't Pallieterke van 18 juni 2020

76ste jaargang • nummer 24 • donderdag 18 juni 2020

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,50

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

“Uit Michel I stappen door Marrakesh in de hoop zo te cashen, was een stommiteit” Voormalig ‘eerste burger van Vlaanderen’ Jan Peumans (NVA) trok zich onlangs terug uit de actieve politiek om aan zijn doctoraat te werken. Met Bruno De Wever als promotor onderzoekt hij het Limburgse Vlaams-Nationalisme sinds de Tweede Wereldoorlog. We spraken hem over zijn geschiedenis in de N-VA en de toekomst van de partij. “Mijn vader zei altijd dat als iets in ‘t Pallieterke staat, het ook klopt”, zegt Peumans.

Lees het volledige interview met Jan Peumans (N-VA) op blz. 11.

Nooit meer Urbanus op De Afspraak Geen aflevering van De Afspraak of er wordt wat gezeverd over racisme, discriminatie, fakenews,… Zelden wordt eens iemand van de rechterzijde uitgenodigd, tenzij die persoon tot de partijpolitiek hoort. ‘Gewone’ stemmen die kritisch zijn voor links komen zelden aan bod.

Voorbije maandag zat komiek Urbanus in het panel. En wat horen we hem zeggen: “Het valt toch wel op dat als mensen met een migratie-achtergrond slachtoffer zijn van geweld of discriminatie, dan wordt die migratie-achtergrond duidelijk vernoemd, maar als ze dader zijn, dan is dat heel wazig. Jullie (de VRT, nvdr) zouden daar iets aan moeten doen. Waarom is dat? Dat werkt op de mensen hun zenuwen.”

Phara de Aguirre probeerde nog een antwoord te formuleren, uiteraard nietszeggend, maar vond het toch maar best

om direct door te schakelen naar een andere studiogast.

Phara, op Wikipedia omschreven als ‘scherp interviewster’, vond het maar beter om niet in te gaan om de vraag van Urbanus. Als het onderwerp niet past in het linkse kraam, dan worden we snel wat minder scherp, zal Phara gedacht hebben.

Tja, De Afspraak is nog goed voor 80.000 kijkers. De linkse kerk van de Reyerslaan trekt steeds minder volgelingen.

En Urbanus? Die zal wel even moeten wachten op een nieuwe uitnodiging in De Afspraak…

Snel verkiezingen aub Inhoudsloos rondjes draaien. Dat hebben de socialistische partijvoorzitters Paul Magnette en Conner Rousseau de voorbije weken gedaan. Zonder enig perspectief op een federale regering schuiven ze de hete aardappel van de formatie nu door naar premier Sophie Wilmès. Dat wordt evenmin iets. Het vat is af. Het is ‘op’ in de Wetstraat. Eigenlijk al minstens tien jaar, niet alleen door de kloof tussen politieke partijen, maar ook door interne spanningen. Tijd voor verkiezingen dus.

We zijn goed 10 jaar na de verkiezingen van 13 juni 2010. Drie jaar eerder had de kiezer al afgerekend met het paarse malgoverno, in 2010 zijn de traditionele partijen aan de beurt. Toch in Vlaanderen.

De N-VA behaalt een klinkende verkiezingsoverwinning. In het decennium daarop strompelde men van formatie naar formatie. Op die tien jaar tijd was er hoop en al zeven jaar lang een federale regering met volheid van bevoegdheden. Het bewijs dat het vat af is. Dat we nu al in de situatie zitten die Robert Houben, de laatste unitaire voorzitter van CVP/ PSC, voorspelde: ooit komt de dag dat er geen federale regering meer kan worden gevormd. Dat is sinds de verkiezingen van 26 mei 2019 echt wel duidelijk geworden.

De zwaarste crisis - op vlak van gezondheid, maar ook economisch - in honderd jaar is niet voldoende om partijen met uiteenlopende visies samen te brengen. De socialistische voorzitters Conner Rousseau en Paul Magnette hebben de voorbije weken weinig anders gedaan dan rondjes gedraaid. Ze proberen de hete aardappel nu door te schuiven naar premier Sophie Wilmès (MR). Die wil zich niet verbranden en dus draait de carrousel maar verder.

Eigenlijk is er maar één optie: verkiezingen. Niet dat die veel zullen oplossen, maar het is altijd beter dan ter plaatse trappelen. De gespannen verhoudingen tussen de Vlaamse rechtse meerderheid en de Franstalige linkse meerderheid zullen dezelfde blijven of nog versterken. En dat zal ook binnen de partijen een aantal zaken op scherp zetten. Want dat er geen doorbraak komt op federaal vlak, heeft ook te maken met interne partijspanningen.

De gauchistische dictatuur binnen de PS PS-voorzitter Paul Magnette wordt door zijn Franstalige collega’s wel eens vergeleken met een tekenfilmfiguur. Namelijk de jakhals of coyote in de Road Runner-tekenfilmserie – miep miep - die hopeloos probeert een vogel te vangen, maar steevast over de eigen voeten en valstrikken struikelt.

Tijdens de pogingen om een federale regering te vormen is het niet anders. De ene keer wil Magnette geen paars-geel met N-VA, een dag later wil hij het wel. Nadat de N-VA een aantal steunmaatregelen van de superkern niet goedkeurt, polst hij opnieuw naar een regering met de groenen en zonder N-VA. Men krijgt er geen vat meer op.

En dan gaat het nog niet om de inhoud, maar enkel over de mogelijke coalities. Vlaamse journalisten die in de bubbel van de Wetstraat zitten, trekken zich dan tevergeefs op aan het ene of andere signaal van Magnette. Terwijl de man gewoon geen enkele bewegingsvrijheid heeft. In maart werd een noodregering met de N-VA afgeschoten door de Franstalige vleugel van de socialistische vakbond. Met de nieuwe voorzitter Thierry Bodson evolueert het ABVV/FGTB weliswaar in meer wallingantische richting, maar wordt het syndicaat nog linkser. En binnen zijn eigen partij zegt de Brusselse gauchistische afdeling elke dag tien keer njet tegen een regering met de N-VA. Is er dan geen enkele journalist die op basis hiervan besluit dat verkiezingen de enige uitweg zijn?

De groene Khmers onder leiding van Almaci en Calvo Bij de PS heerst de dictatuur van de basis, bij Groen is het de dictatuur van de top. Meyrem Almaci en Kristof Calvo, vastgeklikt aan Ecolo, blijven hopen op een paars-groene coalitie samen met CD&V. Wie daar niet in meegaat, wordt onmiddellijk monddood gemaakt. Zoals Vlaams fractieleider Björn Rzoska, die zowaar pleitte voor een regering van socialisten, groenen, CD&V en…

N-VA. Van Rzoska is bekend dat hij de partijkoers van Almaci niet echt smaakt. De relatie met Ecolo is voor hem van ondergeschikt belang. Maar het voorstel van Rzoska verdween onmiddellijk in de prullenmand. De groene Khmers van de partijtop hadden gesproken. Bovendien kreeg de jongerenafdeling van de partij nog eens het bevel om zich publiekelijk van Rzoska te distantiëren. Leuke boel daar, bij de groenen.

Almaci en Calvo hopen natuurlijk dat ze via een zogenaamde Vivaldi-coalitie een radicaal-links regeerakkoord kunnen sluiten.

Meesurfen op de golf van de klimaatbetogingen hadden ze in 2019 geprobeerd, maar dat lukte niet echt. Nu haakt Groen (en ook Ecolo) het karretje vast aan de extreemlinkse agitatie en beeldenstorm tegen de vermeende racistische westerlingen. Of hoe de ‘verbinders’ de grootste voorstanders van polarisatie zijn.

De chantage van de linkerzijde van Open Vld Dat is niet anders bij de linkerflank van Open Vld onder leiding van Bart Somers. Onder het mom van ‘verbinding’ en ‘solidariteit’ wil de Mechelaar in Vlaanderen een politiek-correcte dictatuur installeren. Daarin geholpen door Sihame el Kaouakibi, een groene passionara die verdwaald is geraakt bij de liberalen. Er was het verhaal van de praktijktesten tegen discriminatie op de arbeids- en huurmarkt die Somers aan de gemeenten probeerde op te dringen. Er was de groep van experts die als een soort van communistische volkscommissarissen de lokale besturen zouden begeleiden bij de beeldenstorm tegen monumenten die herinneren aan het kolonialisme. Dit links-liberale discours polariseert meer dan goed is. Ook binnen de Vlaamse regering. Somers heeft er blijkbaar plezier in om keet te schoppen. Hij test minister-president Jan Jambon (NVA), die een zwakke indruk maakt.

En hij probeert ook partijvoorzitter Egbert Lachaert, die verkozen is dankzij de donkerblauwe achterban, te chanteren. Open Vld wordt opnieuw een krabbenmand. Wie wil daarmee federaal regeren? Zeker nu de Vlaamse liberalen zich in een soort van unitaire nostalgie én uit lijfsbehoud hebben vastgeklikt aan de Franstalige MR. Onder leiding van het ongeleide projectiel Georges-Louis Bouchez, die door niemand nog ernstig wordt genomen.

Als men dergelijk politiek slagveld aanschouwt, kan een stembusslag enkel een verademing zijn.

2

Actueel

18 JUNI 2020

Vergeten racisme

Zo’n 55 jaar geleden, meer bepaald op 30 mei 1965, werden 31 missionarissen vermoord in Buta, een stad in het noorden van Congo. Het zou het spreekwoordelijke orgelpunt zijn van een hele lange reeks van executies.

Uitvoerders van deze daad waren de Simba’s, een groep opstandelingen uit de provincies Kivu en Orientale. De Simba’s – Swahili voor ‘Leeuwen’ - werden geleid door Christophe Gbenye en Gaston Soumialot, leden van de marxistische Mouvement National Congolais (MNL) dat steun kreeg van de Sovjet-Unie en Cuba. De Simba’s kwamen in opstand in 1964 en konden op korte termijn heel oostelijk Congo veroveren met als sluitstuk de inname van Stanleystad op 5 augustus. Tijdens hun veroveringstocht werden duizenden tegenstanders – ook Congolezen – vermoord. Er werd geplunderd en verkracht. Westerlingen waren daarbij vooral waardevol als gijzelaar. Bij de verovering van Stanleystad werden naar schatting een 3.000 mensen vermoord. Eind november zouden nog eens 10 paters en een 16-tal zusters beestachtig vermoord worden in Stanleystad. De Simba’s waren immers zenuwachtig geworden door de komst van Belgische para’s. Ook elders steeg de zenuwachtigheid; in Wamba werden 24 mensen waaronder een 8-tal paters vermoord en verminkt. In Bafwasende werden 7 paters vermoord. In Watsa werden de lijken gevonden van 38 vermoorde westerlingen. Eind mei 1965 was de opstand van de Simba’s zo goed als bedwongen. Maar voor de 31 missionarissen in Buta kwamen de Belgische para’s te laat.

Daarna zou pas de echte plundering beginnen van Congo, onder leiding van generaal Mobutu, leider van het Armée Nationale Congolaise, en met steun van het Belgische – hoofdzakelijk francofone – establishment. De rest van de geschiedenis kennen we.

Bovenstaande geschiedenis bewijst dat ook zwarten zich racistisch kunnen gedragen, waarbij de slachtoffers blanken zijn. Maar het kan nog racistischer. In 1994 – zolang is het weeral geleden – werden naar schatting zo’n 500.000 Tutsi’s vermoord door Hutu’s. We maken even abstractie van de redenen waarom beide zwarte stammen elkaar te lijf gingen, feit is dat daders en slachtoffers donkergetint waren. Niet Hart boven Hard, maar Zwart boven Zwart.

Wat stoort in heel het verhaal van George Floyd is de snelheid waarmee de betrokken politieagenten aan de schandpaal werden genageld. Zonder veel boe of ba werden ze ontslagen en werden hun foto’s publiekelijk via de sociale media verspreid.

“Geen compassie met racisten”, zegt links.

Maar ook deze agenten verdienen het recht op verdediging.

De maatschappij is aan het verruwen. Voor het eerst in de geschiedenis van dit weekblad kreeg een medewerker doodsbedreigingen via facebook. Ook Filip Brusselmans, parlementslid van het Vlaams Belang, kreeg de voorbije weken meerdere doodsbedreigingen.

De Simba’s van toen heten vandaag Antifa’s.

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

5G opent snelweg voor spionage en sabotage U kent ongetwijfeld de luddieten: de mensen die tegen elke (technologische) vooruitgang zijn. Dat is dom. Even dom is elke technologische vooruitgang zonder kritische analyse te omarmen. Vandaag wordt er stevig gediscussieerd over 5G. Zo was er op woensdag 10 juni in de Kamercommissie voor Economie, Consumentenbescherming en Digitale agenda een vergadering.

Een van de vraagstellers was Erik Gilissen (Vlaams Belang): “Voor onze economie is 5G natuurlijk een belangrijke mijlpaal. De draadloze, digitale samenleving groeit met rasse schreden, met meer data en de benodigde bandbreedte tot gevolg. De zelfrijdende auto’s zullen 5G nodig hebben. Allerlei sectoren kunnen 5G gebruiken, ook de gezondheidszorg, om realtime medische informatie en dergelijke door te sturen. 5G is toch wel belangrijk voor onze samenleving, voor onze economie. We mogen een eventuele impact op de volksgezondheid echter niet zomaar aan de kant schuiven. (...) Zal er verder onderzoek uitgevoerd worden naar een eventuele impact van de 5G-straling op de volksgezondheid en de natuur op korte en lange termijn?”

studies tonen heel duidelijk aan dat er geen enkele impact is op de volksgezondheid.”

Volgens de minister mag ons land de overgang naar 5G niet missen. “Onze maatschappij, onze burgers en onze bedrijven, hebben er nood aan dat 5G wordt uitgerold.

Wij moeten op dat vlak koploper worden in Europa om ervoor te zorgen dat burgers en bedrijven ervan kunnen profiteren, dat innovatie zich kan ontwikkelen en dat wij die trein echt niet missen.”

... maar wel sabotage en spionage Er is wel een ander probleem.

De Backer: “Bij 5G worden we ook

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41, 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

Abonnement buitenland:

3 maanden: 6 maanden: 1 jaar: Steunabo 1 jaar:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

32,50 euro 65,00 euro 130,00 euro 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter 1945-1955: Hoofdredacteur 1955-2000: Hoofdredacteur 2000-2010: Hoofdredacteur 2010-heden: Verantw. uitgever:

Bruno de Winter Jan Nuyts Leo Custers Karl Van Camp Karl Van Camp

THIERRY DEBELS

Geen gezondheidsprobleem...

Minister De Backer: “Als federaal minister heb ik geen bevoegdheid over de stralingsnormen, want dat is een regionale materie, maar ik heb daar natuurlijk wel een opinie over als minister en als wetenschapper. In de afgelopen 30 jaar zijn heel wat studies gedaan naar verschillende vormen van straling - in essentie is 5G trouwens niet anders dan 2G, 3G of 4G - en alle

ECONOMISCHE ZAKEN

België wordt economisch een Zuid-Europees land De coronacrisis heeft zoals verwacht zware gevolgen voor de overheidsfinanciën. De totale overheidsuitgaven lopen op tot meer dan 60 procent van het bbp. Ondertussen blijft de restregering Wilmès II het geld uitgeven. Op die manier glijdt België weg richting Zuid-Europese probleemlanden. En wordt Vlaanderen meegezogen in deze negatieve spiraal.

met andere uitdagingen geconfronteerd, bijvoorbeeld inzake de beveiliging van het netwerk. Dankzij de analyses die de afgelopen maanden door het BIPT (Belgisch Instituut voor Postdiensten en Telecommunicatie) zijn gemaakt, is er vooruitgang geboekt in dat veiligheidsdossier.” Dat zal nodig zijn, aangezien de Nederlandse inlichtingendienst AIVD waarschuwt voor spionage en sabotage via 5G van de Chinezen (zie een voorgaand ‘t Pallieterke).

5G brengt kortom geen gezondheidsrisico met zich mee, maar wel een veiligheidsrisico. Via 5G worden zelfsturende wagens mogelijk.

Een hacker toonde eerder aan dat hij een wagen van op afstand kan manipuleren. En toen was er nog geen 5G. Met 5G wordt dat nog een stuk makkelijker. De waarschuwing van de AIVD in de wind slaan zou dom zijn.

Toen de Europese Commissie haar nieuwste herstelplan voorlegde voor het post-coronatijdperk was de Belgische federale regering enthousiast. Er werd 750 miljard euro extra vrijgemaakt voor subsidies en leningen om de economische schok van de pandemie op te vangen.

Samen met vroegere steunmaatregelen van de Europese Commissie en het expansieve geldbeleid van de Europese Centrale Bank (ECB) worden er nu al totale bedragen in de economieën gepompt die in de biljoenen euro’s (duizenden miljarden dus) gaan. Trouw aan de traditie als pro-Europees land liet regering-Wilmès II weten bereid te zijn de steunmaatregelen te financieren of er borg voor te staan. De redenering is dus dat België tot de Noord-Europese landen behoort die de zogenaamde Club Med-landen (Spanje, Italië, Portugal, Griekenland,…) te hulp moeten snellen.

Dat is gezien de economische situatie hier een wel zeer optimistisch uitgangspunt. Meer en meer cijfers wijzen erop dat België richting Zuid-Europese landen aan het kantelen is. En dat het op termijn eerder zelf geld nodig heeft dan dat het zal bijdragen tot het herstel van andere landen. Het ergste is dat Vlaanderen als motor van de Belgische economie in deze negatieve

draaikolk dreigt te worden meegezogen. Terwijl Vlaanderen op zich zeker zijn plaats heeft bij de noordelijke landen.

Sinterklaaspolitiek Wat maakt dat België een probleemland wordt? Ten eerste is er de aanhoudende sinterklaaspolitiek van de federale regering-Wilmès II, gesteund door andere partijen om de superkern te vormen die volmachten heeft toegekend aan de federale ploeg. Tal van maatregelen, zoals het uitstel van betaling van belastingen, zijn terecht. Maar andere financiële injecties en steunmaatregelen, zoals de railpass voor iedereen of financieren door de overheid van arbeidsduurvermindering in bedrijven, roepen vragen op. De N-VA had dan ook groot gelijk om de laatste reeks maatregelen niet te steunen.

Cijfers van de Nationale Bank tonen aan dat er dringend een einde moet komen aan de uitgaventsunami. De eerste golf van uitgaven voor steunmaatregelen was een juiste keuze, zo stelt gouverneur Pierre Wunsch. Maar nu is het geld op voor nieuwe cadeautjes. Het begrotingstekort loopt op van 1,9 procent van het bbp in 2019 tot 10,6 procent dit jaar. De staatsschuld stijgt van bijna 100 procent van het bbp naar 118

procent. De totale overheidsuitgaven gaan van 52 procent van het bbp naar meer dan 60 procent. Dit is ongezien. De financiering van deze uitgaven wordt zeer moeilijk, want door de economische stilstand zijn de inkomsten ook stilgevallen.

Regering moet handelen België heeft net als vele andere landen het voordeel dat het door de lage rente zeer goedkoop kan lenen. Maar het is de vraag of dit kan blijven duren. Eigenlijk is een doortastend federaal financieel-economisch beleid nodig om de overheidsfinanciën weer op de sporen te krijgen. Daarmee wordt getalmd. Niet alleen omwille van de politieke verdeeldheid, ook omdat de Nationale Bank na een krimp van de economie in 2020 met meer dan 13 procent een groei van meer dan 5 procent verwacht in 2021. Het begrotingstekort zou dan krimpen tot 6 procent van het bbp. Deze evolutie wekt de indruk dat het probleem zich grotendeels vanzelf zal oplossen. Een foute inschatting natuurlijk.

Indien de komende maanden blijkt dat de federale regering alles op zijn beloop laat gaan, zal de rente op de staatsschuld toenemen.

En dreigen we langzaam maar zeker af te glijden naar de landen die moeten rekenen op steunmaatregelen en financiële garanties van de EU-staten die hun rekeningen wel op orde hebben. Zoals Nederland, Duitsland, Zweden of Oostenrijk.

Lidstaten waartussen Vlaanderen een plaats heeft. België duidelijk niet.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

Actueel

18 JUNI 2020

3

De ideologische radicalisering van de multinationals In de massahysterie die volgde op de dood van George Floyd hebben vele multinationals kleur bekend. Honderden grote merken verklaarden zich op sociale media solidair met de zwarte woede, die in de praktijk meer dan een beetje werd gestuurd door extreemlinks militantisme. Sommigen spraken zelfs expliciet hun steun uit voor de radicale Black Lives Matter (BLM)-beweging.

Een van de meest bevreemdende acties kwam van Lego. De speelgoedfabrikant vroeg in een rondschrijven aan al zijn reclamebureaus om geen publiciteit meer te maken voor blokjesdozen rond thema’s als politie en, merkwaardig, brandweer. Ook de legodoos “Donut Shop” moest het ontgelden: in de VS wordt het eten van donuts geassocieerd met de politie, moet u weten.

IJsjes tegen blank racisme Ben&Jerry’s was het radicaalst: de ijsjesmaker plaatste op de webstek van zijn hoofdzetel de boodschap “De blanke heerschappij moet ontmanteld worden”. Het kon de slogan van het ANC of de Black Panthers geweest zijn. Wie gaat winkelen bij Carrefour, Colruyt of Delhaize zal het ijs van Ben&Jerry’s misschien al gekocht hebben, waarschijnlijk zonder te weten dat dit bedrijf een lange geschiedenis van links activisme heeft.

Twee jaar geleden steunde het bijvoorbeeld de acties voor verblijfsrecht van 9000 Afghaanse ‘vluchtelingen’ in Zweden. Ben&Jerry’s is al in 2000 opgekocht door voedingsgigant Unilever, maar die vindt het best dat het politiek activisme wordt verdergezet.

Lego en Ben&Jerry’s zijn niet de enigen die tonen dat achter een sympathiek imago een agenda van politiek activisme kan schuilgaan. Disney stopte zijn sponsoring van het actualiteitenprogramma “Tucker Carlson Tonight” nadat Carlson had geargumenteerd dat het vandalisme en het geweld van BLM niet echt begaan is met zwarte levens.

Je zit heel dicht bij regelrechte censuur.

HBO schrapte de film “Gone with the Wind” wegens racistisch. Netflix verbande de serie “Little Britain” en creëerde, tussen actie, drama en komedie, een aparte categorie “Black Lives Matter”. Apple, Facebook, Coka Cola, Nike, YouTube en Uber hebben geld gegeven aan allerlei bewegingen en initiatieven die opkomen voor zwart Amerika.

Airbnb, Spanx en Microsoft doneren rechtsstreeks aan BLM, de wraak-racistische beweging die betrokken is bij zoveel geweld en plunderingen.

Woke Het is verleidelijk te denken dat deze grote bedrijven gewoon met de stroom meedrijven. Je onderschat dan hoe “woke” (de nieuwe, extremere vorm van politieke correctheid) de elites zijn geworden. Dat geldt niet alleen voor de academische en culturele elites die we gemakkelijk associëren met linkse opinies die ingaan tegen de opvattingen van de gewone man.

Ook de leiders en topkaders in de economische wereld gaan steeds meer tot de enclaves van dat politiek dogmatisme behoren.

In The Spectator maant Ste-phen Daisly deze week de conservatieve lezers van zijn blad aan om de bedrijfswereld niet meer als vriend te beschouwen:“De regerende corporatieve ethiek staat links van de bevolking omdat dit nu eenmaal de politieke ideeën van de elites zijn. Op de hoogste verdieping van het bedrijfsgebouw staan ras, gender en linkse eco-politiek dagelijks op de agenda. Zolang de bedrijfstaks laag staat en de vakbonden zwak, vertonen de CEO’ s geen affiniteit voor conservatisme of conservatieve zaken.”

Dissidente opinies komen in de Amerikaanse bedrijfswereld gemakkelijk in problemen. Bij ons is de keten nauwelijks bekend, maar Chicken-fil-A veroverde onlangs de derde plaats op de restaurantmarkt van de VS, na McDonalds en Starbucks (dat net besloot dat de kledingcode voor het personeel niet geldt voor mensen die truitjes van BLM willen dragen). Het bedrijf is in handen van mensen met een christelijke overtuiging en het sponsorde ook christelijk geïnspireerde verenigingen.

Daarover ontstond vorig jaar veel heisa, toen bleek dat twee van die verenigingen, waaronder het Leger des Heils, het traditionele huwelijk tussen man en vrouw verdedigen. Chicken-fil-A hield lang stand tegen een campagne van militante homo’s, lesbiennes en transgenders - in het Britse Reading werd zelfs de vestigingsvergunning van het restaurant geweigerd -, maar plooide dan toch in november.

Het bedrijf stopt zijn steun aan de christelijke verenigingen en zal voortaan geld geven aan organisaties die opkomen voor homo’s en transgenders.

