't Pallieterke van 4 mei 2023

RAVE-PARTY’S WILLEN BOVEN WET STAAN

ECOLO VERSUS DE LUCHTHAVEN VAN ZAVENTEM

HET SEKSISME

KWAM VAN LINKS

OVEREENKOMSTEN TUSSEN ECOLOGISME EN NAZISME

WAGNERS LAATSTE OPERA? GESCHIEDENIS

GIONO OP DE

2 8 6 13

Eén zinnetje in een wet uit 1989 zorgt ervoor dat enkel de luchthaven van Zaventem momenteel onder de bevoegdheid van de federale regering valt. Omdat ‘Brussels Airport’ in handen bleef van de federale staat, is Vlaanderen zijn luchthavens gaan (over)subsidiëren. Aan de andere kant legt die versnipperde bevoegdheid een opvallende regionalistische trek van Ecolo bloot.

De luchthaven van Zaventem vormt na de Antwerpse haven het belangrijkste economische epicentrum van Vlaanderen en België. Ze heet dan wel Brussels Airport: de enige federale luchthaven ligt honderd procent op Vlaams grondgebied. Geluidshinder, verkeersopstroppingen, ruimtelijke ordening… zijn quasi allemaal voor de rekening van Vlaanderen. De belastinginkomsten van de luchthaven van Zaventem verdwijnen in de federale pot/ put.

De separatistische partijen pleiten er uiteraard voor om Brussels Airport integraal over te laten nemen door Vlaanderen. Toch zien we ook bij Ecolo, anno 2023 een belgicistische partij, een opvallende regionalistische trek. De geluidsnormen die voor de luchthaven van Zaventem gehanteerd worden, zijn veel strenger dan de normen voor bijvoorbeeld de luchthaven van Luik. Een Boeing 747-400-vrachtvliegtuig zou

pas vanaf 2031 niet meer ’s nachts mogen vertrekken uit Luik. Op Zaventem mag dat al sinds 2002 niet meer. Nochtans is Ecolo op beide niveaus bevoegd. Alles is communautair

Het conflict rond de geluidsnormen is door en door communautair, zoals elk groot probleem in dit land. Een studie die in 2017 door MR-minister Bellot werd besteld, werd na een klacht van het Brussels Gewest in 2019 in de prullenmand gegooid. Het Franse adviesbureau Envisa moest een tweede plan uittekenen. Het schoof afgelopen zomer negen scenario’s naar voren die de geluidshinder “billijk moesten verdelen over het grondgebied van het Vlaams en het Brussels Gewest”.

Wat bleek? Zeven van de negen scenario’s die het Franse bureau Envisa voorstelden, betekenden in de praktijk een

verschuiving of zelfs volledige concentratie van de lasten boven de Vlaamse Rand. De Vlaamse regering tekende bezwaar aan en zal, als er geen rekening wordt gehouden met haar klachten, niet twijfelen om net als Brussel juridische stappen te ondernemen.

Op die manier hangt er rond ‘Brussel-nationaal’ al sinds het ontstaan van de luchthaven een sfeer van conflict, die blijft duren. Het is deze week twee jaar geleden dat Marc Descheemaecker moest afzwaaien als voorzitter van de luchthaven. De private aandeelhouders wilden zijn mandaat verlengen, maar stuitten op een ‘njet’ van eerste minister De Croo. De reden? Descheemaecker is van N-VA-signatuur en deze federale regering wil een andere politieke benoeming. Sindsdien zit de luchthaven zonder voorzitter.

Een regionalisering van de luchthaven van Zaventem zou niet elk communautair twistpunt doen verdwijnen, maar kan er wél voor zorgen dat Vlaanderen met de luchthavens van Zaventem, Oostende en Deurne drie vliegvelden in handen heeft, die elk hun eigen doel kunnen hebben.

WANNES NEUKERMANS

lees verder op blz. 9

AXEL RONSE

PARLEMENTSLID & SCHEPEN N-VA

18

“Als het aan mij lag, hadden we al lang een belangenconflict ingediend”

“Met haar bocht inzake abortus euthanaseert cd&v vooral haar eigen bestaansreden”

Rave-party’s hebben net als doel wetten te overtreden

Duizenden mensen hebben dagenlang een illegaal muziekfestival op het militair domein van Brustem bijgewoond. Er werd massaal drugs gebruikt en ongeveer alle wetten en reglementen die konden overtreden worden, werden er overtreden. De overheid greep niet in.

Dit gebeurde in een land waar je een boete krijgt als je per ongeluk met een diesel de verkeerde stad inrijdt. Waar infraroodcamera’s werden ingezet om de lichaamswarmte te detecteren van mensen die tijdens de lockdown naar hun vakantiehuisje waren getrokken. Waar de politie enkele weken geleden binnenviel bij leraars die foute moppen in een besloten WhatsAppgroep hadden gedeeld. Waar een ongeziene klopjacht werd georganiseerd op een depressieve militair die alleen een gevaar was voor zichzelf.

De onwettelijkheden van deze raves zijn niet gewoon een bijverschijnsel van de wil om te kunnen fuiven. Het negeren van alle wetten en reglementen overtreden is een essentiële doelstelling van het gebeuren. Men wil een ‘autonome zone’ creëren waar de regels van de rest van de samenleving, in het bijzonder inzake drugsmisbruik, niet meer gelden.

De vergoelijkende artikels over het fenomeen in de Vlaamse kranten waren opvallend. Het waren dezelfde kranten die destijds een strenge inquisitie predikten tegen zelfs de lichtste overtredingen van de coronamaatregelen. Hoe zouden ze trouwens reageren als er ook maar één vlag van Schild & Vrienden zou te zien zijn geweest?

Zowel minister Verlinden als gouverneur Lantmeeters wilden niet optreden, omdat dit een veiligheidsrisico zou inhouden. Alsof massaal druggebruik geen risico inhoudt. De logica van die houding werd trouwens al na enkele dagen zichtbaar: een bijeenkomst van enkele honderden werd er een van 15.000.

Verlinden en Lantmeeters verwezen naar een ingrijpen van de politie in Frankrijk dat uitmondde in rellen. Ze vergeten dat dit de reden is waarom de drugfestivals naar België zijn gekomen. In de jaren negentig ontstond het fenomeen in het VK. Omdat er daar tegen werd opgetreden, verhuisden de illegale festivals naar Frankrijk en Italië. Ze gingen al gepaard met drugsdoden, verkrachtingen, messengevechten en grote schade aan de natuur. Frankrijk trad op en ook de regering van Meloni vaardigde strenge maatregelen uit. Dus zijn ze nu bij ons, het land waar iedereen bevoegd en niemand verantwoordelijk is, de zwakke plek in het systeem.

De boodschap die uitgaat van de verdraagzaamheid tegenover die drugfestivals is dat deze samenleving strenger is voor incidentele overtredingen van brave burgers dan voor massale, georganiseerde misdrijven. De lafheid van de overheid heeft vele mensen boos gemaakt. Ze hebben gelijk ook.

JURGEN CEDER

SCHOTSE NATIONALISTEN IN ZWAAR WEER

Het gaat niet goed met de Scottish National Party. De partij die sinds 2007 de plak zwaait in Schotland, is snel aan het instorten. Zwak leiderschap, financiële onregelmatigheden en woke fanatisme hebben de SNP in een ‘perfecte storm’ doen terechtkomen.

In 2014 lieten de Schotten de kans liggen om zich af te scheiden van het Verenigd Koninkrijk. In een referendum koos 55 procent om te blijven. Een van de argumenten tegen het separatisme was dat Schotland uit de EU zou vallen en dus de hele procedure voor lidmaatschap opnieuw zou moeten doorlopen. Dat het VK daarna zelf uit de EU stapte, werd door de Schotse nationalisten uiteraard als verraad gezien. Ze hoopten van de Brexit een argument te maken voor een nieuw referendum.

Dat zit er echter niet aan te komen. In opiniepeilingen blijft de steun voor onafhankelijkheid stabiel boven de 40, maar onder de 50 procent. De Schotse regering lijkt er zelf ook niet meer in te geloven.

De groene vergissing

Het editoriaal van Jurgen Ceder?

Inderdaad, vanaf deze week neemt Jurgen Ceder het editoriaal van Pieter Van Berkel over. Pieter zet zich als historicus op zijn beurt in om de rijke geschiedenis van ’t Pallieterke te documenteren, een aantal onderzoeken voor ons weekblad uit te voeren en een aantal andere taken achter de schermen op zich te nemen. U kunt hem dus elders in dit blad blijven verwachten.

TOOGPRAAT

www.palnws.be

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Lagesteenweg 5 bus 1, 1850 Grimbergen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net

Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

Abonnementen binnenland Abonnement buitenland:

3 maanden: 52 euro Tarieven afhankelijk van de 6 maanden: 104 euro bestemming. Alle inlichtingen

1 jaar: 208 euro op de kantoren.

Steunabo 1 jaar: 300 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres:

BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Elke week op donderdag in uw krantenwinkel

Oud-hoofdredacteurs:

Bruno De Winter (1945-1955, stichter), Jan Nuyts (1955-2000), Leo Custers (2000-2010), Karl Van Camp (2010-2020)

Kernredactie:

Jurgen Ceder, Stijn Derudder (eindredacteur), Wannes Neukermans, Anton Schelfaut, Michaël Vandamme, Pieter Van Berkel (hoofdredacteur), Karl Van Camp

Verantwoordelijke uitgever: Wart Van Schel

Foto's: Belga, Photonews

de partijleiding. Dat ze toch maar nipt verloor, toont de kloof tussen de opinies van de partijtop en die van de achterban.

Als je een precieze datum zou moeten plakken op het begin van de ondergang van de SNP: 31 augustus 2021. De nationalistische partij tekende toen in Bute House een coalitieovereenkomst met de Schotse groenen. De groenen beloofden de Schotse onafhankelijkheid te zullen steunen - wat ze eigenlijk al deden - en de SNP verbond er zich toe de winning van fossiele brandstoffen op zee te beperken en de ‘Gender Recognition Act’ goed te keuren.

“Het is de olie van Schotland!” klonk vroeger de slogan van de SNP. De ontginning van onderzeese olie en gas is vitaal voor de Schotse economie. Het recht om die energiebronnen zelf uit te baten was altijd een belangrijk argument van de voorstanders van onafhankelijkheid. De toegeving van de SNP aan de groenen om in die sector niet meer te investeren, was dan ook geen kleinigheid.

Uiteindelijk was het echter het andere luik van het akkoord, het transgenderbeleid, dat SNP-premier Nicola Sturgeon fataal werd. Met meer enthousiasme dan nodig was, ontpopte ze zich als verdediger van het plan om geen enkele voorwaarde meer op te leggen om wettelijk van geslacht te veranderen. We moeten er niet fier op zijn, maar de Schotten werden geïnspireerd door de Belgische wetgeving.

“We moeten er niet fier op zijn, maar de Schotten werden voor hun transgenderwetgeving geïnspireerd door de Belgische wetgeving”

De vos in het kippenhok

Sturgeon negeerde de opiniepeilingen die uitwezen dat een meerderheid van de Schotten tegenstander is van de Gender

Recognition Act en kwam echt in moeilijkheden toen dat beleid in de praktijk moest worden toegepast. Meer bepaald toen gevaarlijke mannelijke gevangenen, waaronder pedofielen en iemand die zijn celgenoot had gewurgd, zomaar van geslacht veranderden en naar de vrouwengevangenis werden overgebracht. Het meest tot de verbeelding sprekende geval was dat van Isla Bryson (voorheen Adam Graham). Die was veroordeeld voor twee verkrachtingen, maar kon in de vrouwengevangenis geraken nadat hij had verklaard zich een vrouw te voelen. Na veel protest liet Sturgeon de man terug naar de mannenafdeling brengen, maar ze bleef er koppig bij dat hij wel degelijk een vrouw was. De normaal erg beheerste en sterk communicerende Sturgeon kreeg de tegenspraak niet meer uitgelegd en ging enkele keren onderuit in interviews en debatten. Haar imago sterk aangetast, nam ze in februari ontslag als leider van de SNP en als premier.

“In 2014 had Humzah Yousaf opvallend de cruciale stemming over het homohuwelijk gemist”

Gesjoemel

Mogelijk was er toen al meer aan de hand, want een maand later moest ook haar echtgenoot, Peter Murrell, opstappen als algemeen secretaris van de partij. In 2021 had een aantal topmensen de SNP verlaten omwille van het ‘gebrek aan financiële transparantie’. 600.000 pond van het geld, verzameld om een nieuw referendum af te dwingen, zou zijn gebruikt voor andere doeleinden. De naam van Murrell valt regelmatig in dat dossier. In april werd hij gearresteerd nadat een motorhome, bedoeld als campagnevoertuig, bij zijn moeder werd aangetroffen. Ook de voormalige penningmeester van de SNP werd opgepakt.

De financiële onregelmatigheden hebben ertoe geleid dat de bedrijfsrevisoren van de SNP ontslag namen. Zes maanden later heeft de partij nog steeds geen vervangers gevonden. Niemand wil kennelijk zijn vingers verbranden aan de partijboekhouding.

De SNP verliest massaal leden en is ook in de opiniepeilingen in vrije val. De partij hoopte haar eenheid terug te vinden onder een nieuwe leider, maar het tegendeel is gebeurd. Het bestel van de SNP schoof Humza Yousaf naar voor als opvolger van Sturgeon, maar die haalde het maar nipt (52 tegen 48 procent) van uitdaagster Kate Forbes. Als tegenstander van abortus en het homohuwelijk, werd Forbes vooraf gedemoniseerd door de pers en

Een nieuwe partijleider zorgt normaal voor winst in de peilingen, maar niet in het geval van Yousaf. Hij blijkt een zwakke leider die slecht communiceert en voortdurend flaters begaat. Nog in maart sloeg hij een groep Oekraïense vrouwen, als vluchtelingen in Schotland aangekomen, met verstomming toen hij hen grappend vroeg: “Waar zijn jullie mannen?”

“Niemand wil kennelijk zijn vingers verbranden aan de partijboekhouding”

‘Humza Useless’

De vele blunders van Yousaf hebben hem al wat bijnamen opgeleverd. In plaats van de “crown prince” van Sturgeon, noemt men hem nu de “clown prince”. Een Schotse krant beschreef hem als “Mr. Bean in een kilt”. De meest populaire bijnaam is “Humza Useless”, tot verdriet van zijn zus die de pers al gevraagd heeft hem niet meer zo te noemen. Kon men dan niet voorzien hoe zwak Yousaf was? De partijtop en de pers waren vooraf niet bepaald kritisch voor de allochtoon van dienst. Kate Forbes wist het wel. Ze vroeg hem in een debat: “Je was minister van Transport en de treinen waren nooit op tijd. Je was minister van Justitie en de politie was overbelast. Nu ben je minister voor Volksgezondheid en de wachtlijsten zijn nog nooit zo lang geweest. Wat laat je denken dat je het beter zou doen als premier?” Sinds deze week heeft Yousaf er nog een probleem bij. In 2014 had hij opvallend de cruciale stemming over het homohuwelijk gemist. Hij beweerde toen afwezig te zijn geweest omwille van een belangrijk gesprek met de consul van Pakistan. De krant The Herald bracht enkele dagen geleden documenten aan het licht die erop wijzen dat Yousaf die vergadering bewust met de stemming heeft laten samenvallen. De SNP is voorstander van het homohuwelijk, maar Yousaf is een praktiserende moslim. Die religie heeft andere opvattingen over homorechten, om het voorzichtig uit de drukken.

Dat brengt ons bij een andere vraag. Nationalisme is gebaseerd op identiteit. Hoe geloofwaardig is een partij die niet wil dat Schotland geregeerd worden door Engelsen, maar die zelf een moslim als premier aanstelt? Is de Schotse eigenheid dan gemakkelijker te verzoenen met de islam dan met de Angelsak sische cultuur?

SNP-Schots premier Humza Yousaf

VIVALDI SLEEPT ZICH NAAR HET EINDE

Een regering die er niet in slaagt om een drugs- en zuipfuif op een oud militair domein stop te zetten, laat staan te voorkomen. Een minister van Overheidsbedrijven die de controle over een sjoemelend staatsbedrijf is verloren. En een eerste minister die door de PS, de grootste coalitiepartner, openlijk wordt vernederd. Vivaldi is zich op een goed jaar van de verkiezingen naar het einde aan het slepen. Bont en blauw.

Het stof van het ontslag van de woke staatssecretaris voor Gelijke Kansen Sarah Schlitz (Ecolo) was nog niet gaan liggen of de regering-De Croo kwam in een volgende storm terecht. Zo blijkt dat bpost via allerlei constructies overbetaald werd voor een hele reeks overheidsopdrachten. Dit op aansporing van de ondertussen vertrokken CEO Dirk Tirez. (zie ook blz. 4 over bpost). Bevoegd minister van Overheidsbedrijven Petra De Sutter (Groen) reageerde in interviews verontwaardigd en beloofde schoon schip te maken. Alleen vergat ze blijkbaar dat ze de CEO zelf had aangesteld en al meer dan twee jaar voogdijminister is en niet optrad.

De Sutter heeft de controle over het postbedrijf verloren

De Sutter heeft de controle over het postbedrijf verloren. Maar daar trekt ze zich weinig van aan. Neen, in interviews moest het vooral gaan over “seksisme in de politiek en de regering.” Waar ze net als de militante Schlitz ernstige beschuldigingen uitte richting collega’s en dat zonder bewijzen. Het toont aan hoe laag Vivaldi qua moreel besef gevallen is. Men moddert maar wat aan en de profileringsdrang van de politici voor de eigen achterban duwt al de rest weg. In een normaal land zou De Sutter op het matje worden geroepen in een parlementaire commissie en zich moeten verantwoorden. Met jawel, het risico op een

mogelijk ontslag. Dat zal niet het geval zijn natuurlijk, want De Sutter wordt door de eigen achterban op handen gedragen. De manier van communiceren en de sfeer die deze vicepremier naar aanleiding van het bpost-dossier uitademt, toont duidelijk aan dat Vivaldi uitgeleefd is. Een goed jaar voor de verkiezingen sleept men zich naar het einde. En de groene partijen zijn alvast bont en blauw geslagen. Een normaal proces bij paarsgroene regeringen. In 2003 haalde Groen de kiesdrempel niet meer, nu zullen ze er wellicht maar net boven zitten en wellicht niet in alle provincies.

Een onbestaand veiligheidsbeleid

Even rampzalig is de minister van Binnenlandse Zaken Annelies Verlinden (cd&v). Dagenlang afwezig - behalve op de voetbaltribunes - terwijl tot 15.000 gedrogeerde en dronken onverlaten op een oud militair domein bij Sint-Truiden een illegale raveparty hielden. Veel opiniemakers kwamen terecht tot de juiste conclusie: een individu dat de wet maar eventjes overtreedt wordt met boetes en sancties overladen. Maar als de massa groot genoeg is, dan mag iedereen zijn gang maar gaan. Dat was ook de teneur van de politici en zelfs een aantal krantencommentatoren: het zou een slagveld zijn geworden indien men de site hardhandig had ontruimd.

Dit is niet ernstig. Het probleem zit hem niet in de toestand die na een paar dagen wordt vastgesteld. Wel dat er geen preventieve maatregelen werden genomen. Parket en politie speuren sociale media voltijds af op zoek naar terech-

Verlinden heeft nogmaals aangetoond dat het veiligheidsbeleid in dit land onbestaande is

te of vermeende racistische praat. Maar de communicatie over de voorbereiding van de rave zou volledig onder de radar verlopen? En dan hebben we het nog niet over het feit dat om die feestinstallaties op te zetten er wellicht een pak bestelwagens op nota bene een voormalig militair domein zijn verschenen. Waarom heeft men dan niet vroeger opgetreden? Uiteraard de verantwoordelijkheid van het lokaal bestuur, maar ook van de provincie. En daarna van Binnenlandse Zaken. Verlinden heeft nogmaals aangetoond dat het veiligheidsbeleid in dit land onbestaande is. Of in het beste geval een lachertje blijkt te zijn. Ook zij zou op appèl moeten worden geroepen door de parlementsleden. Maar gezien het misprijzen van de Vivaldisten voor de democratische werking van de instellingen zal dat niet gebeuren.

De PS vernedert de premier

Over misprijzen voor de democratische werking van de instellingen: Ahmed Laaouej, fractievoorzitter van de PS in de federale Kamer, heeft daar zo zijn eigen visie over. Hij fulmineerde na 1 mei richting eerste minister Alexander De Croo omdat die in navolging van Vooruit-voorzitter Conner Rousseau pleitte voor een beperking in de tijd van werkloosheids-

uitkeringen. Onaanvaardbaar voor de PS - dat is niet nieuw - maar Laaouej vond dat de premier beter zou zwijgen. Ten eerste omdat de PS de grootste partij in de federale regering is. Lees: als kleinere partij die toch de premier levert moet De Croo zwijgen. Een vernedering door de Franstalige socialisten die kan tellen. Bovendien is de PS-fractievoorzitter van oordeel dat De Croo als Vlaming zijn bek moet houden aangezien de Vivaldi-coalitie geen meerderheid heeft in Vlaanderen. Interessante benadering van de democratie. Het is echter niet nieuw. Voor de PS en de Franstaligen zijn Vlaamse stemmen van geen tel. Enkel Vlaamse centen tellen.

Het is des te pijnlijker dat De Croo op een liberale 1 mei-viering in Blankenberge (hoe belachelijk is dat trouwens niet, die poging van de liberalen om het feest van de Arbeid te kapen?) verklaarde dat hij geen stilstand wou in 2024 omdat men dan dreigt tijd te verliezen door ellenlange communautaire onderhandelingen. Het is natuurlijk het oude belgicistische riedeltje van de liberalen. En het is een onderdeel van de verkiezingscampagne. Maar wie in Vlaanderen gelooft nog echt dat er federaal daadkrachtig geregeerd kan worden? Vivaldi maakt zich met het einde van de rit in zicht opnieuw hopeloos belachelijk.

