't Pallieterke van 24 december 2020

VOOR MENSEN MET EEN GOED HART EN EEN SLECHT KARAKTER

Kerst wordt dit jaar anders dan voorheen. Geen feest met vrienden of de grote familie. Geen familiebezoekjes. De nieuwjaarsbrieven voor meter en peter zullen digitaal worden doorgestuurd of voorgelezen via de video van WhatsApp. De cadeaus worden geleverd door de postbode.

Kerstmis is al een tijdje niet meer wat het is geweest. Het feest is er nog, maar de inhoud is veranderd. Meer lichtjes en commercie, minder kerststal en middernachtmis. Probeer tussen de feestartikelen, kerstdecoratie en eindejaarsgastronomie in uw supermarkt ook nog maar één verwijzing te vinden naar de geboorte van Christus. De ontchristelijking van Europa gaat verder. Die evolutie treft zelfs de verstokte conservatieven van onze redactie. Daartussen zitten steeds meer ‘culturele christenen’.

Culturele christenen geloven niet in God, maar erkennen de enorme bijdrage van het christendom aan de westerse beschaving, betreuren het verdwijnen van christelijke tradities en maken zich zorgen om het verdwijnen van een belangrijk element van samenhang in de samenleving.

De geleidelijk uitdoving van het christendom in Europa schept een leegte waarin andere geloofssystemen die fel op religies gelijken zich vestigen. De dogmatiek en de rituelen rond klimaatverandering – met Greta Thunberg in de rol van Bernadette van Lourdes – hebben veel van een godsdienst. De hysterie die volgde op de dood van George Floyd was erger dan religieus. De Australische zanger Nick Cave noemt extreme politieke correctheid “de meest ongelukkige godsdienst ter wereld”. Het christendom erkent de onvolmaaktheid van de mens en predikt vergeving. Het woke-dom vereist 100 procent gehoorzaamheid en vergeeft nooit.

Omdat hopeloze conservatieven als wijzelf nog steeds gehecht zijn aan de traditionele Kerstmis, hebben we hem proberen wat inhoud te geven. Daarom schreven politici en opiniemakers hun kerstboodschap in dit (en volgend) nummer. Het was geen te best jaar, maar moed en hoop geven we niet zomaar op. Probeert u toch maar te genieten van een zalige kerst in beperkte kring.

Dat wenst de redactie u dan ook van ganser harte.

Groeneers Ving

CARL 13 DEVOS

Blz

TOM 7VAN GRIEKEN

Blz

RIK 4 TORFS

Blz

DE REDACTIE

ZIJ SCHREVEN VOOR ONZE LEZERS HUN EIGEN KERSTBOODSCHAP

KERSTMIS in teken van hoop en moed

we n i esut i n g e n n a l be erzinne v

6 JOACHIM COENS

Blz

BART 5 DE WEVER

Blz

76ste jaargang • nummer 50 • donderdag 24 december 2020

€ 3,00

ACTUEEL 2 / BINNENLAND 4-7 / INTERVIEW 8-9 / BUITENLAND 10-11 / CULTUUR 14

Foto's:

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

2

Actueel

24 DECEMBER 2020

De keuze van Bart De Wever Enkele weken geleden planden we een speciale editie rond Kerstmis. We vroegen aan een aantal bekende en minder bekende mensen om een boodschap rond Kerstmis te schrijven.

Het resultaat is een opmerkelijke en heel uiteenlopende lijst: Bart De Wever, Tom Van Grieken, Rik Torfs, Joachim Coens, pater Daniel Maes, Alain de Benoist, Carl Devos, Jürgen Constandt, Theodore Dalrymple, Jean-Marie Dedecker en Ebru Umar. Ze laten deze en volgende week hun licht schijnen op de gebeurtenissen van het voorbije jaar of geven een persoonlijke kijk op Kerstmis. In de vrij en vranke geest van ’t Pallieterke hebben we de columnisten de volledige vrijheid gegeven.

Misschien denken sommigen: wat komt die De Wever hier doen met zijn kerstboodschap? Tja, we konden niet voorzien dat De Wever in Humo (en een paar dagen later in Gazet van Antwerpen) fel zou uithalen richting Vlaams Belang. In deze periode van vrede en ‘hebt elkander lief’, kwam zijn boodschap koud en hard over, althans toch bij alle mensen met een Vlaams en rechts hart. Bart De Wever staat bekend als een man met grote inzichten die al mijlenver in de toekomst kijkt. Hij doet geen onbezonnen uitspraken, zeker niet in een gedrukt medium waar de geïnterviewde meestal nog de kans krijgt om hier en daar wat uitspraken bij te schaven. Maar dat heeft hij dus niet gedaan, integendeel, hij herhaalde enkele dagen later zijn uitspraak in Gazet van Antwerpen.

Waarom hij die uitspraak net nu lanceert? In 2024 zijn er zowel verkiezingen voor het Vlaams Parlement (in mei) en verkiezingen voor nieuwe gemeenteraden (in oktober). De Wever wil in 2024 de volgende minister-president van Vlaanderen worden en dat heeft hij deze week aan zijn toekomstige coalitiepartners (CD&V, Open Vld en sp.a – hij zal ze alle drie nodig hebben) duidelijk gemaakt. Want volgens de huidige peilingen wordt het Vlaams Belang de grootste partij en dan komt Tom Van Grieken als eerste (even) aan zet bij de vorming van een Vlaamse regering. De enig mogelijke partner is dan de N-VA. Stel dat de Vlaams-nationale partijen een meerderheid hebben, wat theoretisch stilaan tot de mogelijkheden behoort, dan komt De Wever tussen twee vuren te zitten: er zal enerzijds de druk zijn van de eigen partijleden (zo’n 80 procent van de N-VA-leden is tegen het cordon sanitaire, volgens een studie van de UGent in 2016) en anderzijds is er de persoonlijke ambitie om minister-president van Vlaanderen te worden. Volgende week vieren we het einde van 2020, maar De Wever heeft nu al de samenstelling voor de volgende Vlaamse regering in 2024 bepaald… Het zal Bart De Wever en niemand anders zijn die op 11 juli 2024 wordt aangesteld als nieuwe minister-president van Vlaanderen.

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

Volgende week Ook volgende week brengen we u een Pallieterke. Dat laatste nummer van het jaar zal een dag eerder in de dagbladhandel liggen, namelijk op woensdag 30 december. Uiteraard zal 't Pallieterke die dag ook bij de abonnees in de brievenbus vallen, tenzij de postbode er anders over beslist…

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Lagesteenweg 5 bus 1, 1850 Grimbergen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland 3 maanden: 39 euro 6 maanden: 78 euro 1 jaar: 156 euro Steunabo 1 jaar: 250,00 euro

Abonnement buitenland: Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter 1945-1955: Hoofdredacteur 1955-2000: Hoofdredacteur 2000-2010: Hoofdredacteur 2010-heden: Verantw. uitgever:

Bruno de Winter Jan Nuyts Leo Custers Karl Van Camp Wart Van Schel

De wanhoop van de partijvoorzitter De N-VA heeft het moeilijk. In 2014 behaalde de partij nog meer dan 30 procent van de stemmen. Volgens opinieonderzoek kon ze dat niveau ook een tijd aanhouden. In een peiling eerder deze maand van VTM en HLN duikelde de N-VA echter onder de 20 procent. Hoeft het betoog dat een verlies van meer dan een derde van je kiezers op een paar jaar tijd zeer betekenisvol is? Het ergste is dat de partij er ook niet in slaagt een strategie te ontwikkelen om de erosie tegen te gaan.

Zoals twee weken geleden hier al opgemerkt, is Bart De Wever aan zijn zesde termijn als partijvoorzitter begonnen, hoewel de statuten eigenlijk slechts twee termijnen toelaten. De achterban lijkt er nog steeds van uit te gaan dat de man die de partij heeft groot gemaakt nu ook een sluw plan heeft om het tij te keren. Het geloof in de kunde van De Wever als strateeg blijft daar, ondanks de merkbare achteruitgang, onwankelbaar. Mijn indruk is echter dat de zesmalige voorzitter ook al een tijdje niet meer weet welke richting zijn partij uit moet.

De Wever onderschrijft het cordon De twee interviews die De Wever vorige week gaf (aan Gazet van Antwerpen en Humo) bevestigen die indruk. Hij viel daarin onverwacht scherp uit naar het Vlaams Belang. De Wever kondigde aan dat hij onmiddellijk zou stoppen als voorzitter als zijn partij ooit een coalitie zou aangaan met die partij. Dat hij onmiddellijk applaus kreeg op Twitter van Kristof Calvo en Gwendolyn Rutten is op zich reden genoeg om te twijfelen aan de wijsheid van zijn besluit.

De laatste had blijkbaar enkel het interview in Humo gelezen, want in dat met Gazet van Antwerpen liet de voorzitter van de N-VA verstaan dat hij ook met Open Vld liefst niet meer wenst samen te werken: “Ik ben helemaal klaar met Open Vld, het is een bende leugenaars.” Wie de strategie kan ontwaren in deze tweefrontenoorlog, mag het mij laten weten. Ik hoor alleen diepe frustratie. De Wever heeft zich er te vaak op beroemd dat hij het Vlaams Belang heeft klein gekregen. Het was ook de reden waarom hij bij de pers lang in de gratie stond. De heropstanding van die partij ergert hem verschrikkelijk.

De uitspraken van de voorzitter van de N-VA komen eigenlijk neer op een onderschrijving van het cordon sanitaire door een partij die officieel steeds heeft gezegd tegen dat cordon te zijn. Het is een domme zet – die een opwelling van het moment lijkt te zijn en niet het resultaat van overleg met het bestuur van zijn partij – vanwege een man die door iedereen als een meesterstrateeg wordt gezien. De reacties die ik op sociale media lees van tussen de twee partijen zwevende kiezers en zelfs van enkele gevestigde N-VA'ers zijn uitgesproken negatief.

Ook zijn verwijzing naar de twee weken die het Vlaams Belang nodig had om Carrera Neefs (die trouwens verkozen is

op een N-VA-lijst) uit de partij te zetten was flauw. De paniekerige epuratie door de N-VA van jonge mensen die actief waren in Schild en Vrienden – waar veel meer N-VA’ers dan VB’ers tussen zaten – alleen op grond van de Pano-reportage, was een voorbeeld hoe het niet moet.

De N-VA heeft overigens ook al opmerkelijk veel mensen moeten verwijderen nadat die de partij in verlegenheid hadden gebracht, zoals Jan Tollenaere (zoon van) na diens uitlatingen in “Kinderen van de Collaboratie” of Jimmy Moons en andere lokale bestuursleden die moesten opstappen na straffe uitspraken op sociale media.

Bij die partij zou men moeten weten dat er altijd een stok is om de hond te slaan. Zeker het tragische einde van Dylan Vandersnickt zou de N-VA er moeten aan herinneren dat, ook na snel ontslag, de pers het been toch nooit meer loslaat.

Van 3 naar 30 procent De N-VA was ooit een partij van 3 procent. Ze is op luttele jaren een partij van 30 procent geworden. Heeft daar iemand ooit ernstig de analyse gemaakt van de redenen voor die wonderbaarlijke stemmenvermenigvuldiging? Het is zeker zo dat de N-VA wat braaf-rechtse kiezers heeft weggehaald bij de traditionele partijen met een economisch programma dat ooit dat van de liberalen was. Maar de hoofdmoot van de stemmen kwam van voormalige en potentiële kiezers van het Vlaams Belang. Dit waren geen mensen die plotseling hun standpunt hadden veranderd over immigratie, maar die gecharmeerd waren door de intelligente stijl van De Wever en die hoopten dat zijn partij ook zou kunnen aan de macht deelnemen en voor een kentering in het beleid zorgen. Die hoop is aan het verdampen.

Zelfs tijdens haar deelname aan de federale regering bleef de steun voor de N-VA nochtans groot. Daarvoor zorgde de breuklijn doorheen de regering. De kritiek van liberalen en christendemocraten op het beleid en de uitspraken van Theo Francken zorgden voor een regelmaat aan incidenten die telkens tot een mobilisatie van het N-VA-electoraat zorgden. Bijna altijd ging het over immigratie. Voor het Vlaams Belang was het moeilijk oppositie voeren wanneer pers en kiezers vooral aandacht hadden voor de oorlogen binnen de regering. Die dynamiek is nu verdwenen.

De kortstondige partijideoloog In juni vernamen we de aanstelling van Joren Vermeersch als ideoloog van de N-VA. Dat leek op het begin van een strategie, een keuze voor consequent, maar verstandig rechts.

Vermeersch, vertrouweling van Jean-Marie Dedecker en Theo Francken, brengt in zijn geschriften conservatisme, economisch liberalisme en immigratiekritiek op een intelligente wijze samen.

Daarmee zette hij eigenlijk expliciet de formule op papier die de N-VA heeft grootgemaakt. Iets te expliciet. In de partij verkeren nog heel wat mensen in een staat van ontkenning over de motieven van het electoraat dat hen heeft verkozen. Vergeet niet dat redelijk wat kaderleden nog stammen uit de Volksunie die eigenlijk (op het einde) een linkse partij was. Vermeersch kreeg kritiek op de standpunten in zijn tribunes en is in stilte op een zijspoor gezet door personeelsdirecteur Piet de Zaeger, een reliek uit die Volksunie. De N-VA zit helemaal terug in de strategische immobiliteit, het gebrek aan ideologisch profiel, de dwaze illusie dat je je electoraat best kan behouden door vooral niemand voor het hoofd te stoten en de hoop dat de neergang uit zichzelf zal stoppen.

Waarheen met de N-VA? De partij worstelt duidelijk met haar identiteit. Ze is groot geworden in het verzet tegen het bestel, maar zit er nu in. Ze zit vandaag half in de oppositie, half in de regering. Ze heeft Vlaamse onafhankelijkheid als haar hoofddoelstelling, maar zegt daar geen woord meer over. Ze is halvelings een immigratiekritische, rechtse partij, maar probeert tegelijk binnen de lijntjes van de politieke respectabiliteit te kleuren.

Vooral bij de gevestigde mandatarissen van de partij, zowel nationaal als lokaal, overheerst de begoocheling dat de partij tegelijk aanvaardbaar voor de pers en de andere partijen kan zijn en toch de gunst van de kiezer kan behouden. Van Grieken en zijn acolieten zullen hen die naïviteit duur doen betalen. Ondanks het discours van De Wever over de ‘Chinese muur’ die de twee partijen zou scheiden, is de N-VA altijd veel meer een Vlaams Belang-light geweest dan ze wil geweten hebben.

JURGEN CEDER

DE WEEK De Franse preEmma17 DEC sident nuel Macron 2 0 2 0 test positief op het coronavirus.

Macron moet 7 dagen in quarantaine, maar het Elysée laat wel weten dat hij blijft werken en zijn activiteiten op afstand uitvoert. Ook de Franse premier Jean Castex gaat in isolement.

3

Actueel

24 DECEMBER 2020

De Parti Socialiste is de winnaar van 2020

Het Vlaams verbod op onverdoofd slachten is niet onwettig, zo oordeelde het Europees Hof van Justitie. Volgens het hof is er een correct evenwicht tussen dierenwelzijn en de vrijheid van religie. Vlaams minister van Dierenwelzijn Ben Weyts (N-VA) reageert tevreden op de uitspraak.

Het aantal meldingen voor geweld, misbruik en kindermishandeling is sinds het begin van de coronacrisis verdubbeld.

Dat blijkt uit cijfers van hulplijn 1712. Het meest voorkomende probleem is kindermisbruik en het tweede grootste aantal meldingen ging over partnergeweld.

Voormalig minister Karel Pinxten (Open Vld) moet zich verantwoorden voor het Europees Hof van Justitie. Pinxten zou een luxeleven hebben geleid dankzij frauduleus geld. Karel Pinxten was auditeur bij de Europese Rekenkamer tussen 2006 en 2018.

Onderzoek toont nu aan dat hij in die jaren profiteerde van de onduidelijke regelgeving in verband met uitgaven. Zo reisde hij samen met zijn vrouw naar Cuba en rekende hij voor meer dan 10.000 euro onkosten aan.

© Shutterstock

Weinig politieke partijen zitten bij de jaarwisseling in zo’n comfortabele situatie als de Parti Socialiste (PS) van Paul Magnette. Heel 2020 kon de partij op twee paarden wedden: een federale regering met de N-VA of een Vivaldi-ploeg zonder de Vlaams-nationalisten. Het werd het tweede en de regering én het regeerakkoord is er een waar de PS zich in kan vinden. Paul Magnette zit in een gedroomde positie en wel om vijf redenen.

1. De PS levert de premier niet en moet niet verzoenen

Staatssecretaris voor Begroting Eva De Bleeker (Open Vld) zet per ongeluk alle Europese aankoopprijzen voor coronavaccins op haar Twitteraccount. De tweet werd na een half uur verwijderd. De Bleeker kreeg meteen felle kritiek van de oppositie, maar ook van de vaccinproducenten.

18 DEC

2020

De Kamer keurt de extra kredieten goed voor de ministerkabinetten. De kredieten worden opgetrokken van 56 miljoen euro naar 68 miljoen euro.

Onder De Croo is het aantal kabinetten fors aangedikt.

“Een vingerknip van mij en de regering valt.” Dat zei toenmalig PS-voorzitter Elio Di Rupo steevast toen hij commentaar moest geven op het beleid van de regeringen Verhofstadt. De paarsgroene en paarse coalities uit de periode 1999-2007 voerden gedwee het PS-programma uit: meer sociale uitgaven en collectieve regularisaties van illegalen.Vooral de liberalen van Open Vld stonden erbij en keken ernaar. Bij de PS weten ze dat de partij die de premier levert altijd moet inbinden. Want de eerste minister is eerst en vooral een verzoener en dat betekent een deel van het eigen programma verloochenen. Elio Di Rupo heeft dat in de periode 2011-2014 als premier aan den lijve ondervonden. Een aantal maatregelen - sneller dalende werkloosheidsuitkeringen, beperking in de tijd van de wachtuitkering, een reële loonstop - moest hij tegen zijn zin slikken. “Geen twee keer”, denkt Magnette die via discrete contacten de andere partijen in de Vivaldi-coalitie en premier Alexander De Croo bij de les houdt.

2. De PS zit straks aan de knoppen bij het relancebeleid

19 DEC

2020

N-VA-voorzitter Bart De Wever sluit een bestuurscoalitie met Vlaams Belang in 2024 uit. Hij zegt dat in een interview met Humo. “Als ik moet kiezen tussen stoppen met politiek of dát, dan stop ik direct”, aldus De Wever.

De Nederlandse regering verbiedt vliegverkeer het Verenigd Koninkrijk nadat daar een 20 DEC vanuit nieuwe variant van het coronavirus is opgedoken.

2 0 2 0 Volgens de Britse premier Boris Johnson is die nieuwe variant tot 70 procent meer besmettelijk.

Een dag later neemt de Belgische regering eenzelfde maatregel.

Eerste minister Alexander De Croo vreest een golf aan besmettingen als de verstrengde 21 DEC derde coronamaatregelen tijdens de eindejaarsfeesten 2 0 2 0 niet opgevolgd worden. “Als een op de vijf gezinnen met Kerstmis bijvoorbeeld vier mensen bij zich thuis uitnodigt, dan hebben we in januari een joekel van een derde besmettingsgolf”, luidt het.

Met Alexander De Croo (Open Vld), Frank Vandenbroucke (sp.a) en Annelies Verlinden (CD&V), die tijdens deze coronapandemie sterk op de voorgrond treden, ontstaat de indruk dat de Vivaldi-regering ondanks een Vlaamse minderheid toch sterk Vlaams gekleurd is. Een beeld dat de PS goed uitkomt, maar niet echt strookt met de realiteit.

