't Pallieterke van 3 september 2020

76ste jaargang • nummer 34 • donderdag 3 september 2020

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,50

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

“In Marokko of Tunesië moest ik nog nooit wegvluchten, maar wel hier, in mijn eigen land” In Vlaanderen is de problematiek van de ‘transitmigratie’ en de daarmee gepaard gaande overlast op snelwegen en snelwegparkings sinds jaar en dag bekend. Minder bekend is dat dezelfde problematiek ook Wallonië treft. Met name de E40 en E42 tussen Luik en Aken blijken een ware “hotspot” te zijn voor migranten.

Wij gingen ter plaatse op onderzoek en spraken met getuigen. Zij vertellen ons hoe tankstations en andere winkels bijna dagelijks te kampen hebben met diefstallen en hoe vrachtwagenchauffeurs worden aangevallen. “Ineens stond er een horde van dertig of veertig migranten rond mijn vrachtwagen.”

N-VA is de regie kwijt.Voor even.

Lees de volledige reportage op blz. 13

Laurent, de gulle prince Grote titels in onze Vlaamse kranten: prince Laurent koopt CO2-meters voor klas van zijn kinderen, op aanraden van Marc Van Ranst.

Princesse Louise, prince Aymeric en prince Nicola, de kinderen van Laurent, lopen school op een Franse privéschool in Ukkel. De kinderen krijgen nu in hun klaslokaal een CO2-meter die de luchtkwaliteit meet. Voor prince Laurent betekent dit een investering van welgeteld 230 euro. Laurent verklaarde daarbij in de pers “dat hij zijn investering ziet als een daad van burgerzin”. Einde citaat.

Mogen we daarbij toch enige bedenkingen formuleren. Ten eerste: hoe egoïstisch kan een prince zijn dat hij enkel aan zijn eigen kinderen denkt. De rest van de school kan stikken, en dat is dan in feite nog letterlijk te ne-

men ook. Of vrij vertaald: “Eigen kinderen eerst.”

Maar er is meer: Laurent is er trots op dat hij 230 euro investeerde. Oeps, niet hij investeert dat, maar u en ik. Want prince Laurent heeft nog nooit een dag gewerkt (tenzij lintjes doorknippen tot de zware beroepen behoort) en krijgt jaarlijks een dotatie van 320.000 euro, of zo’n goede 26.000 euro per maand. En huur voor zijn villa moet hij ook al niet betalen.

Als Laurent dus inkopen doet, dan is dat met uw en ons belastinggeld. Niettemin buigen wij nederig het hoofd voor de gulheid van onze sympathieke prince.

KVC

Uitgesloten van de federale onderhandelingen en Vlaams minister-president Jan Jambon die aangeschoten wild is. N-VA zit momenteel in de hoek waar de klappen vallen. Sommigen dromen al van een definitieve neergang van de Vlaams-nationalistische partij. Daarvoor is het nog te vroeg. De N-VA kan straks misschien kapitaliseren met kritiek op de Vivaldi-postjespakkerij. En vervroegde verkiezingen hoeven evenmin uit te draaien op een ramp.

“Als je in de stront zit, moet je vliegen.” Deze uitspraak van Bart De Wever is dezer dagen zeker van toepassing op zijn partij. Het lijkt erop dat de N-VA, die het politiek spel lange tijd controleerde, plots de regie kwijt is en maar niet uit de drek raakt. Na het laken naar zich toe te hebben getrokken tijdens de federale formatie en een onmogelijk geachte basisdeal met de PS te hebben afgesloten, overspeelde Bart De Wever zijn hand. De Franstalige socialisten wilden niet weten van twee liberale partijen in een federale regering. Maar in plaats van zelf de Open Vld of de MR te dumpen, lieten Magnette en Co Bart De Wever het vuile werk opknappen.

De Antwerpse burgemeester viel MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez frontaal aan. Dat had een averechts effect. Open Vld-voorzitter Egbert Lachaert klitte nog harder vast aan zijn Franstalige evenknie.

En via een vreemde carambole zaten we plots bij de preformatie van een paarsgroene regering. Of een Vivaldi-regering indien de CD&V aansluit. De N-VA zou zo federaal naar de oppositiebanken worden verwezen.

En dan moest Vlaams minister-president Jan Jambon nog in het oog van de Chovanec-storm terecht komen. Verder in dit nummer gaan we dieper in op de essentie van de zaak. Politiek gezien dient vooral benadrukt te worden dat de tegenstand bloed had geroken. Jan Jambons kop moest rollen. De verdediging van de N-VA verliep vaak stroef. Dat was des te moeilijker omdat de politieke tegenstanders van de N-VA de volle steun kregen van de mainstream-media. De intentieprocessen in De Standaard en De Morgen waren journalistiek onwaardig. Jan Jambon zelf versnelde de communicatie. Peter De Roover, Kamerfractievoorzitter van de N-VA, moest in de media zijn oude “buddy” van de Vlaamse Volksbeweging te hulp snellen. Bart De

Wever bleef wat op de achtergrond.

Ook uit kringen die meestal positief staan tegenover de N-VA kwam kritiek. Ook binnen de partij zelf begint men zich vragen te stellen over “Sterke Jan”.

Vivaldi of paarsgroen geven een boost Sommige opiniemakers zoals Joël De Ceulaer van De Morgen maakten er zich al vrolijk over: dit zou wel eens de definitieve ondergang van de N-VA kunnen inluiden. Ook verschillende Franstalige journalisten waren die mening toegedaan.

Ze zouden zich wel eens kunnen vergissen. Het is natuurlijk zo dat het Vlaamse electoraat volatieler is dan ooit en dat de ongeveer 25 procent die de N-VA bij de vorige verkiezingen haalde nog verder zal dalen bij een volgende stembusgang.

Met het Vlaams Belang als winnaar.

Maar peilingen tonen ook aan dat de analyse van de communicerende vaten tussen de V-partijen niet meer klopt. Het gewicht van de V-partijen blijft gestaag toenemen.

En vooral: als straks een Vivaldiof paarsgroene regering aantreedt, dan kan de N-VA naar hartenlust oppositie voeren. De vrees dat de partij van Bart De Wever in de oppositie zal worden weggedrukt door het Vlaams Belang klopt niet.

De twee partijen kunnen eigen accenten leggen.

Wat een extra troef is, is dat er momenteel niet echt ten gronde over de inhoud van het regeerakkoord wordt onderhandeld. Het gaat om een aantal algemene principes, onder andere op het vlak van belastinghervormingen. Men kan er gif op innemen dat de meer gedetailleerde gesprekken binnen een Vivaldi- of paarsgroene coalitie snel tot gekibbel zullen leiden.

Wat de voorbije dagen ook duidelijk geworden is, is dat de formatiegesprekken deels stroef verlopen omwille van persoonlijke carrière-ambities en postjespak-

kerij. CD&V zou op dat vlak de lat hoog leggen en het premierschap eisen voor Koen Geens. Terwijl Alexander De Croo van Open Vld al aan het warm lopen was. Komt er nog bij dat de Kamerfractie van de christendemocraten voor Vivaldi is omdat een paar verkozenen dan hun zitje behouden. Bij een regering zonder CD&V keren Koen Geens, Nathalie Muylle en Pieter De Crem immers gewoon terug als Kamerlid en verliezen drie andere CD&V’ers hun zetel. Een weinig fraai schouwspel is dit.

Collectief geheugenverlies bij Open Vld We hebben het hier al meermaals gehad over het economisch rampscenario dat paarsgroen zal worden. Ook hier kan de N-VA op kapitaliseren. Bij Open Vld heeft men de bocht al gemaakt en worden de liberale economische principes nog maar eens overboord gegooid. Zeker bij de jonge garde die droomt van postjes op de kabinetten. Daar lijden ze blijkbaar aan een acuut geval van politiek geheugenverlies.

Misschien is het omdat ze toen nog in de lagere school zaten, maar zijn de blauwe jongelui de dramatische paarsgroene en paarse periode van 1999-2007 al vergeten?

Het zou natuurlijk ook kunnen dat de formatie straks vastloopt en dat we naar vervroegde verkiezingen gaan. Daar hoeft N-VA niet echt bang voor te zijn. Ook al was de preformatie-deal met de PS duidelijk te links, Bart De Wever kan zich profileren als verantwoordelijk politicus. Dat zal Egbert Lachaert niet kunnen zeggen. Eerst blokkeerde hij paarsgeel en nu zou hij ook het paarsgroene project niet kunnen lanceren. Een resultaat onder de 10 procent voor Open Vld lijkt onvermijdelijk bij een vervroegde stembusslag.

2

Actueel

3 SEPTEMBER 2020

Hier ons bloed…

100 geleden vond de allereerste IJzerbedevaart plaats.

Toen nog niet in Diksmuide, maar in Steenkerke. 100 jaar na datum zal menig Vlaams frontsoldaat zich in zijn graf omdraaien als hij zou zien hoe zijn politieke erfenis verdeeld werd.

Twee jaar na het einde van de Eerste Wereldoorlog werd het plan opgevat om een herdenking van de Vlaamse gesneuvelden te organiseren en bijkomend wilde men ook de ongelijkheid tussen Vlamingen en Franstaligen aanklagen. Mijn grootvader – zo wil de overlevering ten huize Van Camp – was een deelnemer aan die eerste ‘bedevaart’. Mijn grootvader – die ik overigens nauwelijks gekend heb – was geen Frontsoldaat geweest; hij was 22 jaar oud in 1920 en student in Leuven. Tijdens de Duitse bezetting was hij wel actief in de “activistische beweging” in Gent.

Mij eerste IJzerbedevaart dateert van 1978. Dat was het jaar met de mooie affiche “Hier ons bloed, wanneer ons recht”. Met een Vlaamsgezinde schoolkameraad reden we al op zaterdagvoormiddag naar Diksmuide. Ook al was de eigenlijke bedevaart pas de dag erna. Ook de volgende jaren zou ik trouw aanwezig zijn, bij regen en bij zonneschijn. Toen kwamen nog anderen naar de weide, zoals een Wouter Beke, toen als kind aan de hand van zijn grootvader. ’t Kan verkeren, zou Bredero zeggen.

Vorige zondag vond de 19de IJzerwake plaats, aanstaande zondag is er de 93ste IJzerbedevaart. Beide manifestaties verlopen of verliepen dit jaar digitaal door corona, maar de verdeeldheid aan de IJzer is er niet minder om. De IJzerbedevaart van 1996 was een keerpunt. Sinds dat jaar zijn de gelederen gesplitst, maar vooral: de meeste gelederen blijven sindsdien gewoon thuis en laten zich noch in Diksmuide, noch in Steenstrate zien. De IJzerwake kan enkele duizenden mensen mobiliseren, maar je kan moeilijk van een massa spreken. Bij de hedendaagse IJzerbedevaart is het aantal bezoekers teruggelopen tot enkele honderden.

Ik ben niet de enige in de Vlaamse Beweging die graag zou zien dat er een streep getrokken wordt onder het verleden. Neen, we moeten niet hopen dat morgen IJzerwake en IJzerbedevaart terug een eenheid worden. Het zou al mooi zijn als beide voorzitters eens aan tafel zouden gaan zitten. Al was het maar om samen een pint te pakken en mekaar beter te leren kennen. Want dat is al 24 jaar lang niet meer of nauwelijks gebeurd, tenzij tijdens de bemiddelings- en verzoeningspogingen van 20 jaar geleden onder leiding van Jan Jambon.

Vele Vlaams-nationalisten hebben na ’96 afgehaakt, teleurgesteld, boos, ‘gedegouteerd’. Neen, Wim en Paul, jullie hoeven morgen geen beste ‘matekes’ te worden, maar een handdruk zou al een grote symbolische betekenis hebben. Want het IJzertestament is van ons allen.

Dank u.

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

Calvo terug naar af Gaat Egbert Lachaert slagen in zijn opdracht? Vrijdag morgen - weten we het. Lachaert wordt dan bij de koning verwacht met zijn eindrapport. Indien Lachaert geen vooruitgang geboekt heeft, dan zijn verkiezingen de enige optie. Zo niet zitten we met een regering van liberalen, socialisten en groenen, al dan niet aangevuld met de christendemocraten.

Eén zaak kunnen we al met enige zekerheid meedelen: Kristof Calvo zal geen minister worden. Daartoe is er een veto gekomen vanuit Open Vld en ook intern bij de groenen is men de mening toegedaan dat de hyperkineet beter geen postje krijgt. Binnen zijn partij wordt zijn gedrag in de aanloop van de verkiezingen van mei 2019 nog altijd gezien als een van de oorzaken van de matige uitslag van Groen. Hem nu belonen met een ministerpost zou een absoluut verkeerd signaal zijn.

Wie dan wel?

Wie heeft Groen nog in de schuif liggen om een ministerpost te bekleden? Groen heeft in principe recht op twee ministerposten (indien CD&V mee in de regering stapt, zoniet heeft de partij recht op 3 ministers). Het profiel van de man of vrouw in kwestie mag niet te fanatiek zijn, want men weet ondertussen dat noch de andere regeringspartners noch het grote publiek zitten te wachten op klimaatdoemdenkers.

Björn Rzoska, de rustige fractieleider voor Groen in het Vlaams Parlement, wordt dan wel eens genoemd als kanshebber voor een ministerpost. Maar Almaci is natuurlijk nog niet vergeten dat Rzoska zich opwierp als tegenkandidaat voor het voorzitterschap van de partij in 2019. De kans dat Almaci hem nu beloont, lijkt dan ook bijzonder klein. En nog nadelig voor Björn: hij is een man.

Wie wel een serieuze kans maakt, is Tine Van Der Straeten als minister van Energie, Milieu en Duurzame ontwikkeling. Ze heeft daarvoor het

ideale profiel. In 2000 studeerde ze af als Afrikaniste (UGent), maar ze behaalde 10 jaar later ook een licentiaat in de rechten aan de VUB. Met de jaren specialiseerde ze zich in alle aspecten van het klimaat- en energiebeleid. En ook als advocate is ze in deze materie gespecialiseerd. Binnen Groen heeft ze ook een heel traject afgelegd, als woordvoerster van de partij, ondervoorzitter, gemeenteraadslid, schepen,…

Toen ze niet herkozen geraakte als Kamerlid in juni 2010, was de teleurstelling groot en stopte ze met de nationale politiek om zich toe te leggen op haar advocatenkantoor.

Maar ze bleef actief als gemeenteraadslid en schepen in Koekelberg.

In mei 2019 werd ze verkozen als Kamerlid als Groen-kandidate op de Ecololijst. Het feit dat ze in het Brusselse woont, vergroot haar kansen als minister, want een geschikte kandidaat vinden uit de hoofdstad is voor geen enkele Vlaamse partij gemakkelijk.

Voor de tweede ministerpost zetten we onze joker op Petra De Sutter: minister van Sociale Zaken en Volksgezondheid en van Asiel en Migratie. Op dit ogenblik is dat Maggie De Block (Open Vld), maar de kans dat die terugkeert als minister is zo goed als onbestaande. Niet alleen omdat ze het zelf meer dan beu is, maar meer nog omdat haar beleid inzake corona nu niet direct een giller was. En dan drukken we ons nog zacht uit…

Petra De Sutter beantwoordt perfect aan het profiel. Mevrouw De Sutter is niet alleen professor en arts (gynaecologie en fertiliteit), maar ze behaalde ook een doctoraat in de

biomedische wetenschappen. Niet dat ze gespecialiseerd is in coronavirussen, maar haar opleiding(en) zal haar zeker de nodige technische bagage meegeven. In 2014 werd ze aangeduid door Groen als gecoöpteerd senator. Als senator werd ze afgevaardigd in de Raad van Europa, waar ze o.a. vicevoorzitter werd van de commissie Migratie. Petra De Sutter kan met andere woorden voor beide onderdelen van de ministerpost, zijnde gezondheid en migratie, de nodige kennis voorleggen. En nog: met Petra De Sutter kan Groen uitpakken met de eerste Belgische transgenderminister (in een vorig leven was er sprake van Peter De Sutter).

Vervrouwelijking Groen streeft naar vervrouwelijking van de maatschappij, wat het meteen ook moeilijk maakt om een man naar voor te schuiven als minister. Dat zou door de (vrouwelijke) achterban van de partij niet geslikt worden. Met Tine Van Der Straeten en Petra De Sutter wordt dat probleempje alvast vermeden.

Bovendien kan men uitpakken met twee verstandige, rationele kandidaat-ministers. Bovendien zijn beiden goed ter taal én tweetalig. Ook dat geeft hen een streepje voor op andere kandidaten van Groen. Niet dat dat wil zeggen dat we nu ineens achter het partijprogramma staan van Groen. Of het nu Tine, Petra, Almaci, Kristof of Björn wordt: liever toch maar geen Groene ministers in de nieuwe federale regering. En dat weten we dan vrijdagmiddag…

En ja, zelfs als we naar verkiezingen gaan, zal dat weinig aan de huidige situatie veranderen. Zelfs als het Vlaams Belang wat stijgt en de N-VA zich kan stabiliseren, dan nog zullen de andere partijen nog meer dan vandaag verplicht worden om samen te spannen. Paars-groen en/ of Vivaldi zal ook ná de volgende verkiezingen opnieuw op tafel liggen.

KARL VAN CAMP

ECONOMISCHE ZAKEN

Belastingen liggen klaar We zijn er nog lang niet, maar als een paarsgroene of Vivaldi-regering de eed aflegt, dan komt een voorspelbare roodgroene belastingtsunami op de Vlamingen af. Er is zelfs een document dat als menu voor de regeringsonderhandelaars fungeert met een waslijst aan nieuwe taksen.

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41, 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

Abonnement buitenland:

3 maanden: 6 maanden: 1 jaar: Steunabo 1 jaar:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

32,50 euro 65,00 euro 130,00 euro 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter 1945-1955: Hoofdredacteur 1955-2000: Hoofdredacteur 2000-2010: Hoofdredacteur 2010-heden: Verantw. uitgever:

Bruno de Winter Jan Nuyts Leo Custers Karl Van Camp Wart Van Schel

60-70-80 procent. Dat zijn de drie cijfers die de Vlamingen de komende maanden en jaren steevast naar het gezicht van de politici mogen slingeren als er een paarsgroene of Vivaldi-regering aantreedt. 60 staat voor de 60 procent van de bevolking van België die de Vlamingen uitmaken. Ondanks die meerderheid zullen de Vlamingen in een federale regering minoritair zijn. 70 procent staat voor het aandeel van de belastingen dat de Vlamingen in dit land betalen. 80 procent is het Vlaamse gewicht in de nationale export. Vlaanderen draagt de Belgische economie al decennia, maar zal straks wel de factuur van socialisten, groenen, liberalen en CD&V mogen ophoesten.

Men hoeft geen waarzegger te zijn om te voorspellen dat de volgende regering een belastingregering wordt. Uiteraard omwille van de grote overheidstekorten die moeten worden gevuld. Dat deficit bedraagt dit jaar 53 miljard euro.

Minstens. Sommigen zien het door de economische onzekerheid nog oplopen. Belastingen zullen een deel van de put moeten vullen. Voor de roodgroene as in de regering is zo’n belastingtsunami een gemakkelijke oplossing. De Franstaligen vinden het prima dat vooral de Vlamingen zullen betalen.

Nemen we naast de belastingen

op inkomen ook de taksen op vermogens en vermogenswinsten. Volgens het Instituut voor de Nationale Rekeningen betaalde de Vlaming in 2017 meer dan 5.000 euro aan belastingen op inkomen en vermogen per inwoner. In Wallonië is het iets meer dan 4.000 euro per inwoner, in Brussel zo’n 3.700-3.800 euro per inwoner. Deze cijfers geven weinig ruimte voor discussie.

Keuzelijst Hoge Raad van Financiën Paarsgroen en Vivaldi zullen hier nog een versnelling hoger schakelen. Ze moeten daarvoor niet ver zoeken in het fiscale arsenaal. Een menu aan belastingverhogingen ligt klaar in een rapport dat de Hoge Raad van Financiën in mei publiceerde. Voor alle duidelijkheid: het opzet van de Hoge Raad was zeker geen keuzemenu aanleggen van nieuwe of hogere taksen. Vertrekpunt was en is een grote hervorming van ons fiscaal stelsel. Daarbij zouden de lasten op arbeid en de personenbelasting worden verlaagd, want ondanks de maatregelen van de regering-Michel behoren die nog altijd tot de hoogste van Europa. Als compensatie voor de lagere inkomensbelasting zouden allerlei fiscale aftrekken en gunstregimes worden afgebouwd. Dat zou dan een soort van taxshift-bis zijn of

een nieuwe belastingverschuiving.

Maar voor een door de roodgroene as gedomineerde regering zal de verleiding groot zijn om die belastingverlagingen tot een minimum te beperken. Terwijl het afschaffen van de fiscale gunstregimes wel volledig kan worden doorgevoerd.

En de Hoge Raad lijst die in het rapport zelfs op met in de rechterkolom mooi de opbrengst voor de staatskas. Vivaldi of paarsgroen hebben dus maar te kiezen. Een paar voorbeelden. Een andere belasting op de bedrijfswagens brengt al direct 1,3 miljard euro op. We kunnen hier meegeven dat er in de provincie Antwerpen meer bedrijfswagens rondrijden dan in heel Wallonië.

Een belasting op meerwaarden van beleggingen is goed voor meer dan 1,2 miljard euro. Allerlei brandstoftaksen brengen al snel 2 miljard euro op. Een belasting op reële huurinkomsten: meer dan 400 miljoen euro opbrengst. Het verhuren van een appartement of woning is nochtans een noodzakelijk appeltje voor de dorst voor veel Vlaamse gepensioneerden. Ander voorbeeld is de belastingaftrek voor pensioensparen. Schaf die af en plots komt er 570 miljoen euro extra binnen voor de staatskas. Ook dat pensioensparen is een typisch Vlaams fenomeen.

Tenslotte zijn er verschillende simulaties rond de vermogensfiscaliteit die al snel 2,2 miljard euro opleveren. Indien de Vlaamse regeringspartijen deze fiscale razernij laten losbarsten, tekenen ze hun eigen doodvonnis.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

Actueel

3 SEPTEMBER 2020

3

Zaak Chovanec

De pers draaft door “Je hebt gelogen”, verweet mijn zoontje mij. Ik had ’s morgens beloofd om met hem naar de Fun te gaan, maar was vergeten dat het een feestdag was. Dat een zesjarige het verschil niet snapt tussen een onopzettelijke onwaarheid en een leugen, is begrijpelijk. Dat journalisten het verschil ontgaat, lijkt al meer op onwil.

Politici durven liegen. Geen enkele politicus doet dat echter als hij er geen belang bij heeft, en al zeker niet als hij weet dat de leugen zeer eenvoudig kan doorprikt worden. In de zaak Chovanec, de Slovaakse man die twee dagen na een interventie van de politie in zijn cel stierf, is er geen enkele reden om aan te nemen dat Jambon heeft gelogen.

De aanklacht Jambon wordt ten eerste kwalijk genomen dat hij, bij de eerste confrontatie met de beelden uit de politiecel van Charleroi, tegen VTM vertelde dat hij niets wist van deze zaak. Die uitsprak was zo waarheidsgetrouw als die toen kon zijn.

Jambon had de beelden nooit eerder gezien en niemand maakte op dat ogenblik het verband met de zaak Chovanec. Ook de pers deed dat niet, hoewel ze zelf in 2018 al over de zaak had bericht. Het geheugen van de pers kwam, net als bij Jambon, maar met vertraging op gang.

Er werd ook veel misbaar gemaakt over een tweede ‘leugen’.

Jambon dacht dat enkel zijn kabinetsmedewerkers toen met de Slovaakse ambassadeur hadden gesproken. Hij moest later toegeven dat hij zelf een kortstondige ontmoeting met de man had gehad. “Hoe kun je zoiets vergeten?”, schreeuwden pers en oppositie in koor. Wie iets weet van de agenda’s die ministers moeten afwerken, waarbij ze vaak meer fysiek dan mentaal aanwezig zijn en vertrouwen op hun gespecialiseerde kabinetsmedewerkers om de dossiers te beheren, begrijpt dat zulks wel kan. Ons geheugen bedriegt ons veel meer dan we beseffen.

