Kamerlid en burgemeester van Middelkerke Jean-Marie Dedecker (70) gaat intussen al 25 jaar mee in de politiek, maar is nog altijd even scherp. Wat hij nu ziet gebeuren heeft hij naar eigen zeggen “nog nooit meegemaakt”. “De toestand van de nationale politiek is hopeloos: redeloos, reddeloos, radeloos”, klinkt het. “Er wordt hier geregeerd door idioten.”
ZENUWACHTIGHEID OVER VLAAMS BELANG
Wanneer valt de verjaardag van de oorlog in Oekraïne? Velen zullen geneigd zijn 24 februari te antwoorden, maar het is een strikvraag. De werkelijke datum valt immers vier dagen eerder: op 20 februari. De oorlog zal dan niet één jaar bezig zijn, maar negen jaar.
slechts een middel om dat doel te bereiken. Als Poetin denkt dat hij daarmee het Westen kan schaden, komt hij morgen uit de kast.
JEAN-MAURICE DEHOUSSE DE LAATSTE WAALSE REGIONALIST
DODELIJKE CORRUPTIE IN TURKIJE
3 12
PAARDENSPORT IN VLAANDEREN
“WIJ HEBBEN DE BESTE PAARDEN TER WERELD”
5 15
In het najaar van 2013 en het voorjaar van 2014 verzamelden minstens een half miljoen Oekraïners op het Maidanplein in Kiev om nauwere banden met het Westen te eisen. Op 20 februari openden onbekenden het vuur op de betogers; diezelfde dag schoot de Russische operatie om de Krim te annexeren in actie. Niet veel later doken Russische gewapende groepen ook op in Oost-Oekraïne. Het startschot van een negenjarige oorlog, die intussen al enkele honderdduizenden mensenlevens heeft geëist, was gegeven.
Die annexatie van de Krim en de ‘revoltes’ in Oost-Oekraïne waren geen spontane volksopstanden, geen reactie op ‘westerse provocaties’, maar nauwgezet voorbereide operaties van het Kremlin. De plannen hiervoor lagen al jarenlang - in meer of minder concrete vorm - in de schuif van de FSB, de opvolger van de KGB.
In het Westen werd eerder lauwtjes gereageerd op het geweld, zelfs toen de Russen een passagiersvliegtuig vol Ne-
derlanders uit de lucht knalden. Hier en daar wat ‘gerichte sancties’, een uitsluiting van Rusland uit de G8, en dat was het. Aan de echte bron van de Russische oorlogsmachine - olie en gas - werd nauwelijks geraakt.
Traditionele waarden
Terwijl de Russische petroroebels de Schröders en de Berlusconi’s van het politieke establishment omkochten, werden velen op links en op rechts door de slimme politieke marketing van het Kremlin verleid. De eersten zagen in Rusland een bondgenoot om het westerse ‘imperialisme’ en ‘neoliberalisme’ een halt toe te roepen, de laatsten een land dat opkwam voor traditionele waarden.
Niet dat het neoliberalisme of traditionele waarden de machthebbers in Rusland ook maar een moer interesseren. Ze malen maar om één ding: het herstel van een rijk en wraak op het Westen. Al de rest is
Nigeria met sneeuw Rusland wordt niet voor niets “een tankstation met kernwapens”, of een “Nigeria met sneeuw”, genoemd. Het is geen normaal land, maar wordt bestuurd door een criminele FSB-kliek rond Poetin: een monsterverbond tussen haviken in de veiligheidsdiensten en ordinaire gangsters die de eigen bevolking brutaliseren.
Men moet gek zijn om een openlijke oorlog of een kernoorlog met Rusland te willen, maar hoe ga je om met zo’n tegenstander die volgens andere regels speelt? Het is alsof je pokert met iemand die jouw kaarten kan inkijken, maar jij niet de zijne, of alsof je schaakt met iemand wiens pionnen zich allemaal als koningin gedragen. Terwijl westerse beleidsmakers beducht voor zijn een ‘escalatie’, kijken ze daar in het Kremlin al jaren anders naar. Wij zijn misschien niet in oorlog met Rusland, Rusland is wel in oorlog met ons.
PIETER VAN BERKEL
MAAIKE DE VREESE (N-VA)
VLAAMS PARLEMENTSLID
“Het momentum is er om er met Lijst Dedecker nog eens een mot op te geven”
JEAN-MARIE DEDECKER KAMERLID EN BURGEMEESTER MIDDELKERKE INTERVIEW
“Als je ziet wat er nu in de Paleizenstraat gebeurt…
Vivaldi zou zich diep moeten schamen”
’s Werelds bekendste klimaatactiviste Greta Thunberg haalde enkele maanden geleden (voor de zoveelste keer) de krantenkoppen toen ze poneerde dat enkel “de omverwerping van het hele kapitalistische systeem” de klimaatcrisis kan tegengaan. Op dit eigenste ogenblik gaat een mini-manifest op Twitter viraal waarin beweerd wordt dat communisme duurzamer is dan kapitalisme. Het huwelijk tussen de klimaatbeweging en (radicaal-)links bestaat al langer - men noemt hen niet voor niets ‘watermeloenen’: groen vanbuiten, rood vanbinnen -, maar klopt wat ze zeggen ook?
Wie een grafiek bekijkt van de economische groei en de CO2-uitstoot van de voormalige Sovjet-Unie, ziet dat de groeicijfers gelijke tred hielden met de toename in uitstoot. Een soort van klimatologische illustratie van het marxistische materialisme en de arbeidswaardetheorie, als het ware: ‘Meer vervuiling bekent meer productie.’
In de late jaren ’80 en in de jaren ’90 nemen beide waarden een flinke duik: de val van de Sovjet-Unie en de traumatische verpaupering van de eerste markthervormingen in Rusland. Zodra de zaak stabiliseert aan het einde van de jaren ’90 explodeert het bruto binnenlands product per hoofd, terwijl de grafiek met de CO2-uitstoot per hoofd… op hetzelfde niveau blijft.
Het Aralmeer
Een ander voorbeeld van de ramp voor de natuur die het communisme is, vinden we opnieuw in de Sovjet-Unie. Het Aralmeer in Centraal-Azië was ooit het op drie na grootste meer ter wereld en was meer dan dubbel zo groot als België. Nu beslaat het waterlichaam slechts 10 procent van de oorspronkelijke oppervlakte en is het opgesplitst in een aantal kleinere meertjes.
Het meer droogde op als gevolg van een aantal megalomane irrigatieprojecten in de jaren ’60. De irrigatiekanalen moesten helpen met de katoenteelt en leidden het water uit rivieren die het meer voedden om. Wat overblijft van het waterlichaam zit vol met vergif en zout, en het ecosysteem stortte helemaal in. Het Aralmeer is een grimmige waarschuwing voor de mens die denkt dat hij als god kan ingrijpen in complexe systemen in de natuur.
China
Ook het huidige China, met zijn ‘staatskapitalisme’, blijft een koploper als het op vervuiling aankomt. Die staatsgeleide economie is immers per definitie verspillend. De vele ‘blingfrastructuurprojecten’ en spooksteden zijn een ‘doel op zich’; ze zijn nooit bedoeld om gebruikt te worden. De uitstoot, vernieling en vervuiling die ermee gepaard gaan, gebeurden dus
In datzelfde land zijn er evengoed historische voorbeelden voorhanden. Of denkt er iemand dat de ‘Grote Sprong Voorwaarts’, waarmee er massaal in huisoventjes (onbruikbaar) staal werd geproduceerd, klimaatneutraal was?
HOOFDREDACTEUR
TOOGPRAAT
Afgelopen woensdag mocht Angela Merkel in Ivoorkust de Félix Houphouët-Boignyvredesprijs van de UNESCO in ontvangt nemen. Nochtans is het beleid van de voormalige Duitse bondskanselier op zijn minst medeverantwoordelijk voor de oorlog in Oekraïne. En dan hebben we het nog niet over de mini-oorlogjes die in haar eigen steden woeden.
We kunnen de lezer die zich verwonderd afvraagt welke bijdrage Angela Merkel aan de vrede geleverd heeft geen ongelijk geven, want wij weten het ook niet. Straffer, de jury wist het zelf eigenlijk ook niet. Angela Merkel kreeg immers de prijs wegens haar “moedige besluit in 2015 om meer dan 1,2 miljoen vluchtelingen op te vangen”, waarna de jury een lange uitleg nodig had om te verklaren wat dat met vrede te maken heeft. Had ze echt bijgedragen tot de vrede, dan zou zelfs een korte uitleg niet echt nodig geweest zijn.
Stinkende wonden
gen hachje wist te redden door eerst wekenlang te talmen, om vervolgens de Duitsers voor een voldongen feit te plaatsen. In de weldenkende pers, die haar fobie tegenover grenzen nog steeds blijft koesteren, werd ze nog maandenlang opgehemeld.
vredesprijs te gaan ophalen net nu Rusland aan een lenteoffensief begonnen is?
Westen blijft ‘merkelen’ rond Oekraïne
www.palnws.be
PIETER VAN BERKEL
De Félix Houphouët-Boigny-vredesprijs is in hetzelfde bedje ziek als de meeste andere vredesprijzen. Zelden eren ze politici die werkelijk bijgedragen hebben tot de vrede door het uitzetten van klare lijnen en grenzen in hun beleid. De oude wijsheid van de Romeinen dat wie vrede wil, best de oorlog voorbereidt, is niet aan de jury’s van zulke prijzen besteed.
Aan de minder rooskleurige kant van het verhaal werd minder aandacht besteed. De oudejaarsnacht in Keulen was een eerste ontnuchtering. Meerdere Duitsers bekochten het zogezegd moedige besluit zelfs met hun leven, zoals onlangs nog een 16- en een 19-jarige op de trein in de buurt van het Noord-Duitse Brokstedt. “Dit is de erfenis die ze nalaat”, verklaarde Denis Mukwege, juryvoorzitter, gynaecoloog en zelf Nobelprijswinnaar voor de vrede, maar over de donkere kant van de erfenis waarmee de Duitse bevolking vandaag zit, had hij het uiteraard niet. Het beruchte “wir schaffen das” van 2015 durfde hij zelfs niet te citeren.
Verguisde politici uit Centraal- en Oost-Europa
Dat Russische lenteoffensief is trouwens een gevolg van het nog steeds aanhoudende ‘gemerkel’ van de West-Europese politici, met de Duitse bondskanselier Olaf Scholz op kop. Hij lijkt Oekraiens bloed aan zijn handen te hebben door zijn getalm om Oekraïne de noodzakelijke tanks te leveren om het Russische leger een beslissende nederlaag toe te brengen. En in tegenstelling tot wat zijn Franse evenknie Emmanuel Macron misschien nog steeds denkt of hoopt, kan zo’n Russische nederlaag niet beslissend zijn als ze niet verpletterend en vernederend is. Zolang men in het Kremlin kan blijven hopen dat men vroeg of laat zal kunnen terugslaan, zal de oorlog in Oekraïne blijven duren.
Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Lagesteenweg 5 bus 1, 1850 Grimbergen Tel. : 03-232 14 17
Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net
Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net
Abonnementen binnenland Abonnement buitenland:
3 maanden: 52 euro Tarieven afhankelijk van de
6 maanden: 104 euro bestemming. Alle inlichtingen
1 jaar: 208 euro op de kantoren.
Steunabo 1 jaar: 300 euro
Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres:
BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB
Elke week op donderdag in uw krantenwinkel
Oud-hoofdredacteurs:
Bruno De Winter (1945-1955, stichter), Jan Nuyts (1955-2000), Leo Custers (2000-2010), Karl Van Camp (2010-2020)
Kernredactie:
Jurgen Ceder, Stijn Derudder (eindredacteur), Wannes Neukermans, Anton Schelfaut, Michaël Vandamme, Pieter Van Berkel (hoofdredacteur), Karl Van Camp
Verantwoordelijke uitgever: Wart Van Schel
Foto's: Belga, Photonews
Gewoonlijk krijgen zachte heelmeesters hun vredesprijzen toegekend nog vóór de wonden die ze nalaten te hard beginnen te stinken
Neen, dan zetten ze liever zachte heelmeesters in de bloemetjes. Gewoonlijk krijgen die heelmeesters hun vredesprijzen toegekend nog vóór de wonden die ze nalaten te hard beginnen te stinken. In het geval van Angela Merkel was het blijkbaar geen bezwaar dat de ene wonde in onze steden steeds harder begint te stinken, bijvoorbeeld als Marokko nog eens een internationale voetbalwedstrijd speelt, terwijl de andere etterbuil reeds op 24 februari van verleden jaar in alle geweld is opengebarsten.
“Wir schaffen das”
Hoe ‘moedig’ was Merkels besluit om in de zomer van 2015 de Duitse grenzen open te gooien voor de vluchtelingenmassa?
“Wir schaffen das,” zei ze tegen de Duitse bevolking. Wat ze vooral ‘schaffte’, was dat ze haar ei-
Met haar besluit om de grenzen open te gooien nam Angela Merkel stevig afstand van een aantal conservatieve politici in Centraalen Oost-Europa. Maar dat was niet het enige punt van tegenstelling tussen enerzijds de politici en de media die de dienst uitmaken in West-Europa en waarvan Angela Merkel het boegbeeld was, en een aantal landen in het centrum en het oosten van Europa waarop het Westen jarenlang minachtend en wat meewarig neerkeek. Ze lopen daar in Centraal- en Oost-Europa nog een beetje achter met hun achterdocht tegenover migranten uit Afrika en moslimlanden, klinkt het dan tussen de lijnen in onze pers, maar houden we ze maar lang genoeg ondergedompeld in allerlei verordeningen en decreten van de Europese Unie, dan zullen ze op den duur wel bijdraaien. Dezelfde toon kan je zelfs nu nog regelmatig oppikken over de aversie van Oost-Europeanen tegenover Rusland.
Maar de Rusland-politiek van Angela Merkel is een ware catastrofe gebleken. Boven op de aangehouden nucleaire dreiging verschafte ze Rusland een tweede chantagemiddel tegenover Europa met de Duitse verslaving aan Russisch gas, nog versterkt door de even catastrofale Duitse kernuitstap. Bovendien bezorgde ze Rusland zo ook de financiële middelen voor een inval in Oekraïne. Hoeveel schaamteloosheid vergt het dan om in Ivoorkust een
Blijkbaar blijft het voor de politici in het Westen belangrijk zich te verzetten tegen de standpunten, de aanbevelingen en de waarschuwingen uit Centraal- of Oost-Europa. Is men bang dat als men Poolse en Baltische politici gelijk geeft op één punt, namelijk Rusland, hun kiezers wel eens zouden kunnen denken dat die politici ook iets zinnigs te vertellen hebben over andere punten, zoals bijvoorbeeld migratie?
De Rusland-politiek van Angela Merkel is een ware catastrofe gebleken
Eén ding is echter zeker: Volodymyr Zelensky hoeft er niet op te rekenen dat hij ooit een internationale vredesprijs in ontvangst zal mogen nemen. Daarvoor vraagt hij veel te veel om wapens en heeft hij waarschijnlijk op termijn (laten we dat toch hopen) al te effectief bijgedragen tot vrede op het Europese continent. Met dat laatste bevindt hij zich in het goede gezelschap van onder meer Ronald Reagan en paus Johannes Paulus II. Ook zij wisten uiteindelijk in hun tijd de Russische dreiging te kraken, zonder daarvoor ooit enige erkenning te krijgen in westerse weldenkende kringen.
Wanneer De Standaard of De Morgen een stuk willen publiceren over de interne keuken van het Vlaams Belang, is het altijd giswerk. Omdat de journalisten van de mainstreammedia gewoon minder directe lijnen hebben naar de kopstukken van die partij dan met pakweg Open Vld of PS. De analyses over het vertrek van Dries Van Langenhove waren zoals gewoonlijk weinig relevant. Maar het staat wel vast dat de kranten de partij de komende maanden van nabij zullen opvolgen.
Aangezien men geen sporen van een mogelijke clanstrijd in de partij kan ontwaren, moeten journalisten al eens extra nadenken om het VB in verlegenheid te brengen
Omdat een deel van de verkiezingscampagne zal slaan op de vraag of het Vlaams Belang op Vlaams of lokaal niveau aan de macht komt, zullen politieke tegenstanders zoeken naar fouten en uitschuivers. Die vinden ze niet en dat maakt hen zenuwachtig. Het leidt tot calimeroreacties zoals die van Bart Eeckhout in De Morgen afgelopen weekend. Hij had het over een zuil die tot stand aan het komen is om het Vlaams Belang te legitimeren als beleidspartij. Onder andere PAL NWS en Doorbraak zouden daar een cruciale rol in spelen. Een wat vreemde analyse die eerder wijst op een frustratie omdat men het Vlaams Belang zeer moeilijk klem kan zetten. Ook de succesvolle VB-podcast Toogpraat veroorzaakt tandengeknars.
Geen interne verdeeldheid
Dat was in het verleden natuurlijk anders. Men smulde in de media - terecht overigens - van de ruzie die Marie-Rose Morel in de partij veroorzaakte, wat leidde tot een zeer moeilijk decennium voor het Vlaams Belang. Nu is er in de verste verte geen spoor te vinden van die verdeeldheid.
Dries Van Langenhove stelde zich als Kamerlid radicaal op, maar er was niemand in de partij die signalen gaf dat dit
In de lange aanloop naar de verkiezingen van 2024 zal de discussie deels draaien over de vraag of het Vlaams
Belang ergens aan het beleid zal deelnemen. De politieke tegenstanders en de media die allergisch zijn voor een Vlaams-nationaal front zoeken zwakke plekken om aan te vallen. Maar dat lukt voorlopig niet.
een mogelijke kans op bestuursdeelname van het Vlaams Belang zou schaden. Barbara Pas, fractieleider in de Kamer, werd daarover in Villa Politica en De Afspraak aan de tand gevoeld, maar liet zich niet in de hoek dringen. Geen onvertogen woord over Van Langenhove.
Aangezien men geen sporen van een mogelijke clanstrijd in de partij kan ontwaren, moeten journalisten al eens extra nadenken om het VB in verlegenheid te brengen. Rik Van Cauwelaert probeerde dat. Hij wijst op het feit dat Vlaams Belang als beleidspartij weinig speelruimte zal krijgen omdat een groot deel van onze nationale en regionale wetgeving Europees wordt bepaald. Kiezen voor een beleid gericht op ‘nationale voorkeur’ waarbij niet-Belgen of niet-Vlamingen minder snel recht zouden hebben op bepaalde voordelen zou niet mogelijk zijn. Laat staan dat men een eigen asielbeleid kan voeren.
Het zijn trouwens vergelijkbare argumenten die worden aangehaald om de neocommunisten in de hoek te duwen. Met de PVDA/PTB van Raoul Hedebouw aan de macht zouden de Europese begrotingsregels per direct met de voeten worden getreden. Wat economisch onhoudbaar is.
Barbara Pas had hier haar antwoord klaar. Landen kunnen binnen de EU-wetgeving al een strenger beleid rond asiel en migratie voeren. “Met een eigen Vlaamse staat zouden we onze soevereiniteit binnen de Europese Unie laten gelden. Neem nu het voorbeeld van Zweden dat binnen de lijntjes van de EU zélf beslist heeft om de gezinshereniging te verstrengen”, zei ze. Daarmee was de kous af.
Met dank aan Meloni
Dat het Europese asiel- en migratiebeleid ondertussen verstrengd is, is natuurlijk een bonus voor het Vlaams Belang wanneer de verkozenen van de partij daarover in debat moeten gaan. Andere bonus : de Italiaanse regering onder leiding van Giorgia Meloni. Zij wordt door de andere regeringsleiders van de Europese Unie met de nodige egards ontvangen. Een rechts-radicale politica die een regering leidt, het is geen probleem meer. Ver weg is de heisa over de Oostenrijkse regeringen met de rechtse FPÖ als coalitiepartner. Ondertussen is Marine Le Pen in Frankrijk bezig om zich steeds meer als ‘présidentiable’ te profileren. Kortom, Vlaams Belang aan de macht zal Europees weinig heisa veroorzaken. En al zeker niet als het op Vlaams of lokaal niveau gebeurt.
Wat het internationale toneel betreft, is ondertussen ook duidelijk dat het Vlaams Belang de pro-Oekraïne koers van de meeste EU-landen volgt. De Poetin-fans à la Frank Creyelman houden zich gedeisd.
De vraag die de tegenstanders in politiek en media zich nu stellen is: kunnen we die Vlaams Belang’ers tegen de verkiezingen nog op fouten betrappen? De piste die men bij De Morgen, De Standaard en tutti quanti meent te kunnen bewandelen, is die van het zoeken naar aangebrande posts op sociale media. Hier zal men een versnelling hoger schakelen van zodra de lijstvorming bekend is. Zelfs een kandidaat in een verloren boerendorp die een islamkritische post op Facebook heeft geplaatst,
kan men dan aan de schandpaal nagelen.
En dan is er de periode na de verkiezingen. Uiteraard hangt alles af van het resultaat van de stembusslag. Indien N-VA en Vlaams Belang geen meerderheid hebben in het Vlaams Parlement, zal de discussie over regeringsdeelname snel verstommen. Maar zelfs in dat geval wakkert ze richting najaar aan, want dan volgen de lokale verkiezingen. En we hebben het hier al geschreven: het zou aardig mis moeten lopen als het Vlaams Belang nergens iets, al was het maar een schepenambt, kan binnenrijven.
