't Pallieterke van 15 april 2021 by 't Pallieterke

VOOR MENSEN MET EEN GOED HART EN EEN SLECHT KARAKTER

RIK VAN CAUWELAERT Politiek journalist

INTERVIEW

“Toegegeven, de media gaan wel eens in de fout” “We moeten toegeven dat de media, wij dus, al eens in de fout gaan”, zegt opiniemaker en politiek journalist Rik Van Cauwelaert in ons weekinterview. “Als twee schoolmeisjes een klimaatstaking willen organiseren,dan wordt dat plots een belangrijk item in de nieuwsuitzendingen. En dan krijgt die staking een belang die ze eigenlijk niet verdient. Men zou in het nieuws beter aandacht besteden aan de klimaatengagementen die we zijn aangegaan. Hoe kunnen we een oplossing vinden die ook sociaal draagbaar is? Maar neen, plots wordt alles gefocust op twee figuren die dat dossier en die aandacht niet kunnen dragen. De media pompen dat te veel op.”

SOFAGATE EN DE WATJES VAN DE EU

ECONOMIE

Wereldwijde minimumbelasting voor bedrijven is nog niet voor morgen

De pers heeft Covid-19 tot de grote vijand verklaard, maar heeft zich laten meeslepen in die rol en functioneert nu meer als een voorlichtingsdienst van de overheid in oorlogstijd. Een studie van politicologen Walrave en Kuypers over de berichtgeving op VRT en VTM bevestigt die vermoedens. De eenzijdigheid regeert en is zichtbaar bij zowel de experten als de politici die om een mening worden gevraagd. Eén ‘deskundige’ zette alle anderen in de schaduw: de alomtegenwoordige Marc Van Ranst. België is een van de landen waar Covid-19 het zwaarst heeft huisgehouden (neen, Brazilië en de VS staan zelfs niet in de top-10 van de meest getroffen landen). Je zou dan ook denken dat de pers het als haar taak zou beschouwen om zeer kritisch om te gaan met het beleid dat in dit land wordt gevoerd. Het omgekeerde lijkt het geval. Met dezelfde ijver als wordt ingezoomd op elke vermeende beleidsfout in de VS of Brazilië, wordt weggekeken van het Belgische gestuntel. Wij hadden die indruk al een tijdje, maar nu wordt die ook bevestigd door de studie van politicologen Walgrave en Kuypers, die deze week is verschenen. Daaruit blijkt dat de politieke oppositie bij de tv-zenders gewoon niet aan bod komt inzake het coronabeleid en de enige experten die het woord krijgen uit de medische sector komen. Lees op blz. 4 de mening van Alain Grootaers over de resultaten van de studie.

Hij zegt om het even wat Wie van deze medische experten was het meest aan het woord? Voor het antwoord op die vraag hadden we de studie niet nodig. Kuypers en Walgrave bevestigen dat Marc Van Ranst veruit de meest gevraagde gast in de tv-studio’s was. Waarom de voorkeur voor die ene expert? Omdat hij de meeste eminente wetenschapper onder de virologen is? Eerder het omgekeerde lijkt het geval. Van Ranst is populair omdat hij over alles een mening en op elke vraag een antwoord heeft, ook wanneer dat antwoord verkeerd is. Marc Wathelet, een collega-viroloog (die, in tegenstelling tot Van Ranst al heel vroeg de ernst had ingezien van wat begin vorig jaar op ons afkwam) vat zijn probleem goed samen: "Soms lijkt het alsof Van Ranst zomaar zegt wat in zijn

hoofd opkomt, als een journalist hem een vraag stelt." Een kleine bloemlezing bevestigt dat. "Bang voor coronavirus? Pas eerder op voor de griep", zei Van Ranst op 23 januari 2020 aan de Gazet van Antwerpen. In De Standaard van 27 januari 2020 waarschuwt hij tegen paniekzaaiers: “Ik zie mensen op sociale media zeggen dat we schrik moeten hebben omdat het Wuhan-coronavirus een nieuw virus is dat we nog onvoldoende kennen. ... Noem het geen killer-virus". Van Ranst voorspelde ook precies hoe lang het virus zou huishouden. “Deze epidemie zal zo’n 10 weken duren”, verklaarde hij op 19 maart vorig jaar aan de VRT. We zijn nu 55 weken verder. De mondmaskers noemde hij eerst “volstrekt onzinnig”, maar zijn nu volgens de viroloog een essentiële maatregel. De grootste fout maakte hij net voor het krokusverlof van vorig jaar. Hoewel enkele Noord-Italiaanse steden al in lockdown waren gegaan, adviseerde hij Vlamingen om toch de skireis naar Noord-Italië niet af te gelasten. Bij hun terugkeer vond hij het ook niet nodig hen tot quarantaine te verplichten. Niets heeft meer bijgedragen aan de snelle en fatale verspreiding van het virus in België dan de terugkerende skiërs, bevestigt de Nederlandse viroloog Paget.

Verongelijkt Dat is het probleem met Van Ranst. Iedereen kan al eens een eerlijke fout maken. Maar een echte wetenschapper heeft de moed het antwoord schuldig te blijven, wanneer hij weet dat zijn kennis ontoereikend is. Van Ranst is populair in de media (en bij een deel van de kijkers) omdat hij altijd een antwoord geeft, ook wanneer het puur giswerk is. Echt goed op de hoogte kan hij ook niet zijn. Terwijl zijn collega’s onderzoek doen en buitenlandse studies lezen, zit hij in een tv-studio of is hij op Twitter iemand aan het uitschelden. Ook dat laatste maakt hem problematisch. Voor Vlaanderen is hij dé adviseur van de regering, hét gezicht van het coronabeleid en dé kampioen van de strenge maatregelen. Wie dergelijke verantwoordelijke positie bekleedt, zou zich moeten onthouden van het kinderachtige, verongelijkte gedrag dat Van Ranst vertoont. Wie heeft hij op Twitter nog niet proberen te vernederen of geblokkeerd? Je kent vast ook zo iemand in je familie of vriendenkring: die man of vrouw die met iedereen ruzie heeft, maar in elk van de geschillen heilig overtuigd is van het eigen gelijk en bij wie het nooit opkomt het eigen gedrag als het evidente patroon te zien in de vele conflicten. Het is voer voor een doctoraatsthesis in de psychologie. Dat zorgt voor een bijkomend probleem: de afkeer die Van Ranst bij steeds meer mensen opwekt, ondermijnt ook het draagvlak van de maatregelen waarvan hij de meest zichtbare advocaat is. Voor velen is hij hét onredelijke symbool van onredelijke maatregelen geworden.

8-9

Hoe lang nog blijft Van Ranst het gezicht van het coronabeleid?

INTERVIEW

DUITSLAND-KENNER

DIRK ROCHTUS

KRITIEK OP ‘OUTREACH-TEAMS’

“RESULTATEN ZIJN BEDROEVEND”

“VERZET TEGEN HITLER WAS DIVERS, NIET ZO BREED GEDRAGEN EN VOORAL ONSUCCESVOL”

NEDERLAND

EINDE VAN BENELIGA IN ZICHT?

OPINIE 2 / BINNENLAND 4-7 / INTERVIEW 8-9 / BUITENLAND 10-11 / CULTUUR 14 77ste jaargang • nummer 15 • donderdag 15 april 2021

€ 3,00

12 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Opinie

15 APRIL 2021

De taalwet, een vodje papier

SOFAGATE en de watjes van de EU

U weet het: de meerderheid in dit land spreekt Nederlands. Brussel is de hoofdstad van Vlaanderen, al lijkt dat met de dag absurder te worden. Nog maar – afgerond – 10 procent van de Brusselaars geeft aan Nederlandstalig te zijn. Niemand ligt blijkbaar nog wakker van de wettelijke tweetaligheid van Brussel. Neem nu het taalgebruik in de vaccinatiecentra in Brussel. Het was het Brussels N-VA-parlementslid Gilles Verstraeten die er begin maart als eerste over berichtte, bij de opstart van de vaccinaties in het grootste vaccinatiecentrum van het land, op de Heizel. Pour les flamands: geen begeleiding in het Nederlands, geen uitleg in het Nederlands. Een weekje later stelden VB-parlementslid Jan Laeremans en N-VA’ster Annabel Tavernier er een parlementaire vraag over aan Vlaams minister Benjamin Dalle. Die laatste moest toegeven dat er sprake was van schending van de taalwetgeving. Op 11 maart reageerde Dalle: "Wanneer het gaat over zorg en gezondheid is goed begrijpen waar het over gaat cruciaal, soms zelfs levensnoodzakelijk". De minister nam contact op met het kabinet van minister Van den Brandt, zo verklaarde hij. Feit is dat het bij de bevoegde minister, Elke Van den Brandt van Groen, oorverdovend stil bleef. Geen reactie. En zeker niet op het terrein. Het is geweten dat Elke Van den Brandt niet wakker ligt van de Vlaamse problematiek. Zo is ze als minister bevoegd voor Gezondheid en Bijstand aan personen, maar in die commissie is ze nog nooit (digitaal) aanwezig geweest. Het voorzitterschap laat ze over aan de Franstalige Alain Maron van Ecolo. Die verstaat nauwelijks Nederlands… Opmerkelijk, ook Els Rochette, Brussels parlementslid voor One. Brussels (de Brusselse variant van sp.a of Vooruit), klaagde het gebrek aan Nederlandstalig (medisch) personeel aan in de Brusselse vaccinatiecentra. One.Brussels zit mee in de meerderheid. Ook bij regeringspartner Open Vld neemt het ongenoegen toe over het eigengereide optreden van Alain Maron en de afwezigheid in genoemde commissie van Elke Van den Brandt. Dat was allemaal half maart. Voorbije zondag kreeg een goede kennis van mij zijn eerste spuitje in het vaccinatiecentrum Pacheco in Brussel. Geen woord Nederlands, zo kon hij mij beamen. Ook een goede vriend van de Marnixring – die zich op 24 maart liet inenten op de Heizel – bevestigde dat hij niet in het Nederlands te woord werd gestaan. Er is dus tot op heden niets veranderd op het terrein. Dat N-VA en VB protesteerden tegen de gang van zaken is logisch. Maar waarom blijft het bij Open Vld, CD&V en Groen zo stil? Het gaat hier over een correcte toepassing van de taalwetgeving. “Maar ja, wie is er nu bezig met zo’n probleem in de marge, we hebben belangrijker zaken aan ons hoofd dan die onnozele taalwetgeving”, hoor ik de belangrijke heren en dames van de Wetstraat zo denken. Nochtans, het zijn de bestaande taalwetten, met nadruk op wet. Even belangrijk als verkeerswetten en alle andere wetten. Er is geen enkele reden om zo maar te aanvaarden dat de taalwet van ondergeschikt belang is omdat we met een pandemiecrisis zitten. We zijn nu half april en er is niets veranderd in de Brusselse vaccinatiecentra. Het bewijst de onmacht van de Vlaamse regering in Brussel en de onmacht van de Vlaamse ministers in de Brusselse regering. Slotvraag: wat is de waarde van een politicus die de wetten van het land niet respecteert? KARL VAN CAMP, OUD-HOOFDREDACTEUR

Het is zelfs een klein beetje mijn schuld. Het filmpje waarin te zien is dat Ursula von der Leyen geen stoel krijgt, terwijl Charles Michel zich al naast Erdogan heeft neergeploft, had de dag voordien al een artikel opgeleverd in de Washington Post en een Franse lokale webstek, maar was nog niet door de Vlaamse pers opgepikt. Ik stuurde het door naar de redactie van onze online nieuwssite PAL Nieuws waar het bericht verscheen. Waarschijnlijk was het ook zonder mijn voorzet gebeurd, maar een paar uur later was ‘sofagate’ in Vlaanderen in ieder geval het nieuws van de dag, zeker op de sociale media. Ik ga eerlijk zijn en misschien ook de lezers van dit blad ontgoochelen: ik ben er niet zeker van dat Erdogan zijn vrouwonvriendelijkheid heeft willen uitstallen door Von der Leyen bewust te vernederen. Turkije laat weten dat de praktische regeling van de ontmoeting mee was afgesproken met de dienst protocol van de EU, wat die dan weer ontkent. “Wijt niets aan kwaadwilligheid wat je ook kan verklaren door onbekwaamheid”, heeft Napoleon op een moment van grote wijsheid gezegd. Ik vermoed dat het hier eerder over een misverstand en slechte afspraken gaat, wat nooit kan uitgesloten worden wanneer de diensten van de EU-bureaucratie betrokken zijn. Lees het interessante relaas van Michael Van Damme op blz. 11 als u wil weten wat er achter de schermen is gebeurd.

“Twee koffietjes, Ursula”

www.pallieterke.net

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Lagesteenweg 5 bus 1, 1850 Grimbergen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland 3 maanden: 39 euro 6 maanden: 78 euro 1 jaar: 156 euro Steunabo 1 jaar: 250,00 euro

Abonnement buitenland: Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Oud-hoofdredacteurs: Bruno de Winter (1945-1955, stichter), Jan Nuyts (1955-2000), Leo Custers (2000-2010), Karl Van Camp (2010-2020) Kernredactie: Wim De Smet (hoofdredacteur), Jurgen Ceder, Kristof Luypaert, Michaël Vandamme, Pieter Van Berkel, Karl Van Camp Verantwoordelijke uitgever: Wart Van Schel

Dat neemt niet weg dat de drie betrokkenen er slecht uitkomen. Er blijft het feit dat er slechts twee stoelen waren voor drie personen, niemand onmiddellijk om een derde stoel vroeg en het de vrouw in het gezelschap was die moest rechtstaan en daarna, ondanks haar duidelijke ongenoegen, op een sofa moest plaatsnemen. In een van de spotprenten, die zeer snel over het incident de ronde deden, vraagt Michel aan Von der Leyen ook om twee koffietjes te halen. Von der Leyen komt er slecht uit omdat ze de schijnbare vernedering ondergaat zonder verder protest. Erdogan komt er slecht uit omdat zowel zijn imago van minachting voor de EU als zijn beeld van vrouwonvriendelijke islamiet opnieuw worden versterkt. Maar niemand heeft zich uiteraard meer belachelijk gemaakt dan Charles Michel. Uit zijn eigen uitleg begrijpen we dat hij zich bewust was van het probleem, maar geen incident wilde uitlokken met Erdogan. Er waren nochtans heel wat manieren waarop een beetje man met die situatie had kunnen omgaan. Iemand die zo begaan is met vrouwenrechten, zoals Michel zelf beweert te zijn, en die het vernederende van het tafereel voor Von der Leyen inzag, wat Michel toegeeft, had hier wel een incident moeten van maken. Michel had de situatie ook diplomatisch kunnen ontmijnen door vriendelijk en lachend om een derde stoel te vragen. En nog veel eenvoudiger – een evidente geste zelfs voor elke

man met een beetje opvoeding – had hij zijn eigen stoel aan de commissievoorzitster kunnen aanbieden. Niemand zou dan enig woord aan het incident hebben besteed.

De ophef zegt veel over de tijd waarin we leven. Gebeurtenissen hebben 100 keer meer impact als ze zijn gefilmd en op de sociale media kunnen gedeeld worden “Schokkende beelden” Ik vermoed sterk dat de echte reden waarom Michel bleef zitten, hoewel het voor hem onmogelijk was om niet te merken hoe ontstemd Von der Leyen was, veel trivialer is. In De Standaard wijst Bart Beirlant op de moeizame relatie tussen de voorzitter van de Raad en de voorzitster van de Commissie. Der Spiegel heeft daar al eens de titel “Als twee kinderen in een kleuterschool” aan gewijd. Michel wilde geen plaats maken omdat hij zich de belangrijkste van de twee acht en niet had ingeschat dat dit een incident over ‘gendergelijkheid’ kon worden. Politici zijn zeer gevoelig voor de uiterlijkheden die de pikorde weergeven. Michel bleef zitten omdat hij een klein kind is dat zijn stoeltje niet wil afstaan aan dat andere kind. Het beetje respect dat Charles Michel nog had kunnen overhouden, verdween met zijn reactie achteraf. “De beelden zijn schokkend”, verklaarde hij aan De Tijd. “Ik slaap niet goed meer sinds het sofa-incident. De film blijft constant door mijn hoofd spelen.” Serieus? Je hebt geen kind aangereden, Charles, je hebt je vrouw niet vermoord. Je hebt je even gedragen als een gestampte boer, laffe vijg of klein kind - het doet er weinig toe -, maar een filmpje waarop je ziet dat een vrouw geen stoel vindt is niet ‘schokkend’, hoogstens ontluisterend voor de twee pasja’s die zich wel al hadden neergeploft. Wat je had moeten doen, Charles, is je verontschuldigen voor je boertigheid, beloven voortaan wat kordater met Erdogan om te gaan en daarna over te gaan tot de orde van de dag. Dit is het einde van de wereld niet.

Niet in de top 10 Een aantal vrouwenorganisaties vragen nu zijn ontslag. Er zijn heel veel redenen waarom Michel ontslag verdient. Er zijn ook heel wat redenen waarom hem slapeloze nachten toekomen. De rampzalige aanpak van de coronacrisis, met als bekroning het vaccinatiefiasco, waardoor de rijke Europese landen op hetzelfde inentingsritme zitten als Mongolië en het eiland Barbados, is een van die redenen. Sofagate komt daarbij zelfs niet in de top 10. Voor de Italiaanse premier Draghi was het sofavoorval de aanleiding om Erdogan een dictator te noemen. Ontdekt die dat pas nu, door een protocollair incident? Wat vond Draghi van de arrestatie of broodroof in 2016 van 45.000 leraars, ambtenaren en rechters? In de jongste zes jaar zijn 28.000 mensen vervolgd voor ‘belediging van de president’, maar Erdogan is nu een dictator omdat hij Von der Leyen geen stoel heeft gegeven? Enkele Vlaamse en Nederlandse kranten vragen zich ook af of het moment niet gekomen is om een einde te stellen aan de nog steeds lopende kandidatuur van Turkije voor lidmaatschap van de EU. Goed idee, maar waarom was daar het stoelenincident voor nodig? Er zijn heel wat redenen om Turkije niet toe te laten tot de EU: de systematische schendingen van de democratie en de rechtsstaat, de chantage rond het vluchtelingenprobleem (waarmee Erdogan 6 miljard euro aftroggelde van de EU), de sponsoring door Turkije van radicale moskeeën en islamistische organisaties in West-Europa, de aankoop van Russische wapensystemen door een lid van de NAVO, de behandeling van de Koerden,… Sofagate komt ook hier niet in de top 10. Het incident rond de stoelen hoefde op zichzelf niet erg belangrijk te zijn. De ophef zegt veel over de tijd waarin we leven. Gebeurtenissen hebben 100 keer meer impact als ze zijn gefilmd en op de sociale media kunnen gedeeld worden (denk ook maar aan de zaak George Floyd). En een aanslag op de politieke correctheid veroorzaakt meer beroering dan de vele aanslagen op de belangen van een gans continent. Het zegt ook veel over de mensen die ons leiden. Zowel Von der Leyen als Michel zijn onbekwame slappelingen die eigenlijk nooit op enige stoel bedoeld voor staatsmannen zouden mogen zitten, maar in de EU was hun middelmatigheid net het pluspunt dat voor hun aanstelling heeft gezorgd. JURGEN CEDER

Actueel

15 APRIL 2021

Nieuwe Europese topfunctie in toekomst niet voor België

DE WEEK Het begrip ‘goede huisvader’ verdwijnt uit het Burgerlijk Wetboek en wordt vervangen door het genderneutrale ‘voorzichtig en redelijk persoon’. Inhoudelijk verandert de wijziging evenwel niets. Het gaat vooral om een symbolisch gebaar.

8 APR

2021

Slechts de helft van alle politiemensen in Brussel kan zich uitdrukken in het Nederlands. Dat blijkt uit cijfers die Vlaams Belang-Kamerlid Barbara Pas opvroeg. In januari 2020 was 57,7 procent van het Brusselse politiepersoneel nog tweetalig. Een jaar later is dat slechts 51,6 procent.

Sihame El Kaouakibi houdt de eer aan zichzelf en stapt uit Open Vld. Ze blijft wel gewoon Vlaams parlementslid. El Kaouakibi wordt verdacht van subsidiefraude maar wacht de beslissing over haar uitsluiting uit de partij niet af. Open Vld-voorzitter Egbert Lachaert is teleurgesteld dat El Kaouakibi haar zetel in het Vlaams Parlement niet afstaat.

9 APR

2021

De Britse prins Philip (99) is niet meer. “Het is met diepe bedroefdheid dat Hare Majesteit de Queen het overlijden van haar geliefde echtgenoot aankondigt”, meldt Buckingham Palace. De prins overleed in Windsor Castle. Hij was 73 jaar getrouwd met queen Elizabeth.