Wanneer het echt om de knikkers gaat, dan is het aan het hoofdkwartier aan de Brusselse Keizerslaan dat de echte beslissingen worden genomen. En dan denken we vooral aan het relancebeleid dat in het voorjaar van 2021 moet worden uitgerold, weliswaar in overleg met de deelstaten (zie punt 3) die belangrijke investeerders zijn. Maar aangezien zo’n dossier op Europees niveau door de federale regering moet worden ingediend, is de rol van

staatssecretaris voor Relance Thomas Dermine (PS) cruciaal. Hij zal de prioriteiten stellen (investeringen in groene energie, digitalisering,…) en zal een bepalende rol spelen in de verdeling van de 5,1 miljard Europese subsidies om de postcorona-relance te sturen.

Vlaanderen eist zoals bekend 3 miljard euro van de koek op. De PS is niet van plan om zomaar op die vraag in te gaan.

3. De sociaaleconomische departementen zitten bij de Waalse socialisten In de voorbereiding van het relanceplan houdt de PS zich relatief gedeisd. Achter de schermen werken en geen slapende honden wakker maken is de boodschap.

Niet zoals de opgewonden Ecolo-kopstukken die nu eens strooien met gratis treintickets en een andere keer een universele uitkering aan alle jongeren willen geven. Dermine houdt zich rustig, net als Pierre-Yves Dermagne (Werk) en Karin Lalieux (Pensioen) die toch cruciale sociaaleconomische departementen beheren. Hun opdracht is eenvoudig: amper of geen grote hervormingen doorvoeren. Alles op zijn beloop laten.

Geen hervorming van de ambtenarenpensioenen. Geen big bang op de arbeidsmarkt. Daar is men bij de PS al zeer gelukkig mee. En als er dan toch belangrijke dossiers op tafel komen, dan worden die luidens het regeerakkoord doorgeschoven naar de sociale partners, waar mogelijke hervormingen door het ‘njet’ van de socialistische vakbond ABVV/FGTB een stille dood sterven.

4. De Vlaamse regering is geen bedreiging De plannen van de Brusselse regering om eigenhandig een stadstol voor auto’s in te voeren en zo de pendelaars uit Vlaanderen en Wallonië extra te belasten zorgden de voorbije weken voor spanningen. Het dossier ligt momenteel stil, maar hier en daar zag men het beeld van het vechtfederalisme al opdoemen. Zover is het nog niet. Ook niet in andere dossiers. Met een PS in de federale regering zonder de N-VA en de Vlaams-nationalisten die de

eerste viool spelen in de Vlaamse regering zou men verwachten dat de N-VA Vivaldi vanop het Vlaamse niveau te vuur en te zwaard zou bestrijden. Dat gebeurt niet. Jan Jambon en Co lijken in deze coronatijden te kiezen voor het samenwerkingsfederalisme. Bij de PS weet men dat en de Vlaamse regering wordt niet gezien als een bedreiging. Daar is ook een institutionele reden voor: een waslijst aan Vlaamse belangenconflicten tegen het federaal beleid zit er niet aan te komen. Want ze zouden nooit gesteund worden door de coalitiegenoten Open Vld en CD&V in de Vlaamse regering.

5. De lijnen naar de N-VA blijven open PS-voorzitter Paul Magnette zit om de hierboven genoemde redenen in een zetel. Een comfortabele positie die er nog beter uitziet sinds N-VA-voorzitter Bart De Wever heeft gezegd dat hij in 2024 een grote staatshervorming richting confederalisme wil doorvoeren met de PS. De N-VA legt dus nu al de kaarten op tafel.

Een machtspartij als de PS heeft niets liever. Neem daar nog de anti-Vlaams Belang-uitspraak van de Antwerpse burgemeester bij en het is duidelijk dat de lijnen tussen de PS en de N-VA voor de komende jaren open blijven.

Magnette kan met het oog op de volgende regering (over meer dan 3,5 jaar!) op verschillende schaakborden tegelijk spelen.

Een regering met de N-VA én een staatshervorming plus wellicht meer middelen voor Wallonië. Of een federale Vivaldi-bis-regering die het huidige beleid verder zet.

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT GENOEG VAN!

LUIKERSTEENWEG 244 F 35007 ANKERSTRAAT HASSELT 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272

011 223 253

MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE

4

Binnenland

24 DECEMBER 2020

VRT heeft nieuwe beheersovereenkomst

© Photonews

MEDIA

We vieren Kerstmis. Eerst is er de advent. Vroeger met het “Rorate caeli desuper”, vandaag met praktische wenken over corona. Wie mag waar naar het toilet, wie knuffelt wie op legale wijze? Prangende vragen, alle begrip. Tegelijk staan ze voor een schraalheid die op de woestijnervaringen van Jezus lijken.

De VRT heeft een nieuwe beheersovereenkomst.

Zelf analyseerde de openbare omroep dat het voortaan transparanter, digitaler, maar met minder centen zal moeten gebeuren. Dat de Vlaamse regering erop aandringt dat de openbare omroep nieuwe mediakanalen gebruikt, is weinig controversieel. Maar dat het transparanter en met minder centen moet, was tot voor kort hoogst omstreden.

Factchecks en politieke diversiteit Wat de neutraliteit betreft, had deze beheersovereenkomst beter gekund. Wat bezielde de N-VA om Vlaams minister van Media Benjamin Dalle (CD&V) zijn gang te laten gaan door de VRT op te leggen nog meer zogezegde ‘factchecks’ uit te voeren? Het is onbegrijpelijk hoe de N-VA ook hier munitie levert aan haar tegenstanders. Ook het luik diversiteit is een gemiste kans. Ja, er zijn streefcijfers voor het aantal vrouwen, het aantal mensen van buitenlandse origine en het aantal mensen met een beperking in de programma’s. Maar wat de politieke diversiteit betreft, kan de VRT voorlopig haar linkse gangetje blijven gaan, ook al wordt er nagedacht over een meting van het aantal politici in de actualiteitsprogramma’s. Bij de sp.a zagen ze in dat verband het probleem niet, want volgens onderzoeken (welke?) is er niets mis met de politieke neutraliteit. Bij Groen vonden ze dan weer dat zulke metingen wantrouwen uitstraalden.

FVL

RIK TORFS

Het valt op dat de reacties op de nieuwe beheersovereenkomst eerder lauw waren. Daar heeft het recente auditrapport veel mee te maken. Enkele maanden geleden was het nog een koud kunstje om heel de mediawereld op stelten te zetten bij de minste suggestie dat de openbare omroep het met een euro minder zou kunnen stellen. Maar de malversaties en royale vergoedingen die recent aan het licht zijn gekomen, counterden op voorhand al alle kritiek op een lagere dotatie en eisen voor meer transparantie.

Belangrijk: online is er nog steeds plaats voor tekst bij de VRT, maar de omroep moet toch in de eerste plaats audio en video brengen. De commercieel geschreven pers haalt daarmee grotendeels haar slag thuis.

Kerstmis is altijd meer dan het lijkt Want sommigen herinneren zich dat Kerstmis voor alles het feest is van de geboorte van Jezus Christus.

De evangelisten blijven er sober over of zwijgen. Toch is de geboorte het begin van alles. Voor de redder van de wereld, Salvator Mundi - in het Latijn klinkt alles mooier -, was geen plaats in de herberg. De vernieuwing kwam uit de marge. Niet van hooggeplaatste functionarissen, praatvaren of pachters van de waarheid.

Als we politici en experts in deze coronatijd mogen geloven, is Kerstmis het feest van geschenken en familiale omarmingen. Van lichtjes ook, kleine lichtjes, kaarsen en lampen tegen het fluiten in het donker. Allemaal fijn. Ik verwijt niemand iets en heb respect voor het ongeloof van onze tijd. Maar we hoeven het zelf niet aan te hangen.

Kerstmis kan daarbij helpen. Het is een feest dat alles op zijn kop zet.

Het vanzelfsprekende doorbreekt.

Kans biedt aan het onverwachte. Op een onooglijke plek de redding laat ontkiemen. Pasen, het feest van de verrijzenis, is het summum van het kerkelijk jaar. Maar zonder geboorte geen verrijzenis.

Wat mij dit jaar tijdens de coronacrisis het meest opviel, was de totale afwezigheid, zowel in het publieke spreken als in de media, van elke verwijzing naar verinnerlijking en verdieping, naar de spirituele en religieuze dimensie van de mens.

Herhaaldelijk kregen we te horen dat we onze problemen niet voor onszelf mogen houden, hulp moeten zoeken, bij psychologen ons hart dienen uit te storten. U zult me niet horen beweren dat zulks verkeerd is, integendeel, wie een psycholoog nodig heeft, moet er vooral een consulteren, er zijn er bijzonder veel, ook zij hebben mensen nodig die zich tot hen richten.

Maar ook preventie helpt. Een rijk innerlijk leven kan de bedding zijn waarin ons bestaan vloeit, met zijn heldere en zijn donkere momenten, voor alles is er een plaats, zowel voor geluk als voor verdriet. Misschien komt u bij uw spirituele zoektocht uit bij het christendom, mogelijk zelfs bij het katholicisme. Vrees dan niet. Er zijn beslist ergere dingen, misschien ook minder erge, al kan ik ze niet dadelijk vinden.

Een kerststal zonder vriendelijke dieren mist alleszins de warmte die ze zelf aan het kindje Jezus gaven Ik hoop dat u een prachtig kerst-

feest beleeft. Een feest dat werkelijk een nieuw begin mag zijn. Al is het koud en lijkt de lente ver. Als het gevroren heeft, hoop ik soms dat daarna de wereld helemaal ontdooit.

Uiteraard weet ik dat het niet zo is.

Belemmert dat de hoop? Een rationele geest vindt misschien van wel. Maar dat is het juist.

De rede is belangrijk, nooit echter stelpt zij redeloos verdriet of heimwee naar het oneindige dat ergens moet bestaan, anders zouden we er geen heimwee naar koesteren.

ding van hen." Dat vond ik vreemd.

Het exacte decor van Kerstmis is immers niet bekend. We vullen het in met onze verbeelding, wie weet raakt ze de werkelijkheid en vergaten de evangelisten het essentiële. Een kerststal zonder vriendelijke dieren mist alleszins de warmte die ze zelf aan het kindje Jezus gaven. Kindje Jezus: nog zo'n vertederend woord dat haast niemand meer in de mond durft te nemen, ofschoon het nauwelijks te loochenen valt dat Jezus een kindje was toen hij werd geboren.

De tijd dat koning Herodes hem vreesde omdat hij een bedreiging vormde voor de gevestigde orde, lijkt weer terug. Kerstmis als een spiegel van alles wat vandaag als vanzelfsprekend en ideologisch neutraal wordt beschouwd. De commercie. De hardheid voor wie anders is of denkt. De almacht van de wetenschap.

De illusie dat er geen vragen kunnen zijn waarop God het antwoord is.

Zalig Kerstmis voor iedereen, gelovigen en ongelovigen. Vaak denk ik aan de woorden van Nicolás Gómez Dávila (1913-1994): het is niet belangrijk dat mensen in God geloven, het is belangrijk dat Hij bestaat. Op Kerstmis wordt Hij altijd weer een beetje tot leven gewekt.

Kerstmis is altijd meer dan het lijkt.

Geen enkele evangelist beschrijft de aanwezigheid van de os en de ezel bij de stal. Ze vullen glasramen en schilderijen, fleuren elk kersttafereel op.

"Maar kijk", wisten mijn leraren, "ze waren er niet. Niemand maakte mel-

WALLONIË

Nog meer gesjoemel bij Luikse intercommunale Nethys Het voormalige management van de Luikse intercommunale Nethys/Publifin heeft zichzelf en een aantal vrienden lange tijd verrijkt via een geheime rekening die regelmatig aangezuiverd werd vanuit de bedrijfskas. Vele miljoenen euro’s werden gebruikt om consultants te betalen, de privékosten van advocaten te financieren en allerlei uitgaven zoals wijn en zelfs een aankoop in de supermarkt mee te betalen. Aan het gesjoemel van ex-topman Stéphane Moreau en Co leek geen einde te komen.

Toen een paar jaar geleden bekend raakte dat er van malversaties sprake was in de Luikse intercommunale Publifin - later omgedoopt tot Enodia en Nethys -, moest de Waalse regering optreden en werden beide semipublieke bedrijven onder curatele geplaatst.

De top, onder leiding van PS’er Stéphan Moreau, had de intercommunale omgebouwd tot een soort bancontact. Er werden bestuursvergaderingen gehouden die niets voorstelden, maar waarbij de leden wel mooie vergoedingen kregen. Publifin/Nethys had een machtsbasis uitgebouwd in de sector van kabeltelevisie, internet en hernieuwbare energie en die positie werd gebruikt om het management te verrijken. Goed bestuur bij het bepalen van de lonen van managers en bestuur was afwezig. Het bracht vooral figuren uit de Luikse PS

- die zetelden als bestuurder of een oogje dichtknepen - voor de zoveelste keer in een moeilijk parket. Toenmalig Waals minister van Binnenlands Bestuur Pierre-Yves Dermagne (PS) moest optreden.

CEO Moreau mocht beschikken, Nethys werd doorgelicht en er startte een gerechtelijk onderzoek.

Geheime rekening Na een doorlichting van Deloitte kwamen een paar dagen geleden nieuwe malversaties aan het licht. Bijna toevallig stootte interim-manager Renaud Witmeur op een map met een hele reeks overschrijvingen van en naar een geheime rekening bij ING. Bleek dat die rekening gebruikt werd door CEO Stéphane Moreau en de andere Nethys-managers Paul Heyse en Bénédicte Bayer voor za-

ken die - om het zacht uit te drukken - de gewone bedrijfsvoering niet dienden. In totaal zou het over bijna 39 miljoen aan ongeoorloofde uitgaven gaan. Even oplijsten. Er werd voor honderdduizenden euro’s aan consultants betaald voor prestaties die amper of niet geleverd werden.

De rekening werd gebruikt om zes fictieve banen te vergoeden. Daarnaast diende het geld ook om privé-advocatenkosten van het management te betalen.

600.000 euro in totaal om precies te zijn.

Ondertussen werd aan de ex-directieleden van Nethys gevraagd om dat bedrag terug te betalen. Wat niet gebeurd is.

Enkele voorbeelden Een directeur gebruikte de rekening om voor bijna 1.800 euro aankopen te doen in een supermarkt. En dan zijn er de nog meer mondaine uitwassen. Reizen naar Rabat, Casablanca, Las Vegas en (uiteraard) de Azurenkust. Een factuur van 30.000 euro aan een Luikse wijnhandelaar en 9.000 euro aan uitgaven in een wellnesscenter.

Tamelijk absurd was de snelheidsovertreding van een Nethys-medewer-

ker met een bedrijfswagen. De firma betaalde de boete niet, alles kwam voor de rechtbank, de zaak sleepte aan, met als gevolg een totale kostprijs van boete en gerechtskosten allerhande van 16.000 euro.

Uiteraard was het geld op de geheime rekening op die manier snel opgebruikt, maar dan stuurde het management gewoon een factuur naar de boekhoudafdeling om de kas opnieuw te spijzen.

Het toenmalige management had de controle en trad niet op, maar ook niet de bestuurders van de intercommunale.

En dat waren niet alleen Waalse socialisten, maar ook vertegenwoordigers van de MR en cdH. De verontwaardiging in Wallonië over de nieuwe onthullingen is groot. De Waalse regering, die zich in deze burgerlijke partij heeft gesteld, is in elk geval van plan om ervoor te zorgen dat de afgewentelde middelen terug in de kas van de intercommunale komen. Er lopen ondertussen 9 burgerlijke en 12 strafrechtelijke procedures. Het is nu al uitkijken naar de processen rond het Nethys-gesjoemel, al kan dat nog een tijdje duren.

PICARD

Binnenland

24 DECEMBER 2020

5

ECONOMISCHE ZAKEN

Minder zware coronaklap, maar weinig optimisme De coronacrisis hakt zwaar in op de Belgische economie. Maar de impact is minder desastreus dan gedacht, stelt de Nationale Bank. Die stelling klopt, maar in internationaal perspectief doen we het toch slechter dan veel andere Europese landen.

De grootste economische schok sinds de Tweede Wereldoorlog noemt de Nationale Bank de coronacrisis. We hebben deze instelling niet nodig om deze conclusie te trekken. Zeker het stilleggen van de economie in de periode maart-april 2020 was nooit eerder gezien.

De economische bedrijvigheid zal dit jaar met 6,7 procent krimpen. Dat is minder dan de 10 procent die op een bepaald moment in het voorjaar werd vooropgesteld.

Het jobverlies zou uitkomen op 100.000 banen minder. In de lente dacht men nog dat dit en de komende jaren 180.000 jobs of meer verloren zouden gaan. In de veronderstelling dat een effectieve medische oplossing, zoals een vaccin, kan worden verspreid vanaf volgend jaar, volgt een geleidelijk herstel met meer dan 3 procent in de komende twee jaar. Het bbp zou wel pas eind 2022 weer het niveau van vóór de crisis bereiken, waarna de groei enigszins matigt, tot 2,3 procent in 2023.

Steunmaatregelen

© Photonews

Pijnlijk, maar minder zwaar dan gedacht.

De mechanismen als tijdelijke werkloosheid en de steunmaatregelen aan de bedrijven hebben wel degelijk gewerkt.

Vandaar dat de koopkracht grotendeels behouden bleef. De gezinnen hebben de voorbije maanden ook 20 miljard euro extra op de spaarboekjes geplaatst. Omdat men gewoon veel minder consumeerde en niet op reis ging. Dat is goed nieuws. Een deel van het spaargeld zal later opnieuw worden uitgegeven. In de loop van 2021-2023 zou de koopkracht per hoofd van de bevolking bovendien weer toenemen, met 4 procent

in gecumuleerde termen.

Maar daar houdt het goede nieuws eigenlijk op. De crisis slaat een gigantisch gat in de begroting. Ook dat was voorspeld. Het begrotingstekort neemt fors toe, tot 10,6 procent bbp in 2020, als gevolg van de economische crisis die automatisch leidt tot meer uitgaven en minder ontvangsten, maar ook van de belangrijke ondersteuningsmaatregelen. Die zijn vooral tijdelijk van aard en het deficit zou de komende jaren dan ook verkleinen, maar het blijft wel hangen op ongeveer 6 procent van het bbp.

De overheidsschuld in verhouding tot het bbp stijgt tot zowat 120 procent in 2023 en blijft bij een normale groei en een constant begrotingstekort ook nadien verder oplopen. “Deze onhoudbare begrotingspositie betekent dat eventuele aanvullende herstelmaatregelen tijdelijk van aard moeten zijn en zich moeten toespitsen op gezonde ondernemingen en kwetsbare groepen”, stelt de Nationale Bank. “Om het economische herstel een duurzaam karakter te geven, is een stappenplan voor de gezondmaking van de overheidsfinanciën vereist.”

nen paarsgroen zullen snel opduiken. Dat is geen reden tot optimisme.

Optimistisch is de vergelijking van de Belgische situatie met het buitenland evenmin. De coronakrimp hier is weliswaar niet de zwaarste van de EU. Spanje is de weinig benijdenswaardige koploper met een krimp van 12,8 procent, zo blijkt uit cijfers van de Universiteit van Oxford en het IMF. België staat in de Europese ranking op een zesde plaats. Dat is dus niet zo goed. Als we de economische schok aanvullen met vrijheidsbeperkende maatregelen en het aantal besmettingen en overlijdens in verhouding tot de bevolking, komen we tot wat het IMF en Oxford de ‘corona ellende index’ noemen. Welnu, daar staat België

na Spanje op de tweede plaats. Nederland staat 12de, Duitsland 17de. De coronaklap mag dan minder zwaar zijn dan gedacht, het nadeel tegenover andere landen dragen we structureel langer mee. Dat was bijvoorbeeld ook zo begin de jaren ’80 na de twee oliecrisissen. België werd toen zwaarder geraakt door ontspoorde loonkosten via de automatische loonindexering en ernstige financiële problemen door steun aan ondernemingen met weinig toekomst, zoals het Waalse staal. We betaalden er decennialang een prijs voor en dat noopte tot aanhoudende besparingen ten tijde van de regeringen Martens en Dehaene.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

Zuidelijke EU-landen Dit is een voorzichtige formulering om te zeggen dat de sanering van de begroting vroeger dan gedacht op de agenda komt.

