't Pallieterke van 18 februari 2021

VOOR MENSEN MET EEN GOED HART EN EEN SLECHT KARAKTER

8-9 KLOPJACHT OP FOUTE MENINGEN

Siegfried Bracke, Voormalig journalist en voormalig politicus

“Er zijn vrijmetselaars die uitdrukkelijk voor N-VA zijn”

"De vrijmetselarij ziet er in België helemaal anders uit dan in andere landen”, vertelt Siegfried Bracke in ons wekelijks interview.

“Uit principe zou men ook gelovigen moeten kunnen inwijden. Maar in het België van de 19de eeuw was de dominantie van de kerk zo groot en is er dus een ondergrondse tegenbeweging ontstaan. Je hebt daar ook mensen die heel eng zijn in hun gedachten, terwijl dat haaks staat op de zin van die beweging. Maar er zijn vrijmetselaars die heel uitdrukkelijk voor N-VA zijn, een aantal zelfs ook Vlaams Belang. Maar die zwijgen allemaal, want de sociale druk is in die kringen immens groot."

RESTAURATIE GRAVENSTEEN STUIT OP VERZET

© SHUTTERSTOCK

5

7

LIEVEN BOEVE KATHOLIEK ONDERWIJS WIL MEUBELEN REDDEN

De raadkamer heeft beslist dat Jeff Hoeyberghs, de bekende plastische chirurg, voor de rechtbank moet verschijnen. Hij riskeert een celstraf van 1 jaar. De aanklacht luidt dat hij heeft aangezet tot haat en discriminatie tegen vrouwen door een aantal vrouwonvriendelijke uitspraken die hij deed op een lezing voor een studentenvereniging. In werkelijkheid ging het over niet meer dan wat veredelde cafépraat. Vrouwen (en mannen) mogen zich daar best aan ergeren, maar het idee dat Hoeyberghs dingen zou gezegd hebben die zo gevaarlijk zijn voor de samenleving dat ze een celstraf verdienen, is ronduit belachelijk.

De coronacrisis heeft aangetoond met welk gemak onze vrijheden kunnen opzij gezet worden ten dienste van een ‘hoger doel’. Een groep gerespecteerde academici, waaronder Koen Lemmens, Hendrik Vuye en Jogchum Vrielink, protesteerde terecht tegen het feit dat de regering zelfs geen moeite doet om een wettelijke basis te geven aan de draconische coronamaatregelen, maar alles regelt met ministeriële besluiten.

Daar gaat het over de volksgezondheid, maar de trend om fundamentele vrijheden te beperken ten dienste van een ‘hoger doel’, zoals ‘diversiteit’, ‘de strijd tegen racisme’ of de ‘de strijd tegen fake

news’ is te algemeen om te kunnen negeren. Het grijpen naar staatsdwang komt blijkbaar heel gemakkelijk voor bij de huidige politiek klasse. ‘Liberaal’ Vincent van Quickenborne wil islamofobie strafbaar stellen. Benjamin Dalle wil een overheidsdienst die, in het kader van de strijd tegen ‘nepnieuws’, officieel kan vastleggen wat waar en onwaar is.

‘Ondemocratische verenigingen’ Deze week maakte de sp.a bekend dat ze een wetsvoorstel gaat indienen om ‘ondemocratische verenigingen’ te verbieden. Zelfs ten tijde van de terroristische

aanslagen kwam er nooit een verbod op jihadistische groepen, maar de sp.a wil nu wel rechtse verenigingen treffen, in het bijzonder “Schild en Vrienden”, pleger van nul geweldsmisdrijven.

Vorige week is ook het proces gestart tegen Luc Vermeulen en drie andere leden van Voorpost. De procureur eist tegen hen een gevangenisstraf van zes maanden omdat ze, tijdens een volstrekt vreedzame actie, een spandoek met de tekst “stop islamisering” hadden ontrold.

In wat voor repressieve samenleving zijn we terechtgekomen?

15

INTERVIEW

DRIEU GODEFRIDI

12

"ECOLOGISME IS EEN KWALIJKE POLITIEKE ONTWIKKELING"

PAUL VAN OSTAIJEN 125 jaar na zijn geboorte

77ste jaargang • nummer 7 • donderdag 18 februari 2021

€ 3,00

ACTUEEL 2 / BINNENLAND 4-7 / INTERVIEW 8-9 / BUITENLAND 10-11 / CULTUUR 14

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Actueel

18 FEBRUARI 2021

Sterker en nog beter

Zo’n vier jaar geleden, op 8 december 2016, werd de online nieuwswebstek SCEPTR.net gelanceerd. Die datum was niet toevallig gekozen: op 8 december 1991 implodeerde de Sovjetunie. Dat had niet enkel grote geopolitieke gevolgen in gans de wereld, denk daarbij aan het wegvallen van steun aan tal van “bevrijdingsbewegingen”, maar ook in het Westen droogden de geldstromen van extreemlinkse verenigingen op. Een proces dat in feite al enkele jaren eerder begonnen was, maar nu een definitief einde kende.

Dat SCEPTR ontstaan is in de schoot van ’t Pallieterke, is geen geheim. Al in 2015 waren we aan het nadenken over een digitale poot, kwestie van ook op het wereldwijde web aanwezig te zijn met een rechtste en Vlaamsgezinde stem. Meteen hoopten we ook een nieuwe, jongere doelgroep te bereiken. Omdat het voor een gedrukt weekblad zoals ’t Pallieterke moeilijk is om in te spelen op de dagelijkse actualiteit, wordt hier de focus gelegd op analyse en opinie.

SCEPTR daarentegen zou zich concentreren op het dagelijks nieuws met bijzondere aandacht voor die thema’s die door de mainstream-media vergeten worden.

Vier jaar na de opstart kunnen we met tevredenheid terugkijken.

Vandaag heeft SCEPTR gemiddeld een 30.000 lezers per dag. Vergeet daarbij niet dat we met beperkte middelen moeten werken, zonder ook maar één euro subsidie. Subsidies hebben we nooit aangevraagd, en maar goed ook, want ondertussen weten we uit goede bron dat ‘de politiek’ niet echt gelukkig is met het bestaan van SCEPTR. Denk maar aan het initiatief van de minister van Media, Benjamin Dalle, die ons voor een niemendalletje voor de Raad voor de Journalistiek sleepte.

Het succes van SCEPTR zorgde echter ook voor groeipijnen. Er was de redactie van SCEPTR en er was de redactie van ’t Pallieterke, met elk een eigen webstek, een aparte boekhouding en eigen personeelsbeleid. Twee entiteiten die naast en met elkaar werkten; er kroop veel energie in. Daarom werd een tijdje geleden besloten om de twee webstekken te integreren tot één nieuwssite met een nieuwe naam: www.palnws.be. Hierdoor ontstaat een vereenvoudigde structuur en kunnen we tijd en middelen vrijmaken voor nieuwe media-initiatieven.

In wezen verandert enkel de naam van SCEPTR. Het opzet blijft hetzelfde: berichten over die thema’s die de andere media ‘links’ laten liggen, letterlijk en figuurlijk. Met ’t Pallieterke en nu ook Palnws.be blijven we ons afzetten tegen de politiek correcte media die ons enkel een progressieve eenheidsworst voorhouden. En u, beste lezer van dit weekblad, hoeft niets te vrezen: elke donderdag zal ’t Pallieterke trouw in uw brievenbus blijven ploffen (als Bpost wat meewerkt, tenminste) of is het te koop in de dagbladhandel. Op naar de 100.000 lezers.

KARL VAN CAMP OUD-HOOFDREDACTEUR

De wet op de privémilities is terug In mei is het 40 jaar geleden dat de Vlaamse Militanten Orde (VMO) werd verboden. In feite werden alleen enkele individuen veroordeeld, zoals leider Bert Eriksson, maar hun veroordeling had de facto wel tot gevolg dat de organisatie niet kon blijven bestaan. De rechtbank was van oordeel dat de betrokkenen de wet op de privémilities had overtreden. PS en sp.a willen die wet nu uitbreiden om toe te passen op elke vereniging die 'foute' ideeën huldigt.

© PHOTONEWS

2

Melissa Depraetere (sp.a) wil de wet op privémilities aanpassen.

De wet op de private milities is na de Tweede Wereldoorlog enkel toegepast op de VMO en het Front de la Jeunesse. PS en sp.a hebben blijkbaar heimwee naar de tijd dat je met die wet in de hand nog verenigingen kon laten verbieden. Ze hebben een wetsvoorstel ingediend om de wet op de private milities uit te breiden en van toepassing te maken op ‘ondemocratische verenigingen’. Ze staken deze week niet weg dat ze eigenlijk Schild & Vrienden, de organisatie van Dries Van Langenhove, viseren.

Ze hebben niets geleerd

www.pallieterke.net

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Lagesteenweg 5 bus 1, 1850 Grimbergen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland 3 maanden: 39 euro 6 maanden: 78 euro 1 jaar: 156 euro Steunabo 1 jaar: 250,00 euro

Abonnement buitenland: Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Oud-hoofdredacteurs: Bruno de Winter (1945-1955, stichter), Jan Nuyts (1955-2000), Leo Custers (2000-2010), Karl Van Camp (2010-2020) Kernredactie: Wim De Smet (hoofdredacteur), Jurgen Ceder, Kristof Luypaert, Michaël Vandamme, Pieter Van Berkel, Karl Van Camp Verantwoordelijke uitgever: Wart Van Schel

Links is weer aan de macht in de federale regering en meteen is ook het idee terug dat je ‘foute’ gedachten kan uitschakelen met strafwetten. “Ze hebben niets geleerd en ze zijn niets vergeten”, zei Talleyrand over de nobiljons die na de val van Napoleon terugkeerden naar Frankrijk en dachten zich weer te kunnen gedragen alsof er niets was gebeurd.

De meest spectaculaire mislukking van dat idee was uiteraard de veroordeling van het Vlaams Blok in 2004, wat hetzelfde jaar leidde tot de grootste verkiezingsoverwinning ooit voor die partij. Het Vlaams Blok slaagde er daarna in zich zonder kleerscheuren om te vormen naar het Vlaams Belang. De socialisten hebben blijkbaar niets geleerd over de futiliteit, zelfs contraproductiviteit, van dergelijke methodes.

Aanzetten tot geweld is nu al verboden. Er bestaat ook wetgeving tegen terroristische organisaties. Er is een wet tegen het racisme. Er is ook een wet tegen discriminatie. Het parket heeft trouwens besloten dat Van Langenhove en zijn maten op grond van die wetgeving zullen vervolgd worden. Wat is het nut van nieuwe wapens als je al een dergelijk overdadig arsenaal hebt?

Dat je geen ideeën kan bestrijden met strafwetten betekent niet dat er geen slachtoffers vallen. Dat Jeff Hoeyberghs 1 jaar gevangenis riskeert voor zijn karikaturale uitlatingen over vrouwen is beangstigend. Hetzelfde

voor de 6 maanden gevangenis die wordt geëist tegen Luc Vermeulen en enkele Voorposters, alleen omdat ze een spandoek met "stop islamisering" droegen.

De gevaarlijk vrijheid van meningsuiting De wet op de private milities was gericht tegen geüniformeerde groeperingen die taken van de politie of het leger zouden proberen over te nemen. Melissa Depraetere, parlementslid van de sp.a, zegt dat ze “de wet wil aanpassen, zodat die opnieuw mee is met de tijd”. De enige band die Schild & Vrienden echter heeft met die oorspronkelijke wet is het feit dat de organisatie ooit een keer ordedienst heeft gespeeld op een meeting van Theo Francken die werd bedreigd door linkse tegenbetogers. Dit soort ordedienst is echter volstrekt normaal op heel wat politieke manifestaties, ook wanneer georganiseerd door vakbonden en andere linkse organisaties.

"De socialisten kunnen Schild & Vrienden enkel aanpakken door de wet op de private milities een strekking te geven die niets te maken heeft met de oorspronkelijke bedoeling" De socialisten kunnen Schild & Vrienden enkel aanpakken door de wet op de private milities een strekking te geven die niets te maken heeft met de oorspronkelijke bedoeling. Depraetere heeft het over opiniedelicten op het internet, wat als fenomeen niets te maken heeft met uniformen, militievorming of het overnemen van taken van de overheid. De enige band zit in de linkse fantasieën over extreemrechts.

Depraetere zegt dat het wet-

gevend initiatief gericht is tegen ‘ondemocratische verenigingen’. Dat is merkwaardig, want buiten de titel wordt in het voorstel met geen woord gerept over democratie of de vijandigheid ertegen. In werkelijkheid heeft het er dan ook weinig mee te maken. Wat je in het wetsvoorstel wel krijgt is een zeer ruime strafbaarstelling van verenigingen die ‘aanzetten tot geweld, discriminatie of haat’. Het juridische vocabularium van zij die een grote vrijheid van meningsuiting niet als een voorwaarde, maar een gevaar voor de democratie zien, is gekend.

Niet elke vorm van ‘aanzetten tot geweld, discriminatie of haat’ wordt trouwens in het voorstel strafbaar gesteld. Enkel wanneer het gebeurt op grond van ras, afkomst, geloof, seksuele geaardheid, geslacht of geslachtsverandering, en de rest van de voorspelbare lijst. Wat er niet staat zegt meer over de motivatie van de indieners dan wat er wel in staat. Doorheen de laatste eeuw heeft vervolging op grond van politieke overtuiging tot de dood van miljoenen mensen geleid. En laat die discriminatiegrond nu net niet opgenomen zijn in het lijstje. Je mag dus wel nog aanzetten tot geweld, discriminatie en haat op grond van politieke overtuiging. De initiatiefnemers willen uiteraard hun eigen hobby verder kunnen uitoefenen.

Vander Velpen vindt het maar niets Kan het wetsvoorstel er doorkomen? Het is geen gunstig teken voor de initiatiefnemers dat zelfs Jos Vander Velpen, de extreemlinkse voorzitter van de Liga voor Mensenrechtenen ex-Amadees, het geen goed idee vindt. Hij noemt de wet op de privémilities "de meest inefficiënte wet" uit de geschiedenis.

Vander Velpen is de man die het initiatief nam om het Vlaams Blok gerechtelijk te laten verbieden.

De mening van een ervaren inquisiteur van andersdenkenden kan je best ernstig nemen.

Dat neemt niet weg dat dat de sp.a en PS federale regeringspartijen zijn. De vorige keer dat een uitbreiding van de wet op de private milities werd geprobeerd, op voorstel van Peter Vanveldhoven, strandde die poging. De aanleiding waren toen de activiteiten van Sharia4Belgium. Specialisten vonden het voorstel te verregaand. Het valt af te wachten of er nog zoveel juridische reserves zullen opgeworpen worden nu het doelwit de jongelui van Schild & Vrienden zijn. Wanneer het geplande proces tegen Van Langenhove en 8 anderen begint, zullen de media smullen van de details van private gesprekken van onvoorzichtige twintigers. De huidige generatie van politici heeft niet veel nodig om opgezweept te geraken.

Daarover gesproken: Van Grieken en de zijnen mogen zich ook al schrap zetten voor wat op hen afkomt wanneer dat proces tegen Schild & Vrienden begint.

De media zijn zich er voldoende van bewust dat het Vlaams Belang niet meer het zieltogende partijtje is van enkele jaren geleden. Op veel nuance zullen ze niet moeten rekenen.

JURGEN CEDER

Actueel

18 FEBRUARI 2021

DE WEEK

© PHOTONEWS

Het Katholiek Onderwijs in Vlaanderen stapt naar Grondwettelijk Hof tegen de nieuwe eindtermen 11 FEB het in de tweede en derde graad van het middelbaar on2 0 2 1 derwijs. Topman Lieven Boeve vindt de eindtermen te gedetailleerd en onhaalbaar. Volgens hem zijn er zoveel eindtermen dat er geen plaats meer is voor een eigen pedagogisch project.

Open Vld-voorzitter Egbert Lachaert wil partijgenoot Sihame El Kaouakibi op nonactief zetten nadat bekend raakte dat ze 50.000 euro had gekregen van de partijkas. Lachaert wil met de maatregel de rust en sereniteit laten terugkeren.

De N-VA houdt opnieuw een pleidooi om af te zien de kernuitstap. Voorzitter Bart De Wever en 12 FEB van energiespecialist Bert Wollants waarschuwen voor 2 0 2 1 een “dreigende factuur van 3,5 miljard euro” en voor een “nefaste impact op ons klimaat” mochten de kerncentrales gesloten worden.

De raadkamer in Gent verwijst plastisch chirurg Jeff Hoeyberghs door naar de correctionele rechtbank. Hoeyberghs zou zich tijdens een voordracht in de UGent schuldig gemaakt hebben aan seksisme en het aanzetten tot haat en discriminatie. Hij riskeert een jaar cel en een geldboete.

Vlaams minister van 2 0 2 1 Werk Hilde Crevits (CD&V) lanceert een actieplan om langdurig zieken opnieuw aan werk te helpen. Het plan heeft drie grote doelstellingen: een mentaliteitswijziging realiseren, meer re-integratietrajecten om meer arbeidsongeschikten aan een job te helpen en meer inzetten op preventie.

13 FEB

© SHUTTERSTOCK

In een interview met De Zondag zegt N-VA-voorzitter Bart De Wever dat hij droomt van een breed centrumrechts blok met christendemocraten en liberalen. “Een meerderheid van de Vlamingen zou zich daarin thuis voelen”, meent hij.

15 FEB

2021

De hypocrisie rond de partijdotaties De aandacht voor de zaak Sihame El Kaouakibi wordt deels afgeleid richting een debat over het systeem van de partijdotaties.

Groen en de traditionele partijen willen een hervorming. Dat is een hypocriet pleidooi en wel om meerdere redenen.

Het zal even lukken, maar niet voor lang: nadat er dagenlang gediscussieerd werd over het mogelijk gesjoemel in het netwerk van vzw’s van Vlaams parlementslid Sihame El Kaouakibi en de 50.000 euro entreegeld dat ze mocht ontvangen voor haar start in de politiek, verschoof de discussie al snel richting het systeem van royale partijdotaties.

Dat geeft Open Vld even wat ademruimte, maar het zal tijdelijk zijn. De zaak El Kaouakibi zal nog maanden, zo niet jaren, als een zwaard van Damocles boven het hoofd van de partij hangen. En het valt nog te bezien of de focus op de partijdotaties de Open Vld als traditionele partij goed uitkomt.

Want het discours dat hier gevoerd wordt getuigt van een zelden geziene hypocrisie. Plots vinden verschillende politieke kopstukken dat de dotaties te hoog liggen en dat het systeem moet worden bijgestuurd. Tja, wie ligt aan de basis van het royale stelsel? De traditionele partijen die op een bepaald moment marktaandeel verloren en er dan maar voor zorgden dat de inkomsten via hogere dotaties op peil bleven.

Groen maakt het bont

© PHOTONEWS

Voormalig president Trump wordt 14 FEB Donald vrijgesproken in de 2 0 2 1 impeachmentzaak die tegen hem was opgestart. Nooit eerder werd een tweede afzettingsproces aangespannen tegen een president en al helemaal niet tegen een president die al afgetreden was.

Het Antwerpse parket vraagt aan de politie om proces-verbaal op te maken tegen VB-voorzitter Tom Van Grieken nadat hij in de nieuwsstudio van VTM een flesje peperspray had getoond. Pepperspray is in België een verboden wapen.

De rechtbank in Den Haag oordeelt dat de avondin Nederland onmiddellijk moet worden opge16 FEB klok heven. Volgens de rechter is de avondklok een verre2 0 2 1 gaande inbreuk op het recht op bewegingsvrijheid en de persoonlijk levenssfeer. De zaak werd aangespannen door de protestgroep Viruswaarheid.

Oppositiepartij Vlaams Belang voerde dinsdag actie aan het kabinet van Vlaams minister-president Jan Jambon (N-VA). De partij hekelt het Vlaamse subsidiebeleid en beschuldigt Jambon ervan “zonder democratisch draagvlak het multiculturele en links-activistische middenveld op zijn wenken te bedienen”.