Coronacommissaris Pedro Facon zegt in De Tijd dat de heropening van de 2 0 2 1 horeca beter uitgesteld wordt naar midden mei. “Als we te snel en te veel tegelijkertijd lossen, bestaat het risico op een vierde golfje in mei en juni”, meent hij. De mededeling stuit op onbegrip bij de horecafederaties.

Ursula von der Leyen moest bij haar bezoek aan Turkije plaatsnemen in een zetel.

Het gedrag van de Europese Raadsvoorzitter Charles Michel bij zijn bezoek aan de Turkse president Recep Tayyip Erdogan blijft nazinderen. Commissievoorzitter Ursula von der Leyen is geërgerd door het gebrek aan solidariteit van Michel toen bleek dat er bij het gesprek geen stoel voor haar beschikbaar was. In Europese kringen is de boosheid zo groot dat sommigen al voorspellingen maken: er is de komende jaren geen plaats meer voor een Belg op een topfunctie.

11 APR

2021

10 APR

In Antwerpen komt een 21-jarige man om het leven nadat hij een politiecontrole probeerde te ontvluchten tijdens een lockdownfeestje in een hotel. De man wilde door een raam kruipen, maar kwam zwaar ten val.

In een open brief vragen verschillende Europese vrouwenorganisaties het ontslag van de voorzitter van de Europese Raad Charles Michel. Aanleiding is het stoelincident met Europese Commissievoorzitter Ursula von der Leyen. In minder dan twee dagen tijd ondertekenen 2.500 mensen de brief.

12 APR

2021

In de Amerikaanse staat Minnesota breken rellen uit nadat de politie een zwarte man had doodgeschoten. De feiten vonden plaats in Brooklyn Center, een voorstad van Minneapolis. Ook George Floyd stierf bijna een jaar geleden in dezelfde stad.

Het overleg tussen Vlaams minister van Onderwijs Ben Weyts (N-VA) en de onderwijskoepels beslist om de scholen na de paasvakantie opnieuw te openen. Voor de leerlingen van de tweede en derde graad wordt halftijds afstandsonderwijs ingevoerd.

13 APR

2021

Het parket van Limburg opent een onderzoek naar een man die op sociale media haat verspreidde jegens viroloog Marc Van Ranst. “Beste Politiezone Maasland, kunnen jullie dit aub onderzoeken?”, zo vroeg Van Ranst op Facebook, waarna het parket inderdaad een onderzoek opstartte.

In Groot-Brittanië gaan de winkels, kappers, fitnesscentra en cafés opnieuw open. Meer dan de helft van de Britse volwassenen kreeg intussen een eerste dosis van het coronavaccin. Het aantal sterfgevallen is met meer dan 95 procent gedaald ten opzichte van de piek in januari. Het aantal besmettingen daalde in dezelfde periode met meer dan 90 procent. Premier Boris Johnson spreekt over een “grote stap richting vrijheid”.

“Ik kan er niet van slapen”, was de wat flauwe reactie van Europees president - eigenlijk Europees Raadsvoorzitter - Charles Michel na het pijnlijke schouwspel bij zijn bezoek aan de Turkse president Erdogan, in net gezelschap van commissievoorzitter Ursula von der Leyen. Tijdens dat bezoek bleek er voor de Europese delegatie slechts één stoel beschikbaar naast de Turkse president waarop Charles Michel op een lompe manier plaatsnam. Von der Leyen moest als een soort van ondergeschikte op een sofa zitten.

te verdedigen wanneer het nodig is. De Belgische Franstalige liberalen kijken graag naar Parijs. Dat werd door de andere grote Europese lidstaten aanvaard omdat Michel een voorstander is van een verregaande EU-integratie. Dat zorgt voor goede punten bij landen als Italië en Spanje die graag genieten van de Europese solidariteit. En bij de Duitsers, die altijd zeer pro-Europees zijn. Al had men niet verwacht dat Michel zo’n belabberd figuur zou slaan.

Michel als handpop van Emmanuel Macron

De Europese president is eigenlijk een zwak figuur die bij gratie van vooral Frankrijk en Duitsland een rol van betekenis mag spelen

De Europese president is eigenlijk een zwak figuur die bij gratie van vooral Frankrijk en Duitsland een rol van betekenis mag spelen. Wel, het parcours van Charles Michel is niet echt indrukwekkend te noemen. Wat heeft de man het voorbije anderhalf jaar gerealiseerd? Niet dat het palmares van zijn voorganger Donald Tusk veel indrukwekkender was. Maar toch. Herman Van Rompuy, die meer dan tien jaar geleden raadsvoorzitter was, heeft tenminste nog een rol gespeeld in het beheersen van de eurocrisis. Michel zelf komt enkel in het nieuws met zijn wollige en nietszeggende toespraken in slecht Engels. Wat is de rol van de man? Het is nog niet duidelijk geworden, maar hij is een soort waakhond van de Franse president Emmanuel Macron. In het gesjacher rond Europese topfuncties in 2019 was Michel een van de witte konijnen die de bewoner van het Elysée uit zijn hoed toverde om een akkoord te vinden over de postjes. Macron weet dat hij op Michel kan rekenen om de Franse belangen

Belgische compromisfiguren geen referentie meer Nu al rijst de vraag of zijn mandaat van 2,5 jaar, dat in de zomer van 2022 ten einde loopt, nog eens verlengd kan worden. “Sofagate” zal blijven wegen op de Waals-Brabander. In sommige diplomatieke kringen is de ergernis zo groot dat men de komende jaren gewoon geen Belg meer wil op topfuncties. Toch niet binnen de Europese instellingen. De tijd dat een Jean-Luc Dehaene, Herman Van Rompuy of Guy Verhofstadt hoog op de lijstjes voor Europese posten prijkten, en af en toe hun slag thuishaalden, lijkt voorbij. Belgische compromisfiguren zijn geen referentie meer. Zeker niet in tijden dat het

er op het internationale toneel harder aan toegaat. In het verleden kon de EU zich profileren als een baken van democratie, mensenrechten en vrije markt. Een referentie voor de rest van de wereld. Die tijd is voorbij, zeker nu de autocratieën als Rusland, en zeker China, zwaarder doorwegen op het wereldwijde toneel. Dan is de voorzichtige Belgische diplomatieke aanpak minder op zijn plaats.

Pech voor Alexander De Croo Dit is natuurlijk minder goed nieuws voor de huidige Belgische premier Alexander De Croo. Want ja, deze man is ondertussen ook al bezig met zijn post-Wetstraatloopbaan. In politieke kringen is te horen dat De Croo beseft dat dit zijn enige mandaat als premier wordt. Hij merkt dat zijn verblijf in de Wetstraat 16 niet voor een kanseliersbonus zorgt. Als Open Vld’er weet hij eveneens dat zijn partij bij een volgende regeringsvorming wel eens uit de boot kan vallen als PS en N-VA elkaar vinden. En vooral: zijn palmares als premier zal niet indrukwekkend zijn. Na de coronapandemie wachten belangrijke uitdagingen zoals een pensioenhervorming en vooral de sanering van de begroting. Een zeer moeilijke opdracht met het bonte Vivaldi-gezelschap. Waarom niet proberen te ontsnappen naar Europa, zal De Croo denken. Alleen, die deur zal op slot zijn. Een andere exit in 2024 (of zelfs vroeger) wenkt mogelijks: de Verenigde Naties of daaraan gelieerde internationale instellingen. De Croo profileert zich graag als een linksliberale internationalist die overal ter wereld opkomt voor inclusie, diversiteit, neo-feminisme en antiracisme. Kortom, een mondiale woke-adept zonder de term zelf te gebruiken. Voor de Oost-Vlaming moet er uiteindelijk toch een appel uit de kast rollen, is bij zijn entourage te horen.

Binnenland

Vanop afstand bekeken

15 APRIL 2021

BRUSSEL

Elke week bekijkt Alain Grootaers alles vanop een afstand.

Onze regimepers "Voor even leek het Vlaamse nieuws op dat van Rusland of China", zei professor Stefaan Walgrave vorige week naar aanleiding van zijn onderzoek naar het VRT- en VTM-nieuws in 2020. "Er was één dominante invalshoek en de regering domineerde het nieuws als nooit tevoren. Nieuwsdiversiteit is een groot democratisch goed en het is eigenlijk niet gezond, excusez le mot, dat één frame of nadruk het nieuws zo domineert als wat we gezien hebben in 2020.” Het hoeft niet te verbazen dat viroloog Van Ranst de meest alomtegenwoordige medische expert was. Hij sprak in totaal 26.136 seconden (zo'n 7 uur) bij beide zenders, volgens de nieuwsmonitor van de UAntwerpen. Niet verwonderlijk overigens, want Van Ranst had zelf in tempore non suspecto in een lezing uit 2019 voor collega-virologen in Londen duidelijk gemaakt hoe je in tijden van een epidemie de pers moet manipuleren. Er staat een filmpje van op YouTube en je zou denken dat ietwat presentator alleen al uit beroepseer Van Ranst uit zijn studio zou ranselen, maar neen hoor, de rode loper werd nog breder uitgerold voor de Koninklijk Virologische Manipulator door de lakeien van de Wetstraat.

“Een cynicus zou zowaar terug verlangen naar de tijden van de verzuiling, waarbij het tenminste duidelijk was voor welke sponsor de kranten reden” Precies een maand geleden schreef ik al op deze plaats: “Elke dissident wordt meteen geëxcommuniceerd. Daarbij kritiekloos gesteund door de reguliere media op een manier die de hoofdredacteur van de Pravda trots zou maken.” Iedereen die al enkele jaren meedraait in de journalistiek had het recente onderzoek van professor Stefaan Walgrave & Co niet nodig om te weten dat er het afgelopen jaar, meer dan ooit, ‘something rotten in the press’ was en niet alleen bij VRT en VTM. Ook in de geschreven pers was het met een vergrootglas zoeken naar kritiek op het beleid en als dat er al kwam, dan rijkelijk laat, als het kalf al verdronken was en de angel al lang uit de kwestie was gehaald. En als er al kritiek te horen was, dan ging het nooit over de aanpak van de overheid op voordracht van de staatsvirologen, maar over het gestuntel in de marge: de mondmaskervaudeville of het tracing-debacle. De massamedia werden zo de actieve bondgenoten van het regeringsbeleid en ze voerden (en voeren nog steeds) maar al te graag de virologen als de ‘colporteurs’ van dat beleid op in hun uitzendingen en krantenkolommen. Allemaal in naam van de volksgezondheid. Terwijl de opdracht van elk zichzelf respecterend medium moet zijn om aan waarheidsvinding te doen en niet om het gezondheidsbeleid van de regering te promoten. Een cynicus zou zowaar terug verlangen naar de tijden van de verzuiling, waarbij het tenminste duidelijk was voor welke sponsor de kranten reden. Toen kwam de oppositie tenminste ook nog ruim aan het woord en niet - zoals uit het onderzoek van Walgrave blijkt - maar 3 procent van de tijd. Gek genoeg zagen we tegelijkertijd in Nederland wél regelmatig dissidente stemmen verschijnen in de kranten. Kranten die onderdeel zijn van dezelfde Vlaamse mediagroepen, dus aan eventuele druk van de aandeelhouders of de directie kan het niet liggen. Waar normaal gezien een krant als De Morgen maar al te graag artikels overneemt van hun Nederlandse zusterblad De Volkskrant, werden nu interviews met wetenschappers die tegen het heersende discours durfden ingaan voor een keertje niét overgenomen. Hetzelfde systeem zagen we bij De Standaard en het NRC. Misschien moeten we het antwoord gewoon zoeken in de verschillen in cultuur. Het Cultuur Kompas van het gerenommeerde Finse Hofstede-onderzoeksbureau vergelijkt al jaren de cultuurverschillen tussen landen. Daar valt op hoe erg de Belg zich vastklampt aan zekerheden. Op een schaal van 100 scoort de Belg 94 punten op het vermijden van onzekerheden. Voor Nederland is dat slechts 53 en voor Zweden amper 29. We verkiezen dus de zekerheid boven de twijfel. Het verklaart meteen ook waarom we geen land van ondernemers zijn. En misschien zelfs waarom het streven naar Vlaamse onafhankelijkheid op de processie van Echternach lijkt.

“Haat en geweld nemen in Brussel toe, maar overheid kijkt de andere kant uit” Nadia Geerts (51) – een bekende filosofe in Franstalig België – ligt sinds geruime tijd zwaar onder vuur omdat ze zich actief afzet tegen religieus fundamentalisme. Om de seculiere staat actief te promoten, richtte ze de actiegroep Réseau d'Actions pour un Etat Laïque (RAPEL) op. De actiegroep pleit ervoor om – naar Frans model – ieder vorm van religieuze uiting uit het openbaar leven te weren. Nadia Geerts kreeg op verschillende internetfora de wind van voren. Toen ze de moord op Samuel Paty aan de kaak stelde, werd ze actief onder vuur genomen. Nadia Geerts is niet de eerste de beste. Aan toekomstige leerkrachten brengt ze de beginselen van levensbeschouwelijke neutraliteit bij. Ze is auteur van verschillende boeken. In 2019 won ze de “Prix international de la Laïcité”. De docente strijdt voor een neutrale overheid en kan daarbij rekenen op de actieve steun van onder andere Georges-Louis Bouchez (MR). Toen de inrichtende macht van de school waar Geerts lesgeeft – Haute Ecole de Bruxelles-Brabant (HE2B) – in januari van dit jaar het licht op groen zette om volgend schooljaar een hoofddoek op school te dragen, nam de docente filosofie actief stelling op de sociale media tegen deze beslissing. Geerts werd andermaal zwaar onder vuur genomen. Ze kreeg te horen islamofobe, onverdraagzaam en de verdedigster van de witte privileges te zijn. Voor Nadia Geerts – die voor haar leven vreest – is de maat vol. Ze stapte recent naar de rechtbank en legde een reeks klachten tegen haar belagers neer. Haar advocaat Marc Uyttendaele onderstreept dat het gestook op sociale media tot onthoofding kan leiden. De inrichtende macht van de school waar ze lesgeeft, steunt haar in haar kruistocht tegen online-haatzaaierij en diende een klacht in. De studentenraad verwijt haar in een motie haar militant optreden tegen het dragen van een hoofddoek op de school wegens te intimiderend voor de moslimstudenten. De directie van HE2B weigerde de motie af te keuren. Geerts overweegt nu van school te veranderen.

Toenemend seksueel geweld tegenover vrouwen Recent getuigde een 23-jarige vrouw op de VRT dat ze slachtoffer was van seksueel geweld. Toen ze op een ochtend in het Jubelpark ging joggen, werd ze bijna verkracht. “Als ik door Brussel loop, dan heb ik wel het gevoel dat het jachtseizoen altijd open is en dat je je

als vrouw steeds een prooi voelt”, vertelt een andere jonge vrouw anoniem aan de VRT. Ze getuigt dat ze reeds meerdere malen werd lastiggevallen. “Ik werd bijna eens in een auto getrokken”, vertelt ze. De VRT stuurde twee vrouwen voorzien van een verborgen camera door Brussel. De dames werden op hun tocht verschillende keren lastiggevallen. “Ik let erop dat ik geen kleedje of rokje draag. Ik zal ook nooit een glaasje te veel op hebben als ik hier ben. Bovendien kom ik nooit meer alleen naar Brussel, want ik voel me veiliger als ik vrienden meeneem, en het liefst dan nog mannelijke vrienden”, geeft de getuige nog mee. Met meer dan één aangifte per dag beseft de Brusselse politie dat het menens is. Het seksueel geweld in de openbare ruimte is in 2019 ten opzichte van het jaar daarvoor met 15 procent gestegen. In het Brussels Hoofdstedelijk Gewest werden in 2019 liefst 672 mensen seksueel aangerand. Alleen voor de zone Brussel Hoofdstad-Elsene waren er dat 295.

Laksisme ligt aan de basis Dan zijn er heel wat zaken die onder de radar gebeuren, die niet worden opgemerkt of geregistreerd. Een jonge collega koos een aantal jaren geleden uit idealistische redenen om in Brussel te wonen. Intussen heeft hij beslist om uit Brussel te vertrekken. “Wekelijks zijn er vechtpartijen tussen rivaliserende drugsbendes in mijn straat. Er vallen gewonden. De buurt staat op stelten, maar de politie heb ik er nog nooit gezien”, getuigt de man. “Niet alleen vrouwen zijn onveilig in Brussel, ook homo’s vormen het mikpunt van pesterijen en geweld”, vertelt een andere collega die samen met zijn vriend al verschillende malen werd gebrutaliseerd. “Haat en geweld nemen in Brussel toe, maar de overheid kijkt de andere kant uit.” JULIEN BORREMANS

VLAANDEREN

Vlaamse subsidies voor Palestijnse Circusschool Na de heisa over de subsidies voor Vlaams Parlementslid Sihame El Kaouakibi, worden nu de Vlaamse subsidies voor internationale projecten kritischer bekeken. Een voorbeeld van zo’n internationaal project is de Palestijnse Circusschool (PCS), gevestigd op de Westelijke Jordaanoever. In 2006 werd de circusvereniging opgericht door de Belgische Jessika Devlieghere en haar man Shadi Zmorrod als een project van cultureel verzet. De Palestijnse Circusschool wil het creatieve, sociale en fysieke potentieel van de Palestijnen versterken, “waarbij het de Palestijnen wil betrekken en in staat stellen om construc-

tieve actoren in de samenleving te worden en het lokale en internationale bewustzijn over het positieve Palestijnse potentieel en zijn verschillende uitdagingen te vergroten”. De Vlaamse regering keurde in 2018 een bedrag goed van 35.000 euro. In 2020 werd nog eens 35.000 euro vastgelegd, dat in twee schijven werd uitbetaald. In totaal dus 70.000 euro, gespreid over 4 jaar. In 2021 kan de Palestijnse Circusschool rekenen

op 15.000 euro, in 2022 op 13.500 euro. We konden het document inkijken dat de afspraken uit 2020 tussen Vlaanderen en PCS vastlegt. Wat opvalt is dat de budgetverdeling niet overeenkomt met de officiële informatie van de Vlaamse overheid. In het document staat 6.500 euro voor 2020, 15.000 euro voor 2021 en 13.500 euro voor 2022. De voorbije vier jaar kon de school dus op een 70.000 euro rekenen. Zou er al één Vlaams ambtenaar ter plekke zijn gaan kijken wat er met ons belastinggeld is gebeurd? THIERRY DEBELS

Binnenland

15 APRIL 2021

ECONOMISCHE ZAKEN

Wereldwijde minimumbelasting voor bedrijven? Niet voor morgen VS-president Joe Biden wil een wereldwijde minimale vennootschapsbelasting voor alle bedrijven. Een gelijke belasting op winsten moet fiscale concurrentie tegengaan tussen landen en een einde maken aan belastingparadijzen. De kans dat zo’n taks er morgen komt is echter klein. België 23 procent, Frankrijk 30 procent, Duitsland 27 procent, Nederland 22,6 procent, de VS 24,6 procent, Roemenië 14,6 procent, Ierland 12 procent, de Maagdeneilanden 0 procent, de Kaaimaneilanden 0 procent. Dat zijn een aantal nationale tarieven in de vennootschapsbelasting of de belasting op bedrijfswinsten. Wat onmiddellijk opvalt is dat deze tarieven sterk variëren en dat is niet zonder gevolgen. Nationale staten gebruiken die lage belastingvoeten in een soort van fiscale concurrentie om de hoofdzetel van een multinational - mondiaal of regionaal - naar hun land te halen. Google en Facebook opereren in de EU officieel vanuit Ierland omdat de belasting op bedrijfswinsten daar met 12,5 procent zeer laag is. Dat veroorzaakt ergernis in de VS. President Joe Biden rolt momenteel een post-coronaherstelplan van duizenden miljarden dollars uit. En dat moet deels gefinancierd worden door hogere belastingen. Daarom denkt hij eraan de vennootschapsbelasting in de VS te verhogen. Die zou van 21 naar 28 procent gaan. Zijn voorganger Donald Trump had het tarief van 35 naar 21 procent doen dalen.

Fiscale concurrentie Maar zo’n belastingverhoging zal maar een beperkt effect hebben indien Amerikaanse bedrijven besluiten om aan die vennootschapsbelasting te ontsnappen door hun hoofdzetel naar een land met een lager tarief of zelfs een

fiscaal paradijs als de Kaaimaneilanden te verplaatsen. Daar is de winstbelasting onbestaande. Bidens voorganger Donald Trump heeft dat al deels kunnen counteren door een belasting van 10,5 procent te heffen op de buitenlandse winsten van VS-bedrijven. Biden wil dat tarief nu optrekken. En hij wil meer. Zijn redenering is dat er een einde moet komen aan de internationale fiscale concurrentie. Er moet een wereldwijde minimumbelasting komen op bedrijfswinsten. Daarmee zou men twee vliegen in één klap slaan. De landen zouden meer inkomsten hebben om de kosten van de coronacrisis te betalen. En het zou het einde betekenen van schimmige belastingparadijzen. Alleen kan de VS zoiets niet alleen opleggen. Er is overleg nodig, op zijn minst tussen de landen van de OESO, de geïndustrialiseerde westerse wereld dus.

