't Pallieterke van 5 januari 2023

10-11

SAM VAN ROOY VLAAMS BELANG-PARLEMENTSLID INTERVIEW

“Door de massale moslimimmigratie wordt onze samenleving onvrijer”

Sam van Rooy (37) is Vlaams Parlementslid en fractieleider in de Antwerpse gemeenteraad voor Vlaams Belang. Hij volgt thema’s als klimaat, leefmilieu en energie op, maar laat zich op sociale media en in het parlement vooral opmerken door zijn tussenkomsten rond inburgering, integratie en de islam. “Dat onze tegenstanders naar Filip, Dries en mezelf wijzen om samenwerking uit te sluiten, is gewoon een bliksemafleider om het niet over de inhoud te moeten hebben.”

‘HET VERHAAL VAN VLAANDEREN’ IS EEN GROOT SUCCES

De eerste aflevering van ‘Het verhaal van Vlaanderen’ werd een uitzonderlijk kijkcijfersucces, tot spijt van wie het benijdt. Meer dan 1.100.000 Vlamingen keken naar de geschiedenisreeks die op volkse wijze wordt gepresenteerd dan Tom Waes. Daar moeten nog het uitgesteld kijken en de cijfers van VRT Max bij gerekend worden. Je moet al een WK-finale uitzenden om beter te doen.

Nog voor de eerste uitzending had de reeks al verzuurde reacties vanuit linkse hoek uitgelokt. ‘Het verhaal van Vlaanderen’ zou te veel gericht zijn op “natievorming” en er zouden te veel subsidies voor uitgetrokken zijn door de Vlaamse regering. “Geld voor nationalistische propaganda hebben ze wel, voor schoolmaaltijden niet”, foeterde Vooruit-fractieleider Hannelore Goeman.

Merkwaardig is dat. Waarom vinden degenen die het luidst protesteren tegen elke besparing in de cultuursector het plots ongepast dat er geld wordt besteed aan het enige culturele televisieprogramma dat erin slaagt massaal veel kijkers te lokken? Sammy Mahdi legt de vinger op de wonde: “Linkse partijen hebben kritiek op ‘Het verhaal van Vlaanderen’ omdat ze moeite hebben met het onderwerp. Indien dit ‘Het verhaal van België’ was, dan was er geen linkse kritiek.”

Identiteit is vies

De totale subsidies van Vlaanderen voor de reeks zouden 2,4 miljoen bedragen, een verwaarloosbaar bedrag in het geheel van subsidies die de overheid geeft aan cultuur, om nog te zwijgen van de vele miljoenen die kritiekloos worden uitgekeerd voor het in leven houden van allerlei linkse en extreemlinkse drukkingsgroepen. Daar wringt het dan ook. Dat de overheid subsidies geeft aan projecten die de progressieve agenda dienen wordt door links en, merkwaardig genoeg, door het grootste deel van rechts als normaal ervaren. De overheid mag klimaatalarmisme steunen, de strijd tegen ‘systemisch racisme’ subsidiëren en transpropaganda verspreiden, maar het idee dat een overheidsproject of een programma van de openbare omroep iets vies als Vlaamse identiteit zou aanmoedigen is waarlijk ondragelijk.

Marc Reynebeau, de ‘senior writer’ van DS met Vlaanderen-allergie, vroeg zich af of de “armlastige VRT zich die serie op eigen financiële kracht ook had kunnen permitteren?” Bedoelt hij dezelfde VRT die de uitzendrechten van het WK voetbal opkocht en weigert te zeggen wat ze daarvoor betaald heeft? De rechten van het WK van 2014 hadden al 12 miljoen gekost. Die van 2022 zullen zeker een stuk hoger liggen, waarmee je al snel aan het tienvoudige van de kost van ‘Het verhaal van Vlaanderen’ komt. Mag het nog dat de openbare omroep, die wordt onderhouden door de Vlaamse Gemeenschap, tussen al de sport en de afleveringen van ‘Thuis’, ook een programma uitzendt over de geschiedenis van Vlaanderen?

Iets bijleren

De eerste aflevering van de reeks was goed gemaakt, met een presentatie die iets te bieden had aan mensen met beperkte historische kennis, maar tegelijk iets kon bijleren aan echte geschiedenisliefhebbers. Hopelijk kan dat niveau aangehouden worden. Hopelijk ook zonder al te veel toegevingen aan degenen die uitslag krijgen bij het idee dat Vlamingen gehecht zouden raken aan hun identiteit.

JURGEN CEDER

“De

Vaarwel 2022, hallo 2023

Het is niet eenvoudig vrolijk te worden van het afgelopen jaar, of de afgelopen jaren, of het komende jaar, of de komende jaren. Toch zijn er ook enkele lichtpuntjes.

We leken de coronacrisis nog maar net achter de rug te hebben of de eerste maanden van 2022 gooiden al meteen roet in het eten. De Russische agressie-oorlog tegen Oekraïne was natuurlijk dé gebeurtenis van het jaar en zal bij velen ongetwijfeld als een stomp in de maag zijn binnengekomen, al verbleekt die schok bij het lijden dat de Oekraïense burgerbevolking vandaag nog altijd moet ondergaan.

Oekraïne kan Rusland verslaan

Maar goed, positief blijven dus. Dit jaar zou de oorlog in Oekraine wel eens tot een einde kunnen komen, op voorwaarde dat de westerse hulp aan het land doorgaat en zelfs een versnelling hoger schakelt.

Hoe sneller Oekraïne Rusland militair verslaat, hoe sneller de oorlog stopt. Slechts als een van beide strijdende partijen het gevoel krijgt dat de oorlog niet meer verder te zetten valt, kunnen er zinvolle onderhandelingen plaatsvinden. In de huidige context is oproepen tot een onderhandelde oplossing in het beste geval een platitude.

Een grote sprong voor de mensheid

Hoewel we niet moeten hopen dat de regering-De Croo ons land in 2023 van de economische verdoemenis redt, zijn er (voor de gehele mensheid) wel andere redenen tot optimisme de komende jaren. Zo was er op de valreep van 2022 een gigantische doorbraak in het onderzoek naar kernfusie. Kernfusiecentrales zijn nog niet voor morgen, maar we zijn alweer een stapje dichter bij een quasi-eindeloze bron van energie, zonder vervuiling. De Twitter-overname door Elon Musk toonde dan weer aan dat techbedrijven geen onvermijdelijke mars richting meer censuur en onvrijheid hoeven aan te houden. Waar een wil is - en een heleboel geld -, is een weg.

Diezelfde Musk stuurt ondertussen zijn SpaceX-raketten de ruimte in alsof het een lieve lust is, net als andere private spelers. De Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA werkt ondertussen naarstig aan een nieuwe bemande missie naar de maan - en, wie weet, daarna Mars? Het Europese ESA stuurt een missie naar de ijsmanen van Jupiter, enkele van de meest fascinerende en mysterieuze objecten in ons zonnestelsel.

Het verkennen van de sterren is niet louter geldverspilling of spielerei. Het heeft ons, de mensheid, heel tastbare voordelen opgeleverd. Eén voorbeeld is StarLink, dat honderdduizenden onderdrukten of mensen in rampgebieden via satellieten van internet voorziet. De afgelopen jaren waren misschien een bittere pil, maar wie weet waar we binnen tien jaar staan? Redactie & beheer:

’t Pallieterke Lagesteenweg 5 bus 1, 1850 Grimbergen

: 03-232 14

Abonnementen binnenland Abonnement buitenland: 3 maanden: 52 euro Tarieven afhankelijk van de 6 maanden: 104 euro bestemming. Alle inlichtingen 1 jaar: 208 euro op de kantoren. Steunabo 1 jaar: 300 euro Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Elke week op donderdag in uw krantenwinkel

Oud-hoofdredacteurs:

Bruno De Winter (1945-1955, stichter), Jan Nuyts (1955-2000), Leo Custers (2000-2010), Karl Van Camp (2010-2020) Kernredactie: Jurgen Ceder, Stijn Derudder (eindredacteur), Michaël Vandamme, Pieter Van Berkel (hoofdredacteur), Karl Van Camp Verantwoordelijke uitgever: Wart Van Schel Foto's: Belga, Photonews

HOUELLEBECQ, VERTELLER VAN ONGEMAKKELIJKE VERHALEN OVER ONZE TIJD

Het literaire talent van Michel Houellebecq staat buiten kijf. “De grootste nog levende Franse schrijver slaagt in het mirakel zijn ongemak en afkeer jegens de hedendaagse wereld in dienst te stellen van ontroerende bladzijden”, zo vat de Italiaanse krant Corriere della Sera zijn stijl samen. Ooit was maatschappijkritiek, zoals die in het oeuvre van Houellebecq tot uiting komt, een linkse bezigheid. Niet meer. De pessimistische ontleding waaraan hij de westerse samenleving voortdurend onderwerpt brengt er de wachters van de huidige orde steeds meer toe hem in het ‘extreemrechtse’ verdomhoekje te plaatsen.

De Standaard (DS) voerde vorige maand een reclamecampagne onder het motto ‘kritische massa’. Het verantwoordelijke reclamebureau wil naar eigen zeggen de krant associëren met “een kritische houding die verbindt in plaats van verdeelt en ruimte laat om te discussiëren”. Geen gemakkelijke opdracht is dat, want deze verzuurde krant staat eigenlijk voor het tegendeel. Deze week bewees De Standaard dat nog eens met de titel die de krant plaatste bij een stuk over de islamkritiek van Houellebecq: “Michel Houellebecq zet nog een stap verder naar extreemrechts”. Het is simpel voor DS: kritiek op islam = extreemrechts = iets waarnaar we niet moeten luisteren.

De aanleiding is de heisa over een interview dat Houellebecq heeft gegeven aan het tijdschrift Front Populaire. Het is een lang gesprek tussen hem en Michel Onfray, het boegbeeld van dat blad. Onfray is een linkse filosoof. Dat hij echter, vergelijkbaar met Elchardus bij ons, niet blind is voor de nadelen van immigratie en het gevaar dat uitgaat van de islamisering, volstaat voor DS, de krant die “kritisch wil zijn zonder te polariseren”, om hem een “ster van extreemrechts” te noemen. Gemakkelijk, daar moeten we ook al niet meer naar luisteren.

“De domste religie”

Houellebecq is een merkwaardig figuur. Hij heeft iets van een anarchist omdat hij tegen alle heilige huisjes binnen zijn bereik schopt. Hij provoceert en durft standpunten in te nemen die tegen het hedendaagse politieke fatsoen ingaan. In het huidige tijdsgewricht komt hij daarmee al vaker bij rechts dan bij links terecht. Hij kant zich tegen abortus en euthanasie en hoopt op een katholiek reveil. Hij noemde Trump een goede president en was vol lof over Eric Zemmour.

Houellebecq heeft een afkeer

van de EU. Toen Valeurs Actuelles hem vroeg of hij ‘Le Suicide Français’ van Zemmour een goed boek vindt, antwoordde hij dat de titel verkeerd is: “In de recente geschiedenis van Frankrijk is er iets dat geen zelfmoord is, maar een moord. En de dader van deze moord is niet moeilijk te vinden: de Europese Unie.”

Het voordeel van schrijvers op politici is dat ze zich kunnen veroorloven enkel analist te zijn

Vooral zijn uitspraken over de islam voeden de controverse rond Houellebecq. Hij noemt de islam “de domste religie die er bestaat”. Zijn best verkochte boek heet ‘Soumission’ (800.000 exemplaren) en gaat over de verkiezing van een moslim tot president van Frankrijk. Wie verontwaardigd wilde zijn over vermeende islamofobie in het boek had een macabere speling van het lot tegen: op dezelfde dag dat Soumission uitkwam, werd een aanslag gepleegd op Charlie Hebdo, waarbij 8 medewerkers van het blad en 4 anderen door moslimextremisten werden omgebracht. Een van de slachtoffers had trouwens net nog een cartoon gemaakt van Zemmour en Houellebecq, die de dag erop werd gepubliceerd. Zowel Charlie Hebdo, Eric Zemmour en Houellebecq staan nu onder politiebewaking, het onvermijdelijke lot van islamcritici in een islami-

serend land.

De brutale waarheid

De Grote Moskee van Parijs heeft klacht neergelegd tegen Houellebecq wegens het “aanzetten tot haat tegen moslims” in zijn gesprek met Onfray. In de klacht worden Houellebecq twee uitspraken kwalijk genomen. De eerste is een voorspelling, die wel eens correct zou kunnen blijken: “Als hele gebieden onder islamitische controle zijn, denk ik dat er daden van verzet komen. Er zullen aanslagen en schietpartijen zijn in moskeeën, in cafés die door moslims worden bezocht, kortom, Bataclan in omgekeerde richting.” De tweede is een analyse: “Het is niet de wens van de autochtone Franse bevolking dat de moslims assimileren, maar dat ze ophouden hen te beroven en aan te vallen. Of, als alternatief, dat ze vertrekken.”

In zijn klacht noemde Chems-Eddine Hafiz, ’rector’ van de Grote Moskee van Parijs, nog vorig jaar door Macron benoemd tot officier in het Légion d'honneur, de uitspraken van Houellebecq “verbijsterend brutaal”. Wat als de waarheid verbijsterend brutaal is? En dat de islamisering van Frankrijk en de rest van Europa catastrofale gevolgen zal hebben? Pessimisme is voorlopig nog niet strafbaar, schrijft Le Figaro. De aanklacht zelf zegt trouwens al iets over de verdraagzaamheid van de godsdienst waar Houellebecq voor waarschuwt.

Ooit was maatschappijkritiek een linkse bezigheid.

Niet meer

Het moeilijke antwoord

Het voordeel van schrijvers op politici is dat ze zich kunnen veroorloven enkel analist te zijn. Ze kunnen de aandacht vestigen op gebreken van de samenleving zonder zich verplicht te voelen beleidsmatige oplossingen voor te stellen. Dat is maar goed ook. Ik heb al eens eerder het idee verdedigd dat de blindheid van politici voor de gevaren van islamisering niet alleen een kwestie van ideologie en politieke correctheid is. Het is niet zo moeilijk in te zien dat deze godsdienst onverenigbaar is met democratie en westerse waarden, onvermijdelijk radicalisering met zich meebrengt en niet hervormbaar is. Het probleem is dat je daarna een vraag moet beantwoorden: wat ga je eraan doen? Hoe stop je islamisering?

Het is gemakkelijker het probleem te negeren of te minimaliseren dan de moed op te brengen die een antwoord op die vraag noodzakelijk zal vereisen. Met zijn verhalen over onze tijd maakt Houellebecq het moeilijker onze kop in het zand te steken.

HOOFDREDACTEUR

PIETER VAN BERKEL

JURGEN CEDER

Michel Houellebecq

TOOGPRAAT

HAALT DE FEDERALE REGERING OOK HET EINDE VAN 2023?

Het blijft een verwonderlijk schouwspel hoe de federale regering erin slaagt te overleven, ondanks alle interne tegenstellingen. Zelfs een stabiele regering met een duidelijk regeerakkoord en bestaande uit partijen met gelijklopende visies en belangen zou het moeilijk hebben met de huidige energiecrisis en de economische toestand. Wat zijn de grootste struikelstenen die de regering-De Croo in 2023 op haar pad zal aantreffen?

Op het ogenblik dat we deze tekst schrijven, is er nog geen akkoord met Engie over de verlenging van de levensduur van Doel 4 en Tihange 3. Het was al een veeg teken dat De Standaard een week voor het verstrijken van de deadline nog eens hulde bracht aan het genie van minister van Energie Tinne Van der Straeten en enkele dagen later ook het onderhandelingsteam flink in de bloemetjes zette.

Asiel is een permanent probleemdossier geworden in België en kan op elk moment een acute crisis uitlokken

Tijd dringt voor Doel 4 en Tihange 3

Eigenlijk zou men nu reeds volop bezig moeten zijn met de voorbereidingen voor de levensduurverlenging van de twee kerncentrales. In plaats daarvan steekt men energie in het vinden van een overeenkomst die Engie nog niet zal binden, maar die de federale regering als bindend genoeg kan voorstellen om opnieuw enkele maanden tijd te kopen.

Het probleem is dat als er voor de groene achterban op korte tijd te veel rode lijnen overschreden worden, de positie van Groen en Ecolo onhoudbaar wordt in de regering. Ondertussen moeten de gesprekken met Engie natuurlijk wel aan de gang blijven. Zonder een akkoord is het alternatief immers een of andere vorm van nationalisatie van de twee kerncentrales en dat is misschien dan weer niet verteerbaar voor de liberalen.

Doet een koudegolf in januari of februari in combinatie met een ‘dunkelflaute’ effectief het licht uitgaan in een deel van België, dan is er echter een acuut politiek probleem. In een normaal land met een ietwat kritische pers zou zoiets snel tot het ontslag van de verantwoordelijke minister kunnen leiden. Hier kan echter verwacht worden dat de pers die minister net in bescherming zal nemen, al was het maar om een uiteindelijke val van de regering en vervroegde verkiezingen af te wenden.

Begrotingscontrole

Het volgende heikele punt is de begrotingscontrole en die komt er reeds over enkele maanden aan. Eén zaak is dat die controle opnieuw het ontslag van Eva De Bleeker in herinnering zal brengen. Dat ontslag zal hoe dan ook tot aan de verkiezingen als een schandvlek op het blazoen van Alexander De Croo blijven kleven. Maar het grootste probleem

Het grootste probleem met de begrotingscontrole is de desastreuze toestand van de Belgische financiën

met de begrotingscontrole is uiteraard de desastreuze toestand van de Belgische financiën en de weigering van de PS om daar ook maar iets aan te willen veranderen.

Voor wie een uitweg uit deze federale regering zoekt liggen de mogelijkheden hier voor het grijpen: ofwel een hele rist sociaaleconomische toegevingen van de partijen die bang zijn voor vervroegde verkiezingen, ofwel effectief vervroegde verkiezingen. Wie de laatste interviews met Paul Magnette heeft gelezen, weet wat dit betekent. Zullen de recente corruptieschandalen hem tegenhouden om de regering hierover te doen vallen? Of wil hij de kiezer die corruptieschandalen net doen vergeten door van de sociale zekerheid de inzet van vervroegde verkiezingen te maken?

Asiel

Asiel is een permanent probleemdossier geworden in België en kan op elk moment een acute crisis uitlokken. Onvoldoende opvang in de winter, een hongerstaking door enkele uitgeprocedeerden of een repatriëring die verkeerd afloopt, er is altijd wel iets dat de activisten van Ecolo en aanverwanten kunnen aangrijpen om de bevoegde staatssecretaris onder druk te zetten of in de problemen te brengen. Maar zouden ze het ook zover durven te drijven dat hun eigen regering erdoor ten val komt? Het blijft ook twijfelachtig hoeveel kiezers je hiermee werkelijk kan mobiliseren, zonder al te veel in de kaart van het Vlaams Belang te spelen.

‘Ethische dossiers’

En dan zijn er nog de zogenaamde ethische dossiers. Wil men echt de stek-

ker uit de federale regering trekken, volstaat het dat enkele Kamerleden van Ecolo, PS, Open Vld en/of MR van hun partijen vrij spel krijgen voor een nieuw initiatief... Of het zou moeten zijn dat Sammy Mahdi met zijn cd&v nog voor het einde van dit jaar in de peilingen al onder de kiesdrempel wil zitten... Waarschijnlijker is echter dat de ethische dossiers opgespaard worden tot het einde van de legislatuur wanneer de cd&v de regering met een eventueel vertrek niet meer in gevaar kan brengen.

Zonder een akkoord met Engie is het alternatief een of andere vorm van nationalisatie van Doel 4 en Tihange 3

Oktober halen om de rit uit te doen

Vergeten we natuurlijk ook de beruchte ‘events’ zoals bij de toenmalige Britse eerste minister Harold Macmillan niet, want ook op Justitie of Binnenlandse Zaken kan het plots fout lopen. Maar die ‘events’ zijn er natuurlijk altijd.

Maar als deze regering oktober of november van dit jaar haalt, dan worden vervroegde verkiezingen eerder onwaarschijnlijk. Regionale en Europese verkiezingen komen er immers hoe dan ook begin juni volgend jaar en niemand wil de kiezer tweemaal op korte tijd naar de stembus jagen.

Tinne Van der Straeten en Alexander De Croo

De afrekening met de vrije meningsuiting

Het afgelopen jaar zagen we een verdere versmachting van de vrije meningsuiting. De VRT schrapte tien afleveringen van FC De Kampioenen omdat ze kwetsend of racistisch zouden zijn. Gert Verhulst kreeg een lawine van kritiek over zich heen omdat hij bewust het woord ‘neger’ gebruikte. Tegendraadse commentatoren worden door de pers openlijk gecanceld. De vrije meningsuiting vormt steeds meer de frontlijn.

Hoewel we in het Westen in de meest vrije van alle werelden leven, sluipt er “een beklemming in die vrije beleving”, meent Tinneke Beeckman. “In eigen land leeft een vaag gevoel dat je als burger minder invloed hebt op het politieke gebeuren. Of dat je helemaal niet vrij bent om te zeggen wat je denkt.”

