't Pallieterke van 10 september 2020

76ste jaargang • nummer 35 • donderdag 10 september 2020

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,50

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

“Als je geen meerderheid van Vlamingen hebt, dan is er geen Vlaanderen meer” In Antwerpen woedt de drugsoorlog volop. Voor Vlaams Belang-sterkhouder Filip Dewinter voldoende redenen om het leger in te zetten.

“De maffia is vervlochten geraakt met de burgerlijke samenleving.

Alleen met gelijke wapens terugslaan helpt.” Na een loopbaan van 35 jaar in de Belgische, Vlaamse en Antwerpse politiek kijkt hij terug op het weifelen van de N-VA, op de veranderende Vlaamse samenleving en op de wissel van de macht in ‘zijn’ Vlaams Belang.

Lees het volledige interview met Filip Dewinter (VB) op blz. 4-5

Geworteld in Afrika “Het is tuig, maar wel óns tuig. […] ‘Stuur ze terug’, roepen sommigen. Naar waar? Die jongens zijn hier geboren.” Dat zegde Bart Somers over de relschoppers in Blankenberge.

Vroeger betekende het begrip “geboorteland” iets.

Satellietzenders, internet, massale immigratie en omvolking hebben de betekenis van het begrip echter volledig uitgehold. Niet alleen voor de moslims, die we hier even buiten beschouwing laten, maar ook voor de veel kleinere en tot nu toe minder gepolitiseerde minderheid van zwarte Afrikanen.

Zelfs als ze ‘hier’ zijn geboren, blijven ze zichzelf zien als Afrikanen. Ze leven meer mee met BLM in de VS dan met ‘Belgische’ politieke discussies. Zij identificeren zich niet met onze geschiedenis, maar met hun Afrikaanse verle-

den. En dan wel met het hele kleine, goed gemanipuleerde stukje daarvan dat gebruikt kan worden om zichzelf een slachtofferstatus aan te meten en ‘schadevergoedingen’ te eisen. Tot nu toe waren werkloosheid en criminaliteit de grootste problemen van en met de Afrikaanse minderheid. Maar nu keert een aanzienlijk deel van die minderheid, geleid door marxistische agitatoren, zich openlijk tegen onze samenleving, tegen onze beschaving en onze tradities. Dat is een nieuw en angstwekkend verschijnsel.

Een kibbelkabinet in het kwadraat Ten tijde van de regering-Michel rolden N-VA en CD&V net niet vechtend over straat. Met Vivaldi wordt het niet anders of zelfs straffer. Nog voor een regeerakkoord moet worden onderhandeld is het wantrouwen totaal. Dit wordt een nieuw kibbelkabinet. In die mate dat de Zweedse coalitie veel weg had van een vriendengroepje.

Elke dag die voorbijgaat staan we dichter bij de echte vorming van een Vivaldi-regering. Het ongenoegen van de CD&V-voorzitter Joachim Coens over onduidelijke garanties rond de versoepeling van abortus en een staatshervorming deden de gesprekken bijna kapseizen nog voor ze begonnen waren, maar uiteindelijk lijken de christendemocraten door te zetten. De CD&V kan in principe nog afvallen in de formatierace, maar is het proces al niet te ver gevorderd? Wie zich nu terugtrekt, zal als spelbederver worden afgeschilderd.

Dus toch Vivaldi? Ja, al zal het geen wandeling in het park zijn.

Bij de Open Vld zijn ze zot van glorie en hebben ze het nietszeggende vocabularium van de paarsgroene spindokter Noël Slangen van begin deze eeuw gerecycleerd. Het gaat om nietszeggende slogans als “positief project” en “verbinding”. De positivo’s in de Melsensstraat maskeren grote spanningen bij de zeven partijen die een coalitie willen vormen.

Het wantrouwen regeert Men wil officieel wel een regering vormen, maar het wantrouwen tussen PS, MR, Open Vld, sp.a, Groen, Ecolo en CD&V blijft zeer groot. Het enige wat hen lijkt te binden is een anti-N-VA-regering.

De naijver is van die aard dat er wellicht een zeer vaag regeerakkoord zal worden geschreven.

Kernuitstap? De groenen zullen zeggen dat die er komt, de liberalen dat er een studie wordt gemaakt. Belastingen voor de grote vermogens? Links zal dat eisen, de liberalen zullen zeggen dat het niet aan de orde is. Veiligheid en criminaliteit? Groen en Ecolo zullen de politie willen kortwieken, de liberalen willen respect voor de ordediensten.

Hoe verzoen je dit? Zeer eenvoudig: door om de hete brij te draaien en geen fundamentele keuzes te maken. Een aantal sociaaleconomische maatregelen kan

op de lange baan worden geschoven. Dat het begrotingstekort nu meer dan 10 procent bedraagt, is blijkbaar geen reden tot paniek.

Door een sterkere groei in 2021 daalt dat tekort volgend jaar wellicht tot 6 procent of minder. De Europese Commissie zal minder streng zijn voor landen die zwakke overheidsfinanciën hebben. De aandacht zal gaan naar de relance van de economie en dan zijn extra uitgaven geen probleem. Met een laks budgettair beleid zal tijd worden gekocht.

Bazooka’s in de pers Tijd om het vertrouwen te doen toenemen? In theorie wel, maar in de praktijk is het wachten op de eerste bazooka waarmee de ene partij naar de andere schiet. Bij voorkeur via een interview in de pers. Vertrekken we bijvoorbeeld van de hypothese dat de groei minder snel aantrekt in 2021. En dat het begrotingstekort te hoog blijft uitvallen. Dan is het wachten op een liberale politicus die zegt dat men moet besparen op de uitgaven of een groene of rode excellentie die een milieutaks of vermogensbelasting lanceert. En dan gaan de poppen aan het dansen. De federale regering wordt dan een kibbelkabinet zoals onder premier Charles Michel. Maar dan een kibbelkabinet in het kwadraat. Bij de Zweedse coalitie waren het vooral N-VA en CD&V die niet door één deur konden.

In Vivaldi zullen er spanningen zijn tussen alle partijen. Om te beginnen tussen socialisten en liberalen. De as PS/sp.a wil niet dat een aantal sociale cadeaus die de N-VA hen beloofd had zomaar van tafel verdwijnen. Rond immigratie en veiligheid kan het botsen tussen Groen/Ecolo en de “flinkse” sp.a. Vorige week raakte ook bekend dat een actiegroep die zich verzet tegen de plasticfabriek van Ineos in de haven van Antwerpen de steun kreeg van Groen. Wat denken de andere partijen daarvan?

En dan hebben we het nog niet over de aanhoudende spanningen tussen de PS en de MR. Wie de Franstalige liberale partijvoorzitter Georges-Louis Bouchez kent, weet dat hij graag bommetjes dropt in de pers of op sociale media. Vanuit zijn hoofdkwartier zal hij de regering goede en slechte punten geven. Hoelang kan zijn aartsrivaal Paul Magnette (PS) daarmee omgaan?

Frustratie na de verdeling van de postjes De frustratie bij Bouchez zal sowieso groot zijn omdat zijn partij een pak ministerposten moet opgeven. Zijn pleidooi om Sophie Wilmès (MR) toch in de Wetstraat 16 te houden is niet bevorderlijk voor het vertrouwen tussen de regeringspartners. Wellicht is Bouchez hier de prijs aan het optrekken voor zijn partij. Zo wil hij dat de aanduiding van Didier Reynders als Europees Commissaris vorig jaar niet wordt meegeteld bij de regeringsvorming. De MR dreigt nog twee ministers over te houden en misschien het voorzitterschap van de Senaat. Bedroevend weinig in vergelijking met de huidige situatie. Wie houdt een op revanche beluste Bouchez dan in het gareel?

Het zal een fulltime job zijn voor de nieuwe eerste minister. We weten bij het afsluiten van deze rubriek nog niet wie het zal zijn.

Of het nu Koen Geens (CD&V), Alexander De Croo (Open Vld) of iemand anders is, het wordt een weinig benijdenswaardige positie. Het zal een formateur zijn met een gebrekkig gezag, die weinig anders zal moeten doen dan brandjes blussen. En als het een Vlaming wordt: de Vlamingen betalen met Vivaldi al een zware prijs omdat er aan Nederlandstalige kant geen meerderheid is; het premierschap zou die factuur nog eens extra kunnen doen oplopen.

2

Actueel

10 SEPTEMBER 2020

De nacht wacht… 7 klachten over Caritas in U kent het verhaal ondertussen. In Antwerpen woedt een “war on drugs”, maar dan vooral tussen een aantal clans onderling. Vorig jaar werd zo’n 60 ton cocaïne in beslag genomen. Ter vergelijking: in de Franse havens werd datzelfde jaar zo’n 12 ton cocaïne ontdekt. Dit jaar zal het in Antwerpen zeker niet minder zijn; de voorbije weken werden meerdere vangsten gedaan, ook weer goed voor enkele ton wit poeder.

De Antwerpse politie schakelt nu een versnelling hoger. Toch moest ik even naar adem happen toen korpschef Serge Muyters op televisie doodleuk kwam verklaren dat “de drugsscene zich hoofdzakelijk ’s nachts afspeelt en dat daarom de nachtelijke patrouilles worden opgevoerd”. Vandaar de naam van de operatie: Nachtwacht.

Dat de politie nu pas ontdekt dat de drugshandel vooral ’s nachts actief is, daar zakt mijn broek van af. Heeft niemand dan die brommertjes opgemerkt die ’s avonds aan en af rijden om klanten te bevoorraden?

Toen ik nog een kantoor had in de buurt van de Kerkstraat, zag ik ze elke avond passeren, stoppen, rap iets uitwisselen en onmiddellijk terug vertrekken. Ik kan u ten stelligste aanbevelen om de nieuwe ‘reality’-reeks over de politie te volgen, Niveau 4. Journalist en producent Eric Goens volgde enkele maanden de politie van Gent. Hij deed dat voorgaande jaren ook. Zo volgde hij in 2016 de politie in Molenbeek, in 2017 in Genk en in 2018 volgde hij de politie van Aalst, Sint-Niklaas en Hasselt. Eric Goens volgt niet de politiek correcte paden en laat zowel de gewone agent als de commissaris onverbloemd aan het woord.

Heel veel van de criminaliteit in Gent draait rond drugsgebruik en drugshandel. In Gent zijn er 200 à 300 veelplegers, dat zijn criminelen die telkens opnieuw opduiken, maar waartegen men blijkbaar weinig kan beginnen. Die veelplegers zijn goed voor 80 procent van het politiewerk.

Het is dweilen met de kraan open.

In Het Laatste Nieuws lazen we vorige week een reportage van een journalist die op stap ging met de politie in Molenbeek. Ik citeer de politieagent: “Nog niet zo lang geleden hebben we 24-uurobservaties gedaan, er is een groot telefoontaponderzoek geweest. We hebben hier 200.000 euro cash in beslag genomen. Kilo’s coke en hasj en weet ik veel. Maar de Brusselse rechters hebben bijna niemand effectief gestraft. Enkel voorwaardelijk.” Dat is ook de frustratie van Antwerps burgemeester Bart De Wever, want hij en zijn politiekorps krijgen te weinig ondersteuning van gerecht en federale politie. Met een federale linkse regering in het vooruitzicht, is de kans minimaal dat dat gaat keren. Operatie Nachtwacht zal misschien even wat rust brengen in de straten van Borgerhout en Deurne, maar het zal het globale probleem niet oplossen. In Nederland is de drugsoorlog tussen de verschillende clans al verder geëvolueerd, met verschillende drugsmoorden tot gevolg. Het is bang afwachten op de eerste liquidatie in Antwerpen. Men kent de vijf of zes clans die in Antwerpen actief zijn bij naam en toenaam. Kan er nu echt niet worden opgetreden?

Maar het ergste van al: bekijk de afleveringen van Eric Goens die hij in 2016 gemaakt heeft over de situatie in Molenbeek. Luister naar de commentaren van toen van de politiemensen. En besef dan dat er vijf jaar later niets veranderd is. Jawel, er is wel iets veranderd… Het is verergerd.

Niveau 4: elke woensdag op Vier om 20 u.35 (en een herhaling op zondagavond om 20 u.45)

KARL VAN CAMP

HOOFDREDACTEUR

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41, 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

Abonnement buitenland:

3 maanden: 6 maanden: 1 jaar: Steunabo 1 jaar:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

39 euro 78 euro 156 euro 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter 1945-1955: Hoofdredacteur 1955-2000: Hoofdredacteur 2000-2010: Hoofdredacteur 2010-heden: Verantw. uitgever:

Bruno de Winter Jan Nuyts Leo Custers Karl Van Camp Wart Van Schel

2019 bij ombudsman Caritas is een belangrijke partner van Fedasil bij de opvang van asielzoekers. Het jaarverslag over 2019 is daarom interessante lectuur. De ombudsman van de ngo Caritas kreeg in 2019 zeven klachten binnen. Het ‘klachtenregister’ ombudsman@caritas.be werd vorig jaar gecontacteerd door personeelsleden, vrijwilligers en/of externe personen.

Klachten van buurtbewoners

Internationaal schandaal

Er waren 3 klachten van buurtbewoners van de opvangstructuren in België van Caritas. De ngo vangt dus asielzoekers op en krijgt daar ook een vergoeding voor. Er werd bemiddeld tussen de buurtbewoners en Caritas, en volgens de ngo zijn de problemen vandaag opgelost. Er was in 2019 ook een conflict tussen een personeelslid en een vrijwilliger. Hier werd het probleem opgelost door de ‘verwijdering’ (zo staat het letterlijk in het jaarverslag van Caritas) van de vrijwilliger. Stand van zaken volgens de ngo: probleem opgelost.

Er was vorig jaar ook een commercieel geschil met een externe ‘co-contractant’. De opvolging verloopt via de lokale justitie. De zaak is volgens Caritas in behandeling.

In 2019 was er ook een klacht in verband met de verkeersveiligheid. De ngo loste de zaak op door ‘bewustmaking van het personeelslid’. Een laatste klacht liep binnen in verband met een laattijdige betaling door de ngo. Dat werd volgens Caritas in orde gebracht waardoor de zaak volgens de ngo opgelost is.

Vervelender was de medewerker van Caritas die beschuldigd werd van seksuele misdrijven. Het ging om een ernstige schending van de integriteit die een schaduw op het jaar 2019 van het netwerk wierp. In november toonde CNN een verpletterende reportage

waarin een medewerker van de wereldwijde Caritasconfederatie in de Centraal-Afrikaanse Republiek ervan beschuldigd werd minderjarigen te hebben misbruikt. De persoon in kwestie werd onmiddellijk uit al zijn functies ontslagen en onderworpen aan een onderzoek door zijn congregatie en door de gerechtelijke instanties. Hij werkte niet voor Caritas International België, maar deze zaak heeft niettemin volgens de ngo ‘om kordate maatregelen gevraagd’ van alle Caritasorganisaties met inbegrip van de Belgische. Of hiermee alle problemen vermeden kunnen worden, zal de toekomst moeten uitwijzen.

THIERRY DEBELS

Het Caritas-hoofdkwartier in Sint-Joost-ten-Node

ECONOMISCHE ZAKEN

De te voorspelbare sociale partners Wanneer een nieuwe regering in de steigers staat, roeren werkgeversorganisaties en vakbonden zich. Ze proberen zo druk te zetten op de onderhandelingen. Alleen zijn de reacties van de sociale partners veel te voorspelbaar geworden.

“Lectuur van de krantensites in verband met Vivaldi: veel cynisme, insinuaties, veronderstellingen.

Zelf ben ik vooral benieuwd naar inhoud. Concurrentiekracht, jobcreatie, zekerheid energie 2025, laagste pensioenen en sociale zekerheid, ondernemingsfiscaliteit, staatshervorming.” Dat twitterde VBO-topman Pieter Timmermans vorige week. De nummer één van de werkgevers heeft er blijkbaar goede hoop op dat er nog iets deftigs voortkomt uit de vreemde mix die de Vivaldi-coalitie is. Dat is toch zeer naïef. Timmermans zit nochtans al een paar decennia in het sociaal overleg. Hij maakte onder andere de regeringen Verhofstadt en Di Rupo mee die niet echt kozen voor een bedrijfsvriendelijk beleid. Waarom zou het met paarsgroen plus CD&V anders zijn?

Irrelevant We kunnen enkel besluiten dat het VBO opgelucht adem haalt dat er een federale regering komt en dat België nog bestaat. Anders wordt de 125 jaar oude patronale organisatie irrelevant. Een ander element dat een rol kan spelen is dat het VBO vriendelijk blijft voor de regeringsonderhandelaars in de hoop nog iets binnen te rijven. We weten bijvoorbeeld dat er op het vlak van bedrijfsfiscaliteit altijd een strijd aan de gang is tussen de grote bedrijven en de KMO’s. Een fiscaal voordeel voor de ene categorie moet dan gecompenseerd worden

door een minder interessant regime voor de andere. Indien dit de verklaring is voor de houding van Timmermans, dan is het wel zeer voorspelbaar.

Eigenlijk is er maar één punt waar de VBO-topman wat druk zette: de zogenaamde wet op het concurrentievermogen die bepaalt hoeveel de brutolonen hier mogen stijgen in vergelijking met de buurlanden. Te grote loonkostenverschillen prijzen onze bedrijven uit de markt en die wet moet dat vermijden.

Een loonwet die door de regering-Michel wat werd verstrengd omdat de vorige versie onvoldoende leidde tot gelijke loonevoluties.

Maar de linkse partijen willen die loonwet nu versoepelen. Daar is Timmermans bevreesd voor. Terecht, maar dan mag hij ten opzichte van de “Vivaldisten” wat harder uit de hoek komen. Hij verwees in een interview met Le Soir naar vroegere lakse interpretaties van de wet die in 2002 en 2010 tot 90.000 banen minder zouden hebben geleid. Als je die vergelijking maakt, moet je consequent zijn en Vivaldi niet de voorkeur van de twijfel geven.

Al helemaal op platgetreden paden was ACV-voorzitter Marc Leemans die oude recepten bovenhaalde als arbeidsduurvermindering en soepeler brugpensioen.

En natuurlijk een coronabelasting.

Alsof de fiscale molensteen al niet zwaar genoeg is. Aan zo’n figuren besteedt men best niet teveel aandacht.

Verleden De druk die de Vlaamse werkgeversorganisatie Voka op Vivaldi zet was van een ander niveau. Naar aanleiding van het nieuwe politieke jaar formuleerde voorzitter Wouter De Geest de juiste waarschuwingen: “Blijf vooral ook weg van foute recepten of achterhaalde ideeën uit het verleden zoals een meerwaardebelasting, die een belasting is op geld dat al eens belast werd en die ondernemen en risico ontmoedigt. Of het terugschroeven van de hervorming van de vennootschapsbelasting. Of een arbeidsduurvermindering mét behoud van loon, maar zonder productiviteitsgroei.

Of het terugschroeven van de pensioenleeftijd of het inkorten van de loopbanen.” Voka pleit ook voor een staatshervorming. “Veel van de noodzakelijke hervormingen zullen helaas niet lukken in het België zoals we het nu kennen. We hebben een grondige staatshervorming nodig. De hele grondwet moet worden opengesteld voor doordachte wijzigingen die een einde maken aan de bestuurlijke koterij. Niet vanuit een splitsingslogica. Niet vanuit een gebrek aan solidariteit. Maar vanuit de noodzaak om de regio’s de juiste hefbomen in handen te geven en hen het beleid te laten voeren dat het best aansluit op hun specifieke uitdagingen en noden. (…) Daarom blijven we pleiten voor een overheveling van het arbeidsmarkt- en het gezondheidsbeleid naar de regio’s.”

Dat is dan weer te ‘soft’ en te voorspelbaar. Vroeger ging Voka ongegeneerd voor confederalisme. Nu lijkt het zich tevreden te stellen met een inefficiënte staatshervorming zoals we er al zes hebben gehad.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

Actueel

10 SEPTEMBER 2020

De media als rechter

3

De blauwe maskers vallen af

Mijn moeder kwam niet uit een “zwarte” familie. Ze werd pas Vlaamsgezind na de bevrijding, toen ze als adolescente getuige was van de afrekeningen in haar dorp, Mere. Ze zei me ooit iets dat me is bijgebleven: “Een meute is altijd lelijk. Altijd.”

Sippenhaft

Vorige week schreef ik hier een column over de persmeute die toen aan een klopjacht bezig was op Jan Jambon in de zaak Chovanec. Ik somde toen alle redenen op waarom ik vond dat de beschuldigingen onterecht waren.

Ik had me de moeite kunnen besparen. Toen mijn column op donderdag verscheen, had de pers ook al gefrustreerd ontdekt dat de aantijgingen ten aanzien van Jambon weinig verf pakten.

De zaak Reuzegom is een ander goed voorbeeld van “trial by media” (ook de naam van een reeks die nu loopt op Netflix). In de pers is een verhaal opgehangen van arrogante rijkeluiszoontjes die allemaal hebben deelgenomen aan het doodfolteren van een jongeman en die nu met dure advocaten en de invloed van hun ouders pogen te ontsnappen aan hun terechte straf. Het narratief komt zo uit een Amerikaanse film.

Is het zo simpel? Is werkelijk iedereen schuldig en iedereen even schuldig? Wist iedereen wat er was gepland en wat er op elk moment gebeurde? Wie waren de leiders, wie de meelopers, wie wist van niets en wie heeft zelfs geprobeerd om in te grijpen?

Mag er a.u.b. nog een ernstig gerechtelijk onderzoek komen om uit te zoeken welke individuen welke schuld treft?

Individuele schuld is een hoeksteen van ons modern strafrecht, maar voor de pers geldt het oud-Germaanse rechtsbeginsel van Sippenhaft: wanneer een of meerdere leden van de clan iets hebben misdaan, is de hele clan verantwoordelijk. De Morgen demonstreerde haar geloof in Sippenhaft door de publicatie van de namen van alle ouders van de Reuzegommers.

“Doders die al 2,5 jaar vrij rondlopen” Tot enige bezinning over voorbarige beschuldigingen heeft dat echter niet geleid. Onmiddellijk holde de inquisitie andere doelwitten achterna, meer bepaald bij de politie en het parket. “Doofpotoperatie!” “Waarom was het politierapport zo kort?” Wanneer er toch een uitgebreider rapport bleek te bestaan: “Waarom waren er twee rapporten?” “Waarom stond er niets in over de Hitlergroet?”

De lezer krijgt zo de indruk van een grote doofpotoperatie.

Het woord werd zelfs een paar keer letterlijk gebruikt. Indien de persgieren gelijk hebben, moeten we ons veel zorgen maken, want dan bestaat er een samenzwering waarbij de politie, de hulpverleners, het parket, de onderzoeksrechter en het Comité P allemaal betrokken zijn.

Het viel mij tegen dat op de sociale media een aantal N-VA’ers, nadat ze eerst terecht de verdediging van hun minister hadden opgenomen, zich onmiddellijk zelf aansloten bij de meute wanneer die dan maar op lagere echelons zondebokken begon te zoeken.

Sommigen juichten zelfs advocaat Rieder toe, die de betrokken politieagenten en hulpverleners “een bende doders” noemde die ten onrechte “al 2,5 jaar vrij rondlopen”.

Doders? Degenen die beweren dat de agenten fouten maakten bij het in bedwang houden van een psychotisch persoon, kregen een krachtig antwoord van Vincent Houssin, de immer onverschrokken baas van de politievakbond: “Dat ze maar eens zeggen wat we moeten doen.” De politie is al lang vragende partij voor instructies in dat soort situaties.

Het meest onwerkelijke aan de heksenjacht was de kernvraag die zelden werd gesteld: heeft de interventie van de agenten bijgedragen aan de dood van Chovanec? Iedereen lijkt er vanuit te gaan dat dat zo is, terwijl het onderzoek net heeft aangetoond dat dit absoluut niet vaststaat.

Het onderzoek verliep inderdaad traag (mede door de vraag van de familie van Chovanec naar bijkomende onderzoeksdaden), maar daarover moet je je beklag doen bij de vele regeringen die Justitie verwaarloosd hebben. En zelfs dan verkies ik de trage onderzoeken van een justitie zonder middelen boven het pek-enveren-snelrecht van de pers.

“Opgepookte volkswoede” De Leuvense rector Sels toonde in het begin ruggengraat en weigerde collectieve tuchtstraffen tegen de leden van Reuzegom.

