't Pallieterke van 2 juli 2020

76ste jaargang • nummer 26 • donderdag 2 juli 2020

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,50

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

“Verrijkt in Congo, zeker, maar plunderen is niet het juiste woord.”

Journalist Peter Verlinden was dertig jaar lang de Afrikakenner van de VRT. In zijn jongste boek “Zwarte trots, witte schaamte?” scheidt hij de feiten over Belgisch Congo van de fictie. Wij spraken met hem naar aanleiding van dit boek, de 60ste verjaardag van de Congolese onafhankelijkheid en de brandend actuele discussie over het kolonialisme.

“In ‘Kinderen van de kolonie’ werden er geregeld zaken verteld die gewoon nonsens waren.”

Lees het volledige interview met Afrikakenner Peter Verlinden op blz. 11

Oproep tot moord De terreurmethoden van Black Lives Matter en Antifa hebben nu ook in Vlaanderen navolging gekregen. In Roeselare hebben “onbekenden” een doxing-operatie uitgevoerd, waarbij via de sociale media de namen en adressen bekendgemaakt werden van acht agenten die aanwezig waren bij de uithuiszetting van een zwarte cocaïnegebruiker.

Die was zo high dat hij helemaal door het lint ging en vastgebonden moest worden. De politie had voor de zekerheid al op voorhand een ambulance opgeroepen, maar dat mocht niet meer baten. De man had zoveel cocaïne ingenomen, dat hij eraan bezweek. Nee, de agenten hadden hem niet in een nekklem gehouden. Het was zijn eigen stomme schuld.

Maar anonieme activisten roepen nu op uit wraak die acht agenten te vermoorden.

Het is een imitatie van wat en-

kele weken geleden in Chicago gebeurde. Daar werden in zo’n doxing-operatie de adressen van alle politiemensen op internet gepubliceerd, zodat zijzelf en hun familie nu zo goed als vogelvrij zijn. Het is duidelijk waar die terreur toe zal leiden: de politie zal nog minder durven optreden tegen allochtone criminelen. Nog meer agenten zullen ontslag nemen, net zoals nu al overal in de VS gebeurt.

En het tuig zal nog meer de P.B. vrije teugel krijgen.

Een Vlaams Belang-N-VA coalitie is straks bijna onvermijdelijk

De linkerzijde en de weldenkenden werden er ongemakkelijk van toen ze opnieuw herinnerd werden aan de gesprekken die N-VA-voorzitter Bart De Wever een jaar geleden met het Vlaams Belang heeft gevoerd. Aan PS-kant een extra argument om sowieso niet in een regering met de N-VA te stappen. Een dreigement dat weinig indruk maakt, want in 2024 lijkt een Vlaams Belang-N-VA-coalitie onvermijdelijk. Zeker op lokaal vlak en wellicht ook op Vlaams niveau.

De uitspraken van oud-Open Vld-voorzitter Gwendolyn Rutten over de pogingen van Bart De Wever om de Vlaamse liberalen in 2019 bij een Vlaamse coalitie met het Vlaams Belang te betrekken, waren niet alleen ingegeven door haar rancune ten opzichte van de N-VA-voorzitter. We weten dat De Wever er alles aan deed om een federale paarsgroene regering met Rutten als premier tegen te houden.

Wat ook gelukt is.

De ex-voorzitter van Open Vld wou met haar passage op De Afspraak op Vrijdag ook haar opvolger Egbert Lachaert in een moeilijk parket brengen. Maar de boodschap was vooral bedoeld voor de Franstalige politici. Die moesten nog eens herinnerd worden aan de lange gesprekken van vorige zomer tussen Bart De Wever en de Vlaams Belang-top. Voor Franstalige politici werkt dat als een rode lap op een stier. Het doorbreken van het cordon sanitaire blijft onaanvaardbaar.

Het is voor de Franstalige socialisten een bijkomend argument om geen federale regering te moeten vormen met de Vlaams-nationalisten. Ook voor andere Franstalige partijen ligt dit zeer moeilijk. De PS wil druk zetten om een de facto cordon rond de N-VA op te trekken.

Daardoor wordt bijvoorbeeld een Arizona-coalitie zonder de PS aan Franstalige kant maar met de liberalen van MR en de centristen van cdH zeer moeilijk.

Geen weg terug voor een V-meerderheid De morele vingerwijzingen door de Franstaligen en weldenkend links over de contacten tussen N-VA en Vlaams Belang maken steeds minder indruk in Vlaanderen. Peilingen blijven peilingen, maar het ziet ernaar uit dat een V-meerderheid, op zijn minst in zetels, van het Vlaams Belang en de N-VA straks onvermijdelijk wordt. Vier jaar tot de volgende Vlaamse verkiezingen zijn nog een politieke eeuwigheid, maar vooral VB-voorzitter Tom Van Grieken lijkt zich goed voor te bereiden op de doorbraak en beleidsdeelname. In verschillende interviews heeft hij al laten blijken dat er contacten worden gelegd met figuren uit de Vlaamse administratie.

Kwestie van in 2024 plots niet met

een vijandig overheidsapparaat te worden geconfronteerd. En aan het Madouplein is men aan een interne professionalisering bezig.

Inhoudelijk moet een N-VAVlaams Belang - regeerakkoord geen probleem zijn. Op het vlak van cultuur en identiteit zitten ze op dezelfde lijn. Het Vlaams Belang legt op sociaaleconomisch vlak meer sociale accenten, maar op Vlaams niveau profileert de N-VA zich minder liberaal. Zet er het adjectief Vlaams voor en voor de N-VA is de budgettaire orthodoxie minder belangrijk.

Alles zal afhangen van de uitslag.

De N-VA zit in de peilingen op een neerwaarts pad. Straks moeten De Wever en co opletten dat een V-meerderheid onmogelijk wordt omdat de N-VA een stuk onder de 20 procent zakt. Tom Van Grieken stelde het als volgt op Knack.be: “Wij moeten zien dat we een respectabele rechtse partij zijn en de N-VA moet stoppen met verliezen in de peilingen. Hop-hop, De Wever!

Zet een tandje bij! De N-VA moet haar centrumrechtse profiel terugvinden.”

Voorakkoorden op lokaal niveau zullen helpen Indien er toch een V-meerderheid is, zal de druk van de N-VA-basis op de top enorm groot zijn om met het VB een coalitie te vormen. Zelfs als er alternatieven zijn zoals een tripartite tussen N-VA, CD&V en Open Vld of sp.a.

Een belangrijke factor in dit verband kan de aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen van het najaar 2024 zijn. Er worden steevast lokale voorakkoorden gesloten. In 2018 scheelde het weinig of het Vlaams Belang had - onder andere in Ninove - bestuursverantwoordelijkheid opgenomen. Bij de gemeenteraadsverkiezingen moet het “money time” zijn, is bij het VB te horen. En daarom zal er gewerkt worden aan voorakkoorden. Desnoods door op te komen onder een andere naam dan het Vlaams Belang. Een formule die in 2018 werkte, getuige daarvan het al vermelde succes van Forza Ninove. Tom Van Grieken en co kijken ook naar de lokale successen in Frankrijk, waar het voor het Rassemblement National gemakkelijker is om de bur-

gemeesterssjerp te veroveren met een lokale lijst en een eigen naam.

Denken we maar aan het succes van Louis Aliot in Perpignan.

De hinderpalen: de radicale flanken van elke partij De hinderpalen voor een Vlaamse V-coalitie lijken zich vooral in de partijen zelf te situeren. Binnen de N-VA is er nog altijd een oude VU-flank die een alliantie met het Vlaams Belang niet ziet zitten. En zoals ten tijde van de Volksunie en het Vlaams Blok zijn nog veel Vlaamsgezinde families verdeeld over de politieke keuzes die werden gemaakt. Maar een volwassen Vlaams-nationalisme moet dat kunnen overstijgen.

Het is natuurlijk een publiek geheim dat de N-VA het moeilijk heeft met een aantal VB-figuren zoals Filip Dewinter. Dat was ook een vraag voor Tom Van Grieken in het Knack. be-interview. Zijn antwoord: “N-VA heeft ons nóóit gevraagd dat hij een stap opzij zou zetten. Het zou ook een zwaktebod geweest zijn: is het Dewinter niet, dan wel Dries Van Langenhove. Of Chris Janssens. Of Van Grieken. Het moet over inhoud gaan.”

Wel is in VB-kringen te horen dat de radicale flank van de partij de boodschap heeft gekregen zich strikt aan een eventueel Vlaams regeerakkoord met de N-VA te houden en geen boude uitspraken te doen.

Tenslotte nog een bedenking over de nationale impact van een Vlaamse VB-N-VA-coalitie. Zal het Vlaams Parlement in dat geval de Vlaamse onafhankelijkheid uitroepen? Sommigen dromen het, maar zo eenvoudig is dat niet. Zelfs als zoiets gebeurt, moet er met de andere kant nog onderhandeld worden over een scheiding of over de tussenstap van het confederalisme.

Het “independentisme” komt er niet van de ene dag op de andere.

Feit is wel dat de voorspelling die grondwetspecialist Hendrik Vuye in Le Soir maakte, zal uitkomen: “Jullie wilden niet onderhandelen met Yves Leterme. En ook niet met Bart De Wever. Wel, straks zullen jullie met Tom Van Grieken moeten onderhandelen.”

2

Actueel

2 JULI 2020

Pas en mon nom – niet in mijn naam

’t Is gebeurd, zou Erik Van Looy zeggen in De Slimste Mens. Onze Philippe heeft zijn spijt betuigd voor de ‘Belgische wandaden’ in Congo. Voor het eerst, want noch Boudewijn noch Albert I spraken zich eerder uit over de gruweldaden. Logisch, het familiekapitaal is opgebouwd rond afgekapte handen.

Ik typ letterlijk over uit de koninklijke brief: “Ten tijde van Congo-Vrijstaat werden geweld- en gruweldaden gepleegd die op ons collectieve geheugen blijven wegen. Gedurende de daaropvolgende koloniale periode werd eveneens leed veroorzaakt en zijn vernederingen toegebracht. Ik houd eraan mijn diepste spijt te betuigen voor die wonden uit het verleden. Wonden die tegenwoordig weer pijnlijk voelbaar worden door daden van discriminatie, nog te sterk aanwezig in onze samenleving. Ik zal blijven strijden tegen alle vormen van racisme. Ik moedig de reflectie aan die in ons parlement wordt aangevat om definitief met het verleden in het reine te komen.”

Philippe speelt het handig. Zijn spijtbetuiging is samen te vatten in vijf zinnen, om direct over te stappen naar de situatie van vandaag. Mijn bedenking: zou Philippe dezelfde brief gestuurd hebben, zonder de dood van Georg Floyd, de acties van BLM en het oprakelen van de geschiedenis van Leopold II? De vraag stellen is het antwoord geven.

Bovendien, hij komt niet verder dan dat het hem spijt; maar excuses?

Dat gaat dan weer te ver. Laat staan dat hij zou aangeboden hebben om een stukje van zijn kapitaal te gebruiken voor een ‘wiedergutmachung’.

Meer nog, volgens Philippe moet nu het parlement ingeschakeld worden, en daar moet dan maar uitgemaakt worden of er een schadevergoeding moet betaald worden. Op televisie werden al direct wat Congolezen geïnterviewd die natuurlijk eisten dat er ook financiële compensaties zouden komen.

Vandaag is Congo een van de armste landen van Afrika. Dat is niet de schuld van België en de Belgen. Het is niet zo dat in 1960 het land leeggeroofd was; er bleef nog genoeg over aan koper, diamanten, rubber enz. We hebben als oud-kolonisator meer dan genoeg geholpen.

Als vandaag het wegennet, de administratie, de spoorwegen, het leger, de gezondheidszorg, het onderwijs, - samengevat: het dagelijks leven -, enz. in Congo een grote puinhoop is, dan hebben de Congolezen dat enkel aan zichzelf en hun corrupte leiders ‘te danken’. Maar die leiders, zoals een Mobutu of een Kabila, konden enkel gedijen met de ruggensteun van België, of de CIA of… Hoeveel Belgische ministers hebben al die jaren een oogje dichtgeknepen? Leburton, Eyskens, Vanden Boeynants, Martens, Tindemans, Dehaene…

Spijt, excuses, financiële compensaties? Er is maar één antwoord mogelijk: niet in mijn naam, niet in onze naam! (Et pour Philippe et les Congolais: pas en mon nom.)

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41, 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

Abonnement buitenland:

3 maanden: 6 maanden: 1 jaar: Steunabo 1 jaar:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

32,50 euro 65,00 euro 130,00 euro 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter 1945-1955: Hoofdredacteur 1955-2000: Hoofdredacteur 2000-2010: Hoofdredacteur 2010-heden: Verantw. uitgever:

Bruno de Winter Jan Nuyts Leo Custers Karl Van Camp Wart Van Schel

151 ‘terro-mandaten’ in Vlaamse justitiehuizen In de beleidsnota Justitie stelt Vlaams minister Demir dat er volop ingezet zal worden door de justitiehuizen en het Vlaams Centrum Elektronisch Toezicht (VCET) op expertiseontwikkeling wat betreft radicalisering. Gelet op de eigenheid van de doelgroep (geradicaliseerden) is een aanpak op maat volgens sommigen noodzakelijk.

De justitieassistenten worden opgeleid tot ‘referentiejustitieassistenten radicalisering’. Daarnaast zijn er ook opgeleide experts radicalisering aangesteld ter ondersteuning van radicaliseringsdossiers. Bij deze expertiseontwikkeling heeft Vlaams parlementslid Adeline Blancquaert (Vlaams Belang) toch enkele vragen. Ze werden overgemaakt aan minister Demir, die er vervolgens schriftelijk op antwoordde.

Volgens bevoegd minister Demir werden er 11 ondersteunende experten aangesteld binnen de afdeling Justitiehuizen. Deze groep bestaat uit 10 justitieassistenten en één dossierbeheerder van het Vlaams Centrum Elektronisch Toezicht. Deze ondersteunende experten werken ook in ondersteuning van de justitiehuizen waaraan geen expert werd toegewezen. Ze kunnen dus in principe in elk justitiehuis worden ingezet afhankelijk van de noden.

Meerdaagse opleiding De experten hebben volgens de minister ‘een meerdaagse opleiding’ gekregen inzake cultuursen-

sitiviteit, radicalisering en polarisering, identiteitsontwikkeling bij jongeren en specifiek bij moslimjongeren, een opleiding in risicotaxatie bij gewelddadig extremisme (VERA2Rtool), interculturele communicatie en gesprekstechnieken. Ze volgden tevens een aantal opleidingsdagen inzake kennisuitbreiding islam, een toelichting inzake radicalisering en rechts-extremisme (door de Veiligheid van de Staat). Demir: “Twee experten namen deel aan de ‘International Criminal Justice Summer Course Radicalisation and Violent Extremist Offenders’ in de zomer van 2018 met kennisdeling aan de andere experten. Daarnaast nemen de ondersteunende experten ook regelmatig deel aan diverse studiedagen georganiseerd door externe partners inzake extremisme en radicalisering.”

Het interessantste antwoord kwam op de vraag van Blancquaert over de zogeheten ‘terro-mandaten’. Dat zijn mandaten met als categorie ‘terroristisch misdrijf’. Deze worden geregistreerd in Sipar, het registratiesysteem van de justitiehuizen. Demir: “Het gaat hierbij zo-

wel om adviesopdrachten (enquêtes) als begeleidingsopdrachten.

Bovendien kan één ‘justitiabele’ (persoon toegewezen aan het Justitiehuis) meerdere mandaten hebben gehad, bijvoorbeeld eerst een enquête gevolgd door een effectieve begeleiding.”

Volgens de minister werden er sinds 2015 in totaal 151 terro-mandaten geregistreerd in de Vlaamse justitiehuizen (cijfers op 04/05/2020). In het justitiehuis Antwerpen werden er 58 geregistreerd, het hoogste aantal van de justitiehuizen in Vlaanderen.

Caveat Niet elke terro-veroordeelde (veroordeelde voor terroristisch misdrijf) wordt opgevolgd door de justitiehuizen (bijvoorbeeld wanneer de straf van een gedetineerde ten einde is). Ook niet elke terreurverdachte wordt opgevolgd door de justitiehuizen: enkel wanneer een verdachte vrijgelaten wordt onder voorwaarden, zal er een opvolging door een justitieassistent zijn.

Demir: “Dus de cijfers moeten steeds met voorzichtigheid en binnen hun context geïnterpreteerd worden. Eventuele stijgingen van de mandaten van de justitiehuizen zijn bijvoorbeeld te wijten aan de uitstroom uit de gevangenissen.”

Dat is alvast genoteerd.

THIERRY DEBELS

ECONOMISCHE ZAKEN

Een crisis zoals in 1929?

Leidt de coronacrisis tot een Grote Depressie zoals na de beurscrash van 1929? Wellicht niet. Dit is zoals een storm of een oorlog waarna een snel herstel mogelijk is. Al hangt veel af van het optreden van de politieke overheden.

De voorspellingen over de economische impact van de coronacrisis zijn steeds meer gelijklopend.

Wereldwijd lijkt een recessie onvermijdelijk. In België denkt men aan een krimp van bijna 10 procent van het bbp dit jaar, met een gedeeltelijk herstel in 2021 van 3 tot 6 procent, gevolgd door een verdere groei in 2022.

Dat wil zeggen dat het nog jaren zal duren vooraleer we ons economisch in de pre-coronatijd bevinden. Volgens het Planbureau zal de economie pas in 2025 volledig zijn hersteld. Vijf jaar na de uitbraak dus. Het doet denken aan de donkere jaren ’30 van de vorige eeuw, toen de schok van de beurscrash van oktober 1929 zich nog lang liet voelen. Het leidde tot de Grote Depressie die onder meer bijdroeg tot de opkomst van het nationaalsocialisme in Duitsland.

Als een oorlog of natuurramp Krijgen we nu een vergelijkbare crisis? Economen denken van niet.

De ineenstorting van de beurskoersen, de daaropvolgende bankencrisis en de oplopende werkloosheid na 1929 waren anders dan deze schok. De coronacrisis wordt vergeleken met een oorlog of een natuurramp. In zo’n situaties is een relatief snel economisch herstel mogelijk omdat onder andere het bancaire en financiële systeem, dat voor de nodige liquiditeiten zorgt, overeind blijft. Akkoord, het zal tot 2025 duren vooral we weer in een pre-coronatoestand zitten, maar ondertussen zijn er in West-Europa allerlei maatregelen genomen die de eerste schok met succes hebben opgevangen. Het kwam erop neer

de koopkracht van de bevolking te vrijwaren. Dat is gelukt met de tijdelijke werkloosheid voor werknemers en de compensatiepremies voor zelfstandigen en ondernemers.

Het beschikbaar inkomen bij de bevolking zal volgens de Nationale Bank amper dalen. Er zullen vanaf het najaar natuurlijk veel ontslagen vallen, maar zonder de buffers van de overheid zou de situatie veel slechter zijn geweest.

Dat is een fout die men in de nasleep van de crash van 1929 heeft gemaakt. België kende natuurlijk geen systeem van sociale zekerheid zoals dat na 1944 is uitgedokterd, maar er bestond al een stelsel van subsidies en steun voor werklozen.

Die werden beperkt en gehuwde vrouwen die op de werkloosheid zaten, werden gewoon uitgesloten van een uitkering. Vanaf 1934 werden vrouwen in de ambtenarij gewoon vervangen door mannen, kwestie van de mannelijke werkzaamheidsgraad op peil te houden.

Er moet wel bij worden vermeld dat de economische impact van de Grote Depressie op de Belgische arbeidsmarkt verschillend was. 20 procent van de bevolking werkte nog in de landbouw en die werd minder zwaar geraakt door de crisis.

Overheidsinvesteringen volhouden Het beperken van de sociale uitkeringen, onder andere voor werklozen, aan het begin van de Grote Depressie was niet de enige fout.

Daarnaast werden overheidsinvesteringen snel teruggeschroefd. In 1930 werd de geldkraan aanvankelijk opengedraaid. Overheidsinvesteringen moesten de slabakkende

New York (1929) groei aanjagen. Een beleid dat economen ook nu vooropstellen.

Alleen stopte men in de jaren ’30 te snel met die relanceprogramma’s van publieke investeringen, waardoor de recessie van na de crash een Grote Depressie werd. Een aantal landen zoals Duitsland hielden de investeringsprogramma’s wel aan. Al moet het gezegd worden dat de oosterburen dat vooral deden na de machtsovername door Adolf Hitler en de focus er toen op herbewapening lag. De desastreuze gevolgen daarvan zijn bekend.

Een andere fout van de jaren ’30 was dat men te snel overging tot besparingen en saneringen van de begroting. Bovendien waren de politieke overheden gewonnen voor een sterk muntbeleid en het behoud van de goudstandaard. Het gevolg waren duurdere exportproducten en een afzwakking van het concurrentievermogen van de bedrijven. Een fout die de regering nu niet moet maken. Een stringent economisch en monetair beleid kan nog een jaar of twee wachten. In de jaren ’30 veranderde de Belgische regering het geweer trouwens te laat van schouder. In 1935 koos men voor de broodnodige devaluatie, maar toen was de economische schade al te groot.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

Actueel

2 JULI 2020

3

De ideologische radicalisering van grote bedrijven (bis) Twee weken geleden ging deze column over de politieke radicalisering van multinationals, zoals die tot uiting kwam in de morele en financiële steun die zoveel grote bedrijven toezegden aan Black Lives Matter. Sindsdien zijn er redelijk wat nieuwe incidenten geweest die aantonen hoe snel het fenomeen van activistische bedrijven om zich heen grijpt, ook in Europa.

Het sterkste voorbeeld kwam nog steeds uit de VS. StopHateForProfit, een internetinitiatief dat eist dat Facebook ‘foute’ inhoud censureert, krijgt nu de steun van talrijke multinationals, waaronder Unilever, Coca-Cola, Honda, Levi’s, The North Face, Dockers en Mozilla. Verschillende van deze bedrijven hebben besloten om een maand geen advertenties op Facebook te plaatsen. Ze dreigen helemaal af te haken als hun eisen niet ingewilligd worden.

genoemde Rowling toen ze de rol van Hermelien kreeg in de Harry Potter-films, slaagde er deze week dan weer in om voordeel te halen uit de groeiende politisering van bedrijven. De actrice, die zegt enkel “ethische kleding” te dragen en zich profileert als verdediger van transgenderrechten en een jaar stopte met acteren om meer “woke” te kunnen worden, mag nu aan de slag als lid van de Raad van Bestuur van Kering, een Frans luxeconglomeraat dat onder meer Gucci bezit.

Ook dichter bij huis liet de zuiverheidsleer van bedrijven vorige week sporen na.

Veronica Inside is bij onze noorderburen reeds 20 jaar een kijkcijferkanon. In het jolige praatprogramma over voetbal worden in de sfeer van ‘jongens onder elkaar’ veel gewaagde grappen gemaakt. Niet meer, sinds vorige week. Het programma is opgedoekt. De recente hypergevoeligheid voor vermeend racisme zorgde voor een rel over een grap van vaste gast Johan Derksen over een zwarte voetballer.

Hoofdadverteerders Toto en Bavaria zegden hun contract op. Ook occasionele adverteerders rond het programma, zoals Gamma en Albert Heijn, begonnen moeilijk te doen (“Er is geen plaats voor discriminatie bij Albert Heijn!”). Gillette haakte twee jaar geleden al af, toen in het programma een grap werd gemaakt over Bo Van Spilbeeck.

Sociale media beperken het debat In theorie kant het initiatief zich tegen haatberichten en ‘fake news’. Het platform geeft op zijn webstek zelf wat voorbeelden van wat moet aangepakt worden: klimaatontkenning, kritiek op het zwarte activisme van de jongste maand, rechtse opiniesites als Breitbart en The Daily Caller, negatieve berichten over groepen gebaseerd op hun ‘migratiestatus, gender, genderidentiteit’ enzovoort. Nergens één woord over het misbruik van Facebook voor jihadistische praat, sympathiebetuigingen voor terrorisme of extreemlinkse oproepen tot geweld.

De bedrijven eisen dat Facebook de inhoudelijke controle van de berichten voortaan overlaat aan een ‘derde partij’, een onafhankelijk commissariaat van ideologische conformiteit. Zuckerberg, de baas van Facebook, heeft beloofd actie te zullen ondernemen. Hij gaat meer berichten laten verwijderen die negatief zijn voor ‘minderheidsgroepen’. Andere berichten die niet conform de huisregels zijn, zullen worden voorzien van een brandmerk van afkeuring.

