't Pallieterke van 11 februari 2021

VOOR MENSEN MET EEN GOED HART EN EEN SLECHT KARAKTER

PARTIJRAAD WIL THEO FRANCKEN NIET ALS ONDERVOORZITTER

4 uwe columnist

Nie

ALAIN GROOTAERS

Crisis op komst bij N-VA?

’t Pallieterke heeft een nieuwe columnist.

Alain Grootaers (56), de allereerste Slimste Mens ter Wereld, kijkt verbaasd en met de nodige ironie, veel sarcasme en soms cynisme vanuit zijn finca in Andalusië naar de Vlaamse actualiteit.

SIHAME EL KAOUAKIBI

KREEG 50.000 EURO STARTGELD INTERVIEW

7

FILIP BRUSSELMANS JONGERENVOORZITTER VB

"CONSERVATIEVEN ZIJN DE NIEUWE REBELLEN"

8-9

KRISTOF CALVO

VLUCHT NAAR NEDERLAND

6 10

Uiteraard is het ondervoorzitterschap van een politieke partij vooral een onbelangrijke, eerder symbolische functie. Maar dat is het nu juist. Als een partij haar voornaamste stemmenkanon zelfs dat niet gunt, is dat een opmerkelijk politiek feit.

Zaterdag koos de partijraad van de N-VA niet voor Theo Francken.

De meesten – ook wij – hadden verwacht dat Valerie Van Peel en Theo Francken tot ondervoorzitters van de N-VA zouden verkozen worden. Dat de tweede de duimen moest leggen voor Lorin Parys, die in 2013 overkwam van Open Vld, is veelzeggend, zeker als men weet dat Parys de enige kandidaat was die vooraf commentaar had gegeven bij zijn kandidatuur en expliciet had gezegd dat hij met de partij naar het centrum wil.

Velen zijn intussen vergeten dat de N-VA helemaal niet gesticht is als een rechtse partij. Dit restant van de Volksunie heeft zich onder de leiding van Geert Bourgeois nooit laten opmerken op ideologisch vlak. Dat veranderde toen Bart De Wever het roer overnam.

Zijn uitgesproken rechts conservatisme werd heel snel beloond met de grootste stemmenwinst die een partij op zulke korte tijd ooit in dit land heeft geboekt.

De oude kaders, waarvan nog een deel present, ondergingen zelf nooit helemaal die transformatie, maar de electorale successen waren te spectaculair om veel ongenoegen los te maken.

Marrakesh Nu de eerste electorale neergang is opgetreden en de peilingen slecht zijn, is het zelfvertrouwen weg. Vragen rijzen over de eigenlijk politieke aard van de partij. Velen in de partij zijn er van overtuigd geraakt dat het verzet tegen

DENEMARKEN LUST GEEN ASIELZOEKERS MEER

AFSCHEID VAN (1950-2021)

12

10 JAAR GELEDEN OVERLEED

MARIE-ROSE MOREL

ACTUEEL 2 / BINNENLAND 4-7 / INTERVIEW 8-9 / BUITENLAND 10-11 / CULTUUR 14 77ste jaargang • nummer 6 • donderdag 11 februari 2021

Blz. 2

€ 3,00

12

KRIS DE BRUYNE

het pact van Marrakesh de N-VA eigenlijk heeft geschaad en heeft geleid tot de heropstanding van het Vlaams Belang.

Dat is een hardnekkige vergissing. De afstraffing had véél zwaarder kunnen zijn. De waarheid is dat de kiezers die voorheen voor het Vlaams Belang hadden gestemd ongeduldig werden over het gebrek aan resultaten van de regeringsdeelname van de N-VA. Het enige wat hen aan boord hield was de vechtlust van Theo Francken, die regelmatig tot mobiliserende incidenten leidde met de regeringspartners. Dat de partij net haar sterkhouder, en dan nog op een moeilijk moment voor hem, publiekelijk laat vallen, is een blunder.

Het is toeval, maar deze week is het 10 jaar geleden dat Marie-Rose Morel overleed (zie blz. 12). Deze populaire politica had zich een jaar eerder kandidaat gesteld voor het ondervoorzitterschap van het Vlaams Belang, maar zag die poging gesaboteerd door een aantal oudgedienden, wat resulteerde in een onoverbrugbare tweedracht. Er is geen preciezer moment te vinden om het begin van de grote neergang van het Vlaams Belang van toen aan te duiden.

De geschiedenis herhaalt zich niet, maar ze rijmt wel, zegt men.

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

2

Actueel

11 FEBRUARI 2021

Kwetsbare patiënten onnodig op stap

Het anticoronabeleid van onze regering is gebaseerd op verschillende pijlers. Handen wassen, mondmasker en 1,5 meter afstand houden, u kent het ondertussen al wel.

Een ander basisprincipe is: vermijd onnodige verplaatsingen, blijf in uw bubbel en kom met zo weinig mogelijk mensen in contact. En, indien niet levensbedreigend, blijf weg uit de hospitalen om ons medisch personeel niet onnodig te belasten.

Als we met zijn allen die richtlijnen toepassen, dan komen we er wel. Alleen, we leven in het land Absurdistan… en dan is de logica soms ver weg.

Op 1 april 2021 verandert de wijze waarop stomamateriaal wordt vergoed. Een stoma wordt aangelegd als urine of ontlasting niet via de natuurlijke weg het lichaam kan verlaten; dit even terzijde. In het kort uitgelegd: in de vroegere regeling kregen stomapatiënten een maximumaantal stuks per product. Dat was niet altijd even logisch, want de ene patiënt had meer zakjes nodig per dag, de andere patiënt had minder zakjes nodig, wat dan weer tot onnodige verspilling leidde. In de nieuwe regeling krijgen de patiënten een budget toegewezen.

Over die nieuwe regeling wil ik het hier niet hebben. Wel over het feit dat de problematiek al jaren speelt. Zo vond ik een parlementaire vraag terug van senator Helga Stevens aan minister Onkelinx, daterend van het jaar 2013. Om maar te zeggen: het is niet van gisteren dat men ermee bezig is.

De nieuwe richtlijnen voor het Riziv kwamen er in augustus 2020, toen het nieuwe wetsvoorstel van toenmalig minister van Volksgezondheid Maggie De Block in het Staatsblad gepubliceerd werd.

Er zijn in België zo’n 25.000 patiënten die gebruiker zijn van stomamateriaal. Teneinde zich in orde te stellen met hun ziekteverzekering, moeten al deze patiënten zich bij hun behandelende arts aanmelden voor een nieuw attest. Dat kan tijdens de overgangsperiode tussen 1 januari en 30 maart 2021. Typisch voor deze patiënten is dat hun stoma het gevolg is van eerdere zware ingrepen zoals het wegnemen van maag of blaas. Kortom, het zijn patiënten met – wat men in de media noemt – onderliggende aandoeningen. Het zijn mensen die sowieso voorzichtig door het leven moeten gaan om bijvoorbeeld wondinfecties te vermijden.

Niettemin moeten die 25.000 patiënten zich nu verplaatsen naar hun arts, niet voor een medisch onderzoek maar enkel om administratief in orde te zijn. Zelfs patiënten die al 30 jaar rondlopen met een stoma, moeten zich nu ter controle aanbieden. Onnodige verplaatsing? Onnodige contacten in onze ziekenhuizen? Volle wachtzalen vermijden? Niet voor deze risicopatiënten! Mijn petieterig boerenverstand kan er niet bij. Had men deze verplichte doktersbezoeken niet beter met enkele maanden uitgesteld?

Tja, wat wil je met een professor als minister van Volksgezondheid…

KARL VAN CAMP OUD-HOOFDREDACTEUR

Volgt N-VA het spoor van de Volksunie?

Politieke commentatoren – zoals ikzelf – zijn soms kinderen die naar de wolken kijken en daar dieren of gezichten in herkennen. In onze ijver om de politieke actualiteit te duiden, lopen we altijd het gevaar patronen te zien in gebeurtenissen die eigenlijk weinig betekenen of geen relatie hebben met elkaar. Het is echter moeilijk om naast de niet-verkiezing van Theo Francken tot ondervoorzitter van de N-VA te kijken. Hij en De Wever zijn immers de enige echte stemmentrekkers van de partij.

De partijvoorzitter werd vooral burgervader

De nederlaag van Francken krijgt nog meer betekenis omdat Lorin Parys, die het wel haalde, twee weken voor de verkiezing in een interview had verklaard dat de N-VA in het centrum thuis hoort, wat op sociale media bij een aantal rechtse N-VA’ers voor ongenoegen had gezorgd. Degenen die voor Parys hebben gestemd mogen geacht worden het met zijn visie eens te zijn.

Defaitisme

www.pallieterke.net

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Lagesteenweg 5 bus 1, 1850 Grimbergen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland 3 maanden: 39 euro 6 maanden: 78 euro 1 jaar: 156 euro Steunabo 1 jaar: 250,00 euro

Abonnement buitenland: Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Oud-hoofdredacteurs: Bruno de Winter (1945-1955, stichter), Jan Nuyts (1955-2000), Leo Custers (2000-2010), Karl Van Camp (2010-2020) Kernredactie: Wim De Smet (hoofdredacteur), Jurgen Ceder, Kristof Luypaert, Michaël Vandamme, Pieter Van Berkel, Karl Van Camp Verantwoordelijke uitgever: Wart Van Schel

men uit de Volksunie en voelen zich sowieso niet comfortabel bij wat wordt aangevoeld als een te rechtse koers." Anderen zijn recente aanwinsten die zich wel hebben laten verkiezen op een lijst met een rechts, zelfs wat controversieel profi el, maar nu snakken naar aanvaarding door de pers en, niet te onderschatten, de politieke collega’s.

Een tweede aspect is de affaire Kucam, waarover de pers Francken recentelijk nog eens onder vuur nam. De verkiezing was voor de partijkaders de kans om hun vertrouwen in Francken uit te spreken. Dat hebben ze duidelijk niet gedaan. De pers liet niet na de nederlaag van Francken te kaderen in de kwestie Kucam en je kan haar dat niet eens kwalijk nemen.

Het is nochtans weinig waarschijnlijk dat die zaak enige rol heeft gespeeld. Het sjoemeldossier was een leuk speeltje voor de media en de politique politicienne, maar bij de publieke opinie veroorzaakte het nauwelijks een rimpeling. Het gezond verstand kent het verschil tussen een medeplichtige en iemand die zelf het slachtoffer van een bedrieger is. Bij politieke partijen hebben dit soort beschuldigingen eerder het omgekeerde effect: de militanten en kaders gaan achter het doelwit van de hetze staan.

Hier dus niet. Francken werd niet verkozen omdat de hogere kaders eigenlijk defaitistisch zijn geworden over de territoriumoorlog met het Vlaams Belang.

Ze willen vluchten naar het centrum en denken daar te kunnen overleven. Dat is het signaal van zaterdag.

Hoe denkt de N-VA zich daar te kunnen onderscheiden van de traditionele partijen die dit terrein bezetten? “De vijvers van CD&V en Open Vld zijn al serieus leeggevist”, meent politicoloog Nicolas Bouteca. “Bovendien moet het oppassen dat kiezers van die twee partijen niet over de N-VA, rechtstreeks naar het VB springen.”

Het idee om toch een centrumrechtse partij te zijn, klinkt mooi.

Maar waaruit zou het ‘rechtse’ in

dat verhaal dan nog precies bestaan? Op ethisch gebied is de N-VA alvast niet rechts (cfr. posities over bijvoorbeeld transgenders). Op immigratiegebied was de partij dat wel, maar net dat profi el wil men nu kwijt. De N-VA had ook aanhang met haar economisch liberale programma, maar zowel Parys als Van Peel benadrukken dat de partij net weer socialer moet worden. Ze willen een ‘retour du coeur’, wat in de praktijk hogere uitgaven en belastingen betekent. Wat blijft er dan nog? Het Vlaamse?

Hoe heeft de N-VA daar de laatste jaren invulling aan gegeven?

De mars der lemmingen Ik ben een conservatieve, rechtse opinieschrijver. Het afdrijven van de N-VA naar het centrum laat mij dus niet koud.

Toch zijn het vooral de wetmatigheden die aan het werk zijn, die mij als afstandelijke toeschouwer boeien. Welke denkfouten en menselijke factoren leiden ertoe dat een partij begint aan de tocht der lemmingen?

“De kaders van de partij zijn niet representatief voor haar kiezers, hoewel ze het tegendeel denken”

Eén reden is alvast dat de kaders van de partij niet representatief zijn voor haar kiezers, hoewel ze het tegendeel denken. Ik heb dat hier al een paar keer betoogd en ook de pers begint dat vast te stellen. Ewald Pironet van Knack: “Als het bestuur van een politieke partij het electoraat niet meer vertegenwoordigt, zit je met grote problemen.”

Het is trouwens geen kwestie van radicaliteit. Theo Francken is geen extremist en neemt eigenlijk nooit radicale stellingen in. Het verschil met vele anderen in zijn partij is de ideologische weerbaarheid. Francken is niet bang om controversieel te zijn bij de pers en de traditionele politiek. Bij veel partijkaders ligt dat anders. Sommigen ko-

Verschillende bronnen bevestigen mij dat het niet meer zo goed botert tussen De Wever en Francken. De voorzitter zou het andere goudhaantje zelfs onder druk hebben gezet om zijn kandidatuur in te trekken. De nederlaag van Francken zal hem dus niet te veel verdriet gedaan hebben. Dat neemt niet weg dat De Wever intelligent genoeg is om de ernst van de situatie in te zien. Hij zou nu eigenlijk snel iets moeten doen om Francken te rehabiliteren en aan te tonen dat hij zijn partij niet naar het centrum, de Bermudadriehoek voor grote partijen, wil zien afdwalen.

De vraag is echter of de De Wever van vandaag nog wel de De Wever is die zijn partij op een rechtse koers heeft gezet. Dat hij recent is toegetreden tot het cordon sanitaire tegen het Vlaams Belang, was al opvallend. Dat waren ook zijn uitspraken over de islam. Mij kan het absoluut niet schelen dat de beste vriend van De Wever naar eigen zeggen een moslim is. Maar als hij dat gegeven aanhaalt om ons er moraliserend op te wijzen dat het voortaan niet meer gepast is om te zeggen dat deze godsdienst tot maatschappelijke achterlijkheid leidt (of “dat er een conflict bestaat tussen de islam en moderniteit”, om hetzelfde te zeggen met de woorden van de gerespecteerde islamoloog Bernard Lewis), hebben we wel een probleem.

Er is een reden waarom ambassadeurs regelmatig (om de drie of vier jaar) van post worden veranderd. De reden is dat te lang verblijf hun trouw kan verplaatsen naar het gastland.

De Wever is al te lang burgemeester van Antwerpen. Het was geen goed idee dat de voorzitter van een partij in volle evolutie zich met het veeleisende bestuur van een grote stad ging bezighouden. Ik krijg de indruk dat De Wever zichzelf meer en meer definieert als burgervader van een multiculturele stad.

Een meer cynische beschouwer zou vermoeden dat hij daar ook een zo breed mogelijke basis wil voor herverkiezing. Hoe dan ook, het lijkt er meer en meer op dat het niet de partijvoorzitter is die ook burgemeester is, maar dat de burgemeester de partijvoorzitter is geworden.

De Volksunie is terug, schreven een paar mensen op Facebook en Twitter. Dat is misschien wat overdreven, maar een partij kan zich nooit veroorloven haar kernprogramma te verwaarlozen. Of de partijraadsleden dat willen of niet: het verzet tegen open grenzen maakt deel uit van de ‘core business’ die de partij heeft groot gemaakt. Dat opgeven is electorale zelfmoord, zoals de Volksunie ooit beging.

JURGEN CEDER

Actueel

11 FEBRUARI 2021

Er is een kibbelkabinet en niemand zegt het

© PHOTONEWS

© PHOTONEWS

DE WEEK

3

Minister van Onderwijs Ben Weyts (N-VA) maakt 10 miljoen euro vrij om de leerachterstand bij kinderen ten gevolge van de coronacrisis in te halen. Na de zo2 0 2 1 merscholen, buddyprojecten en ondersteuning van het afstandsonderwijs roept de minister nu gepensioneerden, deeltijdse leerkrachten en iedereen met een pedagogisch diploma op om zich aan te bieden bij de scholen.

04 FEB

© RVR

Het VTM-programma Telefacts Nu zendt een gesprek uit met Ines De Vos, de echtgenote van Bart De Pauw. Zij meent dat haar man “barbaars” werd behandeld door de VRT-top. Het programma toont ook een deel van de omstreden sms-berichten die door en naar De Pauw verstuurd werden. De televisiemaker claimt een hoge schadevergoeding van de VRT.

De Belgische brouwers berekenen dat er vorig jaar 445 miljoen pintjes minder zijn gedronken dan in 2019. De totale markt, met onder meer ook de verkoop in de supermarkten, daalde met 20 procent. De federatie houdt een pleidooi om cafés en restaurants zo snel mogelijk te heropenen.

Sp.a-voorzitter Conner Rousseau viel zijn MR-collega Bouchez frontaal aan.

Ruzie tussen de MR en Ecolo over de NMBS, een steek van sp.avoorzitter Conner Rousseau naar MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez, de PS die met het ene linkse voorstel na het andere komt om de Open Vld te jennen. De regering De Croo heeft alle kenmerken van een kibbelkabinet. Maar de Vivaldi-fans van de pers zien het amper.

In de Kamer wordt een wetsvoorstel goedgekeurd de verkoop van slagroomcapsules met lach05 FEB dat gas aan minderjarigen verbiedt. Het voorstel werd 2 0 2 1 ingediend door MR, CD&V en N-VA. Het gebruik van lachgas is de voorbije jaren fors toegenomen bij vooral jongeren.

De correctionele rechtbank in Antwerpen veroordeelt een Iraans diplomaat tot een celstraf van 20 jaar voor een verijdelde terreuraanslag. De man wordt ook verdacht van spionage.

Het Overlegcomité maakt bekend dat kappers vanaf 13 februari opnieuw de deuren mogen openen. Andere contactberoepen, zoals schoonheidsspecialisten en tatoeagesalons, moeten nog wachten tot 1 maart vooraleer ze aan de slag mogen. Ook de dierenparken mogen vanaf 13 februari, de start van de krokusvakantie, opnieuw bezoekers ontvangen;

Vlaams minister Justitie Zuhal 07 FEB van Demir (N-VA) wil 2 0 2 1 nultolerantie-beleid invoeren voor geweld tegen chauffeurs van het openbaar vervoer. Het geweld tegen buschauffeurs nam de jongste jaren toe. De Brusselse vervoersmaatschappij MIVB wijzigt zelfs haar traject in Molenbeek nadat bussen er verschillende keren bekogeld werden met stenen.

08 FEB

2021

© PHOTONEWS

06 FEB

2021

Een heropening van de horeca op 1 maart is “volstrekt ondenkbaar”, laat minister van Volksgezondheid Frank Vandenbroucke weten. Volgens hem kunnen er pas versoepelingen komen als “de meest kwetsbaren zijn gevaccineerd”.

In Brussel bezetten enkele honderden illegale migranten de Begijnhofkerk. Ze willen met hun actie een regularisatie afdwingen. Het gaat veelal om migranten waarvan de asielaanvraag eerder al werd afgewezen.

Gelukkig is er nog de Gentse politicoloog Carl Devos. Die verwees in een recente column naar een uitspraak van minister van Justitie en vicepremier Vincent Van Quickenborne (Open Vld) in november 2020: “Er zit geen venijn in deze regering en het wordt geen kibbelkabinet.”

Vandaag de dag is het tegendeel waar, zeggen politicologen in koor. Journalisten, vol bewondering voor de N-VA-loze Vivaldi-regering, volgen niet of slechts schoorvoetend.

De voorbije maand dook het woord een paar keer op in De Standaard en Het Nieuwsblad en één keer in de Gazet van Antwerpen en De Morgen. Waren we nog in de tijden van de regering-Michel, dan stond de krant er elke dag vol van.

“Van Rousseau is geweten dat hij zich niet goed voelt in de regering. Het ‘mateke’ had veel liever een deal gesloten met de N-VA” Maar neen, in verhouding heeft de mainstream-media meer interesse in de ondervoorzittersverkiezingen van de N-VA en worden de drie man en de paardenkop die daarover iets willen zeggen geïnterviewd. Kent u de ondervoorzitters van de andere Vlaamse partijen? De meeste mensen zullen het antwoord schuldig blijven en dat is niet meer dan normaal.