Als het regent in New York...

De ideologisering van de bedrijfswereld is op dit moment vooral nog een Algelsaksisch fenomeen. Ben&Jerry’s België heeft bijvoorbeeld de radicale boodschap van de hoofdzetel niet gedeeld (hoewel je best eens nadenkt over de bestemming van je geld als je dat merk koopt). Er is voorlopig geen gevaar dat IJsboerke hier campagne gaat voeren om een einde te maken aan de ‘blanke heerschappij’.

Als het regent in New York, druppelt het echter in Brussel. Alle hogergenoemde bedrijven zijn ook actief in Europa en brengen hun bedrijfscultuur mee, samen met de producten die de stempel van hun opvattingen dragen.

Belgische bedrijven lieten zich trouwens ook al verleiden tot deelname in de cultuuroorlogen: in 2016 tekenden Dreamland en Studio 100 mee het “Pietenpact” tot uitbanning van de echte Zwarte Piet.

Heel wat grote bedrijven vertonen activistische trekjes als het over klimaatpolitiek gaat. Het Duitse Zalando lanceerde vorig jaar een ‘genderneutrale’ kledinglijn en voerde campagne tegen genderstereotypes die een “obstakel voor diversiteit en vrijheid” zijn.

De Atlantische Oceaan is een klein beekje als het over culturele trends gaat. We zagen hoe gemakkelijk de ideologische hysterie van de jongste weken oversloeg van de VS naar Europa. Er bestaat bij mij weinig twijfel dat de veralgemeende cultuuroorlog op ons afkomt.

JURGEN CEDER COLUMNIST

BRIEFJE AAN BART SOMERS

Op hol geslagen Mijnheer de samenlever, Het gebeurde vorige week in het dorpje Meers, Nederlands Limburg. Een borstbeeld van kapelaan Berix dat in 1956 werd onthuld, werd bij nacht door dappere en moedige ‘onbekenden’ volgekliederd met blauwe verf.

De opgehitste linkse horden die dezer dagen beeldenstormend door onze gewesten trekken, hadden vastgesteld dat het om een blanke man uit het verleden ging en die dan nog priester was van een kerk die in die tijd nog “zilverpapier voor de negertjes” verzamelde. In 2020 wordt dat gehonoreerd met verf of omvertrekking of vernieling. Wat de maatschappijhervormende criminelen niet schenen te weten, was dat de brave kapelaan tijdens de Tweede Wereldoorlog - toen uw grootvader aan de kant van de bezetter stond, mocht gij het vergeten zijn - zeer actief was in het verzet en dat uiteindelijk moest bekopen met zijn leven, want hij stierf in 1945 na uitputting in het concentratiekamp Bergen-Belsen. Na zijn dood werd er in Heerlen nog een straat naar hem genoemd en kreeg een scoutsgroep ook zijn naam. U weet wel, die scoutsbeweging van wie de stichter zijn beeld vorige week in Groot-Brittannië ook al moest verdwijnen onder druk van het linkse gepeupel. “Niemand heeft groter liefde dan hij die zijn leven geeft voor zijn vrienden”, staat er ook op het gevandaliseerde monumentje in Meers. Het is bekend dat Joden, communisten en socialisten daar bij kapelaan Berix toe behoorden. Mooi is dat… Van uw ‘vrienden’ anno 2020 moet ge het hebben…

Ik vertel u dit verhaal omdat ook gij meer dan de indruk geeft behoorlijk door te slaan.

Behept als gij zijt door een irreëel geloof in een nergens bestaande harmonieuze multiculturele samenleving, gaat gij nu zelfs zover om een begeleidingscommissie samen te stellen van ‘experten’ om steden en gemeenten te adviseren bij het hernoemen van straten en pleinen, en bij het al dan niet verwijderen van standbeelden en andere monumenten. Een inquisitiecommissie wordt op pad gestuurd om het multiculturele dogma en de obligate negatieve visie over kolonialisme in goede banen te leiden. En daar bovenop zet gij uw voet dwars om toch praktijktesten bij verhuren en solliciteren in te voeren, ook al naamt gij daar eerst collegiaal in de Vlaamse regering afstand van. Wat niet via Vlaanderen kan, zult gij dan via de gemeenten laten gebeuren. En daarmee ondergraaft gij uw eigen regering met een ongeziene brutaliteit.

Gij zijt dus zo behept en doordrongen van uw grote gelijk dat gij niets en niemand ontziend uw wil doorzet. “Het draagvlak, het momentum en de maatschappelijke betrokkenheid zijn te groot om het niet te doen”, zo legt gij uit. Excuseer, Bart?! Het draagvlak? Wilt gij de verkiezingsuitslag misschien nog eens goed bekijken, of telt die niet als u die niet goed uitkomt? Het momentum? Is dat zo wanneer een opgehitste massa dwingend en zonder nuance geweld gaat plegen en verwoestend komaf maakt met onze geschiedenis, hoe kritisch, maar sereen we die ook moeten bekijken? De maatschappelijke betrokkenheid? Van wie, Bart, van wie?

Van die vele ‘kansengroepen’ die openlijk verklaren in Vlaanderen nauwelijks effectieve uitsluiting aan den lijve te ondervinden, maar dat toch willen uitvergroten als zij daar gemanipuleerd toe aangezet worden?

Gij lijkt wel een onversneden cultuurmarxist te zijn geworden waarvan Antifa’s, PVDA’ers,

groenen en gewone roden nog veel van kunnen leren. Dat gij ‘en passant’ en zonder scrupules meer dan 800.000 Vlaamse kiezers die het niét met u eens zijn uitsluit, permanent beledigt, met de vinger wijst en politiek veroordeelt, vindt gij niet meer dan normaal.

Beseft gij goed, mijnheer de multiculturele, dat gij door uw strapatsen, uw eigenzinnigheid en uw kortzichtigheid de boel alleen nog maar meer op scherp zet en de polarisering alleen nog maar groter maakt? Wat gij doet, is de mensen nog meer uit elkaar drijven en de mensen met verschillende visies op mens en samenleving - mag het nog, ja? - voedsel geven om zich nog onverzettelijker te gaan ingraven in hun grote gelijk. De maatschappelijke groepen worden tegen elkaar geplaatst en de politieke kloven geraken steeds minder overbrugd. Is dat samenleven en verbinden, mijnheer de grootinquisiteur? Zijt gij bang van een grondig, maar degelijk maatschappelijk debat met uw tegenstanders? Het lijkt wel zo, want gij scheldt hen liever verrot. À propos, hebt gij u al verontschuldigd voor uw grootvader en formeel afstand van hem genomen? En voor uw vader, die als parlementslid opviel voor zijn fervente inzet voor amnestie voor oud-collaborateurs en repressieslachtoffers? Zijn hun foto’s al verwijderd uit de familiealbums? Gij weet dat ik hiermee overdrijf.

Maar ik wil dit alleen maar eens plaatsen tegen de waan van de dag, die gevoed wordt door verdwazing, domheid en kwaadwilligheid. Dat gij meeheult met die trends zonder zin voor nuance en met zoveel rancune tegenover zoveel andersdenkende Vlamingen, kan er bij mij echt niet in. Misschien kan de kapelaan van Meers u tot rust en inzicht brengen. Hij nam het immers ook op voor hen die zijn kerk verfoeiden. En als scoutsaalmoezenier was hij niet alleen een man van God, maar ook een man van “be prepaired”. Dat had hij van Baden Powell geleerd, de generaal uit het Britse koloniale leger die honderdduizenden jongeren sociaal geïnspireerd heeft met een wereldomvattende broederschap.

4

Actueel

18 JUNI 2020

BLM is ook voor het genuanceerde midden een probleem Sinds de dood van George Floyd trekt er een beeldenstorm door de Westerse wereld: cultuurmarxistisch zaad dat generaties lang is ingezaaid, ontkiemt voor onze ogen. Blanken worden gezien als ‘vertegenwoordigers van witheid’. Niet meer als individuele zielen, maar - hoe marxistisch - als producten van maatschappelijke machtsverhoudingen. De aanduiding ‘mensen van kleur’ is geen inclusieve aanduiding.

Het suggereert dat blanke mensen kleurloos zijn, het heeft een bijklank van steriliteit en eendimensionaliteit.

De Black Lives Matter-protesten maken wrok los rondom impliciet racisme op de arbeidsmarkt. Een bekende met zeer genuanceerde maatschappelijke opvattingen, worstelt met zijn aannamebeleid. Ondergetekende zou zelf redeneren: vraag de sollicitanten een opdracht uit te voeren en laat desnoods de naam weg. Kies het resultaat dat jij het beste acht - dan hoef je jezelf nooit af te vragen of je mogelijk bevooroordeeld bent geweest in je aanwerving.

Maar deze benadering blijkt te simpel. Want wat nu als je iemand binnenhaalt die zich mettertijd aangetrokken voelt tot de Black Lives Matter-beweging? Zo vroeg de bekende zich af.

“Die persoon hangt dan mogelijk activistische posters op en begint gesprekken over institutioneel racisme.

En als ik zeg, dit vertoog hoort niet thuis op deze werkvloer, dan ben ík een racist in de ogen van die werknemer. Voordat ik het weet wordt ik te kijk gesteld in activistische groepen op sociale media.” De maatschappelijke situatie dwingt deze bekende om hier rekening mee te houden wanneer hij de kandidaten voor zich heeft. Ongewild wordt hij dit vertoog ingetrokken en in het bijbehorende perspectief is hij altijd een dader.

Nooit neutraal Je kunt zeggen: “Politiek hoort niet thuis op het werk - de werkvloer moet neutraal zijn.” Dit loopt echter stuk op het feit dat ieder facet van het leven, waaronder huidskleur, is gepolitiseerd door identiteitspolitiek. De huidige teamleden van deze bekende hebben

allemaal een vergelijkbare middenklasse-achtergrond: ze bekijken ongeveer dezelfde programma’s en hebben grofweg dezelfde humor. In zijn ogen is deze werkcultuur ‘neutraal’.

Maar de demografische fragmentatie van West-Europa in etnisch-culturele enclaves - feitelijk stammen - betekent dat deze werkcultuur in de ogen van de ander, van de nieuwkomer, niet neutraal is. Wie een migratieachtergrond heeft, ervaart deze werkcultuur als een exponent van blanke machtsverhoudingen en niet als een neutrale werksfeer. Als je wordt geconditioneerd om het leven waar te nemen via de lens van je ras, dan wordt elke tegenslag een uiting van racisme.

Deze gepolariseerde maatschappelijke situatie op cultureel en etnisch vlak manifesteert zich tegen de achtergrond van sociaaleconomische machtsverschuivingen. De middenklasse vangt stevige klappen op van zowel de coronacrisis als de globalisering. Wat sociale mobiliteit betreft, worden netwerkjes belangrijker om sociaal te kunnen stijgen. Waar de stabiliserende factor van de middenklasse wegvalt, bepalen de flanken het debat. Links thematiseert institutioneel racisme en de klimaat-Apocalyps, rechts agendeert de oorlog tegen de Westerse cultuur en de demografische, vaak islamitische bevolkingsverandering. De mainstream partijen hebben hier vage, niet-doortastende verhalen over, maar dit houdt daadwerkelijk veel burgers bezig. Daardoor zullen de flanken het debat beheersen, terwijl het centrum verkruimelt.

S.L.

Citaat van de week > Gerolf Annemans (VB)

Koning Filip en de beladen kroon

UIT DE WETSTRAAT Papieren Pilatus Natuurlijk werd eerste minister Wilmès donderdag stevig aangepakt over de betoging van de 10.000 antiracisten, gewelddadige keetschoppers en plunderaars de zondag voordien in Brussel. Vooral haar houding ten aanzien van de Brusselse burgemeester Close en haar minister van Binnenlandse Zaken De Crem werd ernstig in vraag gesteld. Uit alles bleek dat ze een papieren regeringsleidster is die gewoonweg geen fluit te zeggen heeft, laat staan enig gezag heeft. Ze kwam immers niet verder dan te zeggen dat het allemaal niet kan en dat er gezocht wordt naar formules van alternatieve manifestaties en ‘veilige oplossingen’. Alsof de extreemlinkse lieverdjes van PVDA, Groen en sp.a zich daar ook maar iets van zullen aantrekken. En er zou ook een juridische taskforce opgericht zijn om de geweldplegers te identificeren. Op de koop toe kwam ze er nog even bijvertellen dat “de tuchtregeling voor burgemeesters die het ministerieel (corona-)besluit niet respecteren, een regionale bevoegdheid is”… Als men zijn handen kan wassen in onschuld, dan is plots de zo verfoeide “regionalisering” welgekomen en is er geen roep tot “herfederaliseren”.

Zelfs de Open Vld…

“We gaan toch niet democratisch doen, zeker?”

Het mandaat van de bestuursleden van UNIA - het zogenaamde ‘gelijke kansencentrum’ dat zegt tegen elke discriminatie te zijn - loopt in februari af. Het Vlaams Parlement levert vier leden in die raad. Zoals bij tal van raden, gebeurt die aanduiding volgens het principe van de getalsterkte in het Vlaams Parlement en past men om dat te berekenen het zogenaamde systeem D’Hondt toe.

Dat is objectief en geldt voor iedereen op elk moment. Dat zou voor N-VA twee zitjes opleveren, voor het VB één en ook eentje voor CD&V. Nooit eerder was dat een probleem, maar nu wel, want Els Keytsman, de leidende politiek correcte agitprop van UNIA, kan daar niet mee leven: “Gaan we een extreemrechtse partij echt een zitje geven?” Daarom pleit ze voor een ‘à la carte’-aanpassing van de spelregels. Want, zegt ze nog: “De leden moeten deskundig en onafhankelijk zijn en worden aangeduid via een transparante procedure en na een ruime bevraging.”

Het is bekend hoezeer een dergelijke werkwijze nooit waterdicht is en bloot kan staan aan manipulatie en subjectiviteit. Alles is dus goed om de gebruikelijke democratische afspraken in het Vlaams Parlement nu opzij te schuiven om uiteindelijk te vermijden dat een al te kritische stem tot de raad van bestuur toetreedt. Wat bijvoorbeeld wél kan in de raad van bestuur van de staatsomroep, die toch ook niet de reputatie heeft objectief te zijn, kan dus voor Keytsman niet in UNIA. Net UNIA zou boven alle partijen, strekkingen en politiek gekrakeel moeten staan.

Gerolf Annemans vatte heel dit doorzichtige manoeuvre dan ook sarcastisch, maar treffend samen: “We gaan Vlaams Belang toch niet opnemen zeg, wat denken ze wel, we gaan toch niet democratisch doen zeker?” Als het Vlaams Parlement hierop gaat toegeven, dan is het democratische hek wel echt van de dam.

Het oordeel over heel de zaak van Jean-Marie Dedecker, Peter De Roover (N-VA) en Dries Van Langenhove (VB) liet zoals verwacht aan duidelijkheid niets te wensen over. Maar ook Tim Vandenput van Open Vld was onverwacht snoeihard: “De afspraken van de Nationale Veiligheidsraad zijn niet nagekomen, het ministerieel besluit is niet gevolgd en we weten nu ook dat de minister-president van Brussel geen tuchtprocedure zal opstarten. Als de minister-president en de burgemeester de wet niet kunnen toepassen, dan meen ik dat het tijd is dat ze hun conclusies trekken.

Wat de betogers betreft, als er binnen een paar weken een opflakkering is van de coronacrisis, dan moet men eerst vragen waar de betrokkenen op 7 juni waren. De factuur voor de behandeling van die zieken moet dan naar de stad Brussel worden gestuurd.We weten wie de relschoppers zijn en ze moeten snel bestraft worden, want hun gedrag is ontoelaatbaar. Voor mijn part moeten ze de boel helpen opkuisen.

Verder moet ook de factuur voor het herstellen van de handelszaken naar de heer Close gestuurd worden.”

Politieke pyromaan Peter De Roover (N-VA) komt wel vaker onverwacht uit de hoek. Zo kennen we hem. Zo richtte hij zich in heel dat debat over de antiracismebetoging plots rechtstreeks tot de groene fractie. Hij vroeg hen of ze ondertussen al afstand hadden genomen van hun eigen groene voorzitter Almaci, die in een tweet de dramatische gebeurtenissen in Amerika met George Floyd in verband had gebracht met het functioneren van onze ordediensten. Volgens De Roover is zoiets “het gedrag van een politieke

pyromaan dat kan geïnterpreteerd worden als een vrijgeleide om geen respect te hebben voor de politiediensten, waarvan geïnsinueerd wordt dat zij zich schuldig maken aan structureel racistisch gedrag.” Hij vond het een gebrek aan politieke verantwoordelijkheid, wat alleen maar afkeuring verdient. Waarom verbaast het ons niet dat de groene ‘moreel superieuren van de coalitie van de menselijkheid’ onbeweeglijk de lippen stijf op elkaar hielden?

Van hetzelfde laken een broek In de commissie Defensie werd de inzet van onze F16’s boven Irak en Syrië goedgekeurd. Tijdens een heuse amendementenslag bij de bespreking van het ‘voorstel van resolutie’ daarover werden herhaaldelijk amendementen ingediend door de MR, de partij van de eerste minister. Daar is natuurlijk niks mis mee, maar… het waren identieke amendementen dan de amendementen die eerder al ingediend werden door Ecolo-Groen en/of sp.a. Bij de stemmingen ontstond er algemene verbolgenheid toen ze zagen dat hun amendementen werden weggestemd en dezelfde amendementen, maar dan van de MR, werden goedgekeurd. Lacroix (PS) en de grote Oostendse Staatsman De Vriendt (Groen) reageerden furieus en krijsten dat men op de inhoud moet beoordelen en niet op de indiener. Op dat moment vroeg Annick Ponthier (VB) het woord en met enig leedvermaak verwees ze kurkdroog naar de talloze keren dat de linkerzijde op dezelfde manier telkens voorstellen van het Vlaams Belang omzeilde en het enige beoordelingscriterium de indiener was en niet de inhoud. Al naargelang het hen goed uitkomt, meten de verbinders zonder verpinken met twee maten en twee gewichten.

Loslaten Yoleen van Camp (N-VA) profileert zich de jongste tijd vaker en vaker op de dossiers die te maken hebben met asiel en migratie. Zo had ze vorige week in de plenaire vergadering een vraag voor Maggie De Block (Open Vld) over de vrijlating van illegalen uit gesloten centra tijdens de coronacrisis. Er zijn immers tegenstrijdige geluiden te horen over illegalen die al dan niet feiten tegen de openbare orde hebben gepleegd en toch zijn vrijgelaten. De Block stelt dat er zo’n illegalen zijn (die feiten hebben gepleegd), terwijl haar diensten het tegenovergestelde beweren. Het werd dus een welles-nietes-spelletje. En dan betokkelde De Block bewust de morele snaar om de aandacht af te leiden. Zo zei ze aan Van Camp het te betreuren dat deze altijd sprak over “loslaten” en “loslatingen”: “Ik heb het daar moeilijk mee omdat het om mensen gaat.” Yoleen moest daar eens goed mee lachen, want ze verwees naar een zeer recent verslag van de bevoegde commissie waar de zaak ook al eens ter sprake kwam en citeerde daaruit een letterlijke zin van De Block waarin die het zelf had over “loslating”. Maggie gaf geen krimp meer en keek stuurs voor zich uit, zoals al zo vaak de jongste tijd…

Actueel

18 JUNI 2020

In Vlaanderen staan helaas geen kranen van melk en honing Het enigszins zakelijk en nuchter becommentariëren van de “lopende zaken” van de voorbije politieke week is lastig. Centraal stond het debat over discriminatie. Zo begint Bart Eeckhout, hoofdredacteur van De Morgen, zijn jongste artikel (13 juni) met een verhaaltje aan een schoolpoort waar een dame hem vertelt dat ze op de woningmarkt geen “wat gerieflijker appartement” vindt. En jawel hoor, “haar Marokkaanse naam sluit vele deuren.”

Dat kan zijn, maar is dat alleen het droeve lot van Marokkanen? Op de woonmarkt is het verre van “alle slagen vuur”. Dan zou de hamvraag moeten zijn: heeft een verhuurder nog het recht om zelf te beslissen over zijn eigendom? Is een pikorde meteen racistisch, en zo ja wanneer wel, wanneer niet?

Eeckhout is ervan overtuigd dat veel mensen met migratieroots “een persoonlijk verhaal hebben over discriminatie of racistische bejegening”. Dat zullen veel mensen van rechts erkennen en betreuren. Maar de terechte vraag om dat te proberen beperken verliest alle kracht als men met hitsigheid en onzinnige veralgemeningen reageert op die voorvallen.

Woonmarkt Het Vlaams Parlement heeft daar een paar jaar geleden en nu onlangs weer al ellenlang over vergaderd en hoorzittingen over georganiseerd. Weinig verrassend: in de verslaggeving en analyses ging veel meer aandacht naar progressieve stemmen als professor Pieter-Paul Verhaeghe (VUB), Unia (Diversiteitsonderzoek) en het Vlaams huurdersplatform, dan naar andere stemmen zoals die van De Verenigde Eigenaars, of professor Matthias Storme.

Door die vaak eenzijdige duiding over het probleem voelen veel eigenaars zich vaak geculpabiliseerd. Ook zij hebben hun argumenten in een belangrijk debat over de be-

stemming van bijna een half miljoen wooneenheden op de privé-markt.

Is het evident dat bij een verhuring in dalende lijn voorrang wordt verleend aan familie, bekende buurt- of dorpsgenoten, leeftijdsgenoten, mensen die voldoende goed Nederlands spreken, Vlamingen, mensen met een job, enz.? In welke mate mag rekening worden gehouden met zaken als sociale status, gezinssituatie, solvabiliteit, enz… Hierover zijn al afspraken gemaakt, maar ze zijn chaotisch en omstreden.

Welk criterium is voor links aanvaardbaar?

In welke mate zijn praktijktesten en “positieve discriminatie” voor rechts aanvaardbaar? Het debat steekt weer de kop op.

Wie op zoek gaat naar een wijze middenweg moet erop toezien dat het evenwicht wordt bewaard. Dat niet alleen een meer totalitair denkende voorhoede van progressieven in instellingen en media de lijnen uitzet.

Bart Somers (Open Vld) en zijn opstandige partijgenote Sihame El Kaouakibi hebben een mening. Maar ze zijn hyperkinetisch, met de medewerking van een groot deel van het opinieapparaat. Maar er zijn er ook andere.

Arbeidsmarkt

VLAAMS PARLEMENT Racisme Je zou zeggen dat het de hoogste tijd wordt om in reces te gaan. De Paasvakantie is de volksvertegenwoordigers al door de neus geboord wegens corona en het lijkt er sterk op dat de dames en heren overspannen beginnen te raken. Zo was de plenaire woensdagbijeenkomst een eindeloze marteling zowel naar lengte als naar inhoud. Een groot deel van de vergadering werd namelijk gewijd aan ‘racisme’. Een nogal onoverzichtelijk bakbeest van economische relance-maatregelen werd eveneens behandeld.We zullen daar op terugkomen wanneer dit zich duidelijker aftekent, maar nu dus racisme.

Het ongelukkige wedervaren in de VS van een Afro-Amerikaan met een voorts lelieblank palmares heeft ook in onze contreien aanleiding gegeven tot gezelligheidsbijeenkomsten en een politiek-correct media-offensief. Het moet zijn dat men snakte naar wat variatie op het coronamenu. In het Vlaams Parlement - steeds de vinger aan de maatschappelijke pols - is nu echt de noodtoestand uitgeroepen over de racistische kanker die ons Vlaanderen verteert. Het zal niet verwonderen dat daarbij ook de huisspecialiteit van de internationale resolutie werd opgediend, ditmaal om Trump tot de orde te roepen. Filip Dewinter (VB) merkte daarbij op - geheel in de lijn van wat wij al vaker schreven over dat internationaal gewijsvinger - dat deze Trump hier zeer van onder de indruk zal zijn.

Hysterisch Toegegeven, we dachten dat het bij enkele actua-vraagjes zou blijven over het gebeurde in Brussel en in enkele Vlaamse dorpen (waarmee, tussen haakjes gezegd, meteen alle coronabeperkingen hun gezag bij de bevolking zijn kwijtgeraakt), maar het werd uiteindelijk één hysterische zooi. Een waar feest voor het Vlaams Belang natuurlijk, voor de gebruikelijke huilebalken en voor enke-

le parlementsleden met allochtone wortels (wat eigenlijk van geen tel zou moeten zijn).

Zo was er de neofiete Sihame El Kaouakibi (Open Vld), maar of die nog ernstig kan worden genomen na het tragediebetoog dat ze afstak… Vlaanderen is zo ongeveer de hel voor allochtonen en alle andere minderheden wier zielen hier dagelijks worden vertrapt. Een Nadia Sminate (N-VA) was gelukkig wel met rede begiftigd: men moet niet het slachtoffer spelen, maar genieten van de “oneindige” kansen die Vlaanderen biedt.

