't Pallieterke van 16 september 2021

VOOR MENSEN MET EEN GOED HART EN EEN SLECHT KARAKTER

8-9

DRIES VAN LANGENHOVE

KAMERLID EN BEZIELER SCHILD & VRIENDEN

INTERVIEW

“Ze willen me mijn burgerrechten afnemen” Volgende week buigt de kamer van inbeschuldigingstelling zich over de zaak Dries Van Langenhove en zijn Schild & Vrienden. Volgens het Kamerlid is het nu al duidelijk wat de bedoeling is. “Het onderzoek werd politiek gestuurd”, vertelt hij. “Om hun valse beschuldigingen te staven hadden ze bewijzen nodig, maar die hebben ze zelfs na twintig huiszoekingen en vijftig verhoren nog altijd niet. De plannen zijn duidelijk: ze willen me mijn burgerrechten afnemen zodat ik me niet meer verkiesbaar kan stellen. Een drama zou dat natuurlijk niet zijn, want ook in dat geval zal ik mijn plicht doen en zo veel mogelijk mensen overtuigen om een juiste stem uit te brengen, maar het kan natuurlijk wel nadelig zijn. Elke stem is belangrijk, ook al zal een mogelijke overwinning van het Vlaams Belang niet vallen of staan met mijn deelname.”

“In aanloop naar 2024 wil ik me volop kunnen bezighouden met het overtuigen van mensen. Onze tegenstanders weten dat ik dat niet naar behoren kan doen als ik al mijn tijd, energie en geld moet steken in een aanslepend proces dat eigenlijk nergens op slaat.”

BRUSSEL

WORDT HOOFDSTAD DRUGSMEKKA VOOR JUNKIES?

4

Vlaamse regering maakt geen vuist Maandenlang heeft de Vlaamse regering zich verzet tegen al te strenge coronaregels. Toch overweegt de Vlaamse regering nu om een coronapas in te voeren. Een bocht van 180 graden van minister-president Jan Jambon (N-VA) en het bewijs dat de Vlaamse regering eigenlijk geen vuist kan maken tegenover andere regeringen.

“We gaan kijken of de uitbreiding van de coronapas nuttig en nodig kan zijn in bepaalde omstandigheden. Tegen vrijdag willen we klaar zijn met die oefening.” Dat was de boodschap van het kabinet van Jan Jambon op een ogenblik dat Brussel de coronapas invoert en een aantal gemeenten in de Vlaamse rand dat ook van plan zijn. N-VA-voorzitter Bart De Wever was recent een pleitbezorger van versoepelingen. Kort gesteld: in Vlaanderen kan men dankzij de zeer hoge vaccinatiegraad bijna terugkeren naar de pre-coronaperiode. Maar de Vlaamse regering maakt nu een bocht van 180 graden. Straks komt er misschien een coronapas in Vlaamse restaurants of op evenementen. Begrijpe wie kan. Opnieuw een bewijs dat deze Vlaamse regering twee jaar na haar aantreden geen vuist kan maken tegen andere regeringen. Vooral de houding van Jan Jambon valt tegen.

Als de Vlaamse regering ergens druk zet, dan gebeurt dat via andere excellenties: minister van Werk Hilde Crevits (CD&V) bijvoorbeeld, die een arbeidsmarktbeleid op eigen maat wil. Of minister van Milieu en Omgeving Zuhal Demir die de federale regering jent wanneer het om het toekennen van vergunningen gaat voor gascentrales. Jan Jambon daarentegen lijkt teveel een brave duts. Geen “Sterke Jan” en ook niet de ervaren manager die een regering weet te leiden. Deze Vlaamse regering is al bijna twee jaar bezig en het wordt stilaan tijd dat ze haar relevantie toont. Probleem is dat er weinig signalen zijn die op een andere koers wijzen. De regering-Jambon dreigt aan te modderen tot 2024. Dat is nog zeer lang.

Nochtans heeft de N-VA een unieke kans om het geweer van schouder te veranderen en de Vlaamse regering wel doortastend te maken. De partij vierde vorige

Deze Vlaamse regering is al bijna twee jaar bezig en het wordt stilaan tijd dat ze haar relevantie toont week haar 20ste verjaardag en houdt naar aanleiding daarvan komende zaterdag een colloquium in Brussel. Het is het moment om een denkoefening te maken en zich twee vragen te stellen. Wat heeft de partij die al zo’n 13 jaar ononderbroken Vlaamse ministers levert op dit vlak gerealiseerd? En is de huidige coalitie met CD&V en Open Vld in de toekomst nog de meest aangewezen? Men moet niet wachten tot 2024 om daarover intern na te denken en de verschillende opties onder ogen te nemen.

FRANKRIJK

ERIC ZEMMOUR IS OVERAL

10

lees verder op blz. 3

INTERVIEW ALLIANCE DES FORCES PATRIOTIQUES KATANGAISES

20 JAAR

YVES NAWEZI-DAEMS

DE VOLKSUNIE

“Onaf hankelijkheid Katanga is antwoord op chaos in Congo”

GELEDEN IMPLODEERDE

OPINIE 2 / BINNENLAND 4-5 / INTERVIEW 8-9 / BUITENLAND 10-11 / CULTUUR 14 77ste jaargang • nummer 37 • donderdag 16 september 2021

12 € 3,00

6

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Opinie

16 SEPTEMBER 2021

Het voetstuk van Fabre De geachte heer Jan Fabre mag zich een dezer aanbieden bij de Antwerpse rechtbank waar zijn zaak van start gaat. Een twaalftal vrouwen, waaronder een voormalige medewerkster van Fabre, heeft hem beschuldigd van seksueel misbruik.

Ik heb nog geen enkel toneelstuk gezien van Jan Fabre. En ik ben trots dat ik dat kan schrijven. De ‘performances’ van Jan Fabre zijn op zijn minst psychedelisch te noemen, controversieel en meestal met een grote portie seks.

Ik raad de lezer eens aan om op YouTube het volgende filmpje op te zoeken: “Jan Fabre + Mount Olympus”. In een van de scenes ziet u zeven blote mannen die gedurende zes minuten op een neer springen.

Nog een ander voorbeeld: in 2013 werd Fabre gevraagd om in samenwerking met de Vlaamse Opera, de productie “Tragedy of a Friendschip” te realiseren. Ik citeer even de recensist van Klassiek Centraal (een webstek over klassieke muziek):“Maar waarom moet ‘Das Liebesverbot’ geïllustreerd worden met een lange, uiterst realistische verkrachtingsscène met een naakt, schreeuwend jong meisje en twee gewelddadige, geile mannen? En kon de ondergang van de godenwereld in ‘Götterdämmerung’ niet anders vertolkt worden dan door een ellenlange voorstelling van allerlei seks-standjes? De uitgeputte vertolkers kregen een meewarig applausje van het uitgedunde publiek, want veel mensen hadden toen reeds de zaal verlaten.”

Fabre heeft niet alleen een kortsluiting in zijn hersenen wat seks betreft, hij heeft ook een fobie ten opzichte van alles dat Vlaams en rechts is. Toen het Vlaams Blok in Antwerpen goed scoorde, dook Jan Fabre onder uit schrik ‘voor het opkomend fascisme’. Uiteraard maakte hij veel blabla rond zijn onderduiken; hij kan immers niet zonder persaandacht. Enkele jaren later verkondigde hij luid dat hij was aangevallen door een groep N-VA’ers die gewapend waren met knuppels. Het was allemaal gefantaseerd…

En dan zwijgen we nog over zijn beeldende kunsten waarbij katten omhoog gegooid werden (in het Antwepse stadhuis notabene, ten tijde van Patrick Janssens) of levende vogelspinnen die in een decor met scheermesjes moesten rondkruipen.

Fabre mag dan zo zot zijn als een achterdeur, zijn financiële zaakjes zijn goed geregeld. Hij heeft zijn ‘toneelperformances’ ondergebracht in de vzw Troubleyn. Die vzw leeft van Vlaamse subsidies, zijnde afgerond jaarlijks zo’n 1.000.000 euro. De repetitieruimte in de Pastorijstraat in Antwerpen kreeg hij jaren geleden van de stad Antwerpen in een pachtovereenkomst.

Hoeveel huur hij daarvoor betaalt, weet ik niet, maar ’t zal niet veel zijn…

Maar goed, enkele jaren geleden las ik het beoordelingsverslag van de commissie die moet oordelen over de Vlaamse subsidies. Er stond ongeveer zoiets: “In feite is het werk van Jan Fabre/Troubleyn ondermaats en voldoet het niet aan de normen, en in feite zouden we adviseren om het subsidiebedrag te verminderen, maar we gaan dat toch niet doen omdat het Jan Fabre is.”

Naast de rijkelijk gesubsidieerde vzw, heeft Fabre ook een vennootschap, de bv Angelos. Ondertussen goed voor een eigen vermogen van afgerond 5 miljoen euro. Officieel woonde Jan Fabre tot enkele jaren geleden in een bescheiden rijwoning in de Antwerpse Seefhoek, maar de meeste tijd brengt hij door in zijn gerestaureerd kasteel “Wolfskerke” in Brakel, ook wel Mullenskasteel genaamd, waar hij nu ook gedomicilieerd is. Toen u en ik ons niet mochten verplaatsen tijdens 'de corona' en de politie jacht maakte op mensen die ergens te dicht bij elkaar op een bankje zaten, vloog Jan Fabre van Antwerpen per helicopter naar zijn kasteel in Brakel.

Wat zou ik graag het verslag van de psychiater lezen die Jan Fabre onderzocht heeft in het kader van de komende rechtszaak…

KARL VAN CAMP, OUD-HOOFDREDACTEUR

De herdenking van 9/11 in de wondere wereld van de VRT © PHOTONEWS

2

Een lezer van dit blad had de ombudsman van de VRT aangeschreven met de vraag waarom de openbare omroep “Allah” altijd maar vertaalt naar “God”. Strikt genomen kan dat, maar de God van het christendom is een hele andere God dan die van de islam. Het zou duidelijker zijn voor de kijkers als men zou preciseren welke God precies wordt aangeroepen op het moment dat terroristen hun bommengordel tot ontploffing brengen, met een slagersmes lukraak mensen neersteken of een vliegtuig in een wolkenkrabber vliegen.

Het duidelijke verband tussen die ene, bijzondere godsdienst en terrorisme is uiteraard net wat de VRT poogt weg te moffelen. De kijker wordt aangezet tot de idee dat de twee Goden dezelfde zijn en dat hun nochtans verschillende leren op hun aanhangers uiteindelijk hetzelfde effect hebben.

Dat ik die uitleg niet verzin, wordt bevestigd in het antwoord van de VRT-ombudsman die zegt dat het een bewuste keuze is het niet over Allah te hebben. De ombudsman voegt eraan toe: “Overigens zijn de terreurdaden toe te schrijven aan extremisme, niet aan de islam op zich. Er zijn ook radicale christenen die in Amerika bijvoorbeeld abortusklinieken bestormen.” De enen hebben tienduizenden mensen neergestoken, doorzeefd en met explosieven uiteen gereten (minstens 167.000 doden volgens studiecentrum Fondapol), de anderen hebben een abortusdokter met rotte eieren bekogeld. Zie je?

Helemaal hetzelfde…

De échte slachtoffers

www.palnws.be

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Lagesteenweg 5 bus 1, 1850 Grimbergen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland 3 maanden: 39 euro 6 maanden: 78 euro 1 jaar: 156 euro Steunabo 1 jaar: 250,00 euro

Abonnement buitenland: Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Oud-hoofdredacteurs: Bruno De Winter (1945-1955, stichter), Jan Nuyts (1955-2000), Leo Custers (2000-2010), Karl Van Camp (2010-2020) Kernredactie: Wim De Smet (hoofdredacteur), Jurgen Ceder, Michaël Vandamme, Pieter Van Berkel, Karl Van Camp Verantwoordelijke uitgever: Wart Van Schel

In het vorige nummer hadden we aandacht voor de herdenking van de aanslagen van 9/11, 20 jaar geleden. De VRT kon die verjaardag uiteraard ook niet laten voorbijgaan. De openbare omroep heeft zoveel misverstanden recht te zetten, vooral over wie de échte daders en de échte slachtoffers zijn.

Al in het middagjournaal van 10 september zette de VRT de toon.

“9/11 heeft de weg vrijgemaakt om racistisch gedrag en discriminerende houdingen van mensen op de straat, maar ook op beleidsniveau, te aanvaarden als vanzelfsprekend. Dat ondervinden wij elke dag opnieuw.” Deze woorden van klaagallochtoon Lamia Cheba openden het eerste nieuwsbericht van de VRT over de herdenking van 9/11. Daarna verscheen de titel van de reportage onderaan het beeld: “Moslims werden plots allemaal geviseerd”.

Er waren heel wat relevante invalshoeken waar de VRT voor had kunnen kiezen. De openbare omroep had het kunnen hebben over de opmars van radicale strekkingen in de islam. Ze had een overzicht kunnen brengen van de vele andere terreurdaden in het Westen in de voorbije 20 jaar. Ze had er kunnen op wijzen dat jihadistische activiteiten zijn uitgezaaid over de hele wereld en in dat verband bijvoorbeeld een reportage kunnen uitzenden over de verschrikkingen die Boko Haram aanricht in Nigeria. Ze had een interview kunnen afnemen van Florence Bergeaud-Blackler die dit jaar een boek

uitbracht waarin ze Brussel beschrijft als hét toevluchtsoord van de radicale islam in Europa. We kregen niets daarvan. Moslims zijn immers de échte slachtoffers en dat zouden we geweten hebben.

Het échte gevaar Op het avondjournaal van 10 september werd de klaagzang over het lot van de islamieten hernomen, deze keer omkaderd door een uitleg van VRT-journaliste Inge Vrancken. Die besteedde welgeteld 10 seconden aan een overzicht van “het terrorisme” (zonder verdere specificatie) van de jongste 20 jaar. “Nu wordt er eigenlijk vooral gekeken naar de dreiging van rechts-extremistisch terrorisme in het Westen,” legde ze uit, “maar door ontwikkeling in Afghanistan wordt het heel belangrijk Al Qaida en IS opnieuw in de gaten te houden.”

Die grote golf van rechts-extremistisch terrorisme heb ik precies gemist. Vrancken is slim door het woord ‘dreiging’ in te lassen. Behalve een paar geïsoleerde aanvallen, waar men wel degelijk over ‘verwarde’ daders mag spreken, blijft het rechtse terrorisme maar in dat stadium van ‘dreiging’ zitten.

Zelfs de (letterlijk) meest gezochte terrorist van België, Jürgen Conings, kwam nooit in de omgeving van uitvoering, blijkt nu.

Vrancken vreest dus het denkbeeldige extreemrechtse terrorisme, maar houdt toch een slag om de arm voor het gevaar van IS, Al Qaida en aanverwanten. Het niet nader genoemde terrorisme dat al 33.769 aanslagen heeft gepleegd (cijfers Fondapol) zou “door de ontwikkeling in Afghanistan” wel eens een 33.770ste aanslag kunnen plannen. Zou het?

Het gevolg van rechts geweld In de journaals van 11 september werd de terreuraanslag besproken op een manier die iemand die niet vertrouwd is met wat toen is gebeurd, zou laten vermoeden dat het over een natuurramp of een ongeval ging. Het was “de dag dat de hemel al bloedend naar beneden viel”, beschreef Björn Soenens poëtisch de terreurdaad. Er was (terecht) veel aandacht voor de slachtoffers, maar je kon weinig vernemen over de daders en hun religieuze motieven.

Wim De Vilder liet na het adjectief “islamitisch” voor terreurgroep Al Qaida en de taliban te gebruiken. Hij interviewde Rudi Vranckx, die even in zijn kaarten liet kijken: “Het schadelijke neveneffect is

dat je door dat jihad-extremisme (“jihad-terrorisme”: de truc van Rudi om het woord “islamitisch” te vermijden in een context waar je het terrorisme niet helemaal kan veralgemenen) ook daarna een opflakkering van rechts-extremistisch geweld hebt gekregen.” Vranckx is zo slim als zijn bijna-naamgenoot. Hij wil eigenlijk twee onvergelijkbare fenomenen op dezelfde hoogte plaatsen en dekt zijn manipulatie in door het niet letterlijk over “terrorisme”, maar over het vagere begrip “geweld” te hebben.

“Als twee krachten die mekaar voeden?”, vroeg Wim de Vilder bezorgd over de niet genoemde terroristen en de extreemrechtse geweldenaars. “Als twee krachten die mekaar voeden”, bevestigde Vranckx met ernstige blik. Ik weet niet over welke golf van rechts-extremistisch geweld De Vilder en Vranckx het precies hadden, maar die moet ernstig geweest zijn, want blijkbaar ligt daar een belangrijke reden waarom moslims zich genoopt voelden terug te slaan in New York, Boston, Orlando, Brussel, Madrid, Barcelona, Berlijn, Londen, Manchester, Parijs en honderden andere plaatsen. Je leert veel van de VRT en Rudi Vranckx.

Het niet nader genoemde terrorisme dat al 33.769 aanslagen heeft gepleegd (cijfers Fondapol) zou ‘door de ontwikkeling in Afghanistan’ wel eens een 33.770ste aanslag kunnen plannen.

Zou het?

Het échte gevaar De VRT sloot het hoofdstuk af met een bijzondere uitzending van Terzake. We kregen geen gesprek over wat de islamitische terreur in de jongste 20 jaar heeft aangericht, maar een overzicht van wat de Amerikanen in die periode allemaal fout hebben gedaan.

Rudi Vranckx, Chams Eddine Zaougui en Olaf Koens klaagden vooral over de “war on terror” die de Amerikanen 20 jaar geleden zijn begonnen. Volgens hen misbruiken autocraten en dictators in het Midden-Oosten die om de oppositie te bestrijden en aan de macht te blijven. Annelies Beck miste de kans om hen de vraag te stellen wat in het Midden-Oosten dan wel een haalbaar alternatief is voor die regimes. Als de Arabische Lente iets heeft duidelijk gemaakt, is het wel dat dat wie geen Moebarak wil, een Morsi (van de Moslimbroederschap) krijgt.

Terzake werd afgesloten met dezelfde boodschap waarmee de VRT het hele hoofdstuk was begonnen. Maryam Jamshid en imam Khalid Benhaddou mochten komen uitleggen welke negatieve impact de aanslagen wel op hun gemeenschap had. Jamshid kreeg het laatste woord: “De aanslagen van 22 maart in 2016 (in Brussel) hadden op ons een extremere impact dan 9/11, door de opkomst van rechts en extreemrechts”. Ze vertolkt daarmee perfect wat de VRT ook denkt: het ergste aan islamitisch terrorisme is de winst van rechtse strekkingen en partijen.

JURGEN CEDER

Actueel

16 SEPTEMBER 2021

Laatste kans voor de Vlaamse regering

Waals minister-president Elio Rupo (PS) meldt dat de 10 SEP Di verwoeste huizen uit het over2 0 2 1 stromingsgebied niet heropgebouwd zullen worden.

Daarnaast kondigt hij aan dat de Waalse regering mensen zonder een verzekering financieel zal helpen met de heropbouw van hun woning. Het gaat om 2.000 tot 4.000 mensen.

© PHOTONEWS

DE WEEK

3

VRT-journalist Riadh Bahri wordt in Brussel slachtoffer van fysiek geweld en homohaat. “Ik hoorde ze vuile homo roepen”, meldt Bahri op Twitter. “Beetje huilen op straat, boos zijn en alweer moedeloos.

Een typische ochtend in Brussel. #TGIF of zoiets zeker.”

© TWITTER

De Amerikaanse president Joe Biden eist dat alle federale ambtenaren en ander overheidspersoneel gevaccineerd zijn tegen Covid-19. De maatregel zou ook gelden voor andere werknemers, bijvoorbeeld personeel van bedrijven die werken voor de Amerikaanse overheid. De VS kampen momenteel met de ergste coronacijfers sinds januari, onder meer dankzij de besmettelijke deltavariant.