Dat het Europese asiel- en migratiebeleid verstrengd is, is een bonus voor het Vlaams Belang wanneer VB’ers daarover in debat moeten gaan
In dat geval mogen we hier toch even de hypothese naar voren schuiven dat de media met een vergrootglas zullen kijken naar het beleid in die gemeente. Ze zullen bovendien klaar staan om moord en brand te schreeuwen over ‘racisme’ of ‘schending van de mensenrechten’. Maar bij het Vlaams Belang blijft men er wellicht kalm bij. Een foutloos parcours tijdens de campagne kan men doortrekken in een discreet, maar doortastend beleid. Niet met de fanfare op kop, zoals men pleegt te zeggen. Concreet kan men de mosterd halen bij de beleidsaanpak van N-VA-schepen Karim Van Overmeire (ex-Vlaams Belang) in Aalst. Hij heeft aangetoond dat men Vlaamse accenten kan leggen, ook in het straatbeeld, zonder een revolutie te veroorzaken. Een doorlichting en neerwaartse aanpassing van subsidies voor allerlei derde wereld- en woke-gerelateerde organisaties kan men ook doorvoeren. En dat zonder het van de daken te schreeuwen. De lokale bevoegdheidsdomeinen zijn beperkt. Maar ingrijpen in de politiek correcte ‘commerce’ zou al een mooi resultaat zijn voor een VB-bestuurder.
Open Vld-voorzitter Egbert Lachaert zegt ‘neen’ tegen de grote fiscale hervorming die minister van Financiën Vincent Van Peteghem plant. “Geen vestzak-broekzakoperatie”, is de waarschuwing. Voor één keer geven we de Vlaamse liberaal gelijk. Deze hervorming beloofde weinig goeds en zou zo vooral de ondernemende Vlaming treffen.
stellen die uit de koker van de christelijke arbeidersbeweging komen in die richting gaan. We hebben het al in deze rubriek geschreven: de fiscale hervormingsplannen zijn wel degelijk gevaarlijk. Ze leiden tot een verdere herverdeling ten nadele van de ondernemende middenklasse. Uiteraard zijn de lasten op arbeid te hoog, maar blijkbaar spreekt niemand van besparingen om zo’n verlaging van de arbeidskosten te financieren.
Lachaert is gewonnen voor een kleine eerste stap zoals het afschaffen van de crisisbelasting die Dehaene nog invoerde. Maar een grote hervorming die enkel een vestzak-broekzakoperatie is, kan niet. “De grote hervorming waarmee je de mensen blij gaat maken - en waarmee je minder belastingen heft -, is voor later.” Lachaert denkt dus aan de volgende federale regering. Men kan zich de vraag stellen waarom de Vlaamse liberalen daar bij de regeringsvorming niet over zijn begonnen. Dus ook al heeft Lachaert gelijk, hij verdient niet te veel bloemetjes. Uiteraard zijn er al veel ballonnetjes opgelaten, maar volgens de recentste voorstellen van Van Peteghem, die hier en daar zijn gelekt, zou men de belastingvrije som optrekken van 9.270 naar 13.660 euro. Dat is het deel van je inkomen waarop je geen belasting betaalt. Kostprijs: 6 miljard euro. Om die put te vullen, zou men onder andere naar de bedrijven kijken voor bijvoorbeeld een aanpak van de DBI-aftrek (Definitief Belaste Inkomsten). Dat is een vrijstellingsregeling die van toepassing is op vennootschappen die beleggen in aandelen van andere vennootschappen.
Cd&v minder verstandig dan PS
Het is zeer voorspelbaar. Van zodra de verkiezingen naderen, krijgen Open Vld’ers een economisch liberale, zeg maar, rechts-liberale reflex. Om die principes bij de volgende regeringsonderhandelingen weer mooi te laten vallen.
Open Vld-voorzitter Egbert Lachaert beseft dat de stembusslag nadert en wil zich profileren. En dus was een interview in het Nieuwsblad de ideale gelegenheid om nog eens de donkerblauwe kant te tonen. De geplande fiscale hervorming van minister van Financiën Vincent Van Peteghem (cd&v) kan weinig genade vinden in de ogen van Lachaert. De concrete voorstellen zijn nog niet bekend omdat Van Peteghem
Word lid van de Vlaamse Volksbeweging!
Jongeren onder 26 jaar: gratis!
Partijonafhankelijk
Identiteitsversterkend
Sociaal bindend
www vvb vlaanderen/lid-worden
83ste Zondag 19 maart 2023 14u30
Lotto-Arena Antwerpen
graag de kaarten tegen de borst houdt, net om te vermijden dat zijn voorstellen direct worden afgeschoten.
De grote lijnen waren allang bekend. De nog altijd te hoge lasten op arbeid moeten verder omlaag. Daar is iedereen het
WOKE VAN DE WEEK
over eens. Maar het probleem zit ’m bij de compensaties. Van Peteghem denkt aan de afbouw van allerlei fiscale gunstregimes en kortingen. Denk maar aan de maaltijdcheques, groepsverzekeringen en bedrijfswagens. De cd&v’er zegt niet te willen raken aan dat laatste voordeel, maar feit is dat hij zich baseert op rapporten van de Hoge Raad van Financiën waarin een aantal voor-
Er zouden verder andere stappen worden genomen om de hervorming via een minder aantrekkelijke vennootschapsbelasting te financieren. Daarmee zou cd&v één van de weinige realisaties van de regering-Michel neerhalen. Dat is iets waar zelfs de PS niet van durfde te dromen. De ironie is dat de Franstalige socialisten wantrouwig staan tegenover zo’n compensatie via de bedrijven, “want dat blijft niet duren. Men zoekt na enige tijd ontsnappingsroutes”. Als de PS zich in fiscale dossiers verstandiger opstelt dan cd&v, is het ver gekomen.
Iedere week selecteren we de meest opvallende uitingen van woke gedachtegoed in deze contreien
De Franstalige groenen van Ecolo polsten naar de mogelijkheid om Aalst Carnaval te verbieden en Vlaanderen stond even in rep en roer.
In het voorjaar van 2019 werd het stadje Aalst - door kwatongen soms marginAALST genoemd - even wereldberoemd, iets waarvoor je als Vlaamse stad al behoorlijk je best moet doen.
Aanleiding was de praalwagen van carnavalsgroep ‘de Vismooil’n’, die twee chassidische joden met grote neuzen voor een grote geldkist uitbeeldde. Joodse organisaties trokken naar gelijkekansencentrum Unia, de Europese Commissie noemde het voorval “ondenkbaar” en burgemeester Christoph D’Haese (N-VA) en schepen Jean-Jacques De Gucht (Open Vld) mochten het gaan uitleggen op het UNESCO-hoofdkwartier in Parijs.
Het is niet de eerste controverse in Aalst, de stad die met zijn ‘voil janetten’ nochtans als eerste in Vlaanderen al decennialang genderfluïditeit omarmt. Zo was er in 2005 protest vanuit de Arabische Liga toen carnavalisten zich verkleedden als terroristen in boerka. In 2013 was er ook al eens ophef toen een carnavalsgroep zich in SS-uniformen tooide. Dat er zoveel ophef was rond de joodse carnavalswagen, leidde er vanzelfsprekend weer toe dat er in de daaropvolgende jaren nog meer antisemitische karikaturen te zien waren.
De wokeste partij van België (de Franstalige groenen van Ecolo) zag dit jaar de bui al hangen en besloot zich naar aloude Franstalige traditie met Vlaamse culturele
aangelegenheden te moeien. “Sinds 2013 heeft deze gebeurtenis terecht de woede gewekt van veel organisaties die strijden tegen antisemitisme en racisme”, vindt Simon Moutquin. “Door de jaren heen zagen we deportatietreinen geïnspireerd door de Tweede Wereldoorlog, beschamende karikaturen van joodse mensen afgebeeld met haakneuzen en zittend op goud, nep-Gestapo-officieren of zelfs festivalgangers verkleed als lid van de Ku Klux Klan. Als de organisatoren van het festival aanspraak maken op de vrijheid van meningsuiting, wil ik u eraan herinneren dat alle vormen van racisme niet onder enige vrijheid vallen, maar eerder een misdrijf zijn.”
In een vraag aan minister van Binnenlandse Zaken Annelies Verlinden (cd&v) pleitte Moutquin voor “arrestaties” van personen die een “racistische houding” aannemen en een mogelijk verbod op carnaval. De vraag leidde al snel tot een storm van verontwaardiging, waarop het groene Kamerlid de vraag introk.
“Eerst dient Ecolo een vraag in, zetten ze het land zijn kop en zetten ze Aalst weg als een racistische stad, om nadien doodleuk de vraag weer in te trekken”, reageerde burgemeester D’Haese van zijn kant. “Het spreekt voor zich dat wij niet onder de indruk zijn van Franstalige intimidatiepogingen. Aalst plooit niet.”
PIETER VAN BERKEL
Op 9 februari overleed voormalig Waals minister-president Jean-Maurice Dehousse (PS) op 86-jarige leeftijd. Hij was een van de laatste Waalse regionalisten (“Ik ben eerst Waal”) voor wie Vlaanderen het verre buitenland was.
Even terug in de tijd. Het moet in 1993 of 1994 zijn geweest, de periode waarin een minister nog regeringsmededelingen kwam doen op televisie. Jean-Maurice Dehousse, minister van Wetenschapsbeleid in de eerste regering-Dehaene, sprak op de toenmalige BRTN de kijkers toe… in het Engels, ondertiteld in het Nederlands. Het veroorzaakte de nodige commotie. De Standaard-columnist Manu Ruys zette Dehousse af tegen de perfect tweetalige PSC-minister Melchior Wathelet.
Dehousse zelf liet het niet aan zijn hart komen. Op een wetenschappelijk congres in Vlaanderen sprak hij de taal van Shakespeare. De toenmalige oppositie eiste zijn ontslag. De Vlaamse verontwaardiging was natuurlijk terecht. Maar deze 30 jaar oude anekdote zegt vooral veel over de vorige week overleden Dehousse zelf, jarenlang een kopstuk van de PS en tussen 1995 en 1999 burgemeester van
Luik. Hij was een Waalse regionalist zoals je er nu geen meer tegenkomt. Dehousse beschouwde Vlaanderen als het verre buitenland. Waarom dan Nederlands leren?
Eerst Waal
Dehousse werd geboren in een familie die grote voorstander was van het federalisme, lange tijd een scheldwoord in België. Vader Fernand was een socialist en een regionalist die als minister in de jaren ’60 en ’70 militeerde voor een federalisering. Moeder Rita Lejeune was een taalkundige en hoogleraar aan de Luikse universiteit, een zeldzaamheid voor een vrouw in die tijd. Ze publiceerde onder andere over Waalse dialecten.
Niet verwonderlijk dus dat de jonge jurist Jean-Maurice Dehousse in de jaren ’60 militeerde voor de Mouvement Populaire Wallon (MPW). Het was een periode waarin de Waalse economische neergang duidelijk werd en Vlaanderen aan een ongekende bloeiperiode begon. Geïnspireerd door het regionalistische syndicalisme van André Renard - de mythische leider van het verzet tegen de Eenheidswet in 1960-61 - werd Dehousse actief in de BSP/PSB,
maar behield hij een wallingantische reflex. Van ‘eerst socialist, altijd Waal’ naar ‘eerst Waal’.
Minister-president
Zo was Dehousse niet gelukkig dat de regering van de Franse Gemeenschap, bevoegd voor onder andere onderwijs en cultuur in Wallonië en Franstalig Brussel, de Waalse haan als symbool nam. Dat was voor de Luikenaar iets voor de Walen en enkel voor hen.
Logisch gevolg was dat Dehousse het tot minister-president van de embryonale Waalse regering schopte (19791981, 1982-1985). Het waren gloriejaren voor Waalse regionalisten. Men hoopte toen nog dat extra bevoegdheden voor Wallonië een einde zouden maken aan de neergang van de regio. Dehousse steunde ook het Voerense woelwater José Happart. Dat leidde in 1988 tot grote spanningen in de partij.
De PS haalde in 1987 in Wallonië met 44 procent een historische overwinning. Partijvoorzitter Guy Spitaels onderhandelde een staatshervorming en een linkser economisch programma, en de laatste regering-Martens (roomsrood en de VU) was een feit. Voeren bleef Limburgs. Dehousse kon zich niet vinden in het regeerakkoord. Hij waarschuwde er onder andere voor dat de financieringswet die de geldstromen tussen de federale overheid en de deelgebieden regelt de Franstaligen veel geld zou kosten. Hij kreeg gelijk, maar Spitaels zette door, met de steun van André Cools, een Luikse rivaal van Dehousse. Dat leidde tot een lange machtsstrijd in de Luikse PS.
Dehousse zelf lonkte na een passage in de eerste regering-Dehaene (1992-1994) naar de lokale politiek. Hij werd burgemeester van Luik, maar dat dagelijkse bestuur bleek niets voor de wallingantische romanticus die Dehousse was. In 1999 deed hij een gooi naar het voorzitterschap van de Franstalige socialisten, maar hij moest de duimen leggen voor Elio Di Rupo. De latere belgicistische koers - lees: de constante behoefte aan Vlaams geld - van zijn partij kon Dehousse steeds minder smaken.
Toen N-VA-voorzitter Bart De Wever in 2010 aan Elio Di Rupo vroeg waar al die Waalse regionalisten waren gebleven, antwoordde die: “Dat zijn nu oude heren.” Hij had het onder andere over Dehousse.
COLUMN
Amices, ik was tien dagen op werkreis door uw wonderschone Vlaanderen en het voelde alsof ik in een warm ezelinnenmelkbad met rozenblaadjes werd gedompeld.
U denkt nu uiteraard meteen aan ‘De idioot in bad’ van de dichteres Margaretha Droogleever Fortuyn-Leenmans, die u wellicht beter kent als Vasalis:
“En elke keer, dat hij uit ’t bad gehaald wordt, En stevig met een handdoek drooggewreven
En in zijn stijve, harde kleren wordt gesjord
Stribbelt hij tegen en dan huilt hij even.
En elke week wordt hij opnieuw geboren
En wreed gescheiden van het veilig water-leven, En elke week is hem het lot beschoren
Opnieuw een bange idioot te zijn gebleven.”
U denkt er maar op los, want u leeft in een vrij land, tot de gedachtepolitie van de DPG en Mediahuis u komt ophalen en u gevankelijk afvoert in een dwangbuis.
Ik interviewde voor mijn boek ‘Europese Patriotten’ - nu als serie iedere zaterdagavond op GeenStijl - Filip Dewinter, Gerolf Annemans, Philip Claeys, Tom van Grieken, ‘good old’ Wim van Rooy, Karl Van Camp en de hoofdredacteuren van ’t Pallieterke, ’tScheldt en Doorbraak.
De reacties op mijn interview met Van Grieken waren zeer po-
sitief. Mijn interview verwerkte ik tot een soort monoloog, een techniek die ik van Ischa Meijer heb gejat, en ik liet de beste man ongestoord aan het woord.
De Nederlandse ‘reaguurders’ vonden zijn financiële verhaal over de toestand van België coherent en steekhoudend, en er was ook sympathie voor het idee van Vlaanderens afscheuring van Wallonië en de aansluiting bij Nederland.
Sokpoppen
Vragen van journalisten in een interview zijn zelden of nooit relevant, en bijna altijd zijn die zeer overbodige ijdeltuiterij. Daarom laat ik ze weg. Ik doe dit ook bij de andere interviews met de Vlaamse kopstukken. Normaliter komen ze nooit aan het woord want de mensen van het Vlaams Belang worden al sinds mensenheugenis gedemoniseerd door de kranten en weekbladen van het Vlaamse mediakartel. Mediamoguls Van Thillo en Leyssen, en in mindere mate de De Nolfjes van Roularta, hebben hun tentakels diep in alle dag- en weekbladen gewrongen en gepropt.
Ik ben er nog niet achter gekomen in hoeverre de magnaten daadwerkelijk sokpoppen van de Nederlandse en Vlaamse hoofdredacteuren hebben gemaakt, en ik vraag me ook nog af of er boven de Van Thillootjes en de Leys-
sentjes nog hogere machten en krachten zijn (denk aan de eurocraten van Brussel en hun groene, woke agenda).
Na die tien dagen safari door Vlaanderen en chillend in de ezelinnenmelk, ben ik tot de conclusie gekomen dat de onafhankelijkheid een zeer goede en reële optie is, al zal er wel moeten worden samengewerkt tussen de N-VA en het VB. Het enige obstakel lijkt de napoleon van ’t Stadt: Bart de Wever. Als hij over zijn ego heen kan stappen, zie ik goede mogelijkheden voor een vrij Vlaanderen en hoeft u niet langer jaarlijks 2.000 euro (per persoon, that is) aan uw
verre Waalse buurman te schenken, die nadat hij om 2 uur in de middag wakker geworden is, eens een lekker pintje gaat vatten met uw zuurverdiende centen. En ik vraag dan politiek asiel aan in het onafhankelijke Vlaanderen. Een win-winsituatie, dunkt mij.
En dan is er nog meer goed nieuws want zondagmorgen 12 maart presenteer en signeer ik vanaf 11 uur ante meridiem mijn nieuwe bestseller ‘De Boze Blanke Man’ in de Brabo bar, Amerikalei 98 te Antwerpen. Met Wein, Weib und Gesang. Welkom!
Luister naar PAL CAST U aangeboden door PAL NWS en ’t Pallieterke.
Stijn Derudder is uw gastheer van al onze podcasts.
Elke week kan u de podcastversie van een of meerdere van onze interviews beluisteren. In andere podcasts komen ook onderwerpen die niet in ’t Pallieterke verschenen aan bod of gaan we net dieper in op zaken die nog wat meer aandacht verdienen.
Te beluisteren op o.a. Spotify, Apple Podcasts en palcast.be.
PICARD ARTHUR VAN AMERONGENIn Europa wordt men zich stilaan bewust van de spectaculaire demografische ontwikkelingen die zich in Afrika en het Midden-Oosten aan het voltrekken zijn. Terwijl onze contreien nu reeds naar adem happen om de instroom te verwerken, zal de migratiedruk op het Avondland de komende decennia exponentieel toenemen. Het sluipend gevaar komt vooral van de besluiteloosheid en de verdeeldheid van de beleidspartijen om een voldragen migratie- en asielbeleid te ontwikkelen.
zoekers op te vangen, terwijl we nog maar aan het begin van de exponentiële curve staan. Als gevolg van de erbarmelijke Europese regelgeving is de instroom van honderdduizenden illegalen onstuitbaar. In Brussel verblijven er alleen al meer dan honderdduizend. Verschillende Europese landen pleiten voor een fysieke barrière aan de grenzen en voor een effectief terugkeerbeleid, maar de Europese Commissie staat nog steeds voor een opengrenzenbeleid.
De nieuwe breuklijnen ontwikkelen zich langsheen de spanning tussen de ongebreidelde globalisering en de nationale staten
De toenemende migratiedruk zorgt voor een transformatie van het maatschappelijk weefsel. Dat is best waarneembaar in het onderwijs. 37 procent van de leerlingen spreekt thuis soms tot helemaal geen Nederlands. In steden zoals Antwerpen en Gent stijgt dit aantal tot ruim boven de 50 procent. Dat zorgt voor de nodige kopzorgen in het onderwijs.
Breuklijnen
De oude, traditionele breuklijnen - waarlangs de traditionele partijen zich ontwikkelden - vervagen of worden geherdefinieerd. Langsheen de breuklijnen tussen kerk en staat, centrum en periferie, arbeid en kapitaal, en tussen de primaire en de secundaire sectoren ontwikkelden zich heel wat langdurige, geïnstitutionaliseerde conflicten. De socialistische, liberale en christendemocratische partijen waren daar de veruitwendiging van. Maar aangezien de breuklijnen verschuiven, verandert ook steevast het partijlandschap.
Het debat over asiel en immigratie is essentieel omdat het onder andere over overleving van de verzorgingsstaat gaat
De Standaard publiceerde deze week een interessante grafiek waarop te zien is hoe de superdiversiteit uitwaaiert vanuit de centrumsteden over de rest van Vlaanderen. Vooral de druk vanuit Brussel op Vlaams-Brabant en verder is spectaculair. Tot in de jaren negentig was minder dan 10 procent van de inwoners van niet-Belgische afkomst, maar vandaag is dat meer dan één op vier. In Brussel is dat zelfs meer dan drie op vier.
Deze week trok Jonathan Holslag andermaal aan de alarmbel. De demografische bom die zich aan de zuidflank van Europa aan het ontwikkelen is, zou wel eens een maatschappelijke aardverschuiving van tektonische afmetingen in Europa kunnen teweegbrengen. Tegen 2100 komen er in het Midden-Oosten en Afrika 3 miljard mensen
bij. Minder dan 10 procent van de mensen hebben daar een formele baan. De autoritaire regimes, de slechte infrastructuur, de gammele wetgeving - die het eigendomsrecht niet beschermt - en het gebrek aan inclusieve instellingen die stimuleren, ontwikkelen en innoveren, zijn de grote boosdoeners. Niet zozeer het klimaat of het koloniale verleden.
De kans dat daar een spectaculaire ommekeer komt en dat er honderden miljoenen banen worden gecreëerd, ligt zeker niet voor de hand. Integendeel. De industrie en de investeringen nemen amper toe. De migratiedruk zal dus exponentieel toenemen.