Bijzonder goed op dreef was Sam Van Rooy (VB), die stelde dat we in een der minst racistische samenlevingen ter wereld leven en dat het eens moet stoppen met al die hypocriete onzin over zogenaamd racisme. Nuttiger zou zijn om het “crapuul” aan te pakken, zodat we voort kunnen met onze deftige samenleving.

Gruwel Zoals gezegd lagen tal van ideeën ter bestrijding van het racisme voor. De resolutie die Trump moest aanmanen om zijn boeltje schoon te vegen, maar ook vele dingen om Vlaanderen van gruwel te zuiveren. Vanuit Groen en sp.a werd alweer aangedrongen op het invoeren van de beruchte “praktijktests” om de discriminatie op bijvoorbeeld arbeids- en huurmarkt terug te dringen. Het is vooral de N-VA die niets van die fetisj wil weten, zodat we daar voorlopig nog van gevrijwaard zullen blijven. Waaraan echter niet te ontkomen valt, is het op te tuigen Vlaamse gelijke kansen-ding dat in de plaats moet komen van Unia. Als dat in dezelfde sfeer gaat baden als het parlementaire delirium dat we zagen, dan belooft het weinig goeds. Ook de strafrechtelijke vervolging van racisme moet worden aangewakkerd en de maatschappij in het algemeen moet worden doordrongen van antiracistisch besef. Wat daarbij kan helpen is “herinneringseducatie”, nog wat extra flauwekul voor het onderwijs erbij. Ja, het is de hoogste tijd om in reces te gaan.

Hetzelfde debat dient zich aan over discriminatie op de arbeidsmarkt, vooral bij sollicitaties. Hierover kon u al veel meer vernemen in een vorige editie van dit blad (“Discriminatie op de arbeidsmarkt: mythes en feiten”).

Ook hierover zijn politici en wetenschappers het oneens. “De Gentse hoogleraar Stijn Baert is pro, zolang de checks op sectoraal niveau gebeuren. Jan Denys van de uitzendgroep Randstad is sceptischer”, aldus De Tijd.

Zouden de meeste zelfstandigen en personeelsdiensten van grotere bedrijven echt zo venijnig omgaan met de kleur van een sollicitant? Als ze werkvolk nodig hebben allicht niet. Maar ze willen ook skippen op basis van “profielen”. Zijn die per definitie te kwader trouw?

Cruciaal in dit debat is “het al dan niet complementair zijn van migranten met de arbeidsmarkt”, weet ook Stijn Baert. Vooral het migratiebeleid in dit land negeert die problematiek. En dat weegt meer door in de praktijk.

De werkzaamheidsgraad illustreert het probleem. Die bedraagt bij allochtonen 44 procent, bij de algemene Vlaamse bevolking 75 procent. Dat valt te betreuren, maar het is de realiteit, en die heeft met discriminatie veel minder te maken dan met een onverstandig migratiebeleid.

Een groot deel van de sollicitanten botst op de criteria waaraan ze moeten voldoen. Vaak schort er iets aan de vereiste opleiding en een geschikter diploma, aan taalkennis, en andere criteria. Maar ook hier willen progressieven de toon zetten. Vaak zonder nuance en met omstreden principes als “positieve discriminatie”. Dat laatste princiep wist in veel gevallen gelijkheid en vrijheid volledig uit.

5

Ook in deze willen organisaties als Unia de norm bepalen, vaak met verouderde cijfers (in Gent bij voorbeeld, waar Unizo krachtig op reageerde). Hoe lager de lat van discriminatie wordt gelegd, hoe meer dossiers er opduiken, hoe meer middelen er in beeld komen voor de eigen winkel. Wordt het geen tijd dat die winkel eens tot op het bot wordt omgekeerd?

Ook in deze gaan veel verslaggevers meestal te rade bij radicaal linkse academici als Pieter-Jan Verhaeghe (U Gent), een verhitte fan van ‘mystery calls’. Het lijkt dan ook een beetje een raadsel waarom Bart De Wever die aanpak ook vrije baan geeft in Antwerpen. Allicht is dit een onderdeel van zijn contract met de sp.a. Nu goed, als zijn partij hiermee de excessen mee onder controle houdt, zit daar ook een positieve kant aan.

Onderwijs Hetzelfde overtrokken links activisme gooit zich al jaren zonder nuance op “achterstelling” in het onderwijs. De kloof in de onderwijsresultaten bestaat, maar ze wordt vaak uitvergroot. Bovendien is ook die resultatenkloof ten dele evident, om redenen hierboven vermeld.

Voor al wie niet oordeelt, maar meteen veroordeelt, leggen we het nog eens uit: alle demografische statistieken tonen aan hoe groot de instroom van nieuwkomers hier is. Vaak anderstalig. Vaak met jaren schoolse achterstand.

Armoede En dan is er nog een sociaal item: de armoede. Hier jongleert men met criteria zoals de fameuze armoedegrens. Wie daaronder duikt moet het met een karig budget uitzingen, dat klopt. Maar in ons land vallen werkloze nieuwkomers op zijn minst tijdelijk in het vangnet van de sociale vergoedingen. Met het leefloon worden de ergste noden gelenigd.

Is er iets fout aan de stelling dat ook armoede een bijna vanzelfsprekend gevolg is van de toenemende instroom van vaak onbemiddelde of minder geschoolde nieuwkomers?

Probeer die mensen billijk te helpen, maar beperk de onbezonnen instroom. Dat hoort bij een democratie. Die heeft geen nood aan de hyperbolen van een utopisch socialisme.

Ook in Vlaanderen staan helaas geen kranen van melk en honing. Wat veel mensen niet aanvaarden, is dat dit soort vragen en opmerkingen meteen wordt vertaald in “achterstelling”, of verwerpelijke “discriminatie”. Doe iets aan de excessen, maar wees behoedzaam met het algemeen beleid.

Wie in Vlaanderen is, zich hier aanpast aan gebruiken en conventies én beschikt over voldoende wil om iets te doen aan taalachterstand en gebrekkige scholing, krijgt mooie kansen. Met dien verstande dat onze politici de tering naar de nering moeten zetten.

ANJA PIETERS

Snuffelaars maken brokken Zouden de socialistische snuffelaars erin slagen een federale regering in gang te zetten? Een tripartite, dan nog? Magnette en Conner Rousseau bakten in hun rode oven vooral een windei.

Zo’n tripartite, samengesteld uit de drie traditionele partijen (CD&V, Open Vld en sp.a en PS, MR en CdH) zou een minderheidsregering zijn, met 71 van de 150 Kamerzetels. Ten minste vijf, maar om vlot te kunnen werken nog wat meer zetels te kort voor een meerderheid.

Dat zoiets kan, bewijzen vandaag Noorwegen, Denemarken, Spanje en Portugal. Maar in dit gespleten land staan wel wat praktische bezwaren in de weg.

Welke oppositiepartij zou die minderheid structureel steunen, als er geen boter bij de vis is? De N-VA en Vlaams Belang? Ja, zot zijn doet geen zeer, zeggen ze. Ecolo en Groen dan? Ecolo zegt al “non”. En een luxepositie voor Groen, daar zullen ze, zeker bij de Vlaamse liberalen, toch eens over nadenken als het gaat over sociaal-economische en fiscale dossiers, over migratie, veiligheid, enz.

Bij de christen-democraten ligt Hilde Crevits dwars.

En dan is er nog het communautaire addertje. De drie Vlaamse traditionele partijen zijn samen (sic) maar goed voor 33 van de 89 zetels in de Nederlandstalige taalgroep. In

2014 nog goed voor 48 procent van de stemmen, vorig jaar nog voor 38 procent.

Nog een probleem: de frictie tussen de Vlaamse en de federale regering. In Vlaanderen bestuurt vandaag de N-VA mee, de sp.a niet. Langs Franstalige kant zit de CdH noch in de Waalse en Brusselse gewestregeringen, noch in de Franse gemeenschapsregering. En de MR mocht niet meespelen in Brussel. Kunt u nog volgen?

Of Sophie Wilmès staat te trappelen om de klus te klaren voor de PS, is onwaarschijnlijk.

Bovendien zouden in de formule van de snuffelaars CD&V en Open Vld allicht één van hun drie ministers moeten inleveren. De MR, goed bedeeld in Europa met Michel en Reynders nog wat meer.

De snuffelaars zullen wat wierook krijgen in de pers. Het begon al goed bij Phara. Dat alleen al, zou een waarschuwing moeten zijn dat ze weinig kans maken om te slagen. De peiling die er allicht komende week komt, kan mogelijks nog een rol spelen, maar de kans wordt groter dat de burger in het najaar de kans krijgt om zijn gedacht te zeggen. Het wordt tijd.

A.P.

6

Binnenland

18 JUNI 2020

VB maakt coronabeleid met de grond gelijk in “Coronablunderboek” Barbara Pas en Chris Janssens, fractievoorzitters voor het VB in respectievelijk de Kamer van Volksvertegenwoordigers en het Vlaams Parlement, schreven een “Coronablunderboek” waarin zij ongenadig afrekenen met de opgestapelde blunders van de regering en de zogenaamde “superkern” van 10 partijen. Ze wijzen echter niet alleen vermanend in de richting van ‘de politiek’, maar ook naar de manke Belgische staatsstructuur die loodzwaar op de besluitvorming weegt en er zelfs een hinderpaal voor is.

Het boek is een kroniek van een reeks opeenvolgende fouten die de Belgische en de Vlaamse regeringen de voorbije maanden uit onkunde, politieke berekening en onmacht aan elkaar regen. Het is een vlot leesbaar werkstuk dat systematisch de vele zaken die we de voorbije maanden vernamen in de media helder en voorzien van commentaren en beschouwingen op een rijtje zet.

Het verhaal loopt van het minimaliseren van het risico en het gevaar in februari en maart tot het huidig en aanhoudend fiasco met de mondmaskers. Aan de hand van uitspraken, data, feiten en getuigenissen is dit boek een aanklacht tegen het beleid, waarbij vooral hoofdrolspelers als Maggie De Block (Open Vld), Wouter Beke (CD&V), eerste minister Wilmès, maar ook de politiek gekleurde viroloog Marc Van Ranst spitsroeden moeten lopen. Symbolisch voor de ongeziene en onwaarschijnlijke mondmaskersaga wordt op de kaft Maggie De Block afgebeeld met een mondmasker voor de… ogen.

Pleidooi voor homogene Vlaamse bevoegdheden De auteurs nemen het de regering in het algemeen en de bevoegde ministers in het bijzonder erg kwalijk dat zij de zaak aanvankelijk zwaar onderschat en geminimaliseerd hebben, in die mate zelfs dat zij mensen die aan de alarmbel bleven

trekken belachelijk maakten en uitscholden. Dan was er de geheimdoenerij rond de vernietigde mondmaskervoorraad, de tekorten in de beschermende kledij, de malafide bestellingen van mondmaskers, het ontbreken van testen voor patiënten en personeel, de tragiek met vele doden in de woonzorgcentra, het in de steek laten van het hardwerkende en besmettingsrisico-lopende personeel,…

Het Vlaams Belang is ervan overtuigd dat deze crisis heeft aangetoond dat het allemaal beter zou verlopen zijn indien Vlaanderen zelf het voortouw had kunnen nemen om dát te doen waar de treuzelende en onzekere federale regering de ene steek na de andere liet vallen en veel tijd verloor. De partij pleit dan ook opnieuw voor het creëren van homogene bevoegdheden voor Vlaanderen, zoals Zorgnet-Icuro dat ook al bepleitte voor de zorgbevoegdheden. Maar de partij wil ook dat de woonzorgcentra anders georganiseerd worden, in kleinere ‘leefbubbels’ bijvoorbeeld waar ouderenzorg op mensenmaat met goed georganiseerde teams de regel is.

En natuurlijk volgt er ook een stevig pleidooi voor de oprichting van een heuse parlementaire onderzoekscommissie om op het niveau van een onderzoeksrechter te kunnen aantonen wat er allemaal is misgelopen én wie daarvoor verantwoordelijk is.

De partij diende in die zin al een voorstel in de Kamer in. Het boek sluit overigens af met een indrukwekkende lijst van parlementaire initiatieven (vragen en voorstellen) in coronacontext.

Leuk om weten is dat de opbrengst van het boek integraal naar de zorgsector gaat.

KVDP Barbara Pas en Chris Janssens, “Coronablunderboek”, Uitgeverij Egmont, juni 2020, 145 blz., ISBN 978 907 8898 55 9 Prijs: 12 euro (10 euro + 2 euro verzendingskosten).

Bestellen door overschrijving op BE56 3200 0482 2788 t.n.v. Egmont of via 02 219 60 09.

Wat een bende…

De Bende-onderzoekers zijn op zoek naar een man op een foto… die wel eens heel belangrijk zou kunnen zijn. Tja, de foto was al in bezit van de onderzoekers in 1986. Hoe belangrijk de man op de foto ook is, vierendertig jaar lang werd er niets of nauwelijks iets mee gedaan.

Jarenlang is het Bende-onderzoek telkens opnieuw in de richting van extreemrechts gestuurd, al dan niet op aansturen van linkse onderzoeks(sic)journalisten zoals Walter De Bock of Hugo Gijsels.

Beiden baseerden hun bevindingen op de structuur A kent B, en B kent C, dus A kent C. Maar alle ‘onthullingen’ van deze links-activisitische journalisten, leidden op geen enkel ogenblik naar een oplossing. Als men nu op zoek gaat naar een onbekende man, dan moet men zeker niet zoeken in de richting van extreemrechts, noch in het Nederlands of Franstalig milieu.

Waarom niet? Omdat iedereen die actief was of is bij radicaalrechts, gekend is bij de Staatsveiligheid. Er is ongelooflijk veel tijd verloren door de piste richting extreemrechts te volgen en te blijven uitdiepen. Volgens mij werd die richting gevolgd als afleidingsmanoeuvre voor de echte daders. Twee jaar geleden publiceerde dit blad een dossiertje over de mogelijke connectie tussen ex-huurlingen die in Katanga hadden gevochten en

de Bende van Nijvel. Er zijn heel wat raakpunten en ook deze foto van een man in kaki-uniform, poserend met een geweer van zwaar kaliber, doet ons wederom in die richting kijken. Nu nog de speurders overtuigen…

KARL VAN CAMP

STEUN SCEPTR machtig nieuws BE39 7390 1640 4519 (BIC KREDBEBB)

BRUSSEL

Verkeerde onderwijsprioriteiten Investeren in meer plaatsen in het Nederlandstalig onderwijs in Brussel is één zaak, maar wordt het niet tijd dat men wat meer gaat investeren in degenen voor wie dit aanbod in eerste instantie gecreëerd is? Er is een standaardbenadering, die van de BRUZZ-bobo’s zeg maar. Wie echter wat meer interesse voor de eigen taalgemeenschap combineert met een historische kijk, komt uit op een andere redenering. We beginnen met het eerste, het onderwijssyllogisme.

Syllogisme 1 Maior – Brussel is een mozaïek van minderheden, erg multi-, pluri- en dergelijke, kortom het universum zoals ervaren door de BRUZZ-bobo’s. Het is een momentopname die ze van de stad maken, zonder historische kennis of diepgang, wat in deze niet onbelangrijk is. Franse gemeenschap? Vlaamse gemeenschap? Politieke relikwieën zijn het, ingehaald door de recente Brusselse geschiedenis.

Minor – Ook in deze realiteit moet elk kind naar school, alleen blijken er te weinig plaatsen te zijn. En dan hebben we het nog niet over de kwaliteit, die melodramatische wending van de opbouw besparen we ons even.

Besluit – Er moet meer geïnvesteerd worden in onderwijs, want een kind is gewoon toch een kind. Nu zit je met die beide gemeenschappen - relikwieën! - waarmee we het moeten doen, maar dat is niet de essen-

tie: vraag en aanbod op gewestniveau moeten kloppen, punt. En dus kan Vlaanderen, rijk en egoïstisch, maar beter wat meer in de buidel tasten.

Quod erat demonstrandum, of staat het huis toch niet zo stevig overeind?

Syllogisme 2 Laten we er een ander syllogisme tegenover plaatsen (het staat u vrij een naam te bedenken), bedacht door iemand die zelf een product is van het Nederlandstalig onderwijs in de hoofdstad, de dingen in de periode van de jaren tachtig van de vorige eeuw fors zag veranderen en nu zelf een zoon heeft in een Brussels college.

Maior – Door een te klein en onvoldoende kwalitatief aanbod aan Nederlandstalig onderwijs in combinatie met een enorme sociale druk is het onderwijs in Brussel een belangrijke verfransingsmotor geweest. Dat er toch werk van gemaakt werd, was aan

Vlaamse inspanningen te danken. Steun kreeg men er aan Franstalige kant niet voor, op geen enkel niveau.

Minor – Tot in de jaren tachtig bestond een reële vrees over de toekomst van dat Nederlandstalig onderwijs, tot een bepaalde kentering optrad (“Rijk worden met talen,” luidde de campagne). Bewust van de maatschappelijke evoluties en het groeiend belang van onze taal, vonden steeds meer Franstalige kinderen hun weg naar het Nederlandstalig onderwijs. En waar men discreter over was, maar wat daarom niet minder pertinent was: de vervreemding van steeds meer Franstalige scholen. Het zorgde alvast voor een grotere kennis van het Nederlands, wat sowieso een goede zaak is.

Maar vooral: kinderen van ‘Nederlandstalige’ huize ondervonden geen problemen om zich in de school van hun keuze in te schrijven.

Besluit – Als we vandaag, het is een jaarlijks ritueel, weer moeten horen dat kinderen afkomstig uit precies dit kernpubliek geen plaats vinden in hun school van keuze, terwijl tegelijkertijd het Nederlandstalig onderwijs uitgegroeid is tot een grote taalleergang voor anderstaligen van verschillende pluimage, dan geeft ons dit een bijzonder onprettig gevoel. Het toont ook aan dat het systeem niet werkt.

Kernpubliek De reactie van de BRUZZ-bobo’s is voorspelbaar: ondergetekende heeft niet door hoe Brussel veranderd is.

En dan de dooddoener: wie beschouw je als Nederlandstalig om voorrang te geven?

Vandaag kijkt men naar diploma moeder, taaltest en dergelijke, kwestie van het toch wat objectief te maken. Werken met criteria is onvermijdelijk in iets wat zich een rechtsstaat noemt, maar toch.

Wat als men er zijn doel niet mee bereikt?

Want nu kan men eindeloos filosoferen over wat Vlaams, Nederlands en dergelijke is. Punt is dat bepaalde ouders verhuizen uit Brussel omwille van het feit dat ze geen plaats krijgen op een school die hun kind kwalitatief onderwijs moet verschaffen, net zoals dat elders het geval zou zijn, van Veurne tot Maaseik. Stuk voor stuk zijn het flagrante voorbeelden van hoe je dat eigen kernpubliek in de kou laat staan.

Wie in deze tijden minister van Onderwijs wordt, treft inzake de Brusselse situatie een enorme erfenis op zijn bureau aan. Maar misschien mogen we de lat wat hoger leggen voor de eerste Vlaams-nationalist op deze post?

KNIN.

Onze naaste buren

18 JUNI 2020

NEDERLAND

Voor een miljardje meer Een nieuwe zomer en een oud geluid. Daar zijn ‘ze’ weer met hun eisen om meer geld in de bodemloze Afrikaanse put te storten.

Mag ik het oplaaien van het ziekelijk links racisme tegenover fatsoenlijke Nederlanders die niet het geluk hebben ‘mensen met kleur’ te zijn even terzijde laten? Dat is beter voor de bloeddruk van de lezers.

De slavenhandelaar mept naar Zwarte Piet Nou goed, omdat u blijft aandringen toch één voorbeeld.

Tijdens de betoging op de Amsterdamse Dam nam ook de zwarte rapper Osumu Akwasi het woord. Onder hartstochtelijk gejuich deelde hij mee dat hij iedereen die durft Zwarte Piet te spelen hoogstpersoonlijk op het gezicht slaat. De NPO-dame die hem interviewde, rilde van angst om hem een kritische vraag te stellen over zijn dreiging met geweld. Een gekleurde mens is voor de opportunisten en lafbekken van de openbare omroep iemand uit hogere sferen. Akwasi beroemt er zich op uit de hoogste Ghanese adel te komen. Uit een familie die rijk werd van… de slavenhandel.

Geld voor zwarte dictators En daarmee zijn we in Afrika beland, waar de Nederlandse regering sinds een paar weken als een kat rond de hete brei heen loopt. De adviesraad Internationale Vraagstukken heeft geëist dat de regering eventjes 1 miljard euro tevoorschijn tovert als hulp aan het door het virus geteisterde Afrika. Uiteraard is dat het gevolg van een één-tweetje met de minister

van Ontwikkelingssamenwerking Sigrid Kaag. De dame in kwestie, getrouwd met een Palestijn, kroop met de hoofddoek op voor de Iraanse mohammedaanse tirannen en er is geen onfatsoenlijk dossier dat ze niet verdedigt. Zij en die adviesraad weten zeer goed dat het miljard euro grotendeels in de zakken zal belanden van corrupte en zelfs moorddadige zwarte dictators, maar wat kan het hen schelen, want het zijn toch maar de zuurverdiende centjes van de Nederlanders?

De belangrijkste leden van die raad zijn De Hoop Scheffer (ex-minister en gewezen secretaris-generaal van de NAVO), Voorhoeve (de minister die verantwoordelijk was voor het debacle van Srebrenica) en Hirsch Ballin, gewezen minister van Justitie. Dat is het heerschap dat in 2008 tot drie keer toe tussenbeide kwam om Wilders te vervolgen, hoewel het Openbaar Ministerie dat niet wou. Dit werd pas dit jaar bekend. Ze komen met alle clichés tevoorschijn, want zwarte Afrikanen zijn toch zo zielig. En als we hen niet verwennen met bakken geld, komen ze allemaal naar Nederland.

Regeringsakkoord geldt niet meer Alleen is er het kleine probleem van het regeringsakkoord.

De partijen VVD, CDA, ChristenUnie en D66 gingen indertijd akkoord dat het budget voor ontwikkelingshulp werd gekoppeld aan het Bruto Nationaal Inkomen. Dat betekent dus dat als het Nederlands inkomen daalt, ook de begroting voor

7

ontwikkelingshulp naar beneden moet. Maar zo hebben die adviesraad en de meerderheid van de regeringspartijen het niet begrepen. Nu Nederland door de coronacrisis het geld meer dan nodig heeft voor de eigen burgers, vinden D66 en ChristenUnie dat coalitieafspraken niet gelden en er extra geld moet naar Afrika. Het CDA twijfelt nog, maar de christelijke naastenliefde spoort hen toch aan de Nederlanders te beroven ten voordele van zwart Afrika wegens zogenaamde ‘medemenselijkheid’.

Het CDA stelt verder dat er door het coronavirus een “nieuwe werkelijkheid” ontstaan is. Daarenboven “moet Nederland invloed blijven houden nu de Verenigde Staten het op het wereldtoneel laten afweten. We moeten voorkomen dat China in dat gat springt.” Daar moet je Nederlander voor zijn om te denken dat dit kikkerlandje de VS gaat verdringen en China gaat afstoppen.

Alleen de liberalen houden nog een beetje het been stijf, maar spreken al niet meer van een vermindering van de sinterklaaspolitiek ten voordele van corrupte landen die graag de handen ophouden en weigeren het huishouden op orde te zetten. Geen cent erbij, zeggen de bleekblauwe liberalen, maar over een lagere begroting spreken ze niet meer. Met een minister-president als Mark Rutte, die een ruggengraat heeft als een sliert spaghetti, moet echt- en pseudo-progressief zich geen zorgen maken. De Nederlandse belastingbetaler kan er vergif op innemen dat hij en zij zullen inleveren om geheime bankrekeningen van Afrikaanse dieven te spijzen.

WILLEM DE PRATER

Een wereldvreemde gemeenteraad In de maand mei noteerde North Sea Ports, de Gentse haven, 23 procent minder goederenoverslag en 33 procent minder schepen dan in mei 2019. De werkloosheid in de Gentse regio klom met 15 procent, de tienduizenden technisch werklozen niet meegerekend. Er wordt een golf van ontslagen en faillissementen verwacht. En waarover gaat het in de volgende gemeenteraad? Over symboolpolitiek, zoals de ‘dringende’ vraag wat te doen met een beeld van Leopold II. Juni is de laatste gemeenteraad voor de zomervakantie. Daarna is het wachten tot september tot het volgende politiek debat over de toestand in Gent. Er is maar één onderwerp dat op de agenda van deze gemeenteraad moet staan, namelijk hoe we in deze crisis zoveel mogelijk welvaart kunnen behouden voor zoveel mogelijk Gentenaars. Maar het wordt geen coronaraad, integendeel. Op de agenda staat een reeks symbooldossiers: Leopold II en ‘ons koloniaal verleden’, racistische en repressieve politie in de Brugse Poort (een herhaling van het debat van vorige maand) en een hoofddoekendebat. Er staat een ongeziene crisis voor de deur, maar onze raadsleden gaan zich bezighouden met weinig dringende kwesties en het herkauwen van overbekende standpunten.