Collectief L’Abîme, de organisatie achter de beruchte “La Boum”-openluchtevenementen in Brussel, is niet opgezet met de invoering van de aangekondigde coronapas in de hoofdstad. De initiatiefnemers laten weten dat ze iedere zaterdag van oktober daarom een ‘besmettingsfeest’ willen organiseren.

Een mens zou het bijna vergeten, maar de Vlaamse regering is al twee jaar aan de slag. Veel indruk heeft ze nog niet gemaakt in die periode. Tenzij dan dat ze de geldbeugel opentrok voor al wie te lijden heeft gehad onder de coronacrisis. N-VA-voorzitter Bart De Wever heeft nu aan minister-president Jan Jambon de opdracht gegeven om zich sterker te profileren. Zal dat lukken?

Het is in elk geval nu al de laatste kans voor Jambon om er iets van te maken.

In een videoboodschap naar aanleiding van de herdenking van 9/11 laat de Amerikaanse president Joe Biden weten dat “nationale eenheid 2 0 2 1 de grote kracht is van de Verenigde Staten”. Biden hekelde ook de “duistere krachten van de menselijke natuur” die na de aanslagen kwamen bovendrijven. Hij had het ook over de vooroordelen en geweld tegen moslims, tegen de “gelovigen van een vredevolle religie”.

Groen-voorzitter Meyrem Almaci laat weten dat haar partij toch akkoord gaat om twee kernreactoren open te houden na de voorziene kernuitstap in 2025. “Dit is de optie B die in het regeerakkoord staat.

We hebben dat regeerakkoord zelf onderhandeld, dus dat kan voor ons”, meldt ze op Radio 1.

In Frankrijk komen ongeveer 120.000 mensen op straat om te protesteren tegen de invoering van het coronapaspoort. Fransen hebben een geldige pas nodig om toegang te krijgen tot horeca en evenementen. De protesten vonden plaats op meer dan 200 verschillende locaties in het land.

In Antwerpen duiken op verschillende plaatsen op met een doorstreepte regenboog13 SEP zelfklevers vlag en de woorden “gewoon normaal”. De voorzit2 0 2 1 ter van de Pride in Antwerpen, Bart Abeels, reageert verontrust en noemt de stickers ‘alarmerend’. De politie start een onderzoek.

VN-mensenrechtenchef Michelle Bachelet zegt dat de “drievoudige mondiale crisissen” van opwarming van de aarde, vervuiling en verlies van biodiversiteit wereldwijd de grootste bedreiging vormen voor de mensenrechten. Volgens Bachelet hebben milieuproblemen nu al een directe impact op “het recht op adequaat voedsel, water, onderwijs, huisvesting, gezondheid, ontwikkeling en zelfs leven”.

Minister van Ontwikkelingssamenwerking Meryame Kitir (Vooruit) maakt 2 miljoen euro vrij voor de humanitaire noden in Afghanistan. “Het is ontzettend belangrijk de organisaties te steunen die echt het verschil kunnen maken tussen leven en dood voor veel Afghanen”, meldt Kitir. Ruim 18 miljoen Afghanen zijn, volgens de minister, afhankelijk van humanitaire hulp om te overleven.

Het was deze keer een degelijk artikel in De Standaard naar aanleiding van 20 jaar N-VA dat de aandacht trok. Na de frustratie omwille van de gemiste federale regeringsdeelname een jaar geleden heeft partijvoorzitter Bart De Wever er opnieuw zin in. Tijdens de fractiedagen van zijn partij, de eerste fysieke sinds corona, gaf hij een sterke indruk en probeerde hij iedereen te motiveren.

Zijn analyse: oppositie voeren tegen de federale regering is geen zware opdracht, die verknoeien het zelf wel. En dus is er ook een kans voor de Vlaamse regering en Jan Jambon om zich te profileren.

Een juiste analyse, maar de vraag is hoe Jan Jambon dit gedaan zal krijgen. De voorbije dagen maakte hij opnieuw een slechte beurt. Lange tijd profileerde hij zich als de verdediger van de individuele vrijheden. De minister-president was voorstander van een maximale vaccinatie, maar tegelijk moest iedereen zo snel mogelijk de pre-coronavrijheden terugwinnen.

Toen duidelijk werd dat er grote regionale verschillen waren tussen de vaccinatiegraden in de verschillende regio’s, pleitte hij voor een aparte aanpak. In Brussel mochten ze gerust een coronapas invoeren voor wie evenementen wil bijwonen of op café en restaurant wil gaan. Maar in Vlaanderen had hij liever geen “pasjesmaatschappij”. Nu naast Brussel ook Nederland volgt, kan Vlaanderen weinig anders doen dan in bepaalde sectoren en gemeenten ook een coronapas invoeren, is de redenering van de Vlaamse regering. Een bocht van 180 graden dus. Het geeft niet direct de indruk van een sterke politieke ruggengraat.

Aandacht voor de centen

© PHOTONEWS

© PHOTONEWS

11 SEP

En dus rijst de vraag hoe Vlaanderen en de Vlaamse regering het verschil kunnen maken. Over een tiental dagen komt de Vlaamse septemberverklaring eraan. Dat zou een opportuniteit moeten zijn voor Jan Jambon om de politieke aandacht naar de Vlaamse regering te trekken. Maar zal dit gebeuren? Momenteel is men volop bezig met de voorbereiding van de Vlaamse begroting 2022. Geen gemakkelijke opdracht. Vlaanderen heeft na de coronacrisis een

begrotingstekort van 2,6 miljard euro. Een gevolg van het terechte steunbeleid tijdens corona.

Men wil dat tekort nu halveren naar 1,3 miljard euro aan het einde van de legislatuur. Dat is een mooie doelstelling, zeker als we weten dat de andere overheden het veel slechter doen en weinig aanstalten maken om hun overheidsfinanciën te saneren.

Nu naast Brussel ook Nederland volgt, kan Vlaanderen weinig anders doen dan in bepaalde sectoren en gemeenten ook een coronapas invoeren, is de redenering van de Vlaamse regering.

Een bocht van 180 graden dus Maar we zijn wel veraf van het Vlaamse begrotingsevenwicht dat zo vaak werd bejubeld. Daarmee toonde Vlaanderen aan dat het de beste leerling van de klas was en zette het ook druk op andere overheden. Bovendien betekende een begroting in evenwicht dat men geen cadeau deed aan de geld verbrassende andere overheden.

Want Vlaanderen zou gemakkelijk een begrotingsoverschot kunnen voorleggen, maar aan het Brusselse Martelarenplein besloot men om dat niet te doen. De Europese Commissie kijkt immers naar het volledige Belgische begrotingsplaatje en als Vlaanderen overschotten boekt, zou dat het signaal zijn aan andere regeringen om de teugels te vieren. Dat budgettaire Vlaamse wapen wordt nu niet echt gebruikt. Nochtans kan het, door gewoon te snijden in de 13 miljard euro subsidies die Vlaanderen uitdeelt. Maar het is geweten dat Jan Jambon hier veel koudwatervrees heeft.

Druk zetten door de krappe arbeidsmarkt Wel is er een ander sociaal-economisch domein waar de Vlaamse regering de lamlendige federale

regering onder druk kan zetten.

Het gaat om de krapte op de arbeidsmarkt. Duizenden openstaande vacatures in Vlaanderen raken nog steeds niet ingevuld.

Vooral in West-Vlaanderen met bijna 60.000 vacatures is dit probleem het meest prangend. “We berekenden dat er in eerste instantie ongeveer 42.000 extra werkenden nodig zijn om het volle potentieel van onze ondernemingen – op korte termijn – te kunnen benutten”, aldus Bert Mons van Voka West-Vlaanderen.

“Op die manier zou de provincie een werkzaamheidsgraad van 80 procent bereiken, maar daarmee zijn de problemen nog niet van de baan.”

Zonder structurele maatregelen lijkt de situatie op de (West-) Vlaamse arbeidsmarkt compleet te ontsporen. “Gebaseerd op de evolutie van vraag en aanbod, ramen we dat we nog eens 35.000 extra arbeidskrachten zullen nodig hebben tegen 2030 om zo het hoofd te bieden aan de verregaande vergrijzing”, zegt Bert Mons.

En dus moet er een asymmetrisch arbeidsmarktbeleid komen, gericht op de specifieke noden in Vlaanderen. Dat moet als muziek in de oren klinken van de N-VA, maar het is Vlaams minister van Economie Hilde Crevits (CD&V) die hier de leiding neemt. Jan Jambon maakt hier opnieuw een zwakke indruk. Terwijl het toch de taak is van de Vlaamse regering om een vuist te maken tegen het zwakke federale niveau. Dat is de voorbije twee jaar amper gebeurd en is des te meer te betreuren omdat iemand als Jan Jambon uit de Vlaamse Beweging komt en via de Vlaamse Volksbeweging het onafhankelijkheidsdenken breed heeft verspreid. Waarom neemt Jambon hier niet de leiding in?

Eigenlijk is nu duidelijk geworden dat het beter was geweest dat een figuur als Bart De Wever Vlaams minister-president was geworden en met gerichte uitspraken de federale regering en vooral de Vlaamse partijen in een moeilijk parket zou gebracht hebben.

Voor de huidige ploeg en zeker de N-VA in de Vlaamse regering valt het gewoon te hopen dat er een onverwacht dossier is waar ze zich in kan profileren. Zoals ze dat gedaan heeft - zij het te weinig rond de kernuitstap. Groen wil de overgang naar een koolstofarme economie zonder kernenergie overbruggen door eventueel extra gascentrales te bouwen. Vlaanderen staat hier terecht op de rem om vergunningen toe te kennen.

4

Binnenland

GENT

Gentse universiteit kapt bos

De Gentse universiteit ligt onder vuur omdat ze een stuk bos wil rooien. Op campus De Sterre moeten bomen en groen wijken voor een nieuw studentenhome met 212 studentenkoten. De provincie Oost-Vlaanderen heeft al een vergunning afgeleverd. Er is echter zoveel commotie dat het maar de vraag is of de universiteit met het plan zal kunnen doorgaan.

Een petitie “Red 4000m2 bos aan De Sterre” verzamelde op enkele dagen tijd meer dan tienduizend handtekeningen. Wetenschappers van de Gentse universiteit keren zich openlijk tegen hun eigen werkgever en legden in de media uit dat dit een waardevol ‘micro-bos’ is met een biodiversiteit, dat niet zomaar kan vervangen worden door elders nieuwe bomen te planten.

De universiteit heeft het moeilijk om zich te verdedigen tegen het verwijt dat zij haar eigen principes van duurzaamheid en klimaatneutraliteit schendt.

Stad Gent in de hoofdrol De partij Groen wil niet dat studenten in gewone appartementen of huizen op kot zitten. De groenen denken dat die woningen ter beschikking houden voor gezinnen de hoge woningprijzen zal verlagen. Maar daarvoor moeten er tienduizenden extra studentenkoten gebouwd worden (Gent heeft veertigduizend kotstudenten). Groen laat dat niet graag over aan de private markt en wil dat de onderwijsinstellingen hun eigen studentencomplexen bouwen. Het nieuwe studentenhome van UGent komt er op aandringen van de stad. De stad heeft strenge regels opgelegd: studentencomplexen moeten grootschalig zijn en een voltijdse beheerder hebben die zorgt dat er geen overlast is. Het bosje aan De Sterre ligt naast een bestaand studentenhome. De beheerder daarvan zal ook instaan voor het nieuwe home. Dat bespaart de universiteit de kosten voor een tweede. Er mag gebouwd worden, daar heeft Stad Gent voor gezorgd.

Gent heeft net een RUP-Groen (Ruimtelijk Uitvoeringsplan) goedgekeurd met als doel bestaande bosjes in woongebieden, industrieterreinen enzovoort, te beschermen. Gent heeft een RUP-Groen (Ruimtelijk Uitvoeringsplan) opgemaakt met als doel bestaande bosjes in woongebieden, industrieterreinen enzovoort, te beschermen. Een hele reeks versnipperde gebiedjes (in totaal 373 hectare) worden omgezet in zone voor natuur of bos. Het ‘sterrebos’ is niet opgenomen in dat RUP, andere delen van campus De Sterre wel. Het stadsbestuur, inclusief de partij Groen, heeft er bewust voor gekozen om bouwen op die plek toe te staan. Het Vlaams agentschap Natuur en Bos ging enkele dagen geleden in beroep tegen de vergunning. De hele procedure moet worden overgedaan maar nu op Vlaams niveau. Het lot van het 'sterrebos' ligt daarmee in handen van minister Zuhal Demir.

Vervelende zaak voor Groen en haar nevenorganisaties Groen bestuurt ook mee in de provincie Oost-Vlaanderen. De deputatie heeft het rooien van de bomen en de bouw van het studentencomplex goedgekeurd, ondanks een negatief advies van het Vlaams Agentschap voor Natuur en Bos. Een bijzonder vervelende situatie voor de klassieke milieuorganisaties die nauwe banden hebben met de groene partij. Ook Vlaanderens grootste natuurvereniging Natuurpunt is betrokken, want de omgehakte bomen worden gecompenseerd op terreinen van Natuurpunt in Zottegem. Bomen omhakken in Gent om erbij te planten in het verre Zottegem, dat vinden veel Gentenaars nog het ergste van al.

MATHILDIS

Ab�e�l�� ������k� �es��r�� �e�ht��ra�� �� �� a� �� s�h����

16 SEPTEMBER 2021

BRUSSEL

Het drugsmekka voor junkies?

Brussel faciliteert drugsgebruik Brussels parlementslid Mathias Vanden Borre trekt stevig van leer tegen de plannen van de stad om dit jaar nog een spuitruimte voor drugsverslaafden in de Woeringenstraat 9 te openen.

“Onze hoofdstad wil zich schijnbaar op de kaart zetten als het walhalla voor junkies.

Intriest.” De N-VA stemde tegen deze plannen.

Klap op de vuurpijl is dat er voor de gebruikersruimte geen enkele verplichting is om zich medisch te laten begeleiden met het oog op een afkicktraject. Er is zelfs geen aandacht voor preventie. Vraag is wie aansprakelijk is als er in de gebruiksruimte iemand overlijdt aan een overdosis.

In strijd met de drugswet “De gebruiksruimte zelf is in strijd met de federale drugswet die stelt dat het gemakkelijker maken van druggebruik of aanzetten tot druggebruik door het verschaffen daartoe van een lokaal of door enig ander middel strafbaar is”, motiveert Vanden Borre. De drugswet uit 1921 is een struikelsteen. Een gebruiksruimte zou druggebruik faciliteren. Zonder wetswijziging is ze illegaal. Dit wordt opgelost door in een straal van 500 meter rond de gebruiksruimte een gedoogzone te installeren. Het parket zal bij het bezit van verdovende middelen of het gebruik ervan een oogje dichtknijpen indien men in de gebruiksruimte wil gaan trippen. Verder is er in een straal van 1 kilometer sprake van een impactzone waar straathoekwerkers potentiële druggebruikers moeten begeleiden naar de gebruiksruimte.

Gehaaide dealers horen de kassa al rinkelen en zullen hun businessmodel wel afstellen op de rijke kansen die de gebruiksruimte en de gedoogzone zullen bieden.

De vrijhandelszone strekt zich uit van het Zuidstation tot aan het beruchte Anneessensplein en Kuregem - waar de drugshandel nu al welig tiert - tot aan het Vossenplein in de Marollenwijk. “Heeft de federale minister van Justitie wel door wat er allemaal onder zijn neus in Brussel aan het gebeuren is?” vraagt Vande Borre zich in Knack luidop af.

Een aantal weken geleden trokken de buurtbewoners van het Raadsplein reeds aan de alarmbel. De afgelopen week is het plein 's nachts in duisternis gehuld doordat stads- of drugsbendes de elektriciteitstoevoer naar de verlichtingspalen afsnijden. Zo kunnen drugsbendes ongehinderd en buiten het zicht van de camera’s hun gang gaan. Volgens de politie is dit geen nieuw fenomeen. “Het principe is al jaren gekend en recent blijkt dat er inderdaad een nieuwe golf van dit soort incidenten is.” Een Brussels gemeenteraadslid (MR) legt de vinger op de wonde als hij stelt dat de openbare orde niet meer kan worden gehandhaafd. “Het is helaas een veiligheidsprobleem dat plaatsvindt onder het raam van de burgemeester en naast een politiecommissariaat.”

Dealers-economie In Brussel heerst een uitgesproken dealers-economie.

Terwijl buurtbewoners en rechtse politici smeken om een doortastender optreden van de politie en het parket, laat de linkse meerderheid net de teugels vieren. Terecht vrezen de buurtbewoners dat de wijk weldra zal vervallen tot een zone waar de overheidsinstanties niets meer te zeggen zullen hebben. Schepen van Veiligheid Alain Kestemont (DéFI) is er gerust in en merkt op dat het aantal gasboetes nochtans sterk is gestegen. De wereldvreemde uitlatingen van schepen Kestemont zullen de drugsdealers in en rond de gedoogzone geruststellen. Ze kunnen terecht hopen op een boost van hun handel.

Toen ik pas aan de slag was als leerkracht in Sint-Jans-Molenbeek, kregen we een rondleiding van een buurtwerker en een sociale werker van het OCMW in de Bonneviestraat, op een boogscheut van het politiebureau.

Opvallend was dat er tijdens de schooluren ongewoon veel jeugd op straat rondliep. De sociale werker vertelde welke grote sociale vooruitgang het linkse beleid in Molenbeek had teweeggebracht. Er was geen vuiltje aan de lucht, aldus de medewerker, maar op de achtergrond dealden en gebruikten jongelui zonder schroom en in alle openheid drugs. Het deed me denken aan Mohammed Saïd al-Sahaf die tijdens de Tweede Golfoorlog op de te-

In dit pand in de Woeringenstraat in Brussel wordt een gebruiksruimte ingericht.

levisie te kennen gaf dat de Iraakse troepen aan de winnende hand waren, terwijl de Amerikaanse tanks Bagdad binnenreden.

Gehaaide dealers horen de kassa al rinkelen en zullen hun businessmodel wel afstellen op de rijke kansen die de gebruiksruimte en de gedoogzone zullen bieden Nieuw is het idee van een gebruiksruimte niet. In het buitenland wordt daar reeds lang mee geëxperimenteerd, met wisselend succes. In Nederland zijn er reeds tientallen opgericht en weer gesloten. Ook in Zwitserland en Spanje heeft men gebruiksruimtes ingericht, waarvan verschillende reeds hun deuren hebben dichtgedaan. De redenen lopen uiteen. Soms gaat het om budgettaire beperkingen of om overlast. Volgens de Algemene Cel Drugsbeleid in Nederland schiet dit initiatief zijn doel voorbij. Gebruiksruimtes zijn in staat om contact met drugsverslaafden te leggen, maar “gebruikers zijn niet klaar of bereid om een einde te maken aan hun druggebruik”. Gebruiksruimtes faciliteren enkel het gebruik.

In Luik werd in 2018 een gebruiksruimte geopend. De PS en de media bliezen de loftrompet. De vraag is of ze hun wensen niet voor werkelijkheid hielden. In 2020 werd nog een grootschalig Belgisch-Albanees drugsnetwerk opgerold. Tijdens huiszoekingen ontdekte de politie cocaïne, een cannabisplantage, synthetische drugs, pistolen en valse identiteitsdocumenten. Gebruiksruimtes doen niets af aan bendegeweld en druggerelateerde criminaliteit.

Breder plaatje Uiteraard moet je het idee van een gebruiksruimte en een gedoogzone in Brussel in het bredere plaatje bekijken: de afkeer voor de reguliere maatschappij van een flink deel van de allochtone bevolking, de zwakke overheid en ordehandhaving, het gerecht dat achteroploopt, de honderdduizend illegalen die in het gewest verblijven, de endemische incompetentie en ideologische blindheid en een falende en desintegrerende overheid. Daardoor vormt de gebruikersruimte eerder een zwaktebod dan een opportuniteit.

JULIEN BORREMANS

Binnenland

16 SEPTEMBER 2021

5

Elke week bekijkt Alain Grootaers alles vanop een afstand.