De derde aanklacht tegen Jambon luidt dat hij niet onmiddellijk een grootscheeps onderzoek heeft ingesteld naar de gebeurtenissen op de luchthaven van Charleroi.

Op basis van het politieverslag dat Jambon had gekregen, was er echter niet veel reden om dat te doen. Het politieverslag was niet alarmerend en de minister wist dat een gerechtelijk onderzoek aan de gang was. Dat dit traag verliep, was niet zijn schuld. Ook het comité P was trouwens al met de zaak bezig. De pers, die nu roept dat Jambon er onmiddellijk zwaar had moeten invliegen, legt ook niet uit waarom dat allemaal zo dringend zou zijn en hij het onderzoek niet kon afwachten.

Kort door de bocht Die pers wist trouwens van in het begin evenveel als Jambon.

“Man sterft na incident op luchthaven Charleroi” stond toen al te lezen op de website van de VRT, met vermelding van het “overmeesteren” door de politie. Wat belette hen om contact op te nemen met de familie van de man of de Slovaakse ambassade? Wat belette hen om diepgravende vragen te stellen aan Jambon of zijn kabinet?

Wat belette ook de vandaag verontwaardigde parlementsleden om een vraag te stellen in de Kamer? Blijkbaar beseffen de politieke critici van Jambon hoe licht hun aanklacht weegt, want behalve de PVDA vraagt niemand zijn ontslag. Het siert trouwens het Vlaams

Belang dat de partij niet meedeed aan het matrakkeren van Jambon.

Zoals Ortwin Depoortere het stelde: “De zaak Chovanec is ernstig, maar we gaan ook niet meehuilen met de wolven in het paarsgroene bos tegen N-VA.” “Kort door de bocht” was de rode draad doorheen de behandeling door de Wetstraatpers.

De Standaard bestond het, in een amechtige poging systematisch politiegeweld te bewijzen, een parallel te leggen tussen de dood van Chovanec en die van Adil, die zichzelf te pletter reed tegen een politiecombi.

Hitlergroet Ook de politieploeg van Charleroi kreeg alles over zich heen.

We gaan ons toch permitteren enige nuances aan te brengen.

Chovanec is niet in een politiecel gestorven zoals verschillende kranten onzorgvuldig schrijven, maar in een ziekenhuis waarnaar hij twee dagen eerder was overgebracht. Het is ook allesbehalve zeker dat het politieoptreden zijn dood heeft veroorzaakt. Niemand lijkt in staat te verklaren waarom de Slovaakse man zich al vooraf verward begon te gedragen. En men lijkt ook te vergeten dat de politieploeg slechts in actie kwam omdat hij zijn hoofd tot bloedens toe tegen de celdeur aan het stoten was. Er was met andere woorden al iets zeer ernstigs aan de hand met Chovanec vóór de politie ingreep.

De grappende Hitlergroet en de andere blijken van gebrek aan beroepsernst van het interventieteam mogen zeker aan de kaak gesteld worden, maar we mogen niet vergeten dat die mensen geen idee hadden dat de situatie levensbedreigend kon zijn. Het is enkel in het licht van de dood van de man, twee dagen later, dat de ongepaste grappen onvergeeflijke grappen geworden zijn. Het klink belachelijk - het is ook belachelijk -, maar wie iets snapt van de pavloviaanse gevoeligheden van pers en politiek, beseft welke bijzondere rol de Hitlergroet heeft gespeeld in de politieke uitvergroting van dit tragische incident.

Het is duidelijk dat dit een slechte grap vanwege de agente is, maar in tijden van ideologische hysterie is nuance weinig waard. Als balsem op de ideologische wonde liep zij, en niet een van agenten die de man fysiek aanpakten, onmiddellijk een disciplinaire sanctie op.

Selectieve verontwaardiging De dood van een mens is ernstig, maar geen enkele beslissing van Jambon heeft daartoe bijgedragen. Toevallig viel de ontmoeting met de Slowaakse ambassadeur samen met het neerschieten van twee politieagenten in Luik.

Jambon verwijst trouwens naar die moordpartij als een reden waarom hij minder aandacht had voor de zaak Chovanec. Voor de dood van de twee agenten in Luik kon wel degelijk een minister verantwoordelijk gesteld worden: de diensten van Koen Geens hadden Benjamin Hermans penitentiair verlof toe-

gekend ondanks een hele reeks waarschuwingen dat de man zeer gevaarlijk was. Ik vermeld dit omdat de onverschilligheid van de pers over de duidelijke verantwoordelijkheid van Geens voor twee gedode agenten in schril contrast staat met de huidige jacht op Jambon, die er hoogstens kan van beschuldigd worden achteraf onvoldoende aandacht te hebben gehad voor de dood van een man die hemzelf op geen enkele manier kan aangewreven worden.

Het is duidelijk dat de aanval op Jambon politiek geïnspireerd is. De persbehandeling doet denken aan de hetze tegen Francken eind 2017, toen de staatssecretaris ervan werd beschuldigd Soedanezen te hebben uitgezet en die daarna gefolterd zouden zijn. Dat de aanvallen ook van binnen de meerderheid kwamen, leek zelfs even de regering in gevaar te brengen. ’t Pallieterke mag trots zeggen dat het toen als eerste aangetoond heeft hoe dun het dossier tegen Francken was. De beschuldigingen verdwenen zonder dat de pers zich ooit verontschuldigde en Francken kwam versterkt uit het incident. Het is twijfelachtig of dat deze keer ook voor Jambon zal gelden.

“Le flamingant préféré” Het dossier tegen Jambon is wel zwak, maar dat was ook zijn communicatie. Voor iemand die goed bezig is, was dit een gemakkelijk te nemen horde. Maar de onvrede over Jambon groeit, ook in eigen rangen. Degenen die na Bourgeois hoopten op een minder grijze muis en een meer inspirerende vorm van leiderschap, kwamen bedrogen uit. “Sterke Jan” geeft vooral de indruk de rit te willen uitzitten, zonder incidenten. Het moment dat voor mij zijn gebrek aan ambitie het beste tekende, was de legendarische eerste persconferentie over de coronacrisis, waar hij er zich in stelde om, na het ellenlange exposé van Wilmès, de hygiënische voorschriften voor het gebruik van de schooltoiletten toe te lichten. Vlaanderen ondernam onder leiding van Jambon geen enkele poging om een sterk beleid tegenover het gesukkel van de federale regering te plaatsen.

Le Vif noemde Jambon destijds “le flamingant préféré” van Charles Michel. Goede verhoudingen tussen politieke tegenstrevers zijn niet verboden, maar Jambon lijkt het slachtoffer te zijn van wat Karel Dillen het “schouderklopjes-syndroom” noemde, de te grote drang van sommige politici naar lof en respect vanwege hun collega’s, waardoor ze de opdracht uit het oog verliezen die ze van hun electoraat hebben gekregen.

Theo Francken loopt geen gevaar ooit door een Franstalige politicus “mon flamingant préféré” genoemd te worden. Hij werd op de reservebank gezet, met de bedoeling federaal uitgespeeld te worden. Nu de kansen op een regeringsdeelname van de N-VA op dat niveau zeer klein geworden zijn, moet de partij toch maar eens overwegen haar politieke vechtersbaas op Vlaanderen los te laten.

JURGEN CEDER COLUMNIST

BRIEFJE LANDO NORRIS

Halve Vlaming Mijnheer de geschrokkene, Vorige week werdt gij van het ene moment op het andere bekend in Vlaanderen. Niet zozeer omdat gij vorige zondag als Formule-1-piloot op Spa-Francorchamps een koerske zoudt komen rijden in de Belgische Grand Prix, maar omdat er volgens de vervelende politiek correcte hansworsten ‘iets mis’ was met de helm die gij te dier gelegenheid zoudt dragen.

Omdat gij in België kwaamt rijden, meende gij uw helm eens te personaliseren, want er was een link met Vlaanderen. Uw vader is een Engelsman, maar uw moeder is afkomstig uit Sint-Niklaas. Zij is dus onmiskenbaar een Vlaamse. Omdat gij trots zijt op uw roots als Brit én als ‘halve’ Vlaming, en ook geregeld naar Vlaanderen bij uw familie op bezoek komt, liet gij niet alleen een foto van uw grootouders langs moeders kant op de helm aanbrengen, maar ook enkele in het oog springende Vlaamse Leeuwen. Het was overigens niet de eerste keer dat gij de Vlaamse Leeuw toonde, want enkele jaren geleden hadt gij er al eens een laten aanbrengen op uw F-2-bolide en nu en dan prijkte er een klein exemplaar op uw helm. So far, so good! Klaar voor de start? Ge mocht het vergeten…

De Waalse officials in Spa kwamen u tijdens de oefenritten in het oor fluisteren dat de Vlaamse Leeuw synoniem is van “extreemrechts flamingantisme”. Erger nog: de Vlaamse Leeuw wordt ook door het Vlaams Belang gebruikt. Precies dezelfde lulkoek die enkele Vlaamse jeugdbewegingen deze zomer in Wallonië te horen kregen toen zij zoals al zoveel jaren op hun kampplaats onze Vlaamse nationale vlag hesen. De jacht op Vlaamse Leeuwen draait klaarblijkelijk op volle toeren. De haat tegen het nationaal symbool van onze gemeenschap is ongezien en neemt hallucinante en zelfs belachelijke proporties aan.

Gij kondt klaarblijkelijk niets anders doen dan geschrokken verklaren dat gij “er geen benul van hadt dat dit symbool zo beladen was en dat gij begrijpt dat het dragen van deze helm veel mensen in België zou beledigen”. Komaan, zeg! In de plaats van het in uw broek te doen en bleek weg te trekken, hadt gij beter gezegd dat ze allemaal de boom in konden, want dat gij helemaal niet aan politiek doet door via de Vlaamse Leeuw naar Vlaanderen te verwijzen. Gij trapte daarmee in de open val van de politiek correcte tirannen en de vijanden van de Vlaamse identiteit die maar één doel hebben en dat is Vlaanderen verdacht te maken

door het Vlaams-nationalisme van het Vlaams Belang en als het even kan ook van de N-VA - nota bene momenteel de grootste twee Vlaamse partijen - te bezwaren met alles wat kwalijk is. Als men het electoraal niet meer kan halen, dan is alles goed om te beledigen en verdacht te maken.

Zelfs al moet de nationale vlag die door een grote meerderheid in het Vlaams Parlement is erkend eraan geloven. En ja, men gaat daarin erg ver. Want een volledig zwarte leeuwenvlag is nog het ergste, ook al is dat de historische vlag al van in de middeleeuwen en werd ze tijdens de Vlaamse ontvoogdingsstrijd vele decennia lang door iedereen gebruikt, van links tot rechts. Maar… - en nu komt het - ze werd immers ook door de collaborateurs tijdens de tweede wereldoorlog gebruikt… En VB en N-VA zijn toch ‘nazisme’? Simpel toch?!

Moeten we dan in dezelfde logica ook de in Wallonië zo geliefde Belgische vlag dan maar verdacht maken omdat de grootste en hoogst gedecoreerde Belgische militaire collaborateur - een Waal - zijn troepen aan het Oostfront een Belgische vlag op de uniformen liet naaien? Waar zijn we toch mee bezig?! Overigens ben ik ervan overtuigd dat indien gij op uw helm de officiële Vlaamse Leeuw hadt aangebracht - die met rode tong en roodgelakte nagels dus die de geïncrimineerde Vlaams-nationale partijen per definitie nooit gebruiken - het van hetzelfde laken een broek zou geweest zijn. In Wallonië wil men Vlaanderen treffen in zijn wezen en symbolen. Alleen van ons geld zijn ze niet vies. Dat stinkt niet.

Lando, ik durf hopen dat dit incident u op een rustig moment weer tot inzicht brengt en dat gij weer de moed zult bijeenschrapen om uw terechte band met uw erfgoed en uw Vlaamse familie opnieuw te onderstrepen. Daar is niks mis mee. In elk land is dat de normaalste zaak. Kijk maar eens in Groot-Brittannië, uw vaderland, hoe vele vaderlandslievenden en zelfs de premier terecht furieus reageren omdat de staatszender BBC het zingen van oer-Britse liederen als “Land of hope and glory” en “Rule Britannia” wil verbieden omwille van politieke correctheid.

Dat is toch ‘not done’? Laten we ons hoeden voor nieuwe tirannen die alle tradities versmachten en het vrije denken - dat beschaafd en genuanceerd moet zijn, jawel - de nek willen omwringen om Orwelliaanse toestanden in het leven te roepen.

Goede moed alvast. En win met ons ‘de koers voor Vlaanderen’!

4

Actueel

3 SEPTEMBER 2020

Prijsverhoging van ’t Pallieterke U heeft het ongetwijfeld al gemerkt aan uw boodschappentas: alles wordt duurder, al dan niet met corona als dader. Ook wij zien dat aan onze rekeningen: de drukkerij vraagt meer voor inkt en papier, de personeelskosten stijgen en ook tante Post kent er wat van. Niet dat daarmee de kwaliteit van de postbedeling gestegen is…

Niet alleen zijn er de prijsstijgingen van onze leveranciers. Maar we willen ons bij ’t Pallieterke wapenen voor het post-coronatijdperk, je weet maar nooit. En, ten tweede, we staan ook voor grote uitdagingen en veranderingen bij ’t Pallieterke en SCEPTR. Wat er te gebeuren staat, houden we nog even geheim, maar dat de vraag om correct da-

gelijks nieuws vanuit Vlaams-conservatieve hoek groot is, is duidelijk. Hoe ook, u zal kunnen blijven rekenen op uw wekelijks ’t Pallieterke, met een met nieuwe medewerkers versterkte redactie. De prijsstijging van 2,50 naar 3 euro gaat in op 1 oktober. Dank voor uw begrip.

KARL VAN CAMP

Komt de Grondwet uit de kast?

Grondwetspecialist Stefan Sottiaux en historica Maartje van der Laak hadden onlangs in Het Laatste Nieuws beweerd dat de originele Belgische Grondwet “letterlijk als een vodje papier wordt behandeld”. Dat was voldoende voor een kleine storm in een heel klein glas water. Het leek er even op dat het Edel Land der Belgen nog groter gevaar liep dan tijdens de aanslepende regeringsonderhandelingen.

De originele handgeschreven tekst uit 1831 zou volgens hen bewaard worden in een doos in een “vestiairekast” en er zou onvoldoende gedaan worden om het document te beschermen tegen manipulatie en de tand des tijds. Ook zou de doos niet altijd op exact dezelfde plaats in de kast gezet worden, wat het risico op beschadiging van de doos zou vergroten. “Dat zegt veel over ons land, over het gebrek aan nationale identiteit en trots”, voegden ze er in hun klaarblijkelijk ongeveinsde verontwaardiging nog aan toe.

Ze spreken zelfs over een “begraafplaats” en vermoeden dat na nog 30 jaar onder deze omstandigheden het document helemaal onleesbaar zal zijn geworden. We weten niet of er meteen en nog ter plaatse een traumatoloog aan te pas is gekomen, maar we kunnen ons voorstellen dat deze waarachtige Belgen daardoor even van hun melk waren.

Het is ook niet geweten of eerste Belg en Kamervoorzitter Patrick Dewael hoogstpersoonlijk mond-op-mondbeademing is komen toedienen bij Maartje van der Laak.

Repliek van de Kamer Marc Van der Hulst, de secretaris-generaal van de Kamer van volksvertegenwoordigers, kon er duidelijk niet mee lachen, want hij schreef prompt een recht van antwoord. “Uit naam van de diensten van de Kamer wil ik een aantal foute beweringen rechtzetten die te maken hebben met ons archiefbeheer”, zo begon hij dapper en manmoedig om de verdediging van het historisch relict op zich te nemen. Volgens hem is er geen sprake van een “vestiairekast”, maar van “een zeer degelijke brandkast”. En meer nog: “De grijze kartonnen doos waarin de Grondwet ligt, is een speciale zuurvrije doos. De combinatie van de brandkast en de conservatiedoos houdt het boekdeel met de originele Grondwet perfect stofvrij.” Van der Hulst draaft verder door: “Het negatieve waardeoordeel dat blijkt uit de term ‘begraafplaats’ is ongepast.”

Maar tegelijk moet hij wel toegeven dat “de plaats waar onze originele Grondwet wordt bewaard ‘niet veel decorum heeft’. Maar dat heeft geen invloed op de conservatie van de Grondwet”. Over een eventuele permanente tentoonstelling voor het grote publiek om het document te ontsluiten, laat hij de beslissing aan de politici, maar hij zegt er meteen bij: “Archiefstukken zijn nu eenmaal niet vervaardigd met het oog op permanente tentoonstelling. Een goede facsimile (een replica) kan daarentegen wel een oplossing bieden.”

Voor dat laatste is wel iets te zeggen.

Ze houden vol Sottiaux en Van der Laak - ondertussen klaarblijkelijk nog niet helemaal bekomen van hun schokkende vaststel-

lingen - zijn niet onder de indruk van de repliek uit de Kamer en blijven erbij dat dat de omstandigheden slecht zijn.

De doos is ingedeukt en staat zelfs wat open, ze ligt tussen andere documenten die geregeld geraadpleegd worden en ze ligt wel degelijk in een vestiairekast.

Dat de zuurvrije doos altijd plat ligt en niet van plaats wordt verwisseld, daar zijn ze het ook niet mee eens: “Deze doos lag namelijk tijdens ons bezoek in oktober 2019 in de linkse brandkast in de vestiaire, en tijdens ons bezoek in augustus 2020 lag de doos in de rechtse kast.” Volgens hen is er ook geen raadplegingsprotocol. Iedereen die de toelating krijgt om het document te zien, kan het zonder bijzondere richtlijnen vastpakken en bepotelen.

Quid nunc, constitutionis?

Zoals het er na de brief van de secretaris-generaal naar uitziet, komt de oude Grondwetstekst niét uit de kast en blijft hij veilig opgeborgen. De kans wordt evenwel groter dat deze niet meer in de brandkast in de vestiaire zal bewaard worden. Wij - als decennialange Wetstraatwatchers - menen dat het wel eens zou kunnen gebeuren dat het document in stoet en processiegewijs overgebracht zal worden naar een nieuwe bestemming in het Paleis der Natie.

We stellen in dat geval volgend parcours voor: vertrek aan de ‘vestiairekast’, waar koning Filip het boek in de handen gestopt krijgt van Patrick Dewael, hierbij geflankeerd door Mark Eyskens en Herman De Croo als ceremoniariussen.

Vandaar gaat het naar het peristilium waar lofzangen worden aangeheven, waaronder ook de “Brabançonne” en “Naar wijd en zijd”, ingezet door Georges-Louis Bouchez. Vandaar gaat het naar de Senaat, waar zoals gewoonlijk niets te zien of te doen is. Dan gaat het naar de koffiekamer, het mekka van de praatbarakkers, waar men zich laaft aan foezel en ander geestrijk vocht.

Koning Filip wacht ondertussen met zijn ceremoniariussen in het halfrond van de Kamer, waar onder de voorzitterszetel van Patrick Dewael een openstaand kluisje is geïnstalleerd, tot de parlementsleden hopelijk niet te luidruchtig en/of onder invloed terugkeren. Dan wordt de Grondwet in de kluis gestopt (in een nieuwe, kreuk- en zuurvrije doos) en wordt de plechtigheid afgesloten met het om de hals van de koning hangen van een ketting met de kluissleutel. Om te vermijden dat iedereen nog wat blijft rondhangen (en zich derhalve naar huis spoedt), neemt Kristof Calvo het woord met een boodschap over verbinden en samenwerken.

Sottiaux en Van der Laak kunnen gerust zijn: de Grondwet zal gered zijn van de genadeloze ondergang. “Leve België!”, zou Hugo Schiltz uitgeroepen hebben.

KVDP

Recidivist Bouchez

Vorige week verwezen we in de rubriek “Citaat van de week” naar de Fransdolle Georges-Louis Bouchez naar aanleiding van het overlijden van de oud-burgemeester van Wezembeek-Oppem. In een rouwbericht schreef hij toen: “Al mijn medeleven aan de familie van François van Hoobrouck d’Aspre, liberale oud-burgemeester van Wezembeek-Oppem.

Hij was een symbool van de francofone strijd in de Rand en van de verdediging van de faciliteiten, als gevolg van de weigering van het laten evolueren van de taalgrens.”

Vorig weekeinde was het weer van dát, dit keer naar aanleiding van het overlijden van de rabiate Vlamingenhaatster Antoinette Spaak, jarenlang het boegbeeld van het FDF en alles wat misprijzen heet voor Vlaanderen. Opnieuw een rouwbericht van super-Belg GLB: “De Belgische politiek verliest met Antoinette Spaak een van haar grootste monumenten.

Ze zorgde voor toenadering tussen Franstalige liberalen en FDF. Ze was overtuigd Europeaan en werkte aan eenheid en verbondenheid. Mijn medeleven aan haar familie en vrienden.”

Open Vld doet mee Eenheid en verbondenheid? Excuseer?

Enkel dan binnen de francofonie, want de Vlamingen hebben er nooit iets van mogen merken. Toen ze op 23 juni 2009 nog verkozen

werd in het Brussels Parlement, was ze bij de installatievergadering als ouderdomsdeken even voorzitter. Ze begroette de aanwezigen enkel in het Frans en als voorzitter weigerde ze de eed ook in het Nederlands af te leggen.

Die laatste ‘oorlogsdaad’ tekende haar leven.

En dan komt Bouchez met zijn medeleven, hierin gevolgd door Gwendolyn Rutten: “Een grote dame is niet meer. Vrouwelijke partijvoorzitter, toppolitica & every inch a lady.

Dank voor je steun, je advies, je begrip. Adieu Antoinette Spaak.” En Sihame El Kaouakibi, ook van Open Vld (voorlopig toch nog), deed er nog een schepje bovenop: “Trailblazers zoals Antoinette Spaak, de eerste vrouwelijke partijvoorzitter van ons land, verdienen ons eindeloos respect.” De met de MR meeheulende Pest Voor Vlaanderen is terug van nooit weggeweest. Eindeloos respect… Nou moe!

Citaat van de week > Melissa Depraetere (sp.a)

“De domste uitvinding ooit” Melissa Depraetere (sp.a), 28 jaar jong en Kamerlid, ging in De Zondag op een keurige manier in gesprek met Filip Brusselmans (Vlaams Belang), het jongste verkozen parlementslid ooit… Ze hadden het vooral over hoe de jeugd tegen de politiek aankijkt en over de oude politieke cultuur.

Op een zeker moment zei Brusselmans dat hij niet begreep dat ze over nieuwe politieke cultuur kon spreken als zijn partij, de tweede grootste van Vlaanderen, systematisch genegeerd wordt. Daarop antwoorde Depraetere: “Het cordon sanitaire mag zelfs verdwijnen van mij. Dat is de domste uitvinding ooit. Ik luister ook in het parlement naar uw partij.” Een merkwaardige uitspraak. Zou er dan toch iets bewegen in de nieuwe generatie die zich opwerkt in de traditionele partijen? Niets is echter wat het lijkt, want dan kwam snel het oude riedeltje weer naar boven dat die partijen de jongste tijd altijd weer opnieuw bovenhalen: “Maar dat is iets anders dan samen besturen.

Het is uw partij die zichzelf buitenspel zet.” Of met andere woorden en vrij vertaald: word eerst lid van de ‘club van verbindende democraten’ en pas u dus eerst aan aan de traditionele politiek en zeg min of meer wat wij zeggen en hoe wij het zeggen. En zo zijn we weer terug bij af. Nieuwe politieke cultuur? Van harde afwijzing naar zachte afwijzing, mooi verpakt. Als ze het echt gemeend had en als ze de lijn tot samen besturen doorgetrokken had, dan was het voor Melissa ‘over en uit’ geweest. We geven het haar op een blaadje.

Actueel

3 SEPTEMBER 2020

“Mateke” Rousseau wil minder parlementsleden In een interview met De Krant van West-Vlaanderen liet Conner Rousseau zich dit weekeinde ontvallen dat hij graag zou snoeien in het aantal parlementsleden.

