't Pallieterke van 1 oktober 2020

76ste jaargang • nummer 38 • donderdag 1 oktober 2020

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 3,00

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Heksenjacht op Vlaams-nationalisten in Mechelen ‘t Pallieterke sprak met de slachtoffers, getuigen, politiemensen en een mensenrechtenspecialist.

Niet onze regering Lees de reportage op blz. 4-5

Pleidooi voor het gezin De kinderpsychiater Peter Adriaenssens liet zich onlangs op Canvas vernietigend uit over de opvoeding die Albert en Paola aan hun kinderen gaven. Hij noemde het “emotionele, affectieve verwaarlozing.” Albert en Paolo lieten hun kinderen aan hun lot over om zich bezig te houden met hun seksuele avontuurtjes.

De koningskinderen groeiden de facto zonder ouders op, zonder nestwarmte of geborgenheid. Ze werden opgevoed door nanny’s en gouvernantes.

We zouden hier een tirade tegen de monarchie aan kunnen koppelen. Maar is dit niet in een notendop ook de tragedie van honderdduizenden kinderen van de generaties die na de jaren zestig kwamen? Vergeleken met de voorgaande generaties groeiden zij ook op als koningskinderen, figuurlijk dan, in een ongeziene welvaart. Maar dikwijls ook in

gebroken gezinnen, met afwezige ouders, zonder nestwarmte, zonder een veilige thuis.

Voor de marxisten was het gezin een hoeksteen van het kapitalisme. Voor de feministen was het ballast in hun concurrentiestrijd tegen ‘de mannen’.

Maar voor alle gewone mensen, en zeker voor alle kinderen, was het uiteenvallen van het gezin een tragedie die diepe wonden achterliet, en een leegte die niet met geld, carrière, drugs of seks opgevuld kon worden.

Het gedrocht komt er dan toch. Een groot Waals front (de cdH is quantité négligeable geworden) gaat met een samenraapsel van de Vlaamse verliezers een regering vormen.

Zonder meerderheid in Vlaanderen. Volstrekt tegen het overduidelijke signaal van de Vlaamse kiezer in.

“Hij die een tijger berijdt, is bang om af te stappen”, zegt een Chinees spreekwoord. De Vivaldi- partijen zitten nu op een tijger. Deze bonte coalitie moet kost wat kost een regering vormen en die in stand houden, omdat het enige alternatief datgene is wat ze het meest vrezen: nieuwe verkiezingen en een nog grotere overwinning van de rechtse, Vlaamse autonomisten. De angst voor de kiezer is het enige cement van een coalitie zonder samenhang, zonder goesting, zonder visie. Dus berijden ze de tijger, zonder plan hoe ze het afstijgen, de verkiezingen, ooit kunnen overleven.

Zeven partijen en geen enkel project Hun redenering lijkt te zijn: de kans dat het verlies nog oploopt, is groot, maar zelfs dat is beter dan het verlies nu al met zekerheid te moeten nemen.

Mirakels bestaan altijd in de politiek, maar wat is de kans dat de coalitie van de angst een dynamisch beleid kan ontwikkelen of enig enthousiasme in Vlaanderen kan opwekken?

België heeft het record te pakken van langste regeringsvorming, maar ik vermoed dat we nog een andere gouden medaille hebben: de regering met het grootste aantal partijen ooit.

Hoe maak je een begeesterend politiek project met 7 partijen?

Als je dan ook nog eens zware besparingen moet doorvoeren?

Ecolo wordt een bijzonder probleem. De Vlaamse groenen zijn een toonbeeld van redelijkheid in vergelijking met de extremisten die in Ecolo de plak zwaaien. De partij staat ook steeds meer onder druk staan van haar moslim-vleugel.

Via sociale media kan de achterban tegenwoordig snel zijn ongenoegen duidelijk maken wanneer hij vindt dat de partijleiding teveel toegevingen

doet. Degenen die denken dat de N-VA destijds het pact van Marrakesh had kunnen laten passeren, zaten duidelijk niet op Facebook. We gaan nog horen van de gestoorde achterban van Ecolo.

De perfecte polarisatie Daartegenover staat een oppositie die heel wat troeven in handen heeft. Ik weet dat velen dromen van een Vlaams front, maar het onderscheid tussen Vlaams Belang en N-VA heeft zo zijn voordelen. Het Vlaams Belang is de partij van de kleine man. De partij gaf zondag een indrukwekkende vertoning van haar huidige mobilisatiekracht.

De N-VA heeft invloed op plaatsen waar het Vlaams Belang minder goed binnen raakt: de economische top, de academische wereld en zelfs de pers.

Wat hen bindt, hun Vlaamsgezindheid, is bovendien een pijl die perfect gericht is op de achilleshiel van deze regering, het gebrek aan Vlaams draagvlak. Het idee dat België schadelijk is voor Vlaanderen wordt perfect geïllustreerd door een regering waarvan de onwil om rekening te houden met de Vlaamse kiezer de enige bestaansreden is. Nooit hebben het overleven van de kunstmatige staat België en de Vlaamse belangen zich zo scherp tegenover elkaar afgetekend. Die dynamiek kan tot allerlei vormen van burgerlijke ongehoorzaamheid leiden, zoals Herman De Bode vorig jaar al voorspelde.

Het probleem van de Vlaamse regering De Vlaamse regering wordt evenwel een probleem voor de N-VA. De partij is er nog niet in geslaagd om haar dominante positie daar te gebruiken om Vlaanderen te begeesteren. Demir en Weyts kunnen in concrete dossiers af en toe een beetje kleur geven aan het grijze be-

leid, maar dat is het.

De partij zal daar nu samenhokken met twee partners die uiteraard elk conflict met de federale regering zullen willen vermijden. De Vlaamse regering is onbruikbaar als vehikel voor oppositie tegen de anti-Vlaamse regering. In de publieke opinie zal een stilzittende N-VA onvermijdelijk geassocieerd worden met ‘het beleid’. Ik hoop dat het de partijleiding niet is ontgaan hoeveel N-VA’ers zondag al tussen de Belangers liepen.

Ik kan de N-VA dan ook maar één goede raad geven: zorg voor een belangrijk genoeg incident dat tot een Vlaamse regeringscrisis leidt. Laat de Vivaldi’s daarna maar uitzoeken hoe ze ook in Vlaanderen met een minderheid gaan regeren.

Op het einde komt de afrekening Dit is niet onze regering. Dit is een regering die in Vlaanderen niet alleen formeel een democratisch draagvlak ontbeert, maar ook helemaal ingaat tegen de duidelijke vraag van de Vlaamse kiezer voor een rechtser beleid, een vraag die in alle opiniepeilingen nog zoveel duidelijker klinkt. De minachting voor het grootste landsdeel, dat bovendien het overgrote deel van de federale werkingsmiddelen moet ophoesten, moet en zal ernstige gevolgen hebben.

Begrijpelijkerwijs overheerst in Vlaamse kringen nu nog de boosheid over een wanstaltige, anti-Vlaamse regering. Zij mogen zich troosten met de wetenschap dat de afrekening met de tijger op het einde van de rit onvermijdelijk is.

Of, om het in Vlaamse termen te zeggen: met de leeuw. Wanneer de V-partijen de meerheid halen, breken interessante tijden aan.

JURGEN CEDER

2

Actueel

1 OKTOBER 2020

Opgelet voor de boemerang U weet het ondertussen: dit blad gaat in druk op woensdagvoormiddag. Een medewerker vroeg me op dinsdagmorgen of Vivaldi alsnog zou sneuvelen. Ik denk het niet, al is er nog van alles mogelijk. Er zijn nog de partijcongressen op woensdagavond en is er nog de vertrouwensstemming op zaterdag. Maar de kans is minimaal dat er bij CD&V of Open Vld alsnog voldoende dissidente stemmen zullen gevonden worden om Vivaldi tegen te houden.

Belangrijk wordt wel om te onthouden hoe verdeeld en beschadigd Open Vld en CD&V uit de regeringsvorming komen. Ik hoor dat op het Open-Vld-hoofdkwartier de teruggestuurde lidkaarten toestromen. En bij de CD&V-burgemeesters heerst er ook het nodige scepticisme over deelname aan Vivaldi.

Eerlijk gezegd, toen ik Bart De Wever op De Zevende Dag hoorde pleiten voor een hervorming van ons kiesstelsel, had ik toch enkele bedenkingen. Zijn redenering: met de huidige democratische spelregels in België is het onmogelijk om het land hervormd te krijgen.

Ons land kent een proportioneel kiesstelsel waarbij het stemgedrag van de bevolking wordt afgespiegeld in het aantal zetels. Bij een meerderheidsstelsel komt het erop neer dat de grootste partij in een kiesdistrict met de zetel gaat lopen. Alle andere partijen zijn er dan aan voor de moeite. In het Verenigd Koninkrijk past men dat systeem toe. Het heeft daar bijvoorbeeld tot gevolg dat het vooral de twee centrumpartijen zijn die met de meeste zetels gaan lopen. In het ene kiesdistrict is Labour de grootste partij, in het andere district is dat de Conservative Party. Zelden of bijna nooit geraken andere partijen aan een zetel: de Liberalen (LibDems) hebben vandaag 11 zetels in het Lagerhuis, de Green Party heeft er een. De Conservative Party bezet 364 zetels in datzelfde Lagerhuis.

Persoonlijk vind ik het kiessysteem in het Verenigd Koninkrijk niet goed.

Ik begrijp de redenering van Bart De Wever, namelijk dat met het huidig systeem geen hervorming van het land mogelijk is, maar ik volg niet wanneer hij het Engels systeem als alternatief naar voor schuift. Oké, hij wil versnippering van politieke landschap tegengaan. Maar de eigen Vlaamse geschiedenis leert ons dat elke Vlaams-nationalistische partij ooit ‘klein’ begonnen is. Denk maar aan Karel Dillen toen hij in 1978 als enige verkozen raakte. In 2003 werd Geert Bourgeois verkozen als enig Kamerlid. De meerderheidspartijen hadden dat jaar de kiesdrempel ingevoerd, wat nefast bleek voor de jonge partij N-VA. Nog een voorbeeld: in 1986 haalde het Front National in Frankrijk zo’n 35 zetels in de Asemblée National met 9,8 procent van de stemmen.

Geschrokken van dit resultaat, besliste de meerderheid om het kiesstelsel aan te passen. In 1988 haalde dezelfde het FN nog 1 zetel, alhoewel toen opnieuw met 9,8 procent van de stemmen. Vandaag heeft de partij 7 zetels in de Assemblée (op een totaal van 577 zetels) terwijl de partij goed is voor 15 % van de stemmen.

Om maar te zeggen: met een kiesstelsel kun je alle kanten op. En de boemerang is nooit ver weg.

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

Ruth Bader Ginsburg: goed.

Amy Coney Barrett: slecht.

De pers haat Amy Coney Barret nu al. Het ergste is dat de kandidaat van Trump om wijlen Ruth Bader Ginsburg te vervangen in het Amerikaanse Hooggerechtshof niet beantwoordt aan de clichés die links zo graag bevestigd wil zien.

Amy Coney Barrett is de trotse mama van 7 kinderen, maar combineert die taak met een indrukwekkende academische loopbaan. Ze is geen politiek creatuur dat zich via partijpolitiek ellebogenwerk naar de top heeft moeten wurmen, maar een uiterst bekwame rechtsgeleerde. Haar collega’s beschrijven haar als “juridisch briljant”. Je moet er ook niet aan denken deze blanke, conservatieve rechter ooit van racisme te beschuldigen: ze is de moeder van twee geadopteerde zwarte kindjes uit Haïti.

“Oerconservatief” Wat ze wel is, is katholiek en conservatief. In de Vlaams pers ben je uiteraard nooit gewoon katholiek en conservatief. Daar ben je “devoot katholiek” (ik denk dat dat wil zeggen dat je in God gelooft) en “oerconservatief” (op VTM, en “ultra-conservatief” in De Standaard). Voor het Laatste Nieuws is ze “een vrouwelijke koning Boudewijn”. De krant poogt haar ook te associëren met een gedachtegoed dat de vrouw aan de haard zou willen, een merkwaardige beschuldiging aan het adres van een dame die op het punt staat een van de machtigste vrouwen van de wereld te worden.

Persbureau Reuters beschreef de katholieke groep waartoe ze behoort, “the People of Praise”, eerst als een ultraconservatieve sekte, maar zag zich door de feiten verplicht dat persbericht tot twee keer toe te herschrijven, tot van het radi-

cale karakter van die groep weinig overbleef. Het is vervelend als je vooroordelen niet kloppen. Amy Coney Barrett is gewoon openlijk gelovig en dat blijkt vandaag al bijzonder te zijn. Ze vindt ook dat het leven begint bij de conceptie: dat ligt nog moeilijker.

Als de benoeming van Trump wordt aanvaard, zou dat betekenen dat de verhouding tussen conservatieven en progressieven in het Supreme Court 6 tegen 3 wordt, klagen alle kranten. Helaas zegt dat weinig over de werkelijke verhoudingen. Enkele van de zogenaamd conservatieve rechters, in het bijzonder John Roberts, zijn nogal braaf. In goede conservatieve traditie vinden ze dat de wet voorrang heeft op de persoonlijke overtuiging. Van de voorganger van Barrett, de linkse Ruth Bader Ginsburg, die wél door onze pers werd bejubeld om haar politieke engagement, kon je dat niet zeggen.

Conservatieve terughoudendheid In de berichtgeving over de kandidatuur van Barrett wordt meer dan eens gevreesd dat haar aanstelling het Hooggerechtshof er zou toe brengen om het recht op abortus op de helling zou zetten. Dat is een verkeerde voorstelling van zaken. Wat Barrett en haar conservatieve collega’s willen, is dat de democratie haar werk kan doen en dat de staten zelf kunnen beslissen over hun abortus-

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

Abonnement buitenland:

3 maanden: 6 maanden: 1 jaar: Steunabo 1 jaar:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

39 euro 78 euro 156 euro 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter 1945-1955: Hoofdredacteur 1955-2000: Hoofdredacteur 2000-2010: Hoofdredacteur 2010-heden: Verantw. uitgever:

Bruno de Winter Jan Nuyts Leo Custers Karl Van Camp Wart Van Schel

JURGEN CEDER

ECONOMISCHE ZAKEN

Vergeet het fabeltje van “de sterkste schouders” Geen nieuwe belastingen, tenzij om de begroting bij te sturen. En als er extra taksen komen, dan zullen die vooral door de rijken en grote bedrijven als internetgiganten worden opgehoest, is het Vivaldi-riedeltje. Een fabeltje eerder. De factuur zal naar de gewone Vlaamse burger en belastingbetaler gaan. Bedrijven zullen de extra taksen gewoon doorrekenen naar de consument.

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41, 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

wetgeving. In het arrest Roe vs Wade van 1973 heeft het Hooggerechtshof, in een demonstratie van rechterlijk activisme, abortus tot een recht uitgeroepen en de democratische, statelijke wetgevers verboden daaraan te tornen. Barrett is, net als haar voorbeeld, de grote Antonin Scalia, niet iemand die de rechtbanken wil gebruiken om haar opvattingen op te dringen, zoals de linkse Bader Ginsburg dat wel deed, maar net een aanhanger van “judicial restraint”, een opvatting die de rechtbanken aanzet tot terughoudendheid bij het ingrijpen in democratische beslissingen.

Het is ook opvallend dat de commentatoren die nu tranen laten over het “onevenwicht” in het Amerikaanse Hooggerechtshof, nooit enige interesse hebben betoond over de opvallende dominantie van links in het Europees Hof voor de Rechten van Mens. Eerder dit jaar toonde een onafhankelijke studie nog aan dat velen van de rechters daarin banden hebben met militante ngo’s, wat meteen verklaart waarom de arresten van het EHRM zo vijandig staan tegen alle immigratiebeperkende maatregelen.

Gaat de Democratische Partij de benoeming van Barrett nog kunnen tegenhouden? Vermoedelijk niet.

Er wordt nu de indruk gewekt dat er iets uitzonderlijks is aan Trumps snelle benoeming van Barrett. Dat is onzin. Noch grondwet, noch het gebruik leggen termijnen op. Er is alleen vereist dat de president een voorstel doet en de senaat dat goedkeurt. Beiden zouden hun taak niet doen als ze de benoeming zonder goede reden zouden uitstellen.

Perceptie was alles voor paarsgroen en paars in de periode 19992007. Guy Verhofstadt (Open Vld) wilde in 2004 een persbericht waarin stond dat de begroting in evenwicht was, terwijl dat niet het geval was. Met deze ‘remake’ in de vorm van paars-groen+ wordt het niet anders. MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez profileerde zich als redder van de liberale principes. Geen vermogenskadaster triomfeerde hij, terwijl dat nooit op tafel heeft gelegen. En tegelijk oreerde hij dat er geen nieuwe belastingen zouden bijkomen in de nieuwe regering.

Een halve waarheid. De vermogenswinstbelasting in de vorm van een meerwaardetaks op aandelen is van tafel, dat klopt. Een liberale eis die de defensieve houding in deze coalitie bevestigt. Men spreekt van positieve projecten bij de blauwe partijen, maar eigenlijk wil men vooral de schade beperken. Want nieuwe belastingen zitten er aan te komen.

Punt. Gewoon omdat het regeerakkoord stelt dat extra taksen nodig zijn als de begrotingstoestand het vereist.

‘Nieuw beleid’ En daar bestaat weinig discussie over, want het miljardentekort zal niet zomaar verdwijnen. Zeker omdat er nog miljarden voorzien zijn voor wat men ‘nieuw beleid’ noemt,

zoals hogere uitkeringen met als sluitstuk op termijn het minimumpensioen van 1.500 euro voor iedereen. De uitgaven zijn er, op de hervormingen blijft het wachten.

Meteen valt het verschil op met de regering-Michel, die het achteraf gezien nog zo slecht niet heeft gedaan. De Zweedse coalitie verlaagde eerst daadwerkelijk de belastingen om de bedrijven zuurstof te geven en de koopkracht van de gezinnen te versterken. Maar ze liet achteraf na de begroting te saneren.

De aanpak van de Vivaldisten is anders. Eerst worden de uitgaven verhoogd en daarna zien we wel. Men moet geen politiek genie zijn om in te zien dat dit onvermijdelijk zal leiden tot hogere taksen.

Vermogenstaks Men probeert zich bij de MR en zeker bij de Open Vld in te dekken.

De belastingverhogingen zullen niet voor Jan Modaal zijn. Neen, “de sterkste schouders zullen de zwaarste lasten dragen”. Wat zou dat dan concreet betekenen? De geschiedenis leert dat tal van landen de vermogenstaksen voor de rijken net hebben afgeschaft of afgebouwd omdat dit tot kapitaalvlucht leidt en het sop de kool niet waard is. De opbrengst van zo’n taks is te laag.

Uiteindelijk kunnen de superrijken een beroep doen op allerlei fisca-

le constructies dankzij dure boekhoudkundige adviseurs. Een gewone burger kan dat niet.

De ontsnappingsroute voor de liberalen lijkt te zijn dat men met Europese goedkeuring de grote internetbedrijven zoals Google, Apple en Facebook speciaal belast. De Europese Commissie heeft die superbedrijven al een tijd in het vizier.

Maar ook hier is het opletten geblazen. Sommige van die bedrijven zoals Apple of Netflix kunnen een nieuwe of hogere belasting gewoon doorrekenen naar de eindgebruiker. Netflix kan de abonnementsprijs voor de streamingdiensten probleemloos verhogen. De consument betaalt dus.

Vergroening Een andere piste is de vergroening van de fiscaliteit. Wie kan daar tegen zijn? Een CO2-taks wordt vaak genoemd. Macro-economisch zit daar een zekere logica in. Er is één categorie belastingen waar België niet aan de top zit en dat zijn de milieutaksen. Met 2,2 procent van het bbp milieubelastingen zitten we onder het Europees gemiddelde van 2,6 procent. Men zou ze kunnen verhogen, maar dan is het wel de bedoeling dat de belastingen elders worden verlaagd. Dat zal niet snel gebeuren. En wie beweert dat zo’n CO2-taks enkel vervuilende bedrijven zal raken, dwaalt. Het is immers zo dat die extra belastingen vaak worden doorgerekend in de eindproducten van een bedrijf en bijgevolg is het ook hier de consument die de factuur betaalt.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

Actueel

1 OKTOBER 2020

3

De Vivaldi-coalitie tegen de “fascisten” De ministers en parlementsleden van de Vivaldi-meerderheid zullen de komende jaren een moraliserende oorlog voeren tegen N-VA en Vlaams Belang en alles wat Vlaamsgezind en rechts is. De voorbije dagen kregen we daar al een voorsmaakje van.

“Na de fascistische parade gisteren zou het een sterk signaal zijn mochten alle democratische partijen het Vlaams Parlement uit wandelen en N-VA met VB (“Samen een meerderheid”) laten sudderen in hun vet.”

Deze tweet die De Standaard-journalist Filip Rogiers postte tijdens de Septemberverklaring van Vlaams minister-president Jan Jambon is verhelderend. Hij bevestigt nogmaals dat de Vlamingen die na drie generaties De Standaard hebben buitengegooid, gelijk hadden. En vooral: hij toont aan hoe de krant meegaat in de anti-Vlaamse sfeer die de Vivaldi-meerderheid aan het creëren is. Zowel Vlaams Belang als N-VA zijn dus fascisten. Dat is een ‘novum’ bij de meeste Vlaamse journalisten en opiniemakers. Tot nu toe werd het woord fascisme in zijn stalinistische betekenis (“alles wat niet links is, is fascistisch”) enkel gebruikt ten aanzien van de partij van Tom Van Grieken. Om zo mee het cordon sanitaire in stand te houden.

Nu wordt het uitgebreid tot de N-VA. “Eindelijk samen. Eindelijk verenigd. Eindelijk thuis.” Dit bericht postte de Gentse burgemeester Mathias De Clercq bij een foto van twee mannen op de VB-actie aan de Heizel. De een droeg een regenjas met een opschrift van Vlaams Belang, de andere van N-VA. Dit wordt dus het narratief van de linksgroen-blauwe Vivaldi-coalitie. Wij zijn de moreel hoogstaande ministers en parlementsleden tegenover het fascistische gevaar van Vlaams Belang en N-VA. En er moet alles aan gedaan worden om te vermijden dat beide partijen in 2024 een Vlaamse meerderheid halen. Een moraliserende oorlog dient zich aan onder het laagje communicatiepraat over “een positief project”.

Vivaldi is voor “diversiteit, verbondenheid, mensenrechten”. Bereid u voor op massa’s kleffe praat.

Het debat in de kiem smoren De tegenstander met een belerend vingertje terechtwijzen is ook een gemakkelijkheidsoplossing voor links en leidt tot intellectuele luiheid. In het parlement zal elke kritiek kunnen worden weggelachen.

En als de Vivaldi-meerderheid het wat te warm onder de voeten krijgt, dan zijn de leden van de oppositie “ondemocratisch” en “fascisten”. Kortom, Vivaldi is het paradijs, de rest is Milosevic - een socialist overigens - en Auschwitz. Men zal dat laatste niet met zoveel woorden formuleren, maar het komt er wel op neer.

Met een Kristof Calvo als vicepremier en een aantal Ecolo-extremisten betekent dit vuurwerk in het parlementaire halfrond.

Beseffen de traditionele Vlaamse partijen eigenlijk dat ze de grote verliezers zullen worden van zo’n woordenstrijd? N-VA en zeker Vlaams Belang zullen erbij winnen.

De Vlaming kiest voor de underdog. Bij de Gutmenschen is de bonus voor Groen. Maar sp.a? CD&V? Open Vld? Die zullen worden weggedrukt in de polarisatie.

