't Pallieterke van 25 mei 2023

KEERT

TERUG OVER HET KLIMAATBELEID?

DON CAMILLO EN DE OVERSTROMINGEN IN ITALIË

De politie voelt zich in de steek gelaten door de politiek. Niet alleen omdat de federale regering tijdens de begrotingsonderhandelingen in oktober vorig jaar de afgesproken loonsverhoging terugdraaide en koppelde aan een uitdoving van hun zachte eindeloopbaanregeling. Wellicht heeft het feit dat ze tegenwoordig vaker “fuck you, flik” of “extreemrechtse terrorist” horen, er ook veel mee te maken.

WAAROM DE SPAARRENTE (TE) LAAG BLIJFT

Van de beloofde nultolerantie voor geweld tegen politie komt niets in huis, in Brussel worden agenten dagelijks gewelddadig bejegend, overal heersen personeelstekorten en zelfs de simpelste basisdienstverlening is in veel gemeenten onmogelijk geworden... Je zou voor minder moedeloos worden als agent. De politievakbonden zien in Vincent Van Quickenborne de grote boeman.

De Open Vld’er lanceerde bij zijn aanstelling als minister van Justitie de richtlijn dat van zodra er sprake is van intentioneel geweld tegen politie met minstens één dag arbeidsongeschiktheid tot gevolg, de zaak niet geseponeerd mag worden en de verdachte vervolgd moet worden. In de praktijk wordt die richtlijn nog steeds niet gevolgd en wordt er met een deel van de 8.000 pv’s voor politiegeweld nog steeds niets gedaan.

Afbouw pensioenrechten

In werkelijkheid zouden er nóg meer feiten van geweld tegen politie gepleegd worden. ‘Lichte’ feiten, zoals duw- en trekwerk, worden door agenten vaak niet eens meer geregistreerd. “Ze hebben het gevoel dat Justitie er toch niets mee doet en een registratie hen alleen maar extra papierwerk oplevert”, vertelt VSOA-ondervoorzitter Vincent Houssin in een interview, iets verder in dit weekblad. “En in Brussel gooit men vrijwel elke dag molotovcocktails naar patrouillerende politiewagens. Toch halen dergelijke incidenten vaak de media niet eens.”

Vorige maand keurde de federale ministerraad de afbouw van de zogenaamde NAVAP-regeling goed. Momenteel kunnen bepaalde politieagenten vanaf 58 jaar stoppen met werken, met behoud van 75 procent van het loon. De federale rege-

ring wilde die regeling laten uitdoven. Die beslissing komt er enkele maanden nadat de federale regering tijdens het begrotingsconclaaf besloot om de beloofde loonsverhoging uit te stellen en stapsgewijs in te voeren. De loonsverhoging werd in een protocolakkoord beloofd door minister Van Quickenborne, die covoorzitter was van het onderhandelingscomité. Maar ‘Q’ ontkent dat nu. Zelfs collega-minister Annelies Verlinden gaf recent in het parlement toe dat Van Quickenborne wél ondervoorzitter van dat comité was en dat hij dus leugens verkondigt.

Verzuurde relatie

Het onvermogen van Van Quickenborne om ook maar één verzuchting van de politiediensten op te lossen, heeft ervoor gezorgd dat de relatie met Open Vld compleet verzuurd is. Op vrijwel elk evenement van de liberalen tekenen politiebonden met het nodige lawaai present om het ontslag van Van Quickenborne te eisen. In een moment van zwakte noemde voorzitter Egbert Lachaert de politiebonden daarop “extreemrechtse terroristen”. Achter de schermen vertellen verschillende kopstukken van Open Vld dat ze de politievakbonden volledig gelijk geven.

WANNES NEUKERMANS

“De bakfietsers zijn misschien wel de echte racisten”

“In Brussel wordt op dagelijkse basis geweld gepleegd tegen de politie”

Keert in Europa het gezond verstand terug over het klimaatbeleid?

Demir gooide deze week nog eens een knuppel in het hoenderhok. Ze pleit voor meer realiteitsbesef in het klimaatdebat. Ze wil dat er minder klimaatregeltjes komen en dat er meer wordt ingezet op aanpassing aan klimaatverandering.

Demir volgt daarmee een trend. Vooral enkele uitspraken van Macron wijzen erop dat de wind in Europa aan het keren is inzake de klimaatdoelstellingen. “Wij lopen, wat regelgeving betreft, voor op de Amerikanen, de Chinezen en elke andere macht in de wereld”, zei hij in een toespraak in het Elysée. Macron wil nu een pauze in de klimaatmaatregelen om de Europese industrie weer op adem te laten komen. Bij een bezoek aan een grote staalproducent in Duinkerke was hij duidelijk: “Ik heb liever fabrieken die onze Europese regels respecteren, dan steeds meer regels die er toe leiden dat we geen fabrieken meer hebben.”

Het is Macron niet ontgaan dat de plannen van Joe Biden om te investeren in groene energie in de eerste plaats protectionistisch van aard zijn: de elektrische auto's en warmtepompen moeten vooral in de VS gemaakt worden. De Amerikanen hebben zichzelf helemaal niet verbonden tot een datum voor zero-uitstoot. Buiten Europa doet trouwens niemand dat. Wij zijn de enigen die aan zelfverminking doen en dan nog gebaseerd op het uiterst twijfelachtige idee dat de EU het klimaat kan redden. Zelfs als we morgen een nuluitstoot bereiken, wordt dat op luttele jaren volledig ongedaan gemaakt door de stijging in de rest van de wereld.

Volstrekt onrealistisch

Het Duitse verzet tegen het plan van de EU om elektrische auto's te verplichten vanaf 2035 was ook een teken aan de wand. In Nederland was er het grote electorale succes van de anti-groene BBB. De plannen van de nieuwe regering in Zweden voorzien geen daling van de CO2-uitstoot, maar een stijging. Deels in stilte groeit de erkenning dat de doelstellingen om de uitstoot met 55 procent te verminderen tegen 2030 en tot nul te herleiden in 2050 volstrekt onrealistisch zijn. Valt het u trouwens op dat die jaren allemaal op een 0 eindigen? Denk vooral niet dat de streefdoelen op realistische berekeningen berusten en meer zijn dat kortzichtige beslissingen van ideologen die van klimaat het centrale project van de EU gemaakt hebben.

Klimaatexpert Roger Pielke formuleerde ooit de "IJzeren wet van het klimaatbeleid”: "Wanneer klimaatbeleid botst met beleid gericht op economische welvaart, zal het welvaartsbeleid altijd winnen." Mensen willen iets betalen voor minder uitstoot, maar ze zijn niet bereid zichzelf definitief te verarmen voor doelstellingen waarvan het nut uitzonderlijk vaag is. Als de beleidsmensen het gezond verstand niet zelf doen terugkeren, zullen de kiezers hen daarbij helpen.

JURGEN CEDER

TOOGPRAAT

LAATSTE STROHALM

DE CROO:

BELGISCH EU-VOORZITTERSCHAP IN 2024

de Vivaldi-leider richting een anti-Vlaams tegenverhaal. Dat is onderdeel van de verkiezingscampagne richting 9 juni 2024. En de eerste minister plus zijn partij zullen over zes maanden nog een versnelling hoger schakelen. Want van 1 januari tot 30 juni is België voorzitter van de Raad van de Europese Unie. Dat “Europees voorzitterschap” zoals het in de volksmond heet, zal door de premier vakkundig gebruikt worden als onderdeel van een belgicistisch electoraal verhaal.

www.palnws.be

EDITORIAAL

In de eerste helft van 2024 neemt België het EU-voorzitterschap op zich. Dat is pas over zes maanden, maar nu al weet premier Alexander De Croo (Open Vld) dat hij dit zal aangrijpen om de verkiezingscampagne rond zijn persoon te doen draaien. En het verhaal zal verkopen dat België wél goed draait. Dat zou de Vlaamse liberalen in extremis electorale winst moeten opleveren. IJdele hoop wellicht.

Kwestie van tijd voor IMF of OESO met een nieuw rapport komt dat brandhout maakt van de hoge fiscale druk in België, de zwakke begroting en de gebrekkige concurrentiekracht

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Lagesteenweg 5 bus 1, 1850 Grimbergen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net

Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

Abonnementen binnenland Abonnement buitenland:

3 maanden: 52 euro Tarieven afhankelijk van de

6 maanden: 104 euro bestemming. Alle inlichtingen

1 jaar: 208 euro op de kantoren.

Steunabo 1 jaar: 300 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend

rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Elke week op donderdag in uw krantenwinkel

Oud-hoofdredacteurs:

Bruno De Winter (1945-1955, stichter), Jan Nuyts (1955-2000), Leo Custers (2000-2010), Karl Van Camp (2010-2020)

Kernredactie:

Jurgen Ceder, Stijn Derudder (eindredacteur), Wannes Neukermans, Anton Schelfaut, Michaël Vandamme, Pieter Van Berkel (hoofdredacteur), Karl Van Camp

Verantwoordelijke uitgever: Wart Van Schel

Foto's: Belga, Photonews

Begin deze week toog eerste minister Alexander De Croo (Open Vld) naar Berlijn om er een vergadering van de Duitse Wirtschaftsrat bij te wonen. Daar verzamelden zich de belangrijkste actoren van de Duitse industrie en een aantal politici waaronder de Duitse bondskanselier Olaf Scholz. De Croo mocht er een toespraak houden. En zoals zo vaak voelt de bewoner van de Wetstraat 16 zich als een vis in het water van zodra hij de landsgrenzen oversteekt. Hij kan zich dan profileren als een staatsman, een echte Europeaan én een bekwame beleidsmaker ook al loopt in België zowat alles vierkant. In Berlijn brak De Croo een lans voor Duitse investeringen in België en pleitte hij ook voor een soort van industriedeal waarbij de bedrijven van nabij betrokken worden bij de groene economische transitie. Naar Belgische gewoonte riep hij er op tot Europese eensgezindheid en waarschuwde hij dat de Europese grootmachten als Duitsland en Frankrijk hier niet teveel cavalier seul mogen spelen. Bijvoorbeeld door het gul subsidiëren van de eigen bedrijven om de klimaattransitie gemakkelijker te maken. In de ogen van de kleine EU-landen zorgt dat voor teveel valse concurrentie.

Het ‘Europees voorzitterschap’ zoals het in de volksmond heet, zal door de premier vakkundig gebruikt worden als onderdeel van een belgicistisch electoraal verhaal

De “Ausflug” richting Berlijn van de premier is om meer dan één reden interessant. Ten eerste is het zich vastklikken aan de Duitse economie - De Croo promootte er België als interessant investeringsland omwille van onder andere de biotechsectoreerder een Vlaams dan een Bel-

gisch verhaal. Het zijn de excellenties van de Vlaamse regering die zich meer dan de federale ministers op hun gemak voelen wanneer ze de oostgrens oversteken. Dat omwille van het belang van de Antwerpse haven voor de Duitse economie. Dat De Croo zich nu naar Duitsland haast heeft te maken met een ultieme poging om zich als verantwoordelijk staatsman in de markt te zetten.

Geen presidentieel aura

Kortom, de eerste minister staat boven het partijpolitiek gewoel en neemt zijn verantwoordelijkheid op. Een houding die ook Elio Di Rupo graag aannam toen hij tussen 2011 en 2014 eerste minister was. Alleen is België eerder een parlementair dan een presidentieel regime. Hier krijgt een premier niet het aura van bijvoorbeeld een Franse president. Het valt dus te betwijfelen of De Croo daar veel voordeel uit zal halen.

Men zou ook kunnen denken dat zo’n toertocht in het buitenland een mogelijke opstap is naar een internationale functie, waarvan bekend is dat dit al jaren de droom is van De Croo. Alleen lijken de deuren hier overal gesloten. Ook al omdat Open Vld door haar politieke gewicht straks niet op de eerste rij zal staan wanneer er mandaten moeten worden verdeeld zoals die van Europees Commissaris.

Een anti-Vlaams “tegenverhaal”

De passage in Berlijn past echter in een ander plan, zo stelde De Tijd die mee op het vliegtuig stapte: “In alle stilte bouwt De Croo zo aan een tegenverhaal voor de ‘rien ne va plus’-sfeer die over België hangt. In de campagne voor de verkiezingen van 2024 wil de premier daarmee de strijd aangaan met de N-VA en het Vlaams Belang. Die stellen dat alleen een verdere boedelscheiding een oplossing kan bieden.”

Kortom, een doorslag van wat Guy Verhofstadt 20 jaar geleden zei. De Croo wil tonen dat de zaken in dit land nog goed draaien en dat critici gevaarlijke separatisten zijn die het land in chaos zullen storten. En zo evolueert

Het is in zekere zin de laatste strohalm voor De Croo. Sinds 2020 en zijn aantreden hoopte hij zijn slabakkende partij uit het slop te helpen met een zekere profileringsdrang die voor een kanseliersbonus moet zorgen. Daar is men nu ver van verwijderd. In de peilingen zakt Open Vld ondertussen onder de 10 procent, lokaal zijn er steeds minder liberale burgemeesters die onder de partijnaam willen opkomen en een congres van de partij wordt enkel nog bevolkt door gewillige kabinetsmedewerkers. Blijkbaar was binnen de partij de overtuiging gegroeid dat de eerste minister via die kanseliersbonus voor 3 procentpunt extra ging zorgen. Ervan uitgaand dat de Vlaamse liberalen nog rond de 11-12 procent zouden scoren in de peilingen, zou men bij de verkiezingen een onverwachte 15 procent halen en zo zwaarder kunnen doorwegen bij de regeringsformatie. De Open Vld zou de verrassing van de verkiezingen worden, zo was de overtuiging van partijvoorzitter Egbert Lachaert. Vraag is of men nog hetzelfde denkt nu de peilingen barslecht blijven en Open Vld niet meer boven de 10 procent lijkt te raken, wat mathematisch betekent dat in een paar kieskringen de kiesdrempel lonkt. Het Europees voorzitterschap lijkt tegen beter weten in dus een instrument van zelfpromotie te worden.

De Europese Commissie en co als pretbedervers

Eigenlijk is de vraag hoe snel die tricolore ballon na 1 januari 2024 doorprikt zal worden. Het is immers gewoon een kwestie van tijd vooraleer het IMF of de OESO met een nieuw rapport komen dat brandhout maakt van de hoge fiscale druk in België, de zwakke begroting met de ontspoorde overheidsuitgaven en de gebrekkige concurrentiekracht. Om nog maar te zwijgen over een waarschuwing die per direct van de Europese Commissie zal komen. Het zou de ultieme vernedering zijn voor De Croo en co als net tijdens het Europees voorzitterschap een boodschap komt dat België wegens de lamentabele overheidsfinanciën op het euro-strafbankje terecht dreigt te komen.

Alexander De Croo

DON CAMILLO EN DE OVERSTROMINGEN IN ITALIË

Zware overstromingen hebben de Italiaanse regio Emilia-Romagna getroffen. Er zijn al dertien doden geteld, 36.000 mensen werden geëvacueerd en 20.000 Italianen zijn dakloos. Als we de kranten mogen geloven, is dit de “zwaarste overstroming in Italië van de afgelopen eeuw”. Voorspelbaar wordt ook regelmatig naar klimaatverandering verwezen als oorzaak.

Vruchtbaar, maar gevaarlijk

In de film ‘De terugkeer van Don Camillo’ is het Italiaans dorpje Brescello in de Po-vlakte helemaal ondergelopen. De communistische burgemeester, Peppone, heeft alle inwoners laten evacueren, maar zijn eeuwige rivaal, pastoor Don Camillo (gespeeld door Fernandel), weigert te vertrekken. Vanuit zijn overstroomde en lege kerk houdt hij zelfs nog zijn zondagsmis. Door de luidsprekers die hij heeft opgehangen kunnen zijn parochianen, schuilend op de oevers van het overstromingsgebied, zijn boodschap van moed en hoop beluisteren. Zelfs Peppone is ontroerd.

In Italië komen elk jaar gemiddeld 100 overstromingen en meer dan 1.000 aardverschuivingen voor

Het levert één van de mooiste scenes op uit de reeks van films over Don Camillo, de strijdvaardige pastoor uit de verhalen van Giovannino Guareschi. De gebeurtenis is geïnspireerd door een echte overstroming die twee jaar voor het maken van de film was voorgevallen. De Po trad buiten zijn oevers in de Bassa-regio van Emilia-Romagna, met catastrofale gevolgen. 84 mensen kwamen om en 180.000 mensen werden dakloos. Beide getallen zijn een veelvoud van de slachtoffers van vo rige week. Toen de film werd gedraaid, moest zelfs geen trucage worden ge bruikt: de Po was net weer overstroomd.

De huidige overstroming is dus niet de zwaarste en zeker niet de eerste die het gevoelige Noord-Italië treft. Bij de over stromingen van 1966 bijvoorbeeld werd Venetië zwaar getroffen en vielen in Flo rence zelfs 101 doden. In Italië komen elk jaar gemiddeld 100 overstromin gen en meer dan 1.000 aardverschui vingen voor. Die doen zich vooral voor in de omgeving van de Po en de Arno. De grond langs die rivieren is vruchtbaar, maar er wonen, is tegen een prijs.

Overstromingen

nemen niet toe

Uiteraard trad bij de pers vorige week weer het automatisme in werking waarmee elke natuurramp een klimaat ramp wordt. ‘Normale’ natuurrampen zijn voortaan afgeschaft. In dit geval is klimaattoewijzing nochtans een bepaald moeilijke zaak. Zelfs het IPCC, een li chaam dat niet van klimaatscepticisme kan beschuldig worden, geeft toe dat er globaal genomen geen stijging van het

aantal overstromingen waarneembaar is.

In het ‘Sixth Assessment Report, Climate Change 2021’ zegt het panel dat het niet kan vaststellen dat er “menselijke invloed (door CO2-uitstoot) op de rivierdebieten bestaat” en het evenmin kan noteren dat er “verschillen in de waarschijnlijkheid of omvang van overstromingen door menselijke invloed” zouden zijn.

Het IPCC zegt dat er wel regionale verschillen zijn. Er zijn zones, bijvoorbeeld Noordwest-Europa, waar inderdaad meer overstromingen lijken voor te vallen, maar er zijn ook gebieden - en nu wordt het interessant - waar zich net minder overstromingen voordoen, waaronder het gebied rond de Middellandse Zee.

Italië ligt uiteraard niet in Noordwest-Europa, maar aan de Middellandse Zee. In vorige bijdragen heb ik er op gewezen dat - zelfs als je gelooft dat klimaatverandering tot meer natuurrampen leidt - het altijd speculatief is om bij concrete rampen een oorzakelijk verband tussen de twee te leggen. Hoogstens kan men een algemene tendens naar meer en zwaardere natuurrampen opmerken. Hoe onzinnig is het dan niet om een band tussen klimaatverandering en de huidige ramp te leggen in een regio waar het aantal en de hevigheid van overstromingen niet toeneemt of zelfs afneemt?

“De mond gesnoerd”

In De Morgen beklaagt Bart Eeckhout zich over het omgekeerde. Hij vindt dat we veel te weinig dat verband leggen.

Verwijzend naar ook de overstromingen in Wallonië, schrijft hij: “Nog meer dan toen draaien velen nog liever hun tong in een knoop dan dat ze het verband leggen tussen het concrete extreme weer en de abstracte klimaatmodellen die onveranderlijk op verandering en opwarming wijzen. Zo groot is de angst om geïntimideerd te worden, om de mond gesnoerd te worden als klimaatalarmist of -activist die een ideologisch punt wil maken over de rug van een menselijke tragedie.”

Ik moet eerlijk bekennen dat ik geen idee heb waarover hij het heeft. Waar in pers of politiek worden mensen terechtgewezen of de mond gesnoerd wanneer ze overal de gevolgen van klimaatverandering zien, meer dan gelovigen vroeger overal goddelijke interventie zagen? Hij vervolgt: “Er heeft zich een merkwaardige omkering voorgedaan in het klimaatdebat. Van contraproductief alarmisme is de slinger helemaal doorgeslagen naar bijna-ontkenning.” Het zou helpen als Eeckhout daar enkele voorbeelden van zou geven.

Hij geeft wel toe “dat de apocalyptiek van klimaatactivisten niet werkt” en dat de pogingen van “groene activisten die klimaatverandering aangrijpen om de hele economie en samenleving om te gooien” het debat hebben gepolitiseerd en vergiftigd. Het zou hem sieren als hij ook zou toegeven dat de pers voortdurend hetzelfde doet.

De ecologist-expert

De berichtgeving van de VRT over de overstromingen was daar alweer een goed voorbeeld van. Om de overstromingen te duiden, gaf de openbare omroep het woord aan ene Tim Raeymaekers, een Vlaamse aardrijkskundige die in Italië woont. Deze ‘expert’ werkte bij zijn opsomming van de oorzaken de hele groene agenda af. “We weten natuurlijk dat dit te maken heeft met klimaatverandering”, zei de ‘expert’. (Hoe weten we dat, gezien het IPCC het tegendeel zegt?) Raeymaekers had ook geen grondig studiewerk nodig om te kunnen stellen dat de betonnering van de streek de ramp mee had veroorzaakt. Ten derde, zei de ‘expert’, zijn ook de monoculturen van de landbouw die in stand worden gehouden met kunstmatige bemesting een probleem. Hij legde ons helaas niet uit hoe natuurlijke bemesting en andere gewassen wel overstromingen kunnen voorkomen.

Raeymaekers klaagde verder dat ecologisme te weinig invloed heeft in de Italiaanse politiek. Mogen we stilaan vermoeden dat Raeymaekers een ecologist is? Aan HLN verklapte hij zijn uiteindelijke agenda: “We moeten dringend naar een radicale transformatie van ons economische model.” Daar hebben we het dan. De man die ons als expert wordt voorgesteld, is precies het soort ‘groene activist’ waar Eeckhout het over heeft: ie-

mand “die klimaatverandering aangrijpt om de hele economie en samenleving om te gooien”. Een goede vraag: hoe komt de VRT telkens bij dit soort mensen terecht, tenzij via groene connecties en met voorkennis over wat hij gaat vertellen?

Gefrustreerd door

onwillige feiten

Het zou verkeerd zijn De Morgen of de VRT aan te wijzen als kampioenen van het klimaatalarmisme. Die titel gaat naar De Standaard, waar de nakende ondergang een vast thema is. “De komende vijf jaar breken we bijna zeker het hitterecord”, was daar vorige week een titel. Het lokte bij Rik Torfs op Twitter een schampere bemerking uit: “Ze blijven maar hopen bij De Standaard. Het wereldkampioenschap voetbal gingen wij ook winnen.”

