Duitsland heeft de groene gifbeker tot de bodem geledigd. Hoewel uit peilingen blijkt dat de meeste Duitsers intussen ingezien hebben dat de kernuitstap een blunder is, gingen vorige week de laatste kerncentrales dicht. De energie-onzekerheid zal leiden tot de import van dure energie uit het buitenland en het gebruik van vervuilende bruinkool.
ELON MUSK FOPT JOURNALISTEN
FINANCIERT SCHLITZ HAAR CAMPAGNE MET UW CENTEN?
WAT STAAT ER IN HET PENTAGON-LEK?
2 9 12
De aanwezigheid van groenen in de regering heeft ertoe geleid dat Duitsland tegen de trend ingaat. In andere westerse landen heeft de energiecrisis ten gevolge van de oorlog in Oekraïne net tot het besef geleid dat kernenergie een essentieel deel van de energietoekomst zal blijven. De VS, het VK en Frankrijk zijn hun langzame afbouw gestopt en beginnen weer te investeren in nucleaire energie. Het is een keuze voor strategische onafhankelijkheid en klimaatvriendelijke energieproductie.
Groen-bruin
Ook Nederland bouwt nieuwe kerncentrales. Zelfs in ons land zien de politieke partijen - eindelijk - in dat de kernstop een domme en kortzichtige beslissing was. In de rest van de wereld, minder geplaagd door groene ideologen, is de nucleaire sector trouwens altijd blijven groeien.
Vooral deelstaat Beieren, het Vlaanderen van Duitsland, is ongelukkig over de sluiting. Premier Söder van Beieren, van de centrumrechtse CSU, steunde ooit de kernuitstap van zijn partijgenote Merkel, maar noemt die nu “een absolute vergissing”. Beieren heeft de federale overheid gesmeekt om zelf de laatste nucleaire centrale te mogen uitbaten. ISAR 2, op 80 km van München, kan nog perfect vele jaren functioneren. De groene milieuminister heeft al ‘njet’ gezegd.
De kritiek op Duitse beslissing kwam niet alleen uit rechtse hoek. Ook klimaatactiviste Greta Thunberg noemt de kernuitstap een vergissing, zeker omdat in het geval van Duitsland het tekort opgevangen moet worden door productie uit vervuilende bruinkool. De regering zette alles in op hernieuwbare energie, maar de ideologische illusies zijn daar op de grenzen van het mogelijke gestuit. De groei van die sector is al jaren geleden stilgevallen.
We mogen het verdelen maar niet maken
De Beierse wanhoop is een les voor Vlaanderen. Typisch voor de Belgische constructie heeft Vlaanderen wel bevoegdheden inzake energie, maar beheerst het niet de belangrijkste hefbomen. De gewesten hebben heel wat te zeggen over de distributie van elektriciteit, maar aan de kant van de productie zijn ze alleen meester van de ‘groene stroom’. Kernenergie - de werkelijke groene stroomblijft een federale bevoegdheid.
In Vlaanderen heeft kernenergie een groot democratisch draagvlak, ook vertaald in een duidelijke politieke meerderheid. In het linkse Wallonië ligt dat anders. Als wij onze energiezekerheid veilig willen stellen, zal de volgende staatshervorming minimaal een volledige regionalisering van de energieproductie moeten bevatten.
JURGEN CEDER
“Groen is de politieke arm van woke”
“Woke vormt bedreiging voor nationale veiligheid”
“It’s the economy, stupid.” Het was een van de speerpunten van de verkiezingscampagne waarmee Bill Clinton in 1992 toenmalig president George Bush versloeg. De zittende Republikeinse president wou vooral munt slaan uit zijn buitenlandse verwezenlijkingen, zoals het einde van de Koude Oorlog en de succesvolle Golfoorlog. Clinton en zijn campagneleider James Carville oordeelden - met succes - dat Amerikanen eerder wakker lagen van andere zaken, zoals de economie.
Misschien had de jeugdige cd&v-minister Benjamin Dalle de campagneslagzin van de toen even jeugdige Bill Clinton in het achterhoofd, toen hij vorige week op Terzake opmerkte dat er “belangrijkere thema’s dan woke zijn in Vlaanderen”. Aan de overkant van de tafel zat Bart De Wever, wiens N-VA samen met Vlaams Belang fel van leer trok tegen de aanstelling van de antiblanke schrijfster Dalilla Hermans als trajectcoördinator ‘Brugge culturele hoofdstad 2030’. “Als je over zwarten zegt wat zij over blanken zegt, moet je naar de rechtbank”, aldus De Wever.
Uiteraard heeft Dalle een punt als hij zegt dat er ‘belangrijkere’ thema’s dan woke zijn, al is ‘acutere’ wellicht een beter woord. Maar de uitspraak is vooral een dooddoener, een afleiding, want belangrijkere thema’s maken woke nog niet onbelangrijk, geen strijd die niet gevoerd hoeft te worden. Evenmin leidt de strijd tegen woke af van andere zaken.
Denken dat de ‘gemiddelde Vlaming’ - de bevolkingsgroep waar cd&v onder Sammy Mahdi toch op lijkt te mikken - niet wakker ligt van woke, is bovendien een vergissing. Teken een denkbeeldige grafiek en je ziet de gekheid en de veelvuldigheid van de woke-voorstellen exponentieel stijgen.
De ‘gemiddelde Vlaming’ wil nu eenmaal niet dat zijn kinderen opgroeien in een maatschappij die draait op zelfhaat, een ongezonde slachtoffercultus en een afkeer van de wetenschap, een maatschappij in permanente culturele revolutie en zelfvernietiging, waar het vrije woord aan banden wordt gelegd en waar de ene vorm van racisme geprezen wordt en de andere gecriminaliseerd.
Cancelen
De Vlaamse minister voor Brussel en Jeugd beweert dat cancelcultuur evenzeer van antiwoke komt. De casus-Dalilla Hermans zou daarvan een voorbeeld zijn. Hij vergeet daarbij dat antiwoke figuren veelal in een private of academische context gecanceld worden, terwijl de gemeenschap als gulle mecenas van Hermans optreedt. De twee dingen zijn niet hetzelfde.
Zijn er trouwens geen belangrijkere thema’s waar het Brugse stadsbestuur zich mee kan bezighouden dan het aanstellen van een ‘trajectcoördinator culturele hoofdstad 2030’?
ook te hebben waargenomen. Musk: “Waar hebben we het over?
Kun je me één voorbeeld geven?”
www.palnws.be
Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Lagesteenweg 5 bus 1, 1850 Grimbergen Tel. : 03-232 14 17
Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net
Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net
Abonnementen binnenland Abonnement buitenland:
3 maanden: 52 euro Tarieven afhankelijk van de 6 maanden: 104 euro bestemming. Alle inlichtingen
1 jaar: 208 euro op de kantoren.
Steunabo 1 jaar: 300 euro
Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB
Elke week op donderdag in uw krantenwinkel
Oud-hoofdredacteurs:
Bruno De Winter (1945-1955, stichter), Jan Nuyts (1955-2000), Leo Custers (2000-2010), Karl Van Camp (2010-2020)
Kernredactie:
Jurgen Ceder, Stijn Derudder (eindredacteur), Wannes Neukermans, Anton Schelfaut, Michaël Vandamme, Pieter Van Berkel (hoofdredacteur), Karl Van Camp
Verantwoordelijke uitgever: Wart Van Schel
Foto's: Belga, Photonews
Vraag het ook maar aan Walter Zinzen, in Vlaanderen lang de verpersoonlijking van linkse, aanmatigende journalistiek. In 2011 had die Pim Fortuyn uitgenodigd voor een lang gesprek op Canvas. Zinzen had zijn gesprekspartner onderschat. Ongetwijfeld tegen zijn verwachtingen in, kon hij intelligent Pimmetje nooit in moeilijkheden brengen. Zelfs het omgekeerde gebeurde.
“Lijk ik al een beetje op mijnheer Dewinter? Of valt het mee?”, vroeg Fortuyn plotseling. In het begin van het interview had Zinzen hem gevraagd wat het verschil was tussen hem, Dewinter en Le Pen, met de nauwelijks verholen suggestie dat hij zich maar best kon distantiëren. Zinzen moest na de onverwachte vraag van Fortuyn toegeven dat hij moeilijk kon vergelijken, want dat hij nog nooit een interview van Filip Dewinter had afgenomen.
“Heeft u dat nooit gedaan?”, reageerde een gespeeld verbaasde Fortuyn. Zinzen probeerde snel van onderwerp te veranderen, maar Fortuyn ging door: “Dat vind ik zo raar bij jullie. Een derde van de kiezers van Antwerpen wordt in een cordon sanitaire geplaatst. Zijn jullie democraten? Ik denk het niet.” Pim glunderde wanneer Zinzen, compleet van zijn melk, alleen nog kon mompelen dat die discussie in een ander programma thuishoorde.
Het was de laatste keer dat we de geniale Fortuyn zagen. Vier dagen later werd hij vermoord door groene activist Volkert van der Graaf.
De betrokken journalisten werden gefopt door hun eigen ideologische vooroordelen
Een nog grotere afgang wachtte Britse journaliste Cathy Newman, toen ze in 2018 dacht professor Jordan Peterson even onderuit te kunnen halen. Al een half uur had Peterson geduldig geantwoord op de beschuldigende vragen van Newman. De techniek van de journaliste bestond erin hem telkens te confronteren met een karikatuur van zijn opvattingen. Peterson bleef haar beleefd, maar duidelijk corrigeren. De frustratie van Newman nam tijdens het vraaggesprek zichtbaar toe.
Toen het ging over zijn weigering om zijn leerlingen aan te spreken met voornaamwoorden van het andere geslacht (bijvoorbeeld een ‘hij’ die ‘zij’ wil genoemd worden), vroeg Newman: “Waarom zou uw recht op vrije meningsuiting belangrijker zijn dan het recht van een transgender om niet gekwetst te worden?”
Peterson sloeg toe met een dodelijke tegenvraag: “Wie durft nadenken riskeert altijd iemand te kwetsen. Kijk naar ons gesprek. Jij bent duidelijk niet bang mij te kwetsen in de zoektocht naar de waarheid. Waarom heb jij het recht dat te doen?” Newman werd door de onverwachte vraag met verstomming geslagen. Ze zocht vele pijnlijke seconden naar een repliek, maar die kwam er niet meer. Peterson verloste haar uit haar lijden met een vriendelijk bedoelde “Gotcha!”
Het vraaggesprek van Newman met Peterson werd een schoolvoorbeeld van wat er kan gebeuren als een journalist te agressief wordt en tegelijk zijn gesprekspartner onderschat. Een filmpje van het interview is op YouTube al 43 miljoen keer bekeken.
Clayton en Musk
Iets gelijkaardigs overkwam deze week James Clayton van de BBC. Toen hij Elon Musk, baas van onder andere Twitter, een kleedje probeerde te passen over ‘hate speech’ en ‘fake news’ op dat platform, ontdekte hij dat het geen goed idee is om slecht voorbereid naar een interview te komen met een van de meest intelligente mensen van deze planeet.
De journalist stelde dat, sinds Musk Twitter heeft overgenomen, er op dat platform minder streng opgetreden wordt tegen desinformatie. Musk stelde zijn eerste tegenvraag: “Wie gaat beslissen dat iets desinformatie is? De BBC?”
Clayton was verrast. Na enkele seconden stilte: “Vraag je mij dat echt?” Musk ging door: “Heeft de BBC nooit informatie verspreid die onjuist bleek?” Later werd hij daar concreter over. De BBC heeft (net als de VRT) zelf redelijk wat onjuiste informatie over het virus meegedeeld (over zin en onzin van mondmaskers, handen wassen, lockdowns, ...), terwijl de zender tegelijk de desinformatie op sociale media over covid aan het aanklagen was.
Clayton had op dat moment de aanval kunnen afblazen, maar nam de onwijze beslissing een nieuwe charge te lanceren, meer bepaald over de toename van ‘haatspraak’ op Twitter. Hij beweerde die zelf
Wat volgde, waren verschillende pijnlijke minuten van een wauwelende journalist die maar geen voorbeeld van haatspraak op Twitter kon geven, genadeloos in het nauw gedreven door Musk. Musk: “Je beweert dus dat je meer ‘hateful content’ hebt waargenomen, maar je kan geen enkel voorbeeld noemen? Niet één? Het lijkt er op dat je niet weet waarover je praat. Je hebt dus net gelogen.”
Clayton probeerde te vluchten. “We hebben weinig tijd”, probeerde hij tegen de drukbezette man die speciaal voor hem een paar uur had vrijgemaakt. Wanneer Musk begon over de druk die de regering op de BBC had uitgeoefend inzake de berichtgeving over covid, deed de journalist ‘een Zinzen’ en zei dat het gesprek niet over de BBC ging. “Dacht je dat?”, vroeg Musk uitdagend. “Dat had je niet verwacht, hé”, glimlachte hij.
Clayton bewees nadien het gelijk van Musk over de oneerlijkheid van traditionele media, inclusief openbare omroepen
Clayton bewees nadien het gelijk van Musk over de oneerlijkheid van traditionele media, inclusief openbare omroepen. Zijn artikel vermeldde alle details van het interview, maar zweeg over het meest interessante stuk. De samenvattende clip op de website van de BBC vermeed ook de gênante passage. Het interview was echter rechtstreeks uitgezonden op Twitter. Die beelden gingen snel viraal.
Er zit een rode draad in de drie incidenten. De betrokken journalisten werden gefopt door hun eigen ideologische vooroordelen. Die vertekenden hun beeld van de werkelijkheid en leidden tot een onderschatting van de persoon die ze het vuur aan de schenen wilden leggen. Wanneer die onverwacht meer doet dan zich verdedigen en een tegenaanval opzet, ra ken ze helemaal van slag. Ik hoop het vaker te zien gebeuren.
De partij Vooruit die nog maar eens met een amper verhulde liefdesverklaring richting N-VA komt. Vlaams Belang en N-VA die elkaar in de aanval op woke proberen te overtreffen. Groen dat zich minder fundamentalistisch opstelt dan we van die partij gewoon zijn. En Open Vld die een blik oude liberale voorstellen opent die ze zelf in een kwarteeuw nooit gerealiseerd hebben. Het gedrag van de partijen is dezer dagen weinig origineel.
Er zijn voor Wetstraatjournalisten van die ellendige, nieuwsarme weken. De periode rond eind augustus bijvoorbeeld. De grote vakantie loopt op haar einde, maar de Wetstraat is nog in een soort zomerslaap. De kerstperiode valt dan weer best mee, aangezien het dan de periode is van terugblikken en eindejaarsinterviews. De paasvakantie ligt dan weer moeilijker om nieuws te rapen. Dat weten de politici zelf ook en voor sommigen is dat het moment om zich te profileren. Als een deel van de collega’s met verlof is, is dat een goed moment om zelf onder de aandacht te komen. Dat is tijdens het paasreces ook gebeurd. Al overheerst hier wel de indruk dat men over eieren loopt. Politici zijn relatief voorzichtig en vooral voorspelbaar. De standpunten die worden ingenomen liggen in lijn met vroegere verklaringen. Het is alsof de partijen nu vooral bezig zijn met het behouden van hun huidig kiezersreservoir.
Het groene fundamentalisme rond kernenergie en LGBT-rechten wordt tijdelijk weggemoffeld
Een voorakkoord
N-VA-Vooruit in de media
“Met de N-VA van Bart De Wever zou je meer kunnen bereiken dan met de MR van Bouchez, ja. N-VA is zeker niet onze natuurlijke bondgenoot. Maar als je de rekensom maakt, dan kan je wellicht niet naast ofwel N-VA ofwel Vlaams Belang. En als je weet dat wij zeker niet
zullen besturen met Vlaams Belang…”
Het socialistische Kamerlid Melissa Depraetere zette de puntjes nog eens op de i tijdens een interview in De Zondag. Vooruit wil op zeker spelen, dat staat nu wel vast. Een Vlaamse coalitie in 2024 met de N-VA geniet duidelijk de voorkeur van Conner Rousseau en co. In de media zeggen ze net niet dat er een voorakkoord is met de Vlaams-nationalisten. En de indruk overheerst dat Vooruit hier snel wil gaan. Niet wachten op de federale onderhandelingen of de lokale stembusslag in het najaar dus. Na tien jaar in de Vlaamse oppositie is het opnieuw tijd voor regeringsdeelname. Dat is ook het argument dat men gebruikt richting eigen achterban die weigerachtig staat tegenover een te sterke toenadering richting de Vlaams-nationalisten. Kortom, de socialistische kiezer moet ‘gemasseerd’ worden. Tegelijk schieten de Vooruit-kopstukken ook met scherp richting de neocommunisten van PVDA/ PTB die door sommige rode kiezers nog beschouwd worden als een natuurlijke bondgenoot.
Antiwoke: Vlaams Belang is het origineel
Tijdens het paasreces kregen N-VA en vooral Vlaams Belang van politiek correct Vlaanderen nog een mooi groot paasei met een strik rond: de heisa rond de aanstelling van schrijfster Dalilla Hermans als trekker voor de kandidatuur van Brugge tot ‘Culturele Hoofdstad van Europa in 2030’. Een persoon waarvan bekend is dat ze al te graag de Vlamingen en blanken in het algemeen een schuldgevoel voor zowat de hele westerse geschiedenis wil aanpraten. Een kans die Vlaams Belang niet kon laten liggen, daarin gevolgd door de N-VA. De
teneur van de kritiek: woke is ook hier aan een cultureel offensief bezig. Ook al heeft N-VA-voorzitter Bart De Wever hier een boek over gepleegd, bij Jan Modaal overheerst het beeld dat het Vlaams Belang op de beste manier de woke-waanzin bestrijdt. En het origineel blijft aantrekkelijker dan de kopie. Maar dat zal niet beletten dat de N-VA blijft proberen om dat terrein te bezetten. Bart De Wever heeft besloten om van de strijd tegen het links-liberale woke eenheidsdenken een verkiezingsthema te maken.
Een Vlaamse coalitie met de N-VA in 2024 geniet duidelijk de voorkeur van Conner en co
Normaal gezien zijn andere partijen en vooral de groenen een welkom doelwit van het antiwoke offensief van rechtse partijen. Maar dat ligt niet zo gemakkelijk. Jeremie Vaneeckhout, covoorzitter van Groen & Vlaams Parlementslid, is nu al bezig om in de aanloop naar de verkiezingen een groene partij in de markt te zetten waarvan de scherpe kantjes zijn afgevijld. Vaneeckhout profileert zich als de wat oudere, maar sympathieke scoutsleider die zelfs graag langskomt op een barbecue om een lekkere biefstuk te eten. Het groene fundamentalisme rond kernenergie en LGBT-rechten wordt tijdelijk weggemoffeld. Het is voor de Vlaamse groenen ook de enige manier om in 2024 een afstraffing te vermij-
den. Het is dan ook een streep door de rekening van de partij dat Bjorn Rzoska eind april de fakkel doorgeeft als fractieleider in het Vlaams Parlement om zich voluit te kunnen engageren voor zijn stad Lokeren. Hij was één van de weinige gezichten van een mogelijk gematigde groene partij. Door die aanpak lijkt Groen duidelijk te kiezen voor de voorzichtigheid.
Open Vld: oude wijn in nieuwe zakken
Misschien niet zo voorzichtig, maar zeker voorspelbaar, is de positionering van Open Vld. De Vlaamse liberalen houden in mei een inhoudelijk congres. En zoals te verwachten valt, zal daar een economisch donkerblauw discours worden gehouden, overgoten met een belgicistisch sausje. Concreet: lagere belastingen, knippen in de uitkeringen en een soortement federale kieskring. Oude wijn in nieuwe zakken dus. En eigenlijk een pijnlijke manier van aan politiek doen. Het is natuurlijk altijd leuk om op een congres de spierballen te rollen. Alleen hebben de Vlaamse liberalen hier de voorbije 25 jaar zo goed als niets van dat alles gerealiseerd.
Met de moed der wanhoop kiest men dan maar voor een tricolor discours. Het is zowat de laatste piste die de partij van Egbert Lachaert denkt te bewandelen om de eigen irrelevantie te vermijden. Want op meer dan een jaar voor de verkiezingen is het nu al duidelijk dat de truc met de kanseliersbonus voor Alexander De Croo niet zal lukken. Dan zet men maar in op wat een strategie of betoog voor kleuters lijkt te zijn: de eerste minister begon in de Kamer plots te oreren tegen de Vlaamse oppositie die het land kapot wil maken terwijl zij “willen verenigen”. Een klef discours dat enkel aan Franstalige kant nog op applaus wordt onthaald. De breuk tussen de Open Vld en de Vlaamse publieke opinie wordt daarmee groter en is bijna totaal.