De wittebroodsweken van de regering-De Croo zijn weliswaar voorbij, maar de paarsgroene+regering krijgt van de pers amper de wind van voren. De aanstellerige boomplantactie van premier Alexander De Croo en Groen-minister Tine Van der Straeten in ijzige vrieskou (die bomen gaan eraan) en met overtreding van de coronaregels (15 aanwezigen)

leidde hoogstens tot schampere reacties. Men is geen Calimero als men stelt dat zo’n actie door een N-VA- of Vlaams Belang-politicus veel meer heisa zou veroorzaken.

Het gat van 45 miljard euro of 10 procent van het bbp kreeg ondertussen amper aandacht. Normaal gezien zou elke minister hierover aan de tand moeten worden gevoeld.

Mateke voelt zich niet goed in Vivaldi De slechte budgettaire toestand en het aanhoudend gekibbel in de federale regering zijn politiek dynamiet. Maar voorlopig wordt het vuur niet aan de lont gestoken.

Omwille van corona en omdat de media met andere dingen bezig zijn, zoals de inteelt-BV-saga rond Bart De Pauw.

Ondertussen blijven de spanningen wel opborrelen binnen de regering-De Croo. Veelzeggend was een soort van strandinterview met sp.a-voorzitter Conner Rousseau op Terzake. Hij viel daarin zijn MR-collega Georges-Louis Bouchez frontaal aan. “We wisten op voorhand dat we daar veel miserie mee gingen hebben. Dat is hoe hij is. Bouchez doet op een ouderwetse manier aan politiek.

In de plaats van overal kritiek op te geven, moet hij zich de vraag stellen of hij nog in de regering wil zitten.”

Bouchez repliceerde neerbuigend door het over “gepraat vanop het strand” te hebben en erop te wijzen dat Rousseau en zijn partij niet nodig zijn voor een meerderheid. Dit zegt genoeg over de sfeer tussen de partijvoorzitters.

Benieuwd wat dat gaat worden na corona wanneer de economische problemen pijnlijk zullen opduiken. Dan zal het kibbelkabinet naar een hogere versnelling gaan.

Van Rousseau zelf is geweten dat hij zich niet goed voelt in de regering. Het ‘mateke’ had veel liever een deal gesloten met de N-VA. Toch zal de sp.a deze regering

niet snel verlaten. De beleidsrecepten smaken links genoeg voor hem. Met dank aan de PS natuurlijk die samen met Ecolo de regeringsboot flink links doet varen.

De partij van Magnette eist hogere lonen dan de verschillende rapporten aanbevelen, wil geen verkoop van het overheidsbelang in staatsbedrijven, wil extra taksen op speculatie enzovoort.

Ecolo kwam eind vorige week in het nieuws met het pleidooi voor gendergelijkheid in raden van bestuur en directiecomités van bedrijven. Daarmee zat de partij in ruzie met Open Vld. Opnieuw een discussiepunt dat aantoont dat er wel degelijk sprake is van een kibbelkabinet.

Opvallend daarbij is dat de Vlaamse liberalen wel durven in te gaan tegen Ecolo, maar de PS met een fluwelen handschoen aanpakken. Het toont aan wie de echte baas is in het kibbelkabinet. De MR van zijn kant is wat agressiever tegenover de linkse as in de regering. Ecolo krijgt er van langs wanneer minister van Mobiliteit Georges Gilkinet (Ecolo) ruzie maakt met de top van de NMBS. En van Georges-Louis Bouchez is geweten dat hij niet bang is van een rondje armworstelen met de PS’ers. Dit belooft voor de komende maanden.

Geen echte regeringscrisis Dat dit kibbelkabinet de komende maanden onder hoogspanning komt te staan, staat vast.

Maar een val van de regering na een regeringscrisis lijkt uitgesloten. Waarom in deze coronatijden vervroegde verkiezingen organiseren? Met een grote winst voor het Vlaams Belang en de PTB/ PVDA als gevolg? Niemand wil het echt. En bij de PS zelf maken ze als grootste partij hun rekening.

Paul Magnette en Co zijn er zich zeer van bewust dat de Vlaamse regeringspartijen als de dood zijn voor een stembusslag. De 11-11-11-partijen mogen al blij zijn als ze elk rond de 11 procent van de stemmen halen. En dus kan de PS door de angst van de Vlaamse partijen Vivaldi blijven domineren.

4

Binnenland

11 FEBRUARI 2021

ECONOMISCHE ZAKEN

Vanop afstand bekeken

Drie bedenkingen bij het relanceplan van 5,9 miljard euro

Dan verkoop je toch gewoon je ouders?

Ze woonden boven het café en durfden de jonste maanden haast niet meer naar beneden gaan, uit schrik voor de facturen die de postbode dagelijks door de brievenklep naar binnengooide.

Hun spaargeld was inmiddels op en er leek maar geen einde te komen aan het beroepsverbod dat de sector trof. Céline en Jean, de ouders van Veerle die in een flat op de tweede verdieping van het café woonden en inmiddels vooraan in de tachtig waren, kwamen voorzichtig de trap af.

“Een Oxo voor mij en geeft ons Céline ook iets”, grapte Jean terwijl de twee zich aan hun vaste tafel aan het raam zetten.

Erwin had de rekeningen opzij geschoven en bladerde in de krant die elke dag weer dezelfde ellende uitbraakte: het ene Covid19-cijfer steeg, het andere daalde en dan daarnaast steevast een foto van Vandenbroucke, met een sardonische grijns op zijn gezicht als ware hij The Joker uit Batman. Er stond ook nog een foto van Alexander De Croo bij die in putje winter, mondmasker op, in een bos een boom stond te planten. Ze nemen ons voor een stel debielen en lachen ons vierkant

in ons gezicht uit, mompelde Erwin. Plots trok een ander artikel zijn aandacht: “Strijd om rusthuisbewoner barst los: wie bejaarde binnenhaalt krijgt premie. Je krijgt 500 euro als je een bejaarde aanbrengt en nog eens 500 euro als die er na een jaar nog altijd zit”, las hij. “Die warme samenleving en dat verbindende project kan blijkbaar de boom in als de WZC-industrie moet blijven draaien.

Vroeger was er geen plaats in de WZC’s en nu zijn ze aan het braderen”, dacht Erwin. “Die Wouter Beke is echt een koning Midas van-den-Aldi. Alles wat die aanraakt verandert niet in goud, maar in hout. De minister van Slechtzijn is hij, in plaats van Welzijn.”

Maar die 500 euro kon Erwin wonderwel gebruiken. Hij keek naar het tafeltje aan het raam waar Veerles ouders zwijgend tegenover elkaar zaten. Hij een Oxo en een bifi-worst, zij een kamillethee en een stuk chocolade. De worst en de chocolade zouden ze niet opeten, maar straks mee naar hun flatje nemen, wist hij. En toen daagde hem een plan: 500 euro voor zijn schoonvader en 500 euro voor de schoonmoeder en na een jaar nog eens zoveel: het zou de dringendste nood ledigen. En de flat op de tweede verdieping kwam dan vrij en die konden ze verhuren. “Jij zou je eigen moeder nog verkopen”, had een vriend hem ooit eens gezegd. Dat had hij toen nogal kras gevonden. Maar je eigen schoonmoeder is toch iets anders, bedacht hij terwijl hij zijn vrouw wenkte.

WALLONIË

MR opnieuw op ramkoers met Ecolo Federaal minister van Mobiliteit Georges Gilkinet (Ecolo) heeft ruzie met NMBS-topvrouw Sophie Dutordoir. Hij verzet zich tegen de sluiting van 44 stationsloketten, terwijl hij deze plannen aanvankelijk had goedgekeurd. De liberale MR zag zijn kans schoon om Ecolo af te schilderen als een bende fundamentalisten en de minister als een leugenaar. De PS bekijkt het spektakel met enig plezier vanop afstand. De MR-Ecolo-ruzie leidt de aandacht af rond het onderzoek naar het gesjoemel bij intercommunale Nethys.

In de Waalse regering verloopt de samenwerking tussen de MR en Ecolo min of meer normaal. Dat is opvallend, want Ecolo is niet nodig in de meerderheid en de liberalen zouden het de Waalse groenen knap moeilijk kunnen maken. Dat het daar zo rustig blijft, is omdat partijvoorzitter Georges-Louis Bouchez weinig interesse heeft voor het Waalse niveau.

Het is federaal dat de MR zich moet profileren als verdediger van de 30 procent rechtse Franstaligen. En dat doen ze het liefst door de groenen van Ecolo aan te vallen en af te schilderen als extremist en onbetrouwbaar. En zie, federaal minister van Mobiliteit Georges Gilkinet (Ecolo) gaf de MR een mooi politiek cadeau toen bleek dat de minister zich verzette tegen de plannen van de NMBS om 44 loketten te sluiten nu steeds meer reizigers hun ticket via internet bestellen. Het leidde tot spanningen tussen Gilkinet en NMBS-topvrouw Sophie Dutordoir, want de minister was aanvankelijk akkoord met de sluitingen. Er is sprake van “een vertrouwensbreuk”, aldus de NMBS. Een aantal Franstalige liberalen ging vol op het orgel. Kamerlid Michel De Maegd had het over leugens van Gilkinet. Bouchez stelde op de RTBF-radio hetzelfde. Toen eind november 2020 de beslissing op de raad van bestuur

van de NMBS werd genomen, was een regeringscommissaris namens Ecolo aanwezig. Terwijl Gilkinet beweert dat niemand van Ecolo aan de vergadering had deelgenomen.

Jennen van minister Even zag het ernaar uit dat de MR het ontslag van Bouchez zou eisen, maar dat gebeurde niet. De aanvallen blijven beperkt tot het bekritiseren en jennen van de minister. Het is een manier voor Bouchez om aan te tonen dat de MR echt wel een rol speelt in de regering.

Dat men net Gilkinet in het vizier neemt is geen toeval. De minister van Mobiliteit vertolkte tot nu toe de gematigde Ecolo-stem in de regering.

Wanneer staatssecretaris voor Gelijke Kansen Sarah Schlitz alleen in het Frans haar obsessie met gendergelijkheid verdedigt, gooit hij olie op de golven.

Wanneer klimaatminister Zakia Khattabi plots over een CO2-taks begint, antwoordt Gilkinet dat dit niet in het regeerakkoord staat. De Ecolo-vice-premier is moeilijk ‘te pakken’, beseft men bij de MR en als die kans zich voordoet, laat men die niet liggen.

Dat de spanningen rond een NMBS-dossier hoog oplopen is evenmin toeval. Bij de MR is men nog altijd gefrustreerd dat haar minister van Mo-

1. De totale investeringen blijven beperkt in internationaal perspectief Momenteel besteedt België zo’n 2 procent van het bbp of bijna 10 miljard euro aan overheidsinvesteringen. Straks komt daar dus bijna 6 miljard euro bij waardoor de kaap van de 3 procent wordt overschreden. Dat is een positieve evolutie, maar dat percentage ligt lager dan in onze buurlanden.

De Belgische overheden investeren al decennialang veel te weinig. De eenmalige 5,9 miljard van Europa wordt gespreid over meerdere jaren. Er zijn meer volgehouden investeringsinspanningen nodig. Eigenlijk zou men recurrente 8 miljard euro in de economie moeten investeren om aansluiting te vinden bij de Europese top die de Scandinavische landen zijn. Bij de bekendmaking van het investeringsbedrag door bevoegd staatssecretaris Thomas Dermine (PS) mogen we één zaak niet vergeten: die miljarden zijn geen cadeau van Europa. Ze moeten terugbetaald worden. De Europese Commissie gaat die leningen aan, maar eigenlijk staan de lidstaten borg en zullen het de Europese belastingbetalers zijn die de factuur mogen ophoesten.

2. Vlaanderen krijgt zeker niet teveel In de verdeling van de middelen krijgt Vlaanderen 2,25 miljard, Brussel 395 miljoen, Wallonië 1,48 miljard en federaal 1,2 miljard. De rest van de middelen gaat naar de Franse en Duitstalige Gemeenschap. Economen gaan ervan uit dat die middelen billijk verdeeld zijn, ook al stellen sommigen dat Vlaanderen als motor van de Belgische economie recht heeft op meer. Maar het vreemde aan deze relancemiddelen is dat ze hoger liggen dan gedacht omdat België door het economisch zwakkere Wallonië meer krijgt.

Cruciaal voor Vlaanderen zal de aanwending zijn van de 1,2 miljard euro federale middelen. Het zou best kunnen dat die vooral richting Franstalige projecten gaan. Zeker met een federale regering die gedomineerd wordt door Franstalige partijen en de PS. Op het einde zou dan blijken dat Vlaanderen zeker niet teveel heeft gekregen.

Elke week bekijkt Alain Grootaers alles vanop een afstand. © RVR

Met betraande ogen keken Erwin Vanderveken en zijn vrouw Veerle naar de rekeningen die zich op de toog van hun lege café opstapelden. Ze wisten allebei dat de situatie financieel niet langer houdbaar was en dat er dringend moest ingegrepen worden, want ze waren virtueel failliet. De stoelen stonden nog omgekeerd op de tafels, naast de vergeelde reclamefolders van een nieuw bier dat Nørse Man heette en bierkaartjes van Duvel. Sinds 13 oktober was er niks veranderd in Café De Peulschil. Veerle had op 14 oktober de vloer nog een keertje opgedweild en de sigarettenpeuken op het terras opgeruimd en dat was het.

De regering De Croo heeft samen met de deelstaatregeringen de reeks van investeringen opgelijst die zullen gefinancierd worden door het Europese budget voor de relanceplannen. België krijgt 5,9 miljard euro uit de Europese pot om de economie na corona aan te zwengelen. Maar er moeten drie belangrijke bedenkingen worden gemaakt bij het Belgische relanceplan.

biliteit Jacqueline Galant in 2016 moest opstappen voor wat men een minder zware fout vindt. Galant had ontkend dat ze op de hoogte was van een rapport over de gebrekkige beveiliging van de luchthaven van Zaventem terwijl dit wel het geval was. De MR is nu op ramkoers met Ecolo. Zelfs als het stof straks gaat liggen, is het gewoon wachten op de volgende ruzie.

Stéphane Moreau Bij de grootste Franstalige partij, de PS, vindt men dat allemaal niet erg.

Het leidt de aandacht af van het voor de socialisten pijnlijke onderzoek naar gesjoemel bij de Luikse intercommunale Nethys. De PS-top dacht dat de rust na de arrestatie van ex-topman en ex-PS’er Stéphane Moreau zou terugkeren, maar dat is ijdele hoop. Vorige week vrijdag viel het gerecht binnen in het bureau van Waalse parlementsvoorzitter Jean-Claude Marcourt (PS).

Men verdenkt deze Luikenaar en exWaals minister niet van directe betrokkenheid bij het gesjoemel, maar hij zou aan Moreau en zijn bende altijd groen licht hebben gegeven.

Bestuurder zelf is Marcourt nooit geweest bij Nethys. Als Waals minister van Economie kon dat niet. Maar hij heeft wel een aantal decreten in die zin laten aanpassen dat het voor een intercommunale als Nethys gemakkelijker werd om in belangrijke mate te genieten van de winsten die de activiteiten van dochterondernemingen in de kabel- en energiesector opbrachten.

De PS is in dit dossier nog niet buiten schot.

PICARD

3. Sommige investeringen zijn gewone subsidies of lopende uitgaven De relancemiddelen gaan naar projecten in innovatie, digitalisering en uiteraard grote infrastructuurwerken zoals isoleren van gebouwen en het verbeteren van het wegennet en het openbaar vervoer. 60 procent van het geld is bestemd voor de publieke infrastructuur.

Dat klinkt mooi, maar toch is het opletten geblazen. Zeker met linkse partijen in de regering zal de verleiding groot zijn om lopende uitgaven en subsidies het etiket “investeringen” te geven. Men kan miljoenen pompen in de NMBS bijvoorbeeld. Maar dat zijn geen productieve investeringen, maar manieren om financiële putten te vullen.

Er gaat ook geld naar wat men investeringen noemt om de werkzaamheidsgraad op te krikken. Dan hebben we het niet over nieuwe banen in de bouwsector.

Wel om zogenaamde productieve opleidingen. In het rapport staat het als volgt: “In dit kader zullen wij 639 miljoen euro investeren in opleiding en maatregelen om de optimale werking van de arbeidsmarkt te garanderen. Deze maatregelen moeten ertoe bijdragen dat jongeren een kwaliteitsopleiding krijgen die toegankelijk is en aansluit bij de vraag op de arbeidsmarkt.”

Hier bestaat het risico dat men gewoon subsidies geeft aan bedrijven of vzw’s om opleidingen te geven. Dit zijn geen productieve investeringen die zich later terugbetalen via economische groei.

Nu is het wel zo dat de Europese Commissie zegt streng toe te zien op de aanwending van de middelen.

Indien ze gebruikt worden voor lopende uitgaven of een cadeaupolitiek kunnen sancties volgen. Vraag is of het zover komt. Want de Europese Commissie zelf heeft de deur opengezet voor allerlei ‘Spielereien’.

Zo stelde de federale staatssecretaris voor Gelijke Kansen Sarah Schlitz (Ecolo) eind vorige week dat men bij de verdeling van het relancegeld oog moest hebben voor gendergelijkheid. Lees: allerlei woke-organisaties zouden recht hebben op een deel van de koek. De Europese Commissie kan zo’n cadeautjes moeilijk tegenhouden aangezien ze die genderprincipes zelf heeft gekoppeld aan de sociaaleconomische doelstellingen van het relancebeleid.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

Binnenland

11 FEBRUARI 2021

5

GENT

Gentse schoolkinderen leren ‘helden van dekolonisatie’ kennen

Dominique Willaert is een ‘held van dekolonisatie’, dat leren Gentse schoolkinderen in de klas. Zijn foto en bijhorende lofzang vind je in het lessenpakket ‘sporen van kolonisatie’, een initiatief van het Gents stadsbestuur. Beroepsactivist en bekend subsidie-ontvanger Willaert als voorbeeld voor de Gentse jeugd!

Dankzij het rapport ‘Dekoloniseer mijn stad’ weet heel Vlaanderen dat Gent dekoloniseert. De stad heeft echter niet op dat rapport gewacht. Veel van de acties worden al uitgevoerd. Bij aanwervingen, bij het gelijkekansenbeleid en ook in het onderwijs is het dekoloniseren volop bezig. “Kinderen moeten leren over ons koloniaal verleden en hoe dat vandaag nog leidt tot onrechtvaardigheid en racisme”, luidt het. Daarom liet de stad een lessenpakket uitwerken door Studio Globo (een ngo die inleefklassen organiseert en gesteund wordt door o.a. Broederlijk delen en 11.11.11). Het lesmateriaal heet ‘sporen van kolonisatie’ en wordt door de stad bij de scholen gepromoot. Het materiaal is mooi ingepast in eindtermen en leerplandoelen om het de leerkrachten gemakkelijk te maken.

Uitsmijter van de lessenreeks is een eregalerij ‘helden van dekolonisatie’. Kinderen kunnen op een foto klikken om te leren waarom een held bijzonder is. Laura Nsengiyumva bijvoorbeeld is een held omdat zij een alternatief sinterklaasfeest bedacht. Als Queen Nikkolah is ze een moderne, zwarte vrouwelijke Sinterklaas met prachtig haar als mijter. In de lessenreeks noemt men haar een ‘artivist’, net als Dominique Willaert. Hij is een held omdat hij opkomt tegen ongelijkheid en onrechtvaardigheid met zijn theater Victoria Deluxe. De kinderen krijgen ook opdrachtjes: “Wat vinden jullie van de ideeën en daden van Dominique Willaert? Hoe voelen jullie je hierbij?”. Nog een artivist en held is Chokri Ben Chika. Van hem leren kinderen dat “racisme een structureel probleem is dat geworteld is in ons koloniaal verleden”.

Ook kinderen zijn helden als zij betogen op de internationale dag tegen racisme, affiches ophangen of petities starten.

De keuze van de helden geeft een goede indruk waarover dit lessenpakket gaat.

Opvallend hoe een lessenpakket over het verleden in Congo zo focust op Gent in 2021. In juni volgt een groot festival ‘Rassemblé’ waar alle kinderen en hun leerkrachten uitgenodigd zijn samen met de organisaties die meewerken aan de Gentse dekolonisatie. Het wordt, dixit de stad, “een gezellige middag vol activiteiten die je hart verwarmen en je geest bevrijden”.

