't Pallieterke van 30 juli 2020

76ste jaargang • nummer 29 • donderdag 30 juli 2020

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,50

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

“Communautaire stilstand heeft bijgedragen aan de achteruitgang van N-VA” Hoewel de N-VA er bij de jongste verkiezingen in veel plaatsen op achteruitging, hielden de Vlaams-nationalisten in Vlaams-Brabant stand onder het lijsttrekkerschap van gewezen staatssecretaris voor Asiel en Migratie Theo Francken (N-VA). We spraken over de christenen in het Midden-Oosten, ‘cancel culture’, Black Lives Matter, de aanslepende regeringsformatie en samenwerking met het Vlaams Belang: “Niet elk Vlaams Belang-voorstel is slecht, maar er zit veel lulkoek tussen.”

Lees het volledige interview met Theo Francken (N-VA) op blz. 11

De afwezige Jan Jambon

Spuwen voor dood Algerijnse junkie

De coronacrisis was een unieke kans voor de Vlaamse regering onder leiding van minister-president Jan Jambon (N-VA) om het immobiele Belgische niveau te overvleugelen. Maar dat lukte niet. Zelfs de lokale besturen, met de vermolmde functies van provinciegouverneurs, doen beter.

Een Algerijn was al jarenlang bezig zich in de vernieling te werken met massa’s drugs en alcohol, twee dingen die in combinatie nog gevaarlijker zijn dan bij afzonderlijke consumptie. Op 19 juli gebeurde dan het onvermijdelijke.

Het oorlogje tussen expert Erika Vlieghe en Vlaams minister-president Jan Jambon (N-VA) stond in de sterren geschreven. Na elke vergadering van de Nationale Veiligheidsraad deed zich hetzelfde ritueel voor. Virologen die eerst met de politici aan tafel zaten, komen in de tv-studio’s met uitgestreken gezicht zeggen wat er beter kon worden gedaan. Terwijl de afspraak is dat experten advies geven en politici beslissen. In de VTM-studio liep het vorige week uit de hand toen Jan Jambon verklaarde dat de bubbel van 15 personen voorlopig behouden blijft en dat ook expert Erika Vlieghe, die het adviescomité voorzit, daarmee akkoord ging.

Wat door betrokkene achteraf werd ontkend. Vlieghe dreigde met ontslag en is momenteel officieel met vakantie.

Dat er bij politici ergernis is over de mediageile virologen, die vaak bijdragen tot een ingewikkelde communicatie, is terecht. Maar in dit concrete geval had Erika Vlieghe het wellicht bij het rechte eind.

Jambon en zijn communicatieteam probeerden de zaken nog bij te sturen, maar het kalf was al verdronken.

Na een dagenlange drugroes ging hij door het lint, zodat de politie erbij geroepen moest worden. Hij verzette zich. Natuurlijk, hij was een Algerijn en hij was high. De agenten konden hem nog in een ziekenwagen krijgen, maar daar overleed hij aan een hartstilstand.

Hij had zichzelf doodgezopen, doodgesnoven en/of doodgespoten, maar plots was het de schuld van de politie. Hij werd het ideale voorwendsel voor een nieuw rondje valse beschuldigen en laster tegen de politie en tegen “racisten”.

Dat bleef niet zonder gevol-

gen. Een zwarte vrouw die in een broodjeszaak aan de Oudaan werkte, zag dat politiemensen daar broodjes besteld hadden. Ze meldde dat op Twitter - waarom? - met een suggestieve “smiley” erbij en ze reageerde enthousiast op het voorstel om in de broodjes te spuwen. In gewone tijden is dat hatelijk en wansmakelijk. In coronatijden is dat bijna een poging tot moord. Ze spuwen op ons, letterlijk en figuurlijk. Als u politieman en/of blank bent, denk dan twee keer na voor u in de eerste de beste broodjeszaak een bestelling plaatst.

Een bloempot naast de federale premier Meteen rees de vraag of de Vlaamse minister-president tijdens de vergaderingen van de Nationale Veiligheidsraad niet zat te slapen.

Op de persconferenties maakt hij ook al geen sterke indruk. Terwijl eerste minister Sophie Wilmès (MR) als een robot haar verklaring afleest en weinig empathie toont, zitten de regionale excellenties er wat gelaten bij. Terwijl het zwak presterende Belgische niveau voor een nationalist als Jan Jambon net een kans is om zich te profileren.

Maar neen, hij zit als een bloempot naast de federale premier.

Wanneer het dan over Vlaamse bevoegdheden gaat, zoals het via

contacttracing opsporen van de besmette coronapatiënten, gaat de Vlaamse regering bij monde van diezelfde Jambon de mist in. De Vlaamse regering werd in snelheid gepakt door lokale besturen, die eigenhandig preventiemaatregelen namen. Daarbij geholpen door provinciegouverneurs. Een vermolmde functie die plots enige relevantie bleek te hebben.

De beste Jambon was die van 2011 Het verwachtingspatroon ten opzichte van Jan Jambon was groot bij zijn aantreden begin oktober vorig jaar. Ook in Vlaamsgezinde kringen. Als een van de iconen van de Vlaamse Volksbeweging (VVB) hoopte men op een fors nationalistisch en communautair discours.

Dat kwam er niet, ook niet tijdens de 11-juli-viering aan het Groeningemonument in Kortrijk. Jan Jambon lijkt net als zijn voorganger Geert Bourgeois een degelijke Vlaamse notaris die wel kijkt naar de lokale Vlaamse economische belangen, maar dat is het dan ook.

Komt er nog bij dat de minister-president zich in heikele dossiers al te gemakkelijk laat intimideren. Denk maar aan de knip in de subsidies voor de cultuursector. Die werden bijgestuurd. De makke houding van Jambon steekt ook schril af tegen het toch doortastender beleid dat hij als minister van Binnenlandse Zaken voerde onder Charles Michel (MR). Onder andere in de strijd tegen de moslimterreur na de aanslagen van 2016 scoorde hij goede punten.

Maar de beste Jan Jambon was die van 2011, die als fractieleider van de N-VA in de Kamer de regering-Di Rupo te vuur en te zwaard bestreed. Over die periode zijn nog leuke filmpjes te vinden op YouTube (woorden “Jambon” en “Dewael” intikken). Over de formatie van de regering-Di Rupo en de manier waarop N-VA werd klemgezet

voerde Jambon hevige discussies met Open Vld-Kamerfractieleider Patrick Dewael.

Een probleem voor de N-VA Dat Jan Jambon een afwezige indruk maakt, is natuurlijk ook een probleem voor de N-VA. Wie kan daar naast partijvoorzitter Bart De Wever een echte leider zijn? De Wever trekt zich meer en meer terug in Antwerpen met de opstoot van corona, terwijl hij tegelijk met de PS aan het onderhandelen is over een wellicht veel te linkse federale regering. Bart De Wever lijkt de regie verloren te hebben.

Ondertussen worden de hoge coronacijfers in Antwerpen ook gebruikt om de burgemeester aan te vallen. Het was De Wever die tijdens de eerste golf stelde dat hij niemand zou bestraffen die op een bankje ging zitten. Nu lijkt hij door het invoeren van een avondklok, die zowaar geldt voor heel de provincie, aan ‘overacting’ te doen. Het helpt ook niet dat de woordvoerder van de burgemeester zei dat men zelfs in de stille Kempen een mondmasker moet dragen bij het fietsen en joggen. Vlaams Belang wijst erop dat te lang wachten met het benoemen van de coronahaarden in migrantenwijken (Borgerhout, Antwerpen-Noord) nu cash worden betaald door een hele provincie.

De Wever is nog altijd de populairste politicus van Vlaanderen en de numero uno van de N-VA. Maar misschien moet men in die partij eens beginnen nadenken over het post-BDW-tijdperk. Of bijvoorbeeld een Theo Francken een goede opvolger als partijvoorzitter zou zijn, dan wel een trouwe soldaat als Peter De Roover. Ook rekening houdend met het feit dat de N-VA straks de kleinere partner dreigt te worden in de Vlaams-nationale politieke familie. In de schaduw van VB-voorzitter Tom Van Grieken.

2

Actueel

30 JULI 2020

Communautaire terug van nooit weggeweest Na een weekje rust (op 23 juli was er geen ’t Pallieterke, mocht u nog zitten te wachten) staan we opnieuw paraat om u te voorzien van menig artikel. Tegen 21 juli hadden de heren Coens, Lachaert en Bouchez ons een regering beloofd, maar 21 juli ging voorbij zonder uitzicht op een federale regering.

Meer nog, de zogenaamde ‘drie koningen’ werden gepasseerd en Bart De Wever en Paul Magnette gingen nog maar eens aan tafel zitten. Of er iets uit de bus gaat komen, weten we begin september.

Een akkoord rond krijgen tussen N-VA en PS lijkt een onmogelijke opdracht. Dat akkoord dan nog eens goedgekeurd krijgen door de N-VA-achterban, is nog een hindernis die genomen moet worden.

We herinneren ons nog het ledencongres op 9 oktober 2014 in de Lotto-Arena, waar 2.500 N-VA-leden zich moesten uitspreken over al dan niet deelname aan de federale regering. Die deelname werd uiteindelijk door de leden goedgekeurd, maar er was de persoonlijke overredingskracht van Bart De Wever voor nodig. Hij kon het congres overtuigen om het communautaire even in de diepvries te zetten. Of dat zes jaar later nog een keer gaat lukken, is maar de vraag.

Bart De Wever moet met een grote staatshervorming kunnen uitpakken, zoniet dreigt een implosie van de N-VA. Zover zijn we nog niet, maar ik hoop dat ze bij de N-VA aanvoelen dat er bij de bevolking iets aan het kantelen is. In Grimbergen bijvoorbeeld. Daar gingen leden van N-VA in hun gemeente op stap om vlaggen te tellen, op 11 juli en op 21 juli. Hun cijfers: op 11 juli telden ze meer dan 150 Vlaamse Leeuwen, op 21 juli amper 35 Belgische driekleuren. Dat is tekenend. Zoals ik al in het nummer van 16 juli schreef, was het mij ook al opgevallen dat er dit jaar meer Vlaamse Leeuwenvlaggen waren uitgehangen dan vorige jaren. Op 21 juli hing er bij mij in de straat welgeteld 1 Belgische vlag, ’t is te zeggen, het was een vlag van een biermerk met Belgische kleuren…

Vorige week werden in Wallonië op verschillende plaatsen Vlaamse Leeuwenvlaggen in beslag genomen door de politie. Dat gebeurde o.a. in Trois-Ponts, waar in het gemeentereglement staat dat er steeds een Belgische vlag moet hangen op kampen van jeugdbewegingen. De KSA van Walfergem had dit nagelaten en had enkel de Vlaamse Leeuw, niet die met de roodgelakte nagels, opgehangen. En dat was dan weer een provocatie, een ware oorlogsverklaring, voor de heer burgemeester. Als reactie daarop versierden enkele Vlaams Belang Jongeren de dag erna het dorp met tientallen Vlaamse Leeuwenvlaggen.

Besluit: bij onze Franstalige ‘vrienden’ is het communautaire nooit in de koelkast gestoken…

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

Gepensioneerde speurders moeten Bende klissen Onlangs werd een huiszoeking uitgevoerd bij Francis Verzar in het kader van het onderzoek naar de Bende van Nijvel. Verzar is een voormalig Brussels gangster die nu in Zuid-Frankrijk woont. Vervolgens werd er vruchteloos gegraven in het Belgische gehucht Pécrot (Graven of Grez-Doiceau). Volgens sommigen is hiermee het spoor van de extreemrechtse groepering Westland New Post (WNP) opnieuw brandend actueel, maar dat besluit is allicht voorbarig. Een speurder vertelt voorzichtig dat vooral oude sporen opnieuw worden onderzocht.

Zeker is dat de onderzoekscel vandaag is samengesteld uit maar liefst 27 (!) speurders.

Bovendien wordt de onderzoekscel nog eens aangevuld met personen die ter zake expertise hebben. Koen Geens in De Kamer: “Dit zijn speurders, sommigen gepensioneerd, die andere dossiers uit de periode van de Bende van Nijvel hebben behandeld en die de interessante elementen van het onderzoek in deze nevendossiers samenleggen met de onderzoeken gevoerd in het kader van de Bende van Nijvel.”

Comité I en P Volgens Geens zijn ook het Comité P (het Vast Comité van Toezicht op de politiediensten, kortweg Comité P, een extern controleorgaan van alle ambtenaren met politiebevoegdheid in België. Het valt onder het toezicht van de Kamer van volksvertegenwoordigers, die alle leden benoemt en afzet) en het Comité I (het Vast Comité van Toezicht op de Inlichtingen- en Veiligheidsdiensten en het Or-

De tweede coronagolf zal nog zwaarder inhakken op de economie dan de eerste. Vergeet het V-herstel, of het W-herstel. De groei zal een U- of L-vorm vertonen. Daar is zelfs geen tweede lockdown voor nodig. Dat laatste moet trouwens vermeden worden, want anders hebben we straks geen economie meer

Abonnementen binnenland

Abonnement buitenland:

Geldkraan

3 maanden: 6 maanden: 1 jaar: Steunabo 1 jaar:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

Ondertussen weten we dat de economische impact van de coronacrisis groter zal zijn dan die van de financiële crisis tien jaar geleden. Net als toen hebben de overheden gelukkig massaal de geldkraan opengedraaid via steunmaatregelen, hinderpremies, compensatiepremies, tijdelijke werkloosheid, uitstel van kredieten,…

Zonder die maatregelen zou de situatie nog verontrustender zijn geweest. Het worden sowieso pijnlijke economische tijden.

Half juli kwam een studie van de Hoge Raad voor de Werkgelegenheid uit. Die berekende dat de werkgelegenheid tijdens

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter 1945-1955: Hoofdredacteur 1955-2000: Hoofdredacteur 2000-2010: Hoofdredacteur 2010-heden: Verantw. uitgever:

Bruno de Winter Jan Nuyts Leo Custers Karl Van Camp Wart Van Schel

Om de twee maanden is er een ‘monitorcomité’, samengesteld uit de onderzoeksrechter Martine Michel (geen rechtstreekse familie van Charles en Louis), het federaal parket en de leiding van de federale gerechtelijke politie, teneinde na te gaan of de gevraagde onderzoeken werden uitgevoerd en/of er moet bijgestuurd worden ook op het vlak van het personeel.

Het lijkt erop dat de speurders opnieuw last hebben van tunnelvisie. De extreemrechtse organisatie Westland New Post (de naam komt van het café de ‘New Post’ in het winkelcentrum Westland Shopping in Anderlecht) staat opnieuw bovenaan als aannemelijke verklaring.

Aangezien de Staatsveiligheid (VSSE) rechtstreeks betrokken was bij deze groepering, is het dus niet uitgesloten dat er binnenkort een huiszoeking zal plaatsvinden op de Koning Albert II-laan 6, de hoofdzetel van de Staatsveiligheid. Dat kan, aangezien het Comité I zich nu ook bemoeit met de zaak. Of hiermee de uitvoerders of opdrachtgevers van de criminele feiten van de Bende gevonden zullen worden, is een open vraag. De klok tikt in elk geval genadeloos verder...

THIERRY DEBELS

Straks geen economie meer

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net 32,50 euro 65,00 euro 130,00 euro 250,00 euro

Monitorcomité

Tunnelvisie

ECONOMISCHE ZAKEN

Toen de Amerikaanse zakenbank Lehman Brothers op 15 september 2008 failliet ging, stond de wereldeconomie aan de vooravond van een zware financiële crisis. De economische activiteit dreigde volledig stil te vallen omdat banken elkaar niet meer vertrouwden en de kapitaalstromen opdroogden.

Uiteindelijk kwamen overheden en centrale banken te hulp door massaal geld in de economie te pompen.

En dat was nodig. Toen men aan Ben Bernanke, de voorzitter van de Amerikaanse centrale bank (Fed), vroeg wat er zou gebeuren als de overheid niet ingreep, antwoordde hij: “Dan hebben we maandag geen economie meer.”

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41, 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

gaan voor de Coördinatie van de Dreiging of kortweg Comité I, een extern toezichtsorgaan op de Belgische inlichtingendiensten, de Veiligheid van de Staat (VSSE), de Algemene Dienst Inlichting en Veiligheid van de Krijgsmacht (ADIV) en het fusiecenter OCAD, het Orgaan voor de Coördinatie en de Analyse van de Dreiging) ingeschakeld om onderzoeksdaden te verrichten die betrekking hebben op de politie- en inlichtingendiensten. Dat is dan eerder om na te gaan of het dossier van binnenuit werd belemmerd of gesaboteerd.

Geens: “Gelet op de meer concrete voortgang van de afgelopen tijd, kiest de onderzoekscel ervoor om de vragen die door de slachtoffers worden gesteld, en voor zover het onderzoek dit dus toelaat, punctueel en persoonlijk te beantwoorden en dit in alle discretie.

Het is wel zo dat indien de onderzoekscel tot vaststaande bewijzen zou komen met betrekking tot de daders, er wel degelijk uitgebreid zal worden gecommuniceerd.”

de Grote Recessie daalde met 30.000 personen. Door de coronacrisis zullen er tussen eind 2019 en eind 2020 in België zo ongeveer 200.000 werkzoekenden bijgekomen zijn. En dat is alleen al omwille van de eerste coronagolf.

Wat zal de impact van zijn van de tweede golf waar we nu voor staan? Een V-herstel (sterke daling en sterke stijging van de groei) mogen we vergeten, en een stokkend W-herstel ook. Wellicht gaan we richting U-groei of een L-curve, waarbij het herstel zeer lang op zich laat wachten.

Een tweede lockdown is in deze omstandigheden absoluut te vermijden. Want dan dreigen we straks inderdaad gewoon geen economie meer te hebben.

Verschillende studies, peilingen, onderzoeken en analyses tonen dat aan.

Geen groei, wel krimp Nemen we om te beginnen de analyses van de Nationale Bank.

In juni werd voor 2020 een dip van 9 procent voorspeld. Volgend jaar zou dan een herstel volgen van 6 procent economische groei. Tenminste: als de pandemie hier na de eerste golf onder controle raakt.

Wat dus duidelijk niet gebeurt.

Bij een tweede golf zou de economie krimpen met 13 procent dit jaar, met volgend jaar amper een herstel van goed 5 procent.

Zelfs zonder een lockdown 2.0.

krijgen we zo’n dip. De reden?

Gezinnen staan op de rem om te consumeren, ze sparen meer voor zwaardere tijden die er zitten aan te komen en bedrijven denken er niet aan om nieuwe investeringsbeslissingen te nemen. De motoren van de groei vertragen dus aanzienlijk. Gooi daar een tweede lockdown over en alles valt stil.

Met massale faillissementen tot gevolg. Nu al moeten bedrijven de deuren sluiten en in het najaar zal dat aantal nog toenemen. Vorige maand bracht het zakenblad Trends de resultaten van een enquête bij bedrijven uit, vooral KMO’s. 61 procent vreest voor het overleven. Hoeveel zal dat zijn indien er door de tweede golf nieuwe restrictieve maatregelen komen?

Omzetverliezen Uiteraard worden niet alle sectoren even zwaar getroffen door een tweede coronagolf. Maar het kan geen kwaad even terug te grijpen naar de omzetverliezen in bepaalde sectoren of subsectoren bij de eerste lockdown.

Die waren voor bepaalde bedrijven gigantisch. De handel in auto’s en motorfietsen keek op een bepaald moment aan tegen een omzetverlies van 60 procent.

De amusementssector zag een krimp van rond de 90 procent.

De subsector van de catering en voedselverkoop aan horeca en bedrijven zag de omzet eveneens met meer dan 90 procent dalen. Nu is er sprake van een moeizaam herstel voor de zwaar getroffen bedrijven. Maar als er een nieuwe lockdown komt door een tweede golf, betekent dit dat bepaalde sectoren definitief dreigen te verdwijnen.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

Actueel

30 JULI 2020

Karel versus Karel

3

Opgelet voor Crimiclown Maggie

“Denkt ge nu echt dat ik schrik heb van Jean-Marie Dedecker?” Het is Karel De Gucht die dit in 2009 arrogant toevertrouwt aan BBI-topman Karel Anthonissen. Anthonissen was nochtans zo attent om een vergadering met De Gucht in Antwerpen te laten doorgaan. Het kantoor van de BBI in Gent bevond zich immers naast het lokale kantoor van Lijst Dedecker, de partij van Jean-Marie, en Anthonissen wilde vermijden dat beide kemphanen elkaar zouden kruisen.

Achtergrond

Het toeval wil dat ik op dat ogenblik in 2009 met en voor Dedecker werkte.

Jean-Marie was daarvoor bij de liberalen, maar had uiteindelijk zijn eigen partij Lijst Dedecker (LDD) opgericht. Het project sprak me aan. Als De Gucht door Louis Michel telefonisch uitgescholden wordt, leunt hij rustig achterover, steekt een sigaartje op en laat Michel uitrazen. Het contrast tussen een emotionele Dedecker en de rationele De Gucht kan niet groter zijn. Dedecker is een straatvechter. Een goeie weliswaar. De Gucht een samoerai.

Tussen 2001 en 2006 verkocht de regering-Verhofstadt massaal overheidsgebouwen om de begroting op te smukken (de zogenaamde ‘sale and lease back’-methode). De Tijd: “Ook de familie Jaspers deed in oktober 2003 een bod op zes overheidsgebouwen van Financiën en Justitie in Veurne, Boom, Brugge, Luik, Aarlen en Chimay.

Prijskaartje: 44,9 miljoen euro. Goed voor een huurcontract van 18 jaar met de Belgische staat.

Het bod werd aanvaard, maar er werd een constructie opgezet. Officieel was het de pas opgerichte firma Redeba Invest die de aankoop deed. En de officiële oprichter van die firma was niet de familie Jaspers, wel de echtgenote van hun bedrijfsrevisor en de Ierse firma Banner Mobilfisc.

Al een maand na het bod namen de drie zonen Jaspers (architect Jean-Michel en de economen Philippe en Laurent) de aandelen van de firma over. Ze betaalden slechts 19.800 euro voor de 198 aandelen van Redeba. Nochtans had de firma zopas zes overheidsgebouwen gekocht. Nog geen drie jaar later, op 28 juni 2006, brachten ze de aandelen voor liefst 30 miljoen euro in in de familieholding Arch-Invest. Die holding is zowel in handen van vader Jaspers als van zijn drie zonen.” Het is geen geheim: ook bij LDD waren we op de hoogte van die constructie.

Veurne

Delaware

Dedecker versus De Gucht

Een van de dossiers waar we bij LDD op dat ogenblik aan werken, is de verkoop van het gerechtsgebouw van Veurne. Tijdens een werkvergadering over dat gebouw, in eerste instantie over banale zaken zoals de verlichting van het gebouw, vertelt een ingewijde aan onderzoeksrechter Vanmaele dat, en ik citeer deze bron uiteraard met het nodige voorbehoud, Karel De Gucht betrokken zou zijn bij de verkoop van het gebouw.

Dat is ook het verhaal dat Dedecker iets later zal horen. Onderzoeksrechter Vanmaele zal deze informatie op een avond tijdens een gelegenheid - een organisatie van een lokale serviceclub - doorspelen aan Dedecker. Vanaf dat ogenblik speelt Dedecker uiteraard met het idee om alles te laten uitpluizen. Eventueel door een privédetective.

Dat is de straatvechter in Dedecker.

Sale & lease back Een aantal mensen van de Bijzondere Belastinginspectie (BBI) hebben de heisa rond de ‘sale & lease back’ (eigenlijk: rent back) van het gerechtsgebouw in Veurne in het weekend van 18 april 2009 in de journaals op tv ook gezien. Veel tijd hebben ze daar bij de BBI alvast niet nodig. Al op maandag 20 april staan ze voor de deur van het hoofdkwartier van de partij in Gent. Ze willen Dedecker hierover spreken. Dat de BBI geïnteresseerd is in dit verhaal, is uiteraard niet toevallig. De opdracht van de BBI is om te speuren naar ‘ingewikkelde mechanismen’ of ‘procédés met internationale dimensie’. Op het eerste gezicht is van beide elementen sprake in dit dossier. De BBI zal ook gelijk krijgen.

Alpha 20 Binnen de partij LDD wordt ook beslist het dossier over de verkoop van het gerechtsgebouw van Veurne nog eens grondig te bekijken. Nieuwe mensen nemen alles van voor af aan door. Alles stond vanaf dan eigenlijk in het teken van het nakende debat dat Jean-Marie zou voeren tegen Karel De Gucht in De keien van de Wetstraat op vrijdag 29 mei. Kris ‘Alpha 20’ Daels (ex-Diane, de elitetroepen van de Rijkswacht) neemt de leiding van dit onderzoek en verzamelt een aantal mensen van de fractie rond zich, waaronder mezelf. Daels is uitstekend geschikt hiervoor. We hebben het altijd goed met elkaar kunnen vinden en mijn bewondering voor de man groeit tijdens dat onderzoek alleen maar. Hij benadrukt bijvoorbeeld het belang van de tijdlijn in elk onderzoek.

