't Pallieterke van 22 oktober 2020

76ste jaargang • nummer 41 • donderdag 22 oktober 2020

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 3,00

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

“Slechtste van christendom overgehouden en de sterke idealen bij het huisvuil gezet” Is wat Europa vandaag overkomt een logisch gevolg van het christendom? Verdienen onze problemen een Europese, dan wel nationale aanpak? Wat is het verschil tussen de PVV en Forum voor Democratie? We spraken erover met het koppel Julien Rochedy en Eva Vlaardingerbroek. De een is een Franse publicist, de ander een rijzende ster binnen het conservatieve Forum voor Democratie. “Forum voor Democratie vult het conservatieve gat op in Nederland. Geert Wilders wordt gezien als een populist.”

Corona toont zwakte van huidige politieke generatie Lees het interview met Julien Rochedy en Eva Vlaardingerbroek op blz. 4 & 5

Puurs. Parijs. Villefontaine In Villefontaine (Frankrijk) werd eind september een 18-jarig meisje vermoord. U heeft er zo goed als niets over vernomen in onze media. Enkele dagen geleden werd de 25-jarige dader opgepakt.

HLN-online maakte er melding van en publiceerde bij het artikel ook enkele foto’s: van de begrafenis van het meisje, van een herdenkingsoptocht en van de plek waar het slachtoffer gevonden werd. Eén foto plaatste HLN niet: die van de dader (die ondertussen bekend had). Het waarom van deze zelfcensuur kunt u raden. De dader is - wederom - ‘lichtgetint’ zoals Faroek dat in zijn opsporingsprogramma zo mooi omschrijft. Van Villefontaine is maar een kleine stap richting Parijs. Daar vermoordde een geradicaliseerde moslim op wreedaardige wijze een geschiedenisleraar.

Lees er meer over op blz. 3 Van Parijs is het maar een kleine stap richting Puurs. Verleden week werd daar een 15-jarige jongen gepest en geslagen door een groepje ‘jongeren’.

Zowel vrijdag als zondag kwamen mensen op straat in Puurs om te protesteren tegen die pesterijen. Op vrijdagavond kwam het zelfs tot een akelig incident toen een wagen met gedoofde lichten inreed op de betogers. Aan boord drie Turkse jongeren die alles filmden. Deelnemers aan de optocht moesten springen en rennen voor hun leven. De chauffeur kon opgepakt worden, maar werd de dag erna al vrijgelaten. ’t Was immers de schuld van de Vlaams-nationalistische betogers, die hadden maar thuis moeten blijven...

Lees er meer over op blz. 15

De tweede coronagolf is er en die zou wel eens harder kunnen toeslaan dan de eerste. In de huidige omstandigheden is het als beleidsmaker aartsmoeilijk om de pandemie onder controle te krijgen. Dat wordt elke dag duidelijker. Maar dat hebben de politici van deze generatie voor een deel aan zichzelf te danken. Hun niveau is van een ontstellende zwakheid.

Testing, contactopsporing, opvolging van de regels, effectieve quarantaine en isolatie. Dat waren de verschillende stuwdammen of muren die men na de eerste coronagolf moest bouwen om de pandemie onder controle te krijgen en een drama zoals in het voorjaar te vermijden. Deze operatie lijkt te mislukken.

In verschillende interviews gaf coronacommissaris Pedro Facon dit deze week tussen de lijnen toe. Men loopt weer achter de feiten aan.Voor een deel de verantwoordelijkheid van de bevolking die de coronaregels niet naleefde, voor een deel het resultaat van politiek onvermogen.

Corona toont de zwakte van de huidige politieke generatie aan.

De Brusselse negationisten Facon stelt in de interviews terecht dat men deze zomer in Antwerpen door een kordaat optreden veel onheil heeft kunnen voorkomen. Dat is in Brussel en Luik veel minder het geval geweest. Toen de curves daar begonnen te stijgen werden bezorgde experts net niet weggelachen. Cruciale dagen gingen verloren. De Brusselse politici dragen hier opnieuw een zware verantwoordelijkheid. Zij ontkenden de ernst en leken wel coronanegationisten.

Minister-president Rudi Vervoort (PS) en Gezondheidsminister Alain Maron (Ecolo) lijden aan de typische Brusselse politieke ziekte dat advies of kritische stemmen van buiten het gewest worden beschouwd als onverantwoorde inmenging in de zaken van het autonome Brusselse Gewest. Zeker de goede raad vanuit Antwerpen rond de manier van beleid voeren wordt beschouwd als een slinkse poging om terug te keren naar voor 1989, de geboortedatum van het Brussels Gewest.

Virologen zeggen dat er streng moet worden opgetreden met effectieve boetes in wijken waar men de coronaregels aan zijn laarzen lapt.

Een gevaarlijke manier om Brussel

onder curatele te plaatsen, is dan de politieke reactie.

De Brusselse regering zwemt sinds de zesde staatshervorming in het geld, maar is het schoolvoorbeeld van een grootstedelijk malgoverno. De figuren die het Gewest vroeger hebben geleid zoals een Charles Picqué (PS) of Daniel Ducarme (MR) waren geen grote lichten en de situatie is er sindsdien niet op verbeterd.

Kakofonie bij de N-VA Op andere niveaus is de situatie niet zo verschillend. Het drama van deze lente in de woonzorgcentra kan zich nog altijd herhalen. Een van de verantwoordelijken voor dat slechte beheer op Vlaams niveau, minister van Volksgezondheid Wouter Beke (CD&V), zit nog altijd op zijn stoel en doet alsof er niets gebeurd is.

Beke blijft genieten van de steun van minister-president Jan Jambon (N-VA) die er maar niet in slaagt zijn stempel op het beleid te drukken. Alom geloofd als manager en bestuurder op Binnenlandse Zaken ten tijde van de regering-Michel is hij nu steeds meer “Slappe Jan”.

Wie zijn oor te luisteren legt aan het Martelaarsplein verneemt dat het probleem deels bij een zwak kabinet zou liggen. Kabinetschef Jeroen Overmeer overtuigt niet. Diplomatiek adviseur maar ook communicatie-adviseur Pol Van Den Driessche is een karikatuur van zichzelf geworden. Niet onze woorden, maar de analyse die intern bij de N-VA opgang maakt.

Over communicatie gesproken: de standpunten van de N-VA rond de sluiting van de horeca waren een pijnlijke vertoning. Net als de andere gewestregering zag de Vlaamse regering de sluiting van de horecazaken niet zitten. De federale regering drukte door en dan wordt verwacht dat iedereen de consensus onderschrijft. Wat echter niet gebeurd is. Minister-president Jambon kwam verklaren dat hij eigenlijk tegen de sluiting bleef, maar

uiteindelijk moest inbinden. Op dat vlak was hij eerlijk. Maar daarna volgde een kakofonie van jewelste bij de N-VA. Vlaams minister van Leefmilieu Zuhal Demir was kritisch.

Partijvoorzitter Bart De Wever idem.

Tegelijk lanceerde de N-VA een sociale mediacampagne om dit nog eens te benadrukken en tegelijk te wijzen op de extra steunmaatregelen voor de horeca. Een zwaktebod.

Ook deze Vlaamse regering lijkt in de coronacrisis achter de feiten aan te lopen.

Al ruzie met de professor Federaal is het niet anders. De wittebroodsweken van de regering-De Croo zijn sneller voorbij dan gedacht, zoals we in dit blad al hadden voorspeld. Na de bloemen die gegooid worden omdat de corona-persmomenten van de federale regering een stuk duidelijker zijn dan onder Sophie Wilmès (kon het slechter?) zullen de bloempotten volgen als blijkt dat ook de regering De Croo de situatie niet de baas kan.

Minister van Volksgezondheid Frank Vandenbroucke zette vorig weekeinde wel de puntjes op de i.

Hij kan zich meer veroorloven door zijn staat van dienst en door het feit dat hij een sp.a’er is. Als hij op RTL komt verklaren dat “de situatie in Wallonië en Brussel de ergste en de gevaarlijkste is van heel Europa”, heeft hij gelijk. Maar stel u de reacties voor mocht een federale minister van N-VA-signatuur dat ooit had gezegd.

Ondertussen blijkt dat er binnen de federale regering al spanningen zijn ontstaan door het pedante optreden van Frank Vandenbroucke.

De derderangsfiguren in de ploeg, zoals minister van KMO’s David Clarinval (MR), werden door Vandenbroucke op hun plaats gezet met de quote: “Ik ben universiteitsprofessor.” Dat belooft voor de komende dagen en weken wanneer blijkt dat de tweede coronapiek niet direct in zicht is.

2

Actueel

22 OKTOBER 2020

Wees voorzichtig Resolutie voor Nagorno-Karabach

U bent corona beu? U bent niet de enige. Wat ik niet goed begrijp, zijn de complottheorieën die meer en meer ingang vinden bij het brede publiek. Zeker ook ter rechterzijde.

Eerst waren het de Russen die achter het virus zaten. Reden: er waren in maart opvallend weinig besmettingen in Rusland en dus was het Poetin die voordeel haalde bij het virus. Daarna kwam Bill Gates op de proppen. Die zou al jaren geleden over het coronavirus gesproken hebben en zou er financieel baat bij hebben als er een vaccin zou gevonden worden. Nog maar een paar dagen geleden las ik ergens dat er in het vaccin een middel zou zitten dat blanke mannen steriel zou maken, en ‘onze’ vrouwen dus niet anders kunnen dan zich met ‘getinte’ mannen voort te planten. Ziehier het einde van het blanke ras. Vergezocht en mijns inziens totaal absurd.

En ook nog een bericht dat regelmatig opduikt: de tweede golf is helemaal niet zo erg, want kijk maar naar de lage cijfers van de mensen die daadwerkelijk op intensieve terecht komen.

Beste lezers en lezeressen, geloof die praatjes niet. We stevenen af op een ongeziene en ongekende medische catastrofe. Het komende weekeinde liggen de ziekenhuizen in Wallonië en Brussel vol. Een weekje later verwacht ik dezelfde situatie in Vlaanderen.

Ik maak er graag en regelmatig een punt van om in dit blad de communautaire verschillen tussen Vlaanderen en Franstalig België te belichten. Maar de horizontale lijn die nu toevallig langs de taalgrens loopt, waarbij Wallonië donkerrood en Vlaanderen oranje kleurt, is maar schone en tijdelijke schijn. Binnen een tweetal weken zal ook Vlaanderen even donkerrood kleuren.

Nu al is duidelijk dat de tweede golf grotere gevolgen gaat hebben dan de eerste golf. Als ik zo de berichten volg, en niet alleen in de Belgische media, dan vrees ik dat onze ziekenhuizen tegen half november zullen vol liggen en we niet veraf zijn van Italiaanse toestanden waarbij patiënten op de gang liggen. Een nieuw lockdown is m.i. onvermijdbaar. En ook een vaccin zal niet alles oplossen, want een vaccin geeft ons maar een immuniteit van een drietal maanden. Ben ik te pessimistisch?

Kan zijn, maar een verwittigd man is er twee waard. Ik heb me altijd aan de richtlijnen gehouden en heb mezelf nu in een vrijwillige quarantaine gezet waarbij ik zoveel mogelijk mijn contacten beperk.

Daarom mijn warme oproep aan alle lezers en lezeressen: wees voorzichtig en volg de richtlijnen. En zo u toch tot de groep behoort die niet gelooft dat het zo erg is, stel u dan respectvol op ten opzichte van uw kwetsbare medemens. Ik dank u allen.

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

Het Vlaams Parlement keurde vorige week unaniem een resolutie goed over het conflict in Nagorno-Karabach, of Artsach, waarin wordt opgeroepen tot een “onmiddellijk en onvoorwaardelijk staakt-het-vuren”. Wij spraken over de resolutie en het conflict in de Kaukasus met initiatiefnemer Karl Vanlouwe (N-VA).

Sinds enkele weken barstte de strijd om de Republiek Artsach – beter bekend als Nagorno-Karabach – opnieuw los. Het etnisch Armeens gebied scheurde zich in de jaren ’90 af van Azerbeidzjan. Het christelijke gebied is de facto onafhankelijk, maar officieel hoort het nog bij het Turkssprekende Azerbeidzjan. Opvallend – en vooral zorgwekkend – is de grote Turkse inmenging in het conflict. Zo gebruikt Azerbeidzjan Turkse drones en vloog Turkije Syrische jihadisten over om aan de zijde van de Azeri’s te vechten.

In een resolutie, die unaniem werd goedgekeurd, vraagt het Vlaams Parlement een “onmiddellijk en onvoorwaardelijk staakt-het-vuren” en worden de strijdende partijen opgeroepen om aan de onderhandelingstafel plaats te nemen. Het Vlaams Parlement vraagt de Parlementsvoorzitter om de resolutie aan de Vlaamse, Federale, Armeense en Azerbeidzjaanse regeringen te overhandigen, alsook de Europese Commissie en de Verenigde Naties.

Initiatiefnemer van de resolutie is Karl Vanlouwe. Zowel Vanlouwe als zijn partij N-VA hebben een sterke band met de Armeense ge-

meenschap. “Ik ben zelf in 2015 als ondervoorzitter van de Senaat op de honderdjarige herdenkingsdag van de Armeense Genocide op een conferentie in Armenië geweest, waar ik Vladimir Poetin en François Hollande ontmoet heb”, vertelt Karl Vanlouwe. “Ik heb ook de Republiek Artsach - of Nagorno-Karabach - bezocht. Daar zag ik hoe deze etnisch Armeense regio uit het dal probeerde te geraken waar die zich sinds 1921, toen hij door Jozef Stalin werd overgedragen aan de Sovjetrepubliek Azerbeidzjan, in bevindt. Later, in de jaren ’90, zijn opnieuw tal van mensen gevlucht door het conflict dat toen losbarstte.”

U bent door Azerbeidzjan op een zwarte lijst gezet nadat u Nagorno-Karabach bezocht?

“Dat klopt. Ik sta op een zwarte lijst, uitgaande van het ministerie van Buitenlandse Zaken van Azerbeidzjan. Azerbeidzjan zet iedereen die het gebied zonder visum bezoekt op een zwarte lijst. In een brief aan toenmalig minister van Buitenlandse Zaken Didier Reynders staat dat wij op illegale manier Azerbeidzjan zijn binnengeraakt.

Toenmalig Vlaams Parlementsvoor-

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

Abonnement buitenland:

3 maanden: 6 maanden: 1 jaar: Steunabo 1 jaar:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

39 euro 78 euro 156 euro 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter 1945-1955: Hoofdredacteur 1955-2000: Hoofdredacteur 2000-2010: Hoofdredacteur 2010-heden: Verantw. uitgever:

Bruno de Winter Jan Nuyts Leo Custers Karl Van Camp Wart Van Schel

PIETER VAN BERKEL

ECONOMISCHE ZAKEN

De sterke en de kleine kanten van Fons Verplaetse Unanieme lofbetuigingen in de media na het overlijden van Fons Verplaetse (90). De oud-kabinetschef van Wilfried Martens en gewezen gouverneur van de Nationale Bank lag inderdaad aan de basis van het herstelbeleid van de jaren ’80 en opende de deur naar de Europese Muntunie.

Maar hij had ook zijn gebreken. Een genuanceerd portret.

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Lagesteenweg 5 bus 1, 1850 Grimbergen Tel. : 03-232 14 17

zitter Jan Peumans ontving een gelijkaardige brief. Normaal gezien zou ik trouwens ook in maart dit jaar Artsach bezocht hebben als verkiezingswaarnemer, maar dat werd verhinderd door Covid-19.”

De resolutie was nog behoorlijk neutraal. Vindt u dat er meer druk op Turkije gezet moet worden?

“Het klopt dat de resolutie eerder diplomatisch was opgesteld.

Er wordt opgeroepen tot een algemeen staakt-het-vuren. Maar in mijn tussenkomst naar aanleiding van de resolutie in het Vlaams Parlement wees ik wel degelijk heel nadrukkelijk op de Azerbeidzjaanse aanvallen en de Turkse inmenging in het conflict. Turkije zet zelfs Syrische jihadisten in in het conflict. Het staakt-het-vuren dat begin oktober inging werd al snel aan flarden geschoten door aanvallen op Stepanakert, de hoofdstad van Artsach.”

“Wij willen al langer dat de Europese Unie de toetredingsonderhandelingen met Turkije stopt, iets waar we vorig jaar al toe opriepen in een andere resolutie in het Vlaams Parlement. We zien dat Turkije in de hele regio betrokken is bij conflicten, of het nu in of rond Cyprus, Griekenland, Libië, Syrië of Armenië is. Op basis van de betrokkenheid in allerhande conflicten kan Turkije geen lid meer worden van de Europese Unie.”

Toen Guy Verhofstadt nog een rechts politicus was, of toch tenminste die indruk wekte, sprak hij verontwaardigd over de achterkamerpolitiek van de Wetstraat. ‘Poupehan’ werd een codewoord voor politieke en sociaaleconomische deals die door politici, werkgevers, bankiers en vakbonden achter de rug van alles en iedereen werden afgesloten. Poupehan verwijst naar het Ardens buitenverblijf van Fons Verplaetse (1930-2020), de oud-kabinetschef van premier Wilfried Martens en tijdens de jaren ’90 gouverneur van de Nationale Bank. Iedereen die een beetje op de hoogte is van de Belgische politieke geschiedenis weet dat het in Poupehan is dat het economisch herstelbeleid van de jaren ’80 werd uitgetekend door een kleine groep: premier Wilfried Martens, Verplaetse zelf, ACV-voorzitter Jef Houthuys en Hubert Detremmerie, baas van BACOB, de financiële instelling van de christelijke arbeidersbeweging.

Devaluatie Toen Hugo De Ridder in een van zijn boeken het gekonkel aan het licht bracht, was de verontwaardiging terecht. Maar zoals in de lovende in memoriams van Verplaetse te lezen was: het herstelbeleid met de devaluatie van 1982, loonmatiging en indexsprongen was nodig. België bevond zich begin jaren ’80 aan de rand van de afgrond met een begrotingstekort van 16 procent, een stijgende werkloosheid, bedrijven

die uit de markt werden geprijsd en investeringen die terugvielen.

De economie raakte er na de schok bovenop en het was de juiste keuze.

Het legde ook de basis voor de Belgische toetreding tot de Europese muntunie in de jaren ’90.

Het was de verdienste van Verplaetse dat hij dit beleid al jaren op voorhand had voorbereid, tegen de wil van zijn oversten in de Nationale Bank. Daar beschouwde men een devaluatie als een vernedering. Nochtans zou zo’n maatregel de concurrentiekracht van de bedrijven versterken, want export goedkoper maken, hetgeen leidt tot meer bedrijfsinkomsten, meer banen en dus ook meer overheidsinkomsten via belastingen en minder uitgaven. Maar bij de Nationale Bank verkoos men de absurde piste van een verlaging van de lonen met 10 procent. Dat laatste was voor de vakbonden onaanvaardbaar.

Herstelbeleid De devaluatie-voorstellen van Verplaetse vielen binnen de Nationale Bank op een koude steen en dus probeerde hij zijn gelijk te halen door het idee via economische journalisten te lanceren. Een ervan was een jonge Trends-journalist, Johan Van Overtveldt, de latere minister van Financiën. De Verplaetse-pleidooien voor een herstelbeleid sijpelden op die manier door in de media.

Als gouverneur van de Nationale Bank koppelde Verplaetse in 1990

de Belgische frank aan de Duitse mark. Dat zou voor de nodige begrotingsdiscipline zorgen. Vanaf dat moment kwamen de kleine kanten van de man naar boven. Economen die kritiek hadden op die keuze werden afgesnauwd. Bankeconomen die niet akkoord waren met het standpunt van de gouverneur liet Verplaetse tot de orde roepen. Kritische journalisten kregen het etiket ‘staatsgevaarlijk’.

Recessie In de jaren ’90 werden de jaarverslagen van de Nationale Bank op een weinig wetenschappelijke manier gebruikt om de regeringen-Dehaene een duw in de rug te geven. Met betwistbare cijfers in het rapport. Eén voorbeeld uit 1993: toen stelde de Nationale Bank dat de economie met 0,7 procent was gegroeid in het tweede kwartaal en dat een recessie voorbij was. Alleen bleek dit niet te kloppen met cijfers van conjunctuuranalisten.

En dan was er tenslotte het nepotisme binnen het kader van de Nationale Bank. Verplaetse had de verdienste om voor een vervlaamsing en een vervrouwelijking van het kader te zorgen. Maar het was een publiek geheim dat iemand als Marcia Dewachter carrière kon maken en directeur werd omdat ze een meer dan professionele band had met de gouverneur. Tijdens zakenreizen in het buitenland waren er topbankiers die er getuige van waren dat Verplaetse zijn vertrouwelinge ’s nachts ging opzoeken in haar hotel.

In “De Geldmakers” suggereerde journaliste (en nu hoofdeconome van Belfius) Véronique Goossens voor het eerst openlijk over de relatie tussen Verplaetse en Dewachter.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

Actueel

22 OKTOBER 2020

De vele moordenaars van Samuel Paty

3

ALBERT EN DELPHINE IN HET BAROMETERHUISJE VAN LAKEN

De Tsjetsjeense familie Anzorov had al in 2005 in Polen asiel aangevraagd. De nuchtere Polen zagen geen enkele goede reden om dat toe te kennen. De familie ging terug naar huis en probeerde het vijf jaar later opnieuw in Frankrijk. Ook de bevoegde Franse autoriteit (OFPRA) besliste dat de Anzorovs geen politieke vluchtelingen waren. De Tsjetsjeense oorlog was al 14 jaar voorbij. Een activistische rechtbank oordeelde in 2011 anders: het moslimgezin mocht blijven.

Hoe verstandig dat vonnis was, bleek al drie jaar later: de halfzus van Abdoulakh trok in 2014 naar Syrië om te gaan vechten voor IS. Het verhinderde niet dat de familie mocht blijven. Abdoulakh werd enkele maanden geleden 18 en kreeg daardoor automatisch een verblijfrecht van tien jaar. Hij toonde zijn dankbaarheid aan het Franse volk met de onthoofding van Samuel Paty.

De dagelijkse ‘soumission’ Samuel Paty had vooraf zijn islamitische leerlingen aangeraden de klas te verlaten.

Hij wilde les geven over de vrijheid van meningsuiting en ging een Mohammed-cartoon van Charlie Hebdo tonen. Een betere illustratie van wat vrije meningsuiting vandaag betekent, is er niet. Het zou zelfs verplichte leerstof moeten zijn. Paty maakte zijn eigen les eigenlijk een beetje nutteloos door de belangrijkste doelgroep naar buiten te sturen.

Je begrijpt niettemin zijn voorzichtigheid.

Begin september verscheen een onderzoek waaruit blijkt dat 40 procent van de Franse leraars de eigen les censureert om geen moeilijkheden te krijgen. De moeilijke kinderen van concentratiescholen kan je misschien nog net de baas, maar de moeilijke ouders wil je niet achter je aan. Vraag het maar aan de Vlaamse kleuterjuf Magalie. Na de dood van Paty zal de zelfcensuur nog toenemen.

Ondanks zijn voorzichtigheid dienden verschillende islamitische ouders klacht in. Er was duidelijk al een campagne bezig tegen de leraar. Een islamitisch meisje vond dat ze werd gediscrimineerd omdat ze buiten was gestuurd. De schooldirectie vroeg aan Samuel Paty om zich daarvoor te excuseren. Die directie stuurde ook een inspecteur op hem af “om hem te herinneren aan de regels van de neutraliteit en het secularisme”. Volgens imam Sefrioui had het schoolbestuur hem beloofd op te treden tegen de leraar.

Zonder de moord zouden we nooit horen van al deze voorbeelden uit de dagelijkse praktijk van ‘soumission’ vanwege deze samenleving aan de islam.

Fatwa Eén moslima was wel in de klas gebleven.

Dat zou Paty fataal worden. Achteraf ging ze klagen bij papa. Die maakte een haatvideo tegen de leraar, waarin hij ook Abdelhakim Sefrioui, een bekende islamitische extremist, tevens bestuurslid van de Raad van Imams van Frankrijk, aan het woord liet. Die noemde de leraar een “misdadiger” die “psychologisch geweld” pleegt tegen moslimkinderen.