De dominicaan Girolamo Savonarola, die eind 15de eeuw over de Florentijnse Republiek heerste, keerde zich tegen het immorele gedrag en de zedeloosheid van de kerkelijke hoogwaardigheidsbekleders van zijn tijd. Hij eiste dat alle dichters uit Firenze werden verbannen en dat hun boeken werden verbrand. De vooraanstaanden interpreteerden dit als een teken dat ze niets aan hun machtspositie moesten veranderen. In de ogen van de elite is het volk dom, irrationeel en onbetrouwbaar. Het kiest fanatici als leiders.

Stuiptrekkingen van de jaren dertig

In de waan van hun morele superioriteit wijst de elite nog steeds de meningen van ‘radicalen’ af als nationalistisch, populistisch, irrationeel of als gericht op het aanwakkeren van angst bij de bevolking. Het debat wordt gesmoord in de arrogante eigenwaan van de onaantastbaarheid. In hun expressie van onmacht serveert de progressieve elite de denkbeelden van rechts af als ‘fake news’, ondemocratisch of als stuiptrekkingen van de jaren dertig.

Het cordon wordt uitgebreid naar al diegenen die symptomen dragen van hen die durven vraagtekens te plaatsen bij het progressief kosmopolitisme

Zo moest een dochter van een kennis tijdens haar studies rechten aan de Universiteit van Gent in een overvol auditorium het volgende aanhoren: “Zullen we het vandaag eens hebben over de extreemrechtse theorieën van Theo Francken?” De kosmopolitische, progressieve elite maakt onbeschaamd misbruik van haar positie om openlijk meningen te cancelen. “Vreest u voor een herhaling van de jaren 30, toen de Duitse Weimarrepubliek instortte en de nazi’s aan de macht kwamen?”, vroeg dit weekend een journalist van de kwaliteitskrant De Tijd aan Monika Sie Dhian Ho, de directeur van Clingendael. Waarop ze reageert: “Bij de kiezers zien we een nationale reflex. Net als in de jaren dertig is het de vraag of democratische krachten een antwoord kunnen bieden.”

Dat was ook de bezorgdheid van oud-minister en voormalig Europees commissaris Karel De Gucht die bij de aanslepende regeringsformatie in 2019 stelde dat de kiezer verantwoordelijk was voor de impasse. Niet de elite, wel het volk is schuldig. Maar het gaat intussen veel verder dan het schofferen van de grootste democratische partij van het land. In 2022 werden Stijn Baert, Geert Noels en Mia Doornaert door de kwaliteitskrant De Standaard openlijk gecanceld en geschoffeerd. Ze werden door Filip Rogiers als waterdragers van extreemrechts weggezet. U weet wel, de ‘exclusief nationalisten’. “Het wekt allemaal sterk de indruk dat we hier eer-

der met (rechts) geloof dan met rede te maken hebben”, liet de redacteur zich ontvallen. Hij omschreef de analyses van Noels en Baert als “haatpraat, vermomd als gezond verstand”. Ze weerspiegelen “het Vlaamse talent voor collaboratie”, besloot Rogiers.

Even voordien liet Tom Naegels van dezelfde krant zich heel denigrerend over Doorbraak uit. De site loopt over van “griezelige onzin” van “wappies, malloten en eindtijdprofeten”. “Elke week gaat De Standaard een stapje verder met het demoniseren van wie een andere mening heeft”, reageerde Rik Torfs gevat.

Zowel de academische elite als de mainstreampers is doortrokken van het idee van de repressieve tolerantie van Herbert Marcuse. Tolerantie en vrijheid van meningsuiting kunnen pas een voordeel opleveren wanneer aan de politieke agenda van de kosmopolitische elite en de verdrukte minderheden wordt voldaan en er afgerekend wordt met structureel racisme en structurele discriminatie die in zowat alle publieke instellingen aanwezig zijn. “Blanken zijn de grootste racisten ter wereld”, riep de Zimbabwaanse president Robert Mugabe ooit uit. Intussen krijgt zijn uitspraak heel wat navolging in de academische wereld.

De Britse krant The Guardian en de Amerikaanse krant The Washington Post prezen vorig jaar de roman ‘The Last White Man’ de hemel in waarin de Pakistaanse auteur Mohsin Hamid een fictieve realiteit beschreef waarin het blanke ras ten onder gaat. The Washington Post schreef opgelucht te zijn dat we eindelijk de kist kunnen sluiten van “de afschuwelijke constructie van rassenhiërarchieën en dat we elkaar zien voor wat we zijn”.

Vrije meningsuiting vormt steeds meer de frontlijn

Sacraal dogmatisme

Vrije mening onder quarantaine

De vrijheid van meningsuiting staat onder quarantaine. De term komt uit de medische wereld, afkomstig uit het veertiende-eeuwse Italië, ten tijde van de pestepidemie. Aangemeerde schepen werden verplicht om 40 dagen in de haven stil te liggen. Deze maatregel was nodig om de verspreiding van de infectie tegen te gaan. Zo wordt momenteel het cordon eveneens aangewend om de contaminatie van de democratie tegen te gaan. Het cordon wordt uitgebreid naar al diegenen die symptomen dragen van hen die durven vraagtekens te plaatsen bij het progressief kosmopolitisme.

Net als voor de navolgers van woke pleitte Marcuse voor intolerantie tegenover rechtse bewegingen. Mensen die pleiten voor conservatieve doeleinden moet men hun burgerrechten ontnemen. Wie niet aan het sacraal dogmatisme van de woke-beweging voldoet, kan publiekelijk te schande worden gebracht doordat “hij of zij onbedoeld iets zegt wat door de andere als liefdeloos wordt geinterpreteerd”, stelde Jonathan Haidt vorig jaar vast. “Weg is het open, publieke debat met botsende meningen die leiden tot betere oplossingen en een gezonde, volwassen democratie”, schrijft Paul Boonefaes in ‘Waarom woke niet deugt’. Vrije meningsuiting vormt steeds meer de frontlijn.

“Ik vraag me af of onze democratie nog te redden valt als zich niet snel een politieke beweging aandient die het echt meent met het lot van onze gehavende samenleving”, vroeg Jonathan Holslag afgelopen jaar zich terecht bezorgd af.

JULIEN BORREMANS

Herbert Marcuse

Filip Rogiers

STIKSTOF: mag de boer nog boeren?

Er is nog wel een verschil met Nederland, maar ook in de Vlaamse landbouwsector lopen de gemoederen vaak hoog op. Gelekte mestactieplannen, ‘rode’ en ‘oranje’ boerderijen, mogelijke onteigeningen, ministers die bedreigd worden en “de begrafenis van de Belgische friet”, enzovoort. Uitdagingen alom in de land- en tuinbouwsector, en het stikstofdossier is waarschijnlijk nog steeds een van de grootste.

Stikstofverbindingen in de lucht ontstaan aan de ene kant door de uitstoot van het verkeer en de industrie en aan de andere kant door ammoniak, voornamelijk van de veeteelt. Dat is schadelijk voor bepaalde beschermde planten en heeft een impact op de biodiversiteit. Volgens Europese richtlijnen daalt er in 80 procent van de Vlaamse natuurgebieden jaarlijks te veel stikstof neer. Het Vlaamse landschap is zo versnipperd dat akkers en natuurgebieden elkaar overal tegenkomen en onvermijdelijk impact hebben op elkaar.

N-VA blijft zeggen dat het akkoord zoals het nu voorligt zoveel mogelijk uitgevoerd moet worden

Nadat er in 2021 een bom ontplofte over het oorspronkelijke stikstofarrest - waarbij de vergunning van een pluimveebedrijf in Kortessem werd vernietigd door de Raad voor Vergunningsbetwistingen en de algemene manier waarop in Vlaanderen vergunningen uitgedeeld werden onwettig genoemd werd - was de Vlaamse regering genoodzaakt een nieuwe regeling uit te werken. Deed ze dat niet, dan kon een volledige vergunningenstop in de landbouw, industrie én woningenbouw gevreesd worden.

RODE EN ORANJE BOERDERIJEN

En zo geschiedde: het stikstofakkoord. De varkensstapel tegen 2030 met dertig procent naar beneden, een 160-tal ‘rode’ en ‘oranje’ landbouwbedrijven die - al dan niet gedwongen - met alle activiteiten moeten stoppen, de stikstofuitstoot van alle varkens- en pluimveebedrijven met zestig procent omlaag en een verbod op bemesting in bepaalde afgebakende beschermde gebieden.

Het tweede politieke akkoord over stikstof werd onthaald op boerenprotesten, felle uithalen en zelfs doodsbedreigingen voor kop van Jut minister Zuhal Demir. In

de zomer kreeg ze zelfs even politiebescherming nadat een landbouwer tijdens een protest rondreed met een pop, met het opschrift “Demir aan de strop”.

Symbool voor de protesten werd de aangekondigde verplichte sluiting van het melkveebedrijf van de abdij van Averbode. Die boerderij werd eerst gecategoriseerd als ‘oranje’, wat betekent dat de abdij de kans zou krijgen om vrijwillig en met compensatie te stoppen tegen 2026. “De keuze was in 2014 sluiten of fors investeren”, vertelde abt Marc Fierens daarover ('t P. 2022-18). “En de beslissing viel op het tweede.”

Na zonale verschuivingen werd de abdij van Averbode toch ingedeeld als een ‘rood’ landbouwbedrijf, zonder daarvan officieel op de hoogte van gesteld te zijn. Totdat de abdij opeens een brief kreeg: “Gelieve tegen 2025 met alle landbouwactiviteiten te stoppen.” Een donderslag bij heldere hemel voor de Vlaams-Brabantse paters.

RUTTEN EN AVERBODE

Nadat de zaak de plenaire van het Vlaams Parlement haalde en onder andere Gwendolyn Rutten (Open Vld) zich opwierp als patroonheilige van de Vlaamse boer, haalde de abdij van Averbode opnieuw het nieuws omdat er mankementen naar boven waren gekomen tijdens een inspectie van het departement Omgeving. Saillant detail: het verslag van de inspectie was nog in de maak, maar toch werd de pers al door iemand op de hoogte gebracht. Bij de abdij spraken ze van een lastercampagne. Wie die informatie naar de pers gelekt heeft, is niet duidelijk, maar de naam “begint met een Z en eindigt op -uhal”, meldde een kenner toen. Het kabinet-Demir ontkende formeel.

Uiteindelijk werd - na druk van meerderheidspartijen Open Vld en cd&v - besloten om de lijst van rode bedrijven te herbekijken. Daarvoor werd een openbaar onderzoek gestart waarin bedrijven, belangenorganisaties en particulieren bezwaren en opmerkingen konden indienen over het neergelegde stikstofakkoord.

N-VA vs CD&V

N-VA-regeringsleden Demir en Jambon gaan er nog steeds van uit dat het akkoord zoals het nu bestaat uitgevoerd wordt. Maar als het openbaar onderzoekwaar collega-minister Brouns (cd&v) nota bene mee tot heeft opgeroepen - iets anders beslist, zou het akkoord nog aangepast kunnen worden.

N-VA blijft zeggen dat het akkoord zoals het nu voorligt zoveel mogelijk uitgevoerd moet worden. Open Vld vindt dat er op basis van het openbaar onderzoek aanpassingen mogelijk moeten zijn, maar dat de basis van het akkoord overeind moet blijven. Cd&v wil de landbouwers, die vertegenwoordigd worden door drukkingsgroepen als ABS en Boerenbond, zoveel mogelijk blijven steunen. “De bijna 20.000 bezwaren mag de regering niet zomaar naast zich neerleggen”, vertelde minister van Landbouw Jo Brouns (cd&v) tijdens een gesprek met ’t Pallieterke. “We moeten tot een correct akkoord komen, waarin er een toekomst is voor de Vlaamse tuin- en landbouw, maar waarbij we de ambitie om die stikstof te reduceren ook aanhouden.”

Om aan Europese normen te voldoen zit er niets anders op dan een aantal landbouwbedrijven te sluiten, maar tegelijkertijd zet de Vlaamse regering ook in op innovatie om “duurzame landbouw” mogelijk te maken. Brouns trok daar recent twaalf miljoen euro extra voor uit en aan de KU Leuven is men bezig met onderzoek naar staltechnieken die kunnen leiden tot een stikstofuitstoot van nul procent.

Het zal, dankzij het symbooldossier van de abdij in Averbode, opnieuw vooral gaan om de ‘rode’ bedrijven. Mogen die,

Symbool voor de protesten werd de aangekondigde verplichte sluiting van het melkveebedrijf van de abdij van Averbode

mits strengere voorwaarden, openblijven? Worden er zoals in Nederland riante uitstapvergoedingen voorzien voor getroffen landbouwers?

“STIEFMOEDERLIJKE BEHANDELING”

Belangenorganisaties als Boerenbond en het Algemeen Boerensyndicaat wezen in het verleden ook regelmatig op de “stiefmoederlijke behandeling” van de landbouwsector. Zij vinden dat zij tegenover de industrie oneerlijk behandeld worden, terwijl die ook voor een groot deel van de stikstofuitstoot zorgt. “Het zal stikstofgevoelige natuur worst wezen of de stikstof uit een stal of uit een fabrieksschoorsteen komt”, vertelde Boerenbond-voorzitter Lode Ceyssens daarover. Maar het Instituut voor Natuur-en Bosonderzoek (INBO) weerlegde dat in een rapport dat enkele dagen geleden verscheen. De landbouw stoot voornamelijk stikstof uit via ammoniak, terwijl de industrie, het verkeer en gezinnen vooral stikstofoxiden uitstoten. En die eerste versie zorgt volgens een advies van het INBO voor meer verzuring en vergiftiging van de bodem.

Het stikstofdossier is overigens niet de enige grote uitdaging voor de Vlaamse boer. Ook het Mestactieplan, dat de waterverontreiniging door nitraten uit agrarische bronnen moet beperken, zorgt voor deining. Het eerste ontwerp daarvan werd gelekt (deze keer kijkt men naar cd&v-kringen voor de mol) en de christendemocraten spraken toen van “de begrafenis van de Belgische friet”. Nu volgt een overleg met milieu- en natuurorganisaties, onder leiding van de Vlaamse Landmaatschappij. Als moderator van de gesprekken zal het VLM de doelstellingen en opmerkingen van de Europese Commissie bewaken.

WANNES NEUKERMANS

Luister naar PAL CAST U aangeboden door PAL NWS en ’t Pallieterke.

Om aan Europese normen te voldoen zit er niets anders op dan een aantal landbouwbedrijven te sluiten

Stijn Derudder is uw gastheer van al onze podcasts.

Elke week kan u de podcastversie van een of meerdere van onze interviews beluisteren. In andere podcasts komen ook onderwerpen die niet in ’t Pallieterke verschenen aan bod of gaan we net dieper in op zaken die nog wat meer aandacht verdienen.

Te beluisteren op o.a. Spotify, Apple Podcasts en palcast.be.

Jo Brouns en Zuhal Demir

© PHOTONEWS

Vivaldi en de moeilijke relatie met de waarheid Een niet-exhaustief overzicht

De Vivaldi-regering nam in 2022 regelmatig een loopje met de waarheid. Premier Alexander De Croo (Open Vld) en Tinne Van der Straeten (Groen) lieten zich het vaakst betrappen op twijfelachtige uitspraken, maar ook justitieminister Vincent Van Quickenborne (Open Vld) en minister van Binnenlandse Zaken Annelies Verlinden (cd&v) gingen niet helemaal vrijuit.

ANTON SCHELFAUT

Verlinden over loonsverhoging politie:

Begin 2022 sloten de politievakbonden en minister van Binnenlandse Zaken Annelies Verlinden (cd&v) een sociaal tussenakkoord over een loonsverhoging voor de politie.

Tijdens het begrotingsconclaaf in oktober draaide de regering de afgesproken loonsverhoging echter terug en koppelde ze daar de uitdoving van de zachte eindeloopbaanregeling voor politieagenten aan. Daardoor kunnen agenten tegen 2030 pas vanaf 63 jaar stoppen met werken, terwijl de vroegst mogelijke pensioenleeftijd vandaag 58 jaar is. Volgens Carlo Medo, de voorzitter van politievakbond NSPV, heeft de regering woordbreuk gepleegd.

‘Boeteloze

Van der Straeten:

Eind augustus klopte minister van Energie Tinne Van der Straeten (Groen) zichzelf in Terzake op de borst dat zij de initiatiefneemster was van de levensduurverlenging van de jongste twee kerncentrales, die van Doel 3 en Tihange 2, met tien jaar.

Nochtans waren het net de groenen die halsstarrig bleven vasthouden aan de volledige kernuitstap in 2025. Pas nadat de Russische president Vladimir Poetin op 24 februari Oekraïne binnenviel, zagen ze het licht. Een maand later bereikte de federale regering een akkoord over het langer openhouden van de jongste twee kerncentrales, om zo de bevoorradingszekerheid te garanderen.

Onderhandelingen

Daarna begonnen de onderhandelingen met Engie, maar de regering slaagde er niet in om die tegen de zelfopgelegde deadline van 31 december af te ronden. Vlak voor het zomerreces had ze al een princiepsakkoord afgesloten met uitbater Engie, dat voor de jaarwisseling moest resulteren in een bindend contract.

Op oudejaarsavond zaten premier Alexander De Croo (Open Vld) en minister van Energie Tinne Van der Straeten (Groen) tot 18 uur samen met de top van Engie, maar zonder resultaat. Beide regeringsleden stuurden die avond een persbericht uit met de boodschap dat “er meer tijd nodig is om tot een akkoord te komen dat beide partijen volledig tevredenstelt”. De regering hoopt “op korte termijn” te landen, maar durft zichzelf geen deadline meer op te leggen.

maand’

Uit onvrede met die twee beslissingen van de regering schrijft de politie tijdens de ‘boeteloze maand’, die loopt van 15 december tot 15 januari, geen boetes uit voor overtredingen die de verkeersveiligheid niet in gevaar brengen. Enkel overtredingen die echt niet door de beugel kunnen, zoals roekeloos rijgedrag, onverzekerd rijden en alcoholintoxicatie achter het stuur zullen nog beboet worden.

De Croo over WhatsAppberichten: “Iets wat niet bestaat, kan je niet vrijgeven”

Heeft premier Alexander De Croo (Open Vld) zijn goedkeuring gegeven aan de algemene toelichting bij de begroting die partijgenote en voormalig staatssecretaris voor Begroting Eva De Bleeker haar politieke kop kostte? Uit documenten die het weekblad Knack publiceerde, blijkt van wel.

In de algemene toelichting van De Bleeker ging de begroting 1,3 miljard euro dieper in het rood dan premier De Croo tijdens zijn ‘State of the Union’ had aangekondigd, omdat de kostprijs van de btw-verlaging op gas en elektriciteit erin werd opgenomen. Daardoor steeg het begrotingstekort van 5,8 procent van het bruto binnenlands product (bbp) naar 6,1 procent, het grootste tekort van alle EU-landen. In de Kamercommissie Financiën beweerde De Croo dat hij niet akkoord was gegaan met de voorliggende tekst. Niet veel later moest De Bleeker opstappen omdat ze een “materiële fout” zou hebben gemaakt.

“Geijkte kanalen”

Uit het interne e-mailverkeer dat Knack publiceerde, blijkt echter dat het kabinet-De Croo ook via de zogenaamde “geijkte kanalen” geen aanpassing van de kostprijs van de btw-verlaging of van het gestegen begrotingstekort heeft gevraagd. Ook in een WhatsAppconversatie tussen beide kabinetten maakte de Wetstraat 16 geen opmerkingen over het feit dat de kostprijs van de btw-verlaging en het grotere begrotingstekort niet werden aangepast.

De Croo had het bestaan van die WhatsAppberichten steeds ontkend, zowel in een interview met De Morgen als in de Kamercommissie Binnenlandse Zaken. Later gaf hij echter toe dat kabinetsmedewerkers op alle mogelijke manieren met elkaar communiceren, ook via tekstberichten. “Maar een tekstbericht kan nooit een formele regeringsbeslissing herroepen. Nooit, op geen enkele manier.” De premier heeft naar eigen zeggen nooit ontkend dat er tekstberichten over de begroting bestaan. “Maar zo’n fundamentele wijziging heeft nooit in een tekstbericht gestaan”, benadrukte hij. Van

Minister

De politievakbonden voelen zich echter in de steek gelaten door Van Quickenborne. Ze hekelen de ‘straffeloosheid’ die heerst in Brussel en andere grootsteden voor daders van geweld tegen de politie en andere hulpverleners.

Vincent Houssin, voorzitter van politievakbond VSOA, verwees naar een interventie op Waregem Koerse in augustus 2022 waarbij een agent het slachtoffer werd van fysiek geweld. “Hij is al maanden werkonbekwaam en de

revalidatie zou nog acht maanden duren, maar het parket seponeerde de zaak omdat de dader niet gekend zou zijn voor gelijkaardige feiten”, aldus Houssin.

