't Pallieterke van 4 juni 2020

76ste jaargang • nummer 22 • donderdag 4 juni 2020

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,50

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

“Vlaamse voortrekkers van nieuwe museumtechnologie” Historium en AlfaVision gebruikten de rust die het coronavirus hen noodgedwongen schonk om verder te werken aan nieuwe museumtechnologie. Kunstmatige Intelligentie, hologrammen, virtual reality (VR) en augmented reality (AR) zijn de ingrediënten.

AlfaVision is het bedrijf van Hans Vandamme, burgerlijk ingenieur fotonica. Zijn zakelijke partner en echtgenote is Els De Rooy, econome van de UGent. Een gesprek.

Tactiek van verschroeide aarde Lees het volledige interview met Hans Vandamme (AlfaVision) op blz. 11

De Groene Gekken Vorige week kreeg Theo Francken al de volle laag van de Chinezen omdat hij het had aangedurfd een onafhankelijk onderzoek te eisen naar de oorzaken van de corona-epidemie. Aangevallen worden door zulke vijanden is natuurlijk een aanbeveling. Als we dat vergelijken met de kruiperige houding van vele andere politici tegenover China...

Deze week scoorde Francken rapporten over massa-eveneweer zeer goed door op Twitter menten die superverspreiders een overzichtsfoto te tonen van van het virus zijn geweest? De duizenden ‘antiracistische’ maGroenLinkse burgemeester nenifestanten die als haringen in geerde dat allemaal. Ze liet de een ton opeengepakt stonden manifestatie gewoon doorgaan, op een plein in Amsterdam, niet zelfs toen bleek dat er veel eens op anderhalve centimeter meer manifestanten samenvan elkaar. Franckens commenstroomden dan de organisatotaar daarbij was vernietigend: ren hadden aangekondigd. Ze “Als Groen een grote stad beging ook zelf een kijkje nemen. stuurt, dan krijg je dit.”

Zonder mondmasker. Als het Amsterdam wordt inderdaad toverwoord ‘antiracisme’ weerbestuurd door de GroenLinkse klinkt, worden de linksen en de burgemeester Femke Halsema. Groenen helemáál gevaarlijke Corona? Besmettingen? Alle gekken.

Nu de coronapandemie maar een smeulend vuurtje meer is, is de tijd gekomen om de politieke fouten van de voorbije maanden tegen het licht te houden. Eenvoudig wordt dat niet.

Een deel van de politieke klasse is al in een kramp geschoten. Men minimaliseert het malgoverno van de crisis en kiest voor de tactiek van de verschroeide aarde. Voor Maggie De Block, Pieter De Crem en Wouter Beke nadert het einde van de politieke carrière, maar blijkbaar willen ze zoveel mogelijk anderen in hun ondergang meetrekken.

“Een onderzoekscommissie is niet het ideale instrument. Er hangt een sfeertje van zondebok aan, dat is niet het moment.” Dat verklaarde Willem-Frederik Schiltz, fractieleider van Open Vld in het Vlaams Parlement aan Villa Politica. Een parlementaire onderzoekscommissie naar de aanpak van de coronacrisis in de Vlaamse woonzorgcentra wil hij niet. Een ad-hoccommissie moet volgens hem een heksenjacht vermijden en op een efficiënte manier nagaan wat er verkeerd liep. Daarin werd hij gevolgd door verschillende andere fracties.

Vader Hugo Schiltz kreeg het op deze bladzijden jarenlang hard te verduren, maar of hij het ooit zo bont gemaakt heeft als zijn zoon valt te betwijfelen. Het betoog van Schiltz junior komt op weinig anders neer dan een ordinaire doofpotoperatie.

En het njet voor een Vlaamse onderzoekscommissie is een voorafname op het blokkeren van een groot federaal parlementair onderzoek zoals na de zaak-Dutroux. Zoals advocaat Fernand Keuleneer terecht stelde op Twitter: als men zo’n onderzoekscommissie niet wil, “dan ligt de bal bij het parket en de onderzoeksrechters. Zelf gewild.”

Linkse Vld-sabotage vanuit het Vlaams Parlement Wat is er in de Wetstraat eigenlijk aan de hand? Hoe kan men zo’n doofpotoperatie goedpraten? Het antwoord valt niet ver te zoeken.

Een aantal politici weet dat hun carrière door het geknoei tijdens de coronacrisis voorbij is. Ze kiezen blijkbaar voor de tactiek van de verschroeide aarde, waarbij ze zo veel mogelijk mensen in de eigen ondergang willen meeslepen.

Tegelijk voeden ze de antipolitiek.

Federaal minister van Volksgezondheid Maggie De Block (Open Vld) speelt hierin een prominente rol.

Haar flaters zijn amper bij te houden. Net nog raakte bekend dat een aantal experts sterke pleitbezorgers waren voor het gebruik van mondmaskers. In maart al. Er werd niets gedaan met het advies van de gezondheidswetenschappers. In de Pano-reportage op de VRT over het slechte management van de crisis aan het begin ervan, waarbij vakan-

tiegangers uit Noord-Italië amper of niet getest werden, zit De Block er ongeïnteresseerd bij. Empathie of schuldgevoel? Nul komma nul.

De Block, behorende tot de linkerflank van de liberalen, kan rekenen op de steun van een de facto groen-liberale fractie in het Vlaams Parlement. Zij zijn de eerste dam die moet opgeworpen worden tegen een diepgaand onderzoek.

Dat brengt natuurlijk de nieuwe partijvoorzitter Egbert Lachaert in een moeilijk parket. Hij wil met een schone lei beginnen, maar kan dat wel met topministers die alles weglachen? De Block werd nog eens geholpen door Lachaerts voorganger Gwendolyn Rutten. Deze laatste stelde dat de dramatische aanpak van de crisis in de Vlaamse woonzorgcentra een gevolg was van… de federalisering. Want het beleid op federaal niveau is volgens haar zoveel beter. Blijkbaar heeft de burgemeester van Aarschot dan wel een aantal zaken gemist, zoals de dramatische persconferenties en de schimmige deals rond de levering van mondmaskers.

Het lijkt erop dat de clan rond De Block en Rutten de beginfase van het voorzitterschap van Lachaert zo veel mogelijk willen saboteren.

Betekent dit straks het einde van de partij? Dan is dat maar zo.

Ieder voor zich bij CD&V Bij de CD&V is het ondertussen ieder voor zich. Joachim Coens lijkt wat naar de achtergrond verschoven. Wouter Beke eveneens, goed beseffend dat hij met de aanpak van de crisis een slechte beurt maakte.

Hij weet dat de rekening vroeg of laat zal worden gepresenteerd. Iemand die wel in een opgaande curve zit, is Hilde Crevits. De Vlaamse minister van Werk en Economie kon scoren met de aankondiging van het Vlaamse relanceplan dat de solvabiliteit van het Vlaamse bedrijfsweefsel moet versterken. Vlaanderen kan zich hier profileren, terwijl men op federaal niveau steeds moeilijker tot eensgezindheid komt.

Als we over een federale CD&V-excellentie spreken, dan komt minister van Binnenlandse Zaken Pieter De Crem in beeld. Hij had zich net teruggetrokken in het

‘Cremlin’ in Aalter of daar lonkte opnieuw de Wetstraat. De Crem hoopte te scoren als supersheriff, maar dat draaide anders uit. Zijn malgoverno op Binnenlandse Zaken zullen hem en zijn partij zwaar worden aangerekend. Over het straatgeweld in de Brusselse wijken en de agressie tegen de politie komt De Crem niet verder dan te dreigen met ‘nultolerantie’. Dit overtuigt niet als we het afzetten tegen het relativerende discours van Vlaams minister van Jeugd Benjamin Dalle.

Dit sneeuwvlokje haalde vorig jaar ocharme 2.044 voorkeurstemmen en werd vanuit Brussel niet eens verkozen voor het Vlaams Parlement.

De Crem schoot vorig weekeinde nog een grote kemel door te verklaren dat iedereen familie mocht bezoeken in een buurland. Alleen, je mag als land misschien wel de grenzen naar Frankrijk openzetten, maar als de Fransen het ook zelf niet doen, heeft dat weinig zin. Vele Walen konden niet naar hun familie over de grens. De Crem, anders niet van het scherm te branden, was plots spoorloos.

Dat zal hij wellicht ook zijn wanneer men hem wil confronteren met de willekeur van verschillende politiekorpsen tijdens de coronacrisis.

De Morgen bracht begin deze week een aantal ontluisterende verhalen van de de facto politiestaat tijdens de lockdown. Ouders van kinderen die in de voortuin ‘winkeltje’ speelden, kregen een boete wegens ‘garageverkoop’. Aan supermarkten in Leuven werden boetes uitgedeeld aan mensen die niet uit de stad kwamen. In het Limburgse Vlijtingen stond een automobilist met een kennis te praten. Hij was onderweg om sigaretten te kopen, maar het tankstation was dicht. Sigaretten zijn geen voedsel en roken is niet essentieel, oordeelde een agent. 250 euro boete. Burgemeesters en gouverneurs houden de boot af als ze over deze willekeur worden ondervraagd. Pieter De Crem eveneens, terwijl een zichzelf respecterend politicus na zo’n debacle ontslag zou moeten nemen.

2

Actueel

4 JUNI 2020

“Case closed” Zowat alle Spanjaarden zijn boos op ‘goede Belg’ prins Joachim. Dat laatstgenoemde aanwezig was op een lockdownfeestje is natuurlijk niet te rechtvaardigen. Maar waar blijkbaar niemand in de Belgische media over struikelt, is de wijze waarop Joachim naar Spanje vloog.

Hij had namelijk opgegeven dat hij een stage volgt in Cordoba.

Waar zitten nu onze kwaliteitskranten die nalaten om even verder te snuffelen? Wie gaf toelating voor de verplaatsing? Bij welke instantie of firma ging of gaat hij stage doen? Wanneer zou hij terugkeren?

Joachim woont en werkt namelijk in Zuid-Afrika, Kaapstad, al is ook daar weinig over geweten. Hij zou daar ‘consultant’ zijn in het bedrijf New Southern Energy, een firma die grote projecten realiseert met zonnepanelen. Op de webstek van VOKA kan je een document vinden met de titel “Certificate proving the need to cross the border.” Dat formulier dient ingevuld en bezorgd aan de Federale Overheidsdienst Werkgelegenheid, Arbeid en Sociaal Overleg. De bevoegde minister is Nathalie Muylle (CD&V).

Het betreffende document heeft het echter over Belgische werknemers die een noodzakelijke verplaatsing moeten maken naar het buitenland. En dan rijst de vraag: welk statuut heeft Joachim?

We mogen toch veronderstellen dat hij in Kaapstad gedomicilieerd is? Is hij zelfstandig ‘consultant’, met vestiging in la Belgique of met vestiging in Kaapstad?

Wat belet ons om het officieel afgestempelde document waarmee Joachim de grens kon oversteken, openbaar te maken? Want het staat als een paal boven water dat hij niet naar Cordoba is gereisd voor een stage. De kans is dus reëel dat hij het document niet helemaal naar waarheid heeft ingevuld. En zo kon hij via Zaventem naar Frankfurt vliegen, en zo verder naar Madrid.

En dan is er nog het bericht dat hij pas ginder, in Cordoba, tijdens het adellijke lockdownfeestje besmet is geworden. Dat is larie en apekool, want onze vriend-met-trui MVR zegt al maanden dat de incubatietijd van Covid-19 minstens een week bedraagt. Of geldt dat nu ineens niet voor koninklijk bloed? Hij was met andere woorden al positief in de periode dat hij in Brussel verbleef bij zijn ouders. Vraag is hoe dikwijls hij op bezoek ging bij zijn grootouders. En zijn die laatsten ondertussen op hun beurt al getest?

De Spaanse overheid is een indringend onderzoek gestart. Maar voor premier Wilmès is het nu al “Case closed,” zoals ze maandag voor alle tv-camera’s verkondigde. Ondertussen zitten er nog honderden Belgen vast in Spanje op hun appartementje of in hun mobilhome, wachtend op een toelating om naar het vaderland te mogen terugkeren. Tja, niet elke Belg is gelijk voor de wet.

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

Linkse Italiaanse regering wil massa illegalen legaliseren De Italiaanse minister van Landbouw, Teresa Bellanova (verkozen PD en nu Italia Viva) heeft de kritiek op haar voorstel om honderdduizenden illegale migranten te legaliseren, van de hand gewezen. Haar voorstel ligt “in het verlengde van beschaving en veiligheid en wil uitbuiting en criminaliteit tegengaan”, aldus de minister in de Senaatsvergadering in de Italiaanse hoofdstad Rome.

De minister stelt voor om de naar schatting 600.000 illegale migranten op het Italiaans grondgebied verblijfspapieren te geven. Twee derden van hen zou dan op een legale manier in de landbouw kunnen werken, waar men dringend wil oogsten. In de Senaat had Bellanova vooral kritiek op degenen die haar voorstel afwezen: “Wat u illegale migranten noemt, zijn mensen, mannen en vrouwen, arbeiders, die u niet eens wenst te zien”, wierp ze haar politieke tegenstanders voor de voeten. Bellanova sloeg zich op de borst dat zij de eerste in Europa was geweest, die zich voor legale corridors voor goederen en personen had uitgesproken in deze coronatijden.

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41, 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

Abonnement buitenland:

3 maanden: 6 maanden: 1 jaar: Steunabo 1 jaar:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

32,50 euro 65,00 euro 130,00 euro 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter 1945-1955: Hoofdredacteur 1955-2000: Hoofdredacteur 2000-2010: Hoofdredacteur 2010-heden: Verantw. uitgever:

Bruno de Winter Jan Nuyts Leo Custers Karl Van Camp Karl Van Camp

PIET VAN NIEUWVLIET

Slecht signaal Het voorstel van de minister van Landbouw zorgde eerst en vooral voor onrust in de eigen regering.

De Vijfsterrenbeweging - M5S, de linkspopulisten van Di Maio - wijst het voorstel strikt af, waarop Bellanova met ontslag dreigde. Waarop natuurlijk de vroegere minister van Binnenlandse Zaken, Matteo Salvini van de Lega, van zich liet horen. Het

Teresa Bellanova (Foto Twitter)

ECONOMISCHE ZAKEN

Een gevaarlijk relanceplan De maatregelen om de economische schok van de coronacrisis op te vangen volgen elkaar op. Dat is een goede zaak, maar er is ook een keerzijde. De vrees voor een zware economische depressie is zo groot dat chaotische, gevaarlijke en nefaste relanceplannen het licht op groen kunnen krijgen. Zoals dat van PS-voorzitter Paul Magnette.

Nu het duidelijk is dat het economisch herstel er niet snel zal komen, moeten de economische steunmaatregelen verlengd worden. In sommige gevallen tot het einde van de zomer, in andere gevallen tot het einde van het jaar. Het ziet er immers naar uit dat de economische groei eerder een W- of vierkantswortel-patroon zal vertonen, dan een V-herstel met een snelle terugkeer naar de situatie van voor de coronapandemie.

is “bijzonder alarmerend” dat hierover zelfs al wordt gediscussieerd in de Italiaanse regering, zei hij. Hij is vierkant tegen dergelijke “massale massa-amnestie, omdat dit een bijzonder slecht signaal betekent voor degenen die zich altijd strikt aan de regels hebben gehouden”, waarschuwde Salvini. Zijn collega’s van Fratelli d’Italia zijn intussen met

een petitie tegen het wetsontwerp gestart.

In Italië is momenteel een coalitie aan de macht van sociaaldemocraten (PD of Partito Democratico) en linkspopulisten van M5S, met de steun van drie kleinere linkse partijen. In tegenstelling tot sommige andere landen konden de regeringspartijen hun electorale basis door de coronacrisis niet versterken, zo blijkt uit peilingen. De Lega zou op 28 procent van de stemmen kunnen rekenen, PD op 20 procent, M5S op 17 procent en de rechtse Fratelli d’Italia op 15 procent. In Italië is de strijd niet gestreden.

Overheid als beschermende stolp Gevolg is dat het uitstel van betaling van leningen voor gezinnen en bedrijven tot het einde van het jaar wordt verlengd. Die kredieten moeten nog altijd worden terugbetaald, maar dat zal later gebeuren.

Daarnaast lijkt het erop dat er ook een uitbreiding van de garanties op nieuwe bedrijfskredieten komt. De huidige regeling was te beperkt. Tijdelijke werkloosheid en hinderpremies worden doorgetrokken voor bedrijven, zelfstandigen en werknemers die het nodig hebben. In de evenementensector desnoods tot het einde van het jaar. Als het goed is, zeggen we het ook: de overheid fungeert nu als een soort van stolp boven de zwaar geteisterde economie.

Maar daar passen direct drie bedenkingen bij. Ten eerste moet die stolp vroeg of laat worden weggehaald, zodat de economie op een bepaald moment opnieuw normaal kan functioneren. Anders worden bedrijven die het al voor de cri-

sis moeilijk hadden, artificieel in stand gehouden. Daarom zou het een goede zaak zijn om de komende maanden steunmaatregelen aan bedrijven te laten afhangen van hun omzet van voor de crisis. Wie toen een beter zakencijfer draaide, zou recht moeten hebben op een stevigere schokdemper. Ten tweede is het voor landen die hun rekeningen op orde hebben veel gemakkelijker om de nodige steunmaatregelen toe te kennen. Dan hebben we het over de onterecht verguisde ‘vrekkige vier’ als Oostenrijk, Zweden, Denemarken en Nederland. En voeg er Duitsland ook maar bij. België zeker niet, Vlaanderen misschien.

Ten derde is de keuze voor een expansief neokeynesiaans beleid voor sommigen het alibi om alle registers te openen. En te komen met gevaarlijke en nefaste relanceplannen, zoals PS-voorzitter Paul Magnette. Die denkt aan een relanceplan van 30 tot 50 miljard euro.

Dat zou dan bovenop de 40 miljard euro komen van het geplande begrotingstekort. Dat is gigantisch.

Het plan van Magnette Vorig weekeinde schreef de PS-gelieerde krant Le Soir een dossier over het relancebeleid. En ze kon een concreet voorstel van Paul Magnette inkijken. Daaruit blijkt dat het relanceplan eigenlijk 37,5 miljard zou omvatten. En dan begint de onduidelijkheid, om niet van chaos te spreken. Blijkt nu dat een deel van dat bedrag al onderdeel uitmaakt van het huidige beleid om de crisis aan te pakken. 10,19 miljard euro van het relanceplan zijn de

steunmaatregelen die al bij het begin van de crisis werden toegekend.

12 miljard euro heeft betrekking op de verlenging van de huidige maatregelen. 9,4 miljard euro zijn sectorale ondersteuningen zoals lagere BTW voor de horeca. Ook dat is niet nieuw. Hetzelfde geldt voor de 1,5 miljard euro om de solvabiliteit van de bedrijven te versterken.

Blijft over: 4,5 miljard euro om de binnenlandse vraag of de consumptie te stimuleren. Dat laatste PS-voorstel lijkt verteerbaar voor iedereen.

Toch is dit luik niet zonder gevaar.

Het herstel van een open economie als de Belgische - en dat geldt nog meer voor de Vlaamse - kan niet enkel steunen op de binnenlandse vraag. Er moet ook gewerkt worden aan het versterken van de concurrentiekracht van de bedrijven en het behouden van de exportpositie.

Dat kan door investeringen aan de aanbodkant, zoals beleid dat innovatie ondersteunt.

De financiële injectie die de koopkracht versterkt is legitiem voor de laagste inkomens, want de mensen die werken in de zwaar geplaagde horeca en het toerisme hebben vaak een laag loon. De vraag is hoe groot die injectie moet zijn. Magnette heeft het over 1.000 euro bruto extra voor wie minder dan 2.300 euro bruto per maand verdient. Dat bedrag zou dan verder dalen tot iemand met een brutoloon van 4.980 euro. Wie meer verdient, krijgt niets extra’s. Wat zal men echter met dat geld doen? De lagere inkomens zullen meer consumeren, maar een deel van dat geld zal onder andere door e-commerce-bestellingen naar het buitenland verdwijnen. De hogere inkomens zullen dat extraa tje sparen voor moeilijke tijden. De vraag is dan ook of die stimulering van de binnenlandse vraag haar doel niet voorbij zal schieten.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

Actueel

4 JUNI 2020

3

Drie regels voor de omgang met raciale incidenten Herinnert u zich de zaak Théo nog? Begin 2017 beweerde een zwarte jongeman seksueel mishandeld te zijn geweest door een Franse politieagent. Bij een politie-interventie zou de agent de broek van Théo hebben uitgerukt en hem met een matrak anaal hebben verkracht, onder het uiten van racistische beledigingen. De beschuldiging kreeg een zodanige weerklank dat er wekenlang betogingen, rellen en plunderingen waren in verschillende Franse steden.

Het meest merkwaardige was dat de groteske beschuldiging zo gemakkelijk werd geloofd door het bestel. Théo kreeg persoonlijk bezoek van president Hollande, ontving geschenken en blijken van steun van topvoetballers en artiesten en was, als vermeend slachtoffer van racisme, het voornaamste gespreksonderwerp bij de toespraken op de uitreiking van de Césars, de Franse filmprijzen. Uiteraard werd zijn versie van het verhaal gretig afgenomen door de pers, ook bij ons.

zwarten vaker het slachtoffer van politiegeweld zijn. Dat klopt, maar dan moet je er de reden bijvertellen: zwarten zijn ook vaker betrokken bij misdrijven. Er is geen enkele studie die het tegendeel beweert. Er zijn wel studies die uitwijzen dat blanke politieagenten zich niet meer schuldig maken aan geweld tegen zwarten dan hun zwarte collega’s.

Geen excuus voor vernielzucht Als je wil protesteren tegen de brutale manier waarop sommige politieagenten verdachten behandelen, dan is de dood van Floyd George een zeer terechte aanleiding.

Maar protest tegen racisme is in dit geval gebaseerd op pure speculatie. En wie zich te buiten wil gaan aan vernieling en geweldpleging tegen onschuldigen, heeft al helemaal geen goed excuus, simpelweg omdat daar nooit een goed excuus voor is.

Perscommentatoren en beleidsmensen zouden dan ook moeten ophouden plunderingen (vaak van bezittingen van andere zwarten) te behandelen als een begrijpelijke vorm van protest, maar daarvoor is het schuldcomplex van de bange blanke man te groot. Dat ziet blank racisme, ook waar er geen is, en terechte antiblanke woede, ook waar eigenlijk onredelijkheid en blinde afkeer regeren. Hoe meer de blanke mens zichzelf in beschuldiging stelt, hoe meer anderen trouwens gesterkt zullen zijn dat ook te doen. Die vicieuze cirkel moet gestopt worden.

Want het is absoluut zeker dat feiten als dit nog vaak gaan gebeuren. Maatschappelijke groepen die oververtegenwoordigd zijn in de misdaadcijfers lopen nu eenmaal een groter gevaar om in gewelddadige confrontaties met de politie betrokken te raken.

Dat is bij ons bijvoorbeeld ook het geval met Noord-Afrikanen. Wat is het alternatief?

Dat politiemensen wegkijken? We hebben in het Verenigd Koninkrijk gezien waar dat toe leidt: in verschillende Britse steden konden Pakistaanse “grooming gangs” honderden minderjarige, meestal autochtone meisjes prostitueren. Alle onderzoeken wezen uit dat de politie wegkeek uit angst van racisme beschuldigd te worden.

Vorige maand toonde Benjamin Dalle nog eens hoe het niet moet. Dalle had langs de ene kant wel een obligate veroordeling van de relschoppers in Anderlecht uitgesproken, inclusief van hun geweld tegen de politie, maar kon langs de andere kant niet nalaten een resem verzachtende omstandigheden aan te halen: armoede, frustratie, woede, weinig perspectief, oneerlijke kansen, vergeten door de samenleving,...

Het verhaal telt Even opvallend was dat niemand verder nog geïnteresseerd was wanneer later onderzoek de ware toedracht aan het licht bracht. Videobeelden en getuigenissen toonden aan dat arme Théo zich verzet had tegen de arrestatie van een drugdealer, dat zijn broek afviel tijdens de schermutselingen en hij per ongeluk geraakt werd door een matrak bij pogingen om hem in bedwang te houden.

Théo veranderde trouwens later zelf zijn versie. Van racisme of seksueel getint geweld was geen sprake. Er loopt nog steeds formeel een procedure tegen de politieagent, maar het is waarschijnlijk dat het parket de vervolging zal laten vallen.

De media willen een sterk verhaal. En er zijn weinig verhalen sterker dan het racistisch geweld van een onverdraagzame samenleving tegen onschuldige leden van een etnische minderheid. Feiten, omstandigheden, nuances, twijfels die dat dat verhaal kunnen afzwakken of zelfs onderuithalen, worden liefst genegeerd. Daarmee draagt de pers zelf bij aan de golven van irrationeel protest die ontaarden in geweld, vandalisme en plundering.

De zaak George Floyd Wat zich nu afspeelt in de Verenigde Staten tart opnieuw alle redelijkheid. De vernielingen en het geweld van het massale straatprotest naar aanleiding van de dood van George Floyd hebben al tot de inzet van de Nationale Garde geleid. Nochtans is er geen aanwijzing dat Derek Chauvin, de politieagent die ervan beschuldigd wordt de dood van de zwarte man te hebben veroorzaakt, racistische motieven zou hebben gehad.

