REUZEGOM EN DE RECHTSPRAAK
VAN DE MEUTE
KOSMOPOLITISCHE
ELITE KOKHALST
VAN DE VLAAMSE
IDENTITEIT
EUROPESE SUBSIDIES
VOOR
LANDBOUWER DE CROO
VLADIVOSTOK IS NU EEN
CHINESE HAVEN
2 5 5 13
GESCHIEDENIS DE GRIJZE HAREN
VAN KAREL DE KALE
Vanaf deze vrijdag 9 juni geteld, duurt het nog exact een jaar voordat we naar de stembus trekken voor de Vlaamse, federale en Europese verkiezingen. 365 dagen voor de ‘moeder van alle verkiezingen’ zijn verkiezingscampagnes, beloftes en lijstvormingen al volop op gang gekomen. Partijen maken zich opnieuw druk over reclame-uitgaven van hun concurrenten op sociale media, politici beginnen zich kandidaat te stellen om lijsten te vormen en spreken al over hun ideale volgende coalitie, terwijl ze nog een jaar lang met de huidige coalitie verder moeten.
In een aantal provincies is het al duidelijk hoe de vork in de steel zit, al heeft elke partij nog wel wat gaten op te vullen. Door het vertrek van Valerie Van Peel en Yoleen Van Camp moet N-VA op zoek naar vrouwen in de provincie Antwerpen; schepen Els van Doesburg zou daar één van de nieuwe nationale kandidaten zijn. Communautaire scherpslijper Sander Loones zal in West-Vlaanderen de lijst trekken, vergezeld door Maaike De Vreese of Axel Ronse. Al zal de uiteindelijke beslissing van Jean-Marie Dedecker ook belangrijk blijken voor de partij.
In Vlaams-Brabant zoekt Vlaams Belang een opvolger voor stemmenkanon Dries Van Langenhove. Volgens de peilingen zal de partij een grote verkiezingsoverwinning binnenhalen en dus moeten er ook
voldoende goede mensen op de lijsten staan.
Voorbereiden op nederlaag
Opvallend genoeg valt er - behalve op lokaal vlak - nog weinig officieel nieuws over lijsttrekkers te rapen. Waar wel al veel nieuws over bekend raakt, is wie er stopt. Met Kristof Calvo, Elisabeth Meuleman, Björn Rzoska, An Moerenhout,... bereiden heel wat groene kopstukken zich al voor op een serieuze verkiezingsnederlaag. Of willen ze echt gewoon plaats vrijmaken voor nieuw talent?
Ook cd&v maakt zich op voor een nederlaag. Niet door massaal afscheid te nemen van de nationale politiek, maar door als kopstuk nu al een lijst in te palmen.
Op de lijsttrekkersplaatsen moeten we voorlopig geen verassingen verwachten: Sammy Mahdi, Hilde Crevits en Vincent Van Peteghem zullen al zeker ergens bovenaan een lijst komen te staan.
In West-Vlaanderen wordt Kamerfractievoorzitter Melissa Depraetere wellicht de lijsttrekker voor Vooruit. In Oost-Vlaanderen trekt Rousseau zelf op Vlaams niveau de lijst. In andere provincies is het wachten op een machtsstrijd: verschillende oude en nieuwe kopstukken als Bruno Tobback, Mohamed Ridouani, Frank Vandenbroucke, Caroline Gennez en Kathleen Van Brempt hopen in 2024 mee te surfen op het heroplevende succes van de Vlaamse socialisten. Open Vld ziet in De Croo ‘the way to go’. Zij willen met Alexander De Croo als kopstuk richting de verkiezingen trekken door van hem en zijn Belgische regering een sterk merk te maken. Premier De Croo lanceerde recent een campagne waarin België te koop loopt met zijn economische sterktes (innovatie en technologie). Open Vld en De Croo willen die campagne gebruiken om antwoord te bieden op het ‘rien ne van plus’-verhaal van Bart De Wever en Tom Van Grieken. Verderop in dit nummer blikken we met politicoloog Nicolas Bouteca (UGent) vooruit op wat ons nog allemaal te wachten staat.
WANNES NEUKERMANS
lees verder op blz. 10 & 11
ELLEN SAMYN
VLAAMS BELANG
“Het christendom is het meest vervolgde geloof ter wereld”
“’Meer Vlaanderen’ is niet langer een doelstelling van cd&v”
Een meute is nooit fraai. Mijn moeder vertelde me dat. Ze was zelf niet van een 'zwarte' familie, maar ze was als jonge vrouw onder de indruk geraakt van wat er in haar dorp was gebeurd na de Bevrijding. Het was kuddegedrag die tot de dood van Sanda Dia heeft geleid en het is kuddegedrag dat nu de meute doet schreeuwen om wraak.
De grootste stokebrand was 'Acid', een redelijk walgelijke figuur die veel geld verdient door onzin uit te kramen op YouTube. Een 'influencer' noemt men dat nu. Hij toonde de foto's en namen van de Reuzegommers, waaronder ook een paar leden die niets met de zaak te maken hebben. Toen een ridder, net voor de bestorming van Béziers, aan de pauselijke legaat vroeg hoe men in de stad de katharen moest onderscheiden van de trouwe gelovigen, zou diens antwoord zijn geweest: “Dood ze allemaal. God zal de zijnen wel herkennen.”
We moeten de omvang van de meute ook niet overdrijven. “België reageert woedend op lage straffen in zaak Sanda Dia” titelde een Nederlandse krant. In werkelijkheid kwamen slechts enkele honderden op straat tegen het arrest. De betoging van een groepje Leuvense studenten oogde nietig op het grote Ladeuzeplein. Ik herinner me de tijd dat er duizenden op straat kwamen om te protesteren tegen een prijsverhoging van 5 frank op de schotels in het studentenrestaurant. Meer nuance dan verontwaardiging
Ook in mijn eigen omgeving en op sociale media merk ik meer nuance dan verontwaardiging. Mensen zien het verschil tussen burgers die een fout, zelfs een heel zware fout begaan, en misdadigers. Ze begrijpen dat, ondanks de vele onvergeeflijke dwaasheden van de Reuzegommers, niemand de dood van Sanda Dia heeft gewild. Twee elementen dragen bij aan de boosheid bij sommigen. Het feit dat de Reuzegommers het imago van een elitaire club hebben en het feit dat het slachtoffer zwart is. De 'rijke' ouders van de beklaagden zouden met dure advocaten en connecties in het gerecht verhinderd hebben dat hun zoontjes hun verdiende loon kregen. De matige straffen die vielen in een gelijkaardige zaak in Wallonië, waar geen 'rijkeluiskindjes' bij betrokken waren, spreken dat tegen. Ik ben ook niet rijk, maar ik kan u verzekeren dat als mijn zoon ooit bij zoiets zou betrokken raken - wat ik niet verwacht - ik desnoods mijn huis zou verkopen om hem ook door Joris Van Cauter te laten verdedigen. De klacht van racisme komt ook altijd gemakkelijk naar boven, hoewel er hier geen elementen zijn om die te staven. Integendeel, het fatale ritueel waaraan Sanda Dia deelnam, was niet gericht op uitsluiting, maar net op zijn opname in de club. We beleven gelukkig nog geen Amerikaanse toestanden waar het verschil van kleur tussen dader en slachtoffer al kan volstaan om de schuldvraag te beantwoorden.
JURGEN CEDER
TOOGPRAAT
EDITORIAAL
De Vlaamse ecologisten bereiden zich voor op een nieuwe verkiezingsnederlaag. Nationale kopstukken vluchten weg naar het lokale niveau. Wie toch nog wil proberen de schade te beperken bij Vlaamse en federale verkiezingen krijgt een njet van de fundamentalistische basis. De profilering van andere partijen rond klimaatneutraliteit maakt de groenen nog minder relevant.
Begin mei maakte Vlaams Parlementslid Elisabeth Meuleman bekend dat ze uit de nationale politiek stapt. Ze wil zich focussen op haar thuisstad Oudenaarde en wil er meedingen naar het burgemeesterschap of op zijn minst een schepenzetel binnenhalen. Ze was de zoveelste Groen-verkozene op rij die voor de lokale politiek wil kiezen. Veel Vlaamse ecologisten voelen nattigheid. De peilingen zijn barslecht. De partij schommelt rond de 7 procent. Dat betekent dat in verschillende provincies de kiesdrempel lonkt. In het beste geval kunnen één of twee verkozenen per provincie een zetel binnenhalen, maar dan wellicht enkel in Antwerpen en Oost-Vlaanderen. Men beseft dat het tij moeilijk te keren zal zijn en dus wordt weggevlucht uit de nationale politiek.
www.palnws.be
Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke
Lagesteenweg 5 bus 1, 1850 Grimbergen
Tel. : 03-232 14 17
Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net
Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net
Abonnementen binnenland Abonnement buitenland:
3 maanden: 52 euro Tarieven afhankelijk van de
6 maanden: 104 euro bestemming. Alle inlichtingen
1 jaar: 208 euro op de kantoren.
Steunabo 1 jaar: 300 euro
Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend
rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB
Elke week op donderdag in uw krantenwinkel
Oud-hoofdredacteurs:
Bruno De Winter (1945-1955, stichter), Jan Nuyts (1955-2000), Leo Custers (2000-2010), Karl Van Camp (2010-2020)
Kernredactie:
Jurgen Ceder, Stijn Derudder (eindredacteur), Wannes Neukermans, Anton Schelfaut, Michaël Vandamme, Pieter Van Berkel (hoofdredacteur), Karl Van Camp
Verantwoordelijke uitgever: Wart Van Schel
Foto's: Belga, Photonews, Shutterstock
Meuleman liet zich na enige tijd weliswaar overhalen om op 9 juni 2024 de nationale lijst toch te steunen. Dat op vraag van de partijtop. Dat was echter buiten de Oost-Vlaamse afdeling van Groen gerekend. Die zei neen. Er was een tweederde meerderheid nodig om Meuleman de kans te geven ook nationaal mee te strijden en ze kwam twee stemmen te kort. Eigenlijk zou zo’n 20 van de 65 aanwezigen zich onthouden hebben bij de stemming en op die manier de beslissing geblokkeerd hebben.
Volgens politieke waarnemers bewijst het dat Groen in de greep is van ecologistische fundi’s net zoals dat bij de Franstalige zusterpartij Ecolo het geval is. Het is niet de eerste keer dat zich zoiets voordoet. Na de federale regeringsformatie in 2020 liep Kristof Calvo een ministerpost mis door een weerspannige basis. Blijkbaar moet Petra De Sutter, een halve heilige voor de militanten, op het schild worden gehesen.
De gijzeling door een militante en fundamentalistische basis veroordeelt de groenen eigenlijk om bijna tot in de eeuwigheid een klein partijtje te blijven. De invloed van bepaalde groepjes die dicht bij de LGBTQ+ en woke-beweging staan, verergert de situatie nog. Als de andere partijen na de volgende verkiezingen nog willen spreken met de
meegeven dat de Europese Commissie misschien wel voorstellen mag doen, maar dat de echte beslissingen op het niveau van de Europese ministerraad gebeuren. Een boodschap die niet alleen vanuit België richting Europese Commissie wordt gestuurd. Ook andere landen zetten de puntjes op de i. Een machtsspel waar de groenen nog veel van kunnen leren.