Richtlijn

De minister maakte zich echter sterk dat geweld tegen de politie niet wordt geseponeerd. Dat komt volgens hem omdat hij in november 2020, een maand na zijn aanstelling, besliste om een nultolerantierichtlijn in te voeren voor alle geweld tegen de politie. In het kader van die richtlijn zou de minister aan alle Belgische korpschefs gevraagd hebben om gevallen van geweld tegen de politie, waarin niet systematisch wordt opgetreden, aan hem te melden.

Tinne

“We gaan de jongste twee kerncentrales verlengen op mijn vraag, op mijn initiatief”

“Na jaren van desinvestering moeten we curve keren”

Jozef De Kesel

Niemand kijkt nog op van de kerstboodschap van de Belgische kardinaal. Hij verontrust de linkerzijde niet, want hij had het over solidariteit, de migranten, de oorlog in Oekraïne, de opwarming van de aarde, de energiecrisis… Op zich is daar niks mis mee, maar het is in een kerkelijke context de taal die zij willen horen van de kleurloze grijze muis die deze kardinaal is; de taal van een ongevaarlijke en uitgeleefde kerk die de elites van deze wereld te vaak naar de mond praat. Jozef De Kesel (75) kan op meer krediet dan zijn voorganger rekenen, zeker van zijn vriend en ‘bloedbroeder’ Jorge Bergoglio, de huidige paus Franciscus. Maar ook kardinaal Daneels had het al voor hem. Het was dan ook een flinke streep door hun rekening toen paus Benedictus, de pas overleden Joseph Ratzinger, in 2010 de traditionele bisschop André Léonard tot aartsbisschop aanstelde. Vanuit de sterke progressieve vleugel van Belgische kerk werd gelobbyd om hem geen kardinaal te laten worden. Het was hun troostprijs.

Ondertussen staan de meeste kerken leeg. Er zijn nog nauwelijks eucharistievieringen en in veel Vlaamse dorpen is er zelfs geen kerkgang meer mogelijk op de hoogfeesten, zoals met Kerstmis. Het priesterkorps dat nog rest heeft de gemiddelde pensioengerechtigde leeftijd al ver overschreden. Jongeren in katholieke scholen krijgen geen voeling meer met kerkelijk, sacramenteel en godgewijd leven. Veel van hun leerkrachten geloven zelf niet meer of verzetten zich zelfs tegen het instituut dat hun inspiratie zou moeten zijn. Kerkelijke begrafenissen of huwelijken zijn uit de mode. En waar het toch nog kan, is meestal een algemeen christelijk sausje het enige nog min of meer herkenbare aan wat ooit was. Het zich overmatig richten op de wereld sinds ‘Vaticanum II’ heeft alleen maar windeieren gelegd.

In de wachtrij

Jozef De Kesel groeide op in een groot CVP-gezin. Zijn vader en grootvader waren burgemeester in een klein Oost-Vlaams dorp. Na zijn humaniora trok hij naar het Gentse seminarie, de KU Leuven en de Gregoriana in Rome. Het stond in de sterren geschreven dat hij geen gewone priester zou worden: godsdienstleraar, docent, professor, bisschoppelijk vicaris, kanunnik, hulpbisschop en bisschop. Een traject om ú tegen te zeggen. Al van in 2007 werd hij dan ook vaak genoemd als mogelijke opvolger van kardinaal Daneels. Benedictus XVI koos in 2010 evenwel voor André Léonard die net als de paus loyaal was aan Vaticanum II, maar toch ook oog had voor de traditie en ook oude vormen en gebruiken een plaats wilde blijven geven in de kerk, zoals een klassieke priesteropleiding, herkenbaar geklede priesters en het vrij gebruik van de liturgie van voor Vaticanum II, zonder afbreuk te doen aan de nieuwe vorm. Hoewel het twee tegenpolen zijn, was Léonard grootmoedig genoeg om De Kesels benoeming in hetzelfde jaar tot bisschop van Brugge loyaal te verwelkomen. Hij maakte hem zelfs verantwoordelijk voor de liturgie en liet hem vanaf 2011 de bisschoppen vertegenwoordigen in de Commissie van Bisschoppenconferenties van de Europese Unie. Afrekenen

Toen Léonard in 2015 zijn ontslag aanbood nadat hij de leeftijdsgrens van 75 jaar had bereikt en er ondertussen sinds 2013 ook een nieuwe paus was, met wie De Kesel zich dan weer nauw verwant voelde, kwam deze haast als vanzelfsprekend in beeld als nieuwe aartsbisschop. Het leek wel een formaliteit. Hoewel het niet in zijn karakter lijkt te liggen, rekende hij nog geen jaar later genadeloos af met de erfenis van zijn voorganger. Een door Léonard opgerichte traditionele, maar weliswaar erg succesvolle, priesterfraterniteit die oude parochies weer tot leven bracht werd gebannen en zowat alles wat aan hem herinnerde werd ‘vergeten’. Nog geen jaar later werd De Kesel beloond met de kardinaalshoed. In 2021 zal Franciscus zelf een ‘motu proprio’ uitvaardigen om het hanteren van de oude sacramentele gebruiken zwaar te beperken. Niet in Vlaanderen - waar zowat alles van vroeger al is uitgeroeid -, maar in andere landen wereldwijd werd de roep naar de traditie klaarblijkelijk onverteerbaar groot. Eén voorbeeld: duizenden traditionele jongeren die op bedevaart van Parijs naar Chartres gaan volgens de oude gebruiken en riten, is er zelfs te veel aan. Zij moeten het niet hebben van mooie praatjes en goddeloze maatschappijleer in hun kerk, maar nemen de sacrale beleving van hun geloof als basis voor hun maatschappelijk engagement. Inclusie voor iedereen, behalve voor de eigen geloofsgetrouwen, monseigneur? Wat een vreemd kerstverhaal…

CITAAT VAN DE WEEK

Dyab Abou Jahjah:

Vlaams is kan niet gezond zijn”

De nieuwe documentairereeks met Tom Waes, ‘Het verhaal van Vlaanderen’, maakt heel wat los. Schrijver Dyab Abou Jahjah snapt de kritiek die sommigen op links erop hebben niet. “De aversie die sommige autochtone Vlamingen hebben voor alles wat Vlaams is, blijft me een raadsel”, tweette hij. “Dit kan niet gezond zijn. Voor jezelf in de eerste plaats, maar ook niet voor de samenleving. Dit is helaas ook het verhaal van Vlaanderen.”

Vlaamse regering indexeert belastingschalen op erfenissen niet “Extra belasting op miserie van mensen”

moet natuurlijk ook de budgettaire kant van de zaak durven bekijken. Als je pleit voor minder inkomsten, moet je ook kijken welke uitgaven je wil verminderen. Anders is het net iets te simpel en weinig moedig.”

Wat de erfbelasting betreft, moet Vlaanderen zich volgens hem spiegelen aan Europese landen die een nultarief hanteren in de eerste lijn, wanneer kinderen erven van hun ouders. “Maar opnieuw, daarvoor moet alweer de budgettaire ruimte worden voorzien”, aldus Diependaele.

De Vlaamse regering indexeert de belastingschalen op erfenissen niet, tot ongenoegen van Vlaams Parlementslid Maurits Vande Reyde (Open Vld). Hij becijferde dat de Vlaming daardoor volgend jaar tot bijna 2.000 euro meer erfbelastingen betaalt. “Dit zijn extra belastingen op miserie van mensen en is niet fair van de Vlaamse regering”, hekelt hij.

Omdat de Vlaamse regering de belastingschalen voor erfenissen niet indexeert, betaalt de Vlaming volgend jaar in sommige gevallen tot bijna 2.000 euro meer aan erfbelastingen. Dat is een doorn in het oog van Vlaams Parlementslid Maurits Vande Reyde (Open Vld), die de belastingen op erfenissen omschrijft als “de meest onrechtvaardige die er zijn”. Daarom pleit hij ervoor om de tariefschalen te indexeren of de erfbelasting volledig af te schaffen in plaats van ze te verhogen.

Wie erft van een broer, zus of vriend, wordt belast aan 25 tot 55 procent. Op een erfenis van 200.000 euro betaalt hij of zij volgend jaar dus tot 1.968 euro meer, zo blijkt uit Vande Reydes berekeningen. Voor dezelfde erfenis betalen kinderen volgend jaar 288 euro meer.

Dodelijke cocktail

De niet-indexatie van de tariefschalen van de erfbelasting zou de Vlaamse overheid volgend jaar ongeveer 80 miljoen euro aan extra inkomsten opleveren, weet Vande Reyde. Hij vindt het niet kunnen dat de Vlaamse overheid wél indexeert

wanneer ze daar zelf voordeel bij heeft en niet wanneer dat in het voordeel van de Vlaming is. Zo stijgen de onroerende voorheffing en de verkeersbelasting volgend jaar met 10 procent. “Dat is unfair en bijzonder inconsequent van de Vlaamse regering”, hekelt hij. Nochtans maakt zijn partij, Open Vld, zelf deel uit van die regering.

De federale regering is volgens Vande Reyde in hetzelfde bedje ziek. De belastinginkomsten stijgen volgend jaar van 42,8 naar 44,2 procent van het bruto binnenlands product (bbp). Dat is het hoogste peil in vijf jaar. Ook het overheidsbeslag van 55 procent noemt hij “waanzinnig”. “We leven in doorgeslagen socialistische staat met communistische return. Dodelijke cocktail”, schrijft hij op Twitter.

Nultarief

Vlaams minister van Begroting Matthias Diependaele (N-VA) benadrukt dat de regering altijd openstaat voor belastingverlagingen. “De laatste jaren hebben we ook heel wat maatregelen genomen die de belastingen hebben doen verlagen”, reageert hij bij Belga. “Maar je

Tot slot wijst de minister erop dat de Vlaamse regering de afgelopen jaren al verschillende maatregelen heeft genomen om de belastingdruk van erf- en schenkbelastingen te verlagen. “Daarvoor is niet gekeken naar de belastingschalen, maar rechtstreeks naar de tarieven. Dat is een veel duidelijkere en transparantere manier”, besluit hij.

ANTON SCHELFAUT

Wielrenner Wout van Aert hekelt woke-debat en zwartepietendiscussie: “Nooit geassocieerd met onderdrukking van wie dan ook”

Aan deze minister ergerde wielerbaas Patrick Lefevere zich in 2022 het meest

Duitse groene minister wil ‘foute’ geschiedenis zuiveren: Pruisen niet gewenst

Greta Thunberg en Andrew Tate in de clinch op Twitter: “Small dick energy”

Meer dan 1 op 4 gedetineerden heeft geen verblijfsrecht in België

Maurits Vande Reyde

“De aversie die sommigen hebben voor alles wat

Tijd voor confederalisme… in Vlaanderen!

Wat is de ideale grootte van een politieke gemeenschap? Doorheen de eeuwen heeft een hele reeks slimme koppen zich het hoofd over die vraag gebroken. Volgens de Griekse wijsgeer Aristoteles (4de eeuw voor Christus) mocht een staat niet te klein of te groot zijn. Te grote staten zouden volgens hem per definitie slecht en inefficiënt bestuurd worden.

De politieke gemeenschappen waarmee Aristoteles vertrouwd was, waren natuurlijk van een andere aard dan de onze. Hij had het namelijk over de ‘polis’, wat zowel een Griekse stadstaat als de politieke gemeenschap daarin betekent. Een gemiddelde polis had zo’n 10.000 inwoners. Athene, de grootste, had er misschien 300.000 en schurkte vrijwel zeker aan tegen wat door Aristoteles als ‘te groot’ beschouwd werd. Bovendien was politieke participatie, of burgerschap, slechts weggelegd voor een select groepje (mannelijke) luieriken. Als men überhaupt van democratisch bestuur kon spreken, zoals in het voornoemde Athene.

van Aristoteles. Hij en andere Grieken zoals hij zullen zich wellicht moeilijk iets anders hebben kunnen voorstellen. Volksvergaderingen vonden in de buitenlucht plaats, tussen burgers die elkaar persoonlijk kenden en elkaar regelmatig op de agora tegenkwamen. Daarom schrijft de filosoof dan ook, als een van de redenen waarom een staat niet te groot mag zijn, dat “de burgers elkaar moeten kennen en weten wat voor soort mensen ze zijn”.

Nu zijn er in Vlaanderen nog maar weinig gemeenten waar iedereen elkaar kent. Laat staan dat je alle Antwerpse stemgerechtigden op de Groenplaats kan verzamelen om over politiek te keuvelen. Toch blijft het principe - misschien abstracter dan Aristoteles bedoelde - overeind.

ATOMISERING

In de politieke arena en op praatprogramma’s worden aan de lopende band zwaarwichtige en ongetwijfeld belangrijke maatschappelijke thema’s als migratie, het klimaat of ongelijkheid behandeld. Iets wat echter schromelijk onderbelicht blijft zijn de atomisering, vervreemding en daaruit voortvloeiende eenzaamheid die zo eigen zijn aan onze tijd. Wie durft beweren dat dit geen hand heeft in de toename van mentale problemen van de laatste jaren? Het is een gevolg van onze maatschappelijke schaalvergroting, en technologische en economische ontwikkelingen; het kent geen historisch precedent.

daarbij aan een België dat uit twee tot vier deelstaten bestaat. Maar waarom ophouden bij vier? Waarom zou zo’n Zwitsers model bijvoorbeeld ook niet binnen Vlaanderen kunnen werken?

Het Alpenland kent maar liefst 26 deelstaatjes of kantons, die allen hun eigen grondwet hebben en heel wat autonomer zijn dan Vlaanderen. Het kleinste kanton is Appenzell Innerrhoden met ruim 16.000 inwoners. Kleiner dan de gemiddelde Vlaamse gemeente dus. Van die 16.000 inwoners zijn een 4.000-tal kiesgerechtigde burgers. Het geringe aantal inwoners stelt het kanton in staat om nog altijd ‘Landsgemeinden’ te organiseren, publieke volksvergaderingen in de buitenlucht waar door middel van handopsteken gestemd wordt - een praktijk die misschien niet onherkenbaar zou zijn voor Aristoteles. Piepkleine deelstaatjes kunnen dus wel degelijk heel goed functioneren.

Het idee van nationalisme is in feite niets meer dan een wens om een hechtere gemeenschap te bekomen

IDENTITEIT

PRINCIPE BLIJFT OVEREIND

Intussen is er veel veranderd. Antwerpen is bijvoorbeeld slechts een bescheiden stad - in weerwil van zijn inwoners, maar telt in zijn eentje meer zielen dan het oude Athene. Heel wat staten tellen tientallen of honderden miljoenen inwoners. Politieke participatie is tegenwoordig weggelegd voor zowat iedere volwassene: man of vrouw, arm of rijk, hardwerkend of lui.

Moderne communicatie- en transporttechnieken bestonden niet in het oude Griekenland. Evenmin kende de Griekse polis iets dat zich in de verste verte kan meten aan het complexe bureaucratische apparaat dat wij vandaag kennen.

Politiek was iets persoonlijks ten tijde

Deze maatschappelijke versplintering dreigt er op termijn bovendien voor te zorgen dat er niet meer aan zinvolle politiek gedaan kan worden. Wie we zijn komt immers voort uit onze relatie met anderen om ons heen. Onze gedeelde opvattingen over goed en kwaad, onze waarden en normen, onze identiteit, worden grotendeels bepaald door (en in relatie met) een gemeenschap. Zonder al deze gemeenschappelijke dingen dreigt een situatie als in de Verenigde Staten, waar aanhangers van beide politieke kampen intussen in een compleet andere realiteit leven.

Ook het idee van nationalisme, of bij uitbreiding dat van een onafhankelijk of autonoom Vlaanderen, is in feite niets meer dan een wens om een hechtere gemeenschap te bekomen, waar de burgers “elkaar (beter) kennen”.

ZWITSERLAND

Er zijn erg succesvolle landen die een zeer gedecentraliseerd model hanteren, zoals Zwitserland. Het ‘Zwitsers model’ of het ‘confederalisme’ - wat eigenlijk een doorgedreven federalisme is - worden in Vlaanderen door velen aangeprezen, van politieke partijen als de N-VA tot economen als Geert Noels. Meestal denkt men

Er is nog een andere reden, specifiek voor Vlaanderen, waarom een versterking van het lokale wenselijk is. ‘Het lokale’ maakt immers onlosmakelijk deel uit van de Vlaamse identiteit. In een onzekere bui durven zelfs heel wat Vlaams-nationalisten zich vragen te stellen over hun identiteit. Wat typeert het ‘Vlaams zijn’, behalve een

variant van het Nederlands spreken en geen Waal zijn? De ‘Vlaamse geschiedenis’, wat is dat? “Waarom zou ik, een Limburger, een Antwerpenaar, de Guldensporenslag van het middeleeuwse graafschap Vlaanderen moeten vieren?”, hoor je weleens naar aanleiding van 11 juli.

De vraag stellen is ze beantwoorden. Net die lokale verscheidenheid, de historische autonomie en weelderige geschiedenis van onze steden, ons lappendeken aan stadjes en dorpen, onze eindeloze lijst van lokale tradities en dialecten: net dát vormt onze unieke Vlaamse identiteit. Die stedelijke autonomie vormde de kiem van ons succes in de late middeleeuwen en vroegmoderne tijd. Wanneer de Vlaamse canon opgesteld wordt zou het van broddelwerk getuigen om geen luik rond lokale autonomie en diversiteit toe te voegen.

De centraliserende tendens en de hang naar schaalvergroting van het huidige Vlaanderen zijn niet de hoofdoorzaak van het verdwijnen van lokale tradities en dialecten. Dat proces is al decennia, zo niet eeuwen, aan de gang. Een versterking van het lokale of regionale zou er echter wel een dam tegen kunnen opwerpen.

SUBSIDIARITEIT

Alles moet tegenwoordig efficiënter, maar net die hang naar ‘efficiëntie’ gaat hand in hand met de huidige atomisering. Als beleidsmakers al opperen voor meer bevoegdheden voor lokale besturen - iets wat gunstig zou moeten stemmen - wordt er veelal gesproken in termen van ‘slag- of daadkrachtig bestuur’. Maar zou dat echt de drijvende motivatie moeten zijn, in plaats van een gunstig neveneffect?

Waarom zouden de grootsteden en nieuwe referentieregio’s die in de pijpleiding zitten niet op termijn de rol van kantons kunnen spelen? Het subsidiariteitsbeginsel, het idee dat hogere overheden niets hoeven te doen wat ook door een lager niveau gedaan kan worden, wordt vaak ingeroepen om meer bevoegdheden naar Vlaanderen te halen. Terecht, maar laat ons daar niet ophouden.

PIETER VAN BERKEL

Confederalisme, het ‘Zwitsers model’, een versterking van het Vlaamse niveau, … Het zijn allemaal voorgestelde oplossingen voor de huidige Belgische malaise. Maar misschien is ‘confederalisme’ ook een goed idee voor een interne Vlaamse staatshervorming.

In Vlaanderen hebben we veel te danken aan onze stedelijke verscheidenheid

Buste van Aristoteles

DE STEDELIJKE AUTONOMIE VORMDE DE KIEM VAN ONS SUCCES IN DE LATE MIDDELEEUWEN EN VROEGMODERNE TIJD

IS DE EU

DE VIJAND VAN DE EUROPEANEN?

1 2

GROENE POLITIEK

Groene partijen zijn overal in Europa op hun retour, tot op het punt dat ze in veel landen niets meer voorstellen. In België, waar de groenen aan de macht zijn (federaal, Brussel, Wallonië), beloven de peilingen de ecologisten een formidabele nederlaag bij de volgende verkiezingen.

Wanneer de Europese kiezer de concrete resultaten van het groene beleid ziet - de cascade van verboden, het immobilisme, de explosie van de energiekosten, het delirische extremisme op het gebied van de ethiek en de ‘herinnering’ (denk aan de Congocomissie) - keert de kiezer de groene partijen de rug toe.

De groenen kunnen echter rekenen op

nen, heeft zich nu tegen de Europeanen gekeerd, omdat de EU zonder het minste voorbehoud de groene ideologie, dat totalitarisme van de 21ste eeuw, heeft omarmd. Onder de onstuitbare invloed van het antinucleaire Duitsland en de groene lobby's leggen de ‘Europese instellingen’ - te beginnen met de Europese Commissie en het Europees Parlement - de Europeanen dwang na dwang op in de meest extremistische visie op ecologie.