Tijdens dat tweede onderzoek bij LDD van alle ‘sale & lease back’-constructies van Paars valt me onmiddellijk een eigenaardig element op dat in eerste instantie niets met het gerechtsgebouw van Veurne te maken heeft: de verkoopprijs van een ander door de staat in diezelfde periode verkocht gebouw, komt niet overeen met de prijs die bekend gemaakt wordt door de koper in de VS. Het verschil is zelfs zeer groot. Als ik uitleg vraag aan de koper, vraagt deze onmiddellijk of er een verband is met het gerechtsgebouw van Veurne. Merkwaardig. Ik heb niets verteld over Veurne. Mijn adrenalinepeil stijgt.

De koper zal aanvoeren dat het verschil in koop- en verkoopprijs te maken heeft met kosten, commissielonen en interne ‘fees’. Het verschil blijft zelfs met die uitleg veel te hoog. En vooral het feit dat gewerkt wordt met een Delaware-vennootschap doet intern toch de wenkbrauwen fronsen.

De link tussen die Delaware-vennootschap en de bewuste koper is te vinden in de interne database ‘Edgar’ van de Amerikaanse beurswaakhond SEC. Wat er ook van zij, een aantoonbare link met Karel De Gucht wordt (opnieuw) niet gevonden. Dat is ook zeker.

Monaco Anthonissen wijdt in zijn boek “Achter de schermen van de BBI” een volledig hoofdstuk aan zijn aartsvijand Karel De Gucht.

Het is een overzicht van zaken die al eerder grotendeels in de pers kwamen. Anthonissen voert deze keer wel een nieuw element aan. Hij had immers een vergadering met een zakenman die beweert dat De Gucht ‘miljoenen’ heeft op een bankrekening in Monaco.

Anthonissen maakt zelfs een intern informatierapport op en vraagt aan zijn medewerkers om de informatie te checken. Dat is niet evident. In België kan het bankgeheim in sommige omstandigheden opgeheven worden, iets wat De Gucht zelf heeft mogen ervaren. In Monaco zijn ze minder onder de indruk van Belgische ambtenaren. Het gevolg is uiteraard dat de BBI niets kon doen met de aangeleverde informatie. Maar wie weet komt de informatie ooit nog eens naar boven, tijdens een “Monaco-leaks”.

THIERRY DEBELS Karel Anthonissen en Wim Van den Eynde, “Achter de schermen van de BBI. De memoires van een caractériel”, Uitg. Kritak 2020; 280 blz., 22,99 euro, ISBN 978 940 1468 42 8

BRIEFJE AAN SABRINE INGABIRE

Van het padje af Mevrouw de geobsedeerde, Gij hebt Vlaanderen geen dienst bewezen en uzelf nog veel minder - met uw recent interview in De Morgen, waarvan wij destijds in 2019 al een voorsmaakje konden proeven in Knack, het blad met de hoofdredacteur die vindt dat racisme in de genen van de Vlamingen zit. Ik wil maar zeggen dat gij in Vlaanderen bij elke weldenkende rechtse en zelfs menige (even weldenkende) linkse burger de mond hebt doen openvallen door uw onversneden racistische taal en ideeën ten aanzien van de blanke gemeenschap in het algemeen en de blanke mannen in het bijzonder. Het is voor velen onbegrijpelijk wat er in uw hoofd omgaat en nog meer omdat gij er gewoon mee wegkomt zonder aan de politiek correcte schandpalen te worden genageld of op de antiracistische inquisitiebrandstapels te worden verbrand. Stel dat een rechtse blanke leeftijdsgenoot van u identiek hetzelfde zou gezegd hebben over niet-blanke mensen, het gekrijs van de linkerzijde zou oorverdovend en onophoudend geweest zijn en de klachten bij Unia en elders zouden zich hebben opgestapeld.

Na uw dramatische vlucht uit uw geboorteland Rwanda op vierjarige leeftijd zonder ouders in het gezelschap van een tante, zijt gij in ons land aangekomen en vondt gij onderdak bij nog andere familieleden. En ja, jullie moesten van nul beginnen in een land vol blanken.

Dat land heeft u echter alle kansen op een vrije opvoeding gegeven, gij kondt school en universiteit lopen en jullie mochten gebruik maken van onze sociale voorzieningen. En als klap op de vuurpijl mochten jullie het zelfs oneens zijn met al degenen die ons land bestuurden en nog besturen, gij mocht kritisch zijn op alles en de maatschappijbeelden aankleven die ge zelf wilde. En ge werdt zelfs adviseur van de Vlaamse Jeugdraad. In dat land vol blanken mocht gij gewoon uzelf zijn, ook al liept ge zoals het werkelijk iedereen overkomt wel eens een tegenstander, een andersdenkende of iemand die ge echt niet leuk vindt tegen het lijf. Zou er één “zwart” land zijn waar gij evenveel kansen zoudt gekregen hebben?

Gij werdt feministe en activiste, en ook gingt gij het opnemen voor mensen met een niet-blanke huidskleur, want gij gaat er klaarblijkelijk van uit dat zij altijd gediscrimineerd worden door wat gij noemt “witte” mensen en vooral “witte” mannen. “Alle witte mensen zijn racistisch, want zij maken deel uit van het wit

systeem”, las ik zo bijvoorbeeld in het interview in De Morgen. Ik kon mijn ogen niet geloven.

En gij wilt ook nooit daten met “witte” mannen, want “die zijn vermoeiend”. Dat die niet-blanke mannen niet uw voorkeur wegdragen, tot daar nog aan toe. Maar stel u heel even voor dat een blank meisje zou verklaren dat zij nooit wil daten met zwarte of Noord-Afrikaanse mensen omdat die erg vermoeiend zijn of iets in die zin, het kot in Vlaanderen zou te klein zijn en het blanke meisje zou voor de rest van haar leven als raciste bestempeld worden. Verder is het ook een bekende uitspraak van u geworden dat zwarte mensen beter in staat zijn om andere zwarte mensen te interviewen, over wat dan ook. Ik probeer me opnieuw heel even het tegenovergestelde voor te stellen…

De Nederlandse columnist Sylvain Ephimenco stelde het in het dagblad Trouw nog niet zo lang geleden heel duidelijk: “Dat die jongedame, die na het monsterlijke etnische geweld (800.000 doden in 1994) uit het tribale Rwanda is gevlucht, een soort apartheid in Europa wil introduceren (straks ook zwarte bakkers, slagers of kruideniers om zwarte klanten te bedienen?) mag opmerkelijk heten. Dit soort neo-racisme dat nauw bij identiteitspolitiek aansluit, moet een halt worden toegeroepen.

Het alternatief is leven in de gesegregeerde en hatelijke hel waar mensen als Sabrine Ingabire van dromen.” Ik durf aannemen dat gij dit niet wilt. Of vergis ik mij?

Voor alle duidelijkheid: het is uw goed recht en zelfs uw plicht op te komen tegen rassendiscriminatie, maar ik vind dan wel dat dat voor iedereen en in alle richtingen moet gelden. Zoals gij bezig zijt, maakt gij de kloof tussen mensen alleen maar veel groter en wordt iedereen naar zijn eigen eiland gedreven en worden er muren opgetrokken die eigenlijk niemand wil. Ik ben er dan ook echt van overtuigd dat gij met uw obsessionele uitspraken de klok hebt teruggedraaid en bij veel goedmenende en goedwillende blanke Vlaamse en Nederlandse mensen de tolerantiegrens hebt bereikt. Dit soort verhalen willen en pikken zij niet, hoe groot bepaalde frustraties ook mogen zijn. Zelfs Sammy Mahdi de toch niet zo rechtse kandidaat-voorzitter van CD&V - zegt zelden zo kwaad te zijn geworden dan na het lezen van uw interview. Kom dus niet klagen als de boemerang terug in uw eigen gezicht belandt. Daar hebt ge echt wel zelf voor gezorgd.

4 Actueel Zwarte dood in Mozambique Sinds 2017 zaait de zwarte jihadistenvlag dood en verderf in Noord-Mozambique. In Zuid-Afrika vreest men dan ook dat het land militair tot ingrijpen wordt gedwongen. En dit terwijl de Covid-pandemie - intussen al meer dan 7.000 doden - zich daar alsmaar lijkt uit te breiden.

Steeds verder zuidwaarts

Buurlanden ongerust

Blijkbaar rukken extreme islamitische groepen steeds verder op in Afrika. Terwijl Sahellanden als Mali, Niger, Nigeria of Tsjaad en Kenia (vanuit Somalia) al met het probleem te kampen hebben, lijkt nu ook de noordelijk gelegen provincie Cabo Delgado in Mozambique, waar het grootste deel van de moslimbevolking van het land woont, aan de beurt te zijn. Nadat de jihadisten voordien door het Tanzaniaanse leger uit dat land werden verdreven, sijpelden ze immers die provincie binnen om er een bewind van terreur te vestigen.

En volgens berichten zou het er wreed aan toegaan. Dorpen worden platgebrand, al meer dan 2.000 mensen werden vermoord en soms gruwelijk verminkt. Reeds 100.000 tot 150.000 mensen zouden op de vlucht zijn geslagen.

Alleszins zijn de buurlanden ongerust.

Zo zou Zimbabwe vrezen dat de opstand ook naar dat land kan overslaan. Alles was voldoende om te leiden tot overleg binnen de SAOG, de Zuidelijk-Afrikaanse Ontwikkelingsgemeenschap. En dat daarbij in de eerste plaats wordt uitgekeken naar de houding van Zuid-Afrika ligt voor de hand. Dit land houdt zich op dit ogenblik op de vlakte. Pretoria beseft immers dat het deze taak niet alleen zal aankunnen, temeer daar haar volledige strijdmacht werd ingeschakeld om de coronaregels door haar burgers te laten naleven. Daar komt bij dat in Zuid-Afrika - in tegenstelling tot Zimbabwe - belangrijke islamitische gemeenschappen aanwezig zijn in steden als Kaapstad, Port Elisabeth en Durban, waarbij niet kan worden uitgesloten dat de fundamentalisten ook hier op sympathie kunnen rekenen. Alleszins heeft IS via haar nieuwsbrief al-Naba al gedreigd ook binnen Zuid-Afrika een front te openen mocht dit land ingrijpen. Van hun kant staan de Europese landen en de Verenigde Staten niet te trappelen om in een nieuw conflict te worden gezogen. Wel heeft Portugal bij monde van haar minister van Buitenlandse Zaken laten weten mogelijk steun te willen verlenen op voorwaarde dat de Mozambikaanse regering erom vraagt. Waarnemers achten het echter weinig waarschijnlijk dat dit land een beroep zal doen op de vroegere koloniale heerser met wie het decennia in een koloniale oorlog verwikkeld was.

Mislukte tegenoffensieven Het bleek al snel dat het leger van Mozambique de strijd niet alleen aankon. De jihadisten, bekend onder de naam Al Soennah wa Djama’ah, zijn een splintergroep van Islamitische Staat (IS), maar noemen zichzelf ook Al Sjabaab, al hebben ze niets te maken met de gelijknamige geestesgenoten in Somalië. Het aantal leden van deze nieuwe organisatie is onbekend, al wordt het aantal strijders op een 2.000 geschat. Aanvankelijk kreeg Mozambique steun van de Russische president Poetin in de vorm van de Wagnergroep, Russische huurlingen, maar deze zouden er bekaaid vanaf zijn gekomen en gaven na een drietal maanden de strijd op. Intussen is op vraag van de Mozambikaanse regering hun rol overgenomen door Zuid-Afrikaanse veteranen uit de Angolese burgeroorlog en ex-parkwachters die in de wildparken stropers bevochten.

Leider van deze groep is Lionel Dyck, destijds kolonel van de Selous Scouts, de elite-eenheid van het voormalige Rhodesische leger. Na de onafhankelijkheid van Zimbabwe zou Dyck volgens de Britse krant The Telegraph een maatschappij hebben opgericht die wereldwijd landmijnen onschadelijk maakte. Later zou hij zich in Zuid-Afrika met de bescherming van neushoorns hebben bezig gehouden. En volgens de Zimbabwaanse nieuwsbron Bulawayo News24 heeft Dyck nauwe banden met Zimbabwe’s huidig president Emmerson Mnangagwa. Hoe dan ook, of de groep van Dyck veel aan de situatie heeft veranderd, valt nog te bezien. De berichten daarover zijn nogal tegenstrijdig. Dycks strijdmacht zou alleszins al twee vliegtuigen hebben verloren. En dat de veteraan en helikopterpiloot Neall Ellis zou geweigerd hebben aanvalshelikopters voor Dyck te vliegen, is een teken aan de wand.

30 JULI 2020

Groeiende censuur tegen conservatieve blogs Uit berichten blijkt dat sociale netwerken steeds vaker conservatieve en rechtse informatiekanalen sluiten. Zo schrapte het streaming platform Twitch, dat in 2014 door Amazon werd opgekocht, de campagnerekening van de Amerikaanse president Donald Trump wegens “haatinhoud”. De aanleiding zouden twee video’s zijn, waaronder een van Trumps meeting in Tulsa, Oklahoma, waarin hij een allegorisch verhaal brengt over een Spaanssprekende man die bij een vrouw inbreekt. Voldoende om als hatespeech te worden gecatalogiseerd.

Op hetzelfde online-platform Twitch verdween bijvoorbeeld het forum “r/The_Donald”, waarop 800.000 Trump-aanhangers ideeën, voorstellen en opmerkingen konden uitwisselen. Het forum “r/GenderCritical”, misschien wel het belangrijkste forum op internet voor genderkritische geluiden, werd eveneens wegens hatespeech verwijderd.

YouTube zeer actief als schrapper van infokanalen Ook op YouTube zal men meerdere, rechtse kanalen en informatie niet meer terugvinden.

Deze Google-dochter besloot bijvoorbeeld de rechts-libertaire blogger en auteur Stefan Molyneux te schrappen. Dat lokte volgende commentaar bij Molyneux uit: “14 jaar van mijn leven, duizenden video’s, miljoenen commentaren, honderden oproepen en ongeveer één miljoen abonnementen werden hierdoor eenvoudigweg geschrapt. De beschuldigingen zijn steeds dezelfde: ik zou geweld en haat propageren. Wat natuurlijk niet het geval is.” Hij sloot af met volgende waarschuwing: “De boekverbranding is in volle gang.”

Eerder was ook al het kanaal van het recht-

se Amerikaanse magazine American Renaissance geschrapt: 135.000 abonnementen op de schop. Commentaar van directeur Jared Taylor: “Zou men niet eerder moeten proberen met diegenen in discussie te gaan, waarmee men het niet eens is, in plaats van hen het zwijgen op te leggen?” Want met dergelijk schrappen van infokanalen geeft men eigenlijk toe dat men geen andere argumenten heeft, dan het verbod en dus het schrappen van de vrijheid van meningsuiting.

Intussen zou YouTube ongeveer 25.000 kanalen wegens dezelfde inbreuken op haar eigen richtlijnen hebben geschrapt. Misschien toch wel even aangeven dat de houding van sociale media pas fundamenteel en snel is beginnen veranderen nadat verschillende grote multinationals hadden gedreigd niet meer te adverteren, als de sociale media niet strenger optraden tegen “racisme en haatboodschappen”. 160 firma’s sloten zich in de nasleep van BLM-beweging en de dramatische dood van Floyd aaneen om het ‘institutioneel racisme’ in de VS een halt toe te roepen, waaronder grote bedrijven als Coca-Cola, Honda, Mozilla, Adidas.

PIET VAN NIEUWVLIET

Economische aspecten Maar er is meer. De noordelijke provincie Cabo Delgado is rijk aan gas en aardolie.

Amerikaanse, Britse, Franse, Spaanse en Zuid-Afrikaanse bedrijven - waaronder het Zuid-Afrikaanse gasconcern Sasol - hebben grote belangen in het gebied. Sommige van deze investeerders werden reeds gedwongen om hun activiteiten te staken en een gepland spoorwegproject zou op de helling staan. De jihadisten hebben immers al verschillende aannemers bij een aardgasproject, dat de grootste enkele investering in Afrika zou zijn, vermoord.

Hoe dan ook, men mag aannemen dat de westerse landen in de eerste plaats op de militaire mankracht van de plaatselijke staten rekenen om het tij te keren. Probleem is alleen dat de SAOG door vele waarnemers eerder als zwak wordt beschouwd. En volgens professor Theo Neethling van de Vrystaat-universiteit is een anti-terreuroperatie nooit eenvoudig. Voorbeelden elders in Afrika zeggen genoeg. Dit is alleszins geen goed nieuws voor Mozambique, dat voor zijn ontwikkeling sterk van de energiewinning in het noorden afhangt.

JAN VAN AERSCHOT

Citaat van de week > Chris Janssens (VB)

“Tot daar de eenheid…”

In het Vlaams Parlement geloven ze echt dat hun zogenaamde coronacommissie baanbrekend zal zijn. Bjorn Rzoska (Groen), voorzitter, en aanstormende linkse staatsmannen die nog veel boterhammetjes zullen moeten eten als Hannes Anaf (sp.a), ondervoorzitter, zijn er zeker van dat zij geen parlementaire onderzoekcommissie nodig hebben om de puntjes op de i te zetten. Nochtans stellen we vast dat zij zich nu al vastrijden in de aloude politieke spelletjes en een deel van het parlement gewoonweg en zonder verpinken uitsluiten.

Chris Janssens en zijn partij, goed voor 23 zetels en tweede grootste fractie, horen daarbij, hoe constructief zij zich ook opstellen en hoe actief zij ook meewerken. De fractievoorzitter is daar dan ook erg cynisch en bitter over: “Coronacommissie in het Vlaams Parlement wil eenheid van commando om gezondheidscrisis beter aan te pakken. Maar de aanbevelingen daartoe mogen niet ondertekend worden door Vlaams Belang. Tot daar de eenheid...” En nog: “Wat een bizarre en teleurstellende houding van commissievoorzitter Björn Rzoska die - zelf lid van de oppositie - twee andere oppositiefracties uitsluit bij de redactie van de tekst. Tekst die hij vervolgens eerst aan de pers bezorgt en pas daarna aan het parlement. Povertjes...” Het Vlaams Parlement zal op deze manier zichzelf nooit overstijgen en een ondermaatse praatbarak blijven als regionale variant op die uit de Wetstraat.

Racistische blanke baby Als u een beeld wil krijgen van het soort uitschot dat Black Lives Matter steunt, dan moet u Isaiah Jackson uit Ohio eens opzoeken op Google. Hij ziet eruit als een gewone blanke, hippie-achtige, marginale linkse met tatoeages. Behalve dan dat hij een typisch Afro-kapsel met woest krulhaar draagt.

Ziekelijke antiblanke haat is geen monopolie van kleurlingen. De suïcidaire zelfhaat van sommige blanken is nog pathologischer en nog gevaarlijker. Isaiah Jackson katapulteerde zich tot een internationale beroemdheid door via de sociale media een foto te verspreiden waarop hij heldhaftig zijn knie in de nek zet van een huilende blanke baby, die alleen een pamper draagt. Om helemaal zeker te zijn dat hijzelf geen gevaar loopt, heeft Jackson een zwarte medeplichtige gevraagd het kind bij de polsen vast te houden. Het gezicht van die medeplichtige is niet zichtbaar, maar zijn of haar armen wel, en dat individu is duidelijk niét blank. Het onderschrift is kort en duidelijk: “BLM now mf.” Voor wie de barbaarse varianten van het Engels niet kent: “Black Live Matters now motherfuckers.” Het kind bleef fysiek ongedeerd. BLM heeft geen commentaar geleverd.

De organisatie heeft zich niet van Jackson gedistantieerd. Het was immers máár een blank kind. Jackson is gearresteerd.

Toch nog. Zijn blanke vriendin had eer-

der al haar veertienjarige zoon op de grond laten liggen en hem een knie in de hals gezet en hem toegesnauwd: “Wil je weten hoe George Floyd stierf?” Zij is aangeklaagd wegens geweldpleging, kindermishandeling en wurging. Waaruit we afleiden dat ze het niet bij woorden heeft gelaten… Zo behandelen de barbaren van BLM hun eigen kinderen. Zo diep zit de haat. Men moet zich dus geen illusies maken over wat zij met onze kinderen zullen doen.

P.B.

Actueel

30 JULI 2020

5

FC Woke vs. FC De Kampioenen: 2-0 “De excuses van tien jaar geleden gelden vandaag niet meer,” zegt zwarte actrice Aminata Demba tegen Het Nieuwsblad (23/7). Ze heeft het over een oude aflevering van FC De Kampioenen. De VRT heeft bekend gemaakt dat ze die aflevering niet meer zal vertonen “omdat de neerbuigende opmerkingen over een zwart personage ongepast zijn” en “omdat ze niet meer past bij de tijdsgeest van vandaag.”

De gewraakte aflevering draait rond een Kameroener die werkt voor worstenfabrikant Balthazar Boma. Er worden nogal wat grappen gemaakt die verwijzen naar zijn huidskleur en afkomst. En wat toen kon, kan vandaag niet meer, vindt de VRT.

Karikaturen “Toen”? Het lijkt wel alsof we het hier over de 19de eeuw hebben. De bewuste aflevering werd gemaakt in 2002. Was dat een ander tijdperk, waarin grote tolerantie voor racisme de norm was?

Ik herinner mij die jaren in elk geval heel anders dan de woordvoerder van de VRT. Twee jaar voor die aflevering van FC De Kampioenen werd de vervolging tegen het Vlaams Blok ingesteld die in 2004 tot een partijverbod zou leiden. In de jaren ’90 was de wet op het racisme verschillende keren aangescherpt.

Pers en cultuur waren toen al in de greep van een verstikkende politieke correctheid (het internet stond nog in zijn kinderschoenen en de sociale media waren niet meer dan een futuristisch idee). In 2001 vond in Durban de VN-conferentie plaats tegen het racisme, waar westerse leiders al zo verlamd waren door het idee van blanke schuld dat ze nog nauwelijks weerwerk durfden bieden aan de morele chantage vanwege Afrikaanse dictators als Robert Mugabe.

Was dat het klimaat waarin onverholen racisme geduld werd? Op de webstek van de VRT zelf verscheen een interessante opiniebijdrage van Jasper Lamotte. Hij heeft de aflevering opnieuw bekeken en vastgesteld dat er eigenlijk van racisme geen sprake is.

Er worden wel grappen gemaakt die op zichzelf als racistisch kunnen gezien worden, maar ze worden gemaakt door personages die als dom en bevooroordeeld worden voorgesteld.

Ze worden trouwens door andere personages op hun plaats gezet.

Dieudonné, de zwarte man, komt er eigenlijk nog het best uit van allemaal. Lamotte besluit dat de aflevering niet racistisch is, maar

eigenlijk het racisme aan de kaak stelt. Als er iemand zich zou kunnen beklagen over de aflevering, zelfs over de hele serie, zijn het de Vlamingen. Ze worden in FC De Kampioenen neergezet als karikaturen van “la Flandre profonde”, in de bewuste aflevering ook nog eens als racistische karikaturen.

“Het publiek” Toen de BBC vorige maand een aflevering van Fawlty Towers (“The Germans”) op de censuurindex plaatste, stelde je precies hetzelfde vast. De geviseerde uitspraken in de betreffende aflevering, die op zichzelf als racistisch kunnen gezien worden, worden er gedaan door personages (Basil en de majoor) die zelf genadeloos belachelijk worden gemaakt. John Cleese noemt de verantwoordelijken van de BBC terecht “laf en ruggengraatloos”.

Net als de VRT nu, stak de BBC zich toen weg achter een verwijzing naar veranderende tijden: “De houding van het publiek is sindsdien significant veranderd.” Is dat zo? Waar komt dat idee toch vandaan?

De houding van “het publiek” is helemaal niet veranderd. “Het publiek” kijkt nog steeds graag naar Fawlty Towers en FC De Kampioenen en stoort zich niet aan aangebrande grappen. Er is alleen iets recent veranderd in de gevoeligheden van de sneeuwvlokjes bij de elite. De “wokeness”, de gekwadrateerde politieke correctheid die komt overgewaaid uit de Angelsaksische wereld, is aan haar invasie van Europa begonnen. En de VRT zou de VRT niet zijn als de omroep geen voortrekker zou zijn van ideologische gemotiveerde censuur.