Geen Kulturkampf vanuit het Vlaams Parlement En wat is de rol van de Vlaamse regering in dit verhaal? Het Vivaldi-DNA bevat niet alleen een minachting voor de Vlaamse meerderheid, met het sterk Belgicistisch discours en diabolisering van de Vlaamsgezindheid gaat het in tegen de Vlaamse regering, voor wie Vlaamse identiteit en geschiedenis (denk aan de canon) belangrijk is. Vlaams minister-president Jan Jambon (NVA) gaf met zijn Septemberverklaring een sterk economisch getinte toespraak. Dat is normaal in tijden dat iedereen van relance spreekt. Maar een van de pijlers van het Vlaams regeerakkoord is het versterken van de Vlaamse identiteit en Jambon hintte daarop door in zijn toespraak te verwijzen naar het Lam Gods van de gebroeders Van Eyck, een hoogtepunt van de 15de eeuwse Vlaamse kunst. Wat vinden coalitiepartners Open Vld en zeker CD&V ervan als die Vlaamse identiteit en geschiedenis federaal belachelijk wordt gemaakt? Gaat de Vlaamse regering een cultuurstrijd beginnen tegen de soft-internationalisten van Vivaldi? Gezien de voorzichtige en minzame houding van Jan Jambon, is de kans klein.

Een diplomatiek incident met Donald Trump?

Vivaldi of paars-groen+ (die laatste term geniet eigenlijk de voorkeur) is op die manier een echo van paars-groen+ uit de periode 1999-2003. Ook op internationaal vlak.

Er was de ongein van minister van Buitenlandse Zaken Louis Michel die opriep om niet in Oostenrijk te gaan skiën, want er was een rechtse regering aan de macht in Wenen. Er was de genocidewet die bepaalde dat leiders van over heel de wereld, die misdaden tegen de menselijkheid pleegden, in ons land konden worden vervolgd. Dat veroorzaakte diplomatieke spanningen, ook en vooral met de bondgenoot die de Verenigde Staten zijn.

Zo’n diplomatieke rel zit er zeker aan te komen als bijvoorbeeld Donald Trump over een goede maand herverkozen wordt als VS-president. Komen er felicitaties van de paarsgroene+-regering? Zal een links-liberale of groene politicus zich misprijzend uitlaten over de man? De kans is groot en aangezien zo’n figuren snel over de rooie gaan, is een diplomatiek incident verzekerd. Dat kan leuk zijn om bij de linkse achterban te scoren, maar komt het imago van België niet ten goede. Niet dat we ons daar zorgen over maken, maar zoiets heeft ook een impact op Vlaanderen. Onder andere als aantrekkingspool voor investeerders. Of hoe paarsgroen+ door zijn links moralisme ook nog eens de economische motor van dit land zal ondermijnen.

AV

Citaat van de week > Dyab Abou Jahjah

“Andere Vlaamse partijen zijn niet in staat dit na te doen” Dyab Abou Jahjah is niet meteen de beste vriend van Vlaams-nationalisten in het algemeen en rechtse Vlaams-nationalisten in het bijzonder. Maar zijn tweet van vorige zondag was opmerkelijk en siert hem zelfs: “Vlaams Belang houdt protestrit in Brussel: ‘5.000 auto’s aanwezig’. Grotere marsen hebben plaatsgevonden, maar niet onder de banner van één politieke partij. Eerlijk is eerlijk, ik denk niet dat andere Vlaamse partijen in staat zijn om dit na te doen.” Ook van onze kant: eerlijk is eerlijk. Als het goed is, zeggen we het ook.

BRIEFJE AAN TOM EN BART

Alles voor Vlaanderen?!

Heren boezemtegenstrevers, Afgelopen zondag was een bijzondere dag voor het Vlaams-nationalisme, want jullie spraken publiek over elkaar, de ene in de VRT-studio en de andere op een podium. Het was duidelijk dat jullie geen echte vrienden zijn, maar er werden toch al voorzichtig wat handen uitgestoken en jullie erkenden weer een aantal positieve zaken bij elkaar. De aanleiding daartoe was de meer dan indrukwekkende VB-autokaravaan die naar Brussel trok om te protesteren tegen de in de steigers staande Vivaldi-verliezersregering waarin jullie beide partijen - de grootste twee van Vlaanderen nota bene - ‘persona non grata’ zijn.

Na de gesprekken die jullie voerden voor de start van de Vlaamse regering in 2019 - die naar verluidt zakelijk en constructief waren, maar niet tot iets konden leiden - ging elk weer zijn weg en werden de verschillen telkens weer uitvergroot en werd er opnieuw met de vinger naar elkaar gewezen. De oude clichés, aversies en vooroordelen werden weer uit de kast gehaald en de ene moest dit en de andere moest dat alvorens er over een samenwerking, laat staan over samen besturen kon gesproken worden. Er waren dus voorwaarden genoeg om het niét te moeten doen. Het is duidelijk, maar dat is ook geen schande, dat jullie partijen altijd twee erg verschillende partijen zullen blijven. Maar, ik zei het vorige week al tegen Peter De Roover, toch is er meer wat jullie bindt dan wat jullie scheidt. Op de eerste plaats is dat vandaag jullie verzet tegen de Vivaldi-coalitie.

En dat zouden jullie volgens mijn bescheiden Vlaams-nationalistisch oordeel moeten verzilveren. Voor Vlaanderen. Voor een beter Vlaanderen. Voor het Vlaanderen waarvoor men op 26 mei 2019 gekozen heeft. En dat bleek ook zondag, want meerdere N-VA’ers waren al dan niet herkenbaar aanwezig in Brussel en spraken zelfs over een heus “Vlaams Front”. Dat is uniek. De basissen lijken elkaar alvast te vinden, zonder schroom.

Ik mocht noteren, Bart, dat gij opkeekt naar de straffe, slimme actie van het Vlaams Belang.

En gij gaaft Tom ook gelijk in zijn analyse dat de Vivaldi-club geen democratische regering is, want er regeren mensen over de Vlamingen waarvoor zij niet hebben kunnen stemmen (de Franstalige politici dus) en in Vlaanderen zelf is er geen meerderheid.

Ik hoorde eveneens, Tom, dat gij een directe oproep aan Bart deed: “We moeten de strijdbijl begraven. Ook wij zullen niet zonder fout zijn, maar met schelden op Vlaams Belangers schiet niemand iets op. U hebt Belangers vergeleken

met drollen die voor iemands deur liggen.

Ikzelf was een paljas. Uw fractieleider Peter De Roover noemde onze parlementsleden net geen analfabeten. En dit weekend vroeg een journalist u of u uitkeek naar een meerderheid met het Vlaams Belang in 2024 en u antwoordde: ‘Het is niet bepaald een aantrekkelijk perspectief.’ Beste Bart, zo gaan we er niet geraken. In 2018 zei u dat u zo moe wordt van die strijd met links en u maakte in Antwerpen een coalitie met de socialisten. Wel Bart, ik word zo moe van die strijd op rechts. Laten we dit moment grijpen om samen te werken. We kunnen deze anti-Vlaamse en linkse Vivaldi-regering samen vurig bekampen en wie weet, zelfs ten val brengen!” Unaniem applaus daarvoor op de Heizel.

Ik weet het, Tom, uw partij is gepokt en gemazeld in de oppositie en kent de knepen daarvan als weinig andere.

Ik weet het, Bart, uw partij is een partij die zolang ze groot genoeg is een ernstige rol kan spelen als beleidspartij.

Ik weet het, Tom en Bart, dat zijn twee verschillende werelden die ook wel eens politici leveren die zingen zoals ze gebekt zijn en ‘de overzijde’ wel eens doen opschrikken door op het randje te lopen.

Ik weet het, Vlaams-nationale vrienden, dat een oppositiepartij de dingen al eens scherper kan zeggen dan een ‘fatsoenlijke’ beleidspartij.

Ik zeg u vrij en vrank dat dat allemaal geen beletsel hoeft te zijn om samen te doen wat samen moet gedaan worden: Vlaanderen van links en ondemocratisch onheil te sparen.

Maar ge moet er de moed voor hebben, wat de Vivaldisten ook zeggen en hoezeer zij ook het morele vingertje opsteken. Moeten jullie het hoofd buigen voor Lachaert/Rutten, voor mateke Conner, voor het losvliegend atoom Bouchez, voor de stalinistische PS, voor eerwaarde heer Coens, voor hyperkineet Calvo of volkscommissaris Nollet? Komaan zeg. Doe wat moet gedaan worden om Vlaanderen uit de Belgische belastinggreep te houden, de miljardentransfers naar het zuiden te stoppen, het land veiliger te maken en de grenzen gesloten te houden voor gelukszoekers.

Ik roep u niet op om in elkaars armen te vallen. Wél om met elkaar in gesprek te blijven en jullie als bondgenoten te manifesteren tegen zoveel onheil. Jullie weten als geen ander welk signaal de keizer heeft gegeven. Dat was er een in jullie richting. Denk daar toch eens diep over na. Alles voor Vlaanderen, toch?

4

Dossier

1 OKTOBER 2020

Heksenjacht op Vlaams-nationalisten in Mechelen

Diverse klachten bij Comité P en klacht wegens mishandeling tegen Mechelse politie Uit onderzoek van ’t Pallieterke blijkt dat er de voorbije weken diverse klachten zijn ingediend bij het Vast Comité van Toezicht op de politiediensten (kortweg: Comité P) tegen de politie van Mechelen. Dit gebeurde in de nasleep van de 45 bestuurlijke arrestaties die op zondag 13 september zijn uitgevoerd. Die dag zou een manifestatie tegen de Vivaldi-regering plaatsvinden.

Burgemeester Alexander Vandersmissen had die verboden omwille van de veiligheid en omdat de coronamaatregelen niet zouden gerespecteerd kunnen worden. Bij de politie van Sint-Niklaas is intussen ook een gerechtelijke klacht ingediend wegens mishandeling.

De man die klacht indiende raakte 10 dagen arbeidsongeschikt en verklaart bij zijn vrijlating zware klappen en schoppen te hebben gekregen door enkele agenten. Hij stapte, net als diverse anderen naar het Comité P. Dat zal de zaak nu verder onderzoeken.

Diverse arrestanten zijn naar eigen zeggen ‘proactief’ gearresteerd en betwisten formeel dat zij “de openbare orde zouden hebben verstoord”. Nochtans is dat de reden die door de politie is opgegeven. Of omdat ze het samenscholingsverbod of het betogingsverbod zouden overtreden hebben. Maar dat stemt niet overeen met de verklaringen van diverse betrokkenen en getuigen. Sommigen wandelden rustig op straat. Anderen werden opgepakt terwijl ze op een terrasje een glas zaten te drinken.

In café Antverpia aan de Korenmarkt stormden politieagenten in burger zelfs binnen om er een man aan te houden. Dit gebeurde volgens de personeelsleden die hun relaas deden aan onze redactie “zonder voorafgaand toestemming te vragen of zij binnen mochten komen”. Agenten zouden er, aldus getuigen, tot achter in de rookruimte van het café zijn gegaan om een man te arresteren.

De serveerster en kelner van dienst getuigen: “Meerdere agenten in burger stormden het café binnen. Ze liepen naar achter zonder een woord uitleg en grepen een man vast. Die was er een sigaretje gaan roken. Ik zag hoe ze

“Lid worden van het VNZ? Uiteraard! Het VNZ betracht geen partijpolitieke belangen, maar enkel deze van haar leden, een veilig gevoel én tevens de splitsing van de sociale zekerheid. En je verdient jaarlijks vele euro’s met de extra inanciële VNZ voordelen. Bovendien kan je als échte Vlaming toch geen lid zijn van een Vlaams vreemde ziekenkas?”

Hugo Portier, Erevoorzitter ANZ Bel 015 28 90 90 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Word lid van het VNZ

hem meesleurden en arresteerden en hoe hij hardhandig op de biljarttafel is gegooid om hem te boeien”.

“Puur machtsvertoon van de politie”, zegt de barman, “een helikopter cirkelde laag boven de Korenmarkt, op een gegeven moment verscheen een overweldigende politiemacht die de Korenmarkt afzette, echt ongelooflijk.

Net als in een film”. Sommige klanten van café Antverpia reageerden dan wel schertsend “dat ze precies op de eerste lijn in de cinema” zaten, “maar heel wat andere klanten verlieten onze zaak”, bevestigen onze getuigen. “Voor de commerce was dat in elk geval géén goede zaak”, voegen ze er eensgezind aan toe.

Ook mensen “die rustig op het terras iets zaten te drinken” werden, schijnbaar zonder aanwijsbare reden, gecontroleerd en zijn opgepakt. “Die mensen waren helemaal niet lastig of dronken of zo. Ze hadden ook na elk rondje correct hun rekening betaald”, zegt de dienster nog. “Wij hebben in elk geval de politiediensten niet verwittigd, noch gevraagd tussen te komen, ze gedroegen zich als goede klanten”.

Politieke profilering Wij gingen op onderzoek en konden spreken met enkele betrokkenen. We spraken onder meer met Tom S., een van de personen die administratief werd aangehouden in café Antverpia. Hij stapte intussen naar het Comité P: “Op deze locatie zijn in totaal 12 (zijn groepje was met 5, nvdr) aanhoudingen verricht. Daarvoor haalde men alles uit de kast.

Een politiehelikopter, een 15-tal voertuigen, ongeveer 10 agenten in burger en dan nog eens 50 tot 60 agenten, al dan niet in volledige uitrusting”. Tom S. is ervan overtuigd dat de controle gebeurde “op basis van politieke profilering” omdat hij er een Vlaamsgezinde overtuiging op nahoudt. Bij de controle beweren de agenten “dat ze naar een verboden betoging gingen”. Hoewel Tom naar eigen zeggen “ingevulde contact tracing documen-

merkwaardig zinnetje: “Ingevolge een administratieve vergissing werd de reden van vrijheidsberoving aanvankelijk foutief geregistreerd in onze politionele databank. Deze vergissing werd rechtgezet in de politionele databank”. Dat zinnetje vinden we ook terug op het formulier dat ons bezorgd wordt door R.S., de man die bij het verlaten van de cel onzacht in aanraking kwam met enkele agenten.

Volgens Antwerps advocaat Jos Vander Velpen - meer dan 30 jaar ervaring in de rechtsdomeinen strafrecht en mensenrechten en gewezen voorzitter van de Liga voor Mensenrechten - kan de bestuurlijke aanhouding in geen geval als proactief wapen gebruikt worden: “Maar hier worden ze blijkbaar verdacht van een samenscholing of van deelname aan een niet toegelaten manifestatie.

Daarmee geven ze een verantwoording voor die arrestatie. Als dat een persoon is die effectief alle coronamaatregelen aan zijn laars lapt, of een groep mensen die luid roepend in massa door de straat is getrokken en dan op een terras van een café neerzijgt. Dat zou een ander paar mouwen zijn”.

Tom S. is echter formeel. “Ik heb op geen enkel ogenblik de openbare rust daadwerkelijk verstoord, dit is een leugen”, houdt hij vol.

Daarom diende hij formeel klacht in tegen de officier van bestuurlijke politie die hij ook “beticht van valsheid in geschrifte”. Hij argumenteert dat hij gewoon op een terras zat op de Korenmarkt, een heel eind uit de buurt van de vermeende ‘betoging’. En dus verstoorde hij op geen enkele manier daadwerkelijk de openbare rust. De getuigenissen van het personeel in café Antverpia spreken zijn verklaring alvast niet tegen.

Ook een Mechelse politieagent getuigt anoniem aan onze redactie en is formeel: “We hebben die zondag inderdaad instructies gekregen om zoveel mogelijk sensibiliserend op te treden en mensen terug te sturen. Zélf heb ik geen aanhoudingen gedaan of verricht. Dat kan enkel volgens de wettelijke regels”.

“Met 30 mensen opgesloten in een cel van 9 op 4 meter” ten voor én een folder van de open monumentendag” voorleggen, wordt hij aangehouden.

Volgens Tom S. gaat het om een onwettige en willekeurige aanhouding. “Wij maakten op dat moment geen enkel aanstalten om te vertrekken naar een betoging die werd aangekondigd met start om 12u aan het station, helemaal aan de andere kant van de stad”, is zijn stelling. Om 12.30 u. wordt Tom S. als enige van zijn groep, de handen op de rug vastgebonden met spanbandjes, afgevoerd naar een politiecel. Er was volgens hem geen sprake van weerspannigheid. Bij de inschrijving in het arrestantenboek geeft niemand hem een duidelijke reden voor zijn aanhouding.

Dat is nochtans wettelijk verplicht.

Op zijn “verslag van bestuurlijke aanhouding” lezen we als reden voor de aanhouding “persoon die de openbare rust daadwerkelijk verstoorde”. En onderaan datzelfde afschrift van dat formulier lezen we nog een

Hij is verbaasd dat er aanhoudingen gebeurden op een terras en zeker binnenin het café aan de Korenmarkt: “Die locatie viel sowieso al buiten de perimeter waarbinnen we toestemming hadden om proactieve controles te doen. Mogelijk dat andere secties (de gerechtelijke sectie, nvdr) andere instructies kregen. Maar dat weet ik niet”.

Advocaat Vandervelpen reageert enigszins verbaasd: “Als men op een terras van een herberg zit? Administratieve aanhoudingen gebeuren meestal wanneer er incidenten plaatsvinden bij demonstraties. Maar een burger die op het terras van een herberg zit? Ik zie niet goed in hoe dat de orde en de rust dermate kan verstoren dat die man moet meegenomen worden”.

“Met 30 in een cel” Voor het betreden van de cel ontvangt Tom S. “een mondmasker, een bekertje warm wa-

ter en 2 halfbevroren broodjes”. Naar eigen zeggen belandt hij in een cel “van 9 op 4 meter met 30 mensen” waar het respecteren van de coronamaatregelen, zoals de 1,5 meterregel onmogelijk was: “Er was daar amper verluchting, het werd daar warm en er was weinig zuurstof aanwezig, de condens hing daar aan de muur. Inzake corona was deze situatie onhygiënisch en zelfs besmettingsgevaarlijk te noemen”, stelt Tom S. in zijn klacht naar het Comité P. Nauw toezicht op de toestand van de arrestanten zou er niet geweest zijn. “We hebben gebeld om extra water te vragen, er kwam geen reactie. We klopten op de deur om extra water te vragen, geen reactie. We deden teken voor de camera, geen reactie. De manier waarop wij behandeld werden is te omschrijven als zijnde mensonwaardig”, klaagt Tom S. aan. Om 20.30 u. mag hij de cel verlaten.

Tijdens de uren in de cel verneemt hij dat ook andere celgenoten gearresteerd zijn onmiddellijk nadat zij in Mechelen arriveerden en nauwelijks een voet op straat hadden gezet. Dat is exact het verhaal dat we vernemen van C.V., een jonge student uit West-Vlaanderen en ook van Nick R., die samen met zijn vriendin Bianca D. en Ruben B. met de auto arriveerden. Ook zij vertelden hun verhaal.

Verplicht op de foto Ook Nick R. zakt die dag naar Mechelen af, in het gezelschap van zijn vriendin Bianca D. en nog een andere vriend, Ruben B. Nadat ze hun wagen omstreeks 11 uur parkeren in de buurt van de cinema, wandelen ze naar het station. Ze worden onderschept door een anonieme politiewagen. De vrouwelijke en mannelijke agenten in burger controleren hun identiteit. Ruben B. en Bianca D. mogen hun weg verder zetten, maar Nick R. heeft minder geluk en wordt opgepakt. Ruben B. bevestigt het verhaal en stelt zich vragen bij de gang van zaken. “Ze willen ons recht op vrije meningsuiting de kop in duwen”, meent hij.

Nick R. verzet zich niet en wordt geboeid met spanbanden afgevoerd naar het kantoor.

Hij belandt omstreeks 11.30 u. in een gemeenschappelijke cel samen met nog 28 anderen.

Nadat omstreeks 14.30 u. de laatste arrestant in de groepscel aankomt, zien de arrestanten volgens Nick geen enkele agent meer:“Ik had nochtans dorst en honger. We hebben tussen 14.30 u. tot 20.30 u. minstens 40 keer op het

De politieagenten in burger die de arrestaties leidden

Dossier

1 OKTOBER 2020

belletje gedrukt om drinken te vragen en wc-papier te krijgen”.

Bianca gaat in de loop van de namiddag diverse keren informeren bij de politie van Mechelen wanneer haar vriend vrijkomt, maar wordt steeds opnieuw weggestuurd.

Uiteindelijk wordt Nick om 20.30 u. vrijgelaten, maar niet vooraleer Bianca eerst het kenteken van haar wagen moet doorgeven.

“Zodat we dit in het systeem kunnen zetten voor de ANPR-camera’s en we zeker weten dat jullie de stad verlaten”, luidt de verklaring van de agenten. Bianca, enigszins verrast door de vraag, gaat uiteindelijk in op het verzoek van de Mechelse politie. Uitleg waar die informatie van haar voertuig en nummerplaat zal worden opgeslagen, krijgt ze niet.

Opmerkelijk gegeven. Zowel Bianca D. als Ruben B. moesten zich op het moment van de identiteitscontrole laten fotograferen, met hun identiteitskaart. Advocaat Jos Vander Velpen: “Ik zie daar niet meteen de ratio van in. Ofwel zijn het mensen die verdacht zijn, omdat ze ergens gesignaleerd staan. Ofwel zijn ze verdacht in een of ander dossier en moeten ze verhoord worden. Maar dat is in het kader van een gerechtelijk onderzoek.

Hier gaat het om een bestuurlijke aanhouding in het kader van openbare ordehandhaving. Tja. Het lijkt me een zeer rekbare toepassing van de administratieve aanhouding”.

Ook een derde getuige C.V., een jonge student uit het Brugse, doet zijn beklag. Hij kwam per trein naar Mechelen en botste bij aankomst ook daar op een identiteitscontrole. “Ik ging naar Mechelen om te tonen dat de Vlaming geen schrik heeft van het linkse volk”, vertelt C.V. ons. Bij aankomst in het station wordt hij direct gecontroleerd en doorzoeken agenten zijn rugzak. Een agent vraagt bars waar die Vlaamse leeuwenvlag moet voor dienen. Ze raden hem aan direct de trein terug te nemen “als je geen problemen wil met ons”. C.V. gehoorzaamt, maar op het perron aangekomen stuit hij op drie agenten die hem bij naam aanspreken. Ook hij wordt administratief aangehouden. C.V. belandt net als de anderen in de cel die hij pas acht uur later zal mogen verlaten.

Als het verhaal van C.V. klopt, “dan is dat totaal absurd” stelt advocaat Jos Vander Velpen: “Als iemand gevolg geeft aan het verzoek om weg te gaan en dan ook zo vriendelijk is om dat te doen. Tja, die moeten ze

dan absoluut niet administratief aanhouden.

Tenzij die met een of ander wapen zou rondlopen”. Hoewel sommigen de Vlaamse leeuwenvlag dan wel consequent een ‘strijdvlag’ noemen, voldoet de vlag toch niet aan de definitie van een verboden wapen.

Twijfelachtige versie politie Een woordvoerder van de Mechelse politie bevestigde zondag 13 september dat 45 personen administratief werden aangehouden. De reden hiervoor was dat de arrestanten Mechelen niet wilden verlaten.

Grote vernielingen, rellen of vechtpartijen vonder er niet plaats. Burgemeester Vandersmissen had gezien het betogingsverbod en het samenscholingsverbod zijn agenten voorafgaandelijk toelating gegeven identiteitscontroles uit te voeren. Woordvoerder Vandesande bevestigde ons dat een 100-tal personen zijn teruggestuurd. De 45 personen die administratief zijn aangehouden, zouden geweigerd hebben dat te doen. Waarna ze dus door een officier van bestuurlijke politie zijn aangehouden.