Hij maande de moslims aan om snel te handelen. De video werd duizenden keren bekeken en werd onder andere door een moskee van Parijs gedeeld. Alles wat gebeurde had het karakter van het uitspreken van een fatwa tegen Paty. Abdoulakh zorgde alleen voor de uitvoering. De verhalen over gestoorde enkelingen mogen nu stoppen.

Er zal geen proces meer komen tegen de moordenaars van Samuel Paty. Degene die de executie voltrok werd door de politie doodgeschoten, maar het hele verhaal maakt duidelijk dat hij niet alleen handelde. Op het beklaagdenbankje horen ook te zitten: de vader die de video maakte, de bestuurders van de moskee die de video deelden, imam Seffrioui die de fatwa uitvaardigde, de zwijgende meerderheid van moslims die niet protesteren tegen wat in de naam van hun godsdienst gebeurt en het regelmatig zelfs stiekem toejuichen, het laffe schoolbestuur dat meer bezig was met toegeeflijkheid aan religieuze hysterie dan met de veiligheid van de leraar, de activistische rechters die hun moraliteit kopen op kosten van hun volk, de politici die het beleid mogelijk maken

dat voor een permanente import van misdadigers en gevaarlijke gekken zorgt.

Laat ons ook de wegkijkers bij de pers niet vergeten. De Vlaamse pers was niet geweldig geïnteresseerd in de aanslag. De dood van misdadiger George Floyd aan de andere kant van de oceaan was goed voor weken aan uitgebreide journalistieke aandacht. De leidraad bij de berichtgeving over de onthoofding van een Franse leraar die de vrije meningsuiting had durven doceren, leek te zijn: hoe weinig kunnen we hierover schrijven zonder dat het opvalt? De Standaard gaf voorbije maandag wel het woord aan Chams Eddine Zaougui om ons te vertellen dat Abdoulakh eigenlijk geen goede soldaat van de profeet was. Je weet wel, het zijn geen echte islamieten.

Takiyya

Enkele voorzitters van grote moskeeën van Frankrijk hebben de moord afgekeurd.

De afgeborstelde minderheid aan de top is slim genoeg om het ritueel van afkeuring te doorlopen en zal ongetwijfeld ook een delegatie sturen naar de begrafenis van Paty. Hun religie laat dat ook toe. De islamistische leer van de takiyya raadt aan te huichelen voor de goede zaak. De grote meerderheid zwijgt, maar vele moslims beschouwen Abdoulakh eigenlijk als een held. Een recente enquête wijst uit dat 70 procent van de Franse moslims vindt dat Charlie Hebdo de cartoons niet mocht publiceren. 75 procent vindt dat de islam boven de waarden van de Franse Republiek staat.

Zondag werd in enkele steden al betoogd tegen de moord. Onder de betogers ongetwijfeld heel wat goedmenende, oprecht boze mensen, maar ze verkeerden in slecht gezelschap. De politici die een enorme verantwoordelijkheid dragen voor de islamisering van de Franse samenleving – en die evengoed morgen gaan betogen tegen “islamofobie” – schamen zich niet nu even “Je suis Samuel” te komen scanderen.

De betogers worden trouwens steeds omkaderd door een organisatie en door slogans en affiches die moeten verhinderen dat ook maar op enig ogenblik naar de religie wordt verwezen die verantwoordelijk is voor de waanzin. De betoging was gericht “contre la haine” in het algemeen. De haat van wie voor wie? “Je suis Charlie” en “Je suis Samuel” klinken mooi als solidariteitsbetuigingen met de slachtoffers, maar hebben geen enkel nut als intussen weggekeken wordt van de daders en hun beweegredenen. Dit soort betogingen hebben de bedoeling de groeiende woede te kanaliseren in een richting die zo weinig mogelijk schade aanricht aan het huidige beleid en die vermijdt dat de ideologie die er aan ten grondslag ligt in vraag wordt gesteld.

De politiek belooft nu - voor de zoveelste keer - een “krachtig beleid” en een “kordaat antwoord op de terreur”. Zeker Macron heeft, met de hete adem in de nek van het Rassemblement National, het thema van het “islamisme” ontdekt. Er worden nu mensen opgepakt die nooit zullen veroordeeld worden en die nooit zullen uitgezet worden. Macron wil nu ook extra beveiliging van de scholen. Serieus, wat gaat dat uithalen?

Er zijn twee dingen die deze samenleving moet doen. Ten eerste de grenzen sluiten voor de gevaarlijke avonturiers die vanuit de gehele wereld op ons afkomen. Ten tweede de islam confronteren en duidelijk maken dat we geen enkele toegeving meer zullen doen op onze waarden en identiteit. Begin maar met een Mohammed-cartoon op te hangen in elke middelbare klas van Europa. Indien er moslims zijn die het daar moeilijk mee hebben, moeten we hen vragen, zoals Paty vroeg aan zijn leerlingen, om dan maar buiten te gaan.

Uit het land dan. Er zijn in de wereld rond de 50 staten met een islamitische meerderheid.

Ze hebben ‘l’embarras du choix’.

JURGEN CEDER COLUMNIST

BRIEFJE AAN FRANK VANDENBROUCKE

Orakelend Mijnheer de slimmerik, Een tijdje geleden werdt gij door ‘mateke’ Rousseau gevraagd om minister te worden in het bonte kakofonie-orkest van de Wetstraat-Vivaldisten. Iedereen dacht dat gij voorgoed weg waart uit de politiek nadat gij een aantal jaren geleden werdt ‘afgedankt’ en dan maar professor gingt spelen om uw imago hoog te houden. Niets leek minder waar. Gij werdt als een orakelende en profetische geest weer opgeroepen om in deze corona-tijden op het moeilijke departement van Volksgezondheid orde op zaken te komen stellen, na de onwaarschijnlijke mismeestering door uw voorgangster. Dat mocht geen neofiet zijn zoals op andere departementen, maar een oude rot waarvan men denkt dat die de knepen kent.

En zo daalde gij weer neer in de Wetstraat als gezant van de nieuwe jonge god ‘King Connah’ die op handen wordt gedragen door het door links doordrongen mediawereldje.

Zij stonden u met open mond en armen op te wachten als redder des vaderlands. En dat zullen we geweten hebben, want vanaf dag 1 moest Alexander De Croo al op zijn tellen passen om niet onder de voet te worden gelopen. Gij waart terug en gij liet u meteen gelden. Zo kennen wij u. De wijze professor zou het allemaal eens komen zeggen en degenen die niet goed zouden luisteren, werden meteen de les gespeld.

Maar toch liet gij al meteen een steek vallen. Vorige week stond iedereen versteld van een foto van u in de pers, waarop zeer duidelijk te zien was dat gij uw mondmasker onder de neus droegt. Het goede voorbeeld van de man die de bevolking dezer dagen haast schoolmeesterlijk zit te vermanen en te beleren, kon dat bezwaarlijk genoemd worden. Maar het werd u snel vergeven, want het corona-spook doemde ondertussen onverbiddelijk verder op en men rekende op u om klare taal te komen spreken.

Vorige vrijdag was het dan zover. De in zwang zijnde maatregelen werden nog aangescherpt en over het hele land werd onverbiddelijk de maatregel afgekondigd dat de restaurants en de cafés een maand lang hun deuren moeten sluiten. Ondertussen was er een kaart van België in omloop waarop duidelijk te zien was dat Wallonië en Brussel donkerrood kleurden, terwijl dat in Vlaanderen nog lang niet het geval was. Het was duidelijk dat de besmettingsgrens quasi gelijkliep met de taalgrens. Gij gingt dat gegeven niet uit de weg. Integendeel. “De situatie in Brussel en Wallonië is de ergste en gevaarlijkste van heel Europa”, zo zegde gij en gij waarschuwde zelfs voor een tsunami waarbij we alle controle kunnen verliezen.

Een mens zou dan denken dat men gedif-

ferentieerde maatregelen zou gaan nemen.

Niets daarvan. De voorbije maanden is al vaker gebleken dat men liefst iedereen straft in plaats van alleen de ‘boosdoeners’. Borgerhout, Molenbeek,… En nu dus heel het land.

Voor alle duidelijkheid: ik kan er best mee leven dat er maatregelen worden genomen, maar die dienen dan in de juiste verhouding gezien te worden. Vanuit Vlaanderen was er duidelijk de vraag om de restaurants te sparen, want in zowat alle restaurants was immers gebleken dat men zich meer dan voortreffelijk had aangepast aan de corona-realiteit, waardoor het besmettingsgevaar er zeer laag lag. Velen hadden bovendien geïnvesteerd in hun zaak en alles gedaan om optimaal te kunnen werken en de klanten veilig te laten zijn. Dat werk werd niet beloond. Nu afkomen met het argument dat men in een groot deel van de cafés in Vlaanderen ook eten serveert en dus best alles sluit in heel het land, is niet helemaal ernstig. Akkoord, in de cafés is het moeilijker om de sociale afstanden te respecteren en bovendien wordt er luider gesproken omdat de muziek er vaak harder speelt. Men had restaurants en cafés niet op één hoop mogen gooien.Wat voor cafés mogelijk zou moeten, is daarom niet echt nodig voor restaurants.

De voorbije maanden hebben we een wirwar aan maatregelen gezien waarbij politici en virologen elk apart, maar ook onderling, het vaak oneens waren. Dat heeft jammer genoeg bij de meeste mensen veel onverschilligheid opgewekt. Zou het daarom niet wenselijker zijn dat gij in eerste orde de mensen, de individuele burgers dus, eens fameus op hun verantwoordelijkheid gaat wijzen en dat gij daadwerkelijk fors laat beboeten wie over de schreef gaat? Maar dan zult gij ook moeten durven optreden in ‘bepaalde wijken’ waar ‘moeilijk bereikbare groepen’ wonen, en gij zult hen ook moeten benoemen. En daar knelt al te vaak het schoentje. Omwille van die lastigaards en de weerstand die zoiets kan opwekken, wordt iedereen dan maar over dezelfde kam geschoren.

Iedereen zal zijn steentje moeten bijdragen om corona in een wurggreep te krijgen.

Maar met op het eerste gezicht draconische maatregelen die een aantal onderliggende problemen verdoezelen, zult gij er niet komen, ook al meet gij u de allure van God de Vader aan. Zoals ik al zei: enkel een gedifferentieerd en specifiek - en waar nodig repressief - beleid ten aanzien van risicogroepen en daarnaast doorgedreven algemene campagnes om iedereen bij de les te houden, kunnen soelaas bieden. Ik wens u de naarstigheid, mijnheer de slimme professor.

4

Op de praatstoel

22 OKTOBER 2020

Julien Rochedy - Eva Vlaardingerbroek

“Europa heeft het slechtste van het christendom overgehouden en de sterke idealen bij het huisvuil gezet” Met zijn YouTube-lezingen, essays en polemische pen is Julien Rochedy (32) de verpersoonlijking van identitair Europa. De jonge Franse filosoof woont samen met zijn Nederlandse vriendin in Amsterdam. Die vriendin - Eva Vlaardingerbroek - is het opkomende talent van de conservatieve partij Forum voor Democratie van Thierry Baudet. Een Europees gesprek met dit opmerkelijke koppel.

“Ik merk niet veel van het Amsterdam van de coffeeshops en de bakfietsen”, zegt Julien Rochedy op een zonnig terras in de Nederlandse hoofdstad. “Waar wij wonen is het erg burgerlijk, met 17de-eeuwse huizen, vriendelijke mensen en nette straten. Daar lijkt Amsterdam net als Parijs een mooie stad met een uniform uitzicht, zoals we het allebei graag hebben.”

Zijn vriendin Eva Vlaardingerbroek (24) volgde vorig jaar een half jaar stage in het Europees Parlement bij de Forum voor Democratie-fractie. Toen woonde het stel samen in de Belgische hoofdstad. “België is een gek land waar we niet wijs uit raken. Het is Frans noch Nederlands. Ook Vlaanderen begrijp ik niet altijd”, zegt Vlaardingerbroek.

Rochedy: “Brussel is een erg onspecifieke stad zonder veel homogeniteit, zowel wat de bevolking als de architectuur betreft. De stad verandert voortdurend. Twee aanpalende straten zijn vaak totaal verschillende werelden. Ik hou meer van homogene steden met een eenduidige identiteit, zoals Amsterdam en Parijs. Brussel is ook heel erg gesegregeerd wat bevolking betreft: er zijn wijken met bijna uitsluitend Afrikanen, wijken met bijna uitsluitend Arabieren en wijken met bijna uitsluitend blanken.”

Vlaardingerbroek: “Ik heb in Brussel geleerd om geen oogcontact te maken. Dat kan gevaarlijk zijn. Maar ook dat helpt niet.

“Als Vlaming dragen wij buitenproportioneel veel af aan de federale sociale zekerheid. Er is maar één ziekenkas die met ons geld ook een Vlaamse koers vaart. Dat, én de puike dienstverlening, zijn voor elke Vlaams-nationalist twee goede redenen om aan te sluiten bij het VNZ.” Hilde Roosens, directeur VVB Bel 015 28 90 90 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Word lid van het VNZ

Uiteindelijk ben ik gestopt met de metro nemen.”

Vlaardingerbroek is momenteel doctoraatsonderzoeker voor de universiteit van Leiden. Zij assisteert er rechtsfilosoof Afshin Ellian. Eerder studeerde zij rechtswetenschap in Utrecht, met onderzoek naar hoe de shariawetgeving in het Verenigd Koninkrijk een inbreuk betekent op de rechten van de vrouw.

Rochedy werkte eerder voor het Front National en stond dichtbij Marine Le Pen. Enkele jaren geleden verliet hij die partij uit onvrede met de gevolgde koers. Sindsdien is hij publicist en polemist. Dit jaar verscheen zijn essay “Nietzsche l’actuel” over hoe actueel de filosofie van de Duitse filosoof Friedrich Nietzsche is voor het huidige Europa, het Europa van de Nietzscheaanse nihilistische ‘laatste mens zonder waarden of toekomst’. Daarnaast houdt hij didactische lezingen op YouTube voor een voornamelijk jong publiek dat op zoek gaat naar een Europese identiteit in de 21ste eeuw.

Mijnheer Rochedy, in uw Twitter-hoofding staat: “Wij zullen winnen.” Wie zijn ‘wij’?

Rochedy: Wij, dat zijn in eerste instantie de mensen die zich verzetten tegen de huidige mondiaal-progressieve ideologie die het kosmopolitisme en liberalisme predikt.

In tweede instantie zijn het de Europeanen in hun eigen land, op hun eigen grond.

Een figuur die ik graag gebruik als metafoor is de Griekse mythologische figuur Odysseus die terugkomt in zijn eigen land en daar vaststelt dat er bij hem thuis veel rivalen zijn vrouw proberen het hof te maken. In de Ilias van Homerus doodt hij ze allen met een boog. Ik zie er een analogie in: Europa wordt momenteel geregeerd door middelmatige mensen. Wanneer de echte Europese mens terugkomt, dan zal hij al deze middelmatige mensen moeten verslaan. Odysseus is een fascinerend personage voor de Europese geschiedenis. Hij kan als voorbeeld dienen voor de Europese mens. Een Nietzscheaanse mens, nog voor Nietzsche zelf.

Friedrich Nietzsche vreesde de dood van God, maar was tegelijkertijd gepassioneerd door zijn strijd tegen het christelijke Europa, een christendom dat de Europese samenleving volgens hem zwak en middelmatig maakte. Is wat ons overkomt dan niet gewoon een logisch gevolg van dat christendom? Wij bieden met gemak onze andere wang aan. Daarmee hou je geen continent sterk.

Rochedy: De verhouding tussen Nietzsche en het christendom is complex. Er zijn twee manieren om ernaar te kijken. Ofwel is wat ons overkomt inderdaad een gevolg van ons christen-zijn. Alle idealen van het christendom, zoals universalisme, gelijkheid en de aandacht voor de arme, de zwakke en de ontheemde, daarvan kan je zeggen dat ze alomtegenwoordig zijn omdat Europa een door en door christelijk continent is.

Ofwel zijn die christelijke idealen sterk verwaterd, ‘gone mad’ zoals de Engelse

katholieke schrijver G.K. Chesterton zei.

Net door die verwatering van goede oude christelijke idealen is de samenleving zwak geworden. Wat we nu hebben, is geen christendom, maar een ideologie die losjes gebaseerd is op de belangrijkste christelijke idealen. Het is een gecorrumpeerd christendom zonder universele macht.

Het was vooral die laatste zienswijze die Nietzsche aanhing: Europa heeft alleen het slechtste overgehouden van het christendom en de sterkere idealen bij het huisvuil gezet. Het resultaat daarvan is communisme en socialisme. Een christendom dat alleen op de evangeliën gebaseerd is, kan gevaarlijk zijn. Het christendom is namelijk meer dan alleen de boodschap van liefdadigheid van Jezus. Het katholicisme bevat sterke elementen die een beschaving kunnen onderhouden, zoals dogma en traditie. Neem je dat weg, dan blijft er alleen een sentimenteel humanisme over.

U bent uw carrière begonnen als voorzitter van de jeugdafdeling van het Front National, om u er nadien van te distantiëren. Wat neemt u het Front National kwalijk?

Rochedy: Het Front National is te veel gericht op Frankrijk. Daarmee wil ik zeggen dat ze veel te anti-Europees zijn. Alle proble-

kingsverbanden tussen staten en de nadruk op een gemeenschappelijke identiteit. Maar de EU is net het tegenovergestelde.

Is Nederland euro-kritisch?

Vlaardingerbroek: Niet echt. Ik denk niet dat de Nederlandse burger snel een euro-kritische omslag zal maken. De mensen worden bang gemaakt met het idee dat Nederland het economisch niet alleen zal kunnen rooien zonder de Europese Unie.

Uiteindelijk denk ik ook niet dat er een andere optie is dan een Europees samenwerkingsverband.

Louter een handelsunie tussen lidstaten in stand houden vind ik geen slecht idee. Maar de politieke unie van nu faalt op alle vlakken, ook financieel. In Nederland leeft de discussie volop over het feit dat we moeten bijdragen aan de coronafondsen voor armere lidstaten. Eerst zegt premier Mark Rutte neen tegen zulke transfers naar het zuiden van Europa. Vervolgens gebeurt het toch.

Dat steekt bij de Nederlanders en dat houdt de publieke opinie bezig. Maar ik denk niet dat de modale Nederlander daardoor uit de Europese Unie wil stappen. ‘Nexit’ leeft hier niet echt. Binnen het Forum voor Democratie is er ook intern veel discussie over de te volgen weg.

“Europa wordt momenteel geregeerd door middelmatige mensen.” men waarvan zij strijdpunten maken, zijn de schuld van ‘Europa’, wat politiek-strategisch dom is, want Fransen zijn historisch gezien altijd erg verbonden geweest met Europa.

Frankrijk heeft Europa nodig. We leven niet meer in de 19de eeuw, toen Frankrijk alleen in de wereld kon staan. Maar volgens het Front National is het Frankrijk tegen de rest van de wereld, en vooral tegen Duitsland.

Daarin ga ik niet mee.

Ten tweede denkt het FN te weinig vanuit identiteit en te veel vanuit een republikeins idee. Ze werpen zich op als goede republikeinen. Voor hen is alleen een republikein een goede Fransman.

Ten derde is het Front National een erg populistische partij en geen conservatieve partij. Ze zeggen wat de Fransen willen horen. Ik vind dat een vorm van politieke correctheid.

Wat is uw standpunt over de Europese Unie, mevrouw Vlaardingerbroek? U hebt stage gelopen in het Europees Parlement voor een euro-kritische partij.

Vlaardingerbroek: Ik denk dat de Europese Unie niet hervormbaar is. Dat is althans de indruk die ik aan mijn stage heb overgehouden. Alles binnen de Europese Unie beweegt richting meer supersoevereiniteit: méér economische integratie, méér migratie, méér federatie. Op dit moment is het moeilijk om dat op een succesvolle manier te veranderen. Net als Julien geloof ik in een sterk-Europa met goede samenwer-

Mijnheer Rochedy, u hebt in het verleden een aanvaring gehad met Nederlandse media. Volgens uw tegenstanders zou u gezegd hebben dat wetgeving tegen ‘LGBT-propaganda’, zoals in Polen en Rusland, niet zo’n slecht idee is. Daarvan wordt vervolgens gemaakt dat u tegen homoseksuelen bent. U weerlegt dat.

Maar u bent wel tegen een homohuwelijk gekant?

Rochedy: Mijn standpunt over het homohuwelijk is duidelijk conservatief en dat is in Frankrijk eigenlijk geen uitzondering.

Ik heb ten tijde van de succesvolle ‘Manifs pour tous’ in Frankrijk, de protestbeweging die ontstond tegen het toelaten van een wettelijk huwelijk tussen mensen van hetzelfde geslacht en adoptie door mensen van hetzelfde geslacht, deel uitgemaakt van de protestbeweging. Mijn ideeën zijn sindsdien niet veranderd. Wel denk ik dat de discussie tegen het homohuwelijk niet prioritair is.

Wat denk ik concreet? Ik denk dat het huwelijk een unie tussen man en vrouw is en dat dat zo moet blijven. Ik ben niet gekant tegen een burgerlijk-wettelijk samenwonen tussen homo’s. Dat bestaat in Frankrijk trouwens al sinds 1999.

De bekende conservatieve Canadese psycholoog Jordan Peterson stelt duidelijk: “Er zijn sterke conservatieve argumenten voor het homohuwelijk. Door homo’s te laten huwen, geef je het huwelijk opnieuw waarde.” Niet mee eens?

Op de praatstoel

22 OKTOBER 2020

5

“De burger wordt bang gemaakt om euro-kritisch te denken”

Rochedy: Neen. Ik ben daar logischer en rationeler in dan Peterson. Ik verklaar me nader. Moet het huwelijk gebaseerd zijn op uitsluitend liefde of eerder op de voortplanting? Als het dat laatste is - wat ik dus vind - dan is het huwelijk een duidelijke unie tussen man en vrouw, een unie met een doel.

Baseer je het huwelijk echter op de notie van liefde tussen twee mensen, dan staat het huwelijk open voor totaal andere dingen, want liefde heeft immers vele vormen en gezichten. Er is liefde tussen twee men-

sen van een verschillend geslacht, maar ook tussen mensen van hetzelfde geslacht.

Er is liefde tussen vrienden. En ja, er is ook liefde tussen meerdere mensen. Je kan zelfs liefde voelen voor de hele mensheid.

Als liefde zo algemeen is, dan staat de deur open voor vele verschillende soorten huwelijken. Moslims hebben dan evenveel redenen om te zeggen dat het huwelijk voor hen polygaam is en dat dat maar moet toegelaten worden. Hoe zeg je daar dan neen tegen in een samenleving van gelijken? Integendeel, moslims kunnen dan zeggen dat hun huwelijksvorm uitgesloten wordt uit ra-

cistische overwegingen. Ze hebben gelijk.

En wat met dat standpunt bij Forum voor Democratie?

Vlaardingerbroek: De partijlijn is duidelijk: FvD is voorstander van het homohuwelijk, en ingesteld op het beschermen van homoseksuelen. En dat is nodig, want het aantal gevallen van agressie tegen homo’s neemt toe, vooral in Amsterdam. Linkse partijen zullen nooit toegeven dat die aanvallen vooral worden gepleegd door moslims. Dat ergert me. Mijn vriend wordt neergezet als homohater, maar de echte homohaters worden met rust gelaten.

Het homohuwelijk zit zo diep ingebakken in de Nederlandse psyche - we waren het eerste land dat het toeliet - dat ook maar de minste afwijking van die gangbare mening als homohaat wordt gezien. In Zuid-Europa is de opvatting van Julien de conservatieve standaard. Het stoort me ook dat ik daar op afgerekend word.

Rochedy: Ik zie de Nederlandse houding als ingegeven door het moderne protestantisme, waarbij het individu en de eigen keuzes belangrijker zijn dan sacraliteit of traditie. Ook in Scandinavische landen merk je die reflex.