De manier waarop de agent Floyd in bedwang hield was absoluut ontoelaatbaar, maar het staat zelfs niet vast dat deze actie tot de dood heeft geleid: een onderzoek in opdracht van de familie zegt dat Floyd verstikt is, maar een lijkschouwing in opdracht van het gerecht wijst op hartfalen als doodsoorzaak. Volgens het officiële rapport zijn vooraf bestaande hartproblemen in combinatie met de politiebehandeling (ook een andere houdgreep had fataal kunnen zijn) en mogelijke intoxicatie George Floyd fataal geworden. In tegenstelling tot wat in sommige kranten wordt beweerd, had hij zich wel degelijk verzet tegen de arrestatie (wegens gebruik van vervalste cheques).

Het gedrag van de agent is ook niet symptomatisch voor blank racisme in de politiekorpsen van de Verenigde staten (waarin zwarte Amerikanen trouwens oververtegenwoordigd zijn). In de berichtgeving wordt er vaak de nadruk op gelegd dat

Drie regels Ik wil beleidsmensen en perscommentatoren dan ook drie vuistregels meegeven voor hun communicatie over interraciale incidenten.

1. Ga er niet automatisch vanuit dat racisme het motief is, gewoon omdat de dader blank is en het slachtoffer niet. En als je dat toch niet kan nalaten, hanteer dat vermoeden dan ook consequent bij geweld in de omgekeerde richting. Het resultaat zal je verbazen.

2. Wees moedig en correct genoeg om alle feiten weer te geven, ook wanneer die niet passen in het gewenste ideologische narratief. Zorg dat we die niet elke keer zelf moeten gaan zoeken op het internet.

3. Protesteren mag altijd, zelfs als het ongenoegen onterecht is. Plunderen en vandaliseren kunnen nooit. Hou op met rechtvaardiging te zoeken voor het toebrengen van schade en lichamelijke letsels tegen personen die niets met de kwestie te maken hebben. Zo niet, moedig je dit soort gedrag aan.

JURGEN CEDER COLUMNIST

BRIEFJE AAN JOACHIM VAN BELGIË

Niet boven de wet Mijnheer de corona-overtreder, Een Spaanse krant bracht enkele dagen geleden uit dat “een lid van de Belgische koninklijke familie” een lockdownfeestje had bijgewoond in de stad Córdoba én dat die persoon nadien positief werd getest op het coronavirus.

Het zal wellicht iets meer geweest zijn dan de rustige barbecue-met-8-personen (of was het nu een zwembadfeestje-met-11-personen?) waarop het onstuimige Vlaamse Kamerlid Dries Van Langenhove werd onderschept door de politie, en wat hem een fikse boete opleverde. Iets meer, inderdaad, want “El Confidential” - nomen est omen - wist te zeggen dat het om een feestje voor de “aristocratie” ging met mogelijk 27 aanwezigen, al is dat laatste nog niet helemaal zeker. Gij zoudt immers 27 namen hebben doorgegeven aan de ‘contactspeurders’, wat nog niet wil zeggen dat die er ook allemaal waren. Mogelijk zijn daar ook mensen bij die gij daarvoor ontmoette. Maar kom, dat is minder belangrijk, want het feit dat de lokale regering aan de lokale autoriteiten gevraagd heeft een onderzoek te openen en dat alle aanwezigen ondertussen in quarantaine zitten, zegt voldoende dat het aristocratenfeestje ‘erover’ was. Het was het koningshuis zelf dat bevestigde dat gij de persoon in kwestie waart. Excuses of een spijtbetuiging of voortschrijdend inzicht bij de domheid van uw gedrag konden we uit het eerste bericht niet vernemen.

Het eerste wat opvalt, is dat het bericht hier ten onzent nauwelijks een rimpeling op het water veroorzaakt, terwijl de politieke opponenten van uw generatiegenoot Dries de sociale media overspoelden met hun afgrijzen, tirades, beledigingen en zelfs scheldpartijen. Klaarblijkelijk bestaan er tegenover een regelovertredend lid van de koninklijke familie andere standaarden.

Wat ook nog opviel, was dat gij niet al een hele tijd in het hermetisch afgesloten Spanje verbleeft, een land dat een bijzonder hoge tol heeft betaald in de coronacrisis en maar moeizaam uit het dal klimt. Pas op zondag 24 mei vloogt gij vanuit Brussel naar Madrid, om dan meteen door te reizen naar Córdoba, waar gij naar verluidt een lief hebt zitten. Daar is natuurlijk op zich niks mis mee, versta mij niet verkeerd. Omwille van een stage die gij aldaar zoudt moeten lopen in een bedrijf, kondt gij gebruik maken van de mogelijkheid om ons land te verlaten, want dat wordt gecatalogeerd onder “essentiële verplaatsingen”. En stiekem een feestje meepikken kon er klaarblijkelijk ook bij. Maar ook al passeert een en ander hier zonder veel heisa, in Spanje kan men met uw strapatsen niet lachen. Om te beginnen hieldt gij u al niet aan de regel om bij uw aankomst voor 14 dagen in quarantaine te gaan. Gij naamt meteen de trein naar Andalusië. En na het feestje vertoonde gij corona-symptomen.

De Spanjaarden vinden het dan ook allemaal erg onverantwoord wat gij deedt, want gij kondt door uw losse houding al zeker een dertigtal mensen hebben besmet, en dit terwijl men in dat land alle moeite van de wereld doet om mensen af te zonderen en goed in het oog te houden. En duizenden doden te begraven.

Niet alleen de media, maar ook tal van ge-

zagsdragers zijn dan ook niet te spreken over uw gedrag en spreken zonder verpinken over onverantwoordelijkheid. Sommigen eisen zelfs een onderzoek tot op het bot zodat niemand zijn straf ontloopt. Boetes kunnen oplopen tot 10.000 euro. Naar verluidt is de politie ondertussen met zo’n onderzoek bezig.

De samenleving verwacht niet geheel onterecht dat haar leidende klasse - of wat daarvoor moet doorgaan - en zeker de familie van het officiële staatshoofd - zelfs al gaat het in uw geval maar om de tiende plaats als troonsopvolger - zich voorbeeldig gedraagt. Helaas is dat al decennia een pijnpunt in het Belgische koningshuis, waar er altijd wel koninklijke of prinselijke al dan niet gênante fratsen te noteren vallen. In Spanje verwachtte men dan ook excuses en een nederige schuldbekentenis. En in België zou dat ook wel wenselijk zijn, meenden velen. Als de corona-overtreders Dries Van Langenhove en Gwendolyn Rutten en nog anderen dat kunnen, dan moet u dat zeker ook wel lukken. Niet met een kurkdroge mededeling van het paleis, maar persoonlijk en oprecht de natie in de ogen kijkend. In een tweede bericht enkele dagen later is dat gelukkig ook gebeurd. En wellicht zult gij daar nog goed mee wegkomen ook.

Voor zeer velen waart gij tot voor kort een nobele onbekende uit de sibbe van Astrid en Lorenz. Vandaag zijt gij dat niet meer en zal “Corona in Córdoba” een opvallend hoofdstuk in uw ooit te schrijven biografie blijven.

Hopelijk zijn de coronasymptomen licht van aard en herstelt gij snel. Maar denk voortaan toch maar twee keer na alvorens dingen te doen die eigenlijk niet door de beugel kunnen.

Ook de adel en andere nobiljons staan niet boven de wet. Dat zullen ze u alvast in Spanje wel eens even inpeperen.

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT GENOEG VAN!

ANKERSTRAAT LUIKERSTEENWEG 244 F7 HASSELT 35003500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 011 223 253 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE

4 Actueel De schijngestalten van Bart Somers

4 JUNI 2020 Horeca kan eindelijk deuren weer openen

In Mechelen werd vorige week het Hannah Arendt Instituut voorgesteld, “een kennisplatform en vormingscentrum voor diversiteit, stedelijkheid en burgerschap. Het gaat om een initiatief van de Vrije Universiteit Brussel (VUB) en de Universiteit Antwerpen (UA), dat de steun krijgt van de stad Mechelen en Vlaams minister van Inburgering Bart Somers (Open Vld)”. Christophe Busch, die een half jaar geleden de Dossinkazerne met slaande deuren verliet, neemt de leiding van het instituut op zich.

Hannah Arendt en Mechelen De keuze voor Hannah Arendt als naam voor het instituut is niet toevallig.

Hannah Arendt (1906-1975) was een Duits-Joodse politieke filosofe die Nazi-Duitsland ontvluchtte. Hannah Arendt werd vooral bekend door haar werk “The Origins of Totalitarism” (1951), waarin zij het kwaad van de nazi’s als het radicale kwaad omschrijft. In 1961 werd ze als jonge journaliste naar Jeruzalem gestuurd om het gecontesteerde proces tegen de ontvoerde organisator van de Holocaust Adolf Eichmann te verslaan. Dit zou resulteren in een omstreden boek “Eichmann in Jeruzalem” (1963), een mijlpaal in de sociale wetenschappen. Arendt geloofde sterk in de kracht van de democratie en de vrijheid. Veel minder bekend is dat de Joodse filosofe ook harde kritiek leverde op ‘het slachtofferisme’ van de toenmalige bevrijdingsbewegingen uit ‘de Derde Wereld’ en het progressief feminisme. Op dat vlak was ze haar tijd ver vooruit.

De keuze voor Mechelen is al evenmin toevallig. De stad ligt tussen Antwerpen en Brussel. Bovendien is Bart Somers er burgemeester. Volgens Christophe Busch heeft Mechelen over burgerschap, diversiteit en stedelijkheid reeds een bijzonder parcours afgelegd. Somers herinnert er ons om de haverklap aan dat Mechelen - als het over diversiteit gaat - bestuurlijk aan de wereldtop staat.

Zijn progressief burgerschap is gestoeld op openheid, empathie… en subsidies en dure projecten die rijkelijk worden rondgestrooid en ingeplant. De vraag is of zijn beleid zich ook vertaalt in positieve cijfers qua tewerkstelling, een van de belangrijkste indicatoren voor een geslaagde integratie.

Dramatische cijfers Bart Somers heeft gelijk dat een deel van de allochtonen de weg vindt naar het hoger onderwijs en de arbeidsmarkt. Maar toch blijft een significant deel van de allochtonen werkloos en laaggeschoold. In Mechelen is dat niet anders. De tewerkstellingsgraad van de niet-EU-burgers - goed voor 21 procent van de totale Mechelse bevolking - bedraagt 54 procent. Dat is ruim 20 procent onder de gemiddelde tewerkstellingsgraad op het niveau van het Vlaams Gewest. De werkloosheid bij niet-EUburgers ligt tot viermaal hoger dan het Vlaams gemiddelde en ruim 2 procent hoger dan de gemiddelde tewerkstellingsgraad van niet-EU-burgers op het niveau van het Vlaams Gewest.

Het aantal niet-EU-burgers dat leeft in een gezin met een lage werkintensiteit loopt op tot 23 procent, meer dan drie keer zoveel dan het Vlaamse gemiddelde. Het aantal niet-EU-burgers dat van de sociale bijstand leeft, ligt bijna twee keer zo hoog als het Vlaamse gemiddelde voor dezelfde bevolkingsgroep. Het aantal niet-EU-burgers dat in Mechelen kansarm geboren wordt, bedraagt 68,7 procent (u leest het goed), meer dan 15 procent hoger dan het Vlaams gemiddelde voor dezelfde burgers. Ontnuchterend! De participatiegraad van de niet-EU-burger ligt inderdaad wel wat hoger, maar niet erg veel.

Gebakken lucht De cijfers zijn verontrustend omdat ze zelfs na zware inspanningen van de Vlaamse overheid niet significant dalen. Integendeel. Burgemeester Somers heeft zijn mond vol over de diversiteit

in de samenleving, maar als het over de participatie op de arbeidsmarkt gaat, zijn de cijfers in Mechelen slechter dan het Vlaams gemiddelde. Zou het niet interessanter zijn om in Mechelen daarover eens een studiecentrum op te richten?

De beste integratie verloopt nog altijd via een goed diploma en een job met groeikansen. Waar wacht burgemeester Bart Somers op om daar werk van te maken? Zorgen voor duurzame tewerkstelling is nog iets anders dan gebakken lucht verkopen over participatie en burgerschap.

‘Identiteit’ Zijn visie over integratie zorgt binnen de Vlaamse regering voor spanningen.

Als minister van Inburgering en Gelijke Kansen pleit hij voor ‘sociale integratie’, zoals dit beschreven staat in het Vlaams regeerakkoord van 2009 met Kris Peeters. Inburgering wordt gezien als “een balans tussen het respect voor de eigen identiteit en een erkenning van de samenleving waarin men terecht is gekomen en leeft”. De verschillende gemeenschappen moeten naar elkaar toegroeien.

Je zal Bart Somers nooit het woord ‘identiteit’ in de mond horen nemen.

Nochtans vormt identiteit een hoeksteen van het Vlaamse regeerakkoord van 2019, waarin wordt gesproken over “de verdere ontwikkeling van de identiteit”. “Om het identiteitsbesef van de jongere generatie te bevorderen, stellen we… een Vlaamse canon op… die onze leerlingen op school en de nieuwkomers in onze inburgeringscursus moeten kennen.”

Vormt Somers het links-liberale Paard van Troje binnen de Vlaamse regering? De vraag is hoelang hij deze spreidstand nog kan volhouden zonder frontaal in botsing met de N-VA te komen. In november 2019 schoffeerde hij reeds de Vlaams-nationale partij omdat ze volgens hem bij een poging tot regeringsvorming “hun verantwoordelijkheid weigeren op te nemen en steevast van de onderhandelingstafel weglopen”. Het is wachten op de volgende confrontatie.

Sterke natiestaat Deze week liet Somers in De Afspraak nog eens een glimp van zijn ware gelaat zien. Zo veroordeelde hij wel de rellen in Anderlecht en vond hij dat de relschoppers hard moeten worden aangepakt, maar anderzijds pleitte hij voor meer begrip, empathie, burgerschap, dialoog… Wanneer werd gewezen op de negatieve effecten van de toenemende diversiteit en de spanningen met de autochtonen, had hij het over “verzuring” en “negativiteit”. “Partijen die deze tendens polariseren” zijn uiteraard “racistisch”. De vraag is of hij daarmee enkel het Vlaams Belang bedoelt.

In Frankrijk - waar steeds meer mensen de vele excessen van de multiculturele samenleving inzien - pleit de jonge Parijse politieke wetenschapper David Djaïz voor het herstel van een sterke, sturende natiestaat. In een interview in Knack liet hij volgende uitspraak optekenen: “Natiestaten zijn de voorbije decennia een paar keer doodverklaard, maar ik voorzie juist een mooie toekomst voor de natiestaat. Want alleen natiestaten kunnen de groeiende verdeeldheid in de samenleving… het hoofd bieden.” De nagel op de kop.

JULIEN BORREMANS

UIT DE WETSTRAAT Voorspelling Vorige donderdag werd het duidelijk dat onze voorspelling uitgekomen was: Vincent Van Quickenborne werd de nieuwe fractievoorzitter van de Open Vld-fractie. Het stond in de sterren geschreven dat de donkerblauwe clan zijn macht in de Kamer zou versterken. Want al lijkt nu alles peis en vree na de verkiezing van Egbert Lachaert als nationale voorzitter, niets is wat het lijkt. In de wandelgangen komt ons immers ter ore dat de machtsstrijd intern nog volop woedt en dat de clans er alles aan zullen doen om in de nieuwe machtsverhoudingen hun posities te handhaven, Bart Tommelein in het bijzonder. En zoals we ook al zeiden zal Patrick Dewael, boegbeeld van het oude partij-establishment en van de links-liberale vleugel, met de glimlach zijn concullega’s aanpakken.

Donderdag was het al zover: “Ik geef het woord aan de nieuwe fractieleider van Open Vld, mijnheer Van Quickenborne. Mag ik u feliciteren met uw aanduiding in een van de mooiste functies in dit halfrond?” Dat Q maar de oude wijsheid in het achterhoofd houdt: “Timeo Danaos et dona ferentes.” (Ik vrees de Grieken, ook als ze geschenken brengen.)

Kikker Kristof Calvo was weer aanwezig en dat zullen ze geweten hebben… Vanzelfsprekend juichte hij het EU-plan van Merkel en Macron toe om 750 miljard te pompen om uit het coronaslop te geraken en waarvan België slechts 5,48 miljard zou ontvangen, veel minder dan andere, minder getroffen lidstaten. Hij greep dat aan om alle eurocritici - van heel gematigd tot vrij radicaal - de mantel uit te vegen en hen te ‘ontmenselijken’. Hij deed dat door aan Wilmès te zeggen dat haar regering maar 38 zetels in de Kamer vertegenwoordigt, terwijl de “coalitie van de solidariteit, de menselijkheid en de federalisten, van zij die van Europa houden” er ruim 100 haalt. Professor Hendrik Vuye vatte de houding van het groene ettertje meesterlijk samen: “Er was eens een groene kikker die even groot als een os wou zijn... “Kijk, kijk! ‘k Word net zo groot als jij! De os sloeg met zijn staart en stond zich te verbazen. De kikker rekte zich, begon zich op te blazen (Jean de La Fontaine).” En wat nog bedenkelijker is, is dat dat dus de nieuwe stijl is die we overigens uit al meerdere groene monden hoorden: wie kritisch is, verlaat de menselijkheid. Demoniseren noemt men dat.

Profileringsdrang We vernemen dat de Kamerfractie van het Vlaams Belang naarstig aan het werk is om een ‘blunderboek’ samen te stellen dat een beeld moet schetsen van wat er allemaal is misgelopen in de coronacrisis en wie daarvoor verantwoordelijk is. Die fractie vroeg overigens als eerste om daartoe een parlementaire onderzoekscommissie op te richten. Een idee waar nu ook de groenen bij monde van voorzitster Almaci mee afkomen, weliswaar - begrijpe wie kan - nadat ze de oprichting van zo’n commissie in het Vlaams parlement (waar ze zelf in zetelt) niét goedkeurden, maar zij daar een ad hoc-commissie (zonder echte onderzoeksbevoegdheden op het niveau van een onderzoeksrechter) wél steunden. Waarom? Eenvoudig. Zij mogen de voorzitter van die praatbarakcommissie leveren… Of anders gezegd: profileringsdrang boven degelijk onderzoek naar de duizenden overlijdens in woonzorgcentra en de saga van de mondmaskers. Het is voorspelbaar dat een echte onderzoekscommissie er in de Kamer ook wel niet zal komen…

Handen af van China Kamerleden Annick Ponthier en Ellen Samyn (VB) dienden een voorstel van resolutie in waarin de regering wordt opgeroepen steun te verlenen aan meerdere internationale ver-

zoeken om de rol van China in de uitbraak van het Covid-19-virus te onderzoeken. Een aantal landen stellen zich immers vragen naar de verantwoordelijkheid die het communistische regime draagt in heel deze zaak, en meer bepaald aangaande de uitbraak van het coronavirus en de informatieverstrekking daarrond. Wellicht kan zo’n onderzoek alle speculaties, hypotheses en al dan niet wilde theorieën in de juiste context plaatsen. Maar veel doet uitschijnen dat men in het Westen de grote rode dictatuur waarmee men steeds meer lucratieve zaken doet niet voor de voeten wil lopen, laat staan ter verantwoording wil roepen. Zo ook in de Kamer, waar de vraag naar urgente behandeling van het voorstel van resolutie zonder pardon werd verworpen door ‘de coalitie van de menselijkheid’. En even later onderging een motie van aanbeveling over hetzelfde onderwerp van Ponthier hetzelfde lot. Merkwaardig was wel dat naast N-VA ook de communisten van de PVDA mee tegen de verwerping stemden…

De Block ziet niks Tussen al de kommer en kwel trok Christoph D’Haese van N-VA nog eens een klassiek blik Belgique-België open ten aanzien van Maggie De Block die - men zou het coronagewijs haast vergeten - ook nog minister van Asiel en Migratie is… Hij had namelijk vastgesteld in een statistiek van de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen dat Franstalige rechters negen keer zo snel het statuut van vluchteling toekennen.

D’Haese tegen De Block: “Anders geformuleerd, Vlaamse rechters zijn negen keer strenger, wellicht ook negen keer rechtvaardiger, op het vlak van asielrecht.” Hij vroeg zich dan ook af of het niet nodig is dat de jurisprudentie in de praktijk dient geharmoniseerd te worden om een betere eenheid van onafhankelijke rechtsspraak te bekomen in dit land. Voor De Block is er geen vuiltje aan de lucht en verloopt alles onafhankelijk en correct. Bovendien ontweek ze de kern van de vraag van D’Haese, want ze gaf geen zinnige verklaring voor het verschil in behandeling in de beide taalrollen.

D’Haese waarschuwde haar daarop dat ze “aan het schoppen is tegen de achillespees van de rechtsstaat” en hij kondigde dan ook aan met zijn partij een voorstel in te dienen om de objectivering van de rechters bij de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen transparanter te maken en tot efficiëntere rechtsbedeling te komen. Mooi zo, maar ook hier vrezen we dat het voorstel door de ‘coalitie van de menselijkheid’ zal neergesabeld worden.

Actueel

4 JUNI 2020

Permanente discussie tussen noord en zuid neemt nog toe Deze week normaliseert het onderwijs. Ten dele. Wallonië had het liever anders gezien. En veel ‘schone mensen’ van progressief Vlaanderen ook. In Het Laatste Nieuws (28 mei) had Jan Segers het over de hetze tegen minister van Onderwijs Ben Weyts (N-VA), die het felst was toen hij - voor zijn beurt gesproken – zei dat hij kleuterscholen en basisscholen na dit Pinksterenweekeinde weer zou openen.

Ondertussen kent iedereen van ons Caroline Désir. Of zijn we te optimistisch?

Deze dame is minister van Onderwijs van de Franse Gemeenschap (PS). Zij was het die via de Waalse pers dicteerde dat Weyts, noch de Vlaamse pedagogen, experts en mensen uit het onderwijsveld over de schoolpolitiek mogen beslissen. De Nationale Veiligheidsraad moet dat doen. “Het beheer van de crisis moet federaal zijn.”

Ook minister-president Pierre-Yves Jeholet (MR) van de Franse Gemeenschap – kent u toch, of zijn we te optimistisch? - zei iets ge-

lijkaardigs.

Vlaanderen voelde zich gesterkt door het ministeriële besluit van 15 mei waarin staat dat “vanaf 18 mei 2020 de lessen en activiteiten hervat ‘mogen’ worden in het basisonderwijs en het secundair onderwijs”.

Mensen van De Standaard leken zich met Wallonië mee te ergeren aan “het beeld van een Vlaanderen dat klauwend de dans leidt, en de rest op achtervolgen zet” (26 mei).

Compromis Er kwam een zoveelste compromis uit

de bus. De opening van de lagere scholen werd nog uitgesteld naar vrijdag 5 juni, zo werd beslist in het Overlegcomité tussen de regeringen van dit land. “Waarom doet Weyts niet gewoon zijn zin?... Je hoorde die oppositie stiekem hopen dat hij teruggefloten zou worden. Symbolisch is het een tik op de vingers. Als een eigenwijze Vlaamse kleuter werd hij door de Franstalige juffen aan de oren getrokken - stoute Ben!”, schrijft Segers.

Dat Vlaanderen zich andermaal een Franstalige correctie moest laten welgevallen, dat “smaakt wrang”, aldus nog Segers.

“Inzake onderwijs hoort elke gemeenschap zelf te beslissen wat ze doet, zeker nu het virus onder controle is.”

In het Franstalig onderwijs gingen sowieso 1) minder scholen open, 2) komen er ook minder leerlingen opdagen dan in Vlaanderen 3) werd niet aan pre-teaching gedaan 4) en wordt er geen nieuwe leerstof meer onderwezen.

En dat voor een regio die al achterop hinkt. “Mocht corona in de herfst weer opflakkeren: het Vlaamse onderwijs moet zijn eigen gang gaan”, besloot Segers.

Achterstand

VLAAMS PARLEMENT Hakblok of doofpot?

Uit het coronageharrewar zijn we nog niet, zoals bijvoorbeeld kon blijken uit de opvallend vele actuavraagjes waarvan in de titel het woordje “chaos” prijkte. Toch blikt men stilaan vooruit naar de afwikkeling van de hele zaak. Het valt niemand kwalijk te nemen dat voor dergelijke ongeziene crisis geen kant en klare aanpak voorhanden was, maar het kan evenmin worden ontkend dat een aantal dingen op zijn minst knullig zijn behandeld.

Op het Vlaamse niveau kunnen grote vraagtekens worden geplaatst bij met name de gebeurtenissen in de woonzorgcentra.

In wat sterk leek op een één-tweetje tussen de meerderheid en Björn Rzoska (Groen) zou men een bijzondere (of ad-hoc-) commissie op poten zetten die uitgebreid en haarfijn de coronazaak moet gaan ontleden. Bedoeling is om in december met besluiten te komen en in januari een superdebat over de zaak te houden. Het commissievoorzitterschap wordt in de bekwame handen van Rzoska gelegd.