Een debat over de gevolgen van de coronacrisis staat niet op de agenda. De klassieke bespreking van het budget (elk jaar in juni) is zelfs uitgesteld tot september om het stadsbestuur meer tijd te geven de rekening te maken. Dat die dramatisch is, daar twijfelt niemand aan. Dat veel nog onzeker is, beseft ook iedereen. Maar het is ook een handige manier om het debat over de crisis uit de weg te gaan. Een bespreking van de economische gevolgen komt pas na de zomer. Ondertussen strooit het stadsbestuur geld in het rond alsof ze een bodemloze schatkist hebben: extra subsidies voor cultuur, extra subsidies voor virtuele Gentse Feesten enzovoort. En wat doet de gemeenteraad? Die houdt zich bezig met een politiek opbod over symbooldossiers alsof ze zelf willen bewijzen hoe wereldvreemd ze zijn.

beeld van Leopold II. Debatten over zijn misdaden in Congo zijn in de Gentse gemeenteraad niet nieuw. Al in 2004 stelde het Vlaams Blok voor om de Leopold II- laan om te dopen tot de Roger Casementstraat, naar de Ier die in 1904 een uitgebreid rapport uitbracht over de wantoestanden in Congo. Casement werd daarvoor als een held gevierd en door de Britse regering geridderd. Dat belette niet dat hij in 1916 geëxecuteerd werd voor zijn rol in de Ierse Paasopstand.

Het voorstel van het Vlaams Blok werd afgeketst, het kwam van de verkeerden. Maar sindsdien zijn er geregeld voorstellen geweest van links en van rechts, om beelden weg te halen en straten te herdopen, die aan de tweede koning van België herinneren. Begin 2019 richtte burgemeester De Clercq een werkgroep op. Zestig Gentenaars, experten, kunstenaars, mensen van Afrikaanse origine enzovoort, denken na over ‘het Gents koloniaal verleden’ en moeten tegen eind dit jaar advies geven aan het stadsbestuur.

Daarmee schoof hij handig de hete aardappel voor zich uit.

De dood van een zwarte man duizenden kilometers hiervandaan heeft de werkgroep in snelheid gepakt. Het regent in Amerika en dus druppelt het over de hele wereld. “Wat te doen met Leopold II?” is nu brandend actueel. Op de gemeenteraad zal Mathias een standpunt moeten innemen. Niet eenvoudig voor een Gentse liberaal met een uitgesproken Belgisch patriottische achterban.

Waar staat dat beeld?

Vraag aan een Gentenaar waar het beeld van Leopold II staat en hij zal zeggen “ieveranst oant ’t Zuid”. Maar waar precies?

Weinig Gentenaars die het weten. Behalve de stadsarbeiders van de Gentse graffiti-ploeg, die weten wel waar de kop staat waar ze om de haverklap de rode verf moeten afhalen. In Gent is er hard gelachen met de betogers die aan het verkeerde beeld stonden, Albert I op zijn reusachtige sokkel hadden ze gevonden, de weggestopte Leopold niet. Voor de uitbuiter van Congo moet je dan ook helemaal achterin het Zuidpark zijn, op een klein perkje afgesneden van het park door de oprit naar de snelweg. Gelukkig is er De Standaard. De krant publiceerde een lijst van alle beelden van de beruchte vorst, voorzien van een handige link naar Google maps. Nu weet iedereen precies waar ze met die pot rode verf moeten zijn.

De kwestie Leopold II is in Gent niet nieuw

MATHILDIS

Stad Gent heeft al een ‘excuusbordje’ hangen aan het stand-

Een melkboer, “Tcherkassy” genaamd In Vlaanderen is het bijna uit het maatschappelijke debat verdwenen, maar in Wallonië over de collaboratie spreken, veroorzaakt nog altijd overspannen reacties. Recent ook toen het laatste nummer van het Franstalige magazine “Wilfried” verscheen en een paar nakomelingen van Waalse collaborateurs aan het woord kwamen. Het werd niet door iedereen gesmaakt.

Het lentenummer van het Franstalig magazine “Wilfried” was interessante lectuur in lockdowntijden. Het bevatte een diepgaande analyse van de manier waarop de beleidsmakers bij het uitbreken van de pandemie in maart achter de feiten bleven aanhollen. Een interview met Vlaams Belang-voorzitter Tom Van Grieken (een primeur aan Franstalige kant) deed het nodige stof opwaaien. Het was voor de redactie over eieren lopen en daarom krijgen elders in het nummer ook notoire Belang-bashers zoals Jos Geysels en Bart Somers een forum.

Waals oorlogsverleden Aan het einde van het nummer verscheen ook een uitgebreid artikel over de Waalse collaboratie tijdens de Tweede Wereldoorlog. Meer dan een kwarteeuw na de feiten blijft dit in Wallonië een uiterst gevoelig thema. Een paar kinderen van Waalse collaborateurs delen de manier waarop ze omgingen met het oorlogsverleden van de familie, anoniem of met een schuilnaam. En ze werden niet of vanop de rug gefotografeerd. Het doet denken aan de Waalse collaborateurs die onherkenbaar werden geïnterviewd door Maurice De Wilde, terwijl de Vlaamse tegenhangers geen problemen hadden om openlijk te getuigen.

In het artikel komt ook de historicus Alain Colignon aan het

woord. Hij getuigt over de taboesfeer rond de collaboratie tijdens zijn jeugd in de jaren ’60. De melkboer in zijn dorp had een bijnaam, Tcherkassy. Genoemd naar het dorp in Oekraïne waar er in 1944 hevig werd gevochten tussen het Rode Leger en de Waalse SS van Léon Degrelle. De melkboer was een oud-collaborateur. Dat werd gefluisterd, men gebruikte de bijnaam en voor de rest bleef alles taboe. Hetzelfde geldt voor de getuigenissen van de kinderen van collaborateurs.

Een zekere “Etienne” getuigt dat zijn vader hem plots vertelde een ex-Waffen SS’er te zijn. “Ik was geschokt en daarna hebben we er nooit meer over gesproken”, aldus de zoon.

Wijdverspreid Historicus Alain Colignon benadrukt in het artikel dat de collaboratie in Wallonië wijdverspreid was. En aangezien militaire collaboratie en zaken als verklikking er relatief meer voorkwamen dan in Vlaanderen, waren de straffen voor Waalse ‘incivieken’ ook zwaarder. Niets nieuws onder de zon eigenlijk, verschillende Waalse historici hebben deze materie de voorbije jaren grondig onderzocht.

En toch leidt zo’n artikel tot overspannen reacties. Getuige daarvan een blog van de Waalsgezinde historici Paul Delforge en Philippe Destatte. Laatstgenoemde is een invloedrijke Waal. Als voorzitter van de denktank Institut Jules Destrée

WALLONIE

is hij een overtuigd regionalist. Hij bekritiseert ook vaak het Waalse wanbeleid.

Verzet Destatte staat bekend om zijn kalme en serene debatstijl, maar in de blog over het Wilfried-artikel reageert hij toch geprikkeld. Wallonië koppelen aan collaboratie blijft voor hem nog altijd moeilijk en mag niet afgezet worden tegen de Vlaamse collaboratie. De reden is volgens Destatte dat de Walen die meewerkten met de bezetter dat deden uit een Belgische overtuiging. Hij verwijst daarbij naar Rex. Destatte vergeet hier echter de collaboratieorganisatie AGRA (Amis du Grand Reich Allemand) te vermelden, die zeker niet pro-Belgisch was.

Voor Destatte is het eenvoudig: als men spreekt over Wallonië en de oorlog, dan er is enkel plaats voor een gelijkheidsteken tussen het woord “Waal” en “verzet”. En hij geeft het voorbeeld van de vader van de Waalse PS’-er André Cools, die stierf in een concentratiekamp. Of van Pierre Clerdent, gouverneur van de provincie Luxemburg en verzetsstrijder. Of van de vaders en grootvaders van de Waalse politici Lutgen en Deprez, die tijdens de bezetting werden geëxecuteerd.

Ook het verhaal dat er na de oorlog amper gesproken werd over “foute Walen” klopt niet, volgens Destatte. Hijzelf werd op zijn 14de - we schrijven 1968 - gestraft omdat één van zijn vriendinnen een dochter was van rexisten.

PICARD

8

Actueel

18 JUNI 2020

DIPLOMATIEKE VALIES

Buitenlands spervuur

China, de VS en Europa (½)

“Een apart type koude oorlog” De Chinees-Amerikaanse rivaliteit is een vast onderdeel van de 21ste-eeuwse strategische realiteit geworden. En dat roept vragen op. Te beginnen over het soort engagement dat de VS bereid is aan te gaan. Maar ook over wat dit betekent voor traditionele bondgenoten van de Amerikanen in de regio.Want als het hart naar Washington neigt, kiest de rede steeds meer voor een pragmatische opstelling ten aanzien van Peking.

BLM-betogers in Seoel Dat de geschiedenis zich zou herhalen is een mythe, maar nu en dan levert ze wel treffende parallellen op. Zo is er dat geheim Chinees rapport, de facto openbaar sinds Reuters er melding van maakte. Het waarschuwt voor een vijandige opstelling tegenover Peking die “historisch” is en waarvoor de VS een “verpletterende verantwoordelijkheid” dragen.

Washington, zo waarschuwt men, is er op uit het gezag van de partij te ondermijnen en het land economisch en militair onderuit te halen. In diplomatieke kringen dook onmiddellijk de verwijzing naar het zogenaamde “Novikov telegram” op, genoemd naar de toenmalige Sovjetambassadeur in Washington vlak na de tweede wereldoorlog. Daarin waarschuwt deze voor Amerikaanse dominantie.

Het document was een reactie op het bekendere telegram van George Kennan met een soortgelijke waarschuwing, zij het dan wijzend naar Moskou. Beide stukken worden wel eens als de (schriftelijke) basis van de koude oorlog beschouwd.

Kanteljaar 2013 De semantische discussie of al dan niet sprake is van een reële koude oorlog tussen de VS en China, is al snel door de feiten ingehaald. De rivaliteit tussen beide landen is natuurlijk anders dan wat gekend was, maar dit draait om zoveel meer dan wat wrijvingen. Jean-Pierre Cabestan, een academicus verbonden aan de Universiteit van Hong Kong, heeft het over “een nieuw type koude oorlog”, een omschrijving die steeds meer analisten overnemen. Volgens Chen Zhiwu, eveneens verbon-

Premier van Singapore Lee Hsien-Loong

den aan die Universiteit van Hong Kong, was 2013 een kanteljaar om de malaise te begrijpen. “Tussen 1978 en 2012 heeft de communistische partij de volledige focus op de economische ontwikkeling gelegd, maar van dan af werd weer voorrang gegeven aan het uitbouwen van hun socialisme”, stelde hij vorige maand in de Financial Times.

Op een moment dus dat van Trump noch corona sprake was.

Pax Americana uitgehold Over punten en komma’s kan men van mening verschillen, maar geen enkele waarnemer twijfelt eraan dat de Pax Americana (voor zover de term nog bruikbaar is) in een nieuwe fase beland is. Aanvankelijk was er de rivaliteit met het communistisch blok, met China én de USSR dus. Maar dan wijzigde het paradigma door de Nixon-Kissinger-politiek begin jaren ‘70.

Die (tweede) fase berustte op een al bij al eenvoudige berekening: ideologische en strategische verschillen werden overstegen door de voordelen van economische samenwerking.

Inmiddels is dit model achterhaald.

China maakte een ideologische bocht (de theorie van professor Zhiwu…), maar heeft ook het economisch gewicht gekregen om die koerswijziging kracht bij te zetten. Een gemiddelde groei van 9 procent gedurende drie decennia heeft zo zijn vruchten afgeworpen. Deze realiteit heeft de Pax Americana de facto uitgehold. Eerder moet gesproken worden over een Chinees blok, wat onmiddellijk de vraag voedt wat de VS daartegenover kan en wil plaatsen?

Betogers in Seoul Toen zopas een delegatie van Black Live Matters-supporters haar opwachting maakte aan de Amerikaanse ambassade van Seoel (jawel, u leest dit goed), moest ze vaststellen dat anderen hen voor waren. Betogers maakten luidkeels brullend duidelijk dat ze het vertrek van de Amerikanen uit hun land wilden. Vreemd genoeg is er in Zuid-Korea altijd een stroming geweest die wou breken met de VS, maar deze ontevredenheid gaat om meer. Niet alleen voor Zuid-Korea, maar zeker ook voor landen als Australië en Japan

is de jarenlange Amerikaanse hegemonie cruciaal geweest voor veiligheid en ontwikkeling.

Terecht stellen ze zich de vraag wat dit vandaag betekent nu de VS het isolationisme omarmd hebben.

Joe Biden Het is onmiddellijk een van de prangende vragen die politiek Washington bezig houdt.

Dat China een probleem is denkt niet alleen Trump, ook uitdager Joe Biden is die mening toegedaan, zij het dat hij een andere retoriek hanteert.

Maar voor tegengewicht zorgen impliceert een engagement, wat dan weer spanning met de ‘America First’-politiek veroorzaakt. De signalen die Washington uitstuurt zijn gemengd. Militair worden extra inspanningen gedaan in de regio en de middelen voor de vloot in de regio werden aanzienlijk opgevoerd.

De US Navy laat zich ook duidelijk zien, zij het met enige voorzichtigheid. Anderzijds zagen ze zich genoodzaakt om na zestig jaar ononderbroken aanwezigheid hun bommenwerpers van de basis van Guam terug te trekken. Een zuiver militair ingegeven beslissing omdat de basis binnen bereik van Chinese raketten is komen te liggen.

Het is een beslissing zonder grote strategisch gevolgen, maar psychologisch niet onbelangrijk, niet in het mist voor die bezorgde ‘Aziatische bondgenoten’.

Permanent China Een soort van vergelijking tussen buur en vriend duikt systematisch op. Hoe betrouwbaar zijn de Amerikanen nog als bondgenoten? Op elk moment kunnen ze zich terugplooien.

Die optie kan nooit uitgesloten worden. De Chinese aanwezigheid is echter wél een permanent gegeven. In Foreign Policy heeft Lee Hsien-loong, eerste minister van Singapore, het over “grote vragen” wat de rivaliteit tussen de VS en China betreft.

“Aziatische landen zien de VS als een grootmacht die belangen heeft in de regio. Tegelijkertijd bevindt zich daar China.

Aziatische landen willen niet gedwongen worden te kiezen tussen de twee.”

Volgende week bekijken we waar Europa in dit alles staat.

MICHAËL VANDAMME

De echte verantwoordelijken Chicago wordt al 89 jaar bestuurd door een Democratische meerderheid met Democratische burgemeesters. Washington en Detroit al 53 jaar. Minneapolis, waar het allemaal begon toen George Floyd stierf tijdens zijn arrestatie, al 42 jaar en Los Angeles al 19 jaar. Alleen New York is een nieuwkomertje, maar ook daar hebben ze al zes jaar Democratisch bestuur op de teller staan. Net zoals in alle andere steden van de VS zijn de politiekorpsen daar samengesteld volgens het afspiegelingsprincipe: het percentage blanken, zwarten, Aziaten en Latino’s bij de politie komt overeen met het aandeel van die groepen in de totale bevolking. Wij geloven dus niets van de bewering dat de politie “institutioneel racistisch” zou zijn.

Maar áls dat zo is, bij wie ligt dan de schuld? Toch zeker bij de politieke groepen die in die steden al zo lang een bestuursmonopolie hebben? Ter herinnering: het FBI is, zoals de naam al zegt, een federale politiedienst en de Nationale Gardes hangen af van de gouverneurs van de deelstaten. Maar een politiekorps in een stad valt natuurlijk onder de verantwoordelijkheid van de burgemeester en het stadsbestuur. Als er daarin rotte appels zitten, dan zijn die door de Democraten benoemd.

Niet door Trump, niet door “het systeem” of door extreemrechtse blanke racisten, maar door de Democratische Gutmenschen.

Monster gevoed door Democraten Hetzelfde geldt in ruimere zin voor de maatschappelijke en politieke oorzaken van de huidige uitbarstingen van moorddadige anarchie. Die oorzaken liggen niet bij de politie, maar bij de zwarte bevolking en bij de extreemlinkse anarchisten, die al héél lang tot de Democratische achterban behoren. Zoals Jurgen Ceder vorige week schreef: “Links beseft nog steeds niet welk onverzadigbaar monster het heeft gecreëerd.” In de Amerikaanse steden waar de anarchie begon, is dat monster gecreëerd door de Democraten.

Zelfs ná de dood van Floyd hadden ze het geweld nog in de kiem kunnen smoren door keihard en kordaat op te treden. Niet tegen de betogers natuurlijk, maar wel tegen anarchisten, plunderaars en brandstichters. Ze hebben die kans voorbij laten gaan. Omdat ze niet tegen hun achterban wilden of durfden ingaan. Misschien zelfs omdat ze hoopten dat Trump in die chaos ten onder zou gaan.

Daardoor is de brand, letterlijk en figuurlijk, naar heel Amerika overgeslagen. En nu ruikt het antiblanke en antiwesterse geboefte in Europa ook zijn kans. Daar zit het ook vol partijen van hetzelfde slag, die zich ook ‘democratisch’ noemen. Met een kleine letter. Dat wel. Deze crisis is niet veroorzaakt door racisme van ‘de blanken’, niet door politiegeweld en niet door sociale ongelijkheid. Maar wel doordat de ‘democratische’ partijen ons allemaal hebben meegesleept in een multicultureel experiment met honderden miljoenen gewone blanke Europeanen als proefkonijnen. Een experiment dat wel verkeerd moést aflopen. Net zoals de experimenten die voor de Russen in 1917 begonnen, voor de Chinezen in 1949, voor de Congolezen in 1960 en voor de Zuid-Afrikanen in 1994.

Terreur In Oakland werd een agent van de Federal Protective Service doodgeschoten terwijl hij een

rechtbank bewaakte. In Las Vegas werd een politieman tijdens een arrestatie door het hoofd geschoten; zijn toestand is kritiek. In Philadelphia overreden plunderaars opzettelijk een politieman van een fietspatrouille. Ook in andere steden waren er soortgelijke aanvallen met auto’s die op de politie inreden. In Atlanta werden eveneens twee politiemannen neergeschoten tijdens de rellen. Een van hen werd dodelijk getroffen.

Volgens cijfers van de LAPD, de politie van Los Angeles, heeft de huidige anarchie geleid tot een stijging van het aantal moorden met 250 procent, terwijl er ook 56 procent meer mensen schotwonden opliepen. In Paso Tobles, in Californië, vielen politiemannen in een hinderlaag vlak bij hun politiepost. Een deputy kreeg een kogel in zijn hoofd en is in kritieke toestand. In Chicago werd de politie geterroriseerd door een grootschalige “doxing”-operatie: de privéadressen van agenten en officieren werden op internet gepubliceerd, zodat hun familie blootgesteld werd aan links en zwart geweld. In Saint Louis werd de gepensioneerde zwarte politiekapitein David Dorn doodgeschoten toen hij probeerde plunderaars te verjagen uit de winkel van een vriend. Het is geen volledig overzicht. Het is maar een greep uit de terreurdaden die we op de webstek van Fox News vonden.

De doofpot is nog dieper…

Volgens de officiële versie van de Chinese overheid werd het eerste geval van Covid-19 vastgesteld op 17 november 2019.

Op 14 januari 2020 beweerden de Chinezen nog steeds dat er geen aanwijzingen waren dat het virus van mens op mens overgedragen kon worden, maar op 23 januari stelden zij in Wuhan wel een draconische lockdown in. De stad werd geïsoleerd van de rest van China, maar de vluchten van en naar het buitenland mochten wel doorgaan, waardoor Covid-19 het belangrijkste Chinese exportproduct werd. Uit onderzoek van Harvard University blijkt nu echter dat er al vanaf augustus een medisch probleem was in Wuhan.

Dat onderzoek is gebaseerd op twee methoden die hun deugdelijkheid hebben bewezen in de ontdekking van voorbereidingen voor geheime militaire operaties en terreuraanslagen: een zorgvuldige analyse van satellietopnamen en van de intensiteit van de elektronische communicatie. Met beide methoden kan men heel ver kan teruggaan in de tijd. Uit de voorlopige resultaten van die studie komen twee essentiële aanwijzingen naar voor. Uit satellietfoto’s blijkt dat er toen al bij zes ziekenhuizen in Wuhan een ongewone toename was van het aantal geparkeerde auto’s op de parking en van het aantal voertuigen dat af en aan reed bij die hospitalen.

Uit een analyse van de zoektermen die in augustus werden ingevoerd op Baidu, de belangrijkste Chinese zoekmachine, vergelijkbaar met Google in het Westen, blijkt dat er in dezelfde maand een significante toename was van het aantal vragen over “hoesten”, “diarree” en aanverwante symptomen die op Covid-19 wijzen.

Het aantal ingevoerde zoektermen van die aard was duidelijk groter dan in een normale augustusmaand. Is dat een keihard bewijs? Nee, uiteraard niet. Maar de reactie van de Chinese autoriteiten is wel heel, heel verdacht.

Zij noemde dit soort analyses “belachelijk”. Dat zijn ze zeker niet.

Het zijn beproefde methoden die al heel wat terroristen fataal zijn

Het nabije buitenland

18 JUNI 2020

DE ANDERE JEAN RASPAIL Vorig weekend overleed de schrijver Jean Raspail op 94-jarige leeftijd. Hij zal vooral herinnerd worden als auteur van de profetische roman “Le Camp des Saints” over het miljoen vluchtelingen en gelukzoekers dat Europa via de Franse Azurenkust overspoelt.

Maar Raspail was veel meer dan een cultschrijver voor de rechterzijde. Hij was ook een avonturier, ontdekkingsreiziger en overtuigd royalist.

“Visionair.” Zo werd Jean Raspail (1925) in de herfst van zijn leven genoemd. De migratiecrisissen waarmee Europa nu al jaren wordt geconfronteerd, vertonen opvallende gelijkenissen met Raspails succesroman “Le Camp des Saints” uit 1973. Een miljoen gelukzoekers en vluchtelingen uit het Indische subcontinent overspoelen Europa. Wie het boek leest, wordt niet alleen getroffen door het profetische en visionaire karakter van het werk, dat een duidelijk voorafspiegeling is van bijvoorbeeld de ‘Wir-schaffen-das-migratiegolf’ in 2015.

In Le Camp des Saints komen verschillende figuren voor die akelig sterk lijken op de huidige generatie Gutmenschen. In 2011 werd het boek in het Frans hernieuwd uitgegeven met een extra voorwoord. Daaruit bleek dat “Le Camp des Saints” nu zou kunnen verboden worden omwille van de schending van verschillende racismewetten. Le Camp des Saints groeide uit tot een cultboek voor de rechterzijde en Raspail werd bijna enkel nog met zijn succesroman vereenzelvigd. Onterecht. Hij was veel meer dan dat. Om de man te kunnen vatten, moeten we terugkeren naar zijn familiale achtergrond en jeugdjaren.

Consul-generaal van Patagonië Raspail wordt op 5 juli 1925 geboren in Chemillé-sur-Dême

Si la France m’était contée in de Indre-et-Loire in een gezin van de katholieke burgerij. Hij is een afstammeling van François Vincent Raspail, die in 1848 het algemeen stemrecht invoert. Raspails vader is actief in het bedrijfsleven en geeft zijn zoon een strenge opleiding via privéscholen.

Jean Raspail is tijdens WO II te jong om zich in het verzet te engageren, maar het avontuurlijke leven trekt hem aan en rond zijn 25ste onderneemt hij verschillende wereldreizen. Hij zal er een blijvende fascinatie voor de zogenaamde ‘verloren volkeren’ aan overhouden. Hij bezoekt Alaska, de Antillen en ook en vooral Vuurland aan de uiterste zuidkant van het Amerikaanse continent. Hij ontmoet er de Alakalufstam. Een fascinerende bevolkingsgroep, ver verwijderd van elke beschaving.

Ze leven naakt, smeren zich in met vet van zeehonden en leven van aangespoelde walvissen. Ze hebben amper een eigen taal.