Moderne conservatieven zoals u en Jordan Peterson - maken geestdriftig gebruik van technologie zoals YouTube en Twitter. U ziet geen paradox?

Rochedy: We kunnen niet terug naar de wereld van voor de communicatietechnologie. Dat is reactionair en dat ben ik niet. Technologie maakt ons tot wie we zijn. Ik maak daarbij altijd een duidelijk onderscheid tussen vooruitgang en evolutie. Europa is altijd al geëvolueerd. De Europese mens moet voort evolueren: technologie uitvinden en gebruiken, de ruimte verkennen. Maar de ziel van de mens zal altijd blijven en ik wil niet geloven dat technologie ons als mens ten gronde verandert. Wel zal technologie ons beïnvloeden en inspireren.

Je kan dankzij het internet tal van interessante dingen leren of je kan domme filmpjes bekijken. Er zijn tal van mogelijkheden, en de mens heeft altijd de keuze tussen wat hoog of laag is.

Vlaardingerbroek: Dat is zo voor iedere vrijheid: als je vrij bent om te doen wat je wil, dan kan je die vrijheid verantwoordelijk gebruiken of je kan dat niet doen.

Rochedy: Hoe meer technologie en vrijheid we hebben, hoe meer sterke waarden we nodig hebben en hoe dieper onze wortels moeten gaan. Kijk bijvoorbeeld maar naar de kinderen van de werknemers in Silicon Valley: die gaan vaak naar de beste en meest conservatieve scholen en krijgen een strenge opvoeding waarbij hun smartphonetijd wordt ingeperkt.

Laat me dan eens een Nietzscheaanse vraag stellen. Nietzsche gaat ervan uit dat er een wil tot macht is die het hele leven voortdrijft en dat mensen uiteindelijk ook daarvan een manifestatie zijn.

Wie zegt dat artificiële technologie ook geen manifestatie van die wil is? En dus de mens zal uitdagen, eerder dan zich door hem te laten knechten?

Rochedy: Dat is inderdaad een risico.

Alles wat bestaat, beschikt over de wil tot macht, uiteindelijk ook technologie die autonoom denkt. Wat er dan gebeurt, dat weet ik niet. Een scenario zoals in de “Terminator”-films, een oorlog tussen mens en technologie (lacht)?

Als we altijd voor willen blijven op de technologie, dan moeten we net de technologie als wapen gebruiken tegen artificiële intelligentie, de technologie gebruiken als verlengstuk van ons mens-zijn. Alleen een zelfbewust en identitair Europa kan die strijd aan. Zo niet verdrinken we in de technologie.

Ik kan me inbeelden dat de gesprekken bij jullie thuis erg interessant zijn.

Waarover verschillen jullie van mening?

Vlaardingerbroek: We hebben zoals besproken dus een andere kijk op het homohuwelijk. Verder hebben we natuurlijk geen hard omlijnde politieke debatten, maar gaan we zoals ieder stel met elkaar in dialoog.

Rochedy: Wel, Ik ben eerder geneigd om gedachten en ideeën tot hun uiterste te dwingen, want ik hou van logica en van het absolute. Eva is genuanceerder en politieker, ik ben minder bezig met politiek en meer met ideeën.

CHRISTOPHE DEGREEF

Het verschil tussen PVV en FvD Mevrouw Vlaardingerbroek, wat is het verschil tussen de Partij Voor de Vrijheid van Geert Wilders en Forum voor Democratie?

Vlaardingerbroek: Forum vult het conservatieve gat op in Nederland. Geert Wilders wordt gezien als een populist. Forum voor Democratie heeft het ook meer over migratie in het algemeen dan over de islam.

Forum voor Democratie trekt meer mensen aan met een conservatief-liberaal profiel.

Ook mensen die zich niet meer in de liberale partij VVD van premier Mark Rutte kunnen vinden, komen naar ons.

Ik vind Forum interessant omdat ze een cultureel antwoord hebben en tenminste uitgaan van de gemeenschappelijke Euro-

pese kunst en cultuur. Die gevoeligheid is afwezig in het discours van de PVV. Voor PVV zijn kunst en cultuur uitsluitend linkse hobby’s waar te veel subsidies naartoe vloeien. Waarom ook veel VVD’ers naar ons komen? Omdat de VVD tegenwoordig een monsterverbond is tussen harde neoliberalen en links-progressieven, een huwelijk tussen enerzijds liberale hard-liners die voor goedkope arbeidskrachten zijn en anderzijds progressieve wereldverbeteraars waarin alle mensen ter wereld elkaars broeder moeten zijn.

6

Binnenland

22 OKTOBER 2020

Citaat van de week > Nadia Fadil

“Het vereist een depolarisatie van alle kanten, inclusief van de Franse staat.”

Nadia Fadil is geboren in Borgerhout in een Marokkaans gezin, maar heeft ook de Belgische nationaliteit. Ze is docent bij de vakgroep antropologie aan de KU Leuven en verricht onderzoek naar multiculturalisme, etniciteit en ras, religie en islam.

In 2014 werd ze door Knack uitgeroepen tot de top-10 van invloedrijkste allochtone Belgen voor haar inbreng. “We loven haar als een vooraanstaande opniniemaakster in het diversiteitsdebat met heldere en intelligente tussenkomsten.”

UIT DE WETSTRAAT Nieuwe Kamervoorzitter Vorige week dinsdag werd het Bureau van de Kamer samengesteld, nadat de Franstalige Eliane Tillieux (PS) de fakkel van Kamervoorzitter Dewael had overgenomen. Zij bracht een inleidende tekst in het Nederlands en het Frans. Haar uitspraak in het Nederlands is behoorlijk en het blijkt ook dat ze de taal voldoende begrijpt. Vlot spreken is een ander paar mouwen. Tevens werden er drie ondervoorzitters aangeduid: Valerie Van Peel (NVA), Wouter De Vriendt (Groen/Ecolo) en Tom Van Grieken (Vlaams Belang). Met applaus op alle banken. Hoewel, bij de aanduiding van Tom Van Grieken kwam er alleen applaus vanuit de N-VA-fractie en een enkele CD&V’er. Zelfs Servais Verherstraeten kreeg net als alle Franstaligen en blauwen en roden de handen niet op elkaar.

Stephanie D’Hose omzeilt reglement Senaat Ook in de Senaat werd een nieuwe voorzitter aangesteld op basis van een deel van de postjesverdeling bij de totstandkoming van de nieuwe regering. Dat werd Stephanie D’Hose (Open Vld), vertrouwelinge van de Gentse burgemeester Mathias De Clercq. Maar hiervoor moest wel even het reglement van de Senaat de arm omgewrongen worden. Dat ze niet meteen tot voorzitter verkozen kon worden, werd verhinderd door dat reglement dat stelt dat de voorzitter deel moet uitmaken van het bureau van de Senaat, dat op zijn beurt samengesteld is uit vijf leden, op basis van de evenredige verdeling. Zo zijn N-VA, PS, MR, Vlaams Belang en Ecolo-Groen dus lid. En toen kwam Bert Anciaux (sp.a) als redder in nood op de proppen met het voorstel tot wijziging van het reglement om te voorzien dat de voorzitter geen deel moet uitmaken van het bureau. Indien zich die situatie dan voordoet, komt er een extra bureaulid bij om ervoor te zorgen dat de vijf grootste partijen deel uitmaken van

het bureau. Zo simpel is het. Het is een kwestie van creativiteit om iedereen te kunnen bedienen. Ondanks het protest van VB en N-VA werd dan maar het reglement gewijzigd en hop… Stephanie was voorzitster.

PS eist postje op En ook in de Kamer is de beloofde ‘nieuwe politieke cultuur’ al helemaal doorgedrongen. Daar is een ‘bestuurscomité’ belast met de voorbereiding van en het toezicht op de uitvoering van de beslissingen van het Bureau, inzonderheid wat betreft het personeel, de gebouwen, het materieel en de uitgaven van de Kamer. Bovendien stelt dat bestuurscomité de ontwerpbegroting en de ontwerprekeningen van de Kamer op. Dat comité bestaat uit vijf leden, te weten: de drie ondervoorzitters en twee leden van het Bureau. Dus: Valerie Van Peel, Wouter De Vriendt en Tom Van Grieken, en Kattrin Jadin (MR) en Nahima Lanjri (CD&V). De PS was er dus uitgevallen en André Flahaut had op basis van het zetelaantal zijn plaats moeten afstaan aan Tom Van Grieken. Het Kamervoorzitterschap was immers al ‘binnengehaald’ na de postjescarrousel bij de regeringsvorming. De PS kon evenwel de Vivaldi-partijen overtuigen een voorstel tot wijziging van het Kamerreglement in te dienen, bij urgentie nog wel, om de Kamervoorzitter, ‘toevallig’ een PS’er dus, te doen toevoegen aan dat bestuurscomité. Ziezo, net als in de Senaat: even het reglement wijzigen ‘à la tête du client’ en klaar is Kees… Motivatie: een beter evenwicht bekomen en bij staking der stemmen is de stem van de Kamervoorzitter - de hoeder van het correcte verloop van de werkzaamheden - doorslaggevend.Vreemd dat dat in het verleden, toen de PS de plak zwaaide en er nog geen lastigaards bij waren, niet nodig was.

Hoeft het gezegd dat de fractievoorzitters van de Vlaams-nationalistische partijen bij heel dit ‘urgente’ postjescircus eens goed moesten lachen?!

Of haar uitspraak naar aanleiding van de barbaarse islamistische onthoofding van de Franse leraar hieronder valt, durven we betwijfelen: “Horrific, dispiciable and sad. Thera are no words to condemn this hard enough. I hope this nightmare of our times will soon be over, and this will require a depolarization from all sides, including the Franch state.” (“Afschuwelijk, aanstootgevend en verdrietig. Er zijn geen woorden om dit hard

Nieuwe PS-minister kan cursus Nederlands gebruiken In de commissie Defensie kwam de nieuwe minister Ludvine Dedonder (PS) voor het eerst opdagen. Ze mocht al meteen een salvo aan vragen van Annick Ponthier en Steven Creyelman (beide VB) en Theo Francken (N-VA) incasseren. De minister kon de antwoorden op de vooraf ingediende vragen gewoon aflezen, maar aan de gebrekkigheid van haar Nederlands te horen, kan ze best wel een tandje bijsteken door bijvoorbeeld eens een cursus Nederlands te volgen. We vragen ons immers af of ze altijd wel begreep wat ze las, gelet op de veelvuldige foutieve klemtonen. En het is een veeg teken dat de weinige spontane antwoorden die ze gaf, alleen in het Frans gebeurden. Als straks de debatten over begroting en de strategische doelstellingen beginnen, gaat ze het nog moeilijk krijgen.

Een brug te ver Een interpellatie aan een minister in de plenaire vergadering of een commissie is meer dan een gewone parlementaire vraag, want er wordt altijd een motie aan gekoppeld om de regering op te roepen om een of ander te ondernemen ter zake. Volgens het reglement van de Kamer heeft zo’n interpellatie dan ook altijd voorrang op later ingediende gewone vragen. Wanneer het initiatief nemend parlementslid de vraag in plenaire wil behandeld

genoeg te veroordelen. Ik hoop dat deze nachtmerrie van onze tijd snel voorbij is en dat dit een depolarisatie van alle kanten vereist, ook van de Franse staat.”) De suggestie dat de Franse staat mee verantwoordelijk is voor de moord op leraar Samuel Paty, tart elke verbeelding.

Hebben moslims dan echt geen greintje zin voor zelfkritiek, zelfs na decennia vertrouwd te zijn met onze westerse beginselen? Misschien zou het opgeheven vingertje best eerst eens naar de islam opgestoken worden.

Een reactie van haar rector, Luc Sels, was in ieder geval van een andere orde: “De moord blijft mijn gedachten doorkruisen. Om vele redenen. Maar in essentie omwille van wat de collega’s van de Sorbonne hier zo helder omschrijven: ‘Enseigner, quelle que soit la discipline, quel que soit le niveau, c’est d’abord enseigner la liberté de penser.’ ” Misschien is een verhelderend gesprek tussen de rector en de docent aangewezen? zien, moet zijn vraag wel door dertig Kamerleden gesteund worden. Op deze wijze slaagde Barbara Pas (VB) erin om op 17 september met de steun van N-VA de interpellatie aan Wilmès te houden aangaande de beloofde regeerverklaring die er niet was. Twee weken geleden werden er door het Vlaams Belang maar liefst 10 interpellatieverzoeken neergelegd bij de Conferentie der voorzitters en vorige week vier. Natuurlijk kregen ze geen vijfde van de Kamerleden achter zich, waardoor ze werden doorverwezen naar commissies. Maar omdat de PS zich ergert aan stevige oppositie, vroeg fractievoorzitter Ahmed Laaouej in de Conferentie naar de precieze modaliteiten van indiening van interpellaties en zelfs of er geen ‘sancties’ bestonden indien niet aan die modaliteiten zou worden voldaan. Hij werd al snel op zijn plaats gezet door het simpele feit dat dat nu eenmaal het recht is van elk parlementslid. PVDA ging daarop ook in de aanval en klaagde dat hun vragen vaak ‘overruled’ werden door interpellaties. De vragen kunnen niet in het plenaire vragenuurtje gesteld worden omdat zij “geblokkeerd” worden door een interpellatie in commissie. Daarop stelde Barbara Pas hem voor om als oppositiepartijen samen te werken en elkaars interpellaties telkens te steunen voor wat betreft het verhuizen naar de plenaire vergadering, want samen hebben zij net 30 (18+12) Kamerzetels.

Dat was echter een brug te ver.Want toen werd het stil…

BRUSSEL

Arrogante stadstol Tussen droom en werkelijkheid liggen veel praktische maar ook juridische bezwaren. Of de stadstol die de Brusselse regering wil invoeren ooit een feit wordt, is nog maar de vraag. Wel staat vast dat het plan zowel qua inhoud, stijl en aanpak kenschetsend is voor de stijl van deze regering-Vervoort.

De kritiek op de plannen van de Brusselse regering om een heuse stadstol in te voeren was eerder ‘regionaal’ dan ‘communautair’. Want als de reacties aan Vlaamse kant scherp waren, dan waren die aan Waalse zijde zo mogelijk nog scherper. De Waalse begrotingsminister dreigde zelfs een deel van de Waalse administratie uit de hoofdstad te verwijderen als dit project gestalte krijgt. Nu wordt de soep natuurlijk nooit zo heet gegeten als ze opgediend wordt maar de beslissing, net als de reacties, spreken boekdelen over hoe het Brussels Gewest, geleid door een soort politiek volksfront, zich steeds vaker opstelt.

Discriminatie De weg naar de hel is geplaveid met goede bedoelingen, ook in deze. Op zich kan men

weinig hebben tegen het principe om het aantal auto’s in de stad te beperken. Net zoals de idee de autofiscaliteit te herzien om zo meer het gebruik dan het bezit van de heilige koe te ontmoedigen. Het is eerder met de manier waarop men dit wil bewerkstelligen dat wat mis is. Volgens wat De Tijd vorige week uitbracht is het plan van de stadstol al behoorlijk uitgewerkt. Simpel gesteld komt het hierop neer: wie Brussel binnenrijdt zal betalen, maar ook de kilometers die men vervolgens binnen de gewestgrenzen aflegt zullen belast worden. Daartegenover staat een verrekening met de jaarlijkse autobelasting, voor zover – en hier wordt het problematisch – men ook in Brussel woont. Autofiscaliteit is nu eenmaal geregionaliseerd, klinkt het. Anders gesteld: wie vanuit Vlaanderen of Wallonië Brussel betreedt zal betalen. Maar anders

dan de Brusselaar die – we blijven optimistisch in de simulatie – bij verstandig autogebruik zijn rijtaksen tot 0 herleid ziet, zal die Waal of Vlaming bij thuiskomst nog altijd zijn jaarlijkse rekening in de bus aantreffen.

“Parallel economisch universum” In de veronderstelling dat dit beleid wordt, zal het duurder worden om naar Brussel te komen. De duizenden pendelaars zullen met andere woorden de rekening gepresenteerd krijgen. Maar ook wie zich wel eens naar Brussel begeeft voor cultuur en gastronomie zal meer moeten neertellen. Men heeft geen groot rekenkundig model nodig om te zien dat hiermee een factor gecreëerd wordt die concurrentie, op fiscaal en andere vlakken, tussen de gewesten, en dan vooral het Vlaamse en het Brusselse, verder zal opvoeren. “Zij leven in een parallel economisch universum waar ‘groei’ een vies woord is”, analyseerde Trends-redacteur Alain Mouton de realiteit van de Brusselse regering scherp. Het is inderdaad duidelijk waar haar prioriteiten niet liggen. Maar ook de eenzijdigheid waarmee zo’n besluiten worden genomen valt op. Het

zegt iets over de hoofdstedelijke arrogantie.

Precies zoals ze jaren geleden besliste zonder het minste overleg dat fameuze Eurostadion te bouwen op Parking C. Inmiddels is duidelijk dat het project dood en begraven is. De laatste juridische strohalm werd trouwens onlangs door de Raad van State de grond ingeboord.

Groene paradox Er zit nog iets raar aan deze beleidsdaad (sic). Groene belastingen hebben eigenlijk tot doel niets op te brengen. Ze zijn een hefboom om een bepaald gedrag bij te sturen, waar moeder Aarde dan de grote begunstigde van moet worden. Niet hier, aangezien de Brusselse regering uitgaat van een opbrengt van, men zegge en schrijve, 482 miljoen euro.

Nu ja, deze bewindsploeg worstelt soms wat met cijfers. Tiens, wanneer komt die begroting er nu eindelijk aan? De realiteit is dat Brussel een keizer zonder kleren is. Het belabberd financieel plaatje legitimeert op geen enkele manier de arrogantie van de regering Vervoort.

KNIN.

NEDERLAND

De koning viert vakantie Koning Willy en koningin Max (dixit GeenStijl; persoonlijk verkies ik Lex en Max) hebben bijna een crisis veroorzaakt door een uitje naar hun Grieks hutje.

Wat een beeld zeg! Een duidelijk woedende en verbeten koning zit zonder mondkapje achteraan in een auto die hem na een Griekse vakantie van twee uur naar het eigen Nederlands stulpje terugrijdt, terwijl zijn personeel wel gemuilkorfd vooraan zit. Dat is iets anders dan de meestal goedlachse Lex en op zo’n momenten kan je hem bijna in een Duits uniform indenken (genetisch is hij 100 procent Duits). Aftocht na zijn Griekse Waterloo. Op dinsdag vraagt de regering nog iedere Nederlander thuis te blijven. Corona-zondaar Grapperhaus (Justitie en vorige maand getrouwd met lak aan de maatregelen) en de wegens haar invloed veel te weinig bekende Verlinden (CD&V’er op Binnenlandse Zaken) vinden zelfs een ritje van Vlaanderen naar Nederland en omgekeerd al te veel. Waarna op vrijdag Willy en Max en hun meisjes het regeringsvliegtuig instappen om nog maar eens op vakantie te gaan in hun Grieks boomhutje (Afbeeldingen bij Google).

Eerder doet de koning in juni zijn best om de Nederlandse economie te stimuleren als hij een plezierbootje van twee miljoen euro koopt. Verbaasd merkt hij dat er Nederlandse slachtoffers van het virus in de werkloosheid zitten die commentaar hebben op zijn koopje.

Maar in juli en augustus trekken honderdduizenden Nederlanders naar de “Mediterranee” en ze komen naar

7

Onze naaste buren

22 OKTOBER 2020

huis met het een en ander onder de leden. Dus doen Lex en Max dat ook einde augustus en ze poseren zonder kapje hartelijk met een Griekse kok met een “social distancing” van één en een halve centimeter. Dat is al zeven weken geleden en hoog tijd nog eens naar hun Grieks eilandje te vertrekken (code Geel). Kunnen ze in één keer door hun peperdure aanlegsteiger (met dank aan de Nederlandse belastingbetaler) gebruiken. Dat het tijdstip minder goed gekozen is, komt bij hen niet op en evenmin ziet minister-president Rutte graten in het tripje, al wordt er geen ruchtbaarheid aan gegeven, want ‘privé’.

De bom barst En dan barst de bom. Op vrijdag ontdekken journalisten dat het regeringsvliegtuig klaar staat om de familie comfortabeler dan op de fiets te verplaatsen. Als duidelijk wordt dat Zijne Majesteit hupsakee is, kunnen de sociale media nog nauwelijks de razernij de baas van gedwongen thuis zittend Nederland. De ministers gebaren aanvankelijk ook van krommen aas, maar aan hun houding is te zien dat ze toch wel iets van de hoed en de rand weten. Tweede Kamerleden ruiken hun kans en beloven harde vragen te stellen. Minister-president Rutte belt natuurlijk de familie op, vertelt hen over ‘de

maatschappelijke onrust’ en adviseert onmiddellijk rechtsomkeer te maken en terug naar de pappot te komen. Dus gaat het koninklijk koppel diep door het stof en publiceert een boodschap met de nederigste excuses waar ze waarschijnlijk geen woord van menen. Rutte neemt de verantwoordelijkheid op zich voor het tripje.

Vergelijking met Philippe de Belgique Her en der wordt in Nederland - en dit waarschijnlijk voor de eerste keer - een positieve vergelijking getrokken met de ons bekende Philippe de Belgique (zoals hij op zijn gefotografeerde creditkaart heet). Ook in Nederland wordt de grootmoedigheid van Sa Majesté geloofd als hij zogenaamd hartelijk zijn halfzuster in zijn armen sluit. Op dat punt schieten moeder Trix en die arme Willem Alexander ook tekort, want ze hebben nog altijd geen fotomoment georkestreerd met hun respectievelijke drie halfzussen-tantes die prins Bernard elders verwekte en met plezier erkende in een na zijn overlijden te publiceren interview. Neen, dan komen die Nederlandse ‘royals’ nog niet tot aan de voeten van Philippe. Ah ja, er is nog dat kleine onbetekenende detail.

Willem Alexander mag zich niet met een regeringsvorming moeien en denkt er niet eens aan zoals Philippe (ongrondwettelijk volgens Bart Maddens) een regering op de been te brengen die burgers minoriseert die hem en de uitbuiters ten zuiden van Vlaanderen financiert.

WILLEM DE PRATER

Niet praten burgemeester, maar optreden!

Daar is burgemeester Mathias De Clercq weer, met een oproep aan de Gentenaars om ‘nie te pleuje’ en om allemaal samen het virus te verslaan. Een korte wandeling in het centrum op een doordeweekse namiddag volstaat om te zien dat niet iedereen braaf naar hem luistert.

Sommigen dragen een ‘kinkapje’ en geen mondkapje. Bij anderen bengelt hun neus boven het doekje uit. Er zijn er die zelfs helemaal in hun bloot gezicht rondlopen. Stewards of politie om mensen op de regels te wijzen hebben we nergens gezien. Wie regels uitvaardigt, beste burgemeester, moet er ook voor zorgen dat ze worden nageleefd. Wat minder praten en wat meer optreden. Dat is wat de Gentenaars van u verwachten.

De frustratie groeit De verstrengde coronamaatregelen zijn een mokerslag voor de Gentse horeca. Het toerisme, zo belangrijk voor onze stad, ligt al sinds maart volledig stil. Volgens een enquête draaide de horeca eind september maar op 60 procent van haar normale omzet. Nu moeten ze weer de deuren sluiten. Uitbaters van hotels, cafés en restaurants protesteren hevig. Wie kan het hen kwalijk nemen?

De maatregelen treffen Gent bijzonder hard. Een twaalfduizend mensen dreigen hun baan te verliezen. De ziekte heeft Gent nochtans relatief gespaard. Het aantal besmettingen tijdens de eerste golf bleef lager dan in andere steden.

De ziekenhuizen werden op geen enkel moment overspoeld.

Integendeel, Gent nam patiënten op uit andere regio’s. Ook nu blijven de cijfers relatief laag. Op het bekende kaartje met het aantal nieuwe besmettingen per honderdduizend inwoners van de voorbije veertien dagen heeft Gent minder dan de helft van de besmettingen van Antwerpen en nog geen zesde van de gevallen in Brusselse gemeenten als Sint-Jans-Molenbeek. Gent is, tot nu, geen ‘motor van de pandemie’. Dat we hier even strenge regels krijgen opge-

legd als in de rest van het land wekt frustratie op bij de mensen die daardoor hun broodwinning verliezen.