Twee Gentse doctoraatsstudenten macro-economie vinden dat het Belgische belastingstelsel niet herverdelend genoeg is en pleiten daarom voor het optrekken van het hoogste tarief in de personenbelasting van 50 naar 68 procent. Ze hebben daarbij eigenlijk maar één argument voor: dat tarief bestond vroeger al.
zouden de inkomens onder de 60.000 euro minder belastingen moeten betalen. Die laatste groep zijn de mensen die netto minder dan 3.000 euro per maand verdienen.
Huidige situatie
Voor we dieper ingaan op het voorstel, is het nuttig om even te kijken naar de huidige situatie. Welnu, in België betaal je al 50 procent belastingen op een inkomen van 43.000 euro. In Nederland is het tarief vanaf 73.000 euro 49,5 procent. Kortom, het Belgische stelsel kent in vergelijking met de noorderburen meer fiscale druk en is ook veel progressiever. Iemand met een mediaan inkomen zit al in het hoogste tarief. De vorige federale regering mag dan al de personenbelasting hebben hervormd en de fiscale druk hebben verlaagd, we blijven hier de facto zitten met een bijna vlaktaks van 50 procent. België is fiscaal dan ook één van de meest herverdelende landen ter wereld.
Geen overtuigende argumenten
Mertens en Jacobs willen daarin nog verder gaan, maar reiken niet echt overtuigende argumenten aan. Of toch één: in het verleden bestonden er in de personenbelasting hogere tarieven. Bakou Mertens daarover in De Morgen: “Na de Tweede Wereldoorlog moest België heropgebouwd worden. Om de staatskas te financieren, werden er op hoge inkomens belastingen tot 68 procent geheven, naast een vermogensbelasting van 5 procent. Om de welvaartsstaat nadien verder uit te bouwen, werden de belastingen stelselmatig uitgebreid naar meer mensen.”
belasting in dit land. Meer nog, in de VS en Groot-Brittannië werden de hoogste inkomens aan 90 tot 95 procent belast. Dat laatste klopt, maar wat de Britten betreft, was dat in de jaren ’70 met een radicale Labourpartij aan de macht die het land aan de rand van de afgrond bracht. Gelukkig kwam er in 1979 ene Margaret Thatcher om het tij te keren.
Telraam
Aandacht voor de neveneffecten van zo’n belasting is er niet. Of weinig. Ja, de onderzoekers verwachten belastingontwijking, maar “ik denk niet dat een groot deel van de bevolking dat zal doen. Vooral niet als je duidelijk maakt dat dit onze samenleving beter maakt. Door lage en gemiddelde inkomens minder te belasten, motiveer je meer mensen om te werken”. Netto een goede zaak voor de overheid én de burgers dus? Dat valt te betwijfelen. Mertens en Jacobs gaan toch al te gemakkelijk voorbij aan de negatieve gedragsreacties van zo’n belastinghervorming. Hun onderzoek is een tool, een telraam, maar geen macro-economisch model.
Iedereen uiteindelijk even arm
Bakou Mertens en Arthur Jacobs brachten hun analyse in het linkse tijdschrift Samenleving en Politiek en kregen daarnaast nog een forum in De Morgen. Zij vinden dat er nood is aan meer herverdeling en daar-
om moeten de hoogste belastingtarieven nog verder omhoog. De huidige hoogste schijf in de personenbelasting van 50 procent mag doorbroken worden. Richting 68 procent is het voorstel en in ruil daarvoor
Kortom, de enige reden om voor zo’n belastingtarief te zijn is dat het vroeger al bestond, waarbij het land niet in economische chaos verviel. En de vorsers redeneren dat ze eigenlijk hun goed hart tonen. Want ooit waren er tarieven van 72 procent personen-
Wat zij eigenlijk niet beseffen is dat een absurd hoog belastingtarief ertoe leidt dat de private economie zowat zal stilvallen - en de belastingopbrengsten dus afnemen, niet toenemen - en iedereen even arm wordt. En ja, in dat geval neemt de ongelijkheid inderdaad af, omdat iedereen aan welvaartsverlies lijdt en we met ons allen in hetzelfde schuitje zitten. Het is duidelijk dat dit onderzoek geen realistische inschatting is van de impact van mogelijke hervormingen van de personenbelasting. Zoals Geert Langenus, macro-econoom van de Nationale Bank stelt: “Wat is het dan wel? De begeleidende tekst suggereert eerder een activistische agenda (propaganda zoals we zeggen): ‘wees niet bang van hogere belastingtarieven’, zoiets.”
Iedere week selecteren we de meest opvallende uitingen van woke gedachtegoed in deze contreien
Om de diversiteit te bevorderen gaat men in Groningen een grotere diversiteit aan planten en bloemen aanplanten, en worden er speelgoedsets aangeboden met twee moeders of twee gekleurde vaders. Er komen ook voorleesnamiddagen voor kinderen door dragqueens. Maar de klap op de vuurpijl vormt ongetwijfeld de beslissing van de NWO (Nederlandse Organisatie voor Wetenschappelijk Onderzoek) om rassenquota in te voeren om diversiteit te bevorderen.
Om de diversiteit van de samenleving duidelijker in beeld te brengen, moeten we de hoofddoek of andere religieuze uitingen toevoegen aan het huidige politie-uniform, vindt Saida Derrazi van het moslimvrouwencollectief S.P.E.A.K. Uniforme neutraliteit is volgens haar fictie en is eerder een bevestiging van ‘racisme en discriminatie’ die binnen onze samenleving leven.
Die discussie zien we in andere sectoren van de samenleving opduiken. Twee jaar geleden werd de Brusselse MIVB veroordeeld omdat de organisatie tot tweemaal
toe geweigerd had om een vrouw met hoofddoek in dienst te nemen. Volgens de rechter kwam dit neer op rechtstreekse discriminatie op basis van geloofsovertuiging en een onrechtstreekse discriminatie op basis van gender. Neutraliteit werd aanvankelijk ingeroepen om het individu te beschermen tegen bepaalde vormen van groepsdruk. Nu is het andersom.
Zo evolueren we van exclusieve naar inclusieve neutraliteit. Diversiteit wordt niet meer als een waarde gebruikt, maar wel als een dwingende norm. Zo mag MIVB zich niet langer baseren op het principe van exclusieve neutraliteit, waarbij het personeel wordt verboden om een symbool te dragen dat wijst naar een levensbeschouwelijke of politieke overtuiging.
‘Neutraliteit’ is een fictie, een ideologisch geladen begrip, ingevuld door de patriarchale, witte, heteroseksuele man, met minstens één hoogopgeleide of welgestelde ouder, die in Vlaanderen is geboren en een universitair diploma heeft. Volgens Joris Luyendijk beschikt slechts 3 procent van de samenleving over de combinatie van die eigenschappen, maar komt die elite wel op de hoogste posities van de samenleving terecht. Onze samenleving is doortrokken van structureel racisme en discriminatie. Wetgeving die de bevoorrechte positie van de succesvolle, blanke man bevestigt, moet op de schop. Selectiecriteria - zo wordt gedacht - vertrekken
te veel vanuit “het eigen witte, eenzijdige, elitair perspectief”.
Diversiteit moet dus inclusief zijn, gebaseerd op de groepskenmerken van een geloofsovertuiging. Wie daartegen ingaat, bezondigt zich aan discriminatie die flink kan aandikken, want stel dat u een laagopgeleide, gehandicapte vrouw bent met een islamitische achtergrond, dan wordt u al op vier assen gediscrimineerd.
Schedelmetingen
Bovendien zie je dat in heel wat Nederlands campussen een xenofiel beleid wordt ontwikkeld. Zo wordt er minder streng gelet op taalbeheersing. Het zijn trouwens vooral allochtone leerlingen die een taalachterstand ontwikkelen. Daarom moeten we van de nieuwe pedagogen minder krampachtig vasthouden aan taaleisen. “Taal wordt gemakkelijk gebruikt als uitsluitingsmechanisme, waardoor het wij-zij-denken wordt geactiveerd.” We moeten af van de AN-dictatuur en evolueren naar een “biculturele” taal, waarbij we onder andere afstappen van het ‘dt’-dogmatisme.
Ook binnen de wetenschappen staat de ‘witte’, dominante rationaliteit steeds meer onder druk van de postmoderne versplintering. Men stelt er fundamentele discriminatie vast. Dragen artsen en geneesheren toch niet van die verfoeilijke
witte jassen en zijn ze niet meestal blank? Om daaraan te verhelpen, gaat de NWO onderzoeken hoe rassenquota kunnen helpen om diversiteit te bevorderen.
Met haar maatregel wil de NWO “de kansengelijkheid en inclusie in de academische wereld” bevorderen en gaat de organisatie werken aan “grootschalige implementatie” van rassenquota, “door het opzetten van een netwerk voor ‘geracialiseerd’ personeel”. Volledig in de lijn van het wokisme pleit de NWO voor een gelijkheid van uitkomsten. Deze gelijkheid wordt bereikt door rekening te houden met aangeboren kenmerken, zoals geslacht, geaardheid of huidskleur. Inclusieve diversiteit en positieve discriminatie krijgen daardoor een biologische lading. Heeft u het verkeerde geslacht of de foute huidskleur, dan komt u niet in aanmerking. Dat komt neer op “een postmoderne vorm van schedelmeten”, meent Geerten Waling. Selectiecriteria op basis van biologische kenmerken, het doet ons denken aan de onzalige jaren ’30.
Opzienbarend is dat de neurotische dwang tot meer inclusieve, biologisch geinspireerde diversiteit ook tot meer conflicten leidt, zo weet onderzoeker Meir Shemla. Mensen delen minder informatie, wat aanleiding tot lagere prestaties geeft. Heeft u het verkeerde geslacht, de foute huidskleur of de ongewenste schedelomtrek, dan wordt u naar de uitgang verwezen.
VLAAMSE AUTONOMIE: WAT BETEKENT HET VOOR U?
In de aanloop naar de verkiezingen van 2024 lijken minstens twee partijen alvast zeker de kaart te trekken van meer Vlaamse autonomie: N-VA en Vlaams Belang. Men haalt hiervoor allerlei argumenten uit de kast, maar voor veel Vlamingen zal de volgende vraag doorslaggevend zijn: Op welke manier heeft meer Vlaamse autonomie of onafhankelijkheid impact op mijn portemonnee?
N-VA-voorzitter Bart De Wever vertelde in een debat met toenmalig Groen-voorzitter
Meyrem Almaci dat België “ongeveer het goedkoopste openbaar vervoer van Europa” heeft. Dat klopt: we moeten volgens cijfers van Eurostat enkel Luxemburg laten voorgaan, dat zijn openbaar vervoer sinds 2020 zelfs volledig gratis heeft gemaakt.
Toch heerst in België de perceptie dat het openbaar vervoer enorm duur is. Dat klopt ook, of toch voor mensen die zelden de trein nemen. Een gewone rit van pakweg 11 kilometer kost bij ons meer dan 25 cent per km. Vergelijkbare trajecten zijn enkel in Denemarken, Ierland, Nederland, Zweden en het Verenigd Koninkrijk duurder. Mensen die maand- of jaarabonnementen nemen, zijn in België relatief goedkoop af. We vergelijken even met het duurste EU-land: Nederland. Voor een abonnement van Amsterdam Centraal naar Rotterdam Centraal betaal je maandelijks 353,80 euro. Een standaardabonnement van GentSint-Pieters naar Antwerpen-Centraal - een vergelijkbaar traject - kost 206 euro per maand.
“Op zich is het openbaar vervoer hier vrij goedkoop”
Hajo Beeckman
Derde-betalerssysteem
“Op zich is het openbaar vervoer in Vlaanderen en België vrij goedkoop”, zegt ook VRT-mobiliteitsexpert Hajo Beeckman. “Tenzij je natuurlijk de volle pot betaalt.” En een maandabonnement van 206 euro lijkt nog steeds veel, maar heel wat mensen genieten tegenwoordig van een werkgeversbijdrage. “Dat is het uitgebouwde derde-betalerssysteem voor abonnementen voor woon-werkverkeer”, aldus Beeckman. “Dan wordt er een deel betaald door de werkgever en een deel door de overheid.” De prijs voor een maandabonnement van Antwerpen naar Gent is, na werkgeversbijdrage, nog 83 euro. Vergeleken met andere Europese landen, hoeven de Belgen niet te klagen over de prijs van het openbare vervoer, ervan uitgaande dat je er dan altijd op kan rekenen.
60 procent kostendekking
Daarbovenop moet het geld altijd ergens vandaan komen. “Momenteel is de kostendekking van de NMBS ongeveer, ik schat, 60 procent”, vertelt Marc Descheemaecker. “Dat betekent dat de tarificatie een politieke keuze is. Op dit moment wordt het gros van de abonnementen ook door de werkgever betaald.”
Er zijn echter ook altijd stemmen die zeggen dat het openbaar vervoer gratis moet zijn. Denk bijvoorbeeld aan het initiatief van wijlen Steve ‘Stunt’ Stevaert, toen die in 1997 de gratis bussen in Hasselt lanceerde. Een idee dat hij veel verder dan het Vlaams niveau ook wilde invoeren. Maar voor niets gaat de zon op, oordeelt Descheemaecker. “Op het einde van de dag zijn het de reiziger en de belastingbetaler die de factuur toegestuurd krijgen.”
Vlaanderen legt meer nadruk op het budgettaire
En zal Vlaanderen daarvoor kiezen? “Je moet met veel factoren rekeningen houden”, zegt Beeckman. “Maar dat de tickets goedkoper zullen worden als Vlaanderen de regie in handen krijgt, dat denk ik niet. Ik denk trouwens ook dat de reiziger gerust bereid is om meer te betalen.”
Volgens de mobiliteitsexpert is het gewoon een kwestie van klantvriendelijkheid. Als de kwaliteit, stiptheid en frequentie van het openbaar vervoer toenemen, zullen mensen ook meer bereid zijn om de prijs te betalen.
Volgens TreinTramBus zal Vlaanderen niet snel inzetten op goedkoper openbaar vervoer. Treintickets zullen niet goedkoper worden, aangezien de opeenvolgende Vlaamse regeringen nu al massaal te weinig in openbaar vervoer investeren”, klinkt het kritisch bij de belangenorganisatie. “Zet eerst alles op orde bij De Lijn, zodat ons stads- en streekvervoer opnieuw slagkrachtig kan worden.”
“De opeenvolgende Vlaamse regeringen investeren nu al massaal te weinig in openbaar vervoer”
TreinTramBus
Fietsrevolutie
Vlaanderen staat ook, in tegenstelling tot bepaalde andere regio’s in ons land, redelijk weigerachtig tegenover geld uitgeven dat er niet is.
“Je weet dat de Vlaamse regering meer nadruk dan andere regio’s legt op het budgettaire”, legt Beeckman uit. Dus gaat het om politieke keuzes: de minister van Mobiliteit krijgt een bepaald budget toegekend. En hoe dat geld ingezet wordt, hangt van de huidige regering, de coalitie en de nuances van de bevoegde minister af. Vlaanderen zet bijvoorbeeld nu al de knip in De Lijn. “Maar dan wordt er meer geld gegeven aan de fiets”, want de Vlaamse regering gelooft echt in die fietsrevolutie.”
WANNES NEUKERMANS STIJN DERUDDER
Wie (vlak) na zijn of haar mandaat als Vlaams Parlementslid de gevangenis in moet, blijft een uittredingsvergoeding opstrijken. Zo kreeg de voor moord veroordeelde Christian Van Eycken zijn uittredingsvergoeding van 233.000 euro, hoewel hij vlak na zijn parlementair mandaat al in de cel zat. Dat bevestigt het kabinet van parlementsvoorzitter Liesbeth Homans. Opvallend, aangezien bijvoorbeeld een werkloosheidsvergoeding of pensioen wél stopgezet wordt.
Als iemand in de gevangenis belandt, verliest hij het inkomen uit zijn job, of zijn werkloosheidsuitkering, leefloon of pensioen. Sinds een hervorming van toenmalig minister Maggie De Block (Open Vld) in de regering-Michel worden ook de ziekte-uitkeringen tijdens een gevangenisstraf geschorst. Christian Van Eycken, intussen op pensioengerechtigde leeftijd (68), ontvangt momenteel dus geen pensioen. “Bij Van Eycken werd zijn recht op een rustpensioen geschorst”, legt het kabinet-Homans uit. “Dat wordt hersteld vanaf de eerste dag van de maand die volgt op het einde van de detentie of internering.”
Statuut Vlaams volksvertegenwoordiger
Maar de uittredingsvergoeding van 233.000 euro voor de voormalige FDF-politicus werd niet geschrapt, ook al zat hij de jaren na zijn parlementair mandaat in de gevangenis. Tijdens de twee jaar waarin hij recht had op een uittredingsvergoeding was Van Eycken nog niet definitief veroordeeld, maar ook mensen die in afwachting van hun proces opgesloten worden, verliezen na bepaalde tijd hun werkloosheidsuitkering of pensioen.
Van Eycken zat al in de cel, maar verloor zijn uittredingsvergoeding niet. “Het statuut van de Vlaamse volksvertegenwoordiger voorziet niet in een dergelijke schorsing van de uitbetaling van de volksvertegenwoordiger”, legt de woordvoerder van Vlaams Parlementsvoorzitter Liesbeth Homans uit. Opvallend, aangezien een uittredingsvergoeding oorspronkelijk moest dienen om een periode van werkloosheid te overbruggen. En wie in de gevangenis zit, is niet werkzoekend.
Van Eycken werd in 2016 in verdenking gesteld voor de moord op Marc Della, de echtgenoot van zijn secretaresse en maîtresse. Na enkele beroeps- en cassatieprocedures, werden Christian Van Eycken en zijn intussen echtgenote - de ex van het slachtoffer dus - veroordeeld tot meer dan twintig jaar gevangenisstraf.
Ook bijvoorbeeld Sihame El Kaouakibi, het Vlaams Parlementslid dat wellicht voor de rechter zal verschijnen voor valsheid in geschrifte en subsidiefraude, zal, ook als ze mogelijk in het jaar na haar parlementair mandaat in de gevangenis zit, haar uittredingsvergoeding behouden.
WANNES NEUKERMANS
Luister naar PAL CAST U aangeboden door PAL NWS en ’t Pallieterke.
Luister naar PAL CAST U aangeboden door PAL NWS en ’t Pallieterke.
Stijn Derudder is uw gastheer van al onze podcasts.
Stijn Derudder is uw gastheer van al onze podcasts.
Elke week kan u de podcastversie van een of meerdere van onze interviews beluisteren. In andere podcasts komen ook onderwerpen die niet in ’t Pallieterke verschenen aan bod of gaan we net dieper in op zaken die nog wat meer aandacht verdienen.
Elke week kan u de podcastversie van een of meerdere van onze interviews beluisteren. In andere podcasts komen ook onderwerpen die niet in ’t Pallieterke verschenen aan bod of gaan we net dieper in op zaken die nog wat meer aandacht verdienen.
Te beluisteren op o.a. Spotify, Apple Podcasts en palcast.be.
Te beluisteren op o.a. Spotify, Apple Podcasts en palcast.be.
“Op het einde van de dag zijn het de reiziger en de belastingbetaler die de factuur toegestuurd krijgen”
Marc Descheemaecker© PHOTONEWS Christian Van Eycken © BELGA
Bij Open Vld kwamen ze ondertussen nog maar eens af met hun voorstel voor een federale kieskring. Onder meer Georges-Louis Bouchez is daar ook voorstander van. Maar bij de PS bleef het oorverdovend stil. Voor die partij telt uiteindelijk alleen maar de macht en het is bekend dat een federale kieskring voor de Franstalige socialisten niet mogelijk is zonder garantie op het behoud van het ‘evenwicht’ tussen Vlamingen en Franstaligen. Lees: de huidige scheeftrekking in de federale Kamer mag niet in gevaar komen. Hoe gaat de Open Vld dat oplossen zonder dat voor elke Vlaming duidelijk is hoe hij institutioneel gediscrimineerd wordt?
De Open Vld wil ook dat de eerste minister voortaan in die federale kieskring verkozen moet zijn. Een begrijpelijk voorstel in het licht van wat er zich binnen de Open Vld allemaal afspeelde tijdens de laatste regeringsvorming… …en wil zichzelf van de formatie uitsluiten!
De voorstellen om het kiesstelsel te hervormen volgen mekaar in sneltempo op. Enkele weken geleden prees de N-VA de voordelen van het meerderheidsstelsel aan. Open Vld ziet dan weer meer brood in een federale kieskring met een automatische aanduiding van de formateur(s) en een beperkte duur voor de regeringsonderhandelingen. Bij Vooruit en Groen lijken ze het dringender te vinden dat men reeds vanaf 16 jaar mag gaan stemmen.
