't Pallieterke van 25 juni 2020

76ste jaargang • nummer 25 • donderdag 25 juni 2020

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,50

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

“In Afrika is men heel wat genuanceerder dan bij ons, ook over Leopold II…” Pater Serge Desouter werkte doorheen zijn loopbaan in verschillende – voornamelijk Afrikaanse – landen. Zo werkte hij voor de Verenigde Naties en publiceerde hij honderden artikels en tal van boeken.

We spraken met hem over zijn jongste pennenvrucht (Militante immigratie in Europa. De islam ontsluierd), de situatie van de christenen in het Midden-Oosten en het kolonialisme in Afrika.

Lees het volledige interview met pater Serge Desouter op blz. 4-5

Epoch Times De Chinezen hebben duidelijk ook in Vlaanderen een heleboel nuttige idioten in dienst. De vreedzame meditatiebeweging Falun Gong, die in China brutaal onderdrukt wordt, had in de gemeenten Leuven, Dendermonde, Antwerpen en Gent haar krantje The Epoch Times Belgium laten bussen.

Daarin wordt onder andere gewezen op de verantwoordelijkheid van de Chinese Communistische Partij voor de verspreiding van het coronavirus.

Voor Het Nieuwsblad was dat de aanleiding voor een flink stukje haatproza. Niet tegen de Chinese communisten, maar tegen hun slachtoffers: de aanhangers van Falun Gong. Het Nieuwsblad noemde al die berichten “propaganda” en “samenzweringstheorieën” en ging naar eigen zeggen “op zoek naar de machinaties achter het pamflet”.

De reden voor dat haatproza is eenvoudig: de aanhangers van Falun Gong die naar de VS zijn gevlucht, steunen Trump, en Epoch Times wordt ook “gretig gelezen door aanhangers van extreemrechtse partijen als AfD en Front National”. En dus kiest dat journaille nog liever de kant van de communistische massamoordenaars. Eerlijkheidshalve: het tweede deel van het artikel, duidelijk door iemand anders geschreven, was veel objectiever. Maar we vrezen dat veel lezers toen al hadden afgehaakt…

Wie doorprikt de luchtballon Conner Rousseau?

‘Mateke’ Conner Rousseau is de nieuwe chouchou van de Wetstraatjournalisten en opiniemakers. Sommigen vallen al in katzwijm bij het horen van zijn naam en zien hem als een nieuwe Steve Stevaert. Een ver overroepen vedettestatus. Inhoudelijk stelt de man niets voor en zijn partij wordt een aanhangsel van grote broer PS. Tijd dat de luchtballon doorprikt wordt.

Twee keer in eenzelfde VTM-journaal. Het is weinig politici gegeven, maar ‘mateke’ Conner Rousseau genoot vorige week van deze bijzondere eer. Reden was een peiling waar de sp.a steeg van nog geen 10 procent van de stemmen naar 12,5 procent. Door de verdere verschrompeling van de twee andere traditionele partijen, Open Vld en CD&V, werd de sp.a plots de derde politieke kracht van Vlaanderen. Op respectabele afstand van Vlaams Belang en N-VA, die beide opnieuw een quasi meerderheid vormen in de Nederlandse taalgroep. Het Vlaams-nationalisme is bij elke peiling de grote winnaar, maar dat lijkt voor veel Wetstraatjournalisten en opiniemakers een detail. Rousseau, de grootste van de lilliputters, is plots dé man van de Wetstraat.

Sommigen gingen zo ver om de vergelijking te maken met wijlen Steve Stevaert. Een beetje pijnlijk voor iemand met een weinig fraai financieel en seksueel parcours. Feit is natuurlijk dat de nieuwe vedette met zijn geforceerd vulgair taalgebruik aanslaat bij een bepaalde groep Vlamingen. Het is ook zo dat hij voor de vele observators in de Wetstraat de uitweg lijkt te kunnen worden voor de aanslepende zoektocht naar een meerderheidsregering.

De laatste piste is die van een federale regering zonder de PS. Die zou bestaan uit N-VA, liberalen, CD&V, de Franstalige cdH en de sp.a. Voldoende voor een nipte meerderheid van 76 zetels. Een piste die men zou bewandelen na het zoveelste njet van de PS. Zelfs Waals minister-president Elio Di Rupo wil niet meer weten van paars-geel, hij die bekend stond voor zijn pragmatische houding tegenover de N-VA.

Ook de rechtse opiniemakers treft schuld Dat de keuze voor een regering zonder de PS en met de sp.a door sommige journalisten ernstig wordt

genomen, bewijst nog maar eens hoe deze mensen in een vreemde bubbel leven. Het zou natuurlijk van een ongelooflijke dosis lef getuigen indien Rousseau deze stap zet. Maar wat heeft hij daarmee te winnen?

Dat dit als een realistische optie wordt beschouwd, heeft te maken met de manier waarop ook de niet-linkse opiniemakers naar het jonge rode geweld uit het Waasland kijken. Al maanden zoemt het van de geruchten dat Rousseau bereid is om alles te doen voor een federale regering met de N-VA, als zijn eigen partij ook kan inbreken in de Vlaamse regering. De Open Vld zou dan overboord worden gegooid.

In Vlaamsgezinde en zelfs rechtse kringen klinkt dit bijna als muziek in de oren, hoe vreemd dat ook lijkt.

De aversie voor de Vlaamse liberalen is binnen de Vlaamse Beweging en bij de Vlaamse rechtse publieke opinie groter dan ooit. Men wordt gewoon ziek van het links-liberale betoog van eerst een Gwendolyn Rutten en nu van Bart Somers. “Dan nog liever de socialisten”, is de redenering. Maar met de komst van Egbert Lachaert als voorzitter zijn er toch een aantal zaken veranderd.

Velen maken ook de fout om niet verder te kijken dan het louter politieke stratego van de sp.a. De kans dat de centristen van de cdH mee in zo’n anti-PS-regering stappen, is zeer klein. De reden is niet zozeer de aversie voor de N-VA, maar wel de allergie voor Georges-Louis Bouchez, voorzitter van de Franstalige liberalen van de MR. Bij de centristen vermoedt men nog altijd dat de MR de rest van de partij wil leegzuigen. Zoals ze vroeger gedaan heeft met de rechterzijde van de PSC, de voorganger van de cdH. Een ander vergeten element is de intellectuele leegheid van Conner Rousseau. Als de luchtballon die hij is doorprikt moet worden, dan kan het via deze weg. Hij heeft het altijd over een regering waar de inhoud primeert, maar blijft daar tegelijk

zeer vaag over. Welk relancebeleid wil Rousseau voeren? Gericht op de export? Gericht op het versterken van de binnenlandse consumptie?

Wie moet de coronacrisis financieren? Moet dat gebeuren door extra belastingen die vooral de Vlamingen betalen? Of via besparingen, ook in taken van de sociale zekerheid, wat nadelig is voor Wallonië?

Komt er een vermogensbelasting?

Of enkel een belasting op vermogenswinsten? Het is onduidelijk.

Wie legt die vragen eens voor aan Rousseau?

Gegijzeld in het PS-hoofdkwartier Op een antwoord zal het wellicht lang wachten zijn. De gemakkelijkere manier is hem misschien vragen waar hij verschilt van de Parti Socialiste. En of beide programma’s geen kopieën van elkaar zijn. Want ondanks de show die ‘het mateke’ op tv opvoert om dit te maskeren, is dit wellicht de essentie: de sp.a heeft nog enig politiek gewicht omdat het een aanhangsel is geworden van de PS. Het doet denken aan de jaren ’70, toen een Willy Claes ondergeschikt was aan André Cools en de echte bazen van de BSP de Walen waren.

In dat verband kan het geen kwaad te wijzen op het feit dat de Vlaamse socialisten hun hoofdkwartier straks verhuizen van de Brusselse Graanmarkt naar de Keizerslaan een halve kilometer verder. De sp.a krijgt twee verdiepingen op het PS-hoofdkwartier. Gegijzeld als kleine Vlaamse partij en een aanhangsel van de grote PS. De Franstalige socialisten zijn nog altijd de lieden die gespecialiseerd zijn in het verkwanselen van overheidsgeld en dragen een lange erfenis van schandalen met zich mee. En daar klikt de sp.a zich meer en meer aan vast? Tot daar het vernieuwend project van de valse wonderboy Conner Rousseau.

2

Actueel

25 JUNI 2020

Davidsfonds op zoek naar moslima’s Over naar de vereniging die ons allemaal nauw aan het hart ligt: het Davidsfonds. Deze week lekte uit dat het er bovenarms opzit. Het nationale bestuur van het Davidsfonds heeft in november al beslist om meer in te zetten op ‘diversiteit’.

Dit moet o.a. resulteren in het aantrekken van bijkomende, externe bestuurders in de raad van bestuur. De eerste drie nieuwe externe bestuursleden werden in het DF-tijdschrift van februari voorgesteld, waaronder Naïma Lafrarchi, een vrouw met een migratie-achtergrond.

Nationaal voorzitter Peter De Wilde heeft er volgende uitleg voor: “Elk van deze externe bestuurders brengt zo vanuit haar of zijn eigen maatschappelijke, culturele, sociale of professionele achtergrond een grotere diversiteit aan bijkomende kennis en expertise mee.”

Naïma Lafrarchi is juriste en onderwijsdeskundige. Zij is bovendien bijzonder leermeester islam. Zo was ze verbonden als praktijklector aan de masteropleiding Islamitische Theologie en Godsdienstwetenschappen (KUL). In het ledenblad poseert zij trots met hoofddoek.

Geen probleem, aldus nationaal voorzitter Peter De Wilde, want mevrouw Lafrarchi onderschrijft de christelijke en Vlaamse waarden van het Davidsfonds. Tja, het zou er nog aan mankeren. Hoe dan ook, niet iedereen binnen het Davidsfonds kan de demarche van het nationaal bestuur smaken. De afdeling Mazenzele protesteerde tegen de aanstelling van een moslima in de raad van bestuur. Er werd nog wel geprobeerd om de afdeling tot nieuwe inzichten te brengen, maar dat mocht niet baten. Waarop de afdeling deze week door de nationale voorzitter werd buitengekegeld.

Weet u wat opvalt: deze discussie is al maanden bezig en de foto met hoofddoek van mevrouw Lafrarchi stond al in februari in het ledenblad.

Blijkbaar is niemand dat opgevallen. Ook ondergetekende is geen lid (meer) van Davidsfonds. Het DF is misschien nog wel de grootste cultuurvereniging in Vlaanderen, feit is dat de jongste jaren het ledenaantal spectaculair is afgekalfd. Op twee jaar verloor het Davidsfonds zo’n 7.000 leden. Vandaag telt de vereniging nog zo’n 38.000 leden.

De basis, bestaande uit afdelingen die dikwijls nog heel Vlaamsgezind en christelijk geïnspireerd zijn, botst regelmatig met het nationaal bestuur. Uiteindelijk is het de afdeling Mazenzele die, ik citeer uit het schrijven van de nationale voorzitter, “de basiswaarden en -normen van onze gedeelde Davidsfonds-missie blijft miskennen”.

Elke Vlaamse vereniging heeft het moeilijk om geïnteresseerden te lokken naar activiteiten en voordrachten. Het is eigen aan de tijd en vooral jongeren bereiken is een hele klus. Bij het Davidsfonds hebben ze de oplossing gevonden: meer moslima’s en moslims op de activiteiten van het Davidsfonds.

Ik ben benieuwd hoe dat gaat aflopen…

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

Bendespeurder Willy Acke zat op juiste spoor (en was plots dood) De foto van een onbekende man met een Italiaans wapen dat overigens niet gebruikt werd bij de bendeovervallen heeft de belangstelling voor de Bende van Nijvel opnieuw doen toenemen. Een speurder die zich jarenlang vastgebeten heeft in dat dossier was West-Vlaming Willy Acke.

Willy Acke werd in Ieper op 9 augustus 1955 geboren. Op 19 december 1994 is Acke ‘onverwachts’ gestorven. Hij werd opgehangen aan een boom teruggevonden.

“Zelfmoord, klonk de officiële versie, maar dat geloof ik niet. In mijn kennissenkring komen trouwens heel wat zogenaamde zelfmoorden voor,” vertelde familielid Lieve Acke later in de media. “Dan was er nog dat telefoontje, twee weken voor zijn dood. Hij klonk opgewonden, hij zei me dat hij nieuwe dingen had ontdekt in het Bendedossier.” Auteur Hilde Geens omschrijft Acke als de ziel van de Delta-cel (de onderzoeksgroep in Dendermonde). “Een gedreven, getormenteerd man, een kettingroker. (...) Hij heeft zich ongelooflijk vastgebeten in het dossier.”

Authentieke notities opgedoken In het nieuwe boek “Het land van de onbestrafte misdaden: Waarom faalt justitie?” van Walter De Smedt komen passages van de notities van Willy Acke voor. Zo wordt expliciet verwezen naar de miljarden (in frank) van de koninklijke familie op geheime rekeningen van de Generale Bank. In diverse boeken

heb ik reeds bericht over deze constructie (onder andere in het boek “Vorstelijk Vermogen”). En via een ‘gunstige wind’ kreeg ik vorige week een groot deel van die oorspronkelijke notities van Acke.

In de oorspronkelijke en authentieke notities van Acke komen de namen van Albert en Paola regelmatig voor. Op de pagina van 6 maart 1989 lezen we: “Gesprek met Franz Balfroid (speurder bij de BOB van Waver.

Hij deed samen met zijn collega Gérard Bihay, en onder leiding van Guy Dussart, onderzoek naar de Bende) - Via vliegveld Gosselies wapentrafieken naar embargo-landen.

- B. [niet leesbaar] met 5 bankiers (1 = informateur BR) - wapens van FN - met medeweten van Hof (prins Albert! - pr. Paola gezien op domein) - borderellen vermelden balen katoen! [niet leesbaar], maar lading voor zeer hoge bedragen verzekerd.”

In de aantekeningen van Acke komt het dossier Eurosystem Hospitalier ook regelmatig voor. Ook hierover heb ik al regelmatig geschreven, onder meer in mijn jongste boek over koning Albert II. Vol-

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41, 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

Abonnement buitenland:

3 maanden: 6 maanden: 1 jaar: Steunabo 1 jaar:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

32,50 euro 65,00 euro 130,00 euro 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter 1945-1955: Hoofdredacteur 1955-2000: Hoofdredacteur 2000-2010: Hoofdredacteur 2010-heden: Verantw. uitgever:

Bruno de Winter Jan Nuyts Leo Custers Karl Van Camp Wart Van Schel

Besluit De dood van Acke doet merkwaardig genoeg denken aan het overlijden van Albert I. De derde koning der Belgen werd volgens een bron vermoord in kasteel de Grunne in Wezenbeek. Het lijk werd vervolgens vervoerd naar Marche-les-Dames. Opvallend detail: de bril van de bijziende koning werd daar niet gevonden. Ook de bril van de erg bijziende Willy Acke werd niet aangetroffen bij zijn lichaam, maar op de keukentafel.

Acke was allicht te dicht bij de (koninklijke) waarheid gekomen.

THIERRY DEBELS

ECONOMISCHE ZAKEN

Biotech, een onderschatte Vlaamse parel In deze economisch moeilijke coronatijden mag er ook eens goed nieuws worden gebracht. Steeds meer Vlaamse bedrijven in de biotechsector, zoals Galapagos en Argenx, breken door richting wereldtop. Een succes dat onder andere mogelijk is gemaakt door de staatshervormingen die het innovatiebeleid richting deelstaten overhevelden.

De regionale overheden hebben zo zelf het kader gecreëerd voor deze niche die duurzame welvaart creëert.

gens Acke was er een duidelijke link tussen dat dossier en de Bende van Nijvel. En ook hier stootte hij alweer op de aanwezigheid van leden van de koninklijke familie.

“De staatshervorming heeft wel het Vlaamse innovatiebeleid en de uitbouw van de biotechsector mogelijk gemaakt.” Dat verklaarde Koenraad Debackere, de nieuwe voorzitter van de raad van bestuur van de KU Leuven, vorige maand in Knack. Hij heeft blijkbaar toch een deel van de Vlaamse reflexen van wijlen zijn vader Michiel Debackere meegekregen. Dierenarts Debackere, die in 2013 overleed, maakte faam als dierenarts en dopingbestrijder, maar was ook actief in de Vlaamse Beweging. Onder andere in de strijd tegen het te zacht en politiek correct geworden IJzebedevaartcomité. Koenraad Debackere werd samen met Herman Daems (zijn voorganger als voorzitter van de raad van bestuur) aan de tand gevoeld over de economische toestand in Vlaanderen en al snel kwam de herfederalisering van de gezondheidszorg te sprake. Beiden verzetten zich daartegen en gaven het voorbeeld van de geslaagde vormen van regionalisering. Onderwijs uiteraard, maar ook innovatiebeleid. Op die manier konden de Vlaamse en Waalse regeringen eigen accenten leggen. Met succes dus, getuige daarvan de sterke positie van de biotechsector. In beide gewesten trouwens.

Kommer en kwel In deze moeilijke economische tijden is het niet allemaal kommer en kwel. Ja, we kijken straks aan tegen grote begrotingstekorten en

overheidsschulden. En er dreigen 180.000 werklozen bij te komen.

Maar de voorbije weken kwam er ook goed nieuws van de onderschatte parel die de Vlaamse biotech is. Verschillende topbedrijven brengen na jaren hard werken en investeren eindelijk nieuwe medicijnen op de markt of zijn het spoedig van plan.

Filgotinib en Efgartigimod: het zijn geen namen van figuren uit science fiction films. Het zijn twee medicijnen die door Vlaamse topbedrijven Galapagos en Argenx op de markt worden gebracht.

Filgotinib is het goudhaantje van Galapagos en een lang verwacht middel tegen reuma en is in september beschikbaar. Efgartigimod komt uit de koker van Argenx en is een kandidaat-medicijn tegen de spierziekte myasthenia gravis (MG). Het komt volgend jaar waarschijnlijk op de markt. De positieve gevolgen zijn al te zien. De beurswaarde van beide biotechtoppers is gestegen tot 20 miljard euro. Ze zijn Europese top en zelfs wereldtop en aan de groei komt nog geen einde. Meer beurswaarde, meer winst: dat betekent meer geld om te investeren in nieuwe medicijnen. Dat brengt extra economische activiteit en werkgelegenheid met zich mee voor de biotechbranche.

Geduld en verstand De succesvolle strategie is gebaseerd op twee pijlers. De eerste is geduld. Het duurt vaak 10 tot 15 jaar

om zo’n medicijn te ontwikkelen.

Men moet die periode natuurlijk financieel kunnen overbruggen en zo komen we uit bij de tweede pijler: een verstandig investeringsbeleid waarbij de onafhankelijkheid wordt bewaard. De verleiding is voor jonge biotechbedrijven die cash nodig hebben groot om zich te laten overnemen. Galapagos deed het anders.

Het Amerikaanse farmabedrijf Gilead investeerde een gigantische 4,5 miljard euro in Galapagos en beloofde het tien jaar lang niet over te nemen, in ruil voor een groter belang en toegang tot de activa van het Vlaamse bedrijf.

Vroeger werd wel eens meewarig gedaan over Vlaamse biotechbedrijven. Ze verbrandden veel geld, maar er kwamen geen resultaten. Innogenetics slaagde er maar niet in een product op de markt te brengen. ThromboGenics had een oogmedicijn ontwikkeld, het kwam in de apotheek terecht maar kende amper afnemers. Deze kinderziektes van de sector zijn voorbij.

Vaccin En als de farma- en biotechwereld straks een vaccin tegen Covid-19 ontwikkelt, zal het imago van de sector een positieve impuls krijgen. Die is welkom, want het is geweten dat vaccins tegen griep en coronavirussen nooit een prioriteit waren omdat ze geen geld opbrachten. Nu zijn farmareuzen begonnen aan een strijd om het snelste vaccin te vinden. Wie de eerste wordt, zal veel positieve reclame krijgen.

Deze concurrentie - eigen aan de vrije marktwerking en het kapitalisme - heeft positieve effecten en zal er misschien voor zorgen dat er sneller een vaccin is dan aanvankelijk gedacht. In de VTM-studio’s moest zelfs de communist Marc Van Ranst dit ootmoedig toegeven.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

Actueel

25 JUNI 2020

Kan iemand mij uitleggen wat die wolf hier loopt te doen?

3

Michel de euroclown

Ik las ooit de theorie dat het symbool van de Graven van Vlaanderen oorspronkelijk een wolf was. Wolven waren voordien ook al gebruikt als Germaanse clantotems. Het wapenschild zou later verchristelijkt zijn naar een leeuw, een dier dat in oude christelijke geschriften werd beschreven als hét koninklijke dier.

Of de theorie klopt of niet, wolven hebben altijd een belangrijke rol gespeeld in de Europese mythologie. Als kind dreigde mijn moeder met de boze wolf als ik mij niet braver zou gedragen. Het aantal traditionele sprookjes waarin de wolf de slechterik speelt, is te groot om op te noemen.

geleken met die inzake vluchtelingen. Het AfD zou eigenlijk liefst beide groepen beperken en neerschieten, schreef Der Spiegel. Maar nu gaan ook bij CDU/CSU, met heel wat boze boeren in de achterban, stemmen op om de wolvenpopulatie te beperken en veetelers het recht te geven hun kudde te beschermen met kogels.

Eerherstel

De Duitse inval

Voor de weerwolf, een mens die ‘s nachts in een op bloed beluste wolf verandert, is een bijzondere plaats weggelegd in de mythische angst voor het dier. Toen de Franse jager Jean Chastel in 1767 een wolf doodde die verantwoordelijk werd geacht voor de dood van meer dan honderd inwoners van de Gévaudan, had hij in zijn kogels een legering van zilver verwerkt, omdat alleen dit metaal geacht werd een ‘loup-garou’ te kunnen doden.

De wolf heeft sindsdien eerherstel gekregen. Dierenvrienden zullen niet nalaten je er op te wijzen dat wolven niet van nature op mensen jagen en enkel in zeer uitzonderlijke omstandigheden voor ons een gevaar betekenen. Dat kan kloppen, maar de vrees voor wolven kwam niet uit het niets. De dieren raakten vaak geïnfecteerd door hondsdolheid en werden dan mensendoders. Rabiës is grotendeels verdwenen in Europa, hoewel hondsdolle wolven vorig jaar nog enkele mensen aanvielen in Wit-Rusland.

Wolven waren uiteraard het gevaarlijkst voor het vee. Voor een boer in de Middeleeuwen kon het verliezen van zijn veestapel armoede, honger en zelfs dood betekenen.

Zo dramatisch is het vandaag allemaal niet meer, maar de avonturen van Billy, de wolf die door Vlaanderen zwerft, laten voelen dat het samenleven van mensen en wolven nog steeds problematisch is.

Enkele weken geleden is een Duitse wolf, die men nu ‘Billy’ noemt, de grens met Vlaanderen overgetrokken. Eerder waren er al soortgenoten in Wallonië. De kranten brengen dat als geweldig nieuws. Zoals gebruikelijk in alles wat met natuur en ecologie te maken heeft, gaan ze hun informatie vooral zoeken in activistische milieus, in dit geval bij Jan Loos, de man achter de groepering “Welkom Wolf”. Loos blijkt ook in een vendetta verwikkeld met de jagers van de Hubertus Vereniging Vlaanderen.

Billy vierde zijn aankomst met een banket van twee schapen in Duffel en een koe in Berlaar. Verontruste veehouders begonnen hun dieren op te hokken en zelfs ‘s nachts de wacht op te trekken.

Vrijdagochtend haalde BIlly weer het nieuws toen hij in Turnhout door een bestelwagen werd aangereden, niet echt verbazend voor een rondzwervend dier in het land met het dichtste wegennet ter wereld.

De ongerustheid was groot. Maandag kwam dan toch de opluchting: Billy had weer twee schapen gedood. “Wolf Billy in goede conditie”, titelde Het Laatste Nieuws. De schapen waren vermoedelijk in minder goede conditie.

Een gek idee België zou België niet zijn als er geen compromis uit de bus zou komen op kosten van de belastingbetaler. Vee gedood door een wolf wordt al terugbetaald. Welkom Wolf, de Boerenbond en een aantal Kempense burgemeesters vragen nu aan minister Zuhal Demir subsidies voor speciale afspanningen en andere maatregelen om het vee te beschermen. “Het gaat om een pak geld,” zegt Maarten Kemp van een landbouworganisatie uit Geel. Eric Goris, een Berlaarse herder van 75 schapen, stelt zich vragen: “Blijft de wolf, dan moeten duizenden dieren in onze regio in hun kot of in een aangepaste weide staan. En dat allemaal door de komst van één wolf. Dat vind ik persoonlijk nogal een gek idee.” Je drukt het nog braaf uit, Eric.

En na al die kosten zullen Billy en zijn makkers harmonieus met ons kunnen samenleven, toch? Die vraag schijnt niemand zich te stellen. Billy heeft al een tussenstop in Nederland gemaakt, in de omgeving van Den Bosch. Daar werden, tegen aanzienlijke kost, alle weiden van nieuwe afspanningen voorzien. Toen zijn restaurant gesloten bleek, trok de wolf dan maar naar het Kempenland. We mogen aannemen dat Billy daar niet is om de parel aan de Dietse kroon te bewonderen. Als hij geen toegang meer heeft tot het Kempense wandelbuffet, kan hij de schapen van Leuven of Limburg gaan terroriseren.