Werkelijkheid moet nog doordringen Het stadsbestuur neemt een aantal coronamaatregelen, maar wijzigt zijn beleid niet. Dat blijkt uit de beleidsnota’s die de schepenen aan de gemeenteraad voorleggen. Onze bestuurders doen koppig voort. Elke schepen houdt vast aan de eigen paradepaardjes. Schepen Astrid De Bruycker (sp.a) gaf de aftrap van haar ‘wijkbudget’. Zeven miljoen euro

voor projectjes in de verschillende wijken van de stad. Burgers mogen beslissen over een muurschildering hier, een extra speeltoestel of zitbank daar… Waarom wacht ze niet tot corona uitgewoed is? Zijn er nu geen dringender noden?

Zeven miljoen euro, dat is genoeg voor een mooi steunpakket aan de lokale horeca, voor extra zorgpersoneel of voor hulp aan mensen die vereenzamen door de crisis. Schepen Heyse (Groen) zet koppig door met de uitbreiding van de lage-emissiezone en met het grote ‘maatschappelijk debat over dekolonisatie’, volgens haar een onderwerp “dat leeft bij de Gentenaars”. Schepen Bracke (Open Vld) houdt vast aan een verhoging van de bedrijfsbelastingen. Zo kunnen we nog even doorgaan. Acht maanden crisis en gitzwarte vooruitzichten voor de economie zijn blijkbaar niet genoeg om het stedelijk beleid bij te sturen.

De gemeenteraad bespreekt een hele reeks beleidsnota’s. Zo’n nota legt uit wat een schepen tijdens zijn of haar ambtstermijn van plan is. Het Vivaldi-stadsbestuur is al van januari 2019 ingezworen. De schepenen hebben hun tijd genomen om hun beleid uit te schrijven. Dat zou je door de vingers zien als ze die nota’s rekening zouden houden met de gevolgen van de coronacrisis. Dat doen ze absoluut niet. De teksten zijn geschreven alsof covid-19 niet bestaat.

Nergens lijkt een schepen van plan om voorzichtiger om te gaan met geld of om niet-dringende projecten uit te stellen. Er worden wel enkele coronamaatregelen genomen, wat extra subsidies hier, een zakje geld ginder. Daar stopt het. Deze nota’s zijn achterhaald. De bespreking ervan is nutteloos. Dat zal de gemeenteraadsleden niet beletten er avonden lang over te palaveren. De crisis moet nog even erger worden voordat de werkelijkheid doordringt binnen de muren van het stadhuis.

MATHILDIS

Ook Walen willen niet betalen voor Brussel De plannen van de Brusselse regering om een stadstol in te voeren voor wie het gewest binnenrijdt, stoten niet alleen op Vlaams protest. Ook de Waalse regering is kritisch en dreigt er zelfs mee om instellingen uit Brussel weg te trekken. Als het om de centen gaat, is het Franstalige Waals-Brusselse front veraf.

480 miljoen euro. Zoveel moet de Brusselse stadstol op wegen straks opbrengen. De Brusselse regering wil immers elke auto die het Gewest binnenrijdt een taks opleggen. Die taks zal hoger liggen in de spitsuren dan in de daluren. Plus nog eens een kilometervergoeding er bovenop. Als compensatie worden de Brusselse verkeersbelastingen afgeschaft.

En daar knelt het schoentje. Voor de Brusselaars is de taks wellicht een nul-operatie, maar de pendelaars die met de wagen naar de hoofdstad komen, zullen dubbel moeten betalen: de stadstol in Brussel plus de taks in het eigen gewest.

De negatieve reacties vanuit Vlaanderen en Wallonië waren dan ook voorspelbaar. De Vlaamse regering zou logischerwijze kunnen dreigen met het weghalen van de Vlaamse instellingen en ambtenaren uit Brussel. Maar dat durft men blijkbaar niet.

Waalse overheidsinstanties Dat dreigement kwam er wel vanuit Wallonië. Waals minister van Begroting Jean-Luc Crucke (MR) stelde dat hij er niet voor terugdeinst om Waalse instellingen uit Brussel te doen vertrekken. Want ja, er zijn Waalse overheidsinstanties in Brussel actief. Niet alleen het parlement en de regering van de Franse Gemeenschap die grotendeels uit Walen bestaat. Ook en vooral instellingen als de exportdienst Awex en

WBI (Wallonie-Bruxelles International) die de buitenlandse contacten onderhoudt. Crucke: “Geen probleem voor mij dat die instellingen vertrekken uit Brussel.”

Crucke ergert zich eraan dat hij op geen enkel moment door zijn Brusselse collega werd gecontacteerd. Ander bezwaar van de Waalse minister is dat Wallonië nu al een soort van pendeldotatie (19 miljoen euro per jaar) uit de eigen begroting betaalt aan Brussel voor de kosten die het pendelverkeer met zich meebrengen. Vlaanderen betaalt hier 50 miljoen euro voor. Crucke ziet in de maatregel geen echte beleidsvisie en verdenkt de Brusselse regering ervan op een gemakkelijke manier de staatskas van het gewest te willen vullen.

Pendeldotatie Het beleid rond de verkeersbelastingen is voor de Waalse minister ook om een andere reden een gevoelig thema. 45 procent van de Waalse pendelaars rijdt naar Brussel met een bedrijfswagen. Maar de meeste leasingmaatschappijen zijn gevestigd in Brussel en Vlaanderen en betalen dus daar de gewestelijke verkeersbelastingen. Voor Crucke is het duidelijk: hij wil praten over fiscale mobiliteitsmaatregelen, maar dan moet Brussel eerst afzien van de pendeldotatie en de stadstol niet, zoals voorzien, in 2022 invoeren.

WALLONIE

De hele saga is interessant om volgen omdat ze aantoont dat de Waals-Brusselse solidariteit niet zo sterk is als men zou vermoeden. Het Franstalige front tegen de Vlamingen verbrokkelt snel wanneer er geld bij te pas komt.

Begroting in het rood In Namen, waar de Waalse regering zetelt, weet men maar al te goed dat er de komende jaren flink op de centen moet worden gelet. De Waalse begroting zag er al niet fraai uit maar gaat nu dieper in het rood. Met de Franse Gemeenschap is het niet beter gesteld. Vorige week voorspelde men daar een deficit van 2 miljard euro. Dat Brussel de Walen die er komen werken extra wil belasten, komt daarom zeer ongelegen.

Dit alles zal de Waalse regionalistische tendensen versterken. Tien jaar geleden kon een Elio Di Rupo als PS-voorzitter het Waalse regionalisme weglachen. “Oude heren zijn dat”, zei hij tegen zijn N-VA-collega Bart De Wever. Maar nu voeren de Waalse regionalisten het hoge woord in Namen. Crucke is een regionalist. Pierre-Yves Dermagne (PS) stapt weliswaar over van het Waalse naar het federale niveau, maar zijn opvolger in de Waalse regering, Christophe Collignon, is evenzeer een regionalist. De Brusselse stadstol zal de komende maanden en jaren de eis voor het overhevelen van onderwijs, cultuur en gezondheidszorg van de Franse Gemeenschap naar het Waals Gewest steeds luider doen klinken.

PICARD

8

Actueel

22 OKTOBER 2020

DIPLOMATIEKE VALIES

Buitenlands spervuur

Amerikaanse Venezuela-beleid

Koerswijziging lijkt onvermijdelijk De harde opstelling van de VS tegenover Venezuela leidt tot een ontgoochelend resultaat. Het land zakt verder in het economisch en maatschappelijk moeras, maar dictator Maduro wil van geen wijken weten, terwijl net dat het doel van de hele operatie is. Stilaan rijpt de overtuiging dat de impasse doorbroken moet worden.

Er zijn economische succesverhalen, maar er zijn ook tegengestelde scenario’s waarbij een minteken voor de superlatieven moet geplaatst worden. Hét treffende voorbeeld hiervan is Venezuela, een land met een economische krimp die als de grootste uit de geschiedenis van Latijns-Amerika omschreven wordt. In de zeven jaar sinds Hugo Chavez in 2013 overleed kreeg het land, althans zo becijferden economisten allerhande, het equivalent van drie grote depressies te verwerken. Het gemiddeld inkomen zonk dit jaar tot één derde van wat het in 2013 was, de armoede verdrievoudigde en vijf miljoen mensen, zowat één zesde van de bevolking, zijn het land ontvlucht. Bij deze in een notendop de stand van zaken van de Bolivariaanse Republiek Venezuela, een land dat volgens officiële OPEC-cijfers grotere oliereserves heeft dan Saoedi-Arabië.

vez was zo iemand. De man had een goede band met Cuba en zette diplomatieke relaties met Iran op, voldoende om Washington danig te ergeren. Zijn eigen talkshow “Aló Presidente”, waarin hij kwistig verwijten naar de Amerikanen slingerde, hielp ook niet om de relaties te verbeteren, maar had tenminste nog de verdienste vermakelijke televisie op te leveren. Na Chavez kwam Maduro, die op het voorgaande voortbouwde. Voor de Amerikaanse president Trump was het vrij snel een uitgemaakte zaak dat het regime maar eens moest verdwijnen.

Maduro’s populariteit is tanend, in de figuur van Juan Guaidó is er een alternatief voorhanden (inmiddels al door 54 landen als president erkend), dus met een extra duwtje - sancties - zou de klus dus wel geklaard raken. Quod non. Maduro geeft zich, gesteund door Russische en Chinese hulp, niet zomaar gewonnen.

Economische vergissingen

Sancties en dictators

Reeds jaren geleden leek het land een voorbeeld te worden van wat in een standaardboek uit 1992 “populistische macro-economie” genoemd wordt (Rudiger Dornbusch en Sebastian Edwards, The Macroeconomics of Populism in Latin-America, 1992). Beide auteurs omschrijven hoe gunstige externe omstandigheden, in casu een hoge olieprijs, bepaalde regeringen aanzetten tot een agressief fiscaal en monetair beleid en ze de eigen munt gaat overwaarderen. Dit leidt op termijn tot tekorten, een ontsporende inflatie en een grote macro-economische terugslag.

Hugo Chavez trapte in die val, maar hij maakte het nog bonter dan dat. “Gedurende de 13 jaar dat hij aan de macht was, creëerde Chavez een Byzantijns systeem van prijsbepaling en regulering dat de regering de volledige controle over de privésector verschaft”, analyseert men in een recente bijdrage van Foreign Affairs. “Hij onteigende duizenden bedrijven en zij die overbleven waren volledig afhankelijk van overheidssteun of buitenlandse deviezen. (…) Venezuela was een van de weinige olieproducerende landen die de productie niet opdreven toen de prijzen hoog lagen.”

Het is nogal bon ton de dramatische situatie waarin het land zich bevindt enkel op conto van de dalende olieprijs én Amerikaanse sancties te schrijven. Beide hebben een effect, al was het maar dat die verkoop van olie de enige manier was om buitenlandse deviezen, Amerikaanse dollars op kop, binnen te rijven. Als door die sancties geen normale verkoop meer mogelijk is, dan wordt de catastrofe onvermijdelijk. Dit levert de politiek correcte samenvatting op.

Het wanbeheer wordt daarbij nogal makkelijk onder de mat geveegd.

Vorig jaar al wezen enkele onderzoekers op het perfide gevolg dat het gebruik van dergelijke sancties teweeg kan brengen.

In de praktijk blijken die nuttig te zijn om bepaalde (relatief democratische) staten te sturen, maar op alleenheersers en/of autoritaire regimes hebben ze vaak het effect dat deze zich enkel nog harder aan de macht vastklampen. Twee typevoorbeelden worden hiervoor aangehaald: Iran en... Venezuela. Dit leidt tot de wat paradoxale situatie dat het Amerikaans beleid het verwijderen van Maduro en consorten beoogt, maar net bijdraagt tot het tegengestelde.

Zoals het wel vaker met autoritaire regimes is gegaan, vertroebelt de relatie met de VS wanneer plots iemand van een heel andere obediëntie aan de macht komt. Cha-

In 2019 werkte de EU een zogenaamd “risicoprofiel” voor 5G-leveranciers uit. In België besliste de Veiligheidsraad toen bedrijven uit de categorie “hoog risico” niet toe te laten tot de toekomstige 5G-netwerken.

Maar niemand durfde de Chinezen en Huawei openlijk vernoemen, niet in de Belgische Veiligheidsraad en niet op het niveau van de EU. Aan die zelfcensuur is nu een einde gekomen. Meer dan veertig vooraanstaande Europarlementsleden uit verschillende fracties hebben in een open brief gewaarschuwd tegen de dreiging van de Chinese telecombedrijven Huawei en ZTE. Zij noemen die wél met naam en toenaam.

Die bedrijven zijn volgens de brief “zoals alle Chinese bedrijven volgens de Chinese wet verplicht om te voldoen aan het ondemocratische autoritaire regime van China”, onder andere door “het gebruik van netwerken om de eigen bevolking te controleren en om westerse regeringen, bedrijven en burgers te bespioneren […] Het lijdt dus geen twijfel dat Huawei en ZTE hoogrisicoleveranciers zijn van wie de technologie in de Europese 5G-netwerken een bedreiging voor de veiligheid zou vormen”. Bij de ondertekenaars zijn zélfs Groenen.

Geen defaitisme in de VS

Ahmadinejad en Chavez in Caracas

Regimewissel

Eindelijk openlijk EU-protest

Vertrouwen herstellen Hoe de impasse doorbreken? Trumps aanpak (“maximum pressure approach”) is misschien aan een bijsturing toe? Parallel met de verdere implosie van het land, vonden in 2019 een aantal gesprekken tussen het Maduro- en Guaidó-kamp plaats. Het enige waar de VS het tijdens de eerste gespreksronde in Oslo over wilde hebben, waren de voorwaarden waar Maduro’s vertrek aan gekoppeld zou worden, niets anders. En na de tweede ronde in Lima enkele maanden later besloot Trump tot een eenzijdige verscherping van de sancties, wat het argument dat Washington geen politieke oplossing wil betrekkelijk makkelijk voedt.

“Eerder dan een democratiseringsbeweging in het land te realiseren, heeft de Amerikaanse strategie de rechtsstaat er nog verder onderuit gehaald en bijgedragen tot de verdere criminalisering van het overheidsapparaat”, wordt in een zopas verschenen bijdrage in The International Affairs Review gesteld. Na de analyse volgt ook een suggestie: “Gedeeltelijk de oliesancties opheffen, wat tot een sfeer van vertrouwen kan bijdragen en mogelijk tot vrije verkiezingen eind dit jaar kan leiden”, ook al is dit laatste, zo vrezen we, misschien toch een tikkeltje te optimistisch.

MICHAËL VANDAMME

Merk op dat de VS nog veel harder en sneller hebben gereageerd. In het kader van wat wij een minnelijke schikking zouden noemen, kreeg ZTE in 2017 in de VS een boete van omgerekend 843 miljoen euro wegens illegale handel met schurkenstaten als Iran en Noord-Korea. ZTE hield zich niet aan de voorwaarden van die schikking.

De kaderleden die betrokken waren bij de handel met Iran en Noord-Korea werden bijvoorbeeld niet gestraft. Daarom volgde in 2018 een exportverbod: de chipproducenten Qualcomm, Intel en Google Inc mogen zeven jaar lang geen onderdelen meer aan ZTE leveren en de handel in ZTE-aandelen werd geblokkeerd. Als gevolg van de Amerikaanse boycot moest ZTE een deel van zijn productie stilleggen bij gebrek aan chips of onderdelen ervan. Ja, de Chinezen staan economisch gezien heel sterk. Maar ze zijn niet onoverwinnelijk. Alle defaitisme is misplaatst. Zij kunnen op de knieën gedwongen worden. De Amerikanen hebben het bewezen. We moeten alleen de confrontatie durven aangaan.

Fraudeurs stellen veto In Michigan hadden de Republikeinen wetten ingediend tegen fraude met stembiljetten. Daardoor zou het strafbaar worden verschillende stemmen bij volmacht uit te brengen of een stembiljet in te vullen voor een andere persoon zonder zijn goedkeuring. Het lijkt logisch en vanzelfsprekend. Die wetten werden dan ook met een ruime meerderheid goedgekeurd, zowel met de stemmen van Republikeinen als van Democraten, zowel in het Huis van Afgevaardigden als in de Senaat. Maar… de Democratische gouverneur Gretchen Whitmer stelde haar veto. Zij beweerde dat die wetten “de kiezer in verwarring zouden brengen”, dat zij de verkiezingen zouden “vertroebelen” en dat sommigen mensen “per vergissing” meerdere stembiljetten zouden indienen. Wie die belachelijke uitvluchten hoort, wordt alleen maar gesterkt in zijn vermoeden dat de Democraten volop bezig zijn met verkiezingsfraude en dat ze daarom alle maatregelen saboteren om betere controles en strengere straffen in te voeren.

Ongetelde en vermiste stembiljetten Bij tussentijdse verkiezingen voor het Congres in het vierde district in Massachusetts werden na de eerste telling in het stadje Franklin nog duizenden ongetelde biljetten ontdekt. Een van de kandidaten vraagt nu dat alle handtekeningen opnieuw gecontroleerd zouden worden. Beide kandidaten zijn Democraten. Dit zal dus geen invloed hebben op de presidentsverkiezingen of op de machtsverhoudingen in het Congres. Maar het bewijst wel, voor de zoveelste keer, dat fraude bij de verkiezingen in de VS een levensgroot probleem is en dat de wetgeving daartegen dringend aangescherpt moet worden. De bewering dat er nu al honderdduizenden stembiljetten voor de presidentsverkiezingen op

stortplaatsen zijn gevonden, is vrijwel zeker een overdrijving. “Honderden” zal dichter bij de waarheid zijn. Maar tussen 2012 en 2018 werden volgens officiële cijfers 146 miljoen stembiljetten per post opgestuurd.

Daarvan zijn er 28 miljoen verdwenen. In de meeste gevallen zijn de betrokken kiezers gewoon niet gaan stemmen en hebben ze ook geen stem per post uitgebracht. De meesten hebben hun stembiljet waarschijnlijk ongebruikt met het oud papier meegegeven. Niemand beweert dat er hier sprake is van een miljoenenfraude. Maar het is ook duidelijk dat zoveel miljoenen ‘zwervende’ biljetten minstens een potentieel gevaar zijn voor verkiezingsfraude en dat politieke aaseters daarop afkomen als gieren op een kadaver.

Britse kerncentrale Enkele weken geleden kon u in onze rubriek Engeland lezen dat de Brexit niet heeft geleid tot minder paniekvoetbal en meer realisme inzake de klimaatverandering en de energietransitie. Het ergste symptoom daarvan werd daarbij ook vermeld: de nieuwe Britse regering wil al in 2030 een verbod op auto’s met fossiele brandstof invoeren, terwijl de EU dat pas in 2040 wil doen. Politieke banden doorsnijden is al moeilijk genoeg. Maar het doorbreken van vastgeroeste denkpatronen en ideologische obsessies is duidelijk nog veel moeilijker. Toch is alle hoop nog niet verloren: inzake kernenergie blijven de Britten een eigen koers varen. Er zijn slechts twee landen in West-Europa die bezig zijn met de bouw van een nieuwe kerncentrale en dat zijn Frankrijk en, inderdaad, Groot-Brittannië. Als de energietransitie mislukt – en dat is bijna onvermijdelijk –, zullen de Britten zich tenminste niet met kaarsen moeten behelpen. Er zijn nog meer EU-landen die nieuwe kerncentrales bouwen of plannen, maar die liggen allemaal in het oosten. Het grootste minpunt van die nieuwe reactor is dat de Britten voor de bouw ervan de hulp moesten inroepen van... Chinese technici.

Door de hetze tegen kernenergie werden er niet alleen veel kerncentrales gesloten, maar ging er ook veel gespecialiseerde kennis verloren. En ook het aantal studenten dat nog voor nucleaire wetenschappen kiest, daalt pijlsnel. Dat is een gevaarlijke ontwikkeling.

Eindelijk sancties We kunnen slechts zelden iets positiefs melden over de Europese Unie en haar bestuurders, maar dit keer hebben ze tenminste iets nuttigs gedaan door gepersonaliseerde sancties op te leggen tegen de verantwoordelijken voor de vergiftiging van de dissident Alexey Navalny met het zenuwgif Novitsjok. Overigens is Navalny slechts het zoveelste slachtoffer in een lange rij. De sancties omvatten een inreisverbod naar de EU – daar zullen ze waarschijnlijk niet wakker van liggen – en een blokkering van al hun bankrekeningen in EU-lidstaten en Groot-Brittannië. Dat laatste zal misschien wel pijnlijk zijn. Ondanks het bittere diplomatiek conflict over de afhandeling van de Brexit, dat waarschijnlijk met een no-deal zal eindigen, zitten de Britten en EU in dit geval wel op één lijn. Zoals het hoort. De sancties zijn niet gericht tegen de onbekende moordenaars-in-overheidsdienst die het vergif in Navalny’s thee hebben gemengd, maar tegen hun opdrachtgevers. Daar zijn behoorlijk hooggeplaatste kopstukken bij.

De directeur van de FSB bijvoorbeeld, de geheime dienst waar Poetin zelf carrière heeft gemaakt en die de rol van de vroegere KGB heeft overgenomen. Twee onderministers van Defensie. De gevolmachtigde van Poetin in het Federale District Siberië en nog een van zijn stafmedewerkers in Moskou. Naast deze individuele doelwitten is er ook het Staatsinstituut voor Wetenschappelijk Onderzoek voor Organische Chemie en Technologie, dat collectief gestraft wordt. Achter die ronkende academische benaming gaat de instelling schuil die al sinds de Sovjettijd zenuwgassen en andere chemische wapens ontwikkelt. De EU gaat er terecht van uit dat Novotsjok, waarmee al zoveel moorden en moordpogingen zijn gepleegd, alleen van dat instituut afkomstig kan zijn. Een goeie knutselaar kan zelf chloorgas brouwen. Maar zenuwgas zeker niet.

Het nabije buitenland

22 OKTOBER 2020

SAMUEL PATY IS SLECHTS ÉÉN SLACHTOFFER IN LANGE REEKS De gruwelmoord op leerkracht Samuel Paty is de laatste in een al bloedige lange reeks. De belofte van de Franse politiek om komaf te maken met de radicale islam klinkt dan ook weinig geloofwaardig.

“Ils ne passeront pas.” “Ze zullen er niet voorbijraken”, zei een zichtbaar boze president Emmanuel Macron toen hij zich naar Conflans-Sainte-Honorine begaf waar de leraar Samuel Paty was onthoofd door een jonge Tsjetjeense islamist. Omdat Paty in de klas de Mohammed-spotprenten van Charlie Hebdo had getoond. De moordenaar werd bij een politie-interventie gedood. Een proces tegen de dader komt er niet, misschien wel tegen zijn handlangers.

Met zijn uitspraak dacht Macron zich wellicht in de lijn van een belangrijke figuur uit de Franse geschiedenis te plaatsen, namelijk de eerste minister Léon Blum. Als leider van een Volksfrontregering (1936) die de linkse krachten verzamelde oreerde Blum vaak “La réaction ne passera pas” verwijzend naar de rechterzijde die sympathiseerde met dictators als Hitler en Mussolini.

Alleen: wat de radicale islam betreft zijn ze al “gepasseerd”.

De dijkbreuk is al een tijd een feit. De voorbije jaren deed zich hetzelfde ritueel voor als bij de aanslagen op de kantoren van Charlie Hebdo of het bloedbad in de Bataclan. Met kaarsen, bloemen en betogingen. En met dreigementen van de overheid: radicale imams zouden worden uitgewezen. Er zou ook een haatcampagne gelanceerd zijn door ouders van moslimkinderen in de school waar Paty lesgaf. Ondertussen is een zekere Abdelhakim Sefrioui in het vizier van de politie gekomen. Deze predikant, die dicht bij Hamas en de moslimbroeders staat, zou de hetze aangewakkerd hebben. Hij is opgepakt.