Volgens hem is het moeilijk om een federale regering te vormen omdat er minstens zes à zeven partijen nodig zijn voor een meerderheid. U leest het niet vaak in dit krantje, maar op dat punt kunnen we de voorzitter van de sp.a alleen maar gelijk geven. We willen hem zelfs meteen een concreet voorstel aan de hand doen dat het aantal parlementsleden drastisch doet dalen, én de regeringsvorming in de toekomst enorm zal vereenvoudigen.

Wat is de gemakkelijkste manier om in België het aantal parlementsleden drastisch te reduceren? We denken dat onze lezers het antwoord meteen klaar zullen hebben: schaf België af, en meteen ben je ook van de Kamer en de Senaat af.

De ene heeft 150 parlementsleden, de andere 60, dat scheelt dus meteen een pak. Prettig neveneffect: de vorming van een federale regering hoeft niet meer, en dus is ook dat varkentje meteen gewassen.

We vrezen echter dat Conner Rousseau het zo niet bedoeld heeft. Want zo eenvoudig als de regeringsvorming in een onafhankelijk Vlaanderen zou kunnen zijn, zo zeer zou zijn partij er ook quantité négligeable zijn.

Wat stelt de sp.a immers voor zonder de hulp van de grote broer uit het zuiden, bij wie ze een verdieping hebben mogen lenen om er partijhoofdkwartiertje te spelen? Als het wat meezit, zullen er in 2024 voor de vorming van een Vlaamse regering trouwens opnieuw maar twee partijen meer nodig zijn, maar we betwijfelen het ten sterkste dat Conner Rousseau daar erg euforisch over zou worden.

Waar zit het overtollige vet in België?

Dat neemt niet weg dat de opmerking van Conner Rousseau dat er in België eigenlijk veel te veel parlementsleden zijn, correct is. In Nederland en Frankrijk hebben ze er maar 13 per miljoen inwoners, in België zijn dat er maar liefst 42, zo preciseert hij correct. Maar net zoals men de Vlaming om de oren wil slaan met de beruchte negen ministers van Volksgezondheid om te pleiten voor een herfederalisering, maar vergeet te zeggen dat zeven van die negen Franstaligen zijn, zo zouden we graag eens willen zien dat Conner Rousseau niet in De Krant van West-Vlaanderen, maar een verdieping hoger of lager in het gebouw van zijn eigen partijhoofdkwartier een pleidooi gaat houden voor de afslanking van de verscheidene parlementen aan Franstalige kant.

We hebben het immers eens nagerekend: van de 523 federale en regionale parlementsleden die ons landje rijk is, zijn er 259 parlementsleden die op één of andere manier Vlaanderen vertegenwoordigen, en 254 parlementsleden die op één of andere manier Franstaligen of Duitstaligen vertegenwoordigen. Moeten we denken dat het puur toeval is dat men het ook op dit punt ten zuiden van de taalgrens net iets breder wil laten hangen dan ten noorden ervan?

Aantal parlementsleden of partijen verminderen?

Maar niet alleen gaat Con-

ner Rousseau nogal kort door de bocht, hij speelt bovendien ook met vuur. Zijn doel om het aantal parlementsleden te verminderen is niet één of andere drang om te besparen op de staatsuitgaven. De afschaffing van de Senaat zou dan met stip bovenaan moeten staan op zijn lijstje van eisen als het toch ooit tot een staatshervorming zou komen. Neen, de echte reden is dat hij het voor politieke partijen moeilijker wil maken om nog in het parlement te geraken. Had hij dat voorstel gelanceerd als voorzitter van één van Vlaanderens grootste partijen, men zou hem –misschien wel terecht– ondemocratische neigingen verweten hebben. Maar als voorzitter van de vijfde partij in Vlaanderen dient men zich eerder de vraag te stellen of de man wel helemaal toerekeningsvatbaar is, want dit begint toch wel erg op een politieke zelfmoordpoging te lijken.

We hebben immers eens de rekening gemaakt van zo’n afgeslankt Vlaams Parlement. Reduceren we het aantal Vlaamse parlementsleden van 124 naar 83, d.w.z. minus een derde, dan komen we net uit op het doel van slechts 13 parlementsleden per miljoen inwoners in Vlaanderen. Dat betekent dat Conner Rousseau nog voor de verkiezingen begonnen zijn ander werk zal moeten gaan zoeken voor de negen sp.a-leden die vandaag in de federale Kamer zetelen, plus nog eens voor de vier sp.a-senatoren. Projecteren we de uitslag van 26 mei 2019 op het afgeslankte Vlaams Parlement van hierboven, mogen nog eens vier van de dertien sp.a’ers hun biezen pakken. Wij zien dat wel zitten, het aantal parlementsleden van sp.a-signatuur reduceren van 26 nu naar slechts 9 morgen. Maar we vragen ons wel af hoe zo’n voorstel op zijn eigen partijbestuur ontvangen zou worden.

De ware reden: PVDA doodknijpen Neen, waar het Conner Rousseau echt om te doen is, dat is natuurlijk een manier te vinden om de PVDA opnieuw dood te knijpen.

In zo’n afgeslankt Vlaams Parlement zou de PVDA-fractie terugvallen van vier leden naar twee. Dat is een halvering van het aantal zetels voor die partij, terwijl het Vlaams Parlement in zijn geheel slechts met een derde vermindert. Voor kleinere partijen vallen zulke reducties altijd zwaarder uit dan de grootste partijen.

De PVDA is overigens een lastige concurrent van de sp.a, al was het maar omdat de sp.a ideologisch niet veel meer voorstelt. De vraag is echter hoe lang je die ideologische leegloop kan camoufleren met het opwerpen van allerlei hin-

derpalen voor concurrenten van een twijfelachtig democratisch gehalte (dat laatste zowel wat de hinderpalen als de concurrenten betreft). Als Conner Rousseau voort doet op zijn huidige élan, is het trouwens niet denkbeeldig dat zulke hinderpalen nog eerder het licht voor de sp.a zullen uitdoen dan voor de PVDA. Maar het belangrijkste punt is misschien wel dat Conner Rousseau eigenlijk al te laat is met zijn voorstel. De PVDA zit al in het Vlaams Parlement en de Kamer. En zelfs met een reductie van het totale aantal parlementsleden verdwijnt die partij niet helemaal uit het Vlaams Parlement. Ook als we het aantal Kamerleden met een derde verminderen, zal de partij federaal vertegenwoordigd blijven met één PVDA’er (en een reeks PTB’ers). Als Conner Rousseau de PVDA uit de verscheidene parlementen wil verbannen, zal hij toch iets anders moeten uitvinden om dat te bereiken. Een hogere kiesdrempel bijvoorbeeld. Maar we raden hem aan toch even ten rade te gaan bij de groene collega’s van rond de eeuwwisseling over hoe zoiets kan uitdraaien.

Minder parlementsleden, zelfde krachtsverhoudingen Voor de geïnteresseerde lezers willen we even meegeven hoe een gereduceerd Vlaams Parlement met slechts 83 parlementsleden er zou uitzien. De verkiezingsuitslag van 26 mei 2019 zou dan voor de N-VA 23 zetels opgeleverd hebben, tegenover 35 vandaag. Vlaams Belang zakt van 23 naar 16, CD&V van 19 naar 13, Open Vld van 16 naar 11, en Groen van 14 naar 9.

Conclusie: aan de krachtsverhoudingen wijzigt er weinig of niets.

“Vivaldi” zou met 42 zetels net een meerderheid halen, terwijl ze vandaag met 62 zetels net de helft van de Vlaamse zetels bezet, eentje te weinig dus voor een meerderheid. Veel effect op de moeilijkheidsgraad om een regering te vormen zou het dus niet hebben.

Hoe zit het nog met de inhoud bij de sp.a?

Het belangrijkste deel in de boodschap van Conner Rousseau is misschien het deel dat niet uitgesproken werd. De voorzitter van de sp.a droomt er luidop van om de spelregels van de democratie te wijzigen, in de hoop op die manier het hachje van zijn partij te redden.

Er is nochtans een eenvoudigere manier om het relatieve gewicht van een politieke partij in het parlement te vergroten: door inhoud te brengen die gesmaakt wordt door de kiezer.

Zou het kunnen dat Conner Rousseau het iets te druk heeft met de vorm, waardoor het met de inhoud voorlopig nog niet zo vlotjes loopt? Het helpt natuurlijk ook niet dat je als partijvoorzitter slechts in beperkte mate voeling hebt met je basiskiezers, zoals deze zomer pijnlijk bleek uit een uitgelekte video.

Toch benieuwd welk Conner Rousseau-effect we in de komende peilingen zullen kunnen opmerken…

FILIP VAN LAENEN

5

Vivaldi, het nieuwe monster van dr. Frankenstein

Financiering Antifa door Duitse universiteiten Elk jaar zorgt de zomerse vakantierust voor enkele perspareltjes. Je zou denken dat er genoeg onderwerpen zijn voor perscommentaren: de coronapandemie, het zogenaamd racistisch politiegeweld, de recente rebellie in Wit-Rusland? Wie had gedacht dat de financiering van de uiterst linkse en gewelddadige Antifa door de universiteit van Keulen opeens het onderwerp van perscommentaar zou worden? Vooral de lokale boulevardkrant Express beet zich in het onderwerp vast.

Uit de bijdrage in Express blijkt dat de vereniging “Antifa Arbeitskreis” van de “Algemene Studentenraad” (of Asta - Allgemeine Studierendenausschuss) een subsidie kreeg toegestopt van 8.500 euro. “Studenten aan de universiteit van Keulen betalen voor Antifa. Iedereen betaalt mee, en dat al gedurende verschillende jaren”, aldus de krant die ook wist mee te geven dat Antifa door de Staatsveiligheid wordt gevolgd als uiterst linkse en zeer gewelddadige organisatie.

Links bepaalt verdeling subsidies De subsidiëring van (uiterst-) linkse groepjes is nochtans geen nieuw feit. Zoals het ook algemeen bekend is dat elke student per semester aan de universiteit een bepaald bedrag betaalt, waarvan de grootte verschilt van instelling tot instelling. Uit die pot krijgt de overkoepelende Algemene Studentenraad middelen voor haar werking en legt ze de subsidies vast.

Wie hoeveel bekomt, wordt bepaald door het zogenaamde “Studentenparlement” of StuPa. Daar knelt het schoentje natuurlijk, omdat allerlei (uiterst-) linkse groepjes daarin oververtegenwoordigd zijn, en hen door de vertegenwoordigers van de gevestigde politieke partijen geen strobreed in de weg wordt gelegd. Ons verbaast het dus niets dat Antifa zwaar wordt gesubsidieerd.

Je kan dan als student bedenkingen hebben, je hebt er geen verhaal tegen. Als een student

bijvoorbeeld zijn semesterbijdrage weigert te betalen, kan hij worden geschrapt door de universiteit. Voor de universiteit van Keulen bedraagt de semesterbijdrage 280,95 euro. Daarvan gaat een dikke 205 euro naar de Algemene Studentenraad.

Iedereen betaalt dus mee, ongeacht zijn of haar politieke voorkeur. Leden van de Duitse Burschenschaften betalen dus mee voor de affiches waarin wordt opgeroepen tot (al dan niet gewelddadige) demonstraties tegen dezelfde Burschenschaften.

Studenten en oud-studenten van Vlaamse universiteiten zal dit verhaal zeer bekend in de oren klinken, denken we dan.

PIET VAN NIEUWVLIET

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT GENOEG VAN!

LUIKERSTEENWEG 244 7F ANKERSTRAAT HASSELT 35003500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 011 223 253 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE

6

Actueel

3 SEPTEMBER 2020

Schotten steeds massaler voor onafhankelijkheid?

Opiniepeilingen die het onafhankelijkheidsstreven van de Schotten meten, hebben elkaar in snel tempo opgevolgd de jongste jaren. Alleen voor het jaar 2020 bijvoorbeeld gaven de 5 opinieonderzoeken die door Panelbase over dit politieke onderwerp werden georganiseerd, resultaten aan van 52 procent, 49, 50, 52 en tot slot 54 procent voor Schotse onafhankelijkheid. Uit de cijfers van de meest recente peiling, die van de maand juni, bleek dat 50 procent van de Schotten zich uitsprak voor onafhankelijkheid.

Een opiniepeiling door een ander onderzoeksbureau, YouGov, van halverwege augustus, gaf een gelijkaardig resultaat: het percentage dat zich voor Schotse onafhankelijkheid uitsprak, steeg er tot 53 procent. Voor de volledigheid: in 2009 was nog 66 procent van de Schotten tégen het vertrek uit het Verenigd Koninkrijk, op 10 jaar tijd is het draagvlak voor onafhankelijkheid dus flink gestegen. In alle opiniepeilingen van YouGov is dit het hoogste cijfer voor onafhankelijkheid.

Bij het referendum in Schotland, in 2014 georganiseerd door de Schotse Nationale Partij, verwierp een lichte meerderheid, 55 procent van de Schotten, nog de onafhankelijkheid. De SNP dringt nu aan op een nieuw referendum over de zaak. Boris Johnson geeft niet thuis en

wil zich aan de resultaten van 2014 houden.

Het is duidelijk dat naast de Brexit (die in de hoofden van de Schotten veel heeft doen bewegen in de richting van onafhankelijkheid), vooral het beheer van de coronapandemie door Johnson een rol heeft gespeeld in de steeds grotere kloof tussen Schotland en Engeland. 72 procent van de ondervraagde Schotten vindt dat de Schotse Eerste Minister Nicola Sturgeon goed werk heeft geleverd, slechts 20 procent van de Schotten vindt dat ook van Boris Johnson.

Neen, het komt niet meer goed tussen Schotten en Engelsen. Hopelijk is de scheiding daar sneller een feit dan in België…

Cava en Klauw

De lastpost

Gedurende enige tijd hebben we ten voordele van uw en ons weekblad een verkoop georganiseerd van Catalaanse cava en een Vlaams zelfgebrouwen witbier Klauw.

Güner Yasemin Balci loopt al langer in de kijker in Duitsland. Als het van haar afhangt, krijgt Duitsland een ander integratie- en migratiebeleid. Voorlopig heeft ze hierover alleen in de veelgeplaagde wijk Berlin-Neukölln iets te zeggen als kersverse integratie-ambtenaar, maar Bali zou een zoveelste ‘steen in de rivier’ kunnen zijn.

Vandaag kan ik u allen meedelen dat de voorraad cava volledig verkocht is. Heel misschien starten we met een nieuwe verkoopactie, maar dat zal pas ergens in 2021 zijn. En ook de voorraad Klauw is aardig geslonken. Nog exact 15 dozen (met 6 flessen van 75 cl) resten ons nog. Liefhebbers van onze Klauw moeten zich dus reppen om nog te bestellen. Bestellen kan via www.klauw.be of telefonisch tijdens kantooruren. Een doos Klauw kost 40 euro, en voor het bezorgen betaalt u amper 7 euro.

Journaliste, auteur en voormalig sociaal werkster Güner Balci werd in Berlijn geboren uit Turkse gastarbeiders. In haar familie van Alevieten werd geen hoofddoek gedragen. Ze werd er samen met haar broers opgevoed en leerde zelfs karate. Ze zag de wijk van haar kinderjaren, Neukölln, in snel tempo veranderen: het geweld op straat nam toe, steeds dominanter werd de invloed van de islam in het leven van alledag.

De toestand voor de vrouwen verslechterde, ook voor de islamitische vrouwen, en de culturele diversiteit werd verdrongen door de opmars van islamitische kledij.

PIET VAN NIEUWVLIET

KARL VAN CAMP

BRUSSEL

Royals en jezuïeten Hebben de boze jezuïeten die kansenparel waarvan de Saxen Coburgers er wel meer van in huis hebben echt de toegang tot hun school ontzegd? Het zou de Orde tot eer strekken, maar quod non. Wat de voorbije week over de kwestie verscheen, was doorgaans pure lulkoek. In werkelijkheid deed het Brussels inschrijvingsmodel voor Nederlandstalige middelbare scholen in Brussel haar de das om. Het is met die perfide loterij een beetje zoals met corona: het maakt geen onderscheid tussen rang, ras, stand, maar ook vermogen. Helaas misschien, toch wat dat laatste betreft.

Van ‘fake news’ gesproken! De jongste dochter van de onvolprezen Monarch van dit land zou niet langer welkom zijn op het Brusselse Sint-Jan-Berchmanscollege. De familie die, zoals geweten, resideert in Laken (de werkplek (sic) zou zich ergens aan het Warandepark bevinden), zou te ver wonen om nog ingeschreven te raken in de bewuste school. En dus moet het meisje dat vorig schooljaar net daar haar lagere school voltooide op zoek naar een alternatief. Het werd het Heilig Hart College, een school die gelegen ‘zou’ zijn in Wezembeek-Oppem.

Lange wachtlijst Laten we eerst de feiten rechtzetten. De regels om een kind in te schrijven in een Nederlandstalige Brusselse lagere school zijn wat ze zijn, en daar speelt afstand wel degelijk een rol, maar voor het middelbaar onderwijs werkt het helemaal anders. Enkele jaren geleden werd hiervoor een heuse loterij opgezet. Men kan zich aanmelden voor een of meerdere scholen, waarna het lot (we vermoeden in de hoedanigheid van een computer) bepaalt wie toegelaten wordt of welke plaats men op de wachtlijst bekleedt.

Doorgaans is de vraag groter dan het aanbod, zeker in het geval van dit bewust jezuïetencollege. Eleonore van België trok naar

verluidt geen al te hoopgevend lotje, belandde op een lage plaats van de wachtlijst; een realiteit waar zelfs de meest geslepen jezuïetentruken niet tegen opgewassen zijn.

En dus gaat het richting Heilig Hart Tervuren, zo luidt de precieze naam, dat eigenlijk in Wezembeek-Oppem ligt en ook een adres heeft in deze faciliteitengemeente. Soit, het ga haar goed.

Voorrangsregelingen En zeggen dat het anders kan. Die Brusselse regeling voorziet immers in enkele voorrangscategorieën. Aangezien die GOK-categorie vooral door materiële elementen afgebakend wordt, was dit geen spek voor des Coburgers bek. Ze kan ook bezwaarlijk als ‘Nederlandstalig’ omschreven worden (nog zo’n categorie), aangezien hiervoor de taal van het diploma van de moeder bepalend is. Maar de meest efficiënte manier om via de rode loper naar binnen te wandelen, is via een oudere broer of zus op de school.

Jammer genoeg gingen die voor ze het zesde bereikten andere (buitenlandse) oorden opzoeken. Plus est en vous, klinkt het bij de jezuïeten. Het is echter geweten dat in de familie Coburg de bodem snel bereikt is.

Wellicht verklaart vooral dit de reden waarom vrijwel geen enkel koninklijk kind zich

nog op een normale ‘Belgische’ school bevindt. Dat het mailtje dat ze enkele maanden geleden ontvingen Eleonore oncomfortabel op de wachtlijst plaatste, is in deze ondergeschikt. Of zoals collega Debels het in P-Magazine stelde: “Samengevat is er dus geen enkele prins of prinses die het middelbaar onderwijs van de Vlaamse gemeenschap met vrucht heeft afgewerkt. Voor de rest zijn het uiteraard allemaal genieën, zoals hun ouders…” Avec un parfum d’ironie.

Gewijzigde identiteit De komst, destijds, van de eerste royal op het Sint-Jan Berchmanscollege is erg leerrijk geweest voor de sociologie van dit land. In een mum van tijd volgden families met kleine ‘d’ en ‘v’ zoals dat dan heet hun voorbeeld. Dat de kinderen op die manier ook het Nederlands onder de knie krijgen, is handig meegenomen, maar de grootste drijfveer is toch een zeker copycat-gedrag.

Het meest intrigerende van dit alles is toch net het voorbeeld dat men na-aapt. En nee, we zeggen dit niet uit republikeinse overtuiging. Louis Tobback zei ooit dat hij in elk ander land republikein zou zijn, maar niet in België. Bij ondergetekende is het net andersom. Maar in alle objectiviteit moet toch de wereldvreemdheid en mediocriteit van die familie erkend worden. Dat kopiërend gedrag, maar evenzeer de Brusselse sociologische realiteit, heeft de identiteit van het Sint-Jan-Berchmanscollege danig veranderd.

Net als andere Nederlandstalige scholen is dit een oord van transfer geworden waarbij Vlaams belastinggeld een opleiding en taallessen verschaft aan een groep die voor het overige lak heeft aan Vlaanderen.

KNIN.

In het vizier van links Balci studeerde onder andere literatuurwetenschappen en werkte op vrijwillige basis bij de meidenvereniging “MaDonna”.

Daar hoorde, zag en ervaarde ze enorm veel en groeide haar kritiek op de patriarchale structuren in migrantenfamilies. Ze schreef er verschillende boeken over en maakte reportages voor onder andere de krant Die Zeit en magazines als Spiegel Online of Panaroma van de televisiezender NDR. Nu is ze dus sinds augustus integratie-ambtenaar in deze wijk van 330.000 inwoners. Links en groen hebben het er bijzonder moeilijk mee, want Balci wordt verweten vooroordelen tegen moslims te hebben, stel je voor! Ook haar eerdere berichtgeving over de rebelse Thilo Sarrazin in 2011 wordt haar onder de neus gewreven.

Links verweet haar toen dat ze de boekauteur niet tot op de grond had afgebrand en niet ‘scherp’ genoeg was. Zo schimpte de voormalige minister van Integratie van Nordrhein-Westfalen, Armin Lascher, dat dergelijke reportages onnodig aandacht geven “aan het soort mensen als Sarrazin”.

Als reactie op al die commotie van links werd haar nieuwe, reeds aangekondigde documentaire over Sarrazin bij de radiozender RBB gewoonweg opgedoekt. De zender wou daarmee allicht een ‘te positieve’ berichtgeving over Sarrazin vermijden.

Balci stuurde volgende reactie naar de radiozender: “Wat mij het meeste stoort is de onder collega’s journalisten en politici zeer verspreide mening dat men over Sarrazin en zijn boek niet mag argumenteren, zelfs geen film mag maken. De vrijheid van meningsuiting is met andere woorden zeer ingeperkt, ook bij ons. Deze vaststelling beangstigt mij bijzonder.”

Wedden dat we nog gaan horen over deze Güner Yasemin Balci?

PIET VAN NIEUWVLIET

Onze naaste buren

3 SEPTEMBER 2020

Wie het kleine niet eert… ... is het grote nieuws niet weerd. Daarom wat mengelmoesberichten die toch een licht werpen op de bestuurders en de mensen van Nederland.

Intimiderende leestekens Beginnen we bij de zwaksten onder ons: de jongeren. Neen, voor één keer in de echte betekenis van het woord. Het virus hakt er stevig in bij de Nederlandse jeugd. Geen ononderbroken roes in een festivalzomer met bonkende milieuvervuiling twee dagen per week in iedere gemeente, geen laveloos gezuip en ongegeneerd drugsgebruik. De sukkelaars zijn te beklagen. Maar het is nog erger dan ik al wist, want ze zijn toch zo gevoelig. Uw columnist vertikt het op ondemocratische antiblanke sociale media als Facebook en Twitter te logeren, maar dat is niet “des jugends”.

Een onderzoek van de Universiteit van Leiden heeft de gevoeligheid van de hartjes aangetoond van de Nederlandse kindjes die na 1995 geboren zijn. Die kindjes gebruiken zo weinig mogelijk leestekens en het minst van al een punt.

Dat komt natuurlijk omdat het halve analfabeten zijn, denkt u? Mis poes. Een punt aan het einde van een sms of een whatsapp-bericht wordt door de watjes beschouwd als een teken van woede en is intimiderend. Columnist Marcel Peereboom van De Telegraaf stelde dat de Nederlandse jongeren een kudde schrikachtige hertjes zijn die uit elkaar stuiven als ze een leesteken zien.

Verboden Marokkaan te zeggen Wie reageren er ook als door een adder gebeten? Dat zijn

de politiechefs, die verstijven als ze ergens in een rapport ‘Marokkaan’ of ‘Turk’ lezen. Dat kan niet, dat mag niet en dat zal niet. Alkmaars agent Bas Wijnen durfde het aan dit woord te gebruiken in een leuke tweet: “Een ongewenste vreemdeling opgehaald in een winkelcentrum. Deze Marokkaanse man, een bekende van ons (579 registraties & 155 antecedenten!) was net vrij (2 jaar detentie) en ging meteen weer de fout in (diefstal, bedreiging met de dood & intimidatie). Ik blijf het bijzonder vinden dat wij zo iemand niet op het vliegtuig kunnen zetten naar land van herkomst.” De politietop roept hem op het matje om hem erop te wijzen dat de realiteit benoemen niet toegelaten is in Nederland. Waarna hij waarschijnlijk mag vertrekken om die Marokkaan voor de 580ste keer op te pakken.

