't Pallieterke van 12 augustus 2021

VOOR MENSEN MET EEN GOED HART EN EEN SLECHT KARAKTER

EX-TOPVOETBALLER

8-9

Heisa om toogpraat

GILLE VAN BINST NEEMT AFSCHEID VAN WEKELIJKSE COLUMN

Ex-voetballer en huiscolumnist van ’t Pallieterke Gille Van Binst (70) neemt afscheid van zijn lezers. Van Binst sukkelt met zijn gezondheid, maar blijft wél, zoals we hem kennen, optimist. “Ik zal mijn lezers missen en ik wil hen graag bedanken omdat ze mijn bijdragen graag lazen”, vertelt hij in zijn afscheidsinterview. “Ik zal het schrijven wel missen. Ik heb altijd graag verteld en geschreven. Maar dat vertellen gaat niet meer zo goed, om het zacht uit te drukken. Door mijn ziekte gaat spreken véél moeilijker dan voordien.”

“Stoppen met werken is dus een logische beslissing, zeker? Maar voor de mensen die compassie met mij zouden krijgen: Parkinson en prostaatkanker en die andere miserie maken van mij nog geen zielenpoot.

Helemáál niet. Ik blijf zo veel mogelijk van het leven genieten. Ik ben wel véél vlugger moe dan vroeger, maar dat kan ook met mijn leeftijd te maken hebben. En ik ben ook moeten stoppen met roken, van de ene dag op de andere.”

ECONOMIE

VERZEKERAARS MAKEN ZICH WEINIG ZORGEN NA WATERRAMP

POLITIEK

4

BURGERBEVRAGING STUIT OP VERZET VAN N-VA EN VLAAMS BELANG:

© JOEL HOYLAERTS/PHOTO NEWS

“Ik blijf zo veel mogelijk van het leven genieten” De herrie over de uitspraken die Sporza-journalist Eddy Demarez deed, terwijl hij dacht dat zijn microfoon uitstond, is leerzaam. Ze toont hoe ziekelijk hypocriet de samenleving is geworden en hoe extreem groot de afstand is tussen wat enerzijds in privé-gesprekken mogelijk is en het publieke discours anderzijds. De rage van politiek correcte deugdpronkerij stelt meer grenzen dan enige religie ooit heeft vermogen.

Het leert ons ook iets over de persoonlijkheid van mensen die we anders enkel van hun publieke imago kennen. Over Karl Vannieuwkerke bijvoorbeeld, die meedeed in de publieke steniging van zijn collega van Sporza, omdat die dingen zou gezegd hebben die tegen zijn 'waarden' ingaan. Zo weten we nu dat we collegialiteit en eerlijkheid alvast niet tot de 'waarden' van Karl moeten rekenen.

Er was ook onverwachte moed. We hebben in dit blad al meer dan eens kritiek geuit op de linkse oververtegenwoordiging in het programma De Afspraak, maar presentator Bart Schols had de moed om de hypocrisie van zijn collega’s te hekelen, die nu uithalen naar Demarez, maar precies dezelfde praat verkopen of er nooit tegen ingaan. “Valse verontwaardiging is de walgelijkste vorm van schijnheiligheid”, schreef de moderator.

90 procent van de mensen, waaronder ikzelf, heeft in privégesprekken al dingen gezegd die ons aan de schandpaal zouden brengen indien er per ongeluk een microfoon had opengestaan. De andere 10 procent heeft er minstens al zonder protest naar geluisterd. Zoals Alain Grootaers ver-

7

"DIT IS EEN BURGERBEDRIEGING"

De klimaatpsychose - deel 3

DE VUILE KANT VAN DE ENERGIETRANSITIE

Gelijkheid, maar dan ook in de spot Het spijt mij voor degenen die vinden dat 'nieuwe mannen' geen macho toogpraat meer onder elkaar mogen verkopen: die doen dat nog evenveel als voorheen en zullen dat blijven doen. De progressieve illusie dat je de aard van de mens kan veranderen, is hardnekkig. Een vriendin verklapte mij dat vrouwen onder elkaar wel minder stoer doen, maar minstens even giftig kunnen zijn. Het was nota bene op de VRT dat ik twee jaar geleden leerde dat roddelen eigenlijk heel goed is voor het groepsgevoel en ons zelfs om een of andere reden vrijgeviger en minder egoïstisch maakt.

Het is natuurlijk niet de slechte grap of het roddelen dat hysterische politici en de kleinzerige Belgian Cats om het ontslag van Demarez doen schreeuwen. Dat

JC

INTERVIEW VLAAMS PARLEMENTSLID VOOR N-VA

ANNABEL TAVERNIER “Brussel is een echte hartendief, maar tegelijk ook een moeilijk lief”

12

OPINIE 2 / BINNENLAND 4-7 / INTERVIEW 8-9 / BUITENLAND 10-11 / CULTUUR 14 77ste jaargang • nummer 32 • donderdag 12 augustus 2021

zou hooguit tot een paar boze oprispingen hebben geleid. Het echte probleem is dat de grap ging over de lesbische geaardheid van de meeste speelsters van die ploeg (een suggestie die we niet op haar waarheidsgehalte kunnen controleren).

Dat is een doodzonde tegen de woke-catechismus en dan komt de cancel-cultuur in actie.

Homo’s en lesbiennes hebben gelijk als ze eisen om gelijk behandeld te worden.

Maar daar hoort dan ook gelijkberechtiging inzake spot en humor bij. Demarez zal met zijn grappen de Gouden Roos van Montreux niet winnen, maar het is nu niet bepaald een geheim dat lesbische vrouwen vaker mannelijk gedrag vertonen, soms zelf bewust. “Butch is beautiful”, klinkt het in die middens. Daar mogen ook grapjes over gemaakt worden, net zoals je met machogedrag van hetero-mannen als Demarez mag lachen. Meer zelfs, wanneer er ook openlijk zal kunnen gespot worden met homo’s en lesbiennes, zullen ze weten in een wereld te leven waar seksuele geaardheid inderdaad geen rol speelt.

€ 3,00

13

der in dit blad schrijft, komt foute humor vaker voor in stressberoepen. Als we de commentaar en grapjes van chirurgen in het operatiekwartier openbaar maakten, zouden weinigen nog hun gezicht op straat kunnen vertonen.

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Opinie

12 AUGUSTUS 2021

De situatie ontspoort

Uw dienaar is bezig met het leegmaken van zijn ouderlijke woning. Die is gelegen aan de Kerkstraat in Antwerpen. Honderd meter naar links begint de Seefhoek, honderd meter naar rechts ligt Borgerhout. De lezer begrijpt allicht dat de woning zich nu in een ‘kleurrijke’ buurt bevindt.

Dat was 50 jaar geleden natuurlijk anders. Vandaag staan er op elk moment van de dag ‘jongeren’ voor de deur, te ‘hangen’. Vorige zondag waren er twee ‘jongeren’ wiet in hun sigaret aan het rollen.

Een buurman sprak me aan over de overlast van jongeren op het pleintje. Er wordt openlijk gedeald en enkele weken geleden was er nog een fameuze vechtpartij. De buurman – nochtans een breeddenkend iemand met een bakfiets – begint er serieus over na te denken om te verhuizen.

Wie Seefhoek zegt, zegt Sint-Jansplein. Daar jammeren en klagen de omwonenden dat de situatie niet meer te harden is. Drugsgebruik, drugsverkoop, overlast, kleine (sic) criminaliteit, vandalisme enzovoort. Nu ja, wat is kleine criminaliteit? Half juli was er nog een incident (om 4 uur ’s nachts) bij een drugsdeal. Een Algerijn van 19 jaar oud werd er geslagen en kreeg ook een messteek toegediend van een andere Algerijn en een Egyptenaar. Alle drie – slachtoffer en daders – hebben een gemeenschappelijk kenmerk: ze verblijven alle drie illegaal in het land.

Nu wil het toeval dat voorbije week nog twee andere Antwerpse pleinen aandacht kregen in de pers. Zo bijvoorbeeld het Astridplein, het plein voor het Centraal Station dat binnen twee jaar wordt heraangelegd. En ook hier klagen de omwonenden en de handelaars over net dezelfde problemen als bij het Sint-Jansplein. In de weekeinde-editie van Gazet Van Antwerpen staat dan weer een groot artikel over de Dageraadplaats in de wijk Zurenborg, en ook hier: toenemende drugsoverlast. Enkele dagen geleden pakte de Antwerpse politie nog een drugsdealer op. Zijn leeftijd: 14 jaar. Bij een huiszoeking werd nog een voorraad cannabis én een boksbeugel gevonden. Enkele dagen eerder werd in Wilrijk op de Bist een andere dealer opgepakt: 17 jaar.

Ik weet dat de politie doet wat ze kan. Ik weet dat de burgemeester van Antwerpen het probleem wil aanpakken. Alleen, het wordt er niet beter op, integendeel, de toestand verslechtert elke dag meer.

Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat de overheid de situatie niet meer onder controle heeft. En neem van me aan: de problemen situeren zich op elk Antwerps pleintje. ‘Gelukkig’ is het in Gent, Brussel, Mechelen… niet veel beter.

Er is ook goed nieuws: nu zondag wordt het voor de eerste maal deze zomer een warme zonnige dag.

Enkele honderden ‘jongeren’ sporen dan met de trein naar Oostende, Blankenberge of Knokke. De waterkanonnen staan klaar… Wat leven we toch in een mooie maatschappij!

KARL VAN CAMP, OUD-HOOFDREDACTEUR

Afscheid van een icoon In dit nummer van ’t Pallieterke brengen we op pagina 8 en 9 een afscheidsinterview met ex-voetballer en huiscolumnist Gille Van Binst. Het wordt een spijtig afscheid, want we hadden natuurlijk graag gehad dat Gille nog verder columns over de Belgische voetbalsport zou blijven schrijven. Gille begon in oktober 2015 voor ons weekblad te schrijven. We zijn nu bijna zes jaar later, wat zoveel betekent als dat hij zo’n 300 columns bijeen schreef. Een niet te onderschatten prestatie. Hij bezorgde ons een blik achter de schermen van de Belgische voetbalwereld, op een schalkse manier verwoord en met tal van anekdotes. Gille kent dan ook Jan en klein Pierke van het binnenen buitenlandse voetbal.

Maar, Gille kampt al enige tijd met gezondheidsproblemen - waarover hij soms ook melding maakte in zijn columns - en zijn huidige gezondheidstoestand belemmert hem om nog op wekelijkse basis columns aan te leveren. We moeten dus noodgedwongen afscheid nemen, wat ons ten zeerste bedroeft. We willen hem bij deze van harte danken voor de jarenlange samenwerking. Hou het gezond, Gille.

DE REDACTIE

www.palnws.be

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Lagesteenweg 5 bus 1, 1850 Grimbergen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland 3 maanden: 39 euro 6 maanden: 78 euro 1 jaar: 156 euro Steunabo 1 jaar: 250,00 euro

Abonnement buitenland: Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Oud-hoofdredacteurs: Bruno De Winter (1945-1955, stichter), Jan Nuyts (1955-2000), Leo Custers (2000-2010), Karl Van Camp (2010-2020) Kernredactie: Wim De Smet (hoofdredacteur), Jurgen Ceder, Kristof Luypaert, Michaël Vandamme, Pieter Van Berkel, Karl Van Camp Verantwoordelijke uitgever: Wart Van Schel

Het peperdure, maar slome overheidsapparaat Ja, het overheidsbeslag is hoog in België. Het bedraagt zelfs 52 procent van het bbp (bruto binnenlands product), een van de hoogste ratio’s ter wereld. Maar in ruil krijgen we wel een uitstekend uitgerust overheidsapparaat dat in staat is om in crisistijden snel en efficiënt op te treden, vooral om mensen te helpen die het moeilijk hebben. © PHOTONEWS

2

Watersnood in Pepinster.

Dat is de theorie. In de praktijk blijkt uiteraard steeds meer het omgekeerde. De coronacrisis toonde ons een overheid die er maandenlang zelfs niet in slaagde om een eenvoudige taak als het verwerven van mondmaskers tot een goed einde te brengen. Het hele beleid was trouwens een opeenstapeling van blunders, traagheid, inefficiëntie en zwakke communicatie.

Korte riemen De overstromingen van vorige maand bewijzen nog duidelijker hoe traag en ondoelmatig ons peperduur overheidsapparaat is.

Voor een deel heeft dat te maken met het Belgische politieke bestel, waarin iedereen bevoegd, maar niemand verantwoordelijk is. Maar er blijkt ook - wraakroepend in een land met dit belastingniveau - dat er niet meer wordt geïnvesteerd in essentiële diensten.

Vooral het leger en de civiele bescherming, diensten die bij natuurrampen onmisbaar zijn, beschikken nauwelijks nog over capaciteit.

Het leger is het slachtoffer van een stelselmatige afbouw sinds het einde van de Koude Oorlog. “Het is roeien met de riemen die je hebt.

En die riemen zijn heel kort geworden”, zei luitenant-generaal Thys met gepaste beeldspraak in Terzake. De civiele bescherming werd eind 2018 ‘hervormd’, wat volgens de liberale vakbond VSOA tot een verlies van 810 medewerkers heeft geleid.

Politieke chaos Al op 14 juli was de omvang van de ramp duidelijk, maar minister van Binnenlandse Zaken Annelies Verlinden wachtte nog een dag vooraleer ze de federale fase van het crisisbeheer in werking zette.

Op 26 juli liet ze zich door Franstalige politici onder druk zetten om die weer af te blazen en het beheer over te dragen aan de provincies.

De gouverneur van Luik, de meest getroffen provincie, is echter Hervé Jamar, een politicus die als federaal minister gewogen en te licht werd bevonden, en dus maar werd weggepromoveerd naar de leiding van de provincie, waar hij nu opnieuw zijn onbekwaamheid mag uitstallen. Di Rupo poogde de regie in handen te nemen met een “commissariat spécial à la reconstruction”, maar slaagde er niet in de onmiddellijke hulpverlening in de getroffen zones georganiseerd te krijgen.

Deze week heeft Verlinden gepoogd om het federale niveau weer subtiel de leiding van het cri-

sisbeheer in handen te geven, via de oprichting van een “federale ondersteuningscel”. Het regende Waalse kritiek. Sommigen noemen het een belediging voor Wallonië omdat hiermee de – overigens correcte – indruk wordt gewekt dat het landsdeel zijn eigen problemen niet aankan. In tegenspraak met die kritiek verwijten anderen haar dat ze de federale fase net veel te vroeg heeft opgeheven.

Iedereen kijkt naar elkaar en er gebeurt weinig. Het “speciale commissariaat” en de “federale ondersteuningscel” kaderen in het typisch Belgische fenomeen waarbij men de oprichting van ad-hoccomiteetjes in de plaats stelt van daadkracht. We zagen het ook bij “task forces”, “evaluatiecellen” en “expertenwerkgroepen” die geacht werden ons doorheen de coronacrisis te loodsen.

Verlinden toont zich alweer een zwak minister, maar De Croo is niet beter. De premier nam op geen enkel moment de leiding echt in handen en vertrok eind juli zelfs op vakantie. Dit blad was nooit fan van Dehaene of Verhofstadt, maar het lijdt geen twijfel dat zij zich in deze situatie zouden laten gelden hebben. Zij bezaten het leiderschap dat de introverte De Croo helemaal ontbeert.

Praktische chaos De bestuurlijke chaos vertaalde zich ook in praktische chaos. De slachtoffers moesten lang wachten op elke vorm van hulp. Mensen zaten 14 uur op hun dak voor ze werden verlost. Ook weken na de ramp blijven er gezinnen die geen elektriciteit, gas of stromend water hebben. Er zijn nog steeds mensen die dakloos zijn of verblijven in een huis dat eigenlijk onbewoonbaar is. In Pepinster woonde een gehandicapte vrouw weken in een tent.

Het zijn taferelen die je verwacht in Zimbabwe, Tadzjikistan of Haïti, maar niet in een rijk, westers land.

Het Rode Kruis kreeg 30 miljoen euro aan giften, maar kreeg zware kritiek voor zijn trage en ongecoördineerde hulpverlening. Vrijwilligers werden een tijd teruggestuurd. Ook de brandweerkorpsen van buiten de provincie Luik, waaronder de Vlaamse, kregen geen toestemming om in de getroffen zones te helpen. Individuele Vlaamse brandweermannen kwamen dan maar in het weekeinde hun steentje bijdragen. Ook andere Vlamingen trokken hulpvaardig naar Wallonië. Mireille Bruhl van Pepinster verklaarde aan Het Laatste Nieuws: “De enige hulp die wij hier krijgen is van vrijwilligers, en dan vooral van Vlaamse vrijwilligers.” Van het Croix Rouge had ze in drie weken tijd alleen een flesje water gekregen. De burgemeester van Chaudfontaine zei dat hij nog nooit zoveel Nederlands in zijn gemeente had gehoord.

Langs Franstalige kant, maar ook bij Open Vld, gaan er nu stemmen op om het federale niveau weer machtiger te maken. Ze zeggen dat de moeilijke dossiers te vaak verzanden in conflicten tussen de regeringen. Die redenering is slordig, om het zacht uit te drukken. De Vlaamse regering speelde geen enkele rol in de mismeesterde overstromingscrisis. De communautaire spanningen die optraden in het dossier hebben ook niets te maken met het formele bestaan van gewesten en gemeenschappen, wel van het Waalse wan-

trouwen tegen federale Vlaamse ministers (zoals ook inzake het coronabeleid) en dat zal je niet wegnemen door om het even wat te herfederaliseren. Ook de communautaire spanningen binnen de federale regering zullen daardoor niet verdwijnen.

De Waalse ziekte Wallonië heeft deze crisis slecht beheerd, zoals het alles slecht beheert. Als een krantentitel zegt “Taalgrens is ook vaccinatiegrens”, moet je dan echt het artikel doornemen om te ontdekken welke regio minder goed presteert? Als je leest dat de sterftegraad ten gevolge van Covid-19 in de zieken-

Veel Vlamingen gingen helpen in Wallonië. Dat is een mooi gebaar.

Zij zijn blijkbaar ook minder dan de Walen geconditioneerd door het idee dat de overheid alles maar moet oplossen huizen van de ene regio een derde hoger ligt dan in die van de andere, moet je dan verder lezen om te weten welke regio het slechter doet? Als blijkt dat er een regio is die geen euro in reserve heeft om aan wederopbouw te doen na een overstroming en zelfs zijn deel van de verzekeringen niet kan uitbetalen, moet je dan gissen over welk gewest het gaat? Als je toch twijfelt, lees dan het stuk over de communautaire kantjes van de watersnood op pagina 6.

Het meest valt dat uiteraard op in de economisch sfeer. Ongerelateerd aan de watersnood schreef arbeidseconoom Stijn Baert twee weken geleden in De Standaard dat Wallonië lijdt aan de "Hollandse ziekte”, een in de economie bekende verwijzing naar de plotse winsten die Nederland in de jaren '70 verwierf uit aardgas. Wanneer een land een inkomstenbron heeft die niet het gevolg is van echte economische vooruitgang, voelt het ook geen nood aan hervormingen en loopt het eigenlijk achterstand op.

Wat het aardgas toen was voor Nederland, is nu de Vlaamse welvaart voor Wallonië, zegt Baert.

Hij geeft het voorbeeld van Henegouwen, waar meer dan 30 procent van de mensen tussen 22 en 64 jaar niet werkt en ook niet naar werk zoekt. Dat zou zonder Vlaams geld een onhoudbare situatie zijn.

Veel Vlamingen gingen helpen in Wallonië. Dat is een mooi gebaar.

Zij zijn blijkbaar ook minder dan de Walen geconditioneerd door het idee dat de overheid alles maar moet oplossen.

Het spreekwoord over ontwikkelingshulp luidt echter: “Geef een man een vis en hij kan die dag eten.

Leer hem vissen en hij kan elke dag eten.” De Vlaamse geldstromen zorgen ervoor dat het Waalse wanbeheer zonder gevolgen blijft. De beste hulp die we Wallonië kunnen geven is de zin voor verantwoordelijkheid die volgt uit financiële en staatkundige onafhankelijkheid.

Dat zal even pijn doen. Maar welke andere manier is er om van deze vicieuze cirkel van wanbeheer en afhankelijkheid af te geraken?

JURGEN CEDER

Actueel

12 AUGUSTUS 2021

Het Hooggerechtshof van Cuba meldt dat er meer dan 62 actievoerders berecht zullen worden.