Fuseren als uitweg Welnu, de voorbije jaren zijn er veel onderhandelingen gevoerd over zo’n minimumtaks waarbij 12,5 procent de doelstelling is. Alleen is men nog nooit tot een akkoord gekomen. Een land als Bulgarije wil zijn tarief van 10 procent behouden. En Ierland blijft vasthouden aan het minimum van 12,5 procent. Het Amerikaanse voorstel om richting 21 procent internationale taks te werken valt dus elders op een kou-

Het Google-hoofdkwartier in Silicon Valley

de steen. Zet de VS alleen door met zijn hogere taks, dan verzwakt het zijn aantrekkelijkheid voor internationale bedrijven. Meer nog, Amerikaanse bedrijven zouden geneigd zijn om te fuseren met andere ondernemingen om zo een andere nationaliteit te krijgen. Met als gevolg dat ze ontsnappen aan de Amerikaanse fiscus. Biden staat er dan mooi met zijn eigen minimumbelasting. Ze zal weinig opbrengen. Een oplossing kan erin bestaan dat de tarieven tussen landen verschillen, maar binnen een beperkt bewegingsruimte of marge van bijvoorbeeld vijf procent of 2,5 procent boven of onder een minimumtarief van 12,5 procent. Maar ook daar is weinig consensus over.

Internetbedrijven Onder andere de EU-landen hebben nog een eitje te pellen met de Amerikanen. Europese landen pleitten in het verleden voor een mondiale taks voor internetbedrijven. Google, Apple en Facebook zouden in alle landen waar ze actief zijn, belast worden en niet enkel in het thuisland met de hoofdzetel. Op die manier zou Google in België aparte belastingen moeten betalen voor de vestiging in Bergen. Maar de VS zag dat als een aanval op de eigen technologiekampioenen. Wil Biden wereldwijde minimumtaks, dan zal hij tegenover de EU-landen een geste moeten doen in verband met het fiscaal statuut van de grote internetbedrijven. ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

BRUSSEL / VLAAMSE RAND

De (on)afwendbare olievlek Als het regent in Brussel, druppelt het in de ruime rand rond de hoofdstad. De stad ondergaat een metamorfose en de weerslag op het ommeland is groot. Een synthese. De recentste Brusselse bevolkingscijfers, het is zoiets waar men in het Vlaamse hinterland nauwelijks van wakker ligt, volkomen onterecht overigens. Want op een mooie dag ontwaakt men om vast te stellen dat die stad, waar men niet zo tuk op is, wel heel dichtbij gekomen is. Eerst het grote plaatje: op 1 januari van dit jaar telde Brussel, en dan bedoelen we uiteraard het Gewest, precies 1.214.555 inwoners. Niet slecht voor een plek die in oppervlakte amper groter is dan de stad Diksmuide. Op één jaar tijd was er een toename van 3.524 mensen, wat zeker in het licht van de voorbije jaren erg weinig is. Corona verklaart wellicht wel wat: minder mobiliteit (en inwijking), wat meer sterfgevallen, administratieve vertraging bij het inschrijven van nieuwe bewoners, we kennen het plaatje. En toch. De voorbije vijf jaar kwamen er 34.019 zielen bij, iets meer dan tien keer het resultaat van het voorbije jaar. Maar om de Brusselse realiteit van vandaag goed te begrijpen moet men naar een iets breder tijdvak kijken. Sinds de milleniumwende kwamen er

250.000 inwoners bij (249.224 om exact te zijn). Twintig jaar gelden zat de stap nog duidelijk onder de kaap van het miljoen (960.000), wat betekent: een toename van één vierde op twintig jaar.

Armoede Die cijfers zijn zonder meer indrukwekkend, ook al is in deze onrustwekkend een beter woord. De infrastructuur kraakt, wachten tekortlijsten in gezondheidszorg, kinderopvang, sociale woningen, noem maar op. Veel heeft te maken met de influx. Want achter de bevolkingscijfers, bevinden zich sociale parameters die haarfijn aantonen hoe armoede ingevoerd wordt. Het paradoxale aan het Brussel van de voorbije jaren is dat er zich een stadsvlucht voordoet. In- en uitstroomcijfers tussen Brussel en de andere twee gewesten tonen aan dat de stad inwoners verliest, maar dit wordt gecompenseerd door een vooral internationale inwijking die oververtegenwoordigd is op de laagste sociale echelons.

Sociologie En dat laat zich voelen in een steeds ruimer ommeland. Van de onmiddellijke rand tot Ninove en Aalst, beide gezegend met een goede treinverbinding met de hoofdstad. Ook hier zijn er cijfers die de sociologische metamorfose schragen. Vooral die van Kind & Gezin zijn bijzonder veelzeggend, want hier zit de demografische realiteit van morgen in vervat. Een recent onderzoek van het onderzoekscentrum Brio zet alles nog eens op rij. Bij sociologen moet men de nodige voorzichtigheid aan de dag leggen. Ergens geven ze de indruk zich vooral te willen verschuilen achter bepaalde normen, methodologieën en typologieën, maar de conclusies zijn wat ze zijn. Misschien kan men beter termen als 'internationalisering' en 'ontnederlandsing' in de zoekfunctie stoppen; het is alleszins tijdseconomisch zinniger dan het wetenschappelijk (sic) werk te doorworstelen. Gelukkig is deze kwalijke trend met een Vlaams-nationale minister voor de Rand het voorwerp van een heus masterplan, of schatten we de excellentie iets te hoog in? PMRV

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT GENOEG VAN!

LUIKERSTEENWEG 244 F 35007 ANKERSTRAAT HASSELT 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272

011 223 253

MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE

Politiek

15 APRIL 2021 © PHOTONEWS

NIEUWS UIT DE WETSTRAAT

Goede huisvader Niemand had ernaar gevraagd of over gezeurd, alleen enkele woke-neuzelaars met lange tenen vinden dat er nu maar dringend werk moet gemaakt worden van de wijziging in het Burgerlijk Wetboek van het begrip ‘goede huisvader’ in het ‘genderneutrale’ begrip ‘voorzichtig en redelijk persoon’, wat de inhoud daarvan ook is. En aangezien men al van in de vorige regering aan het werk is om allerhande aanpassingen en moderniseringen aan dat wetboek uit te werken, zou men dat dan meteen mee doornemen. Als het regent in Parijs, dan druppelt het in Brussel. Enkele jaren geleden was het begrip uit de tijd van Napoleon al uit de Franse wetgeving verdwenen. En dan moest dat natuurlijk ook bij ons gebeuren, zeker als het aangevuurd werd door de kleurloze eenheidsdenkers en de altijd-gekwetsten. Geert Noels gaf er een goede commentaar bij: “Niemand stoorde zich aan de term, wel aan het feit dat de overheid het te weinig is.” Barbara Pas (VB) is alvast van plan om bij de wetswijziging in de Kamer er nog op terug te komen: “Het principe van de bonus pater familias bestond al in het Romeinse recht en het wordt zonder problemen of enige discriminatie ook toegepast op vrouwen. Het gaat hier dus om een volstrekt nutteloze ingreep.” Leuk toch om dat ook eens uit de mond van een vrouw te horen.

Praktijktesten bij Open Vld

Vandaag niet op de barricaden Wouter De Vriendt, de groene staatsman uit Oostende, is er in de Kamer altijd als de eersten bij om bij onregelmatigheden of wantoestanden de oprichting van onderzoekscommissies of waarheidscommissies of iets dergelijks te eisen. Want dan wil hij tot op het bot gaan, zeker als hij daarmee een kans ziet om politieke tegenstanders in een politiek correct slecht daglicht te stellen. In die zin zou men kunnen verwachten dat hij dezer dagen op de barricaden staat om de voormalige minister van Binnenlandse Zaken - Jan Jambon - uit de regering Michel I te proberen treffen omdat hij toch ook 200.000 euro uit de federale kas richting Sihame El Kaouakibi deed stromen voor een project in Brussel. En ook toenmalig minister van Ontwikkelingssamenwerking en huidig premier De Croo schoof 450.000 euro aan subsidies door voor een project van haar dat ‘kansarme jongeren aan werk wilde helpen’. Tegen alle verwachtingen in blijft het in heel dit dossier stil aan de kant van Groen.

De links-liberale vleugel van Open Vld is een uitgesproken voorstander van praktijktesten. Het was toenmalig partijvoorzitter Gwendolyn Rutten die er verleden jaar, op 18 juni, op Twitter nog op wees dat die praktijktesten in het verkiezingsprogramma van de Open Vld stonden. Aanleiding voor haar tweet van toen was de rel rond Sihame El Kaouakibi, die een zeldzame keer in het Vlaams Parlement aanwezig was geweest om er een wetsvoorstel van de oppositie te steunen over praktijktesten, tegen de regeringsmeerderheid en dus ook de eigen partij in.

Republikeinen en majesteitsschennis Deugpronken zit ingebakken in het links-liberalisme van Gwendolyn Rutten, Bart Somers en co. Maar hoe goed brengen ze het er vanaf als ze zelf de gelegenheid krijgen hun deugdzaamheid in de praktijk om te zetten, ook al past het niet helemaal in hun kraam?

Net voor het paasreces stelde de uitgesproken republikein Sander Loones (N-VA) een uitgekookte vraag aan minister van Justitie Vincent Van Quickenborne (Open-Vld) over het standpunt van Amnesty International over ‘majesteitsschennis’. Deze organisatie stelt immers dat een wetgeving die majesteitsschennis’ strafbaar stelt niet juist zit en verwijst daartoe naar het Europees Hof voor de Rechten van de Mens, dat stelt dat het hier om een ongeoorloofde inbraak op de vrijheid van meningsuiting gaat. Loones was geïnspireerd door het feit dat Pablo Hasél, de Catalaanse rapper die in België verblijft, vervolgd wordt door Spanje omdat hij kritische uitspraken had gedaan over de Spaanse koning zonder op te roepen tot haat en/of geweld, en om wiens uitlevering wordt gevraagd. Hij wilde dan ook van de minister weten of die de vraag van Amnesty International volgt om majesteitsschennis niet meer strafbaar te maken in België. Hij kon niet anders dan toegeven dat “het voor zich spreekt dat deze strafbepalingen (de Belgische nvdr) op gespannen voet staan met de vrijheid van meningsuiting, ook als wij de rechtsspraak van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens erop nalezen”. Niettemin kocht hij tijd door te antwoorden dat dat er “thans een prejudiciële vraag hangende is bij het Grondwettelijk Hof, gesteld door de kamer van inbeschuldigingstelling van het hof van beroep te Gent.” Hij zei daarop te willen wachten. Loones deelde op zijn beurt meteen mee dat zijn fractie in ieder geval een wetsvoorstel heeft klaarliggen om majesteitsschennis af te schaffen. Van Quickenborne trok een stalen gezicht en bewoog niet, al zal hij toch wel even teruggedacht hebben aan de tijd dat hij samen met Jean-Marie Dedecker de vlijmscherpe republikeinse stem op liberale congressen was.

Ankara en Aarschot Neem nu Gwendolyn Rutten zelf, anders altijd haantje-de-voorste geweest als feministe. We zijn haar feed op Twitter dit weekend nog eens extra gaan nakijken, maar neen hoor, nergens viel er bij haar een reactie op het beruchte sofa-incident in Ankara te bespeuren. Wat houdt haar eigenlijk tegen om de Turkse president Recep Tayyip Erdogan in de strengste bewoordingen te veroordelen? Of is Gwendolyn Rutten een onvoorwaardelijke feministe, tenzij er een quasi-partijgenoot zoals Charles Michel mee in het spel zit en, stel je voor, aan de verkeerde kant van de geschiedenis terechtkwam? Gwendolyn Rutten zakte verleden week ferm voor haar praktijktest.

Twitter blokkeert Tom Van Grieken

Praktijktest tegen fraude met facturen

In die tweet stond een selfie van de districtsvoorzitter van Vooruit voor Antwerpen, met op de achtergrond enkele oude communistische propagandaposters met onder meer Lenin en Stalin. Volgens Twitter was het bericht ongeoorloofd omdat de foto privémateriaal zou zijn. Wat weinig steek houdt, want uiteindelijk deed Tom Van Grieken niets meer dan een tweet van Stef Vonk van september vorig jaar hergebruiken. Of zal voortaan iedereen die een selfie retweet zijn account vergrendeld zien? We stellen trouwens de vraag wat er zou gebeurd zijn als pakweg Conner Rousseau een oude selfie van een districtsvoorzitter van Vlaams Belang zou geretweet hebben, met op de achtergrond fascistische propagandaposters. De vraag stellen is ze beantwoorden. “Rechtse politiek incorrecte mening geviseerd, links krijgt vrij spel”, schreef Tom van Grieken zelf.

Twitter blokkeerde vorige week het account van Vlaams-Belang-voorzitter Tom Van Grieken. De reden? Niet helemaal duidelijk, maar als we Tom Van Grieken moeten geloven, zou Twitter bereid zijn het account te ontgrendelen als hij een tweet over Stef Vonk verwijdert.

Nog eentje die verleden week (voor de zoveelste keer op rij) zakte voor haar praktijktest is Sihame El Kaouakibi. Via haar advocaat deed zij er haar beklag over dat partijvoorzitter Egbert Lachaert haar al schuldig bevonden had aan allerlei malversaties, zonder het gerechtelijke proces af te wachten. Maar wat zijn dan de praktijktesten, waar zij zo fervent voorstander van is, anders dan een algemene verdachtmaking van Vlaamse ondernemingen, zonder dat er zelfs nog maar een aanwijzing van racisme aanwezig is? Waarbij we ons moeten corrigeren, want uiteraard gaat het niet over “alle” Vlaamse ondernemingen. Of zou de lokale halalslager dan toch hoeven te vrezen dat Bart Somers ook op hem een fictieve sollicitant Benjamin Levi afstuurt? Is diezelfde Sihame El Kaouakibi trouwens even fervent voorstander van praktijktesten tegen

fraude met facturen? Een fictieve offerte voor een keuken bijvoorbeeld, op maat gemaakt en te leveren op een ander adres dan wat er op de factuur staat, met als toemaatje de bestickering van de slaapkamer van de zaakvoerder? We zien haar al ostentatief naar het Vlaams Parlement komen afgezakt om er met veel theater het groene knopje te komen indrukken. Mocht het wetsvoorstel het niet halen, kan Bart Somers de maatregel altijd nog doordrukken via de gemeenten, met de enthousiaste steun van Gwendolyn Rutten.

Trobrianders in Nieuw-Guinea Er zit trouwens een erg onwelriekend luchtje aan de afscheidsbrief van Sihame El Kaouakibi aan de Open Vld. Die bevat immers een passage, waarbij ze het gedrag van partijvoorzitter Egbert Lachaert vergelijkt met dat van het opperhoofd van een volksstam in Nieuw-Guinea. We vragen ons af hoeveel Vlaamse parlementsleden zich zulke vergelijkingen zouden durven veroorloven, en hoeveel van hen zich zoiets zouden kunnen veroorloven, zonder de hele goegemeente over zich heen te krijgen wegens stuitend racisme. Van een praktijktest gesproken, zowel voor haar als die goegemeente.

Ziekteverlof Ach, misschien kan die goegemeente nog altijd een ziekteverlof inroepen. Zoals Sihame El Kaouakibi trouwens zelf ook al doet sedert oktober van verleden jaar. Volgens sommigen zou het om een burn-out gaan. We zijn er ons van bewust dat mensen met een burn-out zich vaak voor een dagje weten op te lappen, bijvoorbeeld voor een belangrijke persconferentie, maar in het geval van Sihame El Kaouakibi hebben we toch zo onze vragen. Al was het maar omdat ze zich per slot van rekening wel vastklampt aan haar zitje in het Vlaams Parlement, waar ze binnenkort als onafhankelijke zal zetelen. Of vermoedelijk niet al te veel zal zetelen, maar dus wel middels een doktersbriefje de vergoedingen zal blijven opstrijken. Als ze haar immense vastgoedvermogen op een eerlijke manier verdiend heeft, gaat het er bij ons niet in waarom ze zich zo vastklampt aan een baantje dat onmogelijk haar grootste inkomen kan zijn, waar ze reeds lange tijd ziek van is en waar ze niet meer gewenst is. Zouden we de enigen zijn die zich afvragen of ze de geijkte praktijktest voor zo’n geval –een bezoekje van een controlearts– ondertussen al heeft moeten ondergaan? FILIP VAN LAENEN

Politiek

15 APRIL 2021

IN DE KIJKER

Bart Somers

CITAAT VAN DE WEEK

Louis Michel (MR):

“De grootste zwakte van Bouchez is zijn intelligentie”

Hij heeft er al een lange politieke carrière opzitten en hij heeft op zowat alle niveaus ambten bekleed, van gemeenteraadslid tot burgemeester, partijmedewerker, parlementslid, partijvoorzitter tot Vlaams minister-president en momenteel ‘gewoon minister’. Stammend uit een Vlaams-nationalistische familie, collaboratie inbegrepen, kwam hij vanzelfsprekend in de Volksunie terecht. Toen die partij aan haar lange doodsstrijd begon, zwenkte Bart Somers (56) met onder meer Jaak Gabriëls (ooit VU-voorzitter) uit naar de VLD van Verhofstadt, die toen wat sporen van Vlaamsgezindheid vertoonde.

MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez kreeg heel wat kritiek te slikken nadat hij de jongste ‘lockdown’ “een drieledige mislukking” noemde. Ook binnen zijn eigen partij zou men allerminst opgezet zijn met de voortdurende uithalen van Bouchez naar het federale beleid. MR-coryfee Louis Michel – vader van Charles Michel – nam het in een interview met La Dernière Heure op voor Bouchez. “Hij zegt dat er fouten

Hij kwam van de regen in de drop, want zijn nieuwe partij moest een aantal crisissen doorstaan, die haar op haar grondvesten deden daveren en die het ene electoraal verlies na het andere tot gevolg hadden: de verdeeldheid over het vreemdelingenstemrecht, dubieuze voorzittersverkiezingen en het vertrek van meerdere toppers naar VB, N-VA en LDD. Voor hemzelf was ‘de zaak Dirk Vijnck’ het pijnlijkst, want daarin had hij zich als voorzitter laten kennen als iemand die er zijn hand niet voor omdraaide om een politiek mandaat letterlijk te verkopen. Hij zou het nooit meer doen, beloofde hij toen hij daarom in 2009 als voorzitter de aftocht moest blazen. Sihame El Kaouakibi maakte hem jaren later echter tot een onverbeterlijke recidivist.

gemaakt zijn en de feiten geven hem gelijk”, aldus Michel. “Mag de voorzitter van een regeringspartij niet zeggen dat we beter hadden kunnen doen? Dat is geen beschuldiging aan het adres van diegenen die iets gedaan hebben. Laten we de moed hebben om te zeggen wat er institutioneel niet werkt. Hij heeft de moed om anderen te ontmaskeren. Zijn grootste zwakte is zijn intelligentie. Men houdt niet van intelligentie. Men is jaloers.”

N-VA kritisch voor uitbreiding ‘outreach teams’

Mechelen als laboratorium

name-akkoorden en een asiel- en migratiebeleid naar Australisch en Brits voorbeeld”.

Terwijl hij altijd wel in een of ander parlement een vast inkomen had, aangevuld met nog wat schnabbels als fractievoorzitter of lid van het Bureau, was hij sinds 2001 ook burgemeester van Mechelen. Daar kon hij zijn zinnen verzetten. Hij had er te maken met een grote, maar gelukkig voor hem niet al te sterke of overtuigende VB-oppositie. Toch besefte hij dat die partij een sterke propagandamachine hanteerde en veel ontevreden Mechelaars aansprak. De verloedering van de oude binnenstad en een toenemende immigratie stoorden hen. Daarom besloot hij het roer om te gooien. Vooral in zijn samenwerking met Groen en minder met N-VA, zag hij wel brood. De binnenstad werd hernieuwd tot ieders tevredenheid, maar inzake immigratie sloeg hij niet af naar rechts, maar naar links. Hij zette een hele immigratievriendelijke subsidiestructuur op poten, waardoor hij in samenwerking met Groen, inclusief zijn maatje Kristof Calvo, zich van een nieuw kiezerspotentieel kon verzekeren. Een ruk naar rechts zou Open Vld immers nooit winnen, want N-VA en VB bleven in Mechelen te groot. Het leverde hem in 2017 de “World Mayor Prize 2016” op, waarmee hij zich “de beste burgemeester ter wereld” mocht noemen. Hij had volgens de prijsuitreikers Mechelen "getransformeerd van een veeleer verwaarloosde stad tot een van de meest aantrekkelijke plaatsen in België" en tot "een rolmodel voor integratie van vreemdelingen" gemaakt. Dat hij Mechelen diep in de rode cijfers had geduwd, waarvoor vooral de autochtone Mechelaars mogen opdraaien, was bijzaak.