Tijd voor weerwerk Bedrijven willen winst maken. Ze hadden de gewoonte om zich ver weg te houden van politiek gevoelige kwesties om geen klanten te verliezen. Nu ze toch aan politiek doen, zou je mogen verwachten dat ze zouden proberen aansluiting te vinden bij wat de meerderheid van hun klanten denkt. En dat is nu net het merkwaardige. Of het nu gaat over het extremisme van Black Lives Matter, transgenderideologie, de toelaatbaarheid van ‘foute’ grappen of politieke correcte censuur op de sociale media, die bedrijven vertolken minderheidsopinies, de ideologie van een woke, globalistische elite. Hoe kan het dat ze daar niet voor worden afgestraft?

Het ligt aan rechts. Zoals zo vaak ondergaat rechts de cultuuroorlogen. Het mort wat op sociale media en aan de toog, maar het mobiliseert niet, het vecht niet. Het ondergaat, het denkt dat het wel zal overwaaien. Dat is meteen ook de beste manier om cultuuroorlogen te verliezen: ze niet aangaan.

Nochtans is er geen reden tot defaitisme.

De leiders van grote bedrijven en multinationals zijn inderdaad bijzonder vatbaar voor de opvattingen van de elitaire, globalistische bubbels waarin ze verkeren, gevoelig voor de intellectuele modes en de kuddegeest binnen die groep. Maar ze willen nog steeds centen verdienen en ze houden niet van controverse. Het viel mij op hoe geschrokken Dreamland was van de reacties op Facebook toen de keten in 2016 het Pietenpact tekende. Ook The Body Shop kreeg deze week onverwacht veel boze reacties op de aanval tegen Rowling.

Beide protesten waren ongeorganiseerd. Zo mogen er meer komen. En misschien wordt het ook tijd een en ander wél te organiseren, zoals linkse actiegroepen dat zo succesvol doen. De meerderheid van het gezond verstand moet de bedrijven duidelijk maken dat ze risico’s lopen als ze zich engageren voor onverdraagzame ideologieën en ingaan tegen een vrije samenleving.

Transfobie Concurrent Twitter is al verder gevorderd in het censuurbeleid. Wat dat in de praktijk betekent, bleek vorige week nog een keer. Graham Linehan, de maker van series als The IT Crowd en Father Ted (vorig jaar nog door een jury van experten verkozen tot de tweede beste komische reeks aller tijden), werd van het platform gegooid nadat hij op een hoera-bericht over transgenders had geantwoord: “Mannen zijn nochtans geen vrouwen.” Voor de grote meerderheid van ons is dat een evidente waarheid, op Twitter is dat transfobie en een zwaar misdrijf.

JK Rowling, schrijfster van de Harry Potter-boeken, kreeg ook de politieke correct meute achter zich aan toen ze zich stoorde aan een artikel waarin gesproken werd over “menstruerende personen”. Waarom noem je die niet gewoon vrouwen, vroeg ze zich af op Twitter. Dat is natuurlijk een zware inbreuk op de nieuwe orthodoxie, want daardoor sluit je transgenders uit, die immers niet menstrueren.

Meest opvallend was de grove aanval op Rowling vanwege The Body Shop, het schijnbaar sympathiek winkeltje dat je in elke grote Vlaamse winkelstraat vindt, maar dat blijkbaar bestuurd wordt door fanatici. Het bedrijf viel Rowling zwaar aan op Twitter en stuurde haar een boek over de rechten van transgenders.

Veronica Inside Emma Watson, die bekend werd dankzij de

JURGEN CEDER COLUMNIST

BRIEFJE AAN EGBERT LACHAERT

Gehinderd en gepest Mijnheer de donkerblauwe, Gij zijt samen met uw blauwe tegenhanger uit Wallonië en de christendemocratische zoon van zijn vader druk in de weer om alsnog te proberen een regering op de been te brengen, eventueel zonder de PS, maar wel met het ‘mateke’, en ook met N-VA én de cdH. Een Arizona-coalitie wordt de constructie genoemd, verwijzend naar de kleuren op de vlag van de gelijknamige staat in de Verenigde Staten van Trump. Een zoveelste poging na al zo’n 400 dagen impasse, politieke stratego, bedrog en verraad, afdreigingen en verdachtmakingen, politique politicienne en daverende vrees voor een nieuwe confrontatie met de kiezer. Met alle verliezende partijen van vorig jaar proberen jullie iets aan elkaar te lijmen dat alleen maar broos kan zijn en bij de minste stoot opnieuw aan diggelen ligt. In jullie Arizona-plan, waarin de Vlaams-Waalse blauwe as de grootste is, zou het voor de hand liggen dat Alexander De Croo een trapje opklimt van vicepremier naar premier. En daarmee zou uw donkerblauwe Open Vld-clan ruim het laken naar zich toetrekken, niet enkel in de regering, maar ook in de Melsensstraat, waar voortaan de Somersen, de Dewaels, de Tommeleins en de Ruttens de tweede of derde viool - of zelfs geen meer - zouden gaan spelen, uitgespuwd als ze zijn na zoveel electorale dreunen na elkaar.

Uw voorgangster, de grote brilsmurfin die nu ook grote oorbellen draagt in de symbolische vorm van ‘een grote nul’, is pisnijdig op die evolutie.Want in haar tijd had zij alles op paarsgroen - zeg maar Vivaldi - gezet, zonder N-VA en met groenen, maar vooral met haarzelf op de hoge troon van eerste minister. Dat feestje is niet doorgegaan omdat velen vonden dat N-VA hoe dan ook in het verhaal moest meespelen en dat een Vlaamse meerderheid een minimumeis moest zijn. Op dat moment is zij de N-VA gaan haten en laat zij Bart Somers stokken in de wielen van de Vlaamse regering steken om het leven van Jambon en co zuur te maken. En Patrick Dewael zond zij in de Kamer uit om een halve staatsgreep te plegen met een volmachtenregering en zo de sturende macht in handen te houden. Gwendolyn Rutten is niet alleen chagrijnig omdat zij is uitgerangeerd, maar vooral rancuneus omdat de belangrijkste ministerpost als ‘beloning’ voor haar voorzitterschap aan haar neusje is voorbijgegaan. Zij zal dus alles ondernemen om de N-VA af te vallen en al wie ermee samenwerkt in een kwalijk daglicht te stellen. In de eerste plaats treft zij u, want gij wilt met De Wever tot een akkoord komen.

Omwille van De Croo, die zij ook niet kan verdragen omdat die zal worden wat zij niet kon worden, maar ook om te pogen uw initiatief met Coens en Bouchez richting N-VA te dwarsbomen, smeet zij vorige vrijdag in De Afspraak een bommetje in de politieke krabbenmand waarin zij uithaalde naar die partij met de beschuldiging dat zij een Vlaamse regering had willen vormen met het Vlaams Belang en Open Vld, en dat men uw partij daartoe zowat alles had beloofd. Maar zij, de heldin van het verhaal als zuivere politiek correcte maagd, had ‘njet’ gezegd. Haar doel is nu erg duidelijk: de N-VA als ‘collaborateur’ van het Vlaams Belang verdacht te maken in Franstalig België om zo u en uw initiatief de grond in te boren. Immers, de druk op de kleine, gekrompen cdH zou dan erg

groot worden, want zij zou voor de meerderheid van slechts 76 op 150 Kamerzetels zorgen. Veel waarnemers geloven dan ook dat de uitspraak van Rutten er enkel en alleen toe diende om een regering met N-VA te dwarsbomen en onmogelijk te maken, zodat vroeg of laat toch naar Vivaldi moet gegrepen worden.

Kortom, de ongelooflijke beunhaas en scrupuleloze oud-voorzitster komt u het leven zuur maken en rekent af met de clan die haar van haar voorzittersstoel heeft verdreven. Zij slaat wild om zich heen als een ontembare feeks die het niet alleen moeilijk heeft met de democratische uitslag van 26 mei 2019, maar ook met de democratische aanduiding van u als partijvoorzitter. Professor Carl Devos stelde het haarscherp: “Een oud-voorzitter die zo voor de voeten komt lopen van de huidige voorzitter, wijst op een probleem binnen Open Vld.” Ik vrees dan ook, mijnheer de nieuwbakken voorzitter, dat gij kapitein zijt geworden op een schip dat stilaan stuurloos wordt omwille van de muiterij en de insubordinatie van uw voorganger, die zich ontpopt heeft als een slecht verliezer en een onbetrouwbaar sujet. Ik zeg u dan ook dat ik niet alleen vrees, maar er ook zeker van ben dat uw partij averij gaat oplopen door interne breuken die zullen leiden tot een afstraffing als men het nog eens - al dan niet noodgedwongen - zal aandurven om de mening van de kiezer te vragen.

Gij staat dus voor een loodzware opdracht op alle fronten. Ofwel barst uw partij en zit gij met een boel ellende, ofwel schuift uw regeringsinitiatief uit op de bananenschil van Rutten en gaat gij naar de halsrechting door de kiezer. Of allebei. Ik ben er zeker van dat gij nog vaak zult terugdenken aan de Judaskus met de elleboog nadat de uitslag van uw voorzittersverkiezing werd bekendgemaakt. Ja, er bestaan inderdaad slechte mensen die maar één slogan kennen: “Ik, mij en mezelf!” Er zullen er weinigen in de Wetstraat zijn die u deze tragiek benijden.

4

Actueel

2 JULI 2020

Een dag niet bedreigd, is een dag niet geleefd

Sophie, de zandsculptuur die steeds meer last krijgt van tegenwind en een aanstormende tweede golf.

Elke columnist kent ze, of hoort ze te kennen: de ingezonden brief waaruit steunbetuiging, complimenten dan wel afkeuring blijkt over de gepubliceerde meningen. In het digitale tijdperk is aan dat scala van reacties een component toegevoegd: die van de bedreiging. Was je al een columnist van niets als je geen ingezonden brieven wist te genereren, tegenwoordig geldt: een dag niet bedreigd, is een dag niet geleefd. Ware het niet dat die bedreigingen er juist op gericht zijn om dat leven uit je ogen te slaan, op elke mogelijke manier die je je maar kunt voorstellen.

Er zijn columnisten die wit wegtrekken bij een bedreiging, de zogenaamde snow flakes. Typisten die bij een zuchtje tegenwind al omvallen, daar valt bij een bedreiging geen eer aan te behalen. Je kunt scribent én bedreiger niet serieus nemen. Er zijn ook columnisten die menen dat ze ertoe doen als ze bedreigd worden. Dat zijn de jankmuilen die gespeeld verontwaardigd roepen dat ook zij vrijheid van meningsuiting hebben (inderdaad, die hebben ze, niemand die dat betwist) en die als ware huilmeisjes (m/v) melden dat ze zich niet meer vrij voelen om hun gedachten vrij aan het papier toe te vertrouwen. Aandachttrekkers, niet serieus te nemen, ware het niet dat zij door deugmedia maar wat serieus worden genomen. Een van hen wordt bedreigd, ‘oh my God’ wat érg!

Schrijven, ondanks bedreigingen Tot slot heb je de buitencategorie, columnisten die niet beter weten dan dat ze om de haverklap bedreigd worden. Als het niet door radicale moslims is, is het wel door de voor zichzelf applaudisserende media die wél de juiste mening vertegenwoordigen.

Media die hooghartig melden dat je alles wel kunt zeggen, maar het hoeft niet hé?

Implicerend dat als je bedreigd wordt, je dat aan jezelf te danken hebt. De slachtoffers vallen altijd binnen hun eigen club, aan de rest hoef je geen aandacht te schenken.

Gelukkig hebben deze columnisten geen aandacht nodig, want slachtofferschap leidt af van waar het om draait: stukken schrijven.

Je werk doen. Ondanks bedreigingen.

Sinds ik publiceer, inmiddels zeventien jaar lang, word ik bedreigd. Verbaal, fysiek, online en offline. Het laat me koud. Iedere gek achter een laptop kan me doodwensen, dat kan je toch niet serieus nemen?!

Offline is het een ander verhaal.

De jaren dat ik in Amster-

dam woonde, waren grimmig. Ik ben in elkaar geslagen, achtervolgd, bedreigd, nageroepen. Het hele scala is voorbijgekomen én ik heb het overleefd. Je kunt je niet laten beperken door bedreigingen. Ik althans niet. En hoewel ik het serieus neem, weet ik niet zo goed hoe dat moet, het ‘serieus nemen’. Of ‘voorzichtig doen’. Mensen die dat zeggen, bedoelen maar één ding: let op de woorden die je publiceert. Let op je publieke uitingen. Zorg ervoor dat je anderen, radicale moslims vooral, niet op ideeën brengt. Alsof die gasten mijn ideeën nodig hebben om geweld te plegen!

Weer eens aangifte doen Aangiftes helpen niet. Ze kosten tijd, leiden tot frustratie en de daders zijn de lachende derde. Wat helpt is om de bedreigingen mentaal niet binnen te laten komen: het zijn anonieme woorden van anonieme mensen die vanachter hun anonieme laptops stoer genoeg zijn je dood te wensen.

Het maakt geen indruk. Hell, zelfs het feit dat anonieme lafbekken mij lieten oppakken in Turkije maakte geen indruk. Ik werd geraakt door de steunbetuigingen, ik had medelijden met het verdriet van mijn ouders en ik waardeerde de staatshulp om terug naar Nederland te keren, maar bang om verder te leven, verder te schrijven? Nee. En dus mag ik deze week weer eens aangifte doen. Deze keer is het menens (niet!).

Een IS-hoer, zo’n grietje uit Nederland dat met een IS-lafaard naar Syrië is vertrokken om nog lang en gelukkig in het kalifaat te leven, vond het nodig me te bedreigen op Twitter. Ze was haar kalasjnikov aan het oppoetsen en zou me weten te vinden, een dergelijke tekst was het. Ik had goede hoop dat ze getroffen zou worden door een granaatscherf of anderszins in Syrië aan haar einde zou komen, maar helaas is ze inmiddels terug in Nederland. Het is hier toch net iets gezelliger dan in het kalifaat. Aanvankelijk zat de radicale moslima in de gevangenis, maar ons liberale rechtssysteem vond het wel zo fair dat ze na de bevalling van haar ISjong naar huis mocht. Wij zijn zo menselijk: de een bedreigt en baart, de ander schrijft en leeft stoïcijns verder. En vraagt zich af of ons rechtssysteem ook degenen bijstaat die zonder kalasjnikov strijden voor het behoud van onze vrijheid. Al wat rest, is de column.

EBRU UMAR NEDERLANDS-TURKSE COLUMNISTE

Citaat van de week

Bart De Wever N-VA

“Mijn gras afrijden is belangrijker” Na de doortocht in De Afspraak van Gwendolyn Rutten, waar zij haar opvolger Egbert Lachaert poogde te beschadigen omwille van zijn voornemen om met de N-VA een federale regering te vormen, knipperde iedereen even met de ogen. Zij deed dat door precies de N-VA verdacht te maken en die partij er van te beschuldigen een Vlaamse regering te hebben willen vormen met het Vlaams Belang en Open Vld. Journalisten wilden dan ook van Bart De Wever weten hoe hij over die uitspraken dacht.

De Wever reageerde als altijd bijzonder gevat op die ranzige beschadigingspoging.

Hij bracht de zichtbaar gefrustreerde Rutten terug tot haar ware proporties met een fenomenale reactie: “Ik zou heel graag reageren op Gwendolyn Rutten, maar zoals u achter mij ziet, moet ik heel dringend mijn gras afrijden en dat is toch belangrijker.”

Meer moest dat niet zijn.

UIT DE WETSTRAAT Dode mus Zoals we vorige week al voelden aankomen, zal er van een heuse parlementaire onderzoekscommissie over de coronacrisis geen sprake zijn. Met 29 stemmen tegen (VB en PVDA) en 109 voor (de tien superkernpartijen) werd beslist een ‘bijzondere commissie’ op te richten. Dat wordt een praatbarak waar veel kan gezegd worden, maar waar uiteindelijk geen gevolgen aan vastgestelde verantwoordelijkheden kunnen verbonden worden, want deze commissie heeft niet de bevoegdheid van een onderzoeksrechter. En dat was natuurlijk waar op gemikt werd. Kamervoorzitter Dewael mag dan nog zoveel komen zeggen dat zo’n commissie “opgeschaald” kan worden naar een echte onderzoekscommissie, hij weet maar al te goed dat dat er nooit van zal komen. 10.000 doden zijn blijkbaar niet genoeg om de boel ten gronde uit te spitten en de blunderende verantwoordelijken met de vinger te wijzen. Maar toch moeten Groen, N-VA en sp.a, die aanvankelijk wél voor een onderzoekscommissie waren, ons eens komen uitleggen waarom ze zich nu tevreden stellen met een dode mus… Heeft de superkern hen ‘verbrand’?

Voorzitter Alleen al het feit dat Open Vld twee verantwoordelijke ministers (De Block en De Backer) in dit dossier heeft zitten, is genoeg om in het defensief te gaan en de hakken in het zand te zetten. Bovendien zou ook door toepassing van het systeem D’Hondt het voorzitterschap van die commissie toekomen aan de Open Vld. Het ligt voor de hand dat men in de Melsensstraat alle veiligheidsgordels aan het aantrekken is om de doffe duik naar de kiesdrempel enigszins te kunnen opvangen. Maar we kunnen gerust zijn: de fractievoorzitter van die club, Vincent Van Quickenborne, heeft al op zijn communiezieltje en met een uitgestreken tronie komen beloven en ‘garanderen’ dat het voorzitterschap volledig objectief zal zijn. Wat een klucht daar in de Wetstraat!

Eenzijdig, zoals altijd Jessika Soors is een groene passionaria die alles zal doen om zich tegen ‘extreemrechts’ te verzetten. Dat mag natuurlijk en ze doet maar wat ze niet laten kan. Een recent Europolrapport trok haar aandacht. Daarin werd gewaarschuwd voor extreemrechts en de kans dat die gasten tot terreurdaden zouden overgaan. Zo’n rapport is niet abnormaal en waarschuwt altijd tegen extreme vormen, uit welke hoek ze ook mogen komen. Maar Jessika focust zich natuurlijk op extreemrechts en bibbert als er gezegd wordt dat twintig militanten in het buitenland op ‘oefenkamp’ gaan. Vreemd dat we van haar nog nooit iets hoorden over de ongeveer vierhonderd moslimextremisten die in ons land de voorbije vier jaar al zijn vrijgelaten en waarvan de overheid zelf zegt dat zij geen garantie heeft dat die mannen zich voortaan koest gaan houden.Vreemd ook dat ze nog geen vrees uitsprak

voor radicale imams en jihadistische terreur bij ons en elders. Hierover ondervraagd, antwoorde de minister van Justitie Koen Geens onder meer: “Wat mij enigszins verbaast is dat Ecolo-Groen om een verstrenging van de terreurwetgeving vraagt. Die is immers al bijzonder streng, iets waar u in het verleden niet steeds even sterk voor was.” Pak vast, Jessika, en meet voortaan niet met twee maten en twee gewichten.

Alweer uitgesloten In de commissie Volksgezondheid werd weer een staaltje van objectiviteit en verdraagzaamheid gegeven door de sleurpartijen. De commissie is al een tijdje bezig met hoorzittingen over het thema “intersekse personen”. Dat zijn mensen die geboren zijn met mannelijke en vrouwelijke geslachtskenmerken. Zo kwamen reeds heel wat proffen en specialisten aan het woord, alsook uit de LGBT-wereld (lesbian, gay, bisexual en transgender) en intersekse personen zelf. Maar volgens Dominiek Sneppe (VB) ontbrak er nog één groep en dat zijn de ouders van intersekse kinderen. Sneppe kwam in contact met een ouder die wel op de hoorzitting wou komen spreken. Natuurlijk moest dat besproken worden met de andere commissieleden tijdens de vastlegging van de werkzaamheden, maar volgens de voorzitter Warmoes (PTB/ PVDA) zou dat wel geen probleem zijn. Dat liep echter even anders, want Barbara Creemers (Groen) zat al met haar hoofd te schudden nog voor Sneppe haar motivering daartoe had gegeven. Zij vond het niet kunnen dat er nog iemand aan het panel zou worden toegevoegd, want dat werd al evenwichtig samengesteld.

Meer kon ze niet verzinnen als argumentatie.

In werkelijkheid had het natuurlijk alles te maken met de hoek van waaruit de spreker werd voorgesteld. De verbinders van ‘de coalitie van de menselijkheid’ kijken nooit verder dan hun eigen ideologische oogkleppen. En zoals gewoonlijk hadden de andere partijen (op de N-VA na) niet genoeg lef om de groene toverkol in haar heksenketel te laten sudderen. Het voorstel van Sneppe werd dus weggestemd… Dan doe je al eens moeite om over alle partijgrenzen heen mee te willen werken en nadenken over een ongemeen moeilijk en gevoelig thema…

Nieuwe normaal Het is uitkijken naar het moment dat de Kamer opnieuw op volle toeren zal draaien na de coronacrisis. Er zijn parlementsleden en partijmedewerkers die al maanden uit het zicht verdwenen zijn en waarvan niemand echt weet waar die eigenlijk hun tijd mee vullen. Nochtans worden ze allemaal dik doorbetaald. In de wandelgangen is dan ook al grappend, maar eigenlijk wel een beetje gemeend, te horen dat velen hopen dat dit leuke leventje het ‘nieuwe normaal’ wordt.

Maar wellicht zullen het net die mensen zijn die er niet voor te vinden zijn om het parlement af te slanken omdat nu effectief blijkt dat het met veel minder volk eigenlijk ook wel gaat.

Actueel

2 JULI 2020

De Wever heeft de culturele strijd (nog) niet gewonnen In het tweede deel van zijn boek “De tragiek van de macht” heeft Joël De Ceulaer het over de cultuurstrijd van Bart De Wever. Cultuurstrijd? Dat klinkt abstract, maar die strijd is de bodem (de onderbouw voor de marxisten) waarop de communautaire, economische en maatschappelijke ontwikkelingen worden gekweekt. De Wever heeft die strijd (nog) niet gewonnen.

Ten gronde geeft De Ceulaer De Wever gelijk: links had zich al in de jaren ’60 meester gemaakt van de universiteiten. Het haalde de mosterd bij extreme denkers als Sartre en uit de potten van het marxisme, leninisme en trotskisme. “Naar Lenin verwijzen in de jaren ’80 en ’90, hoe kwamen ze er in godsnaam bij? Ik deel uw onbegrip daarover… Sinds De Goelag Archipel van Solzjenitsyn in 1974 kon iedereen perfect weten welke gruwel er werd aangericht in naam van het communisme.”

Volgens De Ceulaer zou De Wever via de N-VA de cultuurstrijd tegen links hebben gewonnen, niet zozeer met zijn Vlaams-nati-

onalisme, maar met zijn rechts-conservatisme (Edmund Burke). Hij zou “als een bulldozer het publieke forum hebben platgewalst”. Of dat inderdaad zo’n succesverhaal werd? We denken van niet.

Feit is wel dat De Wever met zijn opiniestukken, met zijn boeken en zijn tv-optredens voor een intellectuele strijd heeft gezorgd. Tegen de socialistische utopieën over de “maakbaarheid van de samenleving” en tegen de liberale focus op “het vrije individu”. Hij was ook de communautaire stormram die veel Vlamingen ervan overtuigde dat dit land uit “twee democratieën bestaat”.

De Wever gebruikte zijn intellectuele kracht vanuit het besef dat politiek wordt gestuurd vanuit de culturele hegemonie, het overwicht in het maatschappelijk debat. Iets wat de Italiaanse communist Antonio Gramsci al had beschreven. Die had - veel beter dan Karl Marx – ingezien dat de cultuurstrijd de weg naar verandering was, veel meer dan de marxistische roltrap van “Verelendung via klassenstrijd naar de dictatuur van het proletariaat”.

De Wever zette zich af tegen elke verloochening van de “eigen tradities, gewoonten, instellingen”, tegen de utopische dogma’s over vrijheid, gelijkheid en broederlijkheid, tegen de opendeurdagen voor doorgeslagen seksuele “bevrijding”, voor fanatiek ecologisme en feminisme, politieke correctheid, multiculturalisme.

Tegenover die utopieën en aberraties stond en staat de overtuiging dat de mens “goed én slecht” is. In het verhaal passeren interessante denkers als Roger Scruton, Theodore Dalrymple, Herman De Dijn e.a.

Rechtse tijden De Ceulaer legt de link tussen De Wever en zijn partij en het economisch liberalisme. Het is verleidelijk hem gelijk te geven, nadat die als voorzitter van de N-VA meteen Voka als zijn baas omschreef. En nadat hij de voorbije jaren soms toch eenzijdig focuste op de belangen van de hardwerkende Vlaming.

Voor De Ceulaer staat het meteen vast dat ‘de conservatief’ De Wever is veranderd in ‘de liberaal’ De Wever. “Zo conservatief bent u vandaag al lang niet meer”… Maar dit deel van het verhaal – mede een oorzaak van het verlies van de partij - is in het boek niet zo goed uitgewerkt.

