Charles Michel ligt onder vuur. Als president van de Europese Raad viel hij tot nu toe alleen op met het stoelenincident in Ankara, waar hij parmantig naast Erdogan ging zitten en Von der Leyen verplichtte om recht te staan. Hij blijkt ook intern een zwakke voorzitter, vooral bezig met buitenlandse reisjes en het uitwerken van zijn rivaliteit met Von der Leyen.
Wat is de kans dat de zoon van een getalenteerde politicus ook een getalenteerde politicus is? De meeste praktijkvoorbeelden in België doen vermoeden dat die klein is. In het land van de middelmatigheid viel Charles, zoon van Louis Michel, nooit helemaal door de mand, maar de oplettende toeschouwers wisten beter. “Hij was nooit een sterke premier”, zegt politicoloog Carl Devos. “Hij had altijd moeite om zijn coalitiepartners op dezelfde lijn te krijgen.”
Op een niveau hoger, dat van de EU, wordt het moeilijk om de leegte van Michel te negeren. Een andere politicoloog, Steven Van Hecke, noemt hem een voorbeeld van het ‘Peter Principle’, de sarcastische beschouwing dat mensen gepromoveerd worden tot ze een niveau bereiken waarvoor ze onbekwaam zijn. Het internationale magazine Politico schreef daar vorige maand over: “Al jaren wordt in kringen van de EU gefascineerd gekeken naar de politieke loopbaan van Michel. De mensen verbazen zich erover hoe hij deze soort jobs heeft kunnen bemachtigen.”
In het uitvoerige artikel van Politico wordt Michel beschreven als een ijdele, steeds meer geïsoleerde man, wiens relaties met de nationale regeringen op een dieptepunt zitten. Het vertelt bijvoorbeeld over de door hem geleide Europese Raad van februari, die zo traag en chaotisch verliep dat de Deense premier Mette Frederiksen haar geduld verloor. De andere leiders deelden haar kritiek op het oeverloze debat dat maar niet in de richting van concrete besluiten ging. In België kan besluiteloosheid dan wel een politieke traditie zijn, andere regeringen delen die blijkbaar niet.
De reizende president
Een wijs man vertelde me ooit dat instellingen met weinig echte macht dat proberen te compenseren met uiterlijk vertoon.
Michel is daar een goed voorbeeld van.
Hij draagt de titel ‘president’, maar heeft zelfs niet bij benadering de macht van een echte president. Michel compenseert dat door de hele wereld af te reizen - vier keer meer dan zijn voorgangers - om zich over-
al te laten ontvangen als was hij het staatshoofd van de EU.
De kritiek op zijn vele reisjes wordt steeds luider, zeker nadat Le Monde begin deze week uitbracht dat Michel zijn presidentiële budget volgend jaar nog eens met 25 procent wil optrekken. Het grootste deel daarvan gaat naar zijn megalomane staatsbezoeken. Bovendien, typisch voor de leiders die het klootjesvolk aanmanen hun CO2-uitstoot te beperken, vliegt hij liefst met een privéjet. Verschillende lidstaten en fracties in het Europees Parlement hebben nu aangekondigd hem hierover te zullen ondervragen.
Volgend jaar kan Michel niet opnieuw aangesteld worden als president van de Europese Raad. Er wordt algemeen aangenomen dat hij dan een andere internationale topjob wil bemachtigen. Hij zou bijvoorbeeld commissievoorzitter of ‘hoge vertegenwoordiger van de EU voor buitenlandse zaken’ kunnen worden. Ideaal om nog wat meer van de wereld te zien.
Het geraakte in veel kranten een beetje ondergesneeuwd door de fascinatie voor de sociaaldemocratische premier Sanna Marin (wie zegt dat goede looks niet van tel zijn?), maar er gebeurden heel wat interessante dingen tijdens en na parlementsverkiezingen in het jongste NAVO-lid.
Zo kondigde de rechtse Finnenpartij - een van de winnaars van de verkiezingen - vorige week hun verhuis aan van de nationalistische ID-fractie (Identiteit & Democratie) naar de nationaal-conservatieve ECH-fractie (Europese Conservatieven & Hervormers) in het Europees Parlement (EP).
Op zich is dat niet zo ongewoon. De Ware Finnen zochten in het verleden achtereenvolgens aansluiting bij Nigel Farage, ECH en ID, om nu dus opnieuw bij de ECH te belanden. De reden die de Finnenpartij voor het recentste vertrek opgeeft is daarentegen wel opmerkelijk.
Te naïef
De partij maakt gewag van een “radicale verandering in het veiligheidsbeleid… als gevolg van de meedogenloze aanvalsoorlog die door Rusland is begonnen”. Daarom “moeten we onze internationale samenwerkingsnetwerken opnieuw onderzoeken”, aldus de Finnenparitj. “We hebben geconcludeerd dat we tot een groep… moeten behoren waarvan de aangesloten partijen verenigd zijn door de compromisloze verdediging van de westerse beschaving en de architectuur van het Europese veiligheidsbeleid.”
Met andere woorden: de Ware Finnen vinden ID niet ‘anti-Russisch’ genoeg, te naïef, en zoeken daarom aansluiting bij de eerder ‘Atlantisch’ ingestelde ECH. De mededeling van de partij kan moeilijk anders gelezen worden. Voor de goede orde: ook binnen de ECH zitten enkele uitgesproken pro-Russische partijtjes, heel wat ID’ers zijn ook voorstander van steun voor Oekraïne (Gerolf Annemans vond het leveren van Belgische F-16’s bijvoorbeeld geen probleem), maar ID heeft de perceptie nu eenmaal niet mee.
Het opheffen van sancties, pleidooien om open te staan voor dialoog en handel met het Rusland van Poetin, het stoppen met wapenleveringen,… Het zijn nu eenmaal standpunten die populair zijn bij vele AfD- of RN-politici, maar die onbespreekbaar zijn in Polen, Finland of de Baltische Staten. West- en Oost-Europa
Misschien legt het nieuws niet zozeer een pijnlijke tweespalt bloot tussen verschillende kampen in Europees rechts, maar veeleer geografische en culturele verschillen tussen West- en Noordoost-Europa. Frankrijk, Italië en Duitsland hebben immers traditioneel een naïevere blik op Rusland. De drie West-Europese sterkhouders zijn ook minder happig om Oekraïne snel bij de Europese Unie binnen te laten. Polen is daarentegen wel een grote voorstander.
De Polen zien de Oekraïners in de eerste plaats als een broedervolk, maar in het standpunt van de conservatieve Poolse regering spelen ook andere overwegingen mee: ze zien in de toelating van Oekraïne tot de EU een middel om het numerieke overgewicht van het progressieve Duitsland en Frankrijk te breken, met behulp van een grote, nieuwe, conservatieve, Oost-Europese lidstaat. Het machtscentrum van de EU zou daarmee in Oost-Europa komen te liggen.
HOOFDREDACTEUR
Een man die seks heeft met een pornoactrice, terwijl zijn vrouw op hun pasgeboren zoontje past, is niet bepaald een toonbeeld van moraliteit. In België, met een premier die ook een pornoactrice contacteerde, vermoedelijk niet met de bedoeling haar mening te vragen over het Europese landbouwbeleid, kan men daar echter moeilijk uit de hoogte over doen. Zorgwekkender is de groeiende polarisering in de VS, die er in dit geval toe leidt dat de leider van de oppositie een levenslange gevangenisstraf boven het hoofd hangt.
In totaal zijn er 34 aanklachten tegen Trump. In werkelijkheid gaan die over 34 juridische deelaspecten van dezelfde zaak. Trump had tijdens de campagne van 2016 aan pornoactrice Stormy Daniels 130.000 dollar aan zwijggeld betaald. Trump werd afgeperst door Daniels, die dreigde hun affaire - die door Trump wordt ontkend - in de pers te brengen. De pornoactrice/afperser heeft intussen van de linkse gemeenteraad van West-Hollywood de ‘sleutels van de stad’ gekregen voor haar “moed en liefde voor de waarheid”.
Zwijggeld eisen is strafbaar, zwijggeld betalen niet. Toch gaat procureur Alvin Bragg van Manhattan, New York nu achter Trump aan, omdat hij die ‘onkosten’ onjuist geboekt zou hebben. Op zich is dat een licht misdrijf (‘misdemeanour’), dat trouwens reeds verjaard is, maar Bragg beweert dat Trump daarmee de intentie had om grotere misdrijven in te dekken, waaronder inbreuken op de verkiezingswetgeving. Daarmee zou hij dan ‘felonies’ begaan hebben, die zwaarder bestraft worden en niet verjaard zijn. Als het ingewikkeld klinkt, is dat omdat het ingewikkeld ís.
www.palnws.be
Redactie & beheer:
Uitgeverij ’t Pallieterke
Lagesteenweg 5 bus 1, 1850 Grimbergen
Tel. : 03-232 14 17
Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net
Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net
Abonnementen binnenland Abonnement buitenland:
3 maanden: 52 euro Tarieven afhankelijk van de 6 maanden: 104 euro bestemming. Alle inlichtingen
1 jaar: 208 euro op de kantoren.
Steunabo 1 jaar: 300 euro
Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend
rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres:
BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB
Elke week op donderdag in uw krantenwinkel
Oud-hoofdredacteurs:
Bruno De Winter (1945-1955, stichter), Jan Nuyts (1955-2000), Leo Custers (2000-2010), Karl Van Camp (2010-2020)
Kernredactie:
Jurgen Ceder, Stijn Derudder (eindredacteur), Wannes Neukermans, Anton Schelfaut, Michaël Vandamme, Pieter Van Berkel (hoofdredacteur), Karl Van Camp
Verantwoordelijke uitgever: Wart Van Schel
Foto's: Belga, Photonews
De wijsheid van een senator in 1998
Trump wordt uiteraard geviseerd. Bij geen enkele andere burger zou men deze verjaarde overtreding nog pogen te recycleren als een zwaarder misdrijf. Bovendien zou de rechterlijke macht eigenlijk net terughoudender moeten zijn bij vervolging van politici. De (relatieve) onschendbaarheid van onze parlementsleden is ingegeven door de angst voor precies dat wat nu in New York gebeurt: de machthebbers die de rechtsmacht inzetten tegen de oppositie.
Dat politici meer moeten beschermd worden tegen gerechtelijke procedures was ook de stelling van een Amerikaanse senator die daarover in 1998 een gewichtige tussenkomst hield. Vooral een (ex-)president mag niet lichtvaardig in beschuldiging gesteld worden, meende hij. Hij wees erop dat de president de enige is die wordt verkozen door het hele Amerikaanse volk. De scheiding der machten zegt dat hij beschermd moet worden tegen politiek gemotiveerde vervolgingen. Indien we dat niet doen, argumenteerde de senator, ondermijnen we het geloof van het volk in de democratie.
om zich als martelaar te presenteren en daarmee zijn presidentiële campagne op gang te trekken.
Dat is ook de overweging van Bert Bultinck in Knack. Hij ontkent dat het proces politiek gemotiveerd is, met het argument dat Trump er voordeel kan uithalen en dat Bragg pas politiek zou handelen indien hij om die reden géén proces zou starten. Dat argument faalt om verschillende redenen.
De Clintons werden nooit vervolgd voor misdrijven die veel manifester waren. Bragg heeft geen misdrijf ontdekt waarvan hij de dader gestraft wil zien. Hij heeft een dader gekozen en is dan op zoek gegaan naar een misdrijf. De politieke motivatie is overigens zonneklaar. Bragg is een zelfverklaarde Democraat, verkozen in een Democratische stad, in een Democratisch staat. Bij zijn verkiezingscampagne als District Attorney had hij beloofd Trump te zullen aanklagen, op welke grond ook. Zijn campagne werd mede betaald door George Soros, volgens De Tijd een ‘liberale filantroop’, maar correcter te beschrijven als een financier van radicaal links activisme over de hele wereld.
Ramp voor de democratie
Zelfs in progressieve media uiten juristen grote twijfels over de gedegenheid van de aanklacht. Bragg blijkt een zeer wankele constructie te hebben opgezet, met als enige bedoeling Trump voor de rechtbank te krijgen. Ondanks de enorme inspanningen die het bestel zich heeft getroost om Trumps activiteiten door te lichten, lijkt de oogst bepaald mager. Je gaat meer onwettelijkheid in de begroting van een kerkfabriek vinden (zij het waarschijnlijk niet in de vorm van betalingen aan een pornoactrice).
Indien Trump voor alle aanklachten veroordeeld zou worden, kan hij een maximumstraf van 136 jaar gevangenis krijgen. Dat de kans dat dit gebeurt klein is, doet niets af van wat hier in essentie wordt geprobeerd: mensen van de regerende partij van de VS proberen de leider van de oppositie op basis van een zuiver politiek gemotiveerde rechtszaak in de gevangenis te krijgen. Je hoeft geen enkele sympathie voor Trump te hebben om te beseffen dat wat met hem wordt geprobeerd niet beter is dan wat Poetin deed met oppositieman Alexei Navalny die 9 jaar gevangenis kreeg na een politiek gemotiveerde klacht over verduistering.
Die senator was Joe Biden. Hij verzette zich toen tegen ‘impeachment’ van Bill Clinton en het gerechtelijke onderzoek tegen hem onder leiding van Kenneth Starr. Trump is momenteel wel geen president, maar hij wordt vervolgd omdat hij het was en opnieuw wil worden. Clinton werd ook na zijn presidentschap niet aangeklaagd voor de onmiskenbare meineed over zijn seksuele relatie met Monica Lewinski. Ook zijn vrouw Hillary werd trouwens nooit voor de strafrechter gebracht voor haar sabotage van het onderzoek inzake het e-mailschandaal.
Links toont zich opnieuw als fanatiek, haatdragend en bereid om alle middelen te hanteren
Soros
Het valt op hoe gemakkelijk de Vlaamse pers aan de kern van de zaak voorbij gaat. Er is hier en daar ergernis merkbaar, maar die gaat over de mogelijkheden die nu aan Trump worden geboden
Bovendien worden politieke acties niet altijd door wijsheid gestuurd. Het proces tegen het Vlaams Blok was een stommiteit. Het bezorgde de partij de grootste verkiezingsoverwinning ooit. Dat proces werd niet op gang gebracht door een centraal geleid complot, maar door een escalatie van ideologisch gemotiveerde wetswijzigingen en politieke initiatieven waaraan niemand een einde durfde maken. In dat opbod versloeg fanatisme, toen net als nu, de wijsheid. Bragg had beloofd Trump aan te klagen. Wanneer hij te veel talmde, begonnen zijn militante aanhangers te protesteren. Twee medewerkers gaven al hun ontslag. Onder druk zette hij dan toch zijn gedoemde offensief in gang.
Voor de reeds ondermijnde democratie in de VS is deze zaak een ramp. Links toont zich opnieuw als fanatiek, haatdragend en bereid om alle middelen te hanteren. Rechts, dat eindelijk klaar leek om zich van de onzalige erfenis van Donald Trump te ontdoen, ziet zich opnieuw verplicht rond hem te scharen. Ook de rivalen en vijanden van Trump hebben zich zonder voorbehoud tegen de gerechtelijke procedure uitgesproken. Voor een conservatieve Amerikaan wordt het bijna een morele plicht om voor de niet zo morele Trump te stemmen.
De verschillende vakantieregelingen in het Vlaamse en het Franstalige onderwijs zorgden verleden week voor enige politieke commotie in Brussel. Nu ja, dan toch bij enkele in het Nederlands communicerende partijen in Brussel (Vlaams kun je ze niet noemen), die ervoor pleiten dat het Vlaamse onderwijs zijn kalender zou afstemmen op die van het Franstalige. Of wat had u soms gedacht?
Sinds dit schooljaar volgt het Franstalige onderwijs een andere kalender dan de kalender die we in Vlaanderen gewoon zijn. De grootste verandering is ongetwijfeld dat de zomervakantie een beetje ingekort werd, maar er werd ook geschoven met de kortere vakanties in de loop van het jaar. Er is echter geen sprake van dat de Franstalige leerlingen voortaan meer dagen op de schoolbanken zouden doorbrengen dan de Vlaamse. De zomervakantie werd dan wel een beetje ingekort, maar de kortere vakanties van één week werden verlengd naar twee weken.
De hervorming van het Franstalige schooljaar is dus niet meer dan een vestzak-broekzakoperatie. Toch zijn een aantal pedagogen er heilig van overtuigd dat deze hervorming het verschil zal maken. Het schooljaar volgt nu immers een ‘7+2’-schema, met zeven weken school gevolgd door twee weken vakantie. Naar het schijnt zou dat voor kinderen het ideale ritme zijn om leerstof te kunnen verwerken. Bovendien zou de kortere zomervakantie ervoor zorgen dat de leerlingen minder leerachterstand oplopen en dat er minder schoolverlaters zijn. Vergeef ons onze scepsis, maar toch betwijfelen we dat deze nieuwe regeling het verschil zal maken. Zoals Vlaams Parlementslid en onderwijsexpert Jan Laeremans van Vlaams Belang raak opmerkte: “Pedagogen hebben ons de laatste 30 jaar al van alles wijsgemaakt. Die veranderingen zijn meestal niet ten goede geweest.” We zouden er nog aan willen
toevoegen: uitgerekend wat het onderwijs betreft, hoeft Vlaanderen helemaal geen lessen te krijgen van wat men in Franstalig België allemaal uitspookt. Onder meer de PISA-scores tonen dat aan, ook al zijn die voor Vlaanderen al lang niet meer wat ze ooit geweest zijn. Een beetje cynisch zou men trouwens kunnen opwerpen dat misschien niet een kortere zomervakantie, maar wat minder stakingsdagen de Franstalige leerlingen meer zouden helpen.
De Franstaligen doen gewoon eenzijdig hun zin en de traditionele partijen in Vlaanderen kunnen alweer niet snel genoeg volgen
Niettegenstaande er in Vlaanderen ook stemmen opgaan om de schoolkalender te hervormen, blijkt daar geen draagvlak voor te zijn. Dat was in ieder geval de conclusie van een advies hierover dat Vlaams minister van Onderwijs Ben Weyts (N-VA) verleden jaar vroeg aan de Sociaal-Economische Raad van Vlaanderen (SERV) en de Vlaamse Onderwijsraad (Vlor). Vooral de kortere zomervakantie zou bij de leerkrachten op tegenstand stuiten.
Toch dringen de paars-groene partijen Groen, Vooruit en Open Vld aan op
een wijziging, niet alleen in het Brusselse, maar ook in het Vlaams Parlement. Ook cd&v zou een wijziging, zeker in Brussel, niet ongenegen zijn. Hadden we niet alleen federaal, maar ook Vlaams een Vivaldi-regering gehad, kan je rustig aannemen dat de Vlaamse schoolkalender al lang netjes afgestemd was geweest op de Franstalige.
Mogen we trouwens eens een stoute vraag stellen? Zou het werkelijk zomaar een toeval zijn dat de Franstalige paars-groene partijen via de omweg van het pedagogische ‘7+2’-schema erin slaagden om de ‘lentevakantie’ te ontkoppelen van Pasen om ze rond 1 mei te plaatsen? Niet moeilijk dat ook Groen, Vooruit en Open Vld voor een gelijkaardige hervorming pleiten in Vlaanderen.
Wat hoe dan ook opvalt, is hoe los de argumenten van de Vivaldi-partijen zitten om de Franstaligen toch maar te kunnen volgen. Dat ze daarbij proberen om op twee benen te hinken, namelijk een pedagogisch en een praktisch, verraadt meteen al dat het hen noch om het pedagogische noch om het praktische te doen is. Bovendien houden noch de pedagogische noch de praktische argumenten steek.
Beginnen we met het pedagogische: is de Vlaamse zomervakantie te lang? Volgens de Molenbeekse schepen van Nederlandstalig Onderwijs Jef “Zwijg, gij zwarte rakker, zwijg!” Van Damme (Vooruit) is het Vlaamse systeem tegenwoordig de uitzondering. Daarbij kijkt hij wel alleen naar Frankrijk, Duitsland en… het
Franstalige onderwijs in België. We geven het toe: hij had Nederland nog aan het lijstje kunnen toevoegen, en het zegt misschien al iets over zijn ingesteldheid dat hij dat buurland vergat. Maar kijken we wat verder op de Europese kaart, dan blijken er genoeg landen te zijn met een langere zomervakantie dan in Vlaanderen. Daarbij hebben we het niet alleen over Portugal, Spanje en Italië, maar ook over landen zoals Polen, de Baltische landen, Zweden en Finland.
Maar wat met het praktische probleem dan, wanneer twee landsdelen hun schoolvakanties op verschillende tijdstippen plannen? Onder meer Brussels Parlementslid Arnaud Verstraete (Groen) vindt dat een vreselijk probleem, vooral omdat hij zelf één kind in het Vlaamse en één kind in het Franstalige onderwijs heeft. Hij is dan ook fervent voorstander van een gelijkschakeling. Maar je hoeft alweer niet verder dan Nederland of Frankrijk te kijken om vast te stellen dat verschillende schoolvakanties per regio meer regel dan uitzondering zijn. Nederland, toch niet zoveel groter dan België, kent zelfs drie verschillende regio’s en Frankrijk heeft naast drie zones op het vasteland ook nog een eigen regeling voor Corsica.