Quod licet Iovi…

Maar Nederland heeft gelukkig ook stoere rechtshandhavers, zoals minister van Justitie en Veiligheid Ferdinand Grapperhaus. De man heeft zich tijdens de viruscrisis als een onverzettelijke eik neergeplensd die zonder onderscheid des persoons ieder aanmaande de voorschriften te volgen.

Streng maar ook niet te streng, want aan de BLM-activisten die Amsterdam met een (niet-toegelaten) betoging op zijn kop zetten, durfde hij niet raken. Alleen enkelingen met een oer-Nederlandse naam kregen een zware boete en mensen

7

NEDERLAND moesten niet zeuren als ze hun bij bosjes stervende ouders niet mochten zien. De Nederlandse virologen hadden immers bepaald dat dit een gevaar voor de volksgezondheid was, nadat ze eerder zeiden dat er niets aan de hand was in de verzorgingstehuizen, waar maskertjes volgens deze specialisten overbodig waren.

Christendemocraat Grapperhaus veroordeelde dan ook streng “de asocialen” (zijn woorden) die de regeltjes niet respecteerden. En toen vond de foto zijn weg naar alle media. Vorige week hertrouwde weduwnaar Grapperhaus met een journaliste van Elsevier weekblad. Anderhalve meter afstand? Vergeet het maar. Alle gasten op een kluitje op een bordes. Mondmaskers? Geen sprake van. Quod licet lovi non licet bovi (Wat Jupiter is toegestaan, is het rund nog niet toegestaan).

Wel strenge handhaving Tenslotte nog een verhaaltje over Nederland regeltjesland.

De provincie Utrecht is de gruwelijke anarchie beu en heeft de Regionale Uitvoeringsdienst bevolen streng te handhaven.

Ah, krijgt het Marokkaans schorremorrie in Kanaleneiland eindelijk lik op stuk? Maar neen, het gaat hier over veel ernstiger misdrijven. De provincie duldt niet langer dat boeren een bordje plaatsen in hun weide langs de weg met “Eieren (of aardappelen of fruit enz.) te koop”. De provincie “hecht aan een open net landschap zonder wildgroei aan borden en hoopt dat de ondernemers andere digitale vormen hebben gevonden.”

WILLEM DE PRATER

Kathedraal is meer dan een tentoonstellingszaal De Sint-Baafskathedraal is een kunstwerk rijker. Het werk is eigendom van Stad Gent. De kunstenaar is een zelfverklaarde atheïst. De kranten noemen het “zetpil”. Wat ervan te denken?

Enkele maanden geleden was het nog open oorlog tussen het bisdom en Stad Gent. De stad weigerde mee te betalen aan het nieuwe bezoekerscentrum voor het Lam Gods. Het bisdom verweet de stad dat ze moeilijk deden bij het afleveren van vergunningen voor de werken. De ruzie lijkt nu bijgelegd. Religieuze en stedelijke functionarissen stonden vorige week samen glimlachend te kijken hoe het werk van Wim Delvoye in de kathedraal werd opgehangen. Stad Gent betaalde er 248.000 euro voor, de prijs van een bescheiden woning. Daarmee voldeden ze aan een contract van zeventien jaar geleden. Laten we dat even toelichten.

Het verhaal begint met de tentoonstelling van curator Jan Hoet: “Over the edges” in het jaar 2000. Toen maakte Delvoye een ophefmakend ‘brandglasraam’ voor de Drongenhofkapel, een röntgenfoto van een vrijend koppel. De historische kapel in het Patershol is eigendom van de stad en wordt al honderden jaren niet meer gebruikt. De stad beloofde kunstwerken van de tentoonstelling aan te kopen. Het ene ‘brandglasraam’ van Delvoye vonden ze niet genoeg. Ze bestelden er nog eens zeventien bij voor alle vensters van de kapel. Maar dit is Gent, een stad waar veel erfgoed staat te verkommeren. Zo ook de Drongenhofkapel. In al die jaren is er niets gedaan aan de slechte staat ervan. Er is zelfs nog geen begin gemaakt met plannen voor de hoogno-

dige restauratie. Kunstwerken in een bouwval installeren heeft geen zin. De kunstenaar wou niet langer wachten. Als alternatief koos Stad Gent voor het afgesproken bedrag een ander werk van Delvoye. Het werd “Opus” dat vanaf nu te zien is in de kathedraal.

Of het mooi is of niet, dat moet iedereen voor zichzelf uit maken. De vraag is of het in de kathedraal thuishoort. De Stad Gent heeft musea en monumenten genoeg. Ze is ook eigenaar van meerdere kerken. Het was helemaal niet nodig het in de kathedraal te hangen. De kunstenaar, een uitgesproken atheïst die van provocatie zijn handelsmerk heeft gemaakt, is uiteraard tevreden. Zo kan iedereen het gratis zien, zegt hij. Maar een kathedraal is niet zomaar een gratis museum. Het is een ruimte vol kunstwerken, oud en nieuw, elk met een eigen religieuze symboliek. Hoe past “Opus” (een handige omkering van het oorspronkelijke “Supo”) daarin? Waarnaar verwijst het? Is het bisdom hier niet wat naïef meegegaan in een verhaal dat niet het zijne is?

gebied. Surrealistisch is het om rond te wandelen langs winkels en horecazaken waar je niet binnen mag omdat je een lapje stof bent vergeten. Even een kerk of openbaar gebouw bezoeken kan niet zonder risico op een fikse boete. Het openbaar vervoer is helemaal taboe. Kortom, ik voelde me even banneling in eigen stad.

Waar snel zo’n masker halen? In winkels zijn ze te koop, maar zonder masker was dat geen optie. Een automaat dan maar? De overheid verplicht ze te dragen, dus dan zetten ze toch wat handige automaten? Neen hoor, in heel

Gent is geen automaat te vinden. Ik dacht aan de filmpjes van politiemensen ergens bij onze Zuiderburen, zij deelden hele stapels mondmaskers uit aan voorbijgangers. Dat was toen ze ons nog wijs maakten dat maskers dragen geen zin had. Al wie er in huis had, werd dringend verzocht ze af te geven bij Stad Gent.

Onze politie heeft het nu ook druk met uitdelen, niet van maskers, maar van boetes. Mensen waren een paar weken geleden kwaad als je een masker droeg. Nu kijken ze nors als je rondloopt zonder. Corona leert ons hoe wispelturig sociale druk kan zijn. MATHILDIS

Banneling in eigen stad Ik was al even op stap toen ik me realiseerde dat ik geen mondmasker bij had. Daar liep ik dan met onbedekt gezicht. Niet uit protest, ik heb begrip voor de maatregel, maar uit verstrooidheid. Op slag kon ik bijna nergens meer naartoe. Zonder masker zijn de Kuip en alle belangrijke winkelstraten verboden

Najaarsplannen voor de Waalse regering Terwijl de Vlaamse regering in de klappen deelt door de heisa rond minister-president Jan Jambon (N-VA) en de zaak-Chovanec, verloopt de start van het nieuwe politieke jaar relatief rustig voor de Waalse regering.

Net als zijn Vlaamse tegenhanger Jan Jambon zit Waals minister-president Elio Di Rupo er voor spek en bonen bij wanneer premier Sophie Wilmès (MR) het woord neemt op de persconferenties van de Nationale Veiligheidsraad. In Vlaanderen is men van oordeel dat de eigen minister-president gebruik moet maken van de zwakke federale communicatie om wat meer op de voorgrond te treden.

In Wallonië hoort men die vraag veel minder. Is het omdat Wilmès daar een stuk populairder is? Of is het omdat Elio Di Rupo zich graag enig presidentieel aura aanmeet? Beïnvloed door de Franse traditie kan men hem soms niet zo gemakkelijk benaderen als een andere politicus.

Di Rupo staat door zijn jaren van dienst en zijn statuut van ex-premier boven de rest, vindt hij van zichzelf. Als nummer één van de Waalse regering houdt hij zich ook minder bezig met het dagelijkse beleid en technische dossiers. Dat is de taak van zijn vakministers Pierre-Yves Dermagne (PS) en Jean-Luc Crucke (PS).

Di Rupo wordt ook niet gekweld door de zaak-Chovanec, terwijl de feiten zich wel in het Waalse Charleroi hebben voorgedaan. Maar politie en veiligheid is een federale bevoegdheid en dus keek men al snel naar de vorige minister van Binnenlandse Zaken, Jan Jambon.

Rustig In Namen lijkt men zich voor te bereiden op een relatief rustige start van het politieke najaar. Normaal gezien schiet men pas echt uit de startblokken met de Waalse Feesten half september, maar die zijn door corona gewoon geannuleerd.

Dat betekent niet dat men in Namen de komende weken in een soort van politieke lethargie zal vervallen. Er ligt wel degelijk Waals werk op de plank. Zo starten in het Waals Parlement de zittingen van de eigen onderzoekscommissie naar de aanpak van de coronapandemie. Al wordt daar niet veel heisa verwacht. De situatie in de Waalse woonzorgcentra was dit voorjaar eveneens dramatisch, maar niet zo erg als in Brussel. Neen, de focus ligt net als in Vlaanderen op het uitrollen van een efficiënt systeem van contactopsporing. Alles moet perfect op punt staan tegen half oktober.

Twee miljard deficit Andere najaarsprioriteit is het Waals relancebeleid na corona. Aanvankelijk werd 380 miljoen euro vrijgemaakt om de Waalse bedrijven en zelfstandigen te ondersteunen, maar dat is onvoldoende. Vraag is ook of de maatregelen wel efficiënt en effectief zijn. Is een toerisme-cheque van 80 euro per inwoner nodig? De extra steun voor onderzoek en ontwikkeling

WALLONIE

is dan weer welkom, net als de subsidies en premies voor renovaties en energiezuinige projecten. De Waalse regering wil ook meer steunmaatregelen voor gemeenten en OCMW’s.

Vraag is natuurlijk hoe dit alles te financieren. Men spreekt van een Waals deficit van 2 miljard euro. Dat is 14 procent van de inkomsten. Een situatie die op termijn onhoudbaar is, ook al financiert Wallonië zich door de lage rente goedkoop op de internationale markten. Maar deze hete aardappel wordt al een tijdje doorgeschoven. De focus ligt nu elders. Onder andere op een reddingsplan voor de luchthaven van Charleroi met de Waalse overheid als belangrijkste aandeelhouder. Er zou een reddingsplan op lange termijn worden opgesteld om de luchthaven te redden, want corona dreigt voor een financieel en vooral sociaal bloedbad te zorgen.

Gesubsidieerde arbeid Heikel dossier is de hervorming van de APE’s (Aides à la Promotion de l’Emploi), een duur stelsel van gesubsidieerde arbeid waar de liberale MR van af wil. Maar is dit wel mogelijk nu de werkloosheidcijfers opnieuw stijgen? Tenslotte is ook te merken dat de radicale groenen van Ecolo in de Waalse regering zitten. Zij hadden vorig jaar bedongen dat er 4.000 kilometer hagen - een ideale biotoop voor tal van fauna - zouden worden aangelegd op het Waalse platteland. Een premiesysteem voor particulieren moest dit mogelijk maken.

Welnu, Ecolo wil de premies verhogen, ook al staan de Waalse publieke financiën er slecht voor.

PICARD

8

Actueel

3 SEPTEMBER

DIPLOMATIEKE VALIES

Ambassadeursrel tussen Polen en Duitsland Dat Polen halsstarrig weigert de nieuwe Duitse ambassadeur te installeren is veelzeggend voor de relatie tussen beide landen. Officieel heet het dat zijn familiaal oorlogsverleden een struikelblok is, in werkelijkheid is er meer aan de hand. Het is een dossier waarrond heel wat geprofileerd wordt, alleen is de vraag of en hoe het ook opgelost raakt.

Arndt von Loringhoven Het had een routine moeten worden. De afsluiting van een rijk gevulde carrière. Maar het draaide anders uit, in die mate dat vandaag überhaupt niet duidelijk is hoe het zal aflopen. Arndt Freiherr Freytag von Loringhoven heet de man. Een Duits diplomaat die een mooie academische achtergrond combineert met een pak diplomatieke ervaring. Zo werd hij in 2016 de allereerste inlichtingsverantwoordelijke bij de NAVO. Inmiddels is hij de kaap van de zestig voorbij, wat betekent dat stilaan het doek zal vallen over zijn diplomatieke loopbaan. Nog één zending zou hem te beurt vallen, bij wijze van epiloog: ambassadeur worden in Polen.

Maar hier knelt het schoentje.

Arndt Freiherr Freytag von Loringhoven Von Loringhoven werd in de jaren vijftig geboren, waardoor hem maar moeilijke foute toestanden van tijdens de Tweede Wereldoorlog voor de voeten kunnen geworpen worden. Maar familiaal gesproken draagt hij wel wat ballast mee. Met zijn oom lukt het nog, die was betrokken bij de beruchte putsch tegen Hitler van von Stauffenberg in juli ‘44. Maar het is vooral zijn vader Brend die moeilijk ligt, zeker in Polen. De man maakte carrière bij de Wehrmacht, was de rechterhand van Heinz Guderian en stond tot op het einde aan de zijde van Hitler waar hij verantwoordelijk was voor het verwerven van inlichtingen voor de dagelijkse briefings van de Führer. Vlak voor de bunker in Berlijn ingenomen

werd, slaagde hij erin te ontsnappen. Hij gaf zich over aan de geallieerden en bracht twee jaar in Britse krijgsgevangenschap door.

Op zich werd hij nooit gestraft. Hij trad in 1956 toe tot het nieuwe leger van de Bondsrepubliek en ging in 1973 als luitenant-generaal met pensioen. Op dat moment publiceerde hij ook zijn memoires: Mit Hitler im Bunker. Hij was ook raadgever toen de film Der Untergang gemaakt werd.

Misbegrepen signalen Wat er ook van zij, dat de zoon van de vader, net hij, ambassadeur zou moeten worden in Warschau stoot de Polen tegen de borst.

“Duitsland beschikt over zoveel top-diplomaten, waarom net deze”, was in Poolse diplomatieke kringen te horen. Men verbaast er zich over dat Berlijn zich nooit vragen heeft gesteld bij deze aanstelling.

Een nieuwe ambassadeur krijgt meestal vrij snel zijn zogenaamde agrément, de goedkeuring door het gastland om zijn functie op te nemen.

Maar in dit geval sleept het al maanden aan. Aanvankelijk dacht men dat het een en ander op conto van corona kon geschreven worden waardoor de administratieve molen in de Poolse hoofdstad wat trager draaide. Men dacht ook even dat de presidentsverkiezingen voor vertraging zorgden. Net als het vertrek van de vorige Buitenlandminister. Dat het echter de figuur van Freytag von Loringhoven zelf was die de reden van het slabakken was, drong pas door toen ze flagrant met de realiteit geconfronteerd werden.

Dubbelzinnige verhouding

Vader Freytag von Loringhoven

Het incident is tekenend voor de ambiguïteit van de Pools-Duitse verhoudingen. Zeker sinds Polen lid werd van de EU is de economische verstrengeling tussen beide landen steeds groter geworden.

Duitsland was in 2018 uitgegroeid tot de belangrijkste afzetmarkt voor Polen. Omgekeerd stond Polen op nummer zes, op gelijke hoogte dan het Verenigd Koninkrijk trouwens.

Doorheen de jaren vertrokken ook heel wat Polen richting Duitsland, in die mate dat ze vandaag de tweede grootste diaspora-gemeenschap van het land geworden zijn. Alleen is vaak meer nodig dan economische banden om van een goede relatie te spreken. Peilingen

hebben de waarde die ze hebben, en ook niet meer, maar ze kunnen wel handig zijn om bepaalde verschillen aan het licht te brengen.

Zo blijkt de wederzijdse perceptie tussen Fransen en Duitsers beduidend beter te zitten dan tussen Polen en Duitsers. 2/3 van de Fransen is bovendien de mening toegedaan dat de band tussen hun twee landen ‘stabiel’ is, wat niet van de Polen gezegd kan worden. Opvallend is ook dat waar ruim de helft van de bevraagde Polen het heeft over “sympathie” voor de Duitsers, dit bij minder dan één derde van de Duitsers leeft.

De moeizame band tussen de twee landen kristalliseert zich ook rond concrete dossiers, niet in het minst op het vlak van energie. Dat doorheen de jaren de band tussen Berlijn en Moskou verbeterde (ook al gaat dit met up’s en down’s), is iets wat Warschau met lede ogen zag gebeuren. Polen heeft ook altijd expliciet de Amerikaanse kaart getrokken, terwijl net de banden tussen Duitsland en de VS verslechterden. Het is meer dan een symbool dat de Amerikaanse troepen die, zoals aangekondigd, Duitsland zouden verlaten voor een deel naar Polen zouden worden overgeheveld. Niet toevallig tref je in het land verschillende standbeelden van Ronald Reagan aan, waaronder het bekende in Gdansk (Dantzig) waar hij samen met Paus Johannes-Paulus II afgebeeld wordt. Soms wordt het ook wat gênante hielenlikkerij, zoals wanneer Polen voorstelde om een militaire basis in hun land de naam Fort Trump te geven, een suggestie die de Amerikanen overigens afwezen.

Zbigniew Rau Maar terug naar Freiherr Freytag von Loringhoven. Het dossier is onmiddellijk een mooie uitdaging voor de nieuwe Minister van Buitenlandse Zaken: Zbigniew Rau, een rechtenprofessor met ‘conservatieve inzichten’, zoals dat dan heet. Officieel is hij partijloos, maar in 2019 kwam hij via de lijst van regeringspartij PiS in het parlement terecht, alwaar hij zich in de kijker werkte door te ageren tegen de LGBT-beweging. Inmiddels zijn alle blikken op hem gericht. Slaagt hij erin de situatie te ontmijnen of niet? That’s the question…

MICHAËL VANDAMME

2020

Buitenlands spervuur Straf China, erken Taiwan Milos Vystrcil, de voorzitter van de Tsjechische senaat, bracht vorige zondag een officieel bezoek aan Taipei, de hoofdstad van Taiwan. Het was de bedoeling de handelsrelaties tussen beide landen te versterken. Zo’n economische missies zijn meestal routine, maar de Chinese communisten maakten er bijna een oorlogsverklaring van. De Chinese topdiplomaat Wang Yi kondigde zelfs wraakmaatregelen aan tegen Milos Vystrcil zelf en tegen heel Tsjechië. Hij noemde dat bezoek een provocatie en herhaalde nog eens dat Taiwan een “onafscheidelijk deel van China was”.

De Chinese razernij werd ongetwijfeld nog verergerd doordat twee weken tevoren ook de Amerikaanse staatssecretaris voor Gezondheid een officieel bezoek had gebracht aan Taiwan. Als men de hysterische, hatelijke en totalitaire reacties ziet van de Chinese tirannen tegen het democratische Taiwan, dan weet men ook hoe men hen zou kunnen straffen omdat ze ons het coronavirus op ons dak gestuurd hebben: door Taiwan te erkennen en er openlijk handel mee te drijven. Het zou een goed begin zijn. Na de feitelijke annexatie van Hong Kong staat Taiwan in de frontlijn van de democratie in het Verre Oosten. Maar de westerse landen staan meestal aan de verkeerde kant van het front…

Gewone en nucleaire terroristen Turkije heeft vroeger enkele aanvaringen gehad met IS. Rivaliserende gangsterbenden vechten soms ook tegen elkaar. Maar op die korte onderbrekingen na, was Turkije achter de schermen altijd een bondgenoot van IS. Vanaf het allereerste begin, al in 2011, toen er nog geen sprake was van een wereldwijd kalifaat, was Turkije al een draaischijf, een doorgangsland én een belangrijke financier voor IS. Via Turkije kon de terreurgroep bijvoorbeeld ook olie uit de veroverde gebieden doorverkopen om zijn militaire en terroristische operaties te financieren.

IS-terroristen in Irak konden in de steden vlak over de grens met Turkije op adem komen en hun gewonden laten verzorgen.

Het Rawi Network was een financiële groep die geld doorsluisde naar IS. Onderafdelingen daarvan waren zogenaamde “money services business” met vertakkingen in Irak, Turkije en Syrië. Het brein daarachter was Umar Talib Zughayr al-Rawi, die sponsorgelden, goud en technologie doorsluisde naar IS. Hij organiseerde de transacties van en naar Turkije. Daarbij was ook minstens één “Belg” betrokken.

Daarnaast werkten de Turken ook nauw samen met Iran. De sancties die tegen de ayatollahs waren ingesteld om de ontwikkeling van hun kernwapenprogramma toch minstens te vertragen, werden door de Turken systematisch ontdoken. Onder het toeziend oog van de Turkse regering konden Turkse banken, goudhandelaars en postbusbedrijven voor miljarden dollars fondsen naar Iran doorsluizen.

Het was de grootste inbreuk op de sancties die ooit werd ontdekt.

Moslimbroeders en Hamas Erdogan stuurt niet alleen aan op een confrontatie met Grie-

kenland, maar ook met Israël en Egypte. Kranten, websteks en accounts van opposanten worden in Turkije systematisch gecensureerd of afgesloten. Maar de Moslimbroeders mogen wel ongehinderd vanuit Turkije radio- en tv-uitzendingen in de ether sturen. De bekendste zendstations op Turks grondgebied zijn Rabia TV, Al-Sharq en Al-Watan. Die worden geleid door kopstukken van de Broederschap, zoals de voormalige secretaris-generaal Mahmoud Hussein en de politicus Basim al-Khafagy. Zij verheerlijken bijvoorbeeld de terreuraanslagen van de Moslimbroeders tegen de Egyptische overheid. Zij bedreigen ook westerse bedrijven met vestigingen in Egypte.

Verlaat het land of… Er zijn ook sterke aanwijzingen dat Turkije wapens en terroristen naar de Moslimbroederschap in Egypte stuurt. In dat kader arresteerden de Egyptenaren bijvoorbeeld minstens één agent van een Turkse inlichtingendienst.

In 2017 werden in Egypte 29 mensen gearresteerd omdat zij informatie hadden uitgewisseld met Turkse inlichtingendiensten.

De Egyptenaren vrezen dat dit deel uitmaakt van een plan voor een machtsgreep van de Moslimbroeders met steun van de Turken. Ook de Arabische terreurgroep Hamas, die vooral in Gaza actief is, geniet volop Turkse steun. Erdogan laat met gulle hand Turkse paspoorten uitreiken aan kaderleden van Hamas, zodat die veel gemakkelijker kunnen rondreizen. Istanboel is een draaischijf geworden van waaruit Hamas zijn terreurcampagnes kan voorbereiden.

Turkse wapens voor Boko Haram Over de Turkse operaties in Libië heeft u al eerder in de Diplomatieke Valies gelezen. Vanuit Libië kunnen door Turkije gesteunde jihadstrijders gemakkelijk in Niger binnendringen, en van daaruit naar Mali, waar ook een jihadbeweging actief is. De grenzen zijn daar vrijwel onbewaakt… en ook bijna onmogelijk te bewaken. Maar Turkije steunt ook de bloedige jihadbewegingen in Nigeria. Al in 2014 ontdekten journalisten van de Egyptische zender Ten. tv dat vliegtuigen van Turkish Airlines THY wapens en militair materiaal overvlogen dat bestemd was voor terreurgroepen in Nigeria. Vooral voor Boko Haram natuurlijk, maar ook de zogenaamde “Faluni Herders”, die allebei massaal christenen afslachten. In mei 2017 onderschepten de Nigerianen al een illegale wapenzending van Turkije. Het ging toen om honderden moderne geweren. In 2019 maakte het Nigeriaanse leger opnieuw gewag van die smokkelroute. De zaak kwam aan het rollen toen op YouTube een opname werd afgespeeld van een gesprek tussen Mehmet Karatas, assistent-directeur van Turkish Airlines en een adviseur van Erdogan. Daarin zegde Karatas dat hij zich schuldig voelde over die wapensmokkel door “zijn” luchtvaartmaatschappij “omdat hij niet wist of die wapens moslims of christenen zullen doden”.