Communautair

IS-weduwen terug naar België

VLAAMS PARLEMENT Taalwetgeving De vicegouverneur van Brussel (wát een functie) stelt elk jaar een rapport op over de naleving van de taalwetgeving. Ook elk jaar blijkt daaruit dat men die taalwetgeving grondig aan zijn laars lapt. Annabel Tavernier (N-VA) had het werkstuk over 2019 doorgenomen. En wat zou daar wel in staan?

We besparen u de cijfers, maar de Brusselse overheden zijn niet erg Vlaams-vriendelijk.

Wat minister Dalle van plan was om daar aan te gaan doen, wilde Tavernier graag weten.

Dalle vond de toestand “confronterend” en zei het Nederlands nog te willen versterken via het Vlaams beleid in Brussel. Verheugend, vond Tavernier, maar het echte probleem zit bij de Brusselse overheden, waar Vlaanderen nu net niet voor bevoegd is. De minister moet “op tafel kloppen” bij de GGC. Jan Laeremans (VB) vond dat ook allemaal niet schitterend en zei dat men die vicegouverneur nu maar eens eindelijk echte macht moet geven. Dat laatste is federaal, dus daar kon Dalle verder niets aan doen, maar op alle andere vlakken zou hij zich wel degelijk inzetten. Het voorspelbare verhaaltje van sp.a en Groen over Brussel als echt meertalig paradijs vermelden we maar niet wegens te misselijkmakend. Afspraak voor het rapport van 2020.

Begroting Het is weer begrotingstijd. Zoals met alles dezer dagen was ook dit verplichte nummer anders dan anders. Want men moet ietwat op “los zand” werken, zei minister Diependaele.

Woorden als “onduidelijkheid” en “onzekerheid” waren dan ook niet van de lucht. Gehoopt wordt dat in september een gedegen werkstuk zal kunnen worden gepresenteerd.

Wat volkomen duidelijk is, is dat corona zwaar roet in het eten heeft gegooid en de koers van het begrotingsbeleid op hol heeft doen slaan.

Vlaanderen stevent af op een flink tekort en

niemand kan voorspellen wat de sociaal-economische relance nog zal vergen of wat zal gebeuren als zich een nieuwe virusgolf zou aandienen. Het zal hoe dan ook even duren voor de opdoffer is verwerkt. Vaak kon wel worden gehoord dat Vlaanderen een stevige “ruggengraat” bezit en dus de klap relatief goed kan opvangen. Die begrotingsdingen zijn van een grote techniciteit, maar zijn ook bij uitstek politieke materie, want hét strijdpunt is uiteraard welk beleid men met die, toch niet onaardige, Vlaamse schatkist wil voeren.

Oppositie Wie zich bijzonder deed opmerken was Hannelore Goeman (sp.a), die pleitte voor enorme investeringen, maar zich minder bekommerde om de financiering daarvan. Ze verweet de meerderheid een visieloze boekhoudersmentaliteit. Nu kan men best kritiek hebben op een aantal recepten uit het regeringsboekje, maar gelet op alles wat de socialisten al financieel-economisch hebben aangericht in Vlaanderen en elders, zouden ze er beter aan doen zedig te zwijgen. Opgemerkt werd dat, als we een dergelijk beleid hadden gevoerd in het verleden, we door deze crisis helemaal in de touwen zouden hebben gehangen.

We beperken ons tot de oppositie, hoewel van meerderheidszijde enige sterke tussenkomsten konden worden genoteerd. Respect werd afgedwongen door Björn Rzoska (Groen) die, met uitzondering van de onvermijdelijke groene dada’s, een opmerkelijk evenwichtig betoog voerde. Al bij al had de regering het er niet slecht van afgebracht, maar veel werk ten gronde wacht nog.Vlaams Belang was, bij monde van Anke Van dermeersch, een “conservatiever” begrotingsbeleid genegen, een soort defensieve buffer moest worden aangelegd. Van PVDA hadden we meer gedoe verwacht, maar het bleef uit die hoek bij wat irrelevant gewauwel.

Een andere kritiek is dat de conservatief De Wever, wars van elke revolutionaire drang, ook vatbaar werd voor Belgische compromissen en loodgieterij inzake staatshervorming.

Is compromisbereidheid voor een progressieve intellectueel een goede of een slechte zaak? Werd De Wever met zijn frigo’s nu een politieke lapzwans? Of ging hij voor het maximaal haalbare? Ook dat debat verdient meer nuance.

De Ceulaer besteedde het meeste papier aan de cultuurstrijd van De Wever. Eerst wat zalven, maar vooral slaan.

Hij vindt die cultuurstrijd “ten dele toe te juichen”, bij voorbeeld als het gaat over de strijd tegen te veel progressieve nieuwlichterij die ons onderwijs naar de vaantjes heeft geholpen (“van kennisoverdracht naar overdreven welzijnsobsessie”). “U hebt terecht taboes gesloopt”, klinkt het. Maar een alinea verder verdwijnt die nuance weer in beschuldigingen.

Identiteit De Ceulaer steekt de draak met alles wat naar “Vlaamse identiteit” verwijst. De Wever wordt “de Vlaams-nationalist die de conservatief opzij duwt”. Die te veel inzette op het Vlaamse natiegevoel, een “utopie met een akelig kantje”.

Een hoop ouwe koeien worden erbij gehaald om de Vlaamse Beweging te treffen: van de Ronde-acties van wijlen Ivan Mertens van Vlaanderen Vlagt over de geelzwarte verkeerspalen van Johan Sauwens tot ondersteuning van de Vlaamse overheid voor de 11-julivieringen. “Zo worden wij allemaal gaandeweg steeds meer Vlamingen en steeds minder Belg”, klinkt de tristesse van de auteur.

Meteen volgt dan ook enige lyriek over de vijandschap in kringen van de culturele elite (Lanoye, Tuymans, Barman, Verhulst, Stuyven, de Vlaamse media enzovoort), die “lak hebben aan het Vlaams-nationalisme”.

“De vorming van een identiteit is een proces, geen procedure”, luidt het. Welnu, dat klopt niet. Als je dat vindt, dan wis je maar beter gewoon elke poging tot opvoeding in de gezinnen, elk uur opleiding in het onderwijs. Tradities hebben hun historische waarde. Sommige komen en gaan. Maar wat is er fout met het doorgeven van de fundamenten ervan?

In de dikke pap van de kosmos zijn we altijd ‘van ergens’. Van een gezin, een familie, een straat, een wijk, een dorp, een taalgemeenschap, een volk, een land, een geloofsgemeenschap, een club of vereniging… Daar vind je nestgeluk. Vlaanderen is een van die

5

niveaus. Open, met variaties op een thema, maar niet gek. Wie in de komende elf juli-dagen die invalshoek even wil opvissen, vindt wel iets in het boek “Honderd keer Vlaanderen” van Karim Van Overmeire e.a.

Die strijd heeft De Wever in geen geval gewonnen. Niet in academische kringen, niet in mediawereld, niet in de gepamperde cultuurwereld, niet in de door ieder van ons mee betaalde netwerken van het maatschappelijke verenigingsleven. Misschien in de toekomst in de stembus. Maar dat is weer een ander verhaal. Dat zien we morgen dan wel weer.

“Wie hoort erbij, en wie niet?”, vraagt De Ceulaer. Dat is simpel: die van hier. Ook de nieuwkomers. Maar niet allemaal tegelijk, misschien? Vermoedelijk met een glas te veel op, schrijft De Ceulaer: “De lens waardoor de Vlaamse pers naar het politieke schouwspel kijkt, is een Vlaamse kijk.” Wat zou het. Ook vandaag nog zijn die media links-progressief georiënteerd. Eenzijdig dus.

Cordon In een derde deel van het boek, dat er eigenlijk geen is (“Uw ideologische strijd. U hebt Vlaams Belang gedecimeerd en dan weer mee wakker gekust.”), is de analyse van De Ceulaer wel interessant. Hij verwoordt het ook mooi: “De tango die u met VB hebt gedanst, heeft een dramatische wending genomen.” Cijfermatig klopt dat als een bus. De Wever leidt de dans niet meer.

Dat zou de fout zijn van De Wever zelf, die inzake racisme en discriminatie een afkeer zou kweken van islam en misschien zelfs van moslims. Zijn partij zou inzake diversiteit op een hondenfluit blazen. Het cordon sanitaire in vraag hebben gesteld, recent nog bij de regeringsonderhandelingen. De regering onnodig hebben laten vallen omwille van Marrakesh. “De geschiedenis leert waar de kiezer altijd heen vlucht bij zulke incidenten: naar de partij die als het ware ‘eigenaar’ is van het thema dat de regering ten val bracht, vindt de auteur.

Dat verhaal over “electorale behaagzucht” klopt niet. Met evenveel gemak kan je het omgekeerde afleiden uit het stemmenverlies: de N-VA heeft standpunten ingenomen die een groter deel van het electoraat niet overtuigden, omdat de problemen – zowel inzake communautaire ontwikkelingen als inzake onvrede over veiligheids- en migratiebeleid – maar blijven aanslepen.

De Ceulaer omschrijft die proteststem spottend als “schrik voor de barbaren die straks aan de poort staan”. En zijn conclusie (zijn premisse) ligt al bij voorbaat vast: “Die ‘club’ van u, mijnheer De Wever, lijkt toch een beetje op dat ‘eigen volk’ van Vlaams Belang.”

Gaat het om “barbaren”? Da’s een kleurrijke leugen of overdrijving om elke kommer over de rekbaarheid van inclusie en vervreemding ‘zwart’ te maken.

Er zullen nuanceverschillen zijn, maar De Wever staat dichter bij zijn partijgenoten Bourgeois, Peumans en anderen die deze zorg op een humane manier willen in beeld brengen. “Wa gade gij met al die vreemdelingen doen?”, de vraag die aan de voormalige socialistische burgemeester Bob Cools werd gesteld moet nog altijd beantwoord worden.

“Stuk voor stuk integreren”, klinkt prima. Een beetje zoals “Wir schaffen das” of zoals “bemin uw naaste” van Christus. Maar dat klinkt ook wel een beetje als de klank van een kruik die te water gaat.

De hamvraag is inderdaad: “Wie hoort erbij?” Is het antwoord niet billijkheid? Wie hier woont en wel doet, wel. Wie hier geboren is, evenzeer. Wie hier als vreemdeling verblijft, ten dele, en tijdelijk. Het is zoals met warmte: ze doet deugd, maar je kan je ook verbranden.

Toch maar uitkijken, Joël. Niet dat uw mening er veel toe doet. Die van de meerderheid van de Vlamingen doet er toe. Een beetje trots zijn op Vlaanderen, op onze taal, ons verleden en onze cultuur, dat mag, zei Francken. Zolang u zoiets “onrustwekkend” noemt, hekelt u de doorsnee Vlaming. Zoals uw mei 68’ers dat al zo lang doen.

Vragen stellen over de deur tussen N-VA en VB is terecht. Die zat bij De Wever “aan de binnenkant op slot”. Met postelectorale gesprekken met Tom Van Grieken ging die niet open.

Als dat wel zou moeten, is het aan de VB-voorzitter zelf om de sleutel te zoeken.

ANJA PIETERS

6

Binnenland

2 JULI 2020

Bende-overval in Overijse gelinkt aan zedenzaak?

De Bende van Nijvel is (opnieuw) actueel. Eerst was er de foto van een onbekende man met wapen (zie de vorige editie van ’t Pallieterke) en vervolgens een huiszoeking in de woning van de weduwe van Jan Palsterman. Palsterman stierf bij de laatste overval in Aalst in 1985.

Excuses aan de Vlamingen?

Dinsdag jl. – 60e verjaardag van de Congolese onafhankelijkheid - huldigde eerste minister Wilmès in de Brusselse gemeente Elsene een herdenkingsbord in om dat historische feit te herdenken. Hoe het mogelijk is, is een raadsel (hoewel…), maar in de beperkte Nederlandstalige tekst is men er toch in geslaagd om er maar liefst vier taalkemels in te schrijven: ‘het 60e verjaardag’, ‘burgmeester’, ‘ingehuld’, ‘de Democratische Republiek van Congo’. Barbara Pas (VB) schoot in een kramp en kroop meteen in haar pen om prompt een schriftelijke vraag aan Wilmès in te dienen.

Zo wil ze weten of bij zo’n gelegenheden een en ander vooraf niet wordt nagekeken en hoe de eerste minister verklaart “dat haar naam en het be-logo prominent prijken op een bord waarvan zelfs Google Translate het schaamrood zou krijgen”. En als uitsmijter: “Zal u uw excuses aanbieden aan de Nederlandstaligen en het bord laten vervangen?” We zijn benieuwd naar het antwoord.

De meeste aandacht van de media gaat nog steeds naar de aanslag van de Bende van Nijvel in Aalst. Dat is terecht en daar is een dubbele verklaring voor: in de eerste

VLAAMSE RAND

plaats vielen er op die plaats de meeste slachtoffers. Bovendien was het (officieel) het laatste wapenfeit van de Bende. Toch blijft de dubbele aanslag op de warenhuizen Delhaize van Eigenbrakel en Overijse op vrijdagavond 27 september 1985 (net voor die van Aalst dus) de meest merkwaardige.

Drie daders

Bliksemafleider voor het echte debat “En nu de vreemden weg.” Het is een spontane uitspraak die in vele omstandigheden zonder gevolg zou blijven, maar niet tijdens een gemeenteraad. Meer was niet nodig voor de voorzitster van de Grimbergse gemeenteraad om een punt te zetten achter haar politieke loopbaan.

Het voorval kan echter pas ten volle begrepen worden als de dingen in perspectief geplaatst worden. Een reconstructie.

Meer dan enkele luttele seconden is vaak niet nodig om erg ingrijpende gevolgen teweeg te brengen. Het ‘incident’ tijdens de (digitale) gemeenteraad van het Vlaams-Brabantse Grimbergen werd in een handomdraai nationaal nieuws. Het betekende ook het einde van de politieke loopbaan van de betrokkene, Martine De Coppel (Vernieuwing), die halverwege de legislatuur schepen zou worden.

Opgestookte pathos Schijnbaar geërgerd door de tussenkomst van een CD&V-raadslid over de toekomst van deelgemeente Strombeek, mompelde ze iets in de trant van “en nu de vreemden weg.” Jammer genoeg met een microfoon die nog open stond. De linkse oppositie (de lokale CD&V mag gerust over diezelfde kam geschoren worden) rook bloed en het ‘racistisch incident’ was een feit. Met de opgestookte pathos, eigen aan dit soort van situaties, werd het voorval tot net geen staatszaak getild.

Uiteraard vroeg de oppositie het ontslag, maar ook bij coalitiepartners Open Vld en N-VA bleek de druk voor de kaltstellung van De Coppel groot. Ze hield de eer aan zichzelf en besloot ontslag te nemen uit haar politieke mandaten, naar eigen zeggen om het project van deze originele meerderheid niet in het gedrang te brengen. Vele elementen spelen op zo’n momenten. De obligate profilering natuurlijk. Maar ook het feit dat De Coppel qua stijl en aanpak moeilijk lag bij sommige collega’s. Het is echter het unieke van de Grimbergse politieke realiteit die dit voorval bijzonder maakt.

Burgerbeweging Een politieke bom brak los toen op ver-

kiezingsdag in 2018 bleek dat een nieuwe meerderheid op het voorplan zou treden.

Vele besprekingen hadden geleid tot een reeks afspraken tussen liberalen, N-VA en, vreemde eend in de bijt, Vernieuwing, het project rond oud-VB-parlementslid Bart Laeremans, sinds vele jaren dé stemmenkampioen in zijn gemeente. Bedoeling van het initiatief was om de groep (gewezen) Vlaams Belangers uit te breiden met onafhankelijken, t.t.z. burgers met een soms erg heterogene achtergrond die zich schaarden achter dat ene lokale project (“Weer trots op Grimbergen”). Zo iemand was Martine De Coppel, wonende in deelgemeente Strombeek en gepokt en gemazeld in het verenigingsleven aldaar. Als geen ander was zij een vurige pleitbezorgster van de partijpolitieke ongebondenheid van Vernieuwing, ook al bleef die linkse oppositie op ‘VB light’ hameren.

Alle commotie ten spijt, werd Vernieuwing de grootste partij en trad ze zoals geweten toe tot die nieuwe meerderheid. Op de installatie van de gemeenteraad werd zelfs betoogd door een bont allegaartje van links, vanzelfsprekend CD&V inbegrepen. Precies deze context maakt het voorval extra gevoelig. Wat Vernieuwers doen, wordt extra in de gaten gehouden door een oppositie met sommige lui die de woorden van Ernest Van Der Hallen (“Wees wat de burger noemt een extremist”) alle eer aan doen. De hoop werd gekoesterd dat dit het moment zou worden om een wissel van de meerderheid door te voeren, maar die bleek ijdel te zijn. Er zijn redenen waarom CD&V en Groen met genoegen door de liberale oud-coalitiegenoten naar de oppositie werden geknikkerd, ook al leidde de moedige politieke beslissing om met Vernieuwing samen te werken

haast tot een uitsluiting door de links-liberale partijtop.

Verbrusseling Maar wellicht overstijgt dit incident de Grimbergse context. De Coppel staat heus niet alleen met haar ergernis over de manier waarop het aan Brussel grenzende Strombeek aan een stevig tempo in een soort kopij van Schaarbeek of Laken aan het veranderen is. Verbrusseling, zeg maar, als gevolg van de de facto open-grenzen-politiek die de voorbije decennia gevoerd werd (men leze er de indrukwekkende cijfers in het boek van oud MR-senator Alain Destexhe op na...). Controle over die instroom is essentieel, niet het inburgeringsverhaal dat misschien wel werkt in Lubbeek of Poelkapelle, maar in de realiteit van de Rand niet veel meer is dan een pleister op een houten been.

Alle grote verhalen ten spijt, zie je dan de komst van halalwinkels, op brommers racende kansenparels en een als cultuurcentrum verpakte moskee met een directe financiële lijn met Ankara. Het plaatst een hartenkreet zoals die van Martine De Coppel in een ander daglicht. Schermen met racisme is een manier om de realiteit niet te moeten erkennen, laat staan het debat te voeren. In die zin is dit Grimbergs incident deel van een groter en vooral kwalijk geheel.

George Floyd Hoe dan ook, een nieuw agendapunt voor de oppositie biedt zich aan. Het kort geleden aangebrachte portret van George Floyd in datzelfde Strombeek, recidivist en symbool van de BLM-beweging, graffitiwerk van een of andere hiphopper, werd zopas beklad. Opschriften genre “no hero”, “robber” en “drugdealer” werden aangebracht, wellicht om wat duiding te geven bij het personage, een beetje zoals men bij Leopold II zou willen doen. Wat nu het echte vandalenwerk is, laten we even in het midden.

KNIN.

Algemeen wordt aangenomen dat de (drie) daders van Eigenbrakel dezelfde zijn als in Overijse. Vreemd genoeg is dat niet eens helemaal zeker. Wie de beschrijvingen van de daders leest op de website killersbrabant.be van de federale politie (eerst Eigenbrakel en dan Overijse) merkt gelijkenissen én verschilpunten. De overval van Overijse kwam net na die in Eigenbrakel (Braine-l’Alleud). De wagen moet dus met een razende vaart van Eigenbrakel naar Overijse gereden zijn. Getuigen zagen nochtans dat de daders in Eigenbrakel niet gehaast waren. Een andere getuige zag bovendien een wagen (Golf) die traag reed op de binnenweg van Eigenbrakel naar Overijse. Dus toch twee verschillende groepen van daders?

G-Planet Op een paar honderd meter van de supermarkt in Overijse bevond zich de sexclub G-Planet (Hengstenberg). De club telt tweeduizend leden, onder wie diverse ministers en een lid van de koninklijke familie. Daar was eerder een onderzoek naar zedenfeiten.

Toeval? Misschien. Dat is het probleem in dit dossier: alles is mogelijk.

In Overijse werd volgens de officiële versie bankier Léon Finné doodgeschoten. Ook dat is niet eens zeker. Finné was misschien al overleden voor de aanslag in Overijse. Volgens een getuige zag zijn gezicht ‘asgrauw’.

Finné ging bovendien niét naar de krantenwinkel verbonden aan de supermarkt, aangezien die al om 19 uur gesloten was. En Finné kwam niet van Luxemburg, maar van de luchthaven van Zaventem.

Een ander vreemd punt is de aanwezigheid van Guido Torrez (rijkswacht, Diane) die avond in de supermarkt. Torrez lag plat op de grond, bovenop zijn kind. Waren de daders (vruchteloos) op zoek naar Torrez?

Torrez kende bovendien Juan Mendez (FN), die in Overijse woonde. In de namiddag van 7 januari 1986 aan de afrit van de autosnelweg Brussel-Namen E411 in Rosières werd het lijk gevonden van Juan Mendez Blaya.

Tonio, zoals de vrienden hem noemden, was met liefst zes hollow point-kogels afgemaakt aan het stuur van zijn VW Passat. Volgens kenners was Mendez eveneens een slachtoffer van de Bende.

THIERRY DEBELS

NEDERLAND

Canon Nederland heeft indertijd onder invloed van de middeleeuwse literatuurkenner Frits van Oostrom een canon met 50 vensters ingevoerd in het geschiedenisonderwijs. Natuurlijk werd daar fel over gediscussieerd, maar iedereen ging toch akkoord dat een serieuze poging gedaan werd het Nederlands verleden correct te benaderen.

Dat kon natuurlijk niet blijven duren, want de politiek correcte wereldverbeteraars eisen dat geschiedenisonderwijs hun vooroordelen en waandenkbeelden illustreert en niets te maken heeft met wat echt geschied is. De voorzet werd gegeven door minister Van Engelshoven van Onderwijs, die eiste dat de canon ‘diverser’ werd. Ze is uiteraard lid van D66, de geestgenoten van de Open Vld van Bart Somers en Gwendolyn Rutten. Prompt toog de bevoegde commissie aan het werk. De leden ervan lieten zich naar eigen zeggen beïnvloeden door de dood van de Amerikaanse zwarte George Floyd en vervolgens door de uitbarsting van gekleurd racisme, die zich zowel in Nederland als elders als antiracistisch vermomt.

Van Trijntje tot vrouwenvoetbal Het resultaat is vorige week gepubliceerd en oogt zeer fraai in de ogen van de minister en belachelijk in de ogen van wie geschiedenis lief heeft. Tien oude vensters zijn verdwenen en tien nieuwe kwamen in de plaats. We gaan ze niet allemaal opsommen, maar geniet toch van de belangrijkste wijzigingen.

Het ‘oudste’ venster is gewijd aan “Trijntje”. Dat is de naam van het vrouwelijk skelet van een neanderthaler. Er zijn in Nederland heel wat oudere exemplaren gevonden, maar dat waren mannen en dus moeten zelfs prehistorische beenderen

7

Onze naaste buren

2 JULI 2020

meer evenwicht brengen in de verhouding tussen mannen en vrouwen. Nog een opvallende verschijning is Maria van Bourgondië. De dame wist tijdens haar vijf jaar durende regering nauwelijks dat ze ook nog gravin van Holland was en de meeste Nederlanders kennen haar naam niet. Haar kleinzoon Karel V moest voor haar sneuvelen in de canon. Die voegde wel Friesland en Gelderland bij de toenmalige Nederlanden en maakte een Utrechtenaar paus, maar de keizer was een man en dus schrappen maar.

Nog een nieuwe naam is Sara Burgerhart. Is dat geen romanpersonage? Ja, maar de auteurs zijn Betje Wolff en Aagje Deken en we hebben het excuus dat onze Sara de titelrol speelt in een van de eerste Nederlandstalige romans. Drie vliegen, pardon vrouwen, in één klap. Fatsoenlijk Nederland ging woedend uit zijn dak toen bekend werd dat Willem Drees was geschrapt: tien jaar eerste minister tussen 1948 en 1958 en de grondlegger van de verzorgingsstaat. Nog altijd zeggen hoogbejaarde mensen dat “ze trekken van Drees” als ze over hun pensioentje spreken. Hij werd vervangen door Marga Klompé, een brave katholieke juffrouw en de eerste vrouwelijke minister.

Natuurlijk mocht een zwarte niet ontbreken en dus koos de commissie ene Anton De Kom. De Surinamer was werkzaam in antikoloniale linkse verenigingen en werd verbannen naar

Nederland, waar hij terecht kwam bij het communistisch verzet. Hij overleed in een Duits kamp aan tbc. Tenslotte vond de commissie ook “het Oranjegevoel” belangrijk, want ze had opgemerkt dat een flink deel van Nederland enthousiast supporterde tijdens het wereldkampioenschap… vrouwenvoetbal. Trots oreerde de commissie letterlijk de dooddoener dat de canon “een stuk diverser en inclusiever dan voorheen is”.

En in Vlaanderen?

