't Pallieterke van 16 juli 2020

76ste jaargang • nummer 28 • donderdag 16 juli 2020

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,50

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

“Hoe de kleine man rechts werd” In de gehele westerse wereld wisselden rechtse en linkse partijen de afgelopen decennia van electoraat. Arbeiders lijken meer en meer rechts te stemmen, terwijl welgestelden veeleer naar links neigen. Een nieuwe breuklijn tekent zich af, tussen de “overalmensen” en de “ergensmensen”.

“Dat revoluties het werk zijn van de kleine, onderdrukte man is een wijdverbreide misvatting. Ook het zware offensief in de cultuuroorlogen van de jongste weken is in hoofdzaak een poging van elites om hun radicale minderheidsopvattingen op te leggen.”

Lees de column van Jurgen Ceder op blz. 3

Omvolking Stefaan Sintobin (VB) had in een tweet zijn ongerustheid geuit over de omvolking van de wijken rond de basiliek van Koekelberg. Hij had daar als illustratie een foto bijgevoegd van een drukke straat, met de basiliek op de achtergrond.

Dacht hij dat dat een moskee was? Natuurlijk niet.

Niets in zijn tweet suggereerde dat. Een buitenlander zou misschien eventjes zo’n vergissing maken, tot hij de kruisbeelden op de koepels zag. Maar in België weet iedereen wel beter.

De basiliek is beroemd. Het is niet het gebouw dat een symbool is voor de omvolking van Brussel, Vlaanderen en heel West-Europa, maar de mensen in de straten errond. Maar dat kon de pret niet drukken.

Het Laatste Nieuws schreef dat Sintobin werd onthaald op “hoongelach met tweet over ‘omvolking’ bij basiliek van

Koekelberg”. Grapjassen stuurden foto’s rond van andere kerken en zelfs van de Broeltorens in Kortrijk, met de spottende vraag “Hoe lang staan die minaretten daar al?” O, wat hadden die giechelende pubers toch allemaal veel plezier. En allemaal schreven ze “omvolking” tussen aanhalingstekens.

Alsof het niet echt was. Terwijl iedereen in onze steden en in onze scholen de omvolking met eigen ogen kan zien. Maar sommigen zijn zo geïndoctrineerd dat ze zelfs hun eigen ogen niet geloven.

Het politieke einde voor De Block en Beke De ene gedraagt zich steeds arroganter, de ander lijkt te berusten in het eigen lot. Federaal minister van Sociale Zaken en Volksgezondheid Maggie De Block (Open Vld) en Vlaams minister van Welzijn Wouter Beke (CD&V) zijn al een tijd aangeschoten wild. Maar ze blijven op hun post zitten. Als een soort van politieke kadavers.

“Er zullen koppen rollen in de politiek.” Deze voorspelling hoorden we bij een topchirurg op rust aan het begin van de coronacrisis. Het onderschatten van de pandemie, het losjes omgaan met de terugkerende skiërs, de vaudeville rond de mondmaskers, woonzorgcentra die sterfhuizen werden en recent nog de slechte communicatie rond reizen… De politiek maakte tijdens de coronacrisis een slechte beurt.

Dat blijkt ook uit de peilingen. Normaal gezien schaart de bevolking zich in zo’n crisisperiode rond de traditionele partijen, maar dat is duidelijk niet het geval. De “elfjes” - de christendemocraten, liberalen en socialisten - die in Vlaanderen amper 11 procent van de stemmen halen, dreigen weg te zakken in irrelevantie.

De chaotische aanpak van de coronacrisis zou er logischerwijze toe moeten leiden dat een aantal politici de hand in eigen boezem steekt.

En dan is een ontslag onvermijdelijk. Dat gebeurt niet. Zelfs niet nu een aantal virologen ervoor waarschuwen dat men niet is voorbereid op een tweede golf. Al dagen blijkt het aantal besmettingen te stijgen.

Men weet dat die stijging zich vooral in grote steden als Antwerpen en Brussel situeert, maar de opvolging blijf ondermaats. Een nieuwe minister aan het stuur zou moeten leiden tot een betere aanpak van de crisis en voor meer schwung zorgen.

Niet zo in België en Vlaanderen. De Vlaamse minister van Welzijn, Wouter Beke (CD&V) en federaal minister van Sociale Zaken en Volksgezondheid Maggie De Block (Open Vld) blijven gewoon op post, alsof er niets aan de hand is. Ondertussen zijn ze wel politiek dood.

Een uitgebluste Wouter Beke Men dacht dat de chaotische aanpak van de crisis in de woon-

zorgcentra een les was voor Wouter Beke. Het blijkt niet het geval te zijn.

Op een bepaald moment kreeg hij het dossier van de corona-reisbestemmingen op zijn bord. Ook daar reageerde hij chaotisch, verwarrend en laat. Binnen de eigen partij groeit de ergernis. Wouter Beke maakt een uitgebluste indruk. Zijn getuigenis voor de ad hoc coronacommissie op 20 juli wordt naar verluidt cruciaal. Kan hij dan stand houden?

Indien niet, dan lijkt een ontslag onvermijdelijk. En een pijnlijke afgang richting gouverneurschap van Limburg? Politiek is het sowieso het einde voor de man die misschien wel een gedegen partij-ideoloog is, maar geen bestuurder en ook al geen meester-tacticus.

In 2014 koos Beke voor een federale regering met de N-VA in de hoop dat de Vlaams-nationalisten zich kapot zouden regeren. Dat lukte maar gedeeltelijk. De CD&V blijft verder afkalven en dat de N-VA van haar pluimen laat, is haar eigen schuld: men had het onzalige Marrakesh-pact te laat zien aankomen.

De over het paard getilde Maggie De Block Op federaal niveau is er ondertussen iemand die heimelijk hoopt op een ontslag van Wouter Beke om op die manier zelf buiten schot te blijven. De redenering is: “Als er iemand onder de politici ontslag moet nemen, dan blijf ik misschien overeind.” Anders gezegd: de bevolking heeft haar slachtoffer en de honger is verzadigd.

Dat is de redenering die Maggie De Block hanteert. Het is opvallend dat er in Vlaanderen nog maar amper gesproken wordt over haar ontslag. Afgezien van het Vlaams Belang eist niemand haar vertrek.

Omdat ze toch politiek dood is?

Omdat er voor haar in een volgende regering geen plaats meer is?

Kan best zijn, maar ondertussen

ondermijnt zij een gedegen aanpak van de crisis die nog altijd niet voorbij is. Terwijl mondmaskers in de winkels verplicht zijn, blijft ze beweren dat ze “voor een vals gevoel van veiligheid” zorgen. De Block is in haar contacten met journalisten arrogant. Idem wanneer ze door politici wordt ondervraagd tijdens virtuele commissievergaderingen.

Het scheelt niet veel of ze begint te schelden.

Het bewijs is geleverd dat De Block haar taak niet aankan en over het paard is getild. En dat was eigenlijk al van in het begin zo, ook toen ze zich onder de regering Di Rupo met het migratiebeleid moest bezighouden. Men is het ondertussen vergeten, maar om een regering te kunnen vormen zonder de N-VA moest de PS in 2011 een prijs betalen. Onder andere via een strenger migratiebeleid. Na de opendeurpolitiek van Joëlle Milquet kan De Block met een strengere aanpak enkel scoren. Bovendien houdt de Vlaming van de underdog en de arts uit Merchtem had dat imago mee. Maar al snel bleek haar asielbeleid niet zo streng. Op Sociale Zaken liet ze daarna ook geen sterke indruk na.

Akkoord, de groei van de uitgaven in de gezondheidszorg bleef binnen de perken, wat haar door Franstaligen zwaar wordt aangerekend. Maar er kwamen ook veel signalen van medewerkers die haar onhebbelijk en amateuristisch gedrag niet konden pruimen. De bekwame kabinetschef Pedro Facon vertrok naar de FOD Volksgezondheid. Sindsdien maakt het kabinet van De Block er een zootje van. Zijzelf lijkt te kiezen voor de tactiek van de verschroeide aarde: de politieke loopbaan van De Block is voorbij, maar ze is zo pisnijdig dat het haar niet kan schelen als alles in chaos vervalt.

2

Actueel

16 JULI 2020

“De hysterie van het mondmasker” In ’t Pallieterke van 14 mei kreeg mijn redactioneel de titel mee “Snaveltjes toe en mondmaskertjes op”. Twee maand geleden kon ik niet vermoeden dat voorbije zondag het dragen van mondmaskers in winkels zou verplicht worden.

Ik blijf bij mijn standpunt van toen: het dragen van een mondmasker heeft niet veel zin. De verplichting om een masker te dragen leidt tot hilarische toestanden. In principe moet je maar mondmaskers dragen wanneer de sociale afstand van 1,5 meter niet kan bekomen worden. En dan zie je mensen alleen in de wagen zitten met een mondmasker op, dan zie je koppels in de natuur wandelen, man en vrouw met mondmasker op, terwijl er niemand anders in de buurt te bekennen is. Totaal zinloos. Ik zie mensen rondlopen met een masker onder hun neus (zinloos), of binnenstebuiten (zinloos) of met een te groot masker (zinloos)… Ik zag een politieagent die midden op een kruispunt stond het verkeer te regelen… met mondmasker. Totaal zinloos. En dan was er nog die speciale zitting van de coronacommissie in het Vlaams Parlement. Vooraan hoogverheven voorzitter Björn Rzoska, mét mondmasker. Alle andere parlementsleden: ook met mondmasker, ook al zitten ze sowieso al 1,5 meter uit elkaar, want het aantal parlementsleden dat aanwezig mag zijn in de Koepelzaal, wordt beperkt. Totaal zinloos dus, die mondmaskers.

Ook in de Koepelzaal aanwezig om te getuigen: de drie bekende virologen, alle drie met mondmasker. Ze zaten naast elkaar, met een stoel ertussen. Als ze het woord namen, spraken ze niet in elkaars richting, maar richting parlementsleden die op minstens 3 of 4 meter afstand zaten. Nut van het mondmasker alhier: nihil.

Oh ja, op de webstek van het UZA staat het volgende te lezen: “Het coronavirus verspreidt zich van mens op mens via kleine druppeltjes die bij hoesten en niezen vrijkomen. Via die druppeltjes komt het virus terecht in de lucht, op voorwerpen en oppervlakken. Wie die druppeltjes inademt of via de handen in de mond, neus of ogen binnenkrijgt, kan besmet raken met het virus.”

Het virus kan het lichaam dus ook binnendringen via de ogen. Waarom worden we dan niet verplicht om een bril te dragen? Of plexi beschermmaskers zoals de hulpverleners doen?

De saga van de mondmaskers is een zodanig eigen leven gaan leiden, dat er geen weg meer terug is. Eerst heeft het allemaal geen zin, vandaag wordt de Stasi op u afgestuurd om u te controleren en wordt gedreigd met hoge boetes.

Beste lezer, u kent mijn standpunt. Wil u toch liever een mondmasker dragen? Ik houd u niet tegen. De 1,5 meter regel is echter veel belangrijker. Kom dus maar niet te dicht in mijn buurt, met of zonder masker…

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

Factcheck.Vlaanderen doorgelicht Kent u de webstek Factcheck.Vlaanderen? Neen? U bent niet alleen. Weinigen zijn op de hoogte van deze (deels) door de Vlaamse overheid gefinancierde webstek. U bent allicht ook niet de enige die kriebels krijgt als het over ‘fact checking’ (het controleren van informatie dus) gaat.

Zo wordt op de webstek een stelling van Ellen Samyn, parlementslid voor Vlaams Belang, gecontroleerd.

“Gezinnen in kwetsbare groepen hadden het voor Covid-19 al niet gemakkelijk. Voornamelijk kinderen in financieel kwetsbare situaties lijden extra onder de coronacrisis.

Nu al groeit een op tien kinderen op in armoede.” Dat stelde Samyn in de Kamercommissie Sociale Zaken van 17 juni.

Na een lange en vooral moeilijke uitleg besluit de ‘fact checker’ dit: “Meer dan 1 op 10 kinderen in België groeit op in armoede. Wanneer we kijken naar de toegang tot noodzakelijke items, dan leeft 15% van de kinderen tussen 1 en 15 jaar in een toestand van sociale en materiele deprivatie.” Mij lijkt het alsof Samyn dus meer dan gelijk heeft. De website geeft dat evenwel niet aan.

Misschien meent de opsteller van het bericht wel dat de informatie van Samyn verkeerd is. Quod non.

Migratie Een ander element op de webstek. Op 16 februari van dit jaar verscheen op de webstek van weekkrant De Zondag een interview met Vlaams viceminister-president Bart Somers. Daarin stelt Somers dat liefst 37 procent van de Vlaamse kinderen tussen nul en vijf jaar ‘migratieroots’ heeft. Maar klopt dat cijfer ook? De controleurs vinden dat de stelling van Somers klopt: “Begin 2016 is 37 procent van de 0- tot 5-ja-

rigen in het Vlaamse Gewest van buitenlandse herkomst. Bij de 6- tot 11-jarigen gaat het om 34 procent en bij de 12- tot 17-jarigen om 30 procent.” Het zijn vooral straffe cijfers, afgezien van de bevinding dat ze kloppen.

Subsidie De webstek Factcheck.Vlaanderen moet wel een link hebben met de Vlaamse overheid. Bevoegd minister Dalle in het parlement: “Het project Factcheck.Vlaanderen wordt gecoördineerd door het Vlaamse AI-bedrijf Textgain. Voor de ontwikkelings- en opstartfase ontving het via het Vlaams Journalistiek Fonds een innovatiesubsidie van 81.437,69 euro.”

Factcheck.Vlaanderen heeft volgens Dalle ook een kleine bijdrage ontvangen van de #CoronaVirusFactsAlliance, een wereldwijd verband van factcheck-organisaties onder de vleugels van IFCN, het internationale factcheckers-netwerk.

De financiële middelen daarvoor werden wereldwijd ter beschikking gesteld door WhatsApp. Dalle: “Deze fondsen moeten worden aangewend om de database van de alliantie up-to-date te houden.”

Bij de opstart van Factcheck.

Vlaanderen waren Belga en VRT NWS betrokken in de zin dat zij een journalist tijdelijk hebben vrijgesteld om het project mee op te starten. Volgens Dalle heeft Factcheck.

Vlaanderen ook enkele eenmalige

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

Abonnement buitenland:

3 maanden: 6 maanden: 1 jaar: Steunabo 1 jaar:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

32,50 euro 65,00 euro 130,00 euro 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter 1945-1955: Hoofdredacteur 1955-2000: Hoofdredacteur 2000-2010: Hoofdredacteur 2010-heden: Verantw. uitgever:

Bruno de Winter Jan Nuyts Leo Custers Karl Van Camp Wart Van Schel

Eos Factcheck.Vlaanderen heeft op dit moment volgens Dalle een samenwerkingsproject lopen met het wetenschapsblad Eos: studenten van de KU Leuven campus Antwerpen schrijven factchecks die zowel door Eos als door Factcheck.Vlaanderen worden gepubliceerd.

Factcheck.Vlaanderen heeft recent ook een samenwerking opgezet met CEBAM (gezondheid en wetenschap): het mag hun artikelen herpubliceren op de site. Dalle: “Op dit moment werkt het project autonoom verder met een kleine groep van factcheckers en met studenten van KU Leuven campus Antwerpen en de Erasmus Hogeschool.”

Besluit Voor mij zijn feiten heilig. Een voorbeeld: Congo werd onafhankelijk op 30 juni 1960. Dat is een feit.

Maar heel veel zaken zijn minder duidelijk en wat is dan de waarheid en vooral: wie mag dat bepalen?

Een site waarbij ‘de waarheid’ bepaald wordt door studenten? Studenten moeten één ding doen en dat is studeren. Het is niet aan hen om ‘de waarheid’ te bepalen.

THIERRY DEBELS

ECONOMISCHE ZAKEN

Vlaams-Waalse arbeidsmarktkloof blijft groeien De verschillen in werkzaamheidsgraad tussen Vlaanderen en Wallonië zijn al jaren groot en blijven nog toenemen, zo leert een studie van uitzendbureau Randstad. Een kloof die niet langer houdbaar is.

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41, 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

giften ontvangen die zullen toelaten om de volgende maanden te blijven functioneren. De fondsen worden volledig aangewend voor de redactie. Beheer en onderhoud van de server en de website gebeurt door Textgain.

De studie “Het verdriet van de Belgische arbeidsmarkt” van uitzendbureau Randstad is interessante, maar weinig opbeurende lectuur.

De editie 2020 is een vervolg op de studie die Randstad-arbeidsmarktexpert Jan Denys vorig jaar schreef.

Daarin analyseert hij onder andere de recente evolutie van de werkzaamheidsgraad van de 20-65-jarigen. De inzichten van de studie moeten voor enige bescheidenheid zorgen aan Vlaamse kant, waar de arbeidsmarkt nog relatief goed aan het draaien is. Met een werkzaamheidsgraad van 75 procent voor de coronacrisis scoort Vlaanderen uiteraard niet slecht. Maar binnen de EU-lidstaten staat het op de 16de plaats van 28 landen. Een middenmoter dus. Het was de ambitie van de regering-Jambon om richting 80 procent te gaan, maar door de coronacrisis is deze doelstelling niet meer realistisch. Volgens Vlaams minister-president Jan Jambon (N-VA) zou men al blij mogen zijn indien de werkgelegenheid aan het einde van de legislatuur in 2024 opnieuw 75 procent bedraagt, want ze zal door corona nu en zeker in het najaar een duik nemen.

Problematisch Brussel en Wallonië De cijfers van België zijn uiteraard slechter dan de Vlaamse. Met 68,5 procent werkzaamheidsgraad in 2017, die in 2019 steeg naar 70,5 procent, is een positieve evolutie te merken. Maar daarmee staat het in de Europese ranking op een 24ste plaats op 28 landen. Enkel Grieken-

land, Spanje, Italië en Kroatië doen nog slechter.

De oorzaak van de slechte Belgische score is natuurlijk in Wallonië (64,6% werkzaamheidsgraad) en Brussel (61,7%) te zoeken. Het is opletten geblazen om regio’s en landen te vergelijken, maar zij situeren zich nu tussen probleemlanden als Italië en Griekenland, wier werkzaamheidsgraad tussen de 61 en 63,5 procent schommelt.

Wat volgens Jan Denys van Randstad vooral verontrustend is, is dat de kloof in de evolutie van de werkzaamheidsgraad tussen Vlaanderen en Wallonië toeneemt. In Vlaanderen steeg de werkzaamheidsgraad tussen 2017 en 2019 met 2,5 procentpunt. In Wallonië en Brussel met respectievelijk 1,4 en 0,9 procentpunt. Jan Denys is duidelijk: “Binnen België groeien de regio’s verder uit elkaar.” Het zou natuurlijk kunnen dat dit verschil nu met de coronacrisis niet verder uitdiept. Wallonië telt meer overheidspersoneel dan Vlaanderen en die mensen zullen door corona niet snel hun baan verliezen. Vlaanderen is ook meer exporteconomie en zal dus zwaarder geraakt worden dan Wallonië. Maar van zodra de economie herneemt, is het risico groot dat de kloof opnieuw toeneemt. Jan Denys, die zeer actief is op sociale media, heeft al herhaaldelijk benadrukt dat dit niet houdbaar is en dat dit zal bijdragen tot het einde van België.

Laaggeschoolden en nietEU-burgers In de cijfers van Randstad vallen

twee groepen op. De laaggeschoolden en de zogenaamde niet EU-burgers (“de allochtonen” dus). De Belgische werkzaamheidsgraad van de laaggeschoolden ligt met 47,4 procent bijna 10 procentpunt onder het Europees gemiddelde. Vlaanderen zit daar met 54 procent ook onder, maar het grote probleem is ook hier Brussel en Wallonië met 41,5 en 40 procent laaggeschoolden aan de slag. De werkzaamheidsgraad voor laaggeschoolden is daar de voorbije jaren zelfs gedaald.

“De grootste kloof tussen België en de EU vinden we historisch terug bij de burgers met vreemde nationaliteit (niet EU). In 2017 was de kloof daar maar liefst 17,7 (resp.

41,6 en 59,3). Twee jaar later is hieraan jammer genoeg weinig of niets veranderd”, zo leert het onderzoek.

“Merkwaardig zijn in deze de grote verschillen tussen de regio’s. Sinds 2017 steeg werkzaamheidsgraad in Vlaanderen met 6,4 procentpunt (van 44,1 naar 50,5%). Vlaanderen haalt dus een flink deel van achterstand in, maar blijft nog steeds op grote afstand met een verschil van 10,1 procentpunt. In Wallonië stellen we een daling met 6,2 procent vast en Brussel laat een moeizame stijging zien (0,9%).”

Vaak krijgen Vlamingen het verwijt de allochtonen te weinig jobkansen te geven. Over de situatie in Wallonië zwijgt men zedig. Ook wanneer er nu cijfers opduiken over de ondermaatse allochtone tewerkstelling. Die heeft uiteraard slechts in beperkte mate te maken met discriminatie, zoals we recent in deze rubriek nog stelden. Des te meer met een slecht werkende arbeidsmarkt, een gebrek aan netwerk, talenkennis en opleiding.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

Actueel

16 JULI 2020

Linkse rijken, rechtse arbeiders

3

Mateke, de handpop van Magnette

Toen eind de 19de eeuw de socialistische Labour-partij in het Verenigd Koninkrijk werd opgericht, richtte die zich expliciet op het groeiende electoraat van stedelijke arbeiders. De partijnaam laat daar ook geen misverstand over bestaan: het Engelse woord “labour” betekent gewoon “arbeid”. Een eeuw lang zou Labour dan ook het gros van zijn stemmen halen bij de “blue collar workers”.

Vandaag niet meer: onderzoek naar het resultaat van de laatste parlementsverkiezingen wijst uit dat 48 procent van de arbeiders gestemd heeft voor de aartsvijand, de Conservatieve Partij van Boris Johnson, vroeger de toevlucht van nobiljons en rijke burgers, terwijl Labour van die groep nog slechts 33 procent kan bekoren. Bij de Britse elite daarentegen doet de “arbeiderspartij” het wel goed. Hoewel Johnson een ruime overwinning behaalde, kon hij op nauwelijks een kwart van de stemmen van de hoogopgeleiden rekenen.

De grote uitwisseling Deze resultaten zijn des te merkwaardiger in een land dat bekend staat voor zijn rigide klassensysteem. De sociale mobiliteit is er zelfs in de 21ste eeuw nog klein, zo wijzen studies uit.

Hoe hebben de twee dominante partijen hun sociologisch kiespubliek zo snel en onopgemerkt kunnen uitwisselen?

Het fenomeen is niet uniek aan het VK. Ook in de rest van het Westen zijn linkse partijen hun vroegere achterban kwijtgespeeld en hebben ze die ingewisseld voor de welgestelden. Bij ons wordt Groen (terecht) gezien als de partij van de rijken, zoals Wouter Van Besien zich in een onbewaakt moment liet ontvallen.

De sp.a is de stem van de kleine man al lang kwijtgespeeld aan het VB. Het vervagen van de oude politieke breuklijn tussen kapitaal een arbeid speelt een belangrijke rol: er bestaat in het Westen nauwelijks nog discussie over de sociale en economische grondslagen van de samenleving.

Nieuwe breuklijnen In de plaats ontstonden nieuwe breuklijnen rond problematieken zoals milieu, immigratie en gelijkheid. De ideologische keuzes die linkse partijen in deze kwesties hebben gemaakt, waarbij zin voor realiteit wordt opgeofferd aan een opbod van deugdpronkerij, hebben hen vervreemd van hun basis, die in de praktijk de gevolgen moet dragen van hun wereldvreemd radicalisme. Nergens is dat duidelijker dan inzake immigratie, waar de laagst opgeleiden niet de middelen hebben om zich te onttrekken aan de gevolgen op hun woonwijken.

In landen met proportionele kiesstelsels, zoals het onze, leidde mobilisatie rond de nieuwe breuklijnen tot de doorbraak van nieuwe partijen. In Vlaanderen overheersen die al: de drie traditionelen halen er nauwelijks nog een derde van de stemmen.

In landen met een meerderheidskiesstelsel en een tweepartijendominantie, zoals het VK en de VS, hebben nieuwe partijen het moeilijker om door te breken en vertaalt de nieuwe situatie zich gemakkelijker in ideologisch opschuivende partijen (de strekking Johnson-Cummings die het haalt op May) of zelfs regelrechte kaping, zoals de overname van de Republikeinse partij door Trump (met steun van de kleine blanke man).

Overal of ergens In het gehele Westen is de belangrijkste breuklijn die geworden tussen de “overalmensen” en de “ergensmensen” (de anywheres en de somewheres uit het boek van David Goodhart). De eerste groep is welstellend, hoogopgeleid, kosmopolitisch en neigt naar links-liberale opvattingen, de tweede groep is geworteld en wordt tegenwoordig “sociaal conservatief” genoemd.