Zit Groen dan op een neerwaarts pad zoals de Volksunie vanaf de jaren ’80 en zeker ’90 van vorige eeuw, toen België stilaan richting een federale staat evolueerde en ook de klassieke partijen een Vlaamse reflex kregen? Iets van: het programma is gerealiseerd of andere partijen nemen het over en dus worden de oorspronkelijke strijdpartijen irrelevant? Zo eenvoudig ligt dat niet
groene partijen om een regering te vormen, dan zal het zijn omdat het niet anders kan. Vraag is zeker aan Vlaamse kant wie er nog zal zijn om gesprekken te voeren met de andere partijen. En zelfs als men gesprekken start, zal snel blijken dat militante organisaties over de schouder meekijken.
Bijna alle partijen CO2-kritische partijen
Bovendien hebben de groenen ook het probleem dat hun strijdpunten zijn overgenomen door andere partijen. En dat op een realistische manier. Afgezien van misschien PVDA/PTB en Vlaams Belang is er binnen het partijlandschap een consensus gegroeid dat de CO2-uitstoot snel naar beneden moet. De koolstofneutraliteit is nodig. Maar vooral: die doelstellingen moeten bereikt worden via gestage vooruitgang en op een realistische manier.
Even zag het ernaar uit dat een aantal partijen en politici de groenen hier in snelheid zouden nemen. Denken we maar aan de manier waarop Open Vld zich als een blauw-groene partij opstelt. Of het beleid van Vlaams minister van Omgeving Zuhal Demir (NVA). Alleen staan de Vlaamse liberalen en de Limburgse passionara nu wat op de rem. De groene transitie mag niet te snel gebeuren. Het zou natuurlijk kunnen zijn dat dit een vorm is van electorale profileringsdrang. Demir doet het volgens een peiling in haar eigen Limburg niet zo goed. In tegenstelling tot andere provincies zou de N-VA er niet boven de 20 procent uitkomen
Groen is in de greep van ecologistische fundi’s
Maar toch lijkt er meer aan de hand dan zuiver verkiezingsgerelateerde overwegingen. Frans Timmermans, de vicevoorzitter van de Europese Commissie, zou hier te snel van stapel lopen en een fundamentalistisch beleid willen voeren. Het sterkste en beste antwoord daarop komt van partijen met een gematigd ecologische reflex. Waarbij ze ook fijntjes
De groenen hebben het probleem dat hun strijdpunten op een realistische manier zijn overgenomen
Het klopt dat de Vlaams-nationalistische partij meewerkte aan verschillende staatshervormingen en men zich daarna de vraag kon stellen wat de toekomstige doelstellingen van zo’n partij nog konden zijn. Alleen is uit die federalisering een institutioneel gedrocht voortgekomen met een structureel verzwakte machtspositie van de Vlamingen. Bovendien was er op een bepaald moment met het Vlaams Blok een Vlaams-nationalistische partij die de fakkel van de Volksunie heeft overgenomen. Uiteraard deels via andere verkiezingsthema’s zoals veiligheid en massa-immigratie. Maar het Vlaams Blok/Vlaams Belang is en blijft in eerste instantie een independentistische partij. En ondanks al die staatshervormingen is de N-VA al zo’n 15 jaar een electoraal succes. Het Vlaams-nationalisme is dus een blijver in het partijpolitieke landschap met ruimte voor politieke formaties die daar hun kernboodschap van maken. Voor het groene gedachtengoed ligt dat nu toch duidelijk anders.
Zoals waarschijnlijk veel Vlamingen, ben ik op zoek naar de beste manier om mijn spaarcenten veilig te beleggen. Niet in de hoop er veel aan te verdienen, maar om ze inflatievrij te maken. Eind 2019 dacht ik dat het een goed idee was om wat aandelen van AB InBev te kopen. Ik had ergens gelezen dat dit een stabiele belegging is. Enkele maanden later overspoelde Covid-19 de wereld en ging overal de horeca dicht. De aandelen konden later een langzaam herstel optekenen, maar sinds vorige maand gaan ze weer sneller de dieperik in dan Groen in de opiniepeilingen. De reden is Dylan Mulvaney.
Mulvaney is, net als Acid, die deze week het nieuws haalde met zijn heksenjacht op Reuzegom, een ‘influencer’, één van de grootste plagen van het digitale tijdperk. Hij noemt zich momenteel ‘transvrouw’ - nadat hij zich eerst als homo en daarna als non-binair had geprofileerd -, maar is dat eigenlijk niet. Mulvaney, acteur van achtergrond, is gewoon een man in vrouwenkleren. Hij speelt enkel de rol van een vrouw, waarbij hij stereotypisch vrouwelijk gedrag zodanig overdrijft dat de indruk ontstaat dat hij eigenlijk vrouwen aan het bespotten is. Zijn favoriete type is een karikatuur van Holly Golightly uit ‘Breakfast at Tiffany’s’.
Verkoopcijfers storten in
AB InBev had Alissa Heinerscheid, een wereldvreemd product van de Amerikaanse elite-universiteiten, aangeworven met de opdracht nieuwe afzetmarkten aan te boren voor Bud Light, het meest verkochte bier in de VS. Zij begreep dat als een opdracht om het bier meer ‘inclusief’ en minder ‘fratty’ (adjectief gebruikt voor mannelijke studenten) te maken. Er kan moeilijk aangenomen worden dat haar opdrachtgevers dat niet wisten.
In het kader van haar campagne om Bud Light aan de man te brengenexcuses voor de ongelukki ge uitdrukking - bij vrouwen en transgenders, liet ze een reeks blikken met de afbeel ding van Dylan Mulvaney ma ken om zijn eerste verjaardag te vieren als de transvrouw die hij niet is.
Het is een raadsel waar om commerciële campag nes denken dat vrouwen en transgenders dezelfde doelgroep uitmaken. In dit geval werd die fout nog uitvergroot door te kiezen voor een nichte rige aandachtszoeker die in feite vrouwen belache lijk maakt. AB InBev be weert wel dat het niet de bedoeling was Mulvaney het gezicht te maken van de campagne, maar kan ook niet ontkennen dat de keuze voor een transfiguur een bewuste zet was.
Mulvaney postte enkele vi deo’s van zichzelf omringd door blikjes van Bud Light, één ervan stoeiend in zijn bad. Zanger Kid Rock stak de lont aan het vuur. Hij postte een vi deo waarin hij met een kara bijn enkele kratten Bud Light aan flarden schoot. Het con servatieve deel van het internet
werd wakker en een week later was de verkoop van Bud Light al met 17 procent gedaald.
Linkse kranten relativeerden het probleem en zeiden dat dergelijke boycotacties altijd van korte duur zijn. Deze keer niet. De verkoopcijfers van het merk dalen nu al zeven weken op rij - al een verlies van 30 procent - en het einde lijkt nog niet in zicht. Een magazine van de biersector heeft het over het grootste verlies van het marktaandeel ooit op zulke korte termijn. Voor AB InBev vertegenwoordigt Bud Light slechts 1 procent van de omzet, maar de imagoschade heeft de bierreus al 22 miljard euro en 10 procent van zijn beurswaarde gekost.
De imagoschade heeft de bierreus al 22 miljard euro en 10 procent van zijn beurswaarde gekost
De spreekwoordelijke druppel
Waarom werd AB InBev midscheeps geraakt, terwijl ergere woke kapitalisten de schade meestal kunnen beperken? Heinerscheid bleek haar cliënteel totaal niet te begrijpen. Het zijn vooral plattelandsmannen die bier drinken. Dat zijn niet de types die complexen hebben over hun slachtelijke identiteit. De associatie van hun bier met een nichterige aandachtszoeker was een stap te ver. Uit de reacties op het internet bleek trouwens dat ook vrouwen het allesbehalve op prijs stellen vertegenwoordigd te worden
Staat de boycot tegen Bud Light in verhouding tot wat een eerder kleine misstap was? Op het eerste gezicht lijkt de reactie overdreven, maar je moet rekening houden met de agressiviteit waarmee grote bedrijven in de VS al jaren linkse boodschappen verkondigen. Nike steunt Black Lives Matter. Gillette voert campagne tegen ‘toxische mannelijkheid’. Disney vindt dat ook kinderen jonger dan negen op de scholen les over ‘genderidentiteit’ en seksuele oriëntatie moeten krijgen. De ijsjesmakers van Ben & Jerry’s verzetten zich tegen immigratiebeperkingen. Bud Light was de spreekwoordelijk druppel die het vat deed overlo-
Bovendien - zoals ik al eens in een eerdere bijdrage heb geschreven - is het onmogelijk om alle bedrijven die zich inlaten met politiek en ideologie te boycotten, maar je kan wel door één dier van de kudde neer te schieten, de andere redenen voor behoedzaamheid geven.
Waarom steeds dezelfde blunder?
Verwijzend naar het debacle van Bud Light en een hele reeks andere voorbeelden van bedrijven die schade leden na ideologische avonturen, schrijft Wilfred Reilly in National Review: “Dus nu komen we bij een voor de hand liggende vraag: waarom zijn deze beslissingen überhaupt genomen? Hoe kan iemand met een IQ van drie cijfers zo’n lange en consequent krankzinnige reeks van blunders begaan?” Volgens hem ligt het antwoord bij de groeiende afstand tussen de elites en het gewone volk. De eerste groep kijkt neer op de tweede, veel grotere groep, wiens opinies men achterlijk vindt en die dus moet opgevoed worden.
Reilly heeft gelijk, maar zijn uitleg verklaart niet alles. Ook zij die de taal van het volk niet spreken, verstaan nog altijd de taal van het geld. Het kan niemand in commercieel Amerika nog ontgaan dat linkse profilering risico’s inhoudt. Ik vermoed dat ook de tragedie van de meent, een begrip dat ik bespreek in mijn boek dat vorige week uitkwam - ja, dit is schaamteloze zelfpromotie -, een belangrijke rol speelt. Dat mechanisme doet zich voor wanneer individuen stelselmatig worden aangezet tot daden die tegen het belang van de gemeenschap ingaan, in dit geval van het bedrijf.
Stel dat je lid bent van een gemeenteraad. Iemand stelt voor om zebrapaden in regenboogkleuren te verven. Je kan nu wel weten dat achter die vlag heel wat meer schuil gaat dan gelijke rechten voor homo’s. Je kan van mening zijn dat ook heel wat andere maatschappelijk problemen aandacht verdienen in het straatbeeld. Je kan vinden dat verkeersinfrastructuur niet dient om aan politiek te doen. Toch is het in je belang om te zwijgen en mee te stemmen, ook al werk je zo mee aan de verwoking van de samenleving.
Zo verloopt ook de besluitvorming op andere beslissingsniveaus. Op de opiniepagina’s van Unherd vraagt Matt Feeny zich deze week af waarom de stakende leraars van Californië, waar hij in principe sympathie voor heeft, in hun actieplatform ook twee verrassende eisen hebben opgenomen: ‘klimaatrechtvaardigheid’ en herstelbetalingen voor de slavernij. Wat hebben deze eisen te maken met hun beroep? Het zijn standpunten die enkel tot verdeeldheid kunnen leiden en het draagvlak voor hun protest bij de ouders
verkleinen. Waarom doen ze dat dan? Feeny noemt de tragedie van de meent niet, maar beschrijft het mechanisme wel: progressieve activisten binnen de lerarenvakbond die proberen indruk te maken op elkaar, bange stilte van degenen die er anders over denken, het vervangen van de traditionele opdracht van vakbonden door een interne dynamiek van linkse kaders die zich verliezen in een “pathologische statuswedstrijd”.
