mobiele en open wereld, is iets van alle eeuwen. We moeten zorgen dat we de seculiere moslims meer betrekken in de maatschappelijke debatten over samenleving, onderwijs, taal, integratie en dergelijke.

FRANS CROLS https://doorbraak.be/?dossier=turks-nationalisme

12 Cultuur

21 MEI 2020

GESCHIEDENIS

Rodin, Meunier Vlassov en het Russisch en Minne

Bevrijdingsleger

Vraag: Welk land leverde de meeste buitenlandse soldaten aan het Duitse leger tijdens de Tweede Wereldoorlog? Antwoord: de Sovjet-Unie. Bekendste militair in Duitse dienst: Sovjetgeneraal Andrey Vlassov.

Vlassov in het midden met bril (1944) (Foto Bundesarchiv, Bild 146-1976-114-32) Het aantal Sovjethelpers wordt op minimum 600.000, maximum 1 miljoen mannen (en ook wat vrouwen) geschat. De helft onder hen waren Russen, gevolgd door honderdduizenden Oekraïners, mannen uit de Kaukasus en zelfs Aziaten. Ze verafschuwden soms de communisten nog meer dan de nazi’s of ze schaarden zich liever aan Duitse zijde dan de hongerdood te sterven in de Duitse krijgsgevangenkampen. Ze lieten zich soms aan het eind van de oorlog inlijven omdat ze niet ten onrechte geloofden dat ze vreselijk gestraft zouden worden bij een Sovjetzege, want ze hadden niet “tot de laatste man” gevochten.

De Sovjetvrijwilligers De meesten dienden als “Hilfswilliger” (vrijwilliger zeg maar) in compagnies voor transport van voeding en munitie, hulppolitie en hospitaalassistentie, guerrillabestrijding, administratie van de bezette gebieden en kampbewaking.

Berucht werden vooral de “Osteinheiten”. Die bestonden uit “Ostbataillonen” en waren nauwelijks te onderscheiden van geregelde Duitse troepen. De mannen werden vooral in krijgsgevangenkampen gerekruteerd. Naast hen stonden de “Ostlegionen”: bataljons uit hetzelfde Sovjet-minderheidsvolk die zich illusies maakten over de Duitse oorlogsdoeleinden.

De “Osteinheiten” werden berucht. Ze kenden dikwijls de streek en de taal en werden bij voorkeur ingezet in de voortdurende strijd tegen de partizanen, zodat geregelde Duitse troepen vrijkwamen voor het front. Ze kenden geen genade, want ze wisten wat hun lot zou zijn bij een Sovjetzege. Maar ze persten ook de bevolking af, waren corrupt en gedroegen zich geregeld ongedisciplineerd met rellen en zelfs muiterijen tot gevolg. Een groot deel onder hen werd daarom naar het Westen verplaatst (o.a. naar dit land), waar de verleidingen minder groot waren en ze niet konden deserteren. De “Osteinheiten” stonden altijd onder Duits bevel en hadden geen eigen aanvoerders.

De ideologie verbiedt een Russisch leger Achteraf leek een Duitse nederlaag onvermijdelijk en werd er voortdurend geschermd met de catastrofes van Karel XII van Zweden en Bonaparte. Maar dan vergeet men dat de Polen ooit Moskou veroverden en er een monnik op

de troon plaatsten, dat de Britten en Fransen de Russen versloegen in de Krimoorlog en dat de Duitsers in 1918 Rusland op de knieën kregen. De Duitse officieren maakten in 1941 en 1942 geregeld mee dat hun soldaten als bevrijders verwelkomd werden, al duurde de euforie niet lang.

Konden de Duitsers de oorlog niet beslist hebben door een beroep te doen op al de slachtoffers van de communistische tirannie?

Sommige Duitse militairen speelden met de gedachte een echt Russisch leger te vormen toen bij het tegenoffensief van de Sovjets einde 1941 het Duitse front bijna in elkaar stortte. De Duitse verliezen waren schrikbarend hoog. Maar Hitler en Himmler wilden zelfs geen seconde die mogelijkheid overwegen, want ze stond haaks op de nazi-ideologie. De bedoeling van de oorlog was “Lebensraum” te veroveren en de Sovjet-autochtonen waren alleen goed genoeg om als lijfeigene te werken en later op te hoepelen of te creperen. Na de “Endsieg” zaten ze op langere termijn in de weg van de toekomstige Duitse landverhuizers.

Boeren die de Sovjet-collectivisatie hadden overleefd, hoopten eventjes op een eigen boerderijtje en merkten vlug dat de Duitsers de gehate kolchozen en sovchozen in stand hielden, want de bezetter kon zo gemakkelijker de hele landbouwopbrengst buit maken.

Een echt Russisch leger kon ook wel eens patriottische gevoelens beginnen koesteren en zich tegen de Duitse bezetter keren. Begin 1943 begonnen de krijgskansen te keren. Misschien viel er op louter propagandaterrein te scoren met anticommunisten uit de Sovjet-Unie. Hier kwam Andrey Vlassov van pas.

De communist wordt (misschien) anticommunist Vlassov is een van die raadselachtige figuren uit de oorlog. De Rus nam als achttienjarige al dienst in het Rode Leger en vocht mee in de burgeroorlog tegen de Witten.

Hij bleef na de overwinning bij het leger en klom vlug op. Hij werd lid van de communistische partij en tijdens de grote terreur (1937-38) van Stalin veroordeelde hij als lid van de krijgsraden medeofficieren op grond van absurde beschuldigingen. Meer dan 70 procent van alle Sovjetgeneraals en admiraals eindigde voor het executiepeloton. Er kwamen dus interessante betrekkingen vrij en op zijn 38ste

was Vlassov al generaal-majoor. Hij leidde een elitedivisie die tijdens de Duitse opmars niet in elkaar stortte, maar zich uit de Duitse omsingeling kon bevrijden. Vlassov werd luitenant-generaal en zijn foto verscheen in de Pravda.

Hij vloog naar het belegerde Leningrad (nu Sint-Petersburg) en kreeg de opdracht de Duitse omsingeling te breken. Hij drong met zijn leger de Duitsers terug, maar de Sovjetlegers ten zuiden en ten noorden van zijn troepen mislukten in hun offensief en Vlassov en zijn soldaten werden in juli 1942 opgeofferd. Hij kon zich 10 dagen verbergen, maar werd verklikt en gevangen genomen. Tijdens zijn gevangenschap liep hij over. Was het verontwaardiging over het gruwelregime van Stalin zoals hij zei?

Of plat opportunisme zoals de Sovjets zegden? Of een mengeling van beide? We weten het niet en alleen Vlassov zelf kende zijn echte motieven. Mensen vertelden of schreven tijdens de Stalin-dictatuur wat men graag hoorde en deelden soms hun intiemste gedachten zelfs niet met hun eigen familie.

Opgehangen Begin 1943 stichtte Vlassov een Russisch Bevrijdingscomité dat een Russisch Bevrijdingsleger op de been bracht. Dat bleef theorie. Honderdduizenden Russen in Duitse dienst en onder Duits bevel kregen wel een schouderstukje op hun uniform, maar in de praktijk verbood Hitler ieder initiatief voor een leger onder Russisch bevel tot in september 1944 het water aan de Duitse lippen stond. Traag begon de rekrutering voor het Vlassov-leger. Een eerste divisie van 18.000 mannen kwam een paar dagen in actie aan het Oostfront in februari 1945. Een tweede divisie bestond meer op papier dan in de werkelijkheid. In mei 1945 assisteerde de eerste divisie tijdens de laatste oorlogsdagen Tsjechische communisten bij een Praagse opstand tegen de Duitsers, waarschijnlijk in de hoop op clementie te kunnen rekenen.

De Sovjets namen Vlassov en zijn manschappen gevangen en voerden de generaal naar Moskou. Hij kreeg een proces, maar aan de uitkomst twijfelde niemand. Vlassov en elf van zijn belangrijkste officieren werden in 1946 opgehangen.