Zijn ervaringen in deze verlaten gebieden vormen de basis van Raspails eerste boeken. Vooral het bezoek aan Patagonië, het gebied in het zuiden van Chili en Argentinië, fascineert hem. Het vormt de basis van een bijna-biografie, “Moi, Antoine de Tounens, roi de Patagonie” dat zelfs de prijs van beste roman van de Académie Française krijgt. Het is het verhaal van een jonge man die in 1860 Patagonië verovert. Raspail vereenzelvigt zich met deze romanfiguur en roept zichzelf uit tot consul-generaal van Patagonië. Hij krijgt daarna brieven van lezers die inwoner van Patagonië willen worden en van nationaliteit wensen te veranderen.

Raspail publiceert tientallen boeken en hoopt in 2000 lid te worden van de Académie Française, wanneer de zetel van Jean Guitton vrijkomt. Hij haalt echter niet de vereiste meerderheid binnen.

Nigel Farage stopt per direct met zijn dagelijkse talkshow op het radiostation LBC. De politicus en opiniemaker kreeg kritiek over zich heen naar aanleiding van uitspraken die hij deed over de groepering Black Lives Matter. Volgens Farage gedragen deze lieden zich als de Taliban. Deze uitspraak was voor LBC een brug te ver.

Een tijdje geleden hadden we hier al aandacht voor Nigel Farage. De leider van de Brexit Party kwam een paar weken weer in het nieuws toen hij post ging vatten bij de haven van Dover. Daar komen bootjes met asielzoekers aan de lopende band het land binnen. Farage bond de kat de bel aan en toonde aan hoe in volle coronatijd aanzienlijke groepen migranten op illegale wijze toegang verkrijgen tot het Verenigd Koninkrijk.

Einde mandaat Farage was tot eind januari Europees parlementslid. Op 31 januari verlieten de Britten formeel de Unie en dus werd ook het mandaat van Farage als parlementslid beëindigd. De politicus smeet zich de jongste tijd vooral op een journalistieke loopbaan. Zo schrijft hij regelmatig opiniestukken voor kranten en heeft hij een dagelijks praatprogramma op het commerciële radiostation LBC. Of beter: had.

Vorige week donderdag raakte bekend dat Farage per direct LBC verlaat. Zijn talkshow werd geschrapt uit het programmaschema. Reeds een drietal jaren had de euroscepticus een praatprogramma op werkdagen tussen 19.00 en 20.00 uur. Het programma kon vergeleken worden met het vroegere “Zwart of Wit” van Jurgen Verstrepen. Luisteraars konden inbellen en hun ongezouten mening geven over onderwerpen uit de actualiteit.

LBC staat voor “London Broadcasting Company”. Zoals de

naam al doet vermoeden zendt LBC vanuit Londen uit. In 1973 was LBC het eerste commerciële radiostation dat een licentie kreeg om uitzendingen te verzorgen. Ook in het Verenigd Koninkrijk was de ether lange tijd uitsluitend voorbehouden voor radiozenders van de publieke omroep BBC. LBC draait geen muziek, maar brengt de hele dag door praatprogramma’s.

Nigel Farage Show Door de komst van Nigel Farage kreeg LBC een wat uitgesprokener profiel. De “Nigel Farage Show” zoals het programma heette, belichtte vaak rechtse thema’s uit de politieke actualiteit. Onderwerpen als de Europese Unie en de asiel- en migratieproblematiek werden er vaak in besproken. Farage deed dit op zijn eigen, iets of wat radicale manier. Voor veel politici was de “Nigel Farage Show” een doorn in het oog. Het gebeurt niet vaak dat rechtse opiniemakers een forum krijgen midden in ‘prime time’, ’s avonds wanneer er een hoge luisterdichtheid is. Nigel Farage maakte zich ook niet populair bij de andere medewerkers van LBC. Het commerciële station betaalde de politicus om en bij de 300.000 pond (omgerekend zo’n 334.000 euro) op jaarbasis om zijn radioprogramma te maken.

Vaak werd er uitgezonden vanuit het Europees Parlement in Brussel, waar Farage gebruik maakte van de televisiestudio’s.

Het was algemeen geweten dat het hoge salaris van Farage kwaad bloed zette bij de andere radiomakers van LBC. Nu is er dus een stok gevonden om de hond mee te slaan.

Farage sprak zich uit over de manifestaties van Black Lives Matter. De protesterende migranten, die standbeelden vernielen, gedragen zich volgens Farage als de Taliban. Radicale islamisten als de Taliban en Islamitische Staat vernietigen immers ook graag cultureel patrimonium. Blijkbaar kon deze vergelijking niet door de beugel, want kort nadat Farage de uitspraak deed,

VALLEN STANDBEELDEN VAN HUN SOKKEL? We zijn nu ongeveer drie weken sinds aan de overkant van de Atlantische Oceaan in de stad Minneapolis op 25 mei 2020 een crimineel om het leven kwam bij een politie-arrestatie. Drie weken later zijn we in West-Europa aanbeland bij een beeldenstorm tegen standbeelden en monumenten die (echt of vermeend) iets te maken hebben met ‘de kolonisatie’. Hoe kijkt men daar in Duitsland tegenaan?

Waar Groot-Brittannië al een eeuwenlange traditie had van het vestigen en uitbreiden van kolonies, en vanaf ongeveer 1870 voluit het gaspedaal induwde om een nieuw wereldrijk te vestigen, begon Duitsland aanvankelijk eerder aarzelend aan het koloniale avontuur. Otto von Bismarck (1815-1898) was er pas in 1871 in geslaagd om de ‘Kleinstaaterei’ te overwinnen en de Duitse eenmaking in het Tweede Duitse Keizerrijk te realiseren. Hij verzette zich dan ook tegen koloniale avonturen omdat hij vond dat Duitsland eerst de tijd moest nemen om zichzelf te consolideren op het Europese continent tussen al zijn machtige buren, en vooral Groot-Brittannië niet mocht irriteren… Een wijs inzicht dat later vergeten werd… Maar pragmatisch politicus als hij was, ging hij uiteindelijk toch overstag en steunde de Duitse kolonisatie. Die leidde tot de verwerving van een hele reeks gebieden, waarvan de bekendste wel de kolonies in Afrika zijn: Duits Zuidwest-Afrika, nu Namibië, en Duits Oost-Afrika, zowat het huidige Rwanda-Burundi-Tanzania, waarvan een deel na de nederlaag in de Eerste Wereldoorlog aan België werd toegewezen.

Grondlegger Otto von Bismarck wordt als grondlegger van de Duitse

Een ander vaak vergeten aspect van Raspail was zijn royalistisch engagement. Op 21 januari 1993 was hij één van de inrichters van een herdenking van de onthoofding van koning Lodewijk XVI, 200 jaar eerder. De herdenking vond plaats op de Place de la Concorde in Parijs, in aanwezigheid van de VS-ambassadeur. De politiek-correcte goegemeente kon er niet mee lachen. Raspail koppelde zijn royalisme aan een traditionalistisch katholiek denken. Dat sijpelde ook door in zijn werken, waarin hij stelt dat zowel de socialistische, communistische als liberale ideologieën ten dode zijn opgeschreven.

Een katholieke monarchie is de redding. “Le jeu du roi” (1976) gaat over een man die mijmert over een verdwenen koninkrijk, terwijl hij naar de zee kijkt. “Sire” uit 1999 is een bijna vergeten juweeltje. We zijn februari 1999 in de kathedraal van Reims. Het gaat over de Franse koning Philippe Pharamond de Bourbon die op zijn 18de tot koning wordt gezalfd en gekroond. Het boek is via internet nog altijd te bestellen. Een aanrader.

Raspail hield zich zijn leven lang ver van politiek engagement, al tekende hij in 1999 een petitie tegen de NAVO-aanvallen op Servië. Aan het einde van zijn leven kon Raspail getuige zijn van het feit dat hij als bekend figuur de sprong had gemaakt naar de postmoderne wereld. Hij duikt op in een stripverhaal van Largo Winch, de miljardair-avonturier. Een zekere Mr. Banks, een elegante Britse burgerman, heeft in het 19de album, dat in 2014 verscheen, duidelijk de gelaatstrekken van Jean Raspail.

SALAN

ENGELAND werd zijn radioprogramma plots afgevoerd. Een woordvoerder van radiozender LBC zegt dat het nieuwe contract van Farage net nu onderhandeld moest worden. De woordvoerder weigert toe te geven dat Farage zijn mening over Black Lives Matter de echte aanleiding vormde voor het plots opdoeken van de radioshow. Immers, het contract van Farage zou nog enige tijd hebben doorgelopen. Het radioseizoen eindigt namelijk pas eind juni en niet ineens halfweg de maand.

Het vrije woord De programmaleiding van LBC is in realiteit onder druk gezet door medewerkers uit etnische minderheden. Zij hebben geklaagd bij de directie. Presentatoren met een migratieachtergrond promoten namelijk regelmatig Black Lives Matter en konden de vergelijking met de Taliban alles behalve smaken. De woordvoerder van LBC laat weten dat “Nigel Farage bedankt wordt voor de gigantische bijdrage die hij geleverd heeft tot het radiostation”.

Het is niet de eerste keer dat een rechtse presentator aan de deur wordt gezet bij LBC. Eerder gebeurde hetzelfde met Katie Hopkins. Deze dame presenteerde een show op zondagmorgen bij LBC, tot 2017. Op het sociale mediaplatform Twitter zei Hopkins naar aanleiding van een aanslag in Manchester dat er gezocht moet worden naar een “finale oplossing” om dit soort aanslagen een halt toe te roepen. Critici zagen hierin een oproep tot geweld, gericht tegen moslims. Hopkins werd, net als Farage, met directe ingang ontslagen bij LBC. LBC presenteert zich als de radio van het vrije woord. De ontslagen van Farage en Hopkins maken duidelijk dat het vrije woord enkel van toepassing is wanneer het een linkse stem in het debat betreft.

LVS

Bei uns in Deutschland

‘Bondsstaat’ in het ganse land geëerd met honderden monumenten. Die overleefden de hysterische ‘denazificatie’ die sinds de Tweede Wereldoorlog woedt, maar tegelijk zijn ze ook al lang een doorn in het oog van Duits links, dat liefst élke verwijzing naar nationale identiteit ziet verdwijnen. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat ook standbeelden van Bismarck nu met rode verf aangevallen en beklad worden. Voorlopig volgt de politiek niet. Die is van mening dat er met de beelden voor Bismarck niets mis is. Maar links pakt het slim aan: “Bismarck was ook een zakenman. Hij dreef handel via de koloniale handelaars van Hamburg. Het grote Bismarck-gedenkteken dat daar staat, 34 meter hoog, is dus eigenlijk een monument voor de kolonisering.” Dat is niet waar, maar net als bij ons is elk historisch besef verloren gegaan door de afbouw van het geschiedenisonderricht en het verbieden van Duitse nationale trots.

Zo’n verhaaltje zal er bij de vooral allochtone jeugd van Hamburg als zoete koek ingaan. En dus is het maar een kwestie van tijd voor ook Bismarck her en der op zijn sokkel zal wankelen.

Carl Peters Er zijn ook andere monumenten die onder vuur liggen. Een interessante figuur daarbij is die van Carl Peters. Geboren in 1856 studeerde hij geschiedenis en filosofie, om dan enkele jaren door te brengen in Londen. Daar leerde hij de ideeën achter kolonisatie en imperialisme kennen. Nadat hij in Oost-Afrika beschermingsakkoorden had gesloten met de lokale chefs, stichtte hij in 1884 de “Deutsch-Ostafrikanische Gesellschaft”, afgekort DOAG, met als doel de kolonisatie van het gebied rond Rwanda, Burundi en Tanzania. Toen Bismarck weigerde de zaak financieel te steunen, sprak Peters een dreigement uit: als Bismarck niet steunde, zou hij de kolonies verkopen aan… Koning

FRANKRIJK

De Bourbons weer op de troon

Right or wrong

ONTSLAGEN

9

DUITSLAND Leopold II van België, die zijn gebied Congo wilde vergroten!

Dat vond Bismarck maar niets, en dus stapte de Duitse overheid toch mee in het avontuur.

Kantoorbaan In 1891 werd Peters als ‘Reichskommissar’, vertegenwoordiger van het Rijk dus, naar de Kilimanjaro-regio in Tanzania gestuurd. Daar ging hij in de fout op een manier die hem zijn post zou kosten: toen bleek dat een lokale vrouw waarmee hij een verhouding had ook met een lokale man sliep, liet hij beiden ophangen wegens ‘verraad’, zonder hierover iets aan Berlijn te melden. Het leverde hem de niet benijdenswaardige bijnaam ‘Hänge-Peters’ op… De lokale bevolking was woest, en kwam tijdelijk in opstand. Voor wie thans beweert dat kolonialen mochten doen wat ze wilden, is het vervolg leerrijk: Peters werd uit zijn ambt ontslagen, naar Berlijn teruggeroepen en in een kantoorbaan geparkeerd, en in 1897 officieel oneervol ontslagen, inclusief verlies van alle pensioenrechten. Om verdere strafrechtelijke vervolging te ontsnappen, vluchtte hij naar Londen, waar hij bleef tot in 1914. Hij mocht pas in dat jaar naar Duitsland terugkomen, en overleed in 1918.

Omdat Peters hoe dan ook Oost-Afrika voor Duitsland verworven had, bleef hij een held voor een deel van de bevolking.

Dat de nationaalsocialisten hem eerden als groot Duits veroveraar hielp ook. Er werden niet zozeer veel standbeelden voor hem opgericht (ook al staat er nog eentje in Hannover), maar her en der zijn er in Duitsland straten en pleinen naar hem genoemd. Zo loopt er nog een Peters-Allee door het stadsdeel Wedding van Berlijn, in de ‘Afrikaanse wijk’. Dat er opnieuw pogingen zullen komen om die naam te schrappen, lijkt wel zeker.

HDG

10

Beeldspraak

18 JUNI 2020

MEDIALAND

Manneke Pis is er niet gerust in

FILM het moet gezegd: dat het sociale medium weerstand blijft bieden aan de steeds dwingendere oproepen om Donald Trump te censureren of toch minstens van zogezegde ‘fact checks’ te voorzien, vergt in deze tijden moed.

Tegelijkertijd is het opmerkelijk dat links niet verdraagt dat niet iedereen onvoorwaardelijk zijn kant kiest. Zelfs weigeren om kant te kiezen wordt niet meer aanvaard. Wie niet met ons, is tegen ons, en dus wordt Facebook afgeschilderd alsof het in de binnenzak van Donald Trump zit. Zich zelf een mening vormen mag niet meer, zeker niet als die afwijkt van de mening die links voorschrijft. Waar en wanneer hebben we zo’n praktijken nog gezien? En dan maar krijsen dat de democratie in gevaar is.

Space Force Toen Netflix enkele weken geleden de nieuwe serie van komediemakers Greg Daniels en Steve Carrell aankondigde, was ik direct razend enthousiast. “The Office” in de ruimte, zullen vele anderen met mij gedacht hebben.

Angstfantasieën als bewijs dictatoriale trekjes

Persfotografen mee in de frontlinie tegen de politie Dat de media uitdrukkelijk kant kiezen voor de racisten van BLM, daar bestaat geen twijfel meer over. Maar zelden zagen we de partijdigheid zo goed gedocumenteerd als in de weekendeditie van De Standaard, waar persfotograaf Igor Pliner uitlegde hoe hij de foto nam van een “schokkende arrestatie” door de Brusselse politie. De titel boven het stukje, “Fotografen geschokt door arrestatie, politie Brussel ziet probleem niet”, zegt trouwens al genoeg.

Maar hoe kwam Igor Pliner tot de foto? Hij doet zelf zijn relaas in de krant: toen hij naar huis wou gaan, zag hij hoe een groep jongeren in een achterstraatje stenen en projectielen gooide naar agenten. Hij besloot om daarvan foto’s te nemen, maar was “uiteindelijk getuige van een brutaal politieoptreden”. In de krant van zaterdag krijgen we echter alleen nog de foto van de arrestatie te zien, terwijl er van de foto’s van de jongeren die de politie bekogelden geen spoor meer is.

Het is opvallend dat een week na de BLM-manifestatie in Brussel de krant terugkomt op een foto die politiegeweld zou moeten aantonen, en vindt dat de politie haar fout moet erkennen, terwijl het geweld van de manifestanten amper nog een thema is. Het toont de asymmetrie aan van de propagandaoorlog die de media samen met BLM voeren tegen de politie: één verkeerd woord of één verkeerde beweging van een politieagent en de camera’s gaan meteen aan het rollen. Wat er vooraf gebeurde is van geen tel, en zeker een week later niet meer, wanneer de beschuldiging van politiegeweld nog eens opgerakeld wordt.

Dit is overigens geen alleenstaand geval. Na de rellen in Atlanta in de nacht van zaterdag op zondag, luidde het in de koppen van alle media dat de politie een zwarte man had neergeschoten op de parking van een restaurant. Dat de man zich verzet had tegen zijn arrestatie, een stroomstootwapen van de politie afgenomen had en dat op de politie had gericht, kom je uiteraard pas te weten als je de artikels helemaal uitleest. Van tendentieuze berichtgeving gesproken…

O ja, een man die zo dronken is dat hij achter het stuur in slaap valt, nota bene op de verjaardag van zijn dochtertje, die wordt in de media dan voorgesteld als een voorbeeldige huisvader!

Leg eens een autonome zone rond een redactielokaal aan!

Nog zo’n geval van tendentieuze berichtgeving: die autonome zone in Seattle. Daar werd de omgeving rond een politiekantoor overgenomen door relschoppers, meteen aanleiding voor een rondje bekvechten tussen Donald Trump en de Democratische burgemeester van Seattle en dito gouverneur van Washington. U mag eens raden welke kant de media kozen.

Als je de kranten moet geloven, heerste binnen de autonome zone alleen maar peis en vree. Beslissingen werden in onderling overleg genomen, er waren spreekbeurten, er werden gedichten voorgedragen, met andere woorden, het kon echt niet op. Er werd nog net niet uitdrukkelijk vermeld dat de criminaliteit in de omgeving meteen tot nul zakte eens de politie haar biezen had gepakt.

Wij vragen ons alleen af: hoe zou dat gaan als de politie ook eens de aftocht zou blazen rond de redactielokalen van enkele progressieve media die met veel sympathie over die autonome zone berichten? Of zou het met die autonome zones zo een beetje zijn zoals met de multiculturele verrijking: goed om af en toe eens te gaan bezoeken, maar liefst niet iets waarmee men in de eigen woon- of werkplek wordt geconfronteerd?

Media: ook Facebook moet censuur invoeren Nogal wat weldenkende media hebben het er steeds moeilijker mee hier en daar toch nog geconfronteerd te worden met dissidente stemmen, zoals bijvoorbeeld op Facebook. Niet dat we Facebook gaan uitroepen tot de ultieme verdediger van de vrijheid van meningsuiting. Maar

Joe Biden vreest dat Donald Trump de verkiezingen zou uitstellen of zelfs afgelasten, of dat hij bij verlies zou weigeren het Witte Huis te verlaten. De media hadden er verleden week een dikke kluif aan, en voerden de angstfantasieën op als het ultieme bewijs van de dictatoriale trekjes van Donald Trump. Je hoeft trouwens niet zo heel lang op het internet te surfen om allerlei hysterische stukjes te vinden die de indruk moeten wekken dat Donald Trump nu reeds op het punt staat de militaire dictatuur in te voeren.

In de weldenkende pers uit men meer en meer de vrees dat de komende verkiezingscampagne vuil zal zijn. Maar de intentieprocessen die Joe Biden nu al uitvoert, in combinatie met het geweld op de straat en de veeltallige oproepen tot censuur op de sociale media, doen toch de vraag rijzen van welke zijde het gevaar werkelijk komt.

O ja, kijken we naar de recente geschiedenis, zijn het toch in de eerste plaats de Democratische presidentskandidaten die het er keer op keer moeilijk mee hebben gehad om hun verlies toe te geven. En dat eigenlijk nog steeds niet toegegeven hebben. Of wel soms, Al Gore en Hillary Clinton?

Don’t mention Fawlty Towers?

U las het ongetwijfeld in uw krant: enkele bureaucraten van UKTV, de streamingdienst van de BBC, haalden het verleden week in hun hoofd de aflevering “The Germans” van de serie “Fawlty Towers”, met als beroemd citaat “Don’t mention the war”, van het net te halen. Waarom precies werd nooit echt duidelijk, maar één van de passages zou aanstoot kunnen geven wegens “racistisch”. Ondertussen zou de aflevering opnieuw beschikbaar moeten zijn, want na de hevige protesten trokken diezelfde overijverige bureaucraten alweer hun staart in. De aflevering zal voortaan echter vergezeld worden van een waarschuwing dat ze “potentieel aanstootgevende inhoud en taal bevat”. Ja, het zal wel zijn.

Dat die waarschuwing op zich al bijzonder aanstootgevend is, zal bij die bureaucraten waarschijnlijk nooit opgekomen zijn.

John Cleese, een van de medeauteurs van de serie, spaarde zijn kritiek op de BBC niet, en noemde de verantwoordelijken onder meer “laf, moedeloos en verachtelijk”. Geef hem maar eens ongelijk.

Vivaldi is dood, maar men duidt niet waarom Is het u ook opgevallen hoe weinig duiding er te lezen viel bij de vaststelling van PS-voorzitter Paul Magnette dat Vivaldi dood en begraven is? CD&V blijft vasthouden aan de N-VA, en met de verkiezing van Egbert Lachaert tot voorzitter is ook bij de Open Vld de appetijt voor paars-groen of Vivaldi verdwenen, zo klonk de korte uitleg. Maar zou het werkelijk zo eenvoudig zijn? De afgelopen weken ging CD&V al meerdere malen aan het wankelen, en ook Egbert Lachaert gaf niet bepaald de meest standvastige indruk na zijn aantreden. En toch zou Vivaldi plots dood zijn? Definitief dood zelfs.

Er is natuurlijk ook een andere verklaring mogelijk. Wij horen links en rechts dat de groenen op de wekelijkse superkern de andere partijen al een voorsmaakje gegeven hebben van wat dat zou worden, een federale regering met Groen en Ecolo. De ondertussen al beruchte tienrittenkaart voor de trein is daar een voorbeeld van. We kunnen dan ook goed begrijpen dat CD&V meer dan ooit vasthoudt aan de N-VA - toch voor de microfoon. Idem dito voor Open Vld, en het gemak waarmee Paul Magnette zich daar bij neergelegd heeft. Het spreekt echter voor zich dat zo’n analyse het niet goed doet in nogal wat media, en dat er dus liever niet te veel geduid werd bij het besluit van Paul Magnette. Zo enthousiast de media steeds een Vivaldi-coalitie aangemoedigd hebben, zo oorverdovend stil was het afgelopen week bij de definitieve dood van die coalitie.

Steve Carrell speelde van 2005 tot 2013 kantoorbaas Michael Scott in de populaire Amerikaanse komedieserie en bouwde daarmee aan zijn imago als komiek. Met rollen in “Little Miss Sunshine” en “Beautiful Boy” lukte het Carrell aardig om ook zijn serieuzere kant te laten zien, maar voor de meesten zal hij toch altijd Michael Scott blijven. Regisseur-schrijver en producent Greg Daniels heeft naast het succes van “The Office” ook “Parks and Recreation”, een andere publieksfavoriet, in zijn filmografie staan.

Laarzen op de maan Een nieuwe serie waarin Carrell alias Michael Scott als ‘baas’ van de Amerikaanse Space Force-divisie weer grappen mag tappen, is dus op zich al een geslaagde grap, zou je denken. In de laarzen van viersterrengeneraal Mark R. Naird staat Carrell aan het roer van de recent opgerichte ruimtevaartdivisie die hard werkt aan de ambitie om eerder dan China ‘laarzen op de maan’ te hebben, met andere woorden de maan te koloniseren. Natuurlijk wordt hier de spot gedreven met de oprichting van de USSF, de United States Space Force, de ruimtestrijdmacht die in december 2019 officieel werd gelanceerd door president Trump. De president van de Verenigde Staten creëerde hiermee een podium voor creatievelingen als Daniels en Carrell, en gaf ook meteen een goodiebag vol potentieel satiremateriaal mee. Het officiële logo van de USSF lijkt namelijk sprekend op het logo van de fictionele serie “Star Trek”. In de serie wordt de president nooit in beeld gebracht, maar dat er wel degelijk naar Trump wordt verwezen, wordt vrij snel duidelijk. Zo zijn er ook posters van de serie te vinden waarop Steve Carrell in Space Force-uniform een wel heel herkenbaar gezicht trekt. (zie afbeelding) Nadat Naird in de eerste aflevering wordt aangesteld als generaal, verhuist hij tegen de zin van zijn vrouw (Lisa Kudrow) en dochter (Diana Silvers) naar Colorado, de thuisbasis van het ruimteprogramma. We verspringen een jaar in de tijd en Amerika heeft nog steeds geen laarzen op de maan, Nairds vrouw zit om onopgehelderde redenen in de gevangenis en communiceren met zijn puberdochter lijkt verdacht veel op de communicatiepogingen van de mensheid met buitenaards leven. Kortom, het komt niet helemaal van de grond. Wat ook niet helemaal van de grond komt, is de serie zelf, die duidelijk nog hard op zoek is naar haar eigen stem. Puur komedie is het niet en echt grappig wordt het ook nooit. Zo zweven de eerste tien afleveringen van “Space Force” een beetje onsamenhangend tussen verschillende dimensies en wordt het nooit echt duidelijk welke kant de serie op wil gaan. Steve Carrell lijkt, ondanks zijn enorme talent, niet goed op zijn plek en zelfs de komische rol van John Malkovich, als een eigenzinnige en sarcastische wetenschapper, voelt onbenut.