Op de keper beschouwd hoef je zelfs niet naar het buitenland te gaan om politici aan te treffen die er duidelijk geen probleem mee hebben dat de schoolvakanties niet over het hele land samenvallen. Bij de Franstalige politici leeft het probleem amper, en zelfs al werd er gewaarschuwd voor de mogelijke praktische gevolgen in Brussel, kozen ze er toch voor om hun vakantiekalender eenzijdig te wijzigen. Ziedaar dus nog maar eens België in een notendop: de Franstaligen doen gewoon eenzijdig hun zin en de traditionele partijen in Vlaanderen kunnen alweer niet snel genoeg volgen.
Vicepremier en federaal minister van Werk Pierre-Yves Dermagne (PS) zei in een interview dat extra belastingen de voorkeur genieten om het begrotingstekort onder controle te krijgen. Het leidde tot verontwaardigde reacties in Vlaanderen. Nochtans is het voorstel van Dermagne zeer voorspelbaar en past het in een politieke tactiek.
vaak autostickers “trop d’impots tuent l’impot” - “te veel belastingen doden de belastingen”. Maar in Wallonië ziet men gezien de linkse electorale meerderheid de oplossing voor budgettaire problemen niettemin bij hogere en nieuwe belastingen. Dermagne is hier trouw aan zijn ideologie.
Tweede element: nog zeker tot de verkiezingen van 2024 zal de PS zich opgejaagd voelen door de communisten van de PTB/PVDA. En dus moet men zich flink opstellen en eisen dat “het geld gehaald wordt waar het zit”. Deze links-populistische retoriek is een vast onderdeel van het PS-discours geworden, waarbij men vanuit de media blijkbaar onvoldoende ingaat op de haalbaarheid van die voorstellen. Rijkentaksen, hogere effectentaksen, vermogensbelastingen, enzovoort, behoren allemaal tot het PS-vocabularium. Alleen, de voorstellen staan op gespannen voet met de realiteit. Als je het vermogen van de rijkste 20 Belgische families belast aan 100 procent (onteigening dus), dan kan je met dat bedrag de sociale zekerheid ongeveer 15 maanden financieren. Wat ga je dan doen na die 15 maanden?
Derde punt: belastingen bepleiten is altijd gemakkelijk voor Franstalige politici. Het zijn toch de Vlamingen die het gelag betalen. Het was in dit verband een terechte tweet van N-VA-kamerlid Theo Francken: “Schrap ‘belastingen’ en schrijf er ‘Vlamingen’ boven. Dermagne (PS): ‘Extra begrotingsinspanning zal van belastingen moeten komen.’” De belastingen op arbeid zijn uiteraard even hoog in het hele land, maar door de hogere inkomens in Vlaanderen plus de betere werkzaamheidsgraad zorgen die voor meer belastinginkomsten. Ook alles wat met vermogen en spaartegoeden te maken heeft, is vooral een Vlaams verhaal. Het is als Waalse politicus dan ook gemakkelijk om zaken te beloven als iemand anders de rekening betaalt.
Ten slotte is er nog een zuiver electoraal element dat niets te maken heeft met de PS-angst voor de communisten. Met zijn betoog weet Dermagne dat hij de Vlamingen in de gordijnen jaagt. En het mag perfide klinken, maar met hun provocaties hopen de PS’ers dat gefrustreerde Vlamingen nog meer voor het Vlaams Belang gaan stemmen.
Levensverzekering Vivaldi II
België moet tegen 2026 12 miljard euro besparen om de begroting niet verder te laten ontsporen. Het is bekend: de volgende federale regering staat voor een zware opdracht. En tenzij er een ommekeer in stembus komt, lijkt een coalitie met de Parti Socialiste (PS) onvermijdelijk. Dus zij zullen mee de lijnen uitzetten. Vicepremier en federaal minister van Werk Pierre-Yves Dermagne (PS) gaf vorig weekeinde in een interview met de Tijd een duidelijke boodschap mee: om de begroting te saneren, zijn hogere belastingen noodzakelijk. En dat terwijl de fiscale druk hier al tot de top drie van de wereld behoort.
WOKE VAN DE WEEK
Het leidde tot een golf van verontwaardiging in Vlaanderen. Nu lag het interview - dat eigenlijk door wat makke journalisten werd afgenomen - in de lijn van de verwachtingen. Dermagne zegt dit niet zomaar. Er zijn verschillende redenen waarom de PS voor nieuwe of hogere belastingen wil gaan. Er zit zelfs een electorale tactiek achter.
Vlaams geld uitgeven
Eerst en vooral is het pleidooi voor een PS-minister niet zo verbazend. Als je door Wallonië rijdt, zie je wel
Econoom Peter De Keyzer stelde het op sociale media als volgt: “De reacties in Vlaanderen zijn nu al voorspelbaar: boosheid en meer stemmen voor extreemrechts. Dat is een bewuste strategie. Hoe groter het Vlaams Belang, hoe groter de kans op regeringsdeelname voor PS en hoe groter haar gewicht. Cynisch? Ja. Werkt het elke keer? Ja.”
Zolang het cordon sanitaire blijft bestaan, is dat reservoir aan proteststemmen later bij regeringsonderhandelingen een dood gewicht. Meer stemmen voor het Vlaams Belang betekent dan inderdaad een levensverzekering voor Vivaldi II. Tenzij de N-VA het echt hard speelt en dat cordon doorbreekt. Dan komt de PS-levensverzekering in gevaar.
Iedere week selecteren we de meest opvallende uitingen van woke gedachtegoed in deze contreien
Een ‘ramadan friendly’-label in Brusselse cultuurhuizen maakte de afgelopen week heel wat los. Ook moslims zelf waren allerminst gelukkig met het initiatief.
De woke-ideologie ziet elke niet-‘witte’, niet-‘cishetero’, niet-‘christelijke’, niet-‘westerse’, niet-etcetera minderheid als onderdrukte slachtoffergroep en ambieert daarom om al die groepen een eigen, knusse, geprivilegieerde, gesegregeerde plek te geven. In de Amerikaanse context, vanwaar woke komt overwaaien, gaat het onder meer om ‘safe spaces’ voor vrouwen, transgenders, Afro-Amerikanen en andere ‘BIPOC’s (Black Indian Person Of Color).
Zodra het gedachtegoed elders voet aan wal zet, zoals Europa, dan begint het in deze context nieuwe, andere minderheidsgroepen een slachtofferrol aan te praten. Neem moslims, waarvan er in de Verenigde Staten relatief weinig voorhanden zijn. De afgelopen maand, tijdens ramadan, leidden pogingen om moslims in te passen in woke tot heel wat potsierlijke initiatieven in Vlaanderen.
Safe space
Van al die initiatieven spant het ‘ramadan friendly’-label wellicht de kroon. “In Brussel is de ramadan tot nu toe vrijwel onzichtbaar gebleven in culturele instellingen”, klinkt het bij de initiatiefnemers. “Toch heeft een aanzienlijk deel van het publiek, de werknemers en de kunstenaars een moslim-achtergrond (sic). Door hun gebrek aan aandacht voor deze vastenmaand dragen de organisaties - ondanks hun inclusieve filosofie - bewust of onbewust bij tot de uitsluiting van moslims. Ook de mentale lasten die met deze vastenmaand verbonden zijn, krijgen hierdoor geen draagvlak.”
Om een mouw te passen aan dat zelf uitgevonden probleem introduceerde het
Brusselse Kaaitheater het reeds genoemde label, alsook een toolbox en een reeks richtlijnen om cultuurhuizen ‘ramadan friendly’ te maken. Een twintigtal Brusselse organisaties deden intussen mee. Naast een reeks praktische maatregelen, zoals het voorzien van een gebedsruimte, voldoende water en halalvoeding, wordt er ook aangeraden om “een nultolerantie voor islamofoob gedrag” te han-
teren, extra attent te zijn voor moslimbezoekers en -artiesten en niet “etnisch te profileren” en naar de religie van de bezoekers te gissen. Kortom: een safe space voor moslims tijdens ramadan. Wie mag het weer uitleggen?
Niet iedereen was even gelukkig met het initiatief. “Een dergelijke religieuze inmenging in de cultureel-artistieke praktijk lijkt me zeer problematisch”, vond Vlaams minister-president Jan Jambon (N-VA). Maar - belangrijker nog - het beoogde doelpubliek stond evenmin te springen om het label, integendeel. “Ramadanvriendelijk label voor Brusselse cultuurhuizen?”, vraagt Sheraz Rafi, raadgever van Brussels minister Sven Gatz (Open Vld). “Geen enkele moslim heeft hierom gevraagd. Zero. Slecht idee. En ja, wie mag het weer uitleggen?”
Youssef Kobo noemde het “het zoveelste voorbeeld van absurde, paternalistische ‘maatregelen’ die gelanceerd worden ter linkerzijde waar minderheden nooit om gevraagd hebben, en waarvoor wij wederom het gelag betalen”. Ook tekenend: wie het label wel toejuichte, was het controversiële islamo-gauchistische moslimbroedervehikel Collectif Contre l'Islamophobie.
Men kan mij wel uit Vlaanderen halen, maar Vlaanderen niet uit mij. Als je erop gaat letten, kom je overal in de wereld Vlamingen en Vlaams erfgoed tegen.
Zo wist ik niet dat veel Vlamingen deelnamen aan de verovering van Engeland in 1066 en dat er sedertdien heel wat anderen naar Engeland, Schotland en Wales emigreerden: in de 11de en 12de eeuwen als huurlingen van de Engelse koningen en in de 16de eeuw als vluchtelingen. In Pembrokeshire, in het zuidwesten van Wales, hebben Vlamingen zelfs een kolonie gesticht aan het begin van de 12de eeuw, wat volgens de ‘Kronieken van de Westhoek’een 10-delige boekenreeks over de geschiedenis van Vlaanderen - dan ook de oorzaak is geweest van het verdwijnen van het Keltisch daar.
Enfin, zou Martin Bril geschreven hebben
Ik wandelde over de promenade van de badplaats Aberystwyth in Wales toen mijn oog viel op een bord met daarop een twintigtal vlaggen. De leeuw van Vlaanderen bevond zich in het gezelschap van onder andere Friesland, Baskenland, Catalonië, de drie Baltische Staten, Lapland, Zuid-Tirol en Wallonië. ’s Zomers wapperen al die vlaggen fier op de boulevard van Aberystwyth, maar nu was het daar kennelijk nog te vroeg in het seizoen voor.
Ik was sowieso de enige toerist, al dekt ‘toerist’ niet geheel de lading, want ik ben keihard aan het werk voor mijn boek en serie ‘Europese Patriotten’, het magnum opus van mijn verder nutteloze leven. All work, no play.
‘Minderheidsstaat’
ben ik een taalnazi en ben ik verzot op muggenziften en chicanes, maar om nou bij de Cyngor Tref van Aberystwyth aan te kloppen, het gemeentehuis, ging me wat te ver. Een of andere insipide klerk zou dan mompelen: “Sir Arthur, wat een gezever, u bent helemaal geen Vlaming!” Ik zou dan antwoorden: “Als je verliefd bent, meneerke, is de hele wereld Vlaams.”
Dat is natuurlijk een bijzonder kromme parafrase, waarmee ik verwijs naar een dubbele komische en iconische Canadese langspeelplaat uit 1966: ‘When You're In Love The Whole World Is Jewish’. Als je erop gaat letten, vind je Vlaanderen en Vlaamsheid overal.
De Oostenrijkse identitaire activist Martin Sellner betreurt dat de KU Leuven “na een gecoördineerde campagne van de media en extremistische groeperingen” heeft besloten om zijn lezing in een aula van de universiteit te verbieden. “Deze soort cancelcultuur overheerst in het ‘vrije Westen’”, reageert hij .
De KU Leuven heeft vorige week besloten om een lezing van de Oostenrijker Martin Sellner, de kopman van protestbeweging Generation Identity en medeoprichter van Die Österreicher, niet toe te laten in haar gebouwen. De activist zou op 19 april in een aula van de KU Leuven komen spreken over de ‘identitaire strijd en zijn toekomst’. De studentenvereniging diende daarvoor een aanvraag in, maar die werd na overleg met Leuvens burgemeester Mohamed Ridouani (Vooruit) geweigerd door de KU Leuven, naar eigen zeggen uit veiligheidsoverwegingen.
Ondanks het verbod door de KU Leuven is NSV niet van plan om de lezing zomaar te annuleren. Daarvoor beroept ze zich op de grondwet, die de vrijheid van meningsuiting en vergadering waarborgt. Als dat nodig zou zijn, wil de nationalistische studentenvereniging die grondrechten zelfs afdwingen via de Raad van State. Dat liet NSV vorige week weten in een persbericht.
Open dialoog
Sellner betreurt dat de universiteit en de stad Leuven geen “open dialoog” willen over wat hij “het belangrijkste politieke vraagstuk van onze tijd” noemt, met name de manier waarop het Westen omgaat met de massamigratie en ‘omvolking’. Sellner merkt op dat steden, landen en locaties almaar vaker met censuur reageren op “uitdagende ideeën”. “Deze soort cancelcultuur overheerst in het ‘vrije Westen’, maar is absoluut het verkeerde antwoord”, hekelt hij. “Er zouden geen
‘gedachtemisdrijven’ mogen zijn in onze landen. Zoals George Orwell zei: ‘Als vrijheid ook maar iets betekent, dan is dat het recht om mensen te vertellen wat ze niet willen horen.’”
In zijn lezing zal Sellner het hebben over massamigratie, omvolking en de betrokkenheid van de media en de partijpolitiek. “Mijn zorg is dat demografie onze democratie vernietigt. Daar moet iets aan gedaan worden”, oordeelt hij.
Met zijn lezing wil de Oostenrijker mensen naar eigen zeggen bewust maken van “de door de mens veroorzaakte demografische verandering als gevolg van de massale immigratie en een afnemende autochtone bevolking”. “Ik wil luisteraars uitdagen om buiten het kader van de dagelijkse, actuele politiek te denken en te gaan denken in termen van decennia of zelfs eeuwen”, legt Sellner uit.
Tot slot betreurt Sellner dat de mainstreammedia hem zo snel veroordelen, zonder hem aan het woord te laten. De bereidheid om op z’n minst te luisteren naar wat hij te zeggen had, was volgens de Oostenrijker wel aanwezig bij de universiteit en de studenten. “Maar na een gecoördineerde campagne van de media en extremistische groeperingen zijn ze uiteindelijk onder de druk bezweken”, besluit hij.
Op het bord van de gemeente stond: “Aberystwyth flies the flags of minority nations on the promenade of its North Beach in order to raise interest in the lesser known nations of Europe which do not have a state of their own. The current minority nations represented all have their own languages.” Ik citeer bewust de Engelse tekst, want vertalen levert problemen op. Mijn bijbel, Het Woordenboek der Nederlandsche Taal (WNT), kent de term ‘minderheidsstaat’ namelijk niet. De OHCHR (het Bureau van de Hoge Commissaris van de Verenigde Naties voor de Mensenrechten) definieert een ‘minority state’ als volgt: “Een minderheid op het grondgebied van een staat betekent dat zij niet in de meerderheid is. Objectief gezien betekent dit dat een etnische, religieuze of taalkundige groep minder dan de helft van de bevolking van een land uitmaakt.”
De gemeente van Aberystwyth verkoopt dus kletskoek, want Vlaanderen is helemaal geen ‘minority state’ in Belgikistan. Nou
Luister naar PAL CAST U aangeboden door PAL NWS en ’t Pallieterke.
Luister naar PAL CAST U aangeboden door PAL NWS en ’t Pallieterke.
Stijn Derudder is uw gastheer van al onze podcasts.
Stijn Derudder is uw gastheer van al onze podcasts.
Elke week kan u de podcastversie van een of meerdere van onze interviews beluisteren. In andere podcasts komen ook onderwerpen die niet in ’t Pallieterke verschenen aan bod of gaan we net dieper in op zaken die nog wat meer aandacht verdienen.
Elke week kan u de podcastversie van een of meerdere van onze interviews beluisteren. In andere podcasts komen ook onderwerpen die niet in ’t Pallieterke verschenen aan bod of gaan we net dieper in op zaken die nog wat meer aandacht verdienen.
Te beluisteren op o.a. Spotify, Apple Podcasts en palcast.be.
Te beluisteren op o.a. Spotify, Apple Podcasts en palcast.be.
“In ‘vrije Westen’ zou er geen sprake mogen zijn van gedachtemisdrijven”ANTON SCHELFAUT STIJN DERUDDER ARTHUR VAN AMERONGEN Martin Sellner
De betalende blanke middenklasser wordt ‘structureel racisme’ verweten, maar is wel goed om de ontsporende overheidsfinanciën te stutten
Ook wat betreft de kernenergie wordt de wil van de kiezer totaal genegeerd. Uit een grote peiling van Ipsos blijkt dat 70 procent van de Belgen wil dat de twee jongste kernreactoren worden verlengd. Het merendeel van onze landgenoten wil zelfs dat alle reactoren worden verlengd en dat er nieuwe worden bijgebouwd. Zelfs in Brussel en Wallonië is er een meerderheid gewonnen voor dat idee. Onbegrijpelijk dat partijen zoals MR en Open Vld het ideologische dictaat van de afkalvende groene partijen blijven pikken, terwijl betaalbare energievoorziening van heel groot belang is.
Engie heeft intussen laten weten dat er nog geen brandstof besteld is voor de kerncentrales Doel 4 en Tihange 3 die de regering wil verlengen. Het Franse energiebedrijf deelde dat aan minister van Energie Tinne Van der Straeten mee. Het was de bedoeling tegen 15 maart overeenstemming te bereiken over een maximumfactuur voor de berging van het nucleaire afval, wat niet het geval is. Het energiebedrijf wil pas de brandstof bestellen als het zeker is dat de twee kerncentrales langer openblijven.
“Groene partijen en ngo’s hebben in België meer klimaatschade veroorzaakt dan de fossiele brandstofindustrie. Wie heeft meedogenloos aangedrongen op de vernietiging van de technologie die ongeveer een miljard ton CO2-uitstoot heeft afgewend?”, vraagt Maarten Boudry zich af.
“De verliezers van de verkiezingen zijn nog volop bezig de historische overwinning van BBB te downplayen, te delegitimeren en zelfs glashard te ontkennen. Het dedain voor de kiezer is niet meer te harden”, schrijft Geerten Waling in Elsevier Weekblad. Het is een proces dat al enkele decennia in België aan de gang is. Slechte wetten, mislukte hervormingen en een zich aan de macht vastklampende falende elite vormen de kortste weg naar burgerlijke onrust, wantrouwen en woede.
Vorige week verscheen er in HLN een enquête die op zijn minst de wenkbrauwen doet fronsen. 56 procent van de respondenten vindt dat België te veel asielzoekers opneemt. Zelfs in Wallonië vindt een meerderheid van de ondervraagden dat het welletjes geweest is. Ook in Brussel - een verzamelbekken voor asielzoekers en illegalen - vindt 45 procent dat het de verkeerde kant uitgaat.
Moreel gediskwalificeerd
Doorgaans wordt gedacht dat Wallonië een zachter migratiediscours hanteert, maar net als in Vlaanderen trekken onze zuiderburen ook een streep in het zand. Migratie vormt dan ook één van de grootste splijtzwammen van Vilvaldi.
BENDEDOSSIER
Vivaldi vormt geen representatieve afspiegeling van wat het volk wil. Slechts
1 op de 4 Belgen wil meer bedden voor asielzoekers. Ook in Wallonië is er een ferme minderheid (28 procent) die achter deze stelling staat. Wat doet de regering? Op korte termijn komen er 700 extra bedden bij. In de nieuwe begroting wordt daar een budget van 156 miljoen euro voor uitgetrokken.
Op de vraag ‘Heeft u vertrouwen in de politiek?’ antwoord bijna driekwart van de Walen ‘nee’. Dat is een stuk meer dan in Vlaanderen en Brussel. Dat heeft ongetwijfeld te maken met de precaire financiele situatie van de Waalse overheid en het toenemende ongenoegen over de falende Waalse elite. Maar ook in Vlaanderen is het wantrouwen erg fors.
Het ongenoegen is zo groot dat politiek bij 71 procent van de ondervraagden wantrouwen, walging, angstigheid of verveling oproept. In een normaal functionerende democratie trekt een regering daaruit haar conclusies en worden er verkiezingen uitgeschreven. Niet in België. Meer zelfs, de ontevreden kiezer wordt moreel gediskwalificeerd en niet ernstig genomen.
De betalende blanke middenklasser wordt ‘structureel racisme’ verweten, maar is wel goed om de ontsporende overheidsfinanciën te stutten. Mensen zijn het beu om de peperdure overheidsfacturen te betalen, terwijl de verzorgingsstaat door overbelasting dreigt te kapseizen en de besognes van de kiezers met de nodige hoon en spot verticaal worden geklasseerd.