Het begon al in 2015 Overheid en veiligheidsdiensten willen nu de indruk wekken dat ze het probleem van de radicale islam daadwerkelijk aanpakken. Dan kan misschien het geval zijn, maar waarom heeft men dan zoveel jaar gewacht? Al op 26 juni 2015 werd Hervé Cornara, een ondernemer van 54 jaar, gedood en onthoofd door Yassin Salhi, een geradicaliseerde werknemer. Hij lokte zijn baas in een bestelwagen, sloeg hem neer en onthoofdde hem. Hij reed rond met het lijk en plaatste het hoofd als trofee op het hek van het bedrijf Air Products. Salhi werd opgepakt en zei dat zijn motieven niet religieus waren. Het zou gaan om een ruzie van professionele aard. Onzin natuurlijk. Hij stuurde foto’s van zijn gruweldaad naar een Franse Syriëstrijder. Salhi pleegde op 22 december 2015 zelfmoord in de gevangenis.

Een aantal maanden later: politiecommandant Jean-Baptiste Salvaing (42) en zijn partner Jessica Schneider (36) werden op 13 juni 2016 in hun woning met messteken om het leven gebracht door Larossi Abballa (25). Voor de ogen van hun zoon wordt het koppel de keel overgesneden. Idem voor de priester Jacques Hamel. Een man van 85 jaar die tijdens een misviering werd vermoord. Er doen ook verhalen de ronde dat er bij andere islamitische aanslagen slachtoffers werden onthoofd maar dat men dit verzweeg om de woede bij de bevolking binnen de perken te houden.

De blinde linkerzijde De huidige verontwaardiging, ook en vooral bij linkse politici, is des te pijnlijker omdat men jarenlang opzij heeft gekeken. Feiten werden geminimaliseerd. Ook in Frankrijk waren de aanslagen de schuld van “verwarde mannen.” De bestaande

Tot voor kort was het gros van de Schotten tegen twee zaken gekant: om te beginnen was een aanzienlijke meerderheid tegen de Brexit. Bij het referendum, dat in 2016 plaatsgreep, stemde slechts 38 procent van de Schotse kiezers voor het verlaten van de Europese Unie. In geen enkel kiesdistrict in de Noordelijke deelstaat stemde een meerderheid voor het beëindigen van het EU-lidmaatschap.

Ten tweede stemde eveneens een meerderheid tegen Schotse onafhankelijkheid. Zo’n 55 procent van de opgedaagde kiezers koos, tijdens het referendum in 2014, voor het in stand houden van de Britse unie.

Kiezen is verliezen Veel Schotten hebben er allicht niet bewust bij stilgestaan, maar door zowel tegen de Brexit als tegen het opbreken van het Verenigd Koninkrijk te stemmen, is een vreemde tegenstrijdigheid ontstaan. Immers: wil de Schotse meerderheid het lidmaatschap van de EU behouden, dan moet ze breken met de rest van het Verenigd Koninkrijk, iets waar in 2014 geen meerderheid voor was. Kiezen is dus verliezen. Dat hebben de kiltdragers intussen ingezien. Het lijkt er op dat de Schotten stilaan hun keuze gemaakt hebben. Zij willen breken met Groot-Brittannië om een toekomstig lidmaat-

schap van de EU, als soevereine staat, veilig te stellen.

Uit een nieuwe peiling van Ipsos blijkt dat vandaag niet minder dan 58 procent van de Schotten voor onafhankelijkheid zou stemmen. Nooit lag dit percentage hoger. In 2021 worden er, op 6 mei, verkiezingen georganiseerd in Schotland. Volgens de laatste bevraging zouden de nationalisten van de SNP hun opmars voortzetten. Haar zetelaantal zou stijgen van 61 naar 72. Een meerderheid is dit, op het totaal van 129 te verkiezen parlementsleden. Indien First Minister Nicola Sturgeon deze klinkende verkiezingsoverwinning behaalt, dan zal de eis om een nieuw onafhankelijkheidsreferendum te organiseren vanzelfsprekend weer op tafel komen. Zowel in Schotland als in Londen neemt de zenuwachtigheid toe.

Nieuwe Schotse alliantie Steeds meer unionisten beseffen dat zij tegen de Scottish National Party kansloos zijn als ze in gespreide slagorde optreden. Schrijver en televisiemaker George Galloway heeft daarom, samen met enkele medestanders, een unionistische alliantie in het leven geroepen. De ‘Alliance For Unity’ wil alle Schotse unionisten op eenzelfde kieslijst krijgen. Zodoende zou de Schotse kiezer de keuze hebben tussen twee grote politieke blokken. George Galloway zat tussen 1987 en 2015 in het Britse Lagerhuis. Aanvankelijk voor het socialistische Labour, later voor de radicaal-linkse Respect Party. Daar wringt mogelijk al wel een schoentje. De Conservative Party is momenteel, met 31 zetels in het deelstaatparlement, de belangrijkste unionistische speler in Schotland. Wat moeten rechtse unionisten op een lijst met radicale figuren op links?

Galloway roept op om de ideologische verschillen onder unionisten tijdelijk aan de kant te zetten. De ‘Alliance For Unity’ bepleit daarom een Schotse regering van nationale eenheid. Het belangrijkste programmapunt van de alliantie

NOG MEER INTERNETCENSUUR Dat verschillende landen in West-Europa op een hellend vlak zitten inzake vrije meningsuiting, waarbij naarmate de tijd vordert steeds minder ‘dissident’ geluid wordt getolereerd, dat is duidelijk. Vooral Duitsland lijkt daarin vandaag koploper. Om correcte beelden en verslaggeving te krijgen van een massabetoging in Berlijn tegen de coronamaatregelen, moest men onlangs zowaar terecht bij TV-stations die zijn opgezet… vanuit Rusland.

Een ander voorbeeld van dat hellende vlak is de steeds striktere censuur op ‘foute’ meningen op internet, en dan vooral op sociale media. De eerste stap was een wet die in 2017 werd aangenomen onder het bewind van minister Heiko Maas (SPD), in de volksmond ‘Facebookwet’ genoemd, maar officieel met een mooi Duits woord: ‘Netzwerkdurchsetzungsgesetz’. Dat betekent zoveel als: ‘internet-rechtshandhavings-wet.’ Door die wet moeten aanbieders van internetdiensten als YouTube, Facebook en Twitter zich schikken naar een heleboel staatsregels: ze moeten klachten tegen ‘haatcriminaliteit’ in ontvangst nemen, ze onderzoeken, de betrokken accounts op verzoek van de Duitse staat blokkeren en verwijderen, en als ze dat niet doen hoge boetegelden betalen. Sindsdien werden effectief al duizenden accounts van rechts-nationalisten geblokkeerd en geschrapt.

‘Haatspraak’ Maar het gaat blijkbaar nog niet ver genoeg. Links heeft duidelijk ingezien dat de vrije verspreiding van rechtse meningen via sociale media hun monopolie inzake publieke meningsvorming via de klassieke media onderuit gehaald heeft. En dus wordt nu nog duidelijker gezegd: de rechtse mening moet weg.

SALAN

Kritiek Alhoewel gelijk welk initiatief tegen ‘rechts’ in Duitsland traditioneel op groot gejuich ontvangen wordt, begint er nu toch een voorzichtige vorm van kritiek op te steken. Duitse juristen vrezen een ‘stortvloed aan processen’, want in tegenstelling tot België hebben de Duitsers de neiging hun wetten serieus te nemen.

Norbert Bolz, professor emeritus in de Communicatie- en Mediawetenschappen, haalde stevig uit in Die Welt: “Sinds enige tijd moeten we vaststellen dat niet alleen dictaturen als China, maar ook de grote internetplatformen van het Westen zoals Facebook en Twitter censuur toepassen op het internet.

Anonieme Grootinquisiteurs beslissen over wat nog als vrije meningsuiting wordt beschouwd, en wat als ‘haatspraak’ verwijderd wordt. Aanvankelijk klinkt het nog verstandig, om tegen ‘volksopruiing’, ‘belediging’ en ‘laster’ op te treden. Maar wie beslist waar het onderscheid met polemiek, satire en ontmaskering zit? Hier staat de deur wijd open voor politieke willekeur.”

En die willekeur, zo zegt de professor, treft links en rechts

ENGELAND

is voorkomen dat de SNP een nieuw onafhankelijkheidsreferendum kan organiseren. Alan Sked, professor in internationale betrekkingen, heeft alvast zijn steun uitgesproken voor het nieuwe project en zal de lijst van de alliantie trekken in de Highlands. Sked was destijds de oprichter van de Anti-Federalist League, de partij die tot 1993 de voorloper was van het eurosceptische UKIP.

Oost-Europese toestanden Voorlopig komt de nieuwe alliantie nog niet voor in de Schotse opiniepeilingen. De voorsprong van de SNP op de rest van de partijen begint onderhand Oost-Europese proporties aan te nemen. In alle opiniepeilingen, die in de jongste drie maanden zijn uitgevoerd, hebben de Schotse nationalisten een voorsprong van minstens twintig procent op de eerste achtervolger. Zelfs bij elkaar opgeteld zouden de Conservatives en Labour nog niet eens in de buurt van de SNP komen.

De jongste weken is de populariteit van Sturgeon en haar SNP nog verder toegenomen. Dit komt omdat het intussen voor iedereen duidelijk is geworden dat Prime Minister Boris Johnson vanaf 1 januari 2020 zal kiezen voor een ‘no-deal brexit’, waarbij er geen handelsakkoord met de EU gesloten wordt. Import- en exportheffingen zijn dan terug aan de orde van de dag. Een groot deel van de Schotten ziet dit als een horrorscenario dat werkelijkheid wordt. Nicola Sturgeon betichtte afgelopen week Boris Johnson van roekeloos leiderschap. Volgens haar had Johnson zich in de eerste plaats moeten focussen op de aanpak van de coronacrisis. De onderhandelingen met de EU dienden volgens haar uitgesteld te worden naar een latere datum.

LVS

Bei uns in Deutschland Het codewoord is dan ‘haatspraak’. Er werd een nieuw wetsontwerp ingediend dat in alle openheid ‘bestrijding van rechtsextremisme en haatcriminaliteit’ heet. (Linksextremisme is blijkbaar geen probleem.)

Justitieminister Christine Lambrecht, ook SPD, wil de grote internetbedrijven nu collectief tot handlangers en informanten van de staat maken: zijzelf moeten ‘haatspraak’ opsporen, en die ook actief melden aan het Duitse gerecht, zodat dit vervolging kan opstarten. U wordt dus vanaf dan niet langer bewaakt door politie en gerecht, maar rechtstreeks door Facebook zélf.

FRANKRIJK

link tussen immigratie en terrorisme uit islamitische hoek werd amper gelegd. Wie de zaken benoemde was een racist.

Dat het probleem van radicalisering zich steeds meer op de schoolbanken voordoet is evenmin nieuw. Toch even vermelden dat de moordenaar van Samuel Paty leerlingen betaalde om de leraar te identificeren. Afgezien van het feit dat ook de grootste criminelen altijd enthousiaste collaborateurs vinden in het kwade, eventueel tegen betaling, toont dit aan hoe de Franse overheid de controle over het onderwijs is verloren.

Daar waar men het staatsonderwijs nochtans beschouwt als het schoolvoorbeeld van hoe kerk en staat gescheiden blijven en men de zogenaamde waarden van de Republiek wil inprenten tegen het religieus obscurantisme. Een goede eeuw geleden betaalde de katholieke kerk in Frankrijk daar een dure prijs voor. Kerken werden gesloten, religieuze ordes mochten geen onderwijs meer verstrekken en moesten zelfs het land verlaten.

Met radicale moslims heeft men blijkbaar minder problemen. Al in 2004 verscheen er een rapport over de verontrustende evolutie in veel scholen maar er werd niets mee gedaan.

Het antisemitisme was er aan een opgang bezig. Er mocht niet meer over de Holocaust worden gesproken, en evenmin over Voltaire. De filosoof had een tekst tegen Mohammed geschreven. Madame Bovary? Taboe want overspelig. Langzaam maar zeker begonnen leerkrachten aan zelfcensuur te doen.

Ondertussen zijn er wel verschillende imams die hun steun uitspreken voor Paty. Maar dat komt rijkelijk laat. De indruk ontstaat dat men de lont uit het kruitvat wil halen en de zaak laten uitdoven. Tot de volgende gruweldaad plaatsvindt.

Right or wrong

EÉN TEGEN ALLEN IN SCHOTLAND Uit onderzoek van peilingbureau Ipsos blijkt dat maar liefst 58 procent van de Schotten voor onafhankelijkheid zou stemmen. Meer dan ooit is er een gevecht tussen de Schotse First Minister Nicola Sturgeon en de rest. Niet alleen verzet de conservatieve meerderheid in Londen zich tegen een nieuw referendum, ook in Schotland beweegt er een en ander: de ‘Alliance For Unity’ wil alle unionistische politici verenigen in de strijd tegen de nationalistische SNP.

Si la France m’était contée

9

DUITSLAND

hoegenaamd niet in dezelfde mate. “De sociale media, die ooit het grote alternatief voor het journalistieke establishment wilden zijn, komen zo mee in de stroom van de politiek correcte klassieke media. Er ontstaat een asymmetrische wereld van de informatie, met een politiek vooroordeel ten gunste van links.

De bedenkelijkste voorbeelden daarvan vandaag zijn de digitale burgeroorlog (tegen Trump) in de kiesstrijd in de VS, en de ‘appeasement’-politiek tegenover de islam - met helaas alweer het actuele trefwoord: Mohammed-karikaturen.”

Dat laatste is inderdaad een treffend voorbeeld, ook voor een Vlaamse context: nadat een geschiedenisleraar in Parijs onthoofd werd door een geradicaliseerde moslim, werden Vlaamse accounts geblokkeerd omdat ze een foto van de onthoofding gepost hadden om die aan te klagen, al was het gezicht van het slachtoffer onherkenbaar gemaakt. Daar tegenover staan dan pakweg de beelden van HUMO waarin een massamoord met een machinegeweer wordt afgebeeld op een barbecue van Vlaams-nationalisten, waaronder een herkenbare Dries Van Langenhove. Dat is voor de sociale media géén probleem. In de praktijk immers blijkt Facebook de censuur uit te besteden aan handlangers zoals… de redactie van het progressieve blad Knack. Dan weet je wel waar het eindigt.

Sommige Duitse commentaren zien ook al in waar dit alles naartoe zal leiden: de strengere wetten treffen wel de Amerikaanse groten, maar niet de ‘alternatieve platformen’. Lees: zaken als het Russische VK.com, het grootste Europese sociale mediaplatform. Meer en meer Europese burgers sluiten daar aan. En zo drijft de censuur van het West-Europese regime meer en meer burgers in de armen van… de grote boeman Rusland.

HDG

10

Beeldspraak

22 OKTOBER 2020

MEDIALAND

FILM dat het om niets anders gaat dan plat “wit” racisme tegen een volkomen onschuldig zwart slachtoffer, en dat alleen onverbeterlijke racisten zouden durven suggereren dat het iets anders zou kunnen zijn.

In Puurs wil de pers duidelijk de rollen liever omgekeerd zien. Ook wanneer een paar dagen later een auto inrijdt op een manifestatie. Wie kreeg er wel een forum in de pers?

Inderdaad: de advocaat van één van de “jongeren”, die hen probeerde af te schilderen als onschuldige slachtoffers. Pittig detail: de advocaat is een partijgenoot van de burgemeester van Puurs die de manifestatie van afgelopen zondag toch maar liever verbood. Merkwaardig toch dat de CD&V het tegenwoordig zo slecht doet in de peilingen.

Hunter Biden: Twitter schiet in eigen voet

Amerikaanse coronacijfers verdwenen uit Europese pers Is het u ook al opgevallen dat de Amerikaanse coronacijfers van de ene dag op de andere vrijwel volledig verdwenen zijn uit de Europese pers? Maandenlang golden die cijfers als hét bewijs van het falende beleid van de Amerikaanse president Donald Trump. Dat Trump uiteindelijk ook zelf covid-19 kreeg, gold zowaar als een vorm van gerechtigheid.

Maar sinds zijn genezing, en nu de cijfers op het Europese vasteland de pan uit swingen, is het plots opvallend stil over die Amerikaanse coronacijfers. Veel vergelijkende grafiekjes die moeten aantonen op welk continent de politici er niets van bakken, en waar de bevolking klaarblijkelijk te achterlijk is om zich voldoende te beschermen tegen de pandemie, hebben we de laatste tijd niet meer gezien. Idem dito trouwens voor nieuws over de coronasituatie in Brazilië, want dat is nog zo een land dat volgens de Europese kwaliteitspers geplaagd zit met een incompetente president.

“Muur van plexiglas” in België Nog zo een ongemakkelijke waarheid, waar de pers het liever niet over heeft: België bestaat niet. Het volstaat een bijgewerkte grafiek met de besmettingen per gemeente eens bij de hand te nemen, om vast te stellen dat België niet alleen een land van twee democratieën is, maar duidelijk ook een land met twee bevolkingen die totaal gescheiden van elkaar leven. Zelfs bij De Morgen konden ze er niet meer naast kijken, en zagen we een opiniestuk van Olivier Mouton onder de titel “Een ‘muur van plexiglas’ lijkt Vlaanderen en Wallonië te scheiden”. Die titel had nochtans veel eenvoudiger gekund, want gewoonweg “Een ‘muur van plexiglas’ scheidt Vlaanderen en Wallonië” zonder het voorwaardelijke “lijkt” had ruimschoots volstaan.

In het artikel zelf volgde uiteraard een lange uitleg om het opvallende verschil in besmettingen tussen Vlaanderen en Wallonië te “objectiveren”. Toch komt Olivier Mouton niet rond de kern van het probleem heen. We citeren hem letterlijk over de grondoorzaak (maar, let alweer op de voorwaardelijke zin): “Die muur van plexiglas zou dus te maken kunnen hebben met een verschil in beleid en in culturele gevoeligheid, zoals dat in ons land zo vaak het geval is.” Correct. Waarmee het Open Vld-argument om de gezondheidszorg toch maar opnieuw te federaliseren meteen weer bij het groot afval kan gezet worden, samen met hun ex-ministerin van Volksgezondheid.

We willen hierbij een kleine pluim geven aan De Morgen, dat, nu de feiten niet meer te ontkennen vallen, het probleem eindelijk eens bij naam heeft durven te benoemen.

Daarmee staan ze ondanks alles een half voetje verder dan de andere in Noord-België verschijnende Nederlandstalige kranten. Maar het contrast met de manier waarop de Franstalige pers een tijdje geleden de uitbraak in Antwerpen aanpakte, spreekt toch weer boekdelen. Toen ging het lang niet om een voorzichtig artikeltje in de voorwaardelijke wijs middenin een enkele krant, maar schreeuwerige koppen op de voorpagina’s van de gezamenlijke Franstalige pers.

Puurs: plots is het niet zo eenvoudig als op een filmpje Het was eens een ander argument dan wat we nochtans gewoon zijn als we nog eens vergast worden op een filmpje van een politieoptreden in de Verenigde Staten. Al snel heette het immers in de pers dat de situatie in Puurs helemaal niet zo eenvoudig was als het filmpje opgenomen met een smartphone deed vermoeden. Dat er een bredere context rond zou zijn, zo schreven ze. Nou moe. Als het over blanke agenten van de Amerikaanse politie gaat, horen we anders net het omgekeerde argument: dat de zaken zelfs eenvoudiger zijn dan wat het filmpje doet vermoeden, want

Voor één keer is vriend en vijand het erover eens: afgelopen week heeft Twitter zich fameus in de eigen voet geschoten. Eigenlijk gaat het om een oud verhaal, over de manier waarop de zoon van Joe Biden enkele zaken in Oekraïne geregeld zou hebben, en die niet allemaal even goed het daglicht verdragen. De linkse pers wil het daar liever niet over hebben, maar vorige week kwamen over de affaire nieuwe e-mails aan het licht. De Amerikaanse krant The New York Post (niet te verwarren met The New York Times) bracht die e-mails ook uit, maar Twitter besliste onmiddellijk om de verspreiding van dat nieuws zoveel mogelijk tegen te houden. En toen zat het spel pas echt op de wagen.

De argumentatie van Twitter om de verspreiding van het nieuws tegen te houden, was immers bijzonder mager.

Eerst heette het dat het nieuws onbetrouwbaar was, omdat het nog niet gecontroleerd was. Zoiets is nochtans nooit een argument geweest om ordinaire achterklap over Donald Trump tegen te houden. Daarna klonk het dat Twitter principiële problemen had met de publicatie van gehackt materiaal. Zal wel zijn, maar opnieuw: Twitter heeft nooit problemen gemaakt rond gehackt materiaal dat gebruikt werd tegen Donald Trump, zelfs niet als het overduidelijk vals was.

Het resultaat van de poging tot censuur door Twitter?

Dat er aan het nieuws uiteindelijk veel meer ruchtbaarheid werd gegeven dan anders misschien het geval was geweest. En dat linkse kranten heel verveeld waren over heel de zaak, want niet alleen zagen ze zich genoodzaakt veel meer aandacht aan het nieuws te schenken dan hen eigenlijk lief was, maar bovendien viel niet meer te ontkennen dat Twitter in deze affaire bijzonder partijdig opgetreden was.

Nog een beetje, en je zou gaan denken dat er aan de top van Twitter een Republikeinse mol zit die hen af en toe een ferme poets bakt!

NOS-wagens zonder logo Omdat ze naar eigen zeggen regelmatig belaagd werden bij het uitbrengen van verslag tijdens manifestaties, heeft de Nederlandse NOS besloten om de logo’s weg te halen van haar wagens. De suggestie in de persmededeling is dat de bedreigingen vooral van rechts zouden komen. Bij de berichtgeving in De Standaard werd daarbij trouwens fijntjes opgemerkt dat twee journalisten op de vlucht moesten bij de actie van het Vlaams Belang enkele weken geleden.

Het spreekt voor zich dat we bedreigingen aan het adres van journalisten ten stelligste veroordelen. Maar we hebben er toch zo onze twijfels over of de grootste bedreigingen voor de journalistiek werkelijk van rechts zouden komen.

We dagen de principiële verdedigers van de persvrijheid eens uit op hun blanke eentje wat onderzoeksjournalistiek te gaan doen in pakweg Molenbeek, om daarna verslag uit te brengen hoe dat meeviel. Het hoeft zelfs niet in het zog van een brandweerwagen of een ambulance te zijn, het mag ook gewoon undercover.

Overigens, het nieuws over het verwijderen van het NOS-logo stond nog niet goed in de krant, of in Frankrijk volgde jammer genoeg meteen al een droge demonstratie over wie werkelijk een gevaar voor de persvrijheid vormt.

Blijkt dat zelfs nog maar les geven op een middelbare school over een bloedige aanslag van enkele jaren geleden je tegenwoordig al het leven kan kosten. Wie had zoiets twintig jaar geleden durven voorspellen, en hoe zou de pers toen op zo’n voorspelling gereageerd hebben? Maar een ongeluk komt dus nooit alleen: heb je na veel nadenken toch weer een manier gevonden om rechts te benoemen als bron van alle kwaad in de wereld, is er weer eentje die je verplicht je kijkers en luisteraars opnieuw met de neus op de harde werkelijkheid te drukken. Probeer zo maar eens die cultuuroorlog te winnen...

Tehran “Tehran” is niet zomaar de zoveelste in een lange rij Israëlische geopolitieke spionagethrillers, maar een van de betere reeksen in het genre. De reeks biedt een genuanceerde en veelzijdige blik op het Iraans-Israëlische conflict en de complexe Iraanse samenleving. De serie is sinds enkele weken te zien op Apple TV.

De reeks volgt Tamar Rabinyan, een Israëlische hacker en Mossad-agent, op missie in de Iraanse hoofdstad. Tamar is zelf van Iraanse origine en eenmaal in Teheran aangekomen neemt ze de identiteit aan van Zhila Gorbanifar, een Iraanse die met Israëlische hulp uit het land gesmokkeld werd. De missie van de protagoniste bestaat eruit de Iraanse luchtverdediging uit te schakelen, zodat de Israëlische luchtmacht een Iraanse kernreactor kan bombarderen.