Zo werkt het ook ongeveer in bedrijven, die vaak al heuse departementen hebben opgericht om aan ‘inclusie’ en ‘diversiteit’ te doen. Toen iemand bij Netflix voorstelde om Cleopatra te laten spelen door een zwarte vrouw, was het in het persoonlijke belang van de collega’s die dat een riskante keuze vonden om te zwijgen. Het eindresultaat is een reusachtige commerciële flop. Toen Heinerscheid voorstelde om iets ‘inclusiefs’ te doen met Mulvaney, was er niemand in haar omgeving die haar durfde tegenspreken.
Economist Aaron Clarey geeft toe dat hij een tijdje heeft getwijfeld over de vraag of bedrijven inderdaad politiek boven winst stelden of alleen maar aan deugdvertoon doen als een schaamteloze marketingtactiek. Nu is zijn antwoord: “Als ik er geld op zou moeten zetten, geloof ik niet dat bedrijven zo sluw of intelligent zijn. Noem het een voorgevoel, noem het ervaring, noem het het kennen van mijn generatie die nu de leiding heeft in de bedrijfswereld, maar ik geloof eigenlijk dat ‘corporate America’ niet zozeer machiavellistisch probeert te kapitaliseren op de woke-cultuur (en bereid is die te dumpen zodra ze niet meer winstgevend is), als wel dat de minderwaardige leiders van generatie X, die aan het roer staan van deze bedrijfsschepen, vooral proberen populair te zijn. En omdat ze nu winst hebben vervangen door politiek, zijn deze bedrijven op de lange termijn niet levensvatbaar en zullen deze bedrijfsschepen naar metaforische ijsbergen worden geloodst.”
JURGEN CEDER
Nieuw boek van Jurgen Ceder: Beter Begrip
Elk gaven ze een weekendinterview en telkens verdwaalden ze in economisch populisme, om niet te zeggen economisch negationisme. ‘Ze’, dat zijn de Vivaldi-excellenties Alexander De Croo (Open Vld) en Thomas Dermine (PS). Ze ontkennen de slechte economische toestand van het land en de aanhoudende Vlaams-Waalse kloof.
Het is een riedeltje dat we tot aan de verkiezingen zullen moeten horen: premier Alexander De Croo (Open Vld) die tegen beter weten in verklaart dat de Belgische economie het nog zo slecht niet doet. Dat was ook de teneur in een interview vorig weekend in Het Laatste Nieuws: het begrotingstekort is niet dramatisch slecht en er zullen nog hervormingen komen op de arbeidsmarkt en in de pensioenen. Plus een fiscale hervorming. En als de journaliste daar kritische vragen over stelt, dan wordt De Croo kribbig. Zoals de stelling dat de Franstalige liberalen van de MR zich tegen een fiscale hervorming zullen verzetten die geen netto belastingverlaging inhoudt. Antwoord van de premier: “Als u al weet wat er gaat gebeuren, kunt u ook zichzelf interviewen, hé.”
Gedopeerde groei
Hij begon op een bepaald moment te pochen over de jobcreatie, alsof het de verdienste van de regering is. Gelukkig kwam De Croo niet op de proppen met twee cijfers over België die vorige week opdoken, namelijk dat de economie in het eerste kwartaal met 0,5 procent is gegroeid, wat betekent dat een door sommigen voorspelde recessie is vermeden. In Duitsland is er wel sprake van een lichte recessie, namelijk twee opeenvolgende kwartalen van negatieve groei. Nochtans is triomfalisme hier niet op zijn plaats. België kende een gedopeerde groei dankzij de koopkrachtsteun na de energiecrisis van 2022 én de automatische indexering van de lonen. Dat heeft de consumptie en de groei aangejaagd. Maar straks volgt de factuur: voor de bedrijven via hogere loonkosten en verloren marktaandeel en voor de begroting met een te hoog deficit wegens de te breed uitgesmeerde steunmaatregelen door Vivaldi.
Je kan er gif op innemen dat De Croo die cijfers vroeg of laat zal gebruiken om te bewijzen dat hij goed bezig is
Ander cijfer: de inflatie zou in België gedaald zijn tot 2,7 procent, daar waar ze in de rest van de EU nog rond de 6 procent schommelt. Blijkbaar zijn de energieprijzen hier sneller gedaald. Maar ook hier moeten we opletten voor triomfalisme. België kende het voorbije anderhalf jaar een hogere inflatie in Europees perspectief. Nu volgt een correctie. Weinig om fier over te zijn. Maar je kan er gif op innemen dat De Croo die cijfers vroeg of laat zal gebruiken om naar eigen zeggen te bewijzen dat hij goed bezig is. Welnu, zo’n houding is plat economisch populisme.
Wie daar ook goed in is, is PS-staatssecretaris voor Relance Thomas Dermine. Wat die man vorig weekend in De Tijd verklaarde,
tart alle verbeelding. Hij zette in het vraaggesprek de aanval in op de analyses dat de economische kloof tussen Vlaanderen en Wallonië te groot is en blijft. En dan komen we al snel bij de transfers terecht. Dermine herhaalt hier de clichés: transfers zijn er overal en in België zijn ze eerder beperkt en dalend in verhouding tot het bbp (bruto binnenlands product). Uiteraard, als het bbp of wat we allen produceren toeneemt, dan neemt de verhouding van de transfers (de teller in de breuk) af tegenover dat bbp (de noemer in de breuk). Maar dat is niet de verdienste van Wallonië dat het beter zou doen dan vroeger. Dermine probeert de aandacht van zijn kromme redenering af te leiden door te wijzen op de pensioentransfers van Wallonië naar Vlaanderen. Die uitgaven liggen bij ons inderdaad hoger door een oudere en langer levende bevolking die van een hoger pensioen geniet. Maar aan de inkomstenkant van de sociale zekerheid is het merendeel van de middelen voor de financiering van die pensioenen. Over de transfers komt Dermine niet verder dan wat gemeenplaatsen en plat populisme.
Het wordt echter nog meer hilarisch wanneer Dermine stelt dat “Vlaanderen aan het Belgische infuus hangt. De federale investeringen op de Noordzee en in de haven zijn gigantisch”. Ja, die worden wel vooral door Vlaanderen betaald binnen de federale pot.
Ten slotte slaat de PS-coryfee voluit de weg van het economisch negationisme in. Zo zegt hij: “Het verschil in bbp tussen Vlaanderen en Wallonië is ongeveer 28 procent”, maar dat dat sinds 2000 stabiel
Waalse politici vertellen al 30 jaar, dat ze 30 jaar verwijderd zijn van een economische inhaalbeweging
is. Fout. De gecumuleerde economische groei in elke regio sinds 2000: Vlaanderen +41 procent, Wallonië +34 procent en Brussel +24 procent. Ondanks Europees manna,
ondanks marshallplannen allerhande blijft de welvaartskloof tussen Vlaanderen en Wallonië toenemen. Als Dermine zegt dat die kloof dankzij sterkere Waalse groei te dichten zal zijn, vergist hij zich en komt hij niet geloofwaardig over. Overigens moest hij toegeven dat dat op jaarbasis een Waalse groei vergt van 2 procent en dat de inhaalbeweging dus meer dan een generatie zal duren. 30 jaar dus. Dat verhaal vertellen Waalse politici al meer dan 30 jaar.
Vorig jaar kregen meer dan drieduizend Vlamingen een boete van gemiddeld 700 euro omdat ze een erfenis niet correct aangaven in hun belastingbrief. Dat terwijl de fiscus die gegevens vaak zélf voorhanden heeft. Open Vld-parlementslid Maurits Vande Reyde wil een eind maken aan die “kafkaiaanse toestanden”.
De boetes voor het niet correct aangeven van erfenissen leveren de Vlaamse schatkist jaarlijks gemiddeld 2,8 miljoen euro op. Vorig jaar waren het er volgens de laatste cijfers 3.232.
Na een overlijden moeten erfgenamen een aangifte van nalatenschap indienen. Die moet binnen de vier maanden, te rekenen vanaf het overlijden. Die aangifte bevat, naast een overzicht van de erfgenamen, een opname van het vermogen van de overleden persoon of ‘de
erflater’. Op basis daarvan kan de fiscus de successierechten berekenen. Maar, als er bijvoorbeeld een levensverzekering uit het oog verloren wordt, moet er nadien soms een nieuwe aangifte ingediend worden. De verplichting om een nieuwe aangifte van nalatenschap in te dienen wordt daardoor geregeld over het hoofd gezien, wat bestraft wordt met boetes.
Fouten worden bestraft
Daarom vindt de Vlaamse ombudsman net als Maurits Vande Reyde dat de Vlaamse overheid beter gewoon meldt dat er een fout is gebeurd, in plaats van een boete te geven. De overheid heeft de gegevens immers, maar laat ze toch opzoeken door mensen die een erfenis ontvangen - en dus net iemand verloren hebben. “Het is toch kafkaiaans dat men boetes uitschrijft omdat mensen - niet te kwader trouw - fouten maken in hun aangifte, terwijl de fiscus die gegevens zélf juist kan invullen”, reageert Vande Reyde. In een reactie aan VTM zegt Vlaams minister Diependaele (NVA) dat de fiscus niet meer informatie kan klaarzetten in de voorgestelde aangifte omdat er in dit land geen vermogenskadaster is. “En dat betekent dat mensen zélf moeten aangeven wat men heeft en wat dus vererfd wordt. Wij weten wel dat mensen hun woning hebben, maar we kennen er de waarde niet van”, aldus Diependaele. “Onzin”, volgens Vande Reyde. “Die beweringen zijn
compleet naast de kwestie en kloppen niet: de Vlaamse overheid heeft die gegevens, maar gebruikt ze niet.”
Sinds 2015-2016 is de fiscus in België heel wat strenger. Volgens de belastingdiensten ‘vergeten’ ruim 5.000 belastingplichtigen om een aangifte in te vullen of dienen ze een foutieve aangifte in. 20.000 anderen komen te laat. Vroeger kregen die mensen een aanmaning of waarschuwing, nu volgt er een boete van 50 euro voor elke overtreding die niet toe te schrijven is “aan kwade trouw of aan het opzet de belasting te ontduiken”. Mensen die wel “te kwader trouw” fouten blijven maken, riskeren hogere boetes. Als mensen achteraf toch kunnen bewijzen dat de fout in de aangifte niet opzettelijk was, kan die boete kwijtgescholden worden.
In Vlaanderen worden erfenissen in de rechte lijn en tussen partners belast aan tarieven tot 27 procent. Broers en zussen betalen tot 55 procent erfbelasting. Die belastingschalen werden door de Vlaamse overheid niet geïndexeerd, terwijl Vlaanderen wél profiteert van de indexering van de onroerende voorheffing. Door de stijgende inflatie daalt de waarde van erfenissen op die manier.
Opvallend, want de Vlaamse regering heeft andere belastingen, zoals de verkeersbelasting en de onroerende voorheffing, wél geïndexeerd. “De Vlaamse regering kiest telkens voor de optie die voor de meeste belastinginkomsten zorgt”, vertelt Maurits Vande Reyde. Volgens bevoegd minister Diependaele (N-VA) zou een indexering van die belastingschalen de Vlaamse begroting jaarlijks 70 à 80 miljoen euro kosten. De laatste jaren werden de belastingtarieven door de Vlaamse regering wel naar beneden aangepast.
In de marge van de bijeenkomst van het Vlaams Belang in Brussel ontlokte minister van Meertaligheid en Nederlandstalig Onderwijs Sven Gatz een Twitterrel door te schrijven: “Beste Gespuis, Gij zijt hier niet welgekomen… Keer.Naar.Uw.Dorp”. Maar ook Herman Brusselmans liet zich in zijn wekelijkse column voor TPO.nl niet bepaald vriendelijk uit over zijn eigen volk: “Vlamingen zijn intrinsiek lelijk, niet erg slim, enorm verlegen, totaal niet ambitieus, redelijk lui, heel vaak zowel lichamelijk als psychisch ziek, gulzig en snel verslaafd…” De kosmopolitische elite kokhalst van de Vlaamse identiteit en verkiest boven alles een multiculturele dystopie, waarin de Vlaamse cultuur is opgelost.