Het zegt veel over de kortzichtigheid van de politieke en journalistieke klasse dat een eventuele hervorming van het kiesstelsel op amper een jaar voor de verkiezingen plots hoog in de actualiteit staat. Het is mogelijk dat de voorstellen die de laatste weken (opnieuw) gelanceerd werden hun verdiensten hebben, maar het zou onkies zijn om nu nog wijzigingen door te voeren aan de manier waarop we in juni van volgend jaar een nieuw Vlaams en federaal parlement gaan verkiezen.
‘Jeunisme’ van Vooruit en Groen
Kurt De Loor van Vooruit diende verleden week in het Vlaams Parlement een voorstel van decreet in waardoor jongeren vanaf 16 jaar zouden kunnen gaan stemmen voor de gemeente- en de provincieraad. Groen is hevig voorstander, en Open
Vld en cd&v zien zo’n hervorming ook wel zitten. Bij PVDA willen ze er zelfs nog een schepje bovenop doen met allerlei jeugdraden, waarschijnlijk in de hoop die allemaal te kunnen infiltreren via hun jongerenorganisatie Comac. Vlaams Belang en N-VA daarentegen houden liever de boot af.
Voor het Europees Parlement kunnen 16- en 17-jarigen wel al meestemmen, en laat er geen twijfel over bestaan dat als het aan de voorstanders ligt, ze dat ook zouden mogen voor de federale Kamer en de regionale parlementen. Maar nog los van de principiële vraag of 16- en 17-jarigen dan zo dringend hoeven te gaan stemmen, daarin geïnteresseerd zijn en daarvoor voldoende volwassen zijn, kan je praktisch opmerken dat het uiteindelijk weinig of geen verschil zal maken. Daarvoor is de groep van 16- en 17-jarigen gewoon te
klein en hun stemgedrag te weinig afwijkend om meer te veranderen dan het cijfer na de komma. Wat de Europese verkiezingen betreft: niet alleen zijn dat de minst interessante verkiezingen, ze vallen bovendien midden in de examenperiode. Daar kunnen de politici van Vooruit en Groen misschien weinig aan verhelpen, maar wel aan de datum voor de regionale en de federale verkiezingen, die ze halsstarrig aan de Europese verkiezingsdatum blijven koppelen. Het ‘jeunisme’ van Vooruit en Groen is dus niet meer dan een pose, want van zodra het de partij extra verkiezingsuitgaven dreigt te kosten, is het blijkbaar toch niet zo belangrijk dat de 16- en 17-jarigen effectief bij de politiek betrokken worden. Of de 18- tot pakweg 22-jarigen, die wel al mogen gaan stemmen, en die maar net hetzelfde probleem hebben.
Maar nog interessanter is het voorstel om de formateur automatisch aan te duiden als de grootste stemmenkampioen van de partij met de meeste stemmen. Als de Open Vld daarmee werkelijk ‘partij’ bedoelt, dan stelt ze voor, afgaande op de laatste peiling, dat Tom Van Grieken Belgisch formateur wordt in juni 2024, gevolgd door Bart De Wever in juli en Raoul Hedebouw in augustus. In september is het de beurt aan Conner Rousseau, in oktober aan Paul Magnette, waarna Sammy Mahdi of Georges-Louis Bouchez in november een poging mogen wagen voor er nieuwe verkiezingen volgen.
Of wil de Open Vld het liever per ‘politieke familie’ regelen? Dat zou dan eerst Conner Rousseau geven voor de socialisten, daarna Tom Van Grieken, gevolgd door Bart De Wever, vervolgens Georges-Louis Bouchez voor de liberalen, Raoul Hedebouw voor de communisten en Sammy Mahdi als hekkensluiter. Alexander De Croo zal in Franstalig België een stevige kanseliersbonus bij mekaar moeten fietsen om in zo’n systeem nog aan de bak te kunnen komen.
Blijkbaar hebben ze bij de Open Vld hun voorstel even goed nagerekend als de Belgische begroting: niet dus. Georges-Louis Bouchez heeft gelijk als hij waarschuwt voor de gevaren van het Open Vld-voorstel en het maakt dan ook geen schijn van kans om aangenomen te worden in een vergadering met ernstige mensen. We denken dan ook dat het op het Open Vld-partijcongres in mei met een grote meerderheid aangenomen zal worden.
FILIP VAN LAENENCd&v lanceert een voorstel om de abortustermijn op te trekken van 12 naar 14 weken, mét behoud van een verplichte bedenktijd. Het voorstel, dat er komt na een commissie van ‘experten’ in de Kamer, is voor andere regeringspartijen “lang niet voldoende”. Op die manier wil de partij een verregaande versoepeling voorkomen, op een ethisch thema dat bij de formatie nog een breekpunt was voor de christendemocraten.
Vorige maand pleitte een expertencomité voor een forse versoepeling van de abortuswetgeving. Zo zou het comité de verplichte wachttijd van zes dagen willen afschaffen en de termijn waarin een zwangerschapsonderbreking georganiseerd mag worden willen verlengen tot 18 of 20 weken. Een analyse van het expertenrapport leert dat er niet altijd met wetenschappelijke argumenten, maar vooral met ideologie werd geargumenteerd.
“Als anderen vinden dat de abortuswet versoepeld moet worden, vorm dan een regering zonder ons”, vertelde toenmalig Kamerlid Sammy Mahdi bij de regeringsvorming in 2020. Maar binnen de federale regering staat zijn partij niet sterk genoeg om de kwestie volledig te blokkeren. Daarom lanceert cd&v nu een voorstel waarin abortus zou toegelaten zijn tot 14 in plaats van 12 weken na de conceptie. De verplichte bedenktijd zou worden teruggeschroefd van zes dagen naar 48 uur.
Cd&v hoopt vooral ongewenste zwangerschappen - en onderbrekingen - te vermijden. Cijfers uit 2021 tonen aan dat 44,09 procent van de vrouwen die een abortus ondergingen geen voorbehoedsmiddelen gebruikten. Daarom
wil de partij naast de pil ook langdurige anticonceptie zoals de spiraal gratis aanbieden.
“Abortus is en blijft meer dan een medische ingreep waar we met de grootste voorzichtigheid mee moeten omspringen”, zegt Kamerlid Els Van Hoof. Daarom wil cd&v de termijn niet verlengen naar meer dan 14 weken. In gevallen van verkrachting of incest willen de christendemocraten wel een uitzondering voorzien.
Vlaams Belang reageert teleurgesteld op “de bocht van de christendemocraten”. De progressieve regeringspartijen vinden het voorstel niet verregaand genoeg.
“De experts raden achttien weken aan”, reageert Groen-covoorzitter Nadia Naji. “Veertien weken is níét voldoende.” Ook Vooruit-fractieleider Melissa Depraetere vindt het voorstel “absurd”. “Het voorstel van cd&v komt voor ons over als ‘wie biedt meer, wie biedt minder’.” Open Vld is genuanceerd en “vindt het goed dat er een opening wordt gemaakt”.
Het aantal vrouwen dat voor een zwangerschapsonderbreking kiest - of ertoe verplicht wordt door medische redenen - ligt in België meer dan de helft onder het Europese gemiddelde (9 op 1.000 vrouwen van vruchtbare leeftijd). Jaarlijks reizen daarnaast wel enkele honderden Belgische vrouwen naar Nederland of het Verenigd Koninkrijk, omdat ze te laat zijn voor zwangerschapsonderbreking in België. De algemene trend is dat abortus bij jonge vrouwen steeds minder voorkomt en goedkopere anticonceptie speelt hierin een rol.
WANNES NEUKERMANS
“om complete versoepeling te vermijden”
Voor de PS mag de huidige scheeftrekking in de federale Kamer niet in gevaar komen
Hij is zijn wilde krullen kwijt en is ouder geworden. Maar zijn socialistische streken is hij nog niet verleerd. Als voorzitter van het Waals Parlement blijft hij het nodig vinden om gemeenschapsgeld gul uit te geven voor de herinrichting van zijn praatbarak en zich van de kritiek daarop geen lap aan te trekken. Kaviaarsocialisten zullen het nooit leren om matig te zijn. Men kent hem als een rauwe bullebak zonder empathie ten aanzien van zijn tegenstanders. André Frédéric (64) is een prototype van het ‘pur et dur’-socialisme in Wallonië, hondstrouw aan de grote bazen. Wat hem nooit windeieren legde.
Hij kwam dus in het nieuws toen bleek dat de renovatie van het Waals Parlement vier keer meer zou gaan kosten dan oorspronkelijk was begroot. 10 miljoen werd uiteindelijk ruim 46 miljoen euro. Een arbeider die er werkt kon het niet meer aanzien en klapte bij ‘RTL-TV uit de biecht, ook over ‘details’: “Ik zag marmeren tafelbladen, een zetel voor de voorzitter van 15.000 euro, lampen op marmeren sokkels en koffiemachines van 2.400 euro per stuk.” De Waalse tv-zender ging even ‘factchecken’ en kon alleen maar beamen wat hen was gezegd. Meer nog, ze kwamen te weten dat de 200 stoelen in de commissiezalen elk zo’n kleine 5.000 euro kosten en de troon van voorzitter Frédéric zelfs 18.000 euro. En er was nog meer…
Mandaten met macht
André Frédéric was een tijdje schoolmeester, maar trok in 1988 - tot 1998 - naar de kabinetten van onder andere de ministers Elio Di Rupo en Laurette Onkelinx. In 1987 werd hij al gemeenteraadslid van Theux, een groot dorp in de buurt van Verviers. Hij was er van 1994 tot 2006 en van 2012 tot 2019 schepen, en van 2006 tot 2012 OCMW-voorzitter. van 1987 tot 1991 was hij ook provincieraadslid van de provincie Luik en - zeer belangrijk - van 1992 tot 1998 voorzitter van de PS-federatie van het arrondissement Verviers. In diezelfde periode (1998-2019) was hij ook lid van de Kamer van volksvertegenwoordigers, waar hij afwisselend de machtige ondervoorzitter of voorzitter van zijn fractie was, maar ook ondervoorzitter van de Kamer en voorzitter van de commissie Binnenlandse Zaken. Als de ene functie wegviel, werd dat altijd gecompenseerd met een andere. Veel Vlamingen in het algemeen, en de Vlaams-nationalisten in het bijzonder, herinneren zich zijn cassante Vlaams-onvriendelijke houding - bijvoorbeeld dat hij de commissie blokkeerde toen de splitsing van BHV op de agenda stond - en de moeite die hij dik tegen zijn zin als commissievoorzitter moest doen om enkele woorden Nederlands uit te braken. Het was de tijd van de PS-hardliners Thierry Giet, Yvan Mayeur, Claude Eerdekens, Laurette Onkelinkx, Elio Di Rupo, André Flahaut, Karine Lalieux en co.
In 2019 verkaste hij naar het Waals Parlement en het Parlement van de Franse Gemeenschap, waarna hij ontslag nam als schepen van Theux. Maar hij bleef de band met Brussel behouden, want hij werd deelstaatsenator. Frédéric werd PS-fractieleider in het Parlement van de Franse Gemeenschap en tevens was hij van september 2019 tot december 2022 PS-fractieleider in het Waals Parlement. In december 2022 werd hij zelfs voorzitter van dat parlement en dus eerste Waalse burger. Iedereen is het erover eens: hij is royaal beloond voor bewezen diensten. De PS kon altijd op hem rekenen. En dan kwam hij plots in het oog van de storm terecht met de dure renovatie van het Waals Parlement, die eigenlijk een uitloper is van wat al aan de gang was. Fréderic was immers in december vorig jaar Jean-Claude Marcourt opgevolgd omdat details waren uitgelekt over een trip van 19.000 euro naar de Wereldexpo in Dubai, een schandaal waarbij ook griffier Frédéric Janssen in opspraak raakte. In het zog hiervan kwamen ook de geëxplodeerde uitgaven voor werken aan het parlement in Namen en een tunnel tussen de parking en het parlementsgebouw in het vizier. Die was op 1 miljoen begroot, maar dat werden er uiteindelijk drie. Het kon dan ook niet anders dan dat er een onderzoeksrechter werd aangesteld om mogelijke dubieuze overheidsopdrachten en het misbruik van overheidsgeld te onderzoeken.
Maar Frederic zou geen PS’er zijn als hij de kosten van de bouwwerken en het meubilair niet zou verdedigen. Hij erkent, zo lezen we in HLN, dat het “misschien” goedkoper had gekund en ‘verdedigt’ zich met te zeggen dat de stoelen per stuk ‘maar’ 3.000 euro hebben gekost, inclusief btw. O ja, in 2021 na de overstromingen in Pepinster was er geen Waals geld om de noden te lenigen…
Met Björn Rzoska verliest Groen een Vlaams Parlementslid dat door vriend en vijand geprezen werd. Hij stond te boek als een pragmaticus, in tegenstelling tot veel van zijn partijgenoten. Dat verwijt is ook tussen de lijnen door te lezen bij de aankondiging van zijn vertrek. “Na de verkiezingen in 2019 pleitte ik ervoor om op Vlaams niveau een olijfboomcoalitie te vormen met Groen, Vooruit, cd&v en, waarom niet, N-VA”, zegt Rzoska. “Maar dat was onbespreekbaar voor de partijtop.”
eigen logo van mevrouw Schlitz te gebruiken? In hoeveel andere gevallen is het persoonlijk logo nog gebruikt? Waarom lijkt de procedure niet correct te zijn gevolgd?”, wilde Loones weten.
N-VA-Kamerlid Sander Loones vermoedt dat staatssecretaris voor Gelijke Kansen Sarah Schlitz (Ecolo) overheidsgeld gebruikt om zichzelf te promoten. Op het internet zijn immers tal van voorbeelden terug te vinden van projecten waaronder haar persoonlijke logo prijkt, hoewel die met overheidsgeld werden gefinancierd. In dat geval is het neutrale logo van de overheid of de specifieke overheidsdienst vereist, en niet dat van de staatssecretaris zelf. De controlecommissie voor de verkiezingsuitgaven gaf Loones dinsdag gelijk: Schlitz kreeg een berisping.
‘Out for Inclusion’, ‘Championing Equal Pay’, ‘Point de Confort’: het zijn slechts enkele voorbeelden van campagnes waaronder het persoonlijke logo van staatssecretaris voor Gelijke Kansen Sarah Schlitz prijkt, in de kenmerkende, kleurrijke stijl van haar partij Ecolo. Nochtans gaat het hier om projecten die in totaal 2 miljoen euro aan overheidssubsidies hebben ontvangen. Onder dergelijke campagnes hoort het neutrale logo van de overheid of de specifieke overheidsdienst te staan, en niet dat van een individuele staatssecretaris.
“Het ziet ernaar uit dat de staatssecretaris overheidsgeld gebruikt om zichzelf te promoten, met een eigen logo”, concludeert N-VA-Kamerlid Sander Loones, die de kwestie “deontologisch laakbaar” noemt. “Wanneer ze haar campagne wil voeren, moet mevrouw
Schlitz dat met haar eigen centen doen, niet met het geld van de belastingbetaler.”
Verder wijst Loones erop dat duidelijke regels gelden voor regeringsleden die in eigen naam een voorlichtingscampagne willen verspreiden. “Als een minister of staatssecretaris daarvoor een persoonlijk logo wil gebruiken, moet hij of zij dit eerst voorleggen aan de Controlecommissie”, legt hij uit. “En ook dat is niet gebeurd. Mevrouw Schlitz staat nochtans niet boven de wet.”
Op vraag van Loones boog de Controlecommissie van de Kamer zich dinsdag over de zaak. De staatssecretaris moest zich daar ook verantwoorden. “Met welke centen is dit betaald? Wie precies vroeg aan die organisaties om het
Het kabinet van Schlitz zou bij het begin van de legislatuur op de hoogte zijn gebracht van wat wel en niet kan ter zake. De commissie was dan ook streng: ze besloot de staatssecretaris unaniem een berisping te geven. Die ‘tik op de vingers’ wordt gepubliceerd in het Staatsblad. Schlitz van haar kant benadrukte dat het ging om een onhandigheid en bood haar verontschuldigingen aan. Ze vroeg ook om het logo te verwijderen van de website van de Dossinkazerne.
ANTON SCHELFAUT26 Europarlementsleden vragen ontslag van Dalilla Hermans: “Ze is ongeschikt om dit project te leiden”
Filip Watteeuw (Groen) haalt uit naar geoloog KU Leuven: “Wat is er in uw kindertijd fout gelopen?”
VRT-journalist Ivan De Vadder: “Het cordon sanitaire is antidemocratisch en mag op de schop”
“Alle politiekers zijn paljassen, behalve…” Optreden Katastroof aanvankelijk geannuleerd wegens “te rechts imago”
Staatssecretaris Bertrand over begroting: “Probleem ligt niet aan de inkomstenzijde”
Laten we Van Ypersele naar het IPCC wensen! Op 15 maart heeft de Raad van Ministers besloten Jean-Pascal van Ypersele de Strihou voor te dragen voor het voorzitterschap van het IPCC, het intergouvernementele panel van klimaatfunctionarissen.
Maar wie is Jean-Pascal van Ypersele de Strihou?
Jean-Pascal, geboren in 1957 in Brussel, is de kleinzoon van Henry Carton de Wiart, die ooit eerste minister was. Hij is ook de neef van Jacques van Ypersele de Strihou, voormalig kabinetschef van koning Boudewijn en koning Albert II. Het hart van het Belgische establishment: Jean-Pascal is de perfecte belichaming van de linkse christelijke tak, even dogmatisch als sociaal bevoorrecht. Naarmate het christendom werd verlaten, is deze tak geleidelijk aan overgeschakeld naar radicale ecologie. Van de ene religie naar de andere, en nog altijd met dezelfde onverzettelijkheid.
Behalve religieus en bevoorrecht, is Jean-Pascal ook ‘wetenschappelijk’. Te oordelen naar zijn magere lijst aan publicaties, is Jean-Pascal op zijn best een middelmatige wetenschapper. Dus toen het IPCC van start ging, zag Jean-Pascal een kans om zijn armzalige carrière te herorienteren. Van een gemiddelde, zéér gemiddelde wetenschapper vond Jean-Pascal zichzelf opnieuw uit als profeet. Profeet van het ‘klimaat’ en van Gaia: dat onderscheidt jou meteen van iedere andere arbeider aan het einde van de gang aan de UCL.
‘A very good move indeed’, want de politiek bood Jean-Pascal wat de wetenschap hem nooit zou hebben gebracht, namelijk roem en internationaal aanzien. Van 2008 tot 2015 was Jean-Pascal vicevoorzitter van het IPCC. En het is in die periode dat de ‘charmante’ aard van zijn persoonlijkheid wordt onthuld.
Niet alle wetenschappers aan de (Franstalige) universiteit van Louvain delen de enthousiaste bijval van de RTBF en De Standaard voor Jean-Pascal. Onder zijn cri tici is er één, professor István Markó, die omschreven kan worden als een stevi ge persoonlijkheid. Ongetwijfeld heeft zijn persoonlijke traject hem daarvoor voorbestemd: Markó is de zoon van een carrosseriebouwer en een naai ster, beiden Hongaars, die in 1956 de Sovjetonderdrukking ontvluchtten en zich in de Ardennen vestigden, in een klein dorpje bij Rochefort, toen hij nog maar vier maanden oud was. Zijn ou ders smokkelden hem letterlijk in een koffer de grens over! Het soort genealogie dat een stempel op je drukt en je behept met een diepgewortelde haat tegen administratieve verplichtingen.
Professor István Markó, die het aanzien had van een in
ternationale wetenschapper - hij is onder meer coauteur van een chemische vergelijking die zijn naam draagt, wat Van Ypersele waarschijnlijk niet zal overkomen -, begon namelijk de methoden en procedures van zijn collega van de ULC te bekritiseren. Die kritiek kon Van Ypersele niet verdragen.
Dus kwam de exquise Jean-Pascal met enkele collega’s bijeen om een brief te publiceren in de vorm van een openbare petitie, waarin hij administratieve sancties eist tegen István Markó. Niets was eleganter. István Markó, die inmiddels een vriend was geworden, was gekrenkt, geschoffeerd en diep getroffen. Hij had zijn leven gegeven aan de wetenschap in de edelste zin van het woord en hier was een poging om hem te verpletteren onder de zool van een wetenschappelijke minus habens als Van Ypersele! Heel even voelde István zich alsof hij teruggeworpen was in de concentratiekamphel waaraan zijn ouders waren ontsnapt. Helaas overleed István Markó in 2017 op 61-jarige leeftijd aan een complicatie tijdens een routineoperatie.