Tot vandaag wordt er in Rusland gediscussieerd over zijn ware intenties.

JAN NECKERS

Museum M in Leuven had midden maart een expo klaar die nu eindelijk aan het publiek kan getoond worden. Ze illustreert de invloed van de middeleeuwse beeldhouwkunst op het werk van Auguste Rodin, Constantin Meunier en George Minne.

Tentoonstellingen over de invloed van de middeleeuwse beeldtaal op de latere schilderkunst zijn er bij de vleet. Zelden wordt er aandacht besteed aan de doorwerking van de middeleeuwen in de beeldhouwkunst. M Leuven doet dit nu met de focus op Auguste Rodin (1840-1917), Constantin Meunier (1831-1905) en George Minne (1866-1941). Dat is merkwaardig, want deze drie kunstenaars zijn protagonisten van de revolutie in de beeldhouwkunst op het einde van de negentiende eeuw. Alle drie ontwikkelden ze een vernieuwende beeldtaal. En toch valt die terug op eeuwenoude middeleeuwse tradities, zo laat deze tentoonstelling zien.

M Leuven bezit een rijke verzameling middeleeuwse beeldhouwkunst met internationale allure. Daarnaast heeft het museum ook een klein, maar uitgelezen geheel van beelden van Constantin Meunier. Dit komt omdat hij, tijdens zijn meest productieve en geïnspireerde jaren, leraar was aan de Leuvense academie. Daarom is M de juiste plaats om deze tentoonstelling, samen met de Koninklijke Musea voor Schone Kunsten van België en het Musée Rodin in Parijs, waar te maken.

Rodin en Meunier kenden elkaar zeer goed, zo blijkt uit hun correspondentie. Beiden hadden een zeer goede kennis van de middeleeuwse kunst en waren er bewonderaars van. Op de muren van de expozalen kan je citaten lezen die dit onderstrepen. Onder andere van Rodin, die een boek schreef over de Franse kathedralen: “Mijn eigen vooruitgang in de studie en inzicht in de gotiek toelichten, is onbegonnen werk. Uiteraard heeft dit onderzoek mijn beeldhouwwerk beïnvloed en flexibiliteit, diepte en levendigheid in mijn modellering geblazen.” Ook de Gentse beeldhouwer George Minne is hier op zijn plaats. Hij kende Meunier via het Brusselse artistieke milieu en hij was naar Parijs getrokken om er als leerling te werken in het atelier van Rodin. Van de drie kunstenaars is de inspiratie die Minne putte uit de middeleeuwen allicht het duidelijkst. In zijn tijd werd hij omschreven als “een gotische ziel”.

Puddelaar en pleurant Rodin, Meunier en Minne: drie kunstenaars die elkaar kenden, die zich alle drie lieten inspireren door middeleeuwse kunst, maar ook drie persoonlijkheden die op hun eigen manier naar de middeleeuwen keken en deze inspiratie op een hoogst persoonlijke manier in hun oeuvre verwerkten. Dit is een interessante basis voor een tentoonstelling en het zijn sterke ensembles die M Leuven heeft samengebracht.

“Christus op de koude steen” was een populair thema in de middeleeuwen. De expo toont een exemplaar van omstreeks 1500 uit het befaamde Borman-atelier en plaatst er “De Puddelaar” (1886) bij, het beeld dat Meunier maakte van een arbeider die in het gesmolten ijzererts moest roeren, en het overbekende “De Denker” (1881-82) van Rodin. De gelijkenissen in de composities zijn treffend. De “pleurant”, een bewener die in de middeleeuwen rouw uitdrukte, is eveneens een inspiratiebron voor de drie beeldhouwers.

We zien drie pleuranten van het graf van Filips de Stoute uit het begin van de vijftiende eeuw. Ze zijn vergezeld door “De drie heilige vrouwen bij het graf” (1896) van Minne en “De Smart” (1888) van Meunier (zie afbeelding). De houding van de personages en hun verdriet zijn dezelfde als die van de gotische beelden. Ook Rodin had de pleuranten voor ogen toen hij zijn monument voor de “Burgers van Calais” creëerde.

De expo toont nog heel wat meer werk van de drie kunstenaars naast hun middeleeuwse voorbeelden, zoals de Maria lactans, de piëta en de graflegging.

Wie de tentoonstelling wenst te bezoeken, dient vooraf een tijdslot, dat telkens anderhalf uur duurt, te reserveren. Maximum vier personen zullen tegelijk het museum kunnen binnengaan. Bezoekers zullen zo de kunst voor zich alleen hebben. Of toch bijna.

MMMV Tentoonstelling “Rodin, Meunier & Minne”, nog t.e.m. 30 augustus 2020, M - Museum Leuven, www.mleuven.be.

Actueel

21 MEI 2020

13

Erdogan start gevaarlijke Covid-19 in Zuid-Afrika Meer dan medische hetze in Turkije Een Turks tijdschrift publiceerde een artikel waarin niet-Turkse en niet-islamitische minderheden beschuldigd werden van medeplichtigheid aan de jammerlijk mislukte staatsgreep van 2016. Volgens de Turkse regering was het brein achter die coup Fethullah Gülen, een radicale en zeer invloedrijke islamitische leider, die lange tijd een medestander was van Erdogan.

Bij de mensen die met naam genoemd worden als medeplichtigen is ook de oecumenische patriarch Bartholomew, de meest gezaghebbende figuur in het oosterse orthodoxe christendom. “Oecumenisch” verwijst hier naar het feit dat het gezag van patriarch Bartholomew door alle oosterse orthodoxe kerken wordt erkend. De christenen in Turkije zijn politiek en maatschappelijk volledig machteloos.

Het is ondenkbaar dat zij een rol zouden kunnen spelen bij een staatsgreep en het is nog ondenkbaarder dat zij dat zouden durven. Ze zijn altijd al angstvallig voorzichtig geweest.

Ach, een artikel in een tijdschrift? Moet men daar zo zwaar aan tillen? Nee, in een normaal land niet. Maar in een land als Turkije, waar de censuur meedogenloos en alomtegenwoordig is, kan zo’n artikel alleen maar verschijnen als het minstens impliciet goedgekeurd werd door de regering… En dat is natuurlijk wel politiek relevant. Het is een heel veeg teken voor de christelijke minderheid in Turkije. In een land dat zo verziekt is door genocidaire islamitische haatpropaganda als Erdogans Turkije, ligt de drempel voor geweld tegen christenen héél laag. Zo’n artikel kan gemakkelijk leiden tot moorden en pogroms.

Onheilspellend De Turken gebruiken vaak een scheldwoord dat letterlijk vertaald “restanten van het zwaard” betekent, of “overblijfsel van het zwaard”. Een vrijere, maar duidelijkere vertaling zou zijn “overlevende van het zwaard”. Het verwijst naar de overle-

venden van massamoorden op Armeniërs, Grieken en Assyrische christenen die in het Ottomaanse Rijk werden gepleegd. Als een Turk dat tegen een moslim zegt, is dat een grove belediging, want hij beschuldigt hem er dan van een christen te zijn. Nog erger dan een beest dus. Als hij het tegen een christen zegt, betekent het eigenlijk: “Ze hadden jou toen ook met het zwaard moeten afmaken. Je bent hier alleen maar omdat dat jammer genoeg niet is gebeurd.” Vergelijk het met de Hutu’s die de Tutsi’s kort voor de genocide van 1994 “kakkerlakken” begonnen te noemen. En kakkerlakken, zoals iedereen weet, zijn ongedierte dat verdelgd moet worden.