Natuurlijk loopt niet alles van een leien dakje. Zo wordt ze op de hielen gezeten door de capabele Faraz Kamali, een hoge pief van de inlichtingendienst van de Iraanse Revolutionaire Garde.

Complexe Iraanse samenleving Na “Hatufim” – hier vooral bekend door de Amerikaanse remake “Homeland”, “Fauda” of “The Spy” - verschijnt er met “Tehran” opnieuw een kijkwaardige spionagethriller van Israëlische makelij. Dat er de laatste jaren zoveel succesvolle reeksen van het genre in Israël geproduceerd worden, hoeft natuurlijk niet te verbazen, gezien de geschiedenis en veiligheidscultuur van het land, maar het is wel opvallend. “Tehran” voelt heel wat internationaler aan dan de voornoemde series. Waar de dialogen in de laatstgenoemde reeks vooral in het Hebreeuws en het Arabisch waren, wordt in “Tehran” ook aardig wat Farsi en Engels gesproken. Een groot deel van de acteurs is overigens zelf van Perzische afkomst en spreekt Farsi als moedertaal.

De Iraanse maatschappij wordt in al zijn complexiteit en gelaagdheid weergegeven. Zo ontmoet Tamar in Teheran aanhangers van het theocratische sjiitische regime, gewone mensen, maar ook studenten en activisten. Ze is getuige van executies en demonstraties, maar ook van illegale feestjes in de woestijn. Sommige commentatoren noemen Iran weleens een “omgekeerd Turkije”, met een naar regionale normen relatief grote seculiere bevolking die een theocratisch regime moet slikken.

Ook dit regime is zelf heel wat complexer dan men zou vermoeden, wat ook mooi wordt weergeven in de reeks en verpersoonlijkt wordt door het personage van Faraz.

De ‘schurk’, meesterlijk vertolkt door Shaun Toub, is zonder meer het meest fascinerende personage van de reeks.

Enerzijds is hij een genadeloos en doeltreffend werktuig van een repressief regime, anderzijds wordt hij neergezet als iemand die een oprecht liefdevolle en tedere relatie met zijn vrouw onderhoudt.

Kijker wordt ondergedompeld in het mysterieuze Teheran Ook de Mossad ontsnapt niet aan een dergelijke weergave. Zo gaat ook de Israëlische inlichtingendienst letterlijk over lijken. En de “collateral damage” die daarbij te betreuren valt zijn in “Tehran” lang niet altijd anonieme haatbaarden. Bij momenten is “Tehran” veeleer een tragedie dan een spannende actiethriller. De reeks verweeft op voortreffelijke wijze het grootschalige, namelijk het conflict tussen Israël en Iran, en het kleinschalige, namelijk de figuren die op het terrein het vuile werk opknappen. Het blijft natuurlijk fictie, maar “Tehran” is om al de hierboven vermelde redenen wel stukken geloofwaardiger dan pakweg “Fauda”.

“Tehran” komt behoorlijk rustig op gang. Zo weet de kijker op het einde van de eerste aflevering nog maar bitter weinig over de personages, hun achtergrond en hun motieven, maar de informatie wordt altijd net op het juiste moment vrijgegeven. Halverwege de reeks versnelt het tempo, waarna de plot twists elkaar aan een ijltempo opvolgen. Op die manier wordt de kijker op voortreffelijke wijze ondergedompeld in de mysterieuze miljoenenstad Teheran (om begrijpelijke redenen moesten de makers Athene gebruiken als decor voor de Iraanse hoofdstad). Een mooie illustratie hiervan is het begin van de eerste aflevering, waarin twee Israëlische toeristen de schrik van hun leven beleven als hun vliegtuig een noodstop moet maken in het voor hun onbekende en angstaanjagende Teheran.

PIETER VAN BERKEL

Politiek

22 OKTOBER 2020

11

VLAAMS PARLEMENT Malversaties bij de VRT Onze Vlaamse topregio rekent zichzelf graag tot de Noord-Europese landen, toevallig ook de minst corrupte ter wereld. Alleen zit er iets te veel neiging tot knoeien en gore hokken bouwen in het Vlaamse DNA. En als er één goor hok is waar men het knoeien niet laten kan, dan is dat wel onze openbare omroep. Een ding dat tussen haakjes gezegd jaarlijks een kleine 300 miljoen euro publiek geld opvreet, dus waarom zou men daar eigenlijk niet in de kas gaan zitten? Dankzij een ‘forensische audit’, wat een mooi woord is voor grondig onderzoek, kwamen zopas grove malversaties aan het licht. Ook nu weer buigt het Vlaams Parlement zich over de zaak.

De volksvertegenwoordigers hadden onder strikte voorwaarden het rapport mogen inzien, wat genoeg was om zoals Wilfried Vandaele (N-VA) te concluderen dat er sprake is van een ‘systeemfout’ of dat de metafoor van de rotte appels niet opgaat omdat hier wel degelijk de mand zelf van rottigheid is doortrokken.

Ocharme Dat laatste bleef het voornaamste onderwerp van debat. Want natuurlijk is ondanks alles onze VRT de beste en meest kostenefficiënte openbare omroep ter wereld - dat mogen we toch niet vergeten. De grote kampioenen van de VRT die zich ter linkerzijde ophouden hielden zich relatief gedeisd. Katia Segers (sp.a) was uiteraard voor een strenge aanpak van de uitwassen, maar probeerde de

hele tijd toch te sussen dat er maar een paar rotte plekken waren die moeten worden weggesneden. Zelf weet ze een en ander aan de hyperconcurrentiële omgeving die de media zijn en waarin die arme VRT zo hard onder druk staat. Betje Meuleman (Groen) was ook heel verontwaardigd over zekere gedragingen, maar vond dat het allemaal geen reden mocht zijn om de VRT “aan de ketting te leggen”. Eenzelfde geluid, maar dan fanatieker, bij Tom De Meester (PVDA). Die wist te vertellen dat de vuiligheid bij de topmanagers zit en niet bij de tweeduizend (!) toegewijde medewerkers van de prachtomroep. Nu zal het zeker niet de conciërge van de VRT zijn die met miljoenen rommelt, maar niet te ontkennen is dat het hele spul in een bijzonder walgelijk sfeertje functioneert.

‘Reyerszwendel’ Waar N-VA, Open Vld en CD&V zich allesbehalve onbetuigd lieten over de VRT-toestanden, werd natuurlijk het hardst geschoten door het VB. Klaas Slootmans sprak over maffiapraktijken en deed een suggestie voor een nieuw misdaadprogramma: ‘Reyerszwendel’.

Een uitspraak die men dan toch te grof vond.

Minister Dalle rekende erop dat de nieuwe VRT-baas schoon schip zou maken. Hij wil in de nieuwe beheersovereenkomst ook maatregelen uitschrijven die dergelijke scheve schaatsen in de toekomst onmogelijk maakt.

De ervaring leert helaas dat een beheersovereenkomst de VRT er niet van weerhoudt zijn eigen gangetje te gaan.

Een van de meest controversiële en veelbesproken beslissingen van het Overlegcomité was de gedwongen sluiting van alle horecazaken, met inbegrip van restaurants. De kwestie is vooral vervelend voor de N-VA en Vlaams minister-president Jan Jambon. Wie de sociale media de laatste dagen in de gaten hield, kon zien dat hij het bijzonder hard moest ontgelden.

De middenvinger van de Franstaligen Onlangs schreven we dat Vlaams minister van Onderwijs Ben Weyts zich sterk maakt om de tien Franstalige scholen in de Rand rond Brussel te laten controleren om te zien of zij het Vlaamse eindtermenniveau halen. Want, zo redeneert hij, die scholen liggen in Vlaanderen en worden gefinancierd met Vlaams geld.

Tot nu toe vroegen die scholen elk jaar om van de Vlaamse normen te mogen afwijken en werd hen dat ook toegestaan.

Met bovenop een zak geld ter waarde van 13 miljoen euro. Ben Weyts wil een en ander nu van elkaar laten afhangen. Vlaams geld, maar dan ook Vlaamse eindtermen.

Logisch, toch? Eindelijk zouden we zeggen.

Minister-president Pierre-Yves Jeholet (MR) van de Franse Gemeenschap stak meteen zijn middenvinger op en heeft ondertussen al laten verstaan dat zijn regering nooit om het even welke Vlaamse controle zal aanvaarden op de Franstalige scholen in de Rand. Hij volgt daarbij, zo beweert hij, een eerdere uitspraak van het Grondwettelijk Hof waaruit zou blijken dat Vlaanderen

zo’n afwijking nooit zou kunnen weigeren.

Naar ons bescheiden aanvoelen is er een heel gemakkelijke en niet al te ingewikkelde piste die de Vlaamse regering kan volgen: men geeft de afwijking, maar men betoelaagt die scholen gewoonweg niet meer.

Zo zitten we in de situatie van de Vlaamse school in Komen, waarvoor de Franstaligen al decennia weigeren te betalen.

Omgekeerd is ook mogelijk: de Franstaligen gaan voortaan ook voor Komen - met Vlaamse eindtermen in Wallonië - betalen.

Zo simpel kan het zijn. De vraag blijft echter of Weyts en zijn collega’s in de regering genoeg haar op hun tanden hebben om op hun strepen te gaan staan.

KVDP

BRUSSELS PARLEMENT

“Coronatests slecht voor het milieu” Brussels minister van Volksgezondheid Alain Maron (Ecolo) wil niet weten van extra coronatests, omdat die slecht zijn voor het milieu. Dat verklaarde hij woensdag in de speciale Covid-19-commissie van het Brussels Parlement. “Het is niet aan te raden om meer tests te hebben puur om meer tests te hebben”, zei de Brusselse minister. “Ten eerste omdat meerdere tests voor dezelfde persoon de testcentra onnodig verstoppen. En ten tweede is er bovenal de impact van de tests op het milieu. Het is een aanzienlijke hoeveelheid afval.”

De uitspraak schoot cdH-fractieleider Céline Fremault in het verkeerde keelgat. “Ik ge-

loof mijn oren niet. […] De uitleg horen dat dit milieukosten met zich meebrengt is vandaag de dag niet meer te geloven. Ik denk dat we op weg zijn naar een catastrofe”, zei Fremault.

Op zijn blog verkneukelde N-VA’er Theo Francken zich enigszins over deze en andere demarches van de ecologisten. “Geef de Groenen ‘s lands stuurknuppel en het gaat volledig naar de haaien”, schrijft Francken.

“Na haar vorige regeringsdeelname behaalde Groen géén enkele zetel meer in de Kamer.

Electoraal weggevaagd door de moe geïrriteerde Vlaming. De kans op een herhaling van dit scenario stijgt met de week.”

FEDERAAL PARLEMENT

Peter De Roover (N-VA)

“Ik heb iets met microfoons” Tijdens het vragenuurtje ondervroeg cdH-voorzitter Maxime Prévot de federale regering over steunmaatregelen voor de evenementensector. Dat zijn microfoon werd afgesloten door Kamervoorzitter Éliane Tillieux (PS), schoot bij N-VA-fractieleider Peter De Roover in het verkeerde keelgat. De Roover wees erop dat minister van Volksgezondheid Franck Vandenbroucke (sp.a) iets daarvoor de voorziene spreektijd wel ruim overschreed, zonder dat de Kamervoorzitter ingreep. “Ik heb iets met microfoons”, erkende De Roover,

Jan Jambon (N-VA) onder vuur na sluiting horeca

een verwijzing naar de parlementaire zitting van 17 september, over de verlenging van de regering-Wilmès. Toen werd de microfoon van De Roover uitgeschakeld door toenmalig Kamervoorzitter Patrick Dewael (Open Vld).

Volgens Kamervoorzitter Tillieux was er echter geen probleem. De extra spreektijd voor Vandenbroucke was volgens haar wel degelijk geoorloofd, daar zijn uiteenzetting in het licht van de toenemende coronabesmettingen in het belang van de volksgezondheid was.

“Slappe Jan” was een etiket dat makkelijk bleef plakken. Aangezien de beslissingen van het Overlegcomité - waarin alle Belgische regeringen vertegenwoordigd zijn - bij consensus genomen dienen te worden, was de vraag waarom Jambon zijn been niet gewoon stijf hield makkelijk gesteld.

Dat men bij N-VA verveeld zit met de perceptie, blijkt ook uit de opmerkingen van enkele kopstukken. “Het is geen aangename maatregel - misschien wel de moeilijkste die ik ooit heb moeten nemen - maar ik denk wel dat dit noodzakelijk is. En ja, als ik het op mijn eentje had kunnen beslissen, dan had ik inderdaad de restaurants opengehouden”, liet Jambon zelf optekenen in een interview met Het Laatste Nieuws.

Bouchez: “Wat denkt Jambon hierover?”

Partijvoorzitter Bart De Wever begreep naar eigen zeggen niet waarom de restaurants gesloten moesten worden. “We hebben duizenden zaken in de horeca die allemaal zwarte sneeuw zien”, zei De Wever. “Dat men de cafés heeft gesloten, dat begrijp ik nog. De feestzalen zeker. De restaurants? Eerlijk gezegd, men moet compromissen maken in zo’n nationaal overlegcomité. Maar dat begrijp ik niet. Ik vind het een beslissing die heel moeilijk te bevatten is.”

Vlaams Toerismeminister Zuhal Demir schreef op Twitter: “Een nieuwe uppercut voor onze Vlaamse toeristische sector en horeca. Ik krijg dit niet uitgelegd.” Waarop kwelduivel Georges-Louis Bouchez (MR) nog wat extra zout in de wonde strooide: “Wat denkt minister-president Jan Jambon hierover, die dat in de vergadering heeft goedgekeurd?”

De venijnige opmerking van Bouchez verhult dat de discussies binnen het Overlegcomité zich niet beperkten tot een tegenstelling van Vlaanderen versus de rest. Zo blijkt dat er tussen en binnen de verschillende partijen onderling ook heel wat onenigheid was en dat deze breuklijnen dwars door de verschillende regeringen liepen.

Terwijl de meeste Vlaamse media te druk bezig waren met het schieten op de dubbelzinnige houding van de N-VA, merkte de

Franstalige Le Soir op dat Franstalige liberalen als Denis Ducarme en David Clarinval evenmin enthousiast waren over een sluiting van de horeca. Ook binnen PS - met name in de persoon van Elio Di Rupo (PS) - en CD&V zou er weinig animo geweest zijn. In het artikel van Le Soir worden twee personen aangeduid als haast dogmatische voorvechters van de sluiting van de horeca, namelijk minister van Volksgezondheid Frank Vandenbroucke (sp.a) en premier Alexander De Croo (Open Vld), die Vandenbroucke naar verluidt “onvoorwaardelijk” steunde.

Weyts: “Geen consensus binnen de Vlaamse regering” Ook een compromis dat een breder draagvlak genoot binnen het Overlegcomité, namelijk een sluiting van de cafés terwijl de restaurants zouden openblijven, werd afgeschoten door De Croo en Vandenbroucke.

Een probleem waar ook op gealludeerd werd door Jambon in het bovengenoemde interview met Het Laatste Nieuws, was het grote aantal Vlaamse cafés dat als klein restaurant opereert. “De Vlaamse regering stelde voor om een onderscheid te maken tussen cafés en restaurants, maar er is een heel brede grijze zone. Bij een sterrenrestaurant is het duidelijk wat het statuut is, maar driekwart van de horecazaken - ook cafés die dat eigenlijk niet doen - mogen van het Voedselagentschap eten serveren. Als zij tóch open zouden blijven, wordt het gewoon onrechtvaardig”, zei Jambon.

Terwijl Jambon maandag loyaal als vertegenwoordiger van de Vlaamse regering sprak, weerklonk er een ander geluid bij partijgenoot en Vlaams minister van Onderwijs Ben Weyts. Hij liet op VTM Nieuws tussen de regels door uitschijnen dat de schuld noch bij de Franstaligen, noch bij De Croo of Vandenbroucke, maar bij de Vlaamse coalitiepartners van Open Vld en CD&V lag. "Wij bij de N-VA waren tegen een sluiting van de horeca, maar omdat er geen consensus was binnen de Vlaamse regering, had minister-president Jan Jambon hiervoor geen mandaat in de Overlegcommissie”, aldus Weyts.

PIETER VAN BERKEL

’t Pallieterke en corona De coronacrisis heeft ook gevolgen voor ’t Pallieterke. Al enkele maanden werken we, zowel administratie als redactie, van thuis uit. Maar dat had tot gevolg dat onze kantoren onbemand bleven en dus beslisten we om onze legendarische ‘weelderige kantoren’ op te doeken. Vanaf heden staan onze kantoren in de Cuperusstraat 41 te Antwerpen leeg en is het er akelig stil. Onnodig om u daar nog aan te melden. Gelieve het adres voor al uw briefwisseling (ook lezersbrieven) aan te passen: Weekblad ’t Pallieterke, Lagesteenweg 5 bus 1, 1850 Grimbergen. Dat adres is meteen ons nieuw hoofdkwartier. De telefoonnummers en e-post-adressen blijven uiteraard behouden.

Afspreken ter plaatse kan enkel na telefonische afspraak.

KARL VAN CAMP

12 Cultuur

22 OKTOBER 2020

GESCHIEDENIS

Annie Cordy, megaster in Frankrijk Vorige maand overleed Annie Cordy. Ze was 92 en een megaster van de Franse musical, de operette en de revue in de vijftiger en zestiger jaren waarna ze bewees ook een grote dramatische actrice te zijn. In Vlaanderen werd er nauwelijks enige aandacht aan haar overlijden besteed.

De Ommegang Ik heb haar maar één keer gezien, nu twee jaar geleden, toen ze piekfijn en in een prachtig historisch kostuum haar opwachting maakte bij de Ommegang. Dat is een historische reconstructie van de intrede van de hertog van Brabant (Karel V) in de hoofdstad van zijn hertogdom in 1549. Ter gelegenheid van het “Centenaire de la Belgique” ging de stoet voor het eerst weer uit in 1930. La haute bourgeoisie liet zich rijke historische kostuums naaien en paradeerde ermee als Alva, Willem van Oranje en Egmont. Inmiddels stappen hun kleinkinderen en achterkleinkinderen op in dat kostuum en markies Olivier de Trazegnies (die zich ruïneert om het schitterend kasteel van Corroy te restaureren) speelt Karel. Het verschil tussen die prachtige kostuums en de gestileerde onpersoonlijke en feitelijk goedkope pakjes van andere historische stoeten (de Mechelse Cavalcade bijvoorbeeld) is groot. De Ommegang is natuurlijk een Brussels fenomeen en het stijlgevoel van vroegere generaties is ver weg.

Tussen de introductie van de diverse historische personages kregen we geregeld een update van de stand in de voetbalwedstrijd België-Brazilië hoewel iedereen dat op de smartphone kon volgen.

Middenin de historische stoet liep de fanfare van Schepdaal in plaats van ze een welverdiende folkloristische plaats op het einde te geven.

De presentatie was drietalig: de Vlaming met dienst sprak Engels en de Waalse zangeres Jo Lemaire deed het Nederlands. Lemaire spreekt goed onze taal, maar tussen spreken en presenteren is een groot verschil, want verkeerde accenten hier en daar maken volgen soms moeilijk. Dat contrasteerde met de eregast die de stoet introduceerde. Na meer dan 70 jaar in Frankrijk deed Annie Cordy het in een onberispelijk accentloos Nederlands, want ze vergat nooit haar afkomst en behield ondanks problemen met belastingen en sociale zekerheid haar nationaliteit. Ze kreeg er in 2005 zelfs de titel van barones voor.

Het ketje verovert Frankrijk Cordy’s echte naam was Léonia Juliana Cooreman; vandaar die Cor in haar artiestennaam. Vader Jan uit Wolvertem (in Brussel noemde hij zich Jean) en moeder Maria uit Grimbergen verhuisden naar Laken waar pa een schrijnwerkerij bezat en Annie in 1928 geboren werd. Ze was een kind van de tweede verfransingsgolf na de Eerste Wereldoorlog en liep school in het Frans, maar haar moedertaal was het Brusselse Nederlands. Dat merk je duidelijk in een interview van een paar jaar terug dat de RTBF heruitzond ter gelegenheid van haar overlijden. Ze vertelde smakelijk hoe tijdens de Tweede Wereldoorlog “maman et moi allaient ‘smokkeler’ à Strombeek, Grimbergen et Londerzeel”. Ze acteerde in een film met Jean Gabin die een koersfanaat was. Hij verstond niet te best een vertaald interview met een Vlaamse renner en Cordy vertaalde het fier voor hem.

Moeder Maria vond dat ze fysiek nogal zwak was en liet haar dans-

lessen volgen. Muziek kwam er ook bij en weldra stapte Annie Cordy van “crochet” (zangwedstrijd) naar “crochet”. Ze werd een kindsterretje dat voor de radio optrad. Een Parijse manager ontdekte haar talent als zangeres, actrice, danseres in 1950 en haalde haar naar het Lido waar ze “meneuse de revue” (revuester) werd. Twee jaar later kreeg ze een mooi platencontract en ze nam meer dan 500 liedjes op en verkocht ongeveer 5 miljoen exemplaren. Ik ben niet dol op haar stem. Die was nogal schel en deed me toch wat denken - excusez-le-mot - aan een viswijf. Maar Fransen hielden nooit veel van zoet gekeelde dames (wel dito heren) en ze paste uitstekend bij het “aigre-doux” (zoetzuur) dat veel Franse stemmen karakteriseert.

Megaster Cordy werd in Frankrijk een megaster toen ze ook in de “operettes à grand spectacle” van Francis Lopez de titelrol kreeg naast namen als Georges Guetary (feitelijk een Griek) en Luis Mariano (een Spaanse Bask). Dat was keihard werken: iedere dag een voorstelling en ’s zondags twee. Ze vertelde op de RTBF dat ze er nooit in slaagde haar zenuwen de baas te worden voor een optreden waar dan ook. De film bleef niet achter en ze acteerde, zong en danste in filmsuccessen met Mariano (vooral “Le Chanteur de Mexico”), Bourvil, de Funès. Annie Cordy was ook de vedette in lange tournees doorheen Frankrijk en Wallonië. Officieel woonde ze in een prachtige woning ten zuiden van Parijs, maar in de praktijk sliep ze naar eigen zeggen veel meer in de auto die haar man en later haar nicht chauffeerden dan in haar bed. Toen in Frankrijk “le yéyé” (vooral dankzij de Beatles) begon, verouderde haar publiek en ze vond zichzelf opnieuw uit als dramatische actrice op het scherm en voor de televisie. Natuurlijk liet ze het zingen nooit vallen, maar met de leeftijd werd ze meer en meer een “diseuse”. In mijn eerste Franstalige

druk van “Astérix chez les Belges” uit 1979 verschijnt op pagina 21 de heldin van het verhaal: Nicotineke (René Goscinny kende Brussel en zijn Vlaamse wortels). Tekenaar Albert Uderzo gaf haar het uiterlijk van Annie Cordy en een hogere onderscheiding dan een goedgemutste parodie in Asterix kon een acteur of actrice in Frankrijk niet krijgen. Cordy overleed aan een hartstilstand.

Verarming Ik behoor tot de laatste generatie die nog levendige herinneringen heeft aan die gehate franskiljonnerij in Vlaanderen. “Qu’est-cequ’elle dit?”, zei de verkoopster tegen haar collega in het goedkope warenhuis Sarma in Gent in 1954 omdat mijn moeder “boterhammekensvlees” vroeg. In Mechelen ergerde ik me voortdurend aan de hautaine onnozelaars die op het stadhuis, bij de post of in de bibliotheek (soms slecht) Frans spraken.

Op de Antwerpse Meir liepen we opzettelijk ‘de demoiselles’ van de Franstalige school van de sokken.

Dat verdween allemaal als sneeuw voor de zon begin de zeventiger jaren. Maar tegelijk verdween ook de interesse voor Franse artiesten, terwijl wij nog van Piaf, Rossi, Gréco hielden en een nieuwe plaat van Brassens een gebeurtenis was.