VERBIJSTERD
Wie had het lef om op zijn begrafenis te verschijnen? Jean-Pascal van Ypersele de Strihou, natuurlijk! Schande over hem, Jean-Pascal wilde waarschijnlijk de wereld zijn grootheid van geest tonen door zijn eer te komen bewijzen aan het stoffelijk overschot van een immense wetenschapper wiens carrière hij rechtstreeks had helpen vergiftigen door zijn bestuurlijke dwangmatige impulsen. De moedige vrouw van István Markó, Patricia, nam het op zich om hem daar op scherpe toon aan te herinneren toen hij zijn eer kwam be-
MISLUKTE CLOWN
Jean-Pascal van Ypersele de Strihou is een middelmatige man. Hij heeft al geprobeerd zich in 2015 verkiesbaar te stellen voor het IPCC-voorzitterschap, wat op een nogal rampzalige manier mislukte, nadat hij de CO2-uitstoot had vermenigvuldigd om zijn clownsbandjes naar de vier windstreken te vervoeren.
Maakt niet uit! Acht jaar later heeft Jean-Pascal absoluut niets gepubliceerd - niet één peer-reviewed wetenschappelijk artikel in acht jaar, of ik moet me wel heel erg vergissen, maar ik vond er niet één! -, maar de federale regering heeft toch besloten om deze loser te nomineren. U zult zeggen: het kan ons niets schelen! Ja, maar het is een aanfluiting die ons duur komt te staan, want laten we nooit vergeten dat wij het zijn, de Vlaamse belastingbetalers, die betalen.
Een gunstige wind bracht ons het exacte bedrag van dit kleine feestje: de tweede kandidatuur van Van Ypersele kost ons het bescheiden bedrag van 278.092 euro, dat als volgt kan worden uitgesplitst: een wetenschappelijke deskundige 47.500 euro, een tweede wetenschappelijke deskundige 51.350 euro, administratieve ondersteuning 24.000 euro, drie beurzen aan de UCL voor een totaal van 142.000 euro plus 5 procent voor onkosten; totaal 278.092 euro. Amusant detail: al deze mensen worden benoemd voor één jaar, terwijl de nieuwe IPCC-voorzitter over vier maanden wordt gekozen: als je plezier hebt, stop je met tellen!
Nog een interessant detail: de UCL-subsidie omvat 50.000 euro voor de reiskosten van de knappe Jean-Pascal. Wat een heerlijke toeristische en gastronomische ontdekkingen liggen in het verschiet, in een prachtig vertoon van CO2-uitstoot. Want CO2-reductie is voor jou, Vlaamse boer.
Een Van Ypersele uit Strihou wordt niet geraakt.
Al die bedragen komen uit het budget voor wetenschapsbeleid van minister Dermine (PS). Met andere woorden, het geld dat bestemd was voor de wetenschap wordt gebruikt voor de propaganda van Van Ypersele: een heel leven in deze zin.
Laten we het van de zonnige kant bekijken: de ‘kansen’ van Van Yp zijn klein, en als hij gekozen wordt, zou het waarschijnlijk het meest rampzalige voorzitterschap in de geschiedenis van het IPCC zijn. Laten we een petitie starten tegen de andere kandidaten!
Behalve religieus en bevoorrecht, is Jean-Pascal ook ‘wetenschappelijk’
De politiek bood Jean-Pascal wat de wetenschap hem nooit zou hebben gebracht, namelijk roem en internationale aanzien
Geen enkel wetenschappelijk artikel gepubliceerd de voorbije
8 jaar, maar toch heeft de federale regering besloten deze loser te nomineren
Met de aanhouding van Jack Teixeira (21) kwam een voorlopig einde aan het vreemde verhaal van het ‘Pentagon-lek 2023’. We hebben vooral geleerd dat de oorlog in Oekraïne - zoals NRC het stelde - steeds meer de trekken van een mondiaal conflict heeft.
In april 2023 circuleerden twee reeksen geheime documenten uit de Verenigde Staten op Twitter, Telegram en 4chan. De documenten die voornamelijk betrekking hadden op de Russische invasie in Oekraïne, bevatten details over buitenlandse naties, waaronder Noord-Korea, China, Iran en de Verenigde Arabische Emiraten. De documenten verspreidden zich op het socialemediaplatform Discord en waren afkomstig van een chatgroep die bekendstaat als ‘Thug Shaker Central’.
Buitenland
De documenten hebben betrekking op inlichtingen die de Verenigde Staten hebben over andere landen en bevatten operationele instructies van de Joint Chiefs of Staff. Met betrekking tot de Russisch-Oekraïense oorlog suggereren de documenten verschillende moeilijkheden voor zowel Rusland als Oekraïne.
Ook komen de betrekkingen tussen Rusland en andere landen aan bod, met meerdere documenten waarin de inspanningen van de Russische militaire inlichtingendienst GRU en de paramilitaire organisatie Wagnergroep worden beschreven om Russische idealen te promoten en tegelijkertijd de Amerikaanse waarden te bagatelliseren. Andere documenten onthullen pogingen van de Wagnergroep om wapens te kopen in Turkije, een NAVO-lid.
De documenten verspreidden zich op het socialemediaplatform Discord en waren afkomstig van een chatgroep die bekendstaat als ‘Thug Shaker Central’
Interessant is ook dat de VS informatie hebben over Israël. Voor dat land spelen twee belangrijke zaken: premier Netanyahu heeft of had een goede relatie met Poetin. Nog belangrijker is dat Israël Rusland nodig heeft bij aanvallen op doelen in Syrië.
Het document, getiteld ‘Israel: Pathways to Providing Lethal Aid to Ukraine’ (‘Israël: wegen naar het verstrekken van dodelijke hulp aan Oekraïne’), stelt dat Jeruzalem “waarschijnlijk zal overwegen dodelijke hulp (wapens) te bieden onder verhoogde Amerikaanse druk of een waargenomen degradatie” in zijn relatie met Rusland.
Gemarkeerd als ‘geheim’, suggereert het document ook welke Israëlische wapens naar Oekraïne kunnen worden overgedragen, zoals het Javelin-equivalent van Israël en andere raketsystemen.
De analyse zegt dat het “meest plausibele” scenario is dat Jeruzalem een “Turks model” aanneemt onder Amerikaanse druk. Net als Ankara zou het betekenen dat Israël “dodelijke verdedigingssystemen verkoopt of levert via externe entiteiten”, terwijl het openlijk pleit voor vrede en “aanbiedt om bemiddelingsinspanningen te organiseren”.
Diplomatieke crisis
Alternatieve scenario’s die in het document worden geschetst, overwegen hoe de steun van Moskou aan de militaire programma’s van Iran of proxy-inspanningen in Syrië Israël ertoe zou kunnen aanzetten Oekraïne “dodelijke hulp” te bieden. Israël heeft tijdens de oorlog enkele tonnen humanitaire hulp en defensieve uitrusting aan Oekraïne geleverd, maar is gestopt met het verkopen van geavanceerde wapens aan Kiev.
Het lek heeft uiteraard geleid tot een diplomatieke crisis. Verschillende instanties zoals het ministerie van Defensie, het Witte Huis, het ministerie van Buitenland se Zaken en de Amerikaanse inlichtingendiensten de den onderzoek naar het lek. Tegelijkertijd hebben het ministerie van Justitie en de FBI een strafrechtelijk on derzoek geopend naar Teixeira, die de Ameri kaanse overheidsdocumenten gelekt heeft.
Ook president Abdel-Fattah al-Sisi van Egypte werd in verlegenheid gebracht door de gelekte documenten. Een docu ment beschrijft dat Caïro van plan was om stiekem wapens te produceren voor Rusland.
Na Amerikaanse druk maakte al-Sisi een bocht en deed het tegenovergestelde: hij leverde munitie aan Oekraïne.
De documenten - voornamelijk in de vorm van afbeeldingen van grafieken - hebben betrekking op inlichtingen die de Verenigde Staten hebben over andere landen, waaronder Noord-Korea, China, Iran en de Russische invasie in Oekraïne. Het aantal documenten wordt geschat op meer dan 100 pagina’s. Hoge Amerikaanse functionarissen hebben de echtheid bevestigd in de overtuiging dat de documenten inlichtingen en operationele instructies zijn van de Joint Staff binnen het Pentagon.
De documenten lijken te zijn samengesteld uit meerdere bronnen, waaronder de National Security Agency (NSA), het Bureau of Intelligence and Research (INR) van het State Department en de Central Intelligence Agency (CIA); in het laatste geval is een deel van de documenten afkomstig van een dagelijkse inlichtingenupdate. Sommige onderdelen in de documenten werden later vervalst door pro-Russische figuren.
Even vervelend is dat het Westen wel degelijk een beperkte aanwezigheid in Oekraïne blijkt te hebben. Volgens een document van 23 maart heeft het VK het grootste contingent speciale troepen in Oekraïne (50), gevolgd door mede-NAVO-staten Letland (17), Frankrijk (15), de VS (14) en Nederland (1).
Het document toont aan dat er wel degelijk ‘boots on the ground’ zijn in Oekraïne, iets wat altijd werd ontkend door de westerse landen en de NAVO. Het illustreert ook het concept ‘proxy-war’. Ook CNN heeft 53 gelekte Pentagon-documenten bekeken, die allemaal tussen half februari en begin maart van dit jaar lijken te zijn geproduceerd en die een breed scala aan zeer geclassificeerde informatie bevatten.
Te makkelijk gelekt
Een document onthult dat de VS de Oekraïense president Zelensky hebben bespioneerd. Dat is niet verwonderlijk, zei een bron dicht bij Zelensky, maar Oekraïense functionarissen zijn toch zwaar gefrustreerd over het lek. Het is dus zoals Biden gisteren stelde: het is niet zozeer de inhoud van de documenten, maar de vaststelling dat de info zo makkelijk gelekt kon worden.
Een Amerikaans inlichtingenrapport dat afkomstig is van berichtenverkeer (allicht onderschept door de NSA), zegt dat Zelensky eind februari “suggereerde Russische locaties in de Russische oblast Rostov aan te vallen” met behulp van onbemande luchtvaartuigen (drones), omdat Oekraïne geen langeafstandswapens heeft die zo ver kunnen reiken.
Tegen westerse wensen in
Twee andere documenten lijken volgens NBC te bevestigen dat Oekraïne effectief operaties in andere landen lanceert of lanceerde. Zo hebben Oekraïense ‘agenten’ drone-aanvallen uitgevoerd in Wit-Rusland en Rusland, wat indruist tegen de Amerikaanse en westerse wensen, en leiders in Kiev hebben bovendien verdere doelen buiten Oekraïne overwogen.
China sloot in het geheim dan toch een deal met Rusland om het land van wapens te voorzien voor de oorlog in Oekraïne, zo blijkt uit de documenten. Volgens die informatie, die dateert van 23 februari dit jaar, zou Peking van plan zijn de wapens heimelijk als civiele middelen aan Moskou te leveren. China’s Centrale Militaire Commissie “keurde de incrementele levering” van wapens goed en “wilde dat het geheim werd gehouden”, zo valt te lezen.
De informatie zou aan het licht gekomen zijn door afgeluisterde gesprekken van de Russische geheime dienst. In die gesprekken benadrukten de Russen dat China wilde dat de leveringen geheim zouden blijven. In een ander bestand staat volgens The Washington Post dat Peking van plan was een ‘aanzienlijke’ Oekraïense aanval op Russisch grondgebied met NAVO-wapens aan te grijpen om wapenleveringen naar Rusland te rechtvaardigen.
Een adviseur van president Zelensky
zei tegen Reuters dat Oekraïne steeds meer “Chinese componenten” vindt in de wapens en munitie die het Russische leger in Oekraïne gebruikt. China kijkt uiteraard naar de situatie in Oekraïne.
De dubbele vraag: valt China Taiwan aan en zo ja, wanneer? De Poolse premier Mateusz Morawiecki: “Je kunt niet vandaag Oekraïne verdedigen en morgen zeggen: Taiwan gaat ons niet aan. Ik denk dat als, God verhoede, Oekraïne valt, dat China een dag later Taiwan zou kunnen aanvallen.”
De Taiwanese minister van Defensie Chiu Kuo-cheng zei eerder dat het Chinese leger veel leert van de Russische invasie in Oekraïne. Rusland probeerde wel, maar slaagde er niet in om de Oekraïense hoofdstad Kiev in de openingsdagen van de oorlog te veroveren.
“De oorlog tussen Rusland en Oekraïne heeft grote lessen voor hen gebracht - ze (de Chinezen) zullen zeker snelheid zoeken”, vertelde Chiu toen.
Niet iedereen meent overigens dat China Taiwan effectief zal aanvallen. Dat is bijvoorbeeld de mening van journaliste Christine Ockrent in een nieuw boek.
THIERRY DEBELSaanvragen om met ons te spreken van uit de hele wereld. Vanop links kwamen er twee aanvragen, één van The New York Times en een van de openbare omroep in de VS, de NPR. Het is iets wat we nu wel vaker zien; de reactie en interpretatie hangt af van de politieke overtuiging.”
Hoe zijn universiteiten, plaatsen van onderzoek, intellect, waarheid en studie, kunnen vallen voor valse onzin zoals woke?
“Er zijn veel redenen. Een daarvan is dat academici vaak erg open van geest zijn en nieuwe ideeën snel opnemen. Ook is er een cultuur van expertise. Vandaag is de specialisering zo ver doorgedreven dat het niet volstaat om bijvoorbeeld een bioloog te zijn, maar moet je een niche beheersen zoals mariene biologie of evolutionaire biologie. In de wiskunde, waar ik van kom, zijn er intussen 14 onderverdelingen. Iemand uit de wereld van de algebra kan amper praten met een analist. Statistici vallen zelfs niet meer onder wiskunde, ze hebben een eigen departe-
Onlangs kwam de beroemde Amerikaanse academicus James Lindsay spreken in Brussel voor de Europese ID-fractie. Lindsay bestudeerde uitvoerig wat ‘woke’ is en stelde vast dat het de nieuwste versie is van het marxisme, met alle bijhorende problemen. We gingen daar met hem dieper op in.
zien als een expert en moet die ernstig genomen worden. Een geoloog zal me niet snel aanvallen op mijn wiskunde en omgekeerd zal ik me neerleggen bij de kennis van de ander. Ik zal de redenering wel snappen en de conclusie lezen.”
“Plots kwamen dan de genderstudies en de vrouwenstudies. Later richtte men zich op zwarte Amerikanen en kwam de ‘critical race theory’. De verwachting van de andere academici was dan ook: ‘Dit zijn experten, ze weten waarover ze het hebben, ik ken er weinig van’. Sommige academici met wie ik goed overeenkom, verwerpen zelfs wat ik zeg, omdat ik zogezegd de juiste diploma’s en expertise niet heb en de anderen wel. Die cultuur van rekenen op expertise van een ander en een andere cultuur van overdadig gebruik maken van technische taal en jargon dat onbegrijpelijk is voor een buitenstaander, zorgt ervoor dat veel academici zich niet roeren om zelf gerespecteerd te blijven.”
Hoe zou u dan eenvoudig woke uitleggen aan de mensen en waarom dat een probleem is?
“Het woord is verbonden met ‘wakker zijn’, bewust zijn voor ‘de ware aard van
INDIEN POLITICI DE ERNST VAN DE SITUATIE ZOUDEN BESEFFEN, ZOUDEN
ZE HIER NIET STAAN ZWAAIEN MET DIE REGENBOOGVLAGGEN
de natuur’. Ze hebben de overtuiging dat ze een absolute waarheid kennen en dat de rest van de maatschappij moet volgen. Finaal bepalen, volgens woke, systemen van macht, zoals klasse, ras en gender hoe de samenleving gestructureerd is. De samenleving opereert in hun ogen dus onder bijvoorbeeld racisme. Alle maatschappelijke problemen zijn hiermee verbonden en de mensen moeten zich hier bewust van zijn en vechten om het systeem te veranderen.”
Als in zo’n omstandigheden iemand zegt:
‘We zijn racistisch en alles moet veranderen’, dan zou iedereen reageren dat je moet zwijgen, met nog een paar verwensingen er bovenop. Bij ons zien we dat iedereen erg meegaand is en kijkt waar men kan helpen, exact het omgekeerde gedrag van wat je kan verwachten in een racistisch of vrouwenhatend land. We zijn zodanig tolerant en constructief dat we zelfs meegaan in de gedachte dat we structureel racistisch zouden zijn.”
We zien nu gekleurde studenten ‘safe spaces’ opeisen, waar geen blanken binnen mogen. Dat lijkt op structureel racisme.
Zijn racisme of seksisme dan geen problemen in de samenleving waartegen we moeten strijden?
“Het feit dat er racisme of seksisme bestaat, is iets helemaal anders dan het concept dat onze samenleving erop gebouwd is en het is niet nodig om alles af te breken. Het Westen is erg open en tolerant. Zeker vandaag is iedereen sterk tegen racisme, seksisme en homofobie. Bij gevallen van racisme, wanneer iemand bijvoorbeeld een restaurant niet binnen mag omwille van zijn huidskleur, kan je daar iets van zeggen en je verzetten tegen discriminatie. Maar wanneer je zegt dat onze hele maatschappij zo gestructureerd is, kan iedereen wel zien dat het omgekeerde waar is. Onze maatschappij is structureel niet racistisch. We vieren racisme niet, integendeel. Er is dus een ander fenomeen gaande.”
“Je kan je makkelijk een intolerante, racistische of misogyne samenleving inbeelden, denk maar aan de VS in 1920.
“Dat is het ook. Ze zien de ironie daar niet van in omdat ze enkel kijken naar macht, die maar in één richting gaat. Als je een safe space maakt, maak je een verdedigingszone tegen die macht. Ze geloven dat de maatschappij racistisch is en racisme overal is. Daarom hebben ze bescherming nodig.”
Zijn die zones dan geen ideaal werkgebied voor bijvoorbeeld gekleurde racisten?
“Zeker en vast, al gaan ze dat nooit toegeven. Daarom hebben ze racisme heruitgevonden. Ze menen dat ze geen racist kunnen zijn, terwijl de rest van de wereld weet dat racisme draait om vooroordelen rond huidskleur of ras. Door je af te zonderen versterk je net die vooroordelen en moedig je segregatie aan.
Het is interessant om dan racist te zijn in de richting waarin ze geloven dat racisme niet kan gaan.”
Volgens u is marxisme een religieuze denkrichting. Kunt u dat uitleggen?
“Marx was een theoloog, hij was geen econoom. Het doel van Marx, zeker in zijn vroeger werk, voor het Communis-
We vieren racisme niet, integendeel. Er is dus een ander fenomeen gaande
HET FEIT DAT ER RACISME OF SEKSISME BESTAAT IS IETS HELEMAAL ANDERS DAN HET CONCEPT DAT ONZE SAMENLEVING EROP GEBOUWD IS
tisch Manifest, zie je duidelijk dat hij wil begrijpen en vormgeven aan wat het mens-zijn precies betekent. Hij wil fundamentele vragen hierover beantwoorden. Wat moet je doen als je mens bent? Hoe word je een beter, voller mens?”
“Zo redeneert hij dat een stuk hout geen waarde heeft, maar een houten tafel wel, het hout werd ‘gehumaniseerd’, de mens heeft het nuttig gemaakt en de eigen menselijkheid verlengd. Door de omgeving te manipuleren, verandert de wereld in wat mensen willen. ‘De mens is het product van de menselijke geschiedenis’, zegt Marx. Op vragen waar de mens dan vandaan komt, reageert hij boos en wil hij niet antwoorden. Wanneer je de middelen van productie dus kan veroveren, kan je de koers van de geschiedenis bepalen, meent hij. We zien dus een religieus concept dat zoekt naar fundamentele antwoorden zoals wat het betekent om mens te zijn, om te leven in deze wereld of wat onze plichten zijn. Volgens de criteria van het Amerikaanse Hooggerechtshof, dat bepaalt wat een religie is in het belang van godsdienstvrijheid, voldoet het marxisme aan de definitie. Het is volgens mij zeer spiritueel, maar het zoekt naar een geest binnenin de maatschappij, eerder dan een transcendente geest.”
gen. De vervreemding van het mens-zijn of van de natuur zijn niet per se onderling compatibel, maar wel vergelijkbaar met elkaar.”
“Het is net daarom dat het woord ‘duurzaam’ vaak voorkomt, het is toepasbaar in beide gevallen, zowel de natuur als het menselijk systeem moeten duurzaam verder kunnen. Rechtvaardig en inclusief. Het woord duurzaam vat die samen, in de woorden van Marx: het is de dialectische synthese.”