3

Vooral Groen en CD&V willen nu een herziening van het stelsel.

Wat ze daarmee precies bedoelen is vooralsnog onduidelijk. Gaat het over een plafond? Gaat het over het gemakkelijker maken voor bedrijven of particulieren om giften te doen aan politieke partijen? Het blijft onduidelijk. Wat wel vaststaat is dat Groen het gebruik van die dotaties voor campagnes op sociale media aan banden wil leggen. Lees: de succesvolle campagnes van het Vlaams Belang en de N-VA op Facebook en tutti quanti moeten aan banden worden gelegd. Wouter De Vriendt, de nieuwe fractieleider van de groenen in de Kamer, kwam dit zonder schroom bepleiten.

De Vriendt en Co hebben trouwens een kans gemist om te zwij-

“Wanneer bespaart Vivaldi op het eigen waterhoofd? Kleinere kabinetten staan niet op de agenda. Net als het bijsturen van de royale opzegvergoedingen voor parlementairen” gen. De verhoging van de partijdotaties was een onderdeel van de zesde staatshervorming waar Groen de schouders onder heeft gezet. De zesde staatshervorming schafte de rechtstreeks verkiezing van de Senaat af. Dat zou normaal gezien een besparing betekenen van 10 miljoen euro. Terwijl de dotaties via een slinkse weg eigenlijk met 4 miljoen euro werden verhoogd.

Een recenter voorstel van de N-VA om de partijdotaties niet te verhogen werd door Groen weggestemd. Akkoord, het ging om het tijdelijk stopzetten van een indexering die door de lage inflatie sowieso niet veel voorstelde, maar het zou wel een belangrijk signaal zijn geweest.

N-VA en Vlaams Belang hebben te veel geld Bijkomende kritiek van de groenen: partijen zijn vermogensbeheerder geworden die in vastgoed investeren. Tja, voor zover bekend is dat niet verboden.

Overigens doet Groen het zelf. Bij de N-VA heeft men dat professioneler aangepakt en het is onder andere de verdienste van politiek secretaris Piet De Zaeger dat de partij de rekeningen op orde heeft. Naar verluidt is de situatie bij Open Vld een stuk precairder.

Niemand heeft de liberalen verplicht om te veel uit te geven.

De heisa rond de partijdotaties - die uiteraard te hoog zijn, laat

dit duidelijk zijn - dient eigenlijk één doel: de N-VA en het Vlaams Belang hebben volgens de andere partijen te veel centen en dat bezorgt hen een concurrentieel voordeel tijdens de verkiezingscampagnes. En dus moeten ze gekortwiekt worden.

En als men het geld niet kan afpakken, dan zijn er andere manieren. Zoals het aan banden leggen van campagnes via sociale media. Vlaams fractieleider Chris Janssens (Vlaams Belang) formuleerde het als volgt: “Men verraadt vooral de echte doelstelling: een partij die men in het kieshokje niet klein krijgt, moet men met allerlei censuurwetten gaan kleinkrijgen.”

Uitgaventsunami’s Iedereen, de Vivaldi-partijen voorop, kijkt nu als een konijn op de lichtbak van de partijdotaties terwijl gezwegen wordt over de andere uitgaventsunami’s van de politiek. Even oplijsten. Het aantal kabinetsmedewerkers onder Vivaldi is torenhoog. De federale regering telt er 838 in totaal. Wallonië en de Franse Gemeenschap 782. Brussel: 375. En de Vlaamse ministers amper 289. Een discrepantie die op geen enkele manier te verantwoorden valt. Maar iedereen lijkt dit normaal te vinden.

Wanneer bespaart Vivaldi op het eigen waterhoofd? Kleinere kabinetten staan niet op de agenda.

Net als het bijsturen van de royale opzegvergoedingen voor parlementairen. Of het feit dat oud-ministers nog recht hebben op een reeks persoonlijke medewerkers.

Deze hypocrisie wordt in de pers amper aangekaart. Het Laatste Nieuws legde terecht de vinger op de wonde, maar dat was het ook. Gelukkig waren er nog de politicologen die iedereen bij de les probeerden te houden.

Neen, de kranten hadden meer interesse in de pepperspray die VB-voorzitter Tom Van Grieken had meegenomen in de VTM-studio. “Een verboden wapen”, was de hijgerige reactie van een aantal De Morgen-redacteurs. Daar heeft men blijkbaar eigen prioriteiten.

Binnenland

18 FEBRUARI 2021

Vanop afstand bekeken

BRUSSEL

Kansel-cultuur Is het u al opgevallen dat de jaren stillekens helemaal terug zijn? En dan bedoel ik niet de prachtige auto’s uit vervlogen jaren, of de mode waarbij iedereen er in een strak pak en met een hoed op het hoofd er op zijn paasbest bijliep als men de stad in ging.

ze eigenlijk positieve testen bedoelen). Willen ze aantonen dat het beter gaat dankzij hun ingrijpen, dan draaien ze knop met testen weer dicht en zakken de besmettingen. Bij winst is het dankzij hun maatregelen, bij verlies

Wat ik bedoel is dat het katholieke schuldgevoel van weleer helemaal terug is van weggeweest. Alleen wordt de schuld u nu niet door meneer pastoor, maar door de regering aangepraat, onder leiding van - godbetert - een liberale premier met aan zijn zijde een socialistische asceet op Volksgezondheid. Samen vormen ze op federaal niveau de paarse vlam van de Heilige Geest die u influistert dat u helemaal niet goed bezig bent.

Aan Vlaamse zijde is het zo mogelijk nog slechter, met een Wouter Beke waarvan na het zoveelste debacle nu blijkt dat zijn gelijkenis met het klungelende Markske van de Kampioenen niet louter uiterlijk is. Wouterke van de Kampioenen faalde niet alleen magistraal als minister tijdens de eerste Covid19-golf in maart, sinds de Pano-reportage van vorige week weten we ook dat hij gigantisch naast de bal trapt met betrekking tot de contact-tracing en dat er een reukje zit aan de door hem gegunde overheidscontracten met de callcenters. Benieuwd of er internationaal nog postjes overblijven om Wouterke van de Kampioenen weg te parkeren voor hij nog meer buitenspel loopt.

“In plaats van in eigen boezem te kijken, geven virologen en regering u de schuld van hun eigen geklungel: u mag niet reizen of op café of restaurant, maar dat is uw eigen schuld”

© RVR

Intussen weet de federale regering niet beter dan al maanden te regeren bij ministerieel besluit, daarbij geholpen door een roedel virologen die zich van wetenschappers snel hebben omgeschoold tot politici, want geen enkele maatregel die ze voorstelden en die werd toegepast, zoals de sluiting van kappers, cafés en restaurants, was gebaseerd op serieus wetenschappelijk onderzoek.

In plaats van in eigen boezem te kijken, geven virologen en regering u de schuld van hun eigen geklungel: u mag niet reizen of op café of restaurant, maar dat is uw eigen schuld (of van uw buur). Intussen draait de regering als een enthousiaste regisseur aan de knoppen van de coronacijfers. Willen zij u schrik aanjagen? Dan draaien ze de knop met testen vol open en stijgen de besmettingen (waarmee

bent u het die boete moet doen.

Het is pure psychologische manipulatie waarbij een overheid de eigen onkunde wegmoffelt en de bevolking tegen elkaar opzet, daarin gesteund door de hitsige massamedia die voor het eerst in jaren hun cijfers zagen stijgen dankzij het permanente angstzaaien. Daar is een naam voor in de psychologie: het heet "gaslighting".

Wie kritiek heeft op de gang van zaken wordt gemakshalve weggezet als een dwaas, als een asociaal en een antivaxxer. Dat laatste is een passe-partout geworden die wordt gebruikt om tegenstemmen, ook uit de wetenschappelijke wereld, in de kiem te smoren. Virologen die de officiële lijn van de regeringsvirologen niet volgen, worden plots weggezet als ‘pseudowetenschappers’, zelfs al hebben ze meer peer reviewed papers gepubliceerd dan de verzamelde regeringsvirologen samen. Het is precies hetzelfde systeem dat eerder al succesvol werd gebruikt om kritiek op islamisme (islamofoob!) of op de integratiepolitiek (racist!) verdacht te maken en te neutraliseren. En u een schuldgevoel aan te praten. Cancel-culture wordt zo kansel-cultuur. Maar na het biechten wacht u de schandpaal en de absolutie gaat u nooit krijgen.

Elke week bekijkt Alain Grootaers alles vanop een afstand.

MEDIA

De Standaard 'documenteert' Vlaams rechts-extremisme Bij De Standaard vonden ze dat het afgelopen weekend dringend tijd was om nog eens een blik rechts-extremisme open te trekken.

“Uitgediept”, lazen we boven het artikel, al hebben we toch zo onze vragen over de werkwijze. Zes dieptegesprekken met personen binnen rechts-extremistische kringen en experten vormden de basis, maar voor alle zekerheid werd toch ook documentatie opgevraagd bij het Anti-Fascistisch Front. Zoals de lezer weet, is dat laatste een volkomen neutraal documentatiecentrum dat er nog niet van zou dromen de zaken te overdrijven of ronduit valse informatie te verspreiden. Enfin, de lezer van 'kwaliteitskrant' De Standaard wordt toch geacht dat te denken. Maar het blijft opmerkelijk: de Belgische antifa's worden door De Standaard ingeschakeld als factcheckers…!

Is rechts-extremisme in Vlaanderen werkelijk aan een opmars bezig? Het ellenlange artikel raakt niet verder dan enkele avondlijke bijeenkomsten die dateren van meer dan een jaar geleden. Erg indrukwekkend is dat niet. Uit het verhaal blijkt trouwens dat nogal wat figuren in die kringen het vooral druk hebben met onderling ruzie maken.

Als illustratie bij het artikel recirculeert de krant een foto van de “Mars tegen Straffeloosheid” in Oostende van verleden zomer, en, hoe kon het anders, die Hitlergroet in het Fort van Breendonk van anderhalf jaar geleden. Opnieuw armoe troef dus.

Twee keer merkt de journalist op dat maar liefst 49 rechtsextremisten geregistreerd staan in de gegevensbank van het OCAD, het Coördinatieorgaan voor de Dreigingsanalyse. Maar middenin het artikel wordt dat getal toch wel zwaar in perspectief geplaatst, want diezelfde gegevensbank telt ook 645 jihadisten. Bovendien nemen we aan dat minstens

enkele van die 49 rechts-extremisten Franstaligen zijn.

De vraag is dan ook waar De Standaard zich druk over maakt: een rechts-extremistische splinter in Vlaanderen om het niet over de jihadistische balk in België te moeten hebben? Of volgen er later dit jaar nog minstens tien gelijkaardige artikels die het islamisme in België uitgebreid uit de doeken doen?

FILIP VAN LAENEN

De uitbreiding van Brussel staat weer op de agenda Als het van DéFI-voorzitter François De Smet afhangt, wordt Brussel morgen uitgebreid. “Brussel is groter dan de 19 gemeenten. De creatie van een metropolitane gemeenschap zou heel wat dossiers in een stroomversnelling kunnen brengen, zoals het Gewestelijk Expresnet”, liet De Smet onlangs in La Capitale optekenen.

François De Smet volgde met 62,3 procent van de stemmen eind 2019 Olivier Maingain op als voorzitter van het radicaal-Franstalige DéFI. De nieuwbakken voorzitter studeerde rechten en filosofie aan de ULB. Tussen 1999 en 2004 werkte hij als adviseur van Hervé Hasquin, toenmalig minister-president van de Franse gemeenschapsregering.

Daarna was hij actief op het departement Migratie van het Centrum voor Gelijkheid van Kansen en Racismebestr ijding.

Later engageerde De Smet zich in allerlei verenigingen, zoals de Beweging tegen Racisme, Antisemitisme en François De Smet, voorzitter van DéFI Xenofobie (MRAX). Hij is tevens columnist voor La Libre Belgique en auteur van verschillende boeken. In 2019 werd hij in de kieskring Brussel-Hoofdstad verkozen voor de Kamer. © PHOTONEWS

4

Anti-Vlaamse gevoelens De Smet gaat niet door als een communautaire scherpslijper, maar onder druk van de franskiljonse vleugel kan hij het niet laten om anti-Vlaamse gevoelens te ventileren. Daarvoor is de N-VA een ideaal doelwit. Vorig jaar ergerde de DéFI-voorzitter zich in een interview met de RTBF aan een normalisering van de N-VA. “De N-VA is immers een extreemrechtse partij.” Volgens De Smet hebben de radicalen in de partij het gehaald. De partij is niet langer ‘frequenteerbaar’ omdat ze onderhandelingen met het Vlaams Belang niet heeft geschuwd. Dat de twee Vlaams-nationale partijen de grootste van Vlaanderen zijn, deert hem niet om hen aan de kant te schuiven en openlijk te kiezen voor de ‘democratische partijen’. Op die manier blijft François De Smet trouw aan de partijtraditie om vanuit een morele superioriteit de Vlamingen op te delen in extremisten en goede democraten.

François De Smet heeft zijn afkeer voor de identitaire standpunten van de N-VA nooit onder stoelen en banken gestoken. Heel merkwaardig. DéFI – voordien Front démocratique des francophones (FDF) – vertolkt nog altijd de superieure Franstalige identiteit. Wie herinnert zich niet de capriolen van Roger Nols, die er alles aan deed om de Vlamingen in Schaarbeek het leven zuur te maken? De Smets voorganger Maingain was een passioneel verdediger van la Fédération Wallonie-Bruxelles. Pleitbezorgers van de taalwetten worden door DéFI weggezet als ‘doodgravers’ van de democratisch verworven vrijheden van de Franstaligen.

Francofoon imperialisme Volgens de DéFI-voorzitter is de uitbreiding van Brussel een democratisch recht. Brussel is immers een stuk groter dan de 19 gemeenten. François De Smet pleit ervoor met de gemeenten in de Vlaamse rand te onderhandelen.

“Als we binnen een nieuwe staatshervorming het Brusseldossier opnieuw openen, dan moet het integraal op de politieke agenda komen. Een mogelijke geografische uitbreiding hoort daar zeker bij.”

Het breekijzer voor de uitbreiding van Brussel vormt de metropolitane gemeenschap, die zich in eerste instantie zou organiseren rond mobiliteit, verkeersveiligheid en de wegenwerken vanuit, naar en rond Brussel.

Daarmee haalt DéFI de oude imperialistische droom van onder het stof. In de Vlaamse Rand was het FDF de drijvende kracht achter het Union des Francophones. De bedoeling was om alle Franstaligen op basis van hun taalkundige identiteit te verenigen. Toenmalig burgemeester van Linkebeek Christian Van Eyken (FDF) heeft jarenlang óók alles uit kast gehaald om de Vlamingen het leven zuur te maken.

De toenemende internationalisering van Vlaams-Brabant vormt een opsteker voor de imperialistische plannen van DéFI. De Vlaamse minister van de Vlaamse Rand Ben Weyts (N-VA) kan maar beter actie ondernemen, want een mogelijke uitbreiding van Brussel betekent het wegdrukken van het Nederlands, de import van armoede, verpaupering, bestuurlijke verstarring en rellen.

JULIEN BORREMANS

Binnenland

18 FEBRUARI 2021

5 © PHOTONEWS

GENT

Gentenaars houden niet van prestigeproject voor

GRAVENSTEEN

In Gent woedt er een hevige discussie over de renovatie van het Gravensteen. De stad Gent wil de werken laten uitvoeren, maar de kritiek groeit. Vlaams minister Diependaele biedt zichzelf aan als bemiddelaar tussen het stadsbestuur en de ontevreden Gentenaars.

De vernieuwing van het Gravensteen, “Time Castle”, is een prestigeproject met een prijskaartje van 10 miljoen euro. Een nieuwbouw in het aangrenzende parkje, een opening in de omwalling, een liftschacht en andere ingrepen moeten de middeleeuwse burcht omtoveren tot een moderne en toeristische attractie, compleet met snufjes als ‘virtual reality’ en een ‘giftshop’. Het vernieuwde Gravensteen moet vlotjes een half miljoen bezoekers per jaar kunnen ontvangen.

Het project stuit op onbegrip. Het stadsbestuur belooft inspraak, bijkomend groen in de stad en een rem op het aantal toeristen. Met deze plannen doen ze net het omgekeerde, klinkt het. Het begon met een protestactie van gewone burgers. Die actie werd hooghartig weggewuifd, zoals destijds bij de schaapsstal. Schepen Souguir en de stadsbouwmeester gingen het plan nog eens goed aan de mensen uitleggen. Dat werkte niet. Hoe beter het plan bekend raakte, hoe

meer protest er kwam.

Vorige week verscheen een open brief ondertekend door honderd bekende Gentenaars: “Kunnen we het eens over het Gravensteen hebben, burgemeester? Hoe is het mogelijk dat niemand in Gent hierover werd geraadpleegd?”, luidt de vraag. Ze eisen inspraak en verzetten zich tegen wat ze de “Disneyficatie van het Gravensteen” noemen. Historicus (en activist) professor Jan Dumolyn gaf uitleg op Radio 1: “Gent was in de middeleeuwen de tweede grootste stad van noordwest Europa en speelde een belangrijke rol in het graafschap Vlaanderen. Die rol van de stad in de geschiedenis moet men koesteren, niet verkleuteren. Gent heeft geen visie voor haar rijk middeleeuws erfgoed.”

Deze kritiek, uit eigen progressieve kring, brengt het stadsbestuur in verlegenheid.

Schepen Souguir spartelde om de plannen te verdedigen. De burgemeester moest wel reageren. Het klonk weinig overtuigend. “Wij

zijn met veel zorg en respect omgegaan met het Gravensteen”, klonk het. Of nog: “Laten we goed naar elkaar luisteren” en “Wij gaan voor kwaliteit”. De stad lanceert een campagne, een charmeoffensief zeg maar, om de Gentenaars beter te informeren over wat er op stapel staat, maar zegt tegelijk ook dat de plannen worden doorgezet.

Boemerang uit Vlaanderen De Gentse schepenen zijn nooit verlegen om de schuld op anderen te steken. Ook nu niet. Er is geen inspraak omdat de Vlaamse procedures dat onmogelijk maken, beweren ze. In de opdracht aan de architecten is nochtans inspraak voorzien. Een jury van de stad koos het winnend ontwerp uit vijf inzendingen. Het stadsbestuur had die ontwerpen ook aan de burgers kunnen voorleggen. Dat het dat niet deed, is zijn eigen verantwoordelijkheid.

Op Vlaams niveau reageerden ze slim op de beschuldigingen. Minister Diependaele liet vriendelijk weten dat hij bereid is te bemiddelen. Omdat de Gentenaars er niet uitraken en het Gravensteen zo’n belangrijk monument is, nodigt hij alle partijen bij hem uit om samen naar een oplossing te zoeken.

Op het stadhuis hoorden ze het in Keulen donderen. “Dit moet een grap zijn”, twitterde schepen De Bruycker (sp.a). Burgemeester De Clercq liet weten dat hij de uitnodiging aanvaardt. Hij kan niet anders. Gent heeft de minister nodig. Vlaanderen betaalt een groot stuk van de factuur en elk plan voor het Gravensteen moet groen licht krijgen van de Vlaamse diensten voor onroerend erfgoed.

Het stadsbestuur moet wel mee aan tafel schuiven en luisteren naar de boze burgers.

Of ze daar ook toegevingen zullen doen en het plan aanpassen, dat is afwachten.

MATHILDIS

ECONOMISCHE ZAKEN

Nieuwe Robin Hoods op de beurs redden GameStop De naam GameStop was tot voor kort amper bekend bij economen en beleggers.

Het gaat om een Amerikaans bedrijf dat via een keten van fysieke winkels van 5.000 winkels computerspelletjes verkoopt. Eerder een bedrijf dat bij het jaar 1999 of 2000 dan bij 2021 past. Velen voorspelden dan ook dat corona GameStop de genadeslag zou toedienen.