Groen sentimentalisme is geen goede raadgever. Vlaanderen is een dichtbevolkt land, dat met zijn hoge graad van urbanisatie, dicht wegennet en beperkte open natuur, niet geschikt is voor wolven. Er zijn heel wat gebieden in Europa, zeker in het oosten, waar ze op natuurlijke wijze kunnen leven. Het is, zoals Eric Goris zegt, “een gek idee” om veel geld te besteden om hier een paar wolven te laten rondlopen in een ongemakkelijke en op termijn onhoudbare relatie met de mens, allemaal omwille van theoretische ‘biodiversiteit’ en een goed gevoel.

De Duitse wolven De laatste wolf van Vlaanderen werd in 1736 gedood in Knesselare. Dode wolven leverden een premie op, dus mogen we veronderstellen dat de mensen van die tijd niet rouwig waren dat het roofdier was verdwenen. Het dier begon aan zijn terugkeer rond 2000, toen Poolse roedels de Duitse grens overstaken. In Duitsland, waar men altijd wat groener gezind is dan in de rest van Europa (zelfs Hitler was overtuigd ecologist), vond men dat uiteraard geweldig.

Het Duitse enthousiasme is sindsdien bekoeld. Wolven doen wat wolven doen: andere dieren doden. In een westers land zitten de meeste en gemakkelijkste prooien niet meer in het wild, maar op het erf. In 2017 hebben Duitse wolven 1667 boerderijdieren gedood, waarvan meer dan 1300 schapen.

De dood door een wolf duurt langer dan de dood op de slachtvloer, maar om een of andere reden maakt het pijnlijke einde van een schaap of koe minder emotie los dan het neerschieten van een wolf.

Dierenrechten zijn een gevoelig thema (ik kreeg zelf ook wat boze reacties na mijn artikel over katje Lee) en weinig Duitse partijen wagen zich aan het wolvenprobleem. De AfD, de partij die ook moediger is op andere thema’s, durft het wel en stelt voor de populatie van wolven te beperken door het opheffen van het jachtverbod wanneer een grens wordt overschreden.

Voorspelbaar in deze tijden van emopolitiek en ideologische opzweping, werd de houding van de partij inzake wolven ver-

JURGEN CEDER COLUMNIST

BRIEFJE AAN FREDERIK DELAPLACE

Hond in het kegelspel Mijnheer de enthousiaste, , Daags na een fikse rel over censuur die niemand had gevraagd, maar toch werd uitgevoerd door de vrt-redactie, maakte de Vlaamse regering bekend dat zij u had aangesteld als nieuwe big-boss van de staatsomroep die eigenlijk van ons allen zou moeten zijn, maar dat niet altijd lijkt te zijn. De vrt is een zwalpend schip waar dringend een goed financieel beleid nodig is, waar toplui elkaar het leven zuur maakten en waar een aantal gevestigde coryfeeën die zich onaantastbaar wanen vrijuit hun ding doen, ook al strijken zij een flink deel van de Vlaamse belastingbetalers daar geregeld mee tegen de haren in.

Er was een tijd dat de BRT “rood, bekrompen en tendentieus” werd genoemd en waarin de vrijzinnigheid en het oude socialisme de plak zwaaiden. Nadien sijpelde er een nieuwe generatie journalisten binnen die neutraliteit en eerlijke objectiviteit niet al te nauw nam en hun activistische en vaak erg linkse denkbeelden als ‘bon ton’ aanzagen en zich helemaal niet schroomden om ze te pas en te onpas te etaleren. Interviews zijn erg vaak tendentieus en een aantal journalisten gedraagt zich als leden van een inquisitierechtbank tegenover rechtse, conservatieve en/of Vlaams-nationalistische mensen. Zij menen dat alles geoorloofd is om hun eigen maatschappijvisie prioriteit op andere te geven. Kijk maar eens hoe nog maar de voorbije weken de flapuit Urbanus werd behandeld omdat hij eens hardop durfde zeggen wat veel Vlamingen denken over de multiculturele samenleving. Of hoe tendentieuze verslaggeving over de ‘aartsvijand’ Trump wordt gebracht.

Het ene ‘fake’ nieuws volgt het andere op. Het volstaat statistieken op te maken over het aantal keren dat vertegenwoordigers van de Vlaamse partijen aan bod mogen komen in spel- en praatprogramma’s en het wordt meteen allemaal heel erg duidelijk. Alle Vlamingen betalen evenveel voor hun omroep, maar sommigen zijn klaarblijkelijk gelijker dan anderen en krijgen daar dus meer voor terug. Ik wil maar zeggen dat het met het duidingsbeleid grondig misloopt, waardoor veel Vlamingen al lang hebben afgehaakt. Het is echt niet leuk om altijd weer beledigd of verdacht gemaakt te worden of als intrinsiek slecht en fout te worden aanzien door een stelletje betaalde politiek correcte agitprops die het openbaar goed bezet houden.

Maar kom, gij werdt vooral aangenomen omdat gij een echte manager zijt die weet hoe hij op de centen kan passen en die mee is met de laatste trends inzake digitalisering en technologische vernieuwing. Gij hebt ook de reputatie van een eerder liberale ingesteldheid te hebben, in zuiver economische zin dan, die

het ook wel aandurft om de machtige vakbonden van wederwoord te dienen, zelfs als die dat niet graag horen. Gij zijt naar verluidt een harde onderhandelaar en gij kent vanuit uw ‘De Tijd’-verleden de mediawereld. En ook lezen we dat gij geen saaie piet zijt, maar van humor en zelfs van ‘polonaises’ houdt.

Er wacht u een helse opdracht in het krioelende mierennest aan de Reyerslaan, waarin gij ingejaagd wordt als een hond in een kegelspel.

Bovendien zult gij moeten samenwerken met een politiek gekleurde raad van bestuur en tal van directeurs, onderdirecteurs, redactiechefs en vele anderen die zich altijd wel ergens baas over achten. Dat gij erin geslaagd zijt van een verdufte, zieltogende krant die De Tijd op een zeker moment geworden was opnieuw een top-krant met relevantie te maken, was voor de Vlaamse regering zeker een doorslaggevend argument om de job van CEO aan u te gunnen.

Want ook op dat niveau – zelfs met een totaal ondermaatse en onvolwassen minister van Media – beseft men dat het nu of nooit wordt om de vrt uit het slop te trekken.

Ik moet toegeven dat ik met mijn weliswaar goed hart, maar slecht karakter mijn geloof en vertrouwen in onze staatsomroep al lang verloren was. Heel vaak heb ik ‘het huis met de ronde toren’ gekapitteld en bekritiseerd, en heb ik journalisten de mantel uitgeveegd omwille van vooringenomenheid, bewuste manipulatie van feiten en onbehoorlijk bejegenen van politieke dwarsliggers die niettemin de steun van heel wat Vlamingen genieten. Een ogenblik dacht ik dat we van de regen in de drop gingen geraken toen ik vernam dat in de koers naar de job van CEO ook ene Peter Vandermeersch, oud-hoofdredacteur van De Standaard en het Nederlandse NRC, meedong. Het mocht gelukkig niet zijn.

Gij werdt het en ik wil u zelfs het voordeel van de twijfel geven. Alles over u klinkt vrij goed en uw door vele geprezen doortastendheid staat mij wel aan, maar ook uw humor, uw goedlachse no-nonsense-stijl en uw enthousiasme.

Ik hoop dan ook dat de donkere wolken over de Reyerslaan onder uw bezielende invloed zouden mogen wegtrekken en dat het mediahuis van de Vlaamse gemeenschap eindelijk een huis van ons allen kan worden, waar politieke diversiteit als vanzelfsprekend kan ervaren worden en waar de onevenredige dominantie van eigengereide culturo’s en navelstarende ego’s tot het verleden mag gaan behoren. Laat de vrt eindelijk een ‘huis van vertrouwen’ worden waarop heel de Vlaamse gemeenschap fier kan zijn. Ik wens u daartoe de naarstigheid, goede moed en een flinke dosis lef.

4

Op de praatstoel

25 JUNI 2020

Praten met pater Serge Desouter

Witte Pater Serge Desouter

“In Afrika is men heel wat genuanceerder dan bij ons, ook over Leopold II…” Serge DESOUTER trok in 1968 als witte pater naar Rwanda. Hij werkte daarna in verschillende vooral Afrikaanse landen. Hij woonde vier jaar in een moslimgemeenschap in de Nigerese woestijn. Verbleef, werkte en bezocht professioneel gedurende zijn hele loopbaan ook andere continenten en gemeenschappen. Publiceerde een paar honderd artikels en een vijfentwintigtal boeken, vooral over volkenkunde en Afrikanistiek. De geschiedenis van de Belgische Witte Paters in Afrika schreef hij neer in zijn boek “Alles in Afrika was mij lief” (2012). Werkte voor de Verenigde Naties, Internationale Organisaties, Ngo’s, Kerkgemeenschappen. Was expert Geschiedenis en Mensenrechten voor het Internationaal Rwanda Tribunaal in Arusha. Hierover schreef hij het boek “Rwanda: le procès du FPR”. Deze week verschijnt zijn nieuwe boek: “Militante immigratie in Europa. De islam ontsluierd”.

Hebben de christenen in het Midden-Oosten nog wel een toekomst? Zou de beste oplossing niet zijn hen allemaal asiel te verlenen in westerse landen?

Men is in het Westen in totale onverschilligheid getuige van een beschavingsmisdaad zoals de vernietiging van het oostelijk christendom. Geen enkele religie, geen enkele gemeenschap wordt meer vervolgd dan christenen. Dat de uitroeiing, massamoorden, verdrijving en pesterijen van de christenen in het Midden-Oosten naar hun ‘Endlösing’ neigt, is helaas een trieste realiteit. Ze zijn nu al met zo weinig

overgebleven dat het schokkend is te moeten vaststellen dat zelfs die enkele percentages christelijke aanwezigheid in de islamwereld niet getolereerd worden.

Evenzeer schokkend is de schaarse aandacht die ze van hun westerse medegelovigen krijgen. Waarom die vervreemding? Zijn we zo vervreemd van onszelf, van onze wortels, onze geschiedenis en cultuur?

Want strikt genomen gaat het hier niet alleen over het christendom, maar over beschaving ‘tout court’ waar de islam zich niet mag en kan aan onttrekken. Als men kinderen leert omgaan met wapens, hen in-

“Islambeleid paus lijkt wel een witwasoperatie”

“Paus Franciscus mag dan wel tussen neus en lippen zijn bezorgdheid uitspreken over de toestand van de christenen in het Midden-Oosten en ‘onverschilligheid’ tegenover hen al eens verweten hebben, het woord ‘islam’ komt in die context nooit over zijn lippen. Het zet wel vraagtekens bij de ‘gastvrije cultuur’ van de paus.”

“Vooral ook in de Oosterse kerken is men daar zeer ongerust en ontsteld over. Daar klinken de tegenstemmen nog zeer luid. Dat heb ik ook overvloedig in Afrika uit monde van bisschoppen gehoord.

Het huidige Vaticaans beleid lijkt er meer op dat globale emigratie van miljoenen ontheemde mensen uit hun thuislanden eerder als een objectief van een oecumenische hersenschim beschouwd wordt.”

De Kerk jaagt met dat standpunt zelfs haar laatste trouwe gelovigen tegen zich in het harnas?

“Ongetwijfeld.

Natuurlijk

strijkt de pauselijke onkritische islamdialoog in tegen de haren van heel wat christenen. Het pluimstrijken in de soennitische ‘edele Al Ahzar universiteit’ in Egypte komt onbegrijpelijk over. Zijn voorganger paus Benedictus XVI bewandelde een andere weg als het over de islam ging.

Paus Franciscus kreeg voor zijn islamofiele uitspraken een opmerkelijk eerbetoon van sjeik Ahmed Al-Tayeb van Al-Ahzar, die hem prees voor zijn ‘defense of Islam against the accusation of violence and terrorism’. Het lijkt wel op een witwasoperatie vanwege de paus.”

doctrineert om moorden te plegen op niet-moslims, om van religieus fanatisme een deugd te maken, om zelfmoordterroristen als heiligen te verklaren, om te leren dat christenen en joden hun vijanden zijn en zo voort en zo verder…, dan gaat het essentieel om een beschavingsprobleem.

Natuurlijk keuren niet alle moslims die vervolgingen en dat fanatisme goed. Maar hebben onze medeburgers van die komaf er dan geen moeite mee dat bijvoorbeeld in Turkije de tegenwoordigheid van christenen daalde van 19 procent in 1914 tot 2,5 procent in 1927? In het begin van de 20ste eeuw telden ze nog 30 procent van de bevolking. Anno 2009 zijn er nog amper 120.000 op een bevolking van 82 miljoen in een land dat eens voor het overgrote deel christelijk is geweest! En nog is er nu voor hen nauwelijks ruimte om hun geloof te beleven. Dit alles geldt trouwens ook voor andere moslimlanden.

Politiek en praktisch zou een globale emigratie naar het Westen echter niet te overwegen zijn. Het is zelfs niet wenselijk. Men spreekt wel over het recht op immigratie, maar mensen hebben ook het recht om niet te moeten emigreren. Die laatste heeft prioriteit, want iedereen heeft recht om te leven in vrede en in zijn eigen nationale waardigheid.

Vrezen de leiders van vele christelijke groepen in het Midden-Oosten dat vlucht of emigratie zou leiden tot de ondergang van hun gemeenschappen in een zee van westerse decadentie?

Het is nogal evident dat leiders van kerkgemeenschappen vrezen bij een massale emigratie hun kerken totaal te zien teloorgaan. Ze zien dat nu al gebeuren. Het is de droom van moslimleiders om in een 100 procent islamitisch kalifaat te wonen en christenen hebben het geweten. Kijk maar naar de uitspraken van Erdogan. Ik denk niet dat die ‘zee van westerse decadentie’ daar iets mee te maken heeft. Ik zie nogal wat meer ‘decadentie’ in die vertreklanden dan hier. En dat zien en weten onze huidige islamitische asielvragers ook maar al te best. Het is niet voor niets dat ze niet naar hun broeders van andere moslimlanden willen emigreren. Nergens worden asielzoekers beter opgevangen dan hier, waar ze terug toekomstperspectief krijgen. De reflexen uit een christelijke cultuur zijn hier kennelijk nog niet totaal verdwenen.

U hekelt de demonisering van het koloniale project in Afrika. U ziet de koloniale periode niet uitsluitend negatief?

Ik ben in de jaren 1960 naar Afrika vertrokken in het zog van een missionaire beweging die al een

eeuw op gang was en die de emancipatie van de Afrikaan hoog in het vaandel droeg. Het waren de christelijke kerken die toen mee de kar van de onafhankelijkheid getrokken hebben. Natuurlijk ben ik niet blind voor de negatieve aspecten die nu vooral aan het koloniaal beleid worden toegeschreven. Maar het is wel een ‘en-en’ verhaal.

Men vergeet daarbij trouwens dat het de vrijzinnigheid was die het langst tégen de onafhankelijkheid van de vroegere koloniën gekant bleef en niet de Kerk. De toenmalige Belgische liberale minister van Koloniën Auguste Eugene Buisseret overwoog zelfs maatregelen tegen professor Jef Van Bilsen - toch moei-

haar rangen telde. In die Afrikaanse landen is het oordeel over die koloniale periode heel wat genuanceerder dan bij ons! Ook over Leopold II… O Vlaenderen, let op u saeck!

Zijn standbeeld wordt eerlang vervangen door dat van een voetballer.

Een Vlaamse, wel te verstaan...

Beschouwt u de huidige inplanting van de islam in Europa als een nieuw soort kolonisatie?

Het is inderdaad zo dat heel wat moslims zich de facto gedragen alsof ze kolonialen zijn, in plaats van medeburgers van deze natie. Toch kan de inplanting van de islam in Europa niet vergeleken worden met het kolonialisme zoals men dat in Congo en elders gekend heeft.

Dat het westers kolonialisme ook positieve elementen in die toenmalige kolonies heeft ingebracht, mag helemaal niet meer gezegd worden.

Zeker niet als men dat zou willen vergelijken met het islamitisch-Ottomaans of Arabisch kolonialisme.

Het is ironisch dat een VN-commissie aan België komt vertellen dat het verontschuldigingen aan Congo zou moeten aanbieden voor de koloniale periode en het zelfs over ‘vergoedingen’ heeft.

Een internationale organisatie die merendeels corrupte en ondemocratische landen onder haar leden telt, komt ons hier de les spellen. Waarom worden de huidi-

“Stop met die onzinnige migratie en weiger te plooien voor internationale quota” lijk als ‘klerikaal’ te bestempelen die gewaagd had van een ‘Dertigjarenplan’ dat het toenmalig Belgisch Congo zou moeten helpen hebben om voldoende tijd te krijgen om naar onafhankelijkheid te evolueren. De Kerk daarentegen stond wél eendrachtig achter de onafhankelijkheid van de kolonie. Ze was toen de enige instantie die hoogopgeleide Afrikanen (bisschoppen, priesters, religieuzen, onderwijspersoneel, technici en ambachtslui…) in

Serge Desouter; “Militante immigratie in Europa. De islam ontsluierd”; uitgeverij Polemos 2020; 356 blz.; prijs: 19 euro (excl. Verzendingskosten). ISBN 978 949 3005 12 9. bestellen kan via: www.polemos.be

ge Afrikaanse dictators en hun corrupte regimes niet op het matje geroepen? Moeten die aan hun eigen bevolking geen excuses aanbieden? Hun gestolen kapitalen terugbetalen? En de ‘Arabische wereld’?

Enerzijds, anderzijds?

Moeten wij nu constant vergiffenis vragen voor zaken die vandaag zwartgallig worden bekeken, terwijl ze vroeger rozig tot hemelsblauw getint waren? De islamitische inplanting heeft nergens waar ze neerstreek de lokale gemeenschappen positief beïnvloed. Het zo opgehemelde Al-Andalus is een mythe waar ik in mijn boek dieper op in ga. Ik zie hier in Europa, buiten landsvreemde moskeeën en kebabtenten, geen hospitalen, wegenbouw, kwaliteitsonderwijs, vrouwenemancipatie, technische en wetenschappelijke opleidingen uit de grond verrijzen.

Het westers kolonialisme en vooral de toenmalige missies hebben die in Afrika wél ingevoerd. Om van het afschaffen van de slavernij maar niet te spreken. In die zin kan buiten de bezetting van ‘terrein’ door de islam niet echt van kolonialisme gesproken worden. Bij velen staan hun schotelantennes naar hun herkomstlanden gericht en draaien ze de rug naar het Westen.

U stelt dat de islam niet geïntegreerd kan worden in de westerse wereld. Pleit u dan voor een grootscheeps terugkeerbeleid? Zoals

Dossier

25 JUNI 2020

5

De tragiek van Joël: een slimme zijn met oogkleppen op de Algerijnen met de Fransen hebben gedaan?

Horesco referens! Laat ons dat zeker niet doen! Natuurlijk zal een integratie - wat nog geen assimilatie is - van (alle) migranten zich niet als bij toverslag realiseren. Misschien zal het helemaal niet lukken. Ik vrees dat moslimgetto’s zoals ze nu al in heel wat westerse steden bestaan, zullen blijven. Maar we gaan toch zeker geen uitdrijvingen overwegen? Vreemde mensen zijn hier altijd welkom geweest en dat mag best zo blijven.

Maar niet iedereen is hier zomaar zonder voorwaarden gewenst. En daar schuilt het probleem. Er kan beter begonnen worden met het zorgvuldiger omgaan met eisen en gedragingen die niet in onze waarden en normen passen. Niet alles is inpasbaar in een samenleving.

Men moet vooral een moedig beleid durven uitstippelen dat durft zeggen wat kan en wat niet kan. Laat ik het niet verkeerd zeggen: vervolgde mensen en oorlogsvluchtelingen - hoewel toch veelal rijken en kapitaalkrachtigen uit die gebieden, maar soit - mogen, nee moéten welkom zijn, maar wel tijdelijk. Dat iedereen mag reizen en landen bezoeken is nogal wiedes. Maar dat iedereen daarom ook burgerschap kan claimen? Eisen mag komen stellen? Van een sociaal stelsel mag genieten dat door decennialange strijd werd opgebouwd, zonder daar ook wat tegenover te stellen?

Kan dat zo maar? Ik denk van niet.

Uiteraard zijn er wel moslims in onze samenleving die zich nu al de waarden en normen van deze westerse maatschappij hebben eigen gemaakt, terwijl ze toch hun spirituele behoeften uit een islampraxis blijven putten. Dat geldt ook zo voor de joodse en andere religieuze of niet-religieuze gemeenschappen en gezindten. En dat zou de norm moeten blijven.

Als de huidig trends van immigratie en demografie zich voortzetten, worden wij een minderheid in eigen land. Welke maatregelen zijn volgens u in zo’n noodsituatie legitiem?

Stilaan komt de westerse tolerantie tegenover een religieus expansionisme te staan dat meer en meer ruimte inneemt en die niet meer zal afstaan. Door de snel-Belg-wet in te voeren werd naturalisatie een puur

administratief proces zonder enige aansluiting bij onze burgergemeenschap. Ook het absorptievermogen van een maatschappij voor nieuwkomers is beperkt. Naastenliefde en gastvrijheid vragen om in evenwicht te blijven. Het zijn deugden die nu aan het ronddwalen zijn zonder nog te weten waar ze vandaan kwamen, want haar christelijke wortels werden afgesneden. Verzet tegen een overdaad aan migranten is geen banaal ‘racisme’. Het beheren van een territorium - voor een samenleving zoals trouwens ook bij een individu - is essentieel en ergens moet er ‘stop’ gezegd worden.

Bouw een campagne op voor het terugzenden naar thuislanden en met een vertrekpremie om in eigen land gezichtsverlies te vermijden en iets te kunnen opstarten. Verbind ontwikkelingshulp daaraan.

Bied aan ex-moslims een platform. Bevorder relaties van mens tot mens. Daaruit zullen wel nieuwe gedachten en gedragingen kunnen opbloeien. Moedig wijkcomités aan en zet in op de leefbaarheid in eenvoudige zaken zoals zwerfvuil, het buitenzetten op voorziene uren van vuilniszakken, geluidsoverlast, respect voor de overheid zoals ook voor politiemensen (en culpabiliseer de politie niet, want het schept straffeloosheid), verkeersregels, eerbied voor straatmeubilair, respect voor vrouwen, zwartwerk, noodzakelijk onderwijs voor (hang) jongeren, eerlijke bijstandsvoorzieningen… Met andere woorden: educatie en gestrengheid. Het is een hele resem waar men nog jaren werk aan heeft. En men kan daarbij best rekenen op de inzet van moslims zelf en andere vrijwilligers, organisaties, kerken en instanties allerhande. Men moest de koppen maar eens bij elkaar steken.

Maar vooral: stop met die onzinnige ongebreidelde migratie en weiger te plooien voor internationale quota. Wij bepalen zelf wel wie we hier kunnen binnenlaten als aspirant-burger en onder welke criteria.

Zet op een rijtje wat de voorwaarden zijn. Het is sneu dat heel ons politiek bestel rond partijen en hun stembekommernissen draait daar waar het in een eerlijke debatcultuur zou moeten uitmonden. Wat zegt de ander en daar zijn we dan tegen, lijkt nu te overheersen.

PAUL BÄUMER

De islam is geen religie als de andere Verschillende maatregelen om de islam in te dijken, lijken logisch, maar in dit land is niet veel realistisch haalbaar. Wij kunnen het in de politieke ruimte zelfs niet eens worden over het al dan niet zwemmen in een boerkini, over het dragen of niet van een hoofddoek in het openbaar ambt, enzovoort. Begin er maar aan!

Het probleem is dat men de islam beschouwt als een religie tussen andere, hoewel dit in werkelijkheid niet zo is. Het islamisme komt niet overeen met de spirituele opvatting over wat een godsdienst is of zou moeten zijn. In haar basisprincipes neigt de islam tot het omverwerpen van de rechtstaat omdat die niet overeenkomt met de islamwetten.

Geloven is niet echt relevant, wel het onderhouden van de wetten en voorschriften van de Koran en de sharia. De islam is zowat in oorlog met alles en iedereen die niet tot de islam behoort en die worden als eeuwige vijanden beschouwd. Ga daar maar mee in debat!

Joël De Ceulaer behoort tot het clubje van de betere Vlaamse journalisten, laat daar geen twijfel over bestaan. Zijn boek “De tragiek van de macht” (een ‘brief’ aan Bart De Wever) is een boeiende vlucht over de politiek van de jongste twee decennia, gekleurd vanuit het kijkgat van de auteur en het vizier gericht op Bart De Wever.

De brief van De Ceulaer is uitdagend en kritisch, soms terecht, maar bij momenten irritant en ergerlijk eenzijdig. Maar of je De Ceulaer nu kunt volgen of niet, zijn boek is de moeite waard om het grondig door te nemen. Dat hij, zoals je kon verwachten, er een schietschijf van maakt, moet je erbij nemen. Het is een geestverscherpende analyse die aanzet tot reflecteren, wikken en wegen, en, sterker, beter geïnformeerd oordelen. Dat proberen we toch te doen, hieronder in een eerste deel (De Wevers politieke strijd) en volgende week in een tweede deel (De Wevers culturele strijd).