De lage rente maakt ingrijpen minder dringend, maar wat als België straks op dezelfde lijn wordt geplaatst als zwakke zuidelijke EU-landen zoals Spanje en Italië? Dan wordt ingrijpen zeer dringend. En dat betekent vuurwerk in de Vivaldi-coalitie. Komen er hogere belastingen of bespaart men op de uitgaven? De ideologische verschillen bin-

In een van de bekendere passages uit de roman waarnaar dit weekblad vernoemd werd, wandelt Pallieter in de “Begijnenbosschen” nabij de Nete, op zoek naar winterhout. Hij ziet er een groep mensen, verzameld rond een grote beuk.

De ‘koning van het woud’ dreigt gekapt te worden en terecht te komen op menig haardvuur. Maar dat is buiten Pallieter gerekend, die in een opwelling van natuurliefde de boom besluit te redden door hem te kopen. Hij verzekert de houten reus: “Als d' ander gevalle zen, stade gij hier nog, da beloof ik U!”

BART DE WEVER

Dansen op de rand van bittere werkelijkheid Ontroerd door zijn aankoop, neemt Pallieter daarop zijn lierenaar en kerft in de schors: “Melk den dag!” Een Vlaamse variant op het Latijnse carpe diem. De spreuk is kenmerkend voor Pallieter, die in het boek geregeld uit de bol gaat op kermissen en volksfeesten waar spijs en drank rijkelijk vloeien. Hij is een echte levensgenieter, een dagjesmelker.

Van ‘pallieteren’ was het voorbije

jaar helaas weinig sprake. Al sinds maart wordt ons dagelijks ingelepeld dat we vooral binnen moeten blijven, omdat we anders onze gezondheid en die van anderen in gevaar brengen.

De uier wordt in ons aller belang volledig opgedroogd. Dagen melken zit er voorlopig niet in, zelfs niet op kerstdag. We weten allemaal dat er weinig alternatieven zijn, maar dat maakt de situatie niet minder tragisch.

Ook

het politieke jaar was allesbehalve opbeurend. Men heeft zich in deze ongeziene crisistijden gepermitteerd om meer dan de helft van de stemmen van het productiefste

landsdeel te negeren en een bestuur op poten te zetten dat gedomineerd wordt door Franstalig rood en groen.

Kerstkleuren waarvan ik het in een politieke context allerminst warm krijg.

lore sauspot. Men bombardeert ons zelfs tot ‘1 ploeg van 11 miljoen’, daarbij arglistig voorbijgaand aan het feit dat ondemocratische dwaasheden als dubbele meerderheden en een taalpariteit binnen de regering nodig zijn om die ploeg bij elkaar te houden.

Toch

Laat het vooruitzicht op Vlaams zelfbestuur een lichtpunt zijn aan het einde van dit donkere annus horibilis Alsof dat nog niet genoeg is, tracht die regering ons ook nog eens een oubollig belgicisme op te dringen.

Vlaamse partijen die amper een decennium geleden nog het confederalisme bepleitten, belijden plots het unitarisme. Tot in de communicatie over volksgezondheid toe worden we ongenadig overgoten met een trico-

is er, ondanks alles, reden tot voorzichtig optimisme. Want hoewel de onderhandelingen tussen Paul Magnette en mezelf deze zomer strandden na een reeks blauwe torpedo’s, vond een historische openbaring plaats: ook de grootste Waalse partij erkent nu openlijk dat het Belgische systeem niet werkt. De PS kiest zelfs expliciet voor autonoom beleid op niveau van de regio’s. Haar visie op de financiering van die regio’s en Brussel strookt uiteraard nog niet met die van de N-VA, maar dat de Franstalige socialisten voluit in dezelfde confederale logica meestappen, is een politiek feit van grote betekenis.

De kans dat we binnen enkele jaren een ordentelijke confederale omslag kunnen bekomen, wordt daardoor fors groter. Maar de situatie blijft broos. Het zal de komende jaren be-

langrijk zijn om ons als Vlaanderen grondig voor te bereiden, en het zal aan de kiezer zijn om in 2024 de juiste vertegenwoordigers naar Brussel te sturen om dit historische momentum te grijpen.

Laat het vooruitzicht dat Vlaams zelfbestuur misschien wel dichterbij is dan ooit een lichtpunt zijn aan het einde van dit donkere annus horribilis.

En laat ons hopen dat we rond deze tijd volgend jaar de dagen weer kunnen melken. Om af te sluiten met een citaat uit een ander werk van Felix Timmermans: “Droomen is alles, 't is de muziek van ons leven, en daardoor kunnen wij dansen op den rand van de bittere werkelijkheid.”

6

Politiek

24 DECEMBER 2020

Kristof Calvo staat aan de zijlijn Het is al een tijdje rustig rond Kristof Calvo. In de nacht van 30 september op 1 oktober, toen de ministerpostjes uitgedeeld werden, stormde het nog hevig rond hem. Daarna volgden drie weken radiostilte, waarna hij terugkwam als een gelouterd figuur die zijn functie van fractieleider van Groen/Ecolo in de Kamer ten volle zou opnemen.

Sindsdien hebben we hem in de media bijna niet meer opgemerkt.

Enkele dagen geleden lazen we nog een interview met hem in de Krant van West-Vlaanderen. “Ik zal niet eeuwig aan politiek doen”, laat hij daarin optekenen, na een bekentenis dat hij begin oktober ernstig overwogen had te stoppen met politiek. Het achterste van zijn tong laat Calvo uiteraard niet zien, maar we vragen het ons toch af: zou hij beseffen dat zijn politieke carrière zo goed als voorbij is?

En dan zijn er natuurlijk nog de eigen fractieleden, die Kristof Calvo de komende jaren streng in het gareel zal moeten houden. En die hij bij teveel dissidentie persoonlijk het figuurlijke nekschot zal moeten geven.

Grensrechter spelen dus, maar dan alleen tegen je eigen ploeg. Hij mag dan wel tegen de zijlijn zijn, het is net daar dat hij zich nu bevindt. Deze functie kleedt de man gewoonweg niet.

Grensrechter tegen je eigen ploeg

Beterschap in 2024?

Wat houdt die functie eigenlijk in, fractieleider zijn van een (kleine) regeringspartij? Om kort te gaan: veel eer valt er niet mee te rapen. Op tv word je eigenlijk alleen nog uitgenodigd voor debatten onder fractieleiders, om vooral niets te zeggen, bloemetjes te werpen naar de fractieleiders van de andere regeringspartijen, en hun bloemetjes in ontvangst te nemen. Daarvoor gaat niemand in de politiek, tenzij je Servais Verherstraeten heet.

Kom je toch eens op tv of de radio om een politiek standpunt te verdedigen, dan alleen wanneer de bevoegde minister de onpopulaire maatregel zelf niet wil verdedigen, of de maatregel rechtstreeks ingaat tegen het partijstandpunt, en de partijvoorzitter het vuile werk zelf niet wil opknappen. We kunnen nu al verzekeren: Meyrem Almaci zal het Kristof Calvo gunnen om op die manier vaak op tv te komen.

Zit er dan veel beterschap in na de verkiezingen van (ten laatste) 2024? We vrezen - voor hem - van niet. Het zal ten eerste afwachten worden of Groen bij de volgende federale verkiezingen überhaupt de kiesdrempel nog wel haalt. In 2019 haalde Groen in de kieskring Antwerpen exact 11,00 procent van de stemmen, iets meer dan het Vlaamse gemiddelde, en goed voor twee zetels.

CD&V haalde met een paar honderd stemmen meer een derde zetel binnen. Maar zet de huidige trend in de peilingen zich door, en volgt de kieskring Antwerpen de nationale trend, dan is er van een derde zetel geen sprake meer, en wordt zelfs die tweede zetel een strijdplaats.

De vraag is dan: gaat de partijvoorzitter aan de kop van de Antwerpse lijst werkelijk een man met een bleek velletje en zonder woestijngeloof dulden, zeker als die niet eens tot haar clan behoort? Dat die fractieleider maar eens laat zien wat hij waard is in een verkiezingsstrijd, zal ze zeggen, waarna we het Kristof Calvo na een

paar dagen uitwaaien aan de kust al horen zeggen: “Als fractievoorzitter zal ik deze lijst vanop de tweede plaats ondersteunen.”

Fin de carrière De carrière van Kristof Calvo is over. “Ik vertel jullie geen geheim dat het niet meteen mijn ultieme ambitie was om hier vandaag te staan”, zei hij tijdens het Kamerdebat over de regeringsverklaring. We denken dat het sindsdien voor hem elke dag een beetje sterven is geweest.

In zijn plaats zouden we stilaan onze memoires beginnen schrijven van een politieke carrière die niet heeft mogen zijn, ten dele omwille van persoonlijke intriges, maar ten dele ook omwille van de politiek-correcte ideologie van Groen die de uitvoering van die intriges zo gemakkelijk maakte. Hij kan maar beter zorgen dat hij tegen 2024 zijn schaapjes op het droge heeft, bijvoorbeeld met een rustig baantje bij een of andere NGO. FVL

Partijdige Kamervoorzitster geeft applausje

JOACHIM COENS

© Photonews

2020 was een jaar dat we niet snel zullen vergeten. De vooruitzichten voor 2021 zijn beter. Niet alleen omdat we dankzij het vaccin het coronavirus de baas zullen kunnen. Ook omdat de gezondheidscrisis indrukken en lessen nalaat die we meenemen naar het komende jaar. Ik ben ervan overtuigd dat we hier versterkt en verbeterd gaan uitkomen. Hierbij mijn (voluntaristische) voorspelling voor 2021.

Het jaar van de nabijheid 1. 2020 was het jaar van de afstand, 2021 wordt het jaar van de nabijheid. Onze kleine bubbels, het gebrek aan bewegingsruimte en de vrijgekomen tijd hebben ons onze buurt beter doen leren kennen. Decennialang moest het groter en verder, nu wordt het leven terug lokaler. Toch zijn we er nog lang niet met onze ‘thuis’. Veel mensen leven als vreemden naast elkaar. Een beter buurtweefsel moet zorgen voor ontmoeting, een betere integratie dat iedereen Nederlands spreekt.

er nieuwe klanten bij, en die zijn gekomen om te blijven. Digitaal kan samen gaan met lokaal, maar alleen als de burger ook mee wil.

Hij heeft de kracht om te kiezen en te beslissen. Tegelijk moet ook de burger zelf beschermd worden.

Cybercrime zal exponentieel toenemen, net als de toevloed van fake news. Hier moet Europa sterk tegen optreden. Technologie moet ten dienste staan van de mens, niet omgekeerd.

6. We hebben aan den lijve on-

2.

De publieke ruimte wordt een verlengstuk van onze thuis.

We zaten vast in ons kot, nu komen we terug naar buiten. Dat uit zich in een ‘revival van de cosy openbare ruimte’. Die zal meer gericht zijn op ontmoeting, creatiever en aantrekkelijker. Met meer openbare kunst en cultuur, verlichting, tekst, bomen, openbare plekken waar we ons goed en veilig voelen. Ook tradities verdienen hun plaats in die ruimte. Ze zijn onze band tussen heden, verleden en toekomst en als we ze kwijt raken, verliezen we ook een stukje houvast.

3. De digitale sprong wordt verdergezet. Thuiswerken is v a n een gunst veranderd in een normaliteit. Een goede zaak voor de files op de weg, en de mastodonten aan kantoorruimte die kunnen verkleinen.

Ook de e-commerce heeft

5. De shift naar duurzaamheid zet zich verder. Lange tijd was ecologie iets voor de gegoede mens, maar die trend keert zich. Ecologie moet integraal zijn: dat wil zeggen dat ze verder gaat dan de bomen en dieren. Het gaat om de waardigheid van de mens en moet dus ook sociaal zijn. Ecologie zal haalbaar en betaalbaar zijn, en stilaan een evidentie worden. Met meer duurzame materialen, van plastiek naar hout of recyclagemateriaal.

Hoe meer idiote of ingewikkelde regels, hoe minder mensen geneigd zijn ze te volgen

4. We zien in 2021 minder massaproductie en meer kleinschaligheid. De overheid kan het gigantisme tegengaan, maar ook hier heeft de burger de eindverantwoordelijkheid.

Laten we ons behandelen als consumenten die blind luisteren naar reclame, of leren we steeds beter voor onszelf te denken en na te denken over wat we echt nodig hebben en wat niet?

Helpen we mee aan dat gigantisme of kiezen we voor authentiek, duurzaam en lokaal?

dervonden dat regels maar iets waard zijn als ze nageleefd worden. Hoe meer idiote of ingewikkelde regels, hoe minder mensen geneigd zijn ze te volgen. De overheid moet ontwapenen op die domeinen waar mensen zelf het initiatief kunnen nemen, moet meer vertrouwen geven en zich deels ook terugtrekken.

Daarom wordt 2021 ook het jaar van burgerzin en verantwoordelijkheid.

7. Als de angst weg is, komt de hervonden creativiteit terug. Met ‘belachelijk’ creatieve onnozelheid. We hebben een jaar achter de rug van angst, onzekerheid en controle. 2021 wordt een creatief en vrolijk jaar, een jaar van open en onbegrensde onbevangenheid.

Aan iedereen een mooi 2021 gewenst.

In de Kamer kwam het tot een serieuze aanvaring tussen Theo Francken (N-VA) en Kamervoorzitster Eliane Tillieux (PS). Deze laatste vond het nodig mee te applaudisseren na een tussenkomst van Vanessa Matz (cdH) waarin ze Francken seksisme aanwreef omdat hij forse kritiek had geleverd op de minister van Defensie Ludivine Dedonder (PS). Ze vroeg zich af of hij zo ook zou zijn tussengekomen mocht de minister een man zijn geweest. Francken uitte dan ook zijn ongenoegen ten aanzien van de voorzitster en wees haar op haar plicht om als neutrale voorzitter de plenaire vergadering voor te zitten.

Een en ander lijkt echter niet door te dringen tot Tillieux, want ze vindt dat ze niets verkeerds heeft gedaan. De Kamer heeft in het recente verleden meer opvallende volksvertegenwoordigers gehad die voorzitter werden, waaronder ook Franstaligen met een aversie voor al wat Vlaamsnationalistisch is. We denken hierbij zomaar willekeurig aan Charles-Ferdinand Nothomb (PSC), Edmond Leburton (PS) of André Flahaut (PS). Maar één ding hadden zij wel gemeen: vanaf het moment dat zij hun meer dan royale voorzitterswedde opstreken, bleven ze neutraal en correct.

Verplicht nummer: Vivaldi lijkt doof voor kritiek Vóór het kerstreces is het altijd alle hens aan dek voor de Kamerleden, want de begroting, de programmawet en nog tal van wetsontwerpen en -voorstellen moeten dan nog behandeld worden.

Ook in dit uitzonderlijke jaar was dat niet anders en dagenlang werd haast aan de lopende band ‘gedebatteerd’, vaak tot in de vroege uurtjes. De oppositie haalt dan alles uit de kast en tracht op alle slakken zout te leggen en de ministers het vuur aan de schenen te leggen. Dat is nu eenmaal haar taak. Alle ministers en staatssecretarissen passeren dan de revue om te repliceren op wat zij voor de voeten gesmeten krijgen.

Maar dit jaar viel het op hoezeer veel ministers en staatssecretarissen de vaak zeer gefundeerde en consistente kritieken naast zich neerlegden of er zelfs maar nauwelijks op ingingen. Meer nog: hoezeer daarbij vaak een denigrerende houding ten aanzien van de oppositie zichtbaar was.

De Vivaldi-ploeg lijkt wel doof voor kritieken en andere visies, overtuigd als ze is van haar grote gelijk. Veel mensen stellen zich de vraag of heel dat spektakel allemaal veel zin heeft en of de ‘democratie’ hiermee eigenlijk niet meer dan een verplicht nummertje opvoert, want uiteindelijk wordt er finaal gewoon meerderheid tegen minderheid gestemd en gaat men over tot de orde van de dag en in kerstreces.

Politiek

24 DECEMBER 2020

Mieke Van Hecke verlaat politiek

Toen de redactie van ’t Pallieterke me vroeg een nieuwjaarsbrief te schrijven, moest ik spontaan terugdenken aan die talloze brieven die ik met trillende handjes en trillende stem voordroeg aan mijn vader en moeder, peter en meter. Deze brief zal minder melige versjes bevatten, dat kan ik u alvast beloven. Mijn eerste nieuwjaarsbrief ligt intussen een kleine drie decennia achter me en ik denk dat ik intussen oud genoeg ben om met een zweem van melancholie te zeggen: de tijd gaat snel. Soms té snel, soms niet snel genoeg.

Mieke Van Hecke gaat met pensioen. Dat deed ze al eens in 2014; toen stopte ze als hoofd van het Katholiek Onderwijs. Vier jaar later keerde ze terug om in Gent de CD&V te depanneren als lijsttrekker. De 73-jarige Van Hecke hielp Mathias De Clercq in het zadel en nam een schepenambt op.

Na twee jaar houdt ze het voor bekeken. Op de gemeenteraad van december werd haar opvolger aangesteld.

gen. Ons kerstfeest symboliseert dat misschien nog wel het mooist: de geboorte van een redder in het holst van de nacht. Gelovig of niet, dat is een sterke symboliek, en zij klopt ook.

Het was een triest jaar en weinig mensen hebben dit jaar doorstaan zonder moeilijke momenten. Velen hebben familieleden verloren, velen werden geconfronteerd met een diepe eenzaamheid en met toekomstdromen die aan diggelen geslagen werden.

Misschien wilt u 2020 wel het liefst helemaal vergeten.

Voor veel mensen is het kerstfeest niet enkel een gezellig familiefeest, maar ook een broodnodig baken van hoop. Het zou toch mogelijk moeten zijn om – met de nodige voorzichtigheid en voorzorgsmaatregelen – dat te vieren in een kerk, lijkt me. Ook de Raad van State maakte daartoe onlangs nog een (kleine) opening. Onze christelijke tradities zijn niet minder belangrijk dan het plezierwinkelen dat er soms aan voorafgaat, integendeel. (Zelfs mijn zoontje Floris kon nog niet gedoopt worden, tot mijn grote spijt!)

M

aar laten we dat vooral niet doen. De ommekeer begint altijd in de donkerste da-

Voor veel mensen is het kerstfeest niet alleen een gezellig familiefeest, maar ook een broodnodig baken van hoop

Maar waarom mogen we 2020 niet vergeten? Omdat we als mens en als volk vaak gedefinieerd worden door grote moeilijkenheden en door onze reactie erop. Wanneer we over een decennium op 2020 terugblikken, moeten we kunnen zeggen: toen is het gebeurd. Na die diepe crisis zijn we weer samengekomen als nationale gemeenschap in onze steun aan de zorg en in onze zorg voor elkaar. Na dat vreselijke jaar lieten we als Vlamingen niet meer over ons heen lopen, maar eisten we ons recht op. En ons recht, dat is een democratisch gedragen bestuur en beleid, van Vlamingen en voor Vlamingen. Met onze Hei-

zelmanifestatie in september 2020 zetten we de eerste stappen naar echte verandering voor Vlaanderen. Laat me trouwens iedereen die dat mede mogelijk maakte nog eens uit de grond van mijn hart bedanken. Samen schreven we geschiedenis.