Op het eerste zicht geen vuiltje aan de lucht dus. Alleen, wie die zondag in Mechelen vertoefde, stelde vast dat van een manifestatie, of zelfs nog maar een aanzet hiertoe nauwelijks sprake is geweest. ’t Pallieterke

trok dus op onderzoek uit en zowel uit getuigenissen van Mechelaars, cafébazen als van een aantal personen die zijn aangehouden konden we opmaken dat alles niet echt volgens het boekje zou zijn verlopen.

Op basis van de politie-informatie zouden die zondag dus een kleine 150 personen naar Mechelen zijn afgezakt. Waarvan er al 100 op verzoek zijn teruggekeerd. De anderen zouden uiteindelijk niet eens aan een manifestatie beginnen. Sommigen maakten er een ‘stil protest’ van en namen her en der plaats in Mechelen om er een terrasje te gaan doen.

Dat bevestigt ons ook de barman van het café Boesjkameree, gelegen aan het station: “Er zaten die namiddag inderdaad heel wat mensen op ons terras die duidelijk voor de manifestatie kwamen. Alles verliep rustig, zonder incidenten. Enkel omstreeks zes uur, half zeven zaten er nog enkele mensen. Toen politieagenten in burger hun identiteit Controleerden, is een ervan aangehouden omdat die zijn identiteitskaart op de grond gooide”.

Ernstige klachten ’t Pallieterke kon diverse klachten inkijken en stelde vast dat de aard van de klachten ernstig zijn. We vroegen een reactie aan de burgemeester van Mechelen, maar ondanks aandringen blijft zijn kabinet verwijzen naar

5

de verantwoordelijkheid van de politie bij de “operationele” invulling van de ordehandhaving.

We beschreven de feiten aan een mensenrechtenspecialist. Die stelt zich, net als wij bij ’t Pallieterke trouwens, toch heel wat vragen, bij het horen van deze getuigenissen: “Het lijkt een beetje een buitensporige operatie van de kant van de politie. Bij sommige verboden betogingen worden er dikwijls nogal een pak mensen opgepakt en administratief vastgezet. Dat is niet altijd volgens het boekje”.

Vander Velpen sluit in elk geval niet uit dat er een te ruime interpretatie is gegeven aan de ‘administratieve’ aanhouding: “De administratieve aanhouding is een heikel punt en het begrip ordeverstoring vaak nogal een rekbaar begrip. Er is ook niet zo veel controle op, in tegenstelling tot op de gerechtelijke aanhouding. De mogelijkheid dat er te gretig gebruik, of zelfs ‘misbruik’, van gemaakt wordt is inherent aanwezig”, besluit Vandervelpen.

De zaak is nu in handen van zowel het Comité P en, wat betreft de klachten van mishandeling, bij het parket.

KRISTOF LUYPAERT

Mechelse burgemeester reageert

“Duidelijk dat er geen vis zou gevangen worden, maar een droge boterham gegeten in de cel” Open Vld burgemeester Alexander Vandersmissen weigert ons rechtstreeks te woord te staan en reageert énkel via kabinetsmedewerker Tom Lamberts: “Het operationeel optreden van de politie is een bevoegdheid is van de korpschef, niet van de burgemeester. Het lijkt ons dus efficiënter dat u contact opneemt met de woordvoerder van politie om dit te duiden.”

Pas maandagavond, voor aanvang van de gemeenteraad reageert Mechels politiewoordvoerder Dirk Vandesande: “U zal begrijpen dat wij niet kunnen ingaan op de getuigenissen die u aanhaalt daar deze vallen onder het geheim van het onderzoek en binnen de persoonlijke levenssfeer van betrokkenen.”

“Politie Mechelen-Willebroek voert haar opdrachten uit zoals algemeen voorzien voor de politiediensten in het kader van o.a. de WPA en in dezen, op zondag 13 september 2020, volgens het MB van 30/06/2020 aangaande COVID-19, het besluit van de burgemeester aangaande systematische identiteitscontroles en de uitgevaardigde politieverordening op het samenscholingsverbod.”

“De arrestaties werden dan ook uitgevoerd in het kader van deze respectieve regelgevingen.”

Alle gearresteerde personen “verbleven in doorgangscellen van het politiecommissariaat van Mechele en kregen desinfecte-

rende alcoholgel en een mondneusmasker aangeboden”.

Volgens de regels “Het maximaal aantal toegelaten arrestanten in de collectieve cellen werd volgens de politie nooit overschreden en betrokkenen kregen zoals voorgeschreven een broodmaaltijd (met water) aangeboden”, luidt het tenslotte.

In de gemeenteraad van maandagavond werd burgemeester Vandersmissen geïnterpelleerd door zowel Frank Creyelman (VB) als door Marc Hendrickx (N-VA). Maar die draaide al snel de rollen om en reageerde verontwaardigd en sarcastisch op de kritiek van beide raadsleden: “Het was duidelijk dat er geen vis zou gevangen worden in Mechelen, er zou misschien een droge boterham worden gegeten in de cel”, liet hij zich ontvallen.

In een lange uiteenzetting herhaalde hij waarom hij de betoging verboden had. Volgens Vandersmissen drongen er die zondag

diverse personen “in groepjes van twee of drie” toch de stad binnen om toch maar aan de grote markt te geraken en “daar de boel op stelten te zetten”.

Over de aanhoudingen van de getuigen die wij spraken, zoals die van Nick R. op 1,5 km van de grote markt of van C.V. aan het station, geen woord. Ook geen woord over de arrestaties op het terras van café Antverpia die uit het café is gehaald. Hij repte ook met geen woord over klachten die zijn ingediend tegen zijn korps, bij het Comité P en bij het parket.

Van de kostprijs van de massale politiemobilisatie had Vandersmissen geen idee.

Hij moest het antwoord schuldig blijven: “Ik wil wel nagaan wat de kostprijs daarvan is.

Ik ken die niet uit het hoofd, maar ik kan wel navragen of we daar een bedrag op kunnen kleven.”

De Mechelse burgemeester klopte zichzelf vooral fier op de borst en bewierookte het ‘Mechels’ model: “Wij hebben de voorbije jaren de diversiteit van onze stad tot een succes gemaakt. Ik zou zelfs durven zeggen dat wij daar ons ‘USP’ (unique selling point, nvdr) van gemaakt hebben. Wij gaan dat niet uit handen geven. Mensen mogen proberen hier haat en verderf en tweedracht te komen zaaien… amok te komen maken. Maar wij gaan dat nooit uit handen geven. Dat is ons veel te dierbaar.”

6

Binnenland

1 OKTOBER 2020

Cyriel Moeyaert overleden

Er moesten moeilijke keuzes gemaakt worden…

Op 23 mei jongsleden vierde priester Cyriel Moeyaert nog zijn 100ste verjaardag én zijn priesterjubileum: 75 jaar priester! In ’t Pallieterke van 21 mei 2020 brachten we naar aanleiding van zijn verjaardag een uitgebreid artikel waarnaar we graag verwijzen.

Hij was gefascineerd door de Nederlandse taal. In de jaren ’50 en ’60 leerde de priesterleraar Frans-Vlaanderen van binnen en van buiten kennen. Hij bezocht talloze Vlaamse streekbewoners en noteerde ijverig hun uitspraken en gezegden in notitieboekjes.

Voor “Ons Oud Vlaemsch” bleef hij zich levenslang inzetten. Dat uitte zich in een decennialange medewerking aan “Ons Erfdeel”, het “Zannekin-jaarboek” en de “KFV-Mededelingen”, waar hij over een eigen taalrubriek beschikte. Van de vereniging Komitee voor Frans-Vlaanderen was hij gedurende tien jaar voorzitter. Hij schreef

enkele handboeken Nederlands, alsook een stevig boekwerk over het Frans-Vlaams.

Vijf jaar geleden publiceerden we nog een praatstoel met Cyriel Moeyaert, zie het nummer van 1 oktober 2015. E.H. Moeyaert was een trouwe lezer van ’t Pallieterke.

KARL VAN CAMP De afscheidsdienst vindt plaats op zaterdag 3 oktober om 10.30 u. in de Sint-Bertinuskerk in Poperinge.

Door corona zijn de plaatsen in de kerk beperkt en wordt er gevraagd uw aanwezigheid te melden op nummer 0495 53 10 27.

Zangfeest nogmaals uitgesteld In normale omstandigheden zou het jaarlijkse Vlaams Nationaal Zangfeest dit jaar zijn doorgegaan op 29 maart. Maar corona kwam er een stokje voor steken.

Op 14 maart jongstleden ging ons land in lockdown, net twee weken voor het 83ste Zangfeest zou plaatsvinden. Voor het organiserende ANZ een ware ramp: een jaar voorbereiding viel letterlijk in het water. Alles moest geannuleerd worden en de financiële gevolgen zijn niet onaanzienlijk. Dra werd beslist om het Zangfeest dan maar ineens met een jaar uit te stellen, naar 21 maart 2021. Maar het ANZ heeft moeten vaststellen dat in de huidige omstandigheden het niet mogelijk is om een Zangfeest veilig te organiseren. Het risico dat ook volgend jaar het Zangfeest zou moeten geannuleerd worden,

met alle gevolgen daaraan verbonden (het terugbetalen van kaarten, verbreking van contracten, enz.), is te groot. Het Zangfeest krijgt geen euro subsidie van de Vlaamse regering.

Eén jaar zonder ‘ons’ Zangfeest is echter meer dan voldoende. Daarom heeft het ANZ besloten dat het Zangfeest 2021 zal doorgaan in het najaar van 2021, meer bepaald op zondag 10 oktober 2021 in de Lotto Arena te Antwerpen. Noteer alvast die datum in uw agenda.

KARL VAN CAMP

BRUSSEL

Taalwetgeving als instrument Taalwetgeving is een complex gegeven. Ze afgedwongen krijgen is geen sinecure, zeker niet in Brussel. Maar dat zich praktische moeilijkheden voordoen, doet geen afbreuk aan het nuttige politieke instrument dat men er in het kader van onderhandelingen van zou kunnen maken. Zou kunnen.

De taalwetgeving bestrijkt tal van domeinen, kent soms heel verschillende invullingen (tweetaligheid bewerkstelligen door ofwel ééntalige of tweetalige ambtenaren), maar ze is vooral ontstaan in een historische context die men tegenwoordig wat te vaak uit het oog verliest. Net die historische dimensie lijkt een hele politieke klasse te ontgaan, ook - en zeker - in Brussel, waar het met de toepassing net huilen met de pet op is. Het jaarverslag dat de vicegouverneur steeds weer opstelt, toont de achteruitgang.

En daar lijken de Nederlandstalige Brusselse excellenties weinig belangstelling voor te hebben. Het is natuurlijk zoveel makkelijker uit te pakken met een abstracte dag van de meertaligheid dan het fenomeen van de afkalvende tweetaligheid op de politieke agenda te plaatsen.

Taalhoffelijkheid Op zich kan het nooit kwaad de dingen enigszins vanop afstand te bekijken. Een Nederlandsonkundige loketbeambte, een dito agent, of nog iemand die benoemd wordt terwijl hij niet voldoet aan de taalvereisten: het zijn de directe gevolgen van dit probleem. Maar de vraag is hoe dit verholpen kan worden? Dat er politieke onwil bestaat aan Franstalige zijde, staat buiten kijf. Tegelijk moet vastgesteld worden dat zich ook een probleem van vraag en aanbod stelt.

Door het belabberd niveau van het taalonderwijs in het Franstalig onderwijs, zijn er gewoonweg te weinig geschikte kandidaten. Waarmee nog maar eens aangetoond wordt hoezeer het onderwijsprobleem de

oorzaak is van vele andere problemen. Natuurlijk, met wat goede wil zou men al heel ver staan, maar die is er niet en dat is de belangrijkste politieke les.

Jaren geleden kwam men in de Brusselse administratie met de zogenaamde taalhoffelijkheidsakkoorden voor de dag. Van de letter van de wet werd wat afgeweken, maar daartegenover stond wel die zogenaamde hoffelijkheid. Surrealistisch eigenlijk, want deze taalwetten waren destijds precies een noodzaak omwille van het ontbreken van enige hoffelijkheid. Nu ja, dankzij de acties van de Juridische Werkgroep van het Vlaams Komitee voor Brussel (VKB) sneuvelden die akkoorden op het altaar van de Raad van State.

Realiteit laten primeren Dit gezegd zijnde zou men hier een belangrijk politiek instrument van kunnen maken. Eisen dat de wet toegepast wordt is al bij al een redelijke verzuchting. Het zou een rol kunnen spelen in het subtiele spel van geven en nemen, zeker als men beseft welke historiek er achter zit en vooral waar de Franstalige gevoeligheden liggen. Maar iets zegt ons dat het net de andere richting uitgaat. Het was in een nota van Egbert Lachaert (wat was hij weer: pre-formateur, informateur?) dat over de taalwetgeving werd gesproken. Staat dit nog steeds op de agenda van Vivaldi? Iets doet ons vrezen dat men eerder het juridisch kader aan de realiteit zal doen aanpassen… Het zou een gemiste kans zijn.

KNIN.

UIT DE WETSTRAAT GEWONE GANG?!

Terwijl de co-formateurs aan het bikkelen waren wie premier zou worden en met een apothekersweegschaaltje aan het afwegen waren welke postjes er in de regering konden verdeeld worden, kwam de Kamer gewoon bijeen op donderdag voor onder meer het vragenuurtje. Première Wilmès die toch niks anders meer te doen had, want haar liedje lijkt uitgezongen, was aanwezig om te antwoorden op een aantal vragen.Wie niet beter wist, zou denken dat alles zijn doodnormale gangetje ging. La Belgique?

C’est bizarre.

OP VERPLAATSING?

Er was al over gepraat in de Conferentie der voorzitters, maar Jean-Marie Dedecker greep het aan om er plenair een leuke opmerking over te maken. Het ging over de vergaderzaal bij het investituurdebat op 1 oktober voor het geval er dan een nieuwe regering zou aantreden. Hij vond dat alle Kamerleden de kans moeten krijgen daarbij aanwezig te zijn. Maar de coronamaatregelen verbieden een samentroeping in de plenaire zaal van de Kamer.

Dus vond de Middelkerkse burgemeester dat er moest uitgekeken worden naar een andere locatie. Kamervoorzitter Dewael was het daar mee eens. Waar die het niet mee eens was, was met de door Jean-Marie voorgestelde zalen met een ‘welluidende’ naam: De Ancienne Belgique of Het Koninklijk Circus. En om de sossen wat te jennen voegde hij er ook de Vooruit in Gent aan toe. Dewael zei enkel nog dat uitgekeken wordt naar de zittingszaal van het Europees parlement, wat later op de dag bevestigd werd.

Ja, Dedecker is er altijd wel voor te vinden om de draak te steken met een en ander.

ONDUIDELIJK

Zoals verwacht, kwam er vooral vanuit de oppositie een aantal kritische vragen over de nieuwe (onduidelijke) coronamaatregelen die door de Veiligheidsraad de dag voordien waren beslist. Daarbij sprong deze van de Aalsterse burgemeester Christoph D’Haese (N-VA) in het oog. Hij begon zijn vraag met een kleine taalles aan de première: “Mevrouw de eerste minister, c’est le ton qui fait la chanson. Al acht maanden lang hoor ik u spreken over “de” virus. U hebt het niet over een virus of het virus. ‘Une fille, un garçon.’ Een beetje taalhygiëne in uw communicatie zou al wonderen doen, want uw communicatie is chaos. We weten het ook niet meer, doe gewoon uw goesting, dat is de teneur van uw communicatie.” Op het eerste gezicht lijkt het nogal flauw, maar er is toch wel iets van aan. Tal van waarnemers hebben immers meer dan de indruk dat Wimès niet altijd begrijpt wat ze afleest of niet begrijpt wat er tegen haar in het Nederlands wordt gezegd. En ja, als wat er verteld wordt inhoudelijk al niet duidelijk is, dan is een stuntelende spreker niet meteen overtuigend.

Waarop Dewael kortaf: “Non!” Marghem: “Hoezo, neen?” Dewael weer: “Zoals de parlementairen, moet u zich aan de spreektijd houden.”

Marghem, ontstemd en schamper: “Dan zal ik met de heer Wollants verder spreken in de koffiekamer.” Wollants gaf nog een repliek die op de limiet van één minuut ook werd afgesneden, net toen hij Verhofstadt - die zijn premierschap destijds ook binnenhaalde door aan de groenen de kernuitstap te beloven - vergeleek met Alexander De Croo, die net dezelfde weg opgaat door eerst voor zijn postje te gaan. Hij had dus nog net de vinger in de wonde kunnen leggen.

DE BOOT AF

De bijzondere Covid-19 commissie blijft ondertussen aan het werk. De feiten stapelen zich op en de vraag naar het kennen van de verantwoordelijken van de voorbije maanden voor het mislopen en slecht beheersen van de corona-epidemie neemt toe.VB en N-VA vragen uitdrukkelijk om de commissie op te waarderen naar een effectieve onderzoekscommissie. Daar moeten getuigen en gehoorden hun verklaringen onder eed afleggen en heeft de commissie het statuut van onderzoeksrechter. Dan kan men dus ‘tot op het bot’ gaan, zoals dat heet. Meer en meer borrelt volgende vraag bij tal van waarnemers op: als de traditionele partijen van de restregering Wilmès toch niets te verbergen hebben, zoals zij altijd zeggen, waarom houden ze de boot dan af?

FOORDEEL

Er wordt in de wandelgangen veel gefluisterd. Maar soms zijn de geruchten van die aard dat een mens een stoel moet pakken om te bekomen. Zo werd er vorige week - vandaag 1 oktober zullen we zien of het uitgekomen is – gezegd dat Gwendolyn Rutten, Goedele Liekens, Zakhia Khattabi en Kristof Calvo wel eens een ministerpost te pakken zouden kunnen krijgen.

Voor Vlaanderen zijn dat rampscenario’s, want hun geloofwaardigheid is ‘nul’. Maar anderzijds zou de verenigde Vlaams-nationale oppositie hier wel een vette, lekkere kluif aan hebben.

“Ellek nadeel heb s’n foordeel”, zoals een groot Nederlands filosoof uit Amsterdam ooit zei. Wij zouden zeggen: “Vooruit, leg er de bullepees maar goed op!”

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT GENOEG VAN!

DE VINGER IN DE WONDE

in het licht van de plannen van de Vivaldi-verliezersclub om de kernuitstap niet meer uit te stellen, was energiespecialist Bert Wollants van N-VA er als de pinken bij om te vragen aan Christine Marghem (MR) of zij haar eerdere uitspraken nu zou intrekken. Zij had immers gezegd dat een kernuitstap de CO2-uitstoot, de kosten en de afhankelijkheid van het buitenland verhoogt. Tijdens haar antwoord, waarin ze uiteraard om de hete brij heen fietste, werd plots haar micro dichtgedraaid. Ze zei dat ze dat vaststelde en dat ze nog verder moest antwoorden.

LUIKERSTEENWEG 244 7F ANKERSTRAAT HASSELT 3500 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 011 223 253 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE

Onze naaste buren

1 OKTOBER 2020

Voetbal en diversiteit

NEDERLAND

Het voetbal in Nederland heeft weer eens bewezen dat de elites en de media ook daar de daders slachtoffer noemen. Het Nederlands voetbal likt ter wille van het televisiesmeer keurig de commerciële kandeleer en melkt de wedstrijden van de Eredivisie in drie speeldagen uit. Toch blijft zondagavond 19 uur bij de NOS een ijkpunt.

Wandel door een Nederlandse stad of gemeente en dank zij de vele gordijnloze ramen merkt u dat “zitten op de bank met een bord bami op schoot” een uur lang aan de televisierealiteit beantwoordt. Ooit haalde een commerciële zender de voetbalrechten binnen en spreidde de wedstrijdverslagen over een hele avond. Prompt haakte meer dan een miljoen kijkers af. Het voetbal is in Nederland een religie en de Nederlandse voetbalbond KNVB telt het meeste leden ter wereld, op koploper Duitsland na. Maar ook de bond onderschatte eventjes de hysterie die de correcten dezer dagen creëren.

Juiste huidskleur belangrijker dan voetbalkennis Bondscoach Ronald Koeman liet zijn team in de steek om in Barcelona nog meer geld te scheppen. De bond kreeg vijf miljoen euro van de Catalanen om zijn contract af te kopen.

Vervolgens koos de KNVB Frank de Boer als nieuwe bondscoach, hoewel die bij zijn laatste drie clubs (alle in het buitenland) voortijdig aan de deur werd gezet. Oorverdovend gehuil in alle media (ook bij de zogenaamd rechtse De Telegraaf). De bond had niet gesproken met eventuele kandidaten met “een niet-Westerse achtergrond” en dertig procent

7

van de KNVB-leden komt uit de migratie. Feitelijk had de bond wel getelefoneerd met Frank (spreek uit: Frenk) Rijkaard, maar dat telde niet mee, want iedereen wist dat deze zoon van een Surinaamse vader en een Nederlandse moeder niet geïnteresseerd is. Maar alle media waren geschokt dat er ook niet gepraat was met Henk ten Cate (zoon van een Nederlandse vader en een Surinaamse moeder) en Ruud Gullit (Surinaamse vader met al een gezin, die een tijd een buitenechtelijke relatie had met Gullits Nederlandse moeder). Racisme van het ergerlijkste soort, zoals de Nederlandse media het uitleggen.

De drie heren zijn geboren en getogen Amsterdammers en hebben zelf niets met migratie te maken, maar worden voorgesteld als slachtoffers. Voor de racisten die de antiracist spelen is een lichtjes donkerder huid het bewijs van kwaliteit. Gullit was wel na zijn schitterende voetballoopbaan een totale mislukking als coach (navragen bij Thomas Buffel) en Ten Cate won noch als speler (10 clubs) noch als hoofdcoach (17 clubs) ooit een kampioenstitel, maar dat deert niet. Hun huidskleur is belangrijker. Wel een verlies op een ander terrein. Ten Cate en Gullit spreken een veel fraaier accentloos Nederlands dan het geknepen taaltje van de vroegere en de nieuwe bondscoach. En het is in Neder-

land nog niet mogelijk dat de mooiste functie in de coacheshiërarchie door een aangespoelde Catalaan wordt vervuld, die na jaren nog altijd geen woord Nederlands spreekt.

Veel geld voor de inquisitie De KNVB heeft echter bewezen uit het correcte hout te zijn gesneden dat bij de Nederlandse elite hoort. Ook deze blanke bonzen ruiken voortdurend onbestaand racisme van autochtone spelers en toeschouwers. Veertien miljoen euro hebben ze er voor over in de volgende jaren om de onvindbare adder te onthoofden. Er bestaat een commissie Mijnals (genaamd naar een overleden Nederlands-Surinaamse voetballer) die alle beslissingen onder de loep neemt om te herinneren aan een Amerikaanse idiotie. Als er ergens een vacature is, zijn de clubs verplicht te praten met iemand “met een niet-Westerse achtergrond”.

De KNVB heeft de heer Houssin Bezzai in dienst genomen die alles moet besnuffelen op discriminatie. De inquisiteur heeft meegedeeld dat straffen voor racisten strenger moeten worden en hij is gelukkig met een initiatief om geluid en beeld aan elkaar te koppelen om daders te vinden. Uiteraard is het niet zijn bedoeling echte gewelddadige racisten aan te pakken, want die zijn vooral te vinden bij Marokkaanse en Turkse ploegen in de amateurliga’s. Bezzai vergeet graag dat Marokkaans uitschot een paar jaar geleden een Nederlandse assistent-scheidsrechter dood schopte.

WILLEM DE PRATER

Bibberen op het terras In Gent mogen cafés en eethuisjes tijdelijk extra grote terrassen zetten om hun klanten ‘coronaveilig’ te bedienen. Het goede nieuws is dat die tijdelijke terrassen mogen blijven staan tot half november. Het slechte nieuws is dat de klanten er in de kou zullen zitten. Uitbaters krijgen géén toelating om terrasverwarming te gebruiken.