Dit alles was niet naar de zin van Vlaams Belang en PVDA, die elk op hun geheel eigen wijze meer zagen in een onderzoekscommissie, want dat is een ding met gerechtelijke bevoegdheden dat veel indringender en dwingender te werk kan gaan. Hierop barstte de hel los, waarbij de “ultra”-clubjes het verwijt kregen het hakblok te willen bezigen en de adepten van de ad-hoccommissie de verdachtmaking kregen toegeslingerd een en ander in de doofpot te willen duwen.

Giftig Het bitse gevecht dat ontstond ging van giftige uitvallen tot technische vernuftigheden.

We proberen het kluwen te overzien. Meerderheid plus Groen en sp.a (hoewel die laatste niet van harte, want nog wat schipperend met de PVDA) gingen over tot de instelling van een ad-hoccommissie die bijzonder uitvoerig zou werken. Indien nodig zou de mogelijkheid tot onderzoekscommissie echter

niet helemaal worden uitgesloten. VB wilde meteen een harde onderzoekscommissie over de woonzorgcentra en wat andere elementen. PVDA wilde een nog hardere onderzoekscommissie, maar dan alleen over de woonzorgcentra. Dat verschafte de communisten meteen een ‘elegante’ uitweg om de VB-motie niet te ondersteunen (stel je voor), wat het VB omgekeerd net wél deed (vermoedelijk om PVDA te pesten).

Qua giftige uitvallen werd de kroon gespannen door Willem-Frederik Schiltz (Open Vld) die zijn gebruikelijke bezadigdheid kennelijk kwijt was en het had over “populistische vuilspuiterij” en het VB er van betichtte een “inquisitie” te willen gaan voeren. Later zou hij van Filip Dewinter (VB) een les parlementaire geschiedenis over onderzoekscommissies ontvangen, wat hem echter niet zeer overtuigde.

Ernstig Meer gematigde geluiden van Wilfried Vandaele (N-VA), die alleen maar voordelen zag in een breedwerkende commissie (een onderzoekscommissie kon later altijd nog) die dan tot resultaten zou kunnen komen waaruit men lering zou kunnen trekken en waardoor men in de toekomst beter tegen catastrofes zou zijn gewapend. Björn Rzoska huldigde een soortgelijk standpunt en beloofde trouwens als commissievoorzitter uiterst gewetensvol te zullen optreden, wat door vriend noch vijand te betwijfelen is. Wel wierp Dewinter hem nog voor de voeten dat hij een iets te groene agenda in de nieuwgeboren commissie probeerde binnen te smokkelen. Vanzelfsprekend ontkend door Rzoska, die zich wel degelijk om de prioriteiten wilde bekommeren. Geen sprake dus van het “de vis willen verdrinken” (een lelijk gallicisme dat meermaals werd gebezigd), maar wel van ernstig werk dat mogelijk al zijn vruchten zou kunnen afwerpen mocht er onverhoopt een tweede golf van het virus op ons afkomen. Het laatste woord is nog niet gezegd.

Schisma’s tussen noord en zuid in dit land zijn de regel. Goede compromissen zijn uitzonderlijk en zorgen vooral voor ellendig tijdverlies. “Maanden zonder school kosten de Vlaamse leerlingen naar schatting al bijna vijf ‘PISA-punten’ van de veertig die ze verondersteld zijn te halen in een schooljaar” (PISA is het Oeso-onderzoek bij 15-jarigen voor drie domeinen: wiskunde, leesvaardigheid en natuurwetenschappen, red).

Waalse kinderen - die geen pre-teaching krijgen - verliezen zelfs al meer dan tien punten in die Oeso-classificatie. “Deze leerachterstand wordt nog heel moeilijk op te halen”, zegt onderwijseconoom Kristof De Witte (KULeuven, Het Laatste Nieuws, 28 mei). En we weten al uit ons eerder onderzoek dat 75 procent van de Franstalige 15-jarigen uit een kansarm milieu minstens één schooljaar bleef zitten, tegenover 10 procent in de welgestelde milieus.

Aan Franstalige werd pre-teaching door onderwijsminister Désir (PS) afgeraden, “om de sociale ongelijkheid niet in de hand te werken”. Dus: geen nieuwe leerstof en ook geen examens meer. Zomerschool en/ of deliberaties na 30 juni? Of dat de kortste weg is naar méér sociale ongelijkheid?

‘It’s the economy’ Een andere communautaire breuklijn die de jongste week duidelijk was, heeft veel te maken met de economie. Geert Noels en Peter De Keyzer (Trends en Knack, 28 mei) gaven mee dat België in het clubje Europese probleemlanden dreigt terecht te komen. “Vlaanderen loopt te veel aan het handje van het federale niveau. Alle expertise zit federaal. Vlaams minister-president Jan Jambon (N-VA) zit naast premier Sophie Wilmès (MR) ‘te luisteren’, maar de grote kaalslag in de economie zal in Vlaanderen gebeuren”, waarschuwt Noels. Hier zitten de kmo’s die getroffen worden en de factuur zal in belangrijke mate door Vlaanderen worden betaald. “Vlaanderen had het heft in eigen handen kunnen nemen”, stelt Noels. Alle landen rollen een succesvolle exit-strategie uit. Als wij dat niet doen, loopt de Vlaamse economie – goed voor 80 procent van de export – zware schade op. Landen als Nederland, Duitsland en de Scandinavische landen hebben het virus onder controle en openden al eerder hun grenzen.

Bron van ergernis van veel Vlaamse economen is ene PS-voorzitter Paul Magnette.

Die legde bij de superkern een relanceplan op tafel. Eerst 50, dan toch maar 37,5 miljard euro. Maar. De maatregelen moeten onder meer de horeca, ziekenhuizen, cultuur en koopkracht dienen. Magnette mikt onder meer op de verlenging van het stelsel van tijdelijke werkloosheid tot het einde van het jaar. In De Afspraak op vrijdag noemde econoom Paul De Grauwe het relanceplan van Magnette alvast “surrealistisch”. “Dat is misschien om aan politiek te doen, maar het is geen serieuze economische analyse”, zo klonk het.

5

Andere dossiers Ook in Europa is er verdeeldheid over de aanpak van de gevolgen van de crisis.

Landen die hun economie goed aanstuurden en beheerden zijn niet van plan om zomaar honderden miljarden te pompen in vooral enkele zuidelijke landen die dat veel minder deden. Naargelang de progressiviteit van de commentator worden ze de “zuinige”, de “spaarzame” of de “vrekkige” landen genoemd (Oostenrijk, Nederland, Denemarken en Zweden). Natuurlijk willen ze ook wel een herstelfonds steunen, maar ze ijveren voor leningen in plaats van subsidies.

Vlaanderen hoort ook bij dat clubje. Met dien verstande dat hier in de Belgische context maar weinig te geven valt. Budgettair werden hier geen reserves of buffers aangelegd. Daarbij komt nog eens dat dit gespleten land intern al kampt met het bestaan van een intern ‘herstelfonds’. Eentje dat onder de vorm van transfers al meer dan een halve eeuw aansleept en in hoofde van de Franstaligen een eeuwig karakter lijkt te moeten krijgen. De francofone gewesten zijn en blijven op de sukkel. Vlaanderen moet maar blijven de gaten dichtrijden.

Geert Noels vergeleek corona-obligaties als solidariteit met het zuiden van Europa met een “eeuwige volmacht op je kredietkaart”. Vlaamse transfers naar Wallonië zijn dat ook. Ondertussen is duidelijk dat het oorspronkelijke uitgangspunt (Italië en Spanje het hardst getroffen door corona) al lang niet zo eenduidig meer is. Groot-Brittannië en België vormen mee de top-drie van de coronadoden.

Enzovoort We kunnen zo nog een tijdje doorrijden op het treintje van de hopeloze gespletenheid van het land. Ook mondmaskers verdelen Vlamingen en Walen. Terwijl in Vlaanderen 6 procent van de mensen overal het mondmasker draagt, is dat bij Franstaligen 25 procent. Daarnaast vinden bijna zes op de tien Franstaligen het niet kunnen dat mensen tijdens het winkelen geen mondmasker dragen, wat in Vlaanderen maar een kwart is (bron: Het Nieuwsblad).

Dat eeuwige Belgische compromissengedoe speelde zich ook af rond de tweedeverblijvers. Ook hierin was de politieke druk vanuit Vlaanderen erg hoog. ’t Zeetje ligt waar het ligt.

Idem voor de zomerkampen. Ook daar wou Vlaanderen het snelst gaan. Vlaams minister van Jeugd Benjamin Dalle (CD&V) stelde in De Zondag van vorig weekend dat bij een mogelijke corona-bis de (Vlaamse) scholen niet meer zullen gesloten worden.

Ook het debat over de versnipperde gezondheidszorg brandde aan in de communautaire pan. Een overtuigende illustratie kwam van de Landsbond van Onafhankelijke Ziekenfondsen. “De gezondheidszorg is eigenlijk slechts een onderdeel van een veel grotere discussie. Waar het echt om draait, is de sociale zekerheid: gaan we die splitsen of niet? Het probleem zal niet opgelost raken voor dit beslecht is”, aldus Xavier Brenez van de Landsbond in Het Nieuwsblad.

Joachim Coens en Wouter Beke pleitten in een verduidelijkend opiniestuk in De Standaard (28 mei) voor een gezins- en gezondheidsbeleid dat volledig bij de deelstaten ligt, want “zorg moet zo dicht mogelijk bij de mensen staan en we kunnen de tandpasta niet terug in de tube te duwen, en negeren dat er belangrijke verschillen in visie zijn tussen de deelstaten”.

Voeg dat samen met de signalen dat Open Vld er toch wel wat anders (lees minder paars) zal gaan uitzien dan in de tijd dat Rutten de blauwe vlag in handen had, en het vermoeden is erg groot dat Vlaanderen stilaan dan toch een vuistje aan het maken is. “Het efficiënte, unitaire België is een sprookje.

Open Vld delft haar eigen graf door te flirten met het belgicisme”, schrijven tien oud-voorzitters van het Liberaal Vlaams Studentenverbond (LVSV) in De Standaard (27 mei). Als signaal kan dat tellen.

ANJA PIETERS

6

Binnenland

Nederlandstalig onderwijs in Brussel even goed?

4 JUNI 2020

Citaat van de week > Zuhal Demir (N-VA)

“Ik hoop dat hij het nooit leert”

Inzake het Nederlandstalige onderwijs in Brussel wordt Piet Vandermot beschouwd als de autoriteit bij uitstek. Hij is nu zeventig en hij gaat binnenkort met pensioen. Bij zijn afscheid legde hij heel zelfvoldaan enkele ronkende verklaringen af over de fenomenale kwaliteit van het onderwijs in Brussel.

Zo beweert hij in alle ernst dat de kwaliteit van het onderwijs in Brussel even “goed” is als dat in Vlaanderen. Hij bedoelde waarschijnlijk dat het Brusselse onderwijs op hetzelfde niveau staat als het Vlaamse. Maar niemand zal dat in ernst “goed” noemen. Maar stáát het onderwijs in Brussel echt op hetzelfde niveau als in Vlaanderen? Vandermot geeft zelf toe dat er bijvoorbeeld veel minder leerlingen uit Brusselse scholen doorstromen naar de universiteit. Dat is een duidelijk, objectief en meetbaar criterium dat op een reëel probleem wijst. Maar Vandermot vindt dat niet zo belangrijk.

Goed in hun vel?

Het is volgens hem veel belangrijker dan men uit elk kind kan halen wat erin zit. Een waarheid als een koe, en voor de Brusselse scholen komt het bijzonder goed uit dat het een onmeetbaar criterium is. Je kunt het nergens objectief toetsen, meten of tellen. En bovendien, zegt Vandermot met een brede glimlach, het is al even belangrijk dat kinderen zich “thuis voelen op school” en dat ze zich daar “goed in hun vel voelen”. Allebei

ook onmeetbare en subjectieve criteria.

En ze zijn naast de kwestie.

Scholen zijn er niet om kinderen “zich goed in thuis te laten voelen” of “goed in hun vel”. Daarvoor heb je verjaardagsfeestjes en speeltuintjes. Scholen zijn er om kinderen en jongeren kennis en vaardigheden bij te brengen. Om hen te leren lezen, schrijven en rekenen. En later talen, geschiedenis, wiskunde en fysica bij te brengen. Dat vereist allemaal hard werk, veel inzet en concentratie, huiswerk en saaie herhalingsoefeningen, en de meeste kinderen houden daar niet van. Ze voelen zich daarbij niet zo goed in hun vel. Ze zouden liever spelen of televisie kijken, en dat is ook normaal. Maar zonder al dat saaie werk zullen ze nooit iets bereiken…

Vreemd dat een ‘onderwijsspecialist’ dat niet weet. Of zou hij die onzin verkopen om het falen van het Brusselse onderwijsmodel te verbergen onder een sluier van mooie praatjes? En tussen haakjes: als dat onderwijs in Brussel zo schitterend is, waarom vluchten de leerkrachten daar dan bij bosjes uit weg? Zij voelen zich daar duidelijk niet zo goed thuis en niet zo goed in hun vel.

Conner Rousseau zei vorige week dat we niet blind mogen zijn voor de druk die jonge meisjes geregeld ervaren om een hoofddoek te dragen. In die zin lanceerde hij het idee om jongeren vanaf 16 jaar zelf te laten kiezen en voor die tijd het verplicht dragen van een hoofdoek te verbieden. In zijn eigen partij kreeg hij er meteen kritiek op.

Het was Zuhal Demir (N-VA en Vlaams minister) niet ontgaan en op Twitter schreef ze het volgende: “Rousseau onder vuur in eigen kringen. Hij moet volgens sommigen nog leren dat je alleen ‘progressief’ kan zijn als je de religieuze onderdrukking van meisjes tolereert en faciliteert. Ik hoop dat hij het nooit leert.” Demir - zelf met een allochtone achtergrond - weet natuurlijk als geen ander waarover zij praat. Wijzelf versterken de redenering nog door bijvoorbeeld het probleem van de religieuze verminkingen bij meisjes (besnijdenissen om religieuze redenen) hierbij te vernoemen.

Waarom ook hier niet mee wachten tot jongeren de ‘gave des onderscheids’ en dus de rijpheid tot vrije keuzes bereiken? In de hoop natuurlijk dat het er dan nooit meer van komt.

Over cava en Klauw

Onze linkse vriend-viroloog, de Marc, zal het natuurlijk in alle toonaarden ontkennen, maar er bestaat wel degelijk een zeer goed middel tegen Covid-19.

Inderdaad, ons zelf gebrouwen Vlaams bier ‘Klauw’ is het beste én enige middel tegen Covid-19 dat er vandaag op de markt is. Beter dan ‘de javel’ van Donald Trump, zouden we zelfs durven stellen. Het bewijs: nog geen enkele lezer van ’t Pallieterke die Klauw besteld had, heeft me gemeld dat hij is overleden aan Covid-19.

Is onze Klauw eerder een preventief middel, dan is onze Catalaanse cava het beste vaccin, al raden we af om dat intraveneus tot u te nemen. Lang geleden is Coca-Cola ook begonnen als medicament, waarom zou

dat dan niet lukken met onze Klauw of cava?

Hoe dan ook: een glaasje troost kan in deze tijden wonderen verrichten en is aan te raden boven het bijwonen van barbecues met te veel vrienden.

Bij ons kunt u terecht voor meer dan één bubbel: Klauw (bier) kost 40 euro per doos (6 flessen van 75 cl) en cava 60 euro per doos (6 flessen van 75 cl) of 110 euro voor twee dozen (12 flessen). Per bestelling vragen we een extra 7 euro voor de levering. Bestellen kan via www.klauw.net ofwel telefonisch via 03 232 14 17.

KARL VAN CAMP

BRUSSEL

Dé racistische moord Het voorval leek haast een Godsgeschenk in de strijd tegen ‘uiterst rechts’. Daar had je dan die enge racist die zich vergreep aan een allochtoon modelgezin. Het plaatje was perfect voor het doel dat moest gediend worden, en zoals bij zowat elke mythe is perceptie belangrijker dan de feiten. Kijken we naar dit laatste, dan verkrijgen we een genuanceerd beeld. Terug naar het jaar 2002.

Het zegt veel over de moraliteit van een persoon wanneer die een menselijk drama in deze een moord - misbruikt voor politieke doeleinden. We maakten ons de bedenking bij het lezen van het interview met Kenza Isnasni in het recentste nummer van BRUZZ (daar zijn we weer…). De bedenking, voor alle duidelijkheid, draait niet rond de dame, vandaag bijna op de leeftijd gekomen die haar ouders hadden toen in 2002 het noodlot toesloeg. Daarvoor hebben we te veel eerbied voor haar lijden. Maar vele anderen hebben wel boter op het hoofd.

De aanslag Het gezin, vader, moeder en drie kinderen, woonde in de Vanderlindenstraat in Schaarbeek. Tot een bejaarde schutter (79) hun appartement binnendrong en beide ouders doodschoot (de twee zoontjes worden levensgevaarlijk gewond, maar overleven de schietpartij). Vervolgens stak hij het gebouw in brand en trok zich terug in zijn appartement op de bovenste verdieping om in de straat te schieten. Vrij snel wordt hij zelf door een politiekogel geveld (en niet door de rook bevangen, zoals BRUZZ schrijft). De ‘racistische moord van Schaarbeek’ is een feit.

Want zie, die schutter was ‘uiterst-rechts’, een grote fan van Johan Demol (toenmalig VB-coryfee). Kortom een onversneden racist die het leven ontneemt aan - dat spreekt - een gezin met een terecht onberispelijke reputatie.

De recuperatie De politieke recuperatie, met een begrafenisplechtigheid in het Josafatpark, was enorm. Kwestie van die unieke gelegenheid (spreekwoordelijk) niet te laten schieten. Dit moest hét statement tegen racisme en vooral politiek gesproken tegen uiterst rechts worden, en dat werd het ook.

De politieagenten ter plekke, talrijker dan men op zo’n ingetogen plechtigheid zou kunnen verwachten, waren er niet om een eventuele fascistische charge af te slaan. Punt is dat een aantal directe familieleden van de overledene van een bijzonder penitentiair verlof genoten om aanwezig te kunnen zijn (stevige drugsdelicten, naar verluidt). Na afloop werden ze onmiddellijk terug naar hun verblijfplaats intra muros begeleid. Honi soit qui mal y pense, schande voor wie er kwaad van denkt.

De feiten Dergelijke verhalen zijn nooit zwart/wit, ook niet aan de kant van de dader. Die was trouwens een voormalig verzetsstrijder. (In een oude RTBF-reportage ziet men hem verklaren dat “tijdens de oorlog de Duitsers tenminste gentlemen waren”. Het betekent iets anders dan wanneer dat uit de mond van een wrokkige collaborateur zou komen.) Sinds vlak na de tweede wereldoorlog woonde hij, Hendrik Vyt genaamd, in die wijk. Met net deze buren had hij een moeilijke relatie, ook al was hij niet het asociale chagrijnige ventje zoals hij in de voornamelijk Franstalige pers afgeschilderd werd.

De moeilijke band met het gezin Isnasni was in belangrijke mate een gevolg van pesterijen die de oude man door hun toedoen onderging. Vyt werd namelijk onder druk gezet om te verhuizen, want er bleek iemand van het ‘eigen volk’ geïnteresseerd te zijn in zijn appartement. Vuilniszakken opensnijden, lijm in zijn slot spuiten, enzovoort, enzoverder. Gedurende jaren werd hij er op getrakteerd. Maar wat zijn stoppen uiteindelijk deed doorslaan, was het vergiftigen van zijn hond. Ze waren onafscheidelijk. Er zijn van die omstandigheden die toch een ander licht werpen op wat in de katholieke traditie het vijfde gebod is.

Het volharden Normaal vindt elk jaar een bloemlegging plaats, maar niet deze keer (corona!). Er is het initiatief, genomen voor een ‘wijkbe-

woonster’, om een deel van de Vanderlindenstraat in Ahmed-Habiba-straat om te dopen, de twee voornamen van het koppel. Uiteraard goedgekeurd door het voltallig college.

Het zorgt trouwens voor een vervrouwelijking van de straatnamen, argumenteert ze erbovenop. Ook wij supporteren met enthousiasme voor dit laatste argument, ook al zal dit de familie Isnasni en co wellicht worst wezen. De buurtbewoonster, iemand die wel eens opduikt in het erg linkse segment van de geëngageerde burgerlijke samenleving, draagt een naam die doet vermoeden dat ze om historisch begrijpelijke redenen een grote gevoeligheid voor racisme heeft. Maar op het feit dat het hedendaags antisemitisme voornamelijk geïmporteerd wordt uit de islamitische wereld, rust een groot taboe. Het weze zo.

En... de bio-boerderij Voor dochter Kenza draait het allemaal nog rond racisme, lezen we. Politiek, maatschappelijk, institutioneel, noem maar op. Zelf zit ze geblokkeerd in Marokko, want “ze verdeelt haar tijd tussen Laken en Marrakesh, waar ze met haar man in de heuvels van de Atlas een bio-boerderij uitbaat en waar yogacursussen worden gegeven” (we citeren). Mooi toch, die groene toets? Zou ze geen carrière bij Ecolo ambiëren? En nu we er even bij stil staan… Bio? Die familiale traditie van ondernemerschap in verdovende middelen? Nee, kan niet. Nogmaals: ‘Honi soit qui mal y pense.’

KNIN.

Onze naaste buren

4 JUNI 2020

Misschien vluchtelingen, zeker fraudeurs Ook Nederland heeft bijna 100.000 zogenaamde Syrische ‘vluchtelingen’ toegelaten. Die hebben zich inmiddels voor een deel ontpopt tot gewetenloze fraudeurs.

Onnozele Nederlandse overheid

10.000 euro om geen Nederlands te leren

Niet dat dit zo verbazend is. Geen enkele van de 59 mohammedaanse schurkenstaten is een rechtsstaat. Overal is geïnstitutionaliseerde corruptie de dagelijkse realiteit. En toch willen de onnozele Nederlandse autoriteiten de waarheid opzettelijk niet zien. Ze zijn ‘multicul’, maar handelen alsof Nederland nog altijd uit wetsgetrouwe calvinisten bestaat die respect hebben voor de overheid en eerlijk handelen.

Een tijd geleden schreef ik hier al over de omvangrijke fraude met persoonsgebonden budgetten in de gezondheidszorg, die geplunderd werden door Turken. Nu is er weer een nieuw schandaal aan het licht gekomen met Syriërs.

Nederland erkende Syriërs ruimschoots als ‘statushouder’ met een verblijfsvergunning. Ze hadden recht op uitkeringen en woningen, en in veel gemeenten kregen ze voorrang op autochtone Untermenschen. Ze zijn zelf verantwoordelijk voor hun inburgeringstraject, moeten Nederlands leren en slagen voor een inburgeringsexamen. Gebeurt dat niet, dan kan de uitkering gekort worden of moet men een deel van het gekregen studiegeld terugbetalen. In de praktijk is dit volkomen dode letter. Geen enkele gemeente durft zo’n geïmporteerde (en dan nog “eentje met kleur”) sanctioneren.

Na 4 keer zakken in dat nepexamen volgt de ontheffing van dat traject en laat men de asielbedrieger met rust.

Maar veel Syriërs (ook in hun vaderland goede handelaars) hebben geld geroken. Iedere statushouder heeft recht op een som van 10.000 euro om Nederlands te leren. Hij of zij moet daarom naar een van de tientallen recent gestichte taalscholen die allemaal door privépersonen (ook meestal Syriërs) opgericht zijn. Daar volgt hij/zij in theorie lessen en ondertekent de facturen die de taalscholen aan de Dienst Uitvoering Onderwijs sturen, die vervolgens de school betaalt.

Wat gebeurt nu op massale schaal? De Syrische schoolbazen spreken dikwijls zelf nog altijd geen woord Nederlands en ze gebruiken hun familieleden of het weinige personeel om massaal ‘leerlingen’ te rekruteren op de bus, op de markt, in de winkels. De ronselaars krijgen meestal 50 euro per nieuw klantje en die onderhandelen op hun beurt met de ‘directeur’ van de school. Geen sprake van dat ze ook maar één Nederlandse les moeten volgen. Ze krijgen wel minstens een gratis laptop, een bon voor Mediamarkt of Bol.com. Per kwartaal mag 2.000 van die 10.000 euro gedeclareerd worden: de ‘leerling’ steekt tussen de 450 en de 600 euro in de zak, de directeur 1350 tot 1500 euro en vergeet de ronselaarsvergoeding niet.

Een ‘leerling’ kan zich tegelijkertijd inschrijven in Groningen, in Breda of nog elders bij drie scholen, zodat de Nederlandse overheid op één kwartaal ook voor de volle 10.000

7

NEDERLAND

euro getild wordt. Dit alles gebeurt op grote schaal en er zijn nauwelijks scholen die echt les geven. Er is wel een particuliere Nederlandse organisatie die ‘een keurmerk’ geeft aan die scholen, maar dat is een tandeloze tijger. Ze weten dat er massaal gefraudeerd wordt, maar “we sjijn cheen opsporingsjinstansjie”. Het laffe gerecht doet ook niets, want bewijs is zo moeilijk rond te krijgen.

Grensoverschrijdend gedrag: linkse specialiteit Ere wie ere toekomt. Het verschil tussen een linkse kwaliteitskrant als De Volkskrant en het pseudo-linkse De Standaard is hier weer geleverd. Het Vlaamse, pardon Belgische vod, zou nooit een journalistenteam op zo’n onderwerp zetten en het zo degelijk uitvlooien zoals De Volkskrant het deed.

