't Pallieterke van 27 augustus 2020

Page 1

76ste jaargang • nummer 33 • donderdag 27 augustus 2020

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,50

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

“Het Brussel dat ik heb gekend, bestaat niet meer” Vlaams Blok-pionier en voormalig Vlaams Parlementslid Luk Van Nieuwenhuysen is op zijn 68ste nog steeds een alert waarnemer van het politieke gebeuren. Met hem spraken we over het Brussel van weleer, Vlaamse passiviteit en hoe het Vlaams Belang het best kan meebesturen, “wat voor onze generatie ondenkbaar was”.

Lees het volledige interview met Luk Van Nieuwenhuysen (VB) op blz. 11

Geef ons peilingen! Men beweert altijd dat er in Vlaanderen geen meerderheid is voor onafhankelijkheid, maar de gemeenschappelijke scores van VB en N-VA suggereren het tegendeel. De hamvraag daarbij is natuurlijk hoeveel N-VA’ers nog in confederalisme geloven… Tijdens de aanslepende regeringscrisis - 541 dagen! - die voorafging aan de vorming van de regering Di Rupo I had de onafhankelijkheidsgedachte heel veel terrein gewonnen. De opiniepeilingen toonden aan dat de ‘separatisten’ in Vlaanderen op een zucht van de absolute meerderheid stonden. Zelfs in de zakenwereld waren velen het Belgische geklungel en de Belgische impasse beu. Er was een ongelooflijk momentum dat in de richting van onafhankelijkheid werkte. Bij een peiling onder de lezers van

GVA vond 63 procent van de ondervraagden dat België niet meer te redden was. Toen al! Vóór de misdadige federale nalatigheid bij de aanpak van de coronacrisis. Ja, de lezers van GVA waren niet representatief voor heel Vlaanderen. Maar het zegde toch iets… En het is nog veelzeggender dat zulke peilingen nu niet meer gehouden worden. We weten niet waarom. Maar we kunnen wel een wilde gok wagen: omdat de cijfers nu nog rampzaliger zouden zijn voor België. Of heeft iemand een betere hypothese?

Paarsgroen is snelweg naar separatisme Indien er straks een paarsgroene regering aan de macht komt, is dat een drama voor Vlaanderen. Op economisch vlak, in ethische dossiers en uiteraard rond migratie en veiligheid gaat zo’n beleidsploeg in tegen het gros van de Vlaamse publieke opinie. Eén voordeel: paarsgroen kan een impuls geven aan de V-partijen en zo komt een separatistische parlementaire meerderheid zeer dichtbij. Wat vele Vlaamse liberale basismilitanten lang vreesden, is toch gebeurd. De donkerblauwe achterban van Open Vld verkoos Egbert Lachaert tot nieuwe partijvoorzitter, maar er wordt niets gedaan met dat plebisciet. Lachaert is een inhoudelijk sterke figuur, maar een zwakke tacticus die gegijzeld wordt door een links-liberaal partijbestuur. De clans rond voorganger Gwendolyn Rutten, Bart Somers en Patrick Dewael willen wraak voor de mislukte paarsgroene regeringsvorming van eind 2019. Hun moment is aangebroken. Door een vreemd politieke steekspel in de Wetstraat is de piste van een paarsgele regering met slechts één liberale partij zo dood als een pier. De temperatuur van de relatie tussen N-VA-voorzitter Bart De Wever en Egbert Lachaert is onder nul gezakt. Bij de liberalen lonkt men naar een paarsgroene coalitie waarbij de CD&V hoogstens mag aansluiten om het akkoord te ondertekenen. Deze paarsgroene regering doet terugdenken aan een donkere periode in onze politieke geschiedenis. Meer bepaald aan het malgoverno van de paarsgroene en paarse regeringen onder leiding van Guy Verhofstadt na de eeuwwisseling. Paarsgroen eindigt bont en blauw, zei socialistisch kopstuk Louis Tobback steevast en hij had overschot van gelijk. De regering-Verhofstadt soupeerde een financiële buffer van vele miljarden euro’s op.

Centrumrechts economisch beleid onmogelijk Dat zal met een volgende paarsgroene regering niet anders zijn. Egbert Lachaert zette de hakken in het zand omdat de preformatiedeal tussen Bart De Wever en PS-voorzitter Paul Magnette te links zou zijn. Vermogenstaksen en een massa nieuwe uitgaven. Bij de Open Vld spraken ze over 15 miljard euro extra uitgaven. Kan best zijn, maar de

vraag is hoe de Vlaamse liberalen daar verandering in denken te krijgen door in een regering met PS en de nog linksere as Ecolo/Groen te stappen. Een centrumrechts economisch beleid is op federaal niveau onmogelijk. Aan het einde van de rit zal altijd hetzelfde gebeuren: de Vlaming betaalt de factuur via meer en nieuwe belastingen. Men zou kunnen zeggen dat de precaire toestand van de staatskas zo’n ingrepen onvermijdelijk maakt. We staan nog voor jaren saneringen, want het begrotingstekort bedraagt al 50 miljard en zou eventueel tot 70 miljard kunnen stijgen. Maar zelfs als men de piste van een belastingregering onderschrijft, is er het probleem van het totaal gebrek aan politieke en fiscaal-economische legitimiteit. Vlaanderen betaalt het grootste deel van de belastingen en die zouden worden opgelegd door een regering die afhankelijk van de peilingen - 30 tot 40 procent van de Vlamingen vertegenwoordigt. Paarsgroen anno 2020 is niet anders dan paarsgroen in 2000, alleen gaat men nu meer dan ooit in tegen het gros van de Vlaamse publieke opinie. Vlaanderen zal de factuur van dit beleid betalen. Punt. Dit belgicistisch project zal de separatistische krachten versterken.

Paarsgroen versus de nazi’s Een andere snelweg richting separatisme zal het beleid op het vlak van ethische dossiers en veiligheid zijn. We sommen het even op. Een versoepeling van de abortus- en euthanasiewetgeving tegen de wil van een Vlaamse meerderheid? Geen probleem. Een soepeler migratiebeleid? Idem. Een strenger optreden van de politie die moe getergd is door ‘jongeren’? Schuld van de repressieve politie zelf, zal paarsgroen zeggen. Nu al hoort men de Orwelliaanse newspeak van paarsgroen als een “positief en inhoudelijk” pro-

ject. Wat moet dan een negatief en niet-inhoudelijk project voorstellen? De mainstream media, De Morgen en De Standaard plus de VRT, staan al klaar om de volgende federale regering kritiekloos te bejubelen. Paarsgroen is ook zeer sterk in het houden van een moraliserend discours. Wie niet meegaat in dit opgeklopte links-elitaire verhaal is een fascist, racist en tutti quanti. Het is paarsgroen versus de nazi’s.

Een oppositie die het verstand moet gebruiken Je kan er gif op innemen dat dit ook de manier zal zijn waarop de krappe paarsgroene meerderheid de Vlaamse oppositie van N-VA en Vlaams Belang zal aanpakken. Op sociale media lanceren de ‘helfies’ van vooral Open Vld al schoten voor de boeg. “Er is geen Chinese Muur meer tussen N-VA en Vlaams Belang”, is het riedeltje. Anderzijds kunnen de twee V-partijen, met op de achtergrond de halfzachte V-partij CD&V, scoren door een sterke en efficiëntie oppositie in de Kamer. En zo de weg plaveien naar een sterke separatistische Vlaamse meerderheid na de volgende verkiezingen. Al blijft voorzichtigheid geboden. De oppositie moet het verstand gebruiken. De bevolking verwacht een harde, maar onderbouwde repliek. Theo Francken zal met zijn temperament virulent oppositie voeren en de grenzen opzoeken. Het Vlaams Belang zal niet achterblijven en met een Dries Van Langenhove een paar versnellingen hoger schakelen. In zo’n situatie moet men opletten om niet té scherp uit de hoek te komen. Aan politici als een Peter De Roover (N-VA) en Barbara Pas (Vlaams Belang) om het goede evenwicht te vinden in de oorlog tegen paarsgroen.


2

Actueel

27 AUGUSTUS 2020

Kristof Calvo minister!? We hebben brekend nieuws voor u: in opvolging van mevrouw Marie-Christine Marghem wordt Kristof Calvo de nieuwe federale minister van Energie, Leefmilieu en Duurzame Ontwikkeling. In de wandelgangen van de Wetstraat doet het gerucht de ronde dat Anuna De Wever zijn kabinetschef gaat worden. Dat hoeft niet te verbazen, Anuna volgt een stage bij de groene fractie in het Europees parlement. Heeft u bij lezing van het bovenstaande spontaan met uw wijsvinger tegen uw voorhoofd getikt? Logische reactie, en we zouden kunnen zeggen: dit is zever, dit is satire, dit is ‘fake news’. De realiteit is echter… dat het wel eens realiteit zou kunnen worden, met dank aan Egbert Lachaert die, tegen zijn eigen principes in, een bocht maakt van 180 graden en nu ineens beste vriendjes is met Ecolo en Groen. Vrijdag - deze week - weten we meer wanneer Lachaert nog eens naar de koning trekt. Volgens mij is alles in de ‘sacoche’, ongeacht of de CD&V en/of cdH meedoen of niet. In de paars-groene samenstelling is er weliswaar geen meerderheid, wat regeren niet gemakkelijk maakt, maar ook niet onmogelijk. En sp.a en PS hebben in juni het voorstel geformuleerd om zelfs met een minderheidsregering te werken. Niets is dus onmogelijk. Lachaert moet enkel nog zijn eigen achterban overtuigen. Is er aan Vlaamse kant al een formele overeenkomst voor een paars-groene coalitie, dan is het nog even uitkijken naar de Franstaligen. Gaat Magnette in zee met Georges-Louis Bouchez? Beide heren hebben een diepe aversie voor elkaar. Maar dat werd maanden geleden ook gezegd van Magnette en De Wever, en kijk, na lange gesprekken zijn ook die twee aartsvijanden en ideologische tegenpolen naar elkaar gegroeid. Nogmaals: niets is onmogelijk. Als paars-groen alsnog mislukt, ga dan maar de oorzaak zoeken bij Paul Magnette. En nog: als deze poging van Lachaert mislukt, dan trekken we naar de stembus. Maar het zal niet mislukken. Zelfs bij CD&V is de bereidheid groot om in het bad te springen. Ondertussen weert Bol.com alle producten die verwijzen naar Zwarte Piet, in navolging van Facebook dat afbeeldingen van Zwarte Piet verbiedt. Tegelijk worden de filmprijzen van de Berlinale volgend jaar ‘genderneutraal’. En gaan er stemmen op om ‘racistische’ liederen zoals “Rule Brittania” niet meer te programmeren tijdens de “Last Night of the Proms”. En plegen ‘jongeren’ van 12 en 13 jaar overvallen gewapend met machetes, niet in de favela’s van Rio De Janeiro, wel in Merksem. En dan zijn er nog de rondvliegende drugsgranaten en kogels in Antwerpen. Ondertussen ziet het ernaar uit dat Kristof Calvo minister wordt in de volgende regering. Na alle corona-ellende ook dat nog.

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR Egbert Lachaert is al de 19de die een poging mag ondernemen

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41, 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

Abonnement buitenland:

3 maanden: 6 maanden: 1 jaar: Steunabo 1 jaar:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter 1945-1955: Hoofdredacteur 1955-2000: Hoofdredacteur 2000-2010: Hoofdredacteur 2010-heden: Verantw. uitgever:

De Bill & Melinda Gates Foundation en de Europese Commissie hielden de jongste maanden minstens 5 vergaderingen over Covid-19. De informatie staat op de webstek van de Europese Commissie. Wat er besproken werd, is spijtig genoeg wel geheim. Ondertussen ging ik op onderzoek naar de invloed van die machtige stichting van Bill Gates. Het was een beetje zoeken in de Amerikaanse administratie, maar boekhoudkundig document 990-PF voor boekjaar 2018 geeft een goed beeld van de invloed van Gates. Het document van liefst 1444 (!) bladzijden geeft immers een overzicht van de geldtransfers van de stichting. Het gaat om honderden miljoenen dollars.

Overzicht In België krijgen zowat 17 instellingen of organisaties geld van de ‘liefdadigheidsstichting’ van Gates. Zoetis Belgium kreeg in 2017 een bedrag van 10,8 miljoen dollar toegewezen. Zoetis is een internationaal dierengezondheidsbedrijf. Ze leveren geneesmiddelen en vaccins. Het gekende Janssen Pharma in Beerse kreeg een ‘grant’ (toelage) van een half miljoen dollar in 2018. Healthforanimals kreeg ruim 400.000 dollar in 2014. De organisatie vertegenwoordigt de dierengeneeskunde. Glaxosmithkline Biologicals kreeg bijna 5 miljoen dollar in 2018. Het bedrijf Univercells ontving 16,6 miljoen dollar in 2016, Concord bijna 700.000 dollar in 2016, Fondation Eurativ Politech ruim een half miljoen dollar in 2017, Aardex Group een miljoen

dollar en Innovative Medecine Initiatives (IMI) bijna 8 miljoen dollar. Het Inter-European Parliamentary Forum on Population and Development kreeg 1,2 miljoen dollar, het European Network on Debt and Development ruim 1 miljoen dollar. International Planned Parenthood Federation kreeg 2 miljoen dollar, het Institute for European Environmental Policy kreeg een half miljoen en One Health Platform 150.000 dollar. De universiteit van Gent kreeg 650.000 dollar, de KU Leuven ruim 1,8 miljoen dollar

Bruno de Winter Jan Nuyts Leo Custers Karl Van Camp Wart Van Schel

en het Instituut voor Tropische Geneeskunde (ITG) drie bedragen voor in totaal 9,4 miljoen dollar. Interessant om te noteren is dat provinciegouverneur Cathy Berx bestuurder is bij het ITG. We hebben eerder bericht over de aanwezigheid van Berx bij de geheime Bilderbergconferentie van 2018.

Besluit Er is een oud Vlaams spreekwoord dat stelt: “Wiens brood men eet, diens woord men spreekt.” Instellingen en universiteiten die geld krijgen van de ‘liefdadigheidsinstelling’ van Gates zullen wel zo slim zijn om geen kritiek te geven op de strategie van de stichting. En aangezien de stichting over ‘diepe zakken’ beschikt, kan die tactiek wel eens werken... THIERRY DEBELS

Bill Gates

ECONOMISCHE ZAKEN

Het economisch gigantisme door corona Al voor de coronacrisis werd onze internationale economie gekenmerkt door bedrijven die steeds grotere omzetten boekten en in beurswaarde zeer omvangrijk werden. De coronaschok heeft daar weinig aan veranderd, integendeel. Na de kortste beursdip ooit schieten de aandelen al een hele tijd opnieuw de hoogte in. Met als gevolg dat ICT-bedrijf Apple nu plots 2.000 miljard dollar waard is, een record. Het economisch gigantisme is terug van nooit weggeweest.

32,50 euro 65,00 euro 130,00 euro 250,00 euro

Wie krijgt geld van de Bill & Melinda Gates Foundation?

Twee biljoen dollar of 2.000 miljard dollar, zo u wil. Dat is de totale beurswaarde van ICT-bedrijf Apple. Het is de eerste keer dat een bedrijf uit de internetsector zoveel waard is. Eind vorig jaar ging de beurswaarde van het Saoedische Aramco al even boven de twee biljoen dollar, maar ondertussen is dat verleden tijd. De negatieve schokken op de oliemarkt hebben door de coronapandemie veel oliebedrijven parten gespeeld. Volgens beursexperts is dit nog niet het einde. Sommigen voorspellen dat Apple binnen de tien jaar zo’n 5.000 miljard dollar waard zal zijn. Sinds de coronacrisis einde maart in de VS uitbrak, is de waarde van het aandeel Apple meer dan verdubbeld, van 224 tot 460 dollar. Bij een koers van 467,77 dollar per aandeel zou de marktkapitalisatie van Apple, met 4,276 miljard uitstaande aandelen, de twee biljoen euro overschrijden en dat is dus gebeurd. Alles wat met internet en ICT te maken heeft, is door de lockdowns dit voorjaar zeer populair geworden. Naast Apple zijn inmiddels Microsoft, Alphabet (Google), Microsoft, Amazon en Facebook meer dan 1.000 miljard dollar waard.

Gigantisme Deze cijfers tonen aan dat de ka-

pitalistische economie van het eerste kwart van de 21ste eeuw gekenmerkt wordt door een nooit gezien gigantisme. Dat blijkt uit een historische vergelijking. US Steel was in 1901 het allereerste beursgenoteerde bedrijf dat meer dan één miljard dollar waard was. Nu bedraagt de waarde 1,7 miljard dollar. US Steel bestaat nog, maar is een relatief klein bedrijf. In 1955 bedroeg de beurskapitalisatie van General Motors 10 miljard dollar. In 1987 rondde IBM de kaap van 100 miljard dollar. Dus is elke kwarteeuw een totaal nieuw bedrijf de grootste beursgenoteerde onderneming ter wereld. Apple heeft nu dezelfde omvang als de Italiaanse of Braziliaanse economie. Maar zal dat over 25 jaar nog zo zijn? Dat is verre van zeker. Het zou zelfs kunnen dat het binnen tien jaar wordt ingehaald door een ander internetbedrijf waar we vandaag nog amper van hebben gehoord. Dat is het gevolg van de creatieve destructie, zo eigen aan een kapitalistisch systeem. Deze huidige evolutie van grote bedrijven die steeds gigantischer is, is door corona niet gestopt. Deze giganten zijn beursgenoteerde bedrijven en er vloeit al jaren massa’s geld naar de aandelenmarkten. Een gevolg van het lage rentebeleid van

de centrale banken en hun politiek van geldcreatie. Geld zoekt rendement en vindt dat op de beurs. Het is een parallel financieel circuit geworden dat steeds losser staat van de gewone, reële economie. Volgens beursanalisten komen we uit de kortste berenmarkt - een langdurige daling op de beurs ooit. De dip door corona werd zeer snel gevolgd door een opstoot op de aandelenmarkten.

Opsplitsen Gevolg daarvan is dat de managers en de aandeelhouders van de giganten amper iets gemerkt hebben van corona. Zij zijn een stuk rijker geworden. Jeff Bezos, de topman van Amazon, beschikte op 18 maart over een vermogen van 113 miljard dollar. Ondertussen is dat 189 miljard (+76 miljard). Mark Zuckerberg sprong van 55 naar 97 miljard. Elon Musk, geholpen door zijn succesvolle ruimteprogramma, van 25 naar 68 miljard. Meteen rijst de vraag of dit gigantisme niet problematisch begint te worden. Het zou de ongelijkheid versterken. En hoe kunnen kleinere bedrijven een plaats verwerven in bepaalde markten als ze met giganten worden geconfronteerd? Zelfs als ze een innovatief product of een nieuwe dienst ontwikkelen, is hun toekomst niet verzekerd. De giganten kunnen hen gewoon overnemen. Misschien zal dit overheden er toch toe aanzetten om de grote internetbedrijven te verplichten zichzelf op te splitsen, zoals ooit gebeurd is met het almachtige oliebedrijf Standard Oil in 1911. ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN


Actueel

27 AUGUSTUS 2020

Schotse nationalisten verdeeld door ideologische kwesties

3

Keizer Vanrantius wankelt

De SNP is altijd eerder links geweest, maar het feit dat de partij altijd in de oppositie zat, liet haar toe over heel wat onderwerpen een flou artistique te laten hangen. Centristen en ook gematigde rechtse Schotten konden meestappen in de richting van het grote doel: Schotse onafhankelijkheid. De partij is sinds 2007 aan de macht in de Schotse deelregering. De nationalisten worden daardoor verplicht keuzes te maken die leiden tot verdeeldheid. Twee onderwerpen blijken bijzonder moeilijk te liggen: het transgenderbeleid en het wetsontwerp tegen ‘hate speech’. De SNP wilde vorig jaar een wetsvoorstel goedkeuren waarbij iedereen boven de 16, zonder enige voorwaarde of medisch attest, zijn of haar geslacht kan veranderen. De voorstanders verwezen onder andere naar België als een voorbeeld van progressief transgenderbeleid.

Feministen versus transgenders Het bleek al snel dat de achterban en een deel van de kaders van de partij niet zo opgezet waren met het plan. Het verzet kwam vooral van feministische vrouwen. Zij vrezen dat hiermee de aparte identiteit van vrouwen in het gedrang zal komen en zelfs dat vrouwen niet meer veilig zullen zijn in hun ‘eigen zones’, zoals paskamers of toiletten. De partij wil ook dat bij de volkstelling van 2021 iedereen vrijelijk zijn geslacht mag invullen, met als mogelijk gevolg dat veel statistische gegevens die relevant kunnen zijn voor mannen of vrouwen niet meer bruikbaar zullen zijn. Binnen de partij werd in oktober de Women’s Pledge Group opgericht, die binnen de kortste keren honderden handtekeningen van SNP-leden verzamelde tegen het voorstel. De kritische feministen kregen veel drek over zich heen vanwege de fanatieke transgenderlobby, maar ze genieten de steun van de meerderheid van de militanten. De coronacrisis zorgde voor een adempauze in de felle discussies tussen de Schotse nationalisten onderling. De behandeling van het ontwerp werd uitgesteld tot na de overwinning op het virus. De virulente aanvallen van transgenderactivisten op schrijfster JK Rowling (die had gezegd dat het belachelijk is vrouwen te omschrijven als “menstruerende personen”) deden de strijd echter vroeger dan gepland weer oplaaien.

“Zeg het niet tegen de ouders.” Het was niet de eerste keer dat de SNP zich verslikte in de oprukkende transgenderideologie. In 2018 had de Schotse regering nog haar steun toegezegd aan een richtlijn van de transgenderlobby, bedoeld voor alle scholen. Daarin werd leraars gevraagd om kinderen vanaf drie jaar aan te moedigen indien ze

de indruk geven tot een ander geslacht te willen behoren. Meer zelfs, er werd geadviseerd om dit niet te melden aan de ouders, want die zouden de wens van het kind misschien pogen tegen te werken. Een jaar later trok de Schotse regering, na protest, haar steun voor de richtlijn terug. Enkele weken geleden dook een nog gevaarlijker splijtzwam bij de Schotse nationalisten op. De door SNP-minister Humza Yousaf voorgestelde strafwet tegen ‘hate speech’ is zeer radicaal. Alle meningsuitingen die beledigend (‘abusive’) of dreigend (‘threatening’) zijn ten aanzien van anderen omwille van ras, religie, genderidentiteit, seksuele voorkeur, handicap of leeftijd, zouden voortaan strafbaar worden. Het giftigste aan de wet is dat voor strafbaarheid niet wordt vereist dat de dader ook de bedoeling had om te beledigen. Dat het ‘waarschijnlijk’ is dat door de uitspraak wordt aangezet tot haat is genoeg.