Blackface Als er nog een bewijs nodig was voor het verband tussen de censuur van de VRT en The Great Awokening, werd dat enkele dagen later geleverd. Toen raakte bekend dat de VRT nog een andere aflevering heeft geschrapt: die waar Markske zich zwart schminkt om een van de Drie Koningen te spelen in de

Zoals steeds wegen de laatste loodjes het zwaarst. Voor in reces te gaan moest dus nog een lange namiddag en avond worden doorploeterd. Bij de werkzaamheden zat een debat over de economische en maatschappelijke relance voor wanneer de coronacrisis is uitgewoed. Dit was voor de laatste, ongunstige, evolutie zich duidelijk aftekende. Hoe ziet men die relance? Voornamelijk is een en ander gebaseerd op aanbevelingen van experts. Uit verschillende hoeken kon men vernemen dat de werkwijze met specialisten veralgemeend kan worden. Dat we daarmee wel eens zouden kunnen afglijden naar een soort expertocratie is wellicht een zorg voor later.Voor het overige verliep het debat op uiterst voorspelbare wijze. Met een sp.a die het geld tegen de plinten wil zien klotsen en een PVDA die - zachtjes uitgedrukt - de economische visie van de meerderheid niet smaakt.

Op Groen komen we terug. In de marge werd door Robrecht Bothuyne (CD&V) de opmerking gemaakt dat we al een overheidsbeslag van vijftig procent hebben en of de socialisten misschien zinnens waren om daar nog een schep bovenop te doen? Dat misschien nu ook weer niet, werd gerepliceerd, maar men zou binnen dat overheidsbeslag efficiënter kunnen werken. Iedereen vindt dat, maar aan sp.a zouden we dat toch niet toevertrouwen.

Luchtfietsen Meyrem Almaci (Groen) heeft samen met partijgenote Petra De Sutter een boekje geschreven over hoe het nu verder moet en kwam daarmee leuren. Almaci echode het oude “anders gaan leven”, want alles moet na de crisis inderdaad “anders”. Op een of andere manier was het klimaatbeleid, dat vanzelfsprekend veel uitgebreider moet, een centraal punt. Een lichtend voorbeeld was ook het Brussels Gewest (een waar paradijs)

Hellend vlak Dat de ‘publieke opinie’ zich keert tegen humor van nog geen twintig jaar geleden, is een leugen, een mythe gepropageerd door een minderheid die daarmee net haar recente radicalisering wil opdringen aan die publieke opinie. Hoe fanatiek die ideologie is, blijkt trouwens uit het geschetste onvermogen om nog spot over racisme te onderscheiden van spot uit racisme.

Het hellende vlak is een veelgebruikte metafoor, maar ze is hier helemaal op haar plaats.

Elke dag kunnen we in de Verenigde Staten vaststellen waar een losgeslagen afvoercultuur ten gevolge van een obsessie over racisme toe leidt. Deze week moest nog een museumcurator van San Francisco ontslag nemen omdat hij op een voorstelling van nieuw aangekochte “zwarte” kunst vertelde dat ook nog wel stukken van blanke kunstenaars zullen aangekocht worden. De burgemeester van Chicago heeft vrijdag beslist dat de standbeelden van Christoffel Columbus weg moeten. Aan de filmschool van Californië is een museumstuk gewijd aan John Wayne verwijderd wegens “racistische opmerkingen” van de acteur in een interview van 1971.

Dit gaat niet stoppen bij twee afleveringen van FC De Kampioenen. De VRT heeft zelfs al een heuse commissie opgericht om oudere tv-programma’s te onderzoeken op hun woke-zuiverheid. Het ideologisch censureren van klassieke televisie en film (op oudejaar moeten we niet meer rekenen op het uitzenden van “Gone With the Wind”) is een moderne vorm van boekverbranding.

Het Vlaams Belang en de N-VA hebben samen de meerderheid in de Raad van Bestuur van de VRT. Kunnen ze zich a.u.b. even samen verzetten tegen deze onzin en de opdoeking van dit politiek commissariaat eisen? De vertegenwoordigers van het Vlaams Belang zullen waarschijnlijk niet moeten overtuigd worden. Ik hoop dat ook de N-VA’ers beseffen dat, als ze dit laten passeren, ze daar eigenlijk niets zitten te doen. Dat FC De Kampioenen geen hoogstaande Vlaamse cultuur is, doet er weinig toe. De fanatici bij de VRT moeten een schot voor de boeg krijgen: we willen de waanzin van uitzuiveringscultuur niet in Vlaanderen.

Coronakaart doet dromen.

VLAAMS PARLEMENT Relance

aflevering “Nennieuwenhoed”. Dat wordt beschouwd als de zonde van “blackface”: een blanke persoon die zijn gezicht zwart maakt is een zwaar vergrijp tegen de Woke-religie.

Een oude foto van een verkleedfeestje werd ei zo na het politieke einde van de linkse Canadese premier Trudeau. Het is duidelijk dat de VRT het begrip rechtstreeks en onvertaald heeft overgenomen uit dat discours.

Opvallend is dat eigenlijk niemand schijnt te weten - alweer een aanwijzing hoe onredelijk en religieus het fenomeen is geworden waarom blackface dan wel zo aanstootgevend zou zijn. Ik heb het zelf ook moeten opzoeken.

Blijkbaar heeft het te maken met “black-andwhite minstrel shows”, komische dansspektakels die in de 19de eeuw in Amerika populair werden, maar als cultureel verschijnsel al lang zijn verdwenen. Daarin werden zwarte personages vertolkt door blanken die zich opvallend schminkten en zwarte eigenaardigheden nabootsten, wat nu aanstootgevend zou zijn.

Inderdaad, laat het maar even tot u doordringen: zonder het te weten censureren we in 2020 de Vlaamse televisie omwille van vage gelijkenissen met obscure shows van een eeuw geleden uit een ander continent, die niemand jonger dan 90 jaar zich kan herinneren.

Racisme bestrijden door blackface te verbieden is een even rationele bezigheid als de toekomst lezen in de ingewanden van vogels of regen opwekken door rond een paal te dansen (de eerste praktijk werd bedreven door Romeinen, waardoor hopelijk mijn racisme over de Indiaanse regendansen een beetje weggemoffeld wordt).

Ik mag een grappig, maar wrang incident niet onvermeld laten. Eind juni plaatste “de fiere Vlaamse meme” (verwant aan Schild & Vrienden) een parodiërend artikel op haar Facebookpagina waarin al werd aangekondigd dat FC De Kampioenen zou worden afgevoerd omwille van de blackface van Markske. Het was een grap, maar ene Brecht Castel, factchecker bij Knack, publiceerde een lang stuk waarin hij, met toevoeging van veel technische details, aantoonde dat dit artikel een vervalsing was en dat die aflevering van De Kampioenen helemaal niet was afgevoerd. Enkele weken later meldden verschillende kranten dat de aflevering écht is afgevoerd: de satire was intussen werkelijkheid geworden.

waar groene Elke Van den Brandt zomaar even veertig kilometer fietspad heeft aangelegd en waar de mobiliteit van de toekomst aan de horizon gloort. De Europese “Green Deal”, openbaar vervoer, fietsen,… dat is het recept. Almaci vergat niet de noden in de zorg en enige sociale bekommernissen, maar het betoog had toch voornamelijk een groot luchtfietsgehalte. En we zullen wellicht eerder verlost zijn van corona dan van die klimaatwaanzin. Voor een concretisering van de relanceplannen zullen we moeten wachten op de Septemberverklaring, maar wie weet wat intussen nog kan gebeuren?

Luchthaven In de luchtvaart vallen harde klappen. Als de luchthaven van Zaventem aan het wankelen gaat, dan brengt dat niet te overziene rampspoed voor werkgelegenheid en economie. Lorin Parys (N-VA) lichtte een resolutie toe die oproept om de Vlaamse bevoegdheden (zoals werk en mobiliteit) maximaal ter ondersteuning in te zetten. Vervelend daarbij is nog steeds de sabotage vanuit de Région Bruxelles-Capitale. Maar ook intern-Vlaams zijn er vreemde snuiters, zoals bijvoorbeeld een Chris Steenwegen (Groen), die van Europa een “klimaatneutraal continent” wil maken en die op kousenvoeten de luchthaven liever niet te groot zag en de luchtvaart stevig wilde belasten. Parys vond dat een discours dat veel weghad van iets met “wolven in schaapsvacht.” Inderdaad.Wat het conflict met Brussel betreft, kwamen sp.a en Groen weer eens op de proppen met het idee om een “intendant” aan te stellen. Jan Laeremans (VB) vond dat terecht grote onzin.We hebben genoeg slechte ervaringen met “neutrale” buitenstaanders en het echte probleem is de Brusselse kwaadwilligheid. De resolutie ter ondersteuning van de luchthaven in ieder geval aangenomen, nu ze nog uitvoeren ook, want de zaak is belangrijk genoeg.

JURGEN CEDER

6

Binnenland

30 JULI 2020

Jan Verroken (30-01-1917 – 24-07-2020)

Afscheid van de laatste Vlaamse parlementaire rebel

Voor alle duidelijkheid, dit artikel heeft niet de pretentie de politieke levenshandel en wandel van Jan Verroken te overlopen. We verwijzen daarvoor graag naar het degelijk werk van Willy Jonckheere “Jan Verroken, van Harmelcentrum tot Hertoginnedal”, uitgeverij Oranje-De Eenhoorn 1992 en meerdere recente artikelen o. a. in Knack (van de hand van Hendrik Vuye). In 2011 publiceerde ’t Pallieterke nog een vraaggesprek met hem (nr. 16) en drie jaar geleden kreeg hij ‘een briefje aan’ ter gelegenheid van zijn 100 ste verjaardag (Pallieterke, 9 feb 2017)

Vorige week vrijdag, 24 juli jongstleden., is Jan Verroken op de gezegende leeftijd van 103 jaar overleden. Met deze schets willen we graag een eresaluut brengen aan het Vlaamse engagement van de man en hoe hij dit concreet gestalte heeft gegeven via zijn parlementair mandaat. Jan Verroken, overtuigd flamingant, politiek erflater van de in 1945 terechtgestelde Leo Vindevogel, oorlogsburgemeester van Ronse. Het typeert Verroken ten voeten uit dat hij een van de eersten en een van de weinigen was die het publiekelijk en stoutmoedig opnam voor Vindevogel en dit door de publicatie van het stenografisch verslag van het proces in het weekblad “De Ronsenaar” waarvoor hij verslaggever was. Maar ook en vooral Jan Verroken, de politicus, die letterlijk en figuurlijk de belangrijkste communautaire krijtlijnen in dit land heeft getrokken gedurende de 31 jaren (van 1950 tot en met 1981) dat hij actief was in het parlementaire halfrond. En die communautaire krijtlijnen mag men zéér letterlijk nemen, even een beknopt overzicht: - de vastlegging van de taalgrens in 1962: niet onterecht wordt Verroken wel eens de

tekenaar van de taalgrens genoemd. Hij en de Waalse politicus Jean Van Crombrughe uit Luik trokken elk apart langsheen de taalgrens. Verroken zei dat hij daarvoor een toeristische kaart gebruikte. Toen men nadien beide kaarten met elkaar vergeleek, bleken die wonderwel gelijklopend. Dus dat Voeren vandaag een Vlaamse gemeente is, is mede te danken aan de taalgrenskaart die Verroken als het ware mee getekend heeft. - De kwestie Leuven-Vlaams: in de annalen van de parlementaire geschiedenis van dit land zal de interpellatie van Jan Verroken niet licht vergeten worden. Inderdaad een historische interpellatie in 1968 waarmee Verroken een stemming wilde uitlokken van de regering Vanden Boeynants inzake de politieke tijdbom, die het dossier rond de vernederlandsing van de Leuvense universiteit toen was. Een stemming die leidde tot het ontslag van die regering maar ook tot de totstandkoming van de Vlaamse universiteit te Leuven.

- Egmont: in de woelige periode 1977-1978 behoorde Jan Verroken tot het kamp van de verwoede tegenstanders van het Egmontpact.

Vooral het beruchte inschrijvingsrecht voor Brusselaars was voor Verroken dé doorn in het oog. Hij vond het, méér dan terecht, al te gek dat men zich zowel kon vestigen in een Vlaamse gemeente en in één van de Brusselse 19 waar men dan zijn administratie regelde. Met dat gedreven verzet heeft Jan Verroken het onzalige Egmontpact mee helpen torpederen, iets wat de latere premier Wilfried Martens hem nooit vergeven heeft. Het is bijgevolg een open deur intrappen wanneer men zegt dat Verroken een meer dan verdienstelijke parlementaire loopbaan heeft gehad. Dé grote verdienste van Verroken als Vlaams politicus is vooral het feit dat hij gedurende die 31 jaren in het parlement, zowel als gewoon parlementslid maar ook als fractieleider van de toenmalige CVP én als ondervoorzitter van de Kamer, steeds vierkant uitkwam voor zijn mening en zijn standpunt. Een mening en een standpunt die steeds stevig onderbouwd en beargumenteerd waren en die Verroken altijd

met verve (en meer dan dat) wist te verwoorden. Al die jaren was hij een opmerkelijk verdediger van het parlementaire spreekrecht.

M.a. w. hij was dus allerminst een politicus die gedwee en slaafs de partijlijn volgde. Wel een volksvertegenwoordiger, die verdomd goed wist en voelde wat er leefde en omging bij de basis, Verroken kende zijn mensen in de regio Oudenaarde-Ronse.

Vrijdenker In Knack omschrijft prof. Hendrik Vuye, die Verroken persoonlijk zeer goed gekend heeft, hem als volgt: “Hij was een vrijdenker, die zijn parlementaire spreekrecht ten volle benutte.

Na hem zijn er nog rebellen in het parlement geraakt, die veel lawaai maakten, maar weinig bereikten. Verroken heeft wel veel bereikt.

Voor mij is hij de laatste échte rebel geweest in het parlement.” Voorwaar een uitzonderlijke uitspraak over een uitzonderlijk man door iemand die met grondige kennis en gezag kan spreken over communautaire kwesties én hoe die vandaag al dan niet behandeld worden in het parlement! Onuitwisbaar bleven zijn flamingantisme en zijn Vlaams engagement dé rode draad doorheen heel zijn politieke loopbaan.

In een boeiend vraaggesprek n.a.v. zijn honderdste geboortedag met Doorbraak-medewerker Karl Drabbe verwoordde hij die inzet als volgt: “De Vlaamse strijd is altijd een sociale strijd geweest. Tegen het franskiljonisme, tegen de voogdij en de kolonisatie van Vlaanderen. We hebben honderd jaar moeten wachten op een eigen Vlaamse universiteit! De Franstaligen hebben Vlaanderen bestuurd als een kolonie. Maar vandaag is het geen sociale strijd meer. Het franskiljonisme heeft geen macht meer. Vroeger schreven de Franstaligen de geschiedenis van Vlaande-

BRUSSEL

“Contraproductief mobiliteitsbeleid” Crisissen dragen opportuniteiten in zich en soms zelfs de kans om uiting te geven aan de eigen obsessies. Dat groenen van fietsers en dus ook fietspaden houden, is geweten. In die mate dat men ze aan een ijltempo aanlegt, nu ja: op de grond kalkt, want veel meer is het niet. Het levert ergernissen op die tot in de Brusselse regering voelbaar zijn.

Wat heb je nodig om een fietspad aan te leggen? Bitter weinig, zo is de voorbije maanden gebleken. Eigenlijk volstaat wat verf, een kwast en nog wat potige lui die lijnen kunnen trekken, bij voorkeur recht.

In het verleden werd Brussel wel eens de hoofdstad van het surrealisme genoemd, maar spreek vandaag gerust over een stad met daadkracht, met bijzondere dank aan de groene inbreng in de gewestregering. Er kwamen in een handomdraai enkele fietspaden bij, niet op basis van een plan, maar gewoonweg door ze op de openbare weg te tekenen. Moet men hiervoor een rijstrook opofferen? Het zij zo. Per slot van rekening draait deze beslissing niet rond een doordachte mobiliteit, maar is ze puur ideologisch ingegeven. Net als die voetgangerszone in de binnenstad. Of de zopas genomen beslissing om van het hele gewest, enkele uitzonderingen buiten beschouwing gelaten, een zone 30 te maken.

Elke’s wonderen Deze doortastendheid levert alvast een

wat vreemd tafereel op in ezelsgemeente Schaarbeek (nee, het surrealisme is nooit helemaal weg). De Lambermontlaan, een van de drukste verkeersaders van de stad, beschikte al over een fietspad.

Netjes in kleur geschilderd tussen voetpad en geparkeerde auto’s. Niet optimaal, maar beter dan niets. Maar zie, nu kwam er een tweede bij, gewoon op de rechterrijstrook aangebracht, deze keer aan de linkerzijde van diezelfde geparkeerde auto’s.

Verwarrend? Laten we het simpeler stellen: voorheen was er rijstrook - geparkeerde auto - fietspad - voetpad. Voortaan is dit rijstrook - fietspad - geparkeerde auto - fietspad - voetpad.

Het is een haast Bijbels tafereel van vermenigvuldiging geworden, zij het dat we zo’n dingen liever met brood, vis en - waarom niet? - wijn zien gebeuren. Wie heeft het nog over de wonderen van Jezus als we die van Elke hebben? Verwijzend dus naar mobiliteitsminister Elke Van Den Brandt, partijkleur groen, of wat dacht u? Wat verderop zagen we een stuk van diezelfde laan waarbij

een linkerrijstrook een andere bestemming krijgt, alleen is niet duidelijk welke precies.

Voorsorteren kan niet? Parkeren? Mogelijk, maar het bereiken van een voetpad zou na het uitstappen wel erg suïcidaal worden. Het onderzoek loopt nog…

PS protest Dat groene beleid begint stilaan velen op de heupen te werken, ook binnen de eigen meerderheid. Het is alvast geen teken van eensgezindheid als de fractieleider van de PS in het Brussels Parlement en (plaatsvervangend) burgemeester van Evere Ridouane Chahid het in La Dernière Heure zopas over een “contraproductief mobiliteitsbeleid” spreekt.

In de eigen gemeente weigerde hij alvast dat de kwast van minister Elke aan de slag ging. Een fietspad op de grond tekenen is nog iets anders dan het echt aanleggen ervan, wat gepaard moet gaan met het nodige overleg. Er is te weinig participatie, meent hij, waardoor we de fouten van vroeger dreigen te herhalen. Benieuwd hoe die vergaderingen van de Brusselse regering verlopen…

Ondertussen zetten we ons onderzoek naar de mysterieuze strook op de Lambermontlaan verder. Alle tips zijn welkom.

KNIN.

ren met een averechtse pen. Nu schrijven de Vlamingen hun geschiedenis zelf.” Een boude uitspraak, nu komt het erop aan hoe die Vlaamse geschiedenis verder geschreven wordt door de Vlamingen, zowel in als buiten het parlementsgebouw. Hopelijk wordt in het voetspoor van die dwarse Verroken getreden.

Zijn nagedachtenis kan op geen betere manier geëerd worden, denk ik.

GUIDO MOONS

Nooit vergeten Het is alweer 10 jaar gelden dat de grote jezuïet enVlaming Pater Karel Van Isacker op 97-jarige leeftijd overleed in Niel-bij-As. Vlaanderen herinnert zich zijn monumentale meesterwerk “Mijn land in de kering” en zijn strijd voor eerherstel voor Irma Laplasse. En hij stond nog op zoveel barricaden; voor het behoud van het polderdorpje Doel bijvoorbeeld. Bovendien was hij een trouwe lezer van ’t Pallieterke.

Om zijn nagedachtenis te eren, wordt op zaterdag 15 augustus om 16 uur in de onder zijn impuls gebouwde Sint-Michaëlskapel in Niel-bij-As (Caelenbergstraat 42) een plechtige Hoogmis opgedragen volgens de Tridentijnse ritus, omkaderd met Gregoriaanse gezangen.

Sinds de uitbraak van de coronacrisis is er naast de kapel een tent opgesteld die uitzicht geeft op het koor, zodat de gelovigen én in de kapel én in de tent de voorgeschreven afstand in acht kunnen nemen. Het werk dat hij in het verre Limburg begon, wordt er trouw verdergezet en wordt niet gesubsidieerd. Wie een gulle gift wil schenken aan de Sint-Michaëlskapel, kan dat via BE23 0017 5056 8191 t.n.v. de Stichting Maria Porta Lucis.

Voor meer info: www.michaelkapel.com.

Vlaanderen mag Pater Karel Van Isacker niet vergeten!

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT GENOEG VAN!

LUIKERSTEENWEG 244 7F ANKERSTRAAT HASSELT 3500 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 011 223 253 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE

Onze naaste buren

30 JULI 2020

Van koeien en huizen

NEDERLAND

Ook in Nederland is het vakantie en plots is het “institutioneel racisme” voor de plaatselijke BLM-terroristen niet meer belangrijk. Gelukkig zorgen zoals altijd politiek en gerecht voor de nodige hilariteit.

Maak kennis met Carola Schouten van Landbouw, minister voor de ChristenUnie. Brave mensen bij die partij. Onnozel naïef ook, want ze denken vanuit hun christelijke overtuiging dat ze de barmhartige Samaritaan moeten spelen voor iedere asielzoeker die op kosten van de Nederlandse belastingbetaler wil leven. Ook op andere terreinen spelen ze ‘onnozele’ kinderen in de huidige en vroegere (onnozele als onschuldige) betekenis. Als goede protestanten knikken ze deemoedig wanneer een troep activistische rechters brutaal de scheiding der machten schendt en een milieuoekaze uitvaardigt om het partijprogramma van het extreem-linkse D66 te realiseren.

“Geef aan de keizer wat de keizer toebehoort”, zei Jezus en voor de ChristenUnie vervullen overheid en gerecht die rol (van de keizer, niet van Jezus). De partij steunt alle maatregelen die de stikstofproblematiek in theorie moeten oplossen.

Hoewel Nederland stikt in de overbevolking en niet in de stikstof, mag er nog altijd niet gebouwd worden aan de 75.000 woningen die jaarlijks nodig zijn om die altijd grotere mensenmassa (ook wegens de ongecontroleerde instroom van gelukszoekers) te huisvesten. De partij steunde de snelheidsverlaging naar honderd kilometer per uur op snelwegen in november vorig jaar. Voorlopig resultaat: noppes. Maar de minister heeft geniale ideeën om de vermaledijde landbouwers

7

ook hun aandeel in de stikstofbestrijding te laten aanleveren.

De hoofdvogel schiet ze af met haar koeiendieet. Schouten wil vanaf september veehouders verplichten om hun koeien een eiwitarm dieet te voeren. De koeienvlaaien zullen dan veel minder stikstof bevatten en met die ‘enorme’ winst kunnen huizen gebouwd worden. Je zou Schouten direct een baan in de Vlaamse of federale regering aanbieden.

Frauderen mag Over naar de mannen en vrouwen bij het gerecht. In Nederland bezit de sushiketen Sumo negentien populaire en bekende restaurants voor “takeaway and delivery” in alle grote steden. Jarenlang hebben sushikoning Ho Chi en verscheidene medewerkers belastingfraude gepleegd voor zo’n 25 miljoen euro. Ze gebruikten onder andere het geld van contante betalingen om mensen in het zwart te betalen.

Inmiddels hebben ze wel met de Belastingdienst geschikt, maar het Openbaar Ministerie daagde ze toch voor de rechter. Een team van de KRO-NCRV mocht een documentaire over de fraude maken en het OM was zo dom hen ook inzage te geven van documenten zonder de verdediging van de fraudeurs op de hoogte te brengen. Voor een ‘progressieve’ rechter is dat hetzelfde als de kat bij de melk zetten. De Rot-

terdamse rechtbank gaf grommelend toe dat er wel zwaar gefraudeerd was, maar weigerde zelfs de kleinste straf te geven, want de ‘integriteit’ van het proces was in gevaar gebracht. Ho Chi kan herbeginnen.

Geen paspoortcontrole Nog een andere ‘progressief’ laat van zich horen: de luitenant-generaal die de marechaussee leidt. Bij aankomst op Schiphol of bij grensbewaking is er een paspoortcontrole vanwege de marechaussee (tegenhanger van de federale politie in Zaventem en vroeger een taak van de ‘Broeders van Liefde’, ook Rijkswacht genaamd). Er wordt in Nederland volop gewerkt aan een systeem om niet langer criminele binnen- en vooral buitenlanders lastig te vallen met een controle van het al dan niet vervalst paspoort.

De marechaussee moet vooral “opvallende reispatronen uitpikken van verdachte reizigers” zodat die pascontrole aan de balies verdwijnt. Op basis van gezicht, gedrag en houding gaat de marechaussee criminelen en terroristen bij de kraag grijpen. Hopelijk krijgt de marechaussee toestellen waarmee ze dwars door de mondmaskers kan kijken die op Schiphol verplicht zijn. Je kan er vergif op innemen dat de luitenant-generaal zijn manschappen zal inpeperen niet etnisch te profileren en vooral tachtigjarige blanke dames op hun verdacht gedrag aan te spreken. Nederland wordt weer veel veiliger.