Daarmee deed hij beter dan de akelige rector van Gent, Rik Van de Walle, die Dries Van Langenhove de toegang tot de universiteitsgebouwen ontzegde op basis van een betwiste Pano-reportage (ondertussen ook al twee jaar geleden). Vorige week plooide Sels dan toch. De betrokken leden van Reuzegom mogen de gebouwen van de universiteit niet meer betreden. Joris Van Cauter, advocaat van een van de verdachten, heeft gelijk: “Dit is gedreven door de opgepookte volkswoede.”

De evolutie naar een volwaardige rechtsstaat heeft in het Westen duizend jaar geduurd. Op korte tijd zijn we weer afgezakt naar rechtspraak door de meute.

De media, wier taak het is ook waarheden te brengen die ingaan tegen een simplistisch verhaal, staan liever mee toortsen en hooivorken te verdelen.

Het meest spectaculaire voorbeeld van een proces door de media is uiteraard de zaak George Floyd. Hoewel er geen enkele aanwijzing is van racistische motieven en het vanaf het begin twijfelachtig was dat de politie-interventie tot de dood van Floyd heeft geleid, hebben de media onmiddellijk besloten dat het hier ging over een racistische moord en hebben ze die bovendien uitvergroot tot het symbool van een door en door racistische samenleving, een racistische beschaving zelfs, zoals we ook bij ons mochten ondervinden. Dat verhaal van de persmeute heeft de echte meute op de straat gebracht, waar ze nu al maanden vernielt en plundert.

De meute is lelijk. Altijd.

JURGEN CEDER COLUMNIST

BRIEFJE AAN BJÖRN SOENENS

Jankend Mijnheer de op de teen getrapte, Gij zijt boos in uw pen gekropen en gij hebt al uw stekels opgezet om u te verdedigen tegen ‘haatberichten’. Vroeger noemde men zoiets negatieve kritiek of gewoon kritiek van mensen die het niet met u eens zijn. Tegenwoordig is iemand met een andere mening iemand die polariseert of iemand die zijn opponent haat. Het is een gemakkelijke uitweg om kritiek weg te wuiven, er niet fundamenteel op te moeten ingaan en verontwaardigd aan het eigen grote gelijk te kunnen blijven vasthouden. Uw open brief op het politiek correcte Facebook lijkt mij verdacht sterk in die zin te gaan. Gij wilt immers alle verwijten - toegegeven: de een al wat netter en beleefder geformuleerd dan de andere - een halt toeroepen, want gij zijt het beu om kritiek te krijgen op uw journalistiek werk, of wat daarvoor moet doorgaan, in de Verenigde Staten.

Het is niet de eerste keer dat gij er blijk van geeft niet goed tegen kritiek te kunnen, zelfs niet wanneer gij als journalist talloze mensen tegen de haren hebt ingestreken; mensen die maar één ding vragen van een journalist die met hun centen betaald wordt: objectiviteit. Want het mag duidelijk zijn dat veel burgers uw manier van doen en de inhoud die gij brengt net als het omgekeerde ervaren.

Gij staat bekend als een bedrijver van de zogenaamde ‘constructieve journalistiek’, zoals geformuleerd door Cathrine Gyldensted, auteur van “From Mirrors to Movers. Five Elements of Positive psychology in Constructive Journalism” (2015).

Het behelst een andere benadering van nieuws, waarbij het zoeken van meerdere invalshoeken, feiten, mogelijkheden en perspectieven voor een verhaal centraal staat. Daar wordt dan een oplossings- en toekomstgerichte visie aan gekoppeld, waardoor het publiek de kans krijgt een ‘positiever beeld’ van de situatie

en de maatschappelijke context te vormen. In een studie, die gij zeker kent, van professor De Smaele c.s. (“De deconstructie van constructieve journalistiek op de vrt”) wordt het zo gesteld: “Daarbij gaat het er niet enkel om problemen te signaleren (klassieke waakhondfunctie), maar ook nieuwe ideeën en initiatieven te belichten die deze problemen aanpakken.”

En daar helpt de journalist dan bij als een nieuw soort missionaris, want hij wil de mensen mee doen denken in een bepaalde zin. Wat gij niet lijkt te beseffen is dat dit heel vaak als betweterig en arrogant overkomt, alsof de burger niet zelfstandig kan denken en zich een mening kan vormen. Intelligente mensen willen niet dat in hun plaats gedacht wordt, en zeker niet door journalisten van een huis dat altijd al gewantrouwd werd omwille van zijn politieke partijdigheid.

Zolang wij nog in een min of meer vrij land leven, dat weliswaar stilaan ademnood krijgt door een verstikkende politiek correcte heilsleer die de mensen met of tegen hun zin ‘in de pas’ wil leren denken, pikken mensen dat niet.

Gij werdt als ‘constructieve journalist’ al controversieel - niet alleen bij tv-kijkend Vlaanderen, maar ook bij uw collega’s - toen gij als hoofd van de nieuwsredactie van de vrt (2013-2016) resoluut die weg wilde inslaan. Heel wat collega’s wilden niet mee in die richting en er ontstond een controverse en zelfs een weerstand rond uw persoon omwille van uw aanpak en ook uw eigengereidheid.

Zelfs Martine Tanghe hield de boot af en vreesde in een interne mail dat uw ‘constructieve journalistiek’ wel eens ten koste zou kunnen gaan van de kerntaak van Het Journaal.

Heel de herrie op de vrt-redactie resulteerde uiteindelijk in uw afservering richting USA. En daar krijgt gij nu vanuit Vlaanderen ook de wind van voren, waarmee gij niet

blij zijt en u jankend in het defensief drijft.

Ik kan u zeggen - nadat ik uw brief heb gelezen - dat uit uw brief de ‘constructieve journalistiek’ in bakken blijft druipen. Gij blijft dus hardleers en hardnekkig volhouden. Dat is uw persoonlijk recht, maar gij moet toch beseffen dat er bijvoorbeeld bij uw benadering van de Amerikaanse verkiezingen, uw straffe uitspraken over Trump, uw selfie met Biden, uw benadering van de vele ‘vreedzame’, maar in wezen gewelddadige protesten in sommige steden, uw beschouwingen allerhande,… op zijn zachtst gezegd een partijdig geurtje vrijkomt in uw ‘constructieve’ beeldvorming van een beter Amerika.

Gij zegt dat gij de beste versie van de waarheid bovenspit en gij vraagt u tegelijk af waarom zoveel mensen ongelukkig worden van de waarheid. De waarheid? Is die voortaan absoluut als gij er uw zegen over hebt gegeven? En gij besluit in uw open brief met een opdracht voor uw critici: “Voor alle zenders van haatberichten, denk gerust wat dieper na, lees wat meer, en vertrouw wat meer op uw correspondent. Niet vanuit een blind geloof, maar vanuit een basisvertrouwen in oprecht vakmanschap.” Als dat niet pedant is!

Neen, collega, uw brief heeft er mij alleen toe aangezet nog kritischer te zijn op wat gij nog zult brengen. Mij zult ge niet vinden aan de kant van de rauwe schelders en beledigers, maar wel aan de kant van degenen die van vrt-journalisten, die geacht worden neutraal te zijn, verwachten dat die objectief nieuws brengen dat de basis moet zijn om zich zelfstandig een oordeel te vormen.

Kunnen die journalisten dat echt niet, dat ze dan voor opiniebladen of private media aan de slag gaan waar ze ‘hun ding’ kunnen doen. Dat hoeft dan niet elke belastingbetaler te ondergaan.

4

Op de praatstoel

10 SEPTEMBER 2020

Filip Dewinter (VB)

“2024 wordt de moeilijkste oefening die het Vlaams Belang ooit zal moeten maken” In Antwerpen woedt de drugsoorlog volop. Deurne en Borgerhout worden opgeschrikt door geweervuur en granaataanslagen. Voor Vlaams Belang-sterkhouder Filip Dewinter voldoende redenen om het leger in te zetten. “De maffia is vervlochten geraakt met de burgerlijke samenleving. Alleen met gelijke wapens terugslaan helpt.”

Een introductie behoeft Filip Dewinter, die morgen 58 jaar wordt, niet. Na een loopbaan van 35 jaar in de Belgische, Vlaamse en Antwerpse politiek kijkt hij terug op het weifelen van de N-VA, op de veranderende Vlaamse samenleving en op de wissel van de macht in ‘zijn’ Vlaams Belang. “De huidige generatie kijkt anders naar migratie dan mijn generatie. Zelfs mijn dochters zijn niet op dezelfde manier tegen hoofddoeken als ik.”

De aanleiding voor dit gesprek is echter de Antwerpse drugsproblematiek. Aan de vooravond van dit interview lanceert N-VA-burgemeester Bart De Wever “Operatie Nachtwacht”, waarbij de politie met de grove middelen de drugscriminaliteit in Borgerhout en Deurne wil tegengaan. “De Wever heeft dat slim gespeeld: net voor wij een persconferentie geven waar we uit de doeken doen hoe wij het leger willen inzetten, haalt hij zijn ‘Bearcats’, zijn gepantserde politievoertuigen, van stal. Maar dat gebeurt wel meer: het Vlaams Belang ageert, De Wever reageert,” zegt Dewinter daarover.

Vlaams parlementslid en Antwerps gemeenteraadslid Dewinter is voorstander van de harde lijn. Geen dubbelzinnigheid.

“Ik ken zelf redelijk wat mensen die cocaïne gebruiken, mensen die me zelf op de gevaren van de drug hebben gewezen. Eens je het probeert, geraak je er niet meer vanaf.

Zelfs mensen die erdoor op de rand van de dood hebben gestaan, gebruiken enkele maanden later opnieuw. Dat zijn geen domme mensen, of ‘losers’. Cocaïne vergiftigt de Antwerpse samenleving.”

“De huidige initiatieven van De Wever gaan de goede richting uit, maar zijn eerder symbolisch. Als je alleen focust op Borgerhout en Deurne, dan zal het geweld zich naar andere stadsdistricten verplaatsen.”

Wat moet er concreet gebeuren?

Sinds de zomer van 2016 hebben we in Antwerpen maar liefst 94 aanslagen van de drugsmaffia gehad. De aanslagen worden almaar driester. Het is een kwestie van tijd voor er doden vallen. Bart De Wever verklaarde bij de voorstelling van het zogenaamde “Stroomplan” in 2018 - dat het Antwerpse drugsprobleem moest oplossen - plechtig dat “we nog lichtjaren verwijderd

zijn van drugsgeweld zoals in het buitenland.” We zitten er verdorie middenin! De maffia heeft toegang tot mensen uit de politiek, de gerechtelijke wereld, tot journalisten en de politie. In die werelden wordt vaak cocaïne gebruikt. Het is voor de maffia van het allergrootste belang om cruciale informatie los te peuteren bij die mensen. Informatie die hen helpt om hun handel zonder veel problemen te kunnen blijven uitvoeren.

Gebruikers zijn makkelijk te chanteren.

Wat we nu zien, is ook maar het topje van de ijsberg. Onder de waterlijn vinden we de netwerken van dealers en illegale winkels die louter bestaan om geld wit te wassen en gestolen goederen te helen. Ik denk hierbij aan de pizzawinkels waar nooit pizza wordt verkocht en kappers waar zelden iemand zit. De hele Turnhoutsebaan in Borgerhout is veranderd in zo’n schijneconomie.

Er profiteren teveel mensen van de drugseconomie, rechtstreeks en onrechtstreeks.

Dat zijn niet allemaal grote criminelen, maar ook ritselaars, gastjes die snel een zakcentje willen verdienen. Iedereen draait mee en wordt schatplichtig aan de maffia. Je kan met drugs makkelijk en snel een royaal inkomen verdienen. De patser die zich heeft opgewerkt en rondrijdt met het laatste model Mercedes, Rolex aan de pols en sneakers van meer dan 500 euro, is het rolmodel voor de jeugd. Die jonge gastjes - vaak van allochtone origine - willen ook zo worden.

Waarom nog moeite doen om te studeren of een stiel te leren waarmee je 1500 euro netto per maand verdient? Dat bedrag verdien je met dealen op één dag.

Ik zeg: je moet laten zien dat je als overheid de grens trekt én je moet met gelijke wapens strijden. Hiertegen helpt alleen het inzetten van het leger. Dat heeft Bart De Wever nu ook door met zijn “Operatie Nachtwacht”. Door het leger in te zetten creëer je een schokeffect. Alleen zo maak je duidelijk dat er grenzen zijn. Is dat een escalatie? Jazeker. Maar wij hebben die escalatie niet gecreëerd. We antwoorden er alleen op met gelijke wapens.

In Mexico heeft men de oorlog verklaard aan drugsbendes, met inzet van het leger. Er zijn sinds 2006 zo’n 180.000 doden gevallen, waaronder vele onschuldige

Overbevolking?

Een van de thema’s die u erg bezighoudt is de almaar toenemende wereldbevolking. Voor Vlaanderen zegt u echter dat de autochtone bevolking moet groeien. Uw pupil Sam Van Rooy pleit er eerder voor om de Vlaamse bevolking op het huidige peil te houden. Verklaar u nader.

Filip Dewinter: “Een volk leeft maar als het groeit. Als Vlamingen niet meer kinderen krijgen, dan zijn wij op termijn gedoemd om vervangen te worden. Zo simpel is het.

De omvolking zet zich dan op vrij korte termijn door. De blanke, Vlaamse en Europese bevolking wordt vervangen door een overwegend Maghrebijnse, Afrikaanse en islamitische. Wie de geschiedenis kent,

weet dat er decennia of zelfs eeuwen over gaan eer een bevolking verdwijnt. Als we niet opletten wordt dat onze realiteit, gezien de massamigratie en de demografische explosie in de Derde Wereld. In 1900 telde deze planeet nog geen twee miljard mensen, nu zijn er dat meer dan zeven miljard.

Mensen hebben voedsel nodig, onderdak en onderwijs. Ik zie niet hoe we dat allemaal kunnen leveren.”

burgers. Als geweld escaleert, dan zal de drugsmaffia zich niet alleen tot de overheid richten, maar zullen er ook onschuldige slachtoffers vallen. Vreest u dat niet?

Jawel, maar we hebben het al zover laten komen dat we niet anders kunnen. Zowel wat immigratie als wat de aanpak van dit probleem betreft, is het Vlaams Belang altijd visionair geweest. Uiteindelijk volgen de andere politieke partijen altijd wat wij zeggen. Kijk naar De Wever met zijn “Operatie Nachtwacht”. Wij zeggen al lang dat het drugsgeweld in Antwerpen escaleert. Er gaat geen gemeenteraad voorbij of ik interpelleer erover. Tien aanslagen op een week tijd, dat is een duidelijke escalatie. Hoe ga je dat terugdringen? Met de gewapende aanpak. Had het anders gekund? Jazeker, maar dan had men in het verleden sneller moeten optreden.

Gelukkig zitten we nog niet in Mexicaanse toestanden. Von Clausewitz wist het al: je moet geen oorlog beginnen als je er niet zeker van bent dat je hem kan winnen. De Wever begint niet zomaar een oorlog tegen de maffia. Dat zou een strategische en politieke blunder zijn. Maar misschien heeft De Wever zijn hand overspeeld. De N-VA was de grootste partij van het land. Tot 2018 zaten zij op alle federale sleutelposities om dit probleem aan te pakken: binnenlandse zaken, financiën en defensie.

kerncentrale in Doel bewaken, of patrouilleren op bus en metro. Haal de soldaten met hun materiaal uit hun kazernes en laat ze patrouilleren in de sterkst getroffen wijken van Antwerpen. De burger ziet soldaten patrouilleren en krijgt een gevoel van veiligheid. Bovendien toon je de criminelen ook dat je de situatie in de hand hebt.

Wat wél wat kost, is investeren in mensen en moderne middelen. Antwerpen heeft twee drugsscanners om containers te controleren op drugs, op elke Schelde-oever eentje. Ze zijn hopeloos verouderd. Ook de ‘slimme sloten’ die containers met GPS volgen, zijn inadequaat. Die sloten moesten vooral goedkoop en weinig kwaliteitsvol zijn - het eeuwige Belgische manco - en worden nu niet meer ingezet. Dat resulteert erin dat de douane nu elke verdachte container moet begeleiden met manschappen. In een haven van 12.000 hectare! Er zijn drie patrouilles overdag en een ’s nachts, telkens met drie mensen. Dat werkt niet.

Bijkomend probleem: de douane mag beperkt wapens dragen. Ze beschikken over onaangepaste kogelvrije vesten. De problemen zijn legio. Er is een structurele onderbezetting - tot een derde te weinig manschappen bij de douane, de zeevaartpolitie en bij de federale politie.

Om het over moraliteit te hebben: acht u de individuele druggebruiker verant-

“Er is een leidcultuur nodig. Anders heb je geen Vlaanderen meer” Maar wat leert de praktijk ons? Het fameuze KALI-team - een gemengde cel van de federale en lokale politie die zich exclusief bezighoudt met de Antwerpse drugsproblematiek - heeft geen slagkracht omdat de federale en lokale politie elkaar naar het leven staan. De N-VA heeft haar macht niet benut om dat op te lossen.

Waarom loopt de aanpak in Antwerpen fout? Er is een omzendbrief van de procureurs-generaal die stelt dat de controle over het havengebied de bevoegdheid is van de federale politie, en dat de lokale politie verantwoordelijk is voor de rest van de stad.

Wat antwoordt de lokale politie daarop? Dat de federale politie het maar moet oplossen in de haven. Maar de lokale politie heeft de ogen en de oren in de stad die nodig zijn om op de hoogte te zijn van wat zich in de haven afspeelt, bijvoorbeeld wanneer er containers met coke worden geleverd. De federale politie daarentegen beschikt over de knowhow en de training om zulke leveringen te onderscheppen, maar heeft onvoldoende manschappen om tot actie over te gaan. Er wordt niet samengewerkt.

Hoeveel budget zou u vrijmaken voor de oorlog tegen drugs?

Ik denk niet dat een grondige aanpak veel geld kost. We hebben een leger, we moeten het alleen gebruiken. Er zijn regimenten die louter het grondgebied moeten verdedigen - ik kan het weten, want ik ben nog officier geweest bij het regiment 6de linie.

In het begin van de jaren 80 moesten wij de

woordelijk voor de huidige criminaliteit?

Wie drugs gebruikt, moet beseffen dat hij een crimineel systeem mee in stand houdt.

Ik maak daarbij geen onderscheid tussen hard- en softdrugs. Ik geloof in de ‘stepping stone’-theorie: softdruggebruik leidt tot het gebruik van andere drugs, zeker met de huidige lage prijzen en massale beschikbaarheid van cocaïne. De prijzen zijn sinds de jaren 90 gehalveerd. In Antwerpen is cocaïne massaal beschikbaar in het uitgaansleven.

Het wordt de norm om op coke uit te gaan.

Eén gram coke kost minder dan 50 euro. De roes is ook krachtiger. Sinds de paarse regeringen is er door de progressieve linkse partijen een gedoogbeleid ontstaan. Dat is begonnen met cannabis. Nadien volgt de tolerantie voor andere drugs. In Antwerpen kom je er louter met een administratieve boete vanaf voor cannabis- en cokebezit.

Dat is het resultaat van twee decennia lang gedoogbeleid.

Bezit en gebruik mogen van mij dus bestraft worden, dat is tenminste duidelijk. Aan dubbelzinnigheid heeft de gebruiker niets.

Ook dat is een kritiek die ik heb op het huidige stadsbestuur: men voert een harde ‘war on drugs’, maar men doet op het terrein niets om het gebruik te ontraden. Voer toch ontradingscampagnes op straat en in de media!

U neemt het stadsbestuur op de korrel.

Hebben Bart De Wever en u elkaar niet nodig met het oog op 2024, het jaar waarin na verkiezingen een meerderheid van

Dossier

10 SEPTEMBER 2020

5

Een onvoltooid huis weerstaat de storm niet…

Een onafgewerkt huis is op een of andere wijze aantrekkelijk. Er is nog van alles aan te passen, te verbeteren. Met voldoende ambitie en genegenheid kan het fraai voltooid worden. Uit de “statu nascendi’ valt af te leiden dat er iets groters op komst is. Net als het kind als onvoltooide volwassene, kan het rijpen. Het is een “work in progress”, wat verraadt dat er in de verandering verbetering, vooruitgang te bespeuren valt.

N-VA en Vlaams Belang de Vlaamse zelfstandigheid moet waarmaken?

Ik moet oppositie voeren, dat is mijn plicht. U kent mij. De oppositie die je voert, is maar zo sterk als je eigen geloofwaardigheid. Niet ik, maar Bart De Wever regeert met de socialisten. Dat betekent niet dat ik mijn jonge partijgenoten hun streven naar deelname aan het beleid ontzeg. Maar mijn stelling is steeds: deelnemen aan het beleid als het kan, oppositie voeren omdat het moet. Een democratie heeft een radicale oppositiepartij nodig. Er is altijd een partij nodig die de andere partijen onder druk zet en zo weegt op het beleid. Denk maar aan ons 70-puntenplan, kijk naar onze harde aanpak van het drugsverhaal. Nu het Vlaams Belang opnieuw de grootste partij van Vlaanderen aan het worden is, kijkt men opnieuw met argusogen naar wat wij doen.

Wat is er na de verkiezingen vorig jaar tussen Vlaams Belang en N-VA besproken? Was dat een beleefdheidsoefening of was het meer dan dat?

Toen is de basis gelegd voor wat in 2024 onvermijdelijk zal zijn: een rechts bestuur in Vlaanderen. Als de Vivaldicoalitie een feit wordt (bij het ter perse gaan was hier geen duidelijkheid over, red.), dan duwen liberalen en christendemocraten de N-VA en het Vlaams Belang in elkaars armen. Het laatste argument van De Wever om niet met ons samen te werken valt dan weg. Als er een Vivaldiregering komt, dan staat het in de sterren geschreven dat de N-VA binnen de Vlaamse regering ruzie zal maken met de christendemocraten en de liberalen. Dat plaveit de weg verder voor ons.

Deelnemen aan het beleid is een gigantisch risico voor ons. Bang mogen we niet zijn, maar we moeten ons er wel goed op voorbereiden. Het Vlaams Belang beschikt niet over een doorwinterde administratie, een werkgeversorganisatie of een vakbond die ons steunt. We hebben goede mensen en het beste programma, maar het wordt geen wandeling in het park. Het wordt de moeilijkste oefening die onze partij ooit zal moeten maken. Ik ben een oppositiepoliticus. Ik kan na meer dan 30 jaar oppositie niet geloofwaardig de switch maken.Het is aan de jonge generatie om dat succesvol te doen!

Zelfs als Vlaams Belang en N-VA een meerderheid halen in Vlaanderen, dan nog zal er een revolutionair element nodig zijn om een regering te vormen.

België zal zich niet zomaar gewonnen geven. U zal op een bepaald moment de onafhankelijkheid eenzijdig moeten uitroepen?

Dat is zo. Laat ons niet flauw doen: de discussie over onafhankelijkheid wordt een discussiepunt. Wat zijn ónze voorwaarden om deel te nemen aan een Vlaamse regering? Er zijn twee scenario’s: het uitroepen van de onafhankelijkheid of een groeipad naar de onafhankelijkheid. Dat wordt nog een hele kluif om uit te klaren. Ik laat de vraag open.

Mark Grammens zaliger vertrouwde Bart De Wever in die discussie voor geen haar…

Dat weet ik… (aarzelt) Het wordt een moeilijk oefening.

Ik heb de indruk dat de jongere generatie Vlaams Belangers mensen van een andere origine bij de Vlamingen wil rekenen, in tegenstelling tot u.

Dat is een generatieverschil. Toen ik jong was, was onze leefwereld volledig Vlaams, Europees en christelijk. Mijn generatie heeft de eerste gastarbeiders zien komen, en daarna de eerste Arabische opschriften.

Wij waren daarover verontrust en verontwaardigd. De generatie van Sam Van Rooy, en ook die van mijn kinderen, is in een andere realiteit opgegroeid. Mijn dochters vinden een hoofddoek wel verwerpelijk omdat het een politiek symbool is. Maar het choqueert hen minder dan dat het mij choqueert omdat zij tenslotte opgegroeid zijn in Merksem, waar hoofddoeken tot het straatbeeld behoren. Dat is het grote verschil. Mijn generatie is identitair nationalistisch, terwijl de jonge generatie nationalisme anders definieert. Dat is het gevaar en het gevolg van de multicultuur: de zachte, voortschrijdende manier waardoor het idee van vele culturen in één samenleving wordt ingelepeld bij jonge mensen. Dat gebeurt heel langzaam, in de termijn van een mensenleven. Maar een mensenleven is altijd een beperkt referentiekader. Het is aan ons als nationalisten om mensen eraan te herinneren dat in de geschiedenis van een volk of beschaving de tijd van één mensenleven slechts een fractie, een detail is.