Hebben we dan spirituele en religieuze ideeën nodig om dat allemaal te bestrijden?
“Ik denk dat we in het Westen sterke instincten hebben. Mensen willen niet dat iemand hen een religie opdringt. De eerste stap is dus de mensen duidelijk maken dat we te maken hebben met religieuze zeloten. Veel seculiere mensen zullen dan zeggen dat marxisten vrij zijn om te geloven wat ze willen, maar dat ze hun dogma’s niet kunnen opleggen.”
“Veel gelovigen denken dat een religieuze heropleving het antwoord is. Dat kan juist zijn voor sommige mensen, maar ik denk dat het in het huidige Westen er een consensus is rond hoe we met religie moeten omgaan, welke ruimte die krijgt en in hoeverre de overheid daarin mee moet gaan.”
Wat als we alles eens negeren en gewoon ervan uitgaan dat woke een gevolg is van onze rijkdom, decadentie en toenemende urbanisatie, waarbij ongelukkige mensen eerder willekeurig een theorie aangrijpen?
geld naartoe. Politici zijn er in sterke mate mee verbonden, tegen de wil van de kiezers. In de VS zijn de mensen woke kotsbeu, maar dat maakt niet uit, want het stopt niet. Ze willen de maatschappij veranderen in iets waar ze meer controle over hebben. Een fase of modegril komt van onderen of is het gevolg van een marketingcampagne, maar na een tijdje is het niet meer cool. Hopelijk draait woke ook zo uit, maar de laatste 10, 12 jaar zien we toch een ononderbroken campagne. Los van de theorie, die veel ouder is, gebruiken de rijken en machtigen woke als een middel.”
Dagen ze de maatschappij uit of willen ze mensen afleiden van hun macht? Zo zweeg men plots over het misbruik in de banken en ging het enkel nog over racisme…
“Dat is inderdaad het mechanisme. Er is een zeer sterk argument dat na de bankencrisis de top doorhad dat woke een zwaard en een schild was. Het zwaard komt met de beschuldigingen van racisme en homofobie. ‘Occupy Wall Street’ viel uiteen wanneer iedereen begon te kibbelen over ras, gender en identiteitspolitiek. Het schild is uitstralen hoe deugdzaam ze zijn. ‘Ik ben progressief, ik sta aan de kant van de onderdrukten.’ Ze kunnen die dingen verkondigen omdat ze weten dat het de bevolking verdeelt en ze machtiger kunnen worden, achter een schild van deugd.”
Zorgt dat niet voor tegenstrijdige reacties? Aan de ene kant zien we immers woke dat streeft naar extreme individualistische ontwikkeling en aan de andere kant de groene beweging die de mens als probleem ziet.
“Het lijkt paradoxaal. Marx zelf was tegen milieuactivisme in de stijl van Thomas Malthus, die de mens als oorzaak ziet. Maar de concepten die Marx uitvond, de conflicttheorie met onderdrukkers en onderdrukten leent zich tot een zekere logica rond wat mensen zijn en hoe ze zichzelf realiseren. Wanneer je denkt dat mensen ‘Moeder Natuur’ onderdrukken en dat we als echt verlichte soort de natuur voor zichzelf moeten laten zorgen als oplossing, dat we onze manier van leven moeten aanpassen zodat het systeem duurzaam wordt, dan zie je dezelfde logica in beide denkrichtin-
We zien veel gelijkenissen met maoïsme en China vandaag. Is de Amerikaanse eeuw voorbij en vervangen door de Chinese?
“Dat is de bedoeling, denk ik, maar het hoeft niet zo te zijn. Of je het nu westers of Amerikaans noemt, we hoeven China niet achterna. De basis van het Chinese systeem is hoeveel rijkdom het van het Westen kan afnemen, maar ook van Afrika. Politici zouden moeten erkennen dat de CCP in feite een criminele organisatie is en ze zo moeten behandelen. Dat zou China natuurlijk gek maken, dus er is een verfijnde aanpak nodig. Maar conceptueel moet iedereen beseffen hoe parasitair ze zijn en wat hun perfide doelen zijn. We leggen ons beter niet neer bij een Chinese eeuw. En het is niet China, maar de CCP, de Chinese Communistische Partij. Terwijl wij achter onze eigen staart hollen, werken ze samen met Rusland Brazilië en India. Dat is onrustwekkend.”
“China en Rusland moedigen woke aan bij ons. We moeten hier dringend wakker voor worden. We lopen enorme risico’s. Volgens mij vormen woke en ESG-criteria (Environmental, Social, and Governance) substantiële veiligheidsrisico’s voor onze landen. Wanneer onze bevoorradingsketen afhangt van die progressieve eisen en we afhankelijk zijn van het buitenland, kan China ons pas echt pijn doen, terwijl ze er zelf niet eens aan gebonden zijn. Het Westen moet snel ontwaken en onze manier van leven substantieel beschermen. Woke verzwakt ons alleen maar vanbinnen en ondergraaft onze economie. Het is zo een bedreiging voor onze nationale veiligheid. Indien politici de ernst van de situatie zouden beseffen, zouden ze hier niet staan zwaaien met die regenboogvlaggen.”
“Dat zou zeer goed kunnen, maar de theorie is erg ontwikkeld en zeer duidelijk te identificeren. Het is wel duidelijk dat veel activisten ongelukkige mensen zijn die zoeken naar iets om zich aan op te trekken, terwijl traditionele waarden zijn geërodeerd. Veel landen ervaren een collectieve identiteitscrisis. Mensen gaan op zoek naar wie ze zijn. Jammer genoeg geeft woke hier duidelijke antwoorden. Het is een uitleg rond onderdrukking en privilege, een dynamiek rond schuld en schaamte, rond wraak en afgunst. Dat zijn allemaal krachtige emoties met een eenvoudige moraal. Mensen trekken zich er aan op en denken dat ze iets goeds doen.”
“In het Westen zijn we inderdaad rijk, welvarend en decadent, maar als we denken hoe we dat zijn geworden, zien we dat daar bepaalde waarden aan vasthangen. In de geschiedenis dachten anderen inderdaad dat het door onderdrukking kwam en ze trokken dat door met een bloed-en-bodemideologie. Dat is heel lelijk uitgedraaid. Het slaat ook op de paradox van de tolerantie, omarmen waar we goed in zijn, zonder te overdrijven, de fouten van het verleden erkennen en ervan leren. Het goede koesteren zonder reactionair te zijn. Er is een gedeelde kern in het Westen, die ons in de goede richting stuurt.”
Is het probleem niet overdreven, aangezien enkel een deel van de elite woke omarmt, maar gewone mensen er afstand van nemen en kritische politici net winnen?
“We kunnen dat hopen, maar het is geen fase. Het is inderdaad erg elitair en bourgeois. Doelbewust. Men gebruikt moeilijke taal, denk maar aan je vraag over een simpele definitie van woke zelf. Enkel elites met veel tijd kunnen dan antwoorden geven. Zij zijn de ‘gatekeepers’, controleren het narratief. Zij kennen de voornaamwoorden en de codes. De ongewassen massa kent die niet. In Amerika sprak Hillary Clinton van de ‘deplorables’, ik ben er zeker van dat dezelfde kiezers in Europa ook beschimpt worden. Het is een provocatie. De theorie doet er toe.”
Wat bedoelt u met provocatie?
“Ze dagen onze maatschappij uit. Woke gebeurt niet zomaar, er stroomt veel
“Het is een corrupt mechanisme, geïllustreerd door de val van het financiële systeem in 2008 en ook nu zit het weer in een penibele situatie. We weten dat er diepe corruptie is en ze moeten hun macht behouden. Het is een afleiding, maar ook een manier om hun macht te consolideren, als gatekeepers. Er is geen ‘of’ zoals uw vraag suggereert, er is een ‘en’.”
Is er dan niet in essentie een crisis aan de politieke linkerzijde?
“Zeker en vast. Er is een niche bourgeois die zeer ver gaat in één richting. De mensen worden dat meer en meer beu. Ze worden er zich ook meer bewust van. Dat is een probleem. Ze hebben het grootste deel van de bevolking verlaten, terwijl ze steeds hoger gaan zweven in het ijle. Het is topzwaar en kan snel omvallen, en het is maar de vraag hoeveel er vernietigd zal worden wanneer dat gebeurt. De instellingen die ze overgenomen hebben, zijn nu corrupt. Het valt ook te bezien hoe lang ze het zullen volhouden. De Sovjet-Unie heeft het 69 jaar uitgezongen. Dat kan enkele jaren zijn, maar ook enkele decennia. Hoe sterk is de sociale controle die ze invoerden? Hoe goed kunnen ze mensen verhinderen zich te verzetten? Met een sociaalkredietsysteem zoals in China kunnen ze veel mensen in het gareel houden. Als ze dat niet kunnen invoeren in het Westen, zal het sneller stoppen.”
CARL DECONINCKBetaalt jouw ziekenfonds brillen tot 100 euro terug?
We zijn zodanig tolerant en constructief dat we zelfs meegaan in de gedachte dat we structureel racistisch zouden zijn
VERENIGDE STATEN
AB InBev is de grootste bierproducent ter wereld en is de grootste beursgenoteerde onderneming van België, met de hoofdzetel in Leuven. Ons land is echter maar een kleine afzetmarkt, vooral Amerika weegt zwaar door. En net daar schoot de multinational lelijk in eigen voet.
In de Verenigde Staten is het biermerk Budweiser het vlaggenschip van het bedrijf. De belangrijkste variant daarvan is Bud Light. Dat bier wordt vooral gedronken bij sportwedstrijden en studentenfeestjes. Het is dus vooral een mannenbier (naar Amerikaanse normen).
De nieuwe vicepresident marketing, Alissa Heinerscheid, wou daar iets aan veranderen. Het imago was volgens haar te “studentikoos” en zou geassocieerd worden met gedateerde humor. Heinerscheid vertelde dat ze het merk zou laten “evolueren om het te verheffen”, weg van het “verval” dat ze constateerde.
In het bijzonder sprak ze de wens uit om “de toon” van het merk te veranderen en het “echt inclusief te maken... lichter, en helderder, en anders, en aantrekkelijk voor vrouwen en mannen.” “Representatie is de kern van de evolutie”, voegde ze eraan toe. Eerder had Jennifer Morris, de vicepresident communicatie van Anheuser-Busch al verteld dat ze wilde werken aan “diversiteit, gelijkheid en inclusie”.
Onder invloed van dergelijke modieuze elitaire bezweringen besloot het bedrijf niemand minder dan de activistische transgender Dylan Mulvaney als gezicht van het biermerk te kiezen. Speciaal voor de gelegenheid bracht Bud Light een gelimiteerde versie van hun blik uit met het gezicht van Mulvaney erop. Die promootte het bier onder meer door als een stereotype vrouw in een bubbelbad Bud Light te drinken. In een ander filmpje sprak hij over ‘March Madness’, de play-offs van het Amerikaanse universiteitsbasketbal, maar Mulvaney geeft zelf onmiddellijk toe daar niets van te kennen. De filmpjes werden op hoon en spot onthaald en velen dachten dat het satire was. Maar het was echt.
De selectie van Mulvaney valt samen met zijn 365ste dag als ‘vrouw’, al bestaat daar nog discussie over. Operatief werd enkel zijn gezicht aangepakt. Eerder mocht hij al op visite bij de Amerikaanse president Joe Biden.
Tegenreactie
AB InBev scoort dan wel politiek bij een select deel van de progressieven, bij de eigen achterban en potentiële kopers is dat een heel ander paar mouwen. De mannen die gewoon willen genieten van hun biertje smaakten de campagne allerminst. Er kwam een spontane boycot op gang.
Een café-eigenaar verwoordde het als volgt: “Met de
VERENIGD KONINKRIJK
inspanning om inclusief te zijn, hebben ze de rest van de bevolking, inclusief hun traditioneel publiek, buitengesloten.” Doorheen het hele land donderde de verkoop van het merk in elkaar.
Op sociale media verschenen filmpjes van mensen die hun bier in de goot weggoten of, noblesse oblige, met een geweer kapotschoten. Verschillende country-artiesten namen afstand van het merk. Het paasweekend zou rampzalig zijn verlopen voor Bud Light.
Op de beurs was de reactie in feite nog sterker. Het
aandeel kreeg een bijzonder zware klap. Op 1 april was een aandeel van AB InBev meer dan 61 euro waard. Door de ophef zakte het aandeel tot 58. Een achteruitgang die volledig toe te schrijven is aan de woke campagne. De kost daarvan liep in de miljarden.
Schade beperken
De multinational beweert nu dat “niemand op hoger niveau” wist van de polariserende campagne. Het bedrijf gaf aan een “robuuster” proces te implementeren voor het evalueren van toekomstige influencer-partnerschappen, wat vooral lijkt op het afschuiven van de verantwoordelijkheid. Er kwam ook een nieuwe, uiterst patriottische advertentie, maar die werd op hoongelach onthaald.
Britse conservatieven willen verkrachtersbendes aanpakken
De conservatieve Britse eerste minister Rishi Sunak werkt aan een plan om verkrachtersbendes in het Verenigd Koninkrijk aan te pakken. Een exclusieve reportage van de alternatieve zender GB News in de maand februari over de ‘grooming gangs’ - waarvan de daders veelal van Pakistaanse of Bengaalse origine zijn - toonde aan dat zij nog steeds hun gang kunnen gaan en slachtoffers blijven maken.
Op 3 april verklaarde Rishi Sunak dat de politiediensten in het land de etnische origine van de verkrachters niet kunnen negeren, waarbij hij tegelijkertijd de politieke correctheid aan de kaak stelde die het gerecht belet om stappen te zetten tegen die criminelen. Sunak deed zijn uitspraken naar aanleiding van de voorstelling van een werkgroep om seksuele vergrijpen aan te pakken. De politie mag zich niet meer laten afschrikken door “culturele gevoeligheden”, en hij stelde verder deze seksuele delinquenten te willen “uitroeien”.
“Het is geen racisme om de waarheid te vertellen!”
Ook de Britse minister van Binnenlandse Zaken, Suella Braverman, liet van zich horen. Op zondag 2 april had zij het over “Britse mannen van Pakistaanse afkomst die in netwerken van kinderverkrachters
samenwerken om jonge, blanke kwetsbare meisjes te pakken”. Ze wees verwijtend in de richting van overheden die de ogen sluiten voor deze soort criminele feiten om toch maar niet voor “racisten” te worden versleten. Mevrouw Braverman had het over de feiten in en rond Rotherham en Rochdale, en stelde dat de daders voor de “overgrote meerderheid mensen uit bepaalde etnische groepen komen en ik zeg duidelijk Pakistaanse mannen”. Uitlatingen die voor een polemiek in het Verenigd Koninkrijk zorgden, met name bij ngo’s en Labour, die stelde dat de voorstellen van de conservatieve regering “zeer onzorgvuldig waren”. Minister Braverman reageerde al en stelde dat “de waarheid vertellen geen racisme is”. In de Britse krant Daily Mail van 4 april verkondigde Braverman dat “de meerderheid van de Pakistanen die in het VK leven, de wet respecteren, maar dat men er niet onderuit kan vast te stellen
dat de verkrachters grotendeels uit de Pakistaanse gemeenschap komen. Men mag zich door het politiek correcte denken niet laten afleiden. Door dingen te verbergen verleent men de slachtoffers geen enkele dienst”. Touché.
De publieke schulden van de Duitse overheid bereikten op het einde van 2022 een recordhoogte: 2.367,3 miljard euro. Die publieke schulden omvatten de schulden van de Duitse federale overheid, van de Duitse deelstaten, de gemeenten en de gemeentelijke samenwerkingsverbanden en de sociale verzekeringen. Het cijfer werd bekendgemaakt door het Duitse Bundesamt für Statistik.
Uit dit voorlopig resultaat valt af te leiden dat de totale staatsschuld tegenover het einde van 2021 met ongeveer 46 miljard euro steeg, een stijging van 2 procent. Tegenover het derde kwartaal van 2022 nam de staatsschuld toe met 42 miljard euro, een stijging van 1,8 procent. De hoogste schuld vindt men bij de deelstaat Nordrhein-Westfalen, met ongeveer 180 miljard euro schulden, gevolgd door Niedersachsen en Berlijn, die elk ongeveer 60 miljard euro schuld optekenen. Sachsen en Mecklenburg-Vorpommern hebben de laagste schuld, telkens minder dan 10 miljard euro. Per hoofd komt de totale staatsschuld neer op 28.155 euro. Ter vergelijking: in België bedraagt de staatsschuld minstens 45.000 euro per hoofd van de bevolking. In Duitsland zijn experts bijzonder bezorgd over de financiële evolutie. PIET VAN NIEUWVLIET
“Kunnen etnische origine niet negeren”
Saoedi-Arabië maakt er geen geheim van tot een belangrijkere regionale mogendheid te willen uitgroeien. Vandaag lijken voorspoedige omstandigheden het land hierbij te helpen. Toenadering tot Iran, pogingen om Syrië te rehabiliteren en hierbij gebruik makend van Chinese en Russische steun, het zorgt voor tandengeknars in Washington. Zal Riyad erin slagen het adequate evenwicht te vinden?
Wat een half jaar geleden nog ondenkbaar was, werd plots realiteit: een Saoedische delegatie die haar opwachting maakt in de Jemenitische hoofdstad San’a voor rechtstreekse (vredes-) gesprekken met de Houthi-rebellen. Of hiermee een punt kan worden gezet achter een jarenlange strijd zal nog moeten blijken, maar dat er gesproken wordt is op zich al een belangrijke genomen horde. Even pro memorie: de strijdende partijen worden gesteund door respectievelijk de Saoedi’s en Iran. Dat het überhaupt tot gesprekken komt, kan dan ook niet los gezien worden van eerdere toenaderingen tussen beide landen. Iran streeft ernaar uit zijn isolement te breken, het is geen nieuw gegeven. Dat de Saoedi’s hierin meestappen is recenter, zij het dat ze meer door pragmatisme dan door overtuiging gedreven worden. Het leert wat over de wil van de oliestaat om een grotere rol als regionale mogendheid te spelen, ook al creëert het hierdoor een afstand met Washington dat een harde lijn ten aanzien van Teheran blijft prediken. Een belangrijke vaststelling in het licht van het voorgaande is de afwezigheid van westerse betrokkenheid. Geen enkel westers land speelt een rol bij de gesprekken in Jemen, net zoals het Westen niet betrokken was bij de Iraans-Saoedische toenadering. Hier speelde China de rol van ‘makelaar’.
Lijn van MBS
Recenter, maar daarom niet minder interessant, is de Saoedische poging het nog steeds zwaar getroffen Syrië uit zijn paria-rol te tillen. Ruim een decennium geleden werd Syrië uit de Arabische Liga verwijderd, vandaag legt Riyad al zijn gewicht in de schaal om Damascus weer een plaats aan die tafel te bezorgen. Aanvankelijk waren het vooral de Verenigde Arabische Emiraten die de grote pleitbezorger van Assad en co waren. Verschillende landen zoals Algerije, Egypte of Jordanië volgden, maar Saoedi-Arabië bleef op de rem staan. Tot zeer onlangs. De Saoedi’s werden niet in een handomdraai de trekker van het Syrische dossier. Het was de resultante van vele gesprekken, en deze keer was het Moskou die een begeleidende rol speelde. Door in 2015 zijn luchtmacht in de strijd te gooien, redde Rusland het hachje
van Assad. Dat de Russen vandaag als makelaar erkend worden, spreekt boekdelen. En wie speelt hier géén rol? Juist, het Westen…
De Saoedische sterke man kroonprins Mohammed bin Salman (MBS) heeft er nooit een geheim van gemaakt een meer losse koers van zijn land ten aanzien van Washington te willen volgen. En dit kristalliseert zich rond concrete demarches. Op 29 maart werd het licht op groen gezet om toe te treden tot de Shanghai Cooperation Organization, een duidelijke stap in de richting van Peking. Er was het voormelde Iraanse voorbeeld, net als het Syrische. In dat verband mag niet over het hoofd gezien worden dat, ondanks de oorlog in Oekraïne, de Saoedi’s en de Russen, beide leiders van de OPEC+, nauw zijn blijven samenwerken rond de voorziening van het zwarte goud.
Gênant debacle
En zeggen dat de Amerikaanse president Biden tijdens zijn bezoek vorig jaar aan Saoedi-Arabië MBS trachtte te overtuigen geen toenadering te zoeken tot Peking of Moskou. Op een gênante manier wordt vandaag duidelijk welk resultaat hij geboekt heeft. Wat we zien is dat Rusland en China zich tussen Washington en Riyad hebben weten te wurmen.