Volledig onvoorbereid
Zijn we daarop voorbereid? Helemaal niet. Nu al hapt Europa al naar adem om de miljoenen migranten en asiel-
De nieuwe breuklijnen ontwikkelen zich langsheen de spanning tussen de ongebreidelde globalisering en de nationale staten. Die breuklijn is zo massief dat ze een optelsom wordt van alle andere traditionele breuklijnen, waarlangs zich nieuwe institutionele conflicten, elites en partijen ontwikkelen. Het asiel- en migratiebeleid vormt daar het symbooldossier bij uitstek van. Door de constante instroom van tienduizenden nieuwkomers per jaar ontstaan er nieuwe sociaaleconomische en ideologische spanningen. Er ontwikkelt zich een verpauperde onderlaag van mensen die zich door hun religieuze en culturele achtergrond niet zo makkelijk laten inpassen. De onmacht van de federale overheid om de excessen van de asiel- en migratiecrisis aan te pakken, was deze week andermaal te zien toen België zonder standpunt over een hekken aan de Europese grenzen op de Europese top verscheen.
Het debat over asiel en immigratie is essentieel omdat het onder andere over overleving van de verzorgingsstaat gaat, schreef Elsevier Weekblad vorige week. Dan is er ook nog de communautaire breuklijn waardoor het stilaan duidelijk wordt dat een oplossing binnen de Belgische context onmogelijk wordt.
“Wat is het verschil tussen het Vlaams Belang en de N-VA als het over migratie gaat?”. vroeg Bart Schols in De Afspraak aan Gerolf Annemans en Theo Francken. Een betere vraag zou zijn wat beide partijen gemeenschappelijk hebben om een dam op te werpen tegen het opengrenzenbeleid, waarvan het huidige asiel- en migratiebeleid één van de etterende wonden is.
JULIEN BORREMANS
De staatshoofden en regeringsleiders van de 27 EU-lidstaten roepen de Europese Commissie op om initiatieven ter bescherming van de Europese buitengrenzen te financieren. Dat staat te lezen in de slottekst van de EU-top over migratie, die vorige week plaatsvond in Brussel.
De staatshoofden van de 27 lidstaten van de Europese Unie zaten vorige week samen voor een Europese Raad met op de agenda het Europese migratiebeleid. 13 lidstaten, waaronder Oostenrijk en Nederland, pleitten voor de aanvang van de top al voor door de EU gefinancierde hekken en muren om de instroom aan te pakken. Nu volgt dus een gezamenlijke oproep van alle EU-lidstaten, al werden woorden als hekken en muren niet expliciet opgenomen in de slottekst.
In die tekst staat te lezen dat de Europese Raad “de Commissie oproept om maatregelen van lidstaten te financieren die rechtstreeks bijdragen tot de controle van de EU-buitengrenzen, net als tot de verbe-
tering van de grenscontrole in belangrijke landen langs transitroutes naar de Europese Unie”. Die financiering moet ook “onmiddellijk” worden vrijgemaakt.
Gemiste kans
België kon zich op de top niet uitspreken over een grensmuur rond Europa. Door verzet van de groenen en de PS was de federale regering er immers niet in geslaagd om een eensgezind standpunt te bepalen. Cd&v en de liberale partijen zagen geen graten in het voorstel, terwijl Vooruit met een dubbele tong zou hebben gesproken. De partij zou zich binnen de regering tégen het voorstel hebben gekant, terwijl ze zich
in haar externe communicatie net een voorstander toonde.
“Een gemiste kans”, reageert Theo Francken, N-VA-Kamerlid en voormalig staatssecretaris voor Asiel en Migratie. “In plaats van mee te trekken aan oplossingen om een einde te maken aan de asielcrisis, zwijgt premier Alexander De Croo om de opengrenzenpartijen in zijn regering - Groen en Ecolo - niet voor het hoofd te stoten”, hekelt hij.
Opgewarmde kost
Voor Francken kon de EU-top de hooggespannen verwachtingen niet inlossen. “Ondanks de retoriek over de financiering van hekken zie ik toch weinig concrete stappen om Europa uit de asielcrisis te helpen”, oordeelt hij. Ook de verwijzing naar de zogenaamde Dublinprocedure, die bepaalt wanneer
welk land verantwoordelijk is voor een asielaanvraag, maakt weinig indruk op Francken. “Het is evident dat dit pact in werking moet gaan, maar met de opgewarmde kost van de top van vorige week gaan we er niet komen.”
Stap in de juiste richting
Volgens Europees Parlementslid Tom Vandendriessche (Vlaams Belang) is de oproep van de Europese Raad “een stap in de juiste richting”. Vandendriessche noemt de grensmuren een “eerder symbolisch begin” en pleit voor een echte paradigmashift. “De opvang moet in de eigen regio gebeuren, illegaliteit moet streng worden bestraft en er moet werk gemaakt worden van een sterk terugkeerbeleid”, besluit hij.
“Weinig concrete stappen om Europa uit asielcrisis te helpen”
Een stemmenkanon vertrekt ontgoocheld uit het Paleis der Natie, waar democratisch verkozen volksvertegenwoordigers trachten hun ideeën te berde te brengen om ze zo mogelijk om te zetten in beleidsdaden. Na vier jaar houdt Dries Van Langenhove (29) de politiek voor bekeken, ook al had hij wellicht nog een leven lang als parlementslid voor zich. Hij kwam tot de conclusie dat zijn parlementaire werk zo goed als geen resultaat had en dat hij beter weer als activist door het leven kon gaan via actiegroepen en moderne mediakanalen om de Vlamingen te bereiken en te overtuigen van zijn inzichten.
Dat hij niet stilzat in het parlement, staat buiten kijf. Hij stelde 421 vragen, hield 8 interpellaties en talloze tussenkomsten, en diende 67 wetsvoorstellen in. Er zijn parlementsleden die dat in een hele carrière lang niet halen. Als specialist van de fractie die hij vertegenwoordigde richtte hij zich vooral op ‘asiel en migratie’, waarbij hij de bevoegde staatssecretaris en diverse ministers herhaaldelijk het vuur aan de schenen legde. Altijd keurig in het pak, welbespraakt en vaak met een grijnslach manifesteerde hij zich als een politieke gesel.
Schild en vrienden
Van Langenhove volgde een opleiding als politicoloog én… loodgieter, jawel. Nadien werd hij student rechten aan de UGent, waar hij ook vlot verkozen werd in de raad van bestuur als studentenvertegenwoordiger. Op 5 september 2018 was er dan de beruchte Pano-reportage van de VRT over Schild & Vrienden, die Dries Van Langenhove in Vlaanderen wereldberoemd maakte. Die jongerenbeweging had hij opgericht en hij verzamelde daarin een behoorlijk aantal rechtse Vlaams-nationalistische jongeren met zowel VB- als N-VA-sympathieën en partijlozen, die vooral in Gentse KVHV-kringen actief waren. Naast politieke acties onderhielden de leden ook besloten privéchatboxen die de ‘Pano-onderzoekers’ konden meelezen. Over de memes die daarin werden uitgewisseld ontstond commotie, want racistisch, seksistisch, antisemitisch en extreem voor de enen, maar, hoewel vaak overtrokken en niet altijd even smaakvol, humoristisch voor anderen. Vaak is het bijtende, sarcastische ‘humor’ of zijn het ‘grappen’ die al langer op het internet en de sociale media circuleerden. De Pano-reportage was echter voldoende voor politiek correct Vlaanderen om hem onmiddellijk uit de raad van bestuur van de UGent te laten zetten en hem zelfs - zonder onderzoek of een gesprek - de toegang tot de gebouwen te ontzeggen. Ook werd er een gerechtelijk onderzoek gestart, met verhoren en huiszoekingen, wat resulteerde in een dagvaarding wegens het ‘aanzetten tot haat en geweld’. Van Langenhove wordt sindsdien gediaboliseerd en is persona non grata, en de mainstreammedia zijn de rechter voor in hun ongenadige veroordeling. Het principe dat men onschuldig is tot het tegendeel bewezen is, geldt blijkbaar niet voor rechts. Vandaag, zowat 5 jaar later, is er nog geen proces in zicht; wat toch bijzonder is als de feiten zo duidelijk zouden zijn. Van Langenhove blijft erbij dat de aanklachten flinterdun en overtrokken zijn, en gelooft zelf in een vrijspraak.
Parlement
Ondanks dat alles krijgt hij in 2019 als onafhankelijke het lijsttrekkerschap aangeboden op de Vlaams-Brabantse Vlaams Belanglijst en wordt met ruim 39.000 stemmen vlot verkozen. Naast zijn houding tegenover het asiel- en migratiebeleid doet hij ook op zijn eigen YouTube-kanaal en webstek uitspraken tegen de verplichte vaccinaties tijden de coronacrisis, tegen pedofilie, de multiculturele samenleving en de Vlaamse leidcultuur,… Het is genoeg voor journalisten om hem te mijden en vooral géén gesprek met hem aan te gaan. Men schrijft dus wel over hem, maar men praat niet met hem. Het frustreert hem, vooral omdat hij als parlementslid niet ernstig wordt genomen. Na zijn ontslag is er dan ook geen enkel regulier medium dat met hem spreekt om hem zijn verhaal te laten doen. Tom Van Grieken wordt wel gevraagd, maar dan met de bedoeling niet
CITAAT VAN DE WEEK
Koen Geens:
Voormalig minister en huidig Kamerlid Koen Geens (cd&v) is ontgoocheld in de huidige federale regering, zo geeft hij te kennen in De Zondag. “Wij hoopten dat Vivaldi zou bewijzen dat er wel nog dingen mogelijk zijn zonder staatshervorming”, zegt Geens. “Ik wil met twee woorden spreken, maar voorlopig doet de regering niet wat ze beloofd heeft.” Vooral partijvoorzitters Magnette (PS) en Bouchez (MR) zijn volgens hem schuldig. “Zij wilden met Vivaldi bewijzen dat België wel nog werkt.”
“Als hij zo bang is van confederalisme en separatisme, waarom doet hij dan niets? Hij moet nú de hervormingen doorvoeren die hij wil doen”, zegt de cd&v-coryfee over Magnette. “Als Vivaldi niets meer klaar krijgt, dan is een staatshervorming onvermijdelijk.”
Jong VLD heeft zondagochtend actie gevoerd aan het PS-hoofdkwartier. De jongliberalen hingen er een spandoek aan de gevel met het opschrift “PS: Parti Separatiste. Duwt België naar de afgrond”. Op die manier wilden ze de uitspraken en het beleid van PS-voorzitter Paul Magnette, die met zijn houding N-VA en Vlaams Belang in de kaart zou spelen, aan de kaak stellen.
Naar jaarlijkse traditie reikte Jong VLD zaterdagavond op zijn nieuwjaarsreceptie de Blauwe Kneus uit aan iemand die de politiek of het liberalisme in een slecht daglicht stelt. De laureaat was dit jaar niemand minder dan PS-voorzitter Paul Magnette, die zich recent nog outte als kandidaat-premier. Hij volgt daarmee Vlaams Parlementslid Sihame El Kaouakibi op. De gewezen Open Vld-politica werd vorig jaar verkozen tot Blauwe Kneus.
Magnettes kandidaatstelling is ook de jongliberalen niet ontgaan.
“Magnette is al bezig met premier worden, maar hij moet niet wachten tot na 2024 om verantwoordelijkheid op te nemen. Vandaag is Magnette de grootste bondgenoot
van N-VA en Vlaams Belang. Enkel als we ons land hervormen en samen werken aan een hoge activiteitsgraad heeft België nog een toekomst. Zo niet, kan de PS zich best omdopen tot Parti Separatiste”, klinkt het in een persbericht.
Om die boodschap kracht bij te zetten, trokken enkele leden van Jong VLD zondagochtend naar het PS-hoofdkwartier aan de Keizerslaan. Ze hingen een spandoek aan de gevel met als opschrift “PS: Parti Separatiste. Duwt België naar de afgrond”.
Volgens Arthur Orlians, politiek secretaris van Jong VLD, speelt de houding van Magnette N-VA en
Vlaams Belang in de kaart. “De separatistische partijen gebruiken de uitspraken en het beleid van Magnette om te pleiten voor een onafhankelijk Vlaanderen. Magnette wordt zo de doodgraver van België. PS staat dan voor Parti Separatiste”, hekelt hij. Jong VLD-voorzitter Philippe Nys roept de PS-voorzitter op om zijn verantwoordelijkheid te nemen en de broodnodige hervormingen door te voeren. “De keuze voor de PS-voorzitter is simpel: ofwel blijft hij in het verleden steken en rolt hij de rode loper uit voor de extremisten en populisten. Ofwel stapt hij de 21ste eeuw binnen, met onderbouwde economische en fiscale hervormingen en toont hij dat ons land nog op een verantwoordelijke manier kan bestuurd worden. Het is vandaag hervormen, of morgen splitsen met de extremen aan tafel”, besluit hij.
Mondmaskers hebben niet voor minder corona-infecties gezorgd
Rector UAntwerpen over cancelcultuur: “Academische vrijheid niet onder druk”
Riante salarissen voor leden van Nederlandse ‘racismecommissie’
IN BEELD. Plunderaars worden hardhandig aangepakt door Turkse politie
Fans en critici maken zich zorgen over gezicht van Madonna
“Als
klaar krijgt, dan is staatshervorming onvermijdelijk”Dries Van Langenhove
n de ‘Zes Boeken van de Republiek’, gepubliceerd in 1577, legt Jean Bodin uit dat de soeverein degene is wiens beslissing, in geval van een conflict, doorslaggevend is. Bodin laat zien dat buiten het constitutionele en institutionele kluwen de uiteindelijke beslisser naar voren komt. Deze uiteindelijke beslisser, welke titel men hem ook geeft, is de ware soeverein. Of deze soevereiniteit wordt erkend of niet, maakt geen verschil.
dat niet illegaal is, is een fantasie die typisch is voor de ‘menswetenschappen’ van het sociologietype in de zin van Friedrich Hayek, met andere woorden iets dat in het hoofd van de socioloog bestaat, maar niet in de werkelijkheid.
Vlaanderen moet zijn verantwoordelijkheden opnemen met handigheid, vastberadenheid en zelfbeheersing
In dit uitgeputte systeem van de Belgische grondwettelijke orde, dat aan alle kanten lekt en slechts bijeengehouden wordt door de delicate draad van een steeds onfatsoenlijker en onhoudbaarder wordende staatsschuld, quis iudicabit? De hypothese is eenvoudig: de verschillende niveaus van de Belgische macht komen niet overeen. Er kan bijvoorbeeld geen overeenstemming worden bereikt binnen het Overlegcomité, dat toezicht houdt op alle Belgische regeringen, inclusief de federale regering. Sommige besluiten kunnen alleen in het Overlegcomité worden genomen, met name in geval van belangenconflicten en bevoegdheidsconflicten.
In het geval van een belangenconflict worden twee gevallen voorgelegd aan het Overlegcomité. De procedure is vergelijkbaar in het geval van een bevoegdheidsconflict. Het eerste geval: wanneer een parlementaire vergadering die zich ernstig benadeeld acht door een ontwerp of voorstel van wetgevende norm dat bij een andere parlementaire vergadering is ingediend, door middel van een met versterkte meerderheid aangenomen motie om opschorting van de in die andere vergadering ingeleide wetgevingsprocedure heeft verzocht. Het tweede geval: wanneer een regering meent dat er sprake is van een belangenconflict met een andere regering met betrekking tot een ontwerpbesluit, een besluit of het uitblijven van een besluit.
‘Quis iudicabit’, wie beslist in geval van conflict, is volgens Carl Schmitt de enige vraag die de ware identiteit van een constitutioneel systeem bepaalt
In het eerste geval (belangenconflict tussen parlementaire vergaderingen) wordt de zaak eerst voorgelegd aan de Senaat, die binnen 30 dagen een met redenen omkleed advies uitbrengt, waarover het Overlegcomité zich vervolgens binnen nog eens 30 dagen uitspreekt. In het tweede geval (belangenconflict tussen regeringen) wordt de zaak rechtstreeks voorgelegd aan het Overlegcomité, dat binnen 60 dagen advies uitbrengt. In beide gevallen, wanneer in het Overlegcomité geen consensus kan worden bereikt, leidt het verstrijken van de termijn tot het einde van de schorsing van het bestreden besluit. De parlementaire vergadering of de regering in kwestie herwint dan haar vrijheid van handelen.
Dat betekent dat als de Vlaamse regering of het Vlaams Parlement een decreet of arrest zou aannemen dat volgens de Walen hun belangen schaadt, de maatregel naar de overlegcommissie wordt gestuurd. Indien
De hier voorgestelde weg bestaat niet uit het breken en overtreden van de wet. Want deze ‘Durchbrechung’ (in de zin van Carl Schmitt) zou Vlaanderen onmiddellijk in gebreke stellen, en zijn juridische veroordeling door de constitutionele hoven - en zijn ‘morele’ veroordeling door de cenakels van de Europese Unie, waarin, laat ons niet vergeten, de Franstalige belangen al te goed vertegenwoordigd zijn - uitlokken. De hier voorgestelde weg zou er integendeel in bestaan het spel van de legaliteit te spelen tot het eindpunt, de grens, namelijk de blokkade, voordat de echte soeverein geleidelijk het toneel betreedt.
Een gevaarlijk pad, zonder twijfel, vol valkuilen. Wie zal het anders zeggen? Maar het heeft de verdienste te bestaan, zonder Vlaanderen op de doodlopende weg van de Catalaanse independentisten te gooiendie helemaal niets hebben bereikt, op geen enkel niveau.
Vlaanderen kan overleven zonder Wallonië, terwijl Wallonië dat niet kan
Want, tenslotte, in België quis iudicabit? Wie, in België, is de ware soeverein? Anders gezegd: wie heeft wie nodig? Zonder de Vlaamse transfers zou Wallonië binnen drie maanden in gebreke blijven. Letterlijk. Dat wil niet zeggen dat een patstelling geen risico vormt voor Vlaanderen. Maar Vlaanderen kan overleven zonder Wallonië, zelfs in een Belgisch systeem dat in een impasse zou geraken, terwijl Wallonië dat niet kan. Quis iudicabit? Vlaanderen. Maar Vlaanderen moet zijn verantwoordelijkheden opnemen met handigheid, vastberadenheid en zelfbeheersing. Omdat verantwoordelijkheid opnemen - zoals ouders overal ter wereld kunnen getuigen - nooit gemakkelijk is!
de Vlaamse instellingen in dat comité weigeren het eens te worden met de Franstaligen, wordt de Vlaamse maatregel als definitief aangenomen beschouwd.
Dit is slechts één voorbeeld van de beperkingen van het Belgische constitutionele systeem (en zoals van elk rechtssysteem).
Wanneer een van de partijen weigert actief mee te werken, zonder wetten te overtreden, houdt het systeem op te werken totdat de ware soeverein van Bodin, Hobbes, Pufendorf en Schmitt in het spel komt.
In een van die juridisch approximatieve opmerkingen waar hij een meester in is, stelde Bart De Wever vorige week voor dat Vlaanderen eenzijdig maatregelen zou nemen die ‘buitenwettelijk’ zijn zonder ‘illegaal’ te zijn. Dat is een pure drogredenering. In het strikte recht, sinds Aristoteles en zelfs Solon, zijn er twee categorieën: wat legaal is en wat niet. Het buitenwettelijke
Carl Schmitt, (11 juli 1888 - 7 april 1985) was een Duitse conservatieve jurist en politiek theoreticus, en was nog invloedrijker dan hij controversieel was. Hij is vooral bekend om zijn kritiek op het liberalisme, zijn definitie van politiek als gebaseerd op het onderscheid tussen vrienden en vijanden, en zijn openlijke steun aan het nazisme.
Een eeuw later hebben Thomas Hobbes in Engeland en Samuel von Pufendorf in Duitsland deze realistische opvatting van soevereiniteit overgenomen en verder ontwikkeld. Dichter bij huis schreef Carl Schmitt, in het meesterlijke boek ‘Verfassungslehre’ dat hij in 1928 publiceerde, ‘Quis iudicabit’ op de voorkant van elk constitutioneel bouwwerk. Quis iudicabit, wie beslist in geval van conflict, is volgens Carl Schmitt de enige vraag die de ware identiteit van een constitutioneel systeem bepaalt.
DRIEU GODEFRIDI
VLAAMSE AUTONOMIE: WAT BETEKENT HET VOOR U?
In de aanloop naar de verkiezingen van 2024 lijken minstens twee partijen alvast zeker de kaart te trekken van meer Vlaamse autonomie: N-VA en Vlaams Belang. Men haalt hiervoor allerlei argumenten uit de kast, maar voor veel Vlamingen zal de volgende vraag doorslaggevend zijn: Op welke manier heeft meer Vlaamse autonomie of onafhankelijkheid impact op mijn portemonnee?
In tegenstelling tot een bedrijf, kan een land wanneer het failliet verklaard wordt uiteraard niet zomaar opgedoekt worden. Maar wanneer een staatsbankroet dreigt, kunnen er, zeker in de Europese context, wel maatregelen genomen worden.