Dat is “uit duurzaamheidsoverwegingen” zegt schepen Sofie Bracke (Open Vld). “Het gebruik van terrasverwarming is immers milieubelastend.” Zelfs een luifel of zijwand om klanten wat uit de wind te zetten, is niet toegelaten. De schepen wil geen uitzondering maken op het terrasreglement dat verwarming op ‘zomerterrassen’ verbiedt. Wie een vast terras heeft, mag dat wel verwarmen (en betaalt daarvoor een verhoogde terrasbelasting). Op de uitgebreide ‘coronaterrassen’ mag het niet. Wie in Gent de horeca wil steunen, zal moeten bibberen op het terras.

Die steun is nochtans hard nodig. In de commissie economie bracht de schepen zelf de slechte cijfers: “Ongeveer 29 procent van de 536 Gentse ondernemingen in de horecasector hebben het financieel moeilijk. Samen vertegenwoordigen deze bedrijven in moeilijkheden 1.399 VTE aan personeel en hebben ze een kapitaalsnood van 25 miljoen euro. 1 op 4 cafés (24 procent) heeft het heel lastig om het hoofd boven water te houden.” Zolang de toeristen wegblijven is er weinig zicht op beterschap. Maar terrasverwarmers toelaten, daarvoor is de toestand blijkbaar nog niet ernstig genoeg.

Stad Gent zoekt geld bij de automobilist In Gent wordt op straat parkeren zonder een geldig parkeerticket duurder vanaf oktober.

De ‘parkeerboetes’ uitgeschreven door onze ijverige parkeerwachters worden verhoogd

van dertig naar veertig euro. Dat moet elk jaar een miljoen euro extra opbrengen voor de stadskas. In 2019 haalde de stad meer dan tweeëntwintig miljoen euro uit straatparkeren (14,3 miljoen euro parkeergeld en nog eens 8 miljoen euro aan boetes). Vanaf volgend jaar wordt dat meer dan vierentwintig miljoen euro. Een mooi voorbeeld van hoe vele kleintjes één groot maken. De verhoging werd niet aangekondigd door schepen Watteeuw. Hij vond het geen persmededeling waard. Het extra geld zal welkom zijn nu de coronacrisis de stadsfinanciën onder druk zet.

Stadslucht is gezond voor baby’s Kinderen in de buitenlucht te slapen leggen, is weer hip. De Gentse schepen van kinderopvang Decruynaere (Groen) is er grote fan van. In de stedelijke créches leggen ze baby’s en peuters buiten in speciaal ontworpen Scandinavische ‘buitenslaapbedjes’. Op vraag van de schepen onderzocht de Gentse Universiteit de luchtkwaliteit aan stedelijke crèches verspreid over de stad. De resultaten zijn positief. De luchtkwaliteit is overal goed, nergens worden de normen voor vervuiling overschreden. Ouders kunnen met een gerust hart hun kinderen buiten te slapen leggen.

Het is een vreemde boodschap voor een Groene schepen. Die partij beweert dat de lucht in Gent zo vuil is, dat het onze gezondheid schaadt en dat er dringende maatregelen nodig zijn. Dezelfde partij wil een nog grotere LEZ-zone invoeren, want dan zullen minder mensen kanker krijgen van roetdeeltjes in de lucht. Maar om je baby buiten te leggen is de lucht plots schoon genoeg. Hoe ernstig kun je dit nog nemen?

MATHILDIS

De Waalse Vivaldi-ministers Op het moment dat u dit leest zullen de namen van de nieuwe Franstalige federale ministers al bekend zijn. Hier wordt op voorhand al een gok gewaagd. Al is “gokje” een beter woord. Afgezien van een eenmalige verrassing ligt de casting klaar. Enkel wat de bevoegdheden betreft, is er nog onduidelijkheid.

Drie PS’ers, twee MR-ministers en twee groenen van Ecolo. Zo zou de federale samenstelling aan Franstalige kant er straks moeten uitzien. Met daar bovenop Paul Magnette als premier? Het kan nog altijd. Voor de PS-voorzitter is het dat of niets. Geen vakministerie voor de man uit Charleroi.

Wie worden dan de drie PS-ministers? Elio Di Rupo maakte er een sport van om altijd met een verrassende naam uit te pakken. Magnette wil op zeker spelen: sterke PS-persoonlijkheden die al hun strepen hebben verdiend. Er was lange tijd sprake van Jean-Pascal Labille, nu topman van de socialistische mutualiteiten. In de regering Di Rupo joeg hij de Vlaamse liberalen vaak de gordijnen in met zijn pleidooi voor een plafond voor de managementlonen in overheidsbedrijven. De voorbije jaren vuurde hij samen met de socialistische vakbond FGTB Scud-raketten af op zowel de regering-Michel als op de PS-top die in de oppositie te soft zou zijn. Dat is men op het hoofdkwartier aan de Keizerslaan niet vergeten. Dan toch liever een aantal excellenties die in de pas lopen. Dan wordt gedacht aan het trio Pierre-Yves Dermagne, Karine Lalieux en Frédéric Daerden. Met deze laatste is de Luikse flank afgedekt. Dermagne, die Waals minister is, moet de regionalisten te vriend houden. Karine Lalieux (OCMW-voorzitter Brussel Stad) is de obligate

Ook de uitbreiding van de Lage Emissie Zone is goed voor de stadskas. De huidige LEZ-zone brengt op vijf jaar tijd dertig miljoen euro op. De zone uitbreiden is dus een winstgevende zaak. Allemaal voor schonere lucht en het redden van ons klimaat natuurlijk.

figuur uit het Brussels Gewest. Als er een verrassing komt, dan zal het een PS’er zijn van allochtone origine.

Van zeven naar twee De liberalen van de MR moeten inbinden. Van zeven naar twee ministers. Het wordt slikken voor MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez, die de huidige situatie zo lang mogelijk heeft kunnen rekken. Sophie Wilmès is straks naar verluidt een certitude op Buitenlandse Zaken. Dan blijft er nog één plaats over. Marie-Christine Marghem en François Bellot (weet iemand nog dat die minister zijn?) mogen hun koffers pakken. Maar wat met David Clarinval (Begroting), Denis Ducarme (KMO’s) en Philippe Goffin (nu nog Buitenlandse Zaken en Defensie)? Deze laatste maakt de meeste kans door zijn kennis van het Nederlands. Al doet het gerucht de ronde dat hij naar Wallonië verkast en dat Jean-Luc Crucke, nu nog Waals minister, zijn plaats op het federale niveau inneemt. Voor Ducarme en Clarinval kunnen een functie als staatssecretaris een politieke reddingsboei zijn. Al moet de Vivaldi-regering hier opletten. Met extra postjes gooien komt niet goed over in deze moeilijke economische tijden.

Ecolo Bij Ecolo is Georges Gilkinet een zekerheid. De voor-

WALLONIE zitter van de Kamerfractie wordt binnen de groene familie zeer gerespecteerd. Wie de tweede ministerpost voor Ecolo krijgt, is onduidelijk. Er is sprake van de omstreden pasionaria Zakia Khattabi. Dat zal voor vuurwerk zorgen aan de regeringstafel. Zelfs zonder N-VA-ministers.

Bij de verdeling van de posten rijst verder de vraag of het vorig jaar toegekende Europese Commissariaat voor Didier Reynders wordt meegeteld. Indien wel, dan zal de oogst voor de MR zeer mager blijven. Niet enkel qua ministers (twee), maar ook in de bevoegdheden. Reynders Europees Commissaris, Wilmès Buitenlandse Zaken,… Dan komt de tweede MR-minister enkel in aanmerking voor de afdankertjes. De vraag rijst trouwens welke departementen de Franstalige partijen zullen opeisen. Een “groen” departement als Energie en Milieu is evident voor Ecolo.

En de PS zal Sociale Zaken opeisen. Men wil wraak nemen op Maggie De Block, die in de ogen van de Franstalige socialisten een klassiek rood departement heeft ingenomen.

Tenslotte komt bij de verdeling van de posten ook het Kamervoorzitterschap ter sprake. Met Paul Magnette als premier zou deze functie aan een Vlaming toekomen. Met Alexander De Croo in de Wetstraat 16 is een Franstalige “eerste burger van het land” een optie. Wordt André Flahaut opgevist? Niet zeker. Koen Geens van de CD&V mag dan wel bedanken voor een ministerpost, een voorzitterschap van de Kamer zal hij niet laten liggen.

PICARD

8

Actueel

1 OKTOBER 2020

DIPLOMATIEKE VALIES

Buitenlands spervuur

Akkoord tussen Peking en het Vaticaan

Kritiek klinkt steeds luider Twee jaar geleden werd tussen China en het Vaticaan een (tijdelijke) overeenkomst gesloten waarvan de inhoud tot een select clubje beperkt bleef. Vandaag is de verlenging die op tafel ligt het voorwerp van scherpe kritiek. Want wat verandert er in de praktijk? Tegenover het naïef pragmatisme van het Vaticaan staat immers een eenzijdig China dat enkel en alleen de eigen agenda volgt.

Katholieken in Macau Het akkoord dat China en het Vaticaan zo’n twee jaar geleden sloten, levert alvast meer vragen dan antwoorden op. De redenen waarom beide partijen hun handtekening onder het document plaatsten, kan men op zich best begrijpen, maar naar de precieze inhoud ervan is het gissen, tenzij men tot de hoogste echelons behoort van de Chinese KP of de Curia. Wat we wel weten is dat het om een tijdelijke overeenkomst ging, geldig voor een periode van twee jaar. En dat is een termijn die inmiddels ten einde loopt. Toch is er sprake van om het akkoord te verlengen. Zeker Kardinaal Parolin, het hoofd van de Vaticaanse diplomatie, blijkt een sterke pleitbezorger te zijn. Eerder lag hij al aan de basis van het eerste akkoord.

China is trouwens al jaren zijn bijzonder aandachtspunt geweest.

Maar er is ook een groeiende tegenstand, zeker bij hen die meer aandacht hebben voor feiten dan voor symbolen.

Ondergronds en bovengronds Communistisch China en de Katholieke Kerk, het is al decennia een ontzettend moeilijk verhaal.

China telt niet zomaar één Katholieke Kerk. Eigenlijk zijn er twee onderscheiden groepen: een ‘ondergrondse’ Kerk - de échte zeg maar - en een deel dat lid is van de Chinese Katholieke Patriottische Vereniging (CKPV), een door de staat gereguleerde Kerk, ook wel eens als de ‘bovengrondse’ omschreven. Bisschoppen die bij de CKPV aangesloten zijn, worden door Rome geëxcommuniceerd.

En omgekeerd worden degenen die door Rome benoemd worden niet door Peking erkend.

De ‘ondergrondse’ Kerk, naar schatting goed voor de helft van de katholieken in China, heeft het niet makkelijk met het regime, en dan drukken we ons erg voorzichtig uit. Het was de bedoeling van het akkoord tussen Peking en Vaticaanstad om deze patstelling te doorbreken, alleen is dit de voorbije twee jaar ijdele hoop gebleken. Er valt wat te zeggen voor het hoopvol pragmatisme van Rome.

Per slot van rekening is deze situatie een oud zeer dat al decennialang aansleept. Eerdere pausen hebben getracht er iets aan te

doen, maar beten er hun spreekwoordelijke tanden op stuk.

Primaat van de dialoog In China moet je niet armworstelen met het regime, want dat is bij voorbaat een verloren strijd, zo klinkt het. Door te praten bereik je meer resultaten. Maar dan heb je ook de sceptici die erop wijzen dat de deal er niet in geslaagd is iets aan de toestand op het terrein te veranderen. Katholieken blijven geviseerd door het regime.

Zo’n vijftig bisdommen blijven zonder geestelijke leider zitten.

Toch werd het de Paus niet toegelaten iemand te benoemen. Veel verder dan een (loze) belofte dat tientallen bisschoppen benoemd zullen raken, is men eigenlijk niet gekomen. Onmiddellijk zijn dat ook de belangrijkste argumenten van zij die zich verzetten tegen een verlenging van het omstreden akkoord.

Kardinaal Patolin Verschillende factoren bemoeilijken de situatie. Te beginnen met het gebrek aan transparantie van het akkoord. Dat de inhoud geheim blijft, voedt de speculatie.

Want wat is precies overeengekomen? Sommigen opperen zelfs dat Peking het Vaticaan geld zou toegestopt hebben... Vooral de rol van de voormelde Kardinaal Patolin wekt ergernis. “Onze betrachting is het leven van de christenen en de Kerk in China zo normaal mogelijk te laten verlopen”, stelde hij midden september nog tegen een Italiaans persagentschap. Dat ondanks het bestaan van het akkoord de vervolging rustig verder ging,

Kardinaal Patolin

is bezwaarlijk een teken van normaliteit. Net zomin als het afbreken van kerken en het verwijderen van kruistekens tekenen van een normalisering zouden zijn. De houding van Patolin doet vooral denken aan het verhaal van het aanbieden van linker- en rechterwang, tenzij er inderdaad andere elementen spelen.

Breken met Taiwan En wat met Taiwan? Toch al jaren een doorn in het oog van Peking.

Voor Peking was dat de belangrijkste reden om een akkoord met Rome aan te gaan. Op dit moment heeft Taiwan slechts diplomatieke betrekkingen met 15 landen en in Europa slechts met eentje, de Heilige Stoel. Eigenlijk is dat de laatste belangrijke diplomatieke macht die nog diplomatieke betrekkingen met Taiwan heeft, alle andere landen maakten een keuze voor de Volksrepubliek. Is dit de ultieme concessie die Rome zal moeten maken om überhaupt iets op het terrein te kunnen veranderen?

Mike Pompeo Vooral aan Amerikaanse kant is de kritiek aan het adres van het Vaticaan erg scherp. Op een moment dat de internationale opstelling tegen China verhardt, is dit een slecht signaal, vindt men in het Witte Huis. Vooral de Amerikaanse buitenlandminister Mike Pompeo ging als door een wesp gestoken tekeer. “Het vernieuwen van de deal zou de morele autoriteit van het Vaticaan ondergraven”, benadrukte hij in een interview. Niet toevallig in een blad met religieuze inslag, waaraan hij nog eens de vervolgingen van katholieken in China koppelde.

Ook binnen de Kerk is de kritiek erg uitgesproken. Wat voor een signaal geven we hiermee, meent een steeds grotere groep? China is onbetrouwbaar en het beoogde doel werd in de verste verte niet bereikt. Ook bij de figuur van Patolin worden steeds meer vraagtekens geplaatst. Naar verluidt zou de Paus het document al getekend hebben. Peking nog niet. Misschien is dit wel een goed moment om de kaart van de transparantie te spelen?

MICHAËL VANDAMME

Crapuul aller landen, stem Biden Net zoals wij vaste rubrieken hebben over verschillende landen, net zoals er elke week Nieuws uit de Wetstraat is, een Valies en een Spervuur, zou er een rubriek kunnen zijn “Links en het crapuul”, over de hechte, duistere alliantie tussen linkse partijen, bewegingen en individuen enerzijds en alle soorten criminelen anderzijds. Van de bolsjewieken in 1917, Lumumba in 1960 tot BLM, Antifa en de Amerikaanse Democraten nu, overal mobiliseren linksen met groot succes moordenaars, plunderaars, seksuele delinquenten en pyromanen als stoottroepen voor hun revolutionaire drijverijen. De “bail funds” waarmee marxistische groepen in de VS criminelen vrijkopen zijn een moderne toepassing van die oude strategie. De Democratische toppoliticus en miljonair Michael Bloomberg heeft dat systeem van politieke mobilisatie van het crapuul nu een nieuwe dimensie gegeven. In de Amerikaanse staat Florida krijgen criminelen na het uitzitten van hun celstraf pas opnieuw stemrecht als ze eerst ook al hun openstaande boetes hebben betaald. Via de Florida Rights Restoration Coalition, een fonds dat zulke boetes voor criminelen betaalt, heeft Bloomberg nu 16 miljoen dollar aan misdadigers geschonken, in de hoop dat zij voor Biden zullen stemmen. Het oude bondgenootschap tussen links en het crapuul, dat in de Goelag Archipel zijn hoogtepunt bereikte, is weer volop actief. Bloomberg heeft echter één detail over het hoofd gezien: in Florida is het strafbaar mensen naar de stembus te lokken door hen geld of materiële voordelen aan te bieden. Er loopt nu een gerechtelijk onderzoek tegen hem.

Pooier Als u denkt dat we overdrijven met die links-criminele alliantie, voer dan op Google eens de zoektermen “street czar” en “pimp” in.

Dan vindt u, bijvoorbeeld op de webstek van de Daily Mail, het verhaal van Andrè Taylor. Kijk vooral ook naar de foto’s van deze verworpene der aarde. Taylor is een zwarte pooier uit Las Vegas, waar hij prostituées, soms zelfs zestienjarigen, leverde aan beruchte casinohotels als Caesars Palace, The Mirage en New York New York. Hij had verschillende luxueuze woningen in Las Vegas en San Francisco. Hij werd in 2000 veroordeeld tot meer dan vijf jaar cel wegens georganiseerde prostitutie, maar hij moest daarvan slechts één jaar uitzitten.

En dan zeuren ze nog dat zwarte criminelen te hard aangepakt worden door de Amerikaanse justitie. Taylor was beroemd om zijn extravagante stijl. Hij droeg alligatorschoenen, pakken van Versace en hij pronkte met een Rolex van 90.000 dollar (!). Terwijl hij zo’n luxeleventje leidde, moest een zestienjarig slachtoffer dat door hem in de prostitutie was gelokt in een vrouwengevangenis in San Diego bevallen van een baby die verwekt was door een klant, waar ze door Taylor naartoe was gestuurd.

Maar wat heeft dit te maken met links? Alles. Want de burgemeester van Seattle, een van de ‘hoofdsteden’ van de anarchie en de linkse terreur van BLM en Antifa, heeft Andrè Taylor nu benoemd tot “street czar”. Hij zal een aantal taken overnemen die vroeger door de politie werden uitgevoerd. Volgens het contract moet Taylor werken als “community liaison”. Hij moet ook

aanbevelingen opstellen om alternatieven te ontwikkelen voor het gewone politiewerk, voor de ‘de-escalatie’ van het geweld en de anarchie die de stad nu teisteren en voor een verbetering van de relaties tussen de politie enerzijds en de gemeenschappen van zwarten, Latino’s, holebi’s en anarchisten anderzijds. O ja, hij beweert natuurlijk dat hij intussen een beter leven is gaan leiden. Jaja. Dat zeggen ze allemaal. De pooiers, de Dutroux’s, de IS’ers, de marxisten-leninisten en de gewone seriemoordenaars… Ze beweren allemaal dat ze ‘het’ nooit meer gaan doen.

Tot volgende keer natuurlijk. Een pooier uit Las Vegas! Dat soort bandiet wordt nu door links in een leidende functie benoemd.

Links boegbeeld Bij het opzoeken van bijkomende informatie voor het artikel “Pooier” ontdekten we toevallig dat Ed Murray, de vorige burgemeester van Seattle, ook een Democraat, in 2017 moest aftreden omdat vijf verschillende mensen hem onafhankelijk van elkaar beschuldigden van homoseksueel misbruik van minderjarige jongens. Een van de slachtoffers die klacht indiende, was Murray’s pleegzoon. De vijfde aanklacht, van zijn eigen neef, deed Murray de das om. Hij bleef hardnekkig ontkennen, maar hij nam wel ontslag als burgemeester, met een pensioen van ongeveer 100.000 dollar. De stad Seattle kocht een rechtszaak tegen Murray af voor een bedrag van 150.000 dollar.

Dat is niet onwettig, maar het is wel immoreel en het is een impliciete schuldbekentenis. Na zijn ontslag eiste Amnesty International dat de Noord-Ierse politie een onderzoek zou instellen naar Murray’s bezoek aan Belfast en Wales, waar hij al een dertigtal katholieke en protestantse kinderen had gechaperonneerd. We weten niet of daar ooit iets van is gekomen… Het is uiterst onwaarschijnlijk dat het hier om een partijpolitieke afrekening ging: de Democraten hebben in Seattle een bijna absoluut machtsmonopolie. Iedereen wist dat de twee kandidaten voor zijn opvolging óók Democraten zouden zijn.

Murray was een openlijke homoseksueel en hij was getrouwd met een man. Hij was een boegbeeld in de strijd voor de rechten van holebi’s en hij was mee verantwoordelijk voor een wet die de bestraffing mogelijk maakte van bedrijven die ‘discrimineerden’ tegen holebi’s. Een wet die sindsdien steeds ruimer geïnterpreteerd wordt… Voor zijn campagne in de Senaat kreeg hij dan ook de volle steun van het Gay & Lesbian Victory Fund.

Al in 2017 gaf hij Antifa de vrije teugel om anarchie te ontketenen in Seattle, als protest tegen de verkiezingsoverwinning van Trump. Tegen de democratie dus. De huidige burgemeester is de schatrijke, lesbische Jenny Durkan, de dochter van een Democratisch kopstuk. Haar partner is de vrouwelijke miljonair Dana Gravey. Durkan verleent nog meer hand- en spandiensten aan de terroristen en plunderaars van Antifa en BLM. En nu neemt zij dus een zwarte pooier in dienst die minderjarigen in de prostitutie heeft gezet… Niet hetzelfde als wat Ed Murray deed, maar het komt goed in buurt. Welkom in het progressieve Seattle, de stad van pedofielen, pooiers en plunderaars, waar waanzin een alledaags verschijnsel is.

Het nabije buitenland

1 OKTOBER 2020

KRITIEK OP MARINE LE PEN Binnen haar eigen partij is Marine Le Pen onaantastbaar.

De militanten en de top van het Rassemblement National (RN) zijn ervan overtuigd dat ze het Emmanuel Macron bij de presidentsverkiezingen van 2022 knap lastig zal maken. Maar in kringen dicht bij het RN nemen de twijfels toe. Robert Ménard, de burgemeester van Béziers die niet tot het RN behoort, maar indertijd verkozen werd met de steun van Le Pen, acht haar kansloos bij de presidentsverkiezingen. Ook haar nicht Marion Maréchal heeft kritiek en denkt al aan het post-Marine tijdperk.

“Marine Le Pen spreekt niet meer tegen mij als ik haar in de Assemblée tegenkom. Het is altijd zo als Robert iets zegt.” Aan het woord is Emmanuelle Ménard, als onafhankelijke, maar met de stemmen van het Rassemblement National verkozen in de Assemblée Nationale. Zij is de echtgenote van Robert Ménard, de rechtse burgemeester van het Zuid-Franse Béziers. Ménard werd voor de eerste keer in 2014 verkozen met de steun van het Front National/Rassemblement National. Dit jaar werd hij zonder steun van de partij van Marine Le Pen onmiddellijk herverkozen in de eerste ronde. Hij voerde wel campagne samen met Louis Aliot (RN en ex-partner van Le Pen) in Perpignan.

Maar sinds een aantal weken zijn de relaties tussen Ménard en het RN van Marine Le Pen vertroebeld.

Reden zijn de uitspraken van de burgemeester van Béziers over de kansen van het RN-kopstuk bij de presidentsverkiezingen van 2022. Daar waar leden, militanten en topkader van de partij ervan overtuigd zijn dat Le Pen huidig president Emmanuel Macron het vuur aan de schenen kan leggen, denkt Ménard dat ze geen kans maakt: “Ik meen eenvoudigweg dat de rechtse stroming die zij vertegenwoordigt niet sterk genoeg is om te winnen.” Ménard zelf hoopt op een andere rechtse

Si la France m’était contée kandidaat die ook een belangrijk deel van de verzwakte Les Républicains kan absorberen. Alleen kan hij niet zomaar een naam uit zijn hoed toveren.