In dit blad heeft een collega al verscheidene keren een lans gebroken voor een Vlaamse canon en die ook uitgewerkt. Ik vrees dat de collega enigszins naïef is, want gegarandeerd eindigt dat op een capitulatie voor historici, die graag beklemtonen dat ze woedende tegenstanders zijn. De nieuwe eindtermen geschiedenis zijn immers geformuleerd door Bruno De Wever en KUL-historicus Van Nieuwenhuyse die steevast op de VRT het blanke racisme in Congo mag veroordelen.

Vanaf de eerste graad (12-13-jarigen) moeten leerlingen “historisch leren denken”. Hun pedagogisch adviseur Steenkiste stelt: “Leraren moeten linken leggen tussen de eindtermen van de sleutelcompetentie historisch bewustzijn en de transversale eindtermen.” Zie je de leerlingen in het Beroeps en het Technisch en zelfs het ASO al kwijlen bij de gedachte aan dat “transversaal” genot? Uitgevonden door heren die nog nooit één uur in een echte klas les gaven.

WILLEM DE PRATER

Op de vingers getikt voor Arabische en Turkse affiches Begin dit jaar werd in Gent een LEZ-zone (lage emissiezone) ingevoerd. Stad Gent maakte informatieve affiches in het Arabisch en het Turks om aan de moskeeën uit te hangen. Zowel N-VA als Vlaams Belang dienden hierover klacht in bij de Vaste Commissie voor Taaltoezicht (VCT). Nu geeft de VCT de klagers gelijk. De LEZ-affiches zijn in strijd met de taalwetgeving.

De VCT legt uit waarom: “Het doelpubliek ten aanzien waarvan de betrokken affiches zijn gericht bestaat uit alle leden van bepaalde lokale geloofsgemeenschappen. Er wordt geen onderscheid gemaakt naargelang de duur van verblijf in de Vlaamse Gemeenschap, dat een bepalend element dient te zijn bij de beoordeling van de noodzakelijkheid van het gebruik van andere talen naast het Nederlands. De Stad Gent heeft nagelaten om het gebruik van deze andere talen te beperken tot degenen die zich in eerste integratiefase bevinden en nog niet de gelegenheid hadden voldoende Nederlands te leren en te leren kennen.”

Het stadsbestuur is niet erg onder de indruk van deze tik op de vingers. Het ziet geen reden om zijn taalbeleid aan te passen. Schepen De Bruycker (sp.a) vergelijkt het met de Vlaamse ontvoogdingsstrijd. De taalwetten kwamen er om Nederlandstaligen gelijke toegang te geven tot justitie, onderwijs enzovoort. Het stadsbestuur wil mensen alle kansen geven om Nederlands te leren, maar wil met zijn beleid rond meertaligheid ook de grondrechten verzekeren van mensen die het Nederlands niet machtig zijn. Volgens de schepen gaat het dan niet alleen over nieuwkomers, waarmee ze tegen de richtlijnen van de taalcommissie ingaat.

Over de kern van de zaak hoorden we de schepen niet.

Waarom gaat het stadsbestuur ervan uit dat bezoekers aan moskeeën uitleg nodig hebben in het Turks of het Arabisch? Het gaat over mensen die al tientallen jaren in Gent wonen en werken. Velen zijn hier zelfs geboren. Zij hebben dit soort progressieve betutteling echt niet nodig.

Politieke lessen uit de coronacrisis?

Op de Gentse gemeenteraad werden we getrakteerd op een hele reeks ‘lessen uit de coronacrisis’. Corona toont aan dat we minder vlees moeten eten, meer fietspaden nodig hebben, dat uitkeringen omhoog moeten en duizenden sociale woningen moeten gebouwd, de crisis versterkt racisme en discriminatie, enzovoort. Voor fanatieke groene en (extreem)linkse mandatarissen komt zelfs een pandemie van pas om hun ideologie te promoten. Ze kijken niet verder dan het eigen groot gelijk.

Een mogelijke verklaring is dat veel raadsleden een veilig inkomen hebben. Ze hoeven geen schrik te hebben om hun werk te verliezen of een deel van hun loon te moeten inleveren (zoals sommige bedrijven aan hun werknemers vragen). De overgrote meerderheid is beroepspoliticus, ambtenaar of partijmedewerker. Zij krijgen hun loon gewoon verder betaald. De crisis raakt hen niet persoonlijk.

Covid-19 maakt politici onwennig. Het is een probleem dat ze niet zagen aankomen en niet kunnen oplossen. Zondebokken zijn ook al moeilijk te vinden. Daarom zwijgen ze liever. Dat was duidelijk op de gemeenteraad van juni waar drie (!) avonden lang heftige debatten werden gevoerd over diversiteit en andere onderwerpen die te maken hebben met etnisch culturele minderheden. Maar toen het over de economische gevolgen van de coronacrisis ging, viel het debat plots stil. N-VA stelde voor om de lokale belastingen te verminderen. Van de meerderheid reageerde enkel de liberale schepen. Sp.a, Groen en PVDA deden niet eens de moeite om tussen te komen en een standpunt in te nemen. Het voorstel werd weggestemd.

De politiek van de morele verontwaardiging is gemakkelijk.

Lessen trekken uit de ramp die ons is overkomen is alleen maar weggelegd voor politici die echt begaan zijn met het algemeen belang, en die zijn dun gezaaid.

Te veel mondmaskers Stad Gent kocht mondmaskers aan voor haar bevolking. Kostprijs, zonder verzending, 700.000 euro. Recent zijn ze bij de meeste Stroppen gearriveerd. Ondertussen loopt ook de bedeling van de federale mondkapjes via de apotheken. Plots hebben we mondmaskers in overvloed. Veel te laat om nog nuttig te zijn, iedereen heeft er allang zelf geknutseld of gekocht. Gooi ze niet weg, bewaar ze goed voor de volgende pandemie. Want gewone burgers trekken wel een les uit de coronacrisis, namelijk dat het verstandiger is om zelf voorbereid te zijn dan te moeten MATHILDIS rekenen op de overheid.

Vriendschap tussen Van Severen en Nothomb Verdinaso-leider Joris van Severen en Waals politicus en Belgicist Pierre Nothomb waren aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog politieke en persoonlijke vrienden. Nothomb bepleitte tevergeefs - de vrijlating van Van Severen na diens arrestatie bij de Duitse inval op 10 mei 1940.

Het Joris van Severen-jaarboek zocht naar de redenen van deze ongewone vriendschap Al bijna een kwarteeuw brengt het Studiecentrum Joris van Severen een jaarboek uit met historische analyses en studies over het leven en werk van de legendarische Verdinaso-leider. De bron van onderwerpen lijkt onuitputtelijk. In het net verschenen jaarboek 2020 gaat historicus Ruud Bruijns dieper in op de contacten tussen Joris van Severen (1894-1940) en Pierre Nothomb (1887-1966). Beide heren konden niet meer van elkaar verschillen. Van Severen was eerst een flamingant die zelfs ooit sympathieën voor de communisten had en zich daarna ontpopte tot een conservatief-revolutionair en antiparlementair Groot- en Heel-Nederlander. Nothomb was een katholiek politicus uit Doornik, maar met een sterke band met de Ardennen, verkozen in Kamer en Senaat. Hij stamde af uit een familie die deelnam aan de Belgische revolutie van 1830. Een Belgische patriot en anti-flamingant die na WO I pleitte voor de aanhechting van Luxemburg, Zeeuws-Vlaanderen, Nederlands-Limburg en delen van het Rijnland en de Eifel bij België.

Belgische neutraliteitspolitiek Toch ontstond er vanaf november 1939 een politieke en zelfs persoonlijke band tussen Van Severen en Nothomb, vader van ex-Kamervoorzitter, ex-minister en ex-PSC-voorzitter Charles-Ferdinand. Reden van de toenadering was de gezamenlijke visie op de Belgische neutraliteitspolitiek voor WO

II. Van Severen was met zijn Nieuwe Marsrichting sinds 1934 steeds meer in pro-Belgische zin geëvolueerd en het Verdinaso was een aanhanger van koning Leopold III. Nothomb stond grotendeels op dezelfde lijn.

Men hoopte bij een tweede wereldbrand te ontsnappen aan een Duitse inval en indien dit niet gebeurde, dan was er nood aan een patriottische opstoot. Bij soldaten en burgers.

Dat was de teneur van de oproep die Nothomb begin november 1939 via het Verbond voor Nationale Zelfstandigheid publiceerde. Van Severen plaatste een Nederlandse vertaling in Hier Dinaso! Er volgde een briefwisseling en gesprekken waarbij Van Severen vroeg een prominente plaats te krijgen onder de lijst van ondertekenaars van dit manifest. Nothomb stond daar open voor.

Benelux Volgens Bruijns hadden beide heren belang bij een toenadering. Nothomb hoopte op die manier toegang te krijgen tot het netwerk van Van Severen. De Verdinaso-leider zelf rekende erop dat zijn contact met Nothomb zijn beweging salonfähiger zou maken. Het Verdinaso werd als anti-parlementaire beweging nog altijd in het oog gehouden door de Staatsveiligheid. Van Severen vreesde voor beperkende maatregelen (publicatieverbod, censuur,…) waar Vlaams-nationalisten en communisten het slachtoffer van werden.

WALLONIE

Bruijns stelt in zijn bijdrage in het jaarboek dat allerlei verbodsmaatregelen van begin de jaren ’30 (geen privémilities, uniformverbod,…) Van Severen tot De Nieuwe Marsrichting - van het anti-Belgische Grootneerlandisme naar een Benelux-denken avant la lettre - zou hebben genoopt om zo respectabel te worden voor het establishment. Een vreemde stelling, want dat zou betekenen dat de pro-Belgische switch van het Verdinaso pure tactiek en pose was.

Abbeville Maar terug naar de relatie met Nothomb. In het voorjaar groeiden Van Severen en de Waalse politicus meer en meer naar elkaar toe. De contacten werden vriendschappelijk. Ze ontmoetten elkaar informeel om over politiek te praten. Nothomb steunde het Verdinaso ook financieel en stond steeds meer open voor het idee van de hereniging der Nederlanden.

Ondanks zijn pro-Belgische houding werd Van Severen op 10 mei 1940 toch opgepakt door de veiligheidsdiensten. Nothomb probeerde hem nog vrij te krijgen. Op een bepaald moment dacht Pierre Nothomb dat dit door zijn lobbywerk effectief zou gebeuren. Hij stuurde Van Severen zelfs nog een brief daarover. Tevergeefs. Van Severen werd uitgeleverd aan Frankrijk en op 20 mei in Abbeville vermoord.

PICARD Joris Van Severen Jaarboek 24. Te bestellen bij het Studiecentrum Joris Van Severen vzw, Paddevijverstraat 2, 8900 Ieper, 057/20.41.94 of secretariaat@jorisvanseveren.org

8

Actueel

2 JULI 2020

DIPLOMATIEKE VALIES

Buitenlands spervuur

Sino-Indiaans grensincident

De strategische keuze van New Delhi

Hoe Floyd echt stierf

Lange tijd bleef het betrekkelijk rustig aan de feitelijke grens tussen India en China, tot dat ene incident zich kort geleden voordeed. Op zich was het geen losstaand feit, maar het effect van een strategische evolutie die zich jaren geleden al ingezet heeft.

Verwacht wordt dat incident deze trend zal verscherpen en versnellen.

Modi op 18 juni tijdens een teleconferentie om het incident in het grensgebied te bespreken Men zou er een zekere vorm van ironie in kunnen zien dat het eerste dodelijke treffen tussen China en India, beiden kernmogendheden, met stokken en stenen plaatsvond.

Een intrusie van Chinese troepen, de zoveelste die de voorbije weken opgetekend werd, botste op Indiase collega’s, met een clash als gevolg. Vanuit een hogere positie zouden de Indiërs nog wat stenen op hun hoofd gekregen hebben, goed voor een twintigtal slachtoffers. Hoeveel er aan Chinese zijde gevallen zijn, is niet geweten, toch niet officieel. Peking maakte nauwelijks melding van het voorval, maar volgens bepaalde Indiase bronnen was de schade aan Chinese zijde beduidend groter. Wat er ook van zij, een escalatie kon vermeden worden en het steviger geschut, gaande van tanks tot kanonnen, dat de twee protagonisten wat verderop voorhanden hadden en hebben, bleef waar het was.

Feitelijke grens Juridisch is de situatie aan en rond de 3.500 km lange grens alles behalve duidelijk. Wie nu precies wat controleert, is al jaren het voorwerp van getouwtrek. In totaal gaat het om een gebied, qua oppervlakte vergelijkbaar met de Benelux, die langs de lijn loopt, want dat is die grens eigenlijk. De naam die men eraan geeft spreekt boekdelen: “Line of Actual Control,” kortweg LAC. Dat er heel wat grijze zones bestaan, letterlijk en figuurlijk, doet geen afbreuk aan de realiteit dat men ze doorheen de jaren de facto stabiel heeft weten te houden. Actual control dus. Ook nu na het incident trouwens.

Onmiddellijk gingen topmilitairen rond de tafel zitten om de situatie te ontmijnen. Bewust uiteraard van de risico’s van wat dreigt te gebeuren als deze twee mastodonten botsen. Samen tekenen ze voor zowat één vijfde van de wereldeconomie, maar onderling bestaan reële verschillen. De Chinezen zijn talrijker, maar wegen bovendien economisch en militair veel zwaarder. Niet enkel is de Chinese economie vijf keer de Indiase, ook het defensiebudget ligt drie keer hoger dan wat India er tegenaan gooit. Maar dat conventioneel de Chinezen duidelijk domineren, maakt het net zo gevaarlijk. Alle twee beschikken ze immers over een arsenaal aan kernwapens.

Onvermijdelijke reactie In de analyse van een voorval als dit bekleedt de waaromvraag natuurlijk een centrale rol. Men kan de verhoogde Chinese activiteit niet op conto van het toeval schrijven, er moet een goede reden zijn.

Sommige analisten menen dat het net een reactie is op een aantal initiatieven die door India genomen werden. Reageerde Peking, net als Pakistan met wie het opperbeste relaties onderhoudt, op de vorig jaar genomen Indiase beslissing het autonoom statuut van Kashmir te schrappen? Er werden recentelijk door India een aantal restricties op Chinese investeringen opgelegd, ook dat kan een rol gespeeld hebben.

Maar misschien moet het allemaal zo ver niet gezocht worden.

De voorbije jaren heeft India fors geïnvesteerd in en rond de LAC, wat feitelijke gevolgen genereert

Indiaas konvooi levert voorraden aan afgelegen buitenposten in de Himalaya

voor deze de facto grens. Dat er een Chinese reactie kwam, is niet zo verwonderlijk, maar in diplomatieke kringen stelde men vast dat het handelen beduidend agressiever was dan men zou verwachten.

Het plaatje is pas volledig wanneer ook een blik geworpen wordt op de ruimere strategische achtergrond.

Indiase keuze Als reactie op de steeds dominantere Chinese politiek in Azië, is New Delhi zich steeds uitdrukkelijker op de VS gaan richten. Ze doen heel bewust niet mee aan dat Chinese gordelproject (Belt and Road-project) en volgen met argusogen hoe de Chinese marine steeds explicieter aanwezig is, ook in de Indische Oceaan. Trouwens, net de plek waar het grensincident plaatsvond bekleedt een belangrijke strategische positie in dit Chinees gordelproject, wat iets te opvallend is om toeval te zijn.

Opmerkelijk ook is ook de wijze waarop de banden aangehaald worden met de andere zogenaamde Quad-landen, een kwartet van ‘China-sceptische’ landen, waar naast de VS ook Australië, Japan en Vietnam deel van uitmaken. Op zich is het geen alliantie, eerder een losse structuur, maar er vloeien steeds meer initiatieven uit voort, waarvan gemeenschappelijke militaire oefeningen de meest zichtbare zijn. Wellicht zal dit grensincident bepaalde zaken in een versnelling brengen.

“We bevinden ons op een extreem belangrijk keerpunt in onze relaties met China,” merkte Nirupama Rao, een voormalig topdiplomaat en ex-ambassadeur in Peking, in The Economist op. “Er is een duidelijke asymmetrie tussen de twee landen. Dat India zijn relatie met de VS zal verdiepen en het defensiebudget de hoogte ingaat, is onvermijdelijk. En aangezien de twee partijen als het ware ‘investeren’ in die grens, dreigt een periode van verhitte momenten in het verschiet te liggen.” Ook onderzoeker Sushant Sareen ziet eenzelfde trend. “De tijd dat India op twee paarden kon wedden: zich dichter bij de VS positioneren, maar op zo een manier dat de frictie met China tot een minimum beperkt blijft, is voorbij,” schreef hij vorige week nog in Foreign Policy.

MICHAËL VANDAMME

Floyd had een crimineel verleden en de politiemannen die hem arresteerden wisten dat. Dat blijkt uit de opnamen van hun gesprekken vlak voor de arrestatie.

Ze hadden alle reden om op hun hoede te zijn voor een gewelddadige reactie. Floyd was onder invloed van alcohol of drugs en dat bleek duidelijk uit zijn gedrag. De winkelbediende die de politie had opgebeld omdat Floyd met een vals biljet van 20 dollar had betaald, had aan de telefoon gezegd dat de verdachte “verschrikkelijk dronken was en zichzelf niet meer onder controle had”. Hij vergiste zich: uit de derde en definitieve autopsie bleek zonder enige twijfel dat Floyd onder invloed stond van fentanyl, methamphetamines en cannabisachtige producten. Hij was dus niet echt dronken, maar wel zo erg onder invloed van drugs dat hij zich niet meer normaal gedroeg. Fentanyl belemmert de ademhaling en heel vaak leidt een overdosis tot verstikking.

In 2014 stierven in de VS maar liefst 4.200 mensen aan een overdosis fentanyl, meestal door verstikking. Fentanyl staat op de vierde plaats in de top tien van de drugs die een dodelijke overdosis veroorzaken. Dat verklaart waarom Floyd tijdens zijn arrestatie al zegde dat hij niet kon ademhalen, nog terwijl hij rechtop stond en nog niet op de grond lag in een nekklem. Een ‘detail’ dat in de media altijd is verzwegen.

Moord voor de camera’s?

Het is duidelijk dat de agenten een ernstige professionele fout hebben gemaakt door niet onmiddellijk medische hulp in te roepen.

Maar hun bodycams stonden al die tijd aan. Alles werd gefilmd, al hun gesprekken werden geregistreerd, niet alleen door die bodycams, maar ook door talrijke gsm’s van de voornamelijk zwarte menigte die zich rond de plaats van de arrestatie had verzameld. Moeten we echt geloven dat een agent doelbewust en opzettelijk een arrestant liet stikken terwijl er dozijnen getuigen op stonden te kijken? Terwijl hij wist dat hij gefilmd werd? Wat er ook is misgegaan bij de arrestatie van Floyd, moord of opzettelijke doodslag was het vrijwel zeker niet.

En nog een verzwegen ‘detail’: de opnamen van de gesprekken tussen de agenten zijn natuurlijk ook zorgvuldig geanalyseerd en uit niets blijkt dat er racisme in het spel was. Zelfs niet uit één onvertogen woord. Maar het heeft eigenlijk allemaal geen belang meer. Het gaat allang niet meer om de waarheid. Zoals de massaslachtingen in de loopgraven van Verdun ook niet meer gingen om de aanslag op aartshertog Franz-Ferdinand in Sarajevo. De geesten van waanzin, burgeroorlog en revolutie zijn uit de fles, en alle redelijke argumenten zijn “gone with the wind”.

Eén dagje zonder politie Als gevolg van een staking bij de politie waren op 7 oktober 1969 alle politiebureaus in Montreal verlaten. Al na enkele uren staken woedende taxichauffeurs met de hulp van de beruchte motorbende The Popeys de garage van een concurrerend bedrijf in brand met molotovcocktails. De bewakers van dat bedrijf verdedigden zich met jachtgeweren met hagel, waardoor vele gewonden vielen.

Een sluipschutter schoot vanop een dak een officier van de provinciale politie dood. Relschoppers plunderden en vernielden hotels, winkels en restaurants. Een dokter moest uit zelfverdediging een inbreker neerschieten die - op klaarlichte dag dus! - in zijn huis

was binnengedrongen. Benden gemaskerde mannen trokken van de ene bank naar andere en haalden daar de kluizen leeg. Meestal bleef de buit beperkt: de meeste filiaalhouders hadden de bui zien hangen en hadden het geld en de waardepapieren elders in veiligheid gebracht. Toen het tot iedereen doordrong dat er geen politie meer was, begonnen ook gewone mensen overal in de stad etalages in te gooien en winkels leeg te roven. Er werden twaalf gebouwen in brand gestoken. De anarchie werd pas na middernacht gestopt toen de overheid eindelijk het leger inzette. Het beroemde 22ste Royal Regiment kon in enkele uren tijd de orde herstellen. Er moesten veertig vrachtwagenladingen gebroken glas worden opgeruimd.

Zo verliep in Montreal de eerste dag zonder politie. Een overtuigende praktijktest. En tegelijk een aanwijzing hoe zo’n anarchie gestopt moet worden: met militair geweld. En dat was nog maar in 1969.

Montreal was toen nog een bijna uitsluitend blanke stad. Er waren hoogstens spanningen tussen Engelstaligen en Franstaligen. In de hedendaagse multiraciale en multiculturele steden van de westerse wereld, met hun grote groepen immigranten, opgehitst door islamitische, marxistische en anarchistische agitatoren, is de geweldbereidheid nog veel groter. Daar is genoeg brandstof voorhanden om zulke rellen te laten exploderen tot een echte, bloedige revolutie. En er zijn in Canada en West-Europa geen politieke leiders meer, die nog genoeg ruggengraat hebben om desnoods het leger in te zetten. Ze zijn allemaal zoals die laffe Franse president uit “Le Camp des Saints”, die op het laatste nippertje het reddende schietbevel niet durft geven en heel zijn land overlevert aan plundering en roof.

Estse taalpolitiek Estland, een van de drie Baltische staten en grenzend aan Rusland, bezit een heel sterke Russische minderheid. Zo’n 26 procent van de inwoners zijn van Russische komaf en nemen een nogal agressieve houding aan tegenover het Ests. Estland voert daartegen een strenge taalinspectie (Keeleinspektsioon) om het Russisch aan banden te leggen. Tijdens de Sovjet-bezetting (1940/1941 en 1944/1990) kreeg de Estse taal het immers zwaar te verduren; de bezetters vertikten het toen om ook maar een woord Ests te spreken.

De Estse overheidsorganisatie ziet al sinds 1990 toe op het zuiver houden van de Estse taal en de naleving van de taalwetten. Ambtenaren dienen bijvoorbeeld hun moedertaal tot in de perfectie te beheersen. In het publieke domein is er enkel plaats voor teksten en omroepberichten in het Ests. Cipiers, supermarktmedewerkers, taxichauffeurs, leraren van Russische scholen en ambtenaren die de taal te slecht spreken, krijgen een verwijt of bij herhaling ontslag indien ze zich niet houden aan de spelregels. Werkgevers worden verantwoordelijk gehouden voor de Estse taalvaardigheid van hun personeel.

De laatste jaren is ook het Engels in het vizier gekomen.

Bedrijven, ook internationale winkelketens, krijgen meteen te horen dat ze hun zaak een Estse naam dienen te geven. Zo niet krijgen ze een zware boete opgelegd. De meeste bedrijven passen zich dan ook meteen aan… De Vlaamse overheid kan hier nog een punt aan zuigen.

Thans is het hier een ratjetoe.

Het nabije buitenland

2 JULI 2020

EEN GROENE GOLF? NIET ECHT Nu de Franse groenen bij de gemeenteraadsverkiezingen verschillende grote steden wisten binnen te halen, had de pers het al snel over “een groene golf.”

Toch moet dat gerelativeerd worden. De opkomst voor de lokale verkiezingen was ontstellend laag.

Wie denkt dat zondag de basis werd gelegd voor een gezamenlijke linkse kandidaat van groenen en socialisten voor de presidentsverkiezingen, vergist zich.

Marseille, Bordeaux, Lyon, Tours, Poitiers, Straatsburg,…

Tal van grote steden zijn bij de tweede ronde van de gemeenteraadsverkiezingen van vorige zondag in de handen van de Franse ecologisten gevallen. In Rijsel heeft het geen 300 stemmen gescheeld of de ecologisten hadden ook daar de burgemeesterssjerp veroverd. Martine Aubry van de PS houdt echter nipt stand. Een groene golf, titelde de pers unaniem. Het klopt dat dit een zelden gezien succes is voor de Franse groenen, die tussen Duinkerken en Nice politiek altijd eerder marginaal zijn gebleven. Bij de presidentsverkiezingen haalde de kandidaat van de ecologisten zelden meer dan 5 procent van de stemmen.