Achter die wrange humor zit ergens een waarheid. Klimaatalarmisten lijken soms gefrustreerd door het uitblijven van de ruiters van de apocalyps. De feiten ontgoochelen hen. Die bieden weinig steun aan de dramatische voorspellingen die de doemprofeten nu toch al geruime tijd op ons afvuren - sommige heel concreet en met een datum die al verstreken is. De poolkappen weigeren af te smelten, er zijn geen uitzonderlijk droogtes die oogsten vernietigen, het aantal dodelijke slachtoffers van natuurrampen neemt elk jaar af en de ‘klimaatrampen’ van de kranten zijn dat bij nader inzien telkens niet.

Klimaatalarmisten lijken soms gefrustreerd door het uitblijven van de ruiters van de apocalyps

Hoe langer de voorspelde rampen uitblijven, hoe groter de scepsis onder het grote publiek. Ik meldde vorige week dat een peiling in opdracht van de VRT en DS uitwijst dat de Vlamingen niet bepaald wakker liggen van het klimaat. Slechts 3 procent vindt klimaatverandering het grootste probleem. Waar ze zich wel zorgen over maken: migratie, economie en energie.

Die vaststelling maakt Bieke Purnelle, vaste columniste bij De Standaard, boos: “Het klimaat? Boeit niet, de Vlaming ligt alleen wakker van zijn portemonnee.” Erger nog, stelt Purnelle vast: “Extreem weer wordt de norm en het antwoord van een kwart van de Vlamingen op de grootste en griezeligste uitdaging waar we ooit voor hebben gestaan, is een stem voor extreemrechts.” Tja, zou het kunnen dat, net als bij het klimaat, ook de angstpsychose voor ‘extreemrechts’ afneemt door overmatig gebruik van het woord?

De Po-vlakte in Italië

Binnenland

ECONOMISCHE ZAKEN

Waarom de spaarrente (te) laag blijft

De internationale rentevoeten stijgen om de inflatie te beteugelen. Commerciële banken krijgen een rente van zowat 3,5 procent als ze hun geld bij de ECB parkeren. De intresten op nieuwe woonleningen gaan omhoog, maar op een spaarboekje krijg je nog altijd slechts tussen 0,6 en 1 procent rente. De ergernis daarover is terecht, maar de lage rentestanden op spaartegoeden hebben ook een andere verklaring.

druk zetten richting renteverhoging is een valabele demarche.

Ten derde blijft de rente hier relatief laag omdat er op de bankenmarkt weinig concurrentie is. De overheid kon hier in het verleden de nodige stappen zetten, maar heeft het niet gedaan. De verontwaardigde reactie van de regeringsleden over de lage rente klinkt dan ook een beetje flauw. … en van onszelf

Daarnaast zijn er meer algemene macro-economische redenen waarom de spaarrente laag blijft. En België is in deze een specifiek geval. Het gaat om het businessmodel van de banken. Dat gebruikt deposito’s van spaarders om die als leningen voor bedrijven en consumenten (bijvoorbeeld voor woonkredieten) te gebruiken. De beste manier om meer deposito’s aan te trekken, is het verhogen van de rente. Maar door het intensieve spaargedrag van de Belgen hebben de banken daar niet direct nood aan. Er staat 300 miljard euro op Belgische spaarboekjes en dat is een interessante buffer voor de banken. Waarom dan de rente verhogen?

Het begon met minister van Financiën Vincent Van Peteghem (cd&v) en ondertussen is staatssecretaris voor Begroting Alexia Bertrand (Open Vld) ook op de kar gesprongen. De excellenties zijn van oordeel dat de rente op spaarboekjes omhoog moet. Overal zijn de rentevoeten aan het stijgen, een resultaat van het anti-inflatoir beleid van de centrale banken. Langzaam maar zeker zijn ze bezig om de inflatie die na corona en de Russische inval in Oekraïne piekte onder controle te krijgen. Via hogere rentevoeten voor leningen zetten ze bedrijven ertoe aan minder te investeren en te lenen. Idem voor de consumenten. Dat moet de economie doen vertragen en zo de inflatie onder controle houden en zelfs weer doen dalen.

Politici zijn via een omweg zelf verantwoordelijk voor de relatief lage rente op spaarboekjes

Maar anno 2023 zijn daar blijkbaar een aantal perverse effecten aan verbonden. Om de economie te laten afkoelen, zetten de centrale banken de commerciële financiële instellingen ertoe aan minder geld in de economie te pompen. Wanneer geld bij de Europese Centrale Bank (ECB) in Frankfurt wordt geparkeerd en in zekere zin wordt bevroren, dan krijgen de banken daar een rente van 3,5 procent voor. Dat levert hen mooie winsten op, want de rente die ze op spaarboekjes moeten betalen in België, is zelden hoger dan 1 procent. En dat laatste percentage is dan nog het gevolg van de getrouwheidspremie voor wie zijn geld lang genoeg aanhoudt op een spaarrekening.

De schuld van politici…

De oproep van politici om de spaarder meer te belonen, lijkt dus terecht. Maar hier is toch een genuanceerde analyse op zijn plaats. Om te beginnen zijn er twee tot drie

redenen die aantonen dat de politici via een omweg zelf verantwoordelijk zijn voor de relatief lage rente op spaarboekjes. Ten eerste is er een Belgische bankentaks die inteert op de winsten van de banken. Niet gigantisch, maar wel hoog genoeg om de staatskas elk jaar met een aantal honderden miljoenen euro’s te spijzen. Schaf die af en de banken zullen meer geneigd zijn om de rente te verhogen.

Ten tweede is er in dit land een staatsbank, Belfius genaamd. Politici beschouwen overheidsbedrijven als hun speeltuin, getuige bpost en de NMBS. Wel, waarom zetten ze geen druk op Belfius om die rente te verhogen? Uiteraard kan je een bank niet vergelijken met pakweg een postbedrijf. En gelukkig is er de toezichthouder FSMA en de ECB in Frankfurt. Politici kunnen Belfius niet alles laten doen wat ze willen. Maar

Ten slotte is het zo dat de rente op woonkredieten inderdaad gestegen is en dat dat de banken een aardige duit oplevert. Waarom dan ook niet de spaarders belonen? Welnu, die hogere rente heeft betrekking op nieuwe woonkredieten. Hetgeen nu wordt afbetaald (over pakweg 20-25 jaar), is bijvoorbeeld nog afgesloten aan lage rentes rond de 1 procent. Daar verdienen de banken veel minder aan. En dat is volgens hen ook één van de redenen waarom de spaarrente die andere intrestvoeten niet volgt.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

Vzw La Cible maakt Bouchez, Weyts en Van Grieken tot doelwitten

Vorige week bracht Drieu Godefridi in zijn dossier aan het licht hoe vzw La Cible nieuwe kiezers (jongeren rond de 18 jaar) bewust wil maken van de vermeende gevaren van een stem op ‘extreemrechts’. In een brochure onder het motto “met extreemrechts ben jij het doelwit” stelt de vzw leuke en interactieve activiteiten voor om de politieke boodschap van ‘extreemrechts’ met kinderen te analyseren.

La Cible - het doelwit - eindigt die educatieve oefening met een lijst van namen van bekende ‘extreemrechtse’ persoonlijkheden, onder wie Vlaams Belang-voorzitter Tom Van Grieken. Ook minister van Onderwijs Ben Weyts (N-VA)

“Geen nieuws dat er in Franstalig België een hele lage drempel is om de grootste woorden boven te halen over extreem-rechts, fascisme, nazisme...”

Ben Weyts

en MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez worden in de brochure vereenzelvigd met het gedachtegoed van ‘extreemrechts’. De brochure werd gefinancierd met overheidsgeld van het Waals Gewest en de Franstalige Gemeenschap. Van de zeven bestuurders van La Cible zijn er vijf vertegenwoordigers van de socialistische vakbond ABVV. Dat die een brochure tegen “extreemrechts” mee ondersteunen, hoeft niet te verbazen.

Georges-Louis Bouchez diende al een klacht in en ook Tom Van Grieken is niet te spreken over de brochure die de vzw verspreidt. Door een lijst met namen van ‘extreemrechtse’ persoonlijkheden te publiceren, maakt La Cible hen volgens Van Grieken tot doelwitten. Hij overweegt om een klacht in te dienen. “De boodschap is nauwelijks verholen: mensen met een

andere mening zijn gevaarlijk en moeten monddood gemaakt worden”, hekelt hij. Lage drempel om te spreken over fascisme en nazisme

Vlaams minister van Onderwijs Ben Weyts is voorlopig niet van plan om een klacht in te dienen. “Zowat alle (ietwat bekende) politici van alle partijen krijgen tegenwoordig heel regelmatig bedreigingen”, reageert hij. “Het gros kan je niet serieus nemen. Alleen als er iets toch wat serieuzere vorm aanneemt, dien je daar klacht tegen in.”

“Het is voor de rest geen nieuws dat er in Franstalig België een hele lage drempel is om de grootste woorden boven te halen over extreem-rechts, fascisme, nazisme...”, vertelt Weyts. “We bekijken nu hoe snel er een Franse vertaling kan komen van de Canon van Vlaanderen, zodat ook onze eentalig Franstalige vrienden kunnen zien dat er niets mis is met terugblikken op ons verleden.”

Vijandigheid neemt toe

Het zou niet de eerste keer zijn dat Van Grieken zich genoodzaakt ziet om een klacht in te dienen. “Doodsbedreigingen kunnen nooit door de beugel. Daar mogen we geen millimeter op toegeven”, benadrukt hij. Tot slot geeft Van Grieken aan dat hij het gevoel heeft dat de vijandigheid toeneemt. “Hoe succesvoller we worden, hoe meer dat extremisten irriteert. Maar ze zullen er nooit in slagen ons klein te krijgen. Wij gaan door”, besluit hij.

Minister Van Peteghem bij ondertekening ovk Federale Participatiemaatschappij

“Mensen met een andere mening zijn gevaarlijk en moeten blijkbaar monddood gemaakt worden”

Tom Van Grieken

Crisis in het onderwijs

We subsidiëren de kansarme onderlaag van onze toekomstige samenleving

De leesvaardigheid van de Vlaamse leerlingen dondert zo naar beneden dat straks het zo geteisterde Waalse onderwijs het beter doet. De onderwijsspecialisten struikelen over elkaar om de resultaten te duiden, maar ze weten het ook niet meer. Zeker is dat “de foute migratiepolitiek… een gigantische negatieve impact op het niveau heeft”, aldus Bart De Wever in De Zondag. Maar de N-VA-voorzitter moet de hand in eigen boezem steken: Vlaanderen moet tot volle wasdom komen en heldere beleidskeuzes maken. De halfslachtigheid speelt het grootste Vlaamse departement parten.

Nergens in Europa ligt het leesniveau lager dan hier. “Geen land ging sneller de dieperik in”, geeft ook cognitief psycholoog Wouter Duyck toe. De trend werd door eerder onderzoek reeds bij vijftienjarigen bevestigd. Er werd toen vastgesteld dat niet enkel de leesvaardigheid, maar ook de wiskundige en wetenschappelijke geletterdheid beangstigend achteruit gaan. Twintig procent bleek toen quasi functioneel analfabeet te zijn. Dit zijn cijfers van een ontwikkelingsland, maar horen niet thuis in één van de hoogst ontwikkelde regio’s van de wereld.

Waar blijft het actieplan?

Beangstigend is dat deze trend zich doorzet, zonder dat dit leidt tot een diepgaand maatschappelijk debat. Want net als de vorige keren, zal deze pijnlijke vaststelling niet verder reiken dan wat verontwaardiging en obligate weekendinterviews. “De zeebodem is bereikt. Maar de opeenvolging van alarmsignalen heeft de voorbije jaren niets wezenlijk veranderd in ons onderwijs”, stelt Wouter Duyck pijnlijk vast. “Waar blijft het actieplan begrijpend

lezen?” Dat is meer dan nodig, want één op de drie leerlingen haalt niet het vereiste leesniveau dat nodig is om in een hoogontwikkelde samenleving vlot mee te draaien. De kansarme onderlaag van onze toekomstige samenleving zit momenteel op onze stevig gesubsidieerde schoolbanken.

De grootste oorzaak vormt ongetwijfeld de thuistaal die niet de onderwijstaal is. Liefst 48 procent van de leerlingen spreekt thuis geregeld een andere taal dan het Nederlands. De foute migratiepolitiek vormt zeker een belangrijke oorzaak, maar de maatregelen van de Vlaamse regering corrigeren deze ontsporing niet. Ze heeft nochtans de beleidsinstrumenten, maar die blijken te bot. In De Zondag beweert Bart De Wever dat de onderwijstanker aan het keren is, maar dat is praat voor de galerij. Vorige week schreven we al dat heel wat leerkrachten eieren voor hun geld kiezen en het onderwijs verlaten. Dat maakt de crisis alleen nog maar pijnlijker. We hebben de zeebodem dus nog niet bereikt.

In Vlaanderen zijn er nog steeds grote groepen die geen Nederlands spreken. Dat ondergraaft de sociale co-

hesie. Als we het leven in diversiteit enigszins mogelijk willen maken, dan is een degelijke kennis van het Nederlands de eerste, absolute vereiste. Bovendien ondergraaft op termijn het gebrek aan kennis van het Nederlands de dynamiek van de verlichtingswaarden.

De inburgering moet stringenter

De Vlaamse regering moet dus het gaspedaal induwen. Inzetten op een stringent inburgeringsbeleid is dus van levensbelang. “Waarom verzwijgen dat de inburgering tekortschiet, waardoor er zoveel Nederlandsonkundige nieuwkomers (en oudkomers) blijven rondlopen?”, vraagt een groep van leerkrachten zich in De Standaard af. Na twee jaar inburgering ligt het taalniveau laag. Nieuwkomers kunnen dan enkel korte, eenvoudige en actieve zinnen gebruiken, maar komen zelden verder dan een heel oppervlakkig gesprek.

Daarbij komt nog dat een flink deel van de nieuwkomers de verplichte inburgering niet moet volgen, omdat men uit de Europese Unie komt. De kennis van het Nederlands bij nieuwkomers is slecht. Hoe kunnen ze dan hun eigen kinderen stimuleren om behoorlijk Nederlands te leren of een boek in de taal van Guido Gezelle te lezen?

Bovendien drijven de zogezegde onderwijsvernieuwingen de leerkrachten tot wanhoop. De leerlingen komen centraal te staan. De leerkracht wordt gedegradeerd tot coach en het zelfgestuurd leren wordt de norm. De leerkracht mag niet meer vanuit zijn eruditie vertrekken, want dat kan een bedreiging betekenen. De leerlingen moeten hun eigen leerweg ontdekken.

Minister Weyts voerde ook enkele veranderingen in: de taalscreening met de koalatest, het Leesoffensief, de Vlaamse Toetsen, de oprichting van de stichting Leerpunt om wetenschappelijk onderbouwde inzichten en didactiek naar het klaslokaal te brengen. Uitstekende initiatieven, maar druppels op een hete plaat.

Het onderwijs heeft decennialang arbeidskinderen de kans gegeven om een vak te leren of een universitair diploma te halen. De problemen waar de leerkrachten toen mee geconfronteerd werden, waren niet minder uitdagend dan nu. Het grote verschil is dat de politici overtuigd waren dat onderwijs niet enkel de sociale mobiliteit, maar ook de Vlaamse emancipatie ten goede kwam. Momenteel staat het multicultureel burgerschap centraal en vormt het Vlaamse emancipatiestreven een beladen begrip. De deconstructie van de Vlaamse identiteit heeft geleid tot de deconstructie van het onderwijs. De resultaten liegen er niet om.

JULIEN BORREMANS

Directeur van belangenorganisatie voor sekswerkers zelf beschuldigd van seksueel wangedrag

“Hij voelt zich onoverwinnelijk”

Daan Bauwens, de directeur van sekswerkerscollectief UTSOPI, wordt ervan beschuldigd seksueel misbruik gepleegd te hebben tegen verschillende sekswerkers. Zo zou hij zich ongepast gedragen hebben tegenover verschillende vrouwen tijdens een sekswerkerscongres van een Europese koepelorganisatie. Bauwens ontkent de aantijgingen en blijft directeur van UTSOPI.

Het was de Franstalige journaliste Alessandra d’Angelo die het nieuws via PAN naar buiten bracht. Zij wist een e-mail te bemachtigen waarin de European Sex Workers Rights Alliance (ESWA) aankondigde niet meer samen te werken met UTSOPI door de gedragingen van Daan Bauwens op het een congres in oktober 2022. Bauwens is sinds 2021 directeur ter vervanging van Maxime Maes en was voordien journalist, onder andere voor *MO en De Standaard.

Europese organisatie schrapt samenwerking

Het congres van ESWA ging van 10 tot 13 oktober 2022 door in het Brusselse Bedfort Hotel. Verschillende sekswerkers getuigden over het gedrag van Bauwens op die conferentie. “Hij pleegde daden die leken op verkrachting en seksueel misbruik”, “hij weigerde ondanks herhaaldelijk vragen de hotelkamer van een vrouw te verlaten”, “misbruik van een vrouw onder invloed van alcohol”…

Medewerkers van ESWA confronteerden

Bauwens met zijn gedrag en na herhaaldelijke incidenten werd hem uiteindelijk gevraagd om een baravond te verlaten.

Er werd hem ook verzocht om niet deel te nemen aan het evenement in het Europees Parlement de dag nadien. In een officiële brief (14/10/2022) liet ESWA nadien weten niet meer samen te willen werken met UTSOPI bij projecten, activiteiten en evenementen waar Daan Bauwens bij betrokken is.

Vrouwen durven geen aangifte doen

Onderzoeksjournaliste Alessandra d’Angelo vertelt hoe het komt dat er voorlopig nog geen aangifte is gedaan tegen Bauwens.

“Het gaat hier over kwetsbare vrouwen die vaak illegaal in het land verblijven”, legt ze uit. “Als zij naar de politie stappen, zijn ze bang dat ze uit het land gezet worden.” Volgens de sekswerkers beseft Bauwens dat ook: “Hij voelt zich onoverwinnelijk en gelooft dat niemand hem iets kan doen omdat het ‘maar’ over sekswerkers gaat”, zeggen ze.

Uit een Nederlands onderzoek blijkt dat quasi alle sekswerkers - zowel escortes als straat-, raam- en bordeelprostituees - te maken krijgen met een vorm van geweld. Minder dan één op vijf doet aangifte van-

wege de illegale sfeer waarin sekswerk zich bevindt. Bovendien zit een gevoel van schaamte een aangifte bij de politie vaak in de weg.

Subsidies

D’Angelo had ook contact met het kabinet van Brussels staatssecretaris voor Gelijke Kansen Nawal Ben Hamou (PS). “Equal. brussels heeft contact opgenomen met de bestuursorganen van UTSOPI. Als gerechtelijke informatie aan hen zou worden meegedeeld, zullen de beslissingen over financiële steun opnieuw beoordeeld worden.” De vzw UTSOPI ontving in 2020, 2021 en 2022

financiering van equal.brussels, de administratie belast met gelijkekansenbeleid.

Vertrek

Ondanks de vermeende seksuele wanpraktijken en de onenigheid over het bestuur van UTSOPI, staat Bauwens nog steeds aan het hoofd van de vereniging. De leden van UTSOPI vragen sinds oktober 2022 om het bijeenroepen van een algemene vergadering. Daar zouden ze voor het ontslag van Daan Bauwens willen stemmen en de raad van bestuur via een motie van afkeuring willen afzetten. Tot op heden is dat niet gelukt en in de nasleep hebben verschillende leden ontslag genomen.

Vlaanderens bekendste sekswerker

Hot Marijke was ook voor korte tijd lid van UTSOPI, maar wilde niets meer met de organisatie te maken hebben omdat zij seks(werk) met mondmasker wilden toestaan tijdens de coronapandemie. Naar eigen zeggen had ze de aantijgingen tegen Bauwens wel een beetje zien aankomen. “Ik vond hem al van in het begin geen correct persoon.” Hot Marijke stelt zelf voor om het directeurschap van de organisatie over te nemen. “Deze toestand kan niet blijven duren en ik heb geen idee wie er bij UTSOPI nog akkoord is met de leiding van Daan Bauwens.”

Daan Bauwens vertelde tijdens een kort telefoongesprek niet te willen reageren op de aantijgingen.

WANNES NEUKERMANS

Daan Bauwens

© YOUTUBE FUMAÇA

Ben Weyts tijdens taaltesten in Asse in 2021

De zogezegde onderwijsvernieuwingen drijven de leerkrachten tot wanhoop

Wil burgerpanel vooral

V-partijen aan banden leggen?

We schreven het verleden week nog als commentaar bij de resultaten van De Stemming, de peiling van De Standaard en VRT: reken er maar op dat er de komende weken en maanden weer voorstellen zullen opduiken om het gebruik van de sociale media door de politieke partijen aan banden te leggen. Het eerste voorstel, in de vorm van een aanbeveling van het burgerpanel ‘We need to talk’, dook al op nog voor het vorige nummer goed en wel gedrukt was.

Het onderzoek van De Stemming bevestigde nog maar eens dat het Vlaams Belang handig gebruik weet te maken van de sociale media en zo erin slaagt contact te houden met zijn kiezers, ondanks de boycot in de reguliere media. Dat steekt de andere partijen natuurlijk al jarenlang de ogen uit. Maar in plaats van zelf dan ook maar een tandje bij te steken op de sociale media, zoekt men liever naar een manier om de communicatiekanalen van het Vlaams Belang dicht te knijpen. Het lijkt erop dat het burgerpanel ‘We need to talk’ in het leven geroepen werd om wat dat betreft enkele proefballonnetjes op te laten.

50.000 stemmen of handtekeningen zouden reeds volstaan om een dotatie te krijgen

Wie stuurt het burgerpanel?

Eén vraag is wie er zoal deelnam aan het burgerpanel. We lezen op de website van ‘We need to talk’ dat iedereen in februari had kunnen deelnemen aan een open debat over de partijfinanciering. In maart en april mochten zestig burgers drie weekends lang over het onderwerp verder discussiëren en voorstellen uitwerken. In principe waren dat dan zestig uitgelote burgers, maar we vragen ons toch af wie drie weekends wil opofferen om over zo’n onderwerp te discussiëren.