Het gaat om mensen die aanwezig waren op de protestmarsen tegen de communistische regering in Cuba. Bij de protesten viel al een dode te betreuren. Tientallen anderen raakten gewond.

PANORAMIC/PHOTO NEWS

De raadkamer in Hasselt verwijst achttien leden van Reuzegom door naar de straf5 AUG studentenvereniging rechter. De achttien studenten moeten zich verantwoor2 0 2 1 den voor onopzettelijk doden, opzettelijk toedienen van schadelijke stoffen met de dood tot gevolg, mensonterende behandeling en schuldig verzuim. In december 2018 stierf student Sanda Dia na een tweedaagse doop om toe te treden tot Reuzegom.

Een bekende levensechte figuur van een neanderthain een Duits museum in Mettman krijgt een donker6 AUG ler dere huid alvorens opnieuw tentoongesteld te worden.

2 0 2 1 Volgens de museumdirectie heeft wetenschappelijk onderzoek aangetoond dat neanderthalers niet zo blank waren als oorspronkelijk werd aangenomen. Het beeld keert in oktober terug naar de expositie.

De Amerikaanse nieuwszender CNN ontslaat drie medewerkers die ongevaccineerd naar het hoofdkantoor in New York kwamen. Eerder dit jaar kondigde CNN aan dat medewerkers zich verplicht moeten laten vaccineren als ze terug willen komen naar kantoor. Ook andere grote Amerikaanse bedrijven, zoals Microsoft, Facebook en Alphabet, het moederbedrijf van Google, verplichtten vaccinaties.

In een woonzorgcentrum in Zaventem overlijden zeven volledig gevaccineerde bewoners na een uitbraak van een nieuwe coronavariant. De eerste twee besmettingen werden op 16 juli al vastgesteld. De uitbraak vond plaats op een afdeling van bewoners met vergevorderde dementie. De volledige afdeling werd in quarantaine gezet. Uiteindelijk hebben 20 bewoners positief getest.

7 AUG

2021 De Britse comedyserie "Allo A l l o ! " krijgt voortaan een waar-schuwing mee wanneer het uitgezonden wordt of in een streamingkanaal wordt aangeboden. De serie zou ‘gedateerd’ zijn, er zou sprake zijn van stereotyperingen en een seksuele ondertoon.

8 AUG

2021 ondernemen”.

Het VN-klimaatpanel IPCC publiceert een nieuw, alarmerend rapport over de rol van de mens in de opwarming van de aarde. Het nieuwe VN-klimaatrapport moet een “wake-up call zijn voor al wie nog niet begrepen heeft dat het komende decennium beslissend wordt om actie te

In het Franse departement Vendée wordt het lichaam van een vermoorde priester gevonden. De vermoedelijke dader is de Rwandese illegaal die in 2020 ook 2 0 2 1 al de kathedraal van Nantes in brand stak. De dader was al onder gerechtelijk toezicht geplaatst en heeft zichzelf aangegeven bij de lokale gendarmerie.

Nog niemand van de bevan het dodelijk 10 AUG trokkenen bendegeweld in Luik van 2 0 2 1 april werd het land uitgezet. Dat blijkt uit het antwoord op een vraag van N-VA-Kamerlid Theo Francken aan minister van Justitie Vincent Van Quickenborne (Open Vld).

De minister had in april nochtans verklaard dat niet-Belgen onder de betrokkenen het land zouden kunnen worden uitgezet.

© PHOTONEWS

9 AUG

De fata morgana van een sterkere federale staat Open Vld-voorzitter Egbert Lachaert wil dat er bij belangrijke politieke beslissingen een sterkere federale staat komt. Kortom, het Belgische niveau moet worden versterkt.

Een absurd voorstel en wel om verschillende redenen.

Het is al langer bekend dan vandaag dat Open Vld zich als een belgicistische partij profileert om zich af te zetten tegen de N-VA. Deels uit frustratie. Wie met kaders van de partij en zelfs militanten praat, hoort steevast hetzelfde: “De N-VA heeft onze economische standpunten afgepakt, nu moeten we daarop repliceren rond het communautaire.”

Wat niet echt lukt, want het belgicisme van Open Vld klinkt bij veel Vlamingen als een echo van de oude PVV. Toch blijft Egbert Lachaert op die nagel kloppen. Op een of andere manier denkt hij daaruit voordeel te halen. Zie zijn recente pleidooi voor een sterkere federale staat. Uit Vlaams-nationale hoeken kwamen snel negatieve reacties, wat niet meer dan normaal is. Bij Open Vld repliceerde men dan weer dat sommigen blijkbaar problemen hebben om het debat aan te gaan. Waar men dat vandaan haalt, is onduidelijk. Wie een beetje de Belgische geschiedenis kent, weet dat het pleidooi voor een sterkere federale staat met desnoods het herfederaliseren van bevoegdheden een fata morgana is. Hier volgen verschillende redenen waarom.

1. Federale hervormingen zijn een utopie geworden Lachaert wil een sterkere federale staat, wat dus ook betekent dat alle belangrijke sociaaleconomische hervormingen op dat niveau zullen moeten worden behandeld. Veel succes om dat te doen met een door links gedomineerde Franstalige vleugel van de federale regering. Dat maakt echte doortastende beleidsmaatregelen zeer moeilijk. Daarom ook dat de stilstand hier al decennia regeert. Het is wel zo dat de vorige federale regering-Michel zonder PS slechts een beperkt aantal hervormingen (taxshift, vennootschapsbelasting) kon doorvoeren.

Dat was niet het gevolg van Franstalige blokkade, maar het resultaat van een onhebbelijke CD&V. Maar de Zweedse coalitie kreeg sowieso meer gedaan dan we ooit van de Vivaldisten kunnen verwachten. De Open Vld zit gevangen in een federale regering waar ze haar economische plannen niet kan uitvoeren.

2. Vlamingen zitten klem in een federale structuur Waarom zouden de Vlamingen een sterkere federale staat willen? Zij worden er constant in geminoriseerd en zitten er in zekere zin klem in. Alarmbelprocedures, dubbele meerderheden, paritaire samenstelling van de ministerraad… En van buitenaf is er dan nog het systeem van de belangenconflicten. Het opnieuw naar het federale niveau verkassen van bevoegdheden betekent meteen ook dat de grendels daar volop zullen werken. In welke mate dit leidt tot een efficiënter beleid of een beleid gericht op de Vlaamse belangen en welvaart, is zeer de vraag. Eigenlijk zou men in Vlaanderen enkel een sterkere federale structuur mogen aanvaarden als die grendels wegvallen. Dat zullen de Franstaligen nooit aanvaar-

© PHOTONEWS

DE WEEK

3

Egbert Lachaert en zijn Franstalige collega Georges-Louis Bouchez varen een belgicistische koers. De Vlaamse liberalen houden een pleidooi voor een sterkere federale staat.

den (zie ook punt 4).

Bijkomende bedenking: om allerlei evenwichten te verzekeren zou dit ook gelijk staan met de terugkeer van de wafelijzerpolitiek: geld voor Waalse projecten zou dan een Vlaamse tegenhanger moeten krijgen en omgekeerd.

ting deelstaten stuurt. Een gevolg van de vele staatshervormingen.

Gaat men bij een herfederalisering ook het geld richting federale staat sturen? Wellicht niet, want dan zijn de Franstalige overheden gelijk failliet.

3. De federale kas is leeg

4. De Walen wantrouwen een sterk federaal België

Een sterkere federale staat: allemaal goed en wel, maar koken kost geld. Welnu, de federale

“Afgezien van een federale sociale zekerheid hebben de Walen het liefst zo veel mogelijk bevoegdheden in eigen handen. Ook bij de PS hanteert men de metafoor van de tandpasta: eens uit de tube krijg je die niet meer terug” overheid kijkt de komende jaren aan tegen een miljardentekort op de begroting. Voor het einde van de legislatuur komt het deficit niet onder de 4 procent van het bbp uit. Het is het federale niveau dat de rentelasten op de schuld moet betalen, de sociale zekerheid moet financieren en de vergrijzingskosten ophoesten. Wat is die federale staat dan met extra bevoegdheden als er geen geld voor is? De federale kas is leeg, ook al omdat ze tal van dotaties en andere financiële middelen rich-

Wie een politieke geschiedenis van België bij de hand neemt, merkt dat de democratisering van dit land (vooral via het algemeen stemrecht) snel grote bezorgdheid veroorzaakte in Wallonië. Het principe ‘één man één stem’ zou leiden tot Vlaamse dominantie. De eerste echte eisen voor federalisme waren dan ook Waals. Bovendien kwam het overdragen van bevoegdheden de PS als sterkste Franstalige partij altijd goed uit.

Waarom nu een omgekeerde beweging maken? Afgezien van een federale sociale zekerheid hebben de Walen het liefst zoveel mogelijk bevoegdheden in eigen handen. Ook bij de PS hanteert men de metafoor van de tandpasta: eens uit de tube krijg je die niet meer terug. En dus kan er geen sprake zijn van herfederalisering. Komt er nog bij dat men ondanks de grendels op dat niveau toch een dominantie van Vlaamse politici vreest. Dat is de reden ook waarom er in België geen hiërarchie van de normen is zoals in andere federale staten. De federale wetten staan niet boven de regionale decreten. Dat was ooit een Waalse eis om zo Vlaamse dominantie via de federale wetten tegen te gaan. Neen, tussen Moeskroen en Virton is men een koele minnaar van herfederalisering.

4

Binnenland

12 AUGUSTUS 2021

Ziet u het nog zitten, beste lezer?

Mag een columnist zijn of haar lezers lastigvallen met problemen of moet hij dat juist niet doen? Het zijn straffe tijden: elk woord dat over de aanpak van de coronacrisis gezegd wordt, schreeuwt om een column.

Tegelijkertijd verveelt het onderwerp inmiddels mateloos; de waanzin van het geheel is gekmakend, logica en rationaliteit worden vermeden en criticasters worden weggezet als ‘wappies’. Ook voor (ongevaccineerde) columnisten is de maat op een gegeven moment vol.

En terwijl Duitsland en Frankrijk coronapaspoorten en vaccinatiebewijzen eisen van legale, belastingbetalende burgers om mee te mogen doen aan het normale leven, landen er nog dagelijks vluchtelingen zonder papieren op de Europese oevers. Het houdt niet op, alles wat erover gezegd kan worden, ís de afgelopen jaren al honderd keer gezegd.

Politici, noch in eigen land noch zetelend in Brussel, trekken zich er iets van aan.

Meer en meer is het credo, het lijkt de afleiding van de pandemiepaniek te zijn.

Uw cynische columnist denkt maar een ding: zijn die vluchtelingen gevaccineerd? Worden ze überhaupt getest als ze van die boot afstappen? Hoe kan het dat wij gestraft worden met een boete van 95 euro als we zonder vaccinatiebewijs door Duitsland willen rijden?

Moeten we bewijzen niet ziek te zijn als we op een terras willen zitten en komen vluchtelingen ongecontroleerd in onze asielzoekerscentra aan? Grenscontroles waren voor de coronacrisis niet mogelijk, opeens blijken er nog slagbomen te kunnen staan. Maar die zijn niet bedoeld om vluchtelingen tegen te houden, integendeel. De grenspost is slechts een coronacontrole, de gecontroleerde bent ú, de legale burger. De vluchteling daarentegen heeft niets te duchten van grenscontroles; nee, loop maar door.

Stommiteiten en tegenstrijdigheden Het is op een gegeven moment op, de urgentie. Hoe vaak kun je je ergeren over stommiteiten en tegenstrijdigheden?

Er verandert helemaal niets, hoewel, altijd als je denkt dat het niet idioter kan, komt er een nieuw dieptepunt. Op een gegeven moment moet je columns en publicaties zien voor wat ze zijn: schrijfsels waarmee lezers zich al dan niet identificeren maar die niets – niets, nada, noppes – oplossen. Opgeven ligt voor de hand, maar is, zolang de deadline bestaat, geen optie. De oplossing van problemen aanbrengen, is niet de taak van de columnist, het is pure arrogantie dat te denken. Nee, politici zijn degenen die problemen moeten oplossen, ware

het niet dat politici vaker onderdeel van het probleem zijn dan van de oplossing.

Reflecteren daarop is de taak van de columnist, niets meer en niets minder. Is dat niet voldoende, wordt het tijd voor een

Verzekeraars maken zich weinig zorgen na waterramp

“Politici zijn degenen die problemen moeten oplossen, ware het niet dat politici vaker onderdeel van het probleem zijn dan van de oplossing”

nieuwe hobby.

Uw columnist zoekt geen nieuwe hobby, maar wil dat de wereld, en dan vooral ons deel ervan, leefbaar is. De teleurstelling over de teloorgang van de leefbaarheid groeit. De illusie dat je de wereld beter maakt, is de illusie die hoort bij jong zijn. Als je inmiddels al bijna 20 jaar columns schrijft, kun je niet anders dan vaststellen dat jong zijn inmiddels ook voorbij is. Het probleem is dat het leven nog zeker twintig goede jaren voor me in petto heeft. De kunst is om ze zinnig in te vullen, gelukkig en gezond te leven.

De vraag waar je het allemaal voor doet, is een vraag die met het verstrijken der jaren steeds harder roept om een antwoord.

De “vluchtelingen” blijven komen.

Politici blijven onze samenleving verzieken.

Het geweld op de straten wordt niet minder.

De islam wint meer en meer terrein.

Emancipatie heeft plaats gemaakt voor wokeness en ‘the alphabet people’(= de LGBTQIAPK-gemeenschap).

Normaal, rationeel en fatsoenlijk zijn, het verwordt steeds meer tot een echo uit het verleden.

Het antwoord op de vraag waarom een columnist zijn stukken schrijft, is eigenlijk verrassend helder. De columnist schrijft niet om problemen op te lossen, maar om lezers te laten weten dat zij niet gek zijn. En dat ondanks een maatschappij die aan het kantelen is in een richting waar niemand op zit te wachten. Een columnist biedt herkenning, troost wellicht en biedt als het meezit steun en energie.

Vandaag echter weet uw columnist het even allemaal niet meer. De vraag is of die gemoedstoestand zoveel anders is dan die van u, beste lezer?

EBRU UMAR

MEDIA

Klimaatexpert blijkt Groen-kandidaat De Verenigde Naties zijn met een nieuw klimaatrapport op de pinnen gekomen.

Reden voor de redactie van Terzake om twee professoren, echte klimaatexperten, uit te nodigen voor duiding te komen geven bij het rapport.

Een van de professoren was Philippe Huybrechts, een van de drie Belgische wetenschappers die heeft meegewerkt aan het VN-rapport.

Maar de Terzake-redactie vergat wel iets te vermelden over klimaatexpert Philippe Huybrechts. De man is namelijk ook actief in de partij Groen. In 2012 stond hij als vijfde kandidaat op de gemeenteraadslijst van Groen in Huldenberg. In 2017 werd hij in Knack geïnterviewd. Toen zei hij: “Stem op politici die dit probleem ernstig nemen.”

We weten nu welke partij hij bedoelt. Maar ‘neutraal’ kun je deze expert dus niet noe-

ECONOMISCHE ZAKEN

men. Maar hij mocht wel ‘neutraal’ komen duiden in de studio’s van Terzake. Opmerkelijk: diezelfde Huybrechts stond daags voordien ook al in Het Laatste Nieuws met eenzelfde pleidooi. Ook hier liet men het na de partijkaart van de klimaatexpert te vermelden.

KVC

Waals minister-president Elio Di Rupo (PS) wil de verzekeraars mee in het bad nemen en hen een groter deel van de factuur van de natuurramp laten betalen. Wellicht ijdele hoop van de Waalse nummer één.

De totale kostprijs van de overstromingsramp in Wallonië is nog niet bekend, maar algemeen wordt aangenomen dat die fluks boven het miljard euro zal uitkomen. Dat doet bij de Waalse regering natuurlijk het angstzweet uitbreken. Wie gaat dat betalen? Met een begrotingstekort van 3 miljard euro hebben ze in Wallonië een groot probleem.

Gelukkig is het corona-relancegeld in aantocht en een deel van die middelen (800 miljoen euro) zou gebruikt worden voor de heropbouw van wegen en gebouwen in de provincie Luik. Verder gaat de Waalse regering nog eens een miljard euro lenen aan - voor hen gelukkig - een lage rente. En dan zijn er nog een paar honderd miljoen euro van het Waals rampenfonds.

Wettelijk plafond Di Rupo en Co hebben echter het gevoel dat dit niet genoeg zal zijn en de minister-president kijkt al met een begerig oog naar de verzekeraars. Die zullen sowieso voor honderden miljoenen euro’s aan schade moeten betalen. Alleen is er hier een wettelijk plafond van 350 miljoen euro. Bedragen daarboven bij natuurrampen moet de verzekeringssector niet ophoesten. Dan is het aan de regionale overheden om in de geldbeugel te tasten. Vlaanderen heeft daarvoor bijna een paar honderd miljoen euro opzij gelegd, Wallonië uiteraard niet. Vandaar dat de Waalse regering nu aan het onderhandelen is met de verzekeringssector om meer te betalen. Hier en daar werd al de indruk gewekt dat de verzekeraars op die manier de factuur van de natuurramp zullen betalen en dat dit de armlastige Waalse regering goed zou uitkomen.

Dat is natuurlijk overdreven. Ten eerste is zelfs een hogere bijdrage van de sector geen oplossing voor alle problemen en kan de totale kost nooit op hen wor-

den verhaald. Ten tweede zullen de verzekeraars hun huid duur verkopen. Het kan misschien helpen dat er met Ethias een speler is die historisch gezien sterk staat in Wallonië en ook nauwe banden heeft met de PS, maar op het einde denkt de verzekeraar in een zuivere logica van winst en dividenden.

De verzekeraars zelf maken zich bovendien weinig zorgen dankzij het systeem van herverzekeringen. Het risico dat ze dragen op zware uitbetalingen bij bijvoorbeeld een natuurramp wordt enigszins opgevangen door het door te schuiven naar herverzekeraars waarbij het risico opnieuw meer wordt gespreid.

Dus geen paniek bij banken en verzekeraars, de natuurramp betekent geen faillissement of een extreem zware financiële aderlating.

Herverzekeraars Nemen we KBC. Daar is te horen dat de uitbetalingen van schade door de verzekeringspoot 41 miljoen euro zal kosten.

Eigenlijk loopt het totale bedrag op tot meer dan 60 miljoen euro, maar een deel is herverzekerd en dat scheelt dus een slok op de borrel. Meer nog, KBC kan dit jaar zo’n 1,25 miljard euro aan dividenden uitbetalen aan de aandeelhouders.

Al is dat vooral het gevolg van de bancaire activiteiten.

Ook bij staatsbank Belfius is er geen paniek. Daar vallen ook de verzekeringspoten van DVV en Corona Direct onder. Welnu, de totale schadeclaims die zullen worden uitbetaald bedragen bruto 100 miljoen euro, maar via de herverzekeraars daalt de factuur naar 35 miljoen euro. Een extra reden waarom ze bij Belfius niet in paniek raken, zijn de sterke resultaten van het eerste half jaar, opnieuw dankzij de bankactiviteiten.

Maar komt aan het einde van de rit dan geen gigantische factuur bij de herverzekeraars terecht? Dat zijn grote spelers als Munich Re en Swiss Re. Dat blijft vooralsnog onduidelijk omdat de inhoud van de contracten tussen verzekeraars en herverzekeraars zelden of nooit worden vrijgegeven.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

5

Binnenland

12 AUGUSTUS 2021

Elke week bekijkt Alain Grootaers alles vanop een afstand.