Laat het me maar eens duidelijk zeggen: Ik heb er niets tegen dat mensen van een andere origine hier wonen, werken en zich integreren. Huidskleur speelt geen rol.

Maar ik vind wel dat je als volk, als natie, als cultuur, je een meerderheid van mensen van dezelfde origine nodig hebt die een gemeenschappelijke afkomst delen. Er is een leidcultuur nodig. Is dat niet zo, dan zal de cultuur van de andere bevolkingsgroepen de leegte invullen. Kijk maar naar het straatbeeld in Deurne of Borgerhout. De leidcultuur is daar Arabisch of islamitisch omdat die mensen in die stadsdelen nu eenmaal de meerderheid uitmaken. Als je geen meerderheid van Vlamingen hebt, dan is er geen Vlaanderen meer.

CHRISTOPHE DEGREEF

“Het ondoorzichtige kluwen van de federale sociale zekerheid, blijft een pijler voor het Belgische voortbestaan en een doorn in het oog van de Vlamingen. Door lid te worden van het VNZ, draag je niet alleen bij tot je eigen, maar ook tot de Vlaamse sociale zekerheid.”

Kurt Moons, voorzitter Pro Flandria

Bel 015 28 90 90 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Word lid van het VNZ

Jarenlang heeft de Vlaamse Beweging hierin positief geloofd, van zelfbestuur over federalisme naar confederalisme. Telkens wanneer een kleine nieuwe aanbouw met materialen van de oorspronkelijke Belgische woonst na lang onderhandelen werd toegevoegd aan het eigen Vlaamse huis, keken zowel politici als burgers trots op naar de verbetering die het nieuwe bood. Wat we zelf bouwen, bouwen we beter… Alleen vergaten we daarbij dat een half voltooid bouwwerk ook onvolkomen is en bij elk gevaar dreigt in te storten. Bij elke storm moeten alle zeilen worden bijgezet om te behouden wat men heeft en bij een zware storm stort zulk bouwwerk als een kaartenhuisje in.

Corona bleek een te zware storm om het Vlaamse huis te vrijwaren. In de Vlaamse familie gingen stemmen op om toch maar naar de oude vermolmde, maar afgewerkte, Belgische woning terug te verhuizen om te schuilen, met plezier voor sommigen en met de dood in het hart voor anderen, in een herfederaliseringsfilosofie. We kunnen ons overigens afvragen of klimaatverandering niet hetzelfde effect zou gehad hebben.

De Vlaamse Beweging staat door een vals klinkende uitvoering van de vier seizoenen van Vivaldi voor een enorme uitdaging. Gedurende zeker drie en een half (en misschien zelfs acht en een half) jaar zal niets kunnen gerealiseerd worden, zullen realisaties worden afgebroken en zullen we opdraaien voor de kosten van deze veranderingen, die ons in een geplunderd en nog minder voltooide woning zullen achterlaten.

Herstarten zonder Belgische basis Ik geloof niet dat we moeten terugkijken naar het verleden en blijven steken in een aanduiding van waar het nu in deze storm (corona) precies fout liep en wie daarvoor individueel verantwoordelijkheid draagt.

Dat levert duidelijkheid, maar niets concreets op. Het zet geen zoden aan de dijk.

Het wordt uit de vergelijking immers absoluut duidelijk dat de architectuur van het Vlaamse huis aan de basis van het ineenstorten ligt. Het was gebouwd uit ouderwetse en soms door betonrot en asbest aangetaste bestanddelen van de Belgische

woonst, die slechts deels mochten gebruikt worden (geen homogene pakketten) en was niet voltooid omdat essentiële functies van een echte woonst niet aanwezig waren zoals beveiliging, delen van de keuken, dienstverlening om het huis te laten werken en financiering (binnenlandse zaken en justitie, delen van economische zaken, sociale zaken en belastingen). Ik vergeet er hier nog enkele. En de buren die in de oude woning verbleven kwamen ook dagelijks langs om kosten van herstellingen te laten betalen, want die herstellingen waren volgens hen enkel nodig omdat bepaalde bestanddelen van hun verrotte constructie terug te vinden waren in het Vlaamse huis.

Willen we echt naar de toekomst kijken, dan zijn er dus andere lessen te trekken voor de middellange termijn (hopelijk niet te lang). Eerst en vooral moeten we de heropbouw van ons Vlaams huis anders aanpakken: opnieuw starten zonder de puinhopen van België te gebruiken en streven naar een volledige afwerking. Dat betekent in concrete termen: de uitbouw van een eigen staat zonder banden met het verleden.

Alleen onafhankelijkheid kan sterk genoeg zijn om stormen te weerstaan. Ten tweede: het geld dat we daarvoor nodig hebben mag niet uitgeleend worden voor het oplapwerk van het huis van de buren, dus geen transfers meer, maar een volledig gescheiden boekhouding en belastingsysteem. En ten derde: laten we samen ook eens nadenken welke familieleden - het maakt niet uit of ze links of rechts geïnspireerd zijn - liever in het oude optrekje wonen. Laat hen vertrekken: daar moeten we aan denken bij de volgende verkiezingen.

De Vlaming wordt geïdentificeerd als geboren met een baksteen in zijn maag. Onze lintbebouwing en koterij ernaast getuigt daarvan. Welnu: laat ons ons eigen huis bouwen. De grond is van ons, het geld moeten we zelf houden en scherp tellen. Laat dat huis onze eigen identiteit uitstralen, zonder uiterlijke tekenen van enige geloofsuiting.

Laat ons erin wonen met open hart en zonder angst voor de Europese politie. Alleen onafhankelijkheid kan nog ons doel zijn.

Avanti!

WOUTER FAES

Citaat van de week > Zuhal Demir (N-VA)

“Een zware klap voor de gelijkheid tussen man en vrouw” “De vrouw die strijdt tegen het boerkaverbod en de boerkini probeert te normaliseren, leidt vandaag een mensenrechteninstituut. Een zware klap voor de gelijkheid tussen man en vrouw.” Zuhal Demir heeft het uiteraard over Eva Brems. Zij stemde als toenmalig Groen-kamerlid als enig parlementslid tegen het boerkaverbod. Het zou de mensenrechten schaden. Procedures bij het Grondwettelijk Hof en het Europees Hof voor de Rechten van de Mens geven professor Brems ongelijk. Ook lagere rechtbanken in ons land oordelen dat het geen discriminatie is een boerkini te verbieden.

Ze blijft stedelijke overheden bestoken om de boerkini vrij te laten gebruiken. Het paarsgroene Gent doet dat. Andere steden niet. En nu wordt Eva Brems benoemd tot vicevoorzitter van het nieuwe federale mensenrechteninstituut. Een zware klap, jawel.

Bovendien zal het instituut tussenbeide komen waar andere instanties, zoals interfederaal gelijkekansencentrum UNIA of federaal migratiecentrum MYRIA, niet optreden.

Dat belooft…

6

Actueel

10 SEPTEMBER

2020

“Democratisch rekenen” De Belgische burggraaf en oud-professor Economie, tevens oud-eerste minister, Mark Eyskens loopt al een tijdje meelijwekkend van het padje af.

Toch blijven de media hem opvoeren als ‘eminence grise’ die zijn licht moet laten schijnen over van alles en nog wat. En daarbij gaat hij steeds vaker uit de bocht, al beseft hij het klaarblijkelijk zelf niet meer.

Zo was de oude CD&V-Belgicist onlangs te gast in het zondagse RTL TVi-programma “C’est pas tous les jours dimanche”, onder meer gemodereerd door de Franstalige journalist en Vlaanderen-kenner Christophe Deborsu. Het ging natuurlijk over de regeringsvorming en de kritiek die zegt dat een Vivaldi-coalitie (paars-groen plus CD&V) geen meerderheid heeft aan Vlaamse zijde. Men wilde dus horen wat ‘der Alte’ daarover dacht… Zijn betoog was ronduit ontluisterend en beschamend voor al wie nog gelooft in eerlijke democratische principes.

Logisch, toch?

Zo zei hij met een stalen gezicht: “Wat ik nu ga zeggen is wellicht wat brutaal,maar het is mijn diepste overtuiging: gaan we onze deelname aan een regering laten afhangen van de zetels die bezet zijn door het Vlaams Belang? Gaan we de logica van het cordon sanitaire echt verbreken? Ik zeg: neen!” Waarop Deborsu onbewogen concludeerde: “Als we dus deze 800.000 stemmen aan de kant schuiven, dan is er duidelijk een meerderheid aan Nederlandstalige kant bij de Vivaldi-coalitie.” Eyskens nam daarop nog het woord om zijn stelling ‘rekenkundig’ te staven: “Indien we deze 18 zetels aftrekken van de 89 zetels die in totaal bezet worden door de Vlamingen, dan bekomt men 71 zetels. Daarvan is 36 de helft. Vanaf de kaap van de 36 zetels bekomt men een meerderheid gesteund door de democratische partijen.” Ziezo, dat is de logica van de CD&V-godfather. Niemand van de andere panelleden ging erop in…

toekomstig paradijs van arbeiders en boeren. Ondertussen schakelde men overal andersdenkenden uit uit het maatschappelijk leven.

Geen probleem met PVDA Niet alleen wordt zo in de aangetaste hersencellen van Mark Eyskens de uitslag van de verkiezingen van 26 mei 2019 compleet genegeerd, wat hij bovendien uitbraakt, is gewoonweg niet meer of niet minder dan het volledig op de helling zetten van een democratische politieke orde, waarin normaal gezien met elke stem dient rekening gehouden te worden. Misschien verbaast het daarom niet dat hij met geen woord rept over de PVDA, de vrienden van de ‘democratische’ heilstaten Noord-Korea en China.

Selectief stemrecht Mark Eyskens is een gevaar door de democratie geworden, zoveel is duidelijk. Zou men dat bij de partijtop van de CD&V echt niet inzien? Kan die man zomaar zijn gangen blijven gaan? Spreekt die nog namens de christendemocraten die nog wel bij hun zinnen zijn? Stel je even voor dat een Vlaams Belanger eenzelfde stelling over een politieke tegenstrever zou opperen, het fascisme zou voor de deur staan en alle registers zouden in de media en in de parlementen oorverdovend open gezet worden.

Vlaanderen mag stilaan verlost worden van dit soort ‘denkers’ die lijken te pleiten voor een ‘algemeen selectief stemrecht’: iedereen mag gaan stemmen, maar als je niet voor de juiste stemt, wordt je stem niet meegerekend.

DDR

Collaboratie

Dus de man die vindt dat het Vlaams Belang ondemocratisch is (maar dat nergens aantoont en hard maakt), past vlotweg en zonder verpinken zelf een dictatoriaal principe toe dat bijzonder in trek was in – bijvoorbeeld - de oude DDR. Daar schakelde men de oppositie uit om te kunnen zeggen dat voortaan ‘het volk’ aan de macht zou zijn en men noemde de republiek derhalve vanzelf de “Duitse Democratische Republiek”. Daarmee was het land gered van de antikrachten en gloorde aan de horizon het

Het ziet er dus niet goed uit voor de democratie. In Vlaanderen is er geen meerderheid voor Vivaldi, in Wallonië wel. En voor die laatsten – de Waalse politici dus – kan men in Vlaanderen niet stemmen.

Kortom: Vlaanderen wordt gegijzeld door een eigen minderheid die schaamteloos collaboreert met een Waalse meerderheid.

Met de zegen van onder meer de Pontifex Maximus van de Nieuwe Democratie Mark Eyskens.

KVDP

Onze grootsteden: multicriminele speelterreinen Zijn we de pedalen kwijt in onze grootsteden? Na de zware rellen in Frankfurt, Stuttgart en Keulen had een buitenstaander kunnen hopen dat de beleidsverantwoordelijken de incidenten zouden aangrijpen om komaf te maken met dit soort incidenten. Maar helaas! De politie van Frankfurt die correct optrad, werd onmiddellijk “racial profiling” verweten.

In Frankfurt heeft 53 procent van de bevolking intussen een migratieachtergrond.

Bij jongeren ligt dat aantal zelfs al op 70 procent. In de zogenaamde ‘criminaliteitshotspot’ in Frankfurt, het zogenaamde Bahnhofviertel (of stationswijk) zijn, aldus officiële politiegegevens, 74 procent van de drugsdealers mensen uit de derde wereld.

Migratieaandeel in criminaliteit stijgt, migratie stijgt ook Zelfs naar Duitse normen is de toestand in Frankfurt vrij extreem: volgens de Kriminalstatistik van de politie heeft 68 procent van de verdachten van misdrijven niet de Duitse nationaliteit. Met grote afstand volgt München met 53,5 procent, Düsseldorf met 52,3 procent. Bij de 18- tot 25-jarigen heb-

BRUSSEL

Hoofddoekenlobby Een op het eerste zicht nietszeggende motie die ruimschoots door de Molenbeekse gemeenteraad goedgekeurd werd, is allesbehalve onschuldig en kan maar beter enkele alarmlichten activeren. Het is nog maar eens een stap in het verhaal dat bestaat uit gejongleer met termen als “recht”, “neutraliteit” en “anti-discriminatie”. Het einddoel is anders duidelijk: toelaten dat het gemeentelijk personeel tijdens de werkuren een hoofddoek zou dragen. Dat zowel voor- als tegenstanders het precies zo zien is een belangrijk teken aan de wand.

Wanneer het over wetten, moties en aanverwanten gaat is het ontzettend belangrijk goed te lezen wat er staat, zonder zich te laten verleiden tot het lezen van dingen die er niet staan. Maar op zijn minst zo belangrijk als een rigoureuze lectuur is de context waarin deze documenten gestalte krijgen, besproken worden om uiteindelijk het voorwerp van een stemming te worden.

Wat zich voorbije week op de gemeenteraad van Molenbeek afspeelde is hier een prima voorbeeld van. Er waren verschillende moties, maar degene waarover gestemd werd was afkomstig van de socialistische familie.

Ze haalde het, zij het dat de MR-coalitiepartner op één onthouding na tegen stemde.

Volgens een bepaalde berichtgeving opent deze motie de deur voor gemeentepersoneel met hoofddoek, maar is dit wel zo?

Motie in kwestie Eigenlijk staat er niet zo veel in. De gemeente engageert zich om bij de aanwerving van personeel geen onderscheid te maken op basis van, en dan begint de waslijst, geslacht, ras, enzovoort, enzoverder. “Basée sur des critères prévus par la loi”, staat er

letterlijk in. Anders gesteld: de gemeente engageert zich om de wet te respecteren, wat nog eens nieuws is... We hadden het over dat onderscheid tussen wat er wel en niet in staat. Maar dan zijn er ook de omstandigheden. Vriend en vijand zien zo’n demarche als een stap in de richting van dat einddoel.

De betogende (en gesluierde) vrouwen die present tekenden voor de gemeenteraad van start ging zien het bijvoorbeeld zo. De ‘socialistische familie’ die de motie indiende zit ook op die lijn, net als de tegenstanders, zij het mede dankzij de sociologische evolutie van de gemeente steeds meer geminoriseerd. Het achterliggende plan zou zijn het arbeidsreglement in die zin te wijzigen dat die hoofddoekendracht tot de mogelijkheden gaat behoren.

Grondwettelijk Hof De toekomst zal uitwijzen of het allemaal zo’n vaart zal lopen, maar feit is dat de druk systematisch opgevoerd wordt en de pro-hoofddoek lobby zich gesterkt weet door een recent Arrest van het Grondwettelijk Hof. Vertrekpunt was een procedure gericht tegen een school die een hoofd-

doekenverbod in haar reglement had staan, zwaar tegen de zin van enkele studenten.

Uiteindelijk belandde het dossier bij het hoogste rechtscollege dat geen graten zag in deze verbodsbepaling. Op zich misschien interessant nieuws, alleen geeft men de instellingen de bevoegdheid al dan niet zo’n bepaling het eigen reglement op te nemen.

En dat is een beetje waar voornoemde lobby in Molenbeek op wil verder bouwen. Precies zoals anderen het dan weer aangrijpen om een verbod uit te vaardigen.

Ritueel slachten De kwestie raakt een debat dat vooral aan Franstalige kant gevoerd wordt, waar de hele discussie rond laïcité en scheiding tussen Kerk en Staat gevoeliger ligt. Komt men tegemoet aan de (wettelijke) verplichting van neutraliteit door levensbeschouwelijke profilering bij medewerkers te verbieden, of laat men net iedereen zijn ding doen? Dàt is de hamvraag. De discussie doorkruist zeker een partij als de PS. Opboksen tegen de macht van de Katholieke Kerk zit in het DNA van partij en beweging, maar anderzijds is er zeker in Brussel een steeds belangrijkere groep allochtone politici die toch een andere band met Mekka hebben dan de oude garde met Rome. Bij Ecolo stelt de kwestie hoofddoek zich minder scherp (het profiel van achterban en militanten wijzigde doorheen de jaren), maar daar is het dan weer het ritueel slachten dat verdeelt. In de twee overige gewesten bestaat een verbod, maar niet in Brussel. Officieel heet het dat men een beslissing van het Grondwettelijk Hof rond de rechtsgeldigheid van deze beide verboden afwacht alvorens men op Brussels niveau een standpunt zal innemen. Iets zegt ons dat de strijd pas dan in alle hevigheid zal losbarsten.

KNIN.

ben 65,1 procent van de verdachten van misdrijven in Frankfurt niet de Duitse nationaliteit. Bij kinderen jonger dan 14 jaar bedraagt het aantal niet-Duitse verdachten 69,6 procent. Daar moet je dus overal nog eens die verdachten bijtellen die weliswaar de Duitse nationaliteit hebben, maar een migratieachtergrond hebben….

De bevolkingssamenstelling in Frankfurt wijzigt zeer snel, zoveel is duidelijk. In 2009 waren volgens de officiële statistieken 59 procent van de min-18-jarigen nog Duits en hadden geen migratieachtergrond. 22,7 procent van de Duitsers had er een migratieachtergrond. 18,3 procent werd als buitenlander aangeduid. Tien jaar later zijn de verhoudingen bijna omgekeerd: op 31 december 2019 had 53 procent van de min-18-jarige staatsburgers in de stad een migratieachtergrond. Minder dan een op drie had nog twee Duitse ouders.

CDU-parlementslid Hans-Jürgen Irmer, in een interview met de conservatieve weekblad Junge Freiheit: “Hoe hoger het aandeel aan migranten, hoe kleiner de noodzaak zich laat voelen om nog te integreren.” En verder: “We kennen momenteel een sterke instroom in ons sociaal zekerheidssysteem, een misbruik van het asielrecht en een groeiend deel van de jongeren, hoofdzakelijk islamitisch, dat niet bereid is om zich te integreren.”

Wat in Duitsland gebeurt, doet zich voor in gans West-Europa, toch? Zelfde problematiek, zelfde problemen.

PIET VAN NIEUWVLIET

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT GENOEG VAN!

LUIKERSTEENWEG 244 7F ANKERSTRAAT HASSELT 3500 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 011 223 253 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE

7

Onze naaste buren

10 SEPTEMBER 2020

NEDERLAND

De Randstad en haar kolonies In De Telegraaf stond een oproep van oud-politicus Ton Doesburg (PvdA) dat het tijd is voor een Partij van de Regio’s, want “kiezers in de regio worden als tweederangsburgers behandeld.”

Kademuur ingestort “Geld en aandacht gaan in overvloed naar de Randstad” (grosso modo de provincies Noord- en Zuid-Holland en Utrecht) klaagde de man. Grappig was natuurlijk dat een paar bladzijden verder een stuk stond over “Openbaar vervoer heeft centrale regie nodig”. De CEO van “The Hague Policy Group” (dat onnozele Engels zegt al veel) hield een lang pleidooi om alle vervoerders onder de controle van een nieuwe autoriteit te brengen: “het Openbaar Vervoer Randstad.” Het heerschap denkt er zelfs niet aan dat er buiten de Randstad ook openbaar vervoer nodig is.

Maar wat kan je verwachten van een overheid die al 22 jaar de schouders ophaalt als men in het Noorden een behoorlijke verbinding vraagt met Schiphol en Amsterdam? Voor een trein die Groningen, Drachten, Heerenveen, Zwolle en Lelystad met de Randstad verbindt, is geen geld en ook geen interesse.

De zogenaamde Zuiderzeelijn heet nu op papier Lelylijn, maar in de praktijk is er nog geen rail gelegd. Zelfs in Vlaanderen heeft u al gehoord (en in dit blad gelezen) over het schandaal van soms zwaar beschadigde woningen in Groningen omdat de regeringen genadeloos gas lieten oppompen om sinterklaas te spelen voor het profitariaat dat Nederland overspoelde. Af en toe kregen de Groningers een spreekbuis in de media, maar dat was niet veel verge-

leken met de ramp die vorige week Amsterdam trof. Over de lengte van een paar meter was een kademuur ingestort.

Grote foto’s en lange stukken in de media. Zelfs de Amsterdamse Sylvia Witteman, de populairste columniste van De Volkskrant, viel de wanverhouding in de berichtgeving op.

Geen geld voor de wingewesten In zijn bittere klacht noemde Doesburg de Nederlandse provincies buiten de Randstad “wingewesten”. Hij herinnerde zich de verzakking van drie woningen in Amsterdam.

Misbaar in de media en een hotelsuite voor de bewoners.

Drie maand later was alles hersteld. Tegen het huidige tempo zijn ook al de woningen in Groningen in orde… in 2220. Doesburg meldde dat Amsterdam 54 procent van de projectsubsidies voor podiumkunsten krijgt. Noord, Midden en Oost ontvangen… 4 procent. Indertijd reageerden zijn collega’s in de Eerste Kamer met “Moeten we het daar nou over hebben?“ toen hij bewees dat de wegen in de Randstad met goud geplaveid waren, maar daarbuiten heel wat minder excelleerden.

En dan zwijgt hij nog over het mariniersschandaal. De vorige regeringen beslisten dat Vlissingen een nieuwe kazerne zou krijgen om de zeesoldaten op te leiden en te trainen voor amfibische operaties. Nu staat de verouderde kazerne in Doorn op een goede 100 kilometer van de zee.

Groot schandaal. Wat dachten die bestuurders wel? Dat de mariniers zich in Vlissingen gingen begraven? Dat hun vrouwen naar dat provinciaal gat in Zeeland wilden verhuizen? Van hoog (de generaal) tot laag werd geprotesteerd en gelobbyd en dus blijft het korps in de Randstad. Vlissingen krijgt als compensatie… een nieuwe zwaarbeveiligde bajes voor 200 gevaarlijke criminelen.

Eigen politici eerst Hoe komt het dat volgens Doesburg 80 tot 90 procent van de staatsbegroting naar de Randstad gaat en maximum 20 procent naar de ‘kolonies’? Omdat de toppolitici bijna allemaal geboren of anders getogen zijn in de Randstad. Van de huidige 150 Kamerleden komen er 97 uit de Randstad.

Maar die andere 53 verblijven bijna altijd permanent in Den Haag en zijn na een tijdje nog nauwelijks te zien in de regio’s. Bij verkiezingen voor de Tweede Kamer zijn er in Nederland uitsluitend landelijke lijsten en geen provinciale zoals in Vlaanderen. De randstedelijke bazen van de partijen zetten verhoudingsgewijs veel meer kandidaten uit hun eigen regio op de lijsten, temeer omdat de media ook in de Randstad gevestigd zijn en nauwelijks interesse opbrengen voor de problemen van de ‘kolonies’ in Noord, Oost en Zuid. Wedden dat ze in Den Haag eens hun schouders ophalen bij de klacht van Doesburg en bij de verkiezingen in maart toekomend jaar verder gaan met “eigen politici eerst”?

WILLEM DE PRATER

Goed en kwaad nationalisme “Braveheart” van Mel Gibson, dat is de favoriete film van burgemeester Mathias. Wij feliciteren hem met zijn keuze. Braveheart is een film die ook het hart van vele Vlamingen sneller doet kloppen. Is hij dan in het diepste van zijn gedachten toch een nationalist? Zal hij straks de Schotten oproepen om ‘Yes’ te stemmen bij een referendum over onafhankelijkheid?