Rebelleren vanuit de subsidie hangmat Chokri Ben Chika is ‘artist in residence bij NTGent’. Op de wereldexpo van Dubai

(uitgesteld naar 2021) zal hij met zijn Action Zoo Humaine het Vlaams Paviljoen bouwen, hij gaat het vullen met zaad- en eicellen van Vlaamse kunstenaars. Hij zit in de jury van de jaarlijkse cultuurprijs van Stad Gent. Kunstcritici bewieroken alles wat hij onderneemt. Een held?

Ook Queen Niccola krijgt als alternatieve sint niets dan lof. Haar optreden in de Vooruit wordt in het rapport ‘dekoloniseer mijn stad’ vermeld als voorbeeld van een ‘inclusief sinterklaasfeest zonder raciale stereotypen’. Werkte zij zelf aan dat rapport mee? De kans is groot. Al weten we het niet zeker. De namen van de werkgroep dekolonisatie worden door het stadsbestuur angstvallig geheimgehouden.

Bij de dekoloniseringsactivisten is de fundamentele stelling dat het niet rechtvaardig is om alle Gentenaars gelijk te behandelen. Gezien het onrecht dat hen is aangedaan moeten ‘geracialiseerde personen‘ overal voorrang krijgen. Een etiket op de boeken van Pippi Langkous of een zwarte koningin in plaats van de goedheilige man, dat zijn maar details. De maatschappij veranderen, dat is hun doel.

Kinderen willen ze zo jong mogelijk inschakelen (of indoctrineren?). Het Vivaldi stadsbestuur is daarin hun bondgenoot.

Een kluwen van organisaties, adviesraden en persoonlijke belangen Gent heeft de hoogste uitgaven per inwoner van alle Vlaamse centrumsteden (Gent 3.509 euro per inwoner, Antwerpen 3.049 euro per inwoner). In 2021 geeft ze meer dan 50 miljoen euro uit aan werkingssubsidies.

De integratie-industrie is dan ook nergens zo sterk als hier. Het is een onontwarbaar netwerk van grote en kleine actiegroepen, koepels, verenigingen van etnisch culturele minderheden, cultuurhuizen enzovoort. Ze krijgen werkingsmiddelen en gebouwen van de stad. Het gebruik van de subsidies wordt gecontroleerd door ambtenaren die hen goed gezind zijn. In adviesraden bepalen ze mee het beleid van de stad en beslissen ze over subsidies. Niemand heeft zicht op wie wat krijgt. In de werkgroep dekoloniseren komen veel van deze groepen samen.

Het moet dan ook niet verwonderen dat hun rapport ‘dekoloniseer mijn stad’ een lang pleidooi is voor meer geld en banen voor de eigen club.

MATHILDIS

BRUSSEL

Financiële fata morgana Groot transfernieuws, en dan hebben we het voor alle duidelijkheid niet over voetbal. Nee, de financiële onevenwichtigheid tussen de entiteiten van dit Koninkrijk, daar hebben we het over. De reden waarom de prille N-VA ooit met vrachtwagens vol symbolisch nepgeld naar de scheepslift in Strépy trok, zo'n 15 jaar en wat de voorzitter betreft 50 kilogram geleden. Maar terug naar 2021.

Het beeld van Brussel dat aan het financieel infuus hangt, blijkt volgens twee KUL-professoren, Decoster en Sas, niet langer te kloppen. Sterker nog: de hoofdstad zou zelfs meebetalen voor het noodlijdende Wallonië. En dat laatste is een constante in hun verhaal. Net zoals Vlaanderen het meeste betaalt, of wat dacht u? Een wijs man zei ooit dat België op zijn einde zal lopen de dag dat Wallonië één euro richting Vlaanderen zal transfereren.

Vanwaar nu die Brusselse kentering, voor zover die klopt natuurlijk? Het een en ander zou te maken hebben met de bevolkingsgroei in de hoofdstad. Meer inwoners, betekent meer mensen op de arbeidsmarkt en dus meer sociale afdrachten. De bevolking is er ook jonger dan elders, waardoor de vergrijzingskost lager uitvalt. Moeilijker moet dat niet zijn. En wij die dachten dat het de pendelaars waren die de jobs van de Brusselaars komen inpikken.

Academische vragen Staat dit niet wat haaks op de Brusselse realiteit zoals wij en vele anderen die percipiëren? Meer nog: heel wat cijfermateriaal schraagt deze indruk. Nu goed, wie zijn wij om de wetenschappelijke bedrijvigheden van het tandem Decoster-Stad in twijfel te trekken? Interessanter is dat sommige collega-academici hier wel ernstige vragen bij stellen. De faculteit economie aan de KUL is beslist geen monoliet. Het feit dat professor Decoster destijds Groen/ Ecolo over net het Brussels financieringsthema adviseerde, zegt natuurlijk niets over zijn academische integriteit. Maar het is iets dat we misschien toch maar beter in ons achterhoofd houden. Het is toch een wetenswaardigheid zoals dat beeld van viroloog Marc Van Ranst die duchtig met Peter Mertens aan het tafelen is…

Tewerkstellingsprobleem Vorige week werd in een interessant stuk in Le Soir aan de alarmbel getrokken: het gaat helemaal fout met de werkloosheid in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest.

De taalfactor blijkt een groot probleem te zijn, en dan hebben we het nog niet eens over Nederlandsonkundigheid, maar over

werkzoekenden die geen enkele nationale landstaal machtig zijn. Ook de digitaliseringskloof (30 procent van de armste gezinnen heeft geen internetaansluiting) gooit roet in het eten. En hoeft het gezegd dat corona niet geholpen heeft om de situatie te verhelpen? Het probleem lijkt erg symptomatisch te zijn voor het échte Brussel, niet dat wat men uit het onderzoek van Decoster-Sas zou kunnen afleiden.

“Tewerkstelling en opleiding zijn echte problemen in Brussel. Er zijn 17 procent werkzoekenden, tegenover 7 procent in Wallonië en 4 procent in Vlaanderen. (…)

Binnen die groep beheerst 17 procent Nederlands noch Frans en 60 procent heeft geen diploma middelbaar onderwijs. (…)

Tegenwoordig klaagt de Brusselse regering over onderfinanciering, maar het geeft haar geld uit aan buurthuizen en straathoekwerkers. Men zou haar doelstellingen moeten opleggen.” En nu de vraag: van wie is dit citaat afkomstig? Men zou geneigd zijn het op conto te schrijven van, zeg maar, de V-partijen, maar niets is minder waar. We plukten de quote uit een interview in La Capitale met...Georges-Louis Bouchez, tot nader order MR-voorzitter, zij het onder curatele geplaatst.

Brussel en Berlijn Brussel en Berlijn hebben iets gemeenschappelijks: ze zijn de enige Europese hoofdsteden waar een transfer van het ommeland richting de stad plaatsvindt. In Londen, Madrid of Parijs – altijd een goed voorbeeld naar Franstaligen toe - is het precies andersom. Doorheen de jaren is Brussel ook steeds royaler gefinancierd.

Men stelt een sociaal-economische regressie vast die blijkbaar recht evenredig gekoppeld is met de centen die men de hoofdstad toestopt. Er is een demografische instroom die de stad en haar infrastructuur in de meest brede betekenis doet kraken, niet het minst inzake sociale woningen waarvan er 50.000 tekort zijn.

De urgentie van deze situatie erkennen en in kaart brengen, al was het maar omwille van de weerslag die ze heeft op een steeds ruimere rand, lijkt ons iets belangrijker dat onze tijd te stoppen in het hoera-model van Decoster-Sas. PMRV

Politiek

11 FEBRUARI 2021 © PHOTONEWS

6

CITAAT VAN DE WEEK

Dyab Abou Jahjah over de “integratie-industrie”:

© PHOTONEWS

“Schaf die handel af!”

Nadat Sihame El Kaouakibi beschuldigd werd van gesjoemel met subsidies, haalde opiniemaker Dyab Abou Jahjah keihard uit naar de zogenaamde ‘integratie-industrie’. “De integratie-industrie is sowieso één groot gesjoemel van subsidiewolven en hun politieke beschermheren”, schrijft hij op Twitter. “Een verdienmodel voor sommigen en een politieke investering in cliëntelisme voor anderen.

Resultaat? Belemmering van echte integratie door echt werk. Schaf die handel af!”

Daarmee was de kous nog niet af, want Abou Jahjah maakte tegelijk ook brandhout van het concept ‘sociaal ondernemer’. “Dit is wat ook wat je krijgt wanneer de samenleving belachelijke termen accepteert, zoals ‘sociaal ondernemer’”, klinkt het. “Die flinke ‘social entrepreneurs’ gaan hun vzw dan als een bedrijf zien en geloven dat de subsidies die ze krijgen een soort omzet zijn. Dan krijg je louche toestanden. U wilt ondernemer worden, dan moet u uw eigen kapitaal investeren, risico's nemen. Dan kun je nog sociaal ondernemer zijn door sociale accenten te leggen in je bedrijf. Als u een non-profit runt, kunt u geen persoonlijk gewin behalen en bent u geen ondernemer.”

Kristof Calvo zoekt Nederlandse vluchtheuvel op In de pers sloeg het nieuws verleden week in als een bom. Maar voor de trouwe lezer kwam het ontslag van Kristof Calvo als fractieleider van Groen als een donderslag bij zwaar bewolkte hemel.

Wat ons het meest verraste aan het nieuws van het ontslag van Kristof Calvo, is de manier waarop de pers reageerde. Men kan er zich over verbazen dat Kristof Calvo er nu al de brui gaf en niet eens een ernstige poging ondernam om iets van die rol van fractieleider van een regeringspartij te maken.

Of zag hij meteen in dat het hoe dan ook toch niets zou worden, met Almaci’s dolk nog zichtbaar in zijn rug? Maar een complete verrassing kan je zijn ontslag niet noemen en we hebben het er moeilijk mee te geloven dat de meute Wetstraatjournalisten dit werkelijk niet zag aankomen.

Kumbaya Er is een tijd geweest dat het bij wijze van spreken volstond dat Filip Dewinter en Gerolf Annemans een das in een verschillende kleur droegen of er volgden in de pers alweer lange analyses over de tweespalt binnen het Vlaams Blok en hoe de partij op springen stond. Idem dito wanneer het over de N-VA gaat, met de eeuwige tweestrijd tussen de strekking-Francken en de strekking-niet-Francken.

Maar gaat het over Groen, dan houdt de pers ons graag het beeld voor van een eensgezinde partij waar elke vergadering afgesloten worden met het zingen van Kumbaya. Zelfs wanneer de kopstukken vechtend over straat rollen of mekaar zelfs ‘kaltstellen’ houdt men aan dat beeld vast.

In dat verband is het ook opmerkelijk hoe de pers dat bijbaantje van Kristof Calvo aan het publiek voorstelt: alsof hij af en toe de trein naar Nederland zal nemen om daar wat te zitten denken en ideetjes uit te wisselen. Ja, er was iets met dat cumuleren bij Groen, maar dat er aan dat “fellowship” bij het Wetenschappelijk Bureau van GroenLinks een reis- en onkostenvergoeding vastzit, plus een bescheiden ‘bijdrage’ voor elk ‘project’ dat Kristof Calvo ‘aflevert’, terwijl zijn wedde als federaal Kamerlid gewoon zal doorlopen, daar moet je toch

een beetje dieper voor doorgraven. Kristof Calvo was uiteraard niet van plan om een boterham minder te eten om daar in Nederland af en toe een frisse neus te gaan halen.

Pers zet ook Van der Straeten uit de wind Kristof Calvo is trouwens de enige niet die afgelopen week door de pers uit de wind werd gezet. Zo bleek de energiefactuur nog maar eens de hoogte in te gaan als gevolg van een ministerieel besluit van Federaal minister van Energie Tinne Van der Straeten. Een beslissing van de vorige regering, verdedigt de Groen-minister zich, hoewel ze dat besluit in december zelf ondertekende. Daarmee poogde ze zelfs met de vinger te wijzen naar de N-VA die ondertussen al meer dan twee jaar geleden uit de federale regering stapte. Alleen in Het Nieuwsblad (en onze zusterpublicatie SCEPTR) lazen we daarover een kort berichtje, terwijl de rest van de pers het potje netjes gedekt hield.

Straffer, Tinne van der Straeten mocht afgelopen week schitteren in de pers met de aanplanting van een paar bomen, haar voorstel voor een onderzeese elektrische interconnector met (zoals we haar op Radio 1 hoorden zeggen “buurland”) Denemarken, en – het strafste van al- , een pleidooi om elke euro van de corona-relance in meer windturbines op zee te steken. Dat laatste zonder de lastige vraag waarom we nog meer geld zouden moeten stoppen in windturbines die zopas onze energiefactuur duurder hebben gemaakt of waarom we dan een elektrische interconnector van 500 km nodig hebben om te profiteren van ‘goedkope’ Deense windenergie.

Prijskaartje van die interconnector: minstens een miljard euro. Hou die energiefactuur toch maar goed in het oog!

FILIP VAN LAENEN

NIEUWS UIT DE WETSTRAAT

De premier mag wegblijven Op de agenda van de Kamer stonden donderdag vijf interpellaties – van vijf oppositiepartijen – gericht aan de eerste minister aangaande de grondrechten en het ontbreken van het democratisch debat met betrekking tot de coronamaatregelen. Aan Vlaamse kant waren het Barbara Pas (VB) en Peter De Roover (N-VA) die zich behoorlijk mistevreden toonden over het feit dat Alexander De Croo niet zou antwoorden, maar dat overliet aan Annelies Verlinden, minister van Binnenlandse Zaken. Zij klaagden vooral aan dat de premier wél in alle televisiestudio’s uitleg en verklaringen geeft bij allerhande vragen van journalisten, maar in het parlement, waar de vertegenwoordigers van het volk ook vragen willen stellen, zijn kat stuurt. Peter De Roover diende dan ook een ordemotie in om op basis van artikel 100 van de Grondwet en artikel 50 van het Kamerreglement de aanwezigheid van de premier te vorderen. Met een brede glimlach bij de meerderheidspartijen werd de motie weggestemd.

Grondrechten en democratisch debat Toen de parlementsleden daarna niet anders konden dan hun interpellaties aan Verlinden te richten, stelden zij dat het parlement telkens weer achter de feiten holt en dat de democratie daardoor uitgehold wordt. De Roover verwees naar de ministeriële besluiten waarover geen woord werd

gedebatteerd. In die zin stelde hij dat het erger geworden is sinds de regering-Wilmès. Die vroeg nog volmachten aan het parlement, terwijl deze regering ze gewoon neemt door ze boudweg mee te delen in ministeriële besluiten.

Pas stelde dat CD&V eigenlijk doet wat ze zelf verwerpt en verwees daarbij naar de webstek van CD&V waarop een zekere Kris Peeters liet noteren: "In heel wat landen hebben regeringsleiders door de coronacrisis noodbevoegdheden gekregen. Die verhogen de controlemogelijkheden van de staat. Vaak negeren ze daarbij de mensenrechten en het machtsevenwicht tussen burgers en staat. (…) Daardoor riskeren de mensenrechten en de politieke rechten geschonden te worden. De pandemie van het coronavirus vormt zo een ernstige bedreiging voor de democratie”. En als klap op de vuurpijl stelde ze dat de ophanden zijnde pandemiewet en zelfs een ‘sanitaire noodwet’ die in de maak zou zijn in de pers worden vermeld, maar in het parlement onbesproken blijven, waardoor de parlementaire controle wel ernstig in het gedrang komt. Het bleek voor de minister en dus voor de - volgens Maggie De Block althans - “een en ondeelbare regering” allemaal geen probleem te zijn. En over het Peeters-citaat zei ze: “Wat u citeert, is een citaat over regimes die niet de onze zijn”.

Kat en muis Onlangs lag er in de alom gekende, maar tegenwoordig verlaten koffiekamer van de Kamer een dode muis onder een tafel. Een vrouwelijk Kamerlid dat zich een hoed-

je schrok, maakte er een foto van, stuurde ons die op en maakte zich snel uit de voeten. Straffer nog: een week later lag het beestje er nog altijd. En nog sterker: in diversie fractielokalen zijn ook al muizen gesignaleerd, op zoek naar koekjesvoorraden en ander lekkers. Zelfs de poetsvrouwen/-mannen klagen over ongedierte dat ze zien wegspurten op alle mogelijke plekken. Zou dat komen omdat er tegenwoordig haast geen kat meer te zien is in het Paleis der Natie?

Politiek

11 FEBRUARI 2021

Nog altijd geen pandemiewet:

IN DE KIJKER

Parlement staat buitenspel

Sihame El Kaouakibi

© PHOTONEWS

“De voorbije dagen is een volstrekt eenzijdig en afschuwelijk ongenuanceerd verhaal verteld. Een ‘trial by media’, een rechtszaak off- en online in een poging de massa een oordeel op te dringen nog voor de rechter aan het woord is geweest.

Een poging er enkel en alleen op gericht om mijn imago, om wie ik ben, te liquideren. Dat heeft mij oprecht geschokt.” Neen, het zijn niet de woorden van Dries Van Langenhoven die overal gesanctioneerd en ingewreven met pek en veren uitgesloten werd toen een Pano-reportage hem en zijn vrienden in diskrediet probeerde te brengen. Ja, ze komen wel uit de mond van Sihame El Kaouakibi (35), toen de media uitbrachten dat er een formeel onderzoek naar de beweging van subsidiegelden binnen haar vzw “Let’s Go Urban” was opgestart. © PHOTONEWS

De Vlaams-nationalistische oppositiepartijen N-VA en Vlaams Belang blijven bezorgd over het uitblijven van een pandemiewet, iets wat maanden geleden werd aangekondigd. “Dit is een aanfluiting van de democratie”, klinkt het.

De oppositie stelde het ontbreken van een wettelijke basis voor de coronamaatregelen – de zogenaamde pandemiewet aan de kaak tijdens het vragenuurtje in de Kamer van Volksvertegenwoordigers. Er heerste bovendien behoorlijk wat onvrede over het feit dat niet premier Alexander De Croo (Open Vld), maar minister van Binnenlandse Zaken Annelies Verlinden (CD&V) de oppositie daarover te woord stond.

7

“Volmachten niet gegeven, maar genomen” De coronamaatregelen worden momenteel via ministeriële besluiten genomen, zonder dat het parlement vooraf geconsulteerd wordt. Kritiek op deze werkwijze weerklinkt niet alleen bij de oppositie; ook grondwetsexperten plaatsen ernstige vraagtekens bij die manier van werken. In andere landen, zoals Nederland, koos men wel voor een wettelijke onderbouwing van de coronamaatregelen. Minister Verlinden beloofde reeds in december een pandemiewet voor te bereiden. Deze zou al klaar zijn, ware het niet dat het parlement hier nog geen letter van onder ogen kreeg.

Tegelijk weerklonken er vorige week tegenstrijdige geluiden uit verschillende hoeken van de regering. Minister van Justitie Vincent Van Quickenborne (Open Vld) gaf aan dat de wet niet meer voor de huidige crisis zou dienen. Premier De Croo ziet geen democratisch probleem in het gebruik van ministeriële besluiten. Reden te meer voor de oppositie om de premier, en niet minister Verlinden, over de kwestie te interpelleren.

N-VA-Kamerfractieleider De Roover maakte de vergelijking tussen de huidige situatie en de volmachten die door het parlement verleend werden aan de regering-Wilmès. “Dit zijn geen volmachten die werden gegeven, maar volmachten die werden genomen”, aldus De Roover. Ook Vlaams Belang-Kamerfractieleider Barbara Pas klonk vernietigend. “De manier waarop in dit land de grondrechten zonder enige parlementaire beslissing worden ingeperkt door ministeriële besluiten, is een aanfluiting voor de democratie”, zei Pas.

Vlaams Parlement

© PHOTONEWS

Dat de maatregelen worden genomen “zonder overleg”, klopt niet volgens Verlinden. Ze verwees daarbij naar het feit dat de maatregelen worden genomen op basis van de beslissingen van het Overlegcomité, waarin de deelstaten en dus ook de N-VA vertegenwoordigd zijn. “Zonder meer voorhouden dat geen overleg voorafgaat aan het nemen van de maatregelen, gaat in tegen de feiten”, aldus Verlinden.

Daarop deelde ze een bijkomende sneer uit aan de N-VA. “Ik stel vast dat andere

Volgens een aantal bronnen zou ze al enkele maanden met ziekteverlof zijn.

In het Vlaams Parlement was ze alvast al een hele tijd niet meer te bespeuren. Het is van 5 oktober geleden dat ze er nog iets zei. Maar er blijkt reden te zijn om zich een beetje pips te voelen na wat zich de voorbije weken en dagen heeft afgespeeld in en om de vzw Let’s Go Urban waarvan zij de baas is en waarin ze de jongste tijd wél heel actief bezig is geweest… Om puin te ruimen in een heuse schoonmaakoperatie, zoals een klokkenluider beweerde?