De wraak van Salmond Het protest tegen het wetsontwerp van de SNP groeit en komt vanuit alle hoeken van de samenleving: Katholieke Kerk, vrijzinnigheid, politievakbond, acteurs (waaronder Rowan Atkinson), schrijvers en columnisten. Ze vrezen dat de wet een ernstige aanslag op de vrijheid van mening en de artistieke vrijheid wordt. Ook binnen de eigen partijrangen rommelt het. Meest onheilspellend voor de SNP zijn peilingen die erop wijzen dat een duidelijke meerderheid van de Schotse kiezers tegenstander is. In 2006 had de linkse Labourpartij in het Britse parlement een wetsvoorstel met ongeveer dezelfde bewoordingen ingediend. De kranten herinneren er Nicola Sturgeon, de huidige SNP-leidster, nu aan dat het precies haar voorganger was, Alex Salmond, die toen de wet heeft tegengehouden. Die Salmond wordt trouwens ook nog een probleem voor de SNP en Sturgeon. De voormalige SNP-leider moest een stap opzijzetten na een reeks klachten over seksueel grensoverschrijdend gedrag en een poging tot verkrachting. De rechtbank heeft hem recent over de hele lijn vrijgesproken. Salmond zegt dat hij het slachtoffer werd van een afrekening op de hoogste niveaus van de Schotse politiek, waarbij ook de omgeving van Sturgeon betrokken was. Hij plant een boek over zijn ervaringen en belooft dat de onthullingen explosief zullen zijn. Politiek is vuil, ook bij nationalisten. JURGEN CEDER COLUMNIST

IJzerwake gaat digitaal In normale tijden zou aanstaande zondag voor de 19de maal de IJzerwake in Steenstrate doorgaan. Een ondertussen bekend virus stak echter stokken in de wielen. Jaarlijks trekken duizenden Vlaamsgezinden richting Ieper om er het einde van de Eerste Wereldoorlog te herdenken. En ook: in de loopgraven aan de IJzer ontstond een nieuwe dynamiek toen Vlaamse piotten de Belgische onrechtvaardigheden aan den lijve mochten ondervinden. Maar dit jaar dus geen fysieke herdenking in ‘Flanders Fields’, maar wel in een nieuwe digitale vorm. De organisatoren hebben een digitale

uitzending in mekaar gestoken, met o.a. een politieke boodschap van voorzitter Wim De Wit en een hulde aan de Frontsoldaten. Aanstaande zondag 30 augustus, stipt om 11 uur, gaat de digitale herdenking online. Ze zal te bekijken zijn via de Facebookpagina https://www.facebook.com/ ijzerwake of het YouTube-kanaal (IJzerwake). Kijken kan natuurlijk ook op een later moment. KARL VAN CAMP

BRIEFJE AAN JOACHIM COENS

Op de schopstoel Mijnheer de gestresseerde, Het is nog maar van januari geleden dat ik u een briefje stuurde waarin ik u bezwoer om met uw voormalige Belgische staatspartij voortaan en definitief de Vlaamse kaart te trekken om enerzijds nog iets te kunnen redden van uw instortende partij, maar om uiteindelijk ook nog iets voor Vlaanderen te kunnen betekenen. Ik moet toegeven dat gij dapper stand hebt gehouden door u achter de N-VA te blijven zetten en te blijven pleiten voor een federale regering die ook een behoorlijke meerderheid in Vlaanderen heeft. Uw partij werd in alle mogelijke pistes en zielenroerselen van de Wanhopige uit Laken betrokken, maar de lijn bleef nagenoeg duidelijk. Ook op momenten dat er politieke initiatieven waren van de rode matekes uit Noord en Zuid, bleeft gij uw woord gestand. Het is uitzonderlijk voor een tsjeef, maar het viel daardoor des te meer op. In Vlaanderen waren er meer dan gewoonlijk mensen die opkeken van zoveel ‘rustige vastheid’ en er waren warempel tal van burgers die er een heus mirakel in gingen zien. Zelfs menig Vlaams-nationalist van beider kunne krabde er verbaasd en wenkbrauwen fronsend van achter het oor. Ondertussen hebt gij ook uitvoerig kennis mogen maken met de infantiele zot Georges-Louis Bouchez en met een wat onheimelijke en onzekere Egbert Lachaert, beide van de liberale familie. De eerste is knettergek en voor Vlaanderen volstrekt onbetrouwbaar. Zijn recente sympathie voor de veroveringszuchtige francofonie in de randgemeenten is er meer dan vér over, maar ook zijn enige zorg om zoveel mogelijk onevenredige macht te behouden in de restregering Wilmès, tart alle verbeelding. Hij is een ongeleid projectiel waarmee geen land te bezeilen is. En daarnaast staat dan Egbert Lachaert die meer dan ooit de gevangene - de lijfeigene zelfs - is van de paars-groene clan in de top van de Open Vld, waar Dewael, Tommelein, Somers, en Rutten (onzaliger gedachtenis) nog steeds de plak zwaaien. Hij was dan wel verkozen door de leden als nieuwe voorzitter met het oog op het kelderen van paars-groen, toch is gebleken dat de blauwe partijdemocratie maar schone schijn is en dat de links-liberale oligarchie zich stevig genesteld heeft in de Melsensstraat en er onverminderd de lakens uitdeelt. In die mate dus dat brave Egbert de bocht heeft moeten nemen van een coalitie met de Vlaams-nationalisten naar een coalitie met de doctrinaire lapzwansen van Groen/Ecolo. Precies dat waar hij tegen was. Als dat plan moest lukken, dan zou het mij geenszins verbazen mocht het wicht uit Aarschot alsnog een ministerpost in de wacht slepen. In ruil mag Egbert dan ‘welwillend’ en voor de schijn voorzitter blijven. En Dewael

Kamervoorzitter en Eerste Burger. Ik kan mij voorstellen, Joachim, dat een en ander u enige stress bezorgt. Zeker nu ook al blijkt dat in de boogde paars-groene constructie uw partij niet eens nodig is en er desgevallend als vijfde wiel aan de wagen zal bijhangen. Als gij desondanks toch mee zult doen, dan voorspel ik u vrank en vrij dat het jullie laatste regeringsdeelname zal zijn. Uw partij zal nadien immers klein en onbeduidend zijn geworden, zoals uw evenknie van de cdH dat nu al is. In uw plaats zou ik de zaken toch maar eens goed op een rijtje zetten. Ten eerste zou ik mij realiseren dat een rechts Vlaanderen en een links Wallonië twee werelden zijn geworden die eigenlijk niets meer gemeen hebben. Ten tweede blijven de geldkranen van noord naar zuid wagenwijd openstaan. Ten derde zal een noodzakelijke staatshervorming er niet van komen. Ten vierde zal aan het veiligheids- en migratieprobleem niets veranderen. Ten vijfde komen er groene ministers die de mensen belastingen zullen doen betalen als nooit tevoren en die ofwel pedant-doctrinair (Ecolo) ofwel doordrammend zijn en veel te licht zullen wegen (Groen). Stel u voor: ‘kwaak-kwaak’ Almaci en ‘hyperkineet’ Calvo in een regering… Het is om de ergste nachtmerries van te krijgen. Realiseer u dat Vlaanderen dit op 26 mei 2019 niet gewild heeft. Ten zesde zal er in Vlaanderen een Vlaams-nationalistisch oppositiefront ontstaan dat ongenadig op paars-groen en uw partij zal inbeuken, waarbij jullie meer dan eens naar adem zullen moeten snakken. Met als gevolg dat uw laatste band met centrum-Vlaanderen definitief zal doorgeknipt worden. Is er een uitweg? Zeker. En met mijn goed hart, maar slecht karakter, ben ik zo vrij u daarnaar op weg te helpen, tenminste als gij niet ziende blind zijt. Laat in die zin deze anti-Vlaamse beker aan u voorbijgaan, zeker na zoveel blauw-linkse trouweloosheid en haast ongeëvenaard bochtenwerk. Vergeet bovendien niet dat de vorige paars-groene regering ruim 25 miljard heeft opgebrast en massa’s vreemdelingen heeft geregulariseerd. Positioneer u daarom mee in de Vlaamse oppositie tegen een asociale belastingregering die vooral de grote middenklasse het gelag zal doen betalen. De Vlaamse oppositie die voor een veiliger Vlaanderen gaat ook. En ga nog verder, door op zijn minst in de Vlaamse regering de Open Vld mee buiten te knikkeren. Toon uw Vlaamse ruggengraat en het zal u geen windeieren leggen. Anders rest de totale afgang. Gij zit dus op de schopstoel. Het is nu aan u. De toekomst is aan de durvers. Of doet gij het nu al in uw broek?


4

Actueel

27 AUGUSTUS 2020

‘De zomer van rellen en steekpartijen’ In het weekblad Elsevier laat bestuurder, toezichthouder en adviseur Philip Tijn zijn licht schijnen over ‘een zomer van rellen en steekpartijen’ in Nederland. “Het kost deskundigen en bestuurders veel moeite om te erkennen dat jongeren van niet-westerse komaf sterk oververtegenwoordigd waren bij de rellen en de golf van steek- en schietgeweld van de afgelopen weken.” Ook in Nederland wordt veelal verwezen naar verveling, een gebrek aan buurthuizen, de stress van de hitte en de uitzichtloze coronamaatregelen. Daarnaast wordt ook verwezen naar een gebrek aan perspectief en de barslechte sociaaleconomische situatie waar veel van deze jongeren inzitten. De Nederlandse premier Mark Rutte veroordeelde de rellen en sprak van “losgeslagen tuig”. “Dit moet gewoon stoppen”, maakte Rutte duidelijk. Daarop antwoordt Philip Tijn gevat: “Als we de echte oorzaken niet willen zien, is een oplossing ver weg.”

Verzwijgen en minimaliseren Ook in Vlaanderen breekt de VRT olympische records om de vele mistoestanden met ‘getinte jongeren’ – zoals de politiek correcte woordenschat van de linkse kerk het voorschrijft – uit achtstandswijken te verzwijgen en/of goed te praten. De rellen in Oostende werden aanvankelijk door de nieuwsdienst van de VRT geminimaliseerd om vervolgens te verzwijgen dat het om Noord-Afrikaanse jongeren uit Brussel ging. In Nederland heerst eveneens een collectieve verblinding bij de media. “De werkelijkheid wordt door de meeste kranten, actualiteitenrubrieken en politici krampachtig weggedrukt: dat het overgrote deel van de relschoppers en betrokkenen bij de steekpartijen jongeren zijn met een niet-westerse achtergrond, in het bijzonder Marokkanen”, besluit Philip Tijn messcherp. Hoelang wordt deze analyse in de catacomben van de politiek en de media al niet gemaakt? Decennia? Criminoloog, antropoloog en onderzoeker Hans Werdmölder onderzoekt de problematiek van jonge criminele Marokkanen al sinds de jaren tachtig. Volgens Werdmölder heeft de gedoogpolitiek, de politieke correctheid, het wegkijken en het religieus geloof in het multiculturalisme een vernietigend effect gehad op generaties Marokkaanse jongeren. Jaren geleden besloot de Nederlandse antropoloog al dat de criminaliteit onder Marokkaanse jongeren vele malen hoger is dan onder leeftijdgenoten met ouders die allebei in Nederland geboren zijn. Sterker. Twee derde van de jongeren met familie in of uit Marokko is al in aanraking met de strafrechter geweest. In 2005 herhaalde Werdmölder andermaal zijn boodschap: “De tijd van vergoelijking en relativering van het probleem lijkt ruimschoots voorbij.”

Patriarchale machocultuur Volgens de Nederlandse criminoloog is de oorzaak van de vele problemen met Marokkaanse jongeren “een verinnerlijkt cultuurconflict”. De spanningen tussen de Marokkaanse en de Nederlandse cultuur vertaalt zich in een groot scala aan gedragsconflicten. Eer, respect en schaamte vormen de hoekstenen van deze patriarchale machocultuur, waar jongens als prinsen worden opgevoed en de vrouw zich heeft te schikken. “Het is veeleer de socialisatie in een religieuze cultuur waarin antisemitisme gewoon is, homoseksualiteit als een doodzonde geldt en vrouwen worden beschouwd als tweederangsburgers die mannelijke familieleden dienen te gehoorzamen, die de voedingsbodem vormt voor gewelddadige ontsporingen”, besluit Ruud Koopmans, hoogleraar sociologie en migratie aan de Humboldt Universiteit en onderzoeksdirecteur aan het Wissenschaftszentrum in Berlijn. Columnist, bestuurder en toezichthouder Philip Tijn mag er zeker van zijn dat er reeds tonnen studies ter beschikking liggen die het probleem haarscherp in beeld brengen. Alleen ontbreekt het de beleidsmakers aan moed en eerlijkheid om met de studies onder de arm eindelijk eens werk te maken van een stevig integratiebeleid, met respect voor waarden, normen, de wet… en de ordehandhavers. Vooral wat het respect voor de orde-

handhavers betreft, staat het water stilaan aan de politionele lippen. De afgelopen zomer is duidelijk gebleken dat blauw op straat klappen incasseert. Zowel in Schaarbeek als in Anderlecht kregen politieagenten af te rekenen met agressieve horden, opgehitst door hun omgeving. Een politievakbond trok al meerdere malen tevergeefs aan de alarmbel.

Snelrecht en opleiding De kersverse Korpschef van Brussel-Zuid Jurgen De Landsheer kondigde vorig weekend in Het laatste Nieuws aan dat hij vast van plan is om terrein terug te winnen. “Onze agenten hebben schrik om iemand volgens het boekje te arresteren.” De Landsheer wijst met een beschuldigende vinger naar justitie. Snelrecht is een heel relatief begrip. Het duurt algauw drie tot vier maanden – soms zes – vooraleer een verdachte voor de rechter verschijnt. Korpschef De Landsheer vraagt snelrecht binnen de 48 uren. De gevangenis brengt eveneens weinig soelaas en is de universiteit van de criminaliteit. Ook daar moet ernstig over nagedacht worden. Veroordeelden worden in het gevangeniswezen voorbereid op een leven in de criminaliteit en de marginaliteit. Daarnaast wijst korpschef De Landsheer tussen de lijnen in het interview in Het Laatste Nieuws erop dat de doorstroom van nieuwe rekruten bij de politie minder streng verloopt dan vroeger. Allerlei minderheidsgroepen moeten binnen de politie hun plaats krijgen. De vervrouwelijking zet zich door. Prima. Als dat maar niet ten koste van de kwaliteit gaat. Het macabere schouwspel van een aantal agenten in een politiecel op de luchthaven van Charleroi doet vragen rijzen. Ook de controle van Jozef Chovanec (38) door vijf politieagenten liet veel te wensen over. Op de stranden van Blankenberge blonken de politieagenten niet uit door hun fysieke paraatheid en een kordaat, professioneel optreden. Het falen van het gerecht en de twijfel die bij de ordehandhavers heerst, geven de relschoppers het gevoel van onaantastbaarheid. Korpschef De Landsheer gaat in de achterbuurten de sfeer niet doen kantelen door straatvegers op pad te sturen en voetbalwedstrijden te houden tussen relschoppers en ordehandhavers, zoals hij zelf voorstelt.

Falende en capitulerende overheid We moeten er ons voor hoeden om de ganse Marokkaanse gemeenschap over één kam te scheren. Al blijven de problemen in deze gemeenschap groot, uiteindelijk ligt de eindverantwoordelijkheid bij de overheid, die decennialang de problemen laat rotten. De toenemende segregatie, de verloedering van bepaalde buurten, de toenemende verarming van de onderste lagen van de samenleving, de schooluitval, de stuitende werkloosheidscijfers, de versplintering van de (Brusselse) samenleving, de verpaupering van de binnensteden,… zijn ontwikkelingen die reeds jaren aan de gang zijn. Steeds weer worden nieuwe plannen voorgesteld, steeds weer vallen de resultaten tegen. Relschoppers worden uitgeroepen tot slachtoffers. De eindverantwoordelijke is het structureel racisme. De falende en capitulerende overheid durft geen doortastende maatregelen te nemen. Na de zoveelste opstoot in de Brusselse binnenstad wordt de politie met de vinger gewezen. Minister van Inburgering Bart Somers (Open Vld) doet ons geloven dat zijn stad model staat voor de harmonieuze samenleving, terwijl de schooluitval en de werkloosheid bij allochtonen dramatische records bereiken. Korpschef De Landsheer heeft gelijk: “Het wordt tijd om terrein terug te nemen.” JULIEN BORREMANS

‘Rooie’ Robbe is niet meer Regisseur en cineast Robbe De Hert is overleden. Dat kon u uitgebreid, zéér uitgebreid vernemen in onze media. Politici, kunstenaars en artiesten rolden over de vloer om toch maar als eerste hun gedacht over De Hert te kunnen uiten. Over de doden niets dan goeds. En dus heb ik er ook geen probleem mee om Robbe De Hert te erkennen als niet onbelangrijk regisseur in België. Al vind ik de bewieroking door Jan en alleman dan toch ook weer iets te veel van het goede. Eén aspect van het leven van Robbe De Hert blijft in zowat alle in memoria onderbelicht: de man was ook politiek geëngageerd. Zo lezen we in het eerste artikel over zijn overlijden in De Gazet van Antwerpen en Het Nieuwsblad het volgende: “Robbe De Hert was ook een spilfiguur in de King Kong, het culturele centrum dat tussen 1972 en 1982 een centrale rol speelde in het progressieve sociale en culturele leven in Antwerpen.”

Revolutionaire Arbeidersbeweging Als je zoiets leest, dan weet je: die journalist weet nauwelijks wat hij schrijft. De King Kong was niet zomaar een ‘cultureel’ centrum, het was het hoofdkwartier in Antwerpen van de Revolutionaire Arbeidersbeweging, de trotskistische stroming in België. Voluit heette het centrum: “Kultureel Informatief Centrum, Keizerstraat”, afgekort KICK vzw, gevestigd in de Keizerstraat 38, pal in de studentenbuurt van de Ufsia. Er was een bruine kroeg en achteraan ook een zaal waar filmvoorstellingen, theateropvoeringen en politieke meetings werden georganiseerd. Er was ook een linkse boekhandel en boven waren er de kantoren van diverse progressieve verenigingen. De jongerenvereniging van de RAL, de Socialistische Jonge Wacht, afgekort SJW had er zijn hoofdkwartier. Ik vermoed dat Stefan Blommaert en Jan Balliauw, beiden werken nog steeds voor de VRT-nieuwsdienst, regelmatig over de vloer kwamen van de King Kong, want beiden waren toen actief in de SJW. In hetzelfde gebouw waren bijvoorbeeld nog andere ‘spin-offs’ van de RAL: De Rooie Vlinder (de homobeweging), De Andere Film en het collectief Fugitive Cinema (met Robbe De Hert), Groep Rooie Vrouwen (GROV, met oprichtster Ida Dequeecker, kleindochter van Willem Elsschot en gedurende 23 jaar de partner van Robbe De Hert). Ida Dequeecker was de eerste Dolle Mina in Vlaanderen en is nog steeds actief in de SAP, de Socialistische Arbeiders Partij, de opvolger van de RAL. Er waren ook linkse toneelgroepen gevestigd zoals “Het Trojaanse Paard” en “De Mannen van den Dam”. Zijn militantisme uitte hij ook in het ABF, het Audiovisueel Bevrijdingsfront, waarvan hij evenzeer de bezieler en actievoerder was. Er waren nog een handvol andere verenigingen gevestigd, maar ik bespaar u de opsomming. De rol van Robbe De Hert, die zijn artikels ondertekende met het alias Drinkend Hert bij Zonsondergang, in het ontstaan van de King Kong is onmiskenbaar van groot belang. Het was 10 jaar lang het epicentrum van het trotskistisch militantisme in Antwerpen.

Creatief maar chaotisch Ja, Robbe De Hert was bekend voor zijn enorme (historische) kennis van de Belgische filmwereld. Maar er was ook dat moeilijk kantje aan Robbe De Hert. Op internet wordt dat door Ronnie Pede, voormalig hoofdredacteur van het tijdschrift Film en Televisie, als volgt omschreven: “De nonchalance en eigenzinnigheid waarmee Robbe De Hert en zijn vrienden overleefden, creëerden misschien niet meteen de ideale voedingsbodem voor een gesmeerde en gladde filmproductie-eenheid. Robbe en co waren/zijn romantische filmers. Nooit hebben ze een doorslaggevende aanwezigheid van de Nuchtere Producer/ Manager geduld. Altijd is Fugitive Cinema een creatief-chaotisch toevluchtsoord geweest voor jonge cineasten en ander door filmmicroben bezeten en toornige jongelui die met film toch iets meer dan alleen maar hun zakken wilden vullen.” De King Kong kreeg op 8 juli 1982 af te rekenen met een brand. “Een aanslag door fascisten”, zo kan men vandaag nog lezen op internet, maar of er echt sprake is geweest van een brandstichting, is voor mij niet helemaal duidelijk. Bij mijn weten is er nooit een ‘fascist’ in verdenking gesteld of veroordeeld. Vermoedelijk zal het eerder om een kortsluiting gegaan zijn in het oude gebouw. Maar dat Robbe De Hert de spilfiguur was van het ‘linkse kot’ King Kong, dat staat als een paal boven water. En ook de jaren nadien - en dat tot aan zijn overlijden - bleef hij de linkse en extreemlinkse scene ondersteunen. Laat ook dat element van zijn leven niet onderbelicht blijven. KARL VAN CAMP

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT GENOEG VAN!

LUIKERSTEENWEG 244 7F ANKERSTRAAT HASSELT 3500 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 011 223 253 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE


Actueel

27 AUGUSTUS 2020

5

Federale rekenkunde, of de postjes van Lachaert Verleden week hadden we het over de dubbelrol die de CD&V op het federale vlak speelt: enerzijds in de zogenaamde bubbel van vijf, maar anderzijds toch ook mee in de regering van Sophie Wilmès, waar de partij rijkelijk bedeeld is met portefeuilles. Sindsdien is er echter veel veranderd. Maar wat te denken van de metamorfose van Egbert Lachaert, van paars-geel naar paars-groen? Misschien helpt een eenvoudige rekenoefening met de aantallen federale postjes om zijn gedrag te verklaren. Het is toch merkwaardig hoe iemand zijn verkiezingscampagne voor voorzitter kan opbouwen op basis van zijn verzet tegen paarsgroen en een pleidooi voor paaars-geel, om vervolgens als partijvoorzitter paars-geel te verhinderen en voluit voor paars-groen te gaan. Gaat het hier alleen maar om voortschrijdend inzicht van Egbert Lachaert over de ware implicaties van paars-geel en de mogelijkheden van paars-groen, in inhoudelijk opzicht? Dan moeten we denken dat Kamerlid Egbert Lachaert bij paars-geel dacht aan een federale regering waarin de PS een rechts sociaal-economisch beleid zou aanvaarden in ruil voor de N-VA-toegift van nog maar eens vijf jaar communautaire stilstand. In dat geval zitten we met een groot probleem, want dan heeft de voorzitter van een van Vlaanderens middelgrote partijen weinig of geen kaas gegeten van politiek. En dan kunnen we ons voorstellen dat de confrontatie van Egbert Lachaert met het zogenaamde kaartenhuisje, dat Bart De Wever en Paul Magnette samen opgebouwd hadden, een pijnlijk ontwaken moet geweest zijn.

Kamerlid Lachaert versus partijvoorzitter Lachaert Maar als Egbert Lachaert dan toch zo’n groot probleem had met de te linkse sociaal-economische component in het akkoord van de PS en de N-VA, wat denkt hij dan te kunnen verbeteren door de N-VA in te ruilen voor de Groenen? Paul Magnette van de PS liet al weten dat alle toegevingen van N-VA op dat vlak wat hem betreft verworvenheden

zijn waarover niet meer onderhandeld wordt. En toch onderhandelt Egbert Lachaert lustig verder! Laten we dus toch maar naar een alternatieve hypothese zoeken die het verschil in gedrag tussen Kamerlid Egbert Lachaert en partijvoorzitter Egbert Lachaert kan verklaren. Die hypothese kan zo eenvoudig zijn dat Kamerlid Egbert Lachaert de luxe heeft zich vooral te concentreren op het inhoudelijke, terwijl partijvoorzitter Egbert Lachaert toch ook aan de portefeuilles en de poppetjes moet denken. Of misschien nog iets correcter: vooral aan die portefeuilles en poppetjes moet denken.

De magere blauwe buit in paars-oranje-geel Rekenen we eens even uit hoe de verdeling van de postjes eruit zou gezien hebben indien paars-oranje-geel tot een federaal akkoord gekomen zou zijn. Ter oriëntatie: die postjes worden verdeeld op basis van het aantal zetels van de regeringspartijen in de federale Kamer, waarbij als we het ons goed herinneren elke minister voor één punt telt, net zoals de Kamer- en de Senaatsvoorzitter, en de eerste minister voor twee punten. Ook de Europese Commissaris telt mee, net zoals de staatssecretarissen, maar die laten we in deze oefening even buiten beschouwing. Aan Vlaamse zijde gaan we uit van zeven ministers, en we veronderstellen dat de Open Vld Patrick Dewael wenst te behouden als voorzitter van de Kamer. De N-VA heeft in de Kamer 25 zetels (inclusief Jean-Marie Dedecker), CD&V en Open Vld ieder 12, en

sp.a 9. Voor paars-oranje-geel levert dat vier N-VA-ministers op, en telkens één minister voor CD&V, Open Vld en sp.a. Open Vld kan de Kamervoorzitter behouden, maar CD&V zal als partij met een iets groter stemmenaantal daarvoor een compensatie moeten krijgen. Een oplossing zou kunnen zijn dat de N-VA het premierschap opeist, en daardoor één minister afstaat aan de CD&V. Maar wat de Open Vld betreft kan de lezer begrijpen dat één minister (Alexander de Croo?) naast Kamervoorzitter Patrick Dewael niet bepaald een vette buit is om mee naar het partijbestuur te komen, zelfs al komt daar misschien nog een staatssecretaris bij.