Er wachten ons moeilijke en uitdagende jaren, financieel en economisch, sociaal en maatschappelijk, maar ik ben er zeker van dat we hier als volk sterker dan ooit tevoren tevoorschijn kunnen komen.

Ook deze gezondheidscrisis zal voorbij gaan, ook de economische malaise zal voorbij gaan en op politiek vlak zal mijn partij in 2021 en in de jaren nadien de oppositie voeren die Vlaanderen verdient.

Dat mag u meteen noteren als mijn goede voornemen voor dit komende jaar.

Als jonge vader heb ik meer dan ooit beseft waarom ik precies aan politiek doe: voor de toekomst van mijn kind en voor de toekomst van al onze kinderen. Het is geen toeval dat het kerstekind door koningen aanbeden werd. Onze kinderen (hoe moeilijk ze misschien ook slapen) zijn onze vleesgeworden toekomst.

Laten we in 2021 dapper onze plicht vervullen, elkaar steunen en het beste maken van de moeilijkste situaties. Niet enkel omwille van onszelf, maar opdat nog vele kleine Vlaamse kinderen met trillende handjes en trillende stem nieuwjaarsbrieven mogen voordragen aan ons.

Ik wens u een gezond en strijdbaar 2021 en een zalige kerst.

Maak er een heerlijk kerstfeest van met uw gezin, uw familie of uw hechte vriendenkring. Geniet van elkaars nabijheid (fysiek dan wel digitaal).

Laat u niet ontmoedigen: er is beterschap op komst.

TOM VAN GRIEKEN

Beterschap is op komst Dit jaar zal voor velen onder ons ongetwijfeld niet snel genoeg gegaan zijn. We werden geteisterd door een mismeesterde gezondheidscrisis met dramatische gevolgen. Van de mondmaskersaga, over gruwelijke situaties in woonzorgcentra, tot ongefundeerde verplichte sluitingen als ‘signaal’ en ‘schokeffect’. U leest er alles over in het “Corona Blunderboek” van onze fractieleiders, dat jammer genoeg intussen aan een lijvig tweede deel toe is. Maar ook in de coulissen en op de scène van de macht werd een weinig fraai spel gespeeld. Van politieke chaos, over postjespakkerij, tot paarsgroen misprijzen van de Vlaamse meerderheid. We waren er allen onvrijwillige getuigen van.

7

De Gentse Vivaldi-coalitie maakt openlijk ruzie.

Sp.a wil geen uitbreiding van de LEZ (Lage Emissiezone), Groen geeft kritiek op de politie. Stapt Van Hecke daarom een jaar eerder op dan afgesproken? In een afscheidsinterview wijst ze met de vinger (“Er is in Gent te weinig politiek vertrouwen”, De Gentenaar 15 december). Bij de meerderheid ontbreekt loyaliteit, zegt ze, de schepenen vertrouwen elkaar niet. Over De Clercq klinkt het: “Hij heeft een groot probleem, hij wil door iedereen graag gezien worden.” Niet echt een compliment voor een burgemeester die al het imago van zwakkeling heeft.

Mieke Van Hecke was zijn verzekering op ‘rechts’ tegen het overwicht van de linkse partijen sp.a en Groen.

Haar vertrek verzwakt zijn positie. Haar opvolger is Isabelle Heyndricx, een nobele onbekende die de stiel nog moet leren. Groen wordt nog meer de baas in het bestuur. De Clercq krijgt het nog moeilijker de boel bijeen te houden. Ook de onrust bij zijn eigen achterban groeit. Vooral het mobiliteitsbeleid (dat handelszaken zwaar treft) is voor sommige liberalen moeilijk te verteren. Nu wordt nog in stilte gemord, maar een openlijke opstand dreigt.

Grijze eminentie Mieke Van Hecke moest, als grijze eminentie, haar partij redden. Dat is haar gelukt. In 1998, het begin van paars, werd de CVP uit het bestuur gewipt, na een akkoord tussen Luc Van Den Bossche en Guy Verhofstadt.

De christendemocraten haalden toen nog 28 procent.

Na twintig jaar oppositie is dat verschrompeld tot 8,8 procent. De partijleden rolden vechtend over straat.

Het ene ‘wit konijn’ na het andere werd bovenaan de lijst gezet, geen enkel kon het tij keren. In 2007 stelden ze hun hoop op Anne Martens (dochter van Wilfried).

Het parochieblad riep op om voor haar te stemmen.

Haar carrière in de politiek was kort en pijnlijk. Ze werd weggepromoveerd naar een veilige baan bij de gouverneur van West-Vlaanderen. Ook met de vorige lijsttrekker, de Turkse Gentenaar Veli Yüksel, hadden ze geen geluk. Boos omdat hij een stap opzij moest zetten, deserteerde hij naar de liberalen. De CD&V houdt nog maar drie zitjes over. Eentje is wel dat van de schepen van Bevolking. Dat heeft de CD&V dus aan Mieke te danken. Kiezers heeft ze niet teruggewonnen, maar haar partij zit weer in het bestuur. Of dit het begin is van een heropleving, zien we in 2024.

MATHILDIS

CITAAT VAN DE WEEK

“Als ik moet kiezen tussen stoppen met politiek of een coalitie met het Vlaams Belang, dan stop ik direct”

Bart De Wever (N-VA) “Zijn eden zijn minder waard dan het papier waarop ze geschreven staan”

Tom Van Grieken (Vlaams Belang) Wie hoop koesterde op een Vlaams front was er deze week aan voor de moeite. N-VA-voorzitter Bart De Wever deed dit weekend in de Gazet van Antwerpen en Humo de deur dicht voor samenwerking met het Vlaams Belang. Vlaams Belang-voorzitter Tom Van Grieken haalde daarop hard uit naar zijn N-VA-collega.

8

Interview

Hij geniet bekendheid als de excentrieke pastoor die ieder jaar een eucharistieviering in het Antwerps houdt, maar naast pastoor en fervent Tomorrowland-bezoeker is Rudi Mannaerts ook een begenadigd kunsthistoricus. Een openhartig gesprek over Kerstmis vieren in coronatijden, over het priesterschap en over de rol van de kerk in het katholiek onderwijs. “De godsdienstlessen van vandaag lijken te veel op een cursus zedenleer.”

R

udi Mannerts (60) is sinds 2000 pastoor in de Sint-Andriesparochie in Antwerpen, vroeger ook bekend als de ‘parochie van miserie’.

De monumentale en stijlvolle Sint-Andrieskerk, die dateert van begin 16de eeuw, is zijn vaste werkplek. En pastoor Mannaerts houdt er wel van om af en toe eens stevig flamboyant uit de hoek te komen. De “Nacht van de KMO” benoemde hij enkele jaren geleden tot ‘marketeer van God’ en zijn missen lokken meer bezoekers dan de vaak saaiere eucharistievieringen van zijn collega-priesters. Met Kerstmis in zicht gaat Mannaerts ook ieder jaar op zoek naar een eigentijdse interpretatie van het traditionele kerststalletje. En dus zien we vandaag, middenin de coronacrisis, een aangepaste kerststal voor het barokke hoofdaltaar staan. “We doen dat

“In vrijheid en blijheid Vlaanderen beter maken. Het VNZ ijvert, zoals VOS Vlaamse Vredesvereniging, voor een verregaande Vlaamse natievorming om zo bij te dragen aan de ontwikkeling van een eigen, zelfverantwoordelijk en efficiënt Vlaams gezondheidsbeleid.”

Ivo Coninx, algemeen voorzitter VOS Vlaamse Vredesvereniging

Bel 015 28 90 90 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Word lid van het VNZ

24 DECEMBER 2020

PASTOOR RUDI MANNAERTS (60), SINT-ANDRIE

“Pakjes moeten we n kopen, want vandaag he mensen toch al alles wat z al een paar jaar, onze kerststal aankleden in een actueel thema”, vertelt Rudi Mannaerts.

“De eerste keer hebben we gewerkt onder het thema ecologie. Vorig jaar over Bilzen.

En dit jaar draait uiteraard alles rond de coronapandemie. Dat zie je aan onze drie wijzen. Een van hen heeft een meetlat bij om de ‘social distance’ te controleren. Een tweede wijze brengt een kerststalletje mee in plaats van pakjes. Die pakjes moeten we niet meer kopen, want vandaag hebben de mensen toch al alles wat ze nodig hebben. Dat is de grote moeilijkheid vandaag: wat moeten we voor elkaar nog kopen?”

Heeft u het moeilijk met de commercialisatie van Kerstmis?

“Eigenlijk wel. Vlamingen zijn zo gegeneerd om iets diepzinnigs te doen. De boodschap van Kerstmis is bijna taboe geworden.

In plaats van ons voor te bereiden op het grote feest waarbij we Gods liefde vieren en waarbij we ook nog een snoepje krijgen, is het nu eigenlijk alleen nog maar snoep. Het hele kerstfeest is bijna tot snoep verworden.”

Heeft Kerstmis zijn betekenis niet een beetje verloren bij ons?

is ook een adventskrans gekomen, maar die hangt achterin de zaal zodat de leerlingen de krans niet zien. Naast de kerstboom werden twee poppen geplaatst: een beer en een berin. Dat is vandaag dus ons kerstverhaal geworden. En dat zie je ook bij andere christelijke feestdagen. Allerheiligen wordt vervangen door Halloween. Als het Pasen is, dan springt er een haas over de tafel. En als we Kerstmis vieren, dan is de kerstman plots de centrale figuur en niet langer het Kerstkind.”

Het geloof biedt niet meer de houvast van vroeger.

Kerstmis is vandaag een verhaal dat bij de sprookjes is ingedeeld

“Dat is een gevolg van de secularisatie.

Het geloof biedt vandaag niet meer de houvast van vroeger. Kerstmis is vandaag een verhaal dat bij de sprookjes is ingedeeld.

Dat is spijtig. Natuurlijk, we weten wel dat de details van het Bijbelverhaal puur historisch niet helemaal correct zijn. Maar het spirituele van het verhaal komt daardoor op de achtergrond. En de materialistische mens is niet geïnteresseerd in spiritualiteit. Die spiritualiteit interesseert hem alleen wanneer hij in nood is. Pas als mensen ziek zijn of met zichzelf overhoop liggen, komen ze makkelijker tot bezinning. Op zo’n moment ga je al eens nadenken. Je ziet bijvoorbeeld ook dat mensen die in armoede leven het geloof sneller vinden. Maar bij ons is het vandaag alleen maar YOLO, ‘you only live once’. Als het leven één grote kermis is, dan is het snoepen natuurlijk.”

“Ik snap wel dat mensen vernieuwing en verandering willen. Variëteit geef appetijt, weet je. Maar toch heb ik de indruk dat we aan een soort nestbevuiling aan het doen zijn. Vorig jaar stond de kerststal van de stad al achter de hoek van de kathedraal en niet langer op de Grote Markt. Voor de kathedraal werd een soort magisch elfenland gebouwd. Heel feeëriek allemaal, maar het kerstverhaal zelf, daar is men verlegen voor geworden. Anderzijds snap ik wel dat het stadsbestuur zich niet kan permitteren om de ene religie meer te sponsoren dan de andere. De Antwerpse bevolking verandert zienderogen en daardoor komen er ook andere godsdiensten bij, natuurlijk. Maar men mag niet alles wat katholiek is overboord gooien.”

Als de verdieping verdwijnt, is het dan niet de taak van de priesters om ze opnieuw tot leven te wekken?

U geeft ook godsdienstles. Op de inhoud van de godsdienstlessen komt ook vaak kritiek.

“Natuurlijk wel. Maar in het maatschappelijk leven gaat men aan die verinnerlijking en verdieping voorbij. Ik geef godsdienstles in een katholieke school, hier in Antwerpen.

Ik zie dat de school een inspanning levert om in de refter een mooie grote kerstboom te plaatsen, met veel kerstballen erin. En er

“De godsdienstlessen lijken vaak op een cursus zedenleer, dat klopt. Maar we mogen niet alles zwart-wit zien. Mijn vader zaliger is destijds opgevoed met een overdosis katholicisme. Ik denk dat hij niet de enige is die nadien heeft gezegd: van deze boer geen eieren meer. Wat de kerk er toen allemaal

heeft ingedramd bij al die gewone mensen, dat is eigenlijk niet te geloven. Moest ik in die tijd geleefd hebben, dan zou ik ook op de barricaden gestaan hebben voor meer vrijheid. Mijn temperament kennende zou ik eerder Luther verdedigd hebben dan de paapse kardinalen. Ik beschouw mezelf als een overtuigd katholiek, maar ik heb het recht om kritisch te zijn.”

“En wat het katholiek onderwijs betreft: men heeft de spirit laten verwateren. Vergelijk het maar met een lekkere fles Saint-Emilion Grand Cru. Ieder jaar verdwijnen er een paar druppeltjes wijn en komen er een paar druppels water bij. In het begin vinden we dat niet erg. Maar na 50 jaar zit er alleen nog water in de fles. Dat is de situatie waarin vandaag zitten.”

“Ik zie dat het katholieke onderwijsnet het grootste van Vlaanderen is. Maar als ik zie wat er van die K overblijft, dan vraag ik me af wie er aan het stuur zit van dat onderwijsnet. Ik heb dat ook allemaal zien evolueren. In de jaren ’90 heeft men gezegd: we gaan het kind zelf als uitgangspunt nemen in de lessen godsdienst. Tja… Stel je eens voor dat we morgen het kind centraal plaats bij de lessen aardrijkskunde. Dan ga ik als leerkracht aardrijkskunde nooit kunnen vertellen over de Mount Everest of de Stille Oceaan. Dan moet ik me beperken tot de city-trips die die gasten al gemaakt hebben.

Of over de bomen die ze toevallig zien op de weg richting school.”

Doet het geen pijn om in deze stad moskeeën te zien verschijnen die honderden gelovige moslims lokken, terwijl de katholieke kerk het met een afkalvend, vaak bejaard, publiek moet stellen?

“Elk huisje heeft zijn kruisje. En wat u nu aanhaalt, dat is inderdaad mijn kruisje. Ikzelf ben destijds, toen ik 12 was, door een sociaal bewogen priester geraakt voor een idealistisch surplus, en door een ander overtuigd om in het kathedraalkoor te gaan zingen.

Die priester was een man die dynamisch en hartelijk was, maar zich tegelijk ook inzette voor de scouts en supporter was van het voetbal. Dankzij hem ben ik het evangelie beginnen lezen. Ik heb de godsdienst dus zelf leren ontdekken als kind. En naarmate ik ouder werd, heb ik gezien dat veel vrienden en familieleden wel nog naar de kerk gingen, maar eens buiten een bepaald sociaal weefsel, was het met de mis gedaan. De vonk sloeg niet meer over.”

“Mocht ik vandaag jong zijn, dan weet ik

Interview

24 DECEMBER 2020

ESPAROCHIE ANTWERPEN heid, maar niet in de enge interpretatie die men er vandaag aan geeft. Elke burger heeft evenveel rechten. Ik wil ook dat er vrijheid van godsdienst is en ik ben ook een fervente voorstander van oprechte rechtvaardigheid.

Als ik in Bangladesh priester zou zijn, dan zou het wel eens kunnen dat ik de eerste voorvechter ben om daar een vakbond op te richten. Daar worden duizenden mensen uitgebuit in ongezonde fabrieken. Dankzij het werk van die mensen kunnen wij een grote uitverkoop van goedkope T-shirts houden op de Meir. En de grote vrachtschepen die we niet meer kunnen gebruiken, die gaan we ook ergens in die arme landen dumpen. Als ik zo’n dingen lees, dan ben ik de eerste die groen uitslaat.”

ook niet of ik nog elke zondag naar de eucharistieviering zou gaan. Vroeger was die wekelijkse mis ook een sociale activiteit.

Als ik na de mis naar de fitness ga, dan zie ik daar veel gezonde of naar gezondheid snakkende mensen. Het fitnessen zelf vind ik eigenlijk niet zo prettig, maar het feit dat ik er andere interessante mensen ontmoet is wél plezant. Dat is eigenlijk mijn grootste stimulans om naar die fitness te gaan.”

In Bangladesh worden duizenden mensen uitgebuit in ongezonde fabrieken.

Dankzij hun werk kunnen wij een grote uitverkoop van goedkope T-shirts houden op de Meir. Daar sla ik groen van uit U leeft als priester samen in een stad met duizenden islam-gelovigen. Verloopt dat vlot?

“Op de school waar ik lesgeef neemt het aantal moslimleerlingen jaar na jaar toe. Ik heb intussen ook enkele collega’s die islamitisch zijn opgevoed. Vaak gaat het om seculiere islamieten, zoals je ook veel seculiere joden of katholieken hebt. Ik vind wel dat de overheid het recht heeft om te onderzoeken wat er in die gebedshuizen verteld wordt.

En wat het radicalisme betreft: ik besef heel goed dat er heel wat imams zijn die islamitisch geweld echt afkeuren, maar zij kunnen vaak niet op tegen die jongeren die hun geldingsdrang willen tonen. Zij vinden dat hun imams te soft geworden zijn en dat ze aan het verwesteren zijn. Als je jong bent, wil je scoren. En die jonge gasten gaan dan maar via sociale media op zoek naar inspiratie en radicale modelfiguren.”

Politieke correctheid, daar gelooft u niet in?

“Jawel, ik geloof wel in politieke correct-

Wordt u als priester nog altijd voor vol aanzien in deze seculiere samenleving?

“Een tijdje geleden werd me gevraagd of ik tijdens een filmavond van een universiteitsgroepering die het pluralisme hoog in het vaandel draagt, een korte voordracht wilde houden. Ik had een mooi tekstje voorbereid. Tot het zo ver was, vond een atheïstische prof plots dat een katholieke priester geen toespraak hoefde te houden. (zucht) Het moest een neutrale spreker worden. Op zo’n moment denk ik: leve het politiek correcte, leve het pluralisme ook. Maar laat het dan wel allemaal een beetje correct verlopen.”

Hoeveel kerkbezoekers telt u nog in uw Sint-Andrieskerk?

“Op zondagochtend hebben we honderd bezoekers, ’s avonds zijn er dat nog veertig. En nu, met die coronapandemie, zijn die aantallen nog verkleind natuurlijk. Klopt, dat is een forse terugval in vergelijking met enkele decennia geleden. Maar niet alleen in Vlaanderen daalt het kerkbezoek. In alle gebieden die vroeger super katholiek waren, zien we die weerbots. In Ierland en Noord-Canada is de reactie nog heviger geweest. Twee jaar geleden was ik op doorreis in het conservatieve Beieren, in het zuiden van Duitsland. Ook daar ziet men een gelijkaardig fenomeen. Het aantal gelovigen daalt daar ook. Met Pasen en Kerstmis zat de kerk vroeger afgeladen vol. Nu niet meer. De katholieke mensen daar ervaren er dezelfde pijn die wij 10 jaar geleden al begonnen te ervaren.”

Hebt u nooit spijt gehad van uw keuze om priester te worden? Wie gaat er u straks nog opvolgen?

“Hier in de kerk hangt een lijst met pastoors die hier ooit aan de slag waren. Het is een lijst die begint in 1529. Vanaf het jaar 2000 staat de naam Mannaerts in de lijst. En wie zal er mij nadien opvolgen? Die vraag draag ik al 20 jaar mee. (stil) Dat is ook mijn grote frustratie. Het voelt alsof ik op de Vogelmarkt sta met een kraampje. Je ziet dat andere kraampjes meer succes hebben en dat mensen alleen naar mijn kraampje komen als het hen goed uitkomt. Dat is niet altijd even plezant, nee.”

“Maar ondanks alles ben ik o zo dankbaar dat ik voor het priesterschap heb gekozen.

Alleen wil ik wel nuttig en zinvol sterven. En dan komt de vraag: wat kan ik achterlaten?

De mooist echo’s die ik krijg, komen van oud-leerlingen. Dat vind ik een mooi geschenk.”