Beledigd voelen als strategie onrecht verklaart. Veel aandacht, gedeelde verontwaardiging en steun en virtuele schouderklopjes worden je deel en tegelijk straal je als groep en organisatie een rechtvaardigheidsgevoel uit. Het goede doen voor het eigen goede gevoel en voor het imago. Terwijl vroeger een rake, humoristische, snedige, sarcastische of ironische opmerking van de basketdames aan het adres van Demarez had volDe gemiddelde Chinees zou hoogstens goedkeurend knikken en staan, wordt er nu driftig in victimisme gewenteld en wordt een privé vaststellen dat de dim sum van die middag van kameraad Deng zijn kwestie meteen tot een maatschappelijk probleem gepromoveerd. natuurlijk verloop heeft gekregen, maar in het westen zijn de grollen Elk incident is tegenwoordig de uiting van een onderliggend van de darmtransit ongewenst. Een door de wol geverfde presenmaatschappelijk probleem dat dringend dient te worden aangepakt. tator als Eddy Demarez had dus beter moeten weten en zijn microOrganisaties roepen hard om meer aandacht (en meer subsidies) om foon moeten uitzetten: dat is dan ook meteen zijn zwaarste profeshet probleem ten gronde aan te pakken. De politiek wil uiteraard niet sionele fout. De verbale diaree die hij produceerde toen hij dacht achterblijven en trekt vervolgens de portefeuille. Of erger, probeert dat hij al lang niet meer op antenne nog meer onmogelijk afdwingbare was, was niet meer dan die typische wetten te stemmen. Want los van dit Elk incident is tegenwoordig de uiting einde-werkdag-flauwekul die iedernon-event met Demarez laat dit vooreen die in een stressberoep zit wel val weer zien dat het ‘slachtofferisme’ van een onderliggend maatschappelijk kent. Bij televisie en radio, waar de aan een niet te stuiten opmars bezig gemiddelde seksueel anders geois. Sinds we van God los zijn gezogen probleem dat dringend dient te riënteerde medemens toch procenen onze persoonlijkheid centraal zijn worden aangepakt. Organisaties tueel voldoende vertegenwoorgaan plaatsen in ons wereldbeeld, digd is, worden grove grappen zijn we niet alleen onszelf maar ook roepen hard om meer aandacht niet geschuwd en daaraan doet de maatschappij gaan beschouwen iedereen vrolijk mee: hetero of in psychologische termen. De Ame(en meer subsidies) om het probleem homo, iedereen jaagt er bijtijds rikaanse sociaal-psycholoog Charles ten gronde aan te pakken. De politiek een hoop medemensen over de Sykes waarschuwde in zijn boek ‘A verbale kling. Overigens, als ik Nation of Victims’ al dat het zelfmewil uiteraard niet achterblijven en een avondje heb doorgebracht delijden een Amerikaanse obsessie bij homo-vrienden tuiten mijn aan het worden was. Overigens snijdt trekt vervolgens de portefeuille oren de dag nadien nóg van dat zwaard aan twee kanten, want van wat ze allemaal over elkaar te de weeromstuit zien we nu op sociale vertellen hadden. Toogpraat heeft geen seksuele oriëntemedia een hoop mensen steunbetuigingen aan Eddy Demarez posring, iedereen doet er aan mee. ten, omdat ze vinden dat hij - nu zijn ontslag wordt gevraagd - ook Alles wat nadien over Demarez gezegd is, zijn zwaar een - jawel - slachtoffer is. En zo verworden daders tot slachtoffers, overspannen reacties van lange basketters met nog lanslachtoffers tot daders en privégewauwel tot een maatschappelijke gere tenen die na hun nederlaag op de Olympische Spehalszaak, allemaal onder het vergrootglas van Twitter en Facebook. len zijn overgeschakeld op de favoriete sport van de afgelopen Terwijl basketster Ann Wauters ook gewoon Eddy Demarez publiejaren: de 100 meter ‘enorm gekwetst zijn’. Dat de basketbond kelijk door een basketbalnet had kunnen ‘slam-dunken’. Het ware daar in meegaat en de professionele kop van Demarez eist in veel geestiger geweest en het had nog goeie tv opgeleverd ook. Misplaats van de gemoederen te sussen, illustreert hoe groot teschien is het dat wel wat me nog het meeste stoort bij al dat victimisgenwoordig de ‘opbrengst’ is als je jezelf tot slachtoffer van me: het totale gebrek aan humor en zelfrelativering.

Wie ooit een tijdje voor televisie of radio heeft gewerkt, weet dat je je microfoontje moet uitzetten als je bijvoorbeeld naar toilet moet net voor of na een opname: het bespaart de niets vermoedende luisteraars een hoop menselijke doch in onze cultuur als gênant beschouwde geluiden.

Vergunning voor Gentse gascentrale belandt dan toch bij minister Demir De vergunning voor een gascentrale in Wondelgem (Gent) werd vorige week voorlopig geschorst. Slecht nieuws voor minister Tinne Van der Straeten (Groen) want nu is geen enkele van de gascentrales in Vlaanderen, nodig voor de kernuitstap, al zeker van een vergunning.

Concreet gaat het om een uitbreiding van een bestaande centrale van Luminus in de Gentse haven. Stad Gent gaf meteen positief advies. De provincie Oost-Vlaanderen leverde een vergunning af. De deputatie, een coalitie van CD&V, Groen en N-VA nam een pragmatisch standpunt in. De centrale is nu eenmaal nodig om te vermijden dat mensen zonder stroom vallen. Een aantal ecologisten verenigd in de actiegroep ‘Tegengas’ legden zich hier niet bij neer en gingen in beroep. Daarbij zijn onder meer het GMF (Gents Milieufront) en Greenpeace. Hierdoor is de vergunning voorlopig geschorst.

De Standaard liet iemand van Tegengas aan het woord onder de veelzeggende kop: “De groenen die Groen het leven zuur maken”.

Minister Van der Straeten kan de schorsing niet wegwuiven als een politiek spelletje van N-VA. Het zijn consequente ecologisten die af willen van fossiele brandstoffen (én van kernenergie) en die terecht opmerken dat de extra CO2-uitstoot van nieuwe gascentrales een ramp is voor de klimaatambities van ons land. De vergunningsaanvraag verhuist nu naar het Vlaams niveau waar het samen met andere gascentrales bij minister Zuhal Demir op tafel ligt. Het wordt voor de minister geen eenvoudige beslissing. Gascentrales stoten niet alleen CO2 uit maar ook stikstof. Daar vergunningen voor toestaan ligt moeilijk nu ze net aan landbouw en industrie strenge stikstofbeperkingen oplegt.

De stad pikt wat minder in Een flinke hap van wat u betaalt voor gas en elektriciteit belandt bij de steden en ge-

meenten. Voor Stad Gent alleen al, gaat het om een opbrengst van 16 miljoen euro per jaar. Een recente beslissing van de Vreg (Vlaamse energieregulator) heeft grote gevolgen voor deze vorm van verdoken belasting. Fluvius mag minder aanrekenen op de energiefacturen en kan daardoor minder doorstorten naar de gemeenten. Voor de Vlaamse steden en gemeenten is dit een zware financiële klap.

Om de stijging van de energieprijzen af te remmen heeft de Vreg de kosten beperkt die distributienetbeheerder Fluvius mag aanrekenen. Concreet zullen burgers minder betalen voor de rubriek ‘nettarief’ op hun energiefactuur. Intercommunale Fluvius zal hierdoor minder winst maken. De dividenden die ze uitbetaalt aan haar aandeelhouders, de gemeenten, dalen fors en worden binnen enkele jaren zelfs gehalveerd.

Stad Gent krijgt de volgende vier jaar 22,5 miljoen euro minder dan waar ze op gerekend had. Hardop klagen kunnen ze moeilijk. Hoe valt het burgers uit te leggen dat ze jarenlang teveel hebben betaald voor elektriciteit en gas om de kas van gulzige lokale overheden te spijzen? Intercommunales zijn decennialang een melkkoe geweest voor de gemeenten. Politici en hun beschermelingen konden er terecht voor goed betaalde baantjes of voor hoge vergoedingen in allerhande raden van bestuur. De Vlaamse regering maakt daar stilaan komaf mee maar er is nog een lange weg te gaan. Door de beslissing van de Vreg zullen de gemeenten het geld dat wegvalt ergens anders moeten zoeken.

MATHILDIS

MEDIA

Olympische Spelen en Vlaamse media

Gedurende het sportprogramma “Van hier tot in Tokio” zei Manu Leroy, de nieuwe marketingdirecteur van de voetbalbond en hockeyspeler in Rio in 2012, dat voor de Olympische Spelen van 2024 in Parijs grotere financiële inspanningen moeten geleverd worden om meer medailles te kunnen behalen.

Hij verwees naar het BOIC, het Belgisch Olympisch Comité, dat extra geld zal moeten investeren om de atleten optimaal voor te bereiden. Je zou van de presentator, Karl Vannieuwkerke, verwachten dat hij Leroy zou corrigeren door te zeggen dat het niet het BOIC is dat de voorbereiding van de atleten betaalt maar dat het de gemeenschappen zijn en vooral Vlaanderen dat 28 miljoen euro per jaar uitgeeft voor topsport. Wallonië geeft (maar) 11 miljoen uit aan topstport. Vannieuwkerke zweeg hierover niet alleen, hij vond het even later nodig om te zeggen hoe knap hij het vond dat de Brabançonne afwisselend in de twee talen werd gezongen door de gouden olympische hockeyers, die volgens hem als enige Belgische nationale ploeg iets gemaakt hebben van het volkslied. Deze sportpresentator heeft recht op zijn persoonlijke mening maar moet op de Vlaamse televisie niet meedoen aan de Belgische politieke recuperatie door sportbonden, voor wie alleen het Vlaamse geld telt.

Een andere gewezen topsporter in het programma van Vannieuwkerke was ex-atleet Cédric Van Branteghem, nu organisator van de Memorial Van Damme. Deze minzame en nog steeds sportieve man schreef in Het Laatste Nieuws van 28 juli: “Het is wel jammer dat onze structuren op politiek en administratief niveau zo complex zijn. Er zijn de dubbele federaties en ministers, er gaat zoveel energie en geld verloren voor de sport zelf, terwijl de atleten als Belg presteren”. Ook hij heeft het

© PHOTONEWS

GENT

Karl Vannieuwkerke

recht op een persoonlijke mening maar hij realiseert zich niet dat dankzij de splitsing van het onderwijs en de cultuursector, waaronder sport viel, deze twee sectoren eindelijk een veel efficiënter beleid hebben kunnen voeren los van de vroeger verlammende en twistzieke unitaire structuur.

In De Standaard van 9 augustus schreef redacteur Ruben Mooijman: “België kan niet anders dan tevreden terugblikken op de spelen van Tokio. Het topsportbeleid werpt vruchten af”. Ook hij vermeldt nergens dat Vlaanderen - en niet België of het BOIC -dit topsportbeleid grotendeels betaalt. De voetbalbond en het BOIC, de twee grote Belgische sportfederaties, doen met hoofdzakelijk en veel Vlaams geld op grote schaal aan Belgische politieke recuperatie. Dat dit mogelijk is, is het gevolg van de beperkte belangstelling van Vlaamse partijen voor de politieke impact van sport door de media. In de sportprogramma’s van de VRT en in de pers komt zelden of nooit iemand aan bod die zich uitspreekt over het Vlaamse topsportbeleid, laat staan over Vlaamse - en niet steeds Belgische - topsporters.

GG

Politiek

12 AUGUSTUS 2021 © PHOTONEWS/MOZKITO

6

De communautaire kantjes van de watersnood Het Waals Gewest wil dat de verzekeraars de volledige rekening betalen voor de schade door de watersnood, ook al zijn zij dat wettelijk niet verplicht. De reden is eenvoudig: het Waals Gewest zit krap bij kas. Bovendien heeft het verzuimd om, zoals het Vlaams Gewest, een rampenfonds aan te leggen.

Dat de overstromingen in Wallonië groter en verwoestender waren dan noodzakelijk, daar bestaat eigenlijk geen discussie over. Dat de Waalse overheden hieraan schuld hebben, staat ook buiten kijf. Daarom ook dat de Waalse minister-president Elio di Rupo er snel bij was om een onderzoekscommissie af te wijzen, zelfs nog voor het water weggetrokken was. Hij weet waarom.

Solidariteit met emmers en borstels Daarna was de chaos in de getroffen gebieden compleet. Veel Vlamingen konden de ellende niet meer aanzien, en trokken met emmers en borstels, voedsel en kleding naar het zuiden om een handje bij te steken. Het was hartverwarmend om te zien hoe die solidariteitsactie spontaan op gang kwam. Maar voor een aantal onder hen werd het toch weer een onprettig ontwaken toen ze geconfronteerd werden met het ondertussen beruchte Croix Rouge de Belgique.

Toch een kleine opmerking bij al die solidariteit. Stel dat de Kempen onder water zou lopen, zouden we dan een gelijkaardige solidariteitsbeweging naar het noorden hebben gezien? Of pas als de ramp zo groot is dat ze zelfs in de Franse nationale televisiejournaals aan bod komt?

Het helpt natuurlijk dat de Vlamingen door uitstapjes en vakanties sommige Waalse dorpjes even goed als hun ei-

gen broekzak kennen, maar dat op zich is toch ook weer een interessante observatie.

Een aantal Vlamingen zullen ook hun beste Frans bovengehaald hebben bij het helpen van de slachtoffers, al zal dat niet altijd veel voorgesteld hebben. Laten we hopen dat we het nooit te weten hoeven te komen, maar toch: hoe zou dat gaan als een Franstalige zoals een GeorgesLouis Bouchez met emmer en borstel in de Kempen zou opduiken?

Ook financieel schuldig verzuim Verleden week bleek echter dat het schuldig verzuim van de Waalse overheid ook een financiële kant heeft. In principe hoeven verzekeraars bij een grote natuurramp samen niet meer dan 350 miljoen euro uit te betalen. Op die manier beschermt de overheid de verzekeringssector tegen al te grote schokken, maar sedert de zesde staatshervorming is het wel de gewestelijke overheid die moet bijspringen. Het spreekt voor zich dat die gewestelijke overheid daar best een fonds voor aanlegt, iets wat Vlaanderen ook gedaan heeft.

Voor alle duidelijkheid: dat Vlaamse rampenfonds bevat vandaag maar 190 miljoen euro, waarvan 100 miljoen voor natuurrampen. Ook dat is dus ruim onvoldoende voor de factuur waar de Waalse overheid wettelijk gezien tegenaan kijkt. Maar het is wel letterlijk oneindig veel groter dan de nul komma niks in het Waalse rampenfonds.

Laten we trouwens een gedachte-experiment uitvoeren: wat zou er gebeuren moest de Vlaamse overheid door een natuurramp plots een factuur van 1 miljard euro toegeschoven krijgen? Allicht zou de Vlaamse overheid eerst het rampenfonds aanspreken, om daarna bij te lenen om de rest van de rekening te betalen.

Factuur doorschuiven Niet zo ten zuiden van de taalgrens. Daar leeft men immers in een andere werkelijkheid, waar facturen gewoon doorgeschoven worden naar een ander, liefst iemand in het noorden. Ook deze keer.

Het Waals Gewest onderhandelt dus met de verzekeringssector om toch de volledige factuur te betalen, maar communautair is dat geen onschuldige zaak. Die verzekeringssector is immers nationaal georganiseerd, niet regionaal. Moet een verzekeringsmaatschappij door de Waalse factuur haar premies optrekken, zullen die premies uiteraard nationaal omhoog gaan, en niet alleen in het Waalse Gewest. Maar bovendien zijn een aantal van die verzekeringsmaatschappijen, zoals Ethias en Belfius, in handen van de overheid, en dus ook van de Vlamingen. Slaagt het Waals Gewest erin de factuur van 1 miljard euro door te schuiven naar de verzekeringssector, dan heeft zij in feite de watersnood van verleden maand voor meer dan 600 miljoen euro kunnen vervlaamsen.

De les lezen We citeren Waals minister Jean-Luc Crucke (MR) in een interview met De Standaard: “Je kunt niet zeggen dat de politiek niets gedaan heeft na de watersnood.” Klopt inderdaad, en de Waalse politiek doet natuurlijk waar ze altijd al goed in geweest is. Meer zelfs: “Het is logisch dat de verantwoordelijke regio een substantieel deel van de kosten voor haar rekening neemt. Maar dat wil niet zeggen dat de anderen de handen in de lucht moeten steken, toch niet als het begrip nationale solidariteit nog iets betekent.”

FILIP VAN LAENEN

N-VA veroordeelt aanwezigheid EU op inauguratie Iraanse president De N-VA is niet te spreken over het feit dat Europese Unie een officiële delegatie naar de inauguratie van de nieuwe Iraanse president Ebrahim Raisi stuurde.

Hoewel er geen Belgische diplomaat aanwezig was, zou premier De Croo de nieuwe president Raisi volgens Iraanse staatsmedia wel gefeliciteerd hebben.

De kersverse president van Iran, Ebrahim Raisi, is verre van onbesproken. Mensenrechtenorganisaties zijn bijzonder kritisch over zijn staat van dienst. Hij is sinds 2019 het doelwit van Amerikaanse sancties wegens mensrechtenovertredingen. Raisi wordt de ‘Slachter van Teheran’ genoemd om zijn rol in de executie van duizenden politieke gevangenen (volgens sommige schattingen tot wel 30.000) in 1988. Zelf heeft Raisi overigens verklaard dat hij geëerd en gerespecteerd zou moeten worden voor zijn rol in die massaslachting. Hij wordt ook genoemd omwille van zijn rol in het hardhandig neerslaan van verschillende protesten doorheen de jaren, waaronder die van november 2019. Bij die laatste protesten kwamen naar schatting 1.500 demonstranten om het leven.

Op beelden van de plechtigheid is te zien hoe Enrique Mora, vice-secretaris-generaal van de European External Action Service (EEAS), tijdens de inauguratie achter een rij zetelt van vertegenwoordigers en leiders van door Iran gesteunde militante groeperingen als de

Libanese Hezbollah, de Palestijnse Islamitische Jihad en Hamas en de Jemenitische Ansar Allah.

N-VA veroordeelt aanwezigheid EU In een brief gericht aan voorzitter van de Europese Raad Charles Michel, Europees Commissievoorzitter Ursula von der Leyen en Josep Borrell lieten N-VA-Kamerleden Darya Safai - zelf van Iraanse origine - Theo Francken en Michael Freilich zich donderdag al bijzonder kritisch uit over de aanwezigheid van de EU op de inauguratie.

In de brief worden de verschillende mensenrechtenschendingen door Raisi aangeklaagd en wordt de legitimiteit van zijn verkiezing betwist. “Raisi werd president na een frauduleuze verkiezing”, klinkt het. “Een verkiezing die een algemene boycot onderging door het Iraanse volk. De Islamitische Republiek schatte de opkomst op 48 procent, maar onafhankelijke organisaties schatten de opkomst op minder dan 30 procent en rond de 20 procent.”

“Ayatollah Raisi is nu de president van een regime dat ‘s werelds grootste sponsor van terrorisme is en de vrede en veiligheid in de wereld bedreigt”, schrijven de N-VA’ers. “De aanwezigheid van de EU-vertegenwoordiger bij de inhuldiging van de president is een belediging voor het Iraanse volk, dat met een brede boycot van de frauduleuze verkiezingen van juni heeft laten zien dat Raisi niet hun vertegenwoordiger is. Het is ook in strijd

met de mensenrechtenwaarden die de Europese Unie beweert te hebben. Wij beschouwen de aanwezigheid van de vertegenwoordiger van de EU bij de inhuldiging van een misdadiger tegen de menselijkheid als een belediging voor het Europese volk en een schande voor de Europese instellingen.”

“Wij roepen Europa op zijn interactie met het terroristische regime van de Islamitische Republiek te heroverwegen”, besluiten de Kamerleden.

Felicitaties Ook in Nederland ontstond ophef, toen bekend raakte dat ambassadeur Jacques Werner namens onze noorderburen aanwezig was op de plechtigheid. De Belgische ambassadeur Gianmarco Rizzo was daarentegen niet aanwezig, zo blijkt uit navraag bij minister van Buitenlandse Zaken Sophie Wilmès (MR).

Volgens het Iraanse staatspersagentschap IRNA ontving Raisi wel felicitaties van premier Alexander De Croo (Open Vld). De kabinetten van De Croo en Wilmès ontkennen noch bevestigen het nieuws. Volgens Safai verliezen de premier en zijn regering hierdoor "alle geloofwaardigheid inzake mensenrechten en het respect voor onze Europese waarden". "Buiten Kroatië en Portugal is er geen enkel Europees land dat hem heeft gefeliciteerd", merkt Safai nog op.