Overigens haalde De Volkskrant nog met een ander minder fraai dossier de openbaarheid. Haar letterenpaus en boekenrecensent is Arjan Peters, een groot kenner van de kleine literatuurlichtjes in Vlaanderen. Het blijkt nu dat het heerschap damesauteurs opbelde om hen mee te delen dat hij hun boek ging recenseren. Wilden zij niet met hem lunchen? En hadden ze achteraf geen zin?

Hij is inmiddels op non-actief gezet, maar uit ervaring weet ik dat het altijd linkse types waren in de media die misbruik maakten van hun macht om dames en heren tegen hun zin te versieren ‘in ruil voor’.

WILLEM DE PRATER

Stakende gemeenteraadsleden Twee gemeenteraadsleden waren er niet. Het leek wel het belangrijkste nieuws uit de gemeenteraad van mei. Lokale politici die media-aandacht wensen, weten wat hen te doen staat. Ga niet naar het stadhuis of, zolang er virtueel wordt vergaderd, blijf weg van je computer. Leg best ook je telefoon buiten bereik. Journalisten worden nog gretiger als je hen geen antwoord geeft.

Ook Guy was er weer niet, maar hij mag dat.

De fel opgemerkte afwezigen waren twee raadsleden van Groen. Ze stonden allebei voor het eerst op de lijst in 2018, komen beiden uit de Brugse Poort en hebben er banden met het linkse kunstenaarswereldje. Als jonge mondige allochtonen maakten ze binnen Groen razendsnel promotie. Hafsa El-Basioui wordt schepen vanaf januari 2022, Fourat Ben Chikha (neef van de familie theatermakers) is gecoöpteerd senator.

Waarom bleven ze weg? Op de raad werd gedebatteerd over de aanpak van de veiligheidsproblemen in de Brugse Poort. Er kan maar één reden zijn om weg te blijven als het over je eigen wijk gaat, namelijk uit protest tegen het standpunt van je eigen partij. Het is ruzie binnen Groen. Burgemeester De Clercq heeft stoer een lik-op-stuk-beleid aangekondigd tegen illegale drugsdealers. De partij Groen heeft zich daarbij neergelegd, op voorwaarde dat er ook veel geld wordt vrijgemaakt voor zachte maatregelen (extra sociale werkers, een nieuw jeugdhuis, een groot wijkdebat enzovoort). Maar de extreemlinkse vleugel binnen Groen wil gewoon niet weten van extra politie in de wijk of van een ‘harde aanpak’, zelfs niet van drugsdealers. Voor hen is elke politieman een racistische onderdrukker.

Kregen ze verbod van hun partij om dat te zeggen op de gemeenteraad? Of staakten ze omdat ze hun zin niet kregen? Hoe dan ook, Hafsa en Fourat bleven weg. Dat wordt gezien als een blamage voor Mathias, het stadsbestuur en hun eigen Groene schepenen. Was het niet moediger geweest om hun mening te komen zeggen tijdens het debat? Is dat niet hun werk als mandataris? We kijken alvast uit naar de gemeenteraad van juni.

Wie komt er wel, wie komt er niet?

Mathias verliest van zijn pluimen Kritiek van de oppositie wordt al jaren hooghartig weggewuifd in het progressieve Gent. Maar reken maar dat het pijn doet nu de kritiek van vrienden op links komt. Bert Staes (het Nieuwblad, 27 mei) fileert de gemeenteraad als langdradig slecht theater zonder echt debat. Wie zal hem tegenspreken?

Carl Devos (HLN, 27 mei) vindt dat de ploeg van Mathias geen verhaal heeft en minder daadkrachtig is dan zijn voorganger.

Wie zal hem tegenspreken?

Na de verkiezingen van oktober 2018 verhuisde de sjerp

van een socialist naar een liberaal, maar de macht verschoof van sp.a naar Groen. Mathias, de pin-up burgemeester, pronkte fier als een pauw met zijn ‘samenwerkingscoalitie’. Maar hij verloor al bij de start een eerste pluim door een broederstrijd onder liberalen. Christophe Peeters werd uit het schepennest gekegeld. Hij houdt zich nu bezig met het voorzitterschap van watermaatschappij TMVW en nog een tiental postjes, terwijl hij op revanche broedt. Daar was ook de voetbaltempel weer. Een skybox om vrienden te ontvangen op kosten van het gemeen en stadsbestuurders die met aangetekende brieven van elkaar uitleg eisen over een verdwaalde schuld vijf miljoen euro (gevonden bij NV Buffalo). “Een dossier uit het verleden,” klinkt het. Weer wat pluimpjes minder.

Zijn schepenen ruziën erop los. Eerst binnenskamers, want het duurde een heel jaar voordat ze het geld (en dus de macht) onder elkaar verdeeld kregen. In januari 2020 volgde dan de eerste openlijke barst. In het bestuursakkoord staat dat de Lage Emissie Zone fors zal worden uitgebreid (tot in de haven!). De socialisten hebben hun rekening gemaakt: de winst aan luchtkwaliteit weegt niet op tegen het verlies aan kiezers. Ze zijn nu tegen een uitbreiding. Het bestuursakkoord van Mathias ligt in de prullenmand. Groen en hun leider Filip Watteeuw zijn razend. De veren stuiven in het rond.

Het is crisis in de Brugse Poort na vechtpartijen tussen drugsdealers en straatboefjes. Mathias kan niet anders dan politie inschakelen. Zij mogen er mensen tegenhouden en fouilleren en dat in het warme progressieve Gent! Op de gemeenteraad haalt Groen hard uit: discriminatie (in elk Vlaams politiekorps zijn er racisten), repressie,… Onze burgemeester probeert er zalf aan te strijken: “Viseren en stigmatiseren van jongeren is geenszins wat hier gebeurt en wat we beogen,” maar het helpt niet. Om Groen te sussen zal hij nu nog meer naar links moeten opschuiven. Van de mooie pauwenstaart blijft niet veel over.

MATHILDIS

Miljoenenput voor de Waalse gemeenten Minder inkomsten en meer uitgaven door de coronacrisis: de budgettaire tsunami raakt ook de Waalse gemeenten. Komt er nog bij dat de hervorming van de personenbelasting onder de regering-Michel ook op lokaal vlak geld kost. Een reddingsboei van de Waalse regering zit er niet direct aan te komen.

De Henegouwse gemeente La Louvière verdubbelt de subsidies voor lokale carnavalsverenigingen van 37.000 naar 73.000 euro. Kwestie van de eigen folkloristische organisaties van de dood te redden. Deze extra uitgaven zijn niet indrukwekkend als we ze afzetten tegenover de totale meerkost die de coronacrisis voor de begrotingen van de 262 Waalse gemeenten met zich meebrengt.

Zo moesten ze de voorbije maanden diep in de geldbeugel tasten om zo veel mogelijk agenten uit het lokale korps aan de slag te houden. Die moesten de navolging van de verschillende coronamaatregelen controleren. Maar agenten aan de slag betekent ook meer lonen uit te betalen. Ondertussen moet er ook meer geld worden uitgegeven om de veiligheidsdiensten “coronaproof” te maken, zoals dat heet.

Mondmaskers die moeten worden aangekocht en verdeeld, uitgaven voor het ontsmetten en virusvrij maken van lokalen en materiaal dat zowel door de gewone ambtenaren als door politie en brandweer worden gebruikt.

Inkomsten in het gedrang Naast de uitgaven vormt ook de inkomstenkant een uitdaging. Tal van lokale belastingen worden geheven op kleine bedrijven in sectoren als de horeca. Deze sectoren liggen al weken stil. De Waalse gemeenten kunnen die taksen blijven

heffen, maar als de cafés en restaurants die niet kunnen betalen, hebben ze weinig zin. Een belangrijk deel van de belastinginkomsten van de gemeenten komt uit de onroerende voorheffing op de woningen. Maar wat met de vele gezinnen die de komende maanden in financiële moeilijkheden komen en deze belasting niet kunnen betalen?

Men mag niet vergeten dat de fiscale inkomsten van de Waalse gemeenten zo’n 2 miljard euro per jaar bedragen. Dat is 40 procent van hun inkomsten. Volgens de meest recente cijfers kijken de Waalse gemeenten in 2020 aan tegen een deficit van 180 miljoen euro. Volgend jaar zou dat oplopen tot 300 miljoen euro. De Waalse regering heeft al het licht op groen gezet voor een lokaal deficit van 3 procent in 2020 en zelfs 5 procent in 2021.

Provisies voor crisisperiodes mogen nu worden aangesproken. De putten dreigen bovendien nog groter te worden dan momenteel voorspeld. Zo is er onduidelijkheid over de miljoenen aan dividenden uit de intercommunales waar de Waalse gemeenten recht op hebben. Zullen die dividenden nog worden uitbetaald? Zal er überhaupt voldoende winst worden geboekt om die dividenden toe te kennen? Andere uitdaging is de uitbetaling van de leeflonen, waarvan een deel door de lokale besturen moeten worden opgehoest.

WALLONIE

Hulp van Waalse regering?

En dan is er nog de erfenis van de regering-Michel. Eén van de belangrijke en noodzakelijke realisaties van de Zweedse coalitie is de hervorming van de personenbelasting. Die kwam neer op een verlaging van de fiscale druk.

Het gros daarvan had federaal een effect, maar ook de lokale besturen voelden de impact van de belastinghervorming. Zij heffen immers opcentiemen op die personenbelasting, maar wanneer die federaal verlaagd wordt, dan dalen ook de opbrengsten voor de gemeenten. Die zouden in 2020-2021 zo’n 6 tot 12 procent lager liggen, dat is een daling van 60,6 tot 121,2 miljoen euro.

En zo blijven de Waalse lokale tekorten maar uitdiepen.

Gooit de Waalse regering een reddingsboei? Dat is moeilijk, want de regering in Namen moet zelf vechten tegen oplopende begrotingstekorten. De enige realistische piste voor de steden en gemeenten is die van de zoektocht naar kredieten om de uitgaven te financieren.

Dat zou dan niet alleen via Belfius, de huisbank van de lokale besturen, gebeuren. Er wordt gedacht aan leningen via een Waals fonds waarbij de intresten door de Waalse regering worden betaald. Ook financieringen via andere private partners is een optie. Al is de vraag wat de rentevoeten zullen zijn die hier gehanteerd worden, wanneer duidelijk wordt dat die kredieten over een zeer lange periode zullen worden terugbetaald.

PICARD

8

Actueel

4 JUNI 2020

DIPLOMATIEKE VALIES

Herstelplan van de Europese Commissie

Verzet zal in akkoord stranden Wanneer alle rekeningen gemaakt worden, blijkt die “bazooka” van de Europese Commissie om de hulpbehoevende lidstaten te steunen/redden dan toch niet zo’n indrukwekkend kaliber te bezitten. De maatregelen vergen echter wel extra inspanningen van de landen die nu al nettobetalers zijn, wat voor gemor zorgt. Toch staat het in de sterren geschreven dat dit op een compromis zal uitlopen, zeker in de Brexit-realiteit van vandaag.

Commissievoorzitter Von der Leyen Het immer lezenswaardige Nederlandse Elsevier - zonder meer een leestip - heeft het voordeel van de duidelijkheid, zeker als het thema ‘Europa’ geserveerd wordt. Wekelijks ontpopt Brussel-correspondent Jelte Wiersma zich als de heraut van een kritische, zeg maar ‘Noord-Europese’ zienswijze op het EU-gebeuren.

Een drietal jaar geleden werd hij trouwens in dit blad geïnterviewd.

En voor wie aan de stukken niet voldoende heeft, kan er nog de wekelijkse podcast met de spraakmakende titel “Brusselse bobo’s en baantjesjagers” bij nemen. Het recentste nummer deed nogal wat stof opwaaien door de cover (zie afbeelding). Aan de bovenzijde is er die hardwerkende Europeaan uit het Noorden, onderaan de eerder verpozende Zuiderling. “Geen stuiver extra naar Zuid-Europa,” luidt de titel, waarmee men zich haast op een meeting van AfD, of misschien gepaster het Forum voor Democratie van Thierry Baudet, waant.

Op zich is de mening waarom de kraan onherroepelijk dicht moet verdedigbaar, maar het zal wellicht niet gebeuren.

Theatrale aankondiging Grote ergernis van de mensen van Elsevier en co is het herstelfonds dat door de Europese Commissie voorgesteld werd. 500 miljard euro zou daarin gestopt worden, aangevuld met nog eens 250 miljard euro in de vorm van leningen.

Op zich ligt het geld nog niet op tafel, maar het is alvast een

belangrijk vertrekpunt. Voor de Italiaanse premier Conto is het een “uitstekend signaal van Brussel”, terwijl zijn Spaanse evenknie het eerder als “een vertrekpunt voor onderhandelingen” ziet. Veel vragen om veel te krijgen dus.

Zoals steeds gaat de aankondiging van dergelijke zaken gepaard met de theatraliteit eigen aan de biotoop. Macron waant zich Keizer en Merkel wordt geprezen omdat ze dit mogelijk heeft gemaakt. “Daarmee steekt Duitsland de Rubicon over,” schrijft Wiersma in Elsevier.

“Voor het eerst toont Merkel zich bereid contanten aan Zuid-Europa over te maken.”

Hamilton-moment Sommigen zagen het als een heus Hamilton-moment, verwijzend naar de Amerikaanse Staatssecretaris van Financiën die aan de wieg stond van de fiscale unie van zijn land onmiddellijk na de burgeroorlog. Een keerpunt in de geschiedenis van de VS, maar een manier ook om te verhinderen dat sommige staten failliet zouden gaan. Maar gaat de vergelijking op voor deze “fiscale bazooka” waarover men het steevast heeft?

Deskundige Wolfgang Munchau van de Financial Times analyseerde grondig en nuanceert. Wat geschonken wordt is van belang, benadrukt hij. Niet de leningen die in de huidige markt perfect elders aan lage rente verkregen kunnen worden.

Bovendien zal alvast het leeuwendeel van de giften door reeds bestaande EU-fondsen voorzien worden. Zijn besluit: “Ik kom aan een jaarlijkse fiscale boost van 0,6 procent van het BBP van de EU in 2019. Dat is niet niets, maar voor je Hamilton-moment moet je elders gaan zoeken.” Maar het probleem blijft, ook als de dingen cijfermatig wat in proportie worden gebracht. “Het gaat Merkel en Macron dan ook niet om het geld, maar om hun boodschap: kijk, de Europese Unie bestaat, de Unie doet wat, de Unie is solidair,” aldus nog Elsevier in een andere bijdrage. “Zo’n plan kan je sympathiek noemen of symbolisch. Of nodig om de positie van de EU te markeren in

de geopolitieke verhoudingen.

Maar het is in feite onvolwassen.

Moet de EU zich na zeventig jaar samenwerking nog steeds bewijzen voor de rest van de wereld?

Voor de eigen inwoners?”

De zuinigen...

Het ‘verzet’ wordt gedragen door de zogenaamde ‘frugal four’, de zuinige vier, met name Oostenrijk, Zweden, Denemarken en uiteraard ook Nederland.

In het verleden zou daar steevast ook het Britse gewicht aan kunnen worden toegevoegd, maar het is op zo’n momenten dat de gevolgen van de Brexit zich laten voelen. Strikt genomen zouden ze alles kunnen dwarsbomen door hun vetorecht te gebruiken. Eentje hiervan is op zich al voldoende, alleen brengt zo’n scenario ons in de politieke sciencefiction. En wat de Brexit betreft trakteerde The Economist de lezer op een aardig stukje contra-factuele geschiedschrijving.

Stel nu dat er geen Brexit zou geweest zijn, waar stonden we nu? Dan zou er wellicht wél een Brits veto geweest zijn. Anders gesteld: wat men nu wil realiseren, zal er enkel kunnen komen dankzij de Brexit, of erdoor, zo u dat verkiest.

... en de welwillenden Waar zal dit nu eindigen, in het bijzonder voor de bewuste vier landen, samen met 42 miljoen inwoners kleiner dan Spanje en goed voor minder dan 10 procent van de totale EU-bevolking?

Hun binnenlandse politieke realiteit is wat ze is. In Oostenrijk zitten de groenen mee in de regering, terwijl in Nederland dan weer de CDA-diehard Hoekstra getemperd wordt door de eurofiele coalitiegenoten van D66.

Wellicht zal men bij een compromis uitkomen. Kortingen op de bijdragen van deze nettobetalers (per hoofd is Nederland de belangrijkste nettobetaler, als onafhankelijke staat zou Vlaanderen dat zijn), geld voor wie het nodig heeft komt er, het benadrukken van het verhaal dat wanneer het boeltje kapseist iedereen er bij inschiet en dergelijke meer. En zo weet Jelte Wiersma weer waarover schrijven…

MICHAËL VANDAMME

Buitenlands spervuur Macht, rechten en vrijheden De langzame wurging van de rechten en vrijheden in Hongkong. De ondergang van de blanken in Rhodesië nadat het Zimbabwe was geworden. De plaasmoorde, de geleidelijke vernietiging van het Afrikaans als onderwijstaal, de dreigende landroof en de toenemende onderdrukking van de blanken in Zuid-Afrika. De vlucht van de Belgen in 1960 uit Congo en van de Fransen uit Algerije twee jaar later. De langzame doodsstrijd van de christenen in het Nabije Oosten. En zelfs, minder bloedig en gewelddadig, de minorisering van de Vlamingen in Brussel… Hoe verschillend al deze situaties ook zijn, het zijn allemaal illustraties van één onwrikbaar principe: rechten en vrijheden die niet ondersteund worden door reële macht, zijn gedoemd te verdwijnen. Verdragen, wettelijke en constitutionele garanties, plechtig ondertekende pacten van gelijkberechtiging, beloften van gegarandeerde vertegenwoordiging…. Dat is allemaal waardeloos als de naleving ervan desnoods niet kan afgedwongen worden met politieke of militaire machtsmiddelen. En bijna altijd zijn de echte hefbomen van de macht in handen van de staat. Wie die hefbomen uit handen geeft, is op langere termijn verloren. Ik heb alle sympathie voor de inwoners van Hongkong, de christenen in de moslimwereld en de blanken in Zuid-Afrika, maar tenzij er een wonder gebeurt, is hun situatie op lange termijn hopeloos en is emigreren of vluchten nog de enige optie. Maar eigenlijk is het niet de bedoeling hier adviezen te geven aan die mensen. Ik wil hiermee de noodklok luiden over West-Europa dat met zijn misdadige immigratiebeleid, zijn hand- en spandiensten aan de islamisering en zijn uitverkoop aan China volop bezig is met een sluipende overdracht van de macht aan vijandige buitenlandse groepen. Wij zullen rechteloze minderheden worden in eigen land. Denk aan Congo.

Denk aan Algerije, Zuid-Afrika en Hongkong. Kijk wat er zelfs in de VS aan het gebeuren is. Als wij geen drastische ommekeer kunnen bewerkstelligen, zal Europa binnen een of twee generaties dezelfde weg opgaan. En de Europeanen zullen géén president Trump hebben en géén sterk leger om desnoods met geweld de orde te herstellen.

Floyd vs Mohamed Noor De muiterijen en plunderingen die heel de VS teisteren, zijn zogezegd een reactie op de dood van de zwarte arrestant George Floyd in Minneapolis. Hij stierf terwijl hij door een blanke politieman in bedwang werd gehouden, met een knie in zijn hals.

Intussen weten we ook dat Floyd een crimineel verleden had, al heeft dat waarschijnlijk geen rol gespeeld bij zijn arrestatie. Maar in dezelfde stad Minneapolis schoot een zwarte Somalische agent, Mohammed Noor, in 2017 een ongewapende blanke vrouw dood, die via het noodnummer 911 de hulp van de politie had ingeroepen. De vrouw was in haar pyjama, alleen en ongewapend. Ze kon op geen enkele manier als een bedreiging worden gezien. Maar Mohammed Noor schoot haar zonder enige aanleiding dood. Er waren redenen genoeg om hier aan antiblank racisme te denken, of aan islamitische vrouwenhaat. Maar niemand gaf daar een kik over.

Er volgden geen manifestaties of protestacties. Blanken begonnen niet uit wraak Somalische winkels te plunderen, zwarte politiemannen aan te vallen of branden te stichten. Niet eens in Minneapolis zelf, laat staan in heel de VS. En die vrouw had géén crimineel verleden. Een zwarte islamitische agent vermoordt een blanke vrouw? Zand erover. Een incident. Geen heisa in media over racisme of politiegeweld.

Maar o wee als een zwarte delinquent door een blanke agent wordt gedood, misschien zelfs onopzettelijk…

Gewoon en journalistiek crapuul Toen een zwarte vrouwelijke journaliste van CNN twee relschoppers interviewde, schreeuwden die voor de camera: “Laat Mohamed Noor vrij!” En dat crapuul beweert dus tegen politiegeweld te zijn… Ze geven daarmee een duidelijke inkijk in hun door antiblanke haat verwrongen denkwereld: als een zwarte agent een blanke vrouw vermoord, dan kan hen dat geen bal schelen. Het is niet “Black Lives Matter”, het is “Only Black Lives Matter”. Blanken vermoorden mág en het mag straffeloos gebeuren. En de vrouw van CNN stelt geen enkele kritische vraag.

Ze zegde gewoon: “Bedankt, jongens, hou het hier veilig!” Dat is het niveau van het plunderende crapuul en van de linkse journalisten. Derek Chauvin, de politieman de verantwoordelijk wordt geacht voor de dood van George Floyd, werd onmiddellijk aangeklaagd. Hij werd ook onmiddellijk ontslagen, hoewel zijn schuld dus nog niet bewezen is. Maar Mohammed Noor werd na de moord op betaald (!) verlof gestuurd en hij werd pas acht maanden later aangeklaagd.

“Eat the rich” “Als de armen niets meer te eten hebben, zullen ze de rijken opeten.” Het citaat is waarschijnlijk van Rousseau, maar in zijn verkorte vorm “Eat the rich” werd het als leuze overgenomen door extreemlinkse en anarchistische groepen, zoals bijvoorbeeld Fifth Estate in de VS. Hun tijdschrift had zelfs die titel.

Verder was “eat the rich” een geliefd thema bij gewelddadige bands uit het milieu van hard rock, heavy metal en rap. In de VS en Frankrijk spelen rapgroepen overigens al heel lang een nefaste rol in het aanstoken van haat en geweld tegen blanken, soms zelfs in de vorm van oproepen tot moord en verkrachting.

Verbaast het u dan nog dat de slogan ook werd geschreeuwd tijdens de muiterijen die werden georganiseerd met de dood van George Floyd als voorwendsel?

Het gaat al lang niet meer om die arrestatie met dodelijke afloop.

Het is ontaard in een communistische en anarchistische revolutie, waarbij blanke linksen en Antifa-terroristen hun marxistische agenda koppelen aan de rassenhaat tegen blanken die sinds de jaren ’60 een groot deel van zwart Amerika heeft verziekt. De Amerikaanse variant van wat bij ons islamosocialisme is. Dat levert een gevaarlijke cocktail op van wat we ‘Lumumba-communisme’ zouden kunnen noemen.

Dat is zowat de huisideologie van de Democraten geworden. We hebben in 1960 in Congo gezien waar dat toe leidde. Daar werd “eat the rich” soms zelfs letterlijk toegepast. In Amerika blijft het voorlopig bij plundering, moord en brandstichting.

Het nabije buitenland

4 JUNI 2020

EEN NIEUWE TEGENSTANDER VOOR MACRON Marine Le Pen van het Rassemblement National was tot voor kort de enige geloofwaardige tegenstander van president Emmanuel Macron. Een nieuwe tweestrijd bij de volgende presidentsverkiezingen in 2022 leek onvermijdelijk. Al staat er met Xavier Bertrand, voorzitter van de regio Hauts-de-France, een nieuwe valabele kandidaat op.

“De feodalen.” Zo noemt president Emmanuel Macron de voorzitters van de 18 Franse regio’s. In het nog altijd gecentraliseerde Frankrijk proberen ze zo veel mogelijk macht naar zich toe te trekken. Aan het hoofd staan van zo’n regio is ook een manier om vaak in beeld te komen en kan zelfs gebruikt worden als springplank voor nationale ambities.

Dat is duidelijk het geval met Xavier Bertrand, voorzitter van de noordelijke regio Hauts-de-France. Dat is de verzameling van de departementen Nord, Pas-de-Calais, Somme, Oise en Aisne. Bertrand is één van de bekendste voorzitters van een Franse regio. En zijn nationale politieke plannen worden steeds duidelijker. Hij wordt zowaar gezien als een mogelijke concurrent van president Emmanuel Macron bij de presidentsverkiezingen van 2022. Bertrand is ervan overtuigd dat de Fransen geen zin hebben in een nieuw duel Macron-Le Pen. Echte peilingen voor de stembusslag binnen twee jaar zijn er nog niet, maar opinie-onderzoek leert dat Bertrand bij 46 procent van de Fransen een positief imago heeft.

Pesterijen door het Elysée Bertrand kon zich recent profileren als uitdager van Macron door het soms arrogante gedrag van de president en zijn entourage. De president bracht vorige week een bezoek aan

Valeo, een leverancier van auto-onderdelen in Etaples in het departement Pas-de-Calais, niet ver van de kustgemeente en bekend vakantieoord Le Touquet. Daar stelde hij ook zijn plan met miljarden euro’s steunmaatregelen voor de Franse automobielsector voor.