Waar rook is…

Annelies Verlinden

regeringen van dit land ook besluiten nemen op basis van een zekere urgentie en bepaalde adviezen, bijvoorbeeld om voor het secundair onderwijs afstandsonderwijs te organiseren (een verwijzing naar Vlaams minister van Onderwijs Ben Weyts red.), waarover geen enkele formele beslissing wordt genomen en waarover geen enkel debat in het parlement plaatsvindt”, klonk het.

Die vergelijking zette Vlaams parlementsvoorzitter Liesbeth Homans (N-VA) ertoe aan te reageren. De vergelijking tussen het federale en het Vlaamse parlement gaat volgens haar niet op. “Er werden in het Vlaams parlement al 29 decreten specifiek over corona in de plenaire behandeld en gestemd, uiteraard met een grondig parlementair debat vooraleer ze van kracht werden”, zei Homans. “Het Vlaams parlement is geen volmachtenparlement maar hamert stevig op zijn wetgevende en controlerende functie. De Vlaamse werkwijze verschilt dan ook zeer grondig met die van Vivaldi in de Kamer.”

Barbara Pas vond de verdediging van Verlinden compleet naast de kwestie. “Niemand beweert dat er geen voorafgaand overleg is”, zei ze. “Mijn bezwaar is dat er geen voorafgaand parlementair overleg is.” De Roover stoorde zich verder aan de “lichtzinnigheid” waarmee de minister “terechte opmerkingen” van “ongeveer alle grondwetsdeskundigen opzij schoof als quantité négligeable”.

“Men wil het parlement bij wet uitschakelen” Dat Verlinden nog altijd geen deadline voor de indiening van een ontwerp voor de pandemiewet in de Kamer gaf, zette De Roover ertoe aan een motie in te dienen om de regering aan te bevelen om dat ten laatste voor 15 februari te doen. Dat er vooralsnog geen wetsontwerp verschenen is, is volgens de N-VA’er niet zonder reden, zo liet hij optekenen in De Zevende Dag. “Er is onenigheid binnen de regering”, aldus De Roover. “Er is een vleugel die via de pandemiewet het Parlement bij wet wil uitschakelen.”

Peter De Roover

PIETER VAN BERKEL

Inderdaad, er waren drie klokkenluidende leden van de raad van bestuur die ontslag namen nadat zij van oordeel waren dat alarmkreten van administratieve medewerkers niet in de wind konden geslagen worden. Deze bleken immers vastgesteld te hebben dat er subsidiegelden werden uitgegeven voor zaken die niet bij de vzw terechtkwamen “of voor diensten waarvoor niet altijd contracten of facturen waren met de vennootschappen waar ze wel terechtkwamen”, zoals men dat in De Tijd vrij proper omschreef. Ook bij verenigingen waar Sihame een vinger (of meer) in de pap heeft. Publicist Johan Sanctorum vatte het beknopt als volgt samen: “Het zijn dus satellieten rond het goede doel, waarbij men zich afvraagt wat het doel is en wat het middel”. Het zou om een geldbeweging van zo’n 342.000 euro gaan: subsidiegeld, belastinggeld, gemeenschapsgeld. Na de aanstelling van een voorlopige bewindvoerder door de Antwerpse ondernemingsrechtbank – waar Sihame zich inmiddels tegen verzet -, is er ondertussen ook een formeel onderzoek door het parket opgestart, nadat ook de stad Antwerpen een subsidiecontrole organiseerde. Dat gebeurt allemaal niet zomaar op basis van roddels en andere gratuite beweringen. Waar rook is, is vuur.

De subsidiesluizen open Sihame El Kaouakibi was het politieke wit konijn dat de links-liberale Bart So-

mers aanbracht om voor Open Vld in het Vlaams Parlement te komen zetelen. Jong, welbespraakt, vlot, geïntegreerd zonder hoofddoek, vrouw en eigentijds: zij had alles als allochtoon rolmodel om een ‘verbindend’ icoon te worden. In zijn ogen was zij een integratiemodel, een sociale onderneemster als het ware die met veel initiatieven voor vooral, bijna uitsluitend, allochtone jongeren de drempels naar onze samenleving zou kunnen verlagen.

Om haar daarin ongehinderd vrij spel te geven, werden de subsidiesluizen wijd opengezet. België, Vlaanderen en de stad Antwerpen keken niet op een euro en het manna stortte uit de hemelsluizen: onder meer 200.000 euro van de toen nog federale minister Jan Jambon (N-VA), 50.000 euro van toen nog minister van Onderwijs Hilde Crevits (CD&V) en jaarlijks tussen de 150.000 en 250.000 euro van de stad Antwerpen, plus nog eens 3 miljoen voor een gebouw met theaterzaal voor de vzw.

Sihame werd een boegbeeld van het multiculturalisme waardoor ze een status van bijna onaantastbaarheid verwierf, waardoor elke kritiek op haar of haar bezigheden vlot in de hoek van het racisme, de onverdraagzaamheid en de polarisatie kon geparkeerd worden. Ze werd de lieveling van de politiek-correcte elite en daardoor ook van segmenten uit de zakenwereld. Velen bij Groen hoopten dat ze op een dag naar hen zou oversteken.

Te laat In die sfeer van kritiekloosheid hielden heel wat mensen de kiezen op elkaar, ook als zij met hun eigen ogen zagen dat het netwerk op sommige plekken nogal wazig werd. Enkel de drie bestuursleden vonden uiteindelijk dat het welletjes was geweest. Waarmee meteen de perceptie werd geschapen die wij nu kennen. Fraai is anders. En het was plots oorverdovend stil bij de moraalridders van Open Vld en ook hun vrienden van de hele linkerzijde gaf geen krimp.

Enige zelfreflectie leek uiteindelijk te laat te komen met een overhaaste en zelfgevraagde tegenaudit, en het terugstorten van gelden naar Let’s Go Urban. Toen al luidden de klokken onheilspellend.

50.000 euro startgeld

El Kaouakibi factuurde bij haar overstap 50.000 euro aan Open Vld “om haar politieke opstart te helpen ondersteunen”. Dat meldde journalist Wouter Verschelden dinsdag in zijn nieuwsbrief ‘8AM Wetstraat Insider’.

“Op moment dat ze zich geëngageerd heeft, zijn er inderdaad middelen en steun beloofd, om haar politieke opstart te ondersteunen en lokale werking mee uit te bouwen”, zegt toenmalig Open Vld-voorzitter Gwendolyn Rutten. Volgens de partij ging het niet om campagnesteun. Men benadrukt voorts dat alles transparant gebeurde en terug te vinden is in de partijboekhouding.

Pikant detail: El Kaouakibi zou er zelfs mee gedreigd hebben niet op te dagen op het liberale partijcongres, omdat de betalingen na haar aansluiting bij de Open Vld te lang uitbleven.

8

Interview

11 FEBRUARI 2021

FILIP BRUSSELMANS

Vlaa

Jong, conservatief en overtuigd katholiek: Filip Brusselmans (23) werd in 2019 voor het Vlaams Belang verkozen in het Vlaams Parlement. In een klap was hij daarmee het jongste parlementslid ooit. Een jaar later volgde hij Bart Claes op als voorzitter van de jongerenafdeling van zijn partij. Voor zijn partijpolitieke carrière was hij praeses van de Antwerpse tak van de conservatieve studentenvereniging KVHV. Een gesprek over jeugd, cultuur, katholicisme en natuurlijk ook de coronamaatregelen.

russelmans was 21 lentes jong toen hij verkozen werd. “Het is ergens wel leuk, maar ik hecht er niet al te veel waarde aan”, zegt hij daarover.

“Je moet mensen afrekenen op hun prestaties en op de ideeën die ze hebben. Dat is veel belangrijker dan een leeftijd. Het klinkt misschien cliché, maar het is maar een getal.”

“Desalniettemin is het nuttig dat er jongeren in het parlement zitten. Onze partij is het typevoorbeeld van een verjonging, zonder daarin te radicaal te zijn, maar met een goed evenwicht tussen de verschillende generaties. Het is belangrijk dat al die generaties vertegenwoordigd zijn.”

Hoe bent u in de politiek verzeild geraakt?

“Ik heb die vraag al vijftig keer gekregen en volgens mij heb ik daar 49 keer

een ander antwoord op gegeven. Ik kan daar geen precieze datum of precies moment op kleven. Dat is organisch gegroeid. De interesse was er al lang, maar breder dan de partijpolitiek. Tijdens mijn studententijd ben ik bij het KVHV in Antwerpen terecht gekomen. Daar ben ik praeses geworden. Dan kom je automatisch in contact met veel partijpolitici.”

“Ik was werkstudent. Ik heb zeven jaar, quasi fulltime, in de horeca gewerkt. De horeca is een prachtige leerschool voor het leven. Ik voelde mij als barman vaak meer psycholoog dan iemand die drankjes serveerde. Er kwam een zeer divers publiek in de cafés waar ik werkte: van de arbeider die ’s morgens of na zijn shift een pint kwam drinken, tot de zakenman die kwam lunchen en een deal sloot. Ik merkte bij al die mensen een rode draad op: een gevoel van onrechtvaardigheid in deze maatschappij. Ik wou daar een oplossing tegenover proberen te zetten.

Die ervaringen waren voor mij een katalysator.”

CULTUUR

“Kunstenaars zien zich vandaag te vaak als doel, niet als middel” Brusselmans profileert zich in het Vlaams Parlement veelvuldig op het thema cultuur. Afgelopen weekeinde stelde zijn partij tijdens een studiedag een tienpuntenplan voor voor de cultuursector.

“Vandaag ziet de kunstenaar zichzelf als doel, in plaats van als middel.

Dat moeten we omkeren. De focus zou moeten komen te liggen op de consument in plaats van op de aanbieder van cultuur. Daarom willen we de participatiegraad als criterium benadrukken bij het ontvangen van subsidies.

Daarnaast moet men stoppen met het subsidiëren van segregerende verengingen. We moeten af van het ons-kent-ons-beleid en we moeten nieuwe, adequate ondersteuningsinstrumenten ontwikkelen.”

Waarom juist de keuze voor het Vlaams Belang?

“Ik heb mij altijd gestoord aan het feit dat er in de politiek heel veel beloofd werd, waarna die beloftes verbroken werden op de dag na de verkiezingen. Bij het Vlaams Belang is dat niet zo. De partij is complexloos en zegt ook waar ze voor staat, zonder een blad voor de mond te nemen. Dat is ook wie ik zelf ben.”

“Als conservatief en als nationalist voelde ik me natuurlijk automatisch aangetrokken tot de rechterkant van het politieke spectrum. Het Forza Flandria-project van Tom Van Grieken, met wie ik in contact kwam als KVHV-praeses, was mij zeer genegen.”

Als parlementslid loopt u vaak in de kijker rond het thema cultuur. Vanwaar die interesse?

“Ik heb altijd een brede interesse gehad en cultuur is natuurlijk ook een brede term. Je kan cultuur bekijken als vorming van een gemeenschap en de identiteit die daaraan gekoppeld is. Los daarvan ben ik ook altijd een cultuurconsument geweest. Ik had als student abonnementen in verschillende theaters. Ik was bijvoorbeeld vaste klant bij het teloor gegane Echt Antwaarps Theater. Ik heb dat deels van thuis uit meegekregen, naar muziek toe althans. Er werd heel wat naar muziek van diverse genres geluisterd bij ons thuis.”

“Ik heb specifiek aan de fractie naar dat domein gevraagd omdat ik tijdens mijn studententijd al eens in contact kwam met culturele verenigingen. Je moet geen expert in de cultuurwereld zijn om te zien dat er met heel die subsidiepolitiek iets grondig mis is, en dan gebruik ik nog een eufemisme. Ik vond het

enorm onrechtvaardig wat er allemaal met Vlaams belastinggeld gedaan werd.

Dat is de duw in de rug geweest.”

Wat schort er vandaag aan de Vlaamse subsidiepolitiek?

© VLAAMS BELANG

“Het normale is vandaag een beetje abnormaal geworden.

En omgekeerd” “De manier waarop die subsidiepolitiek in elkaar zit, bevoordeelt dat linkse clubje. Waarom? Wie bepaalt wie wel of niet subsidies mag krijgen? Dat zijn adviescommissies. En wie bevolkt die commissies? Dat is een ons-kent-ons-wereld. Dat zijn mensen van linkse tot extreemlinkse signatuur. Men probeert daar alles gesloten en intern te houden en daar de taart te verdelen. Het ligt dus voornamelijk aan hoe die commissies samengesteld worden.”

“Dat pleit natuurlijk niet de zittende mi-

“Veel jongeren hebben Onlangs weerklonk een pleidooi om de jongeren voorrang te geven bij het vaccineren.

Jongeren worden extra hard getroffen door de coronacrisis, zo luidt het argument. Maar Brusselmans wil rond dat thema naar eigen zeggen “een andere stem laten horen”.

“Contact met jongeren behoort tot mijn dagelijks takenpakket als jongerenvoorzitter. Ik wil daarin eens een andere stem laten horen: namelijk dat heel veel jongeren het helemaal niet zo moeilijk hebben als de klaagzang die vaak wordt opgehangen in de media. Men vergroot de verhalen van mensen die zich slecht voelen uit. Je ziet het bijna elke dag, op bijna elke voorpagina van bijna elke krant.”

“Maar vergeet niet dat er heel veel jongeren zijn die het niet zo moeilijk hebben. Het is natuurlijk voor niemand eenvoudig. Maar als je dan hoort dat je de jeugd voorrang moet ge-

Interview

11 FEBRUARI 2021

9

ams Parlementslid en voorzitter van Vlaams Belang Jongeren BIOGRAFIE 23 jaar oud (30 oktober 1997) Alleenstaand HOBBY’S: Voetbal (Waasland-Beveren supporter), koken STUDIES: Politieke Wetenschappen, Master Diplomatie en Internationale Betrekkingen (moet thesis nog schrijven) CITAAT: “Het moet allemaal zo goed niet zijn” nister vrij, want hij heeft nog altijd de eindbeslissing. Als Jan Jambon vorig jaar besliste om de Vlaamse vredesvereniging VOS niet langer te subsidiëren, als hij op 16 april 2020 een waarschuwing gaf aan de Vlaamse Volksbeweging, terwijl hij de Turkse Unie blijft subsidiëren of Refu Interim – een vereniging die met Vlaams belastinggeld illegalen tewerkstelt –, dan heeft hij ook wel boter op zijn hoofd. Er is geen coherente visie op het cultuurbeleid en er is te veel vriendjespolitiek.”

Stelt Jambon u dan teleur?

“Ik heb altijd heel veel respect voor de man gehad, maar ik durf wel zeggen dat Jambon onderweg zijn ruggengraat is verloren. Ik heb het gevoel dat hij zich heel hard laat leiden door de Open Vld, die in deze regering misschien wel een kleine speler is, maar wel doorweegt op alles wat ze doet. Niet alleen op het vlak van cultuur, maar ook bijvoorbeeld op vlak van inburgering. Als je ziet wat een Bart Somers daar allemaal klaarspeelt: praktijktesten – onder een andere naam weliswaar – die nu wel in Vlaanderen uitgerold worden. Ik denk niet dat een N-VA-kiezer daarvoor staat te springen.

Datzelfde zien we terug op het cultuurdomein.”

“Het is de Open Vld die het goed gespeeld heeft – ik kan het niet anders verwoorden – en heel veel macht heeft verworven. Ik denk dat dat een van de hoofdoorzaken is waarom Jambon keer op keer plooit. Ik stel vast dat wie tijd heeft om overdag te gaan betogen met wat bekende Vlamingen, in dit land meer gedaan kan krijgen dan iemand die zijn zuurverdiende belastingcenten moet afgeven. Dat is jammer.”

De echte macht in de Vlaamse regering ligt bij Open Vld U verwees naar het Forza Flandria-project van Tom Van Grieken. U reikt ook herhaaldelijk de hand naar Jambon in het Vlaams parlement.

Tegelijkertijd weerklonken, zeker in de aanloop naar de ondervoorzittersverkiezingen, steeds vaker oproepen vanuit de N-VA om het Vlaams Belang uit te sluiten. Stoort dat?

“Iedereen in de politiek weet dat in verkiezingstijden wel eens straffe uit-

spraken worden gedaan, die nadien al even gemakkelijk vergeten worden. Dit mogen dan wel interne verkiezingen zijn, het is en blijft een verkiezing waar een duidelijke campagne aan vooraf gaat. Ik vraag me af of dat goed is voor de N-VA, maar dat is natuurlijk niet mijn probleem.”

“Het is natuurlijk wel jammer om dat schouwspel te zien. De uitspraken tegen ons lijken wel om ter strafst. Ik lig er niet wakker van, maar ik word er natuurlijk ook niet gelukkig van. Het lijkt wel alsof er zoveel diverse stemmen zijn binnen de N-VA dat ze zich straks een huis met vele kamers kunnen noemen. Ik ken een partij die dat al jaren doet en daar gaat het momenteel heel slecht mee. Ik hoop dat dat niet de ambitie is van de N-VA.” “Ik maak me ook geen zorgen over het al-dan-niet samenwerken, want dat is iets wat vooral de kiezer zal bepalen. De kiezer zal de kaarten zo leggen dat wij ofwel niet moeten deelnemen aan het beleid, ofwel wél moeten deelnemen aan het beleid. De kiezer heeft daarin het eerste en het laatste woord.”

U bent jong en uitgesproken conservatief. Hoe bent u bij dat maatschappijbeeld terecht gekomen?

“Dat is iets wat organisch groeit tijdens de zoektocht naar je identiteit. Ik heb als puber veel verschillende fases doorlopen. Ik ben twee jaar ‘de lastpak’ van mijn moeder geweest. Ik ben haar nog altijd heel dankbaar dat zij zoveel geduld met mij heeft gehad. Dat is echt een verhaal met ups en downs geweest, een zoektocht naar mezelf. Uiteindelijk ben ik geworden wie ik vandaag ben.”

“Hoe ontstaat zoiets? Deels door je omgeving en vrienden. Door veel te lezen heb ik mijn interesse in het conservatisme gevonden. Het is voor mij eigenlijk begonnen bij de werken van de scholastische filosoof Thomas van Aquino. Dat gaf echt de doorslag bij mij. Ik dacht toen: hier zit echt wel iets in.”

De universiteit wordt nogal vaak afgeschilderd als links bastion. Ervaarde u dat zelf ook zo?

“Ik was niet de allerbeste student. Het lag natuurlijk ook wat aan mezelf en het feit dat ik de extra-muros-activiteiten leuker vond dan de lessen zelf. Maar van in het begin had ik wel het gevoel dat er geen ruimte voor discussie op de universiteit was. Voor mij is de opvatting van een universiteit net die van een kritische ruimte waar gediscussieerd kan en moet worden, om zo een hoger niveau te bereiken. Dat kan de dag van vandaag niet meer. Er waren verschillende momenten waarop ik in conflict kwam. Zelfs bij mondelinge examens. Bij de examens van politieke wetenschappen snij je soms internationale thema’s aan waarbij ik mij anders positioneerde. Ik vind dat dat moet kunnen zolang het goed beargumenteerd wordt, maar dan merk je dat daar geen ruimte voor is.”

“Je merkt het ook aan de gastsprekers die worden uitgenodigd. In mijn derde jaar kwam politicoloog Cas Mudde een lezing geven. Ik denk dat ik na vijftien minuten vertrokken ben, omdat ik het

ven bij het vaccineren, dan nodig ik die mensen eens uit om een bevraging te doen bij de brede jeugd en niet alleen bij gesubsidieerde instellingen.”

“Het enige wat de jeugd - en iedereen eigenlijk – wil, is zo snel mogelijk terug vrijheid en een normaal leven. We hebben vandaag de dag zoveel communicatiemiddelen dat het allemaal wel meevalt. Ik ben dat digitale gedoe natuurlijk ook beu. Ik zou natuurlijk veel liever samen een koffie drinken in een brasserie tijdens dit gesprek. Ik zou ook veel liever met mijn vrienden in het echt praten, in plaats van hele dagen naar die gsm en die computer te kijken. Maar we mogen wel verdorie blij zijn dat we dat nog hebben. Er zijn andere tijden geweest waarin het veel moeilijker was om met elkaar te communiceren. Klagen is des mensen, maar je moet alles in perspectief plaatsen. Dan komt het wel goed.”