Sven Gatz liet zich vorige week weer eens van zijn beste kant zien. Hij omschreef de duizenden Vlamingen die met een Vlaamse leeuwenvlag naar Brussel afzakten als “gespuis”. Na de commotie - als gevolg van zijn tweetverduidelijkte Sven Gatz zijn standpunt: “Het fascisme is een reële bedreiging. Voor ons allen.” Hij omschrijft het Vlaams Belang als een partij die de vreemdelingen het land uit wil, de democratie actief ondergraaft en Vlaanderen onafhankelijk wil maken.
Eigen afkomst verloochenen
Gatz is een karikatuur van zichzelf geworden. Als hij zich over Vlaanderen uitlaat, dan is het hautain en pedant, maar de miljardenstroom uit Vlaanderen laat hij zich welgevallen. Naar aanleiding van de zoveelste allochtone rellen minimaliseerde hij in De Standaard de feiten: “… omdat het Brusselse jongeren zijn, met een andere kleur en taal. Dan kom je bij een diepgeworteld probleem van racisme. Zoiets kweekt een gevaarlijk klimaat voor de samenleving.”
Het is opvallend hoe Sven Gatz zijn stinkende best doet om zijn wortels te verloochenen
In Brussel pleit hij voor meertaligheid, maar daar hoort kennelijk het Nederlands niet bij, want van de naleving van de taalwetgeving in Brussel maakt hij absoluut geen prioriteit. Integendeel. “We moeten ons afvragen of de taalwetgeving nog van deze tijd is. Die was er om problemen van de vorige eeuw op te lossen”, liet de Brusselse minister duidelijk verstaan. Gatz startte ooit zijn politieke carrière in de Volksunie en belandde als opvolger van Vic Anciaux in het Brussels Parlement. Het is opvallend hoe Sven Gatz zijn stinkende best doet om zijn wortels te verloochenen.
Maar ook Herman Brusselmans gaf in zijn wekelijkse column in TPO.nl de Vlamingen er flink van langs. Hij omschreef ze als “niet erg slim” en “vaak zowel lichamelijk als psychisch ziek”. De oorzaak van de minderwaardigheidscomplexen van de Vlamingen ligt volgens Brusselmans in het feit dat we eeuwenlang werden overheerst.
“Geen wonder dat wij, Vlamingen, nooit een reden hebben gevonden om ons enigszins trots te gedragen”, besluit hij.
Dadersprofiel
De progressieve politieke, culturele en intellectuele elites hebben er een broertje dood aan om iedere vorm van Vlaamse identiteit belachelijk of verdacht te maken. Wie streeft naar meer Vlaamse autonomie of de Vlaamse identiteit gestalte wil geven, krijgt een dadersprofiel aangemeten. Zo omschreef Marc Lebrun - historicus en prominent lid van Vooruit - een tijd geleden de Vlaamse identiteit of natievorming als “dwingend” en “repressief”. Hij refereerde heel subtiel naar de Duitse bezetting en de poging tot ‘Eindeutschung’ van het gewest
De verbrusseling van Vlaanderen is het volgende doel
Naast de postmoderne constructie van de Vlaamse identiteit zien we eveneens dat het identiteitsdebat wordt gereduceerd tot slachtoffer- en dadergroepen. Vlamingen zijn de daders die steeds weer pogen om de identiteit van de minderheidsgroepen te onderwerpen aan de autoritaire druk van de nationale symbolen en de dominante identiteit. Wat volgt, is een balkanisering van de maatschappij waar diverse groepen met getrokken messen tegenover elkaar staan. Van sociale cohesie is dan geen sprake meer. “Een gebalkaniseerde maatschappij die in een identitair vacuüm slachtoffergroepen aanmoedigt om verongelijkt te zijn ten aanzien van de dadersgroep heeft geen toekomst”, schrijft Bart De Wever in zijn boek ‘Over woke’.
De deconstructie en het culpabiliseren van onze identiteit moet eindigen in een dystopie van een gemeenschap met vele identiteiten, zonder gemeenschappelijk verleden, zonder gedeeld verhaal. De afkeer van de progressieve elite voor een verbindend verhaal leidt tot tribalisme, tot een samenleving vol spanningen en achterdocht. Het doel is de onteigening van de Vlaamse identiteit. Wat we krijgen, is een kluwen aan elkaar bevechtende facties en fracties. Het Brussels Hoofdstedelijk Gewest beantwoordt stilaan aan die postmoderne wensdroom. De verbrusseling van Vlaanderen is het volgende doel. De resultaten liegen er niet om. De zelfvernietiging die een zelfgenoegzame elite voert tegen onze samenleving, neemt stilaan ziekelijke proporties aan.
Democratie blijft nog steeds een dialoog van spelers van eenzelfde ploeg met gedeelde waarden, normen en doelen. Dat inzicht staat zo onder druk dat het de inzet wordt bij de komende verkiezingen. De verschillende partijhoofdkwartieren zijn verwittigd.
JULIEN BORREMANS
De Belgische ontvangers van de Europese landbouwsubsidies voor het jaar 2022 zijn eindelijk gekend. De begunstigden worden gepubliceerd door Belpa die elk jaar rond deze tijd de Belgische lijst van begunstigden van Europese landbouwsteun op een webstek beschikbaar stelt. Belpa staat voor Belgische betaalorganen.
Op die plaats wordt jaarlijks de in België toegekende steun aan begunstigden van financiële middelen uit het Europees landbouwgarantiefonds (ELGF) en uit het Europees landbouwfonds voor plattelandsontwikkeling (EFLPO) bekendgemaakt, en dat voor de twee afgelopen begrotingsjaren. Elke burger kan de lijst raadplegen.
Royale subsidies
Opmerkelijk is dat een zus en de broer van koningin Mathilde opnieuw geld kregen. Elisabeth d’Udekem kreeg 13.462,10 euro van Europa. Haar broer Charles-Henri 12.611,46 euro. In voorbije jaren ging er ook al geld van Brussel naar Losange en Vorst. De subsidie voor Charles-Henri is enigszins te begrijpen, want de familie beheert immers bossen in Losange en bezit ook elders gronden. Elisabeth d’Udekem woont daarentegen in Vorst (Brussel), wat een landbouwsubsidie wel merkwaardig maakt.
Koninklijke Schenking
Zoals elk jaar valt ook de Koninklijke Schenking (KS) in de prijzen. Vorig jaar ging een Europees bedrag van ruim 100.000 euro richting KS.
De KS hierover: “Net als elke andere landbouwproducent die de milieuverbintenissen naleeft, kan de Koninklijke Schenking subsidies ontvangen in het kader van het Gemeenschappelijk Landbouwbeleid van de Europese Unie. Doordat wij voor een deel van onze landbouwgronden een biologische productie- methode kiezen, komen we voor die subsidies in aanmerking.”
Herman De Croo
Een trouwe ontvanger van die subsidie is ook ‘landbouwer’ Herman De Croo. Net als in 2021 vloeide er ook een kleine 3.000 euro richting Brakel.
Het grootste bedrag, zowat 47 miljoen euro, ging naar de Logistieke en Administratieve Veilingassociatie (LAVA) uit Leuven. Het is de overkoepelende organisatie of coöperatie van groenten- en fruitveilingen.
Volgend jaar kan het plaatje er (eindelijk) anders uitzien. Op 1 januari 2023 ging het nieuwe Europese Gemeenschappelijke Landbouwbeleid (GLB) immers in. Daarmee worden de Europese landbouwsubsidies geregeld. Niet onbelangrijk, want dat is een enorme uitgavenpost van de Europese Unie: goed voor een derde van alle uitgaven. Over een jaar weten we meer.
Ter linkerzijde werden de straffen die verleden week uitgesproken werden in het Reuzegom-proces veel te licht bevonden. Zowel in de sociale als de traditionele media leverde dat behoorlijk wat beroering op, maar op zondag bleek de betoging in Brussel toch maar een mager beestje te zijn. De profileringsdrang van zowel Sammy Mahdi als Vincent Van Quickenborne roept ondertussen toch wel enkele vragen op.
De zaak-Sanda Dia is bijzonder complex en kent veel facetten. Wie, zoals enkele betogers in Brussel, de zaak wil reduceren tot een brutale moord, en er bovendien ook nog eens racisme bij wil sleuren, heeft er ofwel helemaal niets van begrepen, ofwel een heel andere agenda dan gerechtigheid. Anderzijds toonden de Reuzegommers zich niet altijd van hun sympathiekste kant en bleef het schuldbesef tot het uiterste minimum beperkt.
De zaak ligt gevoelig omdat er een dode is gevallen en dus wikken we onze woorden. Zelf zijn we nooit fans geweest van studentendopen, maar wat men in de media al te vaak vergeet als het nog eens fout loopt, is dat er wel degelijk een publiek voor bestaat, en wel aan beide zijden. ‘Vettige’ dopen zijn echt niet alleen een kwestie van ouderejaars die er zin in hebben om een aantal schachtjes eens goed te grazen te kunnen nemen, maar ook van eerstejaars die er al naar uitkijken hoe ze in geuren en kleuren bij hun kotgenoten of thuis of op café zullen kunnen snoeven hoe erg het er bij hen wel niet aan toegegaan is.
Binnen zijn eigen partij werd de TikTok-video van Mahdi alvast niet op algemeen applaus onthaald
Het is duidelijk dat de Reuzegommers bij de doop van Sanda Dia lelijk over de schreef zijn gegaan, meerdere keren zelfs. Maar van een intentie om te doden of zelfs nog maar ernstige schade te berokkenen, was er nooit sprake. Per slot van rekening was het toch de bedoeling Sanda Dia op te nemen in de club. Wie de Reuzegommers toch van moord wil betichten, met racisme als verzwarende omstandigheid, is er niet
op uit klassenjustitie te bestrijden, maar net een omgekeerde klassenjustitie in te voeren.
Het valt trouwens op dat net die partijen en die media die anders altijd klaar staan om niet alleen een tweede, maar ook nog een derde en vierde kans te gunnen aan brutale IS-strijders en -strijdsters, en hun misdaden zelfs nog willen goedpraten, vandaag voor de Reuzegommers een strengere straf eisen. Dat ook familieleden en zelfs Reuzegommers die niets met de doop te maken hadden publiekelijk aan de schandpaal genageld worden en getroffen worden in hun werk, lijkt daarbij niet eens een probleem te vormen.
Vincent Van Quickenborne wees er in De Zevende Dag trouwens op dat bij een gelijkaardig proces in Luik ook werkstraffen opgelegd werden. Voor wie toch op zoek is naar een vleugje racisme rond de
zaak–Sanda Dia: voor zover we weten was daar toen veel minder heisa over, laat staan dat er betogingen georganiseerd werden waar nationale kopstukken van PVDA en Groen op aanwezig waren. Twee jaar geleden trouwens ook niet, toen in het Brusselse zes mannen schuldig bevonden werden aan groepsverkrachting (en beweer eens dat zoiets onopzettelijk kan gebeuren) en prompt veroordeeld werden tot… het schrijven van een werkstukje.