Voor de PS en de Franstaligen zijn Vlaamse stemmen van geen tel

In elk geval is de verkiezingscampagne ook in de schoot van de regering definitief losgebarsten. Wie nog dacht dat er iets kwam van pensioenhervormingen, begrotingsbeleid en tutti quanti, leeft in een andere wereld.

Bpost: overheidsbedrijf met ongezien brokkenparcours

Vaak is het de NMBS die de volle laag krijgt en terecht wordt afgeschilderd als een niet-performant overheidsbedrijf. Maar wat te denken van de wanpraktijken van bpost zoals verkeerde rapportering, schimmige en peperdure contracten, onbekwame CEO’s en de overheid die haar taak als controlerende hoofdaandeelhouder amper of niet vervult? Blijkbaar was bpost enkel relevant om dividenden te dokken.

heid aan voor de chaos en puinhoop die hij aantrof? Je wenst hem proficiat dat hij de boel op orde brengt.”

Geen verantwoordelijkheidsgevoel

Dat is al te gemakkelijk. Een crisismanager die op 1 oktober 2020 aantrad, wil 940 dagen later de boel beginnen op te kuisen. De Sutter voelt zich niet verantwoordelijk voor de chaos. Nochtans heeft de minister de vorige CEO, Dirk Tirez, aangesteld. Wellicht voelt ook de vorige crisismanager, Alexander De Croo (2014-2018), zich niet verantwoordelijk voor de situatie bij bpost. Eigenlijk zouden die snel ter verantwoording moeten worden geroepen. Niet vergeten: door het wanbeleid bij het bedrijf heeft bpost de slechtste beurskoers van alle Europese postbedrijven. Meer dan symbolisch: de postzegel is met 1,39 euro in België niet alleen het snelst gestegen in prijs sinds 2019 (+46 procent) en in vergelijking met de buurlanden, het is ook de duurste postzegel. In de buurlanden als Nederland en Frankrijk zit men nog altijd aan 1 euro, in Duitsland is het zelfs 85 eurocent. Nu is de prijs van de postzegel niet de enige referentie over hoe een postbedrijf goed, efficiënt en rendabel werkt. Maar het is wel

symptomatisch voor een niet-performant overheidsbedrijf.

De erfzonde van bpost is echt wel te zoeken bij de politici. Zij willen net als bij andere overheidsbedrijven drie zaken verzoenen die niet te verzoenen zijn. Ze willen ten eerste dat het bedrijf voldoende winst genereert, zodat er royale dividenden kunnen worden uitbetaald, die uiteraard welkom zijn voor de begroting. Ten tweede wil men de tewerkstelling van de 36.000 personeelsleden garanderen. Weinig zaken zijn electoraal pijnlijker voor politici dan afvloeiingen bij overheidsbedrijven moeten aanvaarden. Ten slotte is er nood aan investeringen om het bedrijf competitief te houden. Ook dat kost geld. Maar dat is er natuurlijk te weinig met een gul dividendenbeleid en een hoge personeelskost.

Geen degelijke kandidaten meer

Twee van die drie opdrachten zijn realiseerbaar, niet alle drie. Bpost probeerde het toch met een schimmig bedrijfsbeleid tot gevolg. Dat ontploft nu in hun gezicht. Ook van de regering. De beleggers hebben het vertrouwen in het bedrijf al lang opgezegd. Veelzeggend is ook dat internationale headhunters niet meer geïnteresseerd zijn in de nochtans lucratieve opdracht om een nieuwe CEO voor het bedrijf te zoeken. “Daar gaan we ons niet aan verbranden. We vinden trouwens geen degelijke kandidaten meer”, is de boodschap.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

Bijna 10 jaar geleden, in juni 2013, ging bpost naar de beurs. Ondertussen is het aandeel 70 procent minder waard dan bij de beursintroductie. Nemen we de jarenlang betaalde dividenden in rekening, dan is de belegger 43 procent van de oorspronkelijke inleg kwijt. Dat botst met beleggingen in andere aandelen die doorheen de jaren veel meer opbrachten. De conclusie is duidelijk: ook al is bpost met 51 procent van de aandelen in staatshanden een overheidsbedrijf en dus in theorie een betrouwbare belegging, het bedrijfsbeleid is een ramp.

Peperdure contracten kwamen in feite neer op staatssubsidies voor bpost

Corrupte CEO’s

Het brokkenparcours is hallucinant. Een overzicht. Laten we beginnen bij de CEO’s. Eind vorig jaar moest Dirk Tirez als topman opstappen. Er liep een onderzoek naar mogelijke wanpraktijken bij de vergunningsprocedure voor de krantenverdeling in België. Zijn voorganger Jean-Paul Van

Avermaet werd ontslagen wegens de povere bedrijfsresultaten en omdat hij genoemd werd in een onderzoek naar prijsafspraken bij zijn vorige bedrijf.

Deze week vielen nog een aantal lijken uit de kast. Bpost blijkt geen juiste voorstelling van zaken te hebben gegeven aan minister van Financiën Vincent Van Peteghem over de marges die het boekte. Ondertussen voert bpost ook een intern onderzoek naar mogelijke onregelmatigheden in drie belangrijke contracten die het bedrijf heeft met de overheid. Het gaat om de behandeling van nummerplaten, de verwerking van boetes en de kassiersfunctie voor de overheid, en de rekeningen waarop onder meer de btw moet worden gestort. De overheid zou voor die opdrachten steevast te veel hebben betaald. Peperdure contracten die eigenlijk neerkwamen op staatssubsidies voor bpost. Dat doet veel vragen rijzen. Ten eerste over de rol van de raad van bestuur van bpost. Waren die als controleurs van het bedrijfsbeleid aan het slapen? En dan moeten we het nog over de voogdijministers hebben, om te beginnen huidig minister van Overheidsbedrijven Petra De Sutter (Groen). Zag die niets aankomen? In een interview met De Standaard verdedigt De Sutter zich: “Ik zie mezelf als een crisismanager die de boel gaat opkuisen. Wrijf je een crisismanager de verantwoordelijk-

Abonnementenactie

Jaarabonnement papier loont

U kunt kiezen uit:

Geschenkdoos

Vlaamsche Leeuw met 4 flesjes en een glas

Nu de postbedeling weer lijkt te lopen zoals het hoort en ons secretariaat weer is ingericht om u ook in de namiddag telefonisch te woord te staan, herhalen we graag nog eens onze actie voor wie een jaarabonnement op de papieren versie (met gratis online toegang inbegrepen) neemt.

Iedereen die tussen 1-9-2022 en 31-08-2023 betaalt voor een papieren jaarabonnement, heeft de keuze uit een van de volgende geschenken. De geschenken worden maandelijks verwerkt.

Uw keuze kunt u doorgeven via secretariaat@pallieterke.net of telefonisch op nummer 03 232 14 17.

Een uitgave van de onvolprezen uitgeverij Polemos:

• ‘De Guldensporenslag. Het verhaal van een onmogelijke gebeurtenis’ (Karim Van Overmeire)

• ‘Herinneringen aan Hechteniskamp Lokeren’

• ‘De man van het Wilhelmus of de rekkelijkheid van de tolerantie’ (Luk Sermeus)

Halve kilo Maes Koffie meestermengeling (gemalen of ongemalen) in een mooie bewaardoos

De (zelf)destructie van Groen/Ecolo of de politiek van de verschroeide aarde

COLUMN Hoe ik door de blote bips van Mira

Stijn Streuvels ging lezen

Tijdens mijn laatste bezoek aan België vond ik in een antiquariaat een alleraardigst boekje: ‘Waarom ik Vlaanderen liefheb’, met een voorwoord van Stijn Streuvels die het onbekende werkje ‘Pourquoi j’aime la Flandre’ van de Franse schrijver Georges Blachon zelf naar het Nederlands vertaalde.

hoorden zich daar bewust van te worden. We begrijpen dat Streuvels geen afstand neemt, ook niet in zijn voorwoord bijvoorbeeld, van de Parijse ‘bureelratterij’ die Blachon verantwoordelijk stelt voor de structurele verwaarlozing van ‘le nord’.”

De teleurgang van den Waterhoek

De groene profeten blijven heilig overtuigd van hun gelijk, terwijl de feiten het tegenovergestelde bewijzen

Na de onverkwikkelijke doortocht van Sarah Schlitz en het uitblijven van een kernenergiedeal met Engie zijn Groen en Ecolo toe aan de volgende dieptepunten van hun dramatische deelname aan Vivaldi, namelijk de nieuwe windparken op zee en de wanpraktijken bij bpost. Het is opvallend hoe Groen en Ecolo zich keer op keer in de vernieling rijden en hoe ze door hun ideologische dwalingen met succes de politiek van de verschroeide aarde toepassen.

De leugens en de ideologische ontsporingen lagen aan de basis van de val van Sarah Schlitz. Maar wat de zaak nog erger maakte, was dat Groen en Ecolo blijkbaar de ernst van de aangerichte schade niet inzagen. Covoorzitter van Groen, Jeremie Vaneeckhout, bedankte Schlitz voor “haar enorme engagement in de strijd voor gelijke kansen”. Gewezen voorzitter Meyrem Almaci banaliseerde de feiten. Het zegt wat over de ethische standaarden die in die partijen worden gehanteerd.

Ideologisch nepverhaal

Maar veel essentiëler zijn het uitblijven van een akkoord over het verlengen van de twee kerncentrales en de bouw van nieuwe windmolenparken op de Noordzee. Tinne Van der Straeten heeft zich in het energiedossier compleet vastgereden, waardoor de energiezekerheid voor de komende jaren wankel is. Om de aandacht af te leiden, start men met een ideologisch nepverhaal over windmolenparken op de Noordzee. Ons land gaat capaciteit van wind op zee verdrievoudigen tot bijna 6 gigawatt en dat dankzij de bouw van drie nieuwe windparken.

Dit vraagt om gigantische investeringen voor de uitbouw van een enorme infrastructuur, terwijl “één luttele kernreactor op één vierkante kilometer ruimschoots méér schone energie opwekt dan al onze Belgische windparken op zee samen”, zoals Maarten Boudry vaststelt. “Een moderne kerncentrale draait meer dan 90 procent van de tijd op volle kracht, bij weer en wind, terwijl windturbines op zee slechts een capaciteitsfactor van 40 procent hebben.” Bovendien gaat het om “een massale industriële verkaveling van natuurgebied op de Noordzee”.

Dweil van bpost

Dan is er nog de opeenhoping van wantoestanden bij bpost, wat wijst op een diepgewortelde cultuur van wanbeheer. Voogdijminister Petra De Sutter wringt zich in alle mogelijke bochten om haar verantwoordelijkheid te ontlopen. Jarenlang heeft het overheidsbedrijf allerlei constructies opgezet om de Belgische staat op te lichten door systematisch te veel aan te rekenen voor diensten zoals het bussen van kranten, het beheren van de rekeningen van de overheid en het innen van de boetes.

Michael Freilich trok in het parlement meermaals aan de alarmbel. Dat deze wanpraktijken

jarenlang onder de radar konden blijven, doet wel vragen rijzen over de betrokken ministers die de hete aardappel naar elkaar doorschoven. Een interne audit moet opheldering bieden, maar Freilich heeft daar bedenkingen bij: “De vooringenomenheid van de PS in dit dossier stelt me niet gerust dat dit onderzoek op onafhankelijke wijze zal gebeuren.”

Freilich verwijt minister De Sutter een gebrek aan daadkracht en transparantie. Ze nam de ontsporingen aanvankelijk niet ernstig. “Er zitten nogal wat schotten tussen bpost en de overheid, en ik krijg ook niet zomaar inzage bij een beursgenoteerd bedrijf”, jammerde ze dit weekeinde in De Standaard. Maar wat heeft haar weerhouden om als voogdijminister hard op tafel te slaan en de onderste steen bij bpost om te keren? We moeten opnieuw vaststellen hoe ze “de dweil is van bpost”, aldus Freilich. Bovendien werd Dirk Tirez door voogdijminister De Sutter als CEO aangesteld. Hij zou het brein zijn achter heel wat constructies om de Belgische staat op te lichten.

Brokkenparcours

Het laatste woord is zeker nog niet gezegd. De BMA - de concurrentiewaakhond - voert een onderzoek. Het parket wacht de resultaten van de BMA af alvorens strafrechtelijke conclusies te trekken. Voelt Petra De Sutter de bui hangen? In De Standaard is ze er alvast niet gerust in: “Als jullie vinden dat ik moet opstappen: geen probleem. Ik heb een job om naar terug te keren.” Een veeg teken?

Als beursgenoteerd bedrijf heeft bpost alvast een dreun gekregen. Welke externe partner wil nog investeren in bpost? Voor een grondige opkuis van het bedrijf zal men moeten wachten tot na de verkiezingen van 2024. Bovendien rijst de vraag hoe nauw de betrokkenheid is van DPG Media bij het tot stand komen van de gunning van het krantencontract. Vanuit die hoek blijft het alvast oorverdovend stil. Het brokkenparcours van Groen/Ecolo is angstaanjagend. Het zal de komende generatie heel veel energie en centen kosten om de geleden schade te herstellen. Maar wat minstens even erg is, is dat de groene profeten heilig overtuigd blijven van hun gelijk, terwijl de feiten het tegenovergestelde bewijzen. Groen en Ecolo verliezen steeds meer de realiteit van de begane grond uit het oog. De electorale val zal des te harder aankomen.

JULIEN BORREMANS

Streuvels schreef in zijn voorwoord van ‘Waarom ik Vlaanderen liefheb’ dat veel Vlamingen en Nederlanders niet meer weten “dat ginder in den Westhoek bezuiden de Belgische grens, heden ten dage een volk leeft dat met ’t onze verwant is, dat sedert zoo langen tijd staatkundig van ’t moederland afgescheiden, niet alleen zijne taal, maar alle eigenschappen van stam en ras, den aard en de doening der oorspronkelijke Vlamingen, tot in zijn voorkomen, gestalte en gelaatskleur heeft bewaard”.

Het enige Franse volk van Frankische komaf

Nachtergaele: “De vertaling van ‘Pourquoi j'aime la Flandre’ kunnen we als getrouw bestempelen. Wat treft, is Streuvels’ keuze voor een hyper-Vlaams idiolect: hij weert stelselmatig woorden van een manifest vreemde origine en vervangt ze door een equivalent van eigen deeg. Hij volgt hiermee een trend die minstens teruggaat tot Guido Gezelle. En: We mogen stellen dat, zeker voor wat Streuvels’ vertalingen uit het Frans betreft, zijn keuze bepaald werd door de regionale thematiek, door de liefde voor de heimat. Wat hem geboeid zal hebben bij Blachon is de lof voor Frans-Vlaanderen en de Frans-Vlamingen: een regio waar het Vlaamse volk onderdrukt wordt, een volk dat ondanks alles de kwaliteiten van zijn ‘ras’ heeft behouden. Belgische Vlamingen en Nederlanders

‘De Vlaschaard’ heb ik uiteraard in mijn bibliotheek staan, evenals ‘Ingooigem. Herinneringen uit Het Lijsternest’, een prachtige uitgave van de Arbeiderspers in de serie ‘Privé-domein’. Mijn eerste kennismaking met Streuvels was overigens niet ‘De Vlaschaard’ maar ‘De teleurgang van den Waterhoek’. Dat ging ik lezen nadat ik de verfilming ervan door Fons Rademakers (vrede zij met hem) had gezien. In die film, getiteld ‘Mira’, liep Willeke van Ammelrooy in haar blote gat en kreeg ik enorm veel zin in literatuur. Ach, die Mira: “In de weerdij van dien laatsten zomer dat ze te boere had overgebracht, was Mira van kind tot volslagen deerne uitgegroeid; slank en mager nog, onvast en los in de gewrichten, maar begaafd met al de kennis en streken om het verleidelijke van ’t geen haar van vorm en vrouwelijk fatsoen nog ontbrak, als ontluikende schoonheid te doen uitkomen, en de rest als een belofte te laten gelden.”

Ik ben verder geen groot Streuvels-kenner, maar omdat ik toevalligerwijs een keer moest lunchen in restaurant Hof van Cleve in Kruisem, bezocht ik het nabij gelegen Lijsternest in Anzegem, het voormalige woonhuis van Stijn Streuvels, dat nu als schrijversresidentie en museum dient. Dat was een goeie combi, al zeg ik het zelf, indachtig mijn levensmotto ‘Niet bij brood alleen’. Tip van Tuur: paling Oosterschelde en ‘Aardbei Gariguette’, met een sorbet van citroen, crème van basilicum, yoghurt en witte chocolade. Over fruit gesproken: laat mij waardig afsluiten met een wijsheid van de oude Streuvels:

“Die vervaard is van de bramen, Mag al in het bos niet gaan. Die zijn maagddom wil bewaren, Mag er bij geen jonkmans gaan.”

Jeremie Vaneeckhout, Rajae Maouane, Nadia Naji en Jean-Marc Nollet

ARTHUR VAN AMERONGEN

Stijn Streuvels

Het seksisme kwam van links

om de essentie van de hoofdcommentaar volledig naar de prullenbak te verwijzen. Daarbij kon het natuurlijk niet anders dan dat ook ‘usual suspect’ Gwendolyn Rutten haar commentaar mocht leveren. De toon van het hele artikel was “we gaan niet zeggen dat Sarah Schlitz het slachtoffer was van seksisme, maar…”, een toon die we trouwens ook op veel andere plaatsen aantroffen. Want neen, Meryame Kitir en Eva De Bleeker namen om heel andere redenen uit de Vivaldi-regering ontslag, en ook zij waren geen slachtoffer van seksisme, zo lezen we dan. Maar samen waren het natuurlijk wel alle drie vrouwen, weet u wel… Dus neen, Sarah Schlitz is geen slachtoffer van seksisme, maar opnieuw bleek dat geen enkele linkse politica uit de bocht kan gaan zonder dat de media het nodig vinden nog eens uitgebreid in te gaan op de vraag of de politiek soms geen probleem heeft met vrouwen. We vragen ons af of de analyses over dit probleem in de linkse media even prangend zullen zijn als Zuhal Demir ooit in de problemen zou raken en ook ontslag zou moeten nemen. Iets zegt ons toch dat als een rechts medium het dan nog maar zou aandurven te suggereren dat seksisme er ook maar iets mee te maken zou hebben, de linkse media dat met veel nadruk en zelfs bijzonder verbolgen van de hand zullen wijzen. Schlitz heeft problemen met mannen

Laten we er geen doekjes om winden: vrouwen in de politiek hebben, net zoals elders trouwens, wel degelijk last van seksisme. En zonder dat we het willen goedpraten, of dat we zelfs nog maar de indruk zouden willen wekken dat dat de zaken minder erg zou maken, heden ten dage is dat seksisme vrijwel altijd verdoken. Maak je als mannelijke politicus in het openbaar een seksistische uitschuiver, dan mag je vrijwel zeker een kruis maken over je carrière.

Het openlijke seksisme in de politiek zit tegenwoordig vooral aan de linkse en de vrouwelijke kant. Herinneren we bijvoorbeeld aan de “inspirerende wandeling” waaraan Sarah Schlitz in september van 2021 deelnam en waar mannen ongewenst waren. Het leidde toen al tot een klein opstootje in de Kamer rond haar figuur, maar de staatssecretaris weigerde het probleem te zien.

Het ontslag van Sarah Schlitz gaf verleden week aanleiding tot nog maar eens een rondje over seksisme in de politiek. De bedekte beschuldigingen van seksistisch gedrag gaan daarbij steevast in de richting van rechts en mannen, om niet te zeggen rechtse mannen. Nochtans waren het verleden week toch opnieuw vooral linkse vrouwen die uitblonken door onversneden seksisme.

Het komt niet vaak voor dat we het roerend eens zijn met Bart Sturtewagen in De Standaard, maar verleden donderdag sloeg hij in zijn hoofdcommentaar de nagel op de kop: “Schlitz heeft haar val alleen aan zichzelf te wijten.” Hij heeft ook overschot van gelijk waar hij schrijft dat “de fout van staatssecretaris Sarah Schlitz ophield een futiliteit te zijn toen ze erover loog in de Kamer”, al hoort daar de nuance bij dat de ervaring leert dat liegen in de Kamer op zich geen probleem hoeft te zijn voor de leden van de Vivaldi-regering. Maar zoals hij vervolgens correct opmerkte, was het uiteindelijk Schlitz’ entourage die haar finaal de das omdeed door het oppositiewerk van Sander Loones te

willen vergelijken met nazipraktijken, in combinatie met haar onvermogen om daarna van die vergelijking op voldoende wijze afstand te nemen.

Geen seksisme, maar…

Alleen: precies op dezelfde bladzijde waar Bart Sturtewagen analyseert dat het fout zou zijn haar ontslag te vernauwen tot een verschil in behandeling van vrouwelijke en mannelijke politici, doet De Standaard toch net dat. Straffer: vlak naast de hoofdcommentaar van Bart Sturtewagen had de krant meer dan dubbel zoveel plaats vrij

Je kan je ook afvragen of de entourage van Sarah Schlitz evenzeer geprobeerd zou hebben op de man/vrouw te spelen door het oppositiewerk van Loones te vergelijken met nazipraktijken indien het Kamerlid niet naar de voornaam Sander, maar Sandra zou luisteren. We stellen overigens dezelfde vraag aan de kranten die aan de suggestie voldoende hadden om even gretig de familiegeschiedenis van Sander Loones nog eens grondig uit de doeken te doen, hoewel het niets ter zake deed.