Bang van het debat Dat leidt tot wat misprijzende reacties bij het Rassemblement National zelf. Daar is de teneur: wij hebben een sterke electorale machine en Marine Le Pen is de beste kandidaat om het Emmanuel Macron in 2022 moeilijk te maken. “Niet elegant en onhandig”, zo bestempelt het RN-kader de uitspraken van Ménard. Er volgde een steek van Philippe Olivier, de speciale adviseur van Le Pen: “Ménard moet stoppen met zich te laten verkiezen met onze stemmen en op TV op onze partij te spuwen.”

De aanval van Olivier en anderen verbergt echter een dieper probleem. De kritiek op Le Pen en de twijfel over haar kansen in 2022 nemen wel degelijk toe. Inhoudelijk heeft Ménard een punt dat het economisch programma van het Rassemblement National te links is. Dat schrikt veel gematigde rechtse kiezers af. In 2017 kostte het pleidooi van Le Pen om uit de euro te stappen al heel wat stemmen.

Daarnaast is er de persoonlijkheid van Marine Le Pen zelf.

In 2012 vond men dat ze een goede campagne had gevoerd.

In 2017 kreeg ze goede punten voor de eerste ronde, maar het TV-debat tussen de twee rondes met Emmanuel Macron was een ramp. De gevolgen zijn nog merkbaar. Zo weigerde Le Pen recent een TV-debat met premier Jean Castex. Haar uitleg: ik ben al kandidate voor de presidentsverkiezingen en dus ga ik enkel in de clinch met Emmanuel Macron. In de filosofie van de Vijfde Republiek met de machtige president klopt dat. Maar de indruk overheerst dat Le Pen bang is om inhoudelijk af te gaan tijdens een debat met technocraat Castex.

Right or wrong

HET LOOPT UIT DE HAND Zoals in vele Europese landen worden de maatregelen, die het coronavirus moeten bestrijden, ook in het Verenigd Koninkrijk verstrengd. Heel wat steden gaan weer in ‘lockdown’. De burgemeester van Londen roept ondertussen op om alle thuisbezoek voor vrienden en familie te verbieden.

Strengere regels in de strijd tegen covid-19 in de stad Brussel, strengere regels in de strijd tegen covid-19 in Nederland en nu ook, sedert maandag, strengere regels in de strijd tegen covid-19 in Engeland. Het aantal nieuwe besmettingen in het Verenigd Koninkrijk neemt toe met zo’n zevenduizend per dag. Een groot deel van deze stijging valt - net als in andere landen - te verklaren door de sterk toegenomen testcapaciteit. Hoe meer testen, hoe meer besmettingen. Toch zijn ook in Groot-Brittannië politici bang dat de toename van het aantal besmettingen zal uitmonden in een toename van het aantal ziekenhuisopnames, wat dan weer zal leiden tot een hoger sterftecijfer.

Regio’s gaan overal op slot Net als de politici in België, ziet Prime Minister Boris Johnson het niet zitten om zijn hele natie nog eens in lockdown te laten gaan. Regionale brandhaarden aanpakken, is het devies. Maar wat als er onderhand zoveel zogenaamde brandhaarden op lokaal niveau zijn ontstaan, dat op termijn het volledige sociale en economische leven in heel Groot-Brittannië weer aan banden wordt gelegd? Afgelopen week ging onder andere de stad Cardiff in ‘lockdown’. Cardiff is de hoofdstad van Wales. Intussen zijn 1,9 miljoen inwoners in Wales weer onderworpen aan zeer strenge maatregelen. Dat is zestig procent van de totale bevolking in de deelstaat. In Engeland zitten ondertussen 12,4 miljoen burgers weer in een regime dat we als een lockdown kunnen bestempelen. Het gaat om bijna een kwart (22%) van

de Engelsen. In het Noorden bevindt een op de drie Schotten zich in een lockdown, we spreken hier over bijna twee miljoen mensen.

Vanaf woensdag 30 september is het verboden voor iedereen in steden als Leeds, Manchester, Newcastle en Leicester om nog contact te hebben met mensen die niet onder eenzelfde dak wonen. Restaurants en cafés gaan in heel wat urbane regio’s weer dicht. Enkel afhaalrestaurants mogen nog open blijven, onder strikte voorwaarden. Deze nieuwe maatregelen zullen de definitieve doodsteek betekenen voor heel wat spelers binnen de horeca.

Boetes tot tienduizend pond Maandag werden bijkomende regels ingevoerd die specifiek van toepassing zijn op Engeland. Wie positief test op corona en niet (lang genoeg) in zelfisolatie gaat, loopt aan tegen boetes van duizend tot tienduizend pond (1100 tot 11.000 euro). Het is natuurlijk de vraag hoe deze maatregel in de praktijk afgedwongen kan worden. Steeds meer kliklijnen worden in het leven geroepen om te melden als iemand zich niet aan de opgelegde regels houdt. De politie in Engeland heeft intussen de bevoegdheid om iemand die in quarantaine hoort te zitten en op straat rond loopt, met geweld terug naar zijn of haar huis te slepen.

Sadiq - “terrorisme hoort bij het leven in een grote stad” Khan, burgemeester van Londen, roept de regering in Westminster ondertussen op om ook in de miljoenenstad over te gaan tot striktere maatregelen. De socialist wil het verbieden om thuis nog gasten te ontvangen. Londen is vooralsnog geen rode zone, maar staat op de lijst van steden en regio’s ‘met hoge bezorgdheid’. Volgens Khan moest Londen al lang rood ingekleurd worden op de kaart van het Verenigd Koninkrijk.

“BEELDENSTORMERS ZIJN ZWAKZINNIGEN” Het is vaak de ironie van de geschiedenis dat een oude discussie door actuele gebeurtenissen nieuw leven wordt ingeblazen. In Duitsland zorgt de vanuit de VS overgewaaide golf van BLM-agitatie voor nieuwe discussies over de rol van kunst. Zoals het een marxistische beweging past, eist BLM dat ook kunstenaars in de brede zin van het woord hun deugdzaamheid etaleren met gebalde vuisten, kniebuigingen of andere vertoningen.

Voor een andere mening of zelfs een neutrale opstelling is geen plaats: “Silence is violence!” schreeuwde een BLM-meute in Washington naar brave blanke restaurantbezoekers. Zelden was een slogan valser én gevaarlijker.

In Duitsland heeft men ruime ervaring met de botsing tussen kunst en politiek, aan beide kanten van het politieke spectrum. Dat de rechtse nationaalsocialisten een deel van de kunst als ‘ontaard’ bestempelden, is u allicht bekend, want dat moet in West-Europa vaak en veel herhaald worden.

Dat de linkse communisten in Oost-Duitsland eigenlijk net hetzelfde deden en gedurende veel langere tijd dan de nazi’s, is minder bekend. In de DDR kon kunst enkel ten dienste staan van propaganda: alles moest de nobele aard van de arbeider en de boer uitbeelden. Al wat daarvan afweek, was verdacht en moest wel het gevolg zijn van ‘westerse decadentie’.

Neo Rauch De Duitse topschilder Neo Rauch werd geboren in 1960 in de DDR in de stad Leipzig. Hij was de zoon van twee jonge kunststudenten die verongelukten bij een spoorongeval toen hij amper vier weken oud was. Grote drama’s leiden wel

Bei uns in Deutschland

vaker tot grote kunst: Rauch is daar een voorbeeld van.

Hij geldt als een van de topfiguren van de “Nieuwe Leipziger School”, een stroming in de moderne kunst met elementen uit het zogenaamde “socialistische realisme”, wat realistische mensen in vaak traditionele Duitse landbouwdracht oplevert, maar ook uit het surrealisme en magisch-realisme, waarbij dromen en fantasie uitgebeeld worden. Ook magische vreemde wezens, die soms aan Jeroen Bosch doen denken, duiken op.

Rauch schildert enorme felgekleurde doeken die wel drie meter hoog en meters lang zijn. Ze zijn herkenbaar figuratief, maar tegelijk verwarrend en intrigerend. De populariteit ervan neemt steeds maar toe. Zo werden sommige van zijn doeken al voor meer dan een miljoen euro verhandeld en waren er al tentoonstellingen in Brussel, New York en Wenen.

‘Rechtse schilder’ Rauch was voor weldenkenden en progressieven al langer ‘verdacht’, want hij verdedigde al een tijd de stelling dat een kunstenaar zich niet moet ‘engageren’, laat staan moet streven naar ‘gelijkheid van alle mensen’. “Wie een kunstenaar daartoe wil dwingen, heeft nog nooit de ervaring van de kunstenaar beleefd, dat men slechts een instrument is waardoor een hogere macht spreekt. Dat zijn degenen die de kunst als instrument zien, die haar willen herleiden tot een propagandawapen, tot een megafoon. Dat heeft niks te maken met de grote Godin Kunst. Ik zeg dat zo nadrukkelijk, omdat mijn positie, deze positie, absoluut verdedigd moet worden.”

9

FRANKRIJK

Daar is Marion Maréchal Dat gebeurt op een moment dat Marine Le Pen kritiek krijgt uit onverwachtse hoek: van haar nicht Marion Maréchal. De kleindochter van Jean-Marie Le Pen is ondertussen geen verkozene meer en gebruikt de naam “Le Pen” niet meer. Ze houdt zich bezig met een aantal rechtse denktanks en kiest eerder voor het culturele en metapolitieke debat. Tot ze een paar weken geleden in interviews (onder andere in Le Figaro) haar ongenoegen uitte over het feit dat een aantal van haar vertrouwelingen opzij waren geschoven binnen het RN. Marion Maréchal gaf fijntjes mee “niet te weten wie in 2022 de tweede ronde van de presidentsverkiezingen zal halen.” Lees: het zou best kunnen dat mijn tante er niet bij is.

Naar verluidt denkt Marion Maréchal dat het “marinisme” na 2022 ten dode opgeschreven is. De hoop van Le Pen om te winnen met een rechts identiteitsprogramma (veiligheid, migratie), een links economisch discours en te zwijgen over de links-rechtse Kulturkampf (rond abortus, bio-ethiek, gezinswaarden,…) is een heilloze poging volgens Marion Maréchal.

Bij het RN zijn ze een andere mening toegedaan. De verkiezingen proberen te winnen met de afkalvende Les Républicains zou weinig zin hebben, dat kiezerspubliek van hoogstens 10 procent blijft afkalven.

De redenering bij het RN is ook: er is op rechts geen kandidaat die ons veel stemmen zal afnemen, want Marion neemt niet deel. Dat klopt, maar na een mogelijke nederlaag van Marine over twee jaar, ligt het terrein opnieuw open. Voor Marion Maréchal een kans om de leemte op te vullen.

SALAN

ENGELAND Naar zijn aanvoelen wordt het probleem in de hoofdstad sterk onderschat. De testcapaciteit zou in de jongste weken met wel veertig procent zijn teruggevallen, waardoor veel besmettingen onder de radar blijven.

Toch verzetten zich in het Verenigd Koninkrijk heel wat mensen tegen de strenge regels die vrijwel alle burgervrijheden aan banden leggen. Sir Desmond Swayne trok in het Lagerhuis van leer tegen het beleid dat zijn partijgenoten in de regering aan het voeren zijn. “Het enige wat de regering doet, is de burger bang maken. Dit hele beleid is een project van angst. Boris Johnson is als Prime Minister ‘gedeprogrammeerd’ door de virologen die hem adviseren”, aldus Swayne in felle bewoordingen. Intussen groeit binnen de Conservatieve Partij het verzet tegen de maatregelen. Al meer dan vijftig Tory-parlementsleden geven aan nieuwe maatregelen te zullen wegstemmen in het Britse parlement.

Duitse arts zonder reden opgepakt Zaterdag trokken tienduizenden Britten opnieuw de straat op, onder leiding van activist David Icke. Ook zij komen in het verweer tegen de maatregelen. Opvallend was dat dokter Heiko Schöning, een van de drijvende krachten achter het massaprotest in Berlijn, opgepakt werd door de politie, nog voor hij zijn redevoering op het podium kon houden. Schöning was dan ook verbaasd over wat er zaterdag met hem gebeurde: “Als je niet langer vrij mag spreken op Speakers’ Corner in Hyde Park, dan vraag ik mij af wat er in godsnaam met dit land aan de hand is (…) ik ben zonder reden geboeid afgevoerd en het werd mij onmogelijk gemaakt om simpelweg de waarheid te spreken over covid-19.”

LVS

DUITSLAND In 2019 kreeg Rauch dan ook plots door een kunstcriticus in BILD de in Duitsland zéér gevaarlijke stempel ‘rechtse kunstenaar’ opgedrukt. Hij had het namelijk aangedurfd om tijdens de asielinvasie van 2015 te zeggen dat “we ons bij ons handelen niet louter door een meningsethiek mogen laten leiden. Dat leidt naar het doodlopende pad van de Moreel Verhevene, die zich niet afvraagt welke gevolgen zijn oneindige bereidheid tot hulp op een termijn van 10 of 20 jaar zal hebben.”

Ook in een recent vraaggesprek met de krant Die Welt neemt Rauch geen blad voor de mond: de activisten van BLM die standbeelden omvertrekken, zijn zonder meer ‘zwakzinnigen’. “We hebben bij dit iconoclasme met een geestesziekte te doen. Wie zich aan een standbeeld vergrijpt, wie een standbeeld vernielt, dat is een zwakzinnige. Dat is door niets te rechtvaardigen. Men wil de collectieve herinnering ombuigen, iets ‘zuiveren’, iets nieuws bezetten.”

Op de opmerking van de journalist dat “de publieke ruimte toch van iedereen is”, komt dit mooie antwoord: “Het is de beslissing van alle bewoners van de publieke ruimte samen hoe die moet gemeubileerd worden. Er zijn mensen die elke 10 jaar hun interieur volledig veranderen. Ik kan daarentegen van niets afscheid nemen. Bij mij staat alles door elkaar, werkt alles op elkaar in, en dat speelt mij een melodie voor, die uiteindelijk die van mijn leven is. In dat concert voel ik mij goed, ook als de wanklanken die er tussen zitten door een hoogstaandere harmonie moeten uitgebalanceerd worden. Maar dat is nu eenmaal het leven, en dat moet men aanvaarden.”

HDG

10

Beeldspraak

1 OKTOBER 2020

MEDIALAND

FILM het belachelijke te trekken. Terwijl de media bij linkse betogingen het onderste uit de kan halen om het aantal deelnemers zoveel mogelijk uit te vergroten en tegelijkertijd relschoppers uit beeld te houden, doen ze bij betogingen die niet op hun sympathie kunnen rekenen uiteraard het omgekeerde.

Het moet echter gezegd, de berichtgeving over de succesvolle actie was behoudens enkele uitzonderingen eerder afgemeten, maar redelijk correct. Geen randfiguren die nadrukkelijk in beeld gebracht werden, maar gewone mensen die van de journalist zelfs hun zin mochten afmaken. En er was geen ontkennen aan dat er veel volk toegestroomd was, de vlaggenzee op de Heizel was enorm. We denken dat dat toch wel gewrongen zal hebben op de redactie van de VRT, zoveel zwart-geel te moeten uitzenden midden in het nieuws zonder er een verdachte draai aan te kunnen geven. Maar het zal ongetwijfeld ook wel geholpen hebben dat de sociale media al de hele dag met foto’s uitgebreid gedocumenteerd hadden hoeveel volk er op de actie aanwezig was.

“Apocalypto” Laat ons meteen met de deur in huis vallen.

“Apocalypto” (2006), geregisseerd door niemand minder dan Mel Gibson, is een van de beste en meest unieke actiefilms van de jaren 2000. “Een meesterwerk”, volgens Quentin Tarantino. “Visionair”, aldus Martin Scorsese.

Zwijgstaking virologen

Waar blijft de Ipsos-peiling?

Misschien hebt u het zelf ook al gedacht: zou het niet stilaan tijd worden voor een nieuwe peiling? De jongste peiling van VTM en Het Laatste Nieuws, uitgevoerd door Ipsos, dateert alweer van midden juni. In principe zou dat een driemaandelijkse peiling moeten zijn, maar goed, op een week meer of minder gaan we niet kijken. Maar verleden jaar verschenen de resultaten van de septemberpeiling al op de 13de, en dus kan de vraag gesteld worden wat er aan de hand is.

Het is mogelijk dat tegen de tijd dat u dit nummer in handen heeft, VTM en Het Laatste Nieuws de resultaten van een nieuwe peiling alsnog gepubliceerd hebben. Het zou trouwens niet de eerste keer zijn dat die resultaten er komen ongeveer een uurtje nadat we onze kopij hebben moeten indien bij onze hoofdredacteur.

Maar ondertussen doen er geruchten de ronde die zeggen dat er meer aan de hand is. Dat de peiling al een tijdje geleden afgenomen werd en dat de resultaten bekend zijn, maar dat de publicatie uitgesteld is om de “regeringsvorming niet te beïnvloeden”. Wat dat zou kunnen betekenen, laten we over aan de fantasie van de lezer. Maar we vermoeden dat u zo ongeveer hetzelfde denkt als wat wij denken.

Extinction Rebellion achtervolgt Riadh Bahri (VRT) Opmerkelijke scène in het avondjournaal van VRT afgelopen vrijdag: terwijl journalist Riadh Bahri probeerde verslag uit te brengen over de aan de gang zijnde formatie, stond op de achtergrond een groep betogers van Extinction Rebellion allerlei slogans te scanderen. Op een gegeven moment werd het Riadh Bahri een beetje te veel en riep hij naar de betogers dat dat de afspraak niet was. Blijkbaar had hij met hen afgesproken dat ze wel met een spandoek op de achtergrond mochten staan, maar hem niet mochten storen met allerlei lawaai. Veel maakte zijn oproep niet uit, want de betogers bleven hem doodleuk verder storen met hun geroep.

Riadh Bahri verontschuldigde zich even later op Twitter bij zijn kijkers omdat hij “zijn cool verloren had”. Hij kreeg er meteen een pak steunbetuigingen voor. We denken trouwens dat bij de meeste kijkers de sympathie wel degelijk naar Riadh Bahri uitgegaan zal zijn, die daar per slot van rekening toch maar zijn werk staat te doen in moeilijke omstandigheden. Of Extinction Rebellion met zijn opdringerige gedrag een goed figuur sloeg in veel Vlaamse huiskamers, durven we ondertussen zeer te betwijfelen.

Maar anderzijds hebben we toch ook zo onze bedenkingen bij de afspraak die Riadh Bahri gemaakt had met Extinction Rebellion. Zou hij een gelijkaardige afspraak gemaakt hebben met, we zeggen maar iets, een paar betogers van TAK of de VVB? En wat zou er gebeurd zijn indien ook die zich niet aan de afspraak met Riadh Bahri zouden gehouden hebben? We denken dat we het de dag nadien uitgebreid in de krant zouden gelezen hebben en men zou terecht schande gesproken hebben over de manier waarop een journalist gehinderd werd in zijn werk. Deze keer lazen we, buiten de obligate steunbetuigingen op Twitter dus, niets in de krant, noch als berichtgeving, noch als commentaar. Sommige protestbewegingen mogen blijkbaar altijd net iets meer dan andere, of zelfs heel veel meer…

Afgemeten berichtgeving over protestactie Vlaams Belang We willen het best geloven dat Vlaams Belang-voorzitter Tom Van Grieken de nacht voordien slecht geslapen had, uit schrik dat de media er alweer die twee of drie randfiguren zouden uitpikken om de hele protestactie van zijn partij in

En, beste lezer, hebt u hem ook gemist, de alomtegenwoordige Marc Van Ranst die een zwijgstaking van maar liefst 72 uur aankondigde, samen met een aantal collega’s?

We denken dat in nogal wat Vlaamse huiskamers een grote zucht van verlichting te horen is geweest toen de virologen hun staking aankondigden. Meer zelfs, zouden we werkelijk de enigen zijn als we vinden dat ze van die 72 uur gerust ook 72 dagen, weken of maanden hadden mogen maken?

Alle gekheid op een stokje, het is uiteraard normaal dat virologen en epidemiologen in de media een forum krijgen wanneer een virus de maatschappij zo goed als lam legt.

Maar de manier waarop de media de jongste maanden constant aan hun lippen hingen, en dan niet alleen om hun mening te horen over de Covid-19-epidemie, maar ook over allerlei andere zaken, is volledig buiten proportie. Trop is te veel, en te veel is trop. Niemand had een boodschap aan Marc Van Ranst in een museum, of de mening van Marc Van Ranst over eender welk politiek onderwerp. Idem dito voor de andere virologen.

Maar de kinderlijke adoratie van de media voor virologen als een Marc Van Ranst, vooral ingegeven door zijn afkeer voor al wat naar Vlaams-nationalisme ruikt, is er mee de oorzaak van dat vrijwel niemand de aangekondigde maatregelen echt ernstig neemt. Wanneer je hoort hoe een viroloog aantoonbare nonsens vertelt over allerlei onderwerpen die niet tot zijn vakgebied horen, ondergraaft hij natuurlijk zelf zijn autoriteit in zijn vakgebied. Als dan bovendien blijkt dat er van wetenschappelijke consensus niet veel sprake is in allerlei overlegorganen en dat de heren en dames wetenschappers er zelfs voor kiezen hun meningsverschillen als ordinaire vechtersbazen uit te vechten in de kranten en op de sociale media, tja, wat kan je dan eigenlijk verwachten?

Misschien zou het niet slecht zijn als ook de media eens wat tijd zouden nemen om er zich over te bezinnen hoe zij de jongste maanden hun rol gespeeld hebben in de coronacrisis. We vrezen echter dat dat net iets teveel gevraagd zal zijn van de redacties van onze kwa-haha-liteitsmedia.

Engeland en Groenland bibberen Twee weken geleden sloegen onze media nog groot alarm toen de warmste septemberdag ooit in onze contreien opgetekend werd. Daarmee was het bewijs alweer geleverd: de aarde warmt op. Een week later werden echter aan de andere kant van het Kanaal, in Engeland, historisch lage temperaturen genoteerd. Het ging weliswaar niet om een nieuw absoluut koude-record voor september, maar de koudste septemberdag in meer dan veertig jaar; dat kan toch tellen. En trekken we de Atlantische Oceaan over, naar Groenland, dan werd daar de koudste septembermaand ooit gemeten - wel een absoluut historisch record dus.

In uw krant las u er uiteraard niets over. Op zondag zagen we, helemaal op het einde van het VRT-journaal, weliswaar een item van welgeteld dertig seconden over de extreem vroege eerste sneeuw in de Alpen en de Pyreneeën. Gebracht met een knipoog, en dat was het dan. Koude-records of extreem vroege sneeuw passen nu eenmaal niet goed in het grote verhaal van de onomstotelijk aangetoonde onomkeerbare globale opwarming. Ofwel worden ze dus niet gebracht, ofwel voorgesteld als een leuk fait-divers waar we best niet te veel aandacht aan besteden. Maar als die opwarming dan werkelijk zo onomstotelijk aangetoond is, waarom verdragen de media die berichten dan amper of niet? Luister naar de wetenschappers, schreeuwen de klimaatalarmisten ons om de haverklap toe. Maar misschien zijn meteorologen die koude-records noteren geen echte wetenschappers?

“Apocalypto” volgt het verhaal van “Jaguarpoot”, een Meso-Amerikaanse jager uit een klein dorp midden in het regenwoud, ergens rond het jaar 1500. Op een dag wordt zijn dorp overvallen door een groep vijandige Maya-krijgers. Wie niet de dood vindt, wordt gevangengenomen en meegevoerd naar de Maya-metropool, waar het offerblok op hen wacht.

Authentiek De film behoort tot het genre van de actieachtervolging – denk aan “Mad Max”, maar met de twist dat deze plaatsvindt in 16de-eeuws Centraal Amerika.

De film is bruut en gewelddadig, maar tegelijkertijd spannend en ontzettend mooi in beeld gebracht.