Joël De Ceulaer zette als pendelende journalist al drie decennia lang zijn stempel op de duiding van Panorama, Knack, De Standaard en De Morgen. Hij had ongetwijfeld impact op de toonzetting binnen de Vlaamse media.

Hij noemt De Wever dé politicus van de voorbije jaren, maar gaat ervan uit dat de neergang is ingezet. En waarom dat zo is, probeert hij in 190 bladzijden uit te leggen.

Dat hij zelf erg gefrusteerd is omdat De Wever hem al sinds 2013 geen interview meer toestaat, moet je er bijnemen. Hij wil schieten en hij zal schieten.

ste peiling van VTM/HLN is VB vandaag 22 procent sterker dan in 2014, de N-VA verloor 15 procent. Er is natuurlijk een ‘terugloop’, maar er is tegelijk meer aan de hand.

Of de N-VA het VB heeft helpen vetmesten is een a priori-stelling die links nog nooit heeft kunnen bewijzen, integendeel. Links verwijst graag naar de te rechtse standpunten van “tu quoque” N-VA, maar de verschuiving is complexer dan dat.

De communautaire slapte zorgde in de peilingen al vanaf 2014 voor verlies. De standpunten van veel Vlamingen over samenlevingsproblemen (migratie, islam, terrorisme, veiligheid) zorgden voor een ruk naar rechts, niet omgekeerd.

Dissidentie

Tweede falen: De jongere De Wever ging voor de botsing van ideeën, maar werd snel de partijbaas die zijn volgelingen de mond snoerde, onder meer met de falanx-discipline (iedereen op zelfde lijn!) en de voorgekauwde debatfiches (de top zegt hoe het moet). Dissidentie wordt niet getolereerd. Dat is waar en dat hebben enkele sterkhouders van de partij ondervonden. Bovendien moet De Ceulaer eens een lijstje opstellen van een succesvolle partij waar dat niet het geval zou Machtspoliticus zijn. Van Merkel tot Macron, van VerHet is niet allemaal kommer en hofstadt tot Rousseau. kwel natuurlijk. De Ceulaer doet de moeite om ook iets positiefs op Draaikont “De dappere intellectueel werd papier te krijgen: De Wever is intelligent, een authentieke verademing, een cynische manipulator”, is nog vestimentair en verbaal, in de strijd zo’n bedenkelijke kritiek van de tegen de designpolitici, tegen de auteur. Tja, dat De Wever na zijn kumbaya van paars, etc. Hij is een kritiek op het populisme van sombokser die stond tegenover een jazz- mige mediageile collega’s en voorballet. Hij is scherp, gevat en ver- gangers zelfs een ‘ommetje’ maakte bluffend ad rem, een welgekomen naar De slimste mens ter wereld spookrijder op de snelweg van het (2009), en wat dan nog? Het was de tijd dat Johan Vande Lanotte en Yves infotainment.

De Wever was de architect van Leterme als zotte piraten gekostuhet Vlaams Kartel (met CD&V) dat meerd het volk probeerden te bezijn partij N-VA op de kaart zette en koren. Infotainment met een slechte waarvan de staart vetter werd dan smaak, het is van alle tijden. En De de hond. De politicus die Dedecker Wever hield het op dat vlak eerder aantrok en weer dumpte, “eerlijk op bescheiden. Bescheidener dan de het pijnlijke af”. Maar op de tragi- witte schoentjes en de danspasjes sche tocht naar de macht werd hij van de nieuwe huisgod van De Morgen. ook een ‘killer’.

Dat De Wever uiteindelijk ook De Ceulaers eerste axioma is dat De Wever is vervallen tot de voor ‘de boekskes’ plooide, is nog machtspoliticus die hij in zijn jonge- zo’n bizarre pijl. Ging hij hiermee re jaren zelf zou hebben bestreden, zwaar in de fout? Werd hij – bewerkt ja zelfs “op zijn gezicht zou slaan”, door mediatrainer Jo De Poorter die zijn verleden heeft verraden, hiermee een Bert (Anciaux) 2.0?

Voor de linkse intellectueel miszijn principes overboord gooide. schien wel, maar voor het volk?

Vlaams Belang Spijkers op laag water, toch?

In zijn hitsigheid heeft De Ceulaer Eerste falen: De Wever wou het Vlaams Belang klein krijgen, is het ook over de vermageringskuur daarin geslaagd, maar maakt de en de maagoperatie van De Wever partij weer groot. Statistisch gezien (november 2011). Dát is pas een lijkt dat correct, voor wie nog weet passage voor de boekskes. Er zijn dat de N-VA in 2004, met Geert genoeg getuigen om te bevestigen Bourgeois als enige overlevende, dat De Wever bij wijze van boutade ten strijde trok tegen een partij gras met vitamientjes at om gewicht die een kwart van de Vlaamse kie- te verliezen. Karakter had de voorzers kon bekoren. In 2014 waren de malige frietkotvriend wel, dat zeker.

Voortschrijdend inzicht rollen perfect omgedraaid. En vanDe Ceulaer somt een aantal voordaag lijkt het weer anders.

Goed geprobeerd van De Ceu- beelden op om aan te tonen dat De laer, maar die stelling negeert Wever een kazakkendraaier is. Aande essentie van de verschuiving: vankelijk vooral politiek incorrect, Vlaams Belang deed er in 2019 zo’n draaide hij zijn kar. Verontschul13 procent bij, de N-VA verloor 6 digingen aan de Joden vond hij in procent. Er was dus in Vlaanderen 2006 niet nodig, maar Joodse careen veel ruimere rekrutering dan navalkarikaturen vindt hij vandaag bij de N-VA alleen. Volgens de jong- ongepast. De geschiedenis “laat

zich niet canoniseren”, zei de historicus De Wever in 2002, en kijk, leve de Canon van Vlaanderen, klonk het in 2019. Laten we Zwarte Piet maar met rust, klonk het eerst. Toch maar roetveegpieten in Antwerpen, werd dat later. Vlaams Belang doet maar aan zelfbeklag (2006) klonk het eerst. De partij mogen we maar beter niet bashen, werd dat later.

Of het nu om privézaken gaat of over politiek, voor De Ceulaer bestaat er niet zoiets als voortschrijdend inzicht. Misschien moet hij eens de liberale geschriften uit de jaren ’90 herlezen en dan eens om raad gaan vragen bij de Open Vld’ers van vandaag.

Leugen “De scherpste tong, de langste tenen”, zegt De Ceulaer. Dat De Wever zich al te vaak als ‘calimero’ is gaan gedragen, dat klopt. En dat hij politici soms té cassant aanpakte, klopt ook. Kris Peeters (u weet wel, die van open aders in een warm bad) kan erover meespreken. “Paljas” Van Grieken ook. Hij is veel minder dan vroeger de complexloze debater en puntige praatgast dan vroeger. Maar hij had daar wel wat redenen voor.

Met name over de houding van de pesterige progressieve cultuurwereld en dito mediawereld, zul je De Ceulaer niet horen. Hij suggereert dat De Wever zelfs minder streng werd aangepakt door de media. Dat is een platvloerse onwaarheid.

Alle cijfers, voor zover die nog tot het debat mogen behoren, bewijzen het tegenovergestelde. De Ceulaer moet maar eens proberen een lijstje te publiceren van rechtse of Vlaamsgezinde politicologen, hoofdredacteurs of commentatoren. Ver zal hij niet geraken. Zeker bij de openbare omroep is dat ook vandaag nog de realiteit. Wanneer telt De Ceulaer eens de kleurtjes in info- en duidingsprogramma’s van de VRT?

Fouten De Wever zou zijn toverkracht hebben verloren door twee recente foute beslissingen: de uitstap uit de regering naar aanleiding van het Marrakesh-pact en zwalpende communicatie in de coronatijd. Die stellingen zijn erg zwak onderbouwd.

We komen daar in een volgend stuk nog op terug.

Wat De Ceulaer het meest ergert, is de vaststelling dat De Wever niet plooit om een federale regering te vormen. Wat hij kon in Antwerpen (samenwerken met de socialisten) zou hij ook op Belgisch vlak moeten doen. Samenwerken met de PS dus. Wie dat doet, wint, zo klinkt het, want kijk naar de electorale winst van de regering-Di Rupo in 2014.

Een ‘beloning’ door de Vlaamse kiezer? Tja, die regering won zo overweldigend dat de PS in de oppositie verzeilde. De traditionele partijen wonnen toen in Vlaanderen twee zetels, maar de N-VA won er zes.

En werd vorig jaar de regering Michel afgestraft? Ja, maar dan niet omdat de Vlaming de politiek naar links wou sturen. Het was Vlaams Belang die met de winst ging lopen.

De Ceulaer zwijgt over dit signaal van de kiezer. Die eenzijdigheid in woord en gedachten is niet oké.

Men vertelle het voort.

In een tweede deel heeft De Ceulaer het over de culturele strijd van De Wever. Daarover hebben we het hier volgende week. Om het debat te voeden.

ANJA PIETERS

6

Binnenland

25 JUNI 2020

Gedonder in holebi-huis leidt tot parlementair debat Wordt Casa Rosa van de Oost-Vlaamse holebigemeenschap op een financieel weinig transparante wijze bestuurd? Die vraag werd begin juni in de pers gesteld. Twee van de vijf leden van het bestuur zegden toen om die reden hun mandaat neer te leggen. “Ik voel het als mijn plicht om, in het belang van de toekomst van Casa Rosa, dit te delen met iedereen die zich verbonden voelt met de holebi- en transgender+ -gemeenschap. Omdat het probleem anders nooit zal benoemd worden”, schrijft Sofie Veramme (32) in een open brief op Facebook.

Midden juni vraagt Paul Van Miert (NVA) uitleg over deze zaak in het Vlaams parlement aan bevoegd minister Somers.

Van Miert wil weten wat er precies aan de hand is. Somers: “Wij geven een subsidie van 294.148 euro aan de vereniging Çavaria (de Vlaamse belangenverdediger van LGBTI+-mensen en koepel van LGBTI+-organisaties). Daarvan houden ze 30.000 euro voor zichzelf, als een soort beheersvergoeding. Daarnaast is Çavaria eindverantwoordelijke voor de rapportering en het financieel verslag. Zij geven dan aan elk van de vijf Roze Huizen in elk van onze provincies 52.830 euro subsidie.

Als er iets onregelmatigs zou gebeuren, kunnen wij dat geld dus niet terugvragen bij Casa Rosa zelf, maar moeten we opnieuw terecht bij Çavaria, dat voor ons de beheerder is van die middelen.”

Intern conflict Somers heeft aan zijn administratie de opdracht gegeven om de situatie in kaart te brengen. “Het team Gelijke Kansen heeft dat gedaan, dat werkzaam is binnen de Administratie Binnenlands Bestuur. We hebben contact gehad met Çavaria en de Dienst Gelijke Kansen van de stad Gent, die ook subsidies geeft aan Casa Rosa.”

Volgens het onderzoek van de minister gaat het om een conflict binnen de raad van bestuur, met twee van de vijf bestuursleden. “Het conflict had betrekking op een onenigheid over de aanwerving van een nieuwe zakelijk coördinator en de uitbesteding van drankautomaten, waarbij de vraag was of er sprake was van mogelijke belangenvermenging, omdat de uitbesteding zou zijn toegewezen aan een firma van een lid van de raad van bestuur. En dan zou er ook sprake zijn van een gebrekkige financiële en boekhoudkundige transparantie.”

Zowel Çavaria als de Gentse Dienst

Doodsbedreigingen voor SCEPTR-journalist Onze medewerker Jakob Kürüm, die zijn artikels publiceert op SCEPTR en in ’t Pallieterke, kreeg meer dan een bedreiging te verwerken. Zijn artikel over een driejarig Nigeriaans meisje dat gedood werd door moslimextremisten, zogenaamde ‘Fulani-herders’, lokte heel wat reacties uit, tot en met doodsbedreigingen. ‘meen je dat, wil je dat ik je neuk ofzo?’ en nog wat meer van dat soort berichten.

Die berichten kwamen van mensen die ik af en toe eens tegenkom in het Mechelse en waarvan ik weet dat ze actief zijn in zware, criminele milieus. De berichten op Facebook kan ik nog verdragen, maar ze hebben mijn ouders opgebeld. Ook mijn broers kregen een telefoontje. Mijn familie moest te horen krijgen dat ze me zouden vermoorden als ik verder blijf doen. Men probeert me blijkbaar de mond te snoeren zodat er geen nieuws komt in België over christenvervolging. Zijn christelijke levens niet belangrijk?”

Gelijke Kansen stelt volgens Somers “dat er volgens hen op het eerste zicht geen onregelmatigheden zijn gebeurd bij de uitbesteding.” Somers: “De toewijzing gebeurde inderdaad aan het bedrijf van een van de bestuursleden, maar alle procedureregels ter zake zouden zijn gevolgd. De twee andere elementen zijn zowel voor Çavaria als de stad Gent interne kwesties van Casa Rosa, waar zij niet direct op moeten ingrijpen of een standpunt over innemen.”

Geen reden tot interventie Op basis van deze elementen is er voor Somers (nog) geen reden om te in te grijpen. “Er zijn op dit moment geen indicaties van onregelmatigheden met de subsidies. Ik volg dat uiteraard verder op.

Mochten daar toch nog problemen opduiken, dan ga ik die ook aankaarten. Ik doe op dit moment dus geen interventie.”

Somers wil wel de werking, de financiering en de samenwerking tussen de Roze Huizen onderling en met Çavaria evalueren: “Ik heb mij voorgenomen om dat dit najaar te doen. We gaan niet op basis van één incident of een discussie binnen een van de organisaties oordelen, maar algemeen de evaluatie doen. Bovendien gaan we die meenemen in een bredere evaluatieoefening die we willen doen met betrekking tot het gelijke kansen-middenveld, bij de aanvang van 2021.”

Het signaal van de twee bestuursleden van Casa Rosa werd duidelijk niet goed ontvangen op de zender van minister Somers. Misschien zijn er nieuwe elementen nodig om de minister te overtuigen dat er een en ander scheef loopt in het Roze Huis van Oost-Vlaanderen.

THIERRY DEBELS

Op straat lastiggevallen

“Dat ik over christenvervolging schrijf, daar konden enkele Marokkanen uit Mechelen niet mee lachen,” vertelt hij. Zelf is Jakob een christen met Assyrisch-Chaldeeuwse roots. Zulke bedreigingen zijn op zich niet uniek. Zuhal Demir (N-VA) bijvoorbeeld is ook al meerdere malen bedreigd.

Daar zijn nog mensen voor veroordeeld.

In 2017, bijvoorbeeld, kreeg een 25-jarige Luikenaar 6 maanden cel en een boete van 400 euro.

“Momenteel zijn overal ter wereld antiracismemanifestaties bezig,” vertelt Jakob.

“In Mechelen kreeg iedereen een antiracismesticker in zijn brievenbus. Ik merk helaas echter weinig van die campagnes.

Als journalist schrijf ik vooral over de christenvervolging overal ter wereld. Daar wordt veel te weinig over gezegd. Ik voel me dus, als christen, verplicht om de waarheid te zeggen en neer te schrijven, al is die pijnlijk en zwaar, al kwetst die en al ontkennen mensen die soms veel liever.”

Ook op straat werd hij al eens lastiggevallen door moslims. Jakob Kürüm, als overtuigde christen, draagt namelijk trots een gouden kruisje. “Wanneer ik naar de supermarkt ga om gewoon wat boodschappen te doen, hoor ik wel eens dat er ‘Allahoe Akbar’ naar mij geroepen worden. Begrijp mij absoluut niet verkeerd. Ik ken de Mechelse moslimgemeenschap over het algemeen goed. Dat zijn vaak goede mensen. Maar deze toestanden schaden hun imago en kunnen gewoon echt niet meer.”

Toch blijft hij bereid verder te doen. “Ik beschouw het als mijn plicht om over vervolgde geloofsgenoten te schrijven, om dat nieuws te brengen dat veel te vaak vergeten wordt. Zeker in tijden van grootschalige racismecampagnes, is het belangrijk niet uit het oog te verliezen dat ook christenen vaak ten prooi vallen aan racisme. Ik blijf schrijven over christengenocides en zulke gebeurtenissen. Ik laat me de mond niet snoeren door bedreigingen en zal bij de volgende bedreiging ook juridische stappen ondernemen.”

RUBEN NOTTEBOOM

Familie bedreigd Toen Jakob zijn artikel plaatste over een aanval op een christelijk dorp, waarbij een driejarige werd omgebracht, werd hij plots bedreigd. “Dat artikel werd vorige week geplaatst. Een meisje is met een machete aangevallen, dat kan toch niet verzwegen worden? Ik kreeg Facebookberichten zoals ‘vieze hoer’ en ‘ik neuk u als ik u zie’ of

BRUSSEL

Vaderskindje met een mening Raken we dan nooit verlost van die Bert Anciaux, met zijn ideeën die enkel in zijn eigen psyché als subliem geboekstaafd staan? Misschien krijgt hij wel te veel aandacht. Eigenlijk moet zo iemand genegeerd worden en als het de spuigaten uitloopt, zoals nu, kunnen zijn uitspraken misschien aan zijn huidige partijvoorzitter ‘mateke’ voorgelegd worden.

Jaren geleden schotelde de toenmalige Brusselse afdeling van de VVB alle partijvoorzitters een duidelijke vraag voor. Zouden ze bereid zijn in een regering te stappen zonder duidelijke garanties rond de toepassing van de taalwetgeving? Simpel en duidelijk. Wie nu wat precies antwoordde weten we niet meer, maar dat Bert Anciaux, toen kersvers voorzitter van de Volksunie hierin erg categorisch was, herinneren we ons nog als gisteren. Nooit, zei hij, waarna hij zijn krabbel onder het bewuste document plaatste. Verba volant, scripta manent, dacht deze ex-voorzitter, inmiddels tot Doctor in de Pedagogie gepromoveerd. Aan de VUB. Jammer genoeg heeft de slogan van die instelling - scientia vincere tenebras - weinig verlichting gebracht bij deze alumnus. Maar terug naar dat document.

Stuntelen Het was een houding die helemaal in de tijdgeest paste. Ruim een kwart eeuw geleden werd hij met een radicaal discours

voorzitter (“terug naar de bron, maar dan een bron met nieuw water”, hoe vaak moesten we dat niet horen?). Het werd door velen ervaren als een laatste kans om de partij te redden. De rest van het verhaal is gekend: enkele jaren later lag de hele partij op apegapen, ook al gebiedt de eerlijkheid te erkennen dat het niet alleen de schuld was van de tweede Anciaux die het tot VU-voorzitter schopte.

Een tijdje later spraken we hem hierover aan, waarna hij alles met klem ontkende.

Zelfs een kopie volstond niet om de herinnering terug te brengen. Per ongeluk door zijn diensten getekend of zoiets, stammelde hij.

Waarna we het gesprek op een aantal economische thema’s brachten, wat nog pijnlijkere momenten opleverde. Het ligt niet in onze empathische aard hierop aan te sturen, maar net deze knul zo te zien stuntelen was eigenlijk wel best leuk.

Lokettenkwestie De anekdote rond de taalwetgeving kwam

zo terug toen we dat recente interview van Anciaux vorige week in De Morgen lazen.

Na wat gezeur over bevoegdheden die herschikt moeten worden (ergens moet dit toch allemaal pijnlijk zijn voor zijn voormalige professor Staatsrecht), kwam dé oneliner die het direct ook tot titel van het stuk schopte: “Arabisch achter het loket in Brussel, waarom niet?” En hij verduidelijkt: “Ik vind dat we daarover moeten kunnen nadenken.

Brussel moet minstens écht tweetalig zijn.

Het zijn trouwens de jonge nieuwe Belgen die de twee talen perfect beheersen.”

Dit laatste punt laten we voor zijn rekening, maar die tweetaligheid is - dachten we - een hoeksteen van zijn politiek engagement. De reden waarom hij dat VVB-document ondertekende. De reden ook waarom zijn vader ontslag nam als staatssecretaris omwille van de aanslepende discussie over taalkaders. Of hebben we het hier misschien over andere talen?

‘Mateke’ aanspreken De reacties bleven niet uit, zeker vanuit N-VA-hoek. Maar moet men die man eigenlijk wel die aandacht geven? Politiek zou het misschien verstandiger zijn de sp.a-top te confronteren met de uitspraak, per slot van rekening is dat nog altijd de partijkaart die hij op zak heeft. Bert surft op de waan van de

dag, en morgen is er weer eentje. Waarom doet hij geen afstand van de Leopoldsorde waarin hij Commandeur is? Het gaat natuurlijk over nummer I en niet II, maar toch.

Zotter dan dat ander voorstel om de Basiliek van Koekelberg voor de Islamitische Eredienst te gebruiken (nog zo eentje van hem) is dit toch niet?

‘t Schuurke En nog eentje om het af te leren. Door toedoen van papa Vic was Bert in andere tijden voorzitter geworden van de vzw achter het VU-café in de binnenstad, ‘t Schuurke.

Toen hij op een dag enkele lachende gasten er hautain op wees dat het best wat stiller mocht, werd hij vierkant uitgelachen. Uitvliegen veranderde daar niets aan, meer nog, hij kreeg er zelfs een klets voor. Net dan kwam papa Vic binnen. Bert deed als een verongelijkt kind zijn beklag, waarna ‘vake’, zoals hij binnen zijn dynastie genoemd werd, hem op zijn beurt ook een oplawaai verkocht. Wie op zijn twintigste in dergelijke taferelen betrokken raakt, draagt duidelijk het potentieel van een staatsman in zich. Jammer dat hij nooit echt ten volle tot wasdom gekomen is.

KNIN.

NEDERLAND

De HEMA in zwaar weer De HEMA (aanvankelijk “Hollandsche Eenheidsprijzen Maatschappij Amsterdam”) zit in zwaar weer en de 11.000 medewerkers houden toch een beetje de adem in.

Eerst een mededeling voor de lezers die niet alleen Vlaamsgezind zijn in theorie, maar ook in praktijk. Bekijk even de webstek van Hema: van de tien Brusselse winkels heeft er één een Nederlandstalig adres, twee bezitten ook een Nederlandstalige straatnaam, al zijn ze gevestigd in Bruxelles en zeven andere vertikken het één woord Nederlands te gebruiken. Dat zijn waarschijnlijk franchisehouders, maar iedere zelfstandige krijgt een dik draaiboek van het moederbedrijf en het kan niet moeilijk zijn tweetaligheid te eisen in Brussel.

Maar kan je zo iets vragen aan een politiek correct Hollands bedrijf dat zich multicultureel noemt en dat al tien jaar geleden even een suikerfeestcollectie introduceerde (er kwam nauwelijks een moslim opdagen), in 2014 Zwarte Piet aan de deur zette en met Pasen enkel nog chocoladen verstopeieren verkoopt?

Leeggezogen De HEMA is natuurlijk al lang niet meer de stuntwinkel van Isaac en Meyer waar voor de oorlog alles tegen ofwel 25 ofwel 50 cent verkocht werd. De huidige HEMA-winkels draaien rond het dagelijks leven: studeren, koken, eten, slapen enzovoort. De meeste producten worden speciaal voor de HEMA vervaardigd, zelfs de rookworst, die in Nederland het symbool van het bedrijf is. Nederland telt 547 winkels (250 zijn franchisen) en in Vlaanderen en Wallonië zijn er bijna 100.

De winkelketen heeft het niet gemakkelijk door het beperkte assortiment en door de leegloop in de Nederlandse winkel-

7

Onze naaste buren

25 JUNI 2020

straten. Het bedrijf koos voor de vlucht vooruit en opende ook zaken in het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk en Luxemburg.

Het heeft zelfs een “flagshipstore” in de Verenigde Arabische Emiraten. Jarenlang heeft de HEMA gezocht naar nieuwe eigenaars met als gevolg dat vooral advocaten, ‘consultants’ en banken er beter van werden.

Tenslotte werd de oer-Hollandse HEMA eigendom van het Britse Lion Capital, bekend als de vampiers van het kapitalisme. Lion ging zware leningen aan om zichzelf terug te betalen en het bedrijf leeg te zuigen. Twee jaar geleden kocht de steenrijke Nederlander Marcel Boekhoorn de HEMA. Hij moest er ook de schulden bijnemen: 800 miljoen euro, dit wil zeggen 8 keer meer dan het bedrijf jaarlijks aan winst opbrengt. Het grootste deel van die schulden bestaat uit obligaties die al lang niet meer in de handen van beleggers zijn.

Toen de koersen daalden, verschenen andere aasgieren, Britse en Amerikaanse hedgefondsen, die de obligaties voor een prikje binnenrijfden.

Op zoek naar een nieuwe eigenaar Vorige week kwam er een tijdelijke oplossing uit de bus.

De aasgieren krijgen alle aandelen van Boekhoorn in handen in ruil voor een schuldvermindering van 450 miljoen euro. Natuurlijk hopen ze die aandelen voor meer dan dat bedrag te verkopen en winst te incasseren. Mogelijke kopers zijn… diezelfde Boekhoorn, terwijl zelfs de naam van Blokker gevallen is, een bedrijf dat zelf in de problemen zit. Voor die verkoop

staat al een leger zakenadvocaten plus een Amerikaanse bank klaar om er grof geld aan te verdienen. Een eventuele nieuwe eigenaar moet wel met een schuld van 350 miljoen euro beginnen.