WIM DE SMET

Vijftig werd ik het afgelopen jaar. Zo’n leeftijd waarop je kunt terugblikken op je leven; je kunt dingen zeggen als ‘we kennen elkaar al meer dan 35 jaar’ of ‘nee, Australië, daar ben ik al geweest, drie keer zelfs’. En ‘jeetje, dat moet wel iets van twintig jaar geleden zijn’. Het verleden boeit me niet zo, dat ligt achter ons. Ik bezit de eigenaardige eigenschap dat ik aan het einde van de dag al vergeten ben wat ik diezelfde ochtend gedaan heb. Het is voorbij, het komt niet meer terug, wat telt is morgen: de toekomst.

Nooit eerder kreeg een ziekte zoveel aandacht EBRU UMAR

niet meer ebben de ze willen”

Het voelt alsof ik op de Vogelmarkt sta met een kraampje.

Je ziet dat andere kraampjes meer succes hebben en dat mensen alleen naar mijn kraampje komen als het hen goed uitkomt

9

Het belangrijkste van vijftig worden, is de vaststelling dat je nog – met een beetje geluk – twintig goede jaren hebt. Daarna treedt het verval wel in, ik zie het aan mijn ouders. Uithoudingsvermogen wordt minder, kwaaltjes treden op, knieën moeten vervangen worden en het vermogen tot autorijden is niet half zo goed meer als je er zelf overtuigd van bent. Als je vijftig wordt, is het zaak om je bewust te zijn van je levenspositie – goede levenspositie in mijn geval. Ik heb een dak boven mijn hoofd, ik kan eten en drinken, wat, waar en wanneer ik maar wil, ik heb een sociaal leven dat de laatste concerten, musicals, theaters en evenementen omvat en sporten houdt me fit en actief. Mij maak je niet gek. Ik weet dat ik nog twintig goede jaren voor de boeg heb, en ik weet dat ik al vijftig goede jaren achter de rug heb. Met meer van hetzelfde ben ik alleen maar gezegend.

VERMALEDIJDE VIRUS

Totdat het concept corona zijn intrede in mijn leven deed. Dat vermaledijde virus maakte een einde aan het leven zoals we gewend waren. Alles wat we wisten, alles waar we op vertrouwden, alles waar we plezier aan beleefden, ging overboord. Verdween. Een onzichtbare oorlog woedde in 2020 die ons burgers tegenover elkaar deed staan. Het is dat onze overheden ons verboden de straat op te gaan, anders waren er geheid doden gevallen in de strijd tussen hen die zich onderwierpen aan het virus en zij die zich weigerden te knevelen.

Ik reken mijzelf tot de laatste groep.

Met lede ogen zie ik het concept ‘anderhalvemetersamenleving’ aan. Een leefwereld waarin onze overheid van ons eist anderhalve meter afstand tot elkaar te houden. Laat ik daar helder over zijn: ik doe daar niet aan mee.

Het staat iedereen vrij om afstand van me te houden, als mensen een pas opzij doen, stoor ik me daar niet aan, als ze een elleboog geven in plaats van een hand, doe ik maar alsof dat hip is en als ze niet willen knuffelen of omarmen, moeten ze het ook zelf weten. Maar als een veertienjarige op me afrent en vrolijk ‘Ebru!!!!’ roept om vervolgens keihard beteuterd af te remmen, breekt mijn hart: “Ebru, ik wil je een knuffel geven maar ik weet niet of dat mag.”

GEKOOID

Het

is niet mijn samenleving en het is niet de wereld waarin ik nog twintig jaar wil leven. Niet eerder kreeg een ziekte zoveel aandacht, zoveel macht om onze levens te beperken.

Zonder de aanwezigheid van het virus te ontkennen, zal ik nooit aanvaarden dat wij - mensen -ge-

dwongen worden om klinisch langs elkaar heen te leven. Dat we gekooid worden in onze huizen, dat Netflix ons uitje is en de enige die we nog zien de pakjesbezorger is. 2020 ging voorbij zonder dat we ook maar iets gedaan hebben, het was een verloren levensjaar. Wat het ons gebracht heeft, is lethargie, coronakilo’s, chagrijn en macht aan politici die precies geleerd hebben met welke woorden ze ons tot passieve meegaande burgers kunnen transformeren.

Alles wat we wisten, alles waar we op vertrouwden, alles waar we plezier aan beleefden, ging overboord Ja, er zijn doden gevallen en door de maatregelen van de overheid zijn die zogenaamd tot een minimum beperkt. Afgelopen weekeinde kwam het nieuws dat het coronavirus gemuteerd is in Engeland. Voor 2021 hoop ik dat wij burgers onze ogen niet sluiten voor het leven maar het leven weer kunnen en zullen omarmen. Mét of zonder coronavirus, gemuteerd of niet. Voor 2021 wens ik iedereen weer energie om wél te sporten, om wél de coronakilo’s te lijf te gaan, om wél elkaar aan te raken, om wél buiten te kunnen zijn. ‘Stay safe’, blijf gezond en maak er een onvergetelijk jaar van. Het einde komt vanzelf.

10 Buitenland

24 DECEMBER 2020

FRANKRIJK

Het referendum of de politieke marketing van een president President Emmanuel Macron wil volgend jaar een referendum organiseren over de vraag of de klimaatbescherming in de grondwet moet worden opgenomen. Een manier om de groene kiezers aan te trekken, volgens sommigen. Andere waarnemers zien dat als een politieke marketingtruc om zijn gezag te versterken. Een referendum gaat immers niet alleen over de inhoud maar ook over wie de vraag stelt. Dat mocht president Charles de Gaulle in 1969 ondervinden toen hij na een verloren referendum ontslag nam.

Het nieuws dat president Emmanuel Macron besmet is met het coronavirus duwde het wat naar de achtergrond, maar vorige week vond een historische gebeurtenis plaats. Voor het eerst in 15 jaar kondigde een president een referendum aan.

Emmanuel Macron wil aan de Fransen de vraag voorleggen of de bescherming van het klimaat en het milieu in de Franse grondwet moet worden opgenomen. Het vorige referendum dateert van 29 mei 2005 (het presidentschap van Jacques Chirac) en handelde over de goedkeuring van de Europese Grondwet. Opvolgers Nicolas Sarkozy en François Hollande hielden geen referendum.

Charles de Gaulle

Macron kondigde zijn voornemen aan na afloop van een vergadering met de Burgerconventie voor het klimaat. Sommigen zien hierin een manier om de groene kiezers voor hem te winnen. Zoals bekend haalden de groenen bij de gemeenteraadsverkie-

referendum als politieke traditie van de Vijfde Republiek die in 1958 door Charles de Gaulle tot stand kwam. Een volksraadpleging is een manier om de directe band tussen het staatshoofd en de bevolking te bevestigen of zelfs te versterken. Over de politieke partijen heen. De Gaulle was van oordeel dat een president die een referendum verliest, ontslag moet nemen.

zingen een grote overwinning in de steden, en dat vooral ten koste van La République en Marche, de partij van Macron. Er zit ook een vorm van politieke marketing achter, waarbij een president zijn gezag wil tonen en politieke tegenstanders in een moeilijk parket brengt. Aangezien het hier om een hervorming van de grondwet gaat, is er voor het referendum eerst een goedkeuring van het parlement nodig. Van de Assemblée maar ook van de Senaat waar de rechtse Les Républicains-oppositie de meerderheid heeft. Goed gezien van Macron. Indien de Senaat weigert om de klimaatbescherming in de grondwet in te schrijven en dus het referendum over een groen thema onmogelijk maakt, kan de president zeggen dat de oppositie niet bezorgd is over de opwarming van het klimaat.

Algerijnse onafhankelijkheid Zelf maakt hij kwistig gebruik van referenda. Van de tien die sinds 1958 werden georganiseerd vonden er vijf onder zijn presidentschap plaats. Er was dat van 28 september 1958 dat de grondwet van de Vijfde Republiek goedkeurde (82 procent ja). Dan volgden er twee over de Algerijnse onafhankelijkheid (1961 en 1962). Nog in 1962 zegden meer dan 62 procent van de Fransen ja aan de rechtstreekse verkiezing van de president.

De Gaulle liet vooraf weten dat hij ontslag zou nemen indien de meerderheid “niet substantieel genoeg was”.

10 referenda in 50 jaar Een groen licht voor het referendum betekent echter nog niet dat Macron thuis is. De geschiedenis leert dat een referendum niet alleen over de inhoud of de vraag handelt, maar ook over de persoon die ze stelt. Kortom, het referendum is sowieso een plebisciet van de president. Dat was ook de bedoeling van het

Voor hem was het duidelijk: de Franse kiezer die hem weg wou, moest bij een volksraadpleging neen stemmen. Op 27 april 1969 was het zover. Slechts 47,6 procent van de Fransen stemde voor een hervorming van de Senaat en voor een regionalisering. De Gaulle trok zich onmiddellijk terug.

De andere referenda (Britten

bij de EU in 1972 en een nieuw statuut voor Nieuw-Caledonië in 1988) veroorzaakten weinig ophef. De goedkeuring van het verdrag van Maastricht op 20 september 1992 (51 procent) was nipt. Sommigen denken tot vandaag aan gesjoemel, maar eigenlijk maakte president François Mitterrand het verschil in een tv-debat waar hij door de neogaullist en neen-adept Philippe Séguin bijna onderdanig als een monarch werd aangesproken.

Jacques Chirac Toen hij in 2005 het referendum over de Europese Grondwet verloor, nam president Jacques Chirac geen ontslag.

Voor politieke waarnemers een uitholling van de principes van de Vijfde Republiek. De nederlaag tastte wel de reputatie van de president aan, maar die was op twee jaar van zijn pensioen.

Met Macron, die bij een nederlaag wellicht op post blijft, is het risico groter. Want in 2022 staan presidentsverkiezingen gepland en de huidige bewoner van het Elysée kan dan voor een tweede mandaat gaan.

SALAN

Het bekende Engelstalige magazine Time stelde onlangs voor het jaar 2020 als 'het ergste jaar uit de geschiedenis' te beschouwen. Anus horribilis? Men zou het kunnen denken. Met de Covid-19-pandemie kwam een sanitaire onzekerheid bovenop de reeds bestaande culturele onzekerheid (massamigratie), sociale onzekerheid (stijging van de werkloosheid en expansie van de armoede) en ecologische onzekerheid (het uitputten van onze natuurlijke reserves, meer vervuiling en klimatologische ontsporing). We kunnen spreken van een samenloop van catastrofes.

De

laagste sociale klassen worden vandaag, samen met een belangrijk deel van de middenklassen, het zwaarst bedreigd door degradatie want zij zijn de eerste slachtoffers van deze situatie. Zij worden geconfronteerd met de sociale pathologieën die samenhangen met migratie. Ze worden in het volle gezicht getroffen door de gevolgen van het strenge ove r h e i d s b e leid en zij zullen in 2021 de gevolgen dragen van de faillissementsen liquidatiegolf die het ono n t ko o m bare ge-

volg zal zijn van de lockdown (‘le confinement’) die ons werd opgelegd. Kleine handelszaken zullen de ene na de andere de deuren sluiten, terwijl de schuldenlast van de staten een hoogte bereikt die men voorheen nooit heeft gezien en een crisis van het internationaal financieel systeem zo goed als zeker voor de deur staat.

Als alles lijkt in elkaar te storten moet men terug naar het essentiële Het Vlaamse volk en de volkeren in Frankrijk werden bijzonder hard getroffen door de crisis. Maar eigenlijk is gans Europa ziek. Dertig jaar geleden leek het eengemaakte Europa dé oplossing te zijn voor alle problemen. Vandaag is

het een probleem naast zovele andere problemen. Deze Europese Unie, die onmachtig en verlamd het eigen verleden is vergeten en zich wentelt in allerlei spijtbetuigingen, is niet meer dan een keurslijf dat in de leegte zweeft. Terwijl het vraagstuk van de identiteit zich overal met een toenemende scherpte stelt, wil dit Europa niet meer weten wat het is of wat het nog zou kunnen betekenen.

In de plaats van een autonome macht te worden, heeft de EU nooit iets anders willen zijn dan een markt, onderworpen aan de ideologie van de rechten van de mens en daardoor in grote mate gedepolitiseerd.

Door al deze omstandigheden bevinden we ons in een ‘Zwischenreich’, in een tijdperk dus van overgang. We zien de wereld die we gekend hebben en die we dikwijls ook omarmd hebben, aan een razendsnel tempo verdwijnen, terwijl zich tegelijk een wereld aankondigt waarvan we de omtrekken nog maar vaag kunnen onderscheiden. De oude regeringspar-

tijen storten ineen, de ene na de andere. De representatieve democratie stelt niets meer voor. De media, die instrumenten van censuur zijn geworden ten dienste van de heersende ideologie, worden geconfronteerd met een algemene vertrouwenscrisis.

Het is op dergelijke momenten dat men zich voor ogen moet houden dat de geschiedenis altijd open blijft. Geen enkele toestand blijft eeuwig duren. Het is in de donkerste nacht dat men in het licht moet geloven. Het kerstfeest is er om ons hieraan te herinneren. De christenen vieren de geboorte van Jezus, hoewel niemand juist weet wanneer de geboorte juist plaatsvond. De datum van de winterzonnewende werd gekozen omdat sinds onheuglijke tijdens die periode in het jaar – als de duisternis zich lijkt te verspreiden over de ganse wereldbol – mannen en vrouwen in gans Europa zich verzamelden om de zekerheid uit te spreken dat de zon terugkomt.

Als

alles lijkt in elkaar te

storten, moet men terug naar het essentiële. Op elk historisch moment is er een ‘werkzaam bestanddeel’ actief, een historische trekker. Als de instellingen in crisis zijn, als de propagandamachines en allerhande waanbeelden (de LGBT-beweging, gendertheorie, racialisering van de sociale contacten) de vrije loop worden gegeven, dan zijn het de volkeren, die de actieve bestanddelen van de geschiedenis zijn en terug worden. De volkeren die hun identiteit willen behouden, hun eigen sociabiliteit, die hun recht op historisch behoud willen bevestigen evenals de controle op de voorwaarden van hun eigen sociale reproductie. Het zijn de volkeren die vanop de ruïnes starten met de heropbouw, op voorwaarde natuurlijk dat ze in zichzelf de krachten vinden, die hiervoor nodig zijn Als een bepaalde cyclus afloopt, moet men niet proberen de oude, gevestigde orde te restaureren. Men moet naar de voorwaarden zoeken voor een nieuwe start.

ALAIN DE BENOIST

Elk einde draagt de kiemen van een nieuw begin

Buitenland

24 DECEMBER 2020

11

DIPLOMATIEKE VALIES

Einde van de Zweedse neutraliteit

Steeds frequenter gerommel met Rusland, doet de Zweedse defensiebegroting pieken. Het is een duidelijk boodschap, alleen niet van die aard Moskou militair te imponeren. NAVO-lidmaatschap is een optie die wél indruk kan maken, maar dat zou een breuk betekenen met een lange traditie van neutraliteit.

Een recente verhoging van het Zweeds defensiebudget werd met de nodige superlatieven aangekondigd. Het parlement stemde in met een verhoging in één klap van zomaar even 40%, wat onderdeel uitmaakt van een ruimer programma dat tegen 2030 tot een verdrievoudiging moet leiden. “De grootste investering in defensie sinds de jaren '50”, noemde een trotse defensieminister Peter Hultqvist het plan niet onterecht. En dat moet zich vertalen in meer materiaal en manschappen, en net dit laatste lijkt volgens experts de grote uitdaging te zijn. Sinds enkele jaren heeft Zweden een soort vrijwillige dienstplicht, alleen zal die vrijwilligheid enigszins opgekrikt moeten worden om de ambities waar te maken.

Russische bedreiging Militair gesproken moet onmiddellijk het een en ander genuanceerd worden. De middelen voor defensie bevinden zich op een historisch laagtepunt, dit in tegenstelling tot buurland Finland dat na het einde van de koude oorlog niet is beginnen afbouwen.

Ewa Skoog Halsum, het eerste vrouwelijke hoofd van de marine, liet er geen twijfel over bestaan toen ze zei dat “het erg makkelijk is middelent te schrappen, maar ontzettend moeilijk om deze weer te verhogen en opnieuw te starten.” De echte betekenis van de goedgekeurde maatregelen is vooral politiek van aard. Onmiddellijke aanleiding is het aantal incidenten met Rusland dat de voorbije jaren toegenomen is, vooral in de lucht en op zee. Door in te zetten op defensie wil Stockholm vooral een signaal geven. En loopt het ooit helemaal uit de hand, dan is de ambitie enkele weken stand te kunnen houden, voldoende lang tot hulp van buitenaf kan worden ingezet. Een beetje zoals de NAVO-strategie ten aanzien van de Oostelijke leden, alleen is Zweden geen NAVO-lid.

NAVO-lidmaatschap De huidige context kan niet los gezien worden van de lange traditie van neutraliteit van het land dat sinds 1814 in geen enkele oorlog betrokken was. Hierbij was

Het ambitieus militair programma van Zweden kan niet los gezien worden van de vraag of het land haar lange traditie van neutraliteit kan verderzetten. soms wel wat pragmatisme nodig, zoals tijdens de Tweede Wereldoorlog, maar dit doet geen afbreuk aan de traditie. De voorbije jaren waren steeds vaker stemmen te horen dat de toekomst van Zweden mogelijk wél bij de NAVO lag. Strikt genomen kan dat. Het NAVO-verdrag stelt de organisatie immers op voor “elke Europese staat (…) die kan bijdragen tot de veiligheid van

het Noord-Atlantisch gebied.” Politiek was dit meer dan een brug te ver, maar deze consensus wijzigt. In tegenstelling tot Finland heeft Zweden nooit officieel verklaard dat het lichten van de NAVO-optie als stok achter de deur gehouden wordt. Maar mogelijk brengt het wijzigende politieke klimaat hier verandering in.

MICHAËL VANDAMME

NEDERLAND

Progressief lullen en totalitair invullen Nederland lijdt aan een slepende ziekte die altijd dieper invreet. Zogenaamde progressieven willen steeds hardere maatregelen en verplichtingen die thuishoren in totalitaire schurkenstaten.

Neem zoiets onnozel als kerstverlichting. Het is soms mooi, soms over de top, maar het doet niemand pijn in de donkerste dagen van het jaar. Daar denkt de extreemlinkse coalitie die Amsterdam bestuurt anders over want “An jedem Punkt muss es Kontrollen geben” zeiden vroegere totalitairen. De Amsterdammer heeft daarom niet het recht zelf over zoiets banaals te beslissen. Meer dan één vierkante meter licht op je gevel? Aanmelden bij het ‘Lichtjesloket’ dat kan controleren.

“Lichtslangen in de binnenstad moeten de vorm van de architectuur volgen, ornamenten mogen niet verhuld worden en de kleur moet warm wit zijn”. Ook onnozel is de PvdA die de ‘Bernhardbelasting’ in haar verkiezingsprogramma zette, want prins Bernhard (neefje van koning Willy) is een bekende huisjesmelker. Alleen huurde de PvdA zelf een pand van Bernhard voor het par-

tijhoofdkwartier. Toch een ideetje: “de Laurentboete” voor iedere corrupte ondernemer in Vlaanderen?

Minder onnozel Minder onnozel is de houding van de Leidense universiteit die de weg van de VUB opgaat. Hoogleraar Paul Cliteur, promotor van Thierry Baudet en ex-senator van Forum, moet op het matje komen. Hij is zeker geen antisemiet. Maar had hij soms in het nabije en zelfs verre verleden kennis van eventuele irritante en smakeloze opmerkingen van zijn pupil? Nam hij ‘klip en klaar’ afstand van de vermeende uitspraken van Baudet?