Het is tekenend voor de islamitische mentaliteit. Christenen doden is geen probleem, maar moslims ligt toch een tikje moeilijk… Maar goed, Karatas had tenminste nog een béétje een geweten. Hij kon zich tenminste nog schuldig voelen. Hij dacht tenminste nog zelf na. Al was het dan op zijn Turks.

Het nabije buitenland

3 SEPTEMBER 2020

EROTIEK IN HET ELYSÉE (SLOT) Het minst opzienbarende deel uit “Une histoire érotique de l’Elysée” van historicus Jean Garrigues over het vreemdgaan van Franse toppolitici lijkt op het eerste gezicht het hoofdstuk over bekende vrouwenlopers als François Mitterrand, Jacques Chirac en zelfs Nicolas Sarkozy. Maar dat is het niet. Garrigues geeft een inkijk in de minder bekende bedgeheimen van de presidenten.

Fransen hebben het niet voor Engelse leenwoorden, maar de term “womanizer” is wel op zijn plaats wanneer we het over een aantal Franse presidenten van de Vijfde Republiek hebben. Het buitenechtelijke leven - of beter het parallelle gezinsleven - van François Mitterrand en zijn minnares Anne Pingeot en dochter Mazarine is algemeen bekend. Er is al een boekenplank over vol geschreven. En de vorig jaar overleden Jacques Chirac is bekend om zijn uitspraak “vijf minuten, douche inbegrepen” als het om zijn vluggertjes gaat. Wat kan historicus Jean Garrigues dan nog toevoegen in zijn “Une histoire érotique de L’Elysée”? Toch een aantal nieuwe ‘elementen’, want niet alles was geweten over de buitenechtelijke relaties van de recente presidenten.

Actrices en journalistes Van Valéry Giscard d’Estaing, president tussen 1974 en 1981, was bekend dat hij zich graag liet omringen door vrouwen. Alleen is lange tijd amper geweten wie zijn minnaressen waren.

Nu is er meer duidelijkheid. Hij had het voor journalistes en actrices. Onder andere de fotografe Marie-Laure Decker. De actrices waarmee hij een relatie zou hebben gehad, zijn Marlène Jobert en Mireille Darc. Sommigen spreken zelfs van een verhouding met Catherine Bokassa, de echtgenote van de dic-

Si la France m’était contée tator van de Centraal-Afrikaanse Republiek. Dat laatste zou pijnlijk zijn geweest, want een van de redenen waarom Giscard in 1981 de presidentsverkiezingen verloor, was het verhaal dat hij diamanten had ontvangen van de Afrikaanse dictator.

In 2009, dan al meer dan 80 jaar oud, schrijft Giscard als overtuigd literatuurliefhebber zelf een roman met als titel “De prinses en de president” over een relatie tussen een Frans staatshoofd en een Britse prinses. “Een volledig verzonnen verhaal”, zei Giscard daarover.

Dat hij vaak een scheve schaats reed, kon zijn echtgenote Anne-Aymone weinig appreciëren, maar scheiden was geen optie. Toen haar tijdens een interview werd gevraagd wat haar wens was nu ze zich “première dame” mocht noemen, antwoordde ze: “Dat ik het niet meer ben.”

Discretie boven alles Giscard werd opgevolgd door François Mitterrand, die op amoureus vlak niet moest onderdoen voor zijn voorganger.

Naast het dubbelleven met Anne Pingeot had de president nog andere buitenechtelijke relaties. Zijn medestanders vonden dat niet meer dan logisch, want echtgenote Danielle Mitterrand was een echt kreng. En haar manier om uit een soort van links schuldgevoel allerlei humanitaire acties te steunen, had iets zieligs. “Ze zou een Concorde opvorderen om flesjes Evian naar een Afrikaans land te sturen”, zo werd lachend gezegd.

De president zelf had andere bekommernissen. Hij had een amoureuze relatie met de zangeres Dalida. En met de Zweedse journaliste Christina Forsne. Alles moest wel in de grootste discretie verlopen. Forsne kreeg de bons toen ze - zelf met een glas teveel op en tijdens een discussie met politieagenten - beweerde de minnares van de president te zijn. Het rechtse blad Minute bracht het verhaal uit. Mitterrand blies direct alle brug-

De Britse schrijver en activist David Icke was samen met weerman Piers Corbyn een van de drijvende krachten achter een grote protestmars tegen de coronamaatregelen. Ook in het Verenigd Koninkrijk begint het te dagen dat de verstikkende maatregelen onderhand meer schade aanrichten – zowel fysiek, mentaal als economisch – dan dat ze de goede zaak vooruithelpen.

Hoe gaat het met u, beste lezer? Een half jaar bevindt u zich ondertussen in een groot circus. Een circus, van hogerhand ingericht, waarin het u verboden is mensen een eenvoudige knuffel te geven, waarin ouderen worden opgesloten in rusthuizen als waren het gevangenissen, een samenleving waarin alles wat de mens tot mens maakt, is verworden tot zijn tegendeel. Niet alleen in Duitsland heeft een steeds groter deel van de bevolking genoeg van de muilkorf die haar letterlijk en figuurlijk wordt opgedrongen. Zaterdag trokken in het Verenigd Koninkrijk tienduizenden betogers naar het Londense Hyde Park om er de beklemmende corona-staatsterreur aan te klagen.

Gigantische boete Drijvende kracht achter de betoging was Piers Corbyn (°1947). Deze ondernemer en weerman is de oudere broer van Jeremy Corbyn, de voormalige partijleider van het socialistische Labour. Corbyn werd afgelopen weekeinde opgepakt door een groep agenten en mag zich verwachten aan een boete van wel tienduizend pond (omgerekend zo’n 11.225 euro). Met dit soort van gigantische boetes maakt het steeds repressiever wordende regime in Groot-Brittannië duidelijk dat een normaal debat aangaande de corona-maatregelen niet meer mogelijk is. Wie niet in de pas loopt, mag zich voor de rechter komen verantwoorden. In oktober wordt

Corbyn verwacht in een Londense rechtbank, omdat hij eerder dit voorjaar, op 16 en 20 mei, ook al twee kleinere protestacties bijwoonde. Opvallend toch, hoe de ‘Black Lives Matter’-beweging geen strobreed in de weg wordt gelegd en hoe vreedzame betogers die enkel oproepen tot vrijheid van meningsuiting en een serieus inhoudelijk debat over corona willen aangaan, gearresteerd worden.

Net als zijn broer Jeremy behoorde Piers lange tijd tot Labour. In 2002 stapte hij uit de partij, omwille van de invasie in Irak waaraan de socialistische Prime Minister Tony Blair zijn steun verleende. Bij zijn oude partijgenoten heeft Piers Corbyn vijanden. Hij meent immers dat de rode burgemeester van Londen, Sadiq Khan, de politie de opdracht had gegeven hem zaterdag te arresteren. De jongste jaren ontpopte Corbyn zich tot een klimaatscepticus die van leer trekt tegen de maffe klimaatplannen om klimaatverandering tegen te gaan.

Pijnlijke waarheid Dat de vrijheid van meningsuiting monddood gemaakt is in deze waanzinnige coronatijd – en de rechtstaat in feite gevallen is –, werd dinsdagmorgen nog eens aan het grote publiek duidelijk gemaakt. Piers Corbyn werd in het populaire, ochtendlijke televisieprogramma “Good Morning Britain” geïnterviewd. Daar kaartte Corbyn aan dat veel burgers die in de afgelopen maanden overleden zijn, valselijk als Covid-19-slachtoffer in de statistieken zijn opgenomen. In veel gevallen zijn andere, onderliggende aandoeningen de oorzaak van de sterfgevallen, zo oordeelt Corbyn terecht. In het pandemie-circus is het ondertussen verboden dit soort pijnlijke waarheden te verkondigen. Corbyn werd pardoes uit de uitzending gegooid, omdat hij “gevaarlijke misinformatie” zou verspreiden.

EEN RIJKSVLAG VOOR DE RIJKSDAG: EEN SCHANDE? Dat de Brandenburger Tor voor Berlijn is wat de Eiffeltoren is voor Parijs, dat is wel duidelijk: hét iconische monument nummer 1. Maar welk monument of gebouw komt er tweede? Voor Berlijn komt het gebouw van de Reichstag, de Rijksdag, dan toch wel sterk in beeld. Weinig gebouwen zijn zo verweven met Duitslands woelige geschiedenis.

Het eerste Duitse Rijk is het ‘Heilige Roomse Rijk’, dat onder diverse benamingen bestond van 962 tot rond 1800. Het tweede Duitse Rijk was dat van Otto von Bismarck, dat bestond van 1871 tot 1918. En het derde Duitse Rijk, dat door Hitler gedroomd werd, begon met diens machtsovername in 1933 maar werd beëindigd met de nederlaag in 1945.

Over Rijk en Reich Het woord ‘Rijk’ of ‘Reich’ is dus in Duitsland een beladen begrip, maar een opmerkelijke uitzondering werd en wordt gemaakt voor het gebouw ‘Reichstag’. In dat gebouw vergadert nu de ‘Bundestag’, het nationale parlement, maar het gebouw wordt nog steeds ‘Reichstagsgebaude’ genoemd, het ‘Rijksdaggebouw’. Het is dan ook onlosmakelijk verbonden met het tweede Rijk: de bouw ervan werd begonnen in 1884 en beëindigd in 1894.

Van dan af speelde het gebouw een hoofdrol in de Duitse politieke geschiedenis. Het huidige gebouw is na de verwoestingen van de Tweede Wereldoorlog eigenlijk te omschrijven als een gerestaureerde buitengevel, met daar binnenin een volledig nieuw gebouw. Het bevat een schitterende historische tentoonstelling met tal van foto’s. Ook de trappen naar het Reichstaggebouw spelen daarin een rol: in november

Bei uns in Deutschland

1918 werd hier door linkse revolutionairen de Republiek uitgeroepen, en in de vergaderzaal kwamen de ‘arbeidersraden’ bijeen – zeg maar de Duitse ‘Sovjets’. Precies om die reden vergaderde het toenmalige democratische parlement tijdelijk niet in Berlijn, maar in Weimar; pas later keerde het parlement naar Berlijn terug.

Het Reichstaggebouw speelde een tweede keer een cruciale rol, toen het in 1933 door communisten in brand gestoken werd. Die brandstichting lokte zo’n verontwaardiging uit, dat het de weg effende voor Adolf Hitler en de NSDAP om de macht te grijpen om een communistische machtsgreep te verhinderen. Aan het einde van de Tweede Wereldoorlog werd tijdens de Slag om Berlijn in en rond het gebouw woest gevochten: Duitse soldaten hadden het tot een fort omgebouwd, en verdedigden het tot de laatste man. De Russen namen het in, verwoestten het volledig en lieten beledigende graffiti achter, die nu nog te zien zijn…

Na decennia verwaarlozing werd het gebouw na de hereniging van Duitsland in ere hersteld. Vooral de enorme glazen koepel bovenop de zittingszaal van het parlement, de Bundestag, is indrukwekkend: men heeft er een transparant beeld op de parlementaire werkzaamheden, en tegelijk een adembenemend zicht op de Duitse hoofdstad.

Bestorming… of schoolkinderen?

Dit weekeinde werd er opnieuw betoogd tegen de coronamaatregelen van de Duitse regering. 50.000 betogers kwamen naar de hoofdstad om hun ongenoegen te uiten. Het was net als bij vorige edities een zeer gemengd publiek: bezorgde burgers, mensen die de maatregelen buiten proportie vinden, tegenstanders van gedwongen vaccinering (die er misschien

FRANKRIJK

gen met de Zweedse vrouw op. Ook Jacques Chirac, president van 1995 tot 2007, verkoos discretie boven alles. Niemand wist met wie hij een relatie had. Enkel zijn chauffeur kreeg bij zijn afwezigheid een papier waarop stond waar hij zich bevond voor het geval men hem dringend nodig had. De relaties van Chirac waren losse scharrels. Eén uitzondering echter: de journaliste Jacqueline Chabridon. In de jaren 70 leek het erop dat Chirac met haar een dubbelleven zou beginnen zoals Mitterrand deed met Anne Pingeot. Meer nog, op een bepaald moment dacht Chirac eraan te scheiden van zijn echtgenote Bernadette. Zijn entourage overtuigde hem ervan het niet te doen. Het zou zijn kansen op het presidentschap in de toekomst aanzienlijk schaden. Chirac ging overstag.

Puberale Sarkozy Gescheiden of ongehuwde presidenten in een relatie: het valt in de 21ste eeuw amper op. De roddelverhalen over president François Hollande (2012-2017) deden de Fransen vooral lachen. Denken we aan zijn moeilijke relatie met Ségolène Royal en Valérie Trierweiler. En zijn discrete ontmoetingen met de actrice Julie Gayet.

Het was niet anders met Nicolas Sarkozy, die zich als een puber gedroeg toen hij op een persconferentie verklaarde dat zijn relatie met Carla Bruni “ernstig was”. Garrigues heeft het in zijn boek over de moeilijke en gespannen verhouding tussen Sarkozy en zijn tweede echtgenote Cecilia. Ze steunt hem tijdens zijn campagne van 2007, maar wil daarna scheiden.

Want ook Sarkozy had minnaressen. En opnieuw in de wereld van de journalistiek. Met journaliste Anne Fulda leefde hij een tijdlang alsof het zijn echtgenote was.

SALAN

Right or wrong

DE VERDWENEN VRIJHEID

9

ENGELAND Niet alleen Piers Corbyn wordt dezer dagen gebrandmerkt als een halve gare. Ook voormalig voetballer, activist en schrijver David Icke wordt door zijn coronastandpunten weggezet als een ‘complotdenker’. Icke, aanvankelijk ook een linkse jongen, was aan het begin van de jaren negentig woordvoerder van de ecologische Green Party. Later brak hij met de partij en ging hij zich toeleggen op het schrijven van boeken. Van zijn omstreden boeken, die soms maffe onderwerpen aansnijden, werden honderdduizenden exemplaren verkocht en Icke hield doorheen de tijd spreekbeurten, vaak voor duizenden mensen, in meer dan vijfentwintig landen.

Icke was een van de sprekers op de protestmars tegen de coronamaatregelen, afgelopen zaterdag in Hyde Park.

Van het internet gegooid Ook voor David Icke geldt er steeds minder vrijheid van meningsuiting. In april werden video’s van de man verwijderd van sociale mediaplatformen, zoals Facebook en Youtube. Icke zou – net als Corbyn – “gevaarlijke misinformatie verspreiden, die schade toebrengt aan mensen tijdens de pandemie”. Op 1 mei werd de facebookpagina van David Icke – waarmee hij miljoenen mensen bereikte – van het internet gezwierd. Een dag later gebeurde hetzelfde met zijn pagina op Youtube. Icke plaats vooral vraagtekens bij de verplichte vaccinatie die er wereldwijd aan zit te komen, met als doel op die manier Covid-19 te verslaan. Ook stelt Icke zich luidop vragen bij de betrouwbaarheid van de massale hoeveelheid coronatesten die dezer dagen worden afgenomen.

De wijze waarop David Icke en Piers Corbyn aangepakt worden, toont aan dat een vrij debat over corona niet meer mogelijk is. De vraag stelt zich of de situatie in België anders is dan in het Verenigd Koninkrijk. Wat denkt u zelf?

LVS

DUITSLAND aankomt)… Daarnaast een publiek van eerder linkse groepen (tegen teveel overheidsinmenging, tegen spionage) en rechtse groepen (NPD, AfD, Rijksburgers,… ).

De politie was massaal ter plekke, maar had de handen vol.

Daarvan profiteerden enkele honderden betogers om over de nadarhekken aan het Rijksdaggebouw te kruipen, en vrolijk roepend en zingend de trappen voor het gebouw op te lopen, tot aan de voordeur. Zowel door hen als door de pers werd nadien van een ‘bestorming’ gesproken, maar dat lijkt overdreven: de welgeteld drie agenten die voor de deur stonden konden de massa eenvoudig tegenhouden.

Daarna werd versterking aangevoerd en werden de betogers met pepperspray en wat stokslagen van de trappen verdreven. Het Berlijnse regeringslid bevoegd voor veiligheid, een Groene nota bene, zegde dan ook terecht: “Ze liepen met vlaggen de trappen op. Het zij zo. Elke groep schoolkinderen kan dat ook.”

Maar de Bondspresident, de Bondsregering van Merkel, de Minister van Binnenlandse zaken, de linkse oppositie, de linkse pers: allemaal riepen ze hysterisch uit hoe ‘geschokt’, ‘verontwaardigd’ en ‘verontrust’ ze wel waren, en hoe ‘onaanvaardbaar’ het wel was: ‘het beeld van een Rijksvlag die gezwaaid wordt voor het Rijksdaggebouw’. Een ‘Rijksvlag’, dat is dan de zwart-wit-rode vlag, die Duitse nationalisten graag gebruiken…

Die verwijst, voor alle duidelijkheid, niet naar Hitlers Derde Rijk, maar wel degelijk naar het Tweede Rijk. Dat van Bismarck dus. Wordt nu ook die vlag verboden? Het zou al te gek zijn, maar het zou ons niet verbazen.

HDG

10

Beeldspraak

3 SEPTEMBER 2020

MEDIALAND

FILM offers. Die “alweer geen woord” een dag later zegt dus meer over de gemoedstoestand van Björn Soenens zelf, dan wat er werkelijk gebeurde op de Republikeinse Conventie.

Ook de volgende tweet, zomaar pardoes tussen de berichten over de Republikeinse Conventie door, is opmerkelijk: “Gedachte van wijlen de oorlogsjournaliste Martha Gellhorn (1908-1998): ‘The manipulated millions can be aroused or soothed by any lies. The guiding light of journalism is no stronger than a glow-worm.’ #dezetijd #realitycheck”. Wij hebben er toch onze vragen bij of zo’n suggestieve tweet wel gepast is op een Twitter-account dat uitdrukkelijk naar de openbare omroep verwijst.

O ja, en tot slot, waar haalden we de titel van dit stukje vandaag? Uit een tweet van Björn Soenens van 25 augustus, met een verwijzing naar een artikel van The New York Times. In dat artikel uiten enkele wetenschappers zich bijzonder kritisch tegenover de FDA naar aanleiding van de zopas goedgekeurde behandeling van coronapatiënten met bloedplasma. In het bijzonder hebben zij problemen met één van de cijfers dat de FDA volgens hen verkeerdelijk zou gebruikt hebben in de communicatie naar de pers, en dat later ook door de federale overheid en president Donald Trump geciteerd werd. In het artikel blijkt nochtans duidelijk dat het in het ergste geval over een vergissing zou gaan. Maar onze reporter ter plaatse weet beter, en meent meteen dat het om bewuste leugens zou gaan.

Dus inderdaad, beste Björn Soenens, de liegmaatschappij is in opmars. In die mate zelfs dat ze vandaag al de dienst uitmaakt bij de Vlaamse openbare omroep.

The Boys De laatste jaren kenden een ware wildgroei aan superheldenfilms. Voor wie zich regelmatig naar de bioscoop waagde, was er haast geen ontkomen aan de avonturen van Iron Man, Captain America, Spiderman, Batman, Superman en aanverwanten. De Amerikaanse stripverhalen bleken een goudmijn voor Hollywood, met Marvel/Disney en DC/ Warner Bros op kop. Deze oververzadiging aan superheldenfilms en de industrie die erachter schuilt, worden op de korrel genomen door de actieserie “The Boys”, waarvan het tweede seizoen deze week van start gaat op Amazon Prime.

MSM over BLM

Meyrem Almaci blundert episch op Twitter Afgelopen weekeinde vond Groen-voorzitster Meyrem Almaci blijkbaar dat de tijd gekomen was om haar volgers op Twitter te vergasten op een kort filmpje. In dat filmpje gaf ze eens stevig haar mening weer over de politieke actualiteit, en dan in het bijzonder over haar politieke concurrenten. Daarbij wou ze ook Jan Jambon onder vuur nemen over de zaak-Chovanec, maar ze ging zelf zwaar de mist in. Ze verweet de huidige minister-president van de Vlaamse Regering namelijk vergeetachtigheid, maar sprak de naam van de Slovaak consequent uit als Chovadev. Tot overmaat van ramp werd de naam zo ook vermeld in de ondertitelingen.

Het is natuurlijk ironisch dat je iemand vergeetachtigheid verwijt in een zaak waarvan je de naam niet eens correct uitspreekt. Het zegt meteen iets over de dossierkennis van de voorzitter van één van de middelgrote partijen in Vlaanderen.

Een eenmalige verspreking van een naam waar de meesten van ons toch even op zouden moeten oefenen, zouden we nog met de mantel der liefde kunnen bedekken. Maar als je de naam consequent fout uitspreekt, ben je niet goed bezig. Nog straffer vinden we dat het filmpje gemonteerd werd zonder dat iemand de fout opmerkte, en dat de naam zelfs consequent verkeerd opduikt in de ondertiteling. Het zegt toch ook iets over het niveau van de entourage van Meyrem Almaci.

Uiteindelijk werd de fout pas opgemerkt toen het kwaad al geschied was, namelijk toen het filmpje op Twitter stond. U kan zich voorstellen hoe nogal wat mensen zich vrolijk maakten over het geklungel van de partijvoorzitter van Groen. En bij Groen, dat naar het schijnt voor een betere politiek zou moeten staan, raakte men niet verder dan een nogal pijnlijke smoes over een “verspreking” om het filmpje van het net te halen en te vervangen door een nieuwe versie. Dat Jelle Vincke, naar het schijnt verantwoordelijk voor de digitale communicatie van de partij, niets beter kon verzinnen, spreekt op zich ook weer boekdelen.

O ja: in de reguliere pers kwam je voor zover wij konden nakijken niets te weten over de flater van Meyrem Almaci. Maar als in één of andere middelgrote gemeente in Vlaanderen een N-VA-schepen een aangebrande tweet de wereld in stuurt, blijft dat dagenlang voor opgeklopte commotie zorgen in de pers, inclusief een reeks slechte cartoons.

Over een liegmaatschappij gesproken, als er één ding is dat echt niet meer te ontkennen valt, dan wel dat de “main stream media” (MSM) erop los liegen in hun verslaggeving over Black Lives Matter-betogingen. We kunnen onze lezers alleen maar aanraden om de column van onze collega Jurgen Ceder op SCEPTR na te lezen met als titel “BLM: het wordt steeds moeilijker betogers en criminelen van elkaar te onderscheiden”.

Rode draad in de column is hoe de media het criminele gedrag van de betogers telkens weer minimaliseren, terwijl ze elke misstap van een tegenbetoger of Trump-aanhanger meteen uitvergroten.

Het verschil in de manier waarop de media Jacob Blake en Kyle Rittenhouse behandelen is daarbij typisch. Jacob Blake is de man die door de politie in de rug geschoten werd. Dat de man helemaal geen lieverdje is, wordt door de media actief toegedekt. We krijgen wel de familie van de man te horen, die uitgebreid haar beklag mag doen over het racisme van de politie, maar de slachtoffers en de familie van de slachtoffers van Jacob Blake krijgen we vrijwel nergens te zien. We hebben geen idee welke huidskleur die slachtoffers hebben, maar of het nu zwarten of niet-zwarten zijn, hun levens schijnen er volgens de media niet veel toe te doen.

Over Kyle Rittenhouse, die tijdens een gewelddadige betoging in Kenosha drie BLM-“betogers” neerschoot, waarvan twee dodelijk, hadden de media meteen hun oordeel klaar. Dat de jongen uit zelfverdediging zou gehandeld hebben was wat hen betreft op voorhand al uitgesloten. En opnieuw: over de drie BLM-belagers van hem geen slecht woord, ook al blijken ze alle drie over een uitgebreid strafblad te beschikken. Enkel hun familie zien we in de media aan het woord, terwijl er voor de slachtoffers die ze zelf maakten en hun familie geen plaats over is. Voor hen moet het toch een bittere pil zijn te lezen hoe hun aanranders nu in de media opgehemeld worden.