Maar belangrijker is wie voor de begeleiding zorgde. In het consortium dat het initiatief ondersteunt, treffen we zowel Itinera als het onvermijdelijke G1000-initiatief van David Van Reybrouck aan. De naam Bart Maddens boezemt ons vertrouwen in als één van de drie experten, maar we zijn sceptischer als we de namen Herman Van Rompuy en Dave Sinardet zien opduiken in het toezichtcomité dat de kwaliteit en de integriteit moet waarborgen. De lezer mag er zelf het zijne over denken…

Communicatie van grote partijen beperken

Rode lijn in de voorstellen is dat de communicatie van de grote partijen op de sociale media beperkt moet worden. Jazeker, het burgerpanel erkent dat de sociale media voor partijen belangrijk zijn om contact te houden met de achterban, maar toch wil het “het speelveld tussen kleine en grote partijen gelijker maken”. Waarom het dat wil, wordt er niet bijgezegd, maar je kan je wel de vraag stellen in wiens belang het is dat precies vandaag het speelveld tussen kleine en grote partijen gelijker gemaakt wordt - althans in Vlaanderen. De meeste voorstellen van het burgerpanel hebben overigens geen kans van slagen in het Belgische parlement, omdat in Franstalig België de PS en de MR (voorlopig nog) de grootste partijen zijn.

Neem nu het voorstel om een absoluut plafond in te voeren voor de uitgaven van de politieke partijen op de sociale media. Vlaams Belang beschikt over meer geld dan Groen, en heeft straks driemaal zoveel kiezers als Groen, dat in de reguliere media vaak van schaamteloze gratis reclame profiteert, terwijl Vlaams Belang er openlijk geboycot wordt. Toch vindt het burger-

panel dat het speelveld ‘gelijker’ zou worden door de uitgaven op de sociale media in absolute termen gelijk te leggen voor alle politieke partijen. In Franstalig België betekent dat wel dat de kleine partijtjes DéFI en Les Engagés op de sociale media evenveel zullen mogen uitgeven als PS of MR.

Straf is dat het burgerpanel ook de censuur op de partijpolitieke communicatie wil invoeren

Censuur

Straffer is dat het burgerpanel ook de censuur op de partijpolitieke communicatie wil invoeren. Het ding heet dan wel een ‘ethische commissie’ te zijn, het doel is “om toe te zien op de inhoud van de online communicatie van de partijen”. We vragen ons af of het ook de bedoeling is dat die

ethische commissie bijvoorbeeld Groen op de vingers zal tikken als die partij nog eens uitpakt met de leugenachtige term ‘scheurtjescentrale’ voor Doel 3 en Tihange 2 op haar website.

Meer geld voor kleinere partijen

Tot slot wil het burgerpanel ook de financiering van de grote partijen reduceren. Van zodra een partij één Kamerzetel weet te halen, zou ze meteen een smak geld moeten krijgen. Maar naarmate een partij groter wordt, zou ze relatief minder geld krijgen. Opnieuw: in wiens belang is dat in Vlaanderen en wat zouden PS en MR daarvan vinden?

Maar om zeker te zijn dat Groen na 2024 niet compleet zonder geld komt te zitten, stelt het burgerpanel voor dat 50.000 stemmen of handtekeningen reeds zouden volstaan om een dotatie te krijgen. Groen, Open Vld en cd&v mogen dus doorzakken tot minder dan twee procent van de stemmen in Vlaanderen, ze zullen geld blijven ontvangen. We vragen ons alleen of af PS en MR erin geïnteresseerd zouden geweest zijn om na de verkiezingen van 2019 ook een dotatie uit te delen aan de Parti Populaire met 75.000 stemmen (Listes Destexhe zat op 42.000 stemmen), of Groen/Ecolo ei zo na aan DierAnimal met 47.000 stemmen.

Angst voor geweld vanuit holebigemeenschap houdt N-VA’ers weg van Brussels Pride

Volgens Brussels Parlementslid Gilles Verstraeten (N-VA) zijn er binnen zijn partij homoseksuele leden en mandatarissen die uit angst voor geweld vanuit de holebigemeenschap - mede aangewakkerd door Ecolo - niet durven deelnemen aan de Brussels Pride. “Dat kan echt niet door de beugel”, reageert hij.

Brussels Parlementslid Margaux De Ré (Ecolo) was niet opgezet met de aanwezigheid van MR en N-VA op de parade van de Brussels Pride die zaterdag door de hoofdstad trok. Dat maakte ze begin deze week duidelijk door een reactie van een Instagram-volger - die nochtans dreigde met geweld tegen de ‘transfobe’ partij MR - te liken. In plaats van het dreigement te veroordelen of te verwijderen, goot ze extra olie op het vuur door op te merken dat ook N-VA aanwezig zou zijn.

Angst voor geweld

Gilles Verstraeten, die voor N-VA in het Brussels Parlement zetelt en zelf lid is van de ‘regenbooggemeenschap’, noemt de houding van zijn collega “schandalig” en “beneden alle peil”, maar is niet verbaasd. “We zijn het intussen gewoon dat Ecolo een degoutant beeld van ons probeert te schetsen dat niet strookt met de realiteit”, reageert hij. Verstraeten kaart aan dat heel wat homo-

seksuele leden en mandatarissen van N-VA - die wel aanwezig zijn op de Antwerp Pride - niet durven deel te nemen aan de Pride in Brussel. “Niet uit angst voor geweld van mensen die tegen de regenbooggemeenschap ageren, maar uit angst voor geweld vanuit die gemeenschap zélf”, hekelt hij. “Waar zijn we in hemelsnaam mee bezig? Dat is complete waanzin.”

Wetgevend werk

Verstraeten ontkent met klem dat N-VA een homo- of transfobe partij zou zijn. Daarvoor beroept hij zich onder meer op het wetgevend werk van zijn partij betreffende het homohuwelijk, de mogelijkheid voor koppels van hetzelfde geslacht om kinderen te adopteren, geslachtsveranderingen zonder voorafgaande chirurgische ingreep en het interfederaal actieplan tegen homo-en transfobie.

Tot slot wijst hij erop dat N-VA met Lorin Parys tot voor kort over een openlijk homoseksuele ondervoorzitter beschikte.

Voormalig Vlaams Parlementslid Piet De Bruyn (N-VA) ontving in 2018 de Çavaria Campaign Award voor zijn politiek werk als rapporteur voor de rechten van LGBTI bij de Raad van Europa.

Chris Janssens

Ook Vlaams Belang-ondervoorzitter

Chris Janssens blijft weg van de Pride. Hij oordeelt dat die haar oorspronkelijke doel compleet mist. “Wat ooit begon als een parade voor de verbetering van de rechten van holebi’s, is de laatste jaren verworden tot een mars in handen van activistische

fanaten die pas tevreden zullen zijn als elk mens zijn unieke gender en geaardheid heeft”, reageert hij.

Volgens Janssens bestaat de LGBTQIA+-gemeenschap niet. “Ik wil er niet mee geassocieerd worden omdat ik niet gedefinieerd word door mijn geaardheid. Ik ben niet in de eerste plaats homo maar wel zoon, broer, peter, vriend, collega. Ik ben een burger die toevallig anders geaard is. Ik wil op geen enkele manier gebruikt worden door een activistische beweging die holebi’s stereotypeert als een rariteitenkabinet.”

ANTON SCHELFAUT

FILIP VAN LAENEN

Betaalde advertentie op Facebook van het Vlaams Belang

IN DE KIJKER

Servais Verherstraeten

Het belabberde beeld dat de politiek dezer dagen van zichzelf tentoonspreidt, waardoor de burgers er het vertrouwen in verliezen, is een dieptepunt in zijn lange parlementaire carrière, zo zegt hij onomwonden voor de tv-camera’s, met een gezicht dat niet echt op ‘vrolijk’ staat. De pensioensaga in de Kamer, regeringsleden die een potje liegen voor het parlement, het verhaal van het doorheen de jaren volledig mismeesterde bpost waar het ene lijk na het andere uit de kast valt, de aanhoudende meningsverschillen en het groeiende wantrouwen binnen de Vivaldi-regering, de groene blunders in het kernenergiedossier,… Die opeenstapeling van onverkwikkelijke politiek ziet Servais Verherstraeten (63) met lede ogen aan. Niet onterecht, maar…

Hij kwam in volle Dehaene-tijd in de Kamer terecht en heeft er dan ook bijna 30 jaar opzitten. Hij kent het klappen van de zweep als vooraanstaand lid van de jarenlange machtspartij die CVP/CD&V/ cd&v altijd was. Misschien moet hij vanuit die ervaring zich eens afvragen hoe het allemaal zover is kunnen komen en waarom de grote traditionele partijen van toen vandaag middenmoot- of zelfs kleinere partijen zijn geworden ten voordele van radicale partijen van links en rechts die het ongenoegen van de boze burger capteren en nog wel de enige stem van het volk lijken te zijn.

In het hart van de macht

Opgegroeid in een klassiek katholiek arbeidersgezin onder de rook van de cité in Balen, kreeg hij de kans om in Leuven een rechtendiploma te halen en daarna meteen advocaat te worden. In 1988 stapte hij in de gemeentepolitiek in Mol en kon als jonge lijsttrekker zijn partij in de meerderheid brengen, wat hem een schepenzetel opleverde. Zijn succes werd bevestigd in 1994. Dat leverde hem een (toen nog) verkiesbare derde plaats op de Kamerlijst op. Tot op vandaag is hij gemeenteraadslid en Kamerlid. In het parlement werd hij lid van onder andere de belangrijke commissies Justitie en Grondwet én lobbyde hij ten voordele van grote Kempense dossiers, bijvoorbeeld de spoorverbinding naar Mol en de kernopslag, ook in Mol. Met een wat hoekige en gekunstelde stijl wist hij niettemin zijn dossiers, die hij altijd goed beheerste, onder de aandacht te brengen. In 2007 werd Verherstraeten fractievoorzitter van het CD&V/N-V-kartel, waardoor hij de facto de woordvoerder werd van zijn partij. Bij de totstandkoming van de regering-Di Rupo in 2011 werd hij staatssecretaris voor Staathervorming en samen met zijn Waalse pendant Wathelet voerde hij het communautaire Vlinderakkoord uit, waaruit in 2012 de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde vloeide. Bij de regering-Michel viel hij uit de boot en werd dan terug fractievoorzitter, wat hij vandaag nog steeds is. Uitgezonderd in de periode 1999-2007 - de eerste twee regeringen-Verhofstadt – was CD&V aan de macht en was Verherstraeten zeer nauw betrokken bij het machtsspel in de Wetstraat; ook vandaag nog, al is zijn partij nog een schaduw van wat ze ooit was.

Verliezen doen we samen

Servais Verherstraeten is een typische cd&v’er, een tsjeef dus. Hij zal de partij in alles volgen en hij zal alles zeggen wat men hem vraagt te zeggen, ook al was het gisteren zus en morgen zo. Hij heeft samengewerkt met liberalen en socialisten in regeringen, en dus altijd compromissen met hen moeten sluiten over tal van thema’s waarvan de Vlamingen liever zouden gehad hebben dat de christendemocraten zich daarin wat ‘Vlaamser’ hadden opgesteld. Cd&v duldt echter tot op de dag van vandaag dat de PS dicteert wat er in België en bijgevolg ook in Vlaanderen moet gebeuren. Denken we maar aan het arbeidsmarktbeleid, asiel en migratie, de miljardentransfers, staatshervormingen,… Als fractieleider van cd&v kleurde Verherstraeten nooit buiten de lijntjes, ook al maakten de bullebakken van de PS het al te bont en kletsten hun lakeien van de liberalen (Vlamingen en Franstaligen) uit hun nek. De verder woekerende kleurloosheid en de electorale neergang van de partij is daar het gevolg van. Na de verkiezingsnederlaag in 2010 analyseerde hij met een aantal bollebozen hoe dat allemaal kwam. Het rapport droeg de naam “Verliezen doen we samen. Opnieuw winnen ook.” Van dat laatste is vooralsnog niets te merken.

Volgend jaar wordt Servais Verherstraeten 64 jaar. Er wordt gefluisterd dat het uitkijken wordt in de provincie naar ‘andere en betere’. Als hij vandaag bedroefd is over

CITAAT VAN DE WEEK

Wouter Beke

“Flor Grammens draait zich om in zijn graf”

Het Vlaams Agentschap Wegen en Verkeer kondigde aan voortaan de taal van de bestemming gebruiken op nieuwe wegwijzers. Zo worden dubbele aanduidingen zoals Liège-Luik of Mons-Bergen vermeden. “Flor Grammens draait zich om in zijn graf”, reageert cd&v-Kamerlid Wouter Beke. Bevoegd minister Lydia Peeters floot het agentschap snel terug. "Flor Grammens kan verder rusten", lachte Beke.

Vlaams Belang-Kamerlid Nathalie Dewulf was vorige week het mikpunt van spot op sociale media, omdat ze tijdens de parlementaire hoorzitting rond de bpost-schandalen de naam van consultancybedrijf McKinsey verkeerd had uitgesproken. Dewulf betreurt dat daardoor de aandacht van de inhoud wordt afgeleid. “Ik heb die naam gewoon op z’n Vlaams uitgesproken”, reageert ze.

Tijdens de parlementaire hoorzitting rond de bpost-schandalen ging Vlaams Belang-Kamerlid Nathalie Dewulf dieper in op de rol van consultancybedrijf McKinsey. Dewulf sprak de naam van het consultancybedrijf echter verkeerdelijk uit als “Emsiekensie”, waardoor ze ongewild de lachers op haar hand kreeg. Zelfs fastfoodketen McDonald’s lanceerde een advertentie waarin ze refereerde naar het incident.

Lynchpartij

Vlaams Parlementslid Filip Brusselmans (Vlaams Belang) nam op Twitter de verdediging van zijn partijgenote op zich. Hij heeft het over een “lynchpartij” ten aanzien

van een Kamerlid dat iets verkeerd uitspreekt, simpelweg omdat ze van Vlaams Belang is. “Zo doorzichtig”, hekelt hij. Dewulf zelf deelt die analyse. “Alles wat Vlaams Belang doet, wordt uitvergroot. Wij mogen geen stap verkeerd zetten, of de media zitten er meteen bovenop”, klinkt het in een reactie. Het Kamerlid betreurt dat door haar verspreking de aandacht van de inhoud wordt afgeleid. “Ik heb dat woord gewoon verkeerd uitgesproken: op z’n Vlaams, in plaats van op z’n Engels. Daardoor lijkt het alsof ik mijn dossiers niet ken, maar dat is niet het geval”, verzekert ze. Dewulf werd naar eigen zeggen nerveus door het gelach tijdens haar tussenkomst.

Miljoenencontracten

Vooral bpost en McKinsey hebben volgens Dewulf boter op het hoofd. Het beursgenoteerde postbedrijf kende jarenlang miljoenencontracten toe aan McKinsey, zonder daarbij de wettelijk vereiste openbare aanbesteding uit te schrijven. “Er zijn daar dingen gebeurd die niet kloppen. Ik hoop echt dat ze de zaak goed zullen onderzoeken”, aldus Dewulf.

Tot slot betreurt Dewulf dat bpost-voorzitster Audrey Hanard op veel vragen – onder meer over haar band met de PS en de zweem van belangenvermenging – geen concreet antwoord gaf. Daardoor blijft het Vlaams Belang-Kamerlid na de hoorzitting naar eigen zeggen achter met meer vragen dan antwoorden. Vrijdag zouden de parlementsleden de interne audit volledig kunnen inkijken, maar ook daarover is Dewulf sceptisch. “Eerst zien en dan geloven”, besluit ze.

ANTON SCHELFAUT

MEEST GELEZEN OP

Mannelijk model pronkt met ruim gevulde gulp in badpakkencollectie Adidas

Dewulf (VB) bijt van zich af na “Emsiekensie”-gate: “Wij mogen geen stap verkeerd zetten”

Permanente Twitterban voor ’t Scheldt na spotprent De Croo

Chris Janssens (VB): “Waarom ik niet deelneem aan de Gay Pride”

Ecolo-mandataris liket bedreiging van volger aan ‘transfobe’ MR (en maakt van N-VA extra doelwit)

Nathalie Dewulf (VB) bijt van zich af na "Emsiekensie"-gate

"Wij mogen geen stap verkeerd zetten"

Nathalie Dewulf

© PHOTONEWS

BEYOND GROWTH 2023

De eisen van Anuna De Wever

Was de deus ex machina van die conferentie ongetwijfeld Philippe Lamberts (Ecolo), de ster van de conferentie was dan weer de Vlaamse Anuna De Wever. Op de Belgen van uiterst links kan je altijd rekenen!

Je moet lezen en luisteren naar extremisten, zeker als ze aankondigen wat ze gaan doen áls ze aan de macht komen. Laten we dus luisteren naar de ‘voorstellen’ van mevrouw De Wever, die charmant lachende jonge vrouw - of zij ze zelf geschreven heeft, of niet, is niet relevant.

“We moeten de rijkdom herverdelen”, begint mevrouw De Wever. Aan wie, hoe? Geen details. Dat is al een eeuw lang standaard in elke zichzelf respecterende linkse toespraak. Wellicht kunnen we beginnen met het salaris en vermogen van Philippe Lamberts?

“Annuleer klimaatschuld.” In de verwrongen gedachten van milieuactivisten hebben landen - veel Afrikaanse landen, Argentinië, Venezuela - schulden omdat ze lijden onder klimaatverandering. Het maakt niet uit dat dat idiote voorstel met geen enkele feitelijke realiteit strookt: ‘cancel climate debt’ klinkt nog altijd erg goed.

HET WESTEN MOET “KRIMPEN”

Het kan niet ontkend worden dat Europese ecologen en extreemlinks in het algemeen over het vermogen tot een goede communicatie beschikken. Terwijl rechtse bewegingen nog te vaak vertegenwoordigd worden door karikaturale figuren die vanaf een podium schreeuwen, hebben de ecologen zichzelf een fris en aantrekkelijk imago gegeven van welbespraakte woordvoerders die zelfs de ergste verschrikkingen met kalmte benoemen.

Laten we onmiddellijk, morgen, vrijdag, een “universeel basisinkomen” invoeren. We kunnen ons voorstellen hoe enthousiast landen als China, Rusland, Japan, Taiwan, Amerika en Cuba zouden zijn om een gemeenschappelijk universeel inkomen in te voeren, wat natuurlijk alleen mogelijk zou zijn met de oprichting van een wereldregering. Slechts een formaliteit, toch?

Het Westen moet krimpen (‘degrowth’). Inderdaad, het Westen is slecht. Het bewijs is dat het ‘rijk’ is. Dus moet het Westen gestraft worden door zichzelf in zijn eentje in verval te brengen, terwijl de anderen zullen blijven groeien. Vanzelfsprekend!

Natuurlijk moeten de publieke diensten worden uitgebreid (verdubbeld? verdrievoudigd?). Hoe zal die verhoging worden gefinancierd, in een context van achteruitgang? Dat wordt niet gespecificeerd.

“Dat alles,” ging Anuna verder, onder groot applaus - de sprekers en deelnemers van Beyond Growth bleven elkaar omhelzen en kussen, het was heel ontroerend, met een ‘puteleire’ touch, zoals ze in Brussel zeggen - “is natuurlijk alleen mogelijk als we... White Supremacy vernietigen.”

WITTE SUPREMATIE

Neem nu de onlangs in Brussel gehouden conferentie ‘Beyond Growth 2023’. Dat is de jaarlijkse ideologische bijeenkomst van Europese milieuactivisten en hun talloze steunpunten in de wereld van door de overheid gefinancierde ‘niet-gouvernementele’ organisaties (ngo’s). Kortom, het equivalent van wat CPAC is voor Amerikaans rechts.

Beyond Growth komt niet bijeen in de chique salons van een prestigieus hotel of een landhuis. Nee, Beyond Growth houdt zijn vergaderingen in de gebouwen van het Europees Parlement. En dat is geen toeval. Wanneer de media liefdevol verslag uitbrengen van de Beyond Growth-conferentie, laten ze beelden zien van mensen die samenkomen en spreken in een halfcirkelvormige opstelling binnen het Europees Parlement. Wat blijft er hangen bij de mensen wanneer ze tijdens een maaltijd of op een scherm naar het verslag over Beyond Growth kijken? Het Europees Parlement. De associatie tussen de radicale, extremistische en niet-realiseerbare voorstellen van Beyond Growth en het Europees Parlement is dan ook snel gelegd. Met andere woorden: het Europees Parlement staat voor radicaal milieubeleid. Hoe kan je daar als gewone, lokale kiezer tegen zijn?

DRIEU GODEFRIDI

DE ZELFMOORD VAN EUROPA

Die vreemde mengelmoes van marxistische restanten - imperialisme, dekolonisatie - en slecht verteerde postmoderne brokken vormen een programma dat de meerderheid van onze medeburgers waarschijnlijk niet zal verenigen. Het betekent immers onmiddellijke Europese zelfmoord zonder reden of tegenhanger.

Dat die groene extremisten slechts 10 procent van de zetels in het Parlement vertegenwoordigen en in een groot aantal lidstaten electoraal weggevaagd zijn of zullen worden, maakt niet uit: de ondemocratische EU biedt hen een toevluchtsoord, want op dat niveau zijn de groenen overal.

Het fundamentele probleem met Beyond Growth is dat degrowth nooit gedefinieerd wordt. Hun voorgangers - Marxisten, en daarvoor socialisten, inclusief Duitse nationaalsocialisten - heb-

ben altijd geprobeerd een economische theorie te definiëren, een concreet project dat verder gaat dan woorden en de vernietiging van het bestaande, maar milieuactivisten hebben die moeite nooit genomen. Begrijpelijk, want in de context van een Europa dat tot over zijn oren in de schulden zit en zijn bur gers al belast om de rente op de schuld te betalen, betekent het verminderen van het aantal mensen de vraag wie het eerst zal ster ven. De gezondheidszorg wordt al gerantsoe neerd. Wat gaat er gebeuren in een context van degrowth? Bovenal vereist vermindering een verbod op economische en technologische innovatie. Laten we kunstmatige intelligentie, het internet, com puters, de stoommachine (vervuiling!) en, waar om niet?, het wiel verbieden. De groei voorbij!

Wat? White Supremacy? Wat heeft White Supremacy ermee te maken, vraagt u? Wel, in de geesten van milieuactivisten zijn economische groei en blanke suprematie synoniem. Zie de redenering: het was het blanke Westen dat de economische groei uitvond. En het blanke Westen was inderdaad erg blank in die tijd. Dus door de blanke suprematie te vernietigen, vernietigen we het idee van economische groei, quod erat demonstrandum.