De uitdrukking “overblijfselen van het zwaard” krijgt pas echt een angstwekkende politieke inhoud als men weet dat president Erdogan die term opnieuw gebruikte tijdens een officiële briefing over corona. Hij zegde letterlijk: “We zullen niet toestaan dat terroristische ‘overblijfselen van het zwaard’ proberen hun activiteiten verder te zetten. Hun aantallen zijn kleiner geworden, maar ze bestaan nog.” Wat eerst cafépraat was, wordt nu verheven tot officieel discours… Officieel zijn de Turken negationisten als het om de Armeense genocide gaat. Maar in werkelijkheid zijn zij - op enkele uitzonderingen na - heel trots op de massamoorden die hun voorvaderen toen pleegden. En Erdogan behoort dus duidelijk niet tot die uitzonderingen.

In samenhang met de beschuldigingen tegen patriarch Bartholomew is dat allemaal heel, heel onheilspellend…

PAUL BAÜMER

Links geweld in Duitsland Extreemlinkse activisten zijn de vermoedelijke daders van een aanslag op de woning van de fractievoorzitter van een lokale partij “Bürger für Frankfurt” (BFF), Mathias Mund. Woensdagnacht 13 mei besmeurden ze de gevel van de woning met bruine verf en spoten ook slogans op de garage. Het ging waarschijnlijk om een mengeling van verf en stalmest. De relschoppers staken de brievenbus vol met zuurkool.

De voorzitter van de kiesvereniging BFF is gehuwd met Heidi Mund, die onder andere schrijfster is. Beiden zijn actief in een vereniging voor het ongeboren leven en zijn dus tegen abortus. Vorige week hadden extreemlinkse verenigingen opgeroepen “Frankfurt te denazificeren” en “rechtse ideeën en overtuigingen” aan te pakken. Daartoe hadden ze een kaart van Frankfurt verspreid met daarop de adressen van studentenverenigingen, politici, anti-abortus-activisten en partijsecretariaten van FDP en CDU. Op de garage van de familie Mund stond de slogan geschilderd: “ultrachristelijk” en “rechtsradicaal”.

Mund vindt de aantijgingen “waanzinnig” en reageert: “Men wordt in een hoekje gezet, waar men niet thuishoort.” Hij en zijn vrouw zien zichzelf als “conservatief en vanzelfsprekend christelijk”.

Angst regeert in de buurt Mund kreeg van de veiligheidsdienst, de Verfassungsschutz, geen waarschuwingen of tips, maar kreeg die wel via kennissen. Daarom vroeg hij om politiebescherming in de wijk, “spijtig genoeg zonder gevolg”. De politie is een onderzoek gestart en wil daarom geen verdere gegevens verstrekken over de gebeurtenissen.

Aan de media bevestigde de Verfassungsschutz wel dat ze kennis had genomen van de campagne van allerlei linksradicale verenigingen en dat ze verdere aanslagen spijtig genoeg niet kon uitsluiten.

Het voorval zelf, de aanslag op de woning van Mund, werd door de Verfassungsschutz bestempeld als “een milde vorm van homevisit”. Het gaat niet “om gerichte agressie tegen lijf en leven”, maar louter om “voertuigen, woningen en andere bezittingen” die “beschadigd of vernietigd” worden. De extreemlinkse aanvallen, die intussen iedereen treffen die niet links van het politieke centrum zit, hebben Mund geschokt. Volgens hem gaat het om niet minder dan “terroristische methoden” en moet hiertegen in alle duidelijkheid worden opgetreden.

PIET VAN NIEUWVLIET

nachtmerrie?

Met (tot heden) iets meer dan 200 doden kan Zuid-Afrika in vergelijking met Europa niet klagen. Maar achter de hoek loeren economische ineenstorting en honger. Om van de politieke gevolgen maar te zwijgen.

Kon de inperking (of ophokplicht) in het land die op 27 maart begon en sindsdien verlengd werd op sterk begrip van de bevolking rekenen (87 procent schaarde zich achter de maatregelen), dan is sinds 1 mei door de trage afbouw - die in vijf fasen gebeurt - die steun sterk afgenomen. Zelfs prof. Salim Abdool Karim, de voornaamste medische adviseur van de regering, begint aan de voortzetting ervan te twijfelen. Die inperking hield immers niet alleen de inzet van het complete leger in (zo’n 75.000 man), maar ook de instelling van de avondklok naast de sluiting van heel wat bedrijven en een strikte beperking op de verkoop van allerlei waren als kledij, wijn, sigaretten of warm eten. De gevolgen waren niet te overzien. Op dit ogenblik zou meer dan de helft van de volwassen Zuid-Afrikanen hoogstens nog voedsel kunnen aankopen voor drie weken en een vijfde zelfs maar voor één week. Het resultaat is dan ook dat gemeenschapswerkers vrezen dat duizenden mensen in de komende maanden zullen omkomen, niet door het virus maar van honger.

Dilemma Zoals elders kampt de Zuid-Afrikaanse regering met de vraag hoe snel een normalisering kan worden doorgevoerd. Zo zou president Ramaphosa door de inperking te verlengen tijd willen winnen omdat er anders voor een sterke uitbraak wordt gevreesd. Bepaalde modellen voorspelden immers een piek in augustus en september, waarbij tienduizenden zouden overlijden.

Anderzijds wordt er op gewezen dat de versoepeling te traag verloopt. De economische impact van de inperking zou immers tot 29 keer groter zijn dan de gevolgen van het virus zelf.

De voedselnoden zijn intussen zo groot geworden dat zelfs de middenklasse erdoor getroffen wordt. Volgens econoom Dawie Roodt kan het publiek de huidige situatie dan ook niet lang meer aan. Het dreigement dat de maatregelen zouden worden teruggedraaid als de geleidelijke afbouw tot meer ziektegevallen zou leiden, is volgens hem dan ook hol. De weerstand daartegen zou veel te groot zijn.

Onvoldoende Ook Mike Schüssler, hoofdeconoom van Economists.co.za, liet uitschijnen dat de geleidelijke versoepeling niet volstond. Zo zou de vrijmaking begin mei slechts tussen 200 tot 250 miljoen euro van de normale 700 miljoen euro die de Zuid-Afrikaanse economie dagelijks produceert, opleveren.

Daarbij verloopt het gedeeltelijk of volledig heropenen van zekere bedrijven te willekeurig en de aangekondigde regels zijn soms gewoon absurd. Zo is de aankoop van winter- en kinderkledij vrij, maar van schoenen niet. Of mogen alleen handboeken worden verkocht, maar geen andere.

Kortom, de druk op Ramaphosa en de Bevelsraad (de Zuid-Afrikaanse versie van onze Veiligheidsraad) om de afbouw van de beperkingen sneller te laten verlopen, neemt alsmaar toe.

Dr. Roelof Botha, economisch raadgever bij de Optimum Beleggingsgroep, waarschuwde zelfs voor een bankroet als men niet sneller zou handelen. Botha klaagde trouwens ook de ideologische aanpak van de regering aan. Zo wordt de private sector te weinig de vrije hand gegeven. Vele ondernemingen zouden volgens Botha gerust kunnen openen zonder dat dit grote gezondheidsrisico’s zou inhouden. Zelfs Trevor Manuel en Tito Mboweni, voormalig en huidig minister van Financiën, hadden hun bedenkingen.

Politiek in het spel Tot dusver hechtte ook de Zuid-Afrikaanse Bevelsraad het grootste belang aan de adviezen van medische deskundigen. Opvallend daarbij is de rol van de ministers Mkhize (Volksgezondheid) en Dlamini-Zu-

ma (Coöperatief Bestuur en Traditionele Zaken), beiden dokter van beroep. Maar de inperkingsmaatregelen komen volgens Jo-Ansie Van Wyk, gezondheidsspecialist aan de Unisa-universiteit, de overheid ook goed uit. Niet alleen is de regering de verschaffer van sociale toelagen, ze heeft ook de uitdeling van de broodnodige voedselpakketten eenzijdig naar zich toegetrokken.

Om nog te zwijgen over het feit dat de huidige maatregelen zonder enige democratische controle kunnen worden doorgevoerd.