“De media spelen dat natuurlijk in de kaart. Hoe meer je zegt dat de jeugd het moeilijk heeft, hoe meer dat jongeren gaan vinden dat ze het moeilijk hebben. Ik pleit er al maanden voor dat de media ook eens wat positieve voorbeelden aan bod zou laten komen, maar het gebeurt niet. Dat zou te slecht verkopen, vermoed ik.

Jammer.”

© PHOTONEWS

het vandaag helemaal niet zo moeilijk”

“Men heeft de horeca gesloten om de curve naar beneden te krijgen, maar die is blijven stijgen” “Het is natuurlijk een moeilijke discussie, want zodra je een beetje voor vrijheid begint te pleiten of sommige maatregelen in vraag stelt, word je al snel in een hoekje gezet als complotdenker of corona-ontkenner. Dat zijn we natuurlijk niet. Er zijn nu eenmaal enkele maatregelen die te belachelijk voor woorden zijn. Die avondklok bijvoorbeeld. Dit komt neer op een huisarrest voor sommige mensen. Ik kan me wel inbeelden waarom men dat heeft gedaan: dat is om bepaalde jongeren in bepaalde steden onder controle te kunnen houden.

Maar men straft hier eigenlijk de hele bevolking, terwijl men perfect ’s nachts een samenscholingsverbod van meer dan vier zou kunnen opleggen, zoals men overdag ook doet. Het is niet dat het virus plots ontwaakt als je buiten je deur stapt.”

“Ik vind wel dat we daar als partij commentaar op mogen geven. We doen dat soms misschien zelfs iets te weinig. Daar probeer ik wat meer op in te zetten.”

“Wat de horeca betreft, ik heb er middenin gestaan. Ik ken heel wat horecauitbaters. Ik heb elke dag misschien zelfs meer contact met horeca-uitbaters dan met jongeren. Die mensen zien het echt niet meer zitten. De rekeningen blijven zich opstapelen en ze hebben nul perspectief. Niet alleen financieel, maar ook psychologisch is dat zeer zwaar. Men heeft de horeca gesloten om de curve naar beneden te krijgen, maar die is blijven stijgen. Men heeft de contactberoepen gesloten en de curve is evengoed blijven stijgen.”

“We moeten beseffen dat daar het grote probleem niet ligt. Dat die zaken, met alle maatregelen die het enigszins zo veilig mogelijk maken, toch terug open moeten kunnen.” niet langer kon aanhoren zonder mij druk te maken. Aan de universiteit zelf heb ik eerlijk gezegd weinig goede herinneringen overgehouden, aan mijn studententijd des te meer.”

Jambon is onderweg zijn ruggengraat kwijtgeraakt En bij uw medestudenten, had u het gevoel dat u daar wel veel medestanders had?

“Bij de rechtenstudenten wel nog enigszins, maar zodra ik naar politieke wetenschappen overstapte, was ik gevangen in een links denken waar ik zo’n beetje de paria was. Maar ik heb me met plezier in die rol gewenteld.”

Men maakt wel eens de analyse dat conservatisme tegenwoordig ‘rebels’ is geworden.

“De dag van vandaag wel. Vroeger was het omgekeerd. Vandaag is net het conservatieve het rebelse. Het niet voortdurend willen weggooien van alles wat ons eigen is, het niet willen veranderen van alles wat al jaren goed is. Het normale is vandaag een beetje abnormaal geworden. En omgekeerd.”

U bent ook openlijk en overtuigd katholiek. Hebt u dat van thuis uit meegekregen of was ook dat een ontdekking?

om eens op een normale, coronavrije zondag naar een Pius X-mis in Antwerpen te komen. Die kerk zit altijd stampvol en niet alleen met met 60- of 70-plussers, maar ook met heel wat jonge mensen – vaak nog jonger dan ikzelf. Dat is ook iets wat perfect verklaarbaar is vanuit het conservatisme, nl. dat mensen, zeker in deze tijden, teruggrijpen naar de basis en specifi ek naar het katholicisme van voor het Tweede Vaticaans Concilie (toen heel wat moderniseringen werden doorgevoerd, red.). Back to basics, dus. Het stemt me hoopvol dat er een opwaardering of opfl akkering van het katholicisme in onze contreien zal komen in de nabije toekomst.”

“Ik denk niet dat het geloof hier zal stoppen, in tegenstelling tot wat sommige mensen wel voorspellen. Als we elkaar over twee of drie generaties spreken, zal die trend er weer volledig anders uitzien.”

Is de Kerk mensen kwijtgeraakt door het Tweede Vaticaans Concilie?

“Daar ben ik honderd procent van overtuigd. De Kerk is haar eigenheid en karakter verloren. Het verhaal klopt ook niet. Ik zie het verhaal van het katholicisme als een kaartenhuisje. Als men daar een kaart uit trekt, zoals men heeft gedaan, dan stort dat in. Het verhaal is niet coherent meer. Men heeft het omgekeerde bereikt van wat men wou.”

PIETER VAN BERKEL

“Ook hier is het verhaal hetzelfde als mijn politieke voorkeuren, in die zin dat ik zwaar gepuberd heb en alle fases heb meegemaakt. Ik ben van thuis uit niet praktiserend katholiek opgevoed, wel cultuurkatholiek, zoals veel Vlamingen.

Ik heb me daar op een gegeven ook keihard tegen verzet, ik wou er niets mee te maken hebben. Maar door er meer over te beginnen lezen, te zoeken naar zingeving en het vormen van een identiteit is mijn interesse gewekt in het katholicisme. Uiteindelijk is geloof iets dat moet groeien en iets waar ik nog iedere dag aan moet werken. Het is niet dat ik kan zeggen dat ik perfect gelovig ben, of een perfecte katholiek. Dat kan zelfs niet.

Het is iets wat elke dag fluctueert, met ups en downs. Het is wel een van de beste dingen die me ooit is overkomen. Het heeft me heel veel rust gegeven.”

Maakt geloof terug een opgang bij jongeren?

“Men zegt altijd dat de kerken leeglopen.

Ik nodig iedereen uit

Bel 015 28 90 90 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be

10 Buitenland

11 FEBRUARI 2021

Denemarken wil geen asielzoekers meer

VERENIGD KONINKRIJK

© PHOTONEWS

DENEMARKEN

© PHOTONEWS

Terwijl in sommige Europese staten de pro-migratiekraan open blijft, en overheden ngo’s faciliteren bij het binnenbrengen van nieuwe vluchtelingen, toont Denemarken dat het anders kan. Voor het Deense parlement heeft de Deense eerste minister Mette Frederiksen (sociaaldemocraat) haar doelstelling uitgelegd om het aantal erkende asielzoekers tot nul terug te brengen.

Schotse nationalisten in de problemen De Schotten trekken normaal in mei naar de stembus. Lange tijd zat First Minister Nicola Sturgeon (SNP) op rozen, maar steeds meer donderwolken trekken boven haar hoofd samen.

Er wordt zelfs over een uiteenvallen van de partij gesproken.

De Deense sociaal-democratie vaart een heel eigen koers. “De Sharia heeft geen plaats in Denemarken”, verklaart de eerste minister Mette Frederiksen.

“Dit is onze doelstelling. Dit is ons streefcijfer, maar zeker zijn we natuurlijk niet (…) Zeker zijn we niet, maar we kunnen een visie ontwikkelen, zoals we voor de verkiezingen hebben gedaan, een nieuw asielsysteem op poten zetten, en we kunnen het doen werken.”

In 2020 telde Denemarken 1.547 nieuwe asielzoekers, het laagste cijfer sinds het begin van de registratie in 1998. Ter vergelijking: gedurende de migratiecrisis van 2015 vroegen 21.316 mensen asiel aan in Denemarken, meer dan 10 keer zoveel. De pandemiecrisis mag dan al tot een forse verlaging van de cijfers hebben geleid, het is duidelijk dat vooral het huidige beleid een fors aandeel in de daling heeft. Want de eerste minister waarschuwde: “We moeten erover waken dat niet teveel vluchtelingen naar ons land komen, anders zal onze sociale cohesie volledig onderuit gaan. Die cohesie staat nu al enorm onder druk”.

Europese sociaaldemocraten Deze verharding vanwege de Deense regering ligt helemaal in de lijn van het groeiend wantrouwen van het Deense volk tegenover illegale niet-Europese vluchtelingen. Een groots opgezette opi-

niepeiling in oktober 2019 gaf al aan dat een kwart van de ondervraagde Denen wenst dat islamitische migranten het land zouden verlaten. Ook het vraagstuk van de sociale kost houdt de Denen bezig: 39 procent van de Denen stelde dat vluchtelingen moesten kunnen worden uitgezet als ze niet werkten.

Geen sharia Het is duidelijk dat de Deense sociaaldemocraten een heel eigen Deense koers varen: sociaaleconomisch staan ze links, maar in september 2019 verklaarde de eerste minister bijvoorbeeld dat “de sharia geen plaats in Denemarken heeft”. In oktober 2020 was Mette Frederiksen ook niet te beroerd om de verantwoordelijkheid voor een deel van de groeiende criminaliteit in Denemarken te leggen bij de niet-Europese migratie.

Als Hongarije en Polen wegens een politiek niet-correct beleid in de EU-ban moesten, dan stelt zich de vraag waarom de EU-potentaten dat ook niet voor Denemarken doen? Toch niet omdat de Deense regering toevallig de juiste partijpolitieke kleur heeft?

PIET VAN NIEUWVLIET

FRANKRIJK

De Algerijnse oorlog spookt nog altijd rond In 2022 zal het 60 jaar geleden zijn dat Algerije onafhankelijk werd. President Emmanuel Macron wil het komende jaar een aantal herdenkingen organiseren, maar dat ligt zeer gevoelig. De kans is groot dat zowel de afstammelingen van de ‘pieds noirs’, de Algerijnen van Europese origine, zich te kort gedaan voelen, net zoals de radicale verdedigers van de onafhankelijkheid en van de gewapende strijd van nationalisten van het FLN zich te kort gedaan voelen. Een rapport van de historicus Benjamin Stora moet Macron helpen om veilig door dit historisch mijnenveld te raken.

Op 20 januari overhandigde de historicus en Algerije-kenner Benjamin Stora het rapport “Les mémoires de la colonisation et de la guerre d’Algérie” aan president Macron. Daarin staan een aantal aanbevelingen om 60 jaar na de akkoorden van Evian, die in maart 1962 de onafhankelijkheid van Algerije bekrachtigden, de historische bladzijde om te slaan en te werken aan verzoening.

Stora maakt een aantal aanbevelingen die volgens hem daarbij kunnen helpen om bruggen te slaan tussen Frankrijk en Algerije maar ook tussen de afstammelingen van de ongeveer 1 miljoen Fransen die in 1962 uit Algerije werden verdreven (de pieds noirs), de Fransgezinde Algerijnen of de harkis die na de onafhankelijkheid vaak op gruwelijke wijze werden vermoord, de Algerijnse moslims in Frankrijk en de Franse linkerzijde die altijd een

onvoorwaardelijke verdediger was van de onafhankelijkheid.

Het wordt sowieso niet gemakkelijk want het spook van de Algerijnse oorlog waart nog altijd rond in Frankrijk. 7 miljoen Fransen zijn anno 2020 afstammelingen van mensen die de oorlog van nabij hebben meegemaakt en hun trauma’s, frustratie en woede aan kinderen en kleinkinderen hebben doorgegeven.

Stora vraagt de oprichting van een commissie “Herinnering en Waarheid” die aan de basis zou moeten liggen van gezamenlijke herdenkingen van Frankrijk en Algerije. Daarnaast zouden archieven moeten worden uitgewisseld, verschillende herdenkingsplaatsen worden opgericht, zou een gids moeten worden gepubliceerd met de lijst van mensen die tijdens de oorlog zijn verdwenen en zou de advocate Gisèle Halimi, een grote tegenstander van

Het gros van de Schotten (62 procent) keerde zich in 2016, tijdens het Brexit-referendum, tegen het plan om de EU te verlaten. De Scottish National Party (SNP) voerde in de afgelopen jaren dan ook een felle strijd tegen de Brexit en tegen de conservatieve regeringen in Londen. SNP is heer en meester in het noorden. Reeds bij de nationale verkiezingen in 2019 behaalde de partij een absolute meerderheid in de Schotse kieskringen, maar niet in het Schots deelstaatparlement.

Opiniepeilingen voorspellen al maandenlang een klinkende overwinning voor Nicola Sturgeon. Niet alleen lijkt SNP geliefder dan ooit, ook de idee van Schotse onafhankelijkheid wordt steeds populairder, sinds de zomer van 2020 wijzen zomaar even twintig bevragingen in die richting. Nicola Sturgeon is duidelijk: indien haar partij dit voorjaar de deelstaatverkiezingen wint, dan zal zij een nieuw onafhankelijkheidsreferendum organiseren. Prime Minister Boris Johnson mag dan al blijven herhalen dat daar geen sprake van kan zijn, de SNP trekt zich daar geen moer van aan. Hangen er Catalaanse toestanden in de lucht?

Intussen tikt er binnen SNP een tijdbom. Dit heeft alles te maken met Alex Salmond, voormalig eerste minister en gedurende meer dan twintig jaar de partijleider van SNP. In 2018 verliet Salmond de partij toen bleek dat er tal van aanklachten tegen hem liepen. De politicus werd beschuldigd van aanranding en poging tot verkrachting, maar in maart 2020 werd hij over de hele lijn buiten verdenking gesteld. Hij wil eerherstel en zint op wraak. Het lijkt steeds meer dat hooggeplaatste figuren binnen de SNP van hem af wilden, en dan kunnen seksuele misdrijven altijd helpen. Parlementslid Kenny MacAskill stelde afgelopen week over bewijzen te beschikken.

Zo zouden topfiguren van SNP zich destijds verenigd hebben in de zogenaamde ‘Vietnam-groep’, een besloten groep waarin de politici, die allen dicht bij Nicola Sturgeon staan, per telefoon speculeerden over de val van Salmond. Zo zouden personen uit deze kring een van de vermeende slachtoffers onder druk gezet hebben.

Tikkende tijdbom

Intussen komt ook Sturgeon zelf in moeilijkheden, want mogelijk loog ze het Schots parlement voor. Lange tijd hield ze vol niet op de hoogte te zijn geweest van de klachten tegen de voormalige First Minister. Opmerkelijk is dat Sturgeon zich onlangs liet ontvallen dat ze totaal vergeten was dat in een vergadering de klachten tegen Salmond wel degelijk ter sprake waren gekomen. Haar geheugenverlies is problematisch. Een parlementaire onderzoekscommissie zal zich over de zaak buigen. Velen binnen SNP vrezen dat Alex Salmond intussen uit is op het ten val brengen van Sturgeon en haar hele regering. Het mag duidelijk zijn dat dit de nationalistische beweging, vier maanden voor de verkiezingen, in een grote crisis zal storten.

Onrechtstreeks wil Sturgeon twee referenda combineren. Haar partij is namelijk uitgesproken eurofi el. Kiest men voor onafhankelijkheid, dan zal vervolgens ook een vraag tot toetreding tot de EU worden ingediend. Tal van politicologen en juristen menen dat Sturgeon de zaken iets te eenvoudig en rooskleurig voorstelt. Zo wijst grondwetspecialist Vernon Bogdanor er fijntjes op dat een onafhankelijk Schotland binnen de EU niet langer zal kunnen genieten van de financiële voordelen die Margaret Thatcher destijds met Brussel onderhandelde. Ook lijkt het voor de meeste experten zonneklaar dat Schotland de euro zal moeten invoeren, wil het (opnieuw) lid worden van de EU. Zitten de Schotten daar eigenlijk wel op te wachten?

de Algerijse oorlog, moeten worden bijgezet in het Panthéon, het mausoleum van historische Fransen. Van excuses of berouw moet er volgens Stora geen sprake zijn, wel van symbolische daden richting verzoening.

Of die er echt zal komen is nog de vraag.

Macron denkt aan een herdenkingsdag voor de harkis op 25 september 1961. Zal de Algerijnse regering daarop ingaan? In Algiers beschouwt men de harkis nog altijd als verraders. De Algerijnse oudstrijders van het FLN hebben het rapport al officieel verworpen.

Op 17 oktober wordt de 60ste verjaardag herdacht van de pro-onafhankelijkheidsbetoging in Parijs die bloedig werd neergeslagen door de politie. Staatsterrorisme voor Algerije en de linkerzijde.

Maar de pieds noirs en hun nakomelingen repliceren dan dat er tijdens de oorlog tal

Totale crisis

LVS

van bomaanslagen werden gepleegd door de Algerijnse onafhankelijkheidsstrijders van het FLN. Niemand spreekt daarover. In rapport Stora wordt de door het leger gedode communist Maurice Odin als slachtoffer opgevoerd, maar deze man verleende onderdak aan de bommenleggers.

Op 19 maart 2022 zouden de akkoorden van Evian worden herdacht. Hoe moeten de Fransen daarmee omgaan als er niet gesproken wordt over de vele moordpartijen op de pieds noirs die niet tijdig konden vertrekken? De lynchpartijen door een Algerijnse meute van Europeanen in Oran op 5 juli 1962 lijkt vergeten. Er vielen 700 doden en vele lichamen werden zelfs niet meer teruggevonden. De poging tot verzoening zou wel eens het omgekeerde effect kunnen hebben: oude wonden openrijten.

SALAN

Buitenland

11 FEBRUARI 2021

EUROPESE UNIE

DIPLOMATIEKE VALIES

Frontex keert Hongarije de rug toe

Dilemma van de gijzeldiplomatie

Sedert maart 2020 is Covid-19 door de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) uitgeroepen tot pandemie. Tot dan kwamen er elke maand meer dan 60.000 nieuwe asielzoekers de EU binnen, maar sindsdien zijn in de EU allerlei strenge maatregelen van kracht.

Mensen ontvoeren om er geld voor te krijgen is van alle tijden. Zelfs Miguel de Cervantès, auteur van Don Quichot mocht het ervaren toen hij in 1575 door moslimzeerovers gevangengenomen werd. Hij werd als slaaf verkocht en raakte pas na vijf jaar weer vrij toen zijn ouders de nodige deviezen op tafel legde. Maar laten we niet afdwalen en terug naar Iran, voor wie het in essentie niet om geld draait.

Open schuld Het is een praktijk waar het land zich de voorbije jaren wel vaker aan heeft bezondigd: mensen ontvoeren, veelal met de dubbele nationaliteit, niet om er aan te verdienen, maar om hen als hefboom voor een ruil te gebruiken. In regel gaat het dan om Iraniërs die in een of ander (Westers) land gevangen zitten, geen kruimeldieven voor alle duidelijkheid. Human Rights Watch en soortgelijke organisaties hebben weet van zo'n 14 gevallen, ook al gaat men ervan uit dat het er nog wat meer zijn die men om begrijpelijke redenen uit de aandacht tracht te houden.

Op dat lijstje staan enkele Britten met de dubbele nationaliteit. Zij worden gekoppeld aan een nog openstaande schuld van Londen. Ooit werden tanks besteld én ervoor betaald, het regime wisselde en de levering stopte. Nog steeds loopt een rechtszaak rond de kwestie, ook al werden de Britten via arbitrage in 2008 al in het ongelijk gesteld. Nu ja, het zal je worst wezen als je zit te brommen in een Perzische kerker.

© SHUTTERSTOCK

© SHUTTERSTOCK

Er zijn verschillende redenen om iemand te gijzelen. Voor geld, dat spreekt.

Of voor een ruil zoals Iran het doet. De praktijk zit stevig ingebakken in het DNA van het regime in Teheran. En met het nodige succes. Men vergeet het vaak, maar het trieste lot van de aan de VUB verbonden dokter Djalali is geen unicum en kadert in een breder verhaal.

Het is eens wat anders dan een vrederechter die een burenruzie beslecht: een Amerikaanse rechtbank veroordeelde Iran tot 180 miljoen dollar euro voor de gijzeling van een Amerikaans journalist.

De man was correspondent voor The Washington Post in Teheran toen hij in 2014 gearresteerd werd. In 2016 kwam hij vrij. De motivering voor het vonnis was duidelijk: diets maken aan Iran dat een dergelijke praktijk not done was.

Uiteraard niet, jammer genoeg verandert dit of andere vonnissen niets aan de zaak. Dat geld zal nooit betaald worden en zeker geen invloed hebben op de gijzeldiplomatie die tot het DNA van het regime is gaan behoren. Daarvoor rendeert die net iets te veel.