Menticide In 1956 publiceerde de Nederlands-Amerikaanse psychiater Joost Meerloo het boek “The Rape of the Mind”. Meerloo ontsnapte aan de vernietigingskampen door naar de Verenigde Staten te vluchten en beschrijft in dat 65-jaar oude boek de ‘bizarre transformatie van de vrije menselijke geest in een automatisch antwoordapparaat’.

genocide, het uitroeien van bevolkingsgroepen. Een subtielere misdaad is menticide, het doden van de mogelijkheden tot ontwikkeling van de vrije scheppende geest, het fnuiken van vrijdenken, het inperken van de wetenschappelijke en intellectuele discussies door het negeren of ridiculiseren van de andersdenkende, ook als die zich baseert op gedegen wetenschappelijk onderzoek.

De werken van Meerloo lezen als een handboek voor de huidige tijd.

“The Rape of the Mind” werd een klassieker over wat Meerloo toen Het probleem is uiteraard dat wie slachtoffer is van menticide dit niet ‘hersenspoeling’ is gaan noemen. Hij kreeg zijn inzichten door nauwzelf kan beseffen, want de oplossing zit in het probleem besloten. Het keurig de werkwijze van de nazi’s voor en tijdens WOII te bestuderen, is een mentale “Catch 22”, een cirkel waaruit het moeilijk ontsnappen dat behoeft geen uitleg. Wie het boek nu opnieuw leest (er staat een is: de gehypnotiseerde weet immer niet dat hij gehypnotiseerd is. Voor link op Wikipedia naar de integrale onlineversie: een aanrader), loopt een dove lijkt iedereen die danst op muziek wel gek. een rilling over de rug. Ik citeer vrijelijk: “De nazi’s noemden de techEen van de technieken die Meerloo omschrijft in zijn boek is de niek van het in lijn brengen van het denken van schuldinductie, gebruikt door de middeleeuwde massa ‘Gleichschaltung’ en het is het base inquisiteur en de 20ste-eeuwse maoïst. siskenmerk van totalitaire overheden. Om de In maoïstisch China was de hersenspoeler bevolking tot de gewenste gedragspatronen aldus Meerloo - een opvoedende, sympathieke “Het zijn niet toevallig te temmen, moeten de slachtoffers tot een kameraad die diepe gevoelens van schuld in degenen die eerder punt gebracht worden waar ze hun normale zijn slachtoffer wist te doen ontwaken om hem bewustzijn en geestelijke alertheid zijn vernog meer afhankelijk van hem te maken. Deze al vervolgd werden, loren. Vrijheid van meningsuiting en vrije perverse manipulaties van ’s mensen gevoelens intellectuele discussie verhinderen deze van schaamte en schuld waren eveneens het die deze patronen van conditionering. Gevoelens van terreur, oude suggestieve instrument dat de inquisiteur angst en reddeloosheid, het gevoel dat je in de Middeleeuwen gebruikte. De moderne totalitarisme snel met je rug tegen de muur staat en er geen hersenspoeler maakt er voortdurend gebruik herkennen” andere uitweg is dan degene die wordt van. opgelegd, moeten worden opgewekt.”

Terwijl Meerloo als psychiater in zijn boeken Het zijn niet toevallig degenen die de technieken van massahypnose nauwkeurig eerder al vervolgd werden, die deze pabeschrijft, deed Hannah Arendt hetzelfde op tronen van totalitarisme snel herkennen. Ook de filosoof Spipolitiek en sociologisch niveau in haar standaardwerk over totalinoza, de eenzame denker, was er zich al in de zeventiende tarisme. Wie de moeite wil doen deze twee standaardwerken uit de eeuw zeer van bewust dat ongecontroleerde emoties – het post-WOII-periode te lezen, kan niet anders dan concluderen dat we gebrek aan goede zeden, zoals hij het uitdrukte – het brein midden in de creatie van een nieuw totalitarisme zitten, in een moopenen voor velerlei onredelijke gedachten. Zijn filosofidern technologisch jasje gestoken weliswaar, maar met dezelfde kensche vrienden, die eerder aan zijn lippen hingen, keerden merken. Het enige verschil is dat progressieve Joden als Meerloo en zich fel tegen hem toen zijn denken officieel niet meer mocht worArendt in het post-nazitijdperk werden gezien als progressieve denden verkondigd. Spinoza besefte toen al dat de rede verdrongen kers. Wie nu openlijk kritiek durf geven, wordt geklasseerd als een kan worden door de vrees. rechts-conservatief. Mijn interview met professor dr. Mattias Desmet De Verenigde Naties definieerden de systematische onderover - onder andere - massavorming kan u deze week bekijken via drukking, uithongering en vernietiging van minderheden als www.tegenwind.tv.

ECONOMISCHE ZAKEN

De ECB bepaalt het economisch beleid en herstel De Europese Centrale Bank (ECB) denkt na over een manier om haar stimuleringsprogramma voor de euro-economie stilaan bij te sturen en af te bouwen. Op die manier bepalen de bankiers in Frankfurt meer dan ooit de richting van het economisch herstel Het Europees economisch herstel na corona blijft beter gaan dan verwacht. De Europese Centrale Bank (ECB) in Frankfurt verwacht een economische groei voor de eurozone van 5 procent dit jaar, 4,6 procent volgend jaar en 2,1 procent in 2023.

Uiteraard gaat het hier om een compensatiebeweging na de zware ineenstorting van de economie bij de lockdowns, vooral bij de eerste. Men is gewoon terug aan het keren naar een normale toestand.

Inflatie moeilijk te temmen Maar zo’n fase is nooit zonder risico. Meer vraag naar goederen en diensten doet de prijzen en de inflatie dus stijgen. Voor de ECB zijn de inflatieverwachtingen 2,2 procent voor dit jaar, 1,7 procent voor volgend jaar en 1,5 procent voor 2023. Al kan het ook hoger uitvallen. Nu al is geweten dat de inflatie in augustus piekte op 3 procent. Uiteraard zijn we wat de vergelijkingen met de recentste tijden betreft nog een stuk verwijderd van eind de jaren ’70 met de oliecrisissen toen de inflatie meer dan 10 procent bedroeg. Maar toch is aandacht op zijn plaats en mag men bezorgd zijn. Inflatie valt moeilijk te temmen en daarom is het zaak ze snel onder controle te krijgen. Ze tast immers de welvaart van de middenklasse aan. Hoe die inflatie temmen?

De ECB heeft nu signalen gegeven dat ze haar beleid om de Europese economie te stimuleren zal bijsturen, zij het voorzichtig. Dat zou een mogelijke oververhitting van de economie moeten vermijden. Het is tamelijk technisch, maar het stimulansprogramma van de ECB berust op twee pijlers. Ten eerste zijn er de lage rentevoeten, wat sparen moet ontmoedigen en investeren

Het ECB-hoofdkwartier in Frankfurt

e n cons u mer e n moet aanmoed i gen.

Niet een-

voudig in de Europese Unie met een verouderende bevolking die minder uitgeeft.

Tweede pijler is het zogenaamde opkoopprogramma waarbij staatsleningen of overheidsobligaties worden overgekocht waardoor private banken dat niet moeten doen en hun geld kunnen gebruiken om leningen te geven aan bedrijven en consumenten. Dat opkopen van obligaties nam nog toe tijdens corona om een zware crisis te vermijden. Nu het economisch beter gaat, haalt de ECB haar voet van het monetaire stimuluspedaal. Concreet is het zo dat de ECB momenteel 80 miljard euro per maand opkoopt aan obligaties op de financiële markten. De wordt dat de komende maanden 60 tot 70 miljard euro per maand. Dit betekent dus geen breuk met wat economen een onconventioneel monetair beleid noemen, maar wel een trage bijsturing en geleidelijke afbouw.

Geleidelijke afbouw stimulusprogramma Dat is een goede zaak. Niet alleen omdat een oververhitting van de economie kan worden tegengehouden, maar ook omdat dit op termijn een einde moet maken aan de nefaste gevolgen van het monetaire beleid. Die zijn tweevoudig en werden hier al meermaals aangehaald. Ten eerste is het lage rentebeleid een impliciete vermogensbelasting op spaarders. Ten tweede heeft dat stimulusprogramma de facto geld in de economie gepompt dat op zoek ging naar hoger rendement. Dat verklaart de sterk gestegen huizenprijzen en de aandelenboom. Het versterkt echter de ongelijkheid in de samenleving en verhoogt het risico op zeepbellen die dan barsten en tot zwaar inkomensverlies lijden.

De geleidelijke afbouw van het stimulusprogramma kan dat risico verlagen en kan leiden tot een billijker economisch systeem.

De beslissing hierover ligt niet bij politici, maar bij centrale bankiers. Zij bepalen meer dan ooit het economisch beleid en de richting van het economisch herstel.

Moeilijk schipperen Vraag is echter of men alle aspecten van het stimulusprogramma zal bijsturen. Dat betekent bijvoorbeeld hogere rentevoeten indien de inflatie te hoog blijft. Dat zou echter op termijn dramatisch kunnen uitdraaien voor landen die veel schulden hebben en die op die manier hun rentelasten op hun schuld zien oplopen. België zit in die situatie. Dat zou op zich al een reden zijn voor de ECB om de rente laag te houden. Alleen is dat niet eerlijk ten opzichte van de spaarders die al jaren zitten te wachten op een deftige rente. Het is dus moeilijk schipperen voor de ECB tussen economisch herstel kanaliseren, de spaarder tevreden stellen en de begrotingen van de regeringen niet in gevaar brengen.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

6

Politiek

16 SEPTEMBER 2021

© BELGA IMAGE

© PHOTONEWS

Twintig jaar geleden implodeerde de Volksunie

15 september 2001. Bert Anciaux en Paul Van Grembergen krijgen te horen dat de groep Vlaams Nationaal de Volksunie erft.

Twintig jaar geleden, op 15 september 2001, ging de Volksunie (VU) roemloos ten onder. De partij drukte haar stempel op tal van staatshervormingen en gaf het huidige federale België mee vorm, maar werd doorheen de jaren herhaaldelijk intern verscheurd door ideologische richtingenstrijden en onvrede over het sluiten van compromissen bij staatshervormingen.

Vlaams Blok De eerste regeringsdeelname van de Volksunie vond plaats in 1977, met de toetreding tot de regering-Tindemans IV. Het Egmontpact zou België omvormen naar een federale staat, maar brak zowel de Volksunie en voorzitter Hugo Schiltz als de regering zuur op. Het akkoord werd nadien grotendeels via andere staatshervormingen uitgevoerd, maar leidde in 1978 tot de val van de regering en de afscheuring van twee partijtjes uit de Volksunie: de Vlaams Nationale Partij (VNP) van Karel Dillen en de Vlaamse Volkspartij (VVP) van Lode Claes. Die partijen zouden samen het latere Vlaams Blok worden.

De regeringsdeelnames van de jaren ’80 luidden de gestage neergang van de Volksunie in. In 1989 probeerde toenmalig voorzitter Jaak Gabriëls de Volksunie een liberaler gezicht te geven. De partij kreeg voortaan de subtitel ‘Vlaamse Vrije Democraten’. Ook dit leidde uiteindelijk tot een nieuwe breuk, toen onder meer Gabriëls, Bart Somers en Hugo Coveliers na de verkiezing van Bert Anciaux tot partijvoorzitter in 1992 overstapten naar de pas vernieuwde VLD van Guy Verhofstadt.

Richtingenstrijd

© PHOTONEWS

De finale richtingenstrijd en de ondergang van de Volksunie werden ingeluid toen Anciaux zijn progressieve, links-liberale vernieuwingsbeweging ID21 lanceerde. Ondanks of dankzij, afhankelijk van wie men het vraagt, de nieuwe VU-ID-alliantie kende de partij opnieuw een (uiterst bescheiden) electoraal succes in 1999.

De spanning tussen de progressieve en centrumrechtse, Vlaams-nationalistische vleugel nam nog meer toe na de verkiezing van Geert Bourgeois tot

Gwendolyn Rutten, ex-voorzitter van de Open Vld en in het diepst van haar gedachten heraut van het progressieve liberalisme in Vlaanderen, werkte zich verleden week opnieuw in de belangstelling met een pleidooi voor een verplichte vaccinatie tegen corona. Maar valt zo’n vaccinatiedwang wel te rijmen met liberalisme?

© PHOTONEWS

De Volksunie werd op 15 december 1954 opgericht en gold als het eerste naoorlogse Vlaams-nationalistische project dat min of meer als succesvol bestempeld kon worden. De partij ijverde aanvankelijk onder meer voor emancipatie van Vlamingen en het Nederlands en amnestie. De partij was niet louter separatistisch, maar streefde naar een zelfstandig(er) Vlaanderen binnen een federaal België.

Het duurde even voor de partij echt opgang maakte, maar de echte doorbraak kwam er tijdens de taalgrensdiscussie in de jaren ’60. Het was ook mede dankzij de druk van de Volksunie dat deze taalgrens in 1962 werd vastgelegd. Doorheen de jaren ’60 en ’70 groeide het succes van de partij en ging de Volksunie ook aandacht besteden aan andere, niet communautaire thema’s zoals het milieu – een primeur in België.

Gwendolyn Rutten Wel baas in eigen buik, maar niet in eigen arm?

Geert Bourgeois

partijvoorzitter in 2000. De interne tegenstelling was compleet toen het partijbestuur het Lambermontakkoord goedkeurde, in weerwil van de kersverse voorzitter en een aantal Kamerleden. Het leidde tot het stopzetten van de samenwerking tussen VU en ID21. Het aantal betalende leden halveerde op een jaar tijd.

Bij een intern referendum in 2001 viel de partij in drie groepen uiteen: de centrumrechtse, nationalistische groep rond Bourgeois zou de latere N-VA worden en haalde 47,2 procent van de stemmen, de progressieve groep rond Anciaux haalde 22,6 procent van de stemmen en werd het latere Spirit en een groep Johan Sauwens en Nelly Maes, die pleitten voor het samenhouden van de partij, haalde 30,2 procent van de stemmen. De naam ‘Volksunie’ verdween definitief omdat geen van de drie strekkingen een absolute meerderheid haalde, maar de groep rond Bourgeois erfde de partijinfrastructuur en wordt hierdoor algemeen beschouwd als de echte erfgenaam van de Volksunie.

“N-VA is coherenter” “De Volksunie was de naoorlogse partijpolitieke emanatie van de democratische, emancipatorische en inclusieve Vlaams-nationalistische stroming”, zei huidig N-VA-voorzitter Bart De Wever vorige week aan Belga. “In die zin is de N-VA overduidelijk de politieke erfgenaam van de Volksunie. Maar de ideologische vaagheid qua maatschappijvisie is daarentegen een groot verschil met de N-VA.” “Voor mij persoonlijk is de N-VA de enige erfopvolger van de VU”, meent Geert Bourgeois. “De N-VA geeft op een eigentijdse manier vorm en inhoud aan het democratisch Vlaams-nationalisme.

Wij doen evenwel een veel coherenter aanbod aan de Vlamingen dan de VU, zeker in haar laatste jaren.

Er was zeker een dodelijke ideologische tegenstelling. De leiding stuurde de partij in een doodlopende klein-linkse richting waardoor de partij zich verwijderde van haar natuurlijke achterban en moest vechten voor haar voortbestaan.”

Volgens voormalig voorzitter Patrick Vankrunkselsven (Open Vld) heeft de Volksunie dan weer heel wat meer gerealiseerd dan de N-VA, die volgens hem "geen letter aan staatshervorming heeft geschreven".

“Mensen zoals Bert Anciaux en Hugo Schiltz hadden het vernuft om hun ideeën om te zetten in teksten en staatshervormingen”, klinkt het. De Wever noemt het gehele resultaat van die staatshervormingen dan weer “helaas een staatkundige bric-a-brac”.

PIETER VAN BERKEL

Als er in Vlaanderen iemand is die telkens weer met veel nadruk en bombarie op de barricaden springt om de vrije wilsbeschikking te verdediging, dan toch wel Gwendolyn Rutten. Gaat het over abortus, dan moeten vrouwen de absolute baas in eigen buik kunnen zijn.

Wie euthanasie wil plegen moet op zo eenvoudig mogelijk verzoek meteen een pilletje of een spuitje toegediend krijgen. Idem dito over het homohuwelijk of wie van geslacht wil veranderen, want de vrije wil van het rationele individu primeert op alles. Dat de meeste mensen toch vooral van emoties aan mekaar hangen wil ze echter niet geweten hebben.

Socialisten, altijd wel een beetje dictator Het is de eerste keer niet dat Gwendolyn Rutten voor een vaccinatiedwang pleit, en ze is ook de enige niet in België. Zo bevindt ze zich in gezelschap van PS-voorzitter Paul Magnette. Voor hem gelden echter twee verzachtende omstandigheden voor zijn pleidooi voor een verplichte vaccinatie. Ten eerste is hij Franstalig, en dus in grote mate op Frankrijk gericht waar het maar niet wil lukken met de vrijwillige vaccinaties. En ten tweede is hij socialist, zeg maar aanhanger van een ideologie die lang niet vies is van een beetje dwang. Belastingdwang bijvoorbeeld, om welvaart te herverdelen, of nationalisaties om hele industrieën naar zijn hand te zetten.

Opmerkelijk is dat Conner Rousseau van Vooruit niet helemaal meestapt in de redenering van Paul Magnette, en zelfs een Frank Vandenbroucke wil het niet verder drijven dan dat hij niet tegen vaccinatiedwang is. Wallonië is grotendeels socialistisch, een klein deel van Vlaanderen sociaal-democratisch.

Blind progressivisme Maar vanwaar de haast van Gwendolyn Rutten om in iedereen de spuit te zetten? Het heeft veel te maken met het blind progressivisme dat zij wel vaker tentoon spreidt. Voor haar moet het immers vooruit, de “vleugels”, weet je wel, en is elke vernieuwing per definitie een verbetering omdat het een vernieuwing is. Dat er echt iets verbetert, of dat er verscholen negatieve effecten zijn, is niet zo belangrijk.

In dat verband is haar antwoord op de vraag van Bart Brinckman van De Standaard over eventuele effecten op de lange termijn tekenend. Er zijn ondertussen al miljoenen mensen ingeënt, zegt ze, alsof dat iets te betekenen zou hebben voor de langetermijneffecten. En in het licht van het PFOS-debat is het hemeltergend dat ze daar vervolgens nog aan toe voegt dat “als er later toch bijwerkingen aan het licht zouden komen, die discussie nog altijd gevoerd kan worden”.

Weinig ruimte voor discussie Dat blind progressivisme leidt er ook toe dat er bij Gwendolyn Rutten maar weinig ruimte voor discussie is over de coronavaccins, of gelijk welk ethisch vraagstuk. Ze wil eerst nog wel vriendelijk aanzetten tot vaccinaties, maar als er onvoldoende naar haar geluisterd wordt, moet het maar met dwang gebeuren. Anders komt immers ook háár vrijheid in het gedrang.

Nochtans zijn er goede redenen om een gezonde scepsis te bewaren tegenover de nieuwsoortige mRNA-vaccins. Het zou echt niet de eerste keer zijn dat na twintig of vijftig jaar blijkt dat een stof (PFOS!) of geneesmiddel, door de wetenschap ooit nog volkomen veilig verklaard, dan toch negatieve effecten blijkt te hebben.

FILIP VAN LAENEN

IN DE KIJKER

Heidi Rakels

“Verkiezing van het BOIC-voorzitter” stond er op het reuzegrote beeldscherm boven het podium toen vorige vrijdag de uitslag bekendgemaakt van de verkiezing van “de” nieuwe BOIC-voorzitter, waarbij de Vlaamse, Nederlandstalige Heidi Rakels (53) de duimen moest leggen voor de Waalse, Franstalige Jean-Michel Saive. Men had zelfs niet eens de moeite gedaan om Google Translate even te checken, want dat had ondanks zijn bedenkelijke vertaalreputatie wellicht toch nog een betere vertaling opgeleverd... En het schabouwelijke Nederlands stond bovendien nog op de tweede plaats. Het commentaar van onder andere Geert Noels op Twitter was snoeihard: “Om duidelijk te maken dat Vlamingen bij het BOIC vooral op de tweede plaats komen, en geen respect verdienen.”