En net dit laatste kan de ANC-regering in moeilijkheden brengen. Zo schreef analist dr. Ralph Mathekga dat Zuid-Afrika zo maar niet de ‘Chinese manieren’ zoals de avondklok kan overnemen. Rechtslui stellen trouwens reeds de geldigheid van de Nationale Bevelsraad in vraag, terwijl twee oppositiepartijen, de Democratische Alliantie en het Vrijheidsfront Plus, de zaak bij het Grondwettelijk Hof zijn gaan aanvechten. En dan is er nog de zaak van de aanwerving voor een jaar van zo’n 187 man Cubaans medisch personeel. Daar is een bedrag van 22 miljoen euro mee gemoeid, zijnde 120.000 euro per Cubaan, het dubbele van wat een Zuid-Afrikaanse arts in openbare dienst verdient. Dit bracht de Zuid-Afrikaanse Medische Vereniging er toe te verklaren dat men dit geld beter kon spenderen door gepensioneerde of werkloze geneesheren uit eigen land terug in dienst te nemen. Daar komt nog bij dat Cuba het uitzenden van medici als een bron van inkomsten beschouwt.

Volgens Prisoners Defenders, een Spaanse NGO, zouden die dokters uiteindelijk maar 10 tot 25 procent ontvangen van het salaris dat de gastheerlanden aan hun regering betalen. In 2016 bijvoorbeeld zou dat Cuba 10,5 miljard euro hebben opgebracht.

Kortom, volgens politiek analist André Duvenhage heeft het vertrouwen van de bevolking in de regering een flinke klap gekregen, terwijl president Ramaphosa zelf als ‘moedeloos’ overkomt. Meer en meer komt Dlamini-Zuma trouwens als ‘de facto’-president naar voren, nota bene zijn rivale bij de leidersverkiezing eind 2017, vermits zij de rampregulaties formuleert en bekrachtigt.

Dit kan ze zelfs doen zonder het kabinet te raadplegen. Men neemt dan ook aan dat ze in de komende maanden nog een belangrijke rol zal spelen. Hoe dan ook, onder de bevolking is heden de vrees voor het virus door de angst om te verarmen vervangen.

Op termijn zou dat het ANC wel eens zuur kunnen opbreken. Volgens het Instituut voor Rassenverhoudingen zou dit zelfs het einde van het ANC als regeringspartij kunnen betekenen.

JAN VAN AERSCHOT

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT GENOEG VAN!

ANKERSTRAAT LUIKERSTEENWEG 244 F7 3500 HASSELT 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 011 223 253 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE

14

Brieven

21 MEI 2020

PROFICIAT! Pallieterke, Hartelijke gelukwensen bij dit 75-jarig bestaan! Wijlen Jef Nys, familielid via wijlen mijn Antwerpse vader, was een graag geziene gast te Wilrijk bij tante Mathilde en maakte in de jaren vijftig veel reclame voor zijn ’t Pallieterke, waar hij in publiceerde! Vader Vincke, ook correspondent van De Gazet van Antwerpen, had reeds heel lang een abonnement van jullie satirisch weekblad en hij knipte de vrolijke mopjes van toen uit en plakte ze, evenals de tekeningen van Marc Sleen, Jef Nys, Stef,Willy Vandersteen enz. in een album voor zijn documentatiekot ten dienste van zijn leerlingen te Vissenaken. Hij was immers schoolhoofd in deze landelijke en mooie Hagelandse gemeente. Van toen af werd ik ook geïnspireerd door de humor van ‘t Pallieterke! Dank jullie!

Bob Vincke - Heusden-Zolder Voorzitter K ever K artoenistenvereniging

PROFICIAT! Cartoonist Erwin Vanmol heeft te doen met de kleine en grote kinderen die al weken verplicht thuis zitten. Om het leed voor hen te verzachten, voorziet hij zolang de ophokplicht nog duurt elke week een kleurplaat. Paars-geel of Vivaldi in te kleuren volgens eigen voorkeur.

CORONATAKS

PROFICIAT!

Pallieterke, Ouderen moeten de kostprijs van de corona-lockdown betalen. Dat vindt gedragseconoom J.E. Deneve, een Vlaming die doceert in Oxford. Door in hun kot te moéten blijven offeren de jongeren, die beter bestand zijn tegen coronabesmetting, zich op, dreigen zo eerder hun job te verliezen, moeten onnodig binnen blijven.” Dat vindt die econoom. Een lefgozer die vergeet dat hij mogelijk aan het zweten en wrochten van die oudjes zijn job te danken heeft. Afgezien van hoe onze rijpere bevolking met hun pensioentjes zo’n taks zou kunnen betalen. Nu de “lockdown stapje voor stapje” ontgrendeld wordt, dreigen de ouderen slachtoffer te worden van de spagaat tussen de sociale en de economische gevolgen van de pandemie.

Zo mogen grootouders eindelijk weer in contact komen (mits de afstandsregels enz.) met hun kleinkinderen. Maar alléén als ze jonger zijn dan 65! Pure discriminerende leeftijdsgrens.Voor corona speelde de publiciteit, zeker op tv, volledig in op “eeuwig jong blijven”. Reizen, de beste pillen, crèmes en sport om er toch maar jeugdig voor te komen. En nu plots worden de 65-plussers een kwetsbare doelgroep!

Ik vraag me af hoeveel artsen - bij gebrek bv. aan beademingstoestellen of ander middelen voor God hebben moeten spelen op basis van de leeftijd van de coronapatiënten.

Mensen die de oudere bevolking willen laten opdraaien voor de economische ramp van Covid-19, moeten dringend hier eens lezen wat onze landgenoot dr. Piot (dé meest ervaren viroloog ter wereld) daarover denkt nadat hij ironisch genoeg zelf in een Brits NHS-ziekenhuis door corona voor zijn leven heeft moeten vechten. ”We zullen diep moeten nadenken welke balans we nu verder hanteren tussen gezondheid en economie. Hier in Engeland pleiten sommigen al voor het stoppen met medicatie-behandelingen voor zeventigplussers!

Dan is het niet langer alleen het virus dat een gruwelijke selectie van de zwakten in onze samenleving als slachtoffer maakt. Ik blijf erbij dat élk mensenleven in alle omstandigheden belangrijk is.” Aldus dr. Piot (sinds kort de corona-adviseur van Europees Commissievoorzitter Ursula von der Leyen). Tenminste na zijn herstel. Leeftijd van de top-wetenschapper: 71 jaar.

R eddy De Mey - Oostende

Pallieterke, Van harte proficiat met de 75ste verjaardag van uw (en ons) weekblad. Ten onrechte weekblad genoemd, want het is een sterkblad! Wij hebben zojuist een fles Pallietercava soldaat gemaakt in het zonneke in de hoop dat de toekomst van ons lijfblad even zonnig mag zijn. Gezien de coronamaatregelen geen accolades of kussen, maar desalniettemin van harte proficiat! Ad multos annos.

Vera & Luk Sermeus - Kontich

Kruisende woorden oplossing 1214

A B C D E F G H I J K L

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 A M P L B

I

F

I C E R E N

I O X N

I

E L X U N X

S N U U

I

I

B

I

L X U T O P

I

F T X

I

E X F

R E E K S E N X E N I

I

E T N A M E E S

I

I

I G

D M X N X V

X

Z A

E R X B E

S T O P X E G X E E R T T O R P E D E E R X

I

E

A R M E N X W X K O E L N X E R X N I J D X U X D X O R T H O D O N T

I

E

VERANTWOORDELIJKEN RAVAGE WZC Pallieterke, De lockdown had voorkomen kunnen worden als er van in het begin uitgebreid getest werd.

Dat zijn de woorden van microbioloog Herman Goossens. De professor van de Universiteit Antwerpen riep in februari al op om breed te testen. “Maar dat is niet gebeurd”, zegt hij in De Morgen.