Mahdi: “Outreach-medewerkers zijn essentiële schakels”

Het Vlaanderen van morgen Zo bezeten was hij van zijn Mechelse ‘succesformule’, dat hij daar in het Vlaams Parlement een verlengstuk aan wilde breien. Maar dan moest hij daartoe de macht krijgen. De toenmalige links-liberale partijkopstukken zagen dat helemaal zitten, zeker nadat onder zijn impuls de integratie-chouchou Sihame El Kaouakibi met veel geld naar het Vlaams Parlement werd geloodst. Voor haar stonden de subsidiekranen toen al volop open. Voor hem was zij het model van diversiteit en inclusiviteit, de incarnatie van het “Vlaanderen van morgen”. Hij liet zijn burgemeesterschap achter zich om viceminister-president en minister van Binnenlands Bestuur, Bestuurszaken, Inburgering en Gelijke Kansen te worden. En wie de multiculturaliteit in vraag zou durven stellen, zal hij van antwoord dienen met verdachtmakingen, scheldpartijen en insinuaties. Hij kreeg vrij spel, want de andere machtspartijen zwegen en kochten daarmee hun diversiteitsaflaat af die hen zou vrijstellen van racismebeschuldigingen.

Staatssecretaris voor Asiel en Migratie Sammy Mahdi (CD&V)

Oppositiepartij N-VA is kritisch voor de geplande uitbreiding van de zogenaamde ‘outreach teams’. De partij wijst op het dat slechts zes van de 2.604 illegale immigranten die door de teams aangesproken werden vrijwillig terugkeerden. Staatssecretaris voor Asiel en Migratie Sammy Mahdi (CD&V) verdedigt de aanpak: “Outreach-medewerkers zijn essentiële schakels om de informatie-oorlog die woedt te voeren.”

Gedeelde verantwoordelijkheid Maar het liep fout met El Kaouakibi. De media slepen elke dag nog nieuwe gegevens aan over onfrisse financiële praktijken in het multiculturele walhalla van de ‘sociale onderneemster’. Het is dan ook erg stil rond Bart Somers nu blijkt dat de subsidiëringsindustrie een ondoorzichtig kluwen is waardoor misbruik van vertrouwen en middelen door fraudeurs zonder controle of kritiek kon plaatsvinden. En kijk, omdat het warm wordt onder zijn voeten, was hij plots “voor 100 procent” akkoord dat El Kaouakibi uit de partij zou worden gezet. Hij neemt nu mee de vlucht vooruit om zijn eigen aandeel als ‘go between’ te camoufleren. Hij schroomt zich niet om haar even snel te laten vallen als hij haar heeft binnengehaald. Iemand met enige zin voor (politiek) fatsoen zou hierin minstens zijn gedeelde verantwoordelijkheid voor deze onverkwikkelijke saga moeten erkennen. En dus ontslag nemen. Pas dan kan de politieke geloofwaardigheid aan een moeizame heropbouw beginnen.

Staatssecretaris voor Asiel en Migratie Sammy Mahdi (CD&V) zal de ‘outreach teams’, dat zijn sociale werkers die oplossingen aanreiken aan illegale verblijvers, uitbreiden van drie naar veertien medewerkers. De teams zullen er één coördinator en 10 ‘outreachers’ bij krijgen. Momenteel worden de ‘outreach teams’ gefinancierd met Europese middelen. Voor de uitbreiding zal er zo’n 620.000 euro aan federale middelen voor worden uitgetrokken. De teams moeten naast Brussel in de toekomst ook op andere locaties, zoals de snelwegparkings en de haven van Zeebrugge, actief worden. Mahdi hoopt dat de teams mee een oplossing bieden voor de problematiek van illegale immigratie en de daarmee gepaard gaande overlast.

“Bedroevend” Volgens oppositiepartij N-VA zijn de resultaten “echter bedroevend”. Zo werden in een jaar tijd gesprekken gevoerd met 2.604 illegale immigranten, waarvan er 156 bereid waren tot verdere begeleiding. 27 van hen vroegen internationale bescherming aan. Slechts zes kozen voor vrijwillige terugkeer.

“De staatssecretaris noemt dit een positief resultaat”, zegt N-VA-Kamerlid Yoleen Van Camp. “Zelfs als je de lopende asielaanvragen als ‘resultaat’ meetelt, kom je slechts op 1,3 procent van de 2.604 bereikte personen waar een “resultaat” werd voor geboekt. Voor de personen die internationale bescherming aanvroegen is het uiteindelijk resultaat van de aanvraag echter nog niet bekend. Als je dan de lopende procedures niet meerekent en de effectieve resultaten op het vlak van terugkeer bekijkt, dan kom je zelfs slechts op een resultaat van 0,2 procent. Dat is ronduit ondermaats.” Volgens Kamerlid Maaike De Vreese schiet de aanpak “zijn doel volledig voorbij”. “Uit gesprekken blijkt dat deze mensen heel goed op de hoogte zijn van de mogelijkheid om hier asiel aan te vragen maar dat stelselmatig weigeren”, klinkt het. De N-VA pleit er bij monde van Kamerleden Van Camp, De Vreese en Theo Francken daarentegen voor om “de schaarse middelen die voor handen zijn te oriënteren naar een effectief terugkeerbeleid”. Francken noemt de uitbreiding “verspilling van belastinggeld” en pleit er opnieuw voor “om voluit gaan voor terug-

Mahdi blijft de outreach-aanpak van zijn kant verdedigen en vindt het naar eigen zeggen “onbegrijpelijk” dat de oppositie er geen voorstander van is. “De medewerkers moeten mensen in illegaal verblijf, transmigranten, van het straat halen”, aldus de staatssecretaris. “Het is zeer verwonderlijk dat de N-VA dat geen goed idee vindt. Zoiets doe je niet op één manier. Ik probeer op alle mogelijke manieren resultaten te halen. De recepten uit het verleden, waarbij er eens een flyer werd uitgedeeld en mensen een dag in een gesloten centrum konden uitrusten, hebben duidelijk niet gewerkt.” Volgens de staatssecretaris spelen de teams een essentiële rol op het terrein, in het doorprikken van de leugens van mensensmokkelaars. “Outreach-medewerkers zijn essentiële schakels om de informatie-oorlog die woedt te voeren”, zegt Mahdi. “Zij geven correcte informatie door, wat nodig is wanneer je beseft welke blaasjes mensensmokkelaars mensen wijsmaken. Dat sommigen niet wensen in te gaan op de correcte informatie is geen geheim. Voor hen blijft gelden dat er aan terugkeer wordt gewerkt. We voeren een extra schakel in, maar bouwen geen enkele schakel uit het verleden af. Integendeel, met deze regering investeren we fors in dit departement.” “Dit soort werk bestaat pas 1,5 jaar en de eerste resultaten zijn hoopvol, in 21 procent van de individuele begeleidingen is er een resultaat bekomen”, besluit Mahdi. “Niet alleen in Brussel komen transmigranten in het straatbeeld, maar ook elders in Vlaanderen. Een uitbreiding van dit team is absoluut noodzakelijk om ook op die plaatsen te kunnen werken. In Zeebrugge is men alvast enthousiast over de inzet van deze mensen.” PIETER VAN BERKEL

Interview

Politiek journalist en opiniemaker Rik Van Cauwelaert (71) schreef zopas het boek “De laatste gouverneur”, waarin hij het levensverhaal vertelt van Fons Verplaetse, eregouverneur van de Nationale Bank van België. Maar Van Cauwelaert is van meerdere markten thuis. Of het nu gaat om binnenlandse politiek, de EU, de Verenigde Staten of de media, de voormalig hoofdredacteur van Knack fileert de problemen én de analyses. “We moeten toegeven dat we als media wel eens in de fout gaan. De klimaatmeisjes zijn daar een mooi voorbeeld van. We hebben hen meer aandacht gegeven dan ze verdienden.”

RIK VAN CAUWELAERT

15 APRIL 2021

ien jaar werkte Rik Van Cauwelaert aan het boek over Fons Verplaetse. De eregouverneur overleed op 15 oktober vorig jaar en maakte de lancering van zijn eigen verhaal niet meer mee. Maar erg had hij dat wellicht niet gevonden. “Hij wilde nooit een biografie uitbrengen of zijn eigen memoires schrijven. Daar dacht hij zelfs niet aan”, vertelt Van Cauwelaert. “Fons was een echte cijferaar. Op een hoekje van een tafel, op een stukje papier kon hij een hele begroting uittekenen. En die klopte dan nog ook. Ik raakte door hem gefascineerd.” “Ik leerde Fons Verplaetse kennen tijdens een conferentiedag voor de 80ste verjaardag van Guy Spitaels in Ath. Er was maar één Vlaamse spreker en dat was ik. In de zaal zaten nog drie Vlamingen: Wilfried Martens, Miet Smet en Fons Verplaetse. Nadien raakten we met elkaar aan de praat op die prachtige markt van Ath. Ik hoorde Martens en Verplaetse zaken vertellen waarvan ik dacht: “Tiens, dat is niet wat ik destijds als officiële versie hoorde.” Het gaat dan vooral over anekdotes en zo. Daar is het idee ontstaan om een boek te schrijven. Het is geen biografie geworden, maar een opsomming van een aantal belangrijke fases in de ontwikkeling van ons land. Fases waarin Verplaetse een doorslaggevende rol heeft gespeeld.”

Ons land heeft 2020 afgesloten met een staatsschuld van 418 miljard euro. Wat zou Verplaetse vinden van dit beleid? “Die schulden zouden hem in zeer hoge mate hebben verontrust. Vooral ook omdat de schuldentoename al bezig was van voor de coronacrisis. Onder Charles Michel was men al schulden beginnen aanmaken. De niet gedekte taks-shift blijft ons parten spelen. En er werden ook nog een paar belastingverlagingen doorgevoerd die we ons eigenlijk niet konden permitteren. Maar door de coronacrisis is die schuldenlast nog eens de hoogte in geschoten. De vraag is nu alleen: hoe trek je dat ooit recht? Ik denk dat men van deze gelegenheid gebruik moet maken om enkele ingrijpende veranderingen door te voeren, zowel op fiscaal, economisch als sociaal vlak.”

Komen we eigenlijk ooit nog vanonder die schuldenlast uit? “Veel zal afhangen van de manier waarop we op communautair vlak evolueren. Blijven we in de verwarde fase waarin deze zesde staatshervorming ons gebracht heeft? Men heeft een nieuwe bijzondere financieringswet uitgewerkt, maar die regelt niet alles. Je voelt al van voor de crisis dat Wallonië in de proble-

men gaat komen door die financieringswet. En onder de taalgrens is men daar heel ongerust over. Die grote staatshervorming zie ik op ons af komen, die is eigenlijk onvermijdelijk geworden.”

Fons Verplaetse had nauwe banden met CD&V. U staat ook bekend als iemand met een kritisch, maar tegelijk conservatief en christelijk imago. Terecht? “Ik ben niet te beroerd om toe te geven dat ik conservatief ben. Ik kom uit een christendemocratisch nest. Mijn hele familie is ervan doordrongen, dat schud je niet zomaar van je af. Maar doorheen de jaren heb ik ook altijd goede contacten gehad met andere partijen. Ik heb me als politiek verslaggever nooit in een hokje laten opsluiten.”

Bent u nog praktiserend katholiek? “Nee, het zou een beetje overdreven zijn om dat te zeggen. Maar de katholieke traditie gooi ik niet zomaar weg. Daar blijf ik op allerlei manieren mee verbonden. De boeken die ik lees, de contacten in sommige middens, het belang dat ik hecht aan het katholiek onderwijs… Ik was overigens stomverbaasd dat N-VA de oorlog verklaart aan het katholiek onderwijs. Dat begrijp ik niet.”

Ik kom uit een christendemocratisch nest. Mijn hele familie is ervan doordrongen, dat schud je niet zomaar van je af CD&V is intussen niet langer de machtspartij die ze in uw jonge jaren wel was. Welke verklaring hebt u daar voor? “Er zijn verschillende zaken gebeurd. Een eerste dreun was de manier waarop, begin jaren ’90, de abortuskwestie werd afgewikkeld. Men wist dat toenmalig koning Boudewijn die wet niet wilde tekenen en dat hij ging vasthouden aan zijn principes. De CVP van toen heeft zich te toegeeflijk opgesteld. Ik heb het altijd fout gevonden dat de koning niet voor zijn verantwoordelijkheid werd geplaatst: ofwel ontslag nemen, ofwel tekenen.” “En toen kwamen er de burgermanifesten en de vernieuwing die Verhofstadt wilde doorvoeren. De christendemocraten hebben iets gelijkaardigs willen doen, maar toen is Johan Van Hecke voorzitter geworden en die heeft alle bruggen opgeblazen, zowel met ACW, de Boerenbond, de middenstand. Alles moest weg. Op die manier heeft de partij ook de drie dragende pijlers onder haar werking weggeslagen. En ze wisten niet wat ze in de plaats gingen krijgen.” “Tenslotte is er ook de opkomst van andere partijen. Het kartel met N-VA, en dan vooral de manier waarop dat kartel verbroken is, heeft ook veel schade be-

“Politici denken vandaag dat ze in contact staan met de bevolking als ze een keertje in De Zevende Dag zijn geweest”

Interview

15 APRIL 2021

Zeg niet Rik Van Cauwelaert tegen Rik Van Cauwelaert de Wyels De echte naam van de voormalige Knack-hoofdredacteur luidt Rik Van Cauwelaert de Wyels. Die opmerkelijke naam dankt hij aan Franco de Wyels, voormalig abt van de Abdij Affligem, die Riks vader ooit adopteerde. “Abt Franco was de broer van mijn grootmoeder. Hij had om evidente redenen dus geen kinderen. Omdat de familienaam de Wyels dreigde uit te sterven, besliste Franco om de vier zonen van zijn zuster te adopteren. Franco werd zo de adoptievader van mijn vader en zijn broers. Zij kregen de naam “Van Cauwelaert de Wyels”. Maar we gebruiken die naam eigenlijk nooit, want dan moeten we altijd weer die hele uitleg doen (lacht).” rokkend. Maar goed, de traditionele partijen hebben het ook elders in Europa heel moeilijk. In Nederland is het CDA compleet geïmplodeerd. Ook in Italië en Frankrijk is het snel gegaan. En waar het niet snel, maar wel razendsnel is gegaan, was in Wallonië. De Franstalige christendemocraten, de PSC dus, bestaat er eigenlijk niet meer. De cdH is slechts een restant van die partij.”

Hoe komt het eigenlijk dat West-Europa dat katholieke geloof zo snel heeft afgeschud? “Die trend was al langer aan de gang. Het komt ook omdat men in Rome niet altijd even intelligent gereageerd heeft op nieuwe ontwikkelingen in de samenleving. De hele discussie over homofilie die momenteel in de kerk woedt, is daar een voorbeeld van. Bisschop Bonny neemt het op voor de homofielen en voor homofiele koppels, maar volgens de paus blijft homofilie een zonde. Dat de paus die stelling in 2021 nog officieel maakt, blijft een beetje raar. Ik heb de indruk dat ze in het Vaticaan een paar treinen gemist hebben. En dat heeft zijn weerslag.”

Iets anders: de meeste mensen kennen u als hoofdredacteur van Knack. U bent daar in 2012 vertrokken omdat u vreesde dat het blad een te linkse koers ging varen. “Het is een beetje gecompliceerder dan dat alleen, maar ik wil op mijn afscheid aan Knack liever niet terugkomen. Bij mijn vertrek heb ik een gentlemen’s agreement gemaakt met Rik De Nolf, de eigenaar. We hebben toen ook afgesproken dat we daar niet meer gingen over praten. Voor mij is dat dus een gedane zaak. Knack is eigendom van de familie De Nolf. Die mensen beslissen dus zelf welke inhoudelijke richting ze met het blad willen uitgaan. Als redacteur kan je je bij hun keuze neerleggen, of je kan vertrekken. Ik heb voor het laatste gekozen.”

De media krijgen vaak het verwijt dat ze inhoudelijk te veel naar links zijn opgeschoven. Is dat een terechte kritiek? “Ik hoor dat ook vaak, maar toch verwondert mij dat altijd. Kijk, er is ooit een enquête geweest waaruit bleek dat het gros van de journalisten een linkse stem uitbrengen bij verkiezingen. Maar zou hun politieke keuze echt van belang zijn? Als dat zo is, dan zou een partij als Vlaams Belang nooit de opgang gemaakt hebben die ze nu heeft doorgevoerd.” “Ik omschrijf mezelf als conservatief, maar ik weet wel enkele zaken aan de linkse zijde ook te appreciëren. Met de christelijke arbeidersbeweging heb ik altijd veel affiniteit gehad, mijn vader was trouwens politiek directeur van de krant Het Volk. Maar de tijd dat journalisten ook konden militeren voor politieke partijen, is gelukkig voorbij. De lezer wil juist en correct geïnformeerd worden. Ik schrijf nu columns voor De Tijd en die krant gaat inhoudelijk tot heel breed, en staat open voor alle partijen.”

Vlaams Belang becijferde onlangs dat haar vertegenwoordigers veel te weinig op de VRT aan bod komen, in vergelijking met het verkiezingsresultaat. “De openbare omroep moet respect hebben voor de electorale verdeling van de bevolking, dat klopt. Maar goed, onlangs heb ik nog in een debat gezeten met Tom Van Grieken. Het is nu ook niet zo dat die partij helemaal niet wordt uitgenodigd.”

In entertainmentprogramma’s wordt het VB helemaal niet uitgenodigd. Mag die partij zich dan niet onheus behandeld voelen? “Weet je, die entertainmentprogramma’s, politici zouden zich daar beter niet tonen. Dat is een tweesnijdend zwaard. Ze denken vaak dat ze zich daar populair kunnen door maken. Maar dat is niet zo. Veel mensen ergeren zich aan de aanwezigheid van politici in spelprogramma’s. Ik denk dat de meeste mensen van oordeel zijn dat politici zich moeten bezighouden met ernstige zaken, met het bestuur van het land. Bij de jongste verkiezingen herinner ik me dat alle partijvoorzitters op televisie een liedje moesten zingen en een dansje doen. Dat was ver-schrikke-lijk! Ik kan me niet inbeelden dat een van die voorzitters daar populairder mee geworden is. Mij ga je alvast niet in entertainmentprogramma’s zien zitten. Er zijn andere mensen die dat beter kunnen dan ik. En politici zou ik de raad geven om op eenzelfde manier te reageren.”

Ondanks de aanwezigheid van de politiek op sociale media, hoor je ook vaak de opmerking dat veel politici de band met hun kiezers zijn kwijtgeraakt. “Vroeger deed men op een andere manier aan politiek, dat klopt. Volksvertegenwoordigers en ministers hielden toen nog toespraken. De ene deed dat in de parochiezaal, de andere in het volkshuis. Men ging daar spreken tot zijn achterban en men had rechtstreeks contact met de mensen. Vandaag denken politici dat ze in contact staan met de bevolking als ze een keertje in De Zevende Dag zijn geweest.” “Toen ik als journalist begon, was het parlement nog het centrum van de macht in dit land. Je had het parlement, de Wetstraat, het paleis ertegenover, de Generale Maatschappij. Nu zijn er heel veel dimensies bijgekomen. De landen hebben veel macht afgestaan aan Europa. Andere bevoegdheden werden dan weer overgeheveld naar de regio’s. En ja, waar zit die macht nu precies? Toen de coronacrisis uitbrak, zagen we dat er plots 7, 8 of 9 ministers bevoegd waren voor volksgezondheid. De burger weet niet meer tot wie hij zich moet richten. En dat maakte het ook allemaal niet eenvoudiger.”

Nog een bron van ergernis voor veel mensen is de toegenomen politieke correctheid, met het nieuwe woke-denken als extreme versie daarvan. “Kijk, ik ben opgegroeid in een dorp waar toevallig twee mensen woonden die een andere geaardheid hadden. Het hele dorp wist dat, maar niemand heeft hen daarop aangesproken. De mensen zijn in hun dagelijkse omgang vaak de politiek vooruit. En komt daar plots een groep die een taaltje begint te gebruiken waarvan iedereen denkt: waarover hebben jullie het toch? Dat is het probleem van dat hele woke-gedoe. Homo’s, lesbiennes of transgenders, de mensen hebben zich daar al lang mee verzoend, maar ze krijgen het op de zenuwen van die actiegroepen. Je ziet eenzelfde scenario met de klimaatbeweging. Daar laten sommige mensen weten dat we beter het licht meteen zouden uitdoen. En de mensen denken ook dan: doe eens normaal zeg.”