Is “Space Force” echt zo slecht als de critici zeggen?

Het eerste seizoen van “Space Force” is daarmee helaas niet buitengewoon goed te noemen en ligt ver beneden de verwachtingen. Als officiële Netflix-productie (geld!) houdt de serie gelukkig wel de vaart erin door verschillende lijntjes uit te zetten, en creëert daarmee ook genoeg ruimte voor verbetering en ontwikkeling. Rekening houdend met het feit dat “The Office” en “Parks & Recreation” ook een lange aanlooptijd nodig hadden voordat ze doorbraken, valt er (naar mijn mening) over “Space Force” nog niet definitief te oordelen. Wat wel gezegd mag worden is dat Carrell en Daniels terug zijn van weggeweest. Hoewel ze nog wel even hun weg moeten vinden.

THIRZA NERISSA

Op de praatstoel

18 JUNI 2020

11

Jan Peumans (Voormalige voorzitter Vlaams Parlement, N-VA)

“Met mijn doctoraat wil ik een leemte opvullen” Jarenlang was hij in eerste instantie politicus, vandaag is hij vooral bezig aan zijn doctoraat. Met Bruno De Wever als promotor verdiept de voormalige ‘eerste burger van Vlaanderen’ zich in de ontwikkeling van het Vlaams-Nationalisme in Limburg sinds de Tweede Wereldoorlog. Het levert een verhaal op dat deels ook met zijn eigen levenspad samenvalt. We spraken doctorandus Jan Peumans over zijn keuze voor de N-VA, de te volgen strategie van zijn partij en het feit dat tal van parlementen het gerust met een pak minder volk kunnen stellen.

Zijn dit de tekenen van het nieuwe normaal na de coronacrisis? Wanneer we Jan Peumans contacteren voor dit interview, stelt hij onmiddellijk voor het gesprek via Skype te voeren. Het gezondheidsverhaal speelt natuurlijk, maar ook tijdsefficiëntie. Het bespaart ons een autorit van tweemaal een ruim uur, dat klopt. Maar we missen hierdoor de kop koffie die zijn echtgenote hem tijdens het gesprek discreet voorschotelt (“Heerlijke koffie”, grijnst hij). We houden die tegoed. Op ons scherm verschijnt een man die een rustig ritme, eigen aan het bestaan van een gepensioneerde, weet te combineren met de noodzakelijke gedrevenheid van een doctoraatsstudent.

Zes jaar geeft hij zichzelf om zijn werkstuk over het Vlaams-nationalisme in Limburgs sinds de Tweede Wereldoorlog af te ronden. Realistisch, maar tegelijk ook strak, zeker omdat hij niet van plan is een minimalistisch pad te bewandelen. “De hele inrichting van mijn bureau is erop afgestemd”, legt hij uit. “Ik heb boeken verplaatst om zoveel mogelijk documenten, studies, thesissen, noem maar op, in de buurt van mijn bureau te ordenen. Ik ben er nu 69, tegen mijn 75 moet het rond zijn.”

“Kent u dit?”, vraag hij terwijl hij een poster voor de webcam houdt.

Een affiche van de Christelijke Volksunie, dat prille initiatief na de Tweede Wereldoorlog dat uiteinde-

Zwart verleden Jan Peumans heeft nooit een geheim gemaakt over hoe oorlog en repressie zijn familie geraakt hebben. Zo werd een oom van hem, lokaal VNV-verantwoordelijke, tijdens de oorlog op de speelplaats van de school waar hij lesgaf doodgeschoten door leden van het verzet.

Het nazinderende zwart/ wit-verhaal was ook een belangrijke reden waarom Jan Peumans voor zijn middelbare schooljaren een eind verderop op internaat werd gestuurd.

“Ik ging naar Leuven studeren, kwam terug, ging in een ander dorp wonen, en dat was het dan, denk je”, stelt hij. Maar toen ik begin jaren tachtig schepen werd, hadden sommige het over de “zwarte vijfde colonne” die eraan kwam. “Zelfs mijn jongste zoon Wim, die ook auteur is van mijn biografie, werd destijds op vrij confronterende manier aangesproken over dat familiaal verleden. Nu ja, het zegt meer over die lui zelf, natuurlijk.”

lijk in de Volksunie uitmondde, de partij die Peumans, net als zovele anderen, zou doordringen.

Alvorens we het over uw doctoraat hebben, eerst dit: hoe lopen de dingen voor iemand die zowat een decennium centraal in het politiek gewoel stond?

Erg goed eigenlijk, wat volgens velen verrassend is, te beginnen met mijn vrouw (glimlacht). Nu en dan vraagt ze me wel eens of ik dat allemaal niet mis. En heel eerlijk: nee. Sinds ik geen voorzitter meer ben, heb ik geen twee keer een plenaire zitting gevolgd. Ik ben nog wel gemeenteraadslid hier in Riemst. In het begin van de jaren tachtig werd ik voor het eerst schepen en ik was ook burgemeester. Zoiets zorgt voor een band die ik als eenvoudig raadslid kan behouden, ook al zitten we inmiddels in de oppositie.

Daarnaast ben ik voorzitter van het Vlaams Vredesinstituut, een onbezoldigd mandaat voor alle duidelijkheid.

Een tijdje geleden lazen we in De Morgen dat u zelf niet zo hoog oploopt met uw eigen studie Politieke en Sociale Wetenschappen. We citeren: “Dat is geen studie, dat is bezigheidstherapie. Dat was een grote stommiteit, ik had geschiedenis moeten kiezen.” Is dit doctoraat een ‘Wiedergutmachung’?

Ach, zo scherp zou ik het niet stellen. Het heeft eigenlijk geen zin om hier spijt over te hebben, je kan er toch niets aan veranderen. Ik ben alvast blij dat toen ik naar Bruno De Wever stapte met de vraag te doctoreren, hij daar onmiddellijk positief op reageerde. En voor men er van alles achter gaat zoeken: dat ik net hem benaderde heeft niets te maken met het feit dat hij ‘de broer is van’ (grijnst). Mijn interesse voor de Vlaamse Beweging sluit echter perfect aan bij zijn eigen specialisatie.

Ik zeg soms al lachend dat ik van Bart naar Bruno ging, maar met Bruno wordt nooit over Bart gesproken (lacht). Het eerste wat we deden, was een onderwerp vinden. Hij suggereerde te focussen op de Volksunie sinds midden de jaren zestig tot de ontbinding, nu al bijna twintig jaar geleden, maar dat zag ik niet zitten. Ik vreesde me in het onderwerp

te verliezen. Helemaal in het begin, voor ik naar Bruno stapte, dacht ik aan projecten als de Oosterweel en het draagvlak dat ze bezitten als centraal thema, maar dat liet ik maar voor wat het is. Het naoorlogse Vlaams-nationalisme in Limburg bleek nog een deels onontgonnen terrein te zijn, en dat werd het. Feit is natuurlijk dat ik daar zelf een onderdeel van ben, wat me alert maakt om de dingen toch van op een veilige objectieve afstand te blijven beoordelen. Anderzijds beschik ik net hierdoor over een adressenboekje dat me heel wat nuttig bronnenmateriaal kan opleveren.

zich ook internationaal een gelaat aangemeten.

Menig waarnemer is de mening toegedaan dat er gewoon te veel leden in die assemblee zitten…

Het is een analyse die ik volledig deel. Je moet jezelf en je eigen instelling een kritische spiegel durven voorhouden. Met een pak minder verkozenen zou het resultaat niet anders zijn, hoor. Die oefening moet je trouwens ook op andere niveaus durven maken. Neem nu de Senaat. Waarom maakt men geen mooie filmzaal van dat halfrond? (lacht) Of de provincieraad, waar ik zelf in zetelde. Schaf die af en niemand zal een verschil merken.

Laten we een sprong in de tijd maken. Wat was voor u de reden om op de kar van de N-VA te springen?

U kent de geschiedenis van het einde van de Volksunie. Aanvanke-

“De transfers afschaffen is een grote groep in de armoede drijven” U kan terugblikken op verschillende functies: schepen, burgemeester, parlementslid, parlementsvoorzitter... Wat gaf u de meeste voldoening?

Burgemeester is natuurlijk wel bijzonder, maar erg belastend en tijdrovend ook. Zeker in een plattelandsgemeente als deze. Anderzijds vond ik parlementsvoorzitter ook best leuk, hoor...

Regelmatig oogstte u daar wel wat kritiek op. Er werd u voor de voeten geworpen te veel als een schoolmeester op te treden.

Ja kijk, luidruchtige kinderen moeten wel eens op het matje geroepen worden. Als iets me niet zint, heb ik niet de neiging daarover te zwijgen. Precies omdat ik het goed voorhad met het Vlaams Parlement, was ik streng wanneer dat nodig was. Te veel volksvertegenwoordigers tonen te weinig respect voor de collega’s. En als dat gepaard gaat met gewauwel, dan trad ik op; wat mijn plicht was als voorzitter. Precies omdat ik het goed meende in die functie, ben ik ook het pad van de parlementaire diplomatie gaan bewandelen. Via allerhande initiatieven heeft het Vlaams Parlement

‘t Pallieterke als informatiebron “Mijn vader zei altijd dat als iets in ‘t Pallieterke staat, het ook klopt”, stelt Jan Peumans. “En daar ging hij ook vanuit als het over mij ging. Pogingen dingen ergens in perspectief te plaatsen of wat te duiden, waren gedoemd om te mislukken (lacht).

Dit maar om te zeggen dat ‘t Pallieterke sinds mijn prille kinderjaren een vertrouwd iets is. Het verheugt me trouwens dat inmiddels alle jaargangen gedigitaliseerd werden. Op die manier kan je je een beeld vormen van wat in een gegeven periode leefde binnen de Vlaamse Beweging, wat zeker voor een bescheiden doctoraatsstudent als ik een nuttige informatiebron is.”

lijk zat ik in het niet-splitsen-kamp van Johan Sauwens, van wie ik ooit nog adjunct-kabinetschef was. De ploeg rond Geert Bourgeois haalde net geen meerderheid, waardoor ze met een nieuwe partij van start zijn gegaan. En dan zag je al die mensen die ik al zovele jaren kende: Geert zelf natuurlijk, maar ook Frieda Brepoels, Karel Van Hoorebeke, Danny Pieters. Dat waren mijn ‘compagnons de route’ geweest. Meer heb je niet nodig om een mens te overtuigen. (lacht) U bent wel eens omschreven als ‘een buitenbeentje dat buitenbeentje mocht spelen’ binnen de N-VA. Ziet u dat zelf ook zo?

Eigenlijk niet. Ik ben wie ik ben en kan niet zwijgen, maar als ik dan spreek, merk ik toch dat ik daarmee

positieve en negatieve commentaren teweeg breng.

Meer dan eens liet u verstaan dat de grote principes van Vlaamse onafhankelijkheid, die aan de basis van uw partij liggen, erg belangrijk zijn voor u. Maar heeft de N-VA op strategisch vlak niet gefaald? In de regering-Michel stappen was een sociaaleconomische noodzaak, zo werd gepredikt. En de maatregelen die toen genomen gingen worden, zouden automatisch de vraag naar institutionele hervormingen in het Zuiden aanwakkeren. Quod non…

Dat was de piste, inderdaad. Is die regering met die economische aanpak geslaagd? Deels wel. Maar eruit stappen door Marrakesh in de hoop zo te cashen, was een stommiteit. Je vertrekt samen voor de hele rit om zo vlak voor de eindstreep het geweer helemaal van schouder te veranderen. Nu goed, dat cashen is dus slecht afgelopen en we kregen een stevige pandoering.

De kiezer wierp de teerling: samen met het VB kwam de N-VA net niet aan een meerderheid in Vlaanderen. Peilingen lijken die trend te bevestigen, wat sommigen tot dromen zet. Zijn beide niet op mekaar aangewezen nu het experiment Michel niet het verhoopte resultaat opleverde?

Ik ben nooit een fan geweest van het Vlaams Blok en later het Vlaams Belang, maar heb als voorzitter van het Vlaams Parlement wel op correcte wijze met hen samengewerkt.

Volksvertegenwoordigers zijn door het volk verkozen en moeten in het parlement ten volle hun rol kunnen spelen. Iets anders zijn hun maatschappelijke visie en denkbeelden.

Ik ben het daar niet mee eens. Alleen al met de wijze waarop zij onze directe buren benaderen als potverteerders en profiteurs, ben ik het niet eens. En de transfers in deze afschaffen is een grote groep in de armoede drijven. Dat is geen oplossing, maar ik ben het wel eens over het feit dat transfers naar de andere regio een structurele oplossing moeten inhouden.

MICHAËL VANDAMME

Help Jan! Geld vraagt de voormalige ‘eerste burger van Vlaanderen’ niet, of wat dacht u? Hij deed destijds zelfs zijn beklag dat hij als parlementsvoorzitter maandelijks een te groot bedrag op zijn rekening zag verschijnen. Het is echter een zekere honger die hem kwelt.

Niet in de betekenis van voeding, wel in de vorm van een appetijt naar bronnen en archiefstukken die hem kunnen helpen bij het schrijven van zijn doctoraat over het Vlaams-Nationalisme in Limburg. De oproep werd al via diverse kanalen verspreid, en nu ook langs deze weg. “Mij is het erom te doen de erfenis te bewaren”, legt hij uit. “Wat nuttig is voor mijn onderzoek zal ik gebruiken, maar op termijn zorg ik ervoor dat alles bij het ADVN terecht komt. U kent Jaak Cuppens, in Limburg een haast legendarische Vlaamse Beweger? Hij overleed enkele weken geleden. Uw blad publiceerde ook een in memoriam. Op dit moment ben ik me door zijn archief aan het lezen, maar op termijn vertrekt alles richting ADVN. Maar wie iets zou hebben, al was het maar van een verre oom of tante…

Geef gerust een seintje. Het zou te jammer zijn om waardevolle stukken te laten verkommeren op een of andere afgelegen zolder, om finaal in het containerpark te verdwijnen.”

Hoe Jan Peumans contacteren? “Het liefst per mail.” janpeumans@ gmail.com / 0475 48 50 91 / Maastrichterstraat 32, 3770 Herderen

12 Cultuur

18 JUNI 2020

GESCHIEDENIS

Vlaamse topstukken Gejaagd door de wind (3 en slot) op de agenda

“Zon- en feestdag zult gij eren, op boet- en vrijdag vlees ontberen, houd de vasten ongeschonden, biecht minstens eens per jaar uw zonden en nut rond Pasen ’t Brood des Heren” (Vijf Geboden van de Heilige Kerk).

Kardinaal Van Roey in Utrecht De vasten Zou er nog iemand jonger dan vijftig weten waarom we nog altijd op vrijdag vis in plaats van vlees eten? Zou die persoon zelfs maar iets weten over die vroegere strenge veertig dagen vasten? Mijn vader was een arbeider, deed zwaar werk en was vrijgesteld, maar ik kende kinderen waar men thuis intens katholiek was. Die vasten was geen schijnheilig ritueel waar men overdag honger en dorst lijdt (en heimelijk Mars-repen en een flesje water verbergt) en ’s nachts als varkens vreet (opzettelijke woordspeling). Tijdens die christelijke vasten werd ook ’s woensdags geen vlees gegeten en werd er geen koffie gedronken. Voor kinderen was er een absoluut snoepverbod en voor volwassenen geen seks.

De biecht De kerk eiste minstens eenmaal per jaar een biecht, al gingen de meeste katholieken ook met Kerstmis en met kerkelijke feestdagen in de biechtstoel, want het leven was kort en een onverwacht overlijden kon resulteren in het vagevuur of het allerergste: de hel. We kunnen daar nu misschien mee lachen, maar sommige mensen brak het angstzweet uit als ze aan dat eeuwige vuur dachten. Iedere parochie kreeg geregeld reguliere geestelijken op bezoek (zeg maar paters) die als missionarissen een maand lang predikten en de sacramenten toedienden. Velen waren verschrikkelijk goede sprekers die de hel en de duivels zo schilderden dat men haast het vuur voelde. De mensen verdrongen zich voor de biechtstoelen, temeer omdat men bij die paters ook de zonden kon biechten die men soms aan de parochiepriesters niet vertelde.

Anoniem was de biecht immers niet en waarschijnlijk kende de priester veel van de stemmen van zijn parochianen.

Voor adolescenten was de biecht soms een marteling, want sommige priesters waren ongezond nieuwsgierig naar de zonden tegen het vijftiende gebod.

Waren die zonden alleen of met meisjes begaan? Gelovigen dachten er zelden aan wat dat biecht horen voor hun priesters betekende. Soms een uren durende litanie van onnozelheden, want zeker oudere ongetrouwde dames turfden iedere kleine zonde. Dikwijls voelde de priester de onmacht als hij door een gebrek aan wereldse

ervaring en de strenge leer geconfronteerd werd met de geestelijke ellende van katholieke gescheiden mannen en vrouwen die een nieuwe liefde hadden en dus in doodzonde leefden. Maar eens men de absolutie kreeg, voelden de mensen zich letterlijk herboren en gelukkig.

Priesters, paters en broeders Voor mij liggen de onthutsende cijfers uit 1957. Dat jaar waren er 3.226 priesters en 5.054 religieuzen in het aartsbisdom. Kardinaal Van Roey was er niet gerust in omdat er ‘maar’ gemiddeld 300 mannen per jaar in de vijftiger jaren tot priester gewijd werden in zijn bisdom. En op het einde van zijn leven (1961) boden zich maar 90 jongens aan voor het eerste jaar seminarie. Acht jaar later waren er nog 88 roepingen in… het hele land en een jaar later sloten de twee Mechelse seminaries de deuren. De tijd was voorbij dat een katholieke familie aanzien genoot omdat een zoon priester werd. Na de priesterwijding door de kardinaal volgde een stoet de priester op zijn tocht van het ouderlijk huis naar de parochiekerk voor zijn eerste mis. Een nieuwe priester in een parochie was altijd een hele gebeurtenis met een openbare ontvangst op straat en parochianen rijen dik.

Bij priesters denk je vooral aan de pastoor en de kapelaan (onderpastoor), maar feitelijk waren die niet zo talrijk. De 14 Mechelse parochies telden maar 36 priesters in de pastorale zorg.

(Vandaag nog drie parochies, zij het wel voor Groot-Mechelen met 2 Romeinse en 2 Chaldeeuwse priesters.) De meeste priesters stonden in het katholiek onderwijs, waren bestuurder of proost bij katholieke organisaties of leidden kloosterbedrijven zoals een drukkerij of brouwerij. Kleine details kondigden de revolutie aan en eentje was de vervanging van de priestertoog (met 33 knopen - leeftijd van Christus) door het eenvoudige grijze pak met een kruisje. Met de stijging van de levensstandaard werden de lokkertjes altijd talrijker. Zeker na 1968 werd de algemene seksuele moraal veel losser en begon het celibaat te knellen. Met bosjes traden priesters uit. Een paar collega’s vertelden me dat er zoiets als een informeel ex-priesternetwerk bestond dat hen goede banen toespeelde in scholen, organisaties en KUL.

Nonnen Nog een fenomenaal getal. In het aartsbisdom waren in 1957 zo’n 16.246 vrouwelijke religieuzen. In Mechelen waren twee zogenaamde slotkloosters. Maar in een tijd dat nauwelijks 20 procent van de vrouwen buitenshuis werkte, hadden veel nonnen een verantwoordelijke baan met gezag en ze stonden dikwijls stevig met hun voeten in de echte wereld. In de jongensscholen verschenen steeds meer leken, maar de lagere en middelbare katholieke meisjesscholen werden altijd bestuurd door een zuster van een van de vele congregaties. Ze leidden in hun hogescholen onderwijzeressen en regentessen op, bezaten verpleegstersscholen, want ze hadden eeuwen ervaring in de zorgsector en de hospitalen.

Altijd zag je nonnen op straat in dat strenge zwarte habijt met die grote witte kap. Voor de meesten onder hen was het een bevrijding toen ze dat uniform konden vervangen door een klein kapje en een sobere, meestal grijze jurk.

Het huwelijk Nog iets over het populairste sacrament: het huwelijk. Vooral de katholieke bourgeoisie pakte dat groots aan. Ik weet niet of het in de dorpen ook gebeurde, maar in Mechelen was het niet uitzonderlijk dat het jonge koppel het jawoord gaf in het stadhuis, waarna bruid en bruidegom zedig naar ieders ouderlijke woning trokken en daar bleven tot de volgende dag of zelfs de volgende weken het kerkelijk huwelijk volgde. De bruidegom stond dan aan het altaar te wachten tot de bruid aan de arm van haar vader verscheen en hij eindelijk de huwelijksjurk mocht bewonderen. Na afloop van de plechtigheid luidden de klokken en verzamelde de hele buurt zich aan de deur van de kerk om het paar te bespreken. Zelfs in 1967 trouwde nog 92 procent van alle koppels in het aartsbisdom in de kerk. Die 8 procent die het niet deed, ‘hokte’ en velen zegden tegen de ouders dat hun zoon of dochter niet echt getrouwd was.

Pas na 1980 kwam de klad in het kerkelijk huwelijk en vandaag schommelt het cijfer rond de 15 procent. Iemand die het niet meemaakte, kan zich niet indenken hoe het rijke Roomse leven het bestaan beheerste. Het was streng, maar duidelijk en het gaf dikwijls een geestelijke zekerheid die nu verloren is.

JAN NECKERS

Jan Jambon en Zuhal Demir, ministers van Cultuur en Toerisme, hebben zich geëngageerd om werk te maken van een betere ontsluiting van onze Vlaamse topstukken, zowel digitaal als fysiek.

Een maand geleden verscheen hier een pleidooi om meer te doen met de topstukken van de Vlaamse Gemeenschap. Het gaat om roerend cultureel erfgoed dat onmisbaar is, optimaal bewaard moet blijven en, via de bepalingen van het Topstukkendecreet van 2003, beschermd wordt. De Topstukkenlijst telt al vele honderden objecten, waaronder heel wat kunstwerken. Maar wie in Vlaanderen kent deze bijzonder waardevolle stukken en weet waar ze te bezichtigen zijn? Onze oproep van vorige maand eindigde met: “Als we onze vakantie in eigen land moeten doorbrengen, waarom dan niet een Topstukkenroute uitstippelen en ons laten kennismaken met die staalkaart van alles waarin Vlaanderen toonaangevend is geweest en waarvoor het wereldwijd vermaard was en is.”

Met dit pleidooi van ’t Pallieterke onder de arm - ze verwijst naar het artikel - trok Vlaams volksvertegenwoordiger Cathy Coudyser (N-VA) naar de commissies Cultuur en Toerisme en riep haar partijgenoot-ministers Jambon en Demir op om meer en beter uit te pakken met de Vlaamse topstukken.

Digitale ontsluiting Minister-president Jambon, ook bevoegd voor cultuur, erkent dat de ontsluiting van de topstukken beter kan en engageert zich samen met de Topstukkenraad om hier verandering in te brengen.

Daarbij denkt hij aan de verdere ontwikkeling van de online topstukkendatabank tot een performant communicatiemiddel. Dat is nodig. Nu lijkt de topstukkenlijst, te vinden via de webstek van het departement Cultuur, Jeugd en Media, nog te veel op een saaie databank, inclusief de ministeriële besluiten zoals die gepubliceerd zijn in het Staatsblad. Van heel wat topstukken is in de databank geen afbeelding voorhanden. Jambon stelt dat hij dit op korte termijn wil rechtzetten. Dat is slechts een begin. Naast de databank is er nood aan een aantrekkelijke topstukken-webstek, met afbeeldingen van kunstwerken waar de liefhebbers naar hartenlust kunnen induiken en met 3D-beelden van objecten die langs alle kanten kunnen bekeken worden. Die webstek moet in woord en beeld en prikke-

len en uitnodigen om de stukken ‘in het echt’ te gaan bekijken.

Jambon laat nog weten dat hij binnen het algemeen cultureel-erfgoedbeleid bijzondere aandacht zal geven aan de zorg voor en de ontsluiting van de Vlaamse topstukken. Dat zal dan moeten blijken uit zijn strategische visienota in verband met het cultureel erfgoed die hij in april volgend jaar aan het Vlaams Parlement zal voorleggen.