De eerste groep is kleiner, maar dominant in de media, de universiteiten en de cultuurwereld. De opvattingen van de tweede groep probeert men zoveel mogelijk te negeren. Het dossier dat opinies van de twee groepen het duidelijkst van elkaar onderscheidt, is dat van de immigratie. De minderheid is er reeds decennia in geslaagd, dankzij haar monopoliepositie in de traditionele media, de opinies van de meerderheid inzake immigratie verdacht te maken, te marginaliseren en uit het debat te houden.

Het internet en de sociale media hebben een einde gemaakt aan dat monopolie. Dat multinationals, geleid door mensen uit de ideologische bubbel van de overalmensen, de heisa over de dood van George Floyd vandaag gebruiken in een poging om de vrijheid van meningsuiting aan banden te leggen op sociale media, is een reactie op die evolutie. De vrijheid van het internet, die een stem heeft gegeven aan de ergensmensen, stoort hen mateloos.

Bourgeoisie op zoek naar zin Ik denk dat de cynici, die geldgewin als voornaamste beweegreden van de economische top zien, zich vergissen.

Het gaat wel degelijk over ideologische overtuiging voor de enen, het bezwijken onder groepsdruk voor de anderen. Moderne CEO’s die obsceen hoge lonen incasseren, zonder verpinken een bedrijf kunnen sluiten en in hun handel in China uiterst inschikkelijk zijn voor alle wensen van de dictatuur, maar zich intussen hevig engageren voor het milieu (“duurzaamheid”), het klimaat of Black Lives Matter, verschillen niet zoveel van middeleeuwse roofbaronnen die tussen twee plundertochten een kerk bouwden of uitgebreide giften aan religieuze doelen deden. In hun houding schuilt zeker schijnheiligheid, maar spelen ook zelfbedrog en zelfs daadwerkelijk idealisme een rol.

Op de opiniewebstek UnHerd maakt Ed West een andere historische vergelijking. De hogere blanke middenklasse die zich nu overgeeft aan politieke correctheid en “The Great Awokening”, die alle sporen van racisme in onze samenleving wil uitbannen, doet denken aan de bourgeoisstudenten die in 1968 stenen gooiden naar de arbeiderszonen bij de politie en aan de burgerij die in 1789 de Franse Revolutie uitvoerde.

De zoektocht naar een zinvol bestaan voor hen die niet moeten vechten om te overleven, kan leiden tot ideologische avonturen.

Dat revoluties het werk zijn van de kleine, onderdrukte man is een wijdverbreide misvatting. Ook het zware offensief in de cultuuroorlogen van de jongste weken, in de nasleep van de dood van George Floyd, is in hoofdzaak een poging van elites om hun radicale minderheidsopvattingen op te leggen, een revolte tegen de kleine man die in hun ogen te vrank is geworden op het internet en te opstandig in het kieshokje.

JURGEN CEDER COLUMNIST

BRIEFJE AAN PEDRO FACON

Unitarist

Mijnheer de ziende blinde, Als baas van de FOD Volksgezondheid mocht gij in de coronacommissie in het Vlaams Parlement, die de aanpak van de crisis in de woonzorgcentra ‘onderzoekt’ of er wat over palavert, uw gedacht daarover eens komen zeggen. Het moet gezegd dat gij uw rol als federale topambtenaar perfect speelde en een toonbeeld waart van de vertolking van ‘his master’s voice’, zijnde uw minister De Block. Ik wil maar zeggen dat gij kritiek kwaamt geven op de manier waarop de deelstaten de crisis hadden aangepakt. Naar eigen zeggen hebt gij u blauw geergerd - ook de kleur van uw minister - aan de “eindeloze discussies over bevoegdheden en de geldingsdrang van de deelstaten”. Het is waar dat de diverse bestuursniveaus altijd met de beschuldigende vinger naar elkaar wezen om toch maar minstens een deel van de verantwoordelijkheid van zich af te schuiven, maar gij zweegt over het federale niveau, dat minstens even hard in de fout ging. Uiteindelijk vond een kat haar jongen er niet meer in terug, zodat er te langen leste van enige samenwerking of coordinatie geen sprake meer was en alles herleid werd tot een schabouwelijk schouwspel tussen politici.

Alleen uw remedie klopt voor geen meter.

Als federaal ambtenaar pleit gij er in zo’n situaties natuurlijk dan ook voor om alles te laten sturen door het federale niveau. Alsof dat allemaal beter zou verlopen. Gij verliest daarbij wel uit het oog dat er staatshervormingen zijn geweest die nu eenmaal bevoegdheden hebben toebedeeld aan de deelstaten, die daar geld voor krijgen en dus hun eigen beleid moeten uitstippelen. Dat is nu precies de geest van een staatshervorming, hoeveel kritiek ge daar zelfs vanuit diverse hoeken op kunt hebben. Dat maakt ge niet ongedaan door zomaar even langs de neus weg te zeggen dat alles beter (weer) op het federale niveau kan georganiseerd worden.“Bij een tweede golf van corona in ons land zou er beter maar één piloot in de cockpit zitten”, zo stelt gij. Zo werkt dat niet. Ook uw vergelijking met Duitsland met zijn deelstaten slaat nergens op, want het federalisme aldaar is niet te vergelijken met dat wat daar bij ons voor moet doorgaan.

Ik durf zelfs de redenering omdraaien en zeggen dat men veel duidelijker kan zijn door de volledige bevoegdheid over te dragen aan de gewesten en gemeenschappen, die toch graag - en liefst - vanuit verschillende visies hun eigen ding doen. Het moet u toch bekend zijn dat de inzichten en gevoeligheden inzake

de gezondheidszorg - en dat is lang niet het enige beleidsdomein - én de aanpak ervan in het noorden en het zuiden grondig van elkaar verschillen en nooit meer naar elkaar zullen groeien. Integendeel.

Hebt gij ondertussen al gemerkt dat dit land is stilgevallen en er al zo’n 400 dagen geen federale regering meer is, tenzij een schrale restregering die geen enkele democratische legitimiteit meer kan doorstaan? En gij wilt dan gaan herunitariseren? Komaan, zeg. Dit land is ziek, mijnheer Facon, en al is uw analyse over de versnippering en het bevoegdheidskluwen juist, uw oplossing is dat niet. Raf De Rycke, de bestuursvoorzitter van de Broeders van Liefde die in zijn instellingen de breuklijnen tussen regionale en federale bevoegdheden als geen ander ervaart, heeft heel de problematiek onlangs zeer scherp en juist gesteld: “De gezondheidszorg is eigenlijk slechts een onderdeel van een veel grotere discussie. Waar het echt om draait, is de sociale zekerheid: gaan we die splitsen of niet? Het probleem zal niet opgelost raken voor dit beslecht is.” Inderdaad, daar knelt het schoentje. Strompelt dit land met zijn institutionele doolhof voort of wordt er tabula rasa gemaakt, waarbij homogene bevoegdheidspakketten de zaken uitklaren en afbakenen? Voor mij is de keuze dan snel gemaakt.

Maar natuurlijk is daar meer dan goede wil voor nodig. En dat is het probleem in dit land.

Zolang het transferinfuus blijft lopen waardoor het bijna communistische Wallonië blijft rekenen op het sacrosancte Belgique à papa - en dus de betalende Vlamingen -, zal er niets gebeuren en zal de door u verwachte janboel na een nieuwe gezondheidscrisis minstens even groot zijn als vorige keer, of nog erger.

Zolang er in dit land acht ministers van Volksgezondheid op elkaars tenen blijven trappen en mekaar vliegen blijven afvangen, moogt gij nog zoveel pleiten voor herunitarisering of centralisering van bevoegdheden, het zal niks bijbrengen.

Wat we zelf doen, doen we beter. Zo simpel is dat. Tenminste… als er geen bemoeizuchtige schoonmoeders meer zijn en men voluit kan gaan, ieder met zijn eigen centen. Misschien is het niet zo dwaas om eens uit uw ivoren toren neer te dalen. Als zelfs Siegfried Bracke op 11 juli bij zijn volle verstand en overtuigder dan ooit zijn leeuwenvlag buiten hing, dan moeten we definitief die weg op, want dán zijn het alleen nog de ziende blinden die achterop hinken.

4

Actueel

16 JULI 2020

Zolang de leeuw kan klauwen…

Niet enkel vlaggendiscussies in Vlaanderen

Coronavirus blijft slachtoffers maken

Corona had ook impact op 11 juli, of wat had u gedacht? De viering die in mijn thuisstad Aalst door de plaatselijke VVB-afdeling jaarlijks wordt georganiseerd, was nu vervangen door een reeks YouTube-filmpjes. Ook als stadsbestuur was het even puzzelen om ‘iets’ te doen zonder de zelf uitgevaardigde coronamaatregelen te overtreden.

Anderzijds was deze 11 juli er toch weer eentje zoals alle vorige. Met politieke toespraken die probeerden de brug te slaan tussen de Groeningekouter en de uitdagingen waarmee we vandaag geconfronteerd worden. Met militanten van N-VA en VB die rondreden om een kleine attentie te bezorgen aan de Vlamingen die hun vlag hadden uitgehangen. Met de zelfverklaarde vrije geesten die deze dag uitkozen om hun anti-identitaire geloofsbelijdenis nog eens te declameren. En onvermijdelijk ook met de discussie over de kleur van de tong en de klauwen van de leeuw.

Wie zijn leeuwenvlag uithangt, maakt al een eerste politiek statement. Maar afhankelijk van de kleur van de tong en de klauwen van het beest, plaatst de onverlaat zich ook nog eens in het kamp van de burgerlijken of de revolutionairen, van de fatsoenlijke mensen of de relschoppers, van de mietjes of de collabo’s... Zouden de Vlamingen de enigen zijn die elkaar classificeren op basis van een subtiel verschil in de vlag die ze uithangen?

Ik heb wat opzoekingswerk verricht en ik kan u geruststellen: we zijn niet de enigen.

Zonder volledigheid te claimen, neem ik u mee op een kleine tocht door Europa en de geschiedenis, waarbij zeer gelijkaardige vlaggen beweerdelijk een verschillende lading dekken.

Prinsenvlag Ik begin mijn tocht in Nederland. Bij de inname van Den Briel in1572 - het begin van de opstand tegen de Spanjaarden die zou uitmonden in de onafhankelijkheid van de noordelijke provincies - werd een vlag met horizontale banden oranje-wit-blauw gebruikt. Om onduidelijke redenen wijzigde al vanaf de 17de eeuw dat oranje steeds vaker in rood. Je zou vermoeden dat het oranje vooral gebruikt werd door de aanhangers van het huis van Oranje, maar ook tijdens het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden was de nationale vlag rood-wit-blauw.

Een officiële regeling kwam er pas in 1937.

Toen de Nationaal Socialistische Beweging (NSB) van Anton Mussert voorstelde om terug te keren naar de originele ‘Prinsenvlag’ met oranje band, werden van de weeromstuit de kleuren van de Nederlandse vlag in een koninklijk besluit als rood-wit-blauw vastgelegd. Vanaf dat moment kreeg de ‘prinsenvlag’ met oranje band een ‘extreemrechtse’ en ‘foute’ connotatie. Toen iemand er in 2011 op uitkwam dat er in de kantoren van de PVV-fractie in het Haagse Binnenhof twee ‘prinsenvlaggen’ hingen, veroorzaakte dat een flinke rel.

Een vlag met een gat De Hongaarse driekleur bestaat historisch uit horizontale banden rood-wit-groen met centraal het koninklijk wapenschild. Toen de communisten na de Tweede Wereldoorlog aan de macht kwamen, werd het wapenschild vervangen door communistische symbolen.

Bij de Hongaarse opstand van 1956 tegen het communistisch regime werden deze symbo-

len gewoon uit de vlag geknipt. De driekleur met in het midden een gat werd het symbool van de anti-communistische Hongaren. Een exemplaar van deze opstandelingenvlag is nog te zien in de gebouwen van de Raad van Europa in Straatsburg, maar ook in Hongarije wordt ze nog wel eens gehesen.

De helm van Skanderbeg De Albanese vlag bestaat uit een zwarte dubbelkoppige adelaar op een rood veld.

Bij elke regimewissel - en helaas voor de Albanezen waren dat er wel wat - werd de vlag aangepast: boven de adelaar verscheen een witte of een rode ster, of de zogenaamde ‘helm van Skanderbeg’ (ook weer in verschillende varianten) en ook het rood van de vlag werd donkerder of lichter. Een kenner van Albanese vlaggen kan een onderscheid maken tussen de varianten van 1913, 1914, 1918, 1920, 1928, 1934, 1939, 1943, 1945 en 1992 en weet met welk regime hij een bepaalde variant van de nationale vlag moet associëren.

Senyera en estelada Gelijkaardige verhalen heb je in Normandië (twee of drie liggende leeuwen op de vlag) of Griekenland (de kolonels gebruikten een donkerder blauw dan de democratische regeringen). Maar ik sluit graag af met een voorbeeld dat veel Vlaams-nationalisten zullen kennen: dat van Catalonië.

Ook in Catalonië kent men twee vlaggen: de ‘senyera’ bestaat uit vier horizontale rode banen op een gele achtergrond. Volgens de legende verwijst de vlag naar de strepen die vier met bloed besmeurde vingers op een gouden schild zouden hebben getrokken. Onafhankelijkheidsgezinde Catalanen geven echter de voorkeur aan de ‘estelada’: een variante van de senyera met links een blauwe driehoek met witte ster. Het ontwerp liet zich inspireren door de vlaggen van Puerto Rico en Cuba, voormalige Spaanse kolonies die hun afhankelijkheid hadden weten te realiseren.

Guldensporenslag In mijn boek over de Guldensporenslag (nog steeds te koop bij uitgeverij Polemos) besteed ik vijf volle bladzijden aan de symboliek van de Vlaamse Leeuw. Vanuit historisch perspectief vind ik het dus best wel interessant om te weten hoe een middeleeuws wapenschild tot een nationale vlag kon uitgroeien. Anderzijds - en u zal me dat hopelijk willen vergeven - vind ik de kleuren van de tong en de klauwen niet meteen de essentie van onze politieke strijd. Mij gaat het om het conflict tussen de Vlaamse democratie en de Belgische structuren. Mij gaat het om gemeenschapszin en burgerzin, in plaats van egoïsme en nihilisme. En zelf hang ik al tientallen jaren dezelfde leeuwenvlag uit.

Met gele tong en gele klauwen. Excuses voor de verwarring.

KARIM VAN OVERMEIRE De auteur was 28 jaar parlementslid en is nu eerste schepen in Aalst

Citaat van de week > Jos D'Haese (PVDA)

“Ik ben daar niet in geïnteresseerd” De communistische agitprop Jos D’Haese, die in het Vlaams Parlement zetelt, is er altijd als de kippen bij om de rechterzijde te diaboliseren, met historische vergelijkingen om de oren te slaan en de les te spellen. Als hij zelf lastige vragen krijgt, is hij niet geïnteresseerd en bagatelliseert hij alles. Misschien moet hij toch maar eens Solzjenitsin lezen om zijn catoptrofobie (angst om in een spiegel te kijken) onder controle te krijgen.

We citeren uit De Morgen zonder verdere commentaar.

DM: Uw partij zou voor eens en altijd moeten zeggen dat Mao en Stalin totalitaire massamoordenaars waren die in dezelfde historische lade thuishoren als Adolf Hitler.

JD: “Ik ga die historische balans niet maken.”

DM: Dat staat op de debatfiche.

JD: “Ik ben daar oprecht niet in geïnteresseerd. Ik ben lid van een partij die zich focust op de concrete problemen van de mensen, ik heb geen zin in het zoveelste interview over de twintigste eeuw. Er zijn fouten gemaakt. Dat is duidelijk. Maken we die nu nog? Nee.” DM: Waarom kunt u niet simpelweg bevestigen dat Mao en Stalin totalitaire massamoordenaars waren, net zoals Adolf Hitler?

JD: “Zijn dat mensen die fouten hebben gemaakt en grote misdaden hebben begaan?

Zeker. Maar het is niet zo zinnig om die vergelijking met het nazisme te maken.”

UIT DE WETSTRAAT Niets dan de waarheid?

Vorige week werd de oprichting van de Congo-commissie gestemd en werd het werkgebied omschreven. Kamervoorzitter en pleitbezorger Patrick Dewael noemt dat graag de “Waarheidscommissie”. Maar of de volledige waarheid aan het licht zal komen, lijkt bijzonder twijfelachtig. Zo werden alle amendementen van N-VA om in het onderzoeksgebied ook de rol van de monarchie uit te klaren, vlotjes verworpen… Die partij had, bijvoorbeeld, voorgesteld om volgend actiepunt toe te voegen: “… na te gaan welke vermogens van de monarchie hun herkomst vinden in koloniale exploitatie…”

Weggestemd dus. Blijkbaar moeten er dus toch nog een aantal potjes angstvallig gedekt blijven. Het valt te hopen dat de republikeinse Vlaams-nationalistische partijen van hun rol in de commissie alsnog gebruik zullen maken om de werkelijke rol en de (materiële) voordelen voor de monarchie in de koloniale periode op het voorplan te brengen.

Sollicitatie?

In de commissie Defensie werd er een voorstel van resolutie van Theo Francken (N-VA) besproken, dat mee ondertekend werd door Peter Buysrogge (N-VA), Michael Freilich (N-VA), Hendrik Bogaert (CD&V), Tim Vandenput (Open Vld) en Kattrin Jadin (MR). Er werd een pleidooi in gehouden voor een ‘niet-aflatende steun aan de NAVO’. Steven Creyelman en Annick Ponthier (VB) vonden dat toch net iets teveel van het goede en vroegen dan ook in een amendement om “niet-aflatende steun” gewoon te vervangen door “steun”, kwestie van toch nog een kritische marge te kunnen behouden. Tijdens een tussenkomst over de resolutie door Creyelman, die vrij meegaand, maar kritisch was, zat Theo Francken herhaaldelijk instemmend te knikken.

Maar daar hield hij plots mee op toen de spreker bij wijze van uitsmijter zei dat de tekst zo ophemelend was dat hij er ei zo na een sollicitatie voor een of andere topfunctie in zou kunnen horen… En toen werd het even heel stil.

Haatspraak Kamerlid Jessika Soors (Groen) schrijft geschiedenis. Deze passionaria heeft de strijd aangebonden tegen ‘extreemrechts’, vooral na haar recent ‘debat’ in Terzake tegen Tom Van Grieken. Nadien kreeg ze op de sociale media heel wat reacties - waarvan sommige niet al te fijnzinnig - over zich heen en daar kan ze als politica echt niet tegen. Ze is het gewoon altijd gelijk te krijgen. Daarom verklaart ze nu in de Kamer de strijd tegen extreemrechts te willen opvoeren door te pleiten voor de aanpassing van artikel 150 van de Grondwet, waardoor geschreven ‘haatspraak’ snel door een correctionele rechtbank zou kunnen vervolgd worden.

Het komt er dus op neer dat al wie afwijkt van de politiek correcte heilsleer het gaat mogen komen uitleggen voor de rechtbank. Zo ongeveer als in China dus. Maar zover is het nog niet.

Ondertussen vragen wij ons wel af of de haatberichten met de gefotoshopte foto van Theo Francken in nazi-uniform en met oorlogswapen in de hand, die gelanceerd werd door haar vriendjes van Ecolo, daar dan ook bij hoort.

Want daar hoorden we haar nooit over. Of gaat de ‘haatspraak’ echt maar in één richting, Jessika? Zo niet, dan zal ook haar goedlachse collega Dries Van Langenhove (VB) haar erg dankbaar zijn. Je moet de haatspraak aan zijn adres - en dat van andere VB’ers - op de sociale media eens bekijken. Het zou wel eens kunnen dat ze dan zelf wel eens voor de rechter belandt…

Vreemde ‘coalitie’ Vorige week lag er een rood-groen wetsvoorstel voor dat artiesten uit de cultuursector

makkelijker toegang verleent tot werkloosheidsuitkeringen dan andere beroepen. N-VA ging bij monde van Björn Anseeuw fors op de rem staan en stelde dat er vandaag al een ongelijke behandeling ontstaat tussen kunstenaars en andere werklozen. Normaal moet men immers 312 dagen hebben gewerkt om aanspraak te kunnen maken op een werkloosheidsuitkering, terwijl kunstenaars voortaan de volle pot krijgen na amper twintig dagen werken. Bovendien, zei Anseeuw nog, zullen kunstenaars ook nog eens een werkloosheidsuitkering onbeperkt kunnen combineren met inkomen uit arbeid. Dat is inderdaad moeilijk uit te leggen aan de andere werklozen. Hoewel het om een tijdelijke maatregel zou gaan die afloopt op het einde van het jaar, vreest Anseeuw dat door een amendement van de blauwe familie dat verlenging voorziet, het hek van de dam is en de kraan nooit meer kan dichtgedraaid worden. Hij kijkt meer uit naar een algemeen en sluitend kunstenaarsstatuut dat er snel moet komen en waar overigens de meeste fracties het over eens zijn.

N-VA past dan ook voor dergelijke wetjes die het systeem van de sociale zekerheid alleen nog meer kunnen bezwaren en ingewikkeld maken, en die een voorkeursbehandeling voor bepaalde groepen creëren. Naast dat alles vond hij het dan ook vreemd dat ook het VB dit rood-groene voorstel steunde. Vanuit die hoek stelde men enkel nogal droogjes dat men het voorstel steunde omdat het een tijdelijke maatregel is. N-VA stemde tegen en CD&V onthield zich. VB aan de zijde van paars-groen dus. Er zijn geen zekerheden meer.

Adieu Maggie!

Waar is de tijd dat Maggie De Block door Gwendolyn uit haar hoed werd getoverd en hoge toppen scheerde? De voorkeurstemmen stapelden zich op en de aanvankelijk gezellige en goedlachse huisdokter uit Merchtem werd een politiek fenomeen. Die tijd is echter lang voorbij. De wijze waarop ze pedant, hautain, nonchalant en zelfs scheldend en roepend als minister van Volksgezondheid de coronacrisis aanpakte, werd haar door zeer velen niet in dank afgenomen. Ook de wijze waarop ze de instroom van asielzoekers gedoogde, maakte haar bij velen tot kop van jut. Zowat iedereen is het er ondertussen over eens dat ze in een volgende regering zeker geen post meer zal bekleden. In de wandelgangen is overigens meer dan eens te horen dat men zelfs binnen Open Vld vindt dat het nu wel welletjes is geweest. Ze zou zelfs in eigen rangen ongenietbaar zijn geworden. Het kan verkeren.

Actueel

16 JULI 2020

Laten we het aantal ministers… verdubbelen!

Zo, de Vlaamse feestdag van 11 juli zit er op. Het werd een speciale corona-editie zonder veel toeters en bellen. Wij kozen ervoor om thuis te blijven. Veel hebben we niet gemist.

Eerste vaststelling: er waren in vergelijking met vorig jaar meer leeuwenvlaggen in het straatbeeld. Ik baseer me op eigen waarnemingen in eigen gemeente en omgeving, maar ik las het ook op verschillende facebookpagina’s. Het heuglijke fenomeen was vast te stellen van de Vlaamse kust tot in Limburg. In heel het land deelden militanten van N-VA en VB nog geschenkjes uit aan die mensen die een vlag hadden uithangen, en ook een vaststelling: ook jonge mensen, jonge gezinnen durven de leeuwenvlag uithangen. ‘Durven’ is het juiste woord, want ook een opmerkelijk verschijnsel dit jaar: heel wat Vlaamse Leeuwenvlaggen werden van de gevel gerukt. Blijkbaar lopen er in Vlaanderen nog heel wat linkse onverdraagzamen rond…

Nog meer Wat bleef er van deze ‘vieringen’ hangen?

We vernamen in het nieuws van vrijdag 10 juli, dat er naar jaarlijkse gewoonte een plechtigheid was aan het Groeningemonument in Kortrijk. Aldaar sprak Jan Jambon voor de genodigden, waarbij hij elk communautair onderwerp uit de weg ging. Dat is zijn goed recht natuurlijk, maar in Kortrijk, op de 11-juli-viering en met een hoofdzakelijk Vlaamsgezind publiek zou men toch iets meer mogen verwachten.

De dag erna lanceerde Jan Jambon in Het Nieuwsblad een opmerkelijk voorstel: “Stel per bevoegdheid in de federale regering een Vlaamse en Franstalige minister aan”.

Dat voorstel is zowat het enige dat bleef hangen bij de media en het groot publiek.

Jambon mocht het voor de camera’s nog een beetje toelichten, maar in feite was het idee dat hij suggereerde al gekelderd nog voor het goed en wel gelanceerd was. Eerlijk gezegd, ik begrijp er ook niets van. Het enige dat iedereen onthield van zijn voorstel, was dat hij voorstelt… om het aantal ministers te verdubbelen.