Stop met wiebelen in je stoel. Ja, natuurlijk, dat alles is meer dan lachwekkend en absurd. We zakken af naar pre-Aristotelische diepten, naar een soort magisch denken dat, bij het zien van twee realiteiten in hetzelfde geheel, een causaal verband of zelfs consubstantialiteit vermoedt en postuleert. Maar wat een prachtig schouwspel is het om die milieuactivisten, waarvan 98 procent blank is, op en neer te zien springen en elkaar te omhelzen, terwijl ze roepen: “Schaf de blanke suprematie af!" Een beetje zoals wanneer de gekozen leden van het Waals Parlement in Namen op hun banken op en neer zouden springen, terwijl ze roepen: “Schaf de Martiaanse invasie af!”

VLAAMSE AUTONOMIE: WAT BETEKENT HET VOOR U?

In aanloop naar de verkiezingen van 2024 lijken minstens twee partijen alvast zeker de kaart te trekken van meer Vlaamse autonomie: N-VA en Vlaams Belang. Men haalt hiervoor allerlei argumenten uit de kast, maar voor veel Vlamingen zullen niet de sentimentele gevoelens, maar vooral de concrete gevolgen doorslaggevend zijn. Op die concrete vragen bieden wij een antwoord.

WAT KUNNEN SPOOREN BUSPERSONEEL VERWACHTEN ALS DE DIENSTEN GEREGIONALISEERD WORDEN?

In 2017 besliste de regering-Michel in het befaamde Zomerakkoord om het aandeel statutaire ambtenaren af te bouwen. De 36.000 personeelsleden van de NMBS vallen daaronder. Ook de Vlaamse overheid schaft de vaste benoeming af vanaf 2024. Dat geldt dus ook voor het personeel van De Lijn. Is er nog een verschil tussen federale en Vlaamse mobiliteitsambtenaren en hoe zouden de sociale partners reageren als het openbaar vervoer volledig geregionaliseerd zou worden?

Om sociale partners mee te krijgen in een geregionaliseerd openbaar vervoer, zal de Vlaamse overheid wel wat moeite moeten doen. “Daarom denk ik niet dat het interessant zou zijn om direct andere arbeidsvoorwaarden op te leggen”, vertelt mobiliteitsexpert Hajo Beeckman (VRT). “Tegen het huidige personeel zal de Vlaamse overheid - denk ik - zeggen: ‘U kunt uw huidige arbeidsvoorwaarden behouden’.” Beeckman denkt dus niet dat de Vlaamse overheid onmiddellijk een revolutie kan of wil ontketenen.

Arbeidsvoorwaarden behouden

Momenteel kunnen de statutaire medewerkers van de NMBS en Infrabel, maar ook van De Lijn, al genieten van goede arbeidsvoorwaarden. “Heel goede pensioenen, veel voordelen, een goed loon”, stelt Marc Descheemaecker. “Dat zijn verworven rechten.” Descheemaecker was van 2013 tot 2021 afgevaardigd bestuurder van de NMBS. “Ik heb de vakbonden en de werknemers van NMBS zelden horen klagen over die elementen.” Het zal voor de Vlaamse regering vooral zaak zijn om te zorgen dat er geen kritiek komt op die grote arbeidskost tegenover de lage productiviteit van de NMBS, zoals momenteel het geval is. Net zoals Beeckman ziet Descheemaecker geen heil in een grote ontslagronde als Vlaanderen de touwtjes in handen krijgt. “De uitdaging zal zijn om de investering in mensen die nu al gebeurt, op een zo positief mogelijke manier om te zetten in een goede dienstverlening naar de reiziger toe. Dus ik denk niet dat het personeel zenuwachtig moet zijn over veranderende arbeids- of pensioenvoorwaarden.”

Statuten

Voor nieuwe ambtenaren is de situatie anders. De Vlaamse overheid stopt met de vaste benoeming van ambtenaren en zal alleen nog werken met contractuele personeelsleden. Een statutaire benoeming geeft heel wat bijkomende rechten die veel kosten aan de overheid: een overheidspensioen, een bijzondere regeling bij vakantie en ziekte,... Ontslag kan bovendien pas na een lange tuchtprocedure of na verschillende negatieve evaluaties. Dat ontslag kan bovendien bij de Raad van State aangevochten worden.

den hierop en organiseerden ze betogingen, stakingen, blokkades,... Er bestaat nog geen zekerheid over hoeveel werknemers er zullen mogen blijven en of er effectief veel zal veranderen voor die werknemers. De vakbonden protesteren dus vooral tegen de grote onzekerheid. Dat zullen ze ook doen, mocht het openbaar vervoer volledig geregionaliseerd worden, stellen de mobiliteitsexperten. Waarom wordt er gestaakt?

Met het loon zit het relatief goed, dus waarvoor staakt het personeel van het openbaar vervoer dan wel? Begin maart staakte het trein- en buspersoneel samen met de hele openbare sector tegen de geplande pensioenplannen van de regering-De Croo. Begin februari brak er een spontane staking uit na een (zoveelste) geval van agressie tegen een treinbegeleidster in Luik. In het verleden staakten de treinvakbonden geregeld tegen ‘versoepelde’ arbeidsvoorwaarden en bijvoorbeeld voor het behoud van de 36-urenweek.

“De vakbonden zien in regionalisering een afbrokkeling van de macht van de spoorbonden”

Vakbonden protesteren en blokkeren tegelijkertijd. Een ongebruikt station sluiten, loketten sluiten om personeel op een efficiëntere manier in te zetten? Niets lukt zonder voorafgaand protest. “Als ze van hun bedrijf een efficiënt mobiliteitsbedrijf willen maken? Dan hebben ze gelijk. Maar elke poging daartoe werd in het verleden afgeblokt”, schreef politiek journalist Isolde Van den Eynde vorig jaar in Het Laatste Nieuws. “De knoop van de NMBS is bijna even moeilijk te ontwarren als de staatskundige indeling van dit land.”

Vakbonden

In 2003 lag de regionalisering van de NMBS op tafel en waren de vakbonden ook overwegend tegen. Enkel toenmalig ACOD-spoorvoorzitter Johnny Van De Rijse was licht positief over een eventuele regionalisering. Hij zou een regionalisering van het personeelsbeleid prioritair beschouwd hebben. “Deze uitspraken hebben heel wat kwaad bloed gezet. (…) Zijn toekomst hangt aan een zijden draadje”, klonk het in vakbondsblad ‘De Militant’. De christelijke spoorbond ACV-Transcom verraste toen ook met het idee dat de NMBS beheersovereenkomsten moest kunnen sluiten met de gewesten over de levering van regionale spoordiensten. Hoe kijken de vakbonden nu naar het idee om het openbaar vervoer volledig te regionaliseren? Volgens ACV is het debat “nu niet aan de orde”.

“Uitbesteding is geen privatisering”

“De Franstaligen, met de PS op kop, wijzen elke vorm van regionalisering van de hand.” Het is een citaat uit De Standaard van exact twintig jaar geleden, maar is vandaag nog steeds hyperactueel. Toen waren alle Vlaamse politieke partijen behalve Agalev te vinden voor een geregionaliseerde NMBS. Vakbondsman Michel Bovy (ACV) was daar destijds ook voor te vinden, maar de algemene consensus bij de vakbonden bleef ook toen het unitarisme. Een opsplitsing betekent volgens de vakbonden het einde van het eenheidsstatuut van de spoormannen en een afbrokkeling van de macht van de spoorbonden.

Privatisering

“Als de N-VA het spoor wil regionaliseren, is dat enkel om het daarna te privatiseren”, schreef PVDA-medeoprichter Herwig Lerouge in 2016 in het PVDA-blad ‘Solidair’. Elke vorm van regionalisering legt volgens hem de weg open “voor de totale splitsing van de vakbonden, van de sociale zekerheid, van de NMBS en van het land... en voor een ongebreidelde politiek van sociale afbraak, privatiseringen en vakbondsbashing in Vlaanderen”. Privatisering van het openbaar vervoer zou in Vlaanderen een optie zijn, maar niet per se een goede, denken Marc Descheemaecker en Hajo Beeckman. En het gebeurt nu al, want bij de Vlaamse openbaarvervoermaatschappij De Lijn zal de komende jaren al meer dan de helft van de kilometers gereden worden door privé-exploitanten. “Maar uitbesteding is geen privatisering”, vertelt Beeckman.

In het verleden waren de oude buurtspoorwegen en boerentrams ook privaat. “Maar ook daarvoor was overheidsgeld nodig, voor de infrastructuur en dergelijke”, legt Beeckman uit. “Die zijn afgebouwd in de jaren ’40, ’50 en ’60 met de komst van de wagen. Toen zijn we massaal gaan investeren in openbaar vervoer vanuit de federale en regionale overheid.”

Marc Descheemaecker

In het buitenland zijn privatiseringen ook geen onverdeeld succes gebleken. “Het Verenigd Koninkrijk is al teruggekomen op die wilde privatisering”, vertelt Descheemaecker. Hij ziet meer heil in een overheidsbedrijf met verregaande autonomie, zonder inmenging van de politiek. “Ik denk dat dat de juiste weg is. Een samenleving kan bepaalde infrastructuurprojecten en mobiliteitstrajecten best in eigen beheer houden.”

“Een samenleving kan mobiliteit best in eigen beheer houden”

Marc Descheemaecker

Toen het nieuws bekendraakte dat Delhaize alle resterende filialen zou franchiseren, sprongen de drie grote vakbon-

“Ik denk niet dat het personeel zenuwachtig moet zijn over veranderende arbeidsvoorwaarden”

© SHUTTERSTOCK

Ongeveer 8.000 per jaar, of 20 tot 25 per dag. Dat was de afgelopen jaren het aantal geregistreerde feiten van geweld tegen politieagenten. Meer kan dat volgens

Vincent Houssin, ondervoorzitter van politievakbond VSOA, haast niet worden. “Als de situatie nog erger wordt, zouden we hier echt in het Wilde Westen leven”, zegt hij. In werkelijkheid ligt dat aantal nog hoger, omdat ‘lichte’ feiten - zoals duw- en trekwerk - door veel agenten niet meer worden geregistreerd. “Uit onze bevraging blijkt dat ze het gevoel hebben dat Justitie er toch niets mee doet en een registratie hen alleen maar extra papierwerk oplevert”, legt Houssin uit. “Enkel zware feiten, zoals (gewapende) weerspannigheid, bedreigingen en slagen en verwondingen, worden nog geregistreerd. Smaad ook, maar enkel als bepaalde grenzen worden overschreden.”

Heerst er een gevoel van straffeloosheid?

“Tot voor kort werd ongeveer 33 procent van de feiten geseponeerd. De cijfers van Justitie stroken ook helemaal niet met die van de politie. Onze cijfers zijn gebaseerd op het aantal proces-verbalen: dat zijn er meer dan 8.000 per jaar. Die van Justitie bedragen slechts een fractie. Wat is er gebeurd met die andere feiten? Zijn die vervolgd of zijn die ook ergens in de duisternis verdwenen, waardoor het aantal seponeringen in werkelijkheid nog hoger ligt? Dat weten we dus niet.” “Wat de zaken die niet worden geseponeerd betreft, weet niemand hoeveel mensen er daadwerkelijk veroordeeld zijn. Die cijfers bestaan niet. Het gevoel van straffeloosheid zou men deels kunnen oplossen door het aantal feiten correct te registeren en niet langer te ontkennen dat onze cijfers kloppen.”

In uw boek benoemt u niet alleen het probleem, maar reikt u ook oplossingen aan. Kan u die eens toelichten?

“Alle feiten - ook de lichtere - zouden een gerechtelijk vervolg moeten krijgen om zo een duidelijk signaal te geven. Omdat niet elk van die 8.000 feiten voor de rechtbank kan komen, zouden lichtere feiten zonder verwondingen, zoals weerspannigheid, mondelinge bedreigingen of smaad, bestraft moeten worden met een onmiddellijke schikking, naar analogie met de coronaboetes. 250 euro voelt iemand onmiddellijk in zijn portemonnee. De volgende keer zal iemand daar wel twee keer over nadenken. Zware feiten zoals gewapende weerspannigheid of weerspannigheid met een voertuig moeten altijd voor de rechtbank komen. Idem voor slagen en verwondingen.”

“Als het over snelheidsboetes gaat, zegt niemand bij het gerecht: ‘Het is een eenmalig feit, we gaan dat seponeren.’ De overtreder moet de rekening betalen. Maar voor slagen en verwondingen aan politieagenten zien we wel dossiers passeren die worden geseponeerd, omdat het eenmalige feiten zijn. Dat is een slecht signaal. Hoeveel keer mag je die feiten dan plegen voor je een straf krijgt?”

Vincent Houssin is ondervoorzitter van politievakbond VSOA. Samen met voorzitter Vincent Gilles schreef hij een boek over geweld tegen de politie met als titel ‘Fuck you, Flik’. Het boek bevat de getuigenissen van politieagenten die het slachtoffer werden van geweld en maakt deel uit van een grootschalige sensibiliseringscampagne van de politievakbond.

“In Brussel wordt op dagelijkse basis geweld gepleegd tegen de politie”

den geseponeerd. Vroeger gebeurde dat vooral door capaciteitsproblemen bij de verschillende parketten. Nu is dat om technische redenen. Men zou kort op de bal moeten spelen, zoals in Nederland het geval is: geweld tegen politieagenten wordt daar in snelrecht behandeld. Dat betekent dat daders binnen de 2 weken voor de rechtbank moeten verschijnen. In supersnelrecht is dat binnen de 3 à 7 dagen. In België is het zeer uitzonderlijk dat dergelijke zaken in snelrecht - binnen de maand - worden behandeld.”

Is dat iets dat u de politiek verwijt?

“Onder andere. In het boek komen nog veel andere zaken aan bod, zoals de tolerantiegrens bij betogingen. We pleiten er al jaren voor om veel korter op de bal te spelen door een strengere tolerantiegrens in te voeren. Momenteel doen we aan genegotieerd beheer en in 99 procent van de betogingen loopt dat goed.

In de andere gevallen zou men moeten werken met een tolerantiegrens: als agenten vaststellen dat relschoppers kasseien aan het uitbreken zijn, zou het niet zo mogen zijn dat ze moeten wachten tot ermee wordt gegooid voordat ze mogen tussenkomen. Zodra de kasseien worden uitgebroken, vuurwerk wordt bovengehaald of mensen hun gezicht bedekken, zouden die amokmakers moeten worden opgepakt. Daardoor zal de situatie minder escaleren. Nu moet men bij bestuurlijke aanhoudingen wachten op het bevel van hogerhand. Dat zouden wij graag anders zien.”

In uw boek omschrijft u Brussel als een “explosieve hoofdstad”. Wat maakt Brussel zo explosief?

ken wonen en het wel goed menen, zijn dat ook beu.”

“In Brussel wordt op dagelijkse basis geweld gepleegd tegen de politie. Er zijn verschillende clans of bendes die onder andere verdovende middelen verhandelen en met elkaar in de clinch gaan. De politie is daar steeds het slachtoffer van. In bepaalde wijken is een normale controle zoals ze gebeurt in pakweg Diksmuide onmogelijk. De bewoners bekogelen de politie niet alleen met ‘ludieke’ voorwerpen zoals een pispot, maar ook met voorwerpen die dodelijk kunnen zijn, zoals molotovcocktails. Dat gebeurt niet enkel tijdens betogingen. Men gooit regelmatig op een doordeweekse dag molotovcocktails naar patrouillerende politiewagens. Toch halen dergelijke incidenten vaak de media niet eens, omdat ze als ‘fait divers’ worden beschouwd.”

“Sommige lokale besturen slagen er nog steeds in om het zonlicht te ontkennen. Ik denk dan aan een burgemeester die rellen op oudejaarsavond ‘een feest’ noemt. Ook in Brussel-Zuid is een politieke strekking aan de macht die de situatie zoveel mogelijk probeert te ontkennen.

Volgens die strekking is het de politie die fout zit. Zo wordt het zeer moeilijk om nog jonge mensen aan te trekken die in de hoofdstad willen werken. Het is daar niet alleen qua verloning een ramp, maar ze worden er ook nog eens geconfronteerd met zaken die zich elders niet voordoen. De mensen die er toch voor kiezen om in Brussel te werken, mogen op z’n minst verwachten dat de politieke overheid hen 100 procent steunt.”

Merken jullie in de praktijk iets van de beloofde nultolerantie?

“In de praktijk zien we nog veel te veel zaken die om een of andere reden wor-

“In de grootsteden zijn er verschillende probleemwijken. Daar zou de politiek duidelijk moeten maken dat het niet de bedoeling is dat de politie telkens met 4 à 5 ploegen moet uitrukken, al was het maar om de eigen wagens te beschermen. De andere mensen die in die wij-

“In Brussel-Hoofdstad is de situatie onder de nieuwe burgemeester wel een stuk verbeterd. We hebben hem er nog nooit op kunnen betrappen de politie niet te steunen. Bij de vorige was dat heel wat anders. Die stond zelfs tussen de betogers, zogezegd om een kijkje te nemen.”

Moeten de politiezones in Brussel volgens u fuseren?

“Wij zijn daar niet tegen, integendeel, maar een dergelijke fusie moet wel het onderdeel zijn van een groter geheel. Politici hebben helemaal geen plan over waar ze naartoe willen met de politie. Als ze verkondigen dat de Brusselse politiezones moeten fuseren, zal geen enkele crimineel daarvan wakker liggen. Maar als er een breder plan achter zit, waarbij bijvoorbeeld HR één afgeslankte dienst wordt en er opnieuw meer ploegen zijn, kan dat een grote meerwaarde betekenen. Men kan moeilijk zeggen dat alle Brusselse zones moeten fuseren, terwijl de kleine zones diep in West-Vlaande-

Het is moeilijk om te zeggen dat geweld tegen de politie een probleem van bepaalde nationaliteiten is

IN BRUSSEL GOOIT MEN REGELMATIG MET MOLOTOVCOCKTAILS NAAR PATROUILLERENDE POLITIEWAGENS

Is geweld tegen politieagenten een probleem van bepaalde bevolkingsgroepen?

“Het is moeilijk om daar een nationaliteit op te plakken, maar het is wel duidelijk dat het geweld uit de probleemwijken komt. Daar wonen nu eenmaal veel mensen met een migratieachtergrond. Maar het is moeilijk om te zeggen dat het een probleem van bepaalde nationaliteiten is. De lokale overheid heeft simpelweg te veel speelruimte gegeven aan bendes. Waar ik wel horendol van word, is dat de media die benoemt als ‘jongeren’. Hoe durven ze? Dat zijn bendes. Daar heb ik wel een probleem mee. Maar het is moeilijk om te zeggen dat het een probleem van bepaalde nationaliteiten is.”

Hoe is de situatie in kleine gemeenten?

“Ik ken zones die slechts één ploeg hebben voor een heel grondgebied. Er zijn steden met slechts twee ploegen. De agenten hebben zelfs geen tijd om een interventie op een normale manier af te handelen, laat staan om versterking te leveren als de andere ploeg in de penarie zit. Als het verkeerd loopt, ben je een vogel voor de kat.”

“De basisdienstverlening lijdt onder de organisatie. Die is onbestaande. Het model van de huidige geïntegreerde politie is bijna 25 jaar oud. Er wordt veel meer aandacht besteed aan de backoffice en verder onderzoek ten koste van de eerstelijnshulp. Als politiezones besparen, is het vooral daarop: ze halen ploegen van de baan, agenten mogen geen overuren meer presteren… De wegpolitie werkt nog met een organieke tabel die dateert uit de jaren ’90. Sindsdien is het verkeer drastisch veranderd.”

De smartphone is tegenwoordig alomtegenwoordig, waardoor politieagenten voortdurend het risico lopen om gefilmd te worden en vervolgens het voorwerp te worden van een rel op sociale media. Stellen ze zich daardoor terughoudender op?

“Door dergelijke reacties bevriezen agenten. Niemand durft nog iets te doen. Men komt ergens tussen en alles wordt gefilmd. Ze durven zelfs geen verkeerd woordje meer te gebruiken. Iedereen moet correct worden aangesproken, terwijl ze soms te doen hebben met mensen die elke week voor problemen zorgen. Bij betogingen durft niemand zijn matrak nog omhoog te steken. Politiemensen bevriezen omdat ze gefilmd worden. Als ze een slag uitdelen om zichzelf te verdedigen of iemand te overmeesteren, is de kans groot dat ze zich achteraf moeten verantwoorden.”

“Men spreekt enkel nog over preventie, maar men vergeet dat repressief optre-

den ook een vorm van preventie is. In het verkeer vindt iedereen dat logisch. Iemand wordt geflitst en krijgt een boete van 63 euro. Dat is repressief, en nog geen klein beetje. Men krijgt zelfs geen verwittiging. We vinden dat logisch om verkeersdoden te vermijden en betalen braaf onze boetes. Maar als het over drugsdelinquenten, bendes en geweldplegers gaat, moeten we preventief optreden. Die aanpak werkt voor mensen die het goed menen, maar voor zwaar crapuul en mensen die het slecht menen met de maatschappij, is een zo snel mogelijk, repressief optreden de beste vorm van preventie. Als je het probleem laat uitdijen, is het te laat.”

“Het vertrouwen in de politie ligt tamelijk hoog, zeker in vergelijking met het vertrouwen in de politiek. Toch proberen bepaalde politici, zeker in de grootsteden, te laten uitschijnen dat er geen vertrouwen is in de politie. De bevolking heeft veel vertrouwen in de politie, maar de steun vanuit de politieke overheden laat soms echt wel te wensen over. Gelukkig zijn ze niet allemaal zo.”

Slaagt de overheid er nog in om haar kerntaak, zijnde het beschermen van haar burgers, te vervullen?

“Overal zijn er gigantische personeelstekorten. Bij de (spoor)wegpolitie zijn er tekorten van 50 procent. De helft van het personeel dat er zou moeten zijn, is er gewoonweg niet. Had de regering meer kunnen doen? Ze had 1.600 mensen kunnen aanwerven zoals beloofd, maar daar is ze niet in geslaagd. Het zijn er 1.200 geworden, wat voldoende is om de uitstroom op te vangen. Het ziet ernaar uit dat het dit jaar weer niet zal lukken om 1.600 mensen aan te werven.”