We lazen nog Frans (vooral Simenon) en gingen naar de Franse films (meestal “voor Volwassenen met voorbehoud” en vooral “Te mijden” volgens het filmlijstje dat wekelijks aan de vitrines van de katholieke bakkers hing). Alles werd weggespoeld door die Engelstalige golf. Bij de omroep programmeerde men de steengoede Maigrets met Bruno Cremer. Geen belangstelling voor en afgevoerd.

Het duurde een tijdje vooraleer we ontdekten dat Vlaamse artiesten op de radio de weg volgden van hun Franse collega’s, want er is vandaag maar één taal meer zalig.

Wat een verarming.

JAN NECKERS

Liefdesmigratie in het Red Star Line Museum Het Red Star Line Museum in Antwerpen brengt verhalen van migranten die er aan boord stapten van de stoomschepen die hen naar een nieuw leven in de Verenigde Staten brachten.

Onder hen ook liefdesmigranten die hun hart volgden naar de andere kant van de oceaan.

Tussen 1873 en 1934 maakten twee miljoen passagiers met de stoomschepen van de Red Star Line de oversteek van Antwerpen naar Noord-Amerika. Hun verhaal, dat van de rederij die hen vervoerde en dat van de stad en de haven van waaruit ze vertrokken, staan centraal in de hoofdtentoonstelling van het museum, dat is gevestigd in de oude loodsen van de Red Star Line.

In die gebouwen passeerden de emigranten uit de derde klasse voor een medische controle. Wie goedgekeurd werd, mocht naar Amerika het geluk gaan zoeken.

Op de lijsten staan ook liefdesmigranten: vooral vrouwen op weg naar hun verloofde in de Verenigde Staten. Een van hen is de Antwerpse Anna Raveaux. In 1920 kreeg ze per brief een huwelijksaanzoek van haar Roger die er een Red Star Line-ticket bijvoegde. Roger was een zeeman die Anna had leren kennen in Antwerpen, in het café van haar zus. De Eerste Wereldoorlog hield beide geliefden aan weerszijden van de oceaan.

In 1920 was het dan zover. Anna waagde de sprong en vertrok moederziel alleen naar Amerika.

Op de passagierslijst staat bij haar bestemming “sweetheart” genoteerd. Het wedervaren van Anna en Roger inspireerde het museum voor de tentoonstelling “Destination Sweetheart”, over liefdesmigratie vroeger en vandaag.

De expo volgt een handvol liefdesmigranten (die niet met de Red Star Line zijn vertrokken) en plaatst ze in hun historische context. Dat gebeurt aan de hand van interviews, foto’s, brieven en persoonlijke voorwerpen. Ze laten zien en aanvoelen wat het betekent om alles achter te laten voor een nieuwe liefde die soms hand in hand gaat met de hoop op een beter leven.

Dat geldt zeker voor de tweede Anna op de tentoonstelling. Zij was afkomstig uit een Oekraïens dorpje en werd, zoals zoveel Slavische vrouwen en jonge meisjes, tijdens de Tweede Wereldoorlog naar een Duits werkkamp gedeporteerd.

De vijftienjarige Anna was in 1942 een van deze “Ostarbeiterinnen”.

In de fabriek leerde ze Andreas kennen, een Belg die er verplicht tewerkgesteld was. Op het einde van de oorlog was Anna achttien en zwanger. Samen met Andreas

bouwde ze een nieuw leven op in ons land. Tussen de memorabilia van Anna ligt een foto van het meisje in het Duitse werkkamp, een foto die ze toen naar huis heeft gestuurd en die haar kleindochter zestig jaar later op familiebezoek in Oekraïne heeft teruggevonden.

Op de achterzijde staat de boodschap van Anna: “Vergeet jullie zusje nooit”.

Ida en Silvana Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd de Britse soldate Ida naar het bevrijde Schoten gestuurd. Ze bediende er de radar die naar Duitse vliegtuigen speurde. Op vrije momenten trok ze met de andere soldaten naar het lokale café. Daar werd de achttienjarige Ida verliefd op Vic Mees, de zoon van de cafébaas en een gevierd voetballer bij Antwerp. Het zijn de twee kinderen van Ida en Vic die in het museum vertellen over hun moeder die het soms moeilijk had om in Schoten te aarden.

Eenzelfde verhaal over de obstakels van een nieuw leven in ons land is te horen bij Silvana. In haar thuisstad Genua meerde de zeemansofficier René aan. Na een jaar van bezoekjes en postkaartjes reisde René in 1957 op de Vespa door Europa om Silvana te verrassen en om haar hand te vragen.

Het fotoalbum dat hij op zijn tocht aanlegde is te zien op de expo. Na hun huwelijk woonde het koppel in ons land. Omdat René vaak op zee was, had Silvana het moeilijk om hier te wennen. Mooie herinneringen van Silvana die op de tentoonstelling zijn samengebracht, zijn twee houvasten die haar moeder meegaf toen ze uit Genua vertrok: het receptenboekje met typische Liguriaanse gerechten en een Mariabeeldje, dat haar vandaag nog steun geeft.

Liefdesmigratie heeft vele gezichten op de expo in het Red Star Line Museum, maar altijd gaat het om mensen die alles achterlaten om een nieuwe toekomst uit te bouwen met die ene persoon. Het is een hartverwarmende ervaring in deze kille coronatijd.

MMMV Tentoonstelling “Destination Sweetheart”, nog t.e.m. 30 mei 2021, Red Star Line Museum, Antwerpen, www.redstarline.be

Actueel

22 OKTOBER 2020

13

ZUID-AFRIKA:

Recht met dubbel gezicht Sinds in april 1994 in Zuid-Afrika, onder luid applaus van heel de Westerse wereld, de macht van blanke handen in gekleurde handen is overgegaan, wordt de multiculturele samenleving daar haast dagelijks geteisterd door wat in het Afrikaans wordt geduid als “plaasaanvalle” die helaas vaak - véél te vaak - ontaarden in “plaasmoorde”.

Die woorden zullen de lezers van dit blad wellicht hoe langer hoe minder vreemd toeschijnen, precies omdat ze in de berichtgeving over die smeltkroes van 50 miljoen ‘regenboogmensen’ steeds weer terugkomen. Lezers van ‘serieuze’ bladen hebben daar geen ‘hinder’ van, want in hún ‘kwaliteitskrant’ wordt over die hoeveterreur met geen woord gerept. Voor de nijvere landbouwbevolking van Zuid-Afrika, die ervoor zorgt dat die miljoenen niet van honger omkomen zoals in buurland Zimbabwe, Soedan en andere Afrikastaten, zijn die niet-aflatende aanvallen en moorden een regelrechte nachtmerrie, zeker wanneer een jonge boer van amper 21 er het slachtoffer van is, zoals in die nacht van donderdag 1 op vrijdag 2 oktober.

Gemarteld en doodgestoken De dappere kerel had zich, zoals door de media bericht, in zijn verweer tegen drie schurken de kneukels te bloeden geknokt, maar kon tegen de overmacht niet op. Brendin Horner werd doodgestoken en na marteling in het open veld met touwen rechtop tegen een ijzeren paal ‘tentoongesteld’. Zo werd hij door zijn liefje en zijn vader in de vroege vrijdagochtend aangetroffen. Is er na de meeste moordpartijen geen spoor van de misdadiger(s), na deze brutale overval werden twee van de drie ‘vermeende’ daders al na een paar dagen geklist.

Dat zij zich tevoren hadden schuldig gemaakt aan een hele resem veediefstallen, zal het de politie allicht wel een flink stuk gemakkelijker hebben gemaakt. Dat een van de drie daar al liefst 16 keer voor veroordeeld was en toch nog de vrijheid genoot om zo’n weerzinwekkende moord te begaan, geeft te denken over de doelmatigheid van het post-apartheidsgerecht. Zoals vermeld in de titel hierboven, een gerecht met twee gezichten: ergerlijk laks en sloom

als het om zwarte misstappen gaat, verrassend ad rem en gezwind als een witte verdacht wordt.

Proces Bij de eerste zitting van het gerechtshof in het Vrystaatse Senekal, waar de twee moordenaars tegen zichzelf beschermd werden door hen van de boeren, die van heinde en ver naar de zitting waren afgezakt, af te schermen, werd niet de minste moeite gedaan om die dubbele janusfacie te camoufleren. Nadat woedende boeren (‘Genoeg is genoeg!’) een politiecombi hadden omgekieperd en die ‘aan die brand geraak’ was, werd de 51-jarige boer André Pienaar ter plekke in de boeien geslagen en moest hij zich op aanklacht van openbare opruiing, geweldpleging, terrorisme en (niet bewezen) poging tot moord voor het gerecht komen verantwoorden. En dan komen we terecht bij die dubbele rechtspraak.

Toen de moordenaars van de jonge boer opnieuw terechtstonden, had EFF-politicus Malema zijn ‘grondtroepen’ opgeroepen om massaal naar het gerechtshof te komen om daar, zo nodig weerwerk te bieden tegen de ‘racistische’ boeren. Zij verschenen in groten getale en zongen reeds in de vroege ochtend met luider stemme “Kill the Boers – Kill the farmers”. Nota bene op een proces tegen moordenaars van een jonge boer en in aanwezigheid van twee ministers: Bheki Cele van politie en Ayanda Dlodlo van staatsveiligheid. In plaats van tegen die provocerende uiting van racisme op te treden, zat de minister van politie onder de ogen van de getergde boeren gezellig en zonder corona-afstand te keuvelen met oppositielid Malema die zich blijkbaar álles kan veroorloven. Omdat hij zwart is of omdat hij over ‘grondtroepen’ beschikt?

HECTOR VAN OEVELEN

Arme, blanke schoolkinderen vaakst benadeeld Volgens een studie die einde september in de Engelse krant Daily Mail werd gepubliceerd, zijn het de kinderen van de blanke arbeidersklasse die in het Engelse schoolsysteem het vaakst benadeeld worden en die ook in het latere, professionele leven het meest worden getroffen door economische discriminatie.

Blanke kinderen die het slachtoffer zijn van Britse positieve discriminatie in het voordeel van buitenlandse nieuwkomers. Met op de achtergrond de vrees voor racismebeschuldiging mocht men kritiek durven uiten op het systeem. Dit allemaal in de illusie van een harmonieuze multiculturele samenleving (dezelfde opstelling die ervoor zorgde dat de jarenlange verkrachting van jonge, blanke vrouwen zolang werd verzwegen en gebagatelliseerd).

Het blanke privilege lijkt niet te kloppen Een professor van Oxford liet alvast uitschijnen dat de benarde toestand van blanke kinderen van de arbeidersklasse meestal beschouwd wordt als ‘niet in de mode’ en ‘niet de

De puinhopen van twee eeuwen liberalisme Frankrijk heeft de eeuwenlange traditie een van Europa’s belangrijkste politieke laboratoria te zijn. Zowel voor links (Badiou, Derrida, Foucault) als rechts (Soral, Zemmour en… Alain de Benoist). Hoewel deze laatste ongeveer een halve eeuw geleden de beweging “La nouvelle droite” opgericht heeft, verzet hij zich tegen de links-rechts-tegenstelling in de politiek.

De val van het IJzeren Gordijn, de aanslagen op de WTC-torens en de groeiende globalisering hebben de politieke assen niet enkel in Vlaanderen overhoop gegooid.

Het beste bewijs is dat Marc Elchardus, de éminence grise van het Vlaamse socialisme, niet enkel het voorwoord schreef in dit boek, maar de Benoist ook vaak volgt in zijn kritische analyse van het liberalisme.

De belezenheid van de Franse politieke filosoof staat buiten kijf. Tientallen historische denkers worden geciteerd en gefileerd. Het lijkt misschien abstracte kost, maar de aandachtige lezer merkt dat de auteur enkele belangrijke evoluties in onze samenleving blootlegt: vereenzaming, focus op macht en geld, globalisering, open grenzen en activistische rechters. De schrijver wijst hiervoor met beschuldigende vinger naar de Siamese tweeling van het politieke liberalisme en het economische vrije-marktdenken.

Filosofen vanaf de Verlichting plaatsen de mens in een abstracte leegte, ontdaan van

zijn banden met familie, volk, geloof en traditie. Nut, genot en competitiviteit werden de nieuwe drijfveren van de moderne maatschappij. Om die reden is massa-immigratie perfect verdedigbaar. Goedkope arbeidskrachten leiden tot lagere prijzen, meer consumptie en meer winst. De eigenwaarde van de immigrant die tot een loutere productiefactor wordt herleid, blijkt ethisch en cultureel irrelevant. De markt van vraag en aanbod dient zo vrij mogelijk te gebeuren, dus los van regels die op basis van democratische besluitvorming, lokale gebruiken of ethische overwegingen zijn ontstaan. Het egoïsme van de homo economicus is niet langer verwerpelijk, maar vormt voor denkers als Bernard Mandeville en Ayn Rand zelfs de motor van economische vooruitgang.

Abstracte mensenrechten Alain de Benoist toont treffend aan hoe liberalen de vrije markt wensen voor te stellen als een natuurlijke orde, een normaal. Nochtans is deze evenzeer een sociale constructie. Bovendien is het van cruciaal belang dat er een maatschappelijk debat is over de sociale, ecologische en nationale gevolgen van bijvoorbeeld deregulering of globalisering.

Op politiek vlak vertaalt het liberalisme zich in een vloedgolf van abstracte rechten die individuen en vaak ook minderheidsgroepen zich toe-eigenen. Waar vroeger het volk soeverein zijn beleid kon kiezen, heerst nu een tribunaal van rechters over de toepassing van een set van ab-

stracte mensenrechten die alsmaar maar vrijer en ruimer worden geïnterpreteerd.

Oud-staatssecretaris Theo Francken en Joren Vermeersch kaartten de problematiek al aan in hun boek “Continent zonder grens”. En enkele weken geleden mocht een andere N-VA-excellentie het ook al ervaren. Minister van Dierenwelzijn Ben Weyts zag zijn verbod op onverdoofd slachten betwist door het Euopees Hof van Justitie.

Deze beide voorbeelden om aan te tonen dat een vrij tijdloos, ideologisch werk zelden aan actuele waarde verliest. Misschien had de Benoist wel beter gekozen voor een positiever klinkende titel. Immers, poneert hij zelf niet dat de mens een sociaal wezen bij uitstek is en het liberalisme daarom een aberratie is van de menselijke aard? De reikwijdte van het boek beperkt zich tot een kritische blik op het liberalisme, maar een alternatief wordt niet echt behandeld. Daarvoor moet u zoeken in het uitgebreide repertoire van veelal nog onvertaald werk van de schrijver. Gezien de vaak mindere kennis van het Frans bij jongere Vlaamse en Nederlandse lezers is het zinvol dat werk van o.a. de Benoist de weg vindt naar onze leeshoek.

moeite waard om aandacht voor te hebben’.

De problematiek aanreiken zou reeds taboe zijn, vooral in universitaire middens, want het wordt geassocieerd met “zeer rechtse politieke standpunten”.

De studie kwam tot stand in de Commons Education Select Committee en toonde aan dat kinderen uit arme blanke gezinnen tweemaal minder kans hebben dan hun speelkameraadjes van etnische minderheden om goede resultaten te halen in de 8 onderwijsinstellingen die werden gecontroleerd. We spreken over het noorden van Engeland en de Midlands.

Lee Elliot Major, professor Sociale Mobiliteit van de universiteit van Exeter, heeft politici al gewaarschuwd dat net deze leerlingen het meest lijden onder de gevolgen van de pandemie en dat ze getekend zullen worden door een “educatieve en permanente economische kwetsuur”. Peter Edwards, professor aan de Oxforduniversiteit, liet verstaan dat net het progressieve axioma, waarbij blank gelijkstaat met inherente voordelen en privileges, ertoe heeft bijgedragen dat blanke armen helemaal onderaan zijn beland op de ladder van de opleiding. Dit zal zware economische en sociaalpolitieke gevolgen hebben.

PIET VAN NIEUWVLIET

STEUN

PIETER VANDERMOERE Alain de Benoist, “Tegen het liberalisme De samenleving is geen markt”, Uitgeverij iD 2020, 345 blz., prijs 26 euro, IBAN 978 949 1436 10 9.

BE39 7390 1640 4519 (BIC KREDBEBB)

14

Brieven

22 OKTOBER 2020

WELKE OUDERS HEBBEN U GEKRAAKT? Pallieterke, Magalie Alpaerts, die definitief stopt als kleuterjuf, werd in 2013 beschuldigd van kindermisbruik, waarna tientallen ouders en buurtbewoners dagenlang protesteerden aan de schoolpoort. Het was de allochtone gemeenschap die een hetze voerde tegen juf Magalie.

Je kan dit tragische verhaal niet begrijpen zonder het culturele aspect te benoemen. Maar net dat aspect blijft in de terugblikartikelen zedig achterwege. Het is misschien geen toeval dat er een Nederlandse filmmaker nodig was om nu een documentaire te maken over Magalie. Inderdaad, waar blijft onze Vlaamse pers? Gewoonlijk zijn Pano en De Afspraak en consorten de eersten om zo'n toestanden te onderzoeken of aan te klagen als er allochtonen en migranten mee gemoeid zijn. Maar dus nooit als het omgekeerde gebeurt! En de directie van De Blokkendoos heeft volgens mij ook veel te weinig Magalie gesteund. Erger nog, ze hebben zelfs heel vlug de naam van hun school veranderd om toch maar de kinderen van die allochtone gemeenschap niet kwijt te geraken aan andere scholen.

Leo Haest - Herentals

WINDENERGIE DAT BELOOFT Pallieterke, Enkele dagen geleden: 6.000 nieuwe besmettingen per dag, waarvan alleen in Molenbeek al 1.335. Een van de 19 Brusselse gemeenten, met minder dan 1 procent van de Belgische bevolking zorgt voor 25 procent van alle besmettingen in gans België! Dit werd nog bevestigd in de “De Afspraak op Vrijdag” met Ivan De Vadder: tot vorige week slechts 2 pv’s uitgeschreven in Molenbeek voor het niet respecteren van de coronamaatregelen!

En wat is nu het resultaat van de ongelooflijke en onvergeeflijke lakse houding van zowel Brussels Gewest als Brusselse burgemeesters? Vlaamse caféhouders en restaurantuitbaters mogen voor een ganse maand hun deuren sluiten. En dit onder druk van de Waalse en Brusselse politici die deze sluiting in Brussel en Wallonië (waar ze wel terecht zou zijn, gezien de recentste cijfers) niet konden verkocht krijgen, als dit ook in Vlaanderen niet zou gebeuren.

Al een eerste voorbeeld hoe deze nieuwe regering gedomineerd wordt door de Waalse regeringspartijen. Hallelujah! Dit belooft voor de komende vier jaren!

M arc De Neef - Ternat

WAANZINNIG Pallieterke, Wat me in die zaak met de Franse leraar verbijstert, is het feit dat de man alvorens met de les te beginnen aan islamitische leerlingen zei dat, indien zij zich geschokt zouden voelen over wat onderwezen ging worden, zij het lokaal mochten verlaten. Eigenlijk is dit een prachtig voorbeeld van de onderwerping aan de islam zoals die werd neergepend door de Franse schrijver Houellebecq in zijn bestseller “Soumission”. Gelijkaardige houdingen worden daar op meesterlijke wijze gehekeld, zij het dan op universitair niveau.

Stel u het volgende voor: in Vlaanderen gaat een leraar geschiedenis het hebben over de kettervervolgingen en de Inquisitie. Alvorens te starten geeft hij de toelating aan alle katholieke leerlingen om vooraf het klaslokaal te mogen verlaten opdat ze zich niet gekwetst zouden voelen… Is dit een waanzinnig voorbeeld? Ja inderdaad.

Even waanzinnig als de houding in Frankrijk.

Marc Dhaenens - Sint-Idesbald

Kruisende woorden oplossing 1234

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A

I

B

N O O

C

F

E

D

I

D E

E

E

N

E

L

N

E

R

V

I

S

E

L

M P

R O V

I

I

M Y

L

F

T O T

G

R

T

T O P

A A M

R

H

A

S

I

N

E O G R

J

T

K

E

L

N A

A H

N B

B

S S

F

R

E

T

I

K

R

S

T

E C

T

I

E

T

L

R

K

E

E E D

M U I

N

O E C O R

E

V V A

E

E K

G A

E

I

L

R

E

S

T

R O O N

E

S

T

A A N D E

E

U

R O N

NIEUWE EINDTERMEN IN ONS ONDERWIJS Pallieterke, De bijdrage van Julien Borremans in het ’t Pallieterke van vorige week (blz.4) rond voornoemd thema sluit naadloos aan bij de alarmkreet die Le Figaro in Frankrijk reeds enkele tijd geleden lanceerde. Daarin wordt boudweg gesteld dat het "illettrisme" (zo wordt het fenomeen daar benoemd) een gesel is voor 1,5 miljoen Fransen. Het gaat met name om een schare mensen op de werkvloer die niet meer in staat zijn om begrijpend te lezen, laat staan te schrijven.

Dat het om een internationaal verschijnsel gaat, mag nauwelijks een troost zijn. Zulks mag blijken uit de signalen uit Nederland en Italië waar bijvoorbeeld de Milanese krant Libero blokletterde: "Che disastro i nostri studenti"... omdat een op drie de Italiaanse taal niet behoorlijk beheerst. Er schort dus overduidelijk iets in de maatschappij en met name in de onderwijsnormen.

In de marge van deze dramatische neergang in de beheersing van de landstaal duikt nog een andere kwelduivel op. In Frankrijk noemt men het "illectronisme" dat omschreven wordt als een gebrek aan kennis en vaardigheid om de werking en functies van allerlei elektronische toestellen te begrijpen en nuttig te bedienen.

Uit eigen ervaring moet ik ootmoedig toegeven dat ik amper een fractie beheers van de talloze functies van mijn smartphone. Het zal allicht de leeftijd zijn die zijn tol eist. Het mag evenwel een zoete troost zijn dat veel van die toepassingen hoegenaamd niet inspelen op mijn behoeften.

Raymond Bries - Heist-op-den-Berg

Hotels en en Hotels restaurants waar Hotels en restaurants restaurants waar Vlamingen thuis zijn zijn waar Vlamingen Vlamingen thuis Verliefd op de dezijn natuur-? thuis Verliefd op natuur-?

Kom ze ze eens eens proev proeven te Achouffe-!

Kom

HOTEL HOTEL

Pallieterke, Met vrij eenvoudige berekeningen komt men automatisch tot het besluit dat we er uitsluitend met groene energie nooit kunnen geraken of men moet echt alles vol zetten en dan nog. In een verre toekomst zal dat misschien wel kunnen en kernenergie geeft ons tijd.

Ik denk niet dat het licht hier zo gemakkelijk zal uitgaan, maar net als de Duitsers zullen we verplicht zijn energie te kopen. Dat 'verplicht' is er te veel aan, vooral voor de prijs. De Duitsers hebben nu al de duurste elektriciteit van Europa. Een aspect dat ook nogal eens vergeten wordt is het concurrentienadeel voor de bedrijven.

Dat de groenen onder invloed van Greenpeacedogma's kernenergie uitsluiten is niet te begrijpen, zeker als men gascentrales als alternatief vooropstelt. Bovendien zijn er nieuwe technieken in ontwikkeling die nog veel veiliger zijn. Kortom, zonder goedkope kernenergie zullen we ongetwijfeld inboeten aan welvaart.

L. Lavrysen - Schoten

JEAN-MARIE DEDECKER Pallieterke, Spijtig dat tijdens het gesprek met de vroegere LDD-voorzitter (’t Pallieterke nr. 40) niet gevraagd werd hoe het toch komt dat een zo slimme man zo bitter weinig mensenkennis heeft.

Want dat is de reden dat hij en hij alleen zijn partij destijds in de vernieling reed. Hij doet mij steeds weer denken aan Obama. Veel blabla, maar weinig boemboem… Zoals Mie Vogels het destijds bij een andere gelegenheid uitdrukte.

Hugo Haazen - Wilrijk (Gewezen LDD districtsraadslid)

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT GENOEG VAN!