Maar zie, eind januari ging de beurskoers van GameStop van 50 naar 160 dollar om daarna te pieken richting 496 dollar. Wat was er aan de hand? Het is niet dat het management plots het geweer van schouder veranderde en aankondigde te evolueren richting e-commercebedrijf. Neen, een groep van 3 miljoen kleine beleggers wereldwijd besloot massaal aandelen te kopen. Ze maakten de afspraak in de chatroom WallStreetsBets op het sociale medium Reddit.

Wraakactie Ze kochten aandelen van GameStop als wraakactie op de grote en machtige beleggingsfondsen en hefboomfondsen. Die hadden besloten te “shorten” op het aandeel van de producent van videospelletjes. De fondsen lenen aandelen bij andere fondsen of banken die daarvoor vergoed worden.

De shorters verkopen de aandelen onmiddellijk op de beurs en hopen dat de koers zal dalen, zodat ze de aandelen later weer

kunnen kopen tegen een lagere koers. Het koersverschil min de vergoeding is de winst van de shorter. Zo kunnen ze miljoenen of zelfs miljarden euro’s verdienen aan deze speculatie. GameStop was een gemakkelijk doelwit omdat alle economische waarnemers ervan uitgingen dat dit bedrijf een vogel voor de kat was.

Maar de jonge beleggers van WallStreetBets namen de grote fondsen in de tang.

Door net massaal aandelen te kopen mislukte de shorter-operatie en verloren de fondsen net miljoenen dollars. Daarmee werd een duidelijk signaal gegeven door WallStreetBets: de grote spelers mogen zich niet onaantastbaar voelen. Dit beleggersactivisme werd wel gesmaakt. WallstreetBets lijkt de nieuwe Robin Hood van de beurs.

De aanval werd trouwens ingezet vanop een beursplatform met de naam Robinhood, een app die toelaat om zonder inschrijvingsgeld te handelen op de beurs. Er worden ook geen commissies betaald bij de transacties, hetgeen het beurshandelen verder democratiseert.

Volksopstand Beursspecialisten hadden het over “een volksopstand tegen de Wall Street-aristocratie, die werd getrakteerd op een miljardenverlies. De kleine belegger zorgt voor een Franse revolutie op de beurs”. Is dit niet overdreven? Niet als we merken dat Wall-

© SHUTTERSTOCK

Een groep jonge beleggers zette de grote beurshuizen een paar weken geleden een neus door hun geplande operaties te counteren via een gerichte koopactie. Is dit een signaal dat de machtige hefboomfondsen met miljarden in portefeuille aan banden kunnen worden gelegd? Dat is iets anders.

De GameStop-keten telt 5.000 winkels.

StreetBets de operatie nadien nog een paar keer heeft overgedaan. Zo werden short-operaties op de aandelen van Nokia en Blackberry gecounterd. En werden voor de lol aandelen van producenten van cannabis de hoogte in gejaagd.

Toch zijn deze beursactivisten niet zo revolutionair dat ze de macht van de grote beurshuizen zullen kunnen breken. Niet alleen omdat die fondsen qua omvang nog

altijd veer groter zijn dan de verzamelde krachten van een WallStreetBets of Robinhood, maar ook omdat Robinhood eigenlijk gelinkt is aan de shorters van de hefboomfondsen. Zo zouden ze aandelen die Robinhood bijhoudt voor zijn klanten uitlenen aan shortsellers. Het beleggersidealisme heeft dus grenzen.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

6

Politiek

18 FEBRUARI 2021 © PHOTONEWS

CD&V: stuurboord en bakboord op een zinkend schip

Het is de jongste tijd een beetje stil bij de CD&V. Misschien maar goed ook, zal menig CD&V-lid denken, als we zien hoe de andere traditionele partijen de afgelopen weken bijna allemaal in zwaar weer terechtkwamen.

Wie de politiek in Vlaanderen volgt, weet wie zopas verkozen werden tot ondervoorzitters van de N-VA. Maar zou iedereen zich nog herinneren wie de voorzitter is van de CD&V? We geven het toe, de manier waarop de voorzitters van sp.a en Groen verleden week in het nieuws kwamen zal hun partijen weinig nieuwe kiezers opleveren. Ook het lot van de voorzitter van de Open Vld zal niemand hem benijden. Maar dat een voorzitter van een middelgrote partij wekenlang afwezig is in de nationale media, dat roept toch vragen op.

Achterhoedegevecht Een van de meer recente wapenfeiten uit de hoek van de CD&V is de oprichting van de groep “Stuurboord”. De beweging wil een rechtse stem laten weerklinken binnen de partij. Het is echter tekenend dat centrumrechtse politici binnen de CD&V zich geroepen voelen zo’n beweging op te richten. De reactie van Joachim Coens raakte trouwens niet verder dan een verwelkoming van het ‘debat’.

Meteen was duidelijk dat centrumrechts binnen de CD&V niet veel in de pap te brokken heeft.

De reactie van tegenhanger “Aan boord” stond bol van de onverdraagzaamheid, maar belangrijker is dat de schermutselingen tussen de twee groepen niet veel meer zijn dan achterhoedegevechten. De CD&V is immers een zinkend schip. Zou de huidige malaise bij de Open Vld de CD&V enige kiezers kunnen opleveren?

We betwijfelen het en vermoeden dat ontgoochelde Open Vld-kiezers eerder koers richting N-VA zetten. Maar het probleem voor de CD&V is dat die laatste aanstalten lijkt te maken om zich op het centrum te werpen. De vraag is dan wat de CD&V daartegen in stelling kan brengen.

Bloedarmoede De partijvoorzitter heeft zich de jongste weken amper of niet laten opmerken in de nationale pers. Zo bezet je natuurlijk niet het terrein.

Maar ook zijn luitenants - de federale en regionale ministers - laten het afweten, en zijn amper zichtbaar. De eerlijkheid gebiedt ons op te merken dat dat voor sommigen onder hen nog als een mee-

valler dient beschouwd te worden.

Lopen we het rijtje even af. Wat valt er eigenlijk van federaal minister Annelies Verlinden of Vlaams minister Benjamin Dalle nog te verwachten, tenzij misschien een schot in eigen voet? Vlaams minister Wouter Beke is al sinds zijn zelfbenoeming tot Vlaams minister een negatieve post voor de CD&V, en daar kwam de coronacrisis in de Vlaamse woonzorgcentra nog bovenop. We zien hem zichzelf na de coronacrisis nog naar een of andere internationale functie parachuteren, en voor de partij zou dat waarschijnlijk de beste oplossing zijn ook.

Iemand die nog minder zichtbaar is dan zijn eigen partijvoorzitter, is federaal minister Vincent van Peteghem. De man is nochtans vicepremier voor de CD&V in de federale regering. Sammy Mahdi duikt wel af en toe op in de media, maar zit met asiel en migratie wel met een portefeuille die op dit ogenblik weinig aandacht trekt.

Zijn tijd kan nog komen na de coronacrisis, al is de vraag of hij zich werkelijk zal kunnen tonen als de centrumrechtse politicus waarvoor hij zich uitgeeft in interviews. Benieuwd of hij die ruimte zal krijgen van PS en Ecolo…

Hilde Crevits En dan is er nog Hilde Crevits.

Zij liet de beker van het voorzitterschap wijselijk aan zich voorbijgaan en komt voorlopig vooral met zakelijke items in het nieuws.

Noem haar gerust de sterkhouder van de CD&V, maar hou haar in het oog als er in 2024 een nieuwe Vlaamse regering gevormd zal worden. Als Vivaldi het tegen dan overleeft, en ook op Vlaams niveau de N-VA aan de deur kan en wil zetten, mag u tweemaal raden wie minister-president wordt als de CD&V in die coalitie de grootste van de kleinere partijen in Vlaanderen blijft.

Het is echter tekenend voor een partij die ooit in haar eentje absolute meerderheden won in Vlaanderen, dat de ambitie vandaag niet verder meer reikt dan derde partij te kunnen blijven in Vlaanderen.

Met deze ploeg is het goed mogelijk dat zelfs dat voor de CD&V te hoog gegrepen zal zijn in 2024.

FILIP VAN LAENEN

De Roover (N-VA) scherp voor plannen Calvo

“We komen op een glijdend vlak terecht”

N-VA-Kamerfractieleider Peter De Roover roept op tot bezinning over de vrijheid van meningsuiting na het hernieuwde pleidooi van de regeringspartijen om Grondwetsartikel 150 aan te passen. Tegelijk ziet hij een gevaarlijk precedent in de vervolging van Voorpost-sympathisanten wegens het tonen van een “Stop Islamisering”spandoek.

Kristof Calvo (Groen) lanceerde een oproep om artikels 25 en 150 van de Grondwet over persvrijheid en de bestraffing van drukpersmisdrijven te herzien. Voor zo’n grondwetsaanpassing is een tweederdemeerderheid in de Kamer van volksvertegenwoordigers nodig. Bijgevolg kijkt het GroenKamerlid over de partijgrenzen heen, ook naar de oppositie.

Bij oppositiepartij N-VA valt die oproep alvast op een koude steen. “Wij zijn geen voorstander”, klinkt het bij N-VA-Kamerfractieleider Peter De Roover. Zo vreest hij een “potentiële overrompeling van het gerecht” als de drempels voor vervolging verlaagd worden.

De Roover vraagt om een bezinning over de vrijheid van meningsuiting en de subjectieve interpretatie van de notie “aanzetten tot haat”. Komaf maken met de strafbaarheid van “aanzetten tot haat” is niet zo eenvoudig, klinkt het. “Veel hangt samen met internationale verdragen”, aldus De Roover. Hij vindt ook de vaagheid en het ontbreken van een duidelijke definitie problematisch.

“Stop Islamisering” De N-VA’er verwijst naar de vordering door het parket in Mechelen van zes maanden cel en 8.000 euro boete voor vier leden van Voorpost, na het tentoonspreiden van een spandoek met de boodschap “Stop Islamisering”. Volgens het parket zet die boodschap aan “tot haat en geweld tegen de moslimgemeenschap”.

Voor de Kamerfractieleider is ‘aanzetten tot geweld’ een duidelijke, onoverschrijdbare grens, maar hij stelt zich wel ernstige vragen bij de vervolging in Mechelen. “Wat is haat? Je kan vinden dat de uitspraak ‘stop islamisering’ onfatsoenlijk is. Je kan vinden dat het over de schreef gaat. Ik ben het voor de duidelijkheid ook niet eens met dat spandoek. Maar ik vrees dat we op een glijdend vlak terechtkomen en dat dit heel makkelijk zal aanzetten tot zelfcensuur”, zegt De Roover. “Valt de uitspraak ‘Stop Kernenergie’ straks ook onder ‘aanzetten tot haat’?”

“Bovendien gooit het parket zo alle moslims op één hoop, door te stellen dat dit ‘dé moslimgemeenschap’ treft. Alsof elke moslim een islamist is of wil islamiseren”, klinkt het.

Grondwetsartikel 150 Het idee om Grondwetsartikel 150, dat bepaalt dat drukpersmisdrijven voor assisen moeten worden berecht, aan te passen circuleert al enige tijd.

Zo werd de aanpassing ook al bepleit door minister van Justitie Vincent Van Quickenborne (Open Vld).

Zo’n drukpersmisdrijf heeft eveneens betrekking op opinies die op sociale media worden geuit. Omdat berichten die aanzetten tot haat en geweld op sociale media vaak onbestraft blijven - de procedure voor assisen is omslachtig -, wil men dat deze ook voor de correctionele rechtbank komen.

PIETER VAN BERKEL

NIEUWS UIT DE WETSTRAAT De kern van het Hulpkas-probleem

De schaduwminister trekt en duwt

Garanties of mooie woorden

Nadat Ellen Samyn (VB) de zaak al lange tijd geleden en herhaaldelijk aankaartte en recent steun kreeg van Tania De Jonge (Open Vld), lijkt het probleem rond de Hulpkas voor Werkloosheidsuitkeringen nu ook de aandacht te krijgen van Waalse en Vlaamse socialisten en ook van Ecolo-Groen. Minister Dermagne (PS) van Werk kreeg donderdag dan ook vragen uit al die hoeken. De aanhoudende uitbetalingsproblemen in die overheidsinstelling lopen de spuigaten uit en menig burger moet gaan aankloppen bij het OCMW. Een en ander zorgt haast vanzelfsprekend voor een toename van het armoedeprobleem, want het niet tijdig kunnen betalen van rekeningen leidt in sommige gevallen zelfs tot uithuiszetting of dwangbevelen tot betaling, en een verminderde zorg voor de kinderen. De minister kon niet anders dan iets te ondernemen, door bijvoorbeeld meer personeel ter beschikking te stellen en een inspanning te doen leveren voor de behandeling van de meest complexe dossiers. Bizar genoeg wordt de Hulpkas beheerd door de vakbonden die er weinig baat bij hebben dat de Hulpkas goed functioneert, want in wezen is het een ‘concurrent’ voor hen. Zij zien liever de burgers tot bij hen komen voor hun werkloosheidsuitkeringen, want dat levert hen meer leden en dus meer subsidies op. Het pleidooi van Ellen Samyn om “eindelijk werk te maken van één performante en onafhankelijke hulpkas die snel en efficiënt moet kunnen doen wat zij behoort te doen, namelijk hulp en bijstand bieden aan werklozen”, is wellicht het meest heikele punt in de definitieve oplossing van het probleem.

In de commissie Defensie wordt er al een tijdje een robbertje uitgevochten over de bestemming van het laatste C130-vliegtuig. Het toestel wordt behouden om als museumstuk te dienen, omdat de C130’s na quasi 50 jaar dienst worden vervangen door de A400M. Minister van Defensie Dedonder (PS) wil nu dat toestel laten overbrengen naar 1e Wing Bevekom tegen april. Dat gebeurt onder druk van ‘schaduwminister’ Flahaut (oud-minister van Defensie overigens) die wil bekomen dat op termijn een museum gebouwd wordt in Bevekom (Beauvechain) om daarmee uit te pakken naar zijn achterban, want niet toevallig ligt Bevekom in de achtertuin van zijn electoraal wingewest. De beslissing van Dedonder is echter in tegenspraak met een gemotiveerd advies van eind november van de legerstaf. Er bestaat een nota (die de Kamerleden tot op heden nog altijd niet hebben mogen inkijken, ondanks talrijke pogingen, omdat ze daarin tegengewerkt worden door het kabinet en de minister, én Flahaut) die voorzag in een definitieve stalling in Melsbroek. De nota werd goedgekeurd door de top van de Luchtvaartcomponent, DG Material Resources, én de huidige Stafchef. Logisch, want de 15e Wing in Melsbroek was immers jarenlang de thuisbasis van de C130, terwijl de site in Bevekom een basis is voor jachtvliegtuigen, waardoor C130’s geen enkele band hebben met die site. Vlaams Belang en N-VA, bij monde van Annick Ponthier en Theo Francken, doen er alles aan om de visie van de legerstaf te volgen en het communautaire trek-en-duw-spelletje van Flahaut en Dedonder te stoppen.

De discussie over de aangekondigde pandemiewet woedt nog steeds voort in de Kamer. Peter de Roover (N-VA) kaartte al maanden geleden de problematiek en de noodzaak van een heuse pandemiewet aan en meer specifiek hoe de grondrechten en de inbreng van het parlement daarin zouden moeten gewaarborgd worden. De regering ging de discussie lang uit de weg omdat ze van mening was dat ze goed bezig was met ministeriële besluiten. Ondertussen zijn de zeilen toch wat bijgesteld en is minister Verlinden toch bezig met het opstellen van zo’n wet en is de druk - ook buitenparlementair - groot om dat werk in goed fatsoen af te leveren.

De Croo belooft het parlement voldoende te betrekken, wat dat ook moge betekenen. Omdat die woorden wel mooi klinken, maar toch weinig garanties bieden, zei De Roover tot hem: “Wij zijn nog steeds bang dat de praktijk die nu gebruikt wordt om het parlement uit te schakelen bij ministerieel besluit in de toekomst zal worden omgezet in een uitschakeling van het parlement bij wet. Dat is natuurlijk niet de bedoeling.

Om dat te vermijden en het debat te verbreden, over meerderheid en oppositie heen, zullen wij een voorstel neerleggen waarin wij rekenen op alle collega's van de wetgevende macht om de prerogatieven van het parlement volkomen in stand te houden, ook in crisisomstandigheden.” De vraag rest of de meerderheid de uitgestoken hand van de oppositie aanneemt, of uiteindelijk weer vervalt in het eigen grote gelijk.

Politiek

18 FEBRUARI 2021

IN DE KIJKER

7

CITAAT VAN DE WEEK

Lieven Boeve Toen in 1995 de eindtermen de zoveelste ‘vernieuwing’ in het onderwijs zouden inluiden, was hij nog een jong en kersvers academicus die in de theologie doctoreerde. Niets wees er toen op dat Lieven Boeve (54) op een dag de verantwoordelijke van de bisschoppen zou worden in het katholieke onderwijs, zeg maar “de Guimardstraat”.

Vlaams Belang-voorzitter Tom Van Grieken:

“Als dat verboden wapenbezit is, dan zal je veel mensen moeten veroordelen”

© PHOTONEWS

Dries Van Langenhove van Schild & Vrienden wordt vervolgd wegens verboden wapenbezit. In de studio van VTM Nieuws verduidelijkte Vlaams Belangvoorzitter Tom Van Grieken waar het om ging: pepperspray. “We lazen de afgelopen drie jaar alsof er een rechtse al-Qaida in de maak was, terwijl het om handel in pepperspray ging”, zei Van Grieken. “Als dat verboden wapenbezit is, dan zal je veel mensen moeten veroordelen. Ik vind dat elke vrouw in Vlaanderen pepperspray op zak moet hebben.”

Boeve keek uit op een schitterende universitaire carrière in een domein dat door de afkalvende invloed van de christelijke moraal en de katholieke geloofswaarden maatschappelijk en ideologisch onder druk is komen te staan in Vlaanderen. Pas toen hij in 2012 als het hoofd van het Academisch Vormingscentrum voor Leraren van de KULeuven werd aangesteld, kwam hij in beeld als ‘onderwijsspecialist’.

Op 1 augustus 2014 verliet hij de universiteit om Mieke Van Hecke op te volgen als directeur-generaal van het Katholiek Onderwijs Vlaanderen (KOV), dat tot 2015 bekend stond als het Vlaams Secretariaat van het Katholiek Onderwijs (VSKO) en toen zijn nieuwe naam kreeg. Omdat hij als ‘zacht karakter’ niet kon verdacht worden van conservatisme, kreeg hij de vrije baan om de ingezette koers naar ontkerkelijking, humanisme met een vaag christelijk tintje, kwaliteitsverlaging, centralisering, minder autonome scholen en multiculturalisme in het katholiek onderwijs verder te zetten. En dat deed hij ook. Veel oude schoolvossen die het beste van zichzelf hadden gegeven smachtten naar hun pensioen “om ervan af te zijn”.

Alles moet weg Het katholiek onderwijs had een metamorfose ondergaan sinds de jaren ’70.

Leken hadden de plaats van priesters, paters, broeders en nonnen overgenomen en de vernieuwingsdrang van na het Tweede Vaticaans Concilie had beeldenstormend (letterlijk en figuurlijk) huisgehouden in de katholieke scholen. Banden met kerkelijke praktijken werden doorgeknipt en de leerlingen moesten vooral ‘het andere en de andere’ beter leren kennen en ermee in dialoog gaan, weliswaar vergetend wie men zelf was.

De katholieke structuren en inhouden hadden aansluiting gezocht bij een maatschappijbeeld waarin alles moest kunnen en er moest geëxperimenteerd worden met vernieuwingen, die – zoals later zou blijken – vrijwel nooit verbeteringen naar boven brachten. Integendeel. Om de door waarschuwende leraren voorspelde kater van het Vernieuwd Secundair Onderwijs (VSO) weg te werken, wilde men het debacle niet toegeven, maar moest het andere type dat her en der nog overeind was gebleven en zijn nut en kwaliteit bovenmatig had blijven bewijzen (Type 2 – de klassieke humaniora van destijds met Latijn, Grieks, moderne talen, wiskunde en wetenschappen) ook onderuit gehaald worden om samen uit te monden in een zogenaamde ‘eenheidsstructuur’.