Topstukkenroute Het idee van Vlaamse Topstukkenroute kwam aan bod op de commissie Toerisme. Bevoegd minister Zuhal Demir ziet concrete mogelijkheden om deze unieke cultuurgoederen, die bewaard worden in onze musea, bibliotheken, archieven en religieuze sites ook fysiek beter te ontsluiten.

Een Topstukkenroute zou volgens Demir een piste kunnen zijn. Ze verwijst naar het toeristisch hefboomproject “Vlaamse Meesters in Situ”, dat bezoekers leidt naar sites (vooral kerken) waar schilderijen en beeldhouwwerken van Vlaamse meesters uit de vijftiende, zestiende en zeventiende eeuw nog altijd op hun oorspronkelijke plek te bewonderen zijn.

Daar zitten flink wat topstukken van de Vlaamse Gemeenschap bij: een schitterende Rubens in Aalst, een prachtig altaarstuk van de jonge Van Dyck in Zaventem (zie afbeelding), zestiende-eeuwse retabels in Deerlijk, Geel, Herentals en in het weggestoken dorpje Hemelveerdegem. In Watervliet wordt al vijfhonderd jaar een uniek paneel gekoesterd. En de kerken van Bocholt en Maaseik zijn schatkamers die vele topstukken herbergen. Demir meldt dat zij aan Toerisme Vlaanderen de opdracht heeft gegeven om het Vlaanderenbrede netwerk van sites met culturele erfgoedparels verder te zetten en te laten groeien. De Topstukkenlijst kan volgens de minister een belangrijke basis bieden voor de selectie van nieuwe sites. De plannen liggen op tafel, nu nog de uitwerking.

MMMV De Topstukkenlijst is digitaal te vinden op cjsm.be/topstukken, de Vlaamse Meesters in Situ op www.vlaamsemeestersinsitu.be

Actueel

18 JUNI 2020

13

Jemen

Speelbal van de grote Arabische broers De Jemenitische president Abed Mansoer Hadi zal zich de dertigste verjaardag van de hereniging van Zuid- en Noord-Jemen (1990) allicht anders hebben voorgesteld. Hij had de wereld en de Arabische naties graag Jemen laten zien. Het bleef bij een korte televisietoespraak, want enkele dagen daarvoor was hij moeten vluchten van Aden naar de kleine havenstad al-Mukallah, in het uiterste oosten van het land.

Wie regeert in Jemen, wie controleert wat en wie heeft de macht? Men raakt de weg kwijt. Er zijn de Houthi-rebellen (een etnische stam) die sinds 2014 de miljoenenhoofdstad Sanaa in het hoogland en het ganse noorden vast onder controle hebben. Tot hier toe bestond de machtsbasis van Abed Mansoer Hadi in het zuiden rond de havenstad Aden, de hoofdstad van de voormalige Socialistische Volksrepubliek Jemen. Maar de rebellen, die hem in 2014 aan de macht hielpen, keerden zich nu tegen hem. President Hadi is zijn eigen hoofdstad en bolwerk kwijtgespeeld.

Sinds Comical Ali weten we dat élke boodschap wel zijn toehoorders vindt, ook de meest onrealistische. Hadi verklaarde dat hij “elke inspanning zal leveren om de putsch en de rebellie in noord en zuid de kop in te drukken”. Op 11 mei rolden zijn pantsertroepen richting Aden, maar 6 dagen later was de pret al voorbij. De separatistische zuidelijke rebellen, de zogenaamde STC (of Southern Transitional Council), lieten het persagentschap AFP weten dat het Hadi niet was gelukt om de provinciehoofdplaats Abyan in te nemen. Het ‘leger’ van Hadi verloor in dit lenteoffensief tien soldaten, en veertig soldaten liepen over naar het andere kamp.

Die ‘heerlijke’ Arabische solidariteit toch Ooit was de legendarische Lawrence of Arabia bijzonder scherp over het gebrek aan eenheid onder de Arabieren. De troepen van Abed Mansoer Hadi worden actief (logistiek, personeel, enz.) gesteund door het Arabische koningshuis van Saoedi-Arabië, de separa-

tisten van het zuiden krijgen steun vanuit de VAE, of de Verenigde Arabische Emiraten.

Het gekste is dat de beide Arabische staten elkaars geallieerden zijn en samen strijd voeren tegen de Houthi-rebellen, die worden gesteund door het Perzische Iran.

Alles draait dus om de controle over de regio en in het bijzonder de havenstad Aden - niet toevallig ook al de plaats die het Britse Empire in de 19de eeuw controleerde. Via de haven van Aden passeert aardig wat aardolie en gas, controle daarover betekent macht. In 2018 probeerden parachutisten van de VAE al het Jemenitische eiland Sokotra te bezetten.

Complex Het militair schaakspel in de regio wordt nog gecompliceerder omdat de verschillende partijen ook allerlei milities en bevriende groepen het vuile werk laten doen. Er zijn Zuid-Amerikaanse huursoldaten en er zijn de plaatselijke terreurmilities. Voor Hadi strijden de aanhangers van “Al Qaida op het Arabische schiereiland” of AQAP tegen de Houthi-rebellen. Die worden dan weer ondersteund door de jihadisten van “Islamitische Staat”.

De burgers zijn de grootste slachtoffers van dit alles. Sinds 2014 kwamen meer dan 25.000 burgers in het strijdgewoel om, en 250.000 werden op de vlucht gedreven. Meer dan 80 procent van de 30 miljoen Jemenieten vertoont verschijnselen van acute ondervoeding, in 2015 heeft Saoedi-Arabië een compleet handelsembargo tegen Jemen uitgeroepen.

En daar komt ook de coronapandemie nog eens bovenop.

PIET VAN NIEUWVLIET

BLM

Zuid-Afrika wil niet achterblijven Ooit stond het Kerkplein in hoofdstad Pretoria wijd bekend als een landmerk wegens het indrukwekkende standbeeld in het midden van gewezen Transvaal-president Paul Kruger, die in 1899 zo vermetel was de oorlog te verklaren aan het machtige Albion, en daartegenover de oude en totaal verloederde en bevuilde ‘Raadsaal’ van de vroegere republiek. wanten in de rode verf gezet. Paul Kruger zelf, 120 jaar geleden nog met officiële ceremonie op het koninklijk paleis ontvangen door de Nederlandse koningin Wilhelmina, werd in rode verf voor moordenaar gescholden, weliswaar in de taal van de ‘killers’ die duizenden vrouwen en kinderen in concentratiekampen van honger en ontbering hadden laten omkomen: “Killer Killer.”

Schoonmaak al begonnen

Het was alweer jaren geleden dat het Kerkplein nog het mikpunt van vandalen was geweest, ook al omdat ‘Oom Paul’ enkele jaren afgeschermd is geweest met een stevige omheining. Nu in heel de wereld op standbeelden van ‘racisten’ wordt gejaagd met spuitbus en verfkwast, kon democratisch Zuid-Afrika niet doen of het tot een andere planeet behoorde en dus werd de ‘witte’ verdrukker van Transvaal weer eens onder handen genomen. Nu ze toch bezig waren, werden ook zijn brandwacht-tra-

De directrice van het Voortrekkermonument en de Erfenisstigting, ene Cecilia die ook met de familienaam Kruger door het leven moet, heeft onmiddellijk in een persbericht aangekondigd dat haar stichting, met de welkome medewerking van burgerrechtenbeweging AfriForum, Paul Kruger en zijn brandwachten zo gauw mogelijk in ere gaat herstellen. Als alles volgens plan verloopt, zouden terwijl u deze regels leest, die werkzaamheden volop aan de gang moeten zijn. AfriForum neemt de financiering van het schoonmaakproces voor zijn rekening. Cecilia Kruger zegt, vrij voorzichtig, dat de reden voor de vandalenstreek mogelijk aan politieke agenda’s gekoppeld kan worden, omdat dergelijke standbeelden verwijzen naar een specifieke cultuur of volksgroep. Aanvallen en vandalisme daarop zijn symbolisch voor een aanval op die cultuur en een culturele identiteit, meent zij.

HECTOR VAN OEVELEN

Moslimfeestjes en corona-uitbraak De Duitse stad Göttingen moest na een massale corona-uitbraak na een feestje op het einde van de islamitische ramadan alle scholen in de stad sluiten.

Ook verschillende kinderopvangcentra en scholen in omliggende gemeenten mogen de eerste week alleen open mits de scherpst mogelijke maatregelen inzake het afstand houden, aldus een bericht op de Duitse televisiezender NDR. Tot nu toe zijn er van de ongeveer 370 contactpersonen uit meerdere uitgebreide families 80 positief getest op het coronavirus. 230 mensen zitten momenteel in Göttingen in quarantaine en 140 in Niedersachsen en Nordrhein-Westfalen. Onderzoek wees uit dat de besmetting zou kunnen ontstaan zijn in verschillende (uitgebreide) familiefeesten tijdens het islamitische Suikerfeest in een appartementsgebouw aan de rand van Göttingen. Daarbij werden vlotjes verbods- en afstandsregels gebroken, aldus de burgemeester, Rolf-Georg Köhler van de SPD. Naast die familiefeestjes speelde ook een illegaal geopende sishabar in de stad een belangrijke rol bij het uitbreken van de corona: “De bar werd gesloten, nu volgen de boetes”, aldus een woordvoerder van de stad aan het persagentschap DPA. Alle contactpersonen zouden nu moeten kunnen worden getest, maar tot nu werd slechts een kleine minderheid getest. De anderen gingen zelfs gewoon niet in op de vraag van de gezondheidsdiensten. Zo verschenen zaterdag slechts 15 mensen van de voorziene en geplande 90.

PIET VAN NIEUWVLIET

Mayer versus Kilics De Duitse mediawereld heeft een nieuwe ‘chouchou’ gevonden in de persoon van het jonge icoon Clara Mayer. In het kader van de televisiereeks “Leidenschaft, Alter” (ZDF) werd de 18-jarige voor de leeuwen gegooid. Ze kon er het publiek meekrijgen in haar aangrijpend verhaal: hoe ze tijdens haar eindexamen twee jobs combineerde. Vrijwilliger bij het Rode Kruis en de andere job bij Fridays for Future.

De jongedame stamt uit een doktersfamilie en wou eigenlijk ook geneeskunde studeren.

Maar de klimaatproblematiek deed haar een andere professionele richting uitgaan, een job “waarmee ze veel meer mensen hoopt te helpen”. Tv-zender ZDF volgde Mayer tijdens een illegale plakactie in Berlijn: ze beplakte de straatbelichting in Berlijn. Ze vroeg dat medestanders filmpjes zouden maken, met de opmerking: “Echte, efficiënte druk kan slechts van de straat komen.”

Deze jongedame wordt te pas en te onpas opgevoerd: als centrale gast in tv-shows, als gastspreker op de VW-aandeelhoudersvergadering, enz. Want de klimaatactiviste laat verstaan dat ze “aan de juiste kant” staat. Ze is tegen rechts of beter gezegd: ze is tegen alles wat niet links staat, of wat te Duits is. Tijdens een linkse demonstratie riep ze in 2019 nog duchtig mee: “Nie, nie, nie wieder Deutschland.”

Het fundamentele onderscheid Dat jongedame Mayer een visie heeft, en het goed kan zeggen, en dus gerust een podium verdient, wie zou het haar niet gunnen?

Maar zo zijn er ook mensen aan de rechterkant van het politieke spectrum, die ook een visie hebben, in een vlotte babbel hun zeg kunnen doen, maar die dezelfde kansen als Clara Mayer absoluut niet krijgen, integendeel. Neem nu de conservatieve activist Klemens Kilic, die al enige faam wist te verzamelen.

Kilic kan je eigenlijk best de Duitse Uilenspiegel noemen. Zijn provocerende grapjes zorgen voor veel aandacht op de sociale media. Klemens Kilic werd in 1996 in Essen geboren uit een Duitse moeder, zijn vader is een alevitische Koerd. Tijdens de parlementsverkiezingen voor het deelstaatparlement in Saksen manoeuvreerde Kilic zich bij een groene verkiezingsmeeting op de eerste rij, net naast de Grünen-voorzitter Annalena Baerbock.

Hij onderhield zich minzaam met haar, tot hij de micro in handen kon krijgen, en voor de ganse zaal kon uitroepen: “Stemt blauw voor

Duitsland en Saksen” (blauw is de kleur van de rechts conservatieve AfD). Complete chaos, de Grünen dreigden onmiddellijk met politie, vervolging, enz.

Op Kilics sociale mediakanaal verscheen volgende treffende commentaar: “Een linkse activist werpt een taart in het gezicht van Beatrix von Storch (AfD) - reactie van Grünen: hahaha! Een youtuber lapt Grünen een poets Grünen roepen de politie erbij.”

Intussen wordt Kilic steeds vaker als “rechtsradicaal” weggezet, wat Kilic tot volgende droge opmerking verleidt: “Voor veel journalisten is het blijkbaar moeilijk te aanvaarden dat een gebruiker van YouTube patriottisch en conservatief is, en daarenboven ook nog eens plezant uit de hoek kan komen.”

PIET VAN NIEUWVLIET

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT GENOEG VAN!

ANKERSTRAAT LUIKERSTEENWEG 244 F7 3500 HASSELT 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 011 223 253 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE

14

Brieven

18 JUNI 2020

LEOPOLD II (1)

WOW

GRANATEN Pallieterke, Er is een springtuig ontploft onder een auto in Antwerpen. Goede raad aan de politiemensen: eerst goed zoeken in de autochtone gemeenschap, anders kunnen jullie beschuldigd worden van racistische profilering.

Erwin Strobbe - Merelbeke

POST-KOLONIAAL AFRIKA Pallieterke, Volgens de meeste media zijn alle blanken racisten en de zwarten zijn onderdrukte en gediscrimineerde mensen. Over vermoorde blanke boeren door zwarten in Zuid-Afrika en Zimbabwe geen woord.Wat een verschil met de tijd van de apartheid! En nu wordt er te pas en te onpas Congo bij gesleurd.

Dat er uitbuiting van de bevolking is gebeurd met vele slachtoffers, zal niemand ontkennen (in welke kolonie in Afrika niet?). Maar was dan alles slecht wat België ginder gedaan heeft?

Goed onderwijs, betere wegen aangelegd, enz.

Maar wat blijft daar nu van over? Bovendien worden in vele Afrikaanse landen nog dagelijks zwarten door zwarten vermoord. Is dat de schuld van de blanken? En dat hun leiders dikwijls dictators en miljardairs zijn (met ons geld voor ontwikkelingshulp), die hun onderdanen nog meer uitbuiten dan de vroegere kolonisten, daar wordt in de media zelden iets over bericht.

Ja, want dat is geen racisme...

Leo H aest - Herentals

BLACK LIVES MATTER Pallieterke, In 1956 deed Big Bill Broonzy, geboren in 1893, met zijn blues- en protestliederen een optreden in de marmeren zaal van de Zoo te Antwerpen.

Het liedje “Black, brown, white” is mij steeds bijgebleven. En nu 64 jaar later is het in de VS nog steeds actueel. “If you are white it is alright, if brown stick around and if black get back get back.”

En België? Ik stond in 1982 borg voor vier Congolese studenten. Drie behaalden een goed diploma en vonden in de jaren ‘90 dan toch een job overeenkomstig hun studies in Dallas (Texas). Er is ook hier nog werk aan de winkel in 2020.

Rudolf Van Hove- Berchem

Kruisende woorden oplossing 1218

A B C D E F G H I J K L

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 K R E D

I

E T K A A R T

N A T A N X E A R L X W A B S T R A C T X S A E R A T X

I

N H O U D X E

S R X S T O N E X A R E E B R O X N O N E N X N T E E X S

I

P X C X T O

A R X T H E O L O G I

E

N X K R E M L

I

D

X O O I

T

E P E X P E S T O X D

I

I

N A R X

I

N X M R

N A R W A L X O M W E G

Pallieterke, Betreffende ‘Wow’, het artikel in ’t Pallieterke van 11 juni 2020 op bladzijde 3 van Jurgen Ceder, hierbij nog deze opmerking: Graag had ik van Sandrine Moponami, van Black Lives Matter, eens geweten wat haar standpunt is betreffende de Rwandese genocide van 1994, namelijk de volkerenmoord in Rwanda waarbij 500.000 tot 1 miljoen Tutsi’s en gematigde Hutu’s van 7 april tot 15 juli 1994 werden vermoord door Hutu-milities (Interahamwe).

Op te merken dat er van het blanke of witte ras zeker geen sprake was, maar wel dat het ene zwarte ras het andere bestempelde als ‘kakkerlakken’ die moesten uitgeroeid worden! Gezien haar uitspraak dat “zwarten géén systeem hebben om witten te onderdrukken, kunnen ze nooit racisten zijn” vrees ik dat madame Moponami op haar kopken gevallen en blijven botsen is!

A lex Beaumon - L anden

ECHT BELGISCH RACISME Pallieterke, Als er dan toch overal racisme moet worden ontdekt, verwondert het mij dat het Belgisch racisme over het hoofd wordt gezien. Wat dacht u van volgende twee uitspraken? “De eenheid van taal is een noodzakelijke basis voor een stevige staat en het Frans moet de taal van België worden.

Deze eenheid van taal kan men het best bereiken door kandidaten uit Wallonië en Luxemburg te kiezen voor het leger, de administratie en het gerecht. De Vlamingen zullen aldus gedwongen worden Frans te leren.” En verder: “Het is noodzakelijk dat alle burgerlijke en militaire functies uitsluitend aan Walen en Luxemburgers worden toegekend, zodat Vlamingen voorlopig van deze ambten worden uitgesloten en zo verplicht worden om Frans te leren. Zo zal het Germaanse element uiteindelijk vernietigd worden.”

Aan het woord is niet Hitler, Stalin of IS. Het is minister Charles Rogier in 1932, die in Brussel een “place Rogier” en een standbeeld heeft.

Jongens, begin eens eerst bij de Belgische francofonie alvorens elders in de wereld te gaan zoeken. Het Vlaamse volk was niet racistisch, het werd door racisten gediscrimineerd. Je moet ‘t Pallieterke lezen om daaraan herinnerd te worden. Dank daarvoor.

Dirk Vandeputte - A artselaar

Pallieterke, Jongens toch, wat een tijd! De coronacrisis is zo goed als voorbij, denken velen ten onrechte, en nu is het weer voluit “ten aanval” tegen het racisme en zijn volgelingen. De zaak-Floyd gaf daartoe de perfecte voorzet. De man moest in geen enkel geval sterven, laat dat overduidelijk zijn! Wie zijn levensloop bekijkt en wie de terechte nuances leest in onder andere de Pallieter van vorige week, ziet dit wel enigszins door een andere bril.

Hem nu als een engel verheerlijken en dit gebeuren aangrijpen om alles en iedereen dat blank (excuseer, wit) is naar de hel te wensen, is meer dan een brug te ver. Massabetogingen (coronatijd), vernielingen en andere crapuleuze daden zijn schering en inslag. De ordediensten staan vrijwel machteloos (of durven niet ingrijpen), maar dit kan allemaal in het kader van... Aansluitend volgde de beeldenstorm op alle koloniale, racistische heersers en slavendrijvers, waaronder de voormalige Belgische koning Leopold II. Wat mij betreft, geen enkel probleem. Hoe minder standbeelden van onze koningen, hoe liever... Zij zijn even verwerpelijk als de nazipraktijken voor en tijdens WOII. Ik stel me wel de vraag hoeveel van die beeldenstormers weten wat er echt gebeurd is voor, tijdens en na de onafhankelijkheid van Congo.

De beelden van de afgehakte ledematen zijn op het netvlies gebrand, maar voor velen stopt het daar ook en is verdere achtergrond ontbrekend. Als kind van de jaren ‘60 behoor ik ook tot die groep. Als je dit nu allemaal ziet, leest en hoort, zou je bijna beschaamd moeten zijn om blank/wit te zijn. Is de slinger niet té veel aan het overslaan? Met deze evolutie is het bang afwachten tot wanneer ze de leeuw zijn klauwen gaan uittrekken. Dat zal pas pijn doen!

Voor alle duidelijkheid... Mijn schoondochter heeft Tunesische roots. Ze heeft samen met haar Vlaamsgezinde man (onze zoon) een pracht van een meid op de wereld gezet ! Ze zijn, samen met mijn vrouw, de grootste en dierbaarste schat van mijn leven! En ja... haar familienaam heeft haar al parten gespeeld op enkele vlakken, maar ze heeft er tegen gevochten op een waardige manier, met veel overtuiging, maar met de nodige fierheid en zonder agressie!

Erwin Van Loo - Lochristi

LEOPOLD II (2) Pallieterke, J. Coens meent dat Philippe Ier zich moet verontschuldigen voor de “wandaden” (zeg maar misdaden) van zijn betovergrootoom. Daar ben ik het volledig mee eens. Open Vld'er De Backer echter, meent dat België dat moet doen.

Geef hem maar Grootlint in de Orde van Pol II! Een orde voor knechten en meiden dixit de cynische stichter zelf.

België moet juist niets. Immers, van 1885 tot 1908 was Leopold II soeverein en eigenaar van de CFS (Congo Free State) en is hij alleen verantwoordelijk voor de misdaden in zijn naam begaan door de huurlingen in zijn dienst (430 in 1889). Hij was uit puur winstbejag de organisator van de massale en gewelddadige uitbuiting (rubber en ivoor) van de inboorlingen. Hij was de eerste totalitaire heerser van de moderne tijden, die geen verantwoording aan wie dan ook verschuldigd was. Nu vragen of hij wist wat er gebeurde in zijn Congolees rijk is even relevant als vragen of Stalin en Hitler wisten wat gebeurde in de Goelag of Auschwitz.

Dewael wil nu een “waarheidscommissie” om dit koloniaal verleden uit te spitten (?). Wel hij kan beginnen met de 50 bladzijden over Leopold II van Paul Beliën in “A throne in Brussels” (Imprint Academic, 2005) te lezen – een absolute aanrader die blijkbaar geen uitgever vond in het Nederlands en door de regimepers werd doodgezwegen (hoe zou dat komen?), maar gelukkig niet ons Pallieterke. (01.06.2005). En zijn excuses geen schuldbekentenis en een open deur voor mogelijke vorderingen ter “Wiedergutmachung”? Aansluitend, kan iemand me vertellen hoeveel miljarden België geschonken heeft sinds 1960 en wat ermee werd verwezenlijkt voor de gewone Congolees want met een totaal verwaarloosde infrastructuur is de levensstandaard nu veel lager dan voor 1960.

En ja, Philippe mag de standbeelden van zijn beruchte voorzaat gerust in zijn tuintje in Laken zetten.

Jean Van den Noortgaete - Koksijde

RACISME Pallieterke, Op de Afspraak van donderdag was het weer van dat. Racisme te lijf gaan met praktijktesten.

Niemand vroeg zich af hoe het komt dat er een zekere huivering is om allochtonen aan te nemen of aan hen een woning te verhuren. Men wil de geesten van de autochtonen veranderen, maar heeft men al eens een breed onderzoek gedaan naar de oorzaken? Het is natuurlijk gemakkelijker praktijktesten op te leggen en de schuld bij de eigen bevolking te leggen, dat oogt goed bij het allochtone kiespubliek.

Men moet de oorzaken analyseren en dan pas aanpakken, dat zal misschien de koudwatervrees bij de autochtonen wegnemen. En misschien ook wat verantwoordelijkheid en inburgering (taal, gewoonten, enz.) bij de allochtonen durven leggen. De enige die zich constant moeten aanpassen, lijkt wel de eigen bevolking te zijn.

N. R. - Belsele

ANARCHIE Pallieterke, Dagelijks worden wij blanken, witten volgens anderen, om de oren geslagen met berichten dat we van slechte mensen afstammen. Beelden van Polle II worden beklad, verwijderd uit schaamte. Dagelijks op VRT komt er toch wel een, hoe mag ik dat noemen, neger, zwarte? ons schuldgevoelens aanpraten. Nog een paar jaar en we moeten beschaamd zijn blank te worden genoemd. Wat gaat het volgende zijn?

Boekverbrandingen? Opvoedingskampen oprichten? Ik hou als 70-jarige mijn hart vast.