Sommige politieke waarnemers en opiniemakers beginnen nu al te dromen. Zou een groene kandidaat gesteund door de rest van de linkerzijde Emmanuel Macron in 2022 met succes kunnen uitdagen? Er wordt al gesproken van een kandidatuur van Yannick Jadot, kopstuk en Europees Parlementslid voor de groene partij EELV. Hij zou dan de steun kunnen krijgen van een aantal socialistische kopstukken als Anne Hidalgo. Die is in Parijs met een groen programma probleemloos herkozen. Komt er nog bij dat de ecologisten vooral een stedelijk publiek aanspreken. En laat dat net het electoraat zijn van La République en Marche (LREM),

Si la France m’était contée de partij van president Emmanuel Macron. Voor LREM waren deze gemeenteraadsverkiezingen een stembusslag om snel te vergeten, want de verhoopte lokale verankering bleef uit.

Maar ze moeten in het Elysée nog niet panikeren.

Geamputeerde verkiezingen Een groene burgemeester verkiezen is immers nog geen groene president stemmen. De groene golf waar iedereen het over heeft, moet sterk gerelativeerd worden. Niet alleen omdat het groene succes zich tot de steden beperkt, ook omdat het om geamputeerde lokale verkiezingen ging. Slechts in zo’n 4.800 steden en gemeenten vonden verkiezingen plaats. Dat is 15 procent van het totaal. In de andere gemeenten was de stembusslag al op 15 maart beëindigd nadat één kandidaat of lijst de absolute meerderheid haalde.

Bovendien was de opkomst opvallend laag. 60 procent van de ingeschreven kiezers bleef thuis, uiteraard omwille van corona. Bij gemeenteraadsverkiezingen is dat normaal gezien zo’n 35 procent. Slechts 7 miljoen kiezers hebben zich verplaatst. Dat is 14 procent van het electoraat. Bij de presidentsverkiezingen loopt de opkomst al snel op tot 75 procent of meer. Zij die thuisbleven zijn niet direct de groene bobo’s, om het zacht uit te drukken.

Het Rassemblement National houdt stand Andere opvallende vaststelling van de lokale stembusslag is de overlevingskracht van de rechtse Les Républicains. De neogaullisten en convervatieven domineren in de kleinere steden van meer dan 9.000 inwoners. De lokale verankering blijft een feit en opent perspectieven voor de toekomst. De partij is niet dood.

STEEKPARTIJEN In Reading, ten westen van Londen, vond in juni een terroristische aanslag plaats, al mocht deze aanvankelijk door de autoriteiten zo niet genoemd worden.

Afgelopen weekeinde gebeurde een nieuw steekincident in Glasgow (Schotland). Al jaren zit het aantal geweldmisdrijven - waarbij steekwapens gebruikt worden - in de lift.

Het incident, dat plaatsgreep in het weekeinde van 20 juni, kreeg maar weinig aandacht in de buitenlandse en dus ook Belgische pers. Khairi Saadallah, een vijfentwintigjarige Libanees, stak in een park drie mensen dood. Er moet sprake geweest zijn van een heuse slachtpartij. De Britse politie spreekt over ‘gruwelijke daden’. Het is de zoveelste keer dat een type ‘verwarde man’ tot moorden over gaat. Het duurde een tijdje vooraleer de autoriteiten toegaven dat het hier ging om een moslimradicaal die een terroristische aanslag pleegde. Khairi Saadallah zou volgens de autoriteiten mentale problemen hebben.

Gevolgd door geheime diensten Boris Johnson, die druk in de weer is met het aanpakken van de coronacrisis en de aanslepende onderhandelingen met de Europese Unie, kon niet anders dan spreken over een ‘ziekmakende’ en ‘walgelijke’ daad. Toch zijn in het parlement in Westminster de laatste woorden over de aanslag in Reading nog niet gezegd. Wat bleek immers? De moslimterrorist in kwestie, Khairi Saadallah, kwam in 2019 al op de radar van de Britse geheime dienst MI5. Het is de zoveelste keer dat de MI5 radicaliserende moslims op het spoor is… en ze vervolgens vrij laat rondlopen tot het te laat is. Heel wat moslimfanatici zijn recentelijk vrijgelaten uit de gevangenis.

Daar kraait ook geen haan meer naar.

Maandag werd Saadallah voorgeleid bij de onderzoeks-

Zes gewonden in Schotland Na dit soort aanslagen is het altijd uitkijken voor zogenaamde ‘copy cats’, mentaal gestoorden die de moordpartij nog eens dunnetjes overdoen en door de eerste aanslag ‘geïnspireerd’ raken. Iedereen hield dan ook de adem in toen het op vrijdag 26 juni weer raak was, dit keer in Glasgow (Schotland). Zes personen werden overgebracht, met verwondingen, naar het ziekenhuis. Vooralsnog zijn er in Glasgow geen doden te betreuren, op de terrorist na dan. Een politieagent verkeerde wel in kritieke toestand. De vermoedelijke dader kwam om het leven bij de slachtpartij. Hij werd door de politie doodgeschoten.

De steekpartij vond plaats in een hotel dat momenteel verhuurd wordt aan asielzoekers. Toch gaat de politie dit keer niet uit van een aanslag. Wel zou er weer een verwarde man in het spel zijn geweest. Het jongste slachtoffer in Glasgow is 17 jaar, het oudste 53. Het is nog niet geweten of de dader en de slachtoffers elkaar goed kenden.

Om iets voor één op de middag kreeg de alarmcentrale van de politie een telefoon binnen. Een man had in het hotel

VOLKSWAGEN GOLF IN DE PROBLEMEN Zoals bekend had de megalomane dictator Adolf Hitler naast het veroveren van zowat de halve wereld nog wel wat tijd over voor andere plannen. Begin jaren ’30 besliste de nationaalsocialist dat elke Duitse arbeider in staat moest zijn een goede auto te verwerven aan een betaalbare prijs. Deze ‘Kraft durch Freude’-wagen moest 100 km per uur halen, twee volwassenen en een kind kunnen vervoeren, luchtgekoeld zijn zodat hij in de winter buiten kon staan, en maximaal 900 Reichsmark kosten.

De opdracht ging naar Ferdinand Porsche, die al langer ijverde voor een betaalbare auto voor het volk, ook al associëren wij zijn naam nu met exclusieve luxe-auto’s. Hij bouwde een legendarische auto: de Kever. De kolossale bouwinspanning die daarmee gepaard ging, doet sterk denken aan wat het bedrijf Tesla van Elon Musk momenteel in de VS doet. Musk maakte als eerste aantrekkelijke elektrische auto’s en bouwde daarvoor de Gigafactory 1 in Californië, om op grote schaal batterijen te kunnen produceren aan een haalbare prijs. Hitler deed het hem voor: hij bouwde een enorme fabriek in Fallersleben, nu onderdeel van de stad Wolfsburg, meteen de grootste autofabriek van Europa. Op 26 mei 1938 legde Hitler de eerste steen voor de KdF-fabriek en in 1940 rolde de eerste wagen van de lopende band.

Na de oorlog dachten de Britten eraan alle machines te ontmantelen en naar eigen land af te voeren, maar gelukkig voor het latere Volkswagen besloten ze er auto’s voor hun

Edouard Philippe versterkt zijn positie Tenslotte verdient eerste minister Edouard Philippe de nodige aandacht. In zijn stad Le Havre werd hij met meer dan 58 procent van de stemmen met glans verkozen. Dat versterkt zijn positie ten opzichte van president Emmanuel Macron. Philippe, die geen lid is van LREM maar eigenlijk een oudgediende van Les Républicains, moest de voorbije twee jaar veel aartsmoeilijke dossiers beheren. Het protest van de gele hesjes. De betogingen en stakingen tegen de pensioenhervorming. De coronacrisis. Ondertussen kon Macron naar goede traditie van de Vijfde Republiek zich op de internationale scène profileren.

Vraag is wat Macron nu zal doen. Sommigen spreken van een herschikking van de regering om zijn eigen partij LREM een nieuwe schwung te geven. Maar de versterkte Philippe zomaar doen vertrekken, zal moeilijk zijn. Die zou dan in 2022 een concurrent kunnen worden bij de presidentsverkiezingen.

SALAN

ENGELAND de receptie vol met bloed aangetroffen. Ook lagen enkele slachtoffers op de grond op de benedenverdieping. De dader - die dus werd doodgeschoten - droeg de naam Badreddin Abadlla Adam. Het ging hier om een Soedanees van achtentwintig jaar oud.

Onderzoek moet uitwijzen wat er zich precies heeft afgespeeld in de hotellobby. Tijdens de coronacrisis wonen meer dan honderd asielzoekers in het hotel, dat zo’n negentig hotelkamers telt. De politie gaat na wat er gebeurd is. Het onderzoek draagt de naam ‘operatie Stratenberg’. Opvallend is dat de politiediensten, nog voor het onderzoek goed en wel is gestart - laat staan afgerond - terrorisme al kunnen uitsluiten. Mogelijk lag een onderlinge ruzie aan de basis van de steekpartij.

Jongeren en verboden wapenbezit Wat er ook van zij, het aantal steekincidenten is de jongste jaren aan een onstuitbare opmars bezig in het hele Verenigd Koninkrijk. Ter vergelijking: in 2014 vonden zo’n 25.000 steekincidenten plaats in Groot-Brittannië. Vorig jaar stond de teller al op zo’n 45.000! Zo’n zes jaar geleden werden jaarlijks in Engeland alleen al zo’n 3500 mensen opgenomen in het ziekenhuis ten gevolge van steekwonden. In 2019 steeg dit aantal vlot tot boven de 4500. Opvallend is dat ook steeds meer jongeren worden opgenomen met steekwonden in de ziekenhuizen. Niet toevallig stijgt het aandeel jongeren in de statistieken dat wordt opgepakt voor verboden wapenbezit.

We spreken hier over meer dan 4000 jongeren van tussen de tien en achttien jaar oud die tegen de lamp lopen. Het is duidelijk dat de Conservatieve regering nog werk op de plank heeft liggen.

LVS

Bei uns in Deutschland

eigen leger te gaan bouwen. De fabriek bleef dus draaien, en enkele jaren later was het zover: Volkswagen kon zijn Kever op grote schaal beginnen bouwen. Het werd een gigantisch succes: er werden er in de loop der tijd meer dan 21 miljoen van gebouwd. Het toffe bolle autootje is vandaag terecht een geliefkoosd verzamelobject van liefhebbers en clubs allerhande.

Golf nog beter dan Kever De modellen die VW na de Kever naar voren schoof, braken niet door, maar in 1974 was het opnieuw raak: VW introduceerde de Golf, met een watergekoelde motor voorin.

De auto werd opnieuw een reusachtig succes. Er werden er tot op de dag van vandaag meer dan 32 miljoen van gebouwd, waardoor het model op de derde plaats staat van de meest gebouwde auto’s ter wereld. (De VW Kever staat overigens op 4, de VW Passat op 5 en alleen plaatsen 1 en 2, Toyota Corolla en Ford F-150, komen niet uit de VW-stal).

De Golf is doorheen de jaren symbool geworden voor alles waar Volkswagen voor staat: kwaliteit zonder de luxe van BMW of Mercedes, technische degelijkheid, en een vormgeving die niet te saai of te sportief oogt.

Maar staat VW vandaag nog wel voor betrouwbaarheid en kwaliteit? VW heeft ingezet op oerdegelijke dieselmotoren, die bij eerlijke vergelijkingen inzake levensduur hoegenaamd niet slechter zijn dan elektrische. Maar de tests worden strenger, en dat leidde tot een zelden geziene uitschuiver: VW ging knoeien met de software, om bij tests plots ‘betere’ resultaten tevoorschijn te toveren. Het diesel-

FRANKRIJK

Ook goed verging het de partij van Marine Le Pen, het Rassemblement National. Ondanks een front van alle partijen tegen het RN, de opvolger van het Front National, werden net als in 2014 verschillende steden en gemeenten veroverd. De belangrijkste zege was die van Louis Aliot in Perpignan in Occitanië. Het RN verovert zo een stad van meer dan 100.000 inwoners. Andere belangrijke zeges zijn Fréjus (Var, al in de eerste ronde), Bruay-la-Buissière (Pas-de-Calais) of Moissac (Tarn-et-Garonne). Maar de landelijke verankering kwam er niet, zal men bij de partij van Marine Le Pen moeten toegeven. In 2014 haalde het RN 1.438 gemeenteraadszetels in 463 gemeenten. Zes jaar later zijn dat er 840 in 258 gemeenten.

Right or wrong rechter. Hij zal terechtstaan voor de moord op drie Britten en poging tot moord op nog tal van andere bezoekers die rondliepen in het park te Reading. De 49-jarige David Wails, de 39-jarige Hoseph Ritchie-Bennett en de 36-jarige James Furlog kwamen elk om het leven om iets over zeven uur ’s avonds, plaatselijke tijd, op zaterdag 20 juni. Enkele andere slachtoffers konden nog overgebracht worden naar de plaatselijke ziekenhuizen en zullen de aanslag naar alle waarschijnlijkheid overleven. Hoe dan ook is het overduidelijk dat Saadallah maar één doel voor ogen had op de bewuste zaterdagavond: zoveel mogelijk weerloze slachtoffers in een willekeurig park om het leven brengen.

9

DUITSLAND schandaal kostte het concern bakken prestige en veel geld: 6,5 miljard euro, zo wordt geschat.

Golf 8 ‘levensgevaarlijk’ Wellicht als een vlucht vooruit besliste het bedrijf dan maar om zich te gaan richten op elektrische wagens en digitalisering van de bediening via futuristische aanraakschermen. Volkswagen kondigde voor dit jaar de elektrische auto ID.3 aan, maar het werd een ramp. De productie loopt vertraging op, de levering is al uitgesteld naar september en vooral de software blijkt zware gebreken te vertonen.

Bovendien sijpelen die problemen door in het succesmodel, de Golf. De Golf 8, die nu wordt verkocht, krijgt bakken kritiek. De voorheen zo duidelijke bediening via knoppen is vervangen door een aanraakscherm dat niet of verkeerd werkt. Journalisten van autobladen noemen de auto na tests levensgevaarlijk: als twee auto’s elkaar willen kruisen aan de buitenkant van een smalle weg, en daarvoor uitwijken naar de zijkant van de baan, denkt het Park-Lane-assist-systeem dat de auto van de weg afraakt, en dwingt de wagen automatisch naar het midden van de weg. Wie te laat manueel bijstuurt, crasht frontaal op de tegenligger. “We hebben 3 jaar achterstand op Tesla,” zeggen bronnen binnen het bedrijf.

VW stelde deze week met Ralf Brandstätter een nieuwe directeur (CEO) aan. Hij zal zijn handen vol hebben.

HDG

10

Beeldspraak

2 JULI 2020

MEDIALAND

FILM aanvaardbaar vinden. Is het net niet juist dat wat we aan de lopende band in onze pers zien?

Stoute geweren tegen brave zwartjes in St Louis?

Blanken zijn geen slachtoffer van racisme Volgens de Duitse televisieketen WDR kunnen blanke mensen geen slachtoffers van racisme zijn. Naar aanleiding van een Facebookbericht van deze zender, over de protesten van de “Black Lives Matters”-beweging in de Verenigde Staten van Amerika, kwam het tot een zware discussie over racisme tussen de lezers. Zo argumenteerde een gebruiker in een commentaar dat Duitse kinderen in de Berlijnse wijk Neukölln, die in grote meerderheid bewoond wordt door mensen met een migratie-achtergrond, ook het slachtoffer zijn van racisme in de wijk. Het sociale-mediateam van WDR antwoordde binnen de kortste keren: “Onze bijdrage heeft als thema de actie rond de hashtag blackouttuesday en de daarmee verbonden dood van Georg Floyd, die op basis van institutioneel racisme de dood vond. Blanke mensen kunnen niet het slachtoffer van racisme zijn.” Het Duitse conservatieve weekblad Junge Freiheit nam onmiddellijk contact op met de openbare televisiezender en vroeg naar verdere verduidelijking. WDR wilde echter niet verder op de discussie ingaan. WDR-woordvoerder Alessandro Romio gaf enkel nog het volgende mee: “Wij hebben ons gisteren over dit thema geuit, van onze kant is hiermee alles gezegd.” WDR laat dan tenminste het achterste van de tong zien, en zegt hoe hij het ziet, hoe schandalig het standpunt ook is.

Bij ons denken de mainstreammedia meestal hetzelfde, maar steken ze zich, vanuit een reflex van burgerlijke lafheid allicht, weg achter nietszeggende blabla. Anti-blank racisme zou dus onmogelijk kunnen bestaan, terwijl de realiteit nochtans elke dag het tegendeel bewijst. Wanneer zal de mediabenadering van racisme eindelijk weer een beetje in balans hangen?

Duitsers willen neutrale berichtgeving Een meerderheid van de Duitsers wil het liefst een onbevooroordeelde berichtgeving. Dat blijkt uit een studie van het Britse persagentschap Reuters, dat vorige week werd gepubliceerd in de Duitse krant Die Welt. Doel van het onderzoek was het mediagebruik in 40 verschillende landen. Uit de resultaten leert men dat 80 procent van de ondervraagde Duitse lezers en gebruikers van media een berichtgeving wensen die geen standpunt inneemt, die neutraal blijft (bron: Reuters Institute for the Study of Journalism). 15 procent daarentegen grijpt liever naar media die het eigen standpunt bevestigen. Mensen met extreme politieke standpunten zouden er volgens de studie eerder toe neigen negatief te staan tegenover neutrale nieuwsberichten. De bekende mediamarkten en -merken worden als een deel van de mainstreammedia gezien. De onderzoekers vermoeden dat hoe meer gespleten een maatschappij is, hoe groter het wantrouwen tegenover de media is. De Duitsers hebben verhoudingsgewijs nog veel vertrouwen in de informatietoevloed: 45 procent geeft aan het nieuws de meeste tijd wel te geloven. In België is het cijfer eveneens 45 procent, een daling van 4 procent ten opzichte van een vorige studie. In Vlaanderen zou 51 procent de media meestal vertrouwen, in Wallonië slechts 25 procent.

Politici als fake news-verspreiders De vrees voor valse en verkeerde informatie is in elk geval gestegen, in het bijzonder tijdens de coronapandemie. In Duitsland is die zorg met 37 procent nog relatief gering. In Brazilië bijvoorbeeld vrezen 84 procent van de ondervraagden, aldus de studie, dat ze met fake news worden misleid. In alle landen verdenken de deelnemers aan deze studie vooral en in de eerste plaats politici als de grootste verspreiders van verkeerde informatie. Daarachter volgen journalisten en buitenlandse regeringen. Als belangrijkste verspreidingsbron van valse informatie wordt door 40 procent naar de sociale media gewezen. Toch waren de meeste ondervraagden van mening dat men twijfelachtige uitspraken van politici zeker moet blijven citeren. Ook als ze inhoudelijk vals zijn, moesten ze worden gepubliceerd, “omdat het voor de openbare mening nu eenmaal belangrijk is te weten wat een politicus heeft gezegd,” citeert Die Welt uit het rapport. Als er iets uit het rapport van Reuters blijkt, dan wel dat de meeste mensen het weglaten in de media van die informatie, die zou kunnen polariseren, on-

In de Amerikaanse stad Saint Louis, in de staat Missouri, trok een betoging van de zwart-communistische beweging Black Lives Matter (BLM) door de straten. Ze forceerden een gesloten ijzeren hek met de vermelding ‘privaat terrein’ en ‘verboden toegang’ en marcheerden een ‘gated community’, een private woonwijk, binnen. Daar wonen vooral blanke mensen en ook de burgemeester van de stad, op wie BLM het gemunt had. Als de BLM-meute afkomt, zouden vele mensen zich verstoppen, maar niet zo Mark en Patricia McCloskey: deze blanke advocaten namen gewapend plaats voor hun huis. Hij droeg een semi-automatisch geweer AR-15, zij een handvuurwapen. Zowel het bezitten als het tonen van vuurwapens is in Missouri legaal.

Hun beheerste boodschap was duidelijk: raak onze eigendom met geen vinger aan. Met resultaat, want er waren deze keer géén plunderingen.

U kan al raden hoe dat door de klassieke media hier gebracht werd. “Koppel bedreigt BLM-demonstranten met wapens,” aldus HLN. “Koppel bedreigt betogers met geweren,” werd dat in De Standaard. In alle teksten werd beweerd dat de betogers ‘vreedzaam’ waren. En naast de linkse vooringenomenheid helpt ook de luiheid een handje: omdat een lokale linkse journalist dat uit zijn mouw schudde, meldden alle Vlaamse media dat het tonen van wapens in Missouri ‘illegaal’ zou zijn. Niet dus.

Helaas voor de klassieke media werkt de factcheckmachine van de tienduizenden gebruikers van de sociale media feilloos. De onovertroffen Luc Van Braekel, die intussen in de VS woont, liet bliksemsnel weten dat je als journalist via Google Maps eenvoudig zou kunnen vaststellen dat het huis wel degelijk in een private ommuurde wijk ligt.

En dus stonden de Vlaamse ‘kwaliteitsmedia’ alweer met de billen bloot. In De Standaard wordt dat dan: “Correctie 29/6: Het woord ‘vreedzame’ werd geschrapt, aangezien de betogers zich op privaat terrein bevonden en een hek kapot hadden gemaakt. Die informatie van de politie raakte pas later bekend nadat het artikel, gebaseerd op een bericht van Reuters en artikels in The Guardian en The Washington Post, online was gezet.” Of met andere woorden: als er iets spectaculairs gebeurt, dan schrijven wij kritiekloos over wat andere linkse journalisten op het internet gooien en wat past in ons linkse plaatje.

Siegfried vraagt VRT-lonen Siegfried Bracke heeft er intussen een parcours opzitten waarover je al een stevig boek zou kunnen schrijven. Als VRT-journalist die er niet voor terugdeinsde om tegelijk tegen betaling het ledenblad van de sp.a vol te schrijven. Als VRT-journalist die het (wellicht daardoor?) schopte tot één van dé gezichten van de staatsomroep, en zo rijkelijk kon putten uit de miljarden belastinggeld die in die bodemloze put verdwijnen. Als logebroeder zonder complexen. Als man die dan echter zondigde in die linkse kerk door politicus voor de N-VA te worden, maar die de Vlaamse leeuw toch maar een ‘vod’ vindt.

Doch dit allemaal terzijde.

Siegfried wordt sindsdien door al wat links is uitgespuwd, en misschien inspireert hem dat om deze week in een opiniestuk weer eens de vraag te stellen: hoeveel verdienen al die managers en schermgezichten bij de VRT eigenlijk? Het is en blijft een hardnekkig verborgen geheim. “Het gaat om belastinggeld en dus is transparantie niet meer dan normaal,” poneert Bracke terecht. Maar uiteraard weet hij dat de linkse vriendjes die cijfers niet publiek willen hebben. De mensen zouden achterover vallen, als ze lazen dat pakweg de linkse kwast Ben Crabbé meer verdient dan Vlaamse minister-president Jan Jambon… En hij zal niet de enige zijn.

Siegfried herinnert terecht aan het hilarische incident, waar het VRT-gezicht Danira Boukhriss in de studio aan voormalige TV-vedette en huidig Open Vld-Kamerlid Goedele Liekens vroeg hoeveel ze verdiende als Kamerlid. Antwoord van la Liekens: “Zeker niet meer dan gij.” Waarop Boukhriss snel over iets anders begon…

De vraag is dus: waarop wacht de raad van bestuur van de VRT nog om die cijfers op te eisen en te publiceren? De raad bestaat momenteel uit een absolute meerderheid van mensen van VB en N-VA. Die stal mag nu toch eens uitgemest worden, het heeft lang genoeg geduurd.

Dark Menig Netflix-abonnee zal reikhalzend hebben uitgekeken naar het afgelopen weekeinde: eindelijk kwam het derde en laatste seizoen van de bejubelde Duitse serie “Dark” uit. Deze mysterieuze sciencefictionreeks is niet enkel een van de beste reeksen op Netflix, het is simpelweg een van de beste lopende series van het moment.

“Dark” is één van die reeksen waarvan je niet te veel van het plot wilt verklappen aan potentiële kijkers. De complexiteit van het verhaal maakt dat gelukkig nogal moeilijk. Het slaperige Duitse bosstadje Winden - het meest noemenswaardige attribuut is de plaatselijke kerncentrale - wordt opgeschrikt door de verdwijning van enkele kinderen. Al snel blijken de gebeurtenissen iets te maken te hebben met tijdreizen en de verborgen intergenerationele verbanden tussen verschillende families uit het dorp.

Een Griekse tijdreistragedie “Dark” is - de naam verklapt het al - qua toon erg duister en schuwt de zware thema’s niet. In de reeks wordt herhaaldelijk verwezen naar filosofische concepten zoals Nietzsche’s eeuwige wederkeer en amor fati. Het is een soort moderne versie van de Griekse tragedie, met de gruwelijke onontkoombaarheid van het lot die daarin steevast wordt opgevoerd. Deze verwijzingen worden bij momenten behoorlijk expliciet gemaakt.