Meteen stond heel het katholiek onderwijs een trap lager en werd de middenmoot de norm. Maar men legde het uit dat

het nu was aangepast aan de noden van de tijd.

En toch was het nog niet genoeg, want het watervalsysteem tussen kso, tso, bso en aso moest ook verdwijnen, en vervangen worden door een 'brede eerste graad' met uitstel van studiekeuze. Ondertussen waren ook de eindtermen ingevoerd over alle onderwijsnetten heen, die nog meer inhoud en kennis weghaalden en een aantal leerlingen zelfs over geen enkele lat meer kregen. Basisscholen werden veredelde jeugdbewegingen. Recente PISA- en andere OESO-onderzoeken

"Hij kreeg vrije baan om de ingezette koers naar ontkerkelijking en kwaliteitsverlaging in het katholiek onderwijs verder te zetten." hebben aangetoond in welke belabberde situatie het onderwijs in het algemeen en het KOV in het bijzonder intussen zijn beland. Het katholiek onderwijs is mismeesterd door zijn eigen bestuurders en de leerkrachten, vaak echte vaklui met kennis van zaken, die het vaak oneens met hen waren, werden nooit gehoord. De dialoog was niet aan hen besteed.

Nieuwe eindtermen Officieel heette het dat de eindtermen verouderd waren en moesten aangepast worden. Daartoe werd er aan een nieuwe versie gewerkt die vorige week werd goedgekeurd in het Vlaams Parlement.

Het werd een kluwen waarin door de bomen het bos niet meer wordt gezien.

Het was - enigszins verrassend - een aanleiding voor Lieven Boeve om te zeggen naar het Grondwettelijk Hof te stappen “omdat de doelen te overladen zijn en er te weinig ruimte is voor remediëring en het eigen pedagogisch project van de scholenkoepels”. Eindelijk, stelden sommigen. Te laat, zegden anderen. De realiteit is dat de internationale onderzoeken aan Vlaanderen een rode kaart gaven en dat het KOV de interne en externe kritiek niet meer aankan en nog haastig wat meubels probeert te redden. Daarom neemt Boeve nu de vlucht vooruit met wat geforceerd spierballengerol om de pil te vergulden. Maar uiteindelijk kan zijn actie nog het meest vergeleken worden met een pyromaan die de dringende hulp inroept van de brandweer.

Franse “vijand van de Republiek” maakt doorstart in België De omstreden en in Frankrijk van islamisme beschuldigde organisatie Collectif contre l’islamophobie en France (CCIF) wordt opnieuw opgericht in België.

Drie maanden na de ontbinding van het Collectif contre l’islamophobie en France (CCIF) wordt de organisatie opnieuw in het leven geroepen onder de naam Collectif contre l’islamophobie en Europe (CCIE).

Dat gebeurt niet in Frankrijk, maar in België: het CCIE werd op 1 november 2020 in Brussel opgericht. De organisatie verklaart “met alle middelen waarin de wet voorziet, te strijden voor de erkenning van de rechten van moslims van Franse of buitenlandse nationaliteit die in Frankrijk of elders verblijven”.

De zetel van de nieuwe vereniging bevindt zich in de Congresstraat in Brussel, op een adres waar postbussen verhuurd worden aan 135 euro per maand. Vanuit de Belgische uitvalsbasis trekt de organisatie nu naar het Franse gerecht om in beroep te gaan tegen de Franse staat. Ook dienen zij een klacht in wegens smaad tegen de Franse minister van Binnenlandse Zaken Gérald Darmanin.

Samuel Paty Het CCIF sloot op 27 november de boeken, nadat de organisatie in het oog van de storm terechtkwam na de moordaanslag op de Franse leerkracht Samuel Paty. Paty werd op 16 oktober in de buurt van Parijs onthoofd door een 18-jarige Tsjetsjeense islamist. De leerkracht had het aangedurfd om tijdens een les over de vrijheid van meningsuiting de Mohammedcartoons van Charlie Hebdo te tonen.

Darmanin drong na de moord op Paty aan op de ontbinding van de ngo, die hij zelfs als “vijand van de Republiek” omschreef.

Het CCIF zou hebben bijgedragen aan de sociale mediacampagne die in de aanloop naar de moord tegen Paty gevoerd werd.

Meer bepaald werd er beweerd dat het CCIF juridische bijstand verleende aan de persoon – de vader van een leerling op de school van Paty – die de campagne op poten zette. Volgens procureur Jean-François Ricard bestond er een direct oorzakelijk verband tussen de hetze in de sociale media en de moord.

Francken: “Als het regent in Parijs…”

In ons land was het N-VA-Kamerlid Theo Francken die de kat de bel aanbond. “Zoals ik voorspelde, het CCIF, in Frankrijk naar aanleiding van de gruwelijke moord op leerkracht Samuel Paty verboden wegens islamitisch en staatsbedreigend, begint opnieuw… in België“, schrijft de N-VA’er op

zijn Facebookpagina.

“Als het regent in Parijs, druppelt het in Brussel, zéker als het islamterreur betreft”, aldus nog Francken. “Onder de dekmantel van de strijd tegen islamofobie werken ze in opdracht van het Moslimbroederschap aan de politieke islam, het ondermijnen van de democratie en de stelselmatige invoering van een kalifaat. Vergis u niet, Erdogan, Morsi, de Tunesische Ennahda-beweging, het Marokkaanse PJD… voeren allen dezelfde islamistisch-soennitische strijd. Ze zien democratie als een trein waarvan je af springt van het moment je je doel bereikt hebt.”

België als “draaischijf en toevluchtsoord voor islamistische organisaties” In Le Figaro, dat met het nieuws over de heroprichting naar buiten kwam, wordt Franse frustratie opgetekend over het feit dat België “een natuurlijk toevluchtsoord” en “een draaischrijf” is voor “islamistische organisaties van de moslimbroederbeweging”. “Waar de Franse autoriteiten voor moeten waken, is de voortzetting van de activiteiten van de ontbonden vereniging op Frans grondgebied, ook al is zij in België gevestigd”, zegt Gilles Clavreul van de laïcistische beweging Printemps républicain.

Tegelijkertijd hekelt men het feit dat er een gebrek aan coördinatie inzake islamisme is tussen de verschillende Europese landen.

Daarbij zijn de internationale allure en nabijheid van de Europese instellingen mooi meegenomen. De voormalige CCIF kiest naar eigen zeggen voor Brussel zodat “niet alleen de veiligheid en de continuïteit van de activiteiten van de CCIF worden verzekerd tegen elke poging tot intimidatie of destabilisatie, maar ook met nationale en internationale middelen worden versterkt”.

PIETER VAN BERKEL

8

Interview

11 FEBRUARI 2021

Siegfried Bracke (67) was tot 2019 voorzitter van de Kamer van Volksvertegenwoordigers.

Maar in Vlaanderen geniet hij bekendheid als VRT-journalist en als presentator van de verkiezingsshows. Bracke kijkt met gemengde gevoelens terug op zijn carrière aan de Reyerslaan. “Als je kritiek hebt op de VRT word je compleet genegeerd.”

“Een politieke partij hoeft geen vriendenclub te zijn”

S

iegried Bracke mag dan wel kritiek hebben op de VRT, hij spaart ook zijn eigen N-VA-voorzitter niet. Bart De Wever schreef een boek over identiteit, maar Bracke kon dat maar weinig smaken. “De Wever heeft me dat heel kwalijk genomen, maar ik vond dat dus een slecht boek. (lacht) In de zin dat het niet begrijpelijk is. Ik doe nu wat geringschattend over dat boek. (denkt na). Er staan ook interessante passages in.”

“Identiteit staat om te beginnen inclusief burgerschap niet in de weg. Je kan bij de groep komen. Ik ben ook Europeaan, ik geloof zelfs in kosmopolitisch denken, maar je moet altijd wel ‘van ergens’ zijn, en ik ben Vlaming, ik ben ‘van hier’. Dat we dezelfde media lezen creëert een gemeenschap. Wijlen Etienne Vermeersch heeft dat perfect omschreven: “De Vlaamse media, en met name ook de Vlaamse radioen televisiestations hebben meer gedaan voor de Vlaamse beweging dan alle politieke partijen en Davidsfondsen samen.”

Hebt u dat altijd zo aangevoeld?

“In mijn jonge jaren was ik actief bij de Volksunie. Toen ik 19 was schreef ik in mijn dooie eentje het lokale blaadje van de Volksunie vol. Frans Baert, volksvertegenwoordiger voor de VU in Gent, waarschuwde me wel dat ik moest opletten om ‘niet socialistischer te zijn dan de socialisten’. (schaterlacht)”

Hoe staat u tegenover symbolen zoals de Vlaamse Leeuw die tegenstanders als ‘collaboratievlag’ omschrijven?

“Ik kan daar persoonlijk wel overstappen. Een deel van onze geschiedenis was niet fraai. Een aantal mensen zijn daarin blijven steken. Ik begrijp dat dat met trauma’s te maken heeft en dat die symboliek ergens naar refereert. Men associeert dat met nationalisme. Waarbij het ene ‘democratisch’ wordt genoemd en het andere ‘niet democratisch’.”

“Ik ga dat bij wijze van boutade zeggen maar als we de Vlaamse Leeuw nu eens zouden kunnen vervangen door Lied van Mijn Land? Ik vind de tekst van Anton Van Wilderode mooier, net als de muziek.

Minder martiaal, vreedzamer, liefdevoller, warmer ook. Een mens mag toch utopische gedachten hebben nietwaar?”

Uw stap naar de politiek verliep niet zonder slag of stoot. Hebt u intussen het gevoel dat u aanvaard bent als Vlaams-nationalist?

“Bij sommigen niet, bij anderen wel, maar ik heb electoraal ‘geleverd’. Het zijn de kiezers die tellen. In de politiek heb je natuurlijk bijkomende fenomenen zoals concurrentie. Ja, zelfs afgunst. Jan Verroken zei altijd dat de trappen van vijand zijn ‘vijand, aartsvijand en dan politieke vriend’.

Maar een politieke partij hoeft geen vriendenclub te zijn. Het is een vereniging van mensen met ongeveer hetzelfde doel.”

U bent lid van de loge. Ik veronderstel dat uw logebroeders niet ston-

den te juichen bij uw keuze voor de N-VA? “Natuurlijk niet. De vrijmetselarij ziet er in België helemaal anders uit dan in andere landen. Veel meer politiek. Uit principe zou men ook gelovigen moeten kunnen inwijden. Maar in het België van de 19de eeuw was de dominantie van de kerk zo groot en is er dus een ondergrondse tegenbeweging ontstaan. Je hebt daar ook mensen die heel eng zijn in hun gedachten, terwijl dat haaks staat op de zin van die beweging.

Maar er zijn vrijmetselaars die heel uitdrukkelijk voor N-VA zijn, een aantal zelfs ook Vlaams Belang. Maar die zwijgen allemaal, want de sociale druk is in die kringen immens groot.”

Bent u er nog actief in?

“Het is een beetje zoals naar de kerk gaan.

Ik ben er ooit zeer actief in geweest, heb er veel aan gehad en er veel geleerd, maar op een bepaald moment haak je af. Ik betaal nog wel mijn lidgeld, want vrijmetselaar ben je voor het leven, maar ik ben niet meer praktiserend.”

U hebt nooit een geheim gemaakt van uw lidmaatschap van de loge.

Ik vond niet dat Theo ondervoorzitter moest worden, ik vond dat van Valerie Van Peel eigenlijk ook niet “Mijn ‘peter’ was Tuur Van Wallendael. Hij heeft me gezegd: ‘Zeg het maar, dan zijt ge er vanaf’. Die geheimdoenerij is trouwens de reden waarom het een vereniging is met een kwalijke reputatie. Ze voedt het idee van een complot. Maar ik heb geleerd van Jean-Luc Dehaene dat, om met enig succes te complotteren, er twee belangrijke voorwaarden zijn: je moet heel goed georganiseerd zijn en heel verstandig. In de vrijmetselarij zijn die twee voorwaarden niet altijd aanwezig.”

De ondervoorzittersverkiezingen bij uw partij kregen uitzonderlijk veel interne en externe aandacht. Terecht?

“De media-aandacht is niet abnormaal. Die verkiezingen waren niet onbelangrijk voor de grootste partij van het land. Men moet dus niet doen alsof die belangstelling bizar is.”

Bent u tevreden met de uitslag?

“Het uiteindelijke resultaat valt mee. Mijn vrees was dat als je twee ondervoorzitters kreeg met een uitgesproken persoonlijk politiek profiel en een persoonlijke politieke agenda, je een andere partijcultuur

zou krijgen. En ik ben nogal gesteld op die partijcultuur; ze heeft haar efficiëntie bewezen. De partijraad heeft de wijsheid gehad om anders te stemmen.”

Wat betekent dit voor Theo Francken?

“Het is jammer voor Theo, en ik meen het meer dan ik het zeg, maar ik vond desondanks niet dat hij ondervoorzitter moest worden. Ik vond dat trouwens van Valerie Van Peel ook niet. Ik ben een vriend van Theo. Toen ik erover schreef heb ik dat ook met hem besproken. Een verstandige mens heeft geen rancunes. Theo heeft dat dus ook niet.”

“Ik hoor trouwens dat er toch een paar geweest zijn, ik ga geen namen noemen, die gemeend hebben aan de partijraadsleden van hun provincie een soort van stembevel te moeten geven. Dat pakt niet in die partijraad.”

Hoe doen de nieuwe ondervoorzitters het tot nu?

“Ik heb Lorin Parys en Valerie Van Peel in Terzake gezien.

Dat vond ik heel goed. En ik hoop dat ze het ook waarmaken.”

Voor wie hebt u zelf gestemd?

“Ik stemde zelf niet mee.

Hoewel ik gerechtigd ben om in het partijbestuur te zitten, ben ik een eenvoudig lid. Ik heb soms zo’n dwanggedachte die me af en toe overvalt. Ik zie mezelf dan als een soort Marc Eyskens van de N-VA. Of als een Herman De Croo of Willy Claes. (steekt zijn armen omhoog).

Ik heb wel nog een partijkaart en sta achter het gedachtengoed van de partij.”

“Ik zou zelf voor minder uitgesproken profielen hebben gekozen, waaronder Lorin Parys die de functie ingevuld heeft zoals het moet. Maar de partijraad heeft gesproken. Die beslissing is dus juist, want democratisch.”

Wijst het aantal kandidaten niet op een verdeeldheid binnen de partij?

“Daar geloof ik niet in. Die links-rechts tegenstelling klopt niet.

N-VA heeft dat voor een

Er zijn vrijmets uitdrukkelijk v een aantal zelfs Vlaams Belang zwijgen allema de sociale druk immens groot

Interview

18 FEBRUARI 2021

selaars die voor N-VA zijn, s ook voor g. Maar die aal, want k is

deel aan zichzelf te danken. Er is ooit een marketingstudie gedaan. Daaruit bleek dat er ‘die-hard’ flaminganten waren die al levenslang voor de VU stemden. En dan had je nog een grote andere groep kiezers. Men noemde dat de noordflank en de zuidflank.”- Daardoor creëerde men zelf het idee dat er een soort tweespalt was. Dat is niet zo. Er is natuurlijk soms wel harde interne discussie. Gelukkig maar.”

“Theo Francken is een van de meest verkeerd gepercipieerde politici in Vlaanderen. Hij heeft een rechts tot zelfs extreemrechts imago. Maar Theo is op heel wat punten linkser dan ik. Terwijl mijn eigen medewerkers altijd vonden dat ik te links was voor de N-VA (lacht). Dat is dus een cliché. Links en rechts bestaan wel voor alle duidelijkheid, maar dat verschil is alleen dwingend voor schoenen.”

Stel dat er in 2024 een V-meerderheid mogelijk is met Vlaams Belang en N-VA, wat dan?

“Ik zou daar nooit aan meedoen. Als het Vlaams Belang blijft zoals het is vandaag, dan kan daar geen sprake van zijn. De N-VA zal wel grote delen van het programma moeten herschrijven en aanpassen aan de realiteit van 2021. Dat is een gigantische opdracht die hopelijk snel en grondig gebeurt.”

Valerie Van Peel zei in Terzake dat dat congres er pas in 2023 komt.

“Dat is een vergissing. Je moet geen helderziende zijn om je te kunnen inbeelden dat de Vivaldi-coalitie wel eens verkiezingen zou kunnen uitschrijven in 2023. De Vlaamse en lokale verkiezingen van 2024 liggen vast. Dus als jij daar staat met je congres van 2023 riskeer je in snelheid te worden gepakt. Tactisch is dat volgens mij niet verstandig.”

Een aantal partijstandpunten vragen verduidelijking zoals bijvoorbeeld de rol van religie binnen de maatschappij voor uw partij.

“Er zitten een aantal hete hangijzers in, die binnen de traditie van de Vlaamse Beweging bijzonder gevoelig liggen. De opdracht is enorm en je moet ervoor zorgen dat iedereen mee is. En de vorm moet ook fris en aantrekkelijk zijn. Veel werk dus.”

Theo Francken lijkt de deur op een kier te houden voor VB. Maar voor De Wever, Parys en Van Peel lijkt die dicht te blijven. Waarom heeft N-VA wekenlang onderhandeld over een Vlaamse Regering met VB? “Over die zogenaamde onderhandelingen met het Vlaams Belang weet ik niets, maar ik heb het gevoel dat dat flink overtrokken is. De enige mogelijkheid die ik zelf zag was een soort gedoogbeleid met het Vlaams Belang. Of het VB daar zou in meegegaan zijn, daar heb ik geen flauw benul van. Dat was in mijn ogen het verste dat je kon gaan. Hoewel dat een moeilijke oefening was, vind ik niet dat je dat kon uitsluiten.”

Binnen de Vlaamse Beweging vinden sommigen dat Jan Jambon als minister-president minder sterk presteert dan toen hij minister van Binnenlandse Zaken was.

“Dat heeft niets te maken met Jan Jambon.

Toen hij op Binnenlandse Zaken zat kreeg hij de aanslagen van maart 2016 op zijn bord.”

We zitten nu ook al bijna een jaar met de coronacrisis?

“Ja, maar daar is de rol van de Vlaamse regering veel minder uitgesproken.”

Is dat geen deel van het probleem?

“Dat heeft te maken met de bevoegdheden. Dat is trouwens een veel ruimer probleem. En het is niet omdat ik in een ander parlement heb gezeten, maar het Vlaamse Parlement, dat is toch verschrikkelijk saai? Gelukkige uitzonderingen daar zijn Ben Weyts en vooral Zuhal Demir. Die

krijgen profiel. Demir is de eerste milieuminister die de greep van een aantal belangenorganisaties om de dingen te blokkeren kan stoppen. Dat zou een gigantisch succes zijn. Ik kan het nu al aankondigen: als Zuhal voortdoet zoals ze bezig is, komen er boerenbetogingen.”

Onlangs bleek dat Vlaamse parlementairen geen initiatieven mogen nemen zonder goedkeuring van de regering .

“Ik heb dat ook gelezen. Ik vind dat verschrikkelijk. Men kiest voor de gemakkelijke weg. De politieke verhoudingen zijn in het federale parlement veel ingewikkelder, en daar kan dat wel. Valerie Van Peel bijvoorbeeld is met de socialisten gaan praten en daar is een gemeenschappelijk voorstel uitgekomen dat waarschijnlijk ook wordt aangenomen. Ik begrijp ook niet zo goed dat die Vlaamse parlementsleden dat hebben aanvaard.”

Theo Francken heeft een rechts tot zelfs extreemrechts imago. Maar Theo is op heel wat punten linkser dan ik U was jarenlang het nieuwsboegbeeld bij VRT. Hoe kijkt u nu vandaag naar de openbare omroep?

“Het is voor mij een bron van niet aflatende vreugde (ironisch). Als de zaak rond Open Vld en mevrouw El Kaouakibi, en die 50.000 euro of zelfs 100.000 euro, losbarst maar in het journaal niet eens vermeld wordt… Dan denk je toch: wat voor een gezever is dat over die evenwichtige berichtgeving?”