Draagvlak Wat bezielde Jan Jambon om zo’n idee te lanceren op 11 juli? Bedoelde hij misschien iets anders, dan kreeg hij het niet goed uitgelegd. Wie in hemelsnaam lanceert zo’n voorstel in een tijd waar iedereen zucht met onze negen ministers van Volksgezondheid en onze vijf ministers bevoegd voor mondmaskers. En dan komt de Vlaamse minister-president even voorstellen om nog meer ministerposten te creëren. Wie in hemelsnaam is de communicatie-expert van Jambon om zo’n voorstel te lanceren op de Vlaamse feestdag en in volle coronacrisis? De perceptie bij het groot publiek: Vlaams-nationalistisch minister wil aantal ministers verdubbelen. Voortgaande op de talrijke reacties op Facebook en sociale media, kon zijn voorstel op weinig begrip rekenen bij het groot publiek, maar ook niet bij zijn eigen achterban. Ook N-VA’ers reageerden met ongeloof op het voorstel van Jambon.

En dat is niet gezond.

Het enige ‘positieve’ aan het Jambon-voorstel was dat er onmiddellijk een negatieve reactie kwam van Wilmès en de Franstalige politici. Ook al deed Jambon zijn voorstel vergezellen met de vriendelijke oproep aan “de Franstalige vrienden om out-of-the-box te denken”. Maar zelfs dat zijn de Franstaligen nog lang niet van plan. De Franstaligen willen niet onderhandelen, en daarmee is de kous af.

Kijk, om de vijf minuten wordt ons voor de voeten gesmeten dat er geen draagvlak is in Vlaanderen voor een verdere regionalisering, laat staan voor een onafhankelijk Vlaanderen.

Kan zijn, maar dan is het de plicht van elke Vlaams-nationalist om ervoor te zorgen dat dat draagvlak groter wordt. En laat nu net het omgekeerde zijn dat Jan Jambon bereikt heeft met zijn voorstel. Als de strategie aan Vlaamse kant eruit bestaat om elke week een proefballonnetje op te laten, om dan te zien hoe de Franstaligen reageren, dan zijn we niet goed bezig…

“Failed state” veroordeeld De marxistische en anti-nationalistische vonnissen van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM) zijn dikwijls een aanfluiting van het rechtvaardigheidsgevoel en het gezond verstand. Ze zijn zelfs dikwijls een karikatuur van de oorspronkelijke mensenrechten, zoals die bijvoorbeeld werden vastgelegd in de Universele Verklaring van 1949.

Maar zoals een koe soms een haas vangt, heel uitzonderlijk, per ongeluk, zit er ook eens een logisch vonnis tussen. Of misschien was het niet helemaal per ongeluk, want de zaak was aangespannen door de PVDA/PTB, die in 2014 een hertelling van de stemmen eiste in het arrondissement Charleroi. Hun kandidaat Germain Mugemangango was daar op een haar na niet verkozen. Een haar van slechts 14 stemmen, terwijl er in dat arrondissement meer dan 21.000 kiezers blan-

co of ongeldig hadden gestemd. Het pas verkozen Waalse Parlement negeerde echter de vraag en weigerde een hertelling. Dat was volledig in overeenstemming met de Belgische Grondwet, maar het is wel strijdig met het algemeen rechtsprincipe dat men geen rechter mag zijn in eigen zaak. Alle andere partijen in het Waals Parlement hadden er immers belang bij dat die betwiste zetel niet naar de oppositie zou gaan.

Het EHRM heeft die procedure dan ook terecht veroordeeld. Niet dat dat iets zal veranderen. Het betreffende grondwetsartikel 48 staat niet open voor wijziging en “failed state” België slaagt er niet eens in een federale regering te vormen met een meerderheid van één zeteltje. Laat staan met een bijzondere meerderheid die nodig is voor een Grondwetsherziening. Niet dat we ook maar greintje medelijden hebben met de PVDA/ PTB. Met hun totalitaire opvattingen moeten ze niet komen zeuren over democratie.

5

Regering En dan is er nog de feitelijke regeringsvorming die al maanden in het slop zit. Daarbij kwam plots nog een extra heikel onderwerp de gemoederen beroeren. Al enige tijd ligt er een versoepeling van de abortuswet op tafel.

In Wallonïe is er een meederheid om deze wet te stemmen (alle partijen uitgezonderd de cdH), maar in Vlaanderen is er geen meerderheid. Vlaams Belang, CD&V en N-VA verzetten zich. De boodschap die Bart De Wever het voorbije weekeinde verspreidde, was krachtig en duidelijk. “Ik kan u zeggen dat als partijen op de groene knop drukken voor een wet die ik echt schandelijk vind, dat het dan erg moeilijk is om met diezelfde partijen de volgende dag te doen alsof er niks is gebeurd”, aldus Bart De Wever.

Alle aandacht gaat daarbij naar de houding van Open Vld en MR. Dat de liberalen (lees, de vrijzinnigen) voor de versoepeling van de wetgeving zullen stemmen, is de logica zelve.

Daarmee wordt een bom gelegd onder de verdere regeringsvorming. Maar ook in de Vlaamse regering stijgt de spanning tussen N-VA en Open Vld. Niet dat dat iets nieuw is, er zijn daar al langer spanningen tussen die twee partijen. Denk maar aan de strapatsen van Bart Somers die telkenmale tot tandengeknars leiden bij N-VA. Het is maar één voorbeeld.

Normaliter zou de stemming over het wetsvoorstel nu donderdag in de Kamer plaatsvinden, tenzij dat er nog een spitsvondigheid wordt gevonden om de stemming uit te stellen.

Dit blad gaat op woensdag in druk, dus is het onmogelijk om een en ander te voorspellen.

Maar zelfs als er nog uitstel komt tot bijvoorbeeld na de parlementaire vakantie, dan nog komt de abortuskwestie hoe dan ook op een later moment weer op het politieke spelbord.

Stel dat de versoepeling deze donderdag toch gestemd geraakt, dan zit de regeringsvorming nog meer geblokkeerd dan ze al was. Dan lijkt het ons onmogelijk voor Joachim Coens (CD&V), een van de drie koningen die samen met Lachaert (Open Vld) en Bouchez (MR) onderhandelt met de andere partijen, om nog verder te werken met laatstgenoemden. Een standpunt over abortus is een puur ethische kwestie. Maar in België wordt een ethische kwestie meteen ook een communautaire kwestie.

En zo zijn voor de zoveelste keer de breuklijnen tussen Noord en Zuid nog maar eens verduidelijkt: Vlamingen staan er tegenover Franstaligen, katholieken tegenover vrijzinnigen, rechts staat er tegenover links. Waar in hemelsnaam is er nog lijm te vinden om dit land bijeen te houden?

Belangenconflict Het Vlaams Belang heeft ondertussen aangekondigd een belangenvermenging in te roepen in het Vlaams parlement. Dat zou deze week al gebeuren. Een belangenconflict kan ingediend worden als het ene parlement (in casu, het Vlaams parlement) zich ernstig benadeeld voelt door een voorstel in een ander parlement (in casu, de Kamer). Een goedkeuring kan met drie vierde van de stemmen en schort de procedure in het andere parlement - in dit geval de Kamer - voor 60 dagen op.

Met het inroepen van de belangenvermenging kan het Vlaams Belang de versoepeling van de abortuswet niet tegenhouden, in het beste geval wordt enkel uitstel bekomen. Maar door het inroepen van de belangenvermenging moeten de Vlaamse parlementsleden kleur bekennen. Het wordt dan vooral uitkijken naar de houding van de Vlaamse parlementsleden van Open Vld. “Schaart Open Vld het zich achter de Vlaamse meerderheid en ineens ook achter haar regeringsmeerderheid of kiest ze voor Frans- en progressiefdolle avonturen van de abortuscoalitie?”, vraagt VB-fractieleider Chris Janssens zich af. Vraag is ook hoe de parlementsleden van CD&V en N-VA gaan stemmen want het voorstel komt van het Vlaams Belang, en dan is ook het cordon sanitaire nooit veraf.

een mogelijk heropflakkering in september of oktober, in combinatie met de traditionele griep. Persoonlijk denk ik dat de volgende uitbraak er veel vlugger zal komen. Viroloog Erika Vlieghe smeekte in het Vlaams parlement (13 juli) om duidelijke richtlijnen, om duidelijk bestuur, om één kapitein op het schip. In haar ogen zag ik de wanhoop van een professioneel die heel goed beseft wat er op ons afkomt, maar die tegelijkertijd moet samenwerken met moedwillige politici in een land met tegengestelde polen.

Dit land in crisis dobbert verder met een regering die nauwelijks functioneert. Tegelijkertijd komt er een nieuwe coronagolf op ons af, tezamen met een nooit geziene economische crisis. En waar houden de politici mee bezig? Met de versoepeling van de abortuswet. Krijg dat maar eens uitgelegd aan de man of vrouw in de straat.

KARL VAN CAMP

STEUN SCEPTR machtig nieuws BE39 7390 1640 4519 (BIC KREDBEBB)

Volgende week: vakantie!

Volgende week ‘vieren’ we de 21ste juli. Voor onze redactieleden is dat enkel aanleiding om een hele dag te klinken op het einde van den Belgiek.

En ook de ‘verbindende’ toespraak van Flupke doet ons nu al spontaan naar de fles grijpen. Gelukkig voor ons staan er altijd wat dozen cava op onze weelderige kantoren.

Maar dit alles heeft zo zijn gevolgen: onze redactieleden moeten na 21 juli enkele dagen bekomen van de festiviteiten. Daarom zal u volgende week geen nieuw ’t Pallieterke vinden. Dus, lees goed: op 23 juli is er geen ’t Pallieterke, niet in uw brievenbus en niet bij uw dagbladhandelaar. Op donderdag 30 juli staan we opnieuw paraat.

KARL VAN CAMP

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT GENOEG VAN!

Verkiezingen?

Als alles nog meer geblokkeerd zit dan ervoor, komen er dan toch nieuwe verkiezingen in het najaar? De kans op nieuwe verkiezingen is omgekeerd evenredig met de kans op een nieuwe golf van coronabesmettingen. Die tweede golf is van in het begin van de coronacrisis aangekondigd door de virologen, met

LUIKERSTEENWEG 244 7F ANKERSTRAAT 3500 HASSELT 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 011 223 253 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE

6

Binnenland

16 JULI 2020

Vlaamse vrouw beschuldigt Haemers postuum van pedofilie

Nekka-OnverwachtSessies Nu de piek van de coronaperiode al enige tijd achter ons ligt en er (niet altijd even) voorzichtig weer naar het normale(re) leven wordt overgestapt, trekt ook het culturele leven zich stilaan weer op gang. Dat daar grote gaten zijn geslagen, hele kraters zelfs, is al voldoende in de pers aan bod gekomen. Het ziet er naar uit dat het nog wel even zal duren eer alles weer “normaal” zal zijn, in de betekenis van voorheen.

Zijn massa- en zaalevenementen ofwel gewoon uitgesloten ofwel aan zware beperkingen onderworpen, dan zijn er nu anderzijds kansen voor de kleinere spelers op het cultuurveld om van zich te laten horen. Een van die kleinere spelers is Nekka, de organisatie die zich vanouds bekommert om het betere Nederlandstalige lied en, dat is wel opmerkelijk, dat doet vanuit een volledige vrijwilligersachtergrond, zonder de minste commerciële belangen. Nekka blijft niet bij de pakken zitten, maakt van de nood een deugd en lanceert een nieuw initiatief: de Nekka-Onverwacht-Sessies.

Het project is gefundeerd op een dubbele grondslag. Enerzijds zitten alle artiesten al maanden vrijwel onafgebroken “in hun kot” en lijden ze allemaal aan een steeds groter wordend verlangen om op de planken te staan. Anderzijds geldt, mutatis mutandis, hetzelfde voor het publiek, dat continu op schermevenementen op tv of internet heeft moeten afstemmen. Breng die twee gegevens bij elkaar, voeg daar de geldende veiligheidsvoorschriften inzake corona aan toe en kijk dan uit naar een mogelijkheid om daar iets mee te doen. Dat zijn dan de Nekka-Onverwacht-Sessies geworden.

Jan De Smet Het basisidee is simpel. Geef op een locatie als een zomerbar - open lucht, ruime veiligheidsafstanden - een artiest de kans om gedurende een uurtje van zich te laten horen. Verras het publiek, door niet op voorhand de artiest bekend te maken, maar het publiek warm te maken met de belofte van kwaliteit. Dat doe je bijvoorbeeld door, zoals vorige zaterdag op de aftrap in Boelaer Zomerbar in het Borgerhoutse Te Boelaerpark, een klepper als Jan De Smet de allereerste Nekka-Onverwacht-Sessie te laten openen.

Wie Jan De Smet zegt, zegt automatisch

(wijlen) De Nieuwe Snaar, maar weet waarschijnlijk ook dat de rijke muziekloopbaan van De Smet heel wat meer inhoudt. Multi-instrumentalist die van alle muzikale markten thuis is, muziekkenner bij uitstek, deelnemer aan tal van muziekprojecten: u vraagt, hij draait.

Gedurende een uur vergastte De Smet de aanwezigen op een ruime waaier van zijn kunnen, zichzelf begeleidend op gitaar, banjo, ukulele of trekzak. Niet bang voor traditie, verwees hij regelmatig naar voorgangers en voorbeelden, met de nodige sappige anekdotes en uitweidingen.

Een liedje voor zijn lang overleden vader werd afgewisseld met een liedje voor zijn kleinzoon. Jan De Smet is ook zowat de grootste kenner hier te lande van het werk van Heinz Polzer, beter bekend als Drs. P. Ook daarvan mocht dus een werk niet ontbreken, broederlijk naast werk van - of waarvoor inspiratie werd gehaald bij - Derrol Adams of Wannes Van de Velde.

Een onverwacht extraatje bij dat optreden - was dat zo gepland, of ook een verrassing voor Nekka? - kwam er toen De Smet Lien Van de Kelder op het podium riep, om in duet het lied van Pietje en Marietje te zingen. Met Van de Kelder heeft De Smet immers enkele muziekprojecten lopen. Het publiek kon het alleszins zeer smaken. Te zien aan hoe De Smet na afloop van het optreden stond te glunderen, heeft het hem serieus deugd gedaan.

En van het publiek kan hetzelfde worden gezegd. De Nekka-Onverwacht-Sessies hebben alleszins hun start niet gemist.

Heel deze zomer gratis bij te wonen in Boelaer Zomerbar, op zaterdagen 18 en 25 juli en 1, 8, 15 en 22 augustus, van 19 tot 20 uur, in het Te Boelaerpark in Borgerhout. Laat u verrassen!

K.R.

Patrick Haemers (°1952), gezelfmoord in 1993 in de gevangenis omdat men vreesde dat hij belastende informatie zou prijsgeven, was uiteraard geen doetje. Zo werd Haemers als twintiger in 1978 door de correctionele rechtbank van Brussel veroordeeld tot drie jaar cel wegens een groepsverkrachting van een vrouw aan de Mellaertsvijver in Sint-Pieters-Woluwe.

In totaal zat hij hiervan veertien maanden uit. Voor zover geweten ging het om een volwassen vrouw, want anders zou de strafmaat veel zwaarder geweest zijn.

Zware beschuldigingen Sinds enkele jaren uit de Vlaamse vrouw Anneke Lucas (°1963) (echte naam of een pseudoniem) zware beschuldigingen over politici en Patrick Haemers. Lucas woont in de Verenigde Staten. Ook haar website is daar geregistreerd. Kort geschetst beweert Lucas (annekelucas.com) dat ze als kind verkracht werd door tientallen hooggeplaatste personen en Haemers. Het verhaal doet onmiddellijk denken aan de X-verhalen in het dossier-Dutroux.

Geen tegenspraak Begin 2017 had Lucas zelfs een interview met de Britse krant The Daily Mail. Hierin beweert ze dat ze eind de jaren ’60 als zesjarige uitgeleend werd voor seks. Het misbruik zou doorgaan tot midden de jaren zeventig. Ze beweert ook dat er kinderen vermoord werden. Je zou verwachten dat de Vlaamse pers contact opnam met de vrouw voor details, maar na het interview met de Britse krant verschijnt er helemaal niets in Vlaanderen over die spectaculaire getuigenis. Een bevriend journalist: “Ik las het stuk, maar ik had mijn twijfels en dus deed ik niets.”

David Van de Steen, slachtoffer van de Bende van Nijvel in Aalst, verwees onlangs wel naar het verhaal van mevrouw Lucas. Eind september 2018 vertelde hij in de media: “Je moet eens gaan kijken naar de blog van Anneke Lucas, een naar de Verenigde Staten gevlucht slachtoffer van seksfuiven uit die tijd.” Dat hebben we effectief gedaan. Op die blog (op haar website) staan inderdaad bijzonder straffe verhalen in het Engels over haar nare ervaringen in die periode.

De ‘bom’ van Lucas in 1997 Vreemd genoeg is het niet de eerste keer dat Lucas van zich laat spreken. In

BRUSSEL

“Het München van de vrijzinnigheid” De Islamisering, wat is dat precies? Ter rechterzijde haalt men probleemloos een batterij aan voorbeelden aan, het ene al wat sterker dan het andere. Maar ter linkerzijde blijft het stil, tot er die ene uitzondering is die het allemaal niet meer kan aanzien en zijn woede uitschreeuwt.

Je zal het maar meemaken op je 76ste.

Een heel leven in dienst van de PS gesteld als mandataris, kabinetschef en hoger ambtenaar. Zelfs veroordeeld voor corruptie (en enkele maanden in voorhechtenis gezeten), maar wel in het belang van de partij. En uiteraard is iemand met zo’n profiel haast bezeten door het seculiere karakter van de overheid, veel te lang een speeltuin van de CVP van weleer. Met lede ogen moet je na afloop vaststellen hoe het net op dat vlak van laïcité grondig fout loopt met die partij. Het is iets wat Merry Hermanus, want over hem hebben we het, duchtig van zich afschrijft op zijn blog (het volstaat Merry, Hermanus en blog te googelen, zeker aan te bevelen).

Hoofddoekenverbod Zo verwijst hij naar het recente Arrest van het Europees Hof van de Rechten van de Mens dat het verbieden van het dragen van de hoofddoek op school toelaat, wat het beleid van de stad Brussel ter zake bevestigt. Maar zie, de lijn die de stad volgt staat dan weer haaks op hetgeen de Gewestregering overeengekomen is. Onrustwekkend, vindt hij dat.

Twee bestuursniveaus met twee benaderingen van het probleem, de seculiere lijn versus het zogenaamde communautarisme, zoals dat in de taal van Voltaire heet.

En dat het officieel verpakt wordt als “re-

ligieuze symbolen”, doet hem eens goed (groen) lachen. Iedereen weet waarover het gaat: het dragen van de hoofddoek, en niets anders.

Jamal Ikazban Hermanus hekelt in het bijzonder de figuur van Jamal Ikazban, inmiddels fractieleider (!) van diezelfde PS in het Brussels parlement. Een personage dat naar eigen zeggen dicht bij Hamas staat, op zijn Facebookpagina pronkt terwijl hij het gebaar van de Moslimbroeders toont en een journalist ooit voor “zionistisch uitschot” versleet. Kortom, een geraffineerd man. Op een haast fanatieke manier interpelleerde hij over de kwestie.

Duidelijk liet hij verstaan dat het juridische hem niet zal tegenhouden. Want een hoofddoek, dat is toch een teken van feminisme? Vrouwen willen dat nu eenmaal dragen als symbool van hun emancipatie.

Baas over eigen hoofd, zoals het vroeger baas in eigen buik was. Dat geloven is zijn goed recht, meent Hermanus, hoe dwaas ook, maar dat net iemand die er deze denkbeelden op nahoudt fractieleider van de PS wordt, doet zijn haren ten berge rijzen.

De man stoffeert zijn verhaal met eigen ervaringen. Hoe hij zag dat de dochter van een niet-hoofddoek-dragende moeder onder sociale druk bezweek en zich begon te bedekken. Hoe een moslima

weigerde een man de hand te schudden, enzovoort, enzoverder.

Top van de ijsberg De beslissing van de Brusselse regering noemt hij zonder meer “misdadig”.

Hij heeft het ook over het “München van de laïcité”. Welk signaal geven we hiermee aan de moslims, vraagt deze exponent van de georganiseerde vrijzinnigheid zich terecht af. Want vergis u niet, dit is het topje van de ijsberg. Het is als een olievlek. Laat het op één plaats toe, en de rest zal volgen. Zo’n escalatie zal - zo vreest hij -haast tot een verbrokkeling van Brussel leiden. Waar in het Molenbeekse gemeentehuis het dragen van de hoofddoek toegelaten zal worden, zal dat niet het geval zijn in pakweg Sint-Pieters-Woluwe. Het is naar ons aanvoelen nog een optimistische toekomstverwachting die we geheel voor zijn rekening laten.

Laatste PS’er Het gaat echter om meer dan de hoofddoek. Ook het ritueel slachten wordt erbij gehaald, met Brussel als enige gewest waar het toegelaten wordt. Ook daar ziet deze vrijzinnige een schandelijke infiltratie van geloof in het maatschappelijk leven. Dit wordt ook de dood van de PS op termijn, orakelt hij. “De laatste PS’er zal bij het verlaten het licht niet uitdoen, de krokodil zal hem al opgegeten hebben,” meent hij. Nee, het moet niet prettig om dit met zo’n verleden en zo’n overtuiging op zijn 76ste vast te stellen. Sterkte man.

KNIN.

1997 - Dutroux beheerst het nieuws - heeft Lucas een ‘sleutelroman’ (dat is een roman waarin bestaande personen en gebeurtenissen zodanig worden gefictionaliseerd waardoor ze alleen voor de ingewijde lezer herkenbaar zijn) uit: “De dove muzikant.”

Het is Lucas’ eerste roman waarin ze naar eigen zeggen in het reine probeert te komen met haar verleden. In de roman gaat het niet over pedofilie, maar over incest.

Op 18-jarige leeftijd begon ze immers een relatie met haar vader, een van de belangrijkste componisten in Vlaanderen.

“Hoewel uit het boek blijkt wie de man is - zoveel succesvolle Vlaamse componisten zijn er niet - wil ze zijn naam tijdens het interview nooit noemen,” schrijft de journalist van Het Belang van Limburg op dat ogenblik. Het gaat volgens de journalist om een beroemde componist die de muziek geschreven heeft voor het ballet Gemini, voor een film van André Delvaux, voor de BRT-opera “De Bizarre Ridder” (“De Vreemde Ruiter”?). Ook zijn vader was componist en hij woont in de buurt van Brussel.

Vandaag Niet iedereen bleef passief na de recente schokkende onthullingen van mevrouw Lucas in de Britse en Amerikaanse pers.

Haar verhalen werden in 2019 onderzocht.

Na een grondige analyse werd geen enkel bewijs gevonden voor de beschuldigingen. Tegelijk kon ook niet met 100 procent zekerheid aangetoond worden dat de verhalen compleet verzonnen waren.

Bende van Nijvel Er is een andere mogelijkheid om duidelijkheid te krijgen. Binnen het kader van het onderzoek naar de Bende van Nijvel dat overigens nog minstens tot 2025 loopt - zou het meer dan interessant kunnen zijn om een of meerdere speurders naar de Verenigde Staten te sturen (een rogatoire opdracht dus) om mevrouw Lucas als getuige te verhoren. Vergeten we niet dat Haemers een van de verdachten was in dat dossier. Volgens sommigen was hij zelfs ‘de reus’.

Bovendien stuurt de dame zeer zware beschuldigingen (zonder tegenspraak of controle) de wereld in en als ze waar zijn, zouden ze wel eens de sleutel kunnen zijn om het Bendedossier op te lossen. Ook de vader van Patrick Haemers had een antwoord kunnen geven. Zo heeft Lucas het over een rode Porsche en een handwapen van Browning. Klopt dat? Spijtig genoeg is Achille Haemers al in 2001 overleden.

Besluit Ook op de gespecialiseerde website bendevannijvel.com worden de getuigenissen van Lucas regelmatig vermeld. Een journaliste die het artikel in de Britse krant las, wilde evenmin iets doen met het verhaal. Ze ontdekte dat Lucas Haemers feiten in de schoenen schuift die manifest later hadden plaatsgevonden. Wat haar nog het meeste deed twijfelen, is de manier waarom Lucas haar avonturen met gangster Haemers vertelt. De passages lijken zo weggelopen uit een roman. Het is misschien een techniek die deze slachtoffers aanleren en daarom wil ik haar voorlopig het voordeel van de twijfel laten. Zeker omdat enkele belangrijke personen wél geloven in haar verhaal. Onduidelijkheid troef dus, tot we allicht meer weten via de gedreven speurders van het bendedossier...