Het Belgisch Olympisch en Interfederaal Comité is een Belgische instelling, ook al is sport een gemeenschapsmaterie en draagt Vlaanderen het meeste bij aan het BOIC en is het de hoofdleverancier van Olympische medailles. Het zijn de mentoren van “de ploeg van 11 miljoen” die er alles aan doen om de boel unitair te houden en dat op z’n Belgisch te besturen. Een vrij rigide en gedateerde organisatie dus. Het volstaat om het door het BOIC ondersteunde project Be Gold eens te bekijken om te zien hoe de verhouding tussen Vlamingen en Franstaligen is… (“Be Gold promoot specifieke projecten op het vlak van ontdekking, ontplooiing en begeleiding van jong sportief talent, met het oog op deelname aan de Olympische spelen op lange termijn”, zo lezen we op de webstek.)

CITAAT VAN DE WEEK

Tinne Van der Straeten (Groen):

7 © PHOTONEWS

Politiek

16 SEPTEMBER 2021

“De mensen betalen voor het opruimen van nucleaire kerkhoven” In een discussie over de stijgende energieprijzen wees minister van Energie Tinne Van der Straeten (Groen) met beschuldigende vinger naar kernenergie. In De Afspraak wijst zij op het feit dat mensen via de federale energieheffingen bijdragen aan “het opkuisen van de nucleaire kerkhoven in de Kempen”.

Khattabi wil klimaat-OCAD

Verkiezingen De legendarische tafeltennisspeler Jean-Michel Saive was kandidaat-voorzitter. Maar helemaal op het einde van de rit stelde ook oud-judoka Heidi Rakels zich kandidaat, een vrouw en Vlaming.

Hoewel Saive zeven maal aan een Olympiade deelnam, haalde hij nooit een medaille. Rakels haalde wel ooit (in 1992) brons binnen.

Feit is dat ze beiden topatleten zijn of waren met een indrukwekkend palmares. Wat dat betreft, was hun kandidatuur perfect te verantwoorden. Maar in de aanloop naar de verkiezingen maakte Heidi Rakels haar ambitieuze plannen bekend, die angstvallig werden aangehoord door het BOIC-establishment.

Zo vond ze dat er extra zou moeten ingezet worden op meer disciplines en nog meer sporten. Daartoe wilde ze dat het BOIC “meer sponsors aantrekt, zodat dat geld efficiënt gebruikt kan worden om nog meer topsportprojecten te ondersteunen." En nog: “(…) er zijn al gouden medailles gehaald, we weten hoe het moet. Nu moeten we dat alleen nog op grotere schaal gaan doen. Daar is een investeringsmentaliteit voor nodig. Als je wil groeien, moet je geld besteden." Ze wilde dus een nog betere topsportcultuur om meer kwaliteit te realiseren. En dan kwam de aap uit de mouw, die het vastgeroeste BOIC-apparaat naar adem deed snakken, want dat zou alles wel eens in communautair vaarwater kunnen brengen en enkele forse pijnpunten blootleggen. Ze pleitte immers voor een goede samenwerking en een betere communicatie tussen de gemeenschappen. “Daar waaien frisse winden, maar niet binnen het BOIC”, zo zei ze. Bovendien zijn er vaak verschillende doelstellingen die voor veel conflicten zorgen. “We moeten die doelstellingen dichter bij elkaar brengen." Ook wilde ze de Waalse tegenhanger van Sport Vlaanderen responsabiliseren om meer en beter dan vandaag te presteren. Heidi Rakels toonde ambitie en dat werd door tal van oud-sportlui bijzonder geapprecieerd. Hun steun had ze alvast, maar het werd niet gehonoreerd door een meerderheid van het BOIC, die bestaat uit de bijna uitsluitend mannelijke voorzitters van de ‘Belgische’ sportfederaties… Nogmaals Geert Noels: “Heidi Rakels had alles om een fantastische BOIC-voorzitter te zijn, behalve de steun van de bobo's. Jammer, en een verlies voor de Belgische sporters.”

Het is de nagel op de kop.

Ontgoocheld Dat ze een ‘vechtster’ is, bewees ze niet alleen in het judo. Ze is van opleiding burgerlijk ingenieur en na haar judocarrière smeet ze zich om een succesvol bedrijf op te bouwen waarin ze haar managers-talent optimaal tot zijn recht kon laten komen. Hoewel ze sportief Jean-Michel Saive feliciteerde toen de uitslag bekend werd, toch bleek een zekere ontgoocheling toen ze in een interview met “sporza.” zei: “Het BOIC wil geen nieuwe impuls van buitenaf. Alles verloopt naar wens blijkbaar.” En bovendien voelt ze het aan alsof ze haar in die wereld liever niet zien, want ze had al drie maal zonder succes gesolliciteerd in de wereld van de topsport. Het is nu genoeg voor haar, ook al hoopte ze toch “een beetje aan de boom te hebben kunnen schudden”. Het BOIC blijft dus wat het altijd was. Stel je voor dat een Vlaamse vrouw dat op een ander spoor had gezet?! Een gemiste kans, zoveel is duidelijk.

© PHOTONEWS

Programma

Zakia Khattabi (Ecolo)

Federaal minister van Klimaat Zakia Khattabi (Ecolo) pleit voor de oprichting van een ‘OCAD voor het klimaat’.

Toeval of niet, in de week dat de krantenkoppen beheerst werden door berichtgeving over 9/11 – en indirect dus over terreurdreiging – lanceert federaal minister van Klimaat Zakia Khattabi (Ecolo) een pleidooi voor een nieuw soort OCAD. Het Orgaan voor de Coördinatie en de Analyse van de Dreiging (OCAD) is een federaal overheidsorgaan dat de terreurdreiging in ons land opvolgt.

Het nieuwe orgaan waar Khattabi voor pleit heeft echter niets met terreur of extremisme te maken, maar zou ‘klimaatrisico’s’ permanent opvolgen, een ‘OCAD voor het klimaat’ met andere woorden.

Het is de bedoeling om naar het voorbeeld van OCAD een multidisciplinair en onafhankelijk federaal kennis- en expertisecentrum op te richten dat de klimaatdreiging opvolgt. Zoals het OCAD onder de voogdij van de minister van Binnenlandse Zaken valt, zou het ‘klimaat-OCAD’ van Khattabi onder voogdij van de minister van Klimaat en Milieu vallen. Khattabi wil het klimaat verheffen tot een kwestie van nationale veiligheid; zo zouden het klimaat-OCAD en de bevoegde minister allen deel gaan uitmaken van de Nationale Veiligheidsraad.

“De doelstelling is om België in staat te stellen – inzake klimaatverandering en bij uitbreiding alle planetaire grenzen – op elk moment te beschikken over een adequate en geactualiseerde analyse van de risico’s op basis van een evaluatie van de uitdaging en de kwetsbaarheden”, aldus Khattabi.

“Dit moet uitmonden in het formuleren van mitigatie-, adaptatie- en “loss & damage”-aanbevelingen met het oog op een evenredige bijsturing van het klimaatbeleid

en versterking van de klimaat-governance om onze weerbaarheid te verhogen. Aanpassing is ook voorkomen en anticiperen.”

De minister roept op om lessen te trekken uit het noodweer dat deze zomer grote delen van Europa, waaronder niet in het minst delen van Wallonië, trof. “Het is onze plicht om aan de hand van een beter inzicht, van meer anticipatie en van een betere samenwerking vanuit een holistische benadering bij te dragen tot het bereiken van klimaatweerbaarheid tegen 2050”, besluit Khattabi.

Vlaams Belang: “Onnozele PR-stunt” Oppositiepartij Vlaams Belang noemt het voorstel van Khattabi een “onnozele pr-stunt”. “Van een minister zou je een beetje professionaliteit en realiteitszin mogen

verwachten”, zegt Kamerlid Kurt Ravyts. “Om een terreurdreiging in te schatten moet je allerlei open en gesloten informatie verzamelen uit een moeilijk web van chats, afgeluisterde gesprekken, spionage en zelfs dubbelagenten.

Om de toestand van het klimaat in te schatten, moet je Google opendoen.”

Volgens het Vlaams Belang zijn er in België als “genoeg nutteloze (federale) instanties die elkaar voor de voeten lopen”. De partij ziet daarom ook weinig heil in het voorstel. “Onze energiebevoorrading moet betaalbaar, betrouwbaar en beter voor het milieu zijn”, aldus Ravyts. “Dat betekent in ieder geval niet het sluiten van onze kerncentrales in 2025. Kernenergie staat in voor de helft van onze energiebevoorrading. Eerder moeten we kijken naar de uitbreiding van onze kernenergiecapaciteit, zoals met kleinere modulaire centrales.”

PIETER VAN BERKEL

8

Interview

16 SEPTEMBER 2021

DRIES VAN LANGENHOVE De kamer van inbeschuldigingstelling in Gent buigt zich volgende week donderdag over de zaak van Dries Van Langenhove (28).

De oprichter en bezieler van Schild en Vrienden moet zich, samen met acht medestanders, verantwoorden voor inbreuken op de Antiracismewet, de Wapenwet en de Negationismewet. Van Langenhove is strijdbaar als altijd, maar de juridische veldtocht begint zwaar door te wegen. “Ik maak me geen illusies”, zegt hij. “Ze willen me mijn burgerrechten afnemen zodat ik in 2024 geen kandidaat kan zijn bij de parlementsverkiezingen.”

“Ze willen me mijn burgerrechten afnemen” et parket startte een onderzoek naar Dries Van Langenhove en Schild & Vrienden na een Pano-reportage op de openbare omroep.

Journalist Tim Verheyden kwam tot de vaststelling dat er op geheime Facebook- en Discordgroepen seksistische en racistische memes werden gedeeld. Speurders van het Oost-Vlaamse parket vielen zijn woning in Opwijk binnen op zoek naar bewijsmateriaal. Ruim drie jaar na de beruchte uitzending, is het onderzoek intussen afgerond. Van Langenhove heeft de beschuldigingen altijd ontkend. “Het onderzoek is dan wel afgerond, maar het proces zelf kan nog jaren aanslepen”, vertelt Van Langenhove. “Zo’n proces vraagt enorm veel geld en tijd. En voor ons is dat een ramp, ook en vooral op financieel vlak.

Schild & Vrienden is geen rijke organisatie. Wij krijgen geen subsidies. En veel tijd hebben we ook al niet. Maar goed, het is duidelijk dat de staat, justitie, de VRT en de UGent wel geld en tijd op overschot hebben. Ik denk dat onze tegenstanders deze juridische procedure gaan gebruiken als een soort uitputtingsslag. In dat geval onderschatten ze mijn vastberadenheid.

Ons dossier ziet er goed uit. Maar mijn vertrouwen in het Belgische rechtssysteem is tot onder nul gezakt.”

Het onderzoek naar Schild & Vrienden heeft drie jaar geduurd.

Waarom was er zo veel tijd nodig?

“Het onderzoek werd politiek gestuurd. Om hun valse beschuldigingen te staven hadden ze bewijzen nodig, maar die hebben ze zelfs na twintig huiszoekingen en vijftig verhoren nog altijd niet. De plannen zijn duidelijk: ze willen me mijn burgerrechten afnemen zodat ik me niet meer verkiesbaar kan stellen. Een drama zou dat natuurlijk niet zijn, want ook in dat geval zal ik mijn plicht doen en zo veel mogelijk mensen overtuigen om een juiste stem uit te brengen, maar het kan natuurlijk wel nadelig zijn. Elke stem is belangrijk, ook al zal een mogelijke overwinning van het Vlaams Belang niet vallen of staan met mijn deelname.”

“In aanloop naar 2024 wil ik me volop kunnen bezighouden met het overtui-

gen van mensen. Onze tegenstanders weten dat ik dat niet naar behoren kan doen als ik al mijn tijd, energie en geld moet steken in een aanslepend proces dat eigenlijk nergens op slaat.”

Naast u werden nog acht andere aanhangers van Schild & Vrienden in verdenking gesteld. Hoe gaan zij met die dreigende doorverwijzing naar de rechtbank om?

“Ook voor hen hangt het zwaard van Damocles boven het hoofd. Tegelijk zijn er ook nog honderden andere jonge Vlamingen die meegedaan hebben aan acties en bijeenkomsten van S&V. Ook zij hebben het zwaar gehad door deze repressie. Het gerechtelijk onderzoek en de laster in de media zijn voor ons een hele aanpassing geweest. In 2017 of 2018 stonden militanten elkaar nog te verdringen om tijdens een actie op de eerste rij te staan voor een foto. Door die negatieve aandacht van justitie en media stel ik vast dat onze werking veel meer besloten is geworden. De Pano-reportage heeft diepe sporen nagelaten. Sommige van onze mensen verloren hun job of kregen problemen met familie of op school. Ze hadden nochtans geen vlieg kwaad gedaan.

Maar onze militanten hebben een sterke ruggengraat. Ze kunnen dit trotseren.”

Klopt het dat we sinds die Pano-reportage ook veel minder van Schild & Vrienden gehoord hebben? Is de tijd van opmerkelijke acties voorbij?

“We hebben onze werkwijze fundamenteel moeten aanpassen. Als we in de schijnwerpers lopen, kan dat negatieve gevolgen hebben. Staatsterreur door justitie, laster in de pers en censuur door sociale mediabedrijven hebben onze manier van werken veranderd. Ik geef een voorbeeld: vorige zomer gingen we in het Waalse Trois Ponts Vlaamse leeuwenvlaggen ophangen. Het ging om een protestactie nadat een Vlaamse scoutsgroep, die daar op kamp was, zijn leeuwenvlag op bevel van de plaatselijke burgemeester had moeten verwijderen. Het was een heel brave actie. Maar op basis van enkele foto’s die we zelf hadden genomen, werden er opnieuw huiszoekingen doorgevoerd bij onze mi-

litanten. Dat is toch niet te geloven?

Als je met zo veel repressie krijgt af te rekenen, wordt het heel moeilijk om nog op normale manier actie te voeren.”

“Daarom hebben we onze activiteiten enigszins verlegd. De afgelopen weken bijvoorbeeld, hebben we meegeholpen aan de opbouw en afbraak van de IJzerwake en organiseerden we een succesvolle zomeruniversiteit in Limburg. Ons project om gratis bokslessen te voorzien voor jonge Vlamingen draait ook op volle toeren. Dat is het soort activiteiten waar de censuur en de repressie geen vat op hebben en waar we dus meer op inzetten.”

In februari trok u, in volle coronacrisis, naar Parijs om mee te protesteren met Génération Identitaire. U kreeg daar veel kritiek op. Was die uitstap echt nodig?

“Die kritiek kwam alleen van journalisten. En ja, het was mijn plicht om daar te zijn, als parlementslid en als activist. We hebben toen trouwens voorspeld dat er een verbod zou komen op Génération

Ik ben geen vrouwenhater, geen Jodenhater, geen racist, geen antisemiet Identitaire en dat verbod is er intussen dus ook gekomen. En nu is men zelfs geldboetes en celstraffen aan het uitdelen aan de ex-leden van Génération Identitaire. Mensen worden dus retroactief gestraft. Ook in Oostenrijk heeft men de identitaire beweging intussen verboden. En in België zien we net hetzelfde gebeuren. Melissa Depraetere, fractievoorzitster van Vooruit, heeft al expliciet gemeld dat bewegingen zoals Schild & Vrienden niet langer mogen bestaan.

Zo’n verbod zit er ook bij ons aan te komen.”

Interview

16 SEPTEMBER 2021

9

KAMERLID EN BEZIELER SCHILD & VRIENDEN Intussen organiseren jullie ook bokstrainingen. Geven zo’n initiatieven jullie geen negatief imago?

“Dat denk ik niet. Bij Schild & Vrienden geloven we nogal hard in de combinatie van mentale en fysieke weerbaarheid.

Een gezonde geest in een gezond lichaam, weet je. Sporten is een erg makkelijke manier om jonge mensen samen te krijgen en hen te motiveren om aan zichzelf te werken. Als we allemaal de beste versie worden van onszelf, komt het hier vanzelf wel goed.”

Mogen uw aanhangers nog een pint drinken of een sigaret roken? “(lacht) Dat mag zeker en vast, maar mocht ik zien dat ze echt hun gezondheid op het spel zetten, zou ik hen daar wel op aanspreken. Dat zou ik ook doen bij vrienden of familieleden.”

Bij de parlementsverkiezingen in 2019 werd u als onafhankelijk kandidaat verkozen op de Kamerlijst van Vlaams Belang. Hebt u intussen al een lidkaart?

“Nee. Ik heb ook nog enkele andere projecten onder mijn hoede, zoals Schild & Vrienden en mijn eigen mediakanaal. Mocht ik lid zijn van Vlaams Belang, dan zouden die projecten minder onafhankelijk zijn.”

Worden sommige mensen binnen het Vlaams Belang toch niet een beetje zenuwachtig daarvan?

Wel een topplaats krijgen, maar geen lid worden…

“Helemaal niet. Ik heb de partij toch ook veel stemmen opgeleverd waardoor er meer Vlaams Belang-verkozenen zijn?! De meeste Vlaams Belang-supporters waren blij dat ik voor hun partij op de lijst stond. En dat genoegen was volledig wederzijds.”

Intussen hebt u ook een eigen mediakanaal opgestart waarbij u zelf in de rol van politiek commentator kruipt. Wat is de bedoeling eigenlijk van dat mediakanaal?

“Fundamentele politieke verandering kan je niet alleen in het parlement en op straat bewerkstelligen. Linkse indoctrinatie wordt vandaag vooral verspreid via de media en via ons onderwijs. Een eigen scholenkoepel oprichten, dat is een beetje moeilijk. Maar een eigen mediakanaal, dat kan wel. Ik heb enkele competente mensen aangeworven en we hebben zelf een studio gebouwd.

Intussen haalt mijn mediakanaal gemiddeld 84.000 kijkers per uitzending. Dat is meer dan sommige gewone televisieprogramma’s. Ik ben heel tevreden met dat resultaat en ik hoop ook nog te groeien. Het is ook interessant dat vooral jonge mensen onze filmpjes bekijken.”

De media informeren te links, zo luidt de kritiek. Maar aan de verkiezingsresultaten en in de peilingen is dat voorlopig toch niet te merken?

“Oh, maar ik ben ervan overtuigd dat onze partij zonder linkse media, of mét onafhankelijke media, een nog beter resultaat zou neergezet hebben. Eigenlijk mogen we dus best fier zijn

dat de Vlaams-nationalistische partijen, ondanks die linkse overmacht in de media, toch nog zo goed scoren. Maar het moet nog beter kunnen. Want vergis u niet: de rechterzijde denkt vaak dat iedereen het linkse narratief van VRT en VTM door heeft. Dat is niet het geval.

Elke dag kijken nog honderdduizenden Vlamingen naar de televisiejournaals, die denken dat ze er de waarheid horen.

We hebben nog niet iedereen kunnen wakker schudden.”

U bent intussen bekend en ook berucht. Bent u eigenlijk nog overal welkom?

“Dat valt eigenlijk heel goed mee. Ik krijg bijna geen negatieve reacties. Heel veel mensen komen me feliciteren als ik bijvoorbeeld naar de winkel ga, en als ik op restaurant ga gebeurt het vaak dat de eigenaar me fier welkom komt heten en bedankt voor mijn werk. Het aantal selfies dat ik al heb moeten laten maken voor voorbijgangers zal intussen de duizenden overstijgen. Nu, ik maak me geen illusies. Er zullen ook wel mensen zijn die me een rechtse klootzak of bruine rakker vinden. Zij zullen me natuurlijk iets minder snel aanspreken, vooral ook omdat ze in de media hebben gelezen wat een gevaarlijk monster ik wel ben (lacht).”

Toch lijkt het me dat de figuur Dries Van Langenhove zwaar gecontesteerd is. Mensen zijn ofwel voor ofwel tegen u.