Om nog maar eens het contrast te onderstrepen: toen dit weekeinde een dodelijk slachtoffer aan de andere zijde viel, hadden de media opnieuw meteen hun (foutief) oordeel klaar, namelijk dat het om een “blanke extremist” (aldus De Standaard) ging. Deze keer trouwens ook geen plaats voor een forum voor de familie van het slachtoffer, of wat had u gedacht?

Laten we er dus toch nog maar eens die tweet van Björn Soenens erbij halen: “Gedachte van wijlen de oorlogsjournaliste Martha Gellhorn (1908-1998):‘The manipulated millions can be aroused or soothed by any lies. The guiding light of journalism is no stronger than a glow-worm.’ #dezetijd #realitycheck”. En zoals hij in zijn andere tweet zelf schreef: de liegmaatschappij is in opmars. Inderdaad, en Björn Soenens is het typevoorbeeld van de journalist die daar hard aan meehelpt.

Björn Soenens, en “de liegmaatschappij in opmars” We vrezen dat we het toch nog eens over Björn Soenens gaan moeten hebben in deze rubriek. We zijn het immers eens gaan nakijken, hoe hij op Twitter de Republikeinse Conventie gevolgd heeft, en vergeleken dat met de manier waarop hij verslag uitbracht over de Democratische Conventie. Een wereld van verschil.

Zo citeren we Björn Soenens op 19 augustus als volgt: “Die ene grote sterkte toch van Joe Biden: de medemenselijkheid, de empathie, de stuntelige aaibaarheid. […]” Dat is geen uitspraak die het etiket verslaggeving of commentaar verdient, maar valt eerder in de categorie bewondering, bijzonder ongepast voor iemand die zich op de openbare omroep wil voordoen als een objectief journalist. Maar wat opvalt is dat elke gebeurtenis op de Democratische Conventie door Björn Soenens overgenomen wordt zonder de minste kritiek, alsof de persverantwoordelijke van de Democratische Partij zijn tweets voor hem zou geschreven hebben.

Over naar de Republikeinse Conventie. We citeren Björn Soenens op 27 augustus: “Alweer geen woord op #RepublicanNationalConvention over coronadoden, of de economische malaise die er wel degelijk is. Over Jason Blake die verlamd is na politiegeweld? Not a word. Wel over radicaal-linkse Democraten, en demonstranten die allemaal plunderaars zijn.” Dat is meteen toch wel een heel andere toon. O ja, een dag eerder had hij nog geschreven dat Melanie Trump in haar conventiespeech haar medeleven betuigd had aan de coronaslacht-

De superhelden in “The Boys” werken voor - of beter: zijn bezit van - het megabedrijf Vought International.

Hoewel ze wel degelijk misdaad bestrijden, is hun rol niet zo onbaatzuchtig als die van de superhelden die doorgaans op het witte doek verschijnen. Hun voornaamste functie is immers geld in het laatje brengen. Dit doet Vought International door middel van producten en films, maar ook door de helden - hun intellectueel eigendom - deel te laten nemen aan sportevenementen of politieke rally’s. De verschillende superhelden spreken allen verschillende demografische en politieke segmenten aan, gaande van feministen tot de rurale “average Joe”. Hun succes wordt nauwgezet door Vought in de gaten gehouden via de statistieken op sociale media.

Superhelden als arrogante eikels Deze schets van het “The Boys”-universum klinkt misschien al cynisch, maar het wordt nog duisterder. Zo zijn quasi alle ‘superhelden’ in de reeks ontzettende eikels, met erg verknipte persoonlijkheden. De bedrijfsdynamiek van Vought is behoorlijk hard, zo wordt er letterlijk over lijken gegaan. Op de koop toe krijgt het bedrijf de geniale ingeving om de bovenmenselijke gaven van hun producten te verkopen aan het Amerikaanse leger.

“The Boys” volgt het relaas van twee jonge personen: Hughie Campbell en Annie January. Hughie raakt compleet getraumatiseerd als zijn vriendin voor zijn ogen aan gort wordt gelopen door A-Train, een superheld die razendsnel kan lopen. De advocaten van Vought proberen een minnelijke schikking met Hughie te treffen, maar hij besluit wraak te nemen en sluit zich aan bij de “Boys”.

De “Boys” zijn een groep ‘gewone’ mensen, onder leiding van Billy Butcher (Karl Urban), die wraak proberen te nemen op Vought en de superhelden. Annie - of “Starlight” - is dan weer een idealistisch boerenmeisje met superkrachten, dat auditie doet om zich te mogen aansluiten bij de “Seven”, de ‘crème de la crème’ van de Vought-superhelden. De naïeve Starlight wordt al snel hard geconfronteerd met de cynische realiteit van het superheldenbestaan.

Gewaagd of choquerend?

“The Boys” is niet voor gevoelige kijkers. De reeks is niet alleen gewelddadig, maar ook bruut, platvloers en bij momenten zelfs gortig. Dat ligt grotendeels aan het bronmateriaal. De originele stripreeks “The Boys” is een creatie van stripschrijver Garth Ennis, ook bekend van “Preacher”. Het werk van Ennis is volgens de een baanbrekend of gewaagd, en volgens de ander dan weer platvloers of choquerend.

“The Boys” is natuurlijk niet de eerste satire, zij het in boek- of filmvorm, die het Amerikaanse superheldengenre op de korrel neemt. Het is ook niet de meest intelligente of diepgaande. In beide categorieën spant “Watchmen” van Alan Moore de kroon. “The Boys” is wel zeer actueel, in tijden van sociale media en gepolitiseerde megabedrijven. Indien u van actie houdt, van het superheldengenre geniet, snakt naar een andere invalshoek op het genre, zich niet makkelijk laat choqueren, of graag gechoqueerd wordt, dan is “The Boys” misschien iets voor u.

PIETER VAN BERKEL

Ook in Antwerpen heropenen de scholen

Op de praatstoel

3 SEPTEMBER 2020

11

Praten met Peter Verplancke, conservator Museum aan de IJzer

“We mogen onze boodschap niet beperken tot die ene dag” Honderd geleden vond de eerste IJzerbedevaart plaats, toen nog niet in Diksmuide, maar in Steenkerke. De eerste bedevaarten gingen door op een plaats waar een bekende Vlaamse dode begraven was. In Steenkerke was dat kunstenaar Joe English (o.a. de ontwerper van het heldenhuldezerkje van VOS).

In 1921 trok men naar Steenstrate (gebroeders Van Raemdonck), in 1922 ging het richting West-Vleteren (Renaat De Rudder) en in 1923 werd er verzameld in Oeren, waar al in 1918 zo’n 38 graven waren geschonden. Pas in 1924 vond de eerste bedevaart plaats in Kaaskerke (Diksmuide).

Vier jaar later startte de bouw van de IJzertoren. We spraken met Peter Verplancke (46), die sinds 2008 conservator is van het ‘Museum aan de IJzer’.

Eerste een persoonlijke vraag; hoe bent u conservator geworden van het ‘Museum aan de IJzer’.

Peter Verplancke: Wel, er was een vacature vrijgekomen. Eerder toevallig kwam ik tijdens mijn gidsencursus in gesprek met iemand van het ‘Museum aan de IJzer’.

Daarna is het vrij snel gegaan.

Maar u had wel enige persoonlijke affiniteit met de IJzerbedevaarten?

Ja, ik ben geboren en getogen Diksmuideling. Dan voel je je automatisch verbonden met de oorlogsgeschiedenis van de Westhoek, en natuurlijk ook met de IJzertoren. Bovendien was ik actief in de plaatselijke Vlaamsgezinde partij Hela, ooit nog opgericht door de voormalige secretaris van het IJzerbedevaartcomité, Koen Baert. In 2006 stond ik trouwens op de lijst voor de gemeenteraadsverkiezingen. Toen ik werd aangesteld als conservator in 2008 heb ik wel mijn partijpolitie-

ke activiteiten stopgezet. Hela is trouwens in 2010 opgegaan in de plaatselijke N-VA, maar dat was dus na mijn tijd.

U zal als conservator wellicht beamen dat heel veel mensen de indruk hebben dat de werking van het Museum belangrijker is geworden dan de jaarlijkse IJzerbedevaart.

Die indruk klopt maar ten dele.

De voorgaande jaren was er ook al een museum, maar er zat geen publiekswerking achter. Nu wel, en nu bereiken we veel meer toeristen en scholieren. Ook dat vinden we belangrijk want we willen een verhaal meegeven dat verder gaat dan enkel de herinnering aan de Eerste Wereldoorlog.

Overigens bestonden er al in de jaren ’30 plannen om een museum te bouwen, in een gebouw los van de toren. Maar toen werd dat niet gerealiseerd, pas later kwam er een museum in de IJzertoren zelf.

Maar ook: met de jaren is het bestuur tot het besef gekomen dat we onze boodschap niet mogen beperken tot die ene dag, de IJzerbedevaart, maar dat we dat elke dag die boodschap moeten brengen. Vandaar de focus op het museum.

Komend weekeinde wordt het feit herdacht dat 100 jaar geleden de eerste IJzerbedevaart plaatsvond. Wat staat er op het programma?

Wel, vooreerst is er op zaterdag een colloquium en debat. Die gaan door in een grote tent, maar

IJzerbedevaart 1930

100 jaar IJzerbedevaarten Het feit dat 100 jaar geleden de eerste IJzerbedevaart doorging, wordt op digitale wijze herdacht. Op zaterdag 5 september is er om 10u.30 een colloquium met een openingswoord van Jan Jambon. Daarna volgt een historische terugblik op 100 jaar IJzerbedevaarten met in het panel prof.

Bruno De Wever, Dr Luc Vandeweyer en Dr. Kasper Swerts.

Na de middag, omstreeks 14u.30 is een debat, gemodereerd door Annelies Beck’. Onderwerp: ‘Haalt België 2030?’ In het panel zetelen Dr. Chantal Kesteloot, Prof. Maarten Van Ginderachter en Prof. Philippe Van Parijs.

Ter plekke kunt u niet meer terecht, alle plaatsen zijn benomen, maar u kan alles rechtstreeks en digitaal volgen via de webstek: 100jaarijzerbedevaarten.be Op zondag 6 september heeft dan de feitelijke IJzerbedevaart plaats, maar door de huidige coronamaatregelen is deze niet voor publiek toegankelijk. Er wordt wel een exclusieve documentaire over 100 jaar IJzerbedevaarten gelanceerd die vanaf 11u.00 te bekijken is via de sociale media van Aan de IJzer.

Tot 31 december dit jaar loopt er op de weide ook nog de openluchttentoonstelling. Op 10 verschillende plaatsen staan er uitvergrote foto’s.

Deze tentoonstelling is inbegrepen in een ticket voor het museum. (alle dagen geopend); dit geldt ook voor de binnententoonstelling op de eerste verdieping van de IJzertoren met foto’s en filmbeelden.

sowieso is het aantal plaatsen beperkt door de coronamaatregelen. Wat maakt dat ik nu al moet meedelen dat alle plaatsen volzet zijn. Zondag vertonen we een digitale IJzerbedevaart. (zie kader).

Vanaf dit weekeinde is er binnen ook een speciale tentoonstelling te bekijken. Zo maken we een vergelijking – aan de hand van heel veel foto’s en filmbeelden – tussen de periode na de Eerste Wereldoorlog en de periode na de Tweede Wereldoorlog. Er zijn immers interessante gelijkenissen. In 1920 en de jaren nadien werden de eerste Bedevaarten georganiseerd door verschillende groeperingen en personen, zonder veel structuur. Na de Tweede Wereldoorlog gebeurde net hetzelfde. Verschillende groepen en mensen namen initiatieven om een IJzerbedevaart te organiseren. Dat gebeurde los van elkaar, of samen of zelfs tegen elkaar.

Er is nog een gelijkenis. In 1924 werd beslist om een monument te bouwen. Dat gedurfd idee bracht eenheid in de gelederen, er ontstond een eenheid rond een welbepaald project. We zien dan dat wanneer de IJzertoren in 1930 eindelijk klaar is, dat die eenheidsgedachte wegvalt en de tegenstellingen weer boven komen. Daar waar eerst de ‘Nooit meer Oorlog’-gedachte primeerde, komt er nu ook invloed van de Nieuwe Orde. Tijdens de bezetting zal het toenmalige IJzerbedevaartcomité kiezen voor collaboratie en zo deel uitmaken van de gevestigde macht.

Waar is dan de gelijkenis met de jaren ’90?

Eerst was er de idee om de gedynamiteerde toren herop te bouwen. Alhoewel daar eerst ook verschillende meningen over bestonden. Sommigen wilden liever het puin van de eerste toren laten liggen, als blijvend beeld van de verwoesting. Maar uiteindelijk wordt dan toch de beslissing genomen om een nieuwe toren te bouwen. Het duurt dan nog bijna 20 jaar vooraleer de nieuwe toren kan ingewijd worden. Maar in al die jaren wordt er een waar volksgevoel opgewekt, en vanuit heel Vlaanderen, en vanuit alle geledingen worden middelen en geld ingezameld. Opnieuw was er een concreet project waar rond gewerkt kon worden.

In de beginjaren ’90 zien we min of meer hetzelfde gebeuren

als in de jaren ‘30. De IJzertoren wordt erkend als Memoriaal van Vlaamse Ontvoogding en Vrede en wordt officieel door de Vlaamse ‘elite’ omarmt. Maar dat ‘officialiseren’, het inkapselen in de structuren, werd moeilijk verteerd door het traditionele publiek.

Tweemaal wordt bij wijze van spreken dezelfde evolutie doorlopen, en dat eindigt tweemaal met de vaststelling dat de politieke invloed van het comité verdwenen was en geen draagkracht meer had.

De tweespalt bereikte een dieptepunt in 1996 De incidenten op het einde van de IJzerbedevaart van 1996 spelen een grote rol in de definitieve breuk die nadien zou volgen.

Er waren niet enkel de feitelijke incidenten – niets is zo pijnlijk als Vlaams-nationalisten die met elkaar op de vuist gaan. Maar de incidenten maakten ook duidelijk dat de visies heel verschillend waren. Dat gaat niet enkel over de invulling van de IJzerbedevaart.

Het gaat over ideeën over bijvoorbeeld een streven naar een onafhankelijk Vlaanderen – het verhaal van IJzerwake – terwijl wij het belangrijk vinden een heden-

daagse boodschap mee te geven hoe we dat ‘meer’ Vlaanderen willen invullen. Er is dus niet alleen een verschil in visie, maar ook een verschil inzake boodschap.

Dit gaat niet enkel meer over de Eerste Wereldoorlog, bedoeling is dat we dieper ingaan op onze geschiedenis. De incidenten van 1996 maakten ook duidelijk dat de tijd van massamanifestaties voorbij was.

IJzerwake is al jaren vragende partij voor een gesprek dat tot op heden wordt afgewezen door het IJzerbedevaartcomité.

Strikt genomen is het niet mijn bevoegdheid als museumconservator om hierop een antwoord te geven. Ik zetel evenmin in de Raad van Beheer. Maar ik begrijp dat de gebeurtenissen van 1996 nog altijd zwaar op de maag liggen.

Ik denk niet dat het mogelijk zou zijn om bijvoorbeeld de IJzerwake te laten doorgaan op de weide in Diksmuide. Dat ligt nog steeds gevoelig ook al zijn er ondertussen 24 jaar verlopen. Laat staan dat er sprake zou zijn van een samensmelting van de twee organisaties. Dat lijkt me onmogelijk.

KARL VAN CAMP

IJzerbedevaart 1931 Officieel is de IJzerbedevaart en het ‘Museum aan de IJzer’ in handen van de vzw Bedevaart naar de Graven aan de IJzer. Het is de officiële naam voor wat genoegzaam bij het grote publiek het ‘IJzerbedevaartcomité’ genoemd wordt, ook al gebruikt de organisatie zelf liever de verkorte naam ‘Aan de IJzer’. Sinds 2010 is Paul De Belder de voorzitter van de Raad van Bestuur, Johan Velghe is ondervoorzitter. Opvallend, beiden zijn eveneens kaderlid van de linkse Vlaamsgezinde groepering Vlinks.

Jaarlijks trekt het museum zo’n 70.000 bezoekers. 2014 was een recordjaar met 146.000 bezoekers, maar dat had alles te maken met de herdenking van de start van de Eerste Wereldoorlog.

12 Cultuur

3 SEPTEMBER 2020

GESCHIEDENIS

Gideon Kiefer te gast bij Gevaert-Minne

Atoombom “made in Holland” In de Financial Times (het roze dagblad) stond een boeiend interview met Frits Veerman, de Nederlander die de Pakistaanse atoomspion Abdul Qadeer Khan ontmaskerde.

Khan (midden) Vorige maand verscheen een rapport over Veerman bij het Huis voor de Klokkenluiders, een Nederlands zelfstandig bestuursorgaan dat verantwoording aflegt aan de minister van Binnenlandse Zaken over gesjoemel bij bedrijfsvoering (de minister bepaalt niet het beleid en mag ook geen inlichtingen vragen over actuele dossiers). 35 jaar nadat de man aan de bel trok, luidt het besluit dat hij eertijds gelijk had en door zijn werkgever gestraft werd met onterecht ontslag omdat hij niet zweeg over de Pakistaanse spion.

Opvallend is wel dat het Huis voor de Klokkenluiders op zijn webstek nog altijd geen namen noemt van dader en slachtoffer, al weet natuurlijk iedereen van de hoed en de rand.

De Pakistaanse spion die zo goed Nederlands spreekt In 1961 verlaat de 25-jarige Khan Pakistan om in Berlijn te studeren.

Hij haat India omdat zijn fanatiek mohammedaanse familie zich er vijf jaar na de onafhankelijkheid van 1947 niet meer op haar gemak voelt en naar Pakistan vlucht.

Na twee jaar Duitsland vertrekt hij naar de beroemde Technische Universiteit van Delft. De intelligente man leert zeer vlug goed Nederlands, studeert metallurgie en trouwt met een Nederlands sprekende Zuid-Afrikaanse. Nadat hij zijn ingenieursdiploma behaalt, trekt hij naar de KUL in Leuven, waar hij een doctoraat behaalt in 1972. Tijdens zijn Leuvense jaren huilt hij letterlijk hete tranen als Oost-Pakistan zich met de hulp van India afscheurt en Bangladesh wordt.

Na zijn promotie gaat hij in Nederland aan de slag bij het Fysisch Dynamisch Onderzoekslaboratorium, dat een filiaal is van Urenco in Almelo, een Brits-Nederlands consortium dat voor vredesdoeleinden verrijkte uranium produceert door middel van ultracentrifugetechniek. De Nederlandse staatsveiligheid geeft hem een veiligheidscertificaat, want hij spreekt toch zo mooi Nederlands, is niet-blank en daarenboven een Pakistaan; een land dat zware conflicten heeft met India, dat in de koude oorlog nogal eens met de Sovjet-Unie flirt.

Bij het FOD ontmoet Khan Frits Veerman, een briljante technicus die interessante oplossingen vindt voor praktische problemen. Maar Veerman is bescheiden en nogal

timide, want hij bezit geen universitair diploma. Veerman is ook een goed fotograaf en met Khan, die hoger in de hiërarchie staat, bezoekt hij geregeld Urenco om foto’s te nemen. De Pakistaan trekt trouwens meer en meer naar Almelo, waar hij nota’s neemt en overal binnenstapt zonder dat iemand hem naar zijn accrediteringen vraagt.

Khan heeft inmiddels opgevangen dat Pakistan een geheim programma begint om een atoombom te bouwen. Via de ambassade in Den Haag biedt hij zijn diensten aan, maar die zijn eerst niet nodig.

Tenslotte schrijft hij zelf naar eerste minister Bhuto, die hem uitnodigt voor een gesprek met Pakistaanse wetenschappers. Khan betoogt dat zijn uraniumkennis veel vlugger naar een atoombom leidt dan het plutonium waarmee men het in Pakistan probeert. Bhuto zet zijn kaarten in op Khan en vraagt hem verder te spioneren.

Veerman vindt dat Khan altijd maar brutaler wordt en is geschokt als de Pakistaan hem een vakantie aanbiedt in Pakistan op kosten van de Pakistaanse regering. Veerman besluit aan te kloppen bij het Nederlands Ultracentrifuge Centrum, de waakhond voor ultracentrifuges. Hij telefoneert braaf twee keer naar de directie en wordt afgescheept door een secretaresse.

Urenco vraagt inmiddels aan Khan om geheime Duitse documenten in het Nederlands te vertalen. Tezelfdertijd begint een Pakistaanse diplomaat allerlei belangwekkende onderdelen te kopen bij toeleveranciers van Urenco.

Eindelijk valt de Nederlandse gulden en de staatsveiligheid wil Khan laten arresteren. Maar minister van Economische Zaken (en de latere minister-president) Lubbers informeert de CIA, die liever de Pakistaan zelf in het oog houdt en vraagt hem met rust te laten. Nederland doet niets. Khan voelt het warm worden, verzamelt ijverig verder geheime documenten en vertrekt met vrouw en kinderen zogenaamd op vakantie naar zijn vaderland in december 1975. Van daaruit geeft hij zijn ontslag, terwijl hij probeert via Veerman verder te spioneren. Die weigert en vertelt aan zijn bazen zijn vermoedens.

Ze zijn boos, want ze hebben juist in Pakistan via Khan belangrijke opdrachten gekregen en die Veerman schaadt hun prestige.

Khan blijft per brief maar inlichtingen vragen aan Veerman, die de bazen van het FOD weer op de hoogte brengt. Ze eisen dat hij

die brieven vernietigt, wat hij niet doet. Als hij van zijn huwelijksreis in 1978 terug komt, ontvangt hij een telex met zijn ontslag. Uit later onderzoek blijkt dat de Nederlandse bazen zich in hun hemd gezet voelen omdat Veerman bewijst dat de veiligheid in de Nederlandse High Tech instituten niets voorstelt.

Veerman vindt een nieuwe baan bij de Sociale Zekerheid tegen de helft van zijn vroeger salaris.

De Nederlandse staatsveiligheid houdt hem nog een tijd in het oog en geeft zijn naam zelfs door aan buitenlandse collega’s.

De verkoper aan schurkenstaten Khan richt in Pakistan een onderneming op en verschijnt ongegeneerd in Brussel, van waaruit hij Europese ondernemingen bezoekt en apparatuur bestelt die graag geleverd wordt. In Duitsland vertrouwt men dat niet langer en in 1979 ontploft de bom figuurlijk.

Nederland staat in zijn hemd en de CIA zwijgt over de eigen incompetentie. Dan pas komt Nederland in actie en in 1983 veroordeelt een rechtbank Khan bij verstek tot vier jaar gevangenis. Khan is boos, want twee van de rechters zijn Joden. Hij en zijn advocaten kennen de muggenzifters die in Nederland rechter spelen. De inleidende dagvaarding is in beroep volgens het gerechtshof in Pakistan niet correct betekend en dus volgt vrijspraak.

Khan bezoekt vervolgens nog verscheidene keren Nederland. In 1998 worden de eerste Pakistaanse atoombommen met succes getest.

Sindsdien is het angstig uitkijken bij iedere ruzie tussen India en Pakistan. Onlangs nog als de Indische eerste minister Modi de autonomie van deelstaat Kashmir (met een meerderheid mohammedanen) opheft. Khan is inmiddels schatrijk door de verkoop van nucleaire technologie aan schurkenstaten als Libië, Noord-Korea en Iran. Hij vertelt dit openlijk op een Pakistaanse televisiezender, waarna de regering hem zogenaamd onder huisarrest plaatst om hem te beschermen. Pas in 2004 geeft de Nederlandse regering toe dat de Pakistaanse technologie bij Urenco gestolen is. Veerman moet nog zestien jaar wachten op zijn rehabilitatie (en geen financiële compensatie). In het interview met de Financial Times stelt hij: “Als Iran ooit een atoombom op Israël gooit, kunnen ze er ‘made in Holland’ opschrijven.”

JAN NECKERS

Het Museum Gevaert-Minne in Sint-Martens-Latem toont mooie werken van de diverse Latemse groepen. Daarnaast nodigt het hedendaagse kunstenaars uit die een link hebben met Leiedorp. Nu is Gideon Kiefer er te gast.

