't Pallieterke van 11 juni 2020

76ste jaargang • nummer 23 • donderdag 11 juni 2020

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,50

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

“Links beseft nog steeds niet welk onverzadigbaar monster het heeft gecreëerd.”

Jurgen Ceder keek naar de Zevende Dag en zag daarin een pijnlijke illustratie van de ‘identity politics’ die uit de Verenigde Staten komen overwaaien. Volgens dat identiteitsdenken is een blanke inherent schuldig of medeplichtig aan racisme. In zijn column waarschuwt hij voor de desastreuze gevolgen van die ideologie: “Welke ideologische ziekte zorgt ervoor dat politiek Europa de dood van een onschuldige zwarte man in de VS, zelfs zonder dat enig racistisch motief wordt aangetoond, de aanleiding maakt tot een ziekelijke zoektocht naar racisme?”

Lees de column van Jurgen Ceder op blz. 3.

Vervang Leopold II De discussie over de standbeelden van Leopold II kan eenvoudig opgelost worden. We halen ze allemaal weg.

Zonder pardon. Hij was niet alleen een Belgische koning, maar hij gebruikte bovendien nog zwarte mensen als slaven, net zoals de Arabieren, en hij paste de gruwelijke straffen toe die in de sharia zijn voorzien, zoals het afhakken van handen.

Weg met de standbeelden van zo’n individu. In onze eindeloze goedheid hebben we een lijst opgesteld van standbeelden die ter vervanging op de lege sokkels gezet moeten worden. Eerst een monument voor de vele Belgen die door zwarte opstandelingen verkracht, uitgeplunderd en vermoord werden na de onafhankelijkheid van Congo. Eentje voor de tien blanke para’s die werden afgeslacht tijdens hun vredesmissie in Rwanda, toen zij probeerden racistische zwarten

ervan te weerhouden elkaar af te slachten.

Er moeten zeker ook nog enkele monumenten komen ter nagedachtenis van de slachtoffers van de Armeense genocide. En verder ook voor de slachtoffers van de ‘plaasmoorde’ in Zuid-Afrika en de christenvervolgingen in het Nabije Oosten. Als aan die voorwaarden is voldaan, dan zal geen redelijk denkend mens zich nog verzetten tegen het vervangen van de standbeelden van Leopold II. Of toch?

Na corona, anarchie in de Wetstraat

De vernielingen en plunderingen na de verboden anti-racismebetoging waren symbolisch.

Ze tonen aan dat het politieke hart van het land in een soort van quasi-anarchie is vervallen.

Het zal een afstraffing zijn voor de traditionele politiek, maar verkiezingen lijken nu de enige legitieme uitweg.

Is er de voorbije decennia ooit een regering geweest die er een grotere knoeiboel van maakte dan de ploeg Wilmès II? Misschien de kortstondige regering onder leiding van Mark Eyskens in 1981. Die begon ergens in de lente en viel in de herfst over stakende PS-ministers. Het begrotingstekort liep toen op tot 14 procent van het bbp, België was de zieke man van Europa en werd net niet onder internationale curatele gesteld. Toen experts van het Internationaal Monetair Fonds (IMF) op bezoek kwamen, dachten ze in een bananenrepubliek te zijn terecht gekomen.

Dit jaar diept het begrotingstekort door de coronacrisis uit tot 10 procent van het bbp en loopt de overheidsschuld op tot 120 procent van het bbp. Het verschil met 1981 is dat tal van andere Europese landen zich in dezelfde situatie bevinden. Toch moeten we ons de vraag stellen waar het naartoe moet met de sinterklaaspolitiek van de regering-Wilmès na de ontluisterende superkern van vorig weekeinde. De partijen van de federale minderheidsregering, aangevuld met socialisten, groenen en N-VA, strooiden kwistig geld uit zonder na te denken over de impact op lange termijn.

Cheques die de burger zelf betaalt Wat te denken van een railpass met tien ritten voor elke Belg? In coronatijden worden zo 100 miljoen treinritten uitgedeeld. Een eis van de groenen, want “de treinen rijden toch en er zit niet veel volk op”. Alleen was NMBS-topvrouw Sophie Dutordoir niet op de hoogte gebracht. Wat een anarchie in de Wetstraat. Dutordoir zelf waarschuwde voor de gezondheidsrisico’s indien een grote groep mensen plots tegelijk de trein zou nemen.

Hallucinant eigenlijk dat er nooit overleg is gepleegd met de NMBS. Andere bedenking: die railpassen zijn niet gratis. Uiteindelijk betaalt de belastingbetaler ze toch zelf, via de jaarlijkse miljardensubsidies aan de spoorwegmaatschappij.

Vestzak-broekzak-operatie dus.

Met de horecacheque is het niet anders. Het lijkt een nobel streven: bedrijven kunnen belastingvrij 300 euro toekennen aan de werknemer die dat geld dan gebruikt om in restaurants en cafés te gaan consumeren. Die 300 euro is zelfs volledig fiscaal aftrekbaar. Wat wel betekent dat de belastingbetaler deze cheque aan het einde van de rit toch financiert. Pure volksverlakkerij.

Waar is Pieter De Crem?

Wie dacht vorig weekeinde met de superkern het ergste te hebben gezien, kwam bedrogen uit.

Zondag vonden op verschillende plaatsen antiracistische betogingen plaats. In deze geglobaliseerde tijden het perfecte voorbeeld van een buitenlands conflict - het doden van een zwarte crimineel door de Amerikaanse politie - dat naar hier wordt geïmporteerd. Extreemlinkse organisaties sprongen op de kar en aan het Brusselse Poelaertplein vond een actie plaats met zowaar 10.000 deelnemers. En dat in coronatijden, waar betogingen en samenscholingen verboden zijn.

Straks blijkt misschien dat de betoging en de samenkomst een zogenaamd ‘superspreader’-event was, een superverspreidingsevenement.

Komen er nog de vernielingen en plunderingen bij, vooral in Elsene aan de Naamsepoort. Zelfstandige handelaars hadden het al moeilijk door corona en krijgen nu een nieuwe klap. Ondertussen schuiven politici de zwartepiet naar elkaar door. Sophie Wilmès reageert als premier op haar typische wereldvreemde manier dat er “overleg zal zijn met de burgemeesters over de gezondheidsimpact”. Praat voor de vaak natuurlijk. Tal van politici reageerden verontwaardigd omdat de betoging was toegelaten. Onder andere CD&V-voorzitter Joachim Coens. Terecht, ware het niet dat de Brusselse burgemeester Philippe Close zeker niet op eigen houtje heeft gehandeld. Eind vorige week stelde minister van Binnenlandse Zaken Pieter De Crem (CD&V) dat het gedogen van de betoging “een

verstandige beslissing” was. Sindsdien is de man uit Aalter nergens meer opgedoken. Spoorloos. Terwijl de sheriff van de federale regering anders de tv-studio’s platloopt.

Het verhaal doet de ronde dat de politie het eerste anderhalf uur van het protest niet mocht tussenkomen.

Men wijst terecht met een beschuldigende vinger naar Philippe Close.

Maar ook De Crem heeft boter op het hoofd. De federale politie was ook massaal aanwezig en die valt tot nader order onder de bevoegdheid van Binnenlandse Zaken.

Op naar verkiezingen In deze toestand van anarchie of quasi-anarchie in de Wetstraat is het in een democratie niet meer dan logisch dat er verkiezingen worden uitgeschreven. De meeste traditionele partijen zijn bang voor een afstraffing, maar het is de legitieme weg. Zoals econoom Peter De Keyzer het vorig weekeinde in De Tijd stelde: de manier waarop we uit de crisis willen raken, zeker economisch, moet de inzet zijn van de verkiezingen. Kiezen we voor een shocktherapie en voor het Zweeds model van export, innovatie en groei dat ons doet aansluiten bij de noordelijke EU-landen? Of gaan we richting Italië of het België van begin jaren ’80 met verarming tot gevolg?

De Vlamingen zullen hun keuze snel hebben gemaakt. De Franstaligen ook. En die keuzes zullen uiteenlopend zijn. Wat nog maar eens zal bevestigen dat dit onzalige land beter wordt opgedoekt.

PS-voorzitter Paul Magnette lijkt in elk geval gewonnen voor verkiezingen in het najaar. De Henegouwer verandert vaak van gedacht, maar blijkbaar is er volgens hem enkel nog een keuze mogelijk tussen een regering met de N-VA of verkiezingen. Aangezien een PS N-VA-regering momenteel moeilijker is dan het verzoenen van water en vuur, lijkt een terugkeer naar de stembus de beste optie.

2

Actueel

11 JUNI 2020

Niet boos, wel woest De Europese muiterijen Burgemeester Close heeft beloofd dat de stad Brussel zal tussenkomen voor de geleden schade van de handelaars na de rellen en plunderingen van afgelopen zondag.

Dat doet ons denken aan de rellen van 11 november 2017, waarbij verschillende winkels geplunderd werden in de Lemonnierlaan. Toen beloofde Close ook aan de handelaars dat de stad Brussel zou tussenkomen in de schade. Maar in realiteit en twee jaar later weigert de stad om de restschade, dit wil zeggen het schadebedrag na tussenkomst van verzekeringen, uit te betalen.

Daar gaat de loze belofte van Close… Maar het is niet alleen Close die blundert met zijn toelating voor de betoging. Op 3 april 2020 werden de dringende maatregelen tegen Covid-19 gepubliceerd in het Belgisch Staatsblad. Artikel 5 is duidelijk: “Worden verboden: Alle samenscholingen.”

In Antwerpen was de antiracismebijeenkomst van Black Lives Matter niet toegelaten, maar er was wel een akkoord met de politie (en dus ook met de burgemeester) om de bijeenkomst te ‘gedogen’ tot 14 uur. Nadien trokken een 150-tal manifestanten al scanderend naar de Groenplaats, waar ze uiteindelijk om 16 uur werden opgepakt. De helft van de gearresteerden was minderjarig, waaronder kinderen van 12 of 13 jaar. In Brugge en Leuven was het stadsbestuur eerst geneigd om ook daar de BLM-manifestaties toe te laten, maar pas na de rellen van Brussel kwam men in beide steden tot inzicht en werd alles verboden. Aanstaande zondag is er opnieuw een manifestatie aangekondigd in Leuven.

Er is geen enkele hoogdringendheid om van de opgelegde maatregelen af te wijken. Ofwel houden we ons aan de maatregelen, ofwel niet. In het laatste geval mag men voor mijn part dan ook alle andere maatregelen aan zijn laars lappen. Mijn bejaarde moeder zit ‘opgesloten’ in haar serviceflatje en heeft al drie maanden geen bezoek mogen ontvangen… Dat is de andere kant van de medaille. De regering met Wilmès op kop heeft voor de zoveelste keer geblunderd. Het toelaten of gedogen van deze massamanifestaties grenst aan het criminele.

Het niet respecteren van de maatregelen is één zaak, de rellen die erna volgden zijn van een ander kaliber. Rellen en plunderingen waren er al in het verleden, op 11 november 2017, op 15 november 2017 en op 25 november 2017, toen na een betoging tegen slavernij in Libië. Verder is het al jaren ‘feest’ met nieuwjaar. In de nacht van 31 december op 1 januari 2020 werden 211 ‘jongeren’ opgepakt en werden 16 wagens in brand gestoken. Vorige zondag werden 239 ‘jongeren’ opgepakt, geen enkele bleef langer dan 24 uur opgesloten.

We zijn niet boos, niet kwaad, wel woest!

De Europeanen moeten niet al te zelfgenoegzaam doen over de muiterijen die linksen, anarchisten en antiblanke racisten nu in de VS hebben ontketend. Mogen we even enkele cijfers in herinnering brengen over vergelijkbare toestanden in het o zo vreedzame Europa, met zijn fantastische sociale zekerheid, zijn humanitaire discours en zijn strenge wetten tegen vuurwapenbezit?

Al in 2005 en 2011 werd in Frankrijk en Groot-Brittannië massaal geplunderd, gebrandschat en soms gemoord. Of was dat ook allemaal de schuld van Trump en de “cowboymentaliteit” van de Amerikaanse politie?

Racistische elektriciteitscabine?

De muiterij van 2005 in Frankrijk begon toen drie islamitische idioten zich voor de politie verborgen in een elektriciteitscabine. Ze veroorzaakten een kortsluiting waardoor ze zichzelf elektrocuteerden. Slechts één overleefde het. Het was hun eigen stomme schuld, maar in 274 steden volgde een golf van wraaknemingen op de “racistische” politie en op gewone Fransen. Er werd vier keer met vuurwapens op de politie geschoten. Meer dan 9.000 auto’s gingen in vlammen op. Er werden branden gesticht in elektriciteitscabines, politiekantoren, scholen, een kerk en zelfs in bewoonde flatgebouwen. Twee burgers werden vermoord. Een gehandicapte vrouw liep zware brandwonden op toen moslims molotovcocktails in een autobus gooiden. 126 agenten en brandweerlui raakten gewond.

Net zoals Trump nu, had ook president Sarkozy toen aangekondigd dat hij het leger zou in-

zetten om de banlieues schoon te vegen. Maar het was opnieuw hetzelfde oude Franse liedje van heldhaftige woordenkramerij en laffe daden. In Groot-Brittannië braken in 2011 gelijkaardige rellen uit na de dood van een zwarte drugdealer bij een arrestatie.

Vier mensen werden door plunderaars gedood. Er waren elf incidenten, waarbij de politie met vuurwapens werd beschoten.

Het was een wonder dat er niet veel meer doden vielen, want de zwarte en islamitische muiters staken ook bewoonde gebouwen in brand.

Gele hesjes Bij de protesten van de gele hesjes vielen in Frankrijk 11 doden. Die werden niet allemaal door de politie neergeschoten, maar ze zijn evengoed dood. Er vielen 4.439 gewonden, van wie velen voor de rest van hun leven verminkt zijn, omdat de Franse oproerpolitie tegen alle regels in traangasgranaten recht op mensen afvuurde, zodat de slachtoffers soms een oog, een oor of en aantal vingers verloren. Tegen de muiters van 2005 had men nooit zo meedogenloos opgetreden.

Maar nu waren de slachtoffers geen kleurlingen en geen moslims, maar alleen maar gewone blanke Français de souche. Dat

stak dus zo nauw niet. In oktober 2019 stond de balans op 2.495 gewonden bij de manifestanten en 1.944 bij de politiemannen, gendarmes en brandweerlui. De manifestanten zelf gedroegen zich meestal vreedzamer dan die in de VS, maar linkse en anarchistische groepjes richtten in de marge van die betogingen wel massale vernielingen aan. De Fransen kunnen zich er nu mee troosten dat het uitschot in Amerika hun methode om vreedzame protesten te kapen met veel succes heeft overgenomen. Anarchie naar Frans model…

Voorbeeldfunctie En reken maar dat vele moslims, anarchisten en gewone misdadigers nu met argusogen toekijken hoe zwak daar zelfs in de VS tegen wordt gereageerd.

Als ze dat al kunnen bereiken in de VS, met zijn traditie van harde ordehandhaving, met een “law-and-order”-president als Trump, wat zullen ze dan kunnen ontketenen in het zwakke, verwijfde, mentaal en materieel ontwapende Europa?

Hoe het ook in de VS afloopt, deze anarchie en deze pogingen de staat te ontwrichten zullen navolging krijgen in Europa, in de landen met de zwakste overheid het eerst. Brussel staat daarbij met stip bovenaan.

En dat zal niet lang meer duren.

Bereid u maar voor. En dit keer zult u betere beschermingsmiddelen nodig hebben dan alleen maar mondmaskers en ontsmettende zeep.

PAUL BÄUMER

ECONOMISCHE ZAKEN KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

Discriminatie op de arbeidsmarkt: mythes en feiten Zij die beweren dat de Vlamingen structureel racistisch zijn, halen daarvoor steevast dezelfde cijfers aan: uit anoniem onderzoek blijkt dat bedrijven mensen met een vreemd klinkende naam minder snel aanwerven dan andere. De relatieve werkzaamheidsgraad van allochtonen zo’n 44 procent - is inderdaad laag, maar discriminatie is volgens internationaal onderzoek slechts de vijfde reden van deze kloof op de arbeidsmarkt.

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41, 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

Abonnement buitenland:

3 maanden: 6 maanden: 1 jaar: Steunabo 1 jaar:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

32,50 euro 65,00 euro 130,00 euro 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter 1945-1955: Hoofdredacteur 1955-2000: Hoofdredacteur 2000-2010: Hoofdredacteur 2010-heden: Verantw. uitgever:

Bruno de Winter Jan Nuyts Leo Custers Karl Van Camp Karl Van Camp

Stijn Baert, arbeidseconoom aan de Universiteit Gent, is een intelligente professor. Maar soms slaat hij de bal compleet mis. Zoals met zijn recente pleidooi voor praktijktesten bij sollicitaties. Anonieme bellers zouden met een valse naam - meestal een naam van Afrikaanse origine - naar bedrijven en uitzendkantoren bellen om een vacature in te vullen. Daarna belt dezelfde persoon met een ‘Europese’ naam voor dezelfde vacature. In beide gevallen gaat het om een profiel met dezelfde kwalificaties. Indien de beller met een naam van allochtone origine wordt afgewezen en die met een Vlaamse naam wordt uitgenodigd voor een gesprek, dan zou er sprake zijn van discriminatie en zelfs racisme. En dan zou men een boete kunnen opleggen.

tonen ondervertegenwoordigd zijn op de arbeidsmarkt. Hun werkzaamheidsgraad bedraagt 44 procent, terwijl dat bij de algemene Vlaamse bevolking 75 procent is. Ondanks de toename van hun werkzaamheidsgraad de jongste 10 jaar, blijft de ‘nationaliteitskloof’ (het verschil in werkzaamheid tussen autochtonen en allochtonen) in de EU veruit het grootst in België en de gewesten, tot bijna drie keer hoger.

De oorzaak van deze tewerkstellingskloof is echter slechts in beperkte mate te zoeken bij discriminerend gedrag van werkgevers. Internationaal onderzoek heeft aangetoond dat de lagere tewerkstelling van mensen met een migratieachtergrond andere, belangrijkere oorzaken heeft.

Praktijktesten

Andere oorzaken dan discriminatie

Zo’n praktijktest is een bedenkelijke praktijk. Het is een vorm van uitlokgedrag en komt neer op een kliklijn. Toch even vermelden dat uitzendkantoren onterecht worden geviseerd. Zij spelen zelfs een belangrijke rol in de tewerkstelling van mensen met een migratieachtergrond.

Belangrijker is dat het voorstel van Baert de toets met de wetenschappelijkheid niet doorstaat.

Het klopt inderdaad dat alloch-

De eerste oorzaak zijn de zogenaamde arbeidsmarktinstituties. Dat geldt zeker voor België, met een muur tussen insiders en outsiders. In mensentaal: wie een baan heeft en zich op de arbeidsmarkt bevindt, zit in een relatief comfortabele positie met een interessant loon en werkzekerheid.

90 procent van de jobs in dit land zijn contracten van onbepaalde duur. Maar wie als ‘outsider’ op de arbeidsmarkt wil komen, heeft het

veel moeilijker. De relatief hoge minimumlonen, de koppeling van loon aan anciënniteit (hoe ouder, hoe hoger het loon) en de stringente ontslagregels maken dat de arbeidsmarkt zeer rigide is voor wat men “kansengroepen” noemt.

Dat zijn niet alleen allochtonen, maar ook mensen met een handicap of laaggeschoolden. Daarnaast is er nog de werkloosheidsval: aanvaardt men een baan, dan verliest men allerlei sociale voordelen en komen er extra kosten bij (kinderopvang, vervoer,…).

Dat weerhoudt sommigen ervan om zich op de jobmarkt te begeven.

Tweede oorzaak voor de lage tewerkstelling van allochtonen is het gebrek aan een uitgebreid netwerk. Veel mensen vinden een job dankzij kennissen. Dat netwerk is bij mensen met een migratieachtergrond beperkt. Bij vrouwen is er het extra probleem dat ze vaak thuis blijven en minder contacten hebben dan autochtonen. Derde reden is het gebrek aan opleiding.

Mensen met een migratieachtergrond zijn nu eenmaal vaak lager geschoold. In deze postcoronatijden is dat een extra bedreiging, want het zullen vooral de banen voor laaggeschoolden zijn die zullen verdwijnen. Nummer vier in de oorzaken van een lagere allochtone tewerkstelling is de gebrekkige talenkennis. Pas daarna duikt discriminatie op in de statistieken. De werkzaamheidsgraad van mensen met buitenlandse origine doen stijgen is een nobel doel. Maar dan moet men wel de juiste prioriteiten stellen. Praktijktesten en kliklijnen zijn dat niet.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

Actueel

11 JUNI 2020

Wow

Ik had zondag net een opiniestuk ingestuurd om te publiceren op ons bevriend nieuwskanaal SCEPTR, en zette de tv aan om naar De Zevende Dag te kijken (een noodzakelijke pijniging in mijn beroep). Het was alsof die uitzending speciaal was samengesteld om alles te illustreren wat ik in de column had neergepend over de desastreuze gevolgen van de ‘identity politics’ in de VS en het gevaar dat die worden geïmporteerd in onze contreien.

De toon werd gezet door Koen Geens.

Toen men hem vroeg naar zijn oplossing voor raciale spanningen in de samenleving, pleitte hij voor verplichte quota voor allochtonen en voor ‘affirmative action’ (positieve discriminatie van niet-blanken) zoals die bestaat in de VS. Je moet dan even in je arm knijpen en je afvragen of je dat wel juist hebt gehoord. Wat hij voorstelt is precies het recept dat de Verenigde Staten al meer dan een halve eeuw toepassen. En waar het toe geleid heeft, zien we vandaag: massaal ongenoegen van de zwarten, geweld en plunderingen, raciale spanningen, een ontsporende politieke obsessie met racisme en een samenleving die onherstelbaar verscheurd lijkt.

Hoe Trump werd verkozen Geens suggereerde dat de verkiezing van Obama het gevolg was van dat beleid van quota en positieve discriminatie. Hij kon er moeilijk meer naast zitten. Trump is de man die daardoor verkozen werd. Dat werd overtuigend betoogd door de linkse commentator Mark Lilla in het meest gelezen opiniestuk van de New York Times van 2016. Hij legde uit hoe Trump kon gebruik maken van het groeiende ongenoegen van de blanke kleine man over de obsessie van de Amerikaanse politiek met ras, om de Republikeinse partij te kapen en daarna tegen alle verwachtingen in de verkiezingen te winnen. Niet het racisme (een bestaand, maar gemarginaliseerd verschijnsel in de VS) is de oorzaak van de diepe verdeeldheid, maar de balkanisering van de Amerikaanse maatschappij, waarbij minderheidsgroepen op systematische wijze worden aangezet tot vijandigheid tegen hun samenleving en achterdocht over een mythisch blank racisme. Bij ons dreigt zich hetzelfde voor te doen.

Bounty Een ander gesprek op die Zevende Dag verschafte nog meer inzicht over de redeloosheid die zich meester heeft gemaakt van het debat rond rassenverhoudingen in het Westen. Lisbeth Imbo gaf toe dat het heel moeilijk was geweest om allochtone vertegenwoordigers te vinden die daarover in debat wilden gaan met Asita Kanko, de zwarte politica van N-VA. Zij wordt gezien als een ‘Bounty’, een rasverrader. Dat is erger dan een blanke vijand. Imbo (eerlijk gezegd een betere presentator dan De Zevende Dag ooit gehad heeft; om ook iets positief te zeggen) verwees ook naar de negatieve reacties die blanken op sociale media kregen vanwege zwarten, toen zij daar hun solidariteit poogden te betuigen (met zwarte vlakken en dergelijke). De deugdpronkers hebben blijkbaar een basisbeginsel van het uit Amerika overgewaaide identiteitsdenken niet gesnapt: een blanke is altijd schuldig of medeplichtig en kan nooit snappen wat het is om een zwart slachtoffer te zijn.

Als je jezelf in beschuldiging stelt, zoals de blanke mens steeds pleegt te doen, moet je niet verbaasd zijn dat de anderen dat ook steeds meer doen. Ook dat kan men van de VS leren: zelfs progressieven met een lange staat van dienst in het opkomen voor zwart Amerika, mensen als Bill en Hillary Clinton, Joe Biden, Elizabeth Warren en Bernie Sanders, kregen vroeg of laat het verwijt zelf racisten te zijn. Links beseft nog steeds niet welk onverzadigbaar monster het heeft gecreëerd.

De racismekaart is altijd de hoogste Ook de betoging die later die dag kon doorgaan in Brussel, getuigt van de obsessie van deze samenleving met racisme. Al maanden worden we opgesloten in ons huis en worden sukkelaars zwaar beboet als ze gewoon maar met tweeën op een bankje zitten of pogen hun huisje aan de kust te bereiken, maar plots mocht wel een massabetoging in hartje Brussel. Als je weet dat de vrouwenmars van 8 maart de katalysator was die Madrid tot de coronahoofdstad van Europa heeft gemaakt, besef je hoe onvergeeflijk deze uitzondering is.

3

Trump versus Twitter

Daarna werden, compleet voorspelbaar, politieagenten aangevallen en winkels vernield en geplunderd. De houding van de PS-burgemeester die zei dat hij de manifestatie niet had toegelaten, maar vooraf wel had laten weten dat hij ze ging ‘tolereren’, is bespottelijk en laf. De federale regering greep ook niet in. Close bevestigt dat hij geen telefoontje kreeg van Wilmès. De volksgezondheid, die blijkbaar belangrijk genoeg is om onze vrijheden te beknotten en een economische crisis uit te lokken, is daarom nog niet belangrijk genoeg om het gevaar te lopen als racist gezien te worden.