“Ik heb ook de indruk dat iedereen wel een mening over mij heeft. Maar zoals ik zei: bij veel mensen is die mening vaak gestoeld op waanzinnige zaken die in de media over mij zijn te vinden. Mocht ik de tijd hebben om met alle 7 miljoen Vlamingen een kort gesprekje te hebben, zouden veel mensen die nu een slecht idee over mij hebben hun mening aanpassen. Dat heb ik al vaak mogen ervaren. Ik kan het sommige mensen trouwens ook moeilijk verwijten dat ze zo over mij denken. Het valse beeld dat de media hebben geschetst, wordt door veel mensen ook voor waarheid aanzien.

Spijtig, maar het is niet anders.”

Misschien moet u maar eens wat vaker met uw lief of uw hond gaan poseren in de media?

“Weet je, ik zou mezelf graag als mens eens willen tonen in een eerlijk en diepgaand interview op televisie, maar die kans wordt me niet gegund. Ik ben ooit eens uitgebreid geïnterviewd door James Cooke, bekend van Gert Late Night.

Ik ben samen met James gaan sporten toen, we hadden echt een goed en menselijk gesprek. Maar vlak voor de uitzending kreeg ik te horen dat men toch beslist had om het interview met mij uit het programma te halen. (stil) Als ik dan zie hoe andere politici vaak alle tijd van de wereld krijgen om te vertellen wie ze zijn, wat ze doen en wat ze willen bereiken… In ‘Die Huis’ bijvoorbeeld.. Mocht ik ooit zo een kans krijgen, mijn leven zou er helemaal anders uitzien. Ik ben niet het fascistische monster dat sommigen van mij gemaakt hebben. Ik ben geen vrouwenhater, geen Jodenhater, geen racist, geen antisemiet.”

“Maar goed, mijn privéleven gooi ik niet in de openbaarheid. Geloof het of niet: ik ben niet iemand die graag in de schijn-

werpers staat. Al die aandacht, ik geniet daar eigenlijk niet van. Ik deel dus ook niet permanent filmpjes of foto’s uit mijn privéleven en ik ga ook geen journalisten meevragen op reis. Dat is niet wie ik ben.”

U staat niet graag in de aandacht, maar intussen bent u wel het gezicht van uw eigen mediakanaal.

“Dat is nu eenmaal mijn plicht als nationalist. Een goede redevoering houden, dat is een van mijn talenten. Ik ben ervan overtuigd dat ik op die manier veel kan betekenen voor Vlaanderen. Trouwens, heel wat politici posten iedere dag over hun privéleven op hun politieke sociale mediakanalen en de media schrijven er alleen positief over. Moesten diezelfde media de kans krijgen om mij of mijn privé-omgeving aan te vallen en te belasteren, ze zouden niet twijfelen.”

Ik ben van heel gewone komaf en ik heb van thuis niets meegekregen behalve goede manieren en heel veel liefde Verwijst u nu naar de berichten die premier De Croo zou verstuurd hebben naar een Italiaanse porno-actrice?

“De media komen zich nu wel verdedigen en zeggen dat het, in het geval van De Croo, om een privézaak gaat. Maar dat is natuurlijk niet privé. Het gaat hier om een incident waardoor ons land zes maanden langer zonder regering heeft gezeten. Het gaat om een premier die zelf toegeeft dat hij chanteerbaar was.

Het gaat om een premier die naar mediabazen telefoneert en beslist wat er wel of niet in de media komt. Moesten Poetin of Orban dit gedaan hebben, men had het Europees Parlement al samengeroepen om, bij wijze van spreken, sancties uit te spreken. Maar De Croo mag dat allemaal doen zonder dat er een haan naar kraait.”

“En die stilte over De Croo zijn fratsen staat dan weer in schril contrast met de enthousiaste berichtgeving over de barbecue die ik tijdens corona samen met vrienden organiseerde in openlucht.

Gedurende drie dagen was die barbecue nationaal nieuws. Ik denk dat ik, niet alleen uit principe, maar ook uit zelfbescherming beter weinig over mijn privéleven vertel. Ook voor mijn familie en vrienden doe ik dat beter niet.”

“Na de Pano-reportage werd vanuit de media ook doelbewust gelogen dat ik een rijkeluiszoontje zou zijn. Mijn tegenstanders wilden met die bewering de verdiensten afbreken die ik zélf op jonge leeftijd had bereikt. Ik zou volgens hen alles van thuis uit hebben meegekregen. Maar dat is dus pertinent onwaar.

Mijn vader is kok en mijn moeder secretaresse. Ik ben van heel gewone komaf en ik heb van thuis niets meegekregen

Als ik zie hoe andere politici vaak de tijd van de wereld krijgen om te vertellen wie ze zijn, wat ze doen en wat ze willen bereiken… Mocht ik ooit zo een kans krijgen, mijn leven zou er helemaal anders uitzien”

behalve goede manieren en heel veel liefde.”

De verkiezingen van 2024 komen er aan. Het is wellicht nu of nooit voor het Vlaams Belang. En dus ook voor u.

“De demografische klok tikt snel en 2024 wordt een kantelpunt. We mogen het vel van de beer niet verkopen voor hij geschoten is, maar volgens de peilingen ziet het er naar uit dat er in Vlaanderen een Vlaams-nationalistische meerderheid zit aan te komen.

Daarvoor moeten we nu alles op alles zetten. En dan moeten wij, Vlamingen, op tafel kloppen en schouder aan schouder staan. N-VA is nu al 17 jaar aan de macht, samen met een resem traditionele establishment-partijen.

Maar hebben ze al iets kunnen veranderen? Ik denk van niet. De enige manier om echte verandering te brengen is dus een Vlaams-nationalistische coalitie van Vlaams Belang en N-VA.”

Belangrijke beleidsdomeinen zoals migratie, justitie of defensie zijn wel federale materie. Daar gaat u vanuit de Vlaamse regering niets over te zeggen krijgen.

“Vlamingen moeten eindelijk maar eens onderhandelen zoals de Franstaligen dat doen. Het geld om dit land draaiende te houden komt uit Vlaanderen en dat moeten we nu ook maar eens durven zeggen. Vlaanderen moet zijn eisen stellen. En als men in Wallonië geen toegiften wil doen, moet je overwegen om eenzijdig de stekker uit dit land te trekken. Dát is de onderhandelingspositie van waaruit wij moeten vertrekken.”

Stel dat er in 2024 toch een Vlaamse regering kan gevormd worden met Vlaams Belang en N-VA, vreest u dan niet dat die ploeg enorm veel tegenwind gaat krijgen?

“Wat dat betreft, hebben we het einde nog niet gezien, vrees ik. In dit land is men tot heel veel slechte dingen in staat. Ikzelf ben ooit door de antiterrorisme-cel uit mijn bed gehaald. Er vonden twee huiszoekingen plaats.

Mijn bankinstelling heeft mij buitengegooid, de universiteit heeft mij buitengegooid. Maar dat is allemaal nog niets in vergelijking met wat er echt op ons afkomt. Het Belgische systeem is niet alleen gestoeld op postjespakkerij en zelfbediening in de politieke partijen.

Nee, het gaat ook om machtskartels, financiële kartels en miljardenstromen die gedurende tweehonderd jaar zijn opgebouwd. Het gaat om machtsinstituten die allemaal baat hebben bij het behoud van de Belgische status-quo. En voor het eerst wordt die status-quo nu echt bedreigd. Het Belgische systeem gaat dat niet zomaar laten gebeuren.”

WIM DE SMET

Geen woorden maar daden!

Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Word lid van het VNZ

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Bel 015 28 90 90 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be

10 Buitenland

16 SEPTEMBER 2021

Valt Ethiopië uiteen? © RUNE HELLESTAD/ UPI

Ook op het Afrikaanse continent woekeren zware conflicten voort die voor een massale migratie en een humanitaire catastrofe zorgen. Een voorbeeld: Ethiopië en dan in het bijzonder de regio Tigray.

Abiy Ahmed, Nobelprijswinnaar voor de Vrede in 2019

Het begon als een politieke strijd tussen de Ethiopische minister-president Abiy Ahmed (Nobelprijswinnaar voor de vrede in 2019) en de leiders van Tigray. De mensen van Tigray wilden meer autonomie, want ze voelden zich niet vertegenwoordigd door Ethiopië. De Ethiopische regering startte in november 2020 een militair offensief tegen het Volksbevrijdingsfront van Tigray (of TPLF). Dodental: zeker 10.000 mensen. Meerdere miljoenen mensen belandden in de hongersnood. Ethiopië telt 110 miljoen inwoners. 20 miljoen daarvan zijn Amharen, 25,5 miljoen zijn Oromo (Abiy Ahmed behoort tot dit volk). Amharen en Oromo eisen als vanouds de federale macht op. Kleine etnische groepen, zoals de Tigray met 4,5 miljoen inwoners, voelen zich op die manier uit het politieke plaatje geduwd. Het is de zoveelste veelvolkerenstaat die de interne etnische spanningen niet overleeft.

PIET VAN NIEUWVLIET

FRANKRIJK

Eric Zemmour is overal

© STEPHANE LEMOUTON / BESTIMAGE

ETHIOPIË

VERENIGD KONINKRIJK

Britten verteren Afghaanse kater Twee decennia na de start van de oorlog in Afghanistan lopen de visies nog altijd ver uit elkaar. Hebben de Amerikanen en hun bondgenoten – de Britten voorop - uiteindelijk wel de strijd gewonnen? Tony Blair blijft intussen geloven in de verhaallijn van twintig jaar geleden. Ook bij de Conservatieven lopen de emoties hoog op.

Vanaf het begin fungeerde Tony Blair, de toenmalige Prime Minister van Groot-Brittannië, als het schoothondje van George Bush. Reeds op 7 oktober 2001 steunden Britse troepen, als eerste, een luchtaanval van het Amerikaanse leger op trainingskampen van terreurbeweging Al Qaeda.

Enkele weken later zouden de Britten voet aan de grond zetten. Het werden er in totaal meer dan honderdduizend, verspreid over de tijd. Na twee decennia blijft Blair er nog altijd rotsvast van overtuigd dat hij – net als George Bush - juist gehandeld heeft. Hij uit harde woorden aan het adres van de huidige president Joe Biden. De beslissing van de Verenigde Staten om zich terug te trekken uit Afghanistan bestempelde hij onlangs als ‘tragisch, gevaarlijk, onnodig’ en zelfs ‘imbeciel’. Over de jaren heen lieten bijna 500 Britse soldaten het leven in Afghanistan.

Veiligheidsparadigma Interessant om zien is hoe de sociaaldemocraten in het Verenigd Koninkrijk nog altijd geloven in hun veiligheidsparadigma van twintig jaar geleden. Niet alleen Tony Blair uitte kritiek op de beslissing van Joe Biden, ook de huidige Labour-leider, Keir Starmer, schiet met scherp. Hij vindt dat de terugtocht van de Amerikaanse en Britse troepen een golf van terrorisme kan aanwakkeren in Europa. Tevens is er kritiek uit rechtse hoek. Nigel Farage, thans presentator op de nieuwe, politiek-incorrecte televisiezender GB News, spreekt over een

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT GENOEG VAN!

LUIKERSTEENWEG 244 F 35007 ANKERSTRAAT HASSELT 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272

011 223 253

MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE

‘totale mislukking’. Dat ook zijn vriend Donald Trump van plan was de troepen vroeg of laat weg te trekken uit het Afghaanse kruitvat, vergeet Farage gemakshalve.

De Conservatieve Prime Minister Boris Johnson volgt intussen de nieuwe verhaallijn van de Amerikaanse regering en stelt dat, globaal genomen, de doelstellingen van de missie in Afghanistan allemaal gehaald zijn. Blair was de schoothond van Bush, Johnson lijkt de schoothond van Biden. Een gezaghebbende conservatieve stem in dit dossier is Tom Tugendhat.

Deze veteraan, die hoge posities binnen het leger bekleedde tijdens de oorlogen in Afghanistan en Irak, kreeg tal van militaire onderscheidingen. Daarnaast is hij benoemd tot lid van de Excellente Orde van het Britse Rijk. Tugendhat zetelt sinds 2015 als parlementslid, verkozen in de regio Kent, en is tevens voorzitter van de parlementaire commissie voor Buitenlandse Zaken.

Lessen voor politici Dat de Taliban zo snel de macht weer zouden grijpen in Afghanistan was volgens de politicus-soldaat erg voorspelbaar. Tijdens een emotionele redevoering in the House of Commons schuwde hij recentelijk de harde woorden niet. Hij vertelde hoe hij soldaten aan het front verloor en hoe deze oude wonden weer zijn open gereten in de jongste weken. Tugendhat gaf nog een les aan de politieke wereld: Het zijn niet legers die oorlogen winnen, zij kunnen enkel ruimte creëren voor vrede. Volgens de militair zijn het landen die uiteindelijk voor vrede moeten zorgen en daarin hebben de Westerse landen gefaald. Opmerkelijk is dat Tugendhat er aan toevoegde dat Groot-Brittannië niet afhankelijk mag zijn van één bondgenoot (lees: de Verenigde Staten) maar ook Europese partners – en de brede NAVO - nodig heeft. “De gebeurtenissen van de jongste weken lijken een mislukking, maar ze hoeven het uiteindelijk niet te zijn”. De toekomst moet uitwijzen welke lessen de politici uit deze woorden trekken.

LVS

Als presidentskandidaat zou Zemmour rechts verdelen.

Hij is nog niet eens kandidaat voor de presidentsverkiezingen in 2022 en toch heeft iedereen het al dagen over de conservatieve publicist Eric Zemmour.

Reden is dat hij een boek publiceert dat president Emmanuel Macron in een moeilijk parket brengt. Macron zou aan Zemmour gevraagd hebben een nota te maken over het migratieprobleem.

7 procent haalt hij in de peilingen, terwijl de favorieten Emmanuel Macron en Marine Le Pen met meer dan 20 procent een aardige voorsprong hebben op alle andere mogelijke presidentskandidaten. Toch had iedereen vorige week de mond vol over de conservatieve en islamkritische publicist Eric Zemmour, die zelf niet eens officieel kandidaat is. Maar volgens de bladen Le Canard Enchaîné en het hem gunstig gezinde Valeurs Actuelles zou hij aan een aantal vrienden gevraagd hebben de 500 handtekeningen van burgemeesters te verzamelen, een voorwaarde om te mogen deelnemen aan de belangrijkste Franse stembusslag.

Een doelstelling die Zemmour volgens politieke waarnemers probleemloos zal halen. Onder de meer dan 40.000 burgemeesters zijn er wel 500 die hem gunstig gezind zijn.

Nieuw boek De grote aandacht voor Zemmour heeft niet alleen te maken met zijn mogelijke kandidatuur, maar ook met zijn nieuwe boek dat nu uitkomt en deels als springplank voor de verkiezingen wordt gezien.

“La France n’a pas dit son dernier mot” (Frankrijk heeft nog niet het laatste woord gehad) is op basis van de al gepubliceerde fragmenten een typisch Zemmour-boek.

Nostalgie naar de Franse grandeur uit het verleden en zeker de Napoleontische periode, een kritiek op de maatschappelijke nieuwlichterij na de jaren ’60 en een aanklacht tegen islam en immigratie. Wat dat laatste betreft, staat er in het boek een passage die wat vervelend is voor huidig president Emmanuel Macron. Toen Zemmour in 2020 op straat verbaal bedreigd werd, belde Macron hem op om hem te steunen en het gesprek evolueerde vlug richting immigratie. Volgens Zemmour zou de president impliciet akkoord zijn gegaan met de kritiek van Zemmour op de massa-immigratie en zou Macron hem zelfs gevraagd hebben een nota te maken over de problematiek. “Mijn secretariaat zal u contacteren.” Een passage die door links werd weggelachen als onwaar, maar door een even groot deel van de politieke waarnemers werd beschouwd als een steek van Zemmour naar Macron. Op het

Elysée is men er niet gelukkig mee. Zeker omdat in hetzelfde boek het departement Seine-Saint-Denis ten noorden van Parijs wordt beschreven als een plek van “religieuze islamkolonisatie”.

Kwatongen beweren dat Macron nu revanche neemt op Zemmour door aan de CSA, de Franse audiovisuele waakhond, te vragen Zemmours tv-optreden te meten en later mee te tellen in de uitzendminuten die hem als kandidaat voor de presidentsverkiezingen worden toegekend.

Meteen bevindt de publicist zich in het midden van een situatie die hij het meest comfortabel vindt: iedereen spreekt over hem, hij is overal en kan zich in media ook vlot verdedigen. Extra bonus: op 8 september werd Zemmour in beroep vrijgesproken voor zijn islamkritische en anti-immigratie-uitspraken tijdens een colloquium in 2019. Een evenement dat georganiseerd werd door de entourage van Marion Maréchal, nicht van Rassemblement National-kandidate Marine Le Pen.

Kandidatuur De aanhangers van Le Pen zelf moeten nu ook veel energie steken in het relativeren van een mogelijke kandidatuur van Zemmour die volgens politieke waarnemers stemmen kan afsnoepen van de RN-kandidaat. Marine Le Pen blijft er kalm bij: “Zemmour zal misschien beginnen aan de campagne, maar ze niet beëindigen.”

Toch zegt RN-kopstuk en burgemeester van Perpignan Michel Aliot dat Zemmour een fout maakt als hij kandidaat is. Hij zou rechts te veel verdelen en zo een herverkiezing van Macron in de hand werken.

Eenzelfde boodschap horen we bij de conservatieve Les Républicains. De publicist zou stemmen afsnoepen van de mogelijke kandidaten als Xavier Bertrand en zelfs Brexit-onderhandelaar Michel Barnier waardoor een tweede ronde tussen Macron en een ook door Zemmour verzwakte Le Pen onvermijdelijk is. Zelden heeft iemand die nog geen officieel kandidaat is en in de peilingen niet boven de 10 procent uitkomt zoveel politieke invloed gehad.

SALAN

Buitenland

16 SEPTEMBER 2021

CHINA

WEF / SWISS-IMAGE.CH

DIPLOMATIEKE VALIES

11

Keizer Xi

China gedraagt zich niet alleen in het buitenland steeds agressiever, zowel militair als diplomatiek en economisch. Ook in eigen land worden de duimschroeven steeds strakker aangehaald, op alle niveaus en in alle geledingen van de maatschappij.

“Er vindt een monumentale verandering plaats in China. Op economisch, cultureel en politiek terrein is er een monumentale revolutie bezig […] waarbij de macht opnieuw verschuift van een kapitalistische kliek naar het volk. […] Het is een terugkeer naar de revolutionaire geest, naar heroïsme, dapperheid en rechtvaardigheid.” Deze boodschap wordt nu massaal verspreid via de Chinese staatsmedia (er zijn geen andere). “Kapitalisten”, sterren van de muzieken filmindustrie, zelfs videogames blijken plots staatsvijandig te zijn. Een eerste fase van een stalinistische zuivering of de aanloop naar een herhaling van de apocalyptische catastrofe van de Culturele Revolutie en de Grote Sprong Voorwaarts? Ook nieuw is de personencultus van Xi.

Samuel P. Huntington schreef zijn ophefmakend werk over de botsende beschavingen in 1993.

Vijfentwintig jaar botsende beschavingen

Heil de Keizer!

Tijdens Culturele Revolutie moesten de Rode Gardisten op bevel van Mao afrekenen met “vier ouden”: de oude tradities, de oude denkwijzen, de oude gewoonten en de oude cultuur. Heel het niet-marxistische verleden van China - 99 procent dus - moest gesloopt of verbrand worden. (Herkent u BLM en Antifa daarin?) Maar toen Mao op het Tien An Men Plein verscheen, brulden daar miljoenen Rode Gardisten: “Tien- en tienduizend jaar! Tien- en tienduizend jaar!”

De leuze waarmee gedurende millennia de Chinese keizers waren begroet, op datzelfde plein. Het verleden leek verwoest, en plots keerde het terug. De slang van de geschiedenis beet in haar eigen staart.

Men kan wat muggenziften over waar de voorspellingen toch niet helemaal snor zaten in het ophefmakende boek van Samuel Huntington dat een kwarteeuw geleden verscheen. Of men kan tot de essentie trachten door te dringen, wat pertinenter, leerrijker en vooral onrustwekkend is.