WILLEM DE PRATER

Krasse gepensioneerden Yannick De Clercq, Grootofficier in de Orde van Leopold II en vader van de Gentse burgemeester, heeft een nieuwe baan. Sinds november 2019 is hij “directeur Netwerking en fundraising” bij het UZ Gent, waar hij ook lid is van het directiecomité. In oktober 2019 vierde hij zijn 65ste verjaardag en zwaaide af als regeringscommissaris bij de Gentse universiteit.

Direct daarop mocht hij aan de slag bij het universitair ziekenhuis. Als beste kandidaat geselecteerd, zo horen we.

Wat lezen we over de functie van Yannick op de website van het UZ Gent? “Hij zal vanuit deze functie de brug slaan tussen ons ziekenhuis en de partnerziekenhuizen van het Ziekenhuisnetwerk Gent. Ook zal hij het beleid voor fondsenwerving verder uitwerken en professionaliseren.” En wie is er voorzitter van dat Ziekenhuisnetwerk Gent, opgericht in februari van dit jaar? Nog een krasse gepensioneerde, zijn oude vriend en logebroeder, ereburgemeester Daniel Termont. Wat toevallig!

Vader De Clercq heeft een bijzondere vergaderstijl, hij valt geregeld op vergaderingen in slaap. Dat hoeft niet te verbazen. Hij is een man van de macht achter de schermen. Iemand die op de hoogte is van alle belangrijke beslissingen lang voordat ze op vergaderingen worden besproken. Hij komt niet naar een raad van bestuur of een directiecomité om naar anderen te luisteren, maar enkel om een vooraf afgesproken standpunt in te nemen. Hij kan het zich permitteren om tussendoor een dutje te doen. Het is duidelijk dat het Gents ziekenhuisnetwerk een machtsbastion is van paars. De Clercq en Termont mogen er een

centje gaan bijverdienen om hun pensioentje aan te vullen. De vraag is welke belangen ze er moeten dienen.

Met een mondkapje op de fiets Juicht Gentenaars, juicht. Onze burgemeester is tevreden, uitermate tevreden zelfs. De Gentenaars hebben zich goed gedragen. Zij hebben hun gezond verstand gebruikt en zijn niet in groten getale afgezakt naar het centrum voor de Gentse Feesten. Ja, ze waren afgeschaft. Er viel niets te beleven en het regende. Dat belet onze burgemeester niet om trots te zijn op zijn burgers en hen dat te melden als een koning die zijn onderdanen toespreekt.

Gent komt er tot nu toe vrij goed vanaf. We doen het beter dan Antwerpen. Reken maar dat ze daar op het stadhuis blij om zijn. “De situatie is onder controle, laat ons samen sterk blijven,” roept onze burgemeester op, “nu moeten we volhouden!” Hij is ook tevreden over de beslissing van de ‘nationale veiligheidsraad’ om burgemeesters te laten bepalen waar in hun gemeente mondkapjes verplicht worden. Onmiddellijk voerde Gent een verplichting in voor het hele winkelwandelge-

bied. Van de Zuid langs de Vlaanderenstraat tot aan het Gravensteen, en van de Kouter tot aan de Vrijdagmarkt mag je niet zonder mondkapje op straat.

Dat is ook het geval in een reeks ‘schakelstraten’, winkelstraten in dichtbevolkte allochtone wijken (Wondelgemstraat, Dendermondsesteenweg enzovoort). Het klopt dat daar vaak veel volk op straat loopt. Afwachten maar hoe er op controles en boetes zal gerea-

geerd worden. Afwachten ook wat er gebeurt wanneer de duizenden Gentse Turken op het einde van de zomer terugkeren uit hun thuisland. Bijzonder is dat de verplichting ook aan fietsers wordt opgelegd. Ook op de fiets moet je in de aangeduide zones neus en mond bedekken. Op welk wetenschappelijk onderzoek dat gebaseerd is, is ons niet bekend.

Maar in ‘fietsstad’ Gent mogen we de fietsers niet over het hoofd zien.

MATHILDIS

Een Waalse miljardenput Iedereen heeft het over het dieprode budget van de Franse Gemeenschap sinds bevoegd minister van Begroting Frédéric Daerden vorige week aan de alarmbel trok. Maar ook de begroting van de Waalse regering zit door de coronacrisis in zwaar weer.

“De PS heeft zijn rekening gemaakt.” Dat was de terechte analyse van De Tijd-columnist Rik Van Cauwelaert op Terzake toen hem gevraagd werd waarom de PS van Paul Magnette plots wel bereid lijkt om diepgaande federale formatiegesprekken te voeren met de N-VA. Voor de PS is niet alleen een regeerakkoord op korte termijn cruciaal.

Ook een nieuwe staatshervorming met een nieuwe financieringswet als sluitstuk na 2024 is een prioriteit.

Want de Franse Gemeenschap - bevoegd voor onder andere cultuur en preventieve gezondheidszorg - zit opnieuw om geld verlegen. Frédéric Daerden, Franstalig minister van Financiën en Begroting en zoon van wijlen Michel Daerden, liet dat in een interview een paar weken geleden duidelijk verstaan. De schuld van de Franse Gemeenschap loopt op in de miljarden en zou straks van 76 naar 96 procent van het budget stijgen. Tegen het einde van de legislatuur zou die schuld 130 procent van het budget bedragen. Daerden daarover in de Franstalige beurskrant L’Echo: “De Franse Gemeenschapsregering besteedt nu zo’n 2 procent van haar budget - zo’n 200 miljoen euro - aan intresten. Door de crisis stijgt dat naar 3 procent, of 300 miljoen euro.”

Belastinginkomsten Het probleem van de Franse Gemeenschap is dat ze voor de inkomsten volledig afhankelijk is van federale

dotaties en geen belastinginkomsten heeft. En die inkomsten stijgen niet langer met een goede 1 procent, maar dalen met 10 procent. Dat heeft onder andere te maken met het feit dat die inkomsten bepaald worden door de economische groei. Komt er nog bij dat de financieringswet die de geldstromen tussen federale overheid en deelstaten regelt een aantal solidariteitsen compensatiemechanismen bevat voor de minder welvarende deelstaten, zoals de Franse Gemeenschap.

Die mechanismen doven na 2024 langzaam uit. Men voelt de PS al komen: waarom geen nieuwe staatshervorming waarbij veel extra middelen voor de Franstaligen worden gecompenseerd door een beperkte toename van de autonomie voor Vlaanderen?

Zoals bij vroegere staatshervormingen het geval was.

Een andere optie is dat de Franstaligen zelf orde op zaken stellen en net als in Vlaanderen de instellingen van gemeenschappen en gewesten fuseren. Dat kan, maar daarmee is het financiële probleem niet opgelost. De Waalse regering staat niet te springen om de put van de Franse Gemeenschap te vullen. Want de Waalse begroting bevindt zich ook in zwaar weer. Het tekort van de Waalse regering loopt op tot 1,8 miljard euro. Een evenwicht tegen 2024 was het doel, maar is nu totaal onrealistisch. Minister van Begroting Jean-Luc Crucke (MR) heeft dit jaar al 4 miljard euro aan leningen afgesloten.

Het zal moeilijk worden om die op een deftige manier te

WALLONIE financieren. Door de lagere groei zullen er minder middelen binnenkomen voor de personenbelasting, zo’n 400 miljoen euro.

Griekse begroting Toch maakt Crucke zich geen zorgen. Het kredietratingagentschap Moody’s verandert de langetermijn-kredietscore van het Waals gewest niet en behoudt ze op A2. Dat wil zeggen dat er geen hogere rentes komen op toekomstige financieringen. Crucke slaat zich op de borst en zegt dat zijn administratie goed heeft onderhandeld met Moody’s om een daling van de rating te vermijden. Vraag is of Crucke wel beseft dat die rating weinig met de financiële situatie van Wallonië te maken heeft. Je kan je bovendien vragen stellen bij de vaak dubbelzinnige houding van deze ratingbureau’s: goed tien jaar geleden werd de precaire toestand van de Griekse begroting steevast onderschat. In dit geval baseert men zich voor ratings op de terugbetalingscapaciteit. Waarbij men de facto op België focust en niet op één regio. En dus ook Vlaanderen. De redenering is: indien Wallonië niet genoeg geld heeft om de leningen terug te betalen, dan kan het aankloppen bij de federale overheid. Die kan dan het geld gaan halen bij de spaarders, werknemers en ondernemers in Vlaanderen.

Via belastingen uiteraard. Wallonië scoort goed dankzij de economische stolp van het welvarende Vlaanderen.

De structurele problemen van de miljardenput die men in Namen steeds dieper heeft doen worden, zijn daarmee niet verdwenen.

PICARD

8

Actueel

30 JULI 2020

DIPLOMATIEKE VALIES

Buitenlands spervuur

Hagia Sophia

Beleid van voortschrijdende Islamisering Met zijn beslissing om van de voormalige kathedraal Hagia Sophia weer een moskee te maken, oogstte de Turkse leider Erdogan enkel afkeuring, althans toch buiten de islamitische wereld. Het zal hem worst wezen, want voor deze zeloot is dit de zoveelste stap in zijn (religieuze) missie. De grootste fout die men vandaag kan begaan, is deze beslissing te ontdoen van haar ware (historische) betekenis en dimensie.

Erdogan bidt in de Hagia Sophia “Turkije zat al in slechte papieren, maar met deze beslissing hebben ze hun doodvonnis als kandidaat-lidstaat van de EU getekend,” kon in de diplomatieke coulissen van Euro-Brussel opgevangen worden. Zonder meer een mooie oneliner, maar ook gekenmerkt door de diplomatieke behendigheid om de dingen fraaier voor te stellen dan ze zijn. In werkelijkheid is dat lidmaatschap al een hele poos morsdood. En sterker: niemand ligt er eigenlijk nog wakker van, zeker niet in Ankara. De lijn die Turkije volgt, zowel binnenlands als buitenlands, is heel anders dan de Westbindung waar velen zo op hoopten. Met dank aan despoot Erdogan, die sinds Atatürk het sterkste zijn stempel op het land wist te drukken.

Byzantium De Hagia Sophia was ooit een kathedraal in wat toen nog Byzantium heette, hoofdstad van het Oost-Romeinse Rijk. Toen de Ottomanen de stad in handen kregen in 1453 werd het een moskee. Toen Atatürk de plek seculariseerde in 1935 werd het een museum, en nu sinds kort weer een islamitische gebedsplaats. De recente beslissing van de Turkse leider Erdogan is in meer dan één opzicht symbolisch, maar ook meer dan dat, we komen er direct op terug.

Eerst de symboliek. Een stevige mokerslag op de seculiere traditie van de Turkse Republiek is het.

Nog maar een. Niet toevallig valt de heropening als moskee vrijwel samen met de verjaardag van de mislukte putsch tegen Erdogan, inmiddels vier jaar geleden. Het leger heeft zich altijd als de behoeder van het seculiere karakter van het land opgeworpen, en precies om die rol ten volle te vervullen greep het de voorbije decennia meer dan één keer in. Door hard op te treden tegen de poging tot staatsgreep in 2016 wou Erdogan een herhaling van zo’n scenario voor eens en voor altijd verhinderen. Hoe? Door gewoonweg het leger te onthoofden. Tientallen topgeneraals werden de laan uitgestuurd, sommigen hiervan zitten

nog steeds in een cel te brommen.

Het gevolg is dat van de legertop in 2016 vandaag vrijwel niemand meer overblijft. Vorig jaar nog berekenden onderzoekers van de NGO Nordic Reseach Monitoring Network dat van de 325 leidinggevende officieren van toen, vandaag slechts 42 nog in functie zijn.

Reconquista De symboliek reikt echter beduidend verder. Voor een Islamist als Erdogan is 1453 een grote overwinning op het Christendom.

Net zoals de Reconquista een nog niet verteerde nederlaag is. Uiteraard spelen directe binnenlandse motieven die deze beslissing verklaren. Een falende economie die wel een bliksemafleider kan gebruiken. Of een nationalistisch electoraat dat dringend aangesproken moet worden. Toch zou het verkeerd zijn de oefening niet wat extensiever uit te voeren. We hebben te maken met een nieuw hoofdstuk van een uitgekiemd beleid dat niet alleen tot doel heeft de Turkse samenleving steeds religieuzer te maken, maar ook het land een meer agressieve internationale rol te laten spelen, ook al wordt met dit laatste een nogal hobbelig parcours gereden.

Veel vrienden heeft Turkije niet (meer). En daar heeft de Hagia Sophia-beslissing geen goed aan gedaan. Eigenlijk was iedereen tegen: van de Paus tot de UNESCO, met inbegrip van Washington en Moskou. Zeker voor deze laatste is de symboolwaarde groot. Per slot van rekening is Istanboel (Constantinopel) voor hen het tweede Rome, net zoals Moskou wel eens als het derde Rome wordt omschreven. Het antwoord van Erdogan had alvast het voordeel van de duidelijkheid. “Leiden jullie Turkije of wij?”, reageerde hij arrogant.

Lang religieus geheugen Als geen ander begreep Atatürk, grondlegger van de moderne Turkse Republiek, dat religies er een lang geheugen op nahouden.

Vlak na de eerste wereldoorlog besloot een priester op eigen houtje een misviering te houden in de

Hagia Sophia. De reacties waren zo hevig dat de man ontzet moest worden en het maar nipt overleefde.

Een secularisering op zijn Frans was Atatürks antwoord op zo’n sluimerende rivaliteiten. En dat ging soms ver: zelfs de fez als hoofddeksel voor mannen werd verboden.

Uiteraard was voor de hoofddoek geen plaats in dat Turkije. Net zoals hij er niet aan dacht alcohol te verbieden, wel integendeel, daarvoor was hij zelf iets te tuk op zijn raki.

Erdogan omschreef Atatürk ooit als een “dronkaard”. Onder zijn bewind steeg de prijs van diens geliefde raki met 725 procent (ter vergelijking: voor fruitsap was dit 121%), het gevolg van een bewuste politiek voor wie er nog aan zou twijfelen.

Bedenkelijk palmares Inmiddels heeft Erdogan 17 jaar de teugels in handen. En het moet gezegd, dat hij een fraai palmares kan voorleggen. Dat laatste klinkt misschien wat cynisch, maar zo is het ook bedoeld. In 2013 werd het aloude hoofddoekenverbod afgeschaft. Dat verbod was trouwens een van de redenen waarom de dochter van Erdogan destijds in de VS was gaan studeren: daar mocht ze dat ding wel dragen. Schoolprogramma’s werden gewijzigd en van religieuze duiding voorzien.

Tijdens die 17 jaar werden zomaar even 13.000 moskeeën gebouwd, waardoor het totaal in de buurt van de 90.000 uitkomt.

Tegelijkertijd krijgen christenen het steeds moeilijker, de getuigenissen worden steeds talrijker. Zopas nog werd Hessana, een christelijk dorp in Zuid-Oost-Turkije afgebrand. En dan hebben we het nog niet over de gedragingen van het Turkse leger buiten de grenzen, waar tot in Irak de laatste christenen worden bestookt. En passant liet Erdogan zich nog ontvallen dat de gelijkheid van man en vrouw “tegen de natuur” is. Fijntjes legde hij ook de link tussen zijn beslissing en de Al-Aqsa Moskee in Jeruzalem, wat doet vermoeden dat hij ook daar wel eens stokebrand zou durven spelen.

MICHAËL VANDAMME

Terroristen en blindmakers Portland is een van de steden die door extreemlinkse Democraten worden bestuurd.

Onder hun bewind is de stad sinds het begin van de muiterijen en geweldplegingen van Black Lives Matter in een chaos verzonken, die men tot voor kort alleen mogelijk achtte in de Derde Wereld, of in een “hell hole” als Brussel, overigens met de enthousiaste medewerking van het stadsbestuur. Trump had overschot van gelijk toen hij een federale politie-eenheid naar de stad stuurde om de orde te herstellen. Het gaat om de Federal Protective Service FPS, die onder andere als opdracht kreeg een gerechtsgebouw te beschermen, dat al 50 dagen en nachten lang door groepen van meer dan duizend muiters en anarchisten wordt omsingeld.

Dat het hier niet om manifestanten gaat, maar om terroristen en gewelddadige revolutionairen, blijkt duidelijk uit de aanval op de agenten van de FPS die zich in het gerechtsgebouw bevonden. Eerst sloopten de terroristen de houten panelen die voor de vensters waren getimmerd nadat dagen eerder al alle ruiten waren ingegooid. Daarna gooiden ze brandbommen naar binnen. Toen de agenten probeerden de beginnende brandjes te blussen, werden zij niet alleen met vuurwerk, uitwerpselen, flessen en stenen bekogeld - dat was te verwachten -, maar leden van Antifa beschoten hen ook met lasers die op hun ogen gericht waren. Drie agenten zijn daardoor waarschijnlijk voor altijd blind geworden. Een andere agent werd gespietst door een boobytrap met spijkers.

Een wapen dat destijds door de Vietcong werd gebruikt. Maar ondanks dat alles reageerde de FPS alleen met traangas en pepperspray. Ze schoten niet eens met scherp, wat in dit geval zeker gerechtvaardigd was geweest. Intussen heeft de FPS antilaserbrillen gekregen om zich te beschermen. Bij een ander federaal gebouw, de Edith Green Federal Building, merkten de agenten van de FPS op dat sommige muiters foto’s maakten van het pompsysteem waarmee het gebouw van water wordt voorzien. Het werd al snel duidelijk waarom: op Twitter werd opgeroepen de drinkwatervoorziening af te snijden, “zodat het voor de agenten daarbinnen een hel zal worden”. Zijn dit manifestaties of betogingen? Of is dit prerevolutionaire terreur?

Progressief eindresultaat Anders dan bijvoorbeeld in Chicago, San Diego, Washington DC of New York, zijn de blanken in Portland geen minderheidsgroep. In Portland wonen ongeveer 7 procent zwarten, nog geen 10 procent Latino’s en 7 procent Aziaten. Maar dat bekent niet zoveel. In Petrograd waren er in 1917 helemaal geen zwarten of Latino’s toen de bolsjewieken daar hun geslaagde staatsgreep pleegden. Aan de aantallen blanken in Portland zal het dus niet liggen, maar aan de kwaliteit ervan duidelijk wel.

Portland is een van de meest progressieve en door politieke correctheid verziekte steden van de VS. Nog erger dan Gent, Brussel, Amsterdam, Berlijn of Hamburg. De indicatoren zijn zeer talrijk. Portland was de enige stad die zich terugtrok uit de Joint Terrorism Task Force.

Die was immers “racistisch” en “islamofoob”. De stad is na San Francisco het grootste verzamelpunt voor holebi’s en transgenders. De eerste openlijk homoseksuele burgermeester van de VS werd daar verkozen.

Het is de minst religieuze en de meest atheïstische stad van de VS. De Democraten hebben er al heel lang een absolute meerderheid en er is nauwelijks politieke oppositie. Op de officiële webstek van Portland wordt reclame gemaakt voor de shops die cannabis verkopen. De anarchisten in Portland richtten al in 2016 voor een miljoen dollar schade aan omdat zij weigerden de verkiezing van president Trump te aanvaarden. De stad is een feministisch centrum en o ja, ze heeft het grootste aantal stripteaseclubs per 100.000 inwoners en een levensgroot pedofilieprobleem. En nu, als kroon op het progressieve werk, geeft het stadsbestuur de bolsjewieken-nieuwe-stijl de vrije teugel. De brandstichters en de blindmakers.

Een China-probleem Kevin McCarthy is de “minority speaker” van de Republikeinen in het Huis van Afgevaardigden. De woordvoerder van de oppositie dus. In een vraaggesprek met Fox News wees hij erop dat de Democraten “een China-probleem hebben”. President Trump probeert samen met zijn Indiase, Australische, Britse, Japanse en Zuid-Koreaanse bondgenoten een economische en militaire vuist te maken tegen China, maar McCarthy wijst erop dat de Democraten inzake China “juist hetzelfde doen als in Portland, Chicago en New York: ze doen gewoon niets”. Als reactie op de Chinese poging om de Amerikaanse farmaceutische bedrijven te hacken die proberen een vaccin en therapieën tegen Covid-19 te ontwikkelen, had McCarthy een voorstel ingediend om sancties in te stellen tegen de verantwoordelijken voor deze misdadige hacking. Maar de Democraten weigerden die sancties te steunen. Dat ligt in het verlengde van hun eerdere onwil om maatregelen tegen de Chinese communisten te nemen. We noemen slechts enkele voorbeelden. De vooraanstaande Californische Democraat Adam Schiff en de Democratische voorzitter van het Armed Services Committee ontkenden allebei, tegen alle bewijzen in, dat de Chinezen verantwoordelijk waren voor de initiële verspreiding van het virus. Nancy Pelosi, de opperheks van de Democraten in het Huis van Afgevaardigden, blokkeerde alle initiatieven om China verantwoordelijk te stellen voor zijn rol in de coronacrisis.

De beruchte Somalische Democrate Ilhan Omar schold McCarthy zelfs voor racist uit toen hij Covid-19 terecht “het Chinese virus” noemde. “Ik weet niet waarmee de Chinese communistische partij de Democraten in de tang houden, maar het moet iets zijn dat zeer effectief is”, zegde McCarthy in hetzelfde interview. Best mogelijk, maar misschien zijn de zwarte én blanke Lumumba’s die nu de plak zwaaien in de Democratische Partij gewoon zo ziek van haat tegen Trump, het blanke ras en de westerse beschaving, dat ze gewoon met iederéén willen collaboreren om die drie vijanden te vernietigen. Zelfs met de slachters van het Tiananmenplein.

Het nabije buitenland

30 JULI 2020

HET DRAMA VAN DE “MALGRÉ-NOUS” Een nieuw boek brengt het ontluisterende verhaal van de “Malgré-Nous”. Dat is de bijnaam van de Elzassers die tijdens WO II meestal onder dwang door de Wehrmacht werden ingezet aan het Oostfront. Zowel Duitsers als Fransen beschouwden de Elzassers als onbetrouwbaar. In de periode 1870-1950 vielen ze steevast tussen twee stoelen.

2020 is de 150ste verjaardag van de Frans-Pruisische oorlog. Voor de Elzas en een deel van Frans-Lotharingen het begin van een woelige periode. Na de Franse nederlaag in 1870-1871 werden de Elzas en een deel van Lotharingen bij het Duitse Keizerrijk aangehecht. Na de Eerste Wereldoorlog werden de gebieden weer Frans om na de Duitse inval van mei 1940 snel weer bij het Derde Rijk van Adolf Hitler te worden gevoegd.

Voor inwoners van de Elzas waren dat moeilijke tijden. Toen ze deel uitmaakten van Duitsland, werden ze door Berlijn gewantrouwd. Men verdacht hen van pro-Franse sympathieën. In de Franse periode na WO I vonden etnische zuiveringen plaats.

De Elzassers werden beschouwd als “boches” (“moffen”) en moesten via een stamboom aantonen dat ze lang genoeg in de regio woonden. Ze moesten er voorvaders hebben die er voor de Duitse annexatie van 1871 leefden. Anders dreigde een deportatie richting oosten. De Elzassers vochten ook zowel in Franse als in Duitse legers. Soms met overtuiging, vaak tegen hun zin. Daarom werden ze “Malgré-Nous”, “ondanks ons” genoemd.

Tussen de Kemmelberg en Rusland Laurent Pfaadt, zelf afkomstig uit zo’n familie, heeft een meeslepende familiekroniek over de Malgré-Nous geschreven (“Nous étions des Malgré-Nous. Des Alsaciens incorporés dans

la Wehrmacht, Ed. Cherche Midi). Pfaadt brengt het relaas van zijn grootouders, grootoom en de generatie van zijn overgrootouders in het dorpje Bischwiller.

Tijdens de Eerste Wereldoorlog vecht zijn overgrootvader Wilhelm/Guillaume onder andere in de Westhoek, meer bepaald aan de Kemmelberg. Overgrootoom Eugène verdwijnt spoorloos aan het front. Een andere overgrootoom woont in Parijs en wordt ingelijfd in het Franse leger. Henri vecht op verschillende plaatsen aan het westelijke front en is Fransgezind.

Dat was eigen aan veel Elzasser families. Zonder onderling ruzie te maken, keken sommigen richting Parijs, anderen richting Berlijn. Maar ze werden gewantrouwd. De Elzassers in het leger van Wilhelm II stuurde men al snel naar het Oostfront in Oost-Pruisen en het Baltikum. Men vreesde dat ze in het Westen naar de Fransen zouden overlopen.