Nagenoeg de gehele cast bestaat uit Mexicaanse acteurs van Meso-Amerikaanse origine. Ook zijn alle dialogen in het Yucateeks Maya. Gibson deed iets gelijkaardigs in zijn eerdere film “The Passion of the Christ”, waarin alle dialogen in het Aramees waren.

Dit is niet louter een gimmick om de film authentiek te laten overkomen, maar dient ook een doel. De film start in de voor ons onbekende en vreemde wereld van een Meso-Amerikaans dorp, midden in het regenwoud. Hierdoor wordt het effect van het hoofdpersonage, dat zelf in de voor hem - schijnbaar althans onbekende wereld van een heuse Maya-stad terecht komt, voor de kijker nog tastbaarder. De kijker krijgt op die manier als het ware een dubbele cultuurschok te verwerken.

Linkse kritiek Men zou denken dat het tonen van een onderbelicht stukje niet-westerse geschiedenis op lof onthaald zou worden, maar toch kreeg de film heel wat kritiek te verwerken. De film zou blijk geven van koloniale denkbeelden en de Maya’s nodeloos als barbaren voorstellen. Bovendien zou “Apocalypto” historisch niet accuraat zijn.

Over het algemeen moet je inderdaad niet bij films zijn voor historische accuraatheid. Maar “Apocalypto” is wel stukken accurater dan pakweg “Gladiator”, dat veel meer lof ontving. Een voornaam punt van kritiek op dit vlak is dat de film grootschalige mensenoffers afbeeldt, iets wat volgens de critici veeleer een Azteekse dan een Mayapraktijk zou zijn geweest.

Toch brachten de Maya’s wel degelijk mensenoffers.

De vraag of deze ook grootschalige vormen konden aannemen, is nog geen uitgemaakte zaak.

Opmerkelijk, of misschien ook niet, is dat de hierboven vermelde kritiek voornamelijk circuleerde in linkse, blanke en Amerikaanse middens, een aantal Meso- en Zuid-Amerikaanse academici daargelaten.

Het bredere Meso- en Zuid-Amerikaanse publiek smulde over het algemeen van de film en de bijbehorende stoere, zij het erg gewelddadige, weergave van hun ‘voorvaderen’. De Mexicaanse fascinatie met Maya’s en Azteken valt in dat opzicht een beetje te vergelijken met onze fascinatie voor pakweg de Vikingen of Romeinen, die ook niet bepaald bekend staan om hun superieure morele waarden.

PIETER VAN BERKEL

Op de praatstoel

1 OKTOBER 2020

11

Johan Sanctorum (publicist/filosoof)

“Linkse mensen hebben hun humor verloren” Publicist en filosoof Johan Sanctorum maakt in een nieuw boek gehakt van de toenemende politieke correctheid. Volgens Sanctorum zijn linkse mensen hun humor verloren, zijn Vlaamse stand-up-comedians gewoon sukkelaars en onderwerpt het christendom zich aan de islam. Maar tegelijk noemt hij Donald Trump ook een zielige clown. Alles oké voor de rest, Johan? “Iemand heeft mij ooit een kantinefilosoof genoemd. Wel, voor mij is dat een geuzentitel geworden.”

De gemakkelijkste is hij - volgens vriend en vijand - nooit geweest, maar dat deert Johan Sanctorum (66), die ooit filosofie en kunstgeschiedenis aan de VUB studeerde, niet in het minst. “Ik vind mezelf alvast een sympathieke mens. Maar in mijn positie moet je soms wel eens een lastige mens zijn. Dat zit misschien in mijn bloed. Mijn vader was oostfronter en stond dus aan de verkeerde kant van de geschiedenis.

En mijn grootvader maakte tijdens de Eerste Wereldoorlog deel uit van de frontbeweging. Misschien zijn het wel lastige mensen en ‘caractériels’ die sneller de grens van politieke correctheid oversteken.”

“Als filosoof is het volk mijn biotoop. Daarom begin ik elk hoofdstuk in mijn boek met een soort toogspreuk. Want daar begint het bij mij. Wat denkt die gewone man of vrouw nu eigenlijk? Politici hengelen daarnaar en proberen in peilingen en onderzoeken te weten te komen hoe die gewone mens denkt.

Maar eigenlijk hebben ze alle voeling verloren. Ik wil in mijn boek de polsslag voelen van de gewone Vlaming, niet op een sociologische manier om alles nadien in statistieken te gieten. En wat ik vaststel, en dat vermoedde ik ook al, is dat de pu-

ten daar verschillende strategieën achter, maar voor de EU is ook dit een poging om greep te krijgen op het bewustzijn van de mensen. Men beseft daar heel goed dat de gemiddelde Europese burger de EU niet omarmt. En op een of andere manier voelen ze dat die onderstroom moet gedempt worden en wordt dat anti-racismeverhaal opgediept.

Die gewone man of vrouw, ligt die eigenlijk wel wakker van al dat politiek geneuzel?

De gewone mensen kijken toch televisie? Zij zien toch ook dat er rellen uitbreken aan de kust en dat het vervolgens dagenlang duurt vooraleer we te weten komen dat die herrie werd veroorzaakt door een allochtone bende uit Brussel? Dat komt uiteindelijk slechts met mondjesmaat aan het licht en meestal nadat alternatieve mediakanalen de daders bekendmaken.

Maar op de VRT bijvoorbeeld wordt dat in eerste instantie niet gezegd.

De mensen voelen aan dat sommige dingen blijkbaar niet mogen gezegd worden. Er heerst een soort zwijgcultuur. En migratie en islam zijn twee essentiële punten daarin. Er is een enorme discrepantie tussen wat gewone mensen in hun woonomgeving zien gebeuren en

In de ogen van de elite zijn de gewone mensen eigenlijk racisten en fascisten. blieke opinie veel radicaler is dan die van de intellectuelen.”

Gebeurt het niet vaker dat die publieke opinie iets meer rechtdoor-zee denkt dan de elite?

In de tijd van de Franse Revolutie was dat niet het geval. Voltaire en Rousseau waren knappe koppen, maar die gingen ook resoluut voor maatschappelijke verandering. Zij stonden aan de kant van de revolutie. Nadien is dat veranderd en nu zitten we, zeker in Vlaanderen, in een situatie waarbij de elite totaal vervreemd is van het volk. Een Tom Lanoye bijvoorbeeld, die haat de gewone mensen. Onze elite plaatst zich boven de gewone massa. Die massa is fout want ze stemt Vlaams Belang. Een stem voor de N-VA vonden ze al erg, maar nu stemmen ze Belang en dat is nog erger. In de ogen van de elite zijn de gewone mensen eigenlijk racisten en fascisten. Wij zitten met een bovenlaag die collaboreert met het Belgische regime dat op zijn beurt ook al volksvreemd is.

Maar die politieke correctheid is toch geen exclusief Vlaams fenomeen?

Politieke correctheid bestaat overal en volgt ook een internationaal spoor. Ursula Von der Leyen (voorzitter van de Europese Commissie, nvdr) kondigt nu een kruistocht aan tegen racisme en kan het niet laten om het Aalsters carnaval daar bij te betrekken (zucht). Er zit-

wat er uiteindelijk aan de top of in de media over verteld wordt.

U hebt ook kritiek op de islam in West-Europa.

Er wordt ons nog altijd voorgehouden dat het met die islam allemaal wel goedkomt, dat is het multiculturele discours. Maar ik geloof niet dat het goedkomt met die islam.

Meer zelfs, ik vrees dat het alleen maar erger gaat worden. Omdat de islam een religie is, eigenlijk een ideologie, die gericht is op de verovering van deze planeet. Er is geen plaats voor een andere godsdienst.

En wie die godsdienst niet accepteert, is gedoemd tot dhimmitude.

Dat betekent low-profile leven en proberen om je kop onder het maaiveld te houden. Mijn stelling is dat veel mensen het gevaar van die islam aanvoelen aan hun kleine teen.

Ze kunnen het misschien niet zo zeggen of uitleggen, maar daarom ben ik er, als filosoof, om het wel uit te spreken.

De termen politiek correct en dhimmitude, de mensen kennen die niet. Maar daarom wil ik ze net benoemen. We leven niet in een dictatuur, maar in een democratie.

Formeel mag je hier zeggen wat je wil. Je vliegt niet in de gevangenis en je wordt niet vergiftigd, dat klopt.

Maar de censuur werkt hier veel subtieler. Via mainstream-media wordt hier een klimaat geschapen waarin je haast een crimineel bent als je het over de islam en samenlevingsproblemen begint te hebben.

De mensen worden moreel gestigmatiseerd, ook en vooral op school.

In uw boek heeft u het ook over “Chrislam”. U verdenkt de katholieke kerk ervan het op een akkoordje te gooien met de islam.

Ik verdenk hen daar niet van, die mensen zeggen dat zelf met zo veel woorden. Ze spreken niet over een fusie van beide godsdiensten, maar zowel de paus als Lieven Boeve, de topman van het katholiek onderwijs, laten alvast weten dat ze voor een dialoog zijn. Althans, zo het wordt het toch verpakt. Er is niets tegen dialoog, maar in hun hoofd zijn ze al een stapje verder. Ze hebben ingecalculeerd dat het christendom in Europa stilaan een verloren religie is geworden. En men bereidt een eervolle capitulatie voor waarbij men erkent dat de islam de dominante godsdienst is. Ze hopen alleen dat de christenen ook nog een klein plekje zullen krijgen.

Maar een dialoog is toch geen onderwerping of een fusie?

Zij noemen dat een dialoog, maar het zal uiteindelijk een onderwerping zijn omdat de islam niet geïnteresseerd is in een dialoog, en al zeker niet met christenen.

Ook de linkerzijde moet het zwaar ontgelden in uw opvattingen. Ze hebben volgens u zelfs het lachen verleerd.

Klopt. Sinds de jaren 90 is links gegaan voor het slachtofferdiscours. Zwarten zijn voor hen slachtoffers, migranten zijn slachtoffers, vrouwen zijn slachtoffers.

Daardoor is links de arbeidersklasse kwijtgespeeld. Ze zijn zich beginnen specialiseren in die zogezegd gediscrimineerde doelgroepen.

En die slachtofferretoriek heeft zich zo hard doorgezet dat je vandaag met niemand meer kan lachen. Die politieke correctheid is zodanig ‘uitgewoekerd’ dat ze zich op de humor heeft gegooid. Humor is dus een probleem geworden. Je ziet dat ook bij de Vlaamse stand-up-comedians.

Wat zijn dat toch voor sukkelaars.

Die vertellen kalendermoppen, grappen die niemand pijn doen of kwaad maken. Humor is per definitie boosaardig zijn, regeltjes overtreden en de paden van censuur te buiten gaan.

Tom Lanoye heeft u in een opiniestuk de bijnaam Johan Krankjorum gegeven. Dat is toch al een begin van humor?

Als zijn lezers dat grappig vinden, hoeft hij zo’n opmerkingen voor mij niet te laten. Alleen, voor een schrijver als Lanoye vond ik het tamelijk plat om mijn naam tot zes keer toe te vervormen. Dat is een beetje kinderachtig. Ik had van Lanoye verwacht dat hij cassanter kon zijn en meer op de inhoud zou ingaan. Zijn reactie kwam er na een opiniestuk dat als titel had ‘Mensaap Lukaku’.

Dat artikel ging eigenlijk over het feit dat voetballers die honderd keer meer verdienen dan hun toeschouwers en, of ze nu zwart of wit zijn, best wel tegen een stootje moeten kunnen.

Moeten voetballers zich dan laten

uitjouwen?

Moest ik een zwarte voetballer zijn en een supporter gooit een banaan naar mijn hoofd, dan zou ik denken: “Doe maar jongens, maar ik passeer straks aan de kassa.” Eigenlijk begrijp ik niet waarom men daar zo veel kleinzerigheid rond creëert. En ook: die grote voetbalclubs cultiveren zelf een vorm van racisme, want zij gaan die zwarte voetballers zoeken in Afrika omdat ze daar goedkoop zijn. Dat zijn eigenlijk moderne slavenhandelaren.

Ze kopen ginder voetballers en voeren ze hier op als gladiatoren.

En om terug te komen op het mensaap-verhaal: ik vind Lukaku een fantastische voetballer en ik heb tegelijk ook vermeld dat wij allemaal mensapen zijn. Het was ironisch bedoeld, maar het verhaal is helemaal uit de context gerukt.

U beperkt uw kritiek niet tot links alleen. Ook rechts moet het ongelden.

De rechterzijde had al lang het ecologische verhaal moeten recupereren. Alles wat milieu en zeker klimaat betreft, wordt bij rechts als doemdenken beschouwd. Er is trouwens niet alleen een linkse ‘pensée unique’, maar ook een rechtse waar ik mij tegen verzet. Het gaat dan over milieu en klimaat, maar evengoed over de adoratie voor Donald Trump. Voor mij is Trump een zielige clown. Ik geloof totaal niet in zijn verhaal.

Ik heb daar in het begin mee gesympathiseerd omdat het zogezegd

een anti-establishment-figuur was.

Dat was goed, een nieuw geluid.

Maar als ik nu zie hoe die man zijn eigen volk beliegt, sommige problemen niet wil benoemen, en alleen maar interesse heeft in zijn eigen herverkiezing… Hij blijkt zelfs bereid om de verkiezingen ongeldig te laten verklaren als de Democraten winnen. Dat is er voor mij ver, ver over. Ik vind dat ook de rechterzijde de waarheid onder ogen moet durven zien.

Over naar de coronamaatregelen. Die zijn voor Vlaanderen een gemiste kans, vindt u?

In Belgische context wordt de exit-strategie gebruikt om de greep van de staat te verstevigen.

In die mate zelfs dat zaken zoals de Vlaamse onafhankelijkheid irrelevant zijn geworden. En waarom is dat? Omdat Vlaamse politici bewezen hebben dat ze het niet kunnen.

De coronacrisis was een enorme opportuniteit om te zeggen: we gaan dit probleem zelf in handen nemen. En we gaan tonen dat we het beter kunnen. Maar in plaats daarvan werd er niets ondernomen.

De Vlaamse regering is blijven aanmodderen. Dat is de grote triomf van Wilmès en consorten: ze hebben bewezen dat Vlaamse autonomie om te lachen is.

WIM DE SMET

Johan Sanctorum aan de oevers van de Dender in Aalst

Politiek Incorrect Het boek “Politiek incorrect” van Johan Sanctorum wordt door de Nederlandse filosoofjurist Paul Cliteur voorgesteld als de ‘filosofische totaalvisie’ van de schrijver. Sanctorum fileert de mentale terreur van de politieke correctheid die steeds meer om ons heen grijpt.

Het boek telt 214 pagina’s en kost 20 euro.

Voor Sanctorum is het zijn derde boek in een drieluik, nadat hij eerder ook “De Langste Mars” en “Na het journaal volgt het nieuws” uitbracht.

Een gesigneerd exemplaar is te koop op www.ActaSanctorum.be.

12 Cultuur

1 OKTOBER 2020

GESCHIEDENIS

De koning-franskiljon (2) Albert I komt met een huizenhoog prestige uit de oorlog. Hij is een van de overwinnaars en hij spaart tot september 1918 zoveel mogelijk het leven van zijn soldaten. Pas dan zet hij het leger in omdat hij niet wil dat het land door de onbetrouwbare Fransen ‘bevrijd’ wordt.

Alberts interpretatie van ‘gelijkheid’ Op 22 november 1918 doet de koninklijke familie een triomfantelijke intrede in Brussel. De koning trekt naar het parlement en belooft in de troonrede spectaculaire veranderingen zoals het enkelvoudig algemeen mannenstemrecht. Voor de Vlamingen heeft de koning ook wat lekkers: gelijkheid van de twee landstalen en de oprichting van een Vlaamse universiteit. Wat dat in de praktijk voor hem betekent, wordt duidelijk als de nieuwe eerste minister van een regering van nationale unie - de eentalige Brusselse katholiek Delcroix - het woord voert. Albert wil dat Vlaanderen tweetalig blijft met alle mogelijke rechten voor Franstaligen bij het gerecht, het onderwijs en de openbare diensten. Ooit - maar wanneer? - krijgen de Vlamingen een universiteit naast en niet in de plaats van de Gentse Rijksuniversiteit, die twee maand later ouderwets Franstalig heropent.

Een golf van Belgicisme overspoelt het land en de Vlamingenhaters hebben het rijk voor zich. De minister van Posterijen verbiedt bijvoorbeeld werken van Albrecht Rodenbach (al 39 jaar overleden) via de post te versturen. De opeenvolgende regeringen hebben wel een probleem. De katholieke partij staat vooral sterk in Vlaanderen en de meerderheid van de katholieke parlementairen steunt (soms met tegenzin) de eisen om Vlaanderen te vernederlandsen.

Tot 1968 valt geen enkele regering over Vlaamse eisen, maar soms is vooruitgang mogelijk door een koehandel. De regeringen hebben in het begin van de jaren 20 de Vlaamsgezinde stemmen nodig om de grondwet te herzien en de legerdienst te verlengen. Het leger bezet tezamen met de Fransen de Ruhr om herstelbetalingen op te eisen (mijn grootvader koopt met zijn “bezettersgeld” zijn arbeidershuisje). Dus aanvaardt Albert tegen

heug en meug een nieuwe taalwet die voor de eerste keer stelt dat de Vlaamse provincies en gemeenten in het Nederlands bestuurd worden. Maar de achterpoorten zijn ruim.

Tweetalige mededelingen blijven in veel gemeenten mogelijk.

Waalse ambtenaren mogen verder in Vlaanderen werken en moeten alleen Nederlands kennen als ze met het publiek in aanraking komen. Franstaligen worden overal in hun eigen taal geholpen en Brussel mag drie volledig Vlaamse gemeenten inlijven (Neder-Over-Heembeek, Laken en Haren). Voor de universiteit rekent Albert erop dat alle liberalen (ook de Vlamingen) Gent Frans houden.

De regering wijst er de koning op dat die situatie niet langer houdbaar is en komt tenslotte met de beruchte Nolf-barak (Luikse minister Nolf) op de proppen: twee derde van de cursussen in het Nederlands en een derde in het Frans voor de Vlamingen en omgekeerd voor de franskiljons en de Walen.

Albert denkt er een ogenblik aan zijn veto te gebruiken tegen deze aanslag op het Frans, maar spaart zijn kruit voor het leger. De koning-opperbevelhebber geeft geen duimbreed toe. Zelfs een peloton (maximum 20 soldaten) mag alleen in het Frans bevolen worden. Bijna tien jaar lang slaagt de koning erin alleen Vlaamsgezinde ministers aan te stellen als ze Vlaamse eisen laten vallen. De katholieke partij blijft daardoor verdeeld ten voordele van de keiharde anti-Vlaamse liberalen die Alberts voorkeur genieten.

Toegevingen tegen heug en meug Aan het einde van de jaren twintig verandert de situatie. De economie draait beter en de internationale spanningen zijn verzwakt. De Vlaamse eisen die in de ogen van koning, regering en veel linkse Vlamingen maar secundair

zijn, steken weer de kop op. Het oorlogsprestige van Albert staat inmiddels wat op een lager pitje.

Hij moet dus toegeven en een nieuwe wet stelt in 1928 dat soldaten voortaan in hun moedertaal opgeleid worden. De compagnies (80 soldaten) worden eentalig, maar de legertop voegt zoveel mogelijk compagnies samen tot gemengde bataljons en regimenten waar men verder in het Frans bevelen kan geven. Officieren blijven Frans spreken met elkaar. In de praktijk wordt de wet duchtig gesaboteerd.

Als Albert overlijdt in 1934, kent een derde van de officieren in eentalige Vlaamse bataljons geen woord Nederlands. In de tweetalige bataljons zijn meer dan de helft van de officieren Nederlandsonkundig.

De Bormsverkiezing van einde 1928 en de doorbraak van de Vlaams-nationalisten bij de verkiezingen van een jaar later maken de koning ongerust en hij begrijpt eindelijk dat toegevingen nodig zijn. Hij verzet zich niet langer tegen een eentalige Nederlandse universiteit in Gent, al creëren de franskiljons een alternatieve “Ecole des Hautes Etudes” in de stad (ze bestaat nog altijd). Maar in intieme kring spreekt hij zijn afschuw uit over de flaminganten die een bedreiging zijn voor zijn troon en “l’unité nationale”. In 1932 moet hij de wetten op de vernederlandsing van het middelbaar onderwijs slikken; uiteraard weer met veel Franstalige uitzonderingen die nog dertig jaar meegaan.

Bij de centrale overheid mogen eentalige Walen verder de directiefuncties bekleden, maar ze krijgen soms een Vlaamse adjunct die met het klootjesvolk kan spreken.

Albert heeft één grote zorg: kosten die adjuncten niet teveel geld?

Waarom nog koning Albertstraten?

In die technologisch armere tijden wordt het land nog schriftelijk bestuurd, tot genoegen van de historici. Van Albert is geen enkele brief bekend waarin hij zijn Franstalige politieke vrienden aanport zelfs de kleinste toegeving aan de rechtvaardige Vlaamse eisen te doen. Hoogstens aanvaardt hij passief het onvermijdelijke, maar feitelijk laat de discriminatie van het merendeel van de burgers van zijn land hem koud. Zoals kardinaal Mercier is hij verwonderd dat die Vlaamse primitieven niet begrijpen dat ze er zelf belang bij hebben over te schakelen op een wereldtaal.

Vandaag de dag moet men “woke” zijn, maar ik heb ik nog altijd geen “wokeness” bemerkt bij de vele gemeentebesturen waarin de N-VA zetelt. Waar zijn de initiatieven om de honderden koning Albertstraten, -lanen, -pleinen een nieuwe (en dikwijls historisch oudere) naam te geven, want vandaag noemen we zo’n heerschap een racist. Vlamingen zijn te fatsoenlijk om de Albertmonumenten aan te pakken en hebben terecht een afkeer van vandalisme. Dus geen verf, geen vernielingen à la het fascistische BLM. Maar overplakken met verwijderbare slogans die de onbeschofte koning-franskiljon aan de kaak stellen, lijkt me goed te doen. En staat er nergens een borstbeeld van le roi-chevalier in een of andere universiteit dat dringend naar de zolder moet?

JAN NECKERS

Wetenschap is twijfel Gent heeft een nieuw museum. Het GUM (Gents Universiteitsmuseum) is de buur van de Plantentuin, om de hoek liggen het MSK en het S.M.A.K. Het is de ideale plek voor een museum waar de bezoeker kan ontdekken dat wetenschap het resultaat is van vallen en opstaan, van twijfel en verbeelding.

De Universiteit Gent beschikt over waardevolle en omvangrijke collecties. Met meer dan 400.000 objecten is deze academische erfgoedverzameling de grootste van Vlaanderen. Alle wetenschappelijke disciplines zijn vertegenwoordigd: zoölogie, geneeskunde, archeologie, etnografie, psychologie,… Een aantal van de collecties heeft wortels in 1817, toen koning Willem I de Gentse universiteit oprichtte en meteen stipuleerde dat alle Rijksuniversiteiten moesten beschikken over een wetenschappelijke verzameling planten en dieren en een instrumentenkabinet. Dat was in Gent de start van de verzamelingen dierkunde, etnografie, oudheidkunde en chirurgische instrumenten. Nadien volgenden diverse aankopen en schenkingen van mecenassen. Nog andere verzamelingen zijn aangelegd door bevlogen professoren.

Tot een tiental jaar geleden werkten de verschillende vakgroepen elk apart aan het beheer en de ontsluiting van hun academisch erfgoed. Zes hadden een eigen museum. Aan die versnippering is nu een einde gekomen met het GUM. Het centrale universiteitsmuseum huist in een vleugel van de Campus Ledeganck, gebouwd in de jaren 60, waar het over drie verdiepingen is verspreid. Je komt er binnen via de Plantentuin.