In een democratische rechtstaat zou men de verantwoordelijke ministers voor de rechter dagen wegens schuldig verzuim, onvrijwillige slagen en verwondingen en voor de duizenden Covid-19-doden. Bejaarden in de steek gelaten door de politieke elite. Partijen en politici die de minderheidscoalitie van liberalen en CD&V steunen, actief of passief, zijn medeplichtig aan de genocide van senioren in de WZC. Alle respect voor het medisch en verplegend personeel en zorgverstrekkers. “Shame on you” regering Wilmès en Koen Geens. “Shame on you” federaal parlement vanwege het gebrek aan politieke moed. “Shame on you” regionale mandarijnen die bij deze hun irrelevantie door inertie bewezen hebben.

Alleen het Vlaams Belang en de PVDA bleven kritisch en alert. De overige partijen zijn gepokt en gemazeld met het (corrupte) Belgische regime. Zij helpen tot nader order het chaotisch beleid handhaven. Of zoals professor Hendrik Vuye het lyrisch tweet: “Al meer dan 20 jaar in de federale regering... maar het liberalisme werd niet toegepast ‘op nieuwe situaties’ en al evenmin ‘op oude’”...

Murielle Goffin - K raainem

Pallieterke, Ergens in mijn achtste levensjaar (1959) abonneerde mijn moeder zich op ’t Pallieterke en dat heeft zo enkele jaren geduurd.

Waarom ze het niet meer verlengede, weet ik niet (was op internaat vanaf 9 jaar en ging slechts alleen tijdens de Kerst- Paas en grote vakantie naar huis) en ik kan het haar spijtig genoeg ook niet meer vragen. Eenmaal gehuwd en financieel alles terug op een rijtje, ergens vanaf 1995, kocht ik ’t Pallieterke elke week op donderdagmorgen als ik naar mijn werk reed.

Voor het geval ik ten gevolge van verlof, ziekte, zakenreis of wat dan ook ’t Pallieterke niet kon ophalen, hield Katrien van het krantenwinkeltje voor mij een exemplaar tot ik weer opdaagde (ooit 5 exemplaren ineens). Sinds meerdere jaren ontvang ik nu ’t Pallieterke per abonnement en dit zal zo zijn tot ik als stof tot stof zal wedergekeerd zijn. Omdat ’t Pallieterke mensen wakker houdt en er blijft op wijzen dat de Waalse politici er alleen maar op uit zijn om ons Vlamingen te pluimen.

Ik hoop dat ik 100 word, dan kan ik jullie ook nog eens gelukwensen met een 100ste verjaardag. Bij deze alvast mijn gelukwensen met de 75ste verjaardag van het beste weekblad dat ik ken en bedankt voor jullie onophoudelijke ijver om ’t Pallieterke te blijven uitgeven.

Jos en A lda Vermeulen-Theysmans Herk-de-Stad

BEU Pallieterke, Ik word de meeste kranten moe, ook VTM en VRT, ik doe voor hen mijn ogen toe, zit nog liever op ‘t wc.

Ik word wat mottig van Van Ranst van Tanghe en dies meer, ze doen mij bibberen van angst met hun geleuter heen en weer.

Altijd hetzelfde gezeur, dezelfde koude pap, ze kelderen mijn goed humeur.

Ik mijd de krant en zap.

Ludwig Goris - Niel

PROFICIAT! Pallieterke, Gelukwensen met 75 jaar ‘Vrank en Vrij’. In het jongste nummer heb ik vooral genoten van “Lachend voor het vrije woord” van Frans Crols, “De regenboogwittebroodsweken zijn voorbij” van Jan Van Aerschot en het vraaggesprek met Thierry Debels over Albert II.Vooral het eerste artikel vond ik grandioos en ik heb meteen een aantal vrienden gemeld dit nummer zeker te kopen.

Ook jullie aandacht voor Zuid-Afrika lees ik met veel plezier. Jan Van Aerschot is een knappe journalist met een groot hart voor Zuid-Afrika zoals ikzelf, die elk jaar gedurende al 28 jaar naar daar reis om er lezingen te geven bij diverse universiteiten, het Woordfees in Stellenbosch en de Vlaams-Afrikaanse KulturStigting. Mijn grote bewondering gaat ook uit naar de bijdrages van jou, Jan Neckers en de buitenlandse correspondenten... Doe zo voort vrank en vrij. Baie groete en mooi bly!

Dolf Wieërs - H asselt

PROFICIAT! Pallieterke, Na de oorlog kreeg mijn vader verplicht kost en inwoon. Pas na vijf jaar vrijheidsberoving mocht hij naar huis. Een van de eerste zaken die hij toen in huis bracht, was uw weekblad.

Sinds dat jaar is het hier nooit meer weggeweest, zelfs na zijn overlijden in 1969. Mijn moeder kocht het dan en daarna ikzelf. Intussen ben ik nu ook al 83. Met deze mijn van harte proficiat voor het 75 jaar bestaan. In deze niet zo fijne tijd is het goed dit blad wekelijks te kunnen lezen.

Norbert Vanhee - Grimbergen

PROFICIAT! Pallieterke, En ik bedoel werkelijk ‘beste’ Pallieterke, ik ken geen betere. Normaal gebruik ik deze aanspreking nooit. En bij ’t Pallieterke bedoel ik dan weer de ganse ploeg: gaande van hoofdredacteur, volledige redactie, medewerkers en poetsdames. Ik ben me er van bewust dat de ganse schakel nodig is om iedere week mijn brievenbus te beroeren met mijn lijfblad. Reeds van ‘s maandags tel ik de dagen dat ik terug dit heerlijke rioolkrantje kan lezen. En o wee als bpost een dag te laat is of het die week helemaal laat afweten.

75 jaar. Het zou overdreven zijn om te zeggen dat ik lezer ben van het eerste uur: ’t Pallieterke verscheen al enige maanden wanneer ik ben geboren. Ik kan dus ook niet zeggen wanneer mijn vader begon met het aanschaffen van ’t Pallieterke. Wat ik nog wel weet, zijn de eerste herinneringen van het geel-zwarte weekblad. Het was in de jaren vijftig dat we, met broers en zus, een beetje ruzie maakten over wie hem het eerst te lezen kreeg. En mijn oudere broer nieuwsgierig of zijn ingestuurde mopjes een prijs van 50 frank waard waren.

Zoals in het huidige nummer beschreven staat, hoop ik evengoed dat we samen er nog 25 jaar bij doen. En dat ik ‘er nog genoeg bij ben’ om het te lezen. In ieder geval wens ik jullie proficiat met ‘ons’ blad. Wanneer jullie er zondag ene op zullen drinken, weet dan dat je niet alleen zult zijn. Hier in Wuustwezel doen we een doos open en ontkurken we de eerste cava van ’t Pallieterke.

K arel Driessens - Wuustwezel

Een lezersbrief insturen?

PROFICIAT! Pallieterke, Ik wens jullie van harte proficiat met jullie 75ste verjaardag. We hadden dat natuurlijk veel liever op een andere wijze gevierd, maar uitgesteld is niet verloren. Ik kom zelf uit een retoricaklas die elk lustrum aan zich voorbij heeft laten gaan, maar klasbijeenkomsten organiseerde in jaren zonder enige betekenis.

Mijn zestigste verjaardag heb ik gevierd met de familie toen ik op twee maanden na 61 werd. Verjaardagen zijn toch zo relatief.

Het belangrijkste is dat ’t Pallieterke na 75 jaar nog altijd vitaal, fris en vrolijk is. Ik ben abonnee sedert 1972 (het kan ook 1973 zijn) en heb dus een groot gedeelte van de levensduur mee beleefd. Sedert ik geen krant meer heb, lees ik ’t Pallieterke quasi integraal. Het heeft mij nog nooit verveeld. Terwijl de dagbladen altijd maar minder tekst publiceren en heel oppervlakkig zijn, levert ’t Pallieterke geregeld vier extra bladzijden leesvoer.