In een van die hitlijstjes waarmee kranten hun pagina’s vullen in komkommertijd leren we dat zijn favoriet gerecht spaghetti met olijven is (een verwijzing naar zijn Italiaanse grootmoeder), zijn favoriet gezelschapsspel is Monopoly-Gent (we hadden van een Gentse liberaal niet anders verwacht) enzovoort. Wat verrast, is zijn filmkeuze. Daarover zegt hij: “Een vrije avond thuis? Dan kijk ik graag nog eens terug naar Braveheart. Een film over doorzettingskracht, volharding, en het altijd opkomen voor idealen. ‘Nie Pleuje’ zoals we in Gent zeggen.” (De Zondag 30/08, De supertips van Mathias De Clercq). Hij kiest daarmee een film over de vrijheidsstrijd van een volk. Het is het voorspel van de Schotse overwinning op een Engels ridderleger in de Slag bij Bannockburn (1314).

Dat is voor Schotten wat de Guldensporenslag is voor Vlamingen. De film heeft in Schotland het nationalisme aangewakkerd.

Mathias wordt in de markt gezet als een vlotte populaire jongeman, maar het mag allemaal niet te moeilijk zijn. Sympathie uitstralen is de boodschap. Behalve dan wanneer het over Vlaams-nationalisme gaat.

Dan wordt de joviale kerel plots een zeer hatelijk ventje dat anderen uitscheldt voor

extreemrechts en nazi. Zoals hij deze week, onder een filmpje van Tom Van Grieken, schreef: “Nooit. Jamais. Nie wieder. Dat laatste begrijpt u het best.” Wat een laaghartige

goedkope aanval is dat?! Vlaamsgezinden, van welke partij ook, moeten van De Clercq geen begrip verwachten. Ik twijfel er niet aan dat hij oprecht van de film Braveheart geniet, maar ik betwijfel sterk of hij de echte boodschap van de film begrepen heeft. Een volk wordt bepaald door zijn taal en cultuur.

Elk volk heeft het recht op zelfbestuur.

Zijn euro is gevallen Bijna twee jaar nadat hij verkozen werd in de Gentse gemeenteraad, heeft ‘euro Guy’

beslist zijn zitje op te geven. Want, zegt hij, de vergaderingen van de gemeenteraad zijn niet te combineren met zijn drukke Europese agenda. Wat een ontdekking! Mogen wij hem feliciteren met de snelheid waarmee zijn euro is gevallen? Het aantal keer dat hij aanwezig was, is op één hand te tellen. Hij heeft maar één keer iets gezegd. Tot daar zijn bijdrage aan het bestuur van de stad en zijn dank aan de mensen die op hem stemden. Zelfs zijn eigen fractie zal hem niet missen.

Gentse LEZ-zone breidt zich uit als een olievlek Het Gents stadsbestuur is vast van plan de lage-emissiezone groter te maken. Zelfs de coronacrisis houdt hen niet tegen. Ze bestelden een onderzoek om uit te maken waar en wanneer de LEZ kan worden ingevoerd.

Het zal als een olievlek verder uitdijen van de R40 naar de R4. De uitbreiding moet er komen nog voor de verkiezingen van 2024.

Opnieuw zullen duizenden Gentenaars verplicht worden een nieuwe auto te kopen.

Opnieuw zullen winkeliers en horeca een deel van hun klanten zien wegblijven. Opnieuw zullen firma’s beslissen uit Gent weg te trekken. Dat is allemaal zeer sociaal, volgens onze groene schepen. Kwetsbare mensen hebben het meeste te lijden van slechte luchtkwaliteit, redeneert ze, bovendien hebben ze vaak geen auto. Zij winnen dus het meeste bij een LEZ-zone…

MATHILDIS

Postjesruzie tussen Magnette en Bouchez Vivaldi staat federaal klaar om te vertrekken, maar eerst moeten de onderhandelingen nog worden afgerond. En posten verdeeld. Dat laatste zorgde vorige week al voor spanningen tussen de Waalse kemphanen Paul Magnette (PS) en Georges-Louis Bouchez (MR).

Toen vorige vrijdag nog een laatste overleg plaatsvond vooraleer preformateur Egbert Lachaert (Open Vld) naar het Paleis trok, was niet enkel de inhoud van het pre-Vivaldi-akkoord een struikelblok. Ja, er werd nog heftig gediscussieerd over thema’s als de kernuitstap en abortus.

Dossiers die de komende weken tijdens de echte onderhandelingen nog voor spanningen zullen zorgen. Maar de grootste hinderpaal bleef een discussie over de postjes, zo blijkt. En dat nog voor er een regeerakkoord is. Platte partijpolitiek dus.

De spanningen situeren zich vooral aan Franstalige kant en meer bepaald tussen MR en PS. Of beter: tussen de partijvoorzitters. De socialist Paul Magnette en de liberaal Georges-Louis Bouchez zijn op hetzelfde Henegouwse kiesterrein actief en gunnen elkaar niets. Bovendien streven ze beiden naar het Waalse marktleiderschap. Logisch dus dat dit in een pre-formatiefase al tot een ruzie over de postjes leidt.

Druk zetten Lange tijd werd gegokt op het duo Magnette-Lachaert om de Vivaldi-formatie naar een hogere versnelling te doen schakelen, maar het werd het duo Conner Rousseau-Egbert Lachaert. Naar verluidt omdat Bouchez weigert te aan-

vaarden dat Magnette met de eer gaat lopen. De voorzitter van de Franstalige liberalen hoopt trouwens nog altijd dat Sophie Wilmès in een nieuwe coalitie in de Wetstraat 16 kan blijven. Dat is nu het doel van Bouchez. Maar het is een schier onmogelijke opdracht. Bij de verdeling van de posten zal men erop wijzen dat de MR met Didier Reynders een Europees Commissaris telt. Dan is het premierschap niet houdbaar. Bovendien heeft de Bergenaar nog voor de formatie is afgerond al een belangrijke trofee binnengehaald: de centristen van de cdH zullen geen deel uitmaken van de nieuwe federale regering. Dat maakt de verdeling van de ministerportefeuilles aan Franstalige kant een stuk gemakkelijker. Bouchez heeft tijdens de laatste gesprekken van vrijdag druk gezet en zal dat blijven doen. Ook nu het stilaan duidelijk zou moeten zijn wie de nieuwe premier wordt. Paul Magnette zelf heeft op de Franstalige televisiezender RTBF duidelijk gemaakt dat hij beschikbaar is. Maar opnieuw een Franstalige eerste minister in een regering zonder Vlaamse meerderheid ligt zeer moeilijk.

Bouchez zal zijn veto blijven stellen.

Eisenpakket leidt tot spanningen Wordt het dan Alexander De Croo (Open Vld) of Koen Geens (CD&V)? Dat zijn inderdaad de twee favorieten.

WALLONIE

Twee Vlamingen. Maar het zullen niet zij zijn die gaan beslissen over de nieuwe bewoner van de Wetstraat 16. De beslissing zal genomen worden na een nieuwe postjesruzie tussen twee Walen, Magnette en Bouchez. Een eerste politieke Vivaldi-vernedering voor de Vlaamse partijen.

De Franstalige liberalen zullen belangrijke eisen stellen omdat ze het premierschap verliezen. Dat belooft nog tot aardig wat ruzies te leiden tussen PS en MR wanneer het om de verdeling van de ministerposten gaat. En dan hebben we het nog niet over de Franstalige groenen van Ecolo. Voorzitter Jean-Marc Nollet houdt zich gedeisd en het lijkt erop dat hij al blij is dat zijn partij erbij is. Maar ondertussen laat Zakia Khattabi, de Brusselse passionara, zich al gelden. Ofwel wordt ze minister en zorgt dat voor spanningen aan de regeringstafel. En als ze niet in de regering komt, zal ze elke dag bazooka’s afvuren op de liberale excellenties. Het gevolg daarvan zou kunnen zijn dat tijdens de eindfase van de formatie of wanneer de regering effectief uit de startblokken is vertrokken, twee Franstalige kampen ontstaan met aan de ene kant de PS-Ecolo-muur en anderzijds de MR. Wat van de coalitie een wankel kaartenhuis maakt. Komt er nog bij dat zeker Bouchez weet dat hij niet bang moet zijn van verkiezingen. Hij kan de regering wanneer hij maar wil doen vallen en profiteren van een ruzie met de Waalse linkerzijde. De Vlaamse Vivaldi-partijen zitten erbij en kijken ernaar.

PICARD

8

Actueel

10 SEPTEMBER 2020

DIPLOMATIEKE VALIES

Buitenlands spervuur

Amerikaans-Chinese relaties

Twee haviken voor het Witte Huis

Imitatiezwart

In Peking mogen ze dan al een voorkeur hebben voor Joe Biden als volgende President, maar zelfs als dit gebeurt zullen de relaties tussen beide landen moeilijk (blijven) liggen. Want als Donald Trump van een hardere opstelling beleid maakte, en hierdoor Biden voor voldongen feiten plaatste, onderging deze laatste de voorbije jaren zelf ook een radicalisering in zijn opstelling ten aanzien van China.

Trump en Xi Toen de VS in december 2018 een aantal strafmaatregelen tegen China namen werd die periode, zo blijkt uit recente onthullingen, in interne kringen rond de President als “fuck China week” omschreven. Geheel in overeenstemming met de narratieve geplogenheden in het Witte Huis dus. Maar hoe zouden ze de maand juli van dit jaar dan benoemen? Er werden sancties uitgevaardigd tegen enkele partijbonzen, elf Chinese bedrijven werden op de zwarte lijst geplaatst, de Chinese claims in de Zuid-Chinese zee werden onomwonden als “illegaal” omschreven, enkele Chinezen werden op beschuldiging van spionage vervolgd en om precies dezelfde reden werd het consulaat in Houston gesloten. En zeker dit laatste was een unicum. Nooit eerder sinds de normalisering van de relaties meer dan vier decennia geleden werd een dergelijke vergaande maatregel genomen. De beslissing kwam er nadat beelden opdoken van Chinese diplomaten/spionnen die compromitterende documenten aan het verbranden waren. Sommigen zagen er een symbool in, tekenend voor de manier waarop de Amerikaans-Chinese relaties aan het smeulen zijn.

Scheve handelsbalans En zeggen dat Donald Trump het aanvankelijk helemaal anders zag. Tijdens zijn campagne was China meer dan eens kop van jut, maar die kritiek concentreerde zich vooral op economische dossiers. Vooral de scheefgetrokken handelsbalans was een steeds terugkerend thema. Feit is dat het cijfer aan het einde van zijn mandaat nauwelijks verschilt van de reali-

teit vier jaar geleden, iets wat tegenstanders maar wat graag aanstippen. Voorstanders wijzen op een ontsporing die in 2018 piekte, waarna maatregelen genomen werden. De bereikte status quo zou dus wel degelijk het gevolg zijn van Trumps beleid. Waar precies de waarheid ligt laten we in het midden, feit is dat Trump voor het overige geen al te grote moeilijkheden in China zag. Sterker nog: het leek te klikken met sterke man Xi. Als we zijn voormalige adviseur John Bolton mogen geloven zou hij zelfs verklaard hebben dat het opsluiten van de Oeigoeren in concentratiekampen door Trump als “de juiste maatregel” omschreven werd.

Invloed adviseurs ‘t Kan verkeren. De verscherping van de opstelling ten aanzien van Peking zou dus vooral het werk zijn geweest van zijn onmiddellijke omgeving, met inbegrip van Vice-President Mike Pompeo. Die verwees onlangs nog naar Richard Nixon, de Presidentiële voorganger die destijds het huidige China-beleid op de rails zette. Deze had het ooit over het Frankenstein-monster dat zijn politiek gecreëerd had, waarbij “de wereld werd opengesteld voor de Chinese Communistische Partij”. Electoralisme speelt natuurlijk. De verwijten aan het adres van China vliegen in het rond, toch is hier meer aan de hand. En dat weten ze in Peking maar wat goed.

Voorlopig reageren ze rustig, al was het maar omdat ze de resultaten van de stembusslag afwachten.

Ze hebben twee plannen in hun lade liggen. Een voor het geval Trump wint, en eentje voor het geval Biden met de zege aan de haal

Vicepresident Biden met Xi

gaat. Dat laatste scenario draagt hun voorkeur weg, ook al beseffen ze dat alles wel degelijk veranderd is. In de veronderstelling dat Joe Biden de volgende President van de VS wordt, dan zal die noodgedwongen voort moeten bouwen op de contouren van het beleid die Trump uitgezet heeft. Hij zal zonder meer eigen klemtonen kunnen liggen en het zwaartepunt meer op overleg en diplomatie leggen, maar de essentie van de confrontatie zal blijven. Elke nieuwe President gaat nu eenmaal aan de slag met de erfenis van zijn voorganger.

Radicaliseringsbeweging Trumps mening over China mag dan al geëvolueerd zijn, hetzelfde gebeurde met Joe Biden. Toen hij nog Vice-President onder Obama was, werd hij omschreven als een ‘believer’ als het over China ging.

Meer concreet was hij de overtuiging toegedaan dat het mits de nodige sturing wel goed zou komen met het ‘Rijk van het Midden’.

Mede door de welvaartstoename van de bevolking, zouden heus stappen in democratische richting gezet worden. Parallel hiermee zou het land wel evolueren op het gebied van eerlijke handel. Inmiddels is deze ‘believer’ vooral een criticus geworden. Tijdens debatten die aan zijn nominatie vooraf gingen, hanteerde Biden een discours dat vele gelijkenissen met dat van Pompeo vertoonde, zo stelden waarnemers vast. Onomwonden omschreef hij China als een “autoritaire dictatuur”.

Partijleden aanpakken?

Electorale spanning speelt ook in hoofde van Biden. Niet alleen zag hij dat China-bashen loont.

Trump doet er ook alles aan zijn tegenstrever als een zwakkeling af te schilderen, wat een stevige tegenreactie genereert. Vraag is of tijdens de laatste rechte lijn de president met zijn sancties een versnelling hoger kan schakelen? In de wandelgangen wordt gefluisterd dat hij wel eens alle Chinese partijleden, en dat zijn er toch 92 miljoen, op een zwarte lijst zou durven plaatsen. Een dergelijk ingrijpende maatregel zou vergaande repercussies hebben op de bilaterale relaties. En dat is iets waar zelfs een Biden met zijn diplomatieke ambities weinig aan zal kunnen veranderen.

MICHAËL VANDAMME

De blanke Jessica Krug - een Joodse, maar dat doet hier niet terzake - was al jarenlang als assistent-professor aan de George Washington University, met Afrika en de Afrikaanse diaspora als specialiteit. Al die tijd had ze zich ten onrechte een Afrikaanse afkomst aangemeten. “Ik heb mijn leven gebouwd op een leugen, ik heb gelogen elke keer dat ik ademde. Ik heb een identiteit opgeëist waar ik geen recht op had: die van een zwarte vrouw in de Verenigde Staten”, schreef Krug op haar blog. En dat was waar. Maar verderop ontspoorde haar bekentenis helemaal: “Mijn gedrag was het toppunt van geweld, diefstal en toe-eigenen, van de talloze manieren waarop niet-zwarte mensen de zwarte identiteit en cultuur blijven gebruiken en misbruiken.” En dat is baarlijke nonsens. Dit was geen diefstal of geweld, en geen misbruik van de zwarte cultuur. Ze heeft gewoon op een sluwe manier misbruik gemaakt van het oneerlijke en racistische systeem van positieve discriminatie, waardoor zwarten in de VS voorrang krijgen bij de toegang tot de universiteit, bij benoemingen of bevorderingen. Dat gaat dan steeds ten nadele van blanke en Aziatische kandidaten die betere kwalificaties hebben, maar die niet aan de bak kunnen komen omdat ze tot het verkeerde ras behoren.

En daardoor heeft het bedrog van Jessica Krug iets van wat de Fransen noemen “l’arroseur arrosé”.

De bedrieger bedrogen. En de bedrieger is hier het politiek correcte establishment.

Pocahontas De zaak-Krug doet natuurlijk denken aan het soortgelijke raciale bedrog van de extreemlinkse Democratische senator Elizabeth Warren die ten onrechte beweerde dat zij afstamde van Cherokee-Indianen en dat zij dus tot een ‘etnische minderheid’ behoorde, hoewel zij lelieblank is. Sindsdien wordt zij spottend “Pocahontas” genoemd. Dit bewijst meteen ook dat het grote probleem in de VS niet “white privilege” is, maar “minority privilege”. Zoals het bij ons “muslim privilege” is. Tot in de jaren ’60, toen er nog écht racisme tegen zwarten bestond in de VS, met échte discriminatie, gebeurde het soms dat Afro-Amerikanen met een lichte huidskleur deden alsof zij blanken waren om te ontsnappen aan al die discriminaties. Het is een teken aan de wand dat het nu in omgekeerde richting gebeurt. Meestal gaat het dan niet om docenten, maar om blanke studenten die zich met de hulp van zonnebanken en haarkrullers voor Afro-Amerikanen laten doorgaan om ondanks de ‘positieve’ discriminatie toch ingeschreven te raken aan de universiteit van hun keuze.

Klimaatstalinist Het is beslist geen toeval dat Extinction Rebellion vorige week een georganiseerde sabotage-aanval op de persvrijheid uitvoerde door de verdeling van kranten te blokkeren. Alle kranten? Nee, alleen kranten die als rechts of centrumrechts werden beschouwd, hoe weinig dat in Groot-Brittannië soms nog betekent.

Maar linkse kranten werden ongemoeid gelaten. Roger Hallam, de oprichter van Extinction Rebellion, is een stalinist die deskundig de rol speelt van een klimaatactivist. Hij riep op tot een volledige maatschappelijke mobilisatie, zoals de Britten – maar

niet de Duitsers of de Amerikanen! – die tijdens de Tweede Wereldoorlog al in een vroeg stadium hadden doorgevoerd.

Hallam noemde als noodzakelijke maatregelen expliciet rantsoeneringen (!) en confiscaties van privébezittingen. Brood was zelfs in de oorlogsjaren niet gerantsoeneerd. Dat gebeurde pas in 1945 onder de Labour-regering. Alvast op dat punt was socialisme dus nog erger dan oorlog… Hallam wil een logica die verdedigbaar is in oorlogstijd, nu in vredestijd toepassen. Hij eist dan ook dat er tegen de verantwoordelijken voor de klimaatverandering processen gevoerd zouden worden om met hen af te rekenen “in de stijl van Nürnberg”.

Op een vraag van de Daily Mail wat in zo’n geval de straffen zouden moeten zijn, antwoordde Hallam: “Een kogel door het hoofd.”

Daarmee viel hij eventjes uit zijn rol, want hij liet zich betrappen op het stalinistisch woordgebruik. Na de Nürnbergprocessen werden de doodvonnissen voltrokken door ophanging. “Een kogel door het hoofd” was de stalinistische methode. Hallam had per ongeluk laten merken welk lichtend voorbeeld hij écht in gedachten had. En denk maar niet dat alleen de directeurs van olieen steenkoolbedrijven de kogel zullen krijgen. De dynamiek van marxistisch-leninistische revoluties kennende, zal het daarmee beginnen. Maar daarna zullen de autofabrikanten volgen, dan de garagisten en de automobilisten.

En misschien zelfs de mensen die stiekem nog een biefstuk of een worst eten. Want vlees is moord, nietwaar? De koelakken in de USSR werden zelfs al vermoord omdat ze nog één koe hadden die niet gecollectiviseerd was. Denk daaraan als u de discussie volgt over het afslachten van de helft van de veestapel in Nederland…

Denkbeeldige vijanden Wat is het verband tussen Greta Thunberg en Stalin? Tussen de groenen en de openlijke communisten uit het sovjet-tijdperk?

Tussen Extinction Rebellion en Loekashenko? Als u zich herinnert hoe Loekashenko probeerde paniek te zaaien over een nakende invasie van Poolse en Litouwse troepen, die zogezegd al aan de grens stonden, klaar om in Wit-Rusland binnen te vallen, dan worden de parallellen onmiddellijk duidelijk. Beide groepen, gewone communisten en klimaatstalinisten, gebruiken denkbeeldige of buiten alle proporties uitvergrote bedreigingen om mensen zoveel angst aan te jagen dat ze dictatoriale en collectivistische maatregelen aanvaarden, zoals een permanente ‘noodtoestand’, censuur, rantsoeneringen, een verbod op auto’s en vliegtuigreizen, de afschaffing van privébezit en andere verregaande beperkingen van de individuele vrijheid.

Bij Greta Thunberg en consorten is die bedreiging de opwarming van de aarde. Bij de communisten-oude-stijl waren die denkbeeldige dreigingen de NATO, de CIA, het “Duitse revanchisme”, de nazi’s in de Duits Bondsrepubliek (!) en het “Amerikaanse imperialisme”. Terwijl er tot 1964 slechts één echte, imperialistische, oorlogszuchtige supermacht met atoomwapens was die voortdurend oorlogen aanstookte, buurlanden bezet hield, zijn eigen onderdanen bij tienduizenden in concentratiekampen opsloot en de wereld bedreigde met een nucleaire holocaust, en dat was de Sowjetunie zelf. Pas in 1964 kwam China erbij.

Het nabije buitenland

10 SEPTEMBER 2020

DANIÈLE OBONO Het conservatieve weekblad Valeurs Actuelles bevindt zich in het midden van een mediastorm. Reden is een afbeelding op de cover van de radicaal-linkse politica Danièle Obono als Afrikaanse slavin. Valeurs Actuelles kreeg de politieke correcte elite over zich heen en hoofdredacteur Geoffroy Lejeune verdwijnt van het scherm als analist voor nieuwszender LCI. Maar het blad krijgt ook steun. Meer bepaald van de immens populaire rechtse opiniemaker Eric Zemmour.

Een zwarte vrouw met een ketting om de nek. Zo werd het radicaal-linkse parlementslid Danièle Obono (La France Insoumise) afgebeeld op de cover van het conservatieve weekblad Valeurs Actuelles. Aanleiding was een fictieverhaal van zeven bladzijden waarin Obono “ondervindt wat de verantwoordelijkheid is van de Afrikanen in de gruwel van de slavernij in de 18de eeuw.” Een soort van roman of novelle die de zomeredities van Valeurs Actuelles opfleurt.

De afbeelding viel zeer slecht in politiek correct Frankrijk.

Valeurs Actuelles werd beschuldigd van racisme. Hoofdredacteur Geoffroy Lejeune werd bedankt voor bewezen diensten als analist op de nieuwszender LCI. Obono diende klacht in tegen het blad en het parket van Parijs start een onderzoek naar racisme. Ondertussen heeft de redactie van het blad zijn excuses aangeboden en gaf ook enige toelichting bij de fictiereeks: “Mevrouw Obono neemt standpunten in die een ideologische geschiedenisvervalsing zijn. Ze geeft de indruk dat slavenhandel een uitsluitend Europese zaak was, terwijl ook veel Afrikanen er zich schuldig aan hebben gemaakt.”

Het is zo dat Obono in de fictiereeks woont in een straatarm Afrikaans dorp waar men gemakkelijk aan slavenhandelaars

Si la France m’était contée allerhande dreigt te worden verpatst. Het is pas met de komst van de westerlingen dat er van welvaart, veiligheid en zekerheid sprake is. De fictiereeks is eigenlijk een manier om de mythevorming rond het landelijke Afrika voor de komst van de Europeanen te doorprikken.

De Franse versie van Black Lives Matter Argumenten die in de politiek correcte kringen uiteraard weinig indruk maken. Het conservatieve weekblad moet aan de schandpaal. Nochtans heeft Valeurs Actuelles hier een punt.

Vorige maand vond de zomeruniversiteit van de radicaal-linkse partij La France Insoumise van Obono plaats. De nummer één van de partij, Jean-Luc Mélenchon, in het verleden een verdediger van het radicale jakobinisme en de strenge assimilatie van nieuwkomers, kiest nu voor een aansluiting bij wat men in Frankrijk de “communautaristische bewegingen” noemt.

Sprekers op de zomeruniversiteit zijn de voorstanders van parallelle samenlevingen in Frankrijk waarbij verschillende gemeenschappen naast elkaar leven. De aanhangers van de radicaal-linkse Angelsaksische Woke-bewegingen en Black Lives Matters. Anti-westers, anti-blank, anti-man zijn welkom. Obono, die zichzelf een “afrofeministe” noemt, is daar een exponent van. Zij zat op de zomeruniversiteit naast Nacira Guénif, van de Parti des Indigènes de la République (PIR). Die beweging pleit voor een anti-koloniale alternatieve geschiedschrijving.