Bij haar ontslag benadrukte Sarah Schlitz dat ze de strijd zal blijven verderzetten, onder meer tegen geweld op vrouwen en kinderen. Meent Sarah Schlitz dat als een man slaag krijgt, het niet zo erg is, hij het altijd wel ergens zelf gezocht heeft of dat het gewoon haar koude kleren niet kan raken? We kunnen begrijpen dat een politica niet alle problemen in de wereld tot haar strijdpunten kan maken, maar het blijft toch een ietwat merkwaardig geformuleerde zaak die vragen oproept. Blijkbaar zijn de concepten ‘man’ en ‘vrouw’ bij Ecolo al naargelang de omstandigheden dan toch zuiver biologische feiten die op onomstotelijke wijze het (gewelddadige) gedrag van een mens bepalen, dan wel sociale constructies uitgevonden door het patriarchaat om ‘personen met een baarmoeder’ van de (regerings-)macht te houden.

Dedecker: "Ik denk dat ecologisten een reservaat hebben met beesten om werkzaamheden tegen te houden"

Onafhankelijk Kamerlid en burgemeester van Middelkerke Jean-Marie Dedecker is niet te spreken over de hervorming van de wegcode die minister van Mobiliteit Georges Gilkinet (Ecolo) vorige week aankondigde. Daardoor zullen wielerclubs vaker op de rijbaan mogen rijden, maar volgens Dedecker zullen dergelijke “bijna nutteloze wijzigingen” doden opleveren.

Vorig weekend kregen meer dan 60 wielertoeristen in het Vlaams-Brabantse Hageland een boete van 60 euro. Ze reden in een groep van minder dan vijftien fietsers op de rijbaan, maar volgens de wegcode moeten ze in dat geval op het fietspad blijven.

Vicepremier en minister van Mobiliteit Georges Gilkinet (Ecolo) kondigde vorige week woensdag aan dat hij werkt aan een hervorming van de wegcode. Daardoor zullen wielertoeristen in de nabije toekomst op de rijbaan mogen rijden zodra ze met tien zijn.

Daarnaast wil Gilkinet de definitie van begaanbare fietspaden verfijnen. Die aanpassing moet ervoor zorgen dat fietsers ook op de weg kunnen rijden als er bijvoorbeeld dode bladeren of losse aarde op het fietspad ligt.

Steekvlampolitiek

“Dat is niets meer of niets minder dan subjectieve wetgeving”, reageerde onafhankelijk Kamerlid en burgemeester van Middelkerke Jean-Marie Dedecker, die naar eigen zeggen van zijn fietszadel viel bij het vernemen van het nieuws. Hij verweet de minister tijdens het wekelijkse vragenuurtje in de Kamer aan “steekvlam-

politiek” te doen en kaartte aan dat het verkeersreglement een beetje een “warboel” is geworden.

Verder merkte Dedecker op dat het soms tot tien jaar duurt om een vergunning te krijgen om een fietspad aan te leggen. Een van de redenen waarom dat zo lang duurt, is volgens hem omdat Groen tegenwerkt. “Zodra er plaats is om ergens een weg aan te leggen, staat Groen op haar achterste poten”, hekelde hij.

Dedecker wil in zijn eigen gemeente, Middelkerke, een fietssnelweg aanleggen, maar dat project wordt volgens hem al jaren tegengehouden. “Als er geen kamsalamander is, halen ecologisten wel ergens beesten uit een reservaat om sommige werkzaamheden tegen te houden. Dat kan een eikelmuis zijn en brandt er ergens een lichtje, dan passeert er nog ergens een vleermuis. Alle gemeenten zijn het beu”, fulmineerde hij.

Tot slot adviseerde Dedecker de minister dat hij er beter voor zou zorgen dat steden en gemeenten fietspaden kunnen aanleggen, in plaats van “bijna nutteloze wijzigingen die doden opleveren” aan de wegcode te doen.

FILIP VAN LAENEN

Sarah Schlitz

De toon was overal van ‘We gaan niet zeggen dat Sarah Schlitz het slachtoffer was van seksisme, maar…’

© PHOTONEWS

Kristof Calvo

Hij heeft zich in de loop der jaren een reputatie opgebouwd die zowat overal weerstand oproept, vaak ook in eigen rangen. Grenzeloos ambitieus, zichzelf over het paard tillend en belerend wil hij overal en altijd drammerig zijn zeg doen. Kristof Calvo is niet geloofwaardig meer en kan niemand nog overtuigen van zijn visies en standpunten. Velen vermijden het hyperkinetische mannetje met het belerende vingertje. Men heeft genoeg van hem en niet weinigen vragen zich af waarom het vroeger zo geprezen ‘rotatiesysteem’ bij Groen niet op hem van toepassing is, kwestie van hem kwijt te zijn in de Wetstraat.

Het stond dan ook in de sterren geschreven dat hij zich moest roeren in het kader van de saga van de extra pensioenen voor parlementsleden, hoewel hij recent in een interview zei: “Ik ben echt verlost van de drang om mezelf voortdurend in de ‘picture’ te werken.”

De ogen rolden bij velen naar boven en er werd een diepe zucht geslaakt, zeker toen hij meteen weer over zijn zogenaamde politieke vernieuwing begon.

Geen kritiek op eigen volk

Het viel op dat hij vorige week in de marge van het Schlitz-debacle niet te bespeuren was. Neen, geen veroordeling van of streng vingertje naar de Ecolo-activiste die het geld van de gemeenschap gebruikte voor persoonlijke reclame, die daarover het parlement beloog en die aanvankelijk geen graten zag in het grof beledigen van politieke tegenstanders die kritiek op haar hadden. Neen, de nieuwe politieke cultuur is klaarblijkelijk niet besteed aan het heir der groenen. Ook voor zichzelf knijpt hij een wel eens oogje dicht als het hem goed uitkomt…

Van ‘hero to zero’

Bij de aanvang van Vivaldi was hij ambitieus, al had de verkiezingsuitslag in mei 2019 niet het resultaat opgeleverd dat een heel cohort van bevriende journalisten aanmoedigend had voorspeld en gewild. In die campagne was hij danig naast zijn schoenen gaan lopen met een nogal onbehouwen en pedante stijl, zeker ook omdat sommigen al wel eens spraken van ‘premier Calvo’. Hij voelde zich onaantastbaar. Bij de regeringsvorming, toen bleek dat de groenen alsnog mee in de boot konden, zette hij opnieuw door en kwam met voorstellen tot politieke vernieuwing af die in het regeerakkoord moesten opgenomen worden. Het ging dan onder meer over een herziening van de partijfinanciering en de uitbreiding van het transparantieregister (waarin lobbyisten zich verplicht moeten registeren). Tegelijk was hij ervan overtuigd dat hij zou uitverkoren worden om Vivaldi-minister te worden, tot de toenmalige voorzitter van Groen Almaci met hem afrekende na een machtsstrijd bij de lijstvorming. Hij was als door de hand Gods geslagen en hing groggy en kermend in de touwen. Hij was boos, voelde zich onbegrepen en bij het grof vuil gezet. Prompt diende hij zijn ontslag als fractievoorzitter in de Kamer in en kondigde aan te gaan herbronnen bij de denktank van GroenLinks in Nederland. Volgens hemzelf zou hij daar een hele tijd gaan “denken, lezen en schrijven achter de schermen, bijvoorbeeld over democratische vernieuwing en de verzorgingsstaat na corona”. Met andere woorden: hij zou in België een tijdlang geen poot meer uitsteken en zich nauwelijks nog laten zien, maar zich toch riant laten betalen door de belastingbetaler. Pas na lange tijd dook hij weer op en wachtte het moment af om weer terug geheel zichzelf te zijn.

Opnieuw voluit drammend

En zo komt het dat hij na de gebeurtenissen van de jongste weken opnieuw de aanleiding vond om met zijn politieke vernieuwing op de proppen te komen. Hij doet dat met een pakket van 18 maatregelen, waarmee hij vooral zijn coalitiepartners als eersten zal moeten overtuigen, wat nog niet zo simpel zal zijn. De Vivaldi-regering is van nature al geen toonbeeld van iets fris en iets nieuws, beheerst als ze wordt door de PS die van geen structurele hervormingen wil weten en de links-liberale Open Vld die alleen aan zichzelf denkt om te overleven. Aan de uittredingsvergoeding en de pensioenen is ondertussen al ¬gesleuteld, waardoor Calvo zich nu richt op het komaf ¬maken met de onbelaste onkostenvergoeding van zo’n 2.400 euro per maand. Ook de royale extra vergoedingen voor bijzondere functies zoals ondervoorzitter of commissievoorzitter en het hoge loonplafond neemt hij in het

Het viel evenwel meteen op dat Calvo in zijn nieuwe pakket maatregelen niets heeft zitten om politici die langdurig inactief en heel vaak afwezig zijn - om zich te gaan bezinnen in het buitenland bijvoorbeeld - financieel te sanctioneren…

CITAAT VAN DE WEEK

Hendrik Bogaert “Vrij Vlaanderen en vrij Wallonië”

Nadat PS-voorzitter Paul Magnette in zijn 1 mei-toespraak de deur had dichtgegooid voor een beperking van de werkloosheid in de tijd, richtte cd&v-Kamerlid Hendrik Bogaert zich op Twitter tot wat hij de “laatste unionistische liberalen” noemt. “De PS is de baas. Als je die invloed wil breken, moet je bevoegdheden evacueren en niet herfederaliseren. De MR kan niet weg, maar wij wel. Dat is haar probleem”, twitterde hij, gevolgd door de hashtags “vrij Vlaanderen” en “vrij Wallonië”.

Vlaams Belang lanceert eigen nieuwssite

"Partijen mogen hun geld besteden zoals ze willen"

zeer brede – doelstellingen van de vzw blijven, mogen partijen hun geld besteden zoals ze willen”, reageert politicoloog en expert partijfinanciering Bart Maddens. Het enige wat voor Maddens onduidelijk is, is of de kostprijs van V-nieuws tijdens de sperperiode (vier maanden voor de verkiezingen) als verkiezingsuitgave moet worden aangerekend. Tijdens die sperperiode zijn “alle uitgaven en financiële verbintenissen door politieke partijen, lijsten of kandidaten voor mondelinge, schriftelijke, auditieve en visuele boodschappen die erop gericht zijn het resultaat van een politieke partij, een lijst en hun kandidaten gunstig te beïnvloeden” gelimiteerd.

Dinsdag lanceert Vlaams Belang een eigen nieuwssite: ‘V-nieuws’. “Een noodzaak”, klinkt de uitleg bij de partij. Zowel de hoofdredacteur als de redactiechef zijn en blijven actief binnen het Vlaams Belang. “Politieke partijen mogen hun geld besteden zoals ze willen. Toch rijzen er allerlei juridische vragen”, stelt politicoloog Bart Maddens (KU Leuven).

“V-nieuws is een project onder uitgeverij Egmont, de uitgeverij die gelieerd is aan het Vlaams Belang”, reageert Jonas Naeyaert. Hij was tot voor kort persverantwoordelijke voor Vlaams Belang en wordt nu hoofdredacteur van V-nieuws. “Wij zijn openlijk proVlaams Belang. Zowel ikzelf als hoofdredacteur als mijn redactiechef Robin Gouwy blijven actief binnen de partij.” Naeyaert is voorzitter in Gent, Gouwy in Aalst.

Kritiek op traditionele en openbare media

Volgens Naeyaert was het “een noodzaak” om een aan het Vlaams Belang gelieerd medium op te richten. “Want helaas komt de grootste partij in de peilingen het

minst aan bod in de media: zowel in de traditionele als in de openbare media (VRT).”

Toch zal V-nieuws niet louter dienen als middel om reacties van VB-mandatarissen te publiceren, beweert Naeyaert. “Er komt zeker ook buitenlands nieuws, er komen video’s, er zal nieuws komen over andere partijen…”

De werking van V-nieuws wordt via uitgeverij Egmont geregeld. “Maar we gaan ook zorgen voor eigen inkomsten om de kosten zo laag mogelijk te houden.”

Sperperiode

Mag een partij zomaar een eigen mediakanaal oprichten? “Juridisch gezien is dit geen probleem. Zolang ze binnen de – doorgaans

“Is dit een recurrente uitgave die ook zonder de verkiezingen zou gebeuren? Kan dit wel als verkiezingspropaganda worden beschouwd? Hier rijzen dus wel allerlei juridische vragen, waar ik niet direct een antwoord op heb”, besluit Maddens.

WANNES NEUKERMANS

Luister naar PAL CAST U aangeboden door PAL NWS en ’t Pallieterke.

Luister naar PAL CAST U aangeboden door PAL NWS en ’t Pallieterke.

Stijn Derudder is uw gastheer van al onze podcasts.

Stijn Derudder is uw gastheer van al onze podcasts.

Elke week kan u de podcastversie van een of meerdere van onze interviews beluisteren. In andere podcasts komen ook onderwerpen die niet in ’t Pallieterke verschenen aan bod of gaan we net dieper in op zaken die nog wat meer aandacht verdienen.

Elke week kan u de podcastversie van een of meerdere van onze interviews beluisteren. In andere podcasts komen ook onderwerpen die niet in ’t Pallieterke verschenen aan bod of gaan we net dieper in op zaken die nog wat meer aandacht verdienen.

Te beluisteren op o.a. Spotify, Apple Podcasts en palcast.be.

Te beluisteren op o.a. Spotify, Apple Podcasts en palcast.be.

Bart Maddens en Jonas Naeyaert

Kristof Calvo

© PHOTONEWS

ECOLOGISME en NAZISME: ZOVEEL AFFINITEITEN

Onze lokale genieën van Ecolo en Groen labelen elke vorm van kritiek op hun vertegenwoordigers of politici als “nazistisch”. Hierdoor zou je denken dat ecologisme en nazisme aan weerszijden van het politieke en intellectuele spectrum staan. Niets is minder waar.

De ideologische wortels van radicaal ecologisme gaan terug tot een spectrum dat niet met links geassocieerd wordt, namelijk de Duitse romantiek, Engels malthusianisme, Duits nationaalsocialisme en verschillende varianten van de ‘diepe ecologie’. Het is echter net zo onzinnig om ecologisme als een extreemrechtse stroming te bestempelen als om het een zoete bloem van moreel links te noemen. De waarheid, zoals ik die in mijn boek ‘De Groene Utopie’ (Doorbraak, 2021) heb trachten aan te tonen, is dat het ecologisme een specifieke ideologie is, die niet beperkt moet worden tot de categorieën en modi van communistische, fascistische of socialistische ideologieën.

Het ecologisme is het totalitarisme van de 21e eeuw

ECOLOGISME IS GEEN MARXISME

Hoewel ecologisme bepaalde methoden deelt met het marxisme, zoals afkeer van de markteconomie, eigendom en individuele vrijheid, is het in wezen een antihumanistische ideologie. De mens wordt beschouwd als een virus voor zijn omgeving en wordt ontologisch gedegradeerd tot het niveau van amoebe, insect of virus. Dit is een degradatie van de mens tot een niveau dat ongekend is in de westerse geschiedenis en kan leiden tot de ergste nachtmerries.

NATIONAALSOCIALISTISCHE ECOLOGIE

Theoretici van het Duitse nationaalsocialisme prezen de deugden van het “Arische beest” ten opzichte van wat zij zagen als de verdorven verfijning van de Jood. De Duitse wetgeving ten behoeve van dieren was een van de eerste die de wettelijke privileges en capaciteiten van dieren erkende. In mei 1933, nadat de nazi's aan de macht waren gekomen, werd de Duitse wetgeving aanzienlijk aangepast ten gunste van de dieren. Het nieuwe artikel 145b van het Reichsstraf-

recht (Reichsstrafgesetzbuch) voerde een gevangenisstraf van maximaal zes maanden in voor dierenmishandeling, zowel in het openbaar als privé. Deze bepaling veranderde het gezicht van de dierenbescherming door te erkennen dat dieren moeten worden beschermd voor hun eigen welzijn en niet alleen om de menselijke gevoeligheid voor dierenmishandeling in stand te houden.

Slechts zes maanden later, op 24 november 1933, werd de eerste Duitse dierenbeschermingswet (Reichstierschutzgesetz) uitgevaardigd, waarbij tot twee jaar durende gevangenisstraffen werden vastgesteld voor dierenmishandeling. Deze wet werd in heel Europa toegejuicht als zeer vooruitstrevend omdat zij de verschillende vormen van uitbuiting van dieren uitgebreid regelde en bepaalde bijzonder wrede praktijken verbood, zoals het zonder verdoving afsnijden van oren en staarten van honden ouder dan twee weken (§ 2 nr. 7).

Of de productie van foie gras (§ 2 nr. 11), die hun hedendaagse ecologische erfgenamen zo energiek verwerpen.

MALTHUSIANISME

Malthusianisme is ook in zwang, zowel onder milieuactivisten als uiterst rechts in het politieke spectrum, met het idee dat de ‘wildgroei’ van de mensheid het milieu bedreigt. Milieuactivisten van alle overtuigingen maken zich zorgen over overbevolking, maar de feitelijke indicatoren geven aan dat de wereldbevolking mogelijk krimpt. (Deze demografische winter is de grootste bedreiging voor de mensheid, volgens Elon Musk.) In zijn baanbrekende werk

‘The Population Bomb’ vergelijkt de radicale Amerikaanse milieutheoreticus Paul R. Ehrlich de Indiase en Pakistaanse bevolking met een verstikkende zwerm insecten, die onder dwang moet worden gesteriliseerd, waarmee hij het radicale racisme van Thomas Malthus en de Duitse milieutheoretici van de jaren dertig nieuw leven inblaast.

CONVERGENTIE

VAN TOTALITARISMEN

Linkse milieuactivisten creeren voor zichzelf een engelachtig en zuiver imago, denkende dat ze zichzelf

presenteren als de antithese van extreemrechts, maar in werkelijkheid delen ze veel gemeenschappelijke kenmerken, zoals afschuw van de mensheid, fobie voor overbevolking, afkeer van democratie en minachting voor vrijheid.

De ideologische erfgenamen van het nationaalsocialistische milieudenken zijn in dit opzicht de ecologen van hedendaags extreemlinks. Ze hebben een historische affiniteit met de totalitaire regimes van de twintigste eeuw, die samenwerkten om de liberale democratieën te bestrijden. De Franse Communistische Partij getuigt hiervan, evenals Hendrik de Man - voordat natuurlijk Hitler het op zich nam deze samenwerking te beëindigen. Natuurbehoud en dierenbescherming zijn legitieme thema’s, maar mogen niet worden overgeleverd aan het ecologisme in zijn linkse, folkloristische (Sandrine Rousseau, Sarah Schlitz) of fascistische vertakkingen. Ecologie is een wetenschap die zich bezighoudt met de relatie tussen mens en omgeving. Deze wetenschap is legitiem en we moeten ernaar luisteren, omdat het evenwicht tussen mens en omgeving gevoelig is en voortdurend aanpassing vereist. We moeten echter voorkomen dat de mens ondergeschikt wordt gemaakt aan de natuur en de vrijheid en de democratie in gevaar komen.

Ecologisme als ideologie staat voor de overgave van de mens aan de Griekse godin Gaia (Moeder Aarde) en het terugdringen van de mens als een schadelijk virus, indien nodig met geweld. Auteurs die, zoals Michel Houellebecq, terecht de onderwerping van de mens door de islam vrezen en veroordelen, moeten zich realiseren dat de onderwerping van de mens aan Gaia, door het ecologisme, nog meedogenlozer is. Zonder kwijtschelding, zonder vergeving. In het Westen is het ecologisme het totalitarisme van de 21e eeuw.

De mens als een virus voor zijn omgeving dat teruggedrongen moet worden

De nazi’s pasten de Duitse wetgeving aanzienlijk aan ten gunste van de dieren

VLAAMSE AUTONOMIE: WAT BETEKENT HET VOOR U?

In de aanloop naar de verkiezingen van 2024 lijken minstens twee partijen alvast zeker de kaart te trekken van meer Vlaamse autonomie: N-VA en Vlaams Belang. Men haalt hiervoor allerlei argumenten uit de kast, maar voor veel Vlamingen zal de volgende vraag doorslaggevend zijn: Op welke manier heeft meer Vlaamse autonomie of onafhankelijkheid impact op mijn portemonnee?

WAT IS DE TOEKOMST VAN DE LUCHTHAVEN VAN ZAVENTEM?

Sinds 1989 zijn alle luchthavens geregionaliseerd, met uitzondering van de luchthaven van Zaventem. Hoewel die volledig op Vlaams grondgebied ligt, is de officiële naam van die Belgische nationale luchthaven momenteel ‘Brussels Airport’. De separatistische partijen N-VA en Vlaams Belang zijn onbewimpeld voor een regionalisering van de luchthaven van Zaventem. Maar wat zou zo’n regionalisering betekenen voor de overige al geregionaliseerde luchthavens van Deurne, Oostende en Kortrijk-Wevelgem? Zou Brussels Airport verder kunnen groeien? En komt er een einde aan het eeuwigdurend conflict rond de geluidsnormen?

Met bijna 24.000 jobs op het luchthaventerrein is de luchthaven van Zaventem na de haven van Antwerpen het grootste economische centrum van Vlaanderen. De luchthaven is verantwoordelijk voor het grootste deel van de 6 miljard euro die de complete sector jaarlijks bijdraagt aan de economie.

Momenteel is Vlaanderen niet bevoegd voor het luchthavenbeleid, maar moet het wel opdraaien voor de ruimtelijke ordening, mobiliteitsmoeilijkheden en geluidshinder die de luchthaven met zich meebrengt. Een regionalisering zou ervoor kunnen zorgen dat al die beleidsdomeinen beter op elkaar afgestemd kunnen worden.

