't Pallieterke van 6 augustus 2020

76ste jaargang • nummer 30 • donderdag 6 augustus 2020

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,50

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

“BLM-betoging was vanuit optiek van volksgezondheid onverantwoord” Dorian de Meeûs is sedert enkele jaren hoofdredacteur van de Franstalige krant La Libre Belgique. Hoewel de krant in het verleden bekend stond als uitgesproken Belgisch, katholiek en koningsgezind, evolueerde het blad de laatste jaren aanzienlijk. Desalniettemin geldt La Libre nog altijd als een van de rechtsere bladen ten zuiden van de taalgrens.

We spraken met de Meeûs over zijn krant, de verschillen tussen Noord en Zuid en de huidige politiek.

“Iedereen is gebaat met een ultieme staatshervorming.”

Lees het interview met Dorian de Meeûs (LLB) op blz. 11

“Een recht kan nooit een voorrecht zijn” In Humo en De Morgen verscheen een interview met Abou Jahjah onder de titel “Het plafond van Vlaams Belang is nog niet bereikt, mede door Black Lives Matter”.

Als we daarin zijn verdediging lezen van Erdogan of van moslimterroristen in Israël, dan herkennen we weer de sluwe, manipulerende Abou Jahjah van vroeger.

We vertrouwen hem nog altijd voor geen haar. Als de vos de passie preekt… Maar hij zegt toch enkele dingen die gewoon waar zijn. Bijvoorbeeld over ‘white privilege’: “Je bent niet gediscrimineerd, dus je geniet een privilege: dat is een absurde benadering. Bedrijfsleiders en machtige politici hebben privileges: zij kunnen soms wegkomen met belastingontduiking. Maar gewone witte mensen? Waar zit hun privilege, als zij in de wachtrij staan voor de voedselbank of als ze hun facturen niet kunnen

betalen? Een recht kan nooit een voorrecht zijn. Activisten vragen nu aan blanke mensen om hun privileges neer te leggen. Waarom zou je afstand moeten doen van je rechten?”

Of nog: “Het impliceert dat Arabische, Turkse en andere moslimgemeenschappen in België óók racistisch zijn tegenover zwarte mensen, en vaak nog veel meer dan autochtone Belgen. […] Mohammed uit Senegal moet maar eens de hand vragen van Fatima uit Turkije: dat zal niet pakken.”

P.B.

Een spelletje ‘Stratego’ spelen is niet zonder gevaar De tafelgesprekken tussen N-VA-voorzitter Bart De Wever en zijn PS-collega Paul Magnette met de groene partijen maken onderdeel uit van een tactisch politiek steekspel om druk te zetten op de liberalen. Maar door zo dicht aan te schurken bij de radicale linkerzijde verliest de N-VA sowieso veel krediet.

“Neen tegen de rood-groene belastingtsunami!” en “In geen duizend jaar regeer ik met PS en Ecolo.” Het zijn maar een paar uitspraken die N-VA-voorzitter Bart De Wever de voorbije maanden heeft gedaan. En toch heeft hij dinsdag samengezeten met co-preformateur Paul Magnette (PS) en de top van Ecolo en Groen met het oog op de vorming van een nieuwe regering. Wat moet een mens daarvan denken? De politieke analyse ligt voor de hand: De Wever en Magnette willen de liberalen onder druk zetten en hopen dat Open Vld desnoods de MR laat vallen om dan als enige liberale partij eieren voor haar geld te kiezen en zich bij een regering van N-VA, socialisten en christendemocraten aan te sluiten.

Alleen ontstaat nu wel de indruk dat de N-VA bereid is om heel veel van de eigen principes overboord te gooien om toch in een regering te zetelen. En dat met een radicaal-linkse bende. Stel u voor: Kristof Calvo als minister van Defensie naast pakweg Theo Francken als minister van Binnenlandse Zaken. Uiteraard weinig realistisch, want de programma’s van N-VA en de groenen liggen lichtjaren uit elkaar. De groenen zijn neobelgicisten en economisch is hun programma soft communistisch. Om nog maar over asiel, migratie en veiligheidsbeleid te zwijgen. Zelfs als het gesprek met Ecolo-Groen niet gemeend is, verliest de N-VA snel alle krediet door publiek mee te doen aan dit politiek slechte theater.

Het jennen van de liberalen en van de Franstalige blauwen in het bijzonder door PS en N-VA is natuurlijk te begrijpen. Niet alleen omwille van het ongeleid projectiel in de persoon van partijvoorzitter Georges-Louis Bouchez.

Ook omwille van oude openstaande rekeningen. De N-VA is nog altijd boos dat de Franstalige liberalen in de regering-Michel

bleven vasthouden aan het Marrakesh-pact. En de PS is het “verraad” van 2014 nog niet vergeten toen de MR als enige Franstalige partij in de federale regering stapte.

De centen blijven federaal Zelfs zonder die flirt met de ecologisten kunnen we grote vraagtekens plaatsen bij de keuzes van de N-VA-voorzitter. Wat zit er eigenlijk in een paarsgele regering dat de Vlaams-nationalistische en rechtse N-VA kiezer moet overtuigen?

Een regering die naar verluidt met een minimumprogramma zou werken om daarna verkiezingen voor te bereiden ergens in 2023.

Op dat moment zou de federale Kamer dan de basis leggen voor een staatshervorming. Ondertussen zouden al een aantal zaken zonder staatshervorming kunnen worden overgeheveld naar de deelstaten. Delen van de gezondheidszorg, bepaalde aspecten van het arbeidsmarktbeleid. Desnoods met aparte ministers per deelstaat voor het werkgelegenheidsbeleid in de federale regering. Daarnaast zou ook de splitsing van Justitie worden voorbereid. Een beleidsdomein dat ook al in 2010 op tafel lag tijdens de gesprekken tussen PS en N-VA in Vollezele.

Het oogt allemaal interessant, maar er moeten twee belangrijke kanttekeningen bij worden geplaatst. Ten eerste: de centen blijven nog altijd federaal. Welke zin heeft het bevoegdheden over te dragen als de middelen niet rechtstreeks volgen? De PS zit in een zetel en weet dat een economisch wanbeleid in Wallonië en Brussel altijd zal worden gefinancierd.

Ten tweede is er de sociaaleconomische prijs die de N-VA voor zo’n regering moet betalen. Dat de Vlaams-nationalisten na de nederlaag in 2019 opnieuw meer sociale accenten willen leggen, is begrijpelijk. Het verhogen van de pensioenen en de laagste uitkerin-

gen plus hogere uitgaven voor de gezondheidszorg zijn in deze tijden aanvaardbaar. Maar wie zal dit betalen? En wat te denken van een vermogenstaks die uiteindelijk altijd door de Vlaamse middenklasse wordt betaald? Bovendien zou de wet die de loonevolutie bepaalt, versoepeld worden. Dat dreigt de concurrentiekracht van vooral Vlaamse bedrijven onder druk te zetten.

De Volksunie van 1988 achterna?

Het kan geen kwaad om nog eens terug te komen op de optie om de federale verkiezingen te vervroegen naar 2023 en zo een einde te maken aan de samenvallende stembusslagen op federaal en regionaal niveau. In een naar confederalisme neigend België is dat niet meer dan normaal. Alleen is er na 2023 geen enkele garantie op een verregaande staatshervorming. De N-VA lijkt hier de oude paden van de VU te bewandelen met ingewikkelde compromissen waar niemand tevreden mee is. En waarbij het tijdens onderhandelingen voor een staatshervorming nooit zeker is dat men uiteindelijk iets kan binnenrijven.

Denken we maar aan diezelfde Volksunie aan het einde van de jaren 80 van vorige eeuw. De partij stapte in een regering met socialisten en christendemocraten in de hoop de zogenaamde derde fase van de staatshervorming te kunnen afronden. Cruciaal daarin was de rechtstreekse verkiezing van een Vlaams Parlement.

De concrete uitvoering daarvan bleef maar op zich wachten en in 1991 trok de Volksunie de stekker uit de regering Martens VIII naar aanleiding van onenigheid rond wapenexportcontracten naar het Midden-Oosten. Het resultaat was Zwarte Zondag. Zwemt de N-VA de komende jaren in dezelfde fuik?

2

Actueel

6 AUGUSTUS 2020

Onschendbaarheid van Salvini De Italiaanse Senaat heeft opnieuw de parlementaire onschendbaarheid opgeheven van Matteo Salvini. In februari had de Senaat ook al beslist Salvini’s onschendbaarheid op te heffen, zodat hij voor de rechter gesleept zou kunnen worden omdat hij als minister van Binnenlandse zaken, toen nog in de regering van de Lega en Vijfsterrenbeweging, een schip met 131 immigranten aan boord niet in een Italiaanse haven had laten binnenvaren.

Het proces daarover gaat in oktober van start. Om er helemaal zeker van te zijn dat Salvini’s politieke carrière gebroken zal worden, heeft “la dictature des juges” voor de zekerheid nog een tweede proces tegen hem aangespannen. Daarom moest zijn onschendbaarheid dus een tweede keer opgeheven worden. Het gaat hier om een gelijkaardige zaak. In augustus 2019 had Salvini het schip Open Arms laten tegenhouden toen dat op het punt stond meer dan honderd vluchtelingen aan land te zetten in Italië. Salvini kon het binnendringen van de bootvluchtelingen trouwens alleen maar vertragen. Tenslotte mochten ze in Lampedusa aan land gaan. Andere Italiaanse rechters hadden toen de inbeslagname van het schip bevolen. Maar nu volgt de wraak. In dit proces wordt Salvini beschuldigd van machtsmisbruik en ontvoering. Hij kan daarvoor veroordeeld worden tot een gevangenisstraf van vijftien jaar. Het gaat hier duidelijk en schaamteloos om politieke processen.

Salvini is momenteel senator en leider van de oppositie. Hij laat zich duidelijk niet intimideren. Als reactie op de stemming in de Senaat zegde hij: “‘Ik ben er trots op dat ik Italië heb verdedigd en ik zou het opnieuw doen.”

Wat nu in Italië met Salvini gebeurt, is een variant van wat bijvoorbeeld Tommy Robinson, AfD, het Front National, het Vlaams Blok en Geert Wilders hebben meegemaakt. Van de gevaarlijke, antidemocratische, bijna totalitaire macht die de “dictature des juges” heel geleidelijk naar zich toe heeft getrokken. Van de vermenging tussen politiek en justitie, die een van de grondslagen van een rechtsstaat ondermijnt: de scheiding der machten en de neutraliteit van justitie.

Het is slechts de zoveelste openlijke en brute manifestatie van de macht die de marxisten met hun “mars door de instellingen” hebben verworven. Niet alleen in het justitie-apparaat, maar ook in die twee andere fundamenten van een vrije samenleving: het onderwijs en de media. Zij moeten geen staatsgreep meer plegen. Zij hebben al bijna alle hefbomen in handen en ze kunnen de democratie aan hun laarzen lappen. Al zijn die laarzen, de laarzen van kampcommandanten en linkse terreurgroepen à la Antifa, netjes verborgen onder de toga’s van “activistische” rechters en advocaten. En echt niet alleen in Italië.

Gevaar terugkerende jihadistische vrouwen onderschat Begin juli werden drie zogeheten ‘IS-vrouwen’ naar België overgebracht. Er zitten nog steeds jihadistische vrouwen in kampen in het buitenland. Hoe groot is het risico voor de democratische westerse samenleving als deze vrouwen naar hier gebracht worden?

“Naïeve meisjes die hun grote liefde achterna zijn gereisd, vrouwen die nog radicaler zijn dan hun echtgenoot, of vrouwen die ‘toevallig’ in het ‘kalifaat’ zijn terechtgekomen.” De berichtgeving over jihadistische vrouwen wordt volgens de Nederlandse AIVD (collega’s van onze Staatsveiligheid) overheerst door stereotypes. Vragen als “Wat is de rol van vrouwen binnen de jihadistische beweging?” en “Welke dreiging gaat uit van jihadistische vrouwen?” blijven dan ook vaak onbeantwoord.

Belangrijke rol

AIVD bij een deel van deze teruggekeerde vrouwen een belangrijke rol bij hun beslissing.“Dat zij teleurgesteld terugkeren, wil niet zeggen dat zij hun jihadistisch gedachtegoed hebben afgezworen.” Een aantal heeft in Nederland of België hun oude of zelfs een prominentere plek in hun jihadistische sociale netwerk ingenomen. Terugkeer en de daaropvolgende strafrechtelijke en publieke aandacht kan vrouwen meer bekendheid geven onder jihadisten. Andere vrouwen lijken na terugkeer weinig meer met hun

jihadistische contacten te maken te willen hebben.

Besluit De directe en indirecte dreiging van jihadistische vrouwen moet niet worden onderschat. Ze ondersteunen niet alleen de jihadistische strijd met cruciale activiteiten, sommige vrouwen in het strijdgebied zijn ook bereid de wapens op te nemen. Ook na terugkeer in Europa is het maar zeer de vraag of zij afscheid nemen van hun jihadistisch gedachtegoed. De dreiging die jihadistische vrouwen in vrije samenlevingen zoals Nederland en België en in het strijdgebied vormen, kan onder invloed van ISIS en het afbrokkelende ‘kalifaat’ snel veranderen.

THIERRY DEBELS

De rol die jihadistische vrouwen spelen binnen de jihadistische beweging mag niet onderschat worden. De AIVD: “Jihadistische vrouwen zijn in veel gevallen minstens zo toegewijd aan het jihadisme als mannen.” Vrouwen vormen een dreiging voor Nederland en België doordat zij anderen werven, propaganda produceren en verspreiden en geld inzamelen. Bovendien indoctrineren ze hun kinderen met het jihadistisch gedachtegoed. Dat is een belangrijk element als we kinderen uit de kampen naar hier halen. “Zij (de vrouwen) vormen een essentieel onderdeel van de jihadistische beweging, zowel in Nederland (als België) als in het strijdgebied in Syrië en Irak”, besluit de AIVD. Desillusie speelt volgens de

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

ECONOMISCHE ZAKEN

Naar de ‘90 procent economie’ Zolang er geen afdoend vaccin is tegen het coronavirus, zal onze samenleving en dus onze economie niet meer op volle kracht kunnen draaien. Dat zien we nu met de tweede opstoot van het virus. Onzekerheid drukt het vertrouwen. De aanbodkant van de economie is verstoord door bedrijven die niet op volle kracht werken. Gezinnen consumeren minder. Welkom in de ‘90 procent economie’.

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41, 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

Abonnement buitenland:

3 maanden: 6 maanden: 1 jaar: Steunabo 1 jaar:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

32,50 euro 65,00 euro 130,00 euro 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter 1945-1955: Hoofdredacteur 1955-2000: Hoofdredacteur 2000-2010: Hoofdredacteur 2010-heden: Verantw. uitgever:

Bruno de Winter Jan Nuyts Leo Custers Karl Van Camp Wart Van Schel

Het waren opnieuw weinig opbeurende cijfers waarmee de Nationale Bank vorige week naar buiten kwam. De Belgische economie kende in het tweede kwartaal van dit jaar een krimp van 12 procent. In het eerste kwartaal van 2020 kromp de economie al met 3,5 procent.

De coronacrisis blijft zwaar inhakken op groei en welvaart. Volgens de bank BNP Paribas Fortis zal de economie over heel 2020 krimpen met 8 tot 10 procent. Ondanks de tweede opstoot of de tweede coronagolf hoopt men toch op betere cijfers voor de periode juli-einde september, het derde kwartaal dus.

Al blijft het natuurlijk afwachten hoe de pandemie evolueert. Niet enkel hier, maar ook in de rest van de wereld. Het is in deze rubriek al meermaals gesteld: een exporteconomie als de Vlaamse zal voor het herstel sterk beïnvloed worden door wat er elders gebeurt.

Vaccin De cijfers van de Nationale Bank hebben hier en daar tot het besluit geleid dat onze economie meer dan tien jaar terug in de tijd wordt gekatapulteerd. Want de gecumuleerde groei sinds het einde van de financiële crisis wordt in één klap vernietigd. Dat moet men wel relativeren. Een kwartaal is een momentopname en een herstel in het derde kwartaal maakt een deel van het verlies goed. Maar uiteraard niet volledig en ook niet op een duur-

zame manier. Daar moeten we ons geen illusies over maken.

Zolang er geen afdoend vaccin is, zal de economie niet op een normale manier draaien. We leven in wat voor economen een ‘90 procent economie’ is. Zowel aan de kant van aanbod en productie als aan de kant van vraag en consumptie is het gewoonweg onmogelijk om de pre-coronagroei te bereiken.

Dat verdient enige uitleg. Om te beginnen zijn er veel bedrijven die voor lange tijd gesloten zijn en ook failliet zullen gaan, zeker in de evenementensector en de horeca. En de andere gezonde ondernemingen zullen niet op volle kracht draaien.

Er zijn de nog altijd geldende veiligheidsmaatregelen waarbij mensen afstand moeten houden op de werkvloer, er tijdverlies is bij ploegwissels, men moet eten in verschillende shiften.

Neem daar nog de soms moeilijke bevoorrading van grondstoffen of wisselstukken uit het buitenland bij (omwille van een strenge lockdown elders) en de productiecapaciteit ligt eerder op 90 procent dan op 100 procent.

Angst Aan de vraagkant is er de angst van de consument. De tweede opstoot of golf doet de consument de vinger op de knip houden. Men komt buiten voor één boodschap en er is geen tijd te verliezen. Begin juli kon men nog hopen dat de

consumptiebranche van de economie opnieuw aan 100 procent zou draaien. ‘Funshoppen’ werd weer mogelijk, je mocht met meer dan één persoon gaan winkelen… De voorspelling was dat een deel van het verlies van de eerste coronagolf zou worden goedgemaakt. Onder andere dankzij de koopjesperiode in augustus. Het ziet ernaar uit dat dit niet gaat lukken. De verstrengde maatregelen houden de winkelende Vlaming “in zijn kot”. De consument blijft de vinger op de knip houden.

De uitgaven zullen hooguit 90 procent van het pre-coronaconsumptiepatroon bereiken. Het is wachten op een vaccin tot de geldbeugel weer volledig open mag. Wellicht niet voor de tweede helft van 2021 is te horen.

Zuid-Europese cijfers De economie zal lange tijd op 90 procent blijven draaien. Dat lijkt een abstract cijfer, tot we het vertalen in euro’s. Een economie op 90 procent betekent voor België zo’n 47 miljard euro aan minder geproduceerde welvaart. Dat is ook slecht nieuws voor de overheidskas. Met een overheidsbeslag van 50 procent betekent dit dat de staatskas 23,5 miljard euro misloopt aan inkomsten. Per jaar.

Een ‘90 procent economie’ heeft ook gevolgen voor de overheidsschuld. Die stijgt door de crisis sowieso van 100 naar 115 procent van het bbp. Maar als het bbp (alles wat we met z’n allen op een jaar tijd produceren) in de noemer van de breuk geen 100 maar 90 procent is in vergelijking met pre-corona, dan fietsen we richting 130 procent van het bbp staatsschuld. Zuid-Europese cijfers zijn dit.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

Actueel

6 AUGUSTUS 2020

Hoe Olivia de Havilland het communisme een slag toediende

3

Egbert, het schoothondje van de MR

Ze was uitzonderlijk mooi, maar ook taai. Je moet wel taai zijn om 104 te worden. Vorige week stierf actrice Olivia de Havilland. Haar dood kreeg wat aandacht in de pers, maar één episode uit haar leven bleef overal onvermeld, hoewel ze belangrijkere gevolgen zou hebben dan haar filmwerk.

De zondagnamiddagfilms van de BRT behoren tot mijn mooiste jeugdherinneringen.

Samen met mijn moeder keek ik naar de klassiekers met John Wayne, James Stewart en Erroll Flynn. De tegenspeelster van Erroll Flynn was bijna altijd de engelachtige Olivia de Havilland. Filmbaas Warner zei echter dat achter haar reeënogen het verstand van een computer schuilde.

Gejaagd door de wind De Havilland behaalde een Oscar voor haar rollen in “To Each His Own” (1946) en “The Heiress” (1949), maar ze zal vooral toch herinnerd worden voor haar vertolking van de zachtmoedige Melanie Hamilton in “Gone with the Wind” (1939), de tegenpool van de vurige Scarlett O’Hara. De kans is groot dat we van dit meesterwerk echter niet vaak meer zullen kunnen genieten, want de commissarissen van de politieke correctheid hebben nu beslist dat de film eigenlijk racistisch is (hoewel hij een eerste Oscar opleverde voor een zwarte acteur, voor de onvergetelijke vertolking van Mammy door Hattie McDaniel).

In de overzichten van haar leven die deze week verschenen, heeft men het uiteraard over haar successen als actrice, maar ook over het baanbrekende proces dat ze won tegen een filmstudio, waardoor een einde werd gemaakt aan de praktijk dat de contracten van acteurs eindeloos verlengd werden. Ook haar moeilijke relatie met haar zus, Joan Fontaine, komt overal uitgebreid aan bod. Maar weinigen herinneren zich blijkbaar de strijd die ze leverde tegen een campagne van communistische infiltratie in Hollywood.

Mantelorganisatie Op het einde van de Tweede Wereldoorlog hadden een aantal geheime leden van de Communistische Partij van Amerika een vereniging voor mensen uit de filmindustrie (HICCASP) opgericht, met het ogenschijnlijke doel de progressieve New Deal-erfenis van president Franklin D. Roosevelt te beschermen. Het waren niet de minsten die zich tot lidmaatschap lieten verleiden. Onder hen Humphrey Bogart, Edward G. Robinson, Charles Laughton, Gregory Peck, Bette Davis, Olivia de Havilland en, jawel, Ronald Reagan.

In werkelijkheid werd de organisatie gestuurd door de Amerikaanse Communistische Partij (de leider van HICCASP was Hannah Dorner, lid van die partij), die op haar beurt orders ontving vanuit Moskou.

Kort na het einde van de Tweede Wereldoorlog kwam van Stalin de instructie dat de organisatie zich moest keren tegen het “oorlogszuchtige beleid” van president Truman, dat te vijandig werd tegenover de USSR. In 1946 moest de Havilland een meeting van de organisatie in Seattle toespreken. Zij had een volledig uitgeschreven tekst gekregen van Dalton Trumbo, legendarisch scenarist, maar ook stiekem lid van de communistische partij. De Havilland gooide de tekst weg en schreef haar eigen toespraak, zonder iemand in te lichten. In plaats van de door Trumbo geplande uithaal naar “de oorlogszucht”, “het antisemetisme” en “het racisme tegen minderheden” van het beleid van Truman, bracht ze een scherpe aanval op het communisme. “Wij geloven in democratie, niet in communisme”, besloot ze haar toespraak.

FBI Later zou blijken dat de Havilland al op voorhand was gecontacteerd door de FBI, op bevel van J. Edgar Hoover, en gewaarschuwd voor de communistische manipulatie. Eerst wilde ze de beschuldigingen niet geloven, maar ze kreeg toen een bandje te horen met afgeluisterde gesprekken van de bestuursleden, opgenomen toen ze er niet bij was. De agenten gingen buiten wachten terwijl ze de opname van een half uur begon te beluisteren. Al na vijf minuten kwam de Havilland naar buiten gestormd, “vloekend

als een dokwerker”. Ze had onder andere gehoord hoe de anderen zich vrolijk maakten over haar naïviteit als geldschieter van de organisatie.

Trumbo en de andere communisten in de HICCASP waren uiteraard razend over de speech van de Havilland. Het kwam tot een confrontatie op een bestuursvergadering.

De Havilland kreeg daar de steun van onder andere Ronald Reagan. Als je een precies moment zoekt waarop de voorheen linkse Reagan werd getransformeerd tot de principiële anti-communist die uiteindelijk een einde zou maken aan de Koude Oorlog: dit was dat moment.