Kon hij bewijzen dat hij in het verleden krachtdadig optrad? Dat vroeg de rector allemaal. “Ik was er niet bij” repliceerde Cliteur, maar volgens links ben je niet alleen schuldig voor wat je zelf doet maar ook omdat je iemand kent.

Absoluut niet onnozel is het standpunt van Amsterdams PvdA-wethoudster Moorman. Ze beheert de portefeuilles Onderwijs en Inburgering en ze wil maatregelen nemen uit het receptenboekje van Stalin en Mao. Ze betreurt de weinig fraaie resultaten in veel Amsterdamse scholen en ze heeft de schuldigen gevonden. Ik citeer: “Als je een sterke thuissituatie hebt, bewandel je betere wegen. Dat wil ik veranderen.” Het moet gedaan zijn met ouders die hun kinderen naar een bibliotheek, een theater, een museum slepen. Die hun kinderen voorlezen zodat hun woordenschat verbetert, die oudervergaderingen bijwonen.

Moorman zegt letterlijk dat dit “ouders zijn die pushen.” In de grootste stad van Nederland moet er genivelleerd worden, moeten alle kinderen even agressief en onverdraagzaam in de school belanden zodat de school hen kan stroomlijnen tot correcte ‘neue Menschen’.

Moslimbroeders Verkiezingen in maart en dus heeft

de openbare omroep een groot portret gemaakt van minister, intrigante en politiek leider van D66 Kaag. De NOS is geen ezel en stoot zich graag twee keer aan dezelfde steen. Bij de vorige verkiezingen werden letterlijk beeld en commentaar overgenomen van GroenLinks voor een documentaire over politiek leider Klaver. Juist deze week bleek dat verscheidene heren en één heer in het bijzonder bij D66 de tengels niet thuishouden. Mevrouw Kaag was uiteraard geschokt, maar gaf toe dat ze van de hoed en de rand wist zonder op te treden. Nu eerst werd ook bekend dat kandidate GroenLinks Kauthar Bouchallikht een paar jaar geleden enthousiast onder hakenkruisvlaggen liep waarmee Israël bedoeld werd. Geen twee jaar geleden gaf deze zuster van de moslimbroeders les (met hoofddoek uiteraard) aan Turkse extremisten: mannen en vrouwen netjes gescheiden. “Jeugdzondes”, noemde ze het bij de NOS en de verslaggeefster knikte beaat want linksen en moslims zijn per definitie nooit totalitair.

JAN NECKERS

DUITSLAND

Studenten tegen de vrijheid Een aanzienlijk aantal studenten in de sociale wetenschappen van de Goethe-universiteit in de Duitse stad Frankfurt is voorstander van een inperking van de vrijheid van meningsuiting.

Dit blijkt alvast uit een studie van sociaal wetenschappers Matthias Revers en Richard Traunmüller (met de titel ‘Ist die Meinungsfreiheit an der Universität in Gefahr?’). De studie werd in een Engelstalige versie besproken in het tijdschrift Kölner Zeitschrift für Soziologie und Sozialpsychologie (band 72, september 2020). Daaruit blijkt dat afhankelijk van het controversiële thema tussen 30 procent (“Islam is niet compatibel met het Westen”) en 54 procent (“Homoseksualiteit is immoreel”) van de studenten vindt dat voordrachtgevers niet mogen spreken op de campus.

“Homoseksualiteit is immoreel” Nog grotere aantallen, 64 procent (“Zijn er biologische verschillen in talenten van mannen en vrouwen?”) en 83 procent (“homoseksualiteit is immoreel”), vindt dat mensen met dergelijke inzichten zelfs niet aan de universiteit mogen doceren. En ongeveer één derde van de studenten is er zelfs voorstander van dat de boeken van die onderzoekers uit de universiteit moeten worden verwijderd. Tussen midden mei en aanvang juli 2048 werden alle 6.674 studenten in een sociaalwetenschappelijke richting hierover ondervraagd. 932 studenten antwoordden op de online-bevraging.

PIET VAN NIEUWVLIET

Uit een onderzoek blijkt dat een groot deel studenten sociale wetenschappen van de Universiteit van Frankfurt meent dat professoren die er politiek incorrecte meningen op nahouden geweerd moeten worden.

12 Kerst

24 DECEMBER 2020

Bij de mooiste herinneringen uit mijn kindertijd in het katholieke Vlaanderen van de jaren ’50 en ’60 zijn onze eerste reizen, met zevenen in een klein autootje, communiefeesten, Sinterklaas natuurlijk, maar vooral de kerstavonden, met een rijk versierde boom en een stalletje met een kribbe.

Mais où sont donc les neiges d’antan?

Maar Kerstmis gaat veel dieper dan zulke herinneringen, hoe dierbaar die ook zijn.

Onze redacteur keert terug naar zijn jeugd en vertelt over het kerstfeest vroeger en vandaag

WAT KERSTMIS VOOR MIJ BETEKENT

I

n zijn boek "De Hongaarse Opstand" (uitgeverij Elsevier, 1976) vertelt Noël Barber over een van de weinige excessen waaraan de Hongaren zich bij de opstand van 1956 hebben schuldig gemaakt: de lynchpartij op het Plein van de Republiek. Agenten van de gehate geheime politie AVO hadden met mitrailleurs op de betoging geschoten en tientallen mensen gedood. Daarop bestormden de opstandelingen het gebouw en toen de AVO’s zich tenslotte overgaven, werden ze door de woedende menigte afgemaakt. De massa was door het dolle heen. Eén AVO werd zwaargewond ondersteboven in een boom gehangen. Maar dan bracht men een kind naar buiten... “Ze droegen hem op hun schouders. Het kind was een jaar of vijf en het keek met een lief gezichtje links en rechts. Er werd geroepen: ‘Niet doden, spaar hem!’ Het was het zoontje van een der AVO-officieren. Het zien van dat gezichtje ... bracht je weer terug tot de werkelijkheid.

Ze spaarden hem en de mensen gaven hem door van schouder tot schouder totdat hij in veiligheid was.” Zelfs in die razernij van wraakzucht kwam de menigte nog tot inkeer door het zien van een kind.

Tekening van Jef Nys in 't Pallieterke van 1953.

(deel 1) Mijn moeder vertelde mij ooit een soortgelijk verhaal uit 1944, toen woedende Duitse militairen uit wraak voor een aanval van het verzet in haar kleine dorpje in Limburg een aantal willekeurige mensen bijeendreef en begonnen te fusilleren. Terwijl de dorpelingen doodsbang in een rij op hun executie stonden te wachten, kwam er een klein jongetje aangelopen. Hij liep met opgeheven armpjes naar zijn vader die in de rij stond, en riep: “Papa, papa!” De Duitsers waren plots ontnuchterd. Plots leken ze te beseffen wat ze aan het doen waren. Er werd niet meer geschoten. “Maak allemaal dat ge weg komt. Raus! Schnell!”

HET GODDELIJKE KIND In mijn ogen zijn dit kerstverhalen. Er komen geen engelen of herders in voor, geen stal en geen kribbe, en al helemaal niet de vredige en liefdevolle sfeer die wij met Kerstmis associëren.

Maar dit zijn wel varianten op het essentiële religieuze idee dat in het kerstfeest zit vervat: het kind dat het kwaad overwint.

In het kerstverhaal is het een goddelijk kind, geboren uit een Moeder die niet door de erfzonde is aangeraakt. Hier is het twee keer een gewoon onbekend mensenkind, maar dat doet niets af aan de wijsheid en de diepte ervan.

Kinderen doen wonderbaarlijke dingen in ons. Ik heb losbollen in verantwoordelijke volwassenen zien veranderen toen hun eerste kind geboren werd. Kinderen brengen soms het beste in onszelf naar boven. Iedere vader die bij de wieg of de couveuse van zijn pasgeboren kind heeft gestaan, zal dat beamen.

Met de geboorte van Christus krijgt dat gevoel een religieuze dimensie. Het overstijgt de emoties van één bepaalde vader of moeder voor één bepaald kind. Het verandert alles, zowel in de metafysische wereld als in ons leven op aarde. Onze band met God verandert, en ook onze visie op kinderen in het algemeen.

Het kind is niet meer alleen een toekomstige volwassene, maar het krijgt plots een centrale plaats in de schepping.

Ja, zelfs dé centrale plaats.

Die verheffing van het kind blijft niet beperkt tot Jezus. Ze geeft álle kinderen een nieuwe plaats in de kosmische ordening. Wij beseffen plots hoe kostbaar kinderen zijn, niet alleen om wat zij later kunnen worden, maar om wat ze nu al zijn. Zij staan dichter bij God en de spirituele wereld dan wij volwassenen. Christus komt daar in zijn predikingen trouwens herhaaldelijk op terug. Ook God is veranderd, al klinkt dat misschien als een

ketterij. Hij dreigt niet meer alleen met verschrikkelijke straffen als wij de geboden overtreden. Hij bestrijdt het kwaad niet meer alleen met het vuur dat Sodom en Gomorra vernietigde, niet met de wrede plagen die Egypte teisterden, maar door een Kind te zijn. Daarmee redt Hij ons. Zoals een kind die woedende Hongaren en die Duitse soldaten tot bezinning bracht.

test’ is dat verspilling. Moederdieren verstoten hun kleintjes als ze niet sterk genoeg zijn. Dat is de onverbiddelijke wet van de natuurlijke selectie. Maar mensen kunnen barmhartig zijn en tegen die wrede wet ingaan. De Spartanen vonden dat valse sentimentaliteit. Maar door het kerstgebeuren begonnen christenen anders te denken en te voelen.

BIOLOGIE EN SPIRITUALITEIT

GODDELIJKE VONK

O, ik ken de antwoorden van de sceptici, de biologen, de psychologen, de rationalisten. Zij wijzen erop dat wij ons laten meeslepen door valse sentimentaliteit en dat de tedere gevoelens die kinderen in ons opwekken alleen maar uitingen zijn van een diepgeworteld ouderinstinct. Zij zullen erop wijzen dat dit instinct evengoed voorkomt bij alle zoogdieren en bij de meeste vogelsoorten, en dat er niets heiligs aan is. Het is een biologische reflex. Dat is allemaal waar. Een man die zijn leven waagt om een verdrinkend kind te redden, heeft het gevoel dat hij een moreel verheven en uniek menselijke daad stelt. Maar zoals de grote dierpsycholoog Konrad Lorenz opmerkte: een normale mannetjesbaviaan zou precies hetzelfde doen.

Er is natuurlijk één essentieel verschil: een

In de kabbala en het chassidische jodendom gelooft men dat er bij de schepping vonken van het goddelijke in de materiële wereld opgesloten werden. Dat is een mooi en vruchtbaar beeld. Ik denk dat één van die goddelijke vonken bewaard is gebleven in onze liefde voor kinderen.

Heeft dat diepe biologische wortels? Natuurlijk. Maar het heeft ook een spirituele dimensie die dat overstijgt en veredelt.

En laat ons de mooie dierensymboliek in het christelijke kerstverhaal niet vergeten: zelfs Christus had de warmte nodig van twee nederige dieren die op Hem ademden in de kribbe. Dat is een heel diepzinnig symbool. De mens is niet alleen een geestelijk wezen. Ook de dieren en de materiële natuur zijn een wezenlijk en onmisbaar deel van de schepping. Ook zij bevatten een vonkje van het goddelijke, al is het soms maar een heel kleintje. Ziel en lichaam, geest en materie, zijn niet altijd tegenstanders. Soms, in de liefde voor het kind, zijn zij bondgenoten en broeders. Als ik nu, na bijna zestig jaar, op mijn kindertijd terugkijk en aan de kerstfeesten van toen terugdenk, dan overvalt mij dikwijls een knagend gevoel van verlies. Het leven was omgekeerde alchemie. Het goud van de kindertijd is volwassen lood geworden.

Er is iets verloren gegaan, dat nooit meer terugkwam. De diepe onderstroom onder heel mijn volwassen leven is een onvervulbaar heimwee geweest naar de rijkdom en de tover van mijn kinderjaren, naar de nabijheid van het goddelijke, zoals dat ik met Kerstmis het diepste voelde. Ik denk dat vele mensen onbewust dat heimwee voelen en dat het ook bij hen een religieuze dimensie heeft. Als Christus in het evangelie zegt: "Zo gij niet wordt als deze kinderen, dan zult gij het hemelse rijk niet betreden", dan kan ik dat niet theologisch verklaren, maar emotioneel heeft dat mij altijd diep geraakt. Zou het paradijs iets kunnen zijn als een terugkeer naar de magie van die kinderlijke wereld? Wat is er verloren gegaan toen wij volwassen en kritisch en verstandig werden?

Waarom zien wij zoveel gouden kinderen en zoveel grauwe volwassenen? Als kinderen hebben wij nog vonken van het goddelijke ervaren. Wij waren mystici zonder dat wij het wisten. Maar later groeiden de poorten naar die hogere wereld langzaam dicht.

Behalve soms, op kerstavond.

PAUL BÄUMER

“Wat is er verloren gegaan toen wij volwassen en kritisch en verstandig werden?

Waarom zien wij zoveel gouden kinderen en zoveel grauwe volwassenen?” dier doet dit alles instinctief. Het heeft geen keuzevrijheid. De mens heeft die keuzevrijheid wel. Hij kan laf en egoïstisch zijn en het kind laten verdrinken. Door die keuzevrijheid krijgt zijn daad een morele en heroïsche dimensie die bij dieren natuurlijk ontbreekt. Het biologische aspect van de liefde voor het kind heeft bij de mens ook een spirituele dimensie gekregen. Het is nog altijd een instinct, maar het is niet meer alleen een instinct. Het beste bewijs daarvoor: menselijke ouders, toch zeker in de joods-christelijke wereld, zullen heel dikwijls hun zwakke, zieke of gehandicapte kinderen met nog meer liefde en zorg omringen dan hun gezonde en sterke kinderen. Vanuit het oogpunt van de ‘survival of the fit-

Actueel

24 DECEMBER 2020

Kritiek op 8 miljoen euro subsidie voor Bruzz

Lang voor 2020 haar wende in zicht kreeg, was haar plaats in de geschiedenis verzekerd. Weinig woorden zijn zo inflatoir als ‘historisch’, maar de grote impact van dat kleine beest op het leven van 2020 mag zonder schroom zo omschreven worden. 2020, dat zich aankondigde als een doordeweeks, wat triviaal jaar, is voor lang in de herinnering gegraveerd. In 2020 werd het stil. En bleek dat stilte ook luid kan klinken.

Het was in menig opzicht een lastig jaar.

Ook politiek, maar u vergeeft mij dit pad verder te ontwijken.

Velen verloren de voorbije jaren grote zekerheden. Nogal wat ingrijpende maatschappelijke ontwikkelingen, zoals globalisering of digitalisering, brengen bij sommigen twijfel over hun plaats in de veranderende samenleving.

Zwarte Piet en Kerst-

Ook op kerstdag moet het stil zijn. Zingen is gevaarlijk, je blaast het beest in het rond Wat een zonde dat net het kerstfeest, een feest van hoop en heropstanding, her en der een van wanhoop, eenzaamheid en verlating kan worden. Misschien verklaart dat waarom mijn buurvrouw het nogal druk heeft. Ze is de beste buurvrouw ter wereld. Wereldberoemd, binnen haar gemeenschap zeer geliefd, daarbuiten gerespecteerd. Ze is overal en nergens. Altijd thuis, nooit te zien. Iedereen is er welkom, maar ze zorgt nooit voor overlast. Ze doet eigenlijk niets, behalve luisteren. Ze woont er in een kapel, gebouwd in 1946, geïnspireerd op de Onze-Lieve-Vrouwekapel van Banneux. Haar huis kwam er uit dank omdat de stad vrij goed gespaard bleef in de Tweede Wereldoorlog. Mooi is het niet, dat rechthoekig gebouw van rode baksteen onder overstekend schilddak van leipannen en wat bombastisch opgetooide betonnen zuilen. Stevig wel. De meeste bezoekers van Maria – artiestennaam OLV of de Heilige Maagd – komen er spreken zonder woorden. Die stilte kan je horen, tot buiten. Alleen in mei komen ze bij haar thuis zingen.

Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis zijn

Achouffe 19 - 6666 Wibrin (Houffalize) Wij zijn vlamingen Tel.: 061 28 81 82

www.lespine.be

De Jongste Telg

Ingang langs de Boechoutselei in Hove of Fruithoflaan 15, 2530 Boechout Tel.: 03/455.23.56 www.dejongstetelg.be

Niet in 2020, toen was het ook dan stil. Ook op kerstdag moet het stil zijn. Zingen is gevaarlijk, je blaast het beest in het rond.

Haar vele bezoekers komen er om troost. Schrijven ze haar. Of fluisteren ze licht verontschuldigend, als ze op de fiets of in de auto verdwijnen. Troost lijkt zwak. Maar troost en moed liggen dicht bij elkaar. Troosten is dikwijls moedig. Troost nodig hebben nog meer. Troost kan veel zijn, op veel verschillende manieren zijn. Troost is moed inspreken aan wie lijdt, omdat die verlaten of angstig is. Troost is mededogen. En dat vergt empathie, lotsverbondenheid.

De ander vooraan zetten, laten voelen dat die niet alleen is. Troost is steun. Niet het probleem oplossen, maar het helpen dragen. Erkennen, eerder dan doen verdwijnen.

In 2021, het vaccinatiejaar, zal corona niet meteen verdwijnen. Blijft onrust hangen. Ook volgend jaar dreigt wantrouwen als we elkaar kruisen in de drukke winkelstraat.

Zullen eenzaamheid en angst niet verdwijnen. Kunnen spanningen opstaan, tussen wie maatregelen wel of niet naleeft. Tussen de Gevaccineerden en de Niet-Gevaccineerden.

Volgt er een lastig debat over de rangorde waarmee burgers toegang krijgen tot inenting. De nood aan hoop blijft onverminderd.

Kerstmis ligt op de overgang tussen het rampjaar 2020 en 2021 en is hét moment om die hoop te hervinden. Kerstmis staat al eeuwenlang voor een nieuw begin, voor het geloof en vertrouwen dat het beter kan worden. Biedt al eeuwenlang moed en troost. Door corona zal Kerstmis kleiner gevierd worden, wat meer tot haar essentie gedwongen worden. Misschien kan Kerstmis dankzij corona zo meer tijdloze inspiratie brengen aan mensen die begaan zijn met de eigen veranderende tijd. En kunnen we van mijn buurvrouw leren hoe belangrijk het ook in het lastige 2021 is om in stilte en bescheidenheid, niet op Instagram of Facebook, troost te bieden.

CARL DEVOS

feest werden Roetpiet en Winterfeest. X komt naast M en V. Bij de aankondiging van een webinar over AI en IOT volgt een zucht: kunnen we nog mee? Tellen we nog? En toen kwam corona veel kleine zekerheden wegduwen. Levensbedreigend gevaar zat ineens verscholen onder het mondkapje van de vriendelijke buurman, in de rij voor de bakker.

Plots mochten de eigen kinderen niet meer binnen, moet het kerstfeest, hét familiefeest, zonder familie verder. Dat zorgde her en der voor nog meer onrust. Verlatings- en andere angst. Verdriet.

Het knappe Flagey-gebouw is de thuishaven van Bruzz.

Ampe stelt vast dat de subsidies aan Bruzz in verhouding zelfs hoger liggen dan de subsidies die de VRT krijgt. Bruzz werkt met 80 procent belastinggeld terwijl VRT ‘slechts’ met 60 procent werkt. Ook de verhouding tussen Bruzz en de regionale zenders is volgens het Open Vld-parlementslid scheefgetrokken. “Ze werken met 26 keer meer subsidies dan veel regionale zenders”, klinkt het bij Ampe. “Daarom vind ik dat ze meer beroep moeten doen op private middelen, want al die subsidies dreigen Bruzz in slaap te wiegen.”