Q schiet met spek
Maar we hebben toch onze vragen bij het optreden van Vincent Van Quickenborne. Hoezo, politici zouden niet mogen reageren als ze vinden dat een rechter een te lichte (of te zware) straf uitspreekt? Enige sereniteit is uiteraard geboden, maar is het dan niet net de taak van de politici om zich
uit te spreken over eventuele scheeftrekkingen in de wetgeving en de rechtspraak, en om in een tweede fase daar ook wetsvoorstellen over in te dienen?
Het valt trouwens op hoe hevig Van Quickenborne de verdediging van de magistratuur op zich nam. Alsof die dat zelf niet zouden kunnen. Toen er eind verleden jaar in Brussel bij een mesaanval een agent omkwam, koos hij echter voor de aanval op de politievakbonden. De ene beroepsklasse is duidelijk de andere niet voor de minister van Justitie…
Dat Reuzegommers die niets met de doop te maken hadden publiekelijk aan de schandpaal genageld worden, lijkt niet eens een probleem te vormen
Nog meer vragen hebben we bij het optreden van Sammy Mahdi. Dacht hij met zijn verdediging van YouTuber Acid enkele kiezers voor zijn partij op te kunnen vissen uit de vijver van PVDA en het opdrogende plasje van Groen? Of provoceerde hij alleen maar om nog eens in het nieuws te komen, een beetje zoals Kim Jong-un af en toe een raket laat afschieten als hij vindt dat de kranten niet genoeg aandacht aan Noord-Korea besteden.
Binnen zijn eigen partij werd de TikTok-video van de voorzitter alvast niet op algemeen applaus onthaald en zijn eigen minister van Binnenlandse Zaken Annelies Verlinden bleek op zondag bij VTM Nieuws niet bereid hem volledig te verdedigen. Dat ze ervan uitgaat “dat we dat nog wel zullen bespreken”, spreekt boekdelen. Maar niemand kan nog een lijn trekken op wat de partijvoorzitter eigenlijk wil bereiken met zijn mediarellen en iedereen houdt zijn hart vast voor wat zijn volgende stunt zal zijn. Kan je werkelijk het risico lopen om met zo’n ongeleid projectiel naar de kiezer te trekken?
Ik weet niet of ik Bart De Wever moet feliciteren of condoleren met de Pim Fortuynprijs. Ik ben niet geheel neutraal in deze, want ik was ooit genomineerd voor de Fortuynprijs en toen won nota bene televisiepersoonlijkheid
Ik noem Jort wel eens schertsend de Barry Lyndon van Gouda, naar een roman uit 1844 van William Makepeace Thackeray. Barry is een ambitieuze jongen uit een arme familie die hogerop wil, wat hem ten slotte tot in de hoogste Engelse adel zal voerenvóór hij weer alles verliest.
Ruimen van dor hout
Onze Jort vindt het heerlijk om met de macht te koketteren en woont zo ongeveer in de broekzak van premier Rutte (ik hou het netjes, want de kinderen lezen mee). Ik heb hem nog nooit iets kritisch over de islam horen roepen en hij won de Fortuynprijs vanwege zijn standpunten over het coronabeleid. Zo pleitte hij voor het ruimen van dor hout: “We zijn 80-plussers die te dik zijn en gerookt hebben aan het redden. Dat is statistisch dus wel wat er gaande is. Op een
gegeven moment moet er gewoon een belangenafweging komen: hoeveel economische schade is ons het redden van mensen die waarschijnlijk daarna binnen twee jaar waren doodgegaan waard?”
Dat riekt warempel naar eugentica! Enfin. Iedere vorm van ‘jalousie de métier’ is mij vreemd, maar ik vind in alle bescheidenheid dat de Fortuynprijs aan inflatie onderhevig is sinds Hochstapler Kelder hem won. En nu dus De Wever. Ik hoop niet dat de beste man ten prooi is gevallen aan positieve discriminatie, want nooit eerder won een Vlaming. Ik had Jef Elbers genomineerd.
Onmisbare kritische stem
Volgens de jury durft De Wever “zonder meel in de mond de moeilijke thema’s van onze tijd, zoals integratie en immigratie, aan de orde te stellen. Zijn kritische stem is daardoor onmisbaar in politieke debatten”.
Ik ben benieuwd welke teksten van De Wever de jury onder de loep heeft genomen. Wellicht deze die de N-VA-voorzitter ooit schreef voor de website van zijn partij. Helaas is die weggehaald, maar gelukkig hebben onze vrienden van Kif Kif de tekst bewaard en vatten zij de polemiek als volgt samen:
“‘Cultuurrelativisme deugt niet, wij zijn superieur’, schrijft Bart De Wever. Hij ziet de oorzaak van veel problemen in de cocktail van een religieus fatalisme, ons westers vrijheidsideaal en een sociologisering van de maatschappij, waarbij iedereen product én slachtoffer is van omstandigheden. Die mix leidt bij een aantal allochtonen blijkbaar tot een situatie van schuldloosheid en gewetenloosheid. Een maatschappelijke disharmonie die vooral te wijten is aan de moreel hypocriete linkerzijde. Door hen denken allochtone moslims dat ze zich alles kunnen permitteren, want zij worden door de linkse kerk graag in hun slachtofferschap bevestigd en gekoesterd.”
Kijk, dat is nou nog eens in de geest van Pim!
“Beste Gespuis, Ge zijt hier niet welgekoomen. Brussel is alles wat gij niet zijt. Deze stad is vrij, open ende van De Wereld. Gaat elders vendelzwaaien ende stampei maecken. Ge hebt hier niets verlooren. Keer.Naar.Uw.Dorp.” Dat hoogstaand gedicht zal Brussels minister Sven Gatz wellicht nog lang achtervolgen. Zijn ontboezeming na de Vlaams Belang-manifestatie in Vlaanderens hoofdstad werd door vriend en vijand met open mond, gefronste wenkbrauwen, veel ongeloof en zelfs afkeuring onthaald. Niet erg slim, was veler conclusie.
En toen hij daar op Twitter op werd aangesproken en iemand vroeg of dus niet iedereen welkom is in Brussel en of hij moreel hoger staat om te bepalen wie wel en wie niet, antwoordde hij: “Ik ben een bescheiden jongen. En een echte Brusselaar. En ik hou niet van fascisten. Voilà.” Het grote woord was eruit. De diabolisering van de politieke tegenstrever was compleet. En toen nog iemand vroeg of hij als politicus het recht tot vergadering niet kent, werd het: “Ja. Maar niet noodzakelijk in Brussel. Kies ergens anders een goede wei.” Toen commentator Pieter Cleppe opmerkte dat “vendelzwaaien ende stampei maken” anders “ook wel populair is bij sommige van onze medebewoners in Brussel” (hij verwees naar de ‘feestelijkheden’ op straat na de ‘overwinning’ van Erdogan), zei Gatz: “Het zijn inderdaad ook niet bepaald mijn vriendjes. Enige verschil met VB: ze doen niet mee met de verkiezingen.” En daar knelt het schoentje.
Eigengereid
In 2014 werd hij als niet-verkozene door Gwendolyn Rutten voor Open Vld in de Vlaamse regering gedropt als Brusselminister. Het maakte van hem een eigengereide machtspoliticus die zich onaantastbaar ging wanen en van niemand lessen wilde krijgen. Hij deed gewoon zijn zin. In 2019 werd Gatz in Brussel verkozen en besliste samen met Guy Vanhengel op eigen houtje om in de Brusselse regering te stappen. De Open Vld-bonzen stonden erbij en keken ernaar. Op hun vraag om de vrienden van de MR er ook bij te betrekken, werd niet ingegaan. Vanhengel werd ondervoorzitter van het Brussels Parlement - een goedbetaalde ‘uitgroeibaan’ waarin hij nog maar weinig moet presteren - en Gatz minister van onder andere Financiën en Begroting, waar hij overigens niets van bakt. Meer en meer ging de oud-Volksuniër een links-liberale koers varen en werd hij een heraut van de multiculturaliteit in Brussel.
Als minister voor de Promotie van Meertaligheid kan hij hierin zijn gang gaan. Maar hij is ook minister van Openbaar Ambt en daar schort het grondig aan de toepassing van de taalwetgeving. Men zou kunnen denken hebben dat het met Gatz opnieuw de goede richting zou uitgaan, maar niets is minder waar. Vlamingen blijven tweederangsburgers in Brussel als het om de behartiging van hun zakelijke belangen in relatie met de overheid en de diensten gaat. Meertaligheid voor Jan en alleman, maar de historische rechten van de Vlamingen… ho, maar! Vlaanderen is alleen goed om geld te leveren via staatshervormingen.
Het knellende schoentje…
De peilingen zorgen voor nervositeit, zoveel is duidelijk. De gestage groei van het Vlaams Belang en het geringe verlies van N-VA, doet de vrees voor een sterk Vlaams-nationaal en vooral rechts blok toenemen. Vooral ten aanzien van het VB wordt dan maar het ene fascismeblik na het andere opengetrokken. Nochtans verliep de Brusselse VB-manifestatie op een keurige en geweldloze manier. Even dreigde de media-aandacht maar pover te zijn, maar de tweet van Sven Gatz keerde dat in een handomdraai. Tom Van Grieken kan Sven Gatz best op een biertje trakteren, zeker nadat zowat iedereen vond dat men zijn tegenstrever niet met ‘gespuis’ dient aan te spreken. Bovendien wekte Gatz met zijn “Keer.Naar.Uw.Dorp”-uitlating nare herinneringen voor de Vlamingen op, toen rabiate, Vlaamshatende FDF’ers de Vlamingen ermee belaagden tijdens de historische marsen op Brussel.
Sven Gatz heeft duidelijk niets geleerd van de mestkever-uitspraak van Karel De Gucht, die het VB als geuzentitel is gaan gebruiken. Net als ‘paljas’ door Bart De Wever. Het heeft veel kiezers ontzet doen stemmen op die partij. In Het Laatste Nieuws vatte Jeroen Bossaert de uitschuiver van Gatz goed samen: “Bestrijd de partij gerust met alle mogelijke, democratische middelen en ontmasker ze in debatten, maar behandel haar verkozenen niet als melaatsen en haar kiezers niet als gespuis. Dat is dom. En niet zonder risico.” Zou Gatz beseffen dat hij eigenlijk alleen maar zichzelf en zijn partij in de voeten heeft geschoten?
MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez wil niet dat België een “werkloosheidsrepubliek” wordt en verwijt de PS niets aan de slechte situatie in Wallonië te doen. Dat vertelt hij in een interview met Het Laatste Nieuws. “In Charleroi, waar Paul Magnette al 10 jaar burgemeester is, is 1 op 2 mensen op beroepsactieve leeftijd niet aan het werk. Hoe gaat hij dat oplossen? Men moet stoppen met hem krediet te geven.”
Brusselse Open Vld’ers Sven Gatz en Alexia Bertrand willen “een nieuw, afgeslankt en fris” Brussels Gewest: minder parlementsleden, een afschaffing van de VGC en gemengde taallijsten.
Open Vld wil van 72 Franstalige en 17 Nederlandstalige parlementsleden naar een 40-10-verdeling gaan. Volgens Brussels fractieleider Cieltje Van Achter (N-VA) is haar partij zeker te vinden voor minder (Brusselse) politici. “Een vermindering van het aantal parlementsleden is zeker bespreekbaar”, reageert Brussels Parlementslid Dominiek Lootens-Stael (VB). “Maar de Nederlandstalige vertegenwoordiging moet gewaarborgd zijn en ik vraag me af hoe divers die nog kan zijn met tien volksvertegenwoordigers.”