THIERRY DEBELS

Ondertussen in Gent…

Onze naaste buren

16 JULI 2020

NEDERLAND

Srebrenica Op de Nationale Dag van Vlaanderen wordt in Nederland altijd het drama van Srebrenica herdacht, dit jaar nog meer, want 25 jaar geleden. Uiteraard wordt daarbij driftig op de eigen borst geklopt. De Nederlandse media plaatsen een moordpartij op 8.000 Bosnische mohammedanen door Bosnische Serviërs met wellust op het conto van de armzalig bewapende en onervaren Nederlandse VN-soldaten. De waarheid is veel genuanceerder.

Nederlanders beklemtonen graag dat ze maar een klein land zijn. Maar in hun hart denken ze nog altijd dat Nederland toch minstens een Europese grootmacht en een “gidsland” voor de rest van de wereld is. Toen de burgeroorlog in Joegoslavië woedde, eisten heel de Tweede Kamer plus alle media dat Nederland een bataljon vredestroepen zou sturen onder VN-bevel. Enige uitzondering: de zogenaamde “rechts-extremist” Hans Janmaat.

De zwakke minister van Defensie Voorhoeve en minister-president Kok wisten dat een licht bewapend bataljon een vogel voor de kat was in een gevechtssituatie. De onnozelaars geloofden dat de Nederlandse aanwezigheid volstond om de strijdende partijen af te schrikken. Ze vergaten de lamentabele militaire reputatie van Nederland (capitulatie na vier dagen in de Tweede Wereldoorlog) en de realiteit dat een drugstaat als Nederland geen indruk maakt op Balkan-macho’s.

9 keer steun vragen op 9 niveaus Zelden wordt beklemtoond dat de Bosnische Serviërs Srebrenica onder de voet liepen omdat Bosnische moslims vanuit deze “veilige” enclave moordende raids hielden op christelijke Servische dorpen (o.a. op Kerstmis). De Serviërs rukten

7

op en de Nederlandse bevelvoerder deed 9 keer een beroep op luchtsteun, waarvoor op zijn VN’s een akkoord nodig was op 9 niveaus. Eén keer liet een Nederlandse pilote een paar bommen vallen op Servische tanks en dat was het. Niemand in Nederland wist dat de VS, Frankrijk en het VK beslist hadden dat hun VN-vliegtuigen niet zouden bombarderen.

In de nacht van 10 op 11 juli vluchtten 8.000 Bosnische mohammedanen recht in de armen van de Serviërs, die hen vermoordden. De Serviërs bezetten de enclave en dwongen de Nederlanders de resterende mannen uit te leveren. Tenslotte werd de genocide bekend en begonnen de bureaudapperen in Nederland te krijsen. Officieren en soldaten werden bij hun terugkeer uitgescholden voor lafaards en moordenaars. Aan de echte daders - Serviërs en VN-bureaucraten (en onbekwame Nederlandse politici) - werd niet geraakt. De Nederlandse bevelvoerder vluchtte naar Spanje. De hypocriet Kok nam zeven jaar later ontslag, zogenaamd wegens een weinig fraai rapport over Srebrenica. In werkelijkheid omdat er zes weken later verkiezingen waren.

In 2010 spande een Bosnische tolk zelfs een proces aan tegen de Nederlandse officieren wegens volkerenmoord en natuurlijk met steun van Nederlandse advocaten die geld ro-

ken. Het OM deed er vijf jaar over om de Nederlanders vrij te pleiten. De advocaten hadden meer succes in naam van 350 weduwen en kinderen die de Nederlandse staat aanklaagden, ook al stond het bataljon 100 procent onder VN-bevel.

Maar de VN geniet immuniteit en in Servië hadden ze geen kans. Bij de ivorentorenrechters van Nederland viel er wel wat te rapen, want deze slapjanussen durfden de klagers niet naar de daders verwijzen.

Weinig of niets geleerd Wat heeft Nederland uit Srebrenica geleerd? Weinig of niets. Het weinige is de eis dat bij een internationale missie een Nederlandse militair mee in de commandopost zit. Het niets is dat Nederland het niet kan laten ter wille van het prestige (en dat van de politici) militairen naar internationale missies te zenden. In Uruzgan in Afghanistan waren de Nederlanders er tussen 2006 en 2010, zij het met alle beperkingen vanwege de slaapkamerstrategen in de Tweede Kamer.

Deze vergadertijgers eisten o.a. dat de Nederlandse soldaten “gendergelijkheid” zouden afdwingen. Resultaat: 25 Nederlandse en honderden Afghaanse doden, want de angstige Nederlanders zagen Taliban achter iedere struik en schoten maar raak. Inmiddels zijn de Taliban er echt de baas. Toch werd alles dunnetjes overgedaan in Mali tussen 2014 en 2019.

Weer Nederlandse doden door slecht materieel en een totale mislukking volgens de deelnemers zelf.

WILLEM DE PRATER

Toelaten van hoofddoeken de regel in Gentse stadsscholen In de zomer van 2019 wou schepen Decruynaere (Groen) het schoolreglement aanpassen om hoofddoeken in principe in alle stadsscholen toe te laten. Dat veroorzaakte een rel omdat Decruynaere hierover niemand had geraadpleegd, niet haar coalitiepartners en ook de betrokken scholen niet. Ze werd toen teruggefloten door de liberalen, die razend waren. Nu, een jaar later, haalt ze haar slag thuis. Op de gemeenteraad van juni werd het schoolreglement aangepast met de enthousiaste steun van Open Vld. Net op tijd voor het nieuwe schooljaar in september.

Stadsscholen mogen niet langer zelf beslissen of ze hoofddoeken toelaten of niet. In alle secundaire scholen van Stad Gent geldt nu het ‘actief pluralisme’. Dat betekent dat leerlingen en leerkrachten op school levensbeschouwelijke tekens mogen dragen. Verbieden kan maar in uitzonderlijke omstandigheden. Een school die religieuze tekens wil verbieden, zal uitgebreid moeten bewijzen waarom dat nodig is. Het reglement voorziet slechts beperkte uitzonderingen omwille van hygiëne (in de hotelschool) of veiligheid (in technische scholen bij het besturen van machines). Amusant is dat de schepen kritiek kreeg van uiterst links. De feministische denktank Furia kraakte het Gents beleid in een opiniestuk. Zij vinden de uitzonderingen onzinnig en een beknotting van de vrijheid van moslima’s om zelf te beslissen. (De Standaard, 29 juni, Voer hoofddoekendebat niet boven de hoofden van moslima’s)

Bekeringsijver is niet toegelaten Wat kregen de liberalen om hun gezicht te redden? Het nieuwe schoolreglement voert een nieuw verbod in, een verbod op ‘bekeringsijver’. “Artikel 17 §4: Uit eerbied voor ieders filosofische, ideologische en godsdienstige opvattingen zal men er zich van onthouden deze opvattingen te propageren: voor indoctrinatie, discriminatie en bekeringsijver is binnen het Stedelijk Onderwijs Gent geen plaats. Elke inbreuk die door de directeur is vastgesteld, kan aanleiding geven tot een tuchtmaatregel.”

Laat ons wel wezen, jonge mensen zijn vaak hevig in hun standpunten. Ongenuanceerd zijn hoort bij de puberteit, net als de drang om anderen te overtuigen van wat zij rechtvaardig of belangrijk vinden. Met veel tremolo’s vertelt de schepen dat moslima’s uitgesloten worden uit het onderwijs door een hoofddoekenverbod. Ze hangt verhalen op van meisjes die nooit eens meekunnen op schoolreis, omdat ook buiten school een hoofddoek niet mag. Dezelfde meisjes, voor wie geloof zo belangrijk is dat ze zonder hoofddoek niet naar school kunnen of niet mee mogen op een uitstapje, daarvan verwacht ze dat ze anderen niet zullen willen overtuigen van hun geloof.

Ze mogen wel getuigen van hun religie door hun kledij, maar mogen geen blijk geven van bekeringsijver? Hoe denkt de schepen dat dat werkt?

Dezelfde schepen heeft elke samenwerking tussen stedelijke scholen en verdedigers van het ongeboren leven als Pro Vita verboden. Wat met een abortusdebat bijvoorbeeld, zullen christenen hun mond moeten houden op gevaar af van bekeringsijver beschuldigd te worden?

En wat met leerlingen die uitkomen voor hun politieke overtuiging? Wanneer wordt dat bekeringsijver? En wat met ijveraars voor het klimaat? We kijken al uit naar de toepassing van dit verbod.

Corona helpt auto’s verdrijven De Gentse schepen van mobiliteit (Filip W.) gebruikt de coronacrisis om de auto nog wat verder weg te drum-

men. Door corona hebben de Gentenaars een onweerstaanbare drang om met buren en familie buiten te zitten op straten en pleinen. Die ruimte zoekt hij op plaatsen waar in normale tijden auto’s mogen parkeren.

Er komen een reeks coronamaatregelen. Een recordaantal speelstraten mag vijf weekends dicht voor het verkeer. Nog drastischer zijn de ‘leefstraten’, waar het verkeer drie maanden lang buitengehouden wordt door kunstgras, paletten, banken en andere obstakels. Ook daarvan zijn er meer dan ooit tevoren. Speelstraten zijn wettelijk geregeld, twee derde van de bewoners moet akkoord zijn. Leefstraten zijn experimenten, daar is het vrijheid, blijheid. Enkele enthousiastelingen en een akkoord van de stad zijn genoeg om de hele buurt voor voldongen feiten te stellen.

Nieuw zijn de “leefpleinen”. Negen grote pleinen werden door de stad uitverkoren om te worden omgetoverd tot “autoluwe of autovrije ontmoetingsplaatsen”. De burgers werd niets gevraagd. Geen nood, ze mogen nog meebeslissen over de inrichting (roze of groene picknicktafels?). De pleinen liggen in dichtbevolkte buurten (Ledeberg, St-Amandsberg, de Bloemekenswijk). Waar de wagens naartoe moeten die er normaal parkeren, werd niet meegedeeld.

Ben je Gentenaar en droom je van een verkeersvrije straat? Of wil je gewoon beletten dat de buren hun auto voor je deur parkeren? Grijp je kans. Stuur een aanvraag naar onze schepen van mobiliteit. Kruid het met woorden als cocreatie, burgerinitiatief, creatieve invulling... Vergeet het toverwoord ‘diversiteit’ niet. Met wat geluk valt de toelating in je bus, samen met het pakket ontsmettingsmiddel en handgel dat de stad voorziet. Want het gaat toch om een coronamaatregel, nietwaar?

MATHILDIS

Het islamgauchisme van de PS in Verviers De PS van de Luikse stad Verviers spat uiteen door een conflict tussen burgemeester Muriel Targnion en OCMW-voorzitter Hasan Aydin. De nationale PS kiest partij voor deze laatste en wil af van Targnion. Omwille van vroegere problemen zoals haar uitspraken over het wanbeleid bij de intercommunale Publifin, luidt het. Maar ook omdat de PS het islamgauchistische electoraat niet wil lossen.

Het hoofdkwartier van de PS aan de Brusselse Keizerslaan oogt modern. Op de gevel staan grote foto’s van jonge militanten. Een ervan is Laurie Marechal, PS-kandidate in Verviers voor de PS bij de gemeenteraadsverkiezingen van 2018. Marechal vraagt nu aan de partij om de foto te verwijderen. Zij is immers een medestander van Muriel Targnion, de PS-burgemeester van Verviers die door de partijtop wellicht wordt uitgesloten.

Bemiddelaars Reden is een intern PS-conflct in Verviers tussen Targnion en OCMW-voorzitter Hasan Aydin. Deze laatste zou zich dictatoriaal opstellen en tijdens vergaderingen en gemeenteraden iedereen uitschelden en bedreigen die niet met hem akkoord is. Hij zou ook uitgaven gedaan hebben zonder de toestemming van collega’s. Verder probeert hij bepaalde maatregelen erdoor te krijgen met een alternatieve meerderheid gesteund door de extreemlinkse PTB. De frustratie bij Aydin is groot. In 2012 haalde hij meer voorkeurstemmen dan Targnion en toch werd zij burgemeester. In 2018 wist Targnion meer voorkeurstemmen te halen. Zij heeft sindsdien de controle over de lokale afdeling van de PS. De spanningen liepen al een tijdje op en vanuit het Brusselse hoofdkwartier van de partij werden twee

bemiddelaars naar de Luikse stad gestuurd.

Tevergeefs. De PS van Verviers dreigt te splitsen. Een meerderheid van de gemeenteraadsleden steunt een motie van wantrouwen om Aydin uit zijn ambt te ontzetten. Zo komt wel de meerderheid van PS, MR en een lokale lijst (Nouveau Verviers) onder druk te staan. De motie gooide olie op het vuur. Aydin en zijn medestanders begonnen andere PS’ers te bedreigen.

Escalatie De zaak ontspoorde dermate dat PS-voorzitter Paul Magnette besloot in te grijpen. De partijafdeling wordt onder curatele gesteld en mag geen beslissingen meer nemen zonder de voorzitter. Targnion zou zich echter niet aan die regels en afspraken met de partij hebben gehouden, en voor haar dreigt nu een uitsluiting. Zij wil nu een alternatieve meerderheid van dissidente PS’ers, de MR en de centristische cdH vormen. Targnion denkt aan haar politieke toekomst los van de PS. Van haar is bekend dat ze gewoon haar zin doet. Vorig jaar nog kwam ze in het nieuws toen ze mee ging betogen tegen een voordracht van Theo Francken (N-VA) in haar gemeente.

De houding van de nationale PS-top is op het eerste gezicht verbazend. Waarom Targnion opzijschuiven? Zij maakte zich populair in eigen partij door het protest tegen Theo Francken,

WALLONIE

nog altijd de baarlijke duivel voor veel PS’ers. Bovendien zijn 21 van de 24 gemeenteraadsleden voorstander van het ontslag van de omstreden OCMW-voorzitter Hasan Aydin.

Publifin Kenners van de PS beweren dat men in Brussel van Targnion af wil omdat ze als voorzitter van Enodia, de opvolger van de omstreden intercommunale Publifin, geen kritiek had op het wanbeleid. Even het geheugen opfrissen: bij deze Luikse intercommunale werden royale zitpenningen betaald voor nepvergaderingen.

Dit is een te gemakkelijke uitleg. De echte aanleiding voor de mogelijke uitsluiting van Muriel Targnion uit de PS ligt elders. De partijtop wil geen afstand nemen van Hasan Aydin omdat de PS daarmee nog meer haar allochtone en zeker Turkse electoraat dreigt te verliezen. De uitsluiting van Emir Kir, burgemeester van de Brusselse gemeente Sint-Joost-TenNode, was voor de PS-top noodzakelijk omdat hij zoete broodjes bakte met de radicaal-rechtse Grijze Wolven. Maar het is niet de bedoeling om nog meer Turkse kiezers af te schrikken.

Waarmee de PS duidelijk weer aansluit bij haar islamgauchistische koers. En dat is zeer erg. Tijdens het conflict met Hasan Aydin werd een MR-verkozene door medestanders uitgescholden voor “vuile jood”. Meer nog, er werd via Turkse tv-zenders opgeroepen om een vliegticket te bestellen en vanuit Turkije in Verviers te gaan betogen, aldus Targnion. Hasan Aydin zou alles hebben georganiseerd.

PICARD

8

Actueel

16 JULI 2020

DIPLOMATIEKE VALIES

Buitenlands spervuur

Venezolaanse chaos

Chinese vossenjacht

Falende regimewissel Vorig jaar nog waren de laatste dagen van de Venezolaanse leider Maduro geteld, maar vandaag zit hij nog steeds in het zadel. Misschien in een positie die bezwaarlijk stevig kan worden genoemd, maar hetzelfde kan gezegd worden over oppositieleider Guaido. Dat Iran en Rusland Venezuela als een speelbal tegen de VS zien, is wellicht de beste garantie voor het voortbestaan van de dictator.

Nicolas Maduro Wat is het meest waarschijnlijke: dat de Venezolaanse leider Maduro met corona besmet raakt of dat hij tot ontslag gedwongen wordt? Enkele maanden geleden zou de vraag potsierlijk hebben geklonken, want was hij niet ten dode opgeschreven? Maar vandaag? Zeker nu Diosado Cabello, de nummer twee van de presidentiële partij, vorige week aankondigde door het bewuste virus te zijn besmet… Wat er ook van zij, er was een moment, nog niet zo lang geleden, dat verwacht werd dat Juan Guaido snel de macht zou grijpen in wat officieel de Bolivariaanse Republiek Venezuela heet. Vele landen anticipeerden door Guaido als leider te erkennen. Vandaag weerklinkt de vraag of men zijn hand niet overspeeld heeft.

Dit betekent niet dat de positie van Maduro geruststellend is. Enkele recente diplomatieke incidenten zijn hier een prima illustratie van. Er was een rel met de EU, maar die plooien werden snel glad gestreken. Vervelender was de Britse weigering het Venezolaanse goud, goed voor 890 miljoen euro, vrij te geven.

Maduro wou er de staatskas wat mee spijzen, maar een rechtbank oordeelde dat, aangezien hij niet langer als rechtmatige leider van het land erkend wordt door Londen, deze als beheerder van het goud niet verplicht was het over te maken.

Economisch fiasco Maduro en zijn corrupte socialistische regime zullen nooit prijzen winnen voor deugdelijk bestuur. Net zomin als zijn voor-

Juan Guaido

ganger Chavez trouwens. Door hun wanbeleid brachten ze het land in een belabberde toestand die men haast niet voor mogelijk houdt. Slechts één veelzeggend cijfer: vorig jaar kende het BBP een krimp van zomaar even 35 procent, terwijl het ooit gedurende drie decennia jaarlijks met 6,5 procent groeide. Venezuela beschikt over zowat de grootste oliereserves ter wereld, maar inmiddels is de productie van het zwarte goud gezakt onder het peil van 1920. Een lage olieprijs en Amerikaanse sancties hebben natuurlijk niet geholpen, maar verklaren slechts een heel beperkt deel van het debacle. Ten opzichte van 2013, het jaar waarin Maduro aan de macht kwam, is de economie inmiddels gekrompen tot nog maar een vijfde van wat ze toen was. Niet verwonderlijk dat de exodus uit wat ooit dé mondaine plek in Latijns-Amerika was een van de grootste vluchtelingenstromen ter wereld veroorzaakt.

Varkensbaai Op papier zijn dit ideale omstandigheden voor een machtswissel, maar om verschillende redenen is het toch niet zo eenvoudig. Vorig jaar was er de georkestreerde staatsgreep, maar die mislukte. Er was ook die wat vreemde ontscheping die op een sisser uitliep, wat onmiddellijk de herinnering aan de Varkensbaai in Cuba oprakelde. In het omstreden boek van voormalig presidentieel adviseur John Bolton wordt een heel hoofdstuk aan Venezuela gewijd. Hieruit blijkt vooral hoe verkeerd de Amerikaanse inschatting is geweest. Er werd gerekend op het leger om Maduro af te zetten, maar dat bleef hem trouw. Bovendien geloofde Donald Trump niet echt in de figuur van Guaido als alternatief (“zwak en onbekend”, liet hij zich ontvallen). En hij niet alleen trouwens. Zijn populariteit is behoorlijk gedaald en de verhalen over geldverduistering klinken steeds luider. Inmiddels lijkt Washington, waar men wel andere katjes te geselen heeft, zich van het dossier af te keren.

Iraanse levering Wie dat niet doet, zijn Iran en Rusland. Kort geleden maakten zes Iraanse tankers hun opwach-

ting in Venezuela. De lading: olie. Broodnodig voor een land dat ondanks de gigantische voorraad aan een raffinagecapaciteit van inmiddels ongeveer nul zit. En mocht het allemaal zo vreselijk niet zijn, zouden we er eens stevig om kunnen lachen, maar nu er plots weer olie beschikbaar was, maakte Maduro van de gelegenheid gebruik om de olieprijs te verhogen om zo de overheid wat meer middelen te bieden. Men heeft enorme voorraden (olieverkoop is - was - goed voor 99% van de staatsinkomsten), doet er niets mee, voert olie in, waarna men de al zwaar getormenteerde bevolking extra belast. Soms is de grens tussen het cynische en het lachwekkende flinterdun.

Feit is dat Teheran in deze niet gedreven wordt door enige vorm van filantropie. Beide regimes hebben niet veel met mekaar gemeen, behalve dat ze in de clinch liggen met de VS. Het is dan ook in dat verband dat die levering geplaatst moet worden. In het licht van de reële noden van Venezuela is ze niet echt doorslaggevend. Belangrijk is echter dat geparadeerd werd in de Caraïbische Zee, de Amerikaanse achtertuin. Verwacht wordt dat de toenadering tussen Caracas en Teheran in de toekomst zal aanhouden en mogelijk zelfs intensifiëren, tenzij Washington het geweer van schouder wisselt.

Russische terugkeer Onvermijdelijk speelt ook Rusland een rol in het verhaal.

Met een herinnering hoe Latijns-Amerika destijds tijdens de koude oorlog een heuse speeltuin was, zien ze wel potentieel in de op apegapen liggende oliesector. Meer nog: stilaan maar zeker is de overname ervan begonnen. Lange tijd was Rusland niet in staat enige rol van betekenis te spelen, inmiddels kan dat weer wel. En hun benadering is nog altijd even herkenbaar: niet gehinderd door enig koloniale ballast in de regio, profileren ze zich als alternatief voor het verfoeide Amerika. Maduro is bovendien de man van Moskou, dat het nodige deed om hem in het zadel te houden tijdens de mislukte putsch.

MICHAËL VANDAMME

Officieel is de “Operation Fox Hunt”, die in 2014 van start ging, een anti-corruptieactie van de Chinese autoriteiten. Ze is zogezegd bedoeld om corrupte partijleden en zakenlui te arresteren die met onwettig verdiende fortuinen naar het buitenland gevlucht zijn.

De methoden die daarbij worden gebruikt, zijn allerminst subtiel.

De geviseerde personen of hun familieleden krijgen een bezoekje van agenten van de Chinese veiligheidsdienst met de eenvoudige mededeling dat er slechts twee opties zijn: onmiddellijk terugkeren naar China of zelfmoord plegen. Om die dreigementen kracht bij te zetten, worden hun families in het buitenland bedreigd en familieleden in China zelf worden gearresteerd en als gijzelaars vastgehouden. Christopher Wray, de directeur van het FBI, waarschuwde in een lezing voor het Hudson Institute dat achter deze “vossenjacht” een wereldwijde operatie schuilgaat om Chinese dissidenten, politieke rivalen en klokkenluiders in het buitenland te liquideren. Daarbij worden ook gevluchte Oeigoeren gerekend en Chinezen die schendingen van de mensenrechten in China aan het licht hebben gebracht. Ook Chinezen die intussen Amerikaanse staatsburgers zijn geworden, zijn niet veilig voor zulke praktijken.

Wray had het natuurlijk in het bijzonder over de activiteiten van deze mensenjagers in de VS, maar hij wees er ook op dat de Chinezen die praktijken evengoed in andere landen toepassen. In één adem wees Wray er ook op dat de Chinezen voor miljarden aan intellectuele eigendom hebben gestolen in de VS en dat zij actief aansturen op de ondergang van het land. Hij noemde China “een bedreiging voor onze gezondheid, onze welvaart en onze veiligheid”.

Maar daarna boorde hij zijn eigen betoog deskundig de grond in door ondanks alles te pleiten voor verdere samenwerking met de Chinese Communistische Partij.

Begrijpe wie kan…

Moslimmilitie Het Stone Mountain Park in de Amerikaanse staat Georgia ontleent zijn naam aan de enorme alleenstaande berg Stone Mountain, die een beetje lijkt op de heilige berg Ayers Rock van de Aboriginals in Australië. In de wand van die Stone Mountain is het grootste bas-reliëf ter wereld uitgehouwen.

Het is dan ook een toeristische trekpleister. Alleen… dat bas-reliëf stelt drie historische figuren voor uit de Amerikaanse burgeroorlog: Jefferson Davis, de president van de Zuidelijke staten, en de beroemde en alom gerespecteerde zuidelijke generaals Robert E. Lee en Thomas “Stonewall” Jackson. Dat bas-reliëf is voor alle toeristen een attractie, maar voor nationalistische Zuiderlingen heeft het natuurlijk nog een diepere historische betekenis. Dit keer was Stone Mountain Park echter het toneel van een angstwekkende bijeenkomst die alles behalve toeristisch of nostalgisch was. Een militie van ongeveer 200 gewapende en gemaskerde mannen had zich voor het bas-reliëf verzameld. Zij schreeuwden vreemd genoeg niet “Allahu Akbar!” maar “Alhamdulillah”, wat ongeveer betekent: “Wij moeten Allah danken en prijzen.” Een leuze die in de islamitische wereld dikwijls wordt gebruikt, maar meestal niet als strijdkreet. De meeste militieleden waren zwarten, maar er waren duidelijk ook mannen van andere rassen bij. In een toespraak daagde de spreker de blanken uit: “Ik zie hier geen blanke milities,

geen van die […] bange rednecks.