Vivaldi: de blauwe buit wordt groter Het spreekt voor zich dat als we de N-VA (25 zetels) omruilen voor Groen (8 zetels), de buit voor de Open Vld meteen een pak aantrekkelijker oogt. Eist een Franstalige partij de Zestien op, dan krijgt Groen in principe één minister, sp.a twee ministers, CD&V drie ministers en Open Vld de Kamervoorzitter en twee ministers. Dat is echter één federale minister te veel, en dus zal één van de Vlaam-

De week van de Hitlergroet Er zijn beelden uit 2018 opgedoken waarin te zien is hoe een man, die zich agressief gedroeg bij het inschepen op een vlucht naar Slovakije, hardhandig in bedwang wordt gehouden door een politieploeg van de luchthaven van Charleroi. Op de beelden zie je hoe een agent een kwartier lang op de borstkas van de man zit. Enkele anderen maken grappen tijdens de interventie, waaronder een jonge agente die de Hitlergroet brengt.

Snorretje Het is duidelijk dat het gebaar van de agente een slechte grap is (volgens haar advocaat een reactie op het boze geroep en getier van de man in een taal die op Duits leek). Ze houdt trouwens, net als John Cleese dat deed in een legendarische aflevering van Fawlty Towers, haar vingers onder de neus, in een poging tot uitbeelding van Hitlers snorretje. Dat is niet bepaald het gedrag van een overtuigde nationaalsocialiste. Wie dat doet, spot uiteraard met de dictator.

Hoewel het onderzoek nog loopt, heeft één betrokkene al een sanctie gekregen: overplaatsing naar de binnendienst. Dat is niet een van de agenten die op de man zit of een van de andere lachende agenten, maar de jonge agente die de imitatie van Hitler deed… Marc Van Ranst kreeg ook te maken met een Hitlergroet. Hij postte op Twitter enkele foto’s van een man met gestrekte arm die hem in het station van Mechelen (volgens zijn eigen verklaring) bedreigde en uitschold voor “linkse rat”. Van Ranst diende geen klacht in. Maar de twitterocratie waakt. De liberale burgemees-

Eed van de Horatii

ter van Mechelen, Alexander Vandersmissen, liet in een tweet weten dat zijn politiediensten onmiddellijk een onderzoek waren gestart. De man was helaas onherkenbaar door zijn mondmasker.

De eed van de Horatii Deze week werd ook bekendgemaakt dat een standbeeld voor het Olympisch Stadion van Amsterdam zal worden weggehaald. Het is een atleet die de Olympische groet brengt, met gestrekte arm dus. Een woordvoerder zegt dat toeristen soms geschokt zijn door dit beeld. Hij stelt ook dat zijn organisatie contact heeft genomen met historici en dat die bevestigen dat het gebaar rechtstreeks te maken heeft met de ‘fascistische groet’. Dat is niet waar, maar de waarheid heeft nog weinig waarde in tijden van ideologische hysterie. Wat wel klopt is dat de groet met gestrekte arm recenter is dan velen denken. Die gaat niet terug naar een Romeinse groet, zoals je die soms uitgebeeld ziet in films of stripverhalen. Er is geen enkel bewijs dat Romeinen ooit dit gebaar gebracht hebben. De misvatting gaat terug naar toneelspelers uit de 17de en 18de eeuw, die de Romeinen in hun stukken op deze bijzondere wijze lieten groeten. Vooral het schilderij “De eed van de Horatii” uit 1784 van Jacques-Louis David maakte de mythe populair van de gestrekte arm als antieke groet. Het gebaar werd op de Olympische spelen van 1924 geïntroduceerd door Pierre De Coubertin. In dezelfde periode begonnen de fascisten, in navolging van Gabriele D’Annunzio, ook de gestrekte arm te gebruiken, als verwijzing naar het oude Rome, maar er was geen verband tussen beide fenomenen, tenzij in de gemeenschappelijke vergissing over de oorsprong van het gebaar. JURGEN CEDER

se partijen een compensatie moeten krijgen die gelijkwaardig is aan een ministerpost. Bijvoorbeeld door de Zestien toch maar naar een Vlaamse partij te laten gaan, d.w.z. ofwel CD&V ofwel Open Vld. Maar het weze duidelijk: omschakelen van paars-oranje-geel naar Vivaldi levert Open Vld een minister extra op, de Zestien, of een ander evenwaardig postje. Er is trouwens nog een verschil. In een paars-oranje-gele coalitie zitten CD&V en Open Vld duidelijk op de tweede rij, met maar half zoveel zetels als de grootste Vlaamse partij in de coalitie, de N-VA. In een Vivaldi-coalitie zitten die twee praktisch even grote partijen aan Vlaamse zijde op de eerste rij. Ook dat scheelt weer.

Paars-groen(-cdH): de maximale buit voor Open Vld Maar het kan nog beter. Als cdH bereid is tot paars-groen toe te treden, zonder CD&V, zit de Open Vld op rozen. In dat geval leveren sp.a en Groen ieder twee ministers, en Open Vld drie ministers naast de Kamervoorzitter. Wordt bijvoorbeeld Alexander De Croo eerste minister, dan moet Open Vld twee ministers afstaan als ze ook wil vasthouden aan het Kamervoorzitterschap, en komen sp.a en Groen uit op ieder drie federale ministers. Merk op dat dit ook een interessant scenario is waarmee CD&V gemakkelijk in de tang gezet kan worden, bijvoorbeeld als die partij lastig zou beginnen doen over een zogenaamd ethisch dossier. De CD&V is niet nodig voor een meerderheid, en als de partij de regering wil verlaten, zullen de drie andere Vlaamse partijen zonder veel protest ieder een ministerpost willen overnemen. Idem dito trouwens voor de onderhandelingen van de komende dagen en weken. We betwijfelen dan ook dat de eisen van CD&V-partijvoorzitter Joachim Coens in een interview met Het Nieuwsblad afgelopen weekeinde veel indruk zullen gemaakt hebben op de paars-groene partijen. Ziedaar dus waarom het voor Kamerlid Egbert Lachaert veel gemakkelijker was om voor paars-geel te pleiten, terwijl partijvoorzitter Egbert Lachaert veel meer brood ziet in een paars-groen project, eventueel met cdH erbij. Een partijbestuur dat uitpuilt van de links-liberale figuren zal hem daarbij niet tegengehouden, net zomin als een Alexander De Croo, die nu een mogelijkheid ziet om de Zestien te kunnen innemen.

Alleen de koning wil een ruime meerderheid Bovendien stuiten we ook hier op een ongewenst neveneffect van een Belgisch goed voornemen. Net zoals samenvallende verkiezingen lelijk in het gezicht van de belgicisten belandden, drijft de bovengrens voor het aantal ministers én de pariteit in de federale regering de partijen nu richting zo krap mogelijke meerderheden. Koning Philippe mag dan nog opdrachten geven om een regering te vormen met een ruime meerderheid, in de praktijk zal men altijd streven naar een zo klein mogelijke meerderheid om voor iedere partij het beperkt aantal postjes te maximaliseren. Met de ervaringen die we de laatste jaren hebben opgedaan met samenvallende verkiezingen en een beperkte paritaire federale regering, zou een mens zelfs heimelijk beginnen te hopen dat die federale kieskring er al tegen de volgende federale verkiezingen zou kunnen komen! FILIP VAN LAENEN


6 Binnenland Eiken als symbool en symptoom

27 AUGUSTUS 2020

Aan de Brugse Poort, op een van de weinige nog open stukken in die dichtbebouwde Gentse wijk, tussen de Peer- en de Boomstraat, stonden twee heel oude, heel grote eiken. U kunt ze nog zien op internet, via Google Earth. U kunt ook nog zien hoe prachtig hun kruinen waren uitgegroeid. Op de satellietopname zijn ze zelfs groter dan de rode pannendaken van de huisjes in de buurt. Toen bekend raakte dat die eiken omgehakt zouden worden, startten buurtbewoners een petitie op om die bomen te redden. De tekst werd in korte tijd door meer dan 7000 mensen ondertekend. Tevergeefs. De eiken zijn geveld. Ze moesten plaats maken voor een 32-tal woningen van de sociale woonmaatschappij WoninGent, beroemd om haar schimmelwoningen. Ik denk echter niet dat er bij de nieuwe bewoners veel bij zullen zijn met voorvaderen die heilige eiken aanbaden of die kapelletjes met Mariabeelden aan een eikenboom hingen… Het zou anekdotisch kunnen zijn, maar het is helaas symbolisch. En het is ook symptomatisch voor de ontaarding en de pervertering van de partijen en bewegingen die zich vroeger bezighielden met natuurbehoud en het redden van bomen en bossen. Ja, ze bewijzen nog lippendienst aan al die mooie principes. Maar intussen hebben zij andere, soms waanzinnige prioriteiten gesteld, zoals het massaal laten omhakken van bossen - in het buitenland, dat wel - om in

5 minuten persoonlijke moed!

Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Word lid van het VNZ

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Nederland biomassacentrales op hout te stoken of in Duitsland om windmolenparken te bouwen. Ze zijn geobsedeerd door diversiteit, maar in ons land laten ze gezonde bomen zoals Amerikaanse eiken en tamme kastanjes omhakken of afsterven omdat ze niet inheems zijn, en de definitie daarvan is dat ze hier pas na… het jaar 1500 zijn aangeplant. En ondanks hun paniekzaaierij over de klimaatverandering, zijn zij niet in staat afstand te nemen van hun échte obsessie, hun échte afgod: vrije immigratie.

Immigratie vreet vrije ruimte op In Frankrijk of Duitsland, met hun enorme lege ruimten, is de impact van immigratie op het milieu indirecter en minder ingrijpend, maar in dichtbevolkte gebieden als Vlaanderen en Nederland vreten de immigratie en de daarmee samenhangende bevolkingsgroei in snel tempo de laatste stukjes vrije ruimte en vrije natuur op. En dan zien we waar de échte prioriteiten van de hedendaagse ‘groene’ partijen liggen: niet bij de bescherming van de natuur, niet bij de verdediging van de vrouwenrechten, niet bij de veiligheid van holebi’s, die evengoed door de immigratie in het gedrang komen als de bomen en het groen, maar wel bij de onbegrensde, onbeperkte immigratie. Dat het Gentse stadsbestuur die eiken in de Brugse Poort laat omhakken, is daarvan een symbool. Het is ook een symptoom van het psychische onevenwicht dat de geesten van de groenen heeft verziekt, zodat zij alles waarin zij geloven, zelfs de kern van hun groene overtuiging, overboord gooien om toch maar meer immigranten te kunnen binnenhalen. Zoals sommige inquisiteurs ketters lieten verbranden in naam van de liefde van Christus. PAUL BÄUMER

BRUSSEL

Aangenaam winkelen (x2) Een Nederlandstalig boek op de kop tikken? Simpel is het niet in Brussel, maar toch is er een gouden adresje. We voegen er graag nog een tweede aan toe, dat van wat wellicht de meest imposante boekhandel van de hoofdstad is. “Een leven zonder boeken is onleefbaar”, schreef Erasmus. Of nog: “Wanneer ik een beetje geld heb, koop ik me daarvan boeken. Wanneer er dan nog wat over is, koop ik eten en kledij.” En omdat alle goede dingen uit drie bestaan, nog eentje van Gerrit Komrij: “De bibliofiel is een verachtelijk wezen, hij is ernstig ziek. (…) Alleen de dood geneest me van die kwaal.” Nu ja, ook zij die het minder zwaar te pakken hebben vertoeven wel eens graag in een boekenwinkel, maar waar vind je het betere genre in de hoofdstad? Beslist geen sinecure is het, zeker niet voor wie op zoek is naar Nederlandstalig werk. We beperken ons tot twee plaatsen.

19de-eeuwse grootsheid Je hoeft er niets te kopen. Het is zelfs niet nodig één gebenedijd woord Frans te kennen om van het interieur te genieten. Het is wellicht de mooiste boekenwinkel van de hoofdstad: Tropismes, gelegen in een zijarm van de Sint-Hubertusgallerij. Ergens is het precies hetgeen je verwacht wanneer je de galerij binnenwandelt, toch een icoon van de welvarende 19de eeuw waarvan nog zoveel sporen in Brussel terug te vinden zijn. Volkomen terecht vertoeft hij in zowat elke hitlijst van (toeristische) gidsen over de hoofdstad. En wie nog overtuigd moet worden? De zaak is makkelijk te vinden op Facebook en Instagram. Enkele foto’s illustreren waarom deze boekenwinkel vaak met superlatieven in verband wordt gebracht.

Van Besien: bank vooruit Oud-Groenvoorzitter Wouter Van Besien kan eindelijk aftellen naar een echte job. Volgende week mag hij aan de slag bij VDK bank.

Op 26 mei 2019 geraakte Van Besien niet meer verkozen in het Vlaams Parlement. Hij kreeg wel de prijs voor het meest belachelijke campagnefilmpje ooit vertoond. Wouter verloor niet alleen zijn parlementair zitje, hij viel ook in ongenade bij de groene partijtop (Almaci en Calvo) toen een kritische nota van zijn hand uitlekte. Normaal kan een partij wel voor een betaald postje zorgen in bijvoorbeeld een studiedienst, zeker voor een oud-voorzit-

ter, maar niet voor Wouter. Ook bij bevriende NGO’s bleven de deuren gesloten. En daar bleef het niet bij; ook zijn echtgenote zat noodgedwongen thuis, zij is directrice van de Roma in Borgerhout en daar werden alle evenementen en concerten geschrapt. Kommer en kwel dus ten huize Van Besien. Nu mag linkse Wouter beginnen als bankier bij VDK bank. Die bank startte in 1926 als Volksspaarwezen, een spaarbank voor Gentse christelijke arbeiders. De bank profileert zich al langer als ethische bank. Wouter Van Besien wordt nu coördinator duurzaam en ethisch bankieren. KARL VAN CAMP

Vreemde verhouding “Alles lijkt er op te wijzen dat in het Franstalige landsgedeelte veel sneller wordt overgegaan tot het onterecht uitbetalen van werkloosheidsvergoedingen, met ook hogere bedragen, dan in Vlaanderen.” Tot deze conclusie kwam Ellen Samyn, jong en dynamisch Kamerlid voor het Vlaams Belang. In de komkommertijd gaan veel vragen en antwoorden van Kamerleden verloren omdat er geen aandacht voor is. Maar… De Morgen - jawel - was bij de pinken en pikte de vraag van Samyn op. Ellen Samyn had cijfers opgevraagd om te weten te komen hoeveel euro de Rijksdienst voor Arbeidsvoorziening (RVA) jaarlijks terugvordert voor onterecht uitbetaalde uitkeringsvergoedingen. Uit het antwoord bleek dat het om maar liefst 90 miljoen ging in 37.000 invorderingsdossiers. 27 miljoen daarvan wordt teruggevorderd via de ziekteverzekering of via pensioenachterstallen. In 2019 waren

er in Vlaanderen 14.351 terugvorderingen bij werklozen zelf ter waarde van 20 miljoen euro. Tegelijk ging het in Wallonië om iets minder dossiers (13.594), maar wel ter waarde van 30 miljoen euro. In Brussel waren er 4.450 dossier die 11 miljoen vertegenwoordigden. Uit de vergelijking blijkt ook dat de bedragen dus hoger zijn in Wallonië dan in Vlaanderen. Het VB-Kamerlid is dan ook van oordeel dat dit verschil eens grondig zou mogen uitgespit worden, want voor de terechte uitbetalingen zal die verhouding ongetwijfeld hetzelfde zijn. Ook wij zijn benieuwd naar een deugdelijke verklaring.

Citaat van de week > Georges-Louis Bouchez (MR)

Deskundige gezelligheid Zoals gezegd, is het geen simpele klus om in Brussel Nederlandstalige boeken op de kop te tikken. Met enige weemoed moet worden vastgesteld worden dat dit een pijnlijk regressief verhaal is. Er was een tijd van de Plukvogel in de binnenstad en het sluiten van de vestiging van De Slegte ligt nu ook al bijna tien jaar achter ons. Toch is er licht in de duisternis. Gelegen op een wat afgelegen plek in de schaduw van de Begijnhofkerk bevindt zich Het Ivoren Aapje, genoemd naar de gelijknamige roman van Herman Teirlinck. Uitbater is Frederik Deflo, iemand die, we zeggen dit met een kwinkslag, in de omschrijving van Komrij past. Zo’n twintig jaar geleden startte hij dit antiquariaat dat vrij snel tot een gevestigde waarde uitgroeide, niet in het minst dankzij de deskundigheid van geboren Kortrijkzaan Deflo. Naast een Nederlandstalig aanbod, biedt hij ook Frans, Duits, Spaans en zelfs Russisch materiaal aan. Groot is het ‘Aapje’ niet, helemaal anders dan Tropismes. Maar de sfeer die er hangt (steevast klassieke muziek en een lezende Deflo op de achtergrond) nodigt uit. Twee adressen omdat het eens wat anders dan Manneken Pis en een wafel mag zijn. En wat handig is: beide liggen op slechts enkele honderden meter van elkaar. Op wandelafstand ook van het Centraal Station. En nee, we schrijven dit zonder enig commercieel eigenbelang… KNIN.

“Hij was een symbool van de Franstalige strijd…” Het losvliegend atoom dat GLB heet, is niet alleen een onbetrouwbaar sujet, het is ook een kwaadaardige provocateur. Hij doet alsof hij welwillend tegenover Vlaanderen staat, maar in wezen minacht hij ons, zoals zoveel Franstaligen dat deden in het oude Belgique à papa. Dat bleek uit zijn rouwbeklag bij het overlijden van een oud-burgemeester van de Vlaamse faciliteitengemeente Wezembeek-Oppem. Het was niet alleen een vuile sneer naar heel Vlaanderen, maar naar N-VA in het bijzonder, die in het voorakkoord met Paul Magnette zou bekomen hebben dat er aan het statuut van de faciliteitengemeenten zou gesleuteld worden. En dus kwam de ware aard van GLB naar boven. ‘Geniet’ mee: “Toutes mes condoléances à la famille de François van Hoobrouck d’Aspre, ancien bourgmestre libéral de Wezembeek-Oppem. Il a été un symbole du combat francophone en périphérie et de la défense des facilités, résultants du refus de faire évoluer la frontière linguistique.” (Of vrij vertaald: “Al mijn medeleven aan de familie van François van Hoobrouck d’Aspre, liberale oud-burgemeester van Wezembeek-Oppem. Hij was een symbool van de francofone strijd in de Rand en van de verdediging van de faciliteiten, als gevolg van de weigering van het laten evolueren van de taalgrens.” Het moet duidelijk zijn dat Vlaanderen dit heerschap op afstand moet houden en nooit nog zaken mag doen met deze gevaarlijke gladjanus.


Onze naaste buren

27 AUGUSTUS 2020

NEDERLAND

De onrechtstaat De gratis webstek “Wynia’s Week” publiceert iedere zaterdag interessante stukken. Het artikel “Hoe democratie ondergeschikt wordt aan allerlei goede zaken” is bijzonder lezenswaardig.

Immorele “deugdzamen” De auteur is Lucas Bergkamp: Nederlander, arts, advocaat in Brussel en docent aan de KUL. Bergkamp toont aan hoe Nederland tot een ondemocratische onrechtstaat verworden is. De elites bij de politici, het gerecht, de media en de universiteiten worden nu al meer dan dertig jaar gegijzeld door een schijnbaar progressief discours dat geen tegenspraak duldt en iedere afwijzing van hun consensus, van ‘de goede zaak’, straft met uitsluiting op zijn best en overheidsgeweld op zijn slechtst. Gezien die elites nu al bijna twee generaties hun opvolgers coöpteren, is er geen verbetering mogelijk. Integendeel, grondwettelijke rechten en vrijheden worden meer en meer uitgehold en aan banden gelegd door de willekeur van immorele zogenaamd deugdzame gezagsdragers. Vorige weken waren er weer staaltjes van die mentaliteit te merken.

OM en politietop steunen “de goede zaak” Neem nu het Nederlandse Openbaar Ministerie dat ‘antiracisme’ als de heiligste zaak propageert. Ik heb in deze column geregeld geschreven dat het nog altijd Wilders vervolgt voor zijn “minder Marokkanen”-uitspraak en indertijd de “blokkeerfriezen” aanpakte die het Sinterklaasfeest wilden beschermen tegen zwarte en blanke activis-

7

ten die met geweld dreigden. Maar het OM denkt er niet aan de criminele burgemeester van Amsterdam te vervolgen die een betoging tegen onbestaand racisme in haar stad aanmoedigde ondanks de virusverplichtingen. Het OM vervolgt niet de Ghanese rapper nadat hij op die betoging tijdens zijn toespraak effectief met geweld dreigde. Het OM heeft tot nog toe geen neiging getoond de Marokkaanse ‘jongeren’ die Den Haag en Utrecht teisterden voor de rechtbank te brengen na hun ‘rassenoorlog’. Twee maten en twee gewichten voor de goede zaak, nietwaar? Ook de politiechefs liegen om ter hardst om allochtonen niet te stigmatiseren. Bij ‘de jongeren’ waren alle etnische groepen vertegenwoordigd, zei de politietop… tot de agenten op het terrein die leugens ontkrachtten. Ook is bekend dat de tijdelijke burgemeester van Utrecht (GroenLinks), de officier van justitie en de politiechef aanvankelijk weigerden in actie te treden tegen de Marokkaanse relschoppers. Die zouden wel stoppen. Toen de toestand na vier uur terreur nog verergerde, deden ze een beroep op de Mobiele Eenheid. De elite achtte 24 man genoeg om 300 boeven te stoppen: te weinig en te laat. Ook de politie van Amsterdam deed een duit in het zakje. Ze arresteerde de vier daders die verantwoordelijk waren voor de moord op Bas van Wijk (doodgeschoten in recre-

atiegebied De Oeverlanden). Dagenlang weigerde de politietop iets over de daders te zeggen, maar bekende tenslotte tegen heug en meug dat ze ‘Nederlanders’ waren, zij het ‘van Marokkaanse origine’.

In afwachting van een derde aanslag In het verleden schreef ik al over de Syriër Saleh A. (31) die twee keer vernielingen aanbracht aan het Joods restaurant HaCarmel in Amsterdam. 2,5 jaar geleden werd hij met open armen in Nederland ontvangen want “Oh! Wat liep hij gevaar in Syrië.” Prompt werd hij statushouder. In december 2017 pleegde hij een eerste ‘aanslag’. Na verhoor mocht hij twee dagen later al vertrekken en hij kreeg in totaal zes weken gevangenis. In mei van dit jaar pleegde hij zijn tweede aanslag. Het OM vervolgt hem nu wegens “vernieling en brandstichting,” maar weigert hem een terrorist te noemen, want zoals zo dikwijls krijgt de geweldpleger ‘met kleur’ de stempel ‘zwakbegaafd’ of ‘verward’. Hij zit nog even in de cel na zijn tweede aanslag, maar heeft al meegedeeld dat hij een derde aanslag zal plegen. De overheid weigert Nederlanders te beschermen, want ze wil de Syriër niet uitzetten omdat de goede zaak stelt dat Syrië te onveilig is. Nederland is een mooi land om te bezoeken. Zorg er alleen voor dat je ’s avonds op tijd deze onrechtstaat verlaat. WILLEM DE PRATER

Paarsgroene belastingen Stad Gent leeft de laatste jaren financieel op rozen. Met Groen in het bestuur werden de inkomsten flink verhoogd. Alle lokale belastingen werden opgetrokken. Parkeren werd een pak duurder, de zones voor betaald parkeren werden uitgebreid en de tarieven schoten omhoog. In 2017 kwam het circulatieplan met een stortvloed aan boetes, in 2019 volgde de lage-emissiezone waarvoor duizenden mensen vergunningen moeten aankopen en waar het meteen honderdvijftig euro kost bij een overtreding. Alle sportinfrastructuur werd duurder (zwembaden, tennisvelden, sporthallen…). Ook bij cultuur gingen de prijzen omhoog, ook voor de ticketjes voor stedelijke musea (de korting voor vijfenzestigplussers werd zelfs afgeschaft). Kortom, Gent bewijst dat onder paarsgroen het leven voor de burgers duurder wordt. Het extra geld dat de laatste jaren binnenkwam vloog meteen ook weer de deur uit. Vooral de personeelskosten blijven stijgen, net als het geld dat naar allerhande subsidies gaat. Maar vaak lopen plannen vertraging op en zo blijft er nog wat geld in kas. Voor de coronacrisis had Stad Gent een spaarpotje van ongeveer 35 miljoen euro.