Mij ga je niet in entertainmentprogramma’s zien zitten. Er zijn andere mensen die dat beter kunnen dan ik. En politici zou ik de raad geven om op eenzelfde manier te reageren Hoe kan het dat die woke-beweging zo een grote invloed heeft op de politieke besluitvorming? “Daar gaan wij, de media, al eens in de fout. Als twee schoolmeisjes een klimaatstaking willen organiseren, dan wordt dat plots een belangrijk item in de nieuwsuitzendingen. En dan krijgt die staking een belang die ze eigenlijk niet verdient. Men zou in het nieuws beter aandacht besteden aan de klimaatengagementen die we zijn aangegaan. Hoe kunnen we een oplossing vinden die ook sociaal draagbaar is? Maar neen, plots wordt alles gefocust op twee figuren die dat dossier en die aandacht niet kunnen dragen. De media pompen dat te veel op.” “Ik heb me ook zitten ergeren aan de manier waarop gegoocheld werd met de coronacijfers. Het leek wel alsof de wereld aan het instorten was. Ik ben oud genoeg om mij de grote griepepidemie van 1968-’69 te herinneren. Misschien

School verlaten op 16-jarige leeftijd Rik Van Cauwelaert zegde de schoolbanken op 16-jarige leeftijd vaarwel. “En dat is iets wat ik niemand aanraad”, vertelt hij daarover. “Ik liep school in het Sint-Aloysiuscollege. Een leraar voorspelde me er ooit dat ik zou eindigen aan de hoek van een tafel in Parijs, als journalist die schreef over landen waar hij nooit geweest was. Het was in 1966 dat ik mijn ouders vertelde dat ik wou stoppen met school. Die mensen waren verbijsterd, maar finaal hebben ze mijn beslissing toch goed opgevangen. Niet onlogisch, want mijn vader had in zijn jeugd iets gelijkaardigs gedaan. Nadat ik twee jaartjes had rondgetrokken, ben ik op mijn 18 jaar als persfotograaf begonnen bij het agentschap Photonews. Later stapte ik over naar Associated Press. Enkele jaren later ben ik ook beginnen schrijven en ben ik dus de schrijvende journalistiek ingerold.”

moet iemand maar eens opzoeken hoeveel doden er toen gevallen zijn. Niemand droeg toen een mondmasker, niemand gebruikte handgel. Mijn oude huisarts heeft me ooit eens verteld dat hij toen huisbezoeken deed tot 2 of 3 uur ’s nachts. De overheid voerde geen enkele maatregel door toen. Zo zie je maar hoe in een tijdspanne van amper 50 jaar een totaal andere manier is ontstaan om om te gaan met zo’n ziekte. In de coronacrisis hebben we gezien hoe er in media en sociale media eerst lacherig werd gedaan over de ziekte. Nadien realiseerde iedereen zich dat het ernstig werd en ontstond er zelfs een panieksfeer. Wij, de media, spelen daarin een belangrijke rol waarover we ons dringend eens moeten beraden.”

U haalde het zelf aan: de coronacrisis. Volgens onderzoek van de universiteit Antwerpen hebben we zeer eenzijdige berichtgeving gekregen over de crisis. Kritische stemmen, zoals de ontslagen onderzoeker Sam Brokken, stellen zich vragen bij de dominante aanpak. Terecht? “Brokken heeft niet helemaal ongelijk. En op een zeker ogenblik zullen we wel moeten zeggen dat we de economie niet blijvend kunnen stilleggen. We gaan met zijn allen opnieuw aan de slag moeten, dat is nu al duidelijk. Deze lockdown is niet uit te houden. Alleen al op financieel en budgettair vlak is het niet draagbaar. Gelukkig komen de vaccinnaties intussen wel op dreef.”

Het vaccinnatiebeleid van de EU kreeg ook veel kritiek. Slaan we inderdaad een mal figuur? “We hebben alleszins geen voorbeeld gesteld met onze vaccinnatieregeling. Dat is zeer vreemd, want Europa is de grootste producent van het vaccin en toch komt alles hier zo traag op gang. De EU heeft veel nonchalanter gereageerd dan de Britten en de Amerikanen. Nu proberen ze zich te herpakken.”

Gelooft u nog in de slagkracht van de EU? “Nee, niet zoals het nu gaat. Landen als Hongarije, Polen, Bulgarije, Slovenië of Slovakije zitten niet meer op hetzelfde spoor als de West-Europese landen. De Oost-Europese landen voelen zich heel ongelukkig in deze Europese constructie. En dat probleem moet dringend opgelost worden, want anders loopt het niet goed af. Wij kunnen sommige optredens van die landen vreemd vinden, bijvoorbeeld de manier waarop de Hongaarse premier Victor Orbán optreedt tegen de media. Zij reageren zo op de bemoeizucht vanuit Brussel. Vroeger werden ze vanuit Moskou geregeerd, nu hebben ze de indruk dat Brussel hetzelfde doet. De EU had met die landen al veel langer moeten gaan praten. We zijn er hier altijd van uitgegaan dat die Oost-Europese landen al blij mochten zijn dat ze erbij mochten horen. Ze moesten vooral zwijgen. De Franse president Chirac heeft Polen ooit de les gespeld en gezegd dat dat land moest zwijgen als de grote jongens praten. Maar Polen, dat is een groot land, hé. Ze pikken daar dat soort dingen niet meer.” WIM DE SMET

5 minuten persoonlijke moed!

We gaan met zijn allen opnieuw aan de slag moeten, dat is nu al duidelijk. Deze lockdown is niet uit te houden. Alleen al op financieel en budgettair vlak is het niet draagbaar

Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Word lid van het VNZ

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Bel 015 28 90 90 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be

10 Buitenland Groene burgemeester subsidieert radicale moskee in Straatsburg

NEDERLAND

FRANKRIJK

15 APRIL 2021

Het groene gemeentebestuur van Straatsburg geeft een subsidie van 2,5 miljoen euro voor de bouw van een moskee van de omstreden Turkse islamitische beweging Milli Gorus. Minister van Binnenlandse Zaken Gérald Darmanin vindt dat niet kunnen. Hij vreest Turkse inmenging in Frankrijk. Ander gevoelig element is de scheiding van Kerk en Staat, al gelden hier in de Elzas andere regels.

Bart Verhaeghe en Vincent Mannaert, voorzitter en algemeen manager van Club Brugge, hier in Eindhoven bij het verlaten van een BeNeLiga vergadering.

Minister van Binnenlandse Zaken Gérald Darmanin reageerde onthutst. Hij beschouwt de subsidie als “de financiering van de tussenkomst van een buitenlandse mogendheid”.

Sinds de groenen van EELV een aantal burgemeestersjerpen van grote Franse steden binnenhaalden zijn ze voorwerp van heftig debat. Hun radicalisme werd snel duidelijk. De ene keer wou een burgemeester geen kerstbomen in de stad, een andere keer verzette een EELV-mandataris zich tegen de komst van de Ronde van Frankrijk in haar stad (“duur, vervuilend en vrouwonvriendelijk wegens de podiummissen”). Sinds kort zijn de schijnwerpers gericht op Straatsburg in de Elzas.

Buitenlandse interventie Daar besliste de groene burgemeester Jeanne Baseghian een subsidie toe te kennen aan de organisatie Milli Gorus voor de bouw van een moskee. Het gaat om 2,5 miljoen euro of 10 procent van de totale kostprijs voor de moskee Eyyub Sultan die met haar minaretten van 36 meter een van de grootste van Europa wordt. De eerste steen van het gebouw - dat ook een opleidingscentrum, restaurant en markt moet herbergen - werd al in 2017 gelegd, toen in aanwezigheid van de prefect van het departement Bas-Rhin en de toenmalige socialistische burgemeester van Straatsburg. Milli Gorus is radicaal-islamitisch, staat dicht bij de moslimbroederschap, is voor de invoering van de sharia en weigerde een charter te ondertekenen waarin het de waarden van de Franse Republiek onderschrijft. Minister van Binnenlandse Zaken Gérald Darmanin reageerde onthutst. Hij be-

Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis zijn

Achouffe 19 - 6666 Wibrin (Houffalize) Wij zijn vlamingen Tel.: 061 28 81 82

www.lespine.be

‘Waar tafelen een hoffelijke bezigheid wordt’ Huwelijken - Recepties - Banketten - Seminaries

Fruithoflaan 15 - 2530 Boechout - 03/455 07 67 www.kasteelfruithof.com

schouwt de subsidie als “de financiering van de tussenkomst van een buitenlandse mogendheid.” Hij kreeg daarbij de steun van president Emmanuel Macron die de Turkse president Erdogan ervan verdenkt te proberen de Franse politiek te beïnvloeden en zelfs een rol wil spelen in de presidentsverkiezingen die voor volgend jaar staan gepland. De groene burgemeester van Straatsburg repliceerde dat de regering dan maar met bewijzen moet komen en verdenkt LREM (La République en Marche), de partij van president Macron, van politieke spelletjes. Ze wast de handen in onschuld en stelt dat het stadsbestuur gewaarschuwd moest worden door de centrale overheid, wat niet is gebeurd.

Apart statuut Elzas-Lotharingen Feit is wel dat Milli Gorus in de regio, en meer bepaald in Mulhouse, stukken grond heeft gekocht die gebruikt zouden worden voor religieuze plechtigheden. De Turkse invloed in Frankrijk neemt dus wel duidelijk toe. Het dossier is extra gevoelig omdat men hier op de grenzen van de scheiding tussen kerk en staat botst en meer bepaald het radicale Franse principe van de laïcité. Dat een overheid een religie subsidieert gaat in tegen de radicale scheiding van 1905. Alleen gelden er in Elzas en Lotharingen andere regels. Deze gebieden, die tussen 1870 en 1918 Duits waren, hebben een ander stelsel en hier geldt de scheiding niet zo sterk. Een voorbeeld zijn de Franse staatsscholen waar geen godsdienstlessen worden gegeven. In Elzas en Lotharingen is dat wel het geval. En zo verschoof het debat richting het aparte statuut van Elzas en Lotharingen. Een ander voorbeeld: in die regio is het niet verboden dat overheden mee betalen voor de financiering van gebouwen voor erediensten. In de rest van Frankrijk is dat onwettelijk. Ondertussen is de druk op burgemeester Baseghian wel zo groot geworden dat ze aan Milli Gorus verduidelijkingen vraagt over de plannen van de beweging in Frankrijk en vraagt de waarden van de republiek te respecteren. Vraag is of het hier niet om een pose gaat. Want verschillende linkse verkozenen hebben Jeanne Baseghian publiek gesteund. Geen toppers maar toch een aantal verkozenen in de Assemblée Nationale zoals de communist Ian Brossat en de radicaal-linkse Manon Aubry van la France Insoumise. Net als de secretaris-generaal van EELV, Julien Bayou. Ondertussen heeft de prefect van het departement BasRhin het dossier voorgelegd aan een administratieve rechtbank om na te gaan of deze subsidie wel wettelijk is. SALAN

Is de BeNeLiga ten dode opgeschreven? Er is vorige week gegrinnikt in de bestuurskamers van de Nederlandse profvoetbalclubs toen het fiasco van de beursgang van Club Brugge bekend werd. Een extra reden voor hen om dat idee van een gezamenlijke Belgisch-Nederlandse voetbalcompetitie van tafel te vegen. Voorzitter Verhaeghe van Club Brugge geniet niet de beste reputatie in Nederland. Valentijn Driessen - Nederlands belangrijkste voetbaljournalist - beschuldigt hem in De Telegraaf van grootheidswaanzin. Het manoeuvre van Verhaeghe en zijn rechterhand Mannaert om zichzelf te verrijken met een beursgang zonder één gram macht aan de club af te staan, maakte de Nederlandse voetbalwereld nog argwanender dan ie al was. Nu wordt in Nederland ook niet op geld neergekeken, maar dan liefst niet in een gezamenlijke BeNe-competitie met de sjoemelaars uit het Zuiden. De Nederlandse clubs begrijpen niet hoe het mogelijk is dat Pierre François, CEO van de Belgische Pro League, voortdurend samenwerkte met veroordeelde fraudeurs en hoe hij alle reglementen met de voeten trad toen hij openlijk kopers adviseerde de echte eigenaar-makelaar van het Henegouwse Royal Excel Mouscron (Moeskroen) te contacteren, hoewel een makelaar geen club mag bezitten. De Nederlandse clubs begrijpen niet dat bij een topclub als FC Antwerp een herhaaldelijk veroordeelde fraudeur als D’Onofrio vicevoorzitter en technisch directeur is.

Rot gelachen Is alles dan koosjer in Nederland? Niet altijd, want verscheidene keren kwamen spelers in opspraak (o.a. bij Willem II Tilburg). Maar dat is nog iets anders dan de onbeschaamde club- en Pro Leaguecorruptie in het Zuiden. In Nederland is het niet mogelijk dat een club die op zes of zeven weken voor het einde hopeloos op de laatste plaats staat plotseling alles wint; zelfs tegen topteams, en niet degradeert. Moeskroen is weer het voorbeeld. Bij het praatprogramma Studio Voetbal op Nederland 1 op zondagavond zag het panel voor het eerst beelden van de beruchte voetbalwedstrijd Eupen-Moeskroen uit maart 2018 waarbij Eupen vier maal een boulevard kreeg van de Moeskroendefensie om te scoren zodat KV Mechelen (dat probeerde te anticiperen op het zekere gesjoemel door Beveren een aanbod te doen) degradeerde. Het Nederlandse panel rolde onder tafel van het lachen toen

ze de beelden zagen van de klucht en kwam niet meer bij toen ze hoorden dat de Belgische voetbalbond niets speciaals had gemerkt. Logisch dat Nederland niet in zee gaat met clubs uit zo’n competitie. Zo’n beelden bevestigen Nederlanders maar alleen in hun superioriteitsgevoel tegenover “Pelgië” en de “Pelgen”.

Ondemocratisch versus democratisch De Nederlanders denken er ook geen seconde aan de ondemocratische structuur van de Belgische Pro League te respecteren. In de gelijkaardige Nederlandse organisatie heeft iedere club één stem terwijl in België de G5-clubs (Anderlecht, Brugge, Genk, Gent, Standard) ieder drie stemmen bezitten en alle voorstellen van de kleine clubs kunnen liquideren. Verder kan je in Nederland niet tijdens iedere transferperiode een lading witte raven (in de praktijk meestal uit zwart Afrika) binnengooien en makelaars verrijken (die op hun beurt belangrijke mensen in de clubs zwart geld toestoppen – dixit gewezen Standard-voorzitter Roland Duchâtelet). Daarenboven moeten Nederlandse clubs met een vijf zesde meerderheid akkoord gaan met een BeNeLiga. Dat botst met de gevoelsrealiteit van teams uit Friesland, Groningen, Drenthe, Gelderland. Ze willen voetballen tegen Ajax Amsterdam, Feyenoord Rotterdam of PSV Eindhoven en zijn niet geïnteresseerd in Brugge, Gent of Antwerpen; laat staan in Charleroi of Standard (die liever in de Franse competitie willen spelen). Valentijn Driessen stelt het kort maar krachtig: “BeNeLiga blijft een afstotend idee.” Waarom zijn dan nog niet alle bruggen opgeblazen? Omdat de meeste Vlaamse voetbaljournalisten uit de hand eten van Verhaeghe, Coucke, De Witte en Gheysens en iedere vergadering met Nederlandse gesprekspartners als een volgende stap beschrijven naar die BeNe-competitie. Zij zien niet of mogen niet zien dat Nederlanders altijd alle opties zakelijk en grondig bekijken vooraleer het onmogelijke idee af te blazen. JAN NECKERS

Buitenland

15 APRIL 2021

DIPLOMATIEKE VALIES

JAPAN

Principieel géén migratieland

De rivaliteit tussen Charles Michel en Ursula Von der Leyen is algemeen gekend in Euro-Brussel.

Een incident 'made in Brussels'

De Turkse leider Erdogan heeft heel wat op zijn kerfstok, maar het zou verkeerd zijn het zetel-incident in die lijst op te nemen. De verklaring is veel eenvoudiger: interne rivaliteit tussen Michel en Von der Leyen. Een reconstructie.

Er bestaat op het vlak van migratie een andere aanpak dan de West-Europese. Veel Aziatische landen passen een terughoudend migratiebeleid toe. Japan, de derde grootste economie ter wereld, kende in 2019 aan minder dan 1 procent van alle vluchtelingen en asielzoekers een verblijfsrecht toe. In Duitsland was dat 53 procent.

De aanleiding was de dood van een Nigeriaanse migrant tijdens een hongerstaking in een asielcentrum in Nagasaki in 2019. De commissie stelde een amendement voor op de migratiewet, waardoor asielzoekers, van wie de asielaanvraag werd afgewezen, geen nieuw verzoek kunnen indienen en dus het land moeten verlaten.

Zelfs in Japan gaat migratie in stijgende lijn, vooral dan vanuit Zuidoost-Aziatische landen. Nochtans houdt het land de grenzen zoveel mogelijk gesloten en zet het vooral in op robotica om de arbeidsmigratie af te remmen. Wel ondervinden ze steeds vaker politieke- en morele druk van allerlei mensenrechtenorganisaties en pro-migratie-organisaties.

Komende hervormingen

Hongerstaking Vorig jaar heeft de Japanse minister van Justitie een commissie opgericht om de stijging van het aantal vluchtelingen en asielzoekers aan te pakken.

Op 19 februari 2021 heeft de huidige eerste minister, Yoshihide Suga, de hervormingen van de migratiewet ondertekend. Binnenkort moet het parlement de hervormingen bespreken, maar zowel media en meerderheid staan erachter. Illegalen die in het land verblijven en die het bevel negeren om het land te verlaten, worden gelijkgesteld met criminelen. En neen, regularisaties komen er in Japan niet onmiddellijk aan. PIET VAN NIEUWVLIET

Het had een doorstart moeten worden voor de relaties met Turkije, en misschien werden daar wel wat kiemen voor gelegd, maar de ontmoeting zal vooral de geschiedenis ingaan als het Sofagate-schandaal. Tot groot jolijt van velen trouwens, van Moskou tot Peking. De feiten: slechts één zetel was aanwezig, Charles Michel ploft erin, waarna Von der Leyen dan maar in een grotere divan plaatsneemt. Zittend tegenover de Turkse Minister van Buitenlandse Zaken, maar niet naast Erdogan zoals Michel. Een kwalijk intern EU-probleem werd naar het bombastische Paleis van de Sultan (oppervlakte: 200.000 m2) geëxporteerd.

De beste stuurlui staan aan wal, zeker wanneer post factum geoordeeld wordt. Maar het klopt dat de oplossing vrij eenvoudig was. Michel had de ene beschikbare zetel aan Von der Leyen moeten aanbieden, waarna hij een eigen zetel had moeten vragen. Weg incident, maar wou hij dat wel? In De Tijd heeft hij over het risico dat zo'n geste “paternalistisch” zou zijn overgekomen. We zouden eerder denken aan hoffelijk of galant, kortom een etiquette die past bij iemand die de titel 'Europees President' claimt. Op zijn minst zo interessant is de vraag waarom er slechts één zetel stond. In het verleden ontving Erdogan wel vaker een gezamenlijke delegatie bestaande uit de twee functies, waarbij beide protocollair op voet van gelijkheid werden behandeld. Dat is een gebruik voor alle duidelijkheid, want volgens de letter van het Verdrag ligt de leiding van buitenlandse missies in handen van de 'Voorzitter van de Europese Raad' (Michel), niet bij Von der Leyen, die 'Voorzitter van de Europese Commissie' is. En daar heeft de vrouw die zich volkomen onterecht wel eens 'President van de Europese Unie' laat noemen het moeilijk mee.

Duidelijke afspraken Surrealistisch werd het wanneer men trachtte de zwarte piet naar de Turkse protocollaire diensten door te schuiven. Ze lieten ons de zaal niet zien, “om veiligheidsredenen”, klonk het. “Onzin”, repliceerde Ankara, “de zaal werd ingericht volgens de richtlijnen van de Europese protocollaire diensten”. Pikant detail: het waren de diensten van Michel die ter plekke waren, die van Von der Leyen waren niet afgereisd. Er was ook een gelekte mail waaruit contacten en afspraken bleken tussen Michels diensten en Erdogans protocol. En voor de aansluitende lunch waren trouwens opnieuw maar twee grote stoelen voorzien, maar na tussenkomst van een delegatielid van Von der Leyen werd snel een derde bijgezet. De rivaliteit en botsingen tussen beide zijn algemeen gekend in Euro-Brussel, het levert soms hilarische toestanden op. Een anonieme bron uit de administratie verwoordt het in De Volkskrant als volgt: “Michel wil per se de nummer 1 zijn. Het is dom dat te doen in het werkvertrek van Erdogan terwijl de camera's draaien.” MICHAËL VANDAMME

Twee presidenten

Voortaan zullen illegalen die in Japan verblijven en het bevel negeren het land te verlaten met criminelen gelijkgesteld worden.