Er gaat letterlijk geen dag voorbij zonder dat de pers de meest afgezaagde propaganda van de groene partijen serveert

We bespreken hier even een recent voorbeeld daarvan. Midden in de oorlog in Oekraïne, met dreigende stroomonderbrekingen en black-outs in heel Europa en een torenhoge elektriciteitsprijs, stemde het Europees Parlement voor een verbod op verbrandingsvoertuigen vanaf 2035. Zo goed als morgen. Dat doet het Europees Parlement op een moment wanneer er niets klaar is, wanneer er geen enkel Europees land genoeg elektriciteit produceert om de enorme toename van het elektriciteitsverbruik op te vangen, wanneer de Europeanen het kleine beetje autonomie in mobiliteit dat ze nog hebben zullen verliezen en wanneer de laatste generaties ‘thermische’ voertuigen verwaarloosbare hoeveelheden CO2 uitstoten (veel minder dan de Russische en Qatarese gasgestookte centrales waar groenen zo dol op zijn).

CHINA EN COVID

3Na drie jaar zerocovidbeleid moest China de beperkingen opheffen of een volksopstand riskeren. Bijna 400 miljoen Chinezen zouden binnen twee weken covid hebben opgelopen. Maar China, dat westerse vluchten verbood toen covid een probleem was in het Westen, heeft snel zijn grenzen weer opengesteld voor de buitenwereld nu covid een brandende kwestie is in Chi-

na. Onmiddellijk kondigden landen als Japan en de VS inreisbeperkingen aan, gewoon uit voorzichtigheid. China is immers een prachtig reservoir van virussen. Door geen beperkingen op te leggen aan Chinese reizigers worden we blootgesteld aan het risico van nieuwe exotische varianten die uit de westerse vaccins zijn weggese-

CORRUPTIE

Als socialistisch parlementslid Eva Kaili naar Qatar gaat om namens 500 miljoen Europeanen de kwaliteit van de ‘arbeidswetten’ van Qatar te prijzen - wat ze de lokale pers vertelde -, terwijl zakken ‘vuil’ geld zich bij haar thuis opstapelen (eigenlijk dat van haar ouders en haar partner), dan worden 500 miljoen Europeanen vernederd. Omdat zij ons moet vertegenwoordigen. Voelt u zich vertegenwoordigd door deze ‘demi-mondaine’ zoals ze in het negentiende-eeuwse Parijs zeiden? Nee? Ik ook niet.

Wanneer het ministerie van Arbeid van Qatar een folder publiceert waarin degenen die tevreden zijn over de arbeidsomstandigheden in het emiraat - iets minder dan 6.500 doden sinds het begin van de bouwwerkzaamheden voor het WK - worden geciteerd, staan daar een twintigtal personen en instellingen in. Onder hen waren twee leden van het Europees Parlement, beiden lid van de Waalse PS, namelijk Marie Arena en Marc Tarabella. Je had hem op televisie de loftrompet moeten horen steken over de geneugten van het werken in Qatar, alsof het Zweden of Canada was! Het is waar dat de PS een lange traditie en echte expertise heeft op het gebied van corruptie. Heeft Qatar besloten een beroep te doen op de wereldberoemde goudsmeden van de PS? Justitie zal het uitwijzen. Het onderzoek van rechter Claise heeft immers niet al zijn vruchten afgeworpen. We zijn er nog lang niet, zo lijkt het. Marokko zou nog corrupter zijn dan Qatar (‘Zo zit Qatargate écht in elkaar’, Thierry Debels, ’t Pallieterke, 24 december). In ieder geval is de boodschap aan de Europeanen duidelijk: uw Europees Parlement, uw sentimenteel Europees Parlement dat zijn tijd besteedt aan het aannemen van moraliserende resoluties aan de wereld en aan Europa, dit ‘moreel Europees Parlement’, is te koop. Drie zakken vuil geld hier, een vliegticket daar, welkom in de VIP-loge. In het oude Griekenland werden magistraten die veroordeeld waren wegens corruptie na hun proces ter dood gebracht. Mis schien moeten we, zonder zo ver te gaan, het gevoel voor dit fatsoen terugwinnen.

De EU moet worden hervormd of geneutraliseerd, vóór ze ons vernietigt

lecteerd. De ‘officiële gezondheidsdeskundigen’ van de Europese Unie grijpen met gezag in en eisen dat er niets wordt gedaan. Het is niet bekend of andere varianten dan omikron zich in China ontwikkelen. De aanbeveling van de officiële ‘deskundigen’ van de EU - niets doen - is daarom zeer onverantwoordelijk en het is politiek in de slechtste zin van het woord.

Dit is een kwestie waarbij de EU de kans had om enige zorg te tonen voor de Europese burgers die haar financieren. Maar nee. Opnieuw was de ideologie - in dit geval ‘open grenzen’ - sterker. De EU moet worden hervormd of geneutraliseerd, vóór ze ons vernietigt.

Drie belangrijke recente kwesties dwingen ons deze vraag te stellen: is de Europese Unie de vijand van de Europeanen geworden? Die drie kwesties zijn milieu, corruptie en laksheid tegenover China. Graag maak ik trouwens meteen van de gelegenheid gebruik om alle lezers van ’t Pallieterke een gelukkig nieuwjaar 2023 en de val van de regering-De Croo toe te wensen!

DRIEU GODEFRIDI

EU-klimaatpaus Frans Timmermans

Eva Kaili

© PHOTONEWS

© PHOTONEWS

SAM VAN ROOY

Sam van Rooy (37) is Vlaams Parlementslid en fractieleider in de Antwerpse gemeenteraad voor Vlaams Belang. Hij volgt thema’s als klimaat, leefmilieu en energie op, maar laat zich op sociale media en in het parlement vooral opmerken door zijn tussenkomsten rond inburgering, integratie en de islam. We ontmoeten Van Rooy de dag na het zoveelste geweldincident op korte tijd in Antwerpen. De 16-jarige Steven B. uit Borgerhout werd neergestoken door een groep rivaliserende ‘drillrappers’.

“Dat onze tegenstanders naar

Filip, Dries en mezelf wijzen, is gewoon een bliksemafleider om het niet over de inhoud te moeten hebben”

s Antwerpen de strijd tegen bendegeweld aan het verliezen?

“Het wordt alleszins steeds gewelddadiger en de daders worden steeds jonger. Het zijn ook ‘nieuwe’ fenomenen die komen overgewaaid, in dit geval uit Chicago. Het zijn importfenomenen die ook samenhangen met bepaalde importculturen. Zo goed als al die zogenaamde drillrappers hebben Afrikaanse roots. Als je toelaat dat je land openstaat voor de hele wereld, dan krijg je deze nieuwe, meedogenloze vormen van (bende)geweld. Het Antwerps stadsbestuur krijgt daar amper vat op.”

Deze ‘drillrapcultuur’ komt inderdaad uit Chicago overgewaaid, maar je ziet dit ook in bijvoorbeeld het Verenigd Koninkrijk en Nederland. Is er dan sprake van een Europees probleem?

“Ik zou zeggen: West-Europees. Want in Oost-Europa heb ik nog niet gehoord van dit soort bendes. En daarmee komen we opnieuw bij de essentie: regeringen die hun grenzen wél controleren, die hun land wél onaantrekkelijk genoeg maken voor illegalen en immigranten, die blijven daarvan gespaard. Er is geen Molenbeek in Hongarije. Er zijn geen drillrapbendes in Polen. West-Europa is het afvoerputje van de wereld. Iedereen die zijn of haar land wil verlaten, met goede of kwade bedoelingen, kan hier terecht. West-Europese steden verworden tot geïslamiseerde no-gozones.”

Onlangs ging het in het Vlaams Parlement over de verstrenging van de voorwaarden van de lageemissiezones (LEZ) in Vlaanderen. Vanaf 2026 worden de normen

opnieuw verstrengd, vanaf 2031 geen diesels meer en vanaf 2035 worden zelfs alle auto’s met een verbrandingsmotor verboden. “Onrealistische waanzin”, volgens u. Waarom?

“Misschien is er een lichte verbetering van de luchtkwaliteit, maar daarvoor is geen sluitend bewijs. Alleszins wegen de baten niet op tegen de kosten. Oudere mensen die een oude auto hadden waar ze nog enkele jaren mee wilden rijden, moeten die plots wegdoen. Dat zijn sociale drama’s. Dat is het volgens ons niet waard.”

“Waarom moet dat allemaal zo snel gaan? Als de huidige evolutie zich doorzet, zal iedereen wellicht ooit rijden in superschone auto’s, maar dat moet geleidelijk gaan én in alle vrijheid. Wilt u met een verbrandingsmotor blijven rijden, dan moet u daarvoor kunnen kiezen. Wilt u elektrisch rijden? Ook prima. De overheid moet zich daar zo weinig mogelijk mee bemoeien.”

Volgens minister Demir (N-VA) sterven er in Vlaanderen jaarlijks 7.000 mensen door slechte luchtkwaliteit en is Antwerpen de op een na slechtste stad in Europa op het vlak van luchtkwaliteit. Sinds de invoering van de LEZ daalt de concentratie stikstofdioxide en koolstof ook constant. Is een LEZ dan niet gewoon broodnodig?

“Nogmaals, laat dat geleidelijk en op mensenmaat verlopen. We leven vandaag in een hypersensitieve tijdgeest waarbij élk risico moet worden uitgesloten. Wanneer zullen de groene tirannen ooit tevreden zijn? Als iedereen stop met ademen? De afgelopen decennia is de levensverwachting trouwens alleen maar toegenomen.”

Moet er dan meer naar de industrie gekeken worden?

“Ook daar moet de overheid voorzichtig in zijn en geleidelijk handelen. Men kan de industrie keihard aanpakken, maar wat gebeurt er dan? Die rekenen de stijgende kosten door aan de burgers. Het gaat echt véél te ver, die klimaatregelneverij.”

Het ging onlangs tijdens de plenaire ook over de uitbreiding van het Europees systeem voor emissiehandel (ETS). Dat bestond al voor bedrijven, maar Europese burgers zullen vanaf 2027 ook aan de pomp en via hun gasrekening moeten betalen voor de broeikasgassen die ze uitstoten.

“Het principe dat men moet betalen om CO2 te mogen uitstoten, vind ik op zich al flauwekul.”

Een argument voor zo’n CO2-handelssysteem is dat mensen ook bijvoorbeeld voor hun restafval betalen.

“Ja, maar CO2 is op zich geen vervuiling. Ik weet dat velen dat denken als gevolg van de misleidende klimaatpropaganda, maar wij zijn op dit moment allebei CO2 aan het uitademen. Als je gelooft dat wij door onze CO2-uitstoot ten onder zullen gaan, dat de aarde zal vergaan, en je vindt dus dat Europa om die reden per se in 2050 zogenaamd klimaatneutraal moet zijn… Ja, dan kom je dus met zulke waanzinnige maatregelen.”

Los daarvan is het misschien niet slecht om minder gas en olie te verbruiken.

“Uiteraard is het goed om minder afhankelijk worden van landen als Rusland, Qatar en Saoedi-Arabië. Vergeet echter niet dat fossiele brandstof ook nodig is voor zowat alle producten die we elke dag met z’n allen gebruiken, namelijk plastics. Is het elektrische alternatief dat nu keihard wordt opgedrongen, namelijk zonnepanelen en batterijwagens, wel zoveel beter? Want daar-

door worden we afhankelijk van andere grootmachten zoals China. En ook van bijvoorbeeld Afghanistan, waar veel lithium in de grond zit. Maar dat ze zo’n CO2-taks nota bene op dit moment durven lanceren… Jongens toch. Mensen kreunen al onder de torenhoge energiefacturen, en dan krijgen ze er straks nog een CO2-belasting bovenop? Te gek voor woorden!”

Uw partij pleitte in het verleden al vaak voor een regionalisering van het energiebeleid, met nieuwe kerncentrales.

“Dat had twintig jaar geleden al moeten gebeuren. Als men twintig jaar geleden geen kernuitstap, maar een kerninstap had beslist, hadden we nu geen energieprobleem. Dat wil zeggen: we houden de huidige generatie reactoren zo lang mogelijk open, tien, twintig of dertig jaar én we bouwen er nieuwe met de nieuwste technologie. SMR’s, maar ook bijvoorbeeld met het veelbelovende thorium.”

Hoe ziet de ideale energiemix er voor u uit?

“Minstens 80 procent kernenergie. Kernenergie moet de basis zijn. Ik ben ingenieur van opleiding, ik luister naar kernfysici. Die berekenen dat gewoon: kernenergie heeft veruit de hoogste energiedichtheid, het is de meest efficiente en betrouwbare manier om energie op te wekken. Eigenlijk - en de andere partijen worden kwaad als ik dat zegzijn zonnepanelen en zeker windmolens achterlijke manieren van energieopwekking, zeker voor een overheid. Ze kosten heel veel energie en grondstoffen, en produceren in ruil daarvoor bitter weinig energie, wat dan bovendien ook nog eens afhangt van het weer. Het is potsierlijk.”

Bedoelt u de milieu-impact tijdens de bouw en het transport ervan?

“De productie en de bouw, maar ook het afval en de recyclage. Want na twintig jaar zijn ze op, hé, die zonnepanelen en windmolens. Substantiële onderdelen kunnen niet worden gerecycleerd. Misschien kan dat in de toekomst wel, maar vergeet niet dat ook recyclage veel wa-

DOOR DE MASSALE MOSLIMIMMIGRATIE EN ISLAMISERING WORDT ONZE SAMENLEVING ONVRIJER, OFWEL DOOR DE ISLAMISERING ZELF, OFWEL DOOR DE TEGENREACTIE

ter en energie kost en nieuwe afvalstoffen genereert. Hoe dan ook zal de afvalberg dus enorm groeien, zeker ook door de batterij-auto’s.”

“CO2 is als een soort heilige graal ver boven alles gezet, waardoor men al de rest vergeet. Als het maar geen CO2 uitstoot, dan is het goed. Hoeveel grondstoffen nodig zijn, hoe milieuvervuilend het is, dat kindjes naar kobalt moeten graven in Afrikaanse mijnen… Het kan de beleidsmakers allemaal niet schelen, als het maar geen CO2 uitstoot. De LCA of levenscyclusanalyse (methode om de totale milieubelasting van een product te bepalen gedurende de hele levenscyclus, red.)? Daar hebben ze nooit van gehoord. Waanzin.”

U wordt regelmatig genoemd in het rijtje van de “meest foute, ‘ranzige’ Vlaams Belangers”, samen met Dries Van Langenhove en Filip Dewinter. Begrijpt u dat?

“Het zijn inderdaad doorgaans dezelfde drie die worden genoemd: Filip, Dries en ik. Tja… Ik heb er geen begrip voor, maar ik begrijp het natuurlijk wel. Ik ben in Antwerpen de opvolger van Dewinter. Wij zijn twee handen op één buik, hij is mijn politieke leermeester. Op vlak van de twee I’s, immigratie en islam, zitten we volledig op dezelfde lijn. En dus ziet het establishment in mij natuurlijk een even grote bedreiging als in Dewinter.”

“De echte reden dat partijen niet met ons willen samenwerken, zijn niet Dries, Filip of ik. De echte reden is dat men weet dat het Vlaams Belang standpunten heeft die ofwel veel te ver van hun globalistische ideologie liggen, of omdat ze op de antidemocratische EU of achterhaalde of ronduit dwaze internationale verdragen stuiten. Zo willen wij bijvoorbeeld een bouwstop op moskeeën. Onze tegenstanders schermen dan met mensenrechten of vrijheid van religie, terwijl nota bene de islam zélf daar compleet vijandig tegenover staat. De volkssoeve-

reiniteit en onze democratische rechtsstaat worden ondergraven door de EU en allerlei internationale verdragen. Men verwijt ons vaak: ‘Wat jullie willen gaat in tegen de mensenrechten’. Tja, ook bepaalde mensenrechten blijken een gevaar te zijn voor andere mensenrechten, denk maar aan hoe de islamisering wordt gefaciliteerd en moslimfundamentalisten en moslimterroristen met fluwelen handschoentjes worden aangepakt. Dat onze tegenstanders naar Filip, Dries en mezelf wijzen is dus gewoon een bliksemafleider om het niet over de inhoud en hun eigen falen te moeten hebben.”

Maar met uitspraken als “minder, minder minder”, “opkuisen”, “Marokkanenprobleem”, “Borgerokko” probeert u zich niet bepaald populair te maken bij een bepaalde bevolkingsgroep, namelijk de moslims.

“Goh, ik doe niet aan politiek om mij bij wie dan ook populair te maken. Ik doe aan politiek om onze cultuur te bewaren - of beter: te redden - en om ons eigen volk op de allereerste plaats te zetten. Ik zeg altijd wat ik denk en ik doe ook wat ik zeg. En ‘eigen volk’, dat herhaal ik ook steeds, daar horen voor mij ook de mensen met migratieachtergrond bij die Vlaming onder de Vlamingen zijn. Ik krijg trouwens genoeg berichten van mensen met een migratieachtergrond die me steunen.”

Provoceert u soms doelbewust?

“Neen, dat kan ik u met de hand op het hart zeggen. Mijn tweets, maar ook mijn boeken, artikels en tussenkomsten in het parlement vertrekken altijd vanuit een bezorgdheid en oprechte verontwaardiging. Je moet problemen keihard kunnen benoemen alvorens ze serieus kunnen worden aangepakt.”

“En eigenlijk ben ik nog gematigd. Ik wil het katholicisme zeker niet gelijkstellen aan de islam, maar blijkbaar is men onze eigen geschiedenis vergeten. Ik ken die vrij goed omdat mijn vader een oud-mei 68’er is. Hij is nu 75 en heeft meegestreden tegen het juk van de katholieke kerk en dus vóór de scheiding tussen kerk en staat. Dat gebeurde toen niet bepaald

zachtaardig. Wat er toen door schrijvers, activisten, politici van de linkerzijde van toen werd gezegd over de katholieke kerk, over priesters, óók over de katholieke gelovigen,… Wie dat vandaag herhaalt over de islam, en al zeker over gelovige moslims, heeft een rechtszaak aan zijn been.”

U schreef enkele jaren geleden het boek ‘Voor vrijheid dus tegen islamisering’. Waarom zouden dat per se tegengestelden zijn?

“Ik snap niet dat daar nog discussie over is. De islamitische doctrine, die vastligt in de Koran, de Hadith en de shariarechtspraak, is onderdrukkend en totalitair. Islam betekent ‘onderwerping’ en gaat over het volgen van de regels en wetten van Allah. Ook niet-moslims, wat volgens de islam vuile, slechte wezens zijn, dienen zich volgens de islam te onderwerpen, zo niet hebben ze een groot probleem. En dat zien we dus ook overal ter wereld. In elk land dat geïslamiseerd is, zoals Iran, Afghanistan, Turkije, Somalië enzovoort, bestaat er zo goed als geen vrijheid. Er heerst zware dwang en onderdrukking vanuit het islamitische regime, maar ook vanuit de moslimgemeenschap zelf. De ayatollahs, de moefti’s, de imams, de moslimbroers, de moslimvaders, maar soms ook de moslima’s tegenover hun zusters en dochters… Het is verschrikkelijk. In mijn boek laat ik heel wat hervormingsgezinde moslims en ex-moslims aan het woord. Wat zij zeggen is helder: de islam is in de kern fascistisch. Gelukkig volgen niet alle - zelfverklaarde - moslims alle islamitische voorschriften op, of we stonden er nog slechter voor.”

een zogeheten ‘gettoplan’ om de tientallen geïslamiseerde wijken opnieuw vrij, Europees, veilig en welvarend te maken. Dat gettoplan houdt, onder andere, in dat je in zo’n gettowijk voor hetzelfde vergrijp dubbel zo zwaar gestraft wordt als in de rest van Denemarken. En dat kinderen van amper 1 of 2 jaar minstens 25 uur per week van hun ouders worden weggehaald om hen de Deense waarden bij te brengen. Dat klinkt misschien goed, maar in principe staat dit haaks op respectievelijk de democratische rechtsstaat en de vrije samenleving. Ik denk bovendien dat dit voor bepaalde wijken, ook bij ons, ‘too little, too late’ is.”

“Je hebt in Parijs nu al wijken waar in het straatbeeld nog amper vrouwen te zien zijn. Ofwel gaan ze zwaar gesluierd, maar doorgaans zitten ze binnen en mogen ze niet buitenkomen, tenzij onder mannelijke begeleiding. Ik heb nog nooit van iemand een serieus antwoord gekregen op de vraag hoe je dit als overheid, in een vrije samenleving zonder zware overheidsdwang, kunt oplossen. Ga je de politie een soort razzia laten doen, waarbij agenten duizenden woningen binnenvallen en de dochters, moeders en vrouwen manu militari zonder sluier en zonder moslimman het huis uit sleuren? Uiteraard niet, en terecht. De conclusie is dus: door de massale moslimimmigratie en islamisering wordt onze samenleving onvrijer, ofwel door de islamisering zelf, ofwel door de tegenreactie.”

Bent u tegen de vrijheid van religie?

“Integendeel, ik ben een groot voorstander van de vrijheid van godsdienst. Maar een politieke ideologie met een religieus randje, zoals de islam, die de vrijheid van religie wil afschaffen, kan je toch geen vrijheid van religie gunnen, laat staan subsidies?”

Hoe los je die ‘onvrijheid’ op?