Corona eet het stedelijk spaarpotje op De Gentse gemeenteraadsleden mogen vroeger aan de slag dan gewoonlijk. De eerste week van september is er een

extra gemeenteraad over de gevolgen van de coronacrisis op het stadsbudget. Vanzelfsprekend kleurt de rekening dit jaar bloedrood. Stad Gent heeft door corona een pak inkomsten gemist. Er hoefde een tijd geen parkeergeld betaald te worden, de belasting op terrassen werd opgeschort, de stedelijke musea waren dicht enzovoort. Samen goed voor 27 miljoen euro minder dan verwacht voor de stadskas. Daarnaast waren er ook extra kosten om gebouwen en werking coronaveilig te maken, beschermingsmateriaal te kopen, stewards in te zetten in de winkelstraten, informatiecampagnes op te zetten enzovoort. Goed voor 22 miljoen euro onvoorziene uitgaven. Maar er waren ook meevallers. Omdat veel stadsdiensten dicht waren en duizenden ambtenaren van thuis werkten, bespaarde Gent een goede 13 miljoen euro. Reken daar nog wat steun van de Vlaamse overheid bij en we komen voor het jaar 2020 uit op een put van 35 miljoen euro. Dat kan net gevuld worden met wat er in het stedelijk spaarpotje zit. Een klein mirakel of slim rekenwerk, wie zal het zeggen? Dit jaar is de stad uit de financiële zorgen, maar het spaarpotje is op.

Wordt het leven in Gent nog duurder? Wat met de jaren die komen? Voorlopig laat paarsgroen niet in zijn kaarten kijken. Het stadsbestuur zegt daar nog geen zicht op te hebben en er dus in de meerjarenplanning geen rekening mee te houden. Ze passen het later aan als dat nodig is. Voor de jaren 2021 tot en met 2025 blijft het budget zoals het voor de coronacrisis was, evenveel inkomsten en uitgaven die elkaar mooi in evenwicht houden. Dat is geen meerjarenplanning meer,

maar een sprookje. Wanneer er minder geld binnenkomt, wat vrijwel zeker is (door een verminderde welvaart, een hogere inflatie of een stijging van de rentevoeten) dan gaan ze in het rood. Een verstandige huisvader zou alvast beginnen sparen. In Gent is daar geen sprake van. Steden en gemeenten hebben het voordeel dat ze niet failliet kunnen gaan. Is er geld nodig, dan halen ze het bij de burgers. De Gentenaars mogen zich verwachten aan nog meer paarsgroene belastingen.

Marc Van Ranst en de Walen De Franstalige kritiek op de invloed van de virologen en vooral op de profileringsdrang van een Marc Van Ranst blijft toenemen. De uithaal van Jean-Luc Gala van het UCL-ziekenhuis St-Luc richting Van Ranst is niet de eerste en zal niet de laatste zijn. Ook Waalse politici hebben het gehad met de mediageile viroloog. “De bevolking wordt gestraft met nodeloze maatregelen.” “Er zouden meer doelgerichte maatregelen nodig zijn.” “Er is geen sprake van een tweede golf.” “Het draagvlak bij de bevolking neemt af.” “Sommige virologen boksen boven hun figuurlijk gewicht.” “Virologen onderschatten de impact van de maatregelen op de economie.” “Men mag wetenschap niet mengen met politiek.” Het zijn slechts een paar uitspraken van Franstalige virologen over de manier waarop de coronacrisis wordt aangepakt en hoe erover wordt gecommuniceerd. Yves Coppieters van de ULB wees al meermaals op de incoherenties in het beleid. Hij pleit voor een meer gerichte lokale aanpak. En hij snapt niet dat iedereen opeengepakt in een vliegtuig mag zitten, terwijl elders zeer strenge regels rond sociale afstand worden opgelegd. Jean-Luc Gala, top-arts van de UCL-kliniek St-Luc, schakelde een versnelling hoger en wees met een beschuldigende vinger naar mediageile virologen die een te grote invloed zouden hebben op de maatregelen van de Nationale Veiligheidsraad. Zonder hem bij naam te noemen, had hij het over Marc Van Ranst.

Profileringsdrang In Vlaanderen wordt de man door de media nog altijd als een held opgevoerd. In Franstalig België heeft men het

gehad met zijn profileringsdrang, het feit dat hij over alles een mening heeft, vaak met de wind draait en ook zijn eigen extreemlinkse ideologie laat doorsijpelen in zijn betoog als viroloog. Vlamingen kunnen zowaar iets leren van de Walen, die figuren als een Van Ranst meer dan beu zijn. Waarom wordt deze KU Leuven-viroloog, afgezien van critici op sociale media, in Vlaanderen nog altijd met alle égards bejegend? Daar zijn drie redenen voor. Er is het ons-kent-ons sfeertje van de “Bekende Vlamingen” wat leidt tot samenspel tussen Van Ranst en de pers. Ten tweede vinden veel journalisten, maar ook linkse Vlaamse politici, het leuk dat Van Ranst van zijn bekendheid gebruik maakt om in te hakken op het Vlaams Belang, de N-VA en alles wat Vlaamsgezind is. Tenslotte is een polariserende figuur zoals deze viroloog altijd interessant voor het aantal kliks op de websites van Het Laatste Nieuws en andere kranten. Zowel voorstanders als tegenstanders haasten zich dan naar de online-artikels.

Vedetten Aan Franstalige kant bekijkt men het duidelijk anders. Men is dat gedoe rond de virologen-vedetten meer dan beu. Daar heb je geen Steven Van Gucht of Van Ranst die met een geur van heiligheid worden omringd. Een Yves Coppieters of Yves Van Laethem profileren zich wat min-

MATHILDIS

WALLONIE der en blijven tijdens hun optreden in de media op het eigen medische terrein. Aan Franstalige kant ook geen Van Gucht die zich in een interview met Humo vrolijk maakte over het feit dat het coronavirus er misschien voor zou zorgen dat de Amerikaanse president Donald Trump niet herverkozen wordt. Emmanuel André was qua aanwezigheid in de media aan Franstalige kant een uitzondering, maar hij trok zich terug omdat hij de mismeestering van de crisis niet kon aanzien.

Linkse boodschap Ere wie ere toekomt: het zijn niet alleen de Franstalige virologen en medici die een figuur als Marc Van Ranst kotsbeu zijn. Ook de politici bezuiden van de taalgrens moeten er niet van hebben. En al vroeger dan men in Vlaanderen heeft opgemerkt, gaven ze die boodschap aan de eigen publieke opinie mee. MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez reed tijdens het hoogtepunt van de crisis een PVDA/PTB-kopstuk in een tv-debat klem door te verwijzen naar PVDA-viroloog Marc Van Ranst. Federaal minister van Middenstand en KMO’s Denis Ducarme (MR) zette diezelfde Van Ranst tijdens een vergadering van de Nationale Veiligheidsraad op zijn plaats. Ook minister van begroting David Clarinval (MR) had kritiek. De Waalse politici zeggen wat hun de Vlaamse collega’s te weinig durven: Van Ranst maakt misbruik van zijn positie om zijn communistische boodschap te verkondigen. En als het even kan ook te laten doorsijpelen in het beleid. PICARD


8

Actueel

27 AUGUSTUS 2020

DIPLOMATIEKE VALIES

Buitenlands spervuur

Turkse agressie in Middellandse Zee

Europa moet Amerikaanse leemte invullen De toegenomen Turkse agressieve opstelling laat zich op verschillende plaatsen voelen, van Syrië tot Libië en uiteraard ook in het oostelijke Middellandse Zeegebied. En net op deze laatste plek speelt gas een cruciale rol. Het uitblijven van eigen vondsten frustreert Ankara, wat de situatie nog explosiever maakt. Amerikaanse afwezigheid en Europese terughoudendheid vervolledigen het plaatje.

Spanningen tussen NAVO-lidstaten worden traditioneel stil gehouden, met uitzondering misschien van de (terechte) Amerikaanse kritiek dat sommigen hun verplichtingen niet nakomen en te weinig bijdragen, dit land op kop. Maar wat zich de voorbije weken afgespeeld heeft, was schijnbaar te flagrant om uit de openbaarheid te houden, ook al werden er in politieke kringen krampachtige pogingen in die richting ondernomen. En niet toevallig was steeds een prominente rol voor Turkije weggelegd in deze voorvallen. Er was het incident met dat transportschip op weg naar Libië, waarbij de poging tot controle door de Franse marine agressief onmogelijk werd gemaakt, net als enkele andere schermutselingen. Het meest flagrante moment was er midden augustus, toen het tot een heuse aanvaring kwam tussen een Turks en een Grieks schip. Via lekken in militaire kringen kreeg men weet van het incident dat onmiddellijk voor de grootste crisis tussen beide landen sinds 1996 leidde. Pro memorie: toen ging het dispuut over een eiland en brak ei zo na een gewapend treffen uit. En zeggen dat Turkije NAVO-lid is en over het tweede grootste leger van de alliantie beschikt. Turkije is ook nog steeds kandidaat-lid van de EU, wat doorheen de jaren een statuut zonder perspectief geworden is, maar het stemt tot nadenken.

Blue Homeland De Grieks-Turkse verhoudingen zijn sowieso niet simpel, het is een oud zeer. De laatste jaren

werden ze echter complexer. Gevaarlijker ook. Twee belangrijke redenen verklaren dit: gas en de politieke keuzes van Ankara. De ambitie van Erdogan is gekend: het soortelijk gewicht van zijn land in de regio opdrijven. Een groot succes is dit niet, maar het verstoort wel de evenwichten. Daarnaast is er het gas dat op verschillende plaatsen van de oostelijke Middellandse Zee de voorbije jaren gevonden is. Voor verschillende landen (en oliemaatschappijen) een welgekomen en lucratief geschenk, ondanks de dalende gasprijs. In het gros van de gevallen leverde de exploitatie van de velden geen problemen op, tot Turkije zich begon te roeren. Ankara wil maar wat graag een heuse energiehub worden, maar eigen vondsten zitten er voorlopig niet in. Prospecteren dus, ongeacht of hiermee regels overtreden worden. Zo trekken ze zich niets aan van de Exclusieve Economische Zone (EEZ) van Griekenland. Het schenden hiervan was precies de aanleiding voor voormeld incident met aanvaring. De Kemal Reis, genoemd naar een 15de-eeuwse admiraal die de Venetiaanse vloot kwelde (nomen est omen), was een van de vijf schepen die een exploratieschip begeleidde. Een onhandigheid leidde tot de botsing met een ouder Grieks fregat dat precies de grenzen van de EEZ rond Cyprus wou doen respecteren. Eigenlijk mogen dergelijke toestanden niet verbazen. “Iedereen moet zien dat hier niets kan gebeuren zonder onze toestemming,” verklaarde de

Turkse Minister van Buitenlandse Zaken nog vorig jaar. Het regime van Erdogan heeft zijn ambitie zelfs in een heus strategisch plan gegoten, codenaam “Blue Homeland”. Ruw samengevat komt het erop neer dat Turkije de controle over het oostelijk deel van de Egeïsche Zee en het oosten van de Middellandse Zee verwerft. Dat er zich Griekse eilanden in dat gebied bevinden, interesseert hen geen moer. En nog veelzeggend: Turkije maakte afspraken met Libië over een afzonderlijke EEZ, ook al loopt die afbakening dwars door Kreta en ligt Rhodos er middenin. Op zich is het EEZ-verhaal volkenrechtelijke lulkoek, maar het is wel een politieke realiteit. In diplomatieke kringen vroeg men zich een decennium geleden af welke impact het vinden van gas in het gebied zou hebben. De meningen liepen uiteen en er tekenden zich twee kampen af. Zij die meenden dat het de vrede ten goede zou komen, terwijl anderen dan weer vreesden voor meer conflictstof. Inmiddels is duidelijk wie het bij het rechte eind had.

Toeschouwer In het verlengde van deze spanningen stelt zich echter dé cruciale vraag: hoe spring je met dit conflict om? In het verleden waren de Verenigde Staten steevast degenen die zouden bemiddelen, precies zoals ze dat bij het TurksGrieks treffen van 1996 deden. Maar hun uitdrukkelijke keuze voor een groter isolationisme heeft zo zijn gevolgen. En dus richt men de blik naar de EU, of beter: de Frans-Duitse as die sinds de Brexit weer voluit de kern van het Europese verhaal geworden is. Frankrijk heeft al wat extra vaartuigen naar de regio gestuurd, alleen is de vraag of dit niet eerder een maatregel is die uit ergernis is ontstaan dan een daadwerkelijke bijdrage tot een oplossing. Vooral de passiviteit van Berlijn valt op. “Veiligheid is geen sport waarbij je je tot een toeschouwersrol kan beperken,” stelde analist François Heisbourg, verbonden aan het IISS, zopas nog. Met alle gevolgen en gevaren van dien… MICHAËL VANDAMME

Huawei

“Wag the dog”

De sancties van president Trump beginnen effect te hebben. Bij het Chinese telecombedrijf Huawei, de grootste smartphonefabrikant ter wereld, beginnen de chips op te raken. Het is twijfelachtig of Huawei volgend jaar nog dure telefoons zal kunnen produceren. Dat zou een vernietigende klap zijn. De sancties hebben in essentie drie doelstellingen: de strijd tegen de oneerlijke en achterbakse handelspraktijken waarmee de Chinezen nu al een groot deel van de Europese en Amerikaanse maakindustrie hebben geruïneerd of overgenomen, de strijd tegen hun alomtegenwoordige netwerk van menselijke en elektronische spionage in bedrijven en universiteiten, en als overkoepelende doelstelling de strijd tegen de Chinese plannen om een wereldwijde hegemonie te vestigen, onder andere door een angstwekkende militaire expansie en het opkopen van strategisch gelegen eilanden in de Stille Oceaan. De VS en Groot-Brittannië zijn voorlopig de enige landen die al bezig zijn met het uitsluiten van Huawei uit hun G5-netwerk. Alle Huawei-onderdelen en -software worden nu verwijderd. Dat kost handenvol geld, maar het is het waard. De risico’s zijn onaanvaardbaar. Dat besef begint heel, heel langzaam ook in Frankrijk en Duitsland door te dringen. Maar bijvoorbeeld Nederland blijft doof en blind voor het gevaar. Ondanks de vele waarschuwingen, onder andere van Pieter Kok, een voormalig hoofd van de Militaire Inlichtingendienst MIVD.

Als een hond met zijn staart kwispelt, heeft dat geen nieuwswaarde. Maar het omgekeerde wel. In het Engels bestaat daarvoor de uitdrukking “wag the dog”. De staart laat dan de hond bewegen. Het is ook de titel van een film met Dustin Hoffman en Robert De Niro. En het zou de leuze kunnen geweest zijn van de voorbije Democratische Conventie, waarbij Kamala Harris, als afstammelinge van een slavenhandelaar, officieel op het schild werd gehesen als kandidaat voor het vicepresidentschap. In de rechtse media in de VS wordt de Democratic Party soms vergeleken met een hond die voortgedreven wordt door het gekwispel van zijn extreem-linkse staart. Pat Buchanan voorspelde onlangs dat de haatcampagne van de Democraten tegen de Amerikaanse blanke middenklasse en hun extreem-linkse amokloperij alleen maar zou leiden tot een nog grotere verkiezingsoverwinning voor Trump. Het feit dat Bill Clinton op die conventie nog aanwezig mocht zijn als publiekstrekker, is nog een ander bewijs van de verstandsverduistering die de Democraten heeft getroffen. Eerst schreeuwen ze moord en brand over allerlei echt of vermeende “Me Too”-toestanden en dan laten ze Clinton nog eens opdraven. Zijn perversiteiten met Monica Lewinski en de sigaar gebeurden met wederzijdse toestemming, “among consenting adults”. Maar dat geldt niet voor wat mogelijk op Epsteins sekseiland is gebeurd. Daarbij waren minderjarigen betrokken. Maar zelfs de feministen die bij de Democraten de plak zwaaien, geven daar geen kik meer over. Was er dan in heel de partij niemand verstandig genoeg om een individu als Clinton buiten beeld te houden? Als het niet uit goed fatsoen was, dan toch minstens om redenen van public relations en imago.

De toekomstige beulen In North Carolina werd de vijfjarige blanke jongen Cannon Hinnant van vlakbij door het hoofd geschoten terwijl hij met zijn fietsje rondreed op de oprit voor het huis van zijn ouders. Het was duidelijk moord, veel duidelijker dan in de gevallen waarbij onschuldige voorbijgangers en dikwijls zelfs kinderen geraakt worden door rondvliegende kogels tijdens een vuurgevecht tussen zwarte benden. De dader, een vijfentwintigjarige zwarte met de naam Darius Sessoms, was een buurman, en hij werd natuurlijk onmiddellijk gearresteerd. Maar er werd ook onmiddellijk een Facebookgroep met de naam “Justice for Darius Simmons” opgericht om hem te steunen. Linkse Facebookgebruikers noemden Sessoms herhaaldelijk een “politieke gevangene” die door “het systeem” ten onrechte werd vervolgd. Anderen dreven de spot me de dood van het kind. De Facebookgroep is intussen afgesloten, maar iemand had een aantal screenshots bewaard met commentaren die een goed inzicht geven in de psychopathische haat van linkse en/of zwarte extremisten. Als voorwaarde voor lidmaatschap van de groep moest men verklaren dat “Black Lives Matter” en dat “white privilege” echt bestond. Een groepslid verklaarde dat hij 300 dollar had overgemaakt aan de verdedigers van de moordenaar en hij sloot af met “Houd moed, broeder!” Een andere leverde commentaar op het geld dat via crowdfunding was ingezameld voor de familie van het vermoorde jongetje: “Het verbaast mij niet dat ze hier geld uit slaan. Later zal wel blijken dat [Darius] werd geprovoceerd of dat het in scene was gezet.” Nog een andere: “Ik zou het erger vinden als hij niet zo’n stomme naam had gehad. Een ‘Cannon’ dat wordt doodgeschoten? Het lijkt wel of zijn vader er al vanaf zijn geboortedag om vroeg.” Die Facebookgroep had 20.000 leden.

“Absentee voting” President Trump wees terecht op de grote kans op fraude bij stemmen per post en “absentee voting”, dat enigszins lijkt op ons systeem van stemmen bij volmacht. In sommige staten is dat goed georganiseerd. Daar is de kans op fraude relatief klein. Maar in andere is het systeem chaotisch en bijzonder kwetsbaar voor manipulaties en vervalsingen. Zelfs toen we ons beperkten tot fraude bij “absentee voting”, vonden we in enkele minuten tijd meer dan 180 gevallen van personen, meestal uit campagneteams, die burgerlijk of strafrechtelijk veroordeeld waren wegens fraude met dit soort stemmen. Dat gaat over een periode die begint in 1988, dus dat lijkt misschien niet zoveel. Maar… in sommige dossiers ging het om meer dan honderd stemmen. En dat is natuurlijk slechts het topje van de ijsberg. De Heritage Foundation, die lijsten bijhoudt van dergelijke vonnissen, wijst erop dat de meeste fraudegevallen nooit ontdekt worden en zelfs als ze ontdekt worden, is het dikwijls heel moeilijk de schuld van de verdachte voor een rechtbank te bewijzen. De Foundation besloot daarom dat “… stemmen per post en ‘absentee voting’ ertoe leiden dat het Amerikaanse kiessysteem kwetsbaar is voor fraude, vervalsing en intimidatie van de kiezer.” Maar we kunnen er gerust in zijn: de Democratische lokale besturen die in hun steden zelfs plunderaars en communistische agitatoren de vrije teugel geven, zullen nauwlettend toekijken op het eerlijke verloop van de stembusgang. Lacht daar iemand?


Het nabije buitenland

27 AUGUSTUS 2020

EROTIEK IN HET ELYSÉE (2) Minnaressen, huwelijksbedrog, veelwijverij,… Het is een constante in de Franse politiek. Waarbij voor een belangrijk deel gebruiken uit het Ancien Régime en de adellijke kringen door overtuigde republikeinen werden overgenomen, zo leert het boek “Une histoire érotique de l’Elysée” van historicus Jean Garrigues. Vorige week hadden we het in deze rubriek over de alkoofgymnastiek van de machtigen in Parijs in de 18de en 19de eeuw. De monarchisten mochten dan wel overtuigde katholieken zijn, in het privéleven was er amper sprake van de deugd van de kuisheid, noch bij de legitimisten, noch bij de aanhangers van de burgerkoning Louis-Philippe. Men zou denken dat het instellen van de Derde Republiek na 1870 voor een verandering in normen en waarden zou zorgen. Nu kwamen immers gewone burgers aan de macht, maar niets was minder waar. Presidenten of eerste ministers (deze laatsten waren in de Derde Republiek als ‘Président du conseil’ de echte machthebbers) zonder minnares waren eerder de uitzondering dan de regel. We hadden het hier vorige week al over Léon Gambetta, Adolphe Thiers of Félix Faure. Deze laatste kreeg tijdens een vrijpartij een beroerte en overleefde het niet. Ook de legendarische Georges Clemenceau had een hele reeks minnaressen. Opvallend in de Derde Republiek (1870-1940) was dat de politici in dezelfde liefdesvijver visten als de vroegere adellijke machthebbers. Ze hadden vaak relaties met actrices. Ene Léonide Leblanc was minnares van Clemenceau, maar deelde ook het bed met Napoleon III en met de hertog van Aumale, zoon van burgerkoning Louis-Philippe. Emile Combes, eerste minister tussen 1902 en 1905, had een liefdesaffaire met de prinses Jeanne Bibesco, kleindochter

Si la France m’était contée van Napoleons maarschalk Ney. Aristide Briand, tussen 1909 en 1932 verschillende keren eerste minister en minister van Buitenlandse Zaken, had een affaire het Marie Bonaparte, achterkleindochter van de jongste broer van de keizer.

Meer invloed op het beleid Tot aan de vooravond van de tweede wereldbrand hadden toppolitici uit de Derde Republiek affaires met adellijke dames. Iets dat blijft verbazen, aangezien de figuren uit nobiljonse kringen zeer katholiek waren, terwijl de politici vaak rabiate antiklerikalen waren. Na de Eerste Wereldoorlog nam ook de politieke invloed van de minnaressen toe, zo stelt Jean Garrigues in zijn boek. Edouard Daladier had een relatie met Marie-Louise de Crussol. Zij zou hem ervan hebben overtuigd in 1938 het vredesverdrag van München, dat Adolf Hitler en de Britse premier Neville Chamberlain hadden gesloten, te steunen. Pro memorie: het Tsjechische Sudetenland werd Duits en de oorlog was vermeden, zo dacht men. Een jaar later stond Europa in brand. De Crussol was een overtuigd pacifiste. Net zoals Hélène de Portes, een andere adellijke dame die het bed deelde met Paul Reynaud. Deze eerste minister moest Frankrijk leiden ten tijde van de Duitse Blitzkrieg in 1940. De Portes oefende constante druk uit op Reynaud om voor een wapenstilstand te kiezen.