PIETER VAN BERKEL

Politiek

12 AUGUSTUS 2021

IN DE KIJKER

CITAAT VAN DE WEEK

Egbert Lachaert Hij won met een ruime voorsprong op zijn tegenstrevers – dat leek toen letterlijk het juiste woord – de strijd om het partijvoorzitterschap van de Open Vld. Met straffe beloftes als “nooit paars-groen”, maar “wél paars-geel”, geen kernuitstap, meer fiscale en homogene bevoegdheden voor de regio’s, haalde hij het met twee vingers in de neus van de links-liberale stroming, die er maar beteuterd bijstond toen de uitslag werd bekendgemaakt. Het leek erop dat hij, gesteund door onder andere Vincent Van Quickenborne, de partij weer naar rechts zou doen opschuiven.

Het pakte anders uit, want wie Egbert Lachaert (44) vandaag bezig hoort, moet toch zorgen dat de mond niet al te ver openvalt. Hij forceerde op een niet zo fraaie manier de ‘defenestratie’ van de N-VA ten voordele van een paars-groene Vivaldi-regering, hij steunt nu de kernuitstap en houdt zelfs forse pleidooien voor een sterkere federale staat. Hij voert als het ware het programma van zijn partij-concurrenten uit. Menigeen vraag zich af hoe het zover is kunnen komen dat hij zó het geweer van schouder veranderde.

Verhofstadt is terug Het is niet zonder reden dat velen Lachaert vergelijken met Guy Verhofstadt. Iedereen herinnert zich de programmapunten uit diens Burgermanifesten, zoals bijvoorbeeld het pleidooi voor confederalisme en dus sterke autonome deelstaten. Toen de eerste paars-groene regering onder diens leiding tot stand kwam, verloochende hij zowat alles wat hij voordien had bepleit.

Het lijkt wel een kenmerk van de liberalen geworden, want sinds 1999 maken zij deel uit van elke regering, van centrum-links tot centrum-rechts. Ze zorgden mee voor twee grote staatshervormingen: het Lambermontakkoord onder Verhofstadt en het Vlinderakkoord van Di Rupo. Het was allemaal goed voor hen.

Maar ook de massale regularisatie van illegalen, het stemrecht voor vreemdelingen, het lakse veiligheidsbeleid, een veel te onderdanige houding tegenover de Franstaligen, het loslaten van de taalwetgeving - vooral in Brussel - een steeds hogere belastingdruk, een star Waals rood-groen economisch kader… De liberalen slikten alles door alsof het niets was. Wat Verhofstadt en Dewael konden, kunnen Lachaert en Q blijkbaar ook.

Twee blokken Egbert Lachaert voelt zich ondertussen in zijn sas in de Vivaldi-club, zoveel is duidelijk. Hij probeert te overleven, want zijn partij moet telkens weer slikken als er zich een politieke peiling aandient. Hij heeft gekozen voor de macht en zoekt dus een tegenstander om zich tegen te kunnen afzetten. En liever dan economische of fiscale maatregelen, of maatschappelijke vraagstukken als migratie en veiligheid in het licht te stellen, gooit hij het over de Belgische boeg: “Aan de ene kant staan de separatisten: N-VA en Vlaams Belang. Zij willen België opdoeken en zoeken zelfs aansluiting bij Nederland. Aan de andere kant staan de partijen die geloven in België. Dat is waar de liberale familie staat. Die breuklijn wordt de inzet van de volgende verkiezingen.” Het land moet in zijn ogen gereorganiseerd worden “zodat het beter kan functioneren”. Het federale niveau moet dus versterkt worden.

Het Overlegcomité als redmiddel Hij zwijgt angstvallig over een nieuwe staatshervorming, want daar willen de Franstaligen – en zeker zijn blauwe vriend Georges-Louis Bouchez – helemaal niet van weten. Hij hangt zijn karretje dan ook liever aan hun wagen en komt met het lumineuze idee om het Overlegcomité van de diverse regeringen meer macht te geven en als een soort grote baas te laten oordelen als de regio’s geen akkoord kunnen sluiten over een en ander.

Hij vertelt er evenwel niet bij dat in dat Overlegcomité dertien ministers uit alle regeringen zetelen, waarvan slechts twee uit de Vlaamse regering. Van de in de federale regering door de Franstaligen zo bepleite pariteit, is er dan geen sprake meer.

Dit voorstel is dus nog meer in hun voordeel. “Het is de énige manier om België weer te laten werken.”

© PHOTONEWS

Laten begaan Geert Bourgeois (N-VA) beoordeelt het voorstel als onwerkbaar. En Barbara Pas (VB) lacht: “De Franstaligen hebben er alle baat bij om zoveel mogelijk communautaire twisten uit te lokken om deze dan vervolgens door dat in meerderheid Franstalig Overlegcomité in hun voordeel te laten beslechten.

Het einde van België is op die manier niet meer te vermijden. Misschien moeten we Lachaert maar gewoon laten begaan.” Ook Rik Torfs reageerde haarscherp: “Pleidooien voor een sterke federale staat zijn niet langer realistisch in een land dat sinds 2011 geen regering meer had die zowel in Franstalig België als in Vlaanderen over een meerderheid beschikte.”

7

Rik Torfs

“Als je vandaag herhaalt wat Jezus Christus zei, 'wie zonder zonden is, werpe de eerste steen', verdringen de kandidaten zich en zijn er stenen te weinig.”

Kerkjurist en hoogleraar Rik Torfs (KU Leuven) reageert op de heisa die ontstond rond Sporza-journalist Eddy Demarez. Demarez deed achter de schermen, maar terwijl de microfoons nog aanstonden, enkele ongepaste uitspraken over de geaardheid en het uiterlijk van de vrouwenbasketbalploeg Belgian Cats.

N-VA en Vlaams Belang lopen niet warm voor burgerbevraging over staatsstructuur Vlaams-nationalistische oppositiepartijen N-VA en Vlaams Belang lopen niet warm voor het aangekondigde dialoogplatform over de Belgische staatsstructuur, dat in december zal plaatsvinden.

Vrijdag verscheen de openbare aanbesteding die de federale regering uitschreef over de ‘burgerbevraging omtrent de staatsorganisatie’. Oorspronkelijk werd gemikt op september voor de bevraging. Die deadline is verschoven naar december. Elke burger ouder dan 16 kan zich zes weken lang uitspreken over zes verschillende thema’s, die ook een hele reeks politiek gevoelige vragen bevatten.

Zo zal gevraagd worden of er een voorrangsregel moet komen voor federale regels op deelstatelijke, eventueel tijdens crisissituaties. Er zal ook worden gevraagd naar de financiering van ons federalisme.

Samenwerkingsfederalisme vormt het derde luik, met de vraag hoe het beleid tussen de bevoegdheidsniveaus geharmoniseerd kan worden.

Versterking van de democratie is het vierde thema.

Tot slot zullen de burgers zich ook kunnen uitspreken over de rechten en vrijheden die opgenomen zijn in de grondwet en over de werking en samenstelling van het Grondwettelijk Hof. De inhoud van een zesde thema staat nog open.

Eerder raakte bekend dat de overheid 1,1 miljoen euro vrijmaakte voor de campagne. Tien experten zullen meewerken aan dit dialoogplatform.

Vlaams Belang vreest “gemanipuleerde operatie richting meer België” De Vlaams-nationalistische oppositiepartijen N-VA en Vlaams Belang hebben echter weinig vertrouwen in de plannen.

Zo vreest Vlaams Belang-Kamerfractieleider Barbara Pas dat het zal gaan om “een gestuurde en gemanipuleerde operatie richting meer België en minder Vlaanderen”. Ze verwijst naar het feit dat de bevraging “een aantal belgicistische stokpaardjes” bevat, zoals de federale kieskring en het ‘samenwerkingsfederalisme’, en de gemeenschappen en gewesten in vraag gesteld worden, maar niet het federale niveau. Volgens Pas is de hele vraagstelling erop gericht om de Belgische evenwichten nog meer in het nadeel van Vlaanderen te doen verschuiven.“Zo wordt de vraag

gesteld of federale regels voorrang moeten krijgen op deelstaatregels”, zegt Pas. “Dat is zonder meer een regelrechte aanslag op de autonomie van de deelstaten.”

“Waar het belgicisme zijn gelijk niet kan halen in de stembus – in Vlaanderen kiest een meerderheid van de Vlamingen duidelijk voor meer Vlaanderen – tracht het dat nu te halen via een zogenaamde burgerbevraging”, aldus nog Pas. “De enige echte burgerbevraging zijn echter de verkiezingen, waar de hele bevolking zich kan uitspreken over waar het politiek naartoe moet gaan, niet een of andere gemanipuleerde en uiterst selectieve burgerbevraging die hoe dan ook niet representatief is voor wat er in de samenleving leeft. Dit is geen burgerbevraging, maar wel een burgerbedrieging. En dan nog wel een die ons ettelijke miljoenen belastinggeld zal kosten.”

N-VA: “Meningen passeren eerst langs Vivaldi-filter” N-VA-Kamerlid Sander Loones wijst dan weer op het feit dat de analyse van de gegevens met behulp van artificiële intelligentie zal gebeuren. “De artificiële intellegentie-behandeling van de resultaten zal het loyaliteitsbeginsel moeten waarborgen (het respect voor de diversiteit van de opinies in de behandeling, nvdr), en vooroordelen, discriminatie en de uitsluiting van niet-genormeerde uitspraken vermijden”, zo staat te lezen in een nota van ministers Verlinden en Clarinval.

“Uw antwoorden zullen enkel en alleen meetellen als ze eerst de Vivaldi-filter passeren.

Met artificiële intelligentie zal de regering ongewenste meningen eruit filteren”, zegt Loones. “Is het een ‘vooroordeel’ wanneer iemand wijst op de hogere activiteitsgraad van Vlamingen? Discrimineer je wanneer je wijst op de jarenlange transfers naar Wallonië? En wat is een 'niet-genormeerde uitspraak’? Het lijkt er sterk op dat niet alle meningen meetellen voor de Vivaldisten. Ik vroeg alvast herhaaldelijk verduidelijking in het parlement. Maar mijn voorstel om een transparante hoorzitting hierover in te plannen, werd weggewuifd.”

De N-VA’er pleit er ook voor om ook voor om sociale, economische en maatschappelijke thema’s mee te nemen in de bevraging: “Als het de Vivaldisten menens is, durven ze het communautaire concreet en tastbaar te maken, en beperken ze hun bevraging alvast niet tot eerder abstracte, institutionele techniciteiten waar enkel experten in thuis zijn.”

PIETER VAN BERKEL

8

Interview

12 AUGUSTUS 2021

ONZE COLUMNIST GILLE VAN BINST NEEMT AFSCHEID VAN ZIJN LEZERS

“Ik wil in schoonheid eindigen en niet in herhaling vallen”

Ga je je deze beslissing niet beklagen?

“Elke week tegen een deadline werken, dat is niets voor een 70-jarige. Bovendien heb ik naast Parkinson ook nog prostaatkanker. Ik brak nog niet zo lang geleden mijn heup, en enkele weken geleden liep ik tweedegraads brandwonden op aan mijn rechterarm nadat mijn microgolfoven ineens ontplofte toen ik er iets uithaalde. Gisteren ben ik in mijn appartement nog eens lelijk op mijn gezicht gevallen ook. En een jaar of drie geleden kreeg ik ook al een nieuwe knie.”

“Ik moet dagelijks negen pillen pakken tegen al die kwalen, ook voor mijn bloeddruk ,want die is te laag. Ik moet een boekhouding bijhouden om niet te vergeten al die pillen op het juiste moment te slikken (grijnst). Zet dat allemaal op een rijtje, dan is stoppen met werken een logische beslissing, zeker? Maar voor de mensen die compassie met mij zouden krijgen: Parkinson en prostaatkanker en die andere miserie maken van mij nog geen zielepoot. Helemààl niet. Ik blijf zo veel mogelijk van het leven genieten. Ik ben wel véél vlugger moe dan vroeger, maar dat kan ook met mijn leeftijd te maken hebben. Ik ben ook moeten stoppen met roken, van de ene dag op de andere.

Soms heb ik nog afkickverschijnselen, ik slaap bijvoorbeeld véél meer en langer dan vroeger. Maar dat kan ook met mijn ouderdom te maken hebben.”

Niettemin: vele lezers van ’t Pallieterke zullen jouw columns missen.

“En ik zal hen missen, je mag hen bedanken omdat zij mijn bijdragen graag lazen.

Ik zal columns schrijven ook missen. Ik heb altijd al graag verteld en geschreven.

Dat vertellen gaat ook niet meer zo vlot, om het zacht uit te drukken. Door mijn ziekte gaat spreken véél moeilijker dan voordien. Een interview op radio of tv, dat zit er niet meer in, denk ik.”

“Na mijn voetbalcarrière maakte ik interviews voor Sport ’80, de voorganger van Sport/Voetbalmagazine, later soms ook nog voor Sportmagazine. Daarna zette ik analyses op papier voor Het Nieuwsblad.

Iedereen mag weten dat ik Vlaming ben en me Vlaming voel, maar ik voel me daarom niet beter of minder goed dan een Waal Je hebt honderden anekdotes verteld en beschreven over wat je allemaal hebt meegemaakt en gezien in de voetballerij. Heb je een soort anekdotes-archief?

“Neen, vroeger heb ik nooit iets opgeschreven. Alles zit in mijn hoofd, ik heb altijd een goed geheugen gehad. Ik heb dat boek ook geschreven zonder één aantekening of spiekbriefje of zo. De jongste tijd schrijf ik wel zaken en stoten op die ik absoluut wil onthouden. Want onthouden wordt met de leeftijd en door die Parkinson toch problematischer, ondervind ik. Nu, het is wat het is. Maar nog eens: ik ben géén zielenpoot of sukkelaar omdat ik Parkinson en prostaatkanker heb.”

Je blijft maar benadrukken dat je geen sukkelaar bent “Omdat veel mensen mij zo zien, sinds Ruben Van Gucht een triest beeld van mij ophing in de reeks ‘De Kleedkamer’ die vijf jaar geleden op één werd uitgezonden. Ik had in een periode voordien wel diep gezeten, maar toen hij opnames kwam maken in het hotel waar ik toen verbleef, ging het alweer véél beter met mij. Het hotel was die dag gesloten en alles was er stil en verlaten. Ruben heeft toen alle slechte stukken van het gesprek dat we toen voerden samengeplakt en daar één groot negatief verhaal van gemaakt. Allez, precies of ik stond klaar om mij te gaan zelfmoorden.

Toen ‘De Kleedkamer’ werd opgenomen en al zeker toen die episode over Anderlecht – met Van Himst, Heylens, Mulder en Rensenbrink - werd uitgezonden, was dat net in een periode waarin ik me zelfs héél goed voelde en me heel goed amuseerde.”

“Het hotel in Grimbergen waar ik enkele jaren woonde, werd uitgebaat door een goede vriend van mij. Ik kreeg daar eten, mijn was en plas werd gedaan en ik betaal-

Ik had een boeiend leven met ups en downs, weinig spijt, weinig berouw, liefde gegeven en veel liefde gekregen, genoten van het gezelschap van vrienden…

Maar, zoals Tura zingt: 'Het laatste stuk moet ik alleen gaan'. de daar niet méér dan een appartement mij zou gekost hebben. Wij trokken er bijna dagelijks samen op uit, naar de kust en zo, en naar wielerkoersen vooral, want net als ik was hij een grote wielerfan. Het was één van de tofste periodes van mijn leven.

Ik schrok toen ik die aflevering op tv zag. Ik heb Ruben toen gezegd dat ik niet kwaad was op hem, maar dat ik dit toch niet van hem verwacht had en niet apprecieerde.

Hij heeft dat nadien wel rechtgezet, maar dat triestige portret van mij is bij veel mensen blijven hangen.”

Toch zeg je van jezelf dat je een eenzaat bent.

“Dat is zo, maar ik zie dat niet als iets negatiefs. Ik kan hier op mijn appartement een jaar binnen zitten, zonder dat ik iets of iemand mis. Dikwijls wil ik ook gewoon alleen zijn. De coronamaatregelen hebben een jaar van ons leven gekost. En als je 70 bent is dat niet plezant, want hoeveel jaren hebben we dan nog te goed? Dat verloren jaar voelt als een aderlating. Maar ik heb van dat coronajaar het beste proberen te maken. Heel veel boeken gelezen en naar

ID/ Joris Herregods

“Ik schrijf nog graag, daar ligt het niet aan. Maar ik ben in juli 70 geworden en heb al zodanig veel anekdotes verteld dat ik na al die jaren in herhaling zou vallen. En dat wil ik niet, want ik wil in schoonheid eindigen als columnist. Bovendien: ik heb de ziekte van Parkinson, al heb ik die smerige ziekte grotendeels onder controle dankzij de medicatie die ik neem. Je ziet dat niet aan mij. Alleen als het koud is, gaan mijn handen bibberen. Maar je kan met Parkinson niet alles blijven doen wat je graag doet.

Zoals columns schrijven. En al zeker niet als er een deadline is waarop ik die stukken moet afleveren.”

En de jongste jaren maakte ik dus columns voor ’t Pallieterke. O ja, in 2009 schreef ik ook nog een boek. Dat boek heette ‘Circus Voetbal’ en daarin schreef ik de meest memorabele en grappigste anekdotes uit mijn carrière bijeen. Van mijn boek zijn meer dan tienduizend exemplaren verkocht, naar het schijnt is dat véél.”

© PHOTONEWS

W

aarom kap je ermee, Gille?

Interview

12 AUGUSTUS 2021

9

Gille Van Binst stopt als columnist bij ’t Pallieterke. Adieu de spitante, pikante, smeuïge, soms ontroerende en altijd met die typische droge humor en die cynische ondertoon van hem doorspekte columns over – vooral – voetbal. “Aan de talrijke reacties voel ik dat veel lezers dat spijtig vinden”, zegt hij. “Het doet me plezier dat zij mijn bijdragen lazen en apprecieerden.”

“Af en toe ga ik nog op café. Maar met mijn medicatie mag ik niet veel meer drinken.

Sommige dagen raak ik geen druppel alcohol aan. En urenlang op café of op restaurant zitten, dat kan ik niet meer aan.”

Ga je soms nog naar het voetbal, meer bepaald naar Anderlecht?

ARCHIEVEN FRANKY DE MEYER

GILLE VAN BINST

Geboren: Machelen, 5 juli 1951 Burgerlijke staat: gescheiden Vader van een zoon, Sven Woont (alleen) in Zaventem Ex-profvoetballer bij Anderlecht (12 seizoenen), Toulouse (1 seizoen) en Club Brugge (2 seizoenen) films en sport gekeken. Geen voetbalboeken, geen romans, dat zeker niet. Wel geschiedenisboeken vooral, over de wereldoorlogen en de holocaust.”

“Ik heb altijd graag boeken gelezen, ook toen ik nog voetballer was. Als we met Anderlecht of de nationale ploeg op afzondering trokken, speelde de overgrote meerderheid van mijn ploegmaats tijdens onze vrije tijd met de kaarten. Er waren er twee die hun tijd doodden met boeken lezen, Hugo Broos en ik.”

Ga je nog wel eens op stap?

“Ik ga wel eens iets eten op restaurant. Ik kan niet koken. Mijn ex-vrouw Mimi woont met haar man in hetzelfde appartementsgebouw, een verdieping lager dan ik. Zij maakt soms een extra portie eten klaar, en dan brengt zij dat tot bij mij. Ik ben tien jaar getrouwd geweest met Mimi, en we zijn al twintig jaar gescheiden. Maar wij hebben bijna nooit ruzie gemaakt en nadat mijn vriend de hotelbaas in Grimbergen was gestorven, heeft zij mij voorgesteld om in het appartement boven het hare te komen wonen. Ik ben haar en haar man, die daarmee instemde – je moet het maar doen, hé - daar heel erg dankbaar voor.”

“Ik volg het voetbal vooral op tv. Andere sporten minder, behalve dan wielrennen en de Olympische Spelen. Tot voor enkele jaren volgde ik de meeste thuismatchen van Anderlecht in het stadion.

Nu nog hooguit een stuk of drie per seizoen. Door de coronabeperkingen werd maandenlang ook geen publiek toegelaten. Maar dan nog: het trekt mij niet meer aan. Anderlecht is Anderlecht niet meer.

Te kunstmatig. Als ik dan toch ga, word ik daar nog altijd goed ontvangen, dat wel.

Maar dan beleef ik vooral plezier aan een babbeltje met de supporters, die zijn mij nog niet vergeten, ook al is het veertig jaar geleden dat ik nog voor Anderlecht speelde.”