Het Museum Gevaert-Minne ligt aan de oever van de Leie, in een stil en bosrijk domein van drie hectaren. Het museum is het voormalige woonhuis van Edgar Gevaert (1891-1965), de zoon van een industrieel uit Oudenaarde. Gevaert was schilder, dichter, schrijver en componist en hij was gehuwd met Marie Minne, de dochter van beeldhouwer George Minne (1867-1941). Na het overlijden van haar man stelde Marie de woning en het atelier open om bezoekers de kans te geven werken van Gevaert en van haar vader te bekijken.

Na de dood van Marie Minne kocht het gemeentebestuur van Sint-Martens-Latem de woning en installeerde er in 1994 het Museum Gevaert-Minne.

Na restauratie heropende het in 2012 met werken van nog andere kunstenaars van de Latemse groepen.

George Minne, die zich in 1899 in Latem vestigde, is nog steeds prominent aanwezig met een eigen zaal. Er staat een vijftal beelden, met als topstukken “De geknielde van de fontein” (1898) en “Grote reliekdrager” (1929). Het zijn schitterende voorbeelden van zijn symbolistische stijl. Telkens vereenvoudigend laat Minne ook kleine figuren monumentaal lijken.

Het uitbeelden van inkeer komt hier op een bijzonder originele manier tot perfectie. Hetzelfde is te zien op een grote tekening, een piëta die in grijstinten moeder en zoon laten versmelten in smart. Het museum toont ook krachtige boekillustraties die Minne maakte voor zijn vriend Maurice Maeterlinck en bij werk van Emile Verhaeren.

Didactisch sterk Het museum biedt beknopt, maar didactisch sterk, een mooi overzicht van de opeenvolgende groepen kunstenaars die zich vooral tussen 1900 en 1930 in Sint-Martens-Latem komen vestigen. Het Leiedorp is het toneel van een deels toevallig samentreffen van prominente schilders, beeldhouwers en letterkundigen die met wisselende kracht de gangbare stromingen van de beeldende kunst in Vlaanderen mee vormgeven. Vanaf het einde van de negentiende eeuw trokken overal in Europa kunstenaars weg uit de zielloze moderne steden en lieten ook de heer-

sende “bourgeoiskunst” achter zich. Het museum neemt een aanloop met de vroege verkenners van Latem, zoals Felix Cogen en Xavier De Cock, die zich door de Leie en het omringende landschap lieten inspireren. Dan is het de beurt aan het symbolisme van de eerste Latemse groep (1898-1908), met representatieve werken van onder anderen Valerius De Saedeleer, Gustave Van de Woestyne en Albijn Van den Abeele. Prachtige werken heeft het museum ook verzameld rond de tweede Latemse groep (1906-1930), met als kern Frits Van den Berghe, Leon en Gust De Smet en Constant Permeke.

We zien de evolutie van impressionisme naar Vlaams expressionisme in enkele mooie schilderijen en tekeningen van deze protagonisten.

Schaapsstal De schaapsstal van het museum biedt ruimte voor tijdelijke tentoonstellingen die verband houden met Sint-Martens-Latem. Nu is het de beurt aan de Latemse kunstenaar Gideon Kiefer, die uit de stal is uitgebroken en zijn werken ook in andere museumzalen tussen de vaste collectie heeft opgehangen. Soms is er een band tussen het werk van Kiefer en dat van de Latemse groepen, meestal is het een confrontatie.

Kiefer begon als illustrator, onder andere voor De Tijd, en koos nadien voor het kunstenaarschap. Met zijn ingekleurde potloodtekeningen kende hij onmiddellijk succes. Ze zijn technisch hoogstaand en roepen een bevreemdende wereld op. In het begin deden de tekeningen te sterk denken aan die van Michaël Borremans, maar gaandeweg heeft Kiefer een eigen stijl ontwikkeld. En recent is hij met olieverf beginnen werken, waarbij hij buiten het afgelijnde kader van het schilderij treedt door schetsjes en tekst toe te voegen in de vrije ruimtes. De selectie tekeningen en schilderijen uit verschillende periodes laat mooi de evolutie in het werk van Kiefer ontdekken.

MMMV Tijdelijke expo van Gideon Kiefer, nog t.e.m. 18 oktober 2020, Museum Gevaert-Minne, Sint-Martens-Latem, www.sint-martens-latem.be/ museum-gevaert-minne

Actueel

3 SEPTEMBER 2020

Transitmigratie in Wallonië: een onderbelichte problematiek In Vlaanderen is de problematiek van de ‘transitmigratie’ en de daarmee gepaard gaande overlast op snelwegen en snelwegparkings sinds jaar en dag bekend. De feiten concentreren zich vooral in West-Vlaanderen, maar ook elders in Vlaanderen kampt men met het probleem.

De migranten hopen uiteindelijk via de havens van Calais of Zeebrugge in het Verenigd Koninkrijk te geraken.

Om hun doel te bereiken, kunnen ze driest te werk gaan. Ze vallen truckchauffeurs aan, proberen ’s nachts vrachtwagens binnen te klimmen en bouwen kampen in de buurt van de snelwegen. Parkings kunnen gesloten of beveiligd worden, kampen kunnen afgebroken worden, de migranten kunnen een bevel krijgen om het grondgebied te verlaten, maar al bij al lijkt men maar weinig grip te krijgen op het probleem.

Wat minder bekend is in Vlaanderen is dat deze problematiek ook Wallonië treft. Met name de E40 en E42 tussen Luik en Aken blijken een ware “hotspot” te zijn voor migranten. Truckchauffeur Eric beleefde begin augustus de schrik van zijn leven op de snelwegparking Aire de Haut Vent Nord, halverwege Aken en Luik. Omstreeks halfdrie ’s nachts werd hij gewekt door stemmen buiten zijn vrachtwagen.

“Een horde van dertig à veertig migranten omsingelde mijn vrachtwagen” Daar zag hij naar eigen zeggen een “horde” van dertig à veertig migranten, “allemaal jonge mannen”, uit de bossen komen. In het schemerlicht zag hij hoe ze “iets aan het doen waren” bij zijn aanhangwagen.

De vrachtwagenchauffeur besloot geen risico’s te nemen en vluchtte weg. Toen hij zijn motor startte verschoof de aandacht van de groep van de aanhangwagen naar de cabine. Eric vertelt hoe er op zijn cabine geklopt werd en hoe een van de migranten iets - “Ik denk een stuk hout” - naar zijn spiegel gooide. “Ik rijd al meer dan dertig jaar met de vrachtwagen door héél Europa. Ik heb in Rusland, Marokko of Tunesië nog nooit zoiets meegemaakt. Ik heb daar nog nooit moeten vluchten, maar wel hier, in mijn eigen land”, zegt de trucker over het voorval. Na de feiten stopte de vrachtwagenchauffeur bij een nabijgelegen tankstation. Daar belde hij drie keer

naar de politie, eenmaal om 03 u. 07, nogmaals om 03 u. 17 en tot slot nog eens om 03 u. 25. De politie zei dat ze een ploeg zouden sturen, maar hij heeft naar eigen zeggen geen politie gezien.

Ook verderop, richting Luik, blijkt men vertrouwd te zijn met de problematiek. Daar slapen de migranten onder de bruggen boven de snelweg, aan weerszijden van de E42, ter hoogte van de gemeenten Soumagne en Blegny. Het merendeel van hen kwam België binnen via de Duitsland. Zij proberen op die manier verder te reizen naar het Verenigd Koninkrijk of Frankrijk.

Bijna dagelijks diefstallen in tankstation Verschillende getuigen uit de omgeving vertellen hoe het Shell-station aan de snelweg dagelijks te maken heeft met overlast door de

in het tankstation. Hoewel migranten al jaren in de omgeving verblijven, valt te horen dat het aantal diefstallen daar wel merkbaar is toegenomen de jongste jaren. De feiten vinden vooral ’s nachts plaats.

Indien de migranten afzakken naar het tankstation, gebeurt dat meestal in grote groep.

In het verleden probeerde men ook op deze locatie in de vrachtwagens te klimmen. Er werden hekken geplaatst om indringers buiten te houden, maar die werden doorgeknipt. Men schakelde ook een tijdlang een bewaker in, maar die kon in zijn eentje niets beginnen tegen de grote groepen. Bovendien is het terrein van het tankstation op zijn zachtst gezegd enorm groot te noemen.

In het najaar van 2019 werden de parkings voor vrachtwagens aan het tankstations nachts enkele weken gesloten wegens, zo luidt het in een persbericht van de provincie Luik, “een significante aanwezigheid van migranten, inclusief niet-begeleide minderjarigen”, “diefstallen in vrachtwagens en inbraken in

Migranten onder de brug op E42 ter hoogte van de Shell van Soumagne

deksel op onze neus.

Tot voor kort werden de douches van de plaatselijke voetbalclub in Barchon, deelgemeente van Blegny, ter beschikking gesteld aan de migranten zodat ze zich daar konden wassen. Het is rustig als we aankomen in het typisch Waalse dorpje. Enkele kinderen spelen op het voetbalveld. Een groepje boeren is in de weer met zijn koeien. “Ik heb niets tegen de migranten, maar wel tegen degenen die ontkennen dat ze hier voor rommel of overlast zorgen. We hebben al bierblikjes en zelfs scheermes-

“Ik rijd al meer dan dertig jaar met de vrachtwagen. In Marokko of Tunesië moest ik nog nooit wegvluchten, maar wel hier, in mijn eigen land.” migranten die onder de bruggen slapen. Het gaat voornamelijk om diefstal, met name van specifieke voedingswaren zoals bier en pasta.

Daarnaast bedelen de migranten om geld bij klanten van het tankstation. Iemand benadrukt dat de migranten wel degelijk betalen indien ze geld op zak hebben, maar stelen als dat niet het geval is. Ook voor sigaretten wordt steevast betaald, vermoedelijk omdat deze veilig achter glas zitten en niet zomaar meegenomen kunnen worden.

Met fysieke agressie worden ze naar verluidt niet geconfronteerd

aanhangwagens” en “toenemende spanningen met vrachtwagenchauffeurs en andere gebruikers van dit snelweggebied”.

De laatste grootschalige en proactieve politiecontroles dateren van 2019, zo wordt ons ook bevestigd door de federale politie. De politie treedt meestal enkel reactief op na klachten. We krijgen ook te horen dat er “nog steeds frequente tussenkomsten zijn inzake transmigranten in de tankstations”. Uiteindelijk kunnen de ordediensten weinig ondernemen. Vaak hebben de daders al lang het hazenpad gekozen vooraleer de politie ter plaatse komt. “Bij een interventie waarvan men weet dat er transmigranten betrokken zijn gelden er binnen de snelwegpolitie voorzorgsmaatregelen. Dat betekent dat men altijd met minstens twee interventieploegen te plaatse moet gaan”, klinkt het bij de politie over de soms late reactie.

Migranten konden terecht bij plaatselijke voetbalclub

De pastorij in het centrum van Barchon

Soms trekken de migranten enkele honderden meter verder naar het plaatselijke winkelpark. Verschillende getuigen in de omliggende handelszaken vertellen ons dat de plaatselijke Lidl herhaaldelijk te maken heeft met diefstallen door de migranten, die ook op de plaatselijke parking bedelen om geld of sigaretten. Vrouwelijke klanten voelen zich vaak geïntimideerd. Als we de plaatselijke Lidl-manager om een reactie vragen, krijgen we het

13

jes in het gras gevonden”, zegt een plaatselijke bewoner. Volgens hem ontkennen degenen die verantwoordelijk zijn voor de opvang bijvoorbeeld dat ze alcohol drinken.

“Als de voetbalclubs of kinderen hier komen douchen, wordt alles proper achtergelaten. Maar nadat de migranten hier waren, was het een puinhoop”, klinkt het verder. In tegenstelling tot wat andere getuigen ons vertelden, beweert hij dat de migranten volgens hem niet zozeer verantwoordelijk zijn voor diefstal, maar wel voor agressie.

“Verhalen overdreven door idioten op sociale media” In januari zei burgemeester van Blegny Marc Bolland (PS) in een interview met de RTBF dat de overlast “helaas volledig wordt overdreven door sommige idioten op sociale media, die van alles en nog wat op een totaal onverantwoordelijke manier vertellen door verhalen te verzinnen”. Volgens één zo’n getuigenis op sociale media - intussen verwijderd nadat degene die het bericht schreef uitgemaakt werd voor “racist” - werd een jongen in elkaar geslagen nadat hij in de buurt van het tankstation uit zijn auto stapte. Volgens de getuigenis werd de rijweg geblokkeerd door een slapende migrant.

“Nos Amigrants” We krijgen in het dorp te horen dat het voetbalveld intussen niet meer gebruikt wordt door de mi-

granten. Sinds januari van dit jaar kunnen zij overdag terecht in de voormalige pastorie van de kerk van Barchon, voordien een sociaal woongebouw, niet ver van het voetbalveld. Het dagcentrum bezit douches, slaapkamers, een keuken en een ontspanningsruimte.

De opvang in het gebouw wordt verzorgd door de NGO “L’Odyssée du Monde”, die op sociale media steevast over “nos Amigrants” spreekt. De organisatie werd eind 2019 opgericht door vrijwilligers.

Hun hoofddoel is onderdak voor jonge migranten te vinden bij burgers. De NGO omschrijft zichzelf als “een organisatie zonder winstoogmerk die is ontstaan uit een groep burgers die zich zorgen maken over het respect voor de mensenrechten”.

Die middag zit een groepje van vier, waaronder één meisje, op plastic stoeltjes voor het gebouw. Het is er verder even rustig als in de rest van het dorpje, van enige overlast is er op dat moment geen sprake.

Een Eritrese jongeman staat ons te woord. De jongeman kon dankzij de hulp van “blanke mensen” terecht in het gebouw. Hij wil niet vertellen waarom hij precies uit Eritrea vertrokken is, maar is naar eigen zeggen niet van plan om in België te blijven. “Engeland, of misschien Frankrijk”, zegt hij over zijn eindbestemming.

PIETER VAN BERKEL EN KRISTOF LUYPAERT

“Wij kunnen in de zes faciliteitengemeenten slechts één soort faciliteiten waarderen: deze die het Vlaams(gezind) en Neutraal Ziekenfonds zijn leden aanbiedt.”

Splits zelf Johan Laeremans, de sociale zekerheid! hoofdredacteur De Zes

015 28179 90 90 Bel gratis 0800 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Word lid van het VNZ

14

Brieven

3 SEPTEMBER 2020

GEVAARLIJK PRECEDENT Pallieterke, Ik betreur ten zeerste dat de Vlaams Minister-President, Jan Jambon, zich door een belgische Kamer van volksvertegenwoordigers laat ondervragen.

Op die manier ontstaat de indruk dat het belgische parlement hoger staat van “het Vlaamse niveau”. Dit moet absoluut vermeden worden.

N-VA heeft geen enkele reden meer om tegenover La Belgique op welk punt ook loyaal te zijn.

De Crem met zijn grote mond moet de verantwoordelijkheid maar nemen. Al bij al is dit een gevaarlijk precedent.

Jaak Peeters - Olen

ZWARTE PIET

TAALWETTEN

VRAAG VOOR TIM PAUWELS

Pallieterke, Sinds 1962 vormde o.a. de naleving van de taalwetten te Brussel een van de hoofdpunten van het toenmalige politieke leven. Anno 2020 is dat nog steeds een heet hangijzer dat men liever uit de weg gaat. Laten we niet naïef zijn, de machteloze Vaste Commissie voor Taaltoezicht is een zoethoudertje voor de Vlamingen. Vlaamsgezinde mensen en gelijkgezinde groepjes timmeren wel aan de weg, terwijl de erbarmelijke Vlaamse politici (sic) uit de gevestigde orde het politiek laten afweten, niet aandurven of willen om de saboterende Brusselse politieke poppenkast te laten verdwijnen.

Ik word er niet gelukkig van. Zeer graag wil ik mijn bijzondere dank uitspreken voor mevrouw Barbara Pas die zich niet laat intimideren en vrij regelmatig vraagtekens plaatst bij overtredingen van de taalwetten in België.

Jan De Schuytener - Dilbeek

Pallieterke, Op zondag 23 augustus stuurde ik volgende korte vraag naar Tim Pauwels, ombudsman van de vrt, ondertekend met mijn naam en daaraan toegevoegd mijn hoedanigheid als ‘belastingbetaler’. En bovendien nog met vriendelijke groeten. “Beste, Bestaat de kans – en zo ja, hoe groot is ze? - dat wij over de verkiezingen in de USA objectieve vrt-berichtgeving kunnen krijgen?” Vandaag, meer dan een week verder, kreeg ik nog steeds geen antwoord. Zou het een lastige vraag geweest zijn?

Paul Meeus - Lille (Midden-Brabant)

JOZEF CHOVANEC (1) Pallieterke, Hoe meer ik lees en verneem in die geschiedenis Chovanec, hoe zichtbaarder het wordt hoe sommige journalisten en media bloed geroken moeten hebben en de minister Jambon en zijn partij absoluut willen belasteren en neerhalen.

Dat in eerste instantie misschien Justitie en Gerecht zeer nalatig zijn geweest en ook vertegenwoordigers van Openbare Gezondheid te kort schoten. De betreffende ministers worden zelfs nergens genoemd. En dat die politici die het luidst roepen om verbondenheid en correctheid in de politiek het hardst op de minister Jambon inhakken zonder echt de feiten te kennen.

Dany Bauwens - Erps Kwerps

JOZEF CHOVANEC (2) Pallieterke, Jambon scoort op de schaal van ongeloofwaardigheid. Zijn selectief geheugen maakt hem moreel en mentaal ongeschikt voor de functie van Vlaams premier. Vreemd en verontrustend dat de N-VA voorzitter voor het leven het niet inziet. Het irriteert mij, als Vlaamsgezinde, dat politieke krachten langs Vlaamse zijde niet kritisch reageren en, waarom niet, een vertrouwensmotie indienen. Zijn het dan toch alleen maar de postjes die tellen voor onze politieke carrièrejagers?

Murielle Goffin - K raainem

Kruisende woorden oplossing 1227

A B C D E F G H I J K L

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 L U X E P R O B L E E M A R E N A X H L X T E E M X N E R D X A P A R T M O O R D D A D

I G X E

E L F X O X P X P E S O G E O M E T R

I

O N B E S

S T E X O

L

I

E X

I

R

E X

I

D

E T S X R A K X P O

I

E X V O F X S O L

Z E X B X N A L

I

H

I

L X G

L A N G X A N O D E

K E R K D

I

E N A R E N

VLAAMSE ONAFHANKELIJKHEID Pallieterke, Voor IJzerwake is het momentum aangebroken om Vlaamse onafhankelijkheid te eisen. En aan welk Vlaanderen had IJzerwake dan gedacht?

Mag ik eraan herinneren dat het huidige Vlaanderen van N-VA, CD&V en Open Vld geen referenda kent, noch een democratisch kiesstelsel.

Vlaanderen, waar de particratie en Voka de macht en lusten delen en de lasten afschuiven op de rug van het Vlaamse volk. Nee bedankt, dat is niet mijn Vlaanderen.

Thomas Boyle - Zaventem

XENOFOBIE Pallieterke, Bij het invullen van uw kruiswoordraadsel heb ik mij behoorlijk boos gemaakt. Synoniem voor xenofobie is volgens uw medewerker “haat of angst voor vreemdelingen”. Zo ver is het gekomen; uw medewerker neemt de beschuldigende leugenterm van de links-correcte kerk over, waarbij ‘vrees’ moedwillig verward wordt met ‘haat’. ‘Xenos’ betekent ‘vreemdeling’ en ‘fobos’ is ‘vrees’ (niet haat). Haat heet ‘mènin’. Hoef ik vreemdelingen of hun instroom te haten omdat ik ze vrees? Is een godsdienstig persoon soms een godshater? Zo zie je maar hoe voortdurende haatcampagnes uiteindelijk onnadenkend gesteund worden, ook door wie ze moet bekampen.

Eugeen S’heeren - St-Truiden N.v.d.r. Onze medewerker is per direct op het vliegtuig gezet voor een week Guantanamo. Dat zal hem leren!

Pallieterke, Hoe is het mogelijk dat een wereldfirma zoals Coca Cola zich laat verleiden om een politieke boodschap te vermommen als reclame… Het is een duidelijk politiek correcte boodschap voorzien van een alleluja voor de multicul en overgoten met een BLM-sausje. Dit is gemaakt voor het Westen om ons een geweten te schoppen, want met zo’n boodschap haal je geen klanten in Azië, zeg maar India of China. Wat gaat er gebeuren rond Kerstdag? Zullen we dan een zwarte Santa Claus te zien krijgen? Want ja, er wonen sinds mensenheugenis zwarte medemensen boven de poolcirkel in Finland toch!

HoHoHoHoo en tingelingeling en moet het dan ook niet eens een vrouw zijn of een transgender? Waar gaat deze gekke ontspoorde wereld nog allemaal naar toe?

Oh ja, moet de presentator van de afspraak, Bart Schols, niet geweerd worden van het scherm daar hij het had over: “iemand de zwartepiet doorspelen”. Zoiets kan toch niet meer in deze politiek correcte tijden! Weg met die man.

Dirk Callens – Beveren

EEN ERVARINGSDESKUNDIGE SCHRIJFT… Pallieterke, Antwerpen, en dan vooral Borgerhout en Deurne, wordt geteisterd door gewelddadige aanslagen. Het zal wel niet toevallig zijn dat dit alles zich afspeelt in districten die meer en meer bezet worden door ‘gekleurde Belgen’. Toen ik in een vorig leven enkele jaren ronddraaide bij de Antwerpse politie in de dienst ”Sociale patrouille” (SOPA) werden wij vaak geconfronteerd met angstige autochtonen die waarlijk weggepest werden door hun ‘gekleurde buren’ die dan op hun beurt voor een appel en een ei het vrijgekomen pand opkochten. Er ontstonden dus getto’s en daar speelt zich nu een oorlog af. En ik kan mij niet van de indruk ontdoen dat de politiediensten weinig medewerking krijgen van de geviseerde ‘slachtoffers’.Waarschijnlijk hebben die ook zodanig veel ‘boter op hun hoofd’ dat zij beter geen aanwijzingen geven naar de vermoedelijke daders en dat dan in het belang van hun eigen veiligheid. 30 jaar geleden zag iedere politieman in Antwerpen wat er in de toekomst zou gebeuren, maar de politiekers gaven geen gehoor en ik denk dat het nog veel erger zal worden met al die ‘groene verkeerslichten’ op de weg van de misdadiger.

Ondergetekende beschouwt zich als een ervaringsdeskundige die durft en kan spreken.

Hubert Buysse - Deinze

NIEUWE VERKIEZINGEN Pallieterke, Ik ben diep teleurgesteld, maar niet verrast in de laatste manoeuvres rond de federale regeringsvorming. Onder impuls van het liberale duo Lachaert en Bouchez werd een paarsgele regeringspoging gefnuikt, om amper één dag later te kiezen voor Vivaldi. Lachaert bewijst dat met zijn partij geen centrumrechtse recepten te koken vallen. België is het grootste struikelblok voor een centrumrechts beleid en de Vlaming krijgt door zijn strot geramd waar hij tegen stemde. Na de verkiezingen van 2019 is er niets veranderd, alles is vastgeroest. Tijd voor nieuwe verkiezingen.

Romain Peeters - Attenrode

ABSURDISTAN

Ah ja Wij konden er nog geen bevestiging van krijgen - de pro-formateur heeft het nog te druk met zijn over-en-weer-geloop -, maar wij menen toch gehoord te hebben dat onze vriend Egbert de geest van de “grande dame” Antoinette Spaak zal voorstellen als formateur.

Bah Na de hele heisa over de wat onbesuisde, ongecontroleerde uitspraken van minister-president Jambon, zien we eindelijk eens wat stemmen in de pers opgaan die het willen hebben over de feiten zelf: wat is er toen gebeurd en wie heeft wat (niet) gedaan? Het misbruik van de ellendige dood van een mens om politieke rekeningen te vereffenen, laat een vieze smaak na.

Hoera!

Mededeling van de regering. Aangezien de coronacijfers de goede kant uitgaan, zullen ze binnenkort niet meer dagelijks worden meegedeeld via de pers.

Ze worden vervangen door de kogel- en granatencijfers van Antwerpen.

Vroem, met de V van...