Reagan, De Havilland en de andere dissidente acteurs trokken na de vergadering naar het appartement van de Havilland om zich over verdere stappen te beraden. “Ik dacht eigenlijk dat je één van hen was”, zei Reagan tegen de Havilland. Ze lachte en antwoordde: “Ik dacht hetzelfde van jou, Ronnie.” Reagan maakte een tekst voor een gezamenlijk resolutie. De Havilland vond die te flauw en verplichtte hem tot een veel scherpere veroordeling van het communisme. Uiteraard werd de tekst van de dissidenten verworpen op de eerstvolgende bestuursvergadering van HICCASP. De Haviland, Reagan en vele anderen namen daarop ontslag uit organisatie.

Reagan evolueerde daarna helemaal naar rechts. De Havilland bleef progressief aanhanger van de New Deal-politiek van Roosevelt, maar ze bekende wel haar trots op de rol die ze had gespeeld in de politieke bekering van de latere president van de VS en op de gigantische gevolgen die zijn principeel anticommunisme had op de geschiedenis van deze wereld.

Een steen in de rivier Ik vond nergens in de Nederlandstalige pers enige referentie naar de verwikkelingen rond HICCASP. We mogen vermoeden dat het wel anders zou geweest zijn indien de Havilland ergens een heldhaftige rol langs de andere kant zou gespeeld hebben en indien ze zich bijvoorbeeld verzet zou hebben tegen het McCarthyisme dat vervolgens poogde de communistische infiltratie van Hollywood te ontmaskeren. De eenzijdige mythe die daarover in Hollywood wordt verspreid, is nu immers algemeen aanvaard: dat onschuldige idealisten werden gebroodroofd door een anticommunistische heksenjacht. De belevenissen van de Havilland vertellen een ander verhaal, net zoals het boek “Red Star Over Hollywood” van Ronald en Allis Radosh.

Een Belga-bericht naar aanleiding van het overlijden van de Havilland had het wel even over haar contacten met het communisme in de filmindustrie, maar enkel om te suggereren dat ze zelf het slachtoffer werd van het perfide anticommunisme: “Haar politiek activisme bracht de Havilland op een bepaald moment ook gevaarlijk dicht bij het door Hollywood als satanisch verachte communisme. Alsof die smeercampagne haar ook privé aantastte, blonk de Havilland na haar terugkeer uit in twee psychologische thrillers, waarin zij alle registers van de gekwelde vrouw opentrok.” Daarmee wordt de waarheid drie keer geweld aangedaan: het communisme werd door Hollywood helemaal niet als satanisch veracht, de Havilland was helemaal geen slachtoffer van het McCarthyisme en er was helemaal geen lastercampagne tegen haar, tenzij die uitgaande van de communistische HICCASP. Olivia de Havilland was niet alleen een uitzonderlijke actrice. Wie het als jonge vrouw opnam tegen zowel de filmindustrie als tegen communistische infiltratiepogingen, moet een uitzonderlijk sterk karakter hebben gehad. In de mate dat ze Reagan op het pad naar strijdbaar anticommunisme heeft gezet, heeft ze ook een spreekwoordelijke steen in de rivier verlegd die groter is dan de meesten vermoeden.

JURGEN CEDER

BRIEFJE AAN PATER DAMIAAN

Verdacht Mijnheer de heilige, Gij zijt reeds iets meer dan 131 jaar van ons heengegaan na een heroïsch leven als missionaris op het leprozeneiland Molokaï, een van de Hawaï-eilanden. Gij bestreedt er de vreselijke ziekte die toen nog melaatsheid werd genoemd en gij gingt er uiteindelijk zelf aan ten onder.

Zoals zovele idealistische missionarissen deelde gij uw lot met degenen die gij beschermde en wier leven gij in alle uitzichtloze miserie iets draaglijker probeerde te maken. Iedereen in Vlaanderen - en zelfs ver daarbuiten - staat nog steeds vol bewondering voor wat gij daar aan het einde van de 19de eeuw in primitieve omstandigheden deedt. Generatie na generatie werd uw levensverhaal doorverteld én als voorbeeld gesteld tot gij uiteindelijk op zondag 11 oktober 2009 door paus Benedictus XVI heilig werdt verklaard in aanwezigheid van toenmalig kardinaal Danneels, koning Albert en la dolce Paola, premier Herman Van Rompuy, de vicepremiers Steven Vanackere en Joëlle Milquet en de voorzitters van Kamer en Senaat, Patrick Dewael en Armand De Decker, en vele gewone Vlamingen. Deze grote erkenning oversteeg dan ook alle strekkingen en gezindten in Vlaanderen en Wallonië, want er was over uw ‘staat van dienst’ dan ook nooit discussie. Op een zeker moment in 2005 werdt gij zelfs uitgeroepen tot de ‘Grootste Belg aller tijden’. De bewondering was en is alom erg groot.Vele wereldberoemde figuren spraken met lof over u: Moeder Theresa, Barack Obama, Mahatma Ghandi en vele anderen. Gij werdt dan ook terecht de beschermheilige voor lepralijders en aidspatiënten, met een vaste feestdag op 10 mei. Het is dan ook daarom dat ik mij deze week tot u richt, want heiligen kunnen iets meer dan gewone stervelingen. Zij kunnen gebeden en aanroepingen en noodkreten horen, zo zegt men en zo wordt het ook geloofd. En omdat gij bovendien een Vlaamse heilige zijt, hebt gij bij mij natuurlijk meer dan een streepje voor.

En ja, Damiaan, ik moet - helaas - een noodkreet slaken. In de Verenigde Staten van Amerika werdt gij - tot nog toe als enige niet-Amerikaan - vereerd met een standbeeld in het Capitool te Washington D.C. Toen destijds aan de bewoners van Hawaï werd gevraagd wie zij in het Capitool in een standbeeld vereeuwigd wilden zien als ‘vertegenwoordiger’ van hun staat, kozen zij in een referendum met grote meerderheid voor u. Het was een erkenning die vanzelfsprekend leek en die nooit een spatje kritiek heeft opgeleverd. Dezer dagen is daar echter verandering in gekomen. Een zeer links Democratisch Congreslid, Alexandra Ocasio-Cortez, komt in de politiek correcte nasleep van de BLM-hetze

haar duit in het zakje doen om alle blanke mannen te brandmerken als racistisch en kolonialistisch, door hen verdacht te maken en uit te spuwen. En ja, dus, voor haar zijt gij een “toonbeeld van kolonialisme en blanke overheersing”. Gij wordt in de grote heksenpot gesmeten. Rik Torfs omschreef het zeer terecht als volgt, waarmee hij tegelijk de domme en zelfs gevaarlijke hetze van de jongste tijd onderuit haalt: “Zelfs wie zijn leven geeft voor anderen, schiet tekort als hij niet tot de juiste groep behoort.”

Heilige Damiaan, bid voor haar, want het mens is bezeten door anti-blank racisme en blinkt bovendien uit door een absoluut gemis aan historisch besef, verblind als zij is door de opgeklopte en totaal haar doel voorbijgeschoten verontwaardiging na de jammerlijke en nutteloze dood door politiegeweld van een zwarte man, ook al had die heel wat op zijn kerfstok.

AOC, zoals het Congreslid gemakkelijksheidshalve wordt genoemd, betreurt het dat geen inheemse Hawaïaan daar in uw plaats op een sokkel staat in Washington. Dat gij Hawaïaan tussen de Hawaïanen waart geworden, hun taal spraakt, u niet als overheerser gedroegt, dat ontgaat haar volkomen.

Ja, het is juist dat in het Capitool bijna allemaal standbeelden van blanke mannen staan.

Ja, en dan? Als die verdienstelijk zijn geweest, wat is dan het probleem? Is huidskleur nu echt het criterium bij uitstek geworden om mensen te catalogeren? Waren we daar niet stilaan van verlost?

Gelukkig zijn er al heel wat mensen in Vlaanderen die niet willen dat er een smet komt op uw nagedachtenis. Daarvoor hebt gij teveel betekend voor allen die u nodig hadden en die later in u een stichtend voorbeeld zagen.

Beste Damiaan, de wereld van vandaag is ziek en heeft elk gevoel voor evenwicht en nuchterheid verloren. De ondoordachte uitspraken van AOC getuigen daarvan, alsook de reacties van de geschrokken linkerzijde die nu probeert uit te leggen dat ze het eigenlijk allemaal niet zo bedoeld heeft omdat we haar uitspraken ‘in een context moeten plaatsen’. Komaan zeg! Frustraties uit het verleden worden wraakzuchtig geprojecteerd op nieuwe generaties die daarvoor geen enkele schuld dragen. Het moet nu toch niet gekker worden!

Wij hebben daarom weer nieuwe heiligen nodig om de zaken weer even op orde te stellen en tegen de stroom te durven ingaan, ook al schieten zij hun eigen hachje erbij in. Gelukkig zijt gij daarvan een blijvend voorbeeld, wat AOC ook moge denken.

4

Actueel

6 AUGUSTUS 2020

Berx in 2018 naar Bilderbergconferentie

Nota Bouchez komt net uit een sprookje

In 2018 was provinciegouverneur Cathy Berx aanwezig bij de mysterieuze Bilderbergconferentie. Twee jaar later wordt ze wereldnieuws als ze met harde hand strenge coronamaatregelen oplegt aan een hele provincie. Toeval?

Over de Bilderbergconferenties bestaan twee tegengestelde standpunten. Volgens de enen gaat het om een jaarlijkse praatclub zonder macht. Anderen beweren dat de conferentie een belangrijke invloed heeft op de politiek wereldwijd. De Tijd in 2009: “Volgens een gerucht werden Bill Clinton, Tony Blair en Barack Obama bij Bilderberg gewogen en goed bevonden - ze waren er te gast in respectievelijk 1991, 1993 en 2008, één jaar voor ze werden ingezworen.” Ook dat is een rode draad: politici worden beoordeeld door de machtigen der aarde tijdens de conferentie.

Ontstaan Prins Bernhard was in 1954 een van de oprichters van de conferentie die haar naam ontleent aan de eerste locatie waar zij werd gehouden: hotel De Bilderberg in Oosterbeek. Bernhard was voorzitter tot 1976, toen hij werd gedwongen af te treden na het corruptieschandaal rond vliegtuigbouwer Lockheed. De prins bleek smeergeld te hebben aangenomen.

Onderzoeker Gerard Aalders denkt dat de Bilderbergconferentie meer is dan een praatbarak. Aalders is een gerenommeerde historicus en voormalig onderzoeker aan het Nederlands Instituut voor Oorlogsdocumentatie. Hij schreef een boek over de geschiedenis van de conferenties. Zijn besluit: “Zo vrijblijvend als Bilderberg graag wordt voorgesteld, is het zeker niet.” Aalders in De Morgen: “De deelnemers hebben vrijwel zonder uitzondering sleutelposities in de nationale of zelfs wereldpolitiek, de multinationale zakenwereld of de internationale bankwereld. Bezoekers uit de laatste groep behoren steevast tot de top.” De euro zou er mee bedacht zijn, de Koude Oorlog beëindigd en al jaren wordt de toetreding van Turkije tot de Europese Unie er bedisseld.

Dehaene Dehaene was in Stresa in 2004. “Ik was er misschien één dag ja, op uitnodiging van Davignon,” vertelde de politicus aan De Standaard. Of het nuttig was? “Het feit dat ik me amper herinner dat ik daar was, zegt genoeg”, aldus Dehaene aan De Standaard in 2013, dus 9 jaar later. De journalist van De Standaard: “Dergelijke reacties relativeren het gewichtige aura rond het jaarlijkse Bilderberggebeuren. Maar hoe je het draait of keert, het heeft iets onkies: zakenmensen en ministers die dagenlang bij elkaar op de schoot kruipen. Dat ruikt naar het soort achterkamertjespolitiek dat misschien in de jaren ‘50 aanvaard werd, maar vandaag al lang niet meer.”

Polsslag De Tijd merkt op dat het soms lijkt alsof de Bilderbergers - beter dan wie ook - de polsslag van de wereld voelen: “Een krantenartikel uit 2003 vermeldt dat de club zich

dat jaar had afgevraagd of er een financiële ‘meltdown’ aan zat te komen - vijf jaar voor de wereld in de ban raakte van de kredietcrisis. Richard Holbrooke, de Amerikaanse vredesgezant in de Balkan, verklaarde voor de camera’s van het Nederlandse tv-programma Nova dat hij een maand vóór het bloedbad in Srebrenica al op de conferentie over de gevaarlijke toestand in de enclave had gehoord.”

CIA Journalist Georges Timmerman in De Morgen: “Ze vormen wel een zeer invloedrijk gezelschap dat in zijn beginfase gefinancierd werd door de CIA en tot vandaag weegt op de politieke besluitvorming op het hoogste niveau.” Volgens Aalders is het “onvermijdelijk dat er enigerlei vorm van beïnvloeding plaatsvindt op het economische en politieke denken en dus ook de besluitvorming van de landen die op Bilderberg zijn vertegenwoordigd.”

Genval In 2000 ging de conferentie door in België.

Knack: “Het Château (van Genval) stuurde zijn gewone klanten weg en het personeel moest absolute discretie zweren.Veiligheidslui hielden de weinige persmensen die van de conferentie weet hadden op een afstand.

En zoals dat bij de 47 vorige conferenties sedert 1954 het geval was, deed geen van de deelnemers achteraf zijn mond open. Al wie belangrijk is in de globale economie, was in Genval. Zelfs Henry Kissinger, de voormalige Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, die nu als consulent topbedrijven door kiese wereldproblemen loodst en George Soros, de speculant die munten en beurzen kraakt.”

Estulin Auteur Daniel Estulin vindt de “Bilderbergers” ronduit gevaarlijk. Al meer dan een halve eeuw komt een selecte groep politici, diplomaten, bankiers en topzakenlieden een keer per jaar in het geheim bijeen om wereldzaken te bespreken. Dit ogenschijnlijk onschuldige genootschap neemt tijdens deze informele bijeenkomsten volgens hem beslissingen met verstrekkende gevolgen.

Volgens de auteur heeft de Bilderberg-club inmiddels enorme invloed en zijn er gevolgen voor de wereldpolitiek.

John Rockefeller: “Sommige mensen geloven dat onze familie deel uitmaakt van een geheim kartel dat zich zelfs tegen de belangen van de VS keert. Ze zeggen dat we globalisten zijn en samenspannen om te werken aan een geïntegreerde politieke en economische structuur in de wereld. Als dat de aanklacht is, dan verklaar ik me schuldig, en ben ik er zelfs trots op.” Het zijn de woorden van deze Rockefeller, lid van de Raad van Bestuur van de Bilderbergclub.

THIERRY DEBELS

Citaat van de week > Rik Van Cauwelaert

“Een vreemde eis…”

Open Vld zegt in het kader van de preformatie-gesprekken tussen PS en N-VA bij monde van Egbert Lachaert: “Gezondheid en jobs beschermen, ondernemers ondersteunen, geen extra belastingen en een beter werkend land: dat zijn nu de prioriteiten.

Wat N-VA en PS op tafel leggen, moet worden bijgestuurd. Wij zijn klaar om als liberale familie een breedgedragen regeerakkoord te onderhandelen.” De reactie hierop van Van Cauwelaert is minder cynisch dan ze lijkt: “Open Vld wil een beter werkend land. Een vreemde eis voor een partij die al ruim 20 jaar aan de macht is...” Als wij in de schoenen van Lachaert stonden, we zouden toch even slikken na zo’n klets om de oren…

Kwade maren toen er nog geen virologen waren Al kan de vloedgolf aan onheilspellende berichten over corona en Covid-19 de indruk wekken dat de huidige pandemie met voorsprong het allerergste is wat de menselijke soort kon overkomen, wie zich de moeite getroost een stap van eeuwen terug in de geschiedenis te zetten, zal er allicht genuanceerder over gaan (moeten) denken. Met die stap van eeuwen bedoel ik die 670 jaar, waarmee wij belanden in het jaar 1349-1350.

Toen werden onze gewesten niet alleen rampzalig gedecimeerd door de Zwarte Dood, maar deden ‘flagellateurs’ of ‘zweepbroeders’ er nog een ferme striem bovenop.

Jan Vandeburie, aan wiens masterscriptie “Et post in Flandriam? De Zwarte Dood in het graafschap Vlaanderen” ik dankbaar een aantal onthullingen ontleen, toont zich verbaasd over de schaarste aan geschriften over die verre pre-coronatijden in onze vaderlandse geschiedenis. Hij wijst daarbij op de toch wel zeer treffende tegenstelling met de rest van het toenmalige Avondland, waar literatuur over dat onderwerp bibliotheken, bij manier van spreken, uit hun voegen deed barsten.

De Zwarte Dood Met alle verschuldigde waardering en ontzag voor de grootse inzet van alle coronawerkers dag en nacht, moet het mij, na lezing van deze doorwrochte scriptie, toch van het hart dat de hedendaagse pandemie inderdaad niet veel meer lijkt dan een griepje als je ze vergelijkt met de sociale ramp die het graafschap Vlaanderen in voormelde zwarte jaren in rouw heeft gedompeld. Zeker vermeld moet daarbij worden dat de Zwarte Dood niet alleen bij ons, maar in heel de rest van Europa vooraf was gegaan door opeenvolgende jaren van ronduit schrijnende hongersnood, met alle verzwakkende invloeden van dien op de volksgezondheid.

Hoed af voor het volgehouden speurwerk van Jan Vandeburie, onder andere in bronnen die niet direct voor de hand leken te liggen, zoals bij voorbeeld de ‘poortersboeken’ van de belangrijke middeleeuwse stad Oudenaarde, waarin voor die jaren 1349-1350 een hoogst abnormaal sterftecijfer werd vermeld.

Ook over een merkwaardig verschijnsel, waar wij in deze 21ste eeuw geen weet meer van hebben, waren in die ‘poortersboeken’ aanwijzingen terug te vinden: de dodelijke gevolgen van de ‘behandeling’ door de ‘geselbroeders’ die toen massaal door onze gewesten trokken en wier gedrag al eens van broederlijke maatstaven durfde af te wijken. Wie tussen de regels kan lezen, begrijpt wat ik bedoel. Dat lezen tussen de regels moet je bij bepaalde virologen van vandaag ook min of meer machtig zijn, maar dat doet nu even niet ter zake.

Geselbroeders Weer even ernstig. Bij gebrek aan officiële cijfers over wat de toenmalige ‘Zwarte Dood’ in Vlaanderen heeft aangericht, is Jan Vande-

burie te rade gegaan bij de toen toonaangevende steden van het graafschap Vlaanderen: Gent, Brugge, Ieper, Kortrijk en Oudenaarde.

Onder meer door zijn onderzoek naar de lijfrentes die het Brugse Sint-Janshospitaal aan investeerders moest betalen zolang zij leefden en naar de stadsbelastingen die Ieperlingen de stad schuldig waren bij overlijden. Door die verschillende gegevens als in een puzzel naast elkaar te leggen en ineen te passen, kwam de scribent tot het besluit dat in de rampjaren 1349-1350 de ‘Zwarte Dood’ in het graafschap Vlaanderen verantwoordelijk geacht moest worden voor gemiddeld ongeveer 27,4 procent van de sterfgevallen. Slachtoffers van de ongeveer 3.000 flagellanten (geselaars) die destijds onze contreien doorkruisten, laten we hier even in het midden.

Als je weet dat in die zwarte jaren het Europese aantal dodelijke slachtoffers van de Zwarte Dood rond de 30 procent schommelde, kunnen we stellen dat ook 670 jaar geleden Vlaanderen geen uitzondering vormde op de Europese regel. Al moet gezegd dat die regel toen dramatisch hoger lag dan in 2020. Dat even ter inlichting van de Greta’s en Anuna’s van deze geteisterde wereld, die zijn ondergang verwachten tussen dit en veertien dagen, min of meer. Voor de goede orde: de studie van Jan Vandeburie, die hij als een kritische benadering bestempelt, is verschenen in het jaar 2009.

Deze studie wordt perfect aangevuld en zelfs verbreed met het vorig jaar – precies tien jaar later - verschenen boek “1349. Hoe de Zwarte dood Vlaanderen en Europa veranderde” van de hand van de jonge historicus Joren Vermeersch. Ook hij slaagt erin de lezer uit de 21e eeuw te boeien met het verhaal van een van de grootste traumatische gebeurtenissen uit de Europese geschiedenis op basis van veel cijfers en analyses van oude jaarrekeningen en haast vergeten bronnenmateriaal. Die gegevens plaats hij bovendien in de economische context van voor, tijdens en na de Zwarte Dood. De gevolgen waren enorm, want sociale conflicten, het wankelen van sociale modellen en migratiegolven zouden het oude politieke evenwicht in Europa verstoren. Boeiend in de huidige coronatijden is het om te lezen hoe Vlaanderen en heel Europa, zich nadien opnieuw oprichtten om opnieuw de toekomst tegemoet te zien. Het is de moeite om bij beide studies opnieuw even stil te staan.

HECTOR VAN OEVELEN

Actueel

6 AUGUSTUS 2020

En wat als Vlaams Belang PS-N-VA een duwtje in de rug gaf?

Ook bij een Vlaams Belang-stem gratis de PS erbij?

De federale formatie kwam de laatste weken toch nog in een kleine stroomversnelling terecht. Het initiatief van de “drie koningen” Georges-Louis Bouchez, Joachim Coens en Egbert Lachaert zorgde ervoor dat Bart De Wever en Paul Magnette opnieuw de draad opnamen, al dan niet met de bemiddeling van Conner Rousseau. Toch ziet het er niet naar uit dat dit paarsgeel zal opleveren, en blijft de federale formatie in een impasse hangen.

Zou dit een kans voor Tom Van Grieken kunnen zijn om de blufpoker van de anderen finaal aan de kaak te stellen?

Betekent dit nu dat de boutade van Tom Van Grieken, dat wie voor de N-VA stemt, er gratis de PS bijkrijgt, niet meer klopt, omdat je die er ook gratis bijkrijgt als je voor het Vlaams Belang hebt gestemd? Neen, we denken van niet. Het is de N-VA die scheep wil gaan met de PS, terwijl Vlaams Belang alleen maar een einde maakt aan de huidige letterlijk levensgevaarlijke federale regering. En zelfs als het alleen maar is om een nieuwe regering van lopende zaken in het zadel te hijsen, valt er vanuit democratisch oogpunt wel iets voor te zeggen dat een regering met 71 zetels een pak legitiemer is dan één met ocharme 38 zetels.

Dit valt dus uit te leggen aan de achterban.

“Het is crimineel onverantwoordelijk om [de federale formatie] nu af te blokken,” zo liet Bart De Wever vrijdag optekenen als reactie op de nota van de Open Vld en MR aan de twee preformateurs. En hoe weinig we ook op hebben met de staat België, we kunnen hem geen ongelijk geven, want de toestand is zeer ernstig, ook voor Vlaanderen. Het is trouwens voor iedereen duidelijk welk spelletje Georges-Louis Bouchez aan het spelen is: de federale formatie zo lang mogelijk rekken, om zijn zeven federale ministers plus eerste minister zo lang mogelijk op post te kunnen houden.

Als we daarvoor nog eens naar de stembus moeten, en vervolgens de federale formatie nog eens helemaal moeten overdoen, om daarna nog eens naar de stembus te moeten gaan, het zij zo voor de MR, als het allemaal maar lang blijft duren. Van een verrottingsstrategie gesproken.

Wie zal gedoogsteun weigeren?

Maar we zouden ook de reactie van de anderen wel eens willen kennen als Tom Van Grieken ons voorstel overnam. Wat met de PS bijvoorbeeld: liever in de oppositie blijven, MR aan de macht houden, en nieuwe verkiezingen uitschrijven, dan met de gedoogsteun van het Vlaams Belang tenminste van start kunnen gaan in een nieuwe regering? Ga dat toch maar eens uitleggen aan je kiezers! Idem dito voor sp.a en cdH. Van CD&V verwachten we een beetje protest voor de galerij, al was het maar omdat ze een portefeuille zullen moeten afgeven, maar geef ze de post van eerste minister (Koen Geens?), en je zal ze niet meer horen.

Van de N-VA kunnen we moeilijk een bezwaar verwachten. Zaten zij trouwens niet al eens aan tafel met Vlaams Belang? En een federale formatie nu afblokken omwille van de gedoogsteun van de verkeerde partij, zou dat dan niet crimineel onverantwoordelijk zijn?