Wat ook nieuw zou zijn, zijn de gemengde taallijsten. Die moeten het voor bijvoorbeeld MR en Open Vld mogelijk maken om op een eengemaakte lijst op te komen. Op gemeentelijk niveau bestaan die taalgemengde lijsten in Brussel al. “En daar zijn het de Franstaligen die bepalen wie er aan de bak komt”, vertelt Lootens. Gemengde taallijsten bestonden in het verleden. “En ik begrijp echt niet waarom Gatz teruggrijpt naar die
‘flamand de service’”, aldus Van Achter.
Gemeenschapscommissies
Voorts willen Gatz en Bertrand de Vlaamse, Franse en Gemeenschappelijke Gemeenschapscommissies afschaffen en tot één parlementaire commissie omvormen. Daardoor zouden Franstaligen (met een meerderheid van 40 tegen 10) kunnen beslissen over bijvoorbeeld scholenbouw in het Nederlandstalig onderwijs.
“Als de Gemeenschappen wegvallen, heeft de Nederlandstalige minderheid hier niets meer te zeggen”, oordeelt Lootens. Vlaams Belang zelf wil ook de VGC-raad afschaffen. “Maar dan wel om ze te vervangen door een commissie in het Vlaams Parlement. Niet om de Vlaamse stem in Brussel volledig weg te krijgen.”
Cieltje Van Achter stelt dat de afschaffing van die raden past in het viergewestenmodel dat Gatz aanhangt. “Zonder VGC is er geen sprake van dienstverlening voor de Vlaamse Brusselaars. Kijk maar eens wat er op het terrein gebeurt.” Lootens vindt het overigens jammer dat de uitspraken van vorige week en die voorstellen net van Sven Gatz komen. “Als dat nu van een jonge kerel zonder enige historische kennis was gekomen, had
ik het nog kunnen plaatsen”, besluit hij. “Maar van Gatz, toch een discipel van Vic Anciaux, begrijp ik het echt niet. Het toont alleen maar aan hoe verdorven de man geworden is.”
WANNES NEUKERMANS
John Cleese weigert controversiële transgenderscène ‘Life of Brian’ te schrappen
PAL CAST. Stijn Brouns: “De bakfietsers zijn misschien de echte racisten”
Uw mening: minister Gatz moet ontslag nemen na gebruik van anti-Vlaamse slogans
Bart De Wever morgen verkleed als Filips van Marnix op ‘De Quaeye Werelt’
EU-parlement wil Hongaars voorzitterschap inperken: “Als Vlaanderen ooit ander beleid wil voeren, zal het op zelfde ongelijkheden botsen”
Surf naar palnws.be
“Terug naar de ‘flamand de service’”Cieltje Van Achter Dominiek Lootens © PHOTONEWS Sven Gatz © BELGA
Er vindt momenteel een politieke revolutie plaats in Duitsland, maar opvallend genoeg wordt er weinig over gesproken. Verschillende structurele realiteiten tekenen zich af, zoals blijkt uit opiniepeilingen.
NAAR EEN
Allereerst is de regering van Olaf Scholz buitengewoon impopulair: maar liefst 80 procent van de Duitsers is ontevreden met zijn beleid. Ter vergelijking: Joe Biden, die wordt beschouwd als een van de minst populaire presidenten in de moderne Amerikaanse geschiedenis, geniet nog steeds de goedkeuring van 40 procent van zijn burgers. Er zijn talloze redenen voor die ontevredenheid, waaronder herhaaldelijke schandalen, met name binnen de groene vleugel van zijn coalitie. In Duitsland draagt die de naam ‘stoplichtcoalitie’, en die wordt gekleurd door economische recessie, inflatie, stijgende voedselprijzen en het schijnbare vernederingselement - het Duitse onderzoek loopt nog - door de Oekraïense bondgenoot in de Nordstream-affaire.
1 2 3
MASSALE AFWIJZING VAN SCHOLZ RECHTSE MEERDERHEID
Een tweede structurele verandering is de opvallende verschuiving naar rechts in de opiniepeilingen onder het Duitse electoraat. Als er aanstaande zondag federale verkiezingen zouden plaatsvinden, zou de AfD twee punten winnen en het hoogste resultaat sinds de oprichting van de partij behalen: 18 procent, volgens de Die Welt-enquête. Hiermee zou de AfD gelijk komen te staan met de partij van de kanselier, de SPD, die een voorsprong van drie punten heeft op de Groenen (min één punt). De liberale FDP blijft onveranderd op zeven procent. De CDU/
CSU behoudt een ruime voorsprong met 29 procent. Ook extreemlinks heeft een punt verloren en zou met slechts vier procent van de stemintenties geen zetels meer behalen in de Bundestag. Dat betekent dat een rechtse regering - bestaande uit CDU/CSU + AfD + FDP - niet alleen zou voldoen aan de wensen van een meerderheid van de Duitsers, maar ook over een ruime parlementaire meerderheid zou beschikken. (Voor de goede orde, CDU + AfD = 47 procent, wat precies overeenkomt met de huidige peilingen voor N-VA en Vlaams Belang in Vlaanderen).
Maar liefst 80 procent van de Duitsers is ontevreden met Scholz’ beleid
Op dit moment zorgt het plan van de regering om Duitsers te verplichten hun huizen te verwarmen met warmtepompen voor veel opschudding. Het idee komt van de Groenen die in de politiek ‘dicteren’ en ‘opleggen aan’ als hun ‘raison d’être’ beschouwen. Volgend jaar moeten ongeveer vier miljoen olie- en gasketels in Duitsland worden vervangen. Veel huiseigenaren maken zich zorgen over de exorbitante kosten - tussen de 10.000 en 20.000 euro! - die gepaard gaan met de aanschaf van een warmtepomp. Zelfs met overheidssubsidies die tot 40 procent van de kosten dekken, is die uitgave voor veel huishoudens in het door recessie getroffen Duitsland nog steeds ondraaglijk. Daarnaast bestaan er op dat vlak nog andere uitdagingen, zoals een tekort aan verwarmingstechnici en het voldoen aan lokale voorschriften. Veel Duitse belangengroepen verzetten zich tegen clausules in het wetsvoorstel die de overheid in staat zouden stellen gedetailleerde gegevens over het energieverbruik van huishoudens te verzamelen (wat ons eraan herinnert dat de Groenen geen principiële bezwaren hebben tegen een vorm van sociale controle à la China). De oppositie heeft het plan van minister Ro bert Habeck (Die Grünen) schaamteloos en onrealistisch genoemd. De populari teit van Robert Habeck is sterk gedaald, zelfs zijn coalitiepartners hebben hun minachting laten blijken. De sociaalde mocraten (SPD) hebben openlijk kritiek geuit op de “eenzijdige” focus op warm tepompen. Een parlementslid van de liberale partij (FDP), die deel uit maakt van de coalitie, barstte zelfs in lachen uit toen hem werd gevraagd of Habeck de wet door het parlement zou kunnen krijgen. De regering van de heer Scholz is de meest impopulaire in Duitsland sinds 1945.
DE GROENE OCTOPUS IN HET VIZIER
Het grootste probleem van Duitsland is tevens het probleem dat het minst in de media aan bod komt, namelijk het falen van de Energiewende, oftewel de energietransitie. Vóór de Energiewende was Duitsland de grootste vervuiler en CO2-uitstoter van Europa. Met de Energiewende is Duitsland nog steeds de grootste vervuiler en CO2-uitstoter van Europa. Een kaart van de fijnstofuitstoot in Europa in 2023 laat een grote, massaal vervuilende zwarte vlek zien - Duitsland - naast twee schone landen: Frankrijk, dat grootschalig investeert in kernenergie, en België.
Het enige - echt het enige - concrete resultaat van de Energiewende is de ontmanteling van de Duitse civiele nucleaire vloot - decennialang het hoofddoel van ecologisten in Europa - en de stijging van de energierekeningen voor Duitse huishoudens en bedrijven. De Duitse Groenen hebben een afkeer van kernenergie vergelijkbaar met een kind dat spruitjes haat: op een instinctieve manier waar geen redenering tegenop kan. In 2019 constateerde de Duitse federale rekenkamer dat de Energiewende in de voorgaande vijf jaar 160 miljard euro had gekost en bekriti-
MAAR HET WORDT NOG ERGER
De hele Energiewende is gebaseerd op het idee van een beleefdheidsuitwisseling met Rusland. Twintig jaar lang was dat de grote theorie van de Groenen in alle Duitse partijen. Het idee was om tijdens de ‘overgangsperiode’ van de Energiewende naar 100 procent hernieuwbare energie te vertrouwen op goedkoop Russisch gas. (De Belgische Groenen hebben niets nieuws bedacht.) Hier ligt het probleem in twee aspecten: ten eerste lijkt de overgangsfase van de Energiewende ontzettend veel op de
Ondanks de Energiewende is Duitsland nog steeds de grootste vervuiler en CO2-uitstoter van Europa
seerde het “extreem onevenredige” karakter van die kosten in vergelijking met de resultaten op het gebied van emissiereductie. Ondanks de brede oorspronkelijke steun, wordt de Energiewende nu gezien, volgens Der Spiegel, als “duur, chaotisch en oneerlijk” en als een “enorme mislukking”.
overgangsfase van het marxisme: een eeuwigheid + oneindigheid. Want 100 procent hernieuwbare energie is een technische onmogelijkheid, net zoals de klasseloze, staatloze maatschappij die de marxisten beloofden een vluchtige fantasie was zonder werke-
Alle elementen lijken aanwezig voor ingrijpende veranderingen in het Duitse politieke landschap
lijke overeenkomst. Ten tweede, en het belangrijkste: er is geen Russisch gas meer. Duitsland vertrouwt volledig op zijn industriële kracht en die kracht kan jaren van energiekosten die 5 tot 10 keer hoger liggen dan die van zijn concurrenten buiten Europa niet overleven. De komende strenge winter zou Duitsland in chaos storten. Alle elementen lijken aanwezig voor ingrijpende veranderingen in het Duitse politieke landschap in de komende jaren. Laten wij, als een van de kleine buurlanden van Duitsland, bescheiden de hoop uitspreken dat die veranderingen op constructieve wijze zullen plaatsvinden, zonder schade aan hun buurlanden toe te brengen.
DRIEU GODEFRIDI
De uiteindelijke beslissing of Vlaanderen onafhankelijk wordt, zal niet alleen van de Vlamingen afhangen, want als er binnen Europa te weinig machthebbers de Vlaamse autonomie willen onderschrijven, is Vlaanderen terug bij af. Catalonië kan daarom een interessant voorbeeld zijn.
In oktober 2017 organiseerde de Catalaanse regering-Puigdemont een referendum over het uitroepen van de Catalaanse Republiek, los van Spanje. De Spaanse regering verzette zich echter tegen dat referendum. Het werd illegaal verklaard - u herinnert zich wellicht de beelden van Spaanse politie die de stembusgang zo veel mogelijk hinderde. Ondanks dat kwam zo’n 57 procent van de stemgerechtigden opdagen, waarvan er zo’n 90 procent voor onafhankelijkheid stemde. Met dat resultaat in het achterhoofd verklaarde het Catalaans parlement zich onafhankelijk van Spanje. Maar via artikel 155 van de Spaanse grondwet werd de Catalaanse regering uit haar functie gezet en nam de Spaanse centrale regering de macht over in de regio.