“Met de jongens die nu deel uitmaken van de spelerskern, hebben de supporters geen band meer. Die gasten komen snel en gaan al even snel weer weg naar een andere ploeg. En waarom zou ik nog gaan kijken? Wie ken ik daar nog? Michel Verschueren, ja. En Paul Van Himst en Eddy Merckx, die alle thuismatchen bijwonen.

Van het bestuur ken ik niemand meer. De club wordt geleid door een ex-journalist, Wouter Vandenhaute, en de sportief directeur is Peter Verbeke. Hij werkte al bij Club Brugge en AA Gent en hij rekruteert spelers, niet omdat hij die kent of al zag voetballen en zich zo een beeld kon vormen van hun kwaliteiten, maar op basis van dossiers en statistische gegevens.”

“Anderlecht, dat was in mijn tijd een warm familiebedrijf, nu is dat een kille multinational. Ik vind dat spijtig. Ik heb zestien jaar bij Anderlecht gespeeld waarvan twaalf in de A-ploeg. Anderlecht heeft mij als voetballer gemààkt. Anderlecht was mijn ploeg, maar ik herken Anderlecht niet meer, en dat doet pijn. Ze hebben vorig seizoen wreed chance gehad dat er geen fans de matchen konden bijwonen, de spelers zouden dikwijls uitgefloten en weggehoond zijn. Goed dat ze nu tegen Seraing gewonnen hebben, of er dreigde een supportersopstand. Ik vind het spijtig dat ik dat zo moet zeggen, maar ik ben rechtuit en rechtvaardig. Als het slecht is, is het slecht. Weggespeeld worden tegen het pas gepromoveerde Union en met moeite een draw in Eupen: dat is Anderlecht onwaardig en dat pikken de supporters niet langer.”

Heb je nog contact met ex-ploegmaats?

“Weinig. Hugo Broos is nu bondscoach van Zuid-Afrika. En Rob Rensenbrink, die mijn beste vriend was, is vorig jaar gestorven.

Van de twee generaties van spelers met wie ik bij Anderlecht speelde, zijn er niet zo veel meer in leven. Jean Trappeniers, Jean Plaskie, Jean Cornelis, Poep Hanon, Ki“ alunda, Martin Lippens, Rob Rensenbrink, Attila Ladinszky, Swat Vander Elst: ze zijn allemaal dood. Eerder stierven nog andere ploegmaats van bij Anderlecht: Jacky Stockman, en decennia geleden al Laurent Verbist, Wilfried Puis, Ludo Coeck... Naar de begrafenis gaan van voetballers met wie ik bij Anderlecht nog samenspeelde, was op een bepaald moment een fulltime job. Ik dacht toen dikwijls: hoe lang duurt het voor ik aan de beurt ben?”

“Daarom tracht ik elke minuut die me rest, van het leven te profiteren. Binnen de beperkingen van mijn ziektes, maar toch profiteren en genieten. Een keer naar de kust of naar de Ardennen gaan, dat soort dingen. De drukte zoek ik niet meer op, en tot een stuk in de nacht blijven hangen na een etentje, dat kan ik ook niet meer. Ik ga dan altijd als één van de eersten naar huis. En uitgaan om een vrouw te versieren moet ik op mijn leeftijd ook niet meer doen. Welke vrouw zou nog aanpappen met zo’n oude bok als ik?”

Wat was het hoogtepunt van je voetbalcarrière?

“Velen denken dat het de finale van de Europacup II was, in de Parc des Princes in Parijs tegen Rapid Wien, in 1978. Anderlecht won met 4-0 en ik scoorde tweemaal. Maar ik beleefde meer plezier aan onze eerste Europese finale, in 1976. Op de Heizel voor zestigduizend man tegen West-Ham. Anderlecht won met 4-2 na een heel goede match, en als aanvoerder mocht ik de beker in ontvangst nemen en in de lucht steken.”

Parkinson en prostaatkanker maken van mij nog geen zielenpoot, ik blijf zo veel mogelijk van het leven genieten Wat was je grootste ontgoocheling als voetballer?

“Met de nationale ploeg, de laatste groepswedstrijd van de kwalificatieronde voor het WK 1974. We moesten winnen tegen Nederland, het grote Nederland met Cruijff, Rensenbrink, Krol, Haan en Neeskens. Het stond drie minuten voor tijd 0-0 en Jan Verheyen scoorde na een vrijschop van Paul Van Himst. Da arbiter keurde die goal ten onrechte af wegens buitenspel. De VAR bestond toen nog niet – gesteld dat hij had gemarcheerd – en dus ging Nederland in plaats van België naar het WK. Ze speelden en verloren de finale tegen West-Duitsland, met 2-1.

Maar het waren de Duivels die daar hadden moeten staan, niet de Hollanders.”

Na twaalf jaar Anderlecht speelde je nog een jaar in Toulouse en twee bij Club Brugge, de aartsrivaal van Anderlecht.

“Ik heb een heel plezant jaar gekend in Toulouse. Een levendige stad met een half miljoen inwoners op goed een uur rijden van de zee en een uur rijden van de Pyreneeën. Met veel mooie vrouwen (lacht). Rugby is daar de sport nummer één, maar toen ik daar in het seizoen 1980-81 in tweede klasse speelde, kwamen daar regelmatig toch dertigduizend toeschouwers kijken. Mijn goede vriend Rob Rensenbrink en de Hongaarse spits Attila Ladinszky speelden daar toen ook.

Ik was een levensgenieter, maar wat Attila, die vorig jaar overleden is, daar allemaal heeft uitgespookt… Ik heb hem meer dan eens uit het ‘cachot’ moeten halen. Ik vind het spijtig dat ik daar niet langer gebleven ben. Ik werd daar graag gezien, ze noemden mij daar ‘Le Grand Blond’ of ‘Le Belge’. Wij misten op een haar na de promotie naar eerste klasse, en de club moest snoeien in de uitgaven, dus kreeg ik geen nieuw contract. Dat en het feit dat ik op 26-jarige leeftijd al paste voor de nationale ploeg, betreur ik nog altijd. Ik ben dan naar Club Brugge getrokken, die waren meerdere keren naar Toulouse gekomen om mij te overhalen.

Uiteindelijk hapte ik toe, al verdiende ik in Brugge véél minder dan in Toulouse.”

“Bij Toulouse voelde ik ondanks de strijd voor de promotie geen druk, bij Club Brugge was het seizoen 1981-82 er één met alleen maar stress. Het bestuur ging er van uit dat wij voor de kampioenstitel zouden spelen, maar het ging van kwaad naar erger. Op de laatste speeldag moesten wij tegen RWDM winnen en hopen dat Beringen verloor, zo niet zou Club ge-

degradeerd zijn naar tweede klasse. We wonnen moeiteloos met 5-0. Ik scoorde tweemaal, de gemakkelijkste goals van mijn leven, want toen ik de bal opdreef, spleet de verdediging van RWDM open zoals de Rode Zee openspleet toen Mozes de uittocht van de Israëlieten uit Egypte leidde. Ik denk dat enkele spelers van RWDM toen in Brugge langs de kassa zijn gepasseerd (grijnst).”

Jij hebt een uitgesproken mening over van alles en nog wat, je leest geschiedenisboeken en op je salontafel ligt het boek ‘De politieke doodgravers’ van Wetstraatjournalist Wouter Verschelden. Nooit gedacht om in de politiek te stappen?

“Neen, al werd ik in de loop van de jaren aangezocht door het Vlaams Belang, de socialisten en de liberalen om op hun lijst te staan. Maar ik wou dat niet doen.

Politiek interesseert mij, maar ik ben niet politiek geëngageerd. Iedereen mag weten dat ik Vlaming ben en me Vlaming voel, maar ik voel me daarom niet beter of minder goed dan een Waal. Wat mij wel opvalt, en daar stel ik me toch wel vragen bij, is dat er steeds meer burgemeesters van vreemde origine zijn. Ik weet niet of dat een goede evolutie is. En ik maak me zorgen over de dikwijls te softe bestraffing van criminaliteit. Maar meer wil ik over politiek niet kwijt.”

Wat wil je nog doen met de rest van je leven?

“Ik ben er mij van bewust dat ik door mijn leeftijd en mijn ziekte lang niet meer alles kan doen wat ik zou willen doen. Ik zou bijvoorbeeld nog graag eens gaan golfen, maar dat gaat niet meer. Ik wil op mijn manier nog gewoon genieten van het leven. Ik heb lang gedacht dat ik nooit 70 zou worden, maar dat is me toch gelukt. Met Parkinson kan je naar het schijnt 80 jaar worden, dus is het nog niet gedaan met mij.”

“Ik denk dat de song ‘Alleen Gaan’ van Will Tura (op de melodie van My Way van Frank Sinatra, nvdr), mijn leven voor een groot stuk samenvat: een boeiend leven met ups en downs, weinig spijt, weinig berouw, liefde gegeven en veel liefde gekregen, genieten van het gezelschap van vrienden,… Maar, zoals Tura zingt: ‘Het laatste stuk moet ik alleen gaan’.”

HERMAN MEERSSEMAN

Bel 015 28 90 90 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be

10 Buitenland

12 AUGUSTUS 2021

Duitsers pakken eindelijk ‘ornithologisch racisme’ aan

© SHUTTERSTOCK

FRANKRIJK

DUITSLAND

© SHUTTERSTOCK

Het begin van een slechte, Duitse mop? Helaas niet: de Deutsche Ornithologen-Gesellschaft verklaarde recent verschillende namen van vogelsoorten te zullen wijzigen omdat ze racistisch zijn. werden gewijzigd naar Schwarzsteppenlerche en Elsterschmätzer.

Ook in andere landen werden veel vogelnamen in een ander, antiracistisch jasje gestoken. In Zweden onderzochten ornithologen in 2015 ongeveer 10.000 namen en gingen ze over tot het hernamen van ongeveer 10 soorten. De Zigeunervogel heeft er voortaan Hoatzin, om maar dat voorbeeld te noemen.

Chokita

“Nieuwe namen staan boven aan de agenda”, aldus de voorzitter van de commissie ‘Duitse vogelnamen’ van de vereniging, Peter Barthler in de Ippen-Media-Gruppe. Toch wil de vereniging proberen “zo weinig mogelijk te raken aan ingeburgerde namen van Europese broedvogels”.

Zwarte vogel De voorbije jaren werden reeds meer dan 1.000 vogelnamen gewijzigd, omdat ze als discriminerend werden ervaren, of zouden verwijzen naar de koloniale Duitse geschiedenis. Veel namen met het voorzetsel “Mohr” verwijzen naar de 19de eeuw, aldus Barthel.

Volgens het tijdschrift Geo gaat het bijvoorbeeld om de Mohrenlerche (de zwarte leeuwerik) en het Mohrenschwarzkelchen, die

Ook het Zwitserse levensmiddelenconcern Nestlé stort zich met overgave in het woke-verhaal, zo blijkt. Vanaf oktober zou het koekjesmerk Nigrita een nieuwe naam krijgen, Chokita. Als grond voor de nieuwe naam liet Nestlé verstaan dat er een bewustzijn in de markt is gegroeid en dat haar visueel taalgebruik gecombineerd wordt met stereotypes en culturele voorstellingen, aldus een bericht aan het persagentschap AFP. Letterlijk vertaald betekent Negrita “kleine zwarte mens van het vrouwelijk geslacht”. In Uruguay werd en wordt het begrip gebruikt als koosnaampje voor licht- en donkerhuidige mensen. De nieuwe naam voor het koekjesmerk is de zoveelste in een ganse reeks maatregelen van ondernemingen. Zo kreeg de Afrikawafel van het levensmiddelenconcern als nieuwe naam Perpetum. De firma Hansa bijvoorbeeld verkoopt haar Eskimo-ijs niet meer onder die naam. Andere levensmiddelenbedrijven zoals Uncle Ben’s en Aunt Jemima kondigden vorig jaar ook al een wijziging van hun logo’s aan. Als argument riepen de Amerikaanse moederbedrijven de strijd tegen het racisme in.

PIET VAN NIEUWVLIET

POLEN

“EU gaat boekje ver te buiten” In een interview met het Poolse persagentschap PAP, gepubliceerd op 30 juli in de Poolse pers, klaagt het Europees parlementslid Jacek Saryusz-Wolski (PiS) de neiging van de EU aan om het Europees Recht superieur te verklaren aan de verschillende nationale wetgevingen van de lidstaten. “De zogenaamde suprematie van het recht van de EU staat nergens in een EU-verdrag ingeschreven”. Gaat de EU haar boekje te buiten?

“Nergens is er sprake van enige superioriteit van het EU-recht op het nationaal recht van een EU-lidstaat of van het nationaal recht op het recht van de EU. In artikel 4 van het verdrag van de EU gaat het over de superioriteit van de grondwetten van de lidstaten van de EU op het EU-recht. In artikel 4 van het EU-verdrag wordt gestipuleerd dat de EU de identiteit en de constitutionele structuren van de lidstaten respecteert. Dit is trouwens ook het argument dat steeds door het Duits

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT GENOEG VAN!

Grondwettelijk Hof wordt ingeroepen”, aldus Saryusz-Wolski, die stelt dat Frankrijk, Spanje, Italië, Denemarken, Tsjechië, Roemenië en Litouwen eigenlijk net hetzelfde zeggen. “De EU kan slechts handelen binnen de grenzen van de machten die haar door de lidstaten van het verdrag zijn toegekend”, en “de lijst van overgedragen bevoegdheden is exhaustief”.

Bemoeizucht Reden van ergernis van veel Polen zijn de verwijten van de Europese Commissie en het Hof van Justitie aan Polen dat het via de Poolse Nationale Raad van Magistratuur justitie in Polen politiseert. Bepaalde lidstaten wordt verweten, wat andere lidstaten dan wel stilzwijgend kunnen toepassen aldus het Poolse parlementslid: “Verschillende lidstaten, zoals Duitsland, gaan veel verder in de politisering van Justitie. In Duitsland stellen de politici de rechters aan wat niet het geval is in Polen.”

Euroracisme

LUIKERSTEENWEG 244 F 35007 ANKERSTRAAT HASSELT 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272

011 223 253

MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE

Voor Jacek Saryusz-Wolski is dit euroracisme. “Waar is het geschreven dat de Europese Commissie zich moet bezighouden met de administratie van Justitie? Nergens!”. Om deze problematiek op te lossen heeft Saryusz-Wolski aan de grondwettelijke commissie van het Europees Parlement voorgesteld om een controle te organiseren op de beperkte Europese bevoegdheden en een bijkomende controlekamer te installeren, want “er is een duidelijk politiek signaal nodig om dit proces te stoppen”.

PIET VAN NIEUWVLIET

Ook Frankrijk machteloos in Libanon Een goed jaar na de zware explosie van een silo ammoniumnitraat in Beiroet is Libanon nog altijd een failed state. Steun van bondgenoot en vroegere beschermer Frankrijk heeft daar weinig aan veranderd.

Op 4 augustus 2020 vond in de haven van Beiroet een zware explosie plaats.

Een silo met ammoniumnitraat ontplofte en richtte in de Libanese hoofdstad een zelden gezien ravage aan. Zelden gezien voor vredestijd tenminste. Al snel bleek dat een aantal essentiële veiligheidsregels niet waren gerespecteerd en dat dit het gevolg was van de wijdverspreide corruptiecultuur in het land dat ooit het Zwitserland aan de Middellandse Zee werd genoemd. De ontploffing veroorzaakte veel schade in de binnenstad van Beiroet – vooral in de christelijke wijken - en er vielen 200 doden. Het leidde tot massale protesten in het land. Libanon, dat er economisch al slecht voor stond, zakte verder weg.

Politieke evenwichten Op politiek vlak veranderde er weinig. Het beleid is in handen van een kleine kliek waarbij iedereen zijn eigen belangen verdedigt. Dat wordt nog versterkt door het feit dat Libanon geregeerd wordt op basis van gevoelige religieuze en culturele evenwichten.

Elke gemeenschap heeft recht op een vastgelegde reeks postjes wat degelijk bestuur in de weg staat. De sjiieten van Hezbollah en Amal controleren steevast het parlement en het ministerie van Financiën. De president is een christen.

President Michel Aoun is vooral bezig met het beschermen van zijn machtsbasis en wil zijn schoonzoon Gebran Bassil als opvolger in 2022. Van de clan Aoun is geweten dat die zeer Syrisch-gezind is. Damascus beschouwt Libanon als een soort protectoraat. En dan is er het premierschap dat altijd aan een moslimsoenniet toekomt. Een eerste minister die eigenlijk lange tijd financieel en politiek afhankelijk was van de rijke Golfstaten. Libanon heeft momenteel echter geen regering die naam waardig want na de ontploffing van 4 augustus 2020 nam premier Hassian Diab ontslag, net als de voltallige regering. De huidige premier Najib Mikati heeft beloofd een nieuwe regering te vormen maar men wacht er nog steeds op.

Men kan zich dan ook terecht te vraag stellen hoe een land als Libanon er met dit politieke kluwen bovenop kan

geraken. Zeker als we weten dat de burgeroorlog van 1975-1990 en latere grensconflicten tussen Israël en de radicale sjiieten van de Hezbollah zowat een kwart van de bevolking heeft doen kiezen voor emigratie.

Toch dacht de Franse president Emmanuel Macron een jaar geleden dat hij voor redding kon zorgen. Hij was de eerste buitenlandse politicus om Beiroet te bezoeken. Niet verbazend natuurlijk, want Frankrijk en Libanon hebben al jaren, zo niet eeuwen, goede banden. Omdat Libanon tussen de twee wereldoorlogen een Frans protectoraat was. En omdat Frankrijk zich altijd heeft opgeworpen als verdediger van de christenen in het Midden-Oosten, en in Libanon waren ze tot de burgeroorlog in de meerderheid.

Steun en vaccins Macron beloofde er zelf alles aan te doen opdat Libanon geen ‘failed state’ meer zou zijn en lobbyde voor de vorming van een regering van technocraten, maar er gebeurde niets. Het land kreeg miljoenen euro’s Franse steun en er zou nog meer geld komen indien de beleidsmakers signalen zouden geven dat het hen ernst is met hervormingen, maar daarop blijft het wachten. De bewoner van het Elysee geeft echter niet af. Een internationale videoconferentie naar aanleiding van één jaar van de ramp leidde tot 100 miljoen euro extra steunmaatregelen aan het land en de levering van 500.000 coronavaccins.

De stilstand in Libanon heeft Macron ertoe aangezet om opnieuw te dreigen met sancties tegen de machthebbers.

Maar dat lijkt weinig indruk te maken.

Frankrijk is uiteraard niet meer de grootmacht van weleer en kan enkel druk uitoefenen met de hulp van de rijke golfstaten en Saudi-Arabië. Het is echter meer en meer duidelijk geworden dat Riyad geen interesse meer heeft in Libanon. Het land evolueert zo meer en meer in de richting van de sjiitische invloedssfeer vertrekkende van Iran over Irak en Syrië tot aan de Middellandse Zee. SALAN

Buitenland

12 AUGUSTUS 2021

© SHUTTERSTOCK

DIPLOMATIEKE VALIES

11

VERENIGDE STATEN

Doodgezwegen onthullingen over Wuhan © PHOTONEWS

De Republikeinse Partij heeft haar langverwachte rapport gepubliceerd over de oorsprong van het coronavirus. Daaruit blijkt dat er geen redelijke twijfel meer over kan bestaan: het virus is inderdaad ontsnapt uit het laboratorium voor biologisch onderzoek in Wuhan.

Een militaire oefening van de vier Quad-landen in 2020.

India houdt stevige blik op China De Indiase wil – en initiatieven – om zich de laatste jaren als een meer uitgesproken geopolitieke factor te profileren, kan niet los gekoppeld worden van de factor China. Steeds vaker hoort men stemmen die ijveren voor meer samenwerking als tegenbalans voor Peking. Ook in New Delhi. Bijzonder interessant is dan ook de rol die de zogenaamde Quad-landen in die antiChinese opstelling zullen spelen.

De aanwezigheid van de Indiase Minister van Buitenlandse Zaken Jaishankar op de eedaflegging van de kersverse Iraanse President Raisi was in meer dan één opzicht belangrijk. Niet alleen wordt hiermee het signaal uitgestuurd dat de toenadering en samenwerking tussen beide landen die de voorbije jaren een steeds bredere invulling heeft gekregen, de basis voor meer vormt.