Speurtocht naar racisme In welke waanzinnige logica zijn we terechtgekomen als elke tragedie aan de andere kant van de oceaan ook in Europa moet leiden tot rellen, betogingen en vernielingen? Welke ideologische ziekte zorgt er voor dat politiek Europa de dood van een onschuldige zwarte man in de VS, zelfs zonder dat enig racistisch motief wordt aangetoond, de aanleiding maakt tot een ziekelijke zoektocht naar racisme? Pascal Smet heeft het gerucht opgevangen dat een brandweerman van Brussel een bananenschil zou gegooid hebben naar een zwarte man. Hij heeft daarom nu een externe doorlichting van het ganse korps bevolen om racisme op te sporen. We hebben het hier over de brandweer die dagelijks in bepaalde wijken wordt aangevallen en met wel wat zwaardere dingen dan bananenschillen wordt bekogeld. Alle zin voor proportie is verdwenen.

Het Laatste Nieuws deed ook zijn deel in de speurtocht naar racisme. De krant plaatste een oproep om persoonlijke ervaringen van racisme te melden. Het resultaat was niet indrukwekkend. Een zwarte vrouw klaagt dat ze op de bus raar bekeken wordt.

Een zwarte man ergert er zich aan dat mensen hem in het Engels aanspreken. Een man van Filipijnse afkomst is boos omdat mensen grappend vragen of hij corona heeft binnengebracht. In Vlaanderen 2020 heerst niet bepaald het schrikbewind van de Ku Klux Klan.

Douglas Murray heeft gelijk: “Het afschilderen van de minst racistische samenlevingen van de wereld als de meest racistische, is verschrikkelijk.” Hij had het over het VK en de VS, maar hij had het even goed over Vlaanderen kunnen hebben.

Wow Mag ik de collega’s van Het Laatste Nieuws een tip geven? Kan je eens aan Vlamingen vragen om brieven te sturen over slechte ervaringen met allochtonen? Ik deel er alvast een. Deze week begon het proces tegen een Afrikaanse jeugdbende. De leden hadden een groep Vlaamse minderjarigen, die elkaar kenden van de scouts, aangevallen in het Lindenbos van Lubbeek, waar ze speelden. Zonder reden. De kinderen werden geslagen met stokken of met de vuist tot twee van hen het bewustzijn verloren. In de rechtszaal werd een video getoond van de huiveringwekkende gebeurtenissen, opgenomen met een gsm. Je ziet onder andere een jongen op zijn knieën in het bos, die smeekt om te stoppen met slaan. Maar het stopt niet. Is er een reden waarom dit geen voorpaginanieuws is? Mogen we het filmpje zien op het journaal? Waar kunnen wij gaan om rel te schoppen en te plunderen?

Als (vermeend) raciaal onrecht aan de andere kant van de wereld elke keer voor ons een aanleiding mag zijn om de straat op te trekken, om politieagenten te verwonden en winkels te plunderen, volstaan de Zuid-Afrikaanse ‘plaasmoorde’ al om een jaarabonnement naar Brussel te kopen.

Wij doen dat niet natuurlijk niet. Sandrine Moponami die, als vertegenwoordiger van Black Lives Matter in België, tegen Assita Kanko uitkwam in De Zevende Dag, legde ons ook uit waarom wij dat niet mogen doen: “Zwarten hebben geen systeem om witten te onderdrukken. Zij kunnen dus nooit racisten zijn.” Het fanatisme van die stelling verblufte Kanko zo dat ze enkel “wow” kon zeggen. Wow, inderdaad.

BRIEFJE AAN DE MAN VAN LAKEN

Overbodig Mijnheer de verlatene, Wij beleven vreemde tijden, mocht gij dat nog niet weten. De wereld wordt geteisterd door een nooit geziene en mensenlevens verwoestende gezondheidscrisis, dit land slaagt er maar niet in een door het volk gedragen regering op poten te zetten, met de uitslag van verkiezingen wordt niet de minste rekening gehouden, democratische meerderheden worden herleid tot eenvoudige optelsommen van de vele verliezers, de strijd tegen echt (helaas) en vermeend racisme - waarbij elke objectieve nuance zoek lijkt te zijn geraakt - wordt niet altijd zachtzinnig bovengehaald om af te rekenen met politieke tegenstrevers die voor de linkerzijde of zich moreel superieur voelende wereldverbeteraars niet welgevallig zijn,... En midden dat alles staat de koning der Belgen erbij en kijkt ernaar. Door iedereen vergeten, voor niemand nog nuttig. Verlaten.

Precies degenen die zo van België zeggen te houden en die u - alleen als het hen goed uitkomt - naar de mond praten, hebben u buitenspel gezet. Zij zijn gaan snuffelen aan alle partijen die de jongste decennia vaak of minder vaak mee aan de macht geweest zijn om te zien of er op het federale niveau nog iets mogelijk is. Door de lepe truc om voor een bepaalde tijd een volwaardige minderheidsvolmachtenregering in het zadel te houden, heeft men u helemaal niet nodig om initiatief te nemen om wie dan ook in het veld te sturen. Met een beetje geluk gaan ze u nadien wel komen meedelen hoe ze een en ander geflikt hebben.

Gij zult dan beaat mogen glimlachen en weer opgevoerd worden om ‘de oude orde’ opnieuw te legitimeren en alles weer te laten voortgaan als voorheen.

Ondertussen wordt dit land naar binnen en naar buiten vertegenwoordigd door een dame zonder leiderscapaciteiten, die bij de gratie van een ‘superkern’ van 10 ‘democratische’ partijen persconferenties mag voorzitten in het Frans en een gekunsteld taaltje dat bij momenten op het Nederlands lijkt. Gij kent dat wel…

Ondertussen hebt gij de natie nog altijd niet toegesproken om de mensen in deze gezondheidscrisis een hart onder de riem te steken bij zoveel blunders en doden. Dat doen ‘uw vrienden’ liever zelf - al slagen ze daar niet in -, vooral om zichzelf uit de wind te zetten en de schijn hoog te houden.

Ondertussen vernemen wij enkel vanuit de koninklijke regionen dat uw oudste dochter een verkorte surrogaatopleiding gaat krijgen in de Koninklijke Militaire School en dat de zoon van uw zus zich in Spanje niet hield aan de veiligheidsmaatregelen van de coronacrisis. O

ja, en dat uw voorzaat en voorganger Leopold II omwille van zijn gruwelijke escapades in de Congo Vrijstaat wordt gebrandmerkt.

Ondertussen hebben onze politici veel tijd in hun praatbarakken om antiracismetirades te houden tegen politieke tegenstrevers, ook al zijn zij zelf de oorzaak van het mislukken van hun multiculturele dromen. Eigen schuld, dikke bult, niet?!

Ondertussen wordt de gezondheidscrisis in dit land gedirigeerd door een niet meer uit de sympathiserende media weg te branden marxistische viroloog. Die is niet vies van wat populistische bochten nemen en kijkt zelfs neerbuigend en eigenzinnig neer op zijn serene, nuchtere collega’s die zich ver van politieke manoeuvres houden.

Ondertussen mogen mensen ‘om gezondheidsredenen’ hun doden niet met hun ganse families begraven, of mogen zij hun bejaarde en zieke familieleden niet gaan bezoeken, of mogen zij geen kleine of grote groepsbijeenkomsten organiseren, of moeten zij hun nering voor korte of langere tijd ‘on hold’ zetten met het risico om te verzuipen, maar mag men wel massaal op straat komen om te protesteren ‘zonder social distancing’ tegen politiegeweld in een ander land en ‘en passant’ tegen al wat hen ook ten onzent niet belieft. Dit land is op, Philippe.

Dit land draait niet meer. En als het dat bijwijlen toch nog doet, dan is het vierkant. Dat komt ervan als men niet naar de kiezer luistert. Men spreekt wel over ‘signalen’ die men hoorde op 26 mei vorig jaar, maar daar houdt het dan ook op. Er wordt meer dan ooit op de boodschapper geschoten. En midden die moerlemeie staat gij daar dan, eenzaam en verlaten.

Een staatshoofd zonder macht en zonder glans, zonder moreel gezag en zonder vrienden. Op 21 juli gaat gij nog eens een woordeke mogen placeren, gedekt door een regering die er geen meer is. Beter: die er niet meer is. Het o zo Belgische systeem heeft alles uitgehold, uw ambt inbegrepen. Het is dan ook overbodig geworden.

Ik ben geen royalist, dat weet gij. Ik ben republikein en dus voor een verkozen staatshoofd.

Dat is een legitiem standpunt, meen ik. Maar ik moet wel toegeven dat een zeker vleugje medelijden bij mij opkomt als ik zie hoe uw grootste supporters u ijselijk opzij schuiven om alleen en uitsluitend ‘hun eigen ding’ te doen, tegen beter weten en tegen elke democratische verkiezingsuitslag in.

Je zal maar koning zijn in zo’n land…

4

Actueel

11 JUNI 2020

Gedraag je gelijk, dan krijg je gelijk Is het mogelijk om nog iets te schrijven over het geweld dat #BLM wereldwijd veroorzaakt? Behalve dat het op een pandemie lijkt? De verspreiding van het coronavirus is er niets bij.

Ooit deed ik mee aan een tv-programma met tien vrouwen, waarvan acht met een niet-Nederlandse achtergrond. Een van de meiden was ooit Miss Holland geweest. De eerste met een kleurtje. Tijdens de finale kreeg haar blanke moeder van een blanke vader de ’geruststellende’ woorden te horen: “Dat zwartje gaat toch niet winnen.”

Het zwartje won. Dat ik haar naam niet meer weet, heeft ermee te maken dat dit alweer meer dan een kwart eeuw geleden is en dat als je googelt op “eerste Surinaamse Miss Holland” er een hele rits donkere dames met kroon verschijnen. De ‘zwartjes’ winnen inmiddels niet met een neuslengte voorsprong, maar met mijlen. Logisch ook, ze zijn zoveel knapper dan de doorsnee blonde meisjes met blauwe ogen. Maar hey, het is subjectief en de vraag die in me opkomt is: mag ik dat eigenlijk wel zeggen?

Miss Holland Miss Holland opende mijn ogen. Ik weet wat het is om vrouw te zijn (minder makkelijk dan man), ik weet wat het is om een vrouw van buitenlandse komaf te zijn (minder makkelijk dan een man), maar ik weet niet wat het is om een vrouw van buitenlandse komaf met een kleurtje te zijn. Maar gezien de afglijdende schaal van gemak, twijfelde ik er niet aan dat het nog een stapje moeilijker zou zijn. En ja, definieer ‘moeilijk’. Bij deze dan. Op de vraag waar ik vandaan kwam (Nederland), volgde de vraag “Waar kom je vandaan?” of iets dergelijks. Het antwoord was “Turks”. Na de fractie van stilte die volgde, was de ontstellende wedervraag: “Is dat moeilijk, Turks zijn?” Ik heb geen idee, antwoordde ik. Ik weet niet hoe moeilijk het is om Nederlands te zijn. Of Duits. Domme mensen verdienen slimme antwoorden. Zoals de opmerking “Jij spreekt echt goed Nederlands” maar één correct antwoord kent: “Dat klopt. Beter dan jij en 90 procent van de Nederlanders. Misschien wel 95 procent.” Dit soort vragen zijn vermoeiend. Ze getuigen van vooroordelen die in racisme kunnen uitmonden, waarbij het sleutelwoord ‘kunnen’ is. Het is geen gegeven. Ik ga er nooit vanuit.

Waar ik wél vanuit ga, is dat het vooroordeel dat mensen van me hebben, niet klopt.

Nooit.

Als je mij aan de telefoon hoort, zie je een Gooische Kakker voor je (ik weet helaas niet wat het

Vlaamse equivalent daarvoor is). Als je met mij een afspraak hebt, verbaas je je over mijn lengte - ik ben klein. Als je drie zinnen met me gewisseld hebt, weet je dat je mij serieus moet nemen - net als een man. Het zijn vooroordelen. Ze zeggen niets over mij, zoals mijn afkomst ook niets over mij zegt.

Géén institutioneel racisme Discriminatie is geen racisme. En Nederland kent zeker geen institutioneel racisme, al moet je tegenwoordig stevig in je schoenen staan om dat te beweren. Toegeven dat het bestaat is makkelijker. Maar ja, waarom zou je? In Nederland hebben we een koningin uit Argentinië die getrouwd is met een koning die half Duits is. We hebben een burgemeester van Marokkaanse afkomst en de voorzitter van de Tweede Kamer is een vrouw van Marokkaanse afkomst. Mijn eigen ouders zijn afkomstig uit Turkije en hebben een carrière als arts achter de rug (achter de rug, want ze zijn inmiddels 76).

Mijn zussen en ik hebben ondanks onze vreemde namen prima maatschappelijke posities weten te verwerven. Nederland telt talloze cabaretiers, ondernemers, acteurs en zangers van Marokkaanse, Turkse, Surinaamse, Antilliaanse en weet ik wat voor niet-blanke komaf. Ik sluit niet uit dat zij in hun leven met vooroordelen en discriminatie te maken hebben gehad, maar institutioneel? Nee. Racisme is in Nederland niet in de wet verankerd. En toch hebben we vernielingen gehad in Nederlandse steden naar aanleiding van #BLM-demonstraties.

Geen weldenkend mens die kan begrijpen waarom geweldpleging moet plaatsvinden in onze steden, omdat in een ver buitenland agenten een man om het leven hebben gebracht. Geen weldenkend mens ook die snapt waarom tweede generatie-migranten het voortouw nemen als het gaat om geweld en het prediken van ‘gelijkheid’. Arm zijn is geen racisme. Dom zijn ook niet. Gedraag je gelijk, dan krijg je gelijk. En geen weldenkend mens dat eraan moet denken dat deze relschoppers hun zin krijgen, enkel en alleen omdat ze geweld gebruiken. En omdat de politie en overheid niet durft in te grijpen omdat ze een kleurtje hebben.

Het is ongelijkheid waar de rest van de bevolking, blank, zwart, groen en geel, de dupe van wordt. Want soms kloppen vooroordelen gewoon wél: mensen die niets te verliezen hebben, hebben geen moeite met het gebruik van geweld. Of ze nou zwart zijn of niet. In coronatijden durf je het bijna niet meer te zeggen, maar doe normaal, dan word je ook normaal behandeld. Zonder spoor van racisme. En ja, er moest ooit iemand de eerste gekleurde Miss Holland zijn. Haar naam is Nancy Neede.

EBRU UMAR NEDERLANDS-TURKSE COLUMNISTE

Citaat van de week > Karl Vanlouwe

(N-VA)

“Lintje teruggeven?!”

De discussie is losgebarsten over het al dan niet handhaven van de standbeelden en straatnamen ter ere van Leopold II omwille van de meedogenloze uitbuiting van zijn Congo Vrijstaat. De politiek correcten trekken bovendien ten strijde tegen het racismespook dat zij overal menen te zien en willen daarbij de zuiversten der zuiveren zijn in het wijzen met een beschuldigende vinger. Karl Vanlouwe,Vlaams parlementslid en senator voor de N-VA, hield hen echter een ongemakkelijke spiegel voor en gooide volgend bericht met indringende vraag op Twitter: “Louis Tobback, Mark Eyskens, Patrick Dewael,… zijn leden van de Orde van Leopold II wegens hun inzet voor het land.

Iedereen kent ondertussen het schrikbewind in Congo en de uitbuiting van de bevolking door Leopold II. Wie zal uit respect voor de slachtoffers zijn lintje teruggeven?”

Boeiende vraag! Wij kennen er overigens nog een paar: Louis Michel, Didier Gosuin, Luc Van den Brande, Etienne Schouppe, Carl Devlies, Vincent van Quickenborne,…

Misschien kan Quickie zoals gewoonlijk het voortouw nemen?

UIT DE WETSTRAAT Alles op één hoop Natuurlijk waren de jammerlijke gebeurtenissen in de Verenigde Staten van Amerika voor de traditionele partijen, aangevuld met groenen en donkerroden ‘gefundenes Fressen’ om voor de zoveelste keer de antiracismetrom te roeren in de Kamer. Zij die al jaren aan de macht zijn en al 20 jaar een nationaal antiracismeplan aankondigen, zijn daar evenwel nog nooit in geslaagd. Bovendien wordt door velen ondertussen erkend dat de zo geprezen multiculturele samenleving vooralsnog op een flop is uitgedraaid. De machtspartijen en de eeuwig verontwaardigde en moreel superieure linkerzijde hebben er nog niks van gebakken, alle mooie intenties ten spijt. En dus komen zij nu om zichzelf uit de wind te zetten aan de nep-eerste minister vragen waar het plan blijft. Zo eenvoudig is dat. En voor de gemakkelijkheid wordt alles maar op één grote hoop gegooid: het politiegeweld in Amerika, onnodige kleine raciale incidenten bij ons, al dan niet vermeend racisme op de sociale media, de brandstichting in Bilzen - hoever zou het onderzoek ondertussen staan? -, Adil en Mawda, enzovoort. We hoorden evenwel niks over de recente moord op de blanke Jos Haex uit Peer of de gruwelijke racistische moorden op blanke boeren in Zuid-Afrika of de belaging door allochtonen van hulpverleners en politiemensen in onze eigen hoofdstad. Is het ene racisme het andere niet, misschien? Wij dachten dat #AllLivesMatter het uitgangspunt zou moeten zijn. Het VB en de N-VA kwamen niet tussen en dat was wijs ook. Want hoe genuanceerd ook ze om het even welke boodschap zouden gebracht hebben, het zou toch nooit goed en nooit genoeg geweest zijn.

Vogelvrij Katleen Bury (VB) en Sophie De Wit (N-VA) hadden bij Koen Geens toch wel wat ernstige kritiek op het lakse strafbeleid, zeker voor wat geradicaliseerde terroristen betreft en de wijze waarop zij zouden worden opgevolgd. De vraag was ingegeven door het recente feit dat een vervoegd vrijgelaten moslimextremist een jongen van 13 maar liefst 42 dagen kon ontvoeren en gegijzeld houden, dat een handlanger zijn enkelband kon doorknippen en dat nog een andere handlanger zijn probatievoorwaarden aan zijn laarzen lapt… De Wit vroeg zich ook af hoe men zo gemakkelijk aan wapens kon geraken. Koen Geen geraakte niet veel verder dan te zeggen dat er toch al een en ander verstrengd is, maar dat hij die ‘mensen’ niet van de aardbol kan wegtoveren.

En hij gaf ook toe dat het systeem van opvolging geen waterdicht systeem is. Dat komt dan goed uit, zei Sophie De Wit, want N-VA heeft daar een voorstel over klaarliggen. Ze vroeg zich af waarop er gewacht wordt om dat goed te keuren. En uitgerekend diezelfde dag had Geens op de radio ook gepleit voor een verdere regionalisering van Justitie. Ook dat kwam goed uit, want ook daarvoor liggen voorstellen klaar vanuit de Vlaams-nationale oppositie… Maar iets zegt ons dat dát een brug te ver zal zijn en dat het dus bij mooie woorden en nobele intenties zal blijven. En ondertussen blijven terroristen en hun organisaties in een deuk liggen bij zoveel gebroddel dat hen alle mogelijkheden blijft bieden, niet alleen om misdaden te plegen, maar ook

om na hun vervroegde en onvoldoende gecontroleerde vrijlating ‘hun werkzaamheden’ te hervatten.

Schijnvertoning Het is duidelijk dat het VB en de N-VA op een bijna gelijke golflengte zitten voor wat betreft de toekomst van de kerncentrales. Een VB-voorstel inzake de levensduur van de bestaande kerncentrales en het bouwen en exploiteren van nieuwe kerncentrales werd door beide partijen gesteund en door alle andere partijen weggestemd.

Men wil er zelfs geen debat over voeren, want in de commissie durfden enkel N-VA, PVDA en sp.a dat aan. De andere partijen van de ‘coalitie van de menselijkheid’ gaven niet thuis, waardoor het een echte schijnvertoning werd. Ja, zelfs de ‘Calvonisten’ keken de andere kant op. Een verbindend debat werd het dus niet…

Soap In de Senaat maakt men zich op voor een nieuwe aflevering van de benoemingssoap voor het Grondwettelijk Hof. Nog steeds blijft Ecolo dat mandaat opeisen en na de complete afgang van hun kandidaat Zakia Khattabi, stellen zij nu Thierry Detienne voor. De man is 61 jaar, heeft geen rechtenstudies achter de rug, spreekt naar verluidt geen of nauwelijks Nederlands en is oud-Kamerlid en oud-minister in Wallonië. Nadien kreeg hij nog tal van dikbetaalde bestuursmandaten in allerhande instellingen. Opnieuw een door-en-door politieke benoeming dus. En voor de betrokkene een prestigieuze en lucratieve uitgroeibaan als ultieme dank voor ‘bewezen diensten’.

Neen stemmen aub!

Naar men ons in het oor komt fluisteren, zou nu niet enkel MR bereid zijn om zijn steun te verlenen, maar ook… de N-VA. En dat is toch vreemd, want de partij heeft altijd forse kritiek op dat soort politieke benoemingen en stelt zelfs een nieuw systeem voor op basis van aanduiding vanuit de deelstaten. Bovendien vernamen we tijdens het zwieren van de Khattabi-carrousel dat N-VA toch ook bedenkingen heeft bij de eentaligheid van rechters én het gemis aan juridische achtergrond. Alleen al om principiële redenen zijn er aldus volgens onze bescheiden mening genoeg argumenten om neen te stemmen. Dat de belgicisten hun zaken zelf oplossen.

Geen woorden maar daden!

Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Word lid van het VNZ

Actueel

11 JUNI 2020

5

Gekken verpesten de boel Als de FGTB gaat onderhandelen met de MR, en de N-VA met de sp.a, dan zitten we politiek in een merkwaardig verhaal. Wordt er nu langs beide zijden van de taalgrens dan toch gezocht naar een grote coalitie? De Wever en Magnette snuffelen op de dunne as tussen links en rechts, tussen Vlaming en Waal. Zal die finaal breken of kunnen ze die voor nog enkele jaren lassen? Beiden zoeken naar een strategie tegen de extremen.

Het kreeg in de Vlaamse pers maar een matige aandacht, maar Robert Vertenueil, de voorzitter van de ABVV/FGTB, deed opvallend enthousiast over zijn gesprekken met MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez. Dat er journalisten van Le Soir mee aanschoven aan tafel en de dag nadien verslag uitbrachten over wat mogelijks zou leiden tot een ‘sociaal pact of contract’ met ‘evenwichtspunten’, is al even merkwaardig.

Op zich niet eens onbegrijpelijk, want Wallonië kreunt nog meer dan Vlaanderen onder het oorverdovend lawaai dat de financieel-economische miserie – verergerd door corona – straks zal laten horen. Mocht zo’n contract PS-MR er komen, en na de nodige amendementen en aanvullingen werkelijk-

heid worden, dan zou de politieke situatie in dit aflopend land er plots helemaal anders uitzien.

Pek en veren Hoe groot of klein is de kans dat dit lukt?

De basis van de rode syndicalisten (militanten en kaderleden) overgoot chef Vertenueil meteen met pek en veren. Die trok meteen een revolutionair boetekleed aan en hertaalde zijn ‘historisch’ optimisme onder druk van zijn militanten in een “No pasaran”. “Duizenden gezinnen zitten in crisis. Bouchez wil alles voor de werkgevers en kruimels voor de arbeiders”, probeerde hij nog. Maar de rode brand was hiermee niet geblust. Voor de FGTB moet Verteneuil opstappen.

Alain Gerlache, de minzame Waalse commentator, noemde het hele gebeuren “een psychodrama” dat voor tweespalt zou zorgen binnen de Franstalige socialistische vakbond.

Binnen Wallonië is die club van proletariërs een wespennest waar fundi’s (vaak PTB-gezinden, sterk in Luik, Brussel en Henegouwen) het overnemen van de realo’s.

Die radicalisering kan ook de PS aantasten.

Dat ondervond Magnette al eerder, toen hij in maart een plan voor een noodregering met de N-VA, ook al onder druk van zijn ultra’s, moest afblazen. Als de voorzitter van het ABVV/FGTB al wordt ‘gepakt’ door de extremisten omdat hij met de MR praat, hoeveel kans heeft Magnette dan om een regering met Bart De Wever te vormen? De fundi’s - ook hier vooral uit Luik en Brussel - spuwen zijn politiek ‘gesnuffel’ uit.

Radicaal links tegen Vlaanderen, radicaal links tegen “den boas”, dat lijkt wel de kortste weg naar een pre-revolutionair klimaat. Dat roept herinneringen op aan wat zich in de jaren 1960 in Wallonië afspeelde. De regeringsvorming wordt dringend, als Magnette het radicalisme in vakbond en partij wil afblokken. De PTB en Ecolo afblokken? Nu kan het nog, met de steun van de gematigden in eigen rangen en die van de minder revolutionaire Vlaamse kameraden.