We zijn hier, waar zijn jullie? We zijn in jullie huis, laat ons erop los gaan.” Plus enkele obsceniteiten die wie hier hebben weggelaten.

Het is misschien slechts een geïsoleerd incident, maar het bevestigt in elk geval dat de huidige poging een revolutie te ontketenen niet alleen het werk is van marxisten en antiblanke racisten, maar ook van gewapende moslims die bloed geroken hebben. Het bas-reliëf werd niet beschadigd. Het is dan ook bijna ontoegankelijk, hoog in de rotswand.

Imaginair racisme “De media zeggen het nooit, maar als je zwart bent, een vrouw, een homo, een transgender of wat al niet, dan is Amerika het beste land ter wereld om in te wonen.

Wij hebben onze problemen, en die moeten we aanpakken. Maar onze samenleving en onze instellingen zijn verre van racistisch.”

“Als ik hoor zeggen dat de VS in de eerste plaats gedefinieerd wordt door racisme […], als ik lees dat opvoeders en journalisten ontslagen worden omdat ze kritische vragen durven stellen bij de dogma’s van Black Lives Matter, dan voel ik mij verplicht om te spreken.

Je ziet Amerika door andere ogen als je zoals ik opgegroeid bent in Afrika en het Midden-Oosten.”

Inderdaad. Opgegroeid, seksueel verminkt en met de dood bedreigd. Want dit zijn twee citaten van Ayaan Hirsi Ali, die in Nederland moest onderduiken en permanent bewaakt worden, omdat moslims haar wilden vermoorden.

Tot ze naar de VS emigreerde. Ze legt de vinger op de wonde. In de VS, Canada en Europa is veel minder discriminatie van minderheden, minder racisme en minder politiegeweld dan bijvoorbeeld in de islamitische wereld, Afrika, Rusland, China of Turkije. In sommige moslimlanden is nog echte slavernij. Maar daar geven BLM en de media geen kik over. Die echte wantoestanden worden genegeerd en men zweept miljoenen moslims, kleurlingen en nuttige idioten op tot haat tegen het Westen met massale propaganda die gebaseerd is op imaginair racisme. De term is ontleend aan Pascal Bruchners boek “Un racisme imaginaire - Islamophobie et culpabilité”. Daar gaat het vooral over moslims, maar het is evengoed van toepassing op het verzonnen ‘structurele racisme’ tegenover zwarten in het Westen.

Kwijtschelding Grote verontwaardiging! Trump heeft de straf van zijn vroegere medewerker Roger Stone kwijtgescholden. Nu ja, de juridisch-technische term is “commuted”, maar in de praktijk komt het op hetzelfde neer. Stone moet dus niet naar de gevangenis. Hij had gelogen tegen het Congres en hij had de heksenjacht van het Huis van Afgevaardigden tegen Trump tegengewerkt in het onderzoek naar zijn vermeende banden met Rusland. Als we die normen in ons parlement zouden toepassen, dan konden we zeker een paar honderd leugenaars laten opsluiten.

We vragen ons af waarom men daar nu zoveel drukte om maakt.

Niemand van al die verontwaardigde schreeuwers heeft een kik gegeven toen Obama vlak voor het einde van zijn ambtstermijn de straf van de terrorist Oscar Lopez kwijtschold. Die was nochtans veroordeeld als leider van een marxistisch-leninistische terreurgroep die tussen 1974 en 1983 meer dan 120 bomaanslagen had gepleegd.

Toch iets erger dan liegen tegen het Congres zouden wij denken.

Maar hij was een Puerto Ricaan en een marxist. Dat verklaart natuurlijk alles.

Het nabije buitenland

16 JUI 2020

DE SCHADUW VAN NICOLAS SARKOZY In de nieuwe Franse regering onder leiding van Jean Castex nemen de vroegere vertrouwelingen van Nicolas Sarkozy een prominente plaats in. Het bevestigt het vermoeden dat president Emmanuel Macron vooral de centrumrechtse kiezer nodig heeft om herverkozen te raken. Van de links-liberalen en centristen uit zijn eigen partij La République en Marche valt nog maar weinig te verwachten.

Eerste minister Jean Castex, oud adjunct-kabinetschef van Nicolas Sarkozy. Minister van Binnenlandse Zaken Gérald Darmanin, oud-campagneleider van Sarkozy. Minister van Economie en Financiën Bruno Le Maire, oud-minister van Nicolas Sarkozy. Roselyne Bachelot, minister van Cultuur, idem. En zo zouden we nog een tijdje kunnen doorgaan.

De herschikking van de Franse regering na de zwakke prestatie van Macrons centrumpartij bij de gemeenteraadsverkiezingen is een duidelijk signaal. Door voormalige medewerkers van president Nicolas Sarkozy op sleutelposten te zetten, beoogt de president het centrumrechtse electoraat aan te spreken. Het is op hen dat hij rekent om in 2022 herverkozen te raken. De goede banden tussen ex-president Nicolas Sarkozy en Emmanuel Macron zijn bekend. Ze bellen en sms’en elkaar regelmatig. Ze zoeken elkaar vaak op.

Hollande Een van de redenen van hun goede relatie is dat ze het zwakke presidentschap van hun respectievelijke opvolger en voorganger willen doen vergeten. Dat van François Hollande. De socialistische president vertegenwoordigt de leegheid van het beleid tussen 2012 en 2017. Nicolas Sarkozy wil dat de Franse presidentiële geschiedschrijving een brug laat tussen zijn regeerperiode (2007-2012) en die van Emmanuel Macron. Het

MODERNE SLAVERNIJ Meer dan tienduizend mensen werken in textielfabrieken, in het Britse Leicester, tegen een salaris dat lager ligt dan het minimumloon. Arbeiders verdienen soms niet meer dan 2 pond per uur. Sky News bracht het nieuws maandag naar buiten. Leicester is in lockdown moeten gaan, ten gevolge van de corona-crisis. Vermoed wordt dat in de fabrieken geen rekening werd gehouden met enige vorm van beschermende maatregelen.

Voor moderne slavernij moet een mens tegenwoordig niet naar bijvoorbeeld het Aziatische Bangladesh of bananenrepublieken in Afrika. Ook dichter bij huis werken en leven heel wat mensen in erbarmelijke omstandigheden. De stad Leicester, niet zo ver van Birmingham, telt zo’n duizendvijfhonderd kleine textielfabriekjes.

Jarenlang een publiek geheim Onderzoek van Sky News toont aan dat arbeiders in deze textielwinkels en –fabriekjes werken tegen een hongerloon.

Het minimumloon van 8,72 pond, omgerekend 9,60 euro, wordt aan heel wat werknemers niet uitbetaald. Politicus Adam Clarke, actief in de gemeenteraad van Leicester, laat in de pers optekenen dat de uitbuiting al jarenlang aan de gang is. Het ging hier niet om een ‘publiek geheim’, aldus Clarke, alles was zelfs openlijk geweten.

Het socialistische parlementslid Claudia Webbe, verkozen voor het district Oost-Leicester, vertelt aan Sky News dat ze herhaaldelijk is opgebeld door arbeiders die werken in de textielfabriekjes en -winkels. Deze arbeiders deden anoniem tegen Claudia Webbe hun verhaal aangaande de uitbuiting.

Heel wat van deze werknemers durfden niet in de openbaarheid te treden, omdat ze bang zijn hun job te verliezen.

DE SPD IN HET SUKKELSTRAATJE Vorige week hadden we het over de wijze waarop Angela Merkel, die aangeschoten wild was door haar lakse immigratiebeleid, voorlopig door het Chinese longvirus politiek gered lijkt: in de peilingen gaat de door haar aangevoerde CDU/CSU-unie gestaag omhoog. We merkten toen ook op dat het volgens peilingen niet de grote rechtse concurrent AfD is die daarvoor lijkt te betalen, maar wel de andere Duitse centrumpartijen.

Een daarvan is overduidelijk de Sozialdemokratische Partei Deutschlands (SPD), de Duitse socialisten. Het is nu bijna 15 jaar geleden dat er nog eens een Duitse regering geleid werd door een socialist, destijds Gerhard Schröder, en beterschap lijkt niet in zicht. De aftakeling van de SPD in 15 jaar tijd is spectaculair: in 2005, ten tijde van Schröder, haalde de partij nog 34 procent en werd zo groter dan de unie van CDU/CSU. In 2009 zakte de partij in één klap naar 23 procent, een pandoering van jewelste.

De SPD begon aan een oppositiekuur die blijkbaar aansloeg, want in 2009 ging het terug naar 29 procent. Dan werd terug in de regering gestapt, maar zonder succes: het ging in 2017 verder neerwaarts naar 20,5 procent. De SPD besliste toch weer in een volgende regering-Merkel te stappen, maar dat lijkt stilaan op een kamikazeactie: in peilingen haalt de partij amper nog 15 procent. De SPD is dus in 15 jaar tijd gehalveerd.

Ruk naar links?

Zoals men in zo’n situatie kan verwachten, duikt er gemor op in de rangen. De discussie doet sterk denken aan

Si la France m’était contée

steekt nog altijd bij Sarkozy dat hij er niet in geslaagd is Hollande uit het Elysée weg te houden. In de laatste dagen van de campagne van 2012 was Sarkozy aan een sterke inhaalrace bezig. Iedereen gaat er nu van uit dat er nog maar een week nodig was vooraleer Sarkozy Hollande zou verslaan. Het lukte niet.

Emmanuel Macron van zijn kant kwam in de politiek terecht toen François Hollande hem aanstelde als minister. Een periode die Macron wil vergeten omdat hij toen een socialistisch etiket opgeplakt kreeg. Na zijn verkiezing tot president wou Macron snel afstand nemen van Hollande. Maar bij de machtsoverdracht deed Hollande alsof Macron zijn politieke dauphin was. Dat werd door het huidige staatshoofd niet echt geapprecieerd.

Naast de aversie voor het Hollande-tijdperk is er nog een ander element dat Macron en Sarkozy bindt: het electorale belang van het centrumrechtse electoraat. De kiezers van Les Républicains voelen zich in de Vijfde Republiek, waar de president een echte chef is, wat verweesd. Sarkozy is nog altijd de populairste politicus bij de militanten en kiezers van Les Républicains. De partij zelf heeft vooralsnog geen figuur die sterk genoeg is om bij de presidentsverkiezingen van 2022 de strijd met Macron aan te gaan. De president zelf weet dat een mogelijk gevaar uit die hoek komt en dus hoopt hij via Sarkozy Les Républicains aan zich te binden. Misschien kan hij in 2022 de genadeslag geven aan de partij, net zoals hij in 2017 deed met de PS.

De macronisten hebben afgedaan Macron kijkt nu dus naar centrumrechts voor zijn herverkiezing, terwijl hij in 2017 door het centrumlinkse electoraat in het

De verhalen die aan de oppervlakte komen zijn zonder meer schrijnend. Operatoren die de machines bedienen krijgen zo’n 3 pond per uur uitbetaald (circa 3,30 euro), voor inpakkers zakt het salaris nog verder, tot wel 2 pond per uur (circa 2,20 euro).

Het spreekt vanzelf dat deze lonen lang niet volstaan om deftig van te leven. Voor de arbeiders zat er niks anders op dan ellenlange dagen te werken en in verkrotte panden te leven.

De conservatief Andrew Brigden geeft in de media toe dat de problemen reeds jarenlang bekend waren. Er is stilzwijgend op gereageerd, waardoor de werkgevers hun vrolijke gang konden gaan. Het gaat hier om textielfabriekjes die grotendeels leven van verkoop via het internet. Sinds het uitbreken van de corona-crisis is de omzet van deze winkeltjes en fabriekjes enorm toegenomen. De gewone kledingwinkels waren immers verplicht gesloten en dus nam de concurrentie af. De vraag naar kleding nam tijdens de corona-crisis via het internet toe, waardoor deze fabriekjes op volle toeren zijn blijven draaien. In deze clandestiene textielwinkels werd helemaal geen rekening gehouden met veiligheidsmaatregelen.

De arbeiders dragen geen mondmaskers en staan op elkaar gepakt. Hoeft het te verbazen dat in Leicester zich sterke uitbraken van het corona-virus hebben voorgedaan in de afgelopen maanden?

Honderdduizend moderne slaven De Britse regering kwam, via een woordvoerder, met een boodschap naar buiten. De regering zegt werk te zullen maken van het vervolgen van deze uitbuitende werkgevers. Woorden zijn goedkoop, de vraag kan gesteld worden – als het probleem geweten was – waarom politie, justitie en politiek in de afgelopen jaren niets hebben ondernomen om deze wantoe-

Een vreemde minister van Justitie In de sarkozysten heeft Macron meer vertrouwen. Een mogelijke kiezel in de schoen van de president is de nieuwe minister van Justitie. Eric Dupond-Moretti, een legendarische strafpleiter, schiet in alle richtingen. De ene keer is hij links-liberaal en wil hij het RN van Marine Le Pen verbieden. De andere keer houdt hij het discours van “le Franchouillard” en spreekt hij de rechtse Franse kiezer aan. Hij weigert het Legioen van Eer, maar ook het lidmaatschap van de vrijmetselarij. Het is onduidelijk in welke richting hij het justitiebeleid wil voeren.

SALAN

ENGELAND standen een halt toe te roepen. Politieagenten hebben in de afgelopen weken enkele controles uitgevoerd in de desbetreffende fabrieken, maar het was niet altijd even gemakkelijk om de uitbuiting te bewijzen, zo klinkt het bij politie en justitie.

Intussen wordt ook gewezen op de verantwoordelijkheid van de consumenten. Het moet stilaan door gaan dringen tot iedereen dat, wanneer je via internet spotgoedkoop kleding kunt kopen, er iets niet in de haak zit. Duidelijk wordt het ook dat het probleem veel breder gaat dan enkel de stad Leicester.

Onderzoek van een denktank, ‘Centre For Social Justice’, toont aan dat er in heel Groot-Brittannië mogelijk tot wel honderdduizend arbeiders in niet-acceptabele omstandigheden moeten werken, omstandigheden die kunnen beschouwd worden als moderne slavernij.

Verplicht mondmaskers dragen In realiteit is het probleem, naar alle waarschijnlijkheid, nog omvangrijker dan de studie doet uitschijnen. Uitbuiting van werknemers gaat immers veel verder dan textielfabrieken die zich ophouden in vervallen gebouwen. Denken we ook maar aan bijvoorbeeld de prostitutie, waar veel vrouwen gedwongen moeten werken en hun inkomsten aan pooiers moeten afstaan.

Het zal nog een hele tijd duren voor alle illegale textielfabriekjes opgerold zijn in het Verenigd Koninkrijk. Wel bestaat nu de hoop dat de veiligheidsomstandigheden – door middel van controles – enigszins zullen verbeteren. Net als in België heeft de regering in Groot-Brittannië trouwens beslist dat binnenkort iedereen in winkels mondmaskers moet gaan dragen.

De Britse regering vreest dat tegen deze winter er tot wel honderdtwintigduizend doden zullen zijn ten gevolge van een tweede golf van het covid19-virus.

LVS

Bei uns in Deutschland het debat dat ook in Nederland en Vlaanderen binnen de socialistische familie woedt: carrièresocialisten, die vooral binnen de partij actief werden om er zelf beter van te worden, willen de partij op een centrum- en beleidskoers houden. Niet ten onrechte merken ze op dat een deel van hun kiezers wegloopt naar Merkel, die een dermate centrum-links discours houdt (pro-immigratie, pro-globalisering, anti-Trump) dat het voor de SPD erg moeilijk is om de centrumlinkse kiezer bij de les te houden.

Maar daarnaast is er een actieve (uiterst)linkse vleugel binnen de SPD, die vaststelt dat de partij op links wordt leeggezogen door een te duchten concurrent: de Groenen. Die staan nu in peilingen op 18 tot 20 procent, dat zou meer dan een verdubbeling betekenen tegenover de jongste verkiezingen van 2017. Nu gebeurt het wel meer dat groenen de peilingen winnen, maar de verkiezingen verliezen - vraag het maar aan Kristof Calvo -, maar de Duitse peilingen zijn de voorbije jaren behoorlijk accuraat gebleken. Links in de SPD heeft dus angst voor de nog linksere concurrentie, en terecht.

Tot overmaat van ramp is daar ook nog de partij Die Linke: de communisten, opvolgers van de dictatoriale DDR-partij SED. Net als de PVDA bij ons probeert ze haar totalitaire programma te verpakken in een modern en hip jasje, niet zonder succes: bij de jongste verkiezingen haalde ze 9 procent. In Oost-Duitsland is haar impact echter véél groter: bij de deelstaatverkiezingen in Thüringen haalde de partij 31 procent, waarna ze na een halve staatsgreep vanuit Berlijn een minderheidsregering mocht vormen met SPD en Groenen.

FRANKRIJK

Elysée is geraakt. Sommige waarnemers dachten dat de president na de gemeenteraadsverkiezingen naar links zou kijken.

Zeker gezien de sterke score van de groenen. Maar Macron is verstandig genoeg om te kijken naar het totaalbeeld. Het succes van de groenen beperkt zich tot de grote steden. Elders waren centrumrechts en rechts de winnaars van de stembusslag. Bovendien is de linkerzijde zo verdeeld dat er geen valabele presidentskandidaat voorhanden is.

Ondertussen heeft ook de eigen partij LREM afgedaan. Het doet een beetje denken aan de RPF van eind jaren ’40 begin jaren ’50. Dat electoraal vehikel om Charles de Gaulle weer aan de macht te krijgen was meer een nadeel dan een voordeel.

De macronisten blijken zeer zwakke ministers te zijn geweest. De eerste vertrouwelingen van Macron hebben afgedaan. Christian Collomb was al vertrokken op Binnenlandse Zaken. Zijn opvolger Christophe Castaner maakte er een soepje van. Woordvoerder Benjaming Griveaux zakte politiek en privé (door een sekstape) door het ijs. Een andere woordvoerster, Sibeth Ndiaye, werd de risée van de pers.

Right or wrong Werken voor 2 euro per uur

9

DUITSLAND Saskia Esken Zo’n rood-rood-groene alliantie van extreemlinks tot links is de natte droom van vooraanstaande figuren binnen de SPD. Na een heftige interne kiesstrijd belandde het voorzitterschap van de SPD in december 2019 bij het duo Norbert Walter-Borjans en Saskia Esken. Die laatste verklaarde dat ze uit de ‘grote coalitie’ met Merkel zou stappen, maar slikte dat na haar verkiezing in.

Sindsdien probeert ze haar politieke linkse gezicht te redden met provocaties. Toen de ‘Black Lives Matter’-hysterie losbarstte, verklaarde ze dat er ook in Duitsland een probleem van ‘structureel racisme’ bij de politie zou zijn. Esken kreeg prompt de volle laag: niet enkel vanuit politiebonden, maar ook vanwege partijgenoten die in functie zijn als minister voor Binnenlandse Zaken (en dus politie) in deelstaten. De SPD-minister van Nedersaksen, Boris Pistorius, veroordeelde de uitspraak als een “ongerechtvaardigde algemene verdachtmaking” en distantieerde zich volledig van Esken. Pijnlijk.

Toch kan aan de oprechte linkse overtuiging van Esken niet getwijfeld worden. Door de tegenvallende kiesresultaten moet de SPD intern bezuinigen op personeel, en dat boze personeel lekte daarop de informatie dat Esken bovenop haar al niet onaardige parlementaire wedde ook een ‘onkostenvergoeding ‘van 9.000 euro krijgt. Per maand. Zoals steeds bestrijdt zij als socialiste dapper de armoede - in de eerste plaats die bij haarzelf.

HDG

10

Beeldspraak

16 JULI 2020

MEDIALAND

FILM van de “woke” strijders wordt het helemaal onmogelijk om over wat dan ook nog een grap te vertellen.

Zijn analyse is correct: vroeger, toen comedians nog komieken heetten, was het hun taak om te choqueren en het systeem tegen de schenen te stampen. Voor links kon het toen niet choquerend en grof genoeg zijn. Dat is nu wel even anders.

Maar anderzijds willen we toch ook opmerken dat Alex Agnew niet van enige hypocrisie gespeend is. Het is pas nu, nadat hij zelf al een paar keren in de problemen is geraakt, dat de schellen van zijn ogen beginnen te vallen. Had hij het een beetje vroeger opgenomen voor rechtse comedians, voor hij zelf getroffen werd, zou hij toch een iets principiëlere en dus geloofwaardigere indruk maken. Te laat de verdediging van de vrije meningsuiting opgenomen, toen men al bezig was ook hem de mond te snoeren…

Mindhunter Bent u stiekem gefascineerd door (Amerikaanse) seriemoordenaars? Houdt u van spannende en intelligente thrillers, genre “Seven”? Bent u geïnteresseerd in het psychologische aspect van misdaden? Bekijk dan zeker “Mindhunter” op Netflix, allicht de beste misdaadreeks van het moment.

Twitter schorst account Schild & Vrienden

Open debat, ja graag, maar alleen met gelijkgezinden U hebt er verleden week ongetwijfeld iets over gelezen: de fameuze open brief over rechtvaardigheid en open debat die in Harper’s Magazine gepubliceerd werd. De brief werd door 150 mensen ondertekend, de meesten van hen ronkende namen met een duidelijk links-liberaal profiel, zoals J.K. Rowling, Garri Kasparov, Noam Chomsky en Salman Rushdie. De brief is een reactie op de golven van publieke veroordelingen van de jongste jaren, vaak met de bedoeling om iemand met een afwijkende mening ook financieel te kraken. Sommigen van de ondertekenaars zijn daar trouwens zelf het slachtoffer van geweest, met J.K. Rowling als een van de recentste voorbeelden.

In principe kan je stellen dat de brief door min of meer gelijkgezinden ondertekend werd, die zich overigens graag intellectueel laten noemen. Van zo’n mensen zou je denken dat ze de brief op voorhand gelezen zouden hebben en dat ze voor hun mening zouden durven opkomen, ongeacht wie de andere ondertekenaars zijn. Maar die vlieger ging niet op, want nog voor de spreekwoordelijke inkt droog was, vroegen twee ondertekenaars om hun naam van de lijst te schrappen. Historica Kerri Greenidge bleek het immers niet eens te zijn met de inhoud van de brief, terwijl auteur Jennifer Finner Boylan problemen had met wie de brief nog ondertekend heeft. Een derde ondertekenaar, journalist Matthew Yglesias, werd dan weer aan de schandpaal genageld door een collega van hem.

De noodzaak van de brief kon amper beter geïllustreerd worden dan door de lotgevallen van de drie ondertekenaars: een die niet durft op te komen voor haar mening, een die niet geassocieerd wil worden met mensen die volgens haar een foute mening hebben, en een derde die men poogt te broodroven omdat hij voor zijn mening opkomt.

De Standaard: toch maar liever geen open debat Wat nog meer tekenend was voor het problematische gedrag van de weldenkende meute, was de reactie van De Standaard op de open brief. Nadat de krant de open brief op donderdag nog mee gepubliceerd had, plaatste de krant op vrijdag vier reacties: een van Ludo Abicht die de inhoud van de brief voorzichtig verdedigde en drie reacties die de brief volledig kraakten.

Volgens een van hen, Jeroen Struys, gaat de open brief trouwens nergens over. Nu ja, hij meent dat de brief over de “cancel culture” gaat, met het verwijt dat de brief die term niet eens gebruikt, om in zijn volgende zin te stellen dat die “cancel culture” niet bestaat, waarna hij er een paar voorbeelden van opsomt. Ga met zo iemand maar eens in debat, om nog maar te zwijgen van een open debat.

Joppe de Campeneere vindt dan weer dat J.K. Rowling haar mond moet houden over “trans*mensen”, omdat “trans*mensen geen debat zijn”. Blijkbaar moet de maatschappij eender welke nuk die in het hoofd van Joppe de Campeneere opkomt onmiddellijk en zonder de minste kritische vraag aanvaarden, en vermoedelijk er liefst nog voor betalen ook. Dat het niet allemaal even juist zit in het obsessionele hoofd van Joppe de Campeneere is duidelijk, want blijkbaar volstaat het dat J.K. Rowling haar handtekening onder een tekst zet om die tekst wat hem betreft uitsluitend nog over “trans*personen” te laten gaan. Opnieuw: de noodzaak van die open brief kon amper treffender geïllustreerd worden, met de - vermoedelijk onbedoelde - medewerking van de redactie van De Standaard.