De betoverende Pétain Het was Philippe Pétain die als nieuw aangestelde premier uiteindelijk voor een wapenstilstand koos. Van Pétain was bekend dat hij een fervente rokkenjager was. Zijn populariteit in 1940-41 in Frankrijk was ongezien, ook bij de vrouwen. De maarschalk en leider van het Vichy-regime had het land be-

‘The Night of the Proms’, het concert waarbij klassiek en popmuziek elkaar vinden, zal in Groot-Brittannië niet inbinden. Er is steeds meer druk om enkele typische Britse liederen te bannen, omdat ze zouden verwijzen naar een slavernijverleden. Voorlopig komt er geen verbod op deze liederenschat. In ons land bestaat ‘The Night of the Proms’ sedert 1985. In het najaar stroomt, naar goede gewoonte, het Antwerpse Sportpaleis vol voor avonden waarin popmuziek en een klassiek repertoire elkander afwisselen. De hoogdagen van ‘The Night of the Proms’ liggen in Vlaanderen wel al even achter ons. De tijd dat het Sportpaleis makkelijk een tiental keer tot de nok gevuld wordt, is voorbij. Dit jaar vindt er geen ‘The Night of the Proms’ plaats, door het dekselse corona-virus, uiteraard. Voor 2021 staan er, in november, twee concerten in het Sportpaleis gepland en – nieuw – ook twee openluchtconcerten, in juli, op het kerkplein van Koksijde.

Vlaggen zwaaien De Antwerpse organisatoren, de twee Jannen, haalden hun mosterd in Londen, bij de concertreeks van de BBC-Proms. In niet-coronatijden gaat de Britse versie van ‘The Proms’ acht weken lang door in de Royal Albert Hall in Londen. Op de laatste concertavond mag het publiek uit de bol gaan, en dat concert wordt rechtstreeks gecapteerd naar andere locaties in het land, zoals Hyde Park, waar duizenden het concert kunnen volgen op grote schermen. Vroeger stonden ‘The Proms’ bekend onder de noemer ‘Henry Wood Promenade Concerts’. Henry Wood was een componist die leefde van 1869 tot 1944. In het Sportpaleis zie je geen vlaggengezwaai, dat is bij de Britse versie van de ‘Last Night of the Proms’ wel even anders. Dan mag het publiek zich bijzonder feestelijk uitdossen – bij voorkeur in de Britse kleuren - en met vlaggen zwaaien. Meezingen of meebrullen is niet verboden.

Niet alleen vlaggen van talloze landen worden in het rond gezwierd, ook de deelstaten als Wales en Schotland zijn vertegenwoordigd. De vele vlaggen geven aan de ‘Last Night’ extra sfeer. Jaren geleden trok onze Ivan Mertens ernaar toe met Vlaanderen Vlagt om voor de camera’s ook met onze Leeuw te zwaaien. De ‘Last Night of The Proms’ wordt immers wereldwijd uitgezonden en door miljoenen mensen gevolgd. Ook op Youtube vindt u heel wat filmpjes van dit slotconcert terug. Maar nu is er wrevel ontstaan bij politiek-correcte luitjes. De gelijkheidsfanaten moeten immers ieder moment iets hebben om over te zaniken. Niet het nationalistische vlaggengezwaai is, gek genoeg, een doorn in het oog van protesteerders, wel de liederenschat. Blijkbaar wordt er vooral aanstoot genomen aan de liederen ‘Rule, Britannia’, ‘The Land of Hope and Glory’ en ‘God save the Queen’. Deze liederen – die tijdens de The Last Night uit volle borst door het publiek worden meegezongen - zouden immers verwijzen naar de tijd van de kolonies en het slavernijverleden. En, sinds ‘Black Lives Matter’, weten we dat iedere verwijzing naar het slavernijverleden uitgewist moet worden.

Geschiedenis uitwissen De Britse openbare omroep (BBC) staat in voor de regie van ‘The Proms’ in Groot-Brittannië. Net als de VRT in Vlaanderen is deze openbare omroep een toonbeeld van politieke correctheid. De krant ‘Sunday Times’ ving berichten op dat Dalia Stasevska, de Finse regisseuse van de Britse ‘Proms’, van plan was de liederen, die eventueel kunnen verwijzen naar een koloniaal verleden, te schrappen. Dit is tegen het zere been van de Britse conservatieve regering van Boris Johnson. Oliver Dowden, Minister van Cultuur, liet maandag weten dat het weliswaar de BBC zelf is die over de regie mag gaan, maar dit laat onverlet dat de minister de gewraakte liederen in het repertoire wil houden. ‘The Land of Hope en Glory’ is per slot

VOETBALCLUB BAYERN MÜNCHEN WINT VAN HET ARABISCHE PSG Het is beloofd, we gaan er in deze rubriek geen gewoonte van maken, maar voetbal is in Europa ‘de belangrijkste bijzaak’, zoals het ooit treffend omschreven werd. Wie die uitspraak nu ooit als eerste deed weten we niet, maar het waren wel de Duitsers die er een boek over publiceerden, zij het wel in deze variant: “Sport, die wichtigste Nebensache der Welt”, aldus de Duitse sportjournalist Horst Peets in een boek dat verscheen in 1960. En dat is ook in het Duitsland van vandaag voor voetbal absoluut het geval. Zopas werd de finale gespeeld van de UEFA Champions League, zeg maar de wedstrijd waarin de sterkste voetbalploegen van Europa beslissen wie de allersterkste is.

PSG: lekker rellen Aan de ene kant stond de Franse club PSG, de afkorting van Paris Saint-Germain. Deze voetbalclub, opgericht in 1970, was eind de jaren ’90 afgezakt tot de lagere regionen van het Franse voetbal en speelde Frans of Europees geen rol van betekenis meer. Tot de Arabieren met hun oliemiljarden op de proppen kwamen. In 2011 werd de club opgekocht door de investeringsmaatschappij Qatar Sports Investments. Daar trekt de Emir van Qatar aan de touwtjes, met een onmetelijk fortuin achter zich. De Arabische oliesjeiks gingen meteen de transfermarkt op en kochten zich een vedettenploeg bij elkaar voor het duizelingwekkende bedrag van 620 miljoen euro. Duurste klepper is Neymar, de Braziliaan die eerder bij Barcelona furore maakte. De UEFA eist echter ‘financiële fairplay’ en startte een onderzoek, geleid door ‘onze’Yves Leterme.

Bei uns in Deutschland

Deze onkreukbare man, boven alle verdenking verheven (sarcasme mag), besliste echter dat de sjeiks niet overvloedig met geld gestrooid hadden. Durft u twijfelen aan zoveel Belgische ‘wijsheid’? Met Frankrijk of Parijs heeft PSG sindsdien eigenlijk niets meer te maken: het is een Arabische ploeg geworden. Zou het dan ook ‘toeval’ zijn dat PSG sindsdien bejubeld wordt door de massa’s islamitische allochtonen in Parijs, die vooral haat en afkeer voelen voor het land waarin zij of hun voorouders zich vrijwillig zijn komen vestigen? Bij elke grote wedstrijd van PSG wordt er verzamelen geblazen op de lanen van Parijs om er te rellen, te plunderen en de politie aan te vallen. Er wordt gezwaaid met zowat alle vlaggen van Noord- en Midden-Afrika, maar vooral niét met de Franse. Het was afgelopen weekend niet anders…

De rots Bayern Daar tegenover stond voetbalclub Bayern München. Op papier maakte de club geen schijn van kans. Tegenover de 620 miljoen euro die PSG spendeerde aan het kopen van zijn spelers, gaf Bayern München amper 100 miljoen euro uit. Maar Bayern München is dan weer geen op miljarden opgetrokken kaartenhuis, maar een rots die gebouwd is op de hele Duitse voetbaltraditie. De club werd al opgericht in 1900. De aandeelhouders zijn honderdduizenden Duitse fans. De club wordt geleid door legendarische oud-spelers: ‘Der Uli’ (Uli Hoeness), Franz Beckenbauer en Karl-Heinz Rummenigge, de huidige algemeen directeur (CEO) van de club. Die club moet je eigenlijk eerder een

FRANKRIJK

hoed voor een totale vernieling. Hij had de aanbidsters voor het rapen, ook al was hij al 84 jaar. Naar verluidt zou Pétain in 1942 op zijn 86ste nog seksueel actief geweest zijn. Anders was het met zijn tegenstander Charles de Gaulle, die ondanks een aantal frivole jeugdjaren het toonbeeld van familiale deugdelijkheid was. Ook na de Tweede Wereldoorlog hielden verschillende politici er buitenechtelijke relaties op na. Velen van hen hadden in het verzet gezeten en hadden niet echt kunnen genieten van het leven. Ze moesten die achterstand inhalen in de jaren ’50. Daarbij ook de jonge minister François Mitterrand, die in de Vierde Republiek al als een “womanizer” gold.

Antoine Pinay en de “roze balletten” Al waren er ook grenzen aan wat mogelijk was. Dat blijkt uit het verhaal van Antoine Pinay, die in 1952 het land leidde en Frankrijk door een muntcrisis loodste. Een brave familievader uit een burgerlijk milieu, eigenaar van een leerlooierij en held voor niet-gaullistisch Frankrijk. Wat weinigen wisten, was dat Pinay een zelden geziene seksuele appetijt had. Hij zou deelgenomen hebben aan seksfeesten en een soort van roze balletten. Daarbij ging zijn voorkeur uit naar jonge dames, velen onder hen nog minderjarig. Er zouden telefoonopnames bestaan waarin hij toegaf een relatie gehad te hebben met een minderjarige. Pinay werd hiermee politiek gechanteerd door aanhangers van Charles de Gaulle, waardoor Pinay tegen zijn zin de terugkeer van de generaal aan de macht in 1958 steunde. In 1965 overwoog Pinay zich kandidaat te stellen voor de presidentsverkiezingen tegen de Gaulle, maar zijn duister seksueel verleden zou hem ervan weerhouden hebben. SALAN

Right or wrong

LIEDEREN OVER SLAVEN

9

ENGELAND van rekening het hoogtepunt van de ‘Last Night of the Proms’, aan het einde van de concertavond. Op sociale media liet Oliver Dowden weten dat “zelfverzekerde naties, die naar de toekomst kijken, hun verleden niet uitwissen.” Zondag wilde de BBC niet reageren op de geruchten. Dinsdag kwam er dan toch een persbericht waarin de Britse openbare omroep stelde niet te willen tornen aan de liederschat. ‘The Land of Hope and Glory’ en ‘Rule, Britannia’ zullen dus in september tijdens het concert gespeeld worden (weliswaar zonder publiek). De BBC voegt er aan toe dat “tal van patriottistische elementen behouden zullen blijven”.

Aziaten vertegenwoordigd Goed nieuws dus. Wie dacht dat hiermee de kous af is, komt bedrogen uit. Een of andere Chi-chi Nwanoku trekt aan de alarmbel. Deze dame is voorzitster van de ‘Chineke! Foundation’, een stichting die strijdt voor een meer ‘inclusieve’ samenleving. De ‘Chineke! Foundation’ vindt dat zwarten, Aziaten en andere etnische minderheden niet genoeg kansen krijgen om een succesvolle loopbaan in de (klassieke) muziekwereld uit te bouwen. Dit is opvallend. Iedereen die regelmatig klassieke concerten bezoekt, merkt al vlug op dat Aziaten sterk vertegenwoordigd zijn in orkesten. Zou dit te maken kunnen hebben met hun sterke discipline en hun talent voor wiskunde? Muziek draait immers om ritme, en wie ritme zegt, zegt ook wiskunde. De liederen van ‘The Proms’ zouden volgens Chi-chi Nwanoku vooral voor de zwarte bevolking aanstootgevend zijn. “Deze liederen draaien rond superioriteit, overheersing en het bezitten van zwarten”, aldus Nwanoku. Voorlopig haalt deze dame dus bakzeil en wordt er niet getornd aan het repertoire. De vraag is of ook volgend jaar, wanneer er weer publiek wordt toegelaten tijdens ‘The Proms’, de liederen nog behouden blijven. LVS

DUITSLAND fors draaiende multinational noemen: met een jaarlijkse omzet van 829 miljoen euro en een jaarlijkse bedrijfswinst van 161 miljoen euro is het een Duits topbedrijf. Spelen doet men in de magnifieke Allianz Arena, waar gemiddeld 75.000 fans (!) de wedstrijden volgen. De conservatieve, degelijke mentaliteit van Beieren weerspiegelt zich volledig in de bedrijfscultuur. Eén van de paradepaardjes is daarbij dat één van de topspelers van de club, Thomas Müller, een ‘product’ is van de eigen jeugdwerking. Dat is in het hedendaagse moderne voetbal zo’n uitzondering geworden, dat het een statement geworden is van geloof in eigen kunnen. Duitsers zouden ook geen Duitsers zijn als er geen naadloze samenwerking was met het bedrijfsleven en de politiek. Adidas, Allianz en Audi zijn de grote steunpilaren - tot grote ergernis van de oerbeierse autobouwer BMW, afkorting van Bayerische Motoren Werke, dat concurrent Audi niet gewipt krijgt. Voor de roddel- en andere pers heeft Bayern München zo’n beetje het statuut van het Britse vorstenhuis. Kijkers en lezers smullen van de weetjes en roddels over spelers, spelersvrouwen en -liefjes, de vetes en botsingen tussen de leiding van de club en de vele grote ego’s die er rondlopen. Geld, roem, macht: het verkoopt uitstekend. En zolang de sportieve machine blijft draaien, neemt niemand er aanstoot aan. En draaien doet ze: Bayern München versloeg PSG met 1-0. Duitse voetbaltrots versloeg Arabische oliedollars. Wie kan daar rouwig om zijn? HDG


10

Beeldspraak

27 AUGUSTUS 2020

MEDIALAND

FILM een achterbakse manier gesproken om abonnees bij ons weg te jagen, om nog maar te zwijgen over de psychologische druk waaronder enkele van onze medewerkers zwaar te lijden kregen bij het besef dat zij wel eens zinnen uit hun klavier aan het tokkelen waren waar de ogen van Van Ranst overheen zouden kunnen gaan. Een mens zou al van minder uit zijn bubbel van vijf vallen. Alle gekheid op een stokje, als Marc Van Ranst denkt dat een sporadische lectuur van ‘t Pallieterke volgens hem het ultieme bewijs is dat hij geen communist is, dan moet hij daar maar vooral mee uitpakken. Maar we noteren in ieder geval dat Marc Van Ranst toegeeft dat communistisch gedachtegoed niet bepaald iets is om mee te koop te lopen. Die schroom bezit hij dan toch. Nu nog zijn kameraden overtuigen van de partij waarmee hij anders zo sympathiseert.

Kimberly Klacik versus Michelle Obama

Mondmaskerplicht voor Franse journalisten? Als u vindt dat het toch stilaan welletjes is geweest met die hysterie over de mondmaskers, vergis u dan niet, het kan nog altijd een graadje erger. Zoals bij onze zuiderburen bijvoorbeeld, waar vanaf 1 september mondmaskers verplicht zullen zijn, overal waar men andere mensen kan tegenkomen, zoals op de werkvloer. Élisabeth Borne, de Franse minister van Arbeid, werd daarover aan de tand gevoeld op BFM TV, en dan in het bijzonder over wat dit betekent voor tv-studio’s. Zij stelde dat tv-studio’s in principe toch ook gesloten ruimtes zijn, net zoals kantoren, en wou daarom niet uitsluiten dat ook journalisten binnenkort een mondmasker zullen moeten aandoen terwijl ze het nieuws presenteren. Op het kabinet van de Franse staatssecretaris Laurent Pietraszewski, specifiek bevoegd voor de gezondheid op het werk, was men daarover toch iets directer. In een verklaring liet het kabinet weten dat men in een tv-studio dezelfde risico’s loopt op een Covid-besmetting als op andere werkplaatsen, indien zelfs niet meer, aangezien er voor de camera toch gewoonlijk duidelijk gepraat of zelfs gezongen wordt. Goed opgemerkt, en we zijn dan ook benieuwd wat we vanaf 1 september op de Franse televisie te zien zullen krijgen. Enerzijds lijkt er werkelijk geen enkele grens te staan op de hysterie rond mondmaskers die momenteel West-Europa teistert. Maar anderzijds is het wel weer typisch dat journalisten en de rest van het tv-volkje dachten dat al die regeltjes alleen maar op het gepeupel van toepassing waren, en niet op hen…

Factcheck.vlaanderen opvallend mild voor PVDA Verleden week viel ons oog op een nogal merkwaardig berichtje op factcheck.vlaanderen, over een coronataksvoorstel van de PVDA. Die partij stelt namelijk voor om een eenmalige taks van vijf procent te heffen op vermogens van boven de drie miljoen euro, en beweert dat maar liefst acht op de tien Belgen dat voorstel zou steunen. Dat laatste blijkt echter niet helemaal te kloppen. Peter Mertens van de PVDA baseert die bewering immers op de resultaten van een enquête van iVox, waarin slechts in vage bewoordingen gevraagd werd of “grote vermogens de nood meer moeten lenigen”. 76,2 procent van de ondervraagden wilde zich inderdaad achter die stelling scharen. Maar vandaar de sprong maken naar een concrete taks van vijf procent die de grote vermogens vrijwel zeker naar het buitenland zal jagen, valt moeilijk ernstig te nemen. Factcheck.vlaanderen geeft ook toe dat die stelling moeilijk te verdedigen valt, en wijst bovendien op de vlotte afronding naar boven die de PVDA in haar brochure hanteert, maar weigert te besluiten dat de extreem-linkse partij hiermee uit de bocht gaat. In andere artikels is factcheck.vlaanderen nochtans wel bereid om zwart op wit te concluderen dat een bepaalde bewering in de media niet klopt. Maar daarmee is de kous jammer genoeg niet af. We vinden het namelijk een beetje merkwaardig dat factcheck.vlaanderen eind augustus een bewering van de PVDA bespreekt die ondertussen al twee maanden oud is. In combinatie met de nogal wollige conclusie lijkt het er wel op dat het doel niet was de bewering van de PVDA te controleren, maar wel om hun voorstel nog eens onder de aandacht van de lezer te brengen. We geven het er ter herinnering maar bij: factcheck.vlaanderen wordt ondersteund door onder meer de KU Leuven, Belga en VRT NWS.

Heeft u afgelopen week iets over Kimberly Klacik gehoord? De Afro-Amerikaanse is kandidaat voor het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden voor de Republikeinse partij, en plaatste in dat verband een filmpje op het internet waarin ze onder meer het volgende zegt: “De slechtste plek voor een zwarte in Amerika is een door de Democraten gecontroleerde stad.” Die zit natuurlijk, en dat in dezelfde week dat de Democratische partij haar congres organiseerde om Joe Biden tot kandidaat voor de presidentsverkiezingen uit te roepen. Het filmpje deed het trouwens zo goed op het internet, dat het vaker bekeken werd dan de clip met de toespraak van Michelle Obama op dat congres. Voor zover wij konden nagaan, kwam u in uw krant nochtans niets te weten over Kimberly Klacik, terwijl de toespraak van Michelle Obama alle aandacht kreeg. Nochtans wist Michelle Obama in haar toespraak niets nieuws of origineels te vertellen, net zomin als haar man Barack Obama of Bill Clinton. Toch denken vrijwel al onze kranten dat het voorpaginanieuws is wanneer een Democratisch kopstuk op een congres van de Democratische partij komt vertellen dat hij of zij het niet hoog op heeft met de zittende Republikeinse president. Een paar weken geleden zouden wij nog geschreven hebben dat de inhoud van zo’n toespraak even voorspelbaar is als eb en vloed, maar goed, ondertussen weten we dat in Vlaanderen de getijdenwerking in volle prime time nieuwswaarde kan hebben als verklaring voor vechtpartijen. Maar wij vragen ons toch af hoe het mogelijk is dat de in de pers zo gehypete toespraak van Michelle Obama het op internet minder goed deed dan het verkiezingsfilmpje van een tot nu toe zo goed als onbekende Republikeinse kandidate die, we geven het toe, behoorlijk scherp uit de hoek kan komen. Misschien is dat toch een indicatie dat de verkiezing van Joe Biden, ondanks de boude beweringen in de pers, helemaal nog geen uitgemaakte zaak is?

Waar is de komkommertijd naartoe? We sluiten niet uit dat de wat jongere lezers niet eens meer weten wat dat precies is, de “komkommertijd”. De tijd ligt nochtans niet ver achter ons dat men eind juli en begin augustus gemakkelijk een week of twee-drie vakantie kon nemen in één of ander ver oord waar er geen Vlaamse krant te bespeuren viel, zonder dat je eigenlijk iets van de actualiteit miste. Eens je weer thuis was, volstond een vluchtige blik door de kranten die je buurman voor je bijgehouden had om te bevestigen dat er inderdaad niets noemenswaardigs gebeurd was terwijl je weg was. Sedert de komst van het internet ligt dat anders, zeker nu je niet eens een computer meer nodig hebt om dat internet te raadplegen, maar iedereen gewoon de krant op zijn smartphone kan lezen. Maar zelfs dan had je de vorige jaren in het midden van de zomer toch nog altijd een periode waarin het wat minder druk was, en kranten hun bladzijden of elektronische edities moesten vullen met interviews met politieke oude knarren van het type Mark Eyskens, Louis Tobback of Herman De Croo. Dit jaar is het echter anders. Ten eerste is er natuurlijk de coronacrisis, die voor een dagelijkse stroom van getallen en nieuwe maatregelen blijft zorgen. In ons land kwam daar dan nog het gestrompel van de federale formatie bovenop, die trouwens niet los staat van de coronacrisis. En internationaal zijn er natuurlijk ook nog de komende presidentsverkiezingen in de Verenigde Staten, die ook al in het teken van Covid-19 staan. Bent u dit jaar door omstandigheden niet helemaal in vakantiemodus geraakt, dan kan u er zich mee troosten dat voor nogal wat nieuwsredacties dit jaar van vakantie zelfs helemaal geen sprake is geweest.

De satirische actiekomedie “Demolition Man” uit 1993 doet bij momenten akelig profetische voorspellingen over de nabije toekomst. De sciencefictionfilm toont ons een maatschappij waarin politieke correctheid, betutteling, veiligheids- en gezondheidsneuroses en gedwongen beleefdheid zo hard zijn doorgedreven dat de autoriteiten niet meer in staat blijken om te gaan met gewelddadige criminelen.

De nabije toekomst van “Demolition Man” lijkt op het eerste zicht op een vredevolle utopie. Gewelddadige misdaad is bijvoorbeeld nagenoeg volledig uitgeroeid. Maar schijn bedriegt. De nieuwe maatschappij is steriel, sterk gereguleerd en zo politiek correct als de pest. Denk aan “A Brave New World”, maar dan met een extra dosis politieke correctheid. Zo zijn vloeken en fysiek menselijk contact illegaal. Bovendien zijn alle “slechte” of “gevaarlijke” dingen - toevallig ook allemaal “leuke” dingen, zoals vlees, roken en alcohol - allemaal verboden. Taco Bell is de enige overgebleven eetgelegenheid, nadat de fastfoodketen een oorlog uitvocht met de concurrentie.

Actiekomedie van dertien in een dozijn Als Simon Phoenix (vertolkt door Wesley Snipes), een psychopathische crimineel die in 1996 als straf werd ingevroren, ontwaakt en de hele stad op stelten zet, blijkt de politiek correcte politie van 2032 niet tegen hem opgewassen. Wanhopig besluit men terug te grijpen naar de barbaarse methoden uit de 20ste eeuw en hardhandige smeris John Spartan (John Travolta) te laten ontwaken. Spartan wist Phoenix in het verleden reeds te vatten, maar werd ook ingevroren omdat bij die arrestatie schijnbaar 40 gijzelaars omkwamen. Als actiefilm uit de jaren ’90 is “Demolition Man” er één van dertien in een dozijn: niet slecht, maar allesbehalve memorabel. In veel opzichten blinkt de film vooral uit in middelmatigheid. De actiescènes kunnen moeilijk tippen aan die van de bekendere films uit de periode. De acteerprestaties zijn niet van de slechtste, maar Travolta en Snipes maken hun potentieel nooit echt waar. Jammer, want de film heeft een echte sterrencast. Zo is Sandra Bullock bij momenten behoorlijk geestig als Lenina Huxley - een knipoog naar Aldous Huxley. U herkent ook ongetwijfeld Nigel Hawthorne, die Sir Humphrey Appleby vertolkte in de Britse sitcom “Yes Minister”, als Dr. Cocteau, de sinistere kracht achter de dystopie (tegengestelde van utopie) van 2032.