Francken

VLAAMS PARLEMENT Horeca Met geen woorden is te beschrijven hoe wij hebben moeten lijden onder de sluiting van de horeca waarvan wij, in gewone tijden, grote steunpilaren zijn. Maar kijk, de heropening is in zicht, zij het dan met weinig feestgedruis. In het Vlaams Parlement, nochtans een oord met niet weinig azijndrinkers, bleek men opvallend met de sector te zijn begaan. Guy D’haeseleer (VB) vreesde voor de onuitvoerbaarheid van een aantal maatregelen en voor de kwalijke gevolgen van het wegvallen van de overheidssteun.

Hij haalde ook uit naar de dwaze uitspraken van een zekere viroloog die had gemeend economisch advies te moeten verstrekken.

Gelijkaardige bekommernissen bij Kurt Vanryckeghem (CD&V), die enkele onthutsende cijfers meegaf: een omzetverlies van nu al bijna vier miljard euro en tot 36.000 banen aan een zijden draadje. Zelfs Jos D’Haese (PVDA) roerde de trom, maar wist er meteen iets over multinationals en zo bij te slepen. Minister Crevits stelde dat café- en restaurantbezoek in ‘ons DNA’ zit. Er was al driehonderd miljoen steun gegeven, maar helaas kan de Vlaamse overheid niet alles overeind houden. Ze bekeek wel hoe andere ondersteuning mogelijk zou zijn en voor de precieze openingsvoorwaarden wachtte ze nog de beschikkingen van de Veiligheidsraad af.

Racisme Geïnspireerd door de gebeurtenissen in de VS diende een huilfeest te worden aangericht. Dit werd ingeleid door Sihame El Kaouakibi (Open Vld) die iets kwam zeggen over het “structureel racisme” in Vlaanderen.

De minister-president had moeten antwoorden, maar die zat nog in de Veiligheidsraad.

Zo kon dan Bart Somers opdoemen - nét de figuur die je nodig hebt als het over dergelijke materie gaat. En inderdaad, wat een “ondraaglijke haat”, “muren van vooroordelen”,

levenslange discriminatie, verschrikkingen, horror en gruwzaamheden richtte het racisme aan. Natuurlijk is Vlaanderen de VS niet, maar ook bij ons waart het afschuwelijke monster rond dat met woord en daad moet worden bestreden. Gelukkig is een ‘interfederaal’ racismebestrijdingsplan in de maak en ‘Hij’, Bart Somers, zou daar op het Vlaamse niveau eens duchtig aan trekken. Daarna kon het geweeklaag lekker voortgaan. Met Jos D’Haese (PVDA) en Hannelore Goeman (sp.a) tegen het Vlaams Belang. Met Lorin Parys (N-VA), die racisme ook heel erg vond, maar toch de oplossing nog zag in een positieve Vlaamse identiteit. Met Imade Annouri (Groen) die het allemaal zat was en meende dat de tijd voor actie was gekomen. Enzovoort. Haast zouden we Filip Dewinter (VB) vergeten, die het had over een “fake”-probleem.

Justitie Er lopen nogal wat lieverdjes in het wild die eigenlijk achter tralies horen te zitten.

Daarmee gebeuren ook nogal wat ongelukjes. Hoe dat nu toch mogelijk is, vroeg een verontwaardigde Carina Van Cauter (Open Vld) zich af en of daar niet eens voorgoed paal en perk aan kon worden gesteld. Zuhal Demir, die de Vlaamse aspecten van Justitie in portefeuille heeft, was het met de vraagstelster eens, maar sloeg in haar antwoord nog wat andere spijkers met koppen. Met de Vlaamse opvolging van sommige kapoenen is niks mis, maar het hapert keer op keer als de dingen aan het federale spul moeten worden toevertrouwd. In een ‘normaal land’ zou dat niet kunnen, aldus Demir, die betreurde dat ze het federale terrein niet kan betreden. Ze was overigens de mening toegedaan dat Justitie beter van alfa tot omega in ‘één hand’ zou komen te zitten en we denken dat ze daar niet mee bedoelde de materie weer Belgisch te maken. Een politiek zeer relevante uitspraak van Zuhal, die we onthouden voor het volgende rondje staatshervorming

In Vlaanderen liggen de kaarten iets gunstiger. De Wever heeft in Antwerpen ontdekt dat met de socialisten valt te praten. “We zijn toe aan een historisch akkoord tussen het Vlaams-nationalisme en de sociaal-democratie”, zei Theo Francken (N-VA) in De Zondag.

Ook Francken steekt hiermee “de hand uit naar de PS”, op zoek naar “een historisch akkoord tussen het Vlaams-nationalisme en de sociaaldemocratie”.

Is een vergelijk mogelijk dat de combinatie zou kunnen zijn van een stap vooruit voor de sociaaldemocraten (sociaaleconomisch, ook ecologisch) en voor de Vlaams-nationalisten (institutioneel)? Dat zal nodig zijn voor de relance.

Radicaal socialistische eisen zoals de herfederalisering van de zorg of ontslagverbod voor de bedrijven zal Francken nooit aanvaarden. Nieuwe belastingen ziet hij niet zitten omdat de belastingdruk al zo groot is. We zijn al kampioen in herverdeling. Of waarom denkt u dat we zo aantrekkelijk zijn voor migranten? Maar meer jobs en koopkracht proberen creëren voor de laagste lonen is voor Francken geen probleem. Vooral in Wallonië en Brussel “zit daar nog rek op”.

Is hiermee een communautaire opening gemaakt, gebaseerd op de combinatie van verlengde Vlaamse gulheid, een langetermijnherschikking van de geldstromen en een verdere verschuiving van bevoegdheden naar de regio’s? Vinden Magnette en De Wever zich in een almaar meer verhitte wereld om de radicalere partijen af te houden?

Verhit Over politieke ‘verhitting’ gesproken. De voorbije dagen kon je er niet naast kijken. De verontwaardiging over het politiegeweld in Amerika is te begrijpen en de reactie erop van Trump was ondermaats. Maar ze was voor radicaal links de aanleiding om het debat te doven met slogans, om de opponenten uit te kafferen en te belagen, en extreem geweld te genereren tegen mensen en eigendommen.

Het zijn zotten die denken dat we de extreemlinkse reactie nu vergoelijken. Dat doen we in geen geval. De antifa’s en anarchisten van deze wereld zijn uit op ambras. Ze minimaliseren of vergoelijken medeplichtig het geweld. Ze beschuldigen de huidige generaties voor de fouten van het verleden. Ze aanvaarden geen enkele nuance in het verhaal.

Ze koppelen elk respectabel verdriet en de begrijpelijke woede van veel burgers aan eufemismen over buitensporig geweld. Dat kan doven, maar het kan in de maatschappelijke kookpotten evengoed zorgen voor een spiraal van incidenten die de samenleving ondermijnen.

Het omgekeerde is ook waar. Trump had het dramatisch incident kunnen blussen, maar deed dat niet. Dat maakt hem medeverantwoordelijk voor de escalatie en voor de voortgang van het (voorlopig nog beheersbaar) prerevolutionair klimaat. Als hij de verkiezingen wint, en die kans is toch nog altijd groot, kan dat escalerend werken. Een deel van de Amerikaanse maatschappij zal blijven vragen om billijker verhoudingen tussen de diverse maatschappelijke groepen (de sociale kloof, de raciale kloof). Trump heeft “de kans gemist

om een staatsman te zijn”, zei de assertieve en intelligente Assita Kanko (N-VA), sterk in De Afspraak. Ze zei in De Zevende Dag ook “wow” – één woord volstond – nadat een zwarte activiste racisme had voorgesteld als een exclusief ‘wit’ probleem. Te weinig naar school geweest om nog gehoord te hebben over wat sommige volkeren op haar continent mekaar in de loop der tijden hebben aangedaan.

Geweld moet worden ingedamd. Racisme ook, vanwaar het ook komt. “We moeten dat afwijzen. Zonder moraliserend te zijn. Zeggen dat racisme voor idioten is … ”, voegde Theo Francken daar aan toe in De Zondag. En we moeten daar ook in correcte mate naar handelen, verduidelijkte hij, “maar het woord mag niet misbruikt worden”.

De dag dat Vlaams Belang dat even uitgesproken doet en de fanatici in eigen rangen en op sociale media niet langer toelaat de partij te discrediteren, zal Vlaanderen een sprong vooruit maken. In de voorbije weken diende zich die optie aan. Ze zonder die duidelijkheid laten passeren, is weer een kans missen. We gaan niet zeveren: wat de nieuwe woordvoerster met Iraakse achtergrond van Egbert Lachaert (Open Vld) de voorbije week op twitter naar haar hoofd gesmeten kreeg, was mogelijks ten dele provocatieve fake-mail. Dat gebeurt, want trollenland is onbegrensd. Maar dat was – zo blijkt na een beetje zoekwerk op sociale media (de namen waren gewist, maar makkelijk te achterhalen) - ook gore praat van rechts-extremisten die hun eigen bestaan al eens met een flamingant kleed tooiden. Ja, er is een samenlevingsprobleem in onze maatschappij, maar platvloerse racistische uitlatingen op internet zullen dat probleem niet oplossen. Integendeel, het zal de (drog)reden zijn voor alle andere partijen om niet het noodzakelijke debat over de problemen van de multiculturele samenleving aan te gaan.

Miserie Terug naar een ander niveau. Trumps snoevend en vaak infantiel gedoe – verbaal stoer, maar tegelijk lachwekkend en gênant - kan de maatschappelijke ondermijning in de VS nog doen toenemen. Een revolutie is nog niet voor morgen, maar de Amerikanen lijken op weg naar miserie. Een overzeese sprong van calamiteiten van daar naar andere delen van de wereld valt niet uit te sluiten.

Met een stilaan verontrustende frequentie kruipen almaar meer fundi’s uit hun holen.

Verbaal én fysiek. Van geradicaliseerde gekken van radicale godsdiensten tot extreem polariserende flanken van extreemlinks en -rechts. Fundi’s, die in een massa rijden, die met geweren zwaaien, wandelaars zinloos aftroeven, de boel in de fik steken of in de lucht blazen, winkels plunderen of terreur zaaien.

Of geraffineerder: door gif te spuwen op de sociale en andere media.

Dat gaat nog om kleine getallen, maar achter de spitsen staan langs alle kanten de naïeve volgers en meelopers, die bloed willen zien of willen gedogen, die standbeelden omver gooien, de politie willen afschaffen. Tot dat clubje behoren ook de haatzaaiers tegen mensen met een gekleurd vel, tegen gelukzoekers en migranten. Die meute verknalt de pogingen van mensen die een billijk debat willen over geloofsfanatisme, over racisme of over hypermigratie.

Deze maatschappij verdient het dat de menselijke waarden van respectabel links en rechts worden gekoesterd. Die verdient het dat over de belangen van volkeren en staten, van armen en rijken een deftig debat wordt gevoerd. Tweezijdig, inderdaad, en niet monochroom, zoals het nu in onze al te progressieve media maar al te vaak gebeurt.

Weldenkende mensen, en zo zijn er gelukkig nog veel, moeten ook af van het twittergezeik van links en rechts. De sociale media lijken soms de beerputten van onze maatschappij.

De openbare omroep doet z’n best om met een hoop links-fanatieke journalisten dat spel subtiel mee te spelen. In dat geval eenzijdig tegen de rechterkant. De Aguirre en Schols, Cools, Beck, Verstraete, Joos, Tanghe, Soenens, e.a. vertolken de opinie van de progressieve Vlaamse minderheid, maar leven van de cofinanciering door de conservatievere Vlaamse meerderheid. Hoeft de Vlaamse Gemeenschap dat monopolie op duiding nog langer te tolereren en te onvoorwaardelijk te financieren? Aan de verkiezingsuitslagen te zien zit dat grondig fout.

ANJA PIETERS

6

Binnenland

11 JUNI 2020

Korte kroniek van Meulenberg Een dertienjarige allochtone jongen uit een familie van drughandelaars werd ontvoerd door een bende onder leiding van Khalid Bouloudo, een islamitische extremist die oorspronkelijk tien jaar cel had gekregen wegens het verlenen van hand- en spandiensten aan terroristen die in Syrië gingen vechten. Die straf werd later omgezet in drie jaar met uitstel. In de praktijk kreeg hij dus helemaal géén straf.

Hij kreeg een aantal probatievoorwaarden opgelegd, die hij echter allemaal overtrad.

Toch werd hij niet opnieuw gearresteerd. Bouloudo was niet aan zijn proefstuk toe. In 2006 was hij al eens tot vijf jaar cel veroordeeld voor terrorisme. Samen met twaalf andere mannen had hij een Belgische cel van de Groupe Islamique Combattant Marocain (GICM) gevormd, de groep die verantwoordelijk was voor de aanslagen in Casablanca in 2003 en in Madrid in 2004. En tóch zijn er nog altijd mensen die geloven dat terroristen met juridische middelen aangepakt moeten worden en dat de Belgische justitie dat kán en wil doen… De jongen werd gevangengehouden in een huis in de beruchte wijk Meulenberg. Gewoon bij de moeder van Bouloudo. Men vraagt zich af hoe zoiets eraan toegaat in een moslimfamilie. “Ma, ik heb hier een kleine ontvoerd. Gaat gij op hem letten? En zorg dat hij zijn handen goed wast voor het eten.” Zoiets moet het zijn.

In Het Belang van Limburg verscheen een artikel over de impact van deze zaak op de wijk Meulenberg, waaruit zou moeten blijken dat daar alleen brave mensen wonen, die niets te maken hebben met drugs, misdaad of terreur.

Dat is een regelrechte leugen.

“Geen probleemwijk” De socialistische burgemeester Alain Yzermans wil het woord “probleemwijk” niet uitspreken: “Dat etiket weiger ik te gebruiken. Ik hoor veel liever de term diverse wijk.” Ja, zoals Maggie de Block het coronavirus “een griepje” noemde. Maar daardoor valt er niet één dode minder… Nochtans moeten er wel degelijk twee enorme medische problemen zijn in die wijk: collectieve blindheid en collectieve doofheid. Niemand van al die brave allochtonen had ook maar iets gezien of gehoord. Fundamentalisten met duidelijk herkenbare haatbaarden reden er af en aan, maar niemand had iets gemerkt. Een kind gegijzeld? Hier?

Ze deden allemaal of ze uit de lucht vielen.

Terwijl ze het anders wél opmerken als een meisje een afspraakje maakt met iemand van buiten hun gemeenschap. Dan werkt hun verstikkende sociale controle plots akelig goed.

Dan zijn ze plots niet meer blind. Net zoals de inwoners van Molenbeek, die niet opmerkten dat de terrorist Salah Abdeslam gewoon in de Vierwindenstraat rondkuierde, waar zijn familie woonde en iedereen hem kende. Terwijl de opsporingsberichten met zijn foto in alle kranten en op alle tv-zenders te zien waren.

Misdaad en terreur Meulenberg wordt al heel lang “het Limburgse Molenbeek” genoemd. De wijk is al minstens dertig jaar een broedplaats van geweld, drughandel en wetteloosheid. De wijk zat toen al vol wapens. De verkeersborden waren dikwijls doorzeefd met kogelgaten. De politie durfde er nooit komen. In 1993 werd de para Marc Bos vermoord door vijf jongeren uit Meulenberg, vier Marokkanen en een Italiaan, die onuitgenodigd op een fuif waren binnengevallen. Geen van de aanwezigen durfde getuigen. De daders gingen vrijuit en ze waren

STEUN ’T PALLIETERKE

BESTEL CAVA VIA WWW.KLAUW.NET

dan nog heel verontwaardigd omdat ze twee maanden in voorarrest hadden gezeten. Het zou een constante worden in alle processen tegen misdadigers uit Meulenberg: niemand wilde of durfde getuigen. Niemand had ooit iets gezien of gehoord. In 1996 organiseerden allochtone jongeren vanuit Meulenberg een strafexpeditie naar het Stationsplein in Hasselt, waarbij zij mensen te lijf gingen, onder andere met hamers. Er vielen vijf gewonden.

In het jaar 2000 werd een vrouwelijke postbode die folders van het Vlaams Blok in de brievenbussen stopte in Meulenberg door plaatselijke moslims achtervolgd en bedreigd. Ze kreeg een ondubbelzinnige waarschuwing: als ze nog brochures van het Vlaams Blok ronddeelde, “zou haar iets overkomen”. Op 11 oktober 2013 was het nog maar eens raak in Meulenberg. Een arrestatie van een 19-jarige allochtoon voor drugsfeiten en wapenbezit leidde tot massale rellen. Eén agent werd zo lelijk toegetakeld dat hij in coma raakte met een schedelfractuur. De daders werden in beroep vrijgesproken. En in 2015 hadden de moslimterroristen van Salah Abdeslams groep ook een voorraad wapens en explosieven verborgen in een garage, vlak bij een kleuterschool in Meulenberg. Maar in Meulenberg had natuurlijk weer niemand iets verdachts opgemerkt… En ook de burgemeester Alain Yzermans wist weer van niets. Of vond hij dat wapens en explosieven ook al geen probleem waren, maar een teken van diversiteit?

PAUL BÄUMER

Antiracistische beeldenstorm In België ondergingen vooral de standbeelden van Leopold II de razernij van Black Lives Matter. Zelfs voor een Vlaams-nationalist is dat vandalisme, maar ergens kan je begrijpen waarom specifiek Leopold II geviseerd wordt.

In het VK gingen de actievoerders nog een stapje verder. Op het journaal konden we zwarte militanten zien die het standbeeld van een “slavenhandelaar” in het water gooiden. (zie ook blz. 9) Minder media-aandacht ging naar de besmeuring van het standbeeld van Winston Churchill: “Churchill was a racist!”, vernemen we uit de graffiti.

Nog merkwaardiger is dat ook het beeld van Mahatma Gandhi, de vader van het onafhankelijke Indië, werd beklad. De man die

zowel door Mandela als Martin Luther King werd genoemd als inspiratiebron, blijkt een racist te zijn in de ogen van BLM. Hetzelfde lot onderging het standbeeld op Parliament Square van Abraham Lincoln, de president die de slavernij in de Verenigde Staten afschafte tegen de zin van de zuidelijke staten en daarmee de Amerikaanse burgeroorlog uitlokte. De actievoerders in Londen zien ook hem als een anti-zwarte racist.

JURGEN CEDER

BRUSSEL

Spuwen op het Avondland Erger dan de gesneuvelde ruiten na de antiracismebetoging afgelopen zondag, is het sfeertje waarin deze verliep. Het was één verhaal van eisen en verzuchtingen, haatdragend naar de samenleving waarin men opgevangen wordt, maar zonder enige kritische noot aan het eigen adres. En dit wordt gedoogd, zelfs in coronatijden. Precies dat spreekt boekdelen en zegt zoveel meer dan de grillen van die bende amokmakers.

De vlam sloeg stevig in de pan daar in het verre Minnesota waar, zoals geweten, buitenproportioneel politieoptreden tot de dood van een recidivistische crimineel leidde. In geen tijd werd die belhamel, George Floyd genaamd, een martelaar/symbool voor zeg maar de ‘zwarte beweging’ in de VS. Een beetje zoals Horst Wessel in zijn tijd, alleen heeft die nooit een zwangere vrouw met een pistool bedreigd en beroofd.

Golda Meir Black Live Matters stak de grote plas over richting de oude wereld, sinds jaren erg tuk op alles wat met racisme te maken heeft. Of voert inmiddels genderproblematiek de hitlijst aan? België heeft met de figuur van Leopold II alvast een comparatief voordeel op de rest, met baard en paard toch de personificatie van Beëlzebub. De man ligt trouwens al jaren in het vizier. Herinner u, een tijdje geleden werd al beslist de tunnel die naar de tweede Vorst der Belgen is genoemd een andere naam te geven. Sowieso van een vrouw, wat we op zich een goed idee vinden. Het voorstel dat we destijds formuleerde blijft onverminderd gelden: Golda Meir.

Inmiddels is de ‘beweging’ een versnelling hoger geschakeld. De beelden moeten weg, punt. En zoals dat gaat in deze digitale tijden, gooit men dan maar een petitie online. De toelichting is een aaneenschakeling van platitudes, aangevuld met een geweldige vertaling naar de taal van Vondel. Want stel je voor, “de agenten van Léopold II twijfelden niet om zweep sancties uit te delen, de doodstraf

en zelfs de doden te zwepen.” Nee, het is geen makkelijke tijd voor wie zich tot apoloog van de omstreden vorst wil opwerpen. In De Morgen of De Standaard tref je die zeker niet aan, wel in La Libre Belgique, waar een gemeenteraadslid uit Sint-Pieters-Woluwe (behorende tot de lijst van Destexhe, wat doet vermoeden dat dit ook onmiddellijk zijn laatste mandaat is) de lof zwaait van de monarch. Historisch misschien wat kort door de bocht, maar als statement best sympathiek.

Publieke ruimte zuiveren Waar men het licht duidelijk wél gezien heeft, is in het Brussels Parlement. Daar dienden de meerderheidspartijen een resolutie in die het “dekoloniseren van de publieke ruimte” beoogt. Jawel, u leest dit goed. De aanpak is breed: straten, pleinen, overblijfselen van de koloniale verheerlijking, het moet er allemaal aan geloven. “We moeten er ons van bewust zijn dat racisme zijn oorsprong vindt in denkbeelden geërfd uit een duister koloniaal verleden,” stelt een guitige Guy Vanhengel (Open Vld).

“In de hoofdstad, de meest kosmopolitische stad van Europa, dient een niet mis te verstaan beleid te worden gevoerd ten opzichte van beelden, plaatsnamen en symbolen, zodat het voor eenieder duidelijk is dat kolonialisme en racisme er worden veroordeeld.”

Inderdaad, werk aan de winkel. En laten we maar eens ambitieus zijn zoals ze dat enkel in Brussel kunnen zijn. Wat staat die griezel Godfried van Bouillon nog te paraderen op het Koningsplein? Kop eraf!

En nog een tip: wordt het geen tijd dat in

Laken de Jan Sobiesky-laan van naam verandert? De meeste bewoners van de straat zijn er zich niet van bewust wat ze in andere tijden op een andere plek beleefd zouden hebben, mochten ze hem gekruist hebben. Mogen we als Vlaming ook een suggestie doen: het standbeeld van Kardinaal Mercier aan de kathedraal.

Citaat: “Er zijn nu eenmaal rassen die moeten leiden en andere die moeten gehoorzamen (de Vlamingen, KNIN).” Nog eentje: “Het Vlaams is een taal voor meiden en knechten.” Trouwens, Open Vld was de grote verliezer van de recentste verkiezingen in Brussel. Jeugdwerkloosheid, armoede, criminaliteit of - jawel - corona? Tweederangsproblemen zijn het. Een staatsman kan zijn prioriteiten stellen.

Gegeven paard En van staatsmannen gesproken. U zag de beelden van de betoging van afgelopen zondag? Een reuzebubbel was het, geconcentreerd door de strijd tegen racisme. Met onder meer Brussels Minister Sven Gatz (Open Vld, tja) als trotse deelnemer, volledig in tegenspraak met het geldende... Ministerieel Besluit. De obligate rellen na afloop waren het meest spectaculaire van de dag, maar eigenlijk is dat het ergste nog niet. Deze stad telt heel wat woestelingen die nu eenmaal doen wat in hun aard ligt van zodra ze er de kans toe krijgen. Dat was zondag zo, net zoals dat in het verleden gebeurde en ook in de toekomst nog zal gebeuren.

Onrustwekkender zijn de negatieve gevoelens over onze (Westerse) samenleving, al dan niet impliciet geruggesteund door de Vichy-politici daar aanwezig. Een gegeven paard niet in de bek kijken? Ze spuwen erop. Een samenleving die zo ver mee gaat in de gefabriceerde slachtoffercultuur heeft een draak van een probleem, wat beduidend verder gaat dan wat gesneuvelde ramen. KNIN.

Onze naaste buren

11 JUNI 2020

De burgemeester van Amsterdam is een misdadigster Tommelein, Somers, De Clercq: drie marionetten van Groen, maar echte criminelen zijn het niet. Burgemeester Halsema van Amsterdam is dat wel.

Pseudo-linkse Übermenschen

Linkse leugens belangrijker dan een pandemie

“Groene gekken” stond er vorige week in milde woorden op de titelbladzijde van dit blad over de boevendivisie (5.000 personen sterk) die in Amsterdam de Dam bezette om haar superieure deugdzaamheid uit te schreeuwen en hun volkomen minachting te uiten voor het Nederlands klootjesvolk dat de coronamaatregelen respecteerde, dat verscheurd door ellende hun stervende vader of moeder niet mocht en niet kon bezoeken. “Bende criminelen “ is volgens mij een betere term voor de pseudo-linkse Übermenschen die ook voor een primeur zorgden.

Alle betogers in Amsterdam respecteerden tot nog toe het bekende oorlogsmonument, maar dit tuig van de richel klom erop. “Ze stoppen nooit” is een mantra die ik hier al maanden gebruik voor het gajes dat sympathiseert met het totalitair “politiek correct” gedachtegoed van GroenLinks en extreemlinks-liberaal (D66) en de boven-ons-gestelden hebben het weer eens bewezen. Tussen haakjes, er waren al precedenten. In de gevangenissen, waar de racistische allochtone criminelen zitten, werd met groepen van 50 het einde van hun ramadan gevierd. De Dienst Justitiële Inrichtingen legde de coronamaatregelen naast zich neer, want dit waren geen Nederlanders die eventjes een luchtje wilden scheppen of een familielid in een zorgtehuis bezoeken.