Formule1-piloot Lando Norris had, om zijn Vlaamse grootouders te eren, een helm ontworpen met daarop ook de Vlaamse leeuw afgebeeld. Die wilde hij dragen tijdens de GP van België in Francorchamps, maar dat was buiten de Waalse waard gerekend. Exit helm. De Vlaam en al wat daarmee verband houdt, moet zijn plaats kennen!

Niet onbelangrijk Zou de weduwe Chovanec nu echt zo blij zijn met de heisa rond minister-president Jambon? Heeft zij daarmee nu eindelijk de door haar verlangde duidelijkheid?

Onder het juk Waar wij écht mee zitten, is dat de Vlaamse minister-president zich gaat verantwoorden voor een commissie van de federale Kamer van volksvertegenwoordigers, laat het dan nog zijn voor een vroeger uitgeoefende functie. Dat is, graag of niet, capituleren voor het “hoger gezag”.

De dwaasheid heerst Bij de Kennedy-stichting zullen ze toch ook wel verbaasd hebben opgekeken toen J.K. Rowling, schrijfster van de Harry Potterverhalen, haar toegekende prijs terugstuurde. Rowling pikte hun kritiek niet dat zij transfoob zou zijn, omdat volgens haar mensen die menstrueren, vrouwen zijn. Misschien kan die prijs nu worden toegekend aan mannen die menstrueren?

Wat let hen?

Dat er in de Kamer nog niemand een onderzoekscommissie heeft geëist naar de hele toestand rond het overlijden van de heer Chovanec, we snappen het niet.

Of toch wel: met Vivaldi zijn er andere katten te geselen. En daarbij, stel dat die zou moeten besluiten dat Jan Jambon niks te verwijten valt, dat zou toch onaanvaardbaar zijn!

Spelplezier Wij stellen voor dat onze nationale tv-zenders een nieuw programma inlassen, weliswaar met oude referenties: doet ie het of doet ie het niet? Het onderwerp waarrond alles draait is, u raadt het al, de deelname van CD&V aan Vivaldi. Ambiance!

Tuig van de richel Zowat een week geleden werd in Molenbeek de brandweer bij het blussen van een in brand gestoken vuilniscontainer vanaf het dak van een appartementsgebouw bekogeld met flessen. Het had nogal veel weg van vooropgezet spel. Dag na dag schreeuwt de goegemeente hierover haar verontwaardiging uit. Ah nee, toch niet.

Een lezersbrief insturen?

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.

Actueel

3 SEPTEMBER 2020

Moskou, Minsk en Tienanmen?

De bekende Russische blogger Jegor Zhukov had een ongelooflijk populaire blog. Vorig jaar in september werd hij al eens gearresteerd na een vreedzame betoging van zo’n 2500 mensen in Moskou. Het enige geweld kwam van de oproerpolitie die er meedogenloos op los sloeg. De betogers hadden niets in brand gestoken, niet geplunderd, geen politiemannen verblind met lasers en geen auto’s vernield, zoals het linkse tuig dat in Amerikaanse steden wel doet.

Hij werd er alleen van beschuldigd ‘aanwijzingen’ te hebben gegeven aan betogers en daarom werd hij ervan verdacht medeorganisator te zijn van een ‘illegale bijeenkomst’. In Poetins Rusland staan daar jarenlange gevangenisstraffen op. Betogen mag alleen om de grote Leider-voor-het-Leven toe te juichen. Jegor Zhukov werd niet tijdens die betoging van straat geplukt. Om het psychologische effect te vergroten, werd er midden in de nacht een arrestatieteam op uitgestuurd om hem van zijn bed te lichten. “De klop op de deur” om middernacht wekt voor bijna alle Russen angstwekkende en traumatische herinneren op aan de Stalinterreur. Maar Zhukov liet zich niet intimideren.

Hij kreeg drie jaar met uitstel, maar hij bleef oppositie voeren.

Zijn videokanaal werd door de autoriteiten afgesloten, maar hij kreeg een forum bij de kleine radiozender Echo Moskvy. Daar interviewde hij zelfs Navalny. Omdat zelfs de nachtelijke intimidatie door een officieel arrestatieteam niet het gewenste effect had, stuurde het Kremlin er

nu zijn onofficiële beulen op af, de Russische tegenhangers van de Antifa’s die in Duitsland aanhangers en kaderleden van AfD terroriseren met stilzwijgende goedkeuring van de autoriteiten. Maar in Rusland gaat het er altijd nog een tikje wreder en bloediger aan toe. Jegog Zhukov werd na een uitzending voor zijn woning opgewacht en in elkaar geslagen. Zijn aanvallers bleven zelfs op hem trappen nadat hij al op de grond lag. Hij heeft waarschijnlijk een schedelbreuk en hersenletsel opgelopen. Dat was op 30 augustus, tien dagen na de vergiftiging van Navalny. Vier dagen eerder, op 24 augustus, verscheen de dictator Loekasjenko in het publiek met een kalashnikov in de hand en hij noemde de honderdduizenden manifestanten “ratten”.

De taaie Rode Mens En bijna tegelijkertijd, op 25 augustus, werd in Wit-Rusland de wereldberoemde schrijfster, onderzoeksjournaliste en dissidente Svetlana Alexijevitsj voor ondervraging meegenomen. Zij was de

Loekasjenko

Taalstrijd Wit-Russisch is een Slavische taal die halfweg het Pools en het Russisch staat. Russen en Polen begrijpen elkaar niet, maar ze begrijpen allebei wel Wit-Russisch, ook als ze het nooit geleerd hebben. In de Sovjetperiode werd Wit-Rusland meedogenloos gerussificeerd. Pas in 1959 kon er een standaardgrammatica gedrukt worden.

Pas in 1990 (!) werd het in de Socialistische Sovjetrepubliek Wit-Rusland als officiële taal erkend en er werd een tienjarenplan ontwikkeld om de taal nieuw leven in te blazen. Dat was hard nodig, want het Wit-Russisch was op sterven na dood. In de staatsbedrijven - er waren er geen andere - en bij overheidsinstellingen werd het nooit meer gebruikt. In de steden werd het bijna nergens nog als onderwijstaal gebruikt.

Wie nog Wit-Russisch sprak, werd onmiddellijk verdacht van separatistische neigingen. Op het platteland werd meestal een mengtaal van Russisch en Wit-Russisch gesproken. Maar in kringen van nationalistische intellectuelen

was in 1986 een tegenreactie ontstaan onder de leuze: “Zonder taal is er geen natie!” De taalwet van 1990 was daarvan een uitvloeisel.

De taal van fascisten en nazi-collaborateurs Wit-Russisch werd erkend, maar Russisch bleef zijn bevoorrechte positie behouden. Officiële documenten moesten wel in beide talen gepubliceerd worden. Na het uiteenvallen van de Sovjetunie in 1991 begon een echte renaissance.

Drie jaar later kregen al vier op de vijf eerstejaarstudenten onderwijs in het Wit-Russisch, al was dat dikwijls dik tegen hun zin. In 1995 verschenen er al 661 boe-

enige Wit-Russische auteur die ooit de Nobelprijs voor Literatuur kreeg.

Behalve natuurlijk Loekasjenko zelf is zij de enige Wit-Rus die ook in het Westen bekend is. En natuurlijk steunt zij de oppositie. Haar boeken zijn hartverscheurende, tragische en psychologisch diepgravende aanklachten tegen het totalitaire sovjetsysteem, en ze illustreren op een huiveringwekkende manier welke individuele en collectieve trauma’s dat heeft nagelaten in de Russische en Wit-Russische samenleving.

Haar werk, hoewel heel anders van opzet en van stijl, kan moeiteloos de vergelijking doorstaan met het beste dat Solzenitsyn, Amalrik of Boekovski ooit hebben geschreven.

Lees vooral “Zinkjongens,” over het lot van veteranen en familieleden van gesneuvelden uit de Afghaanse oorlog, “Wij houden van Tsjernobyl” en “Het einde van de Rode Mens – Leven op de puinhopen van de Sovjetunie.” Alleen bleek die laatste titel te optimistisch te zijn. De Rode Mens, met zijn fanatisme, zijn ideologische blindheid, zijn brute gewelddadigheid, zijn verachting voor mensenlevens en menselijk lijden en zijn ziekelijke obsessie voor gelijkheid, is helaas nog lang niet dood. Niet in Rusland, niet in Wit-Rusland en ook niet in de westerse wereld. Na 1989 had men hen in hun holen moeten uitroken. Maar dat is niet gebeurd. Niet in Rusland en niet in het Westen. In de VS staan nu zelfs massa’s van die Rode Mensen - ongeacht hun blanke, bruine of zwarte huid - klaar voor een nieuwe greep naar de macht.

Svetlana Alexijevtsj, die intussen 72 jaar oud is, werd niet mishandeld. Formeel gezien werd ze zelfs niet gearresteerd, alleen maar ‘ondervraagd’. Maar het signaal dat Loekasjenko en zijn beulsknechten daarmee uitsturen, is voor alle Wit-Russen natuurlijk wel duidelijk: “Als we zelfs een wereldberoemde schrijfster met een Nobelprijs en een hele reeks prestigieuze prijzen in een dozijn landen zomaar kunnen meenemen voor ‘ondervraging’, maak u dan maar geen illusies over wat wij met jullie kunnen doen. Jullie onbekende, anonieme Ivans en Svetlana’s. We kunnen met jullie doen wat we willen. Desnoods verpletteren we jullie onder onze tanks.

ken en brochures, 77 tijdschriften en meer dan 200 kranten in het Wit-Russisch. Dat was bijna dubbel zoveel als tien jaar daarvoor.

Maar aan die heropleving zou abrupt een einde komen.

In 1994 was Loekashenko aan de macht gekomen en binnen het jaar draaide de russificatie weer op volle toeren. Wit-Russisch werd afgeschilderd als de taal van fascisten en nazi-collaborateurs. Ach, hoe herkenbaar is dat allemaal…

De taal verdween weer uit het openbare leven. In de steden stierf ze bijna volledig uit. Alleen op het platteland werd de taal nog in brede kring gebruikt, maar meestal alleen als spreektaal en sterk vermengd met Russisch.

En alsof dat allemaal nog niet erg genoeg was: er bestaan drie varianten van het Wit-Russisch en de verdedigers van het Wit-Russisch zijn onderling verdeeld over de vraag welke van die drie nu als het échte Wit-Russisch beschouwd moet worden.

Niemand zal ons een strobreed in de weg leggen. Zoals niemand ook Stalin, Brezjnev of Poetin een strobreed in de weg legde.”

Militair geweld En tegelijk, ook weer toevallig natuurlijk, op 29 augustus, werden vijftig buitenlande journalisten opgepakt en uit het land gezet. Op 30 augustus liet Loekasjenko voor het eerst sinds het begin van de crisis openlijk tanks doorheen de straten van Minsk rijden. Niet de pantservoertuigen van de oproerpolitie, maar echte gevechtstanks van het Wit-Russische leger. En Poetin

15

als dat op de Krim gebeurd is. Maar het is zeer onwaarschijnlijk dat hij zal berusten in het ontstaan van een democratisch, op het Westen georiënteerd Wit-Rusland.

Het gevaar van politieke besmetting is daarvoor te groot. Vrijheid is een heel hardnekkig virus. Het Wit-Russisch als taal is grotendeels verdrongen door het Russisch. (zie kader) Maar Russisch en Wit-Russisch zijn zeer verwant en Russen begrijpen heel goed wat op Wit-Russische YouTube-filmpjes en radio- en tv-zenders wordt gezegd.

Zij kijken aandachtig mee. Zij luisteren mee. En zij hopen mee…

“De Rode Mens, met zijn fanatisme, zijn ideologische blindheid, zijn brute gewelddadigheid, zijn verachting voor mensenlevens en menselijk lijden en zijn ziekelijke obsessie voor gelijkheid, is helaas nog lang niet dood.” stuurde hem felicitaties voor zijn verjaardag op 30 augustus. Wordt Minsk 2020 een herhaling van Praag 1968? Of van Tienanmen 1989?

Er is maar één groep mensen die zo’n rampscenario nog kan tegenhouden, en dat zijn de officieren en soldaten van het Wit-Russische leger. Gaan zij de bevelen van Loekasjenko gehoorzamen als zij op hun eigen mensen moeten schieten? Het Chinese Volksleger deed dat in 1989 in Peking, zonder enige aarzeling. Maar zal het Wit-Russische leger, dat grotendeels uit dienstplichtigen bestaat, hetzelfde doen? Er is niemand die het echt weet. Waarschijnlijk Loekasjenko zelf ook niet. Het Chinese Volksleger bestond in 1989 - en nu trouwens nog altijd - ook uit dienstplichtigen. Maar het studentenprotest in Peking was geen massabeweging die honderdduizenden mensen op de been had gebracht. De vrijheidsbeweging in Wit-Rusland wel.

Wat doet Poetin?

En dan natuurlijk de vraag waar alles om draait… Als Loekasjenko het pleit verliest, als hij zelfs niet meer op het leger kan rekenen, als het op een Ceaucescu-scenario uitdraait, wat zal Poetin dan doen?

Niemand weet het. Maar ik vrees dat hij Wit-Rusland nooit zal loslaten en dat hij desnoods militair zal ingrijpen. Misschien niet openlijk.

Misschien met Russische militairen met Wit-Russische uniformen en kentekens. Of zonder kentekens, zo-

Kleine zusjes In een vraaggesprek met Maidan Press op 6 februari 2015 legde Pavel Mikhailovitsj Litvinov uit waarom Poetin nooit een onafhankelijk en democratische Oekraïne aan zijn grenzen zou dulden. Litvinov was een van de zeven Russische dissidenten die in 1968 op het Rode Plein in Moskou gearresteerd werden omdat zij hadden geprotesteerd tegen de inval van de troepen van het Warschaupact in Tsjechoslowakije. In dat interview zegde hij: “De belangrijkste dingen zijn de vrijheid te discussiëren, de vrijheid te protesteren en onafhankelijk te denken. Dit is wat hen [in het Kremlin] het meest zorgen baart. Dit is de reden waarom Oekraïne hen zorgen baart. Natuurlijk zijn er ook economische redenen, ze willen een territorium controleren, maar het belangrijkste is dat ze begrijpen - en Poetin begrijpt dat - dat als Oekraïne een vrij, Europees land wordt, Rusland daarnaast een heel zielige indruk zal maken. Daarvoor zijn ze het meest bevreesd. Omdat ze altijd zeggen: ‘Och, een soort van Oekraïne, het kleine zusje, dat onze taal niet goed kan spreken, en plotseling zijn zij vrij geworden, terwijl wij nog steeds in de stront leven.’”

Dat ging dus over Oekraïne. Maar wat Litvinov toen zegde, is ook onverkort van toepassing op Wit-Rusland, het nog kleinere zusje.

PAUL BÄUMER

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

3 SEPTEMBER 2020

Respectloos Anderlecht Frank Vercauteren werd na 34 jaar trouwe dienst ontslagen door Anderlecht.

De Prins van het Park werd respectloos aan de kant geschoven. Er is duidelijk geen plaats voor twee Prinsen in het Lotto Park. Franky was graag aanwezig geweest op de allereerste persconferentie van Vincent Kompany als hoofdcoach van Anderlecht, maar werd monddood gemaakt door het bestuur van paars-wit.

De club heeft aanvankelijk gevraagd aan Vercauteren of hij nog een jaar wilde blijven, maar daar is later nooit meer over gesproken. Er was duidelijk geen plaats voor Franky in de Lotto Arena, een echte schande! Vroeger ging het er soms echter ook niet netjes aan toe. Vraag het maar aan Hugo Broos.

“Ik werd door Anderlecht ontslagen, maar de manier waarop mij dat is medegedeeld was ook beneden alle peil. ‘s Zondags hadden we gelijkgespeeld in Gent. Op maandagmorgen was er training. Ik wilde naar huis rijden toen ik gebeld werd door een journalist van Het Nieuwsblad. Die viel direct met de deur in huis. ‘Denk je dat je het volgende weekend nog trainer zal zijn van Anderlecht?’ Ik zeg een beetje verrast: ‘Dat weet ik niet.’ Hij ging verder: ‘Neen, je wordt ontslagen.’ Ik belde onmiddellijk naar Herman Van Holsbeeck: ‘Herman, is het waar dat ik word ontslagen?’ Aarzelend antwoordde hij: ‘Ja euh, het is nog niet zeker...’ Ik liet hem niet uitspreken: ‘Luister Herman, moet ik naar Varsenare rijden of blijf ik beter in Brussel?’ ‘Ik bel je binnen een uurtje terug,’ was zijn antwoord.”

“Ik ben dan in Brussel gebleven en na een half uur deelde hij mij telefonisch mee dat ik was ontslagen. Ik denk dat Philippe Colin, de neef van Constant Van-

den Stock, aan mijn poten aan het zagen was. Roger Vanden Stock was wel de baas, maar ik denk dat Colin hem manipuleerde. Ik was zeker de vriend niet van Philippe Colin.”

Opgeluchte Broos Nochtans is Hugo twee en een half jaar trainer van Anderlecht geweest. “Ja, dat is juist, maar wat als een sprookje begon het eerste en het tweede jaar kampioen, verkozen als trainer van het jaar - eindigde in een nachtmerrie. Wat ik daar de laatste drie maanden heb beleefd, wil ik nooit meer meemaken. Alles wat er misging, maar dan ook alles, was de schuld van Hugo Broos… Ik heb geen hulp gehad, van niemand. In de periode dat Vercauteren trainer was, heeft men twee keer de pers bijeengeroepen om te zeggen dat het bestuur voor honderd procent achter Franky stond.

Voor mij was dat blijkbaar niet nodig! Ik was dan ook o p ge l u c h t toen ik werd ontslagen…”

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E F G H I J K L HORIZONTAAL A. Nuanceringen B. Gids te water - Kolossale C. Spaans generaal en landvoogd

van de nederlanden - Irriteert D. Met zand opvullen - Natuurlijke logaritme E. Pers. vnw. - Technische uitrusting F. Turks bevelhebber Eierproductie - Lichaamsdeel G. Neon - Eerder dan gedacht In memoriam - Voorzetsel H. Muziekgenre I. Hoeveelheid van een stof die je

niet precies kunt noemen Europese organisatie Griekse letter J. Schermt af - Nederlandse omroep - Voegwoord K. Bewerkten land - Belemmert L. Afwijzing - Melksuiker

“Vandaag zitten we zelfs tegen iedereens goesting in de regering!”

Juicht, zonen en dochters van Vlaanderen! Binnenkort zult weer verbonden zijn met elkander. En dat allemaal dankzij de positieve inzet van de paarsgroene regering. U wou die partijen te slim af zijn door er niet voor te stemmen? Zo werkt de Belgische democratie niet! Vooral bij Groen zijn de verwachtingen hooggespannen. Daar werd deze week reeds de uitverkoren minister aangeduid. En wij waren er bij, vermomd als kamerplant.

Gille Van Binst Voormalig topvoetballer

1228

Groen boert goed

VERTICAAL

1. Zwakkelingen 2. Bestuursorgaan - Pers. vnw.

3. Antwerpse gemeente - Groep van dieren 4. Belgische zanger, in 1964 best

verkopende artiest ter wereld op

The Beatles na - Onvergezeld 5. Uitroep om een dier weg te jagen

- Dorp in de Antwerpse Kempen - Kilonewton 6. Engelse jongensnaam - Een weinig 7. Zuivering - Franse NV 8. Trechter van een visfuik Internetlandcode voor Noord Macedonië - Enz. 9. Meisjesnaam - Onderzeeër 10. Uit granaatappelpitten bereide

drank - Onderofficier 11. Endoscopische mucosale resectie - Vonken 12. Schoner - Familielid

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1227VINDT U OP BLZ. 14

Het kruim van de Vlaamse Groenen was samengekomen. Meyrem was er, Almaci was er, Wouter Van Besien was er (maar dat was om zijn bureau leeg te maken) en de moeder van Kristof Calvo was er. Kristof Calvo zelf kon er jammer genoeg niet zijn. Iemand had hem gezegd dat hij zich moest warm lopen voor het ministerschap. Hij werd voor het laatst gezien joggend op de E19 richting Brussel. “Fuck de zijlijn!”, riep hij naar passerende automobilisten, “Leve de pechstrook!

Ik ga hier bomen planten.”

Het was Almaci die met grote ontroering in haar stem het woord nam en mama Calvo toesprak. “Vrienden,” zei Almaci, “vrienden, we zijn hier samengekomen voor een historisch moment in de geschiedenis van de partij. Verkiezing na verkiezing zijn we door de Vlaming uitgespuwd. Maar dat heeft ons nooit tegenhouden. En zie waar we vandaag staan! Vandaag zitten we zelfs tegen iedereens goesting in de regering! Zelfs onze eigen coalitiepartners hebben al gezegd dat we ons programma ritueel moeten verbranden, een bende knotsgekke islamdolle idioten zijn en dat we alleen voor de rijken met bakfietsen en een groot schuldgevoel moeten opkomen. Maar hey, we zijn er toch maar netjes in geslaagd om ondanks dat alles te blijven verbinden. Ik zie onze partij als een dampende pot spruitjes. Niemand vindt zijn eerste spruitjes lekker, maar ze zijn wel goed voor u. En straks zijn wij goed voor alle Belgen! Behalve dan voor de Vlamingen, maar die stemmen toch niet op ons. Vandaar dat ik met trots jullie nominatie als minister aanvaard! Dankuwel! Vergadering gesloten!”

verbindt en een einde brengt aan de polarisatie in dit land.”

Mama Calvo was duidelijk niet hierheen gekomen om zich met een kluitje in het riet te laten sturen. “Mijn zoon autochtoon? Het is verdorie een paellavreter uit Barcelona. En hetero? Kan best zijn, maar ik heb hem nog nooit met een meisje gezien. Behalve dan om Panini-stickers van ‘Frozen’ te wisselen. U moet hem wat dat betreft het voordeel van de twijfel gunnen. Ook wat dat mannelijke betreft overigens. Hij heeft zich daar nooit over uitgesproken.”

Opletten voor Rzoska De partijtop leek verdeeld in een perfecte fifty/fifty-situatie. Als dit zo zou blijven, zouden godbetert de leden de doorslag kunnen geven. “Dan komt die vervelende Rzoska weer in beeld,” stelde Meyrem, “en dat willen we al helemaal niet. Die man slaat bij momenten zinnige praat uit en daar mogen we geen gewoonte van maken.” Mama Calvo was het daar volmondig mee eens. Zinnige praat zou de carrière van haar zoon niet vooruit helpen. “Laat ons eens pragmatisch zijn,” stelde mama Calvo, “ik vraag niet veel. Het is niet alsof hij een kabinet moet hebben ofzo.

Een lieve nanny volstaat. En veel bevoegdheden moet je hem ook niet geven. Ik ben al blij als hij twee dezelfde sokken draagt. Wat dacht u van een mooi staatssecretariaat van yoghurtpotjes en Panini-stickers van de Belgische voetbalcompetitie? Dat heeft voor De Crem toch ook gewerkt in de tijd?”

Almaci veerde als één vrouw op van haar stoel: “Beste partijgenoten, de toekomst begint vandaag! De spruitjes komen er aan.”

“En mijn Kristof dan?”

Mama Calvo reageerde ter stond. “Excuseer, u minister? En mijn Kristof dan? Wij zijn het kotsbeu om die jongen overal naar toe te brengen. We zijn het beu dat hij op zijn 33ste nog thuis woont. We zijn hem helemaal beu, nu ik er aan denk. Ik eis dan ook dat onze Kristof minister wordt met een Brusselse ambtelijke woning. Wij zijn genoeg gepest! Dit land moet hem nu maar dragen.”

“Hola,” sprak Almaci, “dat gaat zomaar niet. Vrienden, we gaan toch niet de polarisering in onze partij laten sluipen net nu we kunnen verbinden? We moeten dit land een toekomst geven, zelfs zonder de steun van de meerderheid van de Vlamingen. Ze gaan des te blijer zijn als het zover is. Kristof is een toffe jongen. Een waardevolle kracht. Maar hij heeft niet het juiste profiel: wit, man, heteroseksueel en autochtoon. Dat krijgen we nooit uitgelegd aan onze achterban. Die wil een voluptueuze moslima die mensen écht

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be