Romain Peeters - Attenrode

JOACHIM COENS Pallieterke, Joachim Coens is voorstander om ons te verontschuldigen voor de misdaden begaan onder Leopold II. Zullen de Congolezen zich ook verontschuldigen voor de misdaden tijdens de dekolonisatie? Dat Leopold II misdaden heeft begaan, daar bestaat geen twijfel over. Maar dan is er nog dit: zouden de christendemocraten zich dan ook eens willen verontschuldigen voor de moord op Leo Vindevogel? Aan Joachim Coens: op 25 september zal het 75 jaar geleden zijn dat die man vermoord werd door de Belgische staat. Het is goed in ’t eigen hart te kijken…

Frank M asschelein - Poperinge

30 ZILVERLINGEN Pallieterke, Hoe is het in godsnaam mogelijk dat N-VA de benoeming van Ecolo-kopstuk Thierry Detienne (extreemlinks en Vlaamshatend) tot rechter in het Grondwettelijk Hof goedkeurde (Senaat, vrijdag 12.06.2020)? In plaats van de gepolitiseerde rechtspraak een halt toe te roepen, werkt N-VA, als puntje bij paaltje komt, liever mee aan de benoeming van politici als rechters in het Grondwettelijk Hof. Moet echt alles wijken voor ‘30 zilverlingen’ en wat schijnmacht ?

Ik kan onmogelijk geloven dat de Vlaams-nationalisten binnen N-VA dit zomaar zullen slikken.

Pieter Huybrechts - Berlaar

CONGOLESE GESCHIEDENIS Pallieterke, De onlusten en schade aan gebouwen, winkels en eigendommen zijn volgens mijn bescheiden mening in de eerste plaats te verklaren door het onderwijs dat wij gekregen hebben in de jaren 50. Ben intussen 76 en mag wel stellen dat ik weet waarover ik schrijf... De lessen geschiedenis eindigden jarenlang altijd bij de onafhankelijkheid van dit landje... 1830 was het laatste wat er verteld werd gedurende tientallen jaren of het nu in de gemeenteschool of op het college was... Er was geen sprake van Leopold II noch van de Eerste of Tweede Wereldoorlog! Het was precies alsof 1830 het begin was van een nieuwe wereldorde waarover niet mocht geschreven of gepraat worden... Intussen zien wij nu dagelijks tot wat deze gebrekkige informatie aanleiding heeft gegeven...

Jan M aes - Bellegem

Een lezersbrief insturen?

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.

Actueel

18 JUNI 2020

Waarom Congolese Vlamingen kwaad zijn De knikkende negertjes op de toonbank verdwenen samen met andere zoete snuisterijen van de vorige generaties. We kennen de decennialange aantijgingen over de wreedheden van Congo Vrijstaat, het privé-rijk van Leopold II. Het ruwe rubber moest met dwang geoogst worden in de wouden. Afgehakte handen, executies, ontvolkte dorpen, vernietigde tradities en haastige doopsels zijn de achtergrond, zeker tot 1908, toen België het Afrika van de vorst overnam, van de eerste verovering, bezetting en kolonisering. Met de opbrengst verrijkten kolonialen en holdings zich, won de Kerk zieltjes en werden Brusselse en koninklijke moderniseringen en architectuur betaald. nietsnutten, goedbetaalde apparatsjiks. Tegen de Dipenda van 1960 veroverde Manu Ruys met zijn ooggetuigenverslagen in De Standaard de geesten van de Vlamingen voor wat toen snel de ex-kolonie zou worden. De meeste mensen tussen IJzer en Maas zagen haar als het speelterrein van de paters van Scheut en de Vlaamsvijandige houdstermaatschappijen in Brussel.

Congo, een geschiedenis

Op 30 juni 2020 is Congo 60 jaar onafhankelijk. Mathieu Zana Etambala publiceert op een geschikt ogenblik zijn dikke boek over “Congo 1876-1914”, de pionierstijd waarin een drievuldigheid van ambtenaren, soldaten en rechters van Congo Vrijstaat, exploitatiemaatschappijen en protestantse en katholieke missionarissen een gebied van tachtigmaal België beschouwde als hun tweede vaderland.

We hadden in Vlaanderen duizenden paters en zusters in de tropen. We hadden eveneens koloniale ambtenaren, plantagehouders, leraren, geneesheren onder de evenaar. De belangstelling in het Vlaamse moederland voor Centraal-Afrika is echter steeds weinig zaaks geweest. Het was de interesse van een kringetje van idealisten, avonturiers,

De Congokoorts flakkerde sterk op in 2010 toen David Van Reybrouck, Brugse zoon van een oud-kaderlid van een koloniale spoorwegmaatschappij, zijn versie van de Belgische Afrikaanse expansie neerschreef in “Congo, een geschiedenis”. Binnen het jaar volgden 24 drukken en werden internationale vertalingen aangevat. Het boek van Van Reybrouck was fijne journalistiek, goede letterkunde en zwakke geschiedenis.

Mathieu Zana Etambala, West-Vlaming én Congolees (die op zijn zevende aanbelandde in het Kortrijkse), is de noodzakelijke aanvulling en verbreding van Van Reybrouck. Hij doet dat met zijn jarenlange ervaring als onderzoeker bij het AfricaMuseum in Tervuren en gaat verder op studiewerk dat ankert bij de 50ste verjaardag van de Congolese onafhankelijkheid. Zana Etambala koos toen voor vier provincies van de ex-kolonie die hij diepgaand wilde onderzoeken en dat is hem wonderwel gelukt.

De controverse over wat de kolonie en zijn stichters waren, is taai. In 2017 bewierookt “A la recherche de la vérité historique” de geniale Leopold I en zijn helper Stanley : pure quatsch. Schrijver-historicus Zana Etambala beschermt u daartegen. Citaat: “De twee pijlers waarop de kolonisering gebaseerd is, zijn verovering en bezetting. Geweld is historisch gezien altijd inherent aan verovering. De begrippen ‘campagne’ en ‘operatie’ betekenen niets anders dan oorlog en nog

eens oorlog, waarbij soldaten (zwarte soldaten incluis, nvdr.) straffeloos buit kunnen maken en dorpen terroriseren. Een decreet van 16 juli 1890 bepaalde dat de Weermacht op volkomen legale wijze goederen en diensten kon vorderen van de inlanders. Een nog veel eufemistischere koloniale term voor oorlog is ‘palaver’.” Dixit Etambala.

De economische crisis die door het coronavirus werd veroorzaakt, zorgt overal voor schokgolven. In Dubai gaan veel uitheemse werknemers weer naar hun thuisland, omdat het emiraat niet over een sociaal vangnet beschikt. Straks zitten ze in Dubai alleen nog met Antwerpse drugbaronnen...

Centraal Station Elk zichzelf respecterend BLM'er kan vanaf heden slechts tot of vanaf Berchem de trein nemen en niet rechtstreeks naar of vanuit hartje Antwerpen sporen. Het schoonste treinstation ter wereld, daar is Leopold II immers in verregaande mate mee ‘schuldig’ aan. Vlaams-nationalisten zijn daar soepeler in, die denken: hij is dood en dat station is van ons!

Maneblussers Dat er in Mechelen iets in het water zit, we gaan het nog geloven. Nu wil het gemeentebestuur daar klevers tegen racisme gaan verdelen, die mensen dan aan deur of venster kunnen aanbrengen. Dan is het nog maar een kleine stap naar het noteren van de adressen waar dat niet het geval is. Er zal nog Groen gelachen worden.

Regressief Van de Brusselse veelkleurige jeugd wordt wel eens gezegd dat die, om meerdere redenen, niet veel toekomst heeft. Zou het daarom zijn dat die zich nu met verregaand fanatisme op het verleden richt?

Mispakt De blauwe vrienden van Open Vld dachten bij vorige verkiezingen een goede zet gedaan te hebben door Sihame El Kaouakibi, een niet onsuccesvol onderneemster, op de lijst te zetten. Dat levert, hoopt men dan, een boel etnische stemmen op. Ondertussen wordt steeds duidelijker dat El Kaouakibi hooguit (zeer) linksliberaal is en eerder een ongeleid projectiel. Laat het feestje beginnen!

Rare afzender Ten kantore ontvingen wij net een niet te traceren bericht. Het luidt als volgt: “Wij hebben ons in Palmyra al getraind in het vernietigen van relicten uit het verleden. Gelieve in Vlaanderen en omstreken nog wat voor ons over te laten.” Ondertekend: I.S. uit Syrië.

Spitspolitiek

Op enkele verzuurde en dwalende beeldenstormers na, kijkt elke Nederlander met trots terug op zijn Gouden Eeuw.

De 17de eeuw die politieke onafhankelijkheid bracht, moeizaam verworven op het machtigste rijk uit die tijd. Militair kon de vloot van de Republiek zich meten met de Engelse en Franse, waarbij het zelfs de eerstvermelde tot op de rivier Theems kwam verslaan. De Verenigde Oost-Indische Compagnie (VOC) en de handel met de Oostzee brachten de burgers van de Nederlanden dan weer economische voorspoed.

Hollandse glorie tijdens de Gouden Eeuw wekte jaloezie alom. In Groot-Brittannië keek men begerig naar het maritieme succes op militair en handelsvlak met succesvolle admiraals als Michiel De Ruyter en Maarten Tromp. Frankrijk strekte dan weer onder Lodewijk XIV zijn vleugels uit over gans continentaal Europa, waarbij het Staatse leger zich slechts op het nippertje achter de Waterlinie kon terugtrekken om

De wegblijvers

Congo Vrijstaat is een absolute monarchie: de Soeverein (Leopold II dus) heeft alle macht.

Zijn wil is wet. De Soeverein kan - sterker nog dan de Franse Zonnekoning Lodewijk XIV stellen: “Ik ben de staat.” De socialistische voorman Emile Vandervelde schreef in La Société Nouvelle van 1907: “In een territorium dat tachtig keer zo groot is als België, werkt een heel volk van lijfeigenen om hem te verrijken, overal gebruikt men hetzelfde dwangsysteem tegen de inlanders.

Onder het mom van taksen in natura, eist men van hen prestaties in levensmiddelen en rubber die, in theorie, hen slechts 40 uur per maand mogen kosten, maar die in werkelijkheid bijna al hun tijd innemen. En wanneer die ongelukkigen weerstand bieden, wanneer zij niet genoeg rubber brengen naar de staats- of handelsagenten, dan wordt krachtig opgetreden: zij worden met de zweep geslagen of worden in de gevangenis gestopt, men neemt hun vrouwen als gijzelaar en, indien zij in opstand komen, wordt overgegaan tot expedities. Om hen te straffen worden hun dorpen afgebrand en de bewoners afgeslacht.” Tot daar Vandervelde.

De columns van de Congolese Vlamingen irriteren soms in hun nijd over de blanken. De geschiedenis van hun voorvaders is er echter een van bloed en negen decennia vernedering, wat de psyche van de nakomelingen niet anders kan dan bezwaren. Mathieu Zana Etambala, een vlijtige West-Vlaming met een exotische naam, niet meer of minder, geeft de feiten en is even objectief, niet in dit boek, wat uiteraard niet hoeft, over de chaos en het gebrek aan kunde van de Congolese heersers na 1960. Dat vertelde hij ook openlijk en ruiterlijk in een gesprek met ’t Pallieterke in 2019.

FRANS CROLS Mathieu Zana Etambala, “Congo 18761914, Veroverd, Bezet, Gekoloniseerd”, Uitgeverij Sterck&Devreese; 463 blz., prijs 39,90 euro, ISBN 978 905 6155 14 8

Krijgsmacht en handelsgeest

Marine of landmacht

ABSURDISTAN

Leopold II

Hollandse glorie

Wie echter 120 jaar doorspoelt in de tijd, ziet een politiek verdeeld land dat maritiem weinig meer betekent en tracht te overleven als marionettenstaat van Napoleon. Welk onheil heeft Nederlands neergang veroorzaakt?

Een keur van onderzoekers van het Nederlands Instituut voor Militaire Historie (NIMH) in Den Haag ambieert de vaderlandse geschiedenis met oog voor detail onder de aandacht te houden. Met dit boek in koffietafelformaat is men intussen aan het derde deel, na ondermeer eerder werk over de Tachtigjarige Oorlog. De lat ligt hoog met rijkelijke, verzorgde illustraties en kaarten bovenop de diverse lemma’s. Maar het boek boeit vooral omdat het naast de politiek-militaire geschiedenis ook stilstaat bij de economische factoren, de militaire organisatie en het leven van Jan Modaal tijdens de periode 1648-1813.

15

de totale nederlaag te voorkomen. Langs de oostgrens zouden zich vanaf de 18de eeuw langzaam maar zeker de contouren van een Pruisische grootmacht vormen.

Al die bedreigingen zorgden ervoor dat de politieke leiders dienden keuzes te maken. De belangrijkste was of de marine of landmacht diende prioriteit te krijgen.

Onder stadhouder Willem (vanaf 1688 ook Engels koning) zou Nederland inzetten op een landleger met als rechtstreeks gevolg dat Frankrijk in zijn opmars naar het noorden bijna permanent zouden botsen op een Brits-Hollandse alliantie. Veldslagen, maar vooral de vele belegeringen van versterkte steden zouden bepalen wie welk deel van onze contreien zou controleren. Iedereen kent de Franse vestingbouwer Vauban, die onder andere Ieper vakkundig ombouwde tot een deel van de dubbele fortengordel (“frontière de fer”). De lezer maakt ook kennis met diens Friese tegenpool Menno van Coehoorn, die onder andere Breda en Bergen-op-Zoom versterkte.

De hoge financiële schulden, de politieke verdeeldheid tussen patriotten en orangisten, het uitblijven van een centraal geleide administratie (zoals Lodewijk XIV en Frederik de Grote succesvol implementeerden) en de vele uitputtende oorlogen tegen vooral Frankrijk zouden ervoor zorgen dat de Republiek op beide terreinen het onderspit dolf. Groot-Brittannië zou de maritieme

handel en sommige kolonies (waaronder de Kaap) inpalmen, terwijl Frankrijk de Republiek onder de voet zou lopen en Bataafse recruten richting Spanje en Rusland zou sturen.

Wie wil weten hoe het het Koninkrijk der Nederlanden na 1815 vergaat, houdt best de komende publicaties van de uitgeverij Boom Geschiedenis in de gaten.

PIETER VANDERMOERE Marc Van Alphen e.a., “Krijgsmacht en handelsgeest - Om het machtsevenwicht in Europa 1648-1813”, Uitgeverij: Boom, 552 blz., Prijs: 55 euro, ISBN 978 902 4430 38 3

Wij zijn eens curieus. De Vlaamse regering gaat specialisten ter beschikking stellen van steden en gemeenten om te leren omgaan met dubieuze beelden en straatnamen.

Daarvoor wordt het Agentschap Inburgering en Integratie ingeschakeld. De Superblauwman uit Mechelen slaat weer toe, en hoe!

IJdeltuiterij De man is altijd ijdel geweest en toont het ook nu weer: Kamervoorzitter Dewael wil een waarheidscommissie rond het koloniaal verleden tot stand zien komen. Hooggeplaatste politici jagen al eens graag op een trofee voor de eeuwigheid. De traditionele buste of het schilderij waarop elke Kamervoorzitter recht heeft, is waarschijnlijk onvoldoende?

Denkwijze Bij wijze van extraatje serveren wij u gratis de gedachtegang van Paul Magnette. Ofwel plooit N-VA nu voor de linkerzijde en neemt ze deel aan de regering. Ofwel komen er verkiezingen, verliest N-VA op rechts aan VB dat buitenspel blijft en heeft de linkerzijde met een verzwakte N-VA te maken. Alstublieft.

Voor Tim VRT-ombudsman Tim Pauwels heeft ook op onze verzuchtingen van vorige week inzake Primrose Ntumba en het gebruik van wit/ blank gereageerd op de VRT-webstek. Fijn, Tim. Volgende opmerking dan maar: als Primrose Ntumba was gevraagd als “één van de leden van de gemeenschap van mensen met Afrikaanse roots”, hoe gebeurde die selectie dan? En namens wie sprak ze?

Ongezien Twee keer hebben wij het waargenomen vorige week: een golf van opluchting die het land overspoelde. De eerste keer toen in Ekeren een standbeeld werd verwijderd, de tweede keer toen dat in Leuven gebeurde met een buste. Hoe, u werd niets gewaar?

Ongevoeligaard!

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

18 JUNI 2020

Een echte ‘Anderlexicain’ Retroprogramma’s zijn op dit ogenblik zeer populair in de media.Vooral Sporza doet zijn duit in het zakje. Houden zo! De sporadische keren dat ik op Anderlecht nog kom, loop ik de teammanager, ‘den délégué’, zoals ze dat hier noemen, nog wel eens tegen het lijf in Taverne Greenpark. Dat is zijn stamcafé, recht voor de hoofdingang van het Astridpark gelegen. Het was de oude zaak van Rie Meert, de legendarische doelman van paars-wit.

Die ‘délégué’ is natuurlijk Pierre Leroy.

In de jeugdploegen heb ik hem enkele jaren mogen meemaken als een fijne, correcte gast, die je kon vertrouwen. Hij noemt mij steeds ‘lastig manneke’ als ik hem tegenkom. 29 landstitels beleefde hij in een of andere rol bij RSC Anderlecht, de laatste in 2007. Daarna ging hij met voetbalpensioen: “Ik dacht daar niet aan, want ik heb mauve bloed in mijn aders. Thuiszitten is ‘mourir un peu’.”

Zijn vader was van Anderlecht, zijn moeder van Schepdaal. Meer Anderlechtois kan men niet zijn. Thuis werd heel veel in het Brusselse dialect gesproken. “Ik ben een echte Anderlexicain,” zegt hij trots, “een woord dat ik zelf uit mijn kopke heb geslagen. Ik ben een echte Ket, geboren en getogen in Anderlecht.” Een groot voetballer ging aan hem niet verloren. Op 28-jarige leeftijd borg hij de voetbalschoenen op en werd hij jeugdverantwoordelijke.

Pierre Tombal Op een dag zei Michel Verschueren onverwacht tegen hem: “Je moet dringend naar de brouwerij gaan, naar mijnheer Constant.” Daar aangekomen

vroeg die hem om te gaan zitten en viel met de deur in huis: “Morgen begint ge bij de eerste ploeg.” Constant Vanden Stock was niet de man van het halve werk, alles was reeds geregeld, ik had geen keuze.

“In 1983 was Paul Van Himst de trainer van de ploeg, Martin Lippens de hulptrainer en Franky Vercauteren de kapitein van het elftal. Die mannen hebben mij geweldig geholpen. Uiteindelijk heb ik 24 jaar op de bank gezeten, 12 titels vierde ik als délégué van de ploeg. De 25ste, dat was de mooiste, in 2000. We werden ontvangen op het koninklijk paleis. De geheimen die mij door de jaren heen zijn toevertrouwd, zal ik levenslang bewaren, zelfs met het mes op de keel.

Journalisten noemden mij ‘Pierre Tombal’, wat Frans is voor grafsteen. Er zijn spelers die in mijn armen hebben geweend en er zijn er bij van wie je het niet zou verwachten, zelfs trainers waren van de partij. Maar dat zal nooit naar buiten komen!”

Aan mij moogt ge het gerust vertellen, ik kan zwijgen. Een beetje toch...

Gille Van Binst Voormalig topvoetballer

1219

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E F G H I

Chinese dreams matter!

Paniek in het hoofdkwartier van de PVDA! Hoewel de partij naarstig meewerkt aan de campagne van Black Lives Matter en al jaren ijvert om iedere beeltenis van Leopold II tegen de vlakte te werken, leek de revolutie zich tegen hen te keren. “Maar enfin mannen, je moet dat allemaal in zijn tijdsbeeld zien,” stelde Peter Mertens…

Absolute gelijkheid in lonen, geslachten, kleuren, geuren en religies. Dat is waar de PVDA voor staat. Ieder mens, zonder ook maar één uitzondering, heeft gelijke rechten die voortdurend moeten bewaakt worden. Het allerbelangrijkste, in die volgorde: solidariteit, solidariteit en solidariteit. Hoe solidair? Een voorbeeldje: de laagste lonen.

Sommige partijen willen mogelijkheden zoeken om die op te trekken. Bij de PVDA vinden ze dat egocentrisch, asociaal denken. Daarom hebben ze een sociaaleconomisch systeem ontworpen dat niet de laagste lonen optrekt, maar integendeel alle lonen naar het laagste loon laat evolueren. Uit oprechte angst dat laagste lonen zich anders gestigmatiseerd zouden voelen. Dat is pas solidariteit, dat is gelijkheid.

PVDA-mandatarissen worden om diezelfde reden aangemaand om het bulk van hun loon onmiddellijk door te storten naar een goed doel: de partij. Die op die manier de belastingen omzeilt. Waarom? Omdat ze niet hoog genoeg zijn, tiens! U moet wel echt een gore kapitalist te zijn om dat niet te begrijpen.

Het geeft meteen te denken, lieve lezer, hoe erg deze maatschappij er aan toe is. Als de meest solidaire mensen op deze planeet hun eigen partij als goed doel moeten beschouwen, doen ze dat niet van harte. Het betekent dat de rest van de wereld écht wel naar de knoppen is en alleen de PVDA de wereld kan redden.

“Wat is er met Ché?”

J K L HORIZONTAAL

VERTIKAAL

A. Iemand die op een slinkse manier dingen tracht te bemachtigen B. Geslachtsziekte - Afwaarts Braziliaanse stad (ingekort) C. Oppakkend D. Appetijt - Hoevedier E. Officier - Ontvangt - Melodrama op TV F. Aanschouwend - Rockband van o.m.

‘Highway to hell’ G. Oersted - Nederlandse stad H. Oost-Vlaams dorp - Pers. vnw. Amerikaans persbureau - Neon I. Agorafobie J. Groot meer in Noord-Amerika Elementair deeltje, verantwoordelijk voor het overbrengen van de sterke kernkracht K. Zonder uitzondering - Elk mens L. Kledingstuk - Ouderwets schrijfgerei

1. Al dan niet politieke vluchtelingen 2. Leer van de spraakklanken 3. Durft aan - Leer van het heldendicht 4. Meisjesnaam - Deel van het oor 5. Leek - Kadastraal inkomen 6. Fantoom - Iets overhellen 7. Vlaamse stad - Voor een bedrag van - Internetlandcode van een buurland 8. Achting - Deugniet 9. SOS 10. Duitse omroep - Vlaamse vakbond - Inwendig als voorvoegsel 11. Uitroep bij negatieve gevoelens Voorzetsel - Zekere - Buitenaards wezen 12. Bloem - Duits wiskundige die een vereenvoudigd bewijs leverde van de hoofdstelling van de algebra DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1218 VINDT U OP BLZ. 14

Maar kom, we zaten bij de mannen van Black Lives Matter, een beweging die zich bekommert over ongelijkheid . Iets wat de PVDA - naast uiteraard het ten gronde richten van iedere vorm van welvaart - ook wel na aan het hart ligt. En dan heeft de zwarte een wel heel warm plaatsje in het PVDA-hart.

Mertens en co zochten dus meteen toenadering. Hun eerste poging om geheel conform de PVDA-doctrine te eisen dat iedereen zich zwart schildert of toegeeft dat hij racist is, viel

niet helemaal in goede aarde. Maar eenmaal het schoensmeer was verwijderd en de PVDA beloofde van het nooit meer te doen, begon een schone romance. Tenminste, tot de mannen van BLM de denkwereld en voorbeelden van de PVDA eens onder de loep namen.

Vorige week barstte de bom. De BLM-woordvoerder confronteerde Raoul Hedebouw met het feit dat hij Ché Guevara als een grote held beschouwde. “Wat is er met Ché?”, schuifelde Raoul op zijn stoel. “Wel witte,” sprak de BLM-man, “hij zei dat de raszuiverheid van de Afrikaan toe te schrijven is aan het ontbreken van lichaamshygiëne. Dat zwarten luiaards zijn. Hij liet homo’s executeren omdat ze homo waren en stak mensen in concentratiekampen. Bovendien was hij een vriend van de Kabila’s die Congo hebben uitverkocht aan de Chinezen. Zeg eens Raoul, waar zijn jullie eigenlijk feitelijk mee bezig?”

Raoul zat een beetje met de peut, maar was niet van plan om zijn helden van hun voetstuk te laten duwen. “Dat is allemaal niet waar, kapitalistische leugens zijn het. En bovendien, dat was allemaal voor hun eigen goed. Die mensen waren nog niet slim genoeg om al zelf beslissingen te nemen. Ze moeten geleid worden tot op het punt dat ze zelf inzien dat wij het beste met hen voor hebben en dan kunnen ze die wilde gedachten loslaten.” De man van BLM hief een wenkbrauw op.

“Niet slim genoeg? Wilde gedachten?”, herhaalde hij. Peter Mertens besloot in te grijpen: “Je moet dat in zijn tijdsbeeld zien, he. En met wilde gedachten had Raoul het natuurlijk over democratie. Maar laat ons eerlijk zijn… zo in handen van China terechtkomen?

Veel meer geluk kan je toch niet hebben? Ja, ze pikken hier en daar wat bodemschatten.

Maar zonder de Chinezen zou je niet eens weten dat het bodemschatten zijn. Wat denk je?

Vanavond een Leopoldje besmeuren?”

De neusvleugels van de BLM-man gingen vervaarlijk op en neer. “Leopold,” brieste hij, “om hoe laat?”

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be