Enkele weken eerder was Jaishankar ook al in Teheran, een tussenstop tijdens zijn reis naar Moskou. Hij werd door Raisi ontvangen, de eerste buitenlandminister die deze eer te beurt valt. Aan het lijstje van gedeelde belangen tussen Iran en Indië, kwam zopas Afghanistan met stip op één te staan. Zeker voor New Delhi is hetgeen zich ontwikkelt na het vertrek van de Amerikanen cruciaal.

India richt zich sterk tegen de Taliban, en daar is alle steun welkom voor. Zeker nu Moskou geneigd is deze Islamitische griezels het voordeel van de twijfel te geven.

Indiase profilering Dat de voorbije jaren in de band met Iran geïnvesteerd werd, is geen alleenstaand feit. Het is opmerkelijk hoe India een subtiele diplomatie gekoppeld heeft aan een uitgesproken wil zich als een sterkere geopolitieke factor te profileren. Daarbij – zo analyseert men in diplomatieke kringen – transcenderen ze als het ware klassieke tegenstellingen die andere landen vaak nopen om partij te kiezen. De bitsigheid van de rivaliteit tussen Iran en de Golfstaten, verhindert niet dat India ook met de meeste van deze staten een correcte band heeft.

En zoals dat past in het en-en-verhaal dat ze schrijven, stopt men ook wat tijd in de relatie met Israël. Met Turkije zit het dan weer niet snor, iets waar het islamisme van Erdogan niet vreemd aan is.

De moeilijkheid van zo'n politiek die ernaar streeft met zo veel mogelijk staten beste vriendjes te worden, zit in de onvermijdelijke tegenstellingen waarop men botst. Met de Perzische sluwheid die hen eigen is, zien de Iraniërs de meerwaarde van goede betrekkingen met India. Toch kan niet weggecijferd worden dat hun kijk op de VS diametraal is. Steeds meer heeft New Delhi inhoud gegeven aan zijn relatie met de VS. Er kan zelfs gesproken worden over

een strategisch partnerschap, wat vrij opmerkelijk is aangezien het historisch eerder aartsrivaal Pakistan was dat een bevoorrechte partner voor Washington was.

Quad uitbouwen De factor China is hier determinerend, en meer in het bijzonder de rol die India in de groep van zogenaamde Quad-landen speelt. En voor het geval u zich suf piekert over de oorsprong van deze naam: Quadrilateral Security Dialogue.

Samen met Australië, Japan en de VS vormen ze een clubje dat tegengewicht biedt voor het ambitieuze China. Dat het initiatief de laatste jaren meer aandacht krijgt, zou haast doen vergeten hoe het allemaal begon. Na de tsunami uit 2004 sloegen net deze vier landen de handen in elkaar om de schade te herstellen.

Toen Shinzo Abe wat later voor het eerst Japans premier zou worden, wou hij, met de blik gericht op een sterker wordend China, deze tsunami-samenwerking ook op een strategisch vlak meer inhoud geven. Maar hij botste op Amerikaans verzet. Voor de VS moest China vooral een partner in de strijd tegen terreur worden. Niet de dominante rivaal van vandaag. Tijden veranderen echter, ook voor de Chinezen.

Waar Peking enkele jaren geleden nogal meewarig deed naar dat clubje toe, zijn ze zich steeds meer vragen gaan stellen over de ware toedracht en vooral de toekomst die ervoor weggelegd ligt. Vanuit Chinees oogpunt was er altijd voldoende ruimte om tot akkoorden met de vier individuele staten te komen. Werken met stok en wortel, om te vermijden dat het tot een bedreigende cohesie zouden komen. Maar inmiddels primeren vooral de vragen. Het aantal incidenten is toegenomen. Washington maakt van China een prioriteit en recente uitspraken van Japan over een grotere samenwerking in het vormen van een tegenbalans voor het 'rijk van het midden' beloven niet veel goeds.

Vraag is ook of het tot een meer geïnstitutionaliseerde vorm van samenwerking zal komen, in die mate dat sommigen het al hebben over een collectieve veiligheidsorganisatie, vergelijkbaar met de NAVO.

MICHAËL VANDAMME

In alle bescheidenheid wil ik erop wijzen dat ik dat in al ’t Pallieterke van 25 april 2020 had geschreven, met een vervolgartikel in het nummer van 25 mei, op basis van publiek toegankelijke informatie, die iedereen had kunnen inkijken. Als hij tenminste oprecht de waarheid wilde zoeken. De Republikeinen bevestigen nu wat wij toen al schreven, en zij voegen daar nog een aantal overtuigende bewijzen aan toe. Zoals het feit dat de Chinezen midden in de nacht alle data over genetisch onderzoek in het beruchte lab van internet hadden verwijderd. De Republikeinen hebben natuurlijk informatiebronnen waar ’t Pallieterke niet eens van kan dromen. Het virus circuleerde al in Wuhan vanaf september 2019. Waarschijnlijk werden toen al enkele buitenlandse atleten besmet die eind oktober 2019 deelnamen aan de Military Games in Wuhan. Dat is wel een bijzonder cynisch detail, want later zouden de Chinezen een complottheorie lanceren, waarin werd beweerd dat het virus door de CIA was gecreëerd, en via besmette Amerikaans atleten tijdens die Military Games in China binnengebracht.

Dat was niet een gewone leugen, het was een spiegelbeeld van de realiteit. Als men het mechanisme daarvan kent, merkt men het heel vaak op. Maar zelfs in Vlaanderen waren er nuttige idioten die deze Chinese propaganda ijverig mee verspreidden. Denkt u dat het Republikeinse rapport in de VS als een bom is ingeslagen? Nee, hoor, het werd gewoon doodgezwegen. De grote nieuwszenders CNN, MSNBC, ABC News, NBC News en CBS News maakten er niet eens melding van. De Chinese communisten werden ontmaskerd als de verantwoordelijken voor een pandemie die 4,3 miljoen mensen heeft gedood… maar het was niet eens een minuut zendtijd waard.

Fox News was – alweer - de gelukkige uitzondering.

Corrupte media De achterbaksheid van de media zou niemand meer mogen verbazen, niet in de VS en niet bij ons. Parallel met de onthullingen in het Republikeinse rapport over Wuhan, kwam aan het licht dat enkele beroemde Amerikaanse kranten zich hebben laten omkopen door de Chinese communisten. Het begon met eigenaardige “verdwijningen” in het internetarchief van de New York Times, het boegbeeld van politiek correct Amerika. Dat archief is legendarisch. Het gaat terug tot 1851. Nee, niet 1951. Maar sommige van die artikels werden onlangs in allerijl weggehaald. Dat werd opgemerkt door mensen die zulke artikelen op hun privécomputers hadden gedownload. Al snel bleek waarom. Die artikels waren schijn-

baar geschreven door medewerkers van de NYT. Maar in werkelijkheid waren ze afkomstig van de Chinese autoriteiten, die de NYT hadden omgekocht om ze als eigen stukken te publiceren. Niet alleen over Wuhan, maar ook over andere hete hangijzers. Dat Chinese netwerk van corruptie en desinformatie blijkt ook tentakels te hebben tot in de redacties van andere grote Amerikaanse kranten, zoals de Washington Post, de Chicago Tribune en de Los Angeles Times.

KGB bis Dit is een herhaling van de methoden waarmee de KGB gedurende decennia journalisten, kerken, politici, vakbonden en “vredesbewegingen” in bijna àlle landen heeft gemanipuleerd. In de korte periode van relatieve openheid onder Yeltsin, gaven de Russen zelfs openlijk toe dat zij de drijvende kracht achter de vredesbewegingen in Europa waren geweest. Maar dat werd gewoon genegeerd. Al die “vredesbewegingen” maken nog steeds grote sier, alsof er niets is gebeurd. De redacteurs die toen naar de pijpen van de KGB dansten, werden nooit verontrust. Er werd er niet één ontslagen of aangeklaagd. Ze konden allemaal probleemloos de macht overdragen aan opvolgers van hetzelfde onbetrouwbare kaliber. Nog leugenachtiger. Nog corrupter.

PAUL BÄUMER

12 Interview

12 AUGUSTUS 2021

“Brussel is een echte hartendief, maar tegelijk ook een moeilijk lief” Annabel Tavernier (32) groeide op op het strand van Oostende. Tijdens haar jeugd ontwikkelde ze een liefde voor politiek, met een zwak voor Europa en Brussel. Het nichtje van voormalig Groen-minister Jef Tavernier zetelt vandaag als jongste lid van de N-VA-fractie in het Vlaams Parlement, verkozen in de kieskring Brussel. Na ervaringen in het Europees Parlement als stafmedewerker en afdelingshoofd, zet ze nu haar eerste stappen als volksvertegenwoordiger. “De keuze voor politiek voelde natuurlijk, organisch aan.”

VLAAMS PARLEMENTSLID VOOR N-VA ANNABEL TAVERNIER

T

avernier startte in 2007 aan de UGent met politieke wetenschappen. Tijdens haar laatste jaar volgde ze een Erasmusprogramma in Zweden. Daarna studeerde ze nog aan de VUB. Ook die studie verliep vlekkeloos. Om haar cv nog indrukwekkender te maken, volgde ze ook nog een opleiding aan de Diplomatische Academie in Wenen. Op de koop toe volgde de Oostendse nog twee opleidingen/stages in Zuid-Afrika en op de Europese ambassade in Namibië. “Ik ben altijd een perfectionist geweest en werkte hard voor school.

Eén keer had ik een herexamen. Dat was omdat ik die dag ziek was.”

Dit lijken zeer 'gerichte' studies. Wist u op uw achttiende al welk pad u wilde bewandelen?

“Ik had niet per se een bepaald doel voor ogen. Wel had ik al van jongs af aan interesse in die internationale, politieke sferen. Ik heb deze studies gevolgd uit grote interesse, maar ook omdat het mij veel mogelijkheden zou geven. Die vrijwillige stages in Afrika hebben mij ook als persoon gevormd. De persoonlijke en de culturele verrijking die je met zulke ervaringen verwerft, zijn van onschatbare waarde.”

Daarna bent u onmiddellijk de politiek ingestapt. Vond u het niet moeilijk om u onmiddellijk aan een partij te binden?

“Mij aansluiten bij N-VA was een logische keuze. De interesse voor de partij was er altijd. Het Vlaams-nationalisme is er langs moeders kant met de paplepel ingegoten. Ik denk ook dat de partij een visie heeft met een juiste

balans tussen wat nodig is en wat realistisch is. N-VA heeft de ingrediënten om op alle niveaus iets te betekenen.”

“Na mijn studies solliciteerde ik bij Sander Loones als N-VA-fractiemedewerker Buitenlandse Zaken in het Europees Parlement. Ik kreeg een betaalde stage van zes maanden aangeboden. Daarna mocht ik als vaste medewerker blijven."

“Ik weet dat we als kind enorm trots waren op onze oom. Een minister in de familie, dat is toch iets speciaals, hé” U bleef daar tot december 2016 in dienst. Daarna ging u aan de slag als kabinetschef van een Deense Europarlementariër, Anders Vistisen. Waarom die overstap?

“Het waren ‘midterms’ in het Europees Parlement. Daardoor gingen er wat bevoegdheden verschuiven naar andere parlementsleden. Ik wilde toch graag in die internationale sfeer van Buitenlandse Zaken blijven, dus solliciteerde ik met steun van de partij bij het kabinet van Vistisen. Toen zaten onze partijen ook in dezelfde Europese fractie. Intussen is de Deense Volkspartij verhuisd naar de fractie van Vlaams Belang.”

“Ik vond het ook belangrijk om die Europese ervaring op te doen. Ik leerde graag die verschillende culturen kennen en vond het fascinerend om mee deel uit te maken van de EU, die toch enorm gegroeid is. Volgens mij is Europa een heel delicaat, maar noodzakelijk project. Ik denk dat er soms misschien iets té veel EU is, maar goed.”

Het Vlaams-nationalisme is er langs moeders kant dan wel met de paplepel ingegoten, maar het tegendeel is misschien wel de andere kant van uw familie. Uw oom, Jef Tavernier, was de oprichter en oud-minister van Agalev (voorloper van Groen). Ook uw neef is actief als politicus bij Groen.

2004. Jef Tavernier met Vera Dua, toenmalig voorzitster van Groen! PN

“Klopt. We delen de politieke interesse, maar onze visies zijn compleet anders. Hij heeft me bij mijn verkiezing als Vlaams Parlementslid wel proficiat gewenst. Ook weet ik nog dat we als kind enorm trots waren op onze oom.

Een minister in de familie, dat is toch iets speciaals, hé. Ook op familiefeesten is dat geen

PN topic. Omdat mijn vader uit Aalter is en hij samen met mijn moeder in Oostende is gaan wonen, zagen we door de afstand die kant van de familie ook iets minder.”

U woont nu een aantal jaren in het Brussels Gewest, in Schaarbeek. Hoe bevalt het leven in deze drukke stad u?

het geweldig om te wonen in Brussel. Nochtans mis ik de zee ook wel. Ik ben letterlijk opgegroeid op het strand: na school maakte ik er mijn huiswerk. Toch heeft Brussel echt een stukje van mijn hart gestolen. Ik voel me hier thuis.”

“Ik ben omwille van professionele redenen naar hier verhuisd uiteraard, maar Schaarbeek is een fantastisch mooie gemeente. Ik ben een enorme liefhebber van architectuur, er staan echt prachtige gebouwen in deze stad. Er valt hier ook altijd iets te beleven. Ik ben echt wel een beetje verliefd geworden op de stad, de cultuur, dat intellectuele.”

“Brussel is dus een echte hartendief, maar tegelijk ook een moeilijk lief. De stad trekt aan, maar ze stoot ook af. Je kent bijvoorbeeld wel het cliché dat Brussel vuil en vies is. Dat klopt natuurlijk wel. Die gebrekkige openbare netheid werkt dan weer afstotelijk. Er is dus nog wel wat ‘werk’ aan deze stad, maar dat maakt het dan weer extra motiverend voor mij als politica.”

“Wel vind ik het jammer dat er zo’n negatieve connotatie hangt rond Brussel. Deze stad komt alleen in het nieuws als er iets ‘groots’ gebeurt. En dat is meestal iets slechts: aanslagen, betogingen, rellen op oudejaarsavond…

Dat terwijl er zo veel meer mooie aspecten zijn. Brussel is een wereldstad, maar ik krijg mijn vrienden van Oostende maar moeilijk overtuigd om eens naar hier te komen. Om de goede vrede binnen de vriendenkring wat te bewaren, ga ik dan ook meestal terug naar zee (lacht).”

“Het is een enorme aanpassing, maar ik vind

WANNES NEUKERMANS

Dit is uw eerste legislatuur in het Vlaams Parlement. Denkt u dat u uw hele carrière in de politiek zal blijven?

“Het is inderdaad nog maar mijn eerste legislatuur. Ik amuseer me, ik doe mijn job graag en heb ook het gevoel dat ik iets bijdraag. Het smaakt dus naar meer. Je gaat me nooit horen zeggen dat ik tot aan mijn pensioen in de politiek zal blijven – daar beslis ik ook niet alleen over. Ik heb echter wel nog een aantal doelen en ambities in de politiek.”

“Ik heb het niet over persoonlijke doelen of postjes. Vanuit het Vlaams Parlement wil ik iets betekenen voor Brussel. Ik ben er sterk van overtuigd dat er grote stappen gezet kunnen worden, op verschillende vlakken. De stad moet veiliger en leefbaarder worden. Ons Nederlandstalig onderwijs in Brussel is dan weer slachtoffer van zijn eigen succes. Wij leveren, in tegenstelling tot de Franstalige scholen, wél tweetalige ketjes af. Op vlak van tweetaligheid en Nederlandstalige dienstverlening moeten er ook nog stappen gezet worden.

Daar kan minister Dalle (CD&V) ook meer aan doen.”

Actueel

12 AUGUSTUS 2021

13

DE KLIMAATPSYCHOSE (DEEL 3)

© SHUTTERSTOCK

De vuile kant van de energietransitie Biomassa

Eerst eisten de klimaatactivisten een verbod op open haarden en houtkachels, daarna eisten ze de bouw van biomassacentrales die in praktijk bijna alleen hout als brandstof gebruiken. Ja, die centrales hebben betere rookfilters dan open haarden. Maar als men de rijen vrachtwagens ziet die af en aan rijden om al dat hout aan te voeren, dan beseft men pas goed hoe contraproductief zo’n houtcentrale wel is.

Hout kan nu eenmaal niet via een kabel of een pijplijn getransporteerd worden. Had men daar niet aan gedacht? Had men zich blindelings op een goed klinkend idee gestort? Dat is het gedrag van pubers, niet van nuchtere beleidsmakers.

In 2018 importeerde Nederland meer dan 200.000 ton hout voor zijn biocentrales.

Legale import kwam uit de VS en de Baltische staten, illegale uit Bulgarije. Dat leidde tot rampzalige ontbossing. Dat hout moet over duizenden kilometers afstand aangevoerd worden met vrachtschepen en trucks, die allemaal fossiele brandstof gebruiken. Is dat wetenschappelijk onderbouwd, rationeel beleid? Andere landen zijn toch nog rationeel genoeg om fossiele brandstoffen als aardolie of steenkool geleidelijk te vervangen door aardgas.

Dat is ook een fossiele brandstof, maar wel de minst vervuilende van allemaal.

Nederland, dat nota bene zelf aardgasvoorraden heeft, gaat echter “van het gas af”. In nieuwbouwwoningen of nieuwe verkavelingen worden zelfs geen gasleidingen meer aangelegd.

Brandbaar!

© SHUTTERSTOCK

In de Australische deelstaat Victoria brak op 30 juli 2021 brand uit in een “Megapack” van Tesla. Volgens Tesla is zo’n Megapack “het grootste en meest compacte batterijsysteem ter wereld, met een capaciteit van giga-formaat en de snelste installatie ooit”. Best mogelijk, maar toen dat Megapack bij een test in brand vloog, waren er 150 brandweermannen en 30 blusvoertuigen nodig om het vuur onder controle te krijgen, en dat duurde dan nog

vier volle dagen. Maar in onze media ging dat bijna onopgemerkt voorbij.

Ook als een elektrische auto brandt, kan hij bijna niet geblust worden. Op de webstek van Tesla met aanbevelingen voor brandweerkorpsen lezen we: “Een accubrand kan wel 24 uur duren. Overweeg de brand te laten doorgaan, maar de omgeving tegen blootstelling te beschermen.” Veroorzaakt zo’n brand die een etmaal lang voortraast dan geen milieuschade? In een brandende lithium-ion accu van een elektrische auto ontstaat een kettingreactie, een echte ‘hitteexplosie’ die tot steeds hogere temperaturen leidt. Nadat de hulpdiensten in Florida een brandende elektrische auto met veel moeite en massa’s water hadden geblust, vloog het autowrak nog tweemaal opnieuw in brand nadat het was weggetakeld.

De lithium-ionbatterijen zijn een onmisbare schakel in de zogenaamde energietransitie.

Maar het is duidelijk dat men, meegesleept door de klimaathysterie, zulke batterijen in gebruik heeft genomen zonder de gebruikelijke veiligheidstests. Er zitten nog gevaarlijke 'kinderziekten' in. In gewone auto’s zit een ongevaarlijke accu van 12,7 volt. In elektrisch voertuigen is dat nu zo’n 400 volt. In principe dodelijk. De batterijen van de modernste elektrische auto’s zullen tot 1.200 volt gaan. Levensgevaarlijk, vooral voor de hulpdiensten die soms een auto moeten opensnijden om inzittenden te redden. En terzijde: zelfs oplaadpunten voor auto’s en fietsen vliegen soms spontaan in brand.

Broeikasmolens

Het broeikasgas SF6 wordt in windmolens en hoogspanningscabines gebruikt. Het veroorzaakt een 23.000 keer groter broeikaseffect dan CO2 en het blijft heel lang in de atmosfeer aanwezig. In principe zou het SF2 nooit uit het afgesloten compartiment van een windmolen mogen ontsnappen, maar in praktijk gebeurt dat natuurlijk wel.

Zelfs WindEurope, een belangenorganisatie van windboeren, geeft toe dat er van begin 1995 tot eind 1999 in Europa minstens 900 kilo SF6 was weggelekt uit windmolens.

Waarom hebben de media die informatie

doodgezwegen? Welke lijken gaan er nog uit de windmolenkast vallen?