Zelfkritiek “Botsende Beschavingen” is een antwoord op Fukuyama's voorspelling dat de triomf van de (westerse) liberaal-democratische waarden en staatsvorm een feit was na het einde van de koude oorlog. Niet dus volgens Huntington, die net een conflictueuzer systeem voorspelt.

En die geschillen zouden vooral langs en tussen beschavingsblokken lopen.

De kritiek werd niet altijd met de nodige academische waardigheid geformuleerd. Een van de critici was hijzelf. Mis-

schien was hij te streng voor de islam?

En misschien was meer aandacht nodig voor de factor demografie? Misschien.

Stelling met ‘cachet’ Dit jaar vieren we de 25ste verjaardag van het boek, steunend op een eerdere lezing voor het American Entreprise Institute (1992), wat zich vertaalde in een bijdrage in Foreign Affairs (1993). Het levert een betoog met waardevolle elementen op. Zijn fulmineren tegen wat hij de Davos-cultuur noemt bijvoorbeeld.

“De westerse cultuur is uniek, maar niet universalistisch”, stelt hij. Denken dat een globale politiek geschoeid op westerse leest gevolgd kan worden, is dan ook een voorbeeld van gevaarlijke zelfoverschatting. Een kwarteeuw na het verschijnen van het boek, twintig jaar ook na de aanslagen van 11/9, op een moment dat de VS in de gekende omstandigheden Kaboel verlaten, China versterkt uit de covidcrisis lijkt te komen en de woke-cultuur misschien wel het meest verlammende virus is, is een herlezing geen overbodige luxe. Bij zijn overlijden schreef The New York Times dat na de aanslagen van 2001 zijn stellingen meer ‘cachet’ gekregen hebben.

Met Xi lijkt nu die periode van keizerlijke alleenheerschappij terug te keren. Nergens kan men aan zijn personencultus ontsnappen. Vrijwel álle machtsposities zijn in zijn persoon verenigd. Hij is zonder overdrijving voorzitter en opperbevelhebber van alles tegelijk. Er is een campagne bezig tegen de Chinese hightechbedrijven. De overheid beperkt zelfs de tijd die men aan

Chinese en Russische oligarchen Het economische succes van China was te danken aan het internationaal gedoogde overtreden van alle regelgeving inzake patenten, vrijhandel en staatssubsidies, én aan het gedeeltelijk loslaten van het economische marxisme, waarbij men bijna-kapitalistische ondernemingen liet ontstaan, met min of meer vrij ondernemerschap, terwijl men tegelijk de totalitaire politieke gezagsstructuren behield en geen millimeter echte democratisering toestond. De campagne van Xi bewijst dat dit tegennatuurlijk model zijn limieten bereikt heeft.

Deze economische liberalisering met behoud van marxistische machtsstructuren was een reactie op wat er in de jaren ’90 in Rusland gebeurde. De ineenstorting van het communisme sleepte heel de toch al wegroestende economie met zich mee en op de puinhopen ervan werden de oligarchen schatrijk. Dat noemde men “wild kapitalisme”, terwijl het rottend communisme was.

De oligarchen van toen waren in dollars uitgedrukt miljonair. De oligarchen die zich na 2000 tijdig bij Poetin hadden aangesloten zijn miljardairs, maar steunpilaren van het regime. Anders dan Xi probeerde Poetin geen marxistische dogma’s in ere te houden. Sovjetmacht interesseerde hem, ideologie was daaraan ondergeschikt. De Chinese communisten, met hun starre dogma’s, zijn er niet in geslaagd hun oligarchen op dezelfde manier aan zich te binden.

Steeds meer bedrijfsleiders worden gearresteerd. Gaat Xi de kippen slachten die de gouden eieren leggen? Alleen omdat ze niet ten volle onder controle van de partij staan? Het zou niet de eerste keer zijn in de geschiedenis van het marxisme.

PAUL BÄUMER

© SHUTTERSTOCK

De aandacht die een bepaald boek krijgt, plaatst andere werken van eenzelfde auteur wel vaker in de schaduw van dat ene schrijfsel. Francis Fukuyama zal altijd gelinkt worden aan zijn hoopgevend en behoorlijk naïef “The End of History and the Last Man”, waardoor zijn volgende werk “Trust” onvoldoende tot zijn recht kwam. Mutatis mutandis kan hetzelfde gezegd worden over Samuel Huntington. Hij is de geschiedenis ingegaan met zijn “Clash of Civilizations” (“Botsende Beschavingen”), een begrip dat een eigen leven is gaan leiden. Zijn latere “Who Are We? The Challenges to America's National Identity” kreeg niet de aandacht die het verdiende, zeker in deze BLM-tijden. Het zij zo.

internetspelen mag besteden. De laatste achterkamertjes waar nog een restantje individuele vrijheid was, worden nu gesloten.

MICHAËL VANDAMME Het cultiveren van de personencultus: Xi met echtgenote Peng op bezoek in Parijs

GRIEKENLAND

Theodorakis, de eeuwige Griekse rebel Op de leeftijd van 96 jaar stierf de geniale Griekse toondichter Mikis Theodorakis. Hij zal bij de meeste Vlamingen en Nederlanders blijven leven als de musicus van de sirtaki in de film Zorba De Griek, maar hij was meer dan dat. De mainstreammedia herdachten de Griek, maar – wat niet verwonderlijk is – deden dat op een selectieve manier. de voor de centrumrechtse Nea Demokratia en dat hij in het begin van de jaren ‘90 van de vorige eeuw even minister was in een conser© SHUTTERSTOCK

Niemand zal ooit ontkennen dat Theodorakis een keiharde en bevlogen tegenstander was van het Griekse kolonelsregime van de vorige eeuw: hij heeft er een zware prijs voor betaald, en leefde als banneling in Parijs, zoals onder andere ook die andere Griekse icoon, Melina Mercouri. Theodorakis componeerde meer dan duizend melodieën, waaruit een bijna lichamelijke hang naar zijn Griekse vaderland, zijn grond en zijn volk sprak. In zowat elk lied, elke melodie sprak de liefde voor Griekenland. Hij kende een op zijn zachtst gezegd bewogen leven, als weerstander, als verzetsman. Hij stond dichtbij de Griekse communistische partij, inderdaad, en zeker in die eerste naoorlogse jaren en decennia.

Don Quichotte Maar de officiële pers vergeet wel eens dat hij kort in het Europese parlement zetel-

Mikis Theodorakis: een Griekse Don Quichotte op de barricades.

vatieve regering. Als er iets als een paal boven water staat, dan wel dit: Theodorakis viel politiek niet in een hokje te steken. Voor rechts was hij een gevaarlijke communist, voor links was hij een sociaal-verrader.

Mikis Theodorakis stond tot het laatste van zijn leven op de barricades, hij trok ten strijde tegen de Europese trojka, en hij ontzegde, als een moderne Demosthenes op de antieke agora, Brussel “het recht om Grieken te verminken en van hun Grieks zijn te beroven”.

Want, zei hij, “als jullie deze opoffering van de Griekse, Ierse, Portugese en Spaanse maatschappij op het altaar van de openbare schuld en de banken toestaan, zal het weldra jullie beurt zijn. Ga in het verzet tegen het totalitarisme van de vrije markt dat Europa dreigt te ontmantelen en om te vormen tot een derde wereld”. Een Griekse Don Quichotte.

PIET VAN NIEUWVLIET

Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis zijn

Achouffe 19 - 6666 Wibrin (Houffalize) Wij zijn vlamingen Tel.: 061 28 81 82

www.lespine.be

De Jongste Telg

Ingang langs de Boechoutselei in Hove of Fruithoflaan 15, 2530 Boechout Tel.: 03/455.23.56 www.dejongstetelg.be

12 Interview

16 SEPTEMBER 2021

YVES NAWEZI-DAEMS (ALLIANCE DES FORCES PATRIOTIQUES KATANGAISES)

“Onaf hankelijkheid Katanga is antwoord op chaos in Congo” Voor Yves Nawezi-Daems, zoals de familienaam doet vermoeden het product van een KatangeesVlaamse liefde, is de maat vol. Te lang wordt zijn volk binnen de Congolese staat als tweederangsburger behandeld, van zijn rijkdom beroofd en zelfs onderdrukt. Een eigen onafhankelijke Katangese staat is voor hem en zijn kompanen hét alternatief voor de huidige mistoestanden.

Een portret. ves Nawezi-Daems (°1964) heeft zonder meer een bewogen familiegeschiedenis. “Mijn vader was iemand die erg dicht bij Moïse Thsombe stond, een visionair”, legt hij uit. “Net als vele anderen kwam hij studeren in België, eerst in Antwerpen, vervolgens aan de ULB. Bedoeling was de toekomstige elite van Katanga te vormen. Samen met een Katangese kotgenoot ging hij op stap en leerde in het uitgangsleven mijn moeder kennen. En geloof het of niet, maar die kotgenoot is later ook met de tweelingzus van mijn moeder getrouwd (lacht). Hoe dan ook, na het voltooien van zijn studies trokken mijn ouders terug. Ze trouwden in Kolwezi en wat later ben ik daar ook geboren. In een ziekenhuis van Union Minière trouwens, waar 'mijnkoning' Malte Forrest, de vader van George Forrest, mijn ouders nog een geschenk kwam overhandigen. Het tumult in het Congo van toen dwong Thsombe en zijn hele entourage in ballingschap te gaan. Ook mijn vader, die pas zou terugkeren na de amnestie van Mobutu 1981; een maatregel waar ook Katangezen als Nguz Karl i Bond en Jean Ditend Tshombe gebruik van zouden maken. Hij werd diplomaat, maar ik bleef hier in België met mijn moeder en liep er middelbaar onderwijs. Het huwelijk van mijn ouders was ondertussen spaak gelopen. Ik ging naar mijn vader die toen in de ambassade in Burundi werkte, waar ik aan de universiteit van Bujumbara economie

gola waar ze samen met de MPLA voor Angolese onafhankelijkheid streden. Samen met andere bewegingen uit Rwanda wisten we hem uiteindelijk te vervangen door Kabila. Dat is een Katangees, maar iemand die zich historisch op de lijn van Lumuba plaatst en voorstander is van een sterke centrale Congolese staat. Uiteindelijk hebben we nu Felix Tshisekedi die de oude demoon van het tribalisme terug opgewekt heeft. De corruptie tiert welig en steeds meer mensen hebben het gevoel dat een punt bereikt is dat het zo niet meer verder kan. Wist u dat Tshisekedi zomaar even 1.000 raadgevers heeft; voor 95 procent zijn dat mensen van zijn stam. Katangezen worden ook systematisch vervangen binnen het overheidsapparaat. Onafhankelijkheid is niet enkel ons praktisch antwoord op deze uitzichtloze situatie in Congo, het is ook een erg legitieme eis.”

De bodem is rijk, maar de Katangezen zelf zijn arm.

Dat is de onrechtvaardigheid waar wij mee geconfronteerd worden EIGEN RIJKDOM EERST Wie Katanga zegt, zegt er in één adem bodemrijkdommen bij.

Natiegevoel is één zaak, deze economische realiteit kan toch nooit weggedacht worden?

studeerde. Toen ging het terug naar België om in het beroepsleven te stappen.”

“Er zijn natuurlijk sterke economische redenen om voor onafhankelijkheid te pleiten. De bodem is rijk, maar de Katangezen zelf zijn arm. Dat is de onrechtvaardigheid waar wij mee geconfronteerd worden. Onze rijkdom wordt ons afgenomen, het is een herkenbare situatie in Vlaanderen. Bovendien kent het land een massale intocht van allerhande etnische groepen die hun geluk zoeken bij ons. Het enige wat we willen is de legitieme controle van ons land en rijkdommen.”

U bent voor alle duidelijkheid géén beroepspoliticus?

Jullie werken ook aan een diplomatiek netwerk?

“Klopt. Beroepshalve werk ik vandaag als preventieadviseur, een recente carrièreswitch. Eerder was ik actief in de expeditiesector. Politiek beoefen ik dus niet om den brode, maar daarom niet met minder passie. Binnen de Alliance des Forces Patriotiques Katangaises sta ik in voor de internationale betrekkingen. In die hoedanigheid leg ik de contacten met politieke bewegingen, officiele overheidsinstanties, noem maar op.”

“Inderdaad. Vorig weekend opende trouwens onze eerste diplomatieke missie in Antwerpen vlakbij het Centraal Station. Toevallig is dit niet. Het moest in België zijn, daar waren we het over eens.

Achter de keuze voor Vlaanderen zit ook een logica. Historisch is er een goede band tussen de Vlamingen en Katanga.

We krijgen hier ook heel wat begrip voor ons standpunt. Onze internationale profilering doen we trouwens ook via de sport. Zo hebben we een nationale ploeg die in de Confina-competitie speelt. Eind oktober spelen we trouwens in Den Haag tegen West-Papua.”

LEGITIEME EIS Jullie pleiten voor onafhankelijkheid, of op zijn minst confederalisme voor Katanga. Waarom en waarom nu?

“Het is erg belangrijk de machtsverhoudingen binnen Congo goed te begrijpen. Tijdens de 35 jaar dat hij aan de macht was, besefte Mobutu als geen ander dat de enigen die machtig genoeg waren om hem van de macht te stoten de Katangezen waren. Uiteindelijk leidde dit tot een onderdrukking. Velen Katangezen zijn Congo in die jaren ook ontvlucht. Een grote groep verbleef in An-

PLAN U-THANT Eenzijdig de onafhankelijkheid uitroepen is vaak een hachelijke zaak.

De voorbeelden zijn legio…

“Wij gaan ervan uit onafhankelijk te zijn en grijpen terug naar het eerste artikel van de Grondwet uit 1960. Die kwam er op, het zal u verbazen, 11 juli (lacht).

Jammer genoeg waren we genoodzaakt onder druk te zwichten drie jaar later.

Maar gedurende die enkele jaren waren

we een soevereine staat met eigen regering, munt en postzegels. Toenmalig secretaris-generaal van de Verenigde Naties U-Thant had ons een plan voor federalisme in Congo voorgelegd. Wij hebben dat getekend, ook Kinshasa deed dat, alleen moesten we de jaren daarop vaststellen dat het dode letter bleef. De gedane beloftes bleken op drijfzand te zijn gebouwd. Mobutu greep uiteindelijk de macht en het plan U-Thant werd eenzijdig en voorgoed in de prullenmand in gekieperd. De facto.

Erg belangrijk is dat wij niet degenen zijn die het geschonden hebben. Inmiddels is de maat vol. Juridisch gesproken zou je kunnen zeggen dat we uit het U-Thant-plan stappen, waardoor we terugkomen in de realiteit die bestond voor het plan er kwam, en dat is een onafhankelijk Katanga.”

Jullie hebben een boodschap die het over de legitimiteit van Catalaanse onafhankelijkheid of op zijn minste confederalisme heeft. Maar dit moet wel internationaal verkocht raken?

“Wat het internationale bedrijfsleven wil, is stabiliteit, en dat kunnen wij bieden met ons project. Congo heeft negen buurlanden en aan heel wat van die grenzen is het onrustig en dreigt een etnische escalatie. Trouwens, ook andere provincies van het land zijn de mening toegedaan dat de confederale piste de enige haalbare is. Met vijf hebben we al een samenwerkingsakkoord ondertekend. Een demarche die we de VN voorgelegd hebben. Zij hebben wel oor naar ons verhaal, op voorwaarde dat alles vreedzaam verloopt.

Het probleem is dat Kinshasa moet meewerken. In 2023 moeten normaal verkiezingen plaatsvinden, maar Félix Tshisekedi – dat is geen publiek geheim – wil die uitstellen omdat hij het resultaat vreest. Deze stembusslag zou naar alle waarschijnlijkheid zijn politiek einde betekenen. Hij zou ze wel willen vervalsen, horen we, maar daar is het geld niet voor. Niemand weet hoe het verder zal gaan. En daar is men bij de VN not amused over.”

MICHAËL VANDAMME

EEN NATIE MET TRADITIE “Weinig mensen weten dat, het staat ook niet vaak in de geschiedenisboeken, maar Katanga viel aanvankelijk buiten de kolonisatiebeweging van Congo”, legt Yves Nawezi-Daems uit. “We liggen dan ook erg ver van de kustlijn verwijderd. Katanga is echt wel het hart van Afrika. Door de afstand zijn wij pas later gekoloniseerd. In de akkoorden die in de 19de eeuw tussen de westerse mogendheden over de verdeling van Afrika gesloten werd, is trouwens geen sprake van Katanga. We waren toen een erg homogene groep die op een confederatie van drie koninkrijken berustte; het is een geschiedenis die tot de 14de eeuw teruggaat.”

Dorpje in Lwizi, Katanga (shutterstock)

Politiek

13

© SHUTTERSTOCK

16 SEPTEMBER 2021

West-Europa glijdt af naar het totalitarisme

Zonder revoluties of drastische koerswijzingen zal er van onze democratie en onze vrijheden niets overblijven. Veel van mijn collega’s bij ’t Pallieterke vrezen dat we in een “virocratie” terecht zullen komen, maar ik vrees vooral andere vijanden: de EU, de islam, de internetgiganten en het marxisme in al zijn nieuwe mutaties, waaronder “woke”.

Natuurlijk werden tijdens de coronapandemie vele maatregelen genomen die onze vrijheden ernstig beperkt hebben.

De lockdown, de maskerplicht, het sluiten van de horeca, het verbod op muziekfestivals… Natuurlijk waren die uiterst onaangenaam. Soms waren ze bovendien inefficiënt. Maar zij waren niet fundamenteel.

Ze waren per definitie tijdelijk. Ze zijn vergelijkbaar met het te ver snoeien van de takken van de vrijheidsboom. Die takken groeien wel terug. De echte verminkingen van die boom tasten de wortels aan: de voortwoekerende censuur, de linkse monopolievorming in de media en angstwekkende macht van de staat en van de internetgiganten die zelfs de president van VS de mond konden snoeren. Men kan vrij zijn met een mondmasker. Men kan muziek beluisteren zonder op een festivalweide te zitten. Maar men kan niet vrij zijn als men niet meer openlijk mag zeggen schrijven of twitteren wat men vindt van moslims, pornopremiers, het klimaat, transgenders of Afrikanen. Van alle coronamaatregelen was er slechts een die tot een echte verkrachting van de democratie heeft geleid: de mogelijk massale fraude met poststemmen in de VS. Maar zelfs de mensen die voortdurend waarschuwen tegen de “virocratie” weigeren dat ernstige geval van coronamisbruik te zien.

Papieren stemmen Donald Trump heeft onlangs een hervorming van het verkiezingssysteem voorgesteld, die tenminste op sommige punten een remedie zou kunnen zijn: hij wil dat er weer op papier gestemd wordt, door kiezers die zich op voorhand hebben laten registreren en die in eigen persoon naar een stembureau komen, behalve als ze ernstig ziek zijn of in het buitenland verblijven. In essentie werd vroeger overal in Europa zo gestemd. Behalve de registratie natuurlijk.

In de VS is dat nodig omdat er geen paspoorten zijn. In Europa heeft iedereen een identiteitskaart en is hij automatisch geregistreerd. De heisa daarover bewijst alleen dat de Democraten geen controle willen op de identiteit van de kiezers. Daar kan maar één reden voor zijn: ze sjoemelen met fictieve kiezers. Wat anders? De terugkeer naar papieren verkiezingen en manuele tellingen zou tenminste voorkomen dat de tellingen digitaal vervalst worden. Door de overheid – of zou de PS dat nooit durven? – of door binnen- of buitenlandse hackers. In

België is de ‘papieren’ fase van de verkiezingen zeer fraudebestendig. Maar de fase van de tellingen op de hogere niveaus gebeurt met computers en ontsnapt aan alle controle. Als telgetuige staat men erbij en kijkt men ernaar… Verkiezingen zijn te belangrijk om ze toe te vertrouwen aan een kleine kaste van informatici.

In vele landen is de staat de grootste werkgever.