Het universum en het plot van de reeks zijn rijkelijk gedetailleerd en op ingewikkelde manier met elkaar verweven. “Alles is verbonden”, zoals dat heet. De makers Baran bo Odar en Jantje Friese lijken echter wel degelijk te weten waar ze naartoe willen met de reeks. Dit in tegenstelling tot andere series, zoals “Lost”, die de ene mysterieuze onthulling na de andere doen zonder tot een bevredigend besluit te komen. Precies om die reden telt “Dark” ‘slechts’ drie seizoenen. “We hebben hierover met Netflix gesproken. We hebben ideeën voor drie seizoenen omdat we op het einde niet iets te onbevredigend willen creëren,” zei bo Odar daarover.

Een Duitse “Stranger Things”?

Met “Dark” pakt Duitsland opnieuw uit met uitstekende televisie. Het land kende al langer kwalitatief hoogstaande cinema, maar bewees de afgelopen jaren met “Babylon Berlin” en “Unsere Mütter, unse Väter” ook ijzersterke series te kunnen voortbrengen. Toen de serie pas uitkwam, werd al snel de vergelijking gemaakt met “Stranger Things”, die andere populaire sciencefictionreeks op Netflix. Die vergelijking gaat op voor de eerste paar afleveringen, die bij momenten inderdaad een gelijkaardige sfeer hebben, maar al snel wordt duidelijk dat “Dark” een ander beestje is. Deze reeks is complexer en verfijnder, terwijl “Stranger Things” meer inspeelt op nostalgie en puur vermaak. Voor de goede orde: daar is niets mis mee.

De reeks zal voor velen een verademing zijn, in tijden dat meer en meer topreeksen er niet aan kunnen weerstaan om een prekerige politieke boodschap mee te geven of geforceerde diversiteitsquota te hanteren. Niets van dat alles in “Dark”. Zelfs rond een thema als kernenergie - in Duitsland verguisd tot op het hysterische af - wordt handig heen gedanst zonder een politiek oordeel te vellen. Nochtans speelt de kerncentrale wel degelijk een prominente rol in het verhaal.

Wat heeft “Dark” dan wel te bieden? Een boeiend universum, een tragisch verhaal en gebroken, gefaalde en erg menselijke personages. Het is een soort psychologische studie in de onvermijdelijkheid van het lot. Het plot is spannend en het tempo uitstekend. Kijken naar een televisiereeks is vaak een investering, en bij Dark is het een investering die loont zodra al de puzzelstukjes op hun plaats beginnen te vallen.

PIETER VAN BERKEL

Op de praatstoel

2 JULI 2020

11

Peter Verlinden

“Verrijkt in Congo, zeker, maar plunderen is niet het juiste woord.”

Op 30 juni werd 60 jaar Congolese onafhankelijkheid gevierd. Verjaardagen leiden van het opvissen en opsmukken tot, gewild of ongewild, vervalsen van de feiten. Zeker in de relatie tussen België, Vlaanderen en de oud-kolonie is de berg aan halve waarheden tot volslagen leugens hoog. Peter Verlinden, voor de VRT dertig jaar “Mijnheer Afrika”, zift in een nieuw boek de prietpraat uit de feiten. Afgehakte handen en rood rubber waren er, maar ook zoveel meer waar amper aandacht voor is.

Uitgeverij Sterck & De Vreese; 160 blz.; prijs: 17,90 euro.

ISBN 978 905 6155 99 5 Peter Verlinden is opgetogen, want op de gesprekstafel in Meerbeek, een deelgemeente van Kortenberg, ligt een handvol exemplaren van “Zwarte trots, witte schaamte?”. Vers van de drukpers. Altijd een heilig ogenblik voor een auteur. Als pensionado van de VRT is Peter Verlinden (63) dertig jaar ten nauwste betrokken geweest bij Congo en Centraal-Afrika. Hij pendelde zo’n 80 keer over en weer.

In uw boek bent u verdrietig over de televisiereeks “Kinderen van de kolonie”?

Het format van die reeksen is slim en geschikt voor goede televisie. Dat was zo voor “Kinderen van de collaboratie”, “Kinderen van het verzet” en “Kinderen van de holocaust”. Met die knappe series kan je “Kinderen van de kolonie” niet vergelijken. Daar kwamen mensen aan het woord die

voorgesteld werden als echte getuigen over de koloniale tijd, terwijl ze dat niet waren. Op die manier werden er geregeld zaken verteld die gewoon - excuseer het woord - nonsens waren. De Kinderen-reeksen waren herinneringsprogramma’s en geen historisch accurate uitzendingen en dat moet je voor de kijker echt wel duidelijk maken. In “Kinderen van de kolonie” kwam bijvoorbeeld een Congolees die na 1960 geboren was en in België woont, vertellen dat in de jaren vijftig Congolezen niet naar school mochten gaan in hun land. Dat klopt natuurlijk absoluut niet en zo was er meer. Wel interessant is om te achterhalen waarom zo iemand die perceptie heeft en haar uitdraagt tot op de buis. Herinneringen kleuren ons allemaal en dergelijke memoires hebben een rol in de publieke conversatie, maar verwar dat niet met feiten, met onderbouwd studiewerk.

Ook in de begeleidende teksten bij dat programma werden de misdaden in de kolonie, en die waren er en zijn vanzelfsprekend niet goed te praten, opgeschroefd tot volkenmoord, viel zelfs het woord genocide, wat blijkbaar momenteel politiek correct, maar wel krom denken is. Zo draai je de visie van het publiek op de werkelijkheid om tot een mythe die botst met de feiten. Het woord is koeterwaals, ik noem dat het “decredibiliseren” van de geschiedenis.

De Belgen hebben Congo geplunderd?

De woordkeuze is fout, de Belgen hebben Congo niet geplunderd. Congo is niet leeg. Zij hebben, in overeenstemming met wat de algemene instemming was aan het einde van de negentiende eeuw tot en met de jaren vijftig van de twintigste eeuw, grondstoffen aangeboord in Centraal-Afrika en landbouwexploitaties opgezet.

Voor de Volkenbond, en daarna bij de Verenigde Naties, waren de wes-

“Dodenaantal is schromelijk overdreven” De Amerikaan Adam Hochschild publiceerde in 1998 “De geest van koning Leopold II en de plundering van de Congo”, waarin hij schreef over miljoenen doden door het schrikbewind in Congo-Vrijstaat, en in die trant is een Amerikaanse speelfilm in de maak.

Adam Hochschild baseerde zich voor dat absurd hoge aantal doden op bevolkingscijfers bij de start van Congo-Vrijstaat, die schromelijk overdreven zijn. Ook daar is de jongste jaren eindelijk degelijk werk over gepubliceerd. In 2016 was er een maatgevend colloquium over de demografie van Congo op de UCL. Die demografen waren het roerend eens dat de cijfers die Stanley bij zijn expeditie in Congo opgaf, een bevolking van meer dan 40 miljoen inwoners, fout waren. De Brits-Amerikaanse journalist in dienst van Leopold II projecteerde het bevolkingsaantal dat hij optekende langs de rivieren Congo en Lualaba op gans het Congolese grondgebied, terwijl dat buiten de rivieren waarschijnlijk zo goed als leeg was. Stanley zag 42 miljoen Congolezen en Jean Stengers ontdekte een rekenfout honderd jaar later, wat het mogelijke aantal inwoners bracht op 29 miljoen. Dat laatste cijfer is bekend bij Franse en Belgische publicisten omdat het is opgenomen in een Franse vertaling van het Engelstalige boek van Stanley, terwijl de Engelstaligen verder borduren op de oudste en foute versie van zijn reisverslag. Het demografisch onderzoek staat niet stil en er is vandaag een groeiende eensgezindheid dat er aan het einde van de negentiende eeuw 10 miljoen Congolezen waren, wat de volkerenmoordverhalen in Congo in een heel ander kader zetten.

terse landen terecht actief in Afrika om daar de inwoners “op te stuwen in de vaart der volkeren”, om een oude Vlaamse emanciperende uitdrukking te gebruiken. Alleen zouden de Afrikanen dat niet bereiken, aldus die internationale organisaties. Als de Belgen plunderaars zouden geweest zijn, dan was Congo nu leeg, uitgemergeld, en zouden de Chinezen vandaag niet massaal mijnen openen en landerijen opbouwen. Congo heeft, gelukkig voor zijn bewoners, ondanks het zogenaamde Belgische plunderen, nog voor eeuwen een overdaad aan koper, coltan, uranium, goud en zilver. Dat land is een van de rijkste delen van de wereld. Con-

mannen en de verkrachtingen van blanke vrouwen door Congolese militairen zijn geen fabeltje - en tienduizenden mensen werden geraakt omdat hun levenswerk, hun droom van vandaag op morgen verdampte.

Ik stap rond, ik luister, ik zie oud-kolonialen, en zij zijn vaak de eersten om toe te geven dat er grove fouten gemaakt zijn door de koloniserende overheid. Dat belet echter niet hoeveel leed er was bij de terugkeerders die na de aanvankelijke sympathie voor de massale exodusvluchten naar Zaventem cynisch werden bekeken.

Deze vluchtelingen waren ex-burgers van de kolonie en “die waren toch allemaal rijk tot stinkend rijk? So what.”

De nationalisering door president Mobutu in 1973 van duizenden KMO’s en MO’s van Belgen sluit hierbij aan?

“Congo, poets de mythes uit uw kop” go alleen kan dankzij de vruchtbare grond en de geschikte temperatuur gans Zwart-Afrika van voedsel voorzien, toonde al in de jaren zeventig een studie van de Verenigde Naties aan. Dat alles belet natuurlijk niet dat de Belgische koloniale bedrijven zich flink verrijkt hebben in Belgisch-Congo, maar ‘plunderen’, neen.

Vlamingen zijn racisten?

Ik vind dat een zinloze uitdrukking die gewoon niet klopt. Er zijn racisten in Vlaanderen, zeker, maar ‘de Vlamingen’ zijn geen racisten of toch niet meer dan welke mens ook. Kijk naar het knappe werk van NGO’s als 11.11.11. en, want daar zit je aan de basis, naar de zogenaamde vierde pijler van de ontwikkelingssamenwerking, die van de duizenden Vlaamse mannen en vrouwen die met bescheiden middelen en veel maatschappelijke inzet een barbecue, een tuinfeest, een wafelenbak, een collecte organiseren om in Centraal-Afrika een schooltje te bouwen, te onderhouden, en dito voor een medische post, een kraamkliniek, enzovoort.

Als verklaring voor een bepaald soort racisme dat er toch zou bestaan, verwijst u onder meer naar de periode kort na de onafhankelijkheid?

In 2002 publiceerde ik het boek “Weg uit Congo - Het drama van de kolonialen”, en een actualisering was er in 2009, waarin ik de situatie in die jaren heb trachten te vatten. Uit mijn onderzoek, en uit de reacties op lezingen nadien die ik gaf over mijn verhaal, blijkt hoe diep het trauma blijft bij velen die toen hals over kop de kolonie hebben verlaten. Ik heb hier in huis dozen vol met getuigenissen van betrokkenen, stof voor een tweede boek over die materie. Er waren een paar duizend rechtstreekse Belgische slachtoffers - de mishandelingen van

Ja, vele honderden kleine ondernemers werden verjaagd door de zogenaamde Zaïrisering van wat zij hadden opgebouwd en hun compensatie was haast nihil. Wat zowel voor de jaren meteen na de onafhankelijkheid als voor de nationalisering geldt, is dat de Belgische regeringen daar zeer lijdzaam op reageerden. Een officieel Belgisch rapport over 30 juni 1960 en zijn gevolgen bestaat, maakte amper golven in het parlement en daarbuiten, en werd snel begraven omwille van een hoger politiek doel: vrienden blijven van de Congolese regeringen. Ook dat heeft de frustratie over de relatie met de ex-kolonie bij honderdduizenden Vlamingen aangewakkerd. Dat is begrijpelijk en zeer menselijk. Toch ontmoet ik in die kringen nog zelden iemand die het kolonialisme zou verdedigen of ronduit racistische uitspraken doet over ‘de Congolezen’.

litanten van de huidige protesten…

Ook daar zijn de waarheid en nuances passend. Bij de eventuele berekeningen voor compensaties is er veel belangrijks wat niet mag vergeten worden. In 1960 heeft België een kolonie verlaten die, daar zijn alle Belgische en buitenlandse kenners het over eens, uitstekend uitgerust was met wegen, bevaarbare rivieren, havens, spoorlijnen, luchthavens, scholen, steden en al die verwezenlijkingen zijn, zeker sedert de overname van Congo door België in 1908 niet, ik herhaal, niet gebeurd door slavenwerk. De Belgen en Congolezen die dat hebben voor mekaar gebracht, werden betaald, uiteraard binnen het koloniale kader zoals overal in Afrika toen. Dat staat dus op de positieve zijde van de balans en die positieve sommen dienen afgewogen te worden tegenover een mogelijke compensatie. Al klopt het natuurlijk wel dat de opbouw van de kolonie ook betaald is met de opbrengsten ervan. Ik ben geen voorstander van ‘herstelbetalingen’, behalve dan voor misdaden die strafbaar waren in die koloniale tijd en nooit bestraft zijn, zoals Nederland in Indonesië doet.

Leopold II moet tegen de grond?

Die vorst heeft gruwelijkheden op zijn geweten als soeverein over Congo-Vrijstaat, vooral in zijn zogenaamde Kroondomein in Centraal-Congo.

Hij was geen eigenaar van het hele land. Ik ben niet voor het zonder omzien vernietigen of verplaatsen van zijn standbeelden en het vervangen van straatnamen. Als je bijvoorbeeld zijn beeltenissen verwijdert uit het publieke domein en parkeert in het AfricaMuseum, dan verwerp je een deel van je nationale geschiedenis en op de duur vergeet je dat gedeelte, wat dan weer leidt tot nog minder kennis dan nu. Standbeelden zijn uitingen van banaal nationalisme, van allereenvoudigst publiek geschiedenisonderwijs voor het volk.

Laat staan wat staat en geef er een degelijke toelichting bij, wat mij betreft zelfs met een heel nieuw decor er omheen.

Koning Filip heeft nu zijn spijt uitgesproken over het leed dat Congolezen aangedaan is. Een goede stap?

Een zogenoemde verzoeningscommissie zal starten na de betogingen en de chaos rond Black Lives Matter?

Het lijkt wel alsof de koning mijn boek gelezen heeft. (lacht) Hij erkent inderdaad de misdaden en de vernederingen, waar ik voor pleit, maar dit zijn geen ‘excuses’ en zeker niet voor het koloniale systeem. Dat was immers destijds de internationale norm. Ik hoop vooral dat de volgende stap er komt: een veel moediger Belgisch beleid nu ten voordele van de gewone Congolezen. Ook deze brief was gericht aan de Congolese president die precies zoals zijn voorgangers zijn bevolking verwaarloost en zichzelf verrijkt. Wat betekent dan ’spijt’ over zaken uit het verleden voor de Congolezen van vandaag?

En meteen al met de nodige misverstanden in de Wetstraat en in de media. Zowel Kamervoorzitter Patrick Dewael als de kwaliteitsmedia verwijzen bij de oprichting van deze commissie naar de Nederlandse koning Willem-Alexander en hoe deze onlangs alweer zijn excuses aanbood aan de Indonesiërs. Dat heeft hij niet gedaan in algemene zin, hij verontschuldigde zich zeker niet voor de kolonisering, wel voor de beestachtigheden van de Nederlandse soldaten in de Indonesische onafhankelijkheidsoorlog na 1945. Dat is een groot verschil.

Excuses moeten een eerste stap zijn naar compensaties voor het aangebrachte leed en lijden, aldus de mi-

FRANS CROLS

12 Cultuur

2 JULI 2020

GESCHIEDENIS

Gustave Van de Woestyne

Volkstelling Een interessant stukje in The Economist. De Balkanstaat Noord-Macedonië telt officieel 2,08 miljoen inwoners. Het hoofd van de overheidsinstelling Statistiek denkt dat het er maar anderhalf miljoen zijn, al raamt een economist er dan weer 300.000 meer.

Volkstelling in Nederland (1925) Dat kan allemaal omdat er nooit een correcte volkstelling is geweest. De laatste echte telling had plaats in 2002. De volgende, in 2011, werd in de papiermand gegooid. Macedonische ijveraars en vooral Albanezen gaven duizenden soms valse namen op of beweerden dat alle kennissen en familieleden in het buitenland bij hen woonden. De Macedonische overheid heeft dus geen houvast om op sommige beleidsterreinen bij te sturen.

Zo oud als de straat Nochtans zijn volkstellingen zo oud als de straat. Minstens tweeduizend jaar is er geteld met twee bedoelingen. Wie kunnen we allemaal belasten en hoeveel mannen kunnen we tijdelijk of voltijds inlijven bij het leger?

Egyptenaren, Joden, Grieken en Chinezen tellen geregeld. Volgens historici zijn vooral de Chinezen heel accuraat. In het jaar 2 van onze jaartelling zijn er 57,6 miljoen Chinezen. Joden worden geteld voor en na de uittocht van Egypte en ze zijn zogenaamd met 600.000. Waarschijnlijk is dat met een flinke korrel zout te nemen, want zie je die massa al jaren door de Sinaï-woestijn zwerven?

De beroemdste volkstelling is die van Quirinius, de Romeinse gouverneur van Syrië waartoe Judea behoort. Evangelist Lucas vertelt dat Jozef en Maria naar Bethlehem trekken om geteld te worden, waarna de geboorte van Jezus volgt. Maar die provinciale telling van niet-Romeinse burgers heeft in het jaar 6 plaats en Jezus wordt geboren als Herodes nog leeft (die sterft in 4 voor Christus).

Belangrijker dan die provinciale tellingen zijn de tellingen van alle Romeinse burgers in het rijk. Die gebeuren door de Romeinse censors (schatters, beoordelaars) die de census (schatting) opstellen om de legerdienst vast te stellen, om de belastingen te innen (en de politieke rechten die ermee sa-

Ets van het Domesday Book

mengaan). Censor is een van de hoogste ambten in de Romeinse republiek en de censor mag ook waken over het gedrag en de goede zeden van de burgers.

Maar ook met de Franse slag Na de ondergang van het West-Romeinse rijk en zijn bureaucratie verdwijnen ook de volkstellingen in Europa. Als ze hernemen, is het meestal op kleine schaal. Een uitzondering is het “Domesday book” (letterlijk het boek van het laatste oordeel). Guillaume le Bâtard (Willem de Veroveraar) laat een lijst opstellen in veroverd Engeland van al wie eigenaar is van onroerend goed om hem en soms haar te belasten. Het is eerder een kadaster dan een echte volkstelling. Wanneer de vroege middeleeuwen voorbij zijn, wordt er weer geteld in de dorpen en steden. Maar dikwijls is dat een telling ‘per haard’ en dat kunnen drie, zes of zelfs tien mensen zijn. Hoewel er in iedere parochie in Frankrijk geteld wordt, weet Lodewijk XIV niet of er nu 18 of 20 miljoen mensen in het land wonen.

Tellingen zijn altijd ongeliefd bij iedereen, want ze geven de machthebbers een wapen in handen om mensen te controleren en te belasten. Fundamentalistische christenen weigeren soms en verwijzen zelfs naar koning David, die een plaag over Israël afroept omdat hij telt zonder de toestemming van God.

Eerste correcte tellingen in de VS De echte moderne volkstellingen beginnen in de jonge Verenigde Staten. Daar kennen ze het verschijnsel van de ‘rotten boroughs’ in het oude vaderland. Plaatsjes die ooit bloeiden en een vertegenwoordiger in het Brits parlement bezaten, zijn inmiddels nog nauwelijks bewoond. Die zetel blijft echter bestaan en de paar kiesgerechtigden worden gewoon gekocht.

De Amerikanen willen een faire vertegenwoordiging in het Congres en dus moet er volgens de grondwet iedere tien jaar keurig geteld worden. Slaven tellen tot 1865 mee voor 3/5de, al hebben ze natuurlijk geen kiesrecht. In eigen land wordt voor het eerst in 1846 geteld (4.350.000 inwoners) onder impuls van de Gent-

se statisticus Adolphe Quetelet.

Hij is ook de uitvinder van “de gemiddelde” persoon.

Geleidelijk worden niet alleen meer de mensen geteld, maar komt er ook een groot economisch-sociaal luik bij. Welk beroep hebben de mensen? Hoeveel kamers telt hun woning?

Wat zijn de hygiënische faciliteiten? Enzovoort. Tellers bezoeken de mensen en tellen dus letterlijk. Omdat de overheid altijd meer informatie vraagt, duurt de verwerking van de resultaten altijd langer en zijn de gegevens soms bij publicatie al verouderd. In de VS produceert een ingenieur ter gelegenheid van de telling van 1880 een machine die individuele gegevens met ponskaarten verwerkt. Zijn bedrijf wordt later een onderdeel van IBM.

Niet altijd een zegen Volkstellingen zijn niet altijd een zegen en kunnen in de verkeerde handen tot vreselijke resultaten leiden. Vragen naar het geloof en correcte antwoorden helpen de Duitsers om Joden te identificeren en Jodenregisters per gemeente op te stellen. Berucht is het onderdeel “Talentelling” van de Belgische tienjaarlijkse volkstelling. De vraagstelling is opzettelijk onnauwkeurig en meer en meer worden de resultaten een referendum om aanvankelijk Nederlandstalige gemeenten bij de zogenaamde tweetalige Brusselse agglomeratie in te lijven.

Dat gebeurt voor het laatst in 1954, als de logeregering Van Acker-Lilar de resultaten publiceert van de gedeeltelijk vervalste telling van 1947. Bij de volkstelling van 1961 verdwijnt het talentellingsluik. De laatste echte volkstelling met bezoek aan huis heeft plaats in 1991.

Het verschijnen van het rijksregister maakt een echte telling overbodig. Wel krijgt nog iedereen een uitgebreide vragenlijst in 2001, maar dat is een enquête die men zelf invult. Gezinnen die niet willen meewerken, krijgen soms toch een enquêteur op bezoek, maar de mensen zijn nog allemaal brave burgers.

97 procent onder hen stuurt keurig de enquêteformulieren terug, terwijl de echte tellers van 1991 maar 94 procent van de mensen effectief bezochten.

Pseudo-links heeft ‘de privacy’ nog niet ontdekt en het land is nog niet helemaal overspoeld met asielzoekers en zogenaamde gezinsherenigers die geen Nederlands of Frans kennen.

Ook in 2011 is er een Algemene Volks- en Woningtelling (de officiële naam) zonder dat iemand een stapel papier krijgt, want er zijn genoeg (gedigitaliseerde) bronnen om het zonder rechtstreekse informatie van de burgers te doen.

In de VS wordt dit jaar - als het virus het toestaat - voor de laatste keer nog echt geteld. Benieuwd of er vragen naar het ras gesteld worden. De vorige keer waren er vurige zwarte protesten omdat het mogelijk was voor mensen uit alle mogelijke interraciale huwelijken zich niet zwart te noemen, waardoor hier en daar het aantal zogenaamde “Afro-Amerikanen” en vooral de subsidies voor hun verenigingen daalden.

JAN NECKERS

Het MSK Gent presenteert deze zomer alle werken van Gustave Van de Woestyne die het in de collectie heeft, inclusief een aantal mooie stukken die het de voorbije jaren via schenkingen verwierf.

Tien jaar geleden organiseerde het Gentse Museum voor Schone Kunsten een grote expo over Gustave Van de Woestyne (1881-1947). Het was de eerste individuele tentoonstelling van de kunstenaar in zijn geboortestad sinds de retrospectieve van 1949, twee jaar na zijn overlijden. Deze zomer, nu de coronaperikelen de musea dwingen vooral met de eigen collecties te werken, zet het MSK opnieuw Gustave Van de Woestyne in de vitrine en toont alles wat het van deze kunstenaar in huis heeft.

Het MSK was er destijds snel bij om werk van Van de Woestyne te kopen. In 1913 verwierf het museum “Portret van Prudence De Schepper” (1910), de echtgenote van de schilder. Hij liet zich voor dit werk inspireren door de Vlaamse primitieven en de vijftiende-eeuwse Italiaanse kunst, wat te zien is in de voorkeur voor een duidelijke omlijning van de vormen.

Maar ook invloeden van moderne stromingen zijn aanwezig, zoals het symbolisme dat te vinden is in de vlakke, nauwelijks bewerkte achtergrond.

Van de Woestyne had ook een grote bewondering voor de Italiaanse muurschilderkunst van de vijftiende eeuw.

Na de Eerste Wereldoorlog begon hij te experimenteren met de frescotechniek. Een voorbeeld daarvan is “Gastvrijheid voor vreemdelingen” uit 1920.

Mystiek en het landleven Na de oorlog was het artistieke landschap in ons land veranderd. Van de Woestyne, die voor 1914 behoorde tot de symbolistische schilders van de eerste Latemse groep, bleef niet ongevoelig voor het modernisme en gaandeweg nam de kunstenaar expressionistische en postkubistische stijlelementen in zijn werk op.