Op zich niets bijzonder, ware het niet dat Xavier Bertrand als voorzitter van de regio niet was uitgenodigd voor dat bezoek.

Terwijl dat wel tot de geplogenheden behoort. Hij werd ervan op de hoogte gebracht door de prefect. Bertrand zag dit als een wraak voor een klein incident dat zich een week voordien had voorgedaan met de president in Montcornet. Dat werd vorige week al even vermeld in deze rubriek.

In Montcornet vond een herdenking plaats van de 80ste verjaardag van een kleine tankslag die de toenmalige kolonel de Gaulle won tegen de Duitse invallers. Daar waar het Elysée had gevraagd om mondmaskers af te doen tijdens de ceremonie in open lucht - “om voor mooiere foto’s te zorgen” zou de entourage van Macron hebben gezegd - weigerde Bertrand deze raad op te volgen. Bovendien had hij kort voor de herdenking verklaard dat president Macron teveel praatte en te weinig deed.

Bertrand had daarvoor al kritiek geuit op het beleid in Parijs.

Net als in België was er een probleem met de bevoorrading van medisch materiaal, zoals de mondmaskers. Hij was samen met voorzitters van andere regio’s een tegenstander van het organiseren van de gemeenteraadsverkiezingen in maart, toen de coronapandemie al aan het woeden was.

Bertrand begon zich ook een steeds socialer imago aan te meten. Hij is van oordeel dat er premies moeten worden gegeven aan de mensen die tijdens de lockdown zijn blijven werken en uitte zijn bezorgdheid over de vele Fransen die uitgeput zijn en straks hun baan dreigen te verliezen.

6500 gezangen geschreven Een minder bekende christelijke stroming die het levenslicht zag op Engelse bodem, is die van het Methodisme. Het kleine broertje van het Anglicanisme telt wereldwijd rond de twintig miljoen volgers. Het Methodisme ontstond in de achttiende eeuw als protestantse afscheuringsbeweging. In 1738 begon de beweging als een bijbelstudiegenootschap van John en Charles Wesley.

Die laatste leefde van 1707 tot 1788. Tijdens zijn leven schreef deze theoloog meer dan 6500 kerkelijke gezangen.

Wesley werd geboren als zoon van een Anglicaanse geestelijke. Zijn oudere broer John Wesley leefde van 1703 tot 1791. Ook hij was theoloog en predikant. Het geloven zat duidelijk in de familie. Beiden waren bevestigd als predikant binnen de Anglicaanse Kerk van Engeland. Charles was altijd gekant tegen een uiteindelijke breuk met de moederkerk, in tegenstelling tot zijn broer John.

Nadat eerst het Methodisme populair werd in Groot-Brittannië, verspreidde het geloof zich later naar andere delen van de Angelsaksische wereld, waaronder de Verenigde Staten. Wat zijn de kenmerken van de Methodistische Kerk? Zoals de goede protestantse traditie het wil, staat het gezag van de Bijbel helemaal bovenaan, met de aanvaarding van de Apostolische geloofsbelijdenis, zoals die ook gebruikt wordt door bijvoorbeeld de katholieken.

De methodisten hechten veel belang aan het persoonlijk doorleven van het eigen geloof. Daarmee staat ze in de traditie van de piëtistische vroomheidsbewegingen die elders in Europa tijdens de reformatie voorkwamen. Ook sociale bewogenheid is een kenmerk van de methodisten. Zo waren de toenmalige methodisten tegen de slavernij gekant en ijverden zij voor het beëindigen ervan. Vooral in de Verenigde Staten zette de Methodistische Kerk zich in voor deze sociale vooruitgang.

Leger des Heils opgericht Dat de sociale bewogenheid belangrijk is voor de methodisten, mag ook blijken uit het feit dat het Leger des Heils ontstaan is uit deze beweging. Dit evangelische kerkgenootschap zag een pak later het levenslicht, in 1865.

Het was vooral John Wesley die instond voor de theologische fundering binnen de beweging, terwijl Charles Wesley zich minder met de dogmatiek en doctrines bezighield, maar instond voor de liederenschat.

GENDERNEUTRAAL DUITS ZIET STERRETJES Over smaken valt niet te twisten, zegt het spreekwoord, en een mens is geneigd te zeggen dat dat ook geldt voor de vraag of een taal ‘moeilijk’ is. Het Afrikaans lijkt héél wat minder moeilijk dan ons Nederlands. De grondleggers van die taal kozen ervoor vele uitzonderingen uit het Nederlands overboord te gooien… Engels blijkt dan vrij toegankelijk, Baskisch of Hongaars relatief hopeloos.

Over het Duits zijn de meningen verdeeld. Het spreken hebben vele Nederlandstaligen relatief snel onder de knie, maar het schrijven van Duits is toch nog wel iets anders dan aan een kraam op de kerstmarkt van Keulen een ‘Bratwurst’ bestellen.

Er zijn die Duitse lettertekens die wij niet kennen, zoals de befaamde Umlaut: de ‘twee puntjes’ die verschijnen bovenop een u, een a en een o, en die tot een andere uitspraak leiden. Er zijn daar bovenop ook nog die dekselse naamvallen, die voorzetsels in de gekste vormen doen veranderen…

Pogingen om de taal nog ingewikkelder te maken hebben dan ook zelden veel succes. En toch wordt dat nu al decennia lang geprobeerd vanuit links-feministische hoek. Het Duits, zo vindt men daar, is met zijn vele mannelijke woorden een “instrument van mannelijke onderdrukking” en dus moet dat Duits ‘aangepast’ worden aan een linkse, ‘niet-discriminerende’ kijk op de samenleving.

Man of vrouw zijn, dat is een kwestie van ‘individuele keuze’, van ‘gender’: en die ‘genderideologie’ moet ook via de taal aan de bevolking opgelegd worden.

Sterretjes en tussen-I Na de theorie, de praktijk. Stel dat je een tentoonstelling van

Zijn profileringsdrang lijkt Bertrand geen windeieren te leggen. In een relatief steriel politiek debat is de 55-jarige een verfrissend geluid, ook al behoort hij eigenlijk tot de oude politieke garde. Bertrand was jarenlang minister van Werk in de regering van François Fillon, ten tijde van het presidentschap van Nicolas Sarkozy (2007-2012). Hij was ook jaren parlementslid voor de rechtse RPR en later de UMP en Les Républicains.

Wel is het zo dat hij Les Républicains eind 2017 heeft verlaten omwille van de in zijn ogen te rechtse koers van voorzitter Laurent Wauquiez. Dat Bertrand nu eigenlijk partijloos is, is met het oog op de presidentverkiezingen zowel een voordeel als een nadeel. Het voordeel is dat hij zich als een figuur los en boven de partijen in de markt kan zetten. Dat is in de Vijfde Republiek enorm belangrijk.

Het nadeel is dan weer dat hij geen electorale machine achter zich heeft. Al kan dat misschien snel veranderen wanneer blijkt dat Les Républicains geen valabele tegenkandidaat hebben om Macron het leven zuur te maken. De bij de LR-verkozenen zeer populaire François Baroin, voorzitter van de vereniging van burgemeesters, houdt zich op de vlakte over zijn ambities.

Dat doet partijkopstukken richting Bertrand kijken. Bruno Retailleau, nummer één van Les Républicains in de Senaat, koos in de ruzie tussen Macron en Bertrand duidelijk de kant van laatstgenoemde. Bertrand zelf steunde begin dit jaar openlijk Rachida Dati, de rechtse kandidate voor het burgemeesterschap van Parijs. Een politiek signaal dat kon tellen.

SALAN

ENGELAND Het Methodisme huldigt een Arminiaans concept van de vrije wil. Daarmee geloven de methodisten in predestinatie (voorbestemdheid), maar niet zoals het orthodoxe Calvinisme dat voorstaat. Arminianen zijn volgers van de Nederlandse theoloog Arminius die destijds een groot conflict uitlokte met de calvinisten. Volgens Arminius beschikt de mens over een vrije wil en heeft de mens dus de vrijheid om ‘ja’ dan wel ‘neen’ te zeggen tegen God. De mens kan zijn predestinatie dus verwerpen. Dit in tegenstelling tot de calvinisten, die uitgaan van een dubbele predestinatie: vanaf het begin is bepaald wie door God verworpen wordt, maar ook wie uitverkozen is. Arminianen geloven dat de mens zelf zalig kan worden en dus een vinger in de pap heeft met betrekking tot het behoud.

Het Methodisme beweert in de traditie van de kerkvaders te staan. De oude geschriften werden door de broers Wesley vaak bestudeerd. In dat opzicht verschilt het Methodisme ook van het Calvinisme, waar de traditie en overlevering van de vroegere kerkvaders niet van tel zijn.

Veel bekende aanhangers Veel methodisten hebben zich doorheen de jaren ingezet voor een oecumenische beweging, met als doel de verschillende (christelijke) religies weer nader tot elkaar te brengen.

Wereldwijd zijn er vele bekende namen die zich aangetrokken voelden tot het Methodisme. De Amerikaanse president George Bush junior was er een van. Maar ook Hillary Clinton en de vroegere Britse premier Margaret Thatcher bekenden zich tot de Methodistische Kerk. Ook Nelson Mandela, de eerste zwarte president van Zuid-Afrika, was een aanhanger van het Methodisme.

LVS

Bei uns in Deutschland

‘kunstenaars’ wil aankondigen, maar dat je als linkse zeloot wil benadrukken dat die kunstenaars alle mogelijke ‘genders’ kunnen hebben. Je zou dan in het Duits kunnen spreken over ‘Künstler und Künstlerinnen’, maar niet alleen is dat ergerlijk lang, wat dan met die arme transgenders, crossgenders, XYZ-geslachtigen, queers en nog anderen, die de linkse geest overal ziet? Die arme drommels kunnen zich dan ‘uitgesloten’ voelen, en dat moeten we vooral niet willen. Dus lanceerde de linkse kerk woorden met tussensymbooltjes: Künstler_innen, Künstler:innen, Künstler*innen.

Van al die mogelijkheden leek aanvankelijk het ‘gendersterretje’, het ‘Gendersternchen’, het pleit te gaan winnen. Sinds 2015 heeft de linkse partij van de Groenen het gendersterretje tot ‘algemene regel’ verklaard voor eigen teksten. In 2017 werd het ingevoerd door het deelstaat-stadsparlement van Berlijn voor officiële documenten. Linksgerichte verenigingen nemen het op in hun naam: het “Berufsverband Bildender Künstler*innen Berlin” of de “Internationale Konföderation der Arbeiter*innen”.

Toch duikt ook een stevige concurrent op: de ‘Binnen-I’, ook wel ‘Majuskel-I’ genoemd. Het gaat dan om het schrijven van de letter ‘i’ als een hoofdletter, ook al staat het in het midden van een woord: denk aan ‘LehrerInnen’. Dat woord is dan het ‘genderneutrale’ woord voor ‘leraars/leraressen/leraars-van-alle-geslachten’.

Met het gebruik van die ‘Binnen-I’ wordt een stap verder gezet: linkse zeloten kunnen het niet alleen schrijven, maar ook in de gesproken taal tot uitdrukking brengen. In plaats van alle lettergrepen van het woord zoals gewoonlijk vlot na elkaar uit te spreken, dus ‘Lehrerinnen’, wordt een opvallende pauze ge-

FRANKRIJK

Weg bij Les Républicains

Right or wrong

HET METHODISME Het Anglicanisme is bekend. De Kerk van Engeland ontstond na een scheuring van de Rooms Katholieke Kerk. Minder bekend, maar eveneens christendom van Engelse snit, is het Methodisme. Wat is dit voor een christelijke stroming?

Het Anglicanisme is de op drie na grootste christelijke stroming ter wereld, na het Katholicisme, Protestantisme en Orthodoxe Christendom. Het Anglicanisme, ook wel de Kerk van Engeland genoemd, zag het levenslicht tijdens het bewind van Hendrik VIII, die over het Verenigd Koninkrijk heerste van 1509 tot 1547.

Hendrik VIII is niet alleen bekend voor zijn zes vrouwen, maar ging ook de geschiedenisboeken in als ruziemaker.

Meer bepaald maakte hij ruzie met de Kerk van Rome. In 1534 vroeg Hendrik aan paus Clemens VII de nietigverklaring van zijn huwelijk met Catharina van Aragon. De paus weigerde dit en daarop stichtte Hendrik VIII zijn eigen kerk. Het Anglicanisme is apart: het heeft vele dingen gemeen met het katholicisme, maar is er niet aan gelijk. Tegenwoordig telt de Kerk van Engeland zo’n 13 miljoen gelovigen, maar de wereldwijde Anglicaanse gemeenschap telt naar schatting wel 85 miljoen gelovigen.

Si la France m’était contée

9

DUITSLAND laten tussen beide delen: dat klinkt dan als ‘Lehrer Innen’. Het klinkt compleet belachelijk, en dat is het ook.

Staatsomroep De grootste zeloten zitten, hoe kan het ook anders, in de universiteiten en bij de journalisten van de staatszender. Bij de staatszender ARD, ‘Das Erste’, presenteert de journaliste Anne Will een politiek gespreksprogramma. Naar aanleiding van het debat in Duitsland over de vraag of Duits belastinggeld via de EU naar Zuid-Europa moet getransfereerd worden, nodigde ze de voorzitter uit van de “Bund der Steuerzahler”, de Bond der belastingbetalers dus. Maar ze kondigde hem aan als: “voorzitter van de ‘Bund der Steuerzahler Innen’.” Met opvallende pauze.

Daarop vroeg ze de voorzitter of hij de naam van zijn vereniging al in die zin wil veranderen. Antwoord: “Neen. Belastingen moeten we allemaal al betalen, dus iedereen voelt zich aangesproken. Het is helemaal in orde zo.” De reactie van het publiek op het statement van Will was massaal negatief. In media verschenen peilingen, waaruit blijkt dat tweederde van de Duitsers het gedoe afwijst, inclusief de vrouwen. Een woordvoerder van de ARD weigerde eigenlijk op de kwestie in te gaan: “Dat mag de inhoud van het programma niet overschaduwen,” zo klonk het. Terwijl politiek-ideologisch gepruts aan de taal dat natuurlijk net wél doet.

De Duitser wil geen ‘gendersterretje’ of andere nonsens, links wil dat wel. Maar links wil niet democratisch doen wat het volk wil, het wil het volk opvoeden en heropvoeden. We zijn dus van die onzin hoegenaamd nog niet verlost.

HDG

10

Beeldspraak

4 JUNI 2020

MEDIALAND

FILM apolis, maar zijn tweet was in de eerste plaats een oproep om het geweld te stoppen. Van een verheerlijking was er dus helemaal geen sprake, en het duurde daarna trouwens ook niet lang voor er enkele tweets van de Iraanse leider Ali Khamenei opgevist werden, amper enkele dagen oud, waarin hij opriep tot de eliminatie van Israël. U had het al geraden: Twitter liet de tweets van Ali Khamenei ongemoeid, ondanks de officiële protesten van Israël.

Protesten tegen Amerikaanse politie: media desinformeren

Terugkeer van het “normale” nieuwsbeeld Misschien is het de lezer ook opgevallen? Het lijkt wel of het nieuwsbeeld verleden week terugkantelde naar de traditionele politiek-correcte onderwerpen. Ergens in Siberië was het enkele dagen een beetje warmer dan normaal, meteen het bewijs dat de wereld over enkele jaren zal ten onder gaan aan de opwarming. Ook een klassieker: Donald Trump bedreigt op één of andere manier de democratie. Deze keer was het probleem dat hij Twitter zou bedreigd hebben. En zeggen dat de media ons al jaren proberen voor te houden dat Twitter en de rest van de sociale media net een bedreiging voor de democratie vormen! Kers op de taart was natuurlijk dat de Amerikaanse politie vreselijk racistisch is.

Het is daarmee duidelijk dat het ergste van de coronacrisis achter ons is, en dat ook de media stilaan klaar zijn met het virus. Eigenlijk zou dit het ogenblik moeten zijn om eens kritisch achteruit te kijken in de spiegel, niet alleen over de manier waarop de overheden de crisis hebben beheerd, maar ook over de manier waarop de media met de crisis op zich en in het bijzonder de aanpak door de overheden omgingen.

Pano: pappen en nathouden We geven het toe: naar de Pano-uitzending van verleden week hebben we door omstandigheden niet kunnen kijken.

En na het lezen van enkele commentaren van anderen die wel naar de uitzending hadden gekeken, hadden we er al helemaal geen zin meer in. Voor zover we begrepen hebben was het uiteindelijk niet veel meer dan een oefening stoom van de ketel aflaten, met als bedoeling het dekseltje er daarna weer stevig op te zetten. Prioriteit is immers dat het Belgische kaartenhuisje niet in mekaar zou stuiken. Zo kennen we de VRT als het er echt op aankomt: zich graag voordoen als revolutionaire jongens en meisjes, maar in feite niet meer zijn dan een regimezendertje in dienst van de behoudsgezinde Belgische salons.

De symbiose van Twitter en Trump Geen van de twee zal het willen toegeven, maar eigenlijk kunnen ze niet zonder mekaar: Twitter en Donald Trump. Voor Donald Trump ligt het voor de hand waarom hij niet zonder Twitter kan: zonder het sociale medium was het niet zeker dat hij in 2016 nog maar genomineerd zou geraakt zijn als presidentskandidaat voor de Republikeinse partij.

Maar alvast vandaag kan Twitter nog maar moeilijk zonder Donald Trump. En hoewel de leiding van het bedrijf duidelijk laat blijken dat ze hem liefst niet herkozen wil zien, hoef je er geen ogenblik aan te twijfelen dat als hij later dit jaar de presidentsverkiezingen verliest, dat een klap voor het bedrijf zou zijn.

Kijk immers maar eens wat er verleden week allemaal gebeurd is, waardoor Twitter dagenlang in het middelpunt van de belangstelling stond. Eerst vond de leiding van het bedrijf het nodig om bij een tweet van de Amerikaanse president een aanmerking met een zogenaamde “fact check” te plaatsen.

Een beetje kinderachtig, als je het ons vraagt, want ofwel verkoopt iemand duidelijk onzin, en dan hoeft er ook geen aanmerking bij te staan, ofwel is dat voor discussie vatbaar, en dan zou een bedrijf als Twitter er beter aan doen zich niet in die discussie te mengen. Bij Facebook hebben ze dat trouwens al een tijdje begrepen, en probeert men zich (soms) toch wat meer afzijdig te houden.

Dat Trump de bal terug zou kaatsen, stond in de sterren geschreven. Dat de reguliere media vervolgens moord en brand zouden schreeuwen over de manier waarop hij de sociale media aan banden wil leggen en daarmee de democratie bedreigt, ook. Maar vervolgens sloeg Twitter de bal wel fataal mis. Eén van de volgende tweets van Donald Trump werd immers gecategoriseerd als ongepast, zogezegd wegens het verheerlijken van geweld. Oorzaak was dat hij nogal straffe taal gebruikt had in verband met de plunderingen in Minne-

De lezer zal het waarschijnlijk niet anders verwacht hebben: ook bij deze golf van protesten tegen de Amerikaanse politie zijn de reguliere media absoluut niet te vertrouwen. Op directe leugens zal je ze niet vaak betrappen, maar verdraaiingen en selectieve berichtgeving zijn schering en inslag.

U zal ongetwijfeld wel gelezen hebben dat George Floyd stierf door verstikking. Zo luidde het toch in de eerste berichten. Latere berichten zijn daar vager over. Maar tenzij u meeleest op onze zusterpublicatie SCEPTR, hebt u waarschijnlijk nergens gelezen dat uit de eerste autopsie bleek dat hij eigenlijk gestorven was aan een onderliggende hartaandoening.

De politieagent die ondertussen al beschuldigd werd van doodslag is blank, en zijn proces van racisme tegen zwarten werd in de media meteen al gemaakt. Alleen merkwaardig dat zo’n pertinente racist in zijn vrije tijd als buitenwipper bijkluste in een club waar ook veel zwarten over de vloer komen.

En al even merkwaardig: twee van de vier agenten waren van Aziatische oorsprong, en de vierde was zelf zwart. Waren die drie dan ook antizwarte racisten?

Op zondagochtend hoorden we Björn Soenens op Radio 1 betreuren hoe de berichtgeving vooral over het geweld bij de protesten ging. Maar zelf had hij het over “protesten tegen politiegeweld,” niet over “gewelddadige protesten tegen de politie.” En over het dagelijkse geweld tegen de politie hebben we hem al helemaal niet gehoord. Overigens een fenomeen dat zeker niet beperkt is tot de VS, maar ook in Brussel maar al te vaak voorkomt.

We weten dat eigen lof stinkt, maar bij nieuwsfeiten zoals gewelddadige protesten tegen de politie in de VS of elders, kunnen we de lezer alleen maar aanraden om ook eens bij SCEPTR te gaan kijken, voor de werkelijke achtergrond en context bij het verhaal. De meeste andere mediakanalen gedragen zich in de eerste plaats als militanten van de Democratische partij en aanverwanten, en de nuttige idioten van allerlei gangsterbenden.

Overtreden alleen rechtse politici coronamaatregelen?

Uiteraard zijn het niet alleen rechtse politici die de coronamaatregelen overtreden. In het vorige nummer kon u nog lezen over de misstap van Dries Van Langenhove, en in het Verenigd Koninkrijk heeft de pers de klopjacht ingezet op Dominic Cummings. Ook in onze pers leverde dat dagenlang artikels op, wat duidelijk buiten proportie is. Eerder moest ook al N-VA-burgemeester Bart Maertens uit Izegem het zwaar ontgelden in de Vlaamse pers.

Linkse politici en figuren komen er gewoonlijk een pak gemakkelijker vanaf. Neem nu de Oostenrijkse president Alexander Van der Bellen, die de coronamaatregelen in zijn land overtreden had. Met een eenvoudige “sorry” was voor de pers de kous reeds af, en de lezer moest het zich maar zelf herinneren dat hij lid is van de Oostenrijkse groenen. In de Verenigde Staten doken er dan weer verhalen op van Democratische gouverneurs die er eerst een punt van maakten dat ze in hun staat strikte maatregelen wilden invoeren, maar die vervolgens zelf overtraden. Zo sloot de gouverneur van Nieuw Mexico ettelijke bedrijven uit voorzorg tegen de pandemie, om daarna doodleuk te gaan winkelen bij een juwelier. De gouverneur van Virginia raadde dan weer zijn inwoners aan om mondmaskers te dragen, maar vond het niet de moeite waard om dat zelf te doen bij een publiek optreden.

De hoofdvogel werd ondertussen wel afgeschoten door prins Joachim. De barbecue waarvoor Dries Van Langenhove zoveel kritiek kreeg, verbleekt vergeleken met de prestatie van deze telg van prinses Astrid. De prins bestond het immers om het vliegtuig tot in Spanje te nemen om daar een lockdownfeest bij te wonen met naar het schijnt een dertigtal feestgangers uit aristocratische kringen. De prins bood zijn excuses aan, de pers drong een dag later nog eens voorzichtig aan bij zijn ouders voor een reactie, maar eerste minister Sophie Wilmès liet op maandag weten dat wat haar betreft de zaak gesloten was. Benieuwd hoeveel kranten het zullen wagen om de komende dagen op die affaire nog eens terug te komen, laat staan er een cartoon over te publiceren!

Honey Boy In “Honey Boy” blikt acteur Shia LaBeouf terug op zijn onstuimige jeugd als kindacteur en de relatie met zijn agressieve, heroïneverslaafde vader. De inmiddels 33-jarige filmster schreef het scenario voor de film tijdens zijn verblijf in een afkickkliniek in 2017. Het verhaal gaat over de 12-jarige Otis (Noah Jupe) en zijn vader James (Shia LaBeouf zelf), die met z’n tweeën in een schimmig motel wonen terwijl kindsterretje Otis aan de weg naar een glansrijke toekomst timmert.

Moeder is niet meer in beeld en vader James, voormalig rodeoclown en Vietnamveteraan, fungeert als manager van Otis. Met zijn strafblad als zedendelinquent komt hij immers nergens meer aan de bak. Dat laatste vooral, maar de rest eigenlijk ook, is geen goede basis voor een gezonde vader-zoonrelatie.

James, die LaBeouf naar eigen zeggen bijna een op een baseerde op zijn eigen vader Jeffrey, is stikjaloers op het succes van zijn zoon. Zijn vaderlijke liefde is een mix van emotionele manipulatie, frustratie en schuldgevoel. Dat is natuurlijk veel te veel op de schouders van een twaalfjarige. De terugblik op zijn pijnlijke jeugd levert LaBeouf, of “honey boy” zoals hij door zijn vader werd genoemd, echter misschien wel een van zijn beste films tot zover op. Een hoge piek in zijn carrière, waarvoor hij door vele diepen dalen is gegaan.

Therapeutische reis Voor “Honey Boy” werkte LaBeouf samen met documentairemaker Alma Har’el, bij wie hij al eerder voor de camera stond met kleinere projecten. “Honey Boy” is Har’els debuutspeelfilm en een waarmee ze zichzelf meteen in de schijnwerpers zet. De film is een dromerig geheel waarin verschillende tijdslijnen, fictie en realiteit samenkomen. Of de traumatische kindertijd die LaBeouf in zijn script verwerkte volledig overeenkomt met zijn eigen leven, daar kan alleen over worden gespeculeerd.