11

Door het strikt gesloten houden van de Hongaarse grenzen, gaat Premier Orban lijnrecht tegen de EU-principes in, maar hij beschikt wel over een erg breed draagvlak bij de bevolking.

Hassan Rohani, sinds 2013 president van Iran, een land dat een heuse cultuur van gijzeldiplomatie ontwikkeld heeft.

Dokter Djalali En dan heb je die onfortuinlijke Zweeds-Iraanse arts met VUB-connecties die al vier jaar opgesloten zit.

Uiteraard wordt zijn lot gekoppeld aan dat proces in Antwerpen waarin nu een stevige uitspraak is gevallen. Teheran maakte eerder al duidelijk hier stof voor een regeling in te zien. De rechtbank wees het regime in haar vonnis met de vinger, justitie sloot enig akkoord uit en dat was het dan. We kunnen maar hopen dat Dr. Djalali zijn waarde als pasmunt kan bewaren, met onze excuses als dit iets te cynisch klinkt.

Het blijft een moeilijke afweging, zo'n deals. Principes staan tegenover pragmatisme; een schuldige uitleveren in ruil voor een onschuldige. In deze wordt voor de eerste lijn gekozen. Eerbaar en verdedigbaar, maar zal men er ook de gevolgen over de hele lijn van dragen?

Naar verluidt heeft VUB-rector Pauwels de kwestie bij Joe Biden aangekaart. Hopelijk maakt dit meer indruk dan toen het Vlaams parlement in een resolutie het Irak-beleid van Bush afkeurde.

MICHAËL VANDAMME

Nu ja, streng: de eigen burgers mogen dan al half opgesloten worden, aan de dogma’s waarop de EU-moloch gebouwd is, wordt niet geraakt. De grenzen blijven wijd open staan, ook de buitengrenzen, want “al wie vervolgd wordt moet de kans krijgen asiel aan te vragen”.

En dus zitten we intussen voor de laatste maanden van 2020 opnieuw aan bijna 40.000 nieuwe asielzoekers per maand die de EU binnenstromen. Dat het in meerderheid gaat om jonge mannen die hoegenaamd niet politiek vervolgd worden, dat is voor de EU al lang geen probleem meer.

Dat die jongemannen vanuit Azië ook massaal het coronavirus (opnieuw) kunnen binnenbrengen blijkbaar evenmin.

Misbruiken zijn legio De EU beweert regelmatig dat haar grens- en kustwachtagentschap Frontex de lidstaten ‘bijstaat’ om de toevloed aan asielzoekers in te dammen, maar dat is slechts schijn. Vanuit de EU-top heeft Frontex strikte richtlijnen: elke vreemdeling die de buitengrens van de EU overschrijdt, moet de kans krijgen in de EU een aanvraag tot asiel in te dienen. Elke poging om een indringer actief af te weren of terug te sturen naar buiten de EU is een gruwelijke ‘schending van zijn mensenrechten’. Dat absurde standpunt wordt enthousiast onderschreven door de wereldvreemde rechters in Straatsburg (mensenrechten) en Luxemburg (Europees Hof).

Het resultaat laat zich raden: aan de kusten van Noord-Afrika laden misdadigers onder het oog van de spiedende EU-bewakingscamera’s wankele bootjes vol asielzoekers, telefoneren vanop het water rechtstreeks naar de EU voor ‘hulp’ en een Frontex-schip komt hen oppikken om hen naar de Europese kust te brengen. Frontex is dus in praktijk een gratis ferrydienst. En dat is precies zoals de EU het graag ziet.

België – Hongarije: 1.500 – 10 Maar er zijn lidstaten die die absurde manier van handelen blijven afwijzen. Een van de belangrijke routes voor asielzoekers vanuit Afghanistan, Pakistan en Syrië loopt over de Balkan, via Servië. In de cijfers valt het op dat Hongarije een spectaculair goede score heeft: in juni, juli en september 2020 ontving het land welgeteld 0 asielaanvragen. In augustus en oktober 2020 steeg dat aantal zowaar naar 5 aanvragen. En in december 2020 waren het er 10. Ter vergelijking: sinds september 2020 kreeg België bijna 1.500 asielzoekers per maand erbij, samen goed voor alweer eens 6.000 nieuwkomers. Als je weet dat de opvang van 1 asielzoeker in België minstens 15.000 euro per jaar kost, is dat alweer een extra uitgave van 90 miljoen euro per jaar.

Inzake de noodzakelijke bescherming en controle van de EU-grenzen (en van zijn eigen schatkist) doet België het dus te laks en

Hongarije erg goed, zou een mens dan denken, maar zo ziet de EU het natuurlijk niet.

En dus werd onlangs een symbolische daad gesteld: de ocharme 40 medewerkers van Frontex werden weggehaald uit Hongarije.

Want, zo klonk het, Hongarije schendt de mensenrechten van de asielzoekers door hen terug te sturen naar Servië, en “aanwezig blijven, is medeplichtig zijn”.

Essentie democratie De Hongaren halen de schouders op. De Hongaarse minister van Justitie Judit Varga liet weten de strikte grenscontrole te blijven handhaven. “We zullen er alles aan doen om de vorming van internationale migranten-corridors te voorkomen. Hongarije kan alleen Hongarije blijven zolang de grenzen blijven bestaan.”

Ook eerdere pogingen om de Hongaren onder druk te zetten met verwijzingen naar ‘mensenrechten’ en ‘Europese waarden’ vielen in Budapest op een koude steen. “De essentie van democratie is dat de regering regeert in lijn met de wil van het volk”, zo heeft regeringsleider Viktor Orbán al herhaaldelijk verklaard. “De Hongaren willen Hongaren blijven en zolang dat niet verandert, zal ook het regeringsbeleid niet veranderen.”

Orbán geeft zo een lesje in democratische beginselen aan onze regeerders: terwijl in België de regeringspartijen wegsmelten richting 10 procent, haalt Orban en zijn partij Fidesz vlot absolute meerderheden. Bij vrije verkiezingen en met een vrije pers, overigens.

HDG

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT GENOEG VAN!

LUIKERSTEENWEG 244 F 35007 ANKERSTRAAT HASSELT 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272

011 223 253

MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE

12

11 FEBRUARI 2021

TIEN JAAR GELEDEN OVERLEED

MARIE-ROSE MOREL

Marie-Rose werd in de politiek gehaald door Bart De Wever, die haar eerder had leren kennen aan de universiteit. Bij de verkiezingen van 2003 behaalde zijn beginnende partij echter slechts 3 procent van de stemmen. Morel had de smaak van de politiek te pakken en werd gerekruteerd door het Vlaams Belang, een partij in volle opgang.

NATUURTALENT In 2004 werd ze verkozen in het Vlaams Parlement. Een van haar taken binnen de partij was de leiding van de vakbondscel, die Vlaams Belangers probeerde te helpen die in die periode het doelwit waren van een uitzuiveringsoperatie van de grote vakbonden.

Marie-Rose was een politiek natuurtalent.

Ze opende deuren, onder andere bij de pers, die tot dan voor het Vlaams Belang gesloten waren gebleven. Haar groeiende bekendheid zorgde echter voor wrevel bij sommige oude boegbeelden. In 2009 saboteerden die haar kandidatuur voor gedeeld ondervoorzitterschap van de partij. (Het verhaal zou de N-VA, na dit weekeinde, bekend in de oren moeten klinken.) Het kwam

daarna niet meer goed tussen haar en de partij. Marie-Rose was intussen ernstig ziek geworden. Politiek was dan al het minste van haar zorgen.

Begin 2009 was bij Marie-Rose gevorderde baarmoederkanker vastgesteld. Ze vertelde me het pas weken later, omdat ik toen zelf ernstig ziek in het hospitaal lag en ze mij niet wilde verontrusten. Eind 2009 leek ze voorlopig genezen, maar in 2010 dook de vreselijke ziekte weer op, erger dan voorheen.

Marie-Rose wist dat ze ging sterven. Ik kende haar voorheen al als sterk en optimistisch, maar de strijdlustige, dappere vrouw die ik toen te zien kreeg, verbaasde zelfs mij. Op haar begrafenis zei ik dat ze altijd op het derde rijvak had geleefd. Dat bleef zo tot op het einde.

Frank week geen moment van haar zijde tijdens de laatste weken in kamer 4.023.

Ze stak nog even haar duimen omhoog net voor de laatste verdoving.

INSPIREREND De indruk die zij had gemaakt in haar eigenlijk korte publieke doortocht was gigantisch. Je kon het merken op de begrafe-

nis. Bij de familie leefde een beetje met de vrees dat de kathedraal van Antwerpen te groot zou blijken. In werkelijkheid geraakten die dag enkel de vroege vogels nog binnen. De grote meerderheid moest de plechtigheid, waar ook Bart De Wever het woord nam, vanop het plein volgen. Frank Vanhecke, waar ze een maand eerder mee was gehuwd, kreeg achteraf 35.000 schriftelijke rouwbetuigingen, die hij en de familie plichtsbewust beantwoordden.

Het was niet alleen de politica die vele mensen had geraakt. Vooral haar houding tegenover haar ziekte was inspirerend. Dr. Luc Beaucourt zei over haar in Story: “Nog nooit waren we zo onder de indruk als door de manier waarmee je omging met je ziekte en hoe je je nakende dood hebt voorbereid.”

Dapper was ze inderdaad altijd. Moediger dan enige man of vrouw die ik ooit in de politiek heb ontmoet. Op 8 februari ging veel talent verloren, samen met een persoonlijkheid die ik tot op vandaag bewonder. Ik denk nog vaak aan Marie-Rose.

JURGEN CEDER © MOZKITO

Tien jaar geleden overleed Marie-Rose Morel. Mijn herinnering aan 8 februari 2011 is levendig. Het was ongewoon koud voor februari en er lag, net als nu, sneeuw. In de vroege namiddag kreeg ik telefoon van Frank Vanhecke. Hij zei dat ik best kon afkomen. Hij gaf geen verdere uitleg. Ik vroeg die ook niet. Ik wist waarover het ging en sprong in mijn auto. Enkel uren later verloor Vlaanderen de meest belovende politica van haar generatie. En ik verloor mijn beste vriendin.

AFSCHEID VAN KRIS DE BRUYNE © RVR

(1950-2021)

“DE TIJD IS TE KORT, NOG M'N HEEL LEVEN LANG” Kris De Bruyne is niet meer. De muzikant en liedjesschrijver van Lieve Jacoba, Vilvoorde-City, Lydia D’Ile D’Yeu en Amsterdam overleed aan de gevolgen van alzheimer.

“De tijd is te kort, nog m'n heel leven lang.” Het is een van de mooie zinnetjes uit de song "Het land aan de zee" van Kris De Bruyne. Want naast liedjesschrijver en muzikant was De Bruyne ook een authentiek Vlaamse poëet die dankzij een charmant woord of een ongeveinsde waarheid van een song een echt kunstwerkje maakte.

Kris De Bruyne werd geboren op 20 maart in 1950 als zoon van Arthur De Bruyne en Gabriëlla Van Broeck. Een warm, Vlaams nest. Vader Arthur De Bruyne kennen we natuurlijk als gewaardeerd medewerker van ’t Pallieterke (initialen E.d.V.).

Ook nonkel Hector De Bruyne was jarenlang een medewerker van ’t Pallieterke. Later werd hij verkozen tot senator en schopte het zelfs tot minister van Buitenlandse Handel voor de toenmalige Volksunie.

De familie De Bruyne was niet alleen Vlaamsgezind, maar ook bijzonder muzikaal. Twee nonkels waren pianisten, componisten en organisten. “Als kleuter al lag ik altijd luidop verzonnen melodieën te zingen in bed”, vertelde Kris De Bruyne daarover. “Ik denk dat daar mijn eigen planeet van klank en melodie is ontsprongen.”

Kris is amper 8 jaar als hij, samen met broer Koen, een piano-opleiding volgt aan de muziekacademie in Mortsel. Zijn eerste gitaar koopt hij zes jaar later, in 1964, voor 6.000 oude Belgische frank.

Studeren doet hij ook. Vanaf het derde leerjaar wordt hij naar het strenge Xave-

Vlaams liedjesschrijver muzikant poëet rebel

riuscollege in Borgerhout gestuurd. Toen hij daar aan de deur werd gezet wegens ‘onbuigzaam gedrag’, gaat het richting Sint-Norbertuscollege in Antwerpen om uiteindelijk zijn hogere studies aan te vatten in Sint-Lukas in Brussel. Het is in de hoofdstad dat hij kennis maakt met Guido Van Hellemont en Wim Bulens waarmee hij het trio "Lamp, Lazerus en Kris" vormt. De Peulschil wordt hun grootste hit.

Vlaamse wortels Kris De Bruyne besluit al snel om solo te gaan. Hij slaat een brug tussen Vlaamse kleinkunst en stevige rock. Hij schrijft een geweldig oeuvre bij elkaar. Een muzikaal hoogtepunt blijkt 1998, als hij

het album "30 jaar Zwervend Bestaan" opneemt, een selectie van zijn mooiste en bekendste liedjes, dit keer begeleid door het Frank Hellemont Strijkkwartet, Patrick Riguelle en Wigbert Van Lierde.

Kris De Bruyne leefde als een rebel, maar zijn Vlaamse wortels heeft hij nooit verloochend en bleef steevast in het Nederlands zingen. Hij keurde de collaboratie streng af, maar verdedigde wel zijn familie als dat nodig was. Over zijn oom Hector, die na de Tweede Wereldoorlog veroordeeld werd, vertelde hij in 2002 in Het Nieuwsblad: “Nonkel Hector heeft van alleman slaag gekregen. Na de oorlog ging hij studeren, iets wat mijn vader nooit gekund heeft omdat hij moest werken voor de rest van de familie. Oom Hector was een erudiet, geliefd man.

Een levensgenieter ook. Zeker geen geborneerde of rancuneuze fl amingant.”

En op de vraag of hij begrip kon opbrengen voor de mensen die hun heil zochten bij Duitsland: “Mijn vader heeft me geleerd dat je daar psychologisch inzicht in moet zien te krijgen. De mensen werden toen nauwelijks of niet deugdelijk geïnformeerd. De krant was een bijbel met de mening van je zuil, je politieke partij, je sociale groep. Nee, we moeten niet vergeten. We mogen zelfs niet vergeten.

Maar het wordt wel tijd voor vergeving.''

Kris De Bruyne overleed op 3 februari, omringd door zijn familie, in het zorgcentrum waar hij al een jaar verbleef. Hij leed aan de ziekte van Alzheimer.

WIM DE SMET

Onderzoek

© PHOTONEWS / SHUTTERSTOCK

11 FEBRUARI 2021

13

Klacht wegens racisme tegen directeur-generaal van War Heritage Institute Er is een klacht bij Unia ingediend tegen Michel Jaupart, de directeur-generaal ad interim van het War Heritage Institute (WHI). De klacht komt van een van zijn Facebookvrienden en maakt gewag van ‘aanzetten tot haat en racisme tegen Vlamingen'. In een reactie ontkent Jaupart dat het zou gaan om aanzetten tot haat of racisme. Hij spreekt van een foute vertaling en vindt dat hij verkeerd is begrepen.

Op 27 mei 2019, exact één dag na de parlementsverkiezingen, postte Jaupart een kritisch bericht op zijn Facebookpagina: "Un dimanche noir et une Flandre submergée par la marée brune." Het was zijn reactie op de grote verkiezingsoverwinning van het Vlaams Belang de dag voordien. In Wallonië had de extreemlinkse PTB ook goed gescoord, maar die partij vindt hij niet vergelijkbaar met Vlaams Belang, zo schrijft hij die dag op Facebook in een andere post. Een scherpe politieke uitspraak, dat zeker. Maar er valt veel onder de vrije meningsuiting en onder het mom van humor kan er veel gezegd worden.

Onze redactie kreeg inzage in de klacht en ontving enkele screenshots van de bewuste posts. De klager meent dat Jaupart "een voorbeeldfiguur binnen de samenleving" is. Daarom vindt hij het onaanvaardbaar dat Vlamingen op dergelijke manier beschimpt worden door iemand met een functie als Jaupart.

Voor de goede orde hernemen we de

We kunnen ze achteraan vastmaken en in Krakau zien wat ervan overschiet hele discussie hier die Jaupart op 27 mei 2019 op zijn persoonlijke Facebookpagina voert.

Jaupart: “Een zwarte zondag en een Vlaanderen overspoeld door de bruine vloedgolf…”

Een FB-vriend: “Ongelofelijk! Tijd om de trein der 1.000 in Vlaanderen te laten passeren.”

Een FB-vriendin: “En als we al deze goede kiezers op de sporen zouden plaatsen wanneer de trein passeert?”

Jaupart plaatst een lachende smiley op dat bericht en spreekt zijn ex-collega rechtstreeks aan: “Mevrouw B, tsss… tsss. Tss…” Hij sluit opnieuw af met een smiley.

Dan doet iemand er nog een schepje bovenop: “De wielen van deze mooie trein niet bevuilen! We kunnen ze achteraan vastmaken en in Krakau zien wat ervan over blijft!”

Een van Jauparts Vlaamse Facebookvrienden neemt aanstoot aan de discussie en de reacties en stapte vorige week naar Unia. Ook een strafklacht zou worden overwogen.

"Ik respecteer alle politieke standpunten, maar ben allergisch aan racisme en haatspraak", zo staat te lezen in de melding bij Unia.

Een van Jauparts vrienden betreft een cameraman die werkt voor het Museum voor Schone Kunsten in Brussel. De dame die suggereerde de kiezers op de sporen te zetten als de trein passeert, blijkt een ex-collega van Jaupart, die eveneens een belangrijke functie uitoefent bij het Museum voor Schone Kunsten in Brussel.

De klager interpreteert Jauparts reactie als “goedkeurend en aanmoedigend” en legt de zaak nu voor aan Unia.

Jaupart zelf laat in een eerste reactie weten dat er spijkers op laag water gezocht worden. “Laat me dus klaar en duidelijk zijn, dat was geen ernstige discussie, en mijn reactie hield helemaal geen instemming in met wat mevrouw B. geschreven heeft.”

Nadat we hem een kopie van de bewuste posts bezorgen, reageert hij opnieuw.

“Ik heb de uitwisseling gevonden waarnaar u verwees. Onafgezien van mijn reactie op het verschil tussen Vlaams Belang en de PTB, was mijn opmerking onder de vorm van de klanknabootsing ‘tsss, tsss, tsss’ in feite een ironische afkeuring van wat Mevrouw B. had gezegd.

Er is misschien een misverstand tussen Franstaligen en Nederlandstaligen.”

“De opmerking van Mevrouw B. deed me glimlachen omwille van de arrogantie”, vervolgt Jaupart. “Maar mijn reactie was een even ironische, maar afkeurende kritiek. Mevrouw B. is een oude collega van me. Ze houdt er wel van te provoceren.”

De klacht doet terugdenken aan een voorval van enkele jaren geleden toen er gesuggereerd werd om alle N-VA kiezers op een enorm schip samen te duwen en dat in volle zee te laten zinken.

Wantoestanden bij War Heritage Institute Michel Jaupart is een oud-kabinetsmedewerker die eind jaren ’90 voor toenmalig minister van Defensie André Flahaut (PS) werkte. Sinds 2017 is hij ad interim aangesteld als directeur-generaal van het War Heritage Institute (WHI).

Het WHI is een federale overheidsinstelling die de herinnering moet levend houden aan alle oorlogen waarin Belgen betrokken waren. Het omvat zes sites waaronder het Koninklijk Legermuseum (Brussel) en het Nationaal Gedenkteken van het Fort van Breendonk en Bastogne Barracks.

Michael Jaupart wacht momenteel op zijn vaste benoeming die, zo vernemen we uit betrouwbare bron, recent opnieuw zou zijn bepleit bij minister van Defensie Ludivine Dedonder. Enkel het Koninklijk Besluit dient nog getekend.

Die benoeming bleef lange tijd uit omdat de regering in lopende zaken was.

Maar er is meer. Er zijn in het verleden wel wat klachten geweest over het functioneren van Jaupart als hoofd van het WHI. De verhoudingen tussen hem en de raad van bestuur zijn eerder ‘onderkoeld’.

Intussen is er nog een veel uitgebreider dossier opgestart dat diverse wantoestanden rond het War Heritage Institute minutieus in kaart brengt.

PS-connecties De situatie bij het WHI gaf al meermaals aanleiding tot een aantal parlementaire vragen. Ook een regeringscommissaris bezorgde in het verleden al een kritisch verslag aan Sophie Wilmès (MR), toen ze nog minister van Begroting was.