O ja, Groen, Ecolo, DéFI en PTB/PVDA zullen ongetwijfeld moord en brand schreeuwen.

De democratische broek constructief afgedaan worden door een volgens hen fascistische partij is natuurlijk geen pretje.

De ontgoocheling Lachaert Eén van de grootste ontgoochelingen moet daarbij zijn dat de nieuwbakken voorzitter van de Open Vld, Egbert Lachaert, dat spelletje meespeelt. Niet alleen klinkt hij zich vast aan snoeshaan Georges-Louis Bouchez, bovendien laat hij de ene dag Alexander De Croo in de pers verklaren dat de Open Vld past voor onderhandelingen over een nieuwe staatshervorming omdat het nu alleen maar over de economie kan gaan, om een paar dagen later zelf de invoering van een federale kieskring te eisen. Van een communautaire eis gesproken waar alleen maar de etiketten “belachelijk” en “tijdverspilling” op passen!

Groene jokers In het weekend waarschuwden enkele N-VA-kopstukken Georges-Louis Bouchez en Egbert Lachaert er al voor dat ze met vuur aan het spelen waren. In datzelfde weekend tartte Egbert Lachaert nog het lot door een tweet te liken, waarin Bart De Wever opgeroepen werd om eens met Groen en Ecolo te gaan

Aansturen op de laatste federale verkiezingen praten, als de formatie afblokken dan toch zo “crimineel onverantwoordelijk” was. Het zou ons niet verbazen als er op dat ogenblik al contacten met de groene partijen waren, maar op maandag kregen Groen en Ecolo ook een officiële uitnodiging in hun mailbox om eens op de koffie te komen bij Bart De Wever en Paul Magnette. Die uitnodiging werd officieel niet zonder enige scepsis ontvangen, en dat kunnen we begrijpen, en wanneer u dit stukje leest weet u hoe dat gesprek uiteindelijk gelopen is.

Duitse groenen vinden zichzelf te blank De Duitse Grünen willen meer kaders en bestuursleden met allochtone achtergrond in de leiding van hun partij. In november 2020 wil de partij zich daarom bezinnen over een zogenaamd “statuut van veelzijdige partij”.

“Zoals voorheen zijn veel maatschappelijke groepen ondervertegenwoordigd en kunnen een zichtbare stem best wel gebruiken, ook in de politiek. Deze uitdaging stelt zich ook voor onze partij”, aldus de Duitse groene Big Boss, Robert Habeck. “De diversiteit in onze partij is onze sterkte (…), en toch zijn bepaalde maatschappelijke groepen niet of weinig vertegenwoordigd.”

De partij is dringend op zoek naar meer “niet-academici, meer Queers, meer zwarte mensen, en people of color, meer mensen met een handicap”.

Maar neen, géén quota voor Groen “We willen een betere vertegenwoordiging van die groepen in onze partij efficiënt en onder hoge tijdsdruk behandelen en in de herfst op onze partijdag in besluiten gieten”, verzekerde Habeck. “Als maatschappij moeten wij diversiteit als een sterkte begroeten en daarmee een nieuwe gemeen-

5

schappelijkheid opbouwen”. En dan denk je, de Grünen zullen als zeer linkse partij quota voor die minderheden aankondigen, zoals ze steeds eisen van kapitalistische ondernemingen, of zoals ze anoniem testen van de huizenmarkt willen invoeren om particuliere eigenaars te dwingen aan vreemdelingen te verhuren. Edoch, u kan zich vergissen: de Duitse Grünen willen zichzelf géén minimumquota opleggen. Er zal wel een “diversiteitsraad” komen in het bestuur van de partij. Tweejaarlijks wil men de samenstelling van groene fracties op federaal en op deelstaatniveau wetenschappelijk laten onderzoeken, evenals de samenstelling van het partijsecretariaat en het Europees Parlement.

Want te veel blanke, academisch geschoolde mannen op verantwoordelijke niveaus in de partij: “Dit zorgt voor een groot democratisch deficit”, staat het in de tekst voor de komende partijdag van de Grünen…

PIET VAN NIEUWVLIET

Het fundamentele probleem van Bart De Wever en Paul Magnette is dat ze vijf zetels te kort komen om een meerderheid te vormen samen met CD&V, cdH en sp.a. De twaalf zetels van Open Vld volstaan voor een meerderheid, de veertien van MR ook, maar buiten Open Vld wil niemand MR er nog bij hebben. Ook Groen (8 zetels) of Ecolo (13 zetels) volstaan, maar DéFI (2 zetels) is niet genoeg, en PTB/ PVDA (12 zetels) volledig uitgesloten. Wat blijft er dan nog over?

Achttien “constructieve” Vlaams Belang-jokers Misschien kunnen de achttien zetels van Vlaams Belang wel een handje toesteken om ons eindelijk van die vreselijke regering-Wilmès II te verlossen? Niet dat we verwachten dat PS of sp.a die partij zouden toelaten tot de federale regering, maar wat als Tom Van Grieken zou aanbieden om zich bij de vertrouwensstemming van een nieuwe regering “constructief” op te stellen? Van de achttien zetels hoeven er slechts tien zich te onthouden (of desnoods 11 om zeker te zijn dat Jean-Marie Dedecker geen roet in het eten gooit), en een nieuwe regering kan van start.

Zo’n constructieve houding hoeft niet te betekenen dat Vlaams Belang verder ook alle voorstellen van de nieuwe regering hoeft te steunen. Maar zelfs al is het maar om de nieuwe regering een paar dagen later te doen vallen, dan zijn we in ieder geval van Maggie De Block als minister van Volksgezondheid af, in een regering van (verkeerd)lopende zaken.

Het lijkt ons zo goed als onmogelijk dat PS, sp.a, CD&V, cdH of N-VA een nog onbekwamer persoon dan de dokteres uit Merchtem op die post zouden durven neer te poten.

Maar vooral zouden we het gezicht van de immer olijke Georges-Louis Bouchez willen zien, op het ogenblik van de stemming. Foetsie, al die MR-ministertjes waarvan niemand de naam kent. En blijkt dat Vlaams Belang meer Belgische verantwoordelijkheidszin aan de dag zou kunnen leggen dan de Belgo-Belgische MR - en Open Vld!

Mogen we als Vlaams-nationalisten ook de vraag stellen of het wel betaamt dat Vlaams Belang op deze manier de patstelling voor een Belgische regeringsvorming doorbreekt, in plaats van rechtstreeks aan te sturen op nieuwe, en hopelijk de laatste federale verkiezingen? Zeker. Maar misschien is dit wel de meest trefzekere tactiek om zulke nieuwe verkiezingen op korte termijn uit te lokken.

Want ook dat zouden we toch nog graag zien gebeuren: welk akkoord zal Bart De Wever met Paul Magnette kunnen afkloppen, dat hij zonder kleerscheuren door het ledencongres van zijn eigen partij kan loodsen, en vervolgens tegen 2024 (of 2023?) ook tot een goed einde kan brengen? Want dat zal toch ook iets meer moeten zijn dan vers geld voor de Franstaligen vandaag in ruil voor een belofte voor een derde fase, ergens na 2024…

FILIP VAN LAENEN

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT GENOEG VAN!

LUIKERSTEENWEG 244 7F ANKERSTRAAT HASSELT 35003500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 011 223 253 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE

6 Binnenland Will Tura 80 Voorbije zondag vierde Will Tura zijn 80ste verjaardag. Niet zonder reden wordt hij “de keizer van het Vlaamse lied” genoemd.

Tja, hij heeft gezongen tijdens de begrafenis van Koning Boudewijn, maar dat mag geen reden zijn om de man met al zijn muzikale gaven te verguizen. Integendeel. Ik heb altijd horen beweren dat Will Tura wel degelijk Vlaamsgezind was, zeker in zijn jeugdjaren. Als jonge gast zou hij actief geweest zijn bij de Vujo (Volksuniejongeren).

De Volksunie startte in 1954, de Vujo werd drie jaar later opgericht. Will Tura was op dat ogenblik 17 jaar oud.

Vlaanderen mijn land Of het verhaal klopt, weet ik niet 100 procent zeker, maar hoe dan ook, in 1969 componeerde hij het prachtige lied “Vlaanderen mijn land”. En in 1977 bracht hij “Omdat ik Vlaming ben” uit. Toen kon je nog als zanger liedjes uitbrengen met zulke inhoud, vandaag is dat onmogelijk. Daarvoor is het poco-gehalte te groot in de culturele sector.

In de uitzending op VRT vorige zondagavond over Will Tura werd even aangehaald dat de Vlaamse zangers en zangeressen het in de jaren ’80 moeilijk hadden om aan de bak te geraken. Dat klopt en er waren verschillende redenen voor, maar één van de hoofdredenen was dat de toenmalige BRT minder en minder Nederlandstalige muziek draaide. Nederlandstalige muziek was uit de boze. De Vlaamse charmezangers, de Nederlandstalige kleinkunst, of ojee, Vlaamse schlagers… kregen vrijwel geen aandacht meer. Het paste niet in de internationalisering van onze muziek, een rechtstreeks gevolg van mei ’68.

Een van de gevolgen van de politiek van de BRT (Belgisch Rood en Tendentieus, een uitspraak van Anton Van Wilderode), was de opkomst van de vrije zenders. Onder andere de commerciële (vrije) zender Radio Maeva was vanaf 1981 de koploper in het uitzenden van Nederlandstalige muziek.

Over die vrije radio kan heel veel geschreven worden, ook minder fraaie zaken, maar het blijft een feit dat de radio tienduizenden fans had. En dat ondanks alle tegenkantingen van de Belgische overheid en de BRT zelve, want er was nog geen duidelijk wettelijk kader en reclame uitzenden mocht ook al niet.

6 AUGUSTUS 2020

Zangfeest Terug naar Will Tura. Na mijn studententijd raakte ik - op vraag van Valeer Portier betrokken bij het ANZ en de organisatie van het Vlaams Nationaal Zangfeest. Het moet in 1987 of 1988 geweest zijn dat ik daar in de regiecommissie hoorde dat Will Tura bereid was om op te treden op het jaarlijkse Zangfeest. Zijn gage zou 80.000 frank bedragen, nu zo’n 2.000 euro, maar daar kon nog wel over onderhandeld worden. Tenslotte zou hij maar drie liedjes zingen. Meer nog, ik denk zelfs dat de vraag van hem zelf kwam om te mogen optreden…

Iedereen in het bestuur was enthousiast dat zo’n grote naam zou optreden op het Zangfeest, want dat was in die tijd (en vandaag ook) helemaal niet zo vanzelfsprekend. Menig artiest had in de duisternis van het Sportpaleis al kennis moeten maken met fluitconcerten, met als dieptepunt het optreden van Toots Thielemans wiens partituren verscheurd werden door een boze aanwezige. Dat was in 1978. Dat Will Tura dus wilde optreden op het Vlaams Nationaal Zangfeest zou een echte opsteker betekenen voor de organisatoren. Maar dat was buiten de waard gerekend van een andere commissie van het ANZ: de muziekcommissie onder leiding van dirigent Juliaan Wilmots. Die oordeelde dat de muziek van Will Tura kwalitatief niet voldoende was. Geen discussie mogelijk, met als gevolg: exit Will Tura. Die laatste kreeg wel een herkansing in 2000, als centrale gast van de Nekka-Nacht, ook een organisatie van het ANZ, al was ik persoonlijk niet betrokken bij de organisatie ervan. Ik herinner me nog wel dat het een ‘moeilijke’ Nekka-Nacht was inzake publieksopkomst. Het traditionele Nekka-publiek neigde eerder naar kleinkunst en Nederlandstalige folk en kon zich moeilijker vinden in de keuze van een charmezanger zoals Will Tura. Maar wie er toen bij was (zoals ondergetekende), kreeg een prachtige Nekka-avond voorgeschoteld.

Een grote meneer dus, en terecht “de keizer van het Vlaamse lied”. Laat me daarom besluiten met een dikke proficiat, niet alleen voor die 80ste verjaardag, maar meer nog voor al die beklijvende liedjes in het Nederlands. Omdat wij Vlaming zijn. Bedankt!

KARL VAN CAMP

Covid-19

Het duurde slechts enkele dagen voor bleek dat het rooskleurige Brusselse verhaal, dat afstak tegen de sombere Antwerpse realiteit, pure onzin was. Het grote pijnpunt, in beide steden trouwens, blijkt een sterke allochtone stempel te dragen (‘bepaalde gemeenschappen’ heet dat dan eufemistisch). Met dank aan de sociale media en getuigenissen uit de ziekenhuissector die het verkeerde beeld onderuit haalden én het ergste doen vrezen.

Daar heb je dat priemgetal, deel van de wetenschappelijke benaming van het welbekende virus, maar ook tekenend voor de realiteit van het Brussels Gewest, de 19 baronieën. Wanneer we dit schrijven zitten er 15 hiervan boven dat fameuze alarmpeil, waarmee echt wel duidelijk wordt dat het ‘Antwerpen versus Brussel’-beeld je reinste kletskoek was. De slechte cijfers, dit weten we ondanks alle pogingen het stil te houden, draaien niet rond de hipsters van “’t stad”, wel rond ‘bepaalde gemeenschappen’ die in ‘bepaalde wijken’ clusteren. En nee, we hebben het niet over Friezen en Magyaren.

Wouter Basson Het zou wel een mislukt project van Dr. Wouter Basson kunnen zijn, de omstreden Zuid-Afrikaanse arts, wiens laboratorium, met steun van Israël, werkte aan chemische en biologische wapens die een onderscheid konden maken op basis van ras.

Hoe ver hij hiermee stond kon destijds niet afgeleid worden uit zijn optreden voor de Waarheidscommissie, maar corona doet alvast niét wat in die jaren Pretoria en Tel Aviv bekokstoofden. Precies daarom is deze recente golf zo interessant. De sleutel zit hem in gedrag en houding, zo is tot vervelens toe herhaald. En op zich kan men ernstige vragen stellen bij bepaalde maatregelen, maar het feit is dat het gros van de mensen (1) ergens in maart erg snel de ernst van de situatie ingezien heeft en (2) hun gedrag

heeft aangepast, zo goed en kwaad als dat kon. Jammer genoeg niet iedereen.

Brusselse realiteit Sociale media zijn een nuttig instrument om buiten de krijtlijnen te treden die de organen genre VRT en De Standaard uit de ‘Pravda’ arbitrair tekenen. Helemaal in het begin van de crisis was er melding van een buitensporig aantal door corona besmette Turken in een Genks ziekenhuis, en daarna niets meer. Nu opnieuw lijkt zich een allochtoon probleem (‘bepaalde gemeenschappen’) voor te doen. Sommige concentraties verklaren wel wat, maar wie door Brussel loopt, ziet al heel de tijd substantiële overtredingen van de opgelegde maatregelen.

We citeren de hoofdarts van het Sint-Jansziekenhuis: “Zelfs op het openbaar vervoer zijn er nog altijd heel veel mensen die geen masker dragen. Zij worden daar ook niet op aangesproken. Dat zorgt ervoor dat er wellicht veel meer transmissie is van Covid-19 dan voorheen. Daarom maak ik me grote zorgen over de komende weken.”

Slangenbezweerders De gevolgen waren in het verleden al op verschillende vlakken merkbaar, maar nu dus ook op gezondheidsvlak: Brussel, het échte, niet dat van de Pravda, is al jaren een verhaal van parallelle samenlevingen met vaak erg weinig banden met, laat het ons de autochtone gemeenschappen van dit land noemen. Enkele jaren geleden reed

Het schimpen van Gezelle Guido Gezelle (1830-1899) was dichter, priester, leraar, taalkundige, anglofiel en flamingant. Dat weet u al tientallen jaren, maar wat vaak ongeweten blijft, is dat de uitvinder van het dichterlijke West-Vlaams een uitmuntende ‘vuilschrijver’ was. Iemand met woorden gewikkeld in azijn, vitriool en mest.

Guido Gezelle was journalist, maar niet zo maar een journalist. Zijn huidige imitatoren zijn de pennen van ’t Pallieterke, Koen Meulenaere (ex-Kaaiman van De Tijd), De Ideale Wereld op de buis en de pesters op het internet. En dat op een beschaafdere toon dan wat in de negentiende eeuw de mode was. Dé vijanden van Gezelle zijn de vrijmetselaars en hij plakt ‘eretitels’ als solidairs, miliciens de l’avenir, ‘averegts’ gespuis, frankemannen, framassons gespuis, d’horlogekassa op hun revers.

Voor vuilschrijverij liepen poëet Gezelle en zijn “ribberolle” (liberale) tegenstrevers meermaals veroordelingen op in Gezelles zeven jaar als opsteller van zijn weekblad “’t Jaer 30” in het bisdom Brugge. Het weekblad kwam er op eis van bisschop Malou, die in 1863 met een nieuwe katholieke krant de liberale opmars en de duivelse pogingen om het rooms-katholicisme te vernietigen, wilde stoppen. Zijn hoofdredacteur moest Guido Gezelle worden, een van zijn 821 priesters.

In 1864 verschijnt de eerste jaargang van “’t Jaer 30”, drie jaar voordien scheef Max Havelaar “Multatuli” in Brussel, drie jaar later staat “Das Kapital” op de boekenplanken.

Blauw was baas Dirk Van Tieghem, filoloog en gediplo-

een wagen met megafoon door Laken om met een boodschap in ettelijke talen de bevolking te wijzen op de noodzaak hun afval keurig te sorteren. Informatie die men inderdaad niet verneemt via zenders die Arabische reportages over slangenbezweerders of Poolse schlagers (of was het andersom?) brengen. Waar zijn trouwens de stadswachten die in Brussel in alle vormen en kleuren (en dan hebben we het niet over pigmenten, wel over hun hesjes) bestaan? De arm van de wet? Het is al maanden een lacune waarvoor de prijs vandaag cash betaald wordt.

PVDA En zo krijgt het natuurlijke-selectieverhaal van de wereldbefaamde viroloog, twitteraar met een mening over zaken die zijn vakgebied ruimschoots overstijgen en door mijn en uw belastinggeld betaalde MVR een wat vreemde draai. Op de Nederlandse TV zag hij “uiterst-rechts” als degenen die zich tegen de corona-maatregelen verzetten en ze regelrecht aan hun laars lappen.

De realiteit blijkt dan toch wat anders te ‘kleuren’.

Als dit allemaal achter de rug is en in de veronderstelling dat de mensheid het ook overleeft, zullen er zich nieuwe verkiezingen aandienen. Zal MVR de stap wagen?

Er werd geopperd in een van de jongste wapenfeiten van de helaas net gepensioneerde Koen Meulenaere in De Tijd dat de PVDA lonkt. De natuurlijke selectie zorgt er misschien wel voor dat een deel van zijn electoraat het stemlokaal helaas niet meer haalt. Zijn eigen recidief optreden zorgt er dan weer voor dat een ander segment van het electoraat zwenkt naar een plek waar hij ze liever niet ziet aankomen…

KNIN.

meerd stadsgids in Brugge, onthult in “Gezelles Gazette, De strijd tussen blauw en zwart” deze vaderlandse geschiedenis van de negentiende eeuw om u tegen te zeggen. Niet enkel exploreert hij een belangrijk en onbekend facet van de dichter van “het krinkelende winkelende waterding met zwarte kabotseke”, maar eveneens gispt hij het ontbreken van diepgravend onderzoek naar de negentiende eeuw van Brugge, en de negentiende eeuw in het algemeen, wat meer is dan een banale overgangseeuw naast prikkelende voorgaande tijdvakken. België, Vlaanderen en Brugge weten meer over de vijftiende-eeuwse Hans Memling dan over de boeiende burgemeesters (Boyaval), componisten (Ryelandt), politici (Vrambout) van de reienstad.

Een flamingantenmythe is dat Brugge in de negentiende eeuw een ultraconservatief, katholiek nest was. Absoluut nep. Wie aanleunde bij de liberalen, koos voor huizen met een classicistische inslag, wie bij de katholieken (de “klerikollen”) hokte voor een neogotische façade. Pas vanaf de jaren zeventig van die eeuw kunnen de katholieken een honderdjarig rijk opbouwen, voordien was blauw baas. Gezelle speelt in die ommekeer een hoofdrol. In “’t Jaer 30” neemt hij steeds sterkere ultramontaanse standpunten in. Brugge is in die jaren straatarm, zo’n 34 procent van de bevolking bedelt bij het Bureau de Bienfaisance. “’t Jaer 30”, met ondertitel “Politike Wegwyzer voor Treffelyke Lieden”, heeft een verkoop van 1250 stuks en bereikt, omdat het in de cafés wordt voorgelezen, 8000 à 10.000 Bruggelingen. Vaak verdwijnt het blad op verdachte wijze uit de herbergen en de brievenbussen of wordt het door postbodes, onder druk, niet bezorgd. Censuur en een bewijs van invloed.

Stadsschouwburg Een hoofdthema van “’t Jaer 30” is de strijd tegen de stadsschouwburg (die vorig jaar zijn 150ste verjaardag vierde). Het gebouw verrees in de ex-hoerenbuurt, die daarvoor moest wijken. Voor blauw een sanering. Gezelle kant zich tegen het schouwtoneel: “De hedendaegsche tooneel-spelen zyn ene aeneenschakelinge van schelmstukken, godslasteringen en vreedheden. In de stukken van Victor Hugo en Alexander Dumas vindt men acht overspelige vrouwen, zes ontuchtige dochters van verscheiden rank, zes slagtoffers van de verleiding, vier moeders leven in slechte onderhandelingen met hunne zoons en schoonzoons.

Elf personen worden vermoord door menschen die op haer verliefd waren. Men vindt zes stukken, waer een bastaerd de held van is.”

Guido Gezelle houdt van een tackle en aarzelt niet om de lichamelijke, esthetische of ethische tekortkomingen van zijn tegenstanders uit te schreeuwen. Over burgemeester Boyaval (een van zijn zwarte beesten, zogenaamd een boertige, vieze vent): “Want hy trok al dubbelen door den gang en begost te krysen snot en kwyl…” Tot slot. Fideel Vion, uitgever van een liberaal krantje, is een stotteraar en verschijnt keer na keer bij Gezelle niet als Fideel maar gedrukt als Fi..fi..fideel.

Het Rijke Roomse Leven had zijn scheldpastoors. Amen.

FRANS CROLS Dirk Van Tieghem, “Gezelles Gazette”, Uitgaven West-Vlaamse Gidsenkring, 450

Onze naaste buren

6 AUGUSTUS 2020

Im Norden nichts Neues

NEDERLAND

Aan het Noord-Nederlandse front proberen de ingezetenen er het beste van te maken, al is het aantal reizigers op Schiphol nauwelijks een twintigste van vorig jaar.

Op het virusfront is het vrij rustig, al blijft het wachten wat de toekomst brengt. De mediaredacties die zich ieder jaar in de lente bezinnen over een zomerreeks om zendtijd en pagina’s te vullen, moesten dit jaar het klusje niet opknappen. Kopij genoeg.

Ten halve gekeerd Toch een troostwoordje voor de Vlamingen die misselijk worden als ze weer eens de koppen van De Block, Beke of Van Ranst zien, of over hen horen of lezen. Raadpleeg de Nederlandse media: dezelfde lammelingen als de Vlaamse politici. Verantwoordelijk minister Hugo De Jonge (bekend als de drager van idiote schoenen, het enige waarmee hij uitblinkt) houdt vakantie aan de Middellandse Zee en vindt het niet nodig in Den Haag te zijn. Hij moet uitrusten van zijn kiescampagne om politiek leider van het CDA te worden en hij won glansrijk met 1 procent verschil op een rivaal die men aanvankelijk nauwelijks een paar procenten toedichtte.

De Jonge en minister-president Rutte doen meer en meer een “De Blockske”: warrige informatie en koppig vasthouden aan standpunten om geen gezichtsverlies te lijden, want volgend jaar zijn het verkiezingen. De twee hoofdrolspelers weigeren terug te komen op hun mondkapjesallergie. Waarom verplichten ze het dan op het lege Schiphol? Waarom geven ze de toestemming aan plaatselijke bestuurders om wel degelijk kapjes te verplichten en boetes uit te schrijven voor de hardleersen? Burgemees-

7

ter Aboutaleb van Rotterdam mondkapte onmiddellijk het commercieel hart van zijn stad. Maar deze burgemeester kent natuurlijk zijn (meestal allochtone) pappenheimers en hij laat geen middel onbeproefd. Trouwens, de nieuwe uitbraak van het virus in Rotterdam situeerde zich enerzijds bij studenten en anderzijds in de Marokkaanse gemeenschap.