Ex-rijkswachter Robert ‘Bob’ Beijer (70) heeft naar eigen zeggen niets te maken met de misdrijven van de Bende van Nijvel. Dat heeft hij nog eens in alle toonaarden mogen verklaren in de media. Toch is er een merkwaardig element in het dossier.
Donderdag 30 september 1982 omstreeks 10.35 uur, Waver, Brusselstraat 32. Drie onbekenden betre-den de wapenhandel van Daniel Dekaise. De uitbater en twee klanten worden verplicht op de grond te gaan liggen terwijl de overvallers de winkel doorzoeken en hun buit meenemen in een plastic zak en een sportzak. Die dag sterft een politieman. De feiten worden toegewezen aan de Bende van Nijvel.
De BOB van Waver zit op de zaak. In de Bendecommissies wordt duidelijk dat Dekaise, die de BOB’ers van Wa-
ver (meer bepaald Dussart, Bihay en Balfroid) kennelijk als lastige pottenkijkers beschouwt, hen met de hulp van de ex-rijkswachter Beijer uit het onderzoek van de Bende van Nijvel probeert te lichten. Anders gesteld: heeft de gewezen rijkswachter Beijer de betrokken BOB’ers inderdaad in de val gelokt via een ‘opzetje’ of een-tweetje met Dekaise?
Onduidelijk
De truc, zo wordt gezegd, was de volgende: Beijer bezorgde Dekaise een en-
velop van de rijkswacht met daarin de loop van een revolver. Vervolgens kreeg Beijer een andere rijkswachter zover dat hij bij Dekaise op bezoek ging, Dekaise overhandigde vervolgens de envelop aan deze rijkswachter met de boodschap dat hij die gekregen had van de bedoelde BOB’ers, de rijkswachter in kwestie maakte onmiddellijk verslag op van dit incident, met een intern onderzoek tegen de Waverse BOB’ers tot gevolg. Dat onderzoek pleitte de BOB’ers vrij, maar de procureur des Konings, Deprêtre, gebruikte dit voorval blijkbaar toch om van die BOB’ers af te komen. De merkwaardige zaak werd nooit helemaal duidelijk.
De intensiteit waarmee de Vivaldi-regering de afgelopen jaren de waarheid geweld heeft aangedaan, is ongezien. Naar aanleiding van de recente begrotingscontrole zei premier De Croo: “We hebben gedaan wat elke burger van ons verwacht: de rekeningen weer op orde zetten na twee crisissen.” Een gratuite leugen. Tegen eind 2028 dreigt het tekort op de begroting op te lopen tot 28 miljard en de staatsschuld tot maar liefst 118 procent van het bbp.
Bestuursbrij
De vergelijking met Rutte IV is sprekend. Niettegenstaande de stevige oplawaai die de Nederlandse regering kreeg, doet vicepremier Sigrid Kaag (D66) verder alsof er niets aan de hand is. “Zelden is de kiezer zo in het gelaat getuft”, schrijft Geert Waling. Het schip stevent af op “een onverbiddelijke wal van wantrouwen en woede”. Voor dit koninkrijkje dreigt hetzelfde debacle. Als de traditionele beleidspartijen aan de bak willen blijven, dan zal iedereen - buiten Vlaams Belang en PVDA/PTB - aan boord moeten worden gehesen. De kiezer krijgt dan weer dezelfde bestuursbrij aangeboden. De gewone man wordt de politieke tegenstander.
In wankele financiële tijden waarin banken onder druk staan, de economische situatie ups en downs kent, de beurzen bokkensprongen maken, inflatie onze spaarcenten minder waard maakt en internationale spanningen tot onzekerheid leiden, stelt een mens zich geregeld de vraag hoe het nu verder moet en wat we kunnen doen om onze zekerheden te behouden. En als daar dan nog eens bijkomt dat in eigen land de federale regering haar begroting maar niet op orde krijgt en er zelfs regeringspartijen sinterklaas willen blijven spelen, dan is het nodig z’n oor te luisteren te leggen bij mensen die ons met kennis van zaken bij de les kunnen houden. Zo iemand is Pierre Wunsch (55), sinds 2019 gouverneur van de Nationale Bank van België (NBB).
Naar aanleiding van de begrotingscontrole enkele weken geleden sprak hij waarschuwende taal: “Het Belgische overheidstekort is onhoudbaar. We stevenen af op een muur.” Desondanks slaagde de Belgische regering er enkel in wat besparingsmaatregelen te verzinnen, maar een structureel beleid dat het verwachte tekort van 27 miljard dit jaar voor de komende jaren zou kunnen keren, zat er niet in. Voor Wunsch is het nochtans duidelijk: “Ik begrijp dat die boodschap politiek moeilijk ligt, maar we gaan een periode minder moeten uitgeven.” En nog: “Als we zo voortdoen, wordt het een uitdaging om de pensioenen volledig uit te betalen.” Wunsch spreekt met kennis van zaken.
Ronkende carrière
Jawel, Pierre Wunsch is ‘un bon belge’ en is gelieerd aan de MR. Over splitsingsscenario’s ga je hem niet horen spreken. Hij werd doctor in de economie aan de UCL en Master Public and International Affairs aan de universiteit van Princeton (USA). Zelf ging hij niet in de politiek, maar als volbloedliberaal was hij de geknipte man om topfuncties op (Franstalige) liberale kabinetten in te nemen. Hij was zelfs kabinetschef (2008-2011) van Didier Reynders, toenmalig minister van Financiën. Hij werkte er overigens samen met Georges-Louis Bouchez die daar toen kabinetsadviseur was. In dezelfde periode werd hij regent en nadien directeur van de NBB, om in er 2015 vice- en in 2019 gouverneur te worden. En van daaruit belandde hij ook in de bestuursraden van de Europese Centrale Bank en het Internationaal Monetair Fonds. Vóór 2008 had hij al bij Tractebel en Electrabel gewerkt en vanuit zijn NBB-posities ging het als vanzelf naar onder meer de Hoge Raad van Financiën en de Bank voor Internationale Betrekkingen. Dit jaar werd hij ook voorzitter van de Koning Boudewijnstichting, waar toch ook heel wat geldzaken worden geregeld. Dat hem dat geen windeieren legt, is duidelijk: met zijn 450.000 euro bruto per jaar is hij de best betaalde ambtenaar van het land en verdient hij het dubbele van de premier, ook al had hij zichzelf 10 procent loonsverlaging opgelegd. Hij wilde daarmee het signaal geven om bij de NBB de zeer gunstige loonbarema’s af te toppen. Daarnaast is hij niet wereldvreemd, want hij ving bij hem thuis en in het gastenverblijf van de NBB Oekraïense vluchtelingen op en tijdens de energiecrisis zette hij de thermostaat op 19 graden in de bank en op 18 graden thuis.
Indien de inflatie de komende jaren aanhoudt en de automatische indexering dus ook, dan vreest Wunsch “een aanhoudend verlies van concurrentiekracht” van onze bedrijven. De lonen stijgen hier sneller en sterker dan in de buurlanden door die loonindexering, waardoor bedrijven grotere kosten en dus minder concurrentiekracht hebben. “Er is een risico op een ontsporing”, zegt hij. En hij vergelijkt dat met verslechtering van de competitiviteit in het begin van de jaren ’80, die we “20 jaar lang betaald hebben via een hoge werkloosheid, de-industrialisering en te weinig investeringen”. Verder vindt hij dat het vandaag een uitgelezen moment is om de arbeidsmarkt verder te hervormen. In december jl. zei daarover hij in De Tijd: “Door de krapte is het risico dat dat gepaard gaat met een grote sociale kostprijs aanzienlijk kleiner dan in de jaren ’80. Het is aan de politiek om in te vullen hoe dat moet. Maar ik denk dat we veeleisender kunnen zijn voor mensen die niet werken.” Het is een boodschap die vooralsnog bij de PS in dovemansoren blijft vallen. Ook als hij het heeft over klimaat en energie zullen de oren van de groenen wel eens tuiten… Hij trekt het zich duidelijk niet al te erg aan: “Er wordt naar mij geluisterd in de Wetstraat. Maar of iedereen akkoord gaat, dat is een ander verhaal.”
Jeremie Vaneeckhout:
In tegenstelling tot ‘traditionele partijen’ die het discours van Vlaams Belang overnemen, zal Groen “de mensen nooit blaasjes wijsmaken”, zegt Groencovoorzitter Jeremie Vaneeckhout in een interview met Het Laatste Nieuws. In hetzelfde interview zegt Vaneeckhout ook dat we nog maar 7 jaar hebben om de planeet te redden en dat kernenergie iets van het verleden is.
voerd. Om voorakkoorden tegen te gaan, wordt de kandidaat met de meeste voorkeursstemmen op de grootste lijst van de coalitie automatisch burgemeester. De grootste partij na de verkiezingen krijgt lokaal het initiatiefrecht. Een soortgelijk systeem moet ook federaal soelaas bieden.
Op die manier willen de Vlaamse liberalen vermijden dat België opnieuw zijn eigen wereldrecord regeringsvormen verbreekt. “Leg een deadline vast om jaren stilstand te vermijden”, reageert voorzitter Egbert Lachaert op Twitter.
Een federale kieskring, het grootste stemmenkanon van de grootste partij automatisch als formateur en vanzelf nieuwe verkiezingen als er na 6 maanden geen regering gevormd is. Op die manier wil Open Vld de nationale verkiezingen grondig hervormen. “Om maandenlange impasses te vermijden”, klinkt het. De partij legt de voorstellen aan haar leden voor op het congres van 12 tot 14 mei.”
De populairste politicus van de grootste lijst wordt automatisch formateur. Lukt het hem niet om binnen een maand een regering te vormen, is het aan de populairste kandidaat op de tweede grootste lijst, enzovoort. In normale omstandigheden is het ook de formateur die premier wordt. Om alle Belgen de kans te geven om op kopstukken te stemmen, stelt Open Vld voor om twintig van de 150 Kamerzetels federaal te laten verkiezen. Die twintig zouden dan kandidaat-premier zijn. “De premier vertegenwoordigt álle burgers. Het is dan ook logisch dat elke kiezer zich kan uitspreken over álle kandidaten voor het premierschap”, legt staatssecretaris Alexia Bertrand uit.
Zes maanden formatie
Bekijken we de laatste federale verkiezingen, dan zou een dergelijk systeem betekenen dat eerst Jan Jambon (N-VA) en nadien Elio Di Rupo (PS) formateur zou worden. Vlaams Belang-voorzitter
Tom Van Grieken (Vlaams Belang)
had bij een dergelijk systeem in maand drie naar de koning mogen gaan. Is er na zes maanden geen regering, komen er automatisch nieuwe verkiezingen.
“Het zou een evidentie moeten zijn dat de grootste partij het initiatiefrecht krijgt om een regering op poten te zetten. Maar dat hoeft niet te betekenen dat we met een zeer strakke ranglijst qua personen moeten werken”, reageert Van Grieken. Dat is net het scenario waar de Franstalige liberalen van MR, de zusterpartij van Open Vld, voor waarschuwen. Hoewel de partij het idee van een federale kieskring steunt, vindt MR het risico van een VB-formateur “gevaarlijk, maar ook tijdverlies”.
N-VA is kritisch voor het voorstel van de liberalen. “Het lijkt vooral over het postje van premier De Croo te gaan”, klinkt het bij Kamerlid Sander Loones.
Het voorstel van de liberalen lijkt sterk op het systeem dat recent op lokaal niveau al is inge-
Volgens Groen-kopstuk Kristof Calvo is het een goede zaak dat Open Vld werk wil maken van democratische hervormingen. “Maar staat het ook nog op de agenda van de regering-De Croo?” Voorlopig niet, want na de flop van de burgerbevraging blijven Annelies Verlinden en David Clarinval zonder concrete initiatieven achter.
Vandenbempt na racismerel rond Lukaku: “Blanke man moet heropgevoed worden in zijn idee over zwarte medemens”
Calvo haalt uit naar Bouchez: “We hadden beter Vivaldi gemaakt zonder hem”
Tom Van Grieken: “Cordon sanitaire is niet meer mijn probleem, maar van N-VA”
Laeremans (VB) wil vakantieregime Franstalig België niet volgen: “Er zijn andere onderwijsproblemen die moeten worden opgelost”
Dalai Lama excuseert zich nadat hij kind vraagt om “aan zijn tong te zuigen”
Menig oplettende lezer van de westerse pers is er absoluut van overtuigd dat de Israëlische crisis - over de hervorming van de rechterlijke macht - zich afspeelt tussen een wit, onschuldig-alseen-duifje hooggerechtshof enerzijds en een bijna krankzinnige regering die neigt naar dictatuur anderzijds. Onafhankelijkheid van Justitie! Rechtsstaat! Geen concept is te mooi voor de demonstranten van Israëlisch links, de Europese pers en dat ding De Standaard van Karel Verhoeven.
Maar deze portrettering van de Israëlische werkelijkheid toont, net als de middeleeuwse anamorfosetechniek, de werkelijkheid niet. Ze verdrinkt de werkelijkheid in een waas van kleuren en perspectieftechnieken (Piero della Francesca, Albrecht Dürer).
Kunt u zich voorstellen dat het Belgische Grondwettelijk Hof de benoeming van een minister nietig verklaart omdat hij of zij niet ‘de beste beschikbare keuze’ is? Kunt u zich voorstellen wat de reactie van politici zou zijn als de Raad van State beroepsprocedures van iedereen zou aanvaarden tegen om het even welk administratief besluit, zelfs zonder ‘standing’, oftewel procesbelang?
Het Israëlisch Hooggerechtshof is als een levende norm, dat zijn wet dicteert
Dat wil zeggen: zelfs van iemand die niets met de hele zaak te maken heeft. Wat zou de pers zeggen als het Grondwettelijk Hof of de Raad van State alle administratieve besluiten die zij ‘onredelijk’ en niet ‘rechtvaardig’ vinden, nietig zouden verklaren?
Niets van dat alles zou getolereerd worden in landen als België, Nederland of Frankrijk, en als een van onze rechtbanken zich ook maar één dergelijke inbreuk zou veroorloven, zou er onmiddellijk een kreet klinken van ‘regering van de rechters’ - ‘gouvernement des juges’. En terecht! Het Hooggerechtshof van Israël neemt die politieke rol echter volledig op zich. Sterker nog, het eist die op. De uitdrukkelijk politieke rol van het Israëlische Hooggerechtshof is in geen enkele wetstekst aanwezig, want het Hof heeft die rol zichzelf toegeëigend.
Dat is de ‘constitutionele revolutie’ onder leiding van de voormalige president van het Hof, rechter Aharon Barak. Rechter Barak, die zich onderscheidt door een trumpiaans ego en politieke opvattingen aan de uiterste linkerkant van Trotski, is verantwoordelijk voor drie fundamentele ontwikkelingen.
Eén, iedereen kan bij het Hooggerechtshof procederen, zelfs zonder enig juridisch belang, zelfs een door het buitenland gefinancierde ngo, tegen werkelijk iedere administratieve beslissing of wet. Twee,
er zijn geen grenzen aan wat het Hof kan aanhoren. Terwijl westerse rechtbanken het bestaan erkennen van zaken waarin zij geen zeggenschap hebben – bijvoorbeeld begroting of buitenlandse zaken -, aarzelt de rechtbank van Barak niet om in te grijpen in álle zaken, zonder uitzondering. Want Barak weet alles beter dan wie ook; zo zie je maar. Drie, het Israëlische Hooggerechtshof vernietigt een besluit als het ‘onredelijk’ lijkt.
De onredelijkheidstoets is interessant. Terwijl onze rechters voorzichtig criteria als relevantie en evenredigheid toepassendie objectief zijn, of in ieder geval objectiveerbaar -, maakt rechter Barak een sterke aanspraak om elk besluit dat onredelijk lijkt ongedaan te maken. Men kan echter alleen beoordelen wat al dan niet redelijk (‘fair’) is door waardeoordelen te vellen. Dat wil zeggen, door politiek te bedrijven in strikte zin.
Bevoegdheid, justitiabiliteit, onredelijkheid: dat zijn de drie matrices van de constitutionele revolutie die rechter Barak de Israëlische politieke samenleving oplegt, waarbij hij het Hooggerechtshof als een deus ex machina instelt. Tegenover het almachtige Hof van Barak is de Israëlische regering als een temperamentvol (‘onredelijk’) kind tegenover zijn vader: altijd wachtend op een standje. Het Hof is als een levende norm, dat zijn wet dicteert. Dat is de definitie van willekeur.
Aangemoedigd door zijn succes, voltooide het Hof spoedig zijn revolutie - het woord is toepasselijk - door een grondwettelijke toetsing van wetten in te stellen waarin geen enkele tekst voorzag en door de juridische adviezen (sic) van de procureur-generaal van de Staat Israël verplicht te stellen.
Ik ben nog één ‘detail’ vergeten: het is niet de democratische meerderheid, noch de regering die daarvan uitgaat, die de hoog-
ste rechters in Israël benoemt. Het is een allegaartje van rechters, advocaten en politici, want om rechter Barak te citeren: “Het is belangrijk dat de benoeming van de hoogste rechters niet democratisch is” (sic).
Dus ja, er is een staatsgreep gaande in Israël, een permanente staatsgreep - om de uitdrukking te gebruiken die François Mitterrand gebruikte tegen generaal De Gaulle. Het is het werk van het meest aan hybris lijdende Hooggerechtshof in de westerse juridische, gerechtelijke en constitutionele geschiedenis.
Deze waanzinnige drift heeft geen modern equivalent. Zelfs toen het Amerikaanse Hooggerechtshof zich het recht toeëigende om de legitimiteit van wetgeving te beoordelen (Lochner-besluit, 1905), waren zijn bevoegdheden bespottelijk in vergelijking met Israëls hoogste almacht.
Men hoeft alleen maar te kijken naar de huidige ontwikkeling van het Braziliaanse Hooggerechtshof, dat ‘zichzelf programmeert’ naar het voorbeeld van het Hof van Barak, om een vergelijkbare overmoed vast te stellen. Of, beter nog, naar de mid deleeuwse Engelse rechtbanken. Tot de 17de eeuw oefenden ‘equity courts’, voor gezeten door de Lord Chancellor, discre tionaire bevoegdheid uit om de excessen van de ‘common law’ te verhelpen. Beslis singen werden genomen op basis van wat de kanselier ‘fair’ achtte, bij gebrek aan enige regel. Zijn uitspraken werden dan ook spottend omschreven als afhankelijk van de “lengte van de voet van de Lord Chancellor”. Zelfs met uiterst linkse princi pes is de voet van een rechter nog steeds een voet. De zorgvuldige hervorming van Isra els Hooggerechtshof is een demo cratische vereiste; zijn beperking tot het rechtsgebied is de defini tie zelf van de rechtsstaat.
Kunt u zich voorstellen dat het Belgische Grondwettelijk Hof de benoeming van een minister nietig verklaart omdat hij of zij niet ‘de beste beschikbare keuze’ is?
Rechter Aharon Barak: “Het is belangrijk dat de benoeming van de hoogste rechters niet democratisch is”
DRIEU GODEFRIDIVLAAMSE AUTONOMIE: WAT BETEKENT HET VOOR U?
In de aanloop naar de verkiezingen van 2024 lijken minstens twee partijen alvast zeker de kaart te trekken van meer Vlaamse autonomie: N-VA en Vlaams Belang. Men haalt hiervoor allerlei argumenten uit de kast, maar voor veel Vlamingen zal de volgende vraag doorslaggevend zijn: Op welke manier heeft meer Vlaamse autonomie of onafhankelijkheid impact op mijn portemonnee?
De NMBS publiceerde onlangs het nieuwe vervoersplan 2023-2026. Er worden 22 P-treinen (piekuurtreinen) geschrapt, maar in totaal moeten er per week meer dan 2.000 extra treinen rijden. Daarnaast moeten er vroegere en latere treinen komen in 119 stations. Weinig gebruikte stations zouden sluiten, maar na politieke druk besloot de NMBS om dat besluit om te keren. Concreet ging het om 22 treinstations waar dagelijks minder dan 50 mensen opstapten. 17 daarvan liggen in Wallonië, in Vlaanderen zijn het er vijf.
Maar stel dat Vlaanderen volledig bevoegd zou zijn voor het openbaar vervoer, en dus de treinen, zou dat voor een groter aanbod zorgen? Volgens TreinTramBus alvast niet. Er blijft namelijk altijd de flessenhals van de Brusselse Noord-Zuidverbinding. “Waar per uur en per richting maximaal 90 treinen kunnen doorrijden”, legt de woordvoerder van de onafhankelijke organisatie die zich inzet voor een beter openbaar vervoer uit. En als er een probleem is in Brussel, ligt het hele treinschema in België overhoop. Zo was er dinsdag 11 april nog een evacuatie wegens brandgevaar en reden er urenlang geen treinen tussen Brussel-Zuid en Brussel-Noord.