“Fuga” uit 1925 is een van zijn meest expressionistische werken (zie afbeelding). De dynamische schilderwijze van de meeste expressionisten heeft Van de Woestyne nooit gevolgd. Ondanks vervormingen en vereenvoudigingen behield hij een voorkeur voor een nauwgezette weergave van de werkelijkheid. Zijn mystieke belangstelling, kenmerkend voor zijn symbolistische periode, komt in zijn latere werk tot uiting in schilderijen met een expliciet religieuze thematiek, zoals “Christus in de woestijn” uit 1939.

Het MSK verwierf vorige eeuw eveneens twee boerenkoppen en “Boerinnetje” (1913). De stadsmens Gustave Van de Woestyne observeerde het boerenleven van buitenaf. Het is opvallend dat hij de meeste boerenkoppen schilderde nadat hij in 1909 Latem achter zich had gelaten. Ze zijn terugkijkend en uit het geheugen geschilderd.

Na 2000 ging de aandacht van het museum naar het grafisch oeuvre van Van de Woestyne, waarbij het onder andere voorbereidende tekeningen voor Streuvels’ hertaling van het Middelnederlandse epos “Van den vos Reynaerde” aankocht, plus de iconische portrettekening die Gustave maakte van zijn broer, de dichter-schrijver-criticus, Karel Van de Woestyne.

De collectie aangevuld Het MSK had dus al mooie werken samengebracht uit diverse betekenisvolle fases van de loopbaan van de kunstenaar en die zijn recent aangevuld met enkele belangrijke schenkingen. Zo bezit het museum nu het vroegst bekende zelfportret, gemaakt omstreeks 1899, toen hij nog studeerde aan de Gentse Academie. Uit Van de Woestynes beslissende jaren in Latem, tussen 1900 en 1909, ontving het museum een prachtig portret van “Deeske Cnudde”. Dit is het archetype van de boer, de landman die onlosmakelijk met de aarde verbonden is.

Uit de twintiger en dertiger jaren van Van de Woestynes carrière kreeg het MSK zeldzame studiebladen voor schilderijen als “De blinde vioolspeler” en “De Judaskus”. Ze geven een inzicht in de manier van werken van de kunstenaar.

Via andere schenkingen zijn deze studietekeningen aangevuld met grafiek, waaronder verschillende mooie lithografieën.

Even interessant als deze diverse kunstwerken, zijn de schenkingen van persoonlijke geschriften door Van de Woestyne, met als blikvanger het originele manuscript van de herinneringen die Gustave omstreeks 1930 aan zijn broer Karel wijdde.

MMMV Collectiepresentatie Gustave Van de Woestyne, van 7 juli t.e.m. 4 oktober 2020, MSK Gent, www.mskgent.be

Buitenland

2 JULI 2020

Ja, sprookjes bestaan Omdat het verhaal dat ik had gelezen in een Zuid-Afrikaans nieuwsmedium mij nogal bij de haren getrokken leek, ben ik het gaan natrekken en het werd mij door minstens twee bronnen, waaronder de BBC, zwart op wit bevestigd. Alledaags is het alleszins niet, dat sprookjesachtige relaas van die simpele zelfstandige mijnwerker in Tanzania die van de ene dag op de andere tot multimiljonair omgetoverd werd.

Op mijn reizen door Zuid-Afrika heb ik ook wel eens ‘kleinskaalse’ gouddelvers zien werken in hun primitieve eenmansmijn, en het harde leven van die wroeters leek mij ver van sprookjesachtig. Hun mijnbouw was hoofdzakelijk handwerk en dat was het ook voor de Tanzaniaan Saniniu Laizer. Ook hij woelde als kleine zelfstandige dagelijks de grond om, maar rijk werd hij daar niet van. Tot op die woensdag 24 juni 2020 voor de 52-jarige Tanzaniaan met zijn vier vrouwen en dertig (30!) kinderen het sprookje begon.

Schotse roep om onafhankelijkheid steeds sterker Als we de recentste opiniepeiling mogen geloven, is de steun voor Schotse onafhankelijkheid nog nooit zo hoog geweest sinds 2016. De nieuwe opiniepeiling werd georganiseerd door Panelbase en gebeurde voor rekening van Business for Scotland – het Schotse Pro Flandria als het ware, een netwerk van Schotse ondernemers die gunstig staan tegenover onafhankelijkheid.

Net 50 procent van de ondervraagde Schotten, ouder dan 16 jaar, sprak zich uit voor onafhankelijkheid van Schotland, 43 procent verklaarde zich tegen en 7 procent was onbeslist.

Panelbase stelde verder in haar analyse dat, als men abstractie maakt van de categorie ‘onbesliste Schotten’, de krachtverhoudingen er vandaag als volgt uitzien: 54 procent voor onafhankelijkheid en 46 procent tegen. Het hoogste percentage sinds 2016, aan de vooravond van de Brexitstemming. Panelbase organiseert regelmatig opiniepeilingen over de grondstemming in Schotland, en over Schotse onafhankelijkheid is dit de vijfde opiniepeiling sinds het begin van 2020.

Labourbasis wil onafhankelijkheid, top Labour tégen Deze recente opiniepeiling geeft ook aan dat de steun voor onafhankelijkheid groeit binnen Labour, de vroegere arbeiderspartij met nog steeds heel wat Schotse aanhang. In een vorige poll sprak 35 procent van de ondervraagde Schotse Labourkiezers zich uit

voor onafhankelijkheid, dit percentage staat vandaag op 37 procent. 13 procent van de Labourkiezers in Schotland is onbeslist.

De leiding van Labour lijkt nochtans niet te willen meestappen naar meer onafhankelijkheid. Begin juni herbevestigde de chef van de Schotse Labour, Richard Leonard, de harde lijn tegen onafhankelijkheid: “Schotland heeft geen enkel belang bij constitutionele onrust.”

De voorzitter van Business for Scotland, Rob Aberdein, verklaarde hierop in de Schotse krant The National dat “toekomstige opiniepeilingen waarschijnlijk een steeds duidelijker beeld zullen tonen en dat de voorzitter van Labour door zijn fundamentalistische houding steeds meer kiezers van zijn partij afstoot en in de armen drijft van de aanhangers van Yes”.

Niet alleen in Vlaanderen lijkt de georganiseerde sociaaldemocratie de boot te missen. De Schotse arbeiders en Labourkiezers vinden hun electorale gading ergens anders, zoals dat ook in Vlaanderen het geval is.

PIET VAN NIEUWVLIET

Privébewaking In de staat Minnesota wonen meer dan 53.000 Somali’s en een flink deel daarvan zit in de hoofdstad Minneapolis, dat het brandpunt is van de muiterijen van moslims, anarchisten, marxisten en antiblanke racisten in de VS. In de revolutie die nu in de VS aan het uitbreken is, zou Minneapolis wel eens dezelfde rol kunnen spelen als Petrograd in 1917, waar toen de machtsgreep van Lenin werd uitgebroed.

In Minneapolis zijn de plannen voor de afschaffing van de politie het verst gevorderd. We schreven daar eerder al over. Enkele extremistische raadsleden in de gemeenteraad van Minneapolis, die voor het voorstel hadden gestemd om de politie op te doeken, beweren nu dat ze doodsbedreigingen hebben gekregen.

De politie zelf heeft daar geen klachten over ontvangen en is niet op de hoogte van bedreigingen of plannen voor een aanslag op linkse extremisten in de stad.

Maar toch hebben die voor zichzelf en op kosten van de stad een privébeveiligingsdienst ingehuurd. Niemand weet om hoeveel raadsleden het gaat. Slechts drie hebben hun identiteit bekendgemaakt, twee kleurlingen en één blanke. De voorbije drie weken heeft Minneapolis daarvoor de ronde som van 63.000 dollar betaald.

De uitspraak van Lenin dat de kapitalisten zelf de strop zullen verkopen waarmee ze opgehangen zullen worden, krijgt daardoor een nieuwe invulling. Voor de gewone burgers zal er geen politiebescherming meer zijn. Maar zij zullen nog wel mogen betalen voor de lijfwachten van de revolutionaire elite. Zonder dat ze zelfs mogen weten voor wie. Lenin zou ervan likkebaarden.

Alleen nog wapens voor links!

Tanzaniet Hij haalde op die geluksdag twee klompen van 5,8 en 9,2 kg van het uitzonderlijk zeldzame tanzaniet boven.

Een merkwaardig record, want de laatst opgedolven tanzaniet haalde ‘amper’ een gewicht van 3,3 kg. Tanzaniet komt maar op één plaats(je) in de wereld voor en dat is in het noorden van Tanzanië (vandaar de naam), dichtbij de grens met Kenia. Die uiterste zeldzaamheid maakt deze ongewone edelsteensoort ook ongewoon kostbaar. De eerlijke vinder mocht voor zijn twee edelstenen, die naar de Arabische zender Al Jazeera wist te melden haast een voorarm groot waren, van het Tanzaniaanse ministerie van minerale hulpbronnen (ANA) een cheque in ontvangst nemen van een ‘slordige’… 7,74 miljard Tanzaniaanse shillings, wat overeenkomt met bijna 3 miljoen euro. De waarde van de edelstenen, wist de BBC te vertellen, wordt niet berekend volgens de grootte, maar in de eerste plaats volgens de kleur en de helderheid van de tinten groen, rood, paars of blauw.

De kersverse miljonair kijkt er heel nuchter tegen aan. Hij zegt niks aan zijn levensstijl te willen veranderen. Hij was wel van plan een van zijn 2.000 koeien te slachten om een feestje te bouwen voor zijn vrouwen en kinderen en hun nakroost. Tevens wil hij zijn volk mee laten genieten van zijn tanzanieten. Omdat heel wat mensen in zijn land onder de armoedegrens leven en zich geen ordentelijk onderwijs voor hun kroost kunnen veroorloven, gaat de nieuwe rijke een deel van zijn shillings besteden aan scholenbouw en hij wil ook geld pompen in een groot winkelcentrum dat hij beheerd wil zien door een aantal van zijn kinderen die daar de geschikte opleiding voor hebben gekregen. Aan de verzamelde pers vertelde hij dat hij zelf niet geleerd was, maar wel voorstander van een professionele aanpak van de dingen en voor zo’n aanpak moesten zijn kinderen dan maar zorgen.

Zijn record-vondst heeft ook het ministerie van minerale hulpbronnen aan het denken gezet. Er worden nu in heel Tanzania handelscentra uit de grond gestampt waarbij ‘eenmansmijners’ zoals Laizer voortaan terecht kunnen als ze aan de regering edelstenen en goud willen slijten.

HECTOR VAN OEVELEN

13

Iran wil Trump arresteren

Linkse aanslag op restaurant in Leipzig De reeks vermoedelijk extreemlinkse gewelddaden in Leipzig houdt niet op. In de nacht van maandag 15 juni hebben meerdere vermomde relschoppers een Italiaans restaurant in de stad aangevallen.

Ramen moesten eraan geloven, de gevel werd met slogans ondergespoten, aldus het Saksische Landeskriminalamt (LKA of deelstaatrecherche). De bijzondere afdeling, die zich met linksextremisme bezighoudt, “SoKo LinX”, leidt het onderzoek. Tijdens de aanval zouden de criminelen verschillende afvalcontainers in brand hebben gestoken, én een personenwagen die toevallig bij het restaurant was geparkeerd. Pech voor de eigenaar van het voertuig dus, die zich op het verkeerde moment op de verkeerde plaats bevond.

Welke slogans op de gevel van het restaurant werden gespoten, wilde de woordvoerder van de recherche niet kwijt. Maar het kan geen toeval zijn dat de bijzondere afdeling “SoKo LinX” met het onderzoek werd gelast.

Sippenhaft door uiterst links…

Zoals het ook geen toeval zal zijn dat het restaurant eigendom is van een vrouw die familiebanden heeft met het AfD-parle-

mentslid Siegbert Droese. Die laatste werd al verschillende keren door extreemlinkse militanten bedreigd. Zo werd de wagen van zijn ouders in de wijk Connewitz al tweemaal zwaar beschadigd, en in beide gevallen werd de aanslag op de extreemlinkse webstek Indymedia opgeëist.

Het geweld doet zich niet toevallig opnieuw voor in Leipzig, dat als een van de centra van extreemlinkse geweld in Duitsland bekend staat. Begin juni werd door “SoKo LinX” een groots opzette razzia doorgevoerd in 9 woningen in Connewitz, waarbij steek- en slagwapens werden ontdekt, drugs en allerlei gevaarlijk vuurwerk, maar ook beschermkledij. Heel wat communicatiemateriaal werd eveneens in beslag genomen. ’s Avonds demonstreerden ongeveer 500 personen, en daarbij werden er 13 politiewagens vernield. Nog iemand iets over verdraagzaamheid en vrijheid van meningsuiting?

PIET VAN NIEUWVLIET

Er is nog een onopgehelderd aspect aan deze zaak. Om welke bewakingsfirma gaat het? Een gewone apolitieke, professionele firma, zoals er in de VS vele zijn? Of… eentje waarin zwarten, Antifa’s, Somali’s en moslims de plak zwaaien? Dan krijgt men de situatie waar alle moslims en alle linksen van dromen: zij hebben een gewapende macht en de gewone mensen niet meer.

Die zullen zelfs de politie niet meer kunnen opbellen. Nu ja, ze zullen nog wel het noodnummer 911 kunnen intoetsen.

Maar er zal niemand meer antwoorden… Overigens is de afschaffing van de politie voor deze neobolsjewieken nog maar het begin. Nu eisen ze ook de afschaffing van de gevangenissen. Laat alle seriemoordenaars maar vrij!

Alle drughandelaars! Alle verkrachters! Alle terroristen! Denkt er echt nog iemand dat men met zulke gekken kan argumenteren? Dat redelijke argumenten nog vat op hen hebben? Dat is even nutteloos als in 1917 nog met Lenin in discussie gaan. Dit is het begin van een rode revolutie, en hier zullen alleen keiharde antiterreurmaatregelen nog helpen.

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT GENOEG VAN!

LUIKERSTEENWEG 244 7F ANKERSTRAAT 3500 HASSELT 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 011 223 253 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE

14

Brieven

2 JULI 2020

EXCUSES Pallieterke, De politiek correcte meute vindt dat onze dierbare koning namens het Belgische volk zijn excuses moet aanbieden aan het Congolese volk wegens begane misdaden tijdens de koloniale tijd. Ik meen dat een aantal landen ook aan België excuses moeten aanbieden wegens onrechtmatige bezetting, onderdrukking en vele gruwelijke mishandelingen van het Belgische volk, namelijk: Italië (wegens Caesar met zijn Romeinen), Noorwegen (brutale invallen van de Vikingen), Spanje (denk aan de wrede hertog van Alva), Oostenrijk, Frankrijk (wegens bijna doorlopende pogingen Vlaanderen aan te hechten), Nederland, Duitsland (geen uitleg nodig). Nu we toch bezig zijn, moeten ook de Walen excuses aanbieden aan het Vlaamse volk wegens minstens 120 jaar onderdrukking, miskenning en behandeling als tweederangsburgers van de Nederlandstaligen in België.

Roland Vanermen - H aasrode

EXCUSES À LA CARTE

GEEN RASSEN MEER? Pallieterke, In het links-groene-centrum-discours is het al geruime tijd vanzelfsprekend dat het mensdom geen rassen meer kent: iedereen is gelijk en idem, dus zelfs wetenschappelijke onderscheiden moeten voor hun multiculturele heilsleer wijken. Nochtans zijn er voor ernstige antropologen wel degelijk verschillen tussen bijvoorbeeld een Eskimo en een Spanjaard, een Chinees en een Aboriginal en al zeker tussen een Pygmee en een ellenlange Massai-krijger, nochtans beiden uit Afrika! Zou er trouwens één wetenschapper zijn die, om de lieve vrede te bewaren in het progressieve kamp, eveneens gaat oreren dat een Mechelse Scheper hetzelfde ras is als een Poedel, dat een Sint-Bernard hetzelfde DNA heeft als een Cocker Spaniël of dat een Angorakat genetisch gezien hetzelfde dier is als een Britse Korthaarkat?

Neen toch? Als wetenschap moet wijken voor ideologische prietpraat, is de mensheid (de grootste verzameling van mensenrassen, volgens de moderne wiskunde) niet alleen wetenschappelijk, maar ook psychologisch op een roemloos dwaalspoor, en daarop wil toch geen enkele beschaving eindigen!

Leo Schruers - H asselt

ALBERT II Pallieterke, Er duiken in de pers de jongste tijd meer en meer foto’s op van Albert II. Dit weekeinde liet hij zich in Botassart fotograferen met koning Philippe I en diens dochter. Zogezegd om het Ardens toerisme te promoten en te herlanceren. Hij was ook al op officiële plechtigheden gesignaleerd.

Heeft die man dan echt geen enkel moreel besef, geen eergevoel, geen inschattingsvermogen? Hij heeft de natie en de bevolking jarenlang halsstarrig voorgelogen wat zijn vaderschap van Delphine Boël en zijn amoureuze esbattementen betreft. Zo iemand zou nederig moeten kiezen voor vrijwillige ballingschap en de openbaarheid zeker moeten mijden. Hij heeft financiële middelen genoeg om tot zijn levenseinde op zijn luxueus jacht in Franse of Italiaanse wateren te gaan ronddobberen. Als vrijwillige ballingschap bij hem niet opkomt, zou de staat hem een duwtje richting gedwongen ballingschap moeten geven…

Ludo Monballiu - Sint-Stevens-Woluwe

Kruisende woorden oplossing 1219

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E F G H I J K L

A F T R O G G E L A A R S O A X N E E R X R I

I O

N R E K E N E N D X O

E E T L U S T X O X O S L T X Z

I

I

N T X S O A P X

E N D X A C D C X K

O E X E

I

N D H O V E N

E K E X G E X A P X N E K X P L E E R

I

I

N V R E E S

E X G L U O N X E

R X E L K E X S O K X

I

I

E D E R

N K T P O T X

WAT LOOPT DE VOS HIER TE DOEN? Pallieterke, Binnen deze lezersrubriek is J.Ceder al een paar keer over de tong gegaan om zijn gedurfde stellingen. Het getuigt weeral van moed om ook de vrijbrief voor de wolf in onze contreien in vraag te stellen (Kan iemand mij uitleggen wat die wolf hier loopt te doen, 't Pall. 25 juni). Perfect van inhoud, niets aan toe te voegen. Behalve een ander voorbeeld en pijnpunt van het groen sentimentalisme: wat lopen de vossen hier te doen ? Nergens is pluimvee nog veilig, vossen komen tot in de binnenstad van grote steden. Toegegeven, ons dichtbevolkt landje kan ooit een biotoop geweest zijn voor wilde dieren, maar dat is het al lang niet meer. Enkele maanden geleden stierven mijn vier kippen een gruweldood. Van één kip werd het binnenwerk uitgevreten, twee de kop afgebeten en de vierde nam hij mee. De vos is een wreed en vals dier en als mogelijke ziekteverspreider ook gevaarlijk voor de mens. Rondom mijn woning (in een wijk) hielden ooit vijf buren kippen en ganzen, ik heb dit het langst volgehouden. En geen vergoeding door de overheid. Maar wee wie een vos aanpakt, hij zal zwaarder bestraft worden dan een migrant die drie overvallen of inbraken pleegt of onze vrouwen lastig valt. Dit gezegd zijnde: Jaar na jaar zie ik meer en meer inboeten van vrijheid van denken en van menig. Blinde wereldverbeteraars van alle gepluimte boetseren al jaren onze samenleving, ooit zal de zwijgende meerderheid wakker schieten en vaststellen in een maatschappijmodel te leven dat ze gewenst noch gewild hebben. Als oude rat heb ik het anders geweten...

Lucien Decoorne - Brugge

JOËL Pallieterke, Enkele jaren geleden presteerde Joël de Ceulaer het om in de weekendeditie van De Morgen drie weken een uitgebreid “eindwerk-proficiat” te brouwen over Bart de Wever. Er was niks speciaals of zo hoor, het was enkel De Wever die moest neergehaald.

Nadat ook nog door Bart Eeckhout die “visie” regelmatig moest aangevuld en bevestigd worden, ben ik gestopt met De Morgen.

Moeten die degelijke Vlaamse journalisten nu enkel hun werk en tijd besteden om hun eigen gelijk te verklaren en om een degelijke Vlaamse politicus enkel maar af te breken? Hebben die niets opbouwender te doen?! En ja, ik dacht dat ze intussen toch een béétje tot de jaren van verstand (al was het maar gezonde moeheid ter zake) zouden komen, maar nee. Een levenswerk... een boek...

Die “verschrikkelijke” Vlaamse politicus en “slechtste” burgemeester blijft blijkbaar de eerste zorg van “het clubje van de betere ‘Vlaamse’ journalisten”. De tragiek van sukkelaar Joël. Zielig.

Jef de Bois - Kontich

Pallieterke, Koning Philippe presenteert zijn verontschuldigingen voor misdaden gepleegd in Congo Vrijstaat, door blanken, in loondienst van koning Leopold II... in de 19de eeuw (sic). Misschien kan hij ook nog excuses aanbieden wegens de lakse houding en het falen van justitie en de toenmalige minister van Justitie, de Franstalige katholiek Melchior Wathelet, moreel verantwoordelijken voor de moordpartijen gepleegd door Dutroux?

Terug naar Congo. Zou het niet gepast zijn dat de Congolezen op hun beurt excuses aanbieden voor de racistische moorden en verkrachtingen gepleegd op blanke kolonialen door negers ten tijde van dekolonisatie (jaren 1960) in Congo? En last but not least, hoe rijmen Congolese radicalen hun agressie op standbeelden in België, terwijl ze tezelfdertijd hypocriet de misdaden verdoezelen van wijlen dictator Mobutu Sese Seko? Qua plunderingen, uitbuitingen van zijn volk en politieke moorden hoefden Mobutu en zijn acolieten geen lessen krijgen van de door zwarte activisten nu zo verguisde Leopold II. Anderzijds denken de ondankbaren er niet aan een woord van waardering te spreken over de duizenden blanke idealisten, burgers en religieuzen, het Belgische bestuur, die het beste van zichzelf gaven voor de ontwikkeling en welvaart van Belgisch Congo en het welzijn van de Congolezen. Wie zei ook weer: “Ondank is ‘s Thomas Boyle - Zaventem werelds loon.”

PRAKTIJKTEST Pallieterke, “Et pour les Flamands la même chose.” Deze week ontving ik bij de apotheker in het Kempense Zoersel de federale mondkapjes voor mezelf en mijn vrouw. De mee overhandigde bijsluiter deed me meer dan de wenkbrauwen fronsen. De titel van het briefje is Engelstalig “Community Mask M-DOX-A1”, de rest ééntalig Frans, inclusief de uitleg voor wie de tekst in het Nederlands of Duits wil. Die moet de QR-code scannen of de aangeduide webstek bezoeken.

Nog altijd en steeds opnieuw geen respect… Of gaat het hier nog eens over discriminatie, niet die van een minderheid, maar van een meerderheid?

Guy Vercauteren - Zoersel

LEOPOLD II-STRAAT Pallieterke, Mag ik voorstellen om alle Leopold II-straten om te dopen in de Joseph Désiré Mobutu straat?

Hiermee zal ongetwijfeld alle psychologisch leed van alle Congolezen rechtgezet worden.

Jan Cappelier - Ruddervoorde

ABSURDISTAN

Volksfeest Groot feest in de weelderige kantoren vorige dinsdag: wij vierden met zijn allen en uitgebreid de Dipenda. 60 jaar onafhankelijk Congo: welvaart, voorspoed, vrede, vrijheid en democratie, hoera!

Binnenpretje Niemand die ons verdenkt van enige sympathie voor het Belgische koningshuis, nemen wij aan. Toch hebben wij gegniffeld toen vrijwilligers, vermoedelijk uit Franstalig koningsgezinde hoek, een buste van Polleke Twee in Tervuren hebben schoongemaakt. Komt er een clash van tussen BLM en de Franstalige monarchisten?

Van K1, van K2, van...

Zelfs de meisjes van K3 zijn niet veilig voor het linkse heir. In een nakende productie drukker, opgelet, geen naakte! - dragen zij immers pseudo-Egyptische kostuums. Meteen staan dan fatsoensrakkers te jengelen over culturele toe-eigening. Waarschijnlijk dragen die klagers ook wel eens jeans. Ook wel denim. Letterlijk: de Nîmes. Een spiegel helpt soms.

Het Wilde Westen Of er een Arizonacoalitie komt, is koffiedik kijken wanneer dit 't Pallieterke in druk gaat. Het wordt dan allicht een cowboycoalitie. Dat de revolvers nogal los in de holsters zullen zitten, lijkt een zekerheid.