“Helaas is mijn ultieme conclusie dat dit, bij de huidige massa-immigratie en de demografische omwenteling of ‘omvolking’, niet kan. Tenzij je de democratische rechtsstaat en de vrije samenleving wilt opgeven. Onze samenleving wordt immers niet alleen onvrijer doordat ze islamitischer wordt, ze wordt ook onvrijer door maatregelen die ten einde raad worden genomen in een poging deze islamisering tegen te gaan en te keren.” “Neem nu Denemarken. Ze hebben daar

SUBSIDIES: OOK MINDER, MINDER, MINDER

In het Vlaams Parlement en op Twitter gaat u vaak tekeer tegen subsidies voor “linkse hobby’s, multikul-vzw’s en de diversiteits- en integratieindustrie”. Waarom bent u daar zo fel tegen?

“Ik ben überhaupt een zeer koele minnaar van subsidies. Een overheid moet zo klein mogelijk zijn en moet zich aan haar kerntaken houden: mobiliteit, onderwijs, veiligheid… Subsidies uitdelen aan allerhande organisaties, projecten of bedrijven, dat is geen kerntaak. Zo’n 13 miljard euro geeft de Vlaamse regering jaarlijks uit aan subsidies. Dat is bijna een derde van de begroting en veel te veel. Dat moet minstens gehalveerd worden. Veel van die subsidies worden gebruikt voor de woke-ideologie, politieke correctheid en het diversiteitsdogma. Ze vloeien naar etnisch-culturele vzw’s, het buitenland, allerhande linkse hobby’s en progressieve propaganda voor ve-

ganisme, genderideologie, klimaathysterie, globalisme,… Je denkt vaak: gaat daar écht belastinggeld naartoe?”

“Voor alle duidelijkheid: iedereen is vrij, hé. Wie een club wil oprichten voor mensen die graag een bloempot op hun hoofd zetten, mij niet gelaten.

Maar dus niet met belastinggeld. Recent nog was er Benjamin Dalle die 12 miljoen euro uitgeeft aan een Vlaams podcastplatform. Dan denk ik: ‘What the fuck?’ Er was ook de kook-app van Wouter Beke: een half miljoen euro Vlaams belastinggeld! Waar houden die ministers zich toch mee bezig?”

U trekt vooral van leer tegen ‘linkse’ subsidies, maar is het vanuit democratisch oogpunt niet goed dat elke soort organisatie recht kan hebben op subsidies?

“Zijn er dan ‘rechtse’ organisaties die subsidies krijgen? Maar uiteraard moet een overheid subsidies niet ‘à

la tête du client’ uitdelen. Ik zal u in dat verband misschien verbazen: ik heb het opgenomen voor de opgestapte stadsdichteres in Antwerpen, Ruth Lasters. Ik ben uiteraard tegen met belastinggeld gesubsidieerde stadsdichters. Maar kiest een overheid daar tóch voor, dan moet ze wel de artistieke vrijheid garanderen. En dus geen onwelgevallige gedichten gaan weigeren.”

“Ik ben in principe tegen subsidies, zowel voor linkse als voor rechtse organisaties. Ik denk niet dat PAL NWS subsidies krijgt, of wel? (PAL NWS krijgt inderdaad geen subsidies, red.) Het knetterlinkse DeWereldMorgen bijvoorbeeld wel.”

“In het Vlaamse regeerakkoord stond overigens ook dat men zou stoppen met subsidies voor organisaties die zich terugplooien op hun etnisch-culturele identiteit, zoals de Federatie van Marokkaanse verenigingen en de Unie van Turkse verenigingen. Die krijgen echter nog altijd subsidies.”

Bart De Wever vertelde geneigd te zijn samen te willen werken met het Vlaams Belang als de partij afscheid zou nemen van “figuren zoals Dries Van Langenhove, Filip Dewinter en Sam van Rooy”. Stel dat Tom Van Grieken naar u toe komt en zegt: ‘Kijk, wij kunnen een Vlaamse regering vormen maar dan moet jij een stap opzijzetten.’

“Dan doe ik dat direct. Want het gaat natuurlijk niet om mij maar om onze unieke, steengoede ideeën en het ‘eigen volk eerst’-beleid dat wij met het Vlaams Belang willen voeren. Misschien willen Filip en Dries met mij dan wel een padelclub oprichten (lacht). Nee, serieus: áls het Vlaams Belang daardoor geschiedenis zou kunnen schrijven, dan zou ik geen seconde twijfelen.”

WANNES NEUKERMANS

“Wij zijn lid geworden van het Vlaams & Neutraal Ziekenfonds omdat dit het enige ziekenfonds is dat zonder complexen Vlaams is. Als Vlaamse bewegers was dat voor ons belangrijk. We hebben ons dat drie kinderen later niet beklaagd. Het was ook financieel een heel goede keuze.”

Pieter Bauwens, hoofdredacteur Doorbraak

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen Tel 015 28 90 90

Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Het principe dat men moet betalen om CO2 uit te stoten, is flauwekul

Hoop zonder glorie

In 2019 schreven wij in dit weekblad een artikel onder de titel ‘Daar ligt een partij te sterven’. Onderwerp waren de fratsen van de toenmalige premier Boris Johnson en hoe hij door die fratsen zijn partij de vernieling inreed. 2022 is ten einde en we blikken terug op een jaar waarin de vraag gesteld kan worden of Groot-Brittannië, figuurlijk althans, niet stilaan ook ligt te sterven.

Op 8 september ging het overgrote deel van de Britse onderdanen in rouw. Op 96-jarige leeftijd overleed Elisabeth II. Zij zou als koningin zeventig jaar op de troon zitten. Als monarch zag zij niet minder dan vijftien Britse eerste ministers de revue passeren. Nemen we ook het Gemenebest van Naties (‘Commonwealth’) - met landen als Australië, India en Togo waar de Britse vorst officieel staatshoofd is - mee in rekening, dan komt de teller uit op 179. Amper twee dagen voor de dood van Queen Elisabeth II legde Liz Truss van de ‘Conservative Party’ nog de eed af bij de Queen als nieuwe regeringsleidster.

Gigantische flop

Waar Queen Elisabeth II van geen wijken wist, moest Truss na amper vijftig dagen reeds de wijk nemen. Haar maffe periode als partijleider van de Conservatieve Partij - waarbij ze de al even maffe Boris Johnson opvolgde - werd een gigantische flop. Aanleiding vormde een pakket maatregelen om de belastingdruk te

verlagen. Deze voorstellen zouden echter een gigantisch gat in de begroting slaan. De financiële markten werden nerveus en binnen de ‘Conservatives’ werd men nog nerveuzer voor nieuwe verkiezingen. Uit alle peilingen bleek dat de centrumrechtse regeringspartij in amper twee jaar tijd de helft van haar aanhang verloor. Verkiezingen zouden uitdraaien op een verlies van wel twee derde van de zetels in het parlement. De socialisten van Labour blijken plots weer populair. Door het tweepartijensysteem valt er immers weinig anders te kiezen. De mening van de kiezer vragen was echter niet nodig. De Conservatives vervingen Truss door de voormalige minister van Financiën, de multimiljonair Rishi Sunak. Hij nam het eerder, na het aftreden van Boris Johnson in juli 2022, in de voorzittersverkiezingen nog op tegen Liz Truss, maar moest toen nog aan het kortste eind trekken. Hoe bespottelijk die hele saga rond Liz Truss was, mocht ook blijken toen koning Charles III - die intussen zijn overleden moeder was opgevolgd - totaal uit zijn pro-

tocollaire rol viel toen hij Truss op korte tijd twee keer moest spreken: “Back again? Oh dear, oh dear” (Bent u terug? Oh mijn hemel, oh mijn hemel). Er vielen er het afgelopen jaar aan het hof nog wel meer uit hun protocollaire rol. De roddelbladen smulden van de schandalen binnen het Britse koningshuis. Verantwoordelijken daarvoor: de van seksueel misbruik van minderjarigen betichte prins Andrew, en prins Harry en zijn Meghan Markle. Deze laatste twee zijn verhuisd naar de Verenigde Staten om er een leven te leiden als popsterren. Intussen kwamen zij voor de dag met de omstreden documentaire over de verhoudingen binnen het Britse koningshuis. Uiteindelijk bleken zij hun hand te hebben overspeeld. Door hun aanvallen op de koninklijke familie is de populariteit van prins Harry en Meghan Markle onder de Britse bevolking sterk gedaald.

Record migrantenboten

De drama’s in Downing Street en Buckingham Palace beheersten het afgelo-

pen jaar de voorpagina’s in de Britse pers. Meer naar de achtergrond verdrongen, maar toch nog steeds sluimerend, waren de indirecte gevolgen van de Brexit. Zo liet de Schotse leidster Nicola Sturgeon weten nog maar eens een nieuw referendum te willen organiseren om zo het Verenigd Koninkrijk te kunnen verlaten en opnieuw aansluiting te kunnen zoeken bij de EU. Het Britse Hooggerechtshof stelde dat Schotland geen nieuwe volksraadpleging kan houden zonder instemming van het Britse Lagerhuis in Londen (waar geen meerderheid te vinden is voor het regionalistische voorstel). De Schotse Sturgeon, van de nationalistische SNP, liet weten niet onder de indruk te zijn en te zoeken naar andere democratische en grondwettelijke wegen om tot een referendum te komen. Wordt vervolgd in 2023.

Een van de hoofdredenen waarom de Britse bevolking bij (nipte) meerderheid besliste om de Europese Unie te verlaten, was het recht om weer ‘baas in eigen land’ te kunnen worden. Het kunnen voeren van een eigen migratiebeleid is hiervan een hoeksteen. In 2022 nam de illegale boottrafiek vanuit Frankrijk naar Engeland verder toe. In twaalf maanden tijd trachtten maar liefst 45.000 migranten (45 procent meer vergeleken met 2021) clandestien het Verenigd Koninkrijk te bereiken. Boris Johnson kwam in het voorjaar, toen hij nog diende als eerste minister, met een gedurfd plan: asielzoekers zouden worden overgeplaatst naar Rwanda en zouden daar (in tamelijk luxueuze hotels) hun procedure moeten uitzitten. Zowel binnen als buiten Groot-Brittannië sprak de politiek correcte wereld schande. Het plan lijkt intussen een redelijk stille dood te zijn gestorven.

Wat is er geworden van het eens zo fiere Groot-Brittannië? Het koningshuis zit verwikkeld in schandalen. Het parlement en de regering zijn één duiventil. En tot overmaat van ramp verloren de Engelsen op het WK voetbal van aartsrivaal Frankrijk! Ligt daar een land te sterven? ‘Land of Hope and Glory’ is de naam van een van de bekendste vaderlandslievende liederen in het Verenigd Koninkrijk. De glorie leek in 2022 tanende, wat blijft voor 2023 is de hoop dat het jaar beter wordt. LVS

VERENIGDE STATEN

Wie wordt nieuwe voorzitter van het Amerikaanse House of Representatives?

Dat de Russische oorlog in Oekraïne bepaalde Koude Oorlog-fenomenen terug uit de mottenballen haalde, merken we in de mainstreammedia. De pers besteedt opnieuw meer aandacht aan de Verenigde Staten.

Die aandacht beperkt zich meestal tot de komende presidentsverkiezingen, waarbij men de kansen van Joe Biden om opnieuw verkozen te worden, vrij laag inschat - al is het maar wegens van zijn fragiele gezondheid, zijn hoge leeftijd, zijn weinig florissante resultaten. Maar ook de kansen van Donald Trump lijken weg te smelten, zo bleek uit de eerder magere resultaten van ‘zijn’ Republikeinse kandidaten tijdens de jongste parlementsverkiezingen, de ‘midterms’. En, misschien wel het belangrijkste feit: Ron DeSantis biedt een alternatief. Minder vulgair dan Trump, jonger en aantrekkelijker voor veel Amerikanen, en politiek goed onderbouwd.

Opvolger Pelosi wordt allicht Republikein Kevin McCarthy

De komende presidentsverkiezingen slorpen alle persaandacht op en dat is jammer. Want op 3 januari 2023 - men vergeet het wel eens - wordt de nieuwe voorzitter van het House of Representatives gekozen, de derde belangrijkste persoon in Amerika dus. In de Senaat leiden de Democraten, maar in de Kamer van volksvertegenwoor-

digers zijn de Republikeinen in de meerderheid en komen ze dus aan zet om hun kandidaat voor te stellen. En die Republikeinse kandidaat is intussen gekend: Kevin McCarthy, verkozen in de Amerikaanse

staat California. Desalniettemin geraakte hij op dinsdag na drie stemrondes nog altijd niet verkozen. Een klein groepje Republikeinen lag dwars. Als u dit nummer van ’t Pallieterke in handen heeft, weet u allicht meer.

Over Oekraïne zou McCarthy wel eens meer in de richting van onderhandelingen met Rusland kijken. In oktober 2022 liet hij nog verstaan dat er volgens hem geen sprake kon van zijn “een blanco cheque” aan Oekraïne te geven. Wel is hij zinnens zich hard op te stellen tegenover Rusland. Wat China betreft, zit McCarthy op dezelfde anti-Chinese en protectionistische koers als Donald Trump. Hij vindt dat president Biden te weinig doet om China het hoofd te bieden. Hij wenst deze winter Taiwan een bezoek te brengen.

President Biden zal het in het House of Representatives moeilijker krijgen dan onder (de Democrate) Pelosi. Sommige waarnemers verwachten zelfs dat het zou wel eens tot een forse aanvaring zou kunnen komen tussen de president en de voorzitter van de Kamer van volksvertegenwoordigers.

De drama’s in Downing Street en Buckingham Palace beheersten in 2022 de voorpagina’s in de Britse pers

Boris Johnson

Rishi Sunak

Liz Truss

Kevin McCarthy

Het overstijgen van de escalatie-angst

Rusland was aan het bluffen, dacht men, en tot een invasie zou het niet komen. En toen het dan toch gebeurde, ging men uit van een korte strijd. Maar zie, op kerstavond ging de oorlog zijn elfde maand in. Een snel einde is weinig waarschijnlijk, waarschuwen de meeste experts, maar wie waagt zich in dit conflict nog aan voorspellingen? Tenzij men aan westerse kant het kader waarbinnen de strijd gevoerd wordt eigenhandig gaat bijsturen. De druk opdrijven, waarbij de angst voor een (nucleaire) escalatie overstegen wordt. Het is een piste die onder meer door voormalig kolonel Roger Housen geformuleerd wordt.

Enkele honderden parachutisten werden op de belangrijkste luchthaven van de hoofdstad gedropt. Hun opdracht: die hoofdstad veroveren, de president vermoorden en ‘en passant’ een nieuw regime installeren. Tegelijkertijd trokken tanks over de grens om de operatie kracht bij te zetten. Een implosie van het heersende regime leek onafwendbaar. Althans, zo dacht men in het Kremlin. Het voorgaande had over Oekraïne in 2022 kunnen gaan, in werkelijkheid was dit het draaiboek van de Sovjetinval in Afghanistan, vier decennia eerder. “In beide gevallen vonden de militairen de invasie een slecht idee, maar ze werden overstemd door de politiek”, stelt historicus Mark Galeotti in de Financial Times. Net zoals het naïeve optimisme van deze plannen treffende gelijkenissen vertoont. De praktijk draaide anders uit. De oorlog in Afghanistan zou tien jaar aanslepen en Rusland met 15.000 slachtoffers opzadelen. In Oekraïne staat de teller inmiddels al boven de 100.000 doden en gewonden. En toch is het verre van zeker dat 2023 het jaar van de wapenstilstand wordt.

Volgens auteur en academicus Gideon Rose verloopt een oorlog in drie fasen. Leveren de eerste operaties geen duidelijke winnaar op, dan breekt de tweede fase aan waarin de strijdende partijen trachten het overwicht te halen. Bedoeling is hun positie te verstevigen voor een overwinning of sterkere onderhandelingspositie. Dat laatste is dan weer de derde fase. Om te praten tijdens fase twee hebben ze doorgaans weinig belangstelling, dan komt het er immers op aan zich te positioneren. Dat is precies het stadium waarin de oorlog in Oekraine zich bevindt.

Duidelijke afspraken

En dus vecht men verder. Het kader waarbinnen dit gebeurt is strakker afgetekend dan doorgaans aangenomen wordt. Via verschillende kanalen liet Washington al verstaan een onderhandelende oplossing te willen, wat nog iets anders is dan Rusland verslagen te zien. Een dergelijk scenario is net bijzonder gevaarlijk, zoals Henry Kissinger het enkele weken geleden nog in The Spectator toelichtte. Zo dreigt men immers een “gefragmenteerd vacuüm te verkrijgen in een gebied dat elf tijdzones omvat”, maar terug naar het hier en nu. Niet toevallig nam Biden tijdens het bezoek van

zijn Oekraïense collega Zelensky op geen enkel moment het woord ‘overwinning’ in de mond. Tussen Amerikanen en Russen is trouwens meer communicatie dan men denkt, al dan niet via een tussenpersoon. Rusland laat de depots in West-Oekraïne met rust, niet toevallig een plek waar veel Amerikanen rondlopen. En toen Polen jachtvliegtuigen wou leveren, liet Moskou verstaan daar niet mee te zijn opgezet. De VS hielden het plan tegen, zij het gekoppeld aan de boodschap, door de Chinezen overgemaakt, dat het gebruik van kernwapens “onaanvaardbaar” is. De Russen weten dat de Amerikanen de levering van bepaalde wapens die verder reiken verbieden. Net zoals nooit ingegaan is op de idee van een no-flyzone, een verzoek van Kiev vanaf dag één.

Patstelling doorbreken

Ondanks de aanzienlijke verliezen, worden de vijandelijkheden verdergezet. En ook al hakten maanden conflict stevig in op de voorraden, ook in de Amerikaanse, toch lijkt nog voldoende materiaal voorhanden om de strijd te rekken. Experts verwachten niet onmiddellijk rust tijdens de wintermaanden, integendeel. Maar evenmin wordt een grote overwinning van een van beide partijen verwacht. Rusland heeft zich gehergroepeerd en ingegraven, en deze defensieve positie staat haaks op hoe het vorig jaar allemaal begon. De patstelling wordt in de hand gewerkt door het hybride karakter van het conflict. Rusland provoceert en raakt de burgerbevolking, wetende dat de eigen burgers buiten schot blijven. Het Westen houdt de voet op de rem uit angst voor escalatie. Wat echter als men erin slaagt die vrees te overstijgen? Het is alvast de mening van voormalig kolonel en analist Roger Housen die eerder al in dit blad aan bod kwam. In een opiniestuk in De Morgen verwijst hij naar wat diplomaat Kennan vlak na WO II in zijn beroemde ‘Long Telegram’ schreef: “De Sovjet-Unie is ongevoelig voor de logica van de rede, maar zeer gevoelig voor de logica van de macht.” Na al die jaren nog steeds een ‘relevantie’. De druk opdrijven en duidelijke lijnen trekken, het zou een niet mis te verstaan signaal zijn. En mogelijk iets wat de oorlog een nieuwe wending kan geven. Zonder meer het onderzoeken waard.

MICHAËL VANDAMME

RUSLAND

De tsaar aller sjiieten

Iran heeft de Russen niet alleen massale hoeveelheden drones geleverd voor aanvallen op Oekraïense steden, al sinds oktober vorig jaar is het ook duidelijk dat er op de Krim troepen van de Iraanse Revolutionaire Garde aanwezig zijn die de Russen assisteren met het lanceren en besturen van die drones.

In december 2022 werd ook al druk gespeculeerd over de levering van Russische S-400-luchtafweeeraketten en SU-35E-gevechtsvliegtuigen aan Iran. Het nieuws dat Poetin nu samenwerkt met de ayatollahs bij de ontwikkeling van kernwapens komt dus niet helemaal als een verrassing, al is het wel een escalatie. En bovendien een escalatie die op middellange termijn levensgevaarlijk is voor Rusland zelf. Het is véél eenvoudiger vanuit Iran atoomraketten af te vuren op Rusland dan op Israël of de Verenigde Staten. Die liggen veel verder weg en hebben een veel betere antiraketverdediging. Maar Poetin is duidelijk niet meer in staat nuchtere risicoanalyses te maken.

Sluw tweesporenbeleid

In het verleden was dat anders. Toen hij in augustus 1999 zijn carrière een vliegende start gaf door de Tweede Tsjetsjeense Oorlog te ontketenen, kon hij zich in het Westen profileren als een onvervaarde strijder tegen de islamitische terreur. Het zou pas later duidelijk worden dat de “Tsjetsjeense terreurdaden” die hij als voorwendsel voor die oorlog aangreep, in werkelijkheid ‘false flag operations’ waren, die op poten waren gezet door de Russische inlichtingendiensten zelf. Zoek bijvoorbeeld maar eens ‘Russian apartment bombings’ op Google. Dat werkte een tijdje heel goed. Maar ongeveer vanaf 2011 voerde hij een sluw tweesporenbeleid waarbij hij zijn imago als anti-islamitische terreurbestrijder handig wist te combineren met een buitenlands beleid waarin hij zichzelf profileerde als ‘tsaar aller sjiieten’. Zelfs gebruikte hij die term natuurlijk nooit, maar het kwam er wel op neer. Hij steunde de ayatollahs in Iran, de sjiieten in Irak, Hezbollah in Libanon en het regime van Assad in Syrië. In onze rubrieken ‘Buitenlands Spervuur’ en ‘Diplomatieke Valies’ hebben we daar toen

herhaaldelijk over geschreven.