“Stel dat de exploitatie van het spoorvervoer wordt overgedragen aan VlamSpoor en WalRail, dan wordt de doorgaande verbinding Antwerpen-Brussel-Charleroi geknipt in twee stukken: Antwerpen-Brussel-Zuid en Schaarbeek-Charleroi.” Een goed idee, maar de flessenhals in Brussel zorgt voor een probleem. “De huidige IC kost 1 rijpad, de geknipte treinseries kosten er twee, wat dan ten koste zou gaan van andere treinen. Geen goed idee dus”, klinkt het bij TreinTramBus.
Hajo Beeckman
Het is duidelijk dat de Brusselse flessenhals een probleem vormt. Zo loopt de lijn Kortrijk-Brugge amper vertraging op (90 procent stiptheid), scoren lijnen die langs Brussel rijden vaak slechter. Zo lopen de lijnen Gent-Brussel en Namen-Brussel tijdens meer dan 30 procent van de ritten vertraging op. Zolang die flessenhals in Brussel niet opgelost raakt, kan er volgens TreinTramBus dus geen beter treinaanbod komen.
De Mobiliteitsraad van Vlaanderen (MORA), de strategische adviesraad voor het Beleidsdomein Mobiliteit en Openbare Werken, vindt een regionalisering geen goed
TOMAS ROGGEMAN - KAMERLID N-VA
idee. “Het is cruciaal om te komen tot een goede samenwerking tussen het Vlaamse en het federale niveau”, klinkt het in een reactie. “Dat geldt in het bijzonder voor spoorvervoer. De MORA roept in navolging van de SERV op om een betere samenwerking op de agenda te zetten van het Overlegcomité en de Interministeriële Conferentie Institutionele Hervormingen.”
“De huidige IC kost 1 rijpad, de geknipte treinseries kosten er twee, wat dan ten koste zou gaan van andere treinen”
TreinTramBus
Vlaams transportplan op maat
Marc Descheemaecker, die tussen 2005 en 2013 afgevaardigd bestuurder (van N-VA-signatuur) bij NMBS was, oordeelt dat er na een volledige regionalisering van het openbaar vervoer alleszins veel meer vraaggericht gewerkt zou kunnen worden. “Je kan veel meer een transportplan voor Vlaanderen maken dat je beter kan integreren, waardoor je een multimodaal, intermodaal aanbod krijgt”, aldus Descheemaecker.
Er zou zelfs nog meer op maat gewerkt kunnen worden, oordeelt TreinTramBus: “In Nederland zijn de bevoegdheid en de middelen voor een deel van het regionale spoorvervoer overgedragen aan de provincies. Sindsdien zien we een beter aanbod: meer treinen, nieuwere treinstellen en een betere integratie met de bussen.” Dat is volgens de organisatie een model dat het onderzoeken waard is.
Modal shift
“De ‘modal shift’ weg van de auto organiseren, door frequent en stipt openbaar vervoer aan te bieden. Daar extra geld insteken, gebeurt momenteel eigenlijk niet zozeer”, vertelt mobiliteitsexpert Hajo Beeckman (VRT). “De Vlaamse overheid zou de keuze kunnen maken om bijvoorbeeld meer vroege en late treinen te organiseren, zoals nu fede-
“Als bedrijf biedt NMBS te weinig waar voor de honderd miljoen euro belastinggeld die per dag naar het spoor gaat”
“België is het meest gecentraliseerde spoorland ter wereld. Dat heeft nefaste gevolgen. Zelfs het unitaire Nederland en het jakobijnse Frankrijk kennen een sterker medebeslissingsrecht van provincies en departe-
“Als bedrijf biedt NMBS te weinig waar voor de 100.000.000 euro (honderd miljoen euro) belastinggeld die per dag (!) naar het spoor gaat. Dat ligt niet aan de inzet van duizenden goede medewerkers, maar aan de federale organisatie. Wallonië heeft meer kilometers spoor voor minder dan de helft van het aantal reizigers in Vlaanderen. Henegouwen heeft een van de dichtste spoornetten van de hele planeet, voor te weinig werkende pendelaars. Dat de NMBS het HR-beleid heeft van een ministerie uit de jaren stillekes, heeft alles te maken met de vakbonden die vanuit Wallonië de minste modernisering
“Dat de Brusselse Noord-Zuidverbinding een betere dienst zou verhinderen, is een unitaire drogreden. Treinen die vanuit Vlaanderen Brussel aandoen, kunnen vervolgens omrijden langs de ringsporen. Daarnaast kunnen Brussel-Noord en Brussel-Zuid meer uitgebouwd worden als kopstation.”
“Sowieso is een regionale werking nodig voor de aanbesteding van de spoordienst die in 2032 moet gebeuren. Daaraan de regionalisering koppelen is een grote opportuniteit voor een beter bestuur, een betere dienst en een lagere prijs.”
“PS: wie vindt dat de Lijn teleurstelt: probeer eens een bus van de TEC te nemen, en vergelijk zelf.”
raal ook gebeurt. Maar het komt neer op keuzes”, aldus Beeckman. “Dat zie je nu bij De Lijn. Die krijgt de kerntaken toebedeeld aan een bepaald budget, maar voorlopig gaat dat niet. Dus als het antwoord op de vraag of er een beter treinaanbod komt ‘ja’ moet zijn, dan moet de Vlaamse overheid toch wel een tand bijsteken.”
“Het is cruciaal om te komen tot een goede samenwerking tussen het Vlaamse en federale niveau”
MORA
“Ik denk dat het makkelijker wordt om betere mobiliteit te organiseren die dichter bij de reiziger komt”, vertelt Marc Descheemaecker. “Een gemiddelde reiziger van de NMBS neemt de trein voor 41 kilometer per rit. “Dus je hebt zeker geen afstanden nodig van honderden kilometers, van Oostende naar Eupen of van Antwerpen naar Charleroi.” STIJN DERUDDER WANNES NEUKERMANS
FRANK TROOSTERS - KAMERLID VLAAMS BELANG
"Enkel een eengemaakt eigen Vlaams spoorbedrijf zal de sleutelelementen om een modal shift te bekomen kunnen verwezenlijken"
“In tegenstelling tot het huidige federale beleid is voor het Vlaams Belang de grootte van het treinaanbod geen doel op zich. Veel meer zijn het de kwaliteit van de dienstverlening, de stiptheid, de betrouwbaarheid, het comfort, de veiligheid, de betaalbaarheid en een betere onderlinge afstemming met andere vervoersvormen de sleutelelementen om een modal shift richting trein te bewerkstelligen.”
“Enkel een eengemaakt eigen Vlaams spoorbedrijf zal dat kunnen realiseren, met een performant investerings- en personeelsplan dat gericht is op de specifieke noden die er in Vlaanderen zijn.
Vlaamse noden die onder een communautair getint federaal beleid met een decennialange opeenvolging van Franstalige ministers van Mobiliteit (Wathelet, Fonck, Galant, Bellot, Gilkinet) oningevuld blijven.”
“Denken we onder andere maar aan het gebrek aan slagkracht inzake de belangrijke verdere ontsluiting van onze havens via het spoor en het blijvend ontbreken van noodzakelijke eigen Vlaamse grensoverschrijdende spoorverbindingen naar Nederland en Duitsland aan onze oostgrens (waarmee Waals-Luikse logistieke en economische belangen worden afgeschermd!).”
“Conclusie: Vlaamse autonomie met een eigen eengemaakt efficiënt spoorbedrijf, gericht op Vlaamse noden. Waar mogelijk, nodig of opportuun kan het vervoersaanbod aangevuld worden met externe operatoren, zoals in Nederland het geval is.”
“De Vlaamse overheid moet toch een tand bijsteken”
urgemeester D’Haese voert een krachtig identitair beleid om te voorkomen dat Aalst straks niet tot de banlieue van Brussel zal behoren. Zo voert de stad een strak integratiebeleid met nadruk op de veiligheid. Het offerfeest wordt niet meer verzorgd door ambtenaren - zoals vroeger het geval was - en er worden geen gratis lokalen voor taallessen Arabisch meer ter beschikking gesteld. De Leeuwenvlag wappert aan de openbare gebouwen: “In Aalst is het eigenlijk elke dag 11 juli.”
Over een eventuele coalitievorming met het Vlaams Belang na de volgende gemeenteraadsverkiezingen is burgemeester D’Haese bijzonder duidelijk: “De manier van communiceren vind ik vaak platvloers en vooral ongefundeerd. Hoe kan je dan een samenwerking verwachten?”
Heeft u niet de indruk dat Aalst Carnaval zich zal moeten aanpassen aan het nieuwe puritanisme van woke? Moeten de carnavalisten niet méér in de pas van de politieke correctheid lopen? Ecolo wou zelfs de politie mobiliseren om racistische of antisemitische carnavalisten te arresteren.
“De politiek correcte verdwazing omtrent Aalst Carnaval lijkt elk jaar inderdaad crescendo te gaan. Dit jaar waagden de Franstalige groenen het zelfs een oproep te lanceren - het was in feite een dwingende suggestie door middel van een parlementaire vraag aan de bevoegde minister - om carnavalisten te arresteren die niet in de pas van de politieke correctheid wilden lopen. De parlementaire vraag werd dan wel weer ingetrokken, maar de toon was wel gezet. Het was alleszins een nieuw dieptepunt in de hetze tegen Aalst. Nu goed, Aalstenaars laten zich niet zo snel intimideren - dat is de afgelopen jaren al ten overvloede gebleken. Intimidatie heeft bij ons een omgekeerd effect. Wij laten ons niet de veren knippen. Als het over vrije meningsuiting gaat, zijn wij Aalstenaars-zonder-vrees. Als boutade heb ik al vaak gezegd dat van alle humoristen de Aalstenaars de dappersten zijn.”
“In het algemeen staat de vrijheid van mening duidelijk onder druk. Ik verwijs ook naar het lezenswaardige boek van Bart De Wever over woke. In mijn boek van enkele jaren geleden - met de plagerige titel ‘Kunnen Aalstenaars de wereld redden?’ - waarschuwde ik reeds voor het hellend vlak waarop we ons als samenleving bevinden wanneer het over vrije meningsuiting gaat. Het buikgevoel van een groot deel van de publieke opinie - ‘mogen we nu helemaal niets meer zeggen?’heeft tot mijn ontzetting een grond van
Burgemeester Christoph D’Haese is een geboren Aalstenaar en carnavalist: “Bij ons heeft iédereen het recht om uitgelachen en bespot te worden. Daarin zijn wij zeer ruimdenkend.” Voor de goedlachse N-VA’er zijn van alle humoristen de Aalstenaars de dappersten. Over de rel met Unesco is hij zeer duidelijk: “Ik vrees dat de wereld zich aan ons zal moeten aanpassen, want omgekeerd zie ik zoiets niet gebeuren.”
waarheid. De grenzen van de ‘freedom of speech’ worden steeds nauwer afgebakend. Ik vind dat een zeer kwalijke evolutie.”
Wordt Aalst door carnaval niet weggezet als een antisemitische en racistische stad? Of denkt u dat het niet zo’n vaart loopt?
“Het hangt ervan af hoe u het bekijkt. De aanhangers van woke hebben ons dat stigma al lang opgekleefd. Aalst is voor hen zowat een symbool geworden van een belangrijke stroming in Vlaanderen die een dam opwerpt tegen de politieke correctheid. Voor hen moet Barbertje hangen. Men doet maar, ik ben ervan overtuigd dat de publieke opinie - anders dan die progressieve lieden in ivo-
ren torens - daar helemaal anders tegenaan kijkt. De Vlamingen zijn volgens mij opgetogen dat er nog voorvechters van de vrije meningsuiting zijn. Wij nemen die rol met plezier op. Zoals ’t Pallieterke maar al te goed weet: wat niet lachend gezegd kan worden, is de waarheid niet.”
“En trouwens, laat dat vooral toch ook nog maar eens duidelijk gezegd zijn: wij zijn helemaal geen antisemitische of racistische stad. Wel integendeel. Aalstenaars maken geen onderscheid, want bij ons heeft iédereen het recht om uitgelachen en bespot te worden, daarin zijn wij zeer ruimdenkend.”
Tijdens Aalst Carnaval werd er geen meldpunt voor grensoverschrijdend gedrag opgericht. Te woke? Wel verschenen de tien geboden van carnaval. Wat moeten we ons daarbij voorstellen?
“Ik hou niet zo van pamperpolitiek, progressieve meldpunten en een stortvloed aan belachelijke regeltjes. De stadswachten en onze lokale politiemensen zijn steeds alert en aanspreekbaar, en in combinatie met een flinke dosis gezond verstand vanwege de feestvierders moet dat mijns inziens volstaan. De jongste editie heeft andermaal bewezen dat Aalstenaars zich ook in de context van de ‘drei zotte daugen’ gedisciplineerd kunnen gedragen, al moet er ook niet té veel discipline zijn.”
“De ‘tien geboden’ waarnaar je verwijst, was in feite een ludiek opgevatte preventiecampagne om excessen met carnaval te voorkomen. Dat gaat onder meer over afvalbeheer, wildplassen en alcoholgebruik; niet onbelangrijk om vooral jonge feestvierders zo even te laten nadenken.
Het eerste van de ‘tien geboeden van Oilsjt Carnaval’ vatte de essentie nog het beste samen: ‘Boevenaal: ammezeirt a rot, zjievert, lacht en droift de spot.’”
Aalst heeft zich van de lijst van immaterieel cultureel werelderfgoed teruggetrokken. Welk signaal wil de stad daarmee geven?
“Het was inderdaad een doelbewust signaal van ‘niet met ons’. Wij waren altijd trots om aanzien te worden als cultureel werelderfgoed. Maar tegelijk leven wij ook volgens enkele belangrijke principes. Vrije meningsuiting vullen wij zeer concreet in en in brede context bekeken, is die ‘freedom of speech’ een fundament van onze vrije samenleving waaraan volgens mij niet getornd mag worden.
Komt daarbij dat zich conformeren aan wat de gevestigde orde aanvaardbaar acht, haaks staat op het DNA van Aalst en van Aalst Carnaval. Ik vrees dat de wereld zich aan ons zal moeten aanpassen, want omgekeerd zie ik zoiets niet gebeuren. Wij hebben Unesco en de rest van de wereld het signaal willen geven: wij staan recht in onze schoenen en wij plooien niet, onder geen beding.”
De Denderstreek - en Aalst in het bijzonder - komt steeds meer onder druk te staan. Meer en meer inwoners van Brussel vinden de weg naar uw stad. Dreigt Aalst niet een ‘banlieue van Brussel’ te worden?
“In Aalst, en zoals u terecht opmerkt is dat bij uitbreiding in de hele Denderstreek het geval, worden we inderdaad geconfronteerd met het zogenaamde ‘spoorwegfenomeen’ en de uitdijende Brusselse olievlek. Laat duidelijk zijn dat ik zeker niet wil dat Aalst een banlieue van Brussel wordt. Met alle wettelijke middelen die ons ter beschikking staan, voeren we in Aalst een krachtig identitair beleid, met een duidelijke visie op on-
“De federale overheid en de Belgische justitie blijven gruwelijk in gebreke als het over veiligheid en immigratie gaat”
Aalst wil Aalsters blijven
der meer veiligheid en integratie.”
“Dat betekent niet dat wij alle problemen zomaar kunnen wegtoveren, want inzake veiligheid en integratie zullen er voor een centrumstad als de onze altijd uitdagingen zijn, laat ons daar niet naïef in zijn. Maar tegelijk blijven we als Aalsterse beleidsmakers niet bij de pakken zitten. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden en evengoed is duidelijk dat de federale overheid en de Belgische justitie gruwelijk in gebreke blijven als het over veiligheid en immigratie gaat. Lokale besturen kunnen en moeten vanuit de hogere overheid veel beter ondersteund worden, want wij botsen vaak tegen de grenzen van wat wettelijk mogelijk is. Lokaal is het vaak vechten tegen de bierkaai als het over instroom gaat, al laten we ons zeker niet ontmoedigen. Ik denk dat ik de lezer van uw blad zeker niet moet overtuigen van de noodzakelijkheid van een paradigmashift op federaal niveau. Dit land is al langer naar de knoppen, maar ik ben niet bereid om er ook lokaal een zware prijs voor te betalen. Aalst wil Aalsters blijven.”
De armoede is schrijnend. De woningmarkt, de veiligheid en de mobiliteit komen steeds meer onder druk te staan. Hoe pakken jullie dat aan?
“Anno 2023 zijn de uitdagingen waarmee een grote centrumstad als Aalst wordt geconfronteerd gigantisch, want laat ons niet vergeten dat we de op vier na grootste stad van Vlaanderen zijn. Ik denk dat we de uitdagingen van deze tijd - identiteit, veiligheid, drugs, mobiliteit, stadsvernieuwing - ambitieus benaderen en dat de Aalstenaar dat ook ziet. Wij zijn er al tweemaal uitdrukkelijk voor beloond in de stembus. Maar natuurlijk is niet alles perfect. Onder meer op het vlak van armoedebestrijding moeten we nog meer kunnen doen.”
“Eén van mijn stokpaardjes is veiligheid. Veiligheid is absoluut een basisrecht. Een nulstatistiek inzake criminaliteit kan geen enkele centrumstad voorleggen en de strijd tegen criminelen zal altijd moeten worden gestreden. Het is mijn overtuiging dat een kordate aanpak van de criminaliteit een beleidsprioriteit moet blijven. De strijd tegen drugs blijft wat mij betreft onverkort doorgaan.”
Jullie pakken de problematiek van instroom van anderstaligen op een no-nonsense manier aan. Leg eens uit.
“In Aalst geloven we dat het wel degelijk mogelijk is om het verschil te maken door middel van een goed en beginselvast lokaal beleid. Inzake inburgering en integratie hebben we alle zeilen bijgezet. De afgelopen jaren hebben we het taalbeleid in onze stad aangescherpt. Ook voor wat betreft de OCMW-diensten, want wie in Aalst woont, kan maar beter onze taal spreken. Aan onze loketten wordt vanzelfsprekend enkel Nederlands gesproken. Als bestuurlijke overheid wilden wij een
Aalst heeft met Karim Van Overmeire een schepen van Deradicalisering en Vlaams karakter. Welke acties zijn er al ondernomen om Aalst te vervlaamsen en te deradicaliseren?
“Aalst heeft geen last van misplaatste politieke correctheid of Vlaamse zelfhaat, dat zal u al gemerkt hebben. Al sinds het aantreden van het stadsbestuur heeft de Vlaamse Leeuw de prominente plaats gekregen die hij verdient. De Vlaamseleeuwenvlag wappert derhalve aan de openbare gebouwen en niet enkel op officiële gelegenheden. Ik zei het vroeger reeds bij wijze van boutade: ‘In Aalst is het eigenlijk elke dag 11 juli.’”
“Het blijft natuurlijk niet louter bij symboliek; ik verwees al naar het beleid dat we voeren op het vlak van taal en inburgering. In Vlaanderen Vlaams, daar komt het zowat op neer. Het Vlaams karakter is een wezenskenmerk van onze Keizerlijke Stede. Identiteit is belangrijk. Al te vaak wordt zoiets weggezet als voorhistorisch of voorbijgestreefd. In Aalst willen wij graag een bijdrage leveren aan het groter geheel. Wij willen tonen dat identiteit geen aftands gegeven is, maar integendeel noodzakelijk is om het kostbare sociale weefsel van onze samenleving te versterken.”
duidelijk en krachtig signaal geven ten aanzien van nieuwkomers en anderstaligen: Nederlands spreken is een kwestie van kansen krijgen én kansen grijpen in onze gemeenschap.”
“In Aalst is er geen pamperpolitiek. Kunt u zich voorstellen dat vroeger in Aalst de administratie van het islamitisch offerfeest verzorgd werd door ambtenaren bij de stad? Men vond dat toen blijkbaar de normaalste zaak van de wereld. En kunt u zich voorstellen dat er in een niet zo ver verleden via socialistische kabinetten gratis lokalen voor taallessen Arabisch werden geregeld? Bij mijn aantreden als burgemeester hebben we met dergelijke praktijken meteen komaf gemaakt.”
“Ook inzake integratie hebben we zeer duidelijk met het verleden gebroken. Ik gaf reeds het voorbeeld van het strikte taalbeleid. Daarnaast zijn we zo streng als we wettelijk kunnen zijn: we strijden tegen domiciliefraude en pakken schijnhuwelijken aan. We hebben een vergoeding ingevoerd voor een vernieuwde inschrijving in het vreemdelingenregister - de zogenaamde ‘vreemdelingentaks’. We zetten in op taal, onderwijs en werk. Voor onze taalbaden zijn we naar meer dan een verdrievoudiging van het aantal deelnemers gegaan. En boven op de verplichte inburgering op Vlaams niveau hebben we het onthaaltraject voor nieuwkomers ingevoerd; zij leren zo onze stad en onze manier van leven kennen. Zoals gezegd: bij rechten horen mijns inziens ook plichten. Wij steken de hand uit naar hen die het goed menen, maar ik verwacht ook dat er met goede wil en met respect wordt gereageerd op die uitgestoken hand.”