De coronacrisis heeft de zaken nog verergerd. De Nederlandse winkels bleven open, maar zagen weinig klanten. De winkels in Vlaanderen en Wallonië bleven lange tijd gesloten.

HEMA probeerde zijn bakkerijen te verkopen, maar door het virus lukte dat niet. Wel heeft men inmiddels 17 filialen aan JUMBO verkocht, de supermarktketen die ook in Vlaanderen een voet tussen de deur wil krijgen. Leuk weetje: een kassier(ster) bij een HEMA-filiaal (een franchisehouder betaalt minder) verdient bij het begin van zijn/haar loopbaan 1.706 euro bruto per maand.

KLM en Unilever De HEMA is niet het enige bedrijf dat op dit ogenblik over de tongen gaat. De KLM heeft het ook niet gemakkelijk wegens het virus en wordt daarenboven door de moederholding AirFrance-KLM gebruikt om mogelijke Franse verliezen goed te maken. Velen vragen dat minister Wopke Hoekstra (Financiën) massaal aandelen zou kopen om KLM uit de Franse wurggreep te halen.

Ook Unilever staat in het brandpunt. Deze fusie van Lever Brothers en de Nederlandse Margarine Unie heeft in 20 jaar tijd de helft van zijn personeel afgedankt. Vorige week besliste het zijn hoofdzetel van Amsterdam naar Londen te verhuizen. Met de Brexit zouden toch al die multinationals het Verenigd Koninkrijk verlaten, nietwaar? Al die toestanden zijn een waarschuwing.

WILLEM DE PRATER

Wel pleuje: vandalen halen hun slag thuis Het beeld van Leopold II verdwijnt uit het Zuidpark. Het Gents stadsbestuur heeft niet gewacht op de gemeenteraad. Stel je voor, een democratisch debat met vertegenwoordigers van alle politieke strekkingen, brrr. Ze hebben zelfs niet gewacht op het advies van “dekoloniseer de stad”, de werkgroep die ze zelf hebben opgericht en professioneel laten begeleiden door ingehuurde experten.

De drang om politiek te scoren bij de linkse achterban was te groot. Vorige week besliste de stad om de buste van de tweede koning der Belgen weg te halen op de dag dat Congo zestig jaar onafhankelijkheid viert (30 juni). Een symbolisch gebaar van solidariteit. Het grote nieuws werd ons gemeld door schepen Heyse (Groen). Ook dat is symbolisch, maar dan voor de machtsverhouding binnen het stadsbestuur. Onze burgemeester leek wel ondergedoken; zoals altijd wanneer hij zijn liberale kiezers in de steek laat, horen of zien we hem niet. Termont heeft jarenlang standgehouden tegen de eis om Leopold II weg te halen. Hij loste het op met een excuusbordje “De Stad Gent betreurt de vele Congolese slachtoffers omgekomen ten tijde van Kongo Vrijstaat.” Zijn liberale opvolger plooit wel, een aanmoediging voor de extreem-linkse vandalen.

meenten vinden ijveraars gedenktekens en straatnamen die kwetsend kunnen zijn voor stadsgenoten van buitenlandse origine. De buste van Leopold II op het oude postgebouw aan de Korenmarkt wordt alvast een moeilijke. Het is een beschermd monument, daaraan raken zal bij veel Gentenaars sterke emo-

De jacht is open Leopold II verdwijnt uit het Zuidpark. De luidruchtige activisten hebben al één trofee binnen en verlangen zeker naar meer.

Ook voor hun medestanders in het schepencollege is dit nog maar het begin. Heyse (Groen), schepen van Noord-Zuid, en De Bruycker (sp.a), schepen van gelijke kansen, zijn daar heel duidelijk over. In september komt “dekoloniseer de stad” met een advies en beslist Gent over de andere omstreden monumenten en straatnamen.

De lijst wordt met de dag langer. Tot in de kleinste deelge-

ties oproepen. De jacht op ons fout verleden is open. Hoe ver we moeten gaan om deze erfzonde uit te wissen, weten we na de zomer. Op onze zwakke burgemeester hoeven we alvast niet te rekenen.

Wel pleuje: GAS-boetes geseponeerd Jongeren uit de Brugse Poort waren razend over coronaboetes die ze kregen na een incident in hun wijk. Ze kwamen alleen maar op straat om de politie te helpen, beweren ze. Na brieven van de korpschef en de burgemeester aan het parket worden de boetes geseponeerd.

Begin mei moest de politie tussenkomen in de Brugse Poort.

Buurtbewoners hadden het aan de stok met een drugsdealer.

Het was volle coronatijd, de afstandsregels werden niet gerespecteerd en na afloop schreef de politie coronaboetes uit.

De betrokkenen schreven een kwade open brief aan de burgemeester. De boetes van 250 euro vinden ze onrechtvaardig.

Hun vertrouwen in de politie is helemaal zoek. Ze eisten zelfs excuses. De jongeren werden gesteund door raadslid Hafsa el Bijou (Groen).

Eerst reageerde de burgemeester zoals het hoort, door te zeggen dat hij zich niet kan moeien met uitgeschreven boetes, maar daar bleef het niet bij. De korpschef werd op pad gestuurd om naar de jongeren te luisteren. Hij schreef daarop een verslag om aan het parket toe te lichten wat er precies gebeurd is. De burgemeester bezorgde ook de boze open brief aan het parket.

Met succes: alle betrokkenen kregen een brief dat ze niet hoeven te betalen, de boetes zijn geseponeerd. Wat de politieagenten die de boetes uitschreven hiervan denken, is niet bekend.

MATHILDIS

Een herhaling van 2007 De patstelling in de regeringsformatie is niet alleen het gevolg van de gigantische kloof tussen PS en N-VA. Het is in deze fase ook het resultaat van het diepe wantrouwen tussen PS-voorzitter Paul Magnette en zijn MR-collega Georges-Louis Bouchez. Beiden vechten bij de volgende verkiezingen -dit najaar, in 2021 of in 2024 - voor het Waalse marktleiderschap. Bouchez wil dat zijn MR de PS overtroeft en vernedert. Net als in 2007.

Een beetje lacherig keek Le Soir vorig weekend terug op de manier wanneer het voorzitterstrio Joachim Coens (CD&V), Georges-Louis Bouchez (MR) en Egbert Lachaert (Open Vld) het laken van de regeringsformatie naar zich toe trok. “De autoproclamatie van 17 juni,” zo stelde redacteur David Coppi, bekend om zijn PS-sympathieën. Bij Le Soir zijn ze van oordeel dat de liberale en christendemocratische partijvoorzitters beter enige bescheidenheid aan de dag leggen. Ze zijn met hun restregering (38 zetels op 150) een overblijfsel van de al meer dan een jaar geleden afgestrafte Zweedse coalitie.

Volgens Le Soir heeft het duo Paul Magnette-Conner Rousseau een grotere legitimiteit en moeten ze de kans krijgen om een minderheidsregering te vormen die dan door een aantal trucs met onthoudingen door een deel van de groene oppositie een doorstart maakt. Nochtans hebben de PS en de sp.a vorig jaar ook de verkiezingen verloren. Waarom dan spreken van een grotere legitimiteit?

Perceptie-oorlog Het maakt deel uit van een perceptie-oorlog waar de Franstalige media graag aan meewerken. Nicolas De Decker van Le Vif, een journalist die een directe lijn heeft met de PS, beschreef de superkern van een paar weken geleden.

Paul Magnette zou N-VA-fractieleider Peter De Roover in het

Nederlands tot de orde hebben geroepen omdat zijn partij de laatste reeks van steunmaatregelen niet steunde. Kortom, Magnette is een verantwoordelijk staatsman, de N-VA is een bende ruziemakers. En eigenlijk kan van patser Bouchez hetzelfde worden gezegd, zo is de teneur.

De Franstalige media steunen Magnette volop in zijn tweestrijd met zijn MR-collega. Een duel dat voor de formatie (of de stilstand in de formatie) belangrijker wordt dan de aversie tussen PS en N-VA.

Marktleiderschap De inzet voor Magnette en Bouchez is hoog. Of er nu verkiezingen zijn in de herfst, volgend jaar of pas in 2024, beiden zijn er klaar voor. Ze vechten voor het marktleiderschap in Wallonië. De recente peilingen leren dat de PS in Wallonië nog 23,7 procent van de zetels zou halen, de MR iets meer dan 20 procent. Nog een kleine daling voor de PS en een stijging voor de Franstalige liberalen en Bouchez kan Magnette naar de kroon steken.

Bouchez droomt van een heruitgave van de federale verkiezingen van 2007. In Vlaanderen herinnert men zich uit die periode vooral de overwinning van Yves Leterme (CD&V), die bijna 1 miljoen voorkeurstemmen behaalde, maar zijn bonus door de stramme houding van cdH-voorzitter Joëlle Milquet

WALLONIE niet kon verzilveren. Aan Franstalige kant was er de historische overwinning van MR-voorzitter Didier Reynders. Voor het eerst sinds de invoering van het algemeen stemrecht in 1919 werden de liberalen in Wallonië groter dan de socialisten. Reynders kon deze zege evenmin omzetten in een beleid dat in liberale richting ging. Een noodregering-Verhofstadt (begin 2008) en een zwakke regering Leterme daarna waren het resultaat.

Kaakslag Maar Reynders had de socialisten wel overtroefd en vernederd. Dat werd ook duidelijk tijdens de informatie-opdracht van Reynders na de verkiezingen. Toen PS-voorzitter Elio Di Rupo op bezoek kwam, werd hij voor de camera’s niet verwelkomd door Reynders, maar door diens secondant Richard Miller. Een kaakslag. Bouchez hoopt na de volgende verkiezingen hetzelfde te doen, maar moet eerst groter worden dan de PS. Dat moet gebeuren door alle rechtse krachten in Wallonië achter zich te scharen. Zo zouden er ondertussen opnieuw een paar centristen van de cdH naar de MR lonken, onder andere voormalig Waals minister Carlo di Antonio.

En daarna wil Bouchez een prominentere rol spelen tijdens de regeringsformatie, met de steun van de Vlaamse partijen, de N-VA incluis. Bouchez ziet zich al als formateur die op dezelfde vernederende manier zijn PS-collega ontvangt als Reynders dat toen deed. Een ontmoeting die de puntjes op de i zou moeten zetten: Georges-Louis Bouchez overvleugelt Paul Magnette als Waalse numero uno.

PICARD

8

Actueel

25 JUNI 2020

DIPLOMATIEKE VALIES

Buitenlands spervuur

China, de VS en Europa (2/2)

Europese politieke moed Anders dan de scherpe Amerikaanse opstelling ten aanzien van Peking, is er dat beeld van een terughoudend Europa: pragmatisch, verstrikt zelfs, in de economische verhouding met China. Toch lijken de zaken te bewegen. Sterker nog: de verstrengeling tussen beide economieën is, anders dan vaak gedacht, niet van die aard dat onderdanigheid onafwendbaar is. Hoe men zich positioneert, is afhankelijk van politieke moed, of het ontberen ervan.

Cameron en premier Wen Dat Europa recent anders is gaan kijken naar China is een onmiskenbaar belangrijke ontwikkeling.

Schoorvoetend lijkt zich toch een breuk af te tekenen met de voorbije jaren, die gekenmerkt werden door economisch pragmatisme.

Als “een prisma van economische opportuniteiten” omschreef een diplomaat ooit deze manier van kijken, ongeacht of het over Duitse auto’s of Franse luxeproducten ging. Daartegenover stonden Chinese investeringen, welgekomen middelen zeker in Centraal- en Oost-Europa, waar nog een hele achterstand ingelopen moest worden.

Er zat natuurlijk een keerzijde aan deze vormen van samenwerking, en dan hebben het nog niet eens over schendingen van mensenrechten allerhande waar Peking zich aan bezondigt. Dat ze het spel niet correct speelden en systematische intellectuele spionage de norm was, belette enkele jaren geleden niet dat toenmalig Brits premier David Cameron zijn land uitriep tot “de beste vriend van China in het Westen.” Het Foreign Office kreeg vanuit Downing Street vrij duidelijk instructies te zwijgen over mensenrechten en de andere kant op te kijken als de strop rond Hong Kong weer wat aangetrokken werd.

Verscherpte houding Een heel verschil met de aankondiging onlangs van huidig eerste minister Johnson, die Peking met de vinger wees en Britse visa beloofde aan de bewoners van wat ooit een kroonkolonie was.

Mogelijk zou er dan toch geen rol meer kunnen gespeeld worden door Huawei in de uitbouw van het 5G-netwerk, iets waarvan de gevaren systematisch door de VS

benadrukt worden. Duitsland liet dan weer verstaan restricties in te voeren op bepaalde investeringen in hun high-tech, een engagement waar ook Frankrijk zich toe verbonden heeft. Een teken aan de wand is ook dat de EU China officieel als een “systematische rivaal” heeft bestempeld. En hoeft het gezegd dat de hele coronasaga ertoe bijgedragen heeft dat dit ‘prisma’ behoorlijk bijgestuurd werd, ook al vallen de harde woorden (voorlopig) vooral binnenskamers?

Oost-Europese verdeeldheid?

Tegenover de vraag in hoeverre Europa zich een scherpere opstelling ten aanzien van China überhaupt kan veroorloven, wordt vaak de interne verdeeldheid aangestipt, zeker wat Oost-Europa betreft, maar dit moet gerelativeerd worden. Tot op zekere hoogte bestaat ze natuurlijk, alleen loopt ze niet zo scherp tussen Oost en West als voorgesteld wordt. Erg belangrijk wanneer de focus gelegd wordt op de specifieke positie van Oost-Europa is het globale plaatje niet uit het oog te verliezen.

Te vaak wordt immers de indruk gewekt dat het vooral landen als Tsjechië, Servië of Hongarije zijn die tegen China aanschurken en hierdoor met het leeuwendeel van de economische voordelen aan de haal gaan, quod non.

Al vele jaren blijken de meeste Chinese investeringen richting Noord-, West- en Zuid-Europa te zijn gegaan. Het Mercator Institute for China Studies, een Duitse denktank, becijferde dat in 2017 zomaar even 71 procent van de door China gedane investeringen naar Duitsland, Frankrijk en het VK alleen gingen. Tegen 2019 was het aandeel van dit trio tot 34 procent gezakt, maar eenzelfde trend kon ook in Oost-Europa worden vastgesteld. Amper 3 procent van de Chinese investeringen in Europa ontvingen ze nog maar, en dit terwijl deze landen toch voor één tiende van het BBP van de EU tellen.

Persoonlijke profileringen

Servisch president Vucic ontvangt de Chinese ‘coronahulp’

Er zijn natuurlijk profileringen die niet miskend kunnen worden.

De Servische president Vucic die de Chinese vlag kust bijvoorbeeld.

Of zijn Tsjechische collega Zeman die zijn land omschrijft als “het onzinkbare vliegdekschip van China.” Maar anders dan bij de meeste

West-Europese landen waar de samenwerking met China doorheen de jaren meer geïnstitutionaliseerd werd, draait het in deze Oost-Europese voorbeelden eerder over demarches van de machtshebbers van het moment. In Tsjechië, zo is geweten, heeft die toenadering tot China als doel een bepaald ruraal electoraat dat niet hoog oploopt met de EU te charmeren. Binnen een EU-context is het een manier om druk op ‘Brussel’ uit te oefenen.

Zich blind staren op Oost-Europa is verkeerd. De sleutel ligt immers in het Westen.

Frans-Duitse as Tel de producten en diensten uit Duitsland, het VK, Frankrijk, Italië en Nederland die richting China vertrekken, en je flirt met de kaap van de 80 procent. Volgens een studie van het Central European Institute of Asian Studies zou Duitsland zelfs 45 procent voor zijn rekening nemen. In absolute cijfers levert dit vele nullen, maar toch is dit ‘slechts’ 7 procent van de Duitse uitvoer. In het verleden werd Berlijn bekritiseerd omdat het op de rem ging staan wanneer maatregelen tegen Rusland aan de orde waren. Vandaag doet de regering-Merkel hetzelfde ten aanzien van China, terwijl dit anders zou kunnen lopen.

“Wil men een andere Europese realiteit ten aanzien van China, dan zal veel afhangen van de as Berlijn-Parijs,” zo benadrukt Philippe Le Corre van het Carnegie Endowment for International Peace. “Van daar wordt de EU aangestuurd. Een koerswijziging zal er enkel komen als beiden mekaar vinden.” Maar wat met die economische afhankelijkheid? Ook hier lijkt nuance op zijn plaats te zijn.

“Europa moet niet buigen voor China, het kan nee zeggen,” stelt Luke Patey, onderzoeker bij het Deens Institute for International Studies. “Niet alleen is Europa minder afhankelijk van China dan het zelf denkt, negatieve punten en kwetsbaarheden beginnen ook zwaarder door te wegen dan de economische kansen.” Van de vele cijfers die zijn stelling staven, pikken we er twee op. De handel tussen EU-lidstaten onderling is twintig keer groter dan tussen de EU en China. Het land blijkt ook te tekenen voor amper 5,5 procent van de totale handel van de EU. MICHAËL VANDAMME

Petersons krastest Professor Jordan Peterson maakt meestal zeer doorwrochte en diepzinnige analyses die vernietigend zijn voor de politieke correcte waanideeën die de westerse wereld nu als een epidemie van waanzin teisteren.

Maar soms komt hij verrassend uit de hoek met een schitterende boutade: “Bekras de Mercedes van de slimste postmoderne, relativistische professor maar eens met een sleutel en je zult zien hoe snel het masker van het relativisme afgerukt wordt, met zijn claim dat goed en kwaad niet bestaan, en hoe snel de mantel van de radicale tolerantie wordt afgegooid.”

Dát is nog eens een originele praktijktest. Men zou hetzelfde kunnen zeggen over de huidige schatrijke CEO’s, academici, politici en acteurs in de VS en elders die nu leninistische en maoïstische slogans tegen het kapitalisme en het privébezit rondtoeteren. Tot hun eigen auto’s en villa’s in brand gestoken worden… Chris Martin Palmer is zo’n exemplaar. Hij is in de VS een bekende sportjournalist, en toen Antifa en Black Lives Matter aan hun eerste plundertochten begonnen, twitterde hij enthousiast een foto door van een brandend gebouw in Minneapolis, met het commentaar: “Burn the shit. Burn it all down.”

Maar toen de anarchie naar zijn eigen buurt oversloeg, vielen de maskers af. “Haal die beesten uit mijn wijk. Ga terug naar de buurt waar je woont.” In het Engels stond er “animals” en nog iets met “fuck”. Maar wat het ook was, het was zeker niet antiracistisch en verdraagzaam.

En tussen haakjes: het brandende gebouw dat hij “shit” had genoemd, was een appartemensblok in aanbouw, met 189 flatjes voor mensen met een klein inkomen. Betaald met het belastinggeld van racistische blanken natuurlijk.

Lenin niet gelezen?

Cheryl Selby, de vrouwelijke burgemeester van het stadje Olympia in de staat Washington, faalde ook voor de krastest. Bij het begin van de anarchie na de dood van George Floyd juichte zij het geweld hartstochtelijk toe. “De stad Olympia steunt de vreedzame protesten die de aandacht vestigden op het raciale onrecht dat zwarte mensen nog steeds moeten ondergaan door de schuld van de Amerikaanse politie.” Zij zegde ook dat haar eigen stad Olympia in deze zaak niet zonder zonde was. “We zijn een overwegend blanke gemeenschap, naast gemeenschappen die veel diverser zijn. Dat toont aan dat we niet zo gastvrij en zorgzaam zijn tegenover de gekleurde gemeenschappen dan we zo graag over onszelf denken.” Hoe onthecht!

Hoe nobel! Hoe voorbeeldig en schuldbewust! Maar toen trok een bende plunderaars en vandalen door haar eigen straat. Er werden vernielingen aangericht en graffiti gespoten.

Ook op haar eigen huis, hoewel daar zelfs een regenboogvlag hing, ter ere van de holebi-beweging. En plots jammerde dezelfde Cheryl Selby dat het om “domestic terrorism” ging en dat het toch zo “oneerlijk” was, na wat zij allemaal voor de gekleurde gemeenschappen had gedaan. Hoezo? Had zij dan Lenin niet gelezen? Wist ze niet dat de kapitalisten opgehangen gingen worden met een strop die ze zelf hadden verkocht?

“Gelukkige veroveringen” Op 29 mei 1453 veroverden de Ottomaanse troepen Constantinopel, het oude Byzantium, en zoals gebruikelijk vierden zij hun overwinning met een enorm bloedbad, met massale verkrachtingen en het buitmaken van 30.000 slaven, mannen zowel als vrouwen.

Meisjes en mooie jongens werden soms letterlijk aan stukken gescheurd als de plunderaars vochten voor de menselijke krijgsbuit. Vele meisjes en vrouwen eindigden in harems en bordelen, vele jongens in de homoseksuele prostitutie, die in het Ottomaanse Rijk wijd en zijd verspreid was.

De plunderingen, ook van kerken, maakten meer slachtoffers en veroorzaakten meer verwoestingen dan de gevechten zelf. Na drie dagen roof en moord was de stad één grote puinhoop. En toch wordt 29 mei elk jaar in Turkije triomfantelijk gevierd. Goed, de Fransen vieren elk jaar op 14 juli ook de verschrikkelijkste revolutie die Europa ooit heeft geteisterd.

Dat is ook enigszins psychopatisch. Maar die Fransen hebben toen vooral hun eigen land verwoest en hun eigen aristocratie vermoord. De Turken vieren elk jaar de verovering van de hoofdstad van een ander land…

Kan men zich voorstellen dat de Duitsers elke 28ste september de verjaardag van de verovering van Warschau in 1939 zouden vieren? Dat het hier niet om onschuldige folklore gaat, blijkt wel uit de toespraak die kalief Erdogan dit jaar gaf. We kregen pas nu enkele vertaalde uittreksels onder ogen. Hij wenste de Turken nog vele “gelukkige veroveringen”. Men vraagt zich af welke landen hij dit keer op het oog heeft. Griekenland?

Cyprus? Libië?

Voorbeeldfunctie Israël heeft als eerste land ter wereld aanklachten ingediend tegen islamitische ouders wegens het uithuwelijken van minderjarige kinderen. De meisjes waren in de leeftijdscategorie tussen elf en veertien jaar. De wetgeving ter zake dateert al van 1950, maar de naleving ervan werd nooit afgedwongen.

Na de Zesdaagse Oorlog, in 1967, hadden de Israëli’s zich niet alleen de haat van vele moslims op de hals gehaald door de oorlog te winnen, maar ook doordat ze bij de stammen in de Sinaï, die toen pas was veroverd, de besnijdenis van meisjes hadden verboden. Bij de Arabieren in Jeruzalem, Judea en Samaria, die toen ook werden heroverd, was besnijdenis van meisjes niet gebruikelijk.

Maar zij vonden wel dat zo’n verbod strijdig was met de sharia. De aanklachten wegens het uithuwelijken van minderjarigen zouden een voorbeeld moeten zijn voor alle westerse landen. Maar er is weinig kans dat daar ooit iets van komt.

Zelfs de wetten die de besnijdenis van meisjes verbieden, blijven bijna altijd dode letter.

Niet alleen in België, maar bijvoorbeeld ook in Groot-Brittannië en de VS. In dat laatste land werd die wetgeving deskundig gesaboteerd door de Democraten, die het verbod wel goedkeurden, maar alle strafbepalingen lieten schrappen.

De besnijders kunnen dus nooit vervolgd worden.

Het nabije buitenland

25 JUNI 2020

CHRISTOPHE CASTANER ONDER DRUK Minister van Binnenlandse Zaken Christophe Castaner heeft het verkorven bij de politie. Opgejaagd door de dood van George Floyd in de VS, verklaarde Castaner dat het ook in Frankrijk tijd was voor “nultolerantie ten opzichte van het racisme bij de politie.” De minister kreeg veel kritiek van de politievakbonden. Ook al omdat hij er niet in slaagt de guerrilla in de voorsteden onder controle te krijgen en groen licht gaf voor antiracistische betogingen, ondanks de lockdownmaatregelen.

Hoelang blijft Christophe Castaner nog minister van Binnenlandse Zaken? Het is een vraag die iedereen zich in Parijs stelt. De minister werd de voorbije weken op de ene flater na de andere betrapt. Begin juni liet de voormalige socialist zich opjagen door de Black Lives Matter-golf die vanuit de VS naar het oude continent kwam overgewaaid. Ook Castaner was verontwaardigd door de gewelddadige dood van George Floyd.

Zonder enige lokale aanleiding verklaarde hij dat er “nultolerantie zou komen voor Franse politieagenten die zich bezondigen aan racisme.” Er werden in Frankrijk nochtans geen incidenten zoals in de VS gesignaleerd. Castaner stelde ook dat hij politiemensen zou schorsen indien er “een bewezen vermoeden van racisme” was. Tegelijk kwam er een verbod op politie-interventies waarbij men de knie op de nek van een gearresteerde zou leggen. De linkerzijde en radicale agitatoren gaven Castaner gelijk. President Emmanuel Macron en eerste minister Edouard Philippe reageerden niet. Zij hoopten dat de storm zou overwaaien.