Regionale omroepen De grote regionale omroepen haalden procentueel het kleinste percentage aan subsidies ten opzichte van hun eigen inkomsten: ongeveer 3,2 procent van hun totale inkomsten komt uit overheidsmiddelen. Als voorbeelden verwijst Ampe naar ATV en TV Limburg.

Voor de andere regionale omroepen varieerde de bijdrage van overheidsmiddelen ten opzichte van hun totale middelen tussen de 5,1 procent en 7,2 procent. Voor de kleinere omroepen is de bijdrage vanwege de overheid dus iets belangrijker.

De inkomsten van Bruzz die niet van de overheid komen, bestaan uit ruil-opbrengsten, voor een bedrag van 830.000 euro in 2020 en reclameopbrengsten ter waarde van 730.000 euro.

De kritiek van Ampe op de subsidies, die door haar partij ook vanuit de Vlaamse regering mee zijn goedgekeurd, ontlokt een aantal scherpe reacties bij oppositiepartij Vlaams Belang.

Vlaams Parlementslid Klaas Slootmans (VB) noemt het “vreemd dat mevrouw Ampe enerzijds de betoelaging van Bruzz bekritiseert, terwijl ze diezelfde zender als lid van de meerderheid zelf mee subsidieert”.

Ampe zelf ziet het probleem niet: “Iedereen kent mij en weet intussen hoe ik in elkaar zit. Als parlementslid ben ik het gewoon om te zeggen wat ik denk. Ik moet alleen verantwoording afleggen aan de kiezers.”

Vlaams Belang pleit ten gronde voor meer Vlaamse verankering in Brussel, die best ook veruitwendigd mag zijn via een mediakanaal. Maar Slootmans is van mening dat Bruzz aan zeer eenzijdige berichtgeving doet. “De zender ademt een typische groene, links-stedelijke visie op de Brusselse omgeving uit”, zegt hij. “De neutraliteit is ver zoek. Niettegenstaande het Vlaams Belang in peilingen de tweede grootste Vlaamse formatie is in Brussel, worden wij er systematisch genegeerd.”

Nochtans gaat Bruzz er prat op een pluralistische visie uit te dragen. “Maar in de praktijk bestaat die vooral in het uitdragen van een progressief-internationale visie op de samenleving”, meent Slootmans.

Het Vlaams Belang pleit ervoor de financiering van Bruzz te koppelen aan een onpartijdigheidsmonitoring. “De baseline moet zijn: geen onpartijdigheid, geen centen. Centrumrechtse en rechtse kiezers betalen immers ook voor Bruzz”, besluit Slootmans.

Uit een studie van onderzoeksbureau Kantar naar de merkbekendheid van media, blijkt dat een op de twee respondenten het merk Bruzz herkent. Een op tien van de ondervraagden noemde Bruzz spontaan als eerste mediamerk. Alle Bruzz-kanalen gaan er sterk op vooruit, met televisie en sociale media als uitschieters.

KRISTOF LUYPAERT

© Shutterstock

Vlaams volksvertegenwoordiger Els Ampe (Open Vld) vindt dat Bruzz te veel subsidies krijgt. Het totaalbudget van Bruzz bedraagt ongeveer 10 miljoen euro per jaar. Daarnaast genereert het mediabedrijf jaarlijks ook een klein deel eigen opbrengsten. In 2020 bedroegen de eigen opbrengsten 236.470 euro. Daartegenover stond wel een totaal subsidiebedrag van net geen 8 miljoen euro.

Moed en troost 2020 ging traag en snel. Snel omdat tegen de zomer mogelijk, of eerder onmogelijk, werd wat enkele maanden voordien nog ondenkbaar was. Een avondklok, sluiting van winkels en scholen, kusttoeristen die terug naar huis gestuurd werden, drones en controles op pizzadozen om samenscholingen te registreren… Begin 2020 had niemand geloofd dat een politiestaat zo zachtjes dichterbij kon sluipen.

Tegelijk was 2020 traag, net omdat veel tot stilstand kwam, op wegen en in levens. Geen jachtige vergaderingen tussen de files, maar urenlang in de eigen leefruimte naar een computerscherm staren. Reizen werd wandelen. Niet te ver, niet te lang, want er is geen toilet in de buurt. Gezelschapspelen in de eigen tuin, omdat bioscoop of restaurant geen commercieel vertier meer toelieten. 2020 ging traag en snel en sloeg veel mensen daardoor uit hun zekerheden.

13

14 Cultuur FILM

Babylon Berlin De Duitse hitserie "Babylon Berlin" speelt zich af in het decadente en turbulente Berlijn van de Weimar-periode en is een "Film Noir"misdaadreeks van de bovenste plank. Het derde seizoen is nu integraal te bekijken op VRT NU.

24 DECEMBER 2020

CULTUUR

Kunst in de Stad Vorige maand zijn in Antwerpen twee beelden uit de collectie Kunst in de Stad opnieuw in de publieke ruimte geplaatst en er zijn recent twee kunstwerken aangekocht die eveneens een plaats in de havenstad hebben gekregen.

In Antwerpen staan al flink wat monumenten, standbeelden en kunstwerken in de publieke ruimte. Het openluchtmuseum Middelheim ontfermt zich hierover. Naast het onderhouden, onderzoeken en uitbreiden van deze collectie, wordt ook ingezet op het verbeteren van de presentatie en de zichtbaarheid.

Een betere spreiding van de beelden en kunstwerken over de hele stad is een aandachtspunt.

industriële havengebied te hebben gestaan, komt het beeld nu dichter bij de mensen. Het heeft een mooie plek gekregen in het Droogdokkenpark

Boodschapper

"Babylon Berlin" is gebaseerd op de misdaadboeken van Volker Kutscher en speelt zich af in de Duitse hoofdstad tijdens de beruchte jaren ’20 van het Weimar-tijdperk. De reeks volgt Gereon Rath, een detective uit Keulen die naar Berlijn wordt gestuurd. Gereon is verslaafd aan morfine en sleept als veteraan van de Eerste Wereldoorlog zware trauma’s mee. In Berlijn maakt hij kennis met Charlotte Ritter, een meisje uit de sloppenwijken die ervan droomt detective te worden en al snel uitgroeit tot trouwe ‘sidekick’ van Gereon. Al snel geraakt de Keulse politieagent verwikkeld in een web van politieke intriges tussen trotskisten, andere communisten van allerlei slag, monarchisten, de Berlijnse onder- en bovenwereld en nationaalsocialisten.

Art Deco en Jazz Qua audiovisuele flair moet Babylon Berlin niet onderdoen voor hitseries aan de andere kant van de oceaan. Het prijskaartje was dan ook navenant: de serie is de duurste Duitse televisiereeks ooit. Het wilde en decadente, maar tegelijk esthetische Weimar-Berlijn van de ‘roaring twenties’ wordt tot leven gebracht met behulp van prachtige decors en kostuums. Ook de muziek is van de bovenste plank. Kortom: liefhebbers van Art Deco, expressionisme en jazzmuziek komen zeker aan hun trekken.

De turbulente Weimar-periode is waanzinnig interessant, een explosie aan creativiteit in de domeinen van kunst, cultuur en wetenschappen, economische booms en tegelijkertijd grote ongelijkheid, decadentie - Berlijn stond in de periode daadwerkelijk geboekstaafd als een van de meeste decadente steden ter wereld - en een heleboel politieke instabiliteit. Tegelijk is de periode lange tijd onderbelicht gebleven in de Duitse media.

Geen overdaad aan nazi’s Wat bovendien lovenswaardig is aan "Babylon Berlin" is dat de periode niet zomaar verheerlijkt wordt.

Hoewel de Weimarrepubliek democratisch was, was de politieke situatie er bovenal erg fragiel. Politiek geweld, ook vanuit linkse hoek, was er schering en inslag.

Even lovenswaardig is het feit dat de kijker niet om de oren geslagen wordt met verwijzingen naar het nationaalsocialisme. De Hitlerfanaten komen pas vrij laat in de reeks aan bod en dan nog bevinden ze zich, zeker in de eerste seizoenen, vooral op de achtergrond.

Uiteraard zijn er een aantal punten waar de reeks de mist ingaat op het vlak van historische accuraatheid. Zo worden sommige politieke tendensen en figuren sterk geromantiseerd of gemythologiseerd, door hedendaagse populaire Duitse opvattingen te projecteren op het verleden.

Zo wordt het politieke zwaargewicht Gustav Stresemann ietwat anachronistisch voorgesteld als iemand die een vroege voorstander was van een soort Europese Unie. Stresemann mocht dan wel een (conservatieve) liberaal en (pragmatische) democraat zijn, hij is en bleef een Duitse nationalist. Zo bleef hij een fervent voorstander van een aanhechting van Polen. Oostenrijk mocht wat hem betrof ook geannexeerd worden door Duitsland. Zijn eerbiediging van verdragen en zijn diplomatieke demarches ten aanzien van Frankrijk dienden vooral om van Duitsland weer een internationaal sterke speler te maken. De historische muggenzifterij daargelaten blijft "Babylon Berlin" een bijzonder spannende, interessante, ‘binge’-waardige en audiovisueel adembenemende serie.

PIETER VAN BERKEL

Sinds november kunnen bewoners en bezoekers in Antwerpen opnieuw twee topstukken uit de verzameling Kunst in de Stad bewonderen. Het eerste is “De Boodschapper” uit 1955 van de Wit-Russische Ossip Zadkine (1890-1967), van wie ook werk te zien is in het kunstpark van het Middelheimmuseum. De bronzen “De Boodschapper” werd in 1959 aan de stad geschonken door Maurits Naessens van de toenmalige Bank van Parijs en de Nederlanden, een mecenas voor vele jonge kunstenaars. Bij de schenking had Naessens de wens uitgedrukt dat het beeld “een eerste groet zou zijn van Antwerpen aan de schepen van alle naties die Antwerpen aandoen”.

Het beeld is kunsthistorisch een van de meest waardevolle werken uit de collectie Kunst in de Stad. “De Boodschapper” is een menselijke figuur die in zijn armen een boot, een tempel, een aquaduct en enkele miniatuurfiguren draagt. Na decennialang in het

aan de Scheldebocht en kijkt uit over de rivier, richting haven.

Nog zo een iconisch beeld is “Moeder en Kind” van Jozef J. Peters (19271983). Het werd in 1980 ingehuldigd op het Moorkensplein in Borgerhout en het is daar nu teruggeplaatst. De originele sokkel is op basis van archieffoto’s opnieuw gemaakt en ook de patina van het bronzen beeld werd hersteld.

Vrouwen op de sokkel Een in onbruik geraakte klassieke sokkel in het Stadspark wordt nu gebruikt om tijdelijk nieuwe beelden van

hedendaagse kunstenaars te presenteren, die nadien elders in de stad een vaste plek krijgen. “Publiek Figuur” heet dit project en het is bedoeld om ons te laten nadenken over wie of wat we vandaag op een sokkel willen zetten. Het eerste beeld in de reeks is “Figure of Color” van Tramaine de Senne, een Amerikaanse die woont en werkt in Antwerpen. Het is een werk in brons en gepigmenteerde was en verwijst zowel naar de titel van het project als naar de Engelse uitdrukking ‘person of color’, die in het geboorteland van Tramaine de Senna vaak gebruikt wordt voor niet-blanke Amerikaanse burgers.

Antwerpen kocht dit jaar nog een tweede beeld, eveneens van een vrouwelijke kunstenaar. Dit past in de aankooppolitiek die wil inzetten op vrouwelijke en internationale kunstenaars omdat die in de historische collectie Kunst in de Stad ondergewaardeerd bleven. Het nieuwe werk is “Silver Screen” van Nadia Naveau, een van onze kunstenaars die ook internationaal een stevige reputatie heeft opgebouwd.

Het bronzen werk is aangebracht aan een gevel op het Hendrik Conscienceplein. Het oogt ietwat surrealistisch: we zien een gemaskerde kat, gordijnen, een rol die een deel van een stad afdekt. Hoewel Naveau in haar beeldtaal inzet op de uitwerking van sculpturale details, worden die hier in een tweede beweging afgeschermd.

Met de plaatsing van deze vier beelden toont Antwerpen dat kunst in de publieke ruimte niet mag ontbreken als de stad de ambitie heeft, zoals in het beleidsplan te lezen is, om stadsontwikkeling te koppelen aan de esthetische opwaardering van de stad.

MMMV

’t Pallieterke 75 jaar in het Vlaams Parlement Het had mooi kunnen zijn, onze academische zitting die gepland was op 26 maart jongsleden in het Vlaams Parlement in het kader van onze verjaardag. Maar ja, we hoeven u niet te vertellen dat een niet nader genoemd virus enkele stokken in de wielen kwam steken.

De academische zitting, in een organisatie van de netwerkorganisatie Pro Flandria, was in ieder geval een groot succes inzake inschrijvingen. Twee weken voor datum zaten we al aan 400 geïnteresseerden, veel meer dan dat er in de zaal van het Vlaams Parlement binnen konden. In eerste instantie werd beslist om de academische zitting uit te stellen naar 2021.

Maar nu komt ook deze nieuwe datum (25 maart 2021) in het gedrang. Omdat het virus welig blijft rondzweven enerzijds, en anderzijds omdat het Vlaams Parlement het aantal aanwezigen wil beperken in de zalen, heeft het bestuur van Pro Flandria in samenspraak met ons beslist om de academische zitting definitief te annuleren. Uiteraard hebben we die beslissing met spijt in het hart moeten nemen, maar de gezondheid van onze lezers is voor ons het belangrijkste. Pro Flandria zal de komende dagen en weken het inkomgeld van de ingeschreven deelnemers terugbetalen (bijkomende informatie via: contact@proflandria.be).

Laat me eindigen met u allen, beste lezers en lezeressen, een Zalig Kerstfeest te wensen. Ik denk aan u allemaal in deze donkere en moeilijke periode, en ik hoop dat uw wekelijks ’t Pallieterke toch enig licht in de duisternis brengt. Wij houden vol. U toch ook? Samen komen we erdoor. Tot volgende week.

KARL VAN CAMP

BOEK

Het Nederlands in Sint-Omaars door de eeuwen heen Cyriel Moeyaert schreef heel wat artikels over de Frans-Vlaamse stad Sint-Omaars, waarvan de meeste verschenen in de jaarboeken van de Stichting Zannekin. Onder de titel "Het Nederlands in Sint-Omaars door de eeuwen heen", schreef hij een uitgebreide bijdrage in vier delen, waarvan het eerste deel verscheen in 1990 en het laatste in 2017. Het was de wens van Cyriel Moeyaert om die vier delen met elkaar te integreren tot één geheel. Dit werkstuk verschijnt nu in boekvorm samen met vier andere artikels over Sint-Omaars. De teksten worden aangevuld met gloednieuw fotomateriaal, aangeleverd door fotograaf Dirk De Groof.

Het boek verschijnt in het Nederlands in januari 2021 en wordt uitgegeven door Polemos in samenwerking met het Vormingsinstituut Wies Moens

vzw. We hopen dat het werk in de loop van 2021 ook in het Frans kan verschijnen.

U kan reeds voorintekenen door overschrijving van 20 euro op rekening BE84 0011 3757 3459 van het Vormingsinstituut Wies Moens vzw. (+ verzendingskosten binnenland 4 euro).

Wie minstens 50 euro overschrijft vóór 31 december 2020 wordt met naam en woonplaats vermeld achteraan in het boek. Verenigingen en bedrijven kunnen daarbij hun logo laten opnemen. Vanaf 125 euro kunnen verenigingen en bedrijven een advertentie laten plaatsen op een volledige bladzijde. Alle informatie via edwin. truyens@skynet.be.

KARL VAN CAMP

Brieven

24 DECEMBER 2020

GESCHIEDENIS

Kerst-Mis

Mag ik iets persoonlijks schrijven? Herinneringen uit die verre tijd toen Kerstmis nog een godsdienstig feest was in plaats van een schranspartij met overbodige cadeautjes.

Het Patershof

Echte kaarsjes

Er is een reden waarom pseudo-links het woord ‘winterfeest’ wil doordrukken. Dat is niet alleen ter wille van de multicultuur, maar ook wegens de nooit helemaal verdwenen haat van vrijzinnigen (zegt deze alumnus van de VUB) tegenover het christendom. ‘Kerst’ betekent natuurlijk ‘Christus’ en ‘Mis’ spreekt voor zichzelf. Reden trouwens dat protestanten liever over kerstfeest spreken. Als u ooit in Mechelen komt, beveel ik een bezoek aan een moderne architectonische bijzonderheid aan: hotel Patershof in de Karmelietenstraat waar ik als kind lang de middernachtmis bijwoonde.

Het hotel is sinds 2009 gevestigd in de 19de-eeuwse kerk van de Franciscanen-Minderbroeders (in Mechelen ongeschoeide Karmelieten). Zet er één voet binnen - het is vrij te bezoeken - en heel het interieur toont nog altijd de oorspronkelijke functie van het tien jaar eerder ontwijde gebouw. Het hotel zegt dat de kerk zich weer in haar originele staat bevindt als de hotelfuncties verdwijnen. Naast de kerk stond een kloostergebouw met drukkerij dat nu in appartementen is ingedeeld en waar lange tijd een bloeiende kloostergemeenschap huisde. De ‘paters’, zoals ze in de volksmond heetten, waren feitelijk de parochiegeestelijken van een paar aanpalende straten waar ‘la basse classe’ (dat werd me ooit letterlijk gezegd) onder wie uw columnist woonde. We zagen nooit een parochiepriester van Onze-Lieve-Vrouw-overde-Dijle, want die hadden het te druk met de gelovigen in de betere buurten, tot Bob Peeraer verscheen; nu al 66 jaar priester en stichter van het bekende Onze-Lieve-Vrouwkoor. Hij was zelf van eenvoudige afkomst en keek niet op ons neer. De paters bleven ook christelijk in zware tijden. In mei 1946 droegen ze om 6 uur ’s morgens een vroegmis op voor Fahnder Jan De Prins die een half uur eerder gefusilleerd was in kazerne Delobbe (waar nu het Dossin-museum staat).

Kerstmis begon altijd een paar dagen eerder. De kerstboom verscheen en dat betekende voor veel mensen in onze straat een dennenboompje; geen spar, want die was duurder. Het boompje werd opgetuigd, dikwijls met kleine kartonnen lantarentjes of huisjes die de kinderen zelf maakten.

Ik behoor tot de laatste generatie die nog kaarsenhoudertjes met echte brandende kaarsjes op het boompje plaatste en ieder jaar hoorde je verhalen over branden.

Dan werd het kribbetje gezet met figuurtjes en begon de discussie.

Plaatsen we er de driekoningen bij die eerst op 6 januari arriveerden? Maar dan was het boompje al veel naalden kwijt; dus toch maar. Geen discussie over het kindje Jezus. Dat verscheen nooit.

Minder aangenaam was de kerstbiecht. Volgens de kerk niet verplicht (alleen bij Pasen), maar iedereen wilde toch met een rein en opgelucht gemoed ter communie gaan. Vooral kerstavond was sfeervol. Geen sprake van om in groep te bunkeren, want men moest vanaf 22 uur nuchter blijven als men die communie wilde ontvangen. De muziek op de radio was aangepast en ook de televisie deed zijn best. Iedereen bij de omroep (ook vrijzinnigen) respecteerde het christelijk karakter van die dagen; iets wat je vandaag niet uit de programmatie kan afleiden.

Jaarlijks was er een kerstspel met klassiekers zoals “Waar de sterre bleef stille staan” van Felix Timmermans of “A Christmas Carol” van Charles Dickens. De weeïg zoete Amerikaanse speelfilms met die afschuwelijke Santa Claus waren onbekend.

Drie missen na elkaar Dan was het tijd voor de middernachtmis; tot in de jaren ’60 in Mechelen een exclusiviteit van de paters. Mensen die een stoel wilden, arriveerden al om 23 uur. Om middernacht stonden de gelovigen rijen dicht in de zijbeuken.