Houria Bouteldja, woordvoerster van de beweging, staat bekend om haar anti-blanke en anti-Joodse schotschriften. Idem voor de zelfverklaarde antiracistische militante Taha Bouhafs die overal discriminatie ziet, maar op betogingen doof is voor anti-Joods geschreeuw.

In die kringen loopt ook ene Maboula Soumahoro rond die

LINKS EN DE MEDIA De groene zeloten worden steeds radicaler in hun acties.

De klimaatactivisten van ‘Extinction Rebellion’ hebben met meer dan honderd actievoerders ervoor gezorgd dat er vorige zaterdag haast geen kranten in de winkels te vinden waren. De verdeling van dagbladen werd verstoord omdat de pers niet genoeg zou berichten over een ‘nakende klimaatramp’, die er volgens de ordeverstoorders zit aan te komen.

Nog niet zo lang geleden kwam het groene meisje Jessika Soors ons vanuit de studio van Terzake vertellen dat radicalisering in onze samenleving plaatsgrijpt aan de rechterkant van het politieke spectrum. Soors – die in de VRT-studio verbaal werd afgeslacht door Tom Van Grieken – zwiert met rapporten van de veiligheidsdienst in het rond om haar kreten te staven. Intussen ziet het nuchtere deel van de brede bevolking in dat radicalisering binnen onze samenleving zich op links voordoet en niet op rechts. Klimaatactivisten en zogenaamde ‘anti-racisten’, zoals de communistische Black Lives Matter-beweging, radicaliseren en gaan steeds vaker over tot geweld en intimidatie. Een democratisch debat is aan hen niet besteed. Een mooi staaltje daarvan zagen we ook afgelopen weekeinde in het Verenigd Koninkrijk.

Radicale klimaatdrammers Extinction Rebellion is een groep klimaatactivisten die in Groot-Brittannië veel sterker staat dan bij ons in Vlaanderen.

Deze ecologisten verkondigen het nieuwe seculiere geloof dat er een Apocalyps op ons afkomt en dat wij, als zondige mensen, continu boete moeten doen. Het leven op aarde zal, althans volgens Extinction Rebellion, binnenkort grotendeels ophouden te bestaan ten gevolge van de klimaatverandering die door de mens wordt veroorzaakt. Ammehoela!

Amerikaanse miljonair De activisten hadden het vooral gemunt op de dagbladen die deel uitmaken van News Corp, het overkoepelende mediabedrijf van Rupert Murdoch. Deze Amerikaanse miljonair bezit niet alleen Amerikaanse kranten, zoals The Wall Street Journal en The New York Post, maar is evenzeer eigenaar van Britse titels als The Sun en The Times. Ook de verdeling van de krant The Daily Mail, het meest verkochte dagblad in het Verenigd Koninkrijk, werd totaal in de war gestuurd.

Extinction Rebellion bezette drie bedrijventerreinen waar de verschillende kranten gedrukt worden. Door het opwerpen van blokkades konden vrachtwagens de terreinen niet verlaten en konden de kranten niet verdeeld worden in de vele supermarkten en krantenwinkels. De schappen bleven dus leeg.

In Hertfordshire, in het Zuiden van Engeland, werden in

ARAFAT LEEFT, ALS ‘DUITSE‘ MAFFIACLANBAAS De leider van de Palestijnse organisatie PLO, Yasser Arafat, is alweer overleden sinds 2004, maar zijn naam leeft voort. Letterlijk dan, want in de helft van de jaren ’70 verbleef het Palestijnse koppel Said en Nazmie met als familienaam ‘Abou-Chaker’ in een vluchtelingenkamp in Libanon. Ook toen al waren er mensen die het een goed idee vonden vluchtelingen niet op te vangen in een naburig Arabisch land, maar in Europa. En dus werden Said en Nazmie welkom geheten in Duitsland.

Ze waren niet ondankbaar tegenover dat land, want één van hun zes zonen en drie dochters kreeg zowaar de originele voornaam ‘Rommel’. Naast de obligate ‘Ali’ en ‘Mohammed’ was er echter eentje die méér naam zou maken: die met voornaam ‘Arafat’.

Arafat Abou-Chaker ontpopte zich vanuit Berlijn tot de baas van de clan Abou-Chaker, die de ijzeren wet van de demografie etaleert: de twee vluchtelingen uit de jaren ’70 zijn nu, 50 jaar later, uitgegroeid tot een in Duitsland verblijvende Arabische clan van liefst 300 (driehonderd!) verwanten. Ze vullen hun zakken met het afpersen van ‘beschermingsgeld’, drughandel, wapenhandel, het witwassen van geld, roofovervallen, diefstallen, prostitutie en mensenhandel. Dat alles wordt gedaan met het primitieve geweld dat in de onderwereld schering en inslag is, zodat een heleboel clanleden vrijwel constant vervolgd wordt voor allerlei gewelddaden en vechtpartijen.

De clan behoort tot wat in Duitsland door politie en gerecht vrij openlijk de ‘parallele samenleving’ genoemd wordt: er geldt zwijgplicht, en zelfs tijdens processen intimideren en bedreigen de clanleden de politie en de rechters. De Duit-

Zemmour schiet te hulp Het was de conservatieve krant La Figaro die de omstreden contacten van Obono aan het licht bracht. Maar de politiek correcte pers zweeg. Ondertussen krijgt Valeurs Actuelles wel steun van de rechtse publicist Eric Zemmour tijdens zijn uitzending op TV-zender CNews. Hij somde de antisemitische en anti-blanke uitspraken van Obono op. Hij wees erop dat de verkozene weigert “Vive la France” te zeggen en enkel een afkeer heeft van haar land. Zemmour: “Dus zeg ik, je hebt niet alleen het recht om met mevrouw Obono te lachen, maar ook de plicht om haar te bestrijden. Ze is niet Lodewijk XIV. In de tijd van koning Louis-Philippe werd die afgebeeld als een peer. Dat leidde tot een proces. Wel, Obono is nu precies een koningin.”

Zemmour is ook van oordeel van Valeurs Actuelles zich niet moet excuseren. Zemmour wijst er verder op dat de linkerzijde van de gelegenheid gebruik maakt om het antiracisme als basis van haar ideologie te maken. Want over sociaaleconomische zaken durft men niet meer te spreken.

Wat tenslotte opvallend is, is dat een Parijse links-liberale bobo-columnist zoals Yann Moix kritiek heeft op Obono. Zij het met een andere insteek. Hij verzet zich tegen de karikatuur van Valeurs Actuelles maar “mevrouw Obono mag geen slachtoffer spelen want zijn probeert het antiracisme te monopoliseren. En zij ziet het racisme enkel als anti-zwart racisme”.

SALAN

ENGELAND totaal tweeënveertig mensen gearresteerd. Bij een andere drukkerij in Meyerside, dicht bij Liverpool werden nog eens een dertigtal actievoerders opgepakt.

Vrijheid van mening Het is nog maar de vraag of de groene zeloten van Extinction Rebellion door dit soort acties zieltjes winnen voor hun ecologische strijd. Zowel politiek links als rechts zijn niet te spreken over de ordeverstoring. Prime Minister Boris Johnson vindt de actie onaanvaardbaar. Zaterdag liet hij weten dat een vrije pers en vrije nieuwsgaring nodig zijn om de regering en andere politieke en bestuurlijke instellingen kritisch te analyseren. “Wat Extinction Rebellion deed was het publiek het nieuws gewoon ontzeggen”, aldus Johnson.

Matt Hancock, de conservatieve Staatssecretaris voor Gezondheidszorg, stelde in een persbericht dat Extinction Rebellion de vrije meningsuiting aan banden wil leggen. De Minister van Binnenlandse Zaken, Priti Pratel, ging zo ver om de aanval van Extinction Rebellion een “aanval op de democratie te noemen”. Ook bij de socialisten van Labour hebben de ecologisten, op het eerste gezicht, geen vrienden gemaakt. Emily Thornberry, schaduwminister voor internationale handel, stelde zich op Times Radio de vraag “wat de actievoerders met deze actie precies proberen te bereiken.

Wat hier gebeurd is, is erg zorgelijk. Een vrije pers is een vitaal onderdeel van onze democratie”, aldus Thornberry.

Toch lopen er anderzijds binnen de gelederen van de socialisten ook geradicaliseerde sujetten rond die de actie toejuichen. Dawn Butler, parlementslid voor Labour, zei op sociale media: “Bravo Extinction Rebellion”. De politica werd door de leiding van haar partij teruggefloten en verwijderde al gauw haar bericht op Twitter.

LVS

Bei uns in Deutschland

se staat heeft amper verweer: de clanleden hebben allemaal een Duitse identiteitskaart, en ‘dus’ zijn ze zo goed als onschendbaar.

Zing eens een liedje Toch heeft Arafat dezer dagen zorgen. Rond het jaar 2000 werd hij gecontacteerd door een ‘artiest’, die onder de naam ‘Bushido’ wat succes had met het maken van rap-muziek.

Zijn echte naam is Anis Mohamed Youssef Ferchichi, zoals u meteen merkt als volbloed Duitser geboren in Bonn in 1978.

Bushido’s platenlabel, Aggro Berlin, wilde hem echter niet laten gaan. Bushido papte dan maar aan met Arafat, die naar het platenlabel trok en met zijn bende wat oorvijgen uitdeelde, waardoor Bushido’s contract ontbonden werd. Een week later eiste Arafat de tegenprestatie: 30 procent van alles wat rapper Bushido vanaf dan zou verdienen.

Rapmuziek werd sindsdien net als in de VS ook in Duitsland een enorme markt. Muziek die geweld, drugs, seks en misdaad verheerlijkt: het is een voltreffer bij de steeds allochtonere jeugd in de Duitse grootsteden, die het de gepaste muziek vindt bij de ‘levensstijl’ van patsen, leeghangen en dealen. Dat die muziek ook door naïeve linkse radio- en TV-stations gepromoot wordt helpt natuurlijk ook een handje. Bushido ging miljoenen verdienen, en Arafat profiteerde mee.

Maar nu is er een haar in de boter. Bushido trok zowaar naar de politie en het gerecht, met een reeks aanklachten tegen Arafat: afpersing, intimidatie, slagen met een fles, financiële oplichting. Blijkbaar heeft Arafat de citroen wat te ver uitgeperst, waardoor Bushido nu vindt dat het gevaar om tegen Arafat te getuigen opweegt tegen het doodsgevaar dat

FRANKRIJK

zowaar evenementen organiseert waar blanken niet welkom zijn. Zij stelde op sociale media dat “een blanke man het antiracisme niet kan vertegenwoordigen en nooit gelijk kan krijgen tegen een Franse vrouw of een Arabier”.

Right or wrong In hun strijd tegen de klimaatverandering wordt zowat iedereen tot vijand van Extinction Rebellion uitgeroepen. Zo ook de media. Volgens de losgeslagen klimaatdrammers van Extinction Rebellion wordt er in de media niet genoeg en niet correct over de klimaatproblematiek bericht. Een vreemde vaststelling. Voor corona losbrak ging het in de Westerse media bijna uitsluitend nog over het psychisch labiele meisje Greta Thunberg en haar strijd tegen de klimaatverandering. Een mens was al eens blij als het in de kranten of op televisie niet over ecologische thema’s ging.

Toch heeft Extinction Rebellion een heel andere kijk op de realiteit. De media moeten volgens hen nog linkser worden.

Vorige week ondernam Extinction Rebellion in het Verenigd Koninkrijk daarom een poging om de, volgens hun, rechtse media aan banden te leggen.

9

DUITSLAND de huidige situatie meebrengt voor hem en zijn gezin. Hoeft het gezegd dat hij onder permanente politiebewaking staat?

‘Tijger zonder tanden’ In de marge van het Arafat-proces duiken interessante zaken op. Zo is er het getuigenis van Khalil O, een zeldzaam lid van de Abou-Chaker-clan dat na een gevangenisstraf tot het inzicht kwam dat misdaad niet loont, en uit het milieu stapte.

“Mijn arrestatie an sich maakte geen indruk,” klinkt het. “Als twintigjarige zware crimineel bleef ik welgeteld drie dagen in voorhechtenis, daarna had het gerecht drie jaar nodig om me te vervolgen voor zware diefstal. Het Duitse gerecht was voor mij een tijger zonder tanden. Wat wel indruk maakte, was dat de politie ’s nachts mijn huis binnenviel, waarna een agent van Turkse afkomst me zegde: kijk, nu hebben zoveel politiemannen je vrouw in nachtkleed gezien, wat een schande; wat ben jij voor een man? Dat bleef wél hangen.” (…) “In 80 procent van de Arabische families zijn er mensen actief in drugs, inbraken, afpersing van beschermgeld of prostitutie.

Op honderd Arabieren zitten er tien in de gevangenis en zijn er tien crimineel actief. De tachtig anderen gaan werken - nu ja, in het zwart, maar dat is ook werk.” (…) “Ik moet lachen met ‘experts’ die beweren dat het woord ‘clancriminaliteit’ racistisch is. Het is gewoon de realiteit. (…) Waarom rijden de clans met enorme S-klasse-Mercedessen? Waarom parkeren ze steeds dubbel om het verkeer te hinderen? Waarom gaan ze elkaar opvallend te lijf met wapens op straat? Het is geldingsdrang: ze willen tonen wie ze zijn, en dat ze de baas zijn.” Ging dat nu over Berlijn, of Borgerhout en Deurne-Noord?

HDG

10

Beeldspraak

10 SEPTEMBER 2020

MEDIALAND

Björn Soenens “doet niet aan meningen op radio en tv” Alsof hij geroken had dat we iets over hem gingen schrijven, deed Björn Soenens verleden week op Facebook zijn beklag over de reacties van nogal wat kijkers en luisteraars van de VRT. Hij wist daarbij zijn klaagzang te publiceren nadat onze tekst van vorige week al naar de drukker vertrokken was, maar nog voor het nummer in de brievenbus van onze lezers lag. Maar wat mooi meegenomen is: terwijl Björn Soenens op Facebook klaagt dat hij toch zo degelijk zijn werk doet, en daarmee elke kritiek van luisteraars en kijkers volledig van de hand wijst, stonden verleden week in deze rubriek enkele voorbeelden die zwart op wit duidelijk maken hoe Björn Soenens regelmatig uit de journalistieke bocht vliegt.

Wat meer is, ook in zijn klaagzang bevestigt Björn Soenens dat hij feitelijk een ondermaatse journalist is die nooit aan de slag had mogen gaan bij de openbare omroep, gefinancierd met het belastinggeld van alle Vlamingen. Eerste bewijs: “Het [= radio, tv, boeken en online] is geen handeltje in meningen. Ik doe eigenlijk niet aan meningen op radio en tv.” En nog: “Ik heb daarbij nooit rekening gehouden met mijn eigen voorkeuren, of wie iets zei, van welke kant iemand is.” Geen meer partijdige journalist dan eentje die weigert te erkennen dat zijn eigen mening en voorkeuren altijd zijn berichtgeving zullen kleuren, hoe hard hij ook zijn best doet om zo objectief en neutraal mogelijk te werken.

Tweede bewijs: uit zijn bericht op Facebook blijkt duidelijk dat hij vooral klachten van “Vlaamse Trumpfans” krijgt, of dat dat toch de enige klachten zijn waar hij werkelijk aanstoot aan neemt. Uit de weinige opiniepeilingen op dat punt blijkt nochtans dat Vlamingen wier voorkeur voor de Republikeinen uitgaat steevast in de minderheid zijn. Ook voor zogenaamde “Vlaamse Trumpfans” nemen we aan dat dat het geval is. En toch klaagt Björn Soenens dat hij overspoeld wordt door klachten uit net die hoek. Waar zijn dan de Vlaamse Sandersfans die hún beklag over Björn Soenens doen? En wat met de Bidenfans die vinden dat hij te vaak leugenachtig over Joe Biden bericht? Dat er bij Björn Soenens geen belletje gaat rinkelen bij het feit dat de klachten voornamelijk uit één hoek komen, zegt veel over zijn neutraliteit en objectiviteit.

Maar mooi dus dat Björn Soenens eigenhandig, doch ongewild, op Facebook onze stelling van verleden week kwam bevestigen: voor een objectieve en neutrale berichtgeving over de komende Amerikaanse presidentsverkiezingen bent u bij hem, en bij uitbreiding de openbare omroep, aan het verkeerde adres.

BBC-baas wil ook al eens een rechtse grap op tv De BBC ligt de laatste tijd regelmatig onder vuur. Eerder deze zomer was er al een poging tot censuur van een oude aflevering van Fawlty Towers, en onlangs was er nog de controverse rond nationale liederen op de Proms, zoals Land of Hope and Glory. In beide gevallen kreeg de Britse omroep eerst voorzichtig applaus op de banken van voltijdse woke-activisten en hun kompanen in de pers, maar kreeg daarna zo stevig de wind van voren op de sociale media dat ze enigszins moest inbinden.

De nieuwe baas van de BBC, Tim Davie, smeet onlangs echter een ferme knuppel in het hoenderdok tijdens een spreekbeurt in Cardiff. Daarbij liet hij zich bijvoorbeeld ontvallen dat het komedie-aanbod van de BBC te veel op links gericht is. Kijkers die voor de Brexit hebben gestemd, per slot van rekening toch de meerderheid in het Verenigd Koninkrijk, blijven vaak in de kou staan, voor zover het genre dat nogal vaak voor linkse humor moet doorgaan niet meer is dan een reeks zure oprispingen uitgespuwd in het gezicht van die meerderheid. Tim Davie vindt echter dat ook de kijker die op de Conservatieven heeft gestemd recht heeft op

FILM grappen die in zijn smaak vallen, in plaats van hem te beschimpen. De reactie van het Britse ons-kent-ons-wereldje liet uiteraard niet lang op zich wachten. Dat het niet mogelijk zou zijn om rechtse humor af te leveren, zo lieten nogal wat schrijvers meteen weten. Het zal wel zijn, toch als het van die schrijvers afhangt die al decennia lang hun boterham verdienen met het afleveren van linkse humor aan de BBC. Dat het niet alleen om andere humor, maar ook om andere humorschrijvers zou kunnen gaan, komt bij hen natuurlijk niet op. De klaagzang van de bezetters van de instellingen had dan ook een redelijk hoog houd-de-dief-gehalte.

Overigens is het niet alleen de humor die volgens de nieuwe baas van de BBC in de toekomst anders zal moeten bij de Britse openbare omroep. Zo wil Tim Davie ook dat journalisten en andere medewerkers van het nieuws zich in de toekomst neutraler opstellen op de sociale media en hun mening wat meer voor zich houden. U kan het zich voorstellen: ook daarover gingen de klaagzangen meteen de lucht in. Dat ze ten eerste hun mening helemaal niet laten doorschijnen in hun Twitter- en Facebook-berichten, en dat er ten tweede niets mis mee is dat ze het wel doen. Maar ook hier weer hetzelfde probleem als met de humor op de BBC: het helt allemaal toch wel opvallend vaak naar links over. En misschien is het probleem ook hier niet zozeer dat linkse journalisten al eens hun linkse mening laten doorschijnen in de berichtgeving, maar wel dat er bij de BBC zo goed als geen rechtse journalisten te vinden zijn die ook al eens hun mening (durven) laten doorschijnen in de berichtgeving, als tegengewicht.

Om maar te zeggen: de observaties van Tim Davie mogen dan wel correct zijn, maar of zijn analyse van het probleem wel volledig klopt, en zijn remedie om er iets aan te doen wel de beste is, daar zijn we nog zo zeker niet van.

En o ja, de lezer voelt het waarschijnlijk al aankomen, maar we kunnen de nieuwe CEO van de VRT Frederik Delaplace alleen maar aanraden om toch ten minste eens te overwegen of de observaties van Tim Davie misschien ook van toepassing zouden kunnen zijn op de Vlaamse openbare omroep.

MSNBC-presentatrice gaat uit de “woke”-bocht met kritiek op Trump De Amerikaanse tv-omroep MSNBC staat erom bekend bijzonder politiek correct te zijn. In juli was de zender er nog geen klein beetje fier op dat het de eerste was om een zwarte vrouw een show te geven in volle prime time op de kabel. Iets meer dan een maand later ging Joy Reid, zoals de presentatrice heet, echter zwaar uit de “woke”-bocht en dan nog wel bij een poging om de Amerikaanse president Donald Trump zwaar te veroordelen.

Wat heeft Joy Reid dan mispeuterd? Zij vergeleek de retoriek van de Amerikaanse president, die volgens haar zijn aanhangers oproept tot fysiek geweld tegen tegenstanders, met de oproepen van islamitische leiders uit het Midden-Oosten aan hun aanhangers. Dat is natuurlijk een groteske vergelijking, maar wel van het soort dat kans maakt om het in linkse milieus goed te doen. Behalve dan dat nogal wat “woke”-persoonlijkheden meteen vonden dat Joy Reid op die manier moslims stigmatiseerde door hun geloof te verbinden met geweld, en dat mag natuurlijk niet. Het leverde haar op de sociale media niet alleen een kleine storm op, maar ook een petitie die van haar verontschuldigingen eist en van MSNBC maatregelen om zulke islamofobe uitspraken in de toekomst te verhinderen. Dat nogal wat islamitische leiders in het Midden-Oosten wel degelijk met de regelmaat van de klok oproepen tot fysiek geweld op hun tegenstanders, daar had niemand het nog over.

Joy Reid heeft ondertussen – uiteraard – haar excuses al aangeboden. Het is trouwens niet de eerste keer dat ze haar excuses moet aanbieden voor een uitspraak over moslims.

Zo had ze in 2006 in een artikel geschreven dat de meeste huidige stromingen in de islam incompatibel zijn met de westerse noties van vrijheid van meningsuiting. In datzelfde jaar had ze in een artikel ook al beweerd dat de enige reden waarom de moslims nog geen oorlog tussen de beschavingen begonnen waren hun armoede was. In 2018 doken die teksten opnieuw op in de sociale media, waarna ze in eerste instantie beweerde dat iemand anders die commentaren geschreven had en dat ze de FBI gevraagd had een en ander te onderzoeken. Het belette haar niet om tegelijkertijd haar excuses aan te bieden voor eender wat dat ze in het verleden geschreven had en mogelijk aanstootgevend kon zijn. Slimme zet, al heeft Joy Reid geluk dat ze zowel zwart als vrouw is, want anders stond ze nu op de straatstenen.

Trotsky De achtdelige serie “Trotsky” verscheen in 2017, op de honderdste verjaardag van de Russische Revolutie, voor het eerst op het Russische Kanaal 1, de Russische semi-openbare en tevens meest bekeken televisiezender. De reeks deed het behoorlijk goed in de kijkcijfers en won verschillende prijzen in Rusland. Een jaar later kocht Netflix de rechten van de serie, waardoor de reeks ook bij een internationaal publiek onder de aandacht kwam.

De reeks presenteert ons een geromantiseerde hervertelling van het leven van Lev Bronstein, of Leon Trotski, van diens jonge jaren als politieke gevangene in Rusland, zijn jaren als idealistische revolutionair in de Europese salons, zijn rol in de Russische Revolutie en Burgeroorlog, tot zijn moord in Mexico. Zijn levensverhaal wordt verteld aan de hand van ‘flashbacks’, die voortvloeien uit de gesprekken die de oude Trotski in Mexico voert met zijn toekomstige moordenaar, een sterk gefictionaliseerde Ramón Mercader.

Surrealistische interpretatie van de geschiedenis In tegenstelling tot de meeste andere historische televisiereeksen en films, waar realisme vaak de leidraad is, durven de makers van “Trotsky” behoorlijk wat kleur en flair aan te brengen in hun interpretatie van het verhaal, tot op het surrealistische af. Dit geldt zowel voor de narratieve als de visuele aspecten van de reeks. Het is een gedurfde aanpak, maar wel eentje die werkt en de reeks karakter geeft.

Over karakters gesproken: de acteerprestaties zijn over het algemeen sterk. Zo springen zowel de vertolking van Lenin als die van Trotski zelf in het oog.

“Trotsky” werd geproduceerd met een naar Russische normen erg groot budget. De reeks maakt soms overmatig gebruik van ‘green screens’ en digitale beelden, maar het is niet zo storend dat het de gehele kijkervaring verpest. Ze is op dit vlak dan wel geen “Game of Thrones” (of eender welke andere Hollywoodproductie), maar kan toch aardig haar mannetje staan tegenover de rest van het internationale Netflix-aanbod.