Wat nu met Syrië zal gebeuren, is interessant. Het heropstarten van de diplomatieke relaties, met inbegrip van het heropenen van een volwaardige ambassade in Damascus, is strikt genomen geen schendig van de door de VS opgelegde sancties aan het land. Steun aan de heropbouw van het land kan dat wel zijn. Nu beseffen de Saoedi’s dat Syrië vandaag geen prioriteit is voor de Amerikaanse regering. Wellicht leggen ze de nodige voorzichtigheid aan de dag om de Amerikanen niet verder tegen de haren in te strijken, maar waar trekken ze de lijn? In een context van verbeterde betrekkingen met Iran, is de nood aan Amerikaanse veiligheidsgaranties kleiner. Mogelijk komt er een situatie waarin Washington zich pragmatisch opstelt en impliciet erkent dat Assad een blijver is. Het lijkt een ideale situatie om de verdere uitbouw van de Saoedi-Arabië als regionale macht te schragen.
MICHAËL VANDAMME
Het Chinese systeem van internetcensuur wordt soms ‘The Great Chinese Firewall’ genoemd. Maar anders dan gewone ‘firewalls’ is deze niet ontworpen om virussen en spyware tegen te houden, maar om iedere vorm van politieke, religieuze of nationale dissidentie te onderdrukken.
Nu blijkt dat China en Rusland al heel lang intensief samenwerken in het censureren van het internet. Nee, dat is niet begonnen na de invasie in Oekraïne. Nee, dat is niet omdat het Westen Poetin ‘in de armen van China heeft gedreven’. Het is omdat het dictatoriale Rusland en het totalitaire China natuurlijke bondgenoten zijn, die allebei ‘vrijheid’ een vies woord vinden.
Uitwisseling censuurstrategieën
De eerste stappen werden al gezet in 2013, toen Xi een presidentieel bezoek aan Rusland bracht. Soms werken hackers ook voor de goede zaak: gelekte en gehackte documenten van ontmoetingen tussen topambtenaren van de ‘Cyberspace Administration of China’ (CAC) en de Russische tegenhanger ‘Roskomnadzor’ tussen 2017 en 2019 bewijzen dat er toen al intensief werd samengewerkt. Er werd systematisch informatie uitgewisseld over de beste censuuren bewakingsstrategieën om de vrijheid van meningsuiting op internet te kortwieken en dat werd bekrachtigd door een aantal bilaterale akkoorden en ontmoetingen op topniveau. De Russen waren vooral geïnteresseerd in het ontcijferen van gecodeerde internetinhoud en in methoden om zogenaamde ‘circumvention tools’ zoals VPN en Tor te saboteren. Die zijn bedoeld om de door de censuur ingebouwde filters te ontwijken door informatie via alternatieve wegen te versturen. De Chinezen hadden vooral belangstelling voor de Russische expertise inzake het reguleren van de media en het afrekenen met dissidentie, hoewel ze zelf ook veel bedrijfservaring hebben op dat terrein. Maar misschien vonden zij de Russische aanpak van dissidentie door selectieve terreur efficiënter dan hun eigen botte Tiananmen-methoden. Tiananmen leidde toch minstens eventjes tot wereldwijde verontwaardiging. Poetins systeem van selectieve terreur drong pas echt tot de brede publieke opinie door na zijn invasie in Oekraïne. Tot dan hadden bijna alle westerse landen vrolijk handel gedreven en gascontracten afgesloten met de Russen. Niemand maalde om een paar dozijn gevangengenomen of vermoorde opposanten.
In juli 2017 vroeg Aleksandr Zjarov, het toenmalige hoofd van Roskomnadzor, aan de CAC een werkbezoek van Russische specialisten aan China te organiseren om de werking te bestuderen van het zogenaamde Gouden Schild Project, dat de kern vormt van de Grote Chinese Firewall. In 2019 vroegen de ambtenaren van de CAC dat Roskomnadzor een aantal links zou blokkeren naar nieuwsberichten en interviews over China, die “gevaarlijk waren en schadelijk voor de publieke belangen”. Uit de gehackte en gelekte verslagen blijkt ook dat de Chinezen het terrein waarop zij hun internetcensuur uitoefenen, aanzienlijk hebben uitgebreid. Oorspronkelijk concentreerden zij zich op het censureren van berichten over Taiwan, Tibet en de Oeigoeren. Nu wordt er op veel meer thema’s gecensureerd: mensenrechten, de relaties met de VS, godsdienstvrijheid,… Dit proces van ‘verbreding’ van de censuur was trouwens al begonnen vóór de samenwerking met de Russen.
In oktober 2019 ondertekenden Roskomnadzor en de CAC een samenwerkingsakkoord tegen de verspreiding van “verboden informatie”. In uitvoering daarvan vroegen de Chinezen in december al om het censureren van een BBC-documentaire over de modernisering van de Chinese toiletten. Verder moesten de Russen een blog van ‘hun’ internet weghalen waarop werd vermeld dat Xi een rugletsel had opgelopen, en tenslotte de links naar een website waarop werd uitgelegd hoe men de ‘Chinese firewall’ van binnenuit kon omzeilen. De Russen blokkeerden op Chinees bevel ook de website van de The Epoch Times weg, de internetkrant van de Falung Gongbeweging. En een filmpje op de Russische sociale media waarop een Oeigoers echtpaar een folkloristische dans uitvoerde. Geen enkel detail ontsnapt aan de aandacht van de nieuwe inquisiteurs…
Het was de afgelopen week even al woke wat de klok sloeg in Vlaanderen, na de ophef rond de aanstelling van schrijfster
Dalilla Hermans als trajectcoördinator ‘Brugge Culturele Hoofdstad 2030’. Zo trokken N-VA en Vlaams Belang fel van leer tegen Hermans en het bredere woke-fenomeen. Die laatste partij organiseerde zelfs een heuse woke-conferentie in het Europees Parlement, waar onder meer Paul Boonefaes - auteur van het boek ‘Zwijg! Waarom woke niet deugt’ - optrad als een van de sprekers.
ij definieert ‘woke’ als volgt: “Een beweging die intersectionaliteit combineert met de neomarxistische identiteitspolitiek.”
“De combinatie van de twee noemen we ‘woke’. Daarmee duiden we al die fenomenen aan in onze cultuur die we dagelijks zien in onze kranten en weekbladen, zo van die onbegrijpelijke fenomenen”, vertelt Boonefaes.
U vermeldt in uw definitie het woord ‘intersectionaliteit’. Kunt u dat even uitleggen?
“U kan dat het best onthouden als de ‘Olympische Spelen van het slachtofferschap’. Bijvoorbeeld: u bent een blanke heteroseksuele man, dus bent u de onderdrukker. Per definitie de onderdrukker, want woke is een racistische ideologie. De blanke heteroseksuele, normale man staat aan de onderkant van de piramide. Naast die onderdrukker staat er een heel arsenaal aan steeds bijkomende onderdrukte minderheden. Daar gaat men dan de gradatie van onderdrukking optellen.”
“Als u bijvoorbeeld een vrouw bent, dan bent u iets meer onderdrukt dan een man. Maar als u een lesbische vrouw bent, dan telt men die twee categorieën op. U bent lesbisch en u bent vrouw, dus u bent dubbel onderdrukt. En stel dat u een lesbische, gehandicapte vrouw bent en ook nog eens zwart, dan behoort u tot vier categorieën van onderdrukking. Dan nadert u in feite de olympische top van onderdrukking.”
Ik vind dat getuigen van een ongelooflijke intellectuele luiheid en blindheid.”
Vlaams minister Benjamin Dalle (cd&v) zei in Terzake dat er “toch wel grotere problemen zijn dan woke”. Dalle verweet De Wever van woke een “containerbegrip” te maken. Wat vindt u daarvan?
“Wel, dat is typisch de cascade die we altijd zien. Als je mensen die woke zijn confronteert met de excessen van die beweging of ideologie, dan gaan ze altijd dezelfde verdediging optrekken, namelijk eerst de ontkenning, zoals Dalle doet, en daarna de minimalisering. Het idee dat woke een randfenomeen zou zijn, is absoluut onwaar. Als u zich niet bemoeit met woke, zal woke zich bemoeien met u. Woke wil en zal tot het kleinste detail bepalen hoe een ‘goed leven’ er moet uitzien. Het beeld dat minister Dalle in Terzake probeert voor te stellen is, is manifest vals. Ik denk dat Bart De Wever de argumentatie van Dalle volledig weerlegd heeft.”
Bart De Wever krijgt vaak het verwijt dat hij zelf ook woke is. Klopt dat verwijt?
“Ik denk niet dat Bart De Wever zelf woke is. Ik denk dat hij een evolutie aan het meemaken is. Ik ben heel blij dat Bart De Wever ook tot het team van antiwoke stemmen behoort. Maar ik kan er ook niet naast kijken dat N-VA momenteel in een soort spreidstand zit. N-VA treedt bijvoorbeeld niet op tegen allerlei ideologische clubjes zoals Çavaria.”
“Çavaria is niet langer een organisatie die de homorechten verdedigt. Çavaria is bijna een homofobe organisatie geworden sinds ze de genderideologie centraal stelt in haar organisatie. Die ideologie is in feite de ontkenning dat biologisch geslacht bestaat. Nu, als je ontkent dat biologisch geslacht bestaat, dan neem je de basis weg onder zestig jaar vooruitgang van de homorechten. Een organisatie zoals Çavaria gaat op zoek naar een nieuw doel, want ze hebben personeel en krijgen bakken vol subsidies. Nu verdedigt Çavaria de genderideologie, die het bestaan van geslacht ontkent en de basis voor de aanvaarding van de homorechten. Dus worden ze eigenlijk homofoob.”
et eigenlijk dat woke zo
“Nu, ’t is zo dat woke dominant is in de toplaag van onze cultuur, onze instellin-
gen en onze politiek. Dat is misschien tien of vijftien procent van onze maatschappij, maar het zijn al die mensen met een hoge opleiding die bijvoorbeeld op de krantenredacties dominant zijn. Dat zijn allemaal mensen met een vast inkomen die zich nergens zorgen over moeten maken. Maar de gewone man in de straat die niet weet of hij morgen nog een job heeft, die ziet dat zijn buurt omvergeworpen wordt door een mislukt multiculturalisme, die is tegen woke. Die wordt met de concrete gevolgen van die ideologie geconfronteerd. De globalistische, groen-linkse en Open Vld-clans hebben daar eigenlijk allemaal niet zoveel last van. Maar ik denk dat ze daarvoor op politiek vlak een bepaalde prijs gaan betalen. We zien dat nu al in de peilingen.”
Wat moet er gebeuren, voor wie dat wil, om woke een halt toe te roepen?
“Je moet beseffen dat je als burger macht hebt en dat je je mond moet opendoen. Je kan petities tekenen of organisaties en mensen steunen die zich daartegen verzetten. En in 2024 kan je kiezen voor partijen en politici die de moed hebben om in te gaan tegen woke. Je kan zowel met woorden als daden ingaan tegen woke. Die ideologie zal immers onze maatschappij verder blijven kapotmaken, als een kanker van binnenuit, zolang iedereen zich laat intimideren en zolang iedereen zwijgt.”
“Neem nu de aanstelling van Dalilla Hermans. Zij staat eigenlijk bekend als een woke activiste die neerkijkt op onze cultuur, op onze geschiedenis, op onze historische figuren en als iemand die staat te applaudisseren als er standbeelden neergehaald worden. In geen enkel interview laat ze de kans schieten om haar misprijzen voor de blanke man uit te drukken en zo iemand ga je aanstellen als trajectcoördinator voor de kandidatuur van Brugge als culturele hoofdstad? Waar zijn we mee bezig?”
“Ik kan er niet bij dat cd&v in Brugge niet ingegrepen heeft. Beseffen ze daar niet waar ze mee bezig zijn? Ze kunnen toch niet blij zijn met de hele controverse die ontstaan is? En als je daar dan kritiek op geeft, word je weggezet als ‘racist’, ‘fascist’ of ‘transfoob’. Daarom zwijgen veel te veel mensen. Maar je kan dus weldegelijk ingaan tegen woke, zowel met woorden als met daden.”
“Ik val omver als ik zie dat Groen, dat eigenlijk de politieke arm van woke is, zich nog altijd voordoet als de verdediger van de vrouwenrechten. Maar ze hebben een antihumanistisch standpunt over abortus en ze kunnen niet eens de definitie geven van wat een vrouw is. Groen is de partij die vindt dat verkrachters opgesloten mogen worden in vrouwengevangenissen en zo de fysieke integriteit van vrouwen in gevaar brengt. De partij die vindt dat er geen onderscheid meer moet zijn tussen dames- en herentoiletten. Als je de biologische realiteit ontkent, is dat in de eerste plaats een direct gevaar voor vrouwen en voor kinderen.”
“Het hele politieke handelen van Groen is tegen de belangen in van homo’s, vrouwen en kinderen. En ook tegen mannen, want er is geen enkele categorie van mensen die Groen meer haat dan de blanke heteroseksuele man. Dus ik kan alleen maar besluiten dat Groen de partij is van het antihumanisme en dat is diametraal tegengesteld aan het beeld waarmee ik ben grootgebracht.”
“Çavaria is bijna een homofobe
u zich
De voorbije dagen was er heel wat ophef rond de Limburgse voetballer Dante Vanzeir. Die heeft onlangs de overstap gemaakt naar de Verenigde Staten om daar te voetballen. Los van het incident waarmee hij in de media kwam, lijkt het interessant om het systeem achter het voetbal in de VS te analyseren. Daar is het kapitalisme opvallend sterk ingekapseld.
In Europa zijn de bedragen die in en rond het voetbal circuleren al lang astronomisch hoog. Er lijkt geen rem te staan op de uitgaven. Vreemd genoeg is dat niet zo in ‘the land of the free’, want daar is er een pak meer (financiële) reglementering in de voetballerij. Volgens sommigen voelt het zelfs opvallend socialistisch aan.
De competitie in de VS vindt plaats in de MLS, de Major League Soccer. Opvallend, zowel de VS als Canada maken deel uit van die competitie. Dit seizoen zijn er 29 teams actief, 26 Amerikaanse en 3 Canadese. MLS werd in 1993 opgericht als onderdeel van de succesvolle poging van de Verenigde Staten om het WK voetbal te organiseren het daaropvolgende jaar. Er doken echter snel financiële en operationele problemen op.
Er kwam een reeks van maatregelen om de sport financieel gezond te maken. Voor de hand liggende voorbeelden waren de bouw van voetbalspecifieke stadions en het tekenen van winstgevende tv-contracten. Maar er kwam ook een reeks ‘socialistische ingrepen’. De competitie werd gesloten (degraderen is dus onmogelijk), er is sprake van inkomstenherverdeling tussen de clubs, er zijn salarisplafonds, er is zeer sterke reglementering en er zijn collectieve arbeidsovereenkomsten. Kortom, allemaal ideeën die de vrije voetbalmarkt stevig beperken.
Allocation Money
Het loonplafond zorgt ervoor dat een ploeg niet oneindig veel geld kan uitgeven aan salarissen. In 2023 staat dat bedrag op ‘slechts’ 5,2 miljoen dollar. Daar komt nog eens 1,9 miljoen dollar ‘General Allocation Money’ bij en 2,7 miljoen ‘Targeted Allocation Money’ (TAM). Dat toewijzingsgeld zorgt voor wat meer bandbreedte qua uitgaven. TAM is een geldbedrag dat door MLS aan teams wordt gegeven om spelers aan te werven of te behouden die een onmiddellijke impact op het veld zullen hebben. Er zijn verschillende manieren waarop dat kan worden gebruikt. Wat wel vastligt zijn de modaliteiten van het budget. Zo mag het gebudgetteerde geld enkel gaan naar tussen 18 en 20 spelers.
Tadej Pogacar blijft het wielrennen domineren. De Sloveen won afgelopen weekend de Amstel Gold Race. Opnieuw een primeur.
De tweevoudige tourwinnaar is dit jaar tot een heuse kannibaal aan het evolueren. Na dit jaar voor het eerst in zijn carrière de Ronde van Vlaanderen te hebben gewonnen, alsook Parijs-Nice en de Ruta del Sol, heeft hij nu de Nederlandse eendaagse wielerklassieker Amstel Gold Race op zijn naam kunnen zetten.
Nederland is een erg vlak land, maar zondag stonden er maar liefst 33 hellingen op het programma. Maar al vroeg werd het duidelijk dat er op de 254 km naar de finish weinigen waren die de oppermachtige Sloveen zouden kunnen bedreigen.
GROOTSTE BEDREIGING
De grootste bedreiging leek van zijn eigen fiets te komen, want hij reed lek en moest van fiets wisselen, wat gebeurde voor de Kruisberg. Niet veel later zette Pogacar de aanval in. Op de Eyserbosweg ging hij in de aanval. Enkel Pidcock en Ben Healy konden mee. Het was uitstel van executie. Op de Keutenberg zette Pogacar opnieuw aan en de rest moest lossen. Pidcock had z’n eigen motor daarbij opgeblazen en kon ook niet meer mee met Healy. Die laatste, een Ier en de ontdekking van de koers, kon echter nooit een bedreiging voor Pogacar vormen en reed voor plaats twee. Opvallend, de keuze om op de Keutenberg aan te vallen was naar eigen zeggen in het oor gefluisterd door niemand minder dan Mathieu van der Poel, wat wijst op goede sportieve verhoudingen. Na dit voorjaar getoond te hebben dat hij de beste was tegen Van Aert en Van der Poel zal Pogacar het straks voor het eerst opnemen tegen Remco Evenepoel in Luik-Bastenaken-Luik. Zal de winnaar van de Ronde van Spanje de eerste zijn die de Sloveen dit jaar kan kloppen? Remco won die koers vorig jaar, Pogacar deed dat het jaar voordien.
De week begon goed voor Anderlecht dat Europees kon winnen. De 2-0 zege tegen AZ was echter te gemakkelijk en men verwacht een veel moeilijkere terugmatch. In eigen land werd de voormalige grootmacht snel met de neus op de feiten gedrukt.
David Beckham
Een ander belangrijk middel om de salarisplafonds te overstijgen, is dat van de ‘Designated Player’. Het is het product van de passage van de Engelse stervoetballer David Beckham. Die tekende in 2007 een vijfjarig contract bij LA Galaxy. Hij kreeg er een gegarandeerd jaarsalaris van 6,5 miljoen dollar. Nochtans stond het plafond voor de ploeg op 1,9 miljoen. Om de competitie voor buitenlandse spelers van dergelijk kaliber niet te laten mislopen, kwamen er nieuwe regels en introduceerde men Designated Players. Die regels laten clubs toe om tot 3 spelers aan zich te verbinden die niet onder het plafond vallen. Het zorgde vooral voor een instroom van uitbollende spelers uit de Europese topcompetities.
Kaka, Fredrik Ljungberg, Thierry Henry, David Villa, Wayne Rooney en vele anderen speelden zo nog op Amerikaanse bodem.
Populariteit
Het voetbal, niet eens voetbal maar ‘soccer’ genaamd in de VS, heeft lang het imago gehad van een Europese sport te zijn en lag vooral goed bij vrouwen. Vandaag lijkt de sport echter ook daar zeer populair geworden te zijn. Vorig seizoen kwamen er gemiddeld 21.000 toeschouwers kijken naar een wedstrijd in de MLS. De meest bezochte competitiewedstrijd haalde zelfs 73.000 mensen. Atlanta is de club die het beste scoort met een gemiddelde van 47.000 bezoekers. De grootste publiekstrekker blijft echter uit Europa komen. Het toeschouwersrecord in de VS was namelijk bij een vriendschappelijke wedstrijd tussen Real Madrid en Juventus, die lokte 93.000 mensen.
Zo haalt het voetbal de op drie na hoogste gemiddelde opkomst van alle grote professionele sportcompetities in de Verenigde Staten en Canada na de National Football League (NFL), Major League Baseball (MLB) en Canadian Football League (CFL).
Op zichzelf is het erg goed bezochte professionele voetbalcompetitie, vergelijkbaar met Frankrijk en Italië.
RSCA ging met 5-2 de boot in tegen Genk en de kans op play-off 2 is heel klein geworden. De competitie is in feite nu al voorbij. Genk was sneller, vinniger en doeltreffender, kortom: de betere ploeg die verdiend won. Een constante dit seizoen. Tegen de top 7 haalde Anderlecht dit seizoen 5 op 42. Het kon evengoed een statistiek zijn van Seraing of Oostende.
Club Brugge moest van zijn kant dan weer winnen om de hoop op de Champions play-off levendig te houden. Het raakte niet verder dan een gelijkspel tegen Westerlo. De zoveelste match die moest gewonnen worden, maar waar de winst uitbleef.