Net zoals in Borgerhout. Zelfs Halsema, de GroenLinkse burgemeester van Amsterdam die een betoging van blankenhaters door zogenaamde antiracisten toestond, is overstag gegaan. Rutte en De Jonge blijven liever blindvaren op hoofdviroloog Jaap Van Dissel, die vanaf de eerste dag zijn kapjesveto uitsprak en ter wille van zijn eigen reputatie en prestige de koers niet wil wijzigen. Vorige week ging het heerschap af als een gieter. Bij de NOS zwaaide hij met een Noorse studie. Een dag later bleek dat hij het werkstuk verkeerd geïnterpreteerd had. Het mooie Nederlandse gezegde “beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald” is niet aan deze heren besteed.

Geen Nederlandse naam voor Afrikaans getinten Op het institutioneel racismefront is er altijd wel iemand die zich laat opmerken. Deze keer is het provincieraadslid en zwart gekleurde mens Gideon Everduim. Hij heeft een gruwelijk gat in de “Wiedergutmachung” ontdekt. 170 jaar geleden werd de slavernij afgeschaft in de Nederlandse koloniën. Nogal wat “tot slaaf gemaakten” (het ‘correcte’

woord voor slaven) kozen bij hun vrijmaking de naam van hun plantage-eigenaar. Everduim eist dat er een grootschalig en volledig gesubsidieerd onderzoek komt naar de stamboom van Surinamers en Antillianen.

Misschien botst men wel na zeven generaties op een Afrikaanse naam. Iedere Afrikaans getinte mens moet de kans krijgen om zijn of haar naam gratis te versieren met exotischer klanken. Niet dom vanwege Everduim, want in het politiek correcte Nederland opent zo’n naam deuren bij politici, media en overheid die gesloten blijven voor mensen die gewoontjes Peereboom, Hoogland of Vink heten.

E-bike rijbewijs?

Ook iets positief over Nederlanders. Ze zijn dikwijls te modieus, maar ze nemen ook geregeld maatregelen waar ze in de Zuidelijke Nederlanden nog eens een paar jaar over zullen slapen. Vorig jaar stierven 119 fietsers ouder dan 70 in het verkeer. In te veel gevallen is de oorzaak een te hoge snelheid en een te late reactie van de fietsers. De ‘e-bike’ of elektrische fiets verdringt hier zeer vlug alle gewone fietsen en nogal wat oudere dames en heren begeven zich zonder veel voorbereiding in het verkeer. Seniorenorganisaties vragen dat kopers een cursus ‘rijden met e-bike’ moeten volgen vooraleer tegen 25 kilometer per uur door stad en dorp te flitsen. Officieel is nog lang geen sprake van een e-bike rijbewijs, maar wat niet is, kan komen. Vanaf 75 mag je in Nederland ook niet meer auto rijden zonder een expliciete medische keuring.

WILLEM DE PRATER

Strenge coronamaatregelen De Gentse moskeeën moesten de deuren sluiten tijdens het Offerfeest.

Deze drastische beslissing werd genomen door waarnemend burgemeester Filip Watteeuw. Wat je verder ook van zijn beleid mag denken, de man heeft politieke moed.

Na de Gentse Feesten valt het politieke leven in Gent stil. De burgemeester, moe van het rondhollen op de feesten, neemt vakantie.

De Stroppenstad laat hij in handen van een ‘waarnemend burgemeester’. Maar dit zijn geen normale tijden. Er waren geen feesten en de angst voor Covid-19 regeert. Toch is onze burgemeester traditiegetrouw op verlof en neemt Watteeuw het even van hem over.

Gent is relatief gespaard gebleven, want de coronacijfers blijven laag. Een verwijzing naar Antwerpen, waar het zoveel slechter gaat, is nooit ver weg. De voorzitter van de Gentse gezondheidsraad maakt de vergelijking openlijk. De minder alarmerende cijfers in Gent zijn volgens hem te danken aan het Gentse gezondheidsbeleid (Het Nieuwsblad, 28/07/2020). De professor is een vertrouweling van het stadsbestuur en staat al jaren mee aan het roer van dat beleid. Hij steekt hier dus een pluim op eigen hoed. Maar wees er maar zeker van dat achter de façade de schrik er goed in zit. Dat blijkt uit de strenge maatregelen van onze waarnemende burgemeester.

Geen Offerfeestgebed In andere steden sloten gebedshuizen vrijwillig voor het Offerfeest. In Gent hadden ze geen keuze. Uit het burgemeestersbesluit: “Jammer genoeg moet er worden vastgesteld

dat uit de verschillende overlegmomenten naar voren is gekomen dat er onvoldoende garanties kunnen worden geboden dat het Offerfeestgebed op vrijdagochtend op een veilige en gecontroleerde manier zal kunnen plaatsvinden. Vooral de beheersing van het aantal bezoekers blijkt problematisch, en het risico op een massale samenscholing voor de moskee is dan ook navenant.” … “Daarom dienen de moskeeën gesloten te blijven op vrijdag 31 juli 2020, vanaf middernacht tot 10 u.”

De beslissing viel pas op de vooravond van het feest, tot ergernis van vele Gentse moslims. Watteeuw is door zijn mobiliteitsbeleid al niet populair in een aantal allochtone wijken en ook dit wordt hem niet in dank afgenomen, maar het is een juiste en moedige beslissing.

We zien andere Gentse schepenen het hem niet snel nadoen.

Sporten met een mondmasker In Antwerpen mogen mondkapjes uit bij het intensief sporten. In Gent niet. Een mondmasker is ook verplicht in het grootste sportcentrum van de stad, De Blaarmeersen. Niet alleen aan de waterkant, maar doorheen het hele domein. Het is slecht nieuws voor de duizenden sportievelingen en sportclubs die er trainen. Zelfs op het nieuwe skatepark moeten de jongelui die er zwetend in de volle zon hun

kunstjes uitvoeren, een mondmasker ophouden. In theorie dan toch, want in de praktijk is dat niet vol te houden.

Een skatersparadijs van twee miljoen Er werd al een tijdje gewerkt aan een skatepark aan de Blaarmeersen. Onlangs ging het eindelijk open. Vierduizend vierkante meter, het grootste van België. Volgens onze fiere stadsbestuurders zelfs het derde grootste van Europa. Of dat waar is, valt moeilijk te controleren. “Dit zal zeker skaters uit het buitenland aantrekken”, klinkt het. Het skatepark heeft twee miljoen euro gekost, daar mag wel iets moois tegenover staan.

Het werd aangelegd door de intercommunale Farys in opdracht van Stad Gent. Oor-

De MR ligt nog niet uit de Waalse regering Zou een federale coalitie zonder de MR ook betekenen dat de Franstalige liberalen uit de Waalse regering vliegen? Wellicht niet. De PS houdt ze in Namen liever aan boord. Niet zozeer uit sympathie voor de MR, maar om te vermijden dat coalitiepartner Ecolo te zwaar zou doorwegen.

In de Wetstraat heeft iedereen het gehad met MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez. Narcistisch en een ongeleid projectiel. Kortom, een politieke vertrouwensrelatie is onmogelijk. Op federaal niveau proberen N-VA en PS de Open Vld los te wrikken van de MR, al ziet het er voorlopig niet naar uit dat dit zomaar zal lukken.

Maar als er een federale regering komt zonder de MR, dan dreigen de Franstalige liberalen ook uit de Waalse regering te vallen, is te horen. En ook als de federale formatie mislukt, zou de PS de MR op Waals niveau kunnen inruilen voor de cdH. Samen met Ecolo hebben de partijen een riante meerderheid van 45 zetels op 75. En wraak nemen op Bouchez is een PS-sport. Een aantal jaar geleden werd Bouchez door burgemeester Di Rupo eigenhandig uit het Bergense gemeentebestuur gegooid. Geen schepenambt meer voor de liberaal en bovendien had hij toen net zijn zetel in het Waals Parlement verloren. Bouchez werd als senator heropgevist.

Mayonaise De verleiding bij de in Wallonië opnieuw almachtige PS om Bouchez opnieuw een hak te zetten, zal groot zijn, beweren sommige waarnemers. Maar toch is de kans op een coalitiewissel eerder klein. Daar zijn verschillende

redenen voor. Ten eerste “pakt de mayonaise” binnen de Waalse regering. Er is een goede verstandhouding tussen minister-president Elio Di Rupo, die zich graag presidentieel opstelt, en de MR-vakministers als Willy Borsus en Jean-Luc Crucke. De MR-excellenties weten wanneer ze zich wat meer op de achtergrond moeten bewegen. Ze zijn niet te vergelijken met Bouchez. Bij een aantal Waalse liberalen begint het ook te dagen dat Borsus zich vorig jaar beter kandidaat had gesteld voor de voorzittersverkiezingen. Maar dat zijn vijgen na Pasen.

Tweede element dat hier speelt is dat Di Rupo de recentste Waalse coalitievorming als zijn grootste politieke succes beschouwt. Dat kan vreemd klinken voor iemand die ooit premier is geweest. De Bergenaar vindt het een huzarenstuk dat hij Ecolo bij de Waalse regering heeft betrokken, terwijl PS en MR samen al een meerderheid hebben. De Waalse PS was er als de dood voor om zowel Ecolo als de neocommunisten van de PTB in de oppositie te zien.

En het verleden heeft geleerd dat Ecolo zich in een Waalse regering vaak kapotregeert.

Doctrinair De relaties tussen de PS en Ecolo zijn trouwens niet optimaal in de Waalse regering. De Waalse groenen stellen

spronkelijk was er een kwart miljoen voorzien, maar gaandeweg werden de plannen meer en meer ambitieus en liep de kostprijs op. Hoe dat komt, daar heeft de gemeenteraad geen zicht op. Farys is bouwheer en alle bestekken en afspraken gebeuren binnen de intercommunale. Farys zal als beheerder jaarlijks een toelage krijgen van de stad om het skatepark te onderhouden. Er staat geen enkele inkomst tegenover, want skaten is er gratis. De stad vraagt huur voor tennisterreinen, zwembaden en tal van andere sporten.

Voor niet-Gentenaars rekent ze hogere tarieven aan. Skaten in het grandioos skatepark is gratis voor iedereen. Mogen we erop rekenen dat de gebruikers er goed zorg voor zullen dragen? De Gentse belastingbetaler zal hen dankbaar zijn.

MATHILDIS

WALLONIE

zich vaak arrogant en doctrinair op. Hun drang naar ecologische regelneverij en belastingen veroorzaken ergernis bij het klassieke PS-electoraat. Zeker in deze coronatijden, waar iedereen de vinger op de knip moet houden.

Chantage Daarmee zitten we meteen bij een volgende reden waarom de PS niet happig is om de MR uit de Waalse regering te zetten. Vervangt men de liberalen door het centristische cdH, dan zullen er met die partij weinig problemen zijn.

Het cdH blijft in overlevingsmodus. Maar in deze constellatie van PS-cdH-Ecolo is elke partij nodig voor een meerderheid. De Waalse groenen dreigen in dat geval de druk op te voeren om een nieuw regeerakkoord te schrijven. En desnoods de werking van de Waalse regering in hun richting te duwen. Door de PS te chanteren op allerlei dossiers.

De regering- Di Rupo wordt dan plots een vechtregering.

Een weinig aantrekkelijk scenario.

Daarom laat men in Namen het liefst alles bij het oude.

De Waalse regering staat tenslotte voor gigantische uitdagingen. De regionale overheidsfinanciën vertonen al een miljardenput en daar zal niet snel iets aan veranderen. De zwakkere groeivooruitzichten en de economische klap van een tweede coronagolf zullen de Waalse fiscale inkomsten fel doen dalen. Elio Di Rupo vindt het daarom geen moment voor avonturen.

PICARD

8

Actueel

6 AUGUSTUS 2020

DIPLOMATIEKE VALIES

Buitenlands spervuur Chinees genocideplan

Amerikaanse plannen in Europa (1/2)

“Duitsland straffen” Dat de Amerikaanse President Trump Duitsland een lesje wil leren is wellicht meer een krampachtige electorale zet dan een doordachte strategische beslissing. De praktische toets is bovendien complex, wat doet vermoeden dat het met de hitte van de spreekwoordelijke te eten soep misschien nog wel zal meevallen. Of is er meer aan de hand? Sommigen menen dat dit slechts een stap is in een breder nucleair plan. deren krijgen een post in België en Italië, landen die volgens de cijfers van de Wereldbank respectievelijk 1,3 procent en 0,9 procent (!) van hun BBP aan defensie besteden, ver onder de voorziene 2 procent dus, maar ook beduidend minder dan het stoute Duitsland.

Logistieke meerwaarde

Amerikaans Defensieminister Mark Esper en zijn toenmalige Duitse tegenhanger Ursula Von Der Leyen (2019)

Het is op zich al geen sinecure een impulsieve politiek geïnspireerde beslissing, het handelsmerk van de Amerikaanse President Trump, in een rationele motivering te gieten. Maar als het Witte Huis zich geen moer aantrekt van die inspanningen en ‘sans gêne’ iedereen voor schut zet door te benadrukken waar het haar om gaat, wordt het wel erg pijnlijk. Het is de voorbije jaren een herkenbaar patroon geworden, en nu nog maar eens. Het aangekondigde vertrek van om en bij de 12.000 Amerikaanse militairen uit Duitsland kreeg van defensieminister Mark Esper een strategische verpakking (zij het vrij ongeloofwaardig), maar dat was buiten de gekende waard gerekend.

Nee, dit gaat over het straffen van Duitsland, benadrukte Trump. En daar stond Esper met zijn verhaal.

Duits ambassadeur in Washington D.C. Emily Haber

“Cadeau voor Poetin” Hij heeft het niet voor het land, wat in belangrijke mate ook het gevolg is van zijn ontzettend slechte persoonlijke relatie met Merkel. Wat hem stoort is gekend. Ook zijn voorgangers legden de vinger op de wonde, ook al gebeurde dat in een meer diplomatieke bewoording: de meeste Europese landen dragen onvoldoende bij tot de NAVO. En zeker in het geval van Duitsland ergert dit. Het gaat hier om veruit de grootste Europese economie, thuisbasis ook van de belangrijkste Amerikaanse militaire aanwezigheid op het continent, maar tegelijk ook een land dat zich met een pijplijnproject als Nord Stream 2 met Rusland engageert, toch nog steeds de belangrijkste rivaal/tegenstander van de NAVO, zo redeneert Trump.

Dat hij net nu met zijn beslissing voor de dag komt is geen toeval. De verkiezingen naderen met rasse schreden en de peilingen tonen aan dat hij behoorlijk uit zijn pijp zal moeten komen om de trend nog bij te sturen, vandaar dit nummertje. Zowat alle (buitenlandse) reacties waren negatief, ook al hield men de afkeuring op heel wat plaatsen, niet in het minst binnen de NAVO zelf, binnenskamers.

Slechts in Moskou was instemming te horen. In diplomatieke kringen werd al snel gesproken over “het laatste grote cadeau van Trump aan Poetin”, uiteraard in de veronderstelling dat de eerste geen tweede termijn weet te bemachtigen. Door het aangekondigde vertrek zou een ruime helft van de manschappen richting VS vertrekken. An-

Steevast heeft men het over die Amerikaanse militaire paraplu waaronder Europa zich verschuilt, niet onterecht natuurlijk. Maar minder vaak wordt gesproken over de voordelen die de Europese aanwezigheid de VS opleveren, niet in het minst in Duitsland, dat dé grote logistieke draaischijf is voor zowat elke operatie die meer Oost- of Zuidwaarts uitgevoerd wordt.

Japan buiten beschouwing gelaten, bevinden zich in geen enkel ander land meer Amerikaanse soldaten. Met zo’n 35.000 zijn ze inmiddels, een halvering ten opzichte van 15 jaar geleden, en nog maar een fractie van het aantal op het einde van de Koude Oorlog. Toen bevonden zich 400.000 ‘buitenlandse’ troepen op wat nog de Bondsrepubliek was, waarvan ongeveer de helft Amerikanen. Maar zoals gezegd: vandaag is de meerwaarde vooral strategisch. In Stuttgart bevindt zich het US European Command (EUCOM), waar de coördinatie van troepen in 51 landen gebeurt. EUCOM zorgt voor de ondersteuning van de missie in Nigeria, net als voor de Franse missie in Mali. Emily Haber, de Duitse ambassadeur in Washington, reageerde op Trumps beslissing door te verklaren dat “de Amerikaanse troepen er niet zijn om Duitsland te verdedigen, maar om het op te nemen voor trans-Atlantische veiligheid en om de Amerikaanse macht in Afrika en Azië te ondersteunen”. Het is een praktische benadering die alvast sterker leeft in het Pentagon dan in het Witte Huis.

Nucleaire piste Nicu Popescu, verbonden aan de European Council on Foreign Relations, ziet “geen winnaars”.

Hij verduidelijkt: “De VS verliest aan invloed en geloofwaardigheid, Europa aan stabiliteit”. En toch, iets intrigeert aan de hele kwestie. Heeft dit enkel te maken met de impulsieve president die naar verluidt zelfs zijn eigen militaire top niet informeerde over de genomen en aan te kondigen beslissing? Sommige analisten opperen dat iets helemaal anders speelt en dat de VS aan een nieuw strategisch kader voor Europa werken. De immer alerte Fernand Keuleneer, advocaat om den brode maar vooral ‘public intellectual’, bond vorige week de kat de bel aan. “De verplaatsing van troepen van Duitsland naar België gebeurt ook om tactische korte-afstandswapens te integreren in een veel vroeger stadium van de NATO-strategie”, twitterde hij. Het is een piste waar we volgende week verderop ingaan.

MICHAËL VANDAMME

In alle vijftig Amerikaanse staten hebben mensen ongevraagd via de Chinese staatsposterijen pakjes met zaden vanuit China toegestuurd gekregen. De zaden zijn voorlopig nog niet geïdentificeerd. De Amerikaanse autoriteiten hebben dringend geadviseerd die zaden niet te planten. Misschien zal blijken dat de zaden ongevaarlijk zijn en dat het één of andere stunt is. Maar het roept akelige herinneringen op aan iemand die helemaal geen ongevaarlijke grapjas was: generaal Chi Haotian, een voormalige Chinese Minister van Defensie. Hij was een van de verantwoordelijken voor de massamoord op het Tiananmenplein. In 2002 zette hij in een geheime toespraak - die natuurlijk langs ondoorgrondelijke wegen toch uitlekte - voor de top van de Chinese Communistische Partij een gedetailleerd plan uiteen om honderd tot tweehonderd miljoen Amerikanen te doden met biologische wapens, zodat het land door China overgenomen en gekoloniseerd zou kunnen worden. “We zijn niet zo’n dwazen dat we samen met de Amerikanen ten onder willen gaan door kernwapens te gebruiken. Alleen met niet-destructieve wapens kunnen we zoveel mensen doden dat we Amerika voor onszelf kunnen opeisen. De ontwikkelingen van biologische wapens gaan razend snel. […] Wij hebben niet stilgezeten. […] We zijn in staat onze doelstelling van het “uitzuiveren” van Amerika bij verrassing uit te voeren. […] Honderd of tweehonderd miljoen Amerikanen doden is inderdaad brutaal. Maar het is de enige manier om er zeker van te zijn dat er een Chinese eeuw komt, waarin de Chinese Communistische Partij de wereld zal beheersen.” Nee, we denken nog altijd niet dat het met die zaden zal gebeuren.

Maar die toespraak zou een waarschuwing moeten zijn. Niet alleen voor Amerika, maar voor iedereen.

Eens zij aan de macht zijn, worden communisten massamoordenaars.

Altijd, overal en op alle plaatsen.

Onder de reactiedrempel Past Covid-19 in Chi Haotians plan? Nee, daarvoor is het niet dodelijk genoeg. Maar het zou wel ontworpen kunnen zijn als wapen voor een wereldwijde economische oorlog. Ja, natuurlijk hebben de Chinezen het virus niet opzettelijk in hun eigen land uit een labo laten ontsnappen. Maar terwijl ze Wuhan in een meedogenloze quarantaine hielden, lieten ze van daaruit wel vliegtuigen vol besmette passagiers naar alle continenten vertrekken. Covid-19 is niet dodelijk genoeg voor een genocide. Maar wel om de economie van de vijand te ontwrichten… Dat past heel goed in de langzame en geleidelijke guerrillamentaliteit van de Chinese leiders: geen acties ondernemen die massale represailles en tegenaanvallen kunnen uitlokken, maar juist onder de reactiedrempel blijven.

De communistische agitatoren in Portland passen nu trouwens op het niveau van één stad dezelfde guerrillatechnieken toe: juist genoeg geweld gebruiken om de federale politiediensten te verlammen en te demoraliseren, maar ook weer niet zoveel, dat er met scherp wordt teruggeschoten. Of dat het leger wordt ingezet.

De anti-Soros “Onze steden staan op de rand van de ineenstorting en de mensen die daar wonen zijn daar voor een deel zelf verantwoordelijk voor. Zij hebben tientallen jaren lang altijd voor linksen gestemd. Maar we kunnen hen nu niet in de steek laten. Want het zal niet beperkt blijven tot Portland of Seattle of New York City. Zij willen uw geld, uw eigendommen en alles waar u voor gewerkt hebt. En als we onze steden

nu opgeven, dan weet ik niet wie er hen nog zou kunnen stoppen.” Dat was de noodkreet die David Horowitz tot zijn vele lezers richtte. Hij is één van de bekendste steunpilaren van conservatief, anti-islamitisch rechts in de Verenigde Staten en ver daarbuiten. Hij is de man achter het Gatestone Institute en het Freedom Centre dat zijn naam draagt, met de voortreffelijke webstek FrontPageMagazine. Elke week leest u op onze titelbladzijde onze lijfspreuk “Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter”. Bij FrontPageMagazine is dat de prachtige boutade “In iedere progressief zit een totalitarist, schreeuwend om eruit te kunnen”. De kortste en vernietigendste antilinkse kritiek die we ooit lazen. Of is het de kortste psychoanalytische diagnose aller tijden? Horowitz steunt bijvoorbeeld ook Tommy Robinson, Nigel Farage en Geert Wilders, door hen te sponsoren en/of door hen een forum te geven. Volgens David Horowitz is BLM een “racistische organisatie” die al jarenlang “oorlog voert tegen de politie, die officieel gesteund wordt door de Democratische Partij, die herhaaldelijk door Obama op het Witte Huis werd ontvangen en die samen met Antifa gesponsord wordt door donors als George Soros.” Al in maart van dit jaar, nog vóór de anarchie en de terreur in de VS zo ver waren geëscaleerd als nu, waarschuwde Horowitz dat er in links en zwart Amerika politieke krachten aan het werk waren, die aanstuurden op een regelrechte burgeroorlog.

Horowitz kent de linkse scène in Amerika van binnenuit. Hij weet hoe totalitair en moorddadig die is.

Zijn ouders waren keiharde stalinisten, en hijzelf was in zijn jeugd ook extreem-links. Maar hij heeft zijn dwaling tijdig ingezien en hij vecht nu aan de goede kant.