Staat men aan de Reyerslaan open voor kritiek?

“Als je kritiek hebt op de VRT, word je compleet genegeerd. Zeker als die kritiek hout snijdt. In mijn tijd deed ik knal het omgekeerde. Ik trok die critici binnen.

Hét probleem van de VRT is dat veel bekwame mensen niet worden aangestuurd.

Hoofdredacteurs moeten hun werk doen.

Tegensturen, als het moet met de zweep.”

“Ik herinner mij dat toen Karel Dillen stierf ik als hoofdredacteur zag dat de redactie van Terzake niet van plan was om daar iets mee te doen. Dan zette ik het kot overhoop en zorgde dat er tegen ’s avonds iemand zat. (windt zich op) Hoe is dat nu toch mogelijk, zei ik toen. En dan zegden ze :‘Zo’n fascist doen we niet?’ Ik aanvaardde dat niet. Dat is geen journalistiek criterium. Als je niet ziet wat die man heeft betekend, ben je professioneel ongeschikt.”

Gebeurt er dan nu geen evaluatie?

“Over de verkiezingsdebatten van 2019 hebben ze zelf gezegd dat het een beetje te veel over het klimaat ging. (zucht). Het was dus zo slecht dat ze het zelf zagen.”

Heel wat kijkers ervaren dat als misplaatste politieke correctheid. Is dat volgens u opgelegd of gebeurt dat onbewust?

“Er is een mix van redenen. Sommigen zijn te dom, anderen te lui. Er heerst ook een soort ‘desk opinion’. Denken is het individueel recht van wie daar werkt, maar diegene die anders denkt doen zwijgen is dat natuurlijk niet.”

Het ligt aan de bedrijfscultuur?

“Ja. En ook aan het soort mensen dat men rekruteert. Dat is niet simpel op te lossen maar als hoofdredacteur moet je dat door-

9

breken. Ik heb in mijn leven nooit zoveel rechtse praat verkocht als toen, gewoon ter correctie. Als je televisiemaker bent, stel je vragen in functie van wie tegenover je zit. Niet in functie van wat je zelf denkt. Ten opzichte van een linkse mens was ik rechts en omgekeerd. En je moet waarheidsgetrouw rapporteren én er voor zorgen dat iedereen gelijk wordt behandeld.”

Hoe staat u tegenover de term polarisatie?

“Polarisatie is een compleet uitgehold begrip. Door overmatig gebruik heeft dat geen enkele betekenis meer. Polarisatie bestaat, net zoals populisme bestaat.

Het is zoals met racisme. Dat bestaat ook, maar het is compleet uitgehold. Johan Vande Lanotte zei ooit: “Als je geen argumenten meer hebt, begin dan over populisme, dat werkt altijd.”

“Toen ik in de Gentse gemeenteraad zat zei een socialistische schepen van allochtone origine dat hij als hij buitenkwam ‘per uur tien gevallen van racisme zag’.

Racisme is een verwerpelijk misdrijf, maar als je het zo gaat bekijken betekent het niets meer natuurlijk.”

Minister van Justitie Van Quickenborne wil ‘hatespeech’ of ‘islamofobie’ tot een van zijn prioriteiten maken. Moet de wetgever zo’n dingen via het strafrecht aanpakken?

“Wat dat betreft ben ik extreem libertair.

Ik ben dus tegen de wet op het negationisme. Maar de wet is de wet natuurlijk.

Als er idioten zijn die zeggen dat dat niet waar is van de Joden… Ze doen maar. Er is één grens: je mag natuurlijk nooit aanzetten tot geweld, dat is heel duidelijk. Ik onderschrijf de bekende uitspraak van Voltaire. Je mag gelijk wat zeggen. Opiniemisdrijven, daar moet je verschrikkelijk mee opletten.”

Media hebben een sterke invloed op de maatschappij, alleen al door hun themakeuzes. Kijk naar de Pano-reportages over Melikan Kucam, Dries Van Langenhove of de Telefacts-reportage over de zaak De Pauw.

“Alle reportages die u noemt heb ik grondig bekeken en zijn volgens mij keurig gemaakt. Dat is goed journalistiek werk.

Maar ik ben natuurlijk de paus niet.”

“Sommige kritiek is ook té makkelijk.

Dat de ‘feiten geselecteerd’ zijn. Ja sorry, maar dat gebeurt altijd. Dat is namelijk de essentie van uw werk. Wat telt is of het waarheidsgetrouw en evenwichtig is.”

Vandaag domineren twee groepen ons medialandschap, Mediahuis en DPG Media. Houdt dat geen gevaren in?

“Ik vind het meevallen. Ik geloof niet dat de ‘duopolie’ op zich een bedreiging vormt voor de diversiteit van het medialandschap. Maar dat er nog een gat in de markt is van lezers of kijkers die niet vinden wat ze zoeken of hopen te vinden, dat is zeker. ‘t Pallieterke is op zijn minst een deel van het bewijs van mijn stelling (lacht).”

KRISTOF LUYPAERT

5 minuten persoonlijke moed!

Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Word lid van het VNZ

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Bel 015 28 90 90 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be

10 Buitenland

18 FEBRUARI 2021

NEDERLAND

© PHOTONEWS

VERENIGDE STATEN

Biden regulariseert 9 miljoen illegalen Joe Biden is nog maar pas verkozen, of hij geeft al onmiddellijk enkele knipoogjes in de richting van politiek links in Amerika. Op dinsdag 2 februari heeft hij een serie decreten getekend, die een “radicale breuk” met het beleid van Trump betekenen en die een links migratiebeleid inleiden Een van de decreten slaat op legale migratie: Biden wil de deuren van de Verenigde Staten opnieuw wijder openen voor migranten uit bepaalde landen.

Dit alles ondersteund door economische maatregelen. Met een ander decreet wil hij de nieuwe administratie de mogelijkheid geven om naar schatting 9 miljoen illegale migranten te regulariseren. Daarmee draait Joe Biden de regeling die door de voormalige president Donald Trump onder de titel “lasten voor de maatschappij” werd ingevoerd, terug. De maatregel van voormalig president Trump had net tot doel de green card (vergunning voor permanente residentie in de VS) te weigeren aan migranten die bepaalde sociale uitkeringen genieten.

naat wordt dit dus de eerste hispanic in deze functie.

PIET VAN NIEUWVLIET

Ajax koopt de spits Sébastien Haller, vergeet de UEFA hiervan te verwittigen, waardoor hij niet ingezet kan worden voor Europees voetbal.

Is Nederland nog altijd het gidsland?

Einde van de muur Deze reeks decreten gaat helemaal in de richting van de eerste aankondigingen van president Biden naar aanleiding van zijn eedaflegging op 20 januari, waaronder de stopzetting van de bouwwerkzaamheden aan de Mexicaanse Muur. Intussen is duidelijk dat de migratiestroom uit Centraal Amerika zeker niet afneemt.

Nog zo’n knipoog naar links in Amerika is het voorstel van Joe Biden om Alejandro Mayorkas te kiezen tot toegevoegd minister voor Binnenlandse Zaken, bevoegd voor Binnenlandse Veiligheid. Mayorkas is de zoon van Cubaanse migranten, en als de keuze wordt bevestigd door de Se-

“We kunnen niet organiseren!” Ik hoor het radiojournalist Jan Wauters nog altijd zeggen en hij vergeleek graag het Vlaams amateurisme met het Nederlands professionalisme.

Alejandro Mayorkas is de eerste hispanic die minister wordt.

Ik heb veel jaren in dat gidsland gewerkt en het zag er inderdaad efficiënter uit. Wel met één bedenking. Bij coproducties zat ik daar alleen als Vlaming tegenover zes Nederlanders. Voorbeeld: een perstekst die ik eventjes bij een programma schreef, werd in Nederland door een speciale redacteur opgesteld waarna er uren lang overleg volgde over punten en komma’s. Maar er werd inderdaad langer en dieper nagedacht en het ons te goed bekende “accident de parcours” bleef meestal achterwege. Ik vrees dat dit vervlogen tijden zijn want zowel bij bedrijven als bij de overheid bewijst Nederland dat het geen haar beter is dan Vlaanderen.

Beursgenoteerd Ajax

Pro-onafhankelijkheidspartijen in Catalonië versterken meerderheid De pro-onafhankelijkheidspartijen hebben hun meerderheid in het Catalaanse regionale parlement uitgebreid. Zondag vonden regionale verkiezingen plaats in Catalonië.

De socialisten – pro-Madrid – werden de grootste partij, met zo’n 23 procent van de stemmen. Zij krijgen evenwel af te rekenen met een versterkte meerderheid van proonafhankelijkheidspartijen. Catalaans Republikeins Links (ERC) haalt 21 procent van de stemmen, Samen voor Catalonië (JxCat) haalt 20 procent. Het radicaal-linkse CUP haalt bijna 7 procent.

Nieuwkomer in het Catalaanse parlement is het rechtse en unitaire Vox, dat 7,7 pro-

cent van de stemmen haalde. Vox lijkt vooral geprofiteerd hebben van de implosie van Ciudadanos. De liberalen waren in 2017 nog de grootste partij, met meer dan 25 procent van de stemmen. Nu haalt de partij nog geen 6 procent.

De centrumrechtse Partido Popular en de Catalaanse tak van het radicaal-linkse Podemos gaan lichtjes achteruit en halen respectievelijk 4 en 7 procent van de stemmen.

PVB

Neem één bekend Nederlands exportproduct: Ajax. Dat is een voetbalclub, maar tezelfdertijd een beursgenoteerd bedrijf en moet dus ook met die maatstaven beoordeeld worden. Nederlanders kijken verbaasd naar dat in hun ogen toch lichtjes minderwaardige Club Brugge dat verscheidene Nederlandse toppers binnenhaalt voor wat in voetbaltermen “een prikje” is. Ajax besteedt 22,5 miljoen euro aan een buitenlandse spits en vergeet de UEFA te verwittigen zodat hij geen Europese wedstrijden kan spelen.

“Vakje vergeten af te vinken”, is de uitleg.

In de werkelijkheid hebben vijf mensen hun werk niet gedaan en dat vakje over het hoofd gezien. Tezelfdertijd wordt de doelman betrapt op een verboden medicijn dat dopinggebruik moet maskeren.

“Een pilletje voor zijn zwangere vrouw verward met een aspirientje”, is de uitleg van de Ajax-directie hoewel kleur en omvang totaal verschillend zijn. De baas van een wielerploeg die zoiets vertelt, wordt met pek en veren weggejaagd, maar de directeurs van dat beursgenoteerd bedrijf zitten er nog altijd.

Laks, lomp en bot, maar wel digitaal Bij de overheid is het niet beter: een mengeling van laksheid, botte lompheid en overdreven strengheid. U hebt ongetwijfeld al iets gelezen over die toeslagenaffaire. Feitelijk is de hele toestand geïnitieerd door de irritatie van politiek, ministeries en gerecht over de Turken-, Bulgaren- en Polenfraude. Allochtonen mogen niet gecontroleerd worden, want

dat is racisme en Nederland wil niet weten dat mensen die in eigen land alleen maar corruptie kennen het ook in Nederland niet zo nauw nemen. Gevolg: de strengst mogelijke maatregelen voor iedereen. In Nederland kan je als je op een lage trede van de maatschappij staat voor alles en nog wat toeslagen krijgen op basis van je verklaringen, want de overheid gaat er nog van uit dat iedereen goudeerlijk is.

Maar zelfs eerlijke mensen vinden hun weg niet in de regeltjesdiarree van de stelsels. Ze durven geen wijzigingen in hun toestand doorgeven uit angst voor de gevolgen en ze verdwalen in die jungle.

Maar Nederland is er trots op dat het een door en door gedigitaliseerd land is. Bestanden worden gekoppeld en als blijkt dat er iets niet klopt, valt de bijl: terugbetalingen geëist en torenhoge boetes voor fraude. Protesteren helpt niet, want de computer heeft beslist en daarmee basta.

Onmogelijk om ambtenaren te spreken te krijgen, want bezwaren worden alleen digitaal aanvaard en krijgen ook een standaard digitaal antwoord. De Nederlander botst op een ondoordringbare digitale muur. De oplossing is ook Nederlands. Na lang wachten boetes afschaffen en compensatie betalen aan iedereen: ook aan de echte fraudeurs.

Unitair is niet beter Nederland geeft hoog op van de privacy, maar vindt het normaal dat bejaarde mensen een beroep moeten doen op familie of vrienden om hun belastingen digitaal aan te geven; ook al vertellen veel mensen niet graag hun inkomen aan anderen. Tenslotte is Nederland het bewijs dat een strikt unitaire staat geen haar beter werkt dan een federale. Er zijn minder ministers voor gezondheidszorg (twee eigenlijk, een voor Volksgezondheid en een voor Medische Zorg) en toch is de situatie er geen haar beter, soms zelfs integendeel. Denk aan de flipflop over maskers en aan een veel te late lockdown. Ja, de organisatie van vaccincentra is veel beter geregeld, alleen werd er veel te laat gevaccineerd, want Nederland volgde ook kruiperig de bevelen van EU-bureaucraten. Aanvankelijk werd zelfs met Nederlandse gretigheid (regeren is voorzien) bepaald dat de helft van de beschikbare vaccins opzij gelegd werden voor de tweede prik. Hier brak nood wet na woedende reacties.

JAN NECKERS

Buitenland

18 FEBRUARI 2021

11

DIPLOMATIEKE VALIES

Een betrouwbare Europese partner Een doorstart, mogelijk zelfs een heuse reset, maar minstens een forse verbetering. Het geloof dat de trans-Atlantische relaties onder Biden een Copernicaanse omwenteling zullen ondergaan is even verraderlijk als verleidelijk.Vier jaar lang werden de VS als de 'slechte' partner in het verhaal afgedaan. Dé hamvraag voor Washington is vandaag wat soort partner Europa kan en wil zijn.

“Dónde están los cojones de la UE?”.

Vrij vertaald: waar zijn de ballen van de EU? Europees parlementslid Assita Kanko (N-VA) werkte zich met haar vraag aan het adres van Commissaris Borrell in de kijker.

Wellicht daarom, dit even terzijde, dat zij (en anderen) zich regelmatig in het Engels uitdrukken, terwijl dat perfect in het Nederlands kan. Het zou bij een Vlaams-nationale partij toch een gevoeligheid moeten zijn.

Wat er ook van zij, met de cojones haalde ze The Economist.

Intriest schouwspel Alles draaide natuurlijk over dat gênante bezoek aan Moskou waarbij een lepe Lavrov, de grijze eminentie van de Russische diplomatie, de hele persconferentie naar zijn hand wist te zetten. Het gebeuren werd ook in de VS grondig geobserveerd.

En ook zij zagen de vertegenwoordiger van de EU naar Rusland vertrekken, ondanks waarschuwingen van Polen en de Baltische Staten, landen met een andere geschiedenis met de Russische beer. Zijn optreden leverde het beeld op van een zwakke EU, en dat tegen de achtergrond van de zaak

Verkiezingen in Nederland

Navalny. En als klap op de vuurpijl hekelde Borrell, inpikkend op Lavrov, het Amerikaanse Cuba-beleid. Naar verluidt waren ze in Washington “not amused”. “No divertido.”

Van Henry Kissinger kennen we de bekende uitspraak dat hij niet wist wie te bellen als hij met “Europa” wou spreken. Zelf liet hij zich enkele jaren geleden ontvallen niet zeker te zijn of deze wel op zijn conto geschreven kan worden, maar hij vindt het punt zonder meer relevant. De vraag blijft legitiem en pertinent. Wie, wie eerst, maar even relevant: in welk verband? De Russische economie kan negen keer in die van de EU, de EU-landen besteden drie keer meer aan defensie, maar toch slaagt Moskou erin verdeeldheid te zaaien binnen het grootste handelsblok ter wereld. Frankrijk is pragmatisch ten aanzien van Rusland (te groot om onder de knoet te houden; te dichtbij om te negeren), net als Duitsland overigens dat vooral de economische kaart speelt (de Nord Stream 2-pijplijn is hier de beste illustratie van). Ook landen als Spanje en Italië zijn terughoudend naar Moskou toe, wat dan weer voor ergernissen in Centraal- en Oost-Europa zorgt, om nog maar

te zwijgen over hoe deze kwestie leeft op het Balticum.

Daadkracht De Biden-administratie is in de bewoording van voormalig Amerikaans ambassadeur bij de EU Anthony Gardner van half januari in de Wall Street Journal “de meest sympathieke die Europa ooit gehad heeft”.

De wil om het partnerschap nieuw leven in te blazen is reëel, maar de signalen die men ontvangt ontgoochelen. Vorig jaar noemde Joe Biden de Chinese leider Xi een “schurk”.

De rivaliteit met Peking is zijn belangrijkste buitenlanddossier. En dan zie je een EU die voor zijn neus weg een handelsverdrag met de Chinezen sluit. Geraadpleegd in het kader van een experten-rondetafel vlak voor Bidens eedaflegging, vatte Cornelius Adebahr, een academicus verbonden aan Carnegie, de situatie als volgt samen: “Het volstaat dat Biden het signaal voor een hernieuwd partnerschap uitstuurt, but Europe will have to deliver.”

MICHAËL VANDAMME

De geslepen Sergej Lavrov is sinds 2004 Russisch minister van Buitenlandse Zaken. Hier met Vladimir Poetin op de achtergrond, de sterke man van de voorbije twee decennia.

TOTALITARISME

Nog een maand en dan mag Nederland naar de stembus voor de Tweede Kamerverkiezingen. Er dingen niet minder dan 37 partijen naar de gunst van de kiezer. Ter rechterzijde is het altijd uitkijken naar de PVV van Geert Wilders; die partij staat in de peilingen op behoud van haar 20 zetels. De grootste concurrent van Wilders is zeker Thierry Baudet van het Forum voor Democratie. Maar in november 2020 kwam het tot een ware implosie in die partij, met het vertrek van een aantal kaderleden en geruzie in alle geledingen. FvD behaalde in 2017 twee zetels in de Tweede Kamer. In meerdere peilingen in 2020 haalde de partij 6 tot zelfs 17 zetels. FvD heeft zich de voorbije weken wat kunnen stabiliseren en wordt nu gepeild op 4 à 5 zetels.

Op rechts bieden zich nog een aantal andere partijen aan: Code Oranje (met Richard de Mos, ex-PVV), JA21 (met Joost Eerdmans, ex-FvD), Oprecht (met Michael Ruperti, ex-FvD), Wij zijn Nederland (met Erwin Versteeg, ex-PVV), en Trots op Nederland (met Sander van den Raadt, ex-Code Oranje). Alleen JA21 en Code Oranje zouden zetels behalen als we de peilingen mogen geloven.

De haren van de hond In De Goelag Archipel vergelijkt Solzjenitsyn de structuren van een totalitaire staat met de haren van een hond, die allemaal in dezelfde richting zijn geordend.

Het is heel gemakkelijk een hond in de richting van die haren te strelen. Maar in de tegengestelde richting, is het bijna onmogelijk. En wie het te hardnekkig probeert, wordt meestal gebeten.

Als het om een belangrijke figuur gaat, stellen leerkrachten en professoren hem in hun lessen aan de kaak en schilderen hem af als een walgelijk fascistisch, reactionair anti-sovjetcreatuur. Idem dito in de jeugdbewegingen, de vakbonden, de schrijversen kunstenaarsbonden… Alle haren van de sovjethond werken in dezelfde richting.

Beginnend totalitarisme

Transfers naar Marokko Er wonen zo’n 5 miljoen Marokkanen in het buitenland, hoofdzakelijk in Europa. Frankrijk spant de kroon met 1,5 miljoen Marokkanen, België volgt op de derde plaats met 530.00 Marokkanen en dat is dan toch een pak meer dan in Noorwegen waar er amper 7.500 Marokkanen wonen.