“In die vervloekte wet staat één zinnetje dat bepaalt dat Brussels Airport niet geregionaliseerd wordt”, reageert Marc Descheemaecker, de voormalige voorzitter van de raad van bestuur van Brussels Airport. “Alles is geregionaliseerd, maar de kers op de taart heeft men federaal behouden. Wat concreet betekent dat de luchthaven op dit moment door het federale beleid wordt tegengewerkt.” Descheemaecker pleit er daarom voor om, zoals N-VA-Kamerlid Francken al heeft voorgesteld, dat zinnetje uit die wet uit 1989 te halen.

Geluidsnormen

Een van de grootste problemen waar de luchthaven van Zaventem mee blijft kampen, is het conflict tussen Vlaanderen en Brussel over de geluidsnormen. Al sinds de eerste vliegtuigen in Zaventem landen en weer opstijgen, wordt er tussen de Vlaamse en Brusselse politici gekibbeld. De federale overheid slaagt er niet in om als bemiddelaar op te treden. “Men is daar bezig met politieke krachten die Brussel-vriendelijk zijn, terwijl de luchthaven van Charleroi voor het vrachtvervoer heel hard gesteund wordt door hun eigen aandeelhouder: het Waals Gewest.”

Een laatste conflict tussen de Vlaamse en Brusselse regering ontspon zich in 2022. Een ‘gemeenschappelijke verklaring’ van Alain Maron (Ecolo) en Zuhal Demir (N-VA) werd achteraf afgeschoten omdat Vlaanderen die verklaring eenzijdig wilde kunnen afzeggen, als Vlaanderen zou oordelen dat zijn economische belangen of die van zijn bur-

THEO FRANCKEN - KAMERLID N-VA

gers in het gedrang zouden komen. Maron noemde dat toen “een echte oorlogsdaad”. Hoe dat conflict zou opgelost worden bij een regionalisering, is onduidelijk. “Want de geluidsnormen zijn al geregionaliseerd en dat is de grond van het probleem”, zegt mobiliteitsexpert Hajo Beeckman (VRT). “Het zal altijd zijn: meer lasten naar Brussel of meer lasten naar Vlaanderen.”

Regionale luchthavens

De luchthavens van Oostende, Antwerpen en Kortrijk zijn ruim dertig jaar geregionaliseerd, maar ontvangen naast Vlaamse subsidies ook nog steun van de federale overheid. Dat vloeit voort uit een samenwerkingsakkoord uit 1989. In praktijk betekent dat samenwerkingsakkoord dat de federale overheid de kosten van de luchtverkeersleiding Skeyes op de Vlaamse luchthavens volledig betaalt.

In december vorig jaar besliste de Vlaamse regering om de regionale luchthavens minstens nog tot 2040 open te houden. Of dat nog nodig is als Vlaanderen ook in Zaventem de volle bevoegdheid heeft, is onduidelijk. De regionale luchthavens zijn momenteel niet rendabel, maar het belang ervan moet volgens de Vlaamse overheid ook strategisch bekeken worden. “Voor het normale vliegverkeer zijn die niet nodig”, legt Hajo Beeckman uit. “Het gaat vooral over charters, privévliegtuigen…” Het gaat in Antwerpen over 18.000 vliegbewegingen in de eerste vijf maanden van 2022. De vraag is of de luchthaven van Zaventem die erbij kan nemen. “Ik denk het niet”, vertelt Beeckman. “Je kunt er niet nog eens al die privéjets tussensteken.”

“Stel dat Vlaanderen Brussels Airport volledig in handen krijgt,” filosofeert Marc Descheemaecker, "dan heb je in Vlaanderen vier luchthavens. Misschien kan je op de kleinere luchthavens bepaalde trafieken mogelijk maken en specialiseren op professionele vluchten.”

Kan luchthaven Zaventem nog groeien?

Kan een Vlaamse autonomie ervoor zorgen dat de luchthaven van Zaventem verder kan uitbreiden of groeien? Niet per se. In februari publiceerden de vijf noordrandgemeen-

“Geef ons onze luchthaven terug”

“Dag op dag twee jaar zit de luchthaven van Zaventem zonder voorzitter. Deze cruciale stoel blijft leeg omdat Alexander De Croo zijn zin niet krijgt. Hij wil er zijn eigen mannetje zetten, met name Wouter Gabriëls, zoon van de corrupte burgemeester van Bree en ‘liberale’ overloper Jaak Gabriëls. Het ‘zoontje van’ krijgt het ‘zoontje van’ echter niet gepistoneerd. De discrete private aandeelhouders die 75 procent van de aandelen bezitten, weigeren mee te doen aan deze politieke benoemingscarrousel.”

‘“Als Brussels Airport oorlog wil, zal het oorlog krijgen’, is het ordewoord op de Zestien nu. Sindsdien zit Brussels Airport zonder voorzitter en dit terwijl Corona de moeilijkste periode ooit was voor onze luchthaven, veel zwaarder dan de aanslagen, zelfs zwaarder dan het faillissement van Sabena…”

“De Croos toorn uitte zich ook in de belasting op vliegtickets. En moet het gezegd dat de benoeming van Ecolo-fundi Georges – ‘ik houd niet van vliegtuigen’ – Gilkinet op de cruciale post mobiliteit een ramp is voor het luchthavenbeleid?”

“Voor mij is de oplossing duidelijk: breng de luchthaven van Zaventem integraal over naar Vlaanderen. De Participatiemaatschappij Vlaanderen (PMV) moet alle luchthavenaandelen van de FPIM overnemen, overkopen of desnoods ruilen.

Daarmee krijgt de armlastige federale overheid toch nog iets van financiële garanties. Niet dat De Croo & co het verdienen. Een boete omwille van jarenlange sabotagepolitiek ware rechtvaardiger.”

ten (Machelen, Grimbergen, Meise, Wemmel en Vilvoorde) nog een kritisch advies over de uitbreidingsplannen van de luchthaven, omdat vooral de Vlaamse Rand de extra lasten zou dragen.

“Alleen al qua ruimtelijke ordening is dat een probleem”, stelt Hajo Beeckman. “De buurt daarrond is volgebouwd, heel wat woonkernen in de buurt…” Een extra landingsbaan lijkt volgens hem dus moeilijk: “We kunnen in Vlaanderen al moeilijk een parking bouwen.” Marc Descheemaecker denkt echter wel dat de luchthaven er economisch op zou vooruitgaan als die zou geregionaliseerd worden.

WANNES NEUKERMANS STIJN DERUDDER

FRANK TROOSTERS - KAMERLID VLAAMS BELANG

“De luchthaven van Zaventem is na de haven van Antwerpen – Brugge de grootste economische motor van ons land. Het belang van deze luchthaven moet dan ook niet meer geschetst worden. Het Vlaams Belang wil kritische infrastructuur in eigen handen houden en is daarom van mening dat Vlaanderen de participatie van de federale overheid in de luchthaven van Zaventem moet overnemen.”

“De luchthaven van Zaventem maakt ook het voorwerp uit van een communautaire strijd. Met het doelbewust blokkeren van de verdere uitbouw van de luchthaven van Zaventem en het tegelijkertijd promoten van de luchthaven van Charleroi voeren de Franstalige politici een anti-Vlaamse strategie.”

“Daarom zal enkel onder de autonome beslissingsbevoegdheid van een onafhankelijk Vlaanderen een verdere doordachte uitbouw van onze luchthaven mogelijk zijn. Daarbij moet uiteraard nagedacht worden over de geluidsnormen, zodat de uitbreiding kan doorgaan met respect voor alle omwonenden en de omgeving. Het Vlaams Belang wil daarbij meer wisselwerking met de regionale luchthavens door middel van specialisatie en efficiënte afstemming.”

“Franstalige politici voeren antiVlaamse strijd tegen Zaventem”

luchtverkeerstoren Zaventem

w verslaggever treft Chris Janssens, sinds 2014 fractieleider van Vlaams Belang, in zijn kantoor in het Vlaams Parlement. Tijdens de autorit van Genk naar Brussel liep hij een kwartiertje vertraging op. Dat is niets nieuws voor Janssens, die al sinds 2009 tussen beide steden pendelt. “Na bijna 15 jaar kruipt het pendelen tussen Brussel en Genk niet in de kleren, maar ik doe mijn job nog altijd dolgraag”, vertelt hij. “Het mogen vertegenwoordigen van kiezers in een parlement is een bijzondere eer. Ik probeer dat met veel overtuiging te blijven doen, ondanks alle praktische beslommeringen.”

Daags voor het interview onthulde PVDA-fractieleider Jos D’Haese dat het pensioen van Vlaams Parlementsleden het wettelijke pensioenplafond, vastgelegd in de wet-Wijninckx, met 20 procent kan overschrijden. Een bijzondere vergadering van het Uitgebreid Bureau besliste meteen om de pensioenregeling te schrappen. Janssens benadrukt dat geen enkele Vlaams Belanger het pensioenplafond heeft overschreden. Hij is tevreden dat het Vlaams Parlement daadkrachtig heeft ingegrepen, maar wil niet dat de besparingsoefening daartoe beperkt blijft. De politieke klasse kan volgens hem op zichzelf besparen door het aantal parlementsleden te verminderen.

“Maar daar hoor je de belgicistische partijen ter linkerzijde nooit over”, hekelt Janssens. “Zij houden liever vast aan de geldverslindende Belgische constructie dan over te schakelen op een Vlaams Parlement dat alle bevoegdheden in handen heeft. Dit land telt zes parlementen, evenveel regeringen, een 60-tal ministers en bijna 800 parlementsleden. Vlaams Belang is de enige partij die de Vlaming wil vertegenwoordigen in één parlement - het Vlaamse - zodat enkel de lonen van de Vlaams Parlementsleden betaald moeten worden. Dat zou de grootste besparing op de lonen van parlementsleden in dit land zijn.”

Natuurpunt is in alle stilte een van de grootste private grootgrondbezitters van Vlaanderen geworden, grotendeels dankzij subsidies. Ze hebben 28.256 hectare natuurgebied in beheer, waarvan 20.000 in eigendom. Dat is 2,07 procent van de totale oppervlakte van Vlaanderen. Hebben de Vlaamse overheid en Natuurpunt een soort van duopolie uitgebouwd als het gaat over de aankoop van gronden om er natuurgebied van te maken?

“Ik zie met lede ogen aan dat zowel Natuurpunt als het Agentschap voor Natuur en Bos (ANB), dat ressorteert onder de bevoegdheid van Zuhal Demir, steeds meer gronden aankoopt, waarvan een groot deel bestemd was als landbouwgrond. Ik heb geen probleem met de kerntaak van Natuurpunt, zijnde het beschermen van onze natuur. Maar het mag die taak niet misbruiken, al dan niet aangestuurd door het kabinet-Demir, om het voor onze landbouwers onmogelijk te maken om landbouwgronden te verwerven. Gewone boeren kunnen de prijzen die worden geboden niet evenaren. Vaak liggen

“Met haar bocht inzake abortus euthanaseert cd&v vooral haar eigen bestaansreden

Niet werkgeversorganisatie Voka, maar Natuurpunt is tegenwoordig de werkgever van N-VA. Althans, dat leidt Vlaams Belangfractieleider Chris Janssens af uit wat hij het “antilandbouwbeleid” van Vlaams minister van Omgeving Zuhal Demir (N-VA) noemt. Hoewel Janssens op Vlaams niveau stevig oppositie voert tegen het beleid van Demir, reikt hij haar toch de hand om in Genk, de thuisstad van beide politici, het cordon sanitaire te doorbreken.

die 20 tot 30 procent hoger dan de gangbare prijs voor een landbouwgrond. Het kan niet dat een door de overheid gesubsidieerde instelling of de overheid zelf landbouwers uit de markt prijst.”

Is Natuurpunt te machtig geworden?

“Ik stel helaas vast dat heel wat van de vroegere medewerkers van Natuurpunt op het kabinet-Demir zijn beland. Vroeger werd door N-VA-voorzitter Bart De Wever gezegd dat Voka zijn werkgever is, maar intussen is Natuurpunt de werkgever van N-VA geworden. Als de parlementsleden van Groen bij de volgende verkiezingen niet herverkozen worden omdat hun partij de kiesdrempel niet meer haalt, kunnen ze nog altijd solliciteren op het kabinet-Demir. Daar zullen ze onmiddellijk worden aangenomen. Het kabinet-Demir voert een pestbeleid ten aanzien van onze landbouwers. Dat is heel cynisch, want de landbouw garandeert betaalbare voedingsprijzen en is een van onze belangrijkste exportsectoren.”

Cd&v wil de abortustermijn verlengen van 12 naar 14 weken. Nochtans had de partij zich sinds de start van deze legislatuur steeds verzet tegen een versoepeling van de abortuswetgeving. Begrijpt u de bocht van de christendemocraten?

“Je kan je afvragen wat die partij nog in de Vlaamse en de federale regering doet. Of het nu gaat over stikstof, Ventilus,

EEN VROUW DIE ONLINE EEN PAAR SCHOENEN KOOPT, KRIJGT TWEE WEKEN BEDENKTIJD, MAAR VOOR EEN VROUW DIE HAAR BABY WIL ABORTEREN, IS DAT SLECHTS TWEE DAGEN. DAT IS EEN TEGENSTELLING DIE NIET ALLEEN ONMENSELIJK, MAAR OOK ONAANVAARDBAAR IS

abortus, het communautaire dossier of een Vlaamse meerderheid in de federale regering: keer op keer weegt de lokroep van de vetpotten van de macht zwaarder door dan de christendemocratische principes. Met haar bocht inzake abortus euthanaseert cd&v vooral haar eigen bestaansreden: elk kernthema dat ze zich in theorie toe-eigent, verwaarloost ze in de praktijk.”

schoenen koopt, krijgt twee weken bedenktijd, maar voor een vrouw die haar baby wil aborteren, is dat slechts twee dagen. Dat is een tegenstelling die niet alleen onmenselijk, maar ook onaanvaardbaar is. De zaken die momenteel op tafel liggen, kunnen voor ons absoluut niet door de beugel.”

Voor de andere regeringspartijen is 14 weken niet voldoende. Vooruit en Groen houden vast aan de termijn van 18 weken, die ook de door de regering gevraagde wetenschappelijke ‘experten’ voorstellen. Wat is het standpunt van uw partij?

“Aan de bestaande regelgeving willen we niet meer tornen, maar we willen ze zeker niet soepeler maken. Het gaat nog altijd over mensenlevens. Een uitbreiding naar 18 weken zou de behandeling veel ingrijpender maken, zowel lichamelijk als psychologisch. Daarnaast wil de regering de bedenktijd afschaffen of verminderen van

“In hun rapport schrijven de door de regering aangeduide ‘experten’ dat ‘vrouwen worden geconfronteerd met zwangerschappen in een voornamelijk door mannen meedogenloos bestuurde wereld’. Hoe ernstig kan je ‘experten’ nemen die dergelijke onzin opnemen in een officieel rapport? Ze halen Nederland aan als voorbeeld, maar die vergelijking gaat niet op. De grote meerderheid van de landen - niet alleen in Europa, maar wereldwijd - hanteert een deadline van 12 weken. Dat is niet zonder reden: na die periode wordt de ingreep ingrijpender, zowel voor de vrouw als voor het ongeboren kind.”

Jan Peumans (N-VA), oud-voorzitter van het Vlaams Parlement, vertelde in De Ideale Wereld dat hij sommige parlementsleden soms “de nek wou toedraaien” om ze het zwijgen op te leggen. Zou u dat soms ook willen doen bij sommige parlementsleden?

“Er zijn natuurlijk parlementsleden die mij mateloos irriteren. Maar hoe meer je ze laat spreken, hoe onmogelijker ze zichzelf maken bij de Vlaamse kiezer. Laat die mensen hun onzin maar verkondigen. Hoe meer afkeer ze opwekken bij de Vlaming, hoe meer sympathie die Vlaming voor Vlaams Belang zal krijgen. Ik laat ze liever hun eigen graf delven.”

En binnen uw eigen fractie in het Vlaams Parlement?

“Ik ben bijzonder tevreden over mijn fractie, ook al telt die een groot aantal parlementaire nieuwkomers. We waren in de vorige legislatuur met zes. Nu zijn we met 23. Eén jaar voor het einde van deze legislatuur kan ik als fractieleider tevreden terugblikken. Maar we hebben natuurlijk nog een heel belangrijk jaar voor de boeg. Niemand mag nu op zijn

Er is een drugsprobleem in alle lagen van de samenleving

ALS DE PARLEMENTSLEDEN VAN GROEN NIET HERVERKOZEN

WORDEN, KUNNEN ZE NOG

ALTIJD SOLLICITEREN OP HET

KABINET-DEMIR. DAAR ZULLEN

ZE ONMIDDELLIJK WORDEN AANGENOMEN

lauweren rusten. We moeten de Vlaming nog een jaar vertegenwoordigen en daarna een stevige campagne voeren.”

Concreet verwees Peumans naar Vlaams Parlementslid en Antwerps schepen Annick De Ridder van N-VA. Daarbij maakten zowel Peumans als presentatrice Ella Leyers een snuifgebaar. Is er een drugsprobleem in de politiek?

“Ik heb dat in het Vlaams Parlement nog niet kunnen vaststellen. Maar er is een drugsprobleem in alle lagen van de samenleving, gaande van de bakker en de poetsvrouw over de notaris tot het parlementslid. Ik heb me nooit aan druggebruik bezondigd en ben ook niet van plan om daar verandering in te brengen. Ik maak me vooral zorgen over de normalisering van druggebruik bij jonge mensen. Politici mogen dat niet normaliseren of er lacherig over doen. Ze moeten vooral waarschuwen voor de zware gevolgen van druggebruik op mensenlevens.”

Onder het motto ‘leading by example’ pleitte Vlaams Belangvoorzitter Tom Van Grieken ervoor om onder meer ministers en parlementsleden te onderwerpen aan willekeurige drugstests. Werken jullie aan een wetsvoorstel in die zin?

“Dat is geen pleidooi dat je in een wetsvoorstel moet gieten, maar een praktijk die in het parlement moet worden ingevoerd. Ik ben er voorstander van dat in het Vlaams Parlement sporadisch drugtests worden afgenomen. Politici hebben nu eenmaal een voorbeeldfunctie. Ikzelf

ben niet bang om een drugtest te laten afnemen en hoop dat de andere 123 parlementsleden dat ook niet zijn. Ik ben er in elk geval zeker van dat de leden van mijn fractie daar geen enkel bezwaar tegen zullen hebben.”

Groen-politicus Björn Rzoska stopte eind vorige maand als fractieleider. Hij is het naar eigen zeggen beu om in de oppositie te zitten en snakt naar realisaties op het terrein. Bent u gefrustreerd na 14 jaar in de oppositie?

“Nee, ik heb geen enkele frustratie. De belangrijkste taak van een politicus bestaat erin om de stem van zijn kiezer vertolken. Het Vlaams Belang doet dat intussen al 45 jaar met veel overtuiging. Ons leitmotiv is dat we aan het beleid deelnemen als het kan en in de oppositie zitten als het moet. In 2024 zullen we er alles aan doen om onze verantwoordelijkheid op te kunnen nemen. Ik hoop dat de andere partijen de democratische reflex zullen hebben om, als de peilingen van vandaag de realiteit worden en Vlaams Belang de grootste partij wordt, ons de kans te geven om deel te nemen aan het beleid.”

Maakt Vlaams Belang in 2024 deel uit van een Vlaamse regering? N-VA lijkt voorlopig niet bereid om jullie uitgestoken hand te aanvaarden.

“N-VA bepleit de afschaffing van het cordon sanitaire in woorden. Ik hoop dat ze die in 2024 ook wil omzetten in daden.

Als je een Vlaams-nationalistisch, centrumrechts beleid wil voeren dat tegemoetkomt aan de verzuchtingen van een meerderheid van de Vlaamse kiezers, kan dat alleen met Vlaams Belang en zeker niet met de socialisten van Vooruit. Toch lijkt N-VA steeds meer de afkorting te worden van ‘Nieuw-Vooruit Alliantie’.

Als er iets is waar Vlamingen met veel afkeer aan terugdenken, is het wel een Vlaamse regering met socialisten. Daar hebben we in het verleden het slechtste van gezien. Ik wil de Vlaming ervoor behoeden dat hij daar in 2024 opnieuw mee geconfronteerd wordt.”

De Vlaamse regering heeft beslist om de opkomstplicht voor de gemeente- en provincieraadsverkiezingen in oktober 2024 te schrappen. Hoe wil Vlaams Belang de mensen motiveren om toch te gaan stemmen?

“Als N-VA na de parlementsverkiezingen in juni 2024 zou weigeren om een centrumrechtse regering te vormen met Vlaams Belang, zal het cordon sanitaire op lokaal niveau worden doorbroken. Heel wat burgemeesters, zowel van N-VA als van andere (lokale) partijen, zullen het immers niet meer tolereren dat hun partij opnieuw kiest voor de linkse, traditionele partijen, in plaats van voor een rechtse, Vlaams-nationale bondgenoot.”

Hoe bent u in de politiek terechtgekomen?

“De politiek is mij niet met de paplepel ingegeven. Mijn ouders waren niet met politiek bezig. Ze steunen mij nu wel volop, maar hebben mij de politieke microbe zeker niet meegegeven. Ik ging naar school in Genk, waar op 66.000 inwoners 11.000 Turken en 4.000 Marokkanen wonen. Ik zag dat die op de speelplaats heel vaak samentroepten en hun eigen taal spraken. Ze begonnen ook religieuze radicalisering te vertonen. Je zou verwachten dat met elke nieuwe generatie de integratie erop vooruitgaat en dat de aanpassing aan onze Vlaamse normen en waarden een automatisme wordt, maar het tegendeel is waar. Hoe jonger de generatie, hoe meer ze zich terugplooit op de herkomstlanden van de (over)grootouders. Dat was een evolutie die mij zorgen baarde. Ik vond die analyse en de oplossingen ervoor alleen terug in het verkiezingsprogramma van het toenmalige Vlaams Blok. Dat is ook de reden waarom ik mij in eerste instantie in Genk, en later ook in Limburg en op Vlaams niveau, geëngageerd heb in de politiek.”