De officiële Baath-ideologie was in theorie seculier, maar in de praktijk was Assads Syrië een wrede religieuze dictatuur, met de alawieten - de sjiitische sekte waartoe Assad behoort - aan de top van de machtspiramide, de soennitische meerderheid in het midden en de christelijke minderheid helemaal onderaan. Maar die sjiitische dictatuur werd door de Russische propaganda voorgesteld als een bolwerk van seculier humanisme tegenover de soennitische terreurgroep ISIS/IS. Eerst steunde Poetin het Syrische regime met massale wapenleveringen, maar vanaf 2015 volgde een rechtstreekse militaire interventie van Russische troepen en de intussen beruchte huurlingen van Wagner. Dat werd voorgesteld als een campagne tegen IS, maar dat was een leugen van hetzelfde formaat als “alle Oekraïners zijn nazi’s”. Behalve helemaal op het einde van het conflict bestookten de Russen álle oppositiegroepen, behalve IS. Het waren vooral Koerden en Amerikanen die de strijd tegen IS voerden en duizenden jezidi’s uit hun klauwen redden.

Separatistische tendensen

De risico’s van Poetins hernieuwde alliantie met Iran zijn gigantisch. Zowel voor de Iraanse oppositie als voor Israël, de VS, Europa en de soennitische wereld. Maar ook voor Rusland zelf. Ruim negentig procent van de moslims in Rusland is soennitisch. Enkele zogenaamde autonome gebieden zijn bijna volledig islamitisch én soennitisch. Als Poetin zich blijft profileren als ‘tsaar aller sjiieten’ en als de macht van het Kremlin verder blijft afbrokkelen, dan versterkt dat de al aanwezige separatistischte tendensen - en de onvrede over de mobilisatie - met een krachtige religieuze factor.

PAUL BÄUMER

Poetin op bezoek bij Assad in Syrië

Zelensky in Bachmoet

Wie is Andrew Tate?

OPINIE

Kennis is macht De digitale revolutie

Andrew Tate, die niet verlegen is om vooral seksistische uitspraken te doen, vliegt geregeld van sociale media. Eind december arresteerde de Roemeense politie hem, niet op grond van meningsdelicten, maar vanwege echte zware feiten. Tate wordt ervan beschuldigd een loverboy te zijn, iemand die jonge vrouwen seksueel uitbuit en zelfs verkracht.

Twitterruzie

Op internet circuleerden er al video’s met de titel ‘Wie vind je de ergste mensen van 2022?’. Amerikanen spraken niet over oorlogsmisdadigers als Poetin, dictators zoals Xi Jingpin of psychotische massamoordenaars die toesloegen in scholen of bars. Nee, ze haalden Andrew Tate aan, van wie de zware beschuldigingen door de Roemeense politie nog niet algemeen bekend waren. De controversiële beeldvorming rond Tate was ook zelfgezocht, want Tate cultiveerde die al van in het begin van zijn carrière. Alhoewel. Eerst haalde hij nog sportieve successen door een relatief verdienstelijk kickbokser te zijn. Na zijn sportief pensioen zocht hij iets anders.

#Metoo

De eerste keer dat hij bekend werd bij het brede publiek was bij zijn deelname aan de Britse versie van Big Brother in 2016. Beelden waarop hij een vrouw met een riem sloeg leidden tot zijn uitzetting, al bleken die in scène gezet, maar die kwamen er nadat mensen zijn grofgebekte taalgebruik op Twitter hadden opgepikt.

Hij bleef een latent semibekend persoon tot wanneer in 2017 de Harvey Weinstein-zaak uitbarstte en de #MeToo-trein vertrok. Tate voelde zich de geknipte persoon om daar voluit tegenin te gaan. Elke nuance ging verloren. Daarnaast uitte hij ook ‘wijsheden’ zoals “depressie is niet echt”. Zijn polariserende en tegendraadse standpunten zorgden ervoor dat hij meer voor- én tegenstanders verzamelde. Zo groeide hij uit tot een wereldberoemd persoon.

In die tijd bouwde hij aan een imago dat misogynie en seksisme omarmde en verdedigde. De breed gedragen ergernis over het discours rond de verschillen

tussen mannen en vrouwen in de mainstreammedia gaven Tate genoeg vruchtbare grond om verder te groeien. Hij kon zo ongeveer zeggen wat hij wilde en genereerde steeds meer aandacht.

Imago van succes

Maar Tate ging verder. Zijn grote mond werd verzilverd en hij begon advies te geven over zakendoen en over hoe je moet omgaan met vrouwen. Hij mat zich een imago aan van ultrasuccesvolle miljardair, met een bijhorende levensstijl.

Nochtans bevat zijn discours voornamelijk basale waarheden vermengd met overdreven aannames en gepeperd met platvloerse uitlatingen. Om lid te worden van zijn club waar hij je uitlegt hoe je rijk kan worden en “uit de matrix kan stappen” betaalt men 50 euro per maand. Honderdduizend mensen zouden zo een abonnement hebben. Daar leren ze vreemd genoeg hoe ze freelancewerk kunnen doen en tussenpersoon spelen in de handel van Amazon. Eigenlijk kleine zaken die een bescheiden zakcentje kunnen opbrengen, overal gratis te vinden zijn en vooral heel hard deel zijn van de ‘matrix’. Veel miljardairs lijken er niet uit te zijn voortgekomen. De enige rijkdom lijkt voor hemzelf.

Kind van zijn tijd

Maar hij had al een goed verdienmodel, namelijk vrouwen helpen geld te verdienen met foute websites zoals Onlyfans. Een vorm van online prostitutie waar vrouwen geen pure seks verkopen, maar valse liefde. En dat is wat Tate zelf zegt. De Roemeense politie interpreteert het laag-bijde-grondser.

De populariteit van Tate lijkt een persiflage van waar onze beschaving, of wat daarvan rest, zich bevindt. Een onzinnige cultuuroorlog vol leegte en platheid, maar wel entertainend en dus commercieel interessant. Finaal verdient er echter geen enkele actor in het verhaal veel sympathie, behalve die vrouwen die hij kon misbruiken, maar misschien zegt hun lot ook iets over die beschaving.

Die strijd kent private en publieke facetten: er is datamining en big data, voor de ‘gratis’ sociale media is de gebruiker het product, er zijn de vele applicaties van overheden en bedrijven die het kleinste detail van je bestaan kennen. De computers, telefoons en schermen worden steeds slimmer en je huis weet stilaan beter dan jezelf wat je denkt.

Bij de overheid groeit het digitale profiel aan en gebeurt de communicatie met de burger steeds meer online. Dat is makkelijk en gebruiksvriendelijk, maar ook hier zijn de gevaren groot, want de laatste maanden van 2022 kenden bijvoorbeeld enkele grote hacks waarbij private gegevens van burgers op de straatstenen kwamen te liggen.

Bij de macht aanschurken

Tussen overheid en privésector vinden we media met meer van hetzelfde. De media bestaan dan wel grotendeels uit private bedrijven - al blijven staatsomroepen hardnekkig aanwezig -, maar ze hebben een openbare, maatschappelijke functie. Recente gebeurtenissen tonen ook aan hoe dicht de media bij de macht aanschurken. De doorsnee-Vlaming weet niet wie Hunter Biden of Eveline Dellai is, kent de problemen met de Spaanse feministische sekswet niet en denkt dat bijna alle Engelsen terug bij de EU willen. Lezers van dit blad weten gelukkig beter.

Een ander veelzeggend voorbeeld is hoe George Soros populaire conservatieve radiozenders voor en door migranten uit Latijns-Amerika opkoopt met de bedoeling dat geluid af te bouwen en te vervangen door progressieve inhoud. Dat zagen we al gebeuren bij toonaangevende kranten in het buitenland. Journalisten lijken steeds minder kritisch en onafhankelijk. Ze gedragen zich bovendien te vaak als lakeien, al spelen ook luiheid, een lager opleidingsniveau en steeds meer tijdsdruk om teksten te produceren een niet te onderschatten rol.

Een belangrijke reactie op dit alles is burgeractivisme en internetjournalistiek. Platformen zoals Facebook en Twitter waren hier radicale vernieuwers, maar zij kozen net als de klassieke media in het verleden om de weg van de minste weerstand te volgen en te luisteren naar hen die hier de lakens uitdelen. De ‘Twitter Files’ tonen heel goed

Revolutie

Het is waarschijnlijk niet bijzonder nieuw, maar dankzij de informatierevolutie die we sinds de geboorte van het internet beleven, zien we het steeds duidelijker. Sinds de doorbraak van de pc is er een nieuwe tijd aangebroken en de omwenteling die we nu meemaken is gelijkaardig en mogelijk significanter dan de ontdekking van de boekdrukkunst.

De strijd om data, feiten en narratieven, die samen de waarheid moeten vormen, zet zich steviger dan ooit voort. Zeker in een wereld waar er (nog) democratie heerst. Elk maatschappelijk thema is namelijk de inzet van het politieke debat, op elke slak kan er zout gelegd worden in het nadeel van een ander en in het voordeel van jezelf. Mensen met ‘foute’ meningen worden opnieuw aan de schandpaal genageld en geëxcommuniceerd. Enkel de meest zuivere komen nog aan bod. Een hyperreactie in fundamenteel onzekere tijden. Het zorgt voor onrust bij de bredere bevolking, aangewakkerd door een gevoel van maatschappelijk verval en degeneratie. Een gevoel dat alleen maar sterker wordt met dalende bevolkingscijfers plus massamigratie, een slechter onderwijsniveau en steeds minder zicht op stijgende welvaart voor iedereen in de toekomst. Net zoals de protestanten de boel op stelten konden zetten en aantoonden dat de paus en de keizer geen kleren aanhadden, kunnen burgers nu relatief eenvoudig het narratief van de machtshebbers doorprikken. Maatschappelijke problemen kunnen niet meer weggemoffeld worden en eretitels blijven niet zomaar plakken. Is een partij die voor of tegen de huidige massamigratie ageert extreem? Is een partij die meer of minder belastingen en meer of minder staatsschuld wil in België centrum of niet? Is dat globalisme zoals we het nu kennen en ervaren zo fantastisch geweest? Alles is de inzet geworden van een politiek-ideologische strijd die op meerdere fronten wordt uitgevochten. Het gepolariseerde Amerika loopt hier voorop, maar wij zullen niet achterblijven. Waarom zouden we?

CARL DECONINCK

aan hoe de macht actief ingrijpt om mensen te verhinderen ‘verkeerd’ te denken.

Francis Bacon wist het al in 1597: kennis is macht. Vandaag, wanneer digitale data het nieuwe goud zijn, geldt dat adagium meer dan ooit. Kennis is de centrale inzet geworden in de strijd om de macht.

Een naam die de laatste tijd veel over de lippen gaat is die van Andrew Tate. Heel wat mensen haten hem, maar hij heeft ook fans. Hij haalt de media vooral met ‘sterke uitspraken’.

Andrew Tate

Twitter-baas Elon Musk

Vorige week stond hij al in ’t Pallieterke (202252) met het ‘Citaat van de week’ op pagina 7.

“Dat Tom Van Grieken mij steunt, doet deugd”, vertelde burgemeester van Jabbeke Frank Casteleyn (cd&v) in een interview met Humo, na de heisa rond zijn verzet tegen een nieuw asielcentrum in zijn gemeente. “Ik heb veel commentaar gekregen op die ene uitspraak”, vertelt hij daar nu over. “Maar goed, ik trek me dat allemaal niet zo hard aan.”

Frank Casteleyn (67) baatte samen met zijn broer een doe-het-zelfzaak uit, maar stopte daarmee toen hij merkte dat dat moeilijk te combineren was met zijn mandaat als eerste

BURGEMEESTER JABBEKE:

p de duur kwamen er mensen naar de winkel om met mij te spreken over de gemeente en over de politiek, in plaats van om te winkelen. Die winkel is sowieso open en de mensen wisten dat ik daar te vinden was… Veel makkelijker dan een afspraak maken natuurlijk. Dat was na een tijd zo erg dat ik te veel tijd verloor in de winkel en besloot om ermee te stoppen. Ik ben op pensioen, maar mijn broer baat de winkel nog uit.”

En op 1 februari ging uw voorganger Daniël Vanhessche op pensioen en werd u de nieuwe burgemeester van Jabbeke. Hoe zag die eerste dag eruit?

Hij heeft me verteld wat ik kon doen. Dus wat is er allemaal gebeurd? De eerste februari, mijn eerste dag als burgemeester, mag ik onmiddellijk naar onze vriend Sammy. Dan komen een paar weken later de eerste Oekraïners. We hebben voor al die families opvang gevonden.”

“Onze Dorpsstraat is de Wetstraat niet en nationale politici lijken dat niet te snappen”

Hoe vlot het daarmee?

we moeten zien wat de tegenstander doet om onze tactiek aan te passen.

Maar in dit verhaal zijn uw ‘tegenstanders’ tegelijkertijd ook ploegmakkers. Want als Ventilus niet door Jabbeke loopt, zal het wel door een buurgemeente lopen. Toch vormen jullie met de burgemeesters één front.

“Er zal altijd iemand zijn die niet tevreden is. Maar we werken met alle burgemeesters samen op één platform en de burgemeester van Ledegem, Bart Dochy, is onze aanvoerder. Hij heeft het dossier van a tot z gevolgd en is er enorm mee begaan.”

-

FRANK CASTELEYN

“Ik mocht onmiddellijk op bezoek bij Sammy Mahdi, die toen nog staatssecretaris voor Asiel en Migratie was, om te spreken over een gesloten terugkeercentrum voor mensen zonder papieren. Dat wordt in de toekomst gebouwd, ter vervanging van De Refuge in Sint-Andries. Dat gaat over een capaciteit van een 150 à 160-tal mensen. Toen hebben we gevraagd: ‘Zeg, Sammy. Kan je ons geen duwtje in de rug geven om de gebouwen van de Civiele Bescherming over te kopen? Het is al een tijdje dat we daarop azen, we hebben dat nodig voor onze technische dienst, cultuur, misschien een stukje bruin café voor de jeugd… Misschien zelfs een deel voor een KMO-zone.’ En dan op een donderdagochtend komt hier een IT’er binnen die vertelt dat hij gelezen had dat er vreemdelingen naar de gebouwen van de Civiele Bescherming in Jabbeke kwamen. Ik zei direct: ‘Dat kan niet, we waren overeengekomen dat wij die gebouwen konden kopen.’ Maar in de tussentijd is dat niet in orde gekomen. Er komt nu in de toekomst een gesloten terugkeercentrum en de gebouwen van de Civiele Bescherming zijn we kwijt aan een tijdelijk opvangcentrum voor asielzoekers. Onze gemeente is dus dubbel gejost.”

“Die zijn nu ook allemaal aan het werk, leren Nederlands… Echt top. Die doen nu een beetje de knelpuntberoepen: veel van die vrouwen werken in Brugse hotels, vaak onder hun diploma… Chique hoor.”

Het opvangcentrum voor andere asielzoekers is slechts tijdelijk. Tot wanneer zullen er mensen in de gebouwen van de Civiele Bescherming verblijven?

“Ze hebben mij verteld dat het negen maanden open zou zijn. Maar kom, stel nu dat er binnen negen maanden nog dertig mensen zitten en we vinden daar geen plaats voor. We gaan ze toch niet doodschieten? Ze zullen daar mogen blijven. Dus die negen maanden… dat is zomaar een getal. ‘Tijdelijk’ is een heel relatief begrip.”

U probeerde de komst van die asielzoekers nog tegen te gaan door te schermen met mogelijke PFASvervuiling.

“Eigenlijk hadden we zelf nog niet gedacht aan die PFAS. Maar we kregen een brief van het ministerie van Volksgezondheid, waarin stond dat er een vermoeden van PFAS-vervuiling was op die site. Dus wilden wij die site afsluiten en wachten op onderzoek van de bodemstalen. De Regie der Gebouwen heeft dat laten doen en ik heb daar nog geen uitslag van.” En toch zitten er daar nu al mensen in tijdelijke opvang daar?

“Dat is voor de Raad van State gekomen en toen wist ik dat we zouden verliezen. Momenteel zitten er 27 of 28 mensen. Ik denk dat het Burundezen zijn. Maar tot nu toe valt het eigenlijk heel goed mee, we hebben nog geen klachten ontvangen van buurtbewoners.”

Door zo te protesteren tegen de komst van dat opvangcentrum ging u wel rechtstreeks in tegen Sammy Mahdi en Nicole de Moor, allebei van uw partij cd&v.

“Klopt. Tja, misschien een beetje te hard geweest. Maar ja, anders luisteren ze niet,

Heeft u kritiek gekregen van de

“Ik heb daar zelf niets van ondervonden. Misschien vonden sommigen het ook interessant dat er eens iemand aan de

Een ander moeilijk thema in Jabbeke - of gewoon heel WestVlaanderen - is Ventilus. Loopt het traject door Jabbeke?

“Dat is net het probleem: we weten het niet. Er liggen een aantal scenario’s op tafel, waarvan sommige door Jabbeke lopen en andere niet. Dus we wachten af. Het is zoals in het voetbal: het is nu rust en

De Vlaamse regering heeft de knoop al doorgehakt en Ventilus zal sowieso bovengronds komen. Nochtans zou de lezing van het Westermann-rapport nogal eenzijdig zijn en is volgens sommigen een ondergronds hoogspanningsnetwerk wel nog mogelijk.

“Ik heb geluisterd naar Westermann en eigenlijk kwam die gewoon zeggen: ‘Ik wil het niet’. Hij heeft ook een band met Elia. Hij heeft op alles heel diplomatisch geantwoord, en achteraf is Elia met vier procent omhooggegaan op de beurs. Dus voor hen was het zeker goed nieuws.”

En toch zal het er waarschijnlijk bovengronds komen.

“Als het door Jabbeke loopt, gaan we procederen. We zijn beenhard hier, we moeten voor de inwoners zorgen.”

“Als Ventilus door Jabbeke loopt, gaan we procederen”

Het wordt u kwalijk genomen dat u niet solidair zou zijn met de rest van Vlaanderen en enkel naar Jabbeke kijkt.

“Maar ik heb niets tegen Ventilus, hoor. Maar, ik heb dat ook gezegd tegen ‘Zuhalletje’ Demir. Tussen Perpignan en Girona, dat is ongeveer hetzelfde qua afstand, liggen de hoogspanningskabels los door de Pyreneeën onder de grond. En ja, het zijn misschien andere types van kabels. Maar ik heb jarenlang in die branche gewerkt: dat valt allemaal makkelijk aan te passen. Dus waarom zou dat hier niet kunnen? Het gaat puur over de prijs.”

MET ANDERE NAAM NAAR KIEZER?

U gaf in een recent interview ook aan te twijfelen of u nog met de naam ‘cd&v’ richting de kiezer zou willen trekken in 2024. Waarom?

“Ik hoor dat er veel burgemeesters zijn die daarover nadenken. De Vlaamse en nationale verkiezingen vallen enkele maanden voor de gemeenteraadsverkiezingen. Stel dat cd&v daar slecht scoort. Dat zal ook effect hebben op ons lokaal resultaat. Dat vrezen ook burgemeesters van andere partijen. Open Vld Blankenberge heeft zelfs een studiebureau aangesproken om te beslissen welke naam ze moeten kiezen.”

Hebben jullie al aan een nieuwe naam gedacht?

“Wij wachten af en zullen met de hele fractie beslissen. Voor ons is die ‘c’ nog wel belangrijk. Maar ik vind het nog te vroeg om daar al mee bezig te zijn, het is nog maar 2023. Er is nog heel veel werk en we moeten nu nog niet denken aan de verkiezingen. En het stoort me verschrikkelijk dat die verkiezingsstrijd op nationaal niveau wel al op gang is gekomen.”

WANNES NEUKERMANS

“Misschien ben ik wat te

De kleuren van Brazilië: Jogo bonito

Vandaag speelt de ploeg in het geel, blauw en een beetje groen. Dat geel leverde hen de bijnaam ‘Kanaries’ op. Vandaag herkent iedereen de kleuren, maar dat was niet altijd zo. Meer nog, de Brazilianen speelden eerst in het wit.

De Braziliaanse nationale ploeg is relatief jong en werd pas opgericht in 1914. Ze speelden toen niet eens goed, want er was interne verdeeldheid bij de bonden van het land. De eerste grote toernooien waren dan ook niet bijzonder memorabel.