Moordpoging in Portland Andrew Duncomb is een zwarte, rechtse conservatieve journalist en hij wordt dan ook gehaat en uitgespuwd door BLM en Antifa. Toen bekend raakte dat hij naar Portland zou komen voor een reportage over de activiteiten van beide groepen, deed dat bericht natuurlijk onmiddellijk de ronde op de sociale media. Toen Duncomb in Portland aankwam, merkte hij dat hij door een groepje revolutionairen gevolgd werd. Zelfs toen was hij zich nog van geen kwaad bewust. Dacht hij dat hij als zwarte min of meer veilig zou zijn tussen de aanhangers van Black Lives Matter? Hij sprak één van die mannen aan, legde een arm over zijn schouder en vroeg: “Waarom volgen jullie mij?” Er was geen discussie, geen worsteling, geen gevecht. Eén seconde later werd Duncomb neergestoken, duidelijk door iemand die dat al meer had gedaan: één snelle, doelgerichte, professionele messteek in de rug, met zo’n kracht dat Duncomb tegen de grond geslingerd werd. Op Fox News kan u een video-opname van die aanslag zien. Eerlijkheidshalve: hij kreeg onmiddellijk medische hulp, waarschijnlijk van een medisch team van de rebellen. Hij had ongelooflijk veel geluk. Het lemmet had op een haar na een slagader en zijn ruggenmerg gemist. Duncomb overleefde het en kon via een televerbinding geïnterviewd worden door Fox News. Daar getuigde hij over die moordpoging. De dader kon gearresteerd worden. Het was een blanke. Het is nog niet duidelijk of hij bij BLM hoorde, bij Antifa of bij een andere marxistisch-leninistische groep. Zoals Duncomb zelf op Fox News zegde: “Dit gaat niet meer over ‘black lives’”. Inderdaad niet. Dit is marxistische terreur. Dat Antifa en BLM in Portland ook boekverbrandingen van bijbels hebben georganiseerd, past in hetzelfde marxistisch plaatje.

Het nabije buitenland

6 AUGUSTUS 2020

ERIC DUPOND-MORETTI De nieuwe Franse minister van Justitie laat niemand onberoerd. De strafpleiter Eric Dupond-Moretti is een begrip in eigen land. Men is voor of tegen hem. Omwille van zijn politieke standpunten, maar ook omwille van zijn succes als strafpleiter.

Voor de links-liberale elite in grote delen van West-Europa is het de logica zelve, maar in landen als Frankrijk ligt het nog altijd gevoelig: de juridische institutionalisering van alternatieve samenlevingsvormen. Dat een gezin bestaat uit een man en een vrouw plus eventuele kinderen vinden de meeste Fransen de norm. En daarbij beroepen ze zich graag op het familierecht zoals het is ingeschreven in de meer dan 200 jaar oude Code Napoleon. Het is een kwestie van emoties. Niet zo voor de nieuwe Franse minister van Justitie Eric Dupond-Moretti.

Tijdens een debat in de Assemblée Nationale stelde hij naar aanleiding van een discussie rond de bio-ethische wetgeving dat de tijd van het gezin zoals in de tijd van Napoleon tot het verleden behoort. Maakt Dupond-Moretti dan onderdeel uit van de linkse of links-liberale vleugel van het politieke spectrum? Een soort van compensatie voor de vele figuren uit de stal van Nicolas Sarkozy die de nieuwe regering bemannen? Tenslotte had Dupond-Moretti in zijn tijd als advocaat ooit opgeroepen om het Front National ondertussen Rassemblement National - van Marine Le Pen te verbieden. Hij schaarde zich meer dan eens achter de socialistische politica Martine Aubry. Anderzijds is de bekende advocaat altijd een fervent verdediger geweest van de stierengevechten. De corrida’s zijn voor hem een vorm van kunst. Het leidde tot negatieve reacties ter linkerzijde.

Net zoals het feit dat hij een voorstander is van de jacht.

Si la France m’était contée “Acquittator” Hieruit kunnen we enkel besluiten dat Dupond-Moretti niet gemakkelijk in één hoek te plaatsen is. Wel zorgt hij met zijn uiteenlopende uitspraken voor polarisatie. Men is voor hem of tegen hem. Dat was al het geval tijdens de succesvolle carrière van de ondertussen 59-jarige strafpleiter.

Door de vele vrijspraken kreeg hij de bijnaam “Acquittator.”

De advocatuur en het strafrecht waren voor hem zowel een roeping als een revanche. Eric Dupond-Moretti groeide in het noorden van Frankrijk op als zoon van een metaalarbeider en een Italiaanse poetsvrouw. Zijn vader overlijdt als hij vier is. Dupond-Moretti wil ontsnappen uit zijn milieu en wordt gedreven door een rechtvaardigheidsgevoel.

Zijn grootvader aan moederskant overlijdt in 1957 in verdachte omstandigheden. Duponds oom moet druk zetten om ervoor te zorgen dat er een onderzoek wordt gestart.

De latere advocaat is ervan overtuigd dat het dossier op de lange baan wordt geschoven omdat zijn grootvader een immigrant is. Ander element dat een rol speelde in de roeping als advocaat was de terechtstelling van Christian Ranucci voor de moord op een jong meisje in 1976. Dupond-Moretti wordt een tegenstander van de doodstraf, die in 1981 wordt afgeschaft.

Als advocaat en strafpleiter wordt Dupond-Moretti dus beroemd omwille van de vele vrijspraken die hij wist af te dwingen. Er is sprake van 145 vrijspraken in totaal. Hier een klein overzichtje van de belangrijkste zaken.

In 1990 wordt Jean-Pierre Deulin vrijgesproken voor de moord op zijn vrouw. Het bleek dat ze zelfmoord had gepleegd. In 2004 wordt Roselyne Godard van alle schuld

Right or wrong

EEN VRESELIJKE VERGIF Volgens mij is het een vergif. Het heeft al aan minstens honderd miljoen mensen het leven gekost, en het einde is nog niet in zicht. Zoals vele giftstoffen kan het soms, in heel kleine doses, nuttig zijn als medicijn. Maar zelfs dan heeft het gevaarlijke nevenwerkingen.

Ik heb het hier niet over een chemische substantie, maar over het socialisme. Ook in Groot-Brittannië heeft dat verschrikkelijke verwoestingen aangericht. De overwinning van Labour in de verkiezingen van 1945 was een catastrofe waarvan het land zich nooit volledig heeft hersteld. Goed, de wereldoorlogen waren nog erger. Maar het socialisme staat onbedreigd op de derde plaats. De Labourregering gaf Oost-Europa helemáál cadeau aan Stalin. Het Empire ging verloren. In India werd de dekolonisatie een bloedbad, waarbij Britse troepen werkeloos toekeken hoe moslims in India en Pakistan massaal hindoes afslachtten en verkrachtten. Het pro-Arabische beleid van de Britten in hun mandaatgebied Palestina legde de basis voor het huidige Arabisch-Israëlische probleem, al had een Conservatieve regering misschien hetzelfde gedaan. Het lijkt onvoorstelbaar, maar toen, nauwelijks enkele jaren na Auschwitz, vochten Britse officieren in het Arabisch Legioen en militairen van de Wehrmacht in Arabische milities gezamenlijk tegen het pas onafhankelijk geworden Israël.

Orwells Engsoc In eigen land volgden massale onteigeningen. De Bank of England, de spoorwegen, de burgerluchtvaart de steen-

koolmijnen, de staalindustrie, de kanalen, de gas- en elektriciteitsbedrijven, de telecommunicatiesector - toen nog “Cables & Wireless” - en de staalindustrie werden genationaliseerd. De British Nationality Act van 1948 liet 800.000 onderdanen van voormalige kolonies toe in Groot-Brittannië te komen werken. Dat was de eerste migratiegolf. De National Health Service, met gratis medische zorgen voor iedereen, leek toen een grote verworvenheid, maar intussen werd het een bureaucratisch monster, waar zieken sterven terwijl ze op ellenlange wachtlijsten staan.

In een vlaag van socialistische verstandsverbijstering droeg zelfs de Anglicaanse kerk - maar niet de katholieke - al haar onderwijsinstellingen over aan de staat. Het “Engsoc”, Engels socialisme, dat George Orwell hekelde in zijn boek 1984, was gedeeltelijk geïnspireerd op het stalinisme in de Sovjetunie, maar evengoed op het radicale socialisme van Labour in 1948. Margaret Thatcher was de eerste en voorlopig laatste premier die een verdienstelijke maar slechts gedeeltelijk geslaagde poging tot wederopbouw en herstel heeft ondernomen. Daarna was het allemaal gerommel in de marge. Groot-Brittannië is nooit meer van zijn socialisme genezen.

Witte raaf Dat neemt niet weg dat sommige socialisten ondanks hun politieke dwalingen dappere en eerlijke mensen kunnen zijn. Het is zeldzaam, maar het komt voor. Sarah Champion, voor Labour verkozen in Rotherham, is zo iemand. Zij

MASSAPROTEST IN BERLIJN TEGEN ‘CORONADICTATUUR’ Op het ogenblik dat we dit schrijven lijkt de corona-pandemie wereldwijd volop aan haar gevreesde ‘tweede golf’ te zijn begonnen. In België lijkt ze opgestart vanuit de allochtone ‘gemeenschappen’, die alle regels aan hun laars lappen en door de overheid niet tot het naleven van de wet gedwongen worden, wel integendeel. Voeg daarbij de wijd openstaande grenzen, en het uitroeien van het Chinese longvirus wordt uiteraard onmogelijk.

Anderzijds worden aan de ganse Vlaamse bevolking draconische maatregelen opgelegd, met zowaar zelfs een avondklok in Kempische dorpjes zonder enige besmetting… Tegen dat gekke beleid komt links en rechts protest, maar voorlopig erg beperkt en versnipperd. Tussen al het Belgische gestuntel door lijkt een meerderheid van de bevolking hier immers wel te aanvaarden, dat harde maatregelen tegen Covid-19 (minstens tijdelijk) noodzakelijk zijn.

Dat ligt in Duitsland wel even anders. Vorig weekeinde vond in Berlijn een bijzondere manifestatie plaats: tienduizenden Duitsers vierden er het ‘einde van de pandemie’.

Onder het motto ‘Dag van de vrijheid’ was hun boodschap duidelijk: corona is helemaal niet zo gevaarlijk, het dragen van mondmaskers in het openbaar is absurd, en de staat gebruikt corona enkel als voorwendsel om een dictatuur te installeren waarbij elke burger steeds gevolgd en gecontroleerd wordt. De slogans deden sterk denken aan die van de rechtse Pegida-beweging: ‘ Wir sind das Volk’ (wij zijn het volk), ‘Widerstand’ (weerstand tegen de regering). Maar daarnaast ook veel eerder linkse verzuchtingen op plakkaten: tegen verplichte vaccinaties, tegen corona-apps, tegen welke inperking van de burgerlijke vrijheden dan ook.

Burgergroepen De initiatiefnemers van het gebeuren waren een bonte verzameling burgergroepen, die men hoegenaamd niet ‘ex-

Bei uns in Deutschland

treemrechts’ kan noemen. De voorman is Michael Ballweg, een IT-specialist van middelbare leeftijd, die de beweging begon met een protestgroep in Stuttgart, onder de merkwaardige naam ‘Querdenken 711’. Dat betekent ‘tegendraads denken’, waarbij het nummer ‘711’ verwijst naar de telefooncode die mensen moeten draaien als ze naar Stuttgart telefoneren.

De demonstratie bestond uit twee delen: een optocht door de binnenstad van Berlijn, en een bijeenkomst rond een podium, opgesteld op de grote laan tussen de beroemde Brandenburger Tor en de ‘Siegessäule’, het overwinningsmonument in de buurt vol buitgemaakte kanonnen. Op beelden is te zien dat het om een bijzonder bont publiek gaat: naast een sporadische Duitse Rijksvlag in zwart-wit-rood, die rechtse mensen graag gebruiken, waren ook Amerikaanse vlaggen te zien (geassocieerd met ‘vrijheid’), regenboogvlaggen van de homobeweging, en vlaggen met duiven en vredestekens die je eerder met de linkse hippiebeweging associeert. Als animatie op het podium waren rappende zwarten te zien.

Het leidde tot een eerste kortsluiting tussen de deelnemers aan de bijeenkomst en de verslaggeving door de gestroomlijnde pers achteraf: die beweerde dat de deelnemers ‘neonazi’s’ waren. Misschien waren die er wel, maar dan waren ze toch geenszins beeldbepalend of organiserend. Geen wonder dat vanuit de massa luidkeels ‘lügenpresse’, leugenpers, gescandeerd werd naar elke journalist die herkenbaar rondwandelde.

Aantallen Een tweede kortsluiting deed zich voor over het aantal deelnemers aan de manifestatie. Net als bij ons moet men vaststellen, dat naarmate de technische telmethodes beter worden, de officiële aantallen steeds ridiculer worden.

9

FRANKRIJK

vrijgesproken in de beroemde pedofiliezaak van Outreau.

Hij krijgt twee jaar later ook Jean Castela vrij in beroep. De Corsicaan werd in eerst aanleg veroordeeld als opdrachtgever van de moord op de prefect Claude Erignac. Minder bekend is de “zege” in het proces van Loïc Sécher in beroep, nadat hij eerst veroordeeld was voor verkrachting. Dupond-Moretti nam het ook op voor Jérôme Kerviel, in 2009 veroordeeld voor zijn effectenhandel bij Société Générale die de bank meer dan 4,9 miljard euro deed verliezen. Kerviel kreeg een celstraf van drie jaar waarvan twee voorwaardelijk. Andere bekende cliënten zijn zakenman Bernard Tapie en voetballer Karim Benzema. Deze laatste ging vrijuit in een zaak rond een minderjarige prostituee.

Moeilijke relatie met de magistratuur Is Dupond-Moretti als ex-strafpleiter de juiste man op Justitie? Rechters beschouwen de benoeming als een oorlogsverklaring. Het syndicaat van de magistraten protesteert er hevig tegen. Zij zijn niet vergeten dat Dupond-Moretti hen in het verleden vaak heeft beledigd.

Ze wijzen er ook op dat een minister van Justitie enige discretie aan de dag moet leggen. Niet echt iets waar Dupond-Moretti veel zin in heeft. Als advocaat trad hij bijvoorbeeld op in verschillende films waar hij zichzelf speelde of die van een fictieve advocaat zoals in “Neuilly sa mère, sa mère!”. Hij trad zelfs op in het theater.

Zelf laat Dupond-Moretti nog niet teveel in zijn kaarten kijken. Hij zegt op te willen komen “voor het antiracisme en de mensenrechten.” Zijn kabinetschef is een magistrate, Véronique Malbec. Misschien een teken van verzoening richting rechters.

SALAN

ENGELAND werd ervan beschuldigd “zich te gedragen als een neofascistische moordenaar” en “het vuur van de racistische haat aan te wakkeren”. Was zij in het geheim lid geworden van de KKK? Had zij slaven gekocht in Mauretanië? Nee, zij had openlijk gezegd dat er een groot probleem is met “Britse” Pakistaanse mannen die blanke meisje verkrachten en exploiteren. Met dat laatste wordt gedwongen prostitutie bedoeld. Rotherham was één van de steden waar Pakistaanse “grooming gangs” decennialang ongestoord hun gang konden gaan, terwijl niet alleen de politiediensten, maar ook de sociale instellingen die door de socialisten waren gecreëerd, de andere kant opkeken. De hindoes die zich de misdadige passiviteit van de Labour-regering in 1947 herinneren, toen de islamitische pogroms begonnen, zouden zeker niet verbaasd zijn.

Sarah Champion was niet de enige die werd geconfronteerd met de haat van moslims en linksen die zélfs islamitische verkrachters, pedofielen en pooiers in bescherming namen. Een vrouw die onder het pseudoniem Ella getuigde over haar lijdensweg als slachtoffer van zo’n “grooming gang”, vertelde hoe ze in haar jeugd meer dan honderd keer werd verkracht door moslims. Velen daarvan hadden haar “white whore, white bitch” genoemd. Maar ook Ella werd, net als Sarah Champion, het mikpunt van een maandenlange haatcampagne van linkse extremisten en feministische academici.

PAUL BÄUMER

DUITSLAND Als in Antwerpen de heiligverklaarde homobeweging haar optocht houdt, wordt steevast door politie en stadsbestuur gemeld dat er ‘meer dan 100.000 aanwezigen waren’, ook al kan je aan de beelden zien dat dat flauwekul is. In Berlijn gebeurde hetzelfde: waar bij de ‘loveparade’ destijds het lichtjes belachelijke cijfer van 1,3 miljoen aanwezigen werd genoemd, beweerde de politie nu dat de volledig gevulde laan van 1,9 km slechts gevuld zou geweest zijn met 20.000 mensen.

Dat is absurd weinig. De organisatoren beweerden dan weer met een uitgestreken gezicht dat er 1,3 miljoen mensen aanwezig waren. Dat is absurd overdreven. De waarheid ligt dus ergens tussenin… Nogal voorspelbaar vielen Duitse politici over elkaar heen om de bijeenkomst te veroordelen als ‘onverantwoordelijk’, gevaarlijk voor de volksgezondheid, en een bijeenkomst van ‘corona-ontkenners’ en ‘samenzweringsadepten’. De extreemlinkse SPD-covoorzitster Saskia Esken schold de deelnemers uit voor ‘covidioten’ omdat ze betoogden “zonder masker en zonder afstand te houden.” Ze kreeg terecht de massale reactie, dat ze eerder wél een betoging van links voor Black Lives Matter toejuichte, waarbij die regels evenmin gevolgd werden… De ‘leugenpers’ had tenslotte nog een laatste troefkaart te spelen: in alle mediaberichten werd gemeld dat 45 politie-agenten gewond raakten.

Ze ‘vergat’ erbij te vermelden dat die niet vielen bij de manifestatie tegen het coronabeleid, maar wel bij een extreemlinkse betoging ’s avonds in de wijk Berlijn-Neukölln, waarbij 2.500 chaoten het ontruimen van een links kraakpand beantwoordden met massaal geweld tegen de politie: flessen en stenen, vuurwerk, brandende barricades. De pers had het allicht te druk met het zoeken van ‘neonazi’s’ aan de Brandenburger Tor…

HDG

10

Beeldspraak

6 AUGUSTUS 2020

MEDIALAND

FILM artiest wordt gevraagd. Vandaag hoeft dat niet, zolang er maar auteursrechten worden betaald, bijvoorbeeld door het eventbureau dat de praktische kant van een politieke meeting voor zijn rekening neemt. Maar het is begrijpelijk dat niet iedere artiest er even opgezet mee is om geassocieerd te worden met deze of gene politicus, zeker niet wanneer het debat zo gepolariseerd is als in de Verenigde Staten.

Het zou dan ook niet slecht zijn als politieke partijen en kandidaten de oproep van de artiesten zouden volgen, niet alleen in de Verenigde Staten, maar ook elders, want dat schept meteen ook duidelijkheid. Mag een partij of een kandidaat de muziek van een bepaald artiest spelen, weet je meteen ook welk vlees je met die artiest in de kuip hebt, voor zover je je iets aantrekt van zijn of haar politieke mening. En voor partijen die op niet veel medewerking hoeven te rekenen van bekende artiesten: geen nood, die kunnen dan opkomend talent steunen dat achteraf geen relletje in de media zal starten.

Weissensee Het leven in de voormalige Duitse Democratische Republiek (DDR) zorgt voor aangrijpende televisie. Hoewel twee van de beste Duitse films zich afspelen in de DDR - “Good Bye Lenin!” en “Das Leben der Anderen” – zijn de Duitse films en series die communistisch Oost-Duitsland als thema hebben verder opmerkelijk dun gezaaid. Voor zij die na “Das Leben der Anderen” op hun honger bleven zitten en snakken naar een nieuwe blik op het leven achter het IJzeren Gordijn is er “Weissensee”, een verborgen Duitse parel op Netflix.

Niet in uw krant: uitzonderlijk weer in Patagonië

Pater Damiaan: Reynebeau probeert “AOC” te ontzetten U las het zaterdag misschien al bij onze zusterpublicatie SCEPTR, en het briefje van deze week is daarom ook gericht aan Pater Damiaan: de linkse Democrate Alexandria Ocasio-Cortez (“AOC”) heeft het niet zo begrepen op standbeelden van “witte” mannen, zelfs niet als die hun leven gaven voor de inheemse bevolking van Hawaï. Niet alleen in de Verenigde Staten, maar ook in Vlaanderen leverde het haar een kleine Twitter-storm op. Maar het is natuurlijk niet moeilijk om raden dat deze lelijke misstap van AOC niet helemaal lekker zat bij de progressieve pers in Vlaanderen.

Op het ogenblik dat we dit schrijven, weten we nog niet wie de “running mate” van de Democratische presidentskandidaat Joe Biden wordt, maar AOC is zeker één van de kanshebbers.

Maar hoe kan je de kandidatuur van Joe Biden als Trojaans paard voor een AOC in Vlaanderen nog verdedigen, als AOC zich juist nu op deze manier als een losgeslagen idioot in de kijker heeft gezet?

Bij De Standaard konden ze het in ieder geval niet aanzien dat niemand de verdediging van AOC opnam, en dus werd op maandag Marc Reynebeau uitgestuurd om een stukje te schrijven onder de titel “Nee, pater Damiaan moet niet weg.” Marc Reynebeau is de domste niet op de redactie in Groot-Bijgaarden, en zal ongetwijfeld geweten hebben dat hij zich op bijzonder glad ijs begaf. We denken dat het misschien daaraan te danken is dat hij SCEPTR in al zijn mildheid omschrijft als een “Vlaamse rechts-conservatieve site”, want dat had veel erger gekund. Maar de verdediging van AOC zelf is klinkklare nonsens, om niet te zeggen gênant om te lezen.

De excuses die Marc Reynebeau verzint, raken allemaal kant noch wal. AOC had bijvoorbeeld erkend dat Pater Damiaan “veel goeds” (in aanhalingstekens) had gedaan. Het zou er nog aan ontbreken. Ze wou het ook niet persoonlijk over Pater Damiaan hebben, aldus Marc Reynebeau. Maar wel merkwaardig dat ze net hem eruit koos, en al een concreet voorstel tot vervanging klaar had. Ze heeft aan een eventuele vervanging niets te zeggen, want dat komt de staat Hawaï toe. Klopt, maar ze gaf hiermee wel de voorzet, en Marc Reynebeau houdt zijn lezers voor idioten als hij denkt dat ze niet weten dat de woorden van AOC dingen in beweging kunnen doen zetten.

AOC ging wel degelijk lelijk uit de bocht, en de verschoningen die Marc Reynebeau aandraagt maken de zaak alleen maar pijnlijker voor links. Strafst is dat hij de schuld voor deze rel bij rechts wil leggen, dat volgens hem aanstuurt op een cultuuroorlog. Een “relletje of misverstand” heet de uitschuiver van OAC dan, dat “in de praktijk verder weinig betekent”, zo besluit hij. Juister zou zijn: dat van de progressieve pers in de praktijk verder weinig mág betekenen, want het beeld van AOC als een gedreven politica voor de goede zaak, “welbespraakt en assertief”, moet natuurlijk zo veel mogelijk ongeschonden blijven. Maar wacht tot Donald Trump nog eens iets op Twitter zet, benieuwd of er dan van “relletje of misverstand” dat “in de praktijk verder weinig betekent” wel sprake kán zijn.

De laatste tijd gaat Patagonië, in het zuiden van Argentinië, onder extreem weer gebukt. Volgens het Argentijnse meteorologische instituut moeten we meer dan twintig jaar terug in de tijd om even extreme temperaturen op te tekenen als vandaag.

Het laat zich raden dat die extreme temperaturen voor heel wat overlast zorgen, met gevaar voor leven zowel voor dieren als voor de mens.

Nu zal u zeggen: merkwaardig dat ik daar niets over gelezen heb in mijn krant. Als er zich ergens weersomstandigheden voordoen die zelfs nog maar een tiende van een graad buiten het normale vallen, dan zijn ze er anders toch altijd als de kippen bij om dat te melden? Klopt ook. Toch als het een tiende van een graad te veel is. Maar wanneer in Patagonië sneeuw met bakken tegelijk uit de lucht komt gevallen, zodat de schapen er levend onder bedolven worden, dan is dat natuurlijk uitdrukkelijk niet interessant. Zoiets past immers niet in het plaatje van de globale opwarming.

Neen, in de plaats daarvan komen de media liever nog eens terug op de bosbranden in Australië van begin dit jaar. Dat op zich is trouwens al een veeg teken dat het deze zomer blijkbaar maar magertjes gesteld is met nieuwe warmterecords, als men een half jaar achteruit moet blikken om nog eens een alarmkreet over de globale opwarming te kunnen lanceren.

