't Pallieterke van 13 augustus 2020

76ste jaargang • nummer 31 • donderdag 13 augustus 2020

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,50

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

BLM: Verering van linkse dictators en marxistische terreurgroepen “Zwarte levens doen ertoe!” Het is een slogan waar je op zich weinig op kunt aanmerken. Maar wie zijn, en belangrijker, wat willen de aanhangers van de ‘Black Lives Matter’-beweging echt? Het feit dat de leiders van BLM linkse dictators vereren en zich beschouwen als de erfgenamen van de revolutionaire marxistische terreurgroepen uit de jaren 1960 en 1970, blijft opmerkelijk onderbelicht.

Politieke winnaars en verliezers van de strandrellen Lees alles over de ideologie van BLM op blz. 15

Zwijgplicht Er heerst al lang een echte omerta over het aandeel van immigranten in de criminaliteit. Nu heeft het medisch personeel in de ziekenhuizen ook zwijgplicht gekregen over het aandeel van de moslims in de nieuwe golf van coronabesmettingen. Daarover mogen geen cijfers vrijgegeven worden.

Dat kan alleen maar betekenen dat dat aandeel buitensporig groot is. Net zoals bij de eerste golf trouwens. Natuurlijk lekten er toch cijfers uit. We geven slechts één voorbeeld: op 30 juli lagen er in het ziekenhuis ZNA Stuivenberg 31 coronapatiënten. Eén had een Vlaamse naam, één een Chinese en negentwintig een Arabische. U kunt daarover meer lezen op sceptr.net. Er zijn natuurlijk ook vele Vlaamse “covidioten” die alle voorzorgsmaatregelen negeren, maar bij bepaalde ge-

meenschappen is het een collectief verschijnsel.

Zij hielden zich niet aan de lockdown. Zij hielden niet de nodige afstand. Ze droegen geen mondmaskers. Ze vierden gezellig op een kluitje hun religieuze feesten. Sommigen hoestten of spuwden zelfs naar de politie. Maar niemand durft doelgerichte maatregelen nemen om de besmettingshaarden in hun wijken te isoleren.

En alle Vlamingen moeten de gevolgen dragen van hun onverantwoordelijke gedrag.

De coronacrisis zet al maanden maatschappelijke problemen op scherp. Dat werd vorig weekend duidelijk met de vechtpartijen en het agressief gedrag van vooral allochtonen op de kuststranden. Die hebben zoals we weten lak aan bestaande regels. Een cadeau voor partijen als Vlaams Belang en in iets mindere mate de N-VA. Verliezers in de ogen van de publieke opinie zijn de naar eigen zeggen “verbindende” politici van Groen en de Somers-flank van Open Vld. Ondanks steun van de bevriende media.

Eerst waren er 100 relschoppers, dan 50, dan 30 en uiteindelijk moesten ocharme drie leden van een Brusselse bende voor de onderzoeksrechter verschijnen omwille van hun aandeel in de strandrellen vorige week in Blankenberge. De relativering en minimalisering van de feiten was begonnen. De tv-kijker en de lezer van de dagbladen kreeg de indruk dat het in kuststeden als Oostende en Blankenberge allemaal peis en vree was geweest indien de leden van de zogenaamde Stuivenberg-bende in Brussel waren gebleven.

Dat klopt natuurlijk niet. Er is al dagen sprake van oplopende spanningen op de stranden, vooral in Blankenberge, Oostende en Knokke-Heist. En ja, zoals Blankenbergs burgemeester Daphné Dumery (NVA) op Terzake verklaarde, het gaat voor 80 procent over allochtonen.

De vechtpartijen in Blankenberge waren geen eenmalig feit. Ook in Knokke zijn er al vaak spanningen geweest. Daar komen steeds meer Noord-Fransen naartoe, onder andere dankzij de snellere verbinding via de nieuwe A11-snelweg.

Ondertussen is men het vergeten, maar Brusselse families allochtonen veinsden voor het weekend een verdrinking in Oostende. Alle hulpdiensten trokken uit. Het bleek vals alarm en politie, redders en brandweer werden nog eens uitgelachen.

In Oostende staan de beelden van de grote groep dagjesmensen die opeengepropt waren in het station nog op het netvlies gebrand.

Wat weinigen weten is dat veel van die dagjestoeristen niet moeten weten van de coronaregels. Ze overspoelen de stranden het dichtst bij het station. Indien ze aangesproken worden op hun gedrag (geen mondmasker, onvoldoende afstand,…) is het antwoord steevast “fuck you”, “fuck corona”, “ferme ta gueule”.

Tussendoor worden vrouwen in badpak nog eens beschimpt. Verschillende Oostendenaars hadden daarover hun beklag gedaan, vooral

op sociale media. De ambtenaren en medewerkers van schepenen onder hen werden tot de orde geroepen door burgemeester Bart Tommelein (Open Vld). Er volgde een zwijgplicht.

Wie al die feiten op een rij zet, kan niet anders dan besluiten dat een aantal binnenlandse problemen de kust hebben bereikt. Het onhebbelijke en agressieve gedrag van allochtonen die lak hebben aan regels. Dat ze nu naar zee komen, is geen toeval. Veel binnenlandse plassen en vijvers waar in het verleden vaak problemen waren, zijn gesloten. Net als “Brussel Bad” aan het kanaal, dat omwille van corona niet doorgaat. En dan zoekt men elders goedkoop vertier. De kust is gratis.

Vlaams Belang krijgt een cadeau De gebeurtenissen in Blankenberge en elders zijn natuurlijk een cadeau voor het Vlaams Belang. Ook al is het op veel plaatsen op de 60 kilometer lange kust veilig en rustig, de stukken strand met schorriemorrie zijn terecht een bron van ergernis. Net als het onvermogen van de politiek om dit aan te pakken.

Relschoppers zorgen ervoor dat iedereen gestraft wordt die gewoon een dagje naar zee wil. Vlaams Belangers uiten terechte kritiek daarover op sociale media en krijgen daar applaus voor. Het zou verbazen dat de partij daarop electoraal niet kan kapitaliseren.

Ook applaus was er voor Daphné Dumery, N-VA-burgemeester van Blankenberge, die in Terzake man en paard noemde. Noord-Afrikanen zijn het probleem en vooral het feit dat ze geen enkel overheidsgezag aanvaarden.

De media snellen Bart Somers ter hulp Stiller was het dan weer op de linkerflank van het politieke spectrum.

Groenen Jessika Soors, Kristof Calvo en Meyrem Almaci, die elke dag een rechts en racistisch terroristisch

complot menen te ontdekken, zijn spoorloos. Wel kwamen er reacties van de linkerflank van Open Vld. Sihame El Kaouakibi had kritiek op… de politie, die aan etnische profilering zou doen door mensen van Afrikaanse origine die aan de kust van de trein komen te viseren.

Kopstukken van de groen-blauwe flank kozen wel voor een flinker discours. Maar ook een belegen discours. Bart Somers en Bart Tommelein toeterden dat de daders snel moesten worden gevat en hard bestraft. Dat klopt, maar in de praktijk gebeurt dat weinig of niet. Somers kon ook niet nalaten om zijn zielige zelve te zijn door op sociale media de gewone Vlaming de les te spellen: “Men mag het gedrag van één persoon niet extrapoleren naar een volledige groep.” Daarna volgde ook het stedelijk liberale riedeltje van “verbinden” en “niet polariseren.” Weinig geloofwaardig, maar de links-liberale bende kreeg wel de steun van de media.

Volgens de VRT waren de rellen het gevolg van eb en vloed, waardoor er plots minder plaats was op het strand. Journalisten van De Standaard en De Morgen (Yves Delepeleire en Bruno Struys, die van zichzelf denken een nieuwe versie van wijlen onderzoeksjournalist Walter De Bock te zijn) focusten op de zogenaamde etnische profilering van de politie. En dan was er nog Rien Emmery, die onder de naam “Arbiter of Tweets” voor Knack op Twitter op zoek gaat naar fake news. Hij had er niets beters op gevonden dan een foto van de aartslelijke oranje blokken van Arne Quinze op de dijk van Oostende te posten met het bijschrift “Behalve de vechtpartijen in Knokke en Blankenberge zijn er nu ook beelden opgedoken van extreem sluikstorten in Oostende.” In een analyse van de linkse relativering van het strandgeweld op Twitter had meneer geen zin.

2

Actueel

13 AUGUSTUS 2020

Dopen Er is dezer dagen heel wat te doen rond de dooprituelen aan onze hogescholen en universiteiten. Het is een walgelijk gebruik dat geen enkel mens kan goedkeuren.

Ik ben ook student geweest, ik ben zelfs drie jaar praeses geweest. Dat was dan weliswaar niet in een regioclub of zo, maar van een politieke studentenvereniging. Ja, en ook onze schachten werden gedoopt, maar dat ritueel is in de verste verten niet te vergelijken met de boertigheden in andere studentenclubs.

Een doopritueel betekent zoveel als een initiatie tot de club, een proef om erbij te mogen horen. Dat is de theorie en op zich is daar niets op tegen. Maar blijkbaar horen studenten vunzig te zijn. De studenten van de ULB waren daarin volgens mij de koplopers. Zij waren het die zich in witte labojassen hulden, ‘versierd’ met de meest ranzige en seksueel getinte afbeeldingen. Het gebruik werd overgenomen door de Nederlandstalige collega’s van de VUB. Studenten van de VUB en ULB hadden nog zo’n eigenaardig gebruik: ze gingen in hun eigen stamcafé nooit naar het toilet, ze bleven gewoon aan de toog staan en plasten ertegen. Je kan dat moeilijk hygiënisch noemen.

De uitbater van café Egmont, legendarisch Vlaams huis in de buurt van De Beurs, vertelde me lang geleden dat hij zijn zaaltje eens had verhuurd voor een cantus van een VUB-studentenclub.

De cantusleden maakten effectief geen gebruik van het sanitair, ze plasten waar ze zaten (of stonden); meer nog, wie wou kon zijn grote behoefte doen in het midden van de corona. Opkuisen was een werkwoord dat deze studenten niet kenden… VUB-studenten en studentinnen hadden (hebben) ook de gewoonte om tijdens een cantus meerdere keren op tafel te gaan staan en hun broek te laten zakken en daarbij uitgebreid hun genitaliën tentoon te stellen.

De dopen aan de ULB en VUB waren berucht. Die studentikoze (sic) dooprituelen zijn nadien overgewaaid naar de andere Vlaamse universiteiten. In het begin werd enkel gebruik gemaakt van wat eieren en bloem (en veel bier), later werd het alsmaar vuiler, vulgairder en wansmakelijker. Het ludieke was veraf, het sadistische element werd belangrijk. Met als triestig hoogtepunt de dopen van studentenclub Reuzegom. In de linkse pers werd uitvoerig ingezoomd op het profiel van de leden van Reuzegom, allemaal zogezegde fils-de-papa. Er was zelfs sprake van een soort alt-right-mentaliteit binnen Reuzegom. Kan allemaal zijn, maar dat is in deze discussie totaal onbelangrijk. Of de studentenclub nu extreemrechts is of extreemlinks, en alle gradaties ertussen, dat maakt niet uit: laten we a.u.b. stoppen met de afschuwelijke mensonterende doopgebruiken. Zonder pardon en zonder medelijden.

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

Interventienummer biedt bescherming aan politie Politieagenten krijgen steeds vaker te maken met verbaal en non-verbaal geweld tijdens (extreemlinkse) demonstraties. Sommigen zijn dan ook vragende partij om tijdens interventies naamloos te kunnen optreden om wraakacties achteraf te vermijden.

Artikel 41 van de wet op het politieambt verleent die mogelijkheid aan de korpschef, de commissaris-generaal, de directeur-generaal of hun afgevaardigde om bij bepaalde (risicovolle) interventies te beslissen het naamplaatje van de politieagent te vervangen door het interventienummer. Het unieke interventienummer bestaat uit 5 cijfers die zijn afgeleid van het identificatienummer van de politieambtenaar of de agent van politie.

Het gebruik hiervan kan sinds 9 mei 2016.

Uitzondering Volgens minister De Crem bepalen “parlementaire stukken evenwel uitdrukkelijk dat het gebruik van het interventienummer een uitzondering dient te zijn”. Hoewel het opzet van artikel 41 van de wet op het politieambt is om een evenwicht te vinden tussen enerzijds de noodzaak personeelsleden van het operationele kader te kunnen identificeren en anderzijds de bescherming van deze laatsten tegen mogelijke represailles, is het niet de bedoeling dat er op algemene wijze toegestaan wordt dat de politiemannen op het terrein steeds met hun interventienummer optreden. De Crem: “Het doel van de bepaling is in concrete en bijzondere omstandigheden personeelsleden te behoeden voor wraakacties (bijv. bij bepaalde bijzondere gevallen van ordehandhaving, sommige huiszoekingen met een verhoogd risico).”

Soors wil veel weten Parlementslid Jessika Soors (Groen) wil weten wanneer dat precies gebeurt. De Crem: “Het is niet opportuun om een exhaustieve lijst op te stellen van deze omstandigheden. Gelet op de uiteenlopende omstandigheden waarbij het nodig kan zijn om het interventienummer te gebruiken in plaats van het naamplaatje, is het noodzakelijk om de beoordeling van de uitzonderlijke omstandigheden over te laten aan de discretionaire bevoegdheid van de korpschef, de commissaris-generaal, de directeur-generaal of hun afgevaardigde.”

Soors wil ook weten of die gegevens bijgehouden worden. De Crem antwoordt ontkennend. “Er is immers geen operationele meerwaarde om het aantal keren dat het

interventienummer wordt gebruikt bij te houden. Bovendien brengt dit een bijkomende administratieve verplichting met zich mee voor de 185 lokale politiezones en de verschillende eerstelijnseenheden van de federale politie.”

Anonimiteit De Crem: “Ten slotte kan ik u nog melden dat de mogelijkheid tot het opstellen van proces-verbalen waarbij enkel melding wordt gemaakt van het interventienummer, slechts voorzien is voor die interventies waarbij de korpschef, de commissaris-generaal, de directeur-generaal of hun afgevaardigde de beslissing heeft gemaakt om te werken met het interventienummer. Dit is enkel mogelijk wanneer vooraf de beslissing werd genomen. Immers, de anonimiteit wordt niet verzekerd door achteraf het interventienummer te gebruiken.”

Op het terrein wordt de mogelijkheid om ‘anoniem’ op te treden tegen relschoppers als positief ervaren.

THIERRY DEBELS

ECONOMISCHE ZAKEN

Cadeaus zonder einde In de basis van regeerakkoord dat PS en N-VA klaar hebben, staan heel wat nieuwe uitgaven. Sommige daarvan zijn vanuit sociaal perspectief begrijpelijk, maar wegen voor decennia op de al kaduke begroting. Een aanhoudende cadeaupolitiek kan zuur opbreken.

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41, 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

Abonnement buitenland:

3 maanden: 6 maanden: 1 jaar: Steunabo 1 jaar:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

32,50 euro 65,00 euro 130,00 euro 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter 1945-1955: Hoofdredacteur 1955-2000: Hoofdredacteur 2000-2010: Hoofdredacteur 2010-heden: Verantw. uitgever:

Bruno de Winter Jan Nuyts Leo Custers Karl Van Camp Wart Van Schel

Bij de N-VA weten ze sinds de verkiezingen van 2019 dat er op economisch vlak meer sociale accenten moeten worden gelegd.

Vandaar dat de partij een eind meegaat in de vraag van de PS om sociale uitgaven te verhogen. De groeinorm in de gezondheidszorg gaat in post-coronatijden opnieuw richting 3 procent. Daarnaast zijn de Vlaams-nationalisten akkoord om de sociale uitkeringen en de pensioenen te verhogen. Het gaat dan vooral om de minimumuitkeringen. Om die allemaal boven de armoededrempel te krijgen, moet er 1,2 miljard euro worden gevonden. De minimumpensioenen van 1500 euro voor iedereen kosten 3,2 miljard euro. Dat zijn extra uitgaven bovenop de steunmaatregelen zoals tijdelijke werkloosheid en premies allerhande voor bedrijven en werknemers die kreunden onder de coronacrisis. Het grote verschil is natuurlijk dat de uitgaven om de corona-impact te beperken een tijdelijk karakter hebben. In april waren er nog meer dan een miljoen tijdelijk werklozen, nu is dat nog een fractie ervan.

Langer werken De gestegen sociale uitgaven zijn er voor altijd. En de geschiedenis leert dat bepaalde cadeaus niet zomaar kunnen worden teruggedraaid. Het zijn dus uitgaven die in

jaren blijven duren. Het is natuurlijk begrijpelijk dat de pensioenen omhoog moeten, want die uitkeringen behoren in België tot de laagste van de Europese Unie. Maar een royaal pensioenstelsel is pas betaalbaar indien er meer mensen aan het werk zijn en dat gedurende een langere tijd. Dat de pensioenuitkeringen in de Scandinavische landen en Nederland hoger liggen dan bij ons, heeft niet alleen te maken met het Nederlandse systeem van de pensioenfondsen. In zo’n kapitalisatiestelsel betaalt of spaart men via belastingen en sociale bijdragen voor het eigen pensioen. België kent een repartitiestelsel waarbij de huidige werkenden de huidige pensioenuitkeringen financieren.

Dat maakt een verschil voor de beheersbaarheid van de pensioenkosten, maar in de noordelijke landen heeft men nog de extra bonus van langere loopbanen: men doet minder vlug een beroep on pensioenuitkeringen omdat men langer werkt. En men betaalt langer bijdragen en belastingen. Dubbele winst voor de staatskas dus.

Het is bijgevolg eenvoudig. Indien men in België die gestegen uitkeringen wil blijven financieren, dan zit er niets anders op dan meer en langer te werken. Maar dan zijn er arbeidsmarkthervormingen nodig en daar wil de PS niet van weten.

Meer nog, men wou de pensioen-

leeftijd verlagen, het brugpensioen versoepelen en morrelen aan de gelijkgestelde periodes. Dat laatste zijn periodes van werkloosheid en tijdskrediet die worden meegeteld in de berekening van het pensioen als gewerkte jaren. Die gelijkgestelde periodes werden de voorbije jaren verstrengd, maar de PS wil dat nu terugdraaien. Dat alles zou meer dan 4 miljard aan de schatkist kosten. De N-VA vindt het blijkbaar al een trofee dat dit uit de basisnota voor de regeringsonderhandelingen is gehaald.

Zware begrotingsinspanningen?

Niet dat Bart De Wever en co daar fier op moeten zijn. De cadeaupolitiek die de PS wil voeren zal jaren zo niet decennia wegen op de publieke financiën. Men mag niet vergeten dat het begrotingstekort sowieso zal oplopen tot 50 miljard van het bbp in 2020. Daar moeten we de komende jaren nog 24 miljard aan vergrijzingskosten aan toevoegen.

Voor de zoveelste keer zullen politici het hebben over “zware begrotingsinspanningen”. Wie is dat ondertussen niet beu gehoord?

De staatsschuld zal oplopen tot 120 procent van het bbp. Dat doet terugdenken aan de jaren 1990. “Die jaren hebben we ook overleefd, en de rente lag toen nog veel hoger”, zegt Jean Deboutte van het Agentschap van de Schuld. Dat klopt. Maar toen was er nog geen gigantische vergrijzingsgolf en kon men de tekorten nog via hogere belastingen beperken. Die relatieve luxe hebben we niet meer.

Actueel

13 AUGUSTUS 2020

De feodale aanpak van corona

3

Comical Rudi ziet geen coronagevaar in Brussel

Ik woon in Edegem. Daarmee ben ik mee het slachtoffer van het dictaat van Cathy Berx om een algemene mondmaskerplicht in te voeren.

Zij vond het blijkbaar een goed idee om de problemen van bepaalde Antwerpse wijken op de hele provincie uit te werken. Ik ga eerlijk zijn: tot dan wist ik eigenlijk niet wie onze gouverneur was en ook niet dat die het recht had regels uit te vaardigen over de klederdracht in de gehele provincie.

Ze heeft ook een avondklok ingevoerd.

Als die nog geldt tenminste, want ik lees nu dat dat Berx die weer heeft opgeschort omdat het te warm is. Wil dat dan zeggen dat de avondklok weer wordt ingevoerd eenmaal de temperaturen weer dalen?

Dat blijkt dan weer niet zo duidelijk. Dat is mijn punt: voor de burger die zich aan de cononamaatregelen moet houden, is vandaag nog weinig duidelijk.

de voortuin, maar voor de rest vult iedereen zijn menselijke contacten in naar eigen voorkeur en inzicht. De discussies die over de grootte van bubbels worden gevoerd in de cenakels van experten en politici zijn volslagen virtueel, het equivalent van het rondschuiven van papieren legers op een oorlogskaart.

Lokale potentaten laten zich gelden

Tweedeverblijvers

De bubbelonzin is symptomatisch voor een compleet falend federaal beleid. Ook Het Laatste Nieuws, dat in maart nog “Niets dan lof voor dit land” titelde en “het land in goed handen” noemde, is daar vorige week expliciet in een stuk van de hoofdredacteur op teruggekomen, een moedige en zeldzame rechtzetting in de krantenwereld. Het federale beleid inzake corona mist visie, daadkracht, communicatie. En het Vlaamse niveau is zo goed als onzichtbaar.

Zoals we weten heeft de natuur een hekel aan een vacuüm. Allerlei lokale potentaten zien het gebrek aan nationale stuurkracht nu als een gelegenheid om zich te laten gelden. Vlaanderen is daardoor een lappendeken van verschillende maatregelen geworden, die bovendien om de vijf voet worden gewijzigd, opgeschort, verstrengd of versoepeld.

Toen de virologen plots het nut inzagen van mondmaskers, was dat het signaal voor vele plaatselijke heersers om op hun eigen territorium 101 verschillende varianten van de mondmaskerplicht in te voeren. Cathy Berx legde het mondmasker op in de gehele provincie Antwerpen, maar De Wever zegt dat hij het gebod niet te strikt zal afdwingen in de stad (waar het eigenlijk voor bedoeld was). Berx heeft de verplichting ook al laten vallen voor sporters. Van Quickenborne legde een algemene mondmaskerplicht op voor Kortrijk, maar niet voor fietsers. Leuven verplichtte het alleen in de binnenstad, maar ook voor fietsers.

Enkele burgemeesters van kustgemeenten legden mondmaskers op voor wandelaars op de dijk, waarna de West-Vlaamse gouverneur het dan maar verplichtte in alle kustgemeenten. Dedecker van Middelkerke stuurde zijn kat naar het overleg en zal de verplichting waarschijnlijk aan zijn laars lappen, maar hij voerde wel een mondmaskerplicht in op markten.

Ik heb volgende week twee sociale afspraken waarvoor ik mij moet verplaatsen.

Ik ga met een vriendin lunchen in Aalst en heb ook beloofd een bezoek te brengen aan een paar vrienden die in Knokke een tweede verblijf hebben. Terzijde: tweedeverblijvers zijn weer helemaal in de gratie.

Maandenlang waren ze opgejaagd wild voor politiecontroles, drones en verklikkers. Maar nu de dagjestoeristen de booswichten van het moment zijn geworden, genieten de tweedeverblijvers weer van alle voorrechten van de buitenpoorters van een middeleeuwse stad. Ik zag op het journaal hoe fier ze hun papieren toonden aan de politiecontroles.

Moet ik in Aalst een mondmasker dragen? Ik weet het niet. Een vriend zegt me dat de stad een eigen reglement heeft opgesteld over de plaatsen waar je een masker moet dragen. Moet ik dat reglement nu opzoeken en lezen? Mijn plan is om met een mondmasker uit de auto te stappen op de Hopmarkt en te zien of andere mensen het ook dragen. Voor 250 euro kan een mens beter geen risico’s nemen.

En kan ik mijn vrienden in Knokke nog wel bezoeken? Als ik ga, doe ik dat als vermaledijde dagjestoerist. Sinds de massale rellen aan de kust, trouwens uitgelokt door het soort mensen waarvoor in Antwerpen de avondklok is ingesteld, is de dagjestoerist persona non grata in die gemeente. Uit de verklaringen van burgemeester Daphné Dumery leid ik af dat in Blankenberge enkel in het weekend dagjestoeristen worden geweerd. Is dat in Knokke ook zo? Of geldt het verbod ook op weekdagen? Ik weet het echt niet.

De virtuele bubbels Indien de politie hier meeleest, wil ik verduidelijken dat de mensen met wie ik contact heb allemaal tot mijn bubbel van vijf behoren. Echt. Of hoeveel mensen zitten er momenteel in de toegelaten bubbel? En hoe zit dat met “groepsbijeenkomsten”: volgens de webstek van de overheid mogen die tien personen tellen. Dus als ik met één andere persoon ga lunchen of een pint ga drinken op een terras, mag ik dat maximaal met vijf verschillende personen doen. Maar als ik ze allemaal samenbreng, mag dat met tien? Heb ik dat juist voor?

De vragen zijn schertsend bedoeld. De waarheid is dat niemand geïnteresseerd is in het precieze antwoord omdat niemand zich eigenlijk aan de regels rond de bubbel houdt. In mijn kennissenkringen ken ik niemand die dat doet. Letterlijk niemand.

Iedereen heeft wel veel minder sociale omgang dan voorheen (in Zweden, waar nauwelijks maatregelen gelden, blijkt dat mensen spontaan hun contacten hebben herleid tot 30% van wat ze voor de crisis waren) en niemand gaat de politie tergen door een barbecue met 50 man in

De illusie van beleid Elk doet maar zijn eigen ding. Ik ben toevallig het boek “De Bourgondiërs” van Bart Van Loo (een aanrader) aan het lezen en de vele lokale regimes inzake corona doen mij denken aan feodale toestanden van toen, waarbij de vele baronnen en steden elk hun eigen regels uitvaardigden en handhaafden.

Alles wat ik al heb gelezen over het coronavirus doet mij trouwens vermoeden dat ze allemaal ongelijk hebben. Zoals epidemioloog Luc Bonneux het deze week stelde: “Het buitenhuis dragen van mondmaskers is zo nutteloos als look hangen tegen vampieren.” De futiele voordelen die het masker heeft in de buitenlucht, waar de kans op besmetting extreem klein is, worden meer dan gecompenseerd door de nadelen.

Maar het mondmasker is een fetisj geworden, een gemakkelijk en goedkoop instrument voor lokale bestuurders die de indruk willen wekken dat ze een krachtdadig beleid voeren. Ik was verbaasd hoeveel lezersbrieven positief waren over het plotse dictaat van Cathy Berx. Een krachtdadig beleid is wat de mensen willen.

Daarom stappen ze maar al te graag mee in de illusie van een overheid die weet wat ze doet.

JURGEN CEDER COLUMNIST

BRIEFJE AAN CATHY BERX

Rechttoe rechtaan Mevrouw de kastanjes-uit-het-vuur-haler, Velen weten dat er aan het hoofd van de provincie Antwerpen een gouverneur staat. Maar wie dat precies was of is, was nooit erg duidelijk. Heel dat provinciale bestuursniveau was immers altijd iets dat zich in een schemerzone bevindt. Met een beetje geluk kende iemand uw naam en wist hij dat gij uit de CD&V-stal komt. En dat gij - met alle respect - niet al te groot van postuur zijt. Gij zijt nochtans niet de eerste de beste, en zeker niet zo iemand die weggepromoveerd is in een lucratieve uitgroeibaan in de luwte van een provincie. Nog tijdens uw rechtenstudies ontpopte gij u al als een klasbak met gegarandeerd een schitterende professionele en zelfs politieke toekomst in het vooruitzicht. Gij zijt belezen en kent de grote literatuur, wat garant staat voor een brede algemene kennis.

In uw vakgebied zijt gij een dossiervreter en iemand die weet hoe wet en realiteit zich tegenover elkaar verhouden. Het spreekt dan ook vanzelf dat de grote CD&V-bobo’s u destijds snel in de gaten kregen en zij tekenden prompt een weg voor u uit.

Gij gingt aan de slag op de studiedienst van de partij, werd lid van de Vaste Commissie voor Taaltoezicht en nadien ook Vlaams Parlementslid en gemeenteraadslid in Antwerpen. In die tijd werdt gij - samen met Wouter Beke overigens - zelfs ondervoorzitter van de partij en het stond in de sterren geschreven dat er een dag zou komen dat gij zelfs de grote baas zoudt worden. Het was de tijd dat ook Kris Peeters en Inge Vervotte zich opmaakten voor grootse dingen. Het werd drummen in de provincie Antwerpen. Tevens waart gij topadviseur van Yves Leterme, waardoor gij nauw betrokken raakte bij de Vlaamse regeringsonderhandelingen in 2004 en de federale in 2007. Toen echter daarna de post van Antwerps gouverneur vrijkwam voor CD&V, na jarenlang liberaal bestuur, was het JeanLuc Dehaene die u daarvoor ‘aanwees’. Gij hapte toe en bleeft op een vrij hoog niveau in beeld én gij kondt uw job als wetenschapper aan de universiteit blijven combineren. In al die tijd en in al die hoedanigheden heeft men u leren kennen als een op het persoonlijke vlak minzame, maar ook vastberaden politica die heel goed weet wat ze wil en daar ook naar durft handelen. En dat hebben we de voorbije weken mogen merken en ondervinden naar aanleiding van de coronacrisis.

Gij voelde het enkele weken geleden al met uw ellebogen aan dat er iets schortte met de mededeelzaamheid van de virologen aangaande de broeihaarden waar het virus opnieuw hardnekkig de kop opstak. Er zat iets politiek ‘vervelends’ achter en men twijfelde om het wel te zeggen. Men had immers al een tijd vastgesteld dat in meerdere Antwerpse buurten en deelgemeenten de co-

ronastatistieken erg stegen. Gij wilde het dan ook weten en gij staakt de politiek van stad en staat voorbij door te zeggen wat moest gezegd worden: het ging om wijken en buurten waar vooral ‘mensen met een migratie-achtergrond’ wonen.

De kleine politiekers en ‘bepaalde’ virologen vonden immers dat die mededeling ‘te stigmatiserend’ zou zijn en het Vlaams Belang in de kaart zou spelen. En dus zweeg men er best over… Met dit feit alleen al, de politiek correcte doofpot dus, bereikte men echter het omgekeerde van wat men wilde. Gij trokt dus het laken naar u en gij naamt de teugels over, met nogal straffe beslissingen tot gevolg, die evenwel niet iedereen begrijpt. Een voorbeeldje: van Borgerhout en Deurne, over Meerle tot Herselt en Zandhoven worden mondmaskers overal verplicht, op straat, op de fiets, in het bos. Dus ook in gemeenten waar nauwelijks of geen besmettingen geteld werden. En als toetje: de instelling van een avondklok, ook voor hen die ’s nachts geen offerfeest vieren of de zomerse bloemetjes niet buiten zetten. Uw vriend Bart De Wever liet het graag aan u over om de hele provincie ‘te vatten’. Hij zat niet alleen druk-druk aan de federale onderhandelingstafel, maar zo kon hij er ook aan ontsnappen dat hij specifiek voor de stad Antwerpen maatregelen moest nemen die hem precies uit de poco-hoek erg kwalijk zouden zijn genomen. “Wie deze maatregelen graag neemt, is niet geschikt voor deze functie.

Wie deze maatregelen niet neemt als het absoluut noodzakelijk is, is dat evenmin”, zo verdedigde gij uw beslissingen die minstens een maand zullen duren. De burgemeesters zijn dus maar al te blij dat gij voor hen de kastanjes uit het vuur hebt gehaald. Het is nu enkel nog wachten op de ridders (m/v/x) van de politieke correctheid om uw maatregelen als racistisch en stigmatiserend te bestempelen. Door heel de provincie te overgieten met uw maatregelen hebt gij dat alsnog voorkomen. Stel u maar even voor dat gij vanuit het volkomen legitieme principe dat eerst broeihaarden moeten geïsoleerd en getest worden, derhalve enkel Marokkaanse buurten of de ‘omvolkende’ gemeenten maatregelen zoudt opgelegd hebben, ge zoudt wat meegemaakt hebben. De poco’s zouden al lang gekrijst hebben, gesteund door de traditionele media. Uw maatregelen zijn doortastend vergeleken met die van de federale overheid. Dat is gedurfd en dat siert u. Het ware echter nog beter geweest dat ze minder veralgemenend en enkel van kracht waren geweest voor die groepen die zich met minder solidariteit en burgerzin tegenover gans de gemeenschap gedragen.

4

Actueel

13 AUGUSTUS 2020

De Wever (vals) optimistisch over ‘un grand deal’ met de PS

Air Lippens

Koning voetbal Verschillende cultuurhuizen hielden op de sociale media een ludieke actie tegen de strenge voorwaarden voor cultuurevenementen. Zij vormden zich om tot voetbalclubs, want voor het professionele voetbal is er geen verbod op wedstrijden. Daar zou alles immers volgens de richtlijnen (fysieke afstand, mondmaskers) gebeuren.

Wie de beelden zag van de wedstrijd Brugge tegen Charleroi, stelde vast dat na hun doelpunt zeker 10 spelers van Charleroi op elkaar lagen te ‘vieren’. Beelden van de trainers en begeleiders in andere matchen toonden aan dat er van mondmaskers niet steeds sprake was en dat de fysieke afstand niet werd gerespecteerd. Als voorbeeld kon dit tellen.

Voorkeursbehandelingen Nog steeds krijgt het voetbal een voorkeursbehandeling die, nu ook door de culturele sector, terecht wordt aangeklaagd.

Waarom wordt de voetbalindustrie bevoordeeld voor pensioenregeling, belastingvoordeel, RSZ-bijdrage? Waar betalen makelaars (mensenhandelaars) belasting op hun riante vergoeding? Waarom speelt het twijfelachtige Moeskroen nog steeds in 1A? Waarom worden profclubs niet onderworpen aan de witwaswet (Prof Maus)? Waarom moet de voetbalbond zich niet aanpassen aan een 43 jaar oud decreet, wat alle andere sportfederaties wel deden? Waarom is er, na 11 jaar met een N-VA-minister van sport, nog steeds geen erkenning van de voetbalbond?

Het antwoord is duidelijk: schrik bij de politici voor hun imago bij de media, die vooral met kijkcijfers en verkoopcijfers goochelen, maar bovenal beïnvloed worden door het lobbywerk van de voetbalbonzen.

Als de supporters eerlijk worden ingelicht over de ‘werking’ van de voetbalbond, zullen zij zeker instemmen met een correcte verhouding overheid-voetbalbond.

Voetbal Vlaanderen is onbestaande Het amateurgedeelte van de voetbalbond

Citaat van de week >

is gesplitst omwille van het vele (Vlaamse) overheidsgeld. De voetbalbond beschouwt Voetbal Vlaanderen echter als een vleugel van de nationale structuur, waarbij Voetbal Vlaanderen grotendeels uitvoert wat de unitaire koepel beslist. Dit gaat rechtstreeks in tegen de decretale regelgeving waarbij de autonomie van de Vlaamse federatie vereist is. De twee federaties (Vlaamse en Franstalige) zouden, zoals in alle andere sportfederaties, samen het beleid van de voetbalkoepel moeten bepalen. Quod non.

En voetbal Vlaanderen laat dit gebeuren en de Vlaamse minister van Sport lacht dit weg en laat dit gebeuren en Sport Vlaanderen (het vroegere Bloso) wil dat het anders is, maar moet dit ook laten gebeuren. En de media zwijgen, want voetbal verkoopt en is een staatszaak.

Toen de voetbalbond onlangs besliste dat de U23 van Club Brugge in 1B mochten aantreden, was Voetbal Vlaanderen volledig afwezig en dit tot grote woede van de Vlaamse clubs uit Eerste Amateur, van wie de promotie van een Vlaamse club normaliter was weggelegd. Eerder wilde de voetbalbond de U23 van meerdere profclubs onderbrengen in het voetbal van Eerste Amateur, maar dat stuitte terecht op groot verzet en ging niet door. Profvoetballers in een amateurreeks, dat kan immers niet. De klucht van 8 ploegen in 1B en een kampioen die niet zeker is van promotie is ook ongezien in Europa.

Er zijn voorzitters van Vlaamse profclubs die de problemen goed kennen en die het voetbal willen aanpassen aan de bestaande wetten en decreten, maar zij zijn een minderheid. Ook het voetbal is immers zo ziek als België.

PENANTI

VSOA

“Het is tijd dat deze ‘jongeren’ eindelijk benoemd worden door de politiek.”

Na de rellen in Blankenberge en Knokke, en voorheen in Brussel en elders, telkens met provocerend en gewelddadig allochtoon tuig, is de liberale vakbond voor de openbare sector VSOA, die dus ook de belangen van de politiediensten verdedigt, het kotsbeu.

Omdat het politiepersoneel danig onder druk staat door het janhagel, maar ook omdat de politiek de problemen blijft veralgemenen en omfloersen, is het nu voor VSOA genoeg geweest. De voorbije dagen eiste de vakbond zonder meer absolute nultolerantie voor geweld tegen politie en hulpverleners. De oproep was deze keer gericht aan de preformateurs Bart De Wever en Paul Magnette met het oog op opname van die nultolerantie in het regeerakkoord. Eigenlijk vragen zij niets meer dan wat minister van Binnenlandse Zaken De Crem al eerder beloofde, maar nooit kon of mocht nakomen.

De belangrijkste eis was echter ongetwijfeld: “Het is tijd dat deze ‘jongeren’ eindelijk benoemd worden door de politiek.” En daar knelt wellicht het schoentje.Want dán moet gezegd worden wie die ‘jongeren’ zijn en tot welke groepen ze behoren. En daar wil links niets van weten, want dan komt een flink deel van hun kiesvee in het vizier.

Ook de politiek correcte media en de moraliserende vingertjesopheffers kijken liever de andere kant op en culpabiliseren het liefst al degenen die kritiek hebben op het migratiebeleid en de pamperende aanpak van de verrijkende multicultuur en de kansenparels. Het valt te hopen dat de andere politievakbonden VSOA op dit vlak zullen volgen. Wie goed kijkt en luistert, zal ondertussen wel weten dat de gewone Vlaming het nu wel echt beu is dat hij mee moet boeten voor het wangedrag van hen die zich in onze samenleving niet willen aanpassen.

Bart De Wever is enthousiast over een mogelijke historische deal met de PS om een België 2.0 in de steigers te zetten. Volgens de voorman van de N-VA ligt er reeds een vergevorderde nota op tafel waarbij in ieder hoofdstuk gezocht is naar een evenwicht tussen beide partijen. De welvaart van dit land staat onder enorme druk en er is dringend nood aan een stevig herstelbeleid met een krachtdadige regering. Volgens De Wever heeft Paul Magnette de les begrepen en is hij bereid om de bladzijde om te draaien. De bocht van Magnette is al even indrukwekkend als die van De Wever.

De Wever maakt zich sterk dat hij de nota met succes kan verdedigen voor een partijcongres. De nota bevat voor beide partijen wat lekkers. Er is een communautair luik dat de N-VA moet plezieren. Er zijn plannen voor een doortastender veiligheidsbeleid en tevens een batterij aan sociale maatregelen en een herziening van de financieringswet die de socialisten moeten geruststellen.

Misplaatst optimisme?

Het geraamte van de regering ligt klaar.

In Terzake omschreef de N-VA-voorzitter het als “de bubbel van vijf”: N-VA, PS en sp.a, CD&V en cdH. De Wever weet met zijn optimisme geen blijf en verkondigt dat de vier andere partijen - mits wat aanpassingen aan de nota - binnen een termijn van een aantal weken aan de slag kunnen gaan. Probleem is om de vijf extra zetels te vinden om tot een meerderheid in het parlement te komen.

De liberale partijen hebben zich als een Siamese tweeling aan elkaar geklit en hebben zichzelf uit de race gemept met voorstellen over een federale kieskring, om de rol van de sociale partners te verkleinen en om de abortuswetgeving te versoepelen. MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez genereert zoveel wantrouwen dat een samenwerking heel moeilijk zoniet onmogelijk wordt.

Als het niet lukt met de liberalen, dan maar met de groenen. Een samenwerking met Ecolo was voor Bart De Wever voordien onmogelijk, want “te communistisch”. In Jambers in de politiek omschreef hij Groen vorig jaar als een “prulpartij” die op bestuurlijk vlak “tot economische rampen” leidt. De bocht van De Wever is opmerkelijk.

Vergaande staatshervorming Een vergaande staatshervorming die de weg vrijmaakt voor een afgeslankte, efficiëntere overheid is het best denkbare relanceplan. Gezien de verschillende visies op de economie en de organisatie van de maatschappij, ligt een doorgedreven regionalisering van onder andere de arbeidsmarkt en de zorg voor de hand.

Dat daarbij weer een afkoopsom voor de PS moet worden betaald om peperdure sociale maatregelen te financieren, doet wel de wenkbrauwen fronsen. Een herfinanciering van de gezondheidszorg en een verhoging van de laagste uitkeringen prijkt bovenaan het socialistisch verlanglijstje.

Het ‘afkoop- en consumptiefederalisme’ heeft de federale overheid fundamenteel verarmd en de infrastructuur van dit land ondermijnd. Wat hebben de gigantische geldstromen naar het zuiden van dit land opgebracht? Structureel niets. Vijfentwintig jaar geleden vroeg PS-voorzitter Philippe Busquin de Vlamingen om Wallonië een decennium de tijd te geven om budgettair orde op zaken te stellen. Een kwart eeuw later groeit de kloof tussen Vlaanderen en Wallonië (Brussel inclusief) nog steeds en staat het budgettaire, economische water weer aan de lippen.

Bart De Wever zal goed moeten uitkijken om zich niet om de tuin te laten leiden en Vlaanderen te binden aan afspraken die zuur zullen opbreken. De socialistische verzuchtingen zullen snel in wetten worden gegoten. De Vlaams-nationalisten zullen mogelijks tot 2024 op hun staatshervorming moeten wachten.

Intussen is de staatskas tijdens de minderheidsregering van Sophie Wilmès onder toezicht van het parlement verworden tot een grabbelton. Dat zal de factuur in de vorm van besparingen en

mogelijke belastingen voor Vlaanderen nog duurder maken, want je kan een Brusselse en Waalse kei het vel niet afstropen. De vraag is of Vlaanderen dergelijke facturen nog kan betalen, gezien de vele tientallen miljarden die het de komende jaren zal moeten ophoesten om Wallo-Brux uit het sterfhuis te houden.

Kan de Vlaamse economie deze inspanning wel aan, wetende dat er ook nog een Brexit-factuur volgt?

De gevaarlijke bocht van Bart De Wever De Wever moet beseffen dat hij zijn achterban maar kan paaien als hij erin slaagt om de federale staatstructuur ernstig te ontvetten, grondig te hervormen en de deelstaten te responsabiliseren. De deelstaten eten nog te veel uit de federale ruif onder de vorm van dotaties en weinig transparante geldstromen.

De bocht van De Wever is opmerkelijk. In 2014 was een sociaaleconomisch beleid zonder de groenen en de socialisten de enige weg die het land kon redden. Staatshervormingen waren niet aan de orde. Bovenaan het prioriteitenlijstje stond een centrumrechts herstelbeleid.

Een stevige coronacrisis verder staat alles op zijn kop. De N-VA maakt de weg vrij voor een uitgesproken linkse regering en dito herstelbeleid, met een stevig budgettair wensenlijstje en een communautair programma dat zeker niet tot fundamentele hervormingen zal leiden en pas na 2024 zal worden gerealiseerd.

Wie verkondigt hier sprookjes?

Bovendien is de vraag of de Vlaamse regering vrij blijft van strategische spelletjes. Stel dat De Wever een regering vormt met aan Vlaamse kant Groen, de sp.a en de CD&V, zal Jan Jambon dan bereid zijn om de Open Vld in te wisselen voor rood en groen - als dat hun vraag is - en het gehele Vlaamse regeerakkoord om te woelen… om België te redden?

Vlaamse onafhankelijkheid De Wever speelt hoog spel. Als de deal afspringt, dan lijken verkiezingen onafwendbaar en moet hij met een mager resultaat naar de kiezer dat hij het toch heeft geprobeerd. Komt hij wel tot een federale regering, dan is het wachten tot wanneer de N-VA in botsing komt met een Waalse partij. Intussen wordt het Vlaams Belang slapend rijk.

Twintig jaar geleden schreef ghostwriter Bart De Wever in “De puinhopen van Paars-Groen”: “De Belgische driehoek draait vierkant… Splitsen moet, niet vanwege een drang naar Vlaamse onafhankelijkheid als doel op zich, maar wel omdat dat de enige mogelijkheid is om eindelijk goed bestuur te realiseren.” In Vlaanderen groeit er stilaan een electorale meerderheid om dit idee te realiseren…

JULIEN BORREMANS

Geen woorden maar daden!

Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Word lid van het VNZ

Actueel

13 AUGUSTUS 2020

5

Een vooruitblik op de verkiezingen van 2024 Heeft het eigenlijk zin om vier jaar op voorhand al vooruit te blikken op de regionale verkiezingen van 2024? Niet als de lezer ons zal willen afrekenen op de getallen die we hieronder presenteren. De oefening is dan ook niet meer dan een excuus om eens door het politieke landschap te wandelen en de stand van zaken op te maken van de politieke partijen in Vlaanderen. We geven ze trouwens met de garantie dat we voor minstens één partij er meer dan vijf procent zullen naast zitten.

Om de relativiteit van de peilingen te illustreren, hoeven we niet meer dan anderhalf jaar in de tijd terug te gaan. Tot in april haalde Vlaams Belang in de peilingen om en bij de tien procent. In mei mat Ipsos een score van 14,8 procent en we denken dat de top van de partij op dat ogenblik onmiddellijk zou getekend hebben voor die uitslag. Op 26 mei werd het uiteindelijk 18,5 procent. Om maar te zeggen: als die partij in de jongste peilingen rond de 25 procent scoort, zijn we er vrij zeker van dat het werkelijke getal ergens tussen de 15 en de 35 procent zal zitten.

CD&V sterft verder uit Laten we onze ronde beginnen met de partij waarvoor de uitslag het gemakkelijkst te voorspellen is: de christendemocraten. Verleden jaar haalden ze 15,4 procent. In de TNS-peiling van april zit de partij aan 11,8 procent, in de Ipsos-peiling van juni aan 11,9 procent. We denken dat de partij er goed aan gedaan heeft zich vast te klikken aan de N-VA. Was de partij meegestapt in een Vivaldi-avontuur, zat ze waarschijnlijk nu al onder de tien procent.

Maar we betwijfelen het dat de partij zich tegen de Vlaamse verkiezingen van 2024 zal kunnen herstellen. De partij heeft er zeventig jaar gestage achteruitgang op zitten en er is geen reden om aan te nemen dat de komende jaren voor een trendbreuk zullen zorgen. De kiezers van de partij sterven letterlijk uit, ironisch genoeg mede door het geklungel van ex-partijvoorzitter Wouter Beke. We doen er voor de partij na een verdere kleurloze deelname aan de Vlaamse en eventueel federale regering nog een procentje af, en komen uit op

10,85 procent. Het zal meteen de laatste keer zijn dat die partij voor de verkiezingen een resultaat neerzet met twee cijfers voor de komma.

De communicerende vaten sp.a, Groen en PVDA We lezen het vaak in de politieke analyses door politicologen die les geven aan de universiteit: N-VA en Vlaams Belang zijn communicerende vaten. Dat klopt, maar dan met de nuance dat het expanderende communicerende vaten zijn. Wie in het Vlaamse politieke landschap echte communicerende vaten aan het werk wil zien, kijkt beter naar links.

De communistische PVDA behaalde verleden jaar 5,3 procent van de stemmen. In de jongste twee peilingen haalt de partij 8,2 en 7,3 procent, gemiddeld 7,75 procent.

Als we er nog een procent bijdoen, komen we in 2024 aan 8,75 procent. Corona, en de economische gevolgen ervan, is één reden waarom we denken dat de partij het over vier jaar beter zal doen dan een jaar geleden. De andere reden is dat de sp.a ook de komende jaren linkse kiezers zal blijven ontgoochelen. We kunnen ons op dit ogenblik moeilijk een federale regering voorstellen zonder dat de sp.a daarin een rol speelt, en die federale regering zal maatregelen treffen die pijn zullen doen.

Zelfs voor wie de komende maanden zijn werk niet verliest, zullen de slogans van de PVDA steeds aanlokkelijker beginnen te klinken.

Volksjongen Conner En dan is er nog de figuur van de jonge voorzitter van de sp.a. Hij nam een goede

De Corona Kroniek Er was ooit een pandemie. Ook in Vlaanderen. En er was cartoonist Fré. Voldoende redenen om ongerust te worden, zeker als men een verantwoordelijkheid draagt in de aanpak van deze situatie. We peilden naar het hoe en het waarom van dit bij momenten bijtend werk.

Fré: “Elke vogel zingt zoals hij gebekt is, en dat laatste mag je gerust door tekenen vervangen. Soms ben ik scherp, dat klopt.

Ik heb ook de gewoonte niemand te sparen, ook al moet daar aan toegevoegd worden dat politieke tegenstanders het misschien wat zwaarder te verduren krijgen. (lacht) Dit gezegd zijnde, zijn er natuurlijk bepaalde fatsoensnormen die ik niet overtreed. Maar het is nu eenmaal een feit dat hoge bomen veel wind vangen. Als een Marc Van Ranst, wiens PVDA-sympathieën al lang voor deze pandemie bekend waren, zich met zijn betweterige stijl elke dag op het nieuws uitnodigt, dan moet hij er maar tegen kunnen dat ik hem als een welgekomen inspiratiebron gebruik.”

De gelijkenis met bestaand werk van uw cover valt onmiddellijk op…

Waarom dit werk, waarom net nu?

Fré: “U moet weten dat er al enkele werken met corona-gerelateerde cartoons verschenen zijn, bij mijn weten twee. Op de flap van het ene staat vermeld dat Marc Van Ranst een fan is en voor het andere schreef hij zelfs het voorwoord. In mijn werk is hij eerder het lijdend voorwerp. (sardonische glimlach) Toen mijn zus Barbara (Pas, nvdr) samen met Chris Janssens haar boek over corona schreef, vroeg ze me voor wat illustraties te zorgen. Dit zette me aan het denken. Al snel bleek dat ik meer dan genoeg materiaal had om een afzonderlijk boek te vullen. En zo geschiedde dus.”

Wat u bij elkaar tekende contrasteert alvast met een zekere braafheid die men in die andere werken aantreft…

Fré: “Klopt, het is een parodie op ‘De parabel der blinden’ van Pieter Bruegel de Oude, zij het met Wouter Beke, Maggie De Blok, Sophie Wilmès en Marc Van Ranst in de hoofdrol. De tekst ‘uut vremden landen aen Vlaenderen toegebracht’ is een knipoog naar het feit dat Amnesty International op een gegeven moment benadrukte dat niet verwezen mocht worden naar de Chinese herkomst van het virus. Onzin natuurlijk! Een dergelijke politieke correctheid is ‘gefundenes Fressen’ voor een cartoonist met een goed hart, maar een slecht karakter, zoals dat in dit blad heet.”

PMM. Fré, “De Corona Kroniek”, Brussel, Uitgeverij Egmont, 2020, 68 blz, ISBN 9789078898566. Te verkrijgen bij uitgeverij Egmont (www.uitgeverijegmont.be) of 0472 603 552. Prijs: 10 euro, verzendingskosten: 2,58 euro.

start, en in tegenstelling tot de vorige voorzitters leek hij zelfs voeling te hebben met zijn basiskiezers. En toen trok hij met dure sneakers naar de koning. Een misstap die nog vergeven kon worden en zelfs min of meer vergeten was, maar toen was er dat trouwfeest van zijn broer op een jacht in Saint-Tropez. Voor de meeste Vlamingen is het al goed als ze hun trouwfeest in het lokale betere “Salons Het Wit Paard” kunnen houden zonder een al te groot gat te slaan in de spaarrekening van ouders en toekomstige schoonouders. Voor de voorzitter van de proletariërs is dat echter iets dat zich afspeelt op een jacht in een dure Franse kuststad, zelfs in volle coronaperiode, en met een bekende Vlaming aan de discobar. Ook al hebben alle media hard hun best gedaan om hem zo goed mogelijk in te dekken en vooral geen lastige vragen te stellen, dit zal blijven plakken.

Verleden jaar haalde de sp.a 10,1 procent van de stemmen, maar dat was met John Crombez als voorzitter. Voor de zomer zat de sp.a in de peilingen gemiddeld aan 11,75 procent. We denken dat we mild zijn als we daar maar één procent van aftrekken en de partij netto zelfs op winst zetten voor 2014. Maar zo ongeloofwaardig Conner Rousseau zich in recordtempo wist te maken, zo ongeschikt was John Crombez als voorzitter van een politieke partij, en dat moet toch ook meegerekend worden.

Groen, het eeuwige status quo Over Groen gaan we kort zijn. Die partij eindigde verleden jaar ook op 10,1 procent, en zit vandaag in de peilingen gemiddeld aan 10,25 procent. Misschien kent mei 2024 wel toevallig een hittegolf en komt daar toch nog een procent bij? Het zou van Groen het enige echte elfje maken in 2024, waardoor het zelfs de derde partij van Vlaanderen wordt. Maar zolang ze niet in een regering geraakt, kan de partij waarschijnlijk blijven rekenen op een trouw kiezerspubliek.

Zakt Open Vld onder de tien procent?

13,1 procent wist de Open Vld verleden jaar nog te halen. In de peilingen is de partij ondertussen gezakt naar gemiddeld 10,8 procent. In de junipeiling van Ipsos zat de partij trouwens pal op de psychologische drempel van de tien procent. We denken dat de Open Vld in 2024 als eerste van de traditionele partijen onder die drempel zal zakken. Of de partij nu toetreedt tot een federale regering of niet, het maakt niet eens uit. Slaagt de partij erin zich in de federale regering te manoeuvreren, dan zal dat ten koste gaan van een deel van de aanhang.

En slaagt ze daar niet in, waarvoor sommigen in de partij ook pleiten, wacht haar een weinig geloofwaardige rol in de oppositie.

Hoe gaat een partij die meer dan twintig jaar mee aan de macht was kritiek leveren op de lamentabele toestand van het land, zonder in haar eigen voeten te schieten, om over haar verpletterende verantwoordelijkheid voor de coronacrisis nog maar te zwijgen? We zien trouwens niet in hoe het gestook van Bart Somers in de Vlaamse regering wel kiezers naar de partij zal lokken. Het ziet er dus echt niet goed uit voor de liberalen in 2024.

Kan de N-VA de twintig procent vasthouden?

Verleden jaar kleurde net geen kwart van de Vlamingen het bolletje van de N-VA rood in het stemhokje. In de jongste peiling is de partij tot exact 20,0 procent gezakt.

Het lijkt erop dat de partij vastbesloten is om samen met de PS scheep te gaan voor een nieuwe federale regering, maar het blijft koffiedik kijken of dat ook zal lukken en hoe zo’n regering zal uitdraaien voor de Vlaams-nationalisten. Wat we wel weten, is dat de Vlaamse regering onder leiding van diezelfde partij geen goede indruk maakt en er iets drastisch zal moeten gebeuren om de huidige trends te keren.

In het hoofdkwartier van de partij zou men er goed aan doen af en toe eens te herbekijken hoe snel de partij naar ongekende hoogtes wist te stijgen, om zich vervolgens de vraag te stellen waarom het niet even snel weer bergaf zou kunnen gaan. Misschien de weerzin van voormalige CD&V- en Open Vld-kiezers om naar die twee partijen terug te keren? We zouden er maar niet te hard op rekenen. Het is lang niet zeker dat de N-VA in 2024 de twintig procent nog weet vast te houden.

Misschien dat een federale stembusslag in 2023 nog zo’n slecht idee niet is om er bij de kiezer alvast de frustratie uit te halen, zodat enkelen in 2024 kunnen weerkeren naar de N-VA?

Hoe groot kan Vlaams Belang worden?

Het Vlaams Belang kwam van net boven de kiesdrempel in 2014, recht naar de 18,5 procent in 2019. In de peilingen schrijven we nu een kwart van de Vlaamse kiezers, en meer, en de economische gevolgen van de coronacrisis moeten zich nog laten voelen. Maar het Vlaams Belang is vaak een joker in de peilingen. Zoals we in de inleiding schreven: misschien staat de partij in werkelijkheid nog steeds ter plaatse te trappelen of zit ze al boven de dertig procent. Wie zal het zeggen? De lezer mag zelf raden welke partij het best vaart met beelden van vechtende ‘jongeren’ aan de Vlaamse kust.

Republikeinse coalitie, of coalitie van vier Wat betekent dit voor de vorming van een volgende Vlaamse regering? Dat het ofwel heel eenvoudig zal worden, ofwel heel moeilijk. Het kan eenvoudig worden als N-VA en Vlaams Belang samen aan een meerderheid in zetels raken en ze mekaar ook vinden. Groot zal die meerderheid niet zijn, maar de twee partijen maken duidelijk een goede kans. Is er geen republikeinse meerderheid, of ontbreekt de wil, dan wordt het moeilijk. Zonder het Vlaams Belang moeten er vrijwel zeker vier partijen mee in de coalitie, en dat wordt lachen geblazen voor de onderhandelingen - en het beleid achteraf. Stel je toch Arizona (N-VA, CD&V, sp.a en Open Vld) maar eens voor, of een combinatie met Groen. De versnippering zet zich door, ook in Vlaanderen.

Over de federale coalitievorming, eventueel in 2023 al, hebben we het dan nog niet eens gehad.

FILIP VAN LAENEN

6

Binnenland

13 AUGUSTUS 2020

‘Jongeren’ krijgen gratis corona-Rail Pass Ja, er zijn gelijkenisssen tussen de aanpak door de overheid van de Covid-19-pandemie en de rellen in Blankenberge. 1. De overheid was niet voorbereid. 2. De overheid durft het probleem niet bij naam te noemen.

3. Bepaalde experts beginnen nonsens uit te kramen en 4. Niemand weet wat de tweede golf ons gaat brengen.

Op donderdag 23 juli was ik een dagje in Oostende, een combinatie van een zakelijke lunch en een namiddagwandeling op de dijk.

Toen was wandelen op de zeedijk nog toegelaten zonder mondmasker, er was enkel een verplichting in de winkelstraten. Wat me toen direct opviel: de talrijke aanwezigheid op de dijk van grote groepen allochtonen. Heel veel vrouwen met hoofddoekjes, en heel veel ‘gekleurde’ jongeren. In de meeste gevallen Franssprekend.

Een week later waren er de incidenten in het treinstation van Oostende. Enkele treinen konden niet op tijd vertrekken, wat leidde tot getrek en geduw bij de wachtenden, waaronder opnieuw opvallend veel “gekleurde” jongeren. U kan er de beelden nog eens op nakijken via VTM en VRT. Het zijn allochtone jongeren die over de dranghekken klimmen, agressief andere mensen opzij duwen en de politie uitdagen.

‘Brusselse toeristen’ Er sporen dagelijks honderden allochtonen

vanuit de grootsteden, zoals Brussel, richting kust. Er zijn drie kuststations, met name Knokke, Blankenberge en Oostende. Logisch dus dat zich dààr de eerste incidenten voordoen.

Het begon al vorige woensdag in Oostende, toen een groep van een 50-tal mensen voor overlast zorgden. In Het Laatste Nieuws wordt die groep omschreven als ‘Brusselse toeristen’. Kan het nog politiek correcter? Blijkbaar bestond de groep uit meerdere families. Ze zaten te dicht op elkaar op het strand, hielden zich niet aan de voorschriften, maakten lawaai en stelden zich agressief op ten opzichte van andere badgasten. Maar ze gingen nog een stapje verder. Een minderjarig meisje veinsde dat ze aan het verdrinken was. Daarop werden de hulpdiensten verwittigd, politie gemobiliseerd, twee ziekenwagen kwamen ter plaatse, andere zwemzones werden onmiddellijk afgesloten omdat de redders bijstand moesten verlenen, enz. Het bleek uiteindelijk een misplaatste grap te zijn. De ‘Brusselse toeristen’ stonden daarbij de hulpdiensten gewoon uit te lachen en te treiteren. Er werd proces-ver-

baal opgesteld maar nu is het wachten op het parket of er nog een vervolg komt.

Dat waren dan de incidenten die volop de pers haalden. Want wat blijkt? We horen nu dat er al weken zowat dagelijks incidenten plaatsvonden. Met als ‘hoogtepunt’ de massale vechtpartij in Blankenberge. Maar er waren nog een pak kleinere opstootjes in andere kuststeden, met dat verschil dat daar de details niet of nauwelijks naar buiten komen.

Wel duiken er meer en meer filmpjes op van vechtpartijen waarbij telkens ‘getinte jongeren’ betrokken zijn. Die groepen en groepjes ‘jongeren’ veroorzaken niet enkel aan de kust voor problemen. De voorbije week waren er ook incidenten aan de Blaarmeersen van Gent (op dezelfde dag als de vechtpartij in Blankenberge), in het provinciaal domein van Puyenbroeck, in het Willebroekse domein Hazewinkel, de zwemvijver in Houthalen, het gemeentepark van Dilbeek, het strand van Sint-Anneke, …

Maatregelen die het kernprobleem niet oplossen “Ga niet op vakantie in het buitenland, blijf in het binnenland, daar is het veiliger”, een uitspraak van Marc Van Ranst, die nu behoorlijk lachwekkend overkomt. En ook nu komen onze politiekers met oplossingen: we gaan het aantal treinen richting Kust verminderen. Of, we gaan de dagjestoeristen de toegang verbieden. Dat verbod kwam er al direct in Blankenberge en Knokke.

Maar die maatregelen komen erop neer dat iedereen, ook de brave mensen, gestraft wordt. De onmiddellijke gelijkenis is er met de pandemie. In de gemeenschap van Marokkanen in Antwerpen, woonachtig in Borgerhout en Oud-Deurne, is er een opvallende opflakkering van het coronavirus. Dat is niet toevallig, want ook in Rotterdam en nu ook in Bergen-Op-Zoom is er een stijging merkbaar binnen de Marokkaanse gemeenschap. Resultaat in Antwerpen: niet alleen de stad maar heel de provincie Antwerpen krijgt strengere maatregelen. Bejaarden in bijvoorbeeld Wuustwezel die even willen wandelen, moeten een mondmasker opzetten, bij 35° warmte, ook als er niemand anders in hun buurt is. Een absurde richtlijn, maar zoals we nu weten, enkel te danken aan een deel van de bevolking dat zich niet houdt aan de coronamaatregelen.

Waterpijp op verplaatsing We weten nu ondertussen dat de groepen Afrikaanse jeugdbendes die nu opduiken in Oostende, Blankenberge en elders, zich evenmin houden aan de coronavoorschriften zoals het dragen van mondmaskers. Als ze dat al niet doen aan de kust, zouden ze dat dan wel doen

BRUSSEL

DNSRT Over het wat en hoe van de Dansaert-Vlaming is al veel inkt gevloeid en ook in deze rubriek komt dit apart specimen wel eens aan bod (op weinig flatterende manier, we bekennen). Kan het dan verbazen dat we hartelijk kunnen lachen met de parodieën over dit fenomeen die Sara Leemans, in het dagelijkse leven redactrice voor een tv-productiehuis, met behoorlijk wat bijval schrijft?

Hoeveel straten er in dit land vernoemd zijn naar iemand met de familienaam Dansaert weten we niet. Misschien is dit beperkt tot de twee die we kennen: in Dilbeek en - natuurlijk - in Brussel. En laten we wel wezen, vanuit een cultureel-antropologische belangstelling is het uiteraard deze laatste plek die er écht toe doet. Bankier en volksvertegenwoordiger was die Antoine Dansaert. Het is een andere dan die naamgenoot uit Dilbeek, voornaam Robert, die gedurende een halve eeuw tot in het midden van de 20ste eeuw organisator van de lokale paardenkoersen was.

Gentrificatie De Dansaertwijk is min of meer geografisch afgebakend gebied dat doorheen de jaren een culturele betekenis kreeg. Een bepaald deel van de bevolking kreeg zelfs een sociologische erkenning, de DansaertVlaming dus. Nog niet zo lang geleden was het een verloederde wijk achter de Brusselse beurs. Leegstand en verkrotting waren er schering en inslag. Dat was de periode toen figuren als Arno en Johan Verminnen er resideerden. Net zoals dichter Hendrik Carette, de gewaardeerde

medewerker van dit blad, dat deed tijdens zijn Bohémien-jaren. Maar toen begon de gentrificatie.

Een ‘ander’ publiek begon zijn weg te vinden naar wat toen nog een marginale perimeter was. Het contrast met vandaag kon niet groter zijn. Hippe winkels (nu ja...), heel wat Vlamingen (waaronder een groot deel studenten), zij het met een vaak erg kosmopolitische, artistieke en alternatieve instelling, in die mate dat ze als wereldburger eigenlijk liever niet te veel aan dat - brrr… - V-woord herinnerd worden.

En zeggen dat Franstaligen het steevast over “le quartier Flamand” hebben.

Parodie De Dansaert-Vlaming bestaat niet, beweren ze dan zelf, wat natuurlijk lulkoek is.

Er kan eindeloos gediscussieerd worden over de typologie van een identiteit, maar makkelijker is ze concreet op één iemand te plakken. En gelooft u ons vrij: we waren er vorige week en er lopen heus wel tippetjes (M/V/X/…) rond die makkelijk van het predicaat voorzien kunnen worden. Wie wel gelooft in het bestaan ervan, is ene Sara Leemans, zelf nog gedurende

enkele jaren woonachtig in de wijk. Haar Facebook-pagina, waarop ze de draak steekt met die typische bewoner van de wijk (inmiddels is er ook een twitter- en instagram-account aan gekoppeld), bestaat op zich al drie jaar, maar is de jongste tijd nogal ‘trending’, zoals men rond de D-straat zou zeggen.

Kosmopolitisch Erg vermakelijk zijn haar korte berichtjes waarin fijntjes deze speciale groep gefileerd wordt. Het gaat over hun beroepsbezigheden (creatieve jobs zijn buitensporig vertegenwoordigd), eetcultuur (veggie), reizen (hoe exotischer, hoe beter), maar ook hun manier om merknamen zonder klinkers te kiezen voor hun initiatieven, een beetje zoals de titel van dit stuk (en nee, ondergetekende is het niet en heeft meer affiniteiten met ‘uptown’ Brussel). Brussel heeft voor hen een ongeziene meerwaarde, dat spreekt. Meertalig, multicultureel, kosmopolitisch, vaak anders dan de eigen vriendenkring die doorgaans erg blank en Nederlandstalig is. Zin om eens hartelijk te lachen? Een bezoek aan de FB-pagina ‘dansaertvlamingen be like’ kan hierbij helpen. Toegang krijg je ook via Twitter (zelfde naam invoeren) of via instagram (‘dansaertvlamingen’, let op: ‘dansaertvlamingenbelike’ is via dit kanaal niet de originele account).

KNIN.

in Brussel? Zou het kunnen dat deze onwilligen er de oorzaak van zijn dat ook het aantal besmettingen in Brussel opnieuw aan het stijgen is? Vorige week bracht VTM een reportage over het strand van het Zilvermeer in Mol. Op de achtergrond zie je beelden van een vijftal ‘jongeren’ liggend aan het strand rond een sisha-waterpijp. Laat dat laatste nu verboden zijn in Antwerpen (Borgerokko) omdat het doorgeven van de waterpijp nu niet direct in regel is met de coronamaatregelen. Geen probleem, dan nemen we onze waterpijp toch gewoon mee naar het strand… We herinneren er onze lezers nog even aan dat op 21 maart, een week nadat de coronamaatregelen van kracht werden, er in Borgerhout zo’n 20 jongeren betrapt werden op een sisha-feestje. Ze lurkten allemaal aan dezelfde waterpijp.

De amokmakers aan de kust behoren echter tot een andere bevolkingsgroep, de Afrikanen. En die komen niet enkel uit Brussel en omgeving. Burgemeester Lippens van Knokke had het over relschoppers uit Antwerpen, Brussel, Luik en Noord-Frankrijk. Daphné Dumery, burgemeester van Blankenberge, erkende in Terzake dat ze te maken krijgen met een nieuw soort publiek. Vorige zaterdag was er sprake van een hele grote groep “vreemde” dagjestoeristen. De jongeren zorgen voor overlast, drinken alcohol, zetten de muziek keihard, en vooral, ze trekken zich niets aan van de andere badgasten. Dat leidde dan weer tot boze oprispingen van de eigen bevolking en de vaste toeristen. De onvrede neemt toe. Beide burgemeesters maakten ook duidelijk dat het niet over één jeugdbende gaat, het gaat over meerdere groepen en groepjes die elkaar niet noodzakelijk kennen, maar zich bij incidenten wel gezamenlijk tegen de ordediensten keren.

Agressie Van waar de ‘jongeren’ ook komen, uit Antwerpen, Brussel of Luik, ze hebben één gemeenschappelijke noemer: ze hebben lak aan de overheid, lak aan de politie, lak aan orde en discipline. Ze steken hun middelvinger op naar alles en iedereen, naar het onderwijs, naar het gerecht, naar hun eigen ouders. Alle jongeren die in Blankenberge betrokken waren bij de vechtpartij, waren al bekend bij de politie voor zware feiten, diefstal, geweld, agressie, druggebruik, enz… Eén van de aanstokers in Blankenberge is een 18-jarige ‘jongere’ uit Jette, maar geboren op het Caraïbische Haïti. Op zijn vijftiende had die ‘man’ al achttien strafbare feiten op zijn palmares. Van een ‘kansenparel’ gesproken… Psychologen zullen ons ongetwijfeld komen uitleggen dat de jongen nog last heeft van een post-slavernij-trauma…

Criminologen, jeugdwerkers en politiekers stonden opnieuw klaar met hopen verklaringen en oplossingen. We moeten begrip (nog meer) tonen voor de moeilijke situatie van deze jongeren. En het gaat maar over een kleine groep. Er was zelfs een voorstel om de coronamaatregelen te versoepelen, specifiek voor deze jongeren. Kan het nog zotter?

Minder treinen naar de kust laten sporen, zal het probleem niet oplossen, hoogstens zal de druk even afnemen. Iedereen weet dat het probleem fundamenteel diep zit.

En dan zijn er nog de PoCo’s die de schuld bij de Vlamingen leggen. De Vlaming stelt zich racistisch op. Wedden dat UNIA, Kif Kif en Hart boven Hard volgend jaar nog extra geld krijgen om nog maar eens een anti-racismecampagne te starten om de domme Vlaming toleranter te maken? En de ‘jongeren’? Die krijgen binnen enkele weken een gratis corona-Rail Pass van de NMBS… Ja, het kan nog zotter…!

KARL VAN CAMP

STEUN SCEPTR machtig nieuws BE39 7390 1640 4519 (BIC KREDBEBB)

Onze naaste buren

13 AUGUSTUS 2020

De uitverkorenen voelden zich niet geroepen Vijf jaar geleden werd Nederland overspoeld door asielzoekers waartussen af en toe ook een echte vluchteling zat. 139 zogenaamde BN’ers (Bekende Nederlanders) betaalden toen een advertentie met de titel: “Voelt u zich geroepen?”

Weinigen waren geroepen “Op ons mag een beroep worden gedaan” schreven de Bekende Nederlanders, want volgens hen voelden te weinig Nederlanders zich geroepen “om menswaardige oplossingen” mogelijk te maken. Het gewone volk reageerde immers volgens de uitverkorenen in oude denkpatronen alsof ze overweldigd werden. Het was een fraaie lijst van “ons kent ons” dames en heren uit het bekende wereldje: televisiesterren en -sterretjes, acteurs, regisseurs, journalisten en vooral overbetaalde directeurs en directrices van met belastingen gesubsidieerde theatergezelschappen, televisiezenders en kunstacademies: lui die zichzelf ontzettend belangrijk en moreel superieur wanen. Het allergrootste deel van de namen zal de Vlaamse lezer weinig zeggen, maar boven en zelfs tussen Moerdijk en Wuustwezel kennen de meeste mensen hen.

Er waren wel een paar Vlamingen bij die in Nederland werkten. Bekend is regisseur Ivo Van Hove, die zich bij de enscenering van de Ring in Antwerpen onderscheidde door zijn bullebakgedrag. Nog een andere naam is die van Jan baron Raes (broer van de gepensioneerde sportjournalist). Raes was toentertijd nog directeur van het Concertgebouworkest en briesde van woede toen Nederlandse media zijn salaris, dat al naar het loon van voetballers lonkte, bekendmaakten.

Het Concertgebouworkest was hem na een tijdje beu. Het pro-

fiteerde van de MeToo-heisa die ook in Amsterdam toesloeg na aantijgingen over het gedrag van dirigent Daniele Gatti om Raes naar de uitgang te begeleiden. Inmiddels heeft de Vlaamse Opera de edelman opgevist als algemeen directeur.

Op een paar uitzonderingen na De uitverkorenen verdrongen zich indertijd op televisie om te verkondigen dat ze huis en haard ter beschikking stelden om de ongelukkigen dezer aarde een eenvoudige maar voedzame maaltijd en een comfortabel bed aan te bieden. En toen werd het stil, zeer stil zelfs. De dames en heren die op televisie hun hoogstaande moraal toeterden, stonden niet op de eerste rij om een leugenachtige snotaap met een achterlijke en barbaarse achtergrond gastvrijheid aan te bieden. Als ze het wel gedaan hadden, waren ze niet van het scherm weg te branden geweest.

Staatsecretaris Dijkhoff (Veiligheid en Justitie) zei indertijd dat het aantal BN’ers die hij op tv had horen zeggen “ik neem er wel één in huis” groter was dan alle asielzoekers dat in Nederland ergens onderdak kreeg. Een paar acteurs (o.a. Sanne Vogel) voegden wel de daad bij het woord, maar dat was uitzonderlijk. Jaren later bleek dat Annabel Nanninga, Amsterdams boegbeeld van het migratiekritische Forum voor Democratie van Thierry Baudet, over haar hart streek en er wel eentje uitnodigde.

7

NEDERLAND

Wachten op de eerste BN’er Inmiddels zitten de asielcentra weer vol en vraagt de verantwoordelijke staatssecretaris dat Nederlandse gastgezinnen drie maanden hun deuren openen om de druk op de asielcentra te verminderen. Vorig jaar was die actie een ’enorm’ succes. Welgeteld 115 konden hun handje ophouden bij naïef-idealistische Nederlanders. Dat moet veranderen en er is nu een campagne begonnen om toch minstens 300 personen (iets minder dan wat er wekelijks in Nederland aankomt) te huisvesten bij gewone mensen. De organisatie die zich bezig houdt met mensen te plaatsen, deelt mee dat ze nog altijd de eerste aanmelding van een BN’er moet ontvangen.

Nog een interessante statistiek uit Elsevier. Tijdens de kabinetten Kok (PvdA natuurlijk) stonden de Nederlandse sluizen wagenwijd open voor alle buitenlanders die op kosten van de Nederlandse belastingbetaler wilden leven. Onder Jan Peter Balkenende (CDA) werd de deur weer wat dicht gewrikt, maar met Mark Rutte (zogenaamd liberaal) is de instroom jaarlijks dubbel zo groot als onder Sinterklaas Kok. Rutte stond vorige week genadig toe dat één van zijn volksvertegenwoordigers op hoge poten in De Telegraaf eiste dat het profitariaat nu eens buiten de deur gehouden wordt, “want een strenge Europese aanpak is het enige antwoord”. De liberale huichelaars weten goed dat alleen de nationale aanpak helpt, zoals Hongarije en Denemarken bewijzen.

WILLEM DE PRATER

Gebelgde heren met lange tenen Laten we enkele weken terugduikelen in de tijd en het nog eens hebben over de (laatste) gemeenteraad van juni, die met een een relletje begon. Schepen Watteeuw (Groen) en burgemeester De Clercq (Open Vld) vroegen onverwacht het woord. Zij waren kwaad (ja, zelfs verbolgen) over filmpjes van de gemeenteraad op de website van de PVDA en riepen daarom Tom De Meester op het matje.

Tot voor kort was het verboden om foto’s te maken of te filmen tijdens de gemeenteraad. Nu wordt de hele raad ‘live’ uitgezonden. Daar hebben de gemeenteraadsleden zelf om gevraagd, ze komen graag in beeld. De opnames staan op het internet.

Iedereen kan de beelden gebruiken of misbruiken. Dat leidde tot een vrij komisch incident bij de start van de laatste gemeenteraad.

De burgemeester vroeg het woord (woordelijk verslag gemeenteraad Gent 22/06/2020) “omdat ik eigenlijk iets kwijt wil met betrekking tot het gebruik van publieke beelden van onze gemeenteraad. Het is zo, collega’s, mijn aandacht werd gevestigd op filmpjes van de fractie van de PVDA. Filmpjes waar de waarheid is verdraaid, waar de mensen een rad voor de ogen wordt gedraaid en waar valse waarheden worden verkondigd.”

Zo ging hij nog een tijdje verontwaardigd door: “Wat doet u hier eigenlijk, collega De Meester? U manipuleert beelden. U zegt dat het stadsbestuur niet luistert naar de mensen, u monteert daar beelden op van een geeuwende burgemeester, beelden van in onze gemeenteraad. Ik zit tot twee keer toe, zogezegd, te geeuwen tijdens uw tussenkomst, alsof dat het mij allemaal niet interesseert.”

eigenlijk volksverlakkerij van de laagste soort.” Zo ging het nog een tijdje door (tot amusement van journalisten en raadsleden): “Fake news van het ergste soort. Trumpiaans”, “waar de leugen en de manipulatie regeert, is het de waarheid en de vrijheid, die crepeert.”

Na de burgemeester was het de beurt aan schepen Watteeuw.

Die was al even verontwaardigd: “Collega’s, ik vind dat dieptreurig, maar ik heb een gelijkaardige ervaring.” Waarna een klaagzang volgde over hoe in een filmpje zijn woorden worden verdraaid. “Fragmenten van mijn tussenkomst worden verknipt en dan door elkaar gehaspeld, zoals het u uitkomt. Inleiding

Bricoleren “Ik zit niet, mijnheer De Meester, te geeuwen tijdens uw tussenkomst. U monteert, u bricoleert, u manipuleert. U doet dus aan een beeldmanipulatie en verkoopt dat als een waarheid met beelden van een officiële instelling, zoals onze gemeenteraad. Ik vind dat heel bedenkelijk. Andere regimes hebben dat ook gedaan. En het is duidelijk waar u de mosterd haalt. Dat is

wordt slot en omgekeerd. Bijzin wordt hoofdlijn en omgekeerd.

Detail wordt kernpunt en omgekeerd. U construeert gewoon een nieuw debat en zo ontstaat er een andere teneur.” … “Dat u er zelfs maar aan denkt om zo’n gemonteerde en gemanipuleerde filmpjes te maken en online te zetten, dat is verschrikkelijk.

Ik verafschuw dat.”

Tom De Meester reageerde kort: “Heel interessant hoor, de mening van de burgemeester of van schepen Watteeuw over onze filmpjes op Facebook, bedankt om daar de aandacht op te vestigen. Maar het zijn wel mijn filmpjes, en mijnheer Watteeuw of de burgemeester, die heeft daar verder niet zo heel veel over in de pap te brokken.”

Hij was op zijn beurt kwaad dat de burgemeester hem met Trump had vergeleken. Over verwijzingen naar communistische regimes zei hij niets.

Negeren was verstandiger geweest Ondertussen zaten alle toehoorders grinnikend op internet naar de filmpjes te zoeken. Dat viel tegen, het zijn geen meesterwerken van manipulatie, maar knullige propagandafilmpjes.

Geknipt en geplakt uit een internetvergadering, met een kwaliteit waar je hoofdpijn van krijgt. Zonder de reactie van de burgemeester had niemand, op enkele PVDA-adepten na, de filmpjes bekeken. Het was bijzonder onverstandig om er zo’n ophef over te maken.

Wie aan politiek doet, moet tegen een stootje kunnen. De burgemeester van een stad die zich opwindt omdat er een filmpje te zien is waarop hij geeuwt… Won zijn ijdelheid het van zijn verstand? De zaak is nu naar een intern overleg verwezen.

De meerderheid wil dat er regels komen over het gebruik van beeldmateriaal van de gemeenteraad. Dat wordt alvast niet gemakkelijk. Een totaal verbod, zoals voorheen, is niet meer mogelijk.

MATHILDIS

Waalse regering wil luchthaven Charleroi redden Door de coronacrisis zit de luchtvaartsector in zwaar weer. Niet enkel luchtvaartmaatschappijen maar ook luchthavens zelf bloeden. Zoals die van Charleroi. Er is sprake van een nettoverlies van 20 miljoen euro in 2020. Om “Brussels South Charleroi Airport” op lange termijn draaiende te houden, zou de Waalse regering als belangrijkste aandeelhouder 50 tot 100 miljoen euro moeten ophoesten.

In dit toeristisch seizoen met opnieuw goed gevulde luchthavens zou men het bijna vergeten, maar de luchtvaartsector lijdt zwaar onder de coronacrisis. En zolang er geen vaccin is, blijft de toekomst onzeker. Niet enkel voor de vliegmaatschappijen, ook voor de luchthavens. Minder passagiers, minder vrachten: het doet de inkomsten dalen. Zeker ook bij Brussels South Charleroi Airport (BSCA), de belangrijke economische hub van Henegouwen. Volgens de recentste cijfers draait de luchthaven momenteel op 50 tot 60 procent van de normale omzet. Dat is beter dan niets, maar het management had voor de zomer een hoger percentage verwacht. Alleen diende de tweede coronagolf of -opstoot zich aan. Vluchten naar een aantal belangrijke bestemmingen, bijvoorbeeld in Noord-Afrika, zouden worden hervat. Maar een beslissing daarover is nu uitgesteld.

Verlies Gevolg van dit alles is dat de luchthaven van Charleroi dit jaar tegen een verlies van 20 miljoen euro aankijkt. Dat is niet onoverkomelijk, maar aangezien de activiteiten op BSCA al zwaar worden gesubsidieerd, versterkt dit de indruk dat de luchthaven een reus op lemen voeten is. Ondanks de 8 miljoen jaarlijkse passagiers in de pre-coronaperiode is het be-

drijf economisch niet gezond en zou het bij een zware crisis virtueel failliet zijn. Een stelling die door topman Philippe Verdonck werd tegengesproken in de zakenkrant L’Echo. Hij geeft toe dat de verliezen hoger oplopen dan gedacht, ook door het terugvallen van de commerciële activiteiten. Maar 2020 zou men probleemloos overleven.

2021 ligt een stuk moeilijker is te horen. Zelfs met een herneming van de activiteit zoals in pre-coronatijden is te horen dat een nieuwe bedelronde bij de aandeelhouders wordt voorbereid. En dan kijkt men in eerste instantie naar de Waalse regering. Via het investeringsvehikel Sowaer bezit de Waalse overheid zo’n 72 procent van de aandelen. Er is sprake van een relanceplan van 50 tot 100 miljoen euro dat via een kapitaalsverhoging zou worden doorgevoerd. Dat zou dan door de Waalse overheid en dus door de belastingbetaler worden opgehoest. Meteen rijzen daar een aantal vragen over. Wat met de private minderheidsaandeelhouders die verenigd zijn in Belgian Airports? Indien zij niet voor een herkapitalisatie kiezen, dan verwatert hun aandeel.

Extra schulden Tweede bedenking: heeft Wallonië wel genoeg geld om de luchthaven van Charleroi te redden? Want daar komt het

WALLONIE

eigenlijk op neer. De Waalse publieke financiën kleuren donkerrood. Zal men extra schulden aangaan om het Henegouwse kroonjuweel te redden? Dat is niet uitgesloten.

In het verleden graaide Brussels South Charleroi Airport al aardig in de subsidieruif. In 2017 kwam er via die weg 35,5 miljoen euro binnen. Dat bedrag op zich zegt niet zoveel, tenzij we het afzetten tegen de totale bedrijfsinkomsten: dan blijkt die 35 miljoen een derde van het totaal te zijn. Eigenlijk heeft de luchthaven een structureel rendabiliteits- en solvabiliteitsprobleem. Komt er nog bij dat een aantal luchtvaartmaatschappijen als Ryanair en Wizz Air de luchthaven onder druk zetten om de bijdragen die ze betalen te heronderhandelen. Bijt BSCA hier in het zand, dan is overheidsgeld meer dan welkom.

Werkgelegenheid In Charleroi en bij de Waalse regering in Namen is dat de logische piste om te bewandelen. Ook al kijkt de Europese Commissie wantrouwig naar zo’n vormen van overheidssteun. Waalse politici wijzen nu al naar de manier waarop de federale overheid SN Brussels Airlines ter hulp schiet en 25 miljoen euro stopt in afhandelbedrijf Aviapartner. “Als zij dat doen, dan wij ook met onze luchthaven,” is in Namen te horen.

Waalse politici vrezen ook voor de werkgelegenheid indien er geen kapitaalinjectie volgt. Momenteel werken er 600 mensen op de luchthaven van Charleroi, waarvan nog altijd de helft op tijdelijke werkloosheid zit.

PICARD

8

Actueel

13 AUGUSTUS 2020

DIPLOMATIEKE VALIES

Buitenlands spervuur

Amerikaanse plannen in Europa (2/2)

De nucleaire context

RECLAIM Act

Wie dacht dat met het einde van de koude oorlog ook de nucleaire wapenwedloop beëindigd zou worden, is eraan voor de moeite. Er mag de voorbije decennia een drastische numerieke inperking van kernkoppen plaatsgevonden hebben, maar kernwapens blijven een begeerd goed. Zeker in de fors gewijzigde strategische realiteit van vandaag.

Frankrijk, het VK, China, India en Pakistan. En ook al is het niet officieel, het is geweten dat ook Israël wat reserves heeft. Net als Noord-Korea, zo neemt men aan, terwijl Iran aan zijn programma werkt. Dat het aantal kenkoppen lichtjes afneemt, is vooral het gevolg van de inspanningen van de VS en Rusland, zo analyseert het Zweedse Vredesinstituut SIPRI. Tegelijkertijd wordt er gewaarschuwd dat bij de overige ‘bezitters’ weinig appetijt om te ontwapenen bestaat. Deze deskundigen ontwaren eerder een klimaat rijp voor een nieuwe (nucleaire) wapenwedloop.

Het beeld van de gek die op een knop drukt en de planeet de lucht inblaast was een inspiratiebron voor menig kunstenaar tijdens de decennia van de koude oorlog. Vandaag oogt de bedreiging anders en lonkt het risico van het gebruik van het wapen dat eigenlijk ontworpen was om nooit gebruikt te moeten worden. De vaststelling kan niet los gezien worden van bepaalde internationale verhoudingen van het moment.

Russische assertiviteit

Atoombom op Nagasaki op 9 augustus 1945 We hadden het vorige week over de ware toedracht en de gevolgen van de Amerikaanse aankondiging om enkele duizenden militairen uit Duitsland weg te halen. En wat opvalt: de bijtende spanning tussen een weinig geloofwaardig strategisch verhaal (vooral door militaire instanties vertolkt) en de simpele boodschap van president Trump, die het onomwonden heeft het over “Duitsland straffen”. We koppelden dit aan de stelling zoals die toen door advocaat en ‘public intellectual’ Fernand Keuleneer geventileerd werd. Hij legt de link met enkele strategische beslissingen rond kernwapens.

We citeren de bewuste tweet: “De verplaatsing van troepen van Duitsland naar België gebeurt ook om tactische korte-afstandswapens te integreren in een veel vroeger stadium van de NATO-strategie. Gericht op Duits grondgebied (met geen of minder Amerikanen). Duitsland als nucleair slagveld.” Het is op zijn minst een intrigerend aanknopingspunt.

MAD-concept Zoals steeds in deze periode is er wat te doen rond Hiroshima en Nagasaki, de enige twee voorbeelden van het gebruik van een atoombom in oorlogsomstandigheden. De Tweede Wereldoorlog luidde een nieuw soort wapenwedloop in. Meer en krachtiger, werden de ordewoorden. Erg snel werd die bom meer dan een wapen dat op het slagveld het verschil kan maken, maar vooral een gevaarlijk tuig is dat de wereld helemaal naar de knoppen kan helpen. Ettelijke keren meer zelfs, en die factor werd steeds groter naarmate de arsenalen dat ook werden. Het “Mutual Assured Destruction”-concept (MAD) werd in deze ontzettend belangrijk. Ruw gesteld: gebruikt de ene partij kenwapens tegen de

andere, dan volgt een reactie met als resultaat dat beide vernietigd zullen worden. Of anders gesteld: het gebruik ervan kan nooit tot een zege leiden, enkel tot een gemeenschappelijke destructie.

“Low yield” Voorstanders wezen op de stabiliteit die deze situatie in de bipolaire koude oorlogsrealiteit tot stand bracht. Anderen wezen, niet geheel onterecht, op de spreekwoordelijke explosiviteit van deze situatie. Eén enkel incident zou een escalatie met niet te overziene gevolgen teweeg brengen. Het is vooral dit strategisch verhaal dat het debat rond kernwapens domineerde. Minder apocalyptisch (hoewel...) en in de schaduw van het voorgaande was de plaats die zogenaamde tactische kernwapens in het plaatsje innamen.

Het gaat hier om wapens, vergelijkbaar met de bom op Hiroshima of minder krachtig, die in tijden van conflict wel degelijk het verloop van de strijd zouden kunnen sturen. De veldslag winnen, daar draait het hier om, niet een zo groot mogelijke vernieling aanrichten. Ironisch genoeg was de beruchte Generaal MacArthur tegenstander van het gebruik van ‘de bom’ tegen Japan, maar wierp hij zich enkele jaren later wel op als pleitbezorger van het gebruik ervan toen het er tijdens de Koreaanse oorlog op een zeker moment erg benard uitzag.

Laten we dat idee van kleinere, tactische (“low yield” in het jargon) wapens even meenemen.

We komen er direct op terug.

Nieuwe wapenwedloop De forse afbouw in kernkoppen sinds het einde van de koude oorlog verandert niets aan de realiteit dat Rusland en de VS vandaag nog steeds goed zijn voor 90 procent van de voorraden.

Andere nucleaire spelers zijn

De unipolaire Amerikaanse dominantie die zich na de val van de USSR aftekende, heeft vandaag een andere vorm aangenomen. Rusland mag dan al een assertieve internationale opstelling herwonnen hebben, feit is dat het militair en economisch slechts een breukdeel van de VS is. Als het ergens een vorm van pariteit kan bereiken, is het wel op nucleair vlak. De VS is marktleider, maar in bepaalde technologieën hebben de Russen een voorsprong. Ze zagen ook hoe de NAVO oostwaarts uitbreidde sinds de Sovjet-implosie, tegen de beloftes in, wat een andere betekenis geeft aan die zogenaamde tactische kernwapens.

Relikwieën En dan is er het onvermijdelijke China. Trump briest tegen Peking, maar ook tegenstander Joe Biden zit op een gelijkaardige lijn. “In Washington is de politieke klasse verenigd tegen China”, stelt Ian Bremmer in De Tijd van het afgelopen weekend. De VS verwijten China afspraken te omzeilen en net te investeren in dergelijke tactische kernwapens.

De opmars en bedreiging van China is een hoeksteen van Trumps internationale kijk. Het is ook een belangrijke reden waarom hij afstapt van verschillende internationale verdragen en engagementen in dit domein.

Hij verkiest directe deals boven multilaterale akkoorden, dat is geweten. Maar hij meent ook dat tal van die nucleair-gerelateerde akkoorden uit een andere tijdperk stammen en niet langer afgestemd zijn op de strategische context van vandaag.

We keren terug naar het begin. Deze strategische realiteit, net als de vakliteratuur die het steeds vaker heeft over tactische kernwapens als onderdeel van strategieën, modellen en doctrines is een feit. Het geeft alvast context aan de visie van Fernand Keuleneer waar dit verhaal mee begon. MICHAËL VANDAMME

De Republikeinse senator Ted Cruz heeft een wetsvoorstel ingediend dat hij de RECLAIM Act noemt. Daardoor zouden de bestuurders van deelstaten, steden en gemeenten - in onze termen - aansprakelijk gesteld kunnen worden voor de materiële schade die relschoppers aanrichten, als die bestuurders de politie opdracht hebben gegeven niet op te treden, zoals in de meeste door Democraten bestuurde steden en deelstaten nu gebeurt. Dat zou in het bijzonder ook gelden als die gouverneurs of burgemeesters de oprichting van wetteloze “autonome zones” hebben getolereerd, zoals in Seattle. “Reclaim” betekent natuurlijk “terugvordering”, maar het is tegelijk een letterwoord voor “Restitution for Economic losses Caused by Leaders who Allow Insurrection and Mayhem.” De politieke verantwoordelijken zouden niet alleen moeten opdraaien voor de aangerichte schade, hun steden zouden ook hun federale toelagen verliezen. Cruz zegt terecht dat politici de verdomde plicht hebben hun burgers te beschermen tegen vernieling, plundering en brandstichting. Het is een voortreffelijke wet. Wij vrezen alleen dat de Democraten de goedkeuring ervan deskundig zullen saboteren.

Als wij zo’n RECLAIM Act hadden, zouden de Brusselse burgemeesters wel twee keer nadenken voor zij de politie opdracht geven niet op te treden tegen allochtone brandstichters en plunderaars.

Links en het crapuul We hebben al enkele keren gewezen op het linkse denkpatroon dat voor het eerst door Solzjenitsyn werd beschreven in “De Goelag Archipel”: de tweedeling tussen “sociaal vijandigen” en “sociaal verwanten”. De eerste groep waren echte of vermeende critici of dissidenten. Alle Pallieterlezers zouden in die categorie beland zijn. In de kampen kregen zij de zwaarste straffen, het zwaarste werk en het minste voedsel.

Zij stierven dan ook bij miljoenen.

De tweede groep, de “sociaal verwanten”, waren misdadigers van gemeen recht: verkrachters, dieven en moordenaars. Zij genoten een gunstregime. Zij kregen een luilekkerbaantje in de kampadministratie of in de keuken en zij konden naar hartenlust de “sociaal vijandigen” mishandelen en beroven. De linksen denken nog altijd in die categorieën. Dissidentie tegen de politiek correcte dogma’s wordt meedogenloos gestraft, maar echte misdadigers worden met zijden handschoenen aangepakt. We zagen hiervan nog een kras staaltje in het door linkse Democraten bestuurde New York. Daar werden dakloze pedofielen die op parool waren vrijgelaten - op zich al onaanvaardbaar, maar zij zijn natuurlijk “sociaal verwant” - op kosten van de stad ondergebracht in een luxehotel, vlakbij de speeltuin van een lagere school. Niet alle linksen zijn crapuul. Maar bijna allemaal staan ze bijna altijd aan de kant van het crapuul. Eens men dat mechanisme begrijpt, kan men het overal herkennen.

Verkrachters vrijkopen Een ander voorbeeld van de onverbrekelijke alliantie tussen links en het crapuul zien we bij het Massachusetts Bail Fund. In de meeste rechtsstelsels van continentaal Europa kunnen verdachten in afwachting van hun proces in voorhechtenis gehouden worden, maar in Groot-Brittannië en de VS is dat niet de algemene

regel. Daar wordt meestal een borgtocht geëist, die afhangt van de ernst van het misdrijf en van de financiële toestand van de verdachte. Beide systemen hebben hun voor- en nadelen. Ik kan mij voorstellen dat ik voor sommige mensen in sommige gevallen een borgtocht zou betalen als ze dat zelf niet konden. Maar in naam van het Heilige Principe van de Gelijkheid, een idee dat gelanceerd werd door de koppensnellers van de Franse Revolutie en dat sindsdien een links stokpaardje is, betaalt het Massachusetts Bail Fund borgtocht voor iedereen, zonder onderscheid des persoons, zonder rekening te houden met de ernst van zijn misdaad. Hun slogan is “Free Them All!” Het zijn immers sociaal verwanten, nietwaar? De groep betaalde onlangs dus ook de 15.000 dollar borgtocht om de zwarte verkrachter Shawn McClinton vrij te krijgen, een recidivist die al eens veroordeeld was wegens verkrachtingen, onder andere van een kind. Hij zat nu opnieuw in de cel, alweer wegens verkrachting.

Het gevolg was voorspelbaar: nog geen drie weken na zijn vrijlating ontvoerde, mishandelde en verkrachtte McClinton opnieuw een vrouw. Een kleine zoektocht op Google leverde onmiddellijk een honderdtal zulke “bail funds” in een paar dozijn Amerikaanse staten op. Ze waren allemaal van linkse signatuur. Sommige waren duidelijk communistisch en/of verbonden met BLM. Ja, de verbondenheid met de “sociaal verwanten” uit de Goelagarchipel bestaat nog altijd…

Een Kerensky-scenario?

De terroristen van Antifa en BLM hebben een nieuwe, bijzonder wrede tactiek ontwikkeld in hun aanvallen op de politie. Tot nu gebruikten zij hun lasers vanop grote afstand. Dat was al erg genoeg. Daarbij liepen 140 agenten oogletsels op. Nu gebruiken de terroristen schilden met een kleine schietsleuf erin. Ze naderen een agent tot vlakbij en verblinden hem dan met industriële lasers. Vanop korte afstand zijn de effecten natuurlijk nog verschrikkelijker. Als volgende stap in de escalatie werd nu ook een vliegtuigje van de politie met lasers beschoten.

Bij aanvallen op het gerechtsgebouw in Portland, dat al wekenlang wordt gelegerd, blokkeerden de aanvallers alle zij- en nooduitgangen zodat de federale agenten als ratten in de val zaten, en toen probeerden ze het gebouw in brand te steken met molotovcocktails, brandversnellers, gasflessen en industrieel vuurwerk dat met mortieren (!) wordt afgeschoten. Agenten werden ook aangevallen met voorhamers, basebalknuppels en explosieven. De revolutionairen dragen gasmaskers en kogelvrije vesten.

Dit zijn geen protesten meer, dit is een poging tot revolutie. En dat zal niet opgelost worden met defensieve maatregelen, en ook niet met traangas, pepperspray of rubberkogels. Dit zal escaleren en zich uitbreiden naar andere steden en stadjes, tot de communisten geconfronteerd worden met tanks en soldaten die met scherp schieten. Dat is de enige taal die zij begrijpen. Iedereen weet toch wat zij in de Goelagarchipel hebben gedaan, tijdens de Culturele Revolutie en in Cambodja? Willen we nog eens zo’n marxistisch experiment? Dit moet in de kiem gesmoord worden vóór het te laat is. We hopen maar dat Trump niet dezelfde weg opgaat als Kerensky.

Het nabije buitenland

13 AUGUSTUS 2020

FRANKRIJK EN LIBANON: EEN HECHTE BAND President Emmanuel Macron bracht een bezoek aan Beiroet na de ontploffing in de haven van de Libanese hoofdstad. Hij werd als een held onthaald door een bevolking die het gehad heeft met de politieke elite.

Meteen is duidelijk dat de banden tussen Frankrijk en het vroegere mandaatgebied nog altijd zeer hecht zijn. Al is dat eerder een morele dan een economische en politieke band.

Waarom kwam Emmanuel Macron de bevolking van Beiroet een hart onder de riem komt steken na de dramatische ontploffing van havensilo’s die delen van de stad tot puin heeft herleid? Daar zijn verschillende redenen voor. Het is een manier voor de president om zich op het internationale toneel te profileren. Macron deed het op een wat arrogante manier met de belofte om in september terug te komen om te zien of de verguisde politieke klasse de problemen nog niet had aangepakt. Stel u voor dat een buitenlands staatshoofd naar Parijs komt om kritiek te geven op de aanpak van het protest van de gele hesjes…

Naast de internationale profileringsdrang is er ook een historische reden voor het bezoek van Macron. Frankrijk en Libanon hebben altijd een sterke band gehad die een sterke emotionele waarde heeft. Niet alleen omdat Libanon na WO I tot 1943 een Frans mandaatgebied was. Voor de eerste wereldbrand was Libanon deel van het Ottomaanse Rijk. Frankrijk was in de regio actief door de aanwezigheid van missionarissen en jezuïeten die er een uitgebreid onderwijsnetwerk uitbouwden.

De Sint-Jozefsuniversiteit in Beiroet werd in 1875 door Fransen gesticht. Daarnaast profileerde Parijs zich als de verdediger van de christelijke maronieten. Tijdens het interbellum was er sprake van een klassiek kolonialisme. Er bleven ook lange tijd

Franse soldaten op het territorium. Tot in 1946 om precies te zijn.

Belangrijke diaspora en Franse soldaten Na de onafhankelijkheid bleef Frankrijk geïnteresseerd in Libanon. De belangrijke Libanese diaspora in Frankrijk (zo’n 200.000 mensen) speelt daar een rol in. De diplomatieke samenwerking ging in de jaren 50 en 60 zeer ver. Indien Libanon binnen de Verenigde Naties een resolutie wou indienen, dan gebeurde dat pas na overleg met de Quai d’Orsay, de zetel van het ministerie van Buitenlandse Zaken. Tijdens de Libanese burgeroorlog tussen 1975 en 1989 neemt Frankrijk een matigende houding aan. Het verdedigt de christelijke belangen, maar wil omwille van zijn Israël-kritisch beleid de vele Palestijnse vluchtelingen in het land niet tegen het hoofd stoten. Na de Israëlische inval in Zuid-Libanon in 1978 neemt Frankrijk deel aan de VN-vredesmacht die een staakt-het-vuren moet doen naleven. Verder zijn ook andere Franse soldaten in Libanon aanwezig. Ze betalen daar een hoge prijs voor. Een bomaanslag op barakken met Franse en Amerikaanse soldaten op 23 oktober 1983 maakt honderden slachtoffers. Daarbij 58 Franse paracommando’s.

In 1996 zorgt een Frans diplomatiek offensief ervoor dat een Israëlische aanval op Libanon wordt stopgezet. Onder president Jacques Chirac worden de banden met premier Rafiq Hariri hecht en vriendschappelijk. Beide heren zijn vrienden.

Hariri paste in de pro-Arabische internationale politiek van Chirac. Wanneer Hariri in 2005 omkomt bij een aanslag (wellicht in opdracht van het regime in Syrië), haast de Franse president zich naar Beiroet.

In 2017 komt Emmanuel Macron tussen wanneer premier

Overleg met Frankrijk

se politiek. De Britten hopen de Fransen onder druk te zetten om de beveiliging van het Kanaal, aan Franse zijde, te verhogen door meer te controleren met douane en politie. De Britse overheid zegt dat de Fransen er mee voor moeten zorgen dat het Kanaal onbevaarbaar wordt.

De vraag is of de Fransen dit wel zien zitten. Hoe meer migranten succesrijk de oversteek wagen, hoe minder last de Fransen er mee hebben. De Britten beseffen dat ze ook na de Brexit een goede verstandhouding moeten onderhouden met de Franse autoriteiten. Daarom laat de Britse overheid weten in de geldbuidel te willen tasten. Bedoeling is dat van Franse zijde meer gecontroleerd zal worden en meer migranten worden onderschept. In ruil zouden de Britten hiervoor het nodige geld uittrekken. Hoeveel de extra beveiliging de Britten gaat kosten, is nog niet exact berekend. Wel is het duidelijk dat er in totaal maar liefst driehonderd kilometer aan Frans grondgebied gecontroleerd moet gaan worden. Het is onmogelijk om over deze afstand overal soldaten, douane of politie te posteren, daarom wordt gedacht aan moderne controletechnieken, zoals vliegende drones met camera’s.

Boris Johnson maakte dinsdag bekend dat hij een aantal wetten wil aanpassen om zodoende de toestroom van asielzoekers naar het Verenigd Koninkrijk te ontmoedigen. De Prime Minister stelde dat het momenteel erg moeilijk is om de mensen, die op bootjes toekomen in het Verenigd Koninkrijk, op een legale manier terug te sturen naar bijvoorbeeld Frankrijk. Tot dusver hebben dit jaar al meer dan vierduizend migranten het Kanaal tussen Calais en Dover succesvol overgestoken. In de jongste week alleen al maakten vijfhonderd migranten de oversteek.

De Britse minister bevoegd voor migratie, Chris Philp, zal naar Parijs koers zetten om er overleg te plegen met de Fran-

Tot december volgt Groot-Brittannië nog de Europese wetgeving inzake migratie. De zogenaamde Dublin-conventie stelt dat je asielzoekers als EU-staat kunt terugsturen naar het eerste land waar de migranten de EU binnenkwamen. In de praktijk werkt deze conventie van Dublin niet naar behoren.

De migranten die toekomen in Groot-Brittannië moeten namelijk binnen een korte periode teruggestuurd worden, bijvoorbeeld naar Frankrijk. Het probleem is echter dat asielzoekers advocaten onder de arm nemen die er een sport van maken de procedure zo lang te rekken tot het terugsturen niet meer mo-

Einde Dublin-akkoord

WIRECARD, HET DUITSE LERNAUT&HAUSPIE Herinnert u zich Lernaut&Hauspie nog? In de jaren ’90 van vorige eeuw was dat bedrijf dé sensatie van de ‘Belgische’ beurs. In dit land, waar ondernemerschap wordt platgeslagen met taksen en heffingen, hadden deze twee wonderkinderen naar verluidt toch een technologie ontwikkeld die haar tijd ver vooruit was: spraaktechnologie, die het gesproken woord meteen kon omzetten naar geschreven tekst op een beeldscherm.

Het grote geld lonkte, en dus trok Lernaut&Hauspie naar de beurs, waar de bomen tot in de hemel groeien. Tot de krant The Wall Street Journal in 2000 riep dat de keizer geen kleren aanhad en dat de beweerde omzet in Azië gebakken lucht was. Het kaartenhuis stortte in elkaar. Vele Vlamingen die aandelen hadden gekocht, verloren een smak geld. In 2010 kregen de oprichters een straf voor fraude, maar zoals steeds in België werden geen verdere politieke of juridische conclusies getrokken: welke dikbetaalde politiek benoemde toezichthouders in het Belgische beurswezen hadden gefaald? Welke revisoren en accountants hadden een andere richting opgekeken? En moeten al die mensen, die zware fouten gemaakt hebben, de gedupeerde aandeelhouders dan niet vergoeden? Volgens het Belgische recht moet wie fouten maakt, die schade ook vergoeden. Maar de braafheid van de Vlaming, de traagheid van het gerecht en de diepe zakken van de schuldigen beslissen er in deze corrupte staat doorgaans anders over…

Wirecard Duitsland lijkt nu zijn eigen Lernaut&Hauspie te beleven.

Minder sterke economische relaties Frankrijk probeert ook te wegen op het economisch beleid in het land dat kreunt onder inflatie, schulden en corruptie. In 2018 organiseerde Macron daarover een conferentie in Parijs met 50 landen. Er werd beslist om 10 miljard dollar te lenen aan het failliete Libanon bovenop 860 miljoen euro giften. Dat is een vijfde van het bbp. Al is dat geld nog niet gestort, want de beloofde politieke hervormingen blijven uit. Het Westen wantrouwt de Libanese politici, meer bepaald de sjiitisch clans die een directe band hebben met Hezbollah en Iran.

Frankrijk heeft trouwens minder sterke economische dan emotionele relaties met Libanon. Het is slechts de zevende handelspartner van het kleine Arabische land. China, de VS, Duitsland, Turkije maar ook Griekenland en Italië zijn belangrijkere handelspartners. Frankrijk voert vooral landbouwproducten uit (110 miljoen euro), geneesmiddelen (99 miljoen euro) en chemische producten en cosmetica (97 miljoen). Er zijn amper 100 Franse bedrijven in het land actief, met amper 612 miljoen euro aan investeringen. De omgekeerde beweging is belangrijker met 3 miljard euro Libanese investeringen in Frankrijk. Vooral kapitaalkrachtige figuren met een belangrijke rol in de bancaire wereld van het “Land van de Ceders” zijn in Parijs en omstreken actief.

SALAN

ENGELAND gelijk is. Om die reden willen de Britten, vanaf januari 2021, als de Brexit ook in de praktijk heeft plaatsgegrepen, een andere wetgeving op poten zetten.

Het is nog maar de vraag of deze wetgeving veel zoden aan de dijk zal brengen. Als het Verenigd Koninkrijk vanaf januari niet meer onderhevig is aan de Europese wetgeving, kan Frankrijk stellen dat het de migranten niet meer moet terugnemen. Op die manier kan het gebeuren dat de asielzoekers in een juridisch niemandsland terecht komen. Het enige wat Groot-Brittannië kan doen is zijn buitengrens strenger bewaken en zogenaamde ‘push-backs’ richting Frankrijk organiseren.

Intussen zijn een twintigtal asielzoekers een juridische strijd begonnen tegen de Britse staat. De migranten zouden deze week op een vliegtuig gezet worden, maar zij vechten hun uitzetting aan. Aan de krant The Guardian laten de advocaten Toufique Hossain en Duncan Lewis weten dat de gelukszoekers getraumatiseerd zijn en recht hebben op asiel. De asielzoekers die deze week uitgewezen zouden worden, komen onder andere uit Afghanistan, Koeweit, Iran en Jemen.

Mensenrechtenactivisten stellen intussen dat de Britse overheid voor het einde van dit jaar nog zoveel mogelijk rechtmatige asielzoekers wil terugsturen naar Frankrijk, omdat het Verenigd Koninkrijk dan nog onder de Dublin-regeling valt.

Toch is de Britse overheid niet van plan om haar grenzen na de Brexit helemaal dicht te timmeren. Priti Patel, minister van Binnenlandse Zaken, stelt dat het Verenigd Koninkrijk ‘echte’ asielzoekers nog altijd wil opvangen. De vraag is dus hoeveel er in de praktijk, vanaf 2021, werkelijk zal veranderen.

LVS

Bei uns in Deutschland

We leven in een tijd waarin de economie steeds meer digitaal verloopt: online kopen en verkopen met bank-apps en online verkoopplatformen zit al jaren stevig in de lift. In de VS verdient PayPal er goed geld mee, in Nederland bloeit het bedrijf Adyen. Het is dus geen verrassing dat in het economisch nijvere, technologisch geavanceerde Duitsland ook een bedrijf op de kar sprong: Wirecard.

Het bedrijf werd opgericht in 1999 en concentreerde zich op het doen samenwerken van zowat alle bestaande elektronische betaalsystemen, waardoor online betalen kinderspel werd. Wirecard kende een steile opgang: in 2005 trok het naar de beurs van Frankfurt, in 2006 werd het al toegelaten tot de TecDAX, de index van technologische steraandelen in Duitsland, zoals de Amerikaanse NASDAQ. In 2016 zou de kaap van de 1 miljard euro omzet gerond zijn. In september 2018 schopte het bedrijf het zelfs tot in de DAX, de Duitse index van beursgenoteerde topbedrijven. Op dat ogenblik stelde het bedrijf al bijna 4000 mensen tewerk. Een blitzcarrière die gedreven werd door de ronkende praatjes over ‘geweldige technologie’ en een beweerde ‘snel stijgende omzet’, vooral in Azië…

Maar de Angelsaksische journalisten waren ook deze keer bij de pinken: deze keer was het The Financial Times, die in 2019 ‘houd de dief’ schreeuwde. Wirecard reageerde als door een horzel gestoken: een advocatenkantoor werd ingehuurd om de FT te vervolgen. Dat draaide anders uit: de FT publiceerde daarop documenten, die zwart op wit aantoonden dat Wirecard de omzet- en winstcijfers vervalste. Het kaartenhuis donderde in elkaar: in juni 2020 werd bekendgemaakt dat 1,9 miljard euro ‘zoek’ is geraakt, misschien omdat ze nooit be-

FRANKRIJK

Saad Hariri - zoon van - de facto gegijzeld wordt door de koning van Saoedi-Arabië. Voor Frankrijk blijft Libanon een cruciale deur voor zijn Midden-Oostenbeleid. Al speelt Parijs slechts tweede viool in de regio naast de Russen, de VS, Turkije en Iran.

Right or wrong

SCHOT IN DE ZAAK? De Britse Prime Minister schiet dan toch eindelijk in actie. Boris Johnson wil wetten aanpassen en overleg plegen met de Franse autoriteiten om de stroom migranten, die op bootjes naar Engeland komt, een halt toe te roepen. Intussen starten gelukszoekers rechtszaken tegen de Britse staat om hun uitzetting te voorkomen.

Een tijd geleden belichtten we in deze rubriek nieuws omtrent Nigel Farage. Deze politicus en opiniemaker trok in volle coronatijd naar de haven van Dover om op camera vast te leggen hoe grote groepen asielzoekers toekomen op het Engelse vasteland. Eens deze asielzoekers voet aan wal zetten, is het niet altijd eenvoudig om ze meteen weer het land uit te krijgen. Boris Johnson heeft ondertussen begrepen dat de situatie onhoudbaar is. Hoe meer migranten succesvol de oversteek maken, hoe groter het verdere aanzuigeffect. Daarenboven zijn deze gelukszoekers een gevaar voor de volksgezondheid, aangezien ze corona met zich mee kunnen brengen.

Si la France m’était contée

9

DUITSLAND staan heeft, misschien omdat ze door bestuurders is weggesluisd. Het aandeel crashte met 60 procent. Op 25 juni 2020 werd het faillissement aangevraagd. Tienduizenden, ook Duitse, beleggers zijn al hun geld kwijt.

Politieke gevolgen Of de politieke verantwoordelijken er in Duitsland nu even makkelijk vanaf komen als dat in België het geval was, valt even af te wachten. In tegenstelling tot Lernaut&Hauspie, waar het perssalvo als een verrassing kwam, was dat bij Wirecard niet het geval. Er waren ook eerder al in de pers zware vraagtekens geplaatst bij de winst- en omzetcijfers van het bedrijf.

Maar de Duitse overheid, bevoegd voor de controle van bedrijven, bleek in het beste geval laks, traag en onbekwaam, in het slechtste geval beïnvloed. De instelling die beursgenoteerde bedrijven controleert is de BAFIN, maar die beweert dat ze niet kon optreden omdat eerst een andere dienst, de DPR, zijn advies moest geven. Het klassieke doorschuiven van de zwartepiet van de ene dienst naar de andere…

Rond Wirecard worden nu politieke stellingen ingenomen.

De Bondsregering van Merkel, bestaande uit CDU/CSU en SPD, liet via de minister van Financiën Olaf Scholz (SPD) weten dat de BAFIN niet eerder kon optreden. De oppositie vindt dat flauwekul, en zegt dat de regering - en minister Scholz schromelijk gefaald hebben. Er komen nu gerechtelijke onderzoeken en commissiezittingen in het Duitse parlement. De zaak belooft politiek nog interessant te blijven, want de SPD maakte zopas bekend wie haar topkandidaat is voor de volgende verkiezingen in 2021: jawel, Olaf Scholz.

HDG

10

Beeldspraak

13 AUGUSTUS 2020

MEDIALAND

FILM wijderde, omdat hij, hou je vast, beweerd had dat kinderen “praktisch immuun” waren voor Covid-19. De media waren er onmiddellijk bij om te onderstrepen dat kinderen wel degelijk Covid-19 krijgen, maar weliswaar gewoonlijk met mildere symptomen. Kinderen lijken ook een veel beperktere rol te spelen bij besmetting, zeker vergeleken met onder meer griep. Dus op de keper beschouwd zat Donald Trump er niet eens zo ver naast en wie intellectueel eerlijk wil zijn, zal dat ook moeten toegeven.

Maar zo werkt het dus in de media: als Donald Trump met een bewering voor de dag komt die medisch gezien niet voor ieder woord tot op de letter correct is, wordt hij internationaal afgeslacht. Maar als de Amsterdamse politie een signalement verspreid over een man met “lichte huidskleur” en “zwarte krullen”, vinden onze media zelfs die verdoezelende termen nog veel te concreet om zomaar over te nemen in de berichtgeving.

Giri/Haji “Giri/Haji” is unieke televisie. De reeks speelt zich af in Tokio en Londen en is een mix van misdaad- en Yakuza-thrillers, familiedrama en experimentele cinema. Voeg daarbij nog een flinke dosis actie, humor en stijl. De reeks werd geproduceerd door de BBC en is integraal te bekijken op Netflix.

“N-woord” absoluut taboe bij de BBC… voor blanken

Dilbeek, Axelle, Adriana en Bas: de omerta in de media Hebt u in uw krant iets gelezen over het ‘fait divers’ dat zich verleden week in Dilbeek afspeelde, waarbij een jonge vader van 24 in het ziekenhuis werd geslagen door enkele Marokkanen? Het parket liet de daders gaan, overigens tot groot protest van de burgemeester van Dilbeek, maar de meeste media vonden het voorval het vermelden niet waard. Alleen bij Het Laatste Nieuws troffen we een artikel aan, naast natuurlijk de berichtgeving bij onze zusterpublicatie SCEPTR. Over naar Frankrijk, waar de jonge Axelle enkele weken geleden 800 meter meegesleurd werd onder een auto. De jonge verpleegster was zo vermetel geweest de confrontatie aan te gaan met enkele “jongeren” die net haar hondje overreden hadden, en was voor hun auto gaan staan. Haar lichaam werd zwaar toegetakeld en ze overleefde het voorval niet. In Frankrijk leidde dit tot enkele “witte marsen”, maar behoudens een vaag berichtje bij Het Nieuwsblad, dat het over “onduidelijke omstandigheden” heeft, kwam u er in uw krant niets over te weten.

Maar het kan nog straffer. In Norsborg, niet ver van Stockholm, kwam verleden week de twaalfjarige Adriana om het leven nadat ze neergeschoten werd door een drugsbende.

Het meisje liet die avond haar hondje uit en volgens de Zweedse openbare omroep SVT “bevond ze zich op het verkeerde ogenblik op de verkeerde plaats”. Je zal maar die tegenslag hebben. Maar de verklaring van Martin Lazar van de lokale politie, in een brief aan de Zweedse krant Expressen, doet wel je oren even tuiten. Volgens hem was ook de man die het schot loste een slachtoffer, want: “Al wie een gebrek aan empathie of moraal heeft, is een slachtoffer.” Originele titel van de brief: “Wij zijn allemaal schuldig aan de dood van het twaalfjarige meisje”, want vergis u niet, volgens hem was de oplossing voor het probleem het investeren van meer geld in de integratie van immigranten.

Het moet zijn dat bij de redactie van Expressen uiteindelijk toch een klein lichtje is gaan branden dat dit er ver over was, want ondertussen werd de titel gewijzigd naar “Ook de ouders van de bendeleden zijn verantwoordelijk”.

In Nederland werd dan weer Bas van Wijk op klaarlichte dag op het strand doodgeschoten. Zijn ‘misdaad’? Hij had een groep mannen aangesproken die het horloge van een vriend probeerden te stelen. Het signalement dat de politie verspreidde beschrijft de dader als een man met o.m. “lichte huidskleur”, “zwarte krullen”, “mager postuur”, “sikje” en “tasje om”. Bij het bericht dat de VRT verspreidde - “toedracht van de schietpartij onbekend” - werd dat ingekort tot “een man met een sikje, een hoed en een tasje en een blauwe zwembroek”, en is het signalement van de politie niet meer dan een verwijzing naar de tweet. Bij De Standaard lieten ze de verwijzing naar de tweet wijselijk achterwege. Hoe het nu verder zat met de ware toedracht van de zaak, kwam de lezer bij de VRT noch De Standaard te weten.

Maar het is toch wel verbazingwekkend hoe schokkend deze feiten zijn - en de lijst is nog niet eens volledig! -, zonder dat ze ook maar de minste rimpeling veroorzaken in onze media, op een summier berichtje na. Mogen we trouwens stellen dat zo’n kort berichtje, dat vaak meer verhult dan informeert en zonder een update een dag later met de ware toedracht van de feiten en een correcte beschrijving van de omstandigheden, niet meer of minder is dan fake news?

Maar o wee als Trump zich verkeerd formuleert!

Maar zo hard de media zwijgen als de verkeerde daders alweer een slachtoffer maken, zo hard schreeuwen ze als Donald Trump iets wat te scherp of niet helemaal correct formuleert. De media hadden er verleden week een vette kluif aan dat Facebook dan toch een video van hem ver-

De Britse BBC kwam afgelopen week zelf in een ernstige mediastorm terecht, nadat een journalist er het beruchte “N-woord” gebruikt had. Of beter gezegd: nadat hij de woorden van de dader van een racistische aanval op een medewerker van de Britse gezondheidsdienst NHS op antenne herhaald had, na de uitdrukkelijke toestemming van het slachtoffer én na de kijkers eerst gewaarschuwd te hebben voor de grove taal. Meer zelfs, die woorden werden herhaald om de ernst van de feiten te onderstrepen.

Toch regende het klachten bij de BBC, meer dan 18.000 zelfs, plus een hoop reacties in de sociale media en in de kranten. Aanvankelijk hield de BBC voet bij stuk, maar nadat een van hun medewerkers zijn ontslag indiende, ging de Britse omroep toch overstag en bood zijn verontschuldigingen aan aan de zwarte gemeenschap. Maar de motivatie van presentator Sideman voor zijn ontslag roept toch enkele vraagtekens op. Hij kon het naar eigen zeggen niet meer opbrengen te werken voor de BBC die toeliet dat “het N-woord uitgesproken werd op de nationale televisie door een blanke persoon”. Betekent dit dat als de journalist van dienst zelf gekleurd was geweest er niets aan de hand was geweest?

Is berichtgeving dan racistisch of krenkend afhankelijk van de huidskleur van de journalist, niet van de inhoud en de formulering van het bericht?

Nieuwe krant in Italië: Domani Binnenkort krijgt Italië er een nieuwe krant bij, met als titel “Domani”. Carlo de Benedetti, bij de oudere lezers bekend van zijn overnamepoging van de Generale Maatschappij eind de jaren tachtig, vindt immers dat het zijn land ontbreekt aan een onafhankelijke, linkse krant. Een beetje merkwaardig, als je het ons vraagt, want Carlo de Benedetti is nog eigenaar geweest van de tweede grootste krant van Italië, La Repubblica, en dat is wel degelijk een progressieve krant. Maar ook de grootste krant, de Corriere della Sera, neigt naar links. De klacht van Carlo de Benedetti moet dus eigenlijk gelezen worden als een pleidooi voor een nog linksere krant, want van een overwicht aan centrumrechtse stemmen in het Italiaanse medialandschap is er helemaal geen sprake, wel integendeel.

Nu, wat Carlo de Benedetti met zijn spaargeld wil doen, moet hij zelf maar weten. Twintig miljoen euro steekt hij in een stichting die de krant financieel moet leiden, zonder zich redactioneel te mengen, een beetje naar het model van de Britse The Guardian. Focus voor de krant zijn feiten, geen opinies, en, zoals de titel zegt, wat de toekomst brengt (“domani” is Italiaans voor “morgen”). De krant zal een duidelijk pro-Europese stempel dragen en in de eerste plaats aandacht besteden aan het milieu, de economie en internationale zaken. Benieuwd of de krant op die manier veel lezers gaat aantrekken in het nu reeds oververzadigde krantenlandschap van Italië, en dan zeker wat betreft het betweterige linkse deel van het politieke spectrum.

Eindelijk, een hittegolf!

We schreven het verleden week nog in deze rubriek en de media leverden - alsof we het besteld hadden. Er is immers een hittegolf in het land en meteen werden we om de oren geslagen met waarschuwingen dat die hittegolf het gevolg is van de globale opwarming. Het blijft toch een merkwaardig fenomeen: hoe die globale opwarming als sneeuw voor de zon verdwijnt bij koud weer. Als die globale opwarming dan toch een onomstotelijk wetenschappelijk gegeven is, waarom hoorden we er dan niets over in de maand juli? Op dat punt zitten de media toch met een groot verklaringsprobleem wat hun gedrag betreft.

De moord op het neefje van een Yakuza-baas (Japanse maffiabaas) in Londen dreigt in Tokio een nieuwe bendeoorlog te ontketenen. Als blijkt dat zijn dood gewaande broer Yuto verdacht wordt van de moord, bevindt detective Kenzo Mori zich plotseling in het middelpunt van het hele gebeuren. Onder het voorwendsel van een bijscholing wordt Kenzo naar Londen gestuurd om zijn broer terug te vinden. Daar leert hij een heleboel kleurrijke figuren kennen, waaronder de joodse Londense detective Sarah Weitzmann en de half-Japanse (homoseksuele) prostituee Rodney Yamaguchi. Al snel wordt hij in de zoektocht naar zijn broer meegezogen in het moeras van de Londense misdaad.

Londen en Tokio Het Japanse aspect geeft de reeks een extra unieke dimensie. Zo is een groot deel van de dialogen in het Japans.

Bovendien voelt dit aspect van de reeks authentiek en respectvol aan. Het gaat dus niet om een simpele karikatuur of fetisjisering van de Japanse cultuur. De reeks steekt ook herhaaldelijk de draak met Westerse clichés over Japan, of Japanse clichés over het Westen.

“Giri/Haji” - de Engelse subtitel is “Duty/Shame” - betekent zoveel als “Plicht/Schaamte”. De reeks handelt dan ook over plichten, tegenover je familie, werk, geliefden, samenleving en jezelf. Schaamte wijst dan weer op het feit dat bijna alle personages spreekwoordelijke (en soms ook letterlijke) lijken in hun kast hebben zitten. Samengevat: keuzes hebben gevolgen.

Deze personages zijn stuk voor stuk fascinerend en hebben allen diepmenselijke gebreken. De vertolkingen zijn dan ook van de bovenste plank. Met name Will Sharpe als Rodney verdient lof. Daarnaast verdienen ook de Japanse rollen speciale vermelding. Misschien herkent u Yosuke Kubozuka, die Yuto vertolkt, uit “Silence” van Martin Scorsese.

In die film over het katholicisme in Edo-Japan schitterde hij als de aan zijn geloof verzakende en verraderlijke Kichijiro - deels een allegorie op Judas Iscariot.

Uniek, grappig en stijlvol De reeks lijkt op niets wat voorheen door de BBC geproduceerd werd, of op niets anders wat op televisie te zien is. Bij momenten doet ze sterk denken aan een misdaadfilm van Guy Ritchie, met de bijhorende geestige dialogen.

De serie ademt bovendien stijl uit. De shots zijn prachtig in beeld gebracht en bij momenten doet “Giri/Haji” erg gedurfde en inventieve dingen. Zo is er een scène die volledig geanimeerd is en een andere die volledig uit dans bestaat. Dergelijke scènes werken niet ontwrichtend, dus de serie komt er nog mee weg ook. Dat is wel het geval met enkele actievolle passages, die een tikje ongeloofwaardig over kunnen komen in contrast met de rest van het verhaal.

U maakt zich misschien zorgen bij het vallen van het woord BBC? De Britse staatstelevisie ondernam de laatste jaren immers een ware kruistocht om ‘diversiteit’ door te drukken in haar programma’s. Ook “Giri/Haji” ontkwam hier niet aan (ieder BBC-product hanteert nu immers raciale, gender- en geaardheidsquota). Toch is dat in deze reeks nooit echt storend, mede dankzij de goede acteerprestaties en het feit dat deze personages geloofwaardig in het geheel passen. Dus geen zorgen, u hoeft geen zwarte transgender als Yakuza-baas te verwachten.

PIETER VAN BERKEL

Op de praatstoel

13 AUGUSTUS 2020

11

Johny Messo (voorzitter “Wereldraad der Arameeërs”)

“Ik vrees dat het Aramees binnen een tot twee generaties zal uitsterven.”

Op 15 juni herdenkt het Aramese volk elk jaar de Sayfo van 1915. De Sayfo is de genocide op de christelijke Suryoye of het Aramese volk in wat nu Zuidoost-Turkije is. Deze Aramese genocide viel samen met de genocide op de autochtone Armeniërs en de verdrijvingen van de autochtone Pontus-Grieken uit hun eeuwenoude historische territoria. In wezen ging het om de ontchristelijking (Arameeërs, Armeniërs, Grieken) van de opkomende natiestaat Turkije door moslims (Koerden en Turken).

Religieuze autoriteiten definieerden het als een jihad en de daders werkten deels volgens de religieuze recepten van jihad-oorlogsvoering.

Naar aanleiding van de herdenking hadden we een interview met de Nederlandstalige Johny Messo, voorzitter van de “Wereldraad der Arameeërs” (World Council of Arameans (Syriacs), WCA), die een speciale consultatieve status geniet bij de Verenigde Naties (VN).

De Aramese gemeenschap is zeer actief om de Sayfo te blijven aanklagen. Wat zijn volgens u de moeilijkheden om de Sayfo erkend te zien?

Eerlijk gezegd zijn we niet zo actief als de Armeniërs op dit vlak.

In tegenstelling tot de Arameeërs hebben de Armeniërs een eigen staat en zij investeren al langer in dit vraagstuk. Arameeërs hebben deze kwestie pas in de afgelopen decennia opgepakt in de diasporalanden, dus tamelijk recent. Daarenboven staan wij voor zware uitdagingen, namelijk overleven in de thuislanden van het Midden-Oosten en onze identiteit behouden in de diasporalanden.

Het is gewoon een lange weg die begaan moet worden. Ik ben hoopvol dat als Turken en Koerden meer te weten komen over de rijkdommen van ons volk, onze geschiedenis en onze identiteit, dat beiden ons steeds meer gaan waarderen en uiteindelijk zelfs tot inkeer komen.

Zij zullen dan beseffen dat we ook vandaag nog op het hoogste niveau kunnen bijdragen aan de samenlevingen waarin we leven. We kunnen

ook van waarde zijn voor Turkije door bijvoorbeeld een rol te spelen in het vredesproces tussen Koerden en Turken, zodat we gezamenlijk vrede, democratie en voorspoed kunnen opbouwen in Zuidoost-Turkije.

In academische literatuur wordt soms gesuggereerd dat Duitse topambtenaren en diplomaten in het Ottomaanse Rijk de Turken organisatorisch hielpen in hun genocides op christenen.

Vandaag zien we hoe Amerika en enkele Europese landen wegens geostrategische redenen internationale jihadi’s achter de schermen sponsorden die gedurende de oorlog in Syrië christelijke dorpen uitmoordden. L’histoire se répète?

Duitsland en het Ottomaanse rijk waren bondgenoten tijdens de Eerste Wereldoorlog en men dacht dat de christenen het land uit de Duits-Turkse invloedsfeer zouden

was het de meest gesproken taal in het Midden-Oosten. Het Aramese dialect van Galilea was inderdaad de spreektaal van Jezus Christus.

Het Aramees is de tweede taal van de Bijbel en tevens de taal waarin het christendom werd verspreid op het platteland van het Midden-Oosten vooraleer het zich in Europa verspreidde. Het Arabische alfabet is van het Aramese schrift afgeleid en onder andere veel Bijbelse namen en religieuze termen in de Koran zijn afgeleid van het Aramees (het zogezegde “Aramese substraat” van de Koran). Onze taal en tradities hebben dus een enorme historische waarde voor andere christenen en voor moslims, want in de afgelopen anderhalve millennia, maar ook in de twintigste eeuw, hebben de Arameeërs en hun taal een enorme

“Al een eeuw is er steun vanuit het Westen voor merkwaardige groeperingen, jihadistische en communistische.” trekken in het voordeel van Rusland (de traditionele beschermheer van de Armeniërs, red.), maar ook ten gunste van vijanden Frankrijk en Engeland. De Duitsers hadden de Ottomanen kunnen tegenhouden, maar ze hebben ervoor gekozen om een sleutelfiguur te spelen in het ontwikkelen van de jihadistische ideologie, de fatwa tegen de christenen binnen het rijk, de militaire- en strategische opleiding, de

Wie zijn de Arameeërs?

De Arameeërs zijn een Semitisch volk uit het Midden-Oosten die het christelijk geloof aanhangen. Dit volk bestaat uit diverse eeuwenoude geloofsgemeenschappen, zoals de Syrisch-orthodoxen, Assyriërs (‘nestorianen’) en Melkitisch-orthodoxen, maar er zijn ook Maronieten, Chaldeeërs, Syrisch-katholieken en Melkitisch-katholieken, die alle vier katholiek zijn en onder het gezag van de paus staan.

Het onderscheid tussen Arameeër en Assyriër wekt soms verwarring en is het onderwerp van Messo’s boek “Arameans and the making of Assyrians: The Last Aramaic-speaking Christians of the Middle East” (ook beschikbaar in het Nederlands).

Johny Messo: “In de oudheid waren Assyriërs en Arameeërs twee verschillende doch gerelateerde Semitische volken. Sinds het einde van de negentiende eeuw is er onder invloed van westerse zendelingen, cartografen, archeologen en politici langzaamaan de

wapenleveranties, de infrastructuur, etc. Ze waren zelfs betrokken bij de implementatie, want er vochten her en der Duitse officieren mee tegen de weerloze Arameeërs!

Al een eeuw is er steun vanuit het westen, met landen als Engeland, Frankrijk en Amerika voorop, aan merkwaardige groeperingen die niets van doen hebben met begrippen als democratie, vrijheid, gelijkwaardigheid, diversiteit en meer. Of het nu jihadistische groeperingen zijn of communistische organisaties als de PKK in Zuidoost-Turkije of hun zusterorganisaties, de PYD/ YPG in Noordoost-Syrië. Deze Koerdische organisaties onderdrukken of verjagen de christenen en proberen om hun huizen, bezittingen en landerijen over te nemen en te koerdificeren. En dit reeds lang voor de oorlog in Syrië.

Binnen de Vlaamse Beweging voelen sommigen wel eens sympathie voor ander volksnationalisme, zoals bijvoorbeeld dat van

idee ontstaan dat sommige Aramees sprekenden de nazaten zijn van de voorchristelijke en Bijbelse Assyriërs. Hoewel de eeuwenoude kerkvaders zichzelf fier als Arameeërs en hun taal als Aramees identificeerden, is het betreurenswaardig dat de meeste nestorianen en een klein deel binnen de Chaldeeuwse Kerk en de Syrische-orthodoxe Kerk zichzelf én hun taal zonder historische basis ‘Assyrisch’ noemen, en daarmee de zorgwekkende verdeeldheid binnen hun eigen bedreigde volk voortzetten.”

het Koerdische volk dat gevangen zit in de Turkse staat. Kijken sommige mensen te naïef naar die Koerdische ontvoogdingsstrijd?

Ik wil deze mensen niet teleurstellen, maar de Koerden zijn echt niet altijd onschuldige slachtoffers.

Ik weet niet of men te naïef is of gewoonweg onwetend. De berichtgeving door de westerse media is zeer eenzijdig en heeft absoluut geen belangstelling voor het verhaal van de christenen. Het is tragisch. Als Aramese christenen dezelfde steun hadden gekregen als Koerden, dan werd bijvoorbeeld Noord-Syrië nu geregeerd door de autochtone Aramese christenen. Wij zijn in tegenstelling tot de Koerden niet recent deze gebieden binnengedrongen.

Wij kunnen wetenschappelijk aantonen dat zowel wij als onze taal al meer dan 3.000 jaar een inherent deel uitmaken van Zuidoost-Turkije, Syrië, Irak en Libanon.

Uw volk spreekt Turoyo, de oorspronkelijke streektaal van Zuidoost-Turkije die afkomstig is van het 3.000 jaar oude Aramees (‘de taal van Jezus’) waarvan een verwant doch literair dialect ook nog steeds in de liturgie van vele oriëntaalse kerken wordt gebruikt.

Wat kan volgens u de Aramese cultuur en geschiedenis betekenen voor de toekomst van zowel christenen als moslims?

Het Aramees was ooit een wereldtaal totdat het vervangen werd door het Arabisch na de islamitische veroveringen. Van ruwweg 700 voor Christus tot en met 700 na Christus

invloed gehad op de Arabieren en de islam - evengoed op de joden en hun heilige boeken en gebeden.

Over taal gesproken: binnen de Vlaamse Beweging leeft sterk de strijd voor het behoud van de eigen taal. Hoe ziet u dat evolueren met het Aramees in de diaspora?

Vlamingen kunnen terugvallen op een overheid die bovendien internationaal deuren voor hen kan openen. Zolang de Arameeërs als een stateloos volk op zichzelf zijn aangewezen en geen structurele steun krijgen van bijvoorbeeld UNESCO, of een regering of een genereuze filantroop, vrees ik dat deze drieduizend jaar oude taal binnen een tot twee generaties zal uitsterven. Hopelijk bevinden zich onder uw lezers mensen die zich bekommeren om het wel en wee van ons volk en ons direct dan wel indirect kunnen helpen om onze taal levend te houden, verder te ontwikkelen en door te geven aan komende generaties.

De diaspora bracht een kleine populatie Arameeërs naar de lage landen. In Nederland vooral in Overijssel (Twente) en in Amsterdam en omstreken, bij ons in Vlaanderen te Mechelen en Brussel. Hun zichtbaarheid is niet erg groot. Hoe ziet u hun integratie en rol in onze samenleving?

Voor de mensen hier is er geen weg meer terug naar de huidige islamwereld. Daarom is ons nieuwe huis hier en ligt onze toekomst in Vlaanderen, België, Nederland etc.

We doen ons best om ons zo succes-

vol mogelijk aan te passen en te integreren. Dit is een typisch Aramese karaktereigenschap die al enkele duizenden jaren oud is. Deze integratie gaat evenwel vaak ten koste van onze eigen identiteit, want integratie loopt op een gegeven moment over in assimilatie, en dat laatste is juist een van de grote gevaren voor het voortbestaan van het Aramese volk, zijn taal en identiteit. Dat zou ook voor Europeanen nadelig zijn, want Arameeërs hebben veel kennis over het Midden-Oosten en hun buren aldaar. Hun ervaringen en kennis kunnen ze delen met hun medeburgers hier in het Westen.

De wereldraad der Arameeërs is zeer actief op het niveau van internationale organisaties, maar ook op cultureel vlak. Zo is de documentaire “Sayfo: De vergeten genocide” een gezamenlijk project van het WCA en de Evangelische Omroep (EO) die werd getoond op de Nederlandse Publieke Omroep (NPO). Wat zijn vandaag jullie belangrijkste projecten en doelen?

Onze belangrijkste doelen blijven enerzijds het steun verlenen aan de Arameeërs in de thuislanden, zodat we daar tenminste een tegenwoordigheid behouden, alsook de cruciale verbinding met het vaderland. Anderzijds zijn het behoud van onze culturele groepsidentiteit (van taal tot en met geloof en tradities) en de onderlinge verbondenheid wereldwijd van wezenlijk belang. Voor ons zijn het vaderland en de diaspora onlosmakelijk met elkaar verbonden. Beide dienen elkaar voortdurend te versterken, want wij geloven dat het ene niet lang kan voortbestaan zonder het andere.

In de praktijk organiseren we vooreerst humanitaire hulp voor de Arameeërs in het vaderland, vandaag vooral voor Syrië en Libanon.

Sinds september 2013 hebben we de Duitse overheid kunnen overtuigen om Aramese christenen in drie provincies in Syrië te steunen, en sinds begin 2015 ook in Noord-Irak.

Deze humanitaire hulpprogramma’s hebben tot op vandaag een totale waarde bereikt van ongeveer twaalf miljoen euro. In november 2019 zijn we als partner van USAID een groot project aangegaan om een groot cultureel gemeenschapscentrum opnieuw op te bouwen in Bartella in de Nineveh-vlakte (Noord-Irak).

Dit nadat het centrum door ISIS tussen augustus 2014 en oktober 2016 in gebruik was genomen als een trainingskamp voor jihadisten en behoorlijk werd beschadigd. We hebben er ook sterk voor gelobbyd om een Arameeër in het grondwettelijke comité voor Syrië te krijgen, en ook dat is ons gelukt. Het is een jonge dame en dankzij haar hebben we minstens een stem binnen dit comité, dat eind deze maand weer bijeenkomt onder leiding van de VN in Genève.

REMI HAUMAN

12 Cultuur

13 AUGUSTUS 2020

GESCHIEDENIS

Neem je tijd in M Leuven

De Frans-Duitse oorlog

De proloog

Het museum M Leuven toont zijn veelzijdige verzamelingen van een andere kant in drie nieuwe presentaties. We kunnen kennismaken met heel andere collectiestukken die vanuit de depots naar de zalen zijn gebracht.

In zijn column herinnerde Salan me aan de 150ste verjaardag van de Frans-Duitse oorlog. Ik was die verjaardag vergeten, hoewel het de eerste historische gebeurtenis is die ik me herinner.

In deze bizarre tijden moeten musea noodgedwongen met de eigen collecties aan de slag omdat het bruikleencircuit nog steeds ontregeld is.

Voor dynamische musea is dat geen probleem en zij slagen erin om de bezoekers telkens verrassende dingen te laten ontdekken. M Leuven biedt vanaf deze zomer drie nieuwe collectiepresentaties.

De eerste zaal van het museum is volledig getransformeerd voor de tentoonstelling “Neem je tijd”. We herkennen een aantal interessante stukken uit de vorige presentatie, zoals de kalenderwijzerplaat van rond 1500. Gelukkig is die niet verdwenen, want het blijft een fascinerend stuk waar je niet op uitgekeken geraakt.

Het paneel is beschilderd met vele gedetailleerde en kleurrijke taferelen. Het was ooit de wijzerplaat van een uurwerk, met een geïntegreerde kalender en astrologische elementen. De plaat toont een reeks concentrische cirkels met elk een eigen functie. Dat gaat van cirkels die de dagen en maanden van het jaar afbeelden, tot eentje waarop je afleest welke planeet je leven bepaalt. Het is een mooi voorbeeld van hoe de middeleeuwse mens de tijd ervoer als een cyclus die zich steeds blijft herhalen en hoe toen in Gods schepping alles nog met alles verbonden was.

Er was een naadloze eenheid van mens, natuur, universum en tijd, zo dacht de middeleeuwer. Vanaf de achttiende eeuw maakte de cyclische tijdsbeleving plaats voor een lineair tijdsbesef, wat een culturele omwenteling veroorzaakte.

Zoals steeds in M Leuven zijn ook in deze presentatie de oude stukken omringd door hedendaagse kunst. Bijzonder goed gekozen zijn onder andere de werken van Ann Veronica Janssens en van Christoph Fink. Sommige werken vertellen een verhaal, andere verwijzen naar het verglijden van de tijd. Ze laten allemaal iets zien van hoe kunstenaars vroeger en nu naar tijd keken en kijken.

Het draait op deze expo niet enkel om de kunstenaar, maar ook om de bezoeker en hoeveel tijd hij neemt om naar een kunstwerk te kijken. De gemiddelde bezoeker blijft 28,63 seconden bij een werk staan, inclusief de selfies, zo berekende het museum. Daarom nodigt M Leuven ons uit

Napoleon III Vanaf de late jaren zeventig begonnen historici bronnen te raadplegen die verwaarloosd werden.

Ze deden dat omdat academici toen (en in veel gevallen nog altijd) te veel belang hechtten aan wat op papier staat, ook al zijn het soms knetterende leugens. Jonge historici ondervroegen gewone bejaarde mensen niet over wat ze zelf meegemaakt hadden, maar over wat hun ouders en grootouders hen verteld hadden. De steengoede Italiaanse fictiereeks over het leven van Verdi vroeg zich nog af of hij zijn vrouw bedroog met een prima-donna. Een Amerikaanse historica woonde maanden in Verdi’s Busseto, sprak met alle tachtigers en kreeg zelfs de naam te horen van het hotel waar de componist met de sopraan kamerde. Pas later dook een stukje papier op dat die verhalen bevestigde.

Angst in juli en augustus 1870 Mijn herinneringen aan de Frans-Duitse oorlog dank ik aan mijn grootmoeder. Ze was door haar grootouders opgevoed die geregeld vertelden over de paniek van juli en augustus 1870. Die mensen hadden als kinderen nog Waterloo meegemaakt en de beperkte troebelen in 1830-31. Maar ze waren ervan overtuigd dat de vijandelijke partijen het weer eens zouden uitvechten in ons land, zoals de traditie was tussen 1600 en 1815.

De angst voor de Fransen was groot, want die plunderden gedurende vier eeuwen heel Europa leeg. Daarenboven hadden ze met Napoleon III een keizer die wou rivaliseren met zijn oom, de Corsicaanse roverhoofdman die Europa terroriseerde (drie miljoen doden). Het Belgisch leger trok naar de grenzen en gedurende een maand verwachtte iedereen een invasie. Midden augustus 1870 werd het duidelijk dat Fransen en Duitsers de neutraliteit van België respecteerden, al blijft de passieve rol van dit land als een van de oorzaken van het conflict nog altijd onderbelicht.

“Le crétin” Napoleon III Bonaparte is de zoon van Hortense de Beauharnais (dochter van keizerin Josephine) en de koning van Holland Louis (jongere broer van de tiran). Velen zeiden dat zijn echte vader een van Hortenses minnaars was.

Charles-Louis Napoléon is een avonturier met een paar klungelige staatsgrepen in Frankrijk op zijn actief. In 1848 jagen de Fransen

koning Louis-Philippe buiten, de schoonvader van Leopold I. Ook in Laken staan de valiezen klaar, maar de regering van Charles Rogier houdt het hoofd koel en Leopold kan weer uitpakken. Frankrijk wordt een republiek en kiest voor de eerste keer een president, met algemeen enkelvoudig stemrecht voor mannen.

Charles-Louis Napoléon is kandidaat. Belangrijke politici noemen hem een “crétin” (idioot), maar hij toont zich bezorgd over de lage levensstandaard van boeren en arbeiders en hij heeft natuurlijk zijn naam mee. Hij wint gemakkelijk en begint als prins-president aan een eenmalig mandaat van vier jaar. Hij maakt veel ruzie met de volksvertegenwoordigers die zijn ideeën niet lusten en weigeren de grondwet te veranderen om hem à la Poetin - extra jaren te gunnen.

Maar het leger staat aan zijn kant en op 2 december (verjaardag van de kroning van Nr. I) pleegt hij met succes een staatsgreep. In Brussel is het weer paniek. Een liberale krant titelt: “C’est l’empire! C’est l’invasion de la Belgique!”

Dat Empire komt pas één jaar later. Die invasie wordt voorlopig opgeschort, want heel Europa kijkt met wantrouwen naar die nr. III (nr.

II was de overleden zoon van I en regeerde nooit). Iedereen kent de Franse ambities: de natuurlijke grens van de Rijn bereiken en een stuk Duitsland, heel België en Zuid-Nederland opslokken. In Brussel wordt uit angst een wet goedgekeurd die de belediging van een bevriend staatshoofd verbiedt (afgeschaft in 2005). Maar “le crétin” slaagt erin van Frankrijks oude vijand een bondgenoot te maken. Fransen en Britten verslaan de Russen in de Krimoorlog. Vervolgens pakt hij Oostenrijk aan, dat op het continent de eerste plaats bezet. Tezamen met Piëmont-Sardinië verslaat hij de Oostenrijkers.

Hij krijgt Lombardije als buit, die hij direct overhandigt aan zijn Italiaanse bondgenoten. Als compensatie ontvangt hij van hen Savoie en Nizza (Nice).

Het koninkrijk Italië ontstaat met dank aan de revolutionair Garibaldi en met uitzondering van Rome en een deel van de kerkelijke staat. Om de Franse katholieken te paaien, zendt Napoleon een Frans legertje dat de pauselijke staat beschermt. Napoleon slaat ook zijn vleugels uit buiten Europa en met onbetaalde schulden als voorwendsel probeert hij in Mexico een satellietstaat op te richten met de broer van de Oostenrijkse keizer en zijn vrouw Charlotte (dochter

Leopold I) als heersers. Zolang de Amerikaanse burgeroorlog duurt, lukt het nog, maar eens die voorbij is, bevoorraden de Amerikanen de Mexicaanse republikeinen en de Fransen vertrekken met de staart tussen de benen.

De Luxemburgse kwestie De keizer kijkt inmiddels ook naar Duitsland. De twee machtigste Duitse staten Pruisen en Oostenrijk overvallen in 1864 gezamenlijk Denemarken, maar daarna wordt hun rivaliteit iedere dag groter.

De Pruisische kanselier Bismarck onderhandelt in het geheim met Frankrijk over compensaties als prijs voor Franse neutraliteit bij een oorlog Pruisen-Oostenrijk.

Napoleon wil natuurlijk de oude Franse droom realiseren (eventjes realiteit tussen 1794 en 1814). Dat betekent o.a. de hele linkeroever van de Rijn (met Keulen). Die droom is onbespreekbaar voor Bismarck, maar hij heeft er geen problemen mee dat Frankrijk gebieden inlijft “waar Frans gesproken wordt”, een duidelijke hint naar België en Luxemburg (al spreekt buiten een kleine elite iedereen een Duits dialect). Op zes weken tijd verslaan de Pruisen de Oostenrijkers en hun Duitse bondgenoten (Beieren, Württemberg, Hessen, Hannover, Sachsen).

Oostenrijk vliegt uit Duitsland en de Pruisen dwingen de andere Duitse staten tot een geheim militair bondgenootschap tegen Frankrijk. Napoleon heeft zich laten verrassen en eist compensaties: om te beginnen Luxemburg.

De koning van Nederland, die ook groothertog is, wil zijn kleinere staat wel verkopen mits Pruisen akkoord gaat. Duitsland is boos, want Luxemburg wordt als Duits beschouwd. Bismarck reageert schijnheilig dat hij machteloos is en zijn beloftes moet breken.

Oostenrijk wil dat België het groothertogdom inlijft, mits afstand van delen van Henegouwen en Namen aan Frankrijk. Kabinetsleider Charles Rogier ziet daar iets in, maar de rest van de regering en Leopold II weigeren. Eén ogenblik ziet het ernaar uit dat Frankrijk en Pruisen elkaar naar de keel vliegen en Bismarck publiceert het militair verdrag met de andere Duitse staten. De Britten grijpen in en alles blijft ongeveer zoals het was.

Bismarck zwijgt voorlopig over Napoleons geeuwhonger naar België, maar iedereen weet dat er maar weinig nodig is om een oorlog uit te lokken.

JAN NECKERS

om tijd te nemen en echt naar kunst te kijken. Zo is het originele gipsen ontwerp van het indrukwekkende beeld “De zaaier” van Constantin Meunier omringd door een cirkel van zitbankjes.

Bewogen De tweede nieuwe collectiepresentatie focust op vergeten rituelen en gebruiken die vroeger in onze streken de kalender bepaalden en die gemeenschappen bij elkaar brachten.

“Bewogen” toont objecten die letterlijk en figuurlijk bedoeld zijn om te bewegen. Enkele voorbeelden: de uitgebreide garderobe en zilveren accessoires van een beeld dat werd rondgedragen in processies, een huisaltaar en kostbare reliekhouders die getuigen van eeuwenoud vakmanschap. De oude rituelen komen tot leven via persoonlijke getuigenissen en historisch beeldmateriaal.

Tegelijk worden die tradities geconfronteerd met hedendaagse vormen van aanbidding en verering. De link met Leuven is nooit ver weg: de meerderheid van de getoonde objecten is afkomstig uit belangrijke Leuvense kerken en historische sites.

De Zeven Sacramenten In alle opzichten schitterende pareltjes van laatmiddeleeuwse edelsmeedkunst, eveneens uit religieuze sites in Leuven, is samengebracht in de derde deelpresentatie rond “De Zeven Sacramenten” van Rogier Van der Weyden. Dit absolute meesterwerk is sinds 2009 te gast in M Leuven. Het behoort tot de collectie van het Museum voor Schone Kunsten in Antwerpen, waarvan geen mens weet wanner dat terug zal opengaan. Alle voorwerpen, van de vijftiende tot de achttiende eeuw, staan in functie van de rituelen rond de zeven sacramenten. Een prachtig voorbeeld is de chrismatorium van omstreeks 1400 uit de Leuvense Sint-Michielskerk.

Naast de drie nieuwe collectiepresentaties loopt in M Leuven ook nog tot einde augustus de expo over de invloed van de middeleeuwse beeldhouwkunst in het werk van Rodin, Meunier en Minne.

MMMV De drie collectiepresentaties zijn nog te zien tot de lente van volgend jaar, M Leuven, www.mleuven.be

Buitenland

13 AUGUSTUS 2020

Stemmen uit het verwoeste Beiroet

13

De mega-explosie van vorige week in de haven van Beiroet was weer een zoveelste tragische pagina in de geschiedenis van het kleine land Libanon. De teller van de ramp staat momenteel op 158 doden, 6000 gewonden en tienduizenden daklozen. Het land deelt een gesloten grens met Israël en ook vanuit buurland Syrië kan er geen internationale handel het land binnen komen. Het land is dus volledig afhankelijk van zijn haven om zaken te importeren.

Het kleine land aan de Middellandse Zee werd naast de coronapandemie ook geplaagd door een enorme economische crisis. De schuld van het land explodeerde en is ondertussen een van de hoogste in de wereld. Meer dan een kwart van de bevolking is werkloos, waardoor velen ook onder de armoedegrens leven. Daarnaast vangt het land ook meer dan anderhalf miljoen Syrische vluchtelingen op die een enorme aanslag vormen op de draagkracht van het kleine land en zijn bevolking. Libanon kan dus zelf niet omwille van diens slechte economische en financiële staat de humanitaire crisis die de explosie veroorzaakte opvangen. Vele internationale waarnemers vrezen dat dit de duw kan zijn die Libanon in de afgrond doet belanden. Het is de reden dat veel landen meteen noodhulp aanboden.

Beiroet heeft hulp nodig Dertig jaar na het eindigen van de Libanese burgeroorlog blijft het land nog steeds verdeeld door de sektarische breuklijnen in de maatschappij. Ook de politici kunnen deze niet overstijgen, waardoor de problemen in Libanon steeds verergeren.

Eind vorig jaar waren er al protesten in het land nadat de Libanese overheid - die wanhopig op zoek was naar inkomsten - zelfs de berichtendienst WhatsApp wilde gaan

belasten. De protesten die daarop ontstonden, waren uitzonderlijk omdat ze de sektarische breuklijnen overstegen, maar ze bloedden dood na de uitbraak van Covid-19. De gezondheidscrisis die daarop volgde, zorgde ervoor dat de sociaaleconomische crisis en de armoede in het land alleen maar toenamen. Ik contacteerde SOS Chrétiens d’Orient in Beiroet. Deze Franse NGO helpt vervolgde christenen in het hele Midden-Oosten en is ook actief in Libanon.

Hadrian (vrijwilliger van SOS Chrétiens d’Orient In Beiroet): “We waren onze dag aan het afronden en ik wilde nog snel inkopen gaan doen in de supermarkt vlak bij ons huis. Toen opeens was er de eerste explosie en ik zag dat iedereen op straat naar elkaar keek en niemand goed besefte wat er aan de hand was. Ik dacht eerst dat er een benzinestation was ontploft omdat ik me niets anders kon inbeelden dat zo een luide knal kan veroorzaken. Oplettend wachtte ik af om te horen of het bij deze ene ontploffing bleef. Niemand durfde wat te zeggen omdat schijnbaar iedereen wist dat er nog meer zou volgen. En dan opeens, 15 seconden later, volgde de tweede veel krachtigere ontploffing.”

Een van de projecten die de NGO in Beiroet had opgestart, was het helpen ondersteunen van de dienst neonatologie in het ziekenhuis, genaamd Karantina. Helaas lag

Foto: SOS Chrétiens de l’Orient dit ziekenhuis op slechts 500 meter van de ontploffing, waardoor de verwoesting zo goed als compleet was. De NGO roept dan ook op om Libanon te steunen, want net zoals het ziekenhuis is de verwoesting in de rest van Beiroet enorm. Het land kan deze tragedie niet alleen te boven komen.

Corrupte politici hebben dit op hun geweten De dubbele explosie werd veroorzaakt door 2.750 ton ammoniumnitraat die al jarenlang in de haven werd opgeslagen. In binnen- en buitenland duidt men het inefficiënte Libanese politieke systeem en diens (corrupte) politici aan als de schuldigen voor deze ramp. Vele Libanezen voelen deze explosie aan als de druppel die de emmer doet overlopen. De grimmige protesten die nu in Beiroet ontstaan, zijn daar een gevolg van. Ik sprak met Hanine, een jonge Libanese die onlangs besloot om

Voortrekkermonument “te koop” De Covid19-pandemie betekent voor Zuid-Afrika niet alleen (tot heden) meer dan 10.600 doden en een zware klap voor de economie, ook cultuurhistorisch is het een zware opdoffer. In Afrikanerkringen is het nu alle hens aan dek om het Voortrekkermonument uit de financiële crisis te halen waarin de huidige inperkingsmaatregelen het gedompeld hebben.

Het monument is immers grotendeels van de bezoekers afhankelijk om zijn 70 personeelsleden te kunnen betalen en het gebouw in goede staat te houden. Daarboven zijn er dan nog de maatregelen die moeten worden genomen om de aan de stichting toevertrouwde archieven - van o.m. de Nederduitsch Hervormde Kerk, de Federasie van Afrikaanse Kultuurvereniginge (FAK) en die van de Afrikaanse Taal- en Kultuurvereniging (ATKV) - goed te bewaren. Globaal genomen komt dit alles neer op een jaarlijkse kostprijs van meer dan 175.000 euro, hetgeen moet worden gedekt door de zowat 150 tot 200.000 toeristen die in de loop van een jaar het monument bezoeken. Daarbij wordt ook nog geen rekening gehouden met de indi-

recte werkverschaffing in de vorm van stalletjes op antiekmarkten of feesten die rond het monument plaatsvinden. Zaken die nu allemaal stilliggen sinds het monument na de instelling van de grendelstaat (lockdown) op 25 maart gesloten is. Daarbij mag tevens niet worden vergeten dat de meeste gerieven rond het monument pas in de allerlaatste fase van eventuele versoepelingsmaatregelen weer beschikbaar zullen zijn.

Noodcampagne Om het hoofd boven water te houden werd besloten het monument voor “aankoop” open te stellen. Dit houdt in dat het brede publiek een keuze kan maken uit een “prijslijst” en zo een deel van het monument kan “kopen”.

Hiervoor krijgt het in ruil een certificaat dat

aangeeft welk deel men heeft gekocht. De transactie wordt ook in een archief opgenomen. Volgens Cecilia Kruger, bestuursdirectrice van het monument, zijn de belangrijkste kunststukken reeds verkocht, waaronder de cenotaaf voor 2.415 euro en sommige marmeren panelen voor elk 4.830 euro. Maar ook de 60.000 granietstenen (prijs per stuk zo’n 5 euro) en de trappen (per stuk bijna 1 euro) worden te koop aangeboden. Indien alleen al de granietstenen een koper zouden vinden, meende Kruger, zou het monument het einde van het financiële jaar (in februari 2021) halen.

Hoe dan ook, de campagne die in principe tot november loopt, zou sinds eind juni in een maand tijd reeds 72.440 euro hebben opgebracht. Tevens komt er ook op andere manieren nog geld in het laatje. Zo werd gestart met een aantal concerten welke door de FAK worden georganiseerd. Een eerste op 16 juni met de bekende zanger Steve Hofmeyr als gast bracht 1.450 euro op. Op 9 augustus jl. volgde een tweede met Corlea Botha, terwijl een derde op 13 september in het vooruitzicht wordt gesteld. Tenslotte kon men ook een beroep doen op het Werkloosheidverzekeringsfonds, terwijl een driedaagse werkweek voor het personeel werd ingevoerd.

Geen algemene instemming Niet iedereen lijkt echter tevreden met de campagne om het Voortrekkermonument te redden. Op sociale media kwamen immers ook venijnige reacties of men in tijden van crisis en werkloosheid het geld niet beter aan wat anders kon besteden. Kruger had begrip voor deze bedenkingen. Ze sprak echter ook haar ontnuchtering uit over de onkunde inzake de waarde en rol van monumenten in de Zuid-Afrikaanse samenleving.

In verband daarmee wees ze op het gebrek daaraan in de leerprogramma’s op school en de grote afwezigheid van natietrots. Ze was dan ook van oordeel dat over die zaken later een serieus debat zou moeten worden gevoerd.

JAN VAN AERSCHOT

vanuit haar geliefde Libanon naar België te verhuizen.

Hanine: “De explosie is een ware ramp.

Persoonlijk ben ik er ook door getroffen.

Mijn huis in Beiroet is verwoest en ik ben twee vrienden verloren. De ene was een collega uit het Amerikaanse ziekenhuis, mijn andere vriend werkte voor het Libanese leger in de haven. Ik doe mijn best om vanuit België te helpen, maar er is niet veel dat ik kan doen. Mijn moeder vangt wel enkele dakloze gezinnen op in haar huis in Byblos.”

De bevolking in Libanon is enorm verdeeld langs sektarische lijnen en dit vertaalt zich ook in het politieke landschap.

Buitenlandse machten proberen daarenboven invloed in het land te verkrijgen door specifieke partijen te steunen. Iran doet dit bijvoorbeeld door de sjiitische beweging Hezbollah in het land te steunen. De invloed van Iran in het land is een doorn in het oog van het Westen en Israël. Hierdoor hangt de oorlogsdreiging tussen Hezbollah en Israël ook nog eens als een extra dreiging boven het hoofd van de Libanezen. Velen zijn de oorlog van 2006 en de Israëlische bombardementen van toen immers nog steeds niet vergeten.

Hanine: “Deze Apocalyps is volledig te wijten aan de Libanese politici. Zij wisten wat er in de haven lag opgeslagen en hebben deze zaak door hun nalatigheid uit de hand laten lopen. Het probleem is dat geen van hen aan het algemene belang van de Libanezen denkt. Ze zijn allemaal bezig met de belangen van hun eigen geloofspartij en buitenlandse broodheer. Hezbollah denkt bijvoorbeeld enkel aan de sjiieten en Iran, terwijl de Maronitische christenen nu hun best doen om op een goed blaadje bij Frankrijk te staan. Er zijn helaas maar weinigen die zie echt ‘Libanees’ voelen en zich niet door een politieke partij/religieuze stroming laten leiden. Deze groep Libanezen is helaas ook niet in het parlement vertegenwoordigd. De initiatieven die individuele Libanezen nemen om Beiroet op te ruimen, zijn prachtig om te zien, maar ook gewoonweg noodzakelijk omdat de overheid dit niet doet. Steeds meer mensen zijn het echter beu. Ik voel bij iedereen veel woede over deze ramp en een grote wens om eindelijk een echte verandering in Libanon te zien ontstaan. Ik hoop dat dit zonder geweld kan gebeuren.”

JENS DE RYCKE

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT GENOEG VAN!

LUIKERSTEENWEG 244 7F ANKERSTRAAT HASSELT 35003500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 011 223 253 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE

14

Brieven

13 AUGUSTUS 2020

VAN ONZE HOFDICHTER

Een roos op 15 oogst De moeders worden door velen in Vlaanderen geëerd op ’t feest van Moeder Maria ‘ten hemel opgevaren’.

Althans zo ging dat toch toen de dagen trager waren en om te rusten de nachten. Nu is dat omgekeerd…

Nu worden moeders meestal in de meimaand gevierd, gebruik dat langs de Grote Plas naar ons is gekomen en dat wij klakkeloos dan maar hebben overgenomen, een plagiaat dat ons kenmerkt wellicht, maar niet siert.

Wie nog gelovig durft leven de dag van vandaag, wordt door moderne profeten voor sukkel versleten.

BV’s bepalen wat ieder mag eten en weten en wie niet lijdzaam volgt, die vatten zij bij de kraag.

Gij allen, moeders van heden in Vlaanderen mijn land, wellicht door tegenslagen allerhande geslagen met als toppunt van ramp corona op onze dagen, ik reik van ganser harte u dit vers en mijn hand.

En past die vijftien oogst niet in het moderne gewricht, als dichter ben ik tegendraads en dwars wil ik ook blijven, al was het maar om alle moeders aan te kunnen schrijven met bovenop een roos als symboliek bij dit gedicht.

JAN VERROKEN

UNIA EN MARC VAN RANST

Pallieterke, In mijn lange carrière van Wetstraatjournalist en politiek socioloog heb ik tientallen politici ontmoet en ondervraagd, maar Jan Verroken blijft zeker en vast op de hoogste trap van het podium. Voor mijn studie en boek over de “Walen buiten”, maar ook voor verschillende evocaties van de jaren 60 en 70 over de taalwetten en in verband met wat ik meer als een… bietengrens dan een taalgrens beschouw, was hij een buitengewone acteur en analist. Als federalist sinds mijn jonge jaren kon ik me zeker terugvinden in zijn overtuigingen.

We ontmoetten elkaar enkele keren in zijn thuisbasis, maar het meest indrukwekkende rendez-vous, het laatste ook, vond plaats begin 2018, enkele dagen voor de 50ste verjaardag van de val van de regering-Vanden Boeynants in het rusthuis aan de kust, waar hij met een enorme liefde waakte over zijn echtgenote.

Een grote meneer…

Christian L aporte - Ottignies

Pallieterke, Donderdagnacht was er een indringer in de tuin van Bart De Wever. De Antwerpse burgemeester (N-VA) ging heldhaftig de confrontatie aan, gewapend met een – ongeladen! - luchtdrukkarabijn. “Dat maakte indruk.” Ik riep: “Op uw knieën, gezicht tegen de grond”, en hij ging liggen. Natuurlijk gaan UNIA en Marc Van Ranst een onderzoek instellen. UNIA: “Was het optreden van Bart De Wever wel verantwoord? Is er niet teveel geweld gebruikt? Heeft deze indringer een ongelukkige jeugd gehad en komt hij uit een kansarme, sociaal verwaarloosde omgeving? Gaat de media hem (de indringer) als ‘het slachtoffer’ aanzien? Zal het optreden van Bart De Wever beschouwd worden als een uiting van racisme?” Marc Van Ranst: “Werd de afstand van 1,5 m wel gerespecteerd?”

Swa Cauwenbergh - A ntwerpen

ACHTERUITGANG N-VA Pallieterke, In de editie van 30 juli citeert Theo Francken drie punten die de achteruitgang van de N-VA bij de vorige verkiezingen verklaren. Zoals nogal dikwijls in dergelijke situaties, wordt de schuld bij externe factoren gelegd waar de partij sowieso geen invloed op heeft. Hij vergeet daarbij de hand in eigen boezem te steken. In vele gemeenten werd het afgelopen decennium de partij gekaapt door opportunisten en yuppies die weinig of geen voeling hebben met het Vlaams-nationaal ideeëngoed en zelfs laatdunkend neerkeken op de oud VU’ers en de eerste generatie N-VA’ers. Sommige van die individuen zijn zelfs doorgedrongen tot in het nationaal partijkader. Daardoor hebben veel Vlaams-nationalisten van het eerste uur gewoon afgehaakt of onderdak gevonden bij het VB. Daardoor werd de partij lokaal, in vele gemeenten, sterk verzwakt of verloor gewoon haar basis met de gevolgen van dien. De achteruitgang van de partij hebben ze is dus in eerste instantie aan zichzelf te wijten.

Luc Van Eesbeek - Tremelo

Kruisende woorden oplossing 1224

A B C D E F G H I J K L

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 J

A A R R E K E N

I

N G

O R K A A N X R X N E E I

T E M S X O T

N

I

N A S

I

T

I

S

I M O N E X P

T E S S E N D E R L O X V S X S N O R X E L E N E T R E X X A V

I

E R X

N X

I

R A X A X S C A N

T S

J

E C H

U

E N X O E R L E X A

I

I

E X T L V

R A K X G E N E X N T X E M A

I

L X D N A X E S

STRANDRELLEN Pallieterke, Beschamend hoe met de blanke Vlamingen tot in de cartoons toe de spot gedreven wordt. Op de spotprent zien we vijf blanke mensen op de vuist gaan met drie gekleurde medemensen (Het Nieuwsblad/De Gentenaar, Marec, 10 aug 2020). Op de livebeelden en foto’s heb ik, buiten de ordediensten en redders, geen enkele blanke/witte zien deelnemen aan het strandgevecht. Ofwel ben ik kleurenblind. Humor en satire zijn meer dan ooit nodig, maar de weergave mag geen loopje nemen met de realiteit!

Erwin Van Loo - Lochristi

Hotels en en Hotels restaurants waar Hotels en restaurants restaurants waar Vlamingen thuis zijn zijn waar Vlamingen Vlamingen thuis Verliefd op de dezijn natuur-? thuis Verliefd op natuur-?

Kom ze ze eens eens proev proeven te Achouffe-!

Kom

HOTEL HOTEL

DeAchouffe keuken is enkel hotelgasten 19 - open 6666voor Houffalize Te bereiken via Namen, Marche, Laroche richting Houffalize (afslag Nadrin) of via Luik Wij zijn vlamingen

Tel. 061-28 81 82 - Fax 061-28 90 82 www.lespine.be (Wij zijn Nederlandstalig-!)

Tel. 061-28 81 82

Heerlijk aan aan de de kust kust nu! nu!

Heerlijk

HOTEL DIE DIE PRINCE PRINCE HOTEL

zal u u extra extra verwennen. verwennen. zal Albert I-Wandeling I-Wandeling 41-42 41-42 -- OOSTENDE OOSTENDE Albert Tel. 059-70 059-70 65 65 07 07 Tel.

Hector Van Oevelen

REGERINGSVORMING (1)

REUZEGOM

Pallieterke, Reeds 40 jaar, wellicht, kies ik voor het VB, omdat het VB-programma het best overeenkomt met mijn politiek programma. De logica zelf, dacht ik. Veel kiezers denken wellicht op dezelfde manier over hun respectievelijke partij.

De verkiezingsuitslag is dan toch grotendeels de neerslag van die persoonlijke programma’s.

Niettemin tracht men een regering te vormen aan de hand van partijprogramma’s. Erger zelfs: partijen sluiten bepaalde partijen uit, omwille van hun programma. Naar verluidt komt in Zwitserland sowieso de grootste partij aan de macht. Over dat systeem is mij weinig bekend.

Op FB schreef ik meermaals ongeveer het volgende: “De grootste partij komt aan de macht.

Indien geen volstrekte meerderheid, moet die de tweede grootste erbij nemen. Indien deze weigert, de volgende, enz. tot er een meerderheid is. Indien, wegens weigering, er geen meerderheid ontstaat, regeert de grootste met volmacht.” Nu vraag ik me af op welke wettelijke grond het huidig systeem werkt (of niet werkt). Dat moet dringend veranderen. Hoe? Is stof tot nadenken.

Pallieterke, In mijn jonge jaren was de “studentendoop” een ludiek gebeuren waar later met plezier aan teruggedacht kon worden. Géén vernederende of gevaarlijke toestanden zoals nu in de mode schijnt te zijn. In het kwaadste geval leverde het ons enkele gênante momenten op, maar meer niet. Het was één avond en het werd op straat gedaan, niet op locaties waar maatschappelijke controle onmogelijk is. De studenten van vandaag zijn de leidinggevenden van morgen. Wij kunnen ons terecht afvragen welke toekomst onze kinderen en kleinkinderen te wachten staat als zij op hun “dopen” zo tekeer mogen gaan.

M arc Bertrand - Edegem

R emi Schillewaert - Moerkerke

REGERINGSVORMING (2) Pallieterke, Enkele dagen nadat uitlekte waar zich de broeihaarden van het coronavirus bevinden en bij welke “sociologische bevolkingsgroepen”, is er in een groot kasteel in Brussel paniek uitgebroken. Om nu zeker geen verkiezingen, met voorspelbare uitslag, te willen houden, heeft koning Filip aan Bart De Wever en PM het bevel gegeven om zeker een regering te vormen.

Want ‘den belziek’ hangt aan een zijden coronadraadje.

Misschien had de koning dit toch beter aan mevr. Berx gevraagd. Zij heeft meer lef dan al die regeringen (?) die ons land rijk is. Trouwens, het mondmasker houdt zogezegd niet alleen het virus tegen, maar als symboliek kan het wel tellen. Het kiespubliek moet zwijgen en doen wat er hen gezegd wordt. De “sociologische groepen” mogen hun goesting doen. Zie maar het verschil hoe de katholieken hun Paasfeest vierden tijdens de Corona en de moslims die hun Offerfeest vierden tijdens de corona.

Dat zegt genoeg.

Wanneer krijgen wij eindelijk eens echte Vlaamse volksvertegenwoordigers die het heil en de toekomst van ons Vlaams volk het allerbelangrijkste vinden? Nu hebben we er die groot gemaakt werden tussen ons volk, maar op een bepaald niveau zijn ze dit compleet vergeten.

Bart De Feyter - Boechout

Een lezersbrief insturen?

KADAVERUITBUITING Pallieterke, De nabestaanden van Tine Nys, die in euthanasie de oplossing zag van haar ondraaglijk lijden, waren niet akkoord met de vrijspraak van de artsen en putten nu alle mogelijkheden uit om in cassatie de schuld van de artsen toch te bewijzen. Het is hen enkel om gerechtigheid te doen, zeggen zij, maar toch stellen zij zich burgerlijke partij om op die wijze wat euro’s los te peuteren bij de artsen. Lijkenpikkerij noem ik dat en als het toch niet anders kan, heropent men best gans het proces in een assisenzaak en met een jury. Dan kan “het volk” zich uitspreken en is men niet overgeleverd aan de willekeur en persoonlijke visie van enkele rechters en zullen de “bedroefde” nabestaanden zelf hun advocaten moeten betalen en dat zal geen kleine rekening zijn.

Hubert Buysse - Deinze

KUSTTOERISME Pallieterke, Wat aan de kust dit weekend is gebeurd, zat eraan te komen. De aanleiding is meestal banaal, de gevolgen iets minder. Dat het in dit geval waarschijnlijk over een mondkapje ging, doet er eigenlijk niet toe. Het gaat hem in het algemeen over regels en verplichtingen die systematisch worden genegeerd. De overheid en bij uitbreiding de hele maatschappij is langzaam, maar zeker opgeschoven in de richting van degenen die de regels aan hun laars lappen.

Straffeloosheid is een erge ziekte die altijd, als men laat betijen, erger wordt. Het ergste is dan nog dat ze denken gediscrimineerd te worden, terwijl het tegenovergestelde in de feiten het geval is. De politiek moet het geweer van schouder veranderen, alhoewel ik dat niet direct zie gebeuren. Als we echter blijven aanmodderen en denken daardoor een grote clash te vermijden, dan denk ik dat we op het verkeerde spoor zitten.

L. L avrysen - Schoten

naam Layouter

PAL 00

Restaurants

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.

blz. 00

Actueel

13 AUGUSTUS 2020

De ideologie van BLM, deel II

Voorvaderen en lichtende voorbeelden De leiders van BLM beschouwen zich als de erfgenamen van de revolutionaire marxistische terreurgroepen uit de jaren 1960 en 1970, en ze vereren de linkse dictators van nu. Het gaat hier om de Black Power Movement, de Black Panthers, de Black Liberation Army en de Weather Underground, die oorspronkelijk de Weathermen genoemd werd.

Patrisse Cullors, een medestichtster van BLM, schrijft zelf in haar autobiografie “When They Call You a Terrorist: A Black Lives Matter Memoir”: “Wij waren en zijn hun nakomelingen. We zijn geroepen de fakkel van hen over te nemen. […] Politiemannen zijn letterlijk de nakomelingen van de slavenjagers.” Het gaat hier niet om een vage emotionele binding, van het soort dat zelfs de ergste Vlaamse Lamme Goedzak op 11 juli nog heeft met de soldaten die in 1302 de Guldensporenslag wonnen. Het gaat om rechtstreekse persoonlijke, programmatorische en organisatorische banden tussen de BLM-beweging van nu en de terroristen, verkrachters en moordenaar van toen.

Vele eisen en actiepunten van de Black Panthers, onder meer de afschaffing van de politiediensten en de gevangenissen, zijn rechtstreeks overgenomen door BLM. De Black Panthers worden soms voorgesteld als vrijheidsstrijders, maar zij waren in werkelijkheid een soort zwarte tegenhangers van de Ku Klux Klan en zij waren al even barbaars als de volgelingen van Lumumba in Congo. Een representatief citaat, dat een goed inzicht geeft in hun verwrongen en psychopathische denkwereld vinden we in “Soul on Ice” van Eldridge Cleaver, een van de eerste leiders van de Black Panther Party.

Verkrachtende Black Panthers “Ik werd een verkrachter. Om mijn techniek en mijn modus operandi te verfijnen, begon ik mij te oefenen op zwarte meisjes in het getto. … En toen ik vond dat ik ervaren genoeg was, stak ik de grens over en ging op zoek naar blanke prooi. Ik deed dit bewust, opzettelijk, uit vrije wil, methodisch, hoewel ik zie, nu ik erop terugkijk, dat ik toen in een razende, wilde en volledig verdorven geestesgesteldheid was. Verkrachten was een daad van opstandigheid. Ik vergenoegde mij erin dat ik de wet van de blanke aan mijn laars lapte, mét zijn hele stelsel van waarden, en dat ik zijn vrouwen bezoedelde. Vooral dat laatste schonk me naar ik meen een bijzondere voldoening, omdat ik vervuld was van wraakgevoelens vanwege het historische feit dat de blanke man de zwarte vrouw heeft misbruikt.

Ik voelde dat ik nu wraak kon nemen.

Vanuit de plaats waar een verkrachting heeft plaatsgevonden, verspreidt ontzetting zich in concentrische cirkels. Ik wilde golven van ontzetting doorheen heel het blanke ras jagen.”

Cleaver illustreert zijn gemoedstoestand verder met een citaat van LeRoi Jones uit zijn roman “The Dead Lecturer”: “Kom op, zwart dada-nihilisme!

Verkracht die blanke meiden! Verkracht hun vaders. Snijd hun moeders de keel over.” Ik denk dat hier de vaders en de moeders per vergissing verwisseld zijn, maar zo staat het er echt. Cleavers commentaar daarop: “Er zijn natuurlijk heel wat jonge zwarten daarbuiten [de gevangenis] die blanke kelen doorsnijden en blanke meisjes verkrachten. Zij doen dat natuurlijk niet omdat zij de poëzie van LeRoi Jones gelezen hebben. Maar LeRoi brengt wel de smerige feiten van het leven onder woorden.”

De aandachtige lezer zal misschien opmerken dat Cleaver zich toen al had gedistantieerd van zijn gewelddadige verleden als Black Panter en dat hij zich erover schaamte. Vele Black Panthers waren duidelijk meer geobsedeerd door blanke vrouwen dan door marxistische theorieën en velen hadden een lang strafregister vol verkrachtingen en drugdelicten. Soms zegden zij zelfs tegen de blanke vrouwen die zij hadden verkracht dat dit nog maar het begin was van de grote revolutie… Maar toch dwepen de

zelfverklaarde marxisten en feministen van BLM nog steeds met hen.

Weathermen Vorige week kon u lezen hoe de topvrouwen van BLM, Graza en Cullors, zichzelf “getrainde marxisten” noemden.

Cullors kreeg die training in het Labor/ Community Strategy Center LCSC in Los Angeles, een organisatie die gesticht was door de vroegere Weatherman-terrorist Eric Mann, een openlijke communist die soms de “grootvader van BLM” wordt genoemd. De Weathermen pleegden alleen aanslagen op gebouwen, nooit op mensen. De latere terreurgroepen en BLM zelf zouden niet zoveel scrupules hebben.

Cullors, Alicia Garza en andere stichters van BLM hebben herhaaldelijk de voortvluchtige terroriste Joanne Chesimard, alias Assata Shakur, geprezen als een van hun inspiratiebronnen. Shakur was lid van de marxistische terreurgroep Black Liberation Army. Zij was de eerste vrouw die ooit door de FBI op de lijst werd gezet van “Most Wanted Terrorists”.

Na een reeks gewapende overvallen op banken en privépersonen vermoordde zij tenslotte een politieman die gewond op de grond lag. Zij kreeg levenslang, maar met de hulp van andere terroristen ontsnapte ze in 1979 uit de gevangenis en vluchtte naar Cuba, waar ze asiel kreeg.

Een van de terroristen die meehielp aan die ontsnapping was Susan Rosenberg van de May 19th Communist Organization, ook M19CO genoemd, wat een gecodeerde verwijzing bevatte naar Malcolm X en de Noord-Vietnamese dictator Ho Tsji Min. May 19th was de eerste terroristische groep die overwegend uit lesbiennes bestond. Het lijkt wel Monty Python, maar soms is “truth stranger than fiction”. De meeste van die vrouwen waren blank en ze vonden zichzelf daarom verachtelijk. En natuurlijk vonden zij, net zoals de leidsters van BLM, dat heteroseksualiteit niet de norm mocht zijn. May 19th voerde twee jaar lang een campagne van bankovervallen en bomaanslagen in New York en Washington DC. Anders dan de Wheatermen vermoordden zij wel mensen. Bij de doelwitten waren onder andere de Amerikaanse Senaat en een consulaat van Zuid-Afrika. Rosenberg was veroordeeld tot een gevangenisstraf van 58 jaar wegens medeplichtigheid aan die bomaanslagen en aan de moord op twee politieagenten. Zij moest niet ontsnappen en naar Cuba vluchten.

Zij kreeg begin 2001 gratie van de Democratische president Bill Clinton, nadat zij slechts 16 jaar van haar straf had uitgezeten. Nee, Clinton was echt niet altijd bezig met Monica Lewinski of Epstein.

Soms stoeide hij ook met het marxisme.

Is dat allemaal anekdotisch? Iets uit de vorige eeuw? Nee hoor. Sinds begin dit jaar is Rosenberg vicevoorzitter van de raad van bestuur van Thousand Currents, een non-profitorganisatie die de fondsenwerving organiseert voor het Black Lives Matter Global Network. BLM is tegen het kapitalisme, maar de organisatie gebruikt wel financiële constructies om de belastingen te misleiden. De BLM Global Network Foundation is niet erkend als een liefdadigheidsorganisatie, en dus zijn donaties daarvoor niet fiscaal aftrekbaar. Maar men omzeilt dat door de stortingen om te leiden naar de linkse ActBleu Charities, dat nauwe banden heeft met de Democratische Partij. Van daaruit worden ze dan doorgestort naar Thousand Currents, onder deskundig toezicht van de terroriste Rosenberg, en tenslotte naar BLM zelf.

(wordt vervolgd) PAUL BÄUMER

15

Eén weekje Frankrijk…

Het is duidelijk dat (zware) criminaliteit dagelijkse realiteit is geworden en dat de veiligheid van de burgers niet meer verzekerd is, niet bij ons, en niet in onze buurlanden.

Frankrijk bijvoorbeeld, waar de befaamde (en beruchte) auteur Laurent Obertone de cijfers bijhield van een weekje Frankrijk – een weekje steekincidenten. En dan blijven sommigen volhouden dat het ‘allemaal wel in orde komt’. Leven als God in Frankrijk? Het zit er niet meer in.

Wij geven u het lijstje, zoals het op 24/07/2020 op de politiek onafhankelijke blog Breizh.blog verscheen: - Royan: een man wordt dood aangetroffen, met een messteek in het hart (krant Sud Ouest) - Bordeaux: een man, die een vrouw komt helpen, die agressief wordt benaderd, wordt neergestoken (Ouest France).

- Valence: een man die zijn buur neerstak, wordt ingerekend (Le Dauphiné).

- Nantes: Een man wordt met 4 messteken neergestoken, na een discussie (Ouest France).

- Châteauneuf-le-Rouge: een jongeman steekt ’s nachts zijn ouders neer (La Provence).

- Paris: om onbekende redenen gebruikt een Nigeriaan een schroevendraaier als mes en steekt drie voorbijgangers neer (Actu17).

- Le Mans: twee mannen opgepakt na een steekpartij (Ouest France).

- Vichy: een inwoner van Eritrea wordt veroordeeld voor geweld met een steekwapen (La Montagne).

- Niort: Een Tunesiër wordt het land uitgewe- zen, nadat hij een man in de rug heeft

neergestoken (La Nouvelle République).

- La Rochelle: Een ‘verwarde’ man valt een toerist aan met een mes (Sud Ouest).

- Béthune: Een messteek in de rug na een uit de hand gelopen discussie (L’Avenir de l’Artois).

- Nîmes: een jonge man die zijn telefoon weigert af te geven, wordt neergestoken (Actu17).

- Tours: een adolescent wordt neergestoken wegens een geweigerde sigaret (France Bleu).

- Toussieu: drie gewonden tijdens een verjaardagsfeestje. Messteken (Le Progrès).

- Epinal: Een adolescent die een andere man 8 keer neerstak, wordt in verdenking gesteld (Vosges Matin).

- Saint-Leu: vier gewonden door messteken in een departementale dienst (Clicanoo).

- Rezé: een man krijgt messteken in het hoofd, in de hals en in de lies tijdens een discussie (Ouest France).

- Ducos: een gedetineerde wordt tijdens wandeling zwaar toegetakeld met messteken (France Ouest).

- Montpellier: een voormalige “niet begelei de minderjarige” die vroeger al was aange- houden, steekt een jonge vrouw neer. Vrij- gelaten omdat hij schurft heeft (Actu.fr).

Volgens veel linkse politici en opiniemakers is criminaliteit niet meer dan een onveiligheidsgevoel. Zeg nu zelf: één weekje Frankrijk….

PIET VAN NIEUWVLIET

Migratieachtergrond Het hoofd van de dienst veiligheid van de stad Frankfurt én plaatsvervangend burgemeester Markus Frank (CDU) vindt het ongehoord om dadergroepen omwille van politiek correcte gronden niet bij naam te benoemen.

Tijdens de zware rellen in Frankfurt - een drietal weken geleden - waren het vooral jonge mannen die erop los sloegen. “Wie iets wil veranderen, moet de biografie van deze daders goed analyseren, en overwegen wat er scheef is gelopen. En als deze jonge mannen een migratieachtergrond hebben, en vroeger al vaker werden gestraft, dan moet men ook deze feiten durven vernoemen”, liet Frank weten aan het Duitse dagblad Die Welt.

“Als men niet mag zeggen dat iemand een migratieachtergrond heeft, betekent dat voor mij ook een migratiedeficit, want dan schrapt men een belangrijk deel van het leven van een mens.” Markus Frank verdedigde zijn politiemensen, ook in hun optreden aan de Opernplatz in Frankfurt. “Het is niet meer dan logisch dat de politie net die groepen controleert, die de week daarvoor alle aandacht op zich trokken. Het zou absurd zijn om die mensen niét te controleren, omdat ze een migratieachtergrond hebben”, liet hij verder horen.

Linkse medeplichtigheid Markus Frank viel bijzonder scherp uit naar links. Er bestaat een actieve uiterst linkse kern in de stad, die “het goede werk van de politie ondermijnt”. Het is derhalve, aldus de CDU’er, “noodlottig”, als SPD-voorzitster Saskia Esken de politie een “latent racisme” aanwrijft. Want met dit soort opmerkingen zeg je eigenlijk dat de politie escaleert, aldus de CDU-politicus. “De voorbije week op de Opernplatz probeerde de politie een man, die op de grond

lag, uit de massa weg te halen. Ze werd met stenen en flessen bekogeld en krijgt dan de raadgeving om niet te escaleren? Dit is toch waanzin?” Sinds de rellen van enkele weken geleden patrouilleert de politie veel scherper.

Tijdens het weekend van 25/26 juli bijvoorbeeld werden 2.000 personen gecontroleerd.

Er werden 375 uitwijzingen uitgeschreven en 23 arrestaties verricht. Verhoogde politieaanwezigheid blijft geboden.

En nu moet Justitie nog volgen…

Deze niet onbelangrijke CDU-politicus voegde er in de Duitse krant Die Welt aan toe, dat hij nu vooral hoopt op een duidelijk signaal van Justitie. “Als iemand 32 keer wordt gearresteerd en geen enkel juridisch gevolg ondergaat, dan zal dat allicht ook zo zijn voor de volgende 30 arrestaties.” De bijdrage van Justitie is belangrijk, om ervoor te zorgen dat “regels daadwerkelijk worden gevolgd. Enkele dagen in de gevangenis doorbrengen, kan voor iedereen een zegen zijn”.

Ook in andere Duitse steden waren er de afgelopen weken rellen en opstootjes, waarbij vooral jonge mannelijke migranten actief waren. Die leiden in Duitsland tot nieuwe discussies over de integratie van jonge mannen met een migratieachtergrond. Zelfs in landelijke gebieden kwam het hier en daar tot zware discussies met buitenlanders. Straf toch, dat men in Blankenberge én in Frankfurt met dezelfde problematiek te maken krijgt.

PIET VAN NIEUWVLIET

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

13 AUGUSTUS 2020

Jonathan David naar Rijsel De kogel is door de kerk. Het goudhaantje van AA Gent, Jonathan David, krijgt eindelijk zijn zin. Voor een slordige 27 miljoen Euro verhuist de Canadees naar Rijsel. Een jackpot voor AA Gent, een droom voor David, maar wat denken de gewone supporters over het verdwijnen van hun beste speler juist voor het begin van het nieuw seizoen?

Dat zal waarschijnlijk niet belangrijk zijn... voor de bobo’s. Gans Europa wil de Canadees, hijzelf is gek van de Bundesliga, waarom kiest hij voor Rijsel? Dat is raar. Ik zal eens bellen met Georges Heylens, hij was er 5 jaar trainer. “Dat is al zeer lang geleden,” zei Georges lachend.

Je bent vijf jaar trainer geweest van Lille? “In 1984 was ik trainer van Seraing en ik werd uitgeroepen tot trainer van het jaar in België. Dat was waarschijnlijk de reden dat een paar Franse ploegen interesse hadden. Ik kreeg een aanbieding van PSG. Toen werd ik gebeld door Charly Samoy, de manager van Rijsel We maakten afspraak in het restaurant van de luchthaven van Rijsel.

Samoy draaide in alle geval niet rond de pot.

Hij legde een papier voor mijn neus en zei: ‘Als je wilt kan je bij ons trainer worden voor een jaar, want dan komt Gérard Houllier, hij is nu trainer van Lens.’ Ik verstond er niets van, maar hapte toe.”

Georges Heylens Georges Heylens gaat verder: “Ondertussen had ik vernomen dat ze gans hun ploeg hadden verkocht op vier spelers na. Het eerste jaar heb ik de meubels kunnen redden en waren we veilig op vier matchen van het einde. Iedereen tevreden, maar ik was wel werkloos, want Houllier ging mijn plaats innemen. Ik was met vakantie in Mexico toen ik een telefoontje kreeg van Charly Samois

himself. Ik moest onmiddellijk naar Rijsel komen, ze gingen mij een voorstel doen. Ik heb later vernomen dat er paniek was in ‘de barak’, omdat Gérard Houllier bij PSG had getekend en Samois zat zonder trainer voor het volgende seizoen. Ik speelde het hard.

Ik wilde enkele Franse spelers en twee Belgische aanvallers, Erwin Vandenbergh van Anderlecht en Philippe Desmet van Waregem.

Het was niet gemakkelijk om Erwin ervan te overtuigen naar Rijsel te komen. Philippe daarentegen ging direct akkoord toen hij zijn salaris hoorde. Ik tekende voor drie jaar, het begin van drie prachtige jaren!

Vanaf dan was het stadion elke thuismatch uitverkocht, 26.000 toeschouwers, en speelde LOSC mee voor de Europese prijzen.

Desmet en Vandenbergh waren top. Philippe was nochtans geen gemakkelijke jongen, je moest er dagelijks mee bezig zijn. Wanneer kom je thuis? Wanneer ga je slapen?

Hoeveel pinten ga je drinken? Het zijn een beetje ‘Foefeleirs’ in Rijsel, maar één ding is zeker, zij hebben respect voor je werk. Respect is zeldzaam in de voetbalwereld.”

Als Jonathan David meer wil weten over Rijsel, dan moet hij bellen naar een Belgische speler die hier ook nog heeft gevoetbald... Ik ben even zijn naam kwijt…

Gille Van Binst Voormalig topvoetballer

1225

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E F G H I J K L HORIZONTAAL

VERTICAAL

A. Onbeduidendheid B. Soort deegwaar - Buitengewoon onderwijs - Cerium C. Vlaamse stad D. Muzieknoot - Vlaams cartoonist E. Componist van ‘De Moldau’ Muzieknoot F. Afstotend G. Rubidium - Ruth - Windstreek H. Genante vertoningen - Tijdperk I. En dergelijke - Maak een geluid van een varken - Snip J. Roofdier dat lijkt op een grote kat - Oosters handweefsel - Neptunium K. Zekere - Vervoermiddel - Keek aandachtig naar L. Gevloerd

1. Ondernemers 2. Koolstofneerslag - Getijde Eenheid voor kracht 3. Hoenderhok - Soortelijk gewicht - Verbodscommando 4. Beste wielrenner aller tijden 5. Jeansmerk - Een loot aanbren gen - Zilver 6. Karperachtige vis - Franse ‘zwart’ 7. Volledig naar wens van de

opdrachtgever gemaakt 8. Trouwe lezers, bvb.van

‘t Pallieterke - America Online 9. Kloosterlinge - Hakbijl - Atheense zuilengang 10. Lidwoord - Voeding Internetlandcode voor Guernsey 11. Intercity-Express - Schamper uitvallende 12. Nederlandse waterloop Ontvoeren

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1224 VINDT U OP BLZ. 14

De rellen in Blankenberge, wat er echt gebeurde…

De zee is une sale salope In Blankenberge, Knokke en Oostende slaan jongeren er vrolijk op los. Volgens politiebronnen gaat het om jongeren die gekend zijn in het Brussels bendemilieu. Ze vragen pers en overheid om daar geen doekjes om te winden en de problemen te benoemen. Zoiets valt bij de VRT niet in dovenmansoren. Man en paard hebben ze genoemd als het over verantwoordelijken gaat. Of beter: eb en vloed.

Eén van de meest discriminerende natuurfenomenen van de schepping. Wij spraken met de jongeren zelf en geven hun weergave van de feiten.

Het was even schrikken toen ze op de VRT de ware oorzaak van de Blankenbergse rellen onthulden. Volgens hun onderzoek waren de jongeren naar de kust afgezakt als daad van openheid naar de bange, blanke man. “We wilden gewoon zeggen: niet bang zijn van Brusselse man,” zegt hun woordvoerder Skullcrusher Mpongo, “als ze ons vrezen in Brussel, kunnen we dat begrijpen. Onze jongeren zijn wat onstuimig en hebben over sommige zaken een andere mening dan de doorsnee Vlaming. En dan hebben we het over vrouwdieren, democratie, mensenrechten, samenleven, ketters, het monopolie op geweld… Details, zeg maar. Ik zeg altijd: er is veel meer dat ons bindt dan dat ons scheidt. Wij zijn zelf ook een diverse groep. Zo heb je jongens die vinden dat homo’s van gebouwen moeten gegooid worden en jongens die vinden dat ze moeten worden gespietst in onze parken. Die verschillen hebben we weggewerkt. Het ene hoeft het andere niet uit te sluiten. Met die mentaliteit willen we ook de Vlaming de hand reiken op zijn eigen terrein, waar hij zich comfortabel voelt. Aan de kust dus.”

Daar aangekomen stelde Skullcrusher meteen vast dat die openheid niet wederzijds bleek. “Onderweg wilde niemand meedoen met het spelletje ‘hoe ver kan je de conducteur door het raam hangen’ of ‘wie legt de grootste drol in het gangpad’. Tekens aan de wand. Maar dan moest het ergste nog komen. “Vooral de wijven vielen tegen. Als je helemaal vanuit Brussel komt, verwacht je toch een beetje een gebaar van verwelkoming.

Tien vrouwdiertjes voor onze groep?

Meer moest dat niet zijn. Maar hoe vriendelijk we het ook vroegen aan die sletjes, we kregen er geen. Zelfs niet toen we bij wijze van aanmoediging haar vriendje zijn tanden uitklopten. Meisjes liepen weg. Lekkere mama’s deden alsof ze ons verzoek tot een presentatie van hun borsten niet hoorden. Dan slaat de schrik je meteen om het hart: ‘Ai, we gaan hier toch niet gediscrimineerd worden zeker?’”

rem te trekken en seinhuizen in brand te steken. Een traditioneel ritueel waarmee onrecht wordt aangekaart in onze cultuur.

Maar ik wou nog een laatste poging wagen door zandkastelen te bouwen. Een verbindende activiteit waarmee we ook subtiel meegaven dat alle rijkdom in dit land door ons bloed is gebouwd en wij ook alleen maar ons eerlijk deel willen.

En toen gebeurde het: de Vlaamse natuur begon zich tegen ons te keren. De zee begon genadeloos op onze bouwwerken in te beuken. Ik geef toe dat sommigen fel gereageerd hebben met terug te slaan op de zee, maar het was pure zelfverdediging. Ik zweer u meneer Pallieter, als we daar waren blijven staan, had de zee ons gewoon verdronken. Gewoon omdat we niet blank waren. Dat was echt de druppel voor ons. Ondanks onze aanmaningen aan de zee dat er ongelukken zouden gebeuren als ze ons nog verder in de richting van het Vlaams racisme zou duwen, bleef ze onverstoord verder gaan, die teef. Kijk, als je aan de ene kant wordt opgejaagd door het water en aan de andere kant belaagd wordt door racistisch DNA, dan heb je maar één optie meer: la bataille! Zo is het gebeurd en niet anders.”

Meryem Almaci kondigde ondertussen al een rechtszaak aan tegen de zee en Toerisme Vlaanderen. “Wij eisen een dwangsom van 5.000 euro per getij, per dag, tot deze waanzin stopt. De opbrengst gaat naar de getroffen jongeren. Ja, het kan anders. Daar staan wij voor als groene partij.”

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Het getij van de haat Teleurgesteld door zoveel onbegrip leenden de jongeren dan maar een rijkelijke voorraad sterke drank bij de lokale middenstand, waarmee ze zich zo ver mogelijk van de witte haat verwijderden.

Skullcrusher Mpongo: “Ik ga het u niet versteken. Sommigen wilden zo snel mogelijk terug de trein op om aan de nood-

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be