De reeks kreeg desalniettemin heel wat kritiek te verduren. Een deel daarvan richt zich op de historische accuraatheid, of meer bepaald het gebrek daaraan. Zo wordt de protagonist bijvoorbeeld een veel grotere rol in tal van gebeurtenissen aangemeten dan in de werkelijkheid het geval was, van het plannen en het uitvoeren van de Revolutie zelf tot het vermoorden van de Romanovs. Deze kritiek is natuurlijk terecht, maar het betreft hier uiteraard een gefictionaliseerde dramaserie met Trotski in de hoofdrol, geen historische documentaire.

Volgens sommige critici zou de reeks bovendien reactionaire Russisch-nationalistische en antisemitische propaganda zijn. Veel van deze kritiek draait om de voorstelling van de joodse socialist Alexander Parvus en diens banden met de Duitse militaire inlichtingendiensten - banden die er wel degelijk waren, maar gedramatiseerd en uitvergroot werden in “Trotsky”. De reeks zou, aldus de critici, op die manier de oude mythe in stand houden dat de Russische Revolutie een buitenlands en joods complot was tegen de Russische natie.

Mythe van het Trotskisme als het ‘goede’ communisme Daarnaast is er de kritiek vanuit linkse hoek, waar het etiket ‘Trotskist’ doorheen de 20ste eeuw (onterecht) als een soort sociaal en politiek aanvaardbare tegenpool van de ‘Stalinist’ gold, zonder de moorddadige en dictatoriale excessen van die tweede vorm van het communisme.

Hoewel de kritiek op de historische accuraatheid van de reeks vaak terecht is, lijkt de onvrede vanuit het linkse kamp eerder voort te vloeien uit het feit dat de protagonist en zijn ideologie in een slecht daglicht geplaatst worden.

Daarbij negeert men het feit dat de historische steken die de reeks laat vallen niets afdoen aan de miljoenen doden die het communisme en Trotski zelf op hun geweten hebben. Dit aspect wordt niet door de reeks verbloemd en deze is alleen al daarom het kijken waard.

PIETER VAN BERKEL

Actueel

10 SEPTEMBER 2020

Vivaldi of Avanti, het blijft een centrumlinks-linkse regering

11

Joachim Coens, de voorzitter van de CD&V, vond verleden week dat het tijd was om de “framing” van de toekomstige regering te veranderen. De coalitie waaraan dezer dagen gewerkt wordt, ging oorspronkelijk van start als “paars-groen uitgebreid met de Vlaamse christendemocraten”, tot er het etiket “Vivaldi” werd opgeplakt. Maar hoe onschuldig zijn de naampjes waarmee we de jongste jaren om de oren geslagen worden?

Wie was het ook al weer die met de naam “Vivaldi” op de proppen kwam? We zijn even in de archieven gedoken en de naam dook voor het eerst op begin januari van dit jaar.

Het was de tijd dat Joachim Coens en Georges-Louis Bouchez een rondje liepen als informateurs en met een nieuwe, eigen nota die die van hun voorganger Paul Magnette moest doen vergeten. Aangezien PS en N-VA er niet toe in staat waren om samen een gesprek te voeren, waren alle ogen gericht op een regering van “paars-groen plus de CD&V”. Het gangbare etiket voor zo’n coalitie was op dat ogenblik nog een “regenboogcoalitie”, al was die benaming eigenlijk niet helemaal correct. In principe verenigt een regenboogcoalitie zo ongeveer alle partijen, en dat een primaire kleur als geel (N-VA) in zo’n regenboogcoalitie zou ontbreken, komt toch een beetje merkwaardig over.

Ook toen was er dus een probleem met de benaming van de coalitie die in de steigers leek te staan. We weten niet of het begrip “Vivaldi” uit de koker van Georges-Louis Bouchez zelf kwam of iemand anders van de MR, maar het is vooral in die hoek dat de benaming toen sterk gepromoot werd. Maar erg veel bezwaar kan mede-informateur Joachim Coens op dat ogenblik toch niet gehad hebben tegen het begrip, want dan zou het vermoedelijk toch een vroege dood gestorven zijn. We vinden het dan ook merkwaardig dat uitgerekend Joachim Coens enkele maanden later alsnog problemen maakt rond de benaming en met het alternatief “Avanti” op de proppen komt. Waar de naam “Vivaldi” trouwens uitgelegd kon worden aan de hand van de kleuren van de partijen, valt er voor het begrip “Avanti” eigenlijk geen zinnige uitleg meer te verzinnen.

Wanneer iets doen belangrijker wordt dan het juiste doen Joachim Coens heeft natuurlijk gelijk als hij zegt dat het eindelijk vooruit moet gaan. De vraag is alleen: wat betekent dat, “vooruit”?

Sta je werkelijk stil wanneer je aan je principes en aan je partijprogramma vasthoudt? Is dat stilstand als je het woord weer aan de kiezer geeft, zodat hij een aantal coalities waarover vandaag nog gepalaverd wordt onmogelijk maakt, terwijl andere coalities dan weer wel mogelijk gemaakt worden? Het begrip “Avanti” en de aanmaning dat het na zoveel maanden eindelijk vooruit moet gaan, verraadt misschien wel dat Joachim Coens de knop mentaal omgedraaid heeft en dat de CD&V hoe dan ook in de volgende federale regering stapt. In een regering stappen is belangrijker geworden dan in een goede regering stappen waarmee essentiële delen van het partijprogramma uitgevoerd kunnen worden.

Trouwens, welke regering heeft het ooit bestaan om niet voor vooruitgang te pleiten? Het zou een retorische vraag moeten zijn, maar warempel, België heeft wel degelijk een regering gehad waarvan de eerste minister zonder gêne voor een algemene stilstand pleitte. Zijn naam is Herman van Rompuy; hij verpakte die stilstand als “rustige vastheid” en hij komt uit dezelfde partij als Joachim Coens. Ziedaar de CD&V ten voeten uit: enerzijds moet het vooruit gaan, maar anderzijds houden ze alles het liefste bij het oude; het hangt er maar vanaf wat de meeste postjes oplevert.

Centrum-links-links Wordt het niet tijd dat de puntjes op de i gezet worden door de coalitie van socialisten, liberalen,

groenen en christendemocraten correct te benoemen? Moeilijk is dat niet: het gaat over een centrum-links-linkse coalitie. De christendemocraten staan daarbij voor het centrum, de socialisten voor links, en de groenen voor links-links (we reserveren de term extreemlinks voor de PVDA). En de liberalen dan, zullen sommige van onze lezers misschien protesteren, staan die dan niet voor centrumrechts?

Zeker, antwoorden wij prompt, en we nodigen die lezers met plezier uit om op onze weelderige kantoren een gratis exemplaar van de burgermanifesten van Guy Verhofstadt te komen afhalen. Het klopt dat er een tijd is geweest dat een coalitie van christendemocraten en liberalen, toen nog rooms-blauw geheten, in de praktijk een centrumrechts beleid voerde, maar dat was dan wel in het vorige millennium. Met permissie houden we het voor de liberalen voorlopig eerder op inhoudsloos.

Niettegenstaande Vlaanderen verleden jaar overwegend centrumrechts heeft gestemd en de leden en burgemeesters van zowel CD&V als Open Vld herhaaldelijk voor een federale regering gepleit hebben met daarin een duidelijk centrumrechtse component, zal er in de komende Vivaldi- of Avanti-regering jammer genoeg niets rechts te bespeuren vallen. Dat verhullen is meteen ook de belangrijkste opdracht van een etiket als Avanti of Vivaldi. Blijkbaar mag de Vlaming er niet aan herinnerd worden dat hij niet voor zo’n regering gekozen heeft.

Arizona en Zweeds: centrum-links-rechts en centrumrechts Hoe zit het dan met die andere coalities, waarvan je de benamingen in het buitenland amper uit-

Antifa met vlammenwerper Matthew Banta, alias “Commander Red”, een beruchte agitator van Antifa, werd in de stad Kenosha in Wisconsin gearresteerd terwijl hij onderweg was naar een actie van BLM. Hij bleek in het bezit te zijn van vuurwerkraketten, militaire rookgranaten en… een echte vlammenwerper.

Zijn er nog meer bewijzen nodig om vast te stellen dat Antifa een terreurgroep is, die met wortel en al moet worden aangepakt?

Bij zijn arrestatie was Banta blijkbaar zo bang, dat hij in foetushouding ineenkromp.

Het is misschien een truc die hij tijdens zijn training geleerd had om onmiddellijk in ‘slachtoffermodus’ te gaan, maar het is best mogelijk dat hij gewoon echt een lafaard was. De Antifa’s zijn grote helden als zij gemaskerd en anoniem met lasers, brandbommen, knuppels en vuurwerk tekeer kunnen gaan tegen ongewapende AfD’ers in Duitsland, of tegen politiemannen die toch niet mogen terugschieten. Maar o wee als ze zelf een klein beetje geweld ondergaan.

Bial funds Banta jammerde als een kind omdat enkele politiemannen op hem gingen zitten om hem in bedwang te houden. Nee, ze hebben niet eens één seconde zijn eigen vlammenwerper tegen hem gebruikt. Typisch voor de manier waarop de marxisten van Antifa en BLM hun acties jarenlang hebben voorbereid: Banta was al meerdere keren gearresteerd wegens het aanstoken

van rellen en geweldpleging tegen de politie. Eén keer had hij zelfs een geladen pistool op een politieman gericht. Maar hij was telkens op borgtocht vrijgekomen. In totaal was er minstens 12.500 dollar aan borgtocht voor hem betaald door de “bail funds” die de marxisten in de VS overal hebben opgericht om criminelen, terroristen en agitatoren onmiddellijk weer vrij te krijgen (zie ’t Pallieterke nr. 31, Buitenlands Spervuur). En ook nu kwam Banta twee dagen later alweer op borgtocht vrij.

PAUL BÄUMER

gelegd krijgt? Arizona stond voor een coalitie van N-VA, Open Vld, MR, PS, sp.a en CD&V, en de kleuren van die partijen komen wonderwel overeen met de kleuren van de vlag van de Amerikaanse staat. Maar als we de N-VA een centrumrechtse partij mogen noemen, komen we in ons systeem uit op een centrum-links-rechtse coalitie, wat toch al een pak beter verklaart wat voor vlees we werkelijk in de kuip zouden hebben. Halen we uit de reeks van hierboven de PS en de sp.a weg, blijft de zogenaamde Zweedse coalitie over, een centrumrechtse dus.

We denken dat dat ondanks alles toch een duidelijkere benaming is dan “Zweeds”.

Paars-groen: links of links-links?

Laten we het tot slot ook eens hebben over paars-groen. Zonder de CD&V erbij zouden we dat geen centrumlinkse coalitie durven noemen, ook al is de sp.a in principe wel degelijk een centrumlinkse partij. Maar geef ze de vrije teugels samen met PS, Groen en Ecolo, en van de centrum-component in die partij zullen we niet veel meer horen. We zijn zelfs niet zeker of de

benaming “links” de lading wel helemaal zou dekken. Je kan van paars zeggen wat je wil, maar zo erg als paars-groen was het niet. We zijn dan ook geneigd om paars-groen een links-linkse coalitie te noemen en als het zover komt, is het belangrijk dat de Vlaamse kiezer daar de komende jaren ook regelmatig aan herinnerd wordt. We vrezen echter dat de media vooral hun best zullen doen om dat te verhullen.

Op het eerste gezicht lijkt het een wat kinderachtig spelletje om coalities te vernoemen naar vlaggen of er andere koosnaampjes voor te verzinnen, maar zo onschuldig is dit niet. Die etiketten dienen om de aandacht af te leiden van wat er de komende jaren boven ons hoofd bedisseld zal worden. Doe er niet aan mee en noem in discussies met vrienden of familie een kat een kat.

Verbeter de wereld, begin met jezelf, en hopelijk raken we eerder vroeg dan laat van die onzinnige namen af.

P.S. Neen, we zijn de regering-Wilmès niet vergeten. Maar vraag ons alstublieft toch niet om op die regering een inhoudelijk etiket te plakken…

FILIP VAN LAENEN

Brandenburg: verklikkerstelefoon tegen extremisme De Verfassungsschutz (of Binnenlandse Veiligheid) van de deelstaat Brandenburg heeft een telefoondienst opgezet waar burgers van de deelstaat ‘extremistische activiteiten’ kunnen melden. “In de strijd tegen extremisten zijn we samen veel succesrijker en kunnen we onze maatschappij nog beter beschermen tegen de vijanden van de democratie”, loofde de minister van Binnenlandse Zaken van Brandenburg, Michael Stübgen (CDU) het initiatief. Contact maken gebeurt zeer gebruiksvriendelijk en weinig bureaucratisch.

De melddienst is niet alleen opgezet om informatie over extremistische drijverijen te verzamelen en te evalueren. Het moet ook een systeem zijn dat voortijdig waarschuwingen kan opvangen. “Als men het gevoel heeft dat iemand op het verkeerde spoor terecht komt, kan men onmiddellijk telefoneren en daarover in discussie gaan”, aldus een woordvoerder van het ministerie voor Radio Berlin Brandenburg.

Deze verklikkerstelefoon – want iets anders is het eigenlijk niet – behoort tot het maatregelenpakket tegen rechtsextremisme en haatcriminaliteit, zoals Stübgen ook al in juni had vooropgesteld.

Andere maatregelen zijn onder andere vervolging van haatcriminaliteit via het internet en een spijtoptantenprogramma voor

rechtsextremisten. Begin dit jaar hadden de federale Veiligheidsdiensten reeds een telefoondienst opgericht voor “rechtsextremisme-terrorisme, Reichsbürger en rechtse autonomen”, met de naam “RechtsEX”.

De overheden hadden hiervoor al heel wat kritiek moeten slikken, onder andere dat het hier om een puur verklikkingssysteem gaat. De afstand tot de DDR wordt dus opnieuw bijzonder klein, en net met het beeld van de DDR voor ogen mag gevreesd worden dat alles wat niet links is in Duitsland, voorwerp kan uitmaken van meldingen aan de verklikkerstelefoon. We zijn dus gewaarschuwd. Feind hört mit.

PIET VAN NIEUWVLIET

12 Cultuur

10 SEPTEMBER

GESCHIEDENIS

Potsdam (1) 75 jaar geleden vergaderden Amerikaans president Truman, Brits eerste minister Churchill (na zijn verkiezingsnederlaag vervangen door Attlee) en Stalin in het kasteel van de laatste Duitse kroonprins over de toekomst van het verslagen Duitsland.

Stalin, Truman en Churchill in Potsdam Het Morgenthau-plan Potsdam is de meest gefilmde conferentie van de oorlogsleiders, al waren Teheran en Jalta op sommige punten belangrijker en bevestigde Potsdam officieel veel vroegere informele beslissingen. Op andere minder bekende maar toch cruciale punten, zoals de Duitse economie, was Potsdam wel betekenisvol.

Altijd wordt verteld dat in Potsdam geen rekening werd gehouden met het beruchte Morgenthau-plan, maar dat is niet correct.

Henry Morgenthau was de Amerikaanse minister van Financiën van 1934 tot juli 1945. Zijn ouders waren rijke Joodse New Yorkers (nog allebei in Duitsland geboren). Hij stelde in 1944 een plan op waarmee president Roosevelt instemde. Alle Duitsers moesten letterlijk en figuurlijk betalen.

Er stonden spectaculaire voorstellen in als de verdeling van Duitsland in een Noord-Duitse en een Zuid-Duitse staat, terwijl een flink deel van West-Duitsland een internationale zone werd en Frankrijk een grote hap Duitsland mocht annexeren. Tevens moest alle zware en middelgrote industrie verdwijnen of vernietigd worden, zodat Duitsland nooit meer een militair avontuur zou wagen. Grondstoffen mochten alleen dienen om door Duitsland bezette landen te vergoeden. Duitsland moest grotendeels een landbouwland worden, al zou dat nooit volstaan om alle Duitsers te voeden. Het opsplitsingsluik van Morgenthau was kansloos, want de Sovjet-Unie wilde dat de Duitse grens naar de Oder-Neisse opschoof. De landbouwgebieden in het oosten, die bij Morgenthau

Noord-Duits bleven, werden aan Polen geschonken als compensatie voor de annexatie door de Sovjet-Unie van het vooroorlogse oostelijk deel van Polen (40 procent Polen en 60 procent Wit-Russen en Oekraïners).

Maar het economisch luik van Morgenthau werd wel degelijk grotendeels in Potsdam overgenomen en keihard geïmplementeerd. Typisch voor kruiperige Duitse historici is dat ze deze realiteit ontkennen, want dat is een “extreemrechtse” interpretatie.

Dwangarbeid Potsdam bepaalde dat de overwinnaars recht hadden op arbeidsprestaties. Een eerste aanzet was een maatregel van de Amerikaanse opperbevelhebber Eisenhower. Hij verklaarde dat miljoenen Duitse soldaten “ontwapende vijandelijke eenheden” waren, wat op papier iets anders was dan krijgsgevangenen, die beter moesten behandeld worden volgens de conventie van Genève. De westerse geallieerden waren volledig overrompeld door de capitulatie van 7 miljoen gevangenen in hun zones. Ze konden ze niet voeden en in Duitsland zelf was nauwelijks eten te vinden, want de Duitse wegen en spoorwegen waren grondig vernietigd en de graanschuur in het oosten was in Sovjet-handen. Beterschap zat er niet in, want de nodige meststoffen waren voor oorlogsdoeleinden gebruikt. Dat slechtere statuut maakte het mogelijk dat de geallieerden (vooral de Fransen) Duitse soldaten massaal als dwangarbeiders gebruikten.

Miljoenen andere Duitse soldaten bleven wel in krijgsgevangenschap in eigen land, maar in ellendige omstandigheden (soms in open lucht) waar ze vervuilden en verhongerden. Het Rode Kruis kreeg in de westerse zones een jaar lang het verbod noodhulp aan te bieden. De Sovjets erkenden Genève helemaal niet en voerden minstens vier miljoen gevangenen naar hun rijk om het gevaarlijkste en smerigste werk te doen. Meer dan een miljoen Duitsers keerde niet levend terug (zie mijn artikel “De terugkeer van de tienduizend” in het nummer van 6 mei).

Hongersnood

Henry Morgenthau in 1947

Natuurlijk trof de voedselcatastrofe ook de burgerbevolking.

Tegenstanders van Morgenthau hadden al bij de introductie van zijn plan gewaarschuwd dat het de dood van een vierde van de Duitse bevolking kon betekenen. “Waarom niet?” antwoordde Roosevelt, al had hij ook een oplossing: “Dan overleven ze

maar op soep uit gaarkeukens.”

Later zou hij zich officieel wat matigen, maar afstand van het plan nam hij nooit. Vooral in de winter van ’45-’46 werd massaal honger geleden met een dubbel zo grote oversterfte als in de West-Europese landen. Een Duitser moest overleven met een vierde van de calorieën waar een Amerikaanse soldaat recht op had. Iedere verbroedering tussen geallieerde soldaten en Duitsers was ten strengste verboden. In speciale films kregen de soldaten de boodschap mee dat alle Duitsers misdadigers waren. Voedseloverschotten van de westerse geallieerde legers werden opzettelijk in het gezicht van hongerende Duitsers vernietigd. Nederland en Italië waren voor de oorlog grote voedselleveranciers en wilden bijvoorbeeld groenten ruilen voor Duitse steenkolen. Geweigerd. Toch waren er wat achterpoortjes.

Amerikaanse soldaten konden dikwijls de bedelende handjes van 7- of 8-jarige ondervoede kinderen niet weerstaan en al in juni 1945 kregen de troepen de toestemming met hen te praten.

De geallieerde soldaten profiteerden van het vrouwenoverschot in ruil voor sigaretten en voedsel, al was dat ook verboden. Er werden kinderen geboren, maar het was de Amerikaanse vader niet toegestaan hen te erkennen. Wanneer einde 1945 de vrouwen van Amerikaanse beroepsmilitairen aankwamen, verbood men hen wat dan ook te geven aan hun Duitse meiden en knechten. Veel Amerikaanse dames vertikten het hun personeel te laten verhongeren en hielpen hen. Tenslotte kregen de Amerikanen in december 1946 de officiële toestemming met Duitse vrouwen te vrijen. 20.000 Amerikanen brachten hun Duits lief naar de Verenigde Staten.

Op een laag niveau verder leven Tijdens de Potsdam-conferentie werd het verdere economisch deel van het Morgenthau-programma probleemloos aanvaard, temeer daar het al in voege was in de Amerikaanse sector van bezet Duitsland. Nog voor de onvoorwaardelijke overgave van 8 mei 1945 ondertekende president Truman (Roosevelts opvolger) een geheim bevel dat er geen stappen mochten ondernomen worden om Duitsland er economisch bovenop te helpen of de Duitse economie sterker te maken. In geen geval was het toegestaan dat de levensstandaard in Duitsland hoger zou zijn dan in een omliggend land (niet dat daar gevaar voor was).

Economisch moest men er alleen naar streven dat de Duitsers konden overleven op een laag niveau, zodat ze zelf hun bezetting zouden financieren.

Eisenhouwer, die gruwelkampen had bezocht, verspreidde met plezier een boek van Morgenthau over zijn plan bij zijn officieren. Hij ontving graag een aantal Morgenthau-adviseurs om met harde hand Duitsland tot een onmachtige economische dwerg te herleiden. Hoe gebeurde dat in de praktijk en wat waren de gevolgen tot vandaag voor Duitsland, maar ook voor West-Europa? (vervolg en slot volgende week) JAN NECKERS

2020

Bloemenjacht en bloemenpracht Dit weekeinde opent de vierde editie van “Coup de Ville”, het kunstenparcours langs een tiental locaties in Sint-Niklaas.

Het thema is “Chasing Flowers”.

Sint-Niklaas was de “culturele pechstrook tussen Antwerpen en Gent”, zo oordeelde het kunstwereldje. Daar kwam in 2006 verandering in, toen WARP (Wase Artistieke Projecten) werd opgericht en een stek kreeg in het Koetshuis in Sint-Niklaas. In 2010 organiseerde WARP de eerste uitgave van “Coup de Ville” op diverse locaties in de stad. Het idee om ongewone kunst in gewone omgevingen te brengen, is ontleend aan wat Jan Hoet eerder had gedaan met “Chambres d’amis” in Gent.

De eerste “Coup de Ville” duurde zes weken en was een succes. Er kwamen 10.000 bezoekers, vergelijkbaar met het kunstenfestival in Watou dat twee maanden loopt.

Het kunstenparcours in Sint-Niklaas zou een triënnale worden en er vonden edities plaats in 2013 en 2016. Nu, vier jaar later, is er de vierde in de rij.

Het oorspronkelijke opzet blijft behouden. Het kunstenparcours neemt de bezoekers mee naar musea, historische panden, verborgen tuinen en onverwachte locaties, op wandelafstand verspreid in de Wase hoofdstad. Op al die plekken is werk te ontdekken van een veertigtal kunstenaars, zowel opkomend (internationaal) talent als gevestigde waarden. Het gros van de kunstwerken zijn nieuwe creaties die specifiek voor deze tentoonstelling zijn gemaakt.

Sublieme quarantaine Dit jaar is gekozen om specifieker in te spelen op een thema en dat is “Chasing Flowers” geworden. De organisatoren hebben goed opgemerkt dat er de voorbije jaren bij heel wat kunstenaars een gevoeligheid voor bloemen en planten in hun werk is geslopen.

Een mooi voorbeeld is de Antwerpse schilder Nils Verkaeren.

Hij trok al naar Argentinië en het Amazonewoud om er in totale isolatie zijn indrukken van de landschappen op doek vast te leggen.

Met de lockdown in april was Verkaeren verplicht in Vlaanderen te blijven en hij heeft onze landschappen ontdekt. Dat resulteerde in “Splendid Quarantine”, een schitterende nieuwe reeks olieverfschilderijen met de focus op bloemen. Twaalf van die werken, van gigantisch groot tot kleine schetsjes, zijn te zien in de Salons voor Schone Kunsten. Daar krijgen

ze het gezelschap van onder andere twee indrukwekkende nieuwe werken van Marie Cloquet. We kennen deze Gentse kunstenares van de monumentale, sombere collages die ze maakte van de scheepswrakkenkust in Mauritanië. Nu koos ze voor de magnolia, de oerbloem. Opvallend in de Salons zijn de botanische illustraties van Hélène Durand (1883-1934) uit de collectie van de Plantentuin in Meise. Het zijn technisch perfecte en precieze tekeningen van vaak tropische planten. Terecht worden deze pareltjes hier uit de vergetelheid gehaald en opgetild tot kunst. Er is nog meer uit de oude doos gehaald, zoals die ontroerende scène met Charlie Chaplin en de blinde bloemenverkoopster uit “City Lights”. Ook dat is grote kunst.