Verduiveld zeg!

Kent u Sir Patrick Allen? Dat is de donkere gouverneur-generaal van Jamaica, de rechtstreekse vertegenwoordiger van de Queen. De brave kerel wil zijn embleem van de Orde van Sint-Michiel en Sint-Joris niet meer dragen, vanwege de in het zwart afgebeelde duivel daarop. Wat kennis van folklore zou helpen, maar och: de duivel hale hem!

Verstandige dame Dezer dagen wordt de moord op Patrice Lumumba weer vrolijk vermeld om zoveel mogelijk vals schuldbesef aan te kweken bij de bevolking. En dan zegt Juliana Lumumba, dochter van, heel nuchter dat Leopold II nu eenmaal bij de geschiedenis van België en Congo hoort, graag of niet. En dat het weghalen van standbeelden daar niets aan verandert. Een verademing.

Verdomde cowboy!

De volgende die moet sneuvelen in het kader van de weldenkendheid: John Wayne, eertijds het prototype van de stoere, Amerikaanse held. Een naar hem vernoemd vliegveld moet van naam veranderen, want Wayne blijkt er de verkeerde gedachten op na gehouden te hebben. Wraak! Wraak op het verleden!

Stemisme Zelfs de Simpsons hebben te lijden onder de dictatuur van het politiek correctariaat.

Blanke acteurs spreken geen stemmen meer in van gekleurde personages. Zouden die dan willen zeggen dat zij als blanken anders spreken dan gekleurde mensen?

Gezagsargument Als Karel Verhoeven, hoofdredacteur van De Standaard, al zegt dat kunst en literatuur langs de meetlat van het moreel wenselijke worden gelegd, wie zijn wij dan om hem tegen te spreken?

Voorbarig gejuich Dient het toegejuicht dat Facebook onder druk wordt gezet door adverteerders, om zijn beleid aan te passen? De linkerzijde vindt nu van wel. Zou die linkerzijde dat ook nog vinden als over enkele jaren de bordjes worden verhangen?

Amerikaanse ziekte Steracteur Matthias Schoenaerts is schijnbaar diep teleurgesteld in zijn Vlaamse collega's, die onvoldoende hun invloed aanwenden om het goede denken te helpen verspreiden. Maar aan politiek wil hij niet doen. Te veel bij de Amerikaanse filmcollega's vertoefd, Matthias?

Een lezersbrief insturen?

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.

Dossier

2 JULI 2020

15

Zestig jaar geleden werd Congo onafhankelijk (deel I)

Vergeleken met vandaag waren de jaren ’50 ronduit paradijselijk Het gebeurt slechts zelden dat men iets positiefs moet zeggen over België, maar het Belgische koloniale bestuur, dat vanaf 1908 het terreurbewind van Leopold II verving, was een toonbeeld van verlichting en efficiëntie. Congo werd een modelkolonie.

Vooral na de Tweede Wereldoorlog beleefde het land een gouden tijdperk. Vergeleken met de huidige toestand was de situatie toen zelfs ronduit paradijselijk. Het lager en het technisch onderwijs waren zeer goed uitgebouwd. Hetzelfde geldt voor de gezondheidszorg. Tot in de kleinste dorpen waren medische hulpposten. In de cités van de grote steden waren sociale centra ingericht. De zwarte mijnwerkers woonden in eengezinswoningen met een klein tuintje, in cités die leken op die in Limburg. In streken die eeuwenlang geteisterd waren door malaria en slaapziekte, waren deze ziekten nu uitgeroeid of sterk teruggedrongen. Er was overal drinkbaar water. De landbouw kende een ongekende vlucht. Gebieden die nog nooit onder de ploeg hadden gestaan, werden nu ontgonnen, niet alleen door maatschappijen die grote plantages uitbaatten, maar ook door privéboeren. De rijkdom was zeer ongelijk verdeeld, maar er werd geen honger meer geleden,

periode vóór 1959. Het is absoluut onjuist dat blanke gezinnen in Congo toen in permanente angst leefden. Hoe vreemd dat ook lijkt na de seksuele uitspattingen van de “dipenda”.

Geen hoger kader Natuurlijk zijn er ook fouten gemaakt. In vergelijking met sommige andere kolonies is men in Congo zeer laat begonnen met het vormen van een academische elite. De multiraciale universiteit van Lovanium was pas in 1954 van start gegaan.

Aan de vooravond van de onafhankelijkheid telde het land niet eens een handvol universitairen. Ook in het leger en de ambtenarij hadden zwarten alleen ondergeschikte posities bekleed. De katholieke kerk was de enige uitzondering. Vrijwel niemand in de zwarte ambtenarij had een meer dan rudimentaire bestuurservaring. Dat werd later voorgesteld als dé belangrijkste reden voor de snelle ondergang van Congo na de “dipenda”, maar het kan

De blanken toonden zich toegeeflijk en in Afrika is dat dodelijk er waren geen stammenoorlogen en dodelijke epidemieën meer en ook voor de eenvoudigste zwarte arbeiders en dorpelingen was de levenstandaard aanzienlijk gestegen. Het wegennet was goed onderhouden en wijd vertakt.

De jaren vijftig Tekenend voor de relatieve welvaart van die periode is een reisgids uit 1958. Daarin stonden voor Congo en het mandaatgebied Ruanda en Urundi de hotels en bungalows aangegeven waar speciale voorzieningen waren voor kinderen, waar er wandelroutes waren en waar bezienswaardigheden. Toen kon een gezin nog met een gewone personenwagen over veilige en goede wegen dwars door Afrika reizen.

Congo was toen zo veilig dat je zelfs zonder problemen je kinderen kon meenemen voor een tocht door het binnenland. Veertig jaar later waren die wegen zo vervallen dat ze zelfs voor terreinwagens onberijdbaar waren geworden, en zelfs met een gewapend escorte was zo’n tocht een hachelijke onderneming…

Maar de jaren vijftig waren nog een gelukkige en zorgeloze tijd.

De meeste blanken voelden zich zo veilig dat ze met open vensters sliepen en vrijwel nooit meer een vuurwapen bij zich droegen. Natuurlijk waren er blanke vrouwen die seksuele affaires hadden met zwarte bedienden en blanke mannen die er zwarte maîtresses op nahielden, maar voor de politieke hetze rond de “dipenda” de geesten vertroebelde, leek het ondenkbaar dat zwarte mannen blanke vrouwen zouden verkrachten. Vele kolonialen kunnen zich niet één zo’n geval van verkrachting herinneren uit de

hoogstens een bijkomende factor zijn geweest.

Het was niet alleen de administratie die ineenstortte. Het was heel de Congolese samenleving. In een week tijd werd heel de beginnende beschaving in de kolonie weggeblazen. Of was het slechts een illusie van beschaving geweest? Niet alleen vele oud-kolonialen dachten nog lang met heimwee terug aan de gouden jaren vijftig in Congo. Zelfs bij het begin van dit millennium waren er nog vele gewone zwarten die zich luidop afvroegen wanneer die vervloekte “dipenda” eindelijk voorbij zou zijn. “C’est quand, la fin de l’indépendance?” Nu leeft dat natuurlijk niet meer. Maar toen konden de ouderen nog de vergelijking maken tussen de veiligheid, de stabiliteit en de relatieve welvaart van

die gouden jaren, en de anarchie, het verval en de ellende van nu.

“Vous comprenez, messieurs, nous , nous avons encore connu le temps des Belges!”

Congolese studenten in de medische school van Yakusu

Rellen Op 4 en 5 januari 1959 braken in Leopoldstad onlusten uit. Waarschijnlijk waren die gepland door militanten van het MNC van Lumumba en het ABAKO van Kasa Vubu. Zij wilden een meeting houden in een zaal in Leopoldstad en die werd door de burgemeester verboden.

De manifestanten legden zich daar niet bij neer en door een communicatiestoornis wisten sommigen niet eens dat hun meeting verboden was. De gemoederen raakten verhit en de politie arresteerde enkele tientallen herrieschoppers. Op dat ogenblik liep een nabijgelegen voetbalstadion leeg omdat de wedstrijd gedaan was en de opgehitste supporters voegden zich bij de partijmilitanten. Toen sloeg de vlam in de pan.

Zwarte relschoppers trokken naar de blanke wijk van de stad en begonnen daar te plunderen en brand te stichten. Ook in de zwarte buurt stonden huizen in lichterlaaie.

Enkele blanke families werden in hun woningen belegerd en de ordediensten moesten met scherp schieten om hen te ontzetten. Overal werden auto’s van Europeanen aangevallen, meestal met stenen.

Om wraakacties van blanken te vermijden, probeerde de overheid alles in de doofpot te stoppen. Radio Belgisch-Congo mocht niets over de rellen uitzenden.

De radiojournalist Walter Geerts getuigt daarover in het boek van Peter Verlinden (blz. 94): “Maar een order van hogerhand verbood ons om ook maar één woord te zeggen over de onlusten. Rechtstreekse censuur.

Alle blanken luisterden naar ons.

Wij wisten alles en zij wisten niets.

Dat heeft als gevolg gehad dat een aantal brave blanke meisjes, sociaal assistentes, ‘s morgens naar hun werk in de sociale centra in de cité zijn gereden en nietsvermoedend in de val zijn gelopen. Ze zijn allemaal verkracht.” (“Weg uit Congo”, Davidsfonds 2002, verder afgekort als WUC) Men kan zich zo voorstellen dat iets vergelijkbaars nu zou gebeuren na migrantenrellen in Berlijn, Parijs, Londen, Rotterdam of Brussel…

Paniekreactie De onlusten van januari 1959 waren snel onderdrukt. Ze waren op

geen enkel moment een echte bedreiging voor de stabiliteit van de kolonie. De zwarte soldaten van de Force Publique hadden zich loyaal en gedisciplineerd gedragen. Ze hadden zonder aarzelen de bevelen van hun blanke officieren uitgevoerd. Het plunderende gepeupel was uiteengeschoten en uit de blanke wijken verjaagd. Na twee dagen was de toestand volledig onder controle. Men had daarna een voorbeeld moeten stellen en een aantal raddraaiers, plunderaars en verkrachters hard moeten straffen. Dat zou de logische reactie zijn geweest om de ‘pax belgica’ veilig te stellen.

Maar de politici in Brussel die geen enkele voeling hadden met het echte Congo, reageerden met een mengeling van paniek, verblinding en politieke progressiviteit. Vergelijk het maar met de houding van de Democraten in de VS nu.

Als reactie op die relletjes reageerden zij met de belofte… Congo onafhankelijk te maken. Dat was waarschijnlijk het zwaarste geval van politieke ‘overkill’ uit de geschiedenis van de voorbije eeuw.

Zelfs de meest optimistische en radicale zwarte politici hadden daar niet om gevraagd en niet op gehoopt… Er zouden lokale en provinciale verkiezingen gehouden worden, respectievelijk eind 1959 en begin 1960. De geest was uit de fles en die geest was in Brussel gecreëerd, niet in Congo zelf. Het geweld werd niet bestraft, integendeel, het werd beloond met ongelooflijke politieke toegevingen.

De blanken toonden zich toegeeflijk en in Afrika is dat dodelijk. Het wordt er niet geïnterpreteerd als een blijk van goede wil, maar als een bewijs van zwakheid. Die genadeloze logica geldt trouwens ook in de Arabische wereld. De politieke roofdieren hebben bloed geroken en het gepeupel in de cités ook.

Ongeveer zoals de moslims in Europa na 2015 of de anarchisten en de antiblanke racisten in de VS nu.

Het koloniale gezag verkruimelde heel snel. Bij de Force Publique begonnen de soldaten te morren.

Soms weigerden ze de bevelen op te volgen en hier en daar sympathiseerden ze met de agitatoren en de raddraaiers van Lumumba en consorten.

Lumumba (midden) op de rondetafelconferentie in Brussel

Even hoopte men nog dat er een overgangsperiode zou komen, maar enige maanden later besloot de regering Eyskens III dat Congo al op 1 juli 1960 onafhankelijk zou worden.

Het scenario voor de ramp lag klaar.

Het lijkt misschien ongelooflijk, maar tijdens al die onderhandelingen en rondetafelconferenties van dat fatale jaar 1959 werd wel gepraat met Congolese politici en “gewoonterechtelijke hoofden”, maar niet met de blanke kolonialen. Zij waren nochtans de enigen die wisten wat er op het terrein in Congo echt aan de hand was. Volgens een hardnekkig verhaal dat over deze onderhandelingen de ronde doet, waren de Belgische politici zeer gecharmeerd door het beschavingsniveau van hun Congolese collegae, omdat zij zo mooi Frans spraken, zo keurig gekleed waren en zo’n voortreffelijke tafelmanieren hadden.

Erg naïef…

Mannen met vensterglazen De gewone zwarte boeren in het binnenland reageerden soms veel wijzer en nuchterder op de aangekondigde onafhankelijkheid en zij maakten zich veel minder illusies over het beschavingsniveau van de “évolué”-politici die klaarstonden om de macht te grijpen. Een gewestagent in Bokatola beschrijft de woede van de inboorlingen toen ze het nieuws hoorden: “Het kwam tot regelrechte opstootjes voor mijn bureau. De zwarten kwamen en ze verweten mij: ‘Jij bent onze vader niet meer, je verraadt ons.’ Ik begreep er niets van. ‘Heb je het dan niet gehoord? De indépendance gaat komen, binnen enkele maanden, en wat gaat er dan met ons gebeuren? Dan komen die mannen met hun vensterglazen hier de baas spelen. (…) Hier komt oorlog van, hier komt honger van.’” (WUC, blz.

121) Die ongeletterde zwarte boeren wisten met een intuïtieve zekerheid welke rampen “de mannen met de vensterglazen” over hen zouden uitstorten. Wij hebben intussen “de mannen met de vensterglazen” zestig jaar lang aan het werk gezien in Congo en de rest van zwart Afrika.

We kunnen alleen maar vaststellen dat die eenvoudige inlanders de toekomst nauwkeuriger hadden voorzien dan zogezegd geniale politici als Gaston Eyskens. Zij wisten dat hun eigen leiders hen wreder en onrechtvaardiger zouden behandelen dan de verlichte kolonisatoren van het midden van de twintigste eeuw. De ‘vensterglazen’ zijn natuurlijk de brillen die al die évolué-politici droegen omdat ze dachten dat ze er daardoor intelligenter, beschaafder en intellectueler uitzagen. In sommige gevallen was dat geen pose: vele zwarten geloofden echt dat zij door een bril te dragen even intelligent zouden worden als de blanken. Zoals anderen geloofden dat ze stromend water konden krijgen door kranen uit lavabo’s en badkamers los te rukken. Zoals nog anderen valiesjes in het oerwoud gingen begraven met daarin enkele ritueel verpakte biljetten van honderd frank. Na de “dipenda” zouden die biljetten zich voortplanten tot het valiesje ermee vol zat.

PAUL BAÜMER

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

2 JULI 2020

Anderlecht en Europees voetbal De kans is groot dat er binnenkort weer gevoetbald zal worden in ons landje.

En dan maar hopen dat we geen tweede golf van het coronavirus over ons heen krijgen, want dan mogen we voor een zeer lange tijd een kruis maken over onze favoriete sport. Een schietgebedje is hier dan ook op zijn plaats.

Ik erger mij dood aan sommige mensen die zelfs aan de versoepelde veiligheidsmaatregelen vierkant hun voeten vegen. Die pipo’s denken dat alles nu al in orde is. Hoe dom kan men zijn? Dat zullen natuurlijk de eersten zijn die komen klagen als het opnieuw fout gaat.

Is het te wijten aan het virus dat het zo stil is met Anderlecht op de transfermarkt of is er dan toch geen geld? Waarschijnlijk niet, want anders hadden ze de spelers geen deel van hun salaris laten terugbetalen, daar zijn ze te fier voor. De terugkeer van Kompany naar het nest zal niet meer volstaan om de gemoederen te blijven sussen. De supporters zullen geen rampseizoen meer toestaan. Indien alles in orde komt en men weer gaat voetballen, dan zal mijn oude club het in alle geval zonder Europees voetbal moeten doen. Dat is het ergste. Het zal wennen worden.

Op 7 september 1955 speelde Anderlecht zijn eerste match in Europa. In de achtste finale moest paars-wit het opnemen in Boedapest tegen Voros Lobogo. Het Hongaarse voetbal was toen top, dat zou later blijken.

In het Nepstadion werd met 6-3 verloren. In het Astridpark met 1-4. Ongeveer een jaar later, op 26 september 1956 in de achtste finale van de Europabeker der Landskampioenen, verloor RSCA met 0-10 van Liverpool op Old Trafford. Felix Week, de latere trainer van RWDM, moest onder de lat. Rie Meert, de

eerste doelman van Anderlecht en de Rode Duivels, was immers gekwetst. Felix kreeg zijn kans... en later een zenuwinzinking.

5 doelpunten op 42 wedstrijden Ik speelde 42 Europese wedstrijden en scoorde 5 keer. Ook geen cijfers om over naar huis te schijven, maar het waren wel belangrijke doelpunten. Ik debuteerde op 2 september 1970 in Sarajevo tegen Zelejnicar.

Ik was toen 19 jaar en moest tijdens rust de Zweed Ejderstedt vervangen. In de 89ste minuut scoorde ik ons vierde doelpunt.

Mijn laatste optreden in Europa was op 2 oktober 1979. thuis tegen Dundee United.

We werden eruit geknikkerd. Na een 0-0 in Schotland, speelden wij 1-1 thuis. Een missertje van Broos op tien minuten van het einde van de wedstrijd deed ons sneuvelen.

Constant Vanden Stock was woedend.

Om volledig te zijn moet ik toch nog zeggen dat ik ook scoorde tegen Wrexham uit Wales, Dynamo Boekarest, en twee doelpunten tegen Austria Wien, in de finale van de Beker der Bekerwinaaars in Parijs.

Daar ga ik niets meer van zeggen, daar is al genoeg over gezeverd...

Gille Van Binst Voormalig topvoetballer

1220

1

2

3

4

5

6

7

8

9 10 11 12

A B C D E F G H J K L A. Subtiele B. Stukjes melodie die in je hoofd blijven hangen C. Palestijnse bevrijdingsorganisatie Paniekerige rel D. Wellustig - IJzerhoudende grond E. In de naam van Jezus - Import F. Plechtige belofte - President van Nicaragua G. Deel van een huis - Wijnwinkel H. Sprookjesfiguur - Afvoerbuizen I. Liquid Gas Extraction - Senior Internetlandcode voor Groenland - Ijzer J. Beenderinhoud - Befaamd Parijs theatergebouw K. Schandelijke - Ergens in de tijd L. Labberlottigste

“Skild en frient” was geen vorm van praktijktesten!

Angstige tijden in ons cultureel bewustzijn. De religieuze orde der “Zelfbevlekkende Eerzame Puriteinen” (ZEEP) organiseert boekverbrandingen, het neerhalen van standbeelden en het verwoesten van gedachtegoed. Onze hele historie en cultuur zal bekeken worden door de ZEEP-bril en waar nodig worden bijgepast of afgelast. En dat zullen we geweten hebben.

Zwarte Piet moest er om die reden uit. Cyriel Verschaeve en de strijdleeuw ook. Wat ze zeggen is absoluut waar: zwart zijn in dit land valt niet mee. Eigenlijk is er maar één ding erger dan zwart zijn in dit land en dat is wit zijn.

‘Wit’, u weet wel: in eerdere tijden ook wel eens ‘blank’ genoemd tot de term als ‘zwart’ werd ontmaskerd. Maar ook die term staat op losse schroeven. Uitdrukkingen als ‘een zwarte bladzijde in onze geschiedenis’ of ‘zwarte sneeuw zien’ zouden wel eens typische blanke invullingen zijn van de taal waarbij ‘zwart’ geheel onterecht als negatief wordt beschouwd.

Wie dus vol goede bedoelingen het koloniale tijdperk als een ‘zwarte’ periode omschrijft, dient ongewild de blanke - niet de witte die best oké kan zijn als u ze niet combineert met mannelijke heteroseksualiteit - agenda en moet drie maanden De Standaard lezen in de hoop dat zijn zieltje daardoor wordt zwartgewassen. Let wel, alleen het zieltje. Niet het gezicht. Dat is dan weer te empathisch, terwijl u door het wit zijn nooit echt empathisch kan zijn. Bent u nog mee? Gelieve dan de redactie te contacteren. Wij zijn het al langer compleet kwijt. Komt er van als je voortdurend als ‘het zwart gazetje’ wordt omschreven. Dat laat zijn sporen na.

Misselijke Jef

I

HORIZONTAAL

Is de Guldensporenslag nog wel herdenkingswaardig?

VERTICAAL

1. MR-politica 2. Europees land - Vlaamse stad 3. Spottende afkeuring - IJzer in samen stelling 4. Te weten - Meisjesnaam - Afkorting voor ‘gulden’ 5. Geldelijke ondersteuningen Germaanse god 6. Vrouwelijk - Internetlandcode voor Tunesië - Kleur 7. Alleseter - Van de 8. Neon - Smerige 9. Erfelijk materiaal - Kenner van de gedragsleer van dieren 10. De zeden betreffende - Nederlandse omroep 11. Afrikaanse herkauwer - Overhandig Informatietechnologie 12. Heel propere

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1219 VINDT U OP BLZ. 14

Maar terug naar de actualiteit. ZEEP maakte vorige week een nieuw slachtoffer in de hoop daarmee ons cultureel-historisch denken te corrigeren. De Vlaamse literaire canon moet het voortaan zonder Jef ‘vetzakskse’ Geeraerts stellen. Dat is een beetje opvallend. In 2015 werd Jef nog met veel bombarie de canon binnengebracht als geniaal en schandelijk onderschat auteur. Maar dat was allemaal voor een witte politieman in een zwarte nek ging zitten in de Verenigde Staten. Het verband tussen beide gebeurtenissen? Moei u er niet mee. Wie heeft al eens geen autoband vervangen omdat een Australisch vogelbekdier op een mandharmonica heeft gespeeld?

De wegen van het voortschrijdend inzicht zijn nu eenmaal ondoorgrondelijk. Wat u moet onthouden is eenvoudig: in 2015 was hij – Jef Geerarets - er in en in 2020 ligt hij eruit omdat hij er een misselijkmakende visie op vrouwen en ‘de Congo’ op nahoudt.

“Het kan verkeren”, zei Gerbrant Bredero al. Het leverde hem meteen een waarschuwing op van de ZEEP-mannen. “Meneer Bredero moet beseffen dat hij met dat soort ironiserende uitspraken een schaduw werpt op ons volledig ongefundeerd besluit om Geeraerts uit de canon te wippen. Met zo’n houding komt zijn eigen positie in de canon in gevaar. Of we gaan zijn teksten eens onder de loep nemen!

Het zal rap gedaan zijn met lachen.” Waarop Bredero prompt een andere boutade uit de kast haalde: “Wist eens een dwaas dat hij waar zot, hij bad de goede grote God, hij zou, dat ’s wis, wel haast genezen; maar zotheid is van

die gedaante, dat zij haar zelf de wijste waant, dus blijft de Nar in `t narrewezen.” Dat vonden ze bij ZEEP dan weer wat te moeilijk om volgen, waarop besloten werd om de zaak voorlopig te laten rusten.

Bovendien hebben ze het te druk deze dagen om nog voor 11 juli de Guldensporenslag van een diepgaande analyse te voorzien. Volgens recente teksten die onder de aandacht van ZEEP werden gebracht, was er tijdens de zogenaamde ‘Brugse Metten’ sprake van enige taaldiscriminatie. Landgenoten die niet bij machte waren om de woorden ‘Skild & Frient’ correct uit te spreken, zouden onheus bejegend zijn en onvoldoende kans gekregen hebben om via integratietrajecten hun plaats in de samenleving te vinden. “Dit werpt een heel ander licht op de vermeende Franse onderdrukking”, stelt voorzitter Ziggy Eepsmoel, “Het zou best wel eens kunnen dat ze onvoldoende kansen kregen uit xenofobe overwegingen en daardoor wel moesten overgaan tot onderdrukking om in hun levensonderhoud te voorzien. In dat geval zou de Guldensporenslag wel eens een vorm van Vlaamse genocide op zuiderburen kunnen zijn. Begrijpt u?”

Men zou ook kunnen argumenteren dat het een vorm van praktijktesten waren?

Aangevuld met een onmiddellijke, krachtdadige sanctionering.

Z. EEPSMOEL: “Excuseert u mij even, ik krijg een telefoontje” Z.Eepsmoel neemt de telefoon op om even later lijkbleek te worden en zonder afscheid op te hangen.

Z. EEPSMOEL: “Bon meneer Pallieter, ik denk dat we ons antwoord hebben. Onze onderzoekers hebben net ontdekt dat er geen gekleurde Vlamingen op de Groeningenkouter aanwezig waren. We weten allemaal wat dat betekent, geloof ik.”

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be