Daarmee bewijst het blad dat de bewering dat de (jonge) mensen op internet lezen en dat lectuur op papier niet meer van deze tijd is, klinkklare onzin is. Ik zal niet betwisten dat er een ontlezingsproces loopt in de maatschappij, maar de remedie daartegen is niet minder leesvoer aanbieden, maar integendeel meer van betere kwaliteit.

Ik wens dat ’t Pallieterke nog vele jaren mag bestaan. En mocht de hoofdredacteur binnen een aantal jaren toch de fakkel willen doorgeven (m.i. kan hij nog minstens tien jaar mee), dan hoop ik dat de opvolger de lijn doorzet.

Edwin Truyens - Kontich

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.

Actueel

21 MEI 2020

Jihad in Afrika: Nigeria Islamitisch geweld maakt het meeste slachtoffers in Zwart-Afrika. Hoofdzakelijk christenen zijn daarvan het slachtoffer. Ze worden structureel geviseerd: Soedan (burgeroorlog/raids 1983-2005, met uitlopers in Tsjaad), Tanzania (infiltratie vanuit Somalië), Kenia (vanuit Somalië), Ethiopië (vanuit Somalië, maar ook intern), Nigeria (o.a. raids vanuit islamitisch Noord-Nigeria in Centraal-Nigeria), burgeroorlog CAR (sinds 2012), burgeroorlog Ivoorkust (sinds 2002), Congo (raids vanuit Oeganda), Boerkina Faso (raids vanuit Mali), Kameroen (raids van Boko Haram vanuit Nigeria). De lijst is lang en het geweld ronduit goor. De grootste bloedbaden vinden vandaag plaats in Nigeria.

De Shehu De aanvallen van zwarte moslims zijn enkel te begrijpen in het licht van de islamitische geschiedenis van Noord-Nigeria. Dat was er hoofdzakelijk een van jihad. De islamisering van Noord-Nigeria dateert immers nog maar van de jongste tweehonderd jaar. Daarvoor was de islam in die regio, net zoals in quasi heel West-Afrika, niet voor het gewone volk, maar wel de klassenreligie van (een klein deel van de) lokale adel of chefs die de islam zagen als het sociaal attribuut van rijkere groepen.

Het geloof werd deels verspreid door moslimhandelaars (wangawara) die, samen met hun waren, hun geloof aan de man brachten.

Het islamgeloof was ook traditioneel Afrikaans en nauwelijks islamitisch, behalve dan in naam. Sommige islamheersers verboden zelfs bekering voor aanhangers van traditionele religies en het dragen van Arabisch-nomadische kledij als sluier of tulband, want dat was voor de adel gereserveerd.

In de achttiende eeuw kwam daar een einde aan door islamitische geestelijken (hoofdzakelijk uit de etnische groep de Fulani) in West-Afrika die ketens van opeenvolgende jihadoorlogen voerden en islamitische theocratieën oprichtten in onder andere Guinea (Futa Jalon, 1747), Senegal (Futa Toro, 1776), Mali (Masina, 1818) en in Nigeria (Sokoto, 1804) en de beweging van de Mahdi in Soedan. In Nigeria bevond zich het Sokoto-kalifaat (18041904), met als stichter een van de belangrijkste geestelijken uit deze periode, met een grote literaire productie: Oethman Dan Fodio (1754–1817) alias de Shehu (verbastering van sjeik).

Koefr Hij viel de lokale islamheersers van de Hausa-staten aan om een heleboel redenen: omdat ze bondgenootschappen sloten met niet-islamitische heersers, de islam niet naleefden en niet oplegden aan de bevolking en omdat ze niet-islamitische taksen oplegden (achteraf behouden met de aangepaste Arabische namen zakât en jizya). Verschillende aanvullende factoren verklaren al deze zwarte jihad-expansies: etnische motieven (Fulani’s vs. anderen), economische motieven (slavenhandel, bv. Sokoto bestond voor 50% uit slaven) en sociale conflicten (adel vs. geestelijken). Maar de basis bleef in alle gevallen dezelfde: het was een jihad tegen koefr (‘ongeloof’) volgens orthodoxe Arabisch-islamitische opvattingen.

Cruciaal voor West-Afrikaanse jihad-leiders zoals Dan Fodio, was hun tweeledige agenda van arabisering en islamisering: invoeren van de Arabisch-nomadische kledij als hijâb en djellaba, koranische hudûd straffen (amputatie, zweepslagen, etc.), strikte uitvoering van de sharia in Arabische gerechtshoven en verkettering van traditionele Afrikaanse cultuur (muziek, groepsdans, gezangen, worstelen).

Dit moest gebeuren in alle gebieden die hij

lims in de eerste plaats een religieuze missie: overal willen zij de suprematie over niet-moslims conform de theologie van de jihad. De sharia belooft hen ook, zowel naar de letter als de geest, dominantie over anderen: zowel macht van mannen over vrouwen, als van moslims over niet-moslims. Sharia is populair onder deze migranten omdat een systeem gebaseerd op de islam als hoogste macht een manier is om als moslim hun claim op vreemd territorium kracht bij te zetten. Het is de inspiratie voor en het instrument van hun overheersing.

Sharia: de-afrikanisering

en zijn opvolgers probeerden te veroveren en uit te zuiveren.

De Shehu zijn invloed ging over heel West-Afrika. De invloed van een van zijn jihad-manifesten (de Wathiqa) reikte tot in de Caraïben, waar het een algemene opstand (1832) veroorzaakte onder islamitische slaven op Jamaica. Tot op vandaag zijn Afro-Trinidaanse bekeerlingen en de islam in Nigeria beïnvloed door Dan Fodio en zijn jihadistische boodschap.

Sharia: imperialisme Het West-Afrikaanse Nigeria (50% moslims, 40% christenen) met zijn twaalf noordelijke islamstaten heeft dus een lange traditie van islamitisch geweld tegen ongelovigen, in de moderne tijd vooral tegen christenen: van de Biafra-oorlog (1967-1970), waar onder andere de Egyptische luchtmacht weerloze Igbo-dorpen bombardeerde, tot de vermeerderende conflicten sinds de laatste democratiseringsgolven (1990, 1999).

De antropoloog J. Harnischfeger beschreef hoe democratische hervormingen toelieten dat moslimmeerderheden de sharia invoerden in de noordelijke staten van Nigeria met belangrijke niet-islamitische minderheden (Kano, Kaduna, Gombe). Zo kregen zij het staatsapparaat achter zich en dirigeren zij nu het publieke leven: islamitische kledijvoorschriften, scheiding der seksen, publieke gebeden, voedselverboden en verplicht vasten gelden nu voor iedereen, niet-moslims incluis.

Christenen betalen er een soort jizya, een symbolisch tribuut om hun onderdanige positie te symboliseren. Net zoals tijdens de eerste Arabische jihadcampagnes van de achtste eeuw in het Nabije Oosten.

Hetzelfde imperialistische procedé zien we bij de recentere golven van raids in het overwegend christelijke Centraal-Nigeria, waar islamitische kolonisten (Hausa/Fulani-mengvolk) eerst kleine enclaves vormen en daar hun eigen taal en cultuur importeren. De namen die deze kolonisten aan hun nederzettingen/wijken geven zijn dan ook veelzeggend: bv. Jihad Zone, Seat of Bin Laden, Saudi Arabia.

Bijna dagelijks worden christelijke dorpen platgebrand en verdreven. Nigeriaanse politici zijn overwegend zoals bij ons: de islamitische bestuurders laten gedijen, en de christelijke liegen er over.

Vreemd land bezetten is voor deze mos-

Een tweede belangrijk aspect van shariadenken in Afrika is dat het een instrument van de-afrikanisering is in de handen van fundamentalistische bewegingen. Net zoals in Dan Fodio’s tijd wil men de traditionele Afrikaanse cultuur (van moslims en niet-moslims) vernietigen en vervangen door een (Arabisch) cultureel model uit het Nabije Oosten.