Zo werd Griekenland in 2016 de facto onder curatele gesteld omdat het zijn financiële situatie na de staatsschuldencrisis in 2010 niet meer in orde kreeg. Na de economische crisis van 2008 kreeg het land ettelijke miljarden euro’s steun toegewezen, maar daar werd op verkeerde wijze gebruik van gemaakt waardoor het land niet door de crisis heen raakte. De problemen in Griekenland leidden tot een schokgolf in Europa, want er waren nog wel wat financieel zwakkere landen die schulden moeilijk terugbetaald kregen. Het leidde tot debatten over een - gedwongen of vrijwillige‘grexit’.
“Zet morgen 15 technocraten aan een tafel en na dag één hebben ze ook ruzie”
Herman Matthijs
Griekenland werd door het IMF en de Europese Unie gedwongen om vergaande privatiseringen door te voeren, om op die manier een sanering mogelijk te maken. Tot december 2018 werd de Griekse regering verplicht om beleid te voeren onder strikte controle van zijn schuldeisers. Het land werd dus de facto onder curatele gesteld.
Ook in ons land zijn de structurele tekorten dramatisch. Dreigt een dergelijke situatie ook voor ons land? Dreigt België af te stevenen op Griekse toestanden? Dreigen we onder internationale curatele gesteld te worden? Moet er een technocratenregering komen?
We legden de
Technocraten komen niet met oplossing
“Tijdens de regeringsonderhandelingen in 2019 is dat risico enkele keren in de pers gekomen”, stelt professor overheidsfinanciën Herman Matthijs. Maar volgens hem heeft een technocratenregering geen zin. “Zet morgen 15 technocraten aan een tafel en zeg ertegen dat ze het moeten oplossen. Na dag één hebben ze ook ruzie.”
“Curatele
Bart Van Craeynest
België kampt met een gigantisch structureel tekort en de toekomst ziet er allesbehalve rooskleurig uit. Een curatele is niet direct aan de orde, oordeelt Voka-hoofdeconoom Bart Van Craeynest. “Want een Grieks scenario, dat is nog wel een heel ander verhaal”, aldus Van Craeynest. “Wat we in België, of zeker in Vlaanderen, hebben, is een arme overheid met een grote schuld, maar wel een rijke private sector. In Griekenland is er een arme overheid én een arme private sector. Daar zitten we nog heel ver vanaf”, besluit de Voka-econoom. Daar is Itinera-hoofdeconoom Ivan Van de Cloot het mee eens. “De niveaus van welvaart en stabiliteit zijn hier van een ander kaliber dan in het zuiden van Europa.”
Wat niet wil zeggen dat België niet met een gigantisch probleem zit. “De eurocrisis van 2010-2011: dat soort crisisomgeving kan opnieuw dichterbij komen, stelt Ivan Van de Cloot. Volgens Van Craeynest zal de druk vanuit Europa om orde op zaken te stellen de komende jaren alleen maar toe-
nemen. “De regering die na 2024 gevormd wordt, zal er niet onderuit kunnen. Ondanks alle beloftes die ze zullen doen tijdens de verkiezingscampagne, starten ze met een enorme put waardoor er voor die beloftes geen geld zal zijn.”
“We zitten op 400 procent schuld ten opzichte van het bbp, dus we zijn een ‘failed state’”
Rudy Aernoudt
In tegenstelling tot de andere experten, is Rudy Aernoudt er wél zeker van dat Griekse toestanden tot de mogelijkheden behoren. Hij lijkt zelfs wat verbaasd dat we de vraag stellen. “Ja natuurlijk”, zegt hij. “We zitten op 400 procent schuld ten opzichte van het bbp, dus we zijn een ‘failed state’. De ‘sense of urgency’ ontbreekt volgens Aernoudt ook compleet. “Als we het zelf niet kunnen, gaan wij een probleem hebben op vlak van terugbetaling van onze schulden en zal het misschien van hogerhand moeten komen.”
Ivan Van de Cloot
Journalisten organiseerden in 2019 wel denkoefeningen over een soort technocratenregering. “Ik was daarin minister van Defensie en mocht het Belgische leger leiden. Ik was vereerd”, lacht Herman Matthijs. “Maxime Jadot, de CEO van Fortis, zou premier worden.”
Herhaaldelijke waarschuwingen
Een precieze vergelijking maken met Griekenland is moeilijk, maar feit is zeker dat de budgettaire toestand van België steeds slechter wordt en dat wordt nog niet in elk landsdeel even goed beseft. België is al een aantal keren gewaarschuwd door Europa en het zou kunnen dat de EU op een gegeven moment zegt dat het genoeg is geweest. Een crisis vergelijkbaar met die van 2010-2011 is mogelijk, maar er is wel nog een verschil met een land als Griekenland. België mag dan wel een failliete overheid hebben, de private sector en de burgers zijn nog relatief rijk.
WANNES NEUKERMANS STIJN DERUDDER
van de academici en experten voor aan de communautaire scherpslijpers van de twee V-partijen, namelijk Sander Loones (N-VA) en Barbara Pas (Vlaams Belang).
SANDER LOONES, KAMERLID N-VA
België, en zeker Wallonië en Brussel, balanceren effectief op het randje van het failliet. De nationale bank, het Rekenhof en de Europese commissie kwalificeren de budgettaire situatie letterlijk
Waarom zijn de internationale financiële markten vandaag nog rustig? De experten geven het antwoord: omdat tegenover de grote Belgische overheidsschuld een onderpand staat, namelijk de grote hoeveelheid privaat spaargeld. Uw Vlaamse spaargeld is dus de waarborg voor de Belgische schulden. Wat denkt u dat er zal gebeuren als de internationale deurwaarders komen? En ze dreigen om de waarborg te lichten… De situatie is al helemaal dramatisch voor Wallonië en Brussel. Hun begroting is een ramp, hun staatsschuld een totale catastrofe. Ze zitten in een nog slechtere situatie dan Griekenland, zo bevestigde de Waalse econoom Etienne de Callataÿ. Want als regio heeft Wallonië niet de soevereine beleidshefbomen om het tij te keren. Griekenland had die als land wél. Vraag is: wil u meegesleurd worden door het noodlijdende België en het failliete Wallonië? Daarover gaat confederalisme. Dan zal wat voor Griekenland kon, ook voor Wallonië kunnen worden gepresteerd. Het zal nodig zijn.
BARBARA PAS, FRACTIELEIDER VLAAMS BELANG KAMER
Als we op deze manier verder doen, dan stevent België op een staatsbankroet af, mede door de stijgende rentevoeten. De Nationale Bank berekende dat de schuld t.o.v. de beschikbare inkomsten van de federale staat en het Waals Gewest ruim 300 procent bedraagt. Zonder de sociale zekerheid is de federale schuldgraad zelfs ruim 1.000 procent! In Vlaanderen is dat 60 procent. Om de schuld te stabiliseren, is volgens de Europese Commissie een budgettaire inspanning nodig van 7,8 procent van het bbp. Dat gaat nooit gebeuren onder een regering die de facto geleid wordt door een spilzieke en corrupte PS.
Wie betaalt de rekening van een bankroet? In geval van een arme overheid en een arme bevolking worden de staatsactiva verkocht, zoals de haven van Piraeus in Griekenland. Maar in andere gevallen legt de overheid vaak beslag op de financiële reserves van haar burgers. Dat laten wij niet gebeuren. In een onafhankelijk Vlaanderen wordt de tering naar de nering gezet en worden de rekeningen op orde gezet.
“Budgettaire inspanning zal nooit gebeuren onder regering met spilzieke en corrupte PS”
“Uw Vlaamse spaargeld is de waarborg voor de Belgische schulden”
conclusies
is niet direct aan de orde”
“Eurocrisis van 2010-2011 is opnieuw dichtbij”
edecker is blij dat de coronaperiode voorbij is. “Als burgemeester moest je van alles op je nek halen. Wij hadden heel veel investeringen gedaan, denk bijvoorbeeld aan het BK Cyclocross. En omdat ik eerder voor de voeten van professor Zonnebloem Vandenbroucke gereden had, mocht er geen publiek komen, terwijl het een week later wel mocht. Dat is dan ook de weerwraak van de macht.”
Denkt u dat dat bewust was om u te saboteren?
“Daar ben ik zeker van. Geen rancuneuzer mens dan Frank Vandenbroucke. En er heeft in dit land ook geen slechtere minister rondgelopen dan hij. Frank Vandenbroucke was minister van Pensioenen en heeft het Zilverfonds uitgevonden. Hij was minister van Onderwijs en heeft het gelijke kansen- en uitkomstenonderwijs opgestart, waardoor kennis opgeofferd werd voor vaardigheden. De problemen met de onderwijskwaliteit zijn het gevolg van het beleid van Vandenbroucke. Vandenbroucke, die beschouwd wordt als de redder tijdens corona? We waren wereldkampioen in het aantal doden per capita in Vlaanderen. En professor Zonnebloem blijft schijnen.”
Bent u dat dipje van toen al te boven gekomen?
“Mijn dipje is niet verergerd, maar de toestand van de nationale politiek is hopeloos. Redeloos, reddeloos, radeloos. Ik heb het vorige week nog gezegd: hoe kan je je inbeelden dat je op dinsdag een kernreactor sluit en drie dagen later gaat bedelen bij Engie om er drie open te mogen houden. Je moet daarvoor toch de langetermijnvisie van een eendagsvlieg hebben? Er wordt hier geregeerd door idioten. Daar ben ik steeds meer van overtuigd, en dat leidt niet tot een nieuw dipje, maar tot nieuwe vechtlust.”
“Ik zit hier al een kwarteeuw mijn broek te verslijten, en ik heb niets zien veranderen”, vertelde u bij Doorbraak.
“Er is ook niets veranderd. Het is alleen erger geworden. Dit land zit niet op zijn tandvlees, het gebit is gewoon rot. En we doen er niets aan. Iedere dag is er een reden om gefrustreerd te zijn. Vandaag, terwijl wij hier zitten, is er ergens anders in Brussel een grote migratievergadering van de Europese Raad. Wij zitten hier in België met een enorme problematiek. Hier in het parlement worden er allerlei beloftes gedaan, maar we zitten wel met 7.000 veroordelingen van 30.000 euro per maand omdat men niet in staat is om bed, bad, brood te voorzien. En dan kan De Croo niet met een standpunt van de federale regering komen omdat er geen is! Hier verkondigt de staatssecretaris dat er op Europees niveau iets moet gebeuren. Ze gaat naar Europa en ze mag geen standpunt innemen. Neem dan verdomme ontslag!”
Ik word opstandig van deze boeteregering
België kon op Europees niveau geen standpunt innemen over de bouw van hekken aan de Europese buitengrenzen omdat de groenen dat als inhumaan beschouwen.
“Niet alleen door groenen, door heel links. En posterboy Rousseau zegt in de media wel ‘Molenbeek dit’, ‘Molenbeek dat’, maar blokkeert nu zelf een oplossing op Europees niveau. En hij wordt daar niet eens op afgerekend.
Het vorige interview dat we hadden met Jean-Marie Dedecker (70) was in december 2021, te midden van de coronacrisis. Omdat iedereen toen de contacten moest beperken en telewerk verplicht was, waren we genoodzaakt om het gesprek via Zoom af te leggen. Een dikke vijf maanden later bezochten we Dedecker in zijn Middelkerke, waar hij via een achterpoortje in de wetgeving de terrassen van de horecazaken een week eerder dan toegestaan opende. Niet alleen om de horeca te steunen, maar ook als symbolische daad van protest tegen de coronamaatregelen. “Als protest tegen onze vriend Vandenbroucke en tegen Van Ranst”, vertelt hij nu, tijdens een gesprek op zijn bureau in de Kamer van volksvertegenwoordigers. “Marc Van Ranst had me ook uitgedaagd en gezegd dat ik niet zou durven.”
Ik hoor de frustratie in uw stem, maar is het niet onvermijdelijk dat een onafhankelijk Kamerlid gefrustreerd geraakt? Twee minuten spreektijd tijdens de plenaire, geen stemrecht in commissies… Betekent die onafhankelijkheid niet vooral machteloosheid in deze particratie?
“Ja. Je wordt in feite monddood gemaakt. Zelfs wanneer je mag spreken, ben je altijd de laatste in de rij. Maar dan roep ik wat luider, zodat ze het zeker gehoord hebben.”
“Soms wordt er een absurde wet gestemd, zoals vorige week. Je mag geen gokreclame meer maken. Ik corrigeer: er mag nog wél gokreclame gemaakt worden, maar enkel door de Lotto van de overheid, omdat die de schatkist dertig miljoen euro extra oplevert. Daarvoor kom ik naar hier, dan kom ik uit mijn kot.”
“Ik vergelijk mezelf soms met het monument der Zeelieden op de dijk in Oostende. Ze noemen dat ‘de plasser’ in de volksmond, omdat het lijkt alsof hij daar staat te plassen. Als je tegen de wind in plast, dan krijg je spatten op je gezicht. Maar dat neemt niet weg dat ik toch als laatste der Mohikanen blijf vechten.”
In een vorig interview (december 2021) voorspelde u dat de regeringDe Croo zou vallen in 2023. Gelooft u echt dat men er zo kort voor de verkiezingen nog de brui aan zal geven?
“Ja. Ik denk in het najaar, in oktober 2023. Ik denk dat ze het niet willen riskeren om tot mei te wachten, want dat ligt te dicht bij de gemeenteraadsverkiezingen. Het enige cement dat deze regering bijeenhoudt, is de angst voor de kiezer. Ik vermoed dat ze eind dit jaar toch eieren voor hun geld zullen kiezen. Want als we eind mei pas federale en Vlaamse verkiezingen hebben en vier maanden later al gemeenteraadsverkiezingen, zullen die slechte resultaten doorsijpelen.”
En wat doet Jean-Marie Dedecker na die verkiezingen nog?
(Lacht) “Na die verkiezingen? Dan ben ik nog burgemeester van Middelkerke. Maar ter voorbereiding van die verkiezing heb ik enkele opties. Ik aarzel hoor, echt…
U aarzelt om nog eens alles uit de kast te halen met Lijst Dedecker?
“Ja, want er is een momentum. Ik heb dat in 2006-2007 al eens meegemaakt, en die grote golf van misnoegdheid is terug. Wie die golf kan kanaliseren, is succesvol.”
“Ik ben zo kwaad. Echt, ik ben zo gefrustreerd. En het momentum is er om nog eens alles uit de kast te halen om er met Lijst Dedecker nog eens een mot op te geven.”
“Wat er nu aan het gebeuren is in de politiek, is ongelofelijk. Ik zit nu vijfentwintig jaar in dit circus, dit heb ik nog nooit meegemaakt. En nochtans heb ik al ondergangsfilosofen van het genre Verhofstadt gezien. Maar wat er nu gebeurt, grenst aan het absurde.”
U zei het al in ons vorig interview: “Mocht ik twintig jaar jonger zijn, zou ik opnieuw een eigen partij starten. Een partij ergens tussen N-VA en het Vlaams Belang zou torenhoog scoren.”
“Dat blijft zo. Het is de keuze tussen ofwel mij de komende vier-vijfhonderd weken die ik nog te leven heb opnieuw te engageren voor het grote gelijk, tegen de ondergang van het Avondland, of niet.”
Niet meer als lijstduwer bij N-VA?
“Ik ben bij N-VA niet gevraagd. De lijst in West-Vlaanderen wordt gemaakt door Sander Loones en misschien voelt hij zich sterk genoeg na die oekaze met mevrouw De Bleeker. Plus: je neemt altijd de plaats van iemand anders in. Want zelfs als ik achteraan de lijst sta, zal ik bepaalde mensen uitschakelen.”
“Ik heb dus drie keuzes (lijstduwer bij N-VA, opnieuw Lijst Dedecker starten of stoppen met nationale politiek) en ik zal die keuze zelf maken. Maar ik vind het zo jammer dat ik belemmerd ben door mijn leeftijd. Als ik het doe, zijn het effectief de laatste vier-vijfhonderd weken van mijn leven die ik spendeer aan het kot op stelten zetten. Maar als we het kot niet op stelten zetten, is dat de ondergang.”
Enkele weken geleden vertelde Michel Van Den Brande bij ’t Pallieterke dat hij met u wilde spreken over een politiek project.
“Ik heb hem maandag gesproken. Hij vroeg een onderhoud en ik sta open
voor iedere mens die zich wil engageren. We zullen nog zien wat dat gesprek op termijn oplevert.”
“Maar ik ben zo kwaad op de huidige toestand. Hoe men leurt met onze toekomst, hoe men onze welvaart hypothekeert voor die dogmatische groenen, die willen dat we ons op sandalen van boombladeren verplaatsen in een bakfiets.”
“Iedere dag zeggen ze hoe we moeten leven. Die morele superioriteit, dat wijsvingertje… Je mag niet meer drinken, je mag geen suiker meer eten, rijbewijs met punten… Ik word er gek van. Ik word echt opstandig van deze boeteregering. Opstandiger dan toen ik achttien was.”
Waarom precies nu?
“Omdat ik nu inzie, na die vijfentwintig jaar hier, met mijn levenservaring, dat dit ongezien is. Men maakt onze maatschappij kapot door allerlei dwaasheden, het woke-gedoe, het afnemen van het vrije woord. Op je tellen moeten passen. Ik heb het daar zo moeilijk mee.”
“Hoe wij als Vlaming door die Magnette in ons gezicht laten uitlachen. Het leibandvolkje van Vlamingen, dat al sedert 1890 de hangmat voor de Walen betaalt.
“De toestand van de nationale politiek is hopeloos: redeloos, reddeloos, radeloos”
En we komen niet op straat, hé? Het is normaal geworden.”
Hoe zorg je ervoor dat de Vlaming wél op straat komt?
“Dat heb ik al geprobeerd, ik ben zelf minder braaf geweest. Ik heb mijn eigen partij opgericht en ben geliquideerd door het establishment en justitie. Ik heb mijn nek uitgestoken. En vandaar dat ik zeg: ‘J’ai donné.’ Maar anderzijds blijft het vuur branden. Mijn vrouw zegt het zo: ‘Ik zou zo graag hebben dat je thuis-
U begon daarnet al over de kerncentrales en energie-ambities van deze regering. Waarom?
“Maar dat is toch gewoon de gekheid zelve? We zouden er toch een paar moeten opsluiten opdat het niet erger wordt?
Je mag niet vergeten dat wij wereldleiders waren in de kernenergie. Tot op vandaag komt onze energie nog steeds voor 47 procent van de kerncentrales.”
“De groenen zeggen dat we de CO2-uitstoot moeten verminderen. Maar in plaats van de kerncentrales, die geen
VLAANDEREN BEGINT OP ADMINISTRATIEF VLAK STEEDS MEER OP DE SOVJET-UNIE TE LIJKEN
de wereld als het gaat over windmolens inlijven en het geld afnemen.”
“Je voelt een verplichte fusiegolf aankomen. Ik kijk naar Oostende: 70.000 inwoners op 38 vierkante kilometer. Wij hebben bijna 80 vierkante kilometer met 20.000 inwoners. Wij hebben een heel gezond beleid, met een eigen politiekorps en dergelijke meer. Maar je voelt aan dat ze ons zullen sandwi“Want waarom maak je regio’s als je de provincies niet afschaft? Dat is gewoon de voorbode van fusies. Ze zeggen altijd dat de politiek terug meer betrokken moet raken met de dorpsstraat, maar men doet het omgekeerde. De politiehervorming is een drama: erg grote zones en de wijkagent verdwijnt. De brandweerhervorming is een drama: we betalen drie keer zoveel voor onze brandweer als in 2015. De grootschaligheid zal minder kosten, beweert men altijd. Maar nee, de grootschaligheid kost net meer, want Vlaanderen maakt er steeds een Mexicaans leger
Ik heb hier de peilingsresultaten van de laatste Grote Peiling (december 2022) mee. Wat is, op basis van die resultaten, uw droomcoalitie voor de federale regering?
“Ik denk niet dat er op basis van die resultaten iets werkbaars is. U vraagt wat mijn droomcoalitie is… De Zweedse coalitie was eigenlijk mijn droomcoalitie: zonder links, zonder groen. En zelfs dat is mislukt. Je zou zeg-
gen: met Open Vld, gematigd rechts. Maar zelfs zij zijn links geworden. De enige waarvan je dat nog kan zeggen is MR. Maar Bouchez is zo’n belgicist dat je niet met hem kan babbelen.”
Er is geen enkele coalitie mogelijk volgens u? Wat dan?
“Een implosie. Als N-VA en Vlaams Belang samen meer dan 44 procent van de stemmen halen, is het cordon sanitaire theoretisch doorbroken en dat
zal een bom zijn. Dan krijg je een situatie waarin de Walen misschien eindelijk wakker worden. Dan slaat de angst om het hart, en dan zullen we zien wat er gebeurt. Tenzij dat Lijst Dedecker er nog ergens tussen zit en terug de zweeppartij wordt (lacht).”
Hoe ziet u de toekomst voor een staatshervorming in ons land?
“Als je niet wettelijk kunt scheiden, moet je tenminste
scheiden van tafel en van bed. Ik vind het idee van De Wever goed, hé. Bicefaal, ik wist niet dat het woord bestond, maar ik heb het opgezocht. Extralegaal is niet illegaal, hé.”
“En dat is de intellectuele kracht van De Wever. Ik verwijt hem dat hij geen premier of minister-president geworden is in 2019. Maar ik weet wat het is, het plezier van burgemeester te zijn. Ook ik zou zelfs voor een ministerpost mijn burgemeesterschap niet meer afgeven.”