Emoties belangrijker dan de wet Maar dat gebeurde niet. De voorbije twee weken organise-

Si la France m’était contée

ren politiekorpsen overal in Frankrijk samenkomsten om te protesteren tegen de uitspraken van Castaner. Die verergerde de spanningen nog door betogingen tegen antiracisme toe te laten, ook al was een belangrijk deel van Frankrijk nog in lockdown. Het leidde tot dezelfde discussies zoals bij de Black Lives Matter-betoging in Brussel van een paar weken geleden.

Castaner verziekte het debat door zijn houding goed te praten: “De emoties overstijgen juridische regels.” Dus in naam van emoties is alles toegelaten. Dat komt neer op een capitulatie van de rechtsstaat. En dat in een land waar het overheidsgezag zo belangrijk is.

De antiracistische betogingen in Frankrijk gingen trouwens niet uit van een lokale afdeling van Black Lives Matter. De agitatoren zijn de leden van het comité Adamo Traoré, genoemd naar een meervoudige crimineel die in 2016 omkwam bij een politie-interventie.

Het comité Adamo Traoré mag dan wel door weldenkend links geknuffeld worden, het blijkt een gevaarlijke organisatie te zijn. Tijdens een betoging kwam de ware aard boven. Als reactie ontrolde de radicaal-rechtse beweging “Génération Identitaire” tijdens de betoging een spandoek om te wijzen op het antiblank-racisme. De reactie van de betogers van het comité loog er niet om: ze schreeuwden “Vuile strontblanken” en “Vuile joden.” Tegelijk werden leuzen tegen Israël geroepen en verschenen overal Palestijnse vlaggen. Het is duidelijk: de agitatie komt van extreemlinks. Maar de regering geeft de indruk aan hun kant te staan. Het zijn diezelfde bendes die overal in Frankrijk standbeelden beginnen vandaliseren. Tot een borstbeeld van Charles de Gaulle toe dat herinnert aan de slag bij Bir Hakeim tijdens WO II. Een slag in Noord-Afrika waar aan Franse kant Algerijnen en zwarte Afrikanen meevochten. Kan

De lieveling van de Britse soldaten in Wereldoorlog II is niet meer. Vera Lynn overleed vorige week op de gezegende leeftijd van 103 jaar. Haar liedjes staan in het geheugen van generaties gegrift. Een groot deel van haar leven hield Vera Lynn zich bezig met tal van liefdadigheidswerken.

Op 20 maart 1917 werd Vera Lynn geboren in Essex, als dochter van een loodgieter en een kleedster. Op tweejarige leeftijd wist Lynn ternauwernood aan de dood te ontsnappen, toen ze last kreeg van ademhalingsproblemen ten gevolgen van een kroep-aanval. Vera Lynn was een voorbeeld van een kindsterretje. Wanneer ze zeven is beklimt de kleine Lynn voor het eerst het podium. Ze gebruikt voor haar optredens vanaf haar elfde de naam Lynn, een naam afkomstig van haar grootmoeder. Vera Lynn heette officieel namelijk Vera Margaret Welch.

In 1935 treedt Vera Lynn voor het eerst op de radio op. Ze wordt voor dat optreden begeleid door het Joe Loss Orkest, een bekend orkest dat sinds 1909 bestond en muzikaal actief zou blijven tot diep in de jaren negentig van de twintigste eeuw. Het optreden op de radio helpt haar bekend te worden bij het grote publiek. Vanaf 1936 verschijnt de eerste soloplaat van Vera Lynn in de winkels. Haar eerste nummers die op langspeelplaat verschijnen zijn “The Little Boy That Santa Claus Forgot” and “Red Sails in the Sunset.”

den door haar hit “We’ll meet again.” Dit liedje werd gezongen door soldaten en familieleden van militairen. Het liedje geeft troost en hoopt op een weerzien na de oorlog. In 1943 werd de gelijknamige muziekfilm “We’ll meet again” opgenomen. Vera Lynn speelde in deze prent zelf de hoofdrol.

Later zou het liedje onder andere ook nog gebruikt worden in de film “Dr. Strangelove” van de bekende cineast Stanley Kubrick.

Tijdens het begin van de Tweede Wereldoorlog werd aan de Britse soldaten gevraagd, door de krant Daily Mail, wie hun lievelingsartiest(e) was. Vera Lynn stond helemaal bovenaan de lijst te blinken. Dit leverde haar de naam van ‘The Forces’ sweetheart’ op, de lieveling van de Britse strijders.

Haar populariteit bleef heel de oorlogstijd aanhouden. In 1941 startte zij met “Sincerely Yours,” een verzoekplatenprogramma dat zij presenteerde en dat zich richtte tot de Britse soldaten.

Tijdens de oorlog trekt Vera Lynn ook zelf de boer op. Ze bezoekt moeders die net bevallen zijn in kraamklinieken en laat hen boodschappen overbrengen naar de vaders van de kinderen, die aan het front zitten. Zelf reist Vera Lynn de soldaten achterna. Ze gaat op tournee in India, Egypte en Birma om er op te treden voor Britse troepen. Tussen 1942 en 1944 verschijnt Vera Lynn daarnaast in niet minder dan drie oorlogsfilms.

Zingen voor soldaten

Populair na de oorlog

Plots is daar in veertig het begin van de Tweede Wereldoorlog. Vera Lynn ontpopt zich tot een artieste des vaderlands. Ze zingt niet alleen op de BBC, maar staat evenzeer in de Londense metrostations en in munitiefabrieken de Britten te verblijden met haar muziek. Lynn is het bekendste gewor-

Wie dacht dat de populariteit van Vera Lynn tanende zou zijn na de oorlog, kwam bedrogen uit. De zangeres weet haar loopbaan naar een hoger niveau te tillen. Zo staat ze in 1952 met “Auf Wiederseh’n Sweetheart” voor de eerste maal helemaal bovenaan de hitparade in de Verenigde Staten. Vanaf

JONGEMANNEN ‘VAN HET ZUIDERSE TYPE’ Net zoals de oudejaarsnacht van 2015 aanvankelijk niets bijzonders leek te brengen in Keulen, maar plots uitdraaide op een orgie van aanrandingen en handtastelijkheden, zo leek zaterdagnacht 20 juni niets bijzonders te brengen in Stuttgart, hoofdstad van de zuidwestelijke deelstaat Baden-Württemberg.

Stuttgart is met zijn meer dan 600.000 inwoners de hoofdstad van deze deelstaat, die 11 miljoen inwoners telt, en is wel wat gewend. Rond de Josef-Hirn-Platz heeft de stad zijn ‘Feiermeile’, een strook café’s, dancings en nachtclubs waar het uitgaansleven in het weekend stevig bruist. Dat betekent feesten, drinken, maar ook nachtlawaai, dronken mensen en stevige knokpartijen.

Maar deze keer speelde zich toch héél wat anders af dan een ‘klassiek’ opstootje in een fuifdistrict. Bij een routinecontrole door een politiepatrouille op mogelijk drugbezit vielen 500 jonge mannen de agenten massaal en met grof geweld aan. Op beelden is te zien hoe ze met karatestampen tegen de grond getrapt worden. Negentien agenten raakten gewond. Daarna keerde men zich tegen de politievoertuigen, die stelselmatig gesloopt werden. Vervolgens verspreidde de meute zich in tal van kleinere groepen om straatmeubilair te vernielen, winkelruiten in te gooien en winkels te plunderen. 37 gebouwen werden aangevallen, 9 geplunderd. Een student die al tegen de grond gemept was, kreeg daarna zo’n stampen te verwerken dat de dader vervolgd wordt wegens poging tot moord.

Dat zoiets gebeurde in Stuttgart was al een schok, maar wat nog schokkender was, was dat de politie totaal niet

Bei uns in Deutschland

voorbereid was op een dergelijke situatie, en niets anders kon doen dan zich terugtrekken. Het centrum van Stuttgart veranderde in een zone van anarchie en chaos.

De schade loopt in de miljoenen. Pas toen hals over kop politietroepen werden aangevoerd, zelfs vanuit de buurdeelstaat Rheinland-Pfalz, kon een eind in de nacht de rust hersteld worden.

‘Partyscene’… uit Afrika?

Net als na de recente rellen in Brussel begonnen politici meteen ‘verklaringen’ te spuien. Zo wist er een te melden dat de rellen veroorzaakt werden door… het verlangen van mensen om filmpjes te maken van rellen voor de sociale media. Dat lijkt toch wel oorzaak en gevolg verwarren. Ja, de aanwezigen hebben de rellen uitgebreid gefilmd, maar dat zegt weinig over de oorzaak ervan.

Hebben de mensen in alle andere steden van Duitsland dan geen telefoon?

Een andere wist nogal voorspelbaar te melden dat mensen “gefrustreerd zijn na de coronacrisis.” Ja, dat zal wel, maar ook daar geldt dat er dan toch wel héél veel Duitsers zijn, die niet aan het rellen slaan. En zijn het eigenlijk niet de slachtoffers van de rellen, de winkeliers, die het meest gefrustreerd zouden mogen zijn na corona?

De hoofdprijs voor dwaasheid ging echter naar de politiecommissaris, blijkbaar uit het ‘goede’ politiek-correcte hout gesneden. Hij wist te melden dat de oorzaak zeker niet het ‘racisme’ van zijn korps kon zijn: dat was immers “Weltoffen” (positief voor multiculturaliteit). Nee, de oorzaak was… de “Partyszene”. Het waren de (vooral

FRANKRIJK

het nog gekker? President Emmanuel Macron counterde dit door tijdens een televisietoespraak te benadrukken dat er in Frankrijk geen enkel standbeeld zou worden verwijderd. Ook niet van figuren die verwijzen naar slavernij of kolonialisme.

Oorlog tussen Noord-Afrikanen en Tsjetsjenen Maar Macron blaast warm en koud. Hij durft Castaner niet op zijn plaats zetten en zwijgt ondertussen over de bende-oorlogen die in verschillende Franse steden uit de hand lopen.

Het ergste voorbeeld is dat van Dijon. In de hoofdstad van de Bourgogne vond een gevecht in regel plaats tussen Noord-Afrikaanse en Tsjetjeense bendes. De beelden op televisie deden denken aan een oorlogstoestand. Eigenlijk ging het om een soort van “strafexpeditie” van Tsjetsjenen nadat een jongeman uit hun gemeenschap was omgekomen. De politie durfde niet tussen te komen. Er was niet eens een bevel om op te treden.

Christophe Castaner werd onder druk gezet om te reageren.

Hij had het over “wilden” en verklaarde dat de “republiek niet zou terugplooien voor geweld.” Holle woorden. Zoals zijn politieke tegenstanders ironisch stelden: Castaner zit te tweeten vanop zijn bureau.

Xavier Bertrand, de voorzitter van de regio Hauts-de-France, voospelt dat Castaner vroeg of laat zal worden ontslagen. Bertrand profileert zich meer en meer als één van de tegenstanders van Emmanuel Macron. Hij stelt openlijk dat de regering “bang is van de straat.” De eindverantwoordelijke is volgens Bertrand de president. Een herschikking van de regering - niet alleen het ontslag van Castaner - lijkt onvermijdelijk. Daarmee hoopt Macron zijn populariteit op te krikken, al zal dat niet lukken.

SALAN

Right or wrong

VERA LYNN (1917-2020)

9

ENGELAND 1955 krijgt Vera Lynn op de Britse openbare omroep BBC haar eigen televisieprogramma. Ook in de jaren zestig en zeventig blijft Vera Lynn populair bij het brede publiek.

Haar inzet tijdens Wereldoorlog II leverde haar een erkenning op. Ze kreeg een oorlogsmedaille en werd opgenomen in de Orde van het Britse Rijk. In 1975 wordt ze in de adelstand verheven. Kort daarna, in 1977, krijgt ze ook een buitenlandse onderscheiding. Ze wordt door Nederland benoemd tot Commandeur in de Orde van Oranje-Nassau.

Liefdadigheidswerken Vera Lynn werd niet alleen geroemd voor haar muzikale loopbaan, maar ook voor haar liefdadigheidswerk. Zo werd in de zeventiger jaren de “Vera Lynn Charity Breast Cancer Research Trust” opgericht, een liefdadigheidsinstelling die onderzoek stimuleert naar het aanpakken van borstkanker.

Vera Lynn zou van deze organisatie zelf de voorzitter worden.

Later, in 2002, zag nog een ander project het levenslicht: “The Dame Vera Lynn Trust for Children with Cerebral Palsy,” een vereniging die zich inzet voor kinderen met hersenverlamming.

Bij aanvang van de oorlog woont Lynn nog bij haar ouders.

In 1941 komt hier verandering in, wanneer zij trouwt met Harry Lewis, een muzikant die ze in 1939 in een van de orkesten waar ze mee optrad, had leren kennen. In 1946 krijgt het koppel een dochter. Het zou uiteindelijk bij één kind blijven. Vera Lynn zei steeds dat dit een bewuste keuze was.

Indien ze meerdere kinderen kreeg, zou ze geen tijd meer gehad hebben voor haar optredens, zo klonk het. Reeds in 1998 overleed de man van Vera Lynn. Zijzelf stierf op 18 juni jongstleden.

LVS

DUITSLAND Duitse) bezoekers van café’s en nachtclubs dus die zich misdragen hadden.

Helaas, sinds de aanrandingsnacht van Keulen is men in Duitsland allergisch voor het verzwijgen van de etnische afkomst van de daders, en die werd dus medegedeeld: van de 24 gearresteerde daders zijn er 12 vreemdelingen, dus zonder Duitse pas, en nog eens 3 ‘Duitsers’ met een migratie-achtergrond. 15 op 24 dus. Het ontlokte grapjassen de bedenking dat de ‘partyscene’ van Stuttgart zich tegenwoordig blijkbaar in Noord-Afrika en Afghanistan bevindt…

De burgemeester van Stuttgart floot intussen zijn politiechef publiek terug: De ‘partyscene’ heeft hier niets mee te maken, zo klonk het. Ook de café’s en nachtclubs werden beschadigd en aangevallen, en moesten zich barricaderen om het tuig buiten te houden.

Een opmerkelijke verklaring kwam van de linkse Groene politicus Bruno Palmer. “Op foto’s van de groep relschoppers voor de chaos is te zien dat het uitsluitend om jonge mannen gaat, geen vrouwen, en dat het om mensen gaat die de politie doorgaans beschrijft als ‘van het zuiderse type’.” “Laten we onaangename feiten niet uit de weg gaan,” besloot Palmer voorzichtig. Om niet te moeten zeggen: de rellen waren het werk van 500 allochtonen, met links en rechts een verdwaalde Duitse meeloper, waaronder vele van de ‘asielzoekers’ die Merkel in 2015 het land binnenliet. Exact hetzelfde ‘publiek’ dus dat in 2015 de aanrandingen Keulen pleegde. Is er iemand verrast?

HDG

10

Beeldspraak

25 JUNI 2020

MEDIALAND

FILM Willen Gillette en Gamma de censuur invoeren op Veronica Inside?

Over censuur gesproken, maar dan één waar de VVJ en gelijkgezinden waarschijnlijk een pak minder problemen mee hebben: nadat voetbaljournalist Johan Derksen in Veronica Inside enkele pittige uitspraken deed over de BLM-beweging, stopten Gillette en een aantal andere adverteerders met spotjes rond het programma. De bouwketen Gamma liet weten de advertenties nog niet meteen te stoppen, maar wil wel een gesprek met het programma aangaan. Eerder hadden een aantal beroemde Nederlanders al opgeroepen tot een boycot tegen het programma en de adverteerders.

Wat was de misdaad van Johan Derksen? In het programma had hij gezegd dat het volgens hem wel meevalt wat betreft het racisme in Nederland. “Ik heb er alle respect voor als mensen protesteren, maar ik zie eigenlijk alleen maar schreeuwende gekkies op tv die de ruimte krijgen.” Waarna een hoop gekkies op de sociale media aan het schreeuwen gingen dat het schandalig was dat Johan Derksen zo’n uitspraak op tv had mogen doen.

Nu staan Gillette en Gamma als privébedrijven uiteraard vrij hun advertentiegeld te besteden waar ze willen. Maar de heksenjacht die hier georganiseerd wordt, niet alleen tegen Johan Derksen, maar ook tegen het televisieprogramma waarin hij zijn uitspraak deed, roept toch ernstige vragen over het mediadebat op. Is het dan in Nederland, en bij uitbreiding heel Europa, niet toegelaten dat er een kritische noot geplaatst wordt bij de BLM-beweging, terwijl rechtse partijen en bewegingen om de haverklap en volledig gratuit aan nazisme en fascisme moeten gekoppeld worden?

Na “wit”, straks “Zwart” (en “Gekleurd”)?

De gestrekte arm, het oerwoudgeluid van links Afgelopen week stond politiek-correct Vlaanderen in rep en roer. Stel je voor, iemand van het Vlaams Belang was ontevreden geweest met een passage van Geert Hoste in De Ideale Wereld, en de VRT had warempel niet alleen haar excuses aangeboden, maar bovendien ook de scène weggeknipt uit het online aanbod. Wie de kranten las, kon al snel de indruk krijgen dat als het zo nog wat verder gaat, presentators op de openbare omroep binnenkort alleen nog maar een bruin hemd en een zwarte das zullen mogen dragen.

Het detail dat je niet overal te lezen kreeg, is dat Jan Huijbrechts, die namens het Vlaams Belang in de raad van bestuur van de VRT zetelt, zelf familie heeft verloren in de concentratiekampen. Het is dan ook begrijpelijk dat hij niet bepaald opgezet was met de “grap” van Geert Hoste, die met een gestrekte rechterarm uitbeeldde hoe Vlaams Belangers mekaar groeten met een mondmasker op. Een ander detail is natuurlijk dat precies omdat Jan Huijbrechts in de raad van bestuur zit, hij ook zijn weg in de gangen van de VRT weet te vinden wanneer hij zich geschoffeerd voelt door dit soort “humor” op televisie. Maar voor links maakt dat allemaal niets uit: hier is sprake van een ernstig geval van politieke censuur, zo krijsen zij verontwaardigd, en wat er werkelijk gebeurd is, doet daarom niets ter zake. Aan satire mag niet geraakt worden, zo roepen zij uit.

Probleem is: de gestrekte rechterarm van Geert Hoste heeft evenveel met humor en satire van doen als oerwoudgeluiden in een voetbalstadion. Niets dus. Beiden zijn bewuste provocaties die qua fijnzinnigheid en originaliteit wedijveren met een slagroomtaart in een slapstickfilm. In het geval van Geert Hoste is het trouwens duidelijk dat de provocatie op voorhand gepland was. We zijn het dan ook niet eens met Jasmijn Walldorf op Doorbaak wanneer zij Geert Hoste probeert te verdedigen met de stelling dat “satire, ironie en sarcasme beledigen is met een glimlach, niet om latent en bewust te kwetsen […]”. Geert Hoste beledigde immers met de grimlach, en bewust om te kwetsen.

Trappers kwijt?

De verdediging van Geert Hoste achteraf is trouwens veelzeggend, want hij vergelijkt zich met Charlie Chaplin en zijn film “The Great Dictator” uit 1940. Van aanstellerij gesproken. Maar als hij het echt meent, vinden wij dat hij toch maar lichtjes omspringt met de dreiging van een nieuwe wereldoorlog. Wij vermoeden dat hij vooral graag de held en het slachtoffer tegelijk speelt, maar het wel zo politiek-correct houdt dat hij nooit echt zijn vel riskeert.

Ook de Vlaamse Vereniging van Journalisten (VVJ) reageerde geschokt, en laakt in een persmededeling de censuur. Maar net zoals bij Geert Hoste vragen we ons toch af wat de vereniging werkelijk probeert te zeggen. In haar persmededeling luidt het namelijk dat Geert Hoste “met een kwinkslag de partij Vlaams Belang koppelde aan het nazisme”. Kan dat dan, iemand met een “kwinkslag” aan een ideologie als het nazisme koppelen? Tegelijk stelt de VVJ veel prangende vragen: “Wat wanneer straks een gast in het kader van een ander programma de gelaakte vergelijking maakt? Wat wanneer straks iemand in een opiniestuk of commentaar de parallel trekt tussen VB en het nazisme?” Zijn het werkelijk alleen maar vragen, of zijn het eisen waarmee de VVJ de VRT onder politieke druk probeert te plaatsen?

O ja, hun laatste vraag is werkelijk een lachertje: “Wat wanneer iemand een andere politieke partij koppelt aan dictatuur, genocide of misdaden tegen de menselijkheid?” Een zeer goede vraag. Wanneer doet Geert Hoste in De Ideale Wereld of een ander VRT-programma eens een “kwinkslag” waarmee hij de PVDA aan het communistische Noord-Korea koppelt? Of heeft hij, net zoals zijn grote voorbeeld Charlie Chaplin, er een broertje aan dood om ook voor het communisme te waarschuwen?

Ergert u zich ook al een tijd aan het gebruik van het woord “wit”, waar tot voor enkele jaren correct Nederlands gewoon “blank” voorschreef? Hou je dan maar klaar voor de volgende golf die zal komen overwaaien uit de politiek-correcte media in de Verenigde Staten: het gebruik van “wit” met een kleine letter, maar “Zwart” met een hoofdletter. We vermoeden dat daar in onze contreien trouwens ook “Gekleurd” met een hoofdletter aan toegevoegd zal worden.

Het fenomeen is niet helemaal nieuw in de politiek-correcte Amerikaanse kranten, maar kreeg ongeveer een week geleden een plotse opstoot toen Associated Press (AP) haar officiële stijl aanpaste, net zoals The Los Angeles Times, USA Today en NBC News. Zelf zagen we het fenomeen voor het eerst in een artikel van het uiterst linkse Huffpost, waar in één en dezelfde zin zowel “Black” als “white” stond.

Waarom “Zwart”? De argumentatie die we bij nogal wat kranten te lezen kregen, was dat “Zwart” op een etnische afkomst wijst. Zo schrijft bijvoorbeeld The Seattle Times, dat de wijziging verleden jaar al doorvoerde, dat “Zwart” verwijst naar mensen uit de Afrikaanse diaspora, en dat het adjectief met een hoofdletter geschreven wordt omdat het refereert naar een gedeelde cultuur en ervaringen (zoals eten, talen, muziek, godsdienst, enz…). “Wit” daarentegen moet volgens dezelfde krant met een kleine letter geschreven worden, omdat het verwijst naar mensen met lichte huidskleur, in het bijzonder van Europese afkomst, en in tegenstelling tot “Zwart” verwijst het dus naar een fysische eigenschap van mensen met verschillende culturele achtergronden.

Dat beide verklaringen enkele opvallende gelijkenissen vertonen, en eigenlijk helemaal geen steek houden? Klopt, want net zoals sommigen vinden dat het uiterst racistisch zou zijn om “Wit” met een hoofdletter te schrijven, vinden anderen het dan weer uiterst racistisch om “wit” met een kleine letter te schrijven, omdat dat zou suggereren dat “wit” een basiskleur of basiscultuur zou voorstellen. Enfin, wat je ook doet, je bent altijd een “witte”/“Witte”/“blanke”/“Blanke” (durf eens iets niet en iets wel te schrappen, vuile racist!)… racist dus. Maar opvallend is wel dat AP verleden week wel al “Zwart” invoerde, maar pas over een maand zal beslissen wat het met “blank”/“Blank” (of “wit”/“Wit” dus) doet.

Of de verklaring van The Seattle Times veel meer is dan een objectivering van een geval van blanke zelfhaat, laten we aan het oordeel van de lezer over. Maar sommige publicaties komen er wel degelijk voor uit dat “Zwart” met een hoofdletter als compensatie voor het blanke racisme moet dienen, en dat blanken daarom ook geen hoofdletter verdienen. Of hoe men nu de grammaticale regels van het Engels wil aanpassen als boetedoening/straf voor de blanken.

Benieuwd hoe lang Engels nog Engels zal mogen genoemd worden…

Terug naar de cinema!

Het verlossende woord is gegeven: vanaf 1 juli gaan de zalen weer open. Natuurlijk wel met coronaprotocol, zodat we allemaal veilig en gezond de luie zetel uit kunnen. Deze drie titels kunt u vanaf volgende week alvast verwachten.

Free Guy Een goede actiekomedie maken is niet makkelijk. Regisseur-producer Shawn Levy gaat al heel wat jaren mee. Hij regisseerde onder andere komedies als “The Internship” (2013) en “Date Night” (2010, met Steve Carell) en actieen familiefilms als “Real Steel” (2011) en “Night at the Museum” (2006). Dat hij ook acht afleveringen van Netflix sci-fi-favoriet “Stranger Things” regisseerde, weten slechts weinigen. Met “Free Guy” maakt Levy een film die al deze genres samenbrengt in één komisch geheel. Voor de hoofdrol wist hij komiek en publieksfavoriet Ryan Reynolds te strikken, en ook Taika Waititi (regisseur van het onlangs verschenen “Jojo Rabbit”) verschijnt even ten tonele.