Hoe laat u de politiek los?

“Vooral door met mijn twee petekindjes bezig te zijn. Zij zijn de enigen die mij kunnen losmaken van mijn smartphone en andere politieke beslommeringen. Zij slagen erin om mij de politiek voor even te doen vergeten en een glimlach op mijn gezicht te toveren. Maar de politiek hoeft wat mij betreft niet losgelaten te worden. Je bent een politiek beest of je bent het niet, en ik ben daar eigenlijk elk wakker moment van de dag mee bezig, ook in het belang van mijn petekindjes. Ik wil hen graag een Vlaanderen geven dat beter bestuurd wordt dan op dit moment het geval is.”

KINDERWENS

Hoopt u zelf ooit kinderen te krijgen?

“In mijn jonge jaren had ik in elk geval een kinderwens. Maar omdat het krijgen van kinderen voor mij op natuurlijke wijze niet mogelijk is en ik alleen maar kinderen zou willen die effectief van mezelf zijn, heb ik op een bepaald moment die knop moeten omdraaien. Intussen heb ik me daarbij neergelegd, ook al had ik dat graag anders gezien. Maar ik ben heel blij met mijn twee petekindjes. Er is een verwantschap die enorm warm is en waar ik heel veel kracht en energie uit put. Ze zijn natuurlijk niet mijn eigen kinderen, maar ik denk dat ik ze net zo graag zie.”

Marokkaanse gemeenschappen, de vele uitdagingen eens op een andere manier aanpakken dan tot nu toe is gebeurd. Op lokaal niveau zie ik graag een samenwerking met N-VA tegemoet.”

Als het van Vooruit afhangt, mag iedereen vanaf 16 jaar bij de gemeente- en provincieraadsverkiezingen in oktober 2024 zijn of haar stem uitbrengen. Steunen jullie dat voorstel?

“Ik kan begrijpen dat Vooruit-voorzitter Conner Rousseau, die graag deelneemt aan infantiele tv-programma’s, potentiële kiezers ziet in jongeren die nog niet al te veel hebben nagedacht over hun stem en graag zouden stemmen op iemand die zich verkleedt in een konijn. Jongeren mogen pas met de auto rijden vanaf 18 jaar. Ook voor de rechtbank zijn ze pas kwalificeerbaar als crimineel vanaf die leeftijd. We moeten die logica doortrekken en de stemgerechtigde leeftijd op 18 jaar houden. Maar dat betekent niet dat we jongeren onder de 18 jaar niet warm moeten proberen te maken voor de politiek. Dat is wat Filip Brusselmans (Vlaams Parlementslid en voorzitter van VBJ, red.) en de Vlaams Belang Jongeren (VBJ) doen.”

Een onafhankelijk Limburg of een onafhankelijk Vlaanderen?

Zullen de regeringsonderhandelingen niet over de gemeenteraadsverkiezingen getild worden?

“Dat zal natuurlijk afhangen van de verkiezingsuitslag. Als die duidelijk maakt dat de Vlaming het gehad heeft met de knoeiboel die de traditionele partijen ervan gemaakt hebben, moet er snel een regering gevormd worden die in overeenstemming is met de democratische verkiezingsuitslag.”

Welke inspanningen zal u op lokaal niveau leveren om de mensen warm te maken om hun stem uit te brengen?

“In Genk zit cd&v al sinds mensenheugenis aan de knoppen. Ik ben een stadsgenoot van Zuhal Demir. Hoezeer ik haar beleid ook bestrijd op het Vlaamse niveau, reik ik haar heel graag de hand om cd&v eindelijk naar de oppositie te verwijzen. Zo kunnen we ook in Genk, een stad met bijzonder grote Turkse en

“(lacht) Een onafhankelijk Vlaanderen. Limburg is de laatste provincie die door België werd opgeslokt. Ik hoop dat we de eerste provincie zijn die aan de kar trekt om Vlaanderen onafhankelijk te maken.”

ANTON SCHELFAUT

Splits zelf de sociale zekerheid!

“JE BENT EEN POLITIEK BEEST OF JE BENT HET NIET”

Niet Voka, maar Natuurpunt is tegenwoordig de werkgever van N-VA

Duitse aanklager eist acht jaar cel tegen extreemlinkse ‘hamerbende’

In de Duitse stad Dresden loopt het proces tegen de extreemlinkse Antifa-‘hamerbende’ naar zijn einde.Vanuit Leipzig opereerde gedurende jaren een bende onder leiding van een 26-jarige vrouw, Lina E.: zij trainde in linkse krakerscomplexen in commando-achtige aanvallen op mensen met een rechtse mening. Zeker 6 aanvallen werden gedocumenteerd. De slachtoffers werden met hamers geslagen, waarbij sommigen zwaargewond raakten.

Het proces tegen de linkse bende liep al sinds het begin van dit jaar. Alle verdachten zijn in voorlopige vrijheid, behalve Lina E. Zij wordt al twee jaar vastgehouden omdat volgens het Duitse gerecht de kans groot is dat zij anders zou onderduiken in het extreemlinkse internationale netwerk. Die kans is reëel, want haar partner wordt al jaren gezocht, maar blijft voorlopig ongrijpbaar.

‘Enkel meer geweld uitgelokt’

De openbare aanklager, Alexandra Geilhorn, eiste 8 jaar cel tegen bendeleidster Lina E. en kortere gevangenisstraffen tegen 3 bendeleden. Zij stelde dat het extreemlinkse Antifa het monopolie op geweld van de staat afwijst, wat ook blijkt uit de aanhoudende aanvallen op de politie zelf. “Men erkent maar één geweldmonopolie, en dat is dat van zichzelf.”

Ze ging ook in op de soms banale aanleiding voor de tomeloze agressie van de bende. Zo viel men begin 2019 in groep in Leipzig een jonge arbeider aan, die men

FRANKRIJK

Planning Familial krijgt serieuze tegenwind

Planning Familial, een door de Franse overheid gesubsidieerde organisatie, zegt steeds openlijker haar feministische roeping op en gaat steeds resoluter voor de LGBTQIA-strijd. In november 2022 tijdens haar 31ste jaarcongres maakte de organisatie bekend “zich nog harder dan vroeger te positioneren als intersectionele feministische organisatie”.

tegenwind op, en dan nog wel uit een hoek van waaruit Planning Familial allicht de minste tegenstand had verwacht of gehoopt.

In de Franse krant Le Point verscheen een vrije tribune, waarin verschillende intellectuelen en wetenschappers, onder wie Elisabeth Badinter en Jean-François Mattei, Planning Familial een gebrek aan wetenschappelijke ernst verwijten.

“Planning Familial is een vrijplaats voor transactivistische militanten geworden.” De organisatie verkondigt luidop “wetenschappelijke absurditeiten”, want: “Bij de geboorte beslissen dokters volgens de geslachtelijke kenmerken of een individu een jongen dan wel een meisje is”. Planning Familial verspreidt een sectaire intersectionaliteit: “Onze kinderen en adolescenten zijn in gevaar. De adolescentie is een fysiologische, morfologische en psychologische breuklijn. Tijdens die kritische periode is de adolescent fragiel en twijfelt voortdurend. Hij zoekt steun bij zijn leeftijdgenoten, maar ook bij andere bronnen, die spijtig genoeg niet altijd even betrouwbaar zijn”. Zoals Planning Familial dus.

in elkaar sloeg en met hamers bewerkte; de man overleefde het ternauwernood.

Lina E. hield kameraden van de man met pepperspray op afstand. Waarom werd de jongeman een doelwit? Hij droeg een muts van een kledingmerk dat door Antifa als ‘rechts’ wordt beschouwd...

De aanklager stipte aan dat Antifa beweert ‘extreemrechts geweld’ te bestrijden, maar het door het eigen optreden net aanwakkert. “Hun geweld heeft enkel meer geweld uitgelokt. Zij dragen net bij aan de polarisering in de samenleving.”

Na deze harde vordering van de procureur volgt nu nog het pleidooi van de advocaten van de verdachten, en dan het vonnis, wellicht begin mei.

Protest verwacht op ‘Dag X’

In linkse kringen is Lina E. intussen uitgeroepen tot heldin, en met de steun van de extreemlinkse communistische partij ‘Die Linke’ worden steunacties voor Lina E. en haar bende gehouden, waaronder betogingen met honderden deelnemers.

Antifa heeft aangekondigd dat het de zaterdag na een eventuele veroordeling van Lina E., aangeduid als ‘Dag X’, op verschillende plaatsen de straat wil opgaan om te protesteren. Dat het daarbij tot rellen zal komen, staat nu al zo goed als vast. HDG

De woke blindheid van ChatGPT

Het lijkt het wondermiddel wel, die artificiële intelligentie: in enkele seconden stelt AI een perfect curriculum vitae op of een verhandeling van verschillende pagina’s over een of ander moeilijk onderwerp. Tot men het systeem uitprobeert en enkele vreemde vaststellingen doet, zoals onlangs de Franse blog Boulevard Voltaire ontdekte.

Op de vraag “Zeg mij waarom ik fier zou moeten zijn om een zwarte te zijn?” krijgt men volgend antwoord van ChatGPT: “Er zijn verschillende redenen om fier te zijn als zwarte man. Vooreerst is de Afrikaanse cultuur rijk en divers, en zwarte mensen maken deel uit van een lange geschiedenis en een levendige traditie. Daarenboven droegen zwarte mensen bij in allerlei prestaties op de meest diverse domeinen, kunst, politiek, wetenschappen en sociale bewegingen (…). En tot slot kan u best wel fier zijn op uw erfenis en wat u als zwarte mens vertegenwoordigt.”

ChatGPT en AI zijn géén woordenboeken

Een andere, even toevallige vraag: “Zeg mij, waarom ik fier zou moeten zijn om een blanke te zijn?” Antwoord: “Het is niet passend om zich te beroepen op het behoren tot een bepaald ras of geslacht. De trots moet komen van eigen kwaliteiten, karaktertrekken en realisaties, ongeacht ras of geslacht. Iedereen zou met waardigheid en respect moeten worden behandeld, en het is belangrijk om de diversiteit en de inclusie te promoten.”

Bij Planning Familial stellen ze bijvoorbeeld dat ook mannen zwanger kunnen zijn. In de Franse krant Libération publiceerde de vereniging een vrije tribune, waarin ze vraagt om het woord ‘vrouw’ te schrappen uit een wetsvoorstel over kunstmatige bevruchting, omdat “het mogelijk is zwanger te zijn zonder vrouw te zijn”.

Omerta eindelijk doorbroken

Door de druk van de politiek correcte cancelcultuur, die in de Verenigde Staten en West-Europa steeds nadrukkelijker naar voren komt, was het lang stil, of werden de stellingen en eisen van Planning Familial zelfs gesteund of gepromoot. Maar nu steekt er

In de vrije tribune roepen de wetenschappers en intellectuelen op om vooral de financiële kant van het verhaal niet te veronachtzamen. Planning Familial wordt door de staat immers fors gesubsidieerd en ontvangt jaarlijks niet minder dan 2,8 miljoen euro. “We zouden de subsidies aan Planning Familial afhankelijk moeten kunnen stellen van voorwaarden, waaronder wetenschappelijk onderbouwde visies en stellingen.”

Op de eenvoudige vraag wat een vrouw is, een menselijk wezen dus met XX-chromosomen, houdt ChatGPT ons voor: “Het is belangrijk te noteren dat geslacht slechts een sociale constructie is en dat vrouwen dikwijls worden geconfronteerd met geslachtsstereotypen en vormen van discriminatie gebaseerd op het geslacht. Men moet de diversiteit van identiteiten honoreren en het streven ondersteunen om alle discriminatie gebaseerd op geslacht te elimineren en de gelijkheid van de geslachten te promoten.”

Dat AI-systeem lijkt perfect in staat om gedichtjes te brengen die de zwarte, latino of Aziatische gemeenschappen te eren, maar voor de blanken klinkt het dan: “Helaas, het is niet gepast of ethisch om een gedicht te schrijven dat de schadelijke stereotypes versterkt of vooroordelen en discriminaties op basis van het ras versterkt.” Op beschuldigingen van systematisch wokisme antwoordt ChatGPT dat het verzamelt wat op internet wordt gepubliceerd.

planning-Familial-LGBT-manifestatie in Nantes

© SHUTTERSTOCK

© BELGA

Brengen de Chinezen vrede in Oekraïne?

Zorgt het lang verwachte telefoongesprek van de Russische leider Xi en de Oekraïense president Zelensky voor een uitweg in het conflict? Zonder dit gesprek is elk Chinees initiatief om tot een oplossing te komen ongeloofwaardig. Tegelijkertijd beseft Peking dat hoe langer dit conflict aansleept, hoe funester dit voor de eigen belangen is. Zekerheden zijn er nooit, maar als de Chinezen het verstandig aanpakken, zou met een voorzichtig optimisme het perspectief van een staakt het vuren in zicht kunnen komen.

Toen Europees Commissievoorzitter

Von der Leyen enkele weken geleden de Chinese leider Xi vroeg wanneer hij met de Oekraïense president Zelensky zou bellen, luidde het botte antwoord kortweg: “Wanneer het moment daar is.”

Zopas dus, precies één jaar, twee maanden en twee dagen na het begin van het conflict vond het gesprek van ongeveer een uur plaats. In diezelfde periode was er een half dozijn gesprekken én twee ontmoetingen tussen Poetin en Xi. Dat Zelensky en Xi mekaar zouden spreken, lag in de lijn van de verwachting. Verschillende diplomatieke initiatieven werden in dat verband opgezet. Kiev was vragende partij, maar de bal lag in het kamp van Peking, dat de optie inmiddels gelicht heeft.

Daadwerkelijke initiatieven

Het is een gave om na afloop van dergelijke gesprekken door de bomen het bos nog te zien. Platitudes zijn er voldoende, maar wat is hun werkelijke betekenis? De belangrijkste conclusies die analisten uit de verklaringen trekken, is dat China daadwerkelijk initiatieven gaat nemen om tot een staakt het vuren te komen. Welke vorm deze zullen krijgen, is een open vraag. De Chinese traditie op dat vlak bestrijkt een waaier van pro-formahandelingen (cfr. het Israëlisch-Palestijns conflict) tot erg resultaatgerichte demarches, zoals de doorbaak die in maart tussen de Saoedi’s en de Iranezen gerealiseerd werd. Los nog van de concrete invulling, was dat gesprek met Zelensky onontbeerlijk om een minimale geloofwaardigheid te geven aan elk Chinees initiatief. Enkele weken geleden kwamen de Chinezen al met een voorstel voor de dag, maar alleen al omdat er nooit een veroordeling van de Russische bondgenoot kwam, was dit een doodgeboren kind. Die veroordeling is er nog steeds niet, maar toch zijn er redenen van voorzichtig optimisme.

Spanning met Moskou

Het is geweten dat Peking niet gelukkig was met de Russische inval in Oekraïne; zelfs Poetin heeft dat voorzichtig toegegeven. Was het tot een snelle overwinning gekomen, dan had Peking daar nog garen bij kunnen spinnen. Per slot van rekening moet het conflict in Oekraine tegen een ruimere context van systemische rivaliteit tussen China en het Westen, de VS in het bijzonder, begre-

pen worden. Een Russische zege was in dat verband nuttig geweest, een aanslepend conflict als dit is dat niet. Want als de militaire ontwikkeling op het terrein een verrassing was, dan was de westerse eensgezindheid dat eveneens. Sterker nog voor Peking: met lede ogen zien ze hoe verschillende Aziatische staten datzelfde Westen ook vinden, net uit afkeer en angst voor de groeiende Chinese invloed. Door resultaatgericht op te treden in het Oekraïens conflict, hopen ze hun internationale reputatie op te krikken.

Heropbouw

Gedurende ettelijke jaren heeft de westers-Chinese economische verstrengeling steeds concretere vormen aangenomen. Vandaag ligt het ontkoppelen steeds duidelijker op de westerse agenda. Hoe realistisch dit is en hoe ver men hierin kan gaan, is een discussie op zich. Feit is dat China vaststelt dat zijn bondgenootschap met Rusland een funeste zaak wordt voor de handelsrelaties met het Westen. Nog steeds is de EU de belangrijkste afzetmarkt voor Peking. Maar wanneer men het woord ‘de-risking’ steeds vaker hoort, is dit een alarmsignaal. Volgens sommige bronnen zou de spanning tussen Poetin en Xi recentelijk toegenomen zijn. Er wordt zelfs gewag van gemaakt dat het recentste bezoek van Xi aan Moskou onverwacht ingekort werd. Het blijft giswerk, maar dit zijn omstandigheden die een wapenstilstand in de hand kunnen werken. Ondanks de mogelijke spanningen, beschikt China over een sterke hefboom ten aanzien van een geïsoleerd Rusland. Kan de bladzijde van het vechten omgeslagen worden, dan kan de heropbouw beginnen, en ook hier wil China een rol spelen. Tussen Oekraïne en China bestaat een verleden van economische samenwerking, vertroebeld door het conflict. Slagen ze erin de wapens te doen zwijgen, dan dienen zich mogelijk weer interessante economische mogelijkheden op. Kiev staat hier misschien niet voor te springen, maar bevindt zich niet in een positie te kunnen kiezen uit een rits mogelijkheden. Tegelijk groeit ook in het Westen het besef dat het zo niet meer verder kan, al was het maar omdat de steun aan Oekraïne zwaar weegt. Het prijskaartje tikt aan en de voorraden lopen leeg. En ook hier ziet men de kansen van de heropbouw. Voorzichtig optimisme dus, met de nadruk op het eerste.

MICHAËL VANDAMME

OPINIE

Wagners laatste opera?

De huurlingen van Wagner waren ook actief in Moldavië. Maar misschien is hun einde nabij…

Er is veel geschreven over het grootschalige veiligheidslek in de VS. Onder andere cruciale informatie over de Amerikaanse steun aan Oekraïne circuleerde gewoon op het internet. Maar een ander aspect van die gelekte documenten kreeg veel minder aandacht: de informatie over twee pogingen van de Wagner-groep om een pro-Russische rebellie te ontketenen in Moldavië, dat ingeklemd ligt tussen Roemenië en Oekraïne.

Bovendien hebben de Russen in Transnistrië, een langgerekt stuk van Moldavië tussen de Dnjester en de grens met Oekraïne, een pro-Russisch schurkenstaatje opgericht, waar een ‘vredesmacht’ van zo’n 1.000 Russische militairen is gestationeerd (zie ’t Pallieterke van 5 mei 2202). Uit de gelekte dossiers blijkt dat de Wagners betrokken waren bij het aanstoken van protestacties in Moldavië, in de hoop daarmee de prowesterse regering te destabiliseren en overal chaos te veroorzaken. In het voor de Russen optimale scenario zouden de Russische troepen dan vanuit Transnistrië als ‘vredestichters’ tussenbeide kunnen komen. Meer dan 150 mensen hadden daarvoor in Turkije (!) ‘protesttraining’ gekregen. Die omvatte onder andere lessen in het opstarten van protestacties, hoe te reageren als de politiediensten tussenbeide kwamen, hoe men zich tijdens een arrestatie moest gedragen en hoe tijdens een verhoor. Kortom, voor het ontketenen van een Russische versie van de Black Lives Matter- chaos die in 2020 de VS overspoelde.

Twee mislukte pogingen

Die onthullingen bevestigen de waarschuwingen van de Moldavische inlichtingendienst en van de Moldavische presidente Maia Sandu over minstens twee mislukte pogingen van de Wagners om chaos en oproer te creëren, eerst in december 2022 en dan nogmaals in het voorjaar van 2023. Toen vreesde Maia Sandu zelfs voor een regelrechte staatsgreep. Zelfs nog in maart van dit jaar werd een Wagnermannetje onderschept door de Moldavische politie die hem prompt op een vliegtuig terug naar Rusland zette.

Let op de data. Het offensief van de Russen in Oekraïne was toen al lang vastgelopen. Hun aanvankelijke hoop om snel een corridor naar Transnistrië te kunnen veroveren, was al lang opgegaan in de rook van hun brandende tanks. Maar toch bleven ze tegen beter weten in proberen. Ach, het doet denken aan die andere bloedige, maar tot mislukking gedoemde offensieven van regimes die al op de rand van de ineenstorting stonden: Hitlers Ardennenoffensief (december ’44- januari ’45) of zijn offensief aan het Balatonmeer in Hongarije (6 tot 15 maart ’45). Terwijl het in mei ’45 allemaal afgelopen was…

Openlijke kritiek

Maar misschien luiden ook voor Wagner de doodsklokken al. Prigozjin zelf leverde scherpe kritiek op de militaire autoriteiten, omdat ze zijn troepen niet voldoende munitie leverden om de slag bij Bachmoet te winnen en omdat de legerleiding hem ‘verraden’ zou hebben. We laten in het midden of dat te wijten is aan de Russische onbekwaamheid inzake logistiek, aan de Oekraiense precisieaanvallen op munitiedepots of inderdaad aan de onwil van het geregelde leger om met de huurlingen samen te werken. Maar dat Prigozjin openlijk zulke kritiek levert, is wel een teken aan de wand. Er zijn Poetin-aanhangers voor veel minder vermoord of uit vensters ‘gevallen’… De hyena’s verslinden elkaar.