“Hervormingen gebeuren altijd met politieke macht in het achterhoofd. West-Vlaanderen is verdeeld tussen Open Vld in regio Oostende en regio Kortrijk, en cd&v in regio Brugge. Dat is het achterhoedegevecht van die oude, grote partijen om hun macht te consolideren. Ze kunnen de kiezer niet meer overtuigen, dus morrelen ze aan het kiessysteem en het kiesstelsel. Want dat hebben ze ook al gedaan, hé. Je moet voor de gemeenteraadsverkiezingen niet meer gaan stemmen.”
“Nee, zeker op gemeentelijk niveau niet. Gemeenteraadsverkiezingen zijn altijd een feest: iedereen kent iedereen, iedereen komt buiten. Mensen die op reis zijn, zullen misschien de moeite niet meer nemen om een volmacht te schrijven, maar voor de rest zal er niets veranderen. Op federaal of Vlaams niveau zou dat wel een ver-
WANNES NEUKERMANS
Betaalt jouw ziekenfonds het lidgeld van je sportclub tot 30 euro terug?
“Zelfs Open Vld is links geworden”
De catastrofale aardbeving in Kahramanmaras, in het oosten van Turkije, had een kracht van ongeveer 8 op de schaal van Richter en zorgde voor meer dan 30.000 doden en 1 miljoen daklozen. Veel onheil was echter perfect vermijdbaar.
Het grote menselijke leed legt voor een groot stuk enkele diepe problemen waarmee Turkije kampt bloot. Nepotisme, wanbestuur, verspilling en platte corruptie bleken welig te tieren onder sterke man Recep Tayyip Erdogan. Nochtans is de huidige Turkse president net aan de macht gekomen na een andere verwoestende aardbeving in Turkije in 1999. Toen stierven er 17.000 mensen. De bevolking was boos op de regering die te traag reageerde. Erdogan greep die gebeurtenis indertijd aan om zijn Partij voor Rechtvaardigheid en Ontwikkeling (AKP) aan de macht te brengen.
Weinig veranderd
Bijna 25 jaar later blijkt dat er bitter weinig veranderd is in Turkije. Ondanks de striktere bouwwetgeving, een aardbevingstaks en beloftes om gelijkaardige rampen te vermijden, is de tol nu zelfs veel zwaarder. Meer nog, de hulpverlening uit Ankara bleek opvallend traag op gang te komen en de coördinatie met de lokale autoriteiten verliep erg stroef. Zeker de cruciale eerste 48 uren draaide
de hulpverlening vierkant. De centralisatiedrang van de Turkse regering betekent dat er een zekere beperkingen worden opgelegd aan de manier waarop hulporganisaties kunnen werken, en dat belemmert reddingsoperaties. Noodhulpteams hebben moeite om enkele van de getroffen gebieden te bereiken. Ze worden tegengehouden door kapotte wegen, slecht weer en gebrek aan middelen en zwaar materieel.
Critici beweren dat de nationale fondsen van Turkije, die bedoeld waren voor natuurrampen, zijn besteed aan grote projecten, zoals de bouw van snelwegen, waar vooral de ‘inner circle’ van de president wel bij voer. In veel gebieden zijn de gebouwen die instortten pas de afgelopen jaren gebouwd en ze hadden normaal gesproken moeten voldoen aan de aardbevingsvoorschriften die van kracht waren na de ramp van 1999. Endemische corruptie en lakse handhaving van bouwvoorschriften hebben alles echter alleen maar verergerd.
Een voorbeeld van het heersende nepotisme is Ismail Palakoglu, de algemeen directeur van het departement die mensen en middelen moet mobiliseren na een aardbeving. Palakoglu heeft geen enkele ervaring in noodbeheer of op het gebied van eerstehulpverlening. De man heeft een opleiding in theologie en werkte lang voor het in Vlaanderen welbekende Diyanet.
Op papier behoren de Turkse veiligheidsnormen tot de beste ter wereld en ze worden regelmatig bijgewerkt met specifieke regels voor aardbevingsgevoelige regio’s. Beton moet worden versterkt met staal en dragende wanden en pilaren moeten zodanig worden verdeeld dat vloeren zich niet op elkaar stapelen nadat ze zijn ingestort. Turkse en internationale geologen, stedenbouwkundigen, architecten en aardbevingsbestrijdingsspecialisten waarschuwden jarenlang dat veel moderne structuren in het hele land niet voldeden aan de normen.
Rol Erdogan
De rol van Erdogan in het hele debacle kan niet overschat worden. De Turkse president maakte van de bouw de motor van de Turkse economie. Met goedkoop buitenlands krediet financierde Erdogan nieuwe snelwegen, ziekenhuizen en residentiële en commerciële torens in het hele land totdat de Turkse lira in 2018 instortte. Mensen die lastig deden over bouwvoorschriften maakten zichzelf en de president onpopulair. Bovendien dreef dat de kosten alleen maar op.
Een goede handhaving van de codes zou mensenlevens hebben gered. Nu het oosten van het land tot puin is herschapen, komt er een reactie. Zeker 113 mensen die verdacht worden van slordig of nalatig te zijn geweest bij bouwprojecten werden gearresteerd. Twintig anderen worden gezocht. Het ministerie van Justitie heeft beloofd iedereen die verantwoordelijk wordt gehouden te straffen en kondigde de oprichting aan van strafrechtelijke onderzoekseenheden voor aardbevingen. Men zal ook controleren welke materialen werden gebruikt bij de constructie van veel gebouwen.
Het is echter maar de vraag hoe eerlijk al de onderzoeken zullen zijn in het diep door corruptie getekende land. De woede rond dit alles is groot en men verwacht dat dit een weerslag zal hebben in de komende verkiezingen, die binnen drie maanden zullen plaatsvinden. De erfenis van Erdogan lijkt in elk geval, samen met Turkije, flink te zijn dooreengeschud.
CARL DECONINCKHet nieuws dat Zuid-Afrika van 17 tot 27 februari gezamenlijke manoeuvres houdt met de Russische en Chinese marine, viel in ’s lands oppositiekringen - en niet alleen daar - in slechte aarde. Te meer omdat het samenviel met het bezoek van Ruslands minister van Buitenlandse Zaken Lavrov aan Pretoria. Om nog niet te spreken over de geheimzinnigheid rond een Russisch vrachtschip in december jongstleden.
Mosi II
Operatie Mosi II, waarbij de Zuid-Afrikanen gezamenlijke vlootmanoeuvres met de Russen en de Chinezen houden voor de kust van Kwazulu-Natal, wordt van diverse kanten wantrouwig bekeken. Te meer omdat de media worden geweerd en intussen bekend raakte dat een Russisch fregat, uitgerust met kruisraketten die zich tot negen maal sneller dan het geluid kunnen voortbewegen, aan de oefeningen deelneemt. De oppositie verwijt de regering dan ook dat ze te veel landen als Rusland, China of Cuba ter wille is en dat dit de handelsbetrekkingen met het Westen kan schaden. De voornaamste handelspartners van het land zijn immers de VS, Duitsland, Japan en het VK, terwijl Rusland zelfs niet bij de eerste 15 behoort. Tenslotte meent die oppositie dat de regering beter meer energie zou steken in de belabberde toestand waarin het leger verkeert.
Lavrov
De hele zaak kwam nog meer in het daglicht te staan doordat ze samenviel met het bezoek van de Russische buitenlandminister Sergej Lavrov aan zijn evenknie in Pretoria. Men mag er immers gerust van uitgaan dat dit een berekende zet is. Toch meende Anthoni Van Nieuwkerk, specialist internationale politiek (Unisa-universiteit), dat de komst van Lavrov een toeval kan zijn dat enkel opvalt door de Oekraïnecrisis, waarvoor Rus-
land terloops nooit door Zuid-Afrika werd veroordeeld. Mogelijk had het te maken met de voorbereiding van het BRICS-overleg, de organisatie waarvan Brazilië, Rusland, India, China en Zuid-Afrika deel uitmaken en waarvan Pretoria dit jaar voorzitter is. Tevens, nog steeds volgens Van Nieuwkerk, kan het hebben gegaan over Zuid-Afrika’s vraag om Russisch graan en kunstmest ter beschikking te stellen van Afrikaanse landen. Terwijl Zuid-Afrika’s energieprobleem (het tekort aan elektriciteit in het land, grotendeels te wijten aan de corruptie in het Eskombedrijf) eveneens op de agenda kan hebben gestaan. Maar volgens de professor zal het bezoek ook voer geven aan critici die er op zullen wijzen dat Zuid-Afrika Ruslands kant kiest. Terwijl het geheimzinnig gedoe rond de ‘Lady R’, een Russisch vrachtschip dat op de Amerikaanse sanctielijst staat en in het geheim zijn lading loste in de vlootbasis Simonstad in december, terug naar boven kan komen. De inhoud van die lading is nooit bekendgemaakt, al menen sommigen dat het om wapens voor de Zuid-Afrikaanse speciale eenheden gaat.
Opgevrijd
Hoe dan ook, het is duidelijk dat Zuid-Afrika, dat toch een belangrijk land is op het Afrikaanse continent, zowel door Russen als Amerikanen wordt opgevrijd. Het bezoek van Lavrov werd trouwens gevolgd door dat van Janet Yellen, de Amerikaanse minister van Financiën. De Amerikaanse
beleggingen in het land zijn groot en Amerika is tenslotte de grootste financier van de Wereldbank. Dat levert mogelijkheden tot druk op. De regering-Biden staat weliswaar gunstig tegenover Pretoria, maar onder de Republikeinen neemt de frustratie toe. Intussen verdedigt Zuid-Afrika zich door te melden dat Mosi II in feite een herhaling is van soortgelijke oefeningen in 2019, terwijl ook al in het verleden vlootmanoeuvres met westerse landen zouden zijn gehouden. Het neemt niet weg dat de hele zaak een grote symbolische waarde heeft. Het ANC is de Russische steun destijds in de strijd
tegen de apartheid niet vergeten. Rusland bezorgde de organisatie wapens en leidde kaders op. Heel wat ANC-toplui waren ook communisten. Maar het verlenen van een internationaal platform aan Lavrov biedt slechts op korte termijn voordelen. Volgens Jaco Kleynhans, hoofd Internationale Betrekkingen bij de vakbond Solidariteit, zou Zuid-Afrika, net als andere landen, gerust Rusland omwille van de inval in Oekraïne kunnen veroordelen zonder het land de rug toe te keren. Maar ideologie speelt hier duidelijk een meer doorslaggevende rol dan economische belangen. Of zoals een commentator het schreef: het buitenlandse ANC-beleid is te zeer geschoeid op misplaatst historisch sentiment.
PIET VAN NIEUWVLIET
Zo’n acht dagen vloog de ballon dus over Amerikaans grondgebied. Tot hij uiteindelijk door een gevechtsvliegtuig neergehaald werd. Het voorval werd door de Amerikaanse buitenlandminister Blinken aangegrepen om zijn reis naar China af te blazen, maar dit diplomatieke signaal is slechts de vlag van een bredere lading. Worden de juiste conclusies uit dit voorval getrokken?
Geen kat die het verhaal van Peking gelooft als zou het hier over een wat afgedreven weerballon gaan. Een U2-observatietoestel - die dingen vliegen dus nog steeds; ook in 1961 was het zo’n U2 die de Sovjetactiviteit op Cuba ontdektestelde vast dat de structuur die eronder hing alles weg had van spionagemateriaal. En wetende dat China alle denkbare kanalen aanspreekt om informatie te vergaren, zou het tegendeel pas een verrassing zijn geweest. Het voorval roept alvast een aantal prangende vragen op.
Norad-netwerk
Ergens is het ironisch dat in tijden van satellieten allerhande nog gebruik wordt gemaakt van een ‘klassieke’ ballon, ook al kan dit gevaarte moeilijk de vergelijking doorstaan met hetgeen de gebroeders Montgolfier de lucht instuurden. Het grote voordeel zou ’m in de traagheid van de verplaatsing zitten. Satellieten volgen per definitie een vast traject aan een gegeven snelheid, waardoor de tijd dat ze zich boven een bepaalde regio bevinden beperkter is. Een ballon levert dus tijdswinst op en kan nuttige info verschaffen over militaire doelwitten, maar evenzeer over wegeninfrastructuur, fibernetwerken en dergelijke.
Opvallend is dat in een recent rapport van bijna 200 pagina’s dat Defensie voor het Congres opstelde, het woord ballon nergens voorkomt. Alle mogelijke bedreigingen komen aan bod, van kernwapens tot cybercriminaliteit, maar de hypothese dat een incident zoals dit zich voordoet dus niet. Een lacune dus. Net zoals Norad, dat instaat voor de bescherming van het Noord-Amerikaanse luchtruim, moest toegeven niet in staat te zijn geweest de ballon te detecteren toen die de grens overkwam. De focus ligt historisch natuurlijk op raketten, maar toch. Het is overigens niet de eerst keer dat er wat door de mazen van het Norad-net glipt. Zo landde in 2015 een gyrocopter ongehinderd vlak voor het Capitool, een beetje zoals de Duitser Mathias Rust die
in 1987 doodleuk met zijn Cessna op het Rode Plein in Moskou landde.
Maar goed, die ballon dus. Wat opvalt is dat ballonnen al heel lang een rol spelen in de militaire rivaliteit tussen naties. Om te observeren, maar ook om te bombarderen, zoals de Habsburgers ooit demonstreerden toen ze Venetië een lesje gingen leren. De vrees voor ballonnen was zo groot dat ze strikt genomen in 1899 door de Haagse Conventie verboden werden, althans voor militaire toepassingen. De VS werd trouwens al eerder geconfronteerd met ballonnen uit het Westen. In 1944 hadden de Japanners ‘operatie Fu’ opgezet, waarbij ballonbommen richting de VS werden gestuurd met als doel bosbranden te veroorzaken. Zo’n 9.300 werden er gelanceerd, waarvan er 385 daadwerkelijk tot in Amerika vlogen. Branden konden ze niet veroorzaken en afgezien van een familie die aan het picknicken was (een van de kinderen trapte naar verluidt op een neergekomen ballon, waarna die ontplofte), vielen er geen slachtoffers. Het enige strategische resultaat dat - toevallig - geboekt werd, was het vernietigen van het elektriciteitsnetwerk dat de fabriek bevoorraadde waar het plutonium voor de latere tweede atoombom op Nagasaki vervaardigd werd. Het zorgde voor een vertraging van... drie dagen, waarna alles weer opgestart werd.
Obligate alertheid
Zorgt dit ballonincident voor een Spoetnik-moment bij de Amerikanen? Nooit eerder werd de VS op zo’n manier strategisch uitgedaagd als door China vandaag. Spionage is in dit verband de gewoonste zaak geworden. Die ballon is een teken aan de wand, een metafoor, maar vooral minder bedreigend als de datavergaring van Peking via TikTok en aanverwanten. In het gelijknamige liedje van zangeres Nena vertrekken er 99 ballonnen over het IJzeren Gordijn, waarna alles escaleert. Het hoeft niet zo ver te komen dat uiteindelijk een 99-jarige oorlog tot het einde van de beschaving leidt (knap toch, dat doemdenken uit de jaren ’80), maar een strategische alertheid voor heel wat jaren is onvermijdelijk geworden. Laat dat door dit ballonincident maar goed doordringen.
Na 1945 was de vernietiging van de mensheid, of toch van de beschaving, een alomtegenwoordig thema in sciencefiction en film. Een tweede apocalyptisch thema was het gevaar van een bevolkingsexplosie.
Dat horrorscenario leek akelig realistisch. In 1900 leefden er maximaal 1,76 miljard mensen op aarde, in 1950 ongeveer 2,4 miljard. Op 15 november 2022 werd de kaap van 8 miljard mensen overschreden. Maar naar alle waarschijnlijkheid staan we nu voor een dramatische demografische ineenstorting. Alleen in Sub-Saharaans Afrika dreigt nog een rampzalige bevolkingsexplosie, met een verdubbeling van de bevolking tegen 2050. Rampzalig, omdat juist dit continent niet de politieke structuren, de technologie en de leefomstandigheden heeft om zo’n snelle aangroei in goede banen te leiden. Dat kan tot apocalyptische hongersnoden en volksverhuizingen leiden, die in het bijzonder voor Europa even destructief zouden kunnen worden als de volksverhuizingen die vanaf de vijfde eeuw na Christus hebben geleid tot de ondergang van de klassieke beschaving. Ook in Pakistan en Afghanistan, met hun hoge geboortecijfers, dreigt nog een bevolkingsexplosie, eveneens met potentieel gevaarlijke gevolgen voor de buur- en andere landen. Maar op deze uitzonderingen na is de demografische krimp bijna overal al begonnen.
Lage geboortecijfers
Israël is het enige westerse land dat met 3,0 kinderen per vrouw boven het vervangingsniveau van 2,1 kinderen per vrouw zit. Alle andere westerse landen zitten ver daaronder. In landen als bijvoorbeeld Frankrijk, Denemarken, Ierland en Zweden, met 1,8 kinderen per vrouw, lijkt de toestand op het eerste gezicht nog niet rampzalig te zijn, maar dat komt vooral doordat in dat cijfer ook de hogere geboortecijfers van grote groepen niet-Europese immigranten worden meegeteld. De autochtone inwoners zitten veel verder onder het vervangingsniveau.
Hetzelfde geldt voor bijna alle Oost-Europese landen als Polen, Kroatië, Servië en Oekraïne (1,4 kinderen per vrouw, maar minder immigranten) of Italië, Griekenland, Portugal en Spanje, met 1,3 kinderen
per vrouw, en nog veel minder als men de vele allochtonen niet meerekent. Ook China (1,7 kinderen per vrouw) stevent op een gigantische demografische crisis af. Een traditioneel groeiland als India lijkt met 2,1 kinderen per vrouw nog net op het vervangingsniveau te zitten, maar als men de relatief hoge kindersterfte meetelt en het grote aantal overlijdens als gevolg van gebrekkige medische voorzieningen, dan ziet men dat de krimp ook daar is begonnen.
Catastrofaal communistisch beleid
De Chinezen hebben gedurende decennia een meedogenloos en wreed eenkindbeleid gevoerd, met gedwongen abortussen en sterilisaties, en zelfs infanticide op ‘illegale’ baby’s. Toen men inzag dat dat tot een demografische ramp begon te leiden, werd dat eenkindbeleid gemilderd en uiteindelijk afgeschaft. Ik had verwacht dat de Chinezen onmiddellijk hun oude, cultureel diepgewortelde patroon van grote gezinnen enthousiast nieuw leven zouden inblazen. De Chinese autoriteiten hadden dat duidelijk ook gehoopt. Maar het gebeurde niet. Het eenkindmodel was nu de dominante psychologische norm. Dat is zeer vreemd, want men zou denken dat het verlangen naar kinderen - of de drang tot voortplanting, als men het cynisch wil formuleren - iets natuurlijks is, net zoals seks, iets dat mensen vanzelf doen, tenzij hen dat door indoctrinatie of dwang belet wordt. Dat is duidelijk niet het geval.
In Oost-Europa zien we hetzelfde nefaste patroon: de geboortecijfers hebben zich na de ondergang van het Sovjetsysteem niet of nauwelijks hersteld. De Sovjetmentaliteit inzake geboortebeperking is er de psychologische norm gebleven, zelfs in landen als Polen. In het Westen is die eenkindmentaliteit door andere oorzaken ontstaan, onder meer door het feminisme. Maar het zal even moeilijk zijn dat patroon hier te doorbreken als in Polen of China.
PAUL BÄUMER‘Waar tafelen een hoffelijke bezigheid wordt’
De onderwijskwaliteit en de kennis van het Nederlands sluiten nauw aan bij thema’s als inburgering en integratie. Kinderen die thuis amper in aanraking komen met het Nederlands lopen snel een taalachterstand op en komen op school in de problemen.
Daarom stelde minister van Onderwijs Ben Weyts voor om het groeipakket van kleuters met taalachterstand deels aan de scholen toe te kennen. Een voorstel dat voor commotie zorgde bij meerderheid en
aaike De Vreese (N-VA) is in het Vlaams Parlement actief op integratie en inburgering en verdedigt het voorstel. Het gaat niet louter om ‘ouders bestraffen’, of ‘kindergeld afpakken’, zoals de kritiek uit progressieve hoek klonk. “Ik vind dat we het debat over ouderlijke verantwoordelijkheid moeten voeren”, vertelt De Vreese. Maar dreig je met een dergelijke maatregel kansarme, kwetsbare mensen niet juist nog harder te treffen?
“De KOALA-testen bewijzen dat heel wat kinderen de Nederlandse taal niet machtig zijn. In grootsteden is dat tot 29 procent van alle schoolgaande kleuters. Die kinderen starten niet met gelijke kansen in het eerste leerjaar. Daar moet absoluut iets aan gebeuren. We zien dat de scholen al heel wat inspanningen doen. Maar een taal leren, dat stopt natuurlijk niet om 16 uur. Je moet ook na die uren met het Nederlands geconfronteerd raken.”
U wilt niet alleen mensen die de Belgische nationaliteit willen een examen laten afleggen, maar ook mensen die van een tijdelijke naar een definitieve verblijfsvergunning willen evolueren.
“Mensen die hier zijn en een beperkt statuut hebben en willen evolueren naar een steviger statuut van onbeperkte duur, zouden eerst moeten slagen voor een examen. In Nederland wordt dat al langer toegepast, hier leidt dat tot controverse.”