In de hoofdstad keek de gangstermoeder (van een zoontje die met een echt pistool betrapt werd bij een inbraak op een woonboot) glimlachend en goedkeurend toe hoe haar geestverwanten alle gezondheidsmaatregelen aan hun laars lapten. De eerste taak van een burgemeester is de veiligheid van de burgers verzekeren, maar de ideologisch verblinde Halsema lachte ermee. Ze droeg een pin met 1873 (einde van de slavernij) en verklaarde trots om 17 uur dat een demonstratie voor linkse leugens (niet echt haar woorden) belangrijker is dan de verspreiding van een pandemie. Toen stak de storm op bij fatsoenlijk Nederland, dat al maanden met allerlei beperkingen moet leven. Plots regende het woedende mededelingen van burgers over de duizenden boetes die in Amsterdam uitgeschreven waren door de politie van Halsema omdat ze de anderhalve meter-regel overtraden. Velen hadden inmiddels al een prent van 380 euro gekregen plus de mededeling dat hun strafblad niet langer maagdelijk wit was. Mensen herinnerden zich de twintig daklozen die niet mochten betogen van Halsema.

De schuld afschuiven Toen deed de burgemeester wat de geharde crimineel altijd doet: de schuld op anderen afschuiven. Ze probeerde de zwakke minister van Justitie in het bad te trekken, maar die begreep (iets te laat) wat de feeks zinnens was en weigerde

7

NEDERLAND

rugdekking te geven voor haar misdadig optreden. ’s Avonds op NPO loog ze onbeschaamd dat het feitelijk de schuld van de politie was, die haar niet genoeg had geïnformeerd. De laffe hoogste Amsterdamse politieambtenaar Paauw zweeg in plaats van haar aan de schandpaal te spijkeren. Wat kan je verwachten van deze wetsovertreder die toestaat dat mohammedaanse politieagenten in uniform komen bidden en knielen in hun tempels, terwijl de wet dat expliciet verbiedt?

De woede in het land werd nog groter. Bij een poll van De Telegraaf eiste 98 procent van de deelnemers dat Halsema aan de deur wordt gezet. Vergeet het. Dat zal nooit gebeuren, want de hele Nederlandse politiek is vergiftigd door een angstdiscours voor de ongemakkelijke waarheid dat het zogenaamd “institutioneel racisme” in de eerste, de tweede en de derde plaats een allochtoon verschijnsel is. Iedereen kent de cijfers van het Centraal Bureau voor Statistiek die bewijzen dat Antillianen, Marokkanen, Turken, Surinamers van zes tot vier keer meer crimineel zijn dan de autochtone Nederlanders, die het echte slachtoffer van dat gekleurd racisme zijn. Zoals dikwijls in Nederland is er altijd een zilveren randje aan de donkere wolk. Oppositieleider Geert Wilders eiste op hoge poten de openbaarheid van de letterlijke contacten tussen Halsema en de minister en hij kreeg ze ook. Iedereen kon lezen hoe Halsema probeerde van de minister mee te trekken. Kunt u zich al indenken dat Tom Van Grieken zo’n succes zou boeken in de Kamer, waar racistische partijen als PS en Ecolo en de Vlaamse collabo’s van Groen het hoge woord voeren?

WILLEM DE PRATER

Schone stadhuispraatjes In een verdoken drugslabo vloog het deksel van een vat chemicaliën. Door de slaapkamervensters van de omliggende rijwoningen walmde de giftige stank naar binnen. De bewoners brachten hun kinderen in veiligheid en belden de brandweer. De geur leidde de uitgerukte hulpdiensten naar een hangaar achter een blok garageboxen. Ze forceerden de deuren en vonden een groot drugslabo, een fabriek van amfetaminepillen midden in de dicht bevolkte Brugse Poort.

Criminelen zijn er maandenlang aan de slag geweest, met grote hoeveelheden gevaarlijke producten, zonder dat iemand iets merkte. De civiele bescherming had tien voertuigen nodig om alles weg te halen. Een ramp werd net vermeden.

Nu de versie van de propagandaschrijvers op het stadhuis.

Volgens Mathias bewijst het dat de politie wel reageert op signalen van burgers: “De samenwerking tussen burgers en politie heeft zelfs geleid tot het oprollen van een drugslabo.” De versie van Groen: “Na een tip van buurtbewoners heeft de Gentse Politie een heus drugslabo ontdekt in de wijk.” Oordeel zelf of dit nog iets met de realiteit te maken heeft.

Groen steekt burgemeester De Clercq een mes in de rug In Gent bestuurt Open Vld samen met sp.a, CD&V en Groen.

Half mei presenteerden ze samen een plan voor de Brugse Poort, een heel pakket veiligheidsmaatregelen en sociale maatregelen. Groen neemt daar nu openlijk afstand van.

Op 26 mei steunden de gemeenteraadsleden van Groen het beleid nog. Ze waren ook akkoord met het plaatsen van twee (tijdelijke) veiligheidscamera’s in de wijk. Op 5 juni publiceerden ze een kritisch opiniestuk: “Brugse Poort - tijd voor reflectie en bijsturing”. Daarmee keren ze zich openlijk tegen Mathias De Clercq. De kritiek op zijn beleid lijkt wel van een oppositiepartij te komen. Groen stelt een reeks vragen bij maatregelen die ze zelf mee hebben uitgewerkt en een week geleden nog verdedigden.

In het opiniestuk komen een reeks groene kopstukken aan het woord, waaronder ook de twee ‘dissidente’ mandatarissen die wegbleven uit de vorige gemeenteraad. Fourat trekt het optreden van de politie in twijfel: “Hebben de roadblocks en sys-

tematische ID-controles een meerwaarde?” Hafsa betreurt de “repressieve aanpak” en heeft, als toekomstig schepen, het stuk ondertekend samen met schepen Decruynaere. De boodschap voor de achterban is duidelijk: er is geen ruzie binnen de partij en Groen Gent verloochent haar linkse principes niet.

Groen toont zich een onbetrouwbare partner De openlijke kritiek van Groen komt hard aan bij de liberalen. Het plan voor de Brugse Poort is een compromis. Het soort compromis dat veel geld kost omdat er geen keuzes worden gemaakt. Elke politieke strekking kreeg wat zij wenste. Naast de politie-inzet is er een heel pakket sociale maatregelen en extra geld voor de wijk. Hoe eerlijk is het dan van Groen om frontaal in de aanval te gaan tegen één onderdeel van het pakket, namelijk de verhoogde politiecontroles? Groen schiet de camera’s af nog voor ze er hangen. Ze wijzen de politie met de vinger nog voor er een incident is geweest. Groen Gent toont zich een onbetrouwbare partner, niet in staat een gegeven woord te houden, niet in staat wat water bij de wijn te doen en een compromis te aanvaarden.

woordigers van bewonersgroepen. Wat wenst Groen nog meer?

In de marge vraagt Groen ook om corona-GAS-boetes kwijt te schelden aan jongeren uit de wijk. Die waren alleen maar op straat om de politie te helpen…

Groen waarschuwt dat de aanwezigheid van de politie onrust uitlokt, maar tegelijk stoken ze die onrust zelf aan. Ze ondermijnen de politie door hun goede bedoelingen in twijfel te trekken. Willen ‘jongeren’ een reden om rel te schoppen, ze krijgen ze van Groen op een schoteltje aangeboden. Welke agenda zit hierachter?

Onruststokers

Hoe moet het nu verder?

“Drugscriminaliteit en overlast moeten uiteraard worden aangepakt”, zegt Groen in het opiniestuk. Maar… zij willen een andere politie, “een in de samenleving geïntegreerde politie, ten dienste van de burgers”, “een buurtpolitie die rekening houdt met de signalen uit de buurt…” Kortom, de Gentse politie doet het niet goed genoeg. Een onterechte beschuldiging aan het korps dat al jaren werkt aan ‘gemeenschapsgerichte politie’. De politie houdt regelmatig wijkoverleg waar burgers welkom zijn (maar slechts weinig mensen opdagen), ze gaan op bezoek bij imams, Turkse handelaars en andere vertegen-

Kort na het opiniestuk van Groen zette Open Vld Gent een tekst op hun website: “Kordate aanpak onveiligheid Brugse Poort”. De partij blijft pal achter haar burgemeester staan. Liberalen en groenen lijken op ramkoers. De twee sterkste partijen van Gent lusten elkaar rauw. Maar ze vinden wel weer een weg om de problemen onder de mat te vegen. In Gent is er allang een diepe kloof tussen politiek en realiteit. Sinds Mathias bij de gratie van Groen burgemeester werd, wordt de kloof alleen maar dieper.

MATHILDIS

De PTB infiltreert Waalse vakbond FGTB Nationaal ABVV-voorzitter Robert Vertenueil heeft zijn mandaat neergelegd. Een dubbelinterview met MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez viel zeer slecht bij de Waalse achterban van de socialistische vakbond. Onder druk van een aantal machtige lokale federaties moest Vertenueil uiteindelijk ontslag nemen. De harde houding is een gevolg van de toenemende machtsgreep van de PTB/PVDA op het rode syndicaat.

“Er is na de coronacrisis nood aan een nieuw sociaal pact.”

Dat verklaarden ABVV/FGTB-voorzitter Robert Vertenueil en MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez in een zeer zeldzaam dubbelinterview in Le Soir. Dat er nood is aan sociaaleconomische hervormingen is zowat het enige waarover de syndicalist en de politicus het eens waren. Voor de rest gaapt er een diepe kloof tussen beide. Vertenueil denkt aan meer en hogere uitkeringen en kapitaalbelastingen, Bouchez is van oordeel dat het gat in de begroting maar kan verminderen indien er meer mensen aan het werk zijn, meer bijdragen en minder kosten aan de staat. Een klassiek economisch linksrechts debat dus waarbij iedereen op zijn standpunt bleef.

Verteneuil onder vuur Toch was dat niet naar de zin van de radicale Waalse FGTB-achterban. Al snel doken in de pers verhalen op van woelige vergaderingen bij de vakbond. Een aantal Waalse syndicalisten is van oordeel dat Vertenueil door het gesprek met Bouchez een rode lijn heeft overschreden. Het deed bij vele Franstalige journalisten - niet direct het meest rechtse

gezelschap - de wenkbrauwen fronsen. Had Vertenueil zoete broodjes gebakken met N-VA of Vlaams Belang? Had de ABVV-voorzitter het beleid van Trump verdedigd? Men vroeg het zich sarcastisch af. Neen, de leider van de socialistische vakbond had een dubbelgesprek gevoerd met de voorzitter van de tweede grootste Waalse partij en blijkbaar is een deel van de Waalse FGTB zo geradicaliseerd dat dit als een interne oorlogsverklaring wordt gezien. Vertenueil haastte zich om een persbericht te verspreiden waarin hij benadrukte dat “het gesprek hartelijk was, maar dat Bouchez onder controle staat van het patronaat.” Het mocht niet baten, want sommige machtige Waalse federaties dachten aan een ontslag van Vertenueil of toch op zijn minst aan publieke excuses. Zo’n virulent gedrag is men zelfs van de rode vakbond niet gewoon.

Eén van de redenen van het protest zou een direct gevolg zijn van de infiltratie van de PTB/PVDA in de socialistische vakbond. Zeker in Henegouwen, bij de Waalse staalarbeiders en het Waalse spoorwegpersoneel, zijn de neocommunisten steeds prominenter aanwezig. Ze kiezen in bedrijven eerder voor de confrontatie dan voor het overleg. Dat Paul Magnet-

WALLONIE te er in maart niet in slaagde een federaal regeerakkoord te sluiten, heeft onder andere te maken met het veto van de FGTB. De top van de vakbond zegt los te staan van de partijpolitiek en beweert geen connecties te hebben met de PTB. Officieel luidt het ook dat 1,5 miljoen leden politiek zowel bij de socialisten, de groenen als de PTB/PVDA aanleunen. Maar aan de basis is een ander geluid te horen. Daar staat men veel positiever tegenover de partij van Peter Mertens en Raoul Hedebouw.

Van de basis naar de top Waals minister-president Elio Di Rupo waarschuwde er in december voor in een interview: “De PTB infiltreert de FGTB en dat maakt het sociaal overleg veel moeilijker.” Er is te horen dat stakingspiketten steevast door syndicalisten met een PTB-partijkaart worden bezet. Is dat niet het geval, dan komen partijmilitanten de piketten versterken. “Negen op de tien blokkades bij betogingen en stakingen worden door communisten bemand,” is te horen in werkgeverskringen. Op het terrein en bij de basis is het communistisch “entrisme” in de vakbond een feit. Nu probeert men de top van de vakbond richting neocommunisme te doen overhellen. Dat gaat wel een stuk moeilijker, maar de PTB’ers weten dat ze stap voor stap moeten werken. Zo slaagden de radicalen uit de PTB-stal in 2018 erin een Waals FGTB-congres in belgicistische richting te duwen, daar waar het syndicalisme in Luik en Henegouwen altijd sterk regionalistisch kleurde.

PICARD

8

Actueel

11 JUNI 2020

DIPLOMATIEKE VALIES

Aanhechting van de Westelijke Jordaanoever

Een vergiftigd Amerikaans geschenk De aanhechting van het grootste deel van de Westbank zou, naar het woord van Trump, “een nieuw hoofdstuk in het verhaal van het zionisme” opleveren. Het Amerikaanse groen licht is trouwens eerder dit jaar al gegeven. Maar de uiteindelijke beslissing, uitvoering en gevolgen liggen bij Israël zelf. Moeizaam worden pro’s en contra’s afgewogen. Want hoe aantrekkelijk de ‘deal van de eeuw’ op papier ook oogt, de praktische uitvoering zaait heel wat twijfel. oorzaken waardoor het (economisch) pragmatisme een lelijke knauw kan krijgen. Er is ook een populaire achterban die zou wegen, een factor van betekenis, ook al gaat het niet om democratieën.

Unieke internationale context

Trump en Netanyahu Er zijn zo van die complexe relaties die zich tot een betrekkelijk eenvoudige synthese lenen. Neem nu de relaties tussen Israël en de Palestijnen. Geen van beide komt in de buurt van de minimumeisen van de andere om een werkbaar compromis te bereiken. Bovendien lijkt niemand in staat te zijn deze bij te sturen zodat toch iets uit de bus zou kunnen komen, ook Washington niet. En dus gooide de Amerikaanse president het eerder dit jaar over een heel andere boeg. Kom je met geven en nemen niet op een punt waar beide mekaar vinden, dan spelen we toch gewoon de kaart van een van de protagonisten helemaal uit?

Een compromis krijg je zo niet, maar mogelijk wel een situatie die min of meer stabiel kan worden genoemd. En zo geschiedde met het vredesplan dat hij voorstelde.

Voor Trump mag Israël het gros van de Westelijke Jordaanoever annexeren, waarmee hij de oplossing van een tweestatenoplossing nu ook de jure begraven heeft. Het plan heeft alvast het voordeel van de duidelijkheid. Het maakt ook komaf met de idee dat twee staten naast mekaar werkbaar zijn, quod non. Daarvoor is de versnippering van de jarenlange Israëlische nederzettingenpolitiek te groot.

Nooit eerder stond het licht zo duidelijk op groen voor een Israëlische regering, maar zal ze de optie ook lichten?

nen is geweest, in combinatie met dat plan van Trump, weegt beduidend zwaarder door.

Het blijft echter een moeilijke afweging. Want zoals het Witte Huis liet verstaan, ligt de bal in het kamp van de Israëli’s. Zij beslissen of ze annexeren of niet. Net zoals ze ook de gevolgen van hun keuze zullen moeten dragen, ongeacht welke het wordt. Opiniepeilingen wijzen op een verdeeld land als het over de aanhechting van het leeuwendeel van de Westbank aankomt. De kwestie laat niemand onberoerd. En als de ene wijst op de uniciteit van de kans, waarschuwt de andere op de onherroepelijke schade die de beslissing zou teweeg brengen.

Arabische verdeeldheid Dat organisaties als de Arabische Liga of de Organisatie voor Islamitische Samenwerking (OIC) zich fel tegen Trumps plan hebben gekant, kan niet verhullen dat de Arabische wereld verdeeld is over de ‘Palestijnse kwestie’. Jarenlang was hierover een breed gedragen consensus, waarbij alle pijlen op Israël gericht werden. De kwestie stond ook bovenaan de agenda, maar vandaag overheerst vooral pragmatisme. Toch aan de top van die landen. Het moment dat Israëlische tanks verder de Westelijke Jordaanoever binnenrollen, zou in de hele regio een schokgolf ver-

Nieuwe regering Na drie verkiezingen en een jaar van politieke inertie heeft Israël sinds midden mei weer een regering. Met nog maar eens politiek overlever Netanyahu aan het hoofd, zij het dat hij eind 2021 opgevolgd zal worden door politieke aartsrivaal Gantz, met wie hij tot een vergelijk kwam. De annexatie is een hoeksteen van het regeerprogramma. Optimisten zagen wat hoop in bescheiden vormen van samenwerking in de strijd tegen corona, maar dit bleken vooral uitzonderingen te zijn die de regel bevestigen. Dat er al zes jaar geen dialoog tussen Israëli’s en Palestij-

President Reuven Rivlin met Benny Gantz

Pragmatisme is echter wat ook aan de andere kant speelt. Israël bekleedt een unieke plaats in het Midden-Oosten. Met een bbp per capita dat zich op Westers niveau bevindt, is het een belangrijke speler in sectoren als de informatietechnologie. Dankzij de gebeurtenissen van de voorbije jaren bekleedt het ook een aparte strategische positie. Irak en Syrië zijn te verdeeld om bedreigend te zijn voor de Joodse staat, net zoals Iran verzwakt is. De aandacht van Hezbollah wordt opgeslorpt door het Syrisch conflict en Libanon is een zootje. Anderzijds zijn er genormaliseerde relaties met landen als Egypte, Jordanië of Oman.

Ook in een bredere context geplaatst zit het snor. Israël plukt vandaag de vruchten van het jarenlang investeren in gezonde diplomatieke betrekkingen met landen als China of India. Dat de keuze voor de annexatie repercussies voor dit alles zal hebben, staat buiten kijf. Hoe groot die zullen zijn is een debat op zich dat een haast even grote verdeeldheid blootlegt.

Andere relatie met Washington?

En de Amerikanen in dit alles?

In Israëlische diplomatieke kringen is men zich ervan bewust dat ook de isolationistische koers van de VS gevolgen kan hebben. Israël werd ooit omschreven als het grootste Amerikaanse vliegdekschip in de regio, maar de belangen van de VS zijn er minder groot dan vroeger. Dat de Amerikanen niet langer afhankelijk zijn van olie uit het Midden-Oosten is een game changer gebleken. Dit in combinatie met Trumps isolationisme creëert een realiteit waarbij de annexatie een plan is dat Israël alleen zal moeten uitvoeren, maar waarvan het ook de gevolgen alleen zal moeten dragen.

Of vandaag de basis is gelegd van een nieuwe Amerikaans-Israëlische relatie zal de toekomst uitwijzen. Feit is dat er iets veranderd is, wat de beslissing om al dan niet te annexeren enkel maar ingewikkelder maakt.

MICHAËL VANDAMME

Buitenlands spervuur Verborgen agenda De muiterijen in de VS gaan echt niet meer over de dood van George Floyd of over politiegeweld. Dat zijn nog slechts voorwendsels. Achter het huidige geweld zit een anarchistische, extreem-linkse agenda.

De aanvallen op religieuze gebouwen zijn daarbij een leninistisch teken aan de wand.

Maar niemand wil het zien…

De beroemde tweehonderd jaar oude episcopale kerk van St.-John’s, de zogenaamde “kerk van de presidenten” in Washington DC, werd door de terroristen van Black Lives Matter en Antifa niet alleen met graffiti besmeurd, maar ze probeerden het gebouw ook in brand te steken. Ook de St.-Patrick’s Cathedral in New York, die voor de Amerikanen van Ierse afkomst even belangrijk is als de Notre-Dame voor de Fransen, werd beklad met obsceniteiten en slogans.

In de staten Californië, Minnesota, New York, Kentucky, Texas en Colorado werden ramen van kerken en kathedralen ingegooid en muren beklad met slogans als “Kill All Cops”, “God is Death” en “Pedofiles” - met een spelfout. In enkele gevallen werd brand gesticht. Meestal bleef de schade beperkt, maar bijvoorbeeld in een kerk in Little Rock, in de staat Arkansas, sloegen de vlammen door het dak. In Richmont werden de ruiten ingegooid van de West Broad Church of Christ, nochtans de kerk van een ‘zwarte’ parochie. Ook de ruiten van de historische Beth Ahabah-synagoge werden ingegooid.

Werden dan echt álle religieuze gebouwen het mikpunt van Antifa, zwarte fanatici en blanke anarchisten? Nee hoor. Eén categorie viel helemaal buiten schot. De moskeeën natuurlijk.

Een aanwijzing dat het geweld toch niet zo blind was…

Kristalnacht in Californië In Los Angeles, in het hyperprogressieve Californië, werden op de muren van de Beth-Israel-synagoge de leuzen “Fuck Israel” en “Free Palestine” gespoten. Ook vier andere synagogen en drie Joodse scholen werden op die manier gevandaliseerd. In Beverly Hills verscheen de leuze “Kill the Jews” op de muren.

Vanuit voorbijrijdende auto’s werd dezelfde moordzuchtige slogan geschreeuwd, in straten waar her en der andere auto’s stonden uit te branden.

Het leek wel een scene uit de Kristalnacht… De muiters in Californië trokken ook naar Shaarie Tefila-synagoge, maar daar werden ze tegengehouden door de beveiligers van de organisatie Magen Am, die opgeleid zijn door het Israëlische leger en de Navy Seals. U weet wel, de commando’s die Osama bin Laden liquideerden. De graffiti die op de Baba Sale-synagoge gespoten werden, lieten aan duidelijkheid niets te wensen over: “Fucking Pigs” en “BLM”, de afkorting van Black Lives Matter. Die synagoge was gesticht door Joden uit Marokko, die gevlucht waren voor de pogroms en vervolgingen daar. Maar nu achterhaalde de haat hen…

Hetzelfde kan gezegd worden over de christenen van de maronitisch-katholieke kerk Our Lady of Mount Libanon in Los Angeles, die ook werd

gevandaliseerd. De barbarij waaraan zij hadden willen ontsnappen, stak nu opnieuw haar lelijke kop op.

Middenstanders uitgeplunderd Er werden ook Joodse winkels en bedrijven geplunderd, maar het is niet duidelijk of Joden daarbij meer geviseerd werden dan blanken, Aziaten en zwarten. Ja, de haat van de zwarten in de onderklasse richt zich tegen iedereen die harder heeft gewerkt en meer heeft bereikt dan zijzelf.

Ook en vooral tegen andere zwarten die zich niet hebben ingelaten met drugs en misdaad, en die wél succes gehad hebben in het leven. Zij zijn dikwijls de eerste slachtoffers van de brutaliteit van de zwarte onderklasse. Zij zijn het levende bewijs dat iedereen het in Amerika kan maken als hij hard werkt en goed studeert.

Zij moeten nu boeten voor hun succes, want zij zijn een levend verwijt aan het adres van de luilakken, de profiteurs en de kleine criminelen. Vele zwarten uit de onderklasse vinden dat hun rasgenoten die ijverig studeren en werken “geen echte zwarten zijn”, maar “uncle Toms”, die de blanken proberen na te bootsen, wat zij minachtend “acting white” noemen. Het was niet voor niets dat in sommige straten zwarte middenstanders met vuurwapens in de hand in de deur van hun winkel stonden om hun eigendom tegen plunderaars en anarchisten te beschermen.

Schaf de politie af!

De anarchistische en extreem-linkse agenda van de muiters blijkt ook uit hun leuzen. Op foto’s van de manifestaties zagen we slogans als “Schaf de gevangenissen af”, “Cops are killers - Fire Them All” en “Smash White Supremacy”. Die laatste slogan werd door een blanke omhooggestoken. Natuurlijk. Let op de veralgemening. Niet die éne politieman is een moordenaar. Ze zijn het allemaal. In de “city councils” van sommige steden wordt in alle ernst geijverd voor de afschaffing van de politie. In Minneapolis is het al bijna zover. In New York worden de fondsen voor de politiediensten drastisch ingekrompen. Het geld moet naar ‘minderheden’ gaan. In vele steden in Californië bereidt men dezelfde maatregelen voor. Anarchisten, criminelen en terroristen zullen zich in de handen wrijven. Natuurlijk is wat nu in de VS gebeurt nog lang geen burgeroorlog.

Maar de massahysterie die hieruit spreekt, is vanuit een historisch perspectief heel herkenbaar. Dit is dezelfde collectieve waanzin die leidde tot de heksenjachten, de Franse Revolutie, het enthousiasme voor de “frischer, fröhlicher Krieg” in 1914, de Russische Revolutie, de opkomst van het nationaalsocialisme, de Culturele Revolutie in China en haar bastaardkind mei ’68.

Het vergif zit ook in de VS al heel diep in de geesten, zelfs in de kleine steden die er tot nu toe tamelijk immuun voor waren. Dat krijg je natuurlijk als je toelaat dat zotte linkse intellectuelen bijna alle media overnemen en bijna alle faculteiten menswetenschappen aan alle universiteiten.

Het nabije buitenland

11 JUNI 2020

DE GAULLE EN DE VROUWEN Naar aanleiding van de 50ste sterfdatum van president Charles de Gaulle (9 november 1970) verschijnt een hele reeks boeken. Een interessant werkstuk gaat over zijn relatie met vrouwen. De Gaulle was veel minder frivool dan latere presidenten als François Mitterrand of Jacques Chirac, maar had toch aandacht voor vrouwelijk schoon.