Nationale ramp

Maar dan organiseerde Brazilië in 1950 zelf het WK, en dat ging beter. Meer zelfs, de Brazilianen raakten tot in de finale in het Maracanãstadion, speciaal gebouwd voor de gelegenheid. Daar namen ze het op tegen Uruguay. Het systeem was toen anders en Brazilië had genoeg aan een gelijkspel om eindwinnaar te worden. De thuisploeg kwam op voorsprong, maar Uruguay ging alsnog met de winst lopen. Een nationale ramp voor een zegezeker Brazilië. Kranten hadden voor de wedstrijd al gepubliceerd over ‘de nieuwe kampioen’. De Copa América was een jaar eerder gewonnen door 46 doelpunten te maken in 8 wedstrijden. De medailles, met de namen van de Brazilianen erin gedrukt, lagen al klaar. De nederlaag sloeg in als een bom en werd een nationaal trauma. In het stadion pleegden twee fans zelfmoord en in de daaropvolgende dagen volgden er nog in het hele land.

Nieuwe kleuren

De witte shirts werden op slag onpatriottisch en ze schakelden over naar een nieuwe outfit, met de kleuren van de nationale vlag. Het waren de kleuren die ook al prijkten op de vlag van het Braziliaanse Keizerrijk. Het waren de dynastieke kleuren van het Huis Bragança, dat Portugese koningen en Braziliaanse keizers leverde, tot beide landen republieken werden.

Het heraldisch symbool was een groene wyvern, een fictief gevleugeld reptiel op twee poten dat lijkt op een draak en verwijst naar Sint-Joris. Het geel komt van Maria Leopoldina van Oostenrijk, de eerste keizerin. Zij kwam van het huis Habsburg. Ze was zelfs de dochter van de laatste keizer van het Heilig Roomse Rijk en haar zus huwde met Napoleon Bonaparte. De

Boedapest

Habsburgse kleuren waren oorspronkelijk rood en wit, maar toen ze het Heilig Roomse Rijk domineerden, adopteerden ze de kleuren van Duitsland, zwart op goud.

Het blauw komt van de andere richting, namelijk toen Brazilië een republiek werd, in 1889. Het keizerlijk wapen verdween van de vlag en in de plaats kwam een blauwe cirkel met witte sterren, die stelde de nachtelijke lucht boven Rio de Janeiro voor op 15 november in 1889. Al die kleuren dienden

voor het nieuwe plunje van de nationale ploeg, ontworpen door Aldy Schlee, een beroemde Braziliaanse schrijver.

Nieuw spel

Het eerste WK voetbal dat ze speelden ging goed, tot de sterrenploeg botste op een sterk Hongarije. Mogelijk aangevuurd door een brandend patriottisme gaven de Brazilianen zich niet gewonnen, maar ze

vochten. Letterlijk. De wedstrijd ging de geschiedenisboeken in als de slag om Bern en geldt als een van de lelijkste wedstrijden aller tijden.

Vier jaar later, in 1958, stond er een 17-jarige Pelé in de ploeg. Hij en zijn maats veroverden de wereld en in 1970, toen het WK voor het eerst in kleur werd uitgezonden, waren ze volgens velen op dat moment de beste ploeg ooit. Ze speelden magistraal en in alle betekenissen van het woord kleurrijk. Of zoals Pelé zelf zei: “Jogo bonito”, het mooie spel.

CARL DECONINCK

Tussen Oost en West

Ergens doorheen het boek citeert de auteur de Hongaarse dichter Sándor Petöfi: “Wij zijn het meest in de steek gelaten van alle volkeren op deze aarde.” Het nationale pessimisme en het gevoel van continue bedreiging vinden ongetwijfeld hun wortels in de woelige geschiedenis van het land. De ligging in het hart van Europa als doorgang tussen het westen en het oosten en het vlakke landschap maken het sinds eeuwen tot het slagveld bij uitstek. Met zijn ligging aan de Donau vormt Boedapest het kloppende hart van de natie. Tijd om de sluier op te tillen van een stad die gratie uitstraalt, maar vele historische littekens draagt.

Zoals wel vaker gaat de oorsprong van Boedapest terug tot de Klassieke Oudheid. Aquincum is niet enkel belangrijk als militaire vesting aan de Donau, een buitengrens van het Romeinse Rijk, de rivier faciliteert ook de handel. Belangrijke opmerking is dat Boedapest als fusie van Boeda, Obuda en Pest pas sinds 1873 in de geschiedenisboeken opduikt. In die zin is het historisch correcter om de Romeinse aanwezigheid te beperken tot de oevers van Boeda.

De verhouding met Wenen

Zowel Germanen als Hunnen trekken er westwaarts tot de Magyaren op die plek neerstrijken. Na plunderingen en het fungeren als huurling vestigt dit nomadenvolk zich uiteindelijk in

Centraal-Europa en wordt het sedentair. Dankzij de legendarische koning Stefanus wordt het land ook katholiek en welvarend. Maar wanneer Mongolen (13de eeuw) en Ottomanen (16de eeuw) voor de poorten van Boedapest staan, blijft de roep om steun in West-Europa onbeantwoord. De eerder vermelde woorden van Petöfi zijn gefundeerd op deze bittere geschiedkundige realiteit. Ook met Wenen onderhield Hongarije een moeilijke relatie, al waren sommige keizerinnen zoals Maria-Theresa en ‘Sisi’ bijzonder populair omwille van hun steun voor de Hongaarse zaak.

In tegenstelling tot wat de titel doet vermoeden, behandelt de Hongaarse historicus eerder de geschiedenis van het hele land en niet enkel die van de hoofdstad.

Met de groeiende urbanisatie en de sterkere Magyaarse identiteit krijgt het profiel van Boedapest wel concretere vorm en focust de auteur stilaan meer op de specifieke achtergrond van de hoofdstad. De stad bruist van energie, wat zich zowel industrieel als cultureel vertaalt. Koffiehuizen zijn broeihaarden van roddels en politieke ideeën. Wanneer het verval van Oostenrijk in de 19de eeuw duidelijk is, ziet Hongarije zijn kans schoon om via een dubbelmonarchie aanzien te winnen.

Verminkt maar strijdvaardig

Na de nederlaag in WO I blijft de Hongaarse natie verweesd achter. Sebestyen citeert admiraal-regent Horthy na het rampzalige verdrag

van Trianon (1920): “Ze sneden stukken af van de Duitser, de Bulgaar en ook van de Turk. Maar van hen namen ze maar een of twee vingers. Van de Hongaar sneden ze handen en voeten af.” Deze amputatie en de sterke wens zijn oude grenzen te herstellen, maakt het land zwak en manipuleerbaar.

In 1956 toont Boedapest zijn dappere inborst wanneer het amper bewapend het Sovjetleger bestrijdt. De Sovjet-Unie en haar Hongaarse communistische vazallen zijn immers niet bereid

om politieke openheid te creëren. Enkele decennia later vormt Hongarije wel de wig die het IJzeren Gordijn opent.

Boek als opstap beschouwen

Het boek eindigt enigszins abrupt bij de val van het communisme in 1989. Nochtans maakt Hongarije sindsdien een boeiend parcours door vanaf de toetreding tot EU en NAVO tot en met de gespannen houding tussen eerste minister Orban en Brussel. Amper bevrijd van het communistisch imperialisme vecht het intussen een moedige strijd tegen politieke sancties en morele terreur vanuit het Westen.

Over de overweldigende architectuur van Boedapest is het werk eerder beknopt. Beschouw het dus vooral als een goed gedocumenteerde, vlot geschreven opstap naar de politieke geschiedenis van een grootse natie die haar verleden weigert te vergeten en te verloochenen.

PIETER VANDERMOERE

Victor Sebestyen, Boedapest - Tussen Oost en West’, Spectrum, 2022, 472 bladzijden, 44,99 euro,

Het einde van 2022 bracht nog droevig nieuws voor voetballiefhebbers wereldwijd. Sportheld Pelé is niet meer. Edson Arantes do Nascimento, zo was zijn echte naam, leerde de wereld houden van het Braziliaanse voetbal. Hij speelde in speciale kleuren met een lange geschiedenis.

BOEKEN

Street art van Diego Maradona en Pelé

Paus Benedictus XVI Een groot bruggenbouwer

LEZERSBRIEVEN

HET VERHAAL VAN VLAANDEREN

Pallieterke, Met veel interesse keek ik op 1 januari naar de eerste aflevering van ‘Het verhaal van Vlaanderen’ op de VRT. Het was zeer boeiend om te zien hoe men erin slaagde gegevens uit de prehistorie mee te delen; niet gemakkelijk.Wat mij opviel was dat er de voorbije 35.000 jaar veel klimaatschommelingen geweest zijn, reden waarom de oermensen vaak naar andere gebieden trokken of er terugkeerden. Aangezien er toen veel minder mensen waren dan nu, er geen industrie was, geen verbrandingsmotoren enzovoort, werden de klimaatveranderingen niet veroorzaakt door deze factoren. De huidige klimaatactivisten willen ons het tegenovergestelde doen geloven. Ik stel gewoon vast. In elke geval, na deze eerste aflevering: proficiat VRT.

Roland Vanermen, Haasrode

GENOCIDE OP DE CHRISTENEN

daad immens, 800 vierkante km en gemiddeld 250 m dik. Aan het rekenen geslagen: 70 procent van het aardoppervlak is water, dus de oppervlakte van de zee = DxDxPIx0,70 = 357.000.000 km2. Het volume van de gletsjer = 800 km2 x 0,25 km = 200 km3. De deling geeft een stijging van de zee met 0,56 mm (millimeter!). Er staat ook: deze gletsjer drijft op de zee. Archimedes wist al dat het volume aan water verplaatst door de ijsberg gelijk is aan het gewicht ervan. Dus er is absoluut geen stijging na smelting ervan. Verderop staat dat het zeewater de ijsberg laat smelten. Dus smeltwarmte wordt onttrokken aan de zee, waardoor de zee afkoelt, met een afname van het volume een daling van de zeespiegel als reëel gevolg.

Rudy Van Hecke, Westerlo

V-MEERDERHEID

Hij was nog maar nauwelijks overleden of in Vlaanderen kon je in de media al meteen lezen dat hij lid was geweest van de Hitlerjugend. Een perfide manier om meteen een niet al te verbindende teneur te zetten. Zijn ouders en hijzelf waren niettemin gekant tegen het nationaalsocialisme en de ‘HJ-dienstplicht’ vanaf 1939 kon niet ontlopen worden. Hij werd zelfs financieel gestraft omdat hij nooit spontaan lid werd. De jonge Joseph Ratzinger deserteerde kort voor de Duitse nederlaag uit de Reichsarbeitsdienst, werd door de Amerikanen gevangengenomen en vatte al in 1946 zijn theologiestudies aan. Het zal de start worden van een lange weg naar de absolute top van de Katholieke Kerk. Naar eigen zeggen had hij in zijn geliefde Beieren altijd de schoonheid en de grootsheid van God gezien en gevoeld, wat zijn keuze heeft bepaald.

Joseph Ratzinger zal op 85-jarige leeftijd ontslag nemen als paus en in de luwte van het Vaticaan de laatste tien jaar van zijn leven doorbrengen, in stilte, verborgen en ook met de bedoeling zijn opvolger - van wie hij in menig opzicht een tegenpool was - loyaal de kans te geven een beleid te voeren zonder pottenkijker. Hij was de eerste paus in 600 jaar die vrijwillig de stoel van Petrus verliet. Zeker zijn ouderdom, maar ook de complexiteit van beleid voeren in de 21ste eeuw en ook de schandalen van het seksueel misbruik in zijn kerk waren redenen om voortijdig zijn leidend ambt uit handen te geven.

Top-intellectueel

Na zijn priesterwijding in 1951, samen met zijn broer Georg, werd hij achtereenvolgens docent aan het seminarie, de theologische hogeschool in Freising, de universiteiten van Bonn, Münster, Tübingen en Regensburg. Door zijn intellect en zijn theologische en wetenschappelijke bagage was hij al opgevallen in Rome tijdens het Tweede Vaticaans Concilie (1962-1965) als assistent van kardinaal Frings. Hij was er een van de verdedigers van radicale veranderingen en hij koos geregeld de kant van modernistische theologen als bijvoorbeeld Hans Küng. Hoewel hij altijd tot de conservatieve vleugel van de kerk wordt gerekend, was hij dat in de jaren zestig duidelijk niet.

In 1977 werd hij aartsbisschop en kardinaal van München-Frei-

sing om in 1981 prefect van de machtige Congregatie voor de Geloofsleer in Rome te worden en daardoor de onafscheidelijke ‘compagnon de route’ van Johannes-Paulus II. Naarmate hij steeds meer aberraties in liturgische gebruiken en interpretaties van de geloofsleer waarnam, en hij de slinger té ver naar de andere kant zag uitgaan, waardoor de essentie uit het oog werd verloren, werd hij terughoudender en eerder behoudend, al zal hij ‘Vaticanum II’ altijd trouw blijven, maar dan zoals het werkelijk bedoeld werd. Hij werd dan ook snel de bewaker van de kerkelijke doctrine en discipline, en trad vermanend op in functie van de voor hem zo noodzakelijke kerkelijke eenheid. Hij ging als het ware in het midden staan tussen zij die het concilie verwierpen als ‘ketters en duivels’ en zij die het concilie misbruikten om van de kerk een linkse, sociale beweging te maken waarin alleen ‘de mens’ centraal kwam te staan en zowat alles ‘van vroeger’ overboord werd gekieperd. Nadat hij in 2005 zelf paus werd, zou hij alles doen om in gesprek met alle strekkingen te blijven. In die zin werd hij een bruggenbouwer, net als zijn vriend en voorganger, de Poolse paus.

Tolerantie

Hoewel hij zelf niet als traditionalist weggezet kan worden, had hij wel oren naar hen die meer mystiek en diepgang verlangden in de beleving van de sacramenten op de oude voor-conciliaire

wijze. In die zin en onder het motto dat wat altijd heilig is geweest niet zomaar afgeschaft kan worden, vaardigde hij in 2007 een ‘motu proprio’ uit waarin hij de oude gebruiken, zoals de traditionele Latijnse mis, weer toeliet, zonder daarbij de nieuwe liturgie te willen terugdraaien. Het was voor hem een daad van pastorale tolerantie. Tegelijk stond hij er ook op dat de nieuwe liturgie deugdelijk en waardig moest zijn. Tot veler verrassing was die openheid succesvol en bracht ze nieuw leven in dode gemeenschappen, waardoor de vaak spirituele leegheid van de nieuwe liturgie er in fel contrast mee kwam te staan. Het is wellicht de reden dat de huidige paus, de eerder linkse jezuïet Bergoglio, de duimschroeven weer aandraaide en de deur naar de traditie weer dichtsloeg. Minder bekend is dat Benedictus de hand ook uitstak naar het jodendom, de protestantse en in het bijzonder de anglicaanse kerken. Oecumenische eenheid met begrip voor ieders verscheidenheid was belangrijk voor hem. Inzake abortus, homoseksualiteit en het gezin bleef hij dan weer op de traditionele lijn van de kerk, al heeft hij er vaak veel genuanceerder dan zijn voorgangers over gesproken.

Paus Benedictus XVI was in vele opzichten een inspirerend man en zijn leven is niet in enkele lijnen te vatten. Maar dat de strenge bewaker van de geloofsleer een minzaam ‘man van God’ was, zal zelfs zijn grootste tegenstander niet kunnen ontkennen.

Pallieterke, Ik heb uw artikel ‘Genocide op de christenen’ aandachtig gelezen. Maar er is meer. Ik neem aan dat velen onder de lezers zich weer groen en blauw geërgerd hebben aan de V(?)RT op kerstavond en kerstdag zelf. Niet één programma dat in het teken van kerstdag stond. Maar wat een verschil op de NPO: op 24/12 om 20.30 uur een kerstconcert met André Rieu (heel mooi). En in de vooravond op de ARD een programma met de meest bekende kerstliederen vanuit een kerk in Flensburg in aanwezigheid van Walter Steinmeier (Bondspresident). Hallo, Conner Rousseau… Hebt gij op de VRT op 24/12 of op 25/12 ‘Stille Nacht’ of het enig mooie ‘Susa Nina’ gehoord? Neen? Alleen Engelse rotzooi. Nog eens een bewijs : bij deze staatsomroep is de haat tegen alles wat christelijk is groter dan de liefde voor Vlaanderen. De VRT heeft haar eigen manier om genocide te plegen op alles wat christelijk is.

Frank

Pallieterke, Ik erger mij de laatste tijd steeds meer aan allerlei analyses, studies en voorspellingen die stellen dat er na de verkiezingen van 2024 een V-meerderheid zal bestaan in het Vlaams Parlement.Wel, ik (maar wie ben ik?) geef het u op een blaadje: er komt in 2024 geen - werkbareV-meerderheid. Immers, een deel van N-VA weigert mordicus elke samenwerking met VB. Zelfs wanneer N-VA en VB meer dan de helft van de zetels zouden halen, zal dit niet leiden tot een meerderheid. Van zodra De Wever gaat onderhandelen met VB (als hij daarvoor al ambitie zou hebben…) trappen een aantal N-VA’ers het af. Weg meerderheid. Zij eisen voorafgaand aan zulke gesprekken dat VB afstand neemt van Dewinter en co. Maar als VB deze fractie buitenbonjourt, dan is de meerderheid ook weer weg. Catch 22. Dus zolang een deel van N-VA denkt dat Vlaamse onafhankelijkheid er zal komen met hulp van de sossen, tsjeven of - godbetert - de Pest Voor Vlaanderen, zal er niks gebeuren. Het zal N-VA/VB zijn, onvoorwaardelijk, of het zal niet zijn.

Jan Cappelier, Ruddervoorde

Masschelein, Poperinge

BOERENBEDROG

Pallieterke, Naar het schijnt draaien de offshorewindmolens op volle kracht en maken ze de duurste kWh met de kosteloze wind. Hoe dat komt? Even opsommen. Die winddinges zijn duur en hebben een beperkte levensduur, het aan land brengen van de energie met de nodige kabels is niet goedkoop, het aan land brengen en vervangen of niet vervangen van de molens is niet berekend. Al bij al een rit in de mist zonder licht. Of wil men zij die iets verdienen aan de captatie van wind geen pad in de korf zetten?

Marcel Strobbe, Merelbeke

KLIMAAT (WETENSCHAP)

Pallieterke, In het hoofdartikel van het wetenschappelijk blad EOS staat dat Antarctica aan het smelten is en dat dit een stijging van de zeespiegel met 3,5 meter voor gevolg heeft. Kortelings zou het smelten van de Thwaites-gletsjer de zee 60 cm laten stijgen. Deze gletsjer is inder-

STRATEGISCH

DOELGERICHT

Pallieterke, Jarenlang ben ik abonnee en lezer van ’t Pallieterke. Het heeft een onmiskenbare invloed gehad op mijn karakter, geloof en inzet voor een onafhankelijk Vlaanderen. Vrij en onafhankelijk heb ik het blad zien evalueren, los van enige politieke partij, met sterke tijdsgebonden politieke analyses, soms gedurfd of ludiek met een knipoog, naar een modern weekblad dat alle facetten van onze samenleving aan bod laat komen, en alzo hopelijk een blijvend bindmiddel is voor het einddoel een onafhankelijk Vlaanderen. Ook ben ik dezelfde mening toegedaan als Bart Fierens, als voorzitter van Algemeen Nederlands Zangverbond (ANZ), om eindelijk ‘strategisch te denken’, om alles wat ons verdeelt opzij te zetten, met een strategie die onze Vlaamse mensen niet afstoot, maar aantrekt en niet verdeelt. Het volgende Vlaams Nationaal Zangfeest is alvast een mooie focus daarop en aanzet daartoe. Ik zal aanwezig zijn.

Mathieu Meuwis, Opoeteren

Een lezersbrief insturen?

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.

Joseph Ratzinger

De augustijnenorde - een kloosterorde die leefde volgens de regels van de heilig verklaarde kerkvader en filosoof Augustinus van Hippo (354-430) - bereikte in de 13e eeuw de Nederlanden. Omwille van hun apostolaatswerk vestigden de augustijnen zich veelal binnen de stadsmuren, met vroege stichtingen in onder meer Hasselt, Leuven, Mechelen en Brugge. Al snel begonnen de augustijnen zich niet alleen toe te leggen op prediking, maar ook op studie en onderwijs. Op het einde van de 15de en het begin van de 16de eeuw leidde de onvrede omtrent de versoepeling van de regel tot een schisma binnen de orde, met het ontstaan van de zogenaamde observantencongregaties tot gevolg. Deze congregaties streefden naar een opwaardering en striktere naleving van de regel van Augustinus. De interne verdeeldheid bereikte een hoogtepunt in 1517 met de publicatie van de 95 stellingen waarmee Maarten Luther, een prominent lid van de Saksische observantencongregatie, de wantoestanden in de katholieke kerk aanklaagde.