Vogelverhakselaars

Mogen we de ecologisten ook eens met hun eigen wapens bestrijden? Windturbines hakken elk jaar honderdduizenden vogels en vleermuizen aan flarden. Dat probleem werd tot nu toe schromelijk onderschat. Dat bleek pas toen men in Californië begon dode vogels en vleermuizen nabij windmolenparken te zoeken met afgerichte honden, in plaats van alleen met mensen. Mensen vonden meestal alleen karkassen of afgerukte vleugels van grote roofvogels. De honden vonden ook kleinere dode dieren en piepkleine restantjes ervan. Een stukje afgerukte vleugel van één centimeter, een stukje bek ter grootte van een muntje, babyvleermuisjes die slechts een gram wogen…

Per jaar vermalen de windmolens in NoordAmerika tussen 740.000 en 1,53 miljoen vogels en vleermuizen In vergelijking met mensen, vonden honden ook slachtoffers op veel grotere afstand van de windmolenparken. Die waren tevoren nooit ontdekt en dus nooit in de statistieken opgenomen. Bij tests waarbij dode vogels en vleermuizen op een proefterrein werden neergelegd, vonden mensen er slechts 6 procent van terug. De honden vonden 96 procent. Op basis van dit onderzoek moeten de schattingen over de dodelijke effecten van windmolens op vogels en vleermuizen drastisch herzien worden: per jaar vermalen de windmolens in Noord-America minstens 740.000 vogels en vleermuizen en maximaal 1,53 miljoen.

Die tests met honden dateren al van 2017.

Maar heeft u er ooit iets over gelezen?

Gevaarlijk en niet duurzaam

In 2009 werd een 16 meter hoge windturbine omvergeblazen en ze stortte neer op de speelplaats van een school op het eiland Raasay voor de kust van Schotland. In hetzelfde jaar brak een turbineblad af van een 63 meter hoge windturbine in Rotherham.

Biocentrale aan de Amer bij Geertruidenberg in Nederland.

Shutterstock

Milieufanaten, groene partijen en de media die naar hun pijpen dansen, hebben geen ommekeer gemaakt onder druk van de klimaatverandering. Zij hebben in essentie nog steeds dezelfde agenda als dertig jaar geleden.

In 2011 werden in Engeland 163 ongelukken met windmolens gemeld, waarbij 14 doden vielen.

Op een “Internationale Protest Dag tegen Windenergie” in 2014 verzamelden activisten via internet duizenden gevallen van 'incidenten' met windmolens, waaronder enkele zeer ernstige, die nooit de media haalden: bij de voet afgeknakte turbines, branden, wegvliegende turbinebladen… Daarbij vielen 99 doden. In één windmolenpark in Pennsylvania, bijvoorbeeld, braken in mei 2007 zeven turbinebladen af. In één maand tijd! Stukken daarvan werden toen 160 meter ver weggeslingerd Een groot turbineblad kan tot 14 ton wegen… Er zijn al zulke bladen op huizen en auto’s ingeslagen, doorheen muren en daken. Er gebeuren ook vaak ongelukken met de kleine turbines die afzonderlijke boerderijen en huizen van stroom moeten voorzien. In de VS is dat al lang gebruikelijk, bij ons is het een nieuwe trend. Het wordt uit de media gehouden, maar soms slaan windmolens door constructiefouten in hun geheel tegen de grond. Op de webstek www.windaction. org vindt men nog veel meer informatie ter zake.

Gemiddeld is er elk jaar één turbinebrand per 2.000 windmolens. Meestal is blussen onmogelijk en moet de windmolen nadien gesloopt worden. Soms moeten brandweerkorpsen werkloos toekijken omdat ze de brandhaard niet konden bereiken. In sommige gevallen worden vanuit de turbines vonken en brandende onderdelen weggeblazen, wat grote bos- of akkerbranden veroorzaakt. Al die ongelukken komen bovenop een veel fundamenteler probleem: windmolens zijn helemaal niet duurzaam. Hun gemiddelde levensduur is beperkt tot ongeveer 20 jaar, nog minder dan de 25 jaar van zonnepanelen. Ter vergelijking: de levensduur van een kerncentrale is meestal 40 jaar, verlengbaar tot 60. De meeste materialen die in windmolens verwerkt zijn, onder andere in de enorme schroefbladen, kunnen niet gerecycleerd worden, en sommige grondstoffen, zoals zeldzame aarden, zijn zeer te moeilijk te ontginnen en te zuiveren. Dat kost massa’s energie. Een vicieuze cirkel als men die energie ook weer uit windmolens moet halen…

De stank van censuur

Sommige technische problemen die hier zijn aangehaald, kunnen in de toekomst misschien opgelost worden. Maar het 'vuilste' van dit alles is de stank van de leugens, waarmee al deze problemen toegedekt worden.

PAUL BÄUMER

Volgende week deel 4: actiegroepen en klimaatterroristen

14 Cultuur CULTUUR

FILM

How to Become a Tyrant How to Become aTyrant is een documentairereeks die probeert te verklaren hoe en waarom dictators de macht vergaren en aan de macht blijven. De reeks is gebaseerd op het boek The Dictator’s Handbook: Why Bad Behavior is Almost Always Good Politics, geschreven door Bruce Bueno de Mesquita en Alastair Smith.slechts weinigen onberoerd zal laten. Hopkins schittert als nooit tevoren.

Met de nodige sardonische humor wordt de reeks voorgesteld als een handboek of instructievideo voor aspirant-dictators. Daarbij wordt herhaaldelijk de vierde muur doorbroken. De documentaire wordt gepresenteerd door niemand minder dan Peter Dinklage, bekend van zijn rol als ieders favoriete dwerg Tyrion Lannister in Game of Thrones. “Absolute macht”, zegt Dinklage uitdagend tegen de kijker, bij het begin van de eerste aflevering. “Kom op, dat wil je toch?”

De vraag wordt beantwoord aan de hand van zes 20ste- en 21ste-eeuwse dictators die als ‘rolmodel’ dienen. Adolf Hitler leert de kijker hoe hij de macht grijpt, het voorbeeld van Saddam Hoessein toont hoe je je rivalen moet elimineren, Idi Amin leert hoe je de bevolking terroriseert, Jozef Stalin leert hoe je de waarheid controleert en verdraait, Muammar Gaddafi toont hoe je de maatschappij hertekent en de Noord-Koreaanse Kim-dynastie leert de kijker tenslotte hoe je voor eeuwig aan de macht kan blijven.

De documentaire en het boek waarop het gebaseerd is vertrekken van het uitgangspunt dat dictators, maar ook politici in het algemeen, alles doen om aan de macht te blijven. Niet het algemeen of het nationaal belang zijn doorslaggevend in wat ze doen, maar hun eigenbehoud. Een behoorlijk cynisch uitgangspunt, dat zich herhaaldelijk laat gelden in de reeks.

Hoewel de these dat eigenbehoud de oorzaak is van veel van het handelen van dictators ongetwijfeld een grote kern van waarheid bevat, blijft de rol van totalitaire ideologieën zoals het nazisme en het communisme hierdoor bij momenten ietwat onderbelicht.

De docureeks is erg verfrissend dankzij de humoristische en originele insteek. Verwacht echter geen al te diepgravende analyses van de problematiek. Tot slot verdient ook de presentatie vermelding: archiefbeelden doorspekt met animaties die grappig en tegelijkertijd erg luguber kunnen zijn.

12 AUGUSTUS 2021

PIETER VAN BERKEL

Sponsordiner 2021 ’t Pallieterke

De inschrijvingen voor het vijfde sponsordiner lopen als een sneltrein. Heden zitten we al op de helft van onze capaciteit.

Zou u er graag bij zijn? Dan kan ik alleen maar de raad geven om snel in te schrijven. Dat kan door 135 euro/pp over te schrijven op de rekening van de Vrienden van ’t Pallieterke vzw: BE63 7360 1247 8308.

Datum: donderdag 9 september om 19u.00. Wie wenst kan een uurtje vroeger komen om deel te nemen aan een korte rondleiding in de Plantentuin van Meise (met gids).

Als gerecht kozen we dit jaar voor een variatie van verschillende bordjes. Voor elk wat wils dus. Wie graag met vrienden samen wil zitten aan een tafel, kan dit melden, dan voorzien we voorbehouden plaatsen. En vanuit verschillende steden vertrekken er taxibusjes. Wie alle details wenst te kennen, kan een uitnodiging aanvragen via 03.232.14.17 (kantooruren) of via secretariaat@pallieterke.net

KARL VAN CAMP

Bezette Stad x 5 Honderd jaar geleden verscheen “Bezette Stad” van Paul van Ostaijen, de dichter die 125 jaar geleden geboren werd in Antwerpen. De dichtbundel werd een icoon van de internationale avant-garde omdat hij helemaal afwijkt van wat er tot dan gepubliceerd was.

“Bezette Stad”, over Van Ostaijens oorlogsjaren in Antwerpen, is een bonte collage van flarden gesprek, geschreeuwde bevelen, dialogen uit films en liedjes, stukjes reclameteksten, citaten uit kranten en tijdschriften… allemaal in diverse, maar welgekozen, talen door elkaar. Ook qua vormgeving was de bundel revolutionair door wat de fantast-dichter zijn "ritmische typografie" noemde en waarvoor Oscar Jespers de lettertypes bij elkaar zocht of zelf sneed.

De ramp van de Eerste Wereldoorlog en Van Ostaijens verlangen naar een radicale breuk met het verleden, zijn hunker naar een heel nieuw begin klinken doorheen de hele bundel.

Die was zo vernieuwend dat hij een inspiratiebron is geweest voor menig kunstenaar. En hoe zit dat vandaag?

Dat is de vraag die het Letterenhuis in Antwerpen liet beantwoorden door vijf jonge hedendaagse kunstenaars.

Zij gingen aan de slag met “Bezette Stad” en hun creaties zijn te zien en te beluisteren in de reizende installatie “Boem Paukenslag, Bezette Stad x 5”.

De expo toont dat de poëzie van Paul van Ostaijen nog steeds heel relevant is. Jens Meijen raakte gefascineerd door het spel van taal van Van

Ostaijen en de manier waarop hij verschillende aspecten van de realiteit in zijn poëzie verwerkt. Meijen schreef een gedicht over het stappen door een verlaten stad, ’s morgens vroeg na een nachtje feesten. Die bevreemdende sfeer sluit helemaal aan bij Van Ostaijen en dat wordt nog versterkt door de soundscape die het gedicht vergezelt door de desolate stad.

beeldend kunstenaar Younes van den Broek aka Spitler schilderde doeken bij de gedichten “Verlaten forten” en “Boem Paukeslag”. Beiden, elk in hun eigen stijl, leggen in hun werken de brug tussen woorden en beelden uit de poëzie van Van Ostaijen, zodat de tekeningen en schilderijen kunnen gelezen worden als een gedicht.

Nog tot november 2022 reist deze expo doorheen Vlaanderen en Nederland.

Tot en met 30 september is ze te zien in Bibliotheek Permeke in Antwerpen, Nadien volgen Amsterdam, Gent, Brussel en Oostende.

Ook naar Nederland Slam-dichter en audiovisueel kunstenaar Lisette Ma Neza en de regisseuse Maja Ajmia Yde Zellema schreven vanuit hun woonplaatsen in respectievelijk Breda en Brussel brieven naar elkaar. In het archief van het Letterenhuis hadden ze ontdekt dat Van Ostaijen heel wat brieven heeft geschreven aan andere kunstenaars.

In zijn poëzie vonden ze collages van hoe Europa er toen moet hebben uitgezien. Dit alles verwerkten ze in een visueel gedicht waarin ze het ritme en de inhoud van “Bezette Stad” hebben weten te vinden en vertalen naar vandaag.

Illustratrice Shamisa Debroey maakte vijf posters, geïnspireerd door evenveel gedichten uit de bundel en

MMMV www.letterenhuis.be/boem-paukeslagbezette-stad-x-5

BOEK

De soms kwalijke gevolgen van de meritocratie “Waarom we in Londen blijven? Het leven is hier gewoon zo hard, dat als mensen me vragen waarom ik hier woon, ik geen antwoord heb, enkel een soort van minachting omdat zij niet de ballen hebben om het te doen.” De slotwoorden van een jonge Vlaamse zakenvrouw in haar eerste column voor het zakenblad Trends (3 juni 2021). Niet zeuren wanneer je kiest voor het saaie bestaan in Vlaanderen. Niet gestudeerd?

Hou je rekening met je gezin? Of wil je je kinderen opvoeden waar je je thuis voelt? Enkel minachting is uw deel! U heeft geen ballen!

Michael J. Sandel geniet bij ons niet de ruime bekendheid die men zou verwachten van een professor politieke filosofie aan de Harvard-universiteit (VS). Ligt het aan zijn grondige kritiek op de lieveling van de liberale consensus, John Rawls? Sandel erkent immers wél het bestaan en nut van gemeenschappen via solidariteit en geborgenheid. Globalisering en individualisering hebben die solidariteit op de schop genomen. Samenlevingen raken verdeeld op nieuwe scheidslijnen. Het populisme brengt aan het licht dat de vrije markt ook verliezers kent.

Stress en hoogmoed Sandel wijst niet in eerste instantie naar de groeiende financiële ongelijkheid. Hij kijkt eerder naar de gevolgen van de meritocratie, een samenleving die drijft op verdiensten. Het neoliberalisme van Thatcher en Reagan ontdeed de samenleving van haar sociale verbanden. De sociaal-liberalen Blair en Schröder recycleerden het in linkse kringen. Vooral via het onderwijs kwam de focus op gelijke kansen en ‘nuttige vakken voor later’. Mens worden (‘humanoria’) werd vernauwd tot economische vaardigheden.

De meritocratie heeft geleid tot een grimmiger pad naar succes dan gehoopt. De rijkste kinderen staan onder enorme druk om een universiteitsdiploma te halen, want men geraakt nergens meer zonder diploma. Om te slagen moeten ouders fortuinen aan studiebegeleiding betalen. Tijdens de studies is de druk om te slagen enorm, met stress en zelfmoorden tot gevolg.

Maar eenmaal het doel bereikt, ontstaat hoogmoed bij de afgestudeerden. Ze hebben het diploma 'volledig aan zichzelf te danken'. De astronomische salarissen tijdens hun carrière

hebben ze 'verdiend'. Andere factoren zoals geluk (‘fortuna’) of de rol van goede leraars worden gemakshalve onder de mat geveegd.

"A basket of deplorables" Tegelijk blijkt uit onderzoek dat de Amerikaanse universiteiten net zo gesloten blijven voor de minder begoeden. Hun technische vaardigheden worden vervangen door immigratie of delokalisatie. Hun lonen stijgen niet mee met de inflatie.

De Homer Simpsons-klonen zijn "a basket of deplorables" ("een stelletje zieligaards") volgens Hillary Clinton. Vroeger genoten blanke arbeiders nog prestige door hun afkomst. Met ‘positieve’ discriminatie zijn de rollen omgekeerd ten voordele van allerhande minderheden.

Professor Sandel legt de vinger op de wonde door te wijzen op de verkeerde prioriteiten van de meritocratie: men heeft te weinig aandacht voor burgerschap, men hecht te veel belang aan consumptie. Meerdere malen vraagt de auteur zich af hoe het komt dat niet enkel de lonen, maar ook de maatschappelijke erkenning voor universitairen zoveel groter zijn dan voor pakweg een loodgieter of een verpleegkundige. De coronacrisis heeft aangetoond dat de zorgsector of de rekkenvullers in de warenhuizen niet moeten rekenen op blijvende waardering nu we terugkeren naar het oude normaal. Hoe jammer ook…

Erkenning via werk Het boek pleit ervoor om mensen aan zinvol werk te helpen. Werkloosheidsuitkeringen leiden tot frustratie

bij degenen die werken en veel belastingen dienen te betalen, akkoord.

Maar veel werklozen zijn volgens Sandel bereid om de handen uit de mouwen te steken. Zij verdienen de kans op erkenning, het gevoel ook bij te dragen tot de samenleving. En niet te moeten leven bij de gratie van de uitkeringen van Vadertje Staat.

Een neoliberale samenleving faciliteert delokalisatie, massa-immigratie en robotisering. Daarbij wordt weinig rekening gehouden met het belang van werk als blijk van maatschappelijke erkenning. De situatie aan de overkant van de Atlantische Oceaan geldt niet zomaar voor Europa, dat klopt. Maar bijvoorbeeld Frankrijk en Wallonië zitten wel met een structureel probleem van werkloosheid, ook bij autochtonen. Het is tegenwoordig hip en politiekcorrect om het begrip ‘inclusief’ te laten vallen. Maar hoe inclusief is Vlaanderen voor een belangrijke sociale klasse die als verliezer van de globalisering uit de bus te komt: de autochtone arbeider en lagere bediende? De politiek draait graag voor allochtone initiatieven als Let’s Go Urban en MolenGeek de subsidiekraan open. Levert men dezelfde inspanningen voor de sociale herwaardering van pakweg de Denderstreek?

Dit boek werpt een interessante kijk op de werking en effecten van de meritocratie. De mentale impact op de verliezers én winnaars is niet min.

Ook sociaal dreigt het de samenleving op te delen en te verdelen. De situatie is uiteraard sterk geschreven vanuit Amerikaans perspectief en heeft een eerder filosofische, dan praktische invalshoek. Maar het zet een mens aan het denken.

PIETER VANDERMOERE

Michael J. Sandel “De tirannie van de verdienste – Over de toekomst van de democratie” Uitg. Ten Have, 2020 365 bladzijden prijs: 24,99 euro ISBN: 978 902 5907 50 1

Brieven

12 AUGUSTUS 2021

GESCHIEDENIS

LEZERSBRIEVEN

Hendrik de Zeevaarder

BURGERBEVRAGING voorbij en daarenboven waren de moslims er niet de baas. Voor de piratennesten en handelscentra als Algiers en Tunis was het een zware slag, want de Portugezen hadden hen niet meer nodig voor Afrikaanse producten. In Venetië en Genua maakten ze zich nog niet ongerust, want zijde en specerijen kwamen uit Azië via de Middellandse Zee. Maar toch vonden de Portugezen in West-Afrika goud en kochten ze zwarte slaven, al gebeurde dat toen nog om deze Afrikanen in Noord-Afrika te ruilen voor de invrijheidstelling van Portugese slaven. Het nieuws verwekte sensatie in Portugal en bereikte natuurlijk de rest van Europa. Hendrik liet vervolgens vloten van soms 40 schepen uitrusten om naar het zuiden te varen en had geen probleem geld te vinden bij rijke handelaars die in die vloten wilden investeren. Portugal, of in ieder geval zijn handelselite, werd rijk, want goudmijnen in Europa waren zeldzaam. Hendrik de Zeevaarder stierf in 1460. Bij zijn dood waren de Portugezen al aanwezig in Sierra Leone. Exact vijfhonderd jaar na zijn overlijden werd in voorstad Belem van Lissabon het bekende “Monument der Ontdekkingen” onthuld waar hij aan het hoofd van Portugese ontdekkingsreizigers staat.

De wereld hoort Europa toe Belangrijke historische personages krijgen dikwijls een bijnaam als “de Grote”, “de Goede” of “de Verschrikkelijke”.

De Portugese prins Hendrik (Henrique) werd “de Zeevaarder” gedoopt, hoewel hij nauwelijks een voet op een schip zette.

Op ontdekkingsreis voor goud en geloof Duitse en Britse auteurs in de 19de eeuw noemden hem “the navigator”, wat toen als “zeevaarder” in het Nederlands vertaald werd. De naam sloeg aan, al spreken de Portugezen zelf altijd over “Infante Dom Henrique”. Hij was de derde zoon van de Portugese koning. In 1415 vergezelde hij als 21-jarige zijn vader en broers bij de Portugese verovering van het nog altijd beruchte Ceuta (nu Spaans) in het noorden van Marokko om een einde te maken aan de voortdurende jacht van moslims op Europese slaven. Ceuta was het eindpunt waar de Europeanen noodgedwongen producten van karavanen uit Afrika kochten.