Eigentijds commentaar Interessant is het weerzien van kunstenaars die er ook al bij waren op vorige edities van “Coup de Ville”. Het is een gelegenheid om evoluties in hun werk te bespeuren. Twee van hen zijn Greet Van Autgaerden, die een nieuw zicht heeft gekregen op het landschap en het vergezicht, en de Duitser Lennart Rieder, die volop blijft experimenteren met formaten en materialen.

Er is nog meer boeiend werk op “Coup de Ville”. De moeite waard zijn zeker de dynamische schilderijen van Stéphanie Leblon, die uit vele verflagen elegante stengels en kwetsbare bloemen tovert, als eigentijds commentaar op het traditionele stilleven. Een ontdekking is de Japanse Koyuki Kazahaya, die zich in haar prachtige houtskooltekeningen laat overweldigen door verlaten landschappen. Sofie Muller is present, onder andere met “Jesse”, het beeld van een jongetje dat een spoor van bloemen trekt. Op diverse locaties is werk te zien van Nadine Tasseel, de fotografe die deze zomer is overleden.

Zou het toeval zijn dat op dit parcours rond het thema bloemen zoveel vrouwelijke kunstenaars aanwezig zijn?

MMMV Kunstenparcours “Coup de Ville”, van 11 september t.e.m. 11 oktober 2020, diverse locaties in Sint-Niklaas, www.coupdeville.be

Actueel

10 SEPTEMBER 2020

Protest tegen de ‘plaasmoorde’ eind augustus

13

Poetins mediatroepen in Wit-Rusland Zelfs in een neo-sovjetdictatuur als Wit-Rusland hebben de medewerkers van de nationale staatszender iets wat het journaille van de VRT en onze regimekranten helemaal verloren hebben, of nooit hebben gehad: een geweten, beroepstrots en vaderlandsliefde.

Na 26 jaar praat parlement over ‘plaasmoorde’ Niks te vroeg, zal je denken en uiteraard denk ik dat ook, maar ik wil er toch even op wijzen dat nog geen volle twee jaar geleden de Zuid-Afrikaanse president Ramaphosa voor de VN in New York staalhard is gaan liegen dat hij geen weet had van ‘plaasmoorde’ (de moorden op blanke boeren op hun ‘plaas’, hun boerenerf) in zijn modelrepubliek en al evenmin van ‘grondgryp’ (het afpakken van gronden door ‘voorheen benadeelden’). dito speurders. Bovendien, vond hij, hecht de En kijk, van voortschrijdend inzicht gesproken, nog geen twee jaar later ontspint politie veel meer belang aan een overtal bezich onder zijn ogen, in zijn parlement, een stuursleden in kantoren dan aan ‘voeten op kamerbreed debat, waarin liefst 14 (!) partijde grond’. ‘Plaasmoorde’ moeten tot priorien het schrijnend probleem van moordende teitsmisdaad verklaard worden en de politie aanvallen op boeren, hun werkers of hun gemoet zich metterdaad inspannen om het verzinsleden, niet alleen erkennen, maar ook stetrouwen terug te winnen van de mensen die vig afkeuren. Afwijkende geluiden waren wel zij moeten beschermen. Een heel apart geluid te horen bij Ramaphosa’s eigen ANC en bij de liet een derde DA-spreker (V) horen toen zij fanatieke oppositiepartij EFF. in Xhosa, “zoals in de goeie ouwe tijd”, het De ANC-adjunct-minister van Landbouw EFF uitkafferde voor racisten en dat ze zich Mcebisi Skwatsha had het, naar eigen zegmoesten schamen, want moord - élke moord gen, gehad met wat hij noemde onverantis zonde. woordelijke en onware beweringen van ‘witte Uit naam van VFPlus begon dr. Pieter Groevolkenmoord’. EFF-parlementslid Constance newald zijn toespraak met een hart onder de Mkhonto orakelde over geruchten van een riem voor alle overlevenden, vooral vrouwen witte volkenmoord, die zij gemakshalve afen kinderen, van ‘plaasmoorde’. Ook in het deed als een mythe die wordt verspreid door verleden zijn die moorden hier al veroorlieden die “witte levens belangrijker achten deeld, zei hij, maar ze gaan voort. Hij vermelddan zwarte”. Tegelijk veroordeelde zij wel de daarbij de moeder die werd verkracht de toenemende misdaad van… veediefstal. voor de ogen van haar 12-jarige dochtertje en Met haar slinkse verwijzing naar de verhouhet gebruik van boren en strijkijzers als vreding tussen boer en knecht (‘plaaswerker’) selijke marteltuigen. Die branden niet alleen die weleens de reden voor ‘plaasmoorde’ zou de slachtoffers, besloot de VFPlusser, “die kunnen zijn, droeg zij niet bepaald bij tot een branden ook in het geheugen van dat kind.”. serene sfeer in het debat.

“Gronddiewe se verdiende loon” Al bij al klonk zij nog erg gematigd in vergelijking met wat op sociale media was gespuid na de recente moord op Glen (63) en Vida (60) Rafferty op hun ‘plaas’ in de buurt van Newcastle in KwaZulu-Natal. Ook de hond van het paar werd daarbij afgemaakt.

De ‘sociale’ haatspraak daarover werd in heel scherpe termen op de korrel genomen door DA-woordvoerster Dianne Kohler Barnard, die de erge brutaliteit van de ‘plaasaanvalle’ aanklaagde en de onwil van de regering om daar gepast tegen op te treden. Zij hield een verzameling bij van de hatelijkheden die op de sociale media na die weerzinwekkende dubbelmoord waren gespuid. Behalve “Goed so”, had zij daarop gelezen: “Goed so, maar ek voel jammer vir die hond” en “Gronddiewe se verdiende loon”. Het parlementslid heeft de namen van die haatsprekers genoteerd en meteen doorgegeven aan het gerecht. Jullie zijn aangeklaagd, richtte zij zich tot het drietal in persoon, hou jullie alvast klaar om te worden aangehouden.

Een DA-collega met de in Zuid-Afrika ‘nogal’ aangebrande naam Terblanche, noemde het veiligheidsplan van de regering gedoemd tot mislukking omdat politieposten kampen met tekort aan parate voertuigen en

Het verzet zwelt aan

Wij kunnen ons geen voorstelling maken van dergelijke wreedheden, maar het landelijke verzet ertegen blijkt stilaan massale vormen aan te nemen. Op zaterdag 29 augustus bliezen motorrijders verzamelen voor een landswijd protest tegen de toenemende terreur van boerderijmoorden. In Afrikaanse media stond te lezen dat zij zowaar met 100.000 (!) waren, terwijl Engelse bronnen het hielden bij 40.000, een getal dat mij nog indrukwekkend genoeg lijkt om - voor één keer dan - de Engelstalige media te geloven.

Overigens zijn er wel meer tekenen die erop wijzen dat de boeren en hun geteisterde gezinnen, om het met zo’n typisch Afrikaans stijlbloempje te zeggen, “gatvol” zijn van de terroristische bendes die hun het leven en werken onmogelijk maken en daardoor de voedselbevoorrading van het volk in ál zijn kleuren dreigen te ontwrichten. Ook de grote boerenorganisaties mobiliseren massaal en leggen er daarbij de nadruk op dat het dagelijkse rantsoen brood, rijst, aardappelen, groenten en andere onmisbare levensmiddelen niét in warenhuizen en winkels op de hoek worden gekweekt, maar op de akkers van de hardwerkende boeren.

HECTOR VAN OEVELEN

Naarmate de censuur steeds verstikkender wordt en de onderdrukking van de protesten steeds brutaler, namen ook steeds meer redacteurs en technici van de staatszender uit protest ontslag, zelfs in die mate dat werking van de zenders erdoor verlamd dreigde te worden. Maar geen nood, al heeft Poetin nog geen militairen of politietroepen naar Wit-Ruslan gestuurd, zijn mediahuurlingen zijn er al wel actief.

De Wit-Russische staatszender wordt nu overeind gehouden door medewerkers van Poetins propagandazender RT, het vroegere Russia Today. Zij staan nu in voor de technische werking én voor de inhoud van de programma’s. Dat is begonnen op uitnodiging van Loekasjenko en vanaf 21 augustus is het van kwaad naar erger gegaan. Vanaf toen werd de officiële verslaggeving over de protesten ook bewerkt door de propagandisten van RT. Sommige nieuwsuitzendingen daarover zijn nu volledig opgesteld door RT.

Rariteitenkabinet De Wit-Russische politieke analist Artyom Shraibman wees op de scherpe koerswijzigingen waartoe dat in de berichtgeving heeft geleid. Binnenlandse thema’s komen veel minder aan bod. Wit-Russische experts en commentatoren hebben plaats moeten maken voor Russen en Oekraïners die zich tegen de onafhankelijkheid van hun eigen land hebben gekeerd, en voor het rariteitenkabinet van buitenlandse antiwesterse pseudospecialisten en complotdenkers die bij RT altijd al een forum kregen. Gekken en/of pathologische leugenaars als David Icke, bijvoorbeeld, die gelooft dat de echte heersers van de wereld zogenaamde “lizard aliens” zijn, hagedisachtige buitenaardse wezens en dat de maan een reusachtig ruimtetuig van buitenaardsen is. Hij is dus de geknipte man om de Russische leugens rond te bazuinen: de Oekraïners hebben MH17 zelf neergeschoten en de Oekraïense regering is trouwens een verzameling fascisten en CIA-agenten die in 2014 een coup pleegde. Natuurlijk is hij een graag geziene gast op RT. Hij is héél nuttig en héél idioot.

Allemaal nazi’s Of neem de Franse supercomplotdenker Thierry Meyssan, die beweerde dat er op 9/11 geen gekaapte passagiersvliegtuigen in de WTC-torens zijn binnenvlogen, hoewel duizenden inwoners van New York dat

zelf hebben gezien, en ook niet in het Pentagon, hoewel de wrakstukken daar in de voortuin lagen. Die pathologische leugenaar wordt nu door RT gebruikt om Loekasjenko “het meest bekwame staatshoofd van de wereld” te noemen en de manifestanten in Minsk af te schilderen als neonazi’s en agenten van de CIA. Net zoals de Oekraïners die in 2014 onafhankelijk van Moskou wilden worden.

Allemaal nazi’s volgens Meyssan. Dat ondanks het feit dat de enige nazi-achtige partij in Oekraïne, “Sector Rechts”, bij de verkiezingen slechts twee procent van de stemmen had gehaald. Maar in de propaganda van RT leek het of heel het land vol nazi’s zat… Iemand die zo goed kan liegen dat hij vier passagiersvliegtuigen kan wegredeneren en van twee procent een meerderheid kan maken, is natuurlijk een gedroomde medewerker van RT. En dan hebben we het nog niet over de Russische fanatici als Alexander Doegin, die waarschijnlijk niet gek zijn, maar wel gevaarlijk.

Sluwe leugenaars Dat neemt niet weg dat de leiding van RT sluw genoeg is om soms ook een forum te geven aan mensen die helemaal niet gek zijn en die zelfs dapper, eerlijk en verstandig zijn, zoals Geert Wilders, Thierry Baudet en Jared Taylor van American Renaissance. Bij RT begrijpen ze ook wel dat ze daarmee een aantal rechtse kijkers in het Westen aan zich kunnen binden en dat ze hen zo ook kunnen bereiken met hun propaganda.

Maar Wilders, Baudet en Taylor gebruiken dat forum alleen om hun eigen standpunten te verdedigen. Zij encanailleren zich niet door in ruil daarvoor de leugens van het Kremlin te verspreiden. Want RT drijft op leugens. Ze kunnen de ene dag met volle overtuiging het ene beweren en een week later zonder enige uitleg het tegendeel. Ja, onze media liegen ook. Maar men moet ze niet daarmee vergelijken.

Dat anderen óók liegen, is geen excuus.

Men moet hun leugens niet tegen elkaar afwegen. Men moet zenders en kranten beoordelen op basis van één criterium, en dat is de waarheid. Naar RT kijken op zoek naar de waarheid is ongeveer even dwaas als porno kijken op zoek naar echte liefde.

Niet alles op RT is gelogen, maar niets is betrouwbaar.

PAUL BÄUMER

Bart De Wever lanceert Operatie Nachtwacht

14

Brieven

10 SEPTEMBER 2020

AAN DE POLITICI VAN ONS MOOIE BELGENLAND

DE ZAAK SANDA DIA

100 JAAR IJZERBEDEVAART

Pallieterke, Het getouwtrek omtrent het overlijden van deze jongeman neemt buitengewone juridische proporties aan. Het is een goed recht van alle betrokken partijen om bijkomend onderzoek te vragen. Dat linkse jonge mensen het overlijden van deze jongeman, helemaal ontheven van zijn toekomst, willen aangrijpen om hun gelijk te willen bewijzen, raad ik hun aan om Ernest Claes zijn boek “Daar is een mens verdronken”, te lezen of hoe tegenstellingen kunnen escaleren. Het zou hun wat eerbied tegenover Sanda Dia bijbrengen i.p.v. te willen afrekenen met de verantwoordelijken voor dit drama. Dagelijks passeer ik tweemaal aan de blokhut Cardon in Vorselaar waar ik telkens terugdenk aan deze jongeman. Ik als simpele arbeider sta inmiddels perplex van het juridisch offensief van de niet tot voorbeeld strekkende jongeren en hun families. Een mens in nood helpen is klaarblijkelijk van geen tel meer! Mijns inziens is het aan hen deemoedig schuld bekennen. Dure advocaten brengen deze jongeman niet terug. Tot slot, laat ons wat meer worden zoals Frieda Boccara eertijds zong: te willen leven “Dans un océan d’amour.”

Paul Baeyens - Wechelderzande

Pallieterke, Ik heb met veel belangstelling het interview en het commentaarstuk over de IJzerbedevaarten gelezen. Uiteraard is uw oproep gericht tot de twee huidige voorzitters van het IJzerbevaartcomité en de IJzerwake om mekaar te ontmoeten mij niet ontgaan. Ik vrees echter dat het een roepen in de woestijn zal blijven. De woordvoerders van het IJzerbedevaartcomité hebben steeds geweigerd om tot een ernstig overleg te komen met IJzerwake. En de opeenvolgende voorzitters werden daar alsmaar hardnekkiger in. Daar waar Lionel Vandenberghe nog de normale beleefdheidsregels respecteerde (handdruk, mekaar goeiedag zeggen) weigeren zijn opvolgers zelfs dat gebaar. En dat geldt zowel voor Walter Baeten als voor Paul De Belder. Om over hun gewezen secretaris Demeurie nog maar te zwijgen. Hoe zij die hatelijkheid weten te verenigen met de oproep tot verdraagzaamheid is mij een raadsel.

Het is natuurlijk intriest dat de geschiedenis die wending genomen heeft. Maar het is nu eenmaal een gegeven waar we vanuit de IJzerwake niets kunnen aan veranderen. De ‘hertaling’ van de drie kernbegrippen had niets te maken met een meer eigentijds taalgebruik. De vervanging van het begrip ‘godsvrede’ (“Als het om de natie gaat zijn we één”, dixit wijlen Erik Defoort) door ‘verdraagzaamheid’ was wel degelijk een breuk met de traditie. De boodschap was duidelijk: de radicale nationalisten waren niet langer welkom op de bedevaart.

De traditionele boodschap van de Frontbeweging blijft bijzonder relevant voor de Vlaamse beweging van vandaag. Vandaar ook dat wij ons blijven inzetten om deze boodschap uit te dragen. Het is in de huidige tijd inderdaad niet gemakkelijk. Een massabijeenkomst organiseren (zelfs buiten de coronatijd) is niet vanzelfsprekend.Voor geen enkele politieke beweging trouwens.

Onze voorzitter van IJzerwake en ikzelf blijven bereid tot een gesprek met de woordvoerders van de IJzerbedevaart, maar er zal toch een teken van goede wil moeten komen vanuit de overkant.

Johan Vanslambrouck - M assenhoven oud -voorzitter IJzerwake

Mevrouwen, mijne heren, Sinds de laatste verkiezingen zijn er door de politici van dit land echt geen vorderingen gemaakt in de richting van de vorming van een volwaardige federale regering. Naar wij ons herinneren is er toch een zeer duidelijke tendens door de kiezers tot uiting gebracht, namelijk: - het Vlaamse landsgedeelte sprak zich voornamelijk eerder ‘rechts’ uit; - het Waalse landsgedeelte sprak zich eerder ‘links’ uit.

Deze tegenstellingen drukken de mening en de ingesteldheid uit van de Belgische bevolking en moeten de politici van dit land inspireren om een regering te vormen die de ‘wil van de bevolking’ weerspiegelt.

Onze politici hebben echter blijkbaar niet de moed om de door hun kiezers tot uiting gebrachte intenties te eerbiedigen. Zo zien we alleen maar negatieve en ruziënde partijen die maar niet tot een coherent vergelijk kunnen of willen komen waardoor ons land in een impasse terechtkomt met, naar wij vrezen, echt verstrekkende gevolgen voor de bevolking en voor de economie van ons land.

Recentelijk heeft onze Koning, waarschijnlijk ten einde raad, aan de partijvoorzitter van één van de, volgens het resultaat van de verkiezingen van mei 2019, kleinste partijen, het initiatief gegeven om een compromis te vinden waardoor het tot een regeringsvorming zou kunnen komen.

De opeenvolgende pogingen om de realiteit te omzeilen tarten elke verbeelding en negeren volledig de wil van de kiezer.

Wij, en met ons zeer velen, zijn van mening dat dit echt niet kan vermits het de partijen met de meeste stemmen zijn die een regering moeten vormen. Als we weten dat de zetelverdeling in het Vlaamse landsgedeelte voor de partij N-VA 25 zetels betekent en voor het Waalse landsgedeelte voor de partij PS 20 zetels , dan is het aan deze beide partijen om samen te zitten en te trachten een waardevol compromis te vinden om samen te werken en een meerderheidsregering te vormen.

Nu blijkt echter dat men opnieuw opteert voor een samenstelling waarbij aan de wil van de Vlaamse kiezer volledig wordt aan voorbij gegaan! Men wil namelijk de zogenaamde ’vivaldi-coalitie’ op de been brengen waarbij de grootste partij van het land (N-VA) buitenspel gezet wordt.

Naar onze mening kan het toch niet zijn dat onze democratie volledig wordt uitgehold door het weren van de partij die door de Vlaamse kiezer de meerderheid werd gegeven en 25 zetels heeft verworven. Dit is toch wel een heel wraakroepende situatie. Waarom gaan we nog stemmen als politici de wil van de bevolking compleet naast zich neerleggen!

Wanneer we van een echte democratie spreken is het bovendien de hoogste tijd dat het zogenaamd ‘cordon sanitaire’ wordt opgeheven, waardoor het VB met zijn 18 zetels en de derde grootste partij van het land mee haar rol zou kunnen spelen.

Wij menen dat het de hoogste tijd is dat de bevolking zich verenigt in een BURGERPROTEST om de ondemocratische houding van onze politici aan te klagen en te eisen dat men recht doet aan de wil van de Belgische kiezer.

Indien dit niet mogelijk blijkt dan is er maar één weg meer open: nieuwe verkiezingen!

R ené De Groof - Lier

GROOTSTE FAMILIE

HOOFDDOEK

Hotels en en Hotels Hotels en restaurants restaurants waar waar restaurants waar Vlamingen Vlamingen thuis thuis zijn zijn Vlamingen thuis zijn Verliefd op de natuur-?

Verliefd op de natuur-?

Kom ze ze eens eens proev proeven te Achouffe-!

Kom

HOTEL HOTEL

DeAchouffe keuken is enkel hotelgasten 19 - open 6666voor Houffalize Te bereiken via Namen, Marche, Laroche richting Houffalize (afslag Nadrin) of via Luik Wij zijn vlamingen

Tel. 061-28 81 82 - Fax 061-28 90 82 www.lespine.be (Wij zijn Nederlandstalig-!)

Tel. 061-28 81 82

Heerlijk aan aan de de kust kust nu! nu!

Heerlijk

HOTEL DIE DIE PRINCE PRINCE HOTEL

zal u u extra extra verwennen. verwennen. zal Albert I-Wandeling I-Wandeling 41-42 41-42 -- OOSTENDE OOSTENDE Albert Tel. 059-70 059-70 65 65 07 07 Tel.

Kruisende woorden oplossing 1228

A B C D E F G H I J K L

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 S C H A K R R

I

N G E N

L O O D S X E N O R M E A L V A X P

I

K E E R T

P L E M P E N X L N X T J

E X O U T

I

L

L A G E

A G A X L E G X A D E R N E X A L X

I M X

U X K L E

N K U N S T

I

I

N X

S P U L X E G X B E T A S X D E K T X E O X E N E G D E N X S T O O R T N E E N X L A C T O S E

Pallieterke, Volgens Rousseau moet de grootste familie de premier leveren. Die man begint over te lopen van pretentie en serieus naast zijn schoenen te lopen. Hij vergeet dat de grootste familie de Vlamingen zijn. Hij vergeet dat de Walen minder stemmen nodig hebben voor een parlementaire zetel dan de Vlamingen. Dat de meeste belastingen vooral door Vlamingen betaald worden, dat de Belgische export vooral uit Vlaanderen komt. Dat Vlaanderen Wallonië onderhoudt met jaarlijks miljarden transferten, enz, enz,… en dan nog een Waalse Eerste minister eisen! Zelfs de meest gediscrimineerde gemeenschap zou dit niet pikken.

Dany Bauwens - Erps Kwerps

naam Layouter

PAL 00

Pallieterke, Op de Molenbeekse gemeenteraad werd vorige week een motie van gemeenteraadslid Saliha Raiss (sp.a) goedgekeurd dat het dragen van hoofddoeken bij het gemeentepersoneel toelaat. “Ik hoop dat andere gemeenten ons zullen volgen”, aldus Saliha Raiss.

Ik ook, maar dan heel consequent voor iedere religieuze opvatting: dus ook keppeltjes voor diegenen die de Joodse godsdienst belijden, het logo van Het Vliegend Spagettiemonster voor de aanhangers van het Pastafarisme en diegenen die de godsdiensten bestrijden kunnen dan een T-shirt dragen waarop staat: ‘Allah bestaat niet’!

Luc Vandeputte - Ledegem

Restaurants blz. 00

ABSURDISTAN

Niet wij!

Nee, wij ontkennen het ten stelligste, met klem, zonder pardon: de naaktfoto's van mannelijke BV's die nu schijnen te circuleren, zijn géén foto's van onze redactie! Wij zijn deftige mensen.

Minachting Een klein berichtje van over de taalgrens. In de Luxemburgse gemeente Bertrix wordt vanaf dit schooljaar in alle gemeentescholen het Nederlands geschrapt en vervangen door het Engels.

Bertrix heeft een MR-burgemeester, van de partij van Überbelgicist Bouchez.

Ook daar Over een andere grens dan, de Franse. In de Frans-Vlaamse gemeente Bailleul, van oudsher Belle, werd een Nederlandstalig gemeentenaambord besmeurd en van iets als een Keltisch kruis voorzien. Het Nederlandstalige bord hing netjes onder het Franstalige.

De haat voor al wat Vlaams is, leeft blijkbaar in alle Franstalige gebieden.

Onderzeeër Wat het gaat worden met de Vlaamse regering, eenmaal de viva-aldiregering gevormd, Joost mag het weten. Of wellicht eerder Bart, de federale blauwe duikboot in de Vlaamse regering.

Leve de held!

Wij zijn het roerend eens met Brussels minister Pascal Smet – zit die nu nog niet in zijn B&B in Brazilië? – die de Brusselse “jongeren” zal aanpakken door hen de rol van de brandweer uit te leggen.

Pascal zal daarvoor bij elke brandweerinterventie plaatsnemen op de motorkap van de eerste brandweerwagen.

Dat gaat helemaal werken!