Vorig jaar weigerde het gemeentebestuur een extra ruimte te voorzien voor de gebedsviering ter ere van het einde van de ramadan en werd een negatief advies geformuleerd voor de erkenning van een moskee. Dreigt Aalst niet als een islamofobe stad te worden weggezet?
“Wij zijn geen islamofobe stad. In dit land is er godsdienstvrijheid. Wij respecteren eenieders grondrechten. Maar dat betekent niet dat we lichtzinnig omspringen met belangrijke dossiers die een grote impact op de stad en haar bevolking kunnen hebben.”
“In november vorig jaar gaven we vanuit het stadsbestuur aan minister Bart Somers inderdaad een gemotiveerd negatief advies voor de erkenning van een moskee. Het is namelijk zo: de imam spreekt geen (voldoende) Nederlands en voldoet niet aan de inburgeringsnormen. Inburgering en taal zijn naar onze mening belangrijke voorwaarden. Aan Somers adviseerden wij dus klaar en duidelijk om de erkenning niet te verlenen en dus niet te subsidiëren met Vlaams belastinggeld. Bovendien waren er ook andere bezwaren. Zo zijn de panden niet bestemd voor gemeenschapsvoorzieningen en ook de brandveiligheid kon aanvakelijk niet gegarandeerd worden. Onze dossiers zijn ook hier steeds juridisch onderbouwd, in het lukraak toeteren en nul resultaat boeken zijn anderen beter geplaatst. Als burgemeester ben ik niet bereid om de kop zomaar in het zand te steken, dat laat ik over aan de traditionele partijen. Als zoiets vanuit een bepaalde hoek dan verontwaardiging oplevert: het zij zo.”
De stad wordt ook wel gekenmerkt door nogal wat scheurlijstjes. Ook in de huidige coalitie was er ruzie en gekrakeel, waardoor jullie met een krappe meerderheid moeten besturen.
“Dat valt wel mee hoor. Decennialang is Aalst een stad van ruzie en gekrakeel geweest, met politieke dissidentie en scheurlijsten zonder weerga. Dat imbroglio ligt gelukkig al jaren achter ons. De N-VA-fractie komt al jaren goed uit de verf en vormt een echt team. Hetzelfde geldt voor de Aalsterse meerderheid.
Al is deze meerderheid inderdaad krap en betekent een goede verstandhouding natuurlijk niet dat er nooit discussies zijn binnen meerderheidspartijen. Enkele jaren geleden heeft cd&v in Aalst zichzelf doen imploderen en dat leidde tot een periode van politieke hoogspanning - die partij voert lokaal en bovenlokaal een existentiële overlevingsstrijd - waarna een vernieuwde meerderheid werd gevormd. De huidige meerderheid bestuurt heel degelijk en voert het bestuursakkoord nauwgezet uit.”
Zoals
’t Pallieterke maar al te goed weet: wat niet lachend gezegd kan worden, is de waarheid niet
Een N-VA-Vlaams Belangmeerderheid zou na de volgende gemeenteraadsverkiezingen wel eens voor een heel stabiele meerderheid kunnen zorgen, waardoor jullie nog veel harder aan het Vlaams karakter van de stad zouden kunnen werken. Niet?
“Ook het Vlaams Belang kende in Aalst al enkele ruzies en dissidenties, en zo is het niet altijd duidelijk wie nu namens welke vleugel spreekt. Maar met de interne keuken van andere partijen hoef ik me natuurlijk niet te bemoeien. Los daarvan had ik van het VB meer inhoudelijk weerwerk verwacht. Als burgemeester ga ik graag in debat over beleidsthema’s en inhoudelijke strijdpunten, ‘du choc des idées jaillit la lumière’ nietwaar, maar ik stel vast dat het aantal interpellaties van de VB-oppositie zeer beperkt bleef.”
“Op de keper beschouwd is er in heel Vlaanderen een grote hunker naar een rechtser en Vlaamser beleid. Alle begrip daarvoor uiteraard. Ik deel hetzelfde sentiment. Vlamingen willen eindelijk beleid dat in contrast staat met het schabouwelijke gebrek aan beleid vanuit Vivaldi-België. In de stad Aalst is het zo dat het huidige bestuursakkoord al gekenmerkt wordt door een rechtse en Vlaamse insteek. Ik wil dezelfde beleidslijn graag behouden in de volgende legislatuur als de kiezer daarvoor het vertrouwen geeft. Dat gezegd zijnde, stel ik zowel lokaal als bovenlokaal vast dat Vlaams Belang steevast keihard basht richting N-VA. Ik kan tegen een stootje hoor, en dat de oppositie nu eenmaal oppositie moet voeren: ‘fair enough’. Maar VB plaatst ons in advertenties op een lijn met de traditionele partijen en de manier van communiceren vind ik vaak platvloers en vooral ongefundeerd. Hoe kan je dan een samenwerking verwachten?”
JULIEN BORREMANSBetaalt jouw ziekenfonds het lidgeld van je sportclub tot 30 euro terug?
FRANKRIJK
Franse president Emmanuel Macron ligt in eigen land zwaar onder vuur omwille van een erg omstreden pensioenhervorming. In China werd hij, samen met Ursula von der Leyen, echter met open armen ontvangen. Dat lijkt hem ontvankelijk te hebben gemaakt voor opmerkingen uit de communistische dictatuur.
Terwijl Fransen massaal op straat komen tegen het beleid van de president, stonden in Guangzhou studenten in rijen klaar voor het bezoek van het Franse staatshoofd. Een ‘populariteit’ die wat vreemd aanvoelde en meer voorkomt bij een muziekster. Het contrast met de situatie in eigen land viel de Franse delegatie zelf ook op en het valt te betwijfelen of Macron momenteel zelfs maar een Franse universiteit überhaupt zou kunnen bezoeken zonder gewelddadige rellen.
Het staatsbezoek stond in het licht van enkele zwaarwichtige politieke hete hangijzers. De situatie wordt gekenmerkt door een steeds groter wantrouwen in het Westen jegens China dat al te vaak vijandige standpunten lijkt in te nemen. Voorbeelden hiervan zijn de Chinese houding rond Taiwan, rond de oorlog in Oekraïne en rond allerlei economische zaken. Om nog maar te zwijgen over de situatie in Hong Kong of Xinjiang. In het Westen is vooral Amerika erg kritisch voor Peking.
Verdeel en heers
China slaagt er al lang in om Europese landen tegen elkaar uit te spelen en lijkt nu ook Europa en de VS uit elkaar te willen drijven. Bij Macron en Ursula von der Leyen hamerden ze erop dat het Avondland zich niet in Amerikaanse spelletjes mag laten meeslepen.
Amerika wil steeds meer China aan banden leggen op geopolitiek en militair vlak. Bovendien heeft de Russische agressieoorlog tegen Oekraïne de VS en Europa dichter bij elkaar gebracht, NAVO-banden versterkt en het Westen meer op een lijn gekregen. Het Chinese bedrijf TikTok wordt nu op veel plaatsen verboden en heel wat landen zijn strenger rond de export van strategische zaken naar China. Het is een evolutie die de Communistische Partij in Peking niet graag ziet.
Daarom voerden ze een charmeoffensief richting Euro-
VERENIGD KONINKRIJK - IERLAND
pa. De Franse president kreeg een ontvangst zoals die enkel de belangrijkste staatshoofden te beurt valt, dit terwijl recent de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken zijn bezoek annuleerde wegens de Chinese spionageballon boven zijn eigen land.
Chinese president Xi Jinping voerde urenlang een gesprek met Macron. Daarbij zou hij de Franse president verzekerd hebben dat China zich ver houdt van de oorlog in Oekraïne en er geen Chinese wapenleveringen voor Rusland plaats vinden. Ook ten aanzien van Taiwan zou het geen plannen koesteren, al gaf Xi wel toe dat ongelukken altijd kunnen gebeuren.
Resultaat
De Chinese inspanningen lijken vruchten af te werpen. Franse en Chinese bedrijfsleiders tekenden verschillende akkoorden voor het staatsbezoek, om te benadrukken dat Frankrijk het vertrouwen behoudt in China. Na het staatsbezoek vertelde Macron zelfs dat Europa de afhankelijkheid ten aanzien van de VS moet afbouwen en moet zorgen dat het niet meegesleept raakt in een confrontatie tussen China en de VS over Taiwan. Europa moet in zijn ogen strategisch autonoom blijven en een derde supermacht worden. Een denkwijze waar Peking heel veel sympathie voor heeft, niet in geringe mate omdat de Chinezen weinig geloof hechten aan het concept van Europa als supermacht. Vlak na het Franse bezoek begonnen ze alvast een
grootschalige militaire oefening rond Taiwan. Die zouden een reactie zijn op het bezoek van de Taiwanese president aan het Amerikaanse continent, inclusief een bezoek aan de voorzitter van het Amerikaanse parlement Kevin McCarthy.
Terwijl Von der Leyen zei dat het gebruik van geweld om het status quo te veranderen onaanvaardbaar was, zei Xi dat zij die denken Peking te kunnen beïnvloeden rond Taiwan, dwalen. Macron wees erop dat Europa niet eens de crisis in Oekraïne kan oplossen en dus weinig geloofwaardigheid heeft om aan de andere kant van de wereld een verschil te maken. Het klonk als muziek in de oren van de Chinese communisten.
CARL DECONINCK
nisten van de Democratic Unionist Party (DUP) in 2007 samen in de Noord-Ierse regering belandden. Ondanks de uitdagingen zorgde de deal die in 2007 was afgesloten ervoor dat machtsdeling gedurende 10 jaar min of meer stabiel werkte, totdat het in 2017 als een kaartenhuis instortte na een door SF uitgelokte ernstige crisis over een schandaal over de betalingen voor hernieuwbare energie. Het Noord-Ierse parlement in Stormont werd drie jaar geschorst vooraleer het in januari 2020 opnieuw werd geïnstalleerd.
Invloed Brexit
Brexit heeft de grillige scheidslijnen in Noord-Ierland opnieuw getekend, die zo elegant waren gladgestreken door het Goedevrijdagakkoord. Begin vorig jaar maakte de DUP als grootste unionistische partij bezwaar tegen een de facto grens langs de Ierse
Op 10 april was het precies 25 jaar geleden dat de regeringen van het Verenigd Koninkrijk en de Ierse republiek het Goedevrijdagakkoord ondertekenden. Dit historische verdrag bezegelde het einde van ‘the Troubles’, de verschrikkelijke decennia van niets en niemand ontziend sectair geweld en blinde paramilitaire terreur én staatsterreur in Noord-Ierland.
Het akkoord loste hardnekkige problemen op: de vrijlating van de paramilitaire gevangenen, de ontwapening van de paramilitaire organisaties, de hervorming van de Noord-Ierse politie, de oprichting van een gezamenlijk grensoverschrijdend overlegorgaan, de deling van de macht tussen beide bevolkingsgroepen, het opzetten van een nieuw autonoom parlement en een regering in Stormont nadat de Britten dit in 1972 hadden ontbonden en, ‘last but not
least’, de bepaling dat de staatkundige toekomst van Noord-Ierland bij referendum bepaald zal worden door de bevolking van Noord-Ierland.
Naar het centrum
Een van de belangrijkste verwezenlijkingen van het Goedevrijdagakkoord was dat het de extremen naar het centrum van het politieke spectrum verplaatste en hen in het midden van het debat,
in het centrum van de politieke arena, deed belanden. Hierdoor werden ze niet alleen verplicht verantwoordelijkheid te nemen, maar ontstond voor het eerst sinds het begin van ‘the Troubles’ een breed platform waarin voorzichtig de basis kon worden gelegd voor een potentieel wederzijds begrip en een mogelijke toenadering. En die toenadering is er wonderlijk genoeg ook gekomen in 2007 toen de republikeinen van Sinn Féin (SF) en de pro-Britse unio-
Zee waarover Boris Johnson had onderhandeld in zijn Brexit-overeenkomst met Noord-Ierland. Een kloof met de rest van het VK maakt de unionisten begrijpelijkerwijs nerveus.
Het feit dat de huidige Britse premier Rishi Sunak eind februari een nieuwe deal aankondigde met de Europese Unie over de ‘Northern Ireland Trading Arangements’ zorgt opnieuw voor enige commotie. Ondanks het feit dat dit de rol van de rechtspraak van het Europese Hof van Justitie zal verkleinen, verhardt de DUP haar oppositie. De lange schaduw van de Traditional Unionist Voice (TUV) - een partij die rechts van de DUP staat - is hieraan schuldig. Jim Allister, de leider van de TUV, was er als de kippen bij om te zeggen dat hij tegen de nieuwe deal zou stemmen. Wordt ongetwijfeld vervolgd…
JAN HUIJBRECHTS
De nauwe militaire samenwerking tussen Australië, het VK en de VS - AUKUS genaamd - blijft de gemoederen beroeren. Niet enkel inhoudelijk is het project uniek, het strekt zich ook over vele jaren uit, wat onmiddellijk een zwakte is. Het officiële discours ten spijt, weet iedereen dat de Chinese bedreiging de ultieme drijfveer is. Het valt echter niet uit te sluiten dat een aanvaring tussen Amerika en China er komt nog voor de eerste AUKUS-stappen daadwerkelijk gezet zijn, wat Australië in een erg kwetsbare positie zou plaatsen.
AUKUS draait om duikboten, maar ook veel meer dan dat. Eerst de naam: een samentrekking van de drie betrokken landen, namelijk Australië, het VK en de VS. Enkele jaren geleden vonden ze elkaar en het eiland ‘down under’ blies een eerdere bestelling met Frankrijk prompt op. Het diplomatiek incident en de verbrekingsvergoeding nam Canberra er graag bij. In essentie betreft het hier een veiligheidsarchitectuur gericht tegen de Chinese expansie, ook al wordt dit laatste niet openlijk erkend. De levering van nieuwe boten zal nog vele jaren op zich laten wachten, maar die leemte zal door de Amerikanen ingevuld worden. Ze gaan meer troepen in Australië stationeren, maar vooral: knowhow over nucleaire duikboten zal gedeeld worden, en dat is toch eerder uitzonderlijk. Enkel Rusland deed het ooit met India. Sinds jaar en dag zijn Britse en Australische marinemensen graag geziene gasten op Amerikaanse kernduikboten, maar alles wat de kernaandrijving betreft, bleef achter slot en grendel. Dat gaat veranderen.
Toen enkele weken geleden tijdens een regeringsbriefing bestemd voor buitenlandse diplomaten een Chinese aanwezige het woord nam, kwam het tot een pijnlijk incident. Doodleuk vroeg de man in kwestie waar die boten precies voor bestemd zijn? “Sightseeing”, suggereerde hij. Het bracht de Australiërs in verlegenheid omdat hij net de kern van de zaak raakte. Geen AUKUS zonder Chinese bedreiging, maar die wordt door critici schromelijk overdreven. China is de belangrijkste handelspartner van de Australiërs. Het land telt een Chinese diaspora van 1,4 miljoen en vooral: de afstand Canberra-Peking is groter dan die tussen de Chinese hoofdstad en… Berlijn. Anders dan de initieel bestelde Franse duikboten (door diesel aangedreven), hebben de Amerikaanse nucleair aangedreven exemplaren een veel grotere autonomie. Begrijp: ze zijn nuttig in een mogelijk conflict met China, terwijl de Franse bestelling zich slechts voor kustbescherming leende, verdediging dus.
In Australië woedt een hevig (en sterk gepolitiseerd) debat over het AUKUS-engagement. Oud-premier Paul Keating had het over “de slechtste militaire beslissing sinds de poging om tijdens WO I de dienstplicht in te voeren”. Australië zou zich op een gevaarlijke manier aan de VS binden, in het conflict meegesleurd
worden met alle gevolgen van dien. De man, zo benadrukken zijn tegenstanders, is slecht geplaatst om kritiek te uiten. Toen hij in de jaren negentig eerste minister was, ontpopte hij zich tot de grote verdediger van de ontwikkeling van relaties met China. Tijden veranderen. En waar het ‘Wandel-durch-Handel’-principe enkele decennia geleden nog verdedigbaar was, is het inmiddels verschrompeld tot loepzuivere naïviteit.
Soevereiniteit
Wars van al het populisme zit er wel een fundamentele kern in het debat: welke gevolgen heeft AUKUS voor de Australische soevereiniteit? Er wordt op de kansen gehamerd. De economische voordelen. De opleidingen van de eigen mensen. Maar wat als het botst tussen Peking en Washington? Sam Roggeveen, verantwoordelijk voor het International Security Program aan het Lowy Instituut in Sydney, formuleert het in Foreign Policy als volgt: “Je bouwt wapensystemen uit die duizenden kilometers verwijderd ingezet kunnen worden, wapens die erg geschikt zijn voor een conflict met China. Wanneer dan het Witte Huis belt met de vraag je aan hun zijde te scharen, is het haast onmogelijk dit te weigeren.” Theoretisch behoudt Canberra die mogelijkheid, alleen wordt door de intensiteit van de samenwerking de autonome beslissing de facto ondergraven.
Tijd is geen bondgenoot
Wat nu? De publieke opinie en de tijd lijken de grootste gevaren voor een welslagen te zijn. In Australië neemt het draagvlak af. Steeds meer mensen achten de Chinese dreiging niet dermate groot dat ze dergelijke militaire demarches legitimeert. Mogelijk heeft dit een politieke repercussie of kan op zijn minst een politieke ontwikkeling een weerslag hebben op AUKUS. Mutatis mutandis kan dezelfde vraag gesteld worden voor het VK en de VS. Dit is een plan waarvan de uitrol vele jaren in beslag zal nemen. Pas in 2040 zal Australië de nieuwe generatie duikboten ontvangen. Eerdere aankopen gebeuren vanaf 2030 en het zal tot 2027 wachten zijn op de eerste Amerikaanse aanwezigheid rond Australië. In politieke termen is dit een eeuwigheid. AUKUS staat voor een lang traject dat verschillende verkiezingen overspant. Hoe interessant en uniek in zijn genre AUKUS ook mag zijn, een zekerheid is het allerminst.
MICHAËL VANDAMME
De Bulgaarse koning Boris III (1894-1943) zei ooit: “Altijd met Duitsland, nooit tegen Rusland.” Dat vat het Bulgaarse buitenlandbeleid van de voorbije 130 jaar heel goed samen.
Op 21 maart 2015 werd de VMZ-wapenfabriek in het Bulgaarse Sopot zwaar gehavend door een reeks explosies. Op 14 april volgde een tweede reeks verwoestende ontploffingen in dezelfde fabriek. Alles wijst erop dat dit het werk was van een Russisch sabotageteam, maar de officiële versie is nog steeds dat het om ‘ongelukken’ ging. Twee weken later werd de Bulgaarse wapenhandelaar Gebrev vergiftigd. Het oorspronkelijke onderzoek wees uit dat een Russische agent een dodelijke ‘onbekende substantie’ op een deurklink van Gebrevs auto had gesmeerd. Maar dat verdween in de doofpot.
Volgens rapporten waren in VMZ ook grote hoeveelheden Poolse en Tsjechische munitie gestockeerd, die via het netwerk van Gebrev naar Oekraïne doorgestuurd moesten worden. Officieel verklaren Bulgaarse onderzoekers nu met dierlijke ernst dat Gebrev stierf na het eten van een bedorven salade. De twee Russische verdachten konden het land ongehinderd verlaten. In 2018 bleken ze ook betrokken te zijn bij de vergiftiging van Sergei Skripal met zenuwgas in Salisbury. Maar officieel was het dus salade…
Zesde
Toen Poetin in 2022 zijn grote invasie in Oekraïne lanceerde, hadden vele Oost-Europese NAVO-landen nog flinke voorraden wapens, munitie en reserve-onderdelen uit het Sovjettijdperk. Intussen is een groot deel daarvan aan Oekraïne overgedragen. Maar alleen de Bulgaarse wapenindustriede zesde grootste van Europa - produceerde nog zo’n munitie. De oude voorraden raakten snel opgebruikt en door de schaarste stegen de prijzen voor Sovjetmunitie spectaculair. Munitiefabrieken als VMZ werden plots een strategische factor.
Binnen Bulgarije leidde dat tot diepe onenigheid. Het vooruitzicht op gemakkelijke winst door de verkoop van oude Sovjetmunitie stond haaks op de pathologische russofilie van vele Bulgaren. Net zoals de Serviërs voelen vele Bulgaren zich Russen in het diepst van hun gedachten. Voor hen hebben de Russen altijd gelijk en als ze ongelijk hebben… verandert dat er niets aan. Er bestaat in Bulgarije een pro-Russische lobbygroep die zichzelf de ‘Russofiele Nationale Beweging’ noemt en een partij ‘Russofielen voor de Revival van het Vaderland’, allebei geleid door Nikolai Malinov, een voormalig parlementslid dat veroordeeld is wegens corruptie - natuurlijk, hij is een socialist - en spionage voor Rusland. Hij was presidentskandidaat bij de verkiezingen van 2 april dit jaar. Hij mocht het land niet verlaten, maar hij kon wel naar Moskou afreizen om zich daar te laten verkiezen tot voorzitter van de Internationale Beweging van Russofielen. In Bulgarije kán dat allemaal.