Na het Verdrag van Versailles in 1919 wordt de Elzas opnieuw Frans. Zij die in het leger van de Kaiser hebben gevochten, nemen hun gewone leven weer op, maar kunnen niet rekenen op een pensioen als oudstrijder. Ondertussen gaat de Franse overheid wel na wie voor de Duitse annexatie van 1871 voorouders had in de Elzas of er zelf woonde. Die mensen mogen blijven. Anderen - Duitse militairen, ambtenaren, professoren,… - moeten vertrekken.

Een Russisch concentratiekamp voor Elzassers Het meest aangrijpende deel van het boek van Laurent Pfaadt is het relaas van zijn grootoom Guillaume/Wilhelm. We zijn een generatie verder dan die van de Eerste Wereldoorlog.

Guillaume Pfaadt (1920-1945) wordt in 1940 na de Blitzkrieg Duits staatsburger. Aanvankelijk verandert er weinig voor de Elzasser. Tot een aantal maanden na de Duitse inval in de Sovjet-

Duizenden boetes De BBC, net als de VRT een huis van wantrouwen, kwam maandag met groot nieuws. Jonge mannen, behorende tot etnische minderheden, lopen veel meer kans om een coronaboete te krijgen dan de autochtone Britten. De linkse goegemeente heeft nu een zoveelste reden gevonden om moord en brand, en vooral ‘discriminatie’, te schreeuwen. De nationale politie publiceerde “Policing the pandemic,” een studie van 26 pagina’s over boetes en achtergronden van overtreders. Jonge mannen in de leeftijdsgroep 18 tot 34 jaar met een migratieachtergrond krijgen gemiddeld dubbel zoveel coronaboetes als de autochtone jonge mannen. Migranten in het algemeen lopen 1,6 keer meer kans om tegen de lamp te lopen. Statistici komen

NU OOK RELLEN IN FRANKFURT Wie vandaag de dag rondloopt in eender welke West-Europese grootstad, is het stilaan gewend dat blanke Europeanen in vele wijken een rariteit worden. Maar in het westen van Duitsland is de omvolking toch wel al tot een volgend punt gekomen.

Toen ik enkele jaren geleden beroepshalve de grote Duitse stad Frankfurt-am-Main bezocht, was ik zoals steeds nieuwsgierig. Elke Europese stad draagt een schat aan historische gebouwen, geschiedenis, cultuur in zich en dat zou zeker ook zo voor Frankfurt zijn. De stad telt 700.000 inwoners, is de grootste stad (niet de hoofdstad) van de centraal gelegen deelstaat Hessen met 6,2 miljoen inwoners en wordt gedomineerd door indrukwekkende wolkenkrabbers, waaronder de hoofdzetel van de Europese Centrale Bank (ECB).

Ik boekte een hotelletje vlakbij het centraal station. Dat is een indrukwekkend gebouw uit 1888, gebouwd met een enorme stenen boog boven de ingang. Het was lange tijd het grootste station van Europa, en het is ook nu nog met liefst 165 miljoen reizigers per jaar een van de drukste stations ter wereld. Potentieel een enorme bron van economische welvaart… Overdag genoot ik van de aanblik van het gebouw, en van de bedrijvigheid errond en erin, met meer dan 1000 treinbewegingen per dag! Maar toen de avond viel, veranderde de sfeer. Alle blanke Duitsers verdwenen als sneeuw voor de zon. Alle ‘normale’ winkels sloten. Een hele reeks nieuwe ‘handelszaken’ ging open: nachtwinkels, vapeshops, shishabars, prullenwinkels van 1 euro. Een walm van wiet was overal te ruiken. Luidruchtige patsers begonnen met zwarte BMW’s en Mercedessen rondjes te draaien. Er hing een opgehitst, agressief sfeertje, waarbij ik als enige blanke vanop elke straathoek door groepjes allochtonen nagestaard werd. Druggebruik en drughandel gebeurden zo goed als openlijk, politie was nergens te zien. Een surrealistische ervaring. Het leek wel alsof ik als enige blanke in een

tot deze resultaten nadat meer dan zeventienduizend boetes, uitgeschreven van maart tot mei in Wales en Engeland, werden geanalyseerd. Wat is de verklaring voor dit verschil? Een normaal welbegaafd mens zou denken dat migranten zich niet aan de regels houden en daardoor vaker een bekeuring krijgen.

In 2020 telt zo’n voor de hand liggende verklaring echter niet meer. Links ruikt discriminatie en de politiediensten zien zich genoodzaakt om zich te verdedigen. “Het verontrust ons dat we zulke ongelijkheid in de cijfers zien,” zo klinkt het bij Martin Hewitt, de politie-inspecteur die het rapport mocht komen voorstellen. “We zien een complex plaatje” en “we moeten er voor zorgen dat er geen vooroordelen of stigmatisering van migrantengroepen opduikt,” zo klinkt het nog.

Vermeend racisme Toch wil Hewitt niet helemaal meegaan in het linkse koor dat de politie wil betichten van racisme. “Mensen moeten goed begrijpen dat boetes pas werden uitgeschreven nadat eerdere waarschuwingen niet werkten. Onze agenten gingen steeds in gesprek met de overtreders om hen aan te manen hun gedrag aan te passen,” aldus Hewitt van de Britse politie. Deze laatste uitspraak is veelzeggend. De Engelse agenten zijn niet buitenproportioneel streng geweest en al zeker niet naar migranten toe. Wat de cijfers bewijzen is dat de migranten zich vaak geen moer aantrekken van de regels en deze blijven overtreden zelfs nadat agenten de personen in kwestie hebben gewezen op hun roekeloze gedrag. In Cumbria, North Yorkshire en Lancashire vielen de meest extreme cijferverschillen op te tekenen. In deze steden kregen zwarte en Aziatische (lees: islamitische) migranten wel vijf tot zes keer meer boetes dan de blanke, autochtone bevolking. Een politiek correcte verklaring voor de

Bei uns in Deutschland post-apocalyptische wereld was terechtgekomen, waarin een neutronenbom de gebouwen had laten staan, maar de Duitse bevolking had vervangen door een andere…

‘Communicatieve’ politie Ik was dus niet echt verrast toen vorige week gemeld werd dat, enkele weken na de massale rellen en plunderingen in Stuttgart, nu ook in Frankfurt de multiculturele poppen aan het dansen waren gegaan. Sedert de ‘lockdown’ door corona zijn vele uitgaansclubs gesloten, maar dat wordt dan maar ‘opgelost’ door in openlucht samen te komen. Eén van de plaatsen daarvoor blijkt het Operaplein. Een mens zou dan denken dat de overheid dat vanwege de coronamaatregelen probeert tegen te gaan, maar nee hoor: de politie kreeg opdracht dat oogluikend toe te staan, en er werden zelfs een heleboel vuilnisbakken geplaatst, kwestie van de ‘feestvierders’ toch te bewegen tot een minimum aan properheid.

Wie een hand geeft aan sommige groepen, zal echter een vuist terugkrijgen, en dus liep het die zaterdagavond helemaal mis. Toen er nog zowat 500 tot 800 mensen op het plein stonden, raakte een groep van enkele tientallen mensen betrokken bij een gevecht. Daarbij zouden zelfs messen getrokken zijn en er vielen gewonden. Op dat ogenblik kwam de lokale politie van Frankfurt logischerwijze tussenbeide. De lokale politiewoordvoerder benadrukt dat de agenten ‘communicatief en de-escalerend’ optrad: dat is verplicht politiek-correct jargon om te beklemtonen dat de politie vooral niet kordaat heeft opgetreden, maar eerst zonder helm of wapenstok geprobeerd heeft de lieve knokkertjes tot rust te brengen.

Op beelden is het resultaat te zien: de omstaanders, honderden sterk, allen allochtonen, gaan de kleine groep lokale agenten te lijf met flessen, stenen, en… de voor hen zo welwillend geplaatste vuilnisbakken. “De menigte moedigde de relschoppers aan, en juichte luid telkens een agent door een steen of

FRANKRIJK

unie op 22 juni 1941. Wanneer het front in de winter voor Moskou vastloopt is het duidelijk: de Wehrmacht heeft nood aan nieuw kanonnenvlees. Op 25 augustus 1942 beslist gouwleider Robert Wagner dat de jonge mannen uit de Elzas naar het Oostfront moeten. Zowel in de Wehrmacht, in de Luftwaffe als in de Waffen SS. Ongeveer 100.000 Elzassers worden naar dat front gestuurd. 30 procent kwam niet terug. Tijdens zijn opleiding heeft Pfaadt het moeilijk. Hij wordt door zijn Duitse oversten gewantrouwd. Men verdenkt hem van pro-Franse sympathieën.

Ingezet aan het Russische front wordt Pfaadt overspoeld door Russische propaganda. Onder andere via vlugschriften proberen de Sovjets de Elzassers ervan te overtuigen te deserteren.

Er wordt hen een voorkeursbehandeling als krijgsgevangene beloofd. Want tenslotte staat het Frankrijk van de Gaulle in Londen aan de kant van de geallieerden. Pfaadt loopt over, maar merkt al vlug dat dit geen echte verbetering is. De Elzassers worden beschouwd als gewone krijgsgevangenen.

Pfaadt komt in het kamp van Tambov terecht, 450 kilometer ten zuidoosten van Moskou. Het is een concentratiekamp. De levensomstandigheden zijn bar, de voeding ondermaats. 15.000 Malgré-Nous worden er gevangen gehouden. Onder Franse druk worden ze vanaf de zomer van 1944 langzaam vrijgelaten.

Guillaume Pfaadt sterft aan ziekte en ontbering in het kamp, ergens begin 1945. Hij ligt wellicht begraven in een massagraf.

De laatste Malgré-Nous komen pas in 1955 vrij. In Obernai, in hun eigen Elzas, is een monument opgericht voor deze vergeten slachtoffers van de tweede wereldbrand. In Frankrijk zou het tot in de jaren ’50 duren vooraleer de Elzassers als volwaardige burgers worden beschouwd. Wanneer Straatsburg een voetbalwedstrijd won, had men het in de rest van het land nog lang over een “zege van de moffen.”

SALAN

Right or wrong

CORONADISCRIMINATIE? Steeds meer stemmen in het publieke debat durven zeggen waar het op staat: de stijging van het aantal coronabesmettingen in Antwerpen komt vooral van Joden, Marokkanen en Turken. “Een sociologisch probleem,” zo klinkt het in politiek correcte termen.

Politiek correct denken kunnen ze ook in Groot-Brittannië. Een rapport stelt dat migranten slachtoffer zijn van coronadiscriminatie.

Zelfs Marc Van Ranst, de linkse viroloog die dicht aanleunt bij de communistische PVDA, moest afgelopen week erkennen wat steeds meer gewone burgers doorhebben: vooral migrantengemeenschappen zijn een broeihaard van coronabesmettingen. In Antwerpen zijn met name Deurne-Noord en Borgerhout zwaar getroffen. Iedereen weet dat in deze buurten grote concentraties van migranten leven. Dat etnische minderheden het niet al te nauw nemen met de voorschriften en regels om corona te voorkomen, blijkt ook in het Verenigd Koninkrijk.

Si la France m’était contée

9

ENGELAND cijfers werd tijdens de persconferentie nog gegeven. Migranten zouden vaker in buurten leven waar er een hoge graad van criminaliteit heerst. Agenten zouden meer in deze gevaarlijke wijken hebben gepatrouilleerd en op die manier zijn meer migranten tegen de lamp gelopen. De politie ziet zich nu genoodzaakt om actie te ondernemen. Er komt een actieplan om de verschillen weg te werken. “We moeten meer werk maken van een inclusief beleid” (wat dat ook mag betekenen), zo valt te horen. Migrantenjongeren zouden weinig vertrouwen hebben in de politie, en dat probleem moet aangepakt worden.

Jonge mannen als dader Toch is het opvallend dat sommigen discriminatie op vlak van etniciteit vermoeden. Het zelfde kan, wanneer we de cijfers en statistieken analyseren, gezegd worden op basis van leeftijd. Het blijkt namelijk dat hoe jonger personen zijn, hoe vaker ze een bekeuring krijgen. De 18- tot 34-jarigen zijn goed voor vijfenvijftig procent van alle boetes. De groep van vijfenveertig tot vijfenzestigplussers krijgt minder dan tien procent van de bekeuringen. Leeftijdsdiscriminatie! Of, ook, er is sprake van mannenhaat! Tachtig procent van alle boetes ging immers naar mannen… Of hoe je met cijfers alles kan bewijzen en voor iedere groep in de samenleving ‘discriminatie’ kunt inroepen.

Voor agenten wordt het er intussen niet makkelijker op om hun werk te doen. Durven Britse agenten binnenkort nog wel ingrijpen wanneer etnische minderheden zich misdragen? Het risico bestaat dat ze immers voor racist zullen uitgemaakt worden. Hoe zou het eigenlijk zitten met de boetes in Vlaanderen?

LVS

DUITSLAND fles getroffen werd,” zo meldt een politiewoordvoerder.

De rellen en aanvallen duurden lang, want de lokale politie kon zo’n mate van buitensporig geweld niet aan. Pas toen versterking van de Bundespolizei (federale politie) was aangevoerd, konden de keetschoppers uiteen gedreven worden.

Opnieuw ‘jongemannen met migratieachtergrond’ Net als bij ons zijn sommige woordvoerders van de politievakbonden de verwijten inzake ‘racisme’ en ‘overdreven geweld’ helemaal zat, en spreken ze dus klare taal. Thomas Mor, voorzitter van de politievakbond van Mannheim, schreef op Facebook: “Iedereen was verontwaardigd over de relnacht van Stuttgart. Nu ook in Frankfurt! De daders zijn opnieuw overwegend jonge mannen met een migratieachtergrond, die geen respect hebben voor onze instellingen, geen normaal gedrag vertonen, geen respect hebben voor de eigendom van andere mensen, geen scrupules hebben om andere mensen met geweld te lijf te gaan.”

Volgens de politiechef van Frankfurt is het geweld het gevolg van het overwaaien van problemen vanuit de VS en van de onterechte beschuldigingen aan het adres van de politie. “Dit was het hoogtepunt van een stijgende spanning die al weken aan de gang is. De incidenten in de VS worden één-op-één op ons overgedragen: ook ons wordt verweten te gewelddadig te zijn en ons te gedragen ‘zoals de politie in de VS’. Daar bovenop komen de valse beschuldigen van ‘racisme’, en de bewering dat we aan ‘raciale profilering’ doen.”

De meer humoristische Duitser heeft intussen een nieuw woord bedacht voor de relschoppers: na de ‘mensen van de Partyscene’, zoals ze in Stuttgart genoemd werden, worden ze nu de ‘Merkelgäste’ genoemd: de jongens die zo liefdevol met het ‘wir schaffen das’ door Merkel werden verwelkomd.

HDG

10

Beeldspraak

30 JULI 2020

MEDIALAND

Gedwongen huwelijk

Index.hu: de hypocrisie van de West-Europese journalistenorganisaties Verleden week was het weer eens zover: verscheidene West-Europese journalistenorganisaties voerden nog maar eens hun nummertje op over de toestand in Hongarije. Deze keer was de aanleiding het collectieve - maar weliswaar vrijwillige - ontslag van meer dan zeventig journalisten bij de Hongaarse nieuwssite Index.hu, dat volgde op het gedwongen ontslag van een hoofdredacteur. Dat laatste was dan weer het gevolg van de overname van de reclamepoot van de nieuwssite door een organisatie die dicht aanleunt bij de huidige regeringspartijen in Hongarije.

Wie zonder verder veel na te denken de krant leest - we nemen aan dat geen enkele van onze lezers in die categorie valt - zou denken dat Index.hu zowat de laatste nieuwssite in Hongarije is waar nog een beetje aan vrije en onafhankelijke journalistiek gedaan wordt. Dat is natuurlijk een lachertje. De nieuwssite heeft een lange geschiedenis achter zich, maar was de laatste jaren financieel in handen van een vroegere medestander, maar vandaag een gezworen vijand van Viktor Orbán.

Daar hoort wel bij dat er een constructie is opgezet die de journalistieke onafhankelijkheid van de nieuwssite zou moeten garanderen, maar iedereen die een beetje intellectueel eerlijk is, voelt met de klompen aan wat die onafhankelijkheid in de praktijk werkelijk betekent.

Een ander element dat meespeelt, is dat de partij van Viktor Orbán na meer dan tien jaar aan de macht in de peilingen nog steeds scores haalt van om en bij de vijftig procent. Dat betekent dat als de media in Hongarije de regering positief gezind zijn, hun politieke lijn in ieder geval in overeenstemming is met de opinie van meer dan de helft van de Hongaren.

Een paar duizend Hongaren die op straat komen betogen, veranderen eigenlijk weinig aan die vaststelling. Maar vergelijk dat eens met de media in nogal wat West-Europese landen, en dan in het bijzonder Vlaanderen, waar de politieke lijn gedragen wordt door nog geen derde van de bevolking. De klacht van onder meer de Vlaamse Vereniging van Journalisten (VVJ) en de overkoepelende Europese organisatie EFJ heeft daarom een nogal hoog “hou de dief!”-gehalte. En dat zij de Europese Unie aanmanen om politiek in te grijpen in het Hongaarse medialandschap toont aan dat zij in werkelijkheid lak hebben aan persvrijheid of democratische processen.

Media in Seattle maken gemene zaak met BLM-vandalen Je houdt het eigenlijk niet voor mogelijk: bij een antiracismebetoging op 30 mei werden in Seattle niet alleen een dienstwagen van de politie in brand gestoken, maar werden ook wapens gestolen. Enkele media blijken over beeldmateriaal te beschikken dat zou kunnen helpen om de daders te identificeren, maar tot nog toe weigerden ze de beelden over te maken aan de politie. De smoes die ze daarvoor gebruiken is dat ze vrezen dat een eventuele overdracht van beeldmateriaal hen in gevaar zou brengen. We hebben echter zo’n vermoeden dat als de vandalen uit de andere hoek van het politieke spectrum zouden komen, de bekommernis om hun veiligheid een pak minder zou zijn, en zij hun beeldmateriaal zelfs spontaan en met veel poeha zouden overmaken aan de politie. Meer zelfs, in dat geval zouden ze misschien wel de daders desnoods zelf identificeren en publiekelijk aan de schandpaal nagelen, zodat ze ook nog eens hun job zouden verliezen.

Een rechter beval ondertussen dat de betrokken media het beeldmateriaal toch dienen af te geven aan de politie, zij het wel onder bijzonder strikte voorwaarden. Zo zouden de beelden niet gebruikt mogen worden om mensen te vervolgen voor kleine criminaliteit of vandalisme. Waarom, dat ontgaat ons eigenlijk, maar goed, in de huidige omstandigheden dient men al blij te zijn als een rechter vindt dat tenminste de daders van groot vandalisme gestraft dienen te worden, ook al komt dat vandalisme van links.

Maar wanneer nog eens bericht wordt over zogenaamde “vreedzame” betogingen in de VS tegen racisme, weet dan dat de media niet alleen het geweld en het vandalisme onder de

FILM mat vegen, maar zelfs het onderzoek naar de daders actief proberen te saboteren.

Van Der Stürmer tot De Standaard Drie agenten in Portland voor de rest van hun leven blindgemaakt… Het bericht verscheen in de VS op de websteks van Fox News, het zakentijdschrift Forbes, de New York Post en de Washington Examiner. Ja, dat zijn niet de grote media, maar ze zijn ook niet marginaal. Het is ondenkbaar dat de Europese hoofdredacteurs ál die berichten over het hoofd zouden hebben gezien. Het is duidelijk dat de media in Europa die laseraanval censureren. Net zoals ze dat probeerden te doen met de massale aanrandingen in Keulen. Het is symbolisch voor de partijdigheid en de leugenachtigheid van hun informatie. De Morgen vermeldde alleen dat er in Portland één agent gewond was geraakt.

Het Laatste Nieuws schreef uitvoerig over Portland, maar niets over de agenten die voor de rest van hun leven blind zullen zijn. Ook in De Standaard, Le Monde, Die Welt, Die Zeit, The Guardian, The Telegraph, Gazet van Antwerpen, zelfs De Tijd, van wie we beter hadden verwacht: dezelfde censuur, dezelfde desinformatie. The Guardian citeerde wel een vrouwelijke ‘manifestante’ die openlijk verklaarde: “Willen jullie oorlog? We zullen jullie oorlog geven. We zullen winnen.” Ook veelzeggend… De enige positieve uitzondering in de Britse media was The Sun, die de blindgelaserde agenten wel vernoemde. Alle andere kranten schreeuwden alleen moord en brand over het optreden van de federale politie, die nochtans alleen maar traangas, rubberkogels en peperspray had gebruikt. Zij hadden niemand blind gemaakt... De media in Europa staan aan de kant van de terroristen. Zij censureren bijna alle berichten over moorden, vernielingen en gewelddaden die door BLM en consorten worden gepleegd. Zij blijven plunderaars, brandstichters en blindmakers gewoon “betogers” en “manifestanten” noemen. Dat is evengoed een leugen als beweren dat de bolsjewieken of de Rode Khmer vreedzame protestbewegingen waren. Onze media liegen even schaamteloos als de regimekranten in totalitaire staten. Zij zijn geen haar beter dan de Pravda of de nazikranten Der Stürmer of de Völkischer Beobachter.

De Standaard zet Covid-19-uitspraken van Trump op een rijtje Na de - volgens hen dan toch - zoveelste bocht van Donald Trump over Covid-19, zette De Standaard verleden week zijn uitspraken van de laatste maanden eens op een rijtje. De conclusie lag uiteraard al op voorhand vast: de Amerikaanse president maakt de ene bocht na de andere, en onderschat systematisch de ernst van de zaak. Alleen, wanneer we zijn “ergste” uitspraken zo op een rijtje zagen staan, viel ons eerder op dat Donald Trump al bij al nog redelijk consequent is gebleven.

Wij kennen politici én virologen die de laatste maanden een veel bochtiger parcours hebben afgelegd, om niet te zeggen dat ze de bevolking stonden voor te liegen alsof het gedrukt stond…

Zo lazen we bijvoorbeeld niet dat de Amerikaanse president ooit beweerd heeft dat mondmaskers de zaken zelfs nog wat erger zouden maken omwille van een vals veiligheidsgevoel.

Wel vergeleek hij in het begin Covid-19 met een griep, maar wij kennen ministers van Volksgezondheid die dat zelfs een hele tijd bleven beweren. En zeggen dat de betrokkene, in tegenstelling tot Donald Trump, over een medisch diploma beschikt, en dus zeker beter had moeten weten!

In het lijstje zaten wel enkele opvallende uitspraken, maar dan vooral opvallend omdat De Standaard ze Donald Trump ten laste probeert te leggen. Zo bijvoorbeeld meermaals dat de remedie niet erger mag zijn dan de kwaal. Een volkswijsheid die eigenlijk niet meer dan de logica zelve is, maar volgens De Standaard een misdaad tegen de menselijkheid als Donald Trump ze in zijn mond neemt.

Maar het blijft toch verbazing wekken hoe Europese kranten zich uitsloven om aan de kaak te stellen dat er aan de andere kant van de oceaan misschien wel een splinter te zien is, terwijl er aan het immense houtmagazijn aan balken op een boogscheut van de redactie amper wat aandacht besteed wordt.

Want wij zouden het toch eens graag in een krant zien staan, een gelijkaardig overzichtje aan uitspraken van Marc Van Ranst of Maggie De Block. Een mens vraagt zich af waarom het daar nooit eens van komt, ook niet na alweer een weekend van tegenstrijdig gestuntel en geklungel van de federale overheid.

“The Witcher” De kans is bijzonder groot dat u “The Witcher” reeds bekeken heeft op Netflix, of op zijn minst al van de reeks hebt gehoord. De fantasiereeks gold eind 2019 immers als de populairste televisiereeks ter wereld. Indien u de avonturen van het hoofdpersonage Geralt van Rivia om een of andere reden gemist heeft, biedt een regenachtige zomerdag misschien de uitgelezen kans om de serie uit te proberen.

Binnen bepaalde kringen - met name nerds - is “The Witcher” al jaren een waar cultureel fenomeen. De reeks is gebaseerd op de gelijknamige boekenreeks - “Wiedzmin” in het Pools - van de Poolse schrijver Andrzej Sapkowski. Lange tijd was de reeks nagenoeg onbekend buiten Oost-Europa. Daar kwam in 2007 echter verandering in met de lancering van het gelijknamige computerspel dat op de boeken van Sapkowski gebaseerd is. Intussen telt die reeks computerspellen drie telgen, waarvan de laatste een van de best verkopende en meest geprezen spellen ter wereld is. Het zijn dan ook vooral die computerspellen waar de populariteit van de Netflix-reeks en de oorspronkelijke boeken op gestoeld is.