De liquidatie van de fanatieke, bloeddorstige Poetingezinde militaire blogger Maxim Fomin, alias Vladlen Tatarsky, paste waarschijnlijk ook in dat patroon. Hij had het ook aangedurfd kritiek te leveren op zijn meesters. Kritiek die erop neerkwam dat de Oekraïners niet efficiënt genoeg uitgeroeid werden. Men moet van Fomin geen martelaar maken. Hij was een van de ergste hyena’s. En zelfs zonder die interne afrekeningen… De Wagners hebben bij Bachmoet zulke zware verliezen geleden, dat zij als militaire eenheid zo goed als uitgeteld zijn. Zelfs moordenaars met levenslang zijn er niet meer happig op om dienst te nemen bij Wagner. Vergeleken met de vleesmolen bij Bachmoet, lijkt zélfs een Russische gevangenis nog een leefbaar oord.

Wagner-topman Jevgeni Prigozjin

Volodymyr Zelensky

PAUL BÄUMER

Axel Ronse (41) is Vlaams Parlementslid voor N-VA en richtte samen met een groene en een christendemocraat een HRbedrijf op. Als voormalig regionaal directeur van Unizo richt hij zich in het Vlaams Parlement vooral op werk- en ondernemingsgerelateerde thema’s.

onse is ook schepen van Cultuur in Kortrijk, waar vorige maandag oppositiepartij cd&v de zaal verliet uit protest tegen de naar eigen zeggen onfaire behandeling door de meerderheid.

& KORTRIJKS

VDAB, die ze zélf meebesturen… Ik heb toen tegen onze N-VA-jongeren gezegd dat ze de ABVV’ers een spiegel moesten voorhouden.”

Volgens cd&v zou de gemeenteraad uitgehold worden: uitgaven van minder dan 1,2 miljoen euro passeren niet meer op de gemeenteraad. Dat lijkt een hoge ondergrens in de Guldensporenstad?

“Ik ken de tarieven niet van buiten. Maar ik heb cd&v hierover in het Vlaams Parlement, dat bevoegd is voor Binnenlands Bestuur, nog niets horen zeggen. In Brugge, waar ze als meerderheidspartij de burgemeester leveren, hoor ik hen dat ook niet zeggen. Democratische controle is goed en nodig, maar als je elke uitgave die een stad doet op een gemeenteraad moet laten goedkeuren, kom je tot een totaal onwerkbare situatie. Elk gemeenteraadslid kan trouwens, zelfs over een uitgave van 5 of 10 euro, een schepen interpelleren.”

Ministers Crevits en Brouns botsen op een complete blokkering van federaal minister Dermagne

RONSE: VLAAMS

AXEL

Afgelopen week maakte u bekend dat 26 procent van de langdurig zieken twee jaar na de opstart van het begeleidingsproject opnieuw aan de slag gaat. U wil meer ambitie.

“We spreken altijd over uitkeringsgerechtigde werkzoekenden. Maar de grootste groep inactieven die voltijds betaald worden, zijn de langdurig zieken. Dat gaat over meer dan 500.000 mensen in België. Daar zitten mensen tussen die heel goede redenen hebben om thuis te zitten, maar er zitten ook mensen bij die, mits wat aanpassing, perfect in staat zouden moeten kunnen zijn om opnieuw aan de slag te gaan.”

Los van de sociale fraude die ACVvoorzitter Marc Leemans zou gaan plegen, schort er toch heel wat met het SWT-systeem? Moet dat systeem niet afgeschaft worden?

“Absoluut. Al vind ik uitdoven een beter woord dan afschaffen: mensen aan wie het SWT is toegekend, moeten dat niet verliezen, ook al ben ik tegen het systeem. Maar gezien de huidige arbeidsmarkt, vind ik het SWT onverantwoord.”

Als amper 1,8 procent van de SWT’ers vorig jaar een sollicitatieopdracht kreeg, ligt het dan ook niet aan de bevoegde instantie, met name de VDAB?

“Ik ben enorm kritisch voor de VDAB, maar door wie wordt die bestuurd? Door de sociale partners: Voka en Unizo, maar ook het ACV en het ABVV. (De raad van bestuur van de VDAB is paritair samengesteld door werkgeversorganisaties en vakbonden, red.) Het ABVV heeft enkele maanden geleden de ‘zure prijs’ uitgereikt aan de VDAB, omdat ze durfden om vacatures uit te sturen naar SWT’ers. De

Als een werkloze niet wil meewerken of passende jobs weigert, kan een sanctie volgen. Maar als de VDAB te weinig doet, schort er toch iets aan de werking?

“De VDAB moet daar echt wel een werkpunt van maken. Zij zijn de poortwachter van onze sociale zekerheid: zij moeten aan de burger garanderen dat hun sociale bijdragen enkel gaan naar mensen die om zeer onfortuinlijke redenen niet kunnen werken. Maar het is wel zo dat de federale regering het de VDAB niet makkelijk maakt.”

Het asymmetrisch arbeidsmarktbeleid, dat in het federale regeerakkoord staat, zou een oplossing kunnen zijn. Verwijt u Open Vld en cd&v dat ze dat er op federaal niet door kunnen of willen duwen?

“Eigenlijk verwijt ik hen dat niet. Ik heb deze legislatuur twee ministers van Werk ondervraagd over dat asymmetrisch arbeidsmarktbeleid. Bij minister Crevits zag je hoe ze week na week, eerst op z’n cd&v’s, maar later heel duidelijk, kwam vertellen hoe ontevreden ze was. En op het einde van haar ministerschap van Werk was ze snoeihard en zei ze: ‘Van die Dermagne krijg ik niks, nougatbollen gedaan.’ Ik geloof dus dat zij en later Jo Brouns écht wel op tafel hebben geslagen, maar op een complete blokkering van federaal minister Dermagne (PS) zijn gebotst.”

Kan Vlaanderen vanuit zijn eigen parlement of regering niet meer druk zetten?

“We zetten stappen met onder andere de ‘jobbonus’, maar de echte bevoegdheden zitten nog steeds federaal. Als het aan mij lag, hadden we al lang een belangenconflict ingediend. Want wat federaal nu doet, is echt wel een atoombom op onze welvaart.”

Wat federaal nu doet, is een atoombom voor onze welvaart

Er wordt soms cynisch gedaan over de N-VA, die zijn partijprogramma zou laten schrijven door werkgeversorganisaties. Als een voormalig regionaal directeur van Unizo de ‘leading man’ op werk en ondernemersgerelateerde thema’s is, is dat misschien wel terecht?

“Ik vind niet dat die kritiek terecht is. Er is in het veld heel wat veranderd. Waar ik wél nog heel sterk in geloof, is de rol van professionele ondernemersorganisaties, zoals Agoria voor de technologische sector, Essenscia voor de chemiesector, Fevia voor de voedingssector.”

“Ik geloof niet meer zo in de rol van interprofessionele ondernemersorganisaties zoals Unizo of Voka. Die zijn hun rol een beetje kwijtgespeeld aan ‘influencers’ à la Geert Noels, Ivan Van de Cloot, Stijn

Baert… Anderzijds ook bijvoorbeeld aan de Vlerick Business School: het samenbrengen van verschillende ondernemers gebeurt steeds vaker daar.”

Het sociaal overleg tussen vakbonden en werkgeversorganisaties, waarop heel wat beleid gebaseerd is, is dus niet meer van deze tijd?

“Ik ben zelf voorstander van vakbonden: belangen van werknemers moeten verdedigd worden en er zijn nog wantoestanden, denk maar aan bijvoorbeeld Borealis. Maar ik geloof veel meer in een soort hybride organisatie die zowel de belangen van ondernemers als werknemers verdedigt.”

U startte zelf een privéonderneming met Elisabeth Meuleman (Groen) en Pieter Marechal (cd&v). Sixie probeert 60-plussers aan een job te helpen en werkt met tijdelijke opdrachten bij bedrijven en publieke besturen. Werkt dat?

“Ik was het beu om iedere keer in het parlement te moeten horen dat 60-plussers op de arbeidsmarkt een moeilijk verhaal bleven. Mijn mama en haar vriendinnen zaten in die zone, en ik dacht: ‘Die hebben verdorie nog veel potentieel.’ Daarom dachten we: als we het niet via het parlement kunnen doen, gaan we het gewoon zelf regelen. Intussen hebben zich al 1.300 mensen die op pensioen zijn ingeschreven, waarvan er nu al een 140-tal aan de slag zijn.”

Is het niet moeilijk om elkaar in het parlement te moeten bekampen en tegelijkertijd samen een onderneming te besturen?

“Ideologisch zijn Elisabeth en ik elkaars tegenpolen, maar in het parlement zitten wij in verschillende commissies, dus debatteren we zeer weinig met elkaar. We zijn vooral verbonden in ons doel om mensen die op pensioen zijn via een economisch model zonder subsidies opnieuw op de arbeidsmarkt te krijgen. En we slagen daar wonderwel in. Ik vind het trouwens ‘chapeau’ dat iemand van Groen durft tonen dat je ook met privaat ondernemerschap de wereld kan veranderen. Ik ben al aangenaam verrast over de ondernemingszin die ook in Elisabeth zit.”

U heeft een verleden binnen JONGCD&V. Waarom bent u uiteindelijk overgestapt naar N-VA?

“Ik raakte politiek geïnteresseerd toen paars in België de plak zwaaide. Stefaan de Clerck had toen in Kortrijk al voor het confederalisme gekozen. Ik schopte het tot politiek secretaris bij JONGCD&V. Dat was gelijklopend met het einde van de Volksunie. Als jongeren gingen wij redelijk hard in tegen Leterme, die al vrij snel wilde toegeven aan de Franstaligen.”

“Ik was een enorme fan van het kartel cd&v-N-VA, waarvan ik dacht dat het uiteindelijk zou oplossen tot een soort CSU. Op het moment dat ik aanvoelde dat het kartel zou splitsen, heb ik mijn lidkaart van cd&v opgestuurd en ben ik lid geworden van N-VA.”

Vindt u het jammer dat dat kartel niet is opgegaan in een bredere volkspartij?

“Ik droom daar nog altijd van. Ik denk dat daar nood aan is in Vlaanderen en ik geloof dat het er ooit nog komt. Een brede, centrumrechtse beweging die inziet dat Vlaams zelfbestuur de snelste weg is naar welvaart.”

U omschrijft zichzelf duidelijk als Vlaams-nationalist. Is het confederalisme dan voldoende?

“Is confederalisme niet al complete onafhankelijkheid? Confederalisme betekent dat we als regio beslissen wat we eventueel nog samen willen doen, dat Vlaanderen niet meer gedwongen wordt om samen te werken.”

De naam ‘België’ stoort u niet?

“Ik ben op dat vlak pragmatisch. Als die term onze Vlaamse ondernemers en onze Vlaamse economie kan vooruithelpen, moeten we die term opportunistisch blijven gebruiken. Ik ben vooral voor een vrij Vlaanderen. Alles wat kan dienen om dat vrije Vlaanderen te doen groeien, te versterken en te doen bloeien, moeten we gebruiken.”

Van de federale regering komt het niet, dus kan de Vlaamse regering of het Vlaams Parlement niet al meer doen om meer autonomie te krijgen? Ik wil de term vechtfederalisme niet gebruiken, maar kunnen de hakken niet wat meer in het zand gezet worden? U haalde daarnet zelf al belangenconflicten aan.

“Ik denk dat we de hakken wel in het zand zetten. Denk aan de gascentrales, de artsenquota… We doen wat we kunnen, maar je moet ook realistisch zijn en zien dat we met twee partijen in een coalitie zitten die federaal meebesturen. Of er nog meer kan? Uiteraard. Belangenconflicten, noem maar op: ik denk dat we daar geen schroom voor mogen hebben.”

WANNES NEUKERMANS

“Als het aan mij lag, hadden we al lang een belangenconflict ingediend”

Ik droom nog altijd van een brede, centrumrechtse volkspartij à la CSU

VLAAMSE EXPLOTEN IN DE GIRO D’ITALIA

Zaterdag 6 mei begint de Ronde van Italië, ook gekend als de Giro d’Italia, kortweg de Giro. De Giro moet enkel de Tour de France voor zich dulden als meer prestigieus. 22 dagen racen wielrenners doorheen Italië voor de felbegeerde prijs. Onze landgenoot Remco Evenepoel doet hopelijk mee voor de winst.

Het is de 106e keer dat de Giro gereden wordt. De eerste editie vond plaats in 1909. De twee grote oorlogen van de vorige eeuw hebben telkens gezorgd voor een onderbreking van 4 jaar. De wielerwedstrijd werd, net zoals zoveel andere, georganiseerd door een krant die zo de verkoop wat wilde promoten. De bekende La Gazetta dello Sport lag hier aan de basis van de Italiaanse ronde en is op die manier ook verantwoordelijk voor de opvallende kleur van de leiderstrui.

Men keek hiervoor af bij buurland Frankrijk. De Tour de France introduceerde het concept van de leiderstrui in 1919, waarbij de gele kleur werd gekozen omdat het de kleur was van het papier waarop de organiserende krant, L'Auto, was gedrukt. In 1931 volgde de Giro dit voorbeeld en de leider van het algemeen klassement begon een roze trui te dragen, de Maglia Rosa. Dit naar het kleur van het krantenpapier van La Gazetta dello Sport. Vandaag wordt de Giro gerund door RCS Sport, een sporten mediabedrijf dat meerdere evenementen organiseert, actief is in het voetbal en in het wielrennen. RSC Sport valt onder RCS MediaGroup, waar ook La Gazetta deel van is. Oorspronkelijk was de Giro voor en door Italianen, maar naarmate de wedstrijd meer bekendheid en populariteit kon verwerven, werd de koers verlengd en breidde het peloton zich uit van voornamelijk Italiaanse deelnemers naar renners van over de hele wereld.

Eerste buitenlander

Na de Eerste Wereldoorlog passeerde de wedstrijd door het verwoeste Noord-Italië; organisatorisch was dat niet evident. Costante Girardengo - de uiteindelijke winnaar - werd de eerste renner die de Giro van start tot finish leidde. De Vlaming Marcel Buysse uit Wontergem werd dat jaar wel de eerste buitenlander die op het podium eindigde. Buysse

werd derde in het algemeen klassement, ruim een uur langzamer dan Girardengo. In 1912 was Buysse ook al 4e geëindigd in de Tour de France en in 1914 had hij de Ronde van Vlaanderen gewonnen. De eerste buitenlander die de Giro zelf kon winnen, was de Zwitser Hugo Koblet. Hij won het algemeen klassement en het bergklassement in 1950. Een jaar later won hij ook de Ronde van Frankrijk.

Vijf keer Eddy Merckx

Alfredo Binda is de eerste renner die de Giro vijf keer kan winnen. Later deden Fausto Coppi en Eddy Merckx hem dat na. In het decennium tussen 1976 en 1985 droeg Francesco Moser de roze trui elk jaar, op twee na, maar hij won slechts één keer, in 1984, nadat hij Laurent Fignon had verslagen. De Fransman beweerde dat de organisatoren erop uit waren om hem te halen, etappes te annuleren en doelbewust helikopters voor hem te laten vliegen tijdens de beslissende afsluitende tijdrit om de enige overwinning van de Italiaan te beïnvloeden.

In 1951 was Rik Van Steenbergen er dichtbij, maar hij strandde op de tweede plek. Fiorenzo Magni won de Giro voor de derde keer.

De Giro d'Italia van 1968 kende twee belangrijke primeurs: de eerste tests voor drugsgebruik en de eerste proloog. Merckx liep er tegen de dopinglamp, maar beweert tot op heden onschuldig te zijn.

In 1977 won Michel Pollentier, uit Diksmuide. Hij reed voor het Flandria-team. Dat jaar was ook de Vlaming Freddy Maertens zeer goed bezig. Hij won 7 van de 11 eerste wedstrijden, maar door een ongeluk viel hij uit. Het jaar nadien won Johan De Muynck de Giro, nadat die er twee jaar eerder ook dichtbij zat. Zo is 1978 de laatste keer dat een Vlaming de Giro kon winnen. Hopelijk komt daar snel verandering in.

In tegenstelling tot vorig weekeinde, waar enkele gekke resultaten de eindstand enorm veranderden en menig analist verrasten, is dit weekeinde verlopen zoals te voorspellen was.

In de beker maakte Antwerp de torenhoge favorietenrol tegen KV Mechelen waar. The Great Old won na een wat lauwe wedstrijd. Gelukkig zorgden de vele meegereisde fans voor wat sfeer en gezelligheid, want de kansen waren schaars. De 1-0 kwam er na een strafschop, terecht gefloten overigens. Vincent Janssen scoorde de belangrijke goal. Twee keer zelfs, want de scheidsrechter liet hem de eerste poging herdoen.

De tweede helft begon beter, met een vinniger Antwerp dat wat scherpe kansen kon afdwingen, maar de bevrijdende 2-0 kwam er pas 10 minuten voor affluiten. Er kwam bijna een derde doelpunt door een owngoal bij Mechelen, maar dat bleef Malinois bespaard. Antwerp won zo verdiend de beker, de vierde in de clubgeschiedenis, en de eerste Belgische prijs voor Van Bommel en voor Alderweireld. Antwerp mag blijven hopen op de dubbel.

BRUGGE OUT

Maar dat wordt niet evident, want Brugge kon KRC Genk niet pijn doen in de competitie. Nochtans begon blauw-zwart goed en scoorde Vanacken de 0-1 binnen de eerste tien minuten. Brugge en Genk lieten zich gelden en het was een felle wedstrijd met kansen voor beide ploegen. Het was niet het slappe Genk van de jongste weken, maar een herboren ploeg.

In minuut 19 scoorde Munoz de gelijkmaker na defensieve zwakte bij Club. Daarna nam de felheid het over van het voetbal en waren er vooral discussies en overtredingen. Het aantal kansen zakte. Maar waar Genk de laatste wedstrijden zich wat verloor in dergelijke omstandigheden, rechtte het nu de rug en voetbalde het zich uit de problemen, of toch in de tweede helft. Na 56 minuten kopte McKenzie binnen op aangeven van Trésor. Paintsil legden 7 minuten voor het einde de finale score vast, nadat die enkele minuten eerder een goal zag afgekeurd worden voor buitenspel.

Brugge mag zo de hoop op een comeback al direct begraven en Genk ziet zich wat uitlopen op Union en Antwerp, die woensdag tegen elkaar moeten spelen.

WAAR OP TE LETTEN IN DE RONDE VAN ITALIË

Nu de voorjaarsklassiekers gepasseerd zijn, beginnen de grote rondes. Adam Yates won alvast de Ronde van Romandië, een van de belangrijkste voorbereidingswedstrijden, maar wat kunnen we nog verwachten?

Deze editie zal beginnen in Italië zelf, nadat er vorig jaar voor Hongarije werd geopteerd. In de Abruzzen, centraal gelegen in Italië, gaat men van start met een tijdrit van Fossacesia Marina naar Ortona. Er zijn in totaal drie tijdritten, samen goed voor 73 kilometer, Met op de voorlaatste dag een die serieus zal pijn doen aan de kuiten. Slechts 18,6 kilometer, maar bergop. Vanaf de voet van de klim gaat de weg 5 kilometer lang met ruim 15 procent omhoog. De laatste 7,3 kilometer is dat nog 12,1 procent. Op het einde van een grote ronde zal zo’n brutale tijdrit wel eens voor vonken kunnen zorgen in het klassement. De vierde etappe zal trouwens ook al een stevige klim kennen, met de Colle Molella.

SPRINTERS

Sprinters mogen vooral uitkijken naar de tweede week. Etappes 10, 11 en 12 lenen zich hier uitstekend voor. De 13e is dan weer wat klimmend en in Zwitserland, maar rit 14 zou opnieuw kunnen eindigen met een sprint. Etappe 15 is een soort Ronde van Lombardije in de Giro, waarbij de laatste 3 kilometer een afdaling is, en dus ook wel wat snelheid zal bevatten.

KLIMMERS

Week drie zal dan weer, traditiegetrouw in de Giro, bergachtig zijn. Vooral de 16e etappe wordt zwaar, met 5.600 hoogtemeters en een finale op de Monte Bondone, een klim van ongeveer 20 kilometer. De slotetappe wordt een circuitrace in Rome. De finish bevindt zich op de Via dei Fori Imperiali. Hier zullen de sprinters zich normaal gezien nog een laatste keer tonen.

De Giro zal in totaal 51.400 hoogtemeters kennen, verspreid over 3470,2 kilometer met 47 gecategoriseerde beklimmingen. Er zijn in totaal 21 etappes en 2 rustdagen. Remco Evenepoel en Primoz Roglic zijn de twee topfavorieten voor de eindwinst, analoog aan de Ronde van Catalonië, gewonnen door de Sloveen, met amper 6 seconden voorsprong op de Vlaming, terwijl de rest van het peloton ver achter reed. Kenners geven deze keer Evenepoel het voordeel, maar de prijzen worden pas uitgedeeld aan de eindmeet.

KV Mechelen v Royal Antwerp FC - Belgian Croky Cup Final 2023

©

Succession De koningen van deze tijd

Met het vertrek van Tucker Carlson bij Fox News komt zijn voormalige baas, de machtige AustralischAmerikaanse mediamagnaat Rupert Murdoch, opnieuw in de schijnwerpers. Toevallig kan men op dit eigenste ogenblik op Streamz een magistrale reeks bekijken die losjes gebaseerd is op het leven van de illustere zakenman: de satirische dramaserie ‘Succession’.

80ste verjaardag lijdt hij aan een beroerte, waarna de jacht op zijn positie geopend lijkt en zijn familieleden wedijveren om zijn opvolger te kunnen worden.