De staat subsidieert onderwijsnetten, universiteiten, kranten, tv-zenders, kunstenaars, vakbonden en politieke partijen, die allemaal hun onafhankelijkheid verliezen Informatiemonopolies De meest massale vormen van verkiezingsfraude gebeuren in Europa overigens niet op de verkiezingsdag, maar lang ervoor. In vrijwel alle landen heeft links een zo dominante positie in de media dat rechtse oppositiepartijen geen spreekbuis meer hebben. In Vlaanderen hebben N-VA en VB samen bijna een absolute meerderheid. Maar er is niet één krant die aan hun kant staat. We zijn er zo aan gewend, dat we niet eens meer zien hoe abnormaal dat is. En daarbovenop komt de totalitaire indoctrinatie via de sociale media, waar kritische stemmen op alle terreinen systematisch worden gecensureerd. Een Europees kantelpunt daarbij was het moment, in 2015, waarop Angela Merkel aan Mark Zuckerberg vroeg, ‘iets’ te doen tegen de opmars van oppositiepartij AfD. Dat ‘iets’ was internetcensuur. Zuckerberg ging daar gretig op in.

Hondenharen De macht van de staat is sinds 1945 angstwekkend toegenomen. In vele landen is de staat de grootste werkgever. De staat subsidieert onderwijsnetten, universiteiten, kranten, tv-zenders, kunstenaars, vak-

bonden en politieke partijen, die allemaal hun onafhankelijkheid verliezen. Ondanks de officiële scheiding der machten controleert ze ook het gerechtelijk apparaat. Dat is nog geen echt totalitarisme. Maar dat is het wel geworden toen al die instellingen, net zoals in volledig totalitaire staten, overgenomen werden door de aanhangers van dezelfde politiek correcte staatsideologie: links, groen, feministisch, pro-islamitisch en nu ook “woke”. Gramsci’s mars door de instellingen is volledig geslaagd. Zelfs de kerken hebben zich met huid en haar overgegeven aan dezelfde dominante ideologie. Solzjenitsyn vergeleek de structuren van een totalitaire staat ooit met de haren van een hond, die allemaal in dezelfde richting wijzen. Je kunt de totalitaire hond strelen van kop naar staart, maar niet omgekeerd. Dan bijt hij. Dat beeld is toepasselijk op heel West-Europa. Die evolutie zou zich ook zonder de EU hebben voorgedaan. Maar de EU versterkt die totalitaire tendensen nog en ze fnuikt de zeldzame initiatieven van lidstaten om daar tegenin te gaan. Met zijn niet-verkozen leiders lijkt de EU sowieso meer op de USSR dan op een echte democratie.

In Vlaanderen hebben N-VA en VB samen bijna een absolute meerderheid.

Maar er is niet één krant die aan hun kant staat.We zijn er zo aan gewend, dat we niet eens meer zien hoe abnormaal dat is Waanbeelden Het meest directe totalitaire gevaar is de islamisering. Zelfs als men morgen álle grenzen dichtgooit, dan nog zullen we eindigen in een door moslims gedomineerd en dus totalitair Europa. Er zal een ramp nodig zijn om de Europeanen wakker te schudden. Maar ik vrees dat zelfs een nieuw 9/11 de wurggreep van de politieke correcte maffia niet meer zal kunnen doorbreken. Het zal nog erger moeten worden.

Daarin hebben de critici van de “virocra-

tie” wel gelijk: we zijn te volgzaam geworden. Geweldloos tot de dood erop volgt.

We zitten gevangen in een verlammende collectieve massapsychose, waardoor we het gevoel hebben dat we ons niet kúnnen en niet mógen verdedigen. Net zoals de inwoners van de DDR. Maar in 1989 stortte die massapsychose in één klap in elkaar.

Zelfs de leidende communisten en het tot op het bot geïndoctrineerde Volksleger geloofden er plots niet meer in. Massapsychosen kunnen verschrikkelijke krachten ontketenen, maar ze zijn hol. Ze zijn gebaseerd op leugens en waanbeelden. Ze hebben geen fundament in de realiteit. Ze kunnen heel snel ineenstorten. Maar men moet natuurlijk het momentum durven grijpen, ook als daarbij doden kunnen vallen, zoals in Dresden bijna gebeurde…

Tot 1939 zaten de democratieën gevangenen in een vergelijkbare verlammende massapsychose van weerloosheid tegenover de nazi’s. Er moest een ramp gebeuren - de val van Frankrijk in juni 1940 - om een omwenteling in de geesten te veroorzaken. Pas toen werden de Britten eindelijk wakker uit hun illusie van “appeasement” en integratie van de nazi’s in het Europese weefsel. Ik hoop maar dat we niet, zoals de Joden, pas wakker zullen worden als er zes miljoen van ons zijn vermoord. Italië en Japan zaten toen gevangen in een massapsychose van agressie en zelfoverschatting: zij dachten dat zij onoverwinnelijke grootmachten waren. Het omgekeerde van de weerloosheid die wij nu voelen. In Japan stortte die massapsychose pas in elkaar na de atoombommen. In Italië, en dat is hoopvoller, stortte ze al in elkaar in 1943, na de verovering van Sicilië door de geallieerden. De auteur Primo Levi, die het Italiaanse fascisme als Jood nuchter en van buitenaf had bekeken, beschrijft hoe mannen die overtuigde fascisten waren geweest elkaar plots aankeken en in de armen vielen alsof ze ontwaakt waren uit een droom. Nee, niet uit opportunisme. De oorlog was nog lang niet voorbij. Voor de Italianen moest het ergste zelfs nog komen. Maar ze waren tenminste al wakker geworden. Het hedendaagse links-islamitisch-feministische totalitarisme zal bij het eerste échte verzet ook ineenstorten. Zitten de holheid en de schizofrenie ervan niet al vervat in de onverzoenlijke tegenstelling tussen de drie waanideeën die ik zojuist noemde?

PAUL BÄUMER

14 Cultuur

16 SEPTEMBER 2021

CULTUUR

FILM

Filmklassieker: The Green Mile Frank Darabont vergaarde wereldwijde faam met de onvergetelijke gevangenisfilm “The Shawshank Redemption” (1994). Vijf jaar later regisseerde hij een gelijkaardige prent die eveneens op werk van auteur Stephen King gebaseerd is. “The Green Mile” is een hartverwarmend drama dat handelt over wreedheid en de dood, maar ook over vriendschap en genezing.

Het is 1935 en Paul Edgecomb (Tom Hanks) is hoofdbewaker in een celblok voor ter dood veroordeelde criminelen in Louisiana. Op een dag arriveert een nieuwe gevangene, genaamd John Coffey (Michael Clarke Duncan). De imposante, zwarte man is veroordeeld voor de verkrachting van en de moord op twee meisjes. In de periode voorafgaand aan zijn executie in de elektrische stoel, zal hij onder het toezicht van Edgecomb vallen. Coffey is zwakbegaafd en vertoont geen enkel teken van agressie. Wanneer hij ook nog eens bijzondere gaven vertoont, duurt het niet lang meer alvorens de cipiers Coffey’s schuld openlijk in vraag beginnen stellen.

Hanks als vaste waarde Een eerste troef die Darabont weet uit te spelen is Tom Hanks zelf. De acteur speelde in de jaren ’90 meermaals een personage dat morele keuzes maakt en zijn plichten nakomt in overweldigende omstandigheden. Een zachte, doch efficiënte leider voor de cipiers en een trouwe echtgenoot voor zijn vrouw. Zijn aanwezigheid geeft The Green Mile een toegankelijke context, waardoor een Amerikaanse dodencel in de jaren ’30 iets minder uitheems lijkt.

De film levert een relatief eenvoudig verhaal, maar duurt toch ongeveer drie uur. Deze tijd wordt handig benut om de eigenheid van de verschillende personages in de verf te zetten. Niet elk mysterie wordt opgehelderd, maar de dynamiek van de verschillende cipiers is een menselijke constante die elk emotioneel moment meer lading geeft. Het blijft uiteindelijk een prent over ter dood veroordeelde gevangenen.

Percy Wetmore: een werktuig Alleen de kwaadaardige cipier Percy Wetmore is een vlak figuur zonder enige vergoelijkende eigenschappen. Zijn aanwezigheid lijkt vooral bedoeld om de oprechte persoonlijkheden van de andere bewakers te accentueren en hun eenheid te benadrukken. Percy heeft zeker zijn nut binnen het verhaal van The Green Mile, maar voelt eerder als een werktuig dan als een mens van vlees en bloed.

Verder voelen ook de bovennatuurlijke elementen, die typerend zijn voor Kings werk, soms bizar aan. De film spendeert veel aandacht aan het scheppen van echte, relateerbare personages. Wanneer Coffey dan vervolgens een dode muis tot leven wekt, voelt dit enigszins vreemd. Niet per se omdat het fantastische hier niet op zijn plaats is, maar omdat deze echte mensen zich nauwelijks afvragen hoe dit mogelijk is.

The Green Mile biedt weinig opheldering over zijn magische aspecten. Hoewel er zich vragen kunnen gesteld worden bij de snelle aanvaarding van deze buitengewone realiteit door de personages, zorgt dit ook voor een behoud van momentum. Resultaat is een aangrijpende, trage prent die nog lang in het collectieve geheugen zal gegrift blijven.

SIMON SEGERS

Universus in Oudenaarde De tentoonstelling “Universus”, met beeldhouwwerk van Johan Tahon, is verlengd tot begin november. Het is een extra kans om een indrukwekkende reeks mysterieuze sculpturen te ontdekken in het historische decor van het Museum van Oudenaarde.

Beeldhouwer en graficus Johan Tahon (°1965) woont en werkt in Munkzwalm en Oudenaarde en in het Zwitserse Solothurn. In 1998 plaatste hij zijn eerste sculptuur in de openbare ruimte op de markt in Oudenaarde.

Het is een vijf meter hoge bronzen figuur die ten hemel lijkt te stijgen en toch stevig aan de aarde is vastgekluisterd. “Universus” heet dit beeld en het is meteen ook de titel van Tahons tentoonstelling in het Museum van Oudenaarde (MOU), dat huist in de zestiende-eeuwse Lakenhalle.

De expo is geen retrospectieve, maar biedt een totaalzicht op het oeuvre van Tahon, met beelden in brons, gips, keramiek en zilver uit de periode 1999-2021.De sculpturen passen in je handpalm of zijn monumentaal groot.

De zoekende mens

maar ook over hun eigen wezen. Ze staan in verbinding met de werkelijkheid, maar wisselen ook met zichzelf van gedachten.”

Passend decor In de verschillende ruimtes van het MOU staat het werk van Tahon in het passend decor van het historisch ge-

bouw en de eeuwenoude, met mystiek en symboliek geladen vaste museumcollecties, met als blikvangers de zestien originele Oudenaardse wandtapijten en de grootste zilververzameling van Vlaanderen.

De expo geeft ook een inkijk in de indrukwekkende privéverzameling van de kunstenaar. Hiertoe hoort veel keramiek, van aardewerk uit de negende eeuw van de vroege islam tot zestiende-eeuwse majolica van de Italiaanse renaissance. Daarnaast zijn er brieven van onder anderen August Rodin en Maria Rainer Rilke, en een mooi beeld van Georges Minne. Ze zijn uitgestald in een geïmproviseerde Wunderkammer.

MMMV

Tentoonstelling “Johan Tahon, Universus, sculpturen 1999-2021”, nog t.e.m. 7 november 2021, Museum van Oudenaarde (MOU), www.mou-oudenaarde.be

Tahons beelden zijn tegelijkertijd herkenbare en raadselachtige wezens.

Het zijn geknakte reuzen en gekwelde mensen, ongenaakbare engelen en ingetogen monniken, soms sensuele naakten, vaak amorfe en hybride creaturen.

Altijd staat de mens centraal in het werk van Tahon. Niet de zelfverzekerde, fiere en optimistische mens, maar de angstige en vertwijfelde mens die worstelt met vele vragen en die beladen is met schuldgevoelens. Daarom zijn de mens-beelden van Tahon geen glad gebeeldhouwde, perfecte figuren. Het zijn gebroken mensen die een veel te groot hoofd torsen of die lichaamsdelen missen, die krom lopen of die gekronkeld neerliggen, die hulpeloos aan kettingen hangen.

De sculpturen van Tahon doen denken aan ‘primitieve’ voorouderbeelden en aan de beelden die Roel D’Haese destijds maakte. D’Haese zei daarover: “Ze bezweren iets verschrikkelijks, het onnoembare, waarover alleen dichters kunnen spreken.”

Zo is het ook bij Tahon, die stelt: “Mijn sculpturen denken na over de wereld,

BOEK

De man is niet de ultieme boeman Wist u dat ex-vice-president Mike Pence nog enkel met zijn echtgenote op restaurant durft te gaan? Ook weigeren veel mannen om alleen met een vrouw in de lift te stappen. De angst voor aantijgingen zorgt ervoor dat mannen geen informele bijeenkomsten meer hebben met vrouwen.

Deze evolutie doet denken aan Afghaanse toestanden, maar is intussen de norm geworden in de VS. En zoals zo vaak is maar een licht briesje nodig om deze gekke narigheid naar West-Europa te doen overwaaien.

Het cultuurmarxisme heeft de blanke, heteroseksuele man herleid tot het absolute kwaad. Hij wordt beschouwd als verkrachter, onderdrukker en nog zoveel ergs. Prof. em. Harvey Mansfield van Harvard wees met zijn boek “Mannelijkheid” (2008) ook op de positieve karaktertrekken van de man.

Intussen zijn we ruim tien jaar verder en is het politiek correcte klimaat enkel maar opgewarmd. Meer dan tijd om opnieuw tegen de stroom in te gaan, vond NRC-opiniemaker Maarten Huygen.

Hij wijst op de tegenstelling van de huidige meningspolitie die enerzijds de man sterk wil identificeren en negatief typeren en anderzijds de geslachtsverschillen zoveel mogelijk wil ‘fluïde’ maken via allerhande tussenvormen. Waar vroeger de man geleerd werd om galant te zijn, bevindt hij zich nu in een onmogelijke positie. Vergeet hij de deur open te houden voor de dame in zijn gezelschap, is hij een ploert. Maar volgt hij de etiquette, hanteert hij “welwillend seksisme”.

Criminelen en landlopers De Nederlandse journalist is niet ideologisch vooringenomen, maar duikt in de wetenschappelijke studies om het fenomeen “man” te schetsen. En hij ziet weldegelijk verschillen tussen man en vrouw. En hoewel criminelen en landlopers vooral uit mannen bestaan, kiezen ze vaker voor gevaarlijke jobs zoals militair of brandweerman om de samenleving te beschermen.

Op veel domeinen ziet de auteur dat het stigma van ‘male privilege’ (de stelling dat mannen maatschappelijk worden bevoordeeld) amper of niet steekhoudt. Het onderwijs kent meer vrouwelijke leerkrachten, die meer belang hechten aan algemene vakken en taal. De verveelde leerlingen die via het watervalsysteem zonder diploma vallen, zijn vaak jongens. De eerste slachtoffers van bedrijven die naar het buitenland verhuizen zijn productiearbeiders. Juist ja, veelal mannen. Maar is er dan geen glazen plafond of een loonkloof tussen man en vrouw? Toch

wel, maar men dient respectievelijk rekening te houden met de instroom van meer vrouwelijke studenten en de vaststelling dat vrouwen (zelfs zonder kinderen) ervoor kiezen deeltijds te werken.

Geen sociale constructie De Romeinse schrijver wist al: “Naturam expellas furca tamen usque recurret.” (“Verjaag de natuur met een hooivork en ze komt toch weer terug.”). Maarten Huygen doorspekt zijn boek met voorbeelden hoe de natuur van voortplanting, hormonen en gedrag man en vrouw fundamenteel anders doet denken en gedragen. In een werkelijk diverse samenleving dient men deze verschillen te omarmen in plaats van ze te vermorzelen. De verschillen en spanningen tussen beide geslachten hebben onze Europese geschiedenis en cultuur bepaald en zijn allerminst een sociale constructie.

De schrijver toont treffend en onderbouwd aan wat onze voorouders al eeuwenlang wisten en beleefden: een man is niet beter of slechter dan een vrouw, maar wel anders.

PIETER VANDERMOERE

Maarten Huygen, “Het nut van de man – de ins en outs van mannelijkheid” Atlas Contact, 2021.

320 bladzijden. 22,99 euro ISBN 99789045039152

Brieven

16 SEPTEMBER 2021

GESCHIEDENIS

LEZERSBRIEVEN

Ceuta en Melilla

VRT BLIJFT VERBAZEN Pallieterke, Keer op keer slaagt de VRT er in mij blauw te doen ergeren. Tijdens het middagnieuws op 10 september werd stilgestaan bij de aanslagen op de WTC-torens. Aan het woord minutenlang moslims van diverse pluimage die zich als gepatenteerde ‘wokers’ het echte slachtoffer waanden, omdat zij meenden dat zij door en voor hun ’overtuiging’ racistisch geprovoceerd werden.

Geen woord, geen letter, geen bedenking van de duiders ten overstaan van de duizenden die vermoord werden voor meerdere eer en glorie van het met bloed geschreven ’boekse’. Inderdaad de VRT blijft mij verbazen.

K arel Ongena - Stekene

GELIJK VOOR DE WET?

Wij kennen deze namen als de Spaanse enclaves in Noord-Afrika die gebruikt worden door Afrikaanse en Marokkaanse gelukzoekers om Europa binnen te komen. Maar beide plaatsen hebben een lange en ingewikkelde geschiedenis achter de rug.

Eén keer heb ik Ceuta gezien.

Tussen het zuidelijke punt van het Britse Gibraltar en de Spaanse stad ligt 13 kilometer zee. Ceuta bewaakt dus, samen met Gibraltar aan de overkant, de toegang tot de Middellandse Zee. Uiteraard ontgaat dat niemand en een ononderbroken stroom veroveraars (Carthagers, Romeinen, Vandalen, Goten, Byzantijnen, Berbers, Arabieren) bouwde er forten, vestingen en havenfaciliteiten.

Uit Ceuta - al bestaat alleen de mondelinge overlevering - vertrekt een vloot van Berbers en Arabieren met hulp van een Gotische collaborateur die op het Iberisch schiereiland landt en het op korte tijd grotendeels verovert. De mohammedaanse bevelhebber Tariq geeft zijn naam aan de rots (Jabal Tariq, nu bekend als Gibraltar) waar hij aankomt.

Ceuta wordt het eindpunt van de karavanen die met slaven en goud vanuit de Middellandse Zee toekomen in het huidige Marokko. De Portugese karvelen beginnen in de 15de eeuw hun kusten te verlaten en prins Hendrik de Zeevaarder moedigt zijn vader en broers aan dat steunpunt op het Afrikaanse continent te veroveren. Dat lukt in 1415, omdat de wacht slaapt en er nauwelijks slachtoffers vallen. De Portugezen hebben even de smaak te pakken en proberen ook het nabijgelegen Tangiers te veroveren, maar daar is de wacht wel wakker. Ceuta wordt een Portugees handelscentrum, maar verliest toch van belang omdat de karavanen met Arabische handelaars voortaan die christelijke stad zoveel mogelijk mijden.

Een Portugese veroveringstocht in 1578 om opnieuw wat Marokkaanse havens te veroveren eindigt in een catastrofe. De koning sneuvelt, al wordt zijn lijk nooit gevonden. Na een korte oorlog onder de leiding van de hertog van Alva, wordt koning Filips II de nieuwe heerser van Portugal. Hij respecteert scrupuleus de Portugese wetten in een Iberische confederatie. Zijn opvolgers hebben minder verstand en een populaire opstand van Portugese edelen maakt in 1640 een einde aan de statenbond.

Inmiddels is Ceuta al eeuwen een doorn in het oog van mohammedaanse vorsten die geregeld de tanden stuk bijten op de muren. De Portugezen begrijpen ook

dat Spanje veel beter Ceuta kan verdedigen en bij de echtscheiding laten ze Ceuta aan hun buren. In Marokko heeft inmiddels een legendarische heerser de macht overgenomen. Hij slaagt er grotendeels in het land ongeveer de huidige vorm te geven. Ismail ibn Sharif is een sterke sultan die zijn wil en wetten oplegt. Hij is ook een fanatieke moslim die duizenden vooral christelijke slaven laat terechtstellen als iets hem niet zint. De “christenhonden” moeten weg uit Ceuta en in 1694 begint hij de langste belegering uit de wereldgeschiedenis. Bij zijn dood in 1727 is hij er nog altijd niet in geslaagd om Ceuta te veroveren, ondanks de hulp van de Britten die in 1713 de rots van Gibraltar veroveren en zo de bevoorradingen vanuit Spanje verhinderen.