I still Believe Deze film werd lichtjes geïnspireerd op het waargebeurde verhaal over succes, liefde en verlies van de christelijke Grammy-genomineerde singer-songwriter Jeremy Camp, die wereldwijd al meer dan 5 miljoen albums verkocht. Een op hoop en religie gebaseerde ‘tranentrekker’ dus, zo eentje waarvan je van tevoren al kunt verwachten dat er een hoop clichés afgevinkt zullen worden. Niets is minder waar, en toch wordt de film, ook door niet christelijke kijkers en zelfs atheïsten, goed ontvangen.

Absoluut geen fan van romantische huilfilms, besloot ik “I Still Believe” toch een kans te geven, maar kwam helaas van een koude kermis thuis. Mijn persoonlijke (voor)oordelen even opzijgeschoven, snap ik wel waarom deze film binnen zijn genre boven het gemiddelde uitsteekt. Ben je wel toe aan een sentimentele film met een diepe boodschap? Vergeet dan even het detail dat bijna iedere scène in de film niet overeenkomt met de realiteit zoals Jeremy Camp die in zijn boek beschrijft, en laat je meevaren op de emoties van tieneridolen K.J. Apa en Britt Robertson.

Parasite Deze satirische film verraste begin van het jaar wereldwijd als de grote winnaar van het jaarlijkse Oscar-gala. De film van de Zuid-Koreaanse regisseur Bong Joon Ho werd zes keer genomineerd en won maar liefst vier van de begeerde beeldjes. De wereld is nog altijd in de ban van de messcherpe zwarte komedie, en terecht.

De film vinkt los alle hokjes af, en dat gebeurt maar zelden. De film is komisch, gevat, spannend en onvoorspelbaar, maar zet ook aan het denken door een maatschappijkritisch thema en een dramatisch en sinister plot. Daar kan Tarantino nog wat van leren... Heb je “Parasite” nog niet gezien of ga je gewoon nog een tweede keer? De film zal weer een tijdje te zien zijn op groot scherm. Aanrader!

THIRZA NERISSA

Actueel

25 JUNI 2020

11

Institutioneel racisme

In Nederland woedt een debat over institutioneel racisme en het dekoloniseren van de geschiedenis. Vooral linkse columnisten spreken elkaar toe. “We hanteren de verkeerde volgorde: eerst verwijderen we beelden en daarna volgt het gesprek.” aldus de columnist Özcan Akyol.

We leven in een situatie waar na de kritiek (kolonialisme, racisme!) de censuur direct plaatsvindt: het verweer wordt niet meer afgewacht.

In het huidige postmoderne Westen winnen de emoties, het verontwaardigd zijn, het slachtofferschap, het beroep op de kwetsbare minderheid, altijd. Dit alles is heilig en onaantastbaar. Wie dit ter discussie durft te stellen, wordt in de wandelgangen van zijn werk als ‘besmet’ gezien en krijgt problemen met activisten, media en loopbaan.

“White silence maakt medeplichtig” aldus het linkse adagium. Dit brengt alles in een stroomversnelling: iedereen zal kamp moeten kiezen. Wie zich niet expliciet achter de deugd-activisten stelt, achter de beroepsmatige slachtoffers, verliest al snel zijn of haar inkomsten. Dit is waarom Zwarte Piet wordt weggewerkt terwijl veruit de meeste Nederlanders positief zijn over Zwarte Piet.

Wie deze achtergrond echter benoemt – wat Akyol niet doet – begeeft zich in het vaarwater van het cultuurmarxisme, het mediakartel en de deugd-hegemonie. In het publiek discours mag dit alles niet worden benoemd. De kapitaalkrachtigste bubbel krijgt de meeste exposure. Dit is vandaag de links-globalistische bubbel. Hun geluid wordt met miljarden gepromoot door overheden en multinationals. Linkse activisten zullen het bedreigen en demoniseren voortzetten omdat velen binnen de instellingen hun ideologie delen en omdat de brede massa geen actief verzet biedt. Hieruit volgt dat een Nieuwe Zuil nodig is als bescherming tegen marginalisering en broodroof.

Martin Luther King bepleitte nog het verheffen van zwarte burgers op basis van individuele merites. Maar het collectieve karakter van voorzieningen maakt het altijd verleidelijk om tóch georganiseerd in stam-

structuren te concurreren om de toebedeling van publieke middelen. Weer anderen willen niet dat immigranten hun rancune laten varen omdat hun podium en verdienmodel dan verdwijnt.

Immigranten horen al generaties lang dat zij worden achtergesteld wegens hun huidskleur. Dit is de rancune waarop BLM en Antifa inspelen. Maar nu beginnen ook blanken te klagen over hoe anderen worden gepromoveerd omdat ze getint zijn, wat ten koste gaat van eigen loopbaankansen. De rancune wordt nu wederzijds. Hier komt bij dat GroenLinks-leider Jesse Klaver voor een linkse regering gaat die zowel SP als D66 omvat. Als hardlinkse maoïsten en globalistische kosmopolieten samenwerken om rechts buiten de macht te houden, kan dit uitsluitend door hun economische tegenstellingen te bevriezen. Zij zullen elkaar enkel vinden in een identiteitspolitiek die neerkomt op de ontblanking van het nationaal erfgoed.

Tot slot zijn er de video’s van politieoptredens tegen getinte verdachten; video’s die de situatie becommentariëren vanuit het immigrantenperspectief. Groepen die zich door de instituties reeds benadeeld voelen, zullen zich bevestigd voelen in hun slachtofferschap. Hun beeld van de ‘racistische’ instituties wordt versterkt. Het gevolg is dat de instellingen verzwakken en hun autoriteit niet meer kunnen doen gelden in bepaalde wijken. Interne ordediensten zullen worden opgezet – zo ontstaat een situatie waarin de overheid onderhandelt met vele stammen.

S.L.

VLAAMS PARLEMENT Praktijktesten Her en der heeft men kunnen zien dat aan de versoepeling van de coronamaatregelen een iets te soepele invulling is gegeven, van tamelijk onschuldige ‘feestvierders’ tot wat grimmigere samenscholers. De compleet doorgeschoten BLM-manifestaties zullen er in niet geringe mate toe hebben bijgedragen dat velen zich van de zaken niets meer aantrekken.

Nochtans is daarom het gevaar niet geweken.

Een vergelijkbare dynamiek schijnt zich van het Vlaams Parlement meester te hebben gemaakt. Men meent daar immers de luxe te hebben hervonden om helemaal, maar dan ook helemaal te keer te gaan op ‘het racisme’, inderdaad maatschappelijk probleem nummer één. Ging het vorige week over een algemene en vooral buitenproportionele klaagzang, dan werd het nu nodig geacht om een debat te voeren over discriminatie op de arbeids- en huurmarkt. Dat is tenminste al wat concreter, maar onvoldoende om de algehele zinloosheid te verdrijven. Uiteindelijk zou alles neerkomen op slechts één onderwerp: de ‘praktijktesten’.

Imade Annouri (Groen) merkte terecht op dat de discussie al twintig jaar duurt. Misschien omdat sommigen daar zo dol op zijn.

het niet dat de linkerzijde mordicus een ‘stok achter de deur’ wil hebben en dat natuurlijk sommige regeringspartijen maar al te graag met die praktijktesten zouden willen spelen, maar niet mogen van N-VA. Op die verdeeldheid werd uiteraard gretig ingepikt. Praktijktesten of niet, als we het meerderheidsdiscours mogen geloven worden nu, of zeker vanaf nu, reuzengrote stappen in de strijd tegen discriminatie gezet. Bij verzameld sp.a, Groen en PVDA wordt dat alvast niet geloofd. Onder meer An Moerenhout (Groen) wist te vertellen dat racisme en discriminatie niet zullen verdwijnen met “informeren en sensibiliseren”.

Nee, het enige wat echt werkt zijn praktijktesten. Een grote stok om slechte werkgevers en verhuurders mee te slaan. Filip Dewinter (VB) bleef het hebben over een “fake probleem”, vond dat sommige moeilijkheden wel eens bij sommige allochtonen zouden kunnen liggen en vroeg zich af of praktijktesten wel zo legaal waren, omdat ze zouden neerkomen op het uitlokken van misdrijven. De Vlaamse assemblée is, enkele uitzonderingen daargelaten, nooit het briljantste klasje geweest, maar met debatten van dit kaliber komt het nulpunt wel erg dichtbij.

Stok

Moraalbrigade

Minister-president Jambon begon met een verklaring over de beleidslijn. Discriminatie kan niet, een groot wetenschappelijk-academisch ding wordt opgetuigd om fijne instrumenten te ontwerpen en men blijft de voorkeur geven aan zelfregulering van de betrokken sectoren. Een bestraffingssysteem is niet aan de orde. Daarbij had het kunnen blijven, ware

Een vraag van Klaas Slootmans (VB) over het bannen van bepaalde zaken uit de media door wat hij noemde “de linkse moraalbrigade” gaf aanleiding tot wat interessante beschouwingen. Mediaminister Dalle kan zich niet bemoeien met wat de VRT inhoudelijk doet (met klachten tegen het niet-gesubsidieerde SCEPTR ligt dat blijkbaar anders, nvdr), maar hij wist dat de omroep uiterst deontologisch te werk gaat (waanzinnig dat iemand dat kan zeggen zonder een spier te vertrekken) en bijvoorbeeld rode stippen op ‘gevoelig’ archiefmateriaal zet.

Orry Van de Wauwer (CD&V) vertelde dat de maatschappij evolueert en dat dus sommige dingen echt niet meer kunnen. Voorts vreest hij de dag dat het VB het in de media voor het zeggen zou krijgen. Katia Segers (sp.a) vond ongeveer hetzelfde en zag een belangrijke rol voor de media in de strijd tegen “structureel racisme”. Ook zij deelde een jeugdherinnering over het meisjesstripverhaal “Tiny” waarin Tiny met een zwart vriendinnetje op reis gaat. Dit vriendinnetje heette “Cacao” en droeg dan ook nog eens Tiny’s koffertje. Zou vandaag gelukkig niet meer kunnen, de vooruitgang staat niet stil…

5 minuten persoonlijke moed!

Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Word lid van het VNZ

UIT DE WETSTRAAT Deksel op de neus Ook al was er enkele dagen voordien al ruim gedebatteerd in de adviescommissie Europese Zaken over de Belgische bijdrage aan het Europese herstelfonds, toch haalde Wouter Vermeersch (VB) het onderwerp opnieuw aan in de plenaire vergadering om de 17 miljard die zou moeten bijgedragen worden fors op de korrel te nemen en de eerste minister daarover aan te pakken. Kamervoorzitter Dewael had de vraag toch nog toegelaten omdat Vermeersch had aangegeven zich op nieuwe elementen te baseren. Uit zijn tussenkomst bleek dat echter niet waar te zijn en dat kon Dewael niet pruimen.

Alle elementen die hij aanbracht waren immers besproken in die adviescommissie. En ja, de VB-fractie was inderdaad niet komen opdagen in deze commissie, wat natuurlijk niet slim was.

Vanzelfsprekend krijg je dan nadien het deksel op de neus als je de afgesloten discussie opnieuw wil opentrekken. Misschien moet Wouter Vermeersch - die het nochtans goed kan uitleggen - ook eens naar Brussel komen op andere dagen dan donderdag. Nu ging zijn betoog helemaal de mist in en was hij de geslagen hond.

De mist in Wat later was er de bespreking van een ‘voorstel van resolutie over de ondersteuning van het internationaal spoorwegvervoer van reizigers op Europees niveau’. Er ontspon zich een discussie tussen Frank Troosters (VB) en Maria Vindevoghel (PVDA) waaruit bleek dat hun standpunten erg ver uit elkaar lagen. Daar is natuurlijk nik mis mee. Maar terwijl nieuweling Troosters vlot en nu en dan eens spiekend op zijn laptop zijn standpunten verkondigde alsof hij al jaren in het parlement zit, had de nieuweling van de PVDA het knap moeilijker. Zij moest het hebben van een voorgekauwde tekst van een fractiemedewerker die alles op een rijtje had gezet. Pijnlijk was het toen ze haar blad aan het aflezen was en dan tot haar bittere ellende moest vaststellen: “Het volgend blad van mijn uiteenzetting is zoek.” Ze geraakte geen woord meer verder en kon niets meer verzinnen om haar betoog zonder papier voort te zetten. Het had er overigens alle schijn van dat ze als een gedrilde papagaai gewoon ‘her master’s voice’ afratelde. Ze vroeg dan compleet uit haar lood geslagen aan de voorzitter om het woord maar aan een andere collega van een andere fractie te geven… Later, toen ze haar blad had teruggevonden, verleende de voorzitter haar opnieuw het woord en las ze met een uitgestreken gezicht het standpunt van het politbureau verder af. Gênant spektakel.

Zonder nadenken En er werd nog geknoeid vorige week. Er stond in de commissie Buitenlandse Betrekkingen ook een voorstel van resolutie aan de agenda houdende een ‘vraag tot internationaal onderzoek naar de rol van China en diens aanpak in de Covid-19-crisis’. Annick Ponthier (VB) had die ingediend, maar er was een gelijkluidend voorstel van de N-VA. Daarom werden beide aan elkaar gekoppeld bij de bespreking om tijd te winnen en geen tweemaal hetzelfde verhaal te moeten doen. Van zo’n bespreking wordt een verslag opgemaakt dat dan wordt overgemaakt aan de plenaire vergadering, waarna het voorstel wordt gestemd. Maar bij de aanvang van de vergadering vroeg de commissievoorzitter wie er kandidaat-verslaggever wilde zijn. Zonder nadenken stak Samuel Cogolati van Ecolo zijn hand op en dat werd aanvaard. Maar… de groene jongen had niet goed opgelet, want toen Ponthier het woord nam werd hij lijkbleek, kreeg hij stuipen en ging hij kokhalzen omdat hij nu rapporteur was van een VB-voorstel. Hij vroeg dan ook om hem te ontheffen van zijn

taak en om een vervanger aan te duiden, tenzij het enkel om een N-VA-voorstel ging. Niet dus.

De andere partijen hadden het in de smiezen en er diende zich geen vervanger aan. Bovendien zei de voorzitter dat de voorstellen niet konden opgesplitst worden. Zijn naam staat nu dus mooi te blinken in de annalen van de Kamer als allereerste groene rapporteur van een VB-voorstel. Verder zagen we ook in de commissie Buitenlandse Aangelegenheden, toen het ging over de vrijwaring van LGBT-rechten in Oeganda, Goedele Liekens (Open Vld) nog als een kip zonder kop tegen een amendement stemmen dat ze enkele weken geleden met verve had verdedigd in de plenaire vergadering.

Door het lint Wie ook helemaal uit zijn rol viel, was de groene hyperkineet Kristof Calvo toen hij een proceduredispuut aanging met de Kamervoorzitter over een voorstel dat zijn lieve vriendjes de kunstensector ten goede moet komen. Het ging om het aanvragen van een advies van de Raad van State, wat door Björn Anseeuw (N-VA) werd bepleit omwille van mogelijk discriminaties tussen bepaalde statuten. Natuurlijk wilde Calvo dat niet, want dat beloopt een hele termijn van 30 dagen en dan zou het wel eens over het reces kunnen getild worden. Hij wilde het er gewoon door jagen, zonder nadenken. Hij eiste dan ook dat Dewael zijn prerogatief zou aanwenden om een dringend advies te vragen binnen een termijn van ten hoogste vijf dagen.

Dewael voelde zich niet geroepen omdat hij vaststelde dat er ruim voldoende Kamerleden stemden voor een gewoon advies bij de Raad van State. Maar de wijze waarop Calvo tekeer ging tegen Dewael, tartte alle verbeelding.

Dreigend met het vingertje, tierend en krijsend. Hij ging compleet door het lint in zijn razernij. De zitting werd dan geschorst voor een Conferentie der voorzitters, maar die bracht hen niet dichter tot elkaar. We kunnen ons zoal voorstellen hoe Calvo zich ook daar gedroeg.

Naar verluidt zou Dewael hebben laten horen dat hij een dergelijke respectloze houding nog nooit had meegemaakt. En dat wil toch wel wat zeggen. Ja, ‘de hoofdverbinder van de coalitie van de menselijkheid’ is een slechte verliezer.

Hij die anders altijd vertragingsmanoeuvres uitlokt als voorstellen van anderen komen, wil nu de karwats hanteren. Een reden te meer om op zijn hoede te zijn en toch eens een advies in te winnen.

Schone schijn Het ziet ernaar uit dat men ook in de schoot van de federale Kamer niet tot de oprichting van een heuse parlementaire onderzoekscommissie gaat komen om wat misgelopen is in de aanpak van de coronacrisis in kaart te brengen en de verantwoordelijken daarvoor aan te duiden. Het risico bestaat immers dat een aantal ministers en hoofdactoren daar niet goed gaan uitkomen… Het VB had als eerste toch een voorstel in die zin formeel ingediend. Ook de groenen zijn die mening toegedaan en nu lieten ook de communisten horen daar wel voor te zijn. De andere partijen zeggen wel dat er ‘iets’ moet gebeuren ter evaluatie, maar zijn daar nog erg onduidelijk over en wachten liever tot de crisis helemaal achter de rug is. Tijd kopen dus en alles wat laten wegdeemsteren tijdens het reces. De kans is bijgevolg behoorlijk groot dat er net als in het Vlaams Parlement een soort ‘evaluatiecommissie’ - een praatbarak dus - zal komen die heel algemeen zal blijven en uiteindelijk niemand onder ede zal kunnen ondervragen en ter orde zal kunnen roepen. Allemaal schone schijn met andere woorden waarbij iedereen iedereen uit de wind zal zetten en de klungelaars vrijuit zullen gaan.

12 Cultuur

25 JUNI 2020

GESCHIEDENIS

Kolonisatie: Van alle tijden en alle volkeren “Gooi uw racistische en koloniale boeien weg!” zei de spreker recent. Een of andere zwarte zwendelaar? Neen, Twan Mrat Naing van de vandaag door Birma gekoloniseerde Arakanezen.

Kolonisatie is van alle tijden en van alle volkeren.

Generaal Twan Mrat Naing De beste definitie lijkt me: “Kolonialisme is de verhouding tussen een inheemse bevolking en een minderheid van vreemde bezetters. De beslissingen worden genomen in het belang van de kolonisatoren die overtuigd zijn van hun superioriteit.” Uit de geschiedenis leren we dat de kolonisatie al populair was in de oudheid. Cyprus wordt gekoloniseerd door de farao’s. De Grieken stichten overal handelskolonies: van de Krim tot Marseille. Bij de Feniciërs overvleugelt een kolonie zelfs het moederland: Carthago. Natuurlijk wonen er mensen waar de nieuwe heersers verschijnen, maar veel zijn het er niet en dikwijls sluit een plaatselijke heerser een verdrag met de kolonisatoren.

Met de Romeinen krijgt de kolonisatie een ander gezicht: dat van de exploitatiekolonisatie. Rome lijft enorme gebieden in, heft zware belastingen, vernietigt plaatselijke elites als ze niet akkoord gaan en voert een deel van de veroverde volkeren naar de slavenmarkt.

Legerveteranen krijgen een lap grond en nog altijd herinneren plaatsnamen aan die koloniale tijd zoals ”Colonia” (Keulen). Rome heeft het voordeel van de Mare Nostrum, de Middellandse Zee. Bijna 2.000 jaar lang gaat transport ter zee veel vlugger dan te land.

Het Iberisch schiereiland en heel Noord-Afrika worden via die exploitatie- en bevolkingskolonisatie erg Romeins en verliezen geleidelijk hun koloniaal statuut. Gallië volgt later en in 212 schenkt Caracalla het Romeins burgerschap in het rijk aan alle vrije mannen (die voortaan meer belastingen betalen).

ten vermengen dan men vroeger dacht.

De kolonisatie in de slechtste betekenis van het woord herbegint met de Arabieren. Zij veroveren op geen honderd jaar een gebied van de Atlantische Oceaan tot India.

Ze wonen geconcentreerd in kleine kernen bij elkaar (denk aan de Europese wijken in Congo), zodat ze eventuele opstanden van gekoloniseerden direct kunnen neerslaan. Ze betalen geen belasting en leven op kosten van de ‘ongelovigen’. Niet-mohammedanen zijn minderwaardige mensen die niet over dezelfde rechten beschikken en lange tijd vertonen de Arabieren maar weinig bekeringsijver, want als iedereen mohammedaan wordt, kan de ‘gelovige’ elite niet langer parasiteren. De grote massa autochtonen bekeert tenslotte zichzelf om niet gediscrimineerd te worden.

Even probeert een klein aantal West-Europeanen in opdracht van de vroegere heerser van Constantinopel een klein stukje Palestina te heroveren, maar dat mislukt.

De politiek correcte Buelens in De Standaard is op zijn kop gevallen om Godfried van Bouillon ter sprake te brengen. De volgende harde kolonisatie is weer een voorbeeld van mohammedaanse agressie.

De Ottomanen (zeg maar Turken) koloniseren op bloedige wijze de hele Balkan volgens het bekende patroon: discriminatie en hoge belastingen voor de gekoloniseerden en de bekering van een klein aantal collaborateurs die het vuile werk doen, zoals de verplichte roof van christelijke jongetjes die als mohammedaan en keursoldaat (Janitsaren) worden opgeleid.

Mohammedaanse kolonisatie

Europese kolonisatoren

De volksverhuizingen lijken aanvankelijk op een nieuwe bevolkingskolonisatie, maar Franken, Goten en Vandalen integreren zich in de plaatselijke bevolking. Recent blijkt dat ook de Angelen en Saksen die Engeland veroveren zich meer met de aanwezige Brit-

De Turkse kolonisatie en afsluiting van de oostelijke Middellandse Zee is een van de oorzaken die de Europese landen ertoe aanzet op zoek te gaan naar Azië via de Atlantische en Indische Oceaan.

Natuurlijk begint de geschiedenis van de kolonisatie voor de deugdmensen alleen op het moment dat

De vlag van de Turkse Republiek Noord-Cyprus

de Europeanen de Arabieren en Turken na-apen, maar die kolonisatie onderscheidt zich alleen door het middel (het schip) en niet door het doel. In West-Europa is weinig te koloniseren, want de vorstendommen houden elkaar in evenwicht, bezitten dezelfde technologie en hetzelfde katholieke geloof.

De Portugezen zijn het eerst en vestigen handelsposten. De Castilianen Cortez en Pizarro hebben het geluk dat de Azteken- en Incarijken op een gruwelijke manier andere volkeren koloniseren, zodat de weinige Europeanen vlug Indiaanse bondgenoten vinden. De Castilianen combineren de twee kolonisatietypes: uitbuiting en migratie (pas na 1713 zijn de Catalanen welkom in Latijns-Amerika).

Fransen, Hollanders en Zeeuwen beperken zich lang tot handelsen bevoorradingsposten (Kaap de Goede Hoop), terwijl de Britten vooral mensen naar hun kolonies sturen.

Het vervolg is bekend, maar wordt altijd eenzijdig uitgemolken.

Nog altijd wordt de rol onderbelicht van zwarte Afrikaanse heersers die andere volkeren koloniseren om ze als slaven te verkopen.

Over de 12 miljoen Afrikanen die door mohammedaanse handelaars zijn verhandeld, blijft het stil en daarenboven houden die geen boekhouding bij zoals de westerlingen. Ze castreren dikwijls hun mannelijke slaven, zodat er geen grote concentraties zwarten in de mohammedaanse wereld leven.

De rush naar zwart Afrika vanaf de 19de eeuw is vooral een zaak van prestige, want de meeste kolonies zijn winstgevend voor privépersonen en verlieslatend voor de kolonisator. Die probeert zoals in Congo om de gekoloniseerden te laten betalen voor hun bezetting.

Russen, Chinezen, Marokkanen, Turken enz.

Naties zonder ijsvrije havens of een goede scheepstechnologie blijven niet achter, maar zij veroveren te paard en te voet miljoenen kilometers. De Russen koloniseren een deel van Centraal-Azië (Tadzjikistan, Kirgizië, Oezbekistan).

De Chinezen verdubbelen zelfs hun rijk in de 18de en 19de eeuw onder de dynastie van de Qing.

Vandaag koloniseren de Han-Chinezen op racistische wijze Tibet, Sinkiang en Binnen-Mongolië. Marokko in de Westerse Sahara en Turkije in een deel van de EU (het noorden van Cyprus) koloniseren even onbeschaamd verder. Vergeleken met deze drie schurkenstaten is de houding van Israël op de Westelijke Jordaanoever bijna mild te noemen, al is dat de enige kolonisatie die gehekeld wordt door de correcten.

De kolonisatie zal altijd blijven bestaan in de vorm waarover men het minste hoort: de interne kolonisatie, zoals in Birma of in La Belgique gedurende 150 jaar. De sympathisanten in de Vlaamse media van het geboefte van “Black Lives Matter” (behalve in de 92 procent gevallen dat zwarten door andere zwarten vermoord worden) vallen liever dood dan de restanten van die Belgische kolonisatie te benoemen. Ze zijn geen haar beter dan de vele inheemse collaborateurs waar de kolonisators dikwijls op steunden.

JAN NECKERS

Nieuwe blikvangers voor het Rubenshuis Het Rubenshuis verwierf een opmerkelijke langdurige bruikleen voor de vaste opstelling: het vroegst bekende individuele zelfportret van Peter Paul Rubens. Hij schilderde het in Italië en het is zeer recent terug opgedoken.