“Op vlak van personeel en investeringen zou de regering een langetermijnbeleid moeten voeren, over de verschillende regeringen heen. Het heeft geen zin om in het jaar voorafgaand aan de verkiezingen te investeren, om het jaar nadien opnieuw een lineaire besparing door te voeren. Dat is wat elke legislatuur opnieuw gebeurt.”

Politiemensen bevriezen omdat ze gefilmd worden

De regering draaide tijdens de begrotingsonderhandelingen in oktober vorig jaar de afgesproken loonsverhoging voor politieagenten terug en koppelde daar de uitdoving van hun zachte eindeloopbaanregeling aan. Sindsdien voeren de politievakbonden actie tegen ministers Annelies Verlinden (cd&v) en Vincent Van Quickenborne (Open Vld). Wat verwijten jullie hen?

“We hebben bijna een jaar onderhandeld met de ministers van Binnenlandse Zaken (Annelies Verlinden, red.) en Justitie (Vincent Van Quickenborne, red.), maar die laatste ontkent dat. De wet is nochtans duidelijk: beide ministers zijn covoorzitter van het onderhandelingscomité.”

“De protocolakkoorden werden ondertekend, zowel voor de loonsverhoging als voor de eindeloopbaanregeling.

zeer straf dat een minister daarmee wegkomt. Verlinden was tot op heden zeer voorzichtig, maar recent heeft ze in het parlement wel degelijk bevestigd dat de minister van Justitie covoorzitter was van het onderhandelingscomité.”

“Onze organisatie voert al 24 jaar onderhandelingen bij de geïntegreerde politie, maar zoiets hebben we nog niet meegemaakt. We hebben al veel meegemaakt, maar niet dat een minister van Justitie liegt over het feit dat hij als covoorzitter van het onderhandelingscomité de protocolakkoorden heeft ondertekend. Een voogdijminister zou moeten vechten voor de politie, maar hij steekt ons een mes in de rug en ontkent dat vervolgens. Met de vorige minister van Justitie, Koen Geens (cd&v, red.), hadden we zeer goeie contacten. Ik kan niet geloven dat hij zoiets zou doen.”

Eisen jullie nog steeds het ontslag van minister van Quickenborne?

“We kunnen niet anders. Zijn eigen advocaat bevestigt dat hij covoorzitter is, maar toch ontkent hij dat in het parlement. Het dossier van Eva De Bleeker verbleekt bij dat van hem. Idem voor de logo’s van Sarah Schlitz. Wij gaan sowieso niet opgeven. Het is totaal oneerlijk.”

Wat vindt u ervan dat Open Vld-voorzitter Egbert Lachaert de politievakbonden op Twitter omschrijft als “extreemrechtse terroristen” waarmee hij niet wil onderhandelen?

“Met Lachaert hadden wij tot voor kort een zeer goed contact. Hij weet zeer goed wat er leeft en hoe het dossier in elkaar zit. Ik snap dat hij publiek niet anders kan dan zijn minister te verdedigen. Maar als hij eerlijk is met zichzelf, weet hij perfect dat wat er is gebeurd, niet correct is. Als wij een partijvoorzitter een ‘extreemrechtse terrorist’ zouden noemen, zou het land te klein zijn. Het zegt veel over zijn onmacht.”

Heeft hij geen punt? In februari werd hij voor aanvang van een evenement van zijn partij in Oudenburg bekogeld met voetzoekers.

“Dat voorval is zwaar overdreven geweest. De politievakbonden hebben daar niemand bekogeld. Lachaert moet de zaken niet omdraaien. Als Van Quickenborne woord had gehouden en de protocolakkoorden had gerespecteerd, zouden er geen manifestaties moeten plaatsvinden. Veel leden van Open Vld vinden het niet leuk dat hun partij, die geacht wordt om achter de politie te staan, op z’n minst de perceptie heeft gecreëerd ertegen te zijn. Ze heeft het vertrouwen van de politie verloren. Toch willen we opnieuw rond de tafel gaan zitten. Wij durven iedereen nog recht in de ogen kijken. Maar omgekeerd is dat blijkbaar niet het geval.”

ren en Wallonië met 50 personeelsleden mogen blijven bestaan. Men vergeet soms dat er aan de overkant van de taalgrens een andere realiteit heerst. De provincie Luxemburg, bijvoorbeeld, kan je met geen andere vergelijken. De afstanden zijn er ongelofelijk groot, terwijl er slechts een klein aantal mensen woont. De vraag is hoe je je politiemodel daarop kan afstemmen. Wij wachten op het grote plan.”

Zou u uw kinderen een carrière bij de politie aanbevelen?

“Zeker. Raar, hé (lacht). Maar mensen die mij die vraag stellen, leg ik wel nog eens uit dat het een aparte wereld is en dat er een keerzijde is

aan de medaille. Dat was ook een van de werktitels van het boek. De appreciatie is immers ver te zoeken. Ze appreciëren je alleen als ze je nodig hebben. De medailles die je bij ons krijgt als je een bepaald aantal jaren in dienst bent, moet je zelf betalen. Zo sterk word je gewaardeerd. En die zijn niet goedkoop. Dat is zeer symbolisch, maar ik ken weinig bedrijven die iemand decoreren en 60 euro vragen voor de medaille. Tot voor kort lag ik daar niet wakker van, maar het zegt veel over de organisatie en de manier waarop de overheid omgaat met haar mensen. Je wordt gedecoreerd, maar moet er zelf voor betalen. De organisatie staat er niet meer. Ze draait alleen nog door de individuele motivatie.”

Maar de minister van Justitie ontkent dat hij dat heeft gedaan. Later heeft hij gezegd dat Justitie daar enkel zat als ‘waarnemer’. Ook dat is niet waar, want de wet bepaalt dat hij covoorzitter is van het onderhandelingscomité. In die hoedanigheid moet hij de protocolakkoorden ondertekenen.”

“Van Quickenborne komt weg met een hoop leugens, zowel voor het parlement als naar ons toe. Enkel de oppositie stelt daar vragen over in het parlement. De minister blijft ontkennen dat hij de protocolakkoorden heeft getekend en dat hij covoorzitter is. Ook de andere partijen kijken gewoon de andere kant uit en doen alsof hun neus bloedt. Ik vind het

“Geen woorden, maar daden: elke bewuste Vlaming wordt lid van het Vlaams & Neutraal Ziekenfonds. Deze stap naar een Vlaamse sociale zekerheid is de voorbode van de eigen onafhankelijke Vlaamse Republiek!”

Wim De Wit, voorzitter IJzerwake

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

ANTON SCHELFAUT

Tshisekedi nog corrupter dan Mobutu?

De Democratische Republiek Congo (DRC) is de grootste ontvanger van geld uit ons land (lees: vooral Vlaams geld). Jaarlijks stroomt zowat 100 miljoen euro ‘ontwikkelingssamenwerking’ richting Afrika. De laatste tijd verschijnen steeds meer negatieve berichten inzake fraude en corruptie uit onze voormalige kolonie.

goed voor een miljard dollar. Daarmee reageert de bank op een merkwaardige beslissing van president Felix Tshisekedi om het sociaal fonds FSDRC (Fonds Social de la DRC) zonder toestemming te ontbinden en te vervangen door een gelijknamig fonds.

“De situatie van het Sociaal Fonds van de Democratische Republiek Congo toont het amateurisme aan de top van de staat en de praktijken van slecht bestuur die het huidige regime kenmerken”, aldus Valery Madianga, directeur-generaal van het Center for Research in Public Finance and Local Development (Crefdl), een Congolese organisatie die gespecialiseerd is in audits van de overheidsfinanciën, aan website actualite.cd.

In het fonds zat 91 miljoen dollar. “Er is duidelijk een verlangen om het gebruik van die 91 miljoen dollar dat tot nu toe niet gerechtvaardigd is te verbergen”, voegde hij eraan toe. Congo kwam onlangs in het nieuws door een gigantische fraudezaak.

Op 4 mei ontbond president Tshisekedi dat sociaal fonds bij ordonnantie en creëerde een ander fonds vanwege “de evolutie van het wettelijk kader voor openbare instellingen” en “operationele en efficiëntie-eisen”, volgens teksten die die dag op de Congolese nationale radio en televisie werden gelezen.

Het is niet zozeer de strijd tegen corruptie als wel de verovering van een tweede termijn die de acties van het staatshoofd bepalen

Het begon volgens waarnemers met de zeer omstreden aanstelling van Jean-Pierre Bemba en Vital Kamerhe. Jimmy Kande, Directeur West- en Franstalig Afrika en voorzitter van het Pan-African Anti-Corruption Network (UNIS), in de media: “Betekent de toetreding van Bemba en Kamerhe tot de regering het einde van de strijd tegen het misbruik van sociale activa?” Zijn antwoord is bevestigend. Het impliceert ook dat we ons weinig illusies moeten maken over de aanwending van onze centen in het mooie Afrikaanse land.

Zo heeft de financiële inspectiedienst (IGF) recent grootschalige fraude ontdekt bij de loonadministratie van de Congolese overheid. Daarbij vloeide jaarlijks omgerekend 726 miljoen euro de staatskas uit. Bij die fraude werden duizenden fictieve werknemers uitbetaald.

Fictief personeel

De fraude werd zeer goed uitgewerkt door een ‘maffieuze organisatie’. Die had niet minder dan duizend overheidsambtenaren omgekocht om grote sommen uit de Congolese schatkist weg te laten vloeien naar die maffieuze organisatie.

De inspectie trof volgens Belga meer dan 145.000 fictieve personeelsnummers aan, terwijl aan ruim 53.000 ambtenaren meerdere personeelsnummers waren toegekend, meer dan 93.000 personeelsnummers gedeeld werden

GRIEKENLAND

en bijna 44.000 uitbetaalde ambtenaren niet op de werknemerslijst van hun zogezegde dienst voorkwamen.

“961 ambtenaren van de personeelsdienst staan op de loonlijst van meerdere ministeries”, luidt het voorts. “Verscheidene van hen staan op meer dan vijftien loonlijsten.”

De fraude betekende een maandelijks verlies voor de staatskas van zo’n 150 miljard Congolese frank, zo berekende de inspectie. Omgerekend gaat het om zowat 60,5 miljoen euro per maand of ruim 700 miljoen euro per jaar.

Bij de “manifeste ongeregeldheden” grepen de autoriteiten naar eigen zeggen al in. “De lijst van 961 loonambtenaren die betrokken zijn bij het maffiose netwerk zal worden doorgegeven aan de gerechtelijke autoriteiten”, luidt het voorts. Kenners van het Afrikaanse land vrezen dat er na de ontdekking van de fraude weinig zal gebeuren.

Fonds Social de la DRC

De begroting van Congo wordt in 2023 op zowat 16 miljard Amerikaanse dollar (14,5 miljard euro) geschat. In vergelijking hiermee is de fraude dus enorm. Het Afrikaanse land stond vorig jaar in de onderste regionen in het klassement van corruptie van Transparancy International.

Recenter heeft de Wereldbank zelfs de financiering van humanitaire en ontwikkelingsprojecten stopgezet, samen

Het Sociaal Fonds van de DRC ontving financiering voor drie projecten met betrekking tot stabilisatie voor de oostelijke provincies, Kasaï en Kinshasa, en de preventie van seksueel geweld, die op hun beurt tientallen projecten en activiteiten financierden.

Belga: “Het FSDRC werd in 2002 bij decreet opgericht en krijgt financiële steun van verschillende internationale partners. De Wereldbank zou daar 1,04 miljard dollar in steken voor verschillende projecten, waarvan al 91 miljoen werd uitbetaald.”

Het was nog wachten op wat papierwerk voor de rest zou volgen. Maar voor de deal rond was, besloot Tshisekedi op 4 mei om het fonds op te heffen en een opvolger op te richten met meer bevoegdheden. Belga: “Waar de 91 miljoen dollar heen is, is niet duidelijk.” Het antwoord is niet zo moeilijk.

Schending van de juridische afspraken

Op 12 mei schreef Albert Zeufack, Wereldbank-topman voor Congo, een brief aan de Congolese minister van Financiën, volgens Belga. Daarin betreurt hij dat “er geen voorafgaande uitwisseling heeft plaatsgevonden”. Bovendien zou de ontbinding van het fonds niet in overeenstemming zijn met de juridische afspraken. “Volgens Zeufack zullen 600.000 mensen de gevolgen van dit besluit voelen”, besluit Belga.

Kande ziet het zo: “Uiteindelijk, enkele maanden voor de presidentsverkiezingen, is het niet zozeer de strijd tegen corruptie als wel de verovering van een tweede termijn, steunend op zwaargewichten van het Congolese politieke toneel, die de acties van het staatshoofd dicteert. Het vooruitzicht van een tweede termijn heeft de overgangsjustitie en de strijd tegen corruptie verslagen.” Eind dit jaar eindigt het mandaat van de controversiële Congolese president Félix Tshisekedi. Eerder schoof de kiescommissie 20 december 2023 al naar voren als datum voor de nieuwe verkiezingen.

THIERRY DEBELS

Centrumrechtse overwinning in Griekenland groter dan voorspeld

Ondanks het recente tragische treinongeluk in Griekenland waarbij tientallen doden te betreuren vielen en dat in de schoenen van premier Mitsotakis werd geschoven. Ondanks de Griekse pushbacks van illegalen op de Middellandse Zee ook, die een inbreuk op de mensenrechten zouden betekenen, heeft de centrumrechtse Nea Demokratia in Griekenland een flinke overwinning neergezet tijdens de jongste parlementsverkiezingen. Peilingen bleken er ver naast te zitten.

Nea Demokratia (onder Mitsotakis) eindigde in de peilingen steevast rond de 36 procent van de stemmen, amper enkele procenten hoger dan de centrumlinkse oppositiepartij Syriza van Tsipras. De resultaten draaiden uit op een afstraffing van Syriza, dat op iets meer dan 20 procent eindigt. Nea Demokratia kon 40 procent van de Griekse kiezers overtuigen en kan zich de overwinnaar noemen van deze verkiezingen. Mitsotakis kreeg de Grieken achter zich op basis van goede economische resultaten, een belastingverlaging die vooral de middenklasse ten goede kwam en een fors migratiebeleid.

Syriza ligt na deze electorale afstraffing in de touwen. De linkse afsplitsing van Syriza, MeRa25 van voormalig minister van Financiën Varoufakis, zakt met 2,3 procent onder de kiesdrempel van 3 procent en haalt dus

geen zitje meer in het parlement (-6 zetels). De KKE, de communistische partij, zou vrij goed standhouden in sommige grote Griekse steden en zou mogen rekenen op 6,7 procent.

Net niet genoeg

Het is vooral de oude sociaaldemocratische partij PASOK, die gedurende decennia Griekenland bestuurde, die een (beperkte) heropstanding meemaakt: ze slaagde erin 12,7 procent van de Grieken achter zich te krijgen. Voor de rest krijgt ook de rechts populistische partij Elliniki Lysi (Griekse Oplossing) met 4,5 procent van de stemmen zetels in het Griekse parlement. Een andere rechts-conservatieve partij, Niki, zou stranden op 2,9 procent, net onder de kiesdrempel.

Het resultaat voor premier Mitsotakis is dus uitstekend, maar volgens het proportioneel systeem net onvoldoende. Mitsotakis heeft niet genoeg zetels voor een meerderheid en ziet weinig heil in een coalitieregering. Eind juni volgt daarom een tweede

ronde. De winnaar van die verkiezingenMitsotakis heeft de beste kaarten - zou genieten van de winnaarsbonus, wat véél extra zetels betekent en een meerderheid voor Kyriakos Mitsotakis.

Kyriakos Mitsotakis

© SHUTTERSTOCK

Koning Filip en Felix Tshisekedi in 2022

DIPLOMATIEKE VALIES

Zegt Italië nauwe samenwerking met China op?

In 2019 was Italië het enige West-Europese land dat met China scheep ging in het kader van het zogenaamde ‘Belt and Road Initiative’, kortweg BRI. Vier jaar later wijst alles erop dat Rome die specifieke samenwerking zal verbreken. Aan de basis liggen enkele ontgoochelende ervaringen, maar vooral de lijn die de regering van Giorgia Meloni wil aanhouden. Pro-Washington, proNAVO, pro-Oekraïne en steeds meer pro-Taiwan. Het BRI-partnerschap niet hernieuwen is dan ook niet meer dan een logische afgeleide van de gemaakte strategische keuzes.

Nog niet zo lang geleden werd de Italiaanse premier Meloni als de nieuwe Mussolini afgeschilderd. Een beetje in de stijl van de toenmalige Britse buitenlandminister op 3 augustus 1914 die “het licht ging doven”, zij het niet in ‘Europa’ zoals toen, maar toch wel in Italië. Een periode van ‘Nacht und Nebel’ zou aanbreken, quod non. In het licht van dergelijke doemscenario’s waren de beelden van de G7-top in Japan behoorlijk geruststellend. Alsof ze een volleerde bejaardenverzorgster was, hield ze Biden aan het handje. Er vond een hartelijk gesprek met Zelensky plaats en van Von der Leyen kreeg ze een warme knuffel. Alleen met de Canadese premier Trudeau liep het wat minder. Het beeld is haast iconisch: Meloni die duidelijk geergerd de blik afwendt, terwijl Trudeau maar verder oreert over LGBQT+-toestanden. Hoe dan ook, Giorgia is niet de nieuwe Benito en legde de voorbije maanden heel wat pragmatisme aan de dag. En ze neemt beslissingen die eerder gemaakte keuzes bijsturen.

vergissing”. En die kan ze nu rechtzetten, ook al is niet duidelijk wat hiervan de gevolgen zullen zijn. Het BRI-partnerschap omvat een meerjarenengagement, wat concreet betekent dat het in 2024 tot een verlenging zou moeten komen - of niet. Het geeft Meloni praktisch tot het einde van dit jaar tijd om de knoop door te hakken van wat in diplomatieke middens als “een van de meest netelige dossiers” van deze regering wordt gezien. Consequenties zullen er zijn, alleen zijn experts het niet eens hoe groot de draagwijdte ervan zal zijn. Diplomatieke prikken op korte termijn zijn een zekerheid. Het zijn vooral de economische gevolgen die voorwerp van discussie zijn. De Chinese markt wordt een moeilijker toegankelijk afzetgebied, ook dat staat vast. Toch zijn er ook (economen) die er van overtuigd zijn dat China eerder symbolisch zal ageren, eerder dan maatregelen te nemen die ook voor Peking funest zijn.

Consequent zijn

De Russisch-Georgische grens na de Russische mobilisatie vorig jaar

OPINIE

Een nieuwe invasie in Georgië?

Op het eerste gezicht lijkt er een detente te zijn in de relaties tussen Georgië en Rusland. Maar schijn bedriegt.

Enkele maanden bedenktijd

Nieuwe bazen, nieuwe wetten. Italië was het enige West-Europese land en G7-lid dat in 2019 meestapte in het Chinese Belt and Road Initiative (BRI), dat wereldwijde miljardeninvesteringen omvat, vooral in infrastructuur, maar ook in pakweg de energiesector. Het lucratieve van dit partnerschap laat zich al raden, net als de keerzijde. Inmiddels kwamen er al heel wat klachten over constructiefouten, corruptie en dergelijke aan Chinese kant. Maar Chinese investeringen in huis halen, betekent ook dat men er de spionage gratis bijkrijgt. Meloni noemde deelnemen aan de BRI al tijdens haar kiescampagne “een grote

Het BRI-dossier is geen autonoom verhaal. Het kadert perfect in de geopolitieke richting die Italië onder Meloni heeft ingezet. De ‘Westbindung’ van haar land is een belangrijke vector, en zeker de band met Washington is cruciaal. Steun aan Oekraïne zit in die lijn, ook al zien sommigen hier net een argument om de BRI-samenwerking in stand te houden. Het levert een directere communicatielijn met Peking op, best handig wanneer men de hoop koestert dat een diplomatieke oplossing voor de oorlog uit die hoek moet komen. Voor Rome spelen echter andere elementen. De laatste tijd is ook een toenadering naar Taiwan toe vast te stellen. In die mate dat men er een permanente vertegenwoordiging gaat openen. De beslissing waar Meloni met haar regering de komende maanden voor staat, is niet evident, maar de kans dat ze de stekker uit de BRI trekt is groot. Consequent zijn, heet zoiets. Of het nakomen van een verkiezingsbelofte.

MICHAËL VANDAMME

Het lijkt misschien onvoorstelbaar, maar de Russische inval in Georgië in 2008 was nog stunteliger georganiseerd en nog chaotischer dan de invasie in Oekraïne. Maar dankzij hun enorme numerieke overwicht konden de Russen toch ongeveer 20 procent van het land bezetten: het grensgebied Abchazië en Zuid-Ossetië, dat even middenin Georgië ligt als Oost-Vlaanderen middenin Vlaanderen. Alleen in het noorden hangt het vast aan de ‘autonome Republiek Noord-Ossetië-Alanië’, die deel uitmaakt van de Russische Federatie. Dat ‘autonoom’ is een fictie. Het is nauwelijks meer dan een provincie.

De bezette regio Tsinvali

De Georgiërs gebruiken nooit de naam Zuid-Ossetië. Zij noemen dit “de bezette regio Tsinvali”. Het gebied is inderdaad bezet door 1.200 FSB’ers (Federale Veiligheidsdienst van de Russische Federatie, de opvolger van de KGB) en 4.000 Russische militairen. De grens tussen het bezette en het vrije deel van Georgië is afgebakend met een prikkeldraadversperring. De Russen schuiven die geleidelijk een klein stukje op, soms maar enkele meters. Nooit genoeg om een Georgische reactie uit te lokken, maar die sluipende, heel trage gebiedsuitbreiding snijdt wel boeren van hun akkers en hun tuinen af en… brengt de Russen steeds dichter bij de strategische snelweg E60 tussen de Georgische hoofdstad Tblisi en de havensteden aan de kust.

Vele Zuid-Ossetiërs zullen zich intussen misschien al beklagen dat zij Russische hulp hebben ingeroepen om zich van Georgië los te maken: zij moeten nu als dienstplichtigen in Oekraïne gaan vechten, met een flinke kans daarbij te sneuvelen. Vele Georgiërs vechten dan weer als vrijwilligers in Oekraïne tégen de Russen.

In 2019 had Poetin alle luchtverkeer tussen Rusland en Georgië stilgelegd, maar onlangs werd dat verbod opgeheven en landde er weer een Russisch passagiersvliegtuig in Georgië, overigens onder luid protest van woedende manifestanten. Andere manifestanten verstoorden een Russische trouwreceptie nabij Tbilisi, waar de dochter aanwezig was van de Russische minister van Buitenlandse Zaken Lavrov.