François Mitterrand leidde een dubbelleven met zijn minnares Anne Pingeot en buitenechtelijke dochter Mazarine. Valéry Giscard d’Estaing reed in de vroege ochtend de bestelwagen van een melkboer aan toen hij naar het Elysée terugkeerde van een afspraak met een vriendin. Jacques Chirac had het over zijn scharrels die hij in vijf minuten binnendraaide (“douche inbegrepen”, zei hij).

Nicolas Sarkozy scheidde tijdens zijn presidentschap en sprak in puberale termen (“het is ernstig”) over zijn nieuwe liefde Carla Bruni. François Hollande reed incognito met zijn scooter naar zijn geheime vriendin Julie Gayet. Een groot verschil met de legendarische Charles de Gaulle. Over de leider van “La France Libre” tijdens WO II en de eerste president van de Vijfde Republiek vallen geen smeuïge verhalen te vertellen.

In zijn memoires hield hij het privéleven veraf. We komen weinig te weten, behalve dat hij gelukkig getrouwd was met Yvonne de Gaulle, dochter van een ondernemer in Calais. Yvonne werd door de Fransen “tante” genoemd en leek op een gewone huisvrouw. Ze bleef op de achtergrond, gaf nooit interviews en er is zelfs geen bandopname van haar stem.

Moeder belangrijker dan vader De Gaulle en vrouwen: een oninteressant onderwerp? Toch

Si la France m’était contée niet. Schrijfster en journaliste Christine Kerdellant buigt zich in “De Gaulle et les femmes” (Albin Michel) over de manier waarop de Gaulle met vrouwen omging en welke invloed ze op hem hebben gehad. Een belangrijk figuur was zijn moeder Jeanne Maillot. Men heeft vaak gedacht dat de Gaulles denken en handelen vooral door zijn vader zijn ingegeven. Henri de Gaulle was leraar, conservatief en overtuigd monarchist. Hij zou Charles de Gaulles het Franse patriottisme en nationalisme hebben ingeprent.

Eigenlijk gebeurde dat vooral via zijn moeder, zo leren de brieven die de latere president als legerofficier naar zijn moeder stuurde. Tijdens de Eerste Wereldoorlog raakte de Gaulle gewond en werd hij krijgsgevangen gemaakt door de Duitsers.

Na de wapenstilstand ging de Gaulle in de jonge staat Polen officieren opleiden die de strijd aangingen met het Sovjetleger.

Volgens Kerdallant heeft de Gaulle toen verschillende relaties gehad met aantrekkelijke Poolse aristocrates. Een seksuele asceet was hij zeker niet. De Gaulle was toen nog niet getrouwd en dus was van buitenechtelijke relaties geen sprake. Later zou zijn vrouw Yvonne aan intimi gezegd hebben dat zij op de hoogte was van de frivole Poolse periode van haar echtgenoot.

“Maar dat was voor mijn tijd,” zei ze daarover.

De passie voor een secretaresse Naar de buitenwereld was het huwelijk tussen Charles en Yvonne stevig als een rots. En dat was het ook, stelt Kerdellant in haar boek. Op één periode na: de eerste paar jaar van WO II toen de Gaulle in Londen aan het hoofd van “La France Libre” stond.

Zijn echtgenote was hem met haar dochters Elisabeth en Anne gevolgd naar de Britse hoofdstad. Zoon Philippe was er

HET STANDBEELD VAN EDWARD COLSTON Ook in het Verenigd Koninkrijk komen massa’s migranten op straat om te betogen tegen raciaal geweld. Een standbeeld van Edward Colston werd van zijn sokkel getrokken en in een rivier gegooid. Wie was deze Engelsman?

In de hoofdstad Londen wordt geprotesteerd. Duizenden trekken de straat op, veelal migranten. Zij willen hun ongenoegen laten horen over wat zij een racistische samenleving noemen. Maandag raakten in Londen tientallen politieagenten gewond tijdens de manifestaties, die net als in Brussel danig uit de hand liepen.

Eveneens tientallen betogers werden opgepakt door de politie. Met meer dan veertigduizend doden is het Verenigd Koninkrijk het hardste van alle Europese landen getroffen door het coronavirus. Duizenden betogers die de straten onveilig maakten en geen afstand wisten te houden, zullen de coronacijfers vast en zeker nog meer de verkeerde kant op doen gaan.

Geen racistisch land Boris Johnson relativeert intussen een en ander. Volgens hem is Groot-Brittannië niet inherent racistisch. De Prime Minister en zijn minister van Binnenlandse Zaken, Priti Patel, zijn niet mals voor de betogers die hun boekje te buiten gingen.

In Engeland werd de verhouding tussen politiek en betogers op scherp gezet toen zondag manifestanten een standbeeld vernielden en in een rivier gooiden. Dit gebeurde in Bristol, in het westen van het land. Priti Patel is formeel: “Het neerhalen van het standbeeld van Edward Colston was een schandelijke daad.

Door het standbeeld te vernielen is de focus van de manifestatie verschoven. Dit heeft niets meer te maken met het

Rijke slavenhandelaar Hoe dan ook zijn de protestanten van ‘Black Lives Matter’ er ook in het Verenigd Koninkrijk in geslaagd om de rellen te laten ontsporen. Wel is er, door de vernielzucht van de manifestanten, een maatschappelijk debat ontstaan over het koloniale verleden van Groot-Brittannië. Edward Colston was namelijk een slavenhandelaar. De vraag werpt zich dan ook op of zo’n beeld thuis hoort, anno 2020, in het Britse straatbeeld.

Edward Colston werd in 1636 geboren in Bristol. Hij was de oudste in een gezin met tussen de elf en vijftien kinderen (zekerheid hierover is er niet). Edwards’ vader, William, was een rijke handelaar. Edward groeide dan ook op in een welgestelde familie. Zelf trad Edward Colston in de voetsporen van zijn vader. Hij werd actief in de handel. Zo werd hij in 1680 lid van de ‘Royal African Company’.

Dit bedrijf had een monopolie voor wat betreft de Engelse handel met de Westkust van het Afrikaanse continent. Handel werd er gedreven door de ‘Royal African Company’ in goud, zilver en ivoor sinds 1662, maar daar bleef het niet bij. Ook slaven werden door de firma verhandeld.

Colston klom al vlug op in de hiërarchie van het bedrijf en werd de voornaamste handelaar van de ‘Royal African Company’. Onder Colstons leiding vervoerde ‘Royal African Com-

REGEN IN WASHINGTON, DRUPPELS IN BERLIJN In het Nederlands bestaat er een bekende uitdrukking: “Als het regent in Parijs, druppelt het in Brussel.” Wat daarmee bedoeld wordt is dat, als er iets gewichtigs maatschappelijk of politiek gebeurt in de Franse hoofdstad, je er zeker van kan zijn dat een deel van de publieke opinie en de politiek in België het in één of andere vorm overneemt.

België werd dan ook vanuit Frankrijk met een staatsgreep tegen het wettige Nederlandse gezag gesticht en was vooral op Parijs gericht, zolang de Franstalige dominantie duurde. Dat effect begint stilaan weg te ebben, ook al hebben de coronamaatregelen in het onderwijs bewezen dat het kompas in Namen nog steeds feilloos op Parijs gericht staat… De recente heisa rond “Black Lives Matter” toont echter aan dat er stilaan een andere uitdrukking gepast wordt: als het regent in de VS, dan druppelt het in Europa. En in Berlijn. Net als in bijna alle andere Europese hoofdsteden trokken duizenden linkse en allochtone mensen de straat op om hun ongenoegen uit te schreeuwen over het vermeende ‘racisme’ dat ook hier welig zou tieren.

No to racism, yes to drugs In Berlijn verzamelden maar liefst 15.000 vooral allochtone protestanten op en rond de Alexanderplatz, het grote plein in het voormalige Oost-Berlijn dat helaas de voorbije jaren geteisterd werd door geweld, drughandel en criminaliteit van vooral allochtone bendes. Net als in Vlaanderen wisten alle media te melden dat het ging om een demonstratie ‘tegen racisme’ die vooral ‘vreedzaam’ was. Zou het? Wij lazen volgende borden: “ACAB.” Dat betekent “all cops are bastards,” dus: alle politieagenten zijn (vul zelf maar in). Hoe die politie dan wel moet

SALAN

ENGELAND pany’ naar schatting tachtigduizend mannen, vrouwen en kinderen. Bijna twintigduizend van deze slaven overleden tijdens hun tocht op zee, op weg naar o.a. de Caraïben. Colston zou niet alleen een fortuin verdienen door de rechtstreekse slavenhandel, maar ook onrechtstreeks. Hij liet de slaven werken op suikerplantages en verdiende grof geld met de suikerhandel.

Toch mogen we niet - zoals de manifestanten in Bristol doen – slechts één kant van de zaak belichten. Edward Colston schonk ook een aanzienlijk deel van zijn rijkdom weg aan goede doelen. Hij investeerde zijn geld in scholen en ziekenhuizen in Londen en Bristol. Een deel van de liefdadigheidsinstellingen die in de zeventiende eeuw door Colston werden opgericht, bestaan vandaag nog steeds.

Tory parlementslid Ook stapte Colston in de politiek. Hij werd gedurende een legislatuur verkozen als parlementslid voor de Tory Party, de voorloper van de huidige Conservatieven van Boris Johnson.

Bij de Tory Party zagen ze dan ook geen graten in het oprichten van een standbeeld voor Edward Colston in Bristol.

En nu, zoveel jaren later, ligt het standbeeld dus in een rivier… Het lijkt erop dat er voor de manifestanten van ‘Black Lives Matter’ slechts zwart (sic) of wit bestaat. Een genuanceerde blik op de geschiedenis bestaat er voor hen niet.

Ja, Edward Colston, was een slavenhandelaar, zoals zovelen in die tijd. Maar als figuur was hij veel veelzijdiger. Enkel de aandacht werpen op het aspect van de slavenhandel, zou hem als mens tekort doen. Wat het standbeeld van Leopold II is voor België, is het standbeeld van Edward Colston voor het Verenigd Koninkrijk: voor zwarten een doorn in het oog.

LVS

Bei uns in Deutschland

bestreden worden, toonde het plakkaat ernaast: “By all means necessary.” Dus met alle nodige middelen, het geweld en de terreur nadrukkelijk inbegrepen. “No justice, no peace” is een andere, inherent gewelddadige klassieker. Want het zegt nadrukkelijk dat als de zwarte medemens niet de indruk heeft dat er ‘gerechtigheid’ is, dat hij dan het recht heeft de vrede te beëindigen: en het tegendeel van vrede is dan geweld, terreur, plundering, brandstichting. Wat daarin meespeelt illustreerde een ander bord in Berlijn: “Say no to racism, say yes to drugs.”

Inderdaad, de allochtone samenleving draait helaas ook in Duitsland in grote mate op drugs: de invoer, de smokkel, het dealen, het gebruiken en daarmee samenhangend het bendegeweld, het wapenvertoon, het snelle geld.

Zoals dat dezer dagen in Duitsland verplicht is, gingen de politiediensten van Duitsland nog voor de manifestaties plat op hun buik liggen: “Wij staan aan jullie kant,” tweette de politie van Hamburg. “Racisme mag in onze samenleving geen plaats hebben.” Maar wie bang is, krijgt ook slaag: de politie van Hamburg werd na afloop van de demonstratie getrakteerd op vuurwerk, bakstenen, flessen en vuilnis en moest ingrijpen met het waterkanon. Hetzelfde scenario speelde zich af in Berlijn: ook daar zetten honderden vooral allochtonen de aanval in op de politie, die zich moest verdedigen. Ook in Duitsland waren er wat politici die obligaat verklaarden dat zo’n demonstratie niet gepast was in tijden van coronamaatregelen. Maar net als in Brussel is de realiteit: als op een week tijd via sociale media 10.000 allochtonen gemobiliseerd worden, dan heeft geen enkele West-Europese politiedienst de mankracht, de moed, de ruggengraat en het politieke draagvlak om de wet te handhaven.

FRANKRIJK

ook, als soldaat in een soort Franse leger in ballingschap. Het huwelijk kwam om twee redenen onder druk. De Gaulle was in de beginperiode politiek gemarginaliseerd en niemand gaf een cent om zijn kansen om ooit terug te keren naar Frankrijk, laat staan om staatshoofd te worden. Yvonne werd er zwaar depressief was.

En dan was er Elisabeth de Miribel. Zij was in Londen een soort van secretaresse van de Gaulle. Zij typte ook de tekst van de legendarische radio-oproep van 18 juni 1940 toen de Gaulle de Fransen oproep om de strijd tegen nazi-Duitsland verder te zetten. De Miribel was afkomstig uit een familie van militairen en politici en was de achterkleindochter van ex-president Patrice de MacMahon. Zij en de Gaulle konden het goed met elkaar vinden. Op basis van brieven en getuigenissen stelt Kerdellant dat beiden misschien wel een kortstondige relatie zouden hebben gehad. Echte bewijzen zijn er niet. Feit is wel dat Yvonne zich altijd terugtrok in haar kamer als Elisabeth de Miribel na de oorlog op bezoek kwam bij de de Gaulles.

De latere president heeft zelf aan zijn entourage meermaals toegegeven dat zijn huwelijk tijdens de oorlog onder druk stond. Maar van een scheiding zou nooit sprake zijn geweest.

Niet alleen omdat dit in het Frankrijk van die periode moeilijk zou worden aanvaard. Ook en vooral omdat het koppel het aan zichzelf verplicht vond om samen te blijven omwille van hun gehandicapte dochter Anne, die leed aan het Down-syndroom.

Anne overleed in 1948 op 20-jarige leeftijd. De Gaulle zag haar als een getuige van de beperktheid van de mens. Het was ook één van de weinige personen voor wie hij in het openbaar tekenen van affectie toonde.

Right or wrong

recht op protesteren en het recht op vrije meningsuiting.”Ook bij het socialistische Labour, de belangrijkste oppositiepartij, konden ze niet anders dan het vernielen van ’s lands patrimonium veroordelen. Keir Starmer, de nieuwe leider van Labour, voegde er wel aan toe dat men het standbeeld van Edward Colston in Bristol al een lange tijd geleden had moeten verwijderen uit het straatbeeld. De zwarte burgemeester van de stad Bristol zit op dezelfde lijn. “Het standbeeld zal uit het water gevist worden en moet naar een museum, waar het thuishoort.”

9

DUITSLAND Twittergeneratie of demografie?

Het is en blijft verbazingwekkend dat de dood van een crimineel in Minneapolis in de Verenigde Staten in staat is zo’n volksmassa’s op de been te brengen in Duitsland. Men is dan geneigd de verklaring te zoeken in de populaire cultuur en de sociale media: een filmpje dat ophef veroorzaakt in de VS wordt ook hier meteen massaal bekeken, en jongere generaties in Europa voelen zich verbonden via het Engels als taal, de Amerikaanse way-of-life, de invloed van ‘influencers’ en populaire YouTube’ers… Linkse extremisten zijn er dan als de kippen bij om nieuwe trends als ‘black lives matter’ pijlsnel voor hun kar te spannen.

Maar er is ook een andere reden: de demografie. Berlijn telt momenteel 3,7 miljoen inwoners, waarvan er maar liefst 777.000 vreemdelingen zijn, die dus niet beschikken over de Duitse nationaliteit. Daar bovenop komen nog eens 543.000 personen ‘met migratie-achtergrond’. Zij hebben dus wél de Duitse nationaliteit, die de laatste decennia in het rond gestrooid wordt. Samen zijn de allochtonen in Berlijn zo al met 1,32 miljoen, dat is 36 procent van de bevolking. De omvolking is in volle gang: dat aantal stijgt snel, met 1 procent per jaar.

Tien jaar geleden lag het inderdaad nog ‘maar’ op 25 procent.

De schoonheid van cijfers en wiskunde ligt in de wetenschappelijkheid ervan, waarmee men de toekomst kan voorspellen: in exact het jaar 2034 zal de meerderheid van de Duitse hoofdstad Berlijn niet langer Duits zijn. 15.000 betogers dus tegen ‘racisme’, gevolgd door rellen? Het is nog maar een begin van wat komen gaat.

HDG

10

Beeldspraak

11 JUNI 2020

MEDIALAND

FILM Als dat het niveau is waarop bronnen nagekeken worden op de nieuwsredactie van VTM, is het eigenlijk een wonder dat daar niet vaker zulke ongelukken voorvallen. Wat in het voordeel van Greet De Keyser pleit: ze verwijderde haar tweet met haar flater niet, want dat zou er eigenlijk nog aan gemankeerd hebben.

Geen plaats meer voor nuance

Hysterische media liegen er op los We nemen aan dat we niet de enigen waren die de afgelopen week met stijgende verwondering (en ergernis) de leugens en de hysterie in de weldenkende pers gevolgd hebben. We hadden het er verleden week in deze rubriek al over dat de agent die verantwoordelijk gehouden wordt voor de dood van George Floyd in de pers stante pede veroordeeld werd voor racisme. Over de schuldvraag wordt in de pers zelfs niet meer gediscussieerd: het racisme is er een geloofspunt geworden om nog deel te mogen nemen aan het debat of zelfs de maatschappij. Dat één van de vier betrokken agenten, J. Alexander Kueng, zelf zwart is, wordt nergens vermeld. In een krant zagen we zelfs een foto van hem die zo bewerkt leek dat hij er nog bleker uitzag dan de gemiddelde blanke, maar noem dat vooral geen fake news.

Dat racisme zou trouwens structureel verankerd zitten in de Amerikaanse politie. Alleen, statistieken die dat structurele racisme van blanke (en eigenlijk zelfs ook zwarte) politieagenten tegenover onschuldige zwarten ontegensprekelijk aantonen krijgen we nergens te lezen. Naar de reden hoef je niet ver te zoeken: zulke statistieken bestaan niet. En de enkele pogingen tot cijferwerk zijn zo simplistisch dat iedere lezer met de klompen aan voelt dat het niet klopt. Alleen enkele zwarten die zich werkelijk bekommeren om de problemen van hun gemeenschap durven het aan de echte statistieken tegen het licht te houden, en komen tot een heel ander besluit dan wat de media ons proberen te doen geloven.

Bij de gewelddadige protesten zijn trouwens al meerdere zwarten om het leven gekomen. Neen, geen zwarte demonstranten die door blanke meedogenloze en racistische politieagenten neergeschoten worden, maar in het geval van David Dorn een gepensioneerde zwarte agent die rechtstreeks op Facebook neergeschoten werd vanuit de plunderende meute.

Voor Black Lives Matter was zijn dood geen protest waard, en het is in de media met een vergrootglas zoeken naar de berichtgeving over de moord.

Hysterische Greet De Keyser flatert Eigenlijk kan men stellen dat zich bij deze protesten hetzelfde fenomeen voordoet als in het debat over de opwarming van de aarde: de media kiezen kant, brengen vervolgens alleen nog maar berichten die het “juiste verhaal” ondersteunen, schuiven dissidente stemmen aan de kant als marginalen en ontkenners, en jutten vervolgens mekaar op om de strafste verhalen te brengen. Van nuances is al lang geen sprake meer, en zelfs op de sociale media wordt de druk opgevoerd om iedereen te doen conformeren, deze keer aan de hand van een zwarte balk.

Bij zoveel hysterie kan er uiteraard geen sprake meer zijn van journalistiek die naam waardig. Ofwel worden actief leugens verspreid en bewust waarheden achterhouden, en dan is de correcte term “activisme”. Ofwel kwaakt men maar achterna wat iemand anders gezegd of beweerd heeft, zonder zijn bronnen te checken. VTM-journaliste Greet De Keyser kan van dat laatste meespreken, want zij vloog verleden week pijnlijk uit de bocht.

Eén van de typische oefeningen wanneer de media nog eens naar de activistische modus overschakelen, is het uitvergroten van dissidente stemmen bij de tegenpartij. In dit geval: Republikeinen die kritiek uiten op Donald Trump. Greet De Keyser dacht verleden week dat ze daarbij een dikke vis te pakken had, namelijk de Republikeinse ex-gouverneur Arnold Schwarzenegger, die in een video racisme veroordeelt en daarbij ook kritiek heeft voor Donald Trump. Alleen, die video is ondertussen al bijna drie jaar oud. Het was een reactie op de rellen in Charlottesville van augustus 2017. Maar omdat retweeten gemakkelijker is dan bronnen nakijken, smeet Greet De Keyser hem maar meteen op haar tijdslijn op Twitter. Zelfs toen iemand reageerde dat die video niet meer recent was, raakte Greet De Keyser niet verder dan het nakijken van de datum op de tweet die ze geciteerd had.

Maar een ander gevolg van de hysterie is dus dat er in de media geen plaats meer is voor enige nuance. Terwijl ook in onze kranten veel begrip wordt getoond voor het geweld van de demonstranten en de plunderingen, worden journalisten of redacteurs die het niet zo begrepen hebben op dat geweld vlotjes aan de deur gezet.

Zo moest Stan Wischnowski ontslag nemen bij de Philadelphia Inquirer na de publicatie van een column met als titel “Buildings Matter, Too”. De column had trouwens onmiddellijk tot hevige protesten geleid op de redactie, waarna de leiding van de krant eigenlijk niet veel keus meer had. Bij The New York Times vloog James Bennet aan de deur, nadat hij op 3 juni een Republikeins senator een opiniestuk had laten plaatsen onder de titel “Send in the Troops”. In dat stuk riep de senator president Donald Trump op om het leger in te zetten tegen gewelddadige betogers. Eén zaak is dat James Bennet een nogal verwarrend verhaal bracht over de omstandigheden waarin de column gepubliceerd werd, maar de grootste struikelsteen was uiteraard de inhoud ervan.

Ondertussen ligt Mark Zuckerberg trouwens zwaar onder vuur omdat Facebook de berichten van president Trump nog niet censureert, zoals Twitter doet.

Maar niet alleen in de Verenigde Staten wordt een veelheid aan meningen, een open debat of zelfs nog maar het brengen van een lichte nuance niet meer getolereerd in de weldenkende pers. In Zweden mocht de populaire redacteur Mats Skogkär beschikken bij de krant Sydsvenskan, nadat hij op zijn persoonlijke Twitter-account volgend bericht had geplaatst: “Wanneer men ziet hoe links bijna seksueel opgehitst raakt bij de rellen in de VS, de plunderingen, de brandstichtingen en het geweld, is het ook gemakkelijker te begrijpen dat links hier via immigratie gelijkaardige omstandigheden wil creëren met een grote, geïmmigreerde, geëtnificeerde en gesegregeerde onderklasse.”

Het bericht werd in een mum van tijd gedeeld, en kreeg meer dan 3000 likes. De redactie van de krant kon het bericht echter niet zo goed appreciëren, en gaf Mats Skogkär als reactie een “niet-schrijvende” taak. Daar bedankte hij echter voor, en nam ontslag.

Marc Van Ranst tweet Met het dalende aantal besmettingen neemt de druk van het coronavirus op de gezondheidsinstellingen stilaan af. Nadeel is dat Marc Van Ranst weer wat meer vrije tijd krijgt, waardoor hij op Twitter opnieuw zijn oude arrogante zelf aan het worden is.

Afgelopen week was het minstens tweemaal prijs.

De eerste uitschuiver begon toen Marc Van Ranst enkele examentips aan de studenten gaf. Daarop vroeg iemand of hij ook tips had voor horecazaken die failliet dreigen te gaan. Vermoedelijk las u het antwoord zelfs in uw krant, want zijn repliek “Zorg dat je meer inkomsten hebt dan uitgaven. Probeer dan nog maar eens failliet te gaan.” kon maar matig geapprecieerd worden in de horecasector. Hij moest zich herpakken met een antwoord dat hij hoopt dat alle horecazaken zullen overleven, maar gaf toe dat het niet gemakkelijk zal zijn.

Een paar dagen later volgde alweer een nieuwe uitschuiver.

Aanleiding was een uithaal van Els Ampe, die zich afvroeg hoe het mogelijk is dat volwassenen terug naar de hoeren mogen gaan, maar niet alle kinderen naar school. We zijn het niet altijd eens met Els Ampe, maar deze keer had ze een punt. Marc Van Ranst vond het echter niet nodig om op de (misschien niet bijzonder tactvol geformuleerde) vraag te antwoorden, en haalde liever rechtstreeks naar Els Ampe uit, die hij onder meer verweet een “aandachtshoer” te zijn. De lezer mag er zelf een spreekwoord met een pot en een ketel bijdenken.

Het is niet de eerste keer dat Marc Van Ranst in conflict komt met Els Ampe, die zich sterk geprofileerd heeft met haar anti-lockdown-discours. Maar met twee arrogante uitvallen in de loop van minder dan een week lijkt het erop dat Marc Van Ranst stilaan weer op dreef komt op Twitter. Blijkbaar denkt de man dat hij onaantastbaar is geworden, en dat hij zich zulke persoonlijke aanvallen kan veroorloven. Als hij op dat élan verder blijft doen, zal hij zich eerder vroeg dan laat verbranden, en is het uit met zijn carrière als nationaal virusorakel dat het aangeboden vrij podium kan misbruiken om zijn persoonlijke politieke meningen te ventileren.