Michel Jaupart was zelf ook betrokken bij de organisatie van “De Trein der 1.000” en profileert zich als bestuurslid binnen de Stichting Auschwitz ook steevast als boegbeeld tegen racisme, extreemrechts en antisemitisme. De 1.000-trein is een gezamenlijk initiatief van het War Heritage Institute en de Stichting Auschwitz om de overwinning van de democratie op nazi-Duitsland te herdenken.

Nu de Vivaldi-regering met volheid van bevoegdheid regeert en de PS met Ludivine Dedonder de minister van Defensie levert, wijst alles erop dat Jaupart benoemd zal worden in zijn functie.

Vorige week nog viel de naam van Michel Jaupart in het dossier van de CH13, een C-130 toestel dat momenteel in Melsbroek staat en waarbij Franstaligen zware druk uitoefenden om het te verhuizen naar Beauvechain. Volgens diverse Vlaamse politici zou Ludivine Dedonder zich te veel voor de kar van Flahaut laten spannen.

Onder die politici bevinden zich ook leden van de meerderheid, zoals Tim Vandenput (Open Vld) en Kris Verduyckt (sp.a). Flahaut zou azen op de miljoenen-

investering die de verhuis naar het nieuwe museum in zijn eigen achtertuin met zich mee zou brengen, zo schreef De Morgen eerder. Maar aan Vlaamse kant is daar alvast geen meerderheid voor. Ook in dit dossier wordt vanuit Vlaanderen kritisch gekeken naar Michel Jaupar die volgens een legerbron vooral voor zijn patron Flahaut zou rijden.

Intussen is de aanvraag ingediend om

Haatspraak komt voor in alle milieus, maar is ontoelaatbaar voor een voorbeeldfiguur de C-130 als Vlaams ‘topstuk’ te laten erkennen, onder impuls van onder meer Theo Francken (N-VA) en Kurt Ryon, burgemeester van Steenokkerzeel.

De klokkenluider die, uit vrees voor represailles anoniem verkiest te blijven, diende klacht in omdat Jaupart volgens hem een voorbeeldfunctie heeft. "Dergelijke extreme haatspraak komt voor in alle milieus, maar is extra ontoelaatbaar wanneer het door een voorbeeldfiguur als Michel Jaupart wordt goedgekeurd en aangemoedigd met extra aanmoedigende emoticons", klinkt het.

Dat Jaupart de scherpste passages niet zelf schreef, maakt weinig verschil.

"Jaupart heeft de drie genocidale zinnen dan wel niet zelf geschreven, maar zijn houding ertegenover, binnen de post op zijn tijdlijn, is duidelijk sympathiserend.

Ook zijn reactie 'tsss tss tss' is een karikatuur van iemand die al lachend de verteller van een aangebrande mop binnen een gezelschap pro forma terechtwijst, maar waarbij hij eigenlijk stelt dat hij het zelf niet beter kon zeggen."

De bewuste post, die dateert van meer dan twee jaar geleden, is de klager al die tijd bijgebleven. "Ik zag de post al eerder, maar was toen zo gedegouteerd dat ik geen schermafbeelding heb opgeslagen.

Twee weken terug kwam dit voorval opnieuw ter sprake. Daarom besloot ik op de tijdlijn van Jaupart terug te scrollen tot begin 2019. Ik ontdekte dat de post nog altijd bestaat en sloeg de schermafbeeldingen op. Na melding op de lijn van Unia op 3 februari ben ik door een verantwoordelijke gecontacteerd en hij raadde mij aan, na toelichting, ook een klacht in te dienen bij de lokale politie.”

KRISTOF LUYPAERT

14 Cultuur FILM

Snowpiercer "Snowpiercer" is een dystopische sciencefictionthriller over de laatste resten van de mensheid die samen proberen te overleven op een eeuwig rondrijdende trein. Het tweede seizoen ging recent van start op Netflix.

Snowpiercer speelt zich af in de nabije toekomst.

Zeven jaar voor het begin van de reeks probeerden wetenschappers de klimaatverandering tegen te gaan door de aarde af te koelen. Hun noodoplossing ontploft als het ware in hun gezicht: de aarde koelt wel degelijk af, maar dit tot 100 graden onder nul, waardoor het leven op de planeet zo goed als onmogelijk wordt. Wat nog overblijft van de mensheid verzamelt zich in een eeuwig rondrijdende trein van 1.001 wagons: Snowpiercer. Om de 133 dagen maakt de machine één rondreis rond de wereld.

De trein werd gebouwd door de mysterieuze miljardair Wilford en is opgedeeld volgens een strikt klassensysteem. De eerste klasse bestaat uit steenrijke passagiers die in grote luxe leven. De tweede klasse bevat de middenklasse: bedienden, wetenschappers, onderwijzers. De derde klasse bestaat voornamelijk uit gewone arbeiders. Tot slot is er ook een onderklasse: de bewoners van de ‘staart’ van de trein. Deze laatsten zijn passagiers die zonder ticket aan boord zijn geklommen.

Bij aanvang van de reeks plannen de bewoners van de staart van de trein een opstand. Net op het moment dat ze hun revolutie proberen te bewerkstelligen, wordt Layton – een van hun leiders en in een vorig leven politieagent – naar voren geroepen door treinbegeleidster Melanie Cavill om een moord op te lossen.

Marxisme Misschien hoort u het al in Keulen donderen bij het lezen van de woorden ‘strikt klassensysteem’. Snowpiercer is inderdaad een weinig subtiele parabel voor de marxistische klassenstrijd. De reeks probeert dat niet onder stoelen of banken te steken en legt het er zelfs vingerdik op. Echt ergerlijk wordt dat nooit. Het maakt de reeks zelfs boeiend. Zo doet de situatie zoals die in de reeks geschetst wordt veel meer denken aan de 19de-eeuwse klassenmaatschappij en de klassiek-marxistische kritiek daarop, dan aan een kritiek op het hedendaagse ‘neoliberale kapitalisme’.

De reeks is bovenal kritisch voor totalitarisme, utopisme, leiderscultussen, technocratie en gedwongen, geplande sociale stratificatie. Het is zelfs een verademing dat er, in tijden van ‘identity politics’ en ‘Black Lives Matter’, weinig raciaal gedoe in de reeks aan bod komt. Zo zijn alle klassen in de trein een mengelmoes van mensen van allerlei verschillende rassen. Dan is het gepreek over klimaatverandering, dat te pas en te onpas door de strot van de kijker geramd wordt, veel ergerlijker.

Gebaseerd op Koreaanse film De reeks is gebaseerd op de gelijknamige film uit 2013 van de Koreaanse regisseur Bong Joon-ho. U kent hem misschien van zijn recente Oscarhit "Parasite". De verfilming van "Bong" is op haar beurt gebaseerd op de Franse strip "Le Transperceneige" uit 1982, van Jacques Lob, Benjamin Legrand en Jean-Marc Rochette.

De televisiereeks Snowpiercer verschilt grondig van de film, al was de Koreaanse cineast wel betrokken bij de ontwikkeling van de serie. De film is beter en rauwer dan de serie, maar dat wil niet zeggen dat de televisiereeks niet het kijken waard is. Het is bovenal een spannende en meeslepende sciencefictionthriller, met een interessante wereld, die menig kijker op het puntje van zijn stoel houdt.

PIETER VAN BERKEL

11 FEBRUARI 2021

CULTUUR

150 jaar Stijn Streuvels In oktober is het 150 jaar geleden dat Stijn Streuvels geboren werd. Het is de aanleiding voor een rist initiatieven, waarbij het Letterenhuis in Antwerpen en het Lijsternest in Ingooigem het voortouw nemen.

Stijn Streuvels (1871-1969), het pseudoniem van Frank Lateur, is de auteur van een aantal klassiekers uit de Vlaamse literatuur. “De vlaschaard” (1907), een van de hoogtepunten uit Streuvels’ oeuvre, verscheen vrij vroeg in zijn schrijverscarrière. In 1926 publiceerde hij de bundel “Werkmensen”, met daarin de novelle “Het leven en de dood in de ast”, voor velen het beste wat Streuvels heeft geschreven. Een jaar later kwam de roman “De teleurgang van de Waterhoek” uit. Anders dan in zijn voorgaande boeken schreef Streuvels niet over het harde landleven, de lijdende en zwoegende mensen, maar over het vruchteloze verzet van een hechte volkse gemeenschap tegen de aanleg van een steenweg en het bouwen van een brug, met op de achtergrond de passionele liefde tussen het sensuele dorpsmeisje Mira en de jonge ingenieur Maurice.

Het protest vanuit katholieke kringen tegen de beschrijving van de seksuele driften resulteerde in een opgekuiste tweede druk. Passages over “de bedwelming van de zinnen” en het “wellustig genieten” van Mira’s “plooibare, taaimalse vormen” waren verdwenen.

Tijdens het lange leven van Stijn Streuvels was de waardering voor zijn werk bijzonder groot. Hij werd door velen beschouwd als een schrijver van Europees niveau, die kon wedijveren met auteurs zoals Zola en Tolstoj, die Streuvels als zijn grote voorbeelden zag. Hij kreeg twee keer de Vijfjaarlijkse Staatsprijs, in 1935 ontving hij de grote Staatsprijs voor Let-

terkunde en in 1962 de prestigieuze Prijs der Nederlandse Letteren.

Woord en beeld Stijn Streuvels krijgt, anderhalve eeuw na zijn geboorte, opnieuw de waardering die hij verdient. Het Letterenhuis in Antwerpen speelt de hoofdrol in het gevarieerde herdenkingsprogramma. Het Letterenhuis bezit het volledige en omvangrijke literaire archief van Streuvels, zijn persoonlijke bibliotheek en een zeer ruime staalkaart van zijn gepubliceerde werk, waaronder de vele vertalingen. Daarnaast herbergt het Letterenhuis het rijke fotoarchief van Streuvels, die niet enkel een begenadigd schrijver, maar ook een getalenteerd fotograaf was. In het najaar zal een tentoonstelling beide aspecten van Streuvels belichten.

Begin 2018 kreeg het Letterenhuis van de Vlaamse Overheid de opdracht om mee in te staan voor het beheer

van het Lijsternest in Ingooigem, de woning die Streuvels in 1905 naar een eigen ontwerp liet bouwen. Ook het Lijsternest legt een brug tussen woord en beeld. De Erfgoeddag (25 en 26 april) staat er in het teken van de novelle “Het leven en de dood in de ast”.

Magnumfotograaf Bieke Depoorter zal zich tijdens een residentie in het Lijsternest laten inspireren door de figuur Stijn Streuvels, zijn woning, zijn literaire werk en zijn foto’s, wat zal uitmonden in een installatie.

Landschap en theater Zuid-West-Vlaanderen, de streek waar Streuvels woonde en werkte, krijgt eveneens de nodige aandacht.

Bijvoorbeeld: tijdens de zomer organiseert Het Festival van het Landschap in Avelgem een drieluik rond de roman “De teleurgang van de Waterhoek” met een literaire wandeling, een leesclub en de vertoning in open lucht van de film “Mira” uit 1971.

In Heule, Anzegem en Avelgem vinden vanaf oktober theatervoorstellingen plaats waarin verschillende personages uit Streuvels’ werken tot leven komen. Nog in oktober zal het Stijn Streuvelsgenootschap, dat al meer dan twintig jaar bijzonder actief is, het colloquium “Stijn Streuvels, een universeel schrijver” organiseren.

Gelukkig is er ook aan gedacht boeken van Streuvels opnieuw op de markt te brengen. Lannoo gaat vijf titels uitgeven. Naast de drie hierboven vermelde zijn dat “Langs de wegen” (1902) en “De blijde dag” (1909).

MMMV

Informatie over “150 jaar Streuvels”: www.letterenhuis.be

BOEK

Politiek schaken op meerdere borden tegelijk Het is verbijsterend om te zien hoe haat tegenover politieke tegenstrevers sommige parlementairen over alle grenzen van het fatsoen heen duwt. Ook de auteur van dit boek ondervond hoe visceraal politiek bedreven wordt aan de overkant van het politieke spectrum. Toen voormalig Tweede Kamerlid Zihni Özdil (GroenLinks) met hem op de foto poseerde, kreeg hij de banbliksems over zich heen. Het bracht Sid Lukkassen op het idee om via de publicatie van woord en wederwoord met verscheidene politici en politieke denkers een dialoog op te starten. Niet om te streven naar eenzelfde opinie, maar wel om elkaars standpunten te begrijpen.

Niet elke pennenvriend van de Nederlandse filosoof Sid Lukkassen is bekend in Vlaanderen. Vandaar het nut van een ‘wie is wie’-overzicht op het eind van het boek om hun politieke achtergrond wat te duiden. Daaruit blijkt ook hoe divers het panel is dat dit initiatief steunt. Het is verrijkend om het ‘verlichtingsoptimisme’ van UGent-prof Maarten Boudry te zien botsen met het bijna spengleriaanse denken van Lukkassen. Met oud-politiek directeur Jan Cornillie (sp.a) deelt de schrijver dan weer zijn aandacht voor sociale bescherming en loyaliteit, en zelfs de overtuiging dat migratie geen winst oplevert.

De Nederlandse denker grijpt vaak terug naar het cultuurmarxisme als verklaring voor de brug die kapitalistisch rechts en nieuw links slaan om hun politieke agenda uit te voeren.

Grote technologiebedrijven als Twitter en Facebook zijn niet te beroerd om de linkse Joe Biden te steunen via donaties en censuur tegenover Trump te hanteren, zelfs als deze plant de bedrijfsbelastingen te

verhogen. In de Lage Landen zien we dan weer hoe Bol.com actief elke verwijzing naar Zwarte Piet bant, zonder enige vorm van debat of motivatie.

Ook met Othman El Hammouchi kruist Lukkassen de verbale degens.

De jonge moslim verliest snel de interesse van de lezer wanneer hij voortdurend te onpas de term fascisme hanteert en de liberale mensenrechten lijkt te misbruiken als koevoet om de islam in Europa binnen te hijsen.

Anderzijds wijst hij terecht op het spagaat van de rechterzijde dat enerzijds verwijst naar de christelijke traditie van Europa, maar anderzijds wel libertijnse samenlevingsvormen steunt.

Nieuwe Zuil Het rechtse populisme heeft tijdens de voorbije decennia het sociale stokje overgenomen van links. Dit laatste heeft biefstukken voor kaviaar ingeruild.

De auteur verwijst naar de jaren ’60 waarin het aftakelen van solidariteit deels werd gecompenseerd door meer sociale mobiliteit. Nu deze

laatste ook is verdampt, blijft een verweesde middenklasse over. Wanneer rechts-populistische partijen de kwantumsprong naar de macht maken, moeten ze de belangen van de groeiende onderklasse oprecht ter harte nemen. Anders dreigen ze niet enkel zich van hun achterban te vervreemden, maar ook hun geloofwaardigheid te verliezen. Sid Lukkassen is zelf ook kritisch voor het westerse verval. Zo typeert hij Jan Modaal als een vat van ratio en emotie. Maar de derde eigenschap die Plato als noodzakelijk achtte, zijnde de moed en zelfs bereidheid te sterven (‘thymos’) voor zijn ideaal, is verdwenen.

Hoewel het boek vertrekt met de nobele intentie om links en rechts in dialoog te laten gaan, ijvert de schrijver in zijn uitleiding voor een Nieuwe Zuil. Deze strategie verdedigt hij meer in detail in eerder werk (“Kerkgangers en Zuilenbouwers”). In het kort betreft het een zakelijk netwerk dat vrijdenkers, conservatieven en nationalisten gemeenschapszin biedt en hen beschermt tegen broodroof. Het lijkt op een verre dagdroom, maar de gebeurtenissen van de laatste weken zouden het in een stroomversnelling kunnen brengen. Facebook en Twitter verliezen marktaandeel ten voordele van kleine spelers die het recht op vrije mening wel respecteren. En ook op de beurs durven kleine beleggers het grootkapitaal uit te dagen.

PIETER VANDERMOERE Sid Lukkassen e.a.

“Links & rechts in dialoog” De Nieuwe Zuil, 2020 362 bladzijden 20 euro ISBN: 978 949 2639 53 0

Brieven

11 FEBRUARI 2021

GESCHIEDENIS

Albert Moortgat (1890-1983)

doodgeschoten, opgehangen, geradbraakt, levend gevild en dan met zout bestrooid worden.”

Twee dagen na de bevrijding werd Moortgat gearresteerd en in het kamp opgesloten, dat in handen van plaatselijke verzetsstrijders was. Vijf weken lang werd er geslagen en gefolterd; soms op een manier die vroegere gevangenen deed denken aan hun eigen behandeling door Vlaamse SS'ers.

Geen schuldgevoel en verbitterd

Omstreeks 1919. De eerste twee vrachtwagens en rechts de eerste personenwagen, met aan het stuur broer Victor en rechts van hem Albert. (Bron: breendonk800.weebly.com)

Kenners bij dit blad zeggen me dat een speciale Duvel op de markt komt ter gelegenheid van de 150ste verjaardag van de brouwerij Moortgat. Ik ben benieuwd of Albert Moortgat weer ter sprake komt, zoals in het verleden geregeld gebeurde.

Een echte patriarch Na het vierde middelbaar mocht ik kiezen: een reis naar Barcelona of een fiets? Een fiets natuurlijk en mijn eerste korte ritjes buiten Mechelen gingen naar het Rubenskasteel van Elewijt en het fort van Breendonk. Dat in dat dorp ook een brouwerij stond, wist ik niet.

Stamvader Jan Leonard stichtte het bedrijf in 1871; een van de ongeveer 3.500 brouwerijen die het land telde. Hij werd een dorpsnotabele die er ook nog het eersteschepenambt bij deed. Een Brusselse graaf met een Breendonks kasteeltje speelde burgemeester.

Oudste zoon Jozef Moortgat deed brouwersstudies en begon met de expansie buiten Breendonk en buurgemeenten en introduceerde de modernste technologie. Een andere zoon trok naar Brussel om het depot te leiden en reclame te maken. Jongste zoon Albert bevoorraadde de omgeving. In 1914 sloeg het noodlot toe. In februari stierf Jozef Moortgat, 39 jaar jong.

De 24 jarige Albert had alle initiatieven van oudere broer gevolgd en volgde hem op. Dan volgde een nieuwe ramp. In Breendonk stond een fort dat deel uitmaakte van de gordel rond Antwerpen.

Bij het begin van de Eerste Wereldoorlog werden alle gebouwen in het schootsveld afgebroken.

Maar de Belgische artillerie had een reikwijdte van 8 kilometer en de Duitse eentje van 10 kilometer. De Duitsers schoten vervolgens een deel van het fort en het dorp in puin zonder dat een Belgische obus in hun buurt kwam.

De brouwerij overleefde, al werd gefluisterd dat dit deels te danken was aan de goede relaties met de bezetter. Albert zette na de Eerste Wereldoorlog met veel succes het werk van zijn overleden broer verder. Hij kocht onder meer Schotse gist die de basis van een sterk bier werd dat een kennis “een echte duvel” noemde en het beestje had zijn naam. Hij vernieuwde en vergrootte de fabriek voortdurend en ging in de dorpspolitiek. De Duitsers hadden het kasteeltje stuk geschoten en voortaan bleef de graaf in Brussel. De familie was inmiddels eigenaar van vele cafés en de belangrijkste werkgever van het dorp. Bij de verkiezingen van 1921 werd Albert Moortgat met een katholieke lijst gemakkelijk burgemeester. Verkiezing na verkiezing werd hij herkozen. Moortgat was een echte katholieke patriarch die twaalf kinderen kreeg tussen 1918 en 1933 en die autoritair bedrijf en gemeente leidde; typisch voor de mentaliteit van de interbellumgeneratie bij wie gezag en orde hoog in het vaandel van zowel links als rechts stonden. Maar

Moortgat werd geen Franstalige bourgeois en vervreemde niet van zijn volk. Hij was een gulle gastheer voor literaire Vlaams-nationalisten als Felix Timmermans, Bert Peleman, Wies Moens en Filip De Pillecijn. Meer en meer helde hij zoals zij naar het autoritaire VNV waar hij (waarschijnlijk geheim) lid van werd. Dat kon nog.

In Mechelen (Breendonk hoorde bij het arrondissement) werden in 1938 nog twee VNV'ers en twee Rexisten op de katholieke lijst voor de gemeenteraadsverkiezingen verkozen. Twee jaar later begon het drama.

De fatale advertentie Op 11 juli 1940 verscheen in de VNV-krant Volk en Staat een advertentie die het bedrijf tot vandaag achtervolgt: “Een Volk!