Het zijn ook maar mensen Het GUM noemt zich een “Forum voor wetenschap, twijfel en kunst”. Die vlag dekt de lading. Het GUM is geen natuurhistorisch museum met per discipline ingedeelde kasten vol feiten. Het is ook geen klassiek wetenschapsmuseum dat de resultaten van onderzoek toont of dat uitpakt met de verwezenlijkingen van het menselijk vernuft. Evenmin is het een blits ‘science center’ dat het wonder van de wetenschap in de verf zet. In het GUM zijn niet de resultaten van het wetenschappelijk onderzoek van belang, wel het wetenschappelijk proces dat eraan voorafgaat. In plaats van te vertellen wat wetenschap is, toont het GUM hoe wetenschappers te werk gaan. Je komt te weten op welke uitdagingen onder-

zoekers botsen, hoe ze soms op een dood spoor belanden, hoe ze twijfelen en hoe het toeval een rol speelt. En ook concurrentie, kleingeestigheid en vergissingen hebben een plaats in het museum. Niets menselijks is wetenschappers vreemd, zo illustreert het GUM doorheen zeven thema’s: chaos, twijfel, model, meten, verbeelding, kennis en netwerk.

Per thema is een achttal sleutelstukken geselecteerd. Het zijn bijzondere objecten uit diverse disciplines, van een ver verleden tot vandaag. Zo staat een gestileerde geestenkano uit Nieuw-Guinea naast een fantastische kurkmaquette van het Pantheon en een model in was van een verschrikkelijke huidaandoening. De sleutelstukken zijn omringd door nieuwe glazen displays en antieke museumkasten, goed gevuld met nog meer mooie stukken. Het is de bedoeling dat je ontdekt wat je fascineert om daar dan wat dieper in te duiken. Er zijn ook aanraakschermen om jezelf te testen. Veel interessanter, ook voor kinderen, dan de digitale speeltjes is de bonte verzameling tastbare objecten die het GUM zorgvuldig heeft samengebracht, zoals een negentiende-eeuws anatomisch model van een paard in papier-maché.

Schoonheid en kunst En hoe zit het met de ‘kunst’ in het motto van het GUM? Daar kan je niet naast kijken wanneer je het museum nadert.

De ‘street art-kunstenaar’ ROA heeft op de gevel een gigantische stapel skeletten van dieren geschilderd. Binnen vind je werk van onder andere beeldend kunstenaar Berlinde De Bruyckere, video-artiest Sarah Vanagt en illustrator Charlotte Peys. En er is de tijdelijke tentoonstelling “Van Eyck in de diepte” over frictie en harmonie door het oog van architecten en kunstenaars. Maar ook in het didactisch erfgoed is veel schoonheid te vinden, zelfs in het afgietsel van de bloedvaten van een varkenslever.

MMMV GUM (Gents Universiteitsmuseum), openingsmaand van 3 t.e.m. 31 oktober, www.gum.gent

Canada: 221 miljoen dollar voor zwarte bedrijven We hadden lang niets meer gehoord van de links-liberale wonderboy van Canada, Justin Trudeau. Zeker met de gewelddadige gebeurtenissen rond Floyd en de opkomst van BLM was dit hoogst verwonderlijk. Maar hier is het dan, het grote Canadese plan tegen ‘systemisch racisme’: Trudeau schenkt 221 miljoen dollar aan zwarte bedrijfsleiders. Het gaat voor een deel om belastinggeld.

Op 9 september kondigde de Canadese leider Trudeau dus een nieuw “programma voor het ondernemerschap van de zwarte gemeenschappen in Canada” aan. Hij wil hen hiermee helpen om gemakkelijker aan commerciële leningen bij banken te komen.

Hij liet verder horen dat er later nog maatregelen komen tegen het ‘systemisch racisme’ in Canada. Trudeau volgt – voor wie er mocht aan twijfelen – met bijna religieuze ijver de axioma’s van het politiek correcte denken.

De 221 miljoen dollar zullen over een periode van vier jaar worden verdeeld. 93 miljoen komt uit de federale pot, en 128 miljoen dollar van acht financiële instellingen.

Duurzaam en zwart: dan moét het wel goed zijn Van het overheidsmanna zullen 53 miljoen dollar worden toegekend aan de oprichting van een nieuw “fonds voor een nationaal ecosysteem”. Het bedrag wordt ter beschikking gesteld van bedrijven die door zwarte ondernemers worden geleid.

Een ander fonds, goed voor 33,3 miljoen

13 Vader en zoon Biden Actueel

1 OKTOBER 2020

dollar, zal gebruikt worden om leningen toe te kennen tussen 25.000 en 250.000 dollar, opnieuw enkel voor de zwarte ondernemers natuurlijk.

De ‘Grote Canadese Strijd tegen het Systemisch Racisme’ zal daar echter niet eindigen, want Justin Trudeau zei verder: “Er zal moeten worden gesleuteld aan ons justitiesysteem en er moeten hervormingen komen. We zullen moeten sleutelen aan het functioneren van onze politiediensten in de strijd tegen het systemisch racisme.”

Succes in de strijd tegen racisme wil Justin Trudeau dus bereiken met financiële steun aan zwarten met het belastinggeld van alle Canadezen… En daar ligt net ook de kritiek van steeds meer Canadezen: financiële fondsen, aangelegd met het belastinggeld van àlle Canadezen, gebruiken om alléén zwarte ondernemers te helpen: ruikt dat niet wat naar anti-blank racisme? En wat met het gelijkheidsbeginsel, kameraad Trudeau? Dat was toch een van de fundamentele principes van de Canadese grondwet?

PIET VAN NIEUWVLIET

Twee onderzoekscomités in de Amerikaanse senaat hebben een aantal pijnlijk schandalen aan het licht gebracht over Hunter Biden, de zoon van de huidige Democratische presidentskandidaat Joe Biden.

Normaal gezien kan een vader niet zomaar medeverantwoordelijk gesteld worden voor het wangedrag van zijn volwassen zoon. Maar Hunter Bidens dubieuze financiële manipulaties dateren uit de tijd dat Joe Biden nog niet gedeeltelijk gemummificeerd was en hij als vicepresident van Obama nog zeer actief was, onder andere inzake de relaties met Oekraïne. In zijn functie als vicepresident reisde hij zo’n tien keer naar dat land. Hunter Biden heeft toen volop gebruik en misbruik gemaakt van zijn positie als “zoon van de vicepresident”.

Terwijl Joe Biden als vicepresident de Oekraïners onder druk zette om strenger op te treden tegen corruptie, volkomen terecht trouwens, streek zijn zoon Hunter 50.000 dollar per maand op in dienst van de Oekraïense olie- en gasmaatschappij Burisma Holdings. Terzijde: Hunter Biden stuurde ook duizenden dollars naar Oekraïense en Russische vrouwen die in het milieu zaten van prostitutie en mensensmokkel. Volgens de rapporten kreeg Hunter Biden via een internettransactie ook een bedrag van 3,5 miljoen dollar los van de vrouw van de voormalige burgemeester van Moskou. Maar de juiste toedracht van die zaken is niet duidelijk. Dat zinkt echter allemaal in het niet naast het zwaarste dossier, dat van Burisma Holdings.

Corruptie

Bejaard Frans echtpaar mag eigen woning niet meer in…

Sinds dit nieuws in Frankrijk rondging, is het de nachtmerrie van veel eigenaars: je komt na een welverdiende vakantie thuis en je kan je eigen huis niet meer in. Er zitten andere sloten in en de nieuwe bewoners (krakers) willen er niet meer uit, ze laten je zelfs niet binnen. Het overkwam het bejaarde echtpaar Kaloustian in het Franse departement Théoulesur-Mer. Dan maar even de politie bellen, zeker?

Het liep anders dan gehoopt, want ondanks de illegale bezetting van het huis moest de gendarmerie haar onmacht toegeven om manu militari de ongewenste gasten te kunnen verwijderen. De klacht werd namelijk langer dan 48 uren na de vaststelling ingediend… De regels! Een klacht bij politie en burgemeester, een gerechtsdeurwaarder sturen, klacht neerleggen en dan wachten op het proces… Voor de eigenaars zit er niets anders op, blijkbaar, dan te ondergaan.

Tout va très bien, madame la Marquise Hetzelfde verhaal in de Var, waar een koppel gepensioneerde Fransen niet meer in de eigen woonst kon omdat krakers de woning hadden gekraakt en ook hier de sloten hadden veranderd. “Ze hebben me dan nog eens ferm de huid volgescholden, omdat ik de eigenaar was,” aldus de gepensioneerde Fransman. Maar er is meer aan de hand, want de burgemeester zond politie

ter plaatse om… de krakers te beschermen tegen mogelijke acties van buurtbewoners en vrienden.

Eigenaars wordt het dus wettelijk onmogelijk gemaakt om de eigen woonst te betreden, onder het voorwendsel van een wet die krakers beschermt. De Franse minister van Huisvesting, Emmanuele Wargon, stelde in een korte reactie dat “er niets schort aan de wet”, terwijl gans Frankrijk kon vaststellen dat eens te meer slachtoffers in de kou blijven staan, en daders ongehinderd verder kunnen doen.

Hoe dit verhaal uiteindelijk afliep? De familie, die het huis in Théoule-sur-Mer dus gedurende enkele weken had gekraakt, heeft de woning uiteindelijk verlaten. Vader-kraker werd verdacht van intrafamiliaal geweld en door de politie geplaatst, terwijl de vrouw en de kinderen ergens elders werden ondergebracht. Tientallen gelijkaardige verhalen lopen minder goed af.

PIET VAN NIEUWVLIET

Rond Burisma Holdings hing al van in het begin een dikke stank van fraude en corruptie. Het bedrijf, dat in Cyprus was geregistreerd, werd in 2002 opricht door twee Oekraïense zakenlui, Mykola Lisin en Mykola Zlochevsky. Via deze holding kreeg Zlochevsky in één klap de controle over een hele reeks Oekraïense olie- en aardgasbedrijven. Ter herinnering: dat was onder het bewind van president Janoekovitsj, die in 2014 tijdens de “Oekraïense revolutie” verjaagd zou worden omdat hij een marionet van het Kremlin bleek te zijn én omdat hij meer dan honderd manifestanten had laten doodschieten op het Maidanplein. Om het cynisme van het toenmalige regime te illustreren: een louche olie- en gasmagnaat als Zlochevsky was toen onder andere ook minister van… ecologie. Later werd hij een nauwe medewerker van president Janoekovitsj en net zoals Janoekovitsj vluchtte hij later naar Rusland. Na een hele reeks verwikkelingen ‘kocht’ hij tenslotte de Cypriotische nationaliteit. Hij zou nu in Monaco wonen.

Impeachment Klinkt de naam Burisma u bekend in de oren? Dat is dan geen toeval. Burisma Holdings speelde een hoofdrol in de schandelijke poging van de Democraten om president Trump via een impachment-procedure tot aftreden te dwingen. Om een heel verward verhaal heel kort samen te vatten: president Trump had zijn Oekraïense ambtgenoot Zelinsky gevraagd een onderzoek in te stellen naar de rol van de Bidens in het corruptieschandaal rond Burisma Holdings.

Dat werd dan door de Democraten voorgesteld als een gruwelijke vorm van machtsmisbruik. Nu weten we dus dat Trump héél goede redenen had om een nader onderzoek te vragen.

De hypocrisie van de Democraten wordt nog ergerlijker als men de zaak-Shokin in gedachten houdt. Volgens de webstek van de VRT ging dat zo: “In 2016 loopt er namelijk een corruptieonderzoek tegen Burisma.

Als vicepresident dringt Joe Biden er in die periode bij de Oekraïense machthebbers op aan om de Oekraïense procureur-generaal Viktor Shokin te ontslaan. Shokin staat op dat moment aan het hoofd van het onderzoek naar Burisma, het bedrijf waar Hunter Biden werkt. Shokin wordt effectief

ontslagen. Tien maanden later wordt het onderzoek naar Burisma zonder verder gevolg stopgezet.” Let wel, dit is dus de samenvatting die de VRT ervan geeft. De VRT, die altijd anti-Trump en pro-Biden is. Ik vind het ontslag van procureur Shokin natuurlijk ook hoogst verdacht. Maar ik ben er helemaal niet zeker van dat vader of zoon Biden daarin een doorslaggevende rol hebben gespeeld.

Ik vermoed het, maar ik wéét het niet. Ik zou mij voorzichtiger uitdrukken. Maar wie ben ik om de VRT in twijfel te trekken?

Hoera, naar China!

In 2013 reisde Hunter samen met zijn vader naar China, in Air Force Two, het vliegtuig dat de vicepresident voor officiële missies gebruikt. Air Force One is natuurlijk voor de president zelf. En kijk, hoe toevallig toch! Nog geen twee weken later krijgt Hunter een zitje in de raad van bestuur van een adviesbureau met Chinese partners. Een keihard bewijs van belangenvermenging?

Nee, juridisch gezien niet. Maar net zoals het ontslag van procureur Shokin is het wel héél verdacht. Hij opende een gemeenschappelijke bankrekening met een Chinese zakenman om daarmee een “shopping spree” te betalen van leden van de familie Biden. Als iemand op straat wild om zich heen begint te schieten, noemt men dat in Amerikaans Engels een “shooting spree”. Een “shopping spree” is ongeveer hetzelfde, maar dan met inkopen.

Na de publicatie van die rapporten lanceerde de conservatieve politieke commentator Sean Hannety tijdens zijn talkshow een oproep aan Biden om duidelijkheid te verschaffen over deze zaak: “Waarom heeft u toegelaten dat uw zoon gebruik maakte van uw positie als vicepresident als hefboom om miljoenen dollars los te krijgen van oligarchen in Rusland, China en Oekraïne? Heeft u zelf financieel voordeel gehaald uit deze deals? Is het daarom dat u weigerde een vuist te maken tegen China […]? Is het daarom dat u Donald Trump hebt aangevallen toen die wijselijk een reisverbod instelde nadat het eerste geval van corona was vastgesteld?” Scherpe, maar terechte vragen natuurlijk. Om alle misverstanden te vermijden: Joe Biden zat toen natuurlijk niet in de studio. Hij durft nooit een confrontatie met kritische journalisten aan. Hannity daagde zijn collega’s in de politiek correcte media ook uit om Joe Biden daarover kritische vragen te stellen. Maar dat zal natuurlijk niet gebeuren. De media zijn even voorzichtig met Joe Biden als archeologen met een Egyptische mummie in een museum.

PAUL BÄUMER

Brieven

14

1 OKTOBER 2020

ONZE MEDEWERKER PATRICK DEWAEL

OERCONSERVATIEF

LEZEN EN SCHRIJVEN

Pallieterke, Terwijl de overleden opperrechter Ruth Bader Ginsburg in de media overladen wordt met allemaal superlatieven omdat ze progressief was, wordt de nieuwe mogelijke opperrechter Amy Coney Barret neergesabeld als rabiaat katholiek of oerconservatief. Een linkse rechter zou in rechtszaken dus eerlijk en neutraal oordelen, maar een rechtse zou dat dus niet kunnen! En Trump mag zich volgens diezelfde poco-media niet bemoeien met de benoeming, maar wat dan in ons eigen land bij de keuze van rechters bij het grondwettelijk hof?

Dat gebeurt helemaal volgens partijpolitiek (o.a. Khattabi)...

En waarom krijgen we in onze poco-media nooit te horen of te lezen wat de moslimwereld denkt over abortus en euthanasie??? Daar mag blijkbaar geen onderzoek naar gedaan worden.

LEO H AEST - HERENTALS

Pallieterke, Peter De Roover ontkent niet dat de mannen van het Vlaams Belang kunnen lezen ('t Pallieterke van 24 september 2020, blz. 3). Ik verklaar dat de mannen van Peter De Roover niet kunnen lezen. Reeds 25 jaar volg ik de evoluties in de wetgeving op de onteigeningen ten algemenen nutte. Door de Zesde Staatshervorming werden de gewesten bevoegd voor de onteigeningswetgeving, behalve voor de onteigeningen door de federale overheid en de NMBS. Fons, gepluimd na een onteigening door het Vlaams Gewest, en ik vroegen een N-VA-burgemeester-volksvertegenwoordiger, tevens een juriste, een wetsvoorstel tot wijziging van de federale onteigeningswetten in te dienen. De burgemeester van A. zond de tekst naar een parlementair medewerker. Deze parlementaire medewerker, die nog op zijn duim zoog toen Fons en ik ons verdiepten in het onteigeningsrecht, adviseerde deze juriste (?) de tekst niet in te dienen, omdat alleen de gewesten bevoegd zijn voor de onteigeningswetgeving. Peter De Roover zelf kan niet lezen. Minister Koen Geens heeft, daarbij gesteund door gewezen bondsprocureur Kris Wagner, met een in juridisch-technisch jargon opgesteld wetsartikel de gerechtstaalwet gedynamiteerd (gelukkig mede op verzoek van Fons en ik vernietigd door het Grondwettelijk Hof). Toen Hendrik Vuye daar in de Kamer op wees, beschuldigde Peter De Roover Hendrik Vuye van "politieke spelletjes". Peter De Roover, toenmalig vicepremier Jan Jambon en hun medewerkers waren niet in staat de hemeltergende wetsbepaling te lezen en te begrijpen. Peter De Roover zou héél bescheiden moeten blijven. Streven naar Godsvrede moet van twee kanten komen.

LUC L AMINE - ROTSELAAR

VIVALDI / AVANTI Pallieterke, Ik heb er nooit aan getwijfeld dat die regering er zou komen! Onze ‘onpartijdige’ media hebben (zoals altijd) puik werk geleverd: spanning opvoeren, de roden, blauwen en groenen zoveel mogelijk in beeld brengen en doen zeggen dat zij ‘hard werken’. Een zinnetje dat ze nooit afmaken, dus laat ik het hier voor hén doen:… hard werken… aan hun carrière.

En welke reeds gefortuneerde gelukzak wordt de volgende Eerste Minister? Ra ra…

De spanning er in houden, tot de laatste minuut!

M ARC BERTRAND - EDEGEM

DE GROOTSTE FAMILIE Pallieterke, Ik las: “Volgens oud-premier én Socialist Elio Di Rupo is het niet verrassend dat de nieuwe eerste minister van ons land er eentje zou kunnen worden uit zijn eigen partij. Dat liet de Waalse minister-president zondag bij RTL-TVi uitschijnen, naar aanleiding van het feest van de Franse Gemeenschap”. Toch een wat goedkoop argument denk ik dan. Volgens mij zijn de Vlamingen nog steeds met voorsprong de grootste familie in dit land. Elio zou beter een toontje lager zingen.

IVO VAN H AMME - A NTWERPEN

Kruisende woorden oplossing 1231

A

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 L

A N

T

B

U N

I

E

C

C A

S

I

D

H

L

E

R

F

A N

O

I

O

N O R O Y

N O D E

E

T

E

S

F

B

N

P

G

A

I

N

H

L

A

T

E

I

L

I

S

T

B

N

B O Z T

R

E

S E

T

L

E

T

E

E O A

L

O O

S

N E

N E

S

O

T

A M

K

B

A A

R

E

I

I

A

N

T

J

E

S

T

E

N

T

J

O

U

I

T

J

E

K

N

E

U

R

I

E

N D E

L

S

A

R

A

S

O R

D E D E

R

VERFRANSING Pallieterke, Naar mijn mening wisselt Ben Weyts oorzaak met gevolg aangaande de Rand. Is het niet door de komst van de anderstaligen (lees Franstaligen) die door hun arrogantie en superieur gedrag de Vlamingen wegpesten? Ze komen met het grote geld en kopen alles op. Het is een koekoeksei dat is gelegd in de Rand. Het fenomeen bestaat al vele jaren, de Vlaamse regeringen stonden erbij en keken ernaar. Ze hebben veel te weinig gedaan om het tij te keren.

DIRK CALLENS - BEVEREN

Pallieterke, Een vriend stelde zich de vraag of Patrick Dewael medewerker was geworden van uw blad, want het verslag van de tumultueuze eerste Kamerzitting bracht zijn onversneden visie. Een andere vriend vermoedde het VB als inspiratiebron.

Vreemde combinatie? Doorgaans wel, maar niet in deze. Zij delen het belang het gewicht van de N-VA als oppositiepartij te minimaliseren.

De collega’s van het VB dienden weken geleden een interpellatie in, waarbij de regering door een Kamerlid kan bevraagd worden. Dankzij de nodige steun van de N-VA kwam die op de plenaire agenda.

Een interpellatie is routinewerk en vergelijkbaar met wat in het voetbal een getelefoneerde voorzet wordt genoemd.

De Vivaldi-partijen kregen ruim tijd om hun verdediging te organiseren. Met een zogenaamde gewone motie wordt de zaak dan geklasseerd. Dewael dankte het VB in de Zevende Dag bijna letterlijk voor die interpellatie, een geschenk uit de hemel voor de regering, die ze misbruikte om het vertrouwen niet te vragen.

Wij volgden een minder voorspelbare weg, waarover we vooraf niet communiceerden, en verwezen naar het artikel uit het reglement dat een aankondiging van regeringsmededeling automatisch agendeert. Op 17 maart kondigde mevrouw Wilmès dat aan. Daarmee verrasten we iedereen, de voorzitter op kop, die er dan niet beter op vond van de micro af te sluiten bij gebrek aan ander weerwerk. Uiteraard hebben we daar fors tegen geprotesteerd.

Verwijt uw correspondent ons niet braaf genoeg te zijn in het halfrond of te geraffineerd, dan erken ik dat graag. Ik bedrijf politiek realistisch en constructief, maar het rebelse kantje zal er nooit afgaan, tot spijt van wie het benijdt.

PETER DE ROOVER, VOORZITTER K AMERFRACTIE N-VA

TOESCHOUWERS Pallieterke, Het lijkt erop dat de partijen die de verkiezingen hebben verloren, wél de veldslag hebben gewonnen. Hoe ze dat eigenlijk hebben klaargespeeld, Joost mag het weten. Er is in dit chiquita-land geen transparantie zoals in bijvoorbeeld Nederland. Nog voor de verkiezingsuitslag officieel bekend was, werd het VB door de meeste partijen al aan de kant gezet. De eerlijkste partijen: N-VA (“We praten met alle anderen”) en Open VLD (“Nooit met het VB” en “De kiezer heeft verkeerd gestemd”). Dan was er bijna 500 dagen geheim gekonkelfoes waarvan de kiezer, toch de meest betrokken persoon in het hele proces, niet te veel mocht weten.

Het doet me denken aan de gelijkenis van de grot, verteld door de Griekse filosoof Plato. In een grot zitten mensen op een bank vastgeketend zodat ze zich niet kunnen bewegen. Ze zitten met hun rug naar de grotingang en kunnen enkel vooruitkijken naar de achterwand waarop zich schaduwen bewegen. Omdat ze daar zo al zitten vanaf hun geboorte, denken ze dat ze het échte leven aanschouwen. Tot een van deze toeschouwers zich weet los te wrikken. Hij kijkt achterom en ziet dat er andere personen zijn die voor een vuur allerlei vertoningen opvoeren met kartonnen figuren. Het licht van het vuur werpt bewegende schaduwen van die figuren op de grotwand. De toeschouwers, die ik vergelijk met de kiezers, zien dus alleen maar een schijnvertoning. Dit is wat er gebeurt in deze schijndemocratie: we hebben de verkiezingen verloren, maar de kiezer heeft verkeerd gestemd en we zullen het onder ons wel eens regelen.