Die verschenen niet langer na de Portugese verovering en Hendrik had de oplossing voor het probleem. De Portugezen moesten zelf maar eens op zoek gaan en rechtstreeks handelen met de producenten. Als bonus bestond nog de mogelijkheid dat ze het legendarische (en onbestaande) christelijk land van priester-koning Jan zouden ontdekken, waardoor men de moslims in de tang kon nemen. Hendrik steunde zeer sterk de innovatie van scheepsbouw. Hij vroeg dat de lompe Middellandse Zee-hulken vervangen werden door karvelen: snelle ranke schepen met een groot en een klein driehoekig zeil, die tegen de wind konden laveren (de “Nina” en de “Pinta” van Columbus waren karvelen). Tijdens zijn leven verbeterde de navigatie zeer sterk. Portugese zeelui ontdekten hoe de winden waaiden zodat ze bijvoorbeeld bij hun terugkeer naar huis eerst in noordwestelijke richting Azoren voeren (weg van Portugal) om daar dankzij de heersende wind in de rug noordoost naar huis te keren.

De prins als monopoliehouder Na de verovering van Ceuta

begonnen de ontdekkingsreizen langs de kust van Afrika onder het toezicht van Hendrik. Natuurlijk waren dat geen liefdadigheidsondernemingen en de prins vergat nooit zijn eigen financieel belang. Hij werd de grootmeester van de Portugese opvolger van de Tempeliersorde en met de opbrengsten van hun handel en hun landgoederen financierde hij expedities om de Canarische eilanden Portugees te maken; iets wat niet lukte. Met de kolonisering van Madeira had hij meer succes.

Hij zond mensen uit om zoveel mogelijk zeekaarten te kopen, o.a. in Venetië. Toen zijn oudste broer koning werd, vroeg en kreeg hij het monopolie op de tonijnvangst in de Algarve. Daarenboven gaf de koning hem het alleenrecht de kusten van West-Afrika te verkennen en een vijfde van mogelijke buit in zijn koffers op te slaan. Niet dat er veel liefhebbers waren om in Hendriks dienst uit te varen.

De Portugese zeelui voeren niet verder dan Kaap Bojador (nu in de door Marokko bezette en gekoloniseerde Westelijke Sahara).

Verder was niet mogelijk, want verder wachtten zeemonsters en een onmenselijke hitte. Neen, ze waren niet bang van de aarde te vallen zoals de legende soms vertelt. Ze wisten zeer goed dat de aarde rond was en niet vlak, want ze zagen eerst de mast van een naderend schip in de verte en dan pas de romp.

Succes Hendrik geloofde die verhalen niet, want vanwaar kwamen die zwarte slaven in de moslimgebieden? Hij rustte expedities uit die jaar na jaar wat verder voeren; wel meestal langs de kust waar ze bij nacht ankerden. Na bijna dertig jaar was er eindelijk het grote succes. In 1444 bereikte een van zijn kapiteins Kaap Verde (niet verwarren met de Kaapverdische eilanden) nabij Dakar in het huidige Senegal. De Portugezen waren eindelijk de Sahara

15

De prins maakte niet de uiteindelijke triomf mee. Niemand had enig idee tot waar Afrika zich uitstrekte. Pas in 1488 voer Bartolomeu Dias rond Kaap de Goede Hoop en kenden de Portugezen voortaan de uiterste tip van het continent. Inmiddels hadden ze een vermoeden waar Indië zich ongeveer bevond. Tientallen schepen gingen op zoek naar de Aziatische rijkdom en faalden. De Portugezen geloofden niet in de verhaaltjes die Columbus (die de omvang van de aarde met de helft onderschatte) aan het Portugese hof opdiste en lieten hem naar koningin Isabella van Castilië vertrekken. Ze waren zeer verrast toen hij zogenaamd Indië ontdekte via de Atlantische Oceaan, al waren er direct twijfels, want Columbus bracht geen zijde en peperdure specerijen mee. Zes jaar na de terugkeer van Columbus haalden zij hun gram toen eindelijk een vloot van vier schepen onder bevel van Vasco da Gama Indië bereikte en hij met twee schepen en de helft van de oorspronkelijke bemanning terugkeerde met volgeladen ruimen.

“En passant” werd ook het land van die legendarische priester-koning Jan ontdekt: het huidige Ethiopië, al had niemand van de Ethiopiërs ooit van dat verhaal gehoord. Wat Hendrik de Zeevaarder initieerde, had uitzonderlijke gevolgen. De Europeanen en niet de Chinezen, Japanners of Indiërs ontdekten de rest van de wereld, zodat hele continenten als Noord- en Zuid-Amerika en Australië Europees bezit werden en nog altijd grotendeels bevolkt zijn door afstammelingen van de Europese migranten die met hun ziektes de oorspronkelijke bevolkingen decimeerden. De Europeanen deelden ook Afrika op en koloniseerden het. De Atlantische Oceaan werd de uitvalsbasis voor die expedities en de aangrenzende landen als Portugal, Castilië, Frankrijk, Engeland en later de Republiek haalden de rijkdommen van de hele wereld binnen.

De Middellandse Zee werd een binnenmeer en de zijderoute was niet langer belangrijk.

JAN NECKERS

Pallieterke, Wat een grap! Onze federale politiekers weten het niet meer, wij - de bevolking - moeten het maar oplossen. In december gaat men onze bevolking verrassen met een “massale burgerbevraging”. Om te starten heeft men er 1,1 miljoen euro ter promotie voor uitgetrokken. Zou men dit bedrag niet beter spenderen aan de slachtoffers van de watersnood? Deze uitdaging wordt geleid door minister van Institutionele Hervormingen en Democratische Vernieuwing David Clarinval (MR) en door collega Annelies Verlinden (CD&V).

Deze laatste heeft hiervoor geen mandaat van de kiezer gekregen; ze stond niet op een lijst. De grote vraag is wat er met het resultaat van de bevraging zal gebeuren? Splitsing sociale zekerheid, en minder solidariteit met Wallonië, gaat men dit pikken? En tenslotte gaat deze burgerbevraging eindigen zoals het referendum over koning Leopold III, 57,68 procent stemde toen voor de terugkeer van de koning, 42,32 procent tegen. Koning Leopold III mocht terugkeren, doch in Wallonië pleegde men aanslagen en brak een algemene staking uit.

Gaat Wallonië opnieuw steigeren bij een eventuele splitsing van de sociale zekerheid? Staat ons een herhaling van de geschiedenis te wachten?

Guy Van Rysseghem - Lochristi

VRT Pallieterke, Het is tot de hogere regionen van onze nationale omroep doorgedrongen dat de geloofwaardigheid van wat ons als “nieuws” geboden wordt, plat op de grond ligt, tot nul is herleid en “de mensen” hebben afgehaakt. Daarom is de VRT nu een charme-offensief begonnen dat ons moet doen geloven dat de nationale omroep “van ons allemaal is”. Het is bij de VRT alle dagen 1 april.

M arc Bertrand - Edegem

ZIN EN ONZIN VAN HET COVIDPASPOORT Pallieterke, In het wzc Ter Burg in Nossegem werden 20 volledig gevaccineerde bewoners besmet met het coronavirus, waarvan er spijtig genoeg 7 zijn overleden. Ook in een achttal andere woonzorgcentra zou een vergelijkbare uitbraak zijn vastgesteld. Alhoewel de directie van het wzc zegt geen idee te hebben hoe de besmetting is binnengekomen, beweert de woordvoerder van het Agentschap Zorg en Gezondheid dat een mysterieuze bezoeker – al dan niet gevaccineerd? – de oorzaak zou zijn.

Zoals ik reeds in mijn lezersbriefje van 19 maart 2021 heb gesteld, is het perfect mogelijk dat ook volledig gevaccineerde personen besmet kunnen worden met het virus en op hun beurt andere (ook volledig gevaccineerde) personen kunnen besmetten, zeker gezien het groot aantal varianten van het virus die de ronde doen.

De juistheid van deze bewering is nu duidelijk in de praktijk aangetoond. Welke maatregelen zijn er mogelijk om dergelijke uitbraken in de toekomst te vermijden? Als we Johan Staes van het Vlaams Onafhankelijk Zorgnetwerk mo-

gen geloven, is het verplichten van het covidpaspoort voor alle bezoekers aan woonzorgcentra de mirakeloplossing. Quod non!

Het fameuze paspoort is slechts een bewijs van vaccinatie of een negatieve test (niets meer trouwens dan een momentopname) en garandeert niet dat de persoon in kwestie niet besmet zou zijn met de een of andere coronavariant of andere mensen zou kunnen besmetten.

A ndré Clerbout Scherpenheuvel-Zichem

GAIA Pallieterke, Gefeliciteerd met het interview met Gaia-voorman Michel Vandenbosch. Het is niet omdat we rechts zijn dat we niets om dieren geven. Daarom valt het stukje over Jean-Marie Dedecker me zo tegen. Die man heeft geen oog voor andere wezens. Als het goed is dat auto’s geflitst worden, ook om 4 uur ‘s morgens, dan zijn daar vele redenen voor, maar een daarvan zijn dieren, meer bepaald egels, reeën, konijnen en marters, om van duiven en merels maar te zwijgen. Die worden door zware-voet-figuren als JMDD vlotjes doodgereden. De auto is superieur voor degenen die erin zitten, maar een ellende voor de rest van de wereld. Zelf volg ik de snelheidsbeperkingen van 50 en 70 kilometer per uur en ik heb in geen jaren nog een vogel of dier aangereden. Als je die snelheid aanhoudt, heb je wel voortdurend een JMDD-achtige figuur aan je bumper kleven. Ik houd vol.

Eddie A erts - Balen

NIET SLIM Pallieterke, Eddy Demarez is dom geweest, onvoorzichtig, heeft een fout gemaakt, heeft sommige dames beledigd. De inquisitie is dus onmiddellijk van start gegaan, de hakbijl weer bovengehaald, weer alom hypocrisie en gehuichel! Sommige dames roepen om de man zijn job te ontnemen, zij aanvaarden geen excuses. Unia gaat er zich eens mee moeien... Wat een drama!

Vergevingsgezindheid komt niet aan bod, integendeel, die man moet op de brandstapel. Sommige van die huilende dames konden een beter antwoord of reactie hebben gegeven dan een hatelijke achtervolging!

Dany Bauwens - Erps Kwerps

DE ANDERE PANDEMIE Pallieterke, Nog eens over cijfers gesproken: in Het Laatste Nieuws las ik de volgende kop: “Iedere dag sterven er 40 tot 50 Belgen aan de sigaret.”

Een eenvoudig rekensommetje leert mij dat er het voorbije 1,5 jaar tussen de 21.880 en 27.350 Belgen overleden zijn aan de sigaret. Wanneer krijgen we elke dag volle kranten en radio- en tvberichten over deze pandemie?

Waar zijn al onze ministers van Volksgezondheid? Of is er te veel geld mee gemoeid? Een goed verstaander heeft maar een half woord nodig… !

M arleen Jannis - Wilsele

Een lezersbrief insturen?

Stuur uw brief naar lezersbrieven@pallieterke.net of Lagesteenweg 5 bus 1, 1850 Grimbergen. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.

16 Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

12 AUGUSTUS 2021

Tweets van de week De wereld vergaat. Volgens een rapport van de VN zou het einde van de wereld almaar dichter komen.

De getuigen van Jehovah zijn dolenthousiast over de recente stormen, bosbranden en overstromingen. Ze krijgen alsnog gelijk. U mag ze binnenkort aan de deur verwachten.

Wie doorgaans ook nauwelijks in te tomen valt bij slecht nieuws, is Anuna De Wever.

Het VN-rapport zou een absolute hoogdag moeten zijn. Evenwel niet op haar Twitter-account. Geen letter, geen brandend Grieks bos, geen verzopen Ardennen, geen foto van zichzelf naast een klimaatneutrale blote Indiaan. Niks van dat alles. Het lijkt wel alsof Anuna het een beetje gehad heeft met dat klimaatgedoe. Ze komt er toch niet meer mee op de tv sinds duidelijk werd dat ze hetzelfde effect heeft op kijkcijfers als een ijsberg op de Titanic. Of gaat ze voor het aanwakkeren van het jongerenprotest en was er een vlammende tweet op haar eigenste ‘Youth for Climate Belgium’? Nee, dus! De laatste tweet aldaar dateert van een kleine maand geleden en kreeg godbetert 4 likes en een 1 retweet. De opvallendste tweet van de week is dus de ongeschreven tweet van de week. Net als die veroordelende tweet van Alexander De Croo over de vuile klap van Eddy Demarez. Onzichtbaar!

Vettige Croo, zoals hij in de gsm van Dennis Black Magic is opgeslagen, weet wel beter om zich in dit soort discussies te mengen. Als chanteerbaar visser naar dubieuze gunsten van een actrice die hij heeft leren kennen in een vrouwonvriendelijke pornoprent, moet je je vooral gedeisd houden. Alexander heeft een goede woordvoerder.

fried Bracke er hen op wees dat hun onafhankelijk klimaatexpert, Phillippe Huybrechts, een politicus van Groen bleek te zijn. En dat die ook nog eens zijn ideologisch licht mocht laten schijnen over de kernuitstap onder het mom van ‘wetenschapper’. Dat Huybrechts dat zelf niet meteen durfde op te biechten valt nog wel te begrijpen. Het is deze dagen makkelijker om uit de kast te komen als transseksuele kanarie gevangen in het lichaam van Margriet Hermans dan als Groen-politicus. Maar vanwege presentator Pieterjan De Smedt is dat wel een foutje dat kan tellen. Dan zijn er twee mogelijkheden: of je wist het niet, wat vervelend edoch verschoonbaar is in de journalistieke stiel. Of je verzwijgt het, wat ronduit onaanvaardbaar is.

Maar als uiteindelijk honderden en honderden mensen op Twitter je die vraag stellen, moet je wel het fatsoen hebben om te antwoorden.

Maar zowel Pieterjan als zijn redactie deden net alsof hun neus bloedde. Geleerd van vettige Croo.

Wie zich ook opvallend van ‘den domme’ hield was de redactie van Terzake toen Sieg-

1

2

3

4

5

6

7

8

9 10 11 12

A B C D E F G H I J K L VERTICAAL

A. Kerkelijke organisatie

1. Snel begin 2. Sporttak - Vlaams wielrenner die in 2017 een etappe in de Vuelta won 3. Onderofficier - Afrikaan 4. Egaliseren - Ruimhartig 5. Oude lengtemaat - Internetlandcode voor Italië - Internet Explorer 6. Onvergelijkelijk - Heel lange periode - Centenaar 7. Vijandelijke inval 8. Meubel - Confronteer iemand met een mogelijk gevaar 9. Gefrituurd voedsel - Titaan 10. Hoevedier - Einder 11. Elektrode waarlangs elektronen het elektrolyt verlaten - West-Vlaams dorp 12. Doorboorden - Voorzetsel

C. Pers. vnw. - Vlei kruiperig D. Paramedische behandeling - Streefde naar iets E. Franse rivier - Eminentie F. Goedkoopste rang in een schouwburg G. Voegwoord - Resterende H. Treiter - Lucht uit de omgeving opnemen I.

Knipt bij - Sound Retrieval System

J.

Uitroep van verbazing - Compagnie Geestrijke drank

K. Iets wat werkelijk waar is - Pers. vnw.

L. Kolenwagen - Kledingstuk

“Het topje van de macho-ijsberg op de VRT-redactie”, kopte een krant. Maar klopt dat wel? Voormalig collega C. Huybrechts, die anoniem wens te blijven, reageert geschokt op het nieuws dat Eddy zo uit bocht is kunnen gaan. “Nee, dat had ik niet verwacht van hem. We wisten allemaal dat Eddy wel eens lelijk kon doen over de vrouwen. Vooral over de lelijke. Maar dit?

Ik begrijp het echt niet. Let wel, er zijn nog wel collega’s die zich denigrerend uitlaten over de meisjes die op de redactie werkten.

En we moeten eerlijk zijn. Sommige van die vrouwen verdienden dat ook. Ik weet nog dat we met de voetbalcel de allereerste ondeugende foto’s naar de dames op de redactie hadden gestuurd. Ja, dan kan je de frigide tantes er zo uithalen. Zo zuur regeren! Die mogen ook bestaan van onze lieve heer, zeg ik altijd. Maar als u mij op de man af vraagt of er een probleem van vrouwonvriendelijkheid is op de redactie, dan zeg ik glashelder: nee. Eddy is echt de uitzondering op de regel. Alleen de stomste kloten laten hun micro openstaan.Vrouwen hebben hun plaats in de sport. Al is het maar in de tribune en aan het koffieapparaat. Laat mij daar glashelder in zijn.”

Over een ontslag heeft C een uitgesproken mening. “Als je die man ontslaat, gaat hij gewoon verder doen op andere redacties. Eddy is 53. Hij staat nog 14 jaar van zijn pensioen. Laat ons hem slaan waar het echt pijn doet. Tot zijn laatste dag alleen nog vrouwensport volgen! Dat is de ergste straf die je kan bedenken voor iedere sportjournalist. Saai, man. Gruwelijk saai. Normaal plassen we tegen de muur en wie het laagste plast, moet dan het vrouwenvoetbal doen. Dat blijkt meestal een andere vrouw te zijn. Maar nu dus: Eddy! Alle dagen! Demarreert maar Demarez.”

Conner janet!

HORIZONTAAL B. Gebladerte - Onder andere - Nummer

Demarreert maar Demarez

Corona verkoopt geen kranten meer. De klimaatrampen evenmin. Nee, Eddy Demarez verkoopt kranten. Dus laat ons het daarover hebben. Eddy verdeelt onze samenleving en moet volgens sommigen daarvoor op de schop. We weten allemaal waar verdeeldheid toe kan leiden. Unia! Die komen meteen aandraven om het nog verder door te scheuren tot er geen herstellen meer aan is. Voor het te laat is, maken we dus plaats voor meer gematigde meningen.

Bracke

1276

DE ZAAK EDDY

Ook in de politiek zorgt de zaak Demarez voor beroering. P. Dewael, ex-Open Vld-Kamervoorzitter en burgemeester van

Oplossing 1275 1275

1

2

3

A

P

E

S C O T

4

5

6

B

R

E

I

C

E U

7

9 10 11 12 I

C A R A

T H A N A

D

T W E

E D E

E

E

I

S

8

A R S

I

E

A

S L

E

IJ

P M

N B

R

N U

L

A

T

F

A

F

N N

G

D A D E

H

E V E N A R

E N

I

N O T

E

E N D E

R

J

T

R

S

O

K

E

L

Tongeren die anoniem wenst te blijven, prees ooit vanuit de voorzittersstoel een vrouwelijk parlementslid die even knielde naast het bankje van een collega. “Het is goed dat u af en toe op de knieën ligt, maar ik zou dat toch voor een andere gelegenheid voorbehouden”, knipoogde hij schalks. De deugniet. Hoe kijkt hij terug op dat incident en het incident van Eddy?

“Waar u naar refereert was in 2009. Toen waren vrouwen op hun knieën in het parlement nog heel normaal. En ze vond het wel lekker hoor. Een storm in een glas water was dat. Maar dit is 2021. Vrouwen kijken anders nu. Wat Eddy daar gedaan heeft, kan echt niet door de beugel. We mogen niet vergeten dat vrouwen net zo hard trainen voor hun sport als mannen. Ze bakken er niks van, dat klopt. Maar bij de Special Olympics is de sport ook niet het eerste criterium. Het is de inclusiviteit! Daar gaat het om. Maar ontslag lijkt me een brug te ver. Net omdat vrouwensport niet zo boeiend is, praat zo’n commentator wel eens over andere zaken. Ik ben eens nagegaan in het parlement hoeveel mensen achter zijn gat, gezegd hebben: “Die Conner, dat is toch een stiekeme janet”. Wel, op basis van de eerste resultaten kan ik stellen dat als iedereen die dat al gezegd heeft, moet opstappen, er geen meerderheid meer is. Ook geen oppositie meer trouwens. Kijk hier: van de CD&V moet iedereen opstappen, van Vooruit geldt dat niet alleen voor de verkozenen maar ook voor de opvolgers en bij Open Vld mag alleen Goedele Liekens blijven zitten. Ik stel dus een compromis voor: als Eddy ontslagen wordt, gaan we niet meer moeilijk doen.

Dit debat mag deze regering niet in gevaar brengen. Ik zou trouwens van de gelegenheid gebruik willen maken om met klem te ontkennen dat ik premier De Croo een hoerenloper heb genoemd. Dat was Bart Somers. Dank u wel.”

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

D O D E N G A N G R

G

E N

A N

J

E

L

I

E

E D

N E

L

E

N E

O

O A

E

A E I

M P

D E

R H O F

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be