Maar geen nood, met een beetje geluk zitten we tegen de tijd dat u dit nummer in handen hebt toch nog in een hittegolf. We schrijven het op een blaadje: die hittegolf zal ongetwijfeld het gevolg zijn van de globale opwarming. En de schapen in Patagonië moeten maar wat meer op hun tanden leren bijten…

Ellen DeGeneris: toch niet alles koek en ei op haar set?

U kent Ellen DeGeneris waarschijnlijk wel, de Amerikaanse actrice die ondertussen al zeventien jaar haar eigen talkshow heeft. Ze is uitgesproken liberaal, lesbisch, verdedigster van LGBT-en-de-rest-van-het-alfabet-rechten, en in haar talkshow legt ze er graag de nadruk op dat de mensen lief moeten zijn voor mekaar. Een tijdje geleden barstte echter de bom, en bleek dat ze zelf niet altijd zo lief was voor haar eigen medewerkers.

De Vlaamse media berichten wel degelijk over het voorval, maar duidelijk met de handrem op en zonder al te veel details. Ellen DeGeneris is een progressief icoon, en dan zijn onze media er niet zo happig op om haar vuile was op te hangen.

Maar in de buitenlandse pers lazen we dat er op de set zowel sprake was van seksuele intimidatie als racistisch gedrag. In een open brief aan haar medewerkers verontschuldigt ze zich er wel voor dat ze onvoldoende opgelet had wat er zich op de set rondom haar allemaal afspeelde, waardoor de feiten hadden kunnen plaatsvinden. Maar uit getuigenissen blijkt dat ze er ook zelf een handje van weg heeft om medewerkers af te blaffen of te pesten. Voor de slachtoffers is het dan wel extra wrang dat ze zich voor camera’s profileert als iemand die het belangrijk vindt dat iedereen lief is voor mekaar.

Dat onze media slechts tegenstribbelend berichten over de affaire, heeft ook zijn verklaring. Ben je progressief, dan ben je per definitie goed en lief. Aan die stelling mag niet geraakt worden, ook niet als er alweer een progressief icoon van haar voetstuk aan het vallen is. De media kunnen het nu eenmaal niet laten om politieke voorkeuren te verbinden met karakteriële eigenschappen.

DDR-melodrama van de bovenste plank De reeks volgt de familie Kupfer doorheen de jaren ‘80.

Vader Hans en zijn zoon Falk bekleden beiden relatief hoge posities binnen de Stasi. Die nauwe banden tussen de Kupfers en het DDR-apparaat hebben de familie geen windeieren gelegd. Het gezin heeft ook een zwart schaap: Martin.

Hoewel hij in feite de favoriete zoon van Hans is, opteerde hij voor een niet-politieke job bij de Volkspolizei in plaats van carrière te maken binnen het DDR-apparaat.

Op een goede avond neemt Martin Julia Hausmann mee naar het politiebureau voor verhoor na een wilde autorit.

Julia wordt ervan verdacht te willen wegvluchten naar het Westen met behulp van haar Amerikaanse vriend. Martin en Julia worden op slag tot over hun oren verliefd op elkaar.

Het feit dat Martin een relatie aangaat met een potentiële vluchter, wat rampzalige gevolgen zou kunnen hebben voor de positie van zijn vader, is slechts het begin van alle drama. Julia is immers de dochter van de zangeres Dunja Hausmann - vertolkt door Katrin Sass, die tevens de moeder in “Good Bye Lenin!” speelde. Hoewel Dunja “socialist van het eerste uur” is, ligt ze al enige tijd in het vizier van de Stasi. Zo toont ze zich in haar liederen regelmatig kritisch voor het regime. Op de koop toe is Dunja de oude minnares van vader Kupfer, die haar zo goed mogelijk probeert te beschermen tegen het optreden van zijn eigen veiligheidsdiensten. De reeks doet bij momenten wat melodramatisch aan. Dit en de ogenschijnlijk lage beeldkwaliteit kunnen de kijker in het begin (verkeerdelijk) doen vermoeden dat hij of zij naar een goedkope soap zit te kijken. Laat u hierdoor niet afschrikken, de serie is wel degelijk steengoede, aangrijpende en erg mooie televisie.

Authentieke blik op het leven achter het IJzeren Gordijn “Weissensee” biedt een erg realistische en authentieke blik op het leven in de DDR. Die authenticiteit wordt mede ontleend aan de gebruikte filmlocaties in Oost-Berlijn, zoals het voormalige Stasi-hoofdkwartier, en de acteurs, van wie de overgrote meerderheid van Oost-Duitse origine is.

De reeks toont de vele manieren waarop de totalitaire staat en ideologie ingrijpen in het dagelijkse leven. Het zit hem vaak in kleine nuances en details in gesprekken. Van de argumenten die worden gebruikt om de repressie te staven, tot hoe kritiek op het regime binnen een socialistisch of patriottisch kader wordt geuit. Men toont hoe dingen die evident waren in het Westen, zoals een vrije woning- of beroepskeuze, hier overheerst werden door ideologische overwegingen. Men toont de vele wanpraktijken van de Stasi en de paranoia die - ook binnen de eigen familie heerste wegens verklikking. Tegelijkertijd toont men ook de elementen die voor velen een bron zijn voor “Ostalgie”, zoals de hechte familiebanden en de eenvoud van het leven in de DDR. De lijst van dergelijke kleine en authentieke details is ellenlang. “Weissensee” is een dikke aanrader voor liefhebbers van films als “Das Leben der Anderen” of kortweg voor iedereen die gefascineerd is door het leven achter het IJzeren Gordijn.

PIETER VAN BERKEL

Nieuwe regels voor gebruik muziek bij politieke campagnes?

Misschien herinnert u het zich nog: bij de vorige Amerikaanse presidentsverkiezingen protesteerden een aantal artiesten tegen het gebruik van hun muziek bij campagnebijeenkomsten. U had het al geraden: dat waren dan vooral protesten tegen het gebruik van hun muziek bij campagnebijeenkomsten van Donald Trump. En nu de volgende campagne meer en meer op gang komt, was het te verwachten dat die draad opnieuw opgenomen zou worden.

Verleden week publiceerden een vijftigtal artiesten een open brief, waarin ze pleitten voor betere regels voor het gebruik van muziek voor politieke doeleinden. In het bijzonder willen ze dat op voorhand de toestemming van de betrokken

De DDR geldt voor velen in het Westen als het meest fascinerende land uit het Warschaupact, naast de Sovjet-Unie zelf. Vanwaar komt deze fascinatie? Is het de culturele nabijheid van de Duitsers? Is het het symbolische belang van dingen als “die Mauer” en het verdeelde Berlijn, waar Oost en West recht tegenover elkaar stonden? Oost-Duitsland werd opgevoerd als communistische “modelstaat”. Het land moest als het ware als etalage van het communisme naar het Westen dienen. Veel succes kende het plan niet. De levenskwaliteit in West-Berlijn was immers merkbaar hoger dan in de oostelijke helft van de stad. Het Westen bleek zelfs zo aanlokkelijk dat men een muur moest bouwen om mensen binnen te houden. Deze thematiek van “Republikflucht” is alomtegenwoordig in Weissensee.

Moeilijk werken voor contactspeurders

Op de praatstoel

6 AUGUSTUS 2020

11

Dorian de Meeûs, hoofdredacteur van La Libre Belgique

“We willen in de toekomst meer over Vlaanderen informeren” Belgisch, katholiek en royalistisch, het zijn de traditionele onderdelen van het DNA van La Libre Belgique. Maar in hoeverre geldt dit vandaag nog? Sinds enkele jaren is Dorian de Meeûs, een prille veertiger, er hoofdredacteur. En waar men in het verleden ’t Pallieterke en alles waar het voor staat op een veilige afstand heeft willen houden, stemde hij vandaag onmiddellijk in met een interview. In het Nederlands bovendien, de taal waarin hij het grootste deel van zijn opleiding genoten heeft.

Laten we bij wijze van proloog de man zichzelf voorstellen. Wie is Dorian de Meeûs? “Opgegroeid in Eigenbrakel, dus net beneden de taalgrens, als enige zoon in een familie met nog vier dochters. En wat me specialer maakt in de familie: ik ben de enige die school liep in het Nederlands. Lagere school in Alsemberg, middelbaar in het Sint-Jan-Berchmanscollege in Brussel. Daarna ging het richting ULB, waar ik journalistiek studeerde, want dat was precies mijn roeping. Mijn eerste baan was bij Kanaal Z, waarna ik enkele jaren voor een communicatiebureau heb gewerkt. Het zag ernaar uit dat mijn volgende functie die van woordvoerder van een grote retail-speler zou worden, maar precies op de dag dat ik mijn contract ging tekenen, kreeg ik een telefoontje van dit huis. De keuze was snel gemaakt. (lacht) Ze zochten een hoofdredacteur video, enkele maanden later werd ik hoofdredacteur van Lalibre.be en de jongste jaren was ik hoofdredacteur van zowel de site als de print.”

Historisch staat La Libre Belgique voor een aantal duidelijke lijnen: pro-België, royalistisch en katholiek. Wat betekent dit alles nog anno 2020?

Op zich zijn deze pijlers er nog steeds, maar toch kan niet ontkend worden dat de krant de voorbije twintig jaar aanzienlijk geëvolueerd is.

Dat neemt niet weg dat we het nog steeds als onze taak zien gedegen te informeren over wat speelt op religieus vlak en binnen de Katholieke Kerk in het bijzonder. Deel van de vernieuwing

is alvast ook de aandacht voor andere erkende wereldgodsdiensten. Het blijft echter onze betrachting om de katholieke feesten te koppelen aan concrete dossiers. Onmiddellijk moet ik daaraan toevoegen dat we ons ook kritisch opstellen. Zo brachten we een tijdje geleden een erg kritische reeks over wat er fout loopt in het Vaticaan en in de entourage van de paus. We merken wel dat onze lezers die katholieke pijler belangrijk blijven vinden.

Ook het Belgisch gevoel speelt nog steeds.

Welke plaats krijgt Vlaanderen in jullie berichtgeving?

Een zeer pertinente vraag, maar sta me toe eerst het volgende mee te geven: zowat 16 procent van onze lezers woont in Vlaanderen, van Tongeren tot Knokke. Kenmerkend voor onze krant is ook dat zowat 90 procent van onze oplage via abonnees verdeeld wordt.

Leuk om te weten: de krantenwinkel waar wij nu onze beste verkoop realiseren, ligt in Knokke. (lacht) Specifiek om te berichten over wat in Vlaanderen

Egmontpact-bis te komen, zoals men wel eens opvangt in en rond de Wetstraat?

Dat er gepraat wordt, is de logica zelve. We hebben ons altijd verzet tegen de weigering van de PS om met de N-VA gesprekken aan te knopen. Onverantwoordelijk noemden we dat! Ik kan nog begrijpen dat men een duidelijk lijn trekt door niet te praten met uiterst-rechts of uiterst-links, daar kunnen ethische motieven spelen, maar onder democratische partijen is dit een verkeerde attitude. Dit gezegd zijnde, is het goed dat ze praten, maar ze moeten met meer partijen praten.

Iedereen is gebaat met een ultieme staatshervorming die grondig voorbereid wordt en door een brede meerderheid gedragen wordt. Ook al duurt dit een of zelfs

“Velen zijn bevoegd, terwijl niemand de verantwoordelijkheid draagt.”

Hebben jullie ergens een buitenlands voorbeeld?

Op dit moment hebben we redelijk wat contacten met de Washington Post. Dichter bij huis vergelijken we ons vaak met Le Figaro, toch nog steeds een Franse topkrant. Toch moet ik hier onmiddellijk wat afzwakken.

Le Figaro heeft een erg uitgesproken profiel van een rechtse militante krant. Die scherpe opstelling hebben wij bewust niet.

Elk perslandschap is natuurlijk anders en het is een realiteit dat die uitgesproken profilering met figuren als Eric Zemmour, Ivan Rioufol of Eugénie Bastien typisch Frans is. Wij bewandelen eerder het pad van de nuance. (glimlacht)

De sterkte van partijvoorzitters “Vaak onderschat men de rol van Georges-Louis Bouchez aan het hoofd van de MR, terwijl men die van Paul Magnette als PS-voorzitter dan weer overschat”, analyseert Dorian de Meeûs. “Wat Bouchez betreft, denk ik dat hij volledig fout zit met zijn communicatie die te snel verloopt, maar dat doet geen afbreuk aan zijn positie binnen zijn partij.

Hij is ook erg intelligent en heeft goeie adviseurs, niet in het minst door voormalig Belfius- en D’Ieteren-CEO Axel Miller. Ik kan me voorstellen dat wanneer hij na onderhandelingen met een regeerprogramma bij zijn achterban voor de dag komt dit vrij makkelijk aanvaard zal worden. Voor Magnette is dat minder evident.

Het zegt veel over de positie die hij binnen zijn partij bekleedt. Hij is geen Di Rupo of Spitaels, die almachtig waren als voorzitter. Dat hij niet uit de basis komt, speelt evenzeer in zijn nadeel. Net zoals hij systematisch zijn veto stelde tegen de N-VA, terwijl hij er nu toch mee gaat praten.”

leeft, trok ik Jacques Hermans aan, een Antwerpenaar die al in de jaren tachtig voor onze krant schreef. Twee tot drie dagen per week buigt hij zich over het reilen en zeilen in Vlaanderen. Onze chef binnenland Vincent Rocour is perfect tweetalig en verzorgt de kroniek “Geen commentaar” over Vlaanderen. Dit gezegd zijnde is dit iets waar we nog meer in moeten investeren.

Klopt ons aanvoelen dat zelfs bij een erg pro-Belgisch publiek als dat van jullie minder emotionaliteit speelt wanneer het thema Vlaanderen en zeker de mogelijke opdeling van het land ter sprake komt?

Ik denk dat er inderdaad meer rationaliteit is gaan spelen. Het volstaat een blik op de feiten te werpen: de zesde staatshervorming werkt niet. Hoe kan dat ook wanneer de dingen ‘s nachts op een ontiegelijk uur in het midden van een politieke crisis beslist worden?

Velen zijn bevoegd, terwijl niemand de verantwoordelijkheid draagt. De aanpak van corona maakte op een erg pijnlijke manier bepaalde dingen duidelijk.

Wanneer je plots met negen ministers voor Volksgezondheid geconfronteerd wordt, weet je dat er iets niet klopt. (lacht) Ik denk wel dat een duidelijk onderscheid gemaakt moet worden tussen een nieuwe staatshervorming die in het teken van efficiënt bestuur staat en het separatisme. Met dit laatste hebben velen, waaronder ikzelf, het erg moeilijk.

Enkele dagen geleden gingen PS en N-VA uiteindelijk toch (opnieuw) rond de tafel zitten.

Is dit met de bedoeling tot een

twee jaar, het is het resultaat dat telt. Ik las ergens het commentaar waarbij men tegen Magnette zei dat als hij weigert te praten met De Wever, het volgende keer met Tom Van Grieken is dat er zal gepraat moeten worden.

Over Tom Van Grieken gesproken: enkele maanden geleden verscheen een interview in het Franstalige blad Wilfried, een unicum. Is dit een kantelpunt of eerder een eenmalige ‘uitschuiver’, als we het zo kunnen stellen?

Dat blijft een moeilijke kwestie, zeker aan Franstalige kant. Voor ons betekent het cordon sanitaire dat we uiterst-rechts niet ‘live’ aan het woord laten. Dit neemt niet weg dat we na het bezoek van Tom Van Grieken aan de koning een filmpje hiervan op onze site plaatsten.

Persoonlijk probeer ik te achterhalen wat mensen net aanzet om op het VB te stemmen. Stellen, zoals sommigen doen, dat er haast iets racistisch in het DNA van de Vlamingen zit, is onzin.

Ik kan me voorstellen dat wanneer zich vandaag een persoonlijkheid van formaat aanbiedt in Franstalig België, zich daar ook een VB-achtig fenomeen kan voordoen.

Enkele maanden benadrukte men in het Radio 1-programma Touché het grote verschil tussen het Nederlandstalig en Franstalig onderwijs in dit land. Is dat niet hét grote pijnpunt dat heel wat anomalieën in dit land verklaart?

Absoluut. Kijk, elke ouder wil het beste voor zijn kinderen en in die zin ben ik ontzettend blij dat de mijne in Vlaanderen school

kunnen lopen, meer bepaald in Ottenburg, deel van de gemeente Huldenberg. De ervaringen tijdens de lockdown sterkten me in die overtuiging. Elke week kon ik op school een bundel documenten afhalen. Er waren contacten via WhatsApp en er werd ‘gezoomd’ dat het een lieve lust was. (lacht) Als ik dat vergelijk met de echo’s die ik ontving uit het Franstalig onderwijs, een wereld van verschil. Daar bleven de kinderen het geziene herhalen, kwam er nauwelijks nieuwe leerstof aan te pas, enzovoort. Positief is alvast dat men aan Franstalige kant toch de ernst van de situatie heeft ingezien. De resultaten zijn niet goed en daar moet aan gewerkt wordt. Op dit moment wordt het “Pacte d’excellence” dat destijds door Joëlle Milquet (CDH) in het leven werd geroepen, uitgevoerd.

Hopelijk kan dit een kentering teweeg brengen.

Het Black Lives Matter-gedoe sloeg snel over en in een mum van tijd kwamen Leopold II en zijn standbeelden in het vizier.

Hoe ongemakkelijk is dat voor een krant als La Libre Belgique?

Ik denk dat we daarin een gulden middenweg bewandelen. In een editoriaal stelde ik heel duidelijk dat voor ons aan standbeelden niet geraakt wordt: “Non, non, non”, klonk het. Tegelijkertijd moet voldoende ruimte bestaan om kritisch op de eigen geschiedenis terug te blikken.

Jammer genoeg gebeurt dit met veel te weinig nuance. Men maakt er nogal snel een amalgaam van.

Het Congo van de begindagen kan onmogelijk vergeleken worden met wat er zich later en ook nog na de onafhankelijkheid afspeelde.

U was ook ongemeen streng in uw commentaar over die beruchte betoging van BLM… Absoluut, omdat dit vanuit een optiek van volksgezondheid onverantwoord was. En zeggen dat er dan nog verschillende politici aanwezig waren, die geen aandacht hadden voor de afstand en zelfs op selfies pronkten. Dat zijn dan mensen die een voorbeeldfunctie hebben!

Mijn echtgenote is arts en is de voorbije maanden in een ziekenhuis gaan helpen om deze moeilijke periode door te komen. Toen we ‘s avonds de beelden van die betoging zagen, was ze haast tot tranen toe bewogen. Die mensen leken echt niet te beseffen dat ze alle inspanningen van zoveel mensen uit de zorg teniet doen door net nu te gaan betogen.

Mijn veroordeling had echter geen betrekking op de thematiek, die belangrijk is en waarrond zeker wat moet gebeuren.

Jammer genoeg zagen heel wat critici dit niet in.

MICHAËL VANDAMME

12 Cultuur

6 AUGUSTUS 2020

GESCHIEDENIS

Haast u langzaam

Trotski (4) Ook vandaag doen Trotskisten nog altijd alsof hun inspirator de antithese is van Stalin. In werkelijkheid is het verschil klein, maar Stalin bezat de gruwelijke machtsmiddelen waarover Trotski niet langer beschikte.

Trotski tijdens zijn laatste levensjaar in Mexico (1940) Xi tegen de Trotskisten Nog altijd wordt Trotski naar voren geschoven als een ‘democratischer’ socialistisch alternatief, als iemand die oppositie aanvaardt, zij het uitsluitend in de ene toegestane partij. Hij pleit begin de jaren twintig inderdaad voor meer meningsvrijheid binnen de partij, maar als er gediscussieerd wordt, is hij niet geïnteresseerd en begint hij ostentatief een Franse roman te lezen. Wanneer hij later in ballingschap zijn eigen organisatie opricht (de 4de internationale), raadpleegt hij geen seconde zijn aanhangers. Het orakel heeft gesproken. Toch geldt oppositie tegen een communistische dictator nog als Trotskisme.

Zoals in China bijvoorbeeld. Een paar rivalen van “zoon des Hemels” Xi Jinping werden uitgeschakeld omdat ze iets te weinig enthousiasme toonden en ze werden veroordeeld als ‘Trotskisten’.

De zogenaamde democraat Trotski toont zijn ‘democratische’ inborst onmiddellijk na de overwinning in de Russische burgeroorlog. Geleidelijk worden alle bedrijven staatsondernemingen en er begint een discussie over de rol van de vakbonden. Zelfs Lenin denkt dat die organisaties een rol spelen om misstanden aan te klagen. Voor Trotski dienen vakbonden in een communistische staat alleen om arbeiders te dwingen met militaire discipline te werken. Na de burgeroorlog is de economische toestand zo schrijnend dat Lenin en Trotski tegen hun zin winkels en kleine bedrijfjes toestaan en toelaten dat de boeren hun overschotten verkopen in plaats van alles af te staan aan de staat.

In 1922 krijgt Lenin de eerste van zijn hersenbloedingen die hem feitelijk machteloos maken tot zijn dood in 1924. Beoogde opvolger Trotski is te weinig machtsgeil om een greep naar de alleenheerschappij te doen. Rivaal Stalin is daar veel beter in en als baas van de partijbureaucratie (voortaan benoemd en niet verkozen) zet hij geleidelijk Trotski opzij. In tegenstelling tot Trotski is Stalin een praktische communist die de zwakheid van het systeem in de jonge Sovjet-Unie ziet en eens lacht met Trotski’s “permanente revolutie” in het buitenland, terwijl het communisme nog zwak staat in eigen land.

Stalins “socialisme in één land”

is een zaak van timing en niet van doel. Na de Tweede Wereldoorlog bewijst de dictator in Oost- en Midden-Europa en in Azië dat hij die communistische revolutie wel degelijk op wereldschaal wil. Nog een verschil van timing is de houding van de twee communisten over de collectivisering van de landbouw. Trotski is de eerste die erop hamert dat de individuele boerderijen moeten verdwijnen.

De boeren moeten arbeiders worden op reusachtige sov- en kolchozen. Stalin en consorten willen nog even wachten en de zogenaamde linkse oppositie van Trotski en zijn aanhangers mislukt. Hij verliest meer en meer macht en wordt in 1926 uit de partij gestoten en wat later naar Kazakhstan verbannen. In 1929 moet hij zelfs de Sovjet-Unie verlaten.

Stalin durft hem 12 jaar na de geslaagde putsch van 1917 nog niet terechtstellen. Maar bijna direct na Trotski’s vertrek begint Stalin met de gewelddadige door Trotski gevraagde collectivisering van de landbouw die miljoenen doden veroorzaakt. Eén vraag wordt hierbij nooit gesteld. Hoe had Trotski die tientallen miljoenen onteigende, protesterende en soms saboterende boeren vreedzaam op die collectieve bedrijven gekregen? Zou de nietsontziende overwinnaar van de burgeroorlog hen met louter beuzelpraatjes overtuigd hebben? Of zijn toevlucht genomen hebben tot massa-executies zoals hij tussen 1919 en 1924 deed? Het laatste is waarschijnlijker dan het eerste.

Nuttige idioten In ballingschap leeft Trotski met zijn familie in Turkije, Frankrijk en Noorwegen. Nergens is hij echt welkom gezien zijn reputatie en zijn “permanente revolutie”.

Maar dan ontstaat het fenomeen dat vandaag weer een enorme vlucht heeft genomen. Links vindt zichzelf moreel superieur en zelfs democratisch links ziet bij ranzig extreem-links alleen de parallellen en niet de inherente misdadigheid. Vooral bij de media, de universiteiten en de culturele wereld zitten de “nuttige idioten” zoals Lenin ze noemt (een correcte term die je nog alleen in dit blad leest). Denk vandaag aan de steun die een racistische en fascistische schijnlinkse bende als BLM massaal krijgt in die milieus.