Politicoloog William F.S. Miles beschreef dit proces van de-africanisering in Niger (Sahel) en Nigeria. Zowel seculier-islamitische als niet-islamitische vrouwen in steden als Maradi of Zinder dienen zich te houden aan streng-islamitische kledingvoorschriften in fundamentalistische wijken. Ze ondergaan fysiek geweld indien ze dat niet doen. Religieuze programma’s op televisie en radio proberen voortdurend om mobiliteit en gedrag van vrouwen te controleren. Traditionele culturen (zoals spiritistische Bori-praktijken, inheemse instrumenten en gezangen) moeten ondergronds en in rurale streken zijn er steeds meer gesluierde, naar huis verbannen vrouwen. Twee generaties geleden was dat in vele regio’s onbestaande. Vrouwen bewerkten het land meestal met ontblote boezem.

Geocultureel denken Geostrategisch denken over Afrika kan niet zonder een visie over de gewelddadige opmars van de islam in het continent.

Er zijn geen eenvoudige oplossingen, maar één inzicht is onontbeerlijk: bestrijd de corrumperende invloed van petrodollars uit Arabische oliestaten. Het Westen stort miljoenen voor ontwikkelingshulp in bodemloze putten, maar de Arabische wereld stort miljoenen voor ‘soennificering’ en arabisering (bouw moskeeën en islamitische centra, aanbieden bedevaarten naar en scholing in Mekka, bekering afkopen van lokale chefs). De Arabieren volgen doelgericht hun expansionistische agenda, terwijl wij eigenlijk nauwelijks een strategie voor Afrika hebben, behalve het leegroven van hun grondstoffen door westerse multinationals en oligarchieën.

De rondreizende Vlaamse jezuïet Victor Mertens schreef in de jaren tachtig al over de transformatie van Afrikaanse regio’s door de islamiserende strategie van Arabische petrostaten. Merk in dit verband op dat de grote spilfiguren van Afrika’s historische jihads (geëerd met standbeelden en namen van universiteiten) op bedevaart gingen naar Mekka, daar religieuze studies volgden en terugkeerden met een aangepaste visie op de islam, namelijk een gewelddadige: War Jabi (Sahel), Muhammad Askiyya (Songhay, Sahel), Malik Dawda Sy (Senegambia), Dan Fodio (Noord-Nigeria), Umar Tall (Guinee, Senegal, Mali), de Mahdi (Soedan), Samori Ture (Ivoorkust) en Muhammad ‘Abd Allah al-Hasan alias ‘the mad mollah’ (Somalië). De nefaste invloed van de centra van het soennisme (Al-Azhar, het Arabische schiereiland) op de islam van Zwart-Afrika zijn sinds drie eeuwen doorslaggevend.

Een tweede inzicht is dat het Afrikaanse christendom, en vooral de christelijke missionering in Afrika, door het Westen structureel moet ondersteund worden. Het probleem is echter dat onze politieke elites geseculariseerd tot ontkerstend zijn, waardoor ze de geostrategische belangen niet meer in hun religieuze context (willen) zien. Ofwel wint het islamitische wereldbeeld, ofwel het christelijke. Maar wat hebben Afrikanen te verwachten van mensen die zelfs hun eigen tradities en geloof niet beschermen of in ere houden?

REMI HAUMAN (ISLAMOLOOG) Over jihad in Afrika leest u het knappe boek van de Ghanees John Alembillah Azumah, “The Legacy of Arab Islam in Africa”.

Wat ouder, maar nog steeds een blikopener: Victor Mertens (1980), “De nieuwe levenskracht van de Islam in zwart Afrika en de pastorale gevolgen”, Königstein: Kerk in nood.

15

ABSURDISTAN Heel makkelijk Voor muzikanten is het een harde tijd, nu er vrijwel geen optredens zijn. Niet getreurd, onze radio- en tv-zenders draaien nu toch massaal werk van eigen artiesten. Om die via beheersrechtenmaatschappijen als Sabam wat extra inkomen te bezorgen? Hoezo, nee?

Kandidaat!

Een serieus staatsprobleem: wie kan er garanderen dat de door deze staat bestelde mondmaskers bij een onduidelijke aannemer volkomen “wit”, zeg: misdaadvrij, zijn? In alle geval, op onze redactie kandidaten genoeg om ze te gaan afhalen in Napels of Palermo of zo. Bij de uomini di onore. Onze dadendrang kent geen grenzen!

Politiek spelletje?

Of het nu waar is of niet dat Herman Van Rompuy er de benoeming van Federica Mogherini tot rector van het Europacollege heeft doorgeduwd, we weten het niet. Wat we wél weten, is dat het systeem nooit de vriendjes in de steek laat. Leve de Unie!

Wijn-apocalyps Zéér slecht nieuws! In Frankrijk zit men door de hele coronatoestand met een gigantisch overschot aan wijn. Wij suggereren dat een deel daarvan wordt gebruikt als herstelbetaling in natura voor de Middeleeuwse en Napoleontische overheersing van onze gewesten.

Oplossingsgericht denken, wij kunnen dat!

Nieuwe religie Luidens niet geheel controleerbare berichten is de cultus van de Egyptische kattenkopgodin Bastet vorige week wijdverspreid geraakt hier te lande. Tot op het hoogste niveau heeft het virus zich verspreid.

Onweerswolken Over de gesprekken inzake Brussels Airlines wordt gezegd dat ze positief verliepen. Als dat klopt, houd u dan maar vast aan de takken van de bomen. Optimistische geluiden van politici zijn wel eens meer de voorbode van een fiasco.

Gedoemd Wij hebben het gemist, maar vorige vrijdag moet de aarde gebeefd hebben. Immers, Zakia Khattabi werd voor de zoveelste keer niet verkozen als lid van het Grondwettelijk Hof. Had haar partijvoorzitter Nollet niet voorspeld dat dit een gevaar voor de rechtsstaat was? En bang dat wij zijn, bang!

Kastvolk Als het over kasten en mensen gaat, betreft dat meestal mensen die uit de kast komen. In het geval van de dochter van Goedele Liekens was dat de omgekeerde richting: de kast in. Waarschijnlijk was de dame op weg naar het land achter de kleerkast, het bekende Narnia.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

21 MEI 2020

Vaarwel vriend Attila Yves Talldeman, een journalist van La Dernière Heure, belde mij het slechte nieuws door. Attila Ladinszky is op 14 mei 2020 overleden aan een hartfalen.

Ik was verrast, want ik had nog niets vernomen via de media. Wat een verschil met de heisa rond het overlijden van Rensenbrink.

Ik had Attila al een tijdje niet meer gezien of gehoord. Het is al drie jaar geleden dat ik hem nog een bezoekje bracht in Boedapest. Het ging niet goed met hem.

Hij had geen pensioen of leefloon en bijgevolg financiële problemen. Zijn vriendin heeft een kleine kledingzaak, geen vetpot. Het was iedere maand overleven en hij had toen al last van zijn hart: “Mijn hartfunctie bedroeg slechts 26 procent.

Nu is het gelukkig weer 45 procent. Beter zal het wel niet meer worden. Het is voortdurend opletten en de vingers kruisen”, zei hij al lachend. Hij rookte en dronk niet meer. “Ik heb roofbouw gepleegd op mijn lichaam toen ik voetbalde. Het is een mirakel dat ik nog leef”, glimlachte hij.

Ladinszky speelde een korte tijd bij Vasas Budapest. Via Rot-Weiss Essen kwam hij bij Feyenoord terecht, maar hij voelde zich niet goed tussen al die Hollanders.

In 1973 haalde Anderlecht hem binnen, maar weinigen kenden hem in Brussel.