DeAchouffe keuken is enkel hotelgasten 19 - open 6666voor Houffalize Te bereiken via Namen, Marche, Laroche richting Houffalize (afslag Nadrin) of via Luik Wij zijn vlamingen

Oude vos

Wij kunnen niet anders dan het bevestigen: Herman De Croo heeft eens te meer een manier gevonden om in de kijker te lopen, door ongemaskerd naar Vlaanderens mooiste te gaan kijken. Iets met een vos en zijn streken.

180 graden

Nog niet zo lang geleden luidde het slagwoord: testen, testen, testen! En dan blijkt eens te meer het befaamde belgische surrealisme: minder testen, minder testen, minder testen!

(Stereo)typisch

Eén van de ergste denkmisdaden die men tegenwoordig kan begaan, is stereotyperen of veralgemenen. Laat het nu net zo zijn dat de dader van de recente moord in Frankrijk een Tsjetsjeen is en dat Tsjetsjenen de reputatie hebben over enige agressiviteit te beschikken...

Verdeling

Omdat een en ander niet helemaal snor zat, werden er al enkele ministeriële portefeuilles “herschikt”. Nu ja, ze doen maar.

Zolang de dames en heren minister met hun portefeuille bezig zijn, blijven ze tenminste uit de onze.

Papier in soorten

Wij hebben alweer bijgeleerd: vorige zaterdag was de “Transnationale dag voor de Migrantenstrijd”. Een tweehonderdtal illegaal op het grondgebied aanwezigen betoogde daarom in Brussel voor regularisatie, papieren dus. Hoeveel papiertjes met titel “Uitwijzingsbevel” zouden velen daar al niet gehad hebben?

Succes!

Nog even geduld en onze coronabarometer is af. Nog heel even. En dan gaat heel de wereld versteld staan van wat wij tot stand gebracht hebben. We komen beslist in het Guinness Record Book, hoera!

Niet zwanzen

De Brusselse covidpatrouille heeft vastgesteld dat er opvallend meer eters en rokers op straat rondlopen, sinds daarvoor het mondmasker mag worden afgezet. Verschieten wij daarvan? Bah nee. Iedereen weet toch dat de Brusselse flikken racisten zijn, waarnaar het goed molotovcocktails gooien is?

Opsporing verzocht

Wij hebben onlangs een foto gezien van de befaamde kunstenares Delphine, maar wij piekeren ons suf wie die ober met zijn witte vest was die bij haar op de foto stond.

Iemand enig idee?

Slecht vooruitzicht

Het is maar een vraag, maar behoort het Westen niet de Armeniërs van Artsakh te helpen, vooraleer de Azerische Turken de praktijken van de Jonge Turken uit vorige eeuw proberen over te doen?

Maatschappelijke aanwinst

Uit de pers hebben wij geleerd dat het dikke ambras is bij de ambtenaren van de zgn. Gegevensbeschermingsautoriteit. Toch heerlijk, al die instellingen die wij er op nahouden. Wordt het geen tijd om er nog een Bemiddelingsautoriteit aan toe te voegen?

Grote hulp

Charlotte Vandyke, directeur van Vluchtelingenwerk Vlaanderen, schreef nieuwbakken staatssecretaris Sammy Mahdi een brief.

Kort en misschien een tikje tendentieus samengevat: open de grenzen, Sammy! Dat is natuurlijk het beste vooruitzicht om CD&V bij volgende verkiezingen een absolute meerderheid te bezorgen.

Bravo

Als 't goed is, zeggen we 't ook. Vlaams minister Lydia Peeters liet, na een onderhoud met actiegroep Doel 2020, de instortende kaaimuur van het haventje van Doel aanpakken. Goed zo!

Tel. 061-28 81 82 - Fax 061-28 90 82 www.lespine.be (Wij zijn Nederlandstalig-!)

Tel. 061-28 81 82

Heerlijk aan aan de de kust kust nu! nu!

Heerlijk

naam Layouter Dat minister Annelies Verlinden bij vol-

Goede raad

HOTEL DIE DIE PRINCE PRINCE HOTEL

zal u u extra extra verwennen. verwennen. zal Albert I-Wandeling I-Wandeling 41-42 41-42 -- OOSTENDE OOSTENDE Albert Tel. 059-70 059-70 65 65 07 07 Tel.

ABSURDISTAN

LUIKERSTEENWEG 244 7F ANKERSTRAAT HASSELT 3500 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 011 223 253 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE

Een lezersbrief insturen?

gende verkiezingen op de lijst zal staan, is een zekerheid, maar toch oppassen met voorafnames, Annelies! De volksvertegenwoordigers aanspreken met ‘collega's’ kan pas na zelf verkozen te zijn. Tot nader order immers...

PAL 00

Restaurants

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.

blz. 00

Dossier

22 OKTOBER 2020

15

Hoogspanning in Puurs: een reconstructie

Bestuurder rijdt in op manifestanten: “Een wonder dat hier geen gewonden vielen” Zondag 18 oktober: nieuwe manifestatie Patrick Van Peteghem, een 26-jarige arbeider uit Hoboken zonder enige partijkaart, organiseerde op zondag een nieuwe protestmars. Hij benadrukte dat zijn initiatief groeide uit oprechte verontwaardiging.

"We doen deze actie omdat we de familie willen steunen. Omdat we hen persoonlijk kennen en omdat we streekgenoten zijn", klonk het.

De gebeurtenissen van vrijdagavond versterkten Van Peteghem in zijn vastberadenheid. Maar na afloop van de mars op zondag, die opnieuw enkele honderden mensen op de been bracht, toonde Van Petegehem zich ontgoocheld. Met name de zeer zichtbare aanwezigheid van Voorpost en de politieke speeches kon hij niet appreciëren.

“De afkomst van die jongeren doet er niet toe. Wat Beau meemaakte, mag geen enkel kind ondergaan.”

Een pestfilmpje waarin een 15-jarige jongen werd geslagen en vernederd heeft de voorbije week flink wat ophef veroorzaakt in Puurs-Sint-Amands. Het regende verontwaardigde reacties en er volgde spontaan een protestmars. Die optocht was nog maar net vertrokken of een wagen met drie allochtone kerels reed op de manifestanten in. Wij trokken naar Puurs, voor een reconstructie van de feiten en spraken met getuigen en deelnemers. “Die auto die inreed op de betoging, dat was poging tot moord.”

Maandag 12 oktober: 15-jarige jongen fysiek en psychologisch vernederd door allochtone jongeren Op sociale media verschijnen beelden van de 15-jarige Beau die door een groepje allochtone kerels wordt vernederd en geslagen. Ze dwingen hem op de knieën te zitten en te dansen op de tonen van Arabische muziek. De lokale politie van de zone Klein-Brabant start een onderzoek.

Woensdag 14 oktober: daders worden geïdentificeerd en aangehouden Aan de hand van camerabeelden identificeert de politie zes verdachten. Vijf van hen zijn minderjarig, één meerderjarig. Vijf onder hen gaan zichzelf aangeven bij de politie. De jeugdrechter plaatst twee minderjarigen in een instelling.

Twee anderen worden vrijgelaten onder voorwaarden. De jongen van 18 verschijnt voor de onderzoeksrechter die hem aanhoudt, met een enkelband. De aanklacht: diefstal met geweld of bedreiging met twee of meerdere personen, opzettelijke slagen en verwondingen aan een minderjarige en mensonterende behandeling.

Patrick Van Petegehem, een 26-jarige arbeider uit Hoboken, doet via Facebook een oproep tot een “mars uit eerbetoon voor Beau”.

Vrijdag 16 oktober: wagen met 3 allochtone jongeren rijdt in op mars De opkomst van 350 manifestanten blijkt vrijdagavond zowel organisatoren als politie enigszins te verrassen. Nadat de optocht zich in beweging heeft gezet, rijdt een donkere Skoda plots aan hoge snelheid op de mensen in. Enkele demonstranten kunnen op het nippertje wegspringen. De wagen komt uiteindelijk enkele straten verderop tot stilstand tegen een politievoertuig. De drie inzittenden worden gearresteerd. De meerderjarige bestuurder wordt voorgeleid voor de onderzoeksrechter.

Zaterdag 16 oktober: advocaat Ergün Top verklaart dat de inzittenden belaagd werden door manifestanten De verdachten kunnen rekenen op hulp van advocaat Ergün Top, oud-CD&V-politicus. Hij overtuigt de onderzoeksrechter ervan dat er geen aanwijzingen zijn dat de bestuurder met opzet inreed op de manifestanten. Het gaat volgens Top dus niet om ‘poging tot doodslag’. “De verdachten moesten op de vlucht slaan, nadat de ruit van hun auto door betogers werd ingeslagen”, klinkt het. “De drie wisten zelfs van de betoging niets af. Een

van hen moest gaan werken in een nachtwinkel. Ze reden met een auto door Puurs en ze kruisten de Stationsstraat, waar de betoging toen plaatsvond.”

Manifestanten geloven uitleg Top niet: “Ze reden los op ons in” Maar kan die verklaring van advocaat Top kloppen? Freddy M. (51) stapte mee op in de betoging en zag hoe de auto op de demonstranten inreed. "De manifestatie van vrijdag werd georganiseerd door verschillende Vlaams-nationalistische actiegroepen. Ikzelf liep mee aan het hoofd van de manifestatie", verklaart hij.

“Nadat we de Stationsstraat insloegen, merkten we een kleine gezinswagen met draaiende motor en gedoofde lichten. Op het moment dat de inzittenden ons zagen stappen, zijn ze met gierende banden vertrokken en zijn ze los op ons ingereden. Achteraf vernamen we dat er op Facebook al aankondigingen waren verschenen dat dit ging gebeuren.”

Ook Oswald Naudts (46) zag hoe de auto op de groep mensen inreed. “We hadden nochtans afgesproken om niet in te gaan op welke provocatie dan ook”, vertelt hij. “Maar toen de menigte het plein overstak, zagen we die auto vol gas inrijden op de betogers.

Ik liep daar ongeveer 100 meter achter en zag het tumult. Er was paniek. Mensen stoven uit elkaar van schrik. Nadien zag ik dat een deel van de betogers zich rond het voertuig plaatsten. De wagen gaf twee keer gas en voorbij mij, zo'n 150 meter verder, heeft hij nog eens geprobeerd mensen aan te rijden. Het is haast een wonder dat hier geen gewonden vielen."

Waren er bedreigingen vooraf?

Onze redactie kon de hand leggen op een screenshot van een privé-bericht dat via messenger werd verstuurd. Een zekere Amine A. schrijft daarop: “Ik hoop dat je vandaag nog word omvergereden door een auto. Kanker racist.” Andere bronnen bevestigen ons dat de Skoda met de drie inzittenden

eerder vrijdag al was opgemerkt in het centrum van Puurs.

De bestuurder blijkt een 20-jarige man uit Bornem. Zaterdagmiddag is hij voorgeleid voor de onderzoeksrechter. De twee 19-jarigen die bij hem in de auto zaten, zijn vrijgelaten. Volgens de drie hadden ze nooit de bedoeling om op de betoging in te rijden. De onderzoeksrechter beschikt volgens het parket momenteel alvast niet over bewijzen die hun versie van de feiten tegenspreken. Het onderzoek loopt nog steeds verder.

Woord tegen woord: camerabeelden als objectieve getuigen Nadat de advocaat van de verdachten in de pers uitgebreid zijn versie van het verhaal kwijt kan, lijkt de interesse van de media in het dossier wat af te nemen. Het drietal zou dus per ongeluk in de betoging terecht zijn gekomen en belaagd zijn door enkele betogers “omdat het allochtonen zijn”. Ze verklaarden dat ze verschrikt waren weggereden toen de heethoofden een ruit van hun wagen deden barsten.

Video op snapchat, vanuit de wagen van de verdachten Een dag later duikt een video op die gefilmd is vanuit de Skoda. Het voertuig lijkt bij het begin van het filmpje stil te staan en er lijken mensen op de auto af te stappen. Advocaat Top ziet er het bewijs in dat zijn cliënten opgejaagd zijn. Maar verschillende getuigen menen dat dat filmpje pas gemaakt is nadat de wagen met hoge snelheid door de betogers is gereden en tot stilstand is gekomen. Op videobeelden is te merken hoe een hoop manifestanten achter de auto aanloopt.

Parket houdt alle pistes open: feiten initieel gekwalificeerd als ‘poging tot doodslag’.

Het parket van Antwerpen ziet in elk geval voldoende reden om de bestuurder aan te houden omdat hij aan een aanzienlijke snelheid reed terwijl er veel omstaanders aanwezig waren. Parketwoordvoerster Stéphanie Chomé bevestigt dat de feiten initieel gekwalificeerd werden als ‘poging tot doodslag’. Dat stemt overeen verklaringen van getuige Oswald Naudts: “Ik sprak met een politiecommissaris en hij zei dat dit een geval van poging tot moord was.” Het parket hield het uiteindelijk op ‘poging tot doodslag’.

Sabrina, mama van Beau getuigt De mama van Beau bewaarde lang het zwijgen, maar vertelde aan onze redactie openhartig hoe zwaar haar 15-jarige zoon Beau het heeft sinds de aanval. Dat het filmpje hierover viraal ging had bij de jongen oude wonden opengereten. Beau blijkt namelijk al enkele jaren terug het slachtoffer zijn geweest van pestgedrag. Toen werden intieme beelden gedeeld in zijn kennissenkring. "Enkele jaren geleden had Beau, in alle vertrouwen, intieme beelden gedeeld met zijn toenmalig vriendinnetje”, vertelt moeder Sabrina. “Die beelden zijn uiteindelijk in handen gekomen van een vriendin van het ex-liefje en zo verder verspreid.

Beau is zelfs van school veranderd, maar op een gegeven moment zijn die beelden opnieuw opgedoken.”

Beau krijgt nu intensieve psychologische begeleiding om deze nieuwe pijnlijke ervaring te helpen verwerken en een plaats te geven.

“Mijn zoon was in het verleden niet altijd een heilige, maar dit heeft hij niet verdiend. De afkomst van die jongeren doet er trouwens niet toe.

Wat Beau meemaakte, mag geen enkel kind ondergaan.”

Burgemeester Van den Heuvel roept op om Puurs te mijden Burgemeester Koen Van den Heuvel (CD&V) keurde het “auto-incident” af, maar benadrukte ook dat de manifestanten geen toelating hadden aangevraagd voor hun mars.

“Als burgemeester keur ik iedere vorm van geweld af en laat ik onze gemeente niet kapen door extremisten uit welke hoek ook”, liet hij noteren. Daags voor de betoting riep hij via Facebook op om zijn gemeente ver mijden. En de politie wilde inzage in de speeches die tijdens de manifestatie zouden worden gebracht.

Ook dat is ongebruikelijk.

Gaat de automobilist nu vrijuit?

De verdachte bestuurder werd vrijgelaten, maar het parket onderzoekt nog altijd de zaak.“Volgens de onderzoeksrechter zijn er voorlopig geen ernstige aanwijzingen dat de wagen doelbewust is ingereden op de betoging”, meldt Stéphanie Chomé van het parket. “De precieze context maakt nog altijd voorwerp uit van het verder onderzoek. Het onderzoek naar die bestuurder blijft lopen. Maar over die precieze omstandigheden zijn er nog heel veel onduidelijkheden. En die moeten eerst uitgeklaard worden.”

KRISTOF LUYPAERT

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

22 OKTOBER 2020

Nico de libero Op 31 oktober 1973 speelde ik mijn eerste interland met de Rode Duivels voor de voorronde van het WK tegen Noorwegen. We wonnen met 2-0. De wedstrijd werd gespeeld op het veld van Anderlecht, wat lekker meegenomen was. Toch was ik vrij nerveus. Nico Dewalque, de libero van Standard, had dat opgemerkt en nam mij even apart.

“Je hoeft je geen zorgen te maken. Als je luistert je naar wat ik je zeg, kan er weinig mislopen en indien je toch een steek laat vallen, dan raap ik die wel op”, zei hij lachend. Het was een hele oplichting voor mij en ik ben hem dan ook zeer dankbaar voor dit gebaar. Ik kwam nooit in de problemen tegen de Noren. Ik zal dat gebaar nooit vergeten. Het is al een tijdje geleden dat ik Nico nog heb gezien. Misschien is het nu het moment om hem een bezoekje te brengen, maar zijn telefoonnummer was niet meer juist.

Maar toen gebeurde er iets raars. Ik zat met enkele vrienden een pintje te drinken in het ‘Volkshuis’, een café in Zaventem, toen een man op mij afstapte. Hij had zeker ons gesprek gehoord de vorige keer en hij gaf mij het nieuw telefoonnummer van Nico Dewalque. Ik had hem aan de lijn en we spraken af om iets te gaan eten samen. Hij ging mij terugbellen, maar ik heb nog niets van hem gehoord. Enkele kwatongen beweren dat Nico in opspraak was geraakt en 18 maanden in de gevangenis heeft gezeten voor frauduleuze praktijken en gesjoemel met de BTW. Dewalque kennende geloof ik daar geen bal van...

geen gemakkelijk mannetje. Het was niet altijd rozengeur en maneschijn tussen Dewalque en de ‘big boss’ van Standard, Roger Petit. De libero van Standard was er niet vies van om een training over te slaan en hij voelde zich thuis in het nachtleven.

Het was raar, maar daar maakten ze bij Standard geen punt van. Ook Petit niet. In de omgang was Roger best te pruimen, maar eenmaal er over geld werd gesproken, barstte de hel los. Je herkende die man niet meer.

Nico Dewalque maakte het WK ‘70 in Mexico mee en sprak daarover met gemengde gevoelens. Dat WK heeft hij altijd gezien als een absoluut dieptepunt in zijn loopbaan. Het frustreerde hem enorm dat de meeste Belgische spelers al met heimwee rondliepen na enkele dagen. Dat voortdurende naar huis bellen en al dat ander gezever, daar viel zijn broek van af. Voor de beslissende wedstrijd tegen Mexico hoorde hij sommige ploegmaats zeggen dat ze hoopten dat er werd verloren, dan kon men naar huis. Niet te geloven toch!

Heimwee in Mexico Ik weet dat hij een succesvol ondernemer was. Toen hij nog voetbalde, was hij

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D

Alexander De Croo: Ik hoor u dat zeggen.

En dat vind ik een zeer polariserende stelling van u. En ik geloof echt dat het nu geen tijd is voor politieke spelletjes over cijfers. Het belangrijkste nu is dat we die curve opnieuw naar beneden krijgen en hoe ik overkom als nieuwe, positief ingestelde leider. Niet noodzakelijk in die volgorde, overigens. Ik vind mezelf een beetje een jonge Justin Trudeau.

Iedereen ziet Justin graag. Iedereen gaat mij ook graag zien. Daar gaat het om. Niet over deze of gene interpretatie van de cijfers.

F G H I J

Het gaat niet over de interpretatie, premier. Het gaat over de cijfers zelf. U geeft foute cijfers

K L HORIZONTAAL

VERTICAAL

A. B. C. D.

1. Oost-Vlaamse gemeente

E. F. G. H. I. J. K. L.

Het tijdperk van Alexander De Croo staat nu al te boek als het meest gladgeschoren premierschap ooit. En dan moet het eigenlijk nog beginnen. De typisch liberale stempel in de beste Guy Verhofstadt-traditie wordt ook onverminderd voortgezet: ieder cijfer dat genoemd wordt, is volstrekt relatief en klopt langs geen kanten. Vorige week bleek dat Alexander geen idee had hoeveel hij uit fraudebestrijding ging halen en was hij vergeten dat Defensie ook een begroting nodig heeft.

Deze week jongleerde hij met coronacijfers die kant noch wal raakten.

Meneer de premier, uw cijfers kloppen niet.

E

Minachtende Seksuele spanning - Brandschoon Franse filosoof - Houten wig Engelse zee - Zeevogel - Deel van het testament Groene edelsteen - Direct Lichamelijke opvoeding - Plantenetend insect Berichtenbrenger - Kantoorartikel Van jezelf - Strijdpaard - Kadastraal inkomen Muzieknoot - Houwt - Iedere Vogelgeluid Aflopend - Research & Development Fatsoenlijke - Plaatste afgesneden takjes in de grond

“Puur mathematisch gezien misschien.

Et alors?”

Premier De Croo heeft zijn debuut als premier niet gemist. Als een raket schoot hij naar de eerste plaats in de politieke pop poll. Vooral zijn communicatiestijl wordt alom geprezen in de bevriende pers. Blijkbaar volstond het om exact hetzelfde te zeggen als premier Wilmès, maar dan in een Nederlands dat wel op Nederlands lijkt.

GILLE VAN BINST VOORMALIG TOPVOETBALLER 1235

Premier De Croo goochelt alweer met foute cijfers

2. Tijdrekening - Prachtige - Pers. vnw.

3. Onhartelijke - Gewichtsmaat - Loot 4. Dorp in het Pajottenland - Debet 5. Per bankoverschrijving - Staat 6. Zoogdier - Bewegingloos - Parijse voetbalclub 7. Maanstand - Spreekwoordelijk zitten die soms onder het gras 8. Reeds - Pausennaam - Ontvangt 9. Ginds - Fabriceerde 10. Lichaamsdeel - Vogel - Muziekschijf 11. Werk als knecht - Foetert 12. Smalle doorgang - Rangtelwoord

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1234 VINDT U OP BLZ. 14

Nu doet u het weer! (zet stemmetje op) “De cijfers kloppen niet premier.” Stop daar toch eens mee. Het enige cijfer waar geen twijfel over bestaat, is het mijne. Premier! Nummer 1.

Als we één zaak moeten onthouden uit dit hele debat is het wel wie de nummer 1 is die op de 16 is beland. En dat ben ik. Croo-Croo!

Maar u hanteert wel compleet uit de lucht gegrepen cijfers!

Oké! Misschien heeft u een punt wat die cijfers betreft. Maar dan alleen zuiver mathematisch. En voorlopig! Ik maak me sterk dat ze zeer snel realiteit gaan worden. Ik bedoel maar. Als het 1-0 is in het voetbal kan het ook 3-0 worden. Begrijpt u? U moet weten dat wanneer u zo populair en briljant bent als ikzelf, u vaak wel eens te vroeg gelijk hebt. Dat is een gevolg van mijn visionair zijn. En daar weiger ik me voor te excuseren. Mijn cijfers kloppen misschien niet…

En het ontbreekt u aan bronnenonderzoek, testcapaciteit, inzicht in de evolutie van het virus, snelheid van reactie, het bestellen van sneltesten en vaccins…

(Geïrriteerd) Dat ook ja. Maar u moet wel toegeven dat de communicatie zeer krachtda-

dig overkomt. En daar gaat het toch om volgens de politieke analisten. Ik denk dat deze federale regering helemaal in de voetsporen van de vorige treedt door het virus op twee fronten te bestrijden. Enerzijds door wereldwijd het meeste doden te veroorzaken. Maar anderzijds ook door onze economie nog iets meer in de vernieling te rijden dan in andere landen. Het is een unieke, verrassende aanpak die je in weinig andere landen zult vinden en daar mogen we best trots op zijn als klein landje. De oppositie mag om het even wat beweren, maar je kan er echt niet omheen. Er zit muziek in Vivaldi!

Een dodenmars?

Hahaha! Dat hoor ik graag. Een beetje humor en een beetje positivisme. Zo komen we weer vooruit in dit land. Avanti Vivaldi. Maar alle gekheid op een stokje: dit zijn zeer zware tijden. Ik lig hier echt wakker van. Zoals het een groot staatsman past. En je kan niet alle problemen bespreken met collega’s. Het is vaak eenzaam aan de top. Maar dan kom ik thuis en kan ik bepaalde zaken toch met mijn vrouw bespreken. Dat helpt.

Geeft ze u vaak advies?

Zeer zeker. Zoals u weet ben ik naast een groot feminist ook een groot staatsman. Ik zeg altijd: “She decides.” Maar in deze materie, die zo veel mensen beroert, wil ik toch meerdere stemmen horen.

Daar heeft u de experten voor?

Dat zou je denken hé. Maar ook daar krijg ik geen sluitend antwoord. Denkt u eigenlijk dat ik minder een babyface zou hebben als ik mijn baard laat staan?

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be