Alex Agnew voelt nattigheid Nu staan er af en toe ook best wel lezenswaardige stukken in De Standaard. Zo nog op zaterdag in het interview met Alex Agnew, die duidelijk meer en meer nattigheid voelt. Tegenwoordig is hij bozer op linkse politici dan op rechtse en dat heeft natuurlijk alles te maken met de politieke correctheid die zich meer en meer opdringt. Zelfs hij, die altijd zo links is geweest, raakt meer en meer in de problemen omdat humor en politieke correctheid nu eenmaal niet goed samen gaan. En met de intrede

Afgelopen week maakte Twitter bekend dat het de account van Schild & Vrienden heeft geschorst. Meer dan vijftig andere accounts van voornamelijk identitaire bewegingen moesten er ook aan geloven, waaronder het Nederlandse Identitair Verzet en Voorpost Nederland. De officiële reden voor de schorsingen is dat de accounts niet in overeenstemming zijn met de huisregels van Twitter, die onder meer zeggen dat er geen haatdragende taal mag gebruikt worden, zoals het dreigen met of verheerlijken van terrorisme of gewelddadig extremisme. Maar, zoals zelfs de VRT moest toegeven in haar berichtgeving, het is niet duidelijk waar en wanneer Schild & Vrienden die huisregels overtreden zou hebben.

In een reactie zegt Dries van Langenhove dat dit een poging van Twitter is om stemmen die kritisch tegenover migratie staan het zwijgen op te leggen. En de schorsing staat ongetwijfeld ook in verband met de recente Black Lives Matter-opstoot. Of links-extremistische accounts die vaak zonder al te veel gêne geweld goedpraten of er zelfs toe oproepen ook hoeven te vrezen voor een schorsing, is niet duidelijk. Maar Guy Verhofstadt, ooit nog liberaal geweest en toen misschien zelfs principieel voorstander van het recht op vrije meningsuiting, vond de maatregel van Twitter prima en hoopte in een reactie dat Facebook het voorbeeld snel zou volgen.

VRT: Arizona en Arkansas één pot nat Je kent die grap over de Amerikanen wel, die niet weten of Brussel nu de hoofdstad is van België, of België de hoofdstad van Brussel, en geen van de twee zouden kunnen aanwijzen op een blinde kaart, ook al zou hun leven ervan afhangen. Wel, op de nieuwsredactie van de VRT is het niet veel beter, want wat zagen wij verleden week tijdens het journaal als kaartje bij een bericht over corona in de Verenigde Staten? Een kaartje waarop Arkansas was ingekleurd, maar met als bijschrift “Arizona”.

We geven het toe, de twee staten beginnen met dezelfde twee letters. En het is natuurlijk behoorlijk verwarrend dat de afkorting van Arizona AZ is, en niet AR. Die dekselse Amerikanen toch! Misschien zitten ze in de Reyerslaan ook al wekenlang naar de vlag van Arkansas te kijken, met alleen maar rood, blauw en wit, en snappen ze maar niet hoe die kleurencombinatie ook N-VA, CD&V en cdH kan vertegenwoordigen…

Deelname aan realityseries kan de carrière schaden Afgelopen week bereikte er ons een schokkend verhaal uit het zuiden van Frankrijk: een voormalige deelneemster aan Koh-Lanta, de Franse versie van Expeditie Robinson, bleek namelijk op haar werk een blauwtje opgelopen te hebben toen ze een overplaatsing had gevraagd. In het dagelijkse leven staat ze in het onderwijs, met als vak Engels, maar blijkbaar zag een of andere school haar liever niet overkomen “omdat ze te veel aandacht naar zich toe zou trekken”.

Persoonlijk kennen we Mathilde Chevalier niet, van ver noch van dichtbij, maar gezien haar deelname aan Koh-Lanta kunnen we ons inbeelden dat ze inderdaad nogal een aandachtstrekkertje is. Voor zulke programma’s worden per definitie niet bepaald de meest meegaande karakters gerekruteerd. Dat Mathilde Chevalier ervoor koos om de vermeende discriminatie meteen - hoewel naar eigen zeggen “schoorvoetend” - ook op Instagram te smijten, pleit ook al niet in haar voordeel. Maar of het van de school zo snugger was om te verwijzen naar haar deelname aan Koh-Lanta, is een andere zaak. De betreffende directie mag al blij zijn dat ze niet meteen met naam en toenaam in de sociale media vermeld werd.

“Mindhunter” werd ontwikkeld door Joe Penhall en is gebaseerd op het gelijknamige boek “Mindhunter: Inside the FBI’s Elite Serial Crime Unit”, geschreven door John E. Douglas en Mark Olshaker. De reeks werd geproduceerd door ronkende namen als Charlize Theron en niemand minder dan David Fincher, bekend van onder meer “Seven”, “Fight Club” en “Zodiac”. De serie draagt dan ook duidelijk Finchers handtekening. Hij regisseerde zelf enkele afleveringen, die weinig verrassend tot de beste van de reeks behoren.

Criminele psychologie De reeks begint in de jaren ’70 en beschrijft op gefictionaliseerde en gedramatiseerde wijze het ontstaan van de Behavioral Science Unit van het FBI. Deze eenheid stond aan de wieg van de toepassing van de criminele psychologie bij het oplossen van misdaadzaken, waarbij vanuit een psychologisch uitgangspunt de vraag gesteld wordt waarom iemand een misdaad pleegt en wat er in iemands hoofd omgaat voor, na en tijdens een criminele daad.

We volgen de fictieve FBI-agenten Holden Ford en John E. Douglas, losjes gebaseerd op respectievelijk Douglas - auteur van het boek “Mindhunter” - en Robert K. Ressler. Zij schakelen de hulp in van psychologieprofessor Wendy Carr, op haar beurt losjes gebaseerd op professor Ann W. Burgess. Het drietal interviewt doorheen de reeks een heleboel seriemoordenaars in de gevangenis, in de hoop bestaande zaken te kunnen oplossen met de opgedane kennis.

Een echte wie-is-wie van Amerikaanse seriemoordenaars De lijst namen van personen die worden geïnterviewd leest als een echte wie-is-wie van de Amerikaanse seriemoordenaars. Van de bevreemdend aimabele Edmund Kemper, “Son of Sam” David Berkowitz tot niemand minder dan Charles Manson, allen passeren ze de revue en allen worden ze meesterlijk vertolkt. Dit raakt natuurlijk aan enkele pertinente vragen. Waarom kijken we zo graag naar seriemoordenaars - al dan niet door een acteur vertolkt - op het scherm? Waarom zijn deze figuren vaak akelig charismatisch? Waarom zijn zoveel mensen gefascineerd door deze personen en hun gruweldaden? Ook deze prangende vragen verkent de reeks op prachtige wijze.

Zoals hierboven reeds vermeld proberen de personages ook enkele bestaande zaken op te lossen. “Mindhunter” is dus niet louter een psychologische studie van seriemoordenaars, maar ook een razend spannende en fascinerende misdaadthriller. Dat Fincher als geen ander het genre beheerst, wordt hier nogmaals bewezen. De reeks is bijwijlen akelig, luguber en confronterend, maar ook grappig en vooral beklijvend en razend interessant. Een dikke aanrader dus.

PIETER VAN BERKEL

Buitenland

16 JULI 2020

De echte plunderaar van Congo was Mobutu Trouwe lezers van dit weekblad weten dat ik een zwak heb voor Congo. Mijn grootouders hebben er ruim twintig jaar geleefd en mijn moeder is er geboren (Buta, 1943).

Huidige voorstellen om de Leopoldistische (1885-1908) en Belgische periode (1908-1960) te onderzoeken via een zogeheten waarheidscommissie, zijn compleet onzinnig: alle informatie is reeds aanwezig. onschadelijk gemaakt. Verklaring?

Het rapport was extreem schadelijk voor Mobutu én de Belgische regering.

Het fortuin van Mobutu

Interessanter zou zijn om na te gaan wat er ná 1960 is gebeurd.

Een goede invalshoek is alvast het rapport-Blumenthal van 1982. Erwin Blumenthal was een bankier die de financiële situatie in Congo bestudeerde. We hebben reeds eerder in dit weekblad geschreven over dat merkwaardige en geheime verslag (zie: “Kreeg Leburton smeergeld van Mobutu?”). Het rapport vermeldt steekpenningen aan Belgische politici. In het parlement werden er vragen over gesteld, maar de regering-Martens heeft het verslag vakkundig

Een belangrijke bijkomende reden om de periode na 1960 grondig te onderzoeken, is de zware stempel die Mobutu op het Afrikaanse land drukte. Dictator Mobutu (1930-1997) was immers de sterke man van Congo na de onafhankelijkheid in 1960. In bijna 3 decennia slaagde de door de CIA getrainde en gesteunde Mobutu er ook in een kolossaal fortuin te verzamelen door rijkdom uit Congo naar het buitenland te versluizen.

In het rapport-Blumenthal wordt uitgelegd hoe de ‘maarschalk’ dat deed. Een deel van dat vermogen werd zeker in Zwitserland verborgen. De Zwitserse Commission Fédérale des Banques (CFB) kon 5 miljoen Zwitserse frank van Mobutu opsporen na zijn overlijden. Er werden door de CFB 406 Zwitserse banken onderzocht naar aanleiding van het besluit van de Zwitserse Bondsraad om de tegoeden van Mobutu daar te bevriezen.

Die 5 miljoen Zwitserse frank is natuurlijk een lachertje. De toenmalige regering Kabila (sr) van de Democratische Republiek Congo schatte de activa van de voormalige Congolese president in Zwitserland alleen al op 8 miljard

dollar. Het totale fortuin van Mobutu in de wereld zou 14 miljard dollar bedragen, aldus de toenmalige minister van Justitie, Célestin Lwangi. Andere schattingen situeren het fortuin van de ex-dictator voorzichtiger tussen 3 en 8 miljard dollar. Blumenthal hield het begin de jaren ’80 op 4 miljard dollar. Opmerkelijk: volgens niet nader genoemde Belgische bankiers bevonden de meeste activa van Mobutu zich sinds 1990 in...

Zuid-Afrika. Eén zaak is zeker: Mobutu wilde de gelijke van Boudewijn worden, zijn grote voorbeeld.

Op het vlak van rijkdom heeft hij zijn blanke ‘neef’, die eveneens in 1930 werd geboren, wel voorbijgestoken.

Waar is dat geld nu?

Een belangrijke en interessante vraag is waar dat vermogen van Mobutu vandaag is. In plaats van excuses en herstelbetalingen te eisen van België, zouden onze Congolese vrienden beter een speurtocht organiseren naar deze verdwenen miljarden. Ik ben zelfs bereid er kosteloos aan mee te werken.

Het zou bovendien interessanter zijn dan de ‘Belgische piste’ te bewandelen. Pas in 1901 draait de koloniale onderneming van Leopold II immers op kruissnelheid met een jaaropbrengst van (omgerekend) 80 miljoen euro. Volgens een schatting van de toenmalige koloniale ambtenaar en diplomaat Jules Marchal bracht het kroondomein in totaal (omgerekend) een miljard euro op voor de bebaarde tweede koning der Belgen. Dat is dus een peulschil in vergelijking met de miljarden van Mobutu THIERRY DEBELS

FRANKRIJK

Echtgenote burgemeester volledig gesluierd Wat dat is, sluipende islamisering? Misschien wel dit verhaal uit de Franse gemeente Goussainvile. Het stadje van 30.000 inwoners in de regio Val-d’Oise werd tot hiertoe bestuurd door de Franse socialisten. Daar is met de recentste gemeenteraadsverkiezingen een wijziging in gekomen. De socialistische burgemeester werd er vervangen door Abdelaziz Hamida, die een strenge interpretatie van de islam aanhangt.

De nieuwe burgemeester Abdelaziz Hamida slaagde er als Frans-Marokkaan in twee oudgedienden in de gemeenteraadsverkiezingen te verslaan: oud-burgemeester en sociaaldemocraat Alain Louis, en oud-burgemeester Elisabeth Hermanville.

Mevrouw Hamida verscheen volledig gesluierd ten tonele. Wat

de islamspecialist, politieman en syndicalist Noam Anouar doet waarschuwen: “Goussainville is de eerste Franse stad, waarvan de echtgenote van de burgemeester volledig gesluierd op straat komt”. Hamida mag zich dan wel presenteren als “burgemeester van alle inwoners van onze stad”, hij draagt een bijzonder zware is-

lamitische stempel, en zorgt voor nieuwe, fundamentele breuklijnen in onze maatschappij.

De nieuwe burgemeester Hamida had eerder nog klacht neergelegd tegen de Franse krant L’Express, omdat die gepubliceerd had dat Hamida “Fiché S” was. Fiché S betekent dat men een dossier heeft bij de Staatsveiligheid, en dat men gevolgd wordt. In 2015 werden de 850 zogenaamde Syriëstrijders uit Frankrijk allemaal met een statuut van “Fiché S143” bedacht, op een totaal van 20.000 fiches voor Frankrijk.

Hamida, schreef L’Express, was de staatsveiligheid al eerder opgevallen door “zijn bekeringsdrift en door de vele contacten met personen die geficheerd stonden voor radicalisme” (september 2019). Op zijn eigen website omschrijft hij zichzelf als “ondernemer”. Hij startte enkele succesvolle slagerijen in de buurt.

Hij bemiddelde tussen de burgemeester en de islamgemeenschap inzake de bouw van een moskee, die gefinancierd zou zijn door de Moslimbroederschap.

Volgens een politiebericht in L’Express zou hij ook deelgenomen hebben aan bijeenkomsten van Tabligh, een toch wel zeer fundamentalistische islamitische beweging. Sluipende islamisering? Goussainville is er een voorbeeld van.

PIET VAN NIEUWVLIET

11

Zuid-Afrikaanse boerderijen corona-, maar niet moordbestendig Het Witkruismonument langs de hoofdsnelweg N1 bij Potgietersrus, zou na elke nieuwe “plaasmoord” met een herdenkingskruis van 7 kg geactualiseerd moeten worden, maar de racistische “plaasaanvalle” met dodelijke afloop volgen elkaar in zo’n snel tempo op dat landbouwgemeenschappen onderhand de tel kwijtraken.

Al blijven de schietschijven van de overwegend zwarte aanvallers de ‘witte’ boeren (die in deze coronacrisis nota bene de miljoenen overwegend zwarte inwoners van de bonte regenboognatie aan de onmisbare dagelijkse voeding helpen), ook anders gekleurde “plaaswerkers” en uitbaters van boerderijen worden niet gespaard als zij het ongeluk hebben zich ‘op het verkeerde moment op de verkeerde “plaas” te bevinden’.

Moord op Indische moeder Bijzonder schrijnend ter illustratie is de uiterst brutale inval in de Kwazulu-Natalse boerderij van een jong Indiërpaar in het dorp Weenen, waarvan de naam verwijst naar de moorddadige overval van Zoeloekrijgers op de Voortrekkers na de moord op Piet Retief. Wie het relaas van de “plaasaanval” te lezen krijgt, stelt zich serieuze vragen over de vordering van de ‘beschaving’ na meer dan 120 jaar. De Indiër-boer probeerde, in een hevig gevecht met de indringers, zijn gezin met twee kinderen van acht en van vier jaar en een vrouw in verwachting van hun derde, te beschermen. De dappere man moest met zware verwondingen naar een ziekenhuis overgebracht worden. Eer het zo ver was, hadden de schurken zowaar zijn zoontje van acht proberen te wurgen. Het knaapje mocht zich gelukkig prijzen dat het die poging overleefde. Minder goed verging het zijn 26-jarige zwangere mama.

Die werd, naar de woorden van Pieter Groenewald, leider van Vryheidsfront Plus in het parlement, “op gruwzame wijze als een dier de keel overgesneden”. De blijde verwachting waarin zij verkeerde, zal nooit werkelijkheid mogen worden.

Nadat zij hun gruwelmoord hadden uitgevoerd, zijn de daders op de vlucht geslagen. Zoals wel vaker het geval is bij dat soort overvallen, werd er in de boerderij niets gestolen, maar een jonge vader blijft wezenloos achter met twee peuters die wellicht voor de

rest van hun piepjonge leven getekend zijn door de gruwel die zij onder ogen hebben gekregen (het meisje van vier was gelukkig ongemoeid gelaten).

Zwijgzame president De twee oppositiepartijen Democratische Alliantie (DA) en VF Plus hebben met recht en reden erg geschokt op die zoveelste martelmoord gereageerd en de zwijgzame president van de regenboognatie met aandrang gevraagd te stoppen met zijn halsstarrige ontkenning van “plaasmoorde”. De DA eist dat die moorden passend als haatmisdaden benoemd worden. Pieter Groenewald werpt de zwijgzame president voor de voeten dat de Natalse overval zonder diefstal ten overvloede heeft aangetoond dat de buitengewone brutaliteit van de inval geen ‘gewone’ misdaad is (zoals steeds wordt uitgekraamd door Ramaphosa), maar bestraft moet worden als georganiseerde misdaad die bij het beleid de hoogste prioriteit moet krijgen. Het is nu meer dan duidelijk, klinkt het, dat de boeren niet op enige bescherming van de regering kunnen rekenen.

“Plaasaanvalle” gaan steeds talrijker worden. De boeren moeten paraat en voorbereid zijn om, binnen de wet, vuur met vuur te beantwoorden. Elke persoon in dit land heeft het grondwettelijk recht zich te verdedigen als zijn veiligheid en leven bedreigd wordt.

Om van de te vrezen ontwrichting van de voedselzekerheid voor álle inwoners, ongeacht de kleur van hun ‘vel’, nog te zwijgen. Een van de vele geschokte lezers roept onder het gruwelijke artikel alle boeren op om “die paaie te blok” (de wegen te blokkeren).

Dat zou wel eens kunnen gebeuren op zaterdag 18 juli, wanneer alle boeren van Zuid-Afrika in de hoofdstad Pretoria verwacht worden voor een betoging onder het motto “Genoeg is genoeg!”.

Vraag van één miljoen: hoe zal de zwijgzame president reageren op zo’n samenscholing in volle, hoewel licht versoepelde, coronatijd?

HECTOR VAN OEVELEN

12 Cultuur

16 JULI 2020

GESCHIEDENIS

De velo: een droom

Trotski (2) In de vele artikels die hij in ballingschap in Mexico schrijft, beklemtoont Trotski de rechteloosheid in de Sovjet-Unie. Hij vergeet dat hij grotendeels verantwoordelijk is voor het misdadig systeem.

Lenin en Trostski in 1919 bij de tweede verjaardag van de Oktoberrevolutie Na de mislukte revolutie van 1905 wordt Trotski voor de tweede maal naar Siberië gestuurd. Hij meldt zelf dat hij en andere gevangenen tijdens hun overbrenging in een tussenstation verwelkomd worden met een diner met kandelaars en kaarsen. Hij simuleert een ziekte en een arts die als velen het keizerlijk regime verafschuwt, schrijft… lange wandelingen voor.

Het duurt twee dagen vooraleer de autoriteiten zijn afwezigheid opmerken. Trotski arriveert tenslotte in Finland (autonoom deel van Rusland) en vertrekt met zijn familie naar West-Europa.

Journalist, solist en geen ideoloog In Wenen schrijft hij weer als gek voor revolutionaire blaadjes en lanceert hij het eigen krantje Pravda (Waarheid). Het verschijnt onregelmatig en verdwijnt tenslotte. De bolsjewieken pikken later tot zijn woede de titel in voor hun eigen krant. Trotski is geen bolsjewiek en ook geen mensjewiek en hij probeert tevergeefs de twee vleugels van de Russische Sociaaldemocratische Arbeiderspartij te verzoenen. Bolsjewiek Lenin noemt hem een Judas en een zwijn. Trotski riposteert dat Lenin de arbeidersklasse wil vervangen door de partij, de partij door haar centraal comité en dat comité door de dictator. Met de mensjewieken heeft hij problemen omdat ze te vlug willen samenwerken met de burgerij in keizerlijk Rusland. Trotski wil een onmiddellijke greep naar de macht van de Arbeiderspartij. Zelfs Lenin denkt nog dat er eerst een burgerlijk bestuur moet komen vooraleer “de dictatuur van het proletariaat” geïnstalleerd wordt.

In onze ogen zijn die ruzies over de marxistische theorie en de interpretatie ervan mierenneukerij op een vierkante centimeter, maar zo zien marxisten het niet. Niemand van zijn tijdgenoten neemt Trotski echter ernstig als ideoloog of denker. Dat is een interpreta-

tie achteraf, bij ons gevoed door VUB-hoogleraar Ernest Mandel in de zeventiger jaren. Niemand neemt ook Trotski’s praat over “ononderbroken” (later “permanente”) revolutie ernstig. Volgens hem moet de revolutie zo lang duren tot de burgerij alle macht en eigendom verloren heeft over de hele wereld. Hij heeft die theorie bij een oudere revolutionair gepikt.

Maar als journalist staat Trotski met zijn boeiende en vlotte stijl op eenzame hoogte en feitelijk is hij bekender dan Lenin. De Ochrana (geheime politie) is wel veel minder in hem geïnteresseerd omdat hij geen organisatie leidt die moordt of bankovervallen pleegt, zoals de ervaren rover Stalin. De jaren gaan voorbij en op zeker ogenblik zucht Lenin dat zijn generatie nooit de revolutie zal meemaken. De Eerste Wereldoorlog zet alles op zijn kop.

Trotski en Lenin vinden elkaar Onmiddellijk maken de marxisten ruzie. Sommigen (bolsjewieken zowel als mensjewieken) steunen het heilige Rusland. Trotski komt na een tijdje tot het standpunt dat vrede zonder annexaties en schadevergoedingen de enige mogelijke weg is. En Lenin (veilig in Zwitserland) maakt zich onpopulair met zijn stelling dat een Russische nederlaag wenselijk is, zodat het keizerlijk regime in elkaar stort. Als Rus moet Trotski Wenen verlaten en naar de Russische bondgenoot Frankrijk verkassen. Twee jaar dulden de Fransen hem, maar dan zetten ze hem de grens over naar Spanje.

Die sturen het vergiftigd geschenk onmiddellijk naar New York (kajuit eerste klas). Daar krijgt hij een heldenontvangst bij de vele migrantengemeenschappen en de “bourgeois-pers” vecht om hem te interviewen. Trotski is de goed betaalde en gevierde spreker op massameetings en de succesrijke journalist die zelfs artikelen schrijft in het Jiddisch voor de

grootste Joodse krant.

Dan ontploft de bom. Voor de meeste revolutionairen in ballingschap is de revolutie van 1917 een enorme verrassing. In Sint-Petersburg wordt weer een sovjet opgericht van arbeiders en soldaten en die concurreert onmiddellijk met de Voorlopige Regering, die in hetzelfde gebouw zetelt. Trotski wil zo vlug mogelijk naar huis en op de vooravond van zijn vertrek dankt hij de Amerikaanse overheid die hem binnenliet met: “Gooi deze vervloekte, rotte, kapitalistische regering omver.” Na nog wat omwegen arriveert hij in mei in de Russische hoofdstad, waar men hem in triomf op de schouders verwelkomt. Lenin verschijnt ook.

Hij heeft zijn ideologische kar gedraaid en denkt na over een directe staatsgreep.

Trotski heeft inmiddels zijn entrée in de sovjet niet gemist en met zijn redenaarstalent radicaliseert hij de vergaderingen. Tegen matrozen zegt hij: “Koppen moeten rollen, bloed moet vloeien” en hij pleit voor een guillotine in iedere stad waar sovjets bestaan.

De verschillen tussen Lenin en Trotski worden kleiner. De eerste vertrouwt alleen zijn bolsjewieken, terwijl de tweede ook gewelddadige mensjewieken en socialisten-revolutionairen (boerenpartij) uit hun eerder democratische partijen wil losweken. In juli 1917 proberen bolsjewieken en Trotski-aanhangers een halfhartige staatsgreep die mislukt. Trotski wordt gearresteerd en Lenin vlucht naar Finland. Maar eerste minister Kerenski (socialist-revolutionair) panikeert als een generaal sterke man wil spelen en hij laat wapens uitdelen aan linkse militanten, bolsjewieken inbegrepen.

De organisator van de staatsgreep Trotski verlaat zijn cel en hij heeft geen illusies meer over de andere linksen. In september 1917 kiest hij volop de kant van de bolsjewieken en hij wordt vlug het gezicht van de partij. De oorlog duurt verder en Lenins slogan “land en vrede” krijgt iedere dag meer aanhangers. Tenslotte halen de bolsjewieken een meerderheid in de sovjet van het tot Petrograd herdoopte Sint-Petersburg en ze kiezen Trotski als voorzitter.

Lenin, een schurk, maar geen despoot dramt zo lang tot hij een meerderheid krijgt in het bestuur van zijn partij om een staatsgreep te plegen. Trotski verricht het werk op het terrein. Om Petrograd te verdedigen tegen de Duitsers, bezoekt hij zogenaamd regiment na regiment rond de hoofdstad. In werkelijkheid vraagt hij steun voor de putsch, belooft de vele boerenzonen land en alle soldaten vrede zodat ze niet naar het front moeten.