AFRIKA

Timmeren aan een Afrikaans kalifaat Vorige week kon u op deze bladzijde lezen hoe IS in Mozambique een belangrijke havenstad heeft veroverd. Dat is één symptoom van een proces dat al heel lang bezig is: de opmars van de islam in Zwart Afrika, ook omschreven als Sub-Sahara Afrika, en dus ook van de islamitische terreurgroepen, zoals de regionale filialen van Al Qaeda, IS, Boko Haram en Al Shahaab. In de jaren ‘70 zei professor Vermeersch nog dat de strijd om Afrika niet ging tussen de islam en het christendom, maar tussen de islam en het bier. Wel, het bier is aan het verliezen. En pour la petite histoire, de varkens verliezen ook terrein. De meeste Afrikaanse volkeren zijn verzot op varkensvlees. Om dat te omzeilen, gebruiken islamitische predikanten een schitterend bedachte propagandaleugen: ze beweren dat de varkens die in de Koran als onrein bestempeld worden, niet de kleine bruine, harige zwijntjes zijn die je in alle traditioneel-Afrikaanse dorpen ziet, maar alleen de grote, roze varkens van de Europeanen. Natúúrlijk mogen ze hun eigen kleine varkentjes blijven slachten en opeten. Maar bekeerlingen moeten wel hun kinderen naar een islamitische school sturen. En als die groot zijn, en grondig geïndoctrineerd, pas dan moeten het bier en de varkens eraan geloven. Het zou een parabel kunnen zijn over de domheid van… hele generaties politici in de EU.

Machtswissel Dit geleidelijke proces van islamisering leidde in grote delen van Zwart Afrika tot enorme verschuivingen ten koste van de

christenen en de animisten op het vlak van demografische, politieke en financiële macht; dit laatste dank zij de massale toestroom van oliedollars, die worden gebruikt om het islamiseringsproces nog te versnellen, moskeeën en islamitische madrassa’s te bouwen, en… terreurorganisaties te voorzien van moderne wapens, trainingsfaciliteiten en een goed geoliede propagandamachine, vooral via internet. Tien miljoen dollar, bijvoorbeeld uit Qatar, is in Frankrijk misschien al veel geld, maar in een arm Afrikaans statje is het relatief gezien nog véél meer. Je kan er zeker meer generaals of politici mee omkopen in Niger dan in Frankrijk.

“Uitbraakmogelijkheden” Op de webstek van Newlines Institute, bij het artikel “ISIS in Africa: the Caliphates Next Frontier”, vinden we een kaart van Afrika waarop de aanslagen van groepen verbonden met de kalifaatbeweging IS (of ISIS) geografisch staan aangeduid. Dit toont natuurlijk slechts een deel van de islamitische terreur in Afrika. Niet alle islamitische terroristen zijn aangesloten bij IS. In Sub-Sahara Afrika zien we een enorme cluster die bijna heel Burkina Fasso overdekt, grote delen van

Mali en het westen van Niger. Een tweede cluster overwoekert het gebied rond het drielandenpunt van Nigeria, Tsjaad en Niger, met enkele uitlopers naar Kameroen. Heel Zuid-Somalië en Noord-Kenia zijn overdekt met spikkels die aanslagen van Al Shabaab voorstellen. Deze aanslagen zijn meestal wel kleinschaliger en amateuristischer dan die in de Sahel. De aanslagen van ISCAP (Islamic State in the Central African Province) in het grensgebied tussen Congo-Brazzaville en Oeganda vormen een kleine maar heel dichte cluster, net zoals die in Noord-Mozambique, waar ISCAP dus een havenstad veroverde. Op 15 oktober 2020 had deze groep voor het eerst ook een aanval uitgevoerd over de grens, in Tanzania. Dit illustreert het probleem van de enorme “breakout capacity” van al die groepen. Ter vergelijking: het IS-filiaal in de Sinaï houdt al jaren bijzonder hardnekkig stand tegen de antiterreuracties van het Egyptische leger en – officieus natuurlijk – van de Israëli’s. Maar de kansen op een “breakout”, zoals IS die in 2014 realiseerde door verbazend snel grote delen van Irak en Syrië te veroveren, zijn bijna nihil. De Sinaï ligt ingeklemd tussen Egypte en Israël. In het tribale Afrika, met zijn onbewaakte grenzen, zijn chaotische en corrupte regeringen en veiligheidsdiensten, zijn de “uitbraakmogelijkheden” van al die groepen veel groter. PAUL BÄUMER

12 Interview r is de obligate startvraag die elke auteur voorgeschoteld zou moeten krijgen: waarom ging u over tot het schrijven van dit boek? “Een samenspel van verschillende elementen speelde. Op zich is er mijn belangstelling voor het fenomeen verzet, de idee van ‘Widerstand’. Wat brengt mensen ertoe om in het verzet te gaan tegen een bepaald regime en daar ook alle gevolgen van te aanvaarden? Wanneer zet men de stap? En is er een bijzondere aanleiding, een keerpunt? Ooit zou ik trouwens nog wat willen doen rond het verzet binnen de DDR, maar dat is voor later (lacht). Binnen ons taalgebied bestaat nauwelijks materiaal over dit onderwerp, dat is een ander element. Er is het werk van Ger Van Roon, maar dat is al enkele decennia oud en is eerder een opsomming. Ik wil verder gaan. Er is mijn drang om objectiviteit na te streven. Proberen te begrijpen wat gebeurd is, eerder dan het morele vingertje op te steken. Een ander aspect dat me erg interesseert is te achterhalen wat er van dat verzet geworden is. Voor de betrokkenen liep het meestal slecht af, aan de galg, maar wat met de ideeën waarvan er verschillende na de oorlog opgepikt werden? Een benadering van democratie, economie, de rechtsstaat bijvoorbeeld. Het is misschien wat kort door de bocht, maar je zou kunnen stellen dat de twee belangrijkste stromingen van het verzet, centrumrechts en links, na de oorlog elk hun staat gekregen hebben: de Bondsrepubliek en de DDR.”

OPPORTUNITEIT VAN EEN AANSLAG Voor de details over wie precies wat deed moet het boek maar gelezen worden, maar mogen we concluderen dat het verzet tegen Hitler in al zijn diversiteit een relatief klein draagvlak had? “Objectief gesproken was dat zeker het geval, al is men doorheen de jaren ook mythes gaan creëren. Iedereen die nog maar zijn mond had opengedaan, werd uitvergroot op een voetstuk geplaatst. Tegelijk mag men niet vergeten dat het staatsapparaat bijzonder aanwezig was in alle geledingen van de samenleving. In het verzet gaan was sowieso erg moeilijk. Heel wat mensen zijn ook vrij lang in het verhaal meegegaan. Het moment dat de ‘Weiße Rose’, het netwerk rond broer en zus Scholl, opgerold werd, viel ongeveer samen met Goebbels’ gekende toespraak waarin hij naar de juichende massa zijn bekende vraag ‘Wollt ihr den totalen Krieg?’ toeriep. Bij het netwerk van Von Stauffenberg waren zo'n 600 officieren betrokken. Dit kan veel lijken, maar op een totaal van meer dan 232.000 officieren stelde dit niet veel voor.”

15 APRIL 2021

Vaak wordt het verzet tegen Hitler vereenzelvigd met de mislukte aanslag van Von Stauffenberg in juli 1944. Een onterechte verenging, want er zijn er wel meer die actie ondernamen tegen Führer en regime. En wat opvalt: ze hebben soms een erg uiteenlopende politieke achtergrond, van links tot rechts. Toch moeten de dingen in proportie bekeken worden, waarschuwt Duitslandkenner Dirk Rochtus. De waaier mag dan al breed geweest zijn, het draagvlak was dat veel minder.

Wat Von Stauffenberg betreft: stelde men zich geen vragen bij de timing? Juli 1944 was rijkelijk laat, zeker in het licht van hoe de oorlog evolueerde. “Op dat moment waren er nog geen buitenlandse troepen op Duits grondgebied, maar D-day was wel al achter de rug. Ondertussen was ook het Oostfront ingestort. Het was voor iedereen duidelijk dat de nederlaag onafwendbaar was. Ingewijden als Albert Speer wisten, even terzijde, al enkele maanden na de campagne in Rusland dat de oorlog niet meer te winnen viel. Is dat nu wel het goede moment, vond men? Terwijl miljoenen families echtgenoten en zonen aan het front hebben, zou het wegvallen van Hitler de chaos nog kunnen vergroten. Er zijn trouwens stemmen die zeggen dat Von Stauffenberg net om die reden zelf de aanslag heeft doen mislukken. En wat als het gelukt zou zijn? De dood van Hitler had niet volstaan om een regimewissel te bewerkstelligen. Wat ook met de oorlog? De geallieerden hadden de eis van onvoorwaardelijke overgave gesteld en weken daar niet van af. Wellicht had men de oorlog dan gewoon verdergezet.”

VERSAILLES ONTMANTELEN U haalde het al even aan: er was wel degelijk een reële steun voor Hitler, vooral dan tijdens de eerste jaren van zijn bewind. En dat gaf de nazi's de ruimte en de tijd het hele apparaat naar zich toe te trekken… “Onderschat de chaos van Weimar niet. Toen Hitler met iets meer dan 30 procent van de stemmen kanselier werd, was hij zomaar even de 14de sinds de Republiek in 1919 het licht zag. Het was toen perfect aannemelijk dat dit slechts een zeer kortstondige episode zou worden, een overgang naar nummer 15. Men schatte hem ook niet zo hoog in. Vergeet niet dat hij tien jaar eerder nog een politiek mislukkeling was die de mist in ging met zijn gefaalde ‘Bierkellerputsch’.”

Maar het liep anders... “Behoorlijk. Velen hadden wel hun reden om zich in zijn beleid terug te vinden. Er waren sociale hervormingen, maar er was ook zijn buitenlands beleid. Vergeet niet

Interview met auteur en Duitslandkenner

DIRK ROCHTUS

Duitslandkenner met een missie Dirk Rochtus (°1961) is hoofddocent aan de KU Leuven/Campus Antwerpen. Publiceren doet hij vooral over internationale politiek, nationalisme, maar vooral Turkije en zeker Duitsland. Eerder verscheen van hem “Dominant Duitsland”, “De macht van Merkel” en “Van Reich tot Republik”. In 2007 ontving hij het Bundesverdienstkreuz van de Bondsrepubliek Duitsland.

“Verzet tegen Hitler was divers, niet zo breed gedragen en vooral onsuccesvol”

dat in het naoorlogse Duitsland zowat iedereen tegen Versailles was. Het was een ‘Diktat’, hen door de overwinnaars opgedrongen. Men vond de gevolgen en vooral het gebiedsverlies oneerlijk. Wanneer Hitler dan stap voor stap de erfenis ervan ontmantelde, groeide de steun. Het stond zeker niet in de sterren geschreven dat wat hij ondernam ook succesvol zou eindigen. Zijn grootste gok, dat heeft hij zelf toegegeven, was de bezetting van het Rijnland dat toen nog gedemilitariseerd was. Dat was in 1936. Bij de minste Franse tegenreactie hadden de Duitsers zich moeten terugtrekken. Het leger was nog lang niet klaar voor zijn plannen. Hogere militairen wezen daarop; anderzijds: wat ze ondernamen, leek ook te lukken. En de geldkraan werd open gedraaid waardoor het militair apparaat ongeziene middelen toebedeeld kreeg.”

Hoe belangrijk was het antisemitisme voor het verzet tegen Hitler? “Hier moet men erg voorzichtig mee zijn. Vandaag leeft zo'n mythe dat Hitler aan de macht kwam om het jodendom te vernietigen, wat ons in een rechte lijn richting Auschwitz brengt. De maatregelen die hij nam waren gekend, maar hij kon in de jaren '30 enkel dromen van een machtspositie die hem in staat zou stellen de Holocaust te orkestreren. We mogen ook niet vergeten dat het antisemitisme breed verspreid was in zowat elke Europese samenleving. Velen keurden de methodes niet goed, maar anderzijds, zo bekommerd waren ze nu ook weer niet om het lot van de Joden. De burgers en militairen in het verzet waren weliswaar verbolgen over de brutaliteit van het regime tegenover de joden, maar het was hen in de eerste plaats te doen om de redding van het Reich voor de ondergang.”

PROTESTANTSE HARDNEKKIGHEID De Britse historicus Michael Burleigh ontdekte dat heel wat kopstukken bij de Rote Armee Fraktion een familiale achtergrond hadden van ouders die niet alleen erg betrokken waren bij de nazipartij, maar ook stuk voor stuk protestants waren. Speelde religie een rol in het verzet tegen Hitler? “Ik zou niet zo ver durven gaan te beweren dat er zich bepaalde verhoudingen stelden op dat vlak bij zij die daadwerkelijk in het verzet gingen, maar de relatie religie-partij kan niet losgekoppeld worden van elkaar. Het is een feit dat het katholieke bevolkingsdeel van Duitsland, toch een belangrijke minderheid, resistenter was tegen het nazisme. En ook al was München de bakermat van de beweging, was het toch in het Noorden dat men een grotere concentratie leden aantrof. Hoe dit te verklaren is? Een scherper zwart-witdenken dat kenmerkend is voor het protestantisme kan gespeeld hebben. Net zoals katholieken zich sowieso minder verankerd voelden in het staatsapparaat. Het Duitse Rijk was al bij al een relatief jonge constructie, Pruisen was de motor en een erg uitgesproken protestantse natie. Maar nuance is hier gepast. Er waren ook wel wat dominees die gesproken hebben, net zoals pastoors dat deden. In de hogere echelons was men voorzichtiger. Een hevige reactie zou hun relatie met het regime helemaal hebben kunnen doen ontsporen.” “Ik las ooit dat aanvankelijk meer bombardementen op katholieke steden plaatsvonden, vooral dan in het Rijnland. Op zich had dat te maken met de concentratie van doelwitten, niet met een bewuste religieus geïnspireerde keuze, maar het was iets waar Goebbels zich ernstig zorgen over maakte. De katholieke Duitsers zouden wel eens sneller door de knieën gaan dan protestanten, zo vreesde hij. Hij was trouwens zelf uit de streek afkomstig, meer in het bijzonder Rheydt, nu een deelgemeente van Mönchengladbach, gelegen aan de linkeroever. President Hindenburg, bekend omdat hij Hitler smalend de 'Boheemse korporaal' had genoemd, noemde Goebbels ‘der Wallone’, want zo zag hij die strook aan de andere zijde van de Rijn (lacht).” MICHAËL VANDAMME

13 Voormalig Open Vld-parlementslid krijgt miljoenencontract via Medista NV Onderzoek

15 APRIL 2021

Het bedrijf Medista NV kreeg in april en juni 2020 twee contracten van de overheid met een potentiële waarde van 7,5 miljoen euro. Opmerkelijk: Vlaams Parlementslid Lionel Bajart (Open Vld) en zijn partner Sarah Tayib zijn via hun vennootschap bestuurder en gedelegeerd bestuur bij Medista. De ministerraad keurde op 20 maart 2021 de verlenging van twee overeenkomsten met Medista goed. Het gaat om twee contracten. Enerzijds de voorraadbeheersdiensten van de strategische voorraad van geneesmiddelen en medische hulpmiddelen, en anderzijds de voorraadbeheersdiensten van de strategische voorraad van medische hulpmiddelen voor in-vitro diagnostiek (IVD’s). De opdrachten begonnen op 1 april en 1 juni 2020 en liepen beide af op 31 maart 2021. Het was Open Vld-minister van Volksgezondheid Maggie De Block die de procedure lanceerde. Daarbij werd aangekondigd dat een openbare aanbesteding zou volgen. Toch zijn de contracten, op voorstel van Frank Vandenbroucke (Vooruit), verlengd met 6 maanden tot 1 oktober 2021. “Om zo de continuïteit en het goed beheer van de strategische voorraad van geneesmiddelen en medische hulpmiddelen, inclusief vaccins, te waarborgen”, zo blijkt uit de aankondiging. Een openbare aanbesteding is pas gelanceerd begin 2021.

De een zijn dood… De een zijn dood is de ander zijn brood. Dat aloude Vlaams spreekwoord geldt ook voor Medista. Tot aan het uitbreken van de coronacrisis waren twee kapitaalsverhogingen op rij nodig om het bedrijf opnieuw financiële ademruimte te geven. Daarna braken er betere tijden aan. Er zijn drie bestuurders op dit moment. Oroservices bvba, vertegenwoordigd door Jean-Paul Parmentier, Target S.L. bvba vertegenwoordigd door Sarah Taybi, Olivier Delaere. Gedelegeerd bestuurder van het bedrijf is de vennootschap Target S.L. Dat is de vennootschap van Sarah Taybi en haar partner Lionel Bajart. Bajart was tot de vorige legislatuur Vlaams Parlementslid voor Open Vld. Taybi zelf stond zelf ooit ook op een Open Vld-lijst en is goed bevriend met de dochter van Brussels Open Vld-topman Guy Vanhengel. Taybi voerde onder meer samen campagne met zijn dochter Eva.

Geen openbare aanbesteding wegens urgentie opslagruimte te vinden De toekenning van de twee contracten gebeurde via een onderhandelingsprocedure zonder voorafgaande bekendmaking onder Maggie De Block (Open Vld). Een woordvoerster laat ons weten dat dit gebeurde “wegens urgentie en met gunstig advies door de Inspectie van Financiën”. Op de vraag of er meerdere kandidaten waren in die onderhandelingsprocedure en waarom er is gekozen voor Medista, verwijst De Block ons door naar de FOD en het FAGG met betrekking tot de gunningscriteria. Oud-minister van Volksgezondheid De Block: “Op het moment van het afsluiten van de contracten was er wel degelijk de nodige urgentie om snel opslagruimte te vinden voor een strategische stock aan geneesmid-

delen en in-vitro diagnostiek. Voor het eerste contract kwam de vraag ook vanuit de Taskforce Shortages. De Inspectie Financiën heeft de urgentie hiervoor ook positief geadviseerd.”

De lijst van Freilich Michael Freilich (N-VA) vroeg in oktober vorig jaar aan de opvolger van De Block, minister Frank Vandenbroucke, een overzichtslijst van alle contracten die door Volksgezondheid zijn gesloten in de coronacrisis. Daarin ontdekten we dat de commerciële waarde van de Medista-contracten samen ongeveer 7,5 miljoen euro waard zijn. Het eerste contract gaat over “Covid-19-geneesmiddelen strategische voorraad”. De registratie ervan gebeurde op16 juli 2020. De totale gebudgetteerde waarde van dat contract bedraagt 3,97 miljoen euro. Daarvan stond op dat moment nog een bedrag van iets meer dan 2,11 miljoen euro ‘open’. In een derde kolom zien we dat er eind oktober voor een bedrag van 1,86 miljoen euro was uitbetaald aan Medista. Het tweede contract betreft "Covid-19-In-vitro diagnostiek" en is geregistreerd op 5 november 2020. Dat contract heeft een waarde van 3,5 miljoen euro. Opmerkelijk is dat dat bedrag nog volledig openstond. In de tabel van Freilich lezen we dat het op 10 november 2020, vijf dagen nadat het is opgeladen, werd overgemaakt aan het kabinet van minister Vandenbroucke. Daar kreeg het de code “NOK”.

Medista NV boekt in 2020 half miljoen euro winst Uit de financiële rapporten van Medista blijkt dat het bedrijf sinds 2018 moeilijke tijden beleeft. Het noteerde in 2018 een verlies van 196.728 euro. In 2019 kwam er een eerste kapitaalsverhoging van 125.000 euro. Het boekjaar eindigt met een minimale winst van 1.282 euro. Maar 2020 wordt het echte jaar van de ommekeer voor Medista. Het boekjaar sluit af met een winst van 533.636 euro, een brutomarge van 1,4 miljoen euro. Het eigen vermogen verviervoudigt bijna en stijgt van 129.553 euro naar 988.189 euro. De jaarrekening laat in 2020 een financieel topjaar zien. De openstaande handelsvorderingen (te verwachten inkomsten van leveranciers, nvdr) op minder dan een jaar verviervoudigen tot 1,9 miljoen euro. Terwijl die de twee voorbije jaren gemiddeld 384.000 euro bedroegen. Goed nieuws dus, ook voor gedelegeerd bestuurder Target S.L. Bij die openstaande handelsvorderingen zit natuurlijk ook (een deel van) de factuur van ruim 1,8 miljoen euro die Medista aan Volksgezondheid mocht factureren. Aandeelhouders van Target S.L., een bedrijf gestart als commanditaire vennootschap in 2013, maar intussen

uitgegroeid tot een stevige BV, zijn Sarah Tayib en Lionel Bajart. Het koppel was lange tijd actief bij Open Vld. Hij wordt door een voormalig collega-parlementslid omschreven als een “vriendelijke man, met weinig politieke ambitie die vooral gedreven wordt door geld”. Bajart zetelde een tijdje in het Vlaams Parlement en was ook senator. Een erg actief en bekend parlementslid was hij niet. Met Medista gaat het opnieuw goed. Het investeerde enkele weken terug in de oprichting van een nieuw bedrijf Pharma Service center BV. Medista NV investeerde er 42.500 euro in en bezit er 425 van de 1500 aandelen.