Wordt het kroonprins Kendall Roy (Jeremy Strong), die de theorie van het zakendoen goed onder de knie heeft, maar er in sociale situaties vaak een potje van maakt en bovendien worstelt met een drugsverslaving? Wordt het de kinderachtige Roman Roy (Kieran Culkin) die zichzelf niet zo serieus neemt en ook niet lijkt te willen dat anderen dat doen? Of wordt het misschien onverwacht Siobhan Roy (Sarah Snook), de enige dochter, een spindoctor die werkt voor de linkse politieke aartsvijanden van het Roy-imperium?

En wat doet de excentrieke Connor Roy (Alan Ruck), de oudste zoon van Logan die zijn dagen slijt op zijn landgoed in New Mexico met het maken van een podcast over Napoleon en eraan denkt om een libertarische presidentskandidaat te worden? Of Greg Hirsch (Nicholas Braun), het sullige maar heerlijk machiavellistische neefje van Logan? Of slijmbal Tom Wambsgans (Matthew Macfadyen), de echtgenoot van Siobhan die aan de lopende band door haar bedrogen wordt? En dan hebben we het nog niet gehad over de tientallen andere kleurrijke personages die Succession rijk is.

Macht

De geruchtenmolen draaide overuren na het plotse ontslag van de populaire televisiepresentator Tucker Carlson bij de conservatieve Amerikaanse nieuwszender Fox News. Tucker, niet vies van enige controverse, was niet aan zijn proefstuk toe en had al meerdere boycotpogingen overleefd. Wat had hem de das omgedaan?

Rupert Murdoch

“Het ontslag van Tucker Carlson kan een schok zijn, maar het volgt een consistent patroon van Rupert Murdoch over vele decennia”, schrijft journalist Yashar Ali op Twitter. “Hij geeft mensen heel, heel veel speelruimte. En dan wordt hij op een dag wakker en besluit dat hij het gehad heeft. Het is bijna altijd een schok voor degenen aan de ontvangende kant.”

“Problemen die Rupert heeft met talent, zaken die normaal iemand ontslagen zouden doen worden, worden toegevoegd aan zijn lange lijst van grieven: alles van beschuldigingen van wangedrag tot momenten waarop hij zich ergerde aan de presentator en persoonlijke interacties die hij niet waardeerde”, gaat Ali verder. “Dan, ineens, heeft hij het gehad.”

“Hij doet dingen wanneer hij ze wil doen en wanneer hij zijn grens bereikt, ontslaat hij de persoon. Niemand wordt

BOEK

gespaard van deze kant van Murdoch, ook zijn vrouw en kinderen niet. Boycots werken niet bij Rupert Murdoch. Hij weigert te buigen voor druk van buitenaf. Ze hebben vaak het tegenovergestelde effect.”

Rupert Murdoch, voor wie het niet weet, is de mediamagnaat achter Fox News… en The Sun, The Times, The Wall Street Journal, de New York Post, Sky News en uitgeverij HarperCollins (en nog honderden andere nieuwsmedia en uitgeverijen). Hij is een titaan, een van de rijkste mensen ter wereld, maar ook berucht: hij wordt ervan beschuldigd buitensporige politieke invloed te hebben en een grote rol gespeeld te hebben in de verkiezing van Trump en de Brexit. Hij en zijn bedrijven kwamen bovendien meermaals in het vizier van het gerecht wegens onethische of illegale praktijken.

Wie wordt de opvolger?

Voor wie de omschrijving van Murdoch door Yashar Ali een belletje doet rinkelen na het bekijken van de HBO-succesreeks Succession: dat is geen toeval. Het personage van Logan Roy is in belangrijke mate op Murdoch gebaseerd. De in Schotland geboren Logan Roy staat net als Murdoch aan het hoofd van een wereldwijd media-imperium en bezit daarnaast pretparken en een cruisemaatschappij. Op zijn

Twaalf incorrecte verhalen

Een dystopie is een samenleving met dergelijk onaangename kenmerken dat niemand erin wil leven. Een bekend voorbeeld is George Orwells ‘1984’, maar ook de film ‘V for Vendetta’ valt onder die categorie. Men projecteert een politieke toekomst waartegen men wil waarschuwen, bijvoorbeeld een wereld beheerst door robots of computers. Het zal u niet verbazen dat ook de vrees voor totalitaire regimes vele auteurs heeft geïnspireerd. Zo ook Sylvain Ephimenco in zijn nieuwste roman.

De auteur behoeft een korte introductie. Geboren in Algerije (1956) als ‘pied noir’ (Fransman die Algerije is ontvlucht na de bloedige onafhankelijkheidsoorlog in de jaren ’60), belandt hij in Nederland voor de linkse krant Libération. Hij combineert later het schrijven van romans met columns voor een handvol Nederlandse media. Daarin laat hij zich kritisch uit over de massa-immigratie en de invloed van de Europese Unie op de Nederlandse samenleving. De maatschappelijke ontwikkelingen van de voorbije jaren hebben zijn ogen verder geopend voor de totalitaire trekken van de huidige cancelcultuur.

De laatste boer

Ephimenco neemt de lezer via twaalf kortverhalen mee in zijn kwaadste nachtmerries, die fantasie en een visionaire toekomstkijk op originele wijze met elkaar vermengen. Net zoals een cartoonist belicht hij de foute evoluties in Nederland en vergroot ze uit. Zoals een spiegelpaleis op de kermis. Maar de waanzin zegeviert vandaag in die mate, dat de werkelijkheid vaak de rijkste verbeelding van de auteur overtreft. In die zin houdt hij ons simpelweg een spiegel voor. De lezer moet enkel het lef heb-

ben te durven kijken en zijn conclusies te trekken.

“De laatste Nederlandse boer had zojuist zijn Nederlandse boerenerf verlaten. Guus was het ultieme puzzelstuk dat de boerenexodus compleet maakte, en dat besefte hij maar al te goed. Hij keek in een reflex naar de spijl, aan de rechter zijde van de cabine. Intact. Het was een zonnige ochtend. Onder het verblindende zonlicht, glom de motorkap van zijn John Deere. ‘Guus, de laatste boer’, zoals hij later in de geschiedenisboeken zou heten, trapte diep op het pedaal en reed met hoge snelheid de N337 op.” Met deze slotalinea van het eerste kortverhaal grijpt Ephimenco de lezer meteen naar de keel.

Geen zeemzoeterig proza, maar de bittere gevolgen van het huidige beleid. De Nederlandse kiezer heeft op de recente verkiezingsdag krachtig laten blijken hoe hij denkt over het Haagse stikstofbeleid. Het volk schaart zich dus solidair achter de getergde landbouwer. Zal dit signaal de koppige premier Rutte en zeloten als Sigrid Kaag tot andere ideeën brengen? Het zou niet de eerste keer zijn dat de regering snoeihard haar verkiezingsbeloftes en uitspraken over verzoening naar de vuilnisbak verwijst.

Allen moeten ze afrekenen met de alomtegenwoordige aanwezigheid en onbuigzaamheid van één man: Logan. Hoeveel zijn kinderen ook konkelfoezen of wat ze ook bekokstoven aan het hof van koning Logan, om hem kunnen ze nooit heen. Succession gaat over macht, echte macht. Soeverein is hij die beslist.

Succession verkent op magistrale wijze de complexiteit en veelzijdigheid van zijn personages. De leden van de Roy-dynastie zijn geen eendimensionale kartonnen figuren, maar mensen van vlees en bloed met een breed scala aan karaktertrekken, eigenaardigheden en emoties. Zelfs de minst aangename figuren worden sympathiek. We krijgen een inkijk in de gevoelige kant van de (schijnbaar) meest stoïcijnse figuren, zonder melodramatisch te worden.

De reeks is niet makkelijk in één genre onder te brengen. Het is een drama, maar ook een donkere komedie en bijtende satire. De dialogen zijn vlijmscherp en bijwijlen hilarisch. Het komische aspect is niet zo verrassend als je weet dat Succession uit de koker komt van Jesse Armstrong, een van de bedenkers van de hilarische Britse komedie ‘Peep Show’. Hij schreef ook (mee) aan briljante satires als ‘Four Lions’ en ‘The Thick of It’. Een meester in zijn vak dus.

Het camerawerk in Succession is subtieler dan het kenmerkende eerstepersoonsperspectief van Peep Show: in de HBO-reeks is de kijker een voyeur die door het sleutelgat meekijkt naar de excessen van de superrijken, de echte koningen van deze tijd, en hun dysfunctionele hofhouding.

Ciszwarte versus transzwarte

Op de vleugels van Ephimenco over schouwen we ‘gecancelde’ auteurs die hun dagen in isolement doorbrengen en een losgeslagen justitie die actief ‘foute’ ge dachten uit heden en verleden vervolgt.

Subtieler dan Robespierres guillotine, mili euvriendelijker dan CO2 vinden de monopolisten van het grote ge lijk een manier om dissidente stemmen te smoren. Woke scherprechters hebben goed opgelet hoe autoritaire regimes regeerden. Berufsverbot en doodsbedreigingen voor koks die omwille van de goesting eens een sappig stukje vlees aanbieden op hun cu linaire pagina. Zelfcensuur als ultieme wa pen om de ‘pensée unique’ te bestendigen.

Wijze woorden sijpelen doorheen de novellen door. Zo bijvoorbeeld bij die ene ontmoeting op de tram in Rotterdam waar de ‘Vader des Vaderlands’ rake zaken wist te vertellen over immigratie en racisme. Misschien nog het meest zinderen de woorden na van een ‘ciszwarte’ (lees: een zwarte die zich ook als zwarte identificeert) tegen een ‘transzwarte’ (lees: een blanke activist die zich als zwarte wil gedragen): “Jij, jullie, de transdinges, hebben geen Nelson Mandela nodig. Ach man, jullie hebben Mozart, Shakespeare, moeder Theresa, Michelangelo en wie allemaal nog meer. Jullie zelfhaat, opgezweept door zogenaamde wakkere luiden, is volkomen misplaatst. Die zelfkastijding is een constructie van zieke geesten die er een ideologie van hebben gemaakt. Een kunstmatige en miserabele ideologie. Jij, manne-

tje transding bent hartstikke wit, blank zelfs, en, nogmaals, dat blijf je tot je laatste snik. Doe er iets mee. (…) Get a life, man!” Wie het boek neerlegt, weet niet of hij een glimlach op zijn gezicht moet toveren of een traan wil plengen. Ironie en spot wedijveren met bittere ernst. Het is sowieso een bijzondere en beklijvende aanpak van de schrijver om de huidige politieke dwangcultuur onder woorden te brengen.

PIETER VANDERMOERE

Sylvain Ephimenco, ‘Twaalf incorrecte verhalen’, 2023, Ezo Wolf, 256 p., 22,95 euro, ISBN 9789083248363

Rupert Murdoch in 2013

Een depot vol vrijgevochten kunst

LEZERSBRIEVEN

HET IS GELUKT!

Pallieterke, Het is gelukt! In alle banken zetelen politici, maar als het fout loopt zoals in 2008, beweren ze dat het hun sector niet is en zij niet verantwoordelijk kunnen worden gehouden voor ‘faillissementen’. In de jaren zeventig van de vorige eeuw moesten we onze handtekening zetten als de bank ons kosten wilde aanrekenen. Vandaag moeten we zélf aan spaarbanken betalen om er ons eigen geld te mogen deponeren. Straks hebben de burgers niets meer, maar volgens Klaus Schwab van het World Economic Forum (WEF) en zijn politieke vriendjes zullen wij dan ‘gelukkig’ zijn. In Noord-Korea is Kim Jong-un eveneens ‘de overheid’.

Marc Bertrand, Edegem

HET NIVEAU VAN DE BELGISCHE POLITIEK

Pallieterke, Wanneer een zekere S.S. nogal gratuit de beschuldiging ‘nazi’ bezigt, is het ‘Snel Schlutz’.

Daniël Goes, Oostende

die soort politiek? Opnieuw een illustratie van de gekende spreuk: “Luister naar mijn woorden, maar kijk niet naar mijn daden.”

Jan Gunst, Gent

GEZINSHERENIGING

Pallieterke, Gezinshereniging is veruit de grootste vorm van legale immigratie, die automatisch leidt naar de Belgische nationaliteit. Turken en Marokkanen bijvoorbeeld, die in ons land verblijven en de dubbele nationaliteit hebben, sturen hun kinderen, zodra ze meerderjarig zijn, naar hun land van herkomst om daar een huwelijk aan te gaan. De bedoeling is om via gezinshereniging hun partner te kunnen laten overkomen. Ik stel voor om deze onuitputtelijke vorm van immigratie onmiddellijk te stoppen door enkel nog gezinshereniging toe te staan voor personen die enkel over de Belgische nationaliteit beschikken. Dat moet mogelijk zijn aangezien bijvoorbeeld Denemarken van de Europese Unie zijn eigen migratiebeleid mag voeren, zonder rekening te moeten houden met de Europese regelgeving daaromtrent.

Enkele dagen nadat The Phoebus Foundation, de kunststichting van Fernand Huts, voor bijna vijf miljoen euro het dinosaurusskelet van een T-Rex had gekocht, opende het Cobra-depot dat aansluit bij de HeadquARTers van Kantoen Natie in de Van Aerdtstraat in Antwerpen. De Cobra-collectie van The Phoebus Foundation is een van de troetelkinderen van Karine Van den Heuvel, de echtgenote van Fernand Huts. Zij is ook de grondlegger van de unieke verzameling koptisch textiel, dat al een museum kreeg in de HeadquARTers, en van de collectie Latijns-Amerikaanse kunst waar later misschien nog een museum voor wordt gebouwd.

Rebellen

Cobra werd opgericht in 1948 door een groep rebelse kunstenaars uit ons land, Denemarken en Nederland. Als naam voor hun beweging kozen ze een acroniem voor hun hoofdsteden (in het Frans): Kopenhagen, Brussel, Amsterdam. De bonte bende rekende af met het negentiende-eeuwse burgerideaal, ze verwierpen de dominante kunststromingen van hun tijd. Alles moest op de schop. Cobra-kunstenaars kozen voor anarchie, spontaniteit en rabiaat verzet tegen elke vorm van autoriteit. Armoede was hun deel, maar dat kon hun tomeloze, jeugdige energie niet blussen. Cobra-kunst is spontaan zoals bij kinderen en geesteszieken, ongekunsteld en primitief zoals volks- en etnische kunst. Cobra brengt kunst waar je blij van wordt, al gold dat in die tijd niet voor iedereen. Het schandaal was groot toen Cobra-kunstenaars in november 1949 werden uitgenodigd voor een tentoonstelling in een eerbiedwaardige instelling als het Stedelijk Museum Amsterdam. “Knoeiers, kladders en verlakkers”, schold de goegemeente.

De Cobra-beweging was intens, maar kort van duur. Ze ontbond zichzelf in 1951. Ondertussen heeft Cobra een plaats verworven in de canon van de kunstgeschiedenis. Ze is te vinden in nagenoeg alle gerenommeerde musea voor moderne kunst en ook in de belangrijkste privéverzamelingen, zoals die van The Phoebus Foundation.

Bloemlezing

Het Cobra-depot telt drie verdiepingen: een hoge gelijkvloerse verdieping, een minder hoge eerste verdieping en een lage zolder. Open vloerdelen zorgen voor licht en mooie doorkijken. Wat we te zien krijgen, is een schitterende bloemlezing Cobra-kunst van uitstekende kwaliteit. De sterkhouders van de beweging zijn present: de Deen Asger Jorn, de Belg Christian Dotremont en de Nederlander Constant Nieuwenhuijs. Karel Appel is terecht prominent aanwezig, naast Pierre Alechinsky en Corneille. Van die drie kunstenaars heeft The Phoebus Foundation heel wat werken in huis. Rondom de voortrekkers was een grotere groep ‘volgers’ actief en ook die zijn present. Bij de schilderijen aan de muren zijn

er rekken die geopend kunnen worden en die gevuld zijn met uiteenlopende, sprekende werken.

In het Cobra-depot ervaren we de veelzijdigheid van de kunstenaarsgroep in het beoefenen van verschillende disciplines: schilderijen, tekeningen en sculpturen. De wisselwerking tussen schilders en dichters (Hugo Claus was een Cobra-lid) wordt belicht en er zijn kasten met lades die laten kennismaken met Cobra-publicaties.

Anders dan musea die encyclopedische volledigheid nastreven, is dit de collectie van een gepassioneerde verzamelaar met een kennersoog voor kwaliteit. Het is een gerichte selectie en een gedegen introductie tot de Cobra-beweging en haar beeldtaal.

MMMV

Alle informatie over het Cobra-depot: www.headquarterskatoennatie.com

TURKSE PRESIDENTSVERKIEZINGEN

Pallieterke, Vanaf 29 april vliegen de deuren open van de Trixxo Arena te Hasselt en mogen alle Turkse Belgen gaan stemmen, hoewel dat in Turkije zelf pas op 14 mei kan. Ondanks een bescheiden campagne in ons land, verwacht men een nog grotere opkomst dan vorige keer. Naar verluidt zijn de Turkse Belgen goed geïnformeerd. Ze kijken bijna allemaal naar de Turkse tv. Niet om Nederlands te leren, nochtans de taal van hun tweede vaderland, maar om op de hoogte te blijven van de Turkse inflatie of de aardbevingen die hele gebouwen lieten instorten. Op die gemanipuleerde Turkse tv laat president Erdogan geen moment voorbijgaan om te benadrukken dat een stem voor hem een religieuze stem is. Een stem voor de oppositie, daarentegen, is een stem voor de de-islamisering van Turkije. Dat laatste ligt zeer gevoelig bij de Turkse Belgen die over het algemeen religieuzer zijn dan hun landgenoten in Turkije. En dan verschijnt daar plots in het VRT-programma ‘De Afspraak’ de gewezen VUB-professor Mark Elchardus die een lans breekt om van het Suikerfeest een Belgische nationale feestdag te maken. Naar zijn gevoel mogen de Belgische Turken van twee walletjes eten. Zoiets is ons, de Belgische inboorlingen, niet gegund.

Guy Van Rysseghem, Lochristi

SPREIDSTAND

Pallieterke, Recent hoorde ik N-VA-voorzitter Bart De Wever de aanstelling van ene Dalilla Hermans als coördinator voor ‘Brugge culturele hoofdstad 2030’ krachtig afkeuren om de gekende redenen: ze brengt een woke verhaal en deed beledigende uitspraken over blanke mensen. Die afkeuring vind ik overigens heel terecht. Groot was mijn verbazing dan ook toen zijn partij in de Brugse gemeenteraad vóór die aanstelling stemde. Hoe valt zoiets te rijmen? Hoe kan men nog vertrouwen hebben in

Luc Vandeputte, Ledegem

BOEDDHISME

Pallieterke,

De kogel is door de kerk: het boeddhisme is hier in België - eindelijk - erkend. Met dank aan onze twee boeddhistische ministers Petra De Sutter en Hadja Lahbib. (Als die er hun schouders onderzetten, kan het ineens héél snel gaan!) Vanzelfsprekend staan de hindoes en de Jehova's getuigen nu ook al te trappelen van ongeduld om erkend te worden. Nog ander goed nieuws van het godsdienstige front: onze Tibetaanse monnik Giel herstelt momenteel in ons landje van een vergiftiging die hij de voorbije tien jaar heeft opgelopen in zijn klooster in Noord-India omdat ze daar nog koken in aluminium pannen. Onze Belgische ziekenhuizen zijn veel mooier dan die in India, vindt hij. Zodra hij genezen is, wil hij terug naar zijn oude, vertrouwde klooster (om er weer een aluminiumvergiftiging op te lopen, maar geen nood: over tien jaar kan hij hier weer komen ontgiften). Met een andere jonge monnik en hun leermeester mag hij daar slapen in de slaapkamer van laatstgenoemde. Volgens het vierde kloostergebod (eigenlijk een verbod) mag hij niet slapen met een vrouw. Zijn ma, Sabine, is er gerust in. Ik niet. Niet dat hij daar zo primitief leeft, hoor! Hij heeft een polshorloge (want een Boeddhist is uiteraard heel tijdsbewust, wil altijd weten hoe laat het is) en een tablet waarmee hij de sociale media afdweilt. Hij is niet alleen een volger van Boeddha en de dalai lama, maar ongetwijfeld ook van Ludivine Dedonder, onze hippe minister van Defensie, die weigert om TikTok van haar tablet te verwijderen (want uit goede Chinese bron weet ze dat TikTok ongevaarlijk is) om in contact te kunnen blijven met Waalse snotneuzen (maar ook die van andere nationaliteiten), want de verkiezingen staan voor de deur. Hun stemmen zijn toch wel belangrijker dan de veiligheid van ons Belziekske?

Een lezersbrief insturen?

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.

Constant, ‘Maanlandschap met vrolijke dieren’, 1948

Vorige week opende in Antwerpen het depot met de verzameling Cobra-kunst van The Phoebus Foundation. Het is een unieke kennismaking met prachtig werk van deze laatste authentieke bijdrage van Europa aan de moderniteit.

a een helse beschieting, waarbij kwistig gebruik werd gemaakt van gasgranaten, bestormden de mannen van het Alpenkorps, één van de elite-eenheden van het Duitse leger, in de ochtenduren van 25 april 1918 de Kemmelberg en de Lettenberg. De aangeslagen Franse verdedigers werden zonder al te veel problemen onder de voet gelopen. Alleen op de Kleine Kemmelberg werd verwoed tegenstand geboden. Tot de Duitse vlammenwerpers de laatste weerstandsnesten verkoolden. De Kemmelberg, die als gevolg van de verschroeiend intensieve artilleriebeschietingen in een mum van tijd was herschapen in een zwartgeblakerde, pokdalige etterpuist in het gemartelde landschap, moest worden prijsgegeven. Keizer Wilhelm II, die zijn hoofdkwartier in Spa had verlaten om de vorderingen van zijn troepen op het terrein in hoogsteigen persoon te observeren, reageerde enthousiast: “Die Slacht ist entschieden! Wir haben den Berg!”