Oost-Europese fantasy “The Witcher” volgt de avonturen Geralt van Rivia, vertolkt door niemand minder dan Superman-acteur Henry Cavill. Geralt is - hoe kan het ook anders - een “witcher” of “hekser”, een monsterjager met bovennatuurlijke gaven. De reeks speelt zich af op “het Continent”, bevolkt door een soort mengeling tussen standaard fantasierassen als elfen, dwergen en magiërs en monsters en figuren uit Oost-Europese folklore en sprookjes. Die Oost-Europese insteek zorgt verder voor enkele unieke klemtonen. Zo doet de precaire situatie van elfen, dwergen en heksers ze krijgen herhaaldelijk te maken met racisme en pogroms - sterk denken aan de historische situatie van de Joden in Oost-Europa.

De reeks bleek intussen zo populair dat ze de verkoop van de computerspellen en boeken opnieuw de hoogte in stuwde. Netflix heeft duidelijk vertrouwen in de franchise, want nog voor de serie te zien was, werd aangekondigd dat er al een tweede seizoen gepland staat voor 2021. De makers beloofden in het nieuwe seizoen alvast komaf te zullen maken met een van de voornaamste punten van kritiek: de vreemde chronologische sprongen in het verhaal die weinig bijdragen aan het plot.

Geen “Game of Thrones”, maar wel verdomd entertainend De reeks werd herhaaldelijk aangeprezen als het Netflix-antwoord op die andere populaire fantasiereeks “Game of Thrones”. Laat u echter niets wijsmaken: “The Witcher” is geen “Game of Thrones”. De Netflix-reeks is veel minder “serieus” en zwaar van toon dan zijn HBO-tegenhanger. Dat wil niet zeggen dat “The Witcher” geen zware thema’s aansnijdt bij momenten, of bijzonder grimmig uit de hoek kan komen. Wat is “The Witcher” dan wel? In zekere zin is het “schlock”. Dat is een van oorsprong Jiddisch woord dat in de Amerikaanse filmindustrie gebruikt wordt om inhoudsloze of sentimentele blockbusters te omschrijven.

Veel inhoud heeft “The Witcher” dus niet, maar de reeks is wel verdomd entertainend. De plot is spannend en meeslepend, de humor is aanstekelijk, de visuele effecten zijn van een hoog niveau en de choreografie van de gevechtsscènes behoort tot het beste wat op het kleine of grote scherm te zien is. De serie bevat zelfs een heuse meezinger.

In zekere zin doet de reeks aan als een donkere, volwassen en gelikte versie van avonturenreeksen uit de jaren ‘90, zoals “Xena: Warrior Princess” of “Hercules: The Legendary Journeys”. Indien u daar destijds al dan niet stiekem van genoot, is “The Witcher” zeker iets voor u. Dus “Toss a coin to your Witcher” en kijken maar!

PIETER VAN BERKEL

Op de praatstoel

30 JULI 2020

11

Theo Francken (N-VA)

“De communautaire stilstand heeft bijgedragen aan de achteruitgang van N-VA” Theo Francken (42) is N-VA-Kamerlid en gewezen staatssecretaris voor Asiel en Migratie. In de Vlaamse politieke peilingen staat hij steevast in de top 3 van populairste politici. Hoewel zijn partij er op veel plaatsen op achteruitging bij de laatste verkiezingen, hielden de Vlaams-nationalisten in Vlaams-Brabant stand onder zijn lijsttrekkerschap.

Wij spraken met hem af in het gemeentehuis van Lubbeek - waar hij burgemeester is - en hadden het over de christenen in het Midden-Oosten, ‘cancel culture’, Black Lives Matter, samenwerking met het Vlaams Belang en de aanslepende regeringsformatie.

Enkele uren na ons gesprek werd aangekondigd dat PS-voorzitter Paul Magnette en N-VA-voorzitter Bart De Wever samen naar de koning trokken in het kader van de regeringsonderhandelingen.

U had naar verluidt een drukke laatste parlementaire week?

De laatste plenaire heeft tot kwart na zes à halfzeven geduurd.

Het was dus een echte marathonzitting. Maar ik hou daarvan, moet ik zeggen. Ik ben sinds een jaar weer parlementslid. Dat parlementaire metier doe ik wel graag. Het zit ook echt in mijn vingers. Ik ben een politiek beest. Ik ga ermee slapen, ik sta ermee op, dat is al twintig jaar zo.

Bent u liever parlementslid dan minister?

Het is anders. Minister van eender wat? Dan ben ik liever parlementslid. Maar een ministerpost waar ik echt in geloof, waar ik voor ga, waar ik ook al jaren zelf voor strijd? Dan wil je ook wel zelf het stuur in handen hebben. Ik vind wel dat als je kritiek hebt en je kan het daarna zelf doen, dat je het dan ook wel moet doen en bewijzen.

Niet eerst kritiek hebben en dan constant die hete aardappel wegduwen, zo werkt het natuurlijk ook niet.

Een van uw laatste wapenfeiten was de resolutie ter bescherming van religieuze minderheden in het Midden-Oosten. U ijvert al langer voor de bescherming van de christenen in de regio. Ook daar kreeg u kritiek op.

De christenen in het Midden-Oosten zijn bijzonder slecht bejegend, maar niet alleen de christenen. Kijk naar de Alevieten, kijk naar de Yezidi, kijk naar de Druzen. Het is daarom dat onze resolutie praat over de bescherming van de religieuze minderheden in het Midden-Oosten, Noord-Afrika en het Nabije Oosten. We noemen niet alleen christenen, we houden het breed. Maar de christenen in Syrië werden toch wel heel slecht bejegend? Iedereen heeft toch de beelden gezien van gebombardeerde en in brand gestoken kerken? Christenen werden echt specifiek geviseerd. De Yezidi ook. Als er een groep Yezidi humanitaire visa hadden gevraagd via een contactpersoon, via hetzelfde procedé, dan had ik dat ook toegestaan.

Maar nog over de affaire Kucam, ten eerste die zaak loopt. Dat is een gerechtelijk onderzoek. Dat duurt wat lang, maar dat loopt. Ik ga me daar voor de rest niet over uitspreken. Ten tweede heb ik in totaal met 16 van die contactpersonen gewerkt en die andere 15 worden niet geviseerd. Die mensen zijn op een correcte manier naar hier gehaald. Er is één iemand waar er mogelijk - mogelijk, het moet na een jaar en half allemaal nog bewezen worden - iets mis is gelopen. Maar ik sta nog altijd achter

de redding van die mensen. Dat concept van een humanitaire luchtbrug voor die minderheid op dat moment in Syrië, ik sta door voor 100 procent achter en ik zal dat op élk forum wereldwijd blijven verdedigen, sans gêne. En wat men er dan van vindt? Dat de racisme-roepers racisme roepen. Kunnen die nog iets anders?

U ondertekende onlangs een opvallend pleidooi voor de vrijheid van meningsuiting. Staat die onder druk?

Een aantal Britse academici heeft een initiatief gelanceerd en een aantal Nederlandse academici heeft dat overgenomen. Het initiatief kwam vanuit de gerenommeerde rechtsfaculteit van Leiden, waar mensen als Paul Cliteur en Afshin Ellian doceren. Het gaat eigenlijk vooral over die ‘cancel culture’: standbeelden en televisieprogramma’s die weg moeten.

Kijk naar de heisa rond FC De Kampioenen, moet ik er nog een tekening bij maken? Kuifje in de

Ik stond met grote ogen te kijken hoe er alweer een trend van over de oceaan kwam overgewaaid.

Zwaar geweld van de politie tegen burgers? Toon dat dan aan. Ik heb er nog niet veel voorbeelden van gezien, wel veel getoeter. Terwijl het comité P en de onderzoeken lopen, is er niet zoveel van aan.

Daarmee spreek ik niet iedere politieagent individueel vrij. Er zullen zeker ‘bad cops’ tussen zitten. Dat kan haast niet anders op een korps van vele tienduizenden. Maar het overgrote deel van onze politiemensen doet op een zeer conscientieuze, rationele en respectvolle manier zijn werk en dat soms in heel moeilijke omstandigheden.

Kijk naar de cultuur van geweld tegen politie en brandweerdiensten in de Brusselse straten. Dan vind ik dat wel heel bitter dat het één zoveel aandacht krijgt, terwijl er over het andere niet wordt gepraat.

Ik denk niet dat de manier waarop zij het aanpakken de samenleving kalmeert. Ik denk dat dat het ontstoken weefsel nog verder doet

litieke context van Zweeds. Daar is op een bepaald moment niet voor geopteerd. Dat betreur ik nog altijd, maar het is wat het is.

Ik denk dat er drie punten zijn die de achteruitgang verklaren.

Ten eerste de communautaire stilstand. Ten tweede de grote migratiecrisis, waarbij een deel van de bevolking heel kwaad is geworden op het systeem. Ik denk dat niemand dat ons persoonlijk kan verwijten, maar dat men daar heeft afgehaakt en dat men heeft gezegd dat het gewoon forser moet. Ten derde de aanslagen, het terrorisme en jihadisme. Dat heeft ook een aantal mensen naar radicaal-rechts gedreven om het signaal te geven dat het gewoon genoeg is geweest.

Tot slot heeft iedere provincie zijn eigen DNA, zijn eigen figuren en zijn eigen dynamieken. Dat mag je ook niet onderschatten.

En nu, regeringsdeelname of geen regeringsdeelname, is dat geen catch-22 voor jullie?

Dat wij niet in de meest comfortabele politieke situatie van het land zitten, dat weet toch wel iedereen denk ik? Daar moet je geen politiek analist voor zijn. We zijn de grootste, dus dan is het evident dat je verantwoordelijkheid neemt.

Maar we hebben de verkiezingen natuurlijk niet gewonnen. We zullen wel zien hoe het loopt. Het zal wel van de inhoud afhangen. Ik heb geen schrik van het ene of het andere scenario. Als je schrik hebt in

“Dat de racisme-roepers racisme roepen. Kunnen die nog iets anders?”

Congo, andere oude strips zoals Urbanus en Nero, Karl May over de indianen, mag dat nog verkocht worden? Waar stopt het eigenlijk?

De VRT doet dat al een tijd, met de culturele kam erdoor gaan. Ze communiceren daar te weinig over.

Dat zijn toch wel interessante vragen om in het parlement te stellen, wat er allemaal niet is uitgezonden.

Dat is nu allemaal per toeval uitgekomen. Aflevering één en drie worden uitgezonden en aflevering twee niet. Toen heeft iemand de vraag gesteld waar aflevering twee eigenlijk is.

Het gaat toch allemaal ver? Met wat mag nog gelachen worden?

Stereotypen, dat is bepaalde karakteristieken of kenmerken - als die al zouden bestaan - uitvergroten. Zoals een Hollander die gierig is en een Belg die dom is. Heel veel humoristische programma’s hebben daar wel wat van. Dus je moet daar wel mee oppassen. Op den duur ben je de humor aan het aanvallen.

Denkt u dat Black Lives Matter al veel heeft bijgedragen aan het uitbannen van racisme uit de samenleving?

ontsteken. Anderzijds, het is niet dat ze niks in gang hebben gezet.

Je hebt nu wel een commissie rond dat koloniaal verleden. Je hebt ook die excuses gehad van de koning.

Ik had niet verwacht dat 2020 corona en excuses van de koning aan Congo zou brengen.

Bij de vorige verkiezingen ging uw partij erop achteruit. [onderbreekt] Niet in Vlaams Brabant!

Waar ligt de oorzaak van die achteruitgang? Uw partijgenoot Jan Peumans zei onlangs in dit blad dat uit de regering stappen een slechte beslissing was.

Neen, dat was geen slechte beslissing. Soevereiniteit blijft een heel belangrijk punt voor onze partij, zeker op het vlak van migratiewetgeving. Dat de regering daarover gevallen is, dat is een vergissing geweest. Maar die schuld ligt niet bij ons. Wij pleitten voor een onthouding, maar dat kon niet, dat moest erdoor geduwd worden.

Dat is voor hun rekening. Er speelde wel veel meer dan alleen dat hoor. Als je kijkt naar waar Charles Michel nu zit. Dat probleem was voor mij oplosbaar binnen de po-

de politiek, krijg je slaag. Dat is een heel duidelijke wet.

Wat is voor u een goed akkoord met de PS? Ik heb altijd gezegd dat ik op zich nooit een probleem heb gehad met een paar sociale correcties. Ik blijf achter het Deense model staan: een sociaal rechtvaardig beleid, maar zonder dommigheden op het vlak van veiligheid en migratie.

Streng maar rechtvaardig, dat moet de rode lijn zijn.

Op het vlak van het communautaire moet er duidelijk zicht zijn op een grondige hervorming van het land. Want het is gewoon op. Deze gezondheidscrisis toont aan dat je veel efficiënter moet kunnen werken. Voor mijn part wordt dat gewoon allemaal overgeheveld naar deelstaten, zodat we dat allemaal zelf kunnen beslissen, eventueel met minimale coördinatie op het nationale niveau.

U heeft nooit principieel een regeringsdeelname met het Vlaams Belang uitgesloten, zolang hun voorstellen binnen het “mensenrechtelijk en wettelijk kader” vallen. U en uw partijvoorzitter hebben er nochtans

zelf voor gepleit om bepaalde internationale verdragen te herinterpreteren.

Maar niet het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens. Het ging om de Conventie van Genève, die achterhaald is. Voorstellen als het opsluiten van alle asielzoekers, ook de echte vluchtelingen, vallen echter buiten het Europees juridisch kader. Het voorstel van Van Langenhove daarover werd totaal afgeschoten door de Raad van State. Ook dingen als een tienjarige migratiestop, zelfs een tienjarige niet-Europese migratiestop, gaan gewoon niet. Het recht op familieleven is een heilig principe in het EVRM. Dat is er ingekomen door conservatieve krachten. Willen ze dat eruit halen dan? Ik wacht nog altijd op hun voorstel daarover. Het is nog niet ingediend en dat gaat ook niet gebeuren, want binnen de dertig dagen wordt het door de Raad van State in de prullenbak gegooid.

Als een deel van de bevolking daarin trapt, moeten ze dat vooral maar geloven en doen. Niet al hun voorstellen zijn onrealistisch, maar wel veel. Ik lees het op de inhoudelijke merites. Hun voorstel over een burgerschapsexamen voor de nationaliteit vind ik bijvoorbeeld goed.

Maar er zit wel heel veel juridische lulkoek tussen die gewoon niet gaat.

Vroeg of laat komt die boemerang recht in het gezicht terug. Als ze in de regering zitten, gaat dat ook niet lang duren. Ik heb het gezien in Oostenrijk en in Nederland. De bevolking zal dan ook wel zien dat de wereldproblemen niet op een jaartje opgelost zijn en de gebraden kiekens in ieders mond vliegen.

Hoe vordert de regeringsformatie intussen? Uw partij is opmerkelijk discreet.

Wij zijn zeer discreet en ik ben daar zeer tevreden over. Ik vind dat Bart De Wever zich gedraagt als een Vlaams-nationaal staatsman.

Ik heb daar respect voor. Ik heb een stukje geschreven gisteren: “A wise man once said nothing.” Als men dat principe wat meer had gehuldigd het afgelopen jaar, was er al lang een regering geweest met een akkoord dat ook goed is voor de Vlamingen. Ik denk dat heel veel mensen afgehaakt zijn omdat ze niet meer kunnen of willen volgen. Soms is het ook te infantiel en te vermoeiend. Maar goed, we zullen zien hoe het nu loopt. Er zal nu hoop ik eindelijk het een en het ander gebeuren.

Tot slot, gaat u nog op vakantie in eigen land?

Normaal gezien gingen we naar het buitenland, maar dat gaat niet door omwille van de tweede golf.

Ik wil dichtbij mijn gemeente zijn als het misloopt. We hebben hier een heel zware infectie in een rusthuis gehad en dat wil ik absoluut niet opnieuw meemaken. We gaan zeker even naar de zee of de Ardennen, dat zullen we nog wel zien.

Maar we zullen wel dichtbij Brussel blijven. Het was de grootste crisis in vele jaren en we moeten als politici onze verantwoordelijkheid nemen.

PIETER VAN BERKEL

12 Cultuur

30 JULI 2020

GESCHIEDENIS

Trotski (3) Trotski is tijdens de Russische burgeroorlog de organisator van de overwinning die de staatsgreep van de bolsjewieken redt.

Trotski op zijn bepantserde trein tijdens de Russische Burgeroorlog

De dag na de staatsgreep (meer een stadsgreep in Petrograd - Sint Petersburg) van 7 november 1917 komt een congres van sovjets (raden) bij elkaar die in de maanden na de maartrevolutie in veel steden gevormd zijn. In dat congres protesteren meer democratisch gezinde linksen tegen het geweld van de bolsjewieken. Trotski maakt hen duidelijk wat hij over democratie denkt: “Jullie zijn pathetische individuen, jullie zijn failliet, jullie rol is voorbij. Ga naar waar jullie thuishoren: de vuilbak van de geschiedenis.”

Minister van Buitenlandse Zaken Op voorstel van Trotski noemen de putschisten hun regering een “raad van volkscommissarissen” met Lenin als voorzitter (eerste minister). De nieuwe regering roept onmiddellijk de bolsjewieken in andere steden op met geweld de macht te grijpen. Trotski krijgt Buitenlandse Zaken, ondanks zijn protest dat een Jood minder geschikt is als uithangbord. Hij opent met een paukenslag en publiceert de geheime verdragen van keizerlijk Rusland met Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk over de te verdelen buit na een nederlaag van Duitsland en zijn bondgenoten.

De strijd tegen het “Duitse imperialisme” wordt voor veel mensen in West-Europa plots minder geloofwaardig. De bolsjewieken zijn verdeeld over de voortzetting van de oorlog. Velen wensen een verdere “revolutionaire” oorlog om Duitse en Oostenrijkse bolsjewieken te helpen bij hun eigen staatsgrepen.

Trotski bezoekt echter het front en merkt dat er nauwelijks nog soldaten bereid zijn te vechten. De militie van de bolsjewieken (de Rode Garde) is geen partij voor de Duitse soldaten en dus gaan Lenin en Trotski akkoord om tijdens een wapenstilstand met de Duit-

sers te praten. Maandenlang houdt Trotski met zijn perfecte Duits de Duitsers aan de praat in de hoop dat het ook in Berlijn gaat gisten.

Maar de Duitsers willen hun legers naar het Westen brengen en tenslotte zeggen ze de wapenstilstand op en rukken op. Lenin en Trotski begrijpen dat dit de ondergang van hun regime kan betekenen en verplaatsen de hoofdstad van Petrograd naar Moskou. Met de dood in het hart aanvaarden ze harde Duitse vredesvoorwaarden zoals het verlies van de Baltische staten en Oekraïne. Trotski neemt ontslag om zelf het vredesverdrag niet te moeten ondertekenen.

De geniale maar bloedige organisator De partij heeft al een andere taak voor hem: volkscommissaris voor Defensie (minister van Oorlog). Weer aarzelt Trotski wegens zijn Joodse afkomst, maar dan stort hij zich op zijn taak het Rode Leger van nul af op te bouwen. Minder dan twee maand na zijn aanstelling beginnen in heel het reusachtig land opstanden tegen de nieuwe heersers. Trotski is de geniale organisator die de staatsgreep redt.

Op 6 maanden tijd voert hij overal waar de bolsjewieken meester zijn de dienstplicht in. Hij smeedt de vele partijmilities tot één geheel en stelt keizerlijke officieren aan tot woede van veel partijgenoten.

Na een mislukte aanslag op Lenin steunt hij enthousiast zijn vriend Dzerzjinski, het eerste hoofd van de gevreesde geheime dienst. Die biedt Lenin excuses aan omdat hij maar 8.000 “klassenvijanden” vermoord heeft… wegens gebrek aan munitie en manschappen. Processen en rechtsregels vindt Trotski overbodig voor adel en burgerij. Op zeker ogenblik rukken er zestien legers uit alle windrichtingen op tegen het bewind. Met vier treinen bezoekt

Trotski de fronten, spreekt de soldaten toe, bedwingt muiterijen en is geen seconde bang voor zijn eigen hachje. Gevangenen nemen vindt hij niet nodig: de kogel volstaat. Overal laat hij partijmilities plaatsnemen achter het front om deserteurs neer te schieten. Hij veroorzaakt afschuw in de partij wanneer hij persoonlijk getrouwe bolsjewieken laat fusilleren omdat ze het op een lopen zetten. Hij gijzelt de families van vroegere keizerlijke officieren bij het Rode Leger. Niemand twijfelt eraan dat hij die mensen laat vermoorden als hun mannen en vaders deserteren.

Het dieptepunt komt in oktober 1919, als de bolsjewieken nog maar de helft van vooroorlogs Europees Rusland en Oekraïne controleren. Inmiddels bezit Trotski wel een leger van 3 miljoen mannen dat vanuit een centrale positie met alle spoorlijnen een tegenoffensief begint. Trotski heeft nog twee voordelen. De tegenstanders hebben geen éénhoofdig bevel en iedere generaal of admiraal heeft zijn eigen leger.

Ondanks zware opeisingen en soms gruwelijke represailles, kiezen de boeren tegen heug en meug voor de bolsjewieken, want de tegenstanders willen soms de restauratie van de oude adel of aanvaarden tegen hun zin dat de spontane opdeling van het grootgrondbezit na de revolutie niet teruggedraaid mag worden.

Het tegenoffensief is zo’n succes op alle fronten dat Lenin en Trotski overmoedig worden en het nieuw opgerichte Polen aanvallen. Via Warschau moet het naar Berlijn en “de dictatuur van het proletariaat”, want de echte wereldrevolutie begint voor hen in Duitsland. Trotski is wel de eerste die inziet dat zijn legers uitgeput zijn, zodat die revolutie nog een tijdje uitgesteld wordt. De Polen leren de bolsjewieken aan den lijve kennen en gaan daarom in 1939 liever ten onder tegen Duitsland dan het Rode Leger als bondgenoot in hun land toe te laten.

Weinig persoonlijke ambitie De burgeroorlog kost het leven aan minstens 2 miljoen gesneuvelden en geëxecuteerden, gelijk verdeeld over de twee kampen. Ongeveer 1,5 miljoen mensen vluchten naar West-Europa. Trotski komt uit de oorlog met een enorm prestige, vooral in het buitenland. In eigen land heeft hij zich met zijn efficiëntie, zijn wreedheid, zijn solistisch optreden en zijn afkeer voor vergaderen, niet altijd even geliefd gemaakt in een partij waarvan hij nog maar een paar jaar lid is. Wel wordt hij lid van het nieuwe partijbestuur dat maar uit vijf leden bestaat: het politbureau.

Toch ziet iedereen in hem de plaatsvervanger en eventuele opvolger van Lenin en dan toont hij zijn andere gezicht. Het moet niet voor hem, want in tegenstelling tot de meeste politici wil hij met alle middelen het partijprogramma uitvoeren, maar is hij zelf niet echt brandend ambitieus op persoonlijk vlak. Voor Trotski is de inhoud écht belangrijker dan de postjes.

Dus vindt hij het niet nodig aanhangers te rekruteren, mensen te vleien, kennissen op sleutelposities te zetten. Dat is het verschil met zijn collega Stalin in het politbureau. Die plaatst als hoofd van de partijadministratie overal zijn mannetjes.

JAN NECKERS

Binnenskamers langs de Leie In drie kunstmusea uit de Leiestreek loopt voor de zevende keer de Biënnale van de Schilderkunst. Het thema dit jaar is “Binnenskamers”, met een breed smaakpalet van moderne en hedendaagse schilderkunst uit binnen- en buitenland.

Tweejaarlijks slaan het Museum Dhondt-Dhaenens in Deurle (Sint-Martens-Latem), het Museum van Deinze en de Leiestreek en het Roger Raveelmuseum in Machelen-aan-de-Leie de handen in elkaar voor een gezamenlijk tentoonstellingsproject dat moderne en hedendaagse schilderkunst samenbrengt. Telkens wordt gekozen voor een overkoepelend thema waar de drie musea een eigen interpretatie aan geven. Ze doen dat met schilderijen uit de eigen verzamelingen, aangevuld met recent werk van hedendaagse kunstenaars en met bruiklenen uit openbare en privécollecties.

Lang voor het uitbreken van het coronavirus werd “Binnenskamers” gekozen als thema van deze zevende editie van de biënnale.

Het krijgt nu een bijzondere betekenis, na de opsluiting waarmee een groot deel van de wereld te maken had. Huiskamers werden plotseling ook werkplekken en klaslokalen. Onze binnenmuren werden de decors van onze onlinecontacten met de buitenwereld.

Wat bleef nog binnenskamers?

Wanneer ons gezichtsveld beperkt is tot de afmetingen van onze ramen of ons computerscherm, en de wereld daarbuiten ingelijst lijkt te worden als een virtuele realiteit, wat zijn dan de omtrekken van het interieur? Met deze vragen gaat dit tentoonstellingsproject aan de slag en spitst zich toe op het interieur binnen de traditie van de kunstgeschiedenis.