Maar het is een oud zeer. De bekende conservatieve Amerikaanse auteur Mencken biedt Trotski aan alle boeken te kopen die hij

maar wenst. Auteur John Dos Passos vormt een comité voor de verdediging van Trotski. De universiteit van Edinburgh biedt Trotski… het rectoraat aan. De Amerikaanse Mark Twain-society vraagt hem vicepresident te worden. De economist John Maynard Keynes en een Anglicaanse bisschop eisen dat Trotski asiel krijgt in het Verenigd Koninkrijk; enthousiast gesteund door George Bernard Shaw (nochtans een aanbidder van Stalin) enz. Ze doen het in de naam van verdraagzaamheid en menslievendheid: waarden waar Trotski op spuwt.

Op Stalins dodenlijst Tenslotte strijkt de gewezen revolutionair neer in Mexico, waar een antiklerikaal en dictatoriaal regime hem een permanente verblijfplaats geeft en hem ook dure bescherming aanbiedt. Hij staat inmiddels op de dodenlijst van Stalin, want hij zwijgt niet.

Zijn luxueuze levensstijl betaalt hij met de auteursrechten van de vele boeken over Lenin, de staatsgreep en de burgeroorlog, die vlot in alle wereldtalen vertaald worden. Hij hekelt Stalin in pamfletten en artikels die hij meestal tevergeefs probeert naar de Sovjet-Unie te smokkelen, want hij geeft de hoop niet op terug te keren.

Stalin reageert met de grote zuiveringen waarbij iedereen tegen de muur gezet wordt (o.a. Trotski’s zuster) die ooit één vriendelijk woord met de gevallen revolutionair sprak. Trotski hekelt natuurlijk de alliantie Hitler-Stalin van 1939 en zijn adepten vertellen nog altijd dat hij tien jaar lang waarschuwt tegen het fascisme en het nazisme. Ze vertellen er niet bij dat hij beklemtoont dat alleen een communistische dictatuur de oplossing is.

In 1940 zijn er drie teams van de NKVD (de latere KGB) in Mexico met de opdracht Trotski om te brengen. Eén aanslag mislukt, maar een tweede is een succes.

De Spaanse NKVD’er Mercader (die een tijdje poseert als de zoon van een Waalse diplomaat) vermoordt Trotski met een ijshamer in augustus 1940. Mercader wordt ereburger van de Sovjet-Unie bij zijn vrijlating in 1961. Trotski’s dood is even wereldnieuws, maar de oorlog is belangrijker. Tot in 1968 een nieuwe generatie welstellende burgerkindertjes hem ontdekt en in hem een nieuwe profeet ziet.

JAN NECKERS

Het Erasmushuis en museum in Anderlecht opent al vele jaren de deuren voor hedendaagse kunstenaars. Dit keer is de Zuid-Afrikaanse Eileen Cohen Süssholz te gast met een nieuwe reeks keramieken.

De augustijnermonnik, humanist, filosoof en schrijver Desiderius Erasmus (ca. 14691536), die we vooral kennen van zijn “Lof der Zotheid”, was van einde mei tot 28 oktober 1521 in Anderlecht te gast bij Pieter Wyckman, kanunnik van de collegiale kerk van Sint-Pieter en Sint-Guido.

Anderlecht was toen nog een plattelandsdorpje met amper driehonderd zielen, en Erasmus kon er in alle rust werken aan zijn vertaling van het Nieuwe Testament.

Het grote huis dat werd gebouwd in 1515 is, naast zijn graf in Bazel, het enige voetspoor dat nog van Erasmus te vinden is. In 1691 brachten Willem III, prins van Oranje, en de koning van Engeland samen een bezoek aan het Erasmushuis, dat toen al een ‘bezienswaardigheid’ was. Zonder Erasmus zou dit huis allicht al lang gesloopt zijn. Het is sinds 1932 een museum. De tentoongestelde stukken zijn voor het merendeel afkomstig uit Het Vlaams Huis van Jules Vandenpeereboom (1843-1917). Van 1884 tot 1899 was deze Kortrijkzaan minister van Spoorwegen, Post en Telegrafie. In die functie introduceerde hij in 1891 de eerste tweetalige postzegel.

Ongekende kunstcollectie De oud-minister overleed in Anderlecht en het is dus geen toeval dat zijn indrukwekkende en te weinig gekende verzameling in het Erasmushuis terechtkwam. Het museum is opgevat als een woonhuis. Alle vertrekken zijn mooi aangekleed en ingericht. De meubelen in gotische en renaissancestijl zijn echte museumstukken en ook de schilderijen- en gravurecollectie is van topkwaliteit. Grote meesters van de vijftiende tot de zeventiende eeuw zijn present, zoals Gerard David, Hugo Van der Goes, Joos Van Cleve, Albrecht Dürer en Frans Francken. Interessant zijn de portretten van Erasmus geschilderd door Hans Holbein en Quinten Metsijs. Recent is de schitterende triptiek met de “Aanbidding der koningen”, die de fraaie renaissancezaal siert, toegeschreven aan Gielis Panhedel, die werkzaam was in het atelier van Jeroen Bosch. Daarnaast toont het Erasmushuis beeldhouwwer-

ken uit de zestiende eeuw, die getuigen van het vakmanschap van kunstenaars uit de Zuidelijke Nederlanden. Zo is er een prachtig apostelbeeld van Jan Borman II, in zijn tijd de beste beeldsnijder.

Memento mori Wie de poort van het Erasmushuis binnenstapt, laat het drukke gewoel achter zich en komt tot rust, ook in de tuin met geneeskrachtige planten, een verwijzing naar Erasmus die vaak ziek was, en in de filosofische tuin, geïnspireerd op de dialoog “Het religieuze banket” dat de humanist in 1521 schreef na zijn verblijf in Anderlecht. “Haast u langzaam” uit Erasmus’ “Adagia” past hier perfect.

In de filosofische tuin is een reeks cartografische perken ingericht, met bloemen en planten uit de regio’s in Europa die Erasmus aandeed op weg naar zijn vele contacten met zijn vrienden-humanisten, staatslui en kerkvorsten. In deze tuin is permanent werk te zien van hedendaagse kunstenaars zoals Marie-Jo Lafontaine en Bob Verschueren.

Ook in het Erasmushuis gaan de voorbije decennia hedendaagse kunstenaars de dialoog aan met de oude schilderijen en beeldhouwwerken, met de antieke meubels en met de boeken van en uit de tijd van de humanist. Nu is Eileen Cohen Süssholz te gast.

Ze is geboren in Zuid-Afrika en woont en werkt sinds twintig jaar in Antwerpen. Haar reeks keramieken heeft als titel “Omnia Vanitas”. Het sluit aan bij het tijdloze en universele memento mori-thema dat ons herinnert aan onze eindigheid. In de kunst zijn er talloze werken aan gewijd en Cohen Süssholz volgt de traditie, inclusief het gebruik van de confronterende schedel. In die zin zijn het Europese werken, maar door de referentie naar alledaagse gebruiksvoorwerpen en door de vrolijke kleuren zijn haar Afrikaanse wortels ook aanwezig. In Afrika hebben ze nu eenmaal een heel aparte kijk op leven en dood.

MMMV Tentoonstelling “Omnia Vanitas”, nog t.e.m. 26 november 2020, Erasmushuis, Anderlecht, www.erasmushouse.museum

Buitenland

6 AUGUSTUS 2020

13

Ventura, de onbekende populist We kennen allemaal de namen van Salvini, Baudet, Wilders, Le Pen, Farage, Meuthen, en de andere leiders en vertegenwoordigers van Europese rechtse partijen, gemeenzaam door links en media ‘populistisch’ genoemd. Maar wie kent André Ventura? Hij is de voorzitter van de nieuwe Portugese partij Chega! en zou wel eens de belichaming kunnen worden van het Portugese ‘populisme’.

Portugal werd lange tijd als politieke ‘uitzondering’ in Europa beschouwd, een land dat met succes de opkomst van het rechts-populisme wist te verhinderen en waar de linkse Anjerrevolutie door het volk op 25 april steeds enthousiast wordt gevierd. Een soort Europees Cuba, zeg maar. Dat beeld brokkelt in snel tempo af, en daar is deze André Ventura niet vreemd aan. Na de aanslagen van Nice in juli 2016 had Ventura de aandacht van de media al naar zich getrokken met zijn verklaringen dat “de aanwezigheid van de islam in Europa drastisch moet verminderen”.

Chega! pas opgericht in 2019

Foto killingfieldsmovie.com

Plaasmoorde: ommekeer of ijdele hoop?

Chega! betekent letterlijk “genoeg!” en werd opgericht in 2019. De partij haalde bij de parlementsverkiezingen van datzelfde jaar 1,29 procent van de stemmen, niet veel, maar wel voldoende voor Ventura om verkozen te worden als parlementslid. Hij maakte er uitgebreid gebruik van de politieke tribune: zo verweet hij de regering te weinig middelen in coronatijden te hebben vrijgemaakt voor ziekenhuizen en verplegend personeel en te lang hebben geaarzeld met het sluiten van de grenzen. De ideale gelegenheid voor hem om nog eens de kloof duidelijk te maken die er

gaapt tussen de politieke en andere elites en het gewone Portugese volk.

André Ventura is ooit begonnen als seminarist, maar had al snel door dat hij andere wegen op moest. Hij haalde een universitair diploma rechten in Ierland, doceerde strafrecht in Lissabon en publiceerde verschillende boeken. Hij stapte even later in de journalistiek en schreef voor de populaire krant Correio da Manha. Hij verzorgde een eigen en zeer populaire uitzending bij de televisieketen CMTV. Hij voelde de politieke microbe kriebelen en werd eerst lid van de PSD, de centrumrechtse Portugese partij die zichzelf sociaaldemocratisch noemt. Hij werd gemeenteraadslid in 2017 en liet zich steeds vaker opmerken met gedurfde stellingen en migratie-kritische benaderingen.

Opiniepeilingen geven hem en zijn partij Chega! nu een stemmenpercentage van 8 procent. Rechts was de voorbije decennia zo goed als irrelevant in de Portugese politiek.

De (rechtse) christendemocratische volkspartij CDS-PP haalde nooit meer dan 5 procent.

Dit zou met Ventura wel eens anders kunnen worden. Houd die man en de nieuwe partij in het oog!

PIET VAN NIEUWVLIET

Is er een kentering op til in de aanpak van de plaasmoorde in Zuid-Afrika?

Althans een oud-generaal van de Weermag is zeer sceptisch. Of er wat aan het roeren is in het schandaal van de bloedige moorden op blanke boeren en hun personeel in Zuid-Afrika, valt nog te bezien. Er waren weliswaar enkele hoopvolle signalen.

Zo sprak president Ramaphosa - nadat hij in de voorbije jaren de moorden én in een interview in New York én op het Wereldforum in Davos had ontkend - recent zijn bezorgdheid over het probleem uit. Hij is niet de enige die eindelijk wakker is geschoten.

Ook de Democratische Alliantie (DA), de voornaamste oppositiepartij, is zich voor het probleem gaan interesseren. Meest opvallend was daarbij de tussenkomst van Thandeka Mbabama, lid van die partij, die zijn woede over de passieve houding van de regering in het parlement duidelijk liet blijken. Zijn optreden als eerste zwarte parlementslid die de zaak ten berde bracht, maakte zo’n indruk dat zelfs de traditioneel luidruchtige Economische Vrijheidsvechters (EFF) van Julius Malema er stil bij bleven. Hoe dan ook, het was opvallend dat de speaker van de Nationale Vergadering akkoord was het probleem op de agenda te plaatsen. Evenzeer viel de gematigde houding van de politie op tijdens de betogingen tegen de moorden die enkele weken geleden in Pretoria en in Kaapstad werden gehouden. Beide manifestaties waren omwille van de corona-epidemie immers verboden en het aantal betogers bleef dus beperkt, maar de ordediensten hielpen mee bij het ordelijk verloop en lieten zelfs hun sympathie blijken. Afwachten nu of dit zich zal herhalen eind augustus, wanneer nieuwe betogingen zijn aangekondigd.

Plaasaanvalle blijven duren Er is immers geen enkel teken dat er op zou wijzen dat de plaasaanvalle afnemen.

Weliswaar was er een zekere vermindering als gevolg van de huidige inperkingsmaatregelen, maar intussen is de trend weer toegenomen, wat betekent dat in de eerste zes maanden van dit jaar opnieuw 26 doden bij 141 plaasaanvalle te betreuren waren. Wel viel de toegenomen weerbaarheid van de boeren op, wat leidde tot de dood en verwonding van verscheidene aanvallers. De Transvaalse Landbouwunie (TLU SA) doet immers al geruime tijd een beroep op de boeren om zich te bewapenen en samen te werken met plaatselijke wachten. Niettemin merkt de Unie op dat, alhoewel de plaasmoorde in theorie prioriteit genieten, er toch niet zoveel personeel ter bestrijding wordt ingezet als bij andere prioriteitsmisdaden het geval is.

Einde veiligheidsketen Gepensioneerd legergeneraal Joffel Van der Westhuizen is niet optimistisch. De man is als vrijwilliger betrokken bij het veiligheidsplan van de TLU. Volgens de generaal betekent het feit dat de zaak nu voor het parlement komt niet noodzakelijk dat de moorden ernstig gaan worden aangepakt.

Daarvoor is er gewoon te weinig geld en mankracht beschikbaar. Dit zou immers, nog steeds volgens Van der Westhuizen, inhouden dat speciale eenheden moeten worden opgericht (er werden er zopas 6 aangekondigd) of dat de 300 landelijke politiekantoren zo’n 40.000 boerderijen moeten beschermen, wat er op neerkomt dat een kantoor voor 130 bedrijven moet instaan. En dit terwijl Zuid-Afrika landswijd een tekort aan 60.000 agenten heeft.

Ook in het inzetten van het leger, dat trouwens nu compleet wordt gebruikt om de coronaregels te laten naleven, ziet hij geen oplossing. Tenslotte is een heropstarten van het aloude commandosysteem, dat in 2003 werd afgeschaft, niet meer mogelijk. Telde men immers in 2012 nog 50.463 reservisten die daarvoor zouden kunnen in aanmerking komen, dan blijven er nu nog maar 10.144 over. De enige mankracht in het land zit hem in de veiligheidsfirma’s, waarbij Zuid-Afrika met zo’n 450.000 werknemers aan de top staat in de wereld, maar het aanwenden daarvan is voor de boeren gewoon niet betaalbaar. Voeg daaraan toe dat de landbouwpopulatie nog geen procent uitmaakt van de totale bevolking en dat de politieke aandacht dus eerder naar andere delen van het land uitgaat.

Daar staat wel tegenover dat de plaasmoorde al voor 0,5 miljard euro rechtstreekse schade hebben veroorzaakt aan de landbouw, naast nog eens 1 miljard onrechtstreeks aan de economie in het algemeen. Niettemin is generaal Van der Westhuizen van mening dat, alhoewel de boeren de eerste schakel zijn in de voedselketen, ze in de veiligheidsketen eerder de hekken moeten sluiten. Trouwens, voegde hij er aan toe, de plaasmoorde vormen reeds een prioriteitsmisdaad. De aandacht die velen er recent aan beginnen te besteden is dikwijls niet meer dan een poging om zichzelf in de kijker te zetten.

JAN VAN AERSCHOT

Racismedebat

Personeelschef Adidas moet vertrekken Karen Parkin, de personeelsdirecteur van de multinational Adidas, heeft na kritiek op haar omgang met het thema racisme haar ontslag aangekondigd.

Met Parkin verlaat de enige vrouw de leiding van Adidas. Ze was sinds 1997 bij de onderneming actief.

In een persmededeling verklaart Parkin, die Britse is, nog het volgende: “Ik beken mij uitdrukkelijk tot de doelstelling om een bedrijf te creëren, dat in grote mate bepaald is door diversiteit, engagement en gelijke behandeling.” Adidas heeft weliswaar al veel vooruitgang geboekt, maar er valt nog veel te doen. “Maar voor mij is het duidelijk dat het voor de eenheid van het bedrijf beter is dat ik mij terugtrek.”

In een bericht in de Amerikaanse krant The Wall Street Journal hadden enkele medewerkers geklaagd over Parkin en haar verweten dat ze op een interne vergadering van de dochterfirma Reebok vorig jaar het probleem van racisme had gebagatelliseerd. Ze deed de problematiek af als “kabaal”, waarover alleen in Amerika discussie bestaat. Volgens haar bestond er bij Adidas geen racismeprobleem. Een verontschuldiging van Parkin was voor de medewerkers onvoldoende.

Afro-Amerikanen moeten ondersteund Adidas gaat trouwens graag in op de eisen van de BLM-beweging en kondigde als multinational aan in de Verenigde Staten

voortaan 30 procent van de vrijkomende jobs bij Adidas en Reebok te reserveren voor zwarten en latino’s. En verder zal Adidas ook financiële steun verlenen in allerlei programma’s om de Afro-Amerikaanse minderheid in Amerika te ondersteunen.

De voorzitter van de raad van bestuur van Adidas, Kasper Rorsted, heeft het engagement van Parkin tegen racisme intussen de hemel in geprezen: “Karen heeft in de voorbije weken een fundamentele rol gespeeld in hoe we bij Adidas de strijd tegen racisme moeten voeren en hoe we van Adidas een nog fijnmaziger en meer diverse onderneming kunnen maken.” Men kan iemand zodanig de hemel in prijzen…

Bij ons, gewone stervelingen, lijkt dit steeds meer op quasireligieuze hysterie: als men één millimeter afwijkt van het religieuze dogma - de strijd tegen racisme met name - wordt men ongenadig afgemaakt, en wordt men naar de hel verbannen. Of naar het vagevuur voor de zondaars waarvoor nog enige hoop op beterschap bestaat. Zit mevrouw Parkin nu in de hel of het vagevuur?

PIET VAN NIEUWVLIET

Brieven

14

6 AUGUSTUS 2020

SALVINI EN DE SEKSMIGRANTEN

THEO FRANCKEN

HET MASKER VAN DE WEVER

Pallieterke, Met zowat alles wat in het interview met Theo Francken aan bod komt, ben ik het eens met de gewezen staatssecretaris. Maar of bij een eventuele coalitie van N-VA met de gezworen vijanden van PS zijn partij ongeschonden naar de volgende verkiezingen zal kunnen gaan, daar heb ik de grootste twijfels over. Immers, N-VA zal links moeten tevreden stellen en niet met een bord linzensoep. Ik had als jonge gast stellig de overtuiging dat ik in mijn leven een onafhankelijk Vlaanderen zou kunnen beleven, maar als zeventiger lijkt mij dat een utopie.

Romain Peeters - Attenrode

Pallieterke, Schrok ik me zondagavond toch een hoedje toen ik hoorde dat De Wever de mondmaskers niet oplegt, maar wel “het op zak hebben ervan”. Want, zo luidde de toelichting: “Wat is het nut van een mondmasker voor iemand die om één uur de hond uitlaat of ’s nachts op de Meir wandelt?” Over die nachtelijke Meir-wandelaars zonder masker denk ik het mijne, maar dat tot daaraan toe.

De burgemeester decreteert nochtans wel dat je altijd een mondmasker bij je moet hebben.

Dus ook op die middernachtelijke uren waarop je het volgens hem niet moet dragen. Kan het nog gekker?

Voor zolang nodig, vind ik een algemene draagplicht van een masker voor iedereen die de woning verlaat veel logischer, met daarbij slechts die enkele uitzonderingen waarop het mag worden afgelegd (bv. in de wagen met de eigen bubbel en aan een café- of restauranttafeltje).

Dat zou eenvoudig, eenduidig, makkelijk opvolgbaar én controleerbaar zijn. Simpel toch?

Wat er nu gebeurt, doet me denken aan het geknoei van de Gebroeders Bever, waarmee we helemaal in de Fabeltjeskrant zitten. Helaas!

De Antwerpse bevolking heeft beter verdiend.

Maar het kan nog erger natuurlijk. Trump zou tweeten: “We have a tremendous amount of infections, we have the best infections in the world...”

Dr. Roger R ennenberg - Deurne

Pallieterke, Salvini wordt gerechtelijk vervolgd. In feite naar de slachtbank van de politiek geleid met als doel: amen en uit voor hem en de Lega Nord.

Daarom toch nog even iets over die ‘vluchtelingen’ die hij toch zo tekort deed. Kijk naar de krantenfoto’s en de nieuwsbeelden: boten vol met alleen mannelijke migranten, heel soms aangevuld met enkele families vluchtelingen.

Deze mannen-alleen zijn sukkelaars en echte vluchtelingen: maar niet van de oorlog. Zij ontvluchten een verschrikkelijk asociaal systeem: de polygamie. Dramatisch voor de vrouwen, maar niet voor hen alleen. In hun landen van herkomst mag een man vier vrouwen huwen en een kleine berekening toont aan dat wanneer één kwart van de mannen (de rijke) dit doen, er driekwart naast een relatie valt.Want geboren worden er evenveel m/v.

Al veertienhonderd jaar hebben ze, door de polygamie, een vrouwentekort in de islamitische landen. Al die tijd trachten zij die tekorten aan te vullen met de vrouwen van de ongelovigen. Ook nu nog! Het traditionele systeem is als volgt: overval een gemeenschap van kafirs, sla de mannen dood en neem de vrouwen tot u. Overdrijf ik? In Sinjar hebben devote jihadi’s van IS meer dan vijfduizend Jezidimannen vermoord en hun vrouwen ontvoerd, dat was in 2014. Verschillende keren per maand overvallen de Boko Haram-moslims dorpen met steevast hetzelfde stramien: al de mannen worden vermoord, maar de vrouwen nooit. Zij zijn de buit als werk- en/ of seksslavin.

De mannelijke-migranten die door linkse Europeanen massaal naar hier gehaald worden over de Middellandse Zee, zijn gelukkig geen IS of Boko Haram-adepten. Maar ze komen wel degelijk op onze vrouwen af. Beter zou zijn als zij thuisbleven om er tegen de polygamie te ageren. Maar dat doen zij niet, want polygamie en het jagen op kafir-vrouwen is hun godsdienstig recht... naar hun gehersenspoelde mening. In feite is het de oude islamitische tactiek ter verovering van grondgebied.

Wij kennen de benaming sekstoerist en sinds vijf jaar (wir schaffen das) zijn er nu ook ‘seksmigranten’ of een ganse problematiek in één woord samengevat. Neem dit woord op in uw woordenschat en gebruik het voor een beter begrip. Matteo Salvini wist heel goed dat Europa niet beter werd van honderdduizenden seksmigranten, want een gevaar voor onze samenleving. Ook hun thuislanden worden er niet beter van, want door het vertrek van vele mannen-alleen vermindert de druk op het huwelijkssysteem. Daardoor is er voor hen nog minder reden om tegen de polygamie in te gaan. Dus blijft de oversteek van seksmigranten doorgaan.

Arme Salvini, arm Europa.

F. M aeyens - K almthout

CONGO 1876-1914

VAN HET PADJE AF

ETERKE

A VIA .NET

GAZET VAN ANTWERPEN Pallieterke, Ik stuurde al geregeld een lezersbrief naar Gazet van Antwerpen. Ze hebben één (1) lezersbrief gepubliceerd. Deze ging over het spoorwegnet in Roemenië. Alle andere lezersbrieven werden niet gepubliceerd. Deze waren ofwel kritisch voor ons koningshuis, ofwel veroordeelden ze de jaarlijkse transfers van miljarden euro’s van Vlaanderen naar Wallonië.

Ik dacht: als ik op 11 juli, onze nationale feestdag, een lezersbrief schrijf met een Vlaamse inhoud, zal deze wel gepubliceerd worden. Maar neen! In de eerste krant na 11 juli publiceerden ze wel een lezersbrief waarin werd opgeroepen om alle Vlaamse leeuwenvlaggen weg te gooien of als poetsdoek te gebruiken!

Ik gaf het nog niet op en stuurde een gelijkaardige lezersbrief met de oproep om alle Belgische vlaggen weg te gooien of als poetsdoek te gebruiken. Maar ook deze brief werd niet gepubliceerd. Voor mij is het duidelijk: Gazet van Antwerpen is een anti-Vlaamse en belgicistische krant geworden. Ik zal mijn abonnement op deze krant dan ook niet verlengen.