Een
Na dat referendum is de Catalaanse onafhankelijkheidsstrijd een stille dood gestorven. Catalaanse leiders werden opgepakt en nadien kwamen de verschillende pro-onafhankelijkheidspartijen niet meer tot een vergelijk. Bovendien worden er nu nog steeds duizenden Catalanen vervolgd omdat ze op een of andere manier meegewerkt hebben aan het ‘illegale’ referendum
“Als Vlaanderen de onafhankelijkheid uitroept, zal Spanje als één van de eerste landen druk beginnen zetten om ervoor te zorgen dat Europa die onafhankelijkheid niet erkent”
Uiteindelijk werden negen mensen veroordeeld voor rebellie, opruiing, malversaties, burgerlijke ongehoorzaamheid en het misbruiken van overheidsgeld. Andere politici vluchtten naar het buitenland om uit handen van de Spaanse justitie te blijven. Op 21 juni 2021 verleende de Spaanse regering-Sánchez gratie aan de negen oud-politici en activisten. Let wel: de veroordeelde leiders en activisten mochten deze zomer de gevangenis verlaten, maar compleet vrijgesproken werden ze niet. Tijdens de verdere duur van hun veroordeling mogen ze geen enkel openbaar ambt bekleden; ze zijn dus uit hun burgerrechten ontheven. Tegen toenmalig minister-president Carles Puigdemont en oud-ministers Antoni Comin en Clara Ponsanti loopt er nog steeds een proces om hun parlementaire onschendbaarheid af te nemen. Madrid wil Puigdemont bijna vijf jaar na datum nog steeds op de beklaagdenbank krijgen.
Naïviteit
Steven Vergauwen, gewezen Vlaamse ambassadeur en afgevaardigde bij de ‘International Commission of European Citizens’, vertelde hoe Puigdemont en de Catalaanse regering na het referendum in de goede wil van Spanje geloofden. Die naïviteit mag hen zeker verweten worden. “En later bleek ook dat de meeste Catalaanse politici nooit écht uit
waren op onafhankelijkheid”, vertelde hij. Volgens Vergauwen wilden de leiders via het referendum enkel druk uitoefenen om meer bevoegdheden voor Catalonië af te dwingen. De Spaanse grondwet laat immers niet toe dat een Spaanse regio zich onafhankelijk verklaart zonder toestemming van de Spaanse overheid. En dat wisten de Catalaanse leiders zelf goed genoeg
“De naïviteit van de Catalanen mag hen zeker verweten worden”
Steven Vergauwen
Na het referendum werd in het Vlaams Parlement onmiddellijk, op aangeven van N-VA, een resolutie gestemd die het geweld van de Spaanse overheid veroordeelde. N-VA gaf de gevluchte Catalaanse leiders bovendien (letterlijk) onderdak en bleef jarenlang de Catalaanse zaak actief verdedigen. Ook Vlaams Belang steunde de Catalanen destijds. Intussen geeft N-VA wel aan geen “Catalaanse scenario’s” te willen. Een eenzijdige onafhankelijkheidsverklaring, de strategie van Vlaams Belang, zou volgens de partij alleen maar voor chaos zorgen. De partij van Bart De Wever oordeelt nu dat het confederalisme de enige weg vooruit is. Verschil zit hem in de Grondwet
Leidt de strategie van Vlaams Belang wel automatisch tot Catalaanse scenario’s? Niet per se, want er zijn enkele verschillen. Zo wil het Vlaams Belang helemaal geen referendum organiseren. Dat zou namelijk geen juridische grond hebben, de internationale gemeenschap opschrikken en de externe erkenning bemoeilijken. Zo kreeg het Schotse parlement onlangs nog het verbod om referenda te organiseren zonder toestemming van de Britse regering. Daarom wil de partij de onafhankelijkheid uitroepen vanuit de eigen instellingen. “Het Vlaams Parlement en de Vlaamse regering hebben een reële en legitieme macht sinds geruime tijd”, vertelt Gerolf Annemans daarover. Bovendien is er in België geen grondwetsartikel dat de federale re-
gering de mogelijkheid geeft om de Vlaamse regering uit haar functie te ontzetten. In het onwaarschijnlijke scenario dat N-VA en Vlaams Belang na 2024 samen de onafhankelijkheid van Vlaanderen uitroepen, zal dat er niet toe leiden dat Chris Janssens en Jan Jambon de gevangenis in vliegen.
Conservatieve club
Dat het niet illegaal is om de onafhankelijkheid uit te roepen, wil niet zeggen dat die onafhankelijkheid er dan ook effectief komt. De federale regering zou bijvoorbeeld kunnen besluiten om die niet te erkennen. Bovendien is de erkenning van de Europese Unie en andere internationale instellingen ook belangrijk.
Na 2017 werd duidelijk hoe Europa de handen zover mogelijk van Catalonië afhield. Als Brussel ergens zenuwachtig van wordt, zijn het wel separatistische bewegingen binnen de EU. “De Europese Unie is een conservatieve club”, vertelde Carles Puigdemont daar zelf ooit over. “Zeker als het om landen, staten en grenzen gaat.”
De Europese instellingen zijn er nooit in geslaagd zich te verzoenen met het idee van regionalisme. De grote politieke stromingen in het Europees Parlement steunden de Spaanse regering. Sommige politici veroordeelden het Spaanse politiegeweld, maar lang niet iedereen deed dat. Guy Verhofstadt kwam niet verder dan het referendum “manipulatie en bedrog” te noemen.
Als Vlaanderen de onafhankelijkheid uitroept, zal Spanje als één van de eerste landen druk beginnen zetten om ervoor te zorgen dat Europa die onafhankelijkheid niet erkent. Zij zijn er als de dood voor dat Vlaanderen het voorbeeld zou worden voor Catalonië. Er zal dus heel wat nodig zijn om Europa ervan te overtuigen dat Vlaanderen geen tweede dominosteen is die ervoor zorgt dat de EU uit elkaar valt. Daarom zou Vlaanderen ervoor moeten zorgen dat het, als het ooit de onafhankelijkheid uitroept, alle twijfels bij Europa wegneemt. Vlaanderen moet zich een ‘voortzettingsstaat’ noemen. “Wie onzeker is en er niet in slaagt om te finishen, mag er niet zomaar op rekenen dat derde staten hun nek zullen uitsteken”, zo omschreef Annemans het.
“Als Brussel ergens zenuwachtig van wordt, zijn het wel separatistische bewegingen binnen de EU”
Lessen trekken
Vlaanderen kan en moet dus lessen trekken uit wat er in Catalonië gebeurd is. Om de internationale gemeenschap te overtuigen van het recht op een onafhankelijke staat, is een verklaring in het parlement onvoldoende. Met 2017 in het achterhoofd zal Spanje niet geneigd zijn Vlaanderen een onafhankelijke staat te gunnen. Al was het maar omdat degenen die de Vlaamse onafhankelijkheid zouden moeten uitroepen, in het verleden fel tégen de Spaanse overheid ingingen en bijvoorbeeld weigerden om Catalaanse politici en activisten uit te leveren.
WANNES NEUKERMANS
We treffen Bouteca in het Technicum van de Universiteit Gent, waar de vakgroep Politieke Wetenschappen gevestigd is. Een dag eerder, op pinkstermaandag, verzamelden zo’n 3.000 sympathisanten van het Vlaams Belang op het Brusselse Albertinaplein voor de ‘Doe ze Luisteren’-protestmeeting van de partij. Dat was echter niet naar de zin van Brussels minister Sven Gatz. Hij schreef op Twitter dat dergelijk “gespuis” niet welkom is in de hoofdstad en haalde voor de gelegenheid een oude FDF-slogan vanonder het stof. “Keer naar uw dorp”, luidde de niet mis te verstane boodschap van de Open Vld’er.
Bouteca vindt dergelijke uitspraken niet verstandig, maar tot een persoonlijke electorale afstraffing zullen die volgens de politicoloog niet meteen leiden. “Dat is een van de gevolgen van de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde”, legt hij uit. “Brusselse politici zijn volledig los komen te staan van de Vlaamse publieke opinie. De Vlaamse Beweging was een grote voorstander van de splitsing van BHV, maar die werkte de totstandkoming van een afzonderlijke Brusselse publieke opinie wel in de hand.”
“Op dat vlak is de splitsing van BHV een beetje een pyrrusoverwinning gebleken”, vervolgt Bouteca. “Iemand als Sven Gatz moet geen enkele stem meer winnen in Vlaanderen. De Brusselse afdelingen hebben afstand genomen van de nationale partijen en zijn moeilijk in het gareel te houden. Ze varen hun eigen Brusselse koers.”
De protestmeeting vormde het sluitstuk van een tiendaagse wandeltocht van Vlaams Belangvoorzitter Tom Van Grieken. Hoe evalueert u die actie?
“Het viel mij op dat er weinig media-aandacht was voor de protestmeeting, ook al werd die georganiseerd door de grootste partij in de peilingen in Vlaanderen. De opkomst was niet zo spectaculair als ik had verwacht, ondanks de sterke mobilisatie-inspanningen. De partij had zelfs bussen ingelegd om mensen in Brussel te krijgen. Aan de klimaatmarsen nemen gemakkelijk 50.000 mensen deel. Vlaams Belang wil zich afzetten tegen die ‘klimaatfreaks’, maar die zijn wel met 50.000. Voor de protestmeeting daagden ‘slechts’ 3.000 mensen op.”
“Toch kan je de peilingen en de verkiezingsuitslagen van de laatste jaren niet negeren: Vlaams Belang wordt wellicht de grootste partij van Vlaanderen in 2024. Weinig partijen zouden erin slagen om veel mensen naar Brussel te krijgen op een zonnige feestdag. Van Grieken had die manifestatie niet per se nodig om te scoren in 2024. Als graadmeter voor hemzelf was het misschien wel een ontgoocheling.”
Steeds meer lokale afdelingen van Open Vld en cd&v kiezen ervoor om onder een andere naam op te komen bij de gemeenteraadsverkiezingen van 2024. Welke conclusies trekt u daaruit?
“Vroeger kozen lokale partijen ervoor om hun wagonnetje achter dat van de nationale partij te hangen, omwille van de aantrekkelijkheid van het merk. Open Vld en cd&v doen het niet meer zo goed op nationaal vlak, waardoor je er minder voordeel bij hebt om onder die naam naar de kiezer te trekken op lokaal niveau. Daarnaast willen de lo-
Over één jaar - op 9 juni 2024 - vinden de regionale, federale en Europese verkiezingen plaats. Hoe staan de Vlaamse partijen ervoor, één jaar voor de moeder aller verkiezingen? Nicolas Bouteca, als politicoloog verbonden aan de Universiteit Gent, maakt de tussentijdse balans op.
kale partijen zonder ideologie aan politiek doen. ‘Ideologie’ is voor heel wat politici een besmet woord geworden. Ook heel wat burgers willen geen politiek die te ideologisch geladen is. Daarom pleiten sommigen voor technocraten of experten die de weg moeten wijzen waar politici dat soms niet kunnen.”
“Een derde verklaring is dat er vaak kartels worden gevormd om de grootste te worden bij de lokale verkiezingen. De politicus van de grootste partij die de meeste stemmen achter zijn naam krijgt, wordt volgens de nieuwe regeling automatisch burgemeester. Ook dat machtselement speelt zeker mee. Een kartel van cd&v, Groen en Open Vld zoals in Oostende moet natuurlijk een andere naam krijgen om alle samenstellende delen tevreden te stemmen.”
Is het voorzitterschap van Sammy Mahdi tot op heden een succes te noemen?
“Nee, de recentste peilingen tonen aan dat dat niet het geval is. Het ligt er wat te dik op dat het de bedoeling is van Mahdi om hier en daar wat keet te schoppen,
ook in de Vlaamse regering, om zichzelf te profileren. Ik weet niet of dat zo geloofwaardig is voor de cd&v, die altijd een bestuurspartij is geweest. Die houding botst met het DNA van de partij. Intern is zijn voorzitterschap wél een succes. Hij heeft de partij op één lijn gekregen. Cd&v is meer een team geworden en lijkt sterk achter Mahdi te staan.”