Waves De nieuwe film van de jonge regisseur-schrijver Trey Edward Shults (“It Comes at Night”, 2017, en “Krisha”, 2015) neemt een onverwachte en onconventionele filmische route.

Het verhaal begint bij Tyler (Kelvin Harrison Jr.), een populaire tiener die hoge ogen gooit met zijn plek in het worstelteam van zijn school, een mooie en lieve vriendin heeft (Alexa Demie) en een rooskleurige toekomst tegemoet gaat.

Zijn vader, Ronald (Sterling K. Brown, bekend van de NBC-hitserie “This is Us”) is streng en veeleisend, maar ook geduldig, begripvol en liefdevol. Hij wijst Tyler er herhaaldelijk op dat ‘gewoon’ hard werken voor hem en zijn jongere zus Emily niet goed genoeg is. Om ergens te geraken in het leven, moeten ze als Afro-Amerikaanse familie in Zuid-Florida extra hard werken en altijd hun uiterste best doen om de top te bereiken. De ambitie van Ronald drijft Tyler zo ver dat hij besluit zijn fikse schouderblessure verborgen te houden. Hij steelt pijnstillers die voor zijn vaders knieblessure bedoeld waren om de pijn onder controle te houden. Maar wanneer zijn vriendin Alexis hem toevertrouwd dat haar regels laat zijn en ze zich zorgen maakt, krijgt Tyler nog maar moeilijk grip op zijn ontsluierende problemen. Zoals golven elkaar in steeds gewelddadiger tempo en grootte opvolgen, volgen de gebeurtenissen in Tyler’s leven elkaar ook op. Met een catastrofale gebeurtenis als laatste grote golf, voordat de rust wederkeert.

Golven kun je niet tegenhouden, maar je kan wel leren surfen Zoals de stilte van de zee tussen de golven door nooit is wat het lijkt, is ook de stilte na het verhaal van Tyler één die niet direct haar ware aard laat zien. Het verhaal lijkt te eindigen, maar op dat moment maakt de film een overstap naar het verhaal van Emily, de jongere zus die in de grote, grijze voetsporen van haar broer achterblijft. Emily worstelt met haar eigen problemen, onzekerheden en diep begraven gevoelens. Wanneer de minstens zo verlegen Luke (Lucas Hedges) haar mee uit vraagt, maken haar donkere wolken plaats voor een zonnestraaltje.

Langzaam bloeit ze open en laat ze zichzelf meedrijven op de kabbelende golven van haar nieuwe leven. Maar ook die golven brengen nieuwe dieptes met zich mee. Ook zij kan niet ontsnappen aan de onzichtbare onderstroom die de richting van haar leven bepaalt. Maar gelukkig leert ze dat er tegen de ruige en woeste zee van het leven niet te vechten valt, maar dat ze wel kan leren om met de stroom mee te drijven.

“Waves” zal de manier waarop je naar film kijkt voor altijd veranderen “Waves” werd op filmfestivals wereldwijd al geprezen voor zijn experimentele stijl en de niet-narratieve aanpak van Shults, die als regisseur poëtische scènes, gekleurd licht en stemming boven een plot verkiest. Shults maakt door middel van zijn stijlmiddelen van “Waves” een film die veel wegheeft van het Oscarwinnende “Moonlight” (2017) en het werk van geprezen filmmaker Terrence Malick (bij wie Shults stage liep).

Vooral ook de noemenswaardige soundtrack van “Waves” verdient een pluim. Hiervoor werden niemand minder dan Trent Reznor en Atticus Ross (van de Amerikaanse rockband Nine Inch Nails) gestrikt, die in 2010 ook de officiële soundtrack produceerden voor “The Social Network”, over Facebook-oprichter Mark Zuckerberg.

Naast de hypnotiserende muziek van Reznor en Ross maakt “Waves” ook een muzikale trip doorheen de muziek van indiebands als Tame Impala, Radiohead en Animal Collective. Dit in samenhang met de prachtige cinematografie en stilistische keuzes van Shults, maken van “Waves” een film die nog lang op je netvlies gebrand blijft.

“Waves” is thuis te bekijken via Moviemax, maar mocht je binnenkort, zoals ik, de kans krijgen om deze film op groot doek te zien, dan zou ik dat zeker aanraden!

THIRZA NERISSA

Brussels PS-burgemeester Close aanschouwt de BLM-protesten...

Actueel

11 JUNI 2020

11

Is Avroxgate grootste schandaal sinds Agusta?

Midden juni zouden de gratis stoffen mondmaskers bij de apotheker beschikbaar zijn. Het is een onwaarschijnlijk verhaal dat ons langs belastingparadijzen, voetbalmakelaars en merkwaardige banken leidt.

Het verhaal start eind april, in volle coronacrisis. De Ministerraad heeft op maandagavond 27 april aan Defensie gevraagd om een opdracht voor de levering van mondmaskers in textiel te realiseren voor de Belgische bevolking. Op dinsdag 28 april heeft Defensie een globale marktprospectie opgestart. Het bestek werd de zondag daarop verstuurd naar de door Defensie geselecteerde firma’s, zoals toegestaan door de gebruikte procedure, namelijk de onderhandelingsprocedure zonder voorafgaande bekendmaking.

Het contract werd op dinsdagavond 5 mei genotificeerd aan een Belgische en een Luxemburgse firma. Die laatste firma is Avrox SA. Deze twee bedrijven waren verplicht om binnen de zeven dagen stalen ter beschikking te stellen teneinde conformiteitstesten uit te voeren. Volgens berichtgeving waren de stalen van beide bedrijven in orde. De levering is contractueel voorzien te Peutie en dit uiterlijk op zondag 24 mei. De betaling zal uitgevoerd worden na levering van de mondmaskers en op voorwaarde dat deze maskers conform zijn verklaard.

Postbus Kamerlid Michael Freilich (N-VA) beet zich vanaf het begin vast in deze vreemde zaak. Op maandag 12 mei kon hij het ‘dossier’ van de mondmaskerbestelling (zowat 50 miljoen euro) inkijken in het parlement.

Maar in plaats van een uitgebreid dossier, kreeg hij enkel een dunne map met wat overzichtsdocumenten. “De verschillende ingediende offertes, de bijhorende testresultaten, kwaliteitsattesten, de gevraagde referenties van de aanbieders, informatie over hoe de firma’s op de lijst zijn geraakt: géén spoor hiervan”, noteert Freilich.

Omdat een parlementslid zijn controlefunctie moet kunnen uitoefenen, ging hij zelf op onderzoek. Zo ontdekte hij dat de contactpersoon die namens het Luxemburgse postbusbedrijf Avrox een bestelling ter waarde van 40 miljoen euro heeft binnengehaald, een voetbalmakelaar was.

Hij gebruikte hiervoor het e-mailadres van Avrox, terwijl de man volgens de officiële documenten geen enkele functie bekleedt in dat bedrijf.

Team Freilich nam contact op met mij. Samen probeerden we de waarheid te achterhalen. Het heeft me enkele dagen speurwerk gekost om de puzzel te leggen. In essentie is het Luxemburgse postbusbedrijfje Avrox een doorgeefluik om de tientallen miljoen euro’s te versassen naar een andere bestemming. Avrox is ook verbonden met andere bedrijfjes op dat adres in Luxemburg. Telkens is er een link via

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT GENOEG VAN!

ANKERSTRAAT LUIKERSTEENWEG 244 F7 3500 HASSELT 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 011 223 253 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE

een bestuurder. Toen een televisieploeg van VTM eind mei ter plaatste ging kijken, werden de journalisten bedreigd en geïntimideerd. Ze kregen ook de opdracht om het filmmateriaal te vernietigen, wat ze gelukkig niet deden.

In een van die bedrijfjes op het adres van Avrox werd onlangs in één beweging 40 miljoen euro versast. Een bestuurder van die firma is de link met het bedrijfje van de voetbalmakelaar. Zijn bedrijfje is dan weer verbonden met Avrox via een Franse kok, die overigens de officiële zaakvoerder is van het mondmaskerbedrijfje. Het is een complex kluwen, maar dat is gebruikelijk in deze duistere zaken.

Belastingparadijs De media stelden dat de Jordaanse hoofdaandeelhouder van Avrox ook mede-eigenaar is van een Jordaanse bank.

Dat klopt. Het echte risico zit evenwel niet daar. Het echte pijnpunt van dit dossier is dat de Jordaniër ook een bedrijf heeft op de Kaaimaneilanden. Hij heeft slechts één fout gemaakt, waardoor die transactie (aankoop van aandelen) hem volgens de Amerikaanse beurswaakhond SEC aan dat fiscaal paradijs verbindt. De Jordaanse zakenman is ook verbonden aan een schermbedrijf in Panama.

Als de Belgische overheid Avrox tientallen miljoen euro’s betaalt, dan zal dat geld zonder twijfel snel verhuizen naar een andere bestemming. Die bedrijven op de Kaaimaneilanden of Panama zijn mogelijkheden. Zou de Belgische overheid dat toelaten? Of is alles in orde als Avrox het geld ontvangen heeft? Wat er nadien gebeurt, is dus niet meer de verantwoordelijkheid van de overheid?

Malta De Jordaanse zakenman woont volgens de oprichtingsakte van Avrox officieel op Malta. Ik nam contact op met de Maltese autoriteiten om dat te controleren. Ze konden me de informatie niet bevestigen.

Eigen onderzoek leert dat de Jordaniër niet echt daar woont, maar deels in de Verneigde Staten en deels in Jordanië.

Ook het adres op Malta is dus fictief. Ter info: op Malta werd eerder een journaliste vermoord. En Malta verkoopt ‘gouden paspoorten’ aan criminelen die daar veel geld voor over hebben.

Niet-conform Begin juni is slechts een gedeelte van de mondmaskers van Avrox geleverd.

Een beperkt deel hiervan is bovendien niet-conform. Dat mag geen verwondering wekken: via de barcode van (een deel van) de levering kon ik detecteren dat de mondmaskers van Avrox niet helemaal voldeden aan de gevraagde eisen. Vooral op het vlak van wasbaarheid (temperatuur en aantal keren) was er een afwijking.

Besluit De beslissing om de levering van de mondmaskers toe te wijzen aan een Luxemburgs postbusbedrijfje is de vreemdste beslissing van de Belgische federale overheid sinds het Agusta-dossier. Het is verleidelijk om te denken dat er bij de toewijzing van het contract aan Avrox een gelijkaardige constructie werd bedacht, waardoor een deel van het geld in België zou blijven of naar België zou terugkeren. Of nog erger: op buitenlandse rekeningen zou blijven staan.

Een Franse journalist die me contacteerde voor het dossier wees in die richting.

Zonder bewijsmateriaal is het (voorlopig) onmogelijk om die stelling hard te maken.

Wat wel zeker is, is dat de antiwitwascel CFI belangstelling heeft voor de geldstromen van deze bestelling. Dat is uiteraard volkomen terecht. Ook het Rekenhof houdt zich ondertussen bezig met het dossier.

THIERRY DEBELS

Federalisme op zijn Belgisch…

Het is haast een ingeburgerd begrip geworden, maar het slaat nergens op. En men zegt er niet mee wat men er eigenlijk mee bedoelt. We hebben het over ‘herfederaliseren’.

In verband met de gezondheidszorg en andere domeinen of bevoegdheden horen en lezen we tegenwoordig vaak dat een aantal Belgicistische partijen als bijvoorbeeld Open Vld, Groen, MR, Ecolo, sp.a en PS pleiten om deze te ‘herfederaliseren’. Ze bedoelen dus in wezen dat ze de federalisering al dan niet volledig ongedaan willen maken. Bizar. Probeer even mee te volgen, beste lezer. En dat het u wel moge bekomen.

In 1970 werd bij de eerste staatshervorming afgekondigd dat België een federaal land, een federale staat werd. Daarmee bedoelde men eigenlijk dat men ging ‘regionaliseren’, namelijk bevoegdheden overhevelen naar de gemeenschappen en de gewesten, de delen van de federatie. Dat werd verdergezet in de volgende staatshervormingen. Op deze wijze gaven de Belgische staatshervormers zonder nadenken een compleet tegenovergestelde inhoud aan het oude historische begrip ‘federatie’. Dat doelde er immers op dat verschillende steden, kantons, regio’s of zelfs landen of staten in een federatie - een bondsstaat of een statenbond - werden verenigd, maar daarin zichzelf bleven en een kleinere of grotere autonomie hadden én behielden, soms zelfs met eigen ‘grondwetten’. Enkele voorbeelden: de Verenigde Staten van Amerika, de Duitse Bondsrepubliek (een bond van Länder), de Zwitserse Bondsstaat, het Verenigd Koninkrijk, de Commonwealth,…

België is kafkaiaans Volgens diverse woordenboeken en verklarende woordenlijsten komt ‘kafkaiaans’ samengevat neer op “met een zinloze, desoriënterende, raadselachtige complexiteit”. De wijze waarop het begrip ‘federalisme’ wordt gehanteerd, is hiervan een treffend voorbeeld. Hier gaan we…

In België ging men het begrip ‘federatie’ herinterpreteren en werd dus tegelijk bedoeld dat men enerzijds bevoegdheden ging overdragen naar deelgebieden en anderzijds dat het begrip ‘federaal’ in principe ‘nationaal’ zou betekenen. Denken we maar aan het ‘federaal parlement’, wat gewoon wil zeggen: het nationale parlement. Of het pleidooi van sommigen voor een ‘federale kieskring’. Hoewel ‘federeren’ in wezen toch een synoniem voor bundelen is, is het toch meer dan bizar dat in België ‘federaliseren’ aldus tegelijkertijd overhevelen naar de regionale overheid (verdelen) én overhevelen naar de federale overheid (verenigen) betekent?!

En dan hebben we het nog niet eens gehad over confederalisme en con-federaliseren. Daarmee wordt dan weer bedoeld dat de regio’s volledige homogene (en dus niet langer meer versplinterde) bevoegdheden hebben, maar bepaalde bevoegdheden overlaten aan het nationale niveau, waarbij de deelstaten onderling overeenkomen wat ze (nog) samen willen doen en

wat niet meer. Een willekeurig voorbeeld: onderwijs en gezondheidszorg zijn volledig naar de regio’s overgebracht na de regionalisering, maar pakweg defensie en justitie blijven nationaal. We zouden dit dan een soort ‘statenbond’ kunnen noemen, zoals de Europese Unie dat in wezen is.

Dus: het oude begrip ‘federaliseren’ is volgens de Belgische logica ‘regionaliseren’, maar als men terug zaken wil overhevelen naar het nationale niveau, dan heet dat dan weer ‘herfederaliseren’. Wie kan nog volgen?

Alles even op een rijtje Wij pleiten ervoor om komaf te maken met een ondoordacht woordgebruik, dat niet enkel onjuist, maar ook misleidend is.

Daarom - en we volgen uitzonderlijk een keertje de Belgische logica - zou het beter zijn mochten we spreken over regionaliseren als we federaliseren zeggen, zou het beter zijn dat we spreken over reünitariseren als we bedoelen dat geregionaliseerde bevoegdheden opnieuw naar de nationale staat - de vroegere unie of eenheid - moeten gaan en zou het beter zijn te spreken over confedereren of confederalisme als we spreken over het afstaan van een aantal bevoegdheden aan de nationale staat.

Herfedereraliseren of (herfedereren) is dus een compleet zinloos woord, want het zou betekenen - nog steeds in de Belgische logica - dat we nogmaals gaan regionaliseren, terwijl men eigenlijk het tegenovergestelde (reünitariseren) bedoelt. Het wordt tijd voor een besluit…

De oplossing Na deze Belgische toren van Babel is het wellicht nog beter om te gaan… separeren. Dan is het begrippenkluwen alvast van de baan en kan elke regio die dan een volledige eigen staat is geworden wel zelf bepalen met wie men nog zaken doet, al dan niet in een federatie (zelfstandig in alles) of een confederatie (zelfstandig in bepaalde domeinen).

En zo komen we weer terug bij de oorspronkelijke en enig juiste betekenis van het woord ‘federalisme’. Al de rest is Belgisch jargon waarin een kat haar jongen niet terugvindt en waarin het ene verbalisme het andere voor de voeten loopt. Hallo, lezer, bent u er nog?

KVDP

12 Cultuur

11 JUNI 2020

GESCHIEDENIS

Abstracte kunst in Gejaagd door de wind (2) vogelvlucht

De Katholieke Kerk besloot tussen 1962 en 1965 dichter bij de nieuwe tijd te komen. Qua geloofswaarheden veranderde het concilie feitelijk niets en toch leek het een revolutie.

Kardinaal Van Roey Ik blijf een Mechelaar, al woon ik niet meer in de stad die zo trots was de hoofdstad te zijn van het aartsbisdom Mechelen (Mechelen-Brussel dateert pas uit 1961). Waar denkt een mens het eerste aan als hij zich de oude Katholieke Kerk herinnert? Aan de eucharistieviering natuurlijk, al zeiden we gewoon ‘de mis’.

Van het Latijn naar het Nederlands In 1967 ging de helft van de mensen in het aartsbisdom nog naar de mis. Dit cijfer is vertekend en te laag voor de kleinere gemeenten, maar in de grote Antwerpse en Brusselse agglomeratie ging niet meer dan een derde van de mensen naar de zondagsviering. Vandaag gaat nog maar 4 procent naar de mis. Het eerste wat bij een mis opviel, was de taal: het Latijn. In deze zogenaamde Tridentijnse mis werd het Nederlands alleen gebruikt bij de lezing van het epistel, het evangelie en in de homilie, beter bekend als de preek. Kardinaal Van Roey was daar zeer strikt in.

De introductie van het Nederlands door het concilie was een opzienbarend iets. Hier wat vroeger en daar wat later, maar rond 1970 was de rol van het Latijn grotendeels voorbij.

Oudere gelovigen voelden zich daar niet goed bij, want er was iets sacraals aan die klassieke taal en het gebruik van het Nederlands banaliseerde volgens sommigen de eucharistieviering. De mis was een zondagse verplichting. Van Roey weigerde ieder initiatief voor een zaterdagavonddienst. Opvolger Suenens, die een van de gangmakers van het concilie was, stond het wel toe en in augustus 1967 kon men ook ’s zaterdags de ‘zondagsplicht’ vervullen.

Een mis was geen strandparade Voor de mis kwam het zondags pak of een modieuze, maar niet opvallende mantel uit de kast. Mensen gingen ook in stralend weer niet naar de mis alsof ze van de dijk van Blankenberge kwamen. In 1940 herinnerde Van Roey er nog eens aan dat dames niet met onbedekt hoofd in de

kerk mochten verschijnen. Verstandige raad voor de gezondheid in de winter, al was dat niet de prioriteit van de kardinaal.

Misschien werd die raad nog lang opgevolgd in de dorpen, maar in de stad droegen einde de vijftiger jaren al veel vrouwen geen hoed of hoofddoek meer in de kerk.

Een mis werd nooit afgeraffeld. Korter dan 55 minuten was zeldzaam. In Mechelen kon je in iedere parochie ’s zondags minstens vier missen bijwonen.

De priester of de priesters stonden altijd met hun rug naar de gelovigen, soms op vrij grote afstand aan het hoogaltaar in de historische gebouwen. Ook hier kwam de Kerk later met haar kleine sobere altaren dichter bij de gelovigen. In alle Mechelse kerken stonden heel wat stoelen met een fluwelen overtrekje met daarop de naam van de rijke eigenaar. Niet op zitten. De betere klasse betaalde toch ook het stoeltjesgeld dat de koster bij iedereen ophaalde met de schaal. In de vijftiger jaren was dat meestal één of twee frank (goed voor 3-4 eieren) voor de gewone mensen, terwijl de betere klasse 5 frank gaf. Soms zag je een briefje van 20 frank liggen (toen een uur salaris).

Echt zitten was er alleen bij tijdens de preek. De celebrant gebruikte daarvoor altijd de preekstoel en keek dus letterlijk neer op zijn kudde. Preekstoelen waren niet herleid tot een toeristische attractie. De priesters refereerden meestal naar het epistel of het evangelie en borduurden daarop verder. Soms werden er ook bisschoppelijke brieven voorgelezen. Ik herinner me nog de brief op Kerstdag 1960 die de staking tegen de eenheidswet veroordeelde.

De communie Het hoogtepunt van de mis was de transsubstantiatie, al zal dat woord de meeste gelovigen niet veel gezegd hebben. Daarna werd de communie uitgereikt en dat gebeurde vooral in de achturenmis. Mensen moesten ‘nuchter’ zijn en mochten in de voorafgaande twaalf uur niet gegeten of gedronken hebben. Later werd dat herleid tot twee uur.

In theorie moesten de gelovigen alleen met Pasen te communie gaan, maar de meesten deden dat ook op de grote kerkelijke feestdagen. De communie werd op de tong gelegd en niet overhandigd. Dat gebeurde pas in 1969. Veel mensen respecteerden nog de oude jansenistische traditie (bisschop van Ieper 1585-1638) om niet in de hostie te bijten.

De eerste en de plechtige communie werden door bijna iedereen gevierd, want het feest van de vrijzinnige jeugd stond nog in de kinderschoenen. In de aartsbisschoppelijke stad haalden de vrijzinnige partijen zoals in de meeste steden meer stemmen dan de CVP, maar de grote rituelen stonden ze noodgedwongen toe. In de belangrijke katholieke scholen werd de eerste communie meestal in de schoolkapel gevierd en de katholieke elitescholen voor jongens deden dat ook voor de plechtige communie.

Wij, leerlingen uit het rijksen het gemeenteonderwijs plus de leerlingen van de katholieke parochieschooltjes, kregen twee jaar twee maal per week godsdienstonderwijs in een soms ijskoude kapel, gevolgd door een schriftelijk examen (niemand zakte). Alle 36 leerlingen van mijn klas uit mijn school ‘zonder God’ deden toch hun communie.

Een maand later volgde al het Vormsel, door toen nog hulpbisschop Suenens toegediend, een iet of wat duister sacrament voor de meesten onder ons. Pijnlijke coda van dat triomferend katholicisme: alle kinderen uit het katholiek onderwijs kregen een grote kleurprent van Da Vinci’s “Het Laatste Avondmaal”. Wij, halve heidenen uit het rijksonderwijs, kregen niets. Het jaar daarna volgde de helft van mijn medecommunicanten ‘zedenleer’ in het Atheneum. De cadeautjes waren binnen.

De processie De Katholieke Kerk kwam naar buiten met haar processies. Iedere parochie had er één, al waren de verschillen groot.

Sommige waren een sobere optocht (een bidprocessie) met het beeld of/en de relieken van de parochieheilige. Andere dateerden uit de tijd van de contrareformatie of zelfs vroeger en waren tezelfdertijd historische stoeten (Heilig Bloed in Brugge), reconstructie van taferelen uit de Bijbel of Boeteprocessies (Veurne). De katholieke organisaties en scholen werden vriendelijk, maar dringend en soms dwingend verzocht deel te nemen. Kinderen uit het rijksonderwijs werden beleefd afgewimpeld, zoals ik me herinner.

De belangrijkste, maar niet noodzakelijk de populairste, in de steden was de Sacramentsprocessie, waarbij de eucharistie meegedragen werd en de mensen langs de weg op de grond knielden. In 1966 mocht (of beter moest) ik deelnemen in Mechelen. Met geweer, want het leger deed mee. Parochieprocessies werden dikwijls begin de zeventiger jaren ‘gefusioneerd’ zodat er tenminste één per gemeente bleef bestaan. In Mechelen bleef alleen de Hanswijkprocessie over, ook al meer een toeristische dan een religieuze gebeurtenis.

JAN NECKERS

In het FeliXart Museum in Drogenbos opent een expo die de evolutie van het modernisme in ons land overschouwt, met speciale aandacht voor de abstracte kunst. Bij de tentoongestelde werken zijn er heel wat van Felix De Boeck, die tijdens zijn lange leven verschillende kunststromingen doormaakte.

In 1965 kreeg Felix De Boeck (1898-1995) een grote overzichtstentoonstelling in het befaamde Museum van Elsene.

Het publiek kon er een tweehonderdtal werken van de schilder-boer uit Drogenbos bewonderen. De retrospectieve, die in de media werd geprezen als de beste van haar tijd, gaf een impuls aan de carrière van De Boeck, die werd erkend als pionier van het modernisme. Na Elsene volgden de tentoonstellingen en de officiële huldebetuigingen elkaar in versneld tempo op.

25 jaar geleden stierf Felix De Boeck, maar zijn legaat leeft verder in een museum dat zijn naam draagt en dat op het groene domein ligt, waar hij vroeger boerde, leefde en schilderde.

Zijn hoeve, waar ook zijn schildersatelier was, ligt erbij alsof hij zo met de pijp in de mond en op boerenklompen de voordeur zou opendoen. Een perfect gerestaureerd achttiende-eeuws pareltje, waar de tijd stil lijkt te staan. In het FeliXart Museum, een modern gebouw met veel lichtinval, staat de tijd niet stil.

Het evolueerde van een monografisch kunstkabinet naar een expertisecentrum over abstracte kunst, met verrassende en uiterst sterk wetenschappelijk onderbouwde tentoonstellingen waar de kunstwerken van Felix De Boeck in een bredere context worden geplaatst. Nu het Museum van Elsene nog voor enkele jaren gesloten is voor verbouwingswerken, zag het kleinere FelXart Museum de kans om een tentoonstelling te brengen met een vijftigtal modernistische werken uit de rijke collectie van het Museum van Elsene, gecombineerd met schilderijen van Felix De Boeck uit de retrospectieve van toen. Ook het Antwerpse Museum voor Schone Kunsten geeft een aantal werken uit zijn interbellumverzameling in bruikleen. Samen geven ze een mooi beeld van de evolutie van het modernisme in ons land.

zucht naar vernieuwing en een drang naar experimenteren.