Een Staat! Een Bier Moortgat’s Bier”. Moortgat kwam nu openlijk uit voor zijn gezindheid, werd zoals veel VNV'ers een tijd lid van de DeVlag en had een abonnement op De Nationaal-Socialist (het blad van de Eenheidsbeweging VNV-Verdinaso-Rex).

Sturmbannführer Philip Schmitt, commandant van het fort (en later een jaar van Dossin) logeerde even bij hem, maar kwam ook later geregeld over de vloer om zaken te kopen of door de gemeente te laten leveren, die het kamp omvormde in een gevangenis. Het verhaal van de gruwelen van Breendonk is bekend en Moortgat wist wat er gebeurde, maar was volgens Schmitts naoorlogse getuigenis onmachtig.

Dank zij Moortgats bemiddeling leverde een liefdadigheidsinstelling voedsel en kleding aan het kamp; een groot deel werd door de Duitsers verkocht op de zwarte markt. Moortgat zette zich in om zoveel mogelijk Breendonkenaars te behoeden voor de verplichte tewerkstelling in Duitsland. Vanaf de Duitse nederlaag bij Kursk in de zomer van 1943 zamelde hij dankbriefjes in; een bewijs dat hij er niet gerust in was. Jeanne de Bruyn, hoofdredacteur van Volk en Staat, voorspelde in haar krant: ”Wij zullen… in de Koncentratiekampen gestopt, tot levenslangen dwangarbeid veroordeeld,

Uit zijn gevangenisdagboekjes blijkt dat Moortgat niet het minste schuldgevoel had en overtuigd was van zijn “politiek van het minste kwaad”. Hij was razend op de Mechelse katholieke politici die hem natuurlijk lieten vallen, maar hij vond troost in zijn geloof. Hij kreeg in eerste aanleg vier jaar gevangenis, wat naar de normen van die tijd weinig was.

Buiten zijn goede relaties met de Duitsers werd het hem kwalijk genomen dat verschillende van zijn kinderen collaboreerden. Een van zijn schoonzusters getuigde tegen hem en hij had natuurlijk het nadeel dat Breendonk inmiddels een symbool geworden was. In beroep kreeg hij er nog een jaar bij, maar hij kon goede advocaten betalen en werd eind augustus 1947 vrijgelaten uit het Klein Kasteeltje in Brussel. Achter de schermen bestuurde hij verder met de familie zijn brouwerij die altijd maar succesvoller werd met speciale bieren en met overnames. Hij bleef Vlaamsgezind en hij was verbitterd, al beterde dat in de loop der jaren. Een maand voor zijn overlijden in september 1983 riep Breendonk hem uit tot ereburgemeester. Zijn zonen Bert en Marcel en de neven Leon en Emile hadden ondertussen de brouwerij overgenomen.

Brouwerij Moortgat was toen een van de bedrijven die adverteerde in ’t Pallieterke (“Het blad van de fascisten in België” stond in een Nederlands antifa-pamfl et over de brouwerij). Toen Bert Moortgat zich in 1994 volledig terugtrok uit de brouwerij, werd het bedrijf overgenomen door de Brusselse tak onder leiding van Michel Moortgat. Prompt maakten de Brusselaars een einde aan de advertenties in 't Pallieterke.

Tezelfdertijd werden wegens de opgang van het Vlaams Blok de oorlogsgruwelen opgerakeld.

Kwaadaardige politieke concurrenten als de liberalen Dewael en De Gucht deden alsof het nazisme voor de deur stond en bestempelden mensen als racisten en crypto-nazi’s omdat ze hun wijken zagen veranderen en geregeld het slachtoffer werden van allochtone criminaliteit. Ook de brouwerij kreeg haar deel, want het verleden rustte niet. De Brusselse eigenaars werden beschuldigd het VB te financieren.

Totaal uit de lucht gegrepen en een woeste ontkenning volgde.

De 'correcte' media als De Morgen maar ook Het Laatste Nieuws deden mee aan wat in 2005 op een georkestreerde hetze geleek. Vlaanderen haalde eens de schouders op maar het buitenland werd een steeds groter afzetgebied en daar was het op eieren lopen. Vooral in Nederland ging men op, de barricaden staan. Na een tijdje bleek dan dat de kwaliteit van het bier het toch haalde, maar helemaal gerust zullen de eigenaars niet zijn bij de 150ste verjaardag.

JAN NECKERS

15

LEZERSBRIEVEN DEMOCRATISCH PROCES Pallieterke, We hebben de uitspraak van Filip den Taaie I op radio en televisie kunnen horen: “Deze regering is het resultaat van ons democratisch proces.”

Ik weet niet op welke planeet deze kerel leeft of dat hij al de eerste symptomen begint te krijgen van dementie. Kan iemand de verkiezingsuitslagen eens aan hem uitleggen en wat deze verkiezingen eigenlijk voorstellen? Neen, niet nodig, in ‘den belziek’ zal men dit wel doen zoals in de Afrikaanse landen. Gezien de belze connecties daar, kennen zij heel goed de “Afrikaanse truken van de foor” als het op verkiezingsuitslagen aankomt. En deze Flip heeft vroeger ook opleiding gekregen van Boudewijn, die eigenlijk ook trekken had van een verlichte despoot als het over Vlaanderen ging.

Dit is een beschamende uitspraak.

Hij benadrukt hiermede nogmaals dat de Vlamingen maar een derderangs volk zijn voor hem en zijn belze kliek.

Hopelijk wordt er aan hem in 2024 eens duidelijk gemaakt dat wij den belziek niet nodig hebben. Maar dan MOETEN de Vlaams-nationale partijen aan één zeel trekken en geen idiote uitspraken meer doen zoals een welbepaalde burgemeester deed.

BART DE FEYTER - BOECHOUT

ELS AMPE Pallieterke, Ik ben blij dat ik geen liberaal ben en me dus voor de aberrante opvattingen van Els Ampe niet hoef te schamen.

Vele Vlamingen zijn vergeten dat zij het was die Peumans tijdens zijn 11-julitoespraak onderbrak met de woorden “Hou op met uw nationalisme!”.

Haar opvattingen zijn die van de opkomende Engelse middenklasse van de 18e eeuw, die veel geld zag in het Engelse imperialisme en in de toenemende industrialisering en dus elke inmenging van bovenaf als de pest kon missen. In wat voor wereld zouden we terechtkomen als de Gatesen en Zuckerbergs van deze wereld geen door sociale motieven gedreven overheid tegenover zich zouden krijgen? Hoe sociaal Ampe denkt, blijkt uit haar beoordeling van de Covid-19-politiek. Haar kritiek richt zich uitsluitend op het economische. Wijlen Walter Luyten nasprekend: geld kun je altijd terugverdienen. Maar wat met de oudjes die door de lockdown van eenzaamheid moeten verkommeren, een toestand die je moeilijk anders kunt omschrijven dan als psychische mishandeling?

Ampe behoort tot een strekking waarvan we moeten hopen dat ze zo snel mogelijk marginaal wordt.

JAAK PEETERS - OLEN

NAVALNY Pallieterke, Aan de inhoud van uw artikel is goed te zien dat nog nooit iemand van jullie in de Sovjet-Unie noch in Rusland is geweest, laat staan langere tijd verbleven. Wat achtergrond: Navalny is na zijn studie van advocaat beginnen werken voor een maffiaorganisatie. Toen deze einde de jaren ’90 werd opgerold, zat Navalny zonder werk en stichtte hij de “Anti Corruptie Foundation” en daarna de partij “Rusland voor de Toekomst”. Hierbij werd hij door het Westen financieel gesteund. Net zoals onlangs gebeurde in Wit-Rus-

land, Oekraïne, Moldavië en zeker kan je nog andere landen erkennen, zoals Venezuela. Het is absurd om Navalny als slachtoffer af te schilderen, terwijl men niks weet over wat er in het verleden is gebeurd, dit noem ik “Schreibtisch-journalismus”. Het is natuurlijk eenvoudig het internet af te surfen en hiermee een verhaaltje samen te stellen, dat hand in hand loopt met de verhaaltjes uit andere persagentschappen die natuurlijk goed met “westers zout en peper” gekruid zijn. Het is toch kristalklaar dat het Westen Poetin weg wil en telkens vuile zaken in zijn schoenen probeert te schuiven.

Sinds ik afgestudeerd ben, heb ik in de VS, Zuid-Afrika, USSR/Rusland en de laatste 10 jaar vóór mijn 65ste in de Volksrepubliek China gewerkt.

Daardoor weet ik hoe het in die landen waait en draait en kan ik in de media goed onderscheiden wat waarheid of leugens zijn. Met Navalny zitten jullie gans verkeerd, het is in kort gezegd een “westerse pion” die er zou moeten voor zorgen dat Rusland onstabiel wordt.

LUC LEFEVER - LEOPOLDSBURG Nvdr.: Onze medewerker Paul Bäumer heeft herhaaldelijk de Sovjetunie bezocht. Hij heeft het Sovjetsysteem intensief bestudeerd, inclusief de toenmalige dissidente literatuur.

Zijn bijdragen over het huidige Rusland zijn niet gebaseerd op artikels die in de westerse media zijn verschenen, maar bijna uitsluitend op informatie van dissidenten en oppositiegroepen, zowel in Rusland zelf als in ballingschap.

REDDINGSBOEI Pallieterke, Is uw medewerkster Angélique Vanderstraeten soms lid van de PVDA? Dit zou men mogen geloven aangezien ze onzin uitkraamt zoals “Net die banken die goed 10 jaar geleden bij de financiële crisis een reddingsboei KREGEN van de belastingbetaler”. Men kon niet alles van de hand doen (bij gebrek aan kopers. Althans voor sommige banken was deze ‘reddingsboei’ zeker niet ‘gekregen’: volledige terugbetaling met WOEKERINTRESTEN er bovenop.

Het zou van wetenschappelijke eerlijkheid getuigen als Angélique eens zou uitzoeken én vermelden wat iedere bank individueel gekregen (dus zogezegd gekost heeft) heeft en wat zij terugbetaald (wat de boei opbracht) heeft.

Dan zal blijken wat de bankencrisis, die draaide rond liquiditeitsproblemen en niet zozeer om solvabiliteitproblemen, werkelijk gekost heeft en ook dat sommige banken meer hebben opgebracht dan gekost.

Als Angélique vindt dat de banken moeten lenen omdat ze zelf ‘geholpen’ werden, is ze dan ook van mening dat de banken dezelfde woekerintresten mogen vragen als de overheid destijds?

LUC E. NEEFS - A NTWERPEn

VRAAG Pallieterke, Deze week hebt ge een brief laten verschijnen van een Pallieterlezer die het niet eens is met Jurgen Ceder als die Joe Biden op de korrel neemt in zijn artikel. Dat is het recht van die lezer en het siert u dat te laten verschijnen. Maar nu vraag ik mij af hoeveel kans ik maak om een pro-Ceder briefje te laten verschijnen in De Morgen, De Standaard of Het Laatste Nieuws. De vraag stellen, is ze beantwoorden.

M ARCEL STROBBE - MERELBEKE

Een lezersbrief insturen?

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.

16 Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

11 FEBRUARI 2021

Sneeuw, ik haat het Dat ik dat nog moet meemaken op mijn gezegende leeftijd! Een hittegolf enkele maanden geleden, een afschuwelijk coronavirus en nu nog sneeuw ook. Het is duidelijk, we zullen de kelk tot op de bodem moeten ledigen. dat ik allergisch was voor sneeuw - wat in zekere zin waar was - maar het hielp niet. Daar werd mijn haat voor sneeuw nog aangewakkerd.

Mijn debuut in eerste klasse, een uitwedstrijd bij Malinois, werd op een sneeuwveld gespeeld. Ik was pas achttien geworden en speelde rechtsbuiten.

Wij droegen handschoenen en beenstukken. De ganse match werden we door de Mechelse supporters uitgescholden voor 'janetten'. Daar bleek al dat ik geen goede schaatser zou worden, ik raakte geen bal en had meteen door dat sneeuw en ikzelf nooit goede vrienden zouden worden.

Ik heb daar veel zwarte sneeuw gezien en met sneeuwruimen hadden de maneblussers zich niet beziggehouden.

Bovendien werd de match verloren met 1-0. Als er volgend jaar hopelijk geen coronavirus meer is, dan breek ik gegarandeerd mijn spaarvarken open en boek ik een reis naar Benidorm. Gezien mijn leeftijd zal ik daar niet opvallen. Maar het zou mij niet verwonderen dat het daar ook begint te sneeuwen als ik daar aankom.

Bij onze Noorderburen sprak men zelfs van een afgelasting van de wedstrijden in de eredivisie, met of zonder publiek, dat was nog niet duidelijk.

Lege tribunes en sneeuw, ik ben al voor minder depressief geworden. Ik haat sneeuw, vooral als men er moet op voetballen.

Ik durf het bijna niet zeggen, maar ik heb nog nooit samen met mijn zoon Sven een sneeuwman gemaakt. Op wintersportvakantie trekken was er voor mij niet bij, ik ging nog liever te voet naar Scherpenheuvel. Een keer liet ik mij toch overhalen door mijn ex, maar ik vertikte het om op die latten te gaan staan. Ik bracht mijn tijd hoofdzakelijk door aan de bar van het hotel. Gelukkig vond ik er een paar soortgenoten zodat we tenminste al kaartend onze dag konden doorkomen.

Robby Rensenbrink Bij onze terugkomst in Anderlecht waren alle terreinen ondergesneeuwd, trainen was onmogelijk. Om ons bezig te houden liet trainer Hans Croon ons de sneeuw ruimen op het hoofdveld.

Het was wel speciaal om Robby Rensenbrink met een kruiwagen te zien rondsjouwen en Ludo Coeck met een schop te zien rondhollen. Ik zei tegen Croon

GILLE VAN BINST VOORMALIG TOPVOETBALLER

1250

1

2

3

4

5

6

7

8

9 10 11 12

A B C D E F G H

SIHAME EL KAOUAKIBI KOSTTE 50.000 EURO

Guy V: “Veel geld voor een dansmarieke wiens naam je niet kan uitspreken”

Sihame El Kaouakibi heeft zichzelf voor 50.000 euro verkocht aan de Open Vld. Dat nieuws sloeg in als een bom. Ter hare verdediging, er waren wel eerder signalen dat ze affiniteit had met die partij. Zo was er haar voorliefde voor het binnenhalen van gigantische subsidies en dat vervolgens ondernemerschap te noemen. En haar ongebreidelde optimisme dat als mensen maar een duurbetaald dansje deden in haar academy, integratie vanzelf zou komen. Geldzucht en vrolijke waanideeën. “Dat is de basis van het Vlaamse liberalisme. Ze was geknipt voor onze partij. Absoluut zijn geld waard”, laat een partijtopper weten.

Goed personeel vinden. Het is en blijft een uitdaging voor politieke partijen. Vooral de Open Vld heeft het lastig om mensen te vinden die geloven in de idealen van de partij. Zelfs het eigen liberale nageslacht heeft de neiging om eerst iets in de privé te willen beginnen voor ze na 12 stielen en 13 mislukkingen toch maar met enige tegenzin in het parlement gaan zetelen. “Dat is inderdaad een vervelende evolutie. Die kinderen willen zichzelf affronten besparen, maar het blijft een schone stiel hoor”, stelt een anoniem liberaal Europees parlementslid met een overgesubsidieerde woning in Gent, een paar gesubsidieerde wijngaarden in Toscane en een spleetje tussen zijn tanden.

“Onze Louis is nu pas klaar voor de politiek.

Dan waren die van De Croo en De Gucht er toch rapper bij. Dat we vandaag politici moeten kopen op de privé markt is helemaal een vervelende evolutie. Destijds schreef ik nog 50.000 bij op mijn rekening als één of andere bietenkwiet een zitje in de senaat wilde (Leo Goovaerts nvdr). Vandaag moeten we geld spenderen voor een allochtoon dansmarieke wiens naam ik niet eens kan uitspreken.

De nieuwe generatie kan het niet hé”.

Investeren om te oogsten

I J K L HORIZONTAAL

VERTICAAL

A. Plechtigheid naar aanleiding van een troonswisseling B. Lichaamsdeel - Vervoermiddel Voorzetsel C. Pers. vnw. - Heftige bewegingen maken D. Hakten stuk E. Nederlandse prinses (°1939) Eerste aanzet/organisatie tot de Europese Unie F. Neon - Langwerpige gebakjes G. Kim - IJzerhoudende grond H. Plechtige belofte - Sereniteit I. Teken van de dierenriem - Tijdperk Seleen J. Harde slag - Kloosterlingen K. Die aan de beurt is L. Naschrift - Mengde drukkend dooreen

1. Ruimden uit de weg 2. Loofboom - Rondedans Griekse god van de oorlog 3. Lidwoord - Germaanse oergod Iemand die iets afpakt 4. Oost-Vlaamse gemeente - VS 5. Voorafgaand geval 6. Berisp - Lawrencium Verenigd Koninkrijk 7. Lijst met drukfouten Groot schietwapen 8. Titulo pleno - Het ierse republikeinse leger - Spaanse kreet 9. Sproeiwerktuig - Uitgestrekte 10. Totaal aan speelgeld Inkorting voor Nederland 11. Hooggelegen akker Een kunstwerk vervaardigend 12. Drager van erfelijke eigenschappen Lichtte door

Een stelling die wordt tegengesproken door een anonieme partijvoorzitter uit Aarschot die recent werd opgevolgd door Egbert Lachaert: “Kijk, dat is investeren om later te oogsten. Het is niet alsof dat geld uit eigen zak komt. Zoiets zou ik nooit doen.

Het is gewoon eerlijk belastinggeld dat we aanwenden om onze positie te versterken.

Als Barcelona een nieuwe spits nodig heeft mag dat toch ook iets kosten? Mevrouw El Kaouakibi had net zo goed voor sp.a kunnen kiezen. Met die 50.000 euro hebben we haar diensten verankerd in de partij. Ik weet dat sommigen dat laakbaar vinden en zelfs een

Oplossing 1249 1249

1

2

3

4

7

8

9 10 11 12

A

T

I

T

A N E N

5

S

T

R

IJ D

B

W R

E

K

E

M E

E

O

C

E

R

K

E N T

E

E N

D

E

E D E

E

D E

R A U

R

F

T

L

E N G S

F

R

E

G

A

L

H

C

A

T

I

H E

S

J

E

J

T

T

E

R

K

I

E

L

G E

R U

A

6

I

T O S

R E

K

K R

S

T

E

R

S

R A

T

R O U D

S

O M D A

T

L

I

T

E

T

E G E N E

I

S

S

T

E

T

X

Sihame El Kaouakibi zelf hult zich in stilzwijgen over de affaire. We contacteerden haar meermaals om een reactie op de persoonlijke verrijking ten koste van de belastingbetaler. Uiteindelijk reageerde ze anoniem per mail. “Meestal zijn het witte mannen die beter worden van handel in jonge, exotische vrouwen. Daar wordt dan nooit over gesproken. Maar nu ik als allochtone vrouw zelf de vruchten pluk, maken jullie hier heisa rond. Dat is racisme en discriminatie! Ik kan u een coaching aanbieden van ‘A Woman’s view’ om u uw dwalingen te doen inzien. Dat kan al vanaf 25.000 euro.

Exclusief BTW.”

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

G

K

E

Altijd Witte mannen

G A

O E P

vorm van prostitutie maar zo is dat tegenwoordig in het liberalisme. Je kan niet in de vrije overgesubsidieerde markt geloven en daar dan zelf niet aan meewerken. Ja, momenteel moet ze even op de bank zitten met een fraudeblessure, maar mensen vergeten snel. Voor je het weet gaat alle aandacht weer naar racisme.”

Ook Bart Somers, een anoniem minister uit de Vlaamse regering, blijft achter de aankoop van Sihame staan. “Geef toe, het is me toch een lekker dingetje. Als je ziet dat ze bij sp.a nog altijd moeten teren op Freya Van den Bossche, dan is Sihame toch van een ander kaliber. En dat ze al maanden niet is opgedaagd in het parlement vind ik toch een beetje lage kritiek. Ze is één keer geweest en heeft toen tegen de eigen meerderheid gestemd. Wat voor mij alleen maar bewijst dat die 50.000 euro om zich voor te bereiden op de politiek toch wat onvoldoende was om resultaat te bereiken. Ik stel een extra budget voor om haar persoonlijk en intiem te begeleiden. Ik wil dat er wel bij pakken als integratie-expert van de partij. Weet u of ze ook buikdanst?” (veegt zijn mondhoeken)

T

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be