De Bulgaarse politiek tegenover de export van munitie naar Oekraïne is altijd halfslachtig geweest. En met de overdracht van oude Sovjetwapens is dat soms nog erger. Maar Rusland is niet tevreden met halfslachtigheid of compromissen. Het wil totale onderwerping. Dus toen de Bulgaren - misschien alleen voor het geld - toch munitie aan Oekraïne en Georgië bleven verkopen, stuurden de Russen hun sabotageen moordcommando’s erop af. Er deed zich een reeks van verdachte explosies in Bulgaarse munitiedepots en -fabrieken voor: in Lovnidol in 2011, in Straldzka in 2012, in Maglitz en Gori Lom in 2014, in 2022 in Karnobat… Allemaal heel verdacht, omdat er toen Russische agenten in de buurt actief waren en/of omdat daar munitie lag opgeslagen voor Oekraïne of Georgië. Een van die Russische sabotagegroepen veroorzaakte vrijwel zeker ook de twee grote explosies in het Tsjechische depot Vrbetic, in oktober en december 2014.
Machtige russofielen
Dat Russische sabotageteams ongehinderd in NAVO-landen kunnen opereren, is al erg genoeg. Dat de russofielen in de Bulgaarse politiek, het justitieapparaat en de politiediensten machtig genoeg zijn om al die explosies verticaal te klasseren als ‘ongelukken’ en om de onderzoeken naar de daders een stille dood te laten sterven, dat is nog veel angstwekkender.
‘Waar tafelen een hoffelijke bezigheid wordt’
Huwelijken - Recepties - Banketten - Seminaries
Fruithoflaan 15 - 2530 Boechout - 03/455 07 67
www.kasteelfruithof.com
In de tweede aflevering van ‘Het verhaal van Vlaanderen’ ging het over de Romeinse periode in onze contreien. We bezochten het GalloRomeins museum in Tongeren om wat dieper in te gaan op het belang van Tongeren als eerste stad in Vlaanderen. Else Hartoch en Alain Vanderhoeven ontvingen ons met open armen en gaven ons een uitgebreide rondleiding. Hartoch is ‘coördinator onderzoek en bibliotheek’ bij het museum en Vanderhoeven is een expert van de archeologie in Tongeren.
ongeren is in eerste instantie zeker niet gesticht als een bevoorradingskamp, maar als een bestuurlijk centrum voor een heel groot administratief afgebakend gebied”, vertelt Hartoch. Dat gebied “liep ten oosten van de Schelde tot aan de Maas ongeveer en in het noorden was het afgebakend door het Nederlandse rivierengebied en liep het door in het zuiden tot aan de Belgische Ardennen”.
Waarom hebben de Romeinen precies op die plaats in die regio gekozen om Tongeren te stichten?
HARTOCH: “Tongeren is gelegen op de waterscheidingslijn van de Schelde- en Maasbekkens. Het is ook gelegen aan de belangrijke Romeinse weg die de Noordzee verbindt met het Rijnland waar de ‘limes’ en de rijksgrens gelegen zijn. Dat is een zeer strategische plaats. Tongeren zelf is gesticht op de kruising van die weg met de bevaarbare rivier de Jeker.”
“Wij willen het verhaal vertellen van de mens in deze regio vanaf de prehistorie tot de vroege middeleeuwen en we doen dit aan de hand van een chronologisch verhaal”
Else Hartoch
De grootste reden was dus de rivier en de gemakkelijkheid om zich te verplaatsen?
HARTOCH: “Plus daarbij het feit dat Tongeren gesticht is in het hart van de vruchtbare leemstreek. De aanwezige Romeinse cultuur zal maken dat ze zullen overgaan van policultuur en zelfvoorziening naar het produceren van een surplus in het rijke en vruchtbare leemgebied. Dat is natuurlijk zeer belangrijk voor de graanproductie, wetende dat een legionair één kilogram graan per dag nodig heeft om zich te voeden.”
In de aflevering gaat het vooral over de Eburonen, maar de ‘Tungri’ werden niet vermeld. Wie zijn die Tungri?
HARTOCH: “Eerst misschien even zeggen dat Julius Caesar geschreven heeft dat hij de Eburonen met naam en ras zou uitroeien. Hij wil ze wissen uit het collectieve geheugen door ze nooit meer te vernoemen. De Eburonen worden 32 keer vernoemd in ‘De Bello Gallico’, maar daarna nooit meer. De naam ‘Tungri’ daarentegen komt voor vanaf de eerste eeuw na Christus en die vinden we bijvoorbeeld terug bij Tacitus en Plinius. De Tungri zijn allicht een artificiële samenstelling van Eburonen die toch de veldslagen en wraakacties van Caesar overleefd hebben en bevolkingsgroepen die in de regio nog aanwezig waren, zoals de Condrusi bijvoorbeeld. Die werden wellicht nog aangevuld met Germaanse
stellatie van de Tungri. Er zijn echter nog anderen die geloven dat de Tungri buren waren van de Eburonen, maar nooit vermeld werden door Caesar. Nadien zijn die Tungri toch wel heel belangrijk geworden. Er zijn een aantal visies die een beetje van elkaar kunnen verschillen.”
Wat is de belangrijkste rol van het museum?
HARTOCH: “Het verhaal vertellen van de mens in deze regio vanaf de prehistorie tot de vroege middeleeuwen en we doen dit aan de hand van een chronologisch verhaal. Het gaat over meer dan enkel de Romeinen, hoewel zij uiteraard heel belangrijk zijn voor ons. Zoals de Romeinse cultuur en archeologie. We kunnen absoluut niet zonder.”
Jullie hebben inspiratie gehaald uit keizer Marcus Aurelius. Kunt u daar iets over zeggen?
HARTOCH: “Dat is de oorzaak-gevolgrelatie die centraal staat in het chronologische verhaal dat wij willen vertellen. Marcus Aurelius heeft eind tweede eeuw ‘Ta eis heauton’ (Grieks: Τὰ εἰς ἑαυτόν) - ‘Aan zichzelf’ - geschreven en daaruit hebben wij inspiratie geput met de uitspraak ‘Wat volgt is onlosmakelijk verbonden met wat eraan voorafging’. Dat kwam zeer goed van pas bij ons bij het uitdenken en uitwerken van het verhaal dat we hier in het museum wilden vertellen.”
Merken jullie dat de mensen die naar hier komen effectief iets leren en onthouden?
HARTOCH: “Absoluut, maar elke mens is anders en vertrekt van een andere achtergrond. Dus iedereen gaat er iets anders van meenemen en integreren in het leven of later associaties maken bij het zien of beleven van bepaalde zaken die hij daarvoor misschien niet had gemaakt. Ik denk niet dat we standaard kunnen zeggen dat de mensen die hier komen allemaal standaard dezelfde dingen leren. Iedereen neemt iets anders mee uit het verhaal dat we vertellen en de geschiedenis die we willen meegeven.”
“Ik zou willen dat mensen zich kunnen inleven in een totaal andere wereld en die als het ware als een spiegel kunnen voorhouden”
Alain Vanderhoeven
Welke les zouden jullie zeker willen meegeven die de bezoekers moeten onthouden?
VANDERHOEVEN: “Ik zou altijd graag willen dat mensen die een museum zoals het Gallo-Romeins museum bezoeken de kans krijgen om zich in te leven in een totaal andere wereld en die wereld als het ware als een spiegel kunnen voorhouden en zo te kunnen kijken wat de overeenkomsten en verschillen zijn.”
“Ook gaan de mensen zien hoe het komt dat wij hier vandaag Latijn leren op school en hoe het komt dat we zo schrijven en niet anders. Het schrift, de taal en de hele cultuur zijn allemaal meegekomen. We dragen vandaag nog altijd
de gevolgen van die hele evolutie. Kijk gewoon naar onze huizen: onze architectuur lijkt nog steeds op de architectuur van toen, zij hadden ook een soort centrale verwarming en zij kookten ook met potten en pannen. Er is een grote overeenkomst tussen het leven vandaag en het leven van toen. Er zijn heel veel raakvlakken.”
Wat vond u uiteindelijk van de aflevering van ‘Het verhaal van Vlaanderen’ waaraan u deelgenomen heeft?
HARTOCH: “Ik vond het eindresultaat heel mooi en ben zeer blij dat we zoveel mensen hebben kunnen bereiken. Het allerbelangrijkste is niet om te verwachten dat een aflevering van 50 minuten het hele verhaal kan brengen van de late ijzertijd en de Romeinse tijd. Zo’n aflevering moet beschouwd worden als een ‘teaser’ om mensen te prikkelen en om mensen geïnteresseerd te krijgen in geschiedenis en dient als een opstapje naar meer. Om geschiedenis populairder te maken en mensen er enthousiast over te maken.”
VANDERHOEVEN: “Het kan niet anders dat de selectie die getoond wordt quasi willekeurig is, want er is zo enorm veel om die lange geschiedenis te vertellen. Als het van mij afhangt, wordt er elk jaar zo’n serie gemaakt met een stukje van die geschiedenis.”
Alles hangt natuurlijk af van de fondsen die gevonden worden…
VANDERHOEVEN: “Ja, al valt dat wat mij betreft toch wel mee. Er wordt veel ‘spel’ gemaakt van die twee miljoen euro, maar wat stelt dat voor in een totale begroting?
Als ik het goed heb, gaat er naar erfgoed elk jaar ongeveer een miljard euro voor restauratiepremies en allerhande.”
Welke feedback heeft u gekregen op de serie?
HARTOCH: “Eigenlijk alleen maar positieve feedback in tegenstelling tot artikels die je leest in de media. Er is altijd kritiek op alles, maar dat is normaal want er is vrije meningsuiting. Al bij al wanneer we het gehele plaatje bekijken is het heel positief. We moeten niet denken dat dit dé geschiedenisles is waar de scholen zich op moeten richten. De aflevering toont enkele elementen die een goede illustratie kunnen zijn.”
STIJN DERUDDER WOUTER VAN DEN BRANDE
Hartoch: “Enerzijds zijn we op dit moment een tijdelijke tentoonstelling aan het voorbereiden die zal opengaan in het najaar van dit jaar. De tentoonstelling zal gaan over kleur op alle mogelijke beelden van de klassieke oudheid. We zijn gewoon om die te zien als witte en beige beelden, maar die waren allemaal gekleurd, geverfd en vol pigmenten. Dat beeld willen we terugbrengen naar de mensen vandaag. Anderzijds zijn we ook gestart met de voorbereidingen van een nieuwe inrichting van onze permanente tentoonstelling. Daarin gaan we proberen om alle nieuwste weetjes en onderzoeksresultaten in te integreren. Het wordt dus best spannend.”
Zou u graag meer weten over Tongeren in de Romeinse tijd?
Surf dan naar dan naar https://palnws.be/2023/03/video-tongeren-
in-het-verhaal-van-vlaanderen of scan de QR-code:
Volleybalclub Roeselare speelde afgelopen week voor de eindzege in de ‘CEV Cup’, de tweede belangrijkste Europese beker. Het is zoals de Europa League winnen in het voetbal en dat is een verre droom voor onze topclubs. Roeselare verloor jammer genoeg, maar het is een uitgelezen moment om bij de sport stil te staan.
Volgens sommige tekeningen zou een voorloper van het volleybal al bestaan hebben in de 17de eeuw. Er bestaan tekeningen waarop Queen Elizabeth een sport beoefent die heel hard lijkt op het moderne volleybal, al kan dat ook toeval zijn.
Officieel komt het moderne volleybal uit de VS. Meer bepaald uit Massachusetts. De Amerikaan
William G. Morgan bedacht het in 1895, als alternatief voor het intensievere basketbal. Morgan was de fysieke directeur bij de Young Men’s Christian Association, de YMCA, hier bekend van het liedje door de groep Village People.
Morgan haalde zijn mosterd bij zaken uit reeds bestaande sporten. De bal kwam van het basketbal, al werd die later aangepast naar een lichter en sneller model. Het net van het tennis en het gebruik van de handen uit het handbal. De innings, die later sets werden, komen dan weer van het honkbal. Het is niet de enige naamsverandering. Meer nog, oorspronkelijk heette het volleybal zelf ‘mintonette’. Initieel waren er niet echt vaste regels om te volgen, maar toch sloeg het aan bij de YMCA. De naam evolueerde naar volleybal, al schreef men het eerst in twee woorden. Nu, bijna 130 jaar later, is de sport een veel beoefende en zelfs olympische sport geworden.
Filipijnen
Het volleybal sloeg aan in Azië en in de eerste Spelen van het Verre Oosten in Manilla in 1913 nam men het op in het toernooi. De Spelen waren de voorloper van de Aziatische Spelen en zijn in feite een soort van Olympische Spelen voor het continent. Dat net de Filipijnen de sport omarmden is geen toeval, want het land was een soort Amerikaanse kolonie op dat moment. Naast de YMCA zorgden ook Amerikaanse soldaten voor de verspreiding van de sport.
Regels voor het spelen van volleybal bleven zich in de loop der jaren vormen. Het aantal punten per set, het aantal spelers per team, enzovoort. Ook de tactieken en strategieën evolueerden mee. In Manilla ontwikkelde zich een offensieve stijl, inclusief
De paashaas heeft de wielerliefhebber flink verwend afgelopen weekend. Parijs-Roubaix was een editie om niet snel te vergeten. Net zoals in de Ronde van Vlaanderen lag het tempo bijzonder hoog, ‘hels’ zou een mens zelfs durven zeggen.
wat vandaag ‘setting’ en ‘spiking’ heet. Een spike is een aanval waarbij de speler springt, de arm boven het hoofd heft en de bal slaat zodat die snel naar de grond op het veld van de tegenstander beweegt. Het zetten is de bal vanuit de pols met de vingertoppen omhoogduwen zodat een ander met de spike kan afweren. Amerikaanse toeschouwers waren hier sterk van onder de indruk en spraken van de ‘Filipijnse bom’.
Een andere bijdrage uit de Filipijnen is de limiet om de bal te raken, de ‘three hit limit’. Dat verhoogde de competitiviteit en intensiviteit van de sport. Desondanks werd volleybal in deze periode slechts in een beperkt aantal regio’s gespeeld, met verschillende regels per land. Dat veranderde in 1947.
In dat jaar werd in Parijs de Federation Internationale de Volleyball (FIVB) opgericht. België was een van de veertien stichtende landen. De Fransman Paul Libaud was tot 1984 de voorzitter van de federatie. De eerste wereldkampioenschappen volleybal voor mannen werden gehouden in 1949 in Praag en in 1952 voor vrouwen in Moskou.
De FIVB is inmiddels uitgegroeid tot een van de grootste sportorganisaties ter wereld met 222 aangesloten verenigingen. Met een internationaal orgaan om de sport en de groeiende populariteit ervan te verzorgen, kreeg zaalvolleybal in 1957 de olympische status van het Internationaal Olympisch Comité (IOC). Het volleybal maakte zijn olympisch debuut op de Spelen van Tokio 1964. Brazilië, de voormalige Sovjet-Unie en Italië hebben de meeste medailles in het olympische volleybal voor mannen (elk zes), waarbij het Zuid-Amerikaanse team de eer aanvoert met hun drie gouden en drie zilveren.
Van de vrouwenteams hebben zes landen de olympische gouden medaille in het volleybal gewonnen, waarbij de Sovjet-Unie de algemene medailles aanvoert. Jaren later, in 1996 werd ook beachvolleybal een olympische sport.
De wedstrijd leek hels voor heel wat partijen. Zo reden er heel wat grote namen lek op de legendarische kasseien. Een aanval door Van Aert op 100 km van de finish zorgde voor een kleine kopgroep waar ook Laporte en Van der Poel bij zaten. Het werd snel duidelijk dat we de winnaar daar zouden mogen zoeken. Een sterke Mats Pedersen kon later wel nog aansluiten, al kostte dat een stevige inspanning. Het jagende peloton kon ze niet ophalen en kende integendeel zelf nog enkele valpartijen. Onder meer de winnaar van vorig jaar, Dylan van Baarle moest zo geblesseerd opgeven. Andere grote verliezer was Soudal-Quick-Step. De ploeg van Patrick Lefevere kwam er niet aan te pas. Geen enkel mannetje haalde zelfs maar de top 20 in Roubaix en het Vlaams voorjaar is er een in mineur geworden. The Wolfpack zal dringend uit een ander vaatje moeten tappen.
Op strook 12 besloot Matthieu van der Poel echter om te tonen wie de man in vorm was. Hij trok de strijd op gang en slechts negen renners konden mee. Op de Pevelenberg trok de Nederlander nog eens op gang en opnieuw vielen er twee renners af. Van der Poel bleef beuken en vooral van Aert bleef riposteren. De kopgroep bleef zo samen, tot een val van John Degenkolb op Carrefour de l'Arbre. Het was op dat moment dat Van Aert ten aanval trok, maar Van der Poel liet zich niet verrassen. Meer nog, het was erop en erover, want Van Aert reed op het cruciale moment lek. Hij kon enkel maar achtervolgen, samen met Philipsen en Pedersen.
Niemand kon de ontketende Nederlander nog inhalen en hij won voor het eerst het legendarische Monument. Zijn rugpijn lijkt iets uit een ver verleden. Philipsen werd nog knap tweede in de sprint en zo viel de top twee in handen van Alpecin-Deceuninck. Pasen werd zo een absolute hoogdag voor de Vlaamse wielerploeg.
KRC Genk blijft ondermaats presteren. Na lang ongenaakbaar te zijn geweest, is er sinds februari zand in de motor geslopen. Na vorige week door het oog van de naald te zijn gekropen tegen OHL, werd Genk deze week met 2-0 naar huis gestuurd door Standard Luik. De wedstrijd was al in de eerste helft gespeeld. De Deen Philip Zinckernagel scoorde twee keer in de eerste 45 minuten.
Het verlies tegen Standard zorgt ervoor dat de ooit zo riante voorsprong in de competitie op de eerste achtervolger is geslonken tot 2 punten. Dat is weinig aangezien er nog een puntendeling komt in de Champion’s play-offs. Genk heeft 71 punten en Union 69.
TOP 3
Antwerp won intussen ook zijn wedstrijd en sluipt opnieuw dichter bij de top. The Great Old heeft voorlopig 66 punten. Het is dus opnieuw spannend bovenaan en de kampioen is nog lang niet bekend.
AA Gent en Union speelden 1-1 gelijk en verliezen elk zo kostbare punten. Union voor het kampioenschap en Gent om zeker bij de top 4 te eindigen. Op dit moment hebben ze nu 55 punten. Dat is evenveel als Club Brugge, dat wel kon winnen afgelopen weekend, al was dat niet zo overtuigend. Blauw-Zwart stuurde wel Seraing definitief opnieuw richting tweede klasse. De Waalse ploeg lijkt weinig harten te hebben veroverd tijdens zijn verblijf in eerste klasse.
Omdat Gent een wedstrijd meer kon winnen, staan de Buffalo’s wel nog steeds voor Brugge in het klassement. Bovendien lijkt Gent met Mechelen en Oostende de makkelijkste tegenstanders van de twee te treffen. AA Gent heeft dus het eigen lot in eigen handen, maar in het voetbal blijft alles mogelijk.
Haar muziekstijl wordt weleens omschreven als ‘dream pop’, dromerige alternatieve popmuziek (what’s in a name) waarin invloeden van psychedelica en The Velvet Underground te horen zijn. Een ander label wat op haar muziek geplakt wordt, is ‘Hollywood sadcore’. Haar liedjes zijn dan ook vaak droevig, melancholisch of nostalgisch, maar bovenal ‘filmisch’, want ze roepen beelden, verhalen en scènes op in de verbeelding van de luisteraar.
Een eerste verklaring voor haar succes bij conservatieven is voor de hand liggend: haar muziek, teksten, albumhoezen en looks verwijzen regelmatig naar Amerikaans cultureel erfgoed (‘Americana’), de ‘Amerikaanse Droom’ en een (veelal ingebeeld) Amerikaans verleden van de jaren ’50 en ’60 - een simpelere tijd, de tijd afspreken met je liefje in ‘malt shops’, hangen op de achterbank van je Cadillac. Of het Hollywood van die periode - de tijd van Marilyn Monroe - of de ‘roaring twenties’. Ze zingt over schilder Norman Rockwell of de architectuurstijl art deco. Het is dan ook weinig toevallig dat ze de soundtrack van The Great Gatsby, dat zich in de jaren ’20 afspeelt, mocht verzorgen.
De Amerikaanse zangeres Lana Del Rey bracht onlangs een nieuw album uit: ‘Did You Know That There's a Tunnel Under Ocean Blvd’. Het vormde meteen de aanleiding voor commentatoren en magazines als The Spectator om zich af te vragen waarom de zangeres zo populair is bij conservatieve mannen.