“Russians, go home!”

De haat van de Georgiërs tegen de Russen komt niet alleen voort uit de invasie van 2008. Ook het arrogante en neokoloniale gedrag van de vele Russen in Georgië draagt daartoe bij. Sinds het begin van de invasie in Oekraïne hebben honderdduizenden Russen hun toevlucht gezocht in Georgië. Dat had een gunstig effect op de Georgische economie, maar het leidde tot een spectaculaire stijging van de huurprijzen, waardoor vele Georgiërs uit hun huizen werden gezet omdat zij de huur niet meer konden betalen.

De eerste golf van die Russen kwam meestal uit kringen van dissidenten en te-

genstanders van Poetin. Die gedroegen zich soms ook hautain en arrogant, maar ze waren tenminste tegen Poetin. De tweede golf bestond echter uit Russen die de dienstplicht wilden ontvluchten en daarbij waren ook veel fanatieke aanhangers van Poetin, die geen graten zagen in de oorlog tegen Oekraïne, zolang ze zelf maar niet moesten meevechten. Hun verbale steunbetuigingen aan Poetin wekten natuurlijk de woede op van de hartstochtelijk pro-Oekraïense Georgiërs. Overal ziet men pro-Oekraïense leuzen en… “Russians, go home!”

De haat van de Georgiërs tegen de Russen komt niet alleen voort uit de invasie van 2008

Intussen eisen steeds meer Georgiërs dat er een visumplicht komt voor Russen. Dat zijn allemaal geen factoren die tot een oorlog kunnen leiden, maar de Georgiërs zien twee mogelijke scenario’s met grote onrust tegemoet. Er is het onwaarschijnlijke scenario waarin de Russen toch nog de overwinning behalen in Oekraïne. Iedereen weet dat Georgië dan het volgende slachtoffer zal zijn. Maar ook het andere scenario, waarin de Russen een smadelijke nederlaag lijden, is niet zonder gevaar voor de Georgiërs. Velen vrezen dat Poetin dan zijn frustraties op hen zal uitwerken en zal proberen zijn reputatie als grote veroveraar te redden door Georgië te bezetten. Een overwinning die in de propagandawereld misschien juist ‘groot’ genoeg is om zijn machtspositie in het Kremlin veilig te stellen.

PAUL BÄUMER

‘Waar tafelen een hoffelijke bezigheid wordt’ Huwelijken - Recepties - Banketten - Seminaries Fruithoflaan 15 - 2530 Boechout - 03/455 07 67 www.kasteelfruithof.com

Giorgia Meloni

“Chinese investeringen in huis halen, betekent ook dat men er de spionage gratis bijkrijgt”

STIJN BROUNS THEATERMAKER EN IMMOMAKELAAR

Theater- en Filminstituut Brouns heeft zijn oprichter en directeur terug: Vlaams-nationalist Stijn Brouns vecht terug na een de facto gedwongen vertrek uit zijn theater- en filmschool vier jaar geleden. Ondertussen heeft de Gentenaar in Spanje een immokantoor opgericht en pendelt hij tussen Alicante en Gent. Nu bereidt Brouns samen met een advocatenbureau een proces voor, maakt hij zich klaar voor de Gentse Feesten en een nieuw theaterstuk, en heeft hij politieke aspiraties.

ijna exact vier jaar geleden zette Brouns een stap terug als directeur van zijn theaterschool. Fysiek ging het niet meer, vertelde hij toen. Nu gaat het “super”, vertelt hij. “Spanje is mijn tweede vaderland. In Spanje heb je de kust, de bergen en het platteland allemaal dicht bij elkaar en dat is eigenlijk mijn medicijn geweest.”

Zijn er vier jaar geleden dingen gebeurd die je toen niet kon zeggen en nu wel?

“Ja, toch wel. Ik heb heel lang, op z’n Gents gezegd,‘mijn muil gehouden’. In de culturele wereld moet je een pad bewandelen en daar mag je niet van afwijken. Als je wel afwijkt, hoor je er niet meer bij. Ik heb heel duidelijk gevoeld dat je in de pas moet lopen.”

“Met de school ging het altijd goed. Ik was geen subsidietrekker, maar na jaren van hard werken heb ik eens een subsidiedossier ingediend en dat belandde telkens opnieuw onderaan de stapel. Ik begreep toen niet wat er gaande was, maar je leert zwijgen en onderdanig zijn. Door mijn fysieke toestand heb ik ervoor gekozen om naar Spanje uit te wijken en ben ik ondertussen een stuk weerbaarder geworden. Ik heb afstand kunnen nemen van Gent, mijn stad, en Vlaanderen, mijn land. Daardoor kan ik nu op een objectieve manier kijken naar wat er mij toen is overkomen. Ik ben nu bezig om alles op papier te zetten, zodat ik kan opeisen wat mij toebehoort.”

In Gent vormen bakfietsers een subcultuur waarbij het multiculturele niet verder reikt dan het multiculinaire

Kan je een voorbeeld geven van ‘niet in de pas lopen’?

“Ik gaf jaren geleden een interview over de ‘bakfietsers’ in Gent, over het culturogehalte van de linksdenkende man en vrouw in de straat. Toen heb ik echt wel ontdekt

wat de onderlaag is van die bakfietsers. Ze vormen in Gent een subcultuur waarbij het multiculturele niet verder reikt dan het multiculinaire. De bakfietsers gaan met de trein naar Brussel om te werken, komen ’s avonds thuis in de Sleepstraat - waar vroeger mijn school was - en hebben geen contact met hun Turkse buurman. Als bange, blanke mensen houden ze zwaar gesubsidieerde buurtfeesten waar de Turkse buurman niet op afkomt. Daar had ik veel kritiek op. De Turkse gemeenschap stond dan achter mij, terwijl ik de bakfietsers compleet tegen mij kreeg.”

Je loopt niet hoog op met de Gentse bakfietsers?

“Inderdaad. Ik durf gerust te zeggen dat ik een Vlaams-nationalist ben, maar ik ben geen racist of fascist. Ik ben een echte nationalist. Ik herken Vlaanderen als mijn regio, als mijn land binnen België en ik ben ook een wereldburger. En ik vind dat die mensen de echte racisten zijn. Wat zij doen is letterlijk hun territorium afbakenen voor iedereen die daarrond woont, dat is de letterlijke betekenis van het woord racisme. Het afbakenen van eigen territorium is fascisme en racisme. Dat is wat zij doen toepassen en zijn.”

Wat vind je van het cultuurbeleid in Vlaanderen?

“Het cultuurbeleid in Vlaanderen is voor de ‘happy few’ en de kruimeltjes worden gegeven aan de middelgrote organisaties. Organisaties die zich stil en braaf houden. Ik vind op nationaal niveau dat die subsidies te weinig worden aangewend voor identitaire organisaties. Organisaties die zonder racistisch uit de hoek te komen toch wel voor hun eigen Vlaanderen willen opkomen. In Spanje is ‘chauvinisme’ nochtans een woord dat je met de paplepel meekrijgt. Door in Spanje te wonen, merk ik hoe weinig chauvinistisch wij zijn in Vlaanderen, hoe beschaamd wij

Hoe kijken ze in Spanje naar Vlamingen die verhuizen naar Spanje?

“Als cash, als contant, als liquide geld. Vlamingen staan bekend voor het hebben van een degelijke spaarboek en als mensen die geen lening hoeven aan te gaan om een huis te kopen in Spanje. De Vlaamse identiteit staat in Spanje echt gelijk aan als het hebben van centen en als mensen die geen amok maken.”

zijn om te zeggen dat we Vlaming zijn. Dat is de laatste jaren wel verbeterd, maar vergeleken met een gemiddeld Spaans kindje is het beschamend.”

Gent staat ook niet bekend als het meest chauvinistische stukje Vlaanderen?

“Dat klopt, maar in Gent merk ik wel een enorme kentering. Ik merk dat bij mijn stagiairs, bij de jeugd, bij mijn oud-studenten, bij mijn huidige studenten. Twintigers en dertigers die durven zeggen dat ze Vlaming zijn, en daarmee begint het.”

Vier jaar geleden zei je dat je bij je terugkeer in de politiek zou stappen. Hoe zit het op dat vlak?

“Goh, ik hou mijn opties open. Ik zeg niet dat ik 100 procent zeker in de politiek ga. Als men mij een goed voorstel zou doen, dan ben ik bereid om de stap te zetten.”

Als Vlaams-nationalist pas je dan misschien het best bij N-VA of Vlaams Belang, niet?

“Dat weet ik niet. Als je kijkt naar de Vlaamsdenkenden bij cd&v en Open Vld, en je telt die van het Vlaams Belang en de N-VA daarbij, dan kom je denk ik aan 55 tot 65 procent. Daarom zeg ik niet ‘Vlaams-nationalisten’, maar ‘Vlaamsdenkenden’. Dus ik weet het antwoord op je vraag niet.”

“Door vroeger veel presentaties te geven voor Vlaamse verenigingen, bepaalde zaken te vertellen, lezingen te geven en enkele keren moderator te zijn, kreeg mijn theaterschool rake klappen. Ik heb er geen spijt van, maar ik ga ook geen tweede keer dezelfde fout maken. Als ik nu in de politiek zou willen stappen, dan wil ik echt ook wel mijn Vlaamse stem doordrukken.”

Mijn hersenen draaien rechts, maar mijn hart draait links

Wat is de situatie nu in verband met je theaterschool? Hoe betrokken ben je?

“Zeer betrokken. De school is nooit gestopt. Wat wel gebeurd is door de coronamaatregelen, is dat de lessen nog altijd in de koelkast zitten. Maar alle projecten, zoals bijvoorbeeld het grote project ‘Theater op het water’ op de Graslei en de Korenlei in Gent, lopen gesmeerd. We werken eraan om die projecten tijdens de Gentse Feesten naar een nog hoger niveau te tillen, jaar na jaar breiden we uit. Samen met de stad wil ik zien hoe we die projecten kunnen steunen, want in het verleden zijn er tegenover mijn school te veel fouten begaan.”

Ik heb gelezen dat je daarom een advocatenbureau hebt ingeschakeld. Wat is juist de bedoeling?

“De bedoeling is om eindelijk aan te tonen wat er fout gelopen is en om mensen te doen beseffen dat ik niet het hazenpad heb

gekozen. Op elf jaar tijd hebben we meer dan 33.000 mensen over de vloer gehad, namelijk studenten, docenten, medewerkers, vrijwilligers en sympathisanten. Die mensen verdienen een uitleg.”

Kan je daarover al wat vertellen?

“Dat is voor later (lacht).”

In de maatschappij zien we de steeds grotere invloed van ‘woke’. Kom jij dat veel tegen?

“Wel, ik kom het heel weinig tegen. Wat ik wel zie, is dat linkse groeperingen ‘woke’ sterk benadrukken om zo de rechterzijde te treiteren en op te hitsen. Ik vind dat rechts en radicaal-rechts - ‘extreemrechts’ bestaat niet volgens mij - daarin te veel meegaan. Denk aan de zwartepietendiscussie, ‘negerinnentetten’ of kerstmarkten. Dat wordt vandaag allemaal onder de noemer ‘woke’ geplaatst, maar dat is al jaren aan de gang. Men probeert ons al zo lang te ‘verwoken’. Ikzelf heb bijvoorbeeld altijd al het woord ‘neger’ gebruikt en ik blijf dat gebruiken. Waarom? Omdat mijn bruingekleurde vrienden daarmee lachen. Weet je hoe hard de Turkse gemeenschap lacht met de linkiewinkies? Zij lachen die gewoon vierkant uit. Er wordt te veel ‘gewoket’. Die linkiewinkies met hun bakfietsen in afgeschermde woongemeenschappen zijn zo hard bezig met zaken die puur tijdverlies zijn. Geen enkele zwartgekleurde man of vrouw is echt, echt diep geraakt door het woordje ‘neger’ en ik heb voldoende vrienden uit allerlei culturen.”

Auteur en historicus Joren Vermeersch heeft voor ons eens ‘woke’ gedefinieerd als cultuurmarxistisch conflictdenken. Dus links zoekt conflict op en jut daardoor inderdaad rechts op.

“Dat moet lukken dat je dat zegt, ‘conflict’, want ik heb onlangs nog tegen iemand gezegd dat het wel de geboorte van een ‘conflictfabriek’ lijkt. Het lijkt wel of men een industrie ontwikkeld heeft rond woke. Men zoekt inderdaad conflicten. Men zoekt strategieën om conflicten uit te lokken en daarom vind ik, en ik kan verkeerd zijn, dat men daarop beter niet altijd zo heftig reageert.”

Je hebt ooit eens verteld dat je “een links hart en een rechts brein” hebt.

“Ik ben een rechtsdenkende, sociale mens. Als je een sociale mens bent, wordt al snel gezegd dat je een socialist of communist bent. Maar dat is niet zo. Als je rechtsdenkend bent, wordt al snel gezegd dat je niet sociaal bent, dat je ‘koud’ bent of dat je geen hart hebt. Maar ook dat is niet zo. Het is niet omdat je rechts denkt dat je geen sociaal hart kan hebben. Mijn hersenen draaien rechts, maar mijn hart draait links. Maar dat begrijpt men niet als je tegelijk zegt dat je een Vlaams-nationalist bent. Dan ben je immers een racist, fascist, extreemrechts en heb je geen hart. Dat vind ik erg jammer.”

De bakfietsers zijn misschien wel de echte racisten

“Voor de Spanjaarden staan Vlamingen gelijk aan cash”

“Mijn bruingekleurde vrienden lachen met het woord ‘neger’ en mijn Turkse vrienden lachen de ‘linkiewinkies’ uit met hun woke-gedoe”

LEBRON JAMES

LEVENDE BASKETBALLEGENDE EN LINKSE ACTIVIST

Begin dit jaar sneuvelde er een record in het Amerikaanse basketbal. LeBron James kroonde zich tot topschutter aller tijden in de NBA. Hij verbrak daarmee het record van Kareem Abdul-Jabbar en wordt nu beschouwd als een van de grootste spelers ooit in de VS.

James is geboren op 30 december 1984, in Ohio. Zijn moeder, Gloria Marie James, was toen amper 16 jaar. Zijn vader, Anthony McClelland, heeft een uitgebreid strafblad en was afwezig in het leven van LeBron. Omdat zijn moeder het zo moeilijk had en ze hem een stabiele familieomgeving wilde geven, trok hij in bij Frank Walker, een lokale jeugdvoetbalcoach die James kennis liet maken met het basketbal toen hij negen jaar oud was. Op school werd hij al snel opgemerkt en samen met enkele vrienden domineerde hij er het basketbal. James was als eerstejaars reeds 1,88 m en scoorde gemiddeld 21 punten en 6 rebounds per wedstrijd. Zijn team sloot het seizoen ongeslagen af. Als tweedejaars was James gemiddeld goed voor 25,2 punten en 7,2 rebounds, samen met 5,8 assists en 3,8 steals per wedstrijd. Voor sommige matchen week de school uit naar de sportzaal van de universiteit, omdat de vraag naar tickets te groot werd. In 2001 beschreef de pers hem als de beste Amerikaanse speler in de middelbare school en hij verscheen op de voorpagina van het bekende Sports Illustrated. Het vroege en grote succes bracht ook wat controverse. Zo kreeg zijn moeder een Hummer als geschenk, als manier om de amateurstatuten te omzeilen.

Rookie of the year

In 2003 begon zijn professionele carrière in zijn thuisstad, bij de Cleveland Cavaliers. Hij scoorde in zijn eerste wedstrijd 25 punten en brak zo meteen al een record. Hij werd nieuwkomer van het jaar, maar zijn team haalde de play-offs niet. Het daaropvolgende jaar zat hij meteen in de

all-star-selectie van de NBA. Zijn carrière schoot als een raket naar omhoog en de individuele prijzen stapelden zich op, terwijl hij aan de lopende band bleef scoren.

In 2010 liep zijn contract af en hij was gegeerd door alle clubs. Hij koos voor Miami Heat, maar kreeg veel kritiek voor de manier waarop. Hij kroop in de slachtofferrol en beweerde dat ras een factor kon gespeeld hebben voor de kritiek. In die periode waren zowel James als zijn team weinig populair in de VS. Maar winnen deden ze.

Records

In 2014 keerde hij terug naar de Cavaliers, die slecht bezig waren. Het publiek sloot hem weer in de armen, zeker toen ze begonnen te winnen en finales speelden. Daarna, in 2018, trok hij naar de LA Lakers, waar hij tot op vandaag speelt. Vorige zomer tekende hij er een contractverlenging ter waarde van 97,1 miljoen dollar en werd hij de best betaalde atleet in de NBA-geschiedenis met in totaal 528,9 miljoen verdiende dollar. LeBron James speelt intussen al 20 jaar basket op het allerhoogste niveau en verschijnt in allerlei lijstjes en statistieken, maar zijn belangrijkste record is dat van de meest gescoorde punten ooit. Op 7 februari brak hij het record van 38.387 punten dat 39 jaar lang op naam stond van Kareem Abdul-Jabbar. Vandaag staat LeBron op 38.652 punten.

Een extra record: hij scoorde de meeste punten in de play-offs: 7.960. Dichtste achtervolger Michael Jordan volgt op 5.987, maar is al lang met pensioen.

De grootste constante van Club is dat er geen constante is in hun spel en het seizoen er een is van grote pieken en diepe dalen. In deze play-offs leek een figurantenrol voor Club weggelegd, maar zondag tegen Antwerp bewees Brugge dat het toch nog kan voetballen.

Antwerp trok als leider naar Jan Breydel en iedereen verwachtte een zege van de bezoekers die de titel al konden ruiken. The Great Old won immers al elke wedstrijd van de seizoensfinale en het kwakkelende Club, dat elke wedstrijd al verloor, leek een makkelijke prooi. Al snel bleek dat Club toch nog kan voetballen. De eerste grote kansen waren voor de thuisploeg, al moeten we toegeven dat dat er eigenlijk niet zoveel waren en vooral Antwerp speelde erg matig. Het bleef 0-0 na de eerste helft.

Clinton Mata was intussen gewisseld voor Casper Nielsen omwille van een blessure. Na amper vijf minuten scoorde die de 1-0 en een goeie 10 minuten later stond de 2-0 op het bord, opnieuw dankzij de Deen. Het tweede doelpunt kwam er dankzij een fabuleuze voorzet van Vermant, zoon van Sven. Die was ingevallen voor een alweer abominabele Jaremtsjoek.

Antwerp kon nooit een vuist maken en trainer Van Bommel concludeerde na de wedstrijd dan ook terecht: “Wij waren gewoon niet goed genoeg vandaag.”

GEEN PROFIJT

Union en Genk van hun kant konden niet optimaal profiteren en hielden het op 1-1. Zo komt Union op gelijke hoogte van Antwerp. Vooral de eerste helft was interessant om te bekijken, daarna zakte het allemaal wat in elkaar. Beide ploegen waren meer bang om iets te verliezen dan hongerig om wat te winnen.

Hierdoor krijgt Antwerp een eerste kans om het thuis af te maken. Als het volgende week kan winnen van Union op de Bosuil, is het kampioen. Het zal dan wel beter moeten spelen dan zondag.

GIRO VERLIEST SPANKRACHT ZONDER FAVORIET

Het verdwijnen van Evenepoel had in principe een moment kunnen zijn voor andere renners om te profiteren en zich te tonen. De realiteit is echter dat in deze zware Ronde van Italië alle overgebleven favorieten zich sparen voor de laatste week en de spanning laag is.

De individuele etappes kunnen zeker wel bekoren, met op zondag bijvoorbeeld de knappe zege van McNulty en ook de winst van Einer Rubio in de 13e etappe mocht er zijn. Maar dat kan niet verhullen dat de mannen die zouden moeten strijden om het roze in Rome zich erg gedeisd houden. We zijn misschien bevooroordeeld, omdat we de bravoure missen van de Vlaamse Evenepoel, maar de voorbije week is voorbij gekabbeld voor de klassementsrenners. Ze lijken zich te willen sparen voor de, toegegeven zware, derde week.

VEELBELOVENDE SLOTWEEK

Tot nu zagen we vier verschillende rozetruidragers en maar liefst 44 opgaves. Een echte strijd voor het klassement bleef achterwege. Topfavorieten Geraint Thomas en Primoz Roglic kijken de kat wat uit de boom. Hierdoor kon Bruno Armirail de leiding op zich nemen. Zaterdag was die namelijk begonnen met een achterstand van 18 minuten op Geraint Thomas, maar een lange vlucht later was dat tegen de avond omgevormd in een voorsprong van iets meer dan een minuut. Zo lijkt Ineos een bondgenoot te hebben gevonden, want Groupama-FDJ zal er natuurlijk alles aan doen om hun Armirail zo lang mogelijk in het roze te houden. De Franse kampioen tijdrijden zal het ook wel niet laten liggen.

In elk geval, iemand zal de Giro moeten winnen en het valt dan ook te verwachten dat het in de slotweek zal stuiven. Maar toch, velen zullen zich aan het einde van de koers afvragen: “Wat als?”

LeBron James

Casper Nielsen

Bruno Armirail

©

PHOTONEWS

© PHOTONEWS

Kunstroof in de Lage Landen

Waarom confisqueerden de Franse revolutionairen vooral ‘Vlaamse’ kunst? Van de schilderwerken die in de Franse periode uit deze contreien afgevoerd werden naar Parijs, was het gros vervaardigd door Vlaamse barokmeesters. ‘Waalse’ of ‘Luikse’ kunst bleek heel wat minder ‘populair’. Hadden de Fransen het specifiek op Vlaanderen gemunt of was er iets anders aan de hand?

Sinds mensenheugenis eigenen veroveraars zich het recht toe om beslag te leggen op schatten en buit van veroverde volkeren. Bij de eerste ‘bevrijding’ van de Oostenrijkse Nederlanden door de Franse revolutionairen in 1792 was van dit ‘droit de conquête’ nog weinig sprake, maar na de tweede inval in juni 1794 werd er wel massaal kunst geconfisqueerd.

Bevrijd erfgoed

In die periode was er ook meer aan de hand dan het simpelweg uitoefenen van de eeuwenoude rechten van de veroveraar: kunstroof kreeg een ideologische invulling. Verlichte despoten zoals de Oostenrijkse Habsburgers maakten gebruik van de sluiting van kloosterorders om zich religieuze kunst toe te eigenen of op de markt te brengen. Een gelijkaardige, maar veel radicalere praktijk werd toegepast door de Franse revolutionairen na 1789, toen zij alle kerkelijke eigendommen nationaliseerden.