Walter Verreycken - A ntwerpen

STEUN

SCEPTR machtig nieuws BE39 7390 1640 4519 (BIC KREDBEBB)

Kruisende woorden oplossing 1223

A B C D E F G H I J K L

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 L A S E R P R

I

N T E R

U U R X O L E X A X T O I

T X N O O I

T X E U V

D O C U M E N T A T

I

E

R N A X S T E X P S X R U O M O X E T A P P E N C M X V E R T E L H

I

L E N

T X R E E X A A R E

T E U G E N X N U T X S I

X M O L X B E S E F T

G E O L

I

E D E X N E E

E U R X D O F F E X E N

Pallieterke, Ik heb het boek “Congo 1876-1914” van Etambala gelezen en ik ben er zeer ontgoocheld over. Primo: de periode 1876-1908 gaat over het beheer onder Congo-Vrijstaat en heeft dus niets te zien met België. Dat er toen misdadig is opgetreden, valt niet te loochenen, maar is volledig de verantwoordelijkheid van Leo II. Daarna, onder het Belgisch beheer, is de toestand constant verbeterd en bij de Dipenda was Congo een modelstaat op Afrikaans niveau.

Maar dat schijnt de schrijver ontgaan te zijn.

Secundo: qua presentatie is dit boek een ramp met bergen taalfouten, onafgemaakte zinnen en vooral in het eerste deel een warrige taal.

Samengevat is het inhoudelijk geen waarheidsgetrouw boek en qua presentatie een ezelsvelhoudend auteur onwaardig.

R. Cornelis - Mortsel

Pallieterke, Aan de vele welweters. Vlaanderen is niet racistisch. Belgen zijn wel kritisch voor wie zich niet goed gedraagt, zoals het hoort, ongeacht ras of kleur. Ik geef enkele concrete voorbeelden dat zwart zijn in de regel geen obstakel is om geliefd te zijn. Er zullen er wel altijd zijn die de andere niet lusten en erger nog die zichzelf niet graag zien. Een ziekelijke afwijking. Wie graag ziet, wordt graag gezien.

Mijn ervaring als globetrotter en geboren Sinjoor.Wie in de jaren 50 en 60 als de blueszanger of jazzman geen zwart gezicht had, was geen echte. Ook later BB KING. Om zwarte boksers, o.a. Cassius Clay of Tyson te zien, kwamen de Belgen ‘s nachts uit hun bed voor de TV zitten.

Voor de basketbalspelers zijn de Harlem Globetrotters halve goden. Met ‘negro spirituals’ kan men nog oud en jong naar de kerken lokken. Vraagt men naar zijn geliefde voetballers, dan verneem ik o.a. Messi of Kilian Mbappe (vader uit Kameroen en moeder uit Algerije). En ga zo maar voort!

Nog straffer: vroeger zag ik in Afrika blote borsten, ringen in de neus en oren en tatoeages. Nu aan onze kust vrouwen met blote borsten, ringen en man en vrouw met tattoos. Succesvol bij onze jeugd is Beyonce: vader Afro-Amerikaans en moeder Creools uit Louisiana. Gemengde rassen zijn meestal gezond en zijn mooie kinderen.

Rudolf J. A. Van Hove - Berchem

EUROPESE COMMISSIE STEUNT FRANSE FARMAREUS

Pallieterke, Gedurende de gehele coronacrisis was de Europese Unie de grote afwezige. Niet dat zij maatregelen moest nemen die de lidstaten zelf konden nemen, maar ze hadden wel een Europese cel kunnen oprichten, aanbevelingen doen en een regeling uitwerken voor bv. het interstatelijk verkeer. Niets van dat.

De landen hebben zelf hun boontjes moeten doppen, ieder voor zich.

Plots schieten onze eurocraten echter wakker en beginnen een vaccin te promoten van een bepaalde fabrikant, niet toevallig van een Franse farmareus Sanofi. De Europese commissie heeft een optie genomen voor zomaar eventjes 300 miljoen dosissen. Dat moet goed nieuws zijn voor deze onderneming en haar aandeelhouders. Hoewel gesprekken bezig zijn met andere farmaceutische bedrijven, en ze nog niet weten welk vaccin het best werkt en het veiligst is, krijgt het Franse bedrijf reeds de voorkeur, waaraan een miljardenprijs vasthangt te betalen door de belastingbetaler. In Frankrijk is de verstrengeling tussen de politiek en het bedrijfsleven zeer groot, en hun gelobby heeft het gehaald in de Unie.

Dit bewijst nog maar eens de machtsverhoudingen binnen de Europese Unie. Frankrijk blijft een politiek zwaargewicht dat hard wordt gesteund door politici als Charles Michel, die overigens zijn benoeming tot president van de Unie te danken heeft aan Frankrijk, ook weer als wederdienst voor onder meer de aankoop van mijnenvegers bij de Franse Naval Group. De lidstaten moeten nog instemmen. Ik hoop dat zij hun gezond verstand gebruiken. De lidstaten die zelf hun maatregelen hebben moeten uitwerken om de verspreiding van het virus in te dijken, zullen zelf wel kunnen beoordelen welk vaccin voor hun bevolking het beste is.

Pieter Moerman - Brasschaat

CORONA EN CO Pallieterke, Ik vond uit onverdachte bron (Paul Craig Roberts) de bevestiging van voorspellingen die reeds 20 jaar geleden gemaakt werden (google op Maria Simma + grote genezer).

De bewuste tekst is: “Do you believe as I do that most of these crises will miraculously vanish just hours if not days after the November balloting? Suddenly a life-saving vaccine will appear from the ether, ...” (“Gelooft u zoals ik dat de meeste van deze crisissen op mysterieuze wijze zullen verdwijnen enkele uren of dagen na de Amerikaanse presidentsverkiezingen in november? Plots zal een levensreddend vaccin uit het niets opduiken…”, red.)

Sterke taal! Het gaat hier voorwaar om geen lachertje. Ik denk dat veel bewust denkende mensen het verband zien tussen de gebeurtenissen van het jongste jaar en de jongste jaren. De schrijver van het artikel moet ongetwijfeld een naam (namen?) in zijn hoofd hebben. Ik eveneens.

Pim Pandoer - A sse

Een lezersbrief insturen?

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.

Buitenland

6 AUGUSTUS 2020

15

De ideologie van Black Lives Matter (deel I) Volgens de politiek correcte media gaat Black Lives Matter om de strijd tegen racisme en politiegeweld. Dat is de façade. Uit wat hun eigen leiders en kaderleden zeggen en schrijven, blijkt dat zij een heel andere agenda hebben. Zij willen een marxistisch-leninistische revolutie.

Ouderwets marxisme

“We beleven nu een politiek moment waarin het voor het eerst in heel lang weer mogelijk is te spreken over alternatieven voor het kapitalisme.”

Alicia Garza, medestichtster van BML, maart 2015.

De leiders en de aanhangers van BLM wijzen de gedachte af dat volwassenen verantwoordelijk zijn voor hun gedrag en voor de gevolgen daarvan. In die visie wordt het gedrag van mensen volledig bepaald door het economische en maatschappelijke systeem waarin zij opgroeien en waardoor zij onderdrukt worden. Dat is natuurlijk een voortreffelijk excuus voor het straffeloos plegen van misdaden. Merk op dat dit geen nieuw idee is. Dit is oude negentiende-eeuwse kost. Het is puur marxisme-leninisme en het leeft nog steeds voort in hedendaagse linkse waanideeën over strafrecht, gevangenis, re-integratie van delinquenten en vooral in de talrijke excuses en ‘verzachtende omstandigheden’ die sociale werkers, straathoekwerkers en linkse criminologen bedenken om allochtone criminelen voor te stellen als onschuldige slachtoffers van ‘discriminatie’ en ‘racisme’.

BLM voegt aan die marxistische onzin nog een raciaal element aan toe, dat er bij Marx en Engels niet of nauwelijks was. Naast de ‘kapitalistische’ onderdrukking zijn zwarten ook nog eens het slachtoffer van ‘racistische’ onderdrukking. En volgens een marxistische theorie die intersectionaliteit wordt genoemd, is racisme maar één laag van een heel systeem van onderdrukking dat mensen ook onderdrukt op basis van gender, klasse, seksuele identiteit en religie. Daarmee worden alle zogezegd onderdrukte groepen in één revolutionaire zak gestoken: vrouwen, homo’s, armen, moslims, transgenders,…

Zogezegd allemaal slachtoffers van hetzelfde systeem. Men gaat daarbij gemakshalve voorbij aan het feit dat die groepen elkaar dikwijls haten, verkrachten en afslachten.

BLM wil de hoekstenen van de Amerikaanse samenleving slopen en in ruimere zin van alle westerse samenlevingen. Hun doelstellingen zijn: 1- de afschaffing van het joods-christelijke concept van het traditionele gezin; 2- afschaffing van de politie en de gevangenissen; 3- het onwettig maken van heteronormativiteit, de opvatting dus dat heteroseksualiteit de normale toestand is; 4- de afschaffing van het kapitalisme, inclusief van het privébezit en het vrije ondernemerschap; 5- invoering van een marxistische, door de overheid geleide economie. Zoals in de vroegere Sovjetunie dus, al zegt men dat er nooit openlijk bij.

Kapitalisme en gezin BLM wil “… de door het Westen opgelegde familiestructuur van het kerngezin openbreken […] en vervangen door systemen van collectieve zorg […].” Zij verwijzen daarbij naar Marx en Engels die het traditionele gezin ook afwezen, omdat het zogezegd een economische eenheid was die het kapitalistische systeem ondersteunde.

Engels schreef daarover: “De zorg voor en de opvoeding van kinderen moeten een publieke aangelegenheid worden. Alle kinderen moeten toevertrouwd worden aan de maatschappij.” Dat is geen waanidee dat in mei ’68 is ontstaan. Zulke destructieve experimenten van ‘social engineering’ werden ook in de beginjaren van de Sovjetunie doorgevoerd. Het traditionele gezin en zelfs heel het concept van romantische liefde waren iets uit het bourgeoisverleden. Men verkondigde wat men toen “vrije liefde” noemde, en een van de uitdrukkingen die men daarbij gebruikte was dat seksuele betrekkingen “even on-emotioneel en neutraal moesten zijn als een glas water drinken.” Zelfs bloemen meebrengen om een meisje het hof te maken was “bourgeois”. Echte sovjetjongeren mochten zich met zo’n flauwiteiten niet bezighouden.

Dat was in de beginperiode, toen men in naam van de proletarische gelijkheid en de afschaffing van alle hiërarchische verhoudingen zelfs orkesten probeerde te laten spelen zonder dirigent. De bolsjewieken waren volstrekt immorele en dikwijls psychopathische massamoordenaars. Maar zelfs zij zagen al snel in dat zo’n excessen leidden tot een volledige maatschappelijke ineenstorting. Het al gigantische probleem van de honderdduizenden oorlogswezen waar na de Eerste Wereldoorlog en de verwoestingen van de Burgeroorlog niemand nog naar omkeek, werd nog verergerd met de enorme aantallen buitenechtelijke kinderen die nergens opgevangen konden worden. Die experimenten werden snel teruggedraaid. Het gezin werd weer als basiseenheid erkend. Onderworpen aan de willekeur en de terreur van de staat natuurlijk. Maar het gezin kon tenminste weer overleven.

Transgeobsedeerden

“Wij hebben inderdaad een ideologisch denkkader.

Ikzelf en Alicia in het bijzonder, zijn getrainde organisatoren.

We zijn goed getrainde marxisten. We zijn superdoorkneed in ideologische theorieën.”

Patrisse Cullors, medestichtster van BLM, 22 juli 2015.

De obsessieve haat van BLM tegen het traditionele gezin zou niemand mogen verbazen.

Ze komt rechtstreeks voort uit de pathologische psychologie van de stichters. Twee van de drie stichters van BLM omschrijven zichzelf als “black queer females”. Een daarvan, Alicia Garza, is gehuwd met een bi-raciale ‘mannelijke’ transgender. Voor alle duidelijkheid: een vrouw die tot man is omgebouwd.

De andere, Patrice Cullors, omschrijft zichzelf als “polyamorous”. In interviews hebben Garza en Cullors het meestal, en soms zelfs uitsluitend, over “zwarte transmensen” en “gender nonconforming people”. Politiegeweld komt dikwijls helemaal niet meer aan bod. De gewone heteroseksuele zwarten dienen in hun verwrongen denkwereld alleen als stoottroepen en kanonnenvoer in de revolutionaire oorlog die BLM heeft ontketend.

Alicia Garza is dan wel een marxiste en ze is tegen privébezit, maar als voltijdse activiste en schrijfster heeft ze behoorlijk goed geboerd. Haar persoonlijke fortuin wordt geschat op 122 miljoen dollar. Zwarte vrouwen in de VS worden zo wreed onderdrukt dat ze er multimiljonair van worden! Er zijn kapitalisten die voor veel minder zijn gelyncht, op de guillotine gelegd, door de bolsjewieken gefusilleerd of naar Siberië gedeporteerd. (wordt vervolgd)

PAUL BÄUMER

Recordaantal jihadisten in Europese gevangenissen Het International Centre for the Study of Radicalisation (ICSR of Internationaal centrum voor de studie van radicalisering) is een academisch onderzoekscentrum in de schoot van King’s College in Londen.

In zijn rapport van 22 juli jongstleden kan men lezen dat in verschillende gevangenissen in 10 Europese landen momenteel meer dan 1.400 personen worden vastgehouden voor inbreuken op basis van terrorisme.

Een absoluut record, aldus dit internationaal onderzoekscentrum: nooit was het cijfer in deze eeuw hoger, nooit zaten meer terroristen in Europese gevangenissen. Frankrijk spant de kroon wat het aantal gedetineerden betreft op basis van terrorisme: niet minder dan 549 personen zijn er gedetineerd. Gevolgd door Spanje met 329 gevangenen wegens terrorisme, Duitsland met 292, het Verenigd Koninkrijk met 238 en België met 136 gevangenen. Zweden houdt 53 gevangenen vast wegens terrorisme, Nederland 36, Griekenland ongeveer 20 en Denemarken 19.

82 procent jihadisten Terrorisme blijft natuurlijk een eerder

vage kwalificatie. Het beeld van de samenstelling van de “terroristische” gevangenisbevolking wordt een stuk duidelijker als men naar de achtergrond van het terrorisme kijkt. Het Engels rapport geeft namelijk aan dat niet minder dan 82 procent van de terroristische gevangenen jihadisten zijn, radicale moslims dus. De andere categorieën dan: 7 procent zit vast voor uiterst rechts terrorisme. Daarnaast zitten in Spanje nogal wat Baskische separatisten wegens “terrorisme” in de gevangenis, en overal verspreid in Europa ook een aantal Koerdische nationalisten. Het linkse en/of anarchistische terrorisme is goed voor minder dan 1 procent van deze categorie gevangenen. Die zitten bijna allemaal in Griekse gevangenissen.

Niet elke moslim is een terrorist, zoveel is duidelijk. Maar veruit de meeste terroristen zijn jihadisten of radicale islamieten. En dat is altijd goed om weten.

PVN

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

6 AUGUSTUS 2020

Antwerpen voetbalstad 28 jaar was het geleden dat RFC Antwerp nog eens een prijs won. Voor de bekerfinale tegen Club Brugge werd de Great Old door velen dan ook kansloos geacht tegen de landskampioen. De Antwerpenaars hadden ondertussen hun halve ploeg zien vertrekken naar andere oorden, waardoor Lamkel Zé verrassend aan de aftrap kwam.

Hij had een goeie dag en was gedurende een uur de beste speler van de Great Old. Hij is een dorpsgek, maar ook een steengoed voetballer! Ik vrees echter dat hij nooit zal genezen. Verkopen die handel, nu er nog interesse is.

Antwerpen is opnieuw een voetbalstad.

Beerschot speelt ook in de eerste klasse volgend seizoen en daar ben ik zeer blij om. Het heeft zeven seizoenen geduurd vooraleer ‘de Mannekes’ terug waren in onze hoogste klasse, nu de Jupiler Pro League. Een ding is zeker, volgend jaar is er opnieuw een Antwerpse derby. Ik speelde graag op ‘het Kiel’. Ik beleefde er het schoonste moment uit mijn voetballersloopbaan.

Hans Croon, onze nieuwe trainer, had de gewoonte om mij naar de vuurlijn te sturen als het niet vlotte vooraan. Later moest ik zelfs gewoon starten als midvoor.

Ik heb hem eens gezegd dat ik niet genoeg werd betaald om stampen te krijgen. Ik verdiende amper genoeg om ze te geven.

“Ik haat Anderlecht” Dan gebeurde er een mirakel! In een uitwedstrijd op het Kiel werden we door een jong manneke van het kastje naar de muur gespeeld. Zijn naam was Juan Lozano. Ik had er nog nooit van gehoord. Met de rust stonden we 3-0 achter. De Beer-

schot-supporters geloofden hun ogen niet. Ik werd natuurlijk naar voren gestuurd. Ik herhaal dat ik niet naar Lourdes of Scherpenheuvel ben geweest, maar in iets minder dan vijf minuten scoorde ik wel drie keer, een loepzuivere hattrick en nu nog altijd het record in België. Het bleef 3-3, iedereen tevreden! Maar dan liep het mis. Beerschot scoorde nog in de slotminuut. Ik moet eerlijk zijn, het kon mij geen barst schelen, ik had mijn job gedaan. Dat is natuurlijk een foutieve instelling maar... menselijk.

Ik ben daar blijven plakken op de receptie. Ik mocht aan de tafel zitten van Rik Coppens, dat kan ook iedereen niet zeggen. Rik was een Anderlechthater, dat was algemeen bekend. Na enkele pintjes besloot ik het hem te vragen: “Haat jij Anderlecht, Rik?” “Neen, maar in Antwerpen hebben we alleen maar last van ‘Brusseleirs’, nooit met Walen. In gans mijn loopbaan als speler en als trainer, heb ik slechts eenmaal gewonnen tegen Anderlecht. Dat is niet normaal.

Gewoonlijk was het de arbiter die ons de das omdeed…

Feitelijk is het waar: ik haat Anderlecht!”

Gille Van Binst Voormalig topvoetballer

1224

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E F G H I J K L HORIZONTAAL

VERTICAAL

A. Balans, resultatenrekening en toelichting van een onderneming B. Noodweer - Weigering C. Agendapunten - Oorontsteking D. Amerikaanse jazzmuzikante van o.m. ‘My baby just cares for me’ E. Limburgse gemeente F. Versus - Gezichtsbegroeing Limburgs dorp G. Onaangenaam persoon Jongensnaam H. Ierse verzetsbeweging Beeldopname I. Europees land - Ten laste van J. Bolgewassen - Nederlandstalige naam van het Luikse Oreye K. Deel van een vaarwater Aanwijzend vnw. - Deel van het testament L. Communicatiemiddel - Erfelijk materiaal - Loofboom

1. Samenwerkingsverband 2. Kunstenaar - Vroegere naam van Thailand 3. Van een bepaalde Duitse stad - Stad in Kroatië 4. Verzamelen 5. Ondersoorten Wisselstroom - Internetlandcode voor Groenland 6. Voegwoord - Roestvrij staal Vragend vnw.

7. Wentelend 8. Tot dat doel - Huldigen 9. Komst in een ander land 10. Verstandelijke vermogens van mensen 11. Nederlands Economisch Instituut - Russisch gebergte - Overdreven 12. Gordelsluiting Vlaamse politieke partij

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1223 VINDT U OP BLZ. 14

Zo had u het nog niet bekeken

“Als pater Damiaan al een stukje crapuul was?

Ik dan toch zeker” Commotie in de Verenigde Staten. Daar vallen de helden als lood door manden van papier. Zowat iedereen voor wie ooit een standbeeld is voor opgericht, blijkt een racist te zijn. Zelfs onze eigenste pater Damiaan blijkt na nauwkeurig onderzoek door de universiteit van BLM een hater van de niet-blanke schepping. Inquisiteur van dienst is de democratische politica Alexandra Ocasio-Cortez (AOC).

Wij spraken de dame exclusief.

Pater Damiaan trok naar Molokaï om de melaatsen een menswaardig leven te geven in afwachting van hun onvermijdelijk heengaan. Hij trotseerde zijn eigen kerkleiding om de Hawaïanen bij te staan. Uiteindelijk trotseerde hij zelf de vreselijke ziekte en ging samen met zijn lotgenoten ten onder op het eiland. Zo hebben we het destijds geleerd op school, zo werd het ons verteld in de kerken en zo werd onze Damiaan zalig en heilig verklaard. Zo kreeg hij zelfs een standbeeld in de VS en kozen de Hawaïanen hem zelf uit tot hét voorbeeld voor hun land.

Maar daar blijkt dus niks van aan. Volgens AOC was de Heilige Damiaan zo racistisch dat hij naar Molokaï trok om anders gekleurde mensen te zien creperen. Met gevaar voor eigen leven, keek hij wellustig toe hoe de brokken van hun lijf vielen. “Weer enen dood,” schreef hij dan in zijn dagboek, gevolgd door drie smileys en de woorden “I love my life to bits.” Fysieke bewijzen voor deze stelling zijn niet echt gevonden, maar volgens AOC staat de schuld vast. “Kijk, de man heeft een standbeeld. En zoals we weten krijg je niet zomaar een standbeeld. Dat krijg je alleen als je een racist bent. Leopold II heeft ook standbeelden. Dat lijkt me voldoende bewijs.”

AOC: “Het was natuurlijk niet makkelijk om een Heilige te kunnen betrekken in het groot racistisch complot, maar het leek me wel een uitdaging. Ik bedoel, als je er zo eentje kunt ontmaskeren dan wordt het voor de andere blanken ook gemakkelijker om toe te geven dat ze crapuul zijn. En dat is dus gelukt.

De vraag die iedere witte zich vandaag moet stellen is duidelijk: “Als pater Damiaan al een stukje crapuul was… ik dan toch zeker?” Ik geloof dat niemand daar nog aan kan twijfelen.

Hoe bent u pater Damiaan op het spoor gekomen?

AOC: “Allereerst was er de vaststelling dat Damiaan een Vlaamse achtergrond had. Volgens het gezaghebbend wetenschappelijk tijdschrift Knack is dat een volkje met een genetisch racismeprobleem. Dus dat maakte het al een stuk makkelijker. In zijn leven en werken vond ik echter geen enkel spoor van zijn virulent racisme terug. Het leek wel alsof hij een Heilige was. Werkelijk iedere getuigenis over de man ging over wat een fijne peer hij wel was en hoe goed hij de melaatsen verzorgde. Maar toen kwam de kentering en vielen de maskers af. Totaal onverwacht kreeg ik na een flesje witte wijn een visioen waaruit

bleek dat Damiaan dus naar Molokaï was getrokken om kleurlingen te zien sterven. Zelfs toen hij zelf ziek werd, kon hij het niet laten om tot zijn laatste snik te blijven kijken. Ja, als dat de echte motivatie is, vervallen die goede werken dus in het niks.”

Heeft u daar behalve uw visioen nog andere bewijzen van?

AOC: “Auw, meneer Pallieter, wat wilt u hiermee zeggen? Dat ik lieg? Omdat ik een vrouw van kleur ben is mijn Chardonnay-visioen niet geloofwaardig? Het was witte wijn!

Waarom word ik nu niet gewoon op mijn woord geloofd zoals iedere witte man? Dat u mij die vraag stelt is ronduit racistisch. U bent een koloniale smeerlap. Ik ga niet in op deze vraag, maar ik kan u verzekeren dat de bewijzen die ik in mijn visioen zag verpletterend waren.”

Maar niet controleerbaar?

AOC: “Nu doet u het weer. Ik weet uit zeer goede bron dat het Vaticaan alle bewijzen heeft laten verdwijnen in een poging om racisme te verheerlijken. Mag ik u er op wijzen dat alle pausen wit waren. Eén plus één is twee, meneer Pallieter.”

Kwatongen beweren nochtans dat de Duitse paus Ratzinger een zwarte was tijdens de oorlog?

AOC: “Serieus? Dat ga ik vanavond nog aan een nauwkeurig onderzoek onderwerpen. Ik heb nog een goed flesje Beaujolais staan.”

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be