Intimiteit en internet Traditioneel vormt het interieur het decor van een tafereel, het omhulsel van een verhaal. Het Museum van Deinze en de Leiestreek toont een heel klassiek interieur met een dame, een jager en een hond, een schilderij uit 1880 van Casimir Van den Daele, die in Deinze geboren werd. Het is een typisch voorbeeld van de manier waarop families via portretten hun rijkdom en hun geluk etaleerden.

Is dit niet hetzelfde als wat nu op grote schaal gebeurt via de sociale media? Een beklijvende, klinisch-steriele print op doek van de Russische Olga Fedorova toont een close up van een liggende figuur met een smartphone in de hand (zie afbeelding). Hoe afstandelijk en onpersoonlijk dit ‘portret’

ook is, het raakt diep de kern van wat het museum met deze expo wil in de verf zetten. Er zijn nog meer linken tussen oudere schilderijen en hedendaagse kunstenaars bij wie sociale media een belangrijke rol spelen in hun werk. Bijvoorbeeld de negentiende-eeuwse extravagante schilder Jan Van Beers, die in Parijs de bloemetjes stevig buiten zette op decadente feesten, en die in het museum geflankeerd wordt door de Gentse Joëlle Dubois. Bij beide kunstenaars gaat het over lichamelijkheid en de manier waarop we naar elkaar kijken.

Kamers en schaduwen In het Roger Raveelmuseum is de vaste collectie uit de nieuwbouw verdwenen. Tekeningen van Raveel zijn nog wel te zien op het einde van de tentoonstelling, naast werken van gevestigde waarden zoals Jean Brusselmans en Raoul De Keyser. Het museum geeft alle ruimte aan hedendaagse kunstenaars. Opvallend zijn het mysterieuze zelfportret van filmmaakster Chantal Akerman in “De kamer” en de monumentale “Kamer III” van Jan Vercruysse. De kamer van Vercruysse is een gigantische open kast, een zacht belichte en uitnodigende ruimte. Het Raveelmuseum breekt met deze installatie de traditie dat op de biënnale enkel schilderkunst te zien is.

De Latemse schilders Léon en Gustave De Smet en de iconische modernen James Ensor en Rik Wouters zijn present in het Museum Dhondt-Dhaenens. Een grootse installatie is “Brieven aan de lezers” van de Libanese kunstenaar Walid Raad. Het zijn elf beschilderde panelen die elk een zaal uit een Libanees museum voorstellen, met onderaan de gereconstrueerde parketvloer. Op de muren van de museumzalen schilderde Raad de schaduwen van de kunstwerken die we niet te zien krijgen.

“Binnenskamers” gaat niet enkel over fysieke binnenruimtes, zoals het huiselijk interieur en het atelier, maar ook over de innerlijke ruimtes van de verbeelding van de kunstenaars.

MMMV Biënnale van de Schilderkunst “Binnenskamers”, nog t.e.m. 18 oktober 2020 in drie kunstmusea aan de Leie, www.toerisme-leiestreek.be

Actueel

30 JULI 2020

De onderwerping van ‘de witte man’ Een artikel in De Morgen zorgde ook voor online-opschudding in de Nederlandse media. En deze keer niet vanwege de vergaande coronamaatregelen die over de grens getroffen worden. Mondkapjes zijn bij ons in Nederland nog niet verplicht, behalve in het openbaar vervoer. Het hele idee van mondkapjes is naar mijn mening onzalig, beter zou het zijn sommige mensen een mondkapje voor te binden om ze onverstaanbaar te maken. Maar helaas: in De Morgen kreeg ene Sabrine Ingabire alle ruimte om zich te beklagen over haar lot als zwarte vrouw in het witte Europa.

“Alle witte mensen zijn racistisch” stond er boven het interview. En “witte mannen zijn vermoeiend hoor”. Uit ‘principe’ gaat Sabrine niet op date met witte mannen. Dat je het uit je strot krijgt, is één ding, dat je het trots boven een interview laat afdrukken een ander. Dat je ermee wegkomt, niet met pek en veren uit de krantenkolommen geweerd wordt waar je je schrijfsels tegen betaling publiceert, is een privilege dat is weggelegd voor zwarte vrouwen wier enige talent meesmuilen over discriminatie, racisme, onderdrukking en slachtofferschap is. Maar mag ik dit schrijven? Of mag ik het alleen maar denken? Hoewel denken tegenwoordig al verboden is, maar goed: “I said it.”

Jankmeisjes Dat dit soort jankmeisjes bestaan, is een feit. Dat media er aandacht aan besteden alsof ze “the next best thing since sliced bread” zijn in plaats van ze op hun plek te zetten, is frustrerend. De hele reactie van ‘de witte man’ op het discriminatiediscours is om te janken: bij voorbaat liggen ze in de hoek, op hun rug en laten ze “mea culpa” op hun voorhoofd tatoeëren. ‘De witte vrouw’ is de bondgenoot van de jankmeisjes: of ze nou een kleur hebben of niet, ze ‘herkennen’ zich in hun dramatiek en denken een bondgenoot te hebben gevonden. Terwijl dit soort jankmeisjes heel duidelijk is: “Alle witte mensen zijn racistisch.” Immers: “Jullie maken deel uit van een wit systeem.”

Als migrantenkind kan ik me enerzijds meer verbazing veroorloven dan de witte man (waar man staat kun je natuurlijk ook vrouw lezen, maar de waarheid is dat de man de dienst uitmaakt in het zakelijk, maatschappelijk en politiek leven en niet de vrouw, vandaar dat ‘man’ het gangbare woord is en niet ‘vrouw’). Anderzijds mis ik soms de gevoelige subtiliteiten van de taal, omdat dat nou eenmaal cultureel bepaald is en ik die fijngevoeligheid niet van huis uit heb meegekregen.

Zo zijn er in het Nederlands ‘verboden’ woorden: het begrip ‘haten’ mag

niet in Nederland. Dat schijnt zo enorm hard te zijn dat het per definitie op afkeuring kan rekenen. Ongetwijfeld zijn er over de grens andere gevoeligheden, maar ik ken ze niet.

Hoe dan ook, mijn verbazing op de reactie van de ‘witte man’ op het gejank van de ‘zwarte burgers’ (m/v) wordt elke dag groter.

Het ‘witte systeem’ Anders dan Sandrine omarm ik het ‘witte systeem’ waarin we leven. Kijk om je heen: Europa ís wit. De mensen zijn soms lichtgevend wit zelfs, mijn ogen doen soms pijn als ik ’s zomers een man of vrouw met blote benen zie lopen. Ik zou het uit willen schreeuwen als ik ze zie: “Smeer je in! Draag een lange broek!” Ik doe het niet, het lijkt me gênant, maar de streling van een enkele zonnestraal moet pijn doen op zo’n huid. Als Europa wit ís, is het systeem wit. Dat witte Europeanen van zwarte mensen uit andere continenten geprofiteerd hebben, is ook een feit. Een feit dat niet ontkend wordt, maar waar tot op de dag van vandaag schuld over wordt bekend. Niet alleen gaan er bakken Europees, wit, belastinggeld naar de voormalige uitgebuite landen, ook staan de grenzen wegenwijd open voor de voormalige kolonie-onderdanen. Dat die kolonie-onderdanen niet wit zijn, maar zwart, en niet in een zwart maar wit systeem terechtkomen, lijkt me, naast een vanzelfsprekendheid, een zegen. Die bakken belastinggeld die overzees worden gestuurd, eindigen vooral in de zakken van zwarte koloniale onderdrukkers waardoor de zwarte onderdanen liever vertrekken naar witte gebieden. Maar op miraculeuze wijze onderdrukt altijd de witte man, nooit de zwarte.

Dat deze mensen vervolgens janken in een wit systeem terecht te zijn gekomen, is hetzelfde als klagen dat voetbal met een bal wordt gespeeld in plaats van met een tennisracket. Dat ze klagen gediscrimineerd te worden is godgeklaagd. Ze zijn anders, niet alleen qua uiterlijk, maar ook qua gedrag: het is logisch dat daar vooroordelen over zijn. Anders dan het zwarte systeem, weet het witte systeem dat er vooroordelen zijn en kenmerkt het zich doordat het deze aan de kaak stelt. Dat maakt een systeem niet racistisch, maar volwassen. En dat daarna talentlozen als Sandrine Ingabire hun racistische drek niet alleen in Vlaamse, maar ook Nederlandse kolommen mogen spuien, getuigt van onderwerping van ‘de witte man’ aan ‘de zwarte activist’. Niets, maar dan ook niets om trots op te zijn.

EBRU UMAR NEDERLANDS-TURKSE COLUMNISTE

13

Racisme in Schotland!

Soms lijkt het steeds meer op slecht komisch theater.Waar zal de volgende uitbraak van institutioneel racisme worden ontdekt? Op de Comoreneilanden?

In Hong Kong? In Indonesië? Neen, de nieuwste haard van racisme werd ontdekt in Schotland, en nog wel door de minister van Justitie zelf. Humza Yousaf (SNP), blijkbaar niet volledig in beslag genomen door de zware agenda van minister van Justitie, heeft nu dus het Schots racisme ontdekt. Oef. Zo verklaarde deze minister van Justitie dat leden van zwarte en andere etnische minderheden niet alleen “racistische beledigingen” moesten slikken, maar dat het racisme “letterlijk minderheden uitmoordt”.

De moord op Floyd “verplicht ons in Schotland om in de spiegel te kijken.” Zelfs op voorouderlijke grond - Schotland was in de lange geschiedenis toch nooit een land van immigratie? - moet men aanhoren dat er teveel blanken zijn en dat men plaats moet ruimen…

Geen enkele zwarte in Schots parlement “We moeten de werkelijkheid aanvaarden en de bewijzen die ons worden voorgelegd, met name dat Schotland een probleem heeft met structureel racisme. Neem het Schots parlement als voorbeeld: meer dan 300 parlementsleden, en gedurende 20 jaar was er nooit een zwarte lid van dit parlement”, aldus Humza Yousaf.

De personen waarmee de minister dagelijks te maken heeft in het kader van zijn werk en opdrachten, zijn allemaal blank. Hij somde de namen op van de verschillende verantwoordelijken in de wereld van Justitie en van de hogere politieofficieren. De heer Yousaf voegde er steeds het woordje ‘blank’ aan toe. Hetzelfde patroon, aldus de minister, in de medische wereld, bij de syndicaten en in de politieke wereld.

De afsluiter van de minister van Justitie van Schotland willen we u zeker niet onthouden: “Het is vandaag onvoldoende uzelf te omschrijven als niet racistisch, u moet de ambitie hebben om allemaal antiracistisch te worden.” De volgende stap is allicht dat de blanken helemaal het toneel moeten verlaten, of wat?

Humza Yousaf is kind van migrantenouders, zijn moeder is afkomstig van Kenya, zijn vader is Pakistaan.

PIET VAN NIEUWVLIET

Anarchie ontwricht Zuid-Afrika’s oudste stad Hoe zegt een ‘regte Afrikaner’ dat hij vanuit zijn stad of dorp in het binnenland nog eens een bezoek aan Kaapstad wil brengen? Hij zegt: “Ek gaan die Ou Vrou soen.” Of hij ook beseft dat die oudste stad van de republiek, op 6 april 1652 moeizaam opgebloeid uit de primitieve verversingspost van Jan Van Riebeeck, van minzame “ouma” is verworden tot een helse deerne die de Kaapse Vlakte dagelijks letterlijk in vuur en vlam zet, is maar de vraag.

Behalve de vraag die gezagsgetrouwe burgers zich stellen over de aanslepende coronacrisis, valt steeds meer de vraag te horen en te lezen naar aanleiding en oorzaak van de steeds brutalere opstoten die vooral in de zwarte woonbuurten terreur zaaien. Kan het, met volgend jaar nieuwe gemeenteraadsverkiezingen in het vooruitzicht, toeval zijn dat de enige metropool in de regenboognatie die nog in handen van de oppositie (DA) is, nu al weken aan een stuk de schietschijf is van chaos en erg uit de hand lopende betogingen? Of zou dat toeval een paar bijnamen kunnen hebben als ANC en EFF? De burgemeester van Kaapstad, die luistert naar de erg klassieke familienaam Plato, durft die bijnamen waarschijnlijk niet hardop uitspreken, maar de man zit wel met de handen in het haar.

Bezette grond Het gaat hem in de woongebieden Mfuleni, Khayelitsha, Wallacedene, Delft, Dunoon, Firgrove, Milnerton en Nyanga trouwens niet om gewone betogingen. Het is veel erger.

Het gaat om regelrechte grondbezettingen, liefst 17 op een week tijd! Let wel, het is niet enkel grond die het janhagel wil bezetten, maar ook gemeenschapsdiensten en andere recente stadsprojecten die de stad haar inwoners ter beschikking stelt. Door heel dat anarchistisch gedoe, valt in de stadsraad te horen, komen behuizingsprojecten van zo’n 1,3 miljard rand (zo’n 67 miljoen euro) onder vuur te liggen, letterlijk dus. Komt daar nog bij dat de beschikbare politiediensten de chaos niet de baas kunnen en de burgemeester een beroep heeft moeten doen op de nationale veiligheidsmachten. Een lid van het burgemeesterscomité wist de pers te vertellen dat de onruststokers nu net te keer gaan in het gebied dat, nu het ginder winter is, het zwaarst getroffen wordt door stormen en overstromingen. Er wordt ons om een gesprek gevraagd, zei de man, maar wij gaan niet in gesprek met lui die “’n petrolbom in hulle hande hou nie”.

Agressief geweld is bij die bezettingen nooit ver weg. Heel wat plichtsbewuste stadsambtenaren zijn al met zware verwondingen in een ziekenhuis beland en ook dienstpersoneel dat zijn plicht wou doen, is aangevallen of met stenen bekogeld. Over de zelfbenoemde leiders van de bezetters zei burgemeester Plato dat hij er niet aan dacht met hen te gaan onderhandelen, omdat niemand het recht heeft om andermans grond, gebouwen of behuizing te bezetten. Al wat zij daarmee bereiken, is dat mensen die geduldig wachten op een huis, langer zullen moeten wachten, om-

dat de ‘bezette’ grond verloren gaat en nieuwe percelen vrijgemaakt moeten worden. Plato heeft het over een stadsproject van zo’n 162 miljoen rand in Khayelitsha dat in het gedrang komt, waardoor duizenden wetsgehoorzame burgers verstoken dreigen te blijven van de geplande en lang verwachte pijplijn die was bedoeld voor betere water-, sanitair- en behuizingsprojecten.

Baldadigheden En je zal maar brandweerman zijn in Khayelisha (betekenis: “Mijn huis is nieuw”) en in een tijdsspanne van 48 uur drie keer door betogers worden bestookt met stenen, zo erg dat niet alleen jijzelf voor verzorging moet worden afgevoerd, maar ook je brandweerwagen buiten werking is gesteld. Nauwelijks enkele uren later wordt in Mfuleni een brandweerwagen met een petroleumbom en stenen bekogeld. Amper een dag later: zelfde plek, zelfde baldadigheden. De stad veroordeelt die laffe aanvallen op haar personeel “dat er is om gemeenschappen te helpen”. Als brandweermensen hun werk niet meer kunnen doen zonder politie-escorte, zullen reactietijden op branden en andere noodgevallen vertraging oplopen, klinkt het in het stadhuis. Is er nog iemand die zich van de ‘provincie’ wil verplaatsen om “die ou vrou te gaan soen” of is ook dié lust geblust?

HECTOR VAN OEVELEN

Brieven

14

30 JULI 2020

EEN KIND VAN VLAK NA DE OORLOG

Onverdoofd slachten in tijden van sociale afstand

MOBUTU

ABORTUS…?

Pallieterke, Na ruim 40 jaar zijn er anekdotes die plots nieuwswaarde krijgen. Eind de jaren zeventig kocht ik een tweedehands Maserati, eerder een restauratieproject dan een rijdende auto, bij een Portugese garagist in het Waalse Houdeng-Goegnies. De man had in Lissabon een goed draaiende garage en hij was heel goed in het herstellen van Italiaanse sportwagens.

Door de Anjerrevolutie had hij ginds have en goed moeten achterlaten. In zijn werkplaats stond er toen een gele Lamborghini Miura, toen een klein fortuin waard en nu een heel fortuin, tussen 2,5 en 3 miljoen euro. Hij vertelde mij dat de wagen eigendom was van Mobutu en dat iemand van de ambassade de wagen regelmatig kwam brengen en ophalen.

In de hele discussie over herstelbetalingen aan Congo vergeten velen de onbaatzuchtige inzet van vele missionarissen en zusters om het leven van de zwarten wat menselijker te maken. Zullen wij deze factuur eens sturen?

DIRK DESCHAUMES - RONSE

Pallieterke, Laat het mij duidelijk zijn. Bij iedere gezonde en blijde verwachting is het leven ‘heilig’. Ook bij een gezonde en niet blijde verwachting moet onze gemeenschap voor het kindje voor de nodige opvang, opvoeding en ontplooiing instaan.

Net zoals wij nu minderjarige vluchtelingen opvangen.

Ik ben van oordeel dat als het kindje drie maanden oud wordt, het zijn eerste verjaardag viert!

Politiekers, waar blijven jullie met onze christelijke-Vlaamse waarden?

LINKS/RECHTS

Juicht Belgen juicht

Pallieterke, Iedere week lees ik met veel aandacht de column van Jurgen Ceder. Zo ook “Linkse rijken en rechtse arbeiders”, waarin hij stelt dat revoluties op gang worden getrokken door de rijke bovenklasse en niet door het proletariaat. Hij had als voorbeeld reeds de gebroeders Tiberius en Gaius Gracchus kunnen aanhalen. Tijdens de Romeinse Republiek in 130 v. Chr. namen deze patriciërs het op voor de verarmde kleine boeren, maar ze moesten het wel beiden met hun leven bekopen.

LUC COSYN - K NOKKE-HEIST

H.V. - GERAARDSBERGEN

ABSURDISTAN

Pallieterke, Het literair tijdschrift Dietsche Warande en Belfort bracht twee jaar geleden een mooi nummer met teksten, niet van lichtjaren ver, maar toch vaak een stukje terug in de twintigste eeuw. Voor iedereen met een beetje literaire of culturele belangstelling, in de ruimste zin van het woord, een mooie verkenning. Jawel, want het voorwoord van Hugo Bousset begint met “wat ribbels op het strand,” wat meteen associaties oproept met Dinky Toy-modelautootjes waarvan je de ribbeltjes kon zien, voelen en betasten!

Mijn speelterrein was de slordige duinenstrook te Mariakerke en de Duitse bunkers met mysterieuze trappen en gangen. De bunkers waar je onhandig een meisje probeerde te verleiden of je in eenzaamheid terug kon trekken.

De oorlog had er wellicht alles mee te maken dat ik mijn grootvader nooit heb ontmoet. Had hij te veel met Cyriel Verschaeve gedweept, toonde hij te veel belangstelling voor de Duitse Tante Ju-52, de prachtige Junkers van de Duitse Luftwaffe? Stierf hij uit wanhoop? Zijn kleinzoon heeft het hem nooit kunnen vragen! Is het toeval dat mijn vader vertegenwoordiger werd van de Duitse met lucht gekoelde vrachtwagens Magirus-Deutz? De verscheidene types droegen namen van planeten: Sirius, Mercurius, Saturnus, Jupiter, Uranus. Het embleem was een gestileerde versie van de torenspits van de kathedraal van Ulm. In vele (Vlaamse) transportbedrijven én in het leger zag en hoorde je Magirus!

Misschien heb ik de liefde voor de Duitse taal en literatuur ook meegekregen door bladen als Stern en Der Spiegel of door Connie Fröbes (Midi-Midinette, Kleine Lucienne), Peter Kraus (Schwarze Rose, Rosemarie) en Freddy Quinn (Junge komm bald wieder, Heimatlos) en wat allemaal in de Jukebox werd gedraaid?

JOHAN CORVELEIJN - OOSTENDE

JAMBON

Pallieterke, Twee ministers (Somers en Crevits) die een vergadering ontvluchten via een raam. Zijn dat volwassen mensen? Zijn dat leiders of lijders? Is dat het soort lieden dat weerstand moet bieden aan ervaren en uit de kluiten gewassen Franstalige politici? Arm Vlaanderen.

Pallieterke, Het idee van Jan Jambon om per bevoegdheid twee ministers aan te duiden is nog zo gek niet.

Het leidt immers tot de splitsing van de administraties, waardoor elke Vlaming de garantie heeft dat zijn dossier door een Vlaamse overheid wordt behandeld, wat nu niet het geval is.

Op termijn heeft het als gevolg dat ook de budgetten moeten worden gesplitst, met als gevolg een grotere transparantie van de transfers.

Door samenvoeging van bevoegdheden kan men vermijden dat het aantal ministers stijgt.

Elke Belg, ook de Brusselaar, behoort tot een taalrol. Het zou een grote stap zijn in de richting van “zelfbestuur”, zonder aan de grondwet te moeten raken.

In de Leuvense universiteit is men ook begonnen met het splitsen van de Faculteiten begin de jaren zestig. De Walen weten dat.Vandaar de heftige tegenreactie van Wilmès, “onze” eerste minister, als spreekbuis van de Walen. Pallieterke, denk toch na vooraleer ge het eigen volk afschiet. Ge speelt de Walen in de kaart.

W-M A RTHUR - LEUVEN

D.L. - HEVERLEE

NIEUWE GRAVITATIETHEORIE Pallieterke, Sinds Newton dacht men dat de gravitatie naar het middelpunt der Aarde was gericht. Sinds Merkel en Macron merken wij dat zij van noord naar zuid is gericht. Als men in het noorden zijn geld niet goed vasthoudt, zakt het vanzelf naar het zuiden toe.

Kiezen of delen

EUGEEN S’HEEREN - SINT-TRUIDEN

ANGSTHAZEN

Juicht Belgen juicht

Kiezen of delen

DANK VOOR JULLIE BRIEFJE AAN ONS, DE STRANGERS Krisistijd

Wor godde mè m'n geld nortoe

Juicht Belgen juicht

Kruisende woorden oplossing 1222

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A S P B I L C N A A D Tjuicht Juicht Belgen E T G F R X G U I H I R I D O J E N K N I L X E

E C I L

I

A L

N O I

I

Krisistijd

S T E N

S X A N X

B E U R T X C H A T A X

I

T O S H

I M A

X S T A U X O N E X S

I

Kiezen of delen

X K W E L X L P

X E L P X L

E

I O N S

O R M X B X E S T S K E X R O C K X R E E N D X A C E T O N

Terwijl onlangs een oproep werd gedaan vanuit de Federatie van Moskeeën in Vlaanderen om de moskeeën veiligheidshalve te sluiten tot 31 augustus, betreurt het officiële Executief van de Moslims van België deze oproep. Er is ergens een oud Vlaams gezegde, iets met een vinger en een eigen oog.

En het oogmerk?

Vanuit de politiek was er serieus wat druk op de Antwerpse burgemeester om streng en radicaal op te treden in zijn gemeente. Die druk kwam van de MR. Zou dat echt coronabezorgdheid zijn? Of eerder de zoveelste poging om een regeringsvorming te ondermijnen, kwestie van nog wat langer de ministeriële oververtegenwoordiging van de MR in stand te houden?

Toekomstperspectief Het goede nieuws dat wij voor u hebben: in september zal de contactopsporing op het hoogste niveau volledig operationeel zijn. Het slechte nieuws: het is wel september 2021.

Dringend aanpakken De Gentse professor Yves T'Sjoen, een van onze grote poëziekenners, deed in het weekblad Knack een dringende oproep om de Taalunie van de ondergang te redden. Wij onderschrijven die oproep volmondig. Iemand als Wilfried Vandaele is toch compleet met die organisatie vervlochten geweest, en nog, derhalve: Wilfried, wij rekenen op u!

Onuitgesproken boodschap Wat opviel in het hele coronacircus de laatste tijd, was het halsstarrig vermijden om cijfers vrij te geven voor de Antwerpse districten. Dat doet enkel veronderstellen dat er daar ook een reden voor is. Of het nu klopt of niet, iedereen weet wat er bedoeld wordt als een linkse tiep als Wouter Arrazola de Oñate het heeft over Merksem, Deurne, Diamantwijk, Borgerhout, Kiel en Hoboken. Maar niemand spreekt het uit.

Ons medeleven Wij hebben er even aan gedacht om met de voltallige redactie op date te willen gaan met niemand minder dan de befaamde zwarte heldin Sabrine Ingabire.

Helaas zou dat te angstaanjagend voor haar zijn, vrezen wij. Als men dan weet dat ze op haar profiel van adviseur van de Vlaamse Jeugdraad zelf aangaf psychische problemen te hebben, past wellicht eerder medeleven.