Waar u ook al langer op hamert, is de inburgeringstrajecten al te laten beginnen in het land van herkomst.
“Je zou dat als voorwaarde kunnen nemen om een visum te krijgen. Bijvoorbeeld in het kader van gezinshereniging is dat volgens mij een evidente zaak.”
Inburgeringstrajecten starten in eigen land kan, voor alle duidelijkheid, niet voor iedereen?
“Dat gaat niet voor mensen die op de vlucht zijn. Maar bijvoorbeeld bij gezinshereniging en gerichte arbeidsmigratie is dat wel mogelijk. Op mijn aandringen is Vlaams minister Somers ook gestart met proefprojecten. Die zijn vrijblijvend natuurlijk, omdat het verplichtend karakter nog in de wet moet komen. En daarvoor zijn we afhankelijk van het federale niveau.”
Het voorstel is een manier om geld van ouders die hun verantwoordelijkheid niet nemen door te schuiven naar de scholen, maar tegelijkertijd willen jullie dat ouders die verantwoordelijkheid net wél nemen?
“Het zou een evidentie moeten zijn dat ouders de taal spreken van de school waarnaar hun kinderen gaan. Dat willen we met dit voorstel ook stimuleren. Als je niet kan spreken over schoolresultaten en het gedrag van je kind, als je rapporten niet kan lezen of het huiswerk niet kan opvolgen, wel, dan starten die kinderen met een achterstand.”
“Ik denk dat het debat over ouderlijke verantwoordelijkheid zelfs breder gevoerd mag worden. Als we kijken naar zindelijkheid in de kleuterklas, het spijbelgedrag, het respect voor de leerkracht, de hele discussie over de lege brooddozen… Het is in de eerste plaats de verantwoordelijkheid van de ouders om hun kinderen met een volle brooddoos naar school te sturen.”
Cd&v haalde begin deze week de kranten met een voorstel om een ‘nationaliteitsexamen’ in te voeren. In Vlaanderen bestaat er al een inburgeringstraject dat beëindigd wordt door een taalexamen. Vindt u dat mensen echt een examen moeten afleggen voordat ze de nationaliteit krijgen?
“Ik vind dat we daar een erezaak van mogen maken. We legden daar meer dan twee jaar geleden al een voorstel voor op tafel in de Kamer, dus het is vreemd dat cd&v daar nu een ‘copy-pastevoorstel’ van indient.”
“Natuurlijk zijn wij in Vlaanderen ondertussen al bezig met ons inburgeringsbeleid, waarbij we een verplichte test ‘maatschappelijke oriëntatie’ en een verplichte test Nederlands hebben.”
De taalvereisten voor Oekraïense vluchtelingen die aan het werk willen in Vlaanderen zijn minder streng geworden. Het overgrote deel van de Oekraïners is nog niet aan het werk in ons land. Hoe komt dat?
“Op het moment dat de oorlog in Oekraïne is uitgebroken, heeft men vanuit de Europese Unie op vraag van staatssecretaris Mahdi een statuut ‘tijdelijk ontheemde’ opgericht. Dat zorgt ervoor dat die mensen niet in de gewone procedure terechtkomen als asielzoeker. Door die andere procedure is het zo dat er geen verplichte inburgering wordt opgestart. Daardoor moesten ze zich ook niet verplicht inschrijven bij de VDAB. Ik denk dat er daarmee een grote fout is gemaakt.”
In Nederland is al zo’n tachtig procent van de Oekraïense vluchtelingen aan het werk. Daar kregen de Oekraïners niet onmiddellijk een leefloon. Ligt daar het verschil?
“Als mensen hier toekomen en een leefloon krijgen dat niet veel lager ligt dan een loon… Dan moet je toch niet versteld staan van het feit dat die mensen thuisblijven? Vanuit Vlaanderen moeten we er met de VDAB alles aan doen om activerend te werken, maar we mogen er toch ook even bij stilstaan dat het aartsmoeilijk is om dat te doen als er vanuit de federale regering een omgekeerd signaal gegeven wordt.”
Dan even over de asielcrisis. U heeft zelf op het kabinet gewerkt toen Theo Francken staatssecretaris was en ook toen was er sprake van een vluchtelingencrisis. Hoe vergelijkt u de twee periodes?
“We werden toen door de oorlog in Syrië geconfronteerd met een enorme instroom aan vluchtelingen. Ik kan u zeggen dat wij als kabinet, samen met Theo Francken, dag en nacht gewerkt hebben om al die
asielzoekers een plaats in de opvang te geven. Het is niet omdat wij zeer kritisch zijn ten opzichte van (illegale) migratiestromen, dat we toen als beleidspartij onze verantwoordelijkheid niet opnamen.”
“Als je ziet wat er nu in de Paleizenstraat gebeurt… Schrijnend en mensonterend. Bijna 800 mensen die daar in de meest desastreuze omstandigheden moeten overleven. Er werd ons toen heel wat verweten en ze gingen het allemaal beter doen. Kijk wat er nu in de praktijk gebeurt… Ze zouden zich diep moeten schamen.”
“We moeten het debat over ouderlijke verantwoordelijkheid openen”
Jullie pleiten ervoor om de asielprocedure buiten de EU te behandelen, zodat vluchtelingen niet meer in gammele bootjes de levensgevaarlijke oversteek wagen. Maar staatssecretaris voor Asiel en Migratie Nicole de Moor oordeelt dat een dergelijk systeem ons enkel afhankelijker zou maken van “dubieuze regimes”, die migratie nu al als drukkingsmiddel misbruiken. Daar valt toch iets voor te zeggen?
“Niet alle landen buiten de Europese Unie worden geleid door een dubieus regime. Staatssecretaris De Moor heeft daar eigenlijk gereageerd op een achterhaald voorstel van Denemarken, namelijk de piste om enkel met Rwanda samen te werken. De Denen stellen nu echter voor om samen met de Europese Unie te kijken of we met een derde land kunnen samenwerken. Een derde land, dat kunnen er veel zijn. Denemarken werkt bijvoorbeeld al samen met Kosovo als het gaat over illegale gedetineerden. Het is aan de EU om de afweging te maken met welke landen ze spreken.”
In België heeft meer dan 1 op 4 gedetineerden geen verblijfsrecht. Zou u een dergelijke samenwerking, zoals Denemarken met Kosovo heeft, ook hier willen?
“Absoluut. Dat zijn toch ongelooflijke cijfers? Daaromtrent moet er vanuit de Europese Unie toch dringend actie ondernomen worden om te zeggen: ‘Oké, die mensen zitten hier, maar eigenlijk zouden ze hun straf moeten uitzitten in het land van herkomst. Mét de garantie dat ze die straf effectief uitzitten.’ Die akkoorden, de tussenstaatse overbrengingen, schieten op dit moment tekort. Als je dat met de Europese Unie aanpakt, kan je natuurlijk meer druk zetten.”
WANNES NEUKERMANS
U bent ook deelstaatsenator. Wanneer verwacht u die job te verliezen? Want het lijkt erop dat er in het parlement wel een meerderheid te vinden is voor de afschaffing van de Senaat.
“Aan Vlaamse kant, maar niet aan Franstalige zijde. Het zal deze legislatuur helaas niet gebeuren.”
Wat doet u precies in die Senaat?
“Ik ben als deelstaatsenator afgevaardigd vanuit het Vlaams Parlement en ik verdien daar ook geen cent extra mee, wat een goede zaak is, uiteraard. Wij maken informatierapporten over thema’s zoals de evaluatie van de drugswetgeving, of hoe we moeten omgaan met fake news. Maar dat zijn zaken die in de Kamer en in Vlaanderen ook besproken worden, dus dat is gewoon dubbel werk. De mensen die daar komen spreken doen dat eigenlijk voor een informatierapport dat niemand zal lezen. Dubbel werk met een veel te hoge kost: laat ons dat gewoon afschaffen.”
“VDAB moet activerend werken, maar dat is aartsmoeilijk als de regering-De Croo een
signaal geeft”
“Als je ziet wat er nu in de Paleizenstraat gebeurt… De regering-De Croo zou zich diep moeten schamen”
Bloomberg bracht wat velen al een tijdje zagen aankomen: de Gantoise staat te koop. Al mag dat niet op die manier gezegd worden: de club zoekt investeerders. Dit op een achtergrond waarbij de Belgische voetbalploegen diep in het rood gaan.
Het Belgische voetbal verloor nooit eerder zoveel geld. In het seizoen 2021-2022 verloor men allemaal samen 156 miljoen euro. Antwerp en Standard spannen de kroon met respectievelijk 31,5 en 22,3 miljoen euro verlies. Het bescheiden OHL had een tekort van 15 miljoen. Omgekeerd deed Brugge het goed en maakte het 3,8 miljoen winst. In vijf jaar verdiende het 73 miljoen euro. Genk haalde 52 miljoen. Interessant geval is RSCA. Daar heeft men dit jaar 4 miljoen over, maar dat is het gevolg van Marc Coucke die 51 miljoen injecteerde.
MAATREGELEN
Het schetst een weinig opbeurend beeld van ons vaderlandse voetbal. CEO van de Pro League Lorin Parys spreekt van een “precaire situatie”. Er waren wel wat externe omstandigheden, maar Parys wijst toch ook naar het management van de clubs dat beter moet. Er komen nu veel strengere financiële regels.
Clubs zullen niet zomaar vrij geld kunnen besteden aan wat ze willen. Er komt immers een plafond op het deel dat kan gaan naar lonen van spelers en staf. De clubs zullen moeten werken aan een positief eigen vermogen. Parys dreigt zelfs met een puntenaftrek indien clubs zich niet aan de regels houden. Het zal echter te zien zijn of de soep zo heet zal worden gegeten als ze wordt opgediend. Financiële straffen zijn onmogelijk, omdat de put zo alleen maar dieper wordt.
De rode cijfers komen er in een omgeving waar steeds meer clubs in buitenlandse handen zijn gevallen. Reeds 11 van de 18 ploegen in eerste klasse zijn het bezit van vreemdelingen. Cercle Brugge, KAS Eupen, KV Kortrijk, KV Oostende, Oud-Heverlee Leuven, RFC Seraing, Standard Luik, STVV, KVC Westerlo en Union St.-Gilloise zijn geen ‘Belgische’ clubs meer. KAA Gent mag dan wel mooie woorden verkopen rond lokale verankering om supporters en stadsbestuur te paaien, maar op de vrijwilligers na, draait alles finaal om geld.
Afgelopen winter brachten we een stuk over het kamelenrennen in Qatar. Het deed ons eraan herinneren dat wij ook een sport hebben, waarbij mens en dier het beste van zichzelf geven: de paardensport. Daarom zochten we contact met Lies Vlamynck, algemeen directeur van Paardensport Vlaanderen.
Het eerste wat opvalt bij het bezoek aan de website én de kantoren van Paardensport Vlaanderen is de quasi exclusieve vertegenwoordiging van vrouwen. Dat is geen toeval, want maar liefst 82 procent van de leden zijn dames of meisjes, wat zich logischerwijs ook doortrekt bij de organisatie, waar iedereen doorgaans een passie voor paarden heeft. Lies Vlamynck, algemeen directeur van Paardensport Vlaanderen, merkte de afgelopen jaren een opvallende groei in interesse voor de paardensport op. Het begon toen Studio 100 de reeks Amika uitzond, een 10-tal jaar geleden, rond het gelijknamige paard. “Met het roze en de glitters, dat heeft volgens mij nog meer meisjes aangetrokken en misschien zelfs de jongens wat afgeschrikt.” Vlamynck wijst ook op het zorgende element dat nodig is bij het paard. Waar veel sporten op zoek zijn naar meer vrouwen, is het bij de paardensport dus omgekeerd. De paardensport is de afgelopen jaren ook enorm geëvolueerd.
Met de sport zelf gaat alles goed. Het ledenaantal van Paardensport Vlaanderen is met 43.000 stabiel na jarenlange groei, zonder speciale campagnes om leden te werven. In Vlaanderen zijn er meer dan 760 aangesloten clubs. Corona had opvallend weinig impact. 82 procent zijn recreatieve leden en de overige leden doen aan competitie, wat ongeveer dezelfde cijfers zijn als de man-vrouwverdeling.
Laagdrempelig
Vlamynck wijst erop dat de drempel voor de sport niet zo hoog is. Voor een kleine prijs kan je immers meestal in de nabije omgeving een stal of manege vinden waar je kan leren paardrijden. “Op het laagste niveau kan je al wedstrijdjes doen zonder eigen paard. Wanneer je hogerop klimt, heb je dan wel beter je eigen paard.” Finaal kan alles duur worden, maar dat is niet alleen het geval in de paardensport. Op de vraag of ons land een paardensportland is, klinkt het overtuigend ‘ja’, meer nog: “We hebben de beste paarden van de wereld.” Dat komt door de hoog aangeschreven Belgische fokkerij met het Belgische Warmbloedpaard en Zangersheide op kop. De Belgische fokkerij hoort bij de absolute top. Op de afgelopen Olympische Spelen waren Belgische jumpingpaarden in de meerderheid. En we hebben ook topruiters die Europese en wereld-
kampioenschappen winnen in de discipline jumping. Trouwens, ook onze dierenartsen hebben een uitstekende reputatie.
Unieke relatie
Uniek aan de paardensport is het belang van de relatie tussen mens en dier. Beide moeten in topvorm zijn en elkaar blind kunnen vertrouwen. “Dat is het mooie van onze sport”, klinkt het trots. “Daar moet je elke dag aan werken. Paardensport is een levensstijl, zowel zichtbaar bij een beginnend kind als bij een ervaren kampioen.”
Het beeld van de ruiter die zijn dier hard slaat om te kunnen winnen, lijkt hier dan ook onbestaande, al dient opgemerkt dat Paardensport Vlaanderen zich richt op disciplines zoals dressuur, eventing, jumping, endurance, mennen, horseball, para-dressuur en voltige. In die sporten is een vertrouwensband nodig om te kunnen winnen. Vlamynck is ervan overtuigd dat paarden zelf ook willen winnen in de topsport, “Je kan het voelen wanneer ze het terrein betreden”. Tegelijk geeft ze toe dat niet alle paarden dit in zich hebben.
Ruiter en paard moeten samen een evolutie doormaken en leren van elkaar. Daarbij kan een ruiter soms veranderen van paard om door te kunnen groeien, of omgekeerd. Op topniveau hebben mens en paard al jaren samengewerkt om daar te raken.
Paardensport Vlaanderen heeft een ‘Talentenplan’ dat beloftevolle jongeren begeleidt. Dat behelst zowel de technische kant, alsook het mentale en andere sportieve aspecten, tot voeding toe. En dat lijkt te werken, want een aantal talenten groeide door tot de top.
Goede begeleiding is sowieso erg belangrijk, ook voor recreanten. Zeker beginners of kinderen komen zo met het juiste paard in de juiste omstandigheden in contact, waardoor er een veilige omgeving wordt gecreëerd. Een paard blijft een vluchtdier en zou durven stampen wanneer het zich bedreigd voelt, iets wat verstedelijkte mensen niet altijd aanvoelen.
Opmerkelijk is de complexiteit van de politieke bevoegdheid. Naast de Vlaamse en Waalse vleugel en de Belgische koepel, is er ook nog de Belgische Confederatie van het Paard. Deze laatste heeft een overheidsopdracht van het FAVV en Volksgezondheid. Er zijn dus verschillende regionale en federale ministers bevoegd. Zo is er nog steeds een stuk landbouw federaal. Los daarvan zijn de relaties over de taalgrens heen uitstekend. Elegant met moeilijke hindernissen omgaan is dan ook eigen aan de sport. CARL DECONINCK
Tim Merlier kent een bijzonder 2023. De Kortrijkse wielrenner maakte dit jaar de overstap van Alpecin-Fenix naar Soudal-Quick Step en op 1 februari werd hij met zijn vriendin Cameron Vandenbroucke vader van een zoon.
De kersverse papa kon niet lang genieten van de gezinsuitbreiding, want hij moest zijn eerste officiële koers gaan rijden in de Ronde van Oman. En daar was het meteen prijs. De eerste etappe kende wat klimwerk, maar het was toch vooral aan de sprinters.
CAVENDISH GEEFT NIET THUIS
Favoriet Mark Cavendish van Astana kwam ondanks het voorbereidende werk van zijn ploeg er niet echt aan te pas in de finale. Hij strandde zelfs buiten de top tien. De mannen van Quick Step waren wel bij de les. Als een geoliede machine brachten ze Merlier in positie en die werkte het sterk af. De Kortrijkzaan vierde met een wiegend gebaar en droeg de overwinning op aan zijn zoontje Jules. “De nieuwe sprinttrein deed het al goed zo vroeg in het seizoen”, klonk het bij Merlier. Twee dagen later was het weer bijna prijs voor de ploeg. Maar Mauri Vansevenant strandde op de tweede plaats. De dag daarvoor zat hij ook in de top 5.
Tim Merlier won eerder al een rit in de Tour de France, een etappe in de Giro d’Italia en is regerend Belgisch kampioen. De 30-jarige renner is intussen erkend als een topsprinter bij de WorldTour. En dat terwijl hij nog maar sinds 2020 wegwielrenner is. Daarvoor was hij in het veldrijden actief.
“BELGIË HEEFT DE BESTE PAARDEN VAN DE WERELD”Lies Vlamynck
Wie de kans heeft ooit het stadhuis van het Zuid-Franse Orange te bezoeken, zal daar het portret van Willem van Oranje zien hangen. Meteen de historische verklaring waarom tot op vandaag Nederland zich op Koningsdag of sportwedstrijden in oranje plunje hijst. Het Huis Nassau had bezittingen in het huidige Hessen (Duitsland), maar Willem erfde ook de titel van ‘Prins van Orange’ (Oranje). Een ogenschijnlijk alledaags dynastiek weetje dat de toekomst van de Nederlanden grondig heeft bepaald.
In aflevering 6 van de televisieserie ‘Het verhaal van Vlaanderen’ neemt presentator Tom Waes de kijker mee naar de 16e en 17 oorlog tussen het katholicisme en het protestantis me houdt onze streken in de ban. Er is oog voor de wijze waarop de ‘IJzeren Hertog’ van Alva de voeten veegt aan de historische rechten die Vlaan deren en Brabant doorheen de eeuwen hebben verworven - ten bewijze het schijnproces dat ertoe leidde dat de graven van Egmont en van Horne op de Brusselse Markt werden onthoofd. Een andere gebeurtenis is de poging - zonder succes - van het Antwerpse stadsbestuur om de Spaanse blokkade van de Schelde te doorbreken.
Den koning van Hispanje, heb ik altijd geëerd
Over beide taferelen hangt de schaduw van stadhouder Willem van Oranje, hoewel hij in het uur televisie niet wordt vermeld. Wie de Tachtigjarige Oorlog vertelt, kan onmogelijk heen om de ‘Vader des Vaderlands’. Voldoende reden voor amateurhistoricus Luk Sermeus om de lezer in diens leven in te wijden. De vele lemma’s gaande van ‘De Orde van het Gulden Vlies’ over de Gregoriaanse kalender tot het Concilie van Trente helpen ook een bredere kijk op die tijd te verwerven.
Over de Prins van Oranje zijn doorheen de jaren allerlei foute opvattingen ontstaan. De man was allerminst een calvinist van het eerste uur. Ook was hij allesbehalve een krachtdadige leider. En hij was zeker geen geboren vijand van de Spaanse Habsburgers. Orange was in de 16e eeuw een enclave van het Heilig Roomse Rijk. Te midden van het vijandige Frankrijk vond keizer Karel dit interessant genoeg om de jonge Willem aan zijn hof uit te nodigen. Hij zou later eveneens tot de hofhouding van diens zoon en opvolger Filips II behoren. De rol van het protestantisme
Sinds Vlaanderen en Brabant in Habsburgse handen waren gevallen, voelden keizers en koningen van Wenen of Madrid de onhebbelijke neiging om aan de moeizaam opgebouwde autonomie van onze contreien te tornen. Het koninklijke huis vormde ook een twee-eenheid met de Kerk, die in die tijd niet bepaald zuiver op de graat was. Om aan de nodige financiering te raken, was Rome niet te beroerd in kerkelijke ambten of zielenheil (aflaten) te handelen. Kruid het geheel nog met enkele nieuwe belastingen en de agrarische gevolgen van de Kleine IJstijd en u begrijpt dat onze voorvaderen niet altijd warm liepen voor de Spaanse heerschappij.
Subversieve ideeën op religieus vlak slopen de Nederlanden binnen via Steenvoorde (in het huidige Frans-Vlaanderen), maar overrompelden ze in een mum van tijd. In het boek is er voldoende ruimte om de diverse protestantse stromingen te duiden. Geen overbodige luxe gezien de nuanceverschillen op vandaag niet zo helder meer zijn. De schrijver laat ook niet na om het politieke belang te benadrukken van het feit dat Willem eerder lutheraans dan calvinist was. De meeste anti-Spaanse opstandelingen waren radicale calvinisten. Willem was in de geest van de Duitse monnik Maarten Luther eerder gematigd in zijn mensbeeld en uit op religieuze tolerantie. Het verklaart waarom Willem in het begin van de opstand niet voor vol werd aanzien door de geuzen. Zijn aarzeling om voluit de kant van de rebellen
Hij is een van dé popiconen van de jaren ’80 en blijft ook nu nog immens populair. Tegelijkertijd schopt hij met regelmaat van de klok tegen de schenen van de goegemeente en weerklinken er oproepen om hem te ‘cancelen’. Wie is Morrissey? En waarom is hij zo controversieel?
te kiezen, hielp daarbij uiteraard ook niet. Wat hen wel verbond, was de overtuiging dat het politieke beslissingsniveau beter rekening moest houden met traditie en de specifieke beleidsvoorkeuren van de Nederlanden.