Gent maakt het nog spannend door zelf gelijk te spelen tegen KV Mechelen, maar met enkel nog een tot degradatie veroordeeld Oostende op het programma verwacht niemand dat de Buffalo’s de top vier zullen laten schieten. Zo zal Club Brugge, dat volgens analisten en journalisten de Belgische competitie was ontgroeid, buiten de top 4 vallen en zal het niet meedoen voor de titel. Het werd hun zwakste seizoen in jaren, ondanks dat mooie Europese begin.
DRANKPROBLEEM
Er deden al roddels de ronde over spanningen in de spelersgroep, maar vorige week kwam ook uit dat CEO Vincent Mannaert een rol gespeeld kan hebben. Die vormt al jaren een erg succesvol duo met voorzitter Bart Verhaeghe, maar hij zou kampen met een drankprobleem dat moeilijk te verdragen zou zijn. Het zou gewogen hebben op de Club. Volgens sommige supporters zou dronkenschap alvast enkele dure, geflopte transfers kunnen verklaren.
een corrupte, maar rijke mediamagnaat en vader van de infame Ghislaine Maxwell.
Tel daarbij de gespannen situatie in een ineenstortende Sovjet-Unie en je krijgt een sprankelende cocktail voor een heuse politieke thriller. Die term klinkt gewichtiger dan wat het is, want ondanks zware thema’s zoals corruptie, spionage, afpersing en geweld slaagt de film er dankzij de vertellende stijl, het snelle tempo en het puike acteerwerk wonderwel in om luchtig genoeg te blijven. Taron Egerton, bekend van ‘The Kingsmen’ en ‘Rocketman’, is een heel overtuigende Rogers die met branie, durf en een goed hart zonder het te beseffen in een mijnenveld loopt.
Er zitten wat clichés in verwerkt, maar die dienen het verhaal en zorgen voor een aangename kijkervaring. Wie meer wil weten, heeft een ideale springplank aan de film. Verder ziet de kijker zeer goed hoe verschrikkelijk het leven was onder de linkse dictatuur. De scènes in Rusland lijken wel wat vals en ‘low budget’, maar die goedkope façade past wonderwel bij het communisme.
Hoewel een degelijk computerspel al jaren meer winst maakt en meer mensen bereikt dan films, blijft de combinatie van beide, een film over games, vaak heel moeilijk. De goeie films in dit genre zijn doorgaans de uitzondering. Meestal wil men snel geld verdienen dankzij naamsbekendheid en beschikt een computerspel over meer artistieke ruimte en vrijheid om een verhaal te vertellen. Tetris is een gelukkige uitzondering op deze regel.
Mensen die ooit al Tetris hebben gespeeld, zullen de naam van de uitvinder herkennen: Alexey Pajitnov. Die man had zijn ontdekking gedaan in Moskou, wanneer de Sovjet-Unie op instorten stond. De film toont de mensen die goud zagen in het spel en de licentie wilden bekomen in een verkruimelende communistische wereld. Het is de basis voor een ongemeen boeiend, waargebeurd verhaal. De film begint in een game-conferentie in Las Vegas. Henk Rogers, een Nederlands-Indonesische Amerikaan, probeert er een eigen spel te verkopen, zonder veel succes. Hij betrapt zijn ingehuurde medewerkster erop liever met een ander spel te spelen. Dat spel is Tetris. De boosheid van Rogers smelt weg wanneer hij zelf het spel ziet. Hij beseft dat dit spel de wereld kan veroveren en koopt de licentie met zijn bedrijf. Hij werkt zichzelf hierdoor diep in de
schulden, maar is ervan overtuigd dat het een gok is die zal lonen.
Kapitalisme versus communisme
Maar er zitten enkele enorm grote adders onder het gras. Rogers stapt naar Nintendo, zoals wel vaker op een onconventionele wijze. Hij gelooft echter zo hard in Tetris dat hij de Japanners weet te overtuigen. Maar al snel blijkt dat hij zelf is misleid en zijn toekomst hangt aan een zijden draadje. Internationale licenties en rechten kopen in een communistisch land is niet evident. Er zitten andere spelers in het spel en die willen zelf elk hun slag slaan. Een speler is Robert Stein, een kleine garnaal die in het vrijere Hongarije op zoek ging naar opportuniteiten en initieel de licentie kocht, of beter ‘een licentie’. Die stapte op zijn beurt naar niemand minder dan Robert Maxwell,
Zelfs wie niet over lange tenen beschikt, vindt het oneerbiedig om opzichtig naar de leeftijd van een gesprekspartner te vis sen. Wie echter de krachtterm ‘akkerdjie’ moeiteloos aan ene Polycarpus Tack weet te koppelen en nostalgisch de tekst van ‘Kvraaghetaan’ van de Stabroekse muziekgroep Fixkes meeneuriet, mag op beide oren slapen. U heeft een kind van de jaren ’80 te pakken.
Herinneringen aan de kindertijd. Of het nu films, televisieseries of boeken betreft, ze helpen de volwassene te vormen tot wie hij vandaag is. Zelf opgegroeid met de series ‘Merlina’, ‘Postbus X’, ‘Interflix’ en ‘Mik, Man en Mon’, trok dit boek meteen de aandacht. Zou het boek de ontstane mystiek doen verdampen? Niet bepaald. Journalist Peter Van Camp respecteert de herinneringen van de lezer en helpt die hier en daar wat op te frissen. Veeleer ambieert het boek een unieke kijk te bieden achter de schermen van seizoenen televisie van ruim dertig jaar geleden.
Anders dan Disney
Van Camp weet perfect de Vlaams-nationale pedigree van regisseur Jef Elbers te situeren. Toch erkent hij dat deze laatste nooit zijn politieke overtuiging doorheen de scenario’s wist te duwen. Wat een contrast met de afgeborstelde, oh zo politiek correcte Disney-verhalen. Door de vrouwelijke detective Merlina (Lea Couzin) in de hoofdrol te duwen, was Elbers eerder uitzonderlijk
‘vooruitstrevend’ voor zijn tijd.
Het boek neemt uiteraard de belangrijkste acteurs en de meest spraakmakende afleveringen onder de loep. Voor iemand als Mieke Bouve (An) was Merlina een ideale springplank als beginnende actrice. Iemand als Jan Reusens (Napoleon) was eerder aan het einde van zijn carrière. Een moeilijk te onderschatten rol voor en achter de camera’s is die van Paul Ricour (Pol) die ook in het latere Postbus X schitterde. Hij was naast acteren ook druk bezig met netwerken en het zoeken van geschikte acteurs. Vele bekende gezichten passeerden de jaren ’80 de revue: Luc Wyns, Pol Goosen, Chris Van den Durpel en Marijn De Valck. Maar ook iemand als Willy Sommers en sterke man John Massis maakten hun opwachting.
Het belang van melk
Het boek is naast het nostalgische karakter ook boeiend dankzij de vele weetjes. De lezer komt bijvoorbeeld te weten hoe Napoleon aan zijn naam komt en vanwaar Elbers inspiratie haalde voor het stadje Ravenburg.
Of hoe gewezen VB-politicus Roeland Van Walleghem als loopjongen van Sardonis in de serie Merlina opduikt.
Als rode draad doorheen het boek loopt het permanente geldgebrek om de came ra’s draaiende te houden. De studio was een atelier in een Bonheidense achtertuin. De toenmalige ‘Nationale Dienst voor afzet van Land- en Tuinbouwproducten’ zag wel brood in de promotie van melk. Het verklaart waar om de buitenaardse broertjes Mik en Mak zo graag het witte drankje lustten en tevens waarom de acteurs van Postbus X in ‘Het Melkhuisje’ hun dorst kwamen lessen. Ook het pretpark Bellewaerde opende graag zijn portemonnee en deuren om van de nodige zendtijd te genieten.
Moeten nu meteen alle producties van Studio 100 weer plaatsmaken voor een heropleving van de generatie uit de jaren ’80? Uiteraard niet. Naast leuke herinneringen voor de ouders en jonge grootouders is het boeiend te weten hoe de jonge generatie de series uit die tijd ontvangt. Het feit dat de videoplatform VRT MAX zowel Merlina als Postbus X digitaal aanbiedt en het VTM-pro-
Een warme aanrader voor zij die het spel al gespeeld hebben en willen weten hoe het de wereld kon veroveren.
gramma ‘Tegen de Sterren op’ een tijd geleden nog een parodie maakte op Merlina, mag doen vermoeden dat de artistieke kinderen van Dick Durver, alias Jef Elbers, tot op vandaag nog druk (her)bekijks hebben.
PIETER VANDERMOERE
Peter Van Camp, ‘Merlina en de parafix - achter de schermen van een legendarische jeugdserie’, Davidsfonds, 2022. 160 p., 26,50 euro, ISBN 9789022339381
DALILLA HERMANS
Pallieterke, Er is nogal wat mediatieke deining ontstaan omdat de stad Brugge
Dalilla Hermans heeft voorgedragen als coördinator voor Brugge
De Erfgoeddag 2023 die plaatsvindt op zondag 23 april kreeg als thema ‘Beestig!’. De ruim duizend gratis activiteiten die de cultureel erfgoedsector verspreid over heel Vlaanderen presenteert, belichten de relatie mens-dier vanuit heel diverse invalshoeken.
Vlaanderen bezit een bijzonder rijk en verscheiden cultureel erfgoed. De Erfgoeddag, die sinds 2000 plaatsvindt, is daarvan het toonbeeld. Musea, archieven, erfgoedbibliotheken, kerken, kastelen, heem- en familiekundige kringen en tal van andere organisaties zorgen op de eerste zondag na de paasvakantie telkens voor een uniek aanbod. De wisselende thema’s maken van de Erfgoeddag een blijvende publiekslieveling. De editie van dit jaar focust op dieren en erfgoed.
In kunst en kerken
Op de meer dan duizend activiteiten komen de bezoekers het hele dierenrijk tegen, bijvoorbeeld in de bloemstillevens die te zien zijn in het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten in Antwerpen. Wie aandachtig kijkt, ontdekt vlinders, kevers, spinnen en libellen. Hier zijn het mooi geschilderde diertjes. Bij andere erfgoedorganisaties leren we hoe insecten heel veel schade kunnen berokkenen aan collecties uit papier en perkament, hout of textiel. De symboliek van dieren is al-
omtegenwoordig in onze religieuze gebouwen. Sint-Bavo met de valk, de hanen bij de heilige Petrus, het hondje van Sint-Rochus, het Lam Gods uiteraard, maar ook de pelikaan, de duif, de adelaar, de slang en de vissen: ze zijn te vinden op schilderijen en beelden, preekstoelen, kandelaars en kazuifels, in onder andere de Sint-Janskerk in Mechelen (met werk van Rubens en Jordaens), de Sint-Odolphuskerk in Borgloon en de Sint-Pieterskerk in Langdorp. In kerken huizen ook levende dieren, zoals uilen en vleermuizen.
In het Zoniënwoud wordt de zeventiende-eeuwse aartshertogelijke paardenstoeterij gereconstrueerd. In het Museum van het Belgisch Trekpaard in Vollezele staat de Brabantse reus centraal. Het Jakob Smitsmuseum brengt schapen en herders naar de Kempense heide, een landschap dat schilder Jakob Smits in de tweede helft van de negentiende eeuw als geen ander portretteerde.
Dieren spelen vaak de hoofdrol
in mythes, legenden en sprookjes. Dat illustreren talrijke lees- en voorleesinitiatieven. Er wordt naar de hemel gekeken in het Ieperse AstroLAB, op zoek naar de Kleine en Grote Beer en naar de sterrenbeelden van de dierenriem.
Een expo in het Museumcircuit Zolder toont dat sommige automerken een dier in hun logo hebben verwerkt om kwaliteit te symboliseren, van kracht tot snelheid. Denk maar aan de Ford Mustang, Jaguar of Lamborghini met het logo van de stier.
Aan de KU Leuven opent het Museum voor Dierkunde de deuren met de verzameling van de negentiende-eeuwse professor-zoöloog Pierre Joseph van Benden, waaronder de schedel van een door hem ontdekte diersoort. De Erfgoedbibliotheek Brugge organiseert workshops
‘Van dierenhuid tot manuscript’. Het hele productieproces van perkament wordt aangeleerd om te eindigen met een schrijfsessie met ganzenveer. Typisch Vlaamse ‘sporten’ zoals duiven melken of vinken zetten en tradities zoals hondenzwemming ontbreken niet. Reynaert de Vos ligt hier en daar op de loer. En wat komen we tegen in het Brusselse Riolenmuseum?
Het is een bontgekleurd aanbod dat de Erfgoeddag in petto heeft. Kinderen en jongeren worden bijzonder verwend, want zij zijn de erfgoedzorgers van morgen. MMMV
‘Culturele hoofdstad van Europa 2030’. Die Dalilla is een Belgische schrijfster van Rwandese afkomst. Ze is vaste columniste bij De Standaard en heeft daar eigen meningen die niet altijd in de smaak vallen van de doorsnee-Vlaming. Er zijn heel wat steden in Westen Noord-Europa die zich de titel ‘Venetië van het Noorden’ hebben gegeven, maar alleen Brugge verdient die titel, omdat het zijn glorietijd beleefde in ongeveer dezelfde periode als de Italiaanse dogestad. Typisch daarvoor is dat de huizen er, net zoals in Venetië, in het water van de kanalen zijn gebouwd. Die van Amsterdam bijvoorbeeld, dat zijn glorietijd pas vijf eeuwen later beleefde, staan niet in het water van de grachten, maar achter straten die ze van de grachten scheiden. 99 procent van de mensen die Brugge willen zien, gaan daarheen omwille van zijn middeleeuwse geschiedenis, die ze daar veel meer dan elders kunnen terugvinden. Een gevolg van het verzanden van het Zwin. Daarom was het inderdaad geen goed idee om de kandidatuur van zo’n stad te laten coördineren door een zwarte Afrikaanse, die met die geschiedenis niets te maken heeft. Dat heeft volgens mij alles te maken met de oude geschiedenis en niets met racisme. Het is trouwens hoopvol te zien dat tenminste in Brugge N-VA én VB het over iéts akkoord zijn. Nu ook nog over de rest. ‘Zie gie van Brugge, zet joen vanachter’ kan straks misschien nog dienen om gezongen te worden voor haar voetbalploeg, die er dit seizoen niet veel van bakt, maar niet voor haar glorierijk verleden.
Guido Van Alphen, Kasterlee
DAVID VAN REYBROUCK
Pallieterke, Ofwel is hij onwetend ofwel liegt hij. Het laatste boek(je) van David Van Reybrouck staat zo vol fouten dat iemand zonder veel wetenschappelijke vorming ze kan zien en zo zeg ik: beste medeburger, wilt ge zien hoe er met uw voeten gerammeld wordt (want hij is niet alléén), lees ‘De kolonisatie van de toekomst’. Een voorbeeld?
CO2 zou een warm deeltje zijn en hoe meer er komen, hoe warmer...
Als mensen zoals hij beslissingen moeten nemen wat het klimaat betreft, leven we binnenkort allemaal met kaarslicht in zware miserie...
Tot slot: mijn man is wiskundige, bestudeert de fysica van het klimaat sedert hij de film van Al Gore zag en hij kan bewijzen, samen met enkele duizenden wetenschappers, dat er niet het minste probleem is wat klimaat betreft.
Mia Vossen, RochefortMARTIN SELLNER
Pallieterke, NSV-Leuven protesteert tegen het verbod van KU Leuven en de stad Leuven om Martin Sellner, die strijdt om de eigen identiteit en de toekomst ervan, een lezing te laten geven. Dat verbod is er gekomen door tussenkomst van rector Luc Sels en burgemeester Mohamed Ridouani met als reden dat de veiligheid niet verzekerd kan wor-
den. Wat een argument! Het is nu juist de taak van de ordediensten om ervoor te zorgen dat iedere lezing in veilige omstandigheden kan doorgaan. Dat een 10-tal woke-activisten dreigen de lezing te verstoren, is blijkbaar voldoende om deze te verbieden. Stel dat NSV dan zélf voor een ordedienst zorgt, mag het dan wél? Stel u eens voor dat NSV-Leuven zou dreigen om er een lezing van woke-activisten te verhinderen, zou die lezing eveneens verboden worden? Of zouden de ordediensten van de politie dan wel opgetrommeld worden om de veiligheid te garanderen?
Luc Vandeputte, LedegemPallieterke, Dalilla Hermans bedient eerst zichzelf en daarna haar familie. Daarmee kleeft ze de slogan ‘Eigen Volk Eerst’ van het Vlaams Belang aan. Zou ze soms in het geheim lid geworden zijn?
Marcel Strobbe
Pallieterke, In België hebben vakbonden geen rechtspersoonlijkheid, hetgeen betekent dat ze niet voor de rechter gedaagd kunnen worden, dat ze niet aansprakelijk gesteld kunnen worden en dat ze ook geen schadevergoeding moeten betalen, zelfs niet wanneer een vakbond duidelijk in fout is door - bijvoorbeeld - zijn leden op te roepen tot gewelddadige actie met de bekende desastreuze gevolgen. Anderzijds nemen ze wel deel aan het economisch verkeer en hebben ze ook personeel in dienst. Jaarlijks sponsort de Belgische staat de vakbonden met miljoenen euro’s om ‘hun administratieve kosten te dekken’ voor het uitbetalen van werkloosheidsuitkeringen aan hun leden. Een weldenkende mens zou verwachten dat een vakbond - net zoals een privébedrijf - de tering naar de nering zet en bij eventuele tegenvallende resultaten kostenbesparende maatregelen treft. Niets is echter minder waar: aangezien de vakbonden door de gestage afname van het aantal werklozen - en bijgevolg een daling van hun inkomsten (maar duidelijk niet van hun kosten) - plots in financiele moeilijkheden zitten, krijgen ze van de regering eenvoudigweg een extraatje van 20 miljoen euro, en dat zonder enige tegenprestatie. En waar gaan ze die extra centen dan wel halen? De vraag stellen is ze beantwoorden!
A. Clerbout, Scherpenheuvel-Zichem
CHRISTOPH D’HAESE Pallieterke, Als het goed is zeggen we het ook! Het interview met Christoph D’Haese (burgemeester Aalst) was super. Hij is een voorbeeld voor veel andere burgemeesters, wijkt weinig af van zijn basisprincipes: kordate aanpak, integratie, de Vlaamse taal, veiligheid, noem maar op… Hij houdt het zoveel mogelijk in de hand en eventuele misbruiken worden er uitgewerkt. Hij laat hiervan ook het nut verstaan aan nieuwe en gevestigde inwoners. Meneer D’Haese: doe zo voort.
Didier Van Haver
Een lezersbrief insturen?
Erfgoeddag ‘Beestig!’, zondag 23 april 2023, diverse locaties in heel Vlaanderen, www.erfgoeddag.be
Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.
eze wet, die vaak ook naar de indieners de Wet-Coremans-De Vriendt wordt genoemd, zorgde er voor het eerst sinds de stichting van de Belgische staat in 1830 voor dat het Nederlands als officiële landstaal op gelijke voet met het Frans werd gesteld. Vandaar dat deze wet in de historiografie van de Vlaamse Beweging ook als de ‘Gelijkheidswet’ bekend staat.
TOM D’WAES
Niemand - en zelfs Tom Waes niet in ‘Het verhaal van Vlaanderen’ - vindt het vandaag de dag blijkbaar nog de moeite om erop te wijzen dat het niet minder dan 68 lange jaren geduurd heeft vooraleer het Nederlands, de taal van de meerderheid van de burgers in Belgenland, in het officiële taalgebruik door de Belgische overheid hetzelfde statuut dan het Frans kreeg. Deze wet voorzag in een gelijke behandeling op overheidsniveau van het Nederlands en het Frans. Vandaag de gewoonste zaak ter wereld, maar toen ronduit revolutionair. Voor het eerst werd het rechtsbeginsel van gelijkheid van alle Belgen gebruikt als een basisvoorwaarde voor meer democratie.
En het was absoluut geen toeval dat hierbij de taalkwestie centraal stond, want die was illustratief voor de bestaande sociale ongelijkheid in het land. De Belgen mochten dan al na de muiterij van 1830 vrij zijn, maar gelijk waren ze zeker niet. Op politiek noch op sociaal en economisch vlak, en zeker niet op taalkundig vlak. In Vlaanderen en Brussel werd door de burgerij enkel Vlaams gesproken met de meid en de tuinman. In Wallonië was het Vlaams enkel te horen in de mijnstreek van de Borinage waar de Vlaamse gastarbeiders massaal naar het zwarte goud dolven. Overal in het land, van De Panne tot Arlon, was het Frans de dominante taal in het onderwijs, de administratie en het gerecht. Het lijkt een beetje karikaturaal maar het was dat absoluut niet: je kon in het Belgische leger tot generaal worden bevorderd zonder enige kennis van het Nederlands, maar geen korporaal worden zonder Frans. Deze wanverhoudingen op taalvlak vormden dan ook de perfecte weerspiegeling van de machtsverhoudingen die sinds 1830 in Belgenland golden.