Oh ja, wil je nog weten wat er gebeurd is met de kiezer, pardon, toeschouwer, die zich omdraaide? Wel, hij bevrijdde zijn medemensen en maande hen aan om ook om te kijken en de realiteit te aanschouwen. Maar ze geloofden hem niet en vermoordden hem. Dat gebeurt dus ook in een schijndemocratie, vraag maar aan het VB! PAUL HELSEN - GEEL

ABSURDISTAN

Het verhaal is eentonig In Spanje is het volgende rondje “Catalanen pesten” ingezet. Het Spaanse Hooggerechtshof bekrachtigde de ambtsontheffing van de Catalaanse minister-president Quim Torra, vanwege “ongehoorzaamheid”. Zouden de Spanjaarden nu echt denken dat ze op die manier de Catalaanse zelfstandigheid kunnen blijven verhinderen?

Contradictie

Wie de sociale media wat volgt en een wat ruimere kennissenkring heeft, heeft uiteraard de talrijke vileine haatreacties op de autoprotesttocht naar Brussel gelezen. Vreemd toch dat de 'verbinders' bij uitstek soms eerder 'verblinden' zijn...

'Goede haat', zou dat dan bestaan?

De omgekeerde wereld

Dan denk je: een vrouw die benoemd wordt tot opperrechter in het traditionele mannenbastion dat de Amerikaanse justitie is: alle vrouwen aan het juichen, de feministen het hardst. Maar nee, als die vrouw toevallig gelovig en conservatief is, dan lijkt zij wel de duivels moer. De ene vrouw is duidelijk de andere niet.

Heimwee

We moeten het eerlijk toegeven: bij het aanschouwen van al die van vlaggen voorziene auto's vorige zondag, dachten wij met enig heimwee terug aan de tijd van de IJzerbedevaarten voor het schisma. Voor of tegen, het was in elk geval oogstrelend.

Voorspelling

De Vivaldi-onderhandelaars zijn overgegaan - nu ja, moeten gaan, ze hadden geen keuze, of liever: geen tijd meer - tot wat ze noemden “ouderwets nachtwerk”.

Kan iemand die mensen eens aan het verstand brengen dat net dat “ouderwets nachtwerk” in het verleden tot regelrecht schabouwelijke beslissingen heeft geleid?

Taakverdeling

Exclusief! De heer Bouchez, bij leven en welzijn voorzitter van de MR en van een voetbalploeg, laat ons weten dat de oppositie rustig in haar zetel kan blijven zitten.

Hij zal er zelf wel voor zorgen, binnen de regering. Hij is al zijn energie daarvoor aan 't opsparen.

De vlagoloog

Als de geleerde heer professor doctor Van Ranst, vlaggenkundige van professie en viroloog in bijberoep, iets kan laten horen over “collaboratievlaggen”, is hij zielsgelukkig. Daarvoor onderbreekt hij desnoods een zwijgstaking. Kom, Marc, elke dag een keer, dat moet toch lukken!

Stilzwijgend

Opmerkelijk. Er is een nieuwe grote peiling geweest, maar we hebben er bijzonder weinig over gehoord. Een mens vraagt zich af waardoor dat zou komen.

Aanpakken!

In Antwerpen-Noord zijn de dealers terug van eigenlijk nooit helemaal weg geweest. En ze zijn massaal aanwezig. Misschien moet de Antwerpse burgervader hen maar eens imponeren met de befaamde Bearcats?

Ondogmatisch?

Binnenkort wordt weer de Nacht van de Vrijdenker georganiseerd in de Gentse Vooruit. Nee, niet de partij, wel het kunstencentrum. Een mens zou denken dat het dan bijvoorbeeld mogelijk is dat iemand daar voor Zwarte Piet zou pleiten. Onze kleine teen zegt ons dat wij ons serieus vergissen.

Hopeloos

In de openingsshow van de Week van het Nederlands treedt o.a. Iris Penning op, winnares van de “Belgische” Nekka-wedstrijd. Van Vlaanderen hebben ze bij de Week van het Nederlands blijkbaar nog nooit gehoord.

De redding

Historisch! Op 21 september had VRT-journalist Fabian Lefevere het over radicaal-rechts en radicaal-links. Aangezien er één rechtvaardige is gevonden, blijven Sodom, Gomorra en de VRT wel degelijk gespaard.

Een lezersbrief insturen?

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.

Actueel

1 OKTOBER 2020

15

Protestrit naar de Heizel Wie er zondag bij was, zal allicht niet snel de manifestatie op de Heizel vergeten. Het Vlaams Belang kan terugblikken op een indrukwekkend event, de N-VA keek ernaar en kon enkel slikken.

Hoeveel auto’s?

In ieder geval was de opkomst buiten elke verwachting. Tom Van Grieken had gehoopt op 1000 auto’s, het werden er een pak meer. Het was een groot succes, en daar had VRT-journalist Stef Meerbergen het toch moeilijk mee. “Parking C heeft een capaciteit van 6.000 wagens maar die parking staat niet helemaal vol”. Het klopt dat niet alle plaatsen op parking C benomen waren, maar surf even naar de webstek van www. brussels-expo.com, de beursorganisator van de Heizel. En wat lezen we daar: parking C telt niet minder dan 10.000 plaatsen.

Waarom minimaliseert Stef Meerbergen het aantal beschikbare parkeerplaatsen?

gaan we mee, dan is dat onder de banier van het VB en worden we met hen geassocieerd.

Gaan we niet mee, dan zijn we luie politici of moeten we ons boven de “broedertwisten”zetten. Da’s natuurlijk makkelijke kritiek wanneer de “uitnodigende broeder” om de haverklap de meest degoutante uitspraken doet, standpunten verdedigt en m’n partij aanvalt. Wilde het VB écht dat alle Vlamingen die tegen Vivaldi waren samenkwamen, dan hadden ze het geheel laten organiseren door het Vlaams-nationalistische middenveld. Ze hebben een directe lijn indien ze

Theo, kom naar de Heizel, u mag zelfs vanop het podium speechen.” Maar Francken ging niet op de uitnodiging in. Logisch, want hij zou ter plekke enkel wat applaus en sympathie krijgen. Maar tegelijkertijd zou hij in de ban geslagen worden bij de Franstalige partijen en dat zou zijn toekomst – als minister of staatssecrataris in een of andere regering – wel eens in het gedrang kunnen brengen.

De N-VA-militanten die op de Heizel aanwezig waren – en dat waren er meer dan u zou denken – waren nog het meest teleurgesteld dat Francken niet was ingegaan op de vraag van Tom Van Grieken.

De Standaard Ja, De Standaard was de enige krant die een groot verslag bracht. Met uiteraard

Veel, heel veel

Dat ontlokte op Twitter dan weer volgende reactie van Freek Niesten, de N-VA-ombudsman: “Ik hoor hoe een deel van de N-VA-aanhangers deze zondag mee wil rijden met de protestrit tegen Vivaldi. Uiteraard is dat begrijpelijk, want het protest tegen Vivaldi is legitiem. Daarentegen zou iedereen eens goed moeten nadenken wat de eigenlijke bedoeling is hiervan. Het enige doel van VB is, verrassing, meer zieltjes naar het VB trekken én de N-VA weeral ‘ns met de rug tegen de muur proberen zetten. N-VA-ers kunnen niets goed doen als zo’n actie wordt georganiseerd:

En dan was er nog die pick-up die versierd was met de slogan ‘Wer plündert, wird erschossen’, in gotisch schrift, met adelaar en een odal-rune. Vrij vertaald: ‘Wie plundert, wordt neergeschoten’. Het is een opschrift van een affiche van de Duitse bezetter. Niet echt slim om daarmee in een autokaravaan van het Vlaams Belang mee te rijden, maar de man in kwestie (uit Zutendaal blijkbaar) is al in 2018 uit het Vlaams Belang gezet.

Spijtig dat één wagen en één persoon zo de aandacht naar zich toetrekken en zo de andere aanwezigen compromitteren. Mij niet gelaten dat de man met zo’n bestickering rondrijdt, maar de man zou toch even mogen nadenken over de gevolgen als hij met zo’n wagen deelneemt aan een manifestatie van een politieke partij.

Jong-Groen had de andere partijen opgeroepen om Brussel vol te hangen met Belgische vlaggen, in een reactie tegen de ‘invasie van de fascisten’. De groene jongeren hadden ook opgeroepen om in Brussel te betogen, en daar kwamen welgeteld acht jongeren op af, gewapend met drie belgische vlaggen.

Toch kreeg Vlaams Belang die zondag af te rekenen met andere tegenacties; zo was er in de voormiddag een cyberaanval op de Facebookpagina van de manifestatie. Het Vlaams Belang had ook een eigen radiozender, die verslaggeving bracht van de autokaravanen onderweg. Maar ook die radiozender kwam onder vuur van een cyberaanval en was enige tijd uit de lucht en offline. Oh ja, aanstaande zaterdag verzamelt franstalig links in Brussel om te betogen tegen ‘fascisme en racisme’. ’t Is maar dat u het weet.

Snel

Reactie N-VA

Pick-up

Tegenbetoging

Er is uiteindelijk sprake van een 5000 à 6000 auto’s die vanuit alle hoeken van het land richting Heizel gereden waren. Met een gemiddelde bezetting van 2 à 3 personen per voertuig mag men dus gerust over een opkomst van 12.000 à 15.000 mensen spreken. Het is lang geleden dat we zo veel volk gezien hebben op een Vlaamse manifestatie. Hoeveel jaar is het geleden dat de Vlaamse Beweging nog eens op straat is gekomen? Zelfs betogingen waar Vlaams Belang, N-VA en VVB en consorten samen betoogden, haalden nooit meer dan enkele duizenden deelnemers. Vorige zondag kreeg Vlaams Belang meer dan 12.000 mensen op de been, op eigen kracht. Het zegt veel over de boosheid en misnoegheid die er leven bij de bevolking.

En dan te zeggen dat de idee van de autokaravaan nog maar 2 weken geleden in het VB-hoofkwartier gelanceerd werd. En al direct nadat de promotie voor de manifestatie werd opgestart via de sociale media, viel onmiddellijk het enthousiasme op waarmee gereageerd werd op Facebook en Twitter. Al gauw werd duidelijk dat het enthousiasme niet enkel leefde bij aanhangers of leden van het Vlaams Belang. Ook N-VA-leden riepen via de sociale media openlijk op richting Heizel te trekken.

de N-VA wordt afgeschrikt om ermee samen te werken.

Onverstandig

willen. Dat ze dit niet doen maakt duidelijk dat het doel elders ligt. Dus, beste mede-NVA’ers, laat jullie goede intenties en gefundeerde verzuchtingen niet kapen door het VB. Neen, het zijn niet onze partners. Het is een politieke partij die ons liefst het gras voor de voeten wegmaait en dat met het volle bewustzijn doen”.

Tot hier de tweet van de N-VA-ombudsman…

Francken Dat ze bij de N-VA-top verveeld zaten met de talrijke oproepen van hun eigen leden, dat weze duidelijk. De basis van de N-VA, een grote meerderheid zelfs, ziet samenwerking met Vlaams Belang wel zitten. Maar aan de top schuifelt men ongemakkelijk op de stoel.

En daar kwam dan dat stoute prikje dat Tom Van Grieken uitstuurde richting Theo Francken: “Beste

een obligatoire foto van een man die de arm strekt. Je moet het maar doen: tussen die 12.000 à 15.000 aanwezigen, verspreid over heel parking C, staat de fotograaf van De Standaard juist op die plek waar dan ook iemand staat die de Hitlergroet brengt, of iets dat er op lijkt. Mogen we daar vraagtekens bij zetten? De man met de gestrekte arm is bij het Vlaams Belang niet bekend. Ze zouden daar bij de partij ook graag weten wie die man is. De freelance-fotograaf van De Standaard is een zekere Kristof Vadino.

Op zijn eigen website schrijft hij over zichzelf: gespecialiseerd in klimaatverandering, vluchtelingen, ongelijkheid en stedelijke omgeving. Dan weet je al wat voor progressief vlees je in de kuip hebt natuurlijk…

Wie het artikel leest met bijhorende foto, kan enkel besluiten dat De Standaard een politieke agenda heeft, nl. een zodanig beeld ophangen van de VB-aanhangers dat

Bart De Wever erkende in de studio van De Zevende Dag dat de idee van een autokaravaan goed gevonden was. Het Vlaams Belang heeft zondag zijn kracht laten zien, niet enkel door het grote aantal manifestanten, maar ook door de aanwezigheid op de sociale media, een vrije radio, een reuze videoscherm, enz. Kortom, een technisch huzarenstukje in een perfecte regie. De manifestatie heeft enkele zaken duidelijk gemaakt: er broeit iets bij de Vlaamsgezinde oppositie, en het is het Vlaams Belang dat het ongenoegen kanaliseert. Of men dat nu graag hoort of niet. Ik hoop dat de N-VA de Heizelmanifestatie op de agenda had staan van het wekelijks partijbestuur. Want wat zich zondag op de Heizel afspeelde, kan ik gerust ‘historisch’ noemen, en ik draai ondertussen toch al zo’n veertig jaar mee in de Vlaamse Beweging. Dat de Vivaldiregering zich niets zal aantrekken van zondag, dat begrijp ik. Maar dat de N-VA het signaal zou weglachen of weghonen, zou heel onverstandig zijn.

KARL VAN CAMP

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

1 OKTOBER 2020

De Brugse Derby Verleden zondag was het weer zover: de Brugse derby stond op het programma.

Door dat gedoe met dat virus was de sfeer natuurlijk helemaal anders, maar toch is de derby iets speciaal voor beide clubs. Toen ik bij Club Brugge voetbalde was deze match de belangrijkste van het jaar.

Ik liet mij vertellen dat het ergste dat een clubspeler kon overkomen was om deze derby te verliezen. Ik heb het aan de lijve kunnen ondervinden. Thuis blijven en de deur vergrendelen scheen mij de beste oplossing. Gelukkig wint Club deze wedstrijd iets meer dan Cercle. De gekste verhalen deden de ronde na een verloren derby. Ik zou bijvoorbeeld naar Brugge gestuurd zijn om de boel te verzieken, een soort ‘undercover agent’.

Na de training ging ik samen met onze flamboyante doelman Birger Jensen een pintje pakken in Café le Chalet, op de ‘platse’ in Sint-Andries Brugge. De baas van deze kroeg was Henk Houwaart, de trainer van Cercle Brugge. Antoine Van Hove, de slippendrager van Michel Van Maele, de echte baas van Club Brugge, vroeg mij om te stoppen met die bezoekjes aan het café van Henk Houwaart.

Hij gaf mij een papier waar alle horecazaken die supporter waren van Club Brugge op vermeld stonden!

Henk Houwaart is zowel trainer geweest van Cercle Brugge als van Club Brugge. Er is nog iemand die hetzelfde kan zeggen: Georges Leekens. Bij Cercle is de trainersloopbaan van Henk begonnen. ‘De Vereniging’ was de springplank voor Henk naar Club Brugge. Is dat zo?

Houwaart naar Club “Ik heb een fantastisch jaar gehad bij Cercle. We wonen twee derby’s tegen Club, met 3-1 en 1-3. We stonden op een moment op de derde plaats, Club op de achtste. Midden in het seizoen kreeg ik een telefoontje van Michel D’Hooghe: ‘Henk, proficiat met uw uitslagen, maar zo kan het niet meer verder. Een Clubman die trainer is van Cercle, dat moet gedaan zijn. Ik wil dat je bij ons komt volgend seizoen! Kom bij mij thuis eens op bezoek.’ Ik dacht: ‘Het kan niet waar zijn. Ik trainer van Club Brugge?’

Met dichtgeknepen billen ging ik naar D’Hooghe. Na een beetje te hebben gepraat over koetjes en kalfje, stond Michel plotseling op, pakte een klein papiertje en begon te schrijven: ‘Henk Houwaart, twee jaar contract aan die voorwaarden.’

Hij gaf mij het papiertje: ‘Teken maar, volgend jaar ben jij onze nieuwe trainer.’

Ik kon het niet geloven. Een kippenvelmoment.”

GILLE VAN BINST VOORMALIG TOPVOETBALLER 1232

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E F G H I J K L HORIZONTAAL

VERTICAAL

A. Beslommering wegens weelderigheid B. Deel van een circus - Inhoudsmaat Golfterm C. Wereldvreemd persoon - Excentriek D. Bloeddorstig E. Telwoord - Zuid-Amerikaanse munt F. Meetkunde - Ingenieur G. Niet uitgemaakteH. Pers. vnw. Vennootschapsvorm - Muzieknoot I. Middelnederlands - Recht stuk van een rivier - Italiaanse rivier J. Pers. vnw. - In het geheel niets K. Reeds geruime tijd - Pool waar de elektronen uitkomen L. Kosters

1. Figuur uit Tijl Uilenspiegel 2. Bijbelse stad - Antwerpse gemeente Broze 3. Haat of angst voor vreemdelingen Lawrencium 4. Van een zekere - Meetgereedschap 5. Zomaar ineens - Neodymium 6. Daterend van - Ten laste van - Nationaal Geografisch Instituut 7. Uiting van bewondering - Van te voren 8. Deel van een bloem - Stad in Iran 9. Druppelbuisje - Antimalariamiddel 10. Deel van een flatgebouw - Loofboom Lapje 11. Goede naam - Muzieknoot - Voorzetsel - Lidwoord 12. Weerkundigen

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1231 VINDT U OP BLZ. 14

Hoe Calvo vice-premier werd

“Kijk eens mama, een dode mus.

Ik ben zo blij met een dode mus” Egmontpaleis Brussel, 1 oktober 2020, 3 uur ’s nachts. In een verloren hoekje ligt de gestroopte Vlaming. Vivaldi had hem even daarvoor netjes geschoten en het vel verkocht.

Het paleis stroomt leeg met het jongste legertje Belgische excellenties. Blij dat de onderhandelingen eindelijk achter de rug zijn. Alle excellenties? Nee. Verlicht door een kapotte bureaulamp blijft Groen kopstuk Kristof Calvo koppig verder onderhandelen.

“Het is heel erg zeker?”, vraagt moeder Calvo aan de vrolijke kwetterende mevrouw Almaci in het zog van Lachaert. “Och, niet erger dan anders Martine. Maar hij is wel heel enthousiast.” De arme vrouw had thuis nog snel een regenjas over haar nachtjapon getrokken voor ze naar het Egmontpaleis stormde. Even daarvoor werd ze uit bed gebeld door Alexander De Croo: “Mevrouw, uw zoon is een halve gare die ik persoonlijk geen dode goudvis zou toevertrouwen, maar hij is wel Belgisch vice-premier. Wilt u hem alstublieft komen halen, want hij blijft maar ratelen en de conciërge wil opruimen.” Kristof reageert eerst wat korzelig wanneer hij zijn mama ziet verschijnen: “Mamaaa, ik ben aan het onderhandelen. Ik bel wel wanneer je me moet komen halen.” Om één seconde later dolenthousiast te roepen: “Ik ben nu minister, mama! Van heel België!”

Mama: “Ik hoor het hier net, Kristof. We zijn allemaal heel trots. Straks bellen we de hele familie op. Maar nu moeten we wel naar huis. De onderhandelingen zijn gedaan hoor.”

Kristof: “Nee mama, we zijn nog steeds niet geland. De anderen misschien wel, maar ik niet.

Ik ga niet langs de zijlijn staan. Ik heb hier nog een paar puntjes die ik wil doorduwen. Zo heb ik hier iets ontdekt dat dringend moet worden rechtgetrokken. Koning Filip moet een loonsverhoging krijgen!”

Mama: “Heeft hij dat dan gevraagd, Tofje?”

Kristof: “Nee, dat zou hij nooit durven. Zo’n lieve man. Die komt alleen voor anderen op.

Nooit voor zichzelf. Maar wist je dat koning Filip 6 regeringen en 6 parlementen moet volgen?

En nog altijd maar betaald krijgt voor eentje? En hier: de Britse regering, één formateur aangesteld, één regering gekregen. Queen Elizabeth is bijna 70 jaar koningin, maar heeft in heel haar leven maar één procent van het aantal formateurs moeten aanstellen als koning Filip in 7 jaar. Dat kan niet! Loon naar werken.”

Mama: “Groot gelijk jongen, dat gaan we vanavond nog naar die lieve meneer De Croo doorbellen. Maar nu is het tijd voor een dutje.”

Kristof: “Dutje? Ik mag niet meer slapen tot 2024. Meneer De Croo heeft mij hier een dode muis gegeven waar ik voor bevoegd ben, terwijl hij voor mij de kerncentrales ‘zo snel als mogelijk’ gaat sluiten. Dat komt allemaal in orde.

Ik moet alleen zorgen dat die dode muis niet wegloopt. En als ik dat kan, krijg ik misschien zijn dode goudvis. Dat heeft hij beloofd. Fuck de zijlijn, mama! Dit is het hart van de politiek. Verbinden, verbinden, verbinden! Weg met polariseerders! Leve Calvo!”

Mama: “Flink hoor jongen. Vertel me in de wagen maar eens alles van je bevoegdheden.”

Kristof: (snel) “Omdat ik de flinkste verbinder ben, heb ik van alle Vlaamse partijen hun belangrijkste bevoegdheid gekregen. Weet je nog van wie die muis is, mama?”

Mama: “Van meneer De Croo. Maar die moet je wel op je kabinet houden hoor. Dat komt ons huis niet binnen.”

Kristof: “Mama, dat is wel mijn werk hé. Als ik niet op die muis let, zitten we na 2025 nog altijd met kernenergie. Maar heel juist, van meneer De Croo van de Open Vld. Dat heb je goed onthouden. Maar dat is niet mijn enige bevoegdheid hoor. Zie eens wat ik van de anderen partijen gekregen heb. (haalt doosje boven waar een walmpje uit opstijgt) Van de CD&V heb ik zelfs een

dode mus gekregen. Zie eens! Een echte dode mus! Ik ben zo blij met mijn dode mus mama.

Als hij niet wegvliegt, regelen zij alle problemen met de boerenbond zodanig dat ze niet moeilijk doen over onze klimaatplannen. En kijk hier!

Weet je wat dat is? Nu ga je schrikken. (trekt een Tupperware doos open) Mama: “Een dood konijn. Ja maar Tofje. Dat gaat zomaar niet. Ik ga die mooie meneren vanavond bellen en eens goed mijn gedacht zeggen!

Ze moeten je echte bevoegdheden geven!”

Kristof: (hysterisch) “Wat?! Een DOOD konijn!! (haalt het levenloos beest uit de doos) Dat was daarnet helemaal niet dood. Ik heb het nog speciaal in deze Tupperware doos gestoken zodat het zeker niet zou weglopen.”

Mama: “Maar Tofje jongen, we hebben dit toch al eens gehad met je hamster. Als je geen gaatjes prikt in de doos…”

Kristof: “Maar toen was ik nog geen vice-premier. Waarom beseft dat stom konijn dat niet?

Ooh, de sp.a gaat zo boos zijn. En nu gaat meneer Conner zeker niet voor mij met de vakbonden willen praten!”

Mama: “Kom jongen, we kopen een nieuw konijn voor meneer Conner. En dan ga ik daar op letten. Maar alleen als je de mus en de muis in de garage laat.”

Kristof: (veert recht en gaat mee) “Echt waar mama? Beloofd? Dan benoem ik jou tot mijn kabinetchef en adviseur ‘konijn van meneer Conner’. Ze wilden mij justitie geven, maar daar ben ik niet ingetrapt. Niet met mij! Fuck de zijlijn!”

Mama: “Kom Tofje, voor de konijnenwinkel dicht is.”

Kristof: “Mama, denk je dat we een konijn vinden dat helemaal lijkt op dit konijn?”

Mama: “Zeker weten jongen! Meneer Conner zal het nooit weten! Jij bent er toen toch ook ingelopen?”

Kristof: “Haha, mijn eerste politieke list. Niet met mij hé mama! Niet met mii! Ik verbind ze waar ze bijstaan.”

Mama: “Zo mag ik het horen. Om ons te pakken gaan ze vroeger moeten opstaan, he jongen.”

Kristof: “Mama?”

Mama: “Tofje?”

Kristof: “Jij bent de liefste kabinetschef ter wereld.”

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be