Vergeleken met de periode van Britney Spears en de Spice Girls worden vrouwelijke popsterren tegenwoordig met heel wat prestige overladen. Zangeressen als Miley Cyrus of Taylor Swift durven weleens buiten de lijntjes te kleuren en spreken een veel breder en fijnzinniger publiek aan dan uitsluitend Joepie-lezende bakvissen. Anderen, zoals Lorde, Lykke Li of Billie Eilish worden al helemaal omarmd door ‘alternativo’s’ en muzieksnobs.
Wie handig tussen beide categorieën laveert, is de 37-jarige Amerikaanse singer-songwriter Lana Del Rey. Wat haar extra opvallend maakt, is het feit dat ze omarmd lijkt te worden door conservatieve mannen, een doelgroep die doorgaans niet meteen
BOEK
geassocieerd
wordt met popmuziek. Spencer Klavan, zoon van de conservatieve commentator Andrew Klavan, stelde de vraag op Twitter. “Het is weer tijd voor mij om te vragen dat heteroseksuele conservatieve mannen me alsjeblieft Lana Del Rey uitleggen”, vraagt Klavan (zelf homo). “Wil iemand me deze vrouw ‘straightsplainen’? Ik snap het niet. Het is niet alleen dat ze lekker is, toch? Er zijn veel lekkere vrouwen. Is het iets met haar muziek? Het feit dat ze dronken lijkt te mompelen?” Ook het conservatieve magazine The Spectator trachtte de vraag te beantwoorden na de voorzet van Klavan. Wie is Lana Del Rey? En waarom is ze “zo geliefd bij conservatieve mannen”?
In tegenstelling tot wat haar artiestennaam doet vermoeden, heeft Lana Del Rey geen Latijns-Amerikaanse of Spaanse roots, want ze werd geboren als Elizabeth Woolridge Grant. Haar voorouders komen uit Schotland. Als jonge tiener worstelde ze naar eigen zeggen met alcoholisme en prangende vragen over de dood en wat daarna gebeurt.
Vanaf 2005 trad ze zo nu en dan op met een akoestische gitaar, al kwam haar muziekcarrière aanvankelijk moeilijk van de grond. Doorheen de jaren veranderde ze regelmatig van artiestennaam, muziekstijl en looks, maar de grote doorbraak volgde in 2011 toen de zelfgemaakte videoclipjes van haar liedjes ‘Video Games’ en ‘Blue Jeans’ viraal gingen op YouTube. Intussen bracht ze verschillende succesvolle albums uit.
Inhoudelijk beantwoordt haar muziek dus aan de nostalgische gevoelens die vele conservatieven koesteren. Ze is zelf bovendien (grotendeels) apolitiek - een verademing. Maar volgens The Spectator is er meer aan de hand: ze zet zichzelf in de markt als individu. “Zij is de pin-upzangeres die nog steeds een vrouw is in een tijd waarin mensen worstelen met de definitie van een vrouw”, schrijft Rich Cromwell in het magazine. “Zij is de schilderachtige, zij het zelfverzekerd pittige, terugblik op een tijdperk waarin men droomde van het ontwaken uit een nederlaag en het streven naar verovering in plaats van terugtrekking. Zij is een individu. Ze is uniek. Ze is een vrouw ten voeten uit. Ze is rustig. Niets wat je haar kunt geven zal haar haar vrijheid doen opgeven. Is er iets verleidelijker in de moderne tijd?”
“Zij is alles wat heteromannen verafgoden aan de zwoele sekskoninginnentraditie van de Amerikaanse Westkust, een zoete trieste Californische gouden zonverbrande minnares gewikkeld in een Amerikaanse vlag die smaakt naar sigaretten en gebroken dromen”, zo vatte Ben Domenech, schrijver en man van Meghan McCain, het samen op Twitter. “En ze kan goed zingen.”
Pelgrimstochten zijn weer in. Ze combineren de langdurige fysieke uitdaging met de traditie om letterlijk in de voetstappen van velen voor ons te treden. Het onthaastende tempo laat ook toe om ten volle van de mooie landschappen te genieten. Maar wie deze reis aanvat, ontmoet naast vele lotgenoten en gastvrijheid ook zichzelf. Bewust of onbewust hoor je vaak dat de vele momenten van reflectie de meest blijvende herinnering vormen. In jachtige tijden waar luxe overvloedig en tijd schaars is, dwingt een lange voettocht alle ballast letterlijk en figuurlijk overboord te gooien.
Vrienden van het laatste glas
Een van de bekendste versregels van de onvolprezen Willem Elsschot is allicht: “Tussen droom en daad staan wetten in de weg en praktische bezwaren, en ook weemoedigheid, die niemand kan verklaren, en die des avonds komt, wanneer men slapen gaat”. De schrijver van dit werk noemt hen zijn ‘vrienden van het laatste glas’. Diegenen die gezin, werk en andere redenen aanhalen om zelf de stap niet te zetten. Om samen de wijde wereld in te trekken en het vertrouwde, afgemetene achter te laten. De burgerlijke vrienden. Ze zijn voor artiesten zowel een frustratie als dankbare inspiratie. Denk maar aan het nummer ‘De fanfare van honger en dorst’ van Jan De Wilde: “We hebben als iedereen de prijs zwaar betaald. De prijs van de vrijheid: in ruil voor wat centen.”
Het boek ademt bij de aanvang de geest van de bohemien zonder de vies-moderne koppeling aan het bourgeois-zijn. “Daarom stort ik mij in die roes van het zwerven, van het steeds weer op weg zijn. Ik wil zelf het
pad opgaan dat mij blijmoedig voert tot aan mijn dood. Verorberen, het leven verorberen als een wilde. Want ik ben een wolf te midden van schapen. Authentiek leven verdraagt geen domesticatie, geen verknechting, geen knieval! Roven is mijn aard; mijn ziel neigt naar het jagen. Daarin vind ik mijn joie de vivre, daarin ligt immense vreugde. Dat kun je op de markt niet kopen.” De zwerver zou zo zijn inspiratie hebben kunnen halen bij een andere bekende taalkunstenaar, Wies Moens: “Liever een wolf in het bos, dan een vette hond met de ketting om de hals.”
Maar hoe romantisch het boek is opgevat, de lezer is gewaarschuwd voor het moeilijke pad waarlangs deze queeste leidt: eenzaamheid, twijfel. En de nodige dosis moed en wilskracht om de stap in het onbekende te zetten en het vertrouwde achter zich te laten. Maar ook wie zijn geluk verbindt aan een vaste stek, krijgt de raad te blijven risico’s nemen en niet lijdzaam de dood af te
wachten. Wie het leven liefheeft, durft elke (al dan niet virale) crisis, ja zelfs de dood recht in de ogen te kijken.
Het boek put uit de rijke Europese canon die door literaire reuzen van voor onze tijd is gevoed: Dantes Inferno, Huizinga’s Homo Ludens. En natuurlijk de rijke Griekse filo sofie. Het gesprek met een vriend-kunste naar levert zoveel stof tot nadenken op. Een platonische kijk op kunst, die na decennia van artistieke decadentie ons terugvoert naar de kern: de eeuwigheid, de kunstenaar als middel tot een hoger doel.
In alles ademt het boek wijsheid, spiritualiteit en respect voor traditie. Zo bijvoorbeeld wanneer de verteller botst op zijn eigen zwaktes en deze moeizaam probeert aan te pakken. Maar ook bij het diepe besef dat wat mooi en goed is, ook kwetsbaar blijkt: degelijk en kwaliteitsvol onderwijs, een ordelijke samenleving. Thorvald Ross laat een burgemeester herhalen geen schrik
te hebben van de dood. Onze oerangst dient te zijn dat onze beschaving naar een bodemloze afgrond dreigt weg te zinken. Dat onze culturele erfenis wordt weggewist en dat we niets achterlaten.
Zoals u wellicht heeft vermoed, is dit een boek om te koesteren en niet zomaar weg te leggen. Om het af en toe te herlezen en de diepere betekenis van de woorden opnieuw te laten bezinken. In libro veritas.
PIETER VANDERMOERE
Thorvald Ross, ‘De zwerver - een spirituele zoektocht’, 2022, Boekscout, 142 p., 19,99 euro, ISBN 9789464682311
Pallieterke, Pano wist het wel: de wolf zal niet leren tevreden zijn met een vegetarisch dieet, dat ligt niet in zijn aard, hij is geen lammetje. Wat wij de wolf ook toedichten, hij blijft een roofdier: wild, sterk, gevaarlijk. De wolf blijft dromen van lillend vlees. Wolven zijn onafhankelijke dieren met een onweerstaanbare drang, een teugelloze drift zich liefst op levende prooien te werpen, zelfs al peuzelen ze ook aan kadavers. De wolvennatuur is wild, ruig, gruwzaam, toch vanuit menselijk gezichtspunt. Wanneer het vee hen wordt ontzegd, dan hoeft de wolf nog niet te leven van de wind, hij vindt altijd wel een haas, een ree, een trage houtduif of fazant. En dan is er plots die onvergetelijke zin van een schaapherder: “Hoor ik hier nog wel thuis met mijn schapen in de natuur?”
Johan Corveleijn, Oostende
LEEUWENVLAGGEN RVV
Brouns, de Vlaamse minister van Landbouw. Ze werden gestoken door Roemeense seizoenarbeiders die er verblijven in speciaal ingerichte trailers. Om zo vroeg te kunnen oogsten, worden de bedden reeds in de winter bedekt met twee lagen plastiekfolie, die met zware machines worden aangebracht. Enkele uren zonneschijn en de temperatuur aan de oppervlakte loopt op naar 35 tot zelfs 40 graden in de namiddag tijdens de maanden mei en juni. Honderden hectares bedekte velden zorgen zo voor een aanzienlijke klimaatopwarming. De natuur wordt buitenspel gezet om enkele weken vroeger te kunnen pronken met het witte goud.
Gilbert Vanoppen, KermtPallieterke,
In de kunstinstelling Z33 in Hasselt lopen drie tentoonstellingen waarbij een gemeenschappelijk thema centraal staat: water. De drie expo’s belichten dit thema op een eigenzinnige manier.
Z33 in Hasselt is een internationale instelling die kunst, design en architectuur verbindt met maatschappelijke thema’s. Het doet dat met activiteiten voor een breed publiek, zoals kunst in de open ruimte, familieparcours en tentoonstellingen.
In het nieuwe tentoonstellingsgebouw, dat in 2020 de Italiaanse Architectuurprijs won, kiest Z33 voor een lente en zomer rond water, in al zijn vormen en gedaantes. De drie tentoonstellingen werpen een blik op water als bron van cultuur, inspiratie en leven.
Rivier van wedergeboorte
De expo ‘Rivier van wedergeboorte’ bekijkt water als bron van verhalen over schepping en verwoesting, over leven en dood. In vele culturen is water een sterk symbool. Christenen worden bij het begin van hun leven door het doopsel met water opgenomen
in de geloofsgemeenschap en na hun dood wordt op de begrafenis de kist besprenkeld met wijwater. Water is dus ook een bron van cultuur, net zoals rivieren.
Het voortdurend stromende water symboliseert al eeuwenlang zowel oneindigheid als vergankelijkheid. Goden reizen via rivieren tussen aarde en onderwereld, en het water reinigt de ziel voor de wedergeboorte. In culturen over de hele wereld leven zulke ideeen en mythes. Die ontspringen, net als rivieren, uit verschillende bronnen, ze hebben zich doorheen de geschiedenis verstrengeld en vertakt, en ze blijven ononderbroken vanuit het verleden naar het heden stromen.
De kunstenaars op de tentoonstelling laten zich inspireren door deze verhalen. Jennifer Tee ent werk op haar Indonesische wortels, zoals in een tampan, een ceremonieel kleed, waarop een boot is afgebeeld, gevuld met mense-
lijke zielen, dieren en planten op weg naar het hiernamaals. Jonsuk Yoon bouwt in kleurrijke werken voort op de Zuid-Koreaanse landschapsschilderkunst. Thierry De Cordier toont drie schilderijen uit zijn schitterende reeks ‘Stromen’ en Aimée Parrott maakte met ‘Doggerland’ abstracte vormen die drijven op het doek. Verder is er onder anderen nog Maika Garnica die subtiel water en handen verbindt.
Het helende water
Water is niet alleen een vitale levensbron, het kan ook rust brengen in ons jachtig bestaan. De tweede tentoonstelling presenteert kunstenaars en ontwerpers die aan de slag gaan met de rustgevende en therapeutische eigenschappen van water. Het is een gevarieerde selectie van helende projecten, nieuwe rituelen en installaties voor verstilling. Water is een constante in het werk van de Schotse Elizabeth Ogilvie. Met ‘Bodies of Water’ creeerde ze een installatie waarbij we een omgeving kunnen ervaren die gedomineerd wordt door water. Van Pepe Valenti toont de expo spiegelsculpturen die het beeld oproepen van reflecties die ontstaan als het zonlicht de zee raakt. Een andere ervaring is te beleven in de installatie van Thibeau Scarcériaux. Je kan plaatsnemen in een ligzetel, omringd door grote bladen folie. Het geruis en het zacht reflecteren van de folie ervaart als een bad nemen in een milde regenbui. Er zijn ook minder spectaculaire werken die evenwel nog meer diepgang hebben, zoals ‘Kalmte in chaos’ van Juul Hagemeier. In de derde expo, ‘Format 2023’, toont een jonge lichting ontwerpers en architecten vernieuwende inzichten over onze interacties met water. Het zijn verfrissende ideeën die opborrelen.
MMMV
De tentoonstellingen ‘Helende water’ en ‘Format 2023’ lopen t.e.m. 20 augustus, ‘Rivier van wedergeboorte’ t.e.m. 27 augustus, Z33, Hasselt, www.z33.be
Pallieterke, Nooit zoveel leeuwenvlaggen bij elkaar gezien als op het parcours van de voorbije Ronde van Vlaanderen. Niet alleen de koers zelf was het bekijken waard, maar ook het parcours van de Ronde, met de duizenden enthousiaste supporters met leeuwenvlaggen was een lust voor het oog van elke authentieke Vlaming die naar de voorbije Ronde keek. Overal leeuwenvlaggen als symbool van de Vlaamse identiteit. Men kon er niet naast kijken. Maar tijdens de rechtstreekse uitzending van de koers op de VRT en in het nieuws van zowel VRT als VTM echter geen woord over de leeuwenvlaggen, die toch massaal te zien waren. In gelijk welk ander land was dergelijke uiting van volksnationalisme zeker aan bod gekomen in de media. Maar in Vlaanderen niets daarvan. Nogmaals een bewijs dat de grote ‘Vlaamse’ tv-zenders allergisch zijn voor alles wat ook maar kan verwijzen naar de Vlaamse identiteit. Vlaams-nationalisme en ‘Vlaamse’ tv-zenders zijn als water en vuur. Het doelpubliek van beide zenders is wel de Vlaamse bevolking, maar toch prijkt in hun blazoen de Belgische driekleur en niet de leeuwenvlag. Daarbij lopen zij maar al te graag in de voetsporen van het Belgische establishment. Het is al langer geweten dat de VRT en trouwens de ganse culturele sector linkse sympathieën hebben en bijgevolg ook met argusogen kijken naar het Vlaams-nationalisme. Hoog tijd dat de publieke omroep die gefinancierd wordt met Vlaams belastinggeld resoluut de Vlaamse kaart trekt en de Vlaamse identiteit mee helpt promoten. Hier ligt zeker een belangrijke taak weggelegd voor de Vlaams-nationale partijen die vertegenwoordigd zijn in de raad van bestuur van de VRT. En wat VTM betreft, haar broodheren zijn linkse liberalen die een grondige hekel hebben aan het Vlaams-nationalisme. Voor VTM geldt: “Wiens brood men eet, diens woord men spreekt.”
Willy Van der Meulen, TernatPallieterke, Op een triomfantelijke manier werden de eerste witte asperges van het seizoen verwelkomd in Kinrooi, de thuisgemeente van Jo
In het interview in ons Pallieterke van 30 maart zegt minister-president Jan Jambon dat hij na de verkiezingen van 2024 bereid is te onderhandelen met de communisten van PVDA/PTB over meer Vlaamse autonomie. Hij wil dus wel marchanderen met openlijke vijanden van rechts en Vlaanderen, maar vertikt het met een zusterpartij die ook streeft naar Vlaamse onafhankelijkheid door dezelfde deur naar binnen te gaan. De N-VA als nakomeling van de Volksunie wil blijkbaar niets leren uit het debacle na het Egmontpact en is blijkbaar opnieuw bereid om voor de zoveelste keer tegen dikke transfers weer nepbeloftes van de Franstaligen naar meer Vlaamse autonomie in enkele secundaire materies te kopen. Zoals de Franstaligen onlangs al vooraf zeker communautaire gesprekken met de N-VA na de verkiezingen afwezen, is het mijns inziens maar normaal dat elke Vlaamse partij per definitie elk gesprek over welke regeringsvorming ook weigert met de volgelingen van Kim, Mao, Stalin, Poetin en dergelijke meer. Zou België daardoor onbestuurbaar worden? - Well so be it - Er is dus blijkbaar geen cordon sanitaire tegen de adepten van deze ideologie. Vlamingen die overwegen voor de N-VA te stemmen, zijn bij deze gewaarschuwd. Jean Van den Noortgaete, Koksijde
HOE HEIDENS IS PASEN?
Pallieterke, Ik ken de heer Pieter Van Berkel niet, weet dus niet hoe oud hij is, maar anders dan velen die vroeger bijdragen in mijn lijfkrantje schreven, kent hij duidelijk zijn Bijbel niet. Hij beweert dat het jodendom ontstaan is uit “het Kanaänitische heidendom en werd sterk beïnvloed door Egyptische, Babylonische en zoroastrische tradities”. Het ontstaan en verdere ontwikkeling is voldoende gedocumenteerd in de Thora. Toegegeven, de Babylonische ballingschap heeft zeker een blijvende invloed gehad: het Hebreeuws werd vergeten en vervangen door het Aramees. Alleen priesters, levieten en geleerden, zoals de profeet Daniël kenden nog Hebreeuws. Pas in de moderne tijd is het Hebreeuws weer als levende taal verrezen. Ook de synagogen zijn ontstaan in de ballingschap. Jezus en zijn discipelen spraken dan ook Aramees. André Lannoo, Heverlee
Een lezersbrief insturen?
Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.
r wordt wel eens beweerd dat wanneer het regent in Parijs, het druppelt in Brussel en dat was in het woelige jaar 1848 zeker het geval. Het spook van de revolutie waarde door Europa. Opstanden braken uit in Zweden, Oostenrijk, Hongarije, het koninkrijk der Beide Siciliën, Lombardije-Venetië, het Zwitserse kanton Neuchâtel en een paar Duitse landen. In ‘la douce France’ was op 24 februari de burgerkoning Louis-Philippe na aanhoudende rellen en straattumult afgetreden. De Republiek werd er al een paar uur later (andermaal) uitgeroepen.
De revolutionaire ideeën die Parijs in rep en roer hadden gezet, kregen luide weerklank in de buurlanden. De jonge Belgische staat bleek in de ogen van velen een interessante en aanlokkelijke voedingsbodem voor volksopstanden. Mislukte aardappeloogsten hadden in 1845 en 1846 spontaan hongeroproer uitgelokt met plunderingen van bakkerijen en graanvoorraden. In het voorjaar van 1848 werd er vrijwel dagelijks betoogd in Brussel en om de haverklap moesten politie en rijkswacht met het plat van de sabel demonstranten van de Grote Markt verjagen. Bovendien verbleven enkele prominente linkse intellectuelen op Belgische bodem. Karl Marx was in 1845 in Brussel komen wonen omdat hij de stad een ideale uitvalsbasis vond om van daaruit de communistische revolutie in West-Europa uit te dragen. Zijn kompaan en geldschieter Friedrich Engels kwam hem er geregeld bezoeken en ook de uit Frankrijk verbannen Russische anarchist Michail Bakoenin was in ons land beland.