Het ging niet louter om antiklerikalisme of geldgewin; kunst moest voortaan voor iedereen zichtbaar zijn, ter onderrichting van het volk en de kunstenaars, in plaatsen als het Louvre, dat recent als museum was ingericht. De Franse revolutionairen bevrijdden in hun ogen niet alleen de onderdrukte volkeren van Europa, maar ook hun erfgoed.

“Deze onsterfelijke werken bevinden zich niet langer in een vreemd land, maar vandaag in het vaderland van de kunst en het genie, in het vaderland van de vrijheid en de heilige gelijkheid, de Franse Republiek”, zei schilder Jacques-Luc Barbier, een van de verantwoordelijken voor het confisqueren van de kunst in onze contreien, tijdens een toespraak voor de Nationale Conventie in september 1794. Het is gemakkelijk om dit af te doen als cynische retoriek of rechtvaardiging achteraf, maar sommige sympathisanten in de veroverde gebieden werkten graag mee aan dit pro-

ject, zoals we snel zullen zien. Zelfs de tegenstanders van de Fransen hadden soms sympathie. Na de nederlaag van Napoleon in 1815 trokken Duitse gezanten (naast die van een heleboel andere volkeren) naar het Louvre om Duitse werken terug te halen. Zij waren danig onder de indruk en gaven aan blij te zijn het museum, met kunst van over heel Europa en daarbuiten verzameld op één plek, toch nog in zijn volle glorie te hebben kunnen bezoeken.

Luikse sympathisanten

Van de 192 uit onze contreien geroofde schilderijen werd het gros vervaardigd door Vlaamse barokmeesters als Rubens (tot 64 werken), Jordaens (12 werken), Van Dyck (17 werken) en De Crayer (17 werken). De Fransen hadden in die jaren dan ook een bijzondere voorliefde voor Vlaamse en Hollandse barok, want onder de toen recent een kopje kleiner gemaakte koning Lodewijk XVI werden dergelijke werken massaal aangekocht. Twee boeken in het bijzonder golden hierbij als ‘gids’ voor de Fransen: de ‘Voyage pittoresque de la Flandre et du Brabant’ van Jean-Baptiste Descamps (1769) en de ‘Galerie des peintres flamands’ van Jean-Baptiste-Pierre Lebrun (1792).

Anders gesteld, de meeste Belgische kunst in het Louvre kwam uit wat vandaag Vlaanderen is. Uit het hedendaagse Wallonië werden heel wat minder werken meegenomen. In het Luikse, thans onderdeel van België, maar tot voor de Franse verovering onderdeel van een aparte politieke entiteit dan de rest van de Oostenrijkse Nederlanden (het prinsbisdom Luik), waren vooral schilderijen van de Frans-Italiaanse school te vinden.

De nieuwe Franse heersers vonden dergelijke kunst heel wat minder interessant en prestigieus dan de werken uit Vlaanderen, zo leert men uit de synthese die kunsthistoricus Pierre-Yves Kairis (KIK) over het onderwerp schreef. Meer nog, er werd ronduit minachtend over gedaan. “Hoewel deze schilderijen het niet verdienen om in de eerste klasse te worden ingedeeld, hebben wij toch gemeend er enkele te verzamelen, omdat zij dicht bij het Italiaanse genre staan, een genre waarin de Luikse kunstenaars zich in Rome wilden vervolmaken”, klonk het in een rapport aan het Comité de salut public, het revolutionaire bestuursorgaan, in 1794.

De Franse revolutionairen werden in Luik bovendien heel wat enthousiaster onthaald dan in de rest van de Oostenrijkse Nederlanden. De commissarissen die belast waren met het inventariseren van de kunst, verzekerden van hun kant de Luikenaars “dat zij zich tegenover hen, hun broeders en bondgenoten, lang niet zo zouden gedragen als

BOEK

tegenover de Belgen (lees: inwoners van de Oostenrijkse Nederlanden)”. Dit leidde tot een opmerkelijke dynamiek: pro-revolutionaire Luikenaars gingen druk zetten op de Franse heersers om hun Luikse kunst mee te nemen naar Parijs, terwijl ze er daar eigenlijk minder van moesten hebben. Toch geraakten er heel wat Luikse werken, zoals een aantal van Bertholet Flémal, op die manier in Frankrijk.

PIETER VAN BERKEL

De Fransen voerden na de verovering van de Lage Landen zo’n 192 schilderwerken weg uit wat vandaag België is. 100 daarvan zijn intussen teruggekeerd naar onze contreien, zo blijkt uit een inventaris die enkele jaren geleden door het Koninklijk Instituut voor het Kunstpatrimonium (KIK) werd gemaakt. Het gaat vooral om werken van Rubens, De Crayer, Jordaens en Flémal.

De laatste getuige Hoe ik met de Brigade Piron België bevrijdde

In 2020 raakte de Brigade Piron (indirect) nog eens in het nieuws. Het graf van de Belgische oud-majoor Jean-Baptiste Piron bleek totaal verwaarloosd. Twee militairen knapten sindsdien het graf op van de man die de informele naam gaf aan het Belgische leger dat zich - in het kielzog van de geallieerden - een weg vocht doorheen West-Europa. Dit boek brengt dit eerder onbekende onderdeel ‘vaderlandse geschiedenis’ even terug onder de aandacht.

De tijd heelt alle wonden. Maar hij neemt tevens even genadeloos alle getuigen van ons verleden met zich mee. Wie als jonge twintiger de laatste oorlog meemaakte, is intussen (bijna)… een eeuweling. Het inspireerde journalist Yannick Verberckmoes om dringend op zoek te gaan naar het verhaal van iemand die zovele decennia geleden het uniform van de Brigade Piron aantrok. Dat bleek minder evident dan gedacht. Want Victor Hannes (intussen 98 jaar oud) leidde een teruggetrokken leven in het Kempische Meerhout. Na de oorlog hield hij zich weg van herdenkingen allerhande vanuit de filosofie dat het leven doorgaat en hij weinig voelde voor de roem die dergelijke manifestaties omringen.

Tegen de koning en anti-Vlaams

Verberckmoes zijn taak was in de eerste plaats Hannes te laten vertellen en diens verhaal neer te schrijven. De herinnering aan gesneuvelde kameraden brengt vandaag nog steeds de nodige emoties mee.

Verder blijkt ook dat de oud-soldaat over een degelijk geheugen beschikt. Na elk hoofdstuk schetst de journalist de historische achtergrond en toetst hij de herinneringen van Hannes aan de historische bronnen en brengt soms wat (beperkte) correcties aan.

Het levensverhaal van Victor komt in een versnelling wanneer het gezin het landelijke Heidehuizen bij Mol ontvlucht. We schrijven mei 1940. Het Duitse leger is op dat moment de Belgische grens overgestoken. Koning, regering, leger en bevolking reageren verward en verdeeld. Samen met de regering-Pierlot belanden Victor en zijn vader uiteindelijk in Engeland. De mobilisatie daar zorgt ervoor dat wie handen aan zijn lijf heeft, makkelijk werk vindt. Tot de Belgische regering beslist zelf een militaire eenheid op te richten in het kader van de geplande herovering van West-Europa.

Uiteindelijk zouden circa 2.000 man dienen onder de First Belgian Independent Group, bewapend met Brits materieel. De Belgische nationaliteit was zeker niet de

norm. In het bonte gezelschap waren bij voorbeeld ook wat Canadezen wier (voor-) ouders ooit de tocht over de Atlantische Oceaan hadden gewaagd. Hoewel vele Vla mingen onder de antikoningsgezinde Piron dienden, liet deze laatste zich uiterst deni grerend over hen uit: “Onze Vlamingen zijn uitstekende soldaten, als ze goed worden geleid.” Het ontlokt Verberckmoes de op merking dat dergelijke houding ‘ironisch is aan het patriottisme van Piron’. Maar is dat anti-Vlaams sentiment niet eerder typisch voor het Belgisch nationalisme dat in Brus sel nog zo welig tiert?

Het gebroken woord

Terug naar het krijgstoneel, waar de brigade zich via Le Havre een weg baant naar het thuisland. Aan de bevrijding van Brussel bewaart Hannes niet veel herinneringen meer, maar des te meer aan de hereniging met zijn familie in de Kempen. De belofte van hogerhand dat de militaire opdracht zou ophouden bij het vertrek van het Duitse leger uit Belgisch grondgebied, blijkt ijdel. Noch het pittoreske Thorn noch het huidige Eftelingpark (Kaatsheuvel) doen vandaag vermoeden dat de Brigade Piron er driekwarteeuw geleden zware gevechten leverde.

Het verhaal eindigt met de bezetting van het Duitse Münster post-WO II. Net zoals Vic-

tor Hannes de voorbije decennia het verlies van vele wapenbroeders in stilte trachtte te verwerken, zo oriënteerde de geschiedschrijving zich in Vlaanderen voornamelijk op de collaboratie en het verzet. Het boek leest vlot, geholpen door de voortdurende afwisseling tussen het levensverhaal van Victor Hannes en de bredere, historische achtergrond die de auteur schetst.

PIETER VANDERMOERE

Yannick Verberckmoes, “De laatste getuige - Hoe ik met de Brigade Piron België bevrijdde”, Horizon, 2022, 224 blz, 22,99 euro, ISBN 9789464102499

Napoleon Bonaparte toont zijn oorlogsbuit uit Italië aan kijklustigen in het Louvre

Conversion de saint Paul de Tarse door Bertholet Flemalle is een van de Luikse kunstwerken die zich nog altijds in Frankrijk bevinden

KBR toont ‘Rijmbijbel’ van Jacob van Maerlant

wie het Latijn niet machtig was. De teksten van Van Maerlant kenden een brede verspreiding in de Nederlanden, zowel onder de geestelijken en de adel als onder de burgerij. Door dit ruime bereik, eerder uitzonderlijk voor Middelnederlandse teksten, oefende hij een grote invloed uit op latere auteurs. Jacob van Maerlant is de “vader der Dietsche dichtten algader”, loofde Jan van Boendale de dichter een halve eeuw na diens dood.

Rijkelijk geïllustreerd

LEZERSBRIEVEN

BEGRIJPEND LEZEN

De Koninklijke Bibliotheek in Brussel bewaart het oudste geïllustreerde handschrift in het Nederlands: de ‘Rijmbijbel’ van Jacob van Maerlant. Door het artistieke niveau en de luxueuze verluchting behoort deze dertiende-eeuwse codex tot de internationale topstukken uit de middeleeuwen. Het handschrift staat centraal in de nieuwe presentatie van het KBR Museum.

De dertiende-eeuwse dichter Jacob van Maerlant, afkomstig uit de omgeving van Brugge, is een van de bekendste en meest productieve Middelnederlandse auteurs. Hij schreef ruim 230.000 versregels bij elkaar en bijna alle kennisgebieden heeft de dichter met zijn werk bestreken. Hij stelde zich tot doel om de kennis die in het Latijn voorhanden was, beschikbaar te stellen in de volkstaal, “omdat ik Vlaming ben”, aldus Van Maerlant in de inleiding van zijn rond 1275 verschenen ‘Sinte Franciscus leven’.

Jacob van Maerlant schreef in het begin van zijn loopbaan een aantal ridderverhalen. Nadien legde hij zich voornamelijk toe op wat we vandaag non-fictie zouden noemen. Op die manier is hij misschien wel het meest bekend als auteur van ‘Spiegel historiael’, een wereldkroniek, en ‘Der naturen bloeme’, een natuurencyclo-

pedie. Van Maerlant schreef al zijn teksten op rijm.

Vader der Dietsche dichtten

Een heel bijzonder werk van Jacob van Maerlant is zijn ‘Rijmbijbel’. Het is een wat misleidende titel, die dateert uit de late middeleeuwen, want het gaat niet om een berijmde vertaling van de Bijbel. Zelf noemde Van Maerlant het werk ‘Scolastica in dietschen’, een verwijzing naar één van zijn hoofdbronnen, de ‘Historia scholastica’ van de twaalfde-eeuwse Petrus Comestor. Het was aan de universiteit van Parijs een toonaangevend handboek over de Bijbelse geschiedenis.

Van Maerlant steunde voor de ‘Rijmbijbel’ dus op verschillende bronnen die goed bekend waren in kerkelijke en intellectuele kringen, maar die nu ook voor het eerst beschikbaar waren voor

Van Maerlants ‘Rijmbijbel’ was bijzonder populair en werd twee eeuwen lang gekopieerd. Het is niet bekend hoeveel er ooit zijn vervaardigd, maar vandaag bestaan er nog 64 tekstgetuigen van. Dit is een zeer hoog aantal voor een manuscript uit de dertiende eeuw. De ‘Rijmbijbel’ die in het bezit is van de Koninklijke Bibliotheek in Brussel is een luxehandschrift dat vermoedelijk nog tijdens het leven van Jacob van Maerlant is vervaardigd. Het dateert uit het laatste kwart van de dertiende eeuw en is een van de oudst geïllustreerde handschriften in het Nederlands. Met 159 miniaturen en 4 margedecoraties is het bovendien de rijkst geïllustreerde ‘Rijmbijbel’ die nagenoeg compleet bewaard is gebleven. De miniaturen zijn hier niet alleen aangebracht ter illustratie. Ze zijn vaak geplaatst bij een verhaalovergang en brengen zo structuur aan in de tekst die niet uit aparte hoofdstukken bestaat.

Na 750 jaar was de ‘Rijmbijbel’ aan restauratie toe. Onder andere schilfers van het bladgoud in de miniaturen dreigden los te komen. Met inzet van spitstechnologie is het handschrift nu geconserveerd en kunnen we het opnieuw bewonderen. De ‘Rijmbijbel’ staat centraal in de nieuwe selectie handschriften, boeken en prenten die in het KBR Museum te zien is, met vooral Bijbelse verhalen en miniaturen uit de middeleeuwen en de renaissance. Het handschrift van Jacob van Maerlant krijgt het gezelschap van andere topstukken van zijn hand, zoals de ‘Spiegel historiael’ uit Den Haag. Het is een unieke kans om deze verluchte Middelnederlandse meesterwerken samen te ontdekken.

MMMV

Alle informatie over de nieuwe presentatie in het KBR Museum te Brussel: www.kbr.be

Pallieterke, Vlaanderen bij sterkste dalers in nieuwe onderwijsranking: we zitten op het niveau van Servië en Albanië, de énige die slechter doet in West-Europa is Wallonië. Geleerde pedagogen van alle universiteiten en hogescholen geven weer allerlei oorzaken van achter hun bureau. Iedereen met gezond verstand weet wat de twee oorzaken zijn. De school is niet de oorzaak, maar de thuissituatie. Bij veel migrantenkinderen van de tweede en zelfs derde generatie spreekt men thuis nog altijd geen Nederlands maar wel Turks, Marokkaans, Pools... De kinderen zitten na schooltijd uren onnozele spelletjes te spelen op hun computer of kijken tv. Een boek lezen, dat doen ze niet meer. De ouders durven of kunnen dat niet meer opleggen aan hun kinderen.

Swa Cauwenbergh, Antwerpen

ACHTERUITGANG

ONDERWIJS

Pallieterke, Dit is een feit. En experten zijn koortsachtig op zoek naar oorzaken. Mr Ben Weyts heeft gelijk te benadrukken dat de kennis van Nederlands onontbeerlijk is. Maar dat kan toch geen probleem zijn. Alle Vlamingen spreken toch sowieso Nederlands, of niet? Nee! De klassen (kleuter en lager onderwijs) bestaan meer en meer uit allochtonen, en dat is de grootste oorzaak van de achteruitgang. Denk je nu echt dat in die gezinnen Nederlands wordt gesproken? Bijlange niet; het is Arabisch of Turks of wat anders. Bewijs: in mijn buurt is er een Iraans koppel komen wonen met een kindje van iets meer dan een jaar. Denk je dat die Nederlands praten met dat kind? Nee. Ik hoor ze bezig op hun terras. Ze praten een vreemd taaltje. Laat dat kind in de kleuterklas komen: problemen. Het is precies door de omvolking dat de achteruitgang zich meer en meer voordoet. Maar dat mag men hier niet zeggen en dat merk je aan de houding van minister Weyts. Ik hoop dat de overheid degenen die in Vlaanderen willen komen wonen een ernstig taalexamen oplegt. Hier komen is Nederlands kennen en niet in de scholen Arabisch als tweede landstaal opleggen.

Paul Roelants, Boutersem

RISEE

Pallieterke, Vlaams Belang-Kamerlid is op de sociale, of moet ik zeggen de "socialistische" media de risee. Laat ze maar lachen: inmiddels heeft VB 25 procent van de kiezers achter zich. En wie laatst lacht...

Marcel Strobbe, Merelbeke

WELKE DEMOCRATIE?

Pallieterke, Ik versta van meneer Ceder, eigenlijk, wat de Vlaamse kiezer ook beslist: er zal in feite niks of nada veranderen. Ook al zou 50 procent van de Vlamingen rechts stemmen!

Wat Mr Ceder hier schrijft zou vele Vlamingen schrik moeten inboezemen. Onze toekomst ziet er hier voor ons dan echt niet meer rooskleurig uit. We zijn misschien wat pessimistisch, maar ook realistisch. Hier wat voorbeelden: onze inkom-

sten zullen nog wat verder afgeroomd worden door de massamigratie, die alleen nog zal toenemen. De klimaatgekte, woke gekte, links dictatoriaal gezag, aanhoudende corruptie, subsidiediefstallen, belangenvermenging... Mr Ceder, ik ben op heden reeds 61 jaar en ik zal blij zijn tijdig dood te zijn, als ik zie wat er nog op ons afkomt.

Didier Van Haver, Geraardsbergen

HERSENKRONKEL IN DE MEDIA

Beste Pallieterke, Ik volg online, met een kritische blik, het nieuws via de online versie van de regimemedia Het Laagste Nieuws. Wat mij steeds weer opvalt is de vreemde hersenkronkel om bepaalde berichtgeving te brengen. Laatst was er een bericht over een verpleegster die de fiets wou afpakken van een zwarte man. Ik vermeld er zelf bij dat de verpleegster blank was. Dus, de huidskleur van de arme zwarte man wordt duidelijk vermeld.Wat verder staat een ander artikel, met bijhorend filmpje, over jongeren die de elektrische rolstoel van iemand "geleend" hebben. Ze amuseren zich goed, de jongeren, met de eigendom van iemand anders. Vreemd dat er deze keer geen huidskleur vermeld wordt van de daders. Nochtans is in het filmpje duidelijk te zien dat de jongeren zwart zijn. Deze keer moet de huidskleur plots niet vermeld worden. Dit is slechts 1 voorbeeld van de manier waarop de regimemedia haar wokewil oplegt. Gelukkig is mijn favoriet Pallieterke nog niet geïnfecteerd met deze gevaarlijke ziekte.

Carl Lepez, Deerlijk

BURGERZIN

Pallieterke, Als gevolg van het N-VA-ledencongres moet volgens Theo Francken de jongeren of bij uitbreiding de modale burger meer burgerzin bijgebracht worden. Inderdaad en dat juich ik ook toe, maar... .Er is een grote maar in die zin dat het juist onze politici zijn die de laatste weken onder vuur liggen. Niet Theo zelf, maar wel een groot deel van zijn politieke collega's! En waarom liggen die onder vuur? Inderdaad omdat die weinig burgerzin aan de dag legden door zichzelf te verrijken met extra pensioenbonussen. Maar dat is niet alles. Naderhand bleken nog een aantal mistoestanden boven water te komen waar alweer politici ofwel hun job niet hebben gedaan of wantoestanden niet hebben aangepakt! Ik denk hier aan de bpost bijvoorbeeld. Ook is het voortdurend negeren van de keuze van de burger bij verkiezingen een blijk van negatie tegenover de burgerzin. Dus beste politici en u niet in het bijzonder Theo, begin alvast die burgerzin bij jullie zelf eens flink onder handen te nemen vooraleer alweer de goegemeente op de korrel te nemen. Wij willen er als burger aan meewerken maar dan verwachten we wel van jullie als beleidsmakers dat jullie zich even sterk inzetten als wij! Afgesproken? Dus begin maar met het opdoeken van alle koterij die enkel nodig is om politici van nut te zijn of hen van een inkomen te voorzien op de kap van de burger zoals de senaat bvb. Dat zou op zichzelf al een grote blijk van burgerzin zijn, geloof me vrij!

Erwin De Mulder, Ophasselt

Een lezersbrief insturen?

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.

Restauratie van de Rijmbijbel van Jacob van Maerlant

Jacob van Maerlant, Rijmbijbel, fol. 161r

Geschiedenis

en wapenstilstand, die op 11 juli 1920 van kracht was geworden tussen de Ierse republikeinen van het Irish Republican Army (IRA) en het Britse leger, de Royal Irish Constablary (RIC) en de paramilitaire Auxilliaries, had een einde gemaakt aan de Ierse onafhankelijkheidsoorlog. Maar de rust keerde nog niet meteen weer in Ierland. De meeste IRA-kopstukken interpreteerden de wapenstilstand slechts als een tijdelijk uitstel en gingen gewoon door met het rekruteren en trainen van vrijwilligers. Evenmin hielden de aanvallen op de RIC of het Britse leger helemaal op. Veel hing af van de onderhandelingen die een team van de republikeinse partij Sinn Féin onder leiding van Arthur Griffith en Michael Collins ondertussen moeizaam in Londen voerden met de Britse regering.

HET ANGLO-IERS VERDRAG

Deze onderhandelingen leidden op 6 december 1921 tot het afsluiten van het Anglo-Iers verdrag. Dit verdrag verleende zelfbestuur aan Ierland, maar het bevestigde evenwel ook het bestaansrecht van het grotendeels pro-Britse unionistische Noord-Ierland dat, als gevolg van de op 3 mei 1921 in voege getreden ‘Governement of Ireland Act’, nu officieel deel uitmaakte van Groot-Brittannië. De republikeinse hardliners onder leiding van Éamonn de Valera - de president van de voorlopige Ierse regering - zagen dit absoluut niet zitten en zetten meteen de hakken in het zand. De opdeling van Ierland was voor hen onaanvaardbaar, net zoals de verplichte eed van getrouwheid aan de Engelse koning.

DE OPDELING VAN IERLAND WAS VOOR DE HARDLINERS

ONAANVAARDBAAR, NET ZOALS DE VERPLICHTE EED VAN GETROUWHEID AAN DE ENGELSE KONING

Het verdrag werd na lange en woelige debatten op 7 januari 1922 met een nipte meerderheid van 64 stemmen tegen 57 aangenomen door de Dáil Éireann, het parlement van de Ierse Vrijstaat.