Werken aankopen van grote, internationale namen zoals Rubens is voor de meeste publieke musea onbetaalbaar geworden en een statische collectie tonen, kan de bezoekers niet blijven boeien. Daarom werkt het Rubenshuis al lange tijd samen met privé- en openbare verzamelingen in binnen- en buitenland, die mooie stukken in langdurige bruikleen willen geven. De uitstekende expertise en reputatie van het Rubenshuis speelt daarbij een belangrijke rol. Vorige maand won het museum de Europa Nostra Prijs, een van de meest gerenommeerde erfgoedprijzen ter wereld, voor de restauratie van de portiek en het tuinpaviljoen van het Rubenshuis.

Studiekop De belangrijkste nieuwe tijdelijke aanwinst van het Rubenshuis is ongetwijfeld een herontdekt zelfportret (ca.

1604) van de jonge Rubens (zie afbeelding). Het werk oogt als een voltooid zelfportret, maar het is een studiekop zoals Rubens ze vaker maakte ter voorbereiding van zijn grote historiestukken. De kunstenaar vervaardigde ze tijdens zijn verblijf in Italië en ook nog zo’n tien jaar na zijn terugkeer naar Antwerpen. Ze dienden om een gezicht dat meer aandacht vroeg verder uit te werken of om een ‘karakterkop’ of een gelaatsuitdrukking vast te leggen, die hij mogelijk ooit in een schilderij zou kunnen gebruiken.

Waar komt dit zelfportret als studiekop vandaan? In 16041605 schilderde Rubens in opdracht van de hertog van Gonzaga drie reusachtige doeken voor de cappella maggiore van de Santissima Trinità, de jezuïetenkerk van Mantua. Boven het hoofdaltaar prijkte “De familie Gonzaga in verering voor de Heilige Drievuldigheid”. De familie werd geflankeerd door een erehaag van hellebaardiers en tussen die erewacht had Rubens zichzelf afgebeeld.

Vanuit de coulissen observeerde hij discreet de toeschouwers van zijn schilderij.

Tijdens de napoleontische bezetting van Mantua aan het einde van de achttiende eeuw is het schilderij verminkt en versneden. Ook Rubens’ beel-

tenis is toen verloren gegaan.

Gelukkig is de studiekop bewaard gebleven.

Italiaanse tintjes Ook een tweede bruikleen uit een privécollectie dateert uit Rubens’ Italiaanse periode. “Het portret van een jonge vrouw met een halsketting” schilderde hij waarschijnlijk omstreeks 1605-1606 in Genua.

Het levendige portret, dat met veel bravoure in minder dan een dag is geschilderd, toont een jonge vrouw met grote, intense bruine ogen en volle rode lippen. De gelaatstrekken en expressie zijn subtiel weergegeven.

Nog van Rubens zijn er de busteportretten van de Romeinse keizers Vitellius en Vespasianus. Ze behoorden oorspronkelijk tot een reeks van twaalf en waren allicht onderdeel van de decoratie van Rubens’ huis, waar ze boven de nissen hingen in zijn beeldenmuseum. De busteportretten komen dus terug thuis.

The Phoebus Foundation geeft twee werken in bruikleen aan het Rubenshuis, een van Titiaan en een van Otto Van Veen.

Van Titiaan, een van Rubens’ grote voorbeelden, is een laat portret van een Venetiaanse admiraal te zien (ca. 1572). Vermoedelijk is Francesco Duodo afgebeeld, een sleutelfiguur in de Slag bij Lepanto (1571). De inzet van deze grote zeeslag tussen een christelijke alliantie en de Ottomanen was de controle over de Middellandse Zee. Van Otto Van Veen, de belangrijkste leermeester van Rubens, hangt in het museum “De inname van Rome”. De voorstelling toont de godin Roma die met de handen op de rug de brandende stad wordt uitgevoerd. Aan haar voeten is de wolvin afgebeeld die Romulus en Remus voedt.

Het is goed dat steeds meer verzamelaars ervoor kiezen om parels uit hun collectie met het publiek te delen. De vijf Italiaans getinte tijdelijke aanwinsten van het Rubenshuis zijn er het bewijs van.

MMMV

Rubenshuis, Antwerpen, www.rubenshuis.be

Actueel

25 JUNI 2020

“Ik zou niet thuisblijven”

13

De geschiedenis wordt dikwijls herschreven en vervalst. Maar dit geval is wel heel kras. Hier gaat het om ‘geschiedenis’ die slechts enkele maanden oud is en die we ons allemaal nog herinneren.

Xavier Buisseret

(1941-2020)

Deze week overleed Xavier Buisseret, gekend als voormalig VMO-leider en parlementslid van het Vlaams Blok. Buisseret werd op zeventienjarige leeftijd lid van de VMO van Wim Maes, een heuse ordedienst die tal van Volksunie-bijeenkomsten tegen gewelddadige aanvallen beschermde.

Toen de ‘oude’ VMO ontbonden werd, stapte hij over naar de nieuwe VMO van Bert Eriksson. Van 1974 tot 1977 was hij leider van de VMO. In 1973 nam hij deel aan operatie Brevier, waarbij het stoffelijk overschot van Cyriel Verschaeve uit Oostenrijk naar Vlaanderen werd teruggebracht. Toen de Vlaams-nationale partij (VNP) in 1977 werd opgericht, de voorloper van het Vlaams Blok, werd Buisseret de propagandaverantwoordelijke ervan. In 1991 – op “zwarte zondag” – werd hij verkozen als Kamerlid waar hij tot 1997 zetelde. Als militant van het eerste uur had hij het soms moeilijk met de ‘parvenu’s’ binnen de partij.

De pluchen zetels van de Kamer waren evenmin aan hem besteed; hij voelde er zich niet thuis en vertoefde liever achter de toog van de “Van Maerlantstraat” waar het VB-secretariaat gevestigd was en van waaruit de plakploegen vertrokken. Als man van het (gewone) volk was hij vlot in de omgang en ieders vriend, soms met overschrijding van bepaalde grenzen. Om die reden moest hij in 1997 ontslag nemen uit al zijn partijfuncties. Hoe dan ook, als propagandaleider heeft Buisseret in ieder geval zijn steentje bijgedragen tot de doorbraak van het Vlaams Blok. Laat ons hem vooral herinneren voor zijn ongebreidelde inzet voor zijn geliefd Vlaanderen.

Raciale hysterie: prof. Klein ontslagen Dat de politiek-correcte razernij haar oorsprong heeft in de VS, zal intussen tot iedereen doorgedrongen zijn. Dat in diezelfde Verenigde Staten de ergste vormen van raciale hysterie de kop opsteken, mag dus niet verwonderen. Maar toch blijven bepaalde incidenten verbazen, zoals dat met professor Gordon Klein van de Anderson School of Business van de University of California van Los Angeles.

In de nasleep van de BLM-revolte die momenteel door de VS raast, vroegen verschillende studenten, die zichzelf omschreven als “niet-zwarte studenten, die zich verbonden voelen met hun zwarte confraters”, aan hun professor Klein om lagere examenvoorwaarden toe te passen voor de eindexamens en om in het bijzonder “mededogen aan de dag te leggen voor de zwarte leerlingen”. Méér punten dus en hogere slaagkansen.

Humor en raciale hysterie Professor Klein antwoordde elektro-

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT GENOEG VAN!

LUIKERSTEENWEG 244 7F ANKERSTRAAT 3500 HASSELT 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 011 223 253 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE

nisch dat hij het verband niet zag tussen de manifestaties en het afleggen van de examens. Hij vroeg zich verder af hoe hij zwarte studenten moet identificeren, gezien de lessen per internet gaan. En tot slot: wat doet hij met kleurlingen? Moet hij die, net als zijn zwarte studenten, “automatisch” meer punten geven of maar half zoveel? Hij sloot af met de boodschap van Martin Luther King dat mensen “niet moeten worden beoordeeld op basis van de huidskleur”.

Gordon Klein zal allicht niet gedacht hebben dat een fijne humoristische insteek zo slecht zou vallen bij de propagandisten van de politiek correcte ideologie. Op geen tijd publiceerden de studenten, die zich ‘beledigd’ voelden, een petitie tegen deze professor ‘old school’. De universiteit ging onmiddellijk over tot het ontslag van de professor uit al zijn leeropdrachten en universitaire functies. Raciale gelijkheid? Op de schop.

Vrijheid van meningsuiting? Eveneens op de schop.

Sindsdien leeft professor Gordon Klein onder politiebescherming. De tijd van de heksenveroordelingen van Salem van 1692 liggen reeds ver achter ons, maar de moderne heksenprocessen vinden vandaag plaats, onder onze neus. En merkwaardig: de pers, de zogenaamde behoeder van de vrijheid van meningsuiting, horen we in deze weinig tot niet. Waarop wachten ze om te reageren? Heeft Bjorn Soenens, ‘onze’ Amerikaverslaggever, een reportage klaar?

PIET VAN NIEUWVLIET

“De echte griep is momenteel in het land en die maakt echte zieken en echte doden.

En dat zijn er veel meer dan dit coronavirus op dit moment,” zo zei Marc Van Ranst volgens een artikel op de webstek van de VRT op 23 februari 2020. Dat was dus de eerste zondag van de krokusvakantie. Daarover zegde Van Ranst dat wie van plan was naar Italië op skivakantie te gaan, dat gerust mocht doen: “Ik zou niet thuisblijven. Denk wel aan goede handhygiëne en probeer veel mensenmassa’s te vermijden. Al is dat niet evident in bijvoorbeeld skigebieden bij de après-ski.” Ik herinner mij die uitspraak heel goed, en ik zal wel niet de enige zijn. Ik herinner mij ook nog heel goed dat mijn echtgenote en ikzelf toen tegen elkaar zegden dat het een ramp zou worden als al die skiërs volgende week terug naar huis kwamen en vooral als alle kinderen de maandag daarop weer naar school gingen.

Wij zijn geen van beiden virologen, maar zelfs wij zagen die ramp aankomen, net zoals vele andere gewone mensen.

Later zou Van Ranst beweren dat het “toen nog niet bekend was dat er positieve gevallen waren in de skigebieden. De dichtste besmettingshaard was driehonderd kilometer daarvandaan.” (Belga, 28 mei 2020) Hij bedoelde natuurlijk in Lombardije. In de Middeleeuwen was driehonderd kilometer vele dagreizen ver. Nu is het drie uur autorijden. Het argument van de grote afstand is dus onzinnig. Iedere winter zijn er tienduizenden skiërs die véél verder rijden om hun geliefde sport te gaan beoefenen. Hoe idioot moet men zijn om te denken dat er niemand uit Lombardije zou gaan skiën in skigebieden die vlak bij huis liggen?

Toen Van Ranst daar later kritiek op kreeg, reageerde hij even nijdig als een politbureaumannetje dat geconfronteerd wordt met een dissident. Bijvoorbeeld met dit twitterbericht van 11 maart 2020, 9:01 ’s avonds: “Onnozelaar. Alle skiërs waren al vertrokken op krokusverlof toen de epidemie in Italië begon uit te breken.

Op dat moment waren er zero gevallen in de skigebieden.” Ik weet niet wie die “on-

nozelaar” was en evenmin wat hij juist had getwitterd, maar wat Van Ranst antwoordt, is gewoon niet waar.

De uitbraak van het Chinese virus begon in Italië al op 31 januari. Al voor de krokusvakantie waren verschillende gemeenten in Lombardije in quarantaine geplaatst. De eerste Italiaanse coronadoden vielen op 22 februari. Dat was de eerste dag van de krokusvakantie. Zelfs toen was het nog mogelijk geweest de meeste vakantiegangers in extremis terug te roepen, desnoods met een radiobericht, gsm, twitter… En zelfs als men dat een te drastische maatregel vindt, dan nog is er geen enkel excuus voor de misdadige nalatigheid die ná de krokusvakantie volgde, toen de skiërs en hun families bij hun terugkeer niet getest werden en niet in quarantaine werden geplaatst.

Web van leugens Maar het gaat ons hier niet alleen om de fouten, verkeerde inschattingen of vergissingen. Het gaat ons ook om het web van leugens dat daarrond geweven wordt.

Want wat beweert Het Nieuwsblad op 17 juni 2020? Lees zelf: “Aan het begin van de krokusvakantie, het moment waarop duizenden Vlamingen op weg zijn naar de Italiaanse skigebieden, stuurt viroloog Marc Van Ranst een boos bericht naar het crisisteam van Volksgezondheid. De situatie in Italië toont aan dat we op het kantelpunt van deze pandemie zitten, schrijft hij.”

Is dit misschien een politiek geïnspireerde poging van Het Nieuwsblad om Van Ranst het imago van onvervaarde klokkenluider aan te meten? Om hem als PVDA-kandidaat te lanceren? Een dappere, onvervaarde arts, van het soort dat in China wordt ‘gezelfmoord’? Heeft Van Ranst echt zo’n bericht naar Volksgezondheid verstuurd, terwijl hij publiekelijk verklaarde dat we gerust op vakantie naar Italië mochten vertrekken? Heeft hij ons dus om politieke redenen belogen en misleid?

Liegt Het Nieuwsblad? Of liegen ze allebei?

Communisten en politiek correct journaille kennende, is dat de meest waarschijnlijke hypothese.

PAUL BÄUMER

Waar is het ‘verdwenen’ Congo-rapport?

Het gebeurt in de Kamer van Volksvertegenwoordigers wel eens vaker dat lastige schriftelijke vragen aan ministers als ‘niet dringend’ worden bestempeld en dan in de schuif of op de grote hoop belanden.

Die indruk kreeg Barbara Pas (VB) ook toen zijn merkte dat een vraag van haar aan Koen Geens, minister van Justitie, over “het rapport omtrent de misdaden begaan tegen blanken in Congo in 1960 en daarna” maar niet beantwoord werd. Ook andere parlementsleden hadden overigens de vraag ooit even vruchteloos gesteld.

Daarom heeft ze besloten - gelet ook op de beeldenstormende actualiteit over het koloniaal verleden - nogmaals de vraag te stellen, maar nu mondeling, in de bevoegde commissie op 7 juli, heel binnenkort dus. Al zal niet Koen Geens antwoorden, want die schoof de hete aardappel door naar de minister van Buitenlandse Zaken, Philippe Goffin.

Twee exemplaren Barbara Pas herinnert er in haar vraag aan dat al in 2002 in het parlement heel wat te doen was over het al dan niet vrijgeven van een belangrijk rapport over de gruwelen die in 1960 en daarna werden begaan tegen blanken in het toenmalige Congo.

Dat rapport zou een duizendtal bladzijden tellen vol getuigenissen, processen-ver-

baal en… besluiten. Het rapport kwam tot stand in de jaren ’60 in de schoot van een onderzoekscommissie op last van de regering. Er zouden naar verluidt twee exemplaren van bestaan, die bewaard worden bij het Hof van Cassatie en op het ministerie van Buitenlandse Zaken. Alleen… de inhoud ervan werd nog nooit in de openbaarheid gebracht. Pas wil natuurlijk weten of het rapport ooit al het licht zag en als dat niet zo is, hoe dat komt. Vanzelfsprekend zal ze in dat geval ook vragen om dat rapport onmiddellijk openbaar te maken.

Het vrijgeven van het geheimzinnige rapport zou allicht een extra dimensie kunnen geven aan de zogenaamde “waarheidscommissie” die Patrick Dewael in het leven gaat roepen over het Belgische koloniaal verleden waarbij er volgens hem “meer moet komen dan gratuite excuses”.

Iets zegt ons dat als dat oude rapport vanonder het stof zal gehaald worden, een en ander wel eens in een ander daglicht kan komen te staan. Het zou wel eens kunnen dat Dewael er niet echt vrolijk van gaat worden…

KVC

14

Brieven

25 JUNI 2020

EXCUSES Pallieterke, Misschien moeten de verantwoordelijke Belgen toch hun excuses aanbieden voor de racistische, gruwelijke en kolonialistische misdaden gepleegd onder onze toenmalige staatshoofden en regeringsleiders. Het feit dat heel Congo verfranst is spreekt Vlaanderen vrij van verantwoordelijkheid in dit kolonialisme. Wij waren die tijd aan dezelfde culturele genocide onderworpen. Vlaanderen kan aan diezelfde overheersers op zijn minst ook excuses vragen.

Peter Verniers - Zwevegem

JAN PEUMANS (1)

WIT IN GEEN GEVAL Pallieterke, Zo ver is het dus gekomen: wij mogen ons zelf niet meer blanken noemen. Dat zou nog te overwegen zijn, doch de toenaam witten is een brug te ver. Dat roept gruwelijke herinneringen op aan een moordende en plunderende bende net na de Tweede Wereldoorlog.

Eugeen S’heeren - Sint-Truiden

AFROFOBIE Pallieterke, Het Europees Parlement keurde een resolutie goed omschreven als het breken met ”racistische en Afrofobische tradities.” In de praktijk betekent dit dat Sinterklaas zich best niet meer zou vertonen in gezelschap van Zwarte Piet en dat er beperkingen wenselijk zijn voor het grimeren van zwarte personages in toneel en opera, indien gespeeld door een andersgekleurde mens (blackface). Men gebruikt best een echte zwarte.

Het woord “Afrofobie” was me voorheen onbekend. Dit zou dus betekenen een ziekelijke angst voor wat uit Afrika komt. Persoonlijk ken ik zo niemand, behalve dan mensen met angst voor gifslangen, neushoorns en krokodillen, maar die vallen niet onder de term fobie.

Bij Sinterklaas zitten we met een groter probleem. De blanke man met witte baard zou zich dus liever niet meer laten vergezellen met Zwarte Pieten. Hij dient hiervoor roetpieten te gebruiken. Roetpieten zijn blanke jongens of meisjes, gegrimeerd met zwarte strepen in het gezicht. Echte zwarten liefst niet aanwerven, want dan belanden we in het straatje van de slavernij, zoals ondertussen welbekend. Bovendien is het effect van aanbrengen van roet op een gelaat dat al zwart is, bepaald onzinnig.

Hierdoor worden deze tijdelijke betrekkingen voorbehouden aan gegadigden van het blanke (zogenaamd) ras, wat duidelijk in strijd is met de wetgeving. Wat is de mening van Bart Somers? Kunnen praktijktesten of mystery calls hier helpen?

Soms denk ik dat ik het einde van de waanzin al heb meegemaakt. Maar als ik dan ‘s anderendaags opsta, dan stel ik vast dat er weer iets nieuws bij de koffie ligt…

M arc Dhaenens - Sint-Idesbald

Kruisende woorden oplossing 1219

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E F G H I J K L

A F T R O G G E L A A R S O A X N E E R X R I

I O

N R E K E N E N D X O

E E T L U S T X O X O S L T X Z

I

I

N T X S O A P X

E N D X A C O C X C

O E X E

I

N D H O V E N

E K E X G E X A P X N E K X P L E E R

I

I

N V R E E S

E X G L U O N X E

R X E L K E X S O K X

I

I

E D E R

N K T P O T X

VLAAMSE LEEUW Pallieterke, Van politieke spelletjes ben ik niet goed op de hoogte, doch ik word aan mijn theewater gewaar dat bij de samenstelling van de volgende regering men iets aan het fabriceren is waar de oprechte Vlaming terug het slachtoffer zal van zijn. Als blijk van waardering tegenover onze zorgsector heb ik aan mijn huisgevel een witte vlag uitgehangen.

Als blijk van politieke misnoegdheid zou ik een zwarte vlag willen uithangen, doch de goegemeente zou mij als een ‘zwarte’ of een ‘nazigezinde ‘kunnen zien. Wat ik in het geheel niet ben. Ik heb dan maar de Vlaamse Leeuw buitengehangen, doch wel zo dat zijn onderlijf dichtgeknoopt is - ik bekom dus een driehoek.

Met de onderliggende gedachte: Gaat men bij de samenstelling van de volgende regering de Vlaamse Leeuw (lees Vlaming) weer bij zijn klxxten hebben? Vandaar deze speciale ophanging van de vlag. Zou het geen mooi statement van misnoegdheid zijn moesten alle oprechte Vlamingen hun leeuwenvlag op die manier nu buitenhangen?

Henri-Victor Vander Heyden - Geraardsbergen

JAN PEUMANS EN TRANSFERS Pallieterke, In zijn praatstoel op 18 juni verklaart Jan Peumans over de kapitaaloverdrachten van Vlaanderen naar Wallonië: “De transfers afschaffen is een grote groep in de armoede drijven.”

Mijn antwoord: “Ze niet afschaffen is een grote groep in de armoede houden.”

Guido Crommen - Gentbrugge

Hotels en en Hotels restaurants waar Hotels en restaurants restaurants waar Vlamingen thuis zijn zijn waar Vlamingen Vlamingen thuis Verliefd op de dezijn natuur-? thuis Verliefd op natuur-?

Kom ze ze eens eens proev proeven te Achouffe-!

Kom

HOTEL HOTEL

DeAchouffe keuken is enkel hotelgasten 19 - open 6666voor Houffalize Te bereiken via Namen, Marche, Laroche richting Houffalize (afslag Nadrin) of via Luik Wij zijn vlamingen

Tel. 061-28 81 82 - Fax 061-28 90 82 www.lespine.be (Wij zijn Nederlandstalig-!)

Tel. 061-28 81 82

Heerlijk aan aan de de kust kust nu! nu!

Heerlijk

HOTEL DIE DIE PRINCE PRINCE HOTEL

zal u u extra extra verwennen. verwennen. zal Albert I-Wandeling I-Wandeling 41-42 41-42 -- OOSTENDE OOSTENDE Albert Tel. 059-70 059-70 65 65 07 07 Tel.

Pallieterke, Met de analyse van Jan Peumans in ‘t Pallieterke 18/6 p.11 betreffende de Marrakesh-saga ben ik het grondig oneens. Het kan best dat de N-VA gehoopt heeft dat de sociaaleconomische maatregelen die zij in de regering Michel I zou verwezenlijken “automatisch de vraag naar institutionele hervormingen in het Zuiden zou aanwakkeren.” Dat lijkt mij erg naïef, te meer dat N-VA daarvoor ten eerste veel te zwak heeft onderhandeld betreffende het regeerakkoord en ten tweede véél te lang heeft toegelaten dat de CD&V de boel saboteerde via minister Peeters.

Wanneer de partijvoorzitter stelselmatig het gedrag van “activistische rechters” blijft aanklagen, kan de partij onmogelijk zonder gezichtsverlies toetreden tot het Marrakesh-pakt.

De fouten die de N-VA toen maakte was de véél te late reactie van het kabinet van Theo Francken. Het was de Oostenrijkse Rijkskanselier Sebastian Kurz die de kat de bel aanbond... En daarnaast was het fout dat de N-VA ministers zelf ontslag hebben genomen in plaats van zich te laten ontslaan. Dat is wellicht een detail, maar mijn inziens een wereld van verschil. Nu nog steeds wordt hen verweten te zijn weggelopen.

Regeringsbeslissingen worden bij unanimiteit genomen, de N-VA had premier Michel voorafgaand verwittigd. Het zijn de CD&V en de Open Vld die in de Kamer de resolutie hebben goedgekeurd om de premier naar Marrakesh te sturen. Zij dragen in feite de verantwoordelijkheid voor de toen ontstane blokkering.

Tot slot: indien het bedoeling was geweest om “electoraal te cashen”, waarom werd dan geen vertrouwenskwestie uitgelokt? Het gebrek aan politieke ervaring werd hier cash betaald.

Pol Jongbloet - Mechelen

ABSURDISTAN

De papa Pierre Kompany, beter bekend als vader van, tevens burgemeester van Ganshoren en Brussels parlementslid, wil excuses van de Belgische staat en van de Belgische koning aan Congo. Vader Kompany kwam in 1975 als vluchteling naar hier, studeerde hier en maakte gebruik van alle kansen die hij hier kreeg. Zoek de logica.

Voorafspiegeling Gelukkig voor Charles Michel is destijds het Marrakeshpact goedgekeurd. Mee daardoor is hij Europees “president” mogen worden. En verbluft hij nu iedereen door niets te presteren aan het hoofd van de Unie. Tja, als de Unie zich wil oriënteren op de Belgische politiek...

Dit verhaal is eentonig Kamervoorzitter Dewael heeft het al over “herstelbetalingen” aan Congo, nog voor zijn befaamde Waarheidscommissie actief is. Pikant detail: wie zorgt in dit land voor het merendeel der belastinggelden? Wie zal dat dus betalen?

Schurkenjacht Geloof het of niet, maar zelfs Guido Gezelle wordt in een Vlaamse krant als mogelijke schurk bestempeld. Misschien moeten we gewoon alle naar personen genoemde straten schrappen, om van dat eindeloze gejank van hele, halve en kwartmoraalridders verlost te geraken?

Koloniaal zweet Rond de tijd dat 't Pallieterke van deze week in uw bus valt, zit u waarschijnlijk al serieus te zweten. Wel, schaam u! Nu nog het weer van Congo gaan koloniseren ook! Daar moet een heel fatsoenlijke schadevergoeding tegenover staan.

Vervrouwelijking Lang geleden, in de tijd toen de dieren nog spraken, werd er al eens geijverd voor Zwarte Miet naast Zwarte Piet. Dit uiteraard vanuit feministische hoek. Zijn de eertijdse feministes al onder een steen gekropen uit pure ‘blackface’-schaamte?