Akelig profetische satire Als satire is de actiekomedie daarentegen enorm relevant in 2020. In sommige opzichten is de film zelfs akelig profetisch. Hoewel politieke correctheid en de verbodscultuur vandaag vooral met links geassocieerd worden, maakt “Demolition Man” er geen links-rechts-verhaal van. Een mooi voorbeeld hiervan is het feit dat abortus in 2032 verboden is, “maar zwangerschap is dat ook”. De film schiet vooral op de veiligheids- en gezondheidsneuroten die men in de jaren ’90 aan beide kanten van het politieke spectrum vond. Naast een doorgedreven politieke correctheid weet de film ook andere dingen te voorspellen. Zoals onder meer: de politieke carrière van Arnold Schwarzenegger, zelfrijdende auto’s, virtuele realiteit, subdermale chips en tablets. In veel opzichten houdt “Demolition Man” een bij momenten erg libertarisch pleidooi voor persoonlijke vrijheid. Doch de eindconclusie is vooral genuanceerd: een goed functionerende en vrije maatschappij heeft vooral een gezonde balans tussen orde en persoonlijke vrijheid nodig. PIETER VAN BERKEL

Marc Van Ranst leest soms ‘t Pallieterke! We geven het toe: maandagnamiddag ging er een enorme schok door onze weelderige lokalen. Het was immers rond kwart voor vier dat Het Nieuwsblad een reactie van Marc van Ranst op de recente kritiek op zijn persoon publiceerde, met als citaat in de titel: “Ik lees soms nog ’t Pallieterke en voelde veel voor de Volksunie. Dat waren geen communisten, hè?” Van

Demolition Man

Kinderen plegen gewapende overval in Merksem


Op de praatstoel

27 AUGUSTUS 2020

11

Luk Van Nieuwenhuysen (voormalig Vlaams Parlementslid VB)

“Brussel bewijst hoe snel een stad dramatisch kan evolueren” Gepokt en gemazeld in het Vlaamsvoelende verenigingsleven in de hoofdstad, was Luk Van Nieuwenhuysen een van de pioniers van het toenmalige Vlaams Blok. Op ‘zwarte zondag’ werd hij parlementslid, wat hij 18 jaar zou blijven. Op zijn 68ste is hij nog steeds een alert waarnemer van het politieke gebeuren. Met hem spraken we over het Brussel van weleer, Vlaamse passiviteit en hoe het Vlaams Belang (“nog steeds mijn partij”) het best kan meebesturen. In het begin van de jaren tachtig verhuisde hij met zijn gezin naar Klein-Brabant, maar ergens werd Luk Van Nieuwenhuysen altijd aanzien als een Brusselaar, wat hij ook niet ontkent. Het is onmiddellijk een eerste aanknopingspunt voor ons gesprek. Vele andere zouden volgen… Wat is precies uw link met Brussel? Mijn wieg stond in Schaarbeek en wonen deden we in Laken en later Jette. Na mijn huwelijk ging het richting Molenbeek. Eigenlijk kan ik zeggen, zoals Johan Verminnen het in “Brussel” zingt, dat ik hier vrienden had en school liep. (lacht) Het is ontzettend moeilijk om zich vandaag nog de tijd van toen en vooral de tijdsgeest van die jaren voor te stellen. In Laken zaten we met vier in de klas, wat veel zegt over de toestand waarin het Nederlandstalig onderwijs verkeerde. Om schijnbaar opportunistische redenen stuurden heel wat ouders hun kinderen immers naar het Franstalig onderwijs, waardoor ze althans, zo dachten ze - later meer kansen zouden hebben. Opvallend genoeg veranderde dat na de invoering van ‘la liberté du père de famille’, waarbij je zag hoe meer mensen hun kinderen heel bewust in een Vlaamse school stopten. Tegelijk kon je ook vaststellen hoe de anderstaligen steeds talrijker werden. Het was alvast een van de redenen waarom we besloten in het begin van de jaren tachtig Brussel te verlaten; we hadden toen zelf kinderen die op schoolleeftijd gekomen waren. Ergens in de jaren negentig bracht ik met de Commissie Onderwijs van het Vlaams Parlement een bezoek aan mijn oude school in Laken. Het leverde me een onthutsend beeld op: aan de lokalen en infrastructuur was niet veel veranderd, maar zowat alle kinderen waren anderstalig en allochtoon geworden. Opvallend hoe een stad op enkele decennia tijd zo ingrijpend kan veranderen.

U sprak al over die wijzigende tijdsgeest van de jaren ‘60, die blijkbaar ook voor een heropflakkering van Vlaamsvoelendheid zorgde? Absoluut, en je kan dat niet los zien van de grote maatschappelijke veranderingen die toen aan de gang waren. Op diverse domeinen was er een emancipatorische beweging aan de gang en er was echt sprake van een dynamiek in de samenleving. De strijd voor Leuven Vlaams was daar tekenend voor. Via mijn broer, die zes jaar ouder was, belandde ik in de Graaf van Egmont, het Vlaams Huis in de Brusselse binnenstad. Daar waren ook twee jeugdclubs gevestigd: de Conscience- en Reinaert-club. Lid worden kon enkel als je een Nederlandstalige identiteitskaart kon voorleggen. Op die manier hebben we heel wat jongeren gedwongen om naar het gemeentehuis te stappen en een taalwijziging aan te vragen. Dat is de reden waarom ik zelfs als voorzitter van de Conscience-club mijn eigen neef als lid heb geweigerd. (lacht) Er werden tal van acties opgezet en - het moet gezegd - voor heel wat mensen, waaronder mezelf, is de Graaf van Egmont een heus huwelijksbureau geweest. (lacht) De drive die toen ontstond, was erg positief natuurlijk. Maar er kwamen ook tegenkrachten in werking. Het FDF bijvoorbeeld, terwijl je de eerste tekenen van de migratie begon te zien.

Van gastarbeid tot migratie Op welke manier keek men in die Vlaamsgezinde kringen naar die migratie, die toen nog gastarbeid heette? Je zag die mensen toekomen en ze gingen aan de slag bij de MIVB of als postbode. Mijn grote bekommernis toen was hun Nederlandsonkundigheid, waardoor ze objectieve bondgenoten van de

“Eén tip voor het VB? Investeer in netwerken!” “Tijdens mijn jaren als Vlaams Parlementslid was ik erg bezig met dossiers als de Rand of Buitenlandse Handel”, legt Luk Van Nieuwenhuysen uit. “Hiervoor bouwde ik een bescheiden netwerk uit, alleen, ik erken het ruiterlijk, was dat te beperkt. Als ik één tip voor mijn partij heb: maak hier werk van! Zeker de rol van de administratie is hier van belang. Meebesturen is voor het VB natuurlijk een belangrijke politieke uitdaging, maar eens die horde genomen, begint het echte werk pas. Op dat moment moet je netwerk er staan. Je zal altijd met een administratie moeten besturen, daar is geen ontkomen aan. Begrijpen hoe die werkt is essentieel. Tegelijk is het ook van belang dat je intern je aanspreekpunten hebt. Enkel wanneer je een goede wisselwerking verkrijgt met de ambtenarij, kan ook een succesvol beleid gevoerd worden.”

francofonie waren. Wie had toen kunnen denken dat het allemaal zo’n dimensies zou aannemen? Die evolutie van gastarbeid naar immigratie, met inbegrip van de gezinshereniging, is fataal gebleken. De groep werd zo groot, zelfbedruipend ook, waardoor men in eigen

Uw politiek engagement vertaalde zich in een lange tocht door de woestijn. En toen kende het land zijn eerste ‘zwarte zondag’… 24 november 1991 was een kantelmoment in de Belgische politiek. Niet alleen kwamen wij als Vlaams Blok aan de kaap van de 10 procent, maar er was ook het succes van Jean-Pierre Van Rossem die enkele zetels binnenhaalde. Dat we gingen winnen, hadden we verwacht, maar de omvang van het succes was een verrassing. Achteraf ge-

“Voor onze generatie was mee besturen ondenkbaar” kring kon blijven. In die jaren was de islam trouwens niet het probleem. Vaak had die generatie zelfs een seculiere instelling, want ook dat was de tijdsgeest in de Arabische wereld. Pas later is religie een andere maatschappelijke plaats gaan innemen, ginder én hier. Wanneer begon voor u het echte politieke engagement? Aan het eind van de jaren ‘60 was ik actief bij VUJO-Jette met Jan De Berlangeer, die toen het enige VU-gemeenteraadslid in de gemeente was. Later zou hij ook de stap naar het Vlaams Blok zetten. In het begin van de jaren zeventig evolueerde ik naar het meer radicale segment van de Vlaamse Beweging en engageerde ik me bij Were Di. De echte stap naar de partijpolitiek kwam er na Egmont, waarna Karel Dillen en Lode Claes met hun respectievelijke partijen van start gingen en mekaar in het Vlaams Blok vonden. Ik behoorde tot de kleine groep van de VNP van Karel Dillen in Brussel. Verwacht werd dat Claes verkozen zou raken in Brussel, niet Dillen in Antwerpen, maar het omgekeerde gebeurde. Wat als het anders zou zijn gelopen? Het is voer voor contra-factuele geschiedschrijving. (glimlacht)

Egmontpact Men kan zich vandaag nog maar moeilijk voorstellen hoezeer het Egmontpact verdeelde in die jaren? Absoluut, maar niet enkel binnen de VU, ook in andere partijen, om nog maar te zwijgen van de media. Iemand als Michiel Vanden Bussche (SP) was erg gekant tegen de drieledigheid waarop het pact berustte. Voor André Monteyne was het een reden om de VU te verlaten en naar de toenmalige PVV over te stappen. Journalisten als Marc Platel of Manu Ruys droegen bij tot de keldering van het pact. Ik denk dat enkel Frans Verleyen van Knack er een voorstander van was.

zien hebben we veel te danken aan de hevigheid van onze tegenstanders, die ons in een underdogpositie drumden. Maar we hadden vooral een programma dat mensen aansprak. Men zag de samenleving veranderen en daar was onze campagne “Uit zelfverdediging” met de gekende bokshandschoenen een gevat antwoord op. Laten we even op Brussel terugkomen: welke affiniteiten hebt u nog met de stad? Om heel eerlijk te zijn: niet veel meer, gewoonweg omdat het Brussel dat ik gekend heb niet meer bestaat. Maatschappelijk én politiek trouwens. Het is opvallend dat vrijwel alle politici aan Nederlandstalige kant ingeweken zijn. Zij hebben ook een heel andere kijk op de stad en omarmen het multiculturele en het kosmopolitisme. Dat is hun goed recht natuurlijk, maar wat me stoort, is dat ze niet de minste empathie aan de dag leggen ten aanzien van de veel grotere groep die hier niet mee opgezet is. Velen hiervan hebben trouwens de stad al verlaten, net om die reden. Men heeft aan Vlaamse kant een erg naïeve kijk op Brussel, en dit terwijl er aan Franstalige kant niet veel veranderd is. Voor hen is Brussel een Franstalige stad, punt. Daar hoor je geen praat over een lappendeken van minderheden en dergelijke. Tijdens uw jaren als Vlaams Parlementslid was u erg begaan met de Rand. Hoe ziet u dat evolueren? Ik heb de tijd nog gekend van de scherpe tegenstellingen. Veel hiervan is weg. Tegelijkertijd blijft er zich wel een verontrustende trend van ontnederlandsing voordoen, wat voornamelijk op conto van de bevolkingsexplosie in Brussel geschreven moet worden. Wat me ergert, is de gelatenheid waarmee men daar aan Vlaamse kant tegenaan kijkt. Heel vaak hoorde ik beloftes in het Vlaams Parle-

Luk Van Nieuwenhuysen kort genoteerd * Geboren in Schaarbeek (°52) * Gehuwd, drie kinderen * Voormalig bestuurssecretaris Vlaamse Dienst voor Buitenlandse Handel * Kamerlid en Vlaams Parlementslid (1991-2009) * Gewezen ondervoorzitter van het Vlaams Parlement

ment, maar nooit kwam het tot een krachtdadig ‘randbeleid’. De N-VA zit al jaren in de Vlaamse Regering. Voor de tweede keer op rij leveren ze ook de minister-president en de minister bevoegd voor de Vlaamse Rand, maar Ben Weyts ontgoochelt, ook op onderwijs trouwens. We zien al jaren dat er een regressie plaatsvindt, maar elk gevoel van urgentie ontbreekt. En zeggen dat onderwijs onze enige grondstof is in Vlaanderen! Is die passiviteit niet ingebakken in het DNA van Vlaams Parlement en dito regering? Absoluut, wat nu ook in deze coronatijden gebleken is. Eigenlijk was dit een gedroomde kans voor Jan Jambon om zich te profileren als de staatsman die corrigeerde wat op de andere bestuursniveaus fout liep. Dezelfde analyse kan gemaakt worden als we de dingen in een breder historisch perspectief plaatsen. Op geen enkele manier hebben die Vlaamse instellingen, die doorheen de jaren steeds meer bevoegdheden kregen, een eigen dynamiek ontwikkeld die het federale niveau zou uitdagen. Terwijl uitgerekend nu dat Vlaamse niveau zich als alternatief op het Belgische kluwen zou moeten aandienen. U stopte ruim tien jaar als parlementslid, maar was wel nog lijstduwer bij de jongste gemeenteraadsverkiezingen in Bornem. Nog steeds Belanger in hart en nieren? Zonder twijfel, wat ik ook duidelijk wou maken toen ik de lijst duwde. (lacht) Er is een generatiewissel aan de top, wat normaal en gezond is. Die mensen pakken het anders aan, maar ook dat is volkomen normaal. Je hebt een andere generatie, maar ook een andere samenleving dan in de jaren negentig. Wij zaten achter een cordon dat verder ging dan het politieke en ook maatschappelijk vergaande gevolgen had. Terecht merkt Tom Van Grieken op dat het cordon vandaag maatschappelijk morsdood is en enkel nog in de Wetstraat bestaat. Je ziet dat deze mensen mee willen besturen, wat voor onze generatie ondenkbaar was. MICHAËL VANDAMME


12 Cultuur

27 AUGUSTUS 2020

GESCHIEDENIS

De Frans-Duitse oorlog: einde en gevolgen In 1914 vermoorden de Duitsers bijna 6.000 burgers in Aarschot, Leuven, Dinant, enz. De slachtoffers zijn een laat gevolg van de Frans-Duitse oorlog van 44 jaar eerder.

Het Duitse Rijk wordt uitgeroepen in Versailles Sluipschutters Eind oktober 1870 lijkt het erop dat de Frans-Duitse oorlog definitief voorbij is. Een echt Frans leger bestaat niet meer en de Duitsers omsingelen Parijs, een stad van twee miljoen inwoners die beschermd wordt door een fortengordel. De nieuwe republikeinse Franse regering informeert naar de vredesvoorwaarden. Ze is bereid een aanzienlijke som te betalen, maar weigert één vierkante centimeter grondgebied af te staan. De Duitsers, die al 400 jaar de Franse agressie ondergaan, eisen de Elzas en een deel van Lotharingen op. Die hoorden vroeger bij het Eerste Duitse Rijk, de meeste mensen spreken er Duits en de inlijving van de Vogezen bemoeilijkt een nieuwe Franse invasie. De Franse regering weigert en herneemt het scenario van de Franse Revolutie. De Duitsers bezetten maar een klein deel Frans grondgebied tussen Sedan en Parijs en dus wordt direct in de rest van Frankrijk de dienstplicht ingevoerd. De Duitsers zijn verrast dat op een paar maanden tijd drie grote Franse legers klaar staan om de hoofdstad te ontzetten. Maar die legers bestaan uit rauwe onervaren rekruten met oude of veel te vlug gepromoveerde officieren en onderofficieren. Tezelfdertijd nemen de Fransen nog een maatregel met verstrekkende gevolgen. Ze roepen in de bezette gebieden mensen op vrijkorpsen te vormen of sturen er vermomde vrijwilligers naar toe. Die moeten bruggen en wegen onklaar maken, kleine Duitse eenheden overvallen, detachementen met uitrusting en voedsel aanvallen en vernietigen. Deze ‘Franc-tireurs’ zijn met een paar tienduizend en de gevolgen laten zich raden. De Duitsers erkennen die burgersoldaten niet en hebben geen meedelijden als ze er te pakken krijgen. Weldra is een boer die op konijnen jaagt met een jachtgeweer voor hen een sluipschutter en dus eindigt de man voor het executiepeloton. Franc-tireurs trekken zich ook niets aan van de Geneefse conventie die de officiële legers vrij correct respecteren. De Duitse soldaten van 1870 vertellen hun kleinkinderen in 1914 over de gruwelijke Franc-tireurs. De Duitse generaals die soms als onderluitenant in die Frans-Duitse oorlog vochten, doen in 1914 geen moeite hun troepen in te tomen en geloven graag dat het

in Vlaanderen en Wallonië wemelt van sluipschutters, terwijl meestal angstige en onervaren Duitsers in het duister op elkaar vuren.

Het Tweede Rijk De oorlog gaat verder en de Duitsers verslaan zonder veel moeite de Franse ontzettingslegers. In Parijs zelf zijn honderdduizenden mannen opgeroepen, maar iedere poging de ring rond te stad te doorbreken eindigt met een bloedige nederlaag. De Duitsers begrijpen niet waarom de Fransen het niet opgeven (“C’est la fin de la civilisation”, zeggen die hoogst ernstig), maar ze hebben geen zin tienduizenden soldaten te verliezen in huis-aan-huisgevechten. Ze kiezen ervoor Parijs uit te hongeren, de watertoevoer af te snijden en hun artillerie rond Parijs te concentreren. De winter is streng en in de hoofdstad breken besmettelijke ziektes uit (er is alleen de Seine) en er wordt honger geleden. Lange tijd verzetten de Duitse vorsten zich tegen de bombardementen waar Bismarck voorstander van is, maar tenslotte geven ze toe. Op 5 januari 1871 bulderen de Duitse kanonnen en vooral Parijs ten zuiden van de Seine (Quartier Latin) wordt getroffen. Een laatste Franse uitval “pour l’honneur” eindigt weer in een catastrofe. De Duitse belegering heeft één voordeel. Alle vorsten zijn aanwezig en gaan akkoord met de oprichting van het Tweede Rijk, een federale staat onder leiding van de Pruisische koning en zijn kanselier, die tevens Duits keizer en rijkskanselier worden. Omdat het Duits hoofdkwartier in Versailles gevestigd is, wordt daar op 18 januari 1871 koning Wilhelm tot keizer uitgeroepen. Dat gebeurt opzettelijk in de beroemde spiegelzaal van Lodewijk XIV, die voortdurend Duitsland binnenviel.

Oorlogsschuld De Duitsers zijn de oorlog beu, maar gelukkig is men aan Franse zijde nog meer ontmoedigd. Dan gaat het vlug. Eind januari sluiten de vijanden een wapenstilstand en beginnen aan de vredesonderhandelingen. De Elzas en een deel van Lotharingen worden noodgedwongen aan Duitsland afgestaan en Frankrijk betaalt in onze munt een oorlogsschuld van 1.000 miljard euro. Duitsland mag grote delen van het noorden van Frankrijk bezetten (niet Nord-Pas de Calais) als garantie voor de betaling. De

Duitsers eisen ook dat hun troepen op de Champs-Elysée mogen paraderen en laten in ruil daarvoor hun aanspraak op een stuk Frans grondgebied vallen. De Duitsers staan toe dat de Franse regering over heel het grondgebied verkiezingen organiseert die een conservatieve meerderheid in het Franse parlement opleveren. De Fransen moeten de kanonnen van de Parijse forten inleveren, maar een deel van de Parijzenaars weigert ze te overhandigen aan de vertegenwoordigers van hun regering. Dat leidt tot de Commune en de Duitsers geven de toestemming aan een Frans leger om de opstand keihard neer te slaan. In mei 1871 wordt de vrede getekend en onmiddellijk beginnen de Franse afbetalingen, zodat de Duitsers Parijs verlaten. Eind 1873 is de oorlogsschuld veel vlugger dan verwacht betaald en vertrekken de laatste Duitsers uit Frankrijk. Duitsland gebruikt het geld voor de aanleg van spoorwegen, kanalen, wegen en openbare gebouwen. Het is een enorme stimulans voor de Duitse industrie, die weldra de eerste van Europa wordt. Frankrijk betaalt economisch het gelag en blijft verarmd achter.

Naïeve Belgische politici Het verlies van de Elzas wordt nooit verteerd door de Franse elites. “Altijd aan denken en nooit over spreken” is de slogan, maar in werkelijkheid beheerst een ziekelijk revanchisme de Franse politiek, die het onderwijs de opdracht geeft de Duitsers als barbaren voor te stellen. Musical- en operasterren nemen voortdurend het lied van de wraak op: “Vous n’aurez pas l’Alsace et La Lorraine, et malgré vous nous resterons Français, vous avez pu germaniser la plaine mais notre coeur vous ne l’aurez jamais.” (laatste opname: tenor Alain Vanzo in… 1995). De Duitsers zelf vertrouwen de Elzassers niet en handhaven een half bezettingsregime tot 1918. In Brussel trekken ze ook een les uit de oorlog. Bij het volgende conflict zullen de vijanden opnieuw voorbeeldig de Belgische neutraliteit respecteren. Denken ze. Koning Albert, die niet met zijn hoofd in de wolken leeft, moet met een halve staatsgreep dreigen vooraleer de regering op 31 juli 1914 de mobilisatie afkondigt. Vier dagen later zijn de Duitsers er. JAN NECKERS

Rechters op ruitjes en ander schoons in Brugge De Brugse musea hebben de jongste maanden hun collectie verrijkt met enkele markante stukken en de Vlaamse overheid heeft diverse werken uit die verzamelingen opgenomen op de Topstukkenlijst. In juni kocht Musea Brugge twee glasraampjes van Duitse origine die dateren van de eerste helft van de zestiende eeuw. Het ene ruitje stelt “Het oordeel van Cambyses” voor en is direct gerelateerd aan een van de topstukken in de collectie van Musea Brugge, het tweedelige paneel van Gerard David (1498) met hetzelfde onderwerp. Op het tweede glasraampje is een rechter afgebeeld die zich rijkelijk laat belonen door een fraai uitgedoste figuur en die geen oog heeft voor een smekende arme man aan zijn andere zijde. Dergelijke gerechtigheidstaferelen, die waarschuwden tegen corruptie, waren in de zestiende eeuw bijzonder populair. De ruitjes waren al vier jaar geleden te zien op de tentoonstelling “De kunst van het recht, drie eeuwen gerechtigheid verbeeld” in het Groeningemuseum. Ze maken nu definitief deel uit van de collectie van Musea Brugge. Deze maand gaf het Brugse stadsbestuur groen licht voor de aankoop van een pentekening uit de periode van de Vlaamse Primitieven. De tot nu onbekende tekening is door een Amerikaanse kunsthandelaar te koop aangeboden aan Musea Brugge. Ze dateert uit de tweede helft van de vijftiende eeuw en toont een wapenschild met twee griffoenen als wapenhouders. Het wapen wordt omkaderd met de ketting van de Orde van het Gulden Vlies. Het is geïdentificeerd als het alliantiewapen van Maria van Bourgondië en Maximiliaan van Oostenrijk. De dochter van Karel de Stoute trouwde na de onverwachte dood van haar vader in 1477 in Gent met de Oostenrijkse aartshertog en zoon van de Duitse keizer Friederich III. Hun zoon Filips de Schone, voor wie Maximiliaan na de dood van Maria van Bourgondië in 1482 de Lage Landen als regent bestuurde, gebruikte dit wapen tot hij in 1497 de Spaanse prinses Johanna huwde. Filips’ nieuwe alliantiewapen Habsburg-Bourgondië-Castilië-Aragon is afgebeeld op “Het oordeel van Cambyses” dat Gerard David

in opdracht van het Brugse stadbestuur schilderde. De tekening is van uitzonderlijk hoge kwaliteit en allicht diende ze als voorstudie voor een van de wapenschilden voor de kapittelvergaderingen van de Orde van het Gulden Vlies.