Een eerste generatie avant garde-kunstenaars breekt met het gangbare realisme. Pioniers van de nieuwe picturale technieken en van de expressieve vrijheid zijn onder anderen Rik Wouters ( 1882-1916), James Ensor (18601949) en Ferdinand Schirren (1872-1944). De Eerste Wereldoorlog dwong kunstenaars om op een radicaal andere manier de werkelijkheid weer te geven.

De eerste abstracte kunstenaars bij ons zijn Jozef Peeters (18951960), Prosper de Troyer (18801961) en Felix De Boeck. Hun abstracte werken staan voor de visie van het constructivisme: logische composities van eenvoudige geometrische vormen.

Begin de jaren 1920 beleefde De Boeck vele persoonlijke drama’s met de dood van zijn broer, zijn beide ouders en vier van zijn vijf kinderen. Dit mondde uit in een reeks aangrijpende “Maskers” bestaande uit figuratieve geometrie. Na de Tweede Wereldoorlog dook een generatie kunstenaars op die abstractie tot het uiterste doorvoert. De expo illustreert dit met mooi werk van onder anderen Gaston Bertrand (1910-1994), Louis Van Lint (1909-1986) en Luc Peire (19161994). Felix De Boeck profileerde zich tijdens en net na de oorlog als portrettist die zoekt naar de ziel van de mens. In de jaren 1950 maakte hij de prachtige reeks “Nachtlichten”.

De expo belicht ook de latere golven van abstract modernisme en laat zien hoe De Boeck als pionier dan terugkeerde naar vlakke composities en vroegere thema’s hernam. De synthesereeksen “Begin- en eindpunt” en “Ruimte” zijn daar schitterende getuigen van. Een van de mooiste werken op de tentoonstelling is “De duif” die De Boeck in 1928 schilderde, in een periode dat de eigenzinnige kunstenaar terugkeerde naar de figuratie zonder zijn verworvenheden van de abstracte kunst op te geven.

De duif

MMMV Tentoonstelling “Abstracte kunst in vogelvlucht”, van 18 juni 2020 t.e.m. 2021, FeliXart Museum, Drogenbos, www.felixart.org

De tentoonstelling in het FeliXart Museum begint in een woelige fin de siècle-sfeer aan het einde van de negentiende eeuw, gekenmerkt door een

Actueel

11 JUNI 2020

13

ZUID-AFRIKA

Een inperking met handicaps Terwijl sommigen zich afvragen wie het in Zuid-Afrika nu eigenlijk voor het zeggen heeft, heeft het land ook haar eigen George Floyd en stuitten meer en meer regels op weerstand.

Ook vandaag beroert het geval van Collins Khosa nog de gemoederen in Zuid-Afrika. Volgens patrouillerende militairen in het zwarte woongebied Alexandra bij Johannesburg zou de man op 10 april jl. openlijk alcohol hebben gebruikt, wat door de coronaregels verboden was. Volgens getuigen achteraf zou Khosa door leden van de gewapende macht zijn gewurgd en met zijn hoofd tegen een cementmuur en een stalen poort zijn geslagen. Met als gevolg dat hij twee uur later overleed.

De zaak werd het onderwerp van een officieel onderzoek dat besloot dat de beschuldigde militairen en politiemannen geen schuld troffen en dat integendeel Khosa en zijn broer uitdagend waren geweest. De man zou enkel zijn geduwd en geslagen toen hij weigerde te gehoorzamen. Intussen zijn volgens Defensie de betrokkenen geschorst in afwachting van verder onderzoek. Men kan zich gerust inbeelden welke aandacht deze zaak internationaal zou hebben gekregen had ze zich in de apartheidstijd voorgedaan.

de figuur van Nkosazana Dlamini-Zuma (NDZ), minister van Samenwerkende Regering en Traditionele Zaken, maar sinds de inperking ook wel eens de “de facto-president” genoemd. NDZ is immers de persoon die de rampstaat afkondigde. Haar ministerie houdt toezicht op de Wet op het Rampbestuur, de wetgeving die de inperkingsmaatregelen toelaat. En volgens prof. Elmien du Plessis, rechtsgeleerde aan de Noordwes-universiteit, is zij dus bij machte regels op te stellen en af te kondigen, en dit in zekere zin zonder de regering te raadplegen.

Een zaak die in dit verband regelmatig wordt aangehaald, is haar halsstarrigheid inzake het verbod op die tabaksproducten. Dat is nog steeds van kracht, ook al kondigde president Ramaphosa begin mei aan dat het zou worden opgeheven. Daar tegenover staat natuurlijk dat van ANC-kant ten stelligste wordt beweerd dat alle beslissingen binnen de ‘bevelsraad’ (Zuid-Afrikaanse equivalent van onze Veiligheidsraad) steeds collectief worden genomen.

Regulaties aangevochten

Figuur met veel facetten

Intussen worden de inperkingsregels die werden afgekondigd door de Zuid-Afrikaanse regering op grote schaal aangevochten. Niet alleen is er de uitspraak van het Hooggerechtshof in Pretoria dat deze regels in het algemeen ongrondwettelijk en ongeldig zijn, minstens 19 specifieke zaken werden intussen aangevoerd die het de overheid moeilijk kunnen maken. Zo was er, naar aanleiding van de zaak rond Khosa, de uitspraak van datzelfde Hof dat er niet alleen duidelijke richtlijnen en een gedragscode én voor het publiek én voor de optredende ordediensten moeten komen, er moet ook een overheidsdienst worden opgericht die zich zou moeten bezighouden met klachten die eventueel door de bevolking tegen die diensten zouden worden ingediend.

Van haar kant heeft de grootste oppositiepartij, de Democratische Alliantie, en een NGO van het Hof in Kaapstad voorlopig bekomen dat niet enkel de overheid voedselpakketten mag verspreiden. Die zaak komt definitief op 16 juni voor.

En dit bleek nog maar het begin. Terwijl een lerarenorganisatie aan de ene kant de overheid dagvaardt over een te snelle heropening van de basisscholen, eist de burgerrechtenorganisatie Solidariteit dan weer duidelijke regels in verband met de opening van onafhankelijke en privéscholen. Ook het verbod op de verkoop van rookwaren zet blijkbaar kwaad bloed. Het leverde de regering alleszins twee processen op. Maar dikwijls kwam het niet zover.

Dreigen met gerechtelijke stappen was soms al voldoende om resultaten op te leveren. Zo werden als gevolg daarvan de beperkingen op de elektronische handel verslapt en werd de verkoop van babykledij, die in een bepaald stadium verboden was, opnieuw toegelaten.

Niettemin lukt het niet altijd. In april werd het verzoek van Solidariteit en nevenorganisatie AfriForum in verband met discriminerende wetgeving in de toeristische sector, waarbij staatssteun alleen zou worden verleend aan die noodlijdende bedrijven die in meerderheid in zwarte handen zijn, afgewezen.

Volgens de betrokken rechter werkt men immers met een puntenstelsel bij het beoordelen van een aanzoek en maakt de betrokken voorwaarde maar een vijfde van de vereisten uit. En de haarkappers die terug aan het werk wilden gaan, kregen evenzeer nul op het rekest.

Dlamini-Zuma En dan is er nog de controverse rond

NDZ is 71 en niet aan haar proefstuk toe. Sinds 1994 diende ze al onder 5 presidenten (o.a. als minister van Gezondheid, Buiten- en Binnenlandse Zaken) en ze wordt als een harde werker beschouwd. Dat ze ooit getrouwd was met Jacob Zuma en na hun scheiding in 1998 zijn naam behield, betekent niet dat ze aan zijn leiband loopt. En alhoewel ze bij de ANC-voorzittersverkiezingen eind 2017 het pleit tegen Ramaphosa verloor, bleek ze achteraf een betrouwbare rechterhand. Ze is geen populist, maar integendeel een bureaucraat die de neiging heeft zich met de kleinste details te bemoeien. Analist Ralph Mathekga had het in dat verband over de invloed van de stalinistische cultuur (binnen het ANC), waar centraal beheer in de politiek het leidmotief is.

Hoe dan ook, haar carrière als minister vertoont plus- en minpunten. Als minister van Gezondheid scoorde ze door het rookverbod in openbare gebouwen en door haar strijd tegen de soms overdreven geneesmiddelenprijzen van de grote farmaceutische bedrijven. Meer omstreden was het uitwisselingsprogramma met Cuba en de verplichte gemeenschapsdienst voor aankomende geneesheren. Ook in het aidsdossier enkele decennia geleden maakte ze blunders, zoals haar aanvankelijk verzet tegen aidsremmers en de financiële steun aan een bevriende dramaturg voor het maken van de anti-aids musical “Sarafina II”.

Kritiek was er ook in haar periode (2012-2017) als voorzitster van de commissie van de Afrikaanse Unie. Dit was in volle Zumatijd en analisten beschouwden toen haar aanstelling als een zet van haar ex-man - toen president van Zuid-Afrika - om hem geen concurrentie aan te doen. Hoe dan ook, op die post bleek ze er nooit met haar hart bij te zijn. Ze zou weinig diplomatisch zijn geweest en gaf door haar antiwesterse instelling weinig blijk van pragmatisme.

Dit bleek onder meer door haar weinig kritische blik op het Mugabe-bewind in Zimbabwe. En dan stelt zich de vraag in welke mate regeringspartij ANC de oude marxistische ideologie uit de “struggle”-tijd terzijde heeft geschoven. Immers, net als Ramaphosa zelf verklaarde Dlamini-Zuma dat de periode na Covid-19 een ideale gelegenheid zou zijn om de economische structuur van Zuid-Afrika daadwerkelijk te “transformeren”. De Zuid-Afrikaanse economie zit zeker nu niet te wachten op een nieuw avontuur.

JAN VAN AERSCHOT

Verkozen met steun van AfD: u verlaat nu de SPD! In een aantal grote steden en in de deelstaat Beieren wordt de ‘Erster Bürgermeister’ of hoofdburgemeester door de kiezers aangeduid. De ‘Zweiter Burgermeister’ wordt dan aangeduid in de gemeente- of stadsraden.

De Beierse SPD is een uitsluitingsprocedure gestart tegen de pas gekozen Zweiter Bürgermeister van de kleine stad Höchststadt (Mittelfranken). De SPD-politicus Günter Schulz werd met de beslissende stem van een AfD-gemeenteraadslid gekozen. Door de uitsluitingsprocedure zal de heer Schulz binnenkort de SPD moeten verlaten, aldus het besluit van het deelstaatbestuur van de SPD, dat in de Duitse krant Die Welt wordt gepubliceerd. “Voor mij, en ik denk voor elke oprechte sociaaldemocraat of sociaaldemocrate, staat het als een paal boven water dat het verboden is voor een sociaaldemocraat met de steun van AfD tot ‘Zweiter Bürgermeister’ te worden verkozen,” aldus de lokale SPD-voorzitter, Fritz Müller, kort na de verkiezing.

Eigenlijk zijn AfD-raadsleden…

Untermenschen Schulz werd vorige maand in Höchststadt met 13 stemmen gekozen tegen 12. Het AfD-gemeenteraadslid Christian Bessler deelde achteraf mee dat hij voor

Schulz had gestemd, omdat die hem de meest competente kandidaat leek.

Intussen riep de voorzitster van de Beierse SPD, Natascha Kohnen, Schulz op om zijn ambt per direct neer te leggen, wat Schulz echter weigerde. Hij was zich “van geen schuld bewust,” omdat hij geen enkele afspraak met de AfD’er heeft gemaakt.

Een woordvoerder van het nationaal bestuur van de SPD rechtvaardigde de uitsluitingsprocedure als volgt: voor de SPD is het belangrijk dat “de consensus, volgens dewelke elke samenwerking met rechtsradicalen en democratievijandige groeperingen als de AfD consequent leidt tot uitsluiting uit de partij, wordt behouden”.

Besluit: in Duitsland worden AfD’ers nog steeds afgedaan als Untermenschen. Heeft de SPD, waar ongetwijfeld een aantal intellectuelen nog invloed heeft, niet door dat elke uitsluitingsprocedure wegens samenwerking met AfD opnieuw duizenden stemmen in de richting van AfD duwt?

PIET VAN NIEUWVLIET

‘Ontvrienden’ is een inbreuk Als u op Facebook actief bent, zal u het misschien ook al opgemerkt hebben: ‘vrienden’ die opeens van de vriendenlijst verdwijnen. Meer dan één Facebook-gebruiker verwondert zich over het feit dat het aantal volgers en vrienden niet stijgt, maar integendeel op onverklaarbare wijze en totaal onverwacht vermindert. Op vragen en klachten hierover heeft het Zuckerbergconcern nooit geantwoord.

Deze verborgen ingrepen door Facebook zorgen niet alleen bij ons voor ongenoegen, ook in Duitsland verschijnen hierover regelmatig berichten in de media. Nochtans staat het er op de US-internetsite van Facebook zo onvoorstelbaar mooi voorgesteld; leest u even mee: “Gebruikers hebben ‘de vrijheid om alle informatie die ze willen delen, met anderen ook te delen.’ Ze hebben de vrijheid zich ‘met iedereen (…) te verbinden.’”

In tegenstelling hiermee blijkt dat het sociale netwerk de reikwijdte van meerdere gebruikers op het eerste gezicht willekeurig beperkt.

Eerste veroordeling Volgend incident kan als voorbeeld dienen voor het gebeuren op Facebook: einde maart stelde Facebookgebruiker Frank H. op een morgen verbluft vast dat een persoonlijke kennis van hem niet meer op zijn vriendenlijst stond, hoewel die op geen enkele manier te kennen had gegeven dat hij zich wenste te ‘ontvrienden’.

De Hamburgse media-advocaat Joachim Steinhöfel heeft als allereerste deze praktijk juridisch aangekaart. Deze onvermoeibare strijder voor vrije meningsuiting op het internet kreeg het recht aan zijn zijde.

Steinhöfel stelde in zijn klacht dat Facebook zijn verdragsverplichtingen schendt, wanneer dit sociale netwerk een vrijwillig aangegane en onderhouden digitale verbinding van twee legitieme profielen zonder enige argumentatie op een achterbakse manier verbreekt. En de advocaat kreeg gehoor. Het ‘Amtsgericht’ van Berlijn-Schöneburg heeft het gerechtelijk verbod op deze praktijk van contactverbreking laten toekomen op de zetel van Facebook in Dublin. Door dit eerste oordeel heeft advocaat Steinhöfel de rechten van gebruikers van het sociale netwerk versterkt. Het kan ook andere gebruikers van Facebook aanzetten om zich juridisch teweer te stellen tegen de willekeur van deze IT-gigant.

PIET VAN NIEUWVLIET

14

Brieven

11 JUNI 2020 Om iedereen hierbij een steuntje te geven, bestaat er een probaat hulpmiddel: bij aankoop van een artikel met verdachte herkomst, kan men aan de hand van de barcode/streepjescode die herkomst bepalen. De eerste drie cijfers van die code geven het land van productie aan van de artikelen. Voor China begint deze code met 690, 691 of 692.

Ik zou dus zeggen: een verwittigd consument is er twee waard!

Hugo vande Broek - Overijse

WAAR IS MARC VAN RANST? Pallieterke, Ik zie professor Marc Van Ranst van het ene naar het andere tv-nieuws hollen, van het ene naar het andere praatprogramma. Hij werkt aan de universiteit Leuven en heeft een wagen met chauffeur van de universiteit ter beschikking gekregen om de vele verplaatsingen te kunnen doen. Mijn kleinzoon, die in het derde jaar geneeskunde zit, krijgt les van professor Van Ranst.

Fout, hij zou moeten les krijgen, maar ze zien de professor nooit. Hij stuurt zijn kat. Dus die man ontvangt een loon, betaald door het ministerie van Onderwijs (dus u en ik), zonder les te geven.

Zou het niet beter zijn dat de professor terug les geeft i.p.v. al die tv-optredens te doen?

Sophie Frederickx - A ntwerpen

BETOGINGEN RACISME

RACISME

Pallieterke, In de VS doodt een blanke politieagent een zwarte burger, een grote fout. Ik vind mezelf geen racist. Ik kan met de meeste mensen, blank of gekleurd, goed opschieten, met sommigen, ook blank of gekleurd, iets minder. Ik denk dat dat normaal is.

Onmiddellijk grijpen kleurlingen in België en Europa de kans om hevig te gaan betogen tegen racisme in Europa, corona of niet. Het ‘blanke’ Europa schijnt fel racistisch te zijn.Wat ik dan niet begrijp, is waarom zoveel kleurlingen zich in zo een racistisch continent willen komen vestigen. In Afrika zijn veel landen die veel meer te bieden hebben dan Europa. Congo is rijk aan kostbare ertsen, vruchtbare grond. Zimbabwe was ‘ooit’ de graanschuur van Afrika, Zuid-Afrika heeft enorm potentieel. Die landen worden bestuurd door kleurlingen, dus is er geen sprake van racisme. Ze staan wel bol van corruptie, burgeroorlogen, volkerenmoorden, maar dat is maar een klein detail. Trouwens, ik vraag me af of er in die landen een vorm van sociale zekerheid bestaat waarvan de kleurlingen hier volop kunnen gebruik maken.

Als ik onze dierbare Vlaamse pers mag geloven, stel ik vast dat ik als 79-jarige thans leef in een land met diversiteit-dictatuur, transgender-dictatuur, holebi-dictatuur, klimaat-dictatuur, fiets-dictatuur, anti-christendom-dictatuur, anti-Vlaamse erfgoed-dictatuur, binnen enkele jaren islam-dictatuur (ramadan en Suikerfeest scoren heel goed in de media, Pasen iets minder). Spijtig dat er momenteel geen Vlaams dagblad bestaat met Pallieterke-geest, dat de zaken eerlijk voorstelt.

Roland Vanermen - H aasrode

Pallieterke, Het zou kunnen dat de betogingen tegen racisme met hun vernielingen en diefstallen het racisme eerder in de hand werken dan verminderen. Hoe moeten die winkeliers zich tegenover dat betogende crapuul voelen wanneer de vensters van hun winkels ingegooid en hun winkels geplunderd worden? En hulpverleners en brandweerlui die gemolesteerd worden?

Opruiende toespraken. Tegen het blanke Westen natuurlijk, terwijl nog ergere mistoestanden op veel grotere schaal in de rest van de wereld bestaan, moorden gepleegd worden, mensen jaren opgesloten worden omdat ze hun mening uiten. En niemand ligt daar wakker van of betoogt daartegen. En onze politie, die nog amper mag of durft tussen komen! Politici die laf in hun schelp kruipen en meehuilen met de wolven!

D. Bauwens – Erps-Kwerps

KLANTVRIENDELIJKHEID NMBS Pallieterke, Als gepensioneerde kan men voordelig met de trein rijden, maar pas na 9 uur. Dit om te vermijden dat op de spitsuren de trein volloopt met gepensioneerden. De jongste weken en nu nog deze week rijden de treinen nog steeds zo goed als leeg. Ik neem een ticket om 8.45 uur. De man aan het loket verwittigt me zeer nadrukkelijk niet op te stappen voor 9 u. Doe ik.We zaten met 2 in de wagon. Zeer plichtsgetrouw personeel en dat is al jaren zo.

Paul D’H aese - Boechout

Kruisende woorden oplossing 1217

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E F G H I J K L

G E S T R O O M L I J N D R E P R E S S

I

E X

I

E

O N R U S T X E T S X N N X A C T E E R X P P X

BOYCOT CHINA Pallieterke, Met belangstelling las ik in uw nr. 22 van 4 juni het artikel over China. Daarin geeft u in een kadertje aan dat er maar één verstandige reactie zou moeten zijn op de Chinese heerschappij: boycotten. Ik kan u daar volkomen in bijtreden.

Brief van Flupke

Gelukwensen Beste Pallieter, Ik houd eraan om u, ter gelegenheid van uw 75ste verjaardag van uw blad, geluk te wensen met deze verwezenlijking. Het is niet uit de grond van mijn hart, want al te dikwijls word ik en mijn omgeving niet in het allerbeste daglicht in uw kolommen opgevoerd.

Maar bij zo een gelegenheid als deze verjaardag maak ik van mijn hart een steen.

Ik wil in mijn gelukwensen al uw medewerkers betrekken, want het moet toch een helse job zijn om elke week uw blad te vullen met niet alledaagse mededelingen. Als ik zeg alle medewerkers, dan moet ik toch een onderscheid maken met betrekking tot de persoon van een zekere R(D)ebels. Hij schrijft ook in de boekskes en geeft zich uit voor een royalty-watcher. Niet dat ik elke dag mijn Facebookpagina of mijn Twitteraccount open, maar ik meen toch dat bovengenoemd personage mijn persoon en mensen van mijn familie in een slecht daglicht meent te moeten plaatsen. Zo meen ik te weten dat hij een schrijfsel uit zijn klavier gewrongen heeft dat handelt over mijn vader. Ik weet dat die geen heilige is/was, maar hij moet mijn vader ook niet zo hard aanpakken.

Enfin, de royale groeten uit La(e)ken van uw koning, Hare Majesteit de koningin, de kroonprinses en de ganse sibbe.

Flupke van België

KROKODILLENTRANEN Pallieterke, Nederland, Oostenrijk, Denemarken en Zweden (alias de zuinige vier) zijn niet enthousiast over het Frans-Duits coronaherstelplan. Het lokt bij Peter De Roover (N-VA) alvast de volgende reactie uit: “Toch droeve vaststelling dat België in dergelijk overleg niet betrokken wordt. Niet onterecht gezien als slippendrager van Parijs.

Vlaanderens socio-economische plaats is bij voormelde groep.” Einde citaat. Mag ik laten opmerken dat N-VA in de regering-Michel (MR) er toe heeft bijgedragen Vlaanderen stevig te verankeren in België. En er is meer: ook het Marrakeshpact werd in eerste instantie gesteund. Toen de peilingen wezen op onvrede bij de kiezer, zette N-VA volens nolens (to late) een bocht in om proberen electorale schade te voorkomen.

Thomas Boyle - Zaventem

TENTOONSTELLING 75 JAAR ’T PALLIETERKE Naar aanleiding van onze verjaardag, liep er een bescheiden tentoonstelling in het Bormshuis. Aan de hand van 75 voorkaften van ’t Pallieterke krijgt u een mooi overzicht van de evolutie van ons blad.

Normaal zou de tentoonstelling eindigen op 30 mei, maar toen kwam plots Covid-19 roet in het eten gooien. Daarom werd beslist om de tentoonstelling te verlengen tot 31 juli 2020.

Conform de huidige Coronamaatregelen kan een bezoek aan onze tentoonstelling enkel op afspraak. Dit kan op dinsdag en woensdag van 14u tot 17u en op zaterdag van 10u tot 16u. Afspreken kan via tel: 03 238 33 99 of www.bormshuis.org.

Adres: Volkstraat 30 – 2000 Antwerpen

Hotels en en Hotels restaurants waar Hotels en restaurants restaurants waar Vlamingen thuis zijn zijn waar Vlamingen Vlamingen thuis Verliefd op de dezijn natuur-? thuis Verliefd op natuur-?

Kom ze ze eens eens proev proeven te Achouffe-!

Kom

HOTEL HOTEL

DeAchouffe keuken is enkel hotelgasten 19 - open 6666voor Houffalize Te bereiken via Namen, Marche, Laroche richting Houffalize (afslag Nadrin) of via Luik Wij zijn vlamingen

Tel. 061-28 81 82 - Fax 061-28 90 82 www.lespine.be (Wij zijn Nederlandstalig-!)

Tel. 061-28 81 82

Heerlijk aan aan de de kust kust nu! nu!

Heerlijk

HOTEL DIE DIE PRINCE PRINCE HOTEL

zal u u extra extra verwennen. verwennen. zal Albert I-Wandeling I-Wandeling 41-42 41-42 -- OOSTENDE OOSTENDE Albert Tel. 059-70 059-70 65 65 07 07 Tel.

ABSURDISTAN

Denkhygiëne De prijs van de plezantste gaat deze week naar BYAR of “Belgian Youth Against Racism”, organisator van de BLM-activiteiten vorig weekeinde. BYAR betreurt dat in Antwerpen een deel betogers het einde van hun activiteit gekaapt heeft, maar verklaart in een en dezelfde adem mee de boetes van de kapers te willen betalen.

Zoek op: Januskop.

Straffe taal Een nieuwe ster rijst aan het BV-firmament: Sandrine Moponami. De dame die vorige week op de radio verkondigde dat vreedzame protesten niets oplossen. De dame die vorige zondag aan Assita Kanko zei dat een zwarte nooit racist kan zijn. Ze had een overeindstaande komediante kunnen zijn!

Sluikreclame Tot vorige zondag wist hier te lande geen kat - of het moest Lee zijn - wie Primrose Ntumba is. Bij haar BLM-optreden in het Journaal vorig weekend in naam van… - ja, van wie? - werd ze aangekondigd als parlementair medewerkster. Een beetje autoriteitsverlening is natuurlijk nooit weg. De openbare omroep vergat wel haar partij, de s.pa, daaraan toe te voegen. Die (s)linkse VRT toch!