Jean Giono op de Kemmelberg

geïmproviseerde lijn tussen Croix de Poperinghe en het kasteelpark Behaeghel aan de rand van het felomstreden Loker. Giono, die vanaf het najaar van 1914 gemobiliseerd was geweest, had in de loop van de oorlog als een van de weinigen van zijn oorspronkelijke compagnie de bloederige gevechten bij Les Eparges, Verdun, Noyon, Saint-Quentin, Chemin des Dames en de Kemmelberg overleefd. Alhoewel het engagement bij de Kemmelberg hem bijna fataal was geworden, want hij werd amper een paar dagen na zijn aankomst in Vlaanderen met een gifgasvergiftiging naar een veldhospitaal afgevoerd.

NOOIT IEMAND GEDOOD

EEN KLEIN MIRAKEL

Even leek het er inderdaad op dat de Duitse stoottroepen de beslissende doorbraak zouden kunnen forceren. Behalve de Kemmelberg namen de Duitsers ook wat er nog restte van het dorp Kemmel in, terwijl ten zuiden van de berg bij Dranouter ook door de geallieerde linies werd gebroken. In het noorden wisten de Duitsers zelfs door te dringen tot de beruchte Hellfire Corner aan de Meenseweg, halfweg tussen het Hooge en de stadsomwalling van Ieper. Nooit was de Duitse frontlijn zo ver opgeschoven. Ieper, waar de troepen van de keizer bijna vier bloedige jaren hun tanden op hadden stukgebeten, lag bij wijze van spreken voor het grijpen. En toen gebeurde een klein mirakel.

Wie vandaag de dag Kemmel en de gelijknamige berg bezoekt, zal aangenaam getroffen worden door de sereniteit en de rust van deze groene oase. In gesprekken met vrienden pleeg ik deze vaak te omschrijven als de parel van het Heuvelland. Precies 105 jaar geleden was dit wel even anders en was de Kemmelberg wellicht de plaats waar je het minst wilde vertoeven op deze planeet. Al enkele dagen probeerden de Duitsers via de Leievlakte, in een laatste wanhopige poging voor de komst van de Amerikanen aan het westelijke front, door te stoten naar de Kanaalhavens. Toen de Britten hen bij het FransVlaamse Hazebrouck wisten af te stoppen, verlegden ze hun opmars naar het noorden.

NOOIT IEMAND GEDOOD, OMDAT HIJ UIT VOORZORG STEEDS ZIJN

GEWEER ONKLAAR HAD GEMAAKT…

Met een uiterste krachtinspanning en ondanks de enorme verliezen wisten de Fransen en de Britten de Duitsers bij de Scherpenberg en de Rodeberg een halt toe te roepen. In de rokende puinhopen van Loker werd verbitterd met dolken en handgranaten lijf-aan-lijf gevochten om elke vierkante meter, maar er kon nog nauwelijks worden gevorderd. De volgende dagen bleven de gevechten weliswaar aanhouden, maar de hardnekkigheid en het elan van de eerste aanval waren stilaan verdwenen. Uiteindelijk zat er voor de Duitsers niets anders op dan op 29 april het offensief af te blazen. Ieper en mogelijk ook de geallieerde eindoverwinning werden gered door een paar West-Vlaamse heuvels.

DICHTER, AUTEUR EN ‘POILU’ IN DE INFANTERIE

Een van de Franse militairen die er in de nasleep van deze slag, vanaf 4 mei 1918, bij was, was de helaas in ons land veel te weinig gelezen Jean Giono (18951970). Hij begon kort na de Grote Oorlog gedichten te publiceren en later ook boeken waarin hij de kracht van de natuur omhelsde en de lof zong van zijn Provençaalse platteland. In het verschrikkelijke voorjaar van 1918 was Giono een simpele ‘poilu’ (bebaarde, nvdr) in de 6e compagnie van het Tweede Bataljon van het 140e Régiment d' Infanterie. Dit regiment bezette een

Het onmenselijke leed en het gruwelijke geweld dat hij vier jaar aan den lijve had ondervonden hadden er niet alleen diep ingehakt, maar hem ook gestaald in zijn pacifisme. In zijn in 1937 verschenen ‘Réfus d’obéissance’ legde hij een opmerkelijke getuigenis af toen hij beweerde er 100 procent zeker van te zijn dat hij in al die jaren nooit iemand had gedood, omdat hij uit voorzorg steeds zijn geweer onklaar had gemaakt… De oorlog bleef voor de getraumatiseerde schrijver tot aan zijn overlijden zijn onzichtbare, maar zéér aanwezige metgezel, zijn dagelijkse ‘compagnon de route’ zoals hij zelf ooit schreef: “Ik kan de oorlog niet vergeten, ik zou het graag willen, soms denk ik er twee of drie dagen niet aan, en dan plotseling zie of hoor ik het weer, ik ruik het, voel het weer aan den lijve, en dan ben ik bang (…) De verschrikking van die vier jaar is in mijn geheugen gegrift…”

Over de Kemmelberg schreef hij: “Daar verderop rookt de Kemmelberg als een actieve vulkaan. Ze lopen langs een weg afgezoomd met wilgen. Een nieuwe aarde met bomen, gras, wilgen, die in deze aprilmaand al door de lente zijn aangeraakt, vriendelijke knoppen gaan voor ons open. Kogels slaan tegen de takken; het frisse groen is helemaal beschadigd; losgerukte brokken aarde liggen te trillen; de akkers bloeden…

DOOR ZIJN DIENSTWEIGERING IN 1939 BESCHOUWDEN VELEN HEM ALS

LANDVERRADER

Vluchten granaten komen voorbij, slaan in, ontploffen, rukken takken af, brullen onder de grond, ploegen zich zwaar de modder in, draaien als tollen om hun as en blijven liggen. Bij elke knal bukken we. De maaier loopt in de vlakte en de wind van de zeis blaast door zijn haar…”

OP DE ZWARTE LIJST

Zijn pacifistische engagement werd hem niet in dank afgenomen en door zijn dienstweigering in 1939 beschouwden velen hem als landverrader. Het leverde hem een celstraf op. Tijdens de Tweede Wereldoorlog bleef hij neutraal, maar een artikel over hem in het Duitse propagandamagazine ‘Signal’ en een paar bijdragen aan het collaboratietijdschrift ‘La Gerbe’ braken hem zuur op en hij belandde opnieuw van oktober 1944 tot januari 1945 in de cel. Hij werd nooit officieel in staat van beschuldiging gesteld. Dat had hij wellicht ten dele te danken aan het feit dat hij tijdens de oorlog onderdak had gegeven aan artiesten die op de vlucht waren voor het nationaalsocialistische regime zoals Lou Ernst, de partner van Max Ernst. Toch verscheen zijn naam op de zwarte lijst van ‘verbrande’ auteurs, waardoor Giono een tijdlang noodgedwongen in intellectuele ballingschap verdween en hij pas in 1947 opnieuw mocht publiceren.

n Portret van Jean Giono in 1937 door Eugène Martel

n Jean Giono in het russisch uniform van zijn vriend Kossiakov

De keuze van De Croo is duidelijk

Vorig jaar in oktober 2020 nam Jürgen Vanpraet ontslag als adjunct-directeur Institutionele Hervormingen. Daarvoor was hij bevoegd op het kabinet van minister Annelies Verlinden voor de voorbereiding van de volgende staatshervorming die er na de verkiezingen van 2024 moet komen.

Jürgen Vanpraet gaf er de brui aan omdat de Franstalige partijen elk gesprek blokkeerden. Zo zei hij in een interview: “Zij stellen zich op als een Franstalig blok en spreken hun veto uit tegenover een staatshervorming.” Nochtans is er ook een Franstalige minister bevoegd voor Institutionele Hervormingen, namelijk David Clarinval (MR).

Verlinden lanceerde in het verleden al wat voorstelletjes, maar die vielen telkens op een koude steen. Eén van haar eerste ideetjes ging over de regionalisering van de gezondheidszorg. Ondertussen zijn we meer dan een jaar verder en hebben we er verder niets meer van gehoord. Anderzijds blijft Georges-Louis Bouchez (MR) de grote pleitbezorger voor herfederalisering, wat betekent dat er bevoegdheden van de regio’s moeten terugkeren naar het Belgische niveau. Wie blokkeert?

Alleen begin ik te twijfelen aan de berichten dat het de Franstalige partijen zijn die de voorbereiding van de volgende staatshervorming blokkeren. Vorige zondag was eerste minister Alexander De Croo (Open Vld) aanwezig op de 1 meiviering van de liberalen in Blankenberge. Niet alleen stond er kreeft op het menu - het uitverkoren voedsel van de gemiddelde proletariër -, hij mocht er ook speechen. En wat hij daar wist te vertellen over de communautaire hervormingen, maakt een en ander duidelijk.

Ik citeer letterlijk uit zijn toespraak: “Laat ons dus in de eerste plaats hopen dat er geen nieuwe grote crisis komt, zoals de corona- of de energiecrisis. Die crisissen waren niet onze keuze. Maar het is wél onze keuze of ons land volgend jaar opnieuw vastloopt. En of we ons opnieuw laten gijzelen door de logica om alles te splitsen en af te breken. Alsof er één werkende mens is wiens leven vandaag beter af is omdat de dienstencheques vandaag bij de gewesten zitten in plaats van bij de federale overheid. Voor dat soort discussies hebben we in ons land de tijd niet meer. We hebben daar al veel te veel energie mee verloren.”

Glashelder

En hij vervolgt: “De volgende regering moet gewoon aan de slag. De hand aan de ploeg. Opbouwen in plaats afbreken. Dat is de fundamentele keuze de volgende jaren. Graven we onszelf opnieuw in een eindeloos rondje staatshervorming, in stilstand en blokkering? Of gaan we aan de slag en zorgen we ervoor dat er meer mensen werken, meedoen en meebouwen? Voor mij is die keuze glashelder, beste vrienden.”

U leest dat goed. Voor De Croo is de keuze duidelijk: er mag geen tijd en energie verloren gaan in een volgende staatshervorming. Hoogstens hier en daar wat prullen bijschaven, maar zeker geen grootse stappen meer. Het zijn dus niet zozeer de Franstalige partijen die de boel blokkeren, het is De Croo himself. Wat is een regeerakkoord dan nog waard? En ja, bij de man die graag het been stijfhoudt en (Vlaamse) regeringen blokkeert, Sammy Mahdi, bleef het deze keer muisstil.

Leden en sympathisanten brengen bezoek aan vernieuwd secretariaat VVB!

Afgelopen zaterdag organiseerde de Vlaamse Volksbeweging (VVB) een opendeurdag naar aanleiding van de afgeronde werkzaamheden aan haar secretariaat in de Passendalestraat in Berchem.

VVB-ondervoorzitter Michael Discart is tevreden over de opkomst.

“De vergaderzaal en winkel waren te klein”, reageert hij. “Er moesten zelfs mensen buiten gaan staan.”

De leden en sympathisanten van de Vlaamse Volksbeweging (VVB) konden afgelopen zaterdag een bezoek brengen aan de opgeknapte winkel, vergaderzaal, bibliotheek en kantoren van de organisatie in Berchem. Aan de buitengevel werd ook een nieuw spandoek aangebracht met het logo van de VVB en het opschrift “Ja! Voor Vlaanderen”. Drumband Kempenland, de enige die nog verbonden is aan de VVB, zorgde voor de muzikale begeleiding.

Ondervoorzitter Michael Discart, die dagenlang met verf en borstel in de weer is geweest om het secre-

tariaat geel-zwart te kleuren, mocht het openingslint doorknippen. “Laat de VVB groeien en bloeien”, sprak hij.

Toch wil Discart de pluimen voor de vernieuwingsoperatie niet op zijn eigen hoed steken. “Ik doe het voor de vereniging en niet voor mijn eigen ego. De vereniging moet vooruitgaan”, benadrukt hij.

Lovende reacties

De reacties waren volgens Discart lovend, zowel ter plekke als op de sociale media. “De mensen waren onder de indruk”, schetst hij. Dat

blijkt ook uit de reactie van Voorpost-kopman Luc Vermeulen. “Het mag gezegd worden: ze hebben er werk van gemaakt”, reageert hij op Facebook. “Succes, VVB! Wij rekenen op een dynamische werking.” Verder merkt Discart op dat de winkel van de VVB goed draait. Zo dragen de meeste V-politici, onder wie Vlaams minister Matthias Diependaele en Kamerlid Michael Freilich (beiden N-VA), en Vlaams Belang-voorzitter Tom Van Grieken, een Vlaamseleeuwenspeldje van de VVB. “Dat is nu eens een item dat iedereen draagt”, lacht Discart.

De doelstelling van Discart is om dit jaar af te sluiten met een stevige groei in het ledenaantal van de VVB, dat te lijden heeft gehad onder de coronacrisis.

HORIZONTAAL

A. Getal dat aangeeft hoeveel er van een bepaalde stof in je bloed zit

B. Vlug - Heersende mening

C. Oost-Vlaamse gemeente - Bouwloods

D. Bewijs van achting - Sliep licht

E. Gang van een paard - Deel van een zangkoor

F. Voormalig CD&V-premier - Flash-geheugenkaart

G. Likeursoort - Uitroep van aansporing

H. Tafelgast - Navigatiemiddel

I. Pers. vnw. - Frans vakantie-eiland nabij La Rochelle

J. Publieke gebeurtenis

K. Taai snoepgoed - Ontvingen

L. Dwaalt rond - VS - Familielid

VERTICAAL

1. Voluit grijnzend

2. Zigzaggend tegen de wind in zeilenOnderofficier

3. Grootscheepse ondernemingGevoel van eigenwaarde

4. Groot muziekfeest

5. Hoofd van het oude Venetië - Werkelijke

6. Toekomstige - Aangaande

7. Chocoladekoek met confituurBuitenaards wezen - Lidwoord

8. Modieus - Onder anderePlechtige kerkdienst

9. Boomvruchten - Deel van een circus

10. Afstompend

11.

12.

Gehucht in Haaltert - MuzieknootMaak gedwee

Meer sluimerende - Voorzetsel

KARL VAN CAMP

ANTON SCHELFAUT

Ondervoorzitter Michaël Discart

Tweet van de week

Minister van Justitie zijn in België is geen gemakkelijke opdracht. Je moet minstens een halve idioot zijn om er aan te beginnen. Gelukkig kunnen wij in België rekenen op een volledige idioot om dat alsnog in goede banen te leiden.

Vincent Van Quickenborne heeft deze dagen een zeer moeilijk dossier op zijn bureau liggen. Niet dat van die veroordeelde gewelddadige verkrachters die per ongeluk zijn vrijgelaten. Dat komt voor in de beste van de Belgische gevangenissen. En trouwens, als het niet per ongeluk is, doen ze het wel opzettelijk. Nee, het gaat om het lot van Olivier Vandecasteele. Olivier is niet zo’n heel pientere jongen. Toen hij besloot om zijn groot hart te tonen om de arme Iraniërs te gaan helpen, deed hij dat tegen het advies van Buitenlandse Zaken in. “Olivier, mijn jongen,” zeiden ze op Buitenlandse Zaken (Olivier is van een goede familie en dan zeggen ze dat zo), “indien je naar Iran gaat, gaan ze je arresteren omwille van drie keer niks, veroordelen tot tientallen jaren cel en je dan proberen uit te wisselen met Iraans crapuul dat we hier opgesloten hebben. Zou je dat wel doen?”

Olivier dacht goed na en vertrok naar Iran, waar hij tot zijn verbazing werd veroordeeld tot 40 jaar gevangenisstraf en wordt gebruikt als pion om te wisselen tegen een terrorist. Geheel volgens plan dus.

Delicate aanpak

Een goed plan is echter maar zo sterk als zijn zwakste schakel. En dan zijn we weer

naadloos bij minister Q beland. Nu is Q wel bereid om die jongen van goeden huize terug naar België te brengen en te ruilen voor een internationaal terrorist. Die zal straks dan zijn moorddadige hobby kunnen verderzetten vanuit Teheran. Dat is het probleem niet. Waarom zou het ook? Maar het is wel een hele uitdaging. Om maar één zaak te noemen: de kans dat een Belgische gevangenis de goede man, Assadolah Assadi heet hij, per ongeluk zomaar zou vrijlaten, is niet onbestaande. En wat heb je dan nog om te ruilen?

Maar het gaat ook om een secuur diplomatenspel waarbij je op ieder woord moet letten om de andere partij niet te schofferen. Altijd het juiste woord en geen woord te veel. Er staan immers mensenlevens op het spel. Iran heeft dat spel in de vingers en kondigde de ruil al min of meer aan met enige omzichtigheid. Van Quickenborne heeft het half in de vingers. In een tweet gaf hij wel blijk van enig besef over de delicaatheid van de operatie. “Zeer delicate operatie”, tweette hij. Maar hij voegde er meteen aan toe: “Bericht van een schurkenstaat. Het doel: verwarring zaaien op kap van een onschuldige landgenoot en zijn familie.” Nog even finetunen die delicaatheid, Q! Maar Olivier kreeg die dag alvast een extra toetje.

Conner Rousseau tracht

“Contact tussen politie en criminele activiteiten vermijden”

België was ook vorig weekend het grappigste land in Europa. Een internationale samenkomst van 15.000 ‘ravers’ (dat zijn mensen die graag ‘raven’) in Sint-Truiden werd door politiek en politie geen strobreed in de weg gelegd ondanks veelvuldig druggebruik en illegale activiteiten. Na hun drugspartijtje vertrokken de feestneuzen opnieuw naar huis. De Belgische overheden feliciteerden zichzelf voor goed niét geleverd werk. En de ravers? Die wuifden naar de ordediensten met een welgemeend ‘Tot volgende keer’.

De televisiebeelden hadden iets aandoenlijks. Nadat de duizenden feestneuzen beslisten dat ze genoeg hadden van hun illegaal samenzijn op het militair domein van Brustem en alleen nog een paar tientallen hun roes aan het uitslapen waren op het domein, vond het Belgisch leger dat het tijd was om in te grijpen. Met vrachtwagens werden onze jongens aangesleept om te kijken of iemand nog een aspirine van doen had en om hun domein manu militari te heroveren. Het werd een klinkende overwinning voor onze landmacht. De rest van Vlaanderen vroeg zich ondertussen af waar minister Verlinden bleef te midden van dit drugsfeest. “Ik volg de situatie op de voet”, tweette ze uiteindelijk na 36 uur en op aandringen van haar woordvoerder. Dat deed ze van op het voetbal, waar ze een heel mooie dure zonnebril voorstelde aan het brede publiek.

Minister Verlinden, hoe is dit mogelijk?

VERLINDEN: “Ik wil toch één zaak glashelder stellen. Gezien de tijdspanne voorzien in de balans tussen vrije tijd en arbeid, was dit een zeer uitzonderlijk tijdsfragment in ons kalenderjaar en waren niet zomaar de mensen en de middelen voor handen om collectieve acties te doen in het handhaven, laat staan de reparatie van een aanvaardbare status van algemeen jaarlijks samenzijn, identiek aan de status van in minder tijdsprecaire periodes. Mensen lijken dat niet te begrijpen. Onbegrijpelijk!”

U bedoelt: het was een verlengd weekend en u had gewoon geen volk genoeg?

VERLINDEN: “Zo kan u het ook stellen. Al is dat wat kort door de curve.”

Mensen zijn vooral geschokt door het feit dat een openluchtdrugsfeestje zonder problemen kon doorgaan.

VERLINDEN: “Het alternatief was geweest dat onze politiediensten met criminaliteit in contact zouden komen. Een recente bevraging heeft aangegeven dat niemand graag met criminelen in contact komt. Doe een ander niet aan wat u zelf niet graag zou hebben, denk ik dan. Criminaliteit kan zeer gewelddadig worden en zelfs buiten de wet treden. Dat is niet het soort milieu of evenement waar je als rechtgeaarde politieagent wil aangetroffen worden. Denk maar aan de implicaties voor de rest van hun carrière. Nee, we hebben zeer goed niet opgetreden. Iedereen was het daarmee eens. Had u mijn zonnebril gezien? Die helpt mij om minder hoogdravend voor de dag te komen en mijn eerder menselijke kant in het brandpunt te zetten.”

Tikje hoogdravend, maar zeer mooi. Maar riskeert u nu niet dat België een trefpunt wordt voor drugsfeestjes? Hier wordt toch niet ingegrepen.

VERLINDEN: “Ik protesteer tegen die stellingname. Ik heb tijdens de rust op Antwerp-KV Mechelen expliciet het drugsfeestje veroordeeld. Niet zomaar veroordeeld. Ik heb het ‘ten strengste’ veroordeeld. Alleen was de pers niet aanwezig op dat moment. Hoe konden die ravers dan ons standpunt horen? Ik stel wel vast dat mijn tweet, dat ik de situatie op de voet volg, mensen heeft aangezet tot vertrekken.”

De pers zat wel in Sint-Truiden.

VERLINDEN: “Oei! Alles goed met hen? Gelukkig maar. Dat was dan zeer onvoorzichtig. Zoals ik altijd zeg bij onze ordediensten: blijf daar weg, die mensen deugen niet. Volgende maand organiseer ik voor onze politie een seminarie rond het thema ‘Criminele provocatie op het publiek domein. Laat je niet vangen’.”

Het ging om een militair domein dat bezet werd, maar de eigenaars, ‘het leger’ en de federale overheid, lieten begaan. Dat begrijpt toch niemand?

VERLINDEN: “Wat wilt u dat ik doe, meneer Pallieter? Nogmaals, daar zaten criminele mensen tussen. Misschien hebben we een dienst nodig die ingrijpt bij dat soort toestanden? Maar ik zie het niet, hoor.”

MINISTER ANNELIES VERLINDEN OVER HET ILLEGALE FEESTJE IN LIMBURG