Topstukken “Het oordeel van Cambyses”, dat met de recente aankopen verbonden is, is een van de zestig officiële Topstukken van de Vlaamse Gemeenschap die in Brugge bewaard worden. Naast werken van Gerard David zijn daar nog heel wat pareltjes van andere Vlaamse Primitieven bij, waaronder twee werken van Jan Van Eyck en een schitterende collectie schilderijen van Hans Memling, die getuigen van de vooraanstaande rol die Brugge in de vijftiende eeuw nog speelde. Dit jaar zijn nog eens zeven werken van Musea Brugge toegevoegd aan de Topstukkenlijst. Die stammen uit heel andere periodes. Na onderzoek door het Rubenianum en de Koninklijke Bibliotheek zijn in het voorjaar diverse unieke zeventiende-eeuwse tekeningen (zowel individuele werken als verzamelingen) beschermd als Vlaams Topstuk. Vier ervan behoren tot de collectie van Musea Brugge, onder andere een subliem Boheems rotslandschap (ca. 1603) van Roelant Savery en schitterende studies van steenbakkers (ca. 1645) door David Teniers II. Deze zomer kwamen drie neoclassicistische schilderijen uit het Groeningemuseum op de Topstukkenlijst. Het zijn werken, geschilderd tussen 1782 en 1826, van de in Brugge geboren kunstenaars Joseph-Benoit Suvée, François-Joseph Kinsoen en Joseph-Denis Odevaere. Het loont dus de moeite om naar Brugge te trekken, zeker omdat de expo over Van Eyck nog een tijdje loopt in het Groeningemuseum. MMMV Informatie over de aankopen, topstukken en tentoonstellingen: www.museabrugge.be


Actueel

27 AUGUSTUS 2020

Zuid-Afrika

Racisme en levens die tellen in Kaapse praatbarak

De zoveelste vergiftiging

We weten nog niet of Navalny het zal overleven, maar we hebben wel een goed beeld van wat hij al heeft meegemaakt. Hij werd door aanhangers van Poetin met bijtend zuur overgoten, zodat hij bijna blind werd aan één oog. Hij werd ettelijke keren gearresteerd. Vorig jaar overleefde hij al een poging tot vergiftiging terwijl hij in een politiecel zat. Hij werd naar een hospitaal overgebracht, waarvan de medische directeur Olga Sharapova was, ‘toevallig’ ook een parlementslid van Poetins partij Verenigd Rusland.

Waarom nu?

Corona of geen corona, het kon niet uitblijven. Ook in het parlement onder de regenboog moést het ervan komen: een kamerbreed debat over wat racisme écht is en over zwarte levens die ertoe doen omdat dit nieuwe ‘Symbolum des Geloofs’, vanuit een sterk door marxisme aangevreten Amerika, als een lopend vuur de hele aardkloot verschroeit. Op het debat was aangedrongen door oppositiepartij EFF (Economische Vrijheidsvechters) van Julius Malema, de volksmenner die met zijn gezang van “Kill the Boers” (Vermoord de Boeren) en andere etnisch gekleurde uitlatingen, ongetwijfeld goed geplaatst is om uit te maken welke levens er toe doen en welke levens iets minder. Voor EFF mocht de ondervoorzitter, Shivambu, wiens voornaam toevallig Floyd is, het debatvuur in gang blazen. De gensters die de man probeerde te slaan, gaven niet veel vuur: racisme berust op machtsmisbruik en daarom kunnen zwarten geen racisten zijn, want zij hebben geen macht. Toch een licht bevreemdende uitspraak in een parlement waar de zwarten al 26 jaar de macht hebben… Bij dergelijke kleinigheid wou de economische vrijheidsvechter echter niet stilstaan, maar om zijn bewering te staven, maakte hij liever een sprong naar het verre China met een onthulling in verband met corona waar ik in de westerse media nog nooit of nergens iets over gehoord of gelezen heb: dat de Chinese overheid de schuld van de corona-uitbraak op de nek zou hebben gelegd van het luttele aantal zwarten dat in China woont en in één adem voegt Floyd Shivambu daaraan toe: “Kapitalisme is racisme.” Voor de man het uitgelezen moment om een warme oproep te doen voor onteigening zonder vergoeding, al was het maar omdat Paul Kruger een slaveneigenaar was en een “racistisch varken” (sic). De man naar wie het destijds welvarende Rhodesië is genoemd, de diamantmagnaat Cecil John Rhodes, noemt Shivambu een held voor vele ‘witten’ in Zuid-Afrika. Een beetje kenner van de Zuid-Afrikaanse geschiedenis zou toch mogen weten dat Rhodes een gezworen vijand was van voornoemd ‘varken’ en dat hij na de mislukte inval in de Zuid-Afrikaansche Republiek (ZAR) van Kruger tot aftreden als premier van de Kaap is gedwongen. Heeft allemaal geen belang: al wat wit is, is racistisch en basta. Trouwens, besloot de gedreven EEF-er toch wel héél kras: “In Afrika is er nooit een massamoord gepleegd zonder westerse steun.”

Van filosofie tot het buigen van de knie Dat, althans, was de mening van de als meest gematigde parlementariër van het ANC voorgestelde Richard Dyantyi, vol-

gens wie het enige verschil tussen de EFF en de AWB, de weggedeemsterde Afrikaner Weerstandbeweging van de gruwelijk om het leven gebrachte Eugène Terre’Blanche, was dat de enen een rood uniform dragen en de anderen kaki. Hoe verder het debat vorderde, hoe hoger blijkbaar het niveau steeg. Toen iemand van de Demokratiese Alliansie het woord kreeg, kwam die zowaar het halfrond beroeren met een lichtjes aangepaste aanhaling van filosoof Friedrich Nietzsche: “Als je een monster als racisme wil bevechten, moet je oppassen dat je niet zelf dat monster wordt.” Goed gemikte stok in het hoenderhok en aardig ad rem, zowel als de verzekering van de man dat hij niet op zijn knieën wou gaan zitten voor Black Lives Matter, maar wou rechtstaan voor verzoening. Ook bij de spreker van de Inkatha Vryheidsparty (IVP) luidde het dat je racisme niet met racisme moet bevechten, maar met verzoening. Klinkklare spijkers met koppen werden geslagen door de laatste stem in het debat, die van Vryheidsfront Plus-leider dr. Pieter Groenewald, die zonder omwegen stelde dat de Amerikaanse Black Lives Matter een marxistische groepering is. Hij knoopte daar de bedenking aan vast dat zwarte levens in Zuid-Afrika niet genoeg meetellen voor de regering, die voor de strijd tegen corona het leger heeft ingezet. Groenewald verwees ter zake naar Collins Khoza, de zwarte die in de dichtbevolkte krottenwijk Alexandra bij Johannesburg door soldaten werd doodgeslagen omdat hij binnenshuis een glas bier zat te drinken. Dat glas was door een soldaat naar buiten gedragen om te ‘bewijzen’ dat de man het in het openbaar dronk, wat in coronatijd verboden was. Het bier was eerst over zijn hoofd uitgegoten eer de ongelukkige er onder de ogen van zijn vrouw zo erg voor werd geslagen dat het hem het leven kostte. VF Plus keurde dat schromelijke misbruik van de Weermacht in de sterkste bewoordingen af. Dr. Groenewald sprak zich vervolgens uit, niet alleen tegen elke vorm van racistische wetgeving, maar tevens tegen ‘regstellende aksie’ (positieve discriminatie) en Swart Ekonomiese Bemagtiging (SEB of voorrang voor zwarten bij jobaanbiedingen en het opstarten van bedrijven en handelszaken). En, klonk het krachtige slotwoord vanuit de VF-oppositie: “Mijn partij knielt alleen voor God!” HECTOR VAN OEVELEN

13

Waarom moest Navalny juist nu vermoord worden? Is dat omdat er een reeks verkiezingen op stapel staan? Op 13 september worden in 18 regio’s gouverneurs verkozen en in 11 regio’s nieuwe parlementen. In vier districten zijn er verkiezingen voor de landelijke parlementen. Vreesde Poetin dat Navalny ook daar de manipulaties en het bedrog aan het licht zou brengen? Voor de zoveelste keer? Hoopt hij dat de chaos in Amerika en de revolutie in Wit-Rusland de aandacht van deze liquidatie snel zullen laten wegebben? Of vreesde Poetin integendeel dat de revolte vanuit Wit-Rusland zou kunnen overslaan naar Rusland en dat Navalny daarbij een gevaarlijke katalysator zou kunnen worden? We kunnen er slechts naar raden.

Dappere dissidenten Ook toen beweerden de artsen dat het om een allergische reactie ging. De neosovjets hebben meer soorten vergif dan verbeelding. Ze herkauwen altijd dezelfde leugens. Navalny heeft herhaaldelijk geprobeerd aan verkiezingen deel te nemen, maar hij kreeg nooit de kans. In 2013 werd hij veroordeeld tot vijf jaar strafkamp, op basis van een duidelijk valse aanklacht, maar hij werd na het proces op borgtocht vrijgelaten in afwachting van hoger beroep. Dat is hoogst ongebruikelijk. Waarschijnlijk hoopte men dat hij naar het buitenland zou vluchten en daar asiel zou aanvragen. Dan zou hij afgesneden zijn van zijn achterban en zijn medewerkers in Rusland. Maar Navalny vluchtte niet. Ik kon niet achterhalen hoe het afliep met het hoger beroep, maar Navalny moest niet naar een strafkamp. Er werd dan maar een nieuwe aanklacht gefabriceerd tegen hemzelf en zijn broer Oleg. Hij kreeg 3,5 jaar voorwaardelijk, zijn broer dezelfde termijn, maar dan effectief. Het was gewoon een voorwendsel om hem als gijzelaar te kunnen gebruiken. Omdat hij nu een strafblad had, kon hij niet meer aan verkiezingen deelnemen, dus concentreerde hij zich op zijn anti-corruptiebeweging. Ondanks voortdurende bedreigingen, intimidaties, huiszoekingen, inbeslagnames en arrestaties, ook van zijn medewerkers, hield hij het nog tot dit jaar vol. Toen was de organisatie geruïneerd door torenhoge boetes en moest ze ontbonden worden. Maar Navalny gaf het nog niet op. Dat zal hem nu misschien fataal worden. Hoewel hij nu relatief veilig is in Duitsland, ligt hij nog steeds in coma.

Ik ben bijna heel mijn volwassen leven actief geweest in de Vlaamse Beweging. Ik heb mij dikwijls geërgerd aan de angstvallige voorzichtigheid, om niet te zeggen lafheid, van mensen die niet op een lijst durfden staan, die niet eens onder hun eigen naam een lezersbrief durfden schrijven en die alleen in privékring hun mening durfden zeggen, hoewel de gevaren hier minimaal zijn vergeleken met de risico’s die opposanten in Rusland lopen. Daarom heb ik Navalny en andere dissidenten van zijn kaliber altijd enorm bewonderd om hun moed. Zij kozen zeker niet de gemakkelijkste weg. Maar het was wel de juiste weg. Zij kozen voor wat zij vonden dat de waarheid was, niet voor de officiële leugens, en zij betaalden daar een hoge prijs voor. Ik heb mij dikwijls afgevraagd waarom wij zo weinig mensen hebben van het kaliber van Navalny of Boris Nemtsov. Die werd niet vergiftigd, maar doodgeschoten op bevel van Poetins Tsjetsjeense landvoogd Kadyrov. Navalny en Nemtsov waren niet alleen dapper en eerlijk, maar ook uitzonderlijk bekwaam. Dat blijkt duidelijk uit hun rapporten, artikels en analyses. Als u zich een idee wil vormen van Navalny’s kwaliteiten als dissident, kijk dan eens op YouTube naar zijn documentaires. Intelligent, geestig, goed onderbouwd en schitterend gemaakt. “Don’t call him Dimon” en “Chaika” zijn beschikbaar met Engelse ondertitels. Bekijken nu het nog kan! En download een programmaatje om die videodocumentaires op een harde schijf op te slaan. Voor het geval dat… PAUL BÄUMER

Mensen blijven bij dezelfde partners Zo’n 30 jaar geleden organiseerde psycholoog David Buss een breed opgezette bevraging om te weten te komen welke vrouwelijke kenmerken het meest door mannen werden geapprecieerd, en welke mannelijke kenmerken door vrouwen dan weer bijzonder op prijs werden gesteld. In 36 verschillende landen (op 37 onderzochte landen) vond men bij koppels permanente kenmerken terug, die trouwens reeds door de evolutietheorie werden geopperd. Gemiddeld genomen zoeken vrouwen mannen die iets ouder zijn dan henzelf: ze zijn gevoelig voor de fysieke verschijning van mannen, maar zijn bij duurzame betrekkingen in belangrijkere mate aangetrokken door mannen die in staat zijn een grote veiligheid te geven aan het gezin, dit dankzij hun financiële middelen of hun sociale status. Mannen van hun kant worden gemiddeld in sterke mate aangetrokken door de fysieke verschijning van hun partner en ze verkiezen eerder jonge vrouwen (met de meest voorkomende spreiding van 3 tot 4 jaar). Men kan zich afvragen of deze vaststellingen van toen (jaren 80 van de vorige eeuw) vandaag nog steeds gelden. De seksuele re-

laties zijn enorm veranderd, echtscheidingen zijn zowat de norm geworden en het aantal huwelijken neemt af. Daarenboven is er de opkomst van de gendertheorie. Om hierop te antwoorden, werd een nieuwe internationale bevraging georganiseerd bij meer dan 14.000 heteroseksuele personen die in koppels leven. Een bevraging in 45 landen. De resultaten (Psychological Studies, 18 juni 2020) blijken volledig overeen te komen met die van 1980, wat een bevestiging is dat deze tendensen een constante zijn in ongeveer alle culturen. Zijn we dan toch van nature honkvaster dan sommigen ons willen doen geloven? PIET VAN NIEUWVLIET


14

Brieven

27 AUGUSTUS 2020

LATEN WE LACHEN Pallieterke, Egbert Lachaert van de Vlaamse (?) liberalen zal samen met de Belgische groenen een belastingverlaging fiksen. Wie gelooft die mensen nog? Jan Cappelier - Ruddervoorde

POLITIEK IS GEEN SPELLETJE Pallieterke, Terzake, maandag 17 augustus. De eerste 10 minuten werden volledig gewijd aan Vincent Kompany. Met alle respect voor zijn talent als speler en zijn knappe persoonlijkheid als mens. Maar voetbal is een spel. Als prioriteit had men toch moeten informeren omtrent de regeringsvorming bij de koning. Of vindt de VRT dat de vorming van een regering een ondergeschikt spelletje is? Zo dragen de media bij tot banalisering van de politiek. Bart De Wever en Paul Magnette zijn immers belangrijkere spelers voor orde in het hele land en de portemonnee van al zijn inwoners. Rudolf Van Hove - Berchem

NAPOLEON III

BANANENLAND (1)

Pallieterke, Toch weer een subliem artikel van uw medewerker Jan Neckers. Herinner me nog dat onze half-Franse leraar Frans minachtend sprak over Napoleon III omdat door zijn fout de oorlog verloren was. Heb al ondervonden dat het bijzonder moeilijk is om objectieve geschiedkundige teksten te vinden. Daarom een welgemeende dank. Pim Pandoer - A sse

Pallieterke, Luidens Jurgen De Landsheer, korpschef van Brussel-Zuid, is de enige correcte manier om iemand aan te houden hem op de grond plakken (HLN 22.08.2020). Mag ik hem erop wijzen dat onderhavige (agressieve) methode enkel gewettigd is indien de arrestatie alleen bereikt kan worden onder dwang. Het geweld moet nog altijd proportioneel zijn met het nagestreefde doel en wanneer de politie bij een interventie geweld gaat gebruiken, moet ze voorafgegaan worden door een waarschuwing (sic). In Brussel werd enkele jaren geleden een Vlaamse familie opgepakt voor het nemen van een foto met leeuwenvlag. Vervolgens afgevoerd naar het commissariaat en uitvoerig gefouilleerd, als zijnde potentiële terroristen. Dus neen aan onwettelijk politiegeweld en machtsmisbruik.

REICHSTAG Pallieterke, De gewezen republikein en gewezen Vlaams-Nationalist Bart Somers vraagt om de incidenten in een paar kustgemeenten niet te veralgemenen. Uiteraard is deze kameleon goed geplaatst om dergelijke dingen te zeggen. Is hij dan vergeten dat bij de brandstichting in Bilzen hij het Vlaams Belang beschimpte met alles en nog wat. Hij sleurde er zelfs de REICHSTAG bij. Bart Somers (gewezen voorzitter van de VU-jongeren ), Tommelein (idem). Bert Anciaux (gewezen voorzitter van de VU): met dergelijke kwibussen aan de top hoeft men niet verwonderd te zijn dat de VU ter ziele is gegaan. Frank M asschelein - Poperinge

DOPEN Pallieterke, Ik studeerde aan de VUB van '74 tot '78. En inderdaad, ik heb daar ‘vuile’ dopen gezien. In beide betekenissen van het woord. Maar nooit zag ik studenten hun behoefte doen aan de toog of in het openbaar. En geloof me: ik heb veel cantussen en kroegen bezocht! Wat het tonen van genitaliën betreft: klopt, dit was het lot van de praeses, bij het binnenkomen in de vroege uurtjes. Zijn kringleden zongen hem dit toe. Of hij weigerde en betaalde een rondje, of hij ging er (kort) op in. Wat de Egmont betreft: dat was mijn stamcafé in het weekeinde. Spijtig dat hij de zaaltjes in de kelder moest sluiten op bevel van de brandweer: geen nooduitgangen. Eigenlijk terecht: de twee kelderzalen waren bij brand rattenvallen. Hoe hard wij de Egmont ook misten als Vlaamse Brusselaars... Gelukkig waren de Waltra en de Viking er nog. Dirk A driansens - Heist-op-den-Berg

Kruisende woorden oplossing 1226

A B C D E F G H I J K L

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 V L A G G E N S C H

I

P

E E N X E V E N E E N S R E T

I

E X T I J X

I

K E

B R A S S E R X T X T U A X L X T A

I

P E

I

X D

S T Y X X O N O X N G O T R A F O X G E K X E N E

I

R E I

X A E D X H E K X

I

I C H X B A T T L E

S O T O O P X E X A M

N T X O E N X S

L E D E

G E U R S T O P X B E N

Thomas Boyle - Zaventem

BANANENLAND (2) Pallieterke, Op blz. 3 van het nummer 32 staat een pentekening met de tekst “bananenrepubliek belgië” (neen ik gebruik hiervoor geen hoofdletter). Ik wil u er opmerkzaam op maken dat dit niet kan. Dit onland is geen republiek. Daarom stel ik voor om het over het bananenland te hebben. Enerzijds omdat we geen dieren, in casu apen, willen beledigen en anderzijds, wat ik hierboven aanhaal, omdat dit onland geen republiek is H ans Peter Luyckx - Evere

POLITIEGEWELD Pallieterke, Vrijdagavond was ik in gesprek met een cafékennis. Hij is politie-inspecteur in St-AgathaBerchem, dus iemand uit de praktijk en zeker geen Vlaams Belanger. Het ging hem over de luchthavenpolitie van Charleroi. In de richtlijnen om iemand te handboeien staat er letterlijk dat men hem of haar op de buik moet leggen. Bij een soortgelijk incident dat hij meemaakte, werd er beslist een arts op te roepen. De vrouwelijke arts weigerde de cel in te gaan met de woorden: “Ik ben mijn leven nog niet beu.” Ja, wat moet men dan doen? Ik heb hem voorgesteld bij een volgende keer de burgemeester op te roepen. Dat die maar de cel ingaat... De politieman in kwestie wordt meerdere malen per week uitgescholden voor fascist, nazi, enz. Zijn veronderstelling is dan ook dat de brave Slovaak de politie meerdere malen uitgescholden heeft en dat daarop de vrouwelijke politie-inspecteur de Hitlergroet gebracht heeft. Hij stelt dan, hoe goed men ook opgeleid is, dat men op bepaalde momenten over de grens gaat. En de media en de politiekers maar van katoen geven zonder goed de feiten te kennen.

WATERTEKORT Pallieterke, Bij het VTM-nieuws zit men nogal graag te emmeren (het Nederlands heeft toch mooie uitdrukkingen) over watertekort. De grote oorzaak van het watertekort wordt echter zorgvuldig verzwegen. In ons land zijn de jongste 30 jaar ongeveer 2 miljoen mensen bijgekomen! Veel verduidelijking is daar niet bij nodig! Dat men de waterfactuur systematisch heeft overladen met nieuwe belastingen om het waterverbruik te drukken is uiteraard een drogreden. Bij het verbruik van water verwijst men graag naar de uitersten, de privé-zwembaden en plonsbaadjes vooral, terwijl een eenvoudige berekening leert dat dit eigenlijk maar een klein percentage van het geheel uitmaakt. De zwembaden zitten uiteraard niet bij het armere deel van de bevolking, maar het is wel een feit dat als men de waterfactuur nog verhoogt, het ook weer de tussenklasse is die het gelag betaalt. Bovendien is er nog iets waar veel te weinig aandacht voor is. Bepaalde bevolkingscategorieën krijgen een hoge korting op de waterfactuur, ze betalen maar ongeveer een vierde van de normale prijs. Het brengt met zich mee dat er geen aanleiding gegeven wordt om die doorlopende wc of de lekkende kraan te laten repareren en zo schiet men toch weer in eigen voet. Niemand hoeft te panikeren dat er tekort is aan water of dat in de toekomst zal zijn. De overheid kan verschillende maatregelen nemen om dit tegen te gaan. In Israël regent het nog geen tiende van hier; heeft men daar watertekort? L. L avrysen - Schoten

Hotels en en Hotels restaurants waar Hotels en restaurants restaurants waar Vlamingen thuis zijn zijn waar Vlamingen Vlamingen thuis Verliefd op de dezijn natuur-? thuis Verliefd op natuur-? Kom ze ze eens eens proev proeven te Achouffe-! Kom

HOTEL HOTEL

DeAchouffe keuken is enkel hotelgasten 19 - open 6666voor Houffalize Te bereiken via Namen, Marche, Laroche richting Houffalize (afslag Nadrin) of via Luik Wij zijn vlamingen

Tel. 061-28 81 82 - Fax 061-28 90 82 www.lespine.be (Wij zijn Nederlandstalig-!)

Tel. 061-28 81 82

Heerlijk aan aan de de kust kust nu! nu! Heerlijk

HOTEL DIE DIE PRINCE PRINCE HOTEL

zal u u extra extra verwennen. verwennen. zal Albert I-Wandeling I-Wandeling 41-42 41-42 -- OOSTENDE OOSTENDE Albert Tel. 059-70 059-70 65 65 07 07 Tel.

Erwin Strobbe - Zellik

ABSURDISTAN

Toch dit Er zijn nog zekerheden. De grote vakantie loopt ten einde. In Antwerpen zijn de granaten weer terug van weggeweest.

De recidivist Dat Recip Erdogan een schurk is, staat al geruime tijd als een paal boven water. Nu saboteert hij weer de watertoevoer voor, o toeval, het Koerdische gebied Rojava. Kort daarvoor had de expansionistische islamist alweer een oude christelijke kerk die dienst deed als museum, opnieuw als moskee in gebruik laten nemen. Quousque tandem, Erdogan!

Langs alle kanten Meer dan twee jaar na het overlijden van een Slovaak in een cel hier te lande, wordt er plots ophef over gemaakt met steekvlamjournalistiek en een steekvlamcommissie in het Parlement. Is er op het federale niveau nog ergens iemand die over een beetje nuchterheid beschikt?

Ezelsdracht dan? Of het bericht verder is geraakt dan de Antwerpse regio? In alle geval, tientallen en tientallen ooievaars die op hoogspanningsleidingen gingen zitten, zorgden voor stroomonderbrekingen in de omgeving van Nijlen. Naar verluidt zijn dat alle ooievaars die het onvoldragen boeleke van de federale regeringsvorming moesten afleveren ten paleize.