LaBeouf laat niet alles zien, maar is wel duidelijk over de periode in zijn leven waarin hij zichzelf even kwijt was. Zo verstoorde hij dronken een toneelstuk, liepen dingen uit de hand op de filmset van de oorlogsfilm “Fury” (2014) en betrad hij bij wijze van ‘experimentele uitvoerende kunst’ met een papieren zak over zijn hoofd met daarop in kapitalen de tekst “I am not famous anymore” de rode loper van het Filmfestival van Berlijn. Hij laat de gepubliceerde herinneringen voor zichzelf spreken en vertrekt van het diepste dal waar hij misschien wel in belandde, namelijk toen hij in 2017 al schoppend en schreeuwend werd gearresteerd en in een kliniek werd geplaatst.

Vanuit de diagnose dat hij wel degelijk met een posttraumatische stressstoornis kampt, begon LaBeouf te schrijven.

Die therapeutische reis resulteerde in een autobiografische poëtische film waar zowel pijn en frustratie, maar ook schoonheid en liefde vanaf spat. Vorig jaar was LaBeouf te zien in “The Peanut Butter Falcon”, waarmee hij zijn verstoorde imago al enigszins rechtzette. Maar na het bekijken van het intieme portret dat LaBeouf van “Honey Boy” maakte, kan je niets anders dan sympathie voelen en opkijken tegen zijn onmiskenbare talent.

In de huid van...

LaBeouf vertolkte zelf het personage dat hij baseerde op zijn vader, wat ongetwijfeld (bewust of onbewust) onderdeel van zijn therapie is. En hoewel hij zijn vader alleen door zijn eigen ogen kent, geeft hij de man die zijn jeugd terroriseerde toch ook een menselijke kant. Iemand die door zijn eigen ervaringen met veel pijn en schuldgevoel in het leven staat en het echt allemaal niet zo slecht bedoelt.

Wanneer Otis tegen het einde van de film zijn vader vertelt dat hij een film over hem gaat maken en zijn vader reageert met “laat me er goed uitzien”, is de therapeutische cirkel rond. Gegarandeerd een traantje of twee.

“Honey Boy” is beschikbaar via verschillende ‘On Demand’-platformen, en hopelijk - tegen de tijd dat de filmzalen op een veilige manier weer opengaan - te zien op groot scherm!

THIRZA NERISSA

Op de praatstoel

4 JUNI 2020

11

Hans Vandamme (burgerlijk ingenieur fotonica) en Els De Rooy (econome)

Vlaamse voortrekkers van nieuwe museumtechnologie Brugge was de voorbije twee maanden leeg. Geen toeristen, geen gevulde hotelkamers, geen volle restaurants, geen drukke musea, geen schoolreizen, geen rondvaarten, geen koetsen. Historium en AlfaVision gebruikten de rust om verder te werken aan het Frisse Museum. Kunstmatige Intelligentie, hologrammen, virtual reality (VR) en augmented reality (AR) zijn de ingrediënten. Covid-19 versterkt de groei en Brugge is het laboratorium van de ommekeer.

Ik vaar door de Waterhalle van Brugge. Het gebouw is verdwenen, maar het functioneerde 500 jaar, van 1294 tot 1787, en bezette de oostkant van de Markt. Het Belfort en de Waterhalle blikten naar mekaar, politiek en handel. De Waterhalle is geen van de Zeven Wereldwonderen, maar komt toch dicht in de buurt. Zij was een ruim overdekt havendok met stapelplaatsen voor de waren die naar Brugge gebracht werden over de Damse vaart. Zelf in de Waterhalle dobberen is uitdagender en leerzamer dan er over te lezen of een prent uit vroegere tijden te bekijken. De Waterhalle bewonder ik met een hoofddeksel (een ‘VR-headset’ in technologentaal) van Historium met beelden in ‘virtual reality’ van AlfaVision.

Boven, onder, links en rechts: huizen zie je, mensen, muren, bomen, balken, water, lucht, kranen, dokwerkers, sloepen, karvelen: alles beweegt, wervelt en leeft. Broos of verdwenen erfgoed vraagt om nieuwe technologie en Brugge bedient je. AlfaVision is het bedrijf van Hans Vandamme, burgerlijk ingenieur fotonica. Hij schreef een thesis over de snelle controle van producten met optica en lasers, bijvoorbeeld door uit de tienduizenden erwten die snel over een transportband schuiven bij de oogst de slechte uit de goede te wippen. Hans Vandamme is de technoloog van het jonge bedrijf. Zijn zakelijke partner en echtgenote is Els De Rooy, econome

van de UGent, ex-auditor bij KPMG en ex-HR van een Britse multinational. Zij verzorgt de productionele zijde van de projecten.

Hans Vandamme startte bij Barco, dat geleid werd door zijn vader, Hugo, bij de cel visualisering, waar in 2000 de VR-technologie opdook.

Toen werkte VR met toestellen die tot 1,5 miljoen dollar kostten. Zij mochten niet geëxporteerd worden naar China om politiek-militaire redenen. VR brak door met de brede mogelijkheden van spelcomputers zoals Nintendo en van PC’s. De hardwarekost van VR tuimelde daardoor naar beneden en een democratisering van de toepassingen begon.

Waarom Historium en kort nadien AlfaVision?

Els en ik delen een passie voor kunst. Bij mij thuis werd dat met de paplepel ingebracht. Wij ontvingen acht tijdschriften in de brievenbus en tijdens gezinsvakanties bezochten wij musea, tentoonstellingen en de opera in Wenen. Na de verhuis met mijn ouders naar Brugge maakte ik kennis met de rijke lokale musea. De vraag waarom Brugge machtig en groot is, bleef echter onbeantwoord. Ik wilde vanaf dat ogenblik het verhaal van de stad brengen, en dat voor een breed publiek.

Historium schrapte het woord museum?

Historium is gegroeid uit de sa-

Mummies en olie AlfaVision is slechts zes jaar oud en de catalogus van de verwezenlijkingen is vandaag reeds indrukwekkend.

Een toetssteen blijft Historium, maar er werden ook opdrachten uitgevoerd voor het Chocolade Museum in Brussel, het AfricaMuseum in Tervuren, de Kolonie van Weldadigheid in Willemsoord (Nederland), C-Mine in Genk, het Garnizoensmuseum van het Amerikaans leger in Wiesbaden, het wielersportmuseum in Oudenaarde, de Duinenabdij in Koksijde, het kasteel van Tratzberg in Tirol, het museum van de Engelse bronnenstad Buxton (in het wondermooie Peak District).

Twee projecten hebben een hoog gehalte AHA-Erlebnis. In Mariemont, in het ex-kolenland van Wallonië, verzamelden de schatrijke industriëlen Warocqué een collectie artefacten, onder meer mummies.

Hans Vandamme: “Bij mummies hoort mummificeren en wij vertellen dat niet met het klassieke filmpje van 10 minuten. Wie wil, en kinderen zijn er erg geboeid door, kan met onze VR-kijker stap voor stap zelf een lichaam omtoveren tot een mummie. Die ervaring vergeet je nooit meer.

De vele mooie objecten van Mariemont, een pracht van een verzamelplek, worden van doods opnieuw levend.” Door actieve aanwezigheid op internationale ontmoetingen rond VR en museums van Hans en Els wordt binnenkort in de oude stad van Bakoe haar geschiedenis op de Oude, en vandaag de Nieuwe, Zijderoute verteld. Hans Vandamme: “Het enthousiasme van het stadsbestuur voor Bakoe Khan, een vernieuwbouw van een vervallen stadspaleis, is overweldigend en ontroerend. Voor de val van de USSR was er geen sprake van dat Bakoe zijn geschiedenis, die bijzonder rijk en boeiend is, als onderdeel van de Republiek Azerbeidzjan, kon tentoonspreiden. Rusland deed aan interne kolonisering van zijn marxistische Gemenebest en lokalisme werd niet gewaardeerd, noch kreeg het een kans. Na de onafhankelijkheid van Azerbeidzjan in 1991 is de belangstelling voor de eigen geschiedenis fenomenaal gegroeid.

Bakoe, de haven en de oliestad aan de Kaspische Zee, is een prachtige omgeving, zowel in de oude wijken als door de moderne architectuur. We werken ginder samen met nijvere en enthousiaste mensen. Bakoe Khan is een project naar het hart van Els en mij.”

menwerking van de West-Vlaamse ondernemersfamilies Claeys, De Nolf en Vandamme. Wij keken eerst en vooral rond in buitenlandse musea. Hoe pakken zij het aan?

De families Claeys en De Nolf hadden belangen in de toeristische site van het Sint-Janshospitaal in Brugge, maar een betere plek voor het verhaal van Brugge was een verlaten stadskantoor aan de Markt. Het was aanvankelijk de neogotische woning voor de gouverneur van West-Vlaanderen en nadien een gebouw van de stadsadministratie.

Door de verhuis van de stadsdiensten naar het Huis van de Bruggeling bij het treinstation kwam het pand vrij. In 2012 begon Historium en vandaag is het de Brugse attractie met het grootste aantal bezoekers. Wij kozen bewust voor een naam zonder een verwijzing naar museum, want het woord museum is een drempel voor het grote publiek.

In 2012 haalden wij 180.000 bezoekers, in 2019 werd dat 300.000. De omzet is 3 miljoen euro. Vandaag voeren wij campagne voor Historium op de Brugse stadsbussen, want over de grenzen zijn wij bekend bij reizigers en toeristen, maar op de binnenlandse markt willen wij meer aanzien.

Belevenis is mode, maar is het ook ernstig? (lacht) Zeker in het geval van Historium, waar de leidraad het jaar 1435 is en Jacob, een leerjongen van Jan Van Eyck, gevolgd wordt.

Een wetenschappelijk comité met onder meer de befaamde historicus en specialist van de Middeleeuwen professor Wim Blockmans, een Vlaming die emeritus is van de Universiteit Leiden, begeleidt Historium.

Hij is een fan en ziet nu letterlijk door VR waar hij jarenlang over doceerde. Voor hem staat het nut van deze pedagogisch-educatieve aanpak buiten kijf. Wij werken voor alle leeftijdsgroepen, jong en oud. Tot vorig jaar was de oma van Els regelmatig een testpersoon. We willen zo nauw mogelijk aansluiten bij de werkelijkheid. AlfaVision ontwierp bijvoorbeeld een sneeuwmachine, want Historium brengt geen zoeterig panorama in zijn zeven toonzalen. In het verleden was het leven voor arm en rijk immers zwaar en risicovol. Die situatie illustreren wij.

De sneeuwmachine is technologie van gisteren, vandaag gaan wij voor het volle pond voor VR en AR.

Hoe ging u aan de slag in 2012?

Van vader, met zijn jarenlange ervaring bij Barco, heb ik geleerd om mij te omringen met dé bollebozen van een vakgebied en dat doen wij bij AlfaVision. Els en ik zijn de twee teamleiders en de zakelijke actie is projectgericht. AlfaVision is een variatie op een maatschap zoals een advocatenkantoor of een architectenbedrijf. Per project werken wij met freelancers. Dat zijn groepen van 25 mensen voor de middelgrote opdrachten, die van A tot Z tot 1 tot 2 jaar duren. De freelancers zijn tekenaars, scriptschrijvers, filmers, regisseurs, copywriters, programmeurs. Het merendeel zijn Vlamingen. Software is onze inbreng en de hardware kopen wij aan. Grappig is dat de weg naar onze hoogtechnologische snufjes ambachtelijk is.

We beginnen met pen en papier om zo geleidelijk over te stappen op VR-beelden. De programmeurs kneden de statische beelden om tot bewegende beelden. De Zomerschool van de Universiteit Antwerpen organiseert dit jaar een week over VR-storytelling. Elk medium heeft een eigen verhaaltechniek, die van het klassieke boek is anders dan die van een speelfilm.

De wetten van een script voor een VR-headset zijn eveneens zeer typisch. Nu, een cursus in Antwerpen op dat niveau duidt op expansie, belangstelling en groei van de kennis in Vlaanderen. Wij rekruteren de ontwikkelaars van elektronische spellen van de knappe opleiding van Howest in Kortrijk. In Londen zijn wij gekend en wij openden er een kantoor. Ons netwerk is gegroeid door de actieve deelname aan congressen en beurzen over VR en nieuwe beeldtechnieken in de VS, Japan, het VK. Onze passie en toegevoegde waarde is cultuurhistorische kennis die wij absorberen en verwerken in Brugge.

Gaan beelden niet het ene oog in en het andere weer uit?

Integendeel. Hoe werken ons brein en ons geheugen? Ervaringen die je opdoet met beelden kleven veel langer in het geheugen, bewijzen testen. Een VR-ervaring heeft een langdurigere impact dan lezen of een klassieke museale opstelling.

Bij het testen twee jaar na de ervaring ontdekt men dat kinderen, en dat geldt evenzeer voor ouderen, veel beter onthouden wat zij bij Historium meemaakten dan de info via andere kanalen.

Corona verandert het toerisme?

Ja. Door corona is er meer aandacht voor veiligheid en de digitale media zijn gedemocratiseerd door het telewerken. VR is prachtig voor musea. De musea gaan in de komende tijd op een getrapte, zachte manier, met reservaties en kleine groepen, weer open. Zij hebben door de quarantaine moeten leren om buiten hun muren te gaan. Het museum extra muros ontmoet de reiziger van andere continenten, die minder over de oceanen zal wippen.

De sector zal sterker de nieuwste toontechnologie omhelzen.

Brugge is een troef?

Absoluut. Hoe breng je cultuur naar de ganse bevolking, niet

enkel de niche van de 5 procent meerwaardezoekers? Dat is de vraag die Els en mij al jaren bezig houdt. Wij staan op het kruispunt.

Historium en AlfaVision zijn uniek in de wereld door de combinatie van het labo dat deze stad is, onze fascinatie voor cultuur en geschiedenis, onze technologische kennis, onze VR/AR-ervaring.

Het Brugse toerisme brengt een internationaal publiek tot over onze drempel. Wij weten bovendien hoe een museaal project moet beheerd worden en kunnen overal ter wereld een belevingscentrum sleutel op de deur leveren. Het klinkt wat ijdel, maar geloof ons, wij zijn uniek door de combinatie van Brugse kennis en geschiedenis, technologie en uitbatingservaring. Wereldwijd zijn wij experten voor creatieve installaties en programmatuur voor een nieuwe generatie van bezoekers van musea en bezoekerscentra.

Hardware kan je aanschaffen door ze uit een rek te nemen, maar wij leveren het geheel: de apparaten, de software, de kennis om het museum te exploiteren met de nieuwe technologie.

Wij ervaren elke dag in Historium hoe de verwachtingen van de toeristen van de 21ste eeuw evolueren. Een voorbeeld. De kennis van de Vlaamse Primitieven is ook in België en Vlaanderen erg beperkt. We ontwikkelen in 2020 het nieuwe bezoekerscentrum van Van Eyck en het Lam Gods in de Sint-Baafskathedraal in Gent. Dat centrum staat los van de grote Van Eyck-tentoonstelling.

Twee uitdagingen, naast vele andere, waren er: de kathedraal is en blijft een plaats van de eredienst, én, in een dergelijk historisch gebouw vermijd je kabels en sleuven aan te brengen. Met onze toepassingen van Augmented Reality (AR), dat beelden legt op wat je met het blote oog ziet, dus bijvoorbeeld een ridder, een schilder, een heilige, terwijl je kijkt naar het Lam Gods, wordt dat bezoekerscentrum een plek voor meer bezoekers en veel meerwaarde. We werken in Brugge mee aan het bewaren van de spirituele rijkdom van twee kloosters, het Engels klooster, waar Guido Gezelle nog geestelijk leidsman was, en het Karmelietenklooster.

De beide gebouwen en sites zijn merkwaardig en gesloten voor het publiek. Het is verbazingwekkend om te weten dat de oppervlakte van de stad Brugge voor 25 tot 30 procent bezet is door kerken en kloosters. Die plekken lopen leeg.

In het Engels Klooster woont een handvol zusters, die oud zijn en beseffen dat ze de laatste generatie zijn. In dat slotklooster kan een bezoeker niet overal aan of bij. Idem voor het klooster van de Karmelieten.

In overleg met de stad zijn die twee kloosters voortaan op bepaalde dagen open voor groepen tot 15 bezoekers. Met AlfaVision zullen wij het verhaal tonen van de sites, de wiegendrukken en de manuscripten van hun rijke bibliotheek en laten wij de stilte, de spiritualiteit ervaren van de kloosterlingen. Zo geven wij immaterieel erfgoed door aan de wereld na ons.

FRANS CROLS

12 Cultuur

4 JUNI 2020

GESCHIEDENIS

Gejaagd door de wind (1) Lang dacht ik dat boek en film “Gejaagd door de wind” iets met stormweer te maken hadden.

Tot ik in 1970 de film zag in de Rio in Kontich en de eerste woorden las: “It was a civilization gone with the wind.”

Kardinaal Mercier in de kathedraal van Mechelen Meimaand Mariamaand! Iets over gehoord of gelezen in de media? Natuurlijk niet. Wel veel over de mohammedaanse vasten, obligaat gevolgd door schurkenstreken. Herinnert zich iemand één incident na afloop indertijd van de christelijke vastenperiode? En verder nog media-aandacht voor meimaand masturbatiemaand.

Wat is er toch gebeurd dat meer dan duizend jaar katholiek leven en katholieke beschaving in Vlaanderen op enkele tientallen jaren weggeblazen werden? Natuurlijk zit de houding van de Kerk en zeker van de kerkelijke hiërarchie daar voor iets tussen.

Het hiernamaals verliest de strijd De Kerk en haar doctrine was streng en soms erg formalistisch, met die bekende catechismusvragen als voorbeeld. Soms was ze te weinig een Kerk van liefde, van begrip. Kardinalen en bisschoppen wilden niet weten hoe Vlamingen gediscrimineerd werden in België. Hoe was het anders mogelijk dat zelfs een Vlaamsgezinde man als bisschop De Smedt van Brugge stemmen voor een andere partij dan de CVP nog zwaar zondig vond en even de unitaire (en feitelijk Franstalige) Leuvense universiteit verdedigde (waar hij later zijn excuses voor aanbood)?

Denk ook aan het hoongelach dat de Kerk te beurt viel toen paus Paulus VI in 1968 met zijn encycliek Humanae Vitae alle kunstmatige anticonceptiemiddelen verbood. Kardinaal Suenens gaf aan die pauselijke onzin de draai dat iedere katholiek zijn/haar geweten moest volgen, maar het was te laat. De traditionele kerkmoraal was immers haaks terecht gekomen op de stijgende welvaart: de reden van de secularisatie.

Tussen 1960 en 1975 verdrievoudigde het inkomen van de meeste Vlamingen. Het is een nog altijd te weinig erkende revolutie.

Dingen die eeuwen lang onmogelijk bleken, werden plots mogelijk: een eigen woning, goede geneeskundige zorgen, studie- en loopbaanmogelijkheden, reizen naar het buitenland en tenslotte het luxesymbool: een auto. De belofte op een beter leven in het hiernamaals - 2.000 jaar het sterke punt van de Katholieke Kerk - werd op minder dan één generatie ingehaald door het goede leven in het heden. De Kerk verloor haar greep op de maatschappij, want haar beloftes waren voor velen overbodig geworden.

Tezamen met dat katholicisme

verdween op korte tijd ook het besef dat er niet alleen rechten, maar ook plichten waren. De kennis van het verschil tussen het mijn en het dijn, het respect voor de buurt en de andere mensen stonden lang de opkomst van de ongebreidelde ‘ik-alleen-mentaliteit’ in de weg.

De Kerk schopte ondanks haar fouten de mensen duizend jaar lang een geweten, maar voortaan wisten ze het zelf beter.

Twee derde katholieken in Vlaanderen In 1781 was er na de tolerantiewetgeving van keizer Jozef meer dan één geloof toegelaten in de Nederlanden. In het jonge België botste het meer en meer tussen de Kerk en de vrijzinnigen. De Kerk verloor door haar overdreven klemtoon op liefdadigheid en een te late reactie op sociaal onrecht een deel van de gewone mensen tijdens de eerste industrialisering.

Met het algemeen enkelvoudig (mannen)stemrecht na de Eerste Wereldoorlog werden de verhoudingen in Vlaanderen duidelijk.

De katholiek gebleven Vlamingen stemden voor de Katholieke partij en voor de haast even katholieke Vlaams-nationalisten. Gemiddeld haalden deze partijen in het interbellum ongeveer 65 procent van de stemmen en dus was één derde van de Vlamingen al (meestal gematigd) vrijzinnig.

Katholieken waren niet evenredig verdeeld over heel Vlaanderen. Het platteland was veel katholieker dan de steden zoals Antwerpen, Gent en Mechelen.

Vlaanderen was het enige land waar tussen de twee oorlogen de dorpen groeiden en de steden mensen verloren. De Kerk en haar sociale organisaties hadden hun les geleerd en ze ijverden ervoor arbeiders en arbeidsters via het spoor en de tram naar de stad te halen en ze ’s avonds weer naar hun dorp te sturen, waar de sociale controle en groepsdruk (“Wat zullen de mensen zeggen?”) veel makkelijker was. En men kon hen nog lagere lonen betalen ook, want “de lochting maakt zovele goe”.

Streng, maar idealistisch Na de verschrikkingen van de Eerste Wereldoorlog deed de Kerk er via de “Katholieke Actie” alles aan katholieke organisaties verder te stroomlijnen, te centraliseren en ze onder toezicht van de hogere geestelijkheid te krijgen.

Met succes werden de christelijke arbeiders, die nogal eens rode makkers hadden, binnen de kud-

de gehouden via de Kajotters. De Kerk slaagde er in haar moraal in wetten te gieten. De strenge wetgeving tegen reclame voor anticonceptie uit 1923 had ook succes bij vrijzinnigen, want het land had soldaten nodig.

De spin in het katholieke web was kardinaal Mercier. Hij kwam met prestige uit de oorlog, werkte keihard en bezocht parochie na parochie in het op Milaan na meest bevolkte aartsbisdom ter wereld (provincies Antwerpen en Brabant). Nog altijd en terecht wordt hem zijn blindheid tegenover een Nederlandstalige universiteit verweten (al matigde hij zijn mening op het einde van zijn leven), maar hij moedigde Nederlandstalige technische en beroepsscholen aan. Alleen kon hij maar niet begrijpen waarom je wetenschap in het Nederlands zou beoefenen als je dat ook in de wereldtaal Frans kon doen. Mercier was een Waal, maar de huidige rectoren van de Vlaamse universiteiten hebben zelfs dat excuus niet en zijn even blind met hun ‘Engelskiljonisme’.

Mercier werd opgevolgd door kardinaal Van Roey, een norse zwijgzame Kempenaar en even groot Belgicist. In de vergaderingen met zijn dekens sprak hij geen woord Nederlands, want de Vlamingen moesten “naastenliefde” tonen voor hun Franstalige geloofsgenoten. Onder Van Roey werd de Kerk nog strenger in de leer en zeker op seksueel gebied mocht niets. Uit onderzoek weten we dat nauwelijks 10 tot 15 procent van de tussen 1910 en 1940 geboren katholieken enige seksuele ervaring hadden op de dag van hun huwelijk. In die strenge maatschappij had de medaille ook een keerzijde: een groot idealisme, alfabetisering, intellectuele interesse, buitengewoon verenigingsleven en een sterk sociaal weefsel.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog verdiepte het geloof zich nog en stapte ook menige halfgelovige graag een kerk binnen. In het aartsbisdom werden in 1944 40 miljoen hosties tijdens de communie uitgereikt. In de schuilkelders werden tienduizenden beloftes gedaan om jaarlijks naar Scherpenheuvel, Oostakker of Banneux op bedevaart te gaan als men aan het geweld ontsnapte. In mei 1945 zag het er naar uit dat de Kerk en haar leer sterker dan ooit stonden in Vlaanderen. Eén generatie later stortte het hele bouwwerk op korte tijd in elkaar.

JAN NECKERS

Van Eyck in Brugge Musea Brugge heeft twee bekende werken van Jan Van Eyck in de collectie en recent is een “Maria met Kind” verworven, geschilderd door een navolger van Van Eyck. De drie werken zijn samengebracht in de tentoonstelling die te zien is in het Groeningemuseum.

Er is het portret van Margaretha, de edelvrouw met wie Jan Van Eyck omstreeks 1433 trouwde. In 1436 schilderde hij haar portret. Ze was toen 33 jaar oud. Drie jaar eerder voltooide Van Eyck “De Madonna met kanunnik Joris Van der Paele”. Na het “Lam Gods” is dit het grootste schilderij van de kunstenaar. Het is een vernieuwend werk omdat Van Eyck de Madonna met de opdrachtgever tussen twee heiligen (Sint-Donatius en Sint-Joris) in dezelfde ruimte plaatst. Voordien stelde men de heiligen altijd voor op zijluiken.

Ook dit werk getuigt op een schitterende manier Van Eycks optische revolutie die de, helaas vroegtijdig beëindigde, expo in Gent in het licht zette.

Bijvoorbeeld het harnas van Sint-Joris is met zijn glans een ware krachttoer, de zittende Madonna wordt maar liefst vier keer weerspiegeld in de geribde helm en we vangen een glimp van de schilder op in het schild.