Rekenkunde Wie is nu eigenlijk de winnaar van de recente kiespeiling? Wij zullen dat eens voor u oplossen. De sp.a is de relatieve winnaar. Of ook nog de winnaar van de partijen die meetellen.

De voorhoede

JAN PEUMANS (2) Pallieterke, Neemt u me niet kwalijk, maar dat vind ik er wel iets over. Toon Hermans zou zeggen: “Die man moet ik niet!” Na zovele jaren op rozen gezeten te hebben, wordt ie dan een ‘nestbevuiler’, of heet dat tegenwoordig opkomen voor de waarheid? Je kunt misschien aan Johan Sauwens om te beginnen vragen, hoe die vent hem gedwarsboomd heeft.

Nochtans kreeg hij via hem een behoorlijk mandaat bij De Lijn. Dan kiest hij voor de N-VA, maar kan het niet laten zijn minachting te laten horen voor het Vlaams Belang. Dan komt de pensionering eraan… en nu komt de kritiek op het doen en laten van de N-VA. Beste Pallieter, ik ben en zal nooit een N-VA’er zijn, maar zulks verachtelijk natrappen vind ik onvoorstelbaar walgelijk. Bovendien vindt de leerling van Bruno dat de transfers moeten doorgaan, wellicht omwille van zijn broederschap met sommige Walen. Over de voortdurende pogingen tot het inbreken in onze zes heb ik niets gelezen, alhoewel hij beter dan wie ook weet dat Wilmes er haar hoofdbekommernis van maakt om de francofonie heel Vlaams -Brabant in te palmen, zogezegd in naam van de democratie.

Geacht Pallieterke, als (zelf gekozen nationalist) kan ik slechts mijn diepste minachting uitspreken voor iemand, die na jaren van genoegdoening, naar ‘zijn’ partij natrapt!

Fonne Crick - A ntwerpen

Een lezersbrief insturen?

Een mens kan veel kwaad spreken van de Europese Unie, maar geef toe: het Europees Parlement staat aan de spits van het politieke gebeuren. Nooit eerder startte de Zwarte Pietendiscussie zo vroeg in het jaar. Nog voor de zomer begon, zelfs.

Rijstperikelen De rijst van nonkel Ben verdwijnt eerlang ook uit uw winkel. Nonkel Ben wordt uitgebannen, wegens racistische connotaties. Hij mag nu oom Tom gezelschap gaan houden in, jawel, diens negerhut.

Wonderbaarlijk Wanneer onze intieme vriend Dyab Abou Jahjah het een probleem vindt dat je in Brussel aan een loket zelfs niet in deftig Nederlands terecht kan, vraagt socialistisch parlementslid Hilde Sabbe zich af of hij met de N-VA wil flirten. Wij leren dus dat Hilde deftig Nederlands aan een Brussels loket overbodig vindt.

Zit het fluweel zacht, Hilde? En betaalt dat daar wat?

De vork aan de steel

naam Layouter

Hoe u voor de gek wordt gehouden door onze media? Bijvoorbeeld als die u zeggen dat de revanchisten van BYAR - Belgian Youth Against Racism, zoals dat in één van de drie landstalen klinkt... - een beklad standbeeld opkuisen, terwijl ze in feite druk doende zijn aan te tonen dat “bloed niet uitgewist kan worden.”

PAL 00

Restaurants

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.

blz. 00

15 Er is geen institutioneel racisme in de VS Actueel

25 JUNI 2020

Natuurlijk zijn er overal racisten, bij mensen van alle rassen, ook in de VS. Maar is er structureel racisme? Is het een wijd en zijd verspreid verschijnsel dat alle geledingen van de blanke maatschappij doordringt? Is het systeem racistisch? Nee, zeker niet. Daarvoor zijn er vier heel krachtige bewijzen.

Stemmen met de voeten

Politieke macht

Als mensen vermoord, vervolgd of onderdrukt worden, dan stemmen ze met hun voeten. Ze vluchten of ze emigreren. Als het kan tenminste.

Het IJzeren Gordijn werd gebouwd om dat soort “verkiezingen met de voeten” onmogelijk te maken. Binnen de VS werden zwarten tot ongeveer midden de jaren zestig in vele zuidelijke staten ernstig gediscrimineerd. Dat leidde toen, heel begrijpelijk, tot een uittocht van honderdduizenden zwarte Amerikanen naar het Noorden, waar ze meer rechten hadden, beter behandeld werden en meer kansen kregen in het onderwijs en op de arbeidsmarkt.

Als Amerika nu nog steeds structureel racistisch is, waarom gaat het “stemmen met de voeten” dan altijd in de andere richting? De muur aan de grens met Mexico dient niet om de latino’s tegen te houden die naar Latijns-Amerika willen vluchten.

Het is natuurlijk omgekeerd. Miljoenen Zuid-Amerikanen, bijna allemaal kleurlingen, grijpen iedere kans aan om naar die “racistische” en “onderdrukkende” VS te kunnen emigreren, legaal of illegaal.

Hetzelfde geldt voor de landen van zwart Afrika. Zou er één Afro-Amerikaan bij zijn volle verstand de “onderdrukking”, het “politiegeweld”

De domheid - of is het gewoon boosaardige leugenachtigheid?

- van onze media is soms hemeltergend. Enkele kranten maakten groot misbaar omdat er in de VS slechts een handvol zwarte senatoren en gouverneurs zijn, en zij proberen dat voor te stellen als een bewijs van de politieke discriminatie. Maar er is geen enkele staat in de VS waar zwarten in de meerderheid zijn. Het feit dat er ondanks dat toch enkele zwarte gouverneurs zijn, bewijst juist het tegendeel. Als men gouverneurs gewoon liet verkiezen of benoemde op basis van representativiteit, dan zouden er statistisch gezien nog veel minder zwarte gouverneurs zijn. Hetzelfde geldt voor de senatoren. Daarvan worden er twee per deelstaat verkozen. De kans dat daarbij een zwarte winnaar is, is natuurlijk iets groter dan bij gouverneurs. Maar ze blijft minimaal.

We kennen in Europa maar al te goed de mechanismen die de oude politieke krokodillen gebruiken om te beletten dat ongewenste nieuwe politici en partijen de gevestigde machtposities aantasten en hun democratische rechten kunnen laten gelden. Obama werd niet vermoord bij het begin van zijn carrière. Pim

Alles wat de zwarten in Amerika hebben verworven, was te danken aan blanken en het “racisme” in de VS willen ontvluchten door naar een Afrikaans land te emigreren, dat door zwarte politici wordt bestuurd?

Als men doorheen de woorden en de slogans kijkt, doorheen de leugens en de mythen van de politiek correcte propaganda, en in plaats daarvan naar de daden van de mensen kijkt - blanken, kleurlingen én zwarten -, dan ziet men dat zij bij miljoenen staan te dringen om naar de VS te kunnen emigreren.

Maar niemand vlucht uit de VS naar Latijns-Amerika of Afrika. Zoals er ook niemand vluchtte naar Cuba, Noord-Vietnam, communistisch China of het Oostblok. Luister niet naar de politieke blabla. Kijk naar de voeten.

Obama Er zijn in de VS ongeveer 11 procent zwarten. Dat is dus een kleine minderheid. Maar toch werd Obama in 2008 tot president verkozen, en in 2012 nog eens. Dat is natuurlijk alleen maar mogelijk als een groot deel van de blanken ook voor hem gestemd heeft. Of dat een stommiteit was, is het punt nu niet. Het punt is wel dat een land dat vol racistische blanken zit, met een systeem dat “structureel racistisch” is, nooit een zwarte president zou verkiezen.

Kan men zich voorstellen dat een Ier uit Ulster premier van Groot-Brittannië zou kunnen worden? Of een Bask premier van Spanje?

In een normaal functionerende democratie is het hoogst uitzonderlijk dat een lid van een minderheidsgroep die maar één tiende van de bevolking uitmaakt president of premier kan worden. In dictaturen gaat dat natuurlijk gemakkelijker: een minderheidsgroep die het leger achter zich heeft, kan daar naar hartenlust de meerderheid tiranniseren.

Fortuyn wel, en de dader loopt nu vrij rond met politiebescherming als beloning voor bewezen diensten. De smerige trucs die men heeft gebruikt om het VB, het Front National, de Lega, AfD en Geert Wilders te beletten op een normale manier aan het democratische proces mee te werken, zijn legio. En dan hebben we het nog niet over de brute onderdrukking van de Catalaanse onafhankelijkheidsbeweging.

De zwarte minderheid in de VS kon sinds het einde van de jaren 1960 wél ongehinderd gebruik maken van haar politieke rechten en een machtsfactor van betekenis worden. Veel steden hebben zwarte burgemeesters. Zwarte politici zitten niet achter een cordon sanitaire. Zij krijgen een normaal forum in de media. Zij kunnen op dezelfde manier als alle anderen deelnemen aan verkiezingen op alle niveaus en aan het politieke besluitvormingsproces. En de zwarte minderheid kon zelfs een president leveren.

Quota Het enige echt racistische, politiek-maatschappelijke systeem in de VS is het quotasysteem en dat is racistisch ten nadele van blanken en Aziaten, en ten voordele van zwarten en latino’s. Het quotabeleid van de universiteiten leidt ertoe dat zwarten met minder studiepunten - in onze terminologie - voorrang krijgen op blanken, ook als die betere kwalificaties hebben. Door de quota worden bij alle benoemingen in alle overheidsfuncties niet de beste kandidaten geselecteerd.

Doordat men zich aan quota moet houden, grijpen blanken die beter hebben gepresteerd op toegangsen selectieproeven dikwijls naast een job, omdat die toegewezen moet worden aan zwarten om hun quotum vol te maken. Dat is pas institutioneel racisme. Dat is pas echte discriminatie. En het is overal: bij benoemingen bij de politiediensten, de brandweerkorpsen, de strijdkrachten, in het onderwijs, in de administratie…

Vanuit een andere invalshoek is het natuurlijk wel onthullend. Als zwarten overal minstens evenredig vertegenwoordigd zijn, in het bijzonder bij het onderwijzend personeel, bij de politie en bij de rechters en openbare aanklagers… hoe kunnen cruciale systemen als politie, justitie en onderwijs dan “institutioneel racistisch” zijn? Of heulen bijvoorbeeld al die zwarte politiemensen dan mee met hun racistische blanke collega’s? In het Amerikaanse rechtssysteem zijn de quota voor zwarten overigens nog maar het kleinste probleem. Het is veel erger dat in vele “progressieve” staten de linksen door een decennialange mars door de instellingen een flink deel van het justitieapparaat in handen hebben. Net zoals in Europa.

Gekregen, niet veroverd Haïti werd in 1804 onafhankelijk van Frankrijk, na de eerste en enige geslaagde slavenopstand uit de geschiedenis. Alle blanken en alle mulatten, inclusief vrouwen en kinderen, werden toen afgeslacht.

Eerlijkheidshalve moet men er ook bijzeggen dat bijna alle blanken in Haïti toen slaven hadden. Maar dat is nog altijd geen excuus om ook alle vrouwen en kinderen te vermoorden. Hoe dan ook, de Haïtianen kunnen naar waarheid zeggen dat ze voor hun vrijheid gevochten hebben.

De zwarte Amerikanen cultiveren graag de mythe dat zij hun gelijkberechtiging hebben afgedwongen met de acties van Martin Luther King, maar dat is een romantische mythe. De televisiebeelden van échte politiebrutaliteit tegen vreedzame zwarte manifestanten in Mississippi en Alabama hadden een enorme impact op blank Amerika. Mensen die tevoren nooit belangstelling hadden gehad voor de ellendige situatie van de zwarte inwoners in de zuidelijke staten, reageerden nu geschokt en veront-

Martin Luther King, Jr.

Haïtiaans generaal Dessalines met het hoofd van een blanke vrouw waardigd, en in die zin had de beweging voor burgerrechten zeker een positief effect. De zwarte Amerikanen wonnen daarmee de steun en de sympathie van een groot segment van de blanke bevolking, en die zorgde voor de noodzakelijke politieke verandering. Alles wat de zwarten in Amerika hebben verworven, was te danken aan blanken.

Dat is ook logisch. In Haïti waren er tien keer meer zwarten dan blanken en mulatten. In de VS was het omgekeerd. Een minderheid van tien procent kán geen veranderingen afdwingen, ook niet in een volmaakte democratie.

De afschaffing van de slavernij werd niet afgedwongen door geslaagde slavenopstanden. Ze was het gevolg van een evolutie in de geesten in vrijwel alle westerse, christelijke naties die als eersten in de geschiedenis van de mensheid begonnen te beseffen dat slavernij immoreel en mensonwaardig was.

De slavernij in de VS werd afgeschaft door blanken die daarvoor een bittere burgeroorlog hebben gevoerd. De zwarten zelf speelden daarbij nauwelijks een rol. De politici, filosofen, schrijvers en kerkleiders die vóór de Amerikaanse Burgeroorlog ijverden voor de afschaffing van de slavernij, waren bijna allemaal blanken. Het boek dat daarbij de grootste invloed had, was geen politiek traktaat, maar een emotionele roman: “De Negerhut van Oom Tom” van de blanke schrijfster Harriet Beecher Stowe.

Toen president Lincoln haar tijdens de Burgeroorlog ontmoette, zei hij naar waarheid: “Ah! U bent dat kleine vrouwtje dat deze oorlog heeft ontketend.”

Men kan die lijn doorheen heel de Amerikaanse geschiedenis doortrekken: alle rechten en vrijheden die de Amerikaanse zwarten nu hebben, zijn hen uit vrije wil gegeven door blanken. Ja, zwarte voortrekkers als bijvoorbeeld Booker T. Washington en Martin Luther King in zijn beginperiode, voor hij in marxistisch vaarwater kwam, hebben in dat bewustwordingsproces een positieve rol gespeeld, maar alleen in die zin dat zij blanken konden overtuigen. Zij moesten heel voorzichtig manoeuvreren. Zij beseften heel goed dat zij niets konden afdwingen, maar dat zij afhankelijk waren van de welwillendheid van de blanke meerderheid. De afschaffing van de segregatie en de feitelijke gelijkberechting, zoals die werden vastgelegd in de baanbrekende Civil Right Acts van 1957, 1960, 1964 en 1968 en de Voting Right Act van 1965, werden opgesteld door

blanken en goedgekeurd door het House of Representatives, dat toen bijna volledig blank was. Het recht op onderwijs voor zwarte kinderen werd afgedwongen door federale troepen te sturen naar Little Rock in Arkansas, en door aanslagen van de KKK op burgerrechtenactivisten en zwarte scholen en kerken door de FBI te laten onderzoeken en niet door de toen inderdaad racistische politiekorpsen in het Zuiden. Ja, toen was er echt moordend racisme tegen zwarten…

Verraden idealen Ik was toen nog een kind, en mijn conservatieve, rechtse katholieke ouders leefden intens mee met de zwarte burgerrechtenbeweging.

“We shall overcome!” raakte een snaar in ons hart. We voelden dat aan als een tegenhanger van onze Vlaamse ontvoogdingsstrijd en we beseften dat de zwarten in de VS nog veel meer geleden hadden dan onze voorvaderen. Nu ik daar als volwassene op terugkijk, deel ik die emoties nog altijd. Toen was de burgerrechtenbeweging van de Amerikaanse zwarten gerechtvaardigd en fatsoenlijk.

Ik ben mij pas inwendig van de zwarte burgerrechtenbewegingen beginnen afkeren, toen zij hun oorspronkelijke doelstellingen verloochenden en in plaats van gelijke rechten voorrechten begonnen op te eisen, zoals positieve discriminatie en verplichte quota. Toen zij geen afstand wilden nemen van terreurgroepen als de Black Panthers, die de zwarte tegenhangers waren van de KKK. Toen zij geleidelijk een discours ontwikkelden dat bol stond van antiblank racisme, marxistische drijverijen en de vergoelijking van zwarte misdaden, van drughandel, verkrachting en terreur. Toen zij geen gelijke kansen meer vroegen, maar gelijke resultaten. Toen zij de slavernij van meer dan een eeuw tevoren bleven aanvoeren als het excuus voor hun eigen falen. Toen zij in hun discours de hatelijke leugen begonnen te cultiveren dat de blanken van nu medeplichtig zijn aan de slavernij van toen, en dat er dus zoiets bestaat als een recht op wraak op álle blanken. Dezelfde kromme redenering van christenen die pogroms pleegden op Joden omdat die eeuwen geleden Christus zouden hebben vermoord.

Zoals zovele vrijheidsbewegingen in de voormalige kolonies was ook deze ontspoord in wraakzucht en tirannie. De strijd tegen echt racisme was veranderd in… nu ja, ook echt racisme, maar dan in de andere richting.

PAUL BÄUMER

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

25 JUNI 2020

Susse Sermon Toen ik verleden week, na het gesprek met Pierre Leroy, in Taverne Green Park nog even aan de toog bleef zitten, viel mijn oog op een elftalfoto van het jaar 1946-47. Dat seizoen werd Anderlecht voor het eerst kampioen van België. Ik herkende natuurlijk Jef Mermans, de eerste grote transfer van Anderlecht, die voor 3000 euro in 1942 overkwam van Tubantia Borgerhout. De eerste speler die niet uit de streek kwam.

Buitenlanders waren er toen nog niet.

Op de foto herkende ik ook drie spelers die later mijn trainers zouden worden bij de jeugd van paars-wit: Michel Van Vaerenbergh, Polyte Van den Bosch en Jef Vernimmen. Met Polyte Van den Bosch, de trainer van de scholieren, liep alles niet van een leien dakje. Ik speelde bij FC Vilvoorde en werd uitgenodigd door Anderlecht om mee te gaan naar het internationale toernooi van Croix in Frankrijk. Polyte had er een hekel aan om zijn ploeg, waarmee hij kampioen was geworden, te veranderen voor enkele proefspelers. Ik mocht slechts een halve wedstrijd opdraven. Ik zei nadien tegen mijn ouders dat ik niet naar Anderlecht wilde gaan, maar gelukkig kwam ik daar later op terug.

Een man van gezegende leeftijd sprak mij aan en zei overtuigend: “Susse Sermon was de beste!” Hij had hem dikwijls zien spelen. Susse was ‘nen exterieur’, een linksbuiten. Een technische speler, maar ook de snelste van allemaal. Hij werd vier keer kampioen met paars-wit en speelde negen keer voor de Rode Duivels. Sermon was een tijd de oudste nog levende Anderlechtspeler en overleed op 17 maart 2013. Hij werd 90 jaar.

Zijn vader hoopte als fervente Unionsupporter dat hij naar Union zou gaan,

maar hij koos voor Anderlecht. De enige reden was dat zijn vrienden daar ook voetbalden. Jef Mermans en hij waren niet de beste vrienden. Hij vond dat Jef niet dankbaar genoeg was voor wat de andere spelers voor hem deden.

Voor een grote fles parfum Op een dag speelde Anderlecht een galamatch in Parijs, maar de kapitein - in die tijd was dat de oudste speler van de ploeg - kon niet mee. Voor de afreis naar de Franse hoofdstad had Mermans tegen het bestuur gezegd dat hij eens graag kapitein zou zijn. Toen de scheidsrechter echter floot voor de toss, was Sermon het dichtst bij de middencirkel en liep naar de arbiter toe.

In die tijd droeg de kapitein nog geen band. Na de wedstrijd kreeg iedereen een geschenk op de receptie, een fles parfum. Jef Mermans kreeg een grote fles, Sermon een kleine. Susse bleef heel rustig en beleefd: “Vandaag was Sermon de kapitein en niet Mermans, die grote fles is dan ook voor mij!” Het resultaat was... dat Sermon het volgende seizoen in La Louvière voetbalde.

Gille Van Binst Voormalig topvoetballer

1220

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E F G H I J K L HORIZONTAAL

VERTICAAL

A. Subtiele B. Stukjes melodie die in je hoofd blijven hangen C. Palestijnse bevrijdingsorganisatie - Paniekerige rel D. Wellustig - IJzerhoudende grond E. In de naam van Jezus - Import F. Plechtige belofte - President van Nicaragua G. Deel van een huis - Wijnwinkel H. Sprookjesfiguur - Afvoerbuizen I. Liquid Gas Extraction - Senior Internetlandcode voor Groenland - Ijzer J. Beenderinhoud - Befaamd Parijs theatergebouw K. Schandelijke - Ergens in de tijd L. Labberlottigste

1. MR-politica 2. Europees land - Vlaamse stad 3. Spottende afkeuring - IJzer in samenstelling 4. Te weten - Meisjesnaam - Afkorting voor ‘gulden’ 5. Geldelijke ondersteuningen Germaanse god 6. Vrouwelijk - Internetlandcode voor Tunesië - Kleur 7. Alleseter - Van de 8. Neon - Smerige 9. Erfelijk materiaal - Kenner van de gedragsleer van dieren 10. De zeden betreffende Nederlandse omroep 11. Afrikaanse herkauwer Overhandig - Informatietechnologie 12. Heel propere

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1219 VINDT U OP BLZ. 14

De hartenkreet vanuit de 16

“Ik niet meer wil de politiek, ik wil schik de bloem leren” Het aantal overledenen, de vreugde van malafide handelaars in mondmaskers met uw belastinggeld, de experts zonder pakken boter op het hoofd, de ernstige journalistiek van The Economist… Werkelijk alles en iedereen op deze wereld met enige kennis getuigt éénduidig van de manier waarop België presteerde tijdens de coronacrisis. En die was in één woord: R.A.M.P.Z.A.L.I.G. Heel de wereld? Nee, in België vinden we het allemaal prima meevallen. Of zoals het in Jezus’ Bergrede al stond geschreven: “Zalig zijn de simpelen van geest, aan hen behoort het koninkrijk België.”

Als België een loodgieter was die een lichtjes lekkende wastafel kwam herstellen, had u een uur later een ongewenst binnenzwembad. Was België een skischansspringer, dan had het voetbalschoenen aangetrokken voor de grote sprong. Had België een premier gekozen voor deze crisistijden, dan was het een verveeld, arrogant, rijk meisje geworden die dankzij de connecties van haar man genoeg stemmen haalde om verkozen te worden in de gemeenteraad van Sint-Genesius-Rode.

Dat was tot vorige week de bittere realiteit die we met zijn allen deelden. En toen kwamen ze bij Het Laatste Nieuws af met een populariteitspoll. Blijkbaar is het palmares van Sophietje in één klap goedgemaakt omdat ze op de achtste plaats van de meest geliefde politici des lands was terechtgekomen. Dan kan je twee zaken doen: 1) Je kan ervoor kiezen om je oprecht af te vragen hoe zoiets mogelijk is.

Hoe kan je internationaal je land herleiden tot een epidemische speeltuin met losgeslagen virologen en toch daarvoor geprezen worden?

2) Je kan beslissen dat wetenschappelijke realiteit, de rijk gevulde bankrekening van handelaars in waardeloze mondmaskers, de experts zonder pakken boter op het hoofd en de ernstige journalistiek van The Economist van nul en generlei waarde zijn.

In een land als België kiest de pers dan zonder verpinken voor de weg van de minste weerstand. En dat is optie 2. Sophie Wilmès is sinds vorige week volledig witgewassen en bekwaam bevonden op basis van de stem van het volk. En wie het arm schaap niet de hemel in prijst, is voortaan een populist die geen geloof heeft in de democratie. Het is immers veel leuker om criticasters te confronteren met vraagjes als “Ja, maar de Vlaming vindt toch dat mevrouw Wilmès het prima doet,” dan om moeilijk te doen over de waanzinnige puinhoop die ze heeft achtergelaten. Correctie, waar ze tot nader order nog steeds op zit.

nuchtere feiten kijken.

De vraag die mensen voorgeschoteld kregen was: “Wie moet er volgens u een rol spelen de komende maanden?” Hoe kan je dan in hemelsnaam Sophietje niet vermelden? Hoe tragikomisch het ook mag klinken: ze is wel de premier. Of ‘de première’, zoals ze het zelf graag zegt op de golfclub waar ze te veel witte wijntjes degusteert. Je kan eigenlijk net zo goed vragen wie er onontbeerlijk is voor de Samson en Gert Show. Als je dan als Samson pas op de 8ste plaats komt, ben je niet noodzakelijk goed bezig. Ze proberen het kind dan ook al sinds 27 oktober tevergeefs van de premierstoel te krijgen die Charles Michel heeft verlaten voor meer lucratieve oorden.

En zelf wil ze er ook heel graag af. Hoe vaak schreef ze Charles al niet dat politiek niks voor haar was en dat ze nu wou overgaan tot Japans bloemschikken.

Het cliché wil dat ieder volk de leiders krijgt die het verdient. Dat geldt doorgaans voor democratieën, dus niet voor België.

Wij krijgen de democratie die onze Waalse broeders vinden dat we verdienen. Zij krijgen dan weer de democratie die wij vinden dat ze moeten hebben. En zo is iedereen miserabel. Toen Jean-Paul Sartre zijn meesterwerk “De hel dat zijn de anderen” schreef had hij het over België. In België krijgen we niet de leiders, maar wel de pers die we verdienen. En dat is bedroevend weinig.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

De nuchtere feiten Diep in hun hartje weten journalisten best dat de pop poll zeer weinig te maken heeft met Sophies capaciteiten. Wel met de complete wanhoop die zich van de mensen heeft meester gemaakt. Laat ons even - je weet nooit waarvoor het goed is - naar de

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be