Kerenski voelt dat de grond onder zijn voeten wegzinkt en vlucht. Ondanks veel amateurisme grijpen de gewapende bolsjewieken zonder veel moeite de macht in de hoofdstad en vragen hun aanhangers elders hetzelfde te doen. In Petrograd nemen velen de gebeurtenissen niet ernstig. De nieuwe leiders beginnen hun heerschappij met gepakte valiezen in hun bureau, want ze geloven zelf nauwelijks dat hun regime lang zal duren. Eén uitzondering: de altijd zelfzekere en optimistische Trotski.

JAN NECKERS Volgende week deel III

Het Letterenhuis in Antwerpen toont in de tijdelijke expo “Velodroom, fietsaffiches uit de belle époque” een onbekend en boeiend onderdeel van de gigantische collectie.

Het Letterenhuis in Antwerpen is de opvolger van het Archief en Museum voor het Vlaamse Cultuurleven. Het is het grootste letterkundige archief van Vlaanderen. Als ‘geheugen van de Vlaamse literatuur’ bewaart en ontsluit het Letterenhuis ruim twee miljoen brieven en handschriften en 130.000 foto’s en portretten.

Vorige maand, bij de honderdste verjaardag van Aster Berkhof, kreeg het Letterenhuis het archief van de auteur, die 101 boeken schreef in uiteenlopende genres.

Zijn meest succesvolle werk is “Veel geluk, professor” (1949). In 1972 publiceerde Aster Berkhof “Het huis van mama Pondo”, een aanklacht tegen de Apartheid in Zuid-Afrika. Het boek zorgde voor veel ophef, maar was in die tijd toch verplichte lectuur voor heel wat collegestudenten.

Het Letterenhuis is ook een museum dat in een vaste opstelling laat kennismaken met de Vlaamse letteren in de negentiende en twintigste eeuw. Er vinden tijdelijke tentoonstellingen plaats en nu is het de beurt aan een minder bekend deel van de collectie, namelijk de meer dan 60.000 affiches. Een groot deel ervan dateert uit de late negentiende eeuw.

De focus van deze tentoonstelling ligt op fietsaffiches uit de “belle époque”. 57 stuks zijn samengebracht en ze zijn indrukwekkend, zowel door hun formaat als door hun kwaliteit. In de “belle époque” brak de fiets echt door en fietsen werd een rage in West-Europa en de Verenigde Staten. Uitvindingen als de fietsketting en de luchtband maken de fiets aan het einde van de negentiende eeuw tot een geliefkoosd vervoermiddel. Binnen de kortste keren is de tweewieler alomtegenwoordig.

Fiets en feminisme Iedereen fietst: jong en oud.

Op de affiche die de Cycles Tridon van de Franse Usines Vélocipédiques aanprijst, rijdt een dikbuikige oudere man naast een mooie vrouw, die zijn lange witte baard streelt. De fonkelogen van de dikke man spreken boekdelen.

Vrouwen spelen een hoofdrol in deze expo. Ze werden ‘gebruikt’ om mannen te overhalen fietsen te kopen. The Franco American Bicycle Co. maakte reclame voor de Falcon met een jonge frivole dame op de fiets, (amper) gekleed in een doorzichtig fladderend zijden kleed.

De Parijse fabrikant Gladiator

gaat nog verder en toont een naakte vrouw die als een godin naast de fiets zweeft, de lange blonde haren los in de wind.

Maar vrouwen waren niet enkel de verleidsters die heren op de fiets moesten krijgen. Ze wilden en zouden ook zelf fietsen.

De fiets was het vehikel van het feminisme. Er kwam felle kritiek van mannen die vonden dat fietsende vrouwen nymfomanen waren en dat fietsen “de vrouwelijke voortplantingsorganen zou ruïneren”, aldus een Franse dokter. Maar er was geen houden aan, zeker nadat de vrouwenfiets (zonder horizontale buis) op de markt kwam. Dan verdwenen de lange rokken, waarmee het moeilijk fietsen was, in de kast en trokken ook de vrouwen een lange broek aan. Op de affiches, ontworpen door de Luikse kunstenaar Armand Rassenfosse, zijn die jonge, sportieve vrouwen bijzonder stijlvol afgebeeld. Er zijn nog meer prachtige ontwerpen te zien van grote namen uit de affichekunst, zoals Henri de Toulouse-Lautrec, Alphonse Mucha en Georges Gaudy.

Tijdsdocumenten De tentoonstelling geeft ook mooie voorbeelden van affiches die wielerwedstrijden aankondigen, zoals de Grote Prijzen van Antwerpen die rond de eeuwwisseling gereden werden op de Velodroom Zurenborg.

De affiches zijn mooie tijdsdocumenten. Dat het Britse Rijk in de “belle époque” nog een groots imperium was, is te zien op de affiche voor de luchtbanden van North British Rubber Ltd. De afgebeelde fiets heeft vijf zadels. Vooraan zit een blanke vrouw in een kaki tenue, achter haar zit een oosterse in kimono en met stokjes in de haren, gevolgd door een Noord-Amerikaanse squaw met pluimen op het hoofd. Achteraan trappen twee corpulente zwarte dames.

Heel het Britse Rijk veilig op één fiets.

Na een tijdje verschijnen op de affiches de eerste ‘automobielen’ naast de fietsen. Op een ervan trekt Pierrot, die in de auto zit, een neus naar de fietsende Colombina. Een voorteken van koning auto die op weg is om koningin fiets definitief voorbij te steken.

MMMV Tentoonstelling “Velodroom.

Fietsaffiches uit de belle époque”, nog t.e.m. 31 oktober 2020, Letterenhuis, Antwerpen, www.letterenhuis.be

Boeken

16 JULI 2020

Speelbal van de Europese grootmachten Wie zich tijdens een dichtbijvakantie in de buurt van Charleroi bevindt, moet zeker eens halt houden in Fleurus. Een kleine eeuw geleden werd daar een monument opgericht om de drie overwinningen te herdenken die het Franse leger er in de buurt behaalde.

Naast de francofiele sympathie van onze zuiderburen bewijst het ook de these van historicus Edward De Maesschalk. Die omschrijft de Zuidelijke Nederlanden tijdens de periode 1648-1815 als het strijdtoneel van Europa. Akkoord, ook voorheen en nadien liepen Romeinse, Franse en Duitse troepen ons grondgebied onder de voeten. Maar toen stond onze onafhanke-

lijkheid op het spel. In de periode die de auteur bespreekt, werden we bestuurd vanuit respectievelijk Madrid, Wenen en Parijs.

De Slag bij de Peene Wanneer in Westfalen de vrede getekend wordt tussen Spanje en de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden, blij-

ven de Zuidelijke Nederlanden verweesd achter. De Bourgondische Zeventien Provinciën zijn niet langer. Balsem op de wonde is dat het Spaanse bewind katholiek en niet zo autoritair is. Madrid is ver weg en dat vinden onze voorvaderen niet jammer, gezien ze zo vooral met rust worden gelaten. In een tijdperk waarin mobiliteit veel minder evident is, blijft onze welvaart een sterke troef, maar is onze verre ligging voor het Spaanse rijk een ernstige handicap. Met name de landhongerige Lodewijk XIV laat maar wat graag zijn begerig oog vallen op onze contreien. Zwakke Spaanse monarchen kunnen of willen hem niet veel in de weg leggen. Maar de Republiek en Engeland zien Franse troepen langs Maas en Schelde niet bepaald zitten.

Geallieerde aanvoerders als de hertog van Marlborough en Eugène van Savoie bekampen de Fransen onder andere in Malplaquet en Oudenaarde. Samen met stadhouder Willem III verhinderen ze dat de Spaanse Nederlanden definitief in Franse handen vallen, al is de tol zwaar. Na de slag bij de Peene in 1677 (nu bekend van zijn jaarlijkse stille voettocht) raakt Zuid-Vlaanderen definitief verloren aan Parijs. De Republiek handelt uit eigenbelang om ons uit Franse handen te houden en is dus geen liefdadigheidsinstelling.

Wanneer de Oostendse Compagnie met haar vaarten naar Indië een bedreiging voor de Hollandse handel vormt, wordt deze actief tegengewerkt.

In Oostenrijkse handen Kinderloze koningen doen concurrerende heersers dromen. Wanneer de Spaanse

De welvaart van landen

Rechtvaardigheid Adam Smith zou, zeggen halfgeesten en leugenaars, de vader zijn van het gewetenloze kapitalisme. Niets is minder waar.

De denker, een hoogtepunt van de Schotse Verlichting, een voorloper of minstens een gelijkloper van het bekendere Franse tijdvak van de Lumières (18de eeuw), is evenmin de inspirator van de grenzeloze zelfzuchtigheid die de rijken een motivering gaf om de minderbedeelden onder de duim te houden ten voordele van de eigen grotere geldkoffer. De Fransman Thomas Piketty, bekend van zijn spekvette “Kapitaal in de 21ste eeuw” en opnieuw op de markt met “Capital et Idéologie” - in februari verscheen de vertaling van een worp van alweer 1200 bladzijden - doet alsof hij als eerste, of toch minstens als een van de eerste economen, nadenkt over de rechtvaardigheid, en haar centraal stelt in de ontwikkeling van economische systemen.

De man is fout of oneerlijk. Dat deed Adam Smith reeds 245 jaar vroeger, in 1776. Met Smith kan je Piketty missen en het oudste boek leest vlotter dan de nieuwste Franse woordenbrij met 169 grafieken.

Wat beoogde Smith en wat bereikte hij, ondanks de misverstanden en de onwaarheden over en de onbekendheid met zijn

boeken, ja, meervoud? “The Wealth of Nations”, in vertaling “De Welvaart van Landen”, was een onderdeel van zijn poging om een wetenschap van de mens te schrijven. Doel was het menselijke lot verbeteren en verlichten. Zijn bekendste boek is gedrenkt in rechtvaardigheid, moraliteit en ethiek. Bij Smith, zo zegt terecht zijn vertaler, Jabik Veenbaas, in een boeiende inleiding, is de morele betrokkenheid al van in het begin krachtig aanwezig.

Toen Smith hoogleraar moraalfilosofie was in Glasgow, vandaag zou het je het kunnen noemen gedragswetenschappen, publiceerde hij “The Theory of Moral Sentiments” (1759) met een heuse ethische theorie. De ethicus zag “De Welvaart van Landen” als een volgende stap in zijn kruistocht voor een morele wereld. In “Wealth” en “Moral Sentiments” kijkt Smith naar het algemeen welzijn en hij stelt vast hoe economische drijfveren de basis leggen van de menselijke beschaving. De natuur heeft de mens gemaakt tot een gemeenschapswezen. Hij wil van zijn aard uit het goedkeurend oordeel van zijn medemensen verwerven en daarbij sluit het streven naar macht en rijkdom aan. Een rijke en machtige mens is zeker van de aandacht van de gemeenschap. Een armoezaaier is verdrietig omdat hij door de wereld over het hoofd wordt gezien.

Communitaristisch mensbeeld In hedendaagse termen vertaald is het mensbeeld van Smith communitaristisch, een stroming die opdook in de jaren tachtig van de twintigste eeuw, en die gemeenschapszin propageert. Waarom? Het communitarisme gaat ervan uit dat de sociale structuren zoals gezin, buurt en kerk de basis vormen van de onderlinge solidariteit tussen de individuen en het beoogt gemeenschapsvorming. Dat is wel even tegengesteld aan de Smith in onze gedachten en aan de anti-vrijemarktpropa-

tak van de Habsburgers doodloopt, ziet Lodewijk XIV zijn kans schoon om zijn kleinzoon op de troon in Madrid te posteren. In ruil rijft Oostenrijk onze contreien binnen. Landvoogd Karel van Lotharingen blaast de economie nieuw leven in. Hij zorgt voor nieuwe waterwegen (kanaal Gent-Oostende en de Leuvense Vaart), minder tolheffing en nieuwe industrieën (steenkool, likeurstokerij, steenbakkerij).

Ook de landbouw wordt intensiever en daardoor vestigen zich meer mensen op het platteland. De medische wetenschap floreert net als de rococokunst.

De Oostenrijkse keizers verkiezen blijkbaar echter goede buren boven verre vrienden. Beieren en Silezië genieten meer aanzien dan ons ‘Verweggistan’.

Meermaals worden de Zuidelijke Nederlanden aangeboden als ruilmiddel, maar telkens afgewezen. Door aan de historische rechten van ambachten, Kerk en adel te morrelen, wordt keizer-koster Jozef II gauw kop van Jut. De Verlichte politiek maakt vijanden bij zowel revolutionairen die verder willen gaan als bij conservatieven die de historische rechten willen herstellen. Tijdens de Brabantse Omwenteling vinden deze tegenpolen elkaar voor korte tijd in hun strijd voor zelfbestuur.

Franse miserie

Politici overal hebben andere dingen aan het hoofd dan tijd maken voor de lectuur van boeken die de wereld omver gooien. Het zou hen en hun medeburgers echter zeer ten goede komen om zonder filter uit de bron te drinken. Voor Adam Smith hebben de politieke bestuurders van de Lage Landen een excuus. Zijn meesterlijke en toen en nu revolutionaire hoofdwerk, “The Wealth of Nations”, is eind 2019 pas voor de eerste maal verschenen in het Nederlands. Je gelooft je ogen niet als je dat beseft.

De grondlegger van een menselijke, ja, en absoluut een doelmatige economie, met vrijheid die voor essentiële elementen wordt ingetoomd door de overheid, heeft het in Vlaanderen en Nederland moeten stellen met tweedehandse tot derdehandse samenvattingen, commentaren en invullingen. Wie Smith en zijn stellingen niet kon luchten of niet wilde begrijpen, had het zodoende gemakkelijk om te kletsen over de ’onzichtbare hand’, het gebiedende ‘laissez faire’ en andere uit de haak getrokken zinsneden.

13

ganda die altijd verbonden wordt met een hard liberale levensbeschouwing, à la Thatcher. Adam Smith is een voorloper van de uitvinder van de sociologie, Auguste Comte, die in zijn “Cours de Philosophie” herhaaldelijk de Schot oprakelt. De ‘onzichtbare hand’, dat domme ding dat elk mens zou duwen naar egoïsme, staat eenmaal in “De Welvaart van Landen” en is verpakt in waarschuwingen voor onbetrouwbare handelaars.

Smith was geen anarchist en pleitte voor strenge overheidsreglementering van bijvoorbeeld de financiële sector. Met Smith aan het roer van de Amerikaanse Centrale Bank in 2008 was er geen verscheurende kredietcrisis geweest. Ook riep Smith op om staatsscholen te openen voor arbeiderskinderen, met het oog op hun maatschappelijke en culturele ontplooiing, en wilde hij gulle staatsbeloningen voor kunstenaars. De staat is voor de auteur van “De Welvaart van Landen” meer dan een nachtwaker. Zal deze vertaling eindelijk Vlaamse en Nederlandse sociaaldemocraten, ook die van christelijke strekking, bekeren?

Neen, iedereen koestert graag de eigen dwaasheid en vooringenomenheid.

FRANS CROLS Adam Smith; “De Welvaart van Landen”; uitgeverij Boom 2019; 1027 blz.; prijs 49,90 euro. ISBN 978 909 531 88 9

De opstand zou een snelle dood sterven, maar de revolutionaire as is nog maar amper gedoofd of het Franse leger loopt de Oostenrijkse Nederlanden al onder de voet. De enkele administratieve vernieuwingen doen de vele miserie onder het Franse bewind nauwelijks vergeten: kunstroof, hoge oorlogsbelastingen, vorderingen door het militaire gezag en de zo gehate dienstplicht in het leger. Ook de Kerk werd grondig beknot door het afschaffen van katholieke armenzorg en onderwijs, het vernielen van kerken en het verbod op processies.

In 1798 hebben de Vlamingen genoeg van dit alles en strijden tijdens de Boerenkrijg met de moed der wanhoop tegen het sterkste leger van die tijd. Nadien zou Napoleon de scherpe anti-klerikale kantjes afvijlen, maar andere aspecten zoals de verfransing gaan onverminderd voort.

Het boek eindigt symbolisch in Waterloo: opnieuw een slagveld in de Zuidelijke Nederlanden dat voor de Europese geschiedenis bepalend blijkt.

PIETER VANDERMOERE Edward De Maesschalk, “Het strijdtoneel van Europa (1648-1815)”, Uitgeverij Davidsfonds, 352 blz., 69,99 euro, ISBN 978 905 9089 58 7.

14

Brieven

16 JULI 2020 zullen ze ongetwijfeld weer naar het klimaat grijpen…

Politici weten dat elkaar tégenwerken betere en langere carrières oplevert, daarom duurt het regeringsvormen altijd zo lang. Want intussen blijven zij hun riante wedden en onkostenvergoedingen (die zij niet eens hoeven te bewijzen) ontvangen, cumuleren ze er verder op los en aan het einde wacht hen een mega uittredingsvergoeding. Zij noemen zichzelf democraten. “Volksvertegenwoordigers” zelfs! Officieel werd slavernij in de Lage Landen reeds in de 19de eeuw afgeschaft.

M ARC BERTRAND - EDEGEM

NA DE 11 JULI-REDE VAN EEN ZEKERE J.J.

SPIJT Pallieterke, De koning drukt zijn spijt uit tegenover de Congolezen. Goed, maar… Wanneer zijn spijt tegenover zijn onderdanen, de Vlamingen, die al vanaf het ontstaan van dit land onder het juk moeten leven van zijn familie, hemzelf en de franssprekende bende uit het zuiden. We zijn als Vlamingen steeds vernederd.

LEONA SONCK - A ALST

BPOST Pallieterke, Om de mensen meer te laten betalen heeft Bpost een tijdje geleden nog maar eens de priorzegel bovengehaald. Bestelling volgende dag gegarandeerd, zogezegd, gewone zending om de twee dagen! Wel, een brief afgestempeld in Gent op donderdag 09 juli 20 bereikte ons op dinsdag 14 juli, dus op de derde werkdag en niet op de volgende werkdag vrijdag 10.07. Dit is niet de eerste maal dat Bpost een loopje neemt met haar priorzegels. We ondervinden dit regelmatig nu de kleinkinderen op kamp gaan. Je vindt op internet (Bpost klachten) zelfs niet gemakkelijk een telefoonnummer om een klacht in te dienen. En als je al telefonisch contact hebt, begint men over de pakjesdienst.

Als iedereen alleen nog priorzegels koopt (in de ijdele hoop op een snelle bediening) zal men dan opnieuw, zoals eerder gebeurd is onder CEO Thys, de priorzegels afschaffen en op de priorprijs verdergaan met gewone zegels?

En dan maar dure managers aannemen om het imago en de werking van Bpost te verbeteren.

Alleen een correcte bedeling kan het imago verbeteren, en niet de slogans op de bestelwagentjes van Bpost.

NORBERT ROBBRECHT - BELSELE

dan moet logischerwijze en wederkerig CD&V even consequent de volgende stap zetten: België “aborteren”. Daardoor wordt alleen het Vlaams Parlement bevoegd en wordt de abortuswetgeving ingevuld volgens de meerderheid van de Vlaamse opinie, allicht met meer respect voor het menselijk leven. CD&V kan de balans doen overhellen: zij moet kiezen tussen ofwel het Belgisch “staatsdragend” belang ofwel de Vlaamse natievorming (wie claimt daar de “verbondenheid”). Alleen… heeft CD&V nog zoveel ruggengraat?

D. DE SCHEPPER - BRUGGE

SLAVERNIJ Pallieterke, Honderd jaar geleden kwamen de boeren op straat omdat zij 10 procent van hun oogst moesten afgeven. Nu betaalt de privésector gemiddeld 53 procent belasting en er wordt gedreigd met nog hógere belastingen. Al veertig jaar beloven politici ons “licht aan het einde van de tunnel,” terwijl het nog stééds donkerder wordt!

De eenmalige crisisbijdragen van destijds Wilfried Martens (die merkwaardig genoeg elk jaar weerkeerden) hebben nooit iets opgelost!

Al vier decennia rollen wij van de ene in de andere “crisis” waarvoor onze beleidsmakers originele namen weten te verzinnen, deze laatste heet nu corona. Wanneer deze voorbij zal zijn,

21 juli 2020

ABORTUS Pallieterke, De abortusstemming is weer een typisch Belgisch verschijnsel: ja, er is een Belgische meerderheid, maar door het samenspannen van Wallonië met de Vlaamse linkerzijde. Maar voor zulke ethische probleemstelling is er evenwel geen meerderheid in Vlaanderen en wordt dit ons weeral opgedrongen. Een comfortabele positie voor de minipartijtjes om met het voltallig Waalse blok een anti-Vlaamse wetgeving erdoor te drukken.

Er is een oplossing: als abortus gestemd wordt,

Kruisende woorden oplossing 1221

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E F G H I J K L

T O U W T R E K K E R I J I

N T R O V E R T X O K

R K X E R A T O X A M E A R L E S X C T S C A N

We zijn ‘t ontzettend moe het vaderlands gedoe dat terend op ons geld enkel maar vertelt hoe van groot tot klein we ‘brave zeunen’ zijn!

E. DERPOORTER - A SSEBROEK

Pallieterke, Zo wordt Jan Jambon nooit mijn maat.

Als leider van een Vlaamse Staat verkoopt hij te veel tjevenpraat.

Hij zegt niet waar het echt om gaat, klapt meer als belgisch diplomaat.

Hij komt te weinig op de straat daar geeft men hem nochtans de raad: verander Jan, of 't is te laat en wordt ons Vlaanderen nooit een Staat.

GREGORIUS-NIEL

25 JAAR SREBRENICA Pallieterke, De Rijksnederlandse media stonden deze week bol van “25 jaar Srebrenica”. Op NPO2 dagelijks een herdenkingsjournaal, interessant om te bekijken. Volgende uitspraak van een toenmalig Dutchbatter bleef me bij: “… en eigenlijk waren wij niet voorbereid op oorlog.” Hoezo?

Dutchbat bestond toch uit soldaten! Of leken ze enkel daarop, maar waren het niet, net zoals de Nederlandse en UNO bestuurders die hen op missie stuurden ook enkel op echte leiders geleken.

DIRK CORNELIS - STEKENE

LINKSE MEDIA Pallieterke, Ik ben een laatbloeier wat betreft het lezen van uw krant. Maar sedert twee jaar is het eerste werk op donderdagmorgen na een potje sterke koffie vlug naar de krantenwinkel en dan lezen van de eerste letter tot de laatste en eindigen met het telkens schitterende artikel van de Gille. Maar toch bloedt mijn hart telkens als ik lees hoe de linkse media en televisie te werk gaat met hun valse berichtgevingen. En dit niet alleen in ons apenland, maar ook in de artikels die ik lees van Frankrijk, Duitsland, Nederland (nog een groter apenland dan het onze). Dan vraag ik mij af hoe dit mogelijk is dat links overal de baas is in de mediawereld.

Als ik een (zeer klein) negatief puntje wil aanhalen, wat betreft uw superkrantje is als er in de lezersbrieven een vraag gesteld wordt, dat er noch door ‘t Pallieterke, noch door andere lezers een antwoord volgt. Ik heb vroeger al eens een brief geschreven met een vraag en dus herhaal ik ze nu nog eens. Hoe is het mogelijk dat er in Vlaanderen geen weerwerk wordt geboden door een nieuwe rechtse krant? Is er hier dan werkelijk geen kapitaal in rechtse handen om dit te verwezenlijken? Er zouden toch genoeg rechtse reporters te vinden zijn. Ik weet wel dat Pallieterke voldoet aan de rechtse signatuur, maar dat is een weekkrant.

PIET CASTELEIN - GITS Beste Piet, SCEPTR.net, onze zusterpublicatie, is volop bezig met het aanwerven van journalisten om een doorstart te maken als helaas zowat enige rechtse journalistieke medium in Vlaanderen. We raden aan om SCEPTR de komende maanden goed in het oog te houden. Mvg, ’t Pallieterke.

In Memoriam

Paul Fleerackers Op 4 juli overleed Paul Fleerackers (°1933), architect, lid van Marnixring Lieven Gevaert en Oud-Bouwordegezel, in het UZA Edegem.

De begrafenis vond plaats op 11 juli. Aan de familie Fleerackers biedt dit blad zijn innige deelneming aan.

N U X D E C A T L O N X N

I

I

D E E X T E N N

S X N X F E X L E A I

S T

S X C R E W X B O E K T E C O V R

I

I

A D U C T X E

N A X N X U H X

I

N

E X D A M X A R X E E T N E E R G E S T O R T E

ABSURDISTAN

Te negeren Volgens Het Belang van Limburg zijn de voorbije weken al 45.000 Turkse Belgen of Belgische Turken naar de oude heimat afgereisd. Die moeten logischerwijze allemaal in quarantaine na hun terugkeer. Waar dat op uit gaat draaien, daar zal véél volk naar komen kijken. Behalve de politici van wie toevallig tegelijkertijd de neus bloedt.