Spaans groen en beenderzwart De tentoonstelling in het Groeningemuseum geeft met behulp van de nieuwste onderzoekstechnieken een beeld van hoe Van Eyck tewerk ging.

Het is interessant te zien hoe hij op het portret van zijn vrouw eerst met ‘de grove borstel’ heeft aangegeven waar het rode kleed zal komen en hoe de positie van de gefronste hooftooi tijdens het schilderproces is gewijzigd. Je kijkt mee over de schouder van de kunstenaar die laag na laag opbouwt en die dingen herdenkt en bijstuurt. Chemische analyse bevestigt de grote vakkennis waarmee Van Eyck zijn verven maakte en de pigmenten die hij daarbij gebruikte, zoals Spaans groen en beenderzwart, een pigment uit dierenbotten dat een mooi niet-doorschijnend zwart oplevert.

De expo toont het weinige dat in archiefdocumenten over Jan Van Eyck te vinden is en illustreert, met tal van schilderijen waarop de prestigieuze gebouwen en de bedrijvigheid in de stad zijn afgebeeld, dat de belangrijkste kunstenaar van die tijd zich omstreeks 1431 niet toevallig in Brugge vestigde. De stad was toen een bruisende handelsmetropool. Van

Eyck vond er niet enkel een rijk cliënteel, maar ook exclusieve pigmenten en alle luxeproducten die hij wenste af te beelden. Op het schilderij met Van der Paele zijn daar vele voorbeelden van te vinden: Valenciaanse tegels, een oosters tapijt, parels en edelstenen, een bril met holle lenzen, een prachtig devotieboek en zelfs een Indische halsbandparkiet.

De geschiedenis overleefd Joris Van der Paele was niet de eerste de beste. Dat blijkt uit het dure schilderij waarop hij als een vroom man is afgebeeld, en vooral uit zijn levensverhaal dat de tentoonstelling uit de doeken doet. De kanunnik, een telg uit een invloedrijke Brugse familie, was een ambitieuze geestelijke. Hij was decennialang actief aan de pauselijke kanselarij en koos tijdens het Westers Schisma de zijde van de in Rome regerende paus.

Die benoemde Van der Paele in diverse Europese steden tot kanunnik of kapelaan. Het waren ambten die hij niet uitoefende, maar waar hij wel de inkomsten van opstreek. Nadat hij in Utrecht een prestigieuze post was mislopen, keerde hij terug naar zijn geboortestad en werd kanunnik in de Sint-Donaaskerk. In 1430 is Van der Paele ziek, zoals af te lezen is op het schilderij. Hij verkocht al zijn ambten, wat een fortuin opleverde. Hij stichtte een mis die elke dag, tot in de eeuwigheid, voor zijn zielenheil zou worden opgedragen. Bovendien moest een kapelaan elke dag zijn graf met wijwater besprenkelen. Maar dat volstond niet. De ijdele Van der Paele bestelde bij de beste schilder een groots schilderij om zijn herinnering levend te houden.

Tijdens het Franse bewind is de Sint-Donaaskerk tot op de grond afgebroken en verdween het graf van Joris Van der Paele en ook dat van Jan Van Eyck, die in deze kerk begraven lagen. Het schilderij is er nog. Joris Van der Paele heeft dan toch de geschiedenis overleefd.

MMMV Tentoonstelling “Van Eyck in Brugge”, nog t.e.m. 6 september 2020, Groeningemuseum, Brugge, www.museabrugge.be.

Actueel

4 JUNI 2020

Hoe de Chinezen twee keer de wereld vergiftigden De opeenvolgende voedselschandalen in China, en in het bijzonder de melamineschandalen van 2007 en 2008, hadden een waarschuwing moeten zijn voor de onbetrouwbaarheid en de misdadige onverschilligheid van de Chinese overheid. Toen al hadden onze politici moeten zien dat mensenlevens voor de Chinezen van geen tel waren. Maar alle alarmsignalen werden genegeerd. En toen kwam de coronacrisis…

Hammen die het pesticide dichloorvos bevatten, pickles vol pesticiden, tientallen baby’s die stierven doordat ze melk van vervalst melkpoeder hadden gedronken, sojasaus die vervaardigd bleek te zijn met zwaar verontreinigde menselijke haren. Kankerverwekkende kleurstoffen die in de meeste landen verboden zijn, maar die werden aangetroffen in chilisaus, groenten, noedels en medicijnen.

Eendenbouten die werden gemarineerd in de urine van schapen en geiten, niet omdat dat een bizar Chinees recept is, maar omdat ze dan smaken als lamsvlees. Nepmedicijnen, soms met dodelijke nevenwerkingen, die ook werden geëxporteerd, meestal naar arme landen die geen degelijke voedselveiligheidsagentschappen hadden. Verboden additieven en antibiotica in kweekvis, pesticiden in groenten, slangenvlees geïnfecteerd met parasieten die ook het menselijke zenuwstelsel kunnen aantasten. Tarwegluten met melamine, gevulde deegballetjes met het insecticide methamidophos…

Het is slechts een onvolledige greep uit de schandalen met voeding en medicijnen die hun oorsprong hadden in China. Soms ging het om producten voor de binnenlandse Chinese markt, maar heel dikwijls ook om exportgoederen. Op de webstek “Food safety incidents in China” kan men een reeks voorbeelden vinden van gevallen die zich voordeden tussen 2003 en 2014, gerangschikt per jaar. Om het overzicht niet te verliezen.

Melamine Van al die schandalen was er een dat ook in de westerse media de nodige aandacht kreeg, al werden er geen lessen op lange termijn uit getrokken. Dat waren de melaminebesmettingen van 2007 en 2008. Melamine - niet te verwarren met het huidpigment melanine - kan dodelijk nierfalen veroorzaken. In 2007 stierven in de VS duizenden honden en katten nadat zij Chinese dierenvoeding hadden gegeten die besmet was met melamine. Nog veel meer dieren kregen ernstige nierstoornissen.

Er moest voor miljoenen dollars Chinese dierenvoeding uit de rekken gehaald worden.

Toen ging het om geliefde huisdieren en de emotionele schade was ongetwijfeld veel groter dan de handelswaarde van het voedsel en de aankoopprijs van een nieuw huisdier. Maar alerte wetenschappers maakten zich toen al zorgen.

Als dit met dierenvoeding gebeurde, hoe veilig was Chinees voedsel voor mensen dan?

Het antwoord kwam in 2008, toen bleek dat op Chinese boerderijen op grote schaal melamine werd toegevoegd aan melk. In China zelf werden 300.000 mensen ziek, vooral kinderen.

Chinese volwassenen gebruiken nauwelijks melkproducten. Tienduizenden baby’s moesten met nierstenen en andere nierproblemen in het ziekenhuis worden opgenomen. Officieel stierven er daarvan zes. Het waren er zoveel, dat de Chinese autoriteiten verboden nog langer cijfers te publiceren over de aan-

in Peking verklaarde nu dat het gewraakte bedrijf al sinds december 2007 klachten over zieke kinderen had ontvangen, maar dat het pas in juni 2008 controletests had uitgevoerd en de problemen ook niet had gemeld aan de provinciale en nationale overheid. Maar zelfs toen noemden de regering en de staatsmedia Sanlu nog niet bij naam, wat zeer verdacht is, en zelfs contraproductief als men de verdere verspreiding van de vergiftigde melk wilde voorkomen. Dat het bedrijf in kwestie Sanlu was, raakte in China pas bekend via sociale media en zelfs toen bleef het bedrijf nog een tijdlang alles ontkennen. Klinkt ons dat nu, na de coronadoofpot, niet allemaal akelig bekend in de oren? Hadden die melamineschandalen niet een waarschuwing moeten zijn?

Machtige beschermers tallen slachtoffers. Later kwam aan het licht dat ook vele andere producten vergiftigd waren, omdat er melk met melamine in was verwerkt. Vele daarvan waren naar het buitenland geëxporteerd. Over heel de wereld moesten massa’s voedingswaren teruggeroepen worden. Ook chocolade uit China bleek melamine te bevatten en dus moesten alle producten getest worden die chocolade bevatten. Toen bleken nog meer producten besmet te zijn.

Hoe meer men testte, hoe meer melamine men ontdekte. Het Chinese vergif zat overal.

Geleidelijk ontdekte men ook dat die vergiftigingen al jarenlang bezig waren, maar al die tijd onopgemerkt waren gebleven. In 2005 en 2006 had een melkbedrijf in Shaanxi al gewaarschuwd dat sommige andere bedrijven gevaarlijke additieven aan hun melk toevoegden. Maar de klachten daarover werden genegeerd. Het bericht haalde zelfs eventjes de zender China Central Television, maar de toezichthoudende overheden bleven doof en blind. In juni 2008 hadden sommige instanties al een verband gelegd tussen het abnormale aantal nierstenen bij kinderen en de babyvoeding, en opnieuw kwam dat in de media.

De censuur was toen nog niet zo goed georganiseerd als nu. Ook een kinderarts en een uroloog sloegen alarm en vroegen een onderzoek naar die ziektegevallen. Pas op 16 juli werd officieel een verband gelegd met Sanlu, het bedrijf dat de grootste boosdoener was in dit schandaal. De Chinezen probeerden het schandaal nog binnenskamers te houden.

De Nieuw-Zeelandse coöperatieve Fonterra, die bijna de helft van de aandelen van Sanlu controleerde, hoorde pas op 2 augustus iets over de besmettingen en begon onmiddellijk zijn producten terug te roepen. De Chinese overheden weigerden echter een algemene terugroeping door te geven. Officieel was er nog altijd niets aan de hand. Op 5 september waarschuwde Fonterra de Nieuw-Zeelandse regering en die nam rechtstreeks contact op met autoriteiten in Peking. Pas toen begon de doofpot open te barsten. Vanaf 9 september raakte het nieuws in heel China bekend.

Als een westerse coöperatieve en westerse regering niet aan de alarmbel hadden getrokken, zouden de vergiftigde melkproducten misschien nog maanden- of jarenlang verkocht en geëxporteerd zijn. De regering

De kopstukken van Sanlu hadden machtige vrienden. Ik weet niet welke officiële banden zij hadden met de partijhiërarchie, maar uit alles blijkt dat hun tentakels tot zeer hoog in de cenakels van de macht reikten. In 2006, toen er al rijkelijk melamine in de melk van Sanlu werd gemengd, had het bedrijf nog een ereplaats gekregen de campagne “30 jaar: merknamen die het leven van de Chinezen hebben veranderd”. Ja, door hun kinderen te vergiftigen. In de nationale kranten en nieuwssites verschenen lovende artikels van “correspondent Miao Wanfu”. Hij heette echt zo, maar hij was geen correspondent. Hij was de leider van een PR-afdeling van Sanlu. Maar hij mocht zich in de media voordoen als een verslaggever.

Herinnert u zich de beroemde foto van het meisje dat de Olympische Vlam draagt tijdens de Spelen in Peking, terwijl een atleet haar in de hoogte steekt? Ook zij had een leidende functie in de PR-afdeling van Sanlu. Of dacht u dat die eer een gewoon melkmeisje te beurt zou vallen? Natuurlijk dansten niet álle Chinese media naar de pijpen van Sanlu, maar toch heel veel. Vindt u het nog altijd verbazend dat de zaak zo lang in de doofpot werd gestopt?

Doofpot Op 2 augustus stuurde de firma een brief aan het stadsbestuur van Shijiazung met de vraag “de coördinatie van en de controle op de media te versterken, om zo een gunstige omgeving te creëren voor het terugroepen van de producten van ons bedrijf en […] om te vermijden dat de zaak wordt opgeklopt en een negatieve invloed heeft op de maatschappij”. Elegant geformuleerd, maar het was natuurlijk een vraag de berichtgeving te censureren. Zelfs toen probeerde het bedrijf nog critici om te kopen, zodat ze hun mond zouden houden.

Het PR-agentschap Teller uit Peking adviseerde Sanlu contact op te nemen met de grote zoekmachines op internet om negatieve informatie te laten verdwijnen. En dat deden ze. Ze boden het Chinese internetbedrijf Bai-

13

du in een memo omgerekend 440.000 dollar om negatieve berichtgeving te ‘screenen’. De memo lekte uit op sociale media en Baidu verklaarde dat het alle voorstellen van Sanlu had afgewezen. Dat kon toen nog.

Overigens was die poging om het melamineschandaal in de doofpot te stoppen toen niet zo uniek. In de aanloop naar de Olympische Spelen in Peking had de regering een directieve uitgevaardigd met een aantal regels waaraan de media zich moesten houden. Punt 8 vermeldde dat alle berichten over kwesties van voedselveiligheid en kankerverwekkende producten in mineraalwater - kijk, kijk, in mineraalwater! - verboden waren. Andere verboden thema’s waren bijvoorbeeld de autonomiebewegingen van de Tibetanen en de Oeigoeren.

Wat had men verwacht?

Westerse politici moeten nu niet doen alsof ze uit de lucht vallen nu in de nasleep van de coronacrisis nog meer soortgelijke misdadige praktijken aan het licht komen, gaande van de manier waarop de Chinezen zonder iemand te waarschuwen met een fijn glimlachje hebben toegekeken hoe hun virus zich over heel de wereld verspreidde, tot hun dumpingpolitiek met mondmaskers en beschermende kledij.

Het westerse zakenmodel is gebaseerd op klantenbinding. Het Chinese op een heel ander principe: “Bedrieg de klant, incasseer de winst en ga ervandoor.” En in het slechtste geval is het zelfs “Vergiftig de klant.” Of “Besmet de klant.”

Vroeger bedrogen ze ons met minderwaardige en vodderige producten. Nu zijn hun wasmachines, confectiepakken en computers veel beter, maar hun maffia-achtige gangsterpraktijken zijn niet veranderd. Dat zou eigenlijk niemand mogen verbazen. Dat hyena’s aas blijven eten en dat slangen mensen blijven doodbijten, dat verbaast ons toch ook niet?

Het is gewoon de aard van het beest. Kan men van zulke communistische gangsters hopen dat zij in hun handelsrelaties met buitenlanders wél betrouwbaar en eerlijk zullen zijn?

Als u dat echt gelooft, dan kan ik u wel enkele e-mailadressen doorgeven van Nigeriaanse prinsessen die mij hebben gesmeekt een miljoen dollar op mijn rekening te mogen storten.

Epiloog In 2012 werd een manager van een melkbedrijf in Shanxi vermoord in de stad Xian.

Hij was een van de eerste klokkenluiders die hadden geprobeerd het melamineschandaal naar buiten te brengen. Volgens de officiële versie was hij door zijn echtgenote vermoord met een mes. Maar dat verhaal bleek gelogen te zijn. Wie de dader dan wel was en wat zijn motieven waren, werd nooit bekendgemaakt.

Zoals er ook nooit is uitgelegd waarom er in Wuhan onlangs alweer een arts is… pardon, zelfmoord heeft gepleegd door van een gebouw te springen.

PAUL BÄUMER

Boycot China!

Er is maar één verstandige reactie op de Chinese greep naar de wereldheerschappij en op hun misdadige coronabeleid, en dat is een boycot.

Zet de samenwerking met Chinese universiteiten stop en verstrek geen visa meer aan Chinese studenten. Dat zal de industriële spionage en de diefstal van Westerse technologie tenminste een beetje moeilijker maken. Schort de landingsrechten voor Chinese luchtvaartmaatschappijen op. Geef Chinese bedrijven geen toegang meer tot Westerse beurzen. En vooral: hef een flinke coronataks op alle Chinese producten. Dat kan het eenvoudigst via invoerheffingen.

Ook de gewone burger kan zijn steentje bijdragen door geen Chinese producten meer te kopen. Als u een handelszaak

binnengaat, zeg dan op voorhand dat u géén Chinees merk wil. Het heeft geen zin Chinese restaurants te boycotten. Die worden meestal uitgebaat door kleine zelfstandigen. Maar koop geen wasmachines, computers, tv’s, elektronica, kleren, schoenen… die zijn geproduceerd in China of door Chinese bedrijven. Koop producten uit eigen land of uit andere Westerse landen. Als dat niet kan, koop dan desnoods goederen uit Japan, India, Zuid-Korea of - als u de wraak werkelijk zoet wil maken - uit Taiwan. Zolang het maar niet uit China is. We mengen ons hier niet in de discussie over het al dan niet invoeren van G5. Maar áls je het invoert, doe het dan zonder Huawei. Die Chinese vinger in de pap is gevaarlijker dan álle onbewezen theorieën over de straling die G5 zou veroorzaken.

Rellen en plunderingen in de VS na dood George Floyd

14

Brieven

4 JUNI 2020

DE DDR-MAATSCHAPPIJ Pallieterke, Mijn felicitaties voor uw bijdrage over de vestiging van de DDR-staat door middel van de coronazwendel. Om dat laatste te staven: bij de Aziatische griep, in 1957, stierven er op wereldschaal ongeveer één op 2.700 mensen. Bij corona, 2020, ongeveer één op 20.500. In 1957 bleven we gewoon school lopen en werken. Nu moet alles plat?

Jaak Peeters- Olen

GELUKWENSEN Pallieterke, Dank voor 75 jaar troost en moed. In de zomer van 1945 kwam mijn moeder, zwak en mishandeld uit de beruchte Dossin- en De Lobbegevangenis van Mechelen. Ze legde de schaarse centen bijeen en zei: “Koop ’t Pallieterke aan de Midden-Statie.”

Op mijn weg naar school stapte ik doorheen ‘de statie’. Halfverdoken stond er een kleine man in stofjas met…’t Pallieterke. Ik smokkelde het mee naar school (wat niet mocht) en om vier uur naar huis. Hoe blij was moeder ermee! En hoe gelukkig waren wij haar weer een beetje ‘genezen’ te zien ondanks de armoede, haar pijnen en de zorg voor voor vijf kinderen en een ter-dood-veroordeelde, ondergedoken man. Heel mijn leven was er toch ergens, in binnen- en buitenland: ’t Pallieterke, al 75 jaar…

Dank u. Allemaal. En ook die kleine, grijze man in Antwerpen in de Middenstatie, in de zomer van ’45…Dank u. A leidis Dierick – Erpe-Mere

NIEUW WELVAARTFONDS

HET GAAT KNALLEN!

Pallieterke, Hilde Crevits maakt op Twitter reclame voor de oprichting van een welvaartfonds om onze Vlaamse economie te helpen in deze zware coronatijd. Ze heeft zelfs een naam voor dat fonds: “Alle Resterende Centen Ophalen.” Zal beter gekend worden als: ARCO. Wim Peeters - Turnhout

Pallieterke, In haar grote wijsheid laat onze overheid ons nu toe om naar de buurlanden te gaan winkelen; horecabezoek is ons daar echter niet toegestaan! Wetgeving is dus niet langer aan plaats, maar aan nationaliteit gebonden! Zo ver durfden DDR en Noord-Korea niet gaan. ´t Gaat ‘knallen’ als Fritz uit München, die met zijn Porsche tegen het dubbele van onze algemene snelheidsbeperking op autobanen, Paddy uit Cork ontmoet, die met zijn vrachtwagen aan de linkerkant rijdt op onze E17.

Dirk Cornelis - Stekene

WILMÈS BOVEN DE WET? Pallieterke, Prins Joachim, de zoon van prinses Astrid testte na een (corona)party positief op het Covid-19-virus. Ja de adel staat in België boven de wet. “Ik heb grote spijt,” luidt het. “Ik zal de gevolgen dragen.” O ja, welke gevolgen? Voor de Waals-Belgische premier Sophie Wilmès zijn de excuses voldoende. (sic) “Case closed,” zei ze bij de heropening van het Atomium. (resic) Kan dat zo maar? Quid het gelijkheidsbeginsel onder de Belgen, vastgelegd in de Belgische grondwet? Quid de scheiding der machten?

Sinds wanneer geniet de Belgische premier het grondwettelijke privilege gerechtelijke vervolgingen te kunnen stoppen of boetes te kunnen kwijtschelden? Hoelang nog gaat het parlement de liberale totalitaire excessen van premier Wilmès tolereren? En als de adel wettelijk kan genieten van amnestiemaatregelen voor overtredingen gerelateerd aan Covid-19, waarom dan niet de tienduizenden modale burgers die geverbaliseerd werden en de gelegenheid niet kregen hun spijt te betuigen?

Bij deze bewijst de Waalse liberale Wilmès haar politieke visie over justitie en gerechtigheid: “Selon que vous serez puissant ou misérable, les jugements du premier Wilmès, vous rendront blanc ou noir.” Nog niets gehoord vanuit het Belgisch Parlement, waar de geest van het Ancien Régime herrezen en gerehabiliteerd blijkt te zijn. Met dank aan vrouwe Wilmès, liberale premier van zijne Majesteit koning Philippe, en de slaafs volgzame tricolore royalistische particratie en de kwezel minister-presidenten uit de koninklijke domeinen, ook bekend als regio’s (fake deelstaten).

Thomas Boyle - Zaventem

Kruisende woorden oplossing 1216

A B C D E F G H I J K L

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 A F S P

I

E G E L

I

N G

A L P X N E G E E R D E N O A C H X D U U R X O

TEGENDRAADS Pallieterke, Graag zou ik via mijn wekelijks lijfblad een lans willen breken voor het boek “Tegendraads” van Mia Doornaert. Ik kreeg het boek onlangs cadeau voor mijn verjaardag en heb het in één ruk uitgelezen. Dit uitmuntende werk bevat een aantal kritische columns in verband met wat elke oprechte Vlaming zou moeten bekommeren wat betreft de teloorgang van onze westerse waarden en het wezenlijke gevaar van de alomtegenwoordige fundamentalistische Islam.

Aanbevolen!

Frank Jacobs - R anst

TRUCEN VAN DE FOOR, DE VRT Pallieterke, Groot was onze verwondering bij het programma Terzake van 26 mei 2020. Waren daar uitgenodigd Tom Van Grieken én Conner Rousseau.

Wij dachten: “Het is zover. Het cordon bij de VRT is eindelijk afgeschaft.” Tot het ons duidelijk werd dat vooral Conner Rousseau aan het woord mocht komen en dan telkens in ‘groot scherm’ werd getoond.

Als Tom Van Grieken al eens onder het afkeurend oog van K. Cools iets mocht zeggen, dan was dat in een klein beeld en uit een slechte hoek. Ook leek het ons dat er dan iets mis was met het geluid, waarmee kennelijk geknoeid was.

Frans M attheessens - Berchem

VLAAMS SPAARGELD Pallieterke, De Vlaamse regering smeekt om Vlaamse spaarcenten om de bedrijven mee te helpen redden… Dat de kliek van het ACV eerst maar eens de gestolen Arco-gelden terugbetaalt.

Dan is alles meteen opgelost.

Georges Van Praet - A ntwerpen

NIET MET MIJ! Pallieterke, En geachte medegevangenen van dit apenland België, dat in geen tijd tot een schapenland is verworden, waar angst de bovenhand neemt, volgzaamheid voor respect wordt aanzien, en verklikking als een sociale deugd wordt beschouwd. De maatregelen ter bestrijding van de Chinese bejaardenpest, uitgevaardigd door de blauw-gele junta, zullen een nefaste invloed hebben op onze bevolking, groot en klein. Zo kweekt men mensen met smetvrees, die om de haverklap de beschermende huidlaag van hun handen wegwassen met dure gel die de opperhuid uitdroogt.

Door de arbitraire asociale afstandsregel van anderhalve meter, kweekt men sociopaten.

Door het nutteloos dragen van mondmaskers krijgen de longen minder zuurstof en meer uitademing binnen, wat op termijn zeer ongezond is. Door mond en neus te bedekken met een vod, vermindert men tevens de interactie van de lichaamstaal, wat sociaal contraproductief is.

Een letterlijk aseptische wereld is een waanbeeld, en figuurlijk een steriele maatschappij.

Het nieuwe normaal is het nieuwe fascisme, nazisme en communisme in één: niet met mij! En met u?

Jef Elbers - K nokke-Heist

STEUN SCEPTR machtig nieuws BE39 7390 1640 4519 (BIC KREDBEBB)

G U N X O P X W X A R R E X

J O U X H X E T U

S T A N D V A S T T A A K X

I

N T R O X N

E X R O T X D R A D S

I

I G E

I

E N S T

L A G X T E X E

K R X T X G E H A L T E K

I

P X P E L O T E X R

E A X H

I

L D E X R A D

ABSURDISTAN

Voortrekker Het begint steeds duidelijker te worden dat mevrouw Merkel en mijnheer Macron besloten hebben dat de Europese Unie België als lichtend voorbeeld moet nemen: het Noorden betaalt, het Zuiden bepaalt. En qua interne conflicten zit dat ook al snor.

Een reukje Wij zijn blij dat de in Genk ontvoerde jongen veilig en wel terug thuis is, maar kunnen we wel even realistisch blijven over het hoe en waarom? De rechtsstaat is onpartijdig en alle burgers zijn gelijk voor de wet, maar in bepaalde milieus zijn sommige risico’s, laten we zeggen, niet oneindig klein.

Goed bestuur...

Ook dit jaar stijgt het aantal aanmeldingen voor het Vlaams basisonderwijs in Brussel, met weer een ontstellend tekort aan plaatsen. Uiteraard hanteren slimme Vlaamse politici in de hoofdstad deze tendens om Brussel een klein beetje Vlaamser te maken. Uit de feiten leiden wij helaas af dat er dus geen slimme Vlaamse politici aan de macht zijn in Brussel. Enkel papzakken.