Toen De Valera en zijn medestanders meteen na deze stemming ‘en bloc’ de Dáil verlieten, was het voor iedereen duidelijk dat het laatste woord nog lang niet gezegd was. De spanningen liepen meteen na het ondertekenen van het Verdrag opnieuw hoog op en zorgden voor een scheuring in het Ierse nationalistische kamp tussen hen die zoals Michael Collins het verdrag erkenden en de tegenstanders die zich aan de zijde van De Valera hadden geschaard. Tussen december 1921 en februari van het volgende jaar waren er 80 officieel geregistreerde aanvallen door antiverdrageenheden van de IRA op de binnenkort te ontbinden RIC, waarbij 12 doden vielen. Op 18 februari 1922 viel een IRA-eenheid de RIC-kazerne in Clonmel binnen, nam 40 politieagenten

De Ierse burgeroorlog beëindigd

Een eeuw geleden, op 24 mei 1923 om precies te zijn, kwam er na 18 maanden van bloederige guerrillaoorlog, een officieel einde aan de Irish Civil War, de Ierse burgeroorlog. Een conflict dat tal van families en vriendschappen ongenadig had verscheurd en een tragisch dieptepunt vormde in de sowieso al bewogen geschiedenis van het Groene Eiland.

gevangen en stal meer dan 600 wapens en een grote partij munitie. Begin april doodde een IRA-eenheid in Cork 10 lokale vermoedelijke unionistische informanten als vergelding voor het neerschieten van een van hun mannen.

DE BEZETTING

VAN DE FOUR COURTS

De toestand escaleerde helemaal toen op 14 april IRA-eenheden die zich tegen het verdrag verzetten de Four Courts, het belangrijkste gerechtsgebouw van Ierland, manu militari bezetten en hiermee Michael Collins, de kersverse opperbelhebber van het leger van de Ierse Vrijstaat, uitdaagden. De republikeinen die tegen het verdrag waren, wilden zo een nieuwe gewapende confrontatie met de Britten aangaan, waarvan ze hoopten dat die de twee facties van het IRA zou verenigen tegen hun gemeenschappelijke vijand. Voor de Vrijstaat was dit echter een daad van openlijke rebellie. Dit zorgde ook voor onrust in Londen. Onder druk van de toenmalige staatssecretaris voor Koloniën Winston Churchill, hield de Britse regering die conform het Verdrag al aan de terugtrekking van het Britse leger in Ierland was begonnen, nu 5.000 militairen in garnizoen in Dublin. Op 22 juni ontspoorde de zaak helemaal toen de Britse veldmaarschalk en fanatieke unionist Henry Wilson voor zijn woning in Londen werd doodgeschoten. De Britse regering gaf de schuld voor de moord aan republikeinen die tegen het verdrag waren en oefende grote druk uit op de Ierse voorlopige regering om de bezetting van de Four Courts meteen te beëindigen. Nadat de Britten hem twee houwitsers hadden geleend, gaf Collins op 28 juni het bevel de Four Courts - waarin zich veel van zijn oude wapenmakkers en kameraden hadden verschanst - te beschieten. Binnen enkele dagen was de militaire operatie om de controle terug te krijgen succesvol en wisten de troepen van de Vrijstaat na intensieve straatgevechten de weerstand van de antiverdragstroepen in de hoofdstad te breken.

HET EINDE VAN MICHAEL COLLINS

De tweede fase bestond uit zes weken van conventionele oorlog in juli en au-

DE GUERRILLAOORLOG

WERD GEKENMERKT

DOOR WEDERZIJDSE

WREEDHEDEN, ILLEGALE

TERECHTSTELLINGEN EN HET INTERNEREN VAN DUIZENDEN

REPUBLIKEINEN VAN DE HARDE LIJN

gustus. In het begin verdreef de antiverdragszijde het Nationale Leger uit grote delen van het land. Maar het leger dat beschikte over pantserwagens, artillerie, mitrailleurs en een kleine luchtmacht, die waren geleverd door de Britten, ging prompt in het tegenoffensief. Ze voerden zelfs amfibische landingen uit langs de kust in Cork en Kerry. In tegenstelling tot deze stoutmoedige initiatieven werden de antiverdrag-IRA-eenheden door hun gebrek aan strategisch inzicht, lichte bewapening en geringe getalsterkte al snel in het defensief gedrongen. Op 19

augustus waren ze uit elke stad en elk dorp verdreven waarna ze overgingen op de guerrillastrijd. Eén van de eerste en belangrijkste slachtoffers van deze guerrillaoorlog was Michael Collins, die op 22 augustus in een hinderlaag bij Béal na Blá door het hoofd werd geschoten…

Deze guerrillaoorlog, die werd gekenmerkt door wederzijdse wreedheden, illegale terechtstellingen en het interneren van duizenden republikeinen van de harde lijn, duurde van augustus 1922 tot mei 1923 en vormde de derde en laatste fase van de burgeroorlog. Door de effectieve acties van het leger en het verlies aan steun bij de bevolking werden de antiverdragtroepen met de rug tegen de muur gedrongen. In het begin van 1923 was het offensieve vermogen van de tegenstanders van het verdrag compleet uitgehold. De oorlog eindigde op 24 mei 1923, niet met een verdrag of een vredesproces, maar met een bevel aan de overgebleven guerrillastrijders om ‘de wapens neer te leggen’.

Zelfs nadat het conflict was geëindigd, bepaalde de burgeroorlog de politiek in Ierland voor decennia met de opkomst van tegengestelde politieke partijen die de verdeeldheid over het verdrag weerspiegelden. Fianna Fáil kwam voort uit de antiverdragsfractie en werd opgericht door Éamon de Valera, terwijl Fine Gael de belangrijkste politieke thuisbasis werd voor degenen die pro-verdrag waren geweest. In wat werd gezien als het einde van de zogenaamde burgeroorlogpolitiek, kwamen Fianna Fáil en Fine Gael pas in 2020 overeen om voor het eerst de macht te delen in de Ierse republiek… JAN HUIJBRECHTS

n Eamon De Valera in 1938

© PHOTONEWS © WIKIMEDIA © SHUTTERSTOCK

Zij zeggen neen!

Gelieve zondag 9 juni 2024 aan te duiden in uw agenda als een belangrijke dag. Dan zijn er verkiezingen in dit landje, voor onder andere de Kamer en het Vlaams Parlement. Niet dat ik er veel van verwacht inzake staatshervorming, want daarvoor hebben de Franstaligen de grendels te goed op slot gedaan in het verleden.

Op basis van zijn gesprekken bij de regeringsvorming in 2019 en 2020 hoopt De Wever om Magnette (PS) aan tafel te krijgen voor een staatshervorming richting confederalisme. Voorbije weken stuurde Bart De Wever in die zin allerlei boodschappen en signalenrichting Rousseau (Vooruit) en Magnette (PS). Iedereen weet dat de voorbereiding voor een volgende staatshervorming in het huidige regeerakkoord vermeld staat. Twee ministers moeten dat voorbereiden: Annelies Verlinden (cd&v) en MR-vicepremier David Clarinval. Deze laatste houdt alles tegen, met volle instemming van premier Alexander De Croo. En Verlinden? Die haalt de schouders op, net zoals haar partijvoorzitter. Dat verhaal kent u en ik weet dat ik in herhaling val, maar ik tik het toch nog maar eens neer voor het geval u enige intentie zou hebben om volgend jaar op cd&v of Open Vld te stemmen.

Een goede zaak?

Dan is het uiteraard altijd goed om eens over de taalgrens te kijken en ook daar het oor te luisteren te leggen. Vorige zondag werd in het RTL-programma ‘C'est pas tous les jours Dimanche’, gepresenteerd door Vlaanderen-kenner Christophe Deborsu, gedebatteerd over de vraag of confederalisme een goede zaak is voor Wallonië.

De meningen zijn verdeeld, toch wat betreft de man of vrouw in de straat. Er zijn Walen die beginnen te beseffen dat samenleven met de Vlamingen steeds moeilijker wordt en het daarom misschien interessanter wordt om ook op eigen benen te staan. Blijft natuurlijk het probleem van de lege Waalse staatskas.

Terug naar het tv-programma van voorbije zondag: aan tafel zaten Maxime Prévot, voorzitter van Les Engagés (vroeger cdH), Adrien Dolimont (MR), Waals minister van Begroting en Karine Lalieux (PS), federaal minister van Pensioenen. Samengevat komt het erop neer dat de drie partijen neen zeggen tegen confederalisme. Aldus Karine Lalieux: “Het betekent separatisme, het slaat nergens op. We zijn voor een volwassen federalisme, we hebben Belgische solidariteit nodig.” En Adrien Dolimont (MR) verkondigde: “We mogen onze waarden niet verkopen; als er gesproken wordt over confederalisme, dan zal het zonder ons zijn.”

RTBF-debat

Enkele dagen eerder was er een debat op RTBF, met o.a. Theo Francken in het panel. Daar zei Kamerlid Jean-Marc Delizée (PS), het volgende: “Confederalisme is geen goed idee. Coöperatief federalisme is het juiste politieke systeem in België. Het confederalisme van de N-VA is boerenbedrog.” Als voorbeeld van goed ‘cooperatief federalisme’ gaf hij het beleid rond Covid-19 waarbij de federale ministers én regionale ministers samen tot een beslissing kwamen. Tous ensemble, zeg maar.

Dat is natuurlijk grote nonsens. In de bestrijding van de coronapandemie wilden Vlaanderen en Wallonië totaal verschillende maatregelen treffen, maar dat mocht dus niet. Meer dan eens moesten de Vlaamse ministers zich neerleggen bij de federale oekazen. We onthouden uit deze twee tv-debatten dat de Franstaligen ‘non’ blijven zeggen, unaniem en eensgezind. Laat ons vooral dat niet vergeten op zondag 9 juni 2024!

Oud-burgemeester Voeren eist actie

in dit land wanen zich nog steeds übermenschen”

Huub Broers, voormalig burgemeester van Voeren en provincieraadslid voor N-VA in Limburg, is niet te spreken over de subsidiestromen van de Franse Gemeenschap naar francofone organisaties in de faciliteitengemeenten en gemeenten in de Vlaamse Rand. Hij verwijt de Franstaligen “veroveringsdrang”.

Vorige week onthulde Vlaams

Parlementslid Jeroen Tiebout (NVA) dat via een in Parijs gevestigde organisatie jaarlijks 800.000 euro van de Franse Gemeenschap naar Franstalige organisaties in Vlaanderen vloeit. Op die manier probeert de Franse Gemeenschap de grondwet te omzeilen. In het verleden werden dergelijke subsidies immers al tweemaal geschorst door het Grondwettelijk Hof.

De subsidies zetten kwaad bloed bij Huub Broers, voormalig burgemeester van Voeren. Toch kwam het nieuws voor hem niet als een verrassing: Broers heeft naar eigen zeggen weet van een heel netwerk van soortgelijke subsidiestromen.

Hij verwijst daarbij naar het Centre Culturel in Voeren, dat via een vereniging in Verviers wordt gefinancierd door de Franse Gemeenschap en waartegen hij als burgemeester steeds heeft gestreden. Hij vreest dat dergelijke praktijken ook in Vlaams-Brabantse gemeenten - ook die zonder faciliteiten voor Franstaligenplaatsvinden.

Imperialistisch gedachtegoed

Verder vindt Broers het schandalig dat de Franstaligen geld uitgeven buiten hun taal- en landsgrenzen, ondanks hun precaire budgettaire situatie. “Dat gaat

mijn verstand te boven. Als ik niks heb, geef ik ook niks aan anderen.

Ik snap niet hoe de Franse Gemeenschap dergelijke projecten kan financieren zonder geld (fel). Hou dat dan toch voor de eigen mensen. Er is armoede genoeg in de Franse Gemeenschap. Geef dat geld dan toch niet aan onnodige zaken.”

Broers begrijpt niet dat de Franstalige bevolking dergelijke extraterritoriale uitgaven tolereert. “Als je die aanvaardt, moet er toch wel een imperialistisch gedachtegoed aanwezig zijn”, oordeelt hij. “Ik heb nog altijd het gevoel dat de Franstaligen in dit land zich übermenschen wanen.”

Ook de gewone Vlaming zou zich volgens Broers moeten verzetten tegen de subsidiestromen. “Daarvoor moet je zelfs geen vurige flamingant zijn. Maar we zijn te tam”, betreurt hij.

Ministeriële actie

Broers wil dat minister van Vlaamse Rand Ben Weys (N-VA) actie onderneemt om te achterhalen waar het geld precies vandaan komt. Die laatste eiste na de bekendmaking van het nieuws al dat de kwestie zou worden behandeld in de schoot van het Overlegcomité.

De 800.000 euro aan subsidies die werd blootgelegd, is volgens Broers slechts het topje van de ijsberg. Hij verwijt de Franstaligen “veroveringsdrang”. “Wanneer gaan wij eens respect beginnen af te dwingen voor onze taalgrenzen?”, vraagt hij zich hardop af.

Tot slot pleit Broers voor een groot politiek akkoord dat een einde moet maken aan dergelijke subsidiestromen. “Er zijn nu eenmaal taalgrensgemeenten aan Vlaamse én Waalse kant waar de taalfaciliteiten gerust afgeschaft kunnen worden. Of dat ook bij ons in Voeren moet gebeuren? Dat zullen de onderhandelingen moeten uitwijzen”, besluit hij.

HORIZONTAAL

A. Veelbetekenende

B. Deel van het oor - Aanduiding van een miljardste deel - Zoogdier

C. Bewijs van adeldom - Griekse letter

D. Schrijfgereedschap - Onder andere - Deel van een ei

E. Praseodymium - West-Vlaamse gemeente

F. Huwelijkspartners - Aardman - Muziekschijf

G. Plaats waar niets is - Maatschappij, gespecialiseerd in gezondheidszorgverzekeringen

H. Grondstof voor de drukkerij - Bedenksels

I. Bezoedeld

J. Koddig - Dus (Lat.)

K. Baskische afscheidingsbeweging - Niet zo veel

L. Europeanen

VERTICAAL

1. Personen met weinig wilskracht

2. Alle personen

3. Jongensnaam - Opgetut

4. Appelsoort - Sinte

5. Karakter - Onbewogen

6. Eenheid van elektrische capaciteitVogelproduct

7. In de naam van Jezus - OnderofficierOpvatting die niet te veranderen is

8. Stad in Drente - Voorzetsel

9. Een helder schijnsel vertonend

10. Later dan iets anders - Pers. vnw. - Stuitte op

11. Kleefband - Land in Afrika

12. Op zichzelf staand deel van een verhaalChagrijnig

KARL VAN CAMP

“Franstaligen

ANTON SCHELFAUT

Huub Broers

Tweet van de week

“We zijn niet bang van een zware strijd” is het nieuwe mantra van Groen als de partij geconfronteerd wordt met de stelling dat de kiesdrempel wel heel dicht bijkomt. En dat blijkt. Hoewel hij zichzelf om electorale redenen blijft verbergen, duwt Groen Kristof Calvo zelf terug in de spotlights. De ultieme ‘wij zijn niet bang van u’ naar de kiezer.

Toen de partij in de regering stapte, stuurde Groen Calvo meteen op stage naar Nederland. Kwestie van toch enige geloofwaardigheid op te bouwen. Later mocht hij terugkomen als hij niet te veel zou spreken. Kristof hield zich aan die regels. Het was dus met enige verbazing dat hij plots opdook in een tweet van de partij. En het leverde meteen een boost op voor voor het imago van Calvo.

“Kristof Calvo houdt stiekem een beetje van Willy Sommers en de Romeo’s. Maar niet met partijfinanciering. Daar dient dat geld niet voor. Voor Groen is ’t duidelijk: minder partijfinanciering en betere afspraken over besteding. Meer beleid en inhoud, minder reclame en geruzie”, tweette Groen. Jawel, Groen wil partijfinanciering

gebruiken om minder ruzie te maken. Dat doen ze met alle overheidsgeld. Ruzie is namelijk weinig productief in de politiek.

Zo gaven ze onlangs bpost carte blanche om hun eigen overheidsfinanciering op te stellen. Om zeker te zijn dat dat vlotjes zou verlopen, werden zelfs twee door bpost gefinancierde cabinettards aangesteld om het zelf netjes uit te schrijven. “Anders komt er toch maar ruzie van,” oordeelde Petra De Sutter, “en daar zijn we niet voor”. Dat de belastingbetaler daar vandaag boos over is, vinden ze dan weer heel polariserend. Stiekeme ruzie

“Waar spendeert Groen dan wel zijn partijfinanciering aan?”, horen we u denken. Het antwoord is een beetje zoals Kristofs ‘stiekeme’ liefde voor Willy Sommers. Zo investeren ze ook in ‘stiekeme’ ruzie. Het zal u niet ontgaan zijn dat Groen het nogal heeft voor een enorme diversiteit aan genders en geaardheden. Er kunnen er wat hen betreft niet genoeg zijn. En die zijn allemaal heel normaal. Heeft u een seksuele voorkeur voor cactussen terwijl u de Brabançonne zingt? Dat mag. Ook op de openbare weg. En anderzijds is het ook geen probleem als u zweert bij de woorden van een profeet die vindt dat beoefenaars van afwijkende seksuele voorkeuren met het hoofd eerst van de minaret gegooid moeten worden. Zolang er maar geen ruzie van komt, mag dat allemaal. Dat is de inhoud en het beleid waarin Groen investeert. Maar ach, zolang het maar de Romeo’s niet zijn, is er niks aan de hand.

STAATSSECRETARIS VOOR BEGROTING ALEXIA BERTRAND

Met jonkvrouw Alexia Bertrand heeft Open Vld alweer een absoluut prijsbeest binnengehaald. Of beter: afgesnoept van de MR. De nieuwe staatssecretaris voor Begroting ziet er helemaal geen graten in dat haar rekeningen niet kloppen. Integendeel, de regering is fantastisch bezig. Dat er hier en daar al eens met geld wordt gesmost en de cijfers in het rood gaan, vindt ze zelfs goed voor de sfeer. “We willen met Vivaldi niet overkomen als een gierige papa,” drukt Alexia ons op het hart, “want mijn papa is ook niet gierig.”

De Belgische liberaal gelooft dat zijn ideologische aandoening genetisch is en enkel kan worden voorgezet door zijn nazaten en een uitgekiende huwelijkspolitiek waarbij die nazaten gekoppeld worden aan andere mensen met meer geld dan hersenen. De sterkere elementen worden vervolgens ingezet in de bedrijfswereld. De zwakkere moeten naar de beschutte werkplaatsen in de Wetstraat en de Europese instellingen om de sterkere van subsidies te voorzien. De Croo, Michel, De Gucht, De Clercq… U kent ze onderhand wel. Alexia Bertrand past perfect in dat rijtje. Ze werd staatssecretaris van Begroting toen haar voorgangster door haar partij op heterdaad werd betrapt bij het verkondigen van ondubbelzinnige waarheden. Een doodzonde in het Belgisch liberalisme. Het zal Alexia niet gauw overkomen. Onlangs profileerde het lieve kind zich in de media door te roepen dat de banken hogere rentes moeten geven aan klanten. In principe kan ze de banken daartoe verplichten, maar dat gaat ze niet doen. Dat vertelde ze er meteen bij. Waar hebben we het dan over?

Mevrouw Bertrand, laat ons het nog eens stap voor stap doornemen. Moeten de banken hogere rentes uitbetalen aan hun klanten?

ALEXIA: “Jazeker, de Europese Centrale Bank heeft de rente staat op 3,25 procent gezet. De Belgische klant krijgt maximaal 0,80 procent. Dat is - naar ik hoor - niet eerlijk. De werkende mens wil meer rente en de werkende mens mag blijkbaar stemmen - ook niet mijn idee hoor - en dus ben ik voorstander van het optrekken van de rente. Zelfs voor werkende mensen, dus. Is dat niet revolutionair van mij? En als de banken dat niet willen, heb ik een stok achter de deur door een wettelijk minimum op te leggen via het parlement.”

Maar daarvan zegt u eigenlijk nu al: die ga ik niet gebruiken.

ALEXIA: “U moet begrijpen, ik ben liberaal. Ik kan niet zomaar geld uit de zakken van de bankiers gaan halen. Mijn job is om die erin te stoppen. Sommige van mijn beste vrienden en mijn papa zijn bankiers. Daarom hoop ik dat - hoe zeggen ze dat in het Vlaams? - de markt speelt en de rente vanzelf stijgt. En zo niet, kan ik een hoger minimum opleggen via de regering.”

Wat u…

ALEXIA: “Wat ik dus niet ga doen. Maar het zou in principe kunnen. Denkt u niet dat dit ruim voldoende is om de riekende mens nog even rustig te houden?”

Werkende mens, bedoelt u?

ALEXIA: “Uiteraard, werkende mens. Ik haal die altijd wat door elkaar. Dat mag

u mij niet kwalijk nemen. Mijn papa heeft veel geld.”

In het verleden kwam u al eens in opspraak met uw politieke connecties die u combineerde met bestuursraden in de wereld van de ‘haute finance’…

ALEXIA: “Dat was alleen in de bank van papa, dus daar kan ik niks aan doen. En ik vind dat een heel lelijke beschuldiging. Mensen zeggen altijd dat politici om het even wat zeggen voor het geld. Awel, ik niet. Ik heb geld genoeg.”

Waarom doet u het dan toch?

ALEXIA: “Ik beschouw Begroting meer als een hobby dan als werk. En het staat zo leuk op feestjes, hé. Iedereen pakt altijd uit met een nieuwe auto of een nieuw horloge. Ik vind dat wat bourgeois, als u het mij vraagt. Echte adel pronkt met iets anders. Staatssecretaris van Begroting en Consumentenzaken, bijvoorbeeld. Dat staat toch voornaam? Die ‘consumentenzaken’ zal ik binnenkort eens opzoeken trouwens. Mooi woord.”

Maar is Begroting wel geschikt als hobby?

ALEXIA: “Pardon? Mag ik u er op wijzen dat Begroting in dit land altijd een hobby is geweest. Voor mij en al mijn voorgangers! Dit pik ik niet.”

Daar heeft u inderdaad een punt, jonkvrouw.

Tom Van Grieken en het instortende kaartenhuis van Vivaldi

“Ik ben geen politica geworden voor het geld. Het is eerder een hobby”