De hamsteraars Nee, u mag even niet ten kantore passeren de volgende weken. Wij hebben daar alles volgestouwd met vaten melk, tonnen pasta en rijst, en niet te vergeten: wc-papier. Bergen wc-papier. Wat zeggen wij, hele bergketens wc-papier! Een mens kan niet vooruitziend genoeg zijn.

Belgenmop Af en toe hoort een mens iets waardoor hij beseft dat we wel degelijk in een surrealistisch land leven. Bij het begin van de recente corona-uitbraak moesten te testen mensen uit Borgerhout naar het triagecentrum in Deurne. En velen namen daarvoor de tram. Is er een contactspeurder in de zaal? Pardon, in de tram?

Mooi meegenomen Om totaal verkeerde redenen heeft het Europees Parlement de meerjarenbegroting van de Europese Commissie niet aanvaard. Maakt niet uit, wij gaan een gegeven paard niet in de bek kijken. Bis!

Buitenlandspecialist?

Met verwondering lazen wij dat onze boezemvriend Marc Van Ranst - graag gedaan, Marc! - zich nu ook al uitspreekt over jongerenfeestjes in Saint-Tropez.

Nog even en ons aller rood mateke wordt op de korrel genomen.

Een lezersbrief insturen?

T G E L E Z E N X R A N X E N E R G I

Beste Pallieterke en vrienden, Inderdaad, wij, de Strangers, zijn nooit de taboes uit de weg gegaan. In 2002 zijn we gestopt met ons afscheid in de Elisabeth-zaal.

De azijnpissers en het links krapuul hebben ons sinds 1992 op de VRT geschrapt omdat we één keer voor het goed betalende Vlaams Blok optraden. De VRT of de “Vermassacreerde Radio en TV” mag ons niet meer. En zeker met de volgende liedjes, waarvan u hieronder de QR-code vindt om ze te beluisteren. De enige vriendelijke Kiezen of delen burgemeester (dhr. Janssens) heeft na 2002 ‘Wiedergutmachung’ gedaan door onze CD-box. Maar de meeste rode kloten nog altijd niet.

Dank u Pallieterke voor uw briefje aan de De Strangers (“Iconen”).

Hierbij nog nooit gespeelde Iconen-liedjes (de meest politieke niet). En nogmaals proficiat met uw 75 Jaar. In 2022 bestaan de godde mè m'n geld nortoe Strangers 70 jaar en zolang ben ik alWor een trouwe klant.

STRANGER JOHN Om de liedjes te beluisteren, hebt u een GSM met een QR-codescanner nodig. Aangemelde bezoekers van www.pallieterke. net zullen er rechtstreeks kunnen doorklikken naar de nummers.

Tegenspraak

Krisistijd

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren Wor of in te korten. naam en gemeente dienen doorgegeven worden godde mè m'n geldUw nortoe voor publicatie bij uw brief.

Boeken

30 JULI 2020

15

Hubert Van Herreweghen, onze schijnbaar simpele dichter

“De machtigen veracht ik diep” Bij het wegen en lezen van een zopas verschenen monumentaal boek met een stevige zwarte kaft en een rood leeslint, moet ik u eens te meer ontgoochelen. Want mijn inziens was niet Hugo Claus of Anton Van Wilderode onze grootste dichter, maar wel Hubert Van Herreweghen (1920-2016). En hij bewaarde voor ons oude vergeten woorden die hij dan als een soort van taalnieuwigheden aanbood. Bovendien was Van Herrewegen zeker geen Vlaming en geen Belg, maar een Brabander van het heuvelachtige Pajottenland. Als het ware een landsman van een ander en wonderlijker land.

Lange tijd dacht ik dat ik een van de weinigen was die deze dichter hoog achtte. De meeste van mijn tijdgenoten staarden zich bijna steeds blind op Marcel van Maele, Hugo Claus, Christine D’haen of Herman De Coninck. En sommige kenners ook op de verzen van Jos De Haes, van Maurice Gilliams of van Anton van Wilderode. Maar ik had sterk de indruk dat bijna niemand echt dweepte met die rare, wat ouderwets klinkende, schijnbaar simpele gedichten van Hubert Van Herreweghen. Maar de meeste van mijn tijdgenoten vergisten zich (zoals meestal, denk ik nog altijd) schromelijk.

Je moet zijn verzen lezen van achter naar voor Patrick Lateur, een kenner en liefhebber, schreef op 16 februari 2020 het volgende naar aanleiding van het verschijnen van dit

lijvige boek: “Roosdaal herdenkt vandaag Hubert Van Herreweghen die exact honderd jaar geleden in deelgemeente Pamel werd geboren. De dichter heeft een eeuw op vier jaar na volgemaakt en hanteerde 72 jaar lang de pen van 1943 tot 2015. Wie zijn werk niet kent en het pas verschenen verzameld dichtwerk ter hand neemt, leest het wellicht beter van achter naar voor. De geladen problematiek in klassiek aandoende verzen uit de eerste decennia maakt langzamerhand plaats voor verzen vol vitaliteit in velerlei vormen.

Zeven decennia lang heeft Van Herreweghen vooral ‘gezongen’. Hij was een man van ritme, zijn verzen golven, zijn woorden huppelen en springen. Hubert Van Herreweghen, de speelman van Pamel.”

En Patrick Lateur, de rustige langharige classicus en vertaler, heeft weer eens gelijk.

Je leest beter eerst zijn laatste verzen om zo

langzaam te eindigen bij zijn eenvoudige klassiek rijmende liedjes. Het grote raadsel van Hubert Van Herreweghen is dat deze neuriënde en mompelende klankdichter een soort van literaire ommezwaai heeft gemaakt of een evolutie (geen revolutie) heeft doorgemaakt (vooral naar de vorm, niet naar de inhoud) toen hij, de oude minzame dichter, al ongeveer zestig à zeventig jaar oud was. Ik verwijs dan naar de dichtbundel “Aardewerk” met gedichten als “Verlangen naar de winter”, “Stro” en andere nog zeer frisse en schijnbaar simpele gedichten die plots als het ware ‘uit’ de stijve strakke versregels springen en de bladspiegel en meteen ook de lezer danig verstoren of de aandacht van de slaperige lezer wekken. We mogen niet vergeten dat deze dichter toen pas, als een oude geile bok, zijn sprongen begon te maken en dat het niet meer ophield tot aan zijn laattijdige dood. Hij werd bijna zo oud als Stijn Streuvels.

Een boek als een machtig monument Hij was nota bene al negenenzeventig jaar oud toen zijn poëtisch juweeltje “Een Brussels tuintje” in 1999 werd uitgegeven door de uitgeverij P van Leo Peraer te Leuven. Het verscheen met fijne sobere pentekeningen van zijn dochter Anne Van Herreweghen en deze samenwerking met Peraer zou nog jaren duren en zou zelfs leiden tot dit monumentaal boek, waarmee deze bijzonder actieve uitgever definitief bewezen heeft dat hij dé uitgever is voor poëzie in Vlaanderen en omstreken. Nog twee bundels werden twee literaire hoogtepunten in het literaire leven van Van Herreweghen: het eerste is ongetwijfeld “Een lamentatie van de melaatse koning” uit 2005, waarvan ik hier graag een paar strak rijmende kwatrijnen (het eerste en het zesde) citeer om onze lezers warm te maken: Ik zeg de dingen die ik zag.

Waarheid alleen is mijn bejag. ’t Leed duurde langer dan de lach.

De mens wil meer dan hij vermag.

En hier volgt het zesde: Liefde gaat ijlings overstag.

De bruid verrimpelt en haar lach Wordt kraaienpoot en spinnenrag, Wrevel de vrouw die bij u lag.

En denk nu maar niet dat deze dichter almaar zoveel rijmende levenswijsheid biedt.

Hij kan ook hard zijn en ongenadig. En wie goed luistert en een beetje meewerkt hoort soms de zee ruisen in zijn gedichten. En hij ziet het landschap tussen twee heuvelen van Brabant in, want de veel te vroeg gestorven dichter Jos De Haes was misschien zijn enige goede vriend. Lees maar het gedicht op bladzijde 925 dat zo begint: “Eerst wou hij de taal der goden leren spreken / der Griekse goden van de grote tijd, / dan die der stomme, pre-antieke goden / en godinnen, glimlachend en wreed.”

Kortom, Hubert Van Herreweghen, die in het noorden boven de Moerdijk en de oude Grote Rivieren veelal een onbekende bleef, was en is een groot dichter en ook als mens was hij een minzaam man zonder pretentie en pretenties. En het is waar: je moet geen Latijn kennen en geen Vergilius en Dante om zijn schijnbaar zo simpele gedichten te kunnen proeven en waarderen. En het feit dat sommige gedichten wel twee keer in dit lijvige boek te vinden zijn, stoort niet echt. De grote uitgeverij Lannoo te Tielt in West-Vlaanderen beleeft met de uitgave van dit prachtig boek door een andere uitgever allicht een gemiste kans. De twee uitgeverijen hadden hier op zijn minst kunnen samenwerken om dit boek uit te geven.

HENDRIK CARETTE “Verzamelde gedichten”, Hubert Van Herreweghen, bezorgd door Dirk De Geest en Patrick Lateur, Leuven: Uitgeverij P, 2020, 976 blz., met een lange lijst (register) van titels en beginregels, circa 45 euro, ISBN 978 94 93138 09 4.

Traangas over Voeren De ‘vrijbuiter’ Leon Bancken, inmiddels 83 jaar en nog steeds erg dynamisch, heeft een bewogen leven achter de rug. Je kan hem typeren als een van die mannen uit Vlaanderen die zo vol waren van en bezig waren met hun idealen, dat ze een normaal, geregeld leven aan zich lieten voorbijgaan.

Hij behoort tot de ‘durvers’ van Vlaanderen die risico’s namen én wat geluk hadden om het allemaal nog te kunnen navertellen, want op sommige momenten had het allemaal ook faliekant kunnen aflopen. Deze roman - zo noemt hij het boek zelf - is eerder een autobiografie waarin openhartig en ‘vrank en vrij’, maar toch indringend een ‘status quaestionis’ van zijn onwaarschijnlijke belevenissen wordt opgelijst.

De Limburger Leon Bancken is bij de vorige generatie Vlamingen nog wel bekend - of zijn naam doet tenminste nog een belletje rinkelen - om de rol die hij speelde als ‘ruwaard’ van de Harde Vlaamse Voerkern.

Deze groep Voerenaars ontpopte zich in de jaren zeventig en tachtig als de spil van het verzet tegen de Action Fouronnaise (AF) van de Waalse terreuraanstichter José Happart, die Voeren definitief bij Luik wilde doen aanhechten. In die dagen zaaide de AF een waar schrikbewind met brandstichting, vernieling en gewapende aanvallen tegen al wie zich in Voeren bekende tot Vlaanderen.

Harde Vlaamse Voerkern Omdat de Belgische politiek niet durfde optreden en enkel de Rijkswacht naar Voeren stuurde om ‘de orde te handhaven’ - lees: om het de Francofonen niet moeilijk te maken -, besloot op een zeker moment de Harde Vlaamse Voerkern in het verweer te gaan. Niet alleen waren er de legendarische Vlaamse Voerwandelingen van TAK en VMO die hun steun genoten, maar er waren ook de misleidingen van de Rijkswacht, de be-

zetting van het Voerense gemeentehuis, de fysieke bescherming van de Vlaamsgezinden, de gedurfde nachtelijke bewakingsopdrachten, de Vlaamse wraakacties en zo meer, die de Vlaamse eigenheid van het Vlaamse Voeren niet altijd even zachtzinnig onderstreepten.

Bancken beschrijft het allemaal in geuren en kleuren op een volkse, spontane manier als een heuse ‘ervaringsdeskundige’. Hij vertelt doorheen dat verhaal ook over zijn privéleven, dat daaronder leed, zijn relatie met zijn werkgever en zijn contacten allerhande aan Vlaanderens togen, in vergaderzalen of in donkere achterkamers. Wie even terug wil keren naar die oude strijd in Voeren, zal in Banckens verhaal veel herkenbaars vinden. Denk maar bijvoorbeeld aan de Fransdolle Voerschutters en de fameuze ‘geheime’ ontmoeting van Boudewijn van Saksen-Coburg met Happart langs de autosnelweg…

VAKOE Maar Bancken was ook actief waar andere volkeren leden. Nog voor zijn Voer-tijd was hij actief in het VAKOE, het Vlaams Aktiekomitee voor Oost-Europa, en Kerk-in-Nood/ Oostpriesterhulp voor wie hij propagandamateriaal naar achter het IJzeren Gordijn smokkelde. Het kostte hem in 1970 zelfs 24 maanden cel in een Tsjecho-Slowaakse gevangenis in Praag en dwangarbeid in het concentratiekamp Pankrác. Hij leerde er zijn medegevangene en Václav Havel kennen, de latere president, die hem vele jaren later als

eregast zou uitnodigen op het presidentieel paleis in Praag…

Na zijn uitlevering aan België mocht hij dan ook nog eens voor bijna anderhalf jaar naar de gevangenis van Tongeren omdat hij als postmeester geld ‘van de Belgische overheid’ had verduisterd om zijn anticommunistische strijd te financieren… En nadien mocht hij alles natuurlijk ook nog terugbetalen.

IJzeren Gordijn In die tijd leerde hij ook een franciscaner pater kennen die een goed woordje voor hem deed bij de gevangenisdirectie. Ook een trappist uit Westmalle ontfermde zich over hem om nadien weer werk te vinden voor hem en zijn vrouw, en weer op weg te kunnen in het normale leven na in totaal 40 maanden ‘prison’. En het was dus nadien dat hij veel Vlaamse Bewegers leerde kennen en zich engageerde in de Volksunie om de strijd voor Vlaanderen te voeren, vooral in Voeren. Tussendoor dook hij ook wel eens op in Baskenland en Noord-Ierland, want de strijd voor de verdrukte volkeren lag hem nauw aan het hart. Er was zelfs een periode dat hij voor ’t Pallieterke bijdragen schreef over de politiek achter het IJzeren Gordijn.

Leon Bancken was een basismilitant die veel mensen ontmoette en er ook mee bevriend raakte. Hij had veel contacten, zowel mannen als vrouwen, die hem altijd weer verder brachten in zijn strijd, maar die hem ook op moeilijke momenten - soms zat hij er ook wel eens onderdoor - er weer bovenop hielpen. Velen worden in zijn verhaal met naam (en/of toenaam…) vernoemd, anekdotisch of speciaal vermeld. Sommige ontmoetingen en toestanden lijken onwaarschijnlijk, maar niets is minder waar.

Dit boek leest als een trein op de as Praag-Voeren en terug. Wie het relaas van de volksverteller en flamingant Bancken en de soms echt dolle avonturen van deze eeuwige strijder wil lezen, kunnen wij dit boek bijzonder aanbevelen. Het is vloeiend geschreven, al duiken er her en der wel eens wat taalslordigheden op. Maar waarschijnlijk had de eindredacteur zich ook eerder door het verhaal dan door de tekst laten meeslepen…

KVDP Leon Bancken, “Traangas over Voeren.

Tussen heimwee en hartstocht.”, Uitg.

Boekscout Soest, 2020, 312 blz.; Prijs 22,99.

Bestellen kan via: www.boekscout.nl, ISBN 978 946 4031 64 5

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

30 JULI 2020

Agneta van Abba in mijn truitje Ik denk dat weinig supporters van PSG Waasland-Beveren kennen. Hoe was het mogelijk dat een topclub als Paris Saint-Germain een oefenduel wilde spelen tegen de laatste van de Belgische Jupiler Pro League?

De Parijzenaren waren in volle voorbereiding van de Champions League die ze absoluut wilden winnen.

Ze hadden er duidelijk zin in, want een week tevoren hadden ze Le Havre nog met 9-0 afgeslacht. Ze meenden het ook tegen Beveren. Neymar, Mbappé, Di Maria, Verratti… Al de vedetten stonden aan de aftrap. Zo veel mogelijk scoren om het vertrouwen op te krikken was hun doel.

Onze landskampioen, Club Brugge, kreeg er vijf binnen in Jan Breydel.

Waasland-Beveren kreeg een rammeling, zoals verwacht. 7-0 was het eindverdict.

Caufriez, de kapitein van Waasland-Beveren, was echter een gelukkig mens. Hij was erin geslaagd na de wedstrijd het shirt van Neymar te bemachtigen. Dat maakt hem nu wereldberoemd in het Waasland.

Vroeger kon een truitje van Anderlecht ook vele deuren openen. Luc Van Leemputten, een vriend van mij, was goed thuis in de showbizz. ABBA trad op in Brussel.

Hoe Luc het gedaan gekregen had, was mij een raadsel, maar bij een repetitie was hij backstage geraakt en had daar gesproken met een van de muzikanten.

Wat hij die mens wijsgemaakt heeft weet ik niet en ik wil het ook niet weten, maar wij hadden in elk geval VIP-kaarten voor het concert.

Stommiteit van mijn leven Maar het strafste was dat die blonde van

ABBA was opgetreden met een trui van Anderlecht met het nummer twee, mijn handelsmerk. Ik had een korte babbel met haar en zij beloofde mij dat ze in Rotterdam opnieuw met die trui zou optreden en dat heeft ze ook gedaan. Luc had ondertussen een hoop onzin verteld aan de pers. Er zou iets moois groeien tussen de Zweedse en ondergetekende… Ik beloofde hem een slag op zijn bek als er moeilijkheden met mijn vrouw van kwamen.

Na een interland tegen Nederland in Amsterdam had ik na de wedstrijd mijn trui gewisseld met die van Johan Cruyff himself. Daar heb ik tot nog toe de grootste stommiteit uit mijn leven begaan. Er zijn er voor minder levenslang vastgezet.

Ik gaf de trui van de grootmeester cadeau aan de bazin van een bar ergens in Breda! Volgens Willy Wellens, die een handeltje in oude voetbaltruien runt, is die trui van Johan een pak geld waard: 500.000 euro moet kunnen...

GILLE VAN BINST VOORMALIG TOPVOETBALLER

Oprotten Conan The Barbarian! Hier is… Conner the Coronian:

“Lekkerewijvensocialisme, dát is de toekomst” Conner Rousseau heeft het druk in het festivalseizoen, maar vond tussendoor toch de tijd om ons een exclusief interview te geven vanop het zeiljacht van zijn broer. Maar alleen als we niet zouden meedoen aan het Conner-bashen dat deze dagen de ronde doet.

“Mensen zien mij niet als een socialistisch voorzitter omdat mijn schoentjes te duur zijn en ik geen flauw idee heb wat een brood kost.

Maar ik hoef al die miserie ook niet. Wat kan mij brood schelen? Ik wil een filmster zijn die mensen hoop geeft. Weet je wat? Ik geef jullie een interview als jullie mij wat sterallures geven. Wat denk je? Deal mateke?”

Deal!

1223

1

2

3

4

5

6 7

8 9 10 11 12

A B C D E F G H I J K L HORIZONTAAL

VERTICAAL

A. Afdrukmachine B. Begrensde tijdsruimte - Uitroep Tegenover C. Computerafdeling - Geen enkele keer - Extreme ultraviolet D. erzameling van gegevens en bewijsstukken E. Ribonucleïnezuur - Sinte Belgische politieke partij F. Italiaanse mens - Dagmarsen G. Afstandsmaat - Opdissen H. Populair liedje - Zoogdier Zwitserse rivier I. Grote slokken - Belang J. Antwerpse gemeente Begrijpt goed K. Gesmeerde - Afwijzing L. Afkorting van een betaalmunt Niet helder klinkende - Voegwoord

1. Uitgelatene 2. Zelfbeschikkingsrecht Europese Unie 3. Senior - Landcode voor Kameroense voertuigen Plaatselijke woekering van weefsel 4. Momenteel - Onroerende voorheffing - PRL-politicus die justitieminister was in de periode 1981 - 1988 5. Paaps - Honoraire deelnemer 6. Afjakkeren - Nederlandse omroep 7. Appelsoort - Banque de France 8. Sportieve tweezitter van Audi Astronomische eenheid - Familielid 9. Voorzetsel Openlijke huldeblijk 10. Grafische hulpmiddelen 11. Koker - Roem - Sprookjesfiguur 12. Verblijfplaatsen van bandieten

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1222 VINDT U OP BLZ. 14

Kent u “Conan the Barbarian” nog? Een glansrol van een nog piepjonge Arnold Schwarzenegger, die met stevige ontblote spierbundels menig vijand de kop insloeg in een wereld waar niemand zich aan de regels hield. Conan sprak in woordzinnen, op zijn Jeroms. Deels omdat de Arnold als Oostenrijker een vreemdsoortig Engels sprak.

Maar ook omdat hij een man van weinig woorden was. Als het bewoog: doodslaan.

Dat was lang voor de brave man in de politiek ging en het schopte tot gouverneur.

Het was in een tijdperk dat je nog Schwarzenegger kon heten zonder dat iemand dat racistisch vond. Het waren betere tijden, maar zie, een kleine 40 jaar na de film heeft Vlaanderen zijn eigen antwoord op “Conan the Barbarian”. Het hoofdpersonage is iets minder gespierd, spreekt in zeer wollige volzinnen, maar zegt eigenlijk nog minder dan Conan en hakt overal waar hij komt de regels in elkaar. Oh ja, hij is ook piepjong en zit wel al in de politiek. Zijn naam: “Conner the Coronian.” Ook wel bekend als “De Rode van Saint Tropez”, “De Man van het Jacht” en “De nieuwlichter van Nieuwpoort.”

Conner: “Hey Mateke! Goed gevonden?

Mijn uitleg was goed hé. De kaviaarwinkel links laten liggen, twee straten voorbij ‘Le Palais des Champagnes’ naar rechts en dan vragen bij de Sheraton of ze u naar de boot mogen brengen. Coupeke? Voor de foto’s pakken we dan wel een pilsje. Ik mag dan wel wat geld krijgen van de papa, diep in mijn hartje ben ik een gewone jongen gebleven. ‘Conner The Carapilsman’, zeg maar. Zou dat geen goede titel zijn voor uw stuk?”

Het zal zoiets worden. Beloofd.

We hebben even rondgebeld in uw partij en sommigen maken zich wat zorgen over uw rijkelijke levensstijl, die ze niet echt in verband brengen met het socialisme.

Conner: “Onzin, ik heb ook eens gebeld met de boot van Bruno (Tobback, nvdr.) en het penthouse van ons Freya (Van den Bossche nvdr.). Hun butler zag het probleem ook niet. Integendeel, mensen moeten beseffen waar socialisme naar leidt: welvaart.

Ik wil niet de Peter Mertens zijn die mensen al hun geld afpakt en ze doet leven met een maandloon ter waarde van mijn linkerschoen. Daar stemt toch geen enkel zinnig mens op?

Ik wil dat mensen op mij stemmen omdat ze dan ook in Saint-Tropez champagne kunnen drinken en kunnen eten van de

buik van een naakt lekker wijf. Dat is waar socialisme echt om gaat. Vergeet dat trieste biefstukkensocialisme. Lekkerewijvensocialisme, dát is de toekomst. Socialisme zal wanstaltig rijk zijn of het zal niet zijn!”

Hoe zullen ze dat bereiken ?

Conner: “Door op mij te stemmen, tiens.

Wat heb ik u net uitgelegd? Weet je hoe ik mijn fortuin heb verzameld? Ik ben socialist, mijn ouders waren socialist én mijn grootouders waren socialist. Ik zou zeggen: neem alvast een lidkaart van de partij. Je ziet toch dat het werkt? Ik ben het levende bewijs.”

Maar welke maatregelen wil u nemen?

Conner: (slaat zijn coupeke achterover, maar kijkt dan ernstig) “Wij van sp.a zijn voor een vermogenswinstbelasting. Sterker nog, we zijn voor een vermogensbelasting. Maar dan uiteraard alleen bij die mensen die het eigenlijk niet merken als ze iets kwijt zijn. Kijk, zie je dat reddingssloepje daar aan het jacht? Dat is eigenlijk decadent. Als iemand zegt: ‘Conner, jij moet dat sloepje afstaan voor het collectief belang’?

Dan zeg ik: pak het maar. Dat is voor iedereen goed.”

Maar wat met mensen die zelfs geen reddingssloepje hebben?

Conner: “Die krijgen dan mijn sloepje hé. Zie je dat het werkt? Leve het socialisme!”

Op de achtergrond weerklinkt plots de Kabouterdans van kabouter Plop. Conner springt recht: “Wow, Victor Verhulst is on the boat! Kom dansen man. Draai een keer in het rond, stamp met je sneakers van 800 euro op de grond. Zwaai je armen wild in de lucht , een nieuwe Rolex kopen is een klucht. Stap nu rond als gans, zo verkoop je sossenzwans.”

Nog één keer passeert Conner tijdens een polonaise: “Vergeet dat van die filmster niet, hé!”

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be