Woordvoerder Vandenbroucke (Vooruit) bevestigt: “Een openbare aanbesteding loopt voor beide contracten.” Maggie De Block gaf aan dat destijds niet voor een openbare aanbesteding is gekozen wegens “urgentie”. Toch is het opmerkelijk dat het tweede deel van het contract lange tijd ongebruikt bleef. Andere vraag is waarom de openbare aanbesteding niet sneller werd gelanceerd door minister Vandenbroucke, zoals was aangekondigd. Op 3 april reeds vroeg onze redactie aan een woordvoerder van minister Franck Vandenbroucke om meer uitleg. Die mail bleef zo’n tien dagen onbeantwoord en bleek volgens Jan Eyckmans, woordvoerder van huidig minister van Volksgezondheid Frank Vandenbroucke, over het hoofd gezien door zijn collega. Eyckmans bevestigde ons dinsdag echter dat intussen voor beide contracten een ‘openbare’ aanbesteding loopt.

Enkel Medista voldeed aan de gunningscriteria Wendy Lee, woordvoerster van de FOD Gezondheid, laat ons weten dat enkel Medista voldeed aan de gunningscriteria van de onderhandelingsprocedure zonder openbare aanbesteding. Of er andere kandidaten waren kon de woordvoerster ons niet zeggen. “Die informatie heb ik zelf niet ontvangen.” Wel duidelijk is dat intussen 7 miljoen euro van het contract is uitbetaald. Voor het eerste contract is dat 3,76 miljoen euro betaald, voor het tweede contract 3,31 miljoen euro. Lee bevestigt ons ook dat de openbare aanbesteding pas gepubliceerd is op 7 april 2021. Dat is meer dan twee weken nadat op 20 maart van dit jaar het oude contract met zes maanden is verlengd. En, we merken het slechts op, exact vier dagen na onze eerste vraag om informatie naar de openbare aanbesteding. Offertes hiervoor kunnen worden ingediend tot 14 mei 2021. Dit keer gaat het om een openbare procedure waarbij enkel de prijs als gunningscriterium geldt. KRISTOF LUYPAERT

NIEUWE ONTHULLINGEN OVER EL KAOUAKIBI De intussen ex-Open Vld-politica verraste vriend en vijand door zelf ontslag te nemen uit de partij. Haar advocaten lieten niet na daarbij nog een sneer te geven aan Open Vld. De advocaten van El Kaouakibi vergeleken de Open Vld vorige week met de stammen in Papoea-Nieuw-Guinea. Die zouden democratischer werken dan Open Vld. Ironisch genoeg vielen er net deze week 12 doden bij nieuwe stammentwisten in Papoea-Nieuw-Guinea. Een ruzie tussen twee vrouwen zou er de oorzaak van zijn.

125.000 euro van Stad Mechelen voor El Kaouakibi Ook in de stad van El Kaouakibi’s mentor Bart Somers blijkt het Vlaams Parlementslid met haar consultingbedrijf A Woman’s View een stuiver te hebben verdiend. 125.000 euro factureerde ze voor twee projecten als onderdeel van een prestigieus stadsfestival rond recht en rechtvaardigheid. In die perio-

de zetelde El Kaouakibi als expert in de raad van bestuur van de organisator. Net als in het Vlaams Parlement heeft men haar er niet veel gezien.

Uitkijken naar nieuw optreden Johan Vande Lanotte Ook ‘adviseur’ Johan Vande Lanotte, die eerst zowat persoonlijk El Kaouakibi had vrijgepleit in een live-uitzending gecoverd door HLN en VRT, komt volgende week met een nieuw tegenrapport. Dat meldde de Gazet Van Antwerpen, de krant die nog steeds vlot als spreekbuis dient voor het kamp El Kaouakibi.

WeLoveBXL heeft zelfs géén postbus in Brussel Wat er met de honderdduizenden euro's, geschonken door Jan Jambon voor haar Brusselse vzw We Love BXL, gebeurd is, blijft ook

een mysterie. “Met de crisis hebben we El Kaouakibi niet meer gehoord”, klinkt het binnen de organisatie in een reactie aan BRUZZ. Een getuige die op hetzelfde adres werkt als waar We Love BXL gehuisvest is, heeft zelfs geen weet van een deurbel of postbus van We Love BXL.

Geert Noels in Humo: “Ik heb het idee van jeugdige onervarenheid en slordigheid al lang laten varen. Dit was een doelbewust systeem van zelfverrijking.” In Humo spreken deze week ook een aantal vroegere medestanders van El Kaouakibi uit de biecht. Zo ook Geert Noels die haar project genegen was en in zijn eigen kennissenkring een aantal sponsors zocht en vond: “Als je gemaakte afspraken niet nakomt, houdt het op. Ik had Ingrid Plessers gevraagd om namens ons in de raad van bestuur van Let’s Go Urban te zetelen. Ingrid had ervaring als Vlaams diversiteitsambtenaar en staat bekend om haar integriteit. Maar ze heeft nooit

een faire kans gekregen. Ze werd buiten gepest.” Opmerkelijk is de reden waarom dat gebeurde. Plessers en haar man woonden als ‘kandidaat-bestuursleden’ twee vergaderingen bij, maar hielden het voor bekeken: “We hadden toen al vragen bij sommige geldstromen van Let’s Go Urban naar haar privébedrijf A Woman’s View. Als ze over Let’s Go Urban ging spreken, ging die vergoeding naar haar eigen vennootschap. De opbrengst van de verkoop van T-shirts van Let’s Go Urban vloeide naar haar privébedrijf.” Zo blijkt dat El Kaouakibi dansers liet begeleiden door coaches van Let’s Go Urban, betaald door de vzw. De opbrengst van het optreden ging naar A Woman’s View. “Als CEO van de vzw kreeg ze een bruto jaarloon tussen 125.000 en 150.000 euro”, weet Plessers. “Veel geld voor iemand die een dansproject voor kansarme jongeren leidt, toch? Waarom moest ze daarnaast nog extra verdienen met Let’s Go Urban via haar privébedrijf?” Geert Noels kwam toen al tot de conclusie: “Ik heb het idee van jeugdige onervarenheid en slordigheid al lang laten varen. Dit was een doelbewust systeem van zelfverrijking.”

14 Cultuur

15 APRIL 2021

CULTUUR

FILM

Stoelen en schrijfmeubels

Vice "Vice" is een ambitieuze biopic over het leven van Dick Cheney, de Amerikaanse vicepresident tijdens beide ambtstermijnen van George W. Bush. Een mystiek figuur en sterke vertolkingen maken deze film fascinerend voor al wie ook maar vaag geïnteresseerd is in de woelige, Amerikaanse politiek van de jongste decennia. Een gebrek aan eenheid in boodschap en verpakking voorkomen echter dat dieper inzicht in de omstreden figuur van Cheney kan bekomen worden.

Regisseur Adam McKay zag de Welshe acteur Christian Bale (American Psycho, The Dark Knight), met wie hij reeds in 2015 samenwerkte voor zijn film The Big Short, als de enige kandidaat om Dick Cheney te vertolken. Bale heeft sinds jaar en dag de reputatie zich met een ongeëvenaarde toewijding op zijn rollen voor te bereiden. Vaak gaat dit dan ook gepaard met de bijhorende lichaamstransformaties; Bale kwam meer dan 20 kilogram aan voor de rol. De acteur gaf ook te kennen dat de improviserende stijl van regisseur McKay een ongeziene veerkracht en inzicht in Cheneys manierismen en loopbaan vereiste.

Machtigste vicepresident ooit De resultaten van Bales gedrevenheid vertalen zich in een vertolking die de kijker zich luidop doet afvragen hoe breed de mogelijkheden blijven voor deze acteur. Het is een combinatie van gruwelijk realisme en een aanvullende mystiek die de gesloten figuur alleen maar eer aandoet. Bale bewijst met deze ongebruikelijke, mature rol dat hij ook in de komende decennia een vaste waarde kan blijven in de filmindustrie. Cheneys vrouw Lynne wordt gespeeld door Amy Adams (Man of Steel, The Fighter) en zij vormt de belangrijkste drijfkracht achter zijn politieke ambities. De wijze waarop zij wordt neergezet als een figuur die even ambitieus en meedogenloos is achter de schermen als haar echtgenoot voor het publiek, is een van de sterkste verdiensten van Vice. Aan de hand van Cheneys politieke loopbaan wordt een overzicht gegeven van de grote, politieke verschuivingen van de jongste 50 jaar. De film wil echter nooit al te lang stilstaan of werkelijk inzicht bieden. Met als enige uitzondering het belang van de oprichting van het Fox-televisienetwerk en de rol hiervan in de verrechtsing van de Amerikaan en de uiteindelijke verkiezing van Ronald Reagan in 1981. Het razende tempo leidt helaas wel tot een gebrek aan diepgang; zelden speelt een scène volledig uit. Een mengeling van snelle camerawissels, een overbodige vertelstem en archiefbeelden à la Lars Von Trier voorkomen dat de film zichzelf ooit te serieus neemt, wat eerder een tekortkoming is dan kunstzinnig. De ernst van de beschreven gebeurtenissen en de luchtigheid van de cinematografische presentatie halen elkaar onderuit in plaats van aanvullend te werken. Ook de maniakale, vulgaire manier waarop minister van Defensie Donald Rumsfeld (Steve Carell) wordt neergezet, grenst vaak aan het karikaturale. Bales rijpe vertolking voelt minder op zijn plaats in een film die geplaagd wordt door kinderlijke ambities van originaliteit. Daar ligt misschien dan ook de grootste tekortkoming, de niet-ingeloste verwachting dat de aanblik van de gereserveerde Cheney in zijn pyjama kan bijdragen tot een dieper inzicht in de beruchte figuur. De film zweeft uiteindelijk te veel tussen vorm en inhoud om werkelijk licht te laten schijnen op de machtigste vicepresident in de geschiedenis van de Verenigde Staten. Vice is beschikbaar op Netflix. SIMON SEGERS

Het Design Museum Brussel toont honderd stoelen uit de jongste honderd jaar. Het Design Museum Gent maakt een expo met twintig schrijfmeubels en vijftig bureauaccessoires uit de eigen collectie. In september 2020 opende het Design Museum aan het Atomium in Brussel. Het toont in de permanente opstelling plastic design vanaf de jaren '50. In tijdelijke tentoonstellingen komen de andere materies in velerlei vormen en thema’s aan bod. Nu loopt er een expo met honderd stoelen van het einde van de negentiende eeuw tot vandaag. Ze komen uit de eigen collectie, uit The Design Museum in Londen en van een Brusselse privéverzamelaar. De stoel is een alledaags meubelstuk waar vele designers mee aan de slag zijn gegaan. De enen focusten op de functionaliteit, anderen ontwierpen stoelen als experiment, als ironisch gebaar, als staaltje van puur creatieplezier en soms zelfs als statement. Dat illustreert de tentoonstelling met een aantal bijzondere exemplaren. Er is de beroemde “Rood-Blauwe Stoel” (1918) van Gerrit Rietveld. Deze Nederlandse architect en meubelontwerper was een pionier van het nieuwe bouwen en een ster van de kunstbeweging De Stijl, waarvan ook Piet Mondriaan een prominent lid was. De lattenleunstoel van Rietveld, in de kenmerkende primaire kleuren, past perfect bij de schilderijen van Mondriaan.

gebruik van maakten. De “Panton Stoel”, genoemd naar de invloedrijke Deense ontwerper Verner Panton, was in 1959 de eerste stoel die volledig uit één stuk kunststof werd vervaardigd. In de jaren '60 moesten ook de klassieke, stijlvolle of sierlijke stoelen op de schop. Getuige daarvan is onder andere de “Tube Chair” (1969) van de Italiaan Joe Colombo. Hij stelde een ‘stoel’ samen uit vier holle cilinders met verschillende diameters. Een leuke spielerei van later is de voddenstoel (1991) van de Nederlander Tejo Remy, gemaakt van oude kledingstukken die bij elkaar zijn gebonden met metalen banden. Designers zijn toch ook aan de functionaliteit blijven denken, zoals Konstantin Grcic, een Duits industrieel ontwerper van Servische

Zwevend en achterpootloos In 1925 ontwierp de Hongaars-Amerikaanse architect en designer Marcel Breuer de “Wassily”, een strakke stoel in vernikkeld staal en leer. Uit dezelfde periode stamt de zwevende stoel (1927) van Mart Stam, de ontwerper van de eerste achterpootloze stoel in buisstaal. Technologische innovaties leidden tot nieuwe grondstoffen, waar designers gretig

afkomst, die met de “CUP” (2018) een bijzonder elegante geometrische stoel creëerde. Zo staan in het museum honderd stoelen netjes geordend, rij aan rij. Het zijn niet enkel iconische exemplaren. Zo staat naast de “Rood-Blauwe Stoel” van Rietveld een plastic serieproductiestoel van Grosfillex die in vele tuinen is terug te vinden.

Van schrijfkist tot cockpitbureau Het Design Museum Gent plaatst eveneens één meubel in de kijker. De expo “Het Bureau” toont twintig schrijfmeubels en vijftig bureauaccessoires. De oudste stukken zijn Spaanse schrijfkabinetten van rond 1620 en een schrijfkist uit het midden van de achttiende eeuw. Schrijfkisten reisden mee met adellijke en koninklijke hoven en ook naar de slagvelden. Het waren de toenmalige laptops. De tentoonstelling presenteert prachtige achttiende-eeuwse pronkbureaus in de Lodewijkstijlen, die niet bedoeld waren om veel te gebruiken, maar om rijkdom en prestige te onderstrepen, en ‘secretaires’, intieme schrijfmeubels voor de bourgeoisie, met afsluitbare opbergruimtes en vaak ook met verborgen lades. Aan het begin van de twintigste eeuw, met de komst van telegrafie en telefonie, maakten de kantoren zich los van de productieplekken. Kantoormedewerkers namen plaats aan lange rijen gestandaardiseerde bureaus. Vanaf de jaren '60 zijn de bureaus in kunststof in opmars, met als uitschieters de futuristische cockpitbureaus. Ook de accessoires evolueerden mee: het inktstel maakte plaats voor de vulpen, de pc verving de schrijfmachine, prullenbakken, kalenders, rekenmachines en dossiermappen verhuisden van de schrijftafel naar de desktop. De expo toont dit alles in heel bijzondere stukken, die ook de relatie met de gebruikers onthullen. MMMV Tentoonstellingen: “Stoel” nog t.e.m. 29 augustus, Design Museum Brussels, www.designmuseum.brussels; “Het Bureau”, nog t.e.m. 22 augustus, Design Museum Gent, www.designmuseumgent.be

BOEK

Een veelzijdige militaire kijk op het 19de-eeuwse Europa Tussen het moment dat het Franse leger in paniek het glooiende landschap rond Waterloo ontvluchtte (1815) en de augustusochtend dat het Duitse leger bij Gemmenich de Belgische grens overstak (1914), zit bijna exact een eeuw. Deze ongekend lange periode van vrede in onze contreien zou doen vergeten dat elders in Europa de wapens niet zwegen. Onder redactie van Ruud Bruijns behandelen een batterij Nederlandse historici een periode die in de militaire geschiedenisboeken minder aan bod komt. Verwacht echter geen oplijsting van de diverse veldslagen uit dit tijdperk. Op dat vlak is het boek minder, maar vooral veel meer. Ondanks wat de titel doet vermoeden, worden sommige bekende veldslagen slechts terloops aangeraakt: Solferino, Königgratz, Tannenberg. De campagnes van Napoleon, de Krimoorlog en de Frans-Pruisische clash in 1870 worden wel iets uitvoeriger behandeld. De rijkdom van het boek zit vooral in de veelzijdigheid van invalshoeken. Er zijn bijvoorbeeld diverse portretten van personen die hun stempel drukten op de 19de eeuw en erna: Clausewitz, Florence Nightingale, de Franse keizer Napoleon III en zijn ‘nemesis’, de Duitse kanselier Bismarck.

Nieuwe militaire technologie Dankzij de inbreng van de vele Nederlandse historici leert de Vlaamse

lezer ook het Napoleontisch tijdperk en de Eerste Wereldoorlog door een andere bril te bekijken. Zo heeft het boek bijvoorbeeld aandacht voor de Nederlanders die dienst deden in het Franse leger ten tijde van de Corsicaanse keizer en de manier waarop Nederland tijdens de periode 1914-18 zijn neutraliteit trachtte te vrijwaren. En waarom de verslagen Duitse keizer Wilhelm II zijn toevlucht zocht in Huis Doorn bij Utrecht om zijn laatste levensjaren in ballingschap door te brengen. De 19de eeuw geniet terecht de reputatie een periode van een ongelooflijke technologische vooruitgang te zijn. Betere geweren en artillerie, maar ook het steeds groeiende spoorwegennet veranderden de manier van oorlog voeren. De wetenschappelijke uitvindingen zorgden dan weer voor een betere fysieke en mentale verzorging via de geneeskunde. Het Rode Kruis zag in die tijd ook het levenslicht.

Clausewitz

Men loopt niet enkel mee in het spoor van een soldaat van Napoleon, maar men voelt eveneens de kou van de Frans-Britse piot bij de belegering van Sebastopol en leert waarom de Franse “poilu” bij Verdun in 1917 begint te muiten. De lezer krijgt eveneens een interessante inkijk in de politieke besluitvorming en haar verhouding tot de militaire leiding. Meermaals wordt Clausewitz geciteerd die de relatie tussen politiek en oorlogvoering uitvoerig bestudeerde. Het boek nodigt uit om waar de interesse geprikkeld blijft, te zoeken naar meer gespecialiseerde literatuur. Met de biografie over Bismarck (Ger van Aalst) en werk van coauteur J.H.J. Andriessen over WO I blijven we in het gamma van uitgeverij Aspekt. Met “De Krimoorlog” van Orlando Figes heeft u dan weer een werk dat een (onterecht) onderbelicht conflict behandelt. Voornaamste minpunt van “Europese veldslagen” is dat men af en toe de spellingfouten en anachronismen voor lief moet nemen. PIETER VANDERMOERE Ruud Bruijns; “De Europese veldslagen – De belangrijkste slagen van een eeuw”; Uitg. Aspekt, 2020; 555 blz.; prijs: 34,95 euro. ISBN: 978 946 4240 29 0

Brieven

15 APRIL 2021

GESCHIEDENIS

van Carrère te pakken kreeg. Bij haar leerde ik dat de Russische keizers op 100 jaar tijd duizend politieke tegenstrevers terechtstelden, terwijl Dzerzhinsky (Lenins beul) 8.000 mensen liet executeren op één jaar tijd, met zijn excuses aan de baas dat hij niet meer munitie had. Carrère wees me erop dat de industrialisering onder keizer Nicolaas een enorme stap maakte, dat de levensstandaard steeg en dat op één generatie tijd 70 procent van de mannen leerde lezen en schrijven. De VRT had al een paar keer een team naar de Sovjetunie gezonden dat zich gewillig een rad voor de ogen liet draaien in modelcoöperatieven. Met Carrère in mijn achterhoofd ging ik tijdens de dag op stap met mijn KGB-begeleider en na 17 uur met een Nederlandse student naar de echte Sovjetunie. Ontluisterend!

Secrétaire perpétuel

Een beeld uit 2019: Hélène Carrère d'Encausse met president Macron.

Toen ik in 1962 met mijn studie Engels begon, was die taal gelijkwaardig aan het Frans. Vandaag is het Frans in Vlaanderen naar een klein onbelangrijk hoekje verdrongen zodat te weinig Vlamingen een idee hebben van de rijkdom van het Franse intellectuele leven.

De voorspelling Vorige week was er midden in de nacht nog een portret van Hélène Carrère d’Encausse bij een Franse televisiezender. Zij is een van de machtigste vrouwen in het Franse geestesleven, want ze is “secrétaire perpétuel” (zeg maar bazin) van het meest prestigieuze Franse instituut: L’Académie française. Ze baarde opzien in 1978 met haar boek “L’empire éclaté: la révolte des Nations en USSR”. Ze voorspelde dat de vele volkeren in de Sovjetunie niet langer de Russische dominantie zouden verdragen en vroeg of laat dat juk wilden afwerpen. Dertien jaar later kreeg ze gelijk, zij het anders dan verwacht, want ze vermoedde dat de opstanden tegen de Russische kolonisators in de mohammedaanse en Aziatische republieken van de Sovjetunie zouden beginnen. In werkelijkheid waren het de Europese Esten, Letten en Litouwers die het einde van “Het rijk van het kwade” inluidden.