Hij was voor velen een paniekaankoop.

Het was een slecht seizoen geweest en alleen bekerwinst tegen Standard kon de boel nog redden. De druk was enorm.

Paars-wit won met 2-1, twee doelpunten van Attila Ladinszky. Ik heb nooit een speler gekend die zo populair werd door één wedstrijd! Van alle banken klonk: “Un, deux, trois, Attila est là!”

Na een training stonden er honderd mannen en vooral vrouwen op hem te wachten. Hij leek wel een popster. Zijn vriendin trapte het af en Attila was alleen in Brussel. Met de gekende gevolgen: veel vrouwen en veel zuippartijen die soms al eens uit de hand liepen. Hij veroorzaakte een zwaar ongeval in dronken toestand.

Hij was door de voorruit van zijn wagen gevlogen. Niemand herkende hem nog in Anderlecht.

In het seizoen 1973-74 werd Anderlecht kampioen. Attila scoorde 23 goals en werd topschutter, maar ook het ‘enfant terrible’ van de club. Hij raakte de laatste weken geen bal meer. De maat was vol voor Urbain Braems. Onze trainer stelde hem niet op in de beslissende match voor de titel, uit tegen SK Beveren. Hij moest zelfs in de tribune gaan zitten.

De maat was vol. Hij werd verkast naar Betis Sevilla. In Spanje werd hij de held van Betis en topschutter; niet te geloven... maar waar! Ik ben zelfs een paar wedstrijden gaan bekijken in Spanje. In de tribunes zong men uit volle borst: “Un, deux, trois, Attila est là!”

Doe ze hierboven de groetjes, vriend.

“Un, deux, trois, Attila est là!”

De triathlon van Stephen Hawking Politiek is geen stiel voor blozende maagden. Je moet tegen een stootje kunnen en de kunst van het lijden onder de knie hebben. Kijk maar naar wat mevrouw Wilmès - ook wel eens schertsend omschreven als premier Wilmès - overkwam bij haar bezoek aan een Brussels ziekenhuis. Het voltallige personeel draaide haar de rug toe uit protest tegen zoveel beleidsmatige onkunde.

Ladinszky was een held in Anderlecht.

Gille Van Binst Voormalig topvoetballer

1215

Bubbels van de Wetstraat

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A

Veel pijnlijker wordt het niet. Maar Wilmès verbeet de pijn, bleef glimlachen en liet de pers weten dat het een zeer boeiend bezoek was. Deze week kijken we binnen in de bubbels van Sophie en Maggie.

De bubbel van Sophie

B C D E F G H I J K L HORIZONTAAL

VERTICAAL

A. Ordegeestelijke B. Loofboom - Cultuur televisiezender in de duitse en franse taal - Afwijzing C. Uitgebalanceerd D. Deel van een parlement - Zelfhulp- groep voor alcoholisten - Nederlandse omroep E. Paardenhaar als vulling - Een overledene klaarleggen voor het afscheidnemen door familie en vrienden F. Deel van een dag - Lamlendig G. Gesmolten massa in de aardkern - Warenhuisketen H. Lood - Europese I. Niet wezenlijk - Scharnier van een hengsel J. Hiaten - Gemalin K. Erbium - Stad in Nederlands Limburg L. Harde houtsoort - Deel van een tuin

1. Stelselmatige publieke actie door politici 2. Lichaamsdeel - Zweedse jaren ‘ 70 band 3. Doorbraak - Stukje plant waaruit een nieuwe kan groeien 4. Miljardste van een meter 5. Rijstveld - En andere - Radon 6. God van de zee - Aansporing - Uiting van verbazing 7. En ga zo maar door - Vul een vlak met lijnen 8. Herstel in eer en goede naam 9. Neigde ten onder te gaan - Grande Raccordo Anulare (A90) 10. In de naam van Jezus (Lat. afk.) Popel 11. Laat links liggen - Zangeres van o.m.

‘Smooth Operator’ 12. Pers. vnw. - Missend

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1214 VINDT U OP BLZ. 14

Er is veel plaats in de bubbel van Sophie. Zo ver het oog kan reiken, zie je er niemand in lopen. Politici die in de rats zitten, krijgen geen bezoek. Ze worden gemeden als een hoestende bejaarde met corona. Collega’s kijken tijdens persconferenties liever de andere kant op en balanceren op hun billen zo ver als mogelijk van je weg op hun stoel. Ze vallen er net niet af. Sophie had het zich anders voorgesteld toen ze de eerste vrouwelijke premier werd. Het leek haar een mooie afsluiter voor haar politieke carrière, die begon als verzetje voor de ondraaglijke lichtheid van haar bestaan.

Geen dag gewerkt. Rijkeluisdochter, getrouwd met een rijke luis die haar vier kinderen schopte. De eindeloze flessen zoete witte wijnen van een goed merk met de vriendinnen op de golf.

Een schepenambt in haar rijkeluisgemeente Sint-Genesius-Rode moest haar redden van de ondergang. Wat Vlamingen pesten en daarvoor applaus krijgen, geld uitgeven waar er toch genoeg van was. Het leek haar wel wat, een politiek mandaat. En haar man ook. Het venijn van het verwende vrouwtje op anderen uitwerken en dan herboren thuis komen.

Het liep anders. Door een speling van de het lot, waar ze geen enkele verdienste aan heeft, werd ze minister van Begroting. Daar was net iets minder geld beschikbaar, maar ze gaf het wel uit. Nog wat later werd ze zelfs premier. Ze kan het, samen met de bevolking, nog steeds niet geloven. Zij en haar vriendinnen op de golfclub hebben er nog zo op geklonken en samen nieuwe gordijntjes uitgezocht voor de 16 . En nu dus dit. Volstrekte eenzaamheid. De bubbels in het champagneglas - van een goed merk - moeten troost bieden. Ze verdrinkt er de wetenschap mee dat ze als vrouwelijk premier voor het feminisme heeft betekend wat Stephen Hawking was voor de triathlon.

die haar het zinnetje “Blijf in uw kot” influisterde, heeft haar dan wel een mooie façade meegegeven, daarachter schuilt een complete ruïne. “We zijn er klaar voor,” zei Maggie toen corona zijn intrede deed in het koninkrijk. “Het is een griepje en gij zijt een dramaqueen. Zwijgt!”, riep Maggie tegen de specialist die zei dat het niet waar was en ze de boel onderschatte.

“Smijt die rotzooi weg en koop er geen nieuwe. Wilmès heeft geen geld,” commandeerde ze een paar jaar eerder over de strategische voorraad mondmaskers die er altijd moest zijn. “Mondmaskers houden corona niet tegen. Ze zijn nergens goed voor,” loog ze nog wat later om de flaterberg te relativeren.

Ook Maggies bubbel is desolaat en vrij van vrienden. En dat beseft ze maar al te goed. Ze zou het wel zo graag nog eens doen, maar in het voorbije weekend sprak ze haar ergste vrees uit in de krant: “Ze zullen mij wel niet meer vragen als minister.” Het is een understatement dat kan tellen. Het is zoals de admiraal van de Amerikaanse vloot in Pearl Harbour die omhoog keek en de zon verduisterd zag door wolken van Japanse bombardementsvliegtuigen en sprak: “Die zullen wel geen paaseieren met praliné laten vallen.” Het is haar voormalige hartsvriendin Gwendolyn die zich aan het warmlopen is voor haar job. Wees lief voor Maggie, beste lezer. Ze was ooit Vlaanderens populairste. De weg naar beneden is diep.

Trouwens? Minister Rutten? Ook onze lijdensweg is nog niet te einde. Blijf in uw bubbel.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

De bubbel van Maggie Maggie geeft niet graag een inkijk in haar vergrote hart. Ze houdt de binnenkant graag gesloten. Ook zij heeft een blunderparcours achter de rug waar Guust Flater bewonderend voor tussen de tanden zou fluiten. De woordvoerder

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be