De scheiding van de Nederlanden
De religieuze oorlogen stortten Europa in een bloedig conflict, waarbij de kansen voor deze en gene partij vaak wisselden. De hoge prijs in mensenlevens zorgde ervoor dat de winnende kant weinig genade toonde. De godsdienstvrijheid die de Prins van Oranje verdedigde, werd een minderheidsstandpunt. Het dwong hem de calvinistische kaart te trekken, wilde hij de opstand enige kans tot succes geven.
Verdeeldheid in strategie
Hoe complex en veeltallig de schermutselingen ook mogen zijn, Sermeus tracht deze in de mate van het mogelijke op te lijsten. Bijzonder leerrijk is het overzicht dat aantoont dat de Staatsen (Willem en de zijnen) vaker in het noorden en te water de bovenhand haalden. De Spaanse agressie bracht de Nederlandse gewesten ertoe over alle disputen heen toenadering te zoeken via de Pacificatie van Gent. De uitgestoken hand naar Spanje werd echter afgeslagen. Verdeeldheid in strategie was het gevolg. De Unie van Atrecht in het vooral Franstalige zuiden was bereid het katholicisme als enige te aanvaarden, terwijl de Unie van Utrecht actief Spanje bleef bevechten. De moord op Willem in 1584 verbijsterde even de opstandelingen. De val van Antwerpen een jaar later zou een grotere morele dreun betekenen en een permanente tweedeling van de Nederlanden op termijn formaliseren. De auteur kiest treffende woorden van Hendrik Brugmans om het boek mee te eindigen: “Men verwacht een wijze durver, maar men komt in aanraking met een eenzaam man die gekweld wordt door twijfel en zijn medestanders niet zelden voor onzekerheden stelt.” Toch is hij de personificatie geworden van een beweging die in 1648 zich voorgoed van Spanje kon bevrijden. De enige kritische noot is dat de enorme eruditie van de schrijver en zijn ijver die te delen met de lezer, de structuur van het boek niet altijd ten goede komt.
PIETER VANDERMOERE
Luk Sermeus, ‘De man van het Wilhelmus - De rekkelijkheid van de tolerantie’. 2022, Manteau, 284 p., 24 euro, ISBN 9789493005204
Steven Patrick Morrissey werd aan het einde van de jaren ’50 geboren in een katholiek Iers gezin in de Noord-Engelse industriestad Manchester. De stad staat bekend om zijn muziekscene. Wereldberoemde muziekgroepen als de Bee Gees, Joy Division, Oasis en - jawelThe Smiths zagen er alle het daglicht.
De antipop van The Smiths
Op jonge leeftijd geraakt Morrissey geobsedeerd door literatuur (zijn moeder was bibliothecaresse) en popmuziek. Hij verwierf vooral bekendheid als frontman van de legendarische muziekgroep The Smiths (1982-1987). De band was een soort kruisbestuiving tussen postpunk en popmuziek. De macabere, zwartgallige, maar humoristische teksten en het gezang van Morrissey, gecombineerd met de rinkelende gitaren van gitarist Johnny Marr zorgden voor een werkelijk uniek geluid.
Zelf zou hij het begrip ‘popster’ helemaal op zijn kop zetten. In tegenstelling tot de meeste andere muziekidolen uit die periode was hij slungelig, ingetogener, ongemakkelijk, een nerd met een opvallende bril. Over zijn seksualiteit werd wild gespeculeerd. Hij leek immers afwisselend a-, homo-, of biseksueel - wellicht was hij een combinatie van al die dingen.
Ook vandaag hebben The Smiths nog altijd een hele schare (jonge) fans. Een muziekjournalist vergeleek Morrissey (zelf fan van Oscar Wilde) ooit met een omgekeerde Dorian Gray: terwijl hij ouder wordt, blijft zijn publiek jong.
Veganistische republikein
Morrissey was ook op andere manieren anders de anderen. Waar de meeste van zijn collega’s de voorpagina’s haalden met overmatig drank- of druggebruik, of seksschandalen, oogstte hij vooral controverse door… zijn mond open te doen.
Zijn straffe uitspraken schoffeerden aanvankelijk vooral conservatieven en de rechterzijde. Zo is hij een uitgesproken republikein, een tegenstander van het Britse koningshuis, en wenste hij Thatcher herhaaldelijk de dood toe. Morrissey, die naar eigen “niets eet wat een moeder heeft”, kwam ook zo nu en dan irritant uit de hoek met zijn dierenrechtenactivisme. Hij zei eens dat er wat hem betreft geen verschil is tussen het eten van dieren en pedofilie.
Morrissey de nationalist
Gaandeweg stelde hij de progressieve dogma’s die ‘bon ton’ zijn in het muziekwereldje echter meer en meer in vraag. Meer nog,
hij kwam regelmatig openlijk nationalistisch uit de hoek. In 2013 zei Morrissey dat hij bijna op UKIP en Nigel Farage had gestemd en dat die laatste een prima premier zou zijn. De EU vond hij maar niks en het Brexitreferendum vond hij helemaal top.
In 2007 klonk hij dan weer migratiekritisch: “Hoewel ik niets heb tegen mensen uit andere landen, hoe hoger de instroom in Engeland, hoe meer de Britse identiteit verdwijnt.” Sinds 2017 klaagde hij de demonisering van anti-islamactivist Tommy Robinson aan. Hij steunde ook openlijk Anne Marie Waters en haar partij For Britain, de intussen opgedoekte (en in feite kansloze) Britse versie van het Vlaams Belang. Waarschijnlijk vloeide zijn sympathie voor islamkritiek in grote mate voort uit zijn opvattingen over dierenrechten. Nadien gooide hij nog wat olie op het vuur door te stellen dat de aanklachten van racisme die hem intussen om de oren vlogen “betekenisloos” en “kinderachtig” waren. “Iedereen geeft uiteindelijk de voorkeur aan zijn eigen ras - maakt dat iedereen racistisch?”, vroeg hij. Veel van zijn collega-muzikanten vielen hem aan en riepen op hem te cancelen, maar hij kon ook op steun rekenen. De Australische zanger Nick Cave verdedigde in een open brief zijn recht op vrije meningsuiting en riep op de muziek van Morrissey te scheiden van zijn politieke opvattingen.
Is Morrissey een ‘rechtse jongen’? Volgens muziekjournalist Simon Goddard waren The Smiths “pro-arbeidersklasse, anti-elite en anti-institutioneel”. “Dat omvat alle politieke partijen, alle dure scholen, de kerk, de monarchie, de EU, de BBC en de pers”, klinkt het. “Omdat de uitspraken van Morrissey niet stroken met één politieke agenda, brengt hij mensen in verwarring, vooral ter linkerzijde.”
Vorige maand verwoordde Morrissey het zelf nog zo: “Mijn politiek is duidelijk: ik erken de realiteit. Sommige realiteiten doen me gruwelen, andere niet, maar ik aanvaard dat ik niet geschapen ben opdat anderen mij zouden bevredigen en verrukken met alles wat zij denken en doen - wat een saai leven zou dat zijn. Mijn hele leven ben ik beledigd geweest, en dat heeft me gesterkt, en daar ben ik blij om. Ik zou de reis niet anders willen. Alleen door de mening van anderen te horen kunnen we echt rationele opvattingen vormen, en daarom mogen we nooit een bijenkorfmaatschappij accepteren die weigert een verscheidenheid aan opvattingen weer te geven.”
BLAFFENDE HERTEN
Pallieterke, Een toelichting in verband met de discussie in het programma ‘De Tafel van Vier’. De Chinese muntjak werd in het begin van de 19de eeuw als parkdier door de hertog van Bedfordshire ingevoerd in het zuiden van Engeland. Hij streefde immers naar een variatie en verrijking van het hertenbestand. Het is een hert dat niet brult, maar blaft en bijt. Ze hebben weinig gewei, maar wel eigenaardige, zichtbare en uitstekende hoektanden in de bovenkaak. Het is een invasieve soort. Er zijn natuurlijk dieren ontsnapt of uitgezet, wat niet altijd een goede zaak is. Geef mij maar de damherten, edelherten en die prille, rilde, ranke reeën tussen de lage struiken. Die gedijen hier goed in hun natuurlijke biotoop. Waarom zou je van de jagers de kop van Jut maken?
Johan Corveleijn, Oostende
kerill en de Waalse staalindustrie, worden niet vermeld. Hetzelfde geldt voor de Franse inval in augustus 1831. Zonder die Franse invasie had het Nederlandse leger de rebellie de kop kunnen indrukken en de orde kunnen herstellen. Waarom mag de Vlaamse kijker niet weten dat België enkel bestaat dankzij Franse militaire hulp? Ik kan alleen maar hopen dat de volgende afleveringen correcter zullen zijn.
Geert Brouwers, Wilrijk
De Boghossianstichting in Brussel is een centrum voor kunst en dialoog tussen westerse en oosterse culturen. De stichting presenteert het hele jaar door een boeiend artistiek programma. Nu loopt er een tentoonstelling die kunstenaarsjuwelen laat schitteren.
De Boghossianstichting huist sinds 2010 in de volledig gerenoveerde Villa Empain aan de Franklin Rooseveltlaan in Brussel. Deze parel van art deco werd in 1931 gebouwd door architect Michel Polak voor de toen 23-jarige industrieel Louis-Jean Empain. De villa bezoeken is op zich al de moeite waard en is dat nog meer als er een originele tentoonstelling plaatsvindt. Nu is er de expo ‘Ornament: kunstenaarsjuwelen’ te zien.
Teken van genegenheid
Heel wat moderne en hedendaagse kunstenaars hebben zich gewaagd aan het creëren van juwelen, van Pablo Picasso en Salvador Dali tot Andy Warhol en Jeff Koons. Deze kunstjuwelen behoren niet tot de categorie van luxejuwelen. Hun waarde kan niet worden uitgedrukt in karaat. Het zijn creaties van schilders en beeldhouwers voor wie dit een ongewone discipline is. Vaak zijn ze ontworpen als teken van genegenheid vanwege de kunstenaar voor een dierbare.
Een verwoed verzamelaar van kunstjuwelen is Diane Venet. In Parijs maakte ze cultuurprogramma’s voor radio en televisie. Na haar huwelijk met beeldhouwer Bernar Venet vestigden ze zich in New York. De collectie van Venet telt een tweehonderdtal juwelen
die meestal tijdens een persoonlijke ontmoeting met de kunstenaars werden aangeschaft. Stukken uit deze verzameling waren al te zien op tentoonstellingen in gerenommeerde buitenlandse musea. Nu kunnen we ze ontdekken in Brussel.
Moderne kunstbewegingen
Het parcours van de expo is een wandeling doorheen de grote moderne en hedendaagse kunstbewegingen vanaf de jaren 19501960. Toen ontstond in de Verenigde Staten het minimalisme, een kunst gekenmerkt door geometrische vormen die herhaald worden in meestal heldere kleuren. Dit maakte de weg vrij voor de conceptuele kunst, waarbij het idee (of het concept) belangrijker is dan het esthetische. Bij de juwelen van kunstenaars uit deze stromingen zien we vaak miniversies van hun sculpturen. Dat is zo bij de ring ‘Onbepaalde lijn’ van Bernar Venet waarvan de grote broer in Ludwigshafen staat. Ook de sieraden van Anish Kapoor doen denken aan zijn monumentale sculpturen vol spiegels en andere reflecterende oppervlakken.
In de jaren 1950 werd de abstractie alomtegenwoordig op allerlei artistieke terreinen. Op de expo is het terug te vinden in bijvoorbeeld de juwelen van de broers Pomodoro. Arnoldo koos voor een beeldtaal die bestaat uit bollen, kegels en kubussen, terwijl Gió vormen uit de oudheid combineerde met moderne geometrie.
De popart, die met ironie de ‘American way of life’ en de consumptiemaatschappij aanpakte, is eveneens present. Zo is er Roy Lichtenstein die in zijn bekende stijl, geïnspireerd door advertenties en strips, kleurrijke broches met vrouwengezichten maakte.
Eeuwige thema’s
Flora en fauna inspireren al eeuwenlang kunstenaars over de hele wereld, en geven aanleiding tot artistieke inspiraties die variëren van zuiver naturalisme tot abstract symbolisme. Een mooi
voorbeeld van het eerste is ‘Lelie’, een juweel van Lowell Nesbit. Even prachtig is ‘Foglia’, een ketting van Giuseppe Penone, die doordrongen is van de natuur als metafoor voor de onderlinge verbondenheid. De kronkelende armband van Pablo Reinoso doet denken aan klimmende takken en neigt naar abstractie.
Een ander tijdloos thema is ‘Memento Mori’. Tijdens de renaissance en vooral in de zeventiende eeuw waren nogal wat kunstenaars gefascineerd door het doodshoofd, dat ze afbeeldden als waarschuwing tegen ijdelheid en als uitnodiging om na te denken over onze nietigheid. Dat is niet anders in enkele hedendaagse juwelen op de tentoonstelling.
MMMV
Tentoonstelling ‘Ornamentum: kunstenaarsjuwelen’, nog t.e.m. 14 mei 2023, Villa Empain, Brussel, www.boghossianfoundation.be
Pallieterke, Naar aanleiding van het artikel over de staatshervorming van Jurgen Ceder en de reactie daarop van lezer Jan Strynckx uit Zele over de uitspraak van professor Senelle, ben ik zo vrij u de tekst van de Senelle-doctrine te sturen, zoals die vermeld staat in het boek ‘De ordelijke opdeling van België’ door Gerolf Annemans en Steven Utsi (blz. 165): “Als België onbestuurbaar zou worden, bijvoorbeeld omdat er geen federale regering meer gevormd kan worden, dan moet het Vlaams Parlement Vlaanderen uitroepen tot deelstaat van het federale België, met als grenzen de bestaande grenzen van het Nederlandse taalgebied. Dat is weliswaar grondwettelijk niet volgens het boekje, maar democratisch volstrekt legitiem, want het Vlaams Parlement, verkozen om Vlaanderen te besturen, is de uitdrukking van het Vlaamse volk. En de wil van het soevereine volk is voor overtuigde democraten het enige wat telt.” Met andere woorden, als we willen dat er nog iets terechtkomt van onze regio, doen we er goed aan er eerst voor te zorgen dat er bij de volgende regionale verkiezingen een Vlaams-nationale meerderheid komt in het eigen parlement, om vervolgens vast te stellen dat er geen federale regering meer gevormd kan worden en zo een eerste stap zetten naar de eigen onafhankelijkheid via de zogenaamde Senelle-doctrine. En als Bart De Wever het daarmee oneens blijft, kunnen we niets anders dan de N-VA-kiezers aanraden in 2024 regionaal voor het VB te stemmen, zodat die partij regionaal incontournable wordt en de Senelle-doctrine kan worden uitgevoerd.
Guido van Alphen, Kasterlee
HET VERHAAL VAN
VLAANDEREN
Pallieterke, Ik heb zonet de zevende aflevering van deze schitterende serie gezien en ik ben voor de eerste keer wat op mijn honger blijven zitten. Het programma maakt een sprong van de Boerenkrijg naar de Stomme van Portici. De 15 jaar waarin koning Willem I zo veel goeds heeft gedaan voor de Zuidelijke Nederlanden, zoals de aanleg van het Kanaal Gent-Terneuzen, de oprichting van de Algemene Maatschappij ter Bevordering van de Volksvlijt (de latere Société Générale), en de steun aan Coc-
Pallieterke, Congo is wereldkampioen inzake het volgen van het kerkelijk verbod op voorbehoedsmiddelen. De vrouwen hebben er gemiddeld 6 kinderen, een record voor een land van die grootte. Bij een dergelijke bevolkingsgroei moet de economie om de 20 à 25 jaar verdubbelen, zoniet is er een verarming van de reeds straatarme bevolking. Hoeft het ons dan te verbazen dat Congo ook de wereldkampioen op vlak van extreme armoede is? Die armoede is ook de hoofdoorzaak voor de vele etnische conflicten. De wetenschappers Anderson, Johnson en Koyama toonden in hun studie uit 2017 - ‘Jewish persecutions and weather shocks: 1100-1800’ - aan hoe een economische krimp, in hun studie veroorzaakt door een daling van de temperatuur, conflicten veroorzaakt. Toen Duitsland arm was door de crisis van de jaren 1930, was het oorlogszuchtig. Nu het welvarend is, is het vreedzaam. Paus Franciscus klaagt dus de armoede en de conflicten aan waarvoor hij zelf grotendeels verantwoordelijk is. Ook zijn advies aan Afrika om zich niet te laten uitbuiten is zeer schadelijk. China was onmiddellijk na de Tweede Wereldoorlog armer dan Afrika. Na de hervormingen van 1978 liet het buitenlandse investeringen toe en werkten Chinese arbeiders voor de export tegen een loon dat 25 maal lager lag dan dat van hun Amerikaanse collega’s. Maar de lonen stegen en vandaag is China uit de armoede ontsnapt, in tegenstelling tot Afrika.
Johan De Clercq, Filipijnen
Pallieterke, Iedereen ging ermee akkoord: elk jaar stroomt minstens 7 miljard euro van Vlaanderen naar Wallonië. Professor Aernoudt relativeert: tachtig procent daarvan gaat naar werkloosheidsuitkeringen. De motivatie om te werken ontbreekt. Bij verdere relativering komt die 7 miljard euro overeen met minder dan drie procent van het nationale budget. Tijdens het debat kwam ook aan bod dat België de absolute wereldkampioen is en blijft op vlak van belastingen, met een overheidsbeslag van meer dan vijftig procent. Daarmee overtreedt België zijn eigen wetgeving die elke belasting boven de vijftig procent sinds de jaren ’70 verbiedt. Een vraagsteller merkte op dat meer dan driekwart van de staatsinkomsten uit belastingen op arbeid komen, terwijl in de 19de eeuw in België geen belasting op arbeid bestond. Schaf dus die belasting op arbeid af en vervang ze door een belasting op de grond. Professor Vereeck heeft die optie ook overwogen en bestudeerd. Dat zou pas echte taxshift zijn!
Emil Maes, RanstEen lezersbrief insturen?
Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.
rie jongelui van begin in de twintig waren de pioniers: Arie van Iperen - die bijna even snel weer van het toneel verdween -, de Leidse student Hugo Sinclair de Rochemont en Alfred Haighton, een miljonairszoon die flink in de slappe was zat. Dat trio mocht rekenen op de morele steun van een oudere heer van stand, de Leidse hoogleraar dr. K.H.E. De Jong, een reactionaire liberaal die vooral een intellectuele belangstelling voor het fascisme koesterde. Zij waren zonder uitzondering sterk beïnvloed door het uitgesproken conservatieve gedachtegoed van de eveneens Leidse hoogleraar Gerard Bolland. Deze autodidactische pedagoog en taalkundige werd, nadat hij in 1896 hoogleraar filosofie in Leiden was geworden, de belangrijkste promotor van het hegelianisme - de filosofische denkbeelden van de Duitse denker Georg Wilhelm Friedrich Hegel - in Nederland. Hij veroorzaakte enige ophef toen hij in zijn laatste academische les ‘De teekenen des tijds’ (1921) fel van leer trok tegen tal van zaken die hem tegen de borst stootten, gaande van de democratie en het jodendom tot de arbeidersklasse en vrouwenemancipatie.
GOEDKEURING
VAN DE REGERING
Niet lang na de oprichting vervoegde ook Emile Verviers, redacteur van het blad ‘Katholieke Staatkunde’ de leiding van het Verbond, zij het aanvankelijk als ‘geheim lid’. De partij werd geleid door een op autoritaire wijze georganiseerde Centrale Raad waarin De Jong, als voorzitter, en Sinclair de Rochemont, als secretaris, de lakens uitdeelden. Terwijl Sinclair de Rochemont zich al snel tot partijideoloog ontpopte, lag de feitelijke macht in handen van Haighton, wiens schier onuitputtelijke persoonlijke vermogen het VvA draaiende hield. Een merkwaardig aspect aan het verhaal van het VvA is dat het blijkbaar ook de goedkeuring kon wegdragen van de regering. Er was namelijk, kort na de stichting, een ‘Koninklijke Bewilliging’ verleend door de minister van Justitie, wat min of meer een
DEZE VANDAAG TOTAAL
VERGETEN CLUB
WORDT DOORGAANS
ALS DE EERSTE
OP FASCISTISCHE LEEST
GESCHOEIDE PARTIJ
IN NEDERLAND
BESCHOUWD
legalisering inhield van de vereniging en haar ideologie. Aan later fascistische organisaties die in het spoor van het VvA ontsproten, zou dit steevast worden geweigerd.