DE GELIJKHEIDSWET VOORZAG IN EEN GELIJKE BEHANDELING OP OVERHEIDSNIVEAU
VAN HET NEDERLANDS EN HET FRANS
Onder druk van de snel aan populariteit winnende Vlaamse Beweging en na de invoering van het algemeen meervoudig stemrecht in 1894 groeide over verschillende partijen heen een consensus ten gunste van het gebruik van het Nederlands in de parlementaire debatten en voor de erkenning van het Nederlands, naast het Frans als officiële landstaal. Dat resulteerde in het wetsvoorstel dat de Vlaamsgezinde katholieke volksvertegenwoordigers Edward Coremans en Juliaan De Vriendt op 13 maart 1895 indienden ter gelijkberechtiging van beide landstalen in het legislatieve werk. De Antwerpenaar Coremans had eerder al naam gemaakt met de eerste taalwetten. Op zijn initiatief waren de wetten op het gebruik van het Nederlands in de strafrechtspleging van 1873 en 1891 en die op het middelbaar onderwijs van 1883 ontstaan. De Vriendt had, kort na zijn aanstelling als Kamerlid, geschiedenis geschreven door op 16 november 1894 als eerste Kamerlid ooit een redevoering in het Nederlands te houden. Hun wetsvoorstel werd op 17 juli 1895
Op 18 april 1898 - precies 125 jaar geleden - nam de Kamer van Volksvertegenwoordigers de Wet betreffende het gebruik der Vlaamsche taal in de officiële bekendmakingen aan. Vandaag zegt u dat wellicht weinig, maar dat was een mijlpaal in de Belgische wetgeving want vanaf dan werden ’s lands wetten in het Frans én het Nederlands gestemd, bekrachtigd, afgekondigd en bekendgemaakt. En dit ging meteen ook op voor alle andere officiële overheidsakten zoals de koninklijke en ministeriële besluiten.
JE KON IN HET BELGISCHE LEGER GENERAAL WORDEN
ZONDER ENIGE KENNIS
VAN HET NEDERLANDS, MAAR GEEN KORPORAAL ZONDER FRANS
in de speciaal hiervoor opgerichte commissie goedgekeurd. Na de parlementsverkiezingen van juli 1896 werd het op 19 november met een grote meerderheid - 92 ja-stemmen, drie neen-stemmen en één onthouding - door de Kamer aanvaard.
BANGE FRANSTALIGEN
De goedkeuring lokte talloze reacties uit. Aan Franstalige zijde waren enkel de socialisten voor omdat ze het gelijkheidsidee, dat achter de wet schuilging, genegen waren. Alle andere Franstaligen, of ze nu in Vlaanderen, Brussel of Wallonië woonden, vormden echter een front tegen deze wet. In hun streven om de taalkundige en dus politieke gelijkheid tussen Vlamingen en Franstaligen af te remmen, lobbyden ze massaal en dreigden ze de wet te boycotten omdat ze vreesden dat deze wet - met de steun van de katholieke regering - zou leiden tot de volledige tweetaligheid van het land. Een doemscenario voor de Franstali-
gen die vreesden dat hun dominante positie in het land werd ondermijnd door de Vlaamse Beweging die riep om gelijke toegang tot de machtsbronnen en taalrechten. Een in hun ogen reële dreiging, die in het ergste geval zou kunnen uitdraaien op een omkering van de machtsrelaties in het land waarbij de ondergeschikten zouden heersen en de onmachtigen de macht zouden grijpen… Sterker nog, het Vlaamse emancipatiestreven was een bedreiging voor de nationale eenheid. In hun visie eindigde de Gelijkheidswet niet met een tweetalig Vlaanderen maar streefde men naar ééntaligheid, wat door de meeste Franstaligen als een illegitieme en kwetsende eis werd gezien.
Het Franstalige verzet wierp vruchten af want de Senaat, bolwerk van conservatisme en belgicisme, keurde op 5 februari 1897 enkel een flink afgezwakt wetsvoorstel goed met 51 ja-stemmen, 23 tegen en 23 onthoudingen. De senatoren aanvaarden een amendement van gewezen minister van Justitie Jules Lejeune waardoor, bij twijfel of onenigheid, enkel de Franstalige wetteksten rechtsgeldig bleven; de Nederlandstalige behielden slechts de waarde van een officiële vertaling. Het wetsvoorstel ging daarop terug naar de Kamer die de afgezwakte versie van de Senaat evenwel verwierp en het oorspronkelijke wetsontwerp uiteindelijk na veel gepalaver en bekvechten op 18 april 1898 goedkeurde met 99 stemmen voor, 19 tegen, 4 onthoudingen waarna de Senaat zich op 15 april 1898 met een kleine meerderheid alsnog aansloot bij het ongewijzigde wetsvoorstel (47 stemmen voor, 39 tegen, 3 onthoudingen). Op 18 april 1898 werd de wet door koning Léo-
pold II ondertekend en bekrachtigd.
NOG HEEL LANG WACHTEN
De beoogde gelijkheid in rechte was met de Wet-Coremans-De Vriendt echter nog lang geen feit. Rechtsgeldige Nederlandstalige wetten kwamen er pas na de Tweede Wereldoorlog. Het zou nog tot 1967 duren vooraleer de Belgische Grondwet een officiële Nederlandstalige vertaling kreeg en de federale kieswetgeving werd pas in 1970 officieel vernederlandst. Allemaal historische feiten die voor de makers van ‘Het verhaal van Vlaanderen’ blijkbaar irrelevant waren. Onbegrijpelijk, want zonder de taalstrijd valt het streven naar culturele en later bestuurlijke autonomie voor Vlaanderen onmogelijk te verklaren…
JAN HUIJBRECHTS
ZONDER DE TAALSTRIJD
VALT HET STREVEN
NAAR CULTURELE EN LATER BESTUURLIJKE
AUTONOMIE VOOR
VLAANDEREN
Vorige week woensdag, 12 april, overleed Willy De Waele, oud-burgemeester van Lennik maar vooral bekend als voorvechter van de Vlaamse zaak.
“Ik blijf me afvragen hoe het mogelijk is dat de Vlamingen, die de meerderheid in dit land vormen, en die het bovendien financieel-economisch rechthouden, zo onderdanig de francofone en Waalse eisen blijven inwilligen. Het lijkt vanwege de Vlaamse partijen op een masochistische zelfkwelling, tot de eigen ondergang toe.”
Zo begon de toespraak van Willy als gastspreker op de IJzerwake in 2012. Dat was kenmerkend voor hem: hij had lak aan de anti-Vlaamse banbliksems van zijn eigen partij. Want Willy bleef een overtuigd liberaal en lid van VLD, ook al kon hij zich ergeren aan de standpunten van de blauwe partijleiding in Brussel. Die verhouding met de VLD-top zorgde er wel voor dat hij naast een parlementair zitje greep. Bij zijn politiek afscheid in 2017 zei hij hierover: “Ik heb nationaal nooit de kans gekregen in de politiek. Eén keer werd me gevraagd om een lijst te duwen. Ik heb dat formeel geweigerd omdat ik vond dat ik niet op een lijst kon staan van een partij die Vlaanderen niet hoog in het vaandel draagt.”
Een overstap richting N-VA was niet aan de orde, ook al was dat misschien ideologisch logischer geweest.
Willy De Waele werd actief in de Lennikse gemeenteraad in 1970. Pas 24 jaar later geraakt hij in het schepencollege, in een coalitie met de Volksunie. Hij wordt schepen van Financiën om in 2001 burgemeester te worden. In die functie bleef hij tot 2011. Hij zetelde ook enkele jaren in de provincieraad.
Maar Willy De Waele werd ook buiten de dorpsgrenzen een bekende Vlaming. Hij nam het voortouw, samen met collega-burgemeesters Luc Deconinck en Michel Doomst, in het dossier rond de splitsing van het kiesarrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde. Het feit dat bij de federale verkiezingen van 2003 aan het licht kwam dat de stemmen uit het buitenland werden toegevoegd aan het kieskanton van Lennik, en dus zo het aantal Franstalige stemmen deden aangroeien, deed hem steigeren. Als rechtstreeks gevolg startte de Lennikse burgemeester een overleg met enkele collega-burgemeesters van diverse politieke kleur, en de ‘Conferentie van burgemeesters’ en de ‘Staten-Generaal’ in Halle-Vilvoorde was een feit. Willy liet zich daarbij opmerken door zijn strijdlust en zijn dossierkennis.
In 2008 haalde hij nogmaals het nieuws toen hij als burgemeester in 2008 alle nationale vlaggen door Vlaamseleeuwenvlaggen in zijn gemeente liet vervangen. Zijn motivatie: het federale België is ten dode is opgeschreven. Het leverde De Waele zelfs doodsbedreigingen en scherpe kritiek van de liberale partijtop op. Na zijn afscheid in 2011 als burgemeester - hij bleef nog wel gemeenteraadslid - engageerde hij zich in de Vlaamse Volksbeweging als politiek secretaris. In 2015 werd hij voorzitter van het OVV, het Overlegcentrum van Vlaamse Verenigingen. In beide organisaties liet hij zich opmerken door zijn ongebreidelde werklust en zijn kennis van zaken. Hij was een echte dossiervreter. Je moest sterk in je schoenen staan om met Willy in discussie te gaan…
Op donderdag 20 april werd in intieme kring afscheid genomen door de familie. Vaarwel Willy, en tot in een Vrij Vlaanderen.
Onbekenden hebben opnieuw het graf van August Borms en zijn echtgenote op het oude kerkhof van Merksem gevandaliseerd. De bloemenkransen die er afgelopen zondag waren neergelegd ter gelegenheid van de 76ste Bormsherdenking, werden in de nacht van maandag op dinsdag in brand gestoken. Dat meldt Vlaams Parlementslid Filip Dewinter (Vlaams Belang) op Twitter.
Afgelopen zondag vond op het kerkhof aan de Van Heybeeckstraat in Merskem de 76ste Bormsherdenking plaats. Op het programma stond een plechtigheid met een samenzang, bloemenhulde en toespraak door Voorpost-voorzitter Bart Vanpachtenbeke. Het evenement lokte net geen 200 aanwezigen. August Borms werd op 12 april 1946 geëxecuteerd omwille van zijn collaboratie met de Duitsers tijdens de Eerste en Tweede Wereldoorlog.
De bloemenkransen die afgelopen zondag op het graf waren neergelegd, werden amper twee dagen later al in brand gestoken. Vlaams Parlementslid Filip Dewinter (Vlaams Belang) heeft het op Twitter over de “derde grafschennis op rij”. “Laat de doden toch rusten in plaats van er politiek misbruik van te maken”, schrijft hij.
Het is de derde keer in tien maanden tijd dat het graf wordt gevandaliseerd. Nadat vandalen het grafmonument in juni 2022 hadden vernield, liet de stad Antwerpen het in ere herstellen. Op 1 november 2022 werd de nieuwe grafsteen officieel ingehuldigd met een ceremonie, maar op 30 januari 2023 werd ook die vernield.
Camerabewaking
Ook Voorpost-kopman Luc Vermeulen is niet te spreken over het vandalisme. “Normale mensen vandaliseren geen graf, ook al gaat het om een politieke tegenstander”, reageert hij. “Maar wat kan je ertegen doen? Je kan er moeilijk elke nacht twee of drie bewakers zetten.”
Dewinter pleitte er na het vorige incident voor om camerabewaking te installeren op de begraafplaats, maar die maatregel is volgens Vermeulen niet zaligmakend. “Het is niet gemakkelijk om daar onopvallende camera's te plaatsen. De vandaal zal wellicht ook gemaskerd zijn, waardoor je met camera's niet veel bent”, oordeelt hij.
HORIZONTAAL
A. Gerieflijke
B. Soeverein - Turkse bevelhebber
C. Brandstof - Europeaan - Initialen van Vlaams minister van Binnenlands Bestuur
D. Muzieknoot - Internetlandcode voor Denemarken - Gulzig persoon
E. Voornaam van de voorzitter van een Vlaamse politieke partijVoegwoord - Secundair onderwijs
F. Uitgestorven wild rund - Getij
G. E-mailservice van Google - Anijsdrank
H. Documentenkoffertjes
I. Duitse omroep - Bepaalde - Romeinse cijfer zes
J. Onroerende goederen - Gymtoestel
K. Plechtig inwijden
L. Derde woord in sprookjes - Kloek gebouwde
VERTICAAL
1. Ontwerp van een dans
2. Antwerps dorp - Neon
3. Bloeimaand - Keukengerei
4. JongensnaamLandcode op auto's uit Australië
5. Hoevedier - Toiletartikel
6. Hoenderhok - Internetlandcode voor Tunesië - Derhalve
7. Bloeiwijze - Dagtekent
8. Vrolijke uitroep - Advertentie op internet
“Als andere partijen vinden dat er een verlenging van de abortustermijnen moet komen, vorm dan een regering zonder ons en dan zijn we uitgepraat.” Ja, Sammy Mahdi durfde het nog al eens te zeggen, hoor, in september 2020. Als het op abortus aankomt, is er geen enerzijds, anderzijds voor de cd&v.
Er is geen soepelheid in denken als het op abortus aankomt. Sammy zou voor de trein gaan liggen als er ook maar een millimeter geschoven werd met de termijnen waarop vrouwen abortus konden laten plegen of wanneer er geprutst werd aan de wachttijden. En dan hadden de coalitiepartners nog geluk dat ze hierover niet met Sammy zelf moesten onderhandelen. Ze mochten dat bespreken met de beminnelijke Joachim Coens. Als het aan Sammy lag, had hij bij de vraag alleen al de vraagsteller een dzjoef op zijn muil gegeven. Ze zouden direct weten dat er bij cd&v geen ruimte was voor koehandel als het op menselijk leven aankomt.
Boksbalbobo
Vandaag is Sammy Mahdi zelf voorzitter van cd&v. En dan zou je denken dat het ‘game over’ is met de plannen om termijnen voor abortus te verlengen. Zou je denken. Want het rapport ligt nog niet eens op tafel of Sammy stuurt al een vrouwtje naar de televisiestudio’s met een voorstel om zelf de termijn met twee weken te verlengen. Jawel, Sammy is van ‘no pasaran’ op ethische thema’s naar ‘kan ik u een lift geven’ gegaan, zonder verpinken. En dan hadden de coalitiepartners nog geen woord gezegd. Als Sammy Mahdi een bokser was, herkende u de man makkelijk aan het feit dat hij zodra hij de ring instapt, zichzelf een paar keer stevig in het gezicht slaat en vervolgens op de grond gaat liggen. Om daarna te roepen: “Haha, je hebt me niets eens geraakt!” Wat technisch gezien uiteraard volledig juist is. Maar of je er trots op moet zijn?
Het is wat je in het jargon wel eens hoort omschrijven als ‘een bocht van 360 graden maken’ of ‘de broek afsteken’. Enerzijds is cd&v tussen tegen abortus, maar anderzijds mag de foetus gerust nog wat langer wachten voor hij uit huis wordt gezet. Bekijk het als de extra bedenktijd die cd&v ook al gracieus liet vallen. Het is zoals een fijnzinnige mens op café al opmerkte: “Godverdomme, wie had dat ooit gedacht dat het Sammy zou lukken? Hij is erin geslaagd om cd&v om te vormen tot de BBB. De ‘boer boven baby’-partij.” En in welke tweet resulteerde deze demarche van moed en volharding? Geen. Sammy houdt het deze dagen op de koers en zijn favoriete voetbalclub. Ja, de nieuwe cd&v is een bron van heldhaftigheid. Een beetje zoals de oude dat was, toen ze Boudewijn een dagje lieten aftreden.
Het Internationaal Monetair Fonds waarschuwt dat onze schuld maar blijft stijgen. Tegen 2028 zal dat meer dan 120 procent zijn van alle geld dat op 1 jaar tijd wordt verdiend in ons land. En dat met de hoogste belastingen ter wereld. Van iedere 10 euro die u verdient, gaat er 5 euro en 70 cent naar de NV Vivaldi. “De hoogste overheidsinkomsten combineren met de hoogste overheidsschuld”, stelt premier De Croo. “Dat moet je verdienen. Iedere dag opnieuw.”
Premier De Croo heeft het geweer van schouder veranderd. Ooit was het zijn liberale droom om een slanke en slagkrachtige overheid te creëren in een confederaal model. Dat heeft hij echter ingeruild voor een nieuw plan. En nu vooral even opletten, het verschil zit hem namelijk in de details. Vandaag wil hij een moddervette overheid creeren die te lam is om een poot op te heffen, in een unitair België. En hij wil een federale kieskring om dat mogelijk te maken. “Dat spreekt toch vanzelf. Het kan toch niet zijn dat iedere lulhannes van het zevende knoopsgat premier kan worden?” Nee, dat kan niet zijn. Premier, het lijkt wel of u immuun geworden bent voor de begrotingscijfers. Ooit was dat toch de leidraad van een liberaal bestuur?
DE CROO: “Ach meneer Pallieter, bent u daar nu weer met die begrotingscijfers? Om eerlijk te zijn, zou ik het liever over iets anders hebben. Iets over de kindjes ofzo? Bovendien, ik kan er weinig zinnigs over zeggen hoor. In de politiek moet je je aanpassen aan kritiek. En dat heb ik gedaan. Ik ben eerst gestopt met het lezen van kranten, dan ben ik gestopt met het luisteren naar iemand anders dan die malle Egbert die altijd bevestigt dat ik de slimste en de mooiste ben van de Wetstraat, en nu ben ik ook gestopt met begrotingen lezen. Van die begrotingen word ik depressief. Echt waar man, als ik denk aan uw en mijn kindjes die dit gaan moeten afbetalen? Daar word ik echt emotioneel van. Die verdienen dat echt niet. Van zo’n triestig verhaal maak ik geen leidraad voor mijn beleid hoor. We gaan ons focussen op wat we wel goed doen!”
En dat is?
DE CROO: “Als ik malle Egbert mag geloven, doen we alles voor de rest fantastisch. Er is oorlog op het Europees continent, maar hier niet, hé. Ik vind dat toch een belangrijke realisatie.Wij houden de oorlog netjes buiten onze landsgrenzen.”
Ongetwijfeld premier, maar ik probeer toch nog even: de hoogste belastingen én de hoogste schuld. Dat is toch eigenaardig?
DE CROO: “Als je daarover nadenkt, is dat inderdaad wat vreemd. Ik ga dat dus niet doen. Het is alsof de duivel ermee gemoeid is. Maar ik bekijk het anders. Er werken te weinig mensen in dit land. De belastingen zijn niet te hoog, maar er zijn gewoon te weinig mensen die we 57 procent van hun geld kunnen afpakken. Dat moeten mensen begrijpen. We hebben meer slaven nodig om ons fantastisch sociaal model in stand te houden.”
Analisten wijzen al eens naar de PS die iedere hervorming in de weg staat. Bent u het met hen eens?
DE CROO: “Ik ga dat niet ontkennen, maar dat is weer zo’n negatieve benadering waarmee we geen stap vooruit komen. Ik zie de PS niet zozeer als een spilzuchtig blok aan mijn been, maar eerder als een uitdaging. En ook daar boek ik resultaten. Als ik Magnette bel over ons gigantisch gat in de begroting, verzekert hij mij dat de PS er keihard gaat aan werken om met constructieve plannen te komen. En dan denk ik wel eens: ‘Ah, die gaan keihard werken. Ik heb hier alweer wat mensen geactiveerd.’”
Maar het levert voorlopig geen resultaten op?
DE CROO: “Ik hoor het u zeggen, maar dat weten we niet, hé. Ik zie signalen van het tegendeel. Die mannen hebben voortdurend extra geld nodig. Dan bellen ze mij op en zeggen: ‘Alexander, heb je nog een paar 100 miljoen? Het is voor het werk.’ Dan moet je toch ergens mee bezig zijn, denk ik dan.”
Maar u vraagt niet op voorhand waarvoor het moet dienen?
DE CROO: “Meneer Pallieter, ik ben het soort politicus dat werkt op basis van vertrouwen en positiviteit. En anders hoeft het voor mij niet!”
De Croo: “Als je daarover nadenkt, is dat inderdaad wat vreemd.HOOGSTE BELASTINGEN, HOOGSTE SCHULDEN