De gardiaan (kloosteroverste bij de minderbroeders) verscheen met een kindje Jezus in de armen

15

LEZERSBRIEVEN LEEUWEN WELKOM IN GRIMBERGEN en legde het in het kribbetje in de kerk. Uiteraard speelde het orgel op dat moment Stille Nacht. De mis begon en iedereen zong het “Adeste Fidelis” mee. Vlaamse Bewegers weten hoe samenzang een gemeenschapsgevoel geeft dat niet te evenaren is. De mis werd niet afgeraffeld en duurde door de vele communiegangers extra lang. De zware gelovigen bleven zitten of vonden eindelijk een stoel, want er werd direct een tweede en een derde mis opgedragen. Wij gingen braaf naar huis en als kind was het mijn taak om eindelijk het kindje Jezus in het kribbetje te leggen. Er was ook nog een klein taartje en naar bed. Pakjes en cadeautjes waren er niet, want dat fenomeen verscheen eerst midden de jaren ’60 in het arbeidersmilieu.

Bondgenoten secularisatie en commercie Ik ben een kind van het rijksonderwijs en de schoolstrijd. De helft van de klas in het atheneum volgde ‘zedenleer’ en het ging daar dikwijls meer over die bijgelovige katholieken en hun idiote rituelen dan over morele keuzes.

Onze godsdienstleraar-priester kende de tegenstanders, want op de leraarsfoto’s zat hij naast de prefect, de grootmeester van een vrijmetselaarsloge die “Doe beter voor godsdienst” in mijn rapport in de retorica schreef. De priesterleraar vertelde al op ons twaalfde dat we wel degelijk op een hostie mochten bijten, dat Jezus in de realiteit zonder lendendoek aan het kruis hing en niet op 25 december geboren was, want die datum stamde af van het Germaanse joelfeest. Over de Romeinse traditie van de Saturnaliën met hun uitspattingen rond diezelfde tijd sprak de leraar niet, maar we waren gewapend om de ongelovigen te trotseren.

Bij het kerstfeest hoorde ook een bezoek aan Brussel om naar ‘de lichtjes’ te kijken die in de provinciestadjes nog niet schenen. We gaapten in Bruxelles/Petit Paris naar de prachtige dingen in de uitstalramen van de oude Innovation in de Nieuwstraat, want daar was de commercie al begonnen. Alles was zoveel mooier en chiquer in die hoofdstad met zijn grote stijlvolle gebouwen. Bejaarde Brusselaars worden boos als ze aan hun verloederde stad denken die sinds de Wereldtentoonstelling in 1958 het slachtoffer werd van een kaalslag.

Rond 1964 begonnen de consumptiemaatschappij en ‘de feesten’. Het katholieke hiernamaals werd verruild voor het materiële hiernumaals en Vlaanderen seculariseerde. Niet langer zong Mario Lanza “The first Noel” op de radio.

Bij Simenon luisterde commissaris Jules Maigret nog naar “Minuit, chrétiens” door tenor Georges Thill. Die werd ook vervangen door “Petit Papa Noël, quand tu descendras du ciel” met een zak geschenken. Alleen de kerstkaartjes overleefden lang. Tot de digitale revolutie ook deze traditie de nek omwrong. Het gruwelijk virus heeft één klein voordeeltje: de terugkeer van de stilte van de jaren ’50.

JAN NECKERS

Pallieterke, In ’t Pallieterke van 17 december lezen we in het artikel over de manifestatie van de contactberoepers op Parking C “dat de politie van Grimbergen kwam eisen dat al de Vlaamse leeuwen werden afgegeven”. Omdat op deze vraag niet werd ingegaan, werden enkele Vlaamsgezinde manifestanten met groot machtsvertoon opgepakt en weggevoerd naar Brussel.

We hebben dit nagetrokken en er werd ons inderdaad bevestigd dat de plaatselijke officier dit is komen vragen. Dit gebeurde op bevel van de federale politie van Oost-Vlaanderen. Het ging namelijk om een manifestatie (autokaravaan) die gericht was tegen premier De Croo. De leiding van de operatie is in zo’n geval steeds in handen van de politie van de bestemmingszone (Brakel, Oost-Vlaanderen). De aanhoudingen gebeurden niet door de plaatselijke politie, maar door de federale.

Blijkbaar had de federale politie een aantal afspraken gemaakt met de organisatoren en was er gevraagd om mensen die niets met de initiatiefnemers te maken hadden, te weren. Het is voor mij niet duidelijk of deze vraag nu kwam van de organisatoren of van de federale politie zelf, zoals het artikel suggereert. In ieder geval kunnen we alleen maar betreuren dat dit uit de hand is gelopen en dat de federale politie zo weinig soepelheid aan de dag legde.

Bij het Grimbergse politiekorps zelf bestaat er hoegenaamd geen aversie tegen het vertonen van een leeuwenvlag, wel integendeel. Getuige daarvan de grootse manifestatie op Parking C van september tegen het Vivaldi-akkoord, met een zee aan leeuwenvlaggen. Toen werd er correct samengewerkt tussen de (Brusselse en Grimbergse) politie en de organisatoren.

Graag maak ik van de gelegenheid gebruik om te melden dat er bij de Grimbergse politie, net zoals bij de meeste andere korpsen in de Vlaamse Rand, een groot aantal vacatures openstaan. Brussel snoept heel wat aspiranten weg omdat men in de grootstad wat meer kan verdienen, onder meer door de tweetaligheidspremie. Politiemensen die zich willen inzetten voor een Vlaamse gemeente en toch houden van afwisseling en avontuur, die zijn van harte welkom in de korpsen van de Vlaamse Rand, ook in Grimbergen.

Bart L aeremans (schepen) Grimbergen

HALVE WAARHEDEN (1) Pallieterke, De kritische journalistiek van ‘t Pallieterke draag ik een warm hart toe. Als het gaat over zaken van leven en dood, zoals in het geval van het coronavirus, dient selectieve kritiek van ‘geloofwaardige’ enkelingen (cfr. het artikel "Hele leugens en halve waarheden") grondig getoetst te worden tegenover een heersende internationale wetenschappelijke consensus. Nadat de geciteerde Kary Mullis een Nobelprijs gekregen had voor zijn ontdekking van de PCR, is

hij gaan beweren dat AIDS niet door HIV veroorzaakt wordt en dat hij met buitenaardse wezens gesproken heeft. Dat de PCR-test voor corona “niet deugt” is een ongenuanceerde uitspraak. De doorslaggevende argumenten van de wetenschappers die het “de grootste flauwekul vinden om aan de betrouwbaarheid van de PCR-test te twijfelen” werden niet vermeld. Dit wat provocerend artikel zou onkritische mensen er toe kunnen aanzetten om de cijfers van de duizenden coronazieken en -doden te bagatelliseren en onverantwoord gedrag te omarmen.

Em. prof. dr. H ans Nelis - Horebeke

HALVE WAARHEDEN (2) Pallieterke, Het artikel "Hele leugens en halve waarheden" in het nummer van 17 december bevat halve waarheden. Het meest opvallende is de bewering dat een Oostenrijks parlementslid zou hebben aangetoond dat een glas cola positief zou getest hebben op Covid-19 en dat daardoor de PCR-test in Oostenrijk alle krediet heeft verloren. Op YouTube circuleert een filmpje betreffende deze test, uitgevoerd in het Oostenrijks parlement. Hierop is duidelijk te zien dat het niet om een PCR-test gaat maar om een antigen-sneltest. Deze testen berusten op een kleurreactie en zijn bedoeld om op een kleurloos staal uitgevoerd te worden.

De test uitvoeren met cola is dus waardeloos en misleidend. Vergelijk met kleurtesten op urine: indien ze niet worden uitgevoerd met heldere urine, maar met bloederige urine zijn ze waardeloos. Wat wel klopt is dat de PCR-test niet kan aantonen dat iemand infectieus is. Hiervoor is een viruskweek nodig, hetgeen enkel in gespecialiseerde labo’s kan, tijdrovend en duur is en niet op grote schaal kan gebeuren, wat noodzakelijk is in een epidemie. Het is in de praktijk onmogelijk elke positieve PCR-test te verifiëren met een viruskweek. In een aantal gevallen is dit zeker gebeurd.

Indien er een grote discrepantie zou gevonden zijn tussen kweek en PCR-test, was dit zeker opgevallen en gemeld.

Johan Govaerts (uroloog) – Edegem

EVA DE BLEEKER Pallieterke, Eva De Bleeker heeft als staatssecretaris gedaan wat ze moest doen. Ze heeft de belastingbetaler geïnformeerd hoe zijn centen besteed worden. Proficiat. Wat ik niet begrijp, mevrouw De Bleeker, is dat u nu terugkrabbelt. En wat ik nog minder begrijp, is dat dit als een blunder beoordeeld wordt door de pers. U had moeten antwoorden dat de belastingbetaler recht heeft op deze informatie en de eurocratische despoten niet het recht hadden deze geheimhoudingsclausules in hun contracten op te nemen.

U had moeten antwoorden, mevrouw De Bleeker, dat een pers die het vrijkomen van dergelijke info niet toejuicht, nogmaals de titel leugenpers verdient. Dan was u een echte democraat en een echte liberaal geweest. Dan had u politiek gescoord.

Ghislain Briers - Waanrode

Een lezersbrief insturen?

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.

16 Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

24 DECEMBER 2020

Frans mirakel

Na de zes op zes was er weer vertrouwen in het Lottopark. De Anderlechttrein was weer vertrokken. SC Charleroi zou het kind van de rekening worden in eigen stadion. Paars-wit moest natuurlijk opletten voor een late tegengoal, dat is in het verleden een vijftal keer gebeurt, maar had alles nu volledig onder controle...

Hoe het afgelopen is, moet ik jullie niet vertellen. Men zou voor minder een maagzweer kweken. RSCA verloor op die manier liefst 11 punten tijdens het laatste kwartier van de match. De tweede doelman van Anderlecht, Timon Wellenruether, medeverantwoordelijk voor het extra late doelpunt van de Zebra's, had ook zijn zegje na de wedstrijd. Hij gaf zijn geklungel grif toe, maar voegde er toch iets aan toe: “We verdedigen als amateurs en dat al langer dan vandaag.”

Daar heeft Timon een punt. Het is misschien verstandiger om zijn bek te houden na een match, maar dat is nu geen probleem, want Van Crombrugge is gekwetst.

Volgens Het Laatste Nieuws weet men alleen niet waar. Zijn mysterieuze handblessure blijkt nu een vervelende kuitblessure te zijn. Voor die gevallen ken ik iemand in de Franse Pyreneeën, in de nabijheid van Toulouse, echt waar...

weerde mijn kwaal te kunnen genezen. Zaterdag tegen Marseille zou ik zeker spelen!

Onze dokter heeft zich een bult gelachen toen ik het verhaal vertelde. Hij verzekerde mij dat het onmogelijk was om gordelroos op zo een korte tijd te genezen. Baat het niet, dan schaadt het niet, dacht ik en ik liet een afspraak maken. Ze woonde in een dorpje waar niemand ooit van had gehoord, maar waar wel een Café Tabac te vinden was. Samen met Jules, onze verzorger, ging ik er een pintje drinken. Een paar rare types aan de toog keken ons argwanend aan, maar ze kenden wel de vrouw van het telefoontje. Ze was goed bekend in de streek. Ze kon op hol geslagen paarden tot stilstand brengen en kalmeren met haar handen!

Ik was er niet gerust in. We klopten aan.

Er verscheen een kleine vrouw met lang zwart haar. “Le Belge?” vroeg ze mij. Benedicte was haar naam. Ik moest op mijn buik op een tafel gaan liggen. Ze hield haar handen voor de pijnlijke plek op mijn rug, drie maal. Veel verschil voelde ik nog niet.

Ik vroeg wat ik moest betalen. Ze weigerde geld, maar wilde graag een tribunekaart voor de match tegen Marseille, waarschijnlijk voor haar zoon. De volgende dag voelde ik niks meer. Ik heb gespeeld tegen Marseille en Toulouse won met 3-0. Waar of niet waar?

Zona-vrij in een nacht Op een dinsdagmorgen werd ik wakker in 'La ville Rose' en kon niet uit mijn bed van de rugpijn. Het was voor de thuiswedstrijd tegen Marseille, zeer belangrijk… Ik liet de clubdokter komen en zijn diagnose luidde: zona. Hij schreef mij de nodige medicijnen voor en ik werd voor veertien dagen op non-actief gezet. 's Anderendaags stond het hele verhaal in de krant. Dezelfde dag werd ik gecontacteerd door de secretaresse van de club. Er had een vrouw gebeld die be-

GILLE VAN BINST VOORMALIG TOPVOETBALLER

1244

1

2

3

4

5

6

7

8

9 10 11 12

A B

VIVALDI IS GOED BEZIG!

“Red de Kerstmis van 2022”

Het is Kerstmis in het land van Vivaldi. Voor het knisperende haardvuur in de ambtswoning van de premier genieten Alexander De Croo en minister van Volksgezondheid Frank Vandenbroucke van een glaasje Glühwein…

De populairste politici van het land zijn ze, volgens de peiling van Het laatste Nieuws.

En de sterkhouders van het land. Terwijl de andere excellenties het over zowat alles oneens zijn en ruziën over kernenergie, extra belastingen, stadstol en de ontsporende begroting, verschuilen Frank en Alexander zich achter “de strijd tegen het coronavirus”. Het houdt hen voortdurend bezig.

Wat ze precies doen, weet niemand. Maar toch. Ze doen het zeer tot de tevredenheid van de Waalse coalitiepartners, op voorwaarde dat alles wat Macron zegt ook binnen de 48 uur hier wordt ingevoerd. Als het regent in Parijs, druppelen Frank en Alexander zo hard ze kunnen. “Ze zijn de Romulus en Remus van België”, opperde hun toegewijde dienaar en hagiograaf Joël van De Morgen. Daar heeft hij volledig gelijk in.

Op een dag zal de ene de andere de kop inslaan. En tot die dag zullen ze meer Peppi en Kokki zijn. Maar dat zien ze zelf even anders.

Jouw beurt of de mijne?

C D E F G H I J K L HORIZONTAAL

VERTICAAL

A. Brits parlementariër B. Kledingstuk - Koper C. Voorzetsel - Eiland behorend tot Frans-Polynesië D. Sombere E. Dorp in West-Vlaanderen Werelddeel F. Kolenbak - Nederlands persbureau En andere G. Oersted - Beter voorstellen dan de werkelijkheid is H. Maak versieringen met naald en draad op textiel - Rodium I. Voordat - Micrometer - Eigenwaarde J. Luxe zeereis - Toestel waarmee met radiogolven de positie wordt bepaald K. Gewichtsmaat - Dwarshout - Luiaard L. Inspanning om door lichamelijke en geestelijke methoden van concentratie tot hogere bewustzijnstoestanden te geraken

1.

2.

3.

4.

Vlaams wielrenster Weerzin - Alzo Beleef er plezier aan - Bronwater Op de bedoelde plaats - Plus Internetlandcode voor de Faeröer Ierse verzetsbeweging 5. Fulmineer - Spoedig 6. Inhoudsmaat - Tantaal - Christelijke jaartelling (Lat. afk.) - Glorie 7. Laatste kans die je van je tegenstander krijgt - Gefikst 8. Agentschap 9. Lichamelijk en geestelijk meer geconcentreerd - In werking 10. Werkschuw - En dergelijke 11. Heel hard lawaai maken 12. Romeinse cijfer 502 - Behordende tot

“We zijn zo goed bezig, Frank!” overpeinst Alexander De Croo de eerste vier maanden van zijn regering, “We hebben op een paar maanden tijd de rust teruggebracht in het land, Frank. We troffen een land aan in chaos, maar nu zijn we een hecht team van 11 miljoen. Het vertrouwen in de politiek is volledig hersteld.”

Frank glimlacht de lach der wijzen. “En het enige dat we nodig hadden was een avondklok, een economische puinhoop, een samenscholingsverbod, draconische boetes en veel zin voor drama.” De excellenties moeten er smakelijk om lachen.

“Meer moet dat niet zijn, Frank.” Ze nippen beiden aan hun warm glas en kijken naar de verlaten straten. “Uw beurt of de mijne?”, vraagt Alexander, wijzend naar de VRT-cameraploeg die voor de deur staat te wachten. “Ik doe wel even. Dan kan jij Nieuwjaar doen.”

Met stevige tred stapt Frank op de cameraploeg af. Nog voor de journalist van dienst een vraag kan stellen, roept Frank breed gesticulerend: “Het is asociaal wat mensen nu doen! We gaan allemaal dood als iedereen niet onmiddellijk thuis gaat zitten en wacht tot ik zeg dat ze buiten mogen komen! Gisteren hebben we weer vier

Oplossing 1243 1243 1236

11 22 33 44 55 66 77 88 99 10 10 11 11 12 12

A G E A A A B B LF EA C C OR NI D D E E

S N PA EB

RE LU I K NA EC FE S RC I N NA O

A B O T M O D D RL A R W O E RZ LA IJR C EI EH NE AA TR AM SI

FF G G H H CI UP P P II AN D K EA J TG IA KL TG K I E SR A RN L

R D E E N D I S R E

E LS LA VM OA UT AM TA LA L EI UL

O O O N SE DT E N T EL T E

Zolang er ergens een puber met zijn lief samenhokt…

Welgeteld vijf minuten later zet Frank de Glühwein terug aan de lippen. De premier kijkt hem geamuseerd aan.

“Heb je de bevolking flink op hun verantwoordelijkheid gewezen?

“De schrik zit er stevig in. Het zou me niet verbazen als we vanavond het nieuws hiermee nog eens openen. Ik had misschien nog iets bozer kunnen kijken, maar ik kon zo mijn lach al niet inhouden.”

“Dat lachje, Frank. Daar moeten we aan werken. Niks over die tien miljoen euro aan medicijnen die je gekocht hebt nadat alle studies uitwezen dat het nergens goed voor is?”

“Oud nieuws, Alex. Dat interesseert niemand nog.”

“Geen vervelende vraag over de 110.000 reizigers uit rode zones waarvan we er welgeteld 157 hebben getest?”

“Mensen moeten niet op reis gaan. Dat hebben we op voorhand gezegd. Achteraf denken dat je ook nog eens getest zal worden? Zot! Maar nee, geen vragen daarover.”

“Misschien iets over onze teststrategie die we laten varen hebben? Of de informatie die we achterhouden omdat de mensen te dom zijn om het te snappen?”

“Geen letter. Ik zou dat kunnen uitleggen, hoor. Maar de mensen zijn te dom om dat te snappen.”

“Of het feit dat we al tien dagen op de hoogte waren van het Britse coronavirus voor we gereageerd hebben?”

“Hadden ze kunnen doen natuurlijk. Zo’n virus dat 70 procent meer besmettelijk is, is een beetje vervelend. We hadden meteen kunnen ingrijpen. Trouwens, we hebben de grens gesloten zodra Macron het deed. Meer mag je niet verwachten. Maar nee, geen vraag over. Zolang er ergens een puber samenhokt met zijn lief, kan er ons weinig gebeuren.”

“We zijn goed bezig Frank!”

“Zeer goed, Alexander!”

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

RE AL A E FP I HE O I N U GL E DE O N K EL N T EG LO ET N B NI V O GP OF N E O Z G

ZK IK EZ NE EE N E BD

EN TA TR EE R

E E E R I N O KZ U

lockdownfeestjes moeten sluiten: 28 pizzadozen hebben we geteld! Als dit zo door gaat gaan we pas kunnen versoepelen tegen 8 november 2021. Wat zeg ik? 2022!

Red Kerstmis mensen. En Hollanders?

Wegblijven hé. Het is voor uw eigen goed.”

TE

S N

E RU ES

E SG A G R E

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be