Bakkwestie Een Nederlandse fruitbomenkweker zat met een zo groot overschot aan jonge perenbomen, dat hij er gratis 8.000 van uitdeelde. Wij konden geen bevestiging krijgen van het bericht dat Calvo en Almaci die zijn gaan afhalen. We weten wel dat met die grapjassen in een federale coalitie, Vlaanderen met véél gebakken peren zal zitten.

De veroveraar Wij hebben het altijd gezegd: de plezantste van de hoop is ongetwijfeld Georges-Louis van de blauwe liberalen. Zonder de minste schaamte liet de man horen dat hij eigenlijk de taalgrens weer wat wil doen opschuiven naar het noorden. Ach, handlanger Calvo zal dat wel weer wegpraten, zeker?

Sport Open Monumentendag zal in Antwerpen dit jaar in het teken staan van de Olympische Spelen van 1920 aldaar. Wij konden geen bevestiging krijgen van het bericht dat de federale regering daarbij enige inbreng zou leveren in de discipline regeringsvorming. Een sport apart.

Uitvinding Een befaamd modemerk herlanceert dit jaar de teenschoen: een schoen met afzonderlijke teenruimte die ooit al even populair was. Ten behoeve van de politiek wachten wij nu gespannen op de lancering van de hersenhoed.

Aantrekkingskracht In de Oosterschelde werden onlangs enkele zeldzame walvisachtigen gesignaleerd, butskoppen met name. Wij vermoeden dat ze onderweg zijn naar Brussel, om het spektakel van de regeringsvorming met eigen ogen te zien.

Welja Zo hier en daar hoort men het tegenwoordig opwerpen: misschien is het niet slecht dat er onder impuls van Groen geherfederaliseerd zal worden. Wellicht dat het Vlaams Parlement dan eindelijk, eindelijk eens zal klauwen!

Scholing Ik ben tegenstander van Vivaldi, dus ik ga een Vivaldike doen. Voor al uw lessen politieke logica, slechts één adres: huize Egbert.

Een lezersbrief insturen? Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.

n


Dossier

27 AUGUSTUS 2020

COLLECTIE TROPENMUSEUM

De dekolonisatie van Nederlands-Indië (deel II) De Bersiap heeft zijn sporen nagelaten in de Nederlandse Indië-literatuur. Onder andere Jacob Vis, Tob Bouwman, Hella Haasse en Johan Fabricius hebben erover geschreven. De documentaire “Buitenkampers”, nog steeds op DVD te verkrijgen, verzamelde een aantal ooggetuigenverklaringen. Maar de Bersiap is volledig uit het politieke discours verdwenen. De wreedheden van Indonesiërs passen nu eenmaal niet in het politiek correcte schema. Zonder de steun van de Japanners, zonder hun propaganda en zonder de organisaties die zij op poten hadden gezet, zou er waarschijnlijk nauwelijks een georganiseerde Indonesische onafhankelijkheidsbeweging zijn geweest. Dat is niet zomaar een hypothese. Het blijkt duidelijk uit het feit dat de onafhankelijkheidsbeweging ook na 1945 alleen op Sumatra en Java van de grond kwam, waar men kon voortbouwen op de politieke bewegingen en milities die het Japanse landleger had georganiseerd. De andere eilanden werden tot 1945 bestuurd door de Japanse marine en die had geweigerd de inboorlingen te mobiliseren. In het begin was daar dan ook nauwelijks sprake van georganiseerd verzet tegen de Nederlanders. Dat hangt ongetwijfeld ook samen met het feit dat het “Indonesische” staatsnationalisme in essentie een Javaans en Sumatraans verschijnsel was. Op de andere eilanden leefden andere volkeren - onder andere de Molukkers - die niet bestuurd wilden worden door Javanen of Sumatranen. De giftigste erfenis die de Japanners op Java hadden achtergelaten, waren hun milities die oorspronkelijk waren opgericht om het Japanse leger te steunen tegen een mogelijke Britse, Amerikaanse of Nederlandse invasie. Vele leiders van de strijd tegen de Nederlanders kwamen bijvoorbeeld voort uit PETA (Pembela Tanah Air- letterlijk: Verdedigers van het Vaderland), een door de Japanners opgericht leger dat 57.000 manschappen telde. Opmerkelijk detail: veel van de bataljonscommandanten

van PETA waren islamleraars of islamitische geestelijken. Na de Japanse capitulatie werden PETA en andere soortgelijke milities door de Japanners ontwapend, maar de manschappen en kaders ervan speelden wel een grote rol in de Bersiap en in de terreur- en guerrillacampagnes tegen de Nederlanders.

“Dood aan de blanken!” Op 17 augustus 1945 riepen Soekarno en Hatta de onafhankelijkheid uit. In oktober 1945 begonnen de winkeliers op Java een boycot tegen Europeanen. Er werden barricades opgeworpen en Indonesische benden met messen, machetes en bamboesperen hielden ‘wilde’ huiszoekingen. Europeanen werden op straat aangehouden en gefouilleerd door gewapende Indonesische ‘pemuda’, wat ‘jongeren’ betekent. Toen al… Steeds meer huizen van blanken, Chinezen of Indo’s werden geplunderd. (Vraagt u zich misschien af of zoiets binnen een paar jaar ook in Brussel zou kunnen gebeuren? In Borgerhout? In een Franse banlieue? In Portland of Seattle?) In Soerabaja arresteerden Indonesische benden honderden Nederlanders en vonnisten hen in een zogenaamd “geïmproviseerd tribunaal”. Het leek meer op een pogrom of een lynchpartij van de KKK, maar dan veel grootschaliger. Er werd “Dood aan de blanken!” gescandeerd en het tribunaal liep uit op massale martelingen en moorden, waarbij tientallen Nederlanders werden afgeslacht. Er circuleerden pamfletten die opriepen tot de uitroeiing van alle blanken, alle Indo-Europe-

anen, alle christenen en/of alle Chinezen. Niet al die wreedheden, plunderingen en moorden vonden plaats in de gebieden die door de regering van Soekarno en Hatta werden gecontroleerd. In sommige streken was nog een volledig machtsvacuüm en daar woedde de Bersiap nog veel erger. In hoeverre dat een gevolg was van de haatpropaganda van de Japanners en hun collaborateurs, is natuurlijk onmeetbaar. Maar wat er in de republikeinse gebieden gebeurde, dikwijls met actieve deelname van militairen van de Badan Keamanan Rakjat, letterlijk: het Volksveiligheidsorgaan, was al erg genoeg en daarvoor kunnen Soekarno en Hatta de verantwoordelijkheid niet van zich afschudden. De Badan Keamanan Rakjat verder BKR - was hún leger. In december 1945 werden bijvoorbeeld twee vrouwen in een station in een voorstadje van Batavia uit een trein gehaald door manschappen van de BKR. De vrouwen werden ervan verdacht Indo-Europees te zijn. Bij mensen uit gemengde huwelijken was niet altijd onmiddellijk te zien of zij al dan niet van “zuiver” Indonesisch bloed waren. Maar de racistische en antiwesterse haar zat zo diep dat er geen bewijzen nodig waren. De vrouwen werden onderworpen aan een reeks verkrachtingen, naar buiten gesleept en toen in het publiek afgeranseld en gefolterd met roodgloeiende ijzeren staven. Tenslotte sneden de ‘vrijheidsstrijders’ hen de keel over. Dergelijke rituele slachtingen - doet het u ook niet denken aan IS of aan de Turken in Armenië? - ver-

Grootste coronahaard Italië zorgt voor beroering De momenteel grootste coronahaard in Italië blijkt een voormalige kazerne in Treviso te zijn, die dienst doet als opvangcentrum voor vluchtelingen. Niet minder dan 257 personen (op een totaal van 330) testten positief op het coronavirus. Het gaat om 246 migranten en 11 medewerkers van het opvangcentrum. Om te vermijden dat inwoners van het centrum in de anonimiteit zouden vluchten en om opstootjes tussen vluchtelingen de baas te kunnen, werd de politie in de omgeving versterkt. De overheden proberen vol te houden dat de toestand onder controle is, maar de onrust is groot, vooral bij de inwoners en in Venetië. Onder de lokale bevolking wordt heftig gediscussieerd over hoe de uitbraak is kunnen gebeuren. Blijkbaar liggen enkele verkeerde beslissingen aan de basis daarvan. Alles begint met een medewerker van het centrum, een man van Pakistaanse nationaliteit, die met hoge koorts en andere typische symptomen van het virus van vakantie uit zijn vaderland was teruggekeerd. Deze Pakistaan, waarschijnlijk een zogenaamde “zero-patiënt”, werd positief getest en in het ziekenhuis opgenomen.

Verzet bij de vluchtelingen Artsen en verpleegkundigen wilden na die vaststelling het opvangcentrum voor vluchtelingen zelf bezoeken om er te testen. De vluchtelingen in het centrum zagen dat even anders en weigerden het medisch bezoek en de testen.

Vooral de quarantainemaatregelen wensten ze niet op te volgen. Medewerkers waren gedwongen de hulp van de veiligheidsdiensten te vragen, en pas na hun tussenkomst konden de testen worden uitgevoerd. Na de eerste positieve test lukt het medisch team er echter niet in om de uitbraak van corona in het kamp in te dammen. Op 30 juli werden bij de ongeveer 330 migranten in het centrum 130 nieuwe besmettingen vastgesteld. In Treviso gingen de alarmbellen af. Uiteindelijk werden dus 257 personen positief getest. De beschuldigingen gaan intussen over en weer: de beheerders van het opvangcentrum kijken naar de lokale gezondheidsdienst en “de gebrekkige opvolging”, terwijl die medische verantwoordelijken het opvangcentrum met de vinger wijzen omwille van het veiligheidsprobleem en de opeenvolgende ‘rellen’ in het centrum. Vastgesteld werd dat de positief en de negatief geteste migranten

nooit uit elkaar werden gehaald. Om onduidelijke redenen werd een project om een aparte vleugel van het gebouw in te richten voor de positief geteste personen nooit uitgevoerd.

Ramp voor de streek Het feit dat de grootste corona-hotspot van Italië net in de omgeving van Venetië is gesitueerd, is een catastrofe. Volgens economische vertegenwoordigers doet deze uitbraak in de streek alle inspanningen teniet om stilaan weer uit de crisis te komen. Het toerisme stelde de eerste annuleringen vast bij reeds geboekte reizen naar Venetië. De voorzitter van de regio Veneto, Luca Zaia, is ziedend. Hij omschreef de beheerders van het opvangcentrum als totaal onbekwaam, riep de omgeving van de kazerne uit tot “rode zone” en lanceerde een oproep naar de Italiaanse regering om dergelijke centra eenvoudigweg te sluiten.

PIET VAN NIEUWVLIET

15

Javaanse Revolutionairen strijden voor onafhankelijkheid. Ze zijn voor het merendeel bewapend met bamboesperen. De enkele geweren zijn afkomstig van Japanners. oorzaakten een golf van paniek bij de blanken en de Indo-Europeanen, en dat was natuurlijk de bedoeling. Deze eerste fase van de Bersiap eindigde pas in 1946 toen Nederlandse en Britse troepen de steden op Java bezetten en de orde weer herstelden. De blanken die daar hun toevlucht hadden gezocht, waren nu min of meer veilig. Maar op het platteland ging de terreur onverminderd verder. In het binnenland zaten duizenden Nederlanders, vooral vrouwen en kinderen, nog steeds in de interneringskampen, al konden de gevangenen nu informeel wel naar buiten. De voorlopige Indonesische regering maakte echter een einde aan die partiële vrijheid: de gevangenen moest opnieuw achter de prikkeldraad blijven, nog altijd met dezelfde brute en sadistische Japanse bewakers. Met de verfijnde hypocrisie die hen eigen was, beweerden de Indonesische autoriteiten dat die verlengde interneringen bedoeld waren als veiligheidsmaatregel: in de kampen zouden de Nederlanders beschermd zijn tegen de brutaliteit van de benden. Soms was dat ook zo. In de kampen werd niet meer gemoord, daarbuiten wel. Maar tegelijk werden de vrouwen en kinderen in die kampen als gijzelaars gebruikt om Nederland tot politieke toegevingen te dwingen. Men kan zich de verbittering en de wanhoop van die gevangenen voorstellen… Toen de bevrijding eindelijk gekomen leek te zijn, gingen de poorten van hun ‘oosterse Dachaus’ weer op slot. Men kan zich ook de terechte woede en de onverzoenlijkheid voorstellen van de Nederlandse militairen die toen aan de politionele acties in Indonesië deelnamen. Natuurlijk hadden zij geen medelijden met de Indonesische ‘vrijheidsstrijders’. Men kan de excessen van die politionele acties niet beoordelen zonder aan de Bersiap en de vrouwenkampen te denken.

Chinese zondebokken Nederlanders en Indo-Nederlanders waren niet de enige

slachtoffers van de Indonesische ‘vrijheidsstrijders’ en van de bandieten, sadisten en psychopaten die gemene zaak met hen maakten. Alle groepen die van ver of dichtbij beschuldigd konden worden van samenwerking met de Nederlanders, of die niet als ‘echte’ Indonesiërs werden beschouwd, werden het slachtoffer van mishandeling, roof en moord: christenen van gelijk welk ras, Molukkers, of ze nu in het Koninklijke Nederlands-Indische Leger hadden gediend of niet, bestuursambtenaren uit de koloniale periode en natuurlijk Chinezen. Als Indonesië getroffen wordt door een van zijn periodieke uitbarstingen van geweld, zoals in 1945-1949, in 1965-1966 en 1996-1998, dan zijn de Chinezen altijd de eerste zondebokken. Zij waren heel gemakkelijk herkenbaar aan hun uiterlijk en aan hun naam, en meestal waren zij christenen of boeddhisten. Zij waren ernstige en harde werkers die gemiddeld meer welvaart hadden verworven dan de Indonesische moslims. Racistische en islamitische motieven gingen hand in hand met afgunst, primitief communisme en roofzucht. Duizenden Chinezen werden tijdens de Bersiap uitgeplunderd, verkracht en vermoord. Soms werden zij dagen na elkaar van dorp naar dorp gesleept, van de ene reeks mishandelingen naar de andere. Slechts één voorbeeld uit de vele: in Madjalengka, op Java, werden in juli 1947 bijna tweehonderd Chinezen gedeporteerd en na twee weken rondzeulen in het oerwoud geëxecuteerd. Bij de moordenaars waren ook Indonesische militairen en officieren. Officieel keurden Soeharto en Hatta zulke excessen af, maar ook dat was grotendeels verfijnde hypocrisie: tegelijk gebruikten ze die ongeregelde benden ook voor sabotage- en guerrilla-acties tegen de Nederlandse troepen. En ze werden ervoor beloond. Ze werden president en premier en ze werden gevierd als helden van de dekolonisatie.

PAUL BÄUMER


16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

27 AUGUSTUS 2020

Start gemist Goed starten is in het nieuwe voetbalseizoen zeer belangrijk. Als dit nog zo is, dan hebben de spelers van Club Bugge, Anderlecht en AA Gent niet goed geluisterd. Zij hebben de boot gemist. Ik had dat niet verwacht van de spelers van blauw-zwart. Misschien zijn ze teveel bezig met hun nieuw stadion? Neen, laten we serieus blijven. Wat ze wel hebben, dat zijn hun supporters, hun twaalfde man. Die zijn ze nu kwijt door corona. Ik heb het aan de lijve kunnen ondervinden als we met Anderlecht op bezoek waren op ‘Jan Breydel’. Ik heb ook de keerzijde van de medaille meegemaakt toen we met Club in 1981 de laatste match van het seizoen in Brugge moesten winnen tegen RWDM om niet te degraderen. Het stadion was uitverkocht. De sfeer was ongelooflijk, ik had dit nog nooit meegemaakt. We wonnen met 5-0. Geloof mij, Club heeft zijn supporters nodig en dan komt alles terug in orde. Ze hebben genoeg potentieel in huis. Vercauteren zijn ze nu ook kwijt in Anderlecht. Ik heb hier al eens geschreven dat Franky geen ja-knikker is. Dat zal wel de reden zijn van zijn vertrek. Nu moet het gebeuren voor Kompany, geen excuses meer! Wat ik tegen Moeskroen te zien kreeg, was nog slechter dan wat ik het voorbije seizoen heb moeten aanschouwen. Er is volgens mij niet veel veranderd. Als je thuis tegen Moeskroen, dat meer dan een helft met tien man speelde, niet kunt winnen, dan is er iets niet in orde.

Nieuwe spits nodig Volgens Gert Verheyen in Het Nieuwsblad moet het dit seizoen beter gaan, maar dat kan ook bijna niet anders... Wat heeft Anderlecht nu dringend nodig om mee te doen in de Pro Jupiler League? Volgens mij niet veel: een regelmatig scorende diepe spits, een centrale verdediger en een vervanger voor Kompany. Vooral die spits is belangrijk, anders zitten we weer in hetzelfde schuitje van verleden seizoen! 0 op 9 voor AA Gent, wie had dat gedacht? Ik vraag mij af of het opportuun was om in twee weken tijd zowel zijn topschutter als zijn trainer van de hand te doen of buiten te smijten. Op een moment dat Odjidja dan nog sukkelt met zijn knie. Hem kunnen ze in Gent immers niet missen. Volgende speeldag ontvangt Gent, KV Mechelen. Club Brugge gaat op bezoek in Genk en Anderlecht gaat naar de kust, maar Trebel mag niet mee, want die is zondag stout geweest in het Lotto Park...

Gille Van Binst Voormalig topvoetballer

1227

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E F G H I J K L HORIZONTAAL A. Beslommering wegens weelderigheid B. Deel van een circus Inhoudsmaat - Golfterm C. Wereldvreemd persoon Excentriek D. Bloeddorstig E. Telwoord - Zuid-Amerikaanse munt F. Meetkunde - Ingenieur G. Niet uitgemaakte H. Pers. vnw. - Vennootschapsvorm - Muzieknoot I. Middelnederlands - Recht stuk van een rivier - Italiaanse rivier J. Pers. vnw. - In het geheel niets K. Reeds geruime tijd - Pool waar de elektronen uitkomen L. Kosters

VERTICAAL

1. Figuur uit Tijl Uilenspiegel 2. Bijbelse stad - Antwerpse gemeente - Broze 3. Haat of angst voor vreemdelingen - Lawrencium 4. Van een zekere - Meetgereedschap 5. Zomaar ineens - Neodymium 6. Daterend van - Ten laste van Nationaal Geografisch Instituut 7. Uiting van bewondering Van te voren 8. Deel van een bloem - Stad in Iran 9. Druppelbuisje - Antimalariamiddel 10. Deel van een flatgebouw Loofboom - Lapje 11. Goede naam - Muzieknoot Voorzetsel - Lidwoord 12. Weerkundigen

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1226 VINDT U OP BLZ. 14

“De pot op met corona! Ik zoek een vaccin tegen Van Gucht!” Hoe doet hij het? Hoe houdt Marc ‘De Man’ Van Ranst het hoofd koel en cool in deze angstige tijden? Wat is zijn geheim om dag na dag fascisten te ontmaskeren, Trump onder de mat te tweeten, meer meningen te hebben dan de Verenigde Naties tijdens een wereldoorlog en na de uren ook nog eens corona te bestrijden met bubbels en babbels in de media? We vroegen het hem op de man af. “Wel meneer Pallieter, ik heb regelmatig contact met mijn psycholoog. Die man moet af en toe ook zijn hart kunnen luchten. Kom anders eens mee?” Wij trokken in het zog van MVR naar zijn zielenknijper. “Marc, ik vind dat geen goed idee,” reageert psycholoog Hoekeirs wanneer ik net iets te laat binnen stap in de praktijkruimte, “het zijn toch vertrouwelijke gesprekken die we hier voeren.” Maar Van Ranst wil van geen wijken weten. Geagiteerd ligt hij op de comfortabele ligbank te foeteren. “Voor je het weet zijn ze in de media andere mensen aan het interviewen en dat is zonde van de bomen. Of nog erger: ze interviewen die eikel van een Van Gucht. De drie grote bedreigingen van deze tijd zijn Van Gucht, andere virologen op televisie en hoe heet het ook alweer? Corona! Ik zweer het u, de dag dat ik een vaccin tegen dat stinkend stukje Van Gucht-fascist vind, dan spuit ik het hem recht in het hart.”

mondmasker. Want het moet ook esthetisch zijn.”

Psycholoog Hoekeirs: Nou nou nou, Marc. Waar hadden we het net nog over? Niet iedereen is een fascist. We zouden eerst rustig tot tien tellen en kijken of iemand wel aan die definitie voldoet, voor we dat uitspreken.

MVR (herhaalt op treiterend toontje): “Meningen zijn geen onderzoek... De mijne wel! Wie is er hier top-top-top viroloog? Bibi, ikke, moikes! Zie je dat nu, meneer Pallieter? En ik betaal die kerel daar nota bene voor.”

MVR: “Zo is het dus fout gelopen in 1939. De hele wereld was rustig tot tien aan het tellen en de fascisten waren al aan het dansen in Gdansk bij zeven. Het zit vol fascisten hier. Daarnet nog, toen ik hier binnenkwam. Twee madammen die me zagen en meteen de Hitlergroet deden. De oudste van de twee heeft nog in Treblinka gewerkt. Met haar lelijke verwrongen fascistenkop. Ik herkende ze meteen. Schrijf dat maar op, meneer Pallieter. En de jongste dreigde mijn thee te vergiftigen. Ik ben nergens meer veilig.”

Hoekeirs: Marc, wat heb ik u net gezegd godverdomme… MVR (mokkend): “Dat ik moet luisteren naar mijn lichaam en minder eten. Dat ik moest luisteren naar mijn vrouw en de kerstboom afbreken. En dat ik moest luisteren naar serieuze virologen en minder onzin vertellen.”

En? MVR (kruist de armen voor de borst en trekt een pruillip): “Dat uw moeder geen fascistenkop heeft, nooit in Treblinka was geweest en dat wanneer uw vrouw mij een kopje aanbiedt, daar geen vergif in zit. (herpakt zich) Maar het had wel gekund. Deze week was er een man in het station van Mechelen…”

Marc, is dat echt internationaal onderzoek? MVR (haalt een bierkaartje boven): “Enfin nu. Hier, lees het zelf. Ik heb het zelf geschreven zie. (Leest voor) ‘Het zou beter zijn als iedereen handschoenen zou dragen die matchen met hun mondmasker en Van Gucht een plastic zak over zijn kop trekt tot hij stopt met ademen.’ Voilà, zwart op wit! Eigen onderzoek.”

En dat is internationaal bevestigd? MVR: “Ik heb het gemaakt in Nederland toen ik daar uitgenodigd was in een televisiestudio. Hoe internationaal wil je het hebben? Luister vriend, iedereen heeft recht op een mening en het recht om die te uiten. Het is niet omdat ik toevallig wetenschapper ben dat dat niet meer mag.”

Meningen zijn geen onderzoeken Marc.

Marc, vorige keer hadden we het over het zwarte gat na corona. Hoe ga je dat aanpakken? MVR: “Jij moet je daar geen zorgen over maken vriend! Nu is het Covid-19, in de winter komt Covid-20 en dat gaat blijven komen. 21, 22, 23, 24, 25. Nee, geen 25, dan pak ik een sabbatjaar. Maar 26, 27, 28… Zolang er een Van Ranst zal ademen, zal er een Covid zijn. Hoe zeggen ze dat zo schoon in Holland? Je maintiendrai!”

(zucht) Tot volgende week, Marc. MVR: “Voilà, ik voel mij weer herboren. Ik vind dat we vandaag echt een doorbraak hebben bereikt. Tot de volgende!”

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Die naar u zwaaide Marc! Hij zwaaide! MVR: “Ik denk dat het beter zou zijn als mensen hun handen ter hoogte van hun heup zouden houden als ze zwaaien. Dan is het voor iedereen duidelijk. Internationaal onderzoek wijst trouwens uit dat je op die manier veel minder virussen verspreidt bij het zwaaien. Nog beter zou zijn als iedereen handschoenen zou dragen. Liefst in dezelfde kleur als het

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be


Turn static files into dynamic content formats.

Create a flipbook
Issuu converts static files into: digital portfolios, online yearbooks, online catalogs, digital photo albums and more. Sign up and create your flipbook.