TURBULENTE GESCHIEDENIS

De vroege geschiedenis van de Antwerpse augustijnen is erg turbulent en dat had veel, om niet te zeggen alles, te maken met Maarten Luther en zijn stellingen. Hun verhaal begon kort voor 1513 toen een handvol observanten van de Saksische congregatie vanuit het West-Friese Enkhuizen in Antwerpen belandde. Joost Hoens en Marc Mussche, twee rijke poorters uit de Scheldestad, schonken hen, wellicht vanuit een bekommernis om hun zielenheil, een huis met grond in de Ridderstraat op een steenworp afstand van de Schelde. Daarop bouwden ze een kapel die in 1513 werd toegewijd aan de Heilige Drievuldigheid. Dit ging echter niet zonder slag of stoot. Het kapittel van de Onze-Lieve-Vrouwekathedraal, dat zijn inkomsten bedreigd zag door de komst van de augustijnermonniken, verzette zich immers met hand en tand tegen de bouw van een klooster en voerde gerechtelijke procedu-

LUTHER ZIJN 95 STELLINGEN HAD AFGEKONDIGD GINGEN DE ANTWERPSE AUGUSTIJNEN OPENLIJK HET LUTHERANISME VERKONDIGEN

De landvoogdes en het klooster

Het startschot van de reformatie in Antwerpen

In januari 1523 - deze maand precies 300 jaar geleden - kwam landvoogdes Maria van Hongarije in hoogsteigen persoon naar Antwerpen om erop toe te zien dat haar bevel tot het slopen van het door haar gesloten augustijnenklooster strikt werd opgevolgd. Ze was een jaar eerder door haar broer, keizer Karel V, aangesteld tot zijn plaatsvervanger in de Nederlanden nadat op 1 december 1530 haar tante Margaretha van Oostenrijk in Mechelen was overleden.

res om dit te verhinderen. Het kapittel moest zich echter gewonnen geven toen duidelijk werd dat de augustijnen steun kregen van het stadsbestuur, dat zelfs de bouw van het klooster wilde bekostigen. In 1514 werd hierover een overeenkomst bereikt met de prior Johannes van Mechelen en werd formeel de bouw van een klooster toegestaan.

LUTHERANISME

Nadat Luther zijn 95 stellingen had afgekondigd en hiermee in feite het protestantisme had gegrondvest, gingen de Antwerpse augustijnen openlijk het lutheranisme verkondigen. Dit kon natuurlijk niet zonder gevolg blijven. De in 1519 aangestelde prior Jacobus Praepositus, een Ieperling die in Wittenberg had gestudeerd, werd na een bezoek van Leuvense inquisiteurs op verdenking van ketterij gearresteerd. De Antwerpse augustijnen verkozen daarop prompt Hendrik van Zutphen als nieuwe prior, maar deze aanstelling was, net als het klooster zélf, geen lang leven beschoren. De overheid die steeds bezorgder werd over de groeiende invloed van de lutherse oppositie hief het klooster op en nam op 6 oktober 1522 alle broeders en paters gevangen. Sommigen werden vastgezet in het kasteel van Hoogstraten, de kloosterlingen die Antwerpse poorters waren belandden in het begaardenklooster en de meest recalcitrante elementen in de kerkers van het kasteel van Vilvoorde. De volgende dag werden, onder toezicht van de Antwerpse schout, alle deuren van het augustijnenklooster dichtgemetseld en alle ramen met planken dichtgespijkerd.

LOYAUTEIT TONEN

Op het einde van november 1522 kreeg de landvoogdes van haar broer de opdracht om het klooster integraal te slopen. Niets mocht nog in Antwerpen herinneren aan de ketterse augustijnermonniken. Het was meteen een goede aanleiding voor Maria om haar loyauteit aan de kerk en haar broer te demonstreren, want toen ze een paar maanden eerder haar hofhouding vanuit Wenen naar

Brussel had verplaatst, had haar broer haar ontraden om haar - vooral Boheemse - gevolg uit Wenen mee te nemen aangezien haar omgeving daar de verdenking van Lutherse sympathieën op zich had geladen. Luther had zelfs zijn ‘Vier tröstliche Psalmen’ aan Maria opgedragen, zeer tot ongenoegen van haar broers Karel V en Ferdinand I die naast aartshertog van Oostenrijk ook koning van Bohemen, Hongarije en Kroatië was.

Om alle verdenking van zich af te wenden, volgde Maria als landvoogdes over de Nederlanden dan ook nauwgezet de steeds strakkere religieuze lijn van Karel V en trad op tegen dissidente religieuze groepen, al was haar handelen altijd gematigd. Ze bleef een bewonderaar van Erasmus, met wie zij een sporadische briefwisseling onderhield, en in religieuze zaken probeerde zij, zoals zoveel hoge edelen, een tussenpositie in te nemen. Ondanks de raad van Karel nam Maria overigens nog wel enkele getrouwen mee, onder wie haar secretaris en een vriend van Erasmus Mikós Oláh, een humanist en diplomaat die het tot prinsbisschop van Hongarije zou schoppen.

BRANDSTAPEL

Begin 1523 kwam ze er dus persoonlijk op toezien hoe het klooster met de grond gelijkgemaakt werd. Ze verbleef een paar honderd meter verder in het Sint-Michielsklooster aan de Kloosterstraat terwijl het augustijnenklooster in een recordtempo onder de sloophamers verdween. Bij de afbraak was de ontwijde kerk, waarvan het schip net voor de ontruiming van het klooster was opgeleverd tot de viering, gespaard gebleven. Margareta stond, na overleg met het stadsbestuur, toe dat ze niet werd afgebroken, maar verder werd afgewerkt als parochiekerk. Ze werd op 6 juni 1529 gewijd aan Sint-Andries, de patroonheilige van het huis van Bourgondië.

Ondertussen hadden dertien van de Antwerpse augustijnen ‘onder zachte dwang’ hun ketterij herroepen, maar drie weigerden dat pertinent. Jan van Essen en Hendrik Voes werden op 1 juli 1523 verbrand op de Grote Markt van Brussel. Ze waren de eerste protestantse martelaren van Europa. De derde weigeraar, Lambrecht Thorn, bezweek in 1528 in de kerker van de Brusselse Steenpoort.

GUTENBERGBIJBEL

Begin 17de eeuw keerden de augustijnen terug naar Antwerpen in een nieuw klooster - het Allerheiligenklooster - dat zich uitstrekte tussen de Oudaan, Everdij- en Kammenstraat. Buiten de huidige Sint-Andrieskerk is de prachtige 36-regelige Gutenbergbijbel - 1 van de slechts 14 exemplaren die er wereldwijd nog van bestaan - uit de collectie van het Antwerpse Plantijn-Moretus Museum, het enige dat ons nog aan het verdwenen eerste augustijnenklooster herinnert. Dit extreem kostbare kleinood werd kort na 1514 door de augustijnen van Nürnberg aan hun medebroeders in Antwerpen geschonken. Het werd na de sluiting van het klooster, samen met de rest van de inboedel openbaar verkocht. Het blijft evenwel een raadsel hoe deze bijbel in de bibliotheek van Christoffel Plantijn is beland.

n De huidige Sint-Andrieskerk is het enige wat nog rest van het oorspronkelijke klooster

n Portret van Karel V door Titiaan

JAN VAN ESSEN EN HENDRIK VOES WERDEN VERBRAND OP DE GROTE MARKT VAN BRUSSEL EN WERDEN ZO DE EERSTE PROTESTANTSE MARTELAREN VAN EUROPA

NADAT

Het is dan of nooit

Op zondag 26 mei 2024 gaan we naar de stembus. Althans, dat is de datum die ik naar voren schuif, want officieel is er nog geen exacte zondag vastgeprikt. Tenzij de Vivaldi-regering alsnog eerder zou vallen.

De partijvoorzitters van de partijen in de Vivaldi-coalitie zullen er alles aan doen om de regering niet te laten vallen. De tussentijdse peilingen ogen allesbehalve gunstig, behalve voor Vooruit-populist Conner Rousseau. Vivaldi zal dus blijven aanmodderen en dat is dan weer electoraal in het voordeel van de V-partijen N-VA en VB. Als ik de commentaren van mijn goede Vlaamse vrienden mag geloven, staat er in 2024 iets te gebeuren. Althans toch op het Vlaamse niveau. In het Vlaams Parlement is het mathematisch mogelijk dat de V-partijen een nipte meerderheid veroveren. “Et alors?”, zou Mitterrand gezegd hebben. Want een nipte meerderheid behalen, is geen garantie op grootse veranderingen. En bij beide V-partijen is er grote terughoudendheid én achterdocht om met elkaar in zee te gaan.

Draagvlak

En al zit er dan een nipte meerderheid aan te komen, dan nog zal ‘Vlaamse onafhankelijkheid’ geen verkiezingsthema zijn, noch bij de N-VA noch bij het Vlaams Belang. Vooral bij de N-VA wordt wel eens gezegd dat er immers geen draagvlak is bij de bevolking. Kan zijn, maar dan is het juist aan de N-VA om een draagvlak te creëren. De partij zit tenslotte in heel veel gemeentebesturen. Mijn vraag is dan: wat doen al die Vlaamsgezinde schepenen en burgemeesters daadwerkelijk om de ‘Vlaamse onafhankelijkheid’ te promoten? Want dat is nog altijd het eerste punt van het partijprogramma.

Diezelfde kritiek geldt ook voor de niet-partijpolitieke Vlaamse Beweging. Welke Vlaamse verenigingen zijn bezig met die zogezegd ‘o zo belangrijke’ verkiezingen van 2024? De Vlaamse Beweging heeft een rijk verenigingsleven: Vl@s, Davidsfonds, Marnixring, ProFlandria, NSV, KVHV, Cultuurlab Vlaanderen, ANZ, VOS, VVA, ANV, Vlinks, TAK, Voorpost, Euvo, Vlako, VNJ, VGV, IJzerwake, VVB, enzovoort.

Achterban

Ik ben van verschillende van die verenigingen lid en wat ik hier schrijf is dus absoluut geen verwijt aan die honderen vrijwilligers die actief zijn in de Vlaamse Beweging en zich met hart en ziel inzetten voor hun idealen. Ik stel mij echter de vraag: welke van die verenigingen is daadwerkelijk bezig met een werking rond ‘Vlaamse onafhankelijkheid’? En daarmee bedoel ik niet de persoonlijke overtuiging die verkondigd wordt in artikels in het eigen ledenblad of met een zoveelste debat tussen voor- en tegenstanders. Neen, ik bedoel: welke vereniging is actief bezig, breder dan de eigen achterban, met de promotie van ‘Vlaamse onafhankelijkheid’? Het antwoord: het overgrote deel van de Vlaamse verenigingen is daar niet mee bezig. De VVB (Vlaamse Volksbeweging) is daar misschien nog het meest actief rond, maar ook daar ontbreekt blijkbaar de nodige mankracht om tot een grote sensibiliseringscampagne te komen.

‘Vlaams bewegen’ zal méér moeten zijn dan prediken voor de eigen reeds overtuigde achterban. De tegenstanders van Vlaanderen staan wél paraat, kijk maar naar de linkse reacties op de serie ‘Het verhaal van Vlaanderen’.

En dus eindig ik met mijn nieuwjaarswens voor 2023. Aan ons allen om ervoor te zorgen dat de voorspelde ‘nipte’ meerderheid een ‘ruime’ meerderheid wordt in 2024. Het is dan of nooit.

Becue (OVV) richt nieuwjaarsbrief aan premier De Croo

“U durft niet te doen waar u als liberaal voor zou moeten staan”

Paul Becue, de voorzitter van het Overlegcentrum van Vlaamse Verenigingen (OVV), roept premier Alexander De Croo (Open Vld) in een open nieuwjaarsbrief op om te hervormen. “De Belgische patiënt rest weinig hoop, maar de Vlamingen moeten niet mee ten onder gaan”, schrijft hij.

In zijn nieuwjaarsbrief aan premier Alexander De Croo (Open Vld) stelt OVV-voorzitter Paul Becue het gebrek aan urgentiebesef binnen de Vivaldi-regering aan de kaak. Ondanks de koopkracht- en energiecrisis slaagt de regering er volgens Becue niet in om de nodige hervormingen door te voeren, integendeel. “U slaagt er enkel in om de ploeg

samen te houden door de uitgaven te verhogen”, hekelt hij. “Alle hervormingsplannen worden vooruitgeschoven, wetende dat een serieuze hervorming tot onherstelbare breuken zal leiden in uw ploeg. Dus gebeurt er niks. Of toch, er gebeurt wel iets. We gaan achteruit. En u, premier, u staat erbij en kijkt ernaar.”

Becue verwijt de premier dat

diens regering ervoor heeft gezorgd dat werken niet meer loont. “U beloont hen die er de kanten aflopen, die misbruik maken van het systeem en die op geen enkel vlak vatbaar zijn voor enige vorm van verantwoordelijkheidszin. U durft niet te doen waarvoor u als liberaal zou moeten staan: werken belonen en mensen activeren die perfect in staat zijn om hun bijdrage te leveren.”

Schaduwpremier Magnette

De voorzitter van het OVV gelooft niet dat de regering nog in staat is om de broodnodige hervormingen door te voeren. “Uw schaduwpremier Magnette zal dat niet toelaten. Hij heeft zijn schaapjes op het droge. U heeft uw schapen in zee gestort.”

Toch spreekt Becue tegen beter weten in de wens uit dat er alsnog hervormingen worden doorgevoerd. Hij pleit voor een vergaande regionalisering van bevoegdheden. “De Belgische patiënt rest weinig hoop, maar de Vlamingen moeten niet mee ten onder gaan. (…) Zorg ervoor dat Vlaanderen en Wallonië hun eigen arbeidsmarkt kunnen organiseren, hun sociale zekerheid in transparantie en interne solidariteit op poten kunnen zetten, hun begrotingen in evenwicht kunnen brengen en het welzijn van hun inwoners kunnen verzekeren”, besluit hij.

KARL VAN CAMP

Paul

ANTON SCHELFAUT

Alexander De Croo

© PHOTONEWS

De meer linksgeoriënteerde pers geniet in de kerstvakantie van een welverdiende rust en houdt zijn lezers graag bezig met de hoogtepunten van het journalistieke jaar nog eens af te drukken of te posten op hun websites. Meestal gaat het om opsommingen van wie ze in 2022 betrapt hebben op vermeende racistische of seksistische motieven. Maar niet dit jaar.

Dit jaar wordt de linkse rust vestoord door nota bene de VRT die het programma ‘Het verhaal van Vlaanderen’ uitzond. U hoort het goed. De VLAAMSE Radio en Televisie zendt een historische reconstructie over VLAANDEREN uit. Veel gekker kan het niet worden, natuurlijk. Had dat een historische reconstructie van ‘België’ geweest, dan hadden ze zich naakt gewenteld in kandijsiroop in een poging om de zoetste recensies te schrijven. Zoals die keer dat De Croo zijn ‘team van 11 miljoen’-campagne lanceerde voor evenveel miljoen aan advertenties op hun pagina’s. Of toen er miljoenen gingen naar een onleesbare volksbevraging die niemand invulde.

Subsidietieten

Nu het echter om een educatief programma over Vlaanderen bleek te gaan, haalden ze hun zuurste gal naar boven. “Vlaanderen is een subsidietiet die dient om te melken, niet om benoemd of erkend te worden”, is de kernstelling van menig Vlaams cultuurwezen. Je zou kunnen argumenteren dat een cultuurwezen dat minder hooghartig en arrogant zou doen tegen de Vlaming misschien minder subsidies zou nodig hebben om zijn kunst te beoefenen. Maar dan

bent u een vijand van de artistieke vrijheid. De Vlaming heeft een chronische nood aan beledigd te worden door zichzelf.

Zelfkrampen

Een journalist van De Morgen wou meteen van de VRT weten of het bedoeling was dat hij tijdens de begingeneriek recht moest staan met de hand op het hart. De toon was meteen gezet voor het ‘syndroom van Portici’ waar zoveel landgenoten door getroffen zijn. Zelfhaat zou een van de meest besproken symptomen zijn. Dat is het niet. Het is zelfangst. Gooi de gemiddelde Vlaming het woord ‘zelfbeschikking’ voor de voeten en hij schiet spontaan in een kramp. Meteen zoekt hij motieven om het land met de hoogste belastingdruk, de hoogste schuldgraad en de laagste pensioenen te verdedigen als ‘een land van melk en honing’. Zowat alle excuses zijn goed om vooral niet te veel zelf te beslissen en het bestuur over te laten aan de wijzen van de PS-staat: een voetbalploegje, een koninklijke beschutte werkplaats in Laken, een pak frieten,... België is de leverancier van angst voor Vlaanderen. En de enige afnemer van die rotzooi is… de Vlaming. En dat is intriest.

OVER TIJD EN POLITIEK

Alleen populisten mogen klagen

“Premier De Croo staat op het punt om een akkoord te sluiten met Engie over de verlenging van het openhouden van onze jongste twee kerncentrales”. Dat klinkt u enigszins bekend in de oren? Kan goed zijn. Hij staat als sinds de zomer op dat punt. Maar zolang de pers blijft applaudisseren telkens hij het zegt, zal De Croo het blijven zeggen. Strikt genomen was 2022 de deadline voor ‘het akkoord’, maar een kniesoor die daar op let. Politiek en tijd zijn begrippen uit een ander universum. Dat zal dit jaar niet anders zijn.

Macht Poetin krimpt

Behalve dus het cruciale punt waar we al maanden op staan over kerncentrales, is het de voorbije weken heel stil geweest in het politieke bedrijf. Vriend en vijand is het er nochtans over eens dat Vivaldi nog heel wat werk op de plank heeft en dat de tijd begint te dringen, maar dat zijn geen argumenten in de wondere wereld van de politiek. Dat zit zo. De politiek heeft ervoor gekozen om het jaar op te delen in vakantieperiodes. Je hebt uw krokusvakantie, paasvakantie, grote vakantie uiteraard, herfstvakantie en kerstvakantie. Samen zijn die goed voor een klein derde van het werkjaar. Het zijn de periodes dat we onze kinderen laten genieten van hun jeugd en ze even niet bezig moeten zijn met de grote boze toekomst die om de hoek loert. Maar u mag er ook een stukje van hebben uiteraard. Naargelang uw werk en leeftijd mag u binnen die afgebakende vakantieperiodes verlof nemen. Zo’n 20 à 40 dagen per jaar.

Grote kindjes

Tenzij u een parlementaire politicus bent, natuurlijk. Dan hoeft u niet te rekenen of te plannen binnen die vakantieperiodes. Rekenen en plannen zijn nu eenmaal niet de sterkste kant van politici. Zo zijn we aan de begroting geraakt. Nee, als politicus krijgt u ze gewoon allemaal cadeau. Het zijn die periodes dat we onze volksvertegenwoordigers en ministers laten genieten van ons belastinggeld en ze even niet bezig moeten zijn met de grote boze toekomst die ze aan het creëren zijn. Maar in tegenstelling tot onze kindjes, gunnen we onze parlementsleden nog een paar extraatjes. De meeste werkdagen in niet-vakantieperiodes, bijvoorbeeld. Het volstaat dat leden van de meerderheid eenmaal per week op het hen aangewezen knopje duwen om een riant loon te krijgen. Leden van de oppositie krijgen hetzelfde riant loon, maar hoeven niet gebukt te gaan onder de druk om bij plenaire zittingen aanwezig te zijn. En we gunnen hen ook luxueuze nachtelijke slaapplaatsen als het zou uitlopen op het werk, extra representatiekosten, chauffeurservice, recepties, pensioen op 55 voor wie verkozen is voor 2010 en een pensioenuitkering waar mensen die wel werken alleen maar van kunnen dromen als regulier maandloon. Eigenlijk is er maar één beter betaalde job voor nog minder werk. Maar we gaan nu niet op die arme Philippe zijn kap zitten.

De pijlers van de democratie

Misschien heeft u nu wel het gevoel dat er hier en daar een vorm van oneerlijkheid is geslopen in ons democratisch bestel? Dat politici het misschien net iets té makkelijk hebben. En heel misschien bekruipt u zelfs de zin om de derde pijler van de democratie, de juridische macht, in te roepen om deze gesubsidieerde speeltijd aan te vechten. Dat kan natuurlijk. Dat is uw democratisch recht. Alleen zal u geduld moeten hebben. De Belgische justitie maalt zeer traag, heeft te kampen met een gigantische achterstand en moet ook ieder jaar opnieuw evenveel vakantiedagen zien te verwerken als politici. Zodra het zonnetje begint te schijnen, wordt de hermelijnen mantel aan de haak gehangen en ingeruild voor sandalen. Meestal net op het moment dat ze bij justitie op het punt staan om de ‘reus’ van de bende van Nijvel op te pakken.

U kan het dus maar beter zo laten. Want voor u het weet, heeft u een klacht wegens populisme aan uw broek.Want dat is dan ook weer een politiek gebruik. Wie meent dat justitie, parlement en de ministers best wel, net als iedereen, een tandje moeten bijsteken en resultaten moeten leveren? Dat zijn dus de populisten over wie zoveel gepraat wordt.