Rijk gelijk De (blanke) echtgenoot van Serena Williams verlaat de raad van bestuur van zijn bedrijf Reddit en wil uitdrukkelijk worden opgevolgd door iemand die zwart is. Het wordt wat gênant hoe mensen met heel veel geld zich als moraalridder beginnen op te werpen. Ach ja, ze zijn nu ontwaakt.

Woke.

RIP Tot ons verdriet zijn de blanken in Vlaanderen sinds kort gedeporteerd of uitgeroeid. Ten minste, als we de VRT mogen geloven. Want daar heeft men het constant over “witten”. Of hoe taalgebruik heel ideologisch kan zijn.

Uitspraak En toen liet het Grondwettelijk Hof, weliswaar zonder Zakia Khattabi, weten dat een hoofddoekenverbod niet per se onwettig is. Sindsdien slapen wij een pak beter.

Foortoestanden Ook in Catalonië en Spanje herneemt het leven stilaan een wat gewonere gang. In het proces tegen het gewezen hoofd van de Catalaanse politie wordt ook de draad weer opgenomen en nu vraagt men, als de aanklacht “rebellie” geen stand zou houden en er van een celstraf geen sprake kan zijn, om desnoods een alternatieve straf uit te spreken voor “ongehoorzaamheid”. Trucjes van de foor, noemen ze dat bij ons. Met excuus aan de veelgeplaagde foorkramers.

Het alternatief Nu we al zo lang onze wekelijkse klimaatmarsen moeten missen, kunnen we enkel hopen dat BLM ons regelmatig op een alternatief zal vergasten, zoals vorig weekend. We zouden pas ongerust worden wanneer de linkerzijde niet meer te horen was.

Iets met kaars en bril Eind mei liet Josep Borrell, de zgn. Hoge Vertegenwoordiger voor Buitenlands Beleid van de Europese Unie, aan China weten dat het de autonomie van Hongkong moest eerbiedigen volgens het principe “één land, twee systemen”. Van de Spaansgezinde Catalaan Borrell verwachten dat hij dat ook op zijn thuissituatie zou toepassen, is waarschijnlijk 87 bruggen over de Ebro te ver.

(R)Evolutie In de berichtgeving van onze openbare zender werd meegedeeld dat aan de manifestatie in Brussel vorige zondag werd deelgenomen door “mensen van alle leeftijden, genders en huidskleuren”. Zie, zo snel gaat het: geslachten zijn bij de VRT al afgeschaft. En geaardheden zijn ze verge-

D E K K E N D X G A A S V E E X N T X K R A A L E L

L E X A O X

I

R R

I

S T O R M T R O E P X N T X O X E I

N S

I

I

E R K O E K

D E R X S T E E

N E X L O V E N X

J

X N

G E R E C E N S E E R D

Een lezersbrief insturen?

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.

n

Boeken

11 JUNI 2020

Het heilige schorremorrie Leopold I rolde de republiek. Ondanks een dappere, slimme en intellectueel sterke stroming van radicalen, revolutionairen en republikeinen met strijdbladen, populaire banketten en banden met buitenlandse gelijkgezinde bannelingen in België. Van 1830 tot 1850 waren zij luidruchtig, en na twintig jaar winterslaap bleek dat ‘het heilige canaille’, aldus een tijdgenoot, vanaf 1870 de groei van het socialisme en de christendemocratie inspireerde.

Waarom is België in 1830 geen republiek geworden? Met deze rebelse zin opent Els Witte haar nieuwe en opnieuw essentiële geschiedenisboek, na haar studie van 2014 over het orangisme, over het land aan Maas en Schelde. Waar de meeste historici voor het grote publiek grijze muizen blijven, slaagt Witte erin om na een geslaagde academische carrière aan de VUB, onder meer als rector, voor een tweede maal in geen tien jaar het denken over het vaderland te voorzien van nieuwe fundamenten. Het bekende gezegde is dat de geschiedenis wordt geschreven door de overwinnaars. Ook hier.

Jonge republikeinen Was er een republikeinse voorhoede in dit land, een invloedrijke laag van radicalen, gesteund door vrijzinnigen, journalisten, Franse bannelingen in België, Poolse revolutionairen op de vlucht, met in de rug Europese omwentelingen (denk aan de opflakkering van anti-royalistische, anti-conservatieve opstanden)? Ja, antwoordt Els Witte omstandig en als vernieuwer van het traditionele denken over België en zijn geboorte. Els Witte onderscheidt drie hoofdstromingen voor en in 1830: de conservatieven, de liberalen én de radicalen. Die laatsten waren overwegend republikeinen. De twee belangrijkste groepen, de conservatieven (met daarin de katholieken) en de liberalen overheersten in het jonge België en hun samengaan werd het unionisme, met het bekende motto “L’ Union fait la force”.

Nog steeds de Belgische mantra.

Weinig tot geen Belgische historici hebben aandacht voor de radicale republikeinen bij de geboorte van België, alhoewel het kwalitatief en kwantitatief om veel meer ging

dan een groupuscule. België zwijgt over zijn avant-garde van republikeinen, kinderen van de Verlichting van de achttiende eeuw. Els Witte: “De Belgische revolutie van 1830 moet mooi en triomfantelijk zijn, terwijl de radicalen juist tonen dat een revolutie hard, heftig en gewelddadig is.”

Wie zijn de strijdvaardige republikeinen?

Grotendeels zijn het mannen van nog geen vijfendertig jaar en meer dan de helft is rond de twintig. Veertigers zijn uitzonderingen en vijftigers helemaal. De jongeren worden ondersteund en ageren samen met vooruitstrevende families in de frontlijn van de Luikse en de Brabantse omwentelingen van 1790 tegen de prins-bisschop en de Oostenrijkers.

Staatsgreep van juli 1831 Jong en oud kunnen klagen dat de Belgische revolutie van hen ‘gestolen’ werd. De radicalen voerden extreem oppositie in het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden tegen Willem I, met een gewelddadige gezagswissel in 1830 en de strijd tegen het leger van de Oranjevorst tot gevolg. Nadien wordt deze omwenteling geconsolideerd door de doctrinaire liberalen, behoudende katholieken en de conservatieve adel, met medewerking van ‘collaborateurs’, voormalige revolutionaire en radicale opstandelingen zoals daar zijn de Brouckère, Van de Weyer, Van Meenen en Rogier. In april-juni 1831 willen de radicalen een staat in de staat oprichten, maar zij slagen er niet in om de regering van de regent (wie koning of staatshoofd zou worden lag in de balans) omver te werpen. De staatsgreep van juli 1831 is een totale mislukking door gebrek aan voorbereiding, aan eensgezinde leiders en aan een daadkrachtige aanhang. Het momen-

tum van de revolutie na de revolutie verwasemt. De ‘gestolen revolutie’ is deels te wijten aan het amateurisme van de radicalen.

Gebrek aan samenhang in de jaren 1830 blijft een constante van het radicale gedachtegoed en sub-groepjes bestrijden mekaar heftig. De conservatieve pers jubelt bij het etaleren van de radicale verdeeldheid over het geloof, het eigendomsrecht, de klassenstrijd, de overheidstussenkomsten, de nationalisaties, de vrije liefde. De radicalen lukken opnieuw niet in het behalen van hun oogmerken in 1848 als in Europa een nieuwe golf opwelt van revolutionaire en sociale vernieuwing. Tot vandaag leeft de overtuiging dat België in dat jaar een vreedzaam eiland was temidden van een woelige zee. Niemand minder dan een halfgod onder de Belgische historici, Jan Dhondt (1915-1972), die generaties geschiedkundigen vormde in Gent, ziet het zo. Dat beeld, ook bezongen door de aarts-Belgische Henri Pirenne, strookt niet met de gebeurtenissen, zo bewijst Els Witte. Waarom slaagde de revolutie in 1830 en niet meer in 1848, ondanks telkens een opstandig potentieel? In 1830 zijn liberale beginselen geïntroduceerd, en later opgenomen in de grondwet, waarvoor in andere landen nog moest gevochten worden. Die strijd is dus eerder gestreden, aldus Witte, en 1848 was minder noodzakelijk als een volgende revolutionaire etappe. De machtsstructuren in 1848 waren bovendien op zowat alle terreinen nadelig voor de republikeinen.

En de Vlamingen?

Daar komt bij dat de conservatieven actief strijden tegen de radicalen. In Brussel, Gent, Verviers, Luik en Namen tellen de radicale clubs elk een duizendtal leden. Hun banketten, die een privékarakter hadden en door de overheid minder makkelijk verboden konden worden, lokken hoge aantallen deelnemers voor de spijs en drank en de radicale toespraken. In 1848-1849 onthoofden de behoudsgezinden echter deze radicalen en hun leiders verdwijnen in een Belgisch Alcatraz, het fa-

Het Andere Amerika Het Aards Paradijs verdween na de zondeval, maar de droom om het te herstellen is onverwoestbaar. Hij inspireert de dagen en de nachten van linkse en rechtse militanten en leidt tot gedichten, pamfletten, manifesten en boeken.

“Het Andere Amerika” van Monika Triest is een recent voorbeeld van intelligent politiek heimwee. en juichen in de tuin bij een kampvuur, betogen tegen de Vietnamoorlog, brunchen met Belgische wafels, dromen van een sociaaldemocratisch Amerika met de verheffing van zwarten, homo’s en vrouwen. “Het andere Amerika” is een leerzame nostalgietrip naar, en met, de gezellinnen en gezellen van de idealen van weleer. Idealen die opnieuw politieke munt worden door de strijd tegen Donald Trump.

Links Amerika

Triest is de vlijtige auteur, op haar 79, van een analyse van het historische linkse Amerika, met bruggetjes naar de, door haar en haar progressieve ‘sisters en brothers’ zeer verhoopte, val van de Republikeinse Zonnekoning, Donald Trump. Monika Triest is een Vlaamse intellectuele om u tegen te zeggen en weet waar zij over schrijft. Zij doceerde in de jaren zestig, met haar toenmalige echtgenoot Ludo Abicht, aan het Antioch College in Ohio, een brandhaard van vooruitstrevend Amerika, en leefde bij de campus in een ‘open house’ waar alle leuke dingen van het ‘brainy’ hippiedom samen kwamen: debatteren tot de ochtend in de lucht hing, dansen

Monika Triest is zeer geschikt voor de beschrijving van links Amerika. De meeste Vlamingen in de VS zijn studenten of ondernemers, en een progressieve docent met veldervaring is een zeldzaam kruid. Tussen het schrijven van het boek en vandaag is de politieke situatie gekanteld naar een coma van de socialiserende Democratische kandidaten ten voordele van Joe Biden als tegenstander in de herfst van president Trump. Bernie Sanders en Elisabeth Warren hebben jongelui en het kleine Amerikaanse links opgewarmd, hoop gegeven, maar hun impact is verwasemd. Sanders heeft snel zijn steun toegezegd aan Joe Biden. Hoe corona de positie van de zittende president zal beïnvloeden, is wichelroedematerie.

Antioch College was een van de campussen die niet wachtte op de burgerrechtenbeweging om deel te nemen aan het grote publieke debat over democratie, socialisme en communisme, aldus Triest. Martin Luther King sprak daar een afstudeerspeech uit voor de studenten en de oud-studenten, onder wie zijn echtgenote Coretta Scott.

Triest geeft in het boek het woord aan drie personen, de ankerpunten. Michael

15

meuze fort op de rotsen van Hoei. En de Vlamingen en de allerprilste Vlaamse Beweging?

Op de radicale republikeinen oefent het flamingantisme een zekere aantrekkingskracht uit. Sommige republikeinen ijverden al sinds 1830 voor de taal-culturele rechten van de Nederlandstaligen en Lucien Jottrand werkte na de omwenteling samen met flaminganten.

Hij is in 1849 aanwezig op het eerste Nederlandse congres, waarna hij een ijverige Vlamingenvriend wordt. Als enkele jaren later de vereniging Vlamingen Vooruit! wordt gesticht, sluiten bekende radicalen zich daarbij aan.

De ULB-professoren Altmeyer en Tiberghien, net zoals de socialisten Haeck, Defré en Demeur zijn voorbeelden.

Els Witte is met haar “Belgische Republikeinen” een vernieuwer. Veel lof komt haar toe.

FRANS CROLS “Belgische Republikeinen, 1830-1850”, Els Witte, uitg. Polis 2020, 431 blz., prijs: 27,5 euro. ISBN 978 946 3105 07 1

Schriftvervalsing?

duikt op in het hoofdstuk “The Red Scare” (het rode gevaar), James in het hoofdstuk “Racism is the issue of our time” (racisme is hét thema van onze dagen), en ten slotte Jane in het hoofdstuk “We are half the People” (wij zijn de helft van het volk). Deze menselijke besprenkeling wisselt verfrissend met de beschreven geschiedenis van de vooruitstrevende Yankees. Af en toe wordt er nog samen gezongen, komen liederen van Pete Seeger (We Shall Overcome - ook gekend van de strijd om Leuven Vlaams) en Woody Guthrie (This Land is Your Land) de tekst versterken.

Brief aan de President Socialisten en communisten ontbreken/ontbraken niet in de VS. Evenmin als politiek actieve joden. Bernie Sanders ter linkerzijde en Michael Bloomberg ter rechterzijde bewijzen dat in de huidige kiescampagne. Ook dat wordt met relevante feiten aangehaald door de schrijfster. Even passeert de topjournalist I.F. Stone van Stone’s Weekly, een links en reclamevrij onderzoeksblad, dat voor Mark Grammens diende als rolmodel voor zijn Journaal.

Monika Triest is gelukkig niet uitgerust voor debatten op Facebook en Twitter. Haar “Brief aan de President”, waarin zij Trump de les spelt, is fatsoenlijk van stijl en argumenten en eindigt met “respectvolle” groeten, alhoewel zij de man dient te haten als linkse ras-intellectueel.

“Het Andere Amerika” is een uitstekende geheugensteun voor het begrijpen van de Amerikaanse geschiedenis van de voorbije halve eeuw. Merkwaardig voor dit niet-academische boek is het notenapparaat van 16 bladzijden. Triest is een boeiende vrouw en een goede schrijfster.

FRANS CROLS Monika Triest, “Het Andere Amerika”, Uitgeverij Vrijdag, 2020, 211 blz., 22,50 euro, ISBN 978 946 0018 69 5

We komen nog even terug op het reisje van prins Joachim naar Cordoba, twee weken geleden. Zoals iedereen weet, moet iedereen een goede reden hebben om een niet-essentiële verplaatsing naar het buitenland te mogen doen. Daarvoor dient een document ingevuld, het “Certificate proving the need to cross the border”.

Zonder zo’n document geraak je niet voorbij de douane en politie in Zaventem.

Prins Joachim beschikte blijkbaar over zo’n document. Maar het certificaat was aangevraagd door een bedrijf (in Spanje) van zijn aanstaande schoonmoeder. Alleen, prins Joachim is helemaal geen werknemer van dat bedrijf. Hij is consultant bij een Zuid-Afrikaanse firma. Is er dan sprake van schriftvervalsing? Voor premier Wilmès is het alvast “case closed”. Zo gaat dat met blauw bloed in België.

Op zijn gezicht Ook in Amsterdam was er vorige week een grote bijeenkomst tegen racisme.

Een van de sprekers was de zwarte rapper Akwasi. Die maakte het zo bont in zijn toespraak dat hij al verschillende klachten aan zijn been heeft. Deze uitspraak lokte het meest reactie op, we citeren Akwasi: “Op het moment dat ik een Zwarte Piet tegenkom in november, trap ik hem hoogstpersoonlijk op zijn gezicht.” Groot gejuich bij de duizenden aanwezigen op de Dam. Net zoals zijn andere volzinnen: “Fuck the police!” en “Motherfucking Zwarte Piet die straks weer naar zijn hoerenmoeder gaat.”

Het Openbaar Ministerie (OM) in Amsterdam heeft aangekondigd dat het de strafbaarheid gaat onderzoeken van de door Akwasi gedane uitspraken tijdens het Black Lives Matter-protest. U kan de volledige toespraak terugvinden op YouTube, tik Akwasi en De Dam in de zoekmachine en u vindt het filmpje terug. We dienen u wel te waarschuwen: de kans is reëel dat u na het bekijken van het filmpje een volbloed racist bent geworden.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

11 JUNI 2020

Het gebroken been van Heylens Het was al een tijdje geleden dat ik Georges Heylens nog was tegengekomen.

Dat hij niet aanwezig was op de begrafenis van Robby Rensenbrink was verrassend. Het is niet zijn gewoonte om de uitvaart van een oude ploegmaat links te laten liggen.

Toen Kessler naar Brussel kwam in 1971, hield de Duitser na een moeizaam seizoensbegin grote kuis in de verdediging van paars-wit. Vaste waarden zoals Jean Plaskie en Julien Kialunda moesten baan ruimen voor jongere spelers zoals Hugo Broos, Jos Volders en mezelf. Van de oude garde mocht alleen Heylens als rechtsachter aan boord blijven.

Als Georges zijn been niet had gebroken tijdens de finale van de beker van België in 1973 tegen Standard, dan had mijn loopbaan er waarschijnlijk ook heel anders uitgezien.

Want in plaats van op mijn gemakje ‘laatste man’ te spelen, mocht ik nu als rechtsachter mijn flank afdweilen. De dokters gokten op drie maanden non-actief, maar uiteindelijk is het nooit meer goedgekomen met die breuk.

Hij verging van de pijn op training, maar hij verstopte het. Ondertussen was Urbain Braems trainer geworden van Anderlecht. Hoe is dat afgelopen? Georges lacht.

Helft loon kwijt “Ik moet wel zeggen dat ik tijdens mijn revalidatie weinig tot geen steun heb gekregen van Braems. Dat wist ik op voorhand, want het heeft nooit zo goed geklikt tussen ons. Hij stond nu niet meteen vol ongeduld te wachten op mijn terugkomst.”

En het bestuur van Anderlecht?

“Ik had juist bijgetekend en had nog een

contract van twee jaar. Mijn salaris bedroeg toen omgerekend 1.250 euro per maand, plus premies. Niemand weet wat ik je nu ga vertellen! In oktober riep de voorzitter, Constant Vanden Stock, mij in zijn bureau. Hij zei: ‘Georges, het is stilletjes aan tijd dat je opnieuw begint te trainen met de eerste ploeg, want anders moet ik je contract herbekijken.’

Ik stond perplex. Een maand nadien was het toch zo ver zeker. Ik heb de helft van mijn loon mogen inleveren!”

Later heb je nog een probleem gehad met Philippe Collin.

“Toen ik nog trainer was van Rijsel, kreeg ik onverwacht een telefoontje van Philippe Collin, de neef van Constant. Hij vroeg mij of ik interesse had de leiding te nemen van hun ‘centre de Formation’ in Neerpede. We spraken af in het Novotel in Cannes. Het was een paasweekend. Collin had een paar vrienden meegebracht, maar er was een probleem. Er werd niet over Neerpede gesproken. Collin was steeds op stap met zijn vrienden. Ik heb die mensen zelfs nooit gezien! Vergaderen werd er niet gedaan. Ik was het beu en ben maandagmorgen naar huis gereden. Zoiets noem ik een gebrek aan respect!”

Ik stond weeral perplex...

Gille Van Binst Voormalig topvoetballer

1218

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A

“Ik ben een racist, maar…”

Bij De Standaard weten ze het. Bij De Morgen weten ze het en bij Knack kom je er pas in na een DNA-test die aantoont dat je er genetisch bent van doordrongen: we zijn allemaal racisten. Geen paniek, racisme in de 21ste eeuw is een chronische aandoening. Je kan er perfect mee leven. Je moet het natuurlijk wel onder controle houden door een vorm van permanente boetedoening.

Vandaar deze korte handleiding over hoe u met uw aangeboren racisme moet omgaan.

De gekleurde medemens is slachtoffer, u bent dader. Probeer die rollen nooit om te draaien. Willen we dat afspreken?

1) U bent ‘wit’

4) U bent een hypocriete pummel

Het woordje ‘blank’ moet de prullenmand in. Als u dit over zichzelf denkt, kroont u zichzelf tot de koning van de schepping en dat moet maar eens afgelopen zijn, vuile witte! Ik weet het, u heeft het zo geleerd sinds u maar drie appels groot was. Dat doet niets meer te zake. Afstand doen van het woordje ‘blank’ is de basis van schuldbesef.

Laat het onmiddellijk ook aan vrienden en kennissen weten dat u voortaan als ‘wit’ wil worden aangesproken. Is er een mens van kleur in de buurt, roep dan liever een keer te veel dan te weinig: “Ik ben wit. Ik ben wit.

Ik heb een grote, koloniale witte pit.”

Je hebt tegenwoordig van die ‘witten’ die vinden dat het verwijderen van standbeelden van Leopold II een goede zet zou zijn.

Tenslotte was de mens niet zo heel erg netjes in zijn Congo. U vindt dit slag mensen zowat overal, maar vooral op de goed menende linkse petities. Dat is een goed begin, maar tegelijk is het ook een smerige, lage truc waarmee u de arme zwarte alweer zand in de ogen wil strooien. Met het verwijderen van die standbeelden, probeert u namelijk bewijsmateriaal te verwijderen om zo uw zieltje wit te wassen. Dat heeft de ware racismekenner meteen door. De kritische lezer heeft inmiddels opgemerkt dat hij niet goed kan doen. Niet door de standbeelden te laten staan én niet door ze weg te halen. Dat heeft u goed begrepen: u kan niet goed doen, u bent wit. Zo moeilijk is dat niet.

2) Fobie is fout

B C

Wanneer u door een medemens met kleur wordt overvallen, in elkaar geslagen of uitgescholden en u hierdoor een zekere voorzichtigheid ontwikkelt voor die medemens, dan is dat een uiting van racisme en intolerantie. Het heet een ‘fobie’ en is net zo erg als iedere andere vorm van discriminatie. Diep van binnen weet u uiteraard dat de huidskleur de mens niet bepaalt, maar toch neemt uw aangeboren racisme het even over. Dat is ook van toepassing als de betrokken persoon dweept met Heilige teksten die de moord op u en uw gezin aanbevelen. Gewoon even flink zijn en niet flauw doen. Slechts 39 procent vindt dat soort teksten belangrijker dan de Belgische wetgeving.

D E F G H

3) U bent Leopold

I J K L HORIZONTAAL

VERTICAAL

A. Voorwerp gebruikt bij elektronische betalingen B. Modehuis van Edouard Vermeulen -

Engelse titel C. Non-figuratief - Getal om de viscositeit

van olie uit te drukken D. Knaagdier - Overzicht van

onderwerpen in een boek E. Senior - Familienaam van de actrice

die grote bekendheid verwierf door

‘Basic Instict’ - Oppervlaktemaat F. Spaanse rivier - Kerkelijke getijdengebeden G. Golfterm - Beteuterd - Dansfeest H. Vervoermiddel - Godgeleerdheid I. Regeringszetel in Moskou - Internet

landcode voor Mauritanië J. Munteenheid van het voormalige

Joegoslavië - Ergens in de tijd K. Dopingmiddel in de sport Italiaanse basilicumsaus - Dat is L. Arctische tandwalvis - Indirecte route

1. Zich verbijten 2. Eetbare plantenstengels met een

zure smaak - Interprofessioneel akkoord 3. Maakt een kunstwerk Muzieknoot - Maak een geluid als

een varken 4. Aanwijzend vnw. - Secundair

onderwijs - Brandgang 5. Oprijlaan - Gids in de Himalaya 6. Naamloos - Oude lengtemaat 7. Mechels ‘doe-centrum’ voor

wetenschap en technologie 8. Grondstof voor textiel - Chinese

lengtemaat - Internetlandcode

voor Togo 9. Argon - Beoefenaar van de staathuishoudkunde 10. In dat geval 11. Een beetje bang en onzeker 12. Telwoord

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1217 VINDT U OP BLZ. 14

‘De fobie’ is een discriminatievorm die alleen bij witten bestaat. Technisch gezien zou u kunnen redeneren dat zwarte medemensen ook een fobie hebben wanneer ze u proberen te overladen met alle zonden van Leopold II. Tenslotte is de man al 110 jaar dood en hebt u echt geen uitstaans met die haatbaard. Weet dan: zo werkt het niet.

Wat er ook gebeurt, u bent Leopold II. U had net zo goed zelf die handjes kunnen afkappen. En dat bewijst u iedere dag door hartstochtelijk standbeelden voor de man op te richten. Stop daar nu eens eindelijk mee!

5) Ik ben een racist maar…

Wit zijn is aangeboren, racisme is genetisch daarmee verbonden. Maar het kan nog erger. Heteroseksueel en man zijn, zijn verzwarende omstandigheden in een toch al niet rooskleurige positie. Is dit op u van toepassing? Dan strekt het tot aanbeveling dat u voortaan iedere zin begint met: “Ik ben een vrouwmishandelende, geprivilegieerde racist. Maar…” Waarna u uw ongetwijfeld racistische stelling kan poneren. Op die manier geeft u toehoorders de mogelijkheid om u te negeren of uw idee binnen het discriminerend kader dat u net geschetst heeft toch een plaatsje te geven.

Wees daar dan dankbaar voor.

6) Doe boete…

U kan wit zijn nooit goedmaken. Begin er niet aan, probeer het niet. Het onvergeeflijke maak je niet goed. Maar u kan wel boete doen. Waarom niet? Creëer een welvaartstaat waar mensenrechten worden gerespecteerd en iedereen gelijke kansen krijgt om u de huid vol te schelden.

Succes!

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be