Op die manier Om alle partijdiscussies te beslechten, lijkt het ons aangewezen om de post van eerste minister toe te wijzen via een tv-programma: “Wie wordt de eerste minister?” De kandidaten mogen zich allemaal aanmelden en via het afleggen van proeven als bvb. “wie draait het best rond de pot” mogen ze hun kwaliteiten dan bewijzen.

Bulderlach Af en toe moeten wij toch eens onbedaarlijk lachen, dat moet men ons vergeven. Bijvoorbeeld wanneer Johan Vande Lanotte, de man die alle kansen heeft gehad om het land weer op de sporen te zetten, een opiniestuk schrijft over de politieke toestand. Kostelijk!

Geografie Wij zitten met een existentiële vraag na de aanslagen in Deurne en de molotovs in de Brusselse Marollen. Is Deurne nu de Marollen aan 't Schijn of is Brussel Deurne aan de Zenne?

Onheilige alliantie Op Facebook zijn onlangs alle massaal bezochte prozwartepietenbladzijden verwijderd. Tot daar de vrije meningsuiting. Is het trouwens iemand opgevallen dat onze extreemlinkse blanke en zwarte vrienden plots de bovenstebeste maa tjes zijn met het grootkapitaal?

Kwestie van houding Tussen NAVO-bondgenoten Griekenland en Turkije staan de zenuwen strak gespannen. De vraag is natuurlijk wat de Europese Unie zal doen tegen de steeds verder gaande Turkse agressie.

Niets waarschijnlijk. Of toch. Jammeren.

Loopbaanplanning Dat het hier te lande om zeep is, dat hadden wij meteen begrepen toen Egbert het woord “voluntarisme” in de mond nam. Maar misschien mikt Egbert op langere termijn op het blauw fractievoorzitterschap in het Europees Parlement?

Een lezersbrief insturen?

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.

Op de praatstoel

10 SEPTEMBER 2020

15

Christiane Stallaert

“Het verdriet van Spanje is bodemloos” Vlamingen zijn verwant met Catalanen en Basken. Samen strijden voor de eigen taal en tegen een historische politieke elite is de lijm. Catalonië en Baskenland zijn scherven van het immense schiereiland. Wat met de rest? Christiane Stallaert geeft boeiende antwoorden in een boek over haar tweede vaderland.

“Het verdriet van Spanje” is verplicht voor wie naar de costa’s, de sierra’s of de meseta reist.

De schoonfamilie van Christiane Stallaert woont in Extremadura, de westelijke en arme rand van Spanje. Zij is hispaniste en antropologe en doceert in Antwerpen. De liefde voor Spanje, het Spaans en de culturele- en taaldiversiteit van haar adoptieland boeit ook haar kinderen. Dochter Laura bespeelt de Galicische doedelzak en treedt op in Santiago de Compostella in Galicië tijdens de Jacobsfeesten. Sint-Jacobus is de patroonheilige van Spanje.

De Galiciërs, die ook streven naar meer autonomie, koesteren hun Keltische wortels en omhelzen de “gaita”.

Christiane Stallaert is productief in het Nederlands en het Spaans.

Zij neemt deel aan de debatten in Spanje over natie, identiteit, verleden en toekomst. In een vorig boek, “Naar eigen beeld en gelijkenis” met als ondertitel “Ras en religie in Nazi-Duitsland en het inquisitoriale Spanje”, zocht zij mee naar wegen om de groeiende etnische, culturele en religieuze diversiteit harmonieuzer in te passen in het sociale weefsel. Dat boek leverde haar de klacht op een vijand te zijn van Spanje.

Buitenlanders die zich storten in de Spaanse geschiedenis krijgen vanzelf het verwijt het land te treiteren.

Waarom uw boek, we kennen Spanje toch al voldoende?

Dat is een misvatting. Spanje is een schitterend, boeiend en ingewikkeld land en ik vind, ook omdat ik het goed ken door mijn opleiding, studies, reizen, schrijven en mijn schoonfamilie in Extremadura, dat het in Vlaanderen en Nederland onbekend is. Ik wil meer inzicht aankweken en tonen dat Spanje meer is dan zon, zee en Catalonië plus Baskenland. “Het verdriet van Spanje” is een verkoopsucces, wat de gretigheid om er meer over te weten te komen in de Lage Landen bevestigt.

Bizar dat u dat zegt: Spanje is een deel van de geschiedenis van die Lage Landen… (lacht) De oudere generatie heeft daarover nog noties en kijkt niet weg bij het vallen van namen en begrippen als de hertog van Alva, de graven Egmont en Hoorn - terecht-

Christiane Stallaert, “Het verdriet van Spanje”, uitgeverij Vrijdag 2020; 295 blz., prijs: 24,95 euro, ISBN 978 946 0018 98 5

gesteld op de markt van Brussel -, de Spaanse furie, de inquisitie, keizer Karel, de pot met de drie oren van Olen, maar bij mijn studenten in Antwerpen verwasemen die namen en situaties in het collectieve geheugen.

Wat is het “verdriet van Spanje”?

Het verdriet van Spanje is de tragiek van zijn burgeroorlogen, het onopgeloste nationaliteitenvraagstuk, de spanning van de twee Spanjes - het nationaal-katholieke land contra het liberale -, de blijvende tweespalt tussen een republikeinse beweging en het koningshuis, de miskenning van het land buiten de grenzen en de woede die dat opwekt, en, niet in het minst, het verwerpen van elke kritiek vanuit het buitenland. Hoe moeilijk Spanje het heeft met zijn geschiedenis en zelfbeeld illustreert het feit dat de beste analyses geschreven zijn door buitenlanders, hoofdzakelijk Engelstalige of Franse historici. Ik pas in het vakje ‘buitenlander’ en ben recent publiek aangevallen omwille van een boek van 2006 waarover ik zeker ben dat de critica het niet heeft gelezen, want dan zou ze mij niet hebben aangepakt. Geschiedschrijving en politieke boeken over Spanje zijn een mijnenveld.

U beklemtoont hoe de ontdekking van Amerika vanaf 1492 het zwaartepunt van het buitenlands beleid van Castilië verlegde naar de Atlantische Oceaan, met als gevolg de verwaarlozing vanaf dan van de contacten met de zuidelijke oever van de Middellandse Zee… Die draai van Spanje naar een Atlantische blik en Latijns-Amerika in de vijftiende en de zestiende eeuw heeft geleid tot de verzwakking van een historische Mediterrane cultuurzone. De val in 1492 van de laatste Moorse steden in Andaloesië met hun hoogstaande islamitische cultuur, de eerste uitwijking van de Berbers en Arabieren van Spanje naar Noord-Afrika, de politieke spanningen tussen de noordelijke en de zuidelijke oever van de Middellandse Zee in de zestiende eeuw en uiteindelijk de totale uitwijzing van de Morisken door Filips III in 1609 werken door tot in 2020. Een gedeelde beschaving van christenen en moslims rond de Mare Nostrum, de Romeinse zee, is niet tot stand gekomen, en de Noord-Afrikaanse steden Ceuta en Melilla, Spaanse enclaves met hun hypernationalisme, zijn het restant van een gespannen verleden.

Spanje werd door zijn Atlantische blik een imperium?

Akkoord. Ik ben geboeid door de blijvende gevolgen hiervan. Zo ging de kolonisatie gepaard met kennisoverdracht van Europa naar de “Nieuwe Wereld”, wat een proces van verwestersing betekende en een verdrukking van de lokale kennis. Dit proces werkt door tot vandaag als een vorm van ‘kolonialiteit’. Wat is kolonialiteit? De vaststelling dat zelfs na de politie-

ke emancipatie van de kolonies (al in de negentiende eeuw werden de Spaanse kolonies onafhankelijk), zij getekend blijven door de machtsstructuren, mentaliteiten, economische verhoudingen die ontstaan zijn tijdens de kolonisering. De-kolonialiteit, een begrip dat in de Latijns-Amerikaanse context van 1992 is ontwikkeld, is het zich mentaal, psychologisch, economisch en politiek bevrijden van de koloniale stempel en structuren die men draagt. Concreet: de inheemse Indianen en de afstammelingen van de zwarte slavenbevolking blijven ook in het gedekoloniseerde Latijns-Amerika ondergeschikt aan de blanke heersende elite. ‘De-kolonialiteit’ is de poging om komaf te maken met deze machtsstructuren.

“Vaderland, monarchie en kerk vormen onverminderd de heilige drie-eenheid van het Spaanse nationalisme” Black Lives Matter zal u niet tegenspreken?

Het begrip de-kolonialiteit, dat je inderdaad ook kan toepassen op Afrika en Azië, boeit mij en ik wil daar dieper op ingaan in een volgend boek.

Spaanse commentatoren en politici noemen hun land een “natie van naties”? Beter zou zijn een “staat van naties”?

Sedert 1492, wat met feesten, publicaties en discussies herdacht werd in 1992 - een blik dus op 500 jaar nationale geschiedenis -, worstelt Spanje met zijn identiteit, met zijn nationalisme, met zijn natiegevoel. Boekenrekken zijn daarover vol geschreven, tot vandaag. Ook in Latijns-Amerika en zijn onafhankelijke voormalige Spaanse kolonies worstelt men met natievorming. Bekeken wordt in welke mate de natie samenvalt met politieke of culturele grenzen, hoe raciale situaties - denk aan de inheemse volkeren en hun ondergeschikte rol tot vandaag verwerkt werden in de groei tot een natie. Inderdaad, een “staat van naties” of plurinationale staat is een correcter begrip. Het verwijst naar de spanning tot vandaag tussen de kern van Spanje, gesymboliseerd door de hoofdstad Madrid en haar elite, en de rand, de periferie van het land met Galicië, Baskenland, Catalonië, Andaloesië, Extremadura, en laten wij het dan gemakshalve niet hebben over León of Aragon, die eveneens rukken aan het centralistische juk.

Een “staat van naties” ondermijnt het centrum. Worden de verbanden tussen Madrid en de Catalanen, de Basken en de Galiciërs losser?

Sinds het herstel van de democratie na de dood van Franco kende Spanje lange tijd een-partijregeringen, waarbij afwisselend een van de twee dominante partijen - de conservatieve partij PP of de socialistische partij PSOE - het bewind voerde en geen coalities hoefde aan te gaan om een meerderheid te vormen. Dat is dus voorbij en de coalitieregering van de socialist Pedro Sanchez is aan de macht sinds begin januari 2020 dankzij de steun van een regionale partij uit Teruel met één zetel in het parlement die haar de meerderheid bezorgt. Het is wennen voor de Spaanse politieke elite om coalities te vormen en een beroep te moeten doen op partijen die de autonome regio’s van Spanje vertegenwoordigen in het nationale parlement en het bestaan van Spanje als natie in vraag stellen.

Politiek alerte Vlamingen kennen het Baskenland en Catalonië en volgen hun tribulaties met het centrale bestuur.

In die twee gewesten leidde de gespannen verhouding met Madrid onder meer tot een taalkwestie.

Vooral tijdens het Franco-regime werden zowel het Baskisch als het Catalaans gediscrimineerd door de ‘nationale’ taal, het Castiliaans.

Vlamingen zijn gevoelig voor taalkwesties en dit verklaart een zekere herkenbaarheid of zelfs sympathie met de Baskische of Catalaanse beweging. Ook het streven van de Basken en de Catalanen naar meer politieke en economische macht is voor veel nationalistische Vlamingen herkenbaar. Die belangstelling voor het Baskenland en Catalonië verklaart wel dat de complexiteit van het land als geheel en van andere regio’s van Spanje minder bekend is in Vlaanderen. Vandaag is het pragmatisme van de Basken opvallend, zij zitten in een interessante onderhandelingspositie met Madrid en sluiten compromissen met het nationale bestuur. De verwijdering tussen Catalonië en de Spaanse bovenlaag gaat anderzijds dagelijks verder en wanneer en hoe er een nieuw evenwicht zal gevonden worden, is een reuzegroot vraagstuk.

In Spanje leefden na 1492 eeuwenlang joden en moslims in het geniep tussen twee polen om uitwijzing te voorkomen: hun religie van oorsprong en hun opgelegde religie?

Hoeveel Vlamingen kennen de hartverscheurende geschiedenis van de ‘conversos’ en de morisken: de zogenaamde ex-moslims?

De gedwongen doopsels van joden en moslims werden door de oud-christenen met grote achterdocht bekeken en de hoofdtaak van de Inquisitie was de oprechtheid en de kwaliteit controleren van de nieuw-christenen. Joodse bekeerlingen, dus nieuw-christenen, drongen door tot in de top van de katholieke hiërarchie, wat tot frustratie leidde. De morisken, dus bekeerde moslims, werden door Filips III ver-

jaagd uit Spanje en ganse regio’s zijn daardoor ontvolkt, op sommige plaatsen tot vandaag. Tot de jaren negentig van de vorige eeuw werd er over de morisken en hun lot amper gepubliceerd en gedebatteerd. De Spaanse joden die zich niet wilden voegen naar een doopsel, werden al in 1492 verdreven en speelden een belangrijke rol in Constantinopel, Griekenland en rond de Zwarte Zee. In Vlaanderen kennen wij de Askenazy uit Centraal-Europa, al weten wij weinig tot niets over de Sefarden uit Spanje.

Generaal Franco trok het republikeinse Spanje binnen aan het hoofd van Moorse troepen.

Hoe werd dat geslikt door de Spanjaarden die een haat-liefdeverhouding hebben met hun Arabische verworteling?

Voor Spaans-nationalisten lijkt het een anomalie in de eeuwenoude geschiedenis van Spanje dat Francisco Franco, een ‘africanista’, oprukte vanuit de Spaanse enclaves in Noord-Afrika, aan het hoofd van troepen van de traditionele aartsvijand, de moslims. Hij beriep zich op de gedeelde afkeer van een ‘goddeloze’ Spaanse republiek en van het communisme. De Moren te paard werden anno 1936 de kruisridders tegen de roden.

Spanje is een koninkrijk, geen republiek?

Na de dood van generalíssimo Franco kwam het koningshuis Bourbon opnieuw op de troon in Madrid. De socialisten die traditioneel republikeins zijn hebben op dat belangrijke ogenblik de monarchie als compromis aanvaard voor het grotere goed, een veilige en vreedzame overgang na het overlijden van de ‘caudillo’. Bij de recente crisis rond de corrupte ex-koning Juan Carlos heeft de socialistische premier van de huidige regering er alles aan gedaan om de monarchie te steunen tegen de eisen van de republikeinen in. Dit kan je schrijven op het conto van ‘het verdriet van Spanje’; het land wordt dermate gepijnigd door zijn onverwerkte verleden, zijn middelpuntvliedende krachten, zijn zelfbeeld van kneusje in de internationale gemeenschap, zijn blijvende strijd tussen de twee Spanjes, enerzijds het conservatief-katholieke Spanje en anderzijds het liberale, buitenwaarts gekeerde Spanje, dat de koningskwestie op dit moment geen voorrang heeft (bovendien: de gevolgen van de coronapandemie zijn niet de overzien). Spanje danst om zijn eigen verleden en duwt passages die Spanjaarden onwelgevallig zijn weg. Censuur en gerecht treden op. De komiek Jordi Pessarodona werd veroordeeld omdat hij in de aanloop naar het Catalaanse referendum met een clownsneus naast een ‘Guardia civil’ was gaan staan. Nogmaals, vaderland, monarchie en kerk vormen onverminderd de heilige drie-eenheid van het Spaanse nationalisme en hiermee wordt niet gespot.

FRANS CROLS

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

10 SEPTEMBER

2020

IJslandse avonturen Zelfs zonder Kevin De Bruyne en Eden Hazard zijn we tegen Denemarken nooit in de problemen geraakt. De Denen hadden wel zin in een stunt na dertig wedstrijden zonder nederlaag, maar na negen minuten was het over en out, daar zorgde Jason Denayer voor. Denayer was de uitblinker bij de Rode Duivels en niet alleen omdat hij scoorde.

Graag zou ik nu matchen zien tegen Duitsland, Frankrijk en Nederland, dan weten we waar we staan. Spijtig genoeg moeten we het doen met IJsland B. Iedereen is gekwetst op het eiland. Men is daar dringend op zoek naar enkele spelers die vrij zijn voor de wedstrijd tegen de nummer één van de wereld.

Als er in mijn tijd geloot werd voor een EK of een WK, dan kon men er bijna zeker van zijn dat IJsland in onze groep zou zitten. Als we in Reykjavik moesten spelen, zat Sigurvinson, toen de grote man van Standard, steevast op ons vliegtuig.

Hij was een echte vriend geworden...

Na de match was er de traditionele receptie ten huize van de voorzitter van de IJslandse voetbalbond. Daarna trokken we met Sigurvinson als gids de stad in. Feitelijk hadden we geen gids nodig, want er is geen bal te zien in Reykjavik.

Ze komen niet veel buiten op het eiland, alleen voor het voetbal... soms!

Icelandic Television Toch zijn we er bijna een ploegmaat kwijtgespeeld. Toen we in de bus zaten om naar de luchthaven te vertrekken, misten we duidelijk een speler.

Iedereen was al een beetje ongerust aan het worden, toen we in de verte Erwin Vandendaele, rustig een sigaret ro-

kend, zagen afkomen. Hij was een beetje te lang aan de toog blijven hangen.

Voor een vertrek naar het eiland zat ik ook eens letterlijk en figuurlijk in nauwe schoentjes. Ik was mijn voetbalschoenen vergeten in Anderlecht. Gelukkig liep ik Leen Barth tegen het lijf op de luchthaven. Onze tweede doelman moest op pad met jong Oranje. Ik leende een paar ‘boots’ van hem. Hij had van die kleine pootjes. Ik had de ganse match pijnlijke voeten. Dat heb ik natuurlijk aan niemand verteld.

Op 3 juli 76 speelde ik mijn laatste interland tegen IJsland. Ik scoorde er mijn eerste en tevens laatste doelpunt voor de Rode Duivels. We wonnen met 4-0. Na de wedstrijd kreeg ik een telefoontje van de Icelandic Television.

Een mooie vrouwenstem vroeg mij om een interview in de bar van ons hotel. Een uur heb ik daar zitten schilderen. Toen ik Jan Verheyen en Jean Dockx schaterend van het lachen op mij zag afkomen, begreep ik wie de Icelandic Television was...

Gille Van Binst Voormalig topvoetballer

1229

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E F G H I J K L HORIZONTAAL A. Met weinig middelen een probleem oplossen B. Geen enkele keer - Deelgemeente van het Luikse Ferrières Oersted C. Intens - Hoogste aantal behaalde punten D. Denkbeelden - Klopte licht E. Stam der Oude Belgen F. Voorzetsel - Uitgezocht gezelschap G. Deel van een huis - Frans voor stom in de betekenis van een handicap H. Limburgse gemeente - Vakbond - Internetlandcode voor Liberia I. Nieuwigheid in de schrijfwijze - Bevel J. Welzijn - Scandinavische munt K. Voegwoord - Overschot Munteenheid L. Bloed- of aanverwanten

VERTICAAL

1. Spionnen 2. Onverschrokkenheid - Lieflijke

plek - Voorzetsel 3. Italiaans gerecht met mais en

griesmeel - Uitroep van droefheid 4. Route Impériale - Nederlandse

waterloop - Afgeroomde 5. Marterachtige zoogdieren - Koele

zachte wind 6. Authentiek 7. Mytisch wezen, vergelijkbaar met

een fee of alf - Romeinse cijfer 49

- Vivus fecit - Tantaal 8. Structuur - Pers .vnw.

9. In omloop zijn 10. Tabakverbruikster - Gewezen 11. Zet in de bloemetjes - Informatie

technologie - Amerikaans vice -

president onder Clinton 12. Dorp in Zeeland - Oorlogstuig

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1228 VINDT U OP BLZ. 14

Pallieterke sprak met Björna Soenens, tweelingzus van

“De meest objectieve journalist ter wereld, zelfs van Amerika!”

Aan de voordeur van een stemmige fermette, gelegen in de feeërieke Roeselaarse rand, heet Björna Soenens, de tweelingzus van VRT-icoon Björn Soenens, ons hartelijk welkom voor een gesprek.

Björna: “Kom er in meneer Pallieter, weest welgezeten!”

Elk zijne goeiendag mevrouw Soenens, ik ben blij dat u mij wou ontvangen.

Björna: “Och ’t is zeker dat meneer Pallieter.

Ik ben blij dat mij ook eens wat gevraagd word, want onze Björn ligt de laatste tijd nogal onder vuur en ik ben blij dat ik de waarheid eens kan vertellen. (samenzweerderig) Weet ge, meneer Pallieter, onze Björn, dat is een halve heilige.

Wat zeg ik? Minstens driekwart! En objectief!

Als kind was hij het objectiefste kind dat ik kende.”

U kan het weten, u bent zijn tweelingzus.

Björna: “Dat komt zo, wij zijn op hetzelfde moment geboren uit dezelfde moeder, moeder Björnalie. Björn kwam als eerste. Dat zal u niet verwonderen, daar het algemeen geweten is dat Björn steeds als eerste het licht ziet. Ons vader, Björnfried Soenens, zei dat ook altijd: ‘Onze Björn die ziet altijd als eerste het licht.’”

Uw broer krijgt ook vaak kritiek, zo zou hij ijdel zijn en mediageil?

Björna: “Maar meneer Pallieter, ge gelooft dat toch allemaal niet? Onze Björn is helemaal niet ijdel! Wanneer hij voor vrouwenbladen poseert, dan hult hij zich in vormeloze badjassen en verbergt hij zelfs de ogen achter komkommerschijfjes! En mediageil? Komaan zeg! Onze Björn is gewoon geil. Zo ne schone man! Hebt ge zijn vrouw al gezien? Achttien jaar jonger he! Dan ben je in mijn woordenboek niet media- maar beregeil! Koffietje?”

Graag. Er wordt zelfs gezegd dat hij indertijd verantwoordelijk was voor verschillende burn-outs, de befaamde björn-out.

Björna: “Ja, maar als je gaat beginnen met moeilijke woorden te gebruiken, zal dit interview rap gedaan zijn! Moeilijke woorden, daarvoor moet ge bij onze Björn zijn, die begrijpt elk woord! Ook de moeilijke. Zelfs woorden die een ander niet begrijpt, zoals constructieve journalistiek, positive news. Zelfs Amerikaanse woorden zoals ‘conscious journalism’. Zijn Ame-

rikaans is heel goed, weet u. Hij woont daar he, in Amerika. De mensen daar, de Amerikanen, zien hem ook allemaal heel graag. Die zeggen dat ook he. ‘Björn, we see you gladly,’ zeggen ze dan. Een koekstje bij de koffie, meneer Pallieter?”

Jazeker. O kijk, dat zijn dezelfde koekjes als die je in de VRT-kantine krijgt!

Björna: “O, dat is toeval. ‘Closedfall’ zeggen de Amerikanen. Die spreken trouwens ook allemaal heel goed Amerikaans, maar niet zo goed als onze Björn. Weet je, meneer Pallieter, die burn-outs, weet je wat wij hier in de West-Vlaanders zeggen? Te lui voor te werken, dat zeggen wij hier. ‘Too lazy for to work’ zeggen de Amerikanen. Onze Björn wil inspireren en niet deprimeren! Zo is onze Björn, de meest objectieve journalist ter wereld, zelfs van Amerika!”

Ja, maar toch. Hij kreeg zelfs kritiek van Martine Tanghe…

Björna: (veert woedend recht) “Martine Tanghe?! Dat kreng! Geloof mij, die heeft haar familienaam niet gestolen! En rimpels dat die heeft! Die heeft meer rimpels in haar gezicht dan onze Björn in zijn, … allez ja u weet wel.”

Zie ik dat goed? Is uw pruik afgevallen?

Björna: “Pruik? (tast op hoofd) Euh… ik lijd aan vrouwelijke kaalheid. Alopecia femina.”

Maar u bent Björn Soenens zelf!

Björn: “So what?! Er is er maar één die een objectief interview over mijzelf kan geven en dat ben ik! De objectiefste journalist ter wereld!

‘The objectivest journalist of the world’ zeggen in Amerika!”

Maar u bent helemaal niet in Amerika, u zit hier gewoon in Roeselare koekjes te eten uit de VRT-kantine!

Björn: “Now is het enough! I have it had! Out! Out I say you! Vuile Trumpfan!”

Oké, dan sluiten we hier af, bedankt voor dit gesprek. We laten onszelf wel uit.

Björn: (vanuit de deuropening) “Make Björn great again!!!”

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be