Toen het Verbond begin 1923 werd opgericht, was er van een partijprogramma nog geen sprake. Het revolutionaire karakter van het VvA was duidelijk, maar een uiteenzetting over de doelen en de middelen ontbrak compleet. Het zou nog tot april 1924 duren vooraleer een eerste, zeer beknopt programma werd gepubli ceerd. Deze brochure vertolkte het latente onbehagen dat indertijd onder brede lagen van de bevol king heerste. Vier pagina’s lang werd in felle bewoordingen afge geven op het parlementarisme, de toenmalige regering en de door de socialisten gepredik te klassenstrijd. De eisen van het Verbond waren nog relatief gematigd: het Verbond pleit te voor een sterke natie en een krachtigere rol van de vorst, tegen de - in hun ogen - afstompende traditionele partijpolitiek en voor begunstiging van het particulier initiatief. Opvallend daarbij was dat het woord fascisme - wellicht om tactische redenen - nog angst
Op 23 januari was het precies 100 jaar geleden dat in Nederland het Verbond van Actualisten (VvA) werd gesticht. Deze vandaag totaal vergeten club wordt doorgaans als de eerste op fascistische leest geschoeide partij in Nederland beschouwd.
Alhoewel ‘partij’ wellicht een té groot woord was voor deze politieke groupuscule. De oprichters van de VvA hadden zich laten inspireren door het succes van Benito Mussolini en diens Mars op Rome in oktober 1922.
vallig werd gemeden. Het op vrij beperkte schaal verspreiden van schreeuwerige manifesten en strooibiljetten bleef in de eerste maanden van het VvA de voornaamste activiteit van de actualisten.
Het VvA slaagde er - ondanks verwoede pogingen - niet in om voet aan de grond in het Nederlandse politieke landschap te krijgen. Dat had heel veel te maken met de leiding van het Verbond. Professor De Jong bleek allesbehalve een geboren leidersfiguur te zijn en vooral het optreden van Sinclair de Rochemont oogstte behoorlijk wat kritiek. Tijdgenoten omschreven hem als een man van grote intelligentie, maar weinig sociale en contactuele vaardigheid. Velen beschouwden hem als een regelrechte chaoot die grotendeels in een eigen fantasiewereld leek te leven en dat had natuurlijk gevolgen voor het VvA. Niet alleen bleken tal van door Sinclair de Rochemont opgerichte afdelingen alleen op papier te bestaan, maar zijn eigengereide en vaak weinig diplomatieke optreden zorgde heel vaak ook nog eens voor interne strubbelingen.
Pas nadat luitenant
W.H. Snijders in 1924 Sinclair de Rochemont als secretaris was opgevolgd, zou
het optreden van het Verbond van Actualisten wat doortastender worden. Niet voor niets omschreef J. L. Van der Pauw in zijn in 1987 verschenen boek over de VvA de organisatie als ‘een minimum aan theorie en een maximum aan daden’. In Amsterdam vormden de actualisten een kleine, maar fanatieke knokploeg die enige publiciteit behaalde toen die knokploeg op ruwe wijze een vergadering van het Internationale Antimilitaristen Vereeni-
HET VVA SLAAGDE ER NIET IN OM VOET AAN DE GROND IN HET NEDERLANDSE POLITIEKE LANDSCHAP TE KRIJGEN
ging verstoorde. In mei en juni 1924 wisten de actualisten bovendien de aandacht op zich te vestigen met een actie waarbij zij door het ronselen van werklustigen een socialistische staking bij Werkspoor wisten te breken. Kort daarop richtte de VvA zelfs een eigen vakbond op: de Nationale Arbeiders Organisatie (NAO).
INTERNE STRUBBELINGEN
De hardhandige methodes van de actualisten leverden het Verbond evenwel weinig sympathie op. Door onderlinge spanningen en conflicten verliep het gezelschap bovendien steeds meer. Binnen het VvA bestond nauwelijks nog overeenstemming over de te volgen koers. Tegenover de gematigde, burgerlijke vleugel rond De Jong stonden de meer rauwe ‘Mussolini-fascisten’ rondom Alfred Haighton. In 1925 zouden de interne strubbelingen het Verbond grotendeels lamleggen. In juli 1925 werd nog wel deelgenomen aan de verkiezingen voor de Tweede Kamer, maar tot het voeren van een verkiezingscampagne waren de hopeloos verdeelde actualisten nauwelijks nog in staat. Het resultaat was navenant: 2.253 stemmen (0,07 procent).
Na het debacle van de verkiezingen viel het Verbond uiteen. Een groep rond De Jong fusioneerde in juli 1926 met het uiterst conservatieve Vaderlandsch Verbond, terwijl een vanuit het NAO opgezet actiecomité het verdere bestaan van het Verbond probeerde te rekken. Geldschieter Haighton trok zich geleidelijk terug en begon de uitgave van het fascistische blad De Bezem. In november 1928 werd het Verbond van Actualisten officieel opgeheven. De meeste leden vervoegden toen, in navolging van Sinclair de Rochemont en Haighton, de nieuwe beweging rond het blad De Bezem. JAN
“Vlaanderen met ambitie naar Zomerspelen in Parijs en Winterspelen in Milaan” was de titel van de persmedeling van onze vriend en minister van Sport Ben Weyts. Goed zo, maar mag het ietsje meer zijn?
Zo verklaart Ben Weyts in zijn persmededeling: “Ons Vlaams topsportbeleid loont. We maken duidelijke keuzes en investeren in topsport.” “Dat beleid rendeert en verstevigt onze ambities”, aldus Weyts. “Bovendien gaat investeren in topsport ook verder. Topsporters nemen heel Vlaanderen op sleeptouw: hun prestaties spreken tot de verbeelding en stimuleren jong en oud om ook zelf in beweging te komen.”
Ben Weyts, sinds 2019 Vlaams minister van Sport (en ook van Dierenwelzijn, Onderwijs en Vlaamse Rand) wil de modale Vlaming meer aan het bewegen krijgen. Vlaamse topsporters moeten daarbij als voorbeeld dienen. De gouden medaille voor bijvoorbeeld Nina Derwael had bij het grote publiek meteen een gevolg want dat goud deed het aantal inschrijvingen in de turnclubs massaal toenemen.
Bijkomend zou Ben Weyts graag hebben dat de Vlaamse topsporters goed zouden scoren tijdens de Olympische Zomerspelen in Parijs (juli 2024) en de Olympische Winterspelen in Milaan (februari 2026).
Geld
Om onze Vlaamse topsporters nog beter op te leiden, is er een jaarlijks budget van 28 miljoen euro beschikbaar. Dat bedrag is de voorbije jaren enkel toegenomen, jaarlijks met zowat een miljoen. Aan Franstalige kant wordt er slechts 11 miljoen euro vrijgemaakt voor topsport. Niettemin is er nog een ander groot verschil: vandaag biedt Weyts aan 68 topsporters een contract aan, terwijl aan Franstalige kant er 78 atleten zo’n contract krijgen.
Vrij vertaald: met een kleiner budget worden door ADEPS (wat staat voor Administration générale du Sport, de Franstalige tegenhanger van Sport Vlaanderen) meer topsporters ondersteund. Desondanks bleef de sportieve oogst beneden de taalgrens vrij mager, enkel de naam van Nafissatou ‘Nafi’ Thiam schiet ons te binnen, terwijl aan Vlaamse kant de medailleoogst veel hoger lag.
BOIC
Terecht vraagt Ben Weyts dat Vlaanderen meer impact zou krijgen op het beleid van het Belgisch Olympisch en Interfederaal Comité (BOIC), de federale instantie die België op olympisch niveau vertegenwoordigt. Ondanks het feit dat Vlaanderen méér investeert in sport en méér medailles behaalt, blijft de stemverhouding binnen het BOIC paritair. Weyts heeft daarom gevraagd om ook daar verandering in te brengen, zowel demografisch, democratisch als budgettair. Een voorbeeld: vier leden van het BOIC zetelen ook in het IOC, het Internationaal Olympisch Comité. Drie van die vier Belgische leden behoren tot de francofonie.
Het blijft een moeilijk verhaal. Terwijl ‘sport’ een bevoegdheid is van de regio’s, is het nog altijd ‘Team Belgium’ dat zal afreizen naar Parijs en Milaan en er in het Belgische paviljoen zal feesten, de Brabançonne zal meelippen en poseren voor de Belgische vlag, tot eer en glorie van België/Belgique.
De Olympische Spelen, en bij uitbreiding alle internationale sportmanifestaties, zouden een ideale gelegenheid kunnen zijn om het product ‘Vlaanderen’ internationaal bekend te maken. Maar mijns inziens gebeurt dat dus te weinig of zelfs helemaal niet. Het zou goed zijn dat de Vlaamse regering daar ook eens over nadenkt en, wie weet, er ook eens een budget voor vrijmaakt.
Financieel expert Paul Becue is al zeven jaar voorzitter van de Vereniging Vlaamse Academici (VVA). Sinds mei vorig jaar staat hij ook aan het hoofd van het Overlegcentrum van Vlaamse Verenigingen (OVV). Volgens hem vervult de Vlaamse Beweging twee belangrijke taken: het beschermen van onze welvaart en erover waken dat de V-partijen hun idealen trouw blijven.
Elke Vlaamsgezinde die over een masterdiploma beschikt, is welkom bij de Vereniging Vlaamse Academici (VVA). Ze biedt lezingen aan over een brede waaier aan onderwerpen die moeten bijdragen tot de multidisciplinaire vorming van haar leden. “Het Vlaamse aspect staat daarbij dikwijls centraal”, vertelt voorzitter Paul Becue.
Jaarlijks organiseert de VVA ook een Algemene Ledendag. Die vindt dit jaar plaats op zaterdag 25 maart 2023 in Antwerpen. In de voormiddag staat een academische zitting over het archief en de geschiedschrijving van de Vlaamse Beweging in samenwerking met het ADVN op het programma, gevolgd door onder meer een bezoek aan het pas gerenoveerde KMSKA.
Huis met vele kamers
Becue is niet alleen voorzitter van de VVA: sinds mei vorig jaar staat hij ook aan het hoofd van het Overlegcentrum van Vlaamse Verenigingen (OVV). Een overlegorgaan is volgens hem broodnodig om de versplintering tegen te gaan. “De Vlaamse Beweging is een huis met vele kamers. Sommige verenigingen streven naar volledige onafhankelijkheid, terwijl andere genoegen nemen met een grote mate van autonomie
in de vorm van confederalisme”, schetst hij.
Het OVV tracht onder de diverse aangesloten verenigingen de grootste gemene deler te vinden om met gemeenschappelijke standpunten naar buiten te komen, bijvoorbeeld over de groeiende financiële transfers van Vlaanderen naar Wallonië. “De Vlamingen zijn al te dikwijls verdeeld, en dat kunnen de Franstaligen in hun onderhandelingen goed uitspelen.” Daarin ziet Becue een parallel met de partijpolitiek. “De V-partijen halen samen bijna 50 procent in de peilingen, maar vangen elkaar voortdurend vliegen af. Ik hoop dat ze in de toekomst kunnen samenwerken om een blok te vormen tegen de Franstalige partijen.”
De voorzitter van het OVV betreurt dat grote ledenorganisaties zoals Davidsfonds, Vermeylenfonds en Willemsfonds het Overlegcentrum hebben verlaten, maar heeft naar eigen zeggen te veel respect voor de Vlaamse Beweging om zich daardoor te laten afschrikken.
Sociaaleconomische hervormingen
Hoewel Becue de taalkundige en culturele realisaties van de Vlaamse Beweging looft, moeten er volgens hem nog ver-
HORIZONTAAL
A. Stoffen om dun vloeibare stoffen dik te maken
B. Doctrine - Edelgas - Onderwijsnet
C. Onverwachts - Afstammelingen in de rechte lijn
D. Ambitieus - Vervoermiddel
E. Doctor - Veranderd
F. Vrouwelijk roofdier - Bijbelboek
G. Ontsluiten - Reeds - In opdracht
H. Recht stuk vaarwater - Natriumfluoride - Groothartig
I. Bij elkaar horende dingen - Kranig - Sine loco
dere stappen worden gezet op sociaaleconomisch vlak. “Sociaaleconomisch hangen we nog steeds aan de leiband van Wallonië”, hekelt hij. “Vlaanderen wordt economisch en financieel belemmerd in zijn ontwikkeling door het Franstalige blok aan zijn been dat alle hervormingen kan blokkeren door de grendels in de Grondwet. De taak van de Vlaamse Beweging moet er vandaag in bestaan onze welvaart te beschermen.”
Dat is evenwel niet de enige taak die Becue weggelegd ziet voor de Vlaamse Beweging. “Ze moet er ook over waken dat de V-partijen hun idealen niet verloochenen. N-VA en Vlaams Belang moeten natuurlijk pragmatisch te werk gaan, maar ze mogen ook niet te veel toegeven. De Franstaligen zijn al meermaals geslepen onderhandelaars gebleken.”
PS-voorzitter Paul Magnette kwam recent onder vuur te liggen na een interview met Dag Allemaal waarin hij het cliché van de hardwerkende Vlaming en de luie Waal leek te bevestigen. Ook Becue heeft in zijn professionele carrière de verschillen tussen beide taalgroepen aan den lijve ondervonden. “Ik heb lang met Franstaligen samengewerkt: ze leven inderdaad in een andere wereld. Hun mentaliteit en ingesteldheid kan je niet veranderen. Ik zou daarover een boek kunnen schrijven, maar dan zou ik op veel gevoelige tenen trappen”, besluit hij.
J. Titaan - Arabische vorsten - Baskische afscheidingsbeweging
K. Belangstelling wekken
L. Catalaans architect - Een bepaald persoon
VERTICAAL
1. Gewelddadig
2. West-Vlaamse stad - Koperroest
3. Omlaag - Voormalig CD&V-voorzitterFrans pers. vnw.
4. Systematisch afzoeken van de zeebodemPijn en verdriet
5. Organen - Beeldvormende techniek om het gedrag van weefsel te meten
6. Bevruchting
7. Lidwoord - Bestorming - Perzische taal
8. Smelt - Vlaams-Brabantse gemeente
9. Welke dan ook - Emeritus
10. Europese Unie - Tijdperk
11. Landbouwwerktuig - Kunstenaars
12. Nederlanse provincie
Paul Becue - voorzitter OVV en VVA
“Sociaaleconomisch hangt Vlaanderen aan de leiband van Wallonië”
Bon, altijd iemands broer, altijd iemands kind en zo van die dingen. En in iedere mens schuilt uiteraard iets goeds. We kennen allemaal de foto van Poetin die hondjes streelt, dus helemaal slecht kan die mens ook niet zijn. Maar dit stuk gaat over een heel ander type mens. Het soort dat hondjes in een recycleerbare jutezak propt en van bruggen gooit omdat hondjes nu eenmaal te veel CO2 produceren naar zijn smaak. Of zomaar zijn eigen schepper losjes voor de bus stampt in de hoop om een paar likes te ontvangen op zijn Twitteraccount.
Maak kennis met Michiel Martin, ‘journalist’, die in de krant De Morgen zijn vader aanklaagt omdat hij te veel drinkt. Bij wijze van verrassing zeg maar. Het moet niet altijd een verjaardagkaartje zijn, nietwaar? Papa zal die morgen naar de brievenbus gelopen hebben, zijn gratis exemplaar van De Morgen er uitgevist hebben en dan vastgesteld hebben dat kleine Michiel leren lezen en schrijven een heel slecht idee was. De titel waarmee Michiel zijn papa verraste? “Brief aan mijn vader en zijn generatie: jullie drinken te veel. En te vaak.” Waarna hij zo hevig met het vingertje zwaait dat je het via een oogkas voelt binnendringen in papa’s hersenpan.
Michiel de incapabele schlemiel
Michiel out niet alleen zijn vader als een chronische zuipschuit, maar ook de vrienden van zijn vader en zichzelf. Maar dan wel een heel klein beetje. Hij heeft godbetert 14 eenheden per week gedronken, terwijl de limiet op 10 ligt. Vader daarentegen, die zoop deze week nog maar eens zichzelf, zijn familie en de hele dorpskern in de vernieling. Zoals hij iedere week doet. En Michiel vond het gepast om dat met de wereld te delen. Hoewel, de wereld? De wereld van mensen die De Morgen lezen. Dat zijn er dan wel niet veel, het blijft toch ongelooflijk crapuleus.
Je kan er trouwens donder op zeggen dat Michiel applaus verwacht omdat hij de moed heeft gehad ‘om zich kwetsbaar op
te stellen’. Want dat is deze dagen een reden voor applaus, u kwetsbaar opstellen. Behalve dan misschien in Oekraïne waar je je beter wat goed beschermd kan opstellen. Dat is ietwat verwarrend voor Michiel. Vandaar dat hij zich liever bezighoudt met papa te beschamen in plaats van oorlogsjournalistiek. Maar zou lieve Michiel dit al eens anders bekeken hebben? Vanuit het perspectief van zijn vader die al zijn Latijn in zoonlief stak, hem opvoedde met liefde en begrip, dagelijks naar het werk trok opdat Michieltje niets zou tekortkomen. Om dan in de herfst van zijn leven vast te stellen dat zijn eigen vlees en bloed bij De Morgen werkt? Een mens zou van minder te veel drinken, hé Michiel? Dat hij al uw artikels uit de krant knipt is geen bewijs van het tegendeel. Misschien wou hij gewoon alle bewijsmateriaal doen verdwijnen.
De partij Groen heeft haar pijlen gericht op de koffiekamer van het parlement. De ‘koffiekamer’ is dan ook de eufemistische en enigszins elegante omschrijving voor het goor drankhol uit Dantes zesde hellecirkel. Uw lijfblad maakte een analyse van de rol die alcohol speelde in ons politiek bestel en beantwoordde meteen de vraag of er nog een toekomst is weggelegd voor de geestverruimende substantie. Zet u schrap voor ‘Het verhaal van alcohol in Vlaanderen’.
Alcohol en dit land hebben steeds een nauwe verwevenheid gekend. Op ieder cruciaal moment in onze nationale geschiedenis liet ‘C2H5OH’, zoals alcohol in meer wetenschappelijke kringen bekendstaat, zijn sporen na. Zo vragen experten en politici zich nog steeds af hoe ze in godsnaam aan die zesde staatshervorming gekomen zijn en wat daar nu precies in staat. “Op het eerste gezicht lijkt het complete dronkemansklap”, oordeelden juristen. “Op het tweede gezicht wordt dit vermoeden onomstotelijk bevestigd.” Nochtans was de zesde staatshervorming bij aanvang al een reparatie-initiatief voor de vijfde staatshervorming waar evenmin iemand kop noch staart aan kreeg. Door telkens opnieuw overmatig te drinken gedurende drie dagen, proberen staatshervormers in de geesten van de vorige staatshervormers te kruipen om op die manier het nodige inzicht te verwerven in hun denkpistes en zo de basis te leggen voor een nieuwe staatshervorming, waarvan je zegt: “Welke zattekloot is hiermee afgekomen? Haal mij eens een paar flessen cognac zodat ik hierin wat correcties kan aanbrengen.” Het is een traditie die teruggaat naar een opera in 1830, waarbij een groepje zwaar beschonken Brusselaars naar een voorstelling ging toen een Nederlander plots iemands glas omstootte en de onafhankelijkheid werd uitgeroepen. Zelfs de grootmachten die destijds België lieten ontstaan, stoten mekaar vandaag graag nog eens aan op internationale toppen om mekaar eraan te herinneren dat een beetje drank moet kunnen, maar dat zaken als ‘België’ echt wel niet meer voor herhaling vatbaar zijn.
En dan is er nu dus het voorstel van Groen om alcohol te verbieden in de politiek. Kwatongen beweren dat zij de enigen zijn die van nature zo gestoord zijn dat ze zonder alcohol dit land kunnen begrijpen, maar dat is slechts een deel van de waarheid. De vraag is niet enkel of alcohol onze beleidsorganen schade toebrengt, het is net zo goed de vraag of de Belgische constructie wel enige nuchterheid verdraagt. Grondwetspecialist en gewezen toppoliticus Johan Vande Lanotte waarschuwt voor al te drastische droogleggingen. “De meeste mensen doen geen moeite om dit land te begrijpen en hebben dan ook makkelijk praten”, stelt Vande Lanotte. “Ik daag echter iedereen uit om de Belgische constructie in nuchtere toestand te doorgronden. Dat is ondraaglijk. Het gebrek aan democratie, de geldverspilling, de
vergaande structureel verankerde onkunde… Dat wens je je ergste vijand niet toe. Als men dit echt wil doorvoeren, stel ik de invoering van een geleidelijke ontnuchtering voor tegen 2093. Ten vroegste.”
Ook Herman De Croo, 50 jaar parlementslid en vader van de premier, doet een beroep op het bezopen verstand: “De mensen die hiervoor pleiten moeten heel goed beseffen waar ze mee bezig zijn. Dit is gevaarlijk en ondermijnt de democratie zoals we die in dit land kennen. Ik weet zeer goed waarover ik praat. In mijn lange carrière in ons parlement heb ik collega’s gekend die deze radicale nuchterheidstheorie aanhingen. Ik zeg u: vandaag zijn zij er niet meer. Ik zal u zelfs meer zeggen: mensen zijn van mening dat Michel Daerden een zwaar alcoholicus was. Niets is minder waar. De man maakte de kapitale vergissing om in nuchtere toestand twee bladzijden over de pensioenplannen van dit land na te lezen en hij is die klap nooit meer te boven gekomen.” Oud-premier Marc Eyskens vindt het alcoholverbod een ronduit extremistische stelling: “Dit land is gebouwd op alcoholmisbruik. In ieder ernstig land zou dit een optie zijn, maar niet in een apenland als België.”