Dissident, maar correct Hélène Zourabichvilli werd geboren in Parijs in 1929; dochter van een gevluchte Georgische intellectueel die behoorde tot een van de grote families in keizerlijk Rusland. In Frankrijk kwam hij als taxichauffeur aan de kost. Hélènes moedertaal was Russisch, maar ze leerde uitstekend Frans op school. Ze was fier dat ze beide talen volmaakt spreekt en is een voorbeeld van het migrantenkind dat volmaakt assimileerde. Ze vertelde op televisie over de schok die ze als kind kreeg toen ze hoorde dat ze “statenloos” was en geen Française tot ze op haar 21ste “genationaliseerd” werd. Twee gebeurtenissen beïnvloedden haar diep. Haar vader werkte tijdens de oorlog als tolk voor de Duitsers. Bij de bevrijding werd hij opgepakt door het verzet en verdween zonder dat er

nog ooit iets over hem vernomen werd. Haast zeker waren de daders communisten die deze vluchteling voor de communistische barbarij genadeloos afmaakten. Het 15-jarig meisje kwam onder de vleugels van de bekende literaire criticus en pamflettist Maurice Bardèche, die tijdens de oorlog wat lauw sympathiseerde met de Duitsers. Maar hij was de zwager van de bekendste Franse collaboratie-journalist Robert Brasillach die voor het vuurpeloton eindigde. Bardèche werd uit artistieke dwarsheid de belangrijkste 'naoorlogse' collaborateur die de nazi’s verdedigde en ook twijfelde aan de Shoa. In het Frankrijk van de jaren ’50 en ’60 waren mildheid en zelfs sympathie voor het communisme “de rigueur” bij de intellectuelen, maar daar kon men Hélène niet op betrappen. Ze was een briljante studente Geschiedenis en ze kon al de Sovjet-bronnen in de originele taal lezen. Ze trouwde de welgestelde zakenman Paul Carrère die de achternaam Dencausse van zijn moeder wat verfraaide en aan de eigen naam toevoegde. Het koppel kreeg drie kinderen terwijl Hélène Carrère d’Encausse steeds hoger op de academische ladder steeg, want geborneerdheid, kuddegeest en onwetenschappelijke politieke correctheid hadden de faculteiten Menswetenschappen nog niet volledig in hun greep. Ze verscheen geregeld op televisie waar haar “dissidente”, maar stevig onderbouwde meningen over de staatsgreep van 1917, over schurken als Lenin, Stalin en hun opvolgers, soms opzien baarden en haar niet populair maakten. Denk aan het beruchte “tout anti-communiste est un chien” van Jean-Paul Sartre. Midden de jaren '80 begon ik aan de research voor een negendelige televisiereeks “Supermachten 2: Geschiedenis en Instellingen van Rusland en de Sovjetunie” die ook in Nederland uitgezonden werd. Ik las al wat ik

Dat drong eindelijk tot het Westen door en dus werd Carrère salonfähig. In 1990 werd zij gekozen als lid van de Académie. Ze maakte haar opwachting met zwaard in het bekende uniform, versierd met groene borduursels van olijftakken. Ze profiteerde van de korte opening van de Russische archieven om haar stellingen te verfijnen en eindelijk zelf de documenten te raadplegen die de criminele bevelen van communistische leiders bewezen. Carrère had haar punt gemaakt en concentreerde zich voortaan vooral op de zeer rijke geschiedenis van Rusland in de tsarenen keizertijd. Ze schreef verscheidene biografieën van vorsten en vorstinnen en overzichten van de Russische geschiedenis in een zeer vlot en leesbaar Frans. In 1999 werd zij als eerste vrouw verkozen tot “secrétaire perpétuel” van de Académie en ze drukte er haar stempel op. Slechts 40 intellectuele toppers zetelen er en in geval van overlijden kiezen de anderen een opvolger. Tot grote woede van salonlinks heeft Carrère altijd geweigerd maatregelen te nemen om de mannelijke oververtegenwoordiging te ontmantelen. Kwaliteit eerst voor haar en er zetelen maar vier vrouwen in de Académie. Als hoofd van de instelling stimuleert zij het onderzoek, stelt de agenda op en leidt iedere donderdag de vergaderingen die niet openbaar zijn. De leden van de Académie worden de onsterfelijken genaamd (iets waar ze zelf mee lacht) omdat hun belangrijkste taak bestaat uit de bewaking van de echte “onsterfelijke”: de Franse taal. Carrère is de voorzitter van het comité dat de beroemde “Dictionnaire de l’Académie française” opstelt en dat ieder nieuw woord proeft en aanvaardt of verwerpt. Lang heeft ze zich verzet tegen de vervrouwelijking van woorden als minister, senator enzovoort, maar tenslotte heeft ze aanvaard dat meer en meer mensen die termen wel gebruiken. Maar ze neemt liever ontslag dan “secrétaresse perpétuel” te worden. Politiek-correct is ze niet. Een paar jaar geleden stelde ze dat er zoveel Afrikaanse jongeren op straat lopen omdat veel Afrikaanse heren in Parijs verschillende vrouwen hebben en heel hun nageslacht niet in een appartement past. De appel valt in haar geval zeer dicht bij de boom. Haar zoon Emmanuel is een van de bekendste Franse literatoren en regisseurs met een stapel prijzen op zijn actief.

JAN NECKERS

LEZERSBRIEVEN TRANSPARANTIE Pallieterke, Dank aan minister Diependaele voor de beloofde transparantie d.m.v. de subsidiedatabank. Het is een eerste stap. Maar naast een effectieve controle, graag opvolgen met resultaatmeting en rendementsbeoordeling. Subsidies zijn alleen ter ondersteuning en moeten gradueel beperkt blijven. Overdaad schaadt. De integratiesector is zo verscheiden en versnipperd: inburgering, taalverwerving, opvang, achterstelling, diversiteit,… Cruciaal is durven de vraag te stellen naar de methodiek: “Wat is een minderhedenbeleid nog waard als in de grote steden meer dan de helft van de kinderen intussen een migratie-afkomst heeft? Wat is dan nog het nut van een apart doelgroepenbeleid rond diversiteit en inclusie?”, zoals scherp gesteld in De Tijd. Met de ontsporing van onze financiën en de belasting naar toekomstige generaties is er slechts één oplossing: voor elke uitgave vertrekken van een wit blad, zonder om te zien naar het verleden. Dirk Van Moerbeke - Brugge

SOEPELE OVERHEID Pallieterke, Een vzw, waarvan de secretaris medio 2020 aan Covid-19 overleed, kreeg onlangs een boete van 50 euro omdat men door onwetendheid vergeten was aangifte te doen van de rechtspersonenbelasting. Vzw's moeten immers jaarlijks bij hetzelfde ministerie van Financiën zowel een aangifte doen voor de rechtspersonenbelasting als voor de patrimoniumtaks. Pikant detail: vermits hogervermelde vzw geen enkele activiteit meer heeft, dienen er geen taksen te worden betaald. Van enige empathie ten aanzien van de door hen gekende feiten geen enkel spoor! Blijkbaar kunnen sommige vzw's dan weer gemakkelijker honderdduizenden euro's verduisteren en zelf na enkele jaren probleemloos nog steeds geen aangifte doen. Of hoe de Belgische overheid zijn prioriteiten kent bij het innen van haar belastingen. J. Van De Velde - A ssenede

ANUNA Pallieterke, Anuna is er weer. De activiste wil in oktober weer volk op straat krijgen voor klimaatprotesten. In De Morgen zegt ze dat de mensen de ernst van de zaak nog altijd niet beseffen. "Er zal een nieuw soort hittegolf komen: een combinatie van hitte en vochtigheid, waardoor gezonde mensen zoals jij en ik binnen de zes uur dood kunnen zijn", zegt ze. Blijkbaar vinden sommigen het vermakelijk om doemscenario's te verspreiden. • James Hansen was astronoom bij de NASA, doch werd later een klimaatactivist. Hij had zijn kantoor in een gebouw op Manhattan. In 1988 beweerde hij dat door de klimaatopwarming en het smelten van de gletsjers, het zeeniveau zodanig zou stijgen dat na 20 jaar de zee tot aan de voet van zijn gebouw zou komen. Twintig jaar na 1988 brengt ons tot 2008. We zijn nu in 2021 en de zee is nog steeds niet aan de voet van het gebouw gekomen. • 2008: Al Gore waarschuwt voor een ijsvrij noordpoolgebied in 2013.

• Juli 2009: Prins Charles zegt dat we nog slechts 96 maanden (dit is 8 jaar) hebben om de planeet te redden. • Oktober 2009: de Britse premier Gordon Brown zegt minder dan 50 dagen te hebben om "de planeet te redden van een catastrofe". • Patrick Geryl voorspelde dat de wereld door een gigantische ramp zou worden getroffen. Volgens hem zou deze gebeurtenis plaatsvinden op 21 december 2012. • 2019: "De wereld vergaat over 12 jaar als we de klimaatverandering niet aanpakken", zegt Ocasio-Cortez. Jean Meeus - Kortenberg

TRUMP Pallieterke, Ik vond het vanwege Greet De Keyser op VTM zeer correct om te zeggen dat het vaccinatiesucces in de USA gewoon het gevolg is van de maatregelen die president Trump reeds lang voordien genomen had. Ik heb het haar ‘collega’ Bjorn Soenens op VRT nog niet horen zeggen. En Joe Biden mag dus die pluim niet op zijn hoed steken. Jozef Vandenberghe - Ninove

TEVREDEN Pallieterke, Wij zijn zeer tevreden met wat mevrouw El Kaouakibi heeft gepresteerd. De lawaaierige en hypocriete linkerzijde van Open Vld met Bart Somers, Gwendolyn Rutten, Sven Gatz, Bart Tommelein, enz... zal nu een tijdje de kleppen moeten houden. Die mensen haalden persoonlijk voordeel door met hun modieuze progressieve standpunten in de media uitgebreid aan bod te komen. U weet wel: "Wij gaan voor een diverse inclusieve warme maatschappij"; "Wij willen kansen voor iedereen"; "Dit is een progressief project met een toekomstvisie"; "Het is niet een óf...óf maar een én... én verhaal". Dat leverde hen persoonlijk stemmen op die normaal eerder naar links zouden gaan. Jazeker. Maar door dit kunstmatig mediatiek overwicht zetten ze feitelijk het kernpubliek van hun partij, de klassieke liberale kiezers, in de kou. Door de jaren heen is peiling na peiling en verkiezing na verkiezing gebleken dat dit geen 'nul'-operatie is, maar dat het een zwaar electoraal deficit oplevert. Om het concreet voor te stellen: de geschiedenis van de liberalen in het Vlaams Parlement 1999: 27 zetels; 2004: 25 zetels 2009: 21 zetels; 2014: 19 zetels 2019: 16 zetels. Gunter Deleyn - M ariakerke

VOLKSMISLEIDERS Pallieterke, Het zou Open-Vld sieren (contradictio in terminis!) mochten hun volksmisleiders eindelijk eens de hand in eigen boezem steken, in plaats van in mijn portefeuille. Hoe kan je het in ’s hemelsnaam aan de brave burger nog verkocht krijgen dat er door een partijlid voor honderdduizenden euro subsidiefraude gepleegd wordt en ondertussen maar blijft sneren naar een partij die, behoudens wat onschuldige malversaties en het tonen van een (leeg) spuitbusje traangas, geen boter op het hoofd heeft?! Heeft men echt het lef te wachten tot 2024? Naar verluidt zou het hogergenoemde partijlid in extremis haar naam gewijzigd hebben naar El Kaouapiki ... K arel Ongena - Stekene

Een lezersbrief insturen? Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.

16 Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

15 APRIL 2021

NA HET SOFA-INCIDENT IN TURKIJE…

Mister Michel (3) Tijdens zijn eerste werkdag als manager van Anderlecht besloot Michel Verschueren een bezoek te brengen aan het stadion. Het was volledig versleten: uitgeholde staanplaatsen, losliggende stenen, dakplaten die nog juist niet naar beneden vielen… Een ramp dus. euro.” Waarop Constant zei: “Allee, begin maar te bouwen, Verschueren.” Het kwam stilletjes op gang. Eerste week: nul verhuurd. Tweede week: nul verhuurd. Derde week: nul verhuurd. Vierde week: nul verhuurd. Vijfde week: vijf verhuurd. Zesde week: zestien verhuurd.

In die tijd kwamen er vaak 38.000 toeschouwers naar de matchen kijken, terwijl er slechts 6.000 zitplaatsen waren. Mister Michel besloot de voorzitter te bellen en vroeg hem eens langs te komen. Na veel gemor kwam hij. Verschueren leidde hem rond en zag in zijn ogen dat hij een beetje beschaamd was, maar toch zei hij: “Verschueren, ge zijt hier maar juist en ge wilt de boel al afbreken.” En de boel werd afgebroken. “In die tijd reisde ik veel”, vertelt Mister Michel. “We speelden een wedstrijd tegen Aston Villa. Ik stond in het midden van het veld en vroeg aan hun manager wat die aquariums achter het doel eigenlijk voorstelden. “'Those are boxes”, zei hij serieus. Loges dus. Ik dacht onmiddellijk: dat is het. De manager gaf mij een uitgebreide documentatie mee die ik enthousiast aan mijnheer Constant gaf.”

Werken en nog eens werken En opeens was Anderlecht weer bij de clubs der rijken. “Werken en nog eens werken, dat hebben wij gedaan. Niets krijg je voor niks”, weet Verschueren. “Ik herinner mij nog toen ik op de universiteit zat, mijn medestudenten 'de Don Juan' gingen uithangen op een of ander strand. Wat deed Mister Michel? Hij ging patatten lossen in Seraing gedurende twee maanden, zakken van vijftig kilogram. Maar na de vakantie kwamen die playboys bij mij geld lenen.”

72 miljoen euro

“Gij zijt zo nerveus, Verschueren, gij heb toch niet gedronken? Wie gaat dat allemaal betalen”, vroeg Constant. “24 loges voor 1 miljoen frank”, antwoordde Verschueren. “Ik zag hem nadenken. Als we ze nu verhuren voor drie jaar, direct te betalen? Dan hebben we 72 miljoen

Charles Michel: “Ursula heeft het op mijn stoel gemunt”

GILLE VAN BINST VOORMALIG TOPVOETBALLER

1259

9 10 11 12

A B C D E F G

Charles kon er niet van slapen. Zo erg was hij aangedaan door de stunt die Erdogan hem gelapt heeft door Ursula op de bank te zetten terwijl hij een mooie stoel kreeg, dicht bij de Turkse zon. Charles had er natuurlijk iets van kunnen zeggen, maar deed het niet. Een verschoonbare fout. Hij was te druk bezig met het plannen van een vaccinatiestrategie. CHARLES: “Vaccins? Waarvoor? Ik ben gevaccineerd. Nee, Ursula werkt op mijn zenuwen. Pas op, in Congo of om het even welk Afrikaans land onder de Sahara, had ik zeker een opmerking gemaakt. De familie Michel heeft een grote traditie om mensen te schofferen die in Zwart Afrika leven. Die mannen zeggen niks terug, hé. Maar boven de Sahara en zeker in Azië, ben ik van mening dat vrouwen een beetje onderdrukking wel weten te smaken. De juiste kant van de geschiedenis is geen rechte lijn, meneer Pallieter. Bovendien moest dat moffenmeisje haar plaats eens leren, hé. Die Margaret Thatcher van de Aldi! Wie heeft er hier eigenlijk de oorlog gewonnen?! Pas op, het is een fout van het protocol, hoor. Wij wisten niks op voorhand. We waren net zo verrast als de opa van Ursula in Normandië in 1944.” Ursula gelooft niets van die versie van Michel. Ook zij wenst geen diplomatieke rel te creëren en te focussen op meer vaccins.

H I J K L HORIZONTAAL

VERTICAAL

A. Nationale B. Familielid - Voelspriet - Nu C. Componist van o.m. ‘De barbier van Sevilla’ - Behoeftige D. Staat van de VS - Licht automatisch wapen E. Automerk - Dat is - Verdrag F. Schroom - Luisterrijk feest G. Omwoelen - Ruimtelijke ordening H. Waalse stad - Stuk doek - Biljartterm I. Horecazaak J. Dun baardje - Kleine zangvogel met een grijsgroene kleur K. Akkoord - Opstapje - Muzieknoot L. Na aftrek van onkosten - Renium -

1. Brits politiek leider 2. Italiaanse plaats, bekend van zijn Formule 1-circuit - Middelbaar onderwijs - Bijnaam van Dwight D. Eisenhower 3. Encyclopedie 4. Koude streek in Aziatisch Rusland Tegenwoordige tijd 5. In het eerder genoemde - Windstreek - Droge stengels van graan 6. Nanopartikel 7. Romeinse cijfer drie - Kraniger 8. Meisjesnaam - Hijgend geblaas 9. Voornaam van een voetballer bij Club Brugge - Oude herdersgod met poten van een bok - Europese groep van commerciële radio- en TV-stations 10. Waaghals - Vaartuig 11. Lied van Los del Rio uit 1993 12. Zwoegt - Tenue

Huisdier

Europa heeft nog eens het nieuws gehaald. Niet met een vaccinbeleid dat moeiteloos de vergelijking zou kunnen doorstaan met een doorsnee derdewereldland. Dat zou mooi geweest zijn, maar helaas. Wel met het stoelincident in Turkije. Michel had er wel een. Ursula moest op de bank zitten met een mondmasker op. Beide partijen betreuren het incident, maar willen zich focussen op wat echt belangrijk is: Europa uit deze pandemie leiden.

URSULA: “Meer vaccins? Daar zijn we druk mee bezig, hé. Maar als we zo voortdoen, hebben we er straks een voor iedere Europeaan. Weet je wat dat kost? Belt u over een paar maanden maar nog eens terug. Dan staat het op de agenda. Maar wat daar in Turkije gebeurd is? Dat kan toch niet meer hé. En uiteraard wist Charles daar alles van. Kijk, in 99,99 procent van de gevallen is het absoluut waar dat de kleine Michel van niks weet. Je kan hem niet betrappen op enige wetenschap van de Europese problematiek. Dat verwijt ik hem niet. Hij is net geselecteerd om die kwa-

Oplossing 1258 7

9 10 11 12

N O M E N C L

C A

O G V

1258

N E N T E

N G

A C S

E V

U U R T

N G O S

E M T

N D O

N U

A K

D E

S O

M E

A N

N E

A R

N E

O P

U bent in goede handen.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

L G O

CHARLES: “Wat is dat met u en die corona, kerel? Dan kan je eens met een politicus van wereldformaat praten, en dan begin je over vaccins en corona. Daar ga je geen carrière op bouwen, hoor. Ik doe dat ook niet. En de plooien gladgestreken? Dat zal van ons Urske afhangen. Strijken is toch meer haar departement (bulderlach). Dat was een grapje, hé.” URSULA: “Heb ik u niet gezegd van over een paar maanden te bellen over corona! Maar uiteraard zal ik met Michel nog kunnen samenwerken. Momenteel plannen we een trip naar alle Europese landen. Het is te zeggen. Ik ga met de leiders gaan praten in de hoofdsteden. Charles gaat naar de Heizel mini-Europa heropenen. Daar mag hij dan helemaal alleen op het bankje zitten.”

Nadat beide politici hun verhaal konden doen voor het Europees Parlement, besloten ze beiden om de plooien glad te strijken en met vereende krachten op zoek te gaan naar een veiliger, gezonder Europa waar corona geen kans meer krijgt.

D N

R A A N

E N

liteiten door de serieuze landen. Hoe minder ambitie en kennis, hoe beter geschikt voor de job. Maar Michel had nog troeven. Domme Franse arrogante kop, Belg, een Engels accent waar je meteen een tolk bij nodig hebt en vooral onzichtbaar. Met zo’n marionetten is het altijd prettig werken geweest. Maar Mister Potatohead moet zich wel aan de afspraken houden. Natuurlijk wist hij ervan. Hij wou naam maken voor zichzelf.” “We hebben ondertussen de halve wereldbol afgereisd en iedereen dacht dat hij een sociaal tewerkgestelde butler was met een mentale uitdaging. Op recepties krijgt hij een cola met een rietje. Dat is de Charles Michel die ze kennen in de wereld. In het beste geval kan je hem meesturen met de echtgenoten en echtgenotes van de betekenisvolle politici om een culturele uitstap te doen. Maar ook dan laten ze hem liever op de bus zitten.”

N E R

V O S M E

E N

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be