Al deze “expats” sturen geld op naar hun familie in Marokko. In 2020 was dat goed voor een bedrag van 6,2 miljard euro. Dat bedrag is goed voor ongeveer een 2,6 procent van het bruto nationaal product van Marokko.

We kennen een ander volk (met 6,6 miljoen eenheden) dat jaarlijks 7,2 miljard euro versast naar een ander land.

Eens geschonken hebben de gulle gevers er niets meer over te zeggen en verdwijnt het geld in bodemloze putten. Anders samengevat: Marokkanen steunen het eigen volk, Vlamingen steunen een ander volk.

KVC

Antonio Gramsci begreep de macht van de culturele hegemonie in een samenleving.

Een van zijn voorbeelden is het verloop van een proces. De politiemannen die de verdachte verhoren, de magistraten die het vooronderzoek leiden, met folteringen voor wie niet snel genoeg bekent, de openbare aanklager, de rechters, de advocaten… Niet de schuldvraag, de waarheid of het (on) recht zijn voor hen relevant, enkel de Partij en haar ideologie. En dit overstijgt de rechtbank. Kranten, tijdschriften en radiozenders - allemaal van de Partij - juichen de vonnissen enthousiast toe. Niemand levert kritiek op deze aanpak. De collega’s van de veroordeelde nemen met goed geacteerde verontwaardiging afstand van het “verraad”, de “spionage” of de “sabotage” waarvan het slachtoffer beschuldigd wordt.

Onze staten zijn nog lang niet even totalitair als de USSR. Het bovenstaande, minus de folteringen, zien we nu in een embryonale versie overal in het Westen.

De marxisten, nu meestal islamosocialisten en groenen, hebben nog nergens het staatsapparaat volledig in handen. Maar wel de andere instellingen die Solzjenitsyn bedoelde, het rechtssysteem, de media, het onderwijs, de jeugdbewegingen, de uitgeverijen, de filmindustrie… En natuurlijk ook de amusementswereld en op het internet.

Nu blijkt dat die linksen even fanatiek zijn als hun stalinistische voorgangers. Zij zijn niet alleen even blindelings overtuigd van de onfeilbaarheid van hun ideologie. Net zoals Stalin en Mao vinden ze ook dat niemand het recht heeft afwijkende, ‘politiek incorrecte’ meningen te uiten. Iedereen moet hun dogma’s blindelings toejuichen.

Ook zonder concentratiekampen hebben zij nu voldoende machtsmiddelen om álle andersdenkenden de mond te snoeren. Hun rechters zijn volkomen bereid mensen in de gevangenis te gooien omwille van een spandoek met “Stop de islamisering”, terwijl ze tegelijk terroristen van IS vrij laten rondlopen. Wilders, Salvini, Tommy Robinson, Marine Le Pen, het AfD en Trump weten er alles van.

bourgeoisie lag niet alleen in haar controle over kapitaal en fabrieken, maar ook in de cultuur die zij volgens hem aan de samenleving oplegde. Daarop voortbouwend ontwikkelden andere marxisten later hun strategie van de “mars door de instellingen”. Ze wisten dat ze nooit via eerlijke verkiezingen aan de macht zouden kunnen komen. Daarom besloten zij, vrij openlijk trouwens, dat zij door een overname van de instellingen de macht zouden overnemen, door geleidelijke infiltratie. In de media en de cultuurwereld ging dat het snelste: daar konden zij voortbouwen op een stevige basis van journalisten, redacteurs en kunstenaars die in dienst stonden van de Sovjetunie. Die hebben intussen de fakkel doorgegeven aan nieuwe generaties marxisten. In het onderwijs, het gerecht, de kerken en de jeugdbewegingen ging het trager. Maar het is evengoed gelukt. We hebben er allemaal naar staan kijken zonder iets te doen. Na vijftig jaar infiltratie staan nu in alle instellingen de marxistische pionnen klaar voor het grote schaakmat. De formele machtsovername is dan nog slechts een formaliteit.

PAUL BÄUMER

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT GENOEG VAN!

Hoe kon dit?

Het begon met de Italiaanse communist Antonio Gramsci (1891-1937). Volgens de oorspronkelijke marxistische theorieën was klassenbewustzijn gebaseerd op economische machtsverhoudingen. Gramsci zag in dat er daarnaast ook zoiets bestond als culturele hegemonie. De macht van de

LUIKERSTEENWEG 244 F 35007 ANKERSTRAAT HASSELT 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272

011 223 253

MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE

12

18 FEBRUARI 2021

“Ecologisme is totalitair van aard, maar slim verpakt” Ecologie en 'ecologisme', wat een politieke ideologie is, worden vaak op één hoop gegooid. Geen toeval, meent auteur Drieu Godefridi. Het eerste is wetenschap, het tweede een politieke ideologie die hij 'totalitair' noemt. En erg bewust creëert men verwarring. Twee jaar geleden schreef hij er een vlammend boek over dat zopas in het Nederlands verscheen.

We treffen Drieu Godefridi in een appartement in Elsene dat als kantoor dienst doet. Sober, stijlvol en omringd door, het weze gezegd, keurig geordende boekenstapels. “Ik lees snel, wat me in staat stelt veel te lezen”, grapt hij. “Vooral nonfictie dan, maar ook boeken van Agatha Christie kan ik wel smaken, zeker omwille van het Engels.” In Franstalige België is hij een "public intellectual" met een rechts profiel, wat vooral betekent dat de mainstream-media hem dan maar grotendeels links laat liggen. Toch is hij, mede dankzij de moderne sociale mediakanalen, een gehoorde stem. 't Pallieterke kent hij goed (“mijn vader speelt het me soms door”) en uit zijn activiteiten op Facebook blijkt een erg positieve attitude naar Vlaanderen toe. Het moet gezegd dat zijn Nederlands meer dan keurig is, een toonbeeld voor menig Franstalige excellentie. “Het schrikt me niet af om Nederlands te spreken”, legt hij uit. “Ik bega fouten, maar het enige waar ik bang voor ben is dat mijn boodschap niet alle nuances bevat die ze moet hebben.” Het leidt tot een gesprek dat een voorbeeld zou kunnen, voor de vereniging ter promotie van de tweetaligheid van weleer, vermoedelijk inmiddels opgedoekt.

Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis zijn

Achouffe 19 - 6666 Wibrin (Houffalize) Wij zijn vlamingen Tel.: 061 28 81 82

www.lespine.be

‘Waar tafelen een hoffelijke bezigheid wordt’ Huwelijken - Recepties - Banketten - Seminaries

Fruithoflaan 15 - 2530 Boechout - 03/455 07 67 www.kasteelfruithof.com

U laat er geen gras over groeien in uw boek. Reeds in een van de eerste alinea's poneert u uw stelling: u verzet zich tegen het 'ecologisme', wat u als een totalitaire ideologie bestempelt en onderscheidt van de 'ecologie'. Duidelijke taal.

“Het onderscheid is inderdaad fundamenteel. Met de ecologie heb ik geen probleem, dat is wetenschap die een analyse verschaft. Anders ligt dat bij het ecologisme, dat een politieke ideologie is die voorschrijft hoe de dingen zouden moeten zijn. Het perfide zit hem in de bewust gecreëerde verwarring en de indruk te wekken dat het ecologisme wetenschappelijk is.”

Waagt u zich aan een definitie van het ecologisme?

“Een belangrijke vaststelling is dat niet de mens centraal wordt gesteld. Wel de planeet. Op zich is dat al een vrij uniek uitgangspunt. Maakt men de vergelijking met het marxisme, ondanks alle kritiek die men erop kan hebben, dan stelt men vast dat toch de mens en de productiviteit centraal worden gesteld. Niet bij het ecologisme, dat dan nog eens gekoppeld wordt aan allerhande wetenschappelijke onzin.

Het is een maatschappelijk model dat men ons wil opleggen, totalitair van aard, maar slim verpakt.”

GROENE PARTIJEN Op welke manier legt u dan het verband met de groene partijen die men in de hele westerse wereld aantreft?

“Alle verschillen in acht genomen, ontpoppen die partijen zich als de vertolkers van deze ideologie. Daarenboven koppelen ze er bepaalde standpunten aan die er in se niets mee te maken hebben. Want hoe rijm je hun politiek van open grenzen en migratie met dat ecologisme? Soms wordt de metafoor van de watermeloen gebruikt: groen vanbuiten, rood vanbinnen. Dit klopt echter niet. Deze mensen denken fundamenteel anders.”

Een interessante vaststelling die u doet is dat het electoraal gewicht van de groene partijen niet in verhouding staat tot de maatschappelijke macht die ze uitoefenen…

“Cijfers liegen niet. Leg de electorale resultaten van de groene partijen in de EU naast elkaar en je komt amper bij een getal met twee cijfers uit. Kijk naar hun aanwezigheid in het Europees Parlement, dat is echt geen grote fractie. Maar behendig wordt gebruik gemaakt van tal van andere kanalen om de ideeën te verspreiden. Ze hebben zich genesteld in zowat alle internationale niet-democratische instanties, de geledingen van de VN, de EU, noem maar op. En vergeet de rol van de media niet.

Daar zit het totalitaire ook in. Het ontbeert hen aan een maatschappelijk draagvlak.”

U gebruikt het begrip “totalitair algoritme” van de ecologie, kan u dit kort

©AN CLAPDORP

L

icht verbaasd kijkt Godefridi hoe we ook een tablet als tweede opnametoestel op zijn ruim bemeten werktafel leggen. “We hebben een gezond wantrouwen in het goed functioneren van IT”, leggen we ironiserend uit. “Best begrijpelijk”, klinkt het doodserieus. “Ik ben zelf ooit een opname kwijtgespeeld tijdens een interview als student met de latere monseigneur Léonard, iemand die ik inmiddels een vriend durf noemen.”

AUTEUR DRIEU GODEFRIDI HEKELT HET ECOLOGISME verduidelijken?

“Heel eenvoudig. Als menselijke CO2 het probleem is, dan is de mens het probleem.

Die uitstoot tot 0 herleiden betekent dat die in al zijn handelingen gecontroleerd moet worden, op het vlak van verwarming, industrie, kinderen krijgen… Niets ontsnapt aan de hybris van de milieuactivisten.”

EERSTE BLACK-OUT Tijdens de recente digitale voorstelling had Jean-Marie Dedecker het over het ecologisme dat over zijn hoogtepunt heen is.

Deelt u deze optimistische kijk?

“Was het maar waar, maar ik heb alvast niet de indruk. Ik wou Jean-Marie tijdens zijn bevlogen betoog niet tegenspreken, daarvoor respecteer ik hem te veel (lacht).

Mijn pronostiek is dat het tij pas zal keren op het moment dat we met de eerste blackout geconfronteerd zullen worden. Dat zal de mensen aan het denken zetten, jammer genoeg rijkelijk laat.”

En nu we er bij stil staan, de obligate vraag bij het verschijnen van een boek hebben we u nog niet voorgelegd: waarom en waarom nu?

“Ik ben het gewoon beu, le ras-le-bol zeg maar (lacht). Over het inhoudelijke hadden we het al. In mijn ogen is het ecologisme een kwalijke politieke ontwikkeling. Gevaarlijk voor onze samenleving en een heuse bedreiging voor onze toekomst, wel-

vaart en zeker de welvaart van onze kinderen. Die inschatting en het feit dat bij mij een verzadigingspunt bereikt werd, deed me in mijn pen kruipen. Uiteraard na de dingen grondig onderzocht te hebben.”

Wat zijn de volgende stappen in uw – zeg maar – kruistocht tegen het ecologisme?

“Met dit boek heb ik alvast het gros van mijn artillerie (lacht). Alle gekheid op een stokje, ik stopte er heel wat tijd in.

Wat ik poneer is onderbouwd, en precies om die reden werk ik met voetnoten onderaan de pagina's, anders dan het verzamelen van alle verwijzingen achteraan het boek. Mijn overtuiging zit in dit boek en daar wil ik op verder bouwen. Niet in het voorbereiden van een vervolg, maar door in te zetten op een zo breed mogelijke verspreiding ervan. Ongeveer twee jaar geleden rondde ik de oorspronkelijke Franse vertaling af. Ondertussen is het boek in het Engels, Braziliaans, Portugees en nu ook in het Nederlands te verkrijgen. De Duitse versie volgt. Maar ik tracht het ook in het Russisch en zelfs het Chinees vertaald te krijgen; gesprekken met uitgeverijen aldaar zijn op dit moment aan de gang.”

MICHAËL VANDAMME

Een onafhankelijk denkend rechts-liberaal Van opleiding is Drieu Godefridi jurist met een specialisatie in fiscaliteit, maar ook - en vooral - filosoof. Aan de Franse Sorbonne behaalde hij zijn doctoraat in de wijsbegeerte over het onderwerp Isonomia (ἰσονομία), ofte gelijkheid van politieke rechten. Politieke zoetwatertoestanden liggen hem niet. Waar hij zichzelf plaatst?

“De droite”, lacht hij. “Rechts dus, niet centrum-rechts, maar ook liberaal en beslist niet racistisch.”

Even was er sprake dat hij lijsttrekker zou worden voor het project van oud-MR-dissident Alain Destexhe, maar hij hield de boot af. “Dat ligt me niet, ik zou er mijn vrijheid door verliezen.” En net die vrijheid is hem heilig. “Weet u, in 1995 heb ik nog voor Guy Verhofstadt gestemd. Waar hij toen voor stond was hét antwoord op de immobiliteit die de PS dan weer incarneerde. Jammer genoeg verliep zijn traject anders dan we toen hoopten.”

Onderzoek

18 FEBRUARI 2021

13

Waarom Antwerpen een onderzoek voert naar En wat Egbert Lachaert bedoelde met ‘waarom zijn andere partijen zo stil’…

In oktober 2015 stelde Lets’ Go Urban, of beter gezegd de LGU-Academy, de vraag om hoofdgebruiker te kunnen worden van de feestzaal Kielpark.

De bedoeling was een ‘verankering’ van de werking van Lets’ Go Urban op het Kiel. Let’s Go Urban, het geesteskind van Sihame El Kaouakibi, zou de eerste ‘urbanopleiding’ in België zijn.

evaluaties verlopen zijn, maar Nabila Ait Daoud, inmiddels als schepen voor Jeugd vervangen door Jinnih Beels (sp.a), was helaas niet bereid tot verdere commentaar: “Er is een gerechtelijk onderzoek en procedure opgestart met de aanstelling van een bewindvoerder. De stad Antwerpen voert een intern onderzoek”, laat ze ons weten.

Dat het een unieke opportuniteit voor de stad Antwerpen was, daarover was vrijwel iedereen het eens. Vandaag blijkt de grootste opportuniteit echter niet voor de stad Antwerpen te zijn geweest, maar wel voor Sihame El Kaouakibi. Met haar charmes en met de centen van de Antwerpse belastingbetaler slaagde ze erin haar eigen Urban-imperium uit te bouwen.

Let’s Go Urban (LGU) wou jongeren uit Antwerpen, tussen de 6 en 30 jaar, een ‘professioneel allround urban aanbod’ bieden. Er werden workshops en trainingen in urban dance, urban sports, urban choir, urban media georganiseerd. Onder de klinkende projectnaam “Urban Dreamers”.

Een team van professionele coaches was beschikbaar en per groep zou er een ‘youngcoach’ voorzien worden die jongeren begeleidt op het vlak van persoonlijke ontwikkeling en die fungeert als vertrouwenspersoon. Die coach is de tussenschakel tussen jongeren en de stafmedewerkers van LGU. Het verhaal van Sihame El Kaouakibi klinkt als een droom en leest als een sprookje.

In 2015 vonden al deze activiteiten plaats op vijf verschillende locaties in Antwerpen, maar door het toenemend succes ging Sihame El Kaouakibi op zoek naar één grote locatie om de werking te kunnen centraliseren. De goede politieke contacten van de familie El Kaouakibi kwamen daarbij zeker van pas.

Ruim 850.000 euro ‘korting’ op het huurcontract Op 18 maart 2016 besliste het Antwerps college van burgemeester en schepenen om de Feestzaal Kielpark gedurende 9 jaar ter beschikking te stellen aan de LGU Academy van El Kaouakibi.

LGU zou het dagelijks beheer van de site op zich nemen. En er werden afspraken gemaakt om de zaak occasioneel nog ter beschikking te stellen aan derden. Een mooie deal, want de inkomsten uit de exploitatie van de zaak zouden ten bate blijven van Let’s Go Urban. Het onderhoud en alle exploitatiekosten verbonden aan het gebouw, zoals de nuts-

voorzieningen en de schoonmaak, waren ten laste van LGU.

Een huurcontract/concessie met soepele voorwaarden

Het huurcontract startte begin maart 2017 voor een maximale huurperiode van 9 jaar. Aangezien een deel van de infrastructuur nog zou gedeeld worden, voorzag de stad twee maal per jaar een evaluatie met de stedelijke jeugddienst.

De lounge moest wel toegankelijk blijven voor andere gebruikers en LGU zou zowel drank als een beperkt aanbod van ‘streetfood’ aanbieden.

Last but not least stelde de stad Antwerpen het gebouw quasi gratis ter beschikking. In plaats van een marktconforme huurprijs, die op dat ogenblik ongeveer 95.000 euro per jaar bedraagt, mag El Kaouakibi het gebouw huren voor 300 euro per jaar. Het zegt alles over het vertrouwen dat het voltallige stadsbestuur had in haar project.

Uitgerekend over een huurperiode van 9 jaar betekent dat voor LGU een bijkomende subsidiëring in natura van ruim 850.000 euro. Een koopje dus, voor een gebouw dat op de begane grond beschikt over ongeveer 1.500 vierkante meter met daarenboven ook nog eens 211 vierkante meter op een tussenverdieping.

Niet ongebruikelijk bij dergelijke concessieovereenkomsten is er voorzien in een vlotte mogelijkheid tot verlenging.

LGU krijgt daarbij voorrang door een aanvraag tot verlenging in te dienen, zes maanden voor het huurcontract afloopt.

Weliswaar steeds na een evaluatie door de stad.

Maar een ander onderdeel in de huurovereenkomst opent nog een andere mogelijkheid. Wanneer de concessiehouder investeringen gedaan heeft van minimum 20.000 euro aan ‘eigen middelen’ kan deze zelf na twee jaar een vernieuwing van de concessie voor 9 jaar vragen aan de stad. Of zo’n verlenging gebeurd is, konden we niet achterhalen.

Het vermelde bedrag lijkt al even symbolisch als de huurprijs.

Anderzijds, wat vandaag relevanter is, zijn de mogelijkheden voor de stad Antwerpen om de concessie vroeger te beëindigen. Of om eventuele toegekende subsidies terug te vorderen indien ze oneigenlijk gebruikt zouden zijn. Dat is in elk geval contractueel voorzien. Wie de subsidies of de infrastructuur misbruikt, riskeert niet alleen de stopzetting van de subsidies, maar ook de terugvordering ervan.

Schepen weigert commentaar De stad Antwerpen startte vrij snel na het uitbreken van de heisa rond de LGUAcademy zelf ook met een eigen onderzoek. Nochtans was er ook een jaarlijkse evaluatie van de samenwerking voorzien met de stedelijke jeugddienst. Die viel bij de opmaak van het contract onder de bevoegdheid van schepen Nabila Ait Daoud (N-VA).

Dat de stad vrij snel met dat onderzoek startte is geen toeval. Uit goede bron vernamen we dat niet alleen enkele kranten inzage kregen in de boeken van LGU. Ook op ’t Schoon Verdiep zijn ze inmiddels goed op de hoogte.

In geval van negatieve evaluaties kon de stad deze formeel overmaken aan LGU en volgt er binnen de zes maanden een nieuwe evaluatie. Onze redactie wilde graag vernemen hoe die jaarlijkse

1,8 miljoen euro toelage voor aanpassingswerken en een nieuwbouw In april 2018 krijgt LGU opnieuw een nog forsere duw in de rug van de stad Antwerpen. Om het gemengd gebruik van de infrastructuur te realiseren bereidt El Kaouakibi een bouwaanvraag voor. Die omvat enerzijds aanpassingswerken aan de bestaande feestzaal en anderzijds een nieuwbouw op een aangrenzend perceel van bijna 600 vierkante meter.