Cd&v lijkt zich vooral te richten op de ouderen, landbouwers en plattelandsbewoners. Een verstandige doelgroepkeuze?
“Dat vind ik electoraal gezien een interessante keuze. Die doelgroepen sluiten traditioneel sterk aan bij cd&v. Als je ergens het verschil wil maken met de andere partijen, moet je op hen focussen. Bij hen heb je historisch een zekere geloofwaardigheid, maar ik weet niet of de boodschap bij iedereen zal aanslaan. Ook cd&v is deels verantwoordelijk voor het gegeven dat er geen bussen meer rijden of dat er geen bankautomaten meer zijn op het platteland. Cd&v heeft lang aan de knoppen gezeten, waardoor ze het moeilijk kan opnemen voor de ‘vergetenen’ in de samenleving, zoals de BoerBurgerBeweging in Nederland. Dat etiket kleeft niet op cd&v.”
Verwacht u dat cd&v op termijn zal opgaan in een brede Vlaamse volkspartij op de schouders van N-VA, zoals Els Van Doesburg eerder al bepleitte?
“Dat is een zeer existentiële vraag voor een partij als cd&v. Als ze zou opgaan in een brede Vlaamse volkspartij op de schouders van N-VA, zou die partij in tweeën splijten. Cd&v is een centrumpartij met een linker- en een rechtervleugel. De ene vleugel zou opgeslokt kunnen worden door de N-VA, maar de andere zou uitwaaieren naar Groen en misschien zelfs Vooruit.”
“Het is niet uitgesloten dat een deel van cd&v na de verkiezingen - als die op-
nieuw tegenvallen - ergens anders zal aankloppen. Maar er zullen er ook zijn die het nog een laatste keer willen proberen vanuit de oppositie. Vanuit die positie kan je geloofwaardiger je partijprofiel aanscherpen dan vanuit het regeringspluche. Als Mahdi nu fel uithaalt, wordt steevast naar het verleden van cd&v verwezen. De christendemocraten zaten altijd wel ergens in de regering. Sommigen zullen denken dat er meer mogelijk is als die regeringslast wegvalt. Ik ben dus niet zeker of het in 2024 tot een grote Vlaamse volkspartij zal komen. Mahdi zegt in elk geval dat Vooruit en N-VA dichter bij elkaar aanleunen dan cd&v en N-VA. Dat is een vreemde uitspraak, want de christendemocratie en het conservatisme van de N-VA liggen heel dicht bij elkaar. Beide ideologieën zijn van dezelfde stam afkomstig.”
Is de bocht van cd&v inzake abortus schadelijk voor het imago van de partij?
“Ik vond dat altijd al een rare trofee om binnen te halen. Die trofee was sterk verbonden met de persoon van Joachim Coens (de voorganger van Sammy Mahdi, red.). Hij vond dat persoonlijk heel erg belangrijk, net zoals die andere trofee: het voorbereiden van een staatshervorming. Mahdi is minder geïnteresseerd in die thema's. Op congressen wordt daar niet meer over gesproken.”
“Je voelt dat er binnen de partij een zekere spanning leeft rond abortus. Daarom beschouw ik het niet als een bocht, maar als een compromis binnen de partij zelf, tussen de wat progressievere vleugel en de conservatievere, die nog altijd heel sterk staat. Het is ook een toegift aan de samenleving, waar die levensbeschouwelijke breuklijn minder belangrijk is geworden. Dat is een groot probleem voor cd&v, want het is een van de weinige breuklijnen in de samenleving waarop ze zich kan onderscheiden van de andere partijen.”
“’Meer
Ook op communautair vlak lijkt cd&v verdeeld. Enerzijds is er Hendrik Bogaert, die op Twitter sterk de kaart van de Vlaamse onafhankelijkheid trekt. Anderzijds is er Franky Demon, die tijdens de stikstofcrisis zei dat de Vlaamse regering het niet per se beter doet dan de federale. Hoe vallen die twee vleugels met elkaar te verzoenen?
“Dat is een heel moeilijke kwestie aan het worden binnen cd&v. Nog niet zo lang geleden was het duidelijk dat cd&v een Vlaams profiel had. Hendrik Bogaert behoort niet meer tot de kern van de partij, maar tot de oudere vleugel van cd&v, bestaande uit Koen Geens, Wouter Beke en Servais Verherstraeten. Daaruit klinkt nog steeds veel Vlaamsgezindheid. Anderzijds heb je een aantal jongere spelers binnen de partij, waaronder Mahdi zelf, die minder bezig zijn met een staatshervorming. Zij denken eerder in termen van herfederaliseren. Ook voor een federale kieskring is bij een aantal jongere cd&v’ers animo. Je voelt dat er binnen die partij een spanning aanwezig is.”
“Welke strekking het uiteindelijk zal halen, is moeilijk in te schatten. De ‘Vlaamsgezinde’ cd&v’ers, zoals Benjamin Dalle en Hilde Crevits, hebben nog steeds een belangrijke stem binnen de partij, maar het is niet meer de partij van een aantal decennia geleden die streeft naar meer Vlaanderen. Dat is op dit moment niet langer een doelstelling van cd&v.”
“Ik ben benieuwd welk standpunt cd&v zal innemen, want ik heb al lang geen communautair programma meer gezien van die partij. Ik weet niet waar cd&v op communautair vlak precies voor staat. Daarom zou ik graag een inhoudelijk congres zien waarop duidelijke standpunten worden ingenomen.”
Cd&v en Vlaams Belang laten geen kans onbenut om te wijzen op de vermeende paringsdans tussen N-VA en Vooruit. Is die daadwerkelijk aan de gang?
“Vooruit wil besturen met N-VA om te vermijden dat Vlaams Belang en N-VA de lakens uitdelen in Vlaanderen. Toch wil Rousseau zoveel mogelijk vermijden dat hij wordt geassocieerd met N-VA.
Hoe meer dat het geval is, hoe moeilijker het wordt om aan de linkerzijde stemmen te winnen. Sterker nog, dan dreigt hij heel wat stemmen te verliezen aan de PVDA en Groen.”
“Het discours van Rousseau is een stuk rechtser geworden, of klinkt in elk geval een stuk ‘flinkers’ dan in het verleden. Er zit geen dissonantie meer op die flinkse stem. John Crombez kon ook flinks klinken, maar het probleem was dat er vanuit de partij altijd iemand kritiek gaf op zijn discours. Het discours is niet volledig nieuw, maar Rousseau doet het met minder dissonantie. Rousseau is binnen zijn partij uitgegroeid tot een halve heilige. Wat hij zegt, is de waarheid, omdat hij het zo goed doet in de peilingen.”
Is Vooruit te afhankelijk geworden van Rousseau?
“Ja en nee. Zo werkt de moderne politiek nu eenmaal. Geen enkele partij kan nog de ambitie koesteren om verkiezing na verkiezing te winnen. Het electorale gewicht van partijen fluctueert en je bent daarbij afhankelijk van een aantal persoonlijkheden. Neem Bart De Wever weg bij de N-VA en ook die partij zal problemen kennen. De verkiezingscampagnes worden tegenwoordig opgehangen aan de grote kopstukken. De media kijken ernaar als ware het een bokswedstrijd. Als ik als politieke marketeer kon kiezen tussen een goed partijprogramma en een goed kopstuk, dan koos ik voor een goed kopstuk. Daar win je gemakkelijker verkiezingen mee dan met een goed programma.”
Probeert Rousseau met zijn ‘flinkse’ koers kiezers terug te halen van het Vlaams Belang?
“Rousseau zegt zelf dat hij dat doet, maar ik vind dat een vreemde strategie. Verkiezingsonderzoek toont aan dat de kiezersstromen tussen Vooruit en Vlaams Belang uiterst beperkt zijn. Ook uit ‘De Stemming’ blijkt dat die strategie helemaal niet werkt: Rousseau haalt nauwelijks kiezers terug van Vlaams Belang. Vooruit, PVDA en vooral Groen: dát zijn de grote communicerende vaten. De meeste kiezers twijfelen tussen enerzijds cd&v, Open Vld, N-VA en Vlaams Belang, en anderzijds Groen, Vooruit en
Een groep academici richtte begin dit jaar Hypatia op, een meldpunt om woke-incidenten in het hoger onderwijs aan te kaarten.
Bouteca: “Ik heb daar niet per se nood aan. Ik kan mijn eigen boontjes doppen, maar het ganse woke-debat leeft wel degelijk aan de universiteiten en in de academische wereld. Er zijn bijvoorbeeld congressen waarop mannen worden geweigerd omdat er nog niet genoeg vrou-
wen zijn. Dergelijke kwesties dreigen ertoe te leiden dat vrouwen makkelijker kunnen publiceren dan mannen. We moeten het debat zeker voeren, en misschien hier en daar zelfs op de rem staan, maar ik heb daar geen actiegroep voor nodig.”
“De ganse woke-discussie is niet het grootste probleem dat we hebben. Ik zou liever hebben dat de partijen ons land sociaaleconomisch weer op de rails krijgen. Ze moeten de pensioenen en de fiscaliteit hervormen. Dát zijn de grote problemen die we moeten aanpakken.”
PVDA. Ze twijfelen tussen linkse of rechtse partijen, maar verplaatsen zich niet van de ene naar de andere kant van het politieke spectrum. Vooruit zal opnieuw Groen leegzuigen, zoals ze dat in het verleden ook al heeft gedaan.”
Jong Groen-covoorzitter Kilian Vandenhirtz zei vorige week in ‘De Afspraak op vrijdag’ dat er wat hem betreft niet alleen een cordon sanitaire rond het Vlaams Belang, maar ook rond de PVDA-PTB zou mogen komen. Bent u voorstander van een cordon sanitaire rond beide partijen?
“Ik ben niet per se tegen een cordon sanitaire, maar ik zal ook niet hysterisch worden als het wordt doorbroken. Politieke partijen moeten zelf de keuze kunnen maken om niet met PVDA of Vlaams Belang te besturen. Ik zou het zeer ondemocratisch vinden als politieke partijen een coalitie móéten vormen met die partijen. Als het de ambitie is om hen klein te krijgen - wat de voorstanders van een cordon toch zouden moeten ambiërenzullen ze ermee moeten besturen. Comparatief kiezersonderzoek toont aan dat regeren kiezers kost. Ofwel worden die radicale partijen genekt door interne schandalen, ofwel omdat ze mee de last van de verantwoordelijkheid moeten dragen. PVDA en Vlaams Belang zijn de enige ‘maagden van Vlaanderen’, omdat ze nog nooit hebben bestuurd. In het cordon schuilt hun grote electorale kracht.”
In navolging van Frans president Emmanuel Macron en minister van Omgeving Zuhal Demir (N-VA) pleitte ook premier Alexander De Croo (Open Vld) ervoor om de “pauzeknop” in te drukken voor de Europese natuurherstelwet. Zijn de federale meerderheidspartijen al in campagnemodus?
“De vraag is of ze de campagnemodus ooit hebben verlaten. Niet alleen federaal, maar ook op Vlaams niveau lijken alle partijen in een modus van permanente campagne te verkeren. België is op dat vlak geen uitzondering. De vele partijen zijn voortdurend op zoek naar een manier om zich te onderscheiden van de rest. De partijvoorzitters willen hun partij te allen prijze redden. Ze kunnen alleen het verