't Pallieterke van 20 augustus 2020

76ste jaargang • nummer 32 • donderdag 20 augustus 2020

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,50

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

BLM: van Castro tot Noord-Korea We besteedden reeds uitvoerige aandacht aan de marxistische ideologie die ten grondslag ligt aan de Black Lives Matter-beweging. Maar ook de buitenlandse bondgenoten van BLM doen de wenkbrauwen fronsen. Van Castro in Cuba en Maduro in Venezuela, tot zelfs het Stalinistische Noord-Korea. De vrienden en voorbeelden van BLM zijn niet de minsten.

Tom Van Grieken zit in een zetel Lees deel III van de artikelreeks over de ideologie van Black Lives Matter op blz. 13

De dictatuur van minderheden Leden van minderheden hebben recht op een eerlijk proces. Zij hebben recht op bescherming tegen geweld en op bescherming van hun privébezit. Zij hebben het recht openlijk te zeggen dat zij over sommige zaken anders te denken dan de meerderheid.

Maar zij moeten blijven beseffen dat in een democratie de wetten gemaakt worden door de meerderheid. Minderheden mogen niet eisen dat de meerderheid zich zou schikken naar hun wetten of normen. Niemand heeft het recht te eisen dat de meerderheid haar taalgebruik, haar tradities, haar onderwijs en haar feesten, zoals Kerstmis of Sinterklaas of carnaval, zou aanpassen aan de gevoeligheden van een minderheid. Dat is gewoon niet democratisch.

Of die minderheid nu bestaat uit holebi’s, transgenders, ve-

getariërs, Afrikanen of moslims, dat heeft daarbij geen belang. Salman Rushdie, een ervaringsdeskundige op dat terrein, zegde ooit: “Als er zoiets bestond als het Recht om Niet Beledigd te Worden, dan zouden we allemaal moeten zwijgen.” En dat is nu op alle terreinen aan het gebeuren.

Rechten en plichten moeten gebaseerd zijn op objectiveerbare feiten. Niet op iets subjectiefs en onmeetbaars als “zich beledigd of gekwetst” voelen. Dat zet de poort wijd open voor willekeur. Dat is het einde van de vrijheid.

Grote rivaal N-VA die zich bereid toont een verregaand compromis te sluiten met aartsvijand PS. De andere Vlaamse partijen die de antipolitiek voeden. Een hittegolf die vooral mensen van buitenlandse origine ‘over de rooie’ doet gaan. De politie die het slachtoffer is van geweldplegingen. Vlaams Belang-voorzitter Tom Van Grieken moet dezer dagen geen campagne voeren. Zijn partij zit op het balkon te kijken naar weinig fraaie vertoningen en heeft electoraal interessante vooruitzichten.

Is het de eerste gok van N-VA-voorzitter Bart De Wever die verkeerd uitdraait? Zijn poging om met de PS de as van een federale regering te vormen met als steunbalken een ruil tussen linkse economische maatregelen en een staatshervorming, lijkt te mislukken. Het duo botst op een njet van de liberalen.

Bart De Wever heeft in het verleden vaak gegokt en gewonnen.

In 2014 brak hij federaal in door een regeerakkoord te sluiten zonder staatshervorming, maar met een reeks rechtse sociaaleconomische maatregelen (de taxshift, later de hervorming van de vennootschapsbelasting,…). In 2018 slaagde hij er in Antwerpen in om de socialisten aan boord te krijgen. Een partij waar de N-VA jarenlang op had ingehakt. Nu was hij klaar voor een nieuwe gok die ook moest slagen. Een ruilakkoord sluiten met de Franstalige aartsvijand PS. De N-VA zou een aanzet tot staatshervorming krijgen met de splitsing van justitie, gezondheidszorg en arbeidsmarktbeleid. Wat die laatste twee bevoegdheidsdomeinen betreft, zou het budget wel federaal blijven.

De PS zou sociale cadeaus krijgen zoals hogere uitkeringen en pensioenen. Te linkse maatregelen zoals een arbeidsduurverkorting of de verlaging van de pensioenleeftijd werden uit de deal gehaald. Er werd ruimte vrijgemaakt om de Open Vld op het vlak van arbeidsmarktbeleid eigen accenten te laten leggen.

Maar de liberale voorzitter Egbert Lachaert hapte niet toe. Hij klikt zich vast aan MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez, die met zijn overtal aan ministers verder wil gaan. Magnette en De Wever staan nu met lege handen. Voor de N-VA is er imagoschade waarvan politieke tegenstanders als Vlaams Belang-voorzitter Tom Van Grieken kunnen profiteren.

Men hoeft maar de boodschap

te verkondigen dat de N-VA niet verschilt van de andere traditionele partijen. Van confederalisme is geen sprake meer. De mogelijke staatshervorming na 2024 is hoogst onzeker. En een rechts economisch beleid is voor de N-VA ook al geen prioriteit meer.

Een paarsgroen doodvonnis Tom Van Grieken en zijn entourage kunnen ondertussen vanop het balkon ook toekijken hoe de andere Vlaamse partijen zich in de prak rijden. CD&V lijkt een aanhangsel van de N-VA. Open Vld is een krabbenmand, ondanks het aantreden van een nieuwe voorzitter. Egbert Lachaert werd op het schild gehesen omdat hij zich verzette tegen een zeer linkse paarsgroene regering. Maar nu komt die coalitie, mogelijk aangevuld met de CD&V tot Vivaldi, via een achterdeur opnieuw aankloppen.

Hoe kunnen liberalen en christendemocraten in zo’n constellatie zonder Vlaamse meerderheid overleven? In de Kamer zijn ze met een gezamenlijke oppositie van N-VA en Vlaams Belang een vogel voor de kat. Sommige politicologen zoals Dave Sinardet beweren dat Open Vld in een regering zonder N-VA aan de linkse partijen een zware prijs kan vragen en dus de garantie krijgt op een rechtser economisch beleid.

Kan best zijn. Maar hoe zit het met veiligheid, justitie en migratie? Een zelfverklaarde centrumrechtse Open Vld zit dan in een coalitie met opengrenzen-partijen als PS en Ecolo/Groen. Tom Van Grieken wrijft zich al in de handen. Er doet trouwens een hardnekkig gerucht de ronde dat Open Vld volgens interne peilingen een stuk onder de 10 procent zakt.

Brussel breidt zich op een andere manier uit En dan waren er de beelden

aan onze kust en in de Brusselse gemeente Schaarbeek. Waar de focus tot voor kort lag op vechtende allochtonen, is de aandacht nu verschoven naar de politiemensen die voor een zeer moeilijke taak staan.

Een van de Blankenbergse relschoppers werd een paar dagen later opgepakt bij opstootjes in Schaarbeek. Een politieagent zou zelfs een messteek in een kogelvrije vest hebben gekregen. Op TikTok doet een filmpje de ronde waarin de Oostendse politie een balorige Noord-Afrikaan klem houdt. De Marokkaanse familie errond begint hysterisch te krijsen. Mondmaskers zijn een zeldzaamheid.

Ondertussen hebben de strandredders aan zee een soort van korte staking gehouden. Ze worden constant beledigd door strandgangers. “Nique ta mère” is het vaak voorkomende scheldwoord dat jonge Brusselaars uiten. Het zal wel niet uit de mond komen van Tanguy uit Ukkel. Politieagenten spreken van constante beledigingen. Het heeft lang geduurd, maar Vlaams minister Zuhal Demir probeert de zaken te benoemen: Brussel heeft de problemen met de eigen allochtonen niet onder controle. Tijdens andere zomers breidde Brussel zich uit tot plassen in Vlaams-Brabant, het Gentse en in de Kempen.

Nu gaat het janhagel massaal naar zee. Mensen die het goed voor hebben, blijven weg. De horeca kreunt, maar krijgt weinig gehoor. Ook hier kapitaliseert het Vlaams Belang. Tom Van Grieken zit electoraal in een zetel. Nu nog een campagne op sociale media ter ondersteuning van de horeca-uitbaters en kleine zelfstandigen met het water aan de lippen en er komen bij de volgende verkiezingen nog een paar procentpunten bij voor het Vlaams Belang.

2

Actueel

20 AUGUSTUS

Op zoek naar een specialist

Er treedt bij de bevolking een zekere coronamoeheid op, wat resulteert in het steeds minder nauwgezet opvolgen van de maatregelen. Idem is er een moeheid inzake de regeringsvorming. Een zoveelste poging is vastgelopen.

Zou het nog iemand in de straat kunnen interesseren? Vivaldi, Arizona, Zweeds, Olijfboom, Tripartite, Roomsrood, Paars-geel, Paars-groen, Drie Koningen,... wie volgt het nog?

Sinds 30 mei 2019 volgen de ‘zoekers’ elkaar op, ik zet ze graag nog eens voor u op een rijtje: 1) Informateurs Didier Reynders en Johan Vande Lanotte (30 mei - 7 oktober 2019) 2) Preformateurs Geert Bourgeois en Rudy Demotte (8 oktober - 5 november 2019) 3) Informateur Paul Magnette (5 november - 10 december 2019) 4) Informateurs Joachim Coens en Georges-Louis Bouchez (10 december 2019 - 31 januari 2020) 5) Koninklijk opdrachthouder Koen Geens (31 januari - 14 februari 2020) 6) Koninklijke opdrachthouders Sabine Laruelle en Patrick Dewael

(19 februari - 16 maart 2020) 7) Formateur Sophie Wilmès (16 maart - 17 maart 2020) 8) Los van de koning: Paul Magnette en Conner Rousseau (13 mei - 15 juni 2020) 9) Los van de koning: Georges-Louis Bouchez, Egbert Lachaert en

Joachim Coens (17 juni - 19 juli 2020) 10) Preformateurs Bart De Wever en Paul Magnette (20 juli - 17 augustus 2020) De teller staat dus op 10 pogingen om een regering samen te stellen, met telkens uitgewerkte voorstellen, documenten, nota’s, tabellen, Atoma-schriftjes, enz. Wat kan er nu nog gezegd en gedaan worden wat nog niet eerder gezegd en gedaan is geworden? Oh ja, de Groenen zouden nog aan zet kunnen komen. Ziet u het al voor u? Kristof Calvo, premier van België en Meyrem Almaci, minister van Volksgezondheid. Ga met zo’n ministers de pandemie en de economische gevolgen van corona maar aanpakken.

En dan was er ook nog de topman van het VBO, het Verbond van Belgische Ondernemingen, die in een interview in De Zondag kwam pleiten voor de aanstelling van een ‘éminence grise’ die de patstelling maar moet oplossen. Dat zou dan - bij voorkeur - iemand moeten zijn van buiten de politiek. Pieter Timmermans, de bovenvermelde topman, zou beter moeten weten. Dit land blokkeert op meer dan een niveau: er zijn de tegenstellingen tussen Vlamingen en Franstaligen, tussen links en rechts, tussen katholiek en vrijzinnig. Eender welke éminence grise kan alleen maar de verschillen tussen noord en zuid vaststellen, hij (of zij, daar begint het al) kan beginnen met de jongste verkiezingsuitslag te analyseren. Vlaanderen wenst een ander beleid dan Wallonië en omgekeerd; is dat nu zo moeilijk om te begrijpen?

Typisch aan een patstelling is dat het niet kan opgelost worden. Een ‘tabula rasa’ is de enige oplossing voor dit land. Laat ons nu die stap zetten. En nu wordt de arme drommel Lachaert op de patstelling losgelaten.

KARL VAN CAMP - HOOFDREDACTEUR

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41, 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

Abonnement buitenland:

3 maanden: 6 maanden: 1 jaar: Steunabo 1 jaar:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

32,50 euro 65,00 euro 130,00 euro 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter 1945-1955: Hoofdredacteur 1955-2000: Hoofdredacteur 2000-2010: Hoofdredacteur 2010-heden: Verantw. uitgever:

Bruno de Winter Jan Nuyts Leo Custers Karl Van Camp Wart Van Schel

2020

De complexe waarheid over criminaliteit in België Door de voortdurende berichtgeving over criminaliteit kan het zijn dat de burger een vertekend beeld krijgt over het aantal criminele feiten in België. Wie zich daarom correct en grondig wil informeren over deze criminaliteitscijfers (bijvoorbeeld per jaar of per regio), kan terecht op de uitstekende webstek van de federale politie.

Op de webstek staat een overzichtrapport dat de toch wel verrassende evolutie van de criminaliteit in België weergeeft. In 2011 bereiken de geregistreerde criminaliteitscijfers hun hoogtepunt met 1.063.000 feiten. Dit record werd voornamelijk veroorzaakt door diefstallen (woninginbraken, diefstallen uit voertuigen en zakkenrollerij).

“Daarna echter is zich een dalende trend beginnen te ontwikkelen in de cijfers van de geregistreerde criminaliteit”, stelt het rapport. “Vanaf 2013 vielen de registraties onder het miljoen.”

“Hoofdzakelijk de diefstallen (diefstal uit voertuig, zakkenrollerij,…) zijn in deze periode zeer sterk gedaald (globaal van 451.000 in 2011 naar 395.000 in 2014), alsook vandalisme (beschadigen van auto’s) en opzettelijke slagen en verwondingen (buiten familie). Anderzijds waren er ook grote stijgingen (bv. drugsbezit en internetfraude), maar niet ‘genoeg’ om de dalingen te compenseren.”

Dalende trend Vanzelfsprekend stelt zich de vraag naar het waarom van deze plotse daling. “In ieder geval is het een fenomeen dat ook in vele andere westerse landen waarneembaar is en daar zelfs eerder optrad.” In de criminologische literatuur staat dit bekend als de “international crime drop”. Dat is het fenomeen dat de criminaliteit in verschillende landen tegelijk substantieel afnam vanaf de jaren ’90.

Het aantal registraties van misdrijven in België daalt van 2012 tot in 2017 jaar na jaar en zakt door de drempel van 900.000 feiten. In 2018 en 2019 lijken de cijfers zich eerder te stabiliseren met respectievelijk 889.000 en 878.000 geregistreerde misdrijven. De grote dalingen in deze periode zitten vooral bij de diefstallen (inbraken in gebouwen, diefstallen uit voertuigen,…), waarvan er in 2019 net boven de 300.000 in de statistieken staan geregistreerd.

Opvallend is de toch wel gigantische daling in 2015 (-56.000). Dat is ook het jaar waarin terrorisme en de migratiecrisis prominente thema’s werden. Dit zorgde voor militairen op straat, verhoging van grenscontroles (en dus pakkans), grotere waakzaamheid van politie in de publieke ruimte, veel mankracht naar terrorismedossiers, tijdelijke sluiting van de metro, maar ook beperking van de openingstijden van de commissariaten (moeilijker om klacht in te dienen).

Het rapport: “We stellen vast dat de geregistreerde criminaliteit lang stabiel gebleven is rond het miljoen feiten per jaar. Zo’n totaalcijfer zegt echter op zich niet zoveel, gezien het gaat om heel verscheiden inbreuken die daarenboven sterk in ernst variëren. Ook is het zo dat registratiegewoonten en vattingspraktijken aan verandering onderhevig kunnen zijn. Daarnaast is men bij de vaststelling en registratie steeds beperkt door de beschikbare politiecapaciteit en is het natuurlijk geen streefdoel op zich om zoveel mogelijk processen-verbaal te produceren. Maar ondanks dat valt niet te ontkennen dat er sinds 2011 een

duidelijk neergaande trend gaande is, die zich momenteel lijkt te stabiliseren. Of deze daling volledig reëel is, valt moeilijk volledig hard te maken. Niettemin tonen de cijfers toch een frappante daling. Verklaringen hiervoor kunnen dezelfde zijn als diegene die internationaal aangenomen worden.”

Verklaringen In het rapport worden de volgende mogelijke verklaringen voor die dalende trend opgesomd: - Betere politiestrategieën en technieken: hotspots-analyse, DNA, GSM-lokalisatie, community policing, intelligence led policing, preventive policing,…

- Techno-preventieve bescherming (alarmsystemen, camera’s, betere sloten, startsleutels, gps-tracking,…) van eigendommen, zoals gebouwen en wagens, waardoor het veel moeilijker en risicovoller wordt zijn slag te slaan (zeker voor gelegenheidsdieven); - Toename van publieke camera’s, zowel in binnensteden als op invalswegen (ANPR); - Private bewakingsfirma’s; - Voertuigcriminaliteit is een zogenaamd “beginnersmisdrijf”, dus doordat dat moeilijker wordt, zijn er minder personen die een “criminele carrière” starten (m.a.w. ook andere vormen van criminaliteit dalen dan enkele jaren later); - Strafuitvoering: langere of effectieve celstraffen, elektronisch toezicht (enkelband),…

- Grote prijsdalingen voor elektronische consumptiegoederen (bv. laptops), waardoor het vaak de moeite niet meer is ze te stelen; - Verschuiving naar minder zichtbare en minder risicovolle ICT/internetmisdrijven, die daarenboven ook een groot ‘dark number’ hebben; - Minder drugsverslaafden, die vaak diefstallen pleegden om drugs te kunnen kopen; - Vergrijzing van de bevolking, waardoor het aantal jonge mannen, die verantwoordelijk zijn voor een groot deel van de criminaliteit, sterk daalt.

De bovenstaande redenen kunnen voor België volgens de onderzoekers van de politie aangevuld/ versterkt worden met de specifieke context sinds 2015 van terrorisme en een migratiecrisis.

“Deze vergen veel capaciteit die dus ook minder kan ingezet worden voor de bestrijding van andere fenomenen binnen ‘haalcriminaliteit’. Haalcriminaliteit zijn de vergrijpen die de politie zelf opspoort en brengcriminaliteit komt binnen door aangiften. Betreffende de evolutie van de strafwetgeving in die periode is er de invoering van Gemeentelijke Administratieve Sancties (GAS) en heel wat nieuwe strafbaarstellingen, waaronder terrorisme, foltering, mensenhandel en meerdere items die ofwel gelieerd zijn aan ICT/internet (hacking, informaticafraude, cyberlokking,… ) of aan de sterk toenemende (illegale) migratie en multiculturaliteit in de samenleving (schijnhuwelijk, mensensmokkel, gedwongen huwelijk, vrouwelijke genitale verminking, verbergen van het gelaat (boerka), binnendringen in havengebied,…).”

Besluit Als we cijfermatig de vergelijking maken tussen het begin van de statistiek en nu, dan ligt het globale cijfer voor 2019 zowat 20 procent lager dan de top van 2011 en tellen de statistieken van 2019 zo’n 180.000 feiten minder dan die van 2011. “Het is vooral de enorme daling van de diefstallen (autodiefstallen, inbraken in gebouw, diefstal uit voertuig, diefstal gewapenderhand,… ) die in het oog springt (grofweg gezegd van een half miljoen feiten naar zowat 300.000) en de opkomst van ICT-criminaliteit, zowel in strikte zin (hacking, informaticafraude,…) als in ruime zin (ICT als middel om gemeenrechtelijke misdrijven te plegen (internetfraude, cyberbelaging,…) die de nieuwe trend uitmaakt.”

Kortom, naast een daling heeft zich ook verschuiving van criminaliteit voorgedaan. Ook dat weerspiegelt de digitalisering van de maatschappij. Tot slot nog onze verontschuldigingen voor het veelvuldig voorkomen van Engelstalige begrippen. Het ligt echt niet aan ons. Ook in ‘Belgische’ rapporten wordt dat klaarblijkelijk schering en inslag, en gaat het van kwaad naar erger.

THIERRY DEBELS

Actueel

20 AUGUSTUS 2020

3

Kamala Harris: zorgen dat Biden niet verliest en hem daarna misschien opvolgen Verschillende kranten meldden vorige donderdag dat Kamala Harris “de eerste zwarte vrouw” is die kandidaat is om vicepresident van de VS te worden. Zo zwart is ze nochtans niet, noch in haar afkomst, noch in haar levensloop. En als “running mate” van de oude en aftakelende Joe Biden zou het weleens over meer dan het vicepresidentschap kunnen gaan.

De obsessie van links Amerika met ras maakte het onvermijdelijk dat huidskleur een bepalende factor ging zijn in de keuze van Biden. Het werd Kamala Harris, die nochtans niet gemakkelijk kan verpakt worden als vertegenwoordiger van de Afro-Amerikaanse gemeenschap.

Haar moeder is een Tamil uit India, haar vader van gemengd ras uit Jamaica (het is zeer waarschijnlijk dat een voorvader van Harris slavenbezitter was). In een land verziekt door de absurditeiten van de minderhedenpolitiek, de “identity politics”, hebben al deze details betekenis.

Sommige Aziaten ergeren er zich aan dat haar Indische kant niet in de verf wordt gezet. Sommige zwarten, zoals filmproducent Tariq Nasheed, vinden haar dan weer “niet zwart genoeg”.

procureur-generaal het meeste punten kon scoren door een harde aanpak.

Zo was ze streng voor het gebruik van marihuana (ze kwam van dat standpunt terug eens ze politica werd), stelde ze bestraffing voor van ouders die hun kinderen lieten spijbelen en nam ze het niet altijd zo nauw met de rechten van de verdediging.

De enige rode draad doorheen de loopbaan van Harris lijkt de drang naar macht te zijn, waarbij ze ook onbeschaamd de raskaart speelde wanneer haar dat uitkwam (zoals bij het uitschakelen van haar voormalige baas en progressieve rivaal voor het ambt van procureur-generaal, Terrence Hallinan).

Het gematigde imago van Harris is een van de redenen waarom Biden haar verkoos boven andere vrouwelijke, zwarte kandidaten. De Democraten willen dat de verkiezingen een referendum over Trump worden en geven daarom de voorkeur aan een gladde kandidaat met zo weinig mogelijk ideologisch profiel.

Dat betekent niet dat Kamala Harris een centriste is. Ze drijft gevaarlijk mee met de stroom van ideologische radicalisering binnen haar partij, onder andere wat illegale immigratie en minderhedenbeleid betreft. Ze wil ook meer maatregelen tegen “blank nationalisme” op het internet. Op enige weerstand van deze dame zal Amerika niet moeten rekenen als nog eens een storm van Black Lives Matter-hysterie opsteekt.

“Ze kent de uitdagingen voor zwarten” Het zwarte electoraat weegt echter zwaarder, in het bijzonder na de greep die Black Lives Matter op de Amerikaanse binnenlandse politiek heeft gekregen.

Harris benadrukt nu dat ze zich als kind reeds “zwart” voelde. In de toespraak waarmee hij Harris als zijn “running mate” aankondigde, stelde Joe Biden dat “ze ervaren heeft wat de uitdagingen zijn van zwart en Indisch-Amerikaans te zijn in de VS”. Je mag die uitspraak met een korrel zout nemen. Als dochter van een professor economie aan de universiteit van Stanford en een moeder die kankeronderzoekster was, kende Harris niet bepaald de startpositie of levensloop van een gemiddelde Afro-Amerikaan.

Dat ze naar de universiteit ging doorstoten, was eerder vanzelfsprekend. Na een diploma in politiek en economie, mocht ze rechten gaan studeren aan de universiteit van Californië, via een van de zovele programma’s van positieve discriminatie. De ‘uitdagingen’ voor zwarten zijn niet altijd zo groot als de slachtoffermythe dat wil hebben. Zo raakte deze week een verslag bekend van het Amerikaanse departement van Justitie waaruit blijkt dat blanken en Aziaten 4 tot 10 keer minder kans hebben om aanvaard te worden aan de prestigieuze universiteit van Yale.

Of Kamala Harris de verkiezing van Biden zal helpen, is nog niet zeker. Ze was eerst zelf kandidaat om namens de Democraten deel te nemen aan de presidentsverkiezingen, maar haar glansloze campagne dwong haar snel tot opgave.

Haar enige echte wapenfeit in de Democratische voorverkiezingen was, ironisch genoeg, een gemene aanval op Biden, waarin ze hem net niet van racisme beschuldigde. In de peilingen steeg de populariteit van Biden na de aanduiding van Harris niet en de Amerikaanse gokkantoren geven hem nu zelfs minder kans.

Bunkerstrategie De keuze voor vicepresident is nog nooit zo belangrijk geweest, niet omwille van het electorale effect, maar omdat de kans reëel is dat Biden zijn termijn als president niet zal uitdoen. Een opiniepeiling zegt dat 57 procent van de Amerikanen geloven dat hij binnen de vier jaar zal ontslag nemen.

Joe Biden is de oudste kandidaat voor het presidentschap ooit. Bovendien zijn de tekenen van zijn geestelijke aftakeling steeds moeilijker te negeren. Zijn toespraken zijn vaak verward, hij komt tijdens debatten niet uit zijn woorden en slaat voortdurend inhoudelijke flaters.

Het heeft ertoe geleid dat, mede op aandringen van zijn eigen partij, Biden zijn toevlucht heeft genomen tot een ‘bunkerstrategie’. Hij verlaat zelden zijn huis en vermijdt debatten en contacten met de pers, hopende dat Trump meer flaters zal slaan dan hijzelf.

Als een Achilles die Hector uitdaagt om vanachter de muren van Troje te komen, is Trump ongeduldig om tegen Biden te debatteren. Biden had drie debatten tegen Trump toegezegd (Trumps vraag om een vierde debat kon hij afwimpelen), maar in de New York Times en andere linkse pers verschijnen steeds meer oproepen om de debatten helemaal te laten vallen. Biden staat sterk in de opiniepeilingen en met zijn mentale toestand kan hij er alleen maar verliezen.

De overwinning ligt binnen handbereik, maar de Democraten zijn niet vergeten hoe in 2016 een zekere zege toch nog een nederlaag werd. Zowel de bunkerstrategie van Biden, als de keuze voor de afgeborstelde Kamala Harris, passen in die obsessie om deze keer elk risico te vermijden dat het op het laatste moment toch nog misloopt. Ik vraag mij niettemin af of de intelligente, maar kille Harris niet teveel op Hillary Clinton lijkt.

Drang naar macht Is Harris links? Ja, maar niet in de zin van Bernie Sanders of Elizabeth Warren.

Harris is geen ideologe. Ze is een intelligente kameleon die wist dat ze als

JURGEN CEDER

JURGEN CEDER COLUMNIST

BRIEFJE AAN BEPAALDE ‘JONGEREN’

Tuig Mijne heren crapuleuzen, Voor alle duidelijkheid en om de geviseerde ‘beroepscategorie’ beter te begrijpen: dit briefje is niet gericht aan ‘de jeugd’ of aan ‘de jongeren’, maar aan een welbepaald deel daarvan dat zich al veel te lang op een onaanvaardbare manier gedraagt in onze steden, straten en op stranden tegenover gewone Vlaamse jongeren, de politie en de eigendom van eerbare burgers. Jawel, we hebben het wel degelijk - en ik wil zeker niet veralgemenen of complete bevolkingsgroepen stigmatiseren - over groepen mannelijke jongeren met een migratieachtergrond die vaak vanuit een antiwesters en religieus gevoed vijandbeeld onze samenleving brutaliseren, schofferen en zelfs willen destabiliseren. Zij vinden onze samenleving decadent en negeren bijvoorbeeld het respect dat men hier voor vrouwen betoont.

Nochtans zijn zij hier opgegroeid en hebben zij hier alle kansen gekregen, waarvan zij hoogst waarschijnlijk in de thuislanden van hun grootouders en ouders alleen maar zouden hebben kunnen dromen. Maar met Mark Elchardus zeg ik vrank en vrij dat zij die kansen verkwanselden. Wel, aan dié jongeren wil ik het volgende zeggen.

Mijne heren, wat vooral de jongste vakantieweken hier ten onzent, maar ook in de omliggende landen is gebeurd en door jullie soort geteisem is uitgevreten, heeft de kloof tussen jullie en ons alleen nog maar groter gemaakt.

De gewone, hardwerkende burger is het nu spuugzat geworden en trekt meer dan ooit aan de mouwen van de politici om het gepamper te stoppen en keihard terug te slaan. En er wordt gedreigd - hou er maar rekening mee - om bij een volgende stembusgang zonder omwegen te kiezen voor ‘law and order’.

Toegegeven, onze samenleving is te laks geweest, want te lang onder invloed geweest van rode en groene politici die geloofden in een vreedzame multiculturele samenleving. Wie daar kritiek op had, werd met de vinger gewezen, verketterd, uitgesloten en verdacht gemaakt. Links trok het morele patent naar zich en richtte zich tot het allochtone publiek om kiezers te lokken in ruil voor alle mogelijke rechten en voorrechten, positieve discriminaties en vergoelijkingen van niet te verantwoorden gedrag. En dan heb ik het nog niet uitvoerig over ons lakse jeugdsanctierecht en het machteloos maken van onze politiemensen, die zowat alles moeten trotseren om toch maar niet voor racist te worden uitgekreten of daadwerkelijk verdacht gemaakt. Het waren de zachte heelmeesters die de stinkende wonden in onze samenleving maakten. Een daarvan is jullie gedrag dat

ik hier op de korrel neem. Na alles wat jullie van ons kregen op vlak van onderwijs, begeleiding, ontspanningsmogelijkheden, beroepskansen en wat nog al meer, hebben jullie onze samenleving nog geen enkele dienst terug bewezen. In tegendeel, jullie middelvinger is ons deel, gevolgd door baldadigheden, beschadigingen, intimidaties en regelrecht geweld. Nul respect!

Maar er is een kentering op til. Politievakbonden en de politieke partijen uit het centrum en de rechterzijde, maar ook individuele burgers en bewegingen, laten horen dat de tolerantiegrens zoal niet overschreden, dan toch ruim bereikt is. We horen sterke pleidooien voor zerotolerantie, optreden door parket en daadwerkelijk vervolgen, criminele jongeren behandelen volgens het gewone strafrecht, meer middelen en mogelijkheden voor de politie, inzet van leger bij straatterreur - zoals enkele maanden geleden in Brussel -, meer gesloten jeugdinstellingen, gedaan met flauwe en lachwekkende ‘diensten aan de gemeenschap’ als straf,… Het Vlaams Belang wil zelfs jullie ouders - waar jullie toch veel respect voor zeggen te hebben - aanpakken door het kindergeld af te nemen als jullie over de schreef gaan. Wie zijn gat brandt, moet op de blaren zitten. De tijd is niet meer veraf dat de politieke correctheid niet langer jullie schild zal zijn.

De Hannelorekes Goemans, de Joskes D’Haese, Kristofjes Calvo, de culturele en policor-bobo’s zullen nog wel een tijdje doorkrijsen, maar het zal geen verf meer pakken. De autochtone kiezer zal harder dan ooit zijn mening zeggen en zijn stem geven aan degenen die het voor hem opnemen tegen tuig dat zijn - onze - samenleving verziekt.

Ik weet niet of jullie er ooit bij hebben stilgestaan dat jullie het eigenlijk ook helemaal verbrodden voor al die kinderen van migranten die wél meewillen met ons, wél alle kansen grijpen en zich zeer verdienstelijk maken. Jullie verantwoordelijkheid is dan ook verpletterend.

En als het hier dan toch zo slecht en zo racistisch is, waarom keren jullie dan niet weer naar jullie bejubelde thuislanden en willen jullie per se hier blijven? Of gaat het enkel om onze centen en niet om de mensen? Of moeten we rekening houden met wat men in andere tijden een ‘vijfde kolonne’ noemde?

Voor mij mag iedereen die hier woont en wil leven en werken op alle respect rekenen.

Maar voor wie zich tegen onze vrije samenleving keert, ze ondergraaft en gewelddadig verstoort, is hier geen plaats. Laat dat duidelijk zijn.

4

Actueel

20 AUGUSTUS 2020

Waar zitten de ouders?

Citaat van de week > Daphné Dumery (N-VA, burgemeester Blankenberge)

De Nederlandse premier Mark Rutte sprak zich afgelopen week uit over de ‘ongeregeldheden’ in de Schilderswijk. De Schilderswijk is een prachtige authentiek gebouwde wijk in Den Haag, waar zich in de jaren zeventig en tachtig vooral migrantenfamilies gevestigd hebben. Vandaag de dag is het een probleemwijk waar Turkse en Marokkaanse jongeren ‘rellen’.

Het is in Nederland niet zo erg als in Molenbeek en met het parlement op een steenworp afstand van de Schilderswijk, zal het ook nooit zo erg worden. Maar zeg nooit nooit. De beelden die afgelopen week de tv haalden, waren bruut. Politie, Mobiele Eenheid, in brand gestoken auto’s, gevechten… totale anarchie op Nederlandse bodem. Waarbij anarchie een eufemisme is voor ‘clash of cultures’.

“Grote groepen jongeren gaan ’s avonds de straat op en maken ruzie met de politie,” klonk het op de Nederlandse staatstelevisie. Nou ja, het was de uitleg van het jeugdjournaal, dat ook nog een poging deed om te verklaren waarom het gebeurde.

Best inhoudsloos. Er is geen enkele uitleg mogelijk waarom grote groepen jongeren ’s avonds de straat opgaan om ruzie met de politie te maken. Wat de lol van rellen is, kan niemand verklaren. Wat de lol van vernielen is ook niet. Het enige wat kan, is wijzen op de dadergroep: tuig. Racistisch, onopgevoed tuig met een etnische achtergrond en vaker moslim dan niet.

Gelukkig sprak onze premier zich erover uit: hij noemde ze losgeslagen tuig waarvan de ouders niet ingrijpen. Idioot gedrag waar hij geen verklaring voor ging zoeken, het hoort gewoon te stoppen. Zinloos, onaanvaardbaar gedrag: “Wat doen de ouders dat ze dit toelaten?”, vroeg hij zich af. Nietszeggender kan het niet worden. Daar is de man politicus voor.

De waarheid is dat dit zinloze, onaanvaardbare gedrag - van een door premier Rutte niet nader gedefinieerde groep - al jaren plaatsvindt. Ikzelf schrijf er sinds 2003 over. En op de sociale media ging een krantenartikel rond uit 1998, waarin de toenmalige Amsterdamse burgemeester Patijn zich beklaagde: “Amsterdam is de rellen zat. Niemand weet raad met Marokkaanse jongeren.”

Toen niet.

Nu niet.

Zalig is het leven van een politieke bestuurder. Je benoemt een probleem, in 1998 nog specifiek “Marokkaanse jonge re n ” ,

toont een streng gezicht tijdens de veroordeling van het probleem en doet verder exact helemaal niets. Er is geen verklaring voor waarom 22 jaar nadat al in de krant gedrukt stond dat Marokkaanse jongeren op straat rellen, dit nog steeds gebeurt. En het alleen maar erger is geworden. Het zal de tijd van de politieke bestuurder wel duren, pas op voor discriminatie en opgelet, zitten we in een verkiezingsjaar of niet?

Columnisten voor mij schreven krantenkolommen vol, en ook na mij zal dit blijven gebeuren. Alleen al omdat onze premier het tegenwoordig over tuig heeft, zonder ze Marokkaan te noemen of als moslim te definiëren. Voegt het wat toe dan, die omschrijving?

Dat zouden keurige blanke mensen kunnen zeggen die de mond vol hebben van gerechtigheid en barmhartigheid richting de migrantenpopulatie, maar die zelf keurig achter hekken in de blankst mogelijke wijken wonen. Maar het antwoord is: “JA! Het voegt wat toe!” Vijftig jaar migratie heeft niet geleid tot integratie, heeft niet geleid tot acceptatie, heeft niet geleid tot assimilatie. Integendeel. Vijftig jaar migratie heeft geleid tot een tweedeling in de samenleving. In een deel wordt multiculturaliteit omarmd omdat het doet denken aan exotische reizen. Verrijking van de geest. Het is ook makkelijk omarmen als je de werkelijkheid niet dagelijks meemaakt in je straat, op de school van je kinderen, bij het boodschappen doen. Althans, voor de bühne wordt gesproken over verrijking, achter de schermen geldt “not in my backyard”.

Want in die andere ‘backyard’ is het leven anders. Daar heeft zich een samenleving ontwikkeld waar de islam de baas is, vrouwen binnengehouden worden, afgegeven wordt op Nederland en Europa en enkel het recht van de sterkste telt. Rellen om het rellen - waar zijn de ouders? Een vraag die ook al jaren en jaren en jaren gesteld wordt en waarbij het antwoord simpel is: thuis. Afwezig. Ze fokken kinderen, maar opvoeden behoort niet tot het zorgpakket.

Moet je dit benoemen? Ja. Zolang migratie niet ophoudt, zal de tweedeling in de samenleving alleen maar groter worden.

De import van andersdenkenden, andersgelovigen heeft in 50 jaar tijd het geweld op straat alleen maar vergroot. Ieder weldenkend mens weet wat er gebeurt als er nog meer van dit soort mensen zich hier vestigen. Behalve blijkbaar politici en beleidsvoerders.

EBRU UMAR NEDERLANDS-TURKSE COLUMNISTE

“We hebben ze laten begaan”

De zenuwen van N-VA-burgemeester van Blankenberge Dumery gierden de voorbije dagen en weken geregeld door haar keel. Plots werd ze geconfronteerd met ‘binnenlandse’ maatschappelijke problemen. We hebben het dan uiteraard over de brutale vechtpartijen door allochtonen ‘op de plage’.

Hoewel het achteraf gemakkelijk is straffe taal te gebruiken, was ze er klaarblijkelijk toch al een tijdje niet gerust in: “Er waren de voorbije weken opvallend veel toeristen van Noord-Arikaanse origine op ons strand. Maar omdat zij niet voor de minste problemen zorgden, hebben we ze - in hun vaak iets te grote bubbels - laten begaan.” Zo gaat dat, helaas... Pamperen en ontzien, en al blij zijn dat ze normaal lijken te doen in hun “iets te grote” - hoe groot? - bubbels. En opgelucht ademhalen als de ‘onaantastbaren’ hun toorn niet uiten. Mochten dat vrolijke Vlamingen in vakantiestemming zijn geweest, dan waren er wellicht GAS-boetes uitgedeeld of waren ze kordaat van het strand verwijderd. Volgens ons zijn de coronaregels er voor iedereen, Daphné, of men nu van Noord-Afrikaanse, Vlaamse, Patagonische of zelfs Belgische origine is.

Antwerpse avondklok De ‘waarnemers’ die, achter de mediale associatie van de avondklok in de Scheldestad met het regime van de nazi’s, een operatie beschadiging van de Antwerpse burgervader vermoeden, zouden misschien wel eens gelijk kunnen hebben. Als het in dit onzalige land over politiek gaat (en draait niet álles om politiek in ‘la Belgique’?), is Machiavelli nooit ver weg.

Toch zitten de insinuerende schrijvelaars er omtrent de oorsprong van de avondklok eeuwen ver naast. Laat in Antwerpen dat vrijheidsbeperkend systeem door de bezetter uit het oosten in de Tweede Wereldoorlog zijn toegepast, hij heeft het niet uitgevonden. Enig google-zoekwerk leidde mij naar een verre voorganger van BDW, ‘binnenburgemeester’ Jan Pot. Zijn naam heb ik ook teruggevonden in de lijvige geschiedschrijving van Antwerpen door Floris Prims, die bij het jaartal 1465 (!) noteert: “Toen begon ’s avonds te tien ure te luiden de klok die men heet ‘de Drabbe’ en later ‘de diefklok’: geluid door Mr. Jan Pot, binnenburgemeester.” Voor lezers die niet zo vertrouwd zijn met het bewogen verleden van de Sinjoren: jarenlang heeft de ‘Stad aan de Stroom’ zich de weelde veroorloofd er twee burgemeesters op na te houden: een voor de binnenstad en een voor buiten de muren. En je raadt nooit wie in de tijd van Jan Pot buitenburgemeester van Antwerpen was: Jan… Van Ranst.

In het Nederlandse Trouw schrijft Paul Van Der Steen dat in de Middeleeuwen de wereldlijke en kerkelijke overheid placht te communiceren met klokkengelui, omdat je daarmee in die tijd stad en ommeland kon bereiken.

Uit mijn eigen plattelandse jeugd kan ik mij nog levendig herinneren dat de dorpsbewoners thuis en op het veld uit elke klokkenklank konden opmaken wat de boodschap was: een trouwpartij, een begrafenis, een nieuwe pastoor of diaken die werd ingehaald of een oproep om je naar de Mis of het Lof en de Vespers (ja, zó lang is het geleden…) te reppen.

Gesloten poorten In de tijd van burgemeester Pot werd de avondklok elke dag twee keer geluid om de burgers ervan op de hoogte te brengen dat na zonsondergang de stadspoorten gesloten zouden worden en dat die bij het ochtendgloren pas weer opengedraaid zouden worden.

Daar tussenin kon niemand de stad in of uit.

Een pak moeilijker en hachelijker dan in deze coronatijden dus. Paul Van Der Steen verwijst ook terecht naar het toen welig tierende bijgeloof dat in die donkere uren de poorters de bibber op het lijf joeg voor boze geesten en gemene streken van de duivel, die dan volop in zijn element was. Voor de toen nog talrijke en erg invloedrijke geestelijkheid het gepaste moment om op te roepen tot voorbeeldig leven en gebed. Zouden die remedies ook in deze moderne tijd ‘van God los’ niet weer van pas kunnen komen, wars van alle bijgeloof?

Zomaar een vraag.

Toch waren in die dagen de burgemeesters van binnen en van buiten er blijkbaar niet

honderd procent gerust in, want zij deden een beroep op bewapende mannen, van wie enkelen op vaste plekken en een aantal anderen op de stadsmuren. Zij hadden als taak in de smiezen te houden of er na het sluiten van de poorten toch geen figuren met kwade bedoelingen de stad probeerden binnen te sluipen: inbrekers of vijandelijke legers. Van de duivel naar vuur was maar een kleine stap, zeker in dié tijd, toen de huizen volledig of gedeeltelijk nog van hout waren en vrij dicht op elkaar stonden. Eén vonkje was dan genoeg om heel de donkere slaapstad in vuur en vlam te zetten. Van hogerhand was men wel op het ergste voorzien. Er werd ’s nachts in de duistere straten gepatrouilleerd en wie daar rondhing en zich niet in het schaarse licht van de lantaarns durfde vertonen, moest wel met een héél goede reden op de proppen kunnen komen om zijn overtreding van de avondklok uit te leggen.

Zowel toen als nu betekende die avondklok een serieuze streep door de rekening van herbergen, huizen van lichte zeden en eethuizen.

Na het luiden van de avondklok, toen als nu, werd geen bier of wijn meer geschonken en de onverlaat die zich bij nacht niet aan de regels hield, werd daar zwaarder voor beboet of gestraft dan op klaarlichte dag. In het artikel van Paul Van Der Steen in Trouw heb ik geen enkele verwijzing naar burgemeester Van Ranst aangetroffen, maar in het jaar 1465 bestond er nog geen televisie…

HECTOR VAN OEVELEN

Actueel

20 AUGUSTUS 2020

5

Zal CD&V ontslag willen nemen uit de regering-Wilmès?

Dat de MR van Georges-Louis Bouchez een vuile rol speelt in de federale formatie, staat al lang buiten kijf. Recent doet ook de rol van Open Vld-voorzitter Egbert Lachaert meer en meer de wenkbrauwen fronsen. Op de valreep alsnog een paars-gele coalitie saboteren, was het daarvoor dat hij met zo’n ruime meerderheid tot voorzitter gekozen werd?

Ondertussen blijft het opvallend stil rond de CD&V en lijkt niemand de dubbelrol op te merken die de christendemocraten nu spelen. Nochtans is er geen ontkomen aan, want ten laatste midden september zal ook de partij van Joachim Coens kleur moeten bekennen.

Dat de christendemocraten een viscerale afkeer hebben van het maken van duidelijke keuzes, bleek nog maar eens duidelijk uit het interview dat Servais Verherstraeten toestond aan de collega’s van Doorbraak. Ze waren ontevreden en teleurgesteld bij de CD&V, dat wel, maar in het interview kwam je niet te weten hoe zij daar denken dat het nu verder moet. We denken trouwens dat CD&V midden september het liefst van al uitgesteld zou zien tot Sint-juttemis (waar is de tijd dat Jean-Luc Dehaene Pasen twee weken na Pasen liet vallen?), want Servais Verherstraeten raakte in het interview niet verder dan midden september “belangrijk” te noemen. Toch bleef hij moedig, want hij “durft te hopen” dat er tegen die tijd “zaken

bewegen”. Vooral hoop dus dat ze de kelk van de duidelijke keuze midden september toch nog aan zich voorbij zullen kunnen laten gaan.

Enerzijds in de bubbel van vijf, anderzijds in de regering De CD&V blijft de partij van de tweeslachtigheid. Enerzijds zit ze mee in de zogenaamde “bubbel van vijf”, samen met de N-VA, de PS, de sp.a en de cdH. Maar anderzijds zit ze toch ook mooi mee in de federale regering van Sophie Wilmès, met Open Vld en MR, en blijven ze op die manier die regering legitimiteit verschaffen.

Als er, tegen de hoop van Servais Verherstraeten in, de komende weken dan toch geen “zaken” zouden “bewegen”, wat gaat de CD&V dan doen bij de vertrouwensstemming in de Kamer? Gaan ze trouw blijven aan de “bubbel van vijf” die, zoals het er nu naar uitziet, de huidige regering niet opnieuw het vertrouwen gaat schenken? Is dat dan mogelijk, enerzijds tegen een regering

stemmen waar je zelf in zit, en anderzijds er doodleuk blijven inzitten omdat ze toch maar in lopende zaken gaat? Het zou ons niet verbazen.

Maar het kan ook anders: enerzijds in de “bubbel van vijf” blijven, maar anderzijds toch maar weer het vertrouwen schenken aan de regering-Wilmès, net omdat men er mee inzit. We zijn er zeker van dat de partij van Joachim Coens en Servais Verherstraeten ook daarvoor wel één of andere uitleg zou kunnen opdissen die kant noch wal raakt, maar de postjes toch maar weer veilig stelt. Want we zouden haast vergeten dat niet alleen Open Vld en vooral MR op dit ogenblik rijkelijk bedeeld worden in de federale regering. Ook voor de CD&V zal het met heel wat minder moeten als er ooit nog eens een federale regering gevormd wordt.

CD&V legitimeert de blauwe postjesregering Toch moet er op gewezen worden dat de aanwezigheid van de CD&V in de regering-Wilmès niet louter een verder onschuldige zaak van postjes is. Lopende zaken, staatsbelang, iemand moet toch op post blijven… De argumenten zijn snel gevonden, maar blijven praatjes voor de vaak. Het is immers vooral door de aanwezigheid van CD&V in de voor de rest blauwe regering dat de blufpoker van Georges-Louis Bouchez kan blijven aanhouden. Pas als CD&V ontslag neemt uit de federale regering en ook aan Vlaamse zijde de postjes volledig in handen van de liberalen komen, is er voor Open Vld en MR werkelijk geen ontkomen meer aan: zij houden het land nu al maandenlang gegijzeld om zo lang mogelijk aan de vetpotten te kunnen zitten.

Vergeet trouwens niet dat in België steeds de goedkeuring van de federale regering vereist is om nieuwe verkiezingen te kunnen uitschrijven. Het is immers de regering die een voorstel in die zin in de Kamer moet indienen voor ze daar goedgekeurd kunnen worden. Zolang de federale regering weigert zo’n voorstel in te dienen, komen er dus ook geen nieuwe verkiezingen. Het enige andere scenario dat tot de ontbinding van de Kamer kan leiden, is de goedkeuring van een verklaring tot herziening van de grondwet. Maar opnieuw, niet alleen de Kamer, maar ook de federale regering moet die verklaring goedkeuren. We vragen ons toch af hoe het buitenland erop zou reageren als Georges-Louis Bouchez het zo hard zou spelen. Maar hij heeft natuurlijk wel sterkere kaarten zolang de CD&V bereid is zijn spelletje mee te spelen.

Gaf de abortusrel ons reeds het antwoord?

Zouden we er ver naast zitten, als de abortusrel van een kleine twee maanden geleden ons reeds het antwoord gegeven heeft op de vraag in de titel? Georges-Louis Bouchez was er immers toen reeds vast van overtuigd dat geen enkele CD&V-minister over die zaak ontslag zou nemen en liet dat ook uitgebreid optekenen in de pers. Het valt dan ook te betwijfelen of er CD&V-ministers gevonden zullen worden om met een ontslag nieuwe federale verkiezingen uit te lokken.

In de wandelgangen had men het bij de MR in die periode trouwens in het bijzonder op minister van Justitie Koen Geens gemunt.

Herinner u nog de soloslim die hij begin dit jaar probeerde te spelen in dienst van de koning, tegen de zin en de belangen van zijn eigen partij in. Het is dus niet eens zeker dat het volstaat dat Joachim Coens besluit om zijn partij terug te trekken uit de federale regering, want Koen Geens zou wel eens doodleuk gewoon op post kunnen blijven zitten op Justitie. Op dat moment zal het er vooral van afhangen wat koning Philippe het veiligst acht voor het behoud van zijn troon: toch maar nieuwe verkiezingen uitschrijven zodat iedereen wat stoom kan aflaten, en in de hoop dat er dan toch een oplossing uit de stembus zou komen, of de facto een staatsgreep plegen met een regering die over nog geen vijfde van de zetels in de Kamer beschikt?

De partij wordt geleefd Het was dus een rake opmerking van Rik Van Cauwelaert aan het begin van het weekeinde, dat het tegenwoordig bijzonder stil is rond de CD&V en dat het erop lijkt dat de partij niet meer leeft, maar geleefd wordt.

Dat de partij zich enigszins gedeisd houdt na de bijzonder slechte beurt van Wouter Beke in het Vlaams Parlement, valt uiteraard te begrijpen. Maar om terug te grijpen naar het interview met Servais Verherstraeten, waarover we het reeds in het begin hadden: hij vond dat er naar aanleiding van het mislukken van de formatiepoging van De Wever en Magnette vooral gezwegen diende te worden. En wij voegen eraan toe: als er dan toch echt iets gezegd moet worden, dan zo nietszeggend mogelijk. “Zaken” die “bewegen”, bijvoorbeeld. Of “medio september” dat “belangrijk” is. Wat moet je daar eigenlijk allemaal mee? Hoeft het op die manier te verbazen dat de partij in de peilingen langzaam maar zeker richting de tien procent zakt?

FILIP VAN LAENEN

ECONOMISCHE ZAKEN

De EU als staatsgedreven economie Op economisch vlak is de Europese Unie altijd een voortrekker geweest in het verdedigen van de principes van de vrije markt. Maar met de coronacrisis lijkt de bocht genomen richting staatsgeleide economie gebaseerd op subsidies.

Uitzonderlijke omstandigheden vereisen een uitzonderlijke aanpak. En dus is het Europese steunpakket of coronaplan noodzakelijk en welkom. Bepaalde Europese economieën hebben inderdaad steun nodig om de gevolgen van de pandemie op te vangen.

Het steunpakket van 750 miljard euro is in verhouding slechts een zeer klein deel van de totale EU-economie, die 15.200 miljard euro bedraagt. Dat een deel van die middelen als subsidies worden toegekend en wellicht vooral naar de armlastige Zuid-Europese staten gaat, is in deze moeilijke coronatijden tot op zekere hoogte te begrijpen. De Nederlandse premier Mark Rutte heeft als verdediger van de zogenaamde zuinige Noord-Europese landen alvast bekomen dat het deel van het bedrag dat als subsidies wordt uitgekeerd, beperkt blijft tot 390 miljard euro.

De rest zijn leningen. En er worden voorwaarden aan verbonden. De landen die subsidies ontvangen, moeten een duidelijk economisch herstelbeleid uittekenen.

Copernicaanse revolutie Dat oogt allemaal logisch, maar wie het bredere kader bekijkt, merkt dat de Europese Unie hier een copernicaanse revolutie ondergaat. Jarenlang, ja decennialang

was de EU gebaseerd op de principes van de interne vrije markt, vrijhandel en vrij verkeer van goederen en diensten. Die principes worden niet weggegooid, maar er wordt nu wel een etatistische saus over gegoten. De EU evolueert door corona naar een staatsgedreven economie, met de Europese Commissie in een glansrol.

Om de leningen en subsidies te financieren, gaat de Commissie als een volwaardige regering of overheid geld ophalen op de financiële markten. De subsidies zullen een sterk herverdelend effect hebben en zijn een overheidsinstrument bij uitstek.

Nu waren en zijn er binnen de Europese Unie altijd belangrijke subsidiemechanismen geweest. Voor de landbouw uiteraard. En voor de nieuwe lidstaten. Maar dat subsidiesysteem gold als een overgangssysteem en werd gekoppeld aan het liberaliseren van verschillende markten. Dat laatste proces is trouwens stilgezet. Ja, er worden processen gevoerd en boetes opgelegd aan multinationals, vooral techgiganten als Google, Facebook en Amazon, die misbruik maken van een te grote machtsconcentratie. Maar de principes van de vrije markt staan niet meer bovenaan. Onder druk van de belangrijkste lidstaten - Frankrijk en Duitsland - worden

allerlei vormen van staatssteun oogluikend toegestaan. Als het geen overheidssubsidies zijn aan bedrijven en sectoren in moeilijkheden (zoals de luchtvaartsector), dan op zijn minst overheidsleningen.

Rentebeleid Een andere voorbeeld van de verstaatsing van de Europese Unie zijn de grote energie-, technologie- en klimaatplannen.

Deze plannen plaatsen de overheden opnieuw in het centrum van de economie.

Meteen moet men zich de vraag stellen of deze manier om de economie te sturen transparant gebeurt.

Waar gaan die middelen voor de plannen naartoe? Naar wie het best kan lobbyen? Wordt dat het zoveelste nieuwe subsidiesysteem? Komt er nog bij dat het rentebeleid van de Europese Centrale Bank zo’n staatsgestuurde rigide economie ondersteunt. Door de lage rentevoeten houdt het zogenaamde zombiebedrijven in leven. Dat zijn bedrijven die weinig middelen hebben, niet rendabel zijn, maar toch overleven omdat ze door de lage rentevoeten op de schuld het hoofd net boven water kunnen houden.

Maar die bedrijven zijn niet innovatief genoeg en zijn een rem op de productiviteit, een belangrijke motor van de groei. In een goed werkende markteconomie gaan zo’n zombiebedrijven failliet. Het is het principe van de creatieve destructie. Dan duiken er nieuwe bedrijven op die renda-

beler zijn. Maar in dit geval is er een door de overheid ondersteund economisch status quo. Het zijn nog niet de staatsbedrijven uit het vroegere Oostblok die op een absurde manier overleven, maar het scheelt toch niet veel.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT GENOEG VAN!

LUIKERSTEENWEG 244 7F ANKERSTRAAT HASSELT 35003500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 011 223 253 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE

6 Binnenland Er is geen enkele reden om geen verkiezingen te organiseren Verkiezingen… Dat we nog niet uit de problemen zijn inzake regeringsvorming, moge duidelijk zijn, nu ook Magnette en De Wever in een doodlopend straatje zijn terecht gekomen. Er is echter nog altijd een alternatieve oplossing: nieuwe verkiezingen. Maar blijkbaar staat niemand in de Wetstraat te springen om nieuwe verkiezingen uit te schrijven. Zogezegd omdat verkiezingen in deze coronatijden moeilijk te organiseren zouden zijn. En laten we dat nu toch even echte nonsens noemen.

De ware reden dat er alsnog geen nieuwe verkiezingen zitten aan te komen, is natuurlijk dat alle traditionele partijen vrezen om enkele procenten achteruit te gaan. Zeker aan Vlaamse kant kan men zich afvragen hoe de kiezer gaat reageren op de gebeurtenissen van de voorbije maanden: zal Open Vld verliezen omwille van het ‘beleid’ van Maggie De Block, en nu ook nog de strapatsen van Egbert Lachaert? En hoe gaat de kiezer reageren op het ‘beleid’ van Wouter Beke? En hoe volgzaam zal de socialistische kiezer zijn nu die de jonge sp.a-voorzitter Rousseau in het echt heeft bezig gezien? En dan is het nog de vraag of de N-VA met of zonder kleerscheuren uit deze voorbije periode gaat komen.

Alleen al de bereidheid van Bart De Wever om Groen en Ecolo bij de besprekingen uit te nodigen, is voor sommigen een brug te ver. Het was misschien enkel bedoeld als een spelletje poker, met de bedoeling om Open Vld onder druk te zetten, maar bij de klassieke achterban van N-VA ligt dat toch allemaal zeer moeilijk.

Een en ander werd al bevestigd door de jongste peiling (HLN/VTM) in juni 2020: toen ging Vlaams Belang zo’n 9 procent vooruit ten opzichte van de verkiezing van 26 mei 2019.

Die peiling werd afgenomen tussen 10 en 15 juni, op een ogenblik dat de eerste coronaversoepelingen een feit waren, maar de tweede coronagolf nog veraf leek. En ook de incidenten met allochtonen aan onze kust en in recreatieparken waren op dat ogenblik evenmin nieuws. Kortom, dat Vlaams Belang op dit ogenblik electoraal profiteert, moge duidelijk zijn. Dat N-VA het lastig heeft, is evenzo duidelijk. In de peiling van juni jongstleden moest

de partij al zo’n 5 procent inleveren. Vraag is dan: zijn er de voorbije twee maanden indicaties dat de N-VA haar electorale achteruitgang heeft weggewerkt en weer op ‘winst’ staat? Persoonlijk zie ik geen grote kentering.

Alle politieke commentatoren zien dus het Vlaams Belang winnen, mochten er binnenkort verkiezingen zijn. Aan Franstalige kant zou dan weer de PTB vooruit gaan, o.a. ten koste van de PS, die enkele procenten zou verliezen.

Corona Partijen die op verlies staan, zullen uiteraard proberen om nieuwe verkiezingen te vermijden. Maar dan hoorden we een journalist op televisie zeggen dat verkiezingen in coronatijden moeilijk liggen en dat de organisatie ervan niet simpel zou zijn. Dat corona er de zaken niet op vergemakkelijkt, dat willen we best geloven. Maar in andere landen konden er wel verkiezingen georganiseerd worden en in nog een pak andere landen zitten er verkiezingen aan te komen. We zetten enkele voorbeelden even op een rijtje.

Amper twee weken geleden waren er de presidentsverkiezingen in Wit-Rusland. U kent ondertussen de (omstreden) uitslag en u zag de betogingen in Minsk en de rest van het land. Wit-Rusland heeft ongeveer 9,5 miljoen inwoners en telt officieel 613 coronadoden.

Spanje is een land dat zwaar getroffen werd door corona, maar dat belette het land niet om op 12 juli regionale verkiezingen te organiseren in Galicië en Baskenland.

Op 14 maart ging ons land in volledige lockdown. Op dat ogenblik waren ook de besmettingscijfers alarmerend in Frankrijk.

BRUSSEL

Het grote taboe Dat net Brussel zo getroffen wordt door corona is geen toeval. Net zomin als de vaststelling dat het probleem zich het scherpst stelt in bepaalde wijken of gemeenschappen. Doorheen de jaren ontwikkelde zich een sociologische realiteit van parallelle samenlevingen in de hoofdstad. Op crisismomenten als nu zien we hoe vergaand de gevolgen hiervan kunnen zijn.

Mooi, de cijfers liegen niet: het aantal gevallen van besmetting dat in Brussel geteld wordt, is “alarmerend”. Sterker nog: de situatie oogt slechter dan in Antwerpen, toch het epicentrum van die tweede golf die er dan toch geen bleek te zijn. En zeggen dat nog niet zo lang geleden met hoofdstedelijke arrogantie de metropool met de vinger gewezen werd. Antwerpen heeft zich hier voor Franstaligen trouwens altijd al wel wat toe geleend: de plek waar het VB groot werd, de verfoeide BDW burgemeester is, enzovoort, enzoverder. Maar goed, terug naar Brussel, waar men plots even Antwerpen vergeet.

Politieke dadenkracht Hét probleem volgens politicoloog Dave Sinardet in de hele aanpak is dubbel: inefficiënte instellingen en een gebrek aan politiek leiderschap. Ongetwijfeld, maar geldt dit mutatis mutandis in dit land niet voor zowat alle domeinen? De analyse geldt trouwens niet enkel voor de hoofdstad. Gaston Geens (“wat we zelf doen, moeten we beter doen”) draait zich om zijn graf… Maar nogmaals terug naar Brussel.

Ook in deze coronatijden wordt de spanning tussen gemeenten en gewest duidelijk.

Even leek het of men de communicatie over de al dan niet verplichting het mondmasker te dragen bewust rommelig maakte om chaos te creëren. Uiteindelijk besloot de Brusselse regering de verplichting tot het hele gewest uit te breiden. Maar onmiddellijk

stelde zich een ander probleem: het afdwingen van de maatregel. Net zoals tijdens de lockdown gebleken is, zijn overtredingen van de regels schering en inslag in Brussel.

Zeker in bepaalde wijken, waarmee we bij hét taboe aanbeland zijn.

Welvaartsvirus Het lijkt wel of het virus oog voor welvaart heeft. Want stel u voor, het probleem stelt zich scherper in “armere” wijken en gemeenten, klonk het politiek correct. Een mooie manier om niet te moeten zeggen dat zich een belangrijk multicultureel probleem stelt. Men krijgt immers moeilijk toegang tot “bepaalde gemeenschappen”, om niet te zeggen dat het verantwoordelijkheidsgevoel net daar te wensen overlaat.

Nog maar eens wordt duidelijk dat het “multiculturele Brussel” vooral een verhaal is van parallelle samenlevingen, gemeenschappen die naast elkaar bestaan, zonder veel kruisbestuiving. Dat fenomeen is niet nieuw, maar in crisisperiodes als vandaag wordt duidelijk welke gevolgen dit kan hebben. Dankzij de sociale media slaagde men er niet in de realiteit van de nieuwe ziekenhuisopnames onder de mat te vegen.

En die is dat, laten we het netjes houden, “bepaalde gemeenschappen” oververtegenwoordigd zijn. Niet toevallig zij die je in het straatbeeld de veiligheidsvoorschriften met de voeten ziet treden. In deze bestaat geen toeval.

KNIN.

Maar toch gingen de gemeenteraadsverkiezingen op 15 maart door. Pas op 17 maart ging Frankrijk in lockdown. De tweede ronde van de gemeenteraadsverkiezingen werd wel uitgesteld, maar kon toch doorgaan op 28 juni.

Op 15 maart 2020 waren er dan weer gemeenteraadsverkiezingen in Beieren. Ook dat is opvallend, want de eerste gevallen van corona werden vastgesteld in Beieren.

In Polen waren er presidentsverkiezingen in twee ronden, respectievelijk op 28 juni en op 12 juli.

En nog op 28 juni waren er presidentsverkiezingen in IJsland. Daar zijn tot heden maar 10 doden door corona en 2014 besmettingen.

Dat lijkt weinig, maar het is wel gerekend op een totaal bevolkingsaantal van slechts 364.000 inwoners.

Vermelden we als laatste Europese voorbeeld nog Rusland, waar op 2 juli een nationaal referendum over een grondwetswijziging (ivm de mogelijkheid voor Poetin om tot 2036 aan de macht te blijven) kon doorgaan. En tenslotte: in Kroatië waren er op 5 juli parlementsverkiezingen.

We weten dat het coronavirus pas op een later ogenblik in Zuid-Amerika is neergestreken. Ook Suriname bleef niet gespaard van corona, want al op 13 maart werd een eerste besmetting vastgesteld. Suriname was goed voorbereid: het was het eerste land in Zuid-Amerika met een laboratorium dat Covid-19-besmettingen kon onderzoeken. Al in januari was er een team van experten samengesteld om zich voor te bereiden op een mogelijke corona-uitbraak. Op 29 maart werd er een gedeeltelijke lockdown afgekondigd.

Niettemin waren er op 25 mei parlementsverkiezingen in Suriname.

Larie en apekool Als er dus politici in België beweren dat het moeilijk is om verkiezingen te organiseren omwille van corona, dan is dat larie en apekool. Kijk maar naar Italië. Dat land werd enorm zwaar getroffen door corona en het land zet alles op alles om een tweede golf te vermijden. Toch zullen er in september regionale verkiezingen georganiseerd worden in zes regio’s. En er wordt ook een nationaal referendum gehouden waarbij de Italianen kunnen stemmen over een grondwetshervorming die het aantal parlementsleden met ongeveer een derde zou doen afnemen. Dat referendum was oorspronkelijk gepland op 29 maart, maar werd toen omwille van corona uitgesteld.

In het najaar staan er enkele kleine plaat-

20 AUGUSTUS 2020

selijke verkiezingen op het programma in een paar gemeenten in Nederland. (al is het nog mogelijk dat deze verkiezingen worden uitgesteld). Volgend jaar is op 17 maart de verkiezing van de Tweede Kamer gepland. Reeds eind mei van dit jaar is de bevoegde minister gestart met de voorbereiding van deze verkiezingen. Gemeenten kregen bijvoorbeeld de vraag om na te kijken hoe ze de stemlokalen kunnen inrichten, rekening houdend met de veiligheidsafstand van 1,5 meter afstand.

Er wordt ook al nagedacht over stemmen per brief, een procedure die nu ook bestaat voor Nederlanderse kiezers in het buitenland. Zou er in België al één minister bezig zijn met het maken van dezelfde oefeningen en het opstellen van protocollen?

Sociale verkiezingen En dan zijn er de presidentsverkiezingen in de Verenigde Staten op dinsdag 3 november.

Ja, president Trump heeft even in een tweet geopperd of het niet beter zou zijn om die verkiezingen uit te stellen. Zijn voorstel had echter niets te maken met de mogelijkheid of onmogelijkheid om de verkiezingen te organiseren, maar eerder met de anarchie in vele steden en met zijn persoonlijke achterstand in de peilingen. De economie in de Verenigde Staten kreeg een enorme klap, maar stilaan is men daar uit een economisch dal aan het klimmen. Trump heeft gewoon meer tijd nodig om met betere cijfers te kunnen uitpakken.

Tot slot keren we nog even terug naar België. In november worden de sociale verkiezingen georganiseerd. Dat zijn de verkiezingen waarbij de vakbondsafgevaardigden in bedrijven en overheden worden verkozen.

Normaliter zouden die verkiezingen in mei jl. doorgaan, maar ze werden uitgesteld naar de periode van 16 november tot 29 november. Ja, die verkiezingen zijn natuurlijk kleinschaliger dan nationale parlementsverkiezingen, maar het principe van organisatie is hetzelfde.

Ook professor Erika Vlieghe, hoofd van de expertengroep, heeft al gezegd dat het organiseren van verkiezingen in ons land praktisch mogelijk is. We weten ondertussen dat onze politici niet altijd luisteren naar de experten.

Maar als men in België geen verkiezing durft te organiseren, verwijzend naar corona als (drog)reden, weet dan dat dat niet is omwille van de pandemie, maar enkel uit schrik voor een flinke pandoering vanwege de moegetergde kiezer.

KARL VAN CAMP

Onze naaste buren

20 AUGUSTUS 2020

NEDERLAND

De ‘warmste’ week U moet de titel letterlijk nemen, want die heeft niets te maken met de deugdorgie waarmee de VRT schijnheilig de kerstweek ‘opluistert’. Toevallig lazen we een column in de Gazet van Antwerpen van een ex-secretaris bij FC Antwerp. Het heerschap vond het allemaal niet zo erg wat gebeurd was in Oostende en Blankenberge, want in zijn tijd…

Vergeleken met de racistische moorden, overvallen, diefstallen, brandstichtingen enz. in Nederland door allochtonen van veelal Marokkaanse, Turkse en Antilliaanse komaf valt het aan de Vlaamse kust inderdaad nog mee. Het begon met de gruwelijke moord op de 25 jarige Bas van Wijk op 8 augustus. Een groepje allochtonen probeerde het horloge van een vriend te roven aan een Amsterdams meertje. Hij zei er wat van en werd koelbloedig met vijf kogels afgemaakt, waarna de criminelen doodgemoedereerd weg wandelden.

Eens te meer liet de Nederlandse elite haar smoel zien. Geen grootse woorden van politici over het “institutioneel racisme” van de allochtonen die de grote Nederlandse steden hebben overgenomen. De politie meldde alleen dat de dader “een lichte huidskleur” had, zelfs het woord “lichtgetint” durfden de agenten niet gebruiken. De Amsterdamse burgemeester Halsema (GroenLinks) stond niet op de bres, want een Nederlands leven telt niet voor deze persoon. Ze wees het eerdere verzoek van de Amsterdamse politie om aan de recreatieoorden preventief te fouilleren hooghartig af omdat dit tot “etnische profilering” zou leiden. Halsema weet dat allochtonen al eens met illegale wapens rondlopen en men moet hen met rust laten, want ze stemmen voor haar partij. Inmiddels zijn er daders gearresteerd, maar de politie weigert

7

al dagen een woord te lossen over hun identiteit. Alleen de webstek GeenStijl zegt dat het Marokkanen zijn.

Enzovoort Het feest ging twee dagen later verder met twee rappersbendes die elkaar te lijf gingen onder het oog van honderden dagjesmensen in Scheveningen en het eindigde met een fatale messteek. Uiteraard was hier geen sprake van racisme, want ieder lid van de bendes was “van kleur”. Wel werd enige aandacht besteed aan de teksten die deze rappers gebruiken via hun oproepen om barbaars geweld te gebruiken tegen vrouwen (het Marokkanenwoord kech, hoer dus, is prominent aanwezig) en politie: teksten die tot onmiddellijke arrestatie leiden als de dader een blanke Nederlander is. Deze “gekleurde” artiesten werden zonder probleem geplugd bij de openbare omroep BNN-Vara. Als klap op de vuurpijl stak twee dagen later een 16-jarige Marokkaanse een 15-jarige Braziliaanse dood in een Rotterdamse wijk.

Het topje van de racistische allochtone ijsberg Daarbij steken de dagenlange rellen in Nederland wat bleekjes af. Allochtonen terroriseerden drie dagen lang de

populaire badplaats Scheveningen, waarna de “verrijkers” in de beruchtste wijken van Nederland nog eens toonden wie de baas is. In het Schilderskwartier van Den Haag vielen Marokkanen en Turken overal blanke mannen en vrouwen aan, maar lieten opvallend dames met hoofdoekje gerust. Omdat er zoveel getuigen waren, durfden een paar kranten het krapuul niet langer “jongeren” noemen. In de wijk Kanalen-eiland in Utrecht werd nog eens de commune van Parijs nagespeeld met barricades, vernielingen en het opbreken van straten door 300 jonge relschoppers. De daders vernielden bushokjes, gooiden brandbommen en reden in triomf met Turkse vlaggen op hun scooters rond de branden. ’s Nachts werden stenen vanaf de daken naar angstige politiepatrouilles gegooid. GeenStijl liet beelden zien van agenten in politiewagens die zelfs overdag als hazen op de loop schoten.

Scheveningen, Den Haag en Utrecht zijn slechts het topje van de allochtone racistische ijsberg waaronder Nederland lijdt.

Met dank aan HLN Gelukkig wordt Vlaanderen goed voorgelicht. De minst politiek correcte krant Het Laatste Nieuws sprak over “een geweldsgolf”, maar vergat te melden wie de daders waren.

De oorzaak van het geweld was simpel: “Het is druk op straat, maar er valt niets te beleven. Er zit ook niets achter deze rellen, het komt puur door verveling.” Op de foto’s van HLN is geen dader te zien. Wel toont de krant een foto van politie die een scooterrijder controleert… een blanke jongen uiteraard.

WILLEM DE PRATER

‘Brugse metten’ aan de Blaarmeersen “Ziekelijk machtsvertoon van de politie”, “Ze hebben er een etnische zuivering gedaan”, gemunt op “groepjes jongeren die Frans spraken en een donkere huidskleur hadden”. Een moderne versie van de Brugse Metten? Een land in burgeroorlog? Neen, dit is een ooggetuigenverslag rechtstreeks uit de Gentse Blaarmeersen, waar de politie “in formatie door de weide stapt”.

Er zijn mensen die al zenuwachtig worden bij het zien van een agent in uniform. Als die agent een allochtone jongere durft aanspreken, worden ze helemaal hysterisch. De schrijfster van dit ooggetuigenverslag weet bovendien niet wat een ‘etnische zuivering’ is. Toch wordt ze niet weggelachen.

Integendeel, ze kreeg op facebook veel applaus en prompt ook een persoonlijke reactie van schepen Elke Decruynaere (Groen), die de zaak laat onderzoeken.

De tekst stond meteen ook op de linkse website van De Wereld Morgen. Schrijfster Inge V. mag zich nu een bekende Gentenaar noemen, heldin van het progressieve kamp. Wie weet wel kandidate op een toekomstige lijst van Groen?

ernstig en gaan dit onderzoeken. Het is niet waar we in Gent voor staan.” Er waren ook reacties van mensen die zeggen dat groepjes jongeren langs de Fabiolalaan, op weg van het station Gent Sint-Pieters naar de Blaarmeersen, al agressief waren en mensen lastigvielen. Die getuigen kregen geen reactie van de schepen en werden door de supporters van Inge meteen afgedaan als haatzaaiers.

Een storm aan een plas water In de Blaarmeersen zijn deze zomer al 115 PV’s uitge-

Met Groen is er niet meer, maar minder zwemplezier

‘Fuck the police’

Groen eist al jarenlang meer zwemwater. Ze besturen nu al acht jaar mee in Gent. Wat is het resultaat? Vlak voor de zomer ging zwembad Neptunus dicht, het laatste stedelijk openluchtbad. Daarmee halveerde het aantal zwemplekken in openlucht. Voor een stad van een kwart miljoen inwoners blijft er maar één over, de vijver van de Blaarmeersen. Dat is veel te weinig. Op warme dagen moet de politie zowat overal in Gent wildzwemmers uit dokken en rivieren halen.

Elk jaar springen een stelletje politici in een dok of in een waterloop voor de ‘Big Jump’. Zo komen ze ook eens in zwemtenue in de krant. Maar de rest van het jaar gebeurt er niets. Groen in het bestuur maakt geen verschil. Het stadsbestuur heeft nog geen enkel concreet plan om ergens anders in Gent zwemmen in openlucht mogelijk te maken.

Waar wachten ze op?

In de Brugse Poort kreeg de Gentse politie het verwijt dat ze aan ‘etnische profilering’ doet omdat ze vooral donker gekleurde mannen aanspraken in een zoektocht naar Tunesische drugsdealers. In de Blaarmeersen is het al “etnische zuivering” geworden. De misdaden van onze politie stapelen zich snel op. Het zal na de vakantie weer goed zijn voor oeverloze gezwollen bezorgdheid en verontwaardiging bij de progressieve raadsleden. Links laat nooit een kans voorbijgaan om kritiek te geven op de politie.

Het is natuurlijk het goed recht van de dame in kwestie om klacht in te dienen. Anders is het voor schepen Decruynaere die als waarnemend burgemeester beter wat afstand had gehouden. Op facebook schrijft ze: “Beste Inge, Ik heb je klacht nog niet ontvangen, maar heb de vraag wel al gesteld dit te onderzoeken”, “Je getuigt dat jongeren gisteren op hun profiel werden aangepakt, we nemen dat signaal

Chaos in Verviers

Voogdij Een groep van Waalse PS-parlementairen zette de Vervierse afdeling onder voogdij en schoof de lokale PS’er Jean-François Istasse naar voren als kandidaat-burgemeester. Op de socialistische lijst haalde hij bij de gemeenteraadsverkiezingen van 2018 amper de zevende score, maar hij kan rekenen op de steun van 10 PS-gemeenteraadsleden. Veel te weinig voor een meerderheid van 19 op 37

MATHILDIS

WALLONIE

Sinds PS-burgemeester van Verviers Muriel Targnion uit de partij is gezet, heerst de chaos aan de Vesder. De socialisten hoopten een nieuwe kandidaat-burgemeester naar voor te schuiven uit eigen rangen, maar botsen op een alliantie van MR, cdH en de lokake lijst Nouveau Verviers. Als ex-PS’er is Targnion zelf nog niet uitgeteld.

Even het geheugen opfrissen: in Verviers ontspoorde een interne ruzie binnen de Parti Socialiste totaal. Burgemeester Muriel Targnion diende een motie van wantrouwen in tegen OCMW-voorzitter en partijgenoot Hasan Aydin omwille van diens eigengereide optreden. Het leidde tot tweespalt binnen de partij. De nationale PS nam het dossier in handen en besloot een uitsluitingsprocedure tegen Targnion op te starten. Men was haar ook beu door haar onverantwoordelijke houding als voorzitter van de raad van bestuur van intercommunale Enodia, de opvolger van het door schandalen geteisterde Publifin. Ook haar deelname aan een betoging tegen een lezing van Theo Francken in Verviers veroorzaakte ergernis. Eind juli werd ze uit de PS gezet. Meteen rees de vraag hoe het nu verder moest met het bestuur in de vroegere textielstad aan de Vesder.

schreven voor overlast, druggebruik enzovoort. De politie heeft al twee keer een groep amokmakers moeten bedwingen. Ook vorig jaar waren er vechtpartijen met groepen ‘getinte’ vechtersbaasjes die speciaal daarvoor uit Brussel naar Gent kwamen afgezakt. Ook toen waren er vragen over de ‘hardhandige aanpak’ door de politie. De politie werd over de hele lijn vrijgesproken. Deze keer grepen ze in voordat de zaak ontspoorde. Ze deden hun werk goed. Het hele incident is een storm in een glas water.

Wat veel Gentenaars boos maakt, is niet het optreden van de politie, maar het feit dat hele groepen Brusselaars in de Blaarmeersen zitten, terwijl duizenden Gentenaars er geen toegangsbandje hebben kunnen bemachtigen. Toch beweert het stadsbestuur dat er voorrang is voor Gentenaars.

Hier klopt iets niet.

zetels. De PS lonkt ondertussen naar oppositiepartij Ecolo.

Die telt vier zetels. Nog niet genoeg voor een meerderheid, maar PS en Ecolo hebben zich aan elkaar vastgeklikt. Ze zitten in een eigen bubbel om de federale terminologie te gebruiken en doen een oproep aan andere partijen om zich bij hen aan te sluiten tot er een meerderheid was gevormd.

Alleen heeft er zich aan de andere kant van het politieke spectrum ook een bubbel gevormd. De liberale MR, de lokale lijst Nouveau Verviers, de centristen van de cdH en onafhankelijk kandidaat Bernard Piron. Samen hebben ze 15 zetels. Indien Ecolo overstag gaat, kan een meerderheid tegen de PS worden gevormd. Maar dat willen de groenen niet. De chaos en de patstelling zijn totaal. In die mate dat Muriel Targnion als ex-PS’er nog niet is uitgespeeld. Zij kan rekenen op de steun van twee gemeenteraadsleden die zich van de PS hebben afgekeerd. Als ze zich aansluit bij de anti-PS-alliantie, komt die net één zetel tekort voor een meerderheid.

Legitimiteit Targnion zelf blijft momenteel zitten als burgemeester.

Ze wijst ook op haar democratische legitimiteit, aangezien ze meer dan 3.000 stemmen heeft gehaald in 2018 en daar-

mee de lokale stemmenkampioene is. Zelf zegt ze het niet met zoveel woorden, maar de zittende burgemeester hoopt nog iemand bij PS en/of Ecolo los te weken om zo aan een anti-PS-meerderheid te raken.

De huidige burgemeester van Verviers blijft ook druk zetten via de Waalse gemeentewet. Die bepaalt dat de burgemeester sowieso de persoon moet zijn die op de lijst van de grootste partij de meeste stemmen heeft behaald. Bij de rest-PS van Verviers is dat Hasan Aydin, maar de man wordt ook door trouwe socialisten gewantrouwd. Vandaar dat de minder populaire Jean-François Istasse naar voren wordt geschoven. Politicologen stellen dat hier de gemeentelijke autonomie wordt aangetast en een loopje wordt genomen met de gemeentewet.

Het Vervierse imbroglio overstijgt ondertussen de stad en zorgt in de hele provincie Luik voor beroering. Dertig PS’ers uit het arrondissement Verviers hebben een soort van vrije tribune geschreven waarin ze oproepen tot verzoening. Concreet willen ze dat de tien PS’ers in Verviers en de groep van drie rond Targnion de strijdbijl begraven om zo een nieuwe meerderheid mogelijk te maken met andere partijen. Bij de ondertekenaars ex-ABVV-voorzitter en Kamerlid Marc Goblet, ex-minister Yvan Ylief, de voormalige burgemeester van Pepinster André Bailly en tal van lokale verkozenen. De politieke saga in Verviers is dus nog niet voorbij.

PICARD

8

Actueel

20 AUGUSTUS 2020

DIPLOMATIEKE VALIES

Israël en de Verenigde Arabische Emiraten

Akkoord tot juiste proporties herleiden Dat Trump pronkt met het bereikte akkoord tussen de twee landen is volkomen normaal, ook al moet inhoudelijk het een en ander genuanceerd worden. De toenadering begon al vele jaren geleden, waardoor de deal minder een verrassing was dan men in Washington liet uitschijnen. En misschien wel het belangrijkste: eerder dan de verhoudingen in het Midden-Oosten te veranderen, is dit akkoord net het gevolg van een veranderd paradigma.

_Trump maakt het vredesakkoord bekend Vervang de naam Trump in het verhaal door pakweg Obama of Biden en de superlatieven zouden haast niet meer te tellen zijn. De realiteit is echter wat ze is, wat betekent dat de Amerikaans President het gesloten akkoord tussen Israël en de Verenigde Arabisch Emiraten (VAE) dan maar zelf als “enorm” en “historisch” bestempelde. Sterker nog: als hij herverkozen wordt, zo orakelde hij er nog bij, zullen 30 dagen volstaan om een deal met Iran te sluiten.

Ach, het is met Trump zoals met die spreekwoordelijke vogel die zingt zoals hij gebekt is. Dit mag echter geen reden zijn om niet wat dieper te kijken.

Driemaal is scheepsrecht Het predicaat historisch is gepast bij deze deal die ertoe strekt “normale diplomatieke relaties” aan te knopen (de term “vredesakkoord”, zoals men soms hoort, klopt niet wegens gebrek aan vijandelijkheden tussen beide landen) omdat het slechts de derde keer is dat een Arabisch land een dergelijke stap zet. Wanneer echter gekeken wordt naar de inhoud van dit en vorige akkoorden, dan wordt onmiddellijk het een en ander genuanceerd.

Toen Egypte in 1979 de stap zette, was dat in ruil voor de Sinaï die het jaren ervoor tijdens de zesdaagse oorlog verloor. In het geval van Jordanië in 1994 ging de ondertekening gepaard met de hoop dat werk zou worden gemaakt van een Palestijnse staat.

Maar de VAE moet het stellen met de opschorting van de regelrechte annexatie van de Westelijke Jordaanoever (of toch een deel ervan) door Israël, een plan dat door Amerikaanse druk sowieso al op de lange baan was geschoven. In ruil komen er tal van economische initiatieven, ook al moet nog heel wat concreet uitgewerkt worden.

‘Palestijnse kwestie’ Laten we echter niet te negatief worden. Dat wel wat genuanceerd kan worden, betekent niet dat het psychologisch effect van dit akkoord onderschat mag worden.

En dat het überhaupt tot een over-

eenkomst kwam, wijst ook wel op wat geopolitieke verschuivingen in de regio. Een “win-win-win-lose” noemde Aaron Miller, verbonden aan Carnegie Endowment for International Peace, het akkoord.

Een win zit erin voor Trump, de VAE en de Israëlische Premier Netanyahu, terwijl de Palestijnen aan het kortste eind trekken – nog maar eens. Voor zover het nog niet duidelijk was, wordt nu nog maar eens bevestigd dat economische belangen en vooral de aversie (en angst) tegen Iran zwaarder wegen dan de ‘Palestijnse kwestie’. Maar misschien is het zelfs helemaal verkeerd die link te leggen? Nog Miller: “De VAE en Israël streven hun beider belangen na, maar dat is iets anders dan het bewerkstelligen van vrede tussen de twee betrokken volkeren: Joden en Palestijnen. Zonder betrokkenheid van deze laatste, kan nooit een dergelijk akkoord bereikt worden.”

Volgen de Saoedi’s?

Illustratief voor deze paradigmashift in het Midden-Oosten is het gerucht dat andere staten zouden volgen. Mogelijk evolueren ook Oman of Bahrein in de richting van een vergelijkbaar akkoord. En zelfs Saoedi-Arabië wordt in diplomatieke middens vermeld, ook al blijkt hier het water nog wat te diep te zijn.

Per slot van rekening is dit het rijkste en meest toonaangevende land van de regio, de plek ook waar Mekka en Medina liggen.

Kroonprins bin Salman zou te vinden zijn voor zo’n stap, maar botst op heel wat weerstad. Nog een onderzoeker van Carnegie: “Er is een nieuwe elite in Saoedi-Arabië dat het voorbeeld van de VAE wil volgen, alleen heeft het land niet dezelfde vrijheid als de VAE om dergelijke stappen te zetten”.

11/9 Donald Trump mag zich dan al als de onbetwiste makelaar van het akkoord profileren (zij het via zijn schoonzoon die in de regio dé man van het Witte Huis is), in werkelijkheid is dit de vrucht van een toenadering die al jaren geleden begon, in een periode toen

er nog lang geen sprake was van politicus Trump. Na de aanslagen van 11 september 2001 bleek dat de terroristen Dubai gebruikt hadden als financiële hub om de vereiste middelen te transfereren, een nare vaststelling voor de VAE die zich graag voorstellen als hét financiële centrum van het Midden-Oosten. Vrij snel namen ze contact op met Israël om de meest geavanceerde technologie op het vlak van cyberveiligheid in handen te krijgen. De opportuniteit hiervan was ook voor Tel Aviv direct duidelijk. Het was het begin van een samenwerking die steeds frequenter en intenser werd, ongeacht het officiële standpunt aan Arabische kant dat over normale betrekkingen met Israël pas gesproken kan worden als de grenzen van voor 1967 (de zesdaagse oorlog) helemaal hersteld zijn.

Dossier Iran Trump had, om het met de woorden van Andy Warhol te zeggen, zijn “15 minutes of fame”, maar kreeg kort daarop wel een diplomatieke terugslag te verwerken. In de VN-Veiligheidsraad werd een Amerikaans voorstel om een wapenembargo tegen Iran dat over twee maanden verstrijkt, te verlengen pardoes weggestemd. Enkel de Dominicaanse Republiek steunde de VS, Rusland en China stemden tegen en Frankrijk, Duitsland en Groot-Brittannië onthielden zich.

Niet toevallig zijn deze laatste landen de mede-architecten van de nucleaire deal die onder Obama met Iran gesloten werd en waar Trump eenzijdig uitstapte. Punt is dat Iran vandaag dichter bij de ontwikkeling van een kernbom staat dan op het moment dat Trump president werd. Ondanks de zware toegediende economische schade is de invloed van Teheran in de brede regio groter dan ooit. En dat ze onlangs in China een bondgenoot vonden, maakt het er voor Washington niet prettiger op. Meer dan het akkoord tussen Israël en de VAE blijft dit hét op te volgen dossier in he Midden-Oosten.

MICHAËL VANDAMME

Buitenlands spervuur Rivaliserende tirannen De protesten in Wit-Rusland tegen de vervalsing van de verkiezingen zijn uitgegroeid tot een openlijke opstand tegen de dictatuur van de Wit-Russische president Loekasjenko.

Daardoor wordt ook de dubbelzinnige relatie tussen Loekasjenko en Poetin weer een essentiële politieke factor. Beiden zijn tirannen en moordenaars.

Beiden zijn dinosaurussen uit het Sovjettijdperk, die het uitsterven van hun soortgenoten hebben overleefd. Loekasjenko heeft volkomen openlijk zoveel mogelijk van het oude Sovjetsysteem van moord, censuur en totalitaire onderdrukking in stand gehouden, inclusief de showprocessen en de symboliek. Poetin deed in wezen hetzelfde, maar sluwer en minder openlijk. Hij camoufleerde zijn restauratie van de Sovjetunie achter de façade van een democratie. Verkiezingen, maar dan vervalste. Een parlement met meerdere partijen, maar die bijna allemaal naar zijn pijpen moeten dansen. Geen grote showprocessen waarbij opposanten ter dood worden veroordeeld als handlangers van het fascisme, maar discrete liquidaties waarbij de daders nooit gevonden worden.

Of aanklachten wegens misdaden van gemeen recht, zoals pedofilie, fiscale fraude of verduistering. In hun strijd tegen de democratie en de vrijheid zijn beide mannen bondgenoten. Maar die bondgenoten zijn het over één ding grondig oneens. Poetin wil Wit-Rusland opslokken als een nieuwe provincie van zijn grote rijk. Maar Loekasjenko is tot alles bereid om als een kleine Stalin over ‘zijn’ Wit-Rusland te blijven heersen. En op dat punt, maar dan ook echt alleen op dat ene punt, zit hij op dezelfde golflengte als bijna al zijn onderdanen. Vrijwel niemand wil annexatie door Rusland.

Huurlingen Die dubbelzinnigheid maakt het bijzonder moeilijk de rol van Poetin in de huidige omwenteling in Wit-Rusland te beoordelen. Dat hij daarin inderdaad een vinger in de pap heeft, blijkt duidelijk uit de arrestatie van meer dan dertig huurlingen van de beruchte Wagner-groep in een kuurhotel in Minsk. Zij waren daar niet voor de warme baden of het bronwater. Zij dronken zelfs geen alcohol, wat voor Russen zéér verdacht is. Wagner is een privélegertje van het Kremlin, dat ook al in Syrië, Libië, Mozambique, Oekraïne en de Centraal-Afrikaanse Republiek actief is of geweest is. Waren die

huurlingen daar om Loekasjenko te helpen met het neerslaan van de vrijheidsbeweging? Of wilden zij hem integendeel ten val brengen, zodat Rusland van het machtsvacuüm gebruik kan maken om heel Wit-Rusland te annexeren?

Recht uit de Goelag Inzake sadisme en brutaliteit zijn de politiediensten van Poetin en Loekasjenko aan elkaar gewaagd. Niet verbazend natuurlijk. Al die politiediensten zijn nog steeds dezelfde als die in de Sovjetunie. Ze zijn nooit uitgezuiverd of grondig hervormd. Na dertig jaar zijn de meeste individuele agenten en officieren uit de Sovjettijd natuurlijk al dood of op pensioen. Maar zij hebben hun sadistische mentaliteit doorgegeven aan hun opvolgers, die het ‘vak’ van hen hebben geleerd. Die bedrijfscultuur van stompzinnige wreedheid is nog steeds intact. Wie nu de verslagen leest over de mishandeling van gearresteerde manifesten in Wit-Rusland, herkent voortdurend scenes uit de Goelag Archipel.

Een ooggetuige - een Rus overigens - beschrijft hoe hij na zijn arrestatie werd neergegooid in een zaal waar de vloer vol mishandelde mensen lag, in poelen van bloed. Hij moest gaan liggen, maar hij vond nauwelijks een plaatsje. En daarna werden er nieuwe arrestanten naar binnen gedreven, die in een tweede laag bovenop hen moesten neerliggen. Pas toen er mensen begonnen te stikken, werd die ‘tweede laag’ weggehaald. Agenten trapten en sprongen bovenop liggende mensen. Minstens één man liep daarbij een letsel aan zijn ruggengraat op. De mannen werden voor homo’s uitgescholden en bedreigd met verkrachting.

In Wit-Russische politiecellen gebeurt dat soms op de gewone manier, maar dikwijls ook volgens de oude NKVD-methode met een stoelpoot als instrument. Maar ondanks al die wreedheden lijkt Loekasjenko de revolte niet meer te kunnen onderdrukken. Het gaat niet meer alleen om betogingen, maar er wordt nu ook massaal gestaakt in de fabrieken. En, wat nog nooit eerder gebeurd is in Wit-Rusland: agenten van de politiediensten nemen nu massaal en openlijk ontslag.

Voor een regime dat steunt op politieterreur is dat een heel veeg teken. Het gaat al lang niet meer alleen om protesten tegen de vervalsing van de presidentsverkiezingen. Dit begint te lijken op de eerste fase van de val van het Ceausescu-regime.

Het nabije buitenland

20 AUGUSTUS 2020

EROTIEK IN HET ELYSÉE (1) Minnaressen, huwelijksbedrog, veelwijverij,… Het is een constante in de Franse politiek. Denken we maar aan het “Et alors?” van François Mitterrand wanneer zijn buitenechtelijke dochter ter sprake komt, Jacques Chirac die de vrouwelijke veroveringen opstapelde, het liefdesleven van Nicolas Sarkozy dat open en bloot in de pers kwam. Veel langer geleden was het niet anders. In 1899 kreeg president Félix Faure tijdens een vrijpartij een beroerte in het Elysée. Over het presidentieel paleis als oord van seksueel vertier is nu een boek geschreven.

Een mens kan het zich anno 2020 nog moeilijk indenken maar goed een kwarteeuw geleden was het taboe om over het privéleven van politici te berichten. Daar kwam verandering in toen Paris Match in 1994 foto’s publiceerde van Mazarine Pingeot, de buitenechtelijke dochter van president François Mitterrand. Het antwoord van het staatshoofd toen de buitenechtelijke relatie bekend raakte, is bekend: “Et alors?”. Sindsdien bericht de Franse pers zonder enige schroom over het privéleven van politici. In 2006 verscheen “Sexus Politicus” van Christophe Deloire en Christophe Dubois. Een boek dat aantoont hoe macht erotiseert. Franse politici waren kampioenen in huwelijksbedrog. Schuinsmarcheerders waren de regel. Dat was vroeger zo en dat is vandaag zo. President Nicolas Sarkozy zei tegen medewerkers die een belangrijke functie kregen: “Je zal het zien, je kan wippen wie je wil.” Dat mannelijke machthebbers inderdaad een grote aantrekkingskracht hebben op vrouwen is van alle tijden. In Frankrijk krijgt dat alles nog een extra pigment door het paleis van het Elysée, de verblijfplaats van de presidenten van de Republiek. Doorheen de geschiedenis was het Elysée een oord van seksueel vertier en lief-

Si la France m’était contée desaffaires allerhande. “Een paleis voor de vrouwen,” zei de huwelijkstrouwe president Charles de Gaulle, die er niet graag verbleef.

Een graaf, een bankier en Madame de Pompadour Over het Elysée als liefdesnest is nu een interessant boek verschenen van de hand van historicus Jean Garrigues. “Une histoire érotique de L’Elysée” (Uitgeverij Payot). Garrigues beperkt zich allesbehalve tot de recente “seksuele geschiedenis” van het oord. Hij keert terug naar 1720, wanneer de graaf van Evreux het Elysée laat bouwen als een privé-woning. In de decennia daarop wordt het bewoond door een bankier, maar ook door Madame de Pompadour, dan ex-minnares van Lodewijk XV. Het Elysée is van bij het begin een plaats waar allerlei grote feesten worden gehouden. Een ideale omgeving voor de rijken en de machthebbers van die tijd om een minnares te vinden. Tijdens de Franse Revolutie wordt het onteigend en fungeert het een tijd als opslagplaats.

In 1803 koopt maarschalk Murat, schoonbroer van Napoleon, het gebouw. Hij betrekt het met zijn echtgenote Caroline Bonaparte. Het Elysée wordt op dat moment dé locatie waar het koppel zijn seksuele verlangens kan botvieren. Beiden rijgen de minnaars en minnaressen aan elkaar. Na de val van Napoleon en de Restauratie van de monarchie keert de rust terug. De hertog van Berry bewoont het. Hij is de neef van Lodewijk XVIII en moet voor het nageslacht van de Bourbons zorgen. Bij zijn eerste huwelijksnacht zijn verschillende familieleden aanwezig om te zien of het huwelijk wordt geconsumeerd. Berry komt in 1820 echter om bij een aanslag door een bonapartist, maar zeven maanden na de dood van de hertog wordt wel een man-

Een wiskundig computeralgoritme vernietigde de droom van veel achttienjarigen om naar de universiteit te gaan. Door corona vonden er geen eindexamens plaats dit jaar. Een krakkemikkige procedure bepaalde wie naar de universiteit mocht en wie niet.

Jongeren protesteren en ook in het politieke bedrijf wordt ingezien dat er met de willekeur iets misloopt.

Door de coronapandemie konden Britse leerlingen maandenlang niet naar school. De eindexamens in juni werden afgelast. Toch moesten studenten een eindrapport krijgen.

Zeker voor de leerlingen in het zesde jaar van het secundair onderwijs is dit van belang. Om toch tot een eindresultaat te kunnen komen, werden dit jaar de gemiddelde examenpunten van iedere student in een computersysteem gestoken. ‘Ofqual’ is de naam van de examenregulator die een computerformule heeft uitgedokterd om tot een eindrangschikking voor beste studenten te komen. De overheid vertrouwde Ofqual aanvankelijk meer dan de leerkrachten. Die laatsten zouden namelijk te snel een A-resultaat (minstens zeventig procent op honderd) overhandigen aan de studenten, wat voor een diploma-inflatie zou zorgen.

Foute berekening Nu blijkt dat de wiskundige berekening van Ofqual in heel veel gevallen op een ander eindresultaat uitkomt, dan de berekening die de leerkrachten in de scholen maakten. In maar liefst veertig procent van de gevallen kregen de leerlingen een slechter eindcijfer door Ofqual overhandigd. Sommige jongens en meisjes zakten maar liefst twee graden (van A naar C, wat neerkomt op een daling van meer dan twintig procentpunten).

Hoe komt het dat de cijfers zo sterk verschillen? Ofqual gebruikt een formule die ook rekening houdt met de prestaties

op de desbetreffende scholen, tot drie jaar geleden. Vooral staatsscholen kwamen hierdoor slechter uit de wiskundige berekening dan het privéonderwijs. Door rekening te houden met de resultaten van voorgaande jaren wilden de makers achter Ofqual voorkomen dat plots dit jaar veel meer studenten met een topresultaat zouden eindigen. De wiskundige formule zorgt er wel voor dat een geweldig presterende leerling, die naar een zwakke staatsschool gaat, extra punten kreeg afgetrokken.

Sociale ongelijkheid Uit de beschikbare statistieken blijkt bijvoorbeeld dat in Schotland zesdejaars die school lopen in een zwakke onderwijsinstelling, hun punten met gemiddeld vijftien procent zagen zakken, terwijl de examenresultaten voor leerlingen op sterke private scholen maar met zeven procent naar omlaag werden bijgesteld. Het soort school speelt dus mee in de weging en Ofqual houdt dus niet enkel rekening met de prestaties van de leerling in kwestie. Op deze manier werkt het systeem sociale ongelijkheid in de hand. Wie immers naar de universiteit wil, moet met een A-resultaat uitkomen.

Aanvankelijk zag de Britse regering geen graten in het Ofqual-systeem. Dat was buiten de leerlingen gerekend, die woest de straat op trokken. De leerlingen staan niet alleen. Ook leerkrachten zijn geen voorstander van het gegoochel met cijfers in het Ofqual-logaritme. Bij de oppositie van Labour viel te horen dat er een oplossing gezocht moet worden. De Britse regering ging overstag op het ogenblik dat ook in de eigen rangen de kritiek ging aanzwellen. Ook een deel van de Conservatieve parlementsleden vindt immers dat heel wat leerlingen benadeeld zijn in de wijze van schoolresultaten berekenen.

De lezer moet beseffen dat het onderwijs in Vlaanderen niet te vergelijken valt met dit in het Verenigd Koninkrijk. Bij ons

NIEUWE LUCHTHAVEN BERLIJN BER GAAT ÉCHT OPEN Met zijn 3,6 miljoen inwoners is Berlijn, als hoofdstad van de economische reus Duitsland, natuurlijk een stad die ook druk per vliegtuig bezocht wordt. De coronagolf heeft de passagiersaantallen dan wel (tijdelijk?) fors doen dalen, vorig jaar verwerkten de luchthavens van Berlijn 35 miljoen passagiers. Dat lijkt een enorm aantal, maar is het eigenlijk niet: in Zaventem waren dat er 26 miljoen.

Dat het vliegverkeer niet echt op volle toeren draait in Berlijn, heeft wellicht ook te maken met de verouderde infrastructuur. Wie nu naar Berlijn vliegt, moet kiezen tussen twee kleinere luchthavens: Berlijn-Schönefeld (SFX) of Berlijn-Tegel (TXL). De gebouwen zijn aftands, de verbinding met het centrum van de stad is vaak ondermaats.

Het wekt dan ook geen verwondering dat de Duitsers al kort na het begin van deze eeuw besloten dat er een nieuwe luchthaven zou komen. De luchthaven Berlin Brandenburg zou fonkelnieuw verrijzen naast de oude luchthaven Berlin-Schönefeld, die deels ontmanteld, deels erin opgenomen zou worden. De kostprijs werd aanvankelijk geschat op 3 miljard euro. En toen begon de processie van Echternach: de nieuwe luchthaven moest haar deuren openen in… november 2011. U leest het goed: bijna 10 jaar geleden!

150.000 gebreken Het is doorgaans een feit dat Duitsers hun zaken, en zeker hun bouwprojecten, snel, efficiënt en kostenbewust aanpakken. Maar in dit geval liet de bekende ‘gründlichkeit’ het toch stevig afweten. Het enorme bouwproject liep van bij

Napoleon III en zijn actrices Wanneer Louis-Napoleon, neef van wijlen Napoleon Bonaparte, verkozen wordt tot president, woont hij aanvankelijk in het Elysée. Maar in 1852 wordt hij keizer Napoleon III en verhuist naar de Tuilerieën. Napoleon III is een echte vrouwenzot, zo leert het boek van Garrigues, ook al was zijn huwelijk met keizerin Eugénie een liefdeshuwelijk. Napoleon III had het vooral voor actrices. Daarnaast deelde hij het bed met buitenlandse prinsessen en echtgenotes van ministers. Onder andere Marie-Anne Walewska, echtgenoot van Alexandere Colonna-Walewski, minister van Buitenlandse Zaken en buitenechtelijke zoon van Napoleon I. Na de Frans-Pruisische oorlog van 1870 en de val van Napoleon III werd de Derde Republiek ingesteld. De kopstukken van dit regime deden qua veelwijverij niet onder voor Napoleon III. Presidenten, ministers en parlementsleden als Adolphe Thiers en Léon Gambetta waren verwoede beoefenaars van de ‘alkoofgymnastiek’. Het bewijs was echt geleverd dat macht erotiseerde, want de heren waren oud en lelijk. Sommigen hadden duidelijke fysieke beperkingen. Wat onder andere leidde tot een beroerte bij Félix Faure toen hij op 16 februari 1899 in bed dook met zijn minnares.

President Faure overleefde het niet.

SALAN

ENGELAND kan in principe iedereen uit het algemeen secundair en technisch onderwijs, die in het zesde jaar slaagt, naar een Vlaamse hogeschool of universiteit gaan. De hogescholen en universiteiten in Groot-Brittannië zijn een pak selectiever. Daar spelen de eindresultaten (het behalen van een zogenaamde A-graad) wel een belangrijke rol aan de toegangspoort. Wie het beste resultaat in het zesde jaar secundair haalt, krijgt voorrang in het maken van een studiekeuze. Vandaar dat zoveel Britse jongeren, die nu een lager eindcijfer krijgen, met de handen in het haar zitten.

Regering grijpt in Gavin Williamson, minister van Onderwijs in de regering van Boris Johnson, zag zich genoodzaakt om in te grijpen. Aanvankelijk zei de minister dat de eindresultaten, zoals berekend door Ofqual, geldig zouden blijven. Drie dagen later veranderde hij volledig het geweer van schouder: Ofqual ging over boord en het zouden de leerkrachten in de scholen zijn die de eindcijfers zelf mochten berekenen. Meer dan twee miljoen examenresultaten moeten dezer dagen dus opnieuw ingegeven worden.

Toch blijft er nog veel onduidelijkheid bestaan. Heel wat achttienjarigen, die aanvankelijk met een lager cijfer uitkwamen, zijn al afgewezen door verschillende universiteiten waar ze school wilden gaan lopen. De minister van Onderwijs gelooft dat de universiteiten de nodige flexibiliteit aan de dag zullen leggen. Leerlingen wordt daarom aangeraden opnieuw met de universiteit van hun keuze te heronderhandelen. Ook zou de Britse regering de quota die gelden in hogescholen en universiteiten dit jaar laten vallen, om op die manier zo veel mogelijk leerlingen met een A-graad toch nog te laten starten aan het hoger onderwijs van hun voorkeur.

LVS

Bei uns in Deutschland

de start compleet mis. Na allerlei tegenslagen kwam in 2013 een mokerslag: de vergunningen voor de luchthaven werden door de Brandenburgse keuringsdiensten geweigerd. De beheers-software voor de brandbeveiliging bleek niet opgeleverd te zijn, waardoor grondige controle onmogelijk werd, elektronische deuren bleken al snel vast te komen zitten en het luchtcirculatiesysteem bleek nauwelijks te werken. Het gebouw bleef dicht.

En dat bleek maar het topje van de ijsberg. Bij een grondige controle van het gebouw werden maar liefst 150.000 fouten gevonden, waaronder veel kabels die zonder meer op de verkeerde plek lagen en dus helemaal nieuw moesten getrokken worden. De openingsdatum werd daarna steeds verder in de toekomst opgeschoven…

De eerste die met een stevige kater kwam te zitten, was de Duitse belastingbetaler. In 2016 moest een consortium van Duitse banken, met waarborgen van de Duitse overheid en de deelstaat Brandenburg, de uitbaters van de luchthaven te hulp komen met een miljardenlening om een bankroet te vermijden. De kostprijs is dan ook enorm: die zou nu opgelopen zijn tot meer dan 7 miljard euro, dat is meer dan het dubbele dan aanvankelijk geraamd!

De tweede die er bekaaid uitkomt, is de politieke klasse die dit project op de rails (of liever het tarmac) heeft gezet.

In 2016 werd een onderzoeksrapport opgesteld over wat er allemaal fout liep en de conclusies waren vernietigend: er was een volkomen ‘gebrekkige controle’ op de uitgevoerde werken en er was een ‘collectief gebrek aan realiteitszin’ bij de mensen in de cockpit van het project. De voorzitter van de

FRANKRIJK

nelijke opvolger geboren. Na 1830 en met de Julimonarchie wordt het Elysée vooral een verblijfplaats voor buitenlandse ambassadeurs en staatshoofden. In 1848, met de Tweede Republiek, wordt het Elysée de officiële residentie van het staatshoofd. Het Palais des Tuileries, tot dan de residentie, wordt als te monarchistisch beschouwd.

Right or wrong

ONDERWIJS-BLUES

9

DUITSLAND Raad van Bestuur van de luchthavenuitbater was de toenmalige burgemeester van Berlijn, Klaus Wowereit (SPD).

Geen ballonnen Bijzonder on-Duits is toch ook de vaststelling dat er deze keer ook manifest criminele zaken een rol gespeeld hebben.

De chef techniek van het project, Jochen Großmann, kreeg al een boete van 200.000 euro en een jaar cel met uitstel vanwege corruptie in het aanbestedingsproces. Hij eiste 50.000 euro ‘onder tafel’ van een firma in ruil voor een contract in verband met… het luchtcirculatiesysteem. Dat dus uiteindelijk ondeugdelijk bleek en mee zorgde voor de monstervertraging. En dat is maar één voorbeeld: er werden minstens 14 gerechtelijke onderzoeken opgestart naar criminele zaken rond het bouwproject.

Maar nu is het dan toch zover: op 31 oktober 2020 zal de eerste passagier de inkomhal van Terminal 1 van BER betreden. Een speciale plechtigheid met ballonnen en champagne is niet voorzien…

De inwoners van Berlijn, die sowieso al houden van sarcastische humor, zullen met spijt vaststellen dat een langdurige bron van jolijt opgedroogd is. “Wat heeft de luchthaven van Berlijn gemeenschappelijk met Mars?”, zo klonk het vrolijk in cafés. “Over 30 jaar zullen daar mensen landen.” En na een onweer werd gemeld: “Hoera, er is iets opgestegen vanop de nieuwe luchthaven! Helaas, het was maar een deel van het dak…”

HDG

10

Beeldspraak

20 AUGUSTUS 2020

MEDIALAND

FILM voorbeeld een Tim Verheyden, moet het dan toch vreselijk beginnen kriebelen om de tanden daarin te zetten? Zouden die stadsbendes dan echt geen chatgroepen hebben waarop ze memes uitwisselen? Geen afvalligen die een kopietje van de chatgroep overmaken aan een Pano-ploeg om het allemaal eens grondig uit te pluizen? Of is het ook wat die stadsbendes betreft zo dat al te veel details over hen niet goed passen in het algemene ‘narratief’ van de VRT? Want dat is natuurlijk de essentie, niet alleen bij de VRT, maar bij uitbreiding ook bij een groot deel van de rest van de pers: niet de ernst van een misstap of een misdaad bepaalt hoeveel aandacht een bericht krijgt, ja zelfs of het voorval überhaupt wel een berichtje waard is, maar wel de achtergrond van de dader. En zo kan een aangebrande meme in de Vlaamse pers wekenlang voor meer opschudding zorgen, inclusief oproepen tot beroeps- en studieverboden voor de betrokkenen, dan massaal en gratuit geweld tegen toevallige en onschuldige slachtoffers, want dan wordt de identiteit van de daders zelfs beschermd!

“Four Lions” “Four Lions” is mogelijk de beste en meest inzichtrijke film over het jihadfenomeen.

Dat lijkt misschien opmerkelijk, want de film is een hilarische komedie. De ‘jihadsatire’ uit 2010 gaat de controverse echter niet uit de weg en werd geregisseerd door Chris Morris.

De heropstanding van Vivaldi

Eb & Vloed We willen nog even terugkomen op de manier waarop het journaal van de VRT zich verleden week onsterfelijk belachelijk heeft gemaakt door de rellen aan de kust te duiden als een probleem van eb en vloed. Want op de keper beschouwd zegt dat toch iets over de geestesgesteldheid van de journalisten die het zogenaamde “Huis van Vertrouwen” bevolken: men haalt werkelijk alles uit de kast om het echte probleem niet te hoeven benoemen, en wanneer de kast leeg is, gebruikt men dan maar de kast zelf. En maakt men zich nog liever hopeloos belachelijk dan toe te geven dat het misschien niet helemaal snor zit met de multiculturele verrijking die op termijn ook onze pensioenen zal betalen.

Maar vooral zouden we even willen wijzen op de verantwoordelijken voor deze affaire. Vindt bijvoorbeeld Benjamin Dalle, de Vlaamse minister bevoegd voor de openbare omroep, dat deze uitschuiver moet kunnen? Is hij bijvoorbeeld van mening dat zoveel onzin binnen de redactionele vrijheid van de nieuwsdienst valt of spreken we eerder over een gebrek aan kwaliteit in de berichtgeving?

We geven het maar mee als een pertinente vraag die wat ons betreft gerust overgenomen mag worden door een lid van het Vlaams Parlement of een lid van de Raad van Bestuur van de VRT. We kijken nu al uit naar het antwoord, als het ooit komt…

“Getinte” man Verleden week hadden we het in deze rubriek nog over de omerta in de pers om een kat een kat te noemen, voor zover de kat al niet volledig uit de berichtgeving gehouden wordt. Viel deze week ons oog toch niet op een nieuw berichtje uit Nederland, waar een man aan een plas in de rug aangevallen werd door een “getinte” man. Een mens vraagt zich af waar men al die nieuwe termen blijft uitvinden.

Op onze redactie ontspon zich ondertussen wel een kleine discussie over wat “getint” precies zou betekenen. Is het bijvoorbeeld mogelijk dat de dader groengetint was? Zijn Aziaten ook getint? Wat met blanken die te lang in de zon gelegen hebben en roodverbrand zijn? Of leed de dader aan geelzucht en wou de politie hem daarover niet stigmatiseren? U denkt misschien dat de politie alweer de politiek correcte toer opging, maar wat weet u als lezer echt over de complexe situatie waarin de dader zich bevond? Zo ziet u maar, een oordeel is snel geveld en een getinte man hoeft echt niet te zijn wat u dacht dat hij was. Ja toch?

Is Pano al aan het infiltreren?

Eén ding is zeker: de dader van hierboven behoorde niet tot de chatgroep van zo’n zeshonderd Tsjetsjenen die zich specialiseerden in het in mekaar slaan van jonge holebi’s.

Zoals nogal wat stemmen op de sociale media razendsnel - en met grote tevredenheid - wisten op te merken, zien Tsjetsjenen er door de band nog bleker (witter? tintlozer?) uit dan Vlamingen.

Ondertussen vragen we ons wel af of Pano al een ploeg gezet heeft op die Telegram-groep. Als men bij de VRT wel maanden tijd vrij kan maken om een chatgroep te infiltreren die eigenlijk niet meer deed dan wat memes rond te sturen, dan kan toch zeker ook hetzelfde voor een bende die zich te buiten ging aan fysiek geweld, nota bene tegen holebi’s?

Of gaan we ons echt tevreden moeten stellen met een paar geanonimiseerde screenshots in Het Laatste Nieuws?

We durven niet te suggereren dat er bij die chatgroep een bepaald element zou meespelen dat hen behoedt voor een infiltratiepoging door de openbare omroep en al zeker niet dat het iets met religie zou te maken hebben.

Idem dito trouwens over de Brusselse bendes, waarover, toch volgens de officiële berichtgeving, zo goed als niets geweten is. Bij een beetje onderzoeksjournalist, zoals bij-

De manier waarop het schielijke overlijden van de paars-gele formatiepoging van De Wever en Magnette door de pers ontvangen werd, roept toch weer vragen op. Sommigen zagen al meteen een heropstanding van de zogenaamde Vivaldi-coalitie, d.w.z. groen, blauw, rood en oranje.

Waar het hart van vol is, loopt de mond van over, zo zegt het spreekwoord, en het is duidelijk dat sommige commentatoren zo’n Vivaldi-coalitie een bijzonder warm hart toedragen. Of eender welke coalitie waar de N-VA geen deel van uitmaakt, om heel precies te zijn.

Nu gunnen we die commentatoren hun politieke mening en hun voorkeuren voor een federale coalitie, maar we vinden wel dat het problematisch wordt, om niet te zeggen gênant, wanneer zulke voorkeuren de analyses van die commentatoren ferm vertroebelen. Wat voor zin heeft het immers om over de heropstanding van Vivaldi te beginnen bazelen, als de breuklijn precies in het midden van die coalitie loopt, met oranje-rood (plus geel) aan de ene zijde, en blauw-groen aan de andere? Zo maakt men zichzelf alleen maar belachelijk. Dat is ons probleem niet, maar het zegt wel iets over de lamentabele staat van de politieke verslaggeving in dit land dat zulke klinkklare onzin voorbij de eindredactie van een krant geraakt.

Facebook bant Zwarte Piet Vroeg of laat moest het er wel van komen, dat een sociaal netwerk Zwarte Piet zou bannen. Het was Facebook dat verleden week met de primeur ging lopen, of toch alleszins met de aankondiging ervan. Nu moet gezegd dat de maatregel van Facebook niet specifiek tegen Zwarte Piet gericht is, maar tegen zogenaamde “blackfaces” in het algemeen.

Maar het betekent wel dat als je begin december een foto van je spruit op Facebook zet waarop zo’n Zwarte Piet figureert, je riskeert dat die foto er door Facebook weer afgehaald wordt. Volhard je in de boosheid, loop je zelfs het risico dat je account een tijdje geblokkeerd wordt.

Nu kan je voor of tegen Zwarte Piet zijn, of de roetveegpiet, maar misschien is het niet slecht om even uit te zoomen naar wat hier echt aan de hand is. Want eigenlijk gaat het om een Amerikaans debat dat resulteert in een maatregel die door een sociaal netwerk aan de rest van de wereld opgedrongen wordt. Is Zwarte Piet racistisch of niet? Het maakt voor Facebook niet eens iets uit, hij moet er hoe dan ook uit.

We denken echter dat Facebook zich met deze maatregel op een hellend vlak begeven heeft. Lang gold dat de gebruikers zelf verantwoordelijk waren voor de teksten en de foto’s die ze op hun tijdslijn plaatsten en dat alleen foto’s die ingingen tegen het algemeen fatsoen verwijderd werden. Af en toe leidde dat al eens tot een discussie over een al dan niet zichtbare tepel, of een te bloot schilderij, maar wereldschokkend was het zelden.

Maar nu exporteert Facebook Amerikaanse gevoeligheden naar de rest van de wereld en dan is het maar een kwestie van tijd eer andere, en vroeg of laat ook “woke”, gevoeligheden zullen volgen. Die Amerikaanse gevoeligheden zullen niet altijd stroken met lokale gevoeligheden en dan is het maar de vraag wat Facebook daarmee zal aanvangen.

De Amerikaanse gevoeligheden door de strot van de rest van de wereld rammen? Of toegeven dat de export van Amerikaanse gevoeligheden naar andere landen op zich nogal… tja… ongevoelig is? We kijken er nu al naar uit hoe Facebook zich op die manier in de nesten zal werken en hoe ze daar daarna weer uit zullen spartelen.

De belangstelling voor de fenomenen van het jihadisme en de moslimterreur bereikten bij ons hun hoogtepunt na de aanslagen in Brussel en Parijs, met een ware wildgroei aan literatuur en academisch onderzoek rond het thema.

Toch blijft een relatief obscure Britse donkere komedie uit 2010 een van de beste en meest eerlijke en inzichtrijke culture producten over de jihad. De film werd gemaakt in de nasleep van de terreuraanslagen in Londen van 2005 en schuwt bijgevolg de controverse niet. Deze ‘jihadsatire’ is vlijmscherp, hilarisch en heerlijk politiek incorrect. Men kan zich afvragen of de film in het huidige politieke klimaat überhaupt nog gemaakt zou kunnen worden.

Vlijmscherpe jihadsatire De film is het resultaat van drie jaar van onderzoek door Morris. Daarbij sprak hij met terreurexperts, de politie, de Britse geheime diensten, imams en gewone moslims. Het resultaat is een bijzonder eerlijke en realistische weergave van het fenomeen van ‘homegrown’ islamitisch terrorisme, en vooral van de figuren die eraan deelnemen. Zo vertegenwoordigen de personages verschillende archetypen van de westerse moslimterrorist. Velen van hen zijn opmerkelijk herkenbaar voor eenieder die het jihadfenomeen een beetje volgt.

Zo is er het hoofdpersonage Omar, behoorlijk intelligent en enigszins capabel. Omars motivatie vloeit vooral voort uit zijn onvrede met de westerse samenleving en de militaire interventies in het Midden-Oosten. Daarnaast heb je zijn neef Waj, een naïeve idioot voor wie het hele jihadgebeuren opmerkelijk veel weg heeft van een videospel en in wiens verbeelding het beloofde Paradijs lijkt op een waterpretpark. Voorts is er Faisal, die zo mogelijk nog dommer is dan Waj en wiens familie duidelijk psychische problemen heeft, mogelijk het gevolg van inteelt.

Een van de meest hilarische en herkenbare personages is Barry, oftewel Azzam al-Britani. Deze blanke Britse bekeerling is de meest fanatieke en gewelddadige van het hele stel. Zo richtte hij de ‘Islamitische Staat van Tinsley’ een voorstad van Sheffield - op. Barry heeft weinig geduld en wil steeds zo snel mogelijk tot de meest extreme acties overgaan. Zo stelt hij op een gegeven ogenblik voor om een moskee op te blazen, “om op die manier de gematigden te radicaliseren”.

Bont allegaartje Bij dit bonte allegaartje voegt zich tot slot de rapper/activist Hassan Malik. Nadat een excursie naar een Pakistaans trainingskamp op een fiasco uitdraait - de terroristen in spé blazen per ongeluk hun eigen kamp op - tracht het stel een doelwit uit te kiezen voor hun grote terreurdaad. Deze potentiële doelwitten variëren van de voornoemde moskee tot een apotheek. Uiteindelijk besluiten zij een aanslag op de Marathon van Londen te plegen en hun explosieven te verstoppen in mascottekostuums.

De film verkent voorts de ambigue relatie tussen ‘homegrown’-terroristen en de westerse wereld die ze zo verachten. “Four Lions” is dus allesbehalve zwart-wit. Een van de voorbeelden is de streng-orthodoxe maar pacifistische broer van Omar. Hij veroordeelt misschien het geweld en het terrorisme, maar sluit zijn vrouw bijvoorbeeld wel op in een kleine kamer en wordt daarom ook uitgelachen door Omar. “Plotseling heb je niet zozeer te maken met een amorfe Arabische wereld, maar met Britten die hier al heel lang zijn en die curry maken en deel uitmaken van het straatbeeld”, zei regisseur Morris daarover.

PIETER VAN BERKEL

Buitenland

20 AUGUSTUS 2020

De dekolonisatie 2.000 euro voor van Nederlands-Indië vrijwillig vertrek Vermits men weer begint te zeuren over herstelbetalingen voor de Nederlandse kolonisatie – waarom niet ineens ook voor de verwoestingen die Alva hier heeft aangericht?- is dit het geschikte moment om de andere kant van de medaille eens te bekijken. Wat Lumumba was voor Belgisch Congo, waren Soekarno en Mohammed Hatta voor Nederlandse-Indië.

Volgens de officiële geschiedschrijving waren zij de “vaders” van het onafhankelijke Indonesië. Maar zij waren gewetenloze schoften, die zeeën van ellende over Nederlands-Indië hebben uitgestort. En dat begon tijdens de Japanse bezetting.

In Europa begon de Tweede Wereldoorlog in september 1939 met de inval in Polen. Maar vele historici situeren het begin van de wereldoorlog in het Verre Oosten in 1937, met de Japanse invasie in China. De toenmalige kranten en radiozenders hadden uitvoerig bericht over de bombardementen, massamoorden en grootschalige verkrachtingen die daarbij werden gepleegd, met als dieptepunt de “Rape of Nanking” in december 1937, waarbij waarschijnlijk 300.000 burgers werden afgeslacht.

Voor Soekarno, Hatta en de andere collaborateurs in Nederlands-Indië kan het excuus van de gedeeltelijke onwetendheid niet gelden.

Voor Europa was dat een zijtoneel, maar in Azië wist iedereen welke wreedheden en gruwelen de Japanners in China had gepleegd.

De collaboratie van Soekarno en consorten met de Japanners was daarom cynischer, wreder en immoreler dan de collaboratie met de nazi’s in West-Europa, ook omdat de Japanse bezetting in het Verre Oosten veel erger was dan de Duitse bezetting in Nederland, Frankrijk of België. Terzijde: de Japanners moeten in China miljoenen krijgsgevangenen gemaakt.

Op het einde van de oorlog waren daarvan geen vijftig meer in leven.

Slaven voor Japan In juli 1942 sloot Soekarno een verdrag met de Japanse bezetters om de inwoners van het toenmalige Nederlands-Indië in te schakelen als arbeidskrachten in de Japanse oorlogsindustrie. Dat klinkt misschien niet zo verschrikkelijk. Maar in totaal werden tussen 4 en 10 miljoen dwangarbeiders, de zogenaamde romoesja’s, die vooral uit Java afkomstig waren, door de Japanners als slaven gebruikt, in eigen land en ook daarbuiten. Van de 270.000 Javaanse dwangarbeiders die naar het buitenland verscheept werden, onder andere voor het bouwen van de berucht Birmaspoorweg, keerden er slechts 52.000 levend terug.

Omgerekend was de sterfte dus ongeveer 80 procent. Alleen in de ergste concentratiekampen van de nazi’s en de Sowjets lag het sterftecijfer nog hoger. En die Javanen waren niet door het bezettingsleger bij razzia’s opgepakt, maar door hun eigen leiders, onder wie Soekarno en Mohammed Hatta dus, als slaven verkocht in ruil voor politieke gunsten van de Japanners. Merk daarbij op dat de Javanen de dominante en cultureel meest ontwikkelde bevolkingsgroep in de kolonie vormden en dat Soekarno zelf een Javaan was.

“Het Indonesische volk” is misschien een fictie, net zoals het Belgische, maar het Javaanse bestaat zeker wel. Soeharto verkocht dus letterlijk zijn eigen volk. Ter vergelijking: in het Japanse krijgsgevangenenkampen voor Nederlandse en Indo-Europese militairen die in het Koninklijke Nederlands-Indische Leger KNIL hadden gediend, lag het sterftecijfer boven de 25 procent. “Indo-Europees” kan in deze context op twee groepen mensen slaan; de zogenaamde totoks, die in Nederlands-Indië geboren waren en volbloed Nederlanders waren, en de mensen die geboren waren uit gemengd huwelijken tussen Nederlanders en andere volkeren uit de kolonie. Merk op dat de term “Indonesisch” toen alleen nog in politieke en academische kringen werd gebruikt.

De meeste mensen identifieerden zichzelf als Javanen, Ambonezen, Balinezen, Madoerezen, Atjers… Net zoals bij de Britse, Australische en Amerikaanse overlevenden uit de Japanse krijgsgevangenenkampen, stierven vele overlevenden achteraf op relatief jonge leeftijd.

De ontberingen, de folteringen en de terreur hadden hen fysiek en psychisch geknakt. Nog twee referentiecijfers: in Amerikaanse en Britse krijgsgevangenenkampen voor Italiaanse en Duitse militairen lag het sterftecijfer rond de 4 procent, maar dat voor Russische militairen in Duitse krijgsgevangenschap lag boven de 50 procent.

Plundering en troostmeisjes Daarnaast interneerden de Japanners ook bijna alle Nederlandse burgers in verschrikkelijke kampen, waar het sterftecijfer rond de

20 procent lag. Volgens een rapport van de VN stierven tijdens de Japanse bezetting in Nederlands-Indië 4 miljoen mensen als gevolg van hongersnood, moord, doodslag, marteling en gedwongen tewerkstelling. Dat aantal omvat ook de 30.000 Europese burgers die crepeerden in interneringskampen. In dezelfde periode ontmantelden de Japanners het volledige spoorwegnet op Java. Alle rollend materieel werd weggehaald. Volledige spoorweglijnen en fabrieken werden gedemonteerd en naar Japan en zijn vazalstaat Mantsjoerije verscheept. Soekarno’s overeenkomst met de Japanners omvatte niet alleen de clausule over de dwangarbeiders, maar ook over de levering van vrouwen die als prostituees voor de Japanners moesten werken. De vrouwen die daar werkten, kregen geen geld. Hun “inkomsten” werden onmiddellijk doorgestort naar de Japanse Yokohama Specie Bank en de Bank of Taiwan om de oorlogsinspanning te financieren (Taiwan was al in 1895 door de Japanners geannexeerd.) Na de oorlog werden de cijfers over het aantal troostmeisjes uit Nederlands-Indië geheim gehouden. De archiefstukken bij de NIOS en het Nationaal Archief daarover mogen pas in 2026 openbaar gemaakt worden. Men wil de relaties met de vroegere kolonie niet verzuren en Japan was nu een bondgenoot en een goede handelspartner, nietwaar? Men liet een verhaal circuleren over maximaal 300 slachtoffers uit Nederlands-Indië. Maar intussen weten we dat er ongeveer 70.000 vrouwen uit Nederlands-Indië onder dwang in Japanse bordelen hebben gewerkt, zowel Nederlandse als Indo-Europese, Chinese en inheemse. Daarnaast waren er ook kleinere aantallen Amerikaanse, Australische en – vreemd genoeg – Duitse slachtoffers die in Nederlands-Indië gevangengenomen waren. Maar dat was voor Soekarno en consorten allemaal geen beletsel om met de Japanners samen te werken. Van alle collaboratieregeringen uit de Tweede Wereldoorlog was die van Soekarno de wreedste en de meest misdadige. Maar het was ook de enige die na de oorlog aan de macht bleef. Hoe ongelooflijk dat misschien ook klinkt…. Wie Multatuli heeft gelezen, zou trouwens niet verbaasd mogen zijn over het gewetenloze cynisme van de Javaanse elites en hun volkomen minachting voor hun onderdanen uit de lagere sociale klassen. Zij waren ergere uitbuiters dan de Nederlandse kolonisatoren, en dat was al vóór de eerste Nederlanders op Java aankwamen.

Wankele vrede Toen de atoombommen op Hirosjima en Nagasaki op 6 en 9 augustus een einde maakten aan de oorlog, en voor honderdduizenden krijgsgevangen en dwangarbeiders in Japanse kampen het begin van de bevrijding betekenden, was dat op Java niet het geval. Ook na de Japanse capitulatie op 15 augustus kwamen er niet onmiddellijk geallieerde troepen, de Japanners bleven gewoon op post en de kampen werden nog steeds bewaakt, door dezelfde beulen als tevoren. Vele gevangenen werden nog vlak voor de capitulatie doodgefolterd uit wraak voor de atoombommen. Niet dat de Japanners daarvoor een voorwendsel nodig hadden... Lees bijvoorbeeld de verschrikkelijke passages daarover in “Bezonken Rood” van Jeroen Brouwers. In sommige interneringskampen werd de bewaking versoepeld en de Nederlanders konden zich buiten de kampen wagen. Zij kwamen in een spookachtig vacuüm terecht. Overal Japanners, nog altijd gewapend alsof er niets was veranderd. Geen Nederlands gezag meer. Maar ook nog geen geweld. Dat zou pas weken later losbarsten, in oktober. Toen begon de verschrikkelijke periode van de bersiap, een orgie van racistisch, anti-Nederlands, anti-Chinees en anti-christelijk geweld, waarbij Hatta en Soekarno zelfs de zieke, verzwakte en getraumatiseerde overlevenden van de Jappenkampen als gijzelaars gebruikten.

(wordt vervolgd) PAUL BÄUMER

11

In Griekenland heeft de regering aangekondigd het programma voor vrijwillig vertrek van migranten, dat in de maand maart na het uitbreken van de coronacrisis en het sluiten van de grenzen was stilgelegd, opnieuw te activeren. De Europese Unie - u en ik dus - zullen de financiële gaatjes moeten dichtrijden, zo blijkt.

In de maand maart viel ook in Griekenland het leven zo goed als stil, en werden de grenzen gesloten. In verschillende vluchtelingenkampen en vooral in kampementen van illegalen was corona vastgesteld (wat nu trouwens nog steeds het geval is).

Vooral op de Griekse eilanden is de toestand eigenlijk niet meer houdbaar en wil de Griekse regering de toestand deblokkeren: de onveiligheid en de gevaren voor de volksgezondheid stapelen zich op.

Het is duidelijk wie dit zal betalen De Griekse regering liet al verstaan dat de eerste vluchten met terugkerende migranten eigenlijk al mogen worden verwacht “in de komende weken”, aldus de Griekse minister voor Migratie, Notis Mitarakis. Elke geselecteerde kandidaat-terugkeerder zal 2.000 euro ontvangen om hiermee de terugkeer te financieren. Op basis van de bestaande financiering kan het programma 5.000 migranten ondersteunen.

Zal dit voldoende zijn om de Griekse eilanden in de Egeïsche Zee te ontlasten? Het is nu nog veel te vroeg om hierover al een uitspraak te doen. De Europese Unie staat in elk geval garant voor de financiering.

Verder maakt dit programma deel uit van het internationale Assisted Voluntary Return and Reintegration (AVRR), dat wordt beheerd door de Internationale Organisatie voor Migratie (IOM). Dit AVRR zorgde er volgens IOM voor dat 1.600 personen in het verleden vanop de eilanden terugkeerden naar Pakistan, Afghanistan, Georgië, Iran en Irak.

De druk van de Griekse eilanden op de Griekse regering is van die aard, dat men in elk geval de migratieoverlast drastisch wil doen dalen. En hoewel de Griekse regering in het verleden al zo’n 14.000 migranten van Lesbos naar het continent liet overbrengen, blijven nog steeds 15.000 mensen in de kampen van Moria zitten, waar de opvangcapaciteit nochtans op maximaal 2.800 personen ligt. Volgens het Hoog Commissariaat voor de Vluchtelingen zouden minstens 30.700 illegale vluchtelingen op de Griekse eilanden verblijven.

Geld geven om te vertrekken, vliegtuigtickets, terugkeerprogramma’s, enz. Wat als die niet helpen? En wat als die 2.000 euro eerder voor een aanzuigeffect zorgen?

PIET VAN NIEUWVLIET

24 islamisten uitgewezen De Duitse overheid heeft dit jaar 24 extremistische moslims uitgewezen.

Daaronder 12 personen die als zeer gevaarlijk worden gecatalogeerd, aldus een bericht in de Duitse krant Bild-Zeitung, die zich hiervoor beroept op informatie van het Duitse ministerie voor Binnenlandse Zaken.

Gevaarlijk zijn mensen als ze er volgens de veiligheidsdiensten van verdacht worden dat ze aanslagen zouden kunnen plegen.

Vorig jaar, tussen januari en juli 2019, werden 30 personen naar hun vaderland uitgewezen. Onder de uitgewezen moslims bevond zich de “kofferbomber”-terrorist Joussef Mohamed el-Hajdib. De Libanees had in 2006 samen met medeplichtigen bommen in twee regionale treinen in het belangrijkste treinstation van Keulen geïnstalleerd. Door een technisch mankement gingen de bommen weliswaar niet af. De rechtbank van Düsseldorf veroordeelde einde 2008 deze El-Hajdib wegens meervoudige moordpoging tot een levenslange gevangenisstraf. Op 7 juli 2019 werd hij met een privéjet naar Beiroet gevlogen, aldus de krant. De transportkosten liepen op tot 25.000 euro. Of de man in Libanon de gevangenis inging, is niet duidelijk.

Minder uitwijzingen door corona Wegens de coronacrisis in Duitsland liep het aantal uitwijzingen in dit jaar in het algemeen sterk terug. Volgens het ministerie van Binnenlandse Zaken registreerde men tot einde juni ongeveer 5.700 uitwijzingen. In het ganse jaar

2019 waren dat er nog meer dan 25.000. Het aantal personen in Duitsland dat het grondgebied had moeten verlaten, verdubbelde op 7 jaar tijd intussen tot ongeveer 250.000. Tegelijkertijd daalt het aantal uitwijzingen sinds 2016 gestaag. In het voorbije jaar werden nog ongeveer 22.000 illegalen uitgewezen, en vertrokken ongeveer 13.000 migranten uit Duitsland met een financieel rugzakje van de Duitse overheid, op vrijwillige basis dus.

In een studie van de Deutsche Gesellschaft für auswärtige Politik van einde mei dit jaar klagen de auteurs dat de uitreisplicht in Duitsland “eerder een theoretische plicht is dan een praktische verplichting. … Meer dan 4 op de 5 mensen die het land zouden moeten verlaten, zijn in het bezit van een officieel ‘duldingsdocument’, waarin de Duitse overheid stelt dat ze weliswaar theoretisch het land zouden moeten verlaten, maar waarin de overheid tezelfdertijd meedeelt dat ze deze plicht niet met dwang zal uitvoeren.”

PIET VAN NIEUWVLIET

12 Cultuur

20 AUGUSTUS 2020

GESCHIEDENIS

De Frans-Duitse oorlog: aanleiding en blitzkrieg (2) De nederlaag van 1870 heeft lang de reputatie van Napoleon III gekraakt. Sedert een paar jaren ijveren historici ervoor de positieve kanten van zijn bewind te belichten.

Bismarck in gesprek met Napoleon III na diens overgave Parijs, centrum van de wereld De Franse keizer is niet erg gezond. Hij heeft allerlei kwalen die hem geregeld nauwelijks toestaan te regeren, zodat hij soms de greep op Frankrijk verliest. Volgens de normen van zijn tijd is hij eerder progressief. Hij regeert autocratisch na een militaire staatsgreep, maar het past hem niet. Geleidelijk heft hij de perscensuur op en meer en meer laat hij politieke initiatieven over aan verkozen politici. Zijn regime evolueert naar een parlementaire monarchie. Hij doet nooit de moeite een politieke partij op te richten die hem onvoorwaardelijk steunt. Tijdens zijn bewind is Parijs in heel de wereld het centrum van artistieke en culturele prestaties.

Musici, schilders, juweliers, modeontwerpers stromen naar de stad met haar prachtige nieuwe wijde boulevards (waar artillerie kan gebruikt worden tegen eventuele revolutionairen).

Pruisen wil eventjes buigen, maar niet barsten Als nationalist die de Italiaanse eenheid steunt, heeft de keizer zelfs begrip voor een gelijkaardig Duits streven, maar als Fransman eist hij de onbetwiste eerste plaats in Europa op. Na de Duits-Oostenrijkse oorlog (de Duits-Duitse oorlog zeggen de Duitsers) ziet hij met lede ogen dat Pruisen delen van Duitsland opslokt (o.a. het koninkrijk Hannover) en de Zuid-Duitse staten in een militair bondgenootschap dwingt. Noch hij noch de Pruis Wilhelm I zijn voorstander van een oorlog, maar de politici, de generaals, de adel, de hogere burgerij, de pers en tenslotte zelfs de kleine burgers denken daar anders over en de publieke opinie is sterker dan de wil van de vosten.

De directe aanleiding is de Spaanse troon. Een caudillo heeft de Spaanse koningin aan de deur gezet en zoekt een nieuwe marionet. Hij vindt een katholieke prins uit een zijarm van het geslacht Hohenzollern dat in Pruisen regeert.

Die prins weigert herhaaldelijk, maar stemt toch toe als Pruisen en zijn kanselier Bismarck zijn kandidatuur steunen ter wille van het prestige en ook een beetje om Frankrijk te pesten.

Teveel wordt in het verleden beklemtoond dat Bismarck als een schaker Frankrijk in veel zetten naar de oorlog drijft om de Duitse staten aan elkaar te hameren. Vandaag denkt men eerder dat hij als

politicus de kansen grijpt die hij ziet, zonder voorafgaand meesterplan.

De Franse reactie op die Spaanse troon is een beetje typisch: grote woorden, veel pretentie en slechte historische kennis. De Franse elite doet alsof het rijk van Karel V herboren is, dat Frankrijk wil pletten tussen Spanje en Duitsland. De Fransen eisen dat die Hohenzollern de troon weigert. Na een duidelijke wenk van Wilhelm doet die dat ook op 12 juli 1870, maar dat volstaat niet voor de Franse politici.

Dat nieuwe en sterke Pruisen moet dringend zijn plaats kennen, want anders is het oorlog. De oorlogszuchtige politici krijgen de warme steun van de keizerin. Ze vreest de talrijke Franse republikeinen die haar zoon niet op de troon willen als zijn ziekelijke vader overlijdt en een gewonnen oorlog is antigif.

Dus eisen de Fransen dat Pruisen nog even extra knielt.

Een Franse gezant moet Wilhelm een verklaring afpersen dat er nooit nog een Hohenzollern in Spanje kandideert. De Pruis is beleefd, maar blijft bij zijn vroegere verklaring. De Franse regering mobiliseert vervolgens onmiddellijk het leger. Dat gebeurt uren voor in Frankrijk het beruchte Emser-telegram bekend wordt dat zogenaamd de lont naast het kruitvat plaatst. Vanuit zijn kuuroord Bad Ems heeft Wilhelm zijn kanselier geïnformeerd over zijn beleefde afwijzing nog eens extra te buigen. Bismarck kort het telegram in, zodat de afwijzing veel minder beleefd lijkt, en hij speelt dat door naar de pers. Hij maakt het de Fransen makkelijker zich geschoffeerd te voelen. Ze trappen graag in Bismarcks val, want hun “honneur” en “grandeur” is in gevaar en dit is de kans om het Rijnland te veroveren. Napoleon III kan niet op tegen die sterke oorlogszuchtige stemming en geeft zijn akkoord.

Frankrijk wordt de agressor in Europese ogen.

Napoleon rekent op de steun van Oostenrijk, maar dat blijft neutraal na een dreiging uit Sint-Petersburg.

Het Verenigd Koninkrijk heeft ook niet veel op met de Franse pretenties, temeer omdat Bismarck de Franse intenties met België laat uitlekken. Grote verontwaardiging in Londen, want de onafhankelijkheid van de Zuidelijke Nederlanden is sinds 1700 een hoeksteen van de Britse politiek. Het Verenigd Koninkrijk heeft in 1865 zo’n twee derde van de enorme som betaald om de Schelde definitief vrij te ma-

ken. Antwerpen in Franse handen is een Britse nachtmerrie en dus geen steun van Londen voor Frankrijk. In Parijs hitst de pers inmiddels de gemoederen op en politici die tegen de oorlog zijn, worden bijna gelyncht. “A Berlin” is de slogan. Drie dagen na de intrekking van de Hohenzollern-kandidatuur keurt het Franse parlement met 245 tegen tien de oorlogskredieten goed. Op 19 juli volgt de officiële oorlogsverklaring.

Blitzkrieg Het Franse enthousiasme is ook te verklaren door het feit dat het Franse leger een beroepsleger is.

De elite moet niet vrezen voor de eigen zonen. Traag maar zeker, maar zeker traag, maakt Frankrijk zich met Franse slag klaar. Een generale staf die alles coördineert zoals in Pruisen is er niet. Het leger telt 336.000 soldaten die vanuit alle richtingen naar de grens trekken, terwijl hun bewapening, artillerie en uitrusting met vertraging vanuit andere plaatsen arriveren. Het Pruisische leger heeft al op 31 juli zo’n 460.000 manschappen aan de grens dank zij goede spoorwegen.

Het is een dienstplichtigenleger (rijke burgers kopen zich vrij).

Tegen de tijd dat de gevechten effectief beginnen, zijn de Pruisen al met 640.000. Inmiddels voegen de Zuid-Duitse staten zich bij Pruisen. Wint Frankrijk, dan regent het annexaties van Duits grondgebied.

Wint Pruisen, dan kunnen Beieren, Baden en Württemberg hun autonomie bewaren. Drie Duitse legers rukken Frankrijk binnen en verslaan de Fransen in augustus in drie veldslagen op tien dagen tijd.

De Pruisen beslissen dan al de Elzas en een deel van Lotharingen te annexeren. De helft van het verslagen Frans leger vlucht naar vesting Metz, waar de Duitsers het omsingelen. De andere helft probeert dat belegerde Metz te ontzetten en wordt bij Sedan omsingeld en gevangen genomen. Napoleon III leidt zelf dat leger en geeft zich over op 2 september.

De verontwaardiging in Parijs is immens. Twee dagen later roept het parlement de republiek uit.

Nog eens twee weken later staan de Duitsers voor Parijs en belegeren de stad. Een maand later geeft Metz zich over en bestaat het Franse leger niet meer. De oorlog is voorbij, denken de Duitsers. Ze onderschatten zwaar de gekwetste Franse trots.

JAN NECKERS

Oer-canon van de kunst van de Lage Landen Als we vandaag in kunstboeken de portretten van Hubert en Jan Van Eyck, van Rogier Van der Weyden of Pieter Bruegel de Oude zien verschijnen, dan zijn die bijna altijd geplukt uit een in alle opzichten origineel boekje dat verscheen in 1572 bij de Antwerpse uitgeverij In de Vier Winden.

“Pictorum aliquot celebrium Germaniae Inferioris effigies” is de titel van een bijzonder boekje met de portretten van bekende schilders uit de Lage Landen. De initiatiefnemer voor deze publicatie is Hieronymus Cock. Hij stamde uit een kunstenaarsfamilie en begon in Antwerpen een kunsthandel en specialiseerde zich in een nieuw medium, de grafiek.

De verfijnde techniek van het graveren en het etsen liet toe afbeeldingen op grote oplages te verspreiden. Cocks uitgeverij In de Vier Winden bracht een breed scala op de markt: landschappen, landkaarten, portretten van beroemde mensen, gebouwen en kunstwerken, scènes uit de mythologie en de geschiedenis. Cock trok talentvolle jonge kunstenaars aan (onder anderen Pieter Bruegel de Oude) en nam de beste graveurs in dienst. Wat Plantijn in Europa betekende voor de boekdrukkunst, betekende Cock voor de grafiek.

Het idee voor het boekje ontstond omstreeks 1560. Tien jaar eerder had in Firenze de schilder Giorgio Vasari “Le Vite” gepubliceerd, een boek met biografieën van Italiaanse kunstenaars. Cock wou iets gelijkaardigs doen voor de schilders van de Lage Landen. Het boek verscheen in 1572, twee jaar na het overlijden van Hieronymus Cock. Het werd gepubliceerd door zijn weduwe, Volcxken Diericx, die de uitgeverij voortzette.

De kracht van het beeld Waarom duurde het zolang om deze bundel te publiceren? Het boekje bevat slechts 23 gegraveerde portretten van schilders met telkens een onderschrift in de vorm van een kort gedicht in het Latijn met beknopte informatie over de kunstenaar en zijn kunst. Een eerste reden voor te vertraging is te lezen in de introductie van Dominicus Lampsonius. “Mijn lofdichten op schilders van de Lage Landen had ik u indertijd lichtzinnig toegezegd. Ik los nu na uw dood, Hieronymus, mijn schuld in”, zo begint hij zijn openingsgedicht. De Brugse humanist Lampsonius was secretaris van de prins-bisschop van Luik.

Hij had het druk en heeft de deadlines van de uitgever niet kunnen

nakomen. Toch was hij de ideale man voor deze opdracht. Hij had Vasari bijgestaan met informatie over schilders uit de Nederlanden, die zijn opgenomen in later edities van “Le Vite”. Maar voor deze opdracht had hij het zichzelf moeilijk gemaakt door de kiezen voor het keurslijf van een klassieke versvorm.

Bovendien had Cock een heel andere bundel voor ogen dan wat Vasari had gepubliceerd. “Le Vite” is een boek met honderden bladzijden tekst zonder illustraties. Cock was overtuigd van de kracht van het beeld en focuste op de gegraveerde portretten van de schilders. Het moet heel wat moeite en tijd hebben gekost om afbeeldingen te vinden van de oude meesters die hij in zijn overzicht wilde opnemen.

Hebbeding en kunstwerkje De “Portretten van bekende schilders uit de Lage Landen” zijn chronologisch gerangschikt. De gebroeders Van Eyck, Rogier Van der Weyden en Dirk Bouts vertegenwoordigen de vernieuwende meesters van de vijftiende eeuw.

Bernard Van Orley is geselecteerd omdat hij de topontwerper van wandtapijten was. Bosch en Breugel mochten uiteraard niet ontbreken, evenmin als Joachim Patinir en Henri met de Bles, de uitvinders van het landschap. Dan volgen de meesters die zich lieten inspireren door de Italiaanse kunst, zoals Gossaert, Scorel en Floris, en de intellectuele schilders Pieter Coecke en Lambert Lombard. Willem Key vertegenwoordigt de portretschilderkunst.

Lucas van Leyden was een genie van de vroege grafiek. Het boekje is de oer-canon van de kunstgeschiedenis van de Lage Landen en toont ook schilders die vandaag nagenoeg vergeten zijn of van wie weinig of geen werk is bewaard gebleven.

Het is nu voor het eerst volledig in het Nederlands en het Latijn verschenen bij Polis. De vertaling is van classicus Paul Claes en Leen Huet, die onder andere de schitterende Bruegelbiografie publiceerde, schreef de beknopte commentaren bij de geportretteerde kunstenaars. Dit hebbeding is zelf een kunstwerkje dat een mooi beeld geeft van hoe men in de zestiende eeuw keek naar de Vlaamse Primitieven en naar de tijdgenoten.

MMMV

Actueel

20 AUGUSTUS 2020

13

De ideologie van BLM, deel III

Van Castro tot Noord-Korea

Dat BLM een marxistische beweging van antiblanke racisten is, blijkt niet alleen uit hun programma (deel I) of uit de terroristen die de groep als lichtende voorbeelden beschouwt (deel II), maar ook uit hun hedendaagse bondgenoten.

Yusra Khogali valt enigszins buiten dit schema: ze verwijst in dit citaat niet naar het marxisme, maar naar het feminisme en de islam. Een teken van schizofrenie natuurlijk. Maar haar getuigenis is evengoed angstwekkend.

Eichmann of Eichvrouw?

De NigeriaanseYusra Khogali, de marxistische medestichtster van BLM Toronto, gaf op Facebook ongewild een dieper inzicht in ziekelijke haat die in BLM getolereerd en zelfs aangemoedigd wordt. In de woorden “human” en “humanity” komt het woord “man” voor, en dat is natuurlijk een complot van witte patriarchen, dus in haar tekst vervangt ze overal “human” door “humxn”. Ik zal hier een vertaling in gewoon patriarchaal, beschaafd Nederlands geven. “Whiteness” heb ik vertaald als “blankheid”. Ik heb ook geen poging gedaan om de taalfouten weer te geven.

“Blankheid is niet menselijk. In feite is een blanke huid sub-menselijk. Blanke mensen zijn een genetisch defect van zwartheid.

Blanke mensen zijn recessieve genetische defecten, dat is een feit. Melanine staat rechtstreeks in contact met kosmische energie, daarom komen de voorvaderen van de mensheid voor uit zwartheid. We zijn de eersten en de sterksten van alle mensen en onze genen zijn het fundament van heel de mensheid. (…)

Zwarte mensen kunnen gewoonweg met hun dominante genen het blanke ras wegvegen, als we maar de macht hadden.

Daarom gedijt het blanke suprematisme zo goed. Het tracht ons bestaan in zwartheid te controleren, te onderdrukken en te vernietigen om wij de blanken bedreigen met genetische vernietiging.” Kan iemand mij één punt aanwijzen waarin dit pleidooi verschilt van de genocidaire haat van de nazi’s tegen het Jodendom? Eén puntje maar? Op twitter drukte ze zich nog korter en duidelijker uit. “Alstublieft Allah, geef mij de kracht. (…) Dood de mannen en de blanken daarbuiten. Vandaag nog.

Alstublieft. Alstublieft.” Ja, alsof marxisme en antiblank racisme nog niet erg genoeg zijn, zijn sommige kaderleden van BLM ook nog eens fanatieke moslims. De drie meest misdadige ideologieën die de mensheid ooit heeft voortgebracht komen in Khogali en consorten samen: islamisme, marxisme en de rassentheorieën van de nazi’s. Khogali is als vluchtelinge uit Soedan in Canada binnengelaten. Dit is haar dankbaarheid.

Van Castro tot Noord-Korea Na de dood van Fidel Castro werd hij uitvoerig geprezen door BLM Global Net-

work, dat hem liefkozend “El Commandante” noemde. “… We zijn wakker geworden in een wereld zonder Fidel Castro.

Er is een overweldigend gevoel van verlies, dat nog gecompliceerder wordt door angst en ongerustheid. Nu Fidel opstijgt naar het rijk van de voorvaderen, beroepen we ons op zijn leiding, zijn sterke, zijn macht als wij opnieuw onze toewijding bevestigen aan de strijd voor universele vrijheid. Leve Fidel!” En dat zegden zij over een communistische tiran die minstens 100.000 mensen liet vermoorden, die de wereld op de rand van een atoomoorlog

Yusra Khogali bracht, die wereldwijd terroristen steunde en als vazal van de Sovjetunie expeditielegers naar Afrika stuurde, waar natuurlijk niet op een “black life” meer of minder werd gekeken.

BLM bedankte Castro ook omdat hij “mama Assanta Shakur” (van de marxistische terreurgroep Black Liberation Army, zie deel II) en hun “ broeders” Finney, Goodwin, Hill en Huey Newton asiel had verleend. Finney, Goodwin en Hill waren terroristen van de Republic of Africa, een scheurgroep van de Black Panthers. Toen een politieman hen tegenhield, schoten ze hem van vlakbij neer.

Er is geen schijn van twijfel over hun motieven: ze moesten op de vlucht hun auto achterlaten en die zat vol wapens, munitie en bommen. Ze slaagden erin een vliegtuig te kapen op een regionaal vliegveld en naar Cuba te vliegen. Ze werden nooit uitgeleverd. En nu zijn ze dus de helden van BLM. De Black Panther-leider

Google markeert bedrijven van zwarte Amerikanen De technologiegigant Google heeft in zijn zoekmachine en in de online-kaartenservice Maps een functie geïntegreerd waarbij door zwarte Amerikanen geleide bedrijven als dusdanig worden aangeduid. Daarmee kunnen klanten op een doelgerichte manier bedrijven en winkels van zwarten opzoeken om die te ondersteunen, stelde het concern op zijn website.

“Met dit instrument willen wij ‘Search’ en ‘Maps’ inclusiever maken en zwarte ondernemers helpen waar de nood zich voordoet”, aldus het bedrijf. Door het symbool van een zwart hart op een oranje achtergrond kan men onmiddellijk de door zwarte Amerikanen geleide firma’s terugvinden. Daarnaast werd in samenwerking met de U.S. Black Chamber een opleiding gepland, waar zwarte ondernemers wordt aangeleerd hun producten op Google beter aan de man (en aan de vrouw) te brengen. De USBC wil zwarte ondernemers promoten en staat hen bij met advocaten.

12 miljoen dollar voor antiracistische organisaties En het goede doel mag best wat kosten.

Naar aanleiding van de dood van George Floyd had Google-ondernemer Sundar Pichai begin juni nog aangekondigd voortaan de “zwarte gemeenschap” financieel te willen steunen. Organisaties die zich “inzetten om

Huey Newton werd vervolgd wegens de moord op twee politiemannen en nog enkele andere gevallen van moord en mishandeling, maar de processen eindigden telkens op vrijspraak omdat de jury’s het niet eens raakten, omdat getuigen werden vermoord of omdat hij een tijdje naar Cuba vluchtte. Hij was ook de belangrijkste verdachte in de zaak Betty Van Patter, de blanke boekhoudster van de Black Panther Party die op bevel van de leiding werd gefolterd, verkracht – natuurlijk, ze was een blanke vrouw! - en vermoord, vrijwel zeker omdat ze op het punt stond de financiële malversaties van de partij bekend te maken.

Het dossier over het onderzoek naar de moord op Van Patter werd op 2 maart 2009 door de FBI vernietigd. De FBI weigerde te zeggen waarom. Dat gebeurde kort nadat Barack Obama president was geworden.

U mag geloven dat dat toeval is. Newton

de racistische ongelijkheden uit de weg te ruimen” zou hij 12 miljoen dollar ter beschikking stellen. En nog eens 25 miljoen dollar wordt beschikbaar gesteld voor antiracistische reclame op Google Ad Grants.

In de voorbije 5 jaar heeft de onderneming zo al 32 miljoen dollar uitgegeven tegen discriminatie. In 2018 bood Google ook al eens een ander symbool aan, waardoor firma’s konden duidelijk maken dat ze door vrouwen werden geleid. We vragen ons af of dit dan geen discriminatie is van door mannen geleide bedrijven.

Misschien deze feiten goed in het achterhoofd houden als u weer eens gebruik maakt van de zoekmachine Google? Google zegt tegen discriminaties te zijn, maar discrimineert zelf aan de lopende band. En ze doet dat met de winst die zij mede in Europa weet te verzamelen op onze aankopen bij Google.

PIET VAN NIEUWVLIET

werd in 1989 vermoord. Niet door blanke racisten, maar door de marxistisch-leninistische Black Guerrilla Family. Het was een soort poëtische rechtvaardigheid. De hyena’s verslonden elkaar.

BLM steunt politiegeweld In Venezuela toch. BLM staat consequent aan de kant van de marxistische dictatuur van Maduro in Venezuela. Niet alleen af en toe met een persmededeling of een berichtje op twitter, maar met een systematische campagne. In 2015 had BLM de Venezolaanse socialistische dictator Maduro uitgenodigd voor de “Afro-descendants Summit” in Harlem. Maduro kreeg daar een prijs en een warme omhelzing van de Amerikaans-Nigeriaanse Opal Tometi, nog een medestichter van BLM. Zij poseerde ook triomfantelijk mee op de foto met Maduro. In december 2015 stuurde BLM een delegatie naar Venezuela, onder leiding van dezelfde Opal

Tometi. BLM had van het socialistische regime toelating gekregen waarnemers te sturen om toe te kijken op het verloop van de parlementsverkiezingen. Dat was op zich al hoogst verdacht, want het regime had alle waarnemers van de Organisatie van Amerikaanse Staten, de VN en de EU geweigerd. Alleen afgevaardigden van UNASUR, dat was opgericht door Maduro’s voorganger Chàvez, werden toegelaten, en zelfs die kregen niet de normale bevoegdheden en controlemogelijkheden van waarnemers.

Maar Maduro wist dat BLM hem blindelings zou steunen. In de aanloop naar die verkiezingen werd de oppositie het slachtoffer van massaal politiegeweld en van een reeks moorden door terreurgroepen en scherpschutters van het regime.

De schoonheidskoningin Génesis Carmono werd door een sluipschutter vermoord tijdens een betoging tegen Maduro. Luis Diaz, een leider van de oppositiepartij Democratische Actie, werd neergeschoten tijdens een verkiezingsmeeting. Hij stond toen op het podium samen met de echtgenote van Leopoldo Lopez, een oppositieleider die voor dertien jaar in de gevangenis was gegooid. En daarnaast werden ook tientallen gewone, onbekende Venezolanen vermoord tijdens meetings of betogingen van de oppositie. Maar Opal Tometi schreef over die verkiezingscampagne een lovend artikel, waarin zij een propagandatekst van het regime woord voor woord overnam: “De voorbij 17 jaar, waren we er getuige van hoe de Bolivariaanse Revolutie (van Chavez en Maduro) de kampioen werd van de participatieve democratie en een eerlijk, transparant kiesstelsel tot stand heeft gebracht dat erkend wordt als het beste tet wereld.”

Ondanks alle censuur, alle muilkorfwetten, moorden en arrestaties waarvan de oppositie het slachtoffer werd, won zij toch de verkiezingen. Zij behaalde een meerderheid van 112 van de 167 zetels. Maar Maduro regeerde gewoon verder. Dat is het socialisme dat BLM ons door de strot wil rammen.

Zelfs Noord-Korea The Alliance for Global Justice, de antikapitalistische groep die BLM financiert, gaat nog een stapje verder: de Alliance stelt niet alleen Cuba en Venezuela als lichtende voorbeelden, maar ook nog eens Nicaragua en zelfs… Noord Korea.

Zeg mij wie uw vrienden zijn en ik zal u zegen wie gij zijt. In dit geval: een nieuw soort bolsjewieken, even gevaarlijk als die van Lenin. Een monster dat, om Churchill te citeren, in de wieg gewurgd had moeten worden. Toen stond die wieg in Petrograd. Nu in Portland.

PAUL BÄUMER

14

Brieven

20 AUGUSTUS 2020

Trump ziet beeltenis op Mount Rushmore wel zitten

GRAAG EEN BEETJE MENSELIJKHEID IN DE ZORG Pallieterke, Mijn bejaarde ouders waren op 12 augustus 70 jaar getrouwd: vader 93 en alleenwonend, moeder 91 en sedert zes jaar in het woonzorgcentrum De Pelikaan in Deurne, dat sedert 22 juli ‘in quarantaine’ is en ontoegankelijk voor de buitenwereld. Er zou nochtans geen Covid-19 heersen: wel wordt er onophoudelijk getest, maar zonder dat er resultaten bekend worden gemaakt. Een vreemde situatie. De directrice was de dag zelf door mij op de hoogte gebracht van het huwelijksjubileum, maar heeft geen enkele geste gedaan om de twee jubilarissen toch even op een veilige manier met elkaar in contact te laten komen. Toen mijn vader en ikzelf iets voor 16 uur een bloemstukje aan de ingang gingen afgeven, verliet net een aantal medewerkers de instelling. Nadat we hen hadden verteld wat er aan de hand was, hebben ze spontaan moeder even in haar rolstoel naar beneden laten halen, zodat mijn beide ouders in de tuin, gescheiden door een nadarhekken, toch een tiental minuten met elkaar hebben kunnen praten. Waarvoor dank.

Maar waarom in vredesnaam, vraag ik me af, kan zo’n klein, maar deugddoend initiatief niet spontaan worden genomen door de directrice van De Pelikaan? Van iemand die een instelling met meer dan 300 residenten leidt, mag toch wat meer inlevingsvermogen en menselijkheid worden verwacht.

Roger R ennenberg - Deurne

VAN ISACKER S.J.

DE MONDMASKERSAGA

Pallieterke, Vorige zaterdag 15 Augustus was er een herdenking Karel Van Isacker die 10 jaar geleden overleed. Een 40-tal personen woonden de viering bij in de Sint-Michaëlskapel op de Caelenberg in Niel-bij-As waar Van Isacker na zijn oppensioenstelling gewoond heeft in een gerestaureerde boerderij gelegen in een rustige bosrijke omgeving. Een gedeelte van het gebouw werd omgevormd tot een stemmige kapel. Ik wist uiteraard dat de misviering gebeurde volgens de Latijnse ritus zoals dat nog gangbaar was tot aan het Tweede Vaticaans Concilie (1962 – 1965). Al de gebeden en teksten gebeurden in het Latijn – uiteraard niet door iedereen te begrijpen. Alles gebeurde met de rug naar de gelovigen met de nodige rituele handelingen die vandaag eerder eigenaardig overkomen. De preek door een van de medecelebranten was een afrekening met het kerkelijk gebeuren van vandaag en het verheerlijken van het verleden. Ik weet waarover ik spreek als leraar godsdienst. Ik wist niet wat ik hoorde. Dit was een theologische taal uit een ver verleden. Waarom niet even verwijzen naar het feit dat er in deze coronatijden zoveel inzet is van dokters en verplegend personeel. Dat is volgens mij christen-zijn vandaag. Er gebeuren vandaag ook mooie dingen vanuit ons christelijk denken. Ik ben niet te communie geweest; het kan toch niet communie op de tong door een priester zonder handschoenen aan. Wat ik vooral een gemiste kans vond: er werd op geen enkel moment ingegaan op de figuur van Pater Van Isacker die toch een monument was en blijft in de Vlaamse Beweging. De gregoriaanse zang is en blijft altijd even mooi en indrukwekkend door de eenvoud. Het gelegenheidskoor heeft dit goed gebracht. Pater Van Isacker verdient beter.

Wilfried Rosiers - Neeroeteren

Pallieterke, We zijn net terug van een deugddoend weekendje vakantie in de Nederlandse provincie Gelderland. Wat ons vooral opviel is dat letterlijk niemand daar een neus/mondmasker draagt: niet op de (erg drukbezochte) zaterdagmarkt in Hengelo, niet in de winkels, niet in de cafés en restaurants (ook het bedienend personeel niet).

Van zogenaamde “bubbels” van 5, 10 of 15 personen heeft men daar nooit gehoord, “blijf in je kot”-maatregelen of andere beperkingen van de individuele vrijheid – zoals de fameuze avondklok – zijn er totaal onbekend.

Wel is het zo dat de plichtsbewuste Nederlanders uit eigen beweging een zekere sociale afstand van 1,5 m trachten te bewaren.

En kijk: per eind juli 2020 bedraagt het aantal dodelijke coronaslachtoffers in Nederland 356 per 100.000 inwoners (tegen 868 per 100.000 inwoners in België). Een mens vraagt zich af wat het nut – laat staan de meerwaarde – is van het legertje Belgische ‘experten’ allerhande, om niet te spreken van de ongebreidelde regelneverij van onze politieke elite.

A ndré Clerbout - Scherpenheuvel-Zichem

WERELDRECORD

Kruisende woorden oplossing 1225

A B C D E F G H I J K L

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 I

R R E L E V A N T

I

E

N O E D E L X B O X C E D E N D E R M O N D E X U T X Y X

I

A N X E X K

S X S M E T A N A X S

I

T E G E N S T E K E N D R B X R T X W E S T E N I

X S C E N E S X E R A

E D X K N O R X S N E P L Y N X X

I

K A T X N P

E N E X A R X O O G D E N E E R G E S

L A G E N

Pallieterke, Wees blij, want we zijn op weg naar een super wereldrecord! Geen mens die er ooit aan getwijfeld heeft dat dit niet in de annalen van ons apenlandje zou ingeschreven worden... Alle pogingen om er iets van terecht te brengen waren reeds sinds de jongste verkiezingen ten dode opgeschreven... Eerlijk gezegd of geschreven: dit land is compleet passé... Geen nar, geen koning, geen Bouchez, geen Coens, geen tsjeef noch blauwe makker heeft er ooit één minuut in geloofd. Records breken... dat was hun doel of uitgangspunt!

Jan M aes - Bellegem

LISA ECKHART Pallieterke, Onder druk van het linkse “Schwarzer Block” mag de Oostenrijkse cabaretière Lisa Eckhart haar debuutroman niet komen voorstellen op het belangrijke Hamburgse “Harbour Front Literaturfestival”. De organisatoren zwichtten voor de linkse bedreigingen. Wij weten dat Hamburg een “Hochburg” van extreem-links is. Denken we maar aan de rellen in 2017 naar aanleiding van de G20. Toen overvleugelde extreemlinks de ordemacht en was drie dagen meester van de straat. De toegebrachte schade was enorm.

Het veto tegen Eckhart toont nog maar eens aan hoe een kleine kliek cultuurmarxisten erin slaagt de contouren te bepalen waarbinnen wij nog kunnen en mogen denken. En die contouren worden enger en enger. Ook onze taal moet er aan geloven. ‘Men’ gaat bepalen welke woorden wij nog mogen gebruiken en welke moeten ‘uitgezuiverd’ worden. Wij zullen moeten strijden om onze vrijheid opnieuw te verwerven.

Terug naar Eckhart. Zij is cabaretière maar evenzo auteur, filosofe, taalvirtuose. Zij is een bijzondere verschijning en houdt van stijl en elegantie. ‘Vrouwelijkheid’ is voor haar geen taboe. Haar lichaamstaal en mimiek, benevens het dialect dat ze soms gebruikt, zijn onnavolgbaar. Zij geeft haar conferences o.a. in het programma “Mitternachtsspitzen”op de WDR. Ze ontving diverse prijzen. Zij komt op tegen de ‘politieke correctheid’, mijdt de provocatie niet en is derhalve controversieel. Na elke conference zijn er wel groepen die zich ‘gepakt’ voelen en een polemiek beginnen. Haar wordt ook verweten dat ze dikwijls naar de NS-periode refereert.

Het satirisch cabaret dat ze brengt grenst soms aan cynisme. Ze slaagt erin haar toehoorders gespannen in de ban te houden. Het is altijd muisstil in de zaal; men wacht wat angstig af welke verdere wending haar conference zal nemen… Men kan haar conferences terugvinden op YouTube of facebook. Haar meest omstreden en voor sommigen chokerend optreden is “Die Heilge kuh hat BSE”.

Na het gedwongen ontslag van Thilo Sarrazin uit de SPD eind vorige maand is dit het tweede geval in korte tijd dat aantoont hoezeer het vrije denken in Duitsland en Europa bedreigd wordt.

Solidariteit met Lisa en alle andere slachtoffers van het neo-stalinisme!

Ludo Monballiu - Sint-Stevens-Woluwe

BLANKENBERGE Pallieterke, Toen ik de beelden zag van de rellen in Blankenberge, moest ik denken aan de tijd toen er nog para’s gelegerd waren in Lombardsijde.

Jammer dat die er weg zijn want als ex-para zou ik Crembo willen laten weten dat wij met alle plezier orde op zaken zouden gesteld hebben in Blankenberge. Met ons zou dat tuig niet gelachen hebben, dat kan ik Crembo verzekeren.

Meuleman Daniël - Herzele

CORONA EN ALLOCHTONEN Pallieterke, Ik lees zonet op de voorpagina van mijn lijfblad het artikel omtrent corona en de allochtonen. Hierbij ter illustratie bijkomend verhaal. Mijn aanstaande schoonzoon werkt samen met een collega van Marokkaanse komaf, derde generatie. Deze jongeman woont in Molenbeek en is perfect tweetalig en werkt in een Vlaams bedrijf. Vorige week vertelde hij mijn schoonzoon dat hij naar een trouwfeest moest met heel veel genodigden en dat ze ook al een reeks wagens ingehuurd hadden, wat trouwens een traditie blijkt te worden in dit land.

Mijn schoonzoon merkte hem hierbij op dat feesten met meer dan 10 genodigden toch verboden waren wegens corona? Daarop haalde zijn Marokkaanse collega de schouders op en antwoordde: “Je trouwt maar één keer!” Anders gezegd, loop naar de pomp met jullie regels over corona, voor ons tellen die niet, enkel onze traditie is belangrijk! Als tegenhanger kan ik u het verhaal vertellen van mijn autochtone schoonbroer en schoonzus die voor de tweede keer hun huwelijksfeest gedwongen annuleren wegens de coronaregelgeving! Verder geen commentaar!

Erwin De Mulder - Geraardsbergen

WILDE WESTEN Pallieterke, Als men al de problemen met bepaalde bevolkingsgroepen analyseert, dan is er maar één conclusie. De anarchie heeft zijn intrede gedaan in België. En... het beleid slaat in paniek, weet niet hoe dit aan te pakken, durft niets bij naam en faam te noemen, een bepaalde viroloog maakt er een potpourri van en is bezig met zijn eigen verborgen agenda. Kortom... het Wilde Westen is terug, maar dan in Belgikistan.

Hoe loopt dit af?

J.P. De Soete - Sint-A ndries

TEGEN HET NEDERLANDS Pallieterke, Uit betrouwbare bron kan ik beamen wat u schreef i.v.m. de BRT versus Vlaamse muziek. Ik hoor het wijlen mijn schoonvader G. Nuyts, toen voorzitter van de beheerraad van Sabam, nog zeggen tijdens een van onze vele tafelgesprekken: “Weet ge dat er een nota bij de BRT rondging waarin de programmamakers gevraagd werd zo weinig mogelijk Nederlandstalige muziek te draaien?”

Dirk Cornelis - Stekene

Een lezersbrief insturen?

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.

Boeken

20 AUGUSTUS 2020

Laat u niets wijsmaken!

Op het eerste gezicht lijdt dit boek aan alle kwalen van werken die in eigen beheer zijn uitgegeven. Het lijkt eerder een ingebonden cursus dan een echt boek en de auteur staat met een grote foto op de voorkaft, in plaats van met een kleine op de achterkaft. Dat zou op egocentrisme kunnen wijzen. Al die bezwaren worden echter in één klap weggeblazen als men het boek openslaat.

Zelfs nog vóór men begint te lezen, wordt men door de illustraties van het ene hoofdstuk naar het andere meegesleept. Iets wat mij zelden of nooit overkomt. Ik ben zelf een wiskundige, dus ik ben helemaal geen representatieve lezer, maar ik kan mij voorstellen dat sommige niet-wiskundigen een paar stukken uit het eerste deel over patroonherkenning gewoon zullen overslaan. Maar dat is geen probleem, de auteur komt pas echt

goed op dreef als hij aantoont hoe patroonherkenning door de media en politici wordt gebruikt en misbruikt om ons een verwrongen beeld van de realiteit voor te houden.

Koen Van de Moortel is een wis- en natuurkundige en daarnaast geeft hij onder andere cursussen fotografie. Hij maakt dan ook meesterlijk gebruik van de kracht van het beeld om zijn argumentatie te ondersteunen. Niet dat het altijd om statistieken of foto’ s gaat. Ook memes van het internet geplukt, karikaturen en screenschots worden optimaal gebruikt als overtuigingsstukken. Een foto van Greta Thunberg bijvoorbeeld, met daaronder een zielig kijkend zwart jongetje dat in een openluchtmijn werkt, en zegt: “We are mining the cobalt for your batteries as fast as we can, Greta.” (blz 58) Of de “onvoorstelbaar achterlijke reklame” (sic) van een Britse moslimgroep, waarop een mooie moslima-met-hoofddoek beweert dat zij blij is dat zij besneden is en dat islamitische meisjes zo mooi zijn, juist omdat ze besneden zijn (blz. 85). Of het piepkleine, simpele statistiekje (blz. 74) dat aantoont dat er in de islamitische basisteksten meer Jodenhaat voorkomt dan in “Mein Kampf”.

Konsekwent Dit kan mensen overtuigen die nooit een diepgravend artikel over die onderwerpen zullen lezen. Of die misschien zelfs nooit een boek zullen lezen. Iedereen krijgt hier de volle laag. Klimaatfanatici, genderideologen, paniekzaaiers over kernenergie, multicultu-

ralisten, nuttige idioten die de islamisering ontkennen - doordat zij weigeren patronen te herkennen die maar al te duidelijk zijn -, de politiek correcte media, de linkse onderwijshervormers die onze scholen hebben geruïneerd… De auteur is voorzitter van de Gentse werkgroep “De Ronde Tafel”, die een forum biedt aan sprekers die zich toeleggen op randwetenschappen, parapsychologie, astrologie, esoterie, religie en… islamkritiek. Koenraad Elst en ikzelf zijn er al dikwijls als sprekers gevraagd. Hij zit dus zeker niet gevangen in een positivistisch wereldbeeld. Maar hij is wel nuchter en eerlijk genoeg om in dit boek ook de lichtgelovigheid en het gebrek aan kritische zin in die kringen aan te klagen. Sommige van zijn vernietigende commentaren, bijvoorbeeld op de hypes rond Nostradamus, ufologie en homeopathie, zullen hem door zijn eigen publiek zeker niet in dank afgenomen worden.

Maar iemand die oprecht de waarheid zoekt, laat zich daardoor natuurlijk niet afschrikken. De auteur gebruikt systematisch een spelling die hij “konsekwent” noemt. Onderwijsnivo, kompjoeters… Het knarst tussen de tanden. Ja, de huidige spellingvoorschriften in het Nederlands zijn door een commissie vastgelegd, en dat is merkbaar. Een kameel is een paard dat door een commissie is samengesteld. Maar anderzijds… talen groeien organisch, zoals wouden en bomen. En dat is nooit rechtlijnig.

PAUL BÄUMER

Koen Van de Moortel, “Laat u niets wijsmaken! Patroonherkenning en het spoelen van uw hersenen”, eigen beheer, 27 euro (plus 5,8 verz.), 238 blz., ISBN 978 908 0409 90 3. Het boek is te koop via 0477 368 526.

Theo Lansloot, een uitzonderlijk man, in alle opzichten “Nu hij overleden is, wensen we geen bloemen of kransen”, zei zijn dochter Marijke. “We zouden het op prijs stellen als mensen in plaats daarvan, bij wijze van eerbetoon, het boek over zijn leven zouden lezen.” En dat deden we dan ook met alle waardering die we voor deze Vlaamse en Groot-Nederlandse ‘grand seigneur’ al hadden.

Theo Lansloot overleed op 31 maart op 88-jarige leeftijd, in volle coronacrisis, maar niet aan de gevolgen van de pandemie. Het liet zijn heengaan in mineur verlopen, want in andere omstandigheden was er beslist veel volk uit diverse middens te hoop gelopen. Er bleef zijn boek met zijn verhaal over zijn diplomatenleven en zijn persoonlijke, vranke en vije bedenkingen bij situaties en toestanden die hij in die lange carrière vanop de eerste rij meemaakte. Hij heeft het eerste gedrukte exemplaar niet meer in handen kunnen nemen… Maar alles stond net op tijd op papier voor wie achterbleef.

Lansloot was een “Fayat-boy” en was daar fier op. Oud-minister Hendrik Fayat nam het initiatief in de jaren zestig om het taalevenwicht in de diplomatie te bewerkstelligen door taalexamens te organiseren en een flinke lichting Nederlandstaligen in dienst van Buitenlandse Zaken op te nemen. Het

STEUN SCEPTR machtig nieuws BE39 7390 1640 4519 (BIC KREDBEBB)

zou langzaam maar zeker leiden tot minder taalongelijkheid in België, ook op het niveau van de diplomatie. Het was de kans voor Lansloot, die hij met twee handen greep en die hem naar tal van landen zou leiden.

Zo was hij als diplomaat en uiteindelijk ook ambassadeur op post in Teheran, Washington, Cairo, Khartoem, Guatemala, New York en de DDR. Zijn loopbaan beëindigde hij bij de OESO en de Raad van Europa. 22 keer zal hij met zijn gezin verhuizen…

“Uitzonderlijk diplomaten leven” neemt de lezer mee naar zijn wedervaren op al die plekken, waarbij hij veel internationale bekenden ontmoet, maar ook in de politieke gebeurtenissen van het moment terechtkomt en kennismaakt met de geplogenheden binnen regimes. Tussen New York en de DDR is hij ook diplomatiek adviseur op het kabinet van premier Martens (19861988) en daarover vertelt hij vrijuit, over ‘de vrouwen van Martens’, de politieke keuzes en de spanningen met Tindemans. Ook zijn relatie met ‘het Paleis’ laat hij niet onvermeld alsook zijn keuze om geen adellijke titel te aanvaarden. Zijn ‘belevenissen’ in de DDR krijgen ruime aandacht en schetsen een onthutsend beeld van de onwaarschijnlijke politiestaat van toen. Het is onbegonnen werk alle boeiende details hier te belichten.

Doorheen zijn bewogen levensverhaal loopt niettemin de rode draad van zijn zorg voor het Nederlands binnen de gemeenschap Vlaanderen-Nederland, maar ook voor de status ervan in internationale context. Niettemin is hij eerder pessimistisch als hij de stijgende invloed van het Engels ziet en de taalverwaarlozing die er het gevolg van is. Het mag dan ook niet verbazen dat hij in het kader van die strijd actief lid was van de Orde van den Prince, de Manixring en het Algemeen Nederlands Verbond. De geschiedenis van de Nederlan-

15

ABSURDISTAN De opstelling Bij het ter perse gaan was het nog niet helemaal zeker, dus we moeten u het nieuws melden onder licht voorbehoud: zijne keuninklijke majesteit zou Vincent Kompany aanstellen als formateur. Kwestie van een federale ploeg op het veld te krijgen, met midvoor, linksbuiten, rechtsachter...

Kritisch blijven Dat jongeren met migratieachtergrond uit het Brusselse in Blankenberge hun goede wil gaan betonen en er helpen, niks op tegen. Laten we echter wel wezen: het is niet omdat er ook goeden zijn, dat we de jeugdbendes en het crapuul zouden moeten minimaliseren.

Shakespeareaans Wij voelen wel iets voor het voorstel van Pieter Timmermans van het VBO om een ‘éminence grise’ ten tonele te voeren. Onmiddellijk denken wij dan aan Mark Eyskens, de man die ooit met veel verve buitenlandminister en eerste minister was. En wiens daden en bestuursperiode veiligheidshalve worden bedekt met de mantel der liefde.

De schuldigverklaringscommissie Het zal je verzoeningscommissie maar wezen: amper is ze gestart, of een hoop historici met naam en faam maken duidelijk dat ze eigenlijk op niet veel trekt. Dat houdt supermoralist Wouter De Vriendt van Groen natuurlijk niet tegen om stug verder te doen. Het eindoordeel ligt immers grosso modo vast: de B-staat is schuldig aan van alles en nog wat en moet flink betalen. Wie heeft er eigenlijk nog een commissie nodig?

Aanstellerij Tijdens het huidige parlementaire reces is een nieuw verschijnsel opgedoken: steekvlamcommissies. Ze komen bijeen om te vergaderen en te praten en te overleggen, doen in feite niets, maar hee, ze hebben toch gedaan alsof ze belangrijk waren. Ga daarmee naar de oorlog...

Valt dat mee De culturo’s van de Roma hebben geluk. Stel je voor dat hun zaal “De zigeuner” had geheten, dan hadden ze nu snel van naam moeten veranderen.

Paradijselijk land Het democratische en welvarende land Burundi, waar de bevolkingsgroepen al sinds de prille oudheid in vrede met elkaar leven, wil van de B-staat herstelbetalingen krijgen. Los van de wenselijkheid daarvan, kan iemand die grapjassen misschien eens vertellen dat er op dit moment een nogal groot, en groeiend, gat in de schatkist zit.

Koekje van eigen deeg Het Nederlandse vrouwenblad Opzij had onlangs een niet onknappe zwarte dame op haar voorbladzijde gezet, gekleed naar het bekende schilderij “Het meisje met de parel” van Vermeer. Duidelijk te zwartepieterig voor Facebook, dat het beeld in een advertentie weigerde. Of hoe men aan de diversiteitskant elkaar kan dwarsbomen. Schol!

Straffe toeren

den kende hij overigens als weinig anderen.

Theo Lansloot was een belangrijk man die in stilte en binnen de context van zijn loopbaan door zijn optreden, zijn keurige stijl, zijn kennis en zijn minzaamheid veel gedaan heeft voor de uitstraling van Vlaanderen en het Nederlands, ook al was hij jarenlang in Belgische dienst. Hij heeft steentjes in de rivier verlegd, bakens verzet, goede wil gecreëerd en begrip gekweekt voor onze gemeenschap. Ja, geen Belgische adel… Maar Vlaamse adel ‘cum laude’!

KVDP Theo L.R. Lansloot. “Uitzonderlijk diplomaten leven.” 2020, 191 p. Uitg. De Boekenmaker bvba. ISBN 978 908 2804 45 4.

Bestellen via marijkelansloot@gmail.com en BE38 9733 6167 8072 (29,95 €, incl. verzending)

Een geheime internetgroep met 600 leden die oproepen tot geweld tegen holebi’s. Bwa, ze hebben zich niet bezondigd aan wat aanstootgevende zgn. memes zoals Schild & Vrienden, dat is al iets. Maar dat Tim Verheyden van de VRT die internetgroep niet heeft gevonden en blootgelegd, dáár kijken wij pas van op.

Rondzwervendemensenperikelen De goede lezer heeft ongetwijfeld al gehoord dat de Duitse levensmiddelengroep Knorr de benaming zigeunersaus heeft aangepast om politiek correcte redenen. Wij vragen ons nu wel af wat we met Rocco Granata moeten doen, want die heeft destijds toch gezongen van “Du schwarzer zigeuner”? En mag Der Zigeunerbaron van Johann Strauss jr. nog wel opgevoerd worden?

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

20 AUGUSTUS 2020

Afstraffingen Het was even wennen, een voetbalmatch op televisie volgen, zonder publiek.

Het is normaal niet mijn favoriete bezigheid, maar om twee toppers, Messi en Lewandowski, aan het werk te zien, maak ik graag een uitzondering. Ik maakte de juiste keuze.

Bayern München maakte gehakt van Barcelona. 8-2, het einde van een tijdperk. De gelaatsuitdrukking van Messi sprak boekdelen. Hij moet gedacht hebben: “Zo vlug mogelijk hier weg!” De vernedering was te groot. Lewandowski deed wat hij altijd doet: doelpunten maken. Toch is Messi de beste van de twee. De Argentijn heeft de Pool niet nodig om goals te maken, maar Lewandowski heeft Messi wel nodig om af te werken, indien ze in dezelfde ploeg zouden spelen.

Geen enkele speler maakt een afstraffing graag mee, ik ook niet. Het was een wedstrijd tegen Dynamo Kiev, tijdens het tornooi van Bilbao. Op een zeker moment kregen we een vrije trap tegen, op een dertigtal meter van ons doel. We waren de muur aan het opstellen toen De Bree riep: “Niet nodig, ik klaar het wel!” Onitchenko pegelde de bal in de winkelhaak. We waren van plan om toch maar een muur te plaatsen bij de volgende vrijschop... We verloren die match met 6-1.

Nico had zich zijn debuut bij Anderlecht waarschijnlijk anders voorgesteld. Hij was pisnijdig na de wedstrijd. “Geen klote concentratie was er. Als er nog iemand zijn bek open doet voor de match, dan timmer ik die gegarandeerd dicht,” tierde hij en hij keek onheilspellend in mijn richting. Dat hij ‘bekken’ kon dichtslaan, heb ik meegemaakt in zijn dancing The Number One in

Kraainem. Twee Amerikaanse militairen, bomen van venten, vielen iedereen lastig.

De portier was niet happig om tussenbeide te komen. “Laat maar, ik regel dat wel,” zei Nico. In een mum van tijd lagen die twee uitgeteld op de parking. Je begrijpt dat ik voortaan veel kalmer was voor de matchen.

5-0 tegen Nederland De kwartfinale van het EK 76, 5-0 verlies tegen Nederland, was een tweede zwarte stempel op mijn loopbaan. Dat was ook een beetje de fout van Christian Piot. De doelman van Standard was geopereerd aan zijn knie. Hij was zeker niet klaar om tegen Oranje in Rotterdam te spelen. Maar Raymond Goethals bleef maar zagen en Christian gaf toe. Hij was op 50 procent van zijn kunnen. De hele pers wilde Jean-Marie Pfaff in het doel, maar Goethals wilde absoluut Christian Piot.

Hij zei tegen een journalist: “Liever een halve Piot in het doel, dan een hele Pfaff.”

Hoe het is afgelopen, weten we. Christian gaf zelf toe dat hij niet had mogen spelen.

Hij verklaarde na de wedstrijd: “Ik kreeg er vijf rond de oren, waarvan er drie vermijdbaar waren indien ik fit was geweest…”

Gille Van Binst Voormalig topvoetballer

1226

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E F G H I J K L HORIZONTAAL

VERTICAAL

A. Iets dat uit een groep dingen het beste is B. Telwoord - Ook C. Antwerpse gemeente - Vloedbeweging - Roepnaam van Dwight Eisenhower D. Cartoonist die naar schatting 8000 tekeningen leverde aan dit weekblad - Mongools volk dat in China leeft E. Hoofdstad van Taiwan F. Rivier in de onderwereld - Weduwe van Lennon - Niet-gouvermentele organisatie G. Transformator - Dolleman - Voegwoord H. Vogelproduct - Apparaat om te reanimeren - Afbakening I. Duitse ‘rijk’ - Strijd in ‘De Voice van Vlaanderen’ J. Verschijningsvorm van één element met verschillende massa Voor de middag K. Deel van het testament - Domkop Voertuig zonder wielen L. Aroma - Vismand

1. Woordvervorming 2. Aantal ideeën die samen een theorie vormen - Bedroevende 3. Bekende Turkse badplaats In opdracht 4. Bestaat - Aantrekkelijke uitstraling 5. Demon - Grote uilen 6. En volgende - Economisch en administratief onderwijs - Ontkennend voorvoegsel 7. Visgerei - Tankstationketen 8. Bewerk met een mes Onrustige aandacht Genre in film en literatuur 9. Keurmerk in overeenstemming met de Europese regelgeving - Voorzetsel - Deel van een stoommachine 10. Gewas op droge grond - Modieus - Karaat - Afloop van water 11. Grondstof voor de drukkerij - Pers. vnw. - Schuif 12. Schuilnamen

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1225 VINDT U OP BLZ. 14

Vergeet de middenstand

Ambiorix regeert het land….

Ach, ons klein Belgenlandje. We zijn misschien niet het mooiste land ter wereld.

Of het meest briljant geleide, of het land van de logica en gezond verstand. We zullen ook nooit het land zijn waar mensen harmonieus zullen samenleven of leiderschap kunnen waarderen. Dat zal allemaal wel niet. Maar anderzijds? Anderzijds zijn we wel het meest idiote, incompetente, wereldvreemde rotlandje sinds, zeg maar… België.

Dat het nooit iets zou worden met dit landje was eigenlijk al duidelijk bij de oude Belgae. U weet wel, de allereerste club met die naam die geleid werd door de illustere Ambiorix, koning der Eburonen. Ambiorix slaagde er in om zijn hele stam tot de laatste man, vrouw en kind uitgemoord te krijgen. Iedere levende ziel waar hij zichzelf koning van mocht noemen, hield op te bestaan. Werkelijk allemaal? Toch niet. Ambiorix kon zelf niet bij zijn uitgemoorde volk zijn wegens andere verplichtingen. Van Ambiorix en de Eburonen werd nooit nog iets gehoord.

In om het even welk land vinden ze dat een schoolvoorbeeld van achterlijkheid en probeer je die episode te vergeten.

Maar niet in België. Het land was nog niet eens goed en wel gevormd - we melden het u als dat alsnog eens zou gebeuren - of de Belgen vroegen zich af wie hun helden waren. Het was een teken aan de wand dat ze uitgerekend bij Ambiorix terecht kwamen. Een antiheld voor een antiland, moeten ze gedacht hebben.

Een eerste stap in 190 jaar politieke geschiedenis die zich best als volgt laat samenvatten: er zijn goede keuzes, er zijn slechte keuzes, er zijn rotslechte keuzes en dan zijn er de Belgische keuzes. Zo zijn we aan dit land gekomen, onze koningen en onze zes regeringen. Ze werken voor geen meter, maar we zullen geen gelegenheid missen om de knoeiboel nog net iets groter te laten worden.

Wouter is de stomste van alle Belgen De coronacrisis heeft de Belgische kwaliteit om werkelijk iedere beslissing verkeerd te nemen op scherp gesteld.

Het zou ons niet verbazen dat Wouter Beke nog een verre afstammeling is van Ambiorix. Wat onze Ambi presteerde voor zijn stam, presteerde Wouter Beke voor de bejaarden in de woonzorgcentra.

En eenmaal genoeg doden, postte Wouter een mooie foto van zichzelf vanuit zijn vakantiebestemming en sprak hij de legendarische woorden: “Ja, ik heb fouten gemaakt, maar dat is net de reden dat ik

moet aanblijven.” En de Belg applaudisseerde luid.

Maggie en Sophie mogen zich ongetwijfeld ook tot een verre achternicht rekenen. Vriend en vijand is het er hier te lande over eens dat we de beste gezondheidszorg hebben ter wereld. Hoe we dan ook aan de meeste coronadoden ter wereld komen? Daar gaan we ongetwijfeld een parlementaire onderzoekscommissie op zetten die voorstelt om homogene bevoegdheidspakketjes te maken in het beleid. Waar andere landen bij het uitbreken van de pandemie maatregelen namen, gingen de Belgen op zoek naar wie er bevoegd was om die maatregelen te nemen. En eenmaal dat gebeurd was, wilden ze bevoegdheden wisselen. U begrijpt dat er in een dergelijke situatie weinig ruimte was om er ook nog eens corona bij te pakken.

Maar beterschap zal er dus komen na het vormen van homogene bevoegdheidspakketjes en een mooie staatshervorming. En dus vindt België dat een rotslecht idee. Ze gaan het niet doen. Net omdat het Belgen zijn en hun reputatie overeind moet blijven. En de geschiedenis geeft hen geen ongelijk. De Belgische regeringen hebben nu al zes staatshervormingen bedisseld en nog steeds zijn ze er niet in geslaagd om die pakketjes te maken. Het is nochtans niet zo moeilijk. Je legt de bananen in het mandje bij de bananen, de appels bij de appels, de kersen bij de kersen. En dan geef je ieder mandje zijn eigen minister. Een kind van 3 kan het. Een aap kan het. God, een hamster kan het na een korte opleiding. Maar de Belg? De Belg kan het niet. En daarom mag Egbert het eens proberen.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

STEUN

SCEPTR machtig nieuws BE39 7390 1640 4519 (BIC KREDBEBB)

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be