Moralismus Op federaal vlak komt er na de zomervakantie dus een Congo-commissie.

Iedereen beseft waar dat op uit gaat draaien: wij, de blanken, zijn de schuld van heel veel miserie van de zwarten, over de generaties heen. En dus moeten wij betalen. Koehandel, komt bij ons op.

Emotionele chantage en moralistische terreur. Het VB zal weer een bloemetje kunnen afgeven aan de commissieleden, uit dank voor de reclame.

Met enige scepsis Het stond echt in de krant: “De Block pakt asielmisbruik harder aan.” Het gaat daarbij over de Dubliners. Niet de muziekgroep, wel de asielzoekers die aan asielruil doen: van het oorspronkelijke asielland naar het land van melk, honing, OCMW en gezinshereniging.

Als ze hier zes maanden onder de radar kunnen blijven, zijn wij gedwongen om voor hen te zorgen. Eerst zien en dan geloven, Maggie.

Naamgeving Voor de na de zomervakantie op te richten Congocommissie hebben wij al een mooie naam gehoord: de schulden boetecommissie.

Sluipenderwijze Wie al jaar en dag de evolutie van de Hagia Sophia in Istanbul volgt, weet dat de huidige omvorming van het museum tot moskee stapsgewijze gebeurd is: eerst een kleine gebedsruimte in het museum in 2006, wat later hergebruik van de minaretten voor de gebedsomroep, tot het huidige punt.

Wie is er bang van de boze Turkse islamwolf?

Los dat eens op In het licht van de dekolonisering, BLM en andere modeverschijnselen, een vraagje aan onze linkse vrienden: enerzijds “er zijn geen rassen” en anderzijds “raciale rechtvaardigheid”. Hoe zit het nu eigenlijk?

Ons moemoe Wat de uitspraak van het Grondwettelijk Hof over het toegelaten hoofddoekenverbod betreft, citeren wij graag ons moemoe. Ons moemoe zei altijd: “Als uw identiteit in een hoofddoek zit, dan moet ge dringend naar de psycholoog.” Dat zei ons moemoe altijd. Afgehandeld.

Een dappere Soms is er eens een lichtpuntje. Meindert Fennema, professor emeritus en politicus bij GroenLinks in Nederland, lanceerde op het uitermate linkse platform Joop een stevig pleidooi voor politieke diversiteit op de universiteit. Van de eenzame dappere die het recht op vrije meningsuiting voor Janmaat van de Centrumpartij destijds verdedigde, verwondert ons dat niet.

Liever dood dan Catalaans?

Dat veel Catalanen Spanje beu zijn, het valt te begrijpen. Neemt de Catalaanse regering snel en doortastend maatregelen om corona-opflakkeringen in te dijken, steekt de rechtbank daar een Spaans stokje voor: federale bevoegdheid. Liever meer doden onder laks Spaans toezicht dan efficiënt handelen.

Moet er nog zand op de Catalaanse stranden zijn?

Een lezersbrief insturen?

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.

Dossier

16 JULI 2020

15

Congo 1960, deel III

Het gewetenloze cynisme van de Belgische regering Politici proberen altijd de gevolgen van hun beleidsfouten voor te stellen als onafwendbare natuurrampen, waarvoor zij geen enkele verantwoordelijkheid dragen. Vandaag horen we dat misleidende argument zeer vaak in verband met immigratie en illegaliteit. Diezelfde drogredenen werden achteraf ook gebruikt om de verantwoordelijkheid voor het debacle in Congo af te wentelen, en de gruwelen van de “dipenda” voor te stellen als een ramp die even onvermijdelijk was als een vulkaanuitbarsting.

In werkelijkheid had men de Congolese catastrofe zeer eenvoudig kunnen voorkomen, net zoals het tamelijk eenvoudig is de grenzen te sluiten voor ongewenste immigratie. Het is alleen een kwestie van politieke wil, gezond verstand en de bereidheid desnoods militair geweld te gebruiken. De dekolonisatie was een door blanke westerlingen in gang gezette historische stroming waartegen zelfs veel sterkere naties als Frankrijk en Groot-Brittannië in 1960 niet meer wilden oproeien.

In Indochina, Brits en Nederlands Indië hadden de grote koloniale mogendheden al in de jaren ’50 hun kolonies losgelaten, maar in zwart Afrika lagen de kaarten nog anders. De enige georganiseerde guerrillabeweging, de Mau Mau in Kenya, was door de Britten verpletterd. Er was nergens een equivalent van de Vietminh of het latere Algerijnse Front de Libération Nationale. Toen was de dekolonisatie in zwart Afrika nog geen allesvernietigende tsunami. Ghana was de enige kolonie in zwart Afrika die al onafhankelijk was geworden. Liberia was ook onafhankelijk, maar het was nooit een kolonie geweest. Het was door “racistische blanke patriarchen” gesticht als veilig thuisland voor bevrijde slaven.

Zelfs als men aanvaardt dat de onafhankelijkheid van Congo onafwendbaar was, dan was het zeker niét onafwendbaar dat Congo al in 1960 hals over kop onafhankelijk moest worden, zonder overgangsperiode. En als we nu, zestig jaar later, kijken hoe Zaïre ervoor staat, dan moeten we ons overigens geen illusies maken over het nut van zo’n overgangsperiode.

Geen noodscenario Vooruitziende bestuurders zouden in 1960 voorzorgmaatregelen hebben moeten nemen om bloedvergieten te voorkomen. Het is heel gemakkelijk de profeet te zijn van het verleden. Als men de geschiedenis achterstevoren bekijkt, dan is het natuurlijk heel gemakkelijk te zeggen wat er had moeten gebeuren. Geldt die relativering ook voor de Belgische politici in 1959 en 1960? Nauwelijks.

Van alle oorzaken die tot het Congolese bloedbad leidden, was de muiterij van de Force Publique zonder twijfel de meest destructieve en men had die kunnen voorzien. De Force Publique was al enkele keren in opstand gekomen, de laatste keer in 1944 in Luluaburg. In 1959 waren er onmiskenbare aanwijzingen dat de betrouwbaarheid van de zwarte soldaten minstens twijfelachtig was. De manier waarop sommigen hadden gesympathiseerd met amok makende zwarte studenten die zij hadden gearresteerd, had een teken aan de wand moeten zijn.

De verantwoordelijke politici hadden rekening moeten houden met een mogelijke herhaling van zulke muiterijen. Ze hadden extra blanke troepen op strategische plaatsen in Congo moeten stationeren, met duidelijke bevelen iedere uitbarsting van geweld onmiddellijk in de kiem te smoren. In zo’n situatie kunnen

enkele afschrikwekkende voorbeelden wonderen doen. Enkele bataljons para’s hadden de eerste muiterijen gemakkelijk kunnen neerslaan, vóór de anarchie zich over heel de kolonie verspreidde.

Zelfs als men niet heel Congo van de chaos had kunnen redden, dan had men toch minstens de kolonialen en hun gezinnen kunnen beschermen tot ze geëvacueerd werden. Dat er niet voldoende Belgische troepen in Congo paraat stonden, was al erg genoeg. Maar zelfs toen de bloedbruiloft tegen de blanken begon, werden er niet onmiddellijk militairen overgevlogen om de orde te herstellen en

raakte hun koude kleren niet. Maar zij hadden wel alles voorbereid om de belangen te beschermen van de Union Minière, de Compagnie du Katanga, Forminière en andere bedrijven die deel uitmaakten van de Société Générale.

Achter de schermen had het Hof daarbij een beslissende rol gespeeld. De immense rijkdom van het huis van Saksen-Coburg was niet afkomstig van de winsten uit de Congo-Vrijstaat van Leopold II. Die had zelfs zijn eigen dochters onterfd. Dat fortuin was wel voor een groot deel afkomstig uit de winsten van de Société Générale en haar gigantische mijnbouwbe-

Kolonialen werden in de steek gelaten, maar de rijkdommen van het vorstenhuis werden met hand en tand verdedigd… de troepen die al ter plaatse waren, kregen geen toelating om tussen te komen om de blanken te redden.

Men had een beroep kunnen doen op de door Belgische officieren omkaderde troepen in Ruanda en Urundi. Die waren zeer betrouwbaar en gedisciplineerd, en ze waren onmiddellijk inzetbaar. Maar ook de Belgische officieren daar moesten werkeloos toekijken hoe hun landgenoten werden geterroriseerd, vernederd, uitgeplunderd en soms vermoord.

De Belgische regering verklaarde met dierlijke ernst dat voor een militaire interventie een officiële toelating van Lumumba nodig was… Volgens hen moest het opperhoofd van de verkrachters en de plunderaars eerst zijn fiat geven.

Formeel gezien was dat natuurlijk juist, maar in realiteit was het even waanzinnig als een toelating vragen aan Dutroux om Sabine en Laetitia uit zijn kerker te mogen bevrijden.

Het Katangese koningshuis Het gewetenloze cynisme van de Belgische regering blijkt ook uit een ander feit: reeds op 11 juli, nog geen twee weken na de onafhankelijkheid, scheurde de mijnprovincie Katanga zich af van Congo en riep ze zichzelf uit tot een onafhankelijke staat. Ondanks herhaalde aanvallen van de centrale regering in Congo, en zelfs van VN-troepen, wist Katanga twee jaar lang stand te houden.

De snelheid en de efficiëntie waarmee de secessie van Katanga werd voltrokken, bewijzen dat hier een plan werd uitgevoerd dat reeds lang op voorhand tot in de kleinste details was voorbereid. Men kan niet in enkele dagen een staat op poten zetten.

De Belgische regering en het Hof hadden niets gedaan om de veiligheid van de blanken in Congo te garanderen. Dat daar duizenden van hun onderdanen verkracht, uitgeplunderd en vermoord werden, dat

drijven in Katanga. Die werden dus goed beschermd. De gewone kolonialen mochten rustig overgeleverd worden aan zwarte plunderaars en verkrachters, maar de rijkdommen van het vorstenhuis werden met hand en tand verdedigd…

Verval en barbaarsheid Ook Europese volkeren met een eeuwenoude beschaving hebben zich in oorlogstijd dikwijls bijzonder wreedaardig gedragen. In oorlogstijd blijken zelfs hoogstaande beschavingen dikwijls niet opgewassen te zijn tegen de primitieve wreedheid van de mens. Moord, plundering en verkrachting steken dan altijd weer de kop op, en het vereist een draconische discipline om zulke misdaden de kop in te drukken. Kijk alleen nog maar naar wat er bij ons tijdens de repressie is gebeurd. Maar de gebeurtenissen van 1960 kunnen niet op die manier verklaard worden. Ze waren het gevolg van een ontstellend gebrek aan beschaving, niet van een oorlogssituatie.

Congo had zijn onafhankelijkheid vanzelf gekregen. Het had

Katangese gendarme in 1960 er niet voor moeten vechten. De wreedheden van 1960 waren niet het bloedige einde van een onafhankelijkheidsoorlog. Ze waren het einde van een gouden tijdperk van stabiliteit, vrede en relatieve welvaart. Drie kostbare dingen die Congo na de onafhankelijkheid nooit meer zou terugvinden. Congo was in enkele weken tijd vervallen van beginnende beschaving tot absolute barbaarsheid. Er kwam geen catharsis, geen gewetensonderzoek, geen terugkeer naar de normaliteit.

Was die uitbarsting van verwoesting en pogroms een verlate reactie op de reële wreedheden van Leopold II in de Congo-Vrijstaat? Dat is geen realistische hypothese. De laatste excessen van Leopolds Vrijstaat lagen toen al vijftig jaar in het verleden. Kan men zich voorstellen dat er nu in Europa collectieve wraakacties zouden losbarsten voor iets dat vóór 1970 gebeurd is?

Het land kwam de “dipenda” nooit te boven. Alleen de grote mijnbouwbedrijven bleven draaien. Het onderwijs, de gezondheidssector, het wegennet, de lichte industrie en de landbouw gingen ten onder.

De plantages werden overwoekerd, de armoede, de onwetendheid en de ziekten rukten weer op. Het land was overgeleverd aan de hebzucht, de onbekwaamheid, de corruptie en de wreedheid van de mannen met de vensterglazen, juist zoals die dorpeling in 1959 in Bokatola had voorspeld: “Hier komt oorlog van. Hier komt honger van.”

Wijze kardinaal Naar aanleiding van zestig jaar onafhankelijkheid zegde de Ambongo Besungu, de aartsbisschop van Kinshasa, in zijn homilie: “Dromen over de onafhankelijkheid betekende voor de Congolezen van toen onafhankelijk worden om de postjes van de Blanken over te nemen; op de zetels van de Blanken zitten; genieten van de voorrech-

Mijn van de UMHK

ten die voorbehouden waren aan Blanken […]. Onafhankelijk worden betekende voor velen het einde van de dwangarbeid, juist ja, maar het ging om meer dan dwangarbeid. De onafhankelijkheid werd ook opgevat als het einde van alle werk waarbij men zijn handen vuil moest maken. Na de onafhankelijkheid zou niemand nog op de velden werken, we zouden allemaal chefs geworden zijn. Na de onafhankelijkheid namen de Congolezen inderdaad de functies van de Blanken over en dat werd later nog eens bevestigd met het besluit tot zaïrizering. En omdat men niets begreep van wat de Blanken deden als ze een bepaalde functie bekleedden - de uitoefening van gezag, het uitvoeren van taken en opdrachten, of dat nu in politieke zin was, sociaaleconomisch of in de administratie - dat werd allemaal alleen maar gezien als een kans om te genieten van de macht, zoals de Blanken. […] Men krijgt toegang tot de macht om ervan te genieten, niet om verantwoordelijkheid te dragen […] Terwijl die Blanken, toen ze in de zetel van de macht zaten, niet alleen maar genoten. Ze werkten. Ze begrepen dat hun werk zinvol was.

Wij daarentegen hebben het idee van dienstbaarheid aan anderen opzijgeschoven en het accent gelegd op het begrip ‘genieten’.”

Persoonlijk zou ik in plaats van “genieten” - “jouir” in de Franse tekst - de termen “parasiteren” of “profiteren” gebruikt hebben. Maar ik ben dan ook geen vrome bisschop. De dwangarbeid waar de bisschop het over heeft, bestond in Belgisch Congo alleen nog als straf voor criminele activiteiten. Dat was geen koloniale maatregel. Tot 1996 konden criminelen ook in België zelf nog tot dwangarbeid veroordeeld worden. Het is spijtig dat de bisschop in heel zijn toespraak geen melding maakte van de wreedheden waarvan de blanken in 1960 het slachtoffer werden en later nog eens tijdens de opstand van de Simba’s in 1963-1965 en in Kolwezi in 1978. Maar ondanks deze lacune is zijn preek - voor een publiek van Congolese katholieken - uitzonderlijk eerlijk, moedig en zelfkritisch.

Hij legt de vinger op een pijnlijke wonde: het onvermogen van de Afrikaanse culturen om verantwoordelijke leiders voort te brengen.

Een kwaal die niet alleen in Congo pijnlijk duidelijk is, maar - enkele uitzonderingen niet te na gesproken - in heel zwart Afrika en zelfs daarbuiten, in de Amerikaanse steden en de Caraïbische staten met Afro-Amerikaanse meerderheden.

Kan men 60 jaar na de onafhankelijkheid van Congo en 155 jaar (!) na de afschaffing van de slavernij in de VS nog altijd de schuld daarvoor op de blanken afschuiven?

PAUL BÄUMER

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

16 JULI 2020

De beste RSCA-voorzitter Het blijft windstil rond Anderlecht op de transfermarkt. De grootste optimisten onder de supporters verwachten nog een tweetal spectaculaire aankopen, maar het vertrouwen in Marc Coucke is bij sommigen heel klein en dat is een understatement. De meesten hebben heimwee naar Mijnheer Constant, wellicht de beste voorzitter van Anderlecht ooit. Daar heb ik mijn twijfels over, want voor mij was Albert Roosens de beste!

Toen hij in 1951 voorzitter werd, was zijn doel een jonge ploeg vormen met spelers uit de streek, die mooi voetbal propageerden. Het begin van het Paul Van Himst-tijdperk. Elk weekend waren er tientallen scouts, waaronder oud-spelers, op de baan, zoekend naar jeugdig talent. In die periode werden Jean Trappeniers, Georges Heylens, Pierre Hanon, Jean Plaskie en Jean Cornelis gespot. Jef Jurion speelde al eerder in het eerste elftal. Jan Mulder werd uit Windschoten gehaald en uit het verre Oostende kwamen Wilfried Puis en Laurent Verbiest elke dag met de trein naar Brussel. Als trainer viel de keuze van Roosens op de nog onbekende Pierre Sinibaldi, een Corsicaan die champagnevoetbal wilde spelen en zich aan niemand aanpaste. Albert Roosens werd zes keer kampioen in zijn tien jaren als voorzitter van RSC Anderlecht.

Albert Roosens Op mijn veertiende werd ik speler van paars-wit. Ze haalden mij weg uit het hol van Pluto, FC Peutie. Ik liep niet over van enthousiasme, maar er waren ergere dingen in het leven. Toch liep niet alles van een leien dakje. Ik vertikte het om naar de training te gaan. Ik was liever bij mijn vriendinnetje en mijn vrienden. Het was zo erg dat Albert Roosens in hoogsteigen

persoon mij twee keer per week moest komen ophalen in Machelen. Wanneer zijn grijze Mercedes voor onze deur stopte, liep ik consequent naar de achterdeur, waar mijn moeder mij probeerde tegen te houden. Het is mij bijgebleven dat de voorzitter een nogal speciale rijstijl had.

Meermaals deed ik het bijna in mijn broek als we door Brussel scheurden.

Toen Albert Roosens mij meenam naar de kleedkamer van het eerste elftal, was er een beeld dat ik nooit meer zal vergeten. Het was er leeg, maar in het grote bad lag nog iemand die ik kende uit de kranten en van op tv: Wilfried Puis. De voorzitter stelde mij voor, de Puzze keek mij lachend aan en zei: “Welkom.”

Sinibaldi nam mij op in de A-kern en ik speelde mijn eerste match in het eerste elftal van Anderlecht op achttienjarige leeftijd. Toen ik mijn eerste wedstrijd speelde voor de Rode Duivels, kwam Roosens onze kleedkamer binnen, feliciteerde mij met mijn debuut als rechtsachter en zei: “Spijtig, jij had de nieuwe midvoor van Anderlecht kunnen worden!”

GILLE VAN BINST VOORMALIG TOPVOETBALLER

1222

1

2

3

4

5

6

7

8

9 10 11 12

Als liberalen de ethiek preken, Vlamingen let op uw centen “Als liberalen de ethiek preken, Vlamingen let op uw centen.” Het zou een geijkt spreekwoord moeten zijn in de Zuid-Nederlandse taal. Je kan de Vlaamse liberaal nu eenmaal van ongeveer alles verdenken - hij zal voor 99 procent van uw verdenkingen ook schuldig zijn - maar van ethiek? Nee, daar heeft hij geen kaas van gegeten. Het ethisch liberaal gevoel is zo klein dat het door uw mondmasker raakt en zich in uw lijf nestelt, waarna u er heel erg ziek kan van worden.

G

Om u maar een idee te geven van hoe weinig kaas de Vlaamse liberaal van ethiek gegeten heeft, hoef ik u alleen te zeggen hoe het ethisch geweten van de partij heet. De iets jongere lezer zal nu denken ‘dat moet wel Bart Somers zijn’, maar die vergist zich schromelijk. Het gepreek van Bart Somers komt niet eens aan de enkels van het ware geweten. Het geweten van wijlen de PVV, VLD en Open Vld is politiek, net zoals in realiteit, volledig onzichtbaar. Daar is een goede reden voor. De man heet Verhofstadt. Dirk Verhofstadt. Broer van Guy, de meest gewetenloze schurk die ooit onze contreien bezette en plunderde. In de officiële rangschikking staat Guy aan de top, van verre gevolgd door de hertog van Alva. Broer Dirk leverde tijdens die plunderingen ethische ruggensteun.

H

Het lichtje aan het einde van de tunnel

A B C D E F

I J K L HORIZONTAAL A. Deskundigen B. Staat van de VS - Meisjesnaam C. Nastoot bij het biljarten - Praatje via internet D. Thioaceetamide - Japanse stad E. Tangens - Duitse file - Engels telwoord F. Muzieknoot - Beproef Muziekschijf G. Heel erg geschikt H. Aziatisch land - Arbeidskracht I. Muzieknoot - Ivoor - Tweede deel van de naam van onze nationale hockeyploeg J. Buitengewoon groot - Van een bepaald Europees land K. Godin van de overwinning Muziekgenre - Renium L. Watervogel - Reinigingsmiddel voor nagels

VERTICAAL

1. Thuisstad van reisorganisator ‘De Blauwe Vogel’ 2. Epidemie - Milde spot 3. Italiaans eiland - Bevel Uitstekend 4. Compagnie - Ondertekenen 5. Eskimovolk - Lumen 6. Deel van het hart 7. Europees land - Grote wurgslang 8. Bestaat - Figuur in de kerststal Kubieke centimeter 9. Opvliegende 10. Pasta gemaakt van sesamzaad Niet-gouvernementele organisaties 11. Bitumineuse strijklak - Inleiding van een muziekstuk 12. Tantaal - Stevig drukken DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1221 VINDT U OP BLZ. 14

Het zit die mannen in het bloed. De jongere lezers zullen zich het opnieuw niet kunnen voorstellen, maar iets meer dan twintig jaar geleden was er een lichtje aan de tunnel in de Belgische begrotingsperikelen. Er werd openlijk gedebatteerd over hoe we met overschotten - ja overschotten, dat woord bestaat - de vergrijzing zouden opvangen. Ere wie ere toekomt: dat was het werk van wijlen Jean-Luc Dehaene. Maar toen kwam Verhofstadt dus en stoemelings aan de macht, door mensen willens en wetens dioxinekippen te doen eten en vlak voor de verkiezingen daar zijn verkiezingscampagne op te bouwen.

Wel, Guy zag het lichtje aan het einde van de tunnel ook. Hij nam het voorzichtig vast en stak het heel diep in zijn zakken. De plaats waar nog nooit iets is van teruggekomen. Toen Guy na acht jaar premierschap alleen nog verschroeide aarde achterliet, zei hij: “Het trekt op geen kl*ten, ik weet het. Maar kijk eens naar de ethische dossiers. Hoe schoon is dat niet!” Vlaanderen mocht dan wel zijn toekomst voor de volgende vijftig jaar zien verloren gaan, maar de homoseksuele medemens mocht wel trouwen en als u er geen zin meer in heeft, kan u altijd een fataal spuitje laten zitten. Geef toe, voor dat geld kan je niet zelf onder de trein springen.

Belgische euthanasiestatistieken tot de hoogste in Europa en de wereld te maken, zodanig dat iedereen weet hoe ruimdenkend we hier wel zijn. Of hij toch. Maar ethische dossiers worden ook steevast gebruikt om u wat zand in de ogen te strooien.

Verhofstadt deed pensioengelden als sneeuw voor de zon verdwijnen terwijl u naar het homohuwelijk keek. Deze generatie liberalen wil dat u naar het abortusdebat kijkt, terwijl zij in het huwelijksbootje stappen met Ecolo, PS en de ethische broeders van MR. Tenslotte hebben de conservatieve partijen zichzelf buitenspel gezet door niet mee te stappen op de abortustrein. En ze hebben werkelijk hun ethisch gevoel serieus uitgerekt om zeker te zijn dat ze niet zouden kunnen volgen. Slachtoffers van dienst zijn foetussen van 18 weken die in stukjes uit de baarmoeder mogen worden gesleept op basis van het baas-in-eigen-buik-principe. De bedenktijd van een week voor je de foetus uit je lijf haalt?

Die wordt beperkt van een week tot 2 dagen.

En daar valt natuurlijk iets voor te zeggen. Als je het na 18 weken nog steeds niet weet, kan je er maar beter wat druk op zetten. Het leven is voor de rappe.

“Dat mag nergens in Europa, dus we zijn weer de meest ethische van de klas. Leve België gidsland!”, triomferen ze bij de liberalen al een beetje. Zo zijn we destijds ook een vrijhaven geworden voor terroristische salafisten.

Overal werden ze geweigerd. Niet hier. Ik herhaal: “Als liberalen de ethiek preken, Vlamingen let op uw centen.” Een gewaarschuwd mens is er twee waard.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Abortus II Het ethisch dossier is al die tijd als paraplu blijven dienen binnen de liberale kringen. Ze bleven er ook aan bouwen alsof het hen écht iets kon schelen. Zo is de kleine van Karel De Gucht één van de grote pleitbezorgers om de

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be