Opnieuw gaat de stad Antwerpen vlot mee in het verhaal. Er komt een gunstig advies en de concessie wordt uitgebreid met het aangrenzende perceel. De totale bouwkost van het project wordt door El Kaouakibi geraamd op 2,5 miljoen euro,

inclusief btw. Als bijdrage voor de aanpassingswerken aan het bestaande gebouw en de realisatie van de nieuwbouw keurt de stad een toelage van 1,8 miljoen euro god aan LGU. Aangezien de investering gebeurt op kosten van de stad, moet deze uiteraard voldoen aan alle criteria waaraan een overheidsaanbesteding moet voldoen.

LGU diende met andere woorden ook steeds aan de stad het bewijs te leveren dat de juiste procedure is gevolgd. In elk geval staat het vast dat vzw LGU niet alleen de volledige eindverantwoordelijkheid heeft over de uitgevoerde werken, maar er ook moest op toezien dat de wet op de overheidsopdrachten is gerespecteerd. Ook bij de stad werd een projectleider aangesteld als aanspreekpunt voor LGU. Wellicht beschikt ook deze tussenschakel over interessante informatie voor alle instanties die het dossier onderzoeken.

KRISTOF LUYPAERT

Subsidies voor vzw Merhaba en Dar Al Amal Eind januari beslisten Pascal Smet (sp.a), Sven Gatz (Open Vld) en Elke Van den Brandt (Ecolo-Groen) om subsidies van de Vlaamse Gemeenschapscommissie (VGC) uit te reiken aan een aantal Brusselse vzw’s die zich inzetten voor de allochtone gemeenschap in het Brussels gewest.

Vzw Dar Al Amal, “huis van de hoop” in het Arabisch, werd opgericht in 1978 en is gevestigd in de Ribaucourtstraat in Sint-Jans-Molenbeek. De vzw ontvangt een werkingssubsidie van 20.100 euro van de VGC voor de organisatie van activiteiten voor vrouwen met een migratieachtergrond. Op de website lezen we dat het geld onder meer besteed wordt aan initiatiecursussen Nederlands, Frans, Engels of aan lessen informatica en digitalisatie zoals onder meer het leren gebruiken van de smartphone. Volgens de statuten is het karakter van de vzw Nederlandstalig. Maar, zo lezen we: “desgewenst kunnen de activiteiten verlopen in de taal van de migranten.“ Of dat bevorderlijk is voor de integratie laten we in het midden. Anderzijds kunnen we u geruststellen: de ‘aangelegenheden van bestuurlijke en organisa-

torische aard’ verlopen steeds in het Nederlands. Bijvoorbeeld het indienen van de subsidieaanvragen bij de VGC. De VGC heeft ook nog een mooie subsidie-enveloppe van 61.250 euro voor de vzw Merhaba. Deze vzw richt zich op de Brusselse LGBTQIA+ met een migratieachtergrond. De organisatie realiseert, naar eigen zeggen, een laagdrempelig onthaal en ondersteunt doelgroepgerichte activiteiten om de maatschappelijke acceptatie van LGBTQIA+ vrouwen met een migratieachtergrond te verbeteren. De vzw wil dus bijdragen tot een betere acceptatie van LGBTQIA met een migratiecontext in hun eigen omgeving en in de maatschappij “door sensibilisering van een divers publiek rond de leefwereld van de doelgroep, door het doorbreken van stereotype denkbeelden en het bevorderen van dialoog“.

De uitdagingen voor de vzw Merhaba zijn groot. Het is een publiek geheim dat het uiten van een niethetero geaardheid verre van evident is voor vrouwen met een migratieachtergrond. Dat geldt overigens niet alleen voor kansarme vrouwen in Brussel, maar evengoed voor, om maar iets te zeggen, succesvolle vrouwen in Antwerpen. De subsidies zijn dan ook navenant de uitdaging.

Naast het bedrag van 61.250 euro van de VGC ontvangt deze vzw jaarlijks ook nog een bedrag van 172.500 euro via het sociaal-cultureel volwassenenwerk. Van de Vlaamse regering dus. Of de vzw ook nog via andere lokale of regionale overheden subsidies ontvangt hebben we niet onderzocht.

Of de VGC en de Vlaamse Regering het op een akkoordje gegooid hebben om de investeringskosten te delen ook niet. In elk geval met een bedrag 233.750 euro per jaar is er een ruim budget voor sensibilisering van het doelpubliek

TD/KL

u vindt onze boeken op

- www.polemos.be -

14 Cultuur FILM

The Dig

18 FEBRUARI 2021

CULTUUR

Hulde aan Henriëtte

“The Dig” is een historisch drama over de opgravingen van Sutton Hoo in 1939. Te bekijken op Netflix.

Een sfeerbeeld van de tentoonstelling “Ontmoet Henriëtte” in het Museum Mayer van den Bergh.

In 1904 opende Henriëtte van den Bergh een nieuw museum dat ze had laten bouwen om de adembenemende kunstverzameling van haar overleden zoon Fritz tentoon te stellen. In een intieme expo laat het Museum Mayer van den Bergh kennismaken met deze bijzondere dame.

The Dig werd geregisseerd door de Australische regisseur Simon Stone en is gebaseerd op de gelijknamige roman van John Preston, die op zijn beurt vertelt over de opgraving van Sutton Hoo in 1939, in het oosten van Engeland. Sutton Hoo is de locatie van een intussen wereldberoemde vroegmiddeleeuwse begraafplaats – grafheuvels om precies te zijn – in Suffolk. Een van de grafheuvels bleek een scheepsgraf met een schat aan Angelsaksische voorwerpen te bevatten.

Sutton Hoo De ontdekking van Sutton Hoo zorgde destijds voor een ware sensatie en zette traditionele opvattingen over de vroege middeleeuwen, als zijnde een ‘barbaars’, ‘donker’ of ‘duister’ tijdperk, danig op hun kop. Het graf leverde het bewijs dat de Angelsaksen, die enkel eeuwen voordien naar de Britse eilanden migreerden - of er binnenvielen, afhankelijk van wie je het vraagt - een rijke materiële cultuur bezaten en tegelijk culturele en handelscontacten hadden met andere uithoeken van het Europese continent.

Naast de gevolgen en vaststellingen van de ontdekking was ook het verhaal van de opgraving zelf – en de rol van archeoloog Basil Brown daarin – interessant genoeg om te vertalen naar een boek en het scherm.

Brown, vertolkt door de Britse steracteur Ralph Fiennes, bekend van onder meer Schindler’s List, The English Patient en Harry Potter, was een zelfgeschoolde archeoloog die op 12-jarige leeftijd de school verliet en de site van Sutton Hoo opgroef. De archeoloog wordt ingehuurd door Edith Pretty, vertolkt door Carey Mulligan. Aanvankelijk zou ze vertolkt worden door Nicole Kidman, een gegoede weduwe die de grond bezit waarop de grafheuvels zich bevinden.

Hoewel de ontdekking van het graf in Sutton Hoo een nationale sensatie werd en al snel een heleboel andere archeologen en musea aantrok, kreeg Brown lange tijd geen erkenning voor zijn werk.

Dit alles vindt plaats tegen de achtergrond van de dreigende Tweede Wereldoorlog. Het gros van de eerste opgravingen in Sutton Hoo vond plaats in de lente en zomer van 1939. In september van dat jaar viel Hitler Polen binnen, waarop het Verenigd Koninkrijk de oorlog verklaarde aan Duitsland.

Erfgoed The Dig is een prachtig in beeld gebracht historisch drama, ingetogen en rustig, maar tegelijkertijd meeslepend. De grootste troeven van de film zijn de vertolkingen door en interacties tussen Fiennes en Mulligan.

Ongeveer halverwege de film worden een aantal nieuwe personages en verhaallijnen geïntroduceerd. Deze worden jammer genoeg te laat opgevoerd en te weinig gestalte gegeven om echt te kunnen boeien, in tegenstelling tot het verhaal van Brown en Pretty.

Rode draad in de film is het thema herinnering en het voortleven ervan doorheen de tijd. Van geforceerde politieke correctheid of minderhedenquota is gelukkig geen sprake. De film heeft zelfs een mooie, ietwat conservatieve boodschap over het belang van erfgoed en “weten wie je voorvaderen zijn”. Er mocht misschien wel iets meer aandacht besteed worden aan de opgravingen zelf en de prachtige artefacten die er gevonden werden.

PIETER VAN BERKEL

Henriëtte van den Bergh (18381920) is de dochter van een welstellende Antwerpse zakenman, die ook schepen en senator is. In 1857 huwt ze met Emil Mayer (18241879), een Duitser die in de Scheldestad een succesvol filiaal van het familiebedrijf leidt, dat handelt in specerijen en farmaceutische producten. Als hun zoon Fritz zoveel kunst zal kunnen kopen, is dat mede te danken aan zijn zeer bemiddelde ouders.

In 1879 sterft Emil Mayer. Fritz breekt zijn universiteitsstudies af en gaat bij zijn moeder wonen. Hun band is hecht. Als Fritz in 1888 in de adelstand wordt verheven, laat hij de familienaam van zijn moeder bij de zijne voegen en wordt Fritz Mayer van den Bergh. Vanaf de jaren 1880 wijdt hij zich aan zijn grote passie: het verzamelen van kunst en historische voorwerpen.

Moeder Henriëtte steunt haar zoon.

Ze gaat vaak mee op reis, op zoek naar nieuwe collectiestukken, en ze lossen elkaar af op openbare verkopen. In 1901 sterft Fritz na een ongeluk bij het paardrijden. Zijn droom om een eigen museum in te richten zal Henriëtte drie jaar later

waarmaken.

Ze neemt de befaamde Antwerpse architect Joseph Hertogs onder de arm. Die bouwt het nieuwe museum naast het woonhuis van de familie, op de hoek van de Lange Gasthuisstraat met de Arenbergstraat. De gotische stijl herinnert aan Vlaamse patriciërswoningen uit de zestiende eeuw, de grote bloeitijd van Antwerpen. Henriëtte sterft in 1920. De collectie en het huis schonk ze al in 1906 aan een raad van regenten. Sinds 1951 wordt het beheerd als een stedelijk museum.

De tentoonstelling “Ontmoet Henriëtte” is opgesteld in het salon en de studio van het museum. De beslotenheid van deze ruimten is het ideale decor voor een kennismaking in woord en beeld met Henriëtte en haar bewogen levensverhaal.

Dat verloopt, in deze coronatijd, net zoals in 1904, toen zij kleine groepjes uitnodigde om de verzameling van Fritz te bewonderen.

Bruegel en Breviarium Het is een fenomenale collectie die Fritz Mayer van den Bergh op amper twintig jaar tijd heeft aangelegd. Be-

halve 3.100 kunstwerken bezat hij ook zowat 2.500 munten en penningen.

De jonge verzamelaar was al vroeg gefascineerd door Pieter Bruegel de Oude, die toen nog geen wereldfaam genoot. In de jaren 1890 kocht hij een twintigtal prenten van Bruegel. In 1894 wordt in Keulen een “landschap met een massa spookachtige figuren” geveild. Niemand is geïnteresseerd in dit rare werk, enkel Fritz Mayer van den Bergh, die het voor een habbekrats op de kop tikt. Enkele weken later weet hij dat hij “Dulle Griet” in handen heeft, het verloren gewaande meesterwerk van Bruegel. In 1899 koopt hij op een veiling in Parijs nog een schilderij van Bruegel: “Twaalf spreuken op borden”, eigenlijk twaalf afzonderlijke houten paneeltjes. Verder kocht hij twee mooie schilderijen van Pieter Brueghel de Jonge en werk van Jan Brueghel.

De collectie telt niet minder dan vijftig Topstukken van de Vlaamse Gemeenschap, wat alles zegt over de kwaliteiten van Fritz Mayer van den Bergh om vergeten kunstenaars te ontdekken. Een van die absolute topstukken is het breviarium uit 1510-1515 waaraan enkele van de belangrijkste miniatuurschilders van die tijd hebben meegewerkt. Dit Latijnse gebedenboek, het duurste stuk dat hij aankocht, is nu wereldwijd bekend als “Breviarium Mayer van den Bergh”.

Bij de Topstukken zit heel wat beeldhouwwerk. Een pronkstuk is de “Christus-Johannesgroep”, rond 1300 gesneden door meester Heinrich von Konstanz. Samen met andere schitterende stukken uit de verzameling, zoals de albasten “Man van Smarten” uit 1460-1470, illustreert het levensgrote beeld van Christus en zijn lievelingsapostel de voorkeur van Fritz Mayer van den Bergh voor laatmiddeleeuwse en vroegmoderne, vooral religieuze kunstwerken die hem diep konden raken door hun intimiteit, elegantie en mysticisme. Henriëtte creëerde met haar intiem en huiselijk museum de ideale plek voor de verzameling van haar zoon.

MMMV Tentoonstelling “Ontmoet Henriëtte”, vanaf 9 maart, Museum Mayer van den Bergh, Antwerpen, www. museummayervandenbergh.be

BOEK

De hoofddoek als politiek instrument Het dragen van de hoofddoek wordt onterecht als een religieus voorschrift voorgesteld. Westerse waarden en vrijheden worden bovendien misbruikt om het gebruik te propageren. Het zijn twee essentiële conclusies die uit de reizen van Chantal De Rudder getrokken kunnen worden.

Welke plaats krijgt de hoofddoek bij moslimvrouwen in landen als Denemarken, Bosnië, uiteraard Iran of dit eigenste land? Chantal De Rudder, de voormalige hoofdredacteur van Le Nouvel Observateur, tracht de vraag te beantwoorden door haar onderzoek. Verschillende landen deed ze aan, ettelijke gesprekken had ze met zij die ertoe doen en hoe verschillend elke situatie ook is, bepaalde parallellen zijn onmiskenbaar.

De Rudder heeft enig spreekrecht als het over dit aspect van de islam gaat. Haar eigen (joodse) grootmoeder droeg een hoofddoek, alleen had dat niets te maken met de hoofdbedekking die dezer dagen voor de nodige heisa zorgt. In essentie betreft het een patriarchaal gebruik dat men aantreft in de Middellandse Zee-regio tot aan de grenzen van China. Geleidelijk aan verdween dit hoofddeksel, deels door druk vanuit de basis, maar ook – en vooral – door enkele resolute beslissingen van overheidswege (Iran, Turkije, het Joegoslavië van Tito…). In de jaren '50 presteer-

de de Tunesische leider Bourgiba het voor de camera de hoofddoek van een vrouw af te rukken. Eind jaren zeventig was de hoofddoek grotendeels uit het straatbeeld gebannen. En toen kwam de Iraanse revolutie, een belangrijk kantelpunt.

De hoofddoek was een obsessie voor Khomeini en men slaagde erin er een symbool van islamitische

identiteit te maken. Sterker nog, en de voorbeelden zijn legio, worden net westerse waarden zoals godsdienstvrijheid en vrouwenrechten misbruikt om de hoofddoek te promoten. “Deze gebruiken als een symbool van non-discriminatie is pure waanzin”, liet ze zich ontvallen in een interview in Le Figaro naar aanleiding van het verschijnen van het boek. Treffend stelt De Rudder vast dat de grote overwinning van de islamisten erin bestaat te doen geloven dat het dragen van de hoofddoek een religieus voorschrift is. Haar bezoek aan dit land bracht haar in Molenbeek, dat spreekt. Maar ze heeft ook aandacht voor Nabella Benaïssa, zus van de vermoorde Loubna, midden jaren negentig.

In perfect Frans, met bezadigde woorden én met hoofddoek ontpopt ze zich als de spreekbuis van de familie. Dit heeft een duidelijk effect gehad op hoe men tegen die hoofddoek is gaan kijken. Nabella werd advocate, woont inmiddels in de VS en hing haar hoofddoek aan de haak.

Letterlijk.

MICHAEL VAN DAMME Chantal De Rudder, “Un voile sur le monde”, Editions de l'Observatoire, 2021, 301, 21 euro

Brieven

18 FEBRUARI 2021

GESCHIEDENIS

LEZERSBRIEVEN

De flamingant Paul van Ostaijen

Virus of geen virus , maar komende week beginnen in Antwerpen allerlei manifestaties om de 125ste verjaardag van Paul van Ostaijens geboorte te herdenken en de 100ste verjaardag van zijn beroemde dichtbundel “Bezette Stad”.

Zot Polleke “Zot Polleke” is de jongste van zeven kinderen van een Limburgse moeder en een Nederlandse vader (vandaar die “ij” in zijn naam i.p.v. de in Vlaanderen meer gebruikte y en de kleine v). “Gene gewone”, zeggen de mensen.

Hij wordt op een paar katholieke scholen doorgestuurd (daar was in die tijd niet veel voor nodig) tot hij tenslotte in het Antwerps atheneum belandt. De school is een kweekvijver van vrijzinnige flaminganten en blijft dat tot lang na WO II. Hij stopt na twee keer zittenblijven met zijn studies in 1913 en wordt klerk bij de stad. In het atheneum leert hij “De Vlaamsche Bond” kennen die eist dat de taalwetgeving toegepast of verruimd wordt in het onderwijs en bij de overheid.

In augustus 1914 vallen de Duitsers met bruut geweld het land binnen. Ze hebben geen ervaring met oorlog, zien overal vrijschutters die hen zogenaamd aanvallen en zijn geïrriteerd door het verzet van het Belgische leger. De Duitsers schieten minstens 5.000 onschuldige burgers neer. Grote steden als Antwerpen en Gent vallen eerst in oktober in Duitse handen en tegen die tijd hebben de Duitse oorlogsmisdaden internationaal afkeuring veroorzaakt. Dus gedragen de Duitse soldaten zich daar minder wreed dan in Aarschot, Leuven en Dinant, en worden ze in die plaatsen iets minder verafschuwd. De rest van 1914 verloopt in chaos: vluchtelingenstromen en teruggekeerden proberen de draad weer op te pakken. Einde 1914 wordt het duidelijk dat het verwachte einde van de oorlog nog even uitblijft. Elders zal u veel kunnen lezen over de dichter, de dandy, de nachtbraker en de liefhebber van worstelen, maar ik beperk me tot de flamingant.

Activist De Duitsers formuleren hun oorlogsdoeleinden en daar is ook een hoofdstuk België bij: eventuele annexatie van Wallonië ten zuiden van de Maas en Duitse garnizoenen in de havensteden van een

Duitse satellietstaat. Met een “Flamenpolitik” willen de Duitsers Vlaamse helpers en sympathisanten vinden om hun doeleinden te bereiken. In de loop van 1915 voeren Vlaamsgezinden hartstochtelijke discussies over de tactiek.

Duitse hulp aanvaarden om overheidsinstellingen en onderwijs te vernederlandsen of wachten op het einde van de oorlog?

In november 1915 treft de Belgische regering in ballingschap sancties tegen leraars die vanuit Nederland pleiten om Duitse hulp te aanvaarden. Voortaan zijn de’ Vlaamse bewegers’ verdeeld.

Activisten willen wel Duitse maatregelen aanvaarden en aanmoedigen. Passivisten willen wachten op het einde van de oorlog. De ruzies lopen hoog op, maar feitelijk verschillen hun doeleinden nauwelijks. Het doet wat aan de situatie tussen VB en N-VA denken.

Van Ostaijen protesteert woedend tegen die Belgische sancties en is duidelijk activist. Maar zelfs de activisten zijn verdeeld tussen een kleine Gentse, maar luidruchtige groep die een onafhankelijk “koninkrijk Vlaanderen (Frans-Vlaanderen inbegrepen)” willen en een aanvankelijke meerderheid die nog ‘federaal’ denkt en een beter België aanvaardt.

Van Ostaijen is aanvankelijk ook federalist, want zoals velen vreest hij dat de Duitse geeuwhonger niet veel van Vlaanderen overlaat.

Hij stort zich in zijn vrije tijd op de journalistiek en publiceert in alle mogelijke (door de bezetter gecontroleerde) kranten en magazines. Meestal schrijft hij over culturele en sociale onderwerpen en zijn flamingantisme is sociaal geïnspireerd.