NIET ALLEEN
HONGERIGE PROLETEN, MAAR OOK LIBERALE BOURGEOIS WAREN DE GEDACHTE VAN EEN BELGISCHE REPUBLIEK GENEGEN
De revolte in Parijs kreeg dan ook vrijwel meteen haar echo in Brussel. Want niet alleen de hongerige proleten, maar ook de liberale bourgeois waren de gedachte van een Belgische republiek genegen. Ze werden opgehitst door agitatoren die uit Frankrijk kwamen en die konden rekenen op de officieuze steun van een aantal Franse bewindslui zoals minister van Binnenlandse Zaken Alexandre Ledru-Rollin en de Parijse politieprefect Marc Caussidière. Zij zagen niet alleen de verspreiding van hun republikeinse idealen bij de noorderburen wel zitten, maar droomden hardop van een mogelijke annexatie van België…
EEN BENDE VAN
2.000 OPROERKRAAIERS
Parijs was intussen een broeihaard geworden van Belgische salonrevolutionairen, avonturiers, vrijbuiters en
KARL MARX: “BELGIË, MODELSTAAT VAN HET CONTINENTALE CONSTITUTIONALISME, HET COMFORTABELE PARADIJS EN JACHTTERREIN VOOR GROOTGRONDBEZITTERS, KAPITALISTEN EN PASTOORS”
Op 29 maart 1848 - dit 175 jaar geleden - probeerde een groep van zo’n 2.000 Franse en Belgische anarchisten, protocommunisten en republikeinen in de nasleep van de succesvolle linkse Franse februarirevolte de prille Belgische staat te bevrijden uit de klauwen van de conservatie burgerij, het grootkapitaal en de monarchie. Ze deden dit vanuit Frankrijk door een inval bij het grensplaatsje Risquons-Tout.
klaplopers. Ze maakten de kern uit van het zogenaamde ‘Belgisch Legioen’, een bende van zo’n 2.000 haveloze oproerkraaiers. De regering-Rogier maakte zich daar niet zoveel zorgen over, want het was een gemakkelijke manier om van een groep irritante lastpakken af te komen. Maar toch bleef de Belgische regeringsleider Rogier waakzaam, want hij was per slot van rekening zélf een van de aanstichters van de Belgische muite-
rij van 1830 geweest en wist uit ervaring hoe op annexatie uit zijnde Fransen de boel konden manipuleren. Hij mobiliseerde de reservisten en riep alle verlofgangers terug naar de kazernes. En dat bleek van enige vooruitziendheid te getuigen, want op 22 maart vertrok een eerste colonne van met Franse wapens uitgeruste legionairs - goed voor zo’n 800 à 900 man - uit Parijs naar Valenciennes en nam daar twee treinen richting Bergen. Het werd een fiasco, want twee Belgische locomotieven reden hen tegemoet en namen de treinen op 24 maart 1848 op sleeptouw naar Quiévrain waar honderden tot de tanden bewapende rijkswachters hen met open armen verwelkomden. De would-berebellen werden in een paar tellen ontwapend, waarna de Fransen prompt de grens over werden gezet en de Belgen naar hun gemeenten gestuurd. Velen verklaarden achteraf dat ze enkel waren meegekomen voor het gratis eten en het vervoer…
MEEDOGENLOZE CAVALERISTEN
Heel wat beter georganiseerd was de tweede colonne die op 25 maart uit Parijs was vertrokken. Deze groep bestond uit ongeveer 1.600 revolutionairen en enkele honderden studenten van de Ecole Polytechnique van Parijs. Zij kregen logistieke steun van de commissaris van het Noorderdepartement, Charles Delescluze, en van de Franse generaal Négrier. De Franse minister van Oorlog Cavaignac kreeg echter lucht van de expeditie en omdat hij al in flink in verlegenheid was gebracht door het treinincident bij Quiévrain, verbood hij Négrier assistentie te verlenen aan een
nieuwe schending van de Belgische grens. Négrier gaf de studenten van de Polytechnique meteen het bevel huiswaarts te keren en liet de stadspoorten van Rijsel sluiten. Niettemin vertrokken in de avond van de 28ste maart de legionairs die inmiddels door Delescluze van wapens en munitie waren voorzien, naar het noorden.
Op 29 maart botsten ze kort voor de middag bij Risquons-Tout op twee detachementen van het Belgische leger. Die telden nauwelijks 200 soldaten en 25 ruiters, maar ze waren goed bewapend en getraind. Het legioen maakte dan ook geen schijn van kans. De infanteristen stopten met hun geconcentreerde geweervuur gemakkelijk de opmars en nadat er versterkingen met twee kanonnen vanuit Kortrijk waren opgedaagd, was de zaak snel beklonken. De cavaleristen hakten meedogenloos in op de rebellen terwijl de infanterie in de smalle, met rook en dikke kruitdampen gevulde straten van het gehucht de laatste weerstand opruimde. Een twintigtal legionairs sneuvelde, 48 raakten gewond, de rest moest zich in complete wanorde terugtrekken. In deze chaos werden een zestigtal opstandelingen in de boeien geslagen. Leopold I en het kabinet-Rogier konden op twee oren slapen: het land was gered…
BELGISCHE SALONREVOLUTIONAIREN, AVONTURIERS, VRIJBUITERS EN KLAPLOPERS MAAKTEN DE KERN UIT VAN HET ZOGENAAMDE ‘BELGISCH LEGIOEN’
ZWARE STRAFFEN
64 Personen - waarvan sommigen zelfs niet in Risquons-Tout aanwezig waren geweest - werden in staat van beschuldiging gesteld. Op 30 augustus werden 17 vermeende kopstukken van het oproer ter dood veroordeeld. Onder hen was de Fransman Armand Mellinet, een gewezen kolonel uit Napoleons Keizerlijke Garde, die als ‘Belgische’ generaal eeuwige roem en een dik pensioen had verworven door de inname van Antwerpen in de herfst van 1830. Zijn vonnis werd later omgezet in 20 jaar dwangarbeid.
In 1869 schreef Karl Marx: “Er bestaat op de hele beschaafde wereld maar één klein landje waar het leger er is om arbeiders officieel af te slachten. Dit unieke en gezegende land heet België, modelstaat van het continentale constitutionalisme, het comfortabele paradijs en jachtterrein voor grootgrondbezitters, kapitalisten en pastoors.”
Op 10 april jongstleden werd in Noord-Ierland de 25ste verjaardag van het Goedevrijdagakkoord herdacht. Dat akkoord kwam er in 1998 en betekende - min of meerhet einde van de 30 jaar van geweld in Noord-Ierland.
De Vlaamse Beweging heeft het imago van een onverdraagzame en gewelddadige beweging te zijn. Vlaams-nationalisten zijn verzuurde mensen en binnen die groep is vooral de rechtse strekking volstrekt onverdraagzaam. Dat is - ten onrechte - de beeldvorming. Maar als ik de nationalistische strijd in Noord-Ierland vergelijk met de strijd in Vlaanderen, dan kan ik enkel besluiten dat de Vlamingen héél brave mensen zijn. In de 30 jaar durende strijd tussen katholieken en protestanten, tussen Ieren en Britten, tussen IRA en UDA, vielen er 3.500 doden en nog een veelvoud aan gewonden.
Vanuit Vlaanderen werd altijd met veel sympathie gekeken naar de strijd in Noord-Ierland. Er waren zelfs contacten met de IRA en de politieke beweging Sinn Féin. Dat is best eigenaardig, want genoemde bewegingen streden niet alleen voor een aansluiting van Noord-Ierland bij Ierland, ze streden ook voor een socialistische samenleving. Hetzelfde kunnen we trouwens schrijven over de Basken. De ETA voerde een strijd voor een onafhankelijk Baskenland, maar dan wel voor een socialistisch Baskenland.
Samengevat: de meeste dodelijke vrijheidsbewegingen in Europa, zijnde IRA en ETA, hadden ook een extreemlinkse agenda. Beide bewegingen kregen steun uit communistisch Rusland en hun militanten werden opgeleid in trainingskampen op Cuba of elders, alwaar ook militanten van de Rode Brigades, de Rote Armee Fraktion, PLO, ANC, enzovoort, aanwezig waren.
Intimidatie
Dat is allemaal gebeurd in een ver verleden. Maar ook vandaag blijft extreemlinks zich als uiterst onverdraagzaam gedragen. Ook in Vlaanderen. Een van de middelen is het intimideren van tegenstanders om zo te beletten dat zij het woord kunnen voeren. Een bekende techniek van links is het telefonisch onder druk zetten van uitbaters van zalen waar ‘iemand van rechts’ komt spreken. Nu zaterdag bijvoorbeeld gaat Filip Dewinter zijn boek voorstellen in Berlaar, maar linkse tegenstanders hebben de uitbater van de zaal waar de spreekbeurt zou doorgaan, zodanig onder druk gezet dat de man ondertussen de verhuur van zijn zaal geannuleerd heeft. Het is een beproefde techniek. Plannen het KVHV of NSV een voordracht aan de universiteit, dan reageert links met (dreig)telefoontjes bij de rector en het rectoraat. De acties worden georkestreerd en de techniek wordt stelselmatig toegepast.
In Leuven verbiedt de KU Leuven een lezing van NSV met de identitaire activist Martin Sellner. En dit omdat “de veiligheid niet gegarandeerd kan worden”. Maar het is wel extreemlinks dat dreigt met geweld. Zowel in Berlaar (nu zaterdag) als in Leuven (volgende week woensdag) zijn er tegenbetogingen van extreemlinks gepland. Betogen mag natuurlijk, maar het blijft meestal niet bij zomaar wat braaf tegenbetogen. Links wil wel degelijk de toegang belemmeren voor geïnteresseerden of meer nog, het wil de bijeenkomst en voordracht met geweld verhinderen.
Ten slotte nog een doordenker: aan de KU Leuven geven zo’n 2.000 professoren, docenten en assistenten les. Daarvan stemmen er zo’n 500 op het Vlaams Belang en zo’n 432 stemmen op de N-VA. Niemand van die mensen durft zijn mening uiten uit schrik voor repressailles. Dat rector Luc Sels daar maar eens over nadenkt…
Vlaams minister van Onroerend Erfgoed Matthias Diependaele (N-VA) heeft vorige week woensdag het startschot gegeven voor de renovatie van de IJzertoren in Diksmuide. Daarvoor trok hij ruim 1,1 miljoen euro uit.
Tijdens een persmoment lichtten de betrokken partners vorige week woensdag de aanpak en de budgettering van de geplande renovatiewerken toe. Daarna daalde minister Diependaele samen met enkele leden van Monumentenwacht de IJzertoren af om de buitengevel te inspecteren.
Bij de renovatiewerken zullen het buitenschrijnwerk en het glas van het monument worden gerestaureerd, net als de dakbedekking, de muurafdekkingen, het gevelmetselwerk en het voegwerk. De gevelvlakken krijgen een waterwerende behandeling. Voor de restauratie kende Diependaele een premie van 1.186.767,78 euro toe.
Historische en culturele waarde
Diependaele benadrukt dat de IJzertoren, die in 1992 werd beschermd als monument, een historische en culturele waarde heeft. “De IJzertoren staat symbool voor de Vlaamse ontvoogdingsstrijd en is een gedenkteken van hulde aan de Vlaamse gesneuvelden uit de Eerste Wereldoorlog”, legt hij uit. “Hij maakt deel uit van onze geschiedenis en van onze identiteit.”
Daarnaast draagt het monument een internationale vredesboodschap in zich. “Die is vandaag de dag opnieuw zeer actueel”, aldus Diependaele.
Dynamitering
De eerste IJzertoren werd ingewijd tijdens de elfde IJzerbedevaart op 24 augustus 1930. Na de Tweede Wereldoorlog werd hij tot tweemaal toe gedynamiteerd door weerstanders. In juni 1945 bleef hij na de explosie nog overeind, maar in de nacht van 15 op 16 maart 1946 stortte hij na een nieuwe, grotere explosie volledig in.
Met de brokstukken van de toren werd in 1950 op de IJzerbedevaartweide de Paxpoort of Poort van Vrede gebouwd. Ook de ruïne van de eerste toren werd bewaard. Op 22 augustus 1965 werd een nieuwe IJzertoren, met dezelfde vorm als de eerste, maar 100 meter
HORIZONTAAL
A. Welgemeende
B. Onderwerp - Europeaan
verder en ongeveer 84 meter hoog, ingewijd. Op de vier zijden van de toren staat - net als op de eerste - “Nooit meer oorlog” te lezen, in de vier talen van de strijdende partijen aan het westfront tijdens de Eerste Wereldoorlog.
Als historisch geheel is de site - het epicentrum van de jaarlijkse IJzerbedevaart - volgens Diependaele “erg interessant”. “De ruïne, de Paxpoort en de wederopgebouwde toren zijn nauw met elkaar verweven elementen”, besluit hij. Het complex met bedevaartweide is sinds 1992 beschermd als monument en als dorpsgezicht.
ANTON SCHELFAUTC. Kunstwerk - Knolgewassen - Ontvangt
D. Altaarschildering - En dergelijke
E. De oudere - Internationale codering van de vroegere duitse munt - Smaad
F. West-Vlaamse stad
G. Berggeiten - Onderneming met maximaal 250 werknemers
H. Bovendien - Ginds - Elektrostatische eenheid
I. Reeks handelingen met speciale betekenissen - Gebakken vloertegel
J. Reservatis reservandis - Bedevaartplaats in Umbrië - Ongeveer
K. Telwoord - Namiddagslaapje
L. In de verleden tijd respect hebbend
VERTICAAL
1. Zaadje met vruchtwand van een bepaald graangewas
2. Marterachtig roofdier - Franse rivier
3. Droogoven - Maakt een kort geluid door een onwillekeurige samentrekking van het middenrif - Voorzetsel
4. Afstandsmaat - Eerstgeschapene - En andere
5. Ideaalmens
6. Water in Noord-Amerika
7. Deelgemeente van Beveren-WaasLawrencium - Vordert op
8. Dom, sullig figuurAbnormaal sterke belangstelling
9. Emeritus - Zekere - Ingekorte meisjesnaam
10. Dakwerker - Geheugenkaart in camera's
11. Naaldboom - Utrechtse rivierInformatie- en communicatietechnologie
12. Toets op een computerklavierZeer zware storm
Diependaele (N-VA) maakt 1,1 miljoen euro vrij
Guy Verhofstadt heeft geen loyaal bot in zijn lijf. Ook niet ten opzichte van zijn eigen partij. Dat hoeft niet meer sinds VLD niet meer leest als ‘Verhofstadt Laten Doen’. Niet dat dat systeem nooit geprobeerd is. Het is jarenlang geprobeerd en heeft geleid tot het faillissement van het land in de jaren dat Guy premier mocht zijn. Niet dat liberalen dat erg vinden. Liberalen zijn nu eenmaal voor minder overheid die niet ten koste gaat van meer overheidsbeslag op uw loon. Daarom maken ze graag de efficiëntie van een overheid kapot en verkwisten ze met veel vuur de middelen die een overheid heeft.
Maar dit performant vernietigingssysteem leidde ook tot de ene verkiezingsnederlaag na de andere en dus minder inkomsten voor de partij en minder jobs voor de kindjes van de partij. En dat ligt toch een stuk gevoeliger. Voor je het weet gaat zo’n De Guchtje echt werk moeten zoeken. Eén van die liberale kindjes die ooit de jongste minister des lands was, is vandaag Europees president. Charles Michel werd vanaf de geboorte aan de tiet van de Belgische staat gehangen en tenzij er nog ergens een internationaal vangnet wordt gevonden voor de arme stakker, zal hij er straks opnieuw aanhangen. Maar niet voordat hij net als Verhofstadt veel tijd en geld heeft gekost aan de Europese gemeenschap. In de coulissen loopt baby De Croo zich warm om hetzelfde te doen nadat hij net als Verhofstadt het land in diepe ellende heeft gestort.
Niet netjes
Maar, we hadden het over de loyaliteit van Verhofstadt. Hij presteerde het om deze week te tweeten “Keep on paying hush money to pornstars, Mr President!” Een aanklacht tegen zijn nemesis Viktor Orban die Donald Trump via Twitter een hart onder de riem wou steken in zijn strijd tegen de rechtbank. Het doet wat denken aan die ene eerste minister die door zijn eigen voorzitter gevraagd werd of hij chanteerbaar was. Waarop deze antwoordde dat hij het niet wist, maar toch maar mooi premier wou worden.
Verhofstadt weet net zo goed als de nationale redacties in dit land dat De Croo niet graag herinnerd wordt aan zijn escapades met een pornoster die hij graag eens had gekoesterd. En toch gaat uitgerekend hij het thema bespelen op het publiek domein. Of was het net de bedoeling dat mensen onwillekeurig gaan nadenken over De Croo? Tenslotte is vader De Croo nooit een grote vriend geweest en zou het best wel eens kunnen dat hij in de weg staat van een lucratieve bezigheid van Verhofstadt junior die maar niet aan de bak lijkt te komen binnen de Open Vld. En dat is niet netjes. Je kan De Croo veel verwijten, maar niet dat de naam Verhofstadt geen cent meer waard is. Dat heeft Guy helemaal alleen gedaan.
Georges-Louis Bouchez weigert nog steeds om Nederlands te spreken voor het vaderland, maar sterven voor België, dat ziet hij dan weer helemaal zitten. Daarom is hij reservist geworden voor het Belgische leger. Om dat in de verf te zetten, heeft hij maar liefst drie (3!) keer gepompt voor de camera’s van VTM. Hij had er tien beloofd, maar 30 procent van wat beloofd is ook realiseren, is in de Belgische politiek een grootse triomf en het kan dan ook niet uitblijven dat andere politici zouden volgen. “Deze jongen gaat het leger tonen dat je je land ook kan verdedigen door een andere man te zijn.”
Die ochtend aan het rekruteringsbureau van het Belgisch leger: Jeremie Vaneeckhout, Herman De Croo en Paul Magnette. De oorlog in Oekraïne heeft duidelijk het nationalisme nieuw leven ingeblazen. Kandidaat-reservist Herman De Croo mag als eerste binnen voor een motivatiegesprek. De rekruteringsofficier zit er toch enigszins wat verveeld mee. Toegegeven, er zijn nog tanks in omloop die ouder zijn dan de voormalige parlementsvoorzitter, maar 85 levensjaren is zelfs voor het Belgische leger te veel.
Meneer De Croo, ik bewonder uw patriottisme. Alleen moet ik u, met alle respect, zeggen dat u toch te oud bent. De oudste functie als reservist ligt vast op 49 jaar.
“Dat begrijp ik maar al te goed. Maar u moet ook mijn positie begrijpen. Ik heb dit land jaren trouw gediend. Meer dan 50 jaar parlement heb ik erop zitten. Ik heb daar zelfs een medaille voor gekregen. Ik wil dienen! Het is mijn lotsbestemming. Bovendien heb ik recent een kleine financiële tegenvaller geleden in mijn pensioenregeling. Ik zou dat graag verhelpen. Noemt u me maar soldaat De Croo.”
Maar u bent toch te oud om soldaat te zijn?
“Ik zie wat u bedoelt en ik wens u daarin te volgen. Daarom stel ik voor om reservist-viersterrengeneraal te worden. Zou dat niet mooi zijn? We moeten allemaal langer werken, nietwaar? Wat zou dat zo verdienen, denkt u? Ik kan de kleuren van de Belgische vlag van links naar rechts opsommen, zonder fout.”
Ik vrees dat we daar geen reservisten voor zoeken meneer De Croo. Volgende! Naam?
“Jeremie Vaneeckhout, generaal-majoor-kolonel-luitenant. Kandidaat-reservist voor al uw pacifistische doeleinden.”
Het is gewoon sergeant hoor. Maar had u het nu over pacifistische doeleinden?
“Zeker weten. Ik wens mijn land te dienen op pacifistische wijze. En meteen bewijzen aan alle andere militairen dat je echt geen macho zwijn moet zijn om in het leger te gaan. Ik ben een soldaat die over zijn gevoelens wil praten en op die manier een draagvlak wil creëren voor vrede en verdraagzaamheid. Ook met de vijand kunnen we er gewoon over praten. U mag mij opdelen in om het even welk regiment dat inclusief is met een minimum van 25 procent nieuwkomers, 16 procent transgenders en 5 procent rolstoelpatiënten. Als die verhoudingen niet perfect gegarandeerd worden, kunnen we daarover praten. ‘À la guerre comme à la guerre’, zei onze opa altijd. Evenwel: geen uniform of helm voor mij, ik ben niet zo aan dat militaire gedoe. Het is toch een beetje polariseren.”
De medische component misschien? Daar hebben we nog pacifisten zitten en daar komt u helemaal tot uw recht.
“Oh ja, was ik nog vergeten te zeggen: ik kan ook niet tegen bloed. Als pacifist vind ik dat alle bloed netjes verpakt moet zijn in de aderen en niet publiek mag worden gemaakt.”
Dank u wel, meneer Vaneeckhout. Volgende! Naam?
“Magnette, Paul.”
Meneer Magnette, waarmee kan ik u van dienst zijn?
“Luister vriend, als die idioot van een Bouchez in het leger gaat, ik ook. Ik wil een schoon kostuum, minstens die graden hoger dan die van Georges-Louis, een stand-in voor de oefeningen en verder geen gezeik. Zijn we akkoord, fiston?”
Ja, meneer Magnette, natuurlijk, meneer Magnette. Wat had u graag gehad? Luchtmacht? Infanterie? Zeemacht?
“Allemaal om het even, jongen. Ik kom toch niet af. Veel te gevaarlijk.”
Begrepen, nog iets reservist-kolonel Magnette?
“Weet je wat? Maak mij maar de bevelhebber van Bouchez. Ben eens benieuwd of hij net zo goed de toiletpotten kan schoonmaken met een tandenborstel als ‘petit Croo’. Altijd lachen.”