Dank u, Rik In het artikel waarin Rik Van Cauwelaert zijn collega Koen Meulenaere uitzwaait bij De Tijd, fileert hij in één moeite kort het nieuwe boek “De verbeelding van de leeuw”, onder redactie van de historicus die bekend staat als broer van Bart De Wever. Genadeloos. Goed, dat moeten wij dan al niet meer doen. Bedankt, Rik.

Zelfs daar Dat René Stockman, generaal-overste van de Broeders van Liefde, zich heeft uitgesproken tegen de genderideologie, verwondert niemand met een beetje verstand.

Dat het Humanistisch Verbond een artikel brengt over de bio-aversie van de genderideologie, ja, daarvan vallen wij toch wel van onze stoel. Zou er nog hoop zijn?

Ah zo Volgens nieuwbakken sossenleider Conner Rousseau zeggen de socialisten vanaf nu geen sorry meer. Euhm, hebben zij dat dan ooit gedaan?

Boter bij de vis De voorbije tijd zijn er al enkele gesprekken geweest tussen PS en N-VA over het vormen van een nieuwe regering. Wij konden geen bevestiging krijgen van het gerucht als zou de PS geëist hebben dat bij het binnenkomen de portemonnees op tafel werden gelegd.

Balans Het goede nieuws: de Unie gaat zichzelf financieel de vernieling in helpen. Het slechte nieuws: wie gaat dat betalen, denkt u?

Op de buiten Mededeling. In Amerika staat het platteland in rep en roer omwille van de bekende gebeurtenissen. Tal van plattelanders zetten er de boel op stelten, met brandstichting en plundering. Om maar te zeggen dat Amerika misschien toch iets meer is dan zijn steden...

Viva Vivaldi!

Bewoners van de Brugse Poort in Gent zijn boos. Bij een incident wilden ze naar verluidt de politie helpen, maar kregen er een boete voor. Zie, wij verstaan dat niet. Eigenlijk is dat gewoon onmogelijk. Immers, in Gent bestuurt toch de beste progressieve coalitie ooit?

Jakkes Een mens zou het niet verwachten, maar sinds een tijdje worden de Antwerpse parken en Scheldekaaien geteisterd door steeds meer zwerfvuil. Dat wordt daar achtergelaten door recreanten op de toegelaten uitjes van de voorbije weken. Misschien moet schepen Duchateau bordjes ophangen: eigen vuil eerst!

Een lezersbrief insturen?

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.

Actueel

4 JUNI 2020

Beleggen zonder risico bestaat niet, ook niet bij Crelan De huidige financiële situatie is op zijn minst merkwaardig. Spaarders krijgen amper een vergoeding voor hun deposito’s. Het gevolg hiervan is dat sommigen verleid kunnen worden om producten te kopen met een hoger rendement. Inherent is dat aan deze producten een hoger risico verbonden is. Dat is de basisregel binnen de financiële economie. Spaarders en beleggers zouden dat moeten weten.

-

- -

werd reeds opgehaald tot oktober 2019) 2021 (na ‘closing’): 70 miljoen euro 2022: 70 miljoen euro 2023: 70 miljoen euro

Agenten morren De financiële wereld is ook in volle ontwikkeling. Eind oktober 2019 raakte immers bekend dat Crelan - vrij onverwacht - de AXA Bank overnam voor 540 miljoen euro.

Technisch gezien is de operatie iets complexer: CrelanCo (Crelan dus) zal 620 miljoen euro aan AXA SA (de moedermaatschappij in Frankrijk) betalen voor 100 procent van de aandelen van AXA Bank Belgium.

CrelanCo en Crelan NV verkopen op hun beurt 100 procent van hun aandelen van Crelan Insurance NV (de verzekeringsmaatschappij van Crelan Groep, die voornamelijk schuldsaldoverzekeringen gekoppeld aan kredieten verkoopt) aan AXA Belgium voor een bedrag van 80 miljoen euro.

Op die manier zal er maar een bedrag van 540 miljoen euro cash overgedragen worden met beschikbare liquiditeiten. Anderzijds treedt AXA Groep, als onderdeel van het lange-termijnpartnership, via een kapitaalverhoging van 90 miljoen euro toe tot het kapitaal van Crelan Groep, in eerste instantie verdeeld over Crelan NV en AXA Bank Belgium. De overname van AXA Bank Belgium zal op termijn uitmonden in een fusie waarbij alle activiteiten onder het Crelan-logo worden uitgevoerd. Crelan hoopt dit integratie- en migratieproces af te ronden in ongeveer 24 maanden.

Eigen middelen Voorzitter van de Raad van Bestuur van Crelan Luc Versele gaf eind 2019 in Trends meer uitleg: “De boekwaarde van 1,2 miljard euro van AXA Bank konden wij niet betalen. Tot uit informele contacten met mensen uit de omgeving van AXA bleek dat we ons niet moesten laten afschrikken door de prijs. (...)

We (Crelan) betalen de overname uit eigen middelen. Daardoor zal onze Tier1-kapitaalratio (solvabiliteitsratio) verminderen van 20 naar circa 15 procent. Daarmee zitten we nog altijd bij de goede leerlingen van de klas. Bovendien halen wij jaarlijks zo’n 60 miljoen euro coöperatief kapitaal op. Dat volstaat om de overname te doen.”

De doelstelling van Crelan ligt zelfs iets hoger. De bedoeling van CrelanCo bestaat er immers in om haar eigen coöperatief kapitaal te verhogen in de komende jaren: - Voor ‘closing’ (afsluiten van de transactie) (tot eind 2020): 60 miljoen euro (45 miljoen euro

Wie de pers goed leest, zal zich een ander dossier herinneren. Zes bankagenten van Crelan hadden de commerciële druk van de bank aangeklaagd en kregen uiteindelijk ook gelijk voor het Hof van Beroep van Antwerpen. De agenten werden volgens Trends zo goed als verplicht bepaalde beleggingsproducten te verkopen of met specifieke verzekeringspartners te werken.

De klacht van de zes bankagenten van Crelan had toen al een lange voorgeschiedenis. Trends: “Ze hadden een overeenkomst met de spaarbank Centea, waardoor ze hun volledige onafhankelijkheid als krediet- en verzekeringsmakelaars behielden. Ze verkochten vooral betaal- en spaarproducten voor de bank. Centea, een dochter van KBC, werd in 2011 overgenomen door Landbouwkrediet. De twee instellingen fuseerden twee jaar later tot Crelan. Na de fusie stuurde Crelan zijn commerciële beleid bij en uniformiseerde het zijn agentennetwerk. De bank wilde meer kredieten, verzekeringen en beleggingsproducten verkopen, en haar coöperatieve aandelen aan de man brengen. Volgens de Centea-agenten werden ze gedwongen in dat beleid mee te stappen en exclusief samen te werken met Crelan voor kredieten en met de preferente bankpartners voor verzekeringen.

Wie dat weigerde, zag zijn kosten systematisch verhoogd en werd uitgesloten van financiële tegemoetkomingen.”

Prospectus Terug naar de overname van AXA Bank. Crelan heeft dus vers geld nodig, mede voor toekomstige investeringen, vooral in de vorm van coöperatieve aandelen. Klanten die vandaag willen inschrijven op nieuwe aandelen van de bank, worden verwezen naar aanvulling 2 van 18 februari 2020 op het prospectus.

Deze aanvulling nummer 2 bevat een beschrijving van de impact van deze overname op de Crelan-groep en op CrelanCo CV, alsook een beschrijving van de impact op de coöperanten van CrelanCo CV. Aangezien de bank beroep doet op het publiek voor bijkomende fondsen, is de aanvulling gelezen en goedgekeurd door de financiële waakhond FSMA. Die goedkeuring door de FSMA houdt overigens geen beoordeling in van de opportuniteit en de kwaliteit van de verrichting, noch van de toestand van de (rechts)persoon die ze verwezenlijkt.

Over de auteur Thierry Debels heeft een deel van zijn loopbaan in de financiële sector gewerkt. Dat heeft een dubbel voordeel: in de eerste plaats begrijpt hij hoe een bank werkt. In de tweede plaats heeft hij de dagelijkse werking van een kantoor aan den lijve meegemaakt.

“Ik heb aan het loket gezeten en ik heb ook elke dag een kascontrole uitgevoerd. Dat wil zeggen dat het geld in de kas manueel geteld moet worden.” Dit om aan te geven dat hij de financiële sector begrijpt.

Vervolgens heeft hij onderzoek gedaan aan de Money & Finance Research Group om het gedrag van spaarders en beleggers beter te begrijpen. Dat onderzoek is uitgemond in een academisch paper en een boek (“Behavioral Finance”, Uitg. Garant).

Risico’s Aanvulling nummer 2 is 668 (!) bladzijden dik. De meeste klanten lezen die technische documenten niet, maar vertrouwen op hun kantoordirecteur of beleggingsadviseur. Dat weet ik, aangezien ik het zelf heb meegemaakt. Ik was een tijdje beleggingsadviseur in een kantoor in de Vlaamse rand rond Brussel. In die aanvulling zouden klanten kunnen lezen dat de bank een rendement op het eigen vermogen laat zien van tussen de 5 en 8 procent, wat voldoende is voor de uitbetaling van een coöperatief dividend dat gelijk is aan de voorgaande jaren, namelijk van 2,5 tot 3 procent. Dit is natuurlijk gebaseerd op de veronderstelling dat de door de raad van bestuur van Crelan vastgestelde doelstelling van een solvabiliteitsratio van 15 procent door de toezichthoudende autoriteiten wordt aanvaard, hetgeen volgens de bijlage “in dit stadium nog niet is gevalideerd”.

15

Egbert en de oude krokodillen Uit het vraaggesprek met Lachaert in De Morgen onthouden we allereerst een voorzichtige opening naar N-VA: “N-VA heeft ons sociaal-economisch programma gekopieerd. Ik kan dat toch moeilijk gaan afvallen? Maar we zijn het lang niet over alles eens. Zij zijn - bijvoorbeeld - nationalisten en ethisch conservatieven. Wij niet.” Waarvan akte.

Lachaert blaast koud en warm over de herverdeling van bevoegdheden, die in twee richtingen moet kunnen: “De gezondheidszorg kan opnieuw in één hand federaal, al maakt links daar een te grote fetisj van. Ik vind ook dat federaal het hoogste woord moet krijgen over de internationale engagementen. Het kan niet dat België naar een klimaattop trekt met vier kibbelende klimaatministers. Iemand moet trancheren.”

Maar anderzijds zegde hij ook: “De arbeidsmarkt, omdat de uitdagingen zo verschillend zijn. Ik vind ook dat de regio’s meer fiscale verantwoordelijkheid moeten krijgen.” Een pluspunt natuurlijk.

Helaas gaat hij even later uit de bocht als De Morgen hem er op wijst dat het “nieuwe partijbureau wordt bevolkt door de bekende kopstukken. Nul vernieuwing.”

Inderdaad. Met zo’n partijbureau zal Lachaert geen echte hervormingen kunnen doorvoeren en zal hij zijn partij niet kunnen redden…

Zijn reactie daarop is heel vreemd: “Je moet respect hebben voor de uitslag, maar ik vind dat Open Vld niet mag verengen tot ‘de welgestelde liberalen’. Al die blanke, wat oudere mannen, die weerspiegelen de samenleving niet.”

Dat is een uitspraak die ongetwijfeld nog dikwijls tegen hem gebruikt zal worden, en terecht.

Hij verzacht dat enigszins met de opmerking: “We moeten een partij zijn die uitstraalt dat ze kansen wil bieden, ook aan mensen van eenvoudige komaf of met een migratieachtergrond. Ik vind het zo storend dat zij vooral links stemmen.

Terwijl veel van hen zelfstandigen zijn die er iets van willen maken.”

P.B.

Geen dividend?

Indien de verwachte resultaten echter niet worden gerealiseerd, zijn de mogelijke gevolgen voor de coöperanten de uitkering van een lager dividend of de onmogelijkheid om in bepaalde jaren een dividend uit te keren, alsmede de coöperatieve aandelen terug te betalen en/of, voor de bank, een lagere reservering en een lagere versterking van het eigen vermogen. Kortom, er is geen garantie op dat rendement van zowat 3 procent. Dat is ook logisch, aangezien het om aandelen gaat.

Praktisch Het is mogelijk en zelfs logisch dat dergelijke aandelen vandaag aanbevolen worden in de kantoren.

In principe mogen enkel klanten met een geschikt profiel inschrijven op dergelijke aandelen. Daar zijn vragenlijsten voor ontwikkeld.

Voor een klant die niet tevreden is met een rendement van amper nul procent op zijn spaarrekening (wie wel?), is een dergelijk product misschien wel verleidelijk. Het is aan die klant om vervolgens zijn huiswerk te doen. Wie de financiële berichtgeving van de jongste 15 jaar volgde, weet dat het belangrijk is om alert te blijven. Bij Fortis werden beleggers ook verleid met interessante beloftes (zie mijn boek “De ondergang van Fortis”) en bij Arco kregen andere klanten dan weer een financieel product aangesmeerd waarvan de risico’s in sommige gevallen onvoldoende werden toegelicht.

Gratis maaltijd bestaat niet De overname van AXA Bank door Crelan houdt uiteraard risico’s in.

Wie een overzicht van deze (gekende) risico’s wil, moet de bijlage 2 op het prospectus lezen. Het probleem is dat de meeste spaarders en beleggers het jargon niet begrijpen en afgaan op het advies van hun beleggingsadviseur. De meeste adviseurs en bankdirecteurs zijn integer. Het is uiteraard nooit uitgesloten dat een klant inschrijft op deze aandelen van Crelan, terwijl hij geen enkel risico wil lopen. Dat is deels ook de verantwoordelijkheid van deze klant, want hij moet aangeven dat hij de bijlage 2 gelezen heeft. In de financiële wereld bestaat de gratis maaltijd niet: “There is no such thing as a free lunch.” Dat vertel ik studenten in de allereerste les economie. En het is ook steevast een examenvraag. Zo belangrijk is die uitspraak. THIERRY DEBELS

Watertekort

Wat is dat toch met ons dagelijks kraantjeswater? De zomer is nog niet begonnen of sommige streken en gemeenten zitten al door hun watervoorraad.

In Overijse en nog een tiental andere Vlaams-Brabantse gemeenten luidde de vriendelijke vraag om geen gazons meer te sproeien, geen auto’s te wassen en liefst ook geen kinderzwembadjes te vullen.

In West-Vlaanderen en Limburg mogen landbouwers geen water meer oppompen uit bepaalde waterbekkens. Terecht vroeg Jean-Marie Dedecker zich af: “Hebben we een watertekort of een tekort aan waterbeleid?” Tja, het heeft de voorbije weken en maanden weinig geregend, maar anderzijds is het nog niet extreem warm. Van een hittegolf is geen sprake. Zuhal Demir is duidelijk: “Na vier opeenvolgende droge zomers is er niets gedaan aan het probleem.” Nochtans is in Vlaanderen al sinds 2003 het decreet Inte-

graal Waterbeleid van kracht en op internet kan men de gelijknamige brochure uit 2014 raadplegen. Dat er nu al tekorten opduiken, zou in een ontwikkeld land als Vlaanderen niet mogen gebeuren.

Dit gezegd zijnde, bereikte ons het droeve nieuws dat de vijver van de Golf van Sterrebeek zo goed als droog staat. Zo goed als, maar niet helemaal. En dat laatste is te danken aan het water dat dagelijks met tankwagens wordt aangevoerd. Per dag werd er zo’n half miljoen liter aangevoerd, in totaal nu al zo’n vijf miljoen liter. En dat water wordt opgepompt in een winningsgebied voor drinkwater. Tien kilometer verderop hebben de inwoners nauwelijks water om hun handen te wassen… Mooi land toch!

KVC

Leve ons pensioen Waar is de schone tijd naartoe toen echte Belgen andere Belgen ontvoerden? Anthony De Clerck werd ontvoerd door Danny Vanhamel, Paul Vanden Boeynants werd ontvoerd door Patrick Haemers en consorten. Die mooie tijden zijn voorbij!

Geen mooier bewijs dat onze maatschappij multicultureler met de dag wordt, werd voorbije weekeinde eens te meer bewezen. In Genk bleek een Turks-Koerdisch jongetje 42 dagen geleden ontvoerd… door een Marokkaanse bende bestaande uit bekende IS-aanhangers. De papa van de ontvoerde was al gekend voor allerlei criminele feiten zoals drugshandel en zat met een enkelband thuis. Zijn broer, nonkel van de jongen, zit in de gevangenis voor gelijkaardige feiten. De ontvoerders zijn dan weer van een ander kaliber: beruchte ronselaars voor IS en teruggekeerde Syriëstrijders. Let op: bovengenoemde mensen gaan voor uw pensioen zorgen (dixit alle ministers bevoegd voor migratie).

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

4 JUNI 2020

Dromen over Michel Lomme

Vorige week donderdag werden de beelden van de Europese finale van de Beker der Bekerwinnaars in 1975 nog maar eens van onder het stof gehaald voor Sporza Retro. Het was Wesley Sonck die zijn deskundige keuze liet vallen op de historische match tussen Anderlecht en West Ham United.

De Heizel was gevuld met 51.296 toeschouwers. Het werd de avond van Michel Lomme, een 19-jarige rechtsachter, die door onze Hollandse trainer Hans Croon voor de leeuwen werd gegooid.

Niemand kende hem. Erwin Vandendaele was lichtjes gekwetst geraakt in de weekendmatch thuis tegen Waregem en moest het veld verlaten enkele minuten voor het einde. De gewezen Gouden Schoen was er gerust in, hij ging woensdag spelen tegen West Ham! De dag van de wedstrijd kwam Croon naar mij toe en zei: “Jij speelt deze avond libero.” Ik was even sprakeloos en vroeg: “En Erwin dan?” “Die speelt niet, hij is niet 100 procent fit”, antwoordde hij.

“Wie speelt dan rechtsachter?”, bleef ik vragen. “Michel Lomme”, zei hij vastberaden. “Met alle respect voor Lomme, maar die jongen heeft amper een paar wedstrijden in het eerste elftal gespeeld. We spelen hier wel tegen de Engelse bekerwinnaar”, bleef ik aandringen. “Mijn besluit staat vast”, zei hij en liep weg. Later is gebleken dat hij had gedroomd dat Michel Lomme hem geluk zou brengen. Lomme moest dan ook absoluut spelen.

Voor de wedstrijd, tijdens het tactisch praatje, leek Croon wel in trance. Hij kon

met moeite enkele woorden uitbrengen.

Hij schreef de ploegopstelling van West Ham op het bord en dat was het. Uiteindelijk hebben we het toch gehaald met 4-2. Lomme speelde een goede wedstrijd en was ook een week later tegen Lierse van de partij in de finale van de Belgische beker: 4-0 winst. De jonge rechtsachter haalde twee prijzen binnen in korte tijd.

Foto overplakt Na het succesjaar van 1976 moest Hans Croon toch vertrekken, want Raymond Goethals had reeds getekend in januari voor paars-wit. Raymond moest Lomme niet hebben. Hij vertrok naar Union en we hebben niets meer van hem gehoord.

Als men de elftalfoto van Anderlecht van die match tegen West Ham laat zien aan iemand, dan krijgt men steeds dezelfde vraag: “Wie is dat?”, wijzend naar Lomme. In verschillende supportersclubs had men op de foto het hoofd van Lomme overplakt met het hoofd van Erwin Vandendaele...

Gille Van Binst Voormalig topvoetballer

1217

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E F G H I J K L HORIZONTAAL A. Aërodynamisch B. Onderdrukking van een volk - Pers. vnw.

C. Agitatie - Grafisch product D. Speel komedie - Bij volmacht E. Beschermend - Doorschijnend weefsel F. Hoevedieren - Deel van het tes- tament - Deel van een halsketting G. Damesblad - Als onder - Interna tional Rice Research Institute H. Keurkorps I. Zacht gebakje J. Ingewijde - Plek K. Neon - Aanprijzen L. In een artikel kritisch besproken

VERTICAAL

1. Fundering 2. Telwoord - Hoornachtige verdik king -Botte ontkenning 3. Verfilmd boek van Tom Lanoye 4. Vervoermiddel - Daar - Frans eiland 5. Overblijfsels - Franse wijnstreek in de Gironde 6. Aandachttrekkende 7. Herkauwer - En dergelijke - Een redevoering houden 8. Insect - Ondernemingsraad - Nano seconde 9. Europeaan - Van een bepaald Europees land 10. Langzaam opgebouwde som voor latere tijden 11. Nikkel - Stel - Nederlanse water loop 12. Naaldboom - Afnemend

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1216 VINDT U OP BLZ. 14

Het Wetstraat 16-syndroom Nu het coronavirus zo stilaan aan zijn vakantie is begonnen, kunnen we de balans opmaken van zijn doortocht door het land. “We moeten hier lessen uit trekken”, stelde Maggie De Block nadat ze toegaf dat ze het virus toch een beetje onderschat had. Welke lessen Maggie getrokken heeft, is dan weer onduidelijk.

Alvast niet de belangrijkste. Ze zit tenslotte nog altijd in de regering.

Ondanks verwoede pogingen van Wilmès II om het virus in het land te houden, vindt Covid-19 dat het even welletjes is geweest. In België heeft hij alvast een grote hit gescoord.

Als het op dodental per aantal inwoners aankomt, prijkt België helemaal bovenaan de rangschikking. En dat mag ook niet verbazen.

Vrijwel nergens anders op deze aardkloot is hij zo welkom ontvangen door een overheid.

Laat ons nu niet nog eens het Belgische blunderboek bovenhalen. Dat is genoegzaam bekend. Maar Maggie, Sophie et ‘les autres’ hebben de blauwe loper uitgerold voor Covid-19, bijgestaan door meneer Van Ranst.

Laat ons de titel ‘viroloog’ niet al te licht gebruiken, uit respect voor de collega’s van Marc die er wel wat van gebakken hebben. Vooral zijn visie op de terugkerende skiërs zal het nog jaren goed doen op virologencongressen: “Mannen, kennen jullie die mop van die viroloog die virussen met internationale vluchten importeerde en vervolgens mensen afraadde om zich er tegen te beschermen? Wel, het begon allemaal in België…” Waar anders?

door voor andere partijen te stemmen, was hij wel heel erg dom. Nee, slecht beleid los je op door te verbinden en tolerant te zijn ten opzichte van uw machthebbers. Niet door te polariseren tegen de regering. Dat zijn geen manieren. En toen kwam dus het coronavirus even huis houden. Het werd een publieke vernedering van het Belgisch systeem. Zowat iedere minister liep rond met zijn broek of rok op zijn of haar enkels en dan gebeurde het onvermijdelijke: ze vielen allemaal over elkaar heen. Het is zoals in dat Engels verhaaltje van “Everybody, Somebody, Anybody en Nobody”. We vertaalden het even voor uw gemak: “Er moest een belangrijke taak volbracht worden en Iedereen was zeker dat Iemand het zou doen. Elkeen kon het doen, maar Niemand deed het. Iemand werd daar boos over, want het was de taak van Iedereen. Iedereen dacht dat Elkeen het kon doen, maar Niemand was er zich van bewust dat Iedereen het niet zou doen. Het eindigde ermee dat Iedereen aan iemand de schuld gaf, terwijl Niemand deed wat Elkeen had kunnen doen.”

Publieke vernedering

Een tricolore band

Langs de andere kant moeten we Covid-19 nu ook weer niet overschatten. Ja, het ding heeft 10.000 slachtoffers gemaakt, de economie naar de knoppen geholpen en het sociaal weefsel aan flarden gesneden, maar tegen de Belgische regering was het toch niet opgewassen. De regering-Wilmès heeft het voorbije jaar heel wat tegenslagen gekend.

Allereerst waren er de verkiezingen die de regerende excellenties met een rotvaart de laan uit wilden sturen. Maar al heel snel bleek hoe onmachtig de democratie is tegen het Belgisch systeem, gebouwd op onverenigbare belangen die er uiteindelijk toe leiden dat niemands belang wordt gediend. De jongste 10 jaar werd België de helft van de tijd geregeerd door een regering die niemand echt moest hebben. En de andere helft… ook. Als die burger nu echt dacht dat je ontevredenheid ten opzichte van het beleid kon oplossen

En de Belg, dat is misschien wel het belangrijkste van het verhaal, hij ploegde voort.

Vlaams-nationalisten moeten binnenkort toch gaan uitkijken. Het verhaal van twee verschillende volkeren die gedwongen worden om een land te delen, begint stilaan af te kalven.

Uiteraard klopt het dat we in twee democratieën leven die mekaar van haar noch pluim kennen. Het is helemaal juist als je stelt dat iedere deelstaat de andere kant uit wilt. We hebben niks gemeen. Niks? Dat klopt niet helemaal.

We lijden samen met onze zuiderburen en de Brusselaars aan dezelfde regeringen en onkunde. En dat schept een tricolore band.

Samen zijn we de grootste sukkels van Europa en ver daarbuiten. Het is een variant van het Stockholmsyndroom, waarbij iedereen een vorm van sympathie kweekt voor zijn gijzelnemers. Noem het gerust “Het Wetstraat 16-syndroom.”

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be