De twee gedichten die hij in een activistisch blad publiceert, handelen over de taaltoestanden aan het front en de waanzin van de oorlog, en niet over de politieke strijd. Nooit slagen de activisten erin één nationale organisatie te vormen. In het Antwerpen van de dichter zijn er twintig activistenverenigingen. De Duitsers wakkeren in 1915 de interne tegenstellingen aan met hun aankondiging van de opening van een Nederlandstalige universiteit

15

HOERA, DAAR IS BIG BROTHER!

einde 1916. De discussies tussen activisten worden nog hartstochtelijker, hoewel ze meer en meer uitgespuwd worden. De honger en de koude, de brutale Duitse plunderingen en opeisingen en tenslotte de gedwongen verplichte arbeid van 120.000 mensen in Duitsland doen de Vlamingen verlangen naar het vooroorlogse België. Zoals altijd in een revolutionaire toestand radicaliseert een kleine overtuigde minderheid en Van Ostaijen radicaliseert mee.

Als de vernederlandste universiteit effectief opent, weigert de Belgische regering die te erkennen. Ze kan het activisme een zware slag toebrengen als ze maar zou meedelen dat ze zelf een Nederlandstalige universiteit na de oorlog opricht, maar koning en Franstaligen weigeren.

Begin 1917 veroordeelt kardinaal Mercier - boegbeeld van het Belgicisme - het activisme; reden te meer voor sommige vrijzinnigen om zich aan te sluiten. Wat later kondigt de regering strenge straffen aan. Hoongelach bij de activisten, want de Duitsers rukken op in Rusland en zijn aan de winnende hand. In september 1917 bezoekt Mercier een Antwerpse kerk en wordt bij het verlaten uitgejouwd en uitgefloten. De man die het concert begint is… Paul van Ostaijen. De politie arresteert vijf onverlaten onder wie de dichter. Hij krijgt drie maand gevangenis, maar gaat in beroep. In 1918 verklaren activistische leiders op papier Vlaanderen onafhankelijk, maar botsen op een koude Duitse muur die afstand neemt van de “Flamenpolitik”. Wel mogen mensen hun sympathie tonen in schijnverkiezingen en die geven ons toch een idee over het aantal activisten: maximum 140.000 mannen en vrouwen op een Vlaamse bevolking van 4 miljoen. Van Ostaijen laat het niet aan zijn hart komen. Hij is tegenbetoger bij manifestaties van anti-activisten. De Duitsers hebben de intentie een Vlaamse rijkswacht op te richten en de dichter stelt zijn kandidatuur om kapitein-adjudant en baas administratie van dat korps te worden. De vlugge Duitse ineenstorting maakt een einde aan die droom.

Flamingant tot zijn dood Met zijn vriendin-mannequin vlucht hij naar Berlijn waar hij bijna drie jaar op haar kosten leeft.

Hij flirt met het communisme.

“Gelijke monniken, gelijke kappen” voor Vlaming en Waal en een evenwaardige plaats van Vlaanderen naast andere volken past goed bij linkse idealen. Tenslotte keert hij naar huis, krijgt amnestie voor zijn veroordelingen (3 maand voor Mercier en 8 maand voor activisme), maar verliest zoals duizenden geestgenoten zijn werk. Het leger roept hem op en zendt hem met vele anderen naar de Belgische bezettingszone in Duitsland. Na zijn terugkeer verkoopt hij o.a. kunst in een Brusselse galerij en hij wordt een icoon in het literaire leven. Hij blijft flamingant met een diepe afkeer voor de passivisten die nog altijd staan te bedelen bij het Belgisch establishment. Hij weigert samenwerking met of huldes aan Belgicisten als August Vermeylen en Karel van de Woestijne. Als de 32-jarige Van Ostaijen in 1928 aan tbc sterft, is er nog altijd geen Nederlandstalige universiteit en blijven de Vlamingen tweederangsburgers.

JAN NECKERS

Pallieterke, Ik lees in de pers dat vanaf maart 2021 iedereen vanwege het Agentschap Zorg & Gezondheid een individuele uitnodiging zal ontvangen om zich te laten vaccineren tegen het coronavirus. Je moet je dan met je persoonlijke code (!) registreren voor vaccinatie in een welbepaald vaccinatiecentrum en op een welbepaalde datum, zowel voor je eerste inenting als voor je tweede prik twee weken later. Wie er de voorkeur aan geeft zich (nog) niet te laten vaccineren, mag dat natuurlijk weigeren, maar... er wordt je wel sterk aangeraden het Agentschap Zorg & Gezondheid dat tijdig te laten weten, zodat er in het vaccinatiecentrum plaats gemaakt kan worden voor iemand anders. Logisch toch? Het is dus perfect zonneklaar dat het hele vaccinatiegebeuren volstrekt anoniem en vrijblijvend is. En vanzelfsprekend zullen de gegevens van de gevaccineerden – en zeker ook van de weigeraars – nooit ofte nimmer bijgehouden, gebruikt of bekend gemaakt worden (zo iets gebeurt in dit apenland toch helemaal niet!).

Wanneer kunnen we de volgende stap verwachten, in casu het voorleggen van een vaccinatiebewijs om je bijvoorbeeld naar het buitenland te verplaatsen, in een vliegtuig te stappen, je nieuwe identiteitskaart – mét verplichte vingerafdruk – aan te vragen of (waarom ook niet) eens naar een concert of op restaurant te gaan?

Proficiat, George Orwell! Je had het toen reeds helemaal bij het rechte eind.

A ndré Clerbout - Scherpenheuvel-Zichem

ALBERT MOORTGAT Pallieterke, Betreffende het artikel over Albert Moortgat van Jan Neckers wil ik een kleine bedenking kwijt over onze Duvel. Terloops gezegd, de historische bijdrage van de heer Neckers is altijd het eerste artikel dat ik in uw blad met gretigheid lees. Terug naar den Duvel. Ik herinner mij de vroege jaren van de Gentse Feesten Walter De Buck, Sint-Jacobskerk en de organiserende vzw Trefpunt.

De optredens rond Sint-Jacobs konden gefinancierd worden door de bierverkoop, gezien er geen inkomgeld was. Er was een goede overeenkomst met brouwerij Moortgat en Duvel werd het bier van de Gentse Feesten (althans rond Sint-Jacobs). Tot het linkse organisatiegroepje vzw Trefpunt het Vlaams gehalte en verleden van de Moortgats ter ore kwam. En plotsklaps was een ander bier (vergeten welk) de mascotte. Men heeft mij vanaf dan ook niet meer op de Gentse Feesten gezien.

Ivan De Smaele - Herzele.

TRUMP VERSUS BIDEN Pallieterke, Ik ben volledig akkoord met de visie van Lieven De Meyer over Trump en Biden (lezersbrief van 8/2). Wereldwijd worden de figuur, de houding, de politiek en de hetze van Trump afgekeurd. Het argument ‘dat ’t Pallieterke niet meehuilt met de wolven in het bos‘ of omdat Trump ‘rechts’ is, houdt geen steek.

De figuur en politiek van Biden - o.a. geïllustreerd bij zijn inauguratie waren voor heel de wereld (uitgezonderd voor Rusland en China...)

een verlossende verademing.

Het verdedigen of minimaliseren van Trumps fratsen is m.i. Pallieter onwaardig! Temeer omdat dit de geloofwaardigheid van al uw andere interessante en kritische artikels in gevaar brengt!

Eric Minsaer - Schoten

BELASTINGGELD EN EL KAOUAKIBI Pallieterke, Een constante in deze mengeling van te veel subsidies, partijfinanciering en al dan niet onterechte verkiezingsuitgaven: het is allemaal met mijn belastinggeld. Geld waarvoor ik hard heb moeten werken en dat op allerlei min of meer openlijke (101 soorten belastingen, taksen, accijnzen...) of verdoken manieren (elektriciteitsfactuur, afvalwaterbehandeling, verkeersboetes, consumententarief, zorgverzekering en tutti quanti) uit mijn zakken geklopt wordt. En dat dan op een onvoorstelbaar lichtzinnige manier door vensters en deuren weggegooid wordt. Allen samen op weg naar het gat van 150 miljard. En waarvoor?

Hoeveel belastingbetalers zijn er akkoord met die honderdduizenden euro die El Kaouakibi gekregen heeft?

Ik word dus constant belogen en bedrogen. Ik ben het zat! Ik wil mijn geld terug. En niet alleen van de El Kaouakibi’s van deze wereld, maar van de grootste dievenbende van het land: onze glorieuze politiekers.

Een maffia, verdeeld in families (politieke partijen).

Breng ze voor de rechter, persoonlijk en hoofdelijk, wegens afpersing van belastinggeld, fraude, verduistering, financieel gesjoemel en bendevorming. Want dat is het wat zij doen. Elke dag. Iedere dag.

Jan Cappelier - Ruddervoorde

SIHAME EL KAOUAKIBI Pallieterke, De kern van de zaak Sihame El Kaouakibi is dat we nu duidelijk zien waartoe Open Vld bereid is om de moslimstemmen binnen te halen. Deze moslima werd op al haar financiële grillen, óók vanuit beleidsmakers van andere partijen, rijkelijk bediend. Aan andere eisen moet volgens haar ook voldaan worden. Zo eist ze o.m. de afschaffing van het hoofddoekenverbod voor de ambtenaar met een loketfunctie. Dit hoofddoekenverbod werd destijds echter eveneens door Open Vld goedgekeurd, dit in het kader van de neutraliteit van de ambtenaar die in contact komt met de burger. Patrick Dewael zei daarover op 8 juni 2016 het volgende: “Het standpunt van Open Vld inzake overheidspersoneel is duidelijk: we kennen een scheiding van geloof en staat, ambtenaren moeten die neutraliteit respecteren en mogen dus geen uiterlijke tekenen dragen indien ze in contact komen met de burger.”

Op 7 mei 2019 twittert Bart Somers, nu titelvoerend burgemeester van Mechelen en Vlaams minister voor Binnenlands Bestuur, Stedenbeleid, Integratie, Inburgering en Gelijke kansen: een hoofdoek aan ons loket kan. Dit komt erop neer dat neutraliteit, en bij uitbreiding onze Vlaamse cultuur en eigenheid, moet wijken voor het binnenhalen van de moslimstem.

Luc Vandeputte - Ledegem

Een lezersbrief insturen?

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.

16 Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

18 FEBRUARI 2021

André De Nul

Als voetballer hield ik wel van bekervoetbal. Ik speelde vijf keer de bekerfinale.

We wonnen tegen Lierse, Antwerp en twee keer tegen Standard. In 1977 verloren we tegen Club Brugge met 3-4, een legendarische match. Volgens kenners de beste finale ooit!

Het was snikheet die dag en er waren 60.000 toeschouwers. Het was de eerste keer dat de bekerfinale rechtstreeks op tv kwam.

Anderlecht begon sterk en leidde met 2-0 en 3-1. Toen gebeurde er een mirakel: Raoul Lambert scoorde net voor de rust met het hoofd. Nooit gezien in Brugge. Het was zowaar 3-2. In de tweede helft boog Roger Davies de wedstrijd om met twee kopbaldoelpunten, 3-4. Na de match in de kleedkamer was Goethals razend. Hij smeet zijn medaille tegen het plafond. In de slotfase maakte Ulrik le Fevre, de linksbuiten van Club Brugge, een fatale fout. Hij zei tegen Arie Haan, al lachend: “Ik dansen vanavond, jij nie”. Er was nog een kwartier te spelen, Ulrik heeft ook niet gedanst… zonder krukken.

Sommigen zullen zich nu afvragen: wie in godsnaam is André De Nul? Het probleem van André De Nul was dat hij op het hoogtepunt van zijn loopbaan, in de nationale ploeg, moest opboksen tegen twee monumenten van het Belgisch voetbal: Paul Van Himst en Raoul Lambert. Op het moment dat hij klaar was voor de overstap naar een topclub werd hij geteisterd door zware knieproblemen. Na vijf seizoenen Lierse werd hij dan toch getransfereerd naar Anderlecht. Net nadat hij zijn con-

tract had getekend, sloeg het noodlot voor de eerste keer toe.

Op het einde van het seizoen moest hij nog enkele wedstrijden voor Lierse spelen,maar hij verdraaide zijn knie. Hij moest onder het mes, tot groot ongenoegen van Urbain Braems, de nieuwe trainer van paars-wit. Hij is waarschijnlijk onder druk te vroeg begonnen. In dat eerste jaar scoorde hij toch nog 17 competitietreffers, wat niet slecht was en RSCA werd kampioen.

Schijnbaar niet voor Constant Vanden Stock, want er kwamen vier nieuwe aanvallers bij. Er werd onder grote druk gespeeld. Met stress kon hij niet zo goed om en hield het dan maar voor bekeken. Arie Haan probeerde hem te overtuigen om nog een jaartje te blijven. Misschien had hij naar hem moeten luisteren. Ik ben toch blij dat ik in schoonheid afscheid heb mogen nemen.

Niet iedereen kan zeggen dat hij het beslissende doelpunt scoorde in een bekerfinale. Antwerp-Anderlecht 0-1.

André De Nul speelde 7 keer voor de nationale ploeg

GILLE VAN BINST VOORMALIG TOPVOETBALLER

1251

1

2

3

4

5

6

7

8

9 10 11 12

A B C D E F G H

VERHOFSTADT & DE VACCINATIESTRATEGIE

“Ik ga de contracten met Big Farma heronderhandelen… voor een prikje” Een ontketende Guy Verhofstadt hield deze week een vlammend pleidooi tegen de Europese Unie en haar vaccinatiestrategie. Opmerkelijk want Verhofstadt staat wijd en zijd bekend voor zijn pro-Europese standpunten. Wat is er aan de hand? ’t Pallieterke had een exclusief gesprek met de man die sinds het heengaan van Eddy Wally terecht de titel ‘The Voice of Europe’ mag dragen.

Als Guy spreekt, houdt Europa gespannen de adem in. Als hij dat ook nog eens in het Engels doet, wacht men eerst op de ondertitels en houdt dan de adem in. Het is opvallend hoe de gewezen Belgische premiers Verhofstadt en Michel hun boosheid over de Brexit blijven etaleren door bij ieder woord de taal van Shakespeare brutaal te verkrachten. Maar deze tirade die hij in een acht minuten durend filmpje af dreunde ging verder dan wat eigenwaan en zelfverheerlijking ten koste van de Britten. Verhofstadt uitte zowaar kritiek op de Unie en de vaccinatiestrategie.

Zo hard dat ze zich bij de Europese top begonnen af te vragen wat er verkeerd liep. Lag er nog ergens een consultancy factuur van Verhofstadt die nog moest betaald worden?

Was de aankoop van een nieuwe tractor voor zijn wijndomein in Toscane geweigerd als essentiële kost voor de uitoefening van zijn ambt? Niets van dat alles. Wij vroegen het de man zelf.

GUY VERHOFSTADT: “Pas op, ik houd van Europa. Laat dat duidelijk zijn. We hebben zoveel aan Europa te danken: een landgoed in Italië, een paar appartementsblokken in Ambleteuse, meer geld dan ik op kan.

Een 6 urenweek waar ze zelf bij de PVDA van zouden zeggen dat her overdreven is. Europa is echt wel een goede zaak”.

Maar u bent wel boos?

VERHOFSTADT: “Het is toch te zot voor woorden, meneer Pallieter. De Engelsman, de Amerikaan, de Rus, de Canadees, de Australiër... Allemaal staan ze verder met vaccinaties dan Europa. Terwijl we potjandorie 75 procent van de vaccinproductie in handen hebben. Is dat het beeld dat we van Europa willen? Dat is toch niet de slagvaardigheid en efficiëntie die we van Europa verwachten?”

I J K L HORIZONTAAL

VERTICAAL

A. Stroming binnen het protestantisme B. Europeanen - Argon C. Generiek topleveldomein Voortschuiven D. Amerikaans computermerk Woord waarmee je naar jezelf verwijst Wentelt rond E. Europese hoofdstad Droge stengels van graan F. Vaartuig - Sporenplantje G. Zich versierderig gedragen zonder serieuze bedoelingen - Calcium H. Vennootschapsvorm - Brits zanger van o.m. ‘Candle in the Wind’ I. Grappenmaker - Zie aldaar - Gebalk Internetlandcode voor Ecuador J. Wat u toebehoort - Graaf die werd terechtgesteld als gevolg van het optreden van de hertog van Alva K. Meer eenvoudige Uitroep van verbazing L. Insecteneter - Brandstof

1. Onbedachtzame 2. Hersenschim - Familielid Landbouwwerktuig 3. Mak - Lange smalle ondiepte in zee Ruige 4. Inhoudsmaat - Antwerpse gemeente Grondstof voor textiel 5. Limburgs dorp 6. Watervogel - Lichaamsdeel Lage waterstand 7. Ingrediënt van pastis - Onderzoek en Technologische Ontwikkeling - Lof 8. Engelse jongensnaam Primitief ter dood brengen 9. Bewegingloos - Vlaams TV-kanaal 10. Verhoudingsmaatstaf - Wijfjesdier 11. Familielid - Niet erkennen 12. Tuinbouwgewas - Dwangmaatregel

Ik vrees, meneer Verhofstadt, dat dit exact het beeld is dat mensen van Europa hebben. Een zelfbediende instituut voor gebuisde politici die nog even potverteren

Oplossing 1250 1250

1

2

4

5

6

7

A

E

E D A

F

L

E G G

B

L

I

C

I

K

D

M

E

I

F

N E

G

E

H

E

R I

3 E

S

8

A R

S

P

A R

T

V E

R

K A

P

E N E

T

E C L N D E E

E D

I

R A M

E

J

D R

E U N

K

E

E

R

L

N

S

S A

A

R

I

9 10 11 12 I

N G

I

N

E

E

L

E N

T

E N

E G K

S

R

C

S

R

O E

R

K A

L M T

E

A

E

R A

S

N O N N E N

T V O L G E N D K N E

E D D E

voor ze op pensioen gaan en bezig zijn met de samenstelling van mayonaise.

VERHOFSTADT: “Wat zegt u me nu? U bent vast aan het verwarren met Boris Johnson. Oppassen dat u geen fake news verspreidt. Nee, we moeten gewoon nieuwe contracten afsluiten met de producenten van de vaccins. Persoonlijk denk ik aan een sale & lease back operatie. Dat werkt altijd. We verkopen onze aangekochte vaccins voor een fractie van de waarde terug aan de producenten en huren die dan terug aan woekerprijzen. Wat denkt u?”

Waarom zouden we iets huren dat we al afbetaald hebben? En hoe huur je iets dat in je lijf zit?

VERHOFSTADT: “Dat is wel heel kortzichtig van u, meneer Pallieter. Niet alleen Big Pharma wordt daar beter van. We worden er allemaal beter van. Hoe zou u zelf zijn?

Wat denkt u dat de Pfizers en AstraZeneca’s van deze wereld gaan doen? Die gaan massaal willen leveren aan de Europese landen.

Je zou wel zot zijn om die jackpot te mislopen? Ik geef het u op een briefje. Binnen de twee weken hebben we genoeg vaccins om iedereen drie keer te vaccineren. Sterker nog. Ik stel voor dat we dat contractueel laten opnemen. We pakken allemaal 3 vaccins mits tijdige levering.”

Dat lijkt me vooral gevaarlijk, meneer Verhofstadt. En heel duur. Volgens mij wordt alleen Big Pharma hier beter van?

VERHOFSTADT: “Maar ook degene die dit contract onderhandelen namens de Unie.

En ik ben bereid om dat te doen. Voor een prikje en een percentje. En een kleine consultancy-opdracht. Ik beloof het u. Geef mij het bruto nationaal product van pakweg Azië en ik los de vaccincrisis in Europa op.

Daarna doen we een flinke relance om uit de crisis te raken. Ook daar ben ik een expert in. Ik relanceer mijn hele carrière al dingen?

Wat denkt u, meneer Pallieter? Bent u aan boord?”

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be