De stad wordt een regionaal centrum dat ook Marokkaanse handelaars en arbeiders toelaat. Maar die doorn blijft prikken en in 1850 proberen de Marokkanen nog eens oorlog te voeren, tevergeefs.

Inmiddels wordt de Franse invloed op Marokko altijd groter en de Noord-Afrikanen zijn niet opgewassen tegen de westerse technologie. Marokko wordt een Frans protectoraat nadat Duitsland in 1911 in ruil een stuk Frans Congo krijgt en het eerste aankooprecht op Vrijstaat, later Belgisch-Congo, mochten ze er in Brussel geen zin meer in hebben. Spanje profiteert ervan om - met dank aan de Fransen - zijn twee enclaves - Ceuta en het wat verder gelegen Melilla - te omringen met enkele tienduizenden vierkante kilometer: het Spaans protectoraat van Marokko.

De grootste buit in het gebied het interessante Tangiers - ontgaat de Spanjaarden echter, want de stad wordt geïnternationaliseerd.

Generaal Franco Vanuit dit protectoraat landt in 1936 met Duitse en Italiaanse hulp het Spaans leger van Afrika onder de leiding van generaal Franco.

Zijn Marokkaanse troepen, gerekruteerd in Ceuta en Melilla, zijn berucht voor hun wreedheid tijdens de Spaanse burgeroorlog.

Na de Tweede Wereldoorlog is de tijd van de kolonisatie voorbij. De Fransen verlaten Marokko in 1956 en Franco kan niets anders dan ook opstappen, zij het met uitzondering van de twee Spaanse ste-

15

den. Natuurlijk leggen de Marokkaanse sultans zich daar niet bij neer en ze eisen de twee enclaves op. Spanje weigert resoluut, wijst op de al eeuwen oude inlijving en zwijgt natuurlijk over de eigen eis om de ook al eeuwenoude Britse bezetting van Gibraltar te beëindigen. Ceuta is dus nog altijd Spaans en met zijn 18 vierkante kilometer even goed een onderdeel van de Europese Unie dan Ieper of Hasselt. Een bezoek van koning Juan Carlos in 2007 leidt trouwens tot boze Marokkaanse protesten en tot hysterische trouwbetuigingen aan Spanje, al is 30 procent van de inwoners feitelijk Marokkaan. Ceuta is vandaag natuurlijk vooral bekend door de vele bestormingen, met of zonder Marokkaanse steun door Afrikaanse migranten (“Ze kennen niets en ze kunnen niets”, schrijft de Nederlandse journaliste Linda Polman), op weg naar de Europese vetpotten. Inmiddels staat er een hek van zes meter hoog met prikkeldraad rond het gebied.

Isabella van Castilië Vandaag telt Melilla evenveel inwoners als Ceuta (85.000), maar lange tijd was het een onbelangrijk haventje. Koningin Isabella van Castilië liet het onbetekenende kustplaatsje veroveren in 1497, want de beide aangrenzende Marokkaanse koninkrijken waren in oorlog met elkaar. De ontdekking van de Nieuwe Wereld verplaatste de Castiliaanse aandacht naar het westen en het dorpje telde maar 375 inwoners in 1860. Spanje maakte er een vrijhaven van, liet niet langer alleen maar militairen, maar ook burgers toe, plus Joden die Marokkaanse pogroms ontvluchten. Een ijzer- en loodmijn bracht werk naar de 12 vierkante kilometer van de stad. Voor de rest heeft Melilla de geschiedenis met Ceuta gedeeld. Spanjaarden en Marokkanen hebben geregeld oorlog gevoerd zonder een groot verschil op de grond. Bijna de helft van de huidige bevolking is van Marokkaanse origine met een Spaans paspoort. Maar evenmin als de Marokkanen in Ceuta hebben ze zin de EU te verlaten voor het corrupte despotisch geregeerde en armere Marokko. En natuurlijk is er geen verschil met het hek van Ceuta: ook zes meter hoog, met prikkeldraad bekleed en een weg langs het hek om migrerende Afrikanen en Marokkanen het klimmen te beletten.

JAN NECKERS

Pallieterke, Ik las in een krant dat op het dak van De Singel in Antwerpen het beeld “de man die de wolken meet” is verwijderd. Dit in verband met de beschuldiging van ongewenst seksueel gedrag aan het adres van kunstenaar Jan Fabre. Op andere plekken mogen kunstwerken blijven staan omdat men oordeelt op de persoon en niet op zijn werk. Enkele weken geleden was er grote commotie rond een sportjournalist die heel even 'onnozele ventenpraat' verkocht. Deze man zijn vonnis werd direct geveld. Iedereen gelijk voor de wet? Ik denk het niet.

Tony Pelzer - Berchem

NIEUWE VOORZITTER BOIC Pallieterke, Op 10 september werd de Waal - ééntalig - Jean-Michael Saive verkozen tot nieuwe voorzitter van het BOIC (Belgisch Olympisch en Interfederaal Comité). Zijn tegenkandidate was de Vlaamse gewezen top-judoka Heidi Rakels (53 jaar), burgerlijk ingenieur computerwetenschappen en later CEO met grote ervaring in de leiding van haar eigen technologiebedrijf. Dergelijk diploma en dergelijke beroepscarrière kan Saive niet voorleggen.

In zijn voorbeschouwingen op deze verkiezing schreef sportjournalist Hans Vandeweghe, zeker geen Vlaams-nationalist, dat het hoog tijd werd dat een Vlaming voorzitter werd van het BOIC. Het is inderdaad al 29 jaar geleden dat de betreurde Vlaming, Jacques Rogge, voorzitter (1989-1992) was van het BOIC. Bij internationale sportmanifestaties zijn nochtans meestal meer dan twee derde van de atleten Vlamingen, die door het topsportbeleid van de Vlaamse Gemeenschap voorbereid en gesteund werden. De raad van bestuur van het BOIC is paritair samengesteld door Nederlandstaligen en Franstaligen, aangevuld met de voorzitter van de atletencommissie en de vertegenwoordiger van de Nationale Loterij.

Kiesgerechtigd waren de voorzitters (afgevaardigden) van de unitaire sportstructuren. Bij haar verkiezingsronde bij de federaties zei de meerderheid aan Rakels dat ze voor haar zouden stemmen, quod non! Leugenaars noemde Rakels hen. Saive haalde het immers met twee derde van de stemmen!!! Dit wil zeggen dat veel Vlaamse stemgerechtigden voor geen Vlaamse voorzitster kozen. De aanwezige

superbelgiciste Kim Gevaert illustreerde dit door enthousiast te applaudisseren bij de verkiezing van weer eens geen Vlaming. Het BOIC zal een politieke superbelgicistische koers blijven varen en dit met hoofdzakelijk Vlaams geld.

Het is aan de Vlaamse regering om dit niet verder te laten gebeuren en dit kan door het niet erkende BOIC niet langer met veel macht en geld te steunen.

Naam en adres bekend bij de redactie

COVID-PAS? Pallieterke, Het gevolg van de eigenzinnige mensen die zich NIET laten vaccineren is dat gevaccineerde mensen de medische zorg missen met alle gevolgen van dien. Wanneer wij Vlamingen voor 80 procent gevaccineerd zijn en bijvoorbeeld op restaurant gaan, dan kunnen de 20 procent niet-gevaccineerden zich daartussen mengen.

1 op 5 en dat maakt mij ongerust.Ik pleit ervoor dat de overheid het covidcertificaat oplegt, ook voor restaurantbezoek. Er is hoogdringendheid, want nu al moet men covidpatiënten verplaatsen vanuit Brusselse ziekenhuizen naar andere ziekenhuizen verspreid over het land.

Rudy Roven - A ntwerpen

DE ZIEL VAN HET KIND Pallieterke, Twee opmerkingen bij het artikel van Alain Grootaers (Pallieterke, 9 september).

Hij zegt dat met ouder te worden die schoolkinderen uiteindelijk toch weer rechts gaan stemmen.

Daarmee bedoelt hij voor CD&V, Open VLD, N-VA of Vlaams Belang.

Dat is een foute redenering. Ik leg het even uit. Door dat steeds extremer linkse onderwijs is ons maatschappelijk ijkpunt verlegd.

Wat historisch rechts heette, bestaat nu niet meer.Wat deze 'rechtse' partijen vinden van de plaats die de staat mag innemen in uw leven, zeiden wij vroeger dat dat extreemlinks denken was. De belasting in dit land is zo hoog, maar fundamenteel willen deze 'rechtse' partijen dat niet veranderen.

Die willen dat een paar procent naar beneden. Dan zitten we nog steeds op een percentage dat vroeger (jaren ’50-’60) communistisch werd genoemd. Feit is dat de 'mars door de instellingen' geslaagd is. Zeker ook het onderwijs is zo extreemlinks dat de partijen die zich daar hevig van distantiëren, dat zelfs die partijen naar historische normen niet echt rechts te noemen zijn.

Een tweede opmerking. Het rechtse project is niet wervend, niet nobel genoeg voor jongeren, zegt Alain. Het spel wordt natuurlijk niet eerlijk gespeeld. Links schetst absurde dromen - gelijkheid voor iedereen - en rechts probeert een alternatief in elkaar te steken dat in de praktijk leefbaar is. Als je 'gelijkheid voor iedereen' in wetten probeert te vatten, stort uw maatschappij in, zoals we in al die communistische voorbeelden hebben gezien. Misschien moet rechts in plaats van een wervend project na te streven eerder de fouten in de linkse redeneringen blootleggen. Maar daar luistert niemand naar omdat onderwijs, media,... gerecupereerd zijn door links. Die 'mars door de instellingen' weer!

Koenraad De Beul – Lier

Een lezersbrief insturen?

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.

16 Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

16 SEPTEMBER 2021

Tweets van de week

dat mag geen bezwaar zijn. Het staat chique.

Ontwikkelingssamenwerking is dan weer een bevoegdheid voor een ambtenaar op bijna rust. Maar in Vivaldi zijn dat beiden volwaardige bevoegdheden voor een ministerie. Maar net als Quick geeft Kitir blijk van excellente analyses. Zo wijst ze er bijvoorbeeld op dat het Belgisch leger er jammer genoeg niet in geslaagd is om de volledige Afghaanse bevolking naar Europa te transporteren.

“De afgelopen weken zagen we beelden van mensen die Afghanistan probeerden te ontvluchten. Maar het grootste deel van de mensen is in het land gebleven”, tweet ze. Komt dat even hard aan. Kitir droomt ervan om alle buitenlanden te vaccineren met Belgische vaccins. Zo ook de Afghanen die in Afghanistan bleven. Volgens onze bronnen repliceerden de taliban met de pertinente vraag of het vaccin beter voor of na een onthoofding kon worden toegediend. En of het vaccin zou leiden tot een stijve arm bij stenigingen.

Vincent Van Quickenborne is dé man die justitie nodig heeft. Hij is de ultieme bruggenbouwer op dat departement. U zal geen mens vinden waar hij het niet volmondig en onderkin-schuddend mee eens is. Zowel in de sector als bij het volk. Hij is het eens met mensen die vinden dat justitie te laks is en daarom vindt hij dat alle straffen, ook die onder de drie jaar, effectief moeten worden uitgevoerd. Zonder pardon. Maar hij is het ook eens met de rechtbanken die vinden dat er al niet te veel straffen moeten worden uitgesproken en dat er vooral zinvolle straffen moeten worden uitgesproken. Het moet een beetje gezellig blijven. Bovendien draait Vlaanderen op voor alternatieve straffen, dus het is ook nog eens een besparing. Slimme jongen. Maar hoeveel gevangenen zijn dan wenselijk in een beschaafd land? Een mindere God zou zeggen: dat hangt nu eenmaal af van het aantal misdadigers. Je kan daar geen cijfer op plakken. Maar daar zal u de Quick niet op betrappen. Vincent weet precies hoeveel gevangenen dit land nodig heeft en zal dus quota invoeren. En hij is niet te verlegen om die nu al met de wereld te delen.“België: 93 gedetineerden/100.000 inwoners. Europa: gemiddeld 103. Dus meer plaats nodig”. Zo gaat dat dus in Quick-land. Wij gaan gewoon voor het Europees gemiddelde aan gedetineerden.

Voor minder kunnen we het echt niet doen.

Plannen om de staatsschuld terug te brengen naar het Europese gemiddelde vindt Van Quickenborne dan weer gevaarlijk gezwets van de oppositie.

Wie ook sterk bezig is in de federale regering zonder dat iemand het weet is Vooruit-excellentie Meryame Kitir. Kitir is zowaar minister van Ontwikkelingssamenwerking en Grootstedenbeleid. Dat laatste is ondertussen een gewestelijke bevoegdheid, maar

1281

1

2

3

4

5

SAMMY MAHDI, STAATSSECRETARIS VAN ASIELBELEID

“Ik wens mij te excuseren voor mijn white privilege” Staatssecretaris Sammy Mahdi moest het geheim wapen worden van de CD&V in de Vivaldi-regering. Het was het laatste wapenfeit dat voorzitter Wouter Beke had afgedwongen voor hij zichzelf beloonde en verkaste naar de Vlaamse regering. Maggie De Block was groot geworden als staatssecretaris van Asiel. Theo Francken deed dat trucje nog eens over. En nu zou het met Sammy Mahdi eindelijk een CD&V’er worden. Hoe zou dat plan lopen? We vroegen het hem zelf. “Als dat hier zo voort gaat, ga ik zelf asiel moeten aanvragen.”

6

7

8

9 10 11 12

A B C D E F G

Voorlopig wel meneer Mahdi, maar zegt u eens. Deze week stelde u voor asielzoekers verplicht te vaccineren. Belgen krijgen vrije keuze. Is dat wel netjes?

H I J K L HORIZONTAAL

VERTICAAL

A. Oplichterij

1. Martelaar 2. Zintuig - Pers. vnw. - Askruiken 3. Grote waarschijnlijkheid maar geen zekerheid - Pers. vnw.

4. Wedstrijd met vaartuigen - Vlaamse politieke partij 5. Oost-Vlaams dorp - Muzieknoot - Een dusgenoemde 6. Antwerps dorp aan de Schelde 7. Langwerpige ronde koker Lichaamsdeel 8. Voegwoord - Uit de Jura afkomstige kaas - Zangstem 9. Bijnaam van voormalig PS-boegbeeld Guy Spitaels - Kippenverblijf 10. Griekse harswijn - Kijkers 11. Akkoord - Noordse oppergod 12. Dragers van bepaalde erfelijke eigenschappen - Zuiver

B. Prijzen - Onvergelijkbare C. Japanse papiervouwkunst - Voedsel D. Aziatische hoofdstad E. Jongensnaam - Elektrisch geladen atoom F. Vlaamse stad - Enig individu G. Begaafdheid - Hooghartige houding H. Scheepstouw - Bouwland - Neon I.

Meerdere delen van een dag - Internetlandcode voor Estland Nederlandse omroep

J.

Voorzetsel - Van hoop vervuld zijn

K. Gesnotter L. Een zekere - Afstompend

“Ik weet nog dat Wouter zei: 'Sammy, we gaan onze slag slaan. Mijn plan is waterdicht. Jij doet moeilijk over iedere vluchteling die hier binnenkomt en voor je het weet zijn we weer de grootste partij van het land'”, herinnert de staatssecretaris zich, “maar ik merk er nog niks van”. Wel integendeel, sinds Mahdi voorstelde om Afghaanse vluchtelingen terug te sturen, zelfs al stond de taliban in Kaboel, besloten Vooruit, PS, Ecolo en Groen dat het wel welletjes was. Niet alleen moest hij dit plan intrekken. Voor alle interviews kreeg hij een controle-adviseur mee op het kabinet die al zijn publieke uitspraken zou controleren en desnoods bijsturen. Een bijbaantje voor UNIA-directeur Els Keytsman. “Maar doet u maar net alsof ik er niet ben”, glimlacht Els, “ik heb alle vertrouwen in onze lieve Sammy hier”.

SAMMY: “Meneer Pallieter. Zet u! Welkom.”

(Els schrikt en fluistert de staatssecretaris iets in het oor) SAMMY: “Mijn excuses, ik word net geïnformeerd dat ik er niet zomaar mag van uit gaan dat u als meneer wenst aangesproken te worden. Mag ik ervan uitgaan dat u zich als “hij/hem” identificeert.”

SAMMY: “We nemen die mensen potjandorie in bescherming. Mogen we dan tenminste vragen dat ze ons niet in … (interventie Keystsman) …verlegenheid brengen door ons gul aanbod van thee, koekjes en een Pfizer-vaccin niet tenminste te overwegen. Uiteraard met de nodige excuses dat we ons hier in het egoïstische, racistische Westen eerder hebben bediend van vaccins in plaats van eerlijk te delen. (interventie Keytsman) Nee, dat zeg ik niet. (interventie Keytsman) Nee, dat zeg ik niet. Nee! Nee! Nee! (interventie Keytsman). Heb je mij al eens goed bekeken? Dat gaat niet.”

KEYTSMAN: “Excuseert u ons even” (De UNIA voorzitter begeleidt de staatssecretaris van Asiel en Migratie bij zijn oor, de kamer uit. Even later gaat Mahdi wrijvend over zijn pijnlijk oor terug zitten) SAMMY: (Diepe zucht) “Ik wens mij uitdrukkelijk te excuseren voor het ‘white privilege’ dat mij als Europeaan ten deel is gevallen…”

White privilege? Kerel. Ga eens in de spiegel kijken man. Je ziet er uit als een Moorse piratenkapitein. Hoe bedoel je, ‘white privilege’? (we slagen er nipt in om de klauw van mevrouw Keytsman in de richting van ons oor te vermijden) Ik bedoel, u bent nu niet bepaald heel erg blank.

SAMMY: “Dat heb ik hier net ook proberen uit te leggen, maar die luistert gewoon niet. (interventie Keytsman). Ik zou het trouwens op prijs stellen als u racistische termen als ‘blank’ zou achterwege laten. Niemand heeft hier nood aan uw etaleren van raciale superioriteit. U bent wit (interventie Keytsman) en geprivilegieerd.”

Fijn, dankuwel. Terug naar het asielbeleid.

Uw plannen om uitgeprocedeerde mensen consequent terug te sturen, lopen niet van een leien dakje. Heeft u het gevoel dat uw coalitiepartners een krachtdadig beleid in de weg staan?

KEYTSMAN: “Nee! Excuus, doet u maar net alsof ik er niet ben.” (fluistert Mahdi in het oor) SAMMY: (Diepe, diepe zucht) “Nee, dus hé.

Deze regering stelt een humaan asielbeleid centraal. Vluchtelingen … (interventie Keytsman) willen we overigens voortaan graag voortaan Belgen-in-spe noemen. Dat is toch minder stigmatiserend en correcter.”

Zullen we dit interview anders verder zetten op café?

KEYTSMAN: “Graag, u mag trakteren. Maar u moet er niet aan denken dat ik die uiting van mannelijke dominantie zal waarderen, hoor. Seksist!”

Oplossing 1280 1280

1

2

3

A

P

L

A K

B

I

O W A

C

E

L

D

D

E

E

L I

A

4

S

5

6

T

N T

L

P

I

E

H E

K

R A A

F

S T

P

H

A R A

I

L

R

J

L

U A

8

R

F

O V E

R

K

I

E N O T

A N T O M I

T

T H E A N E

K

E

A A

I

L

N E

T

L

M E

N A S

I

K D O T

E

N S

I

R O

O G E N

E M O V E

E

9 10 11 12

T V E

C R O O N E

S

G

7

K A A

T

R E

E

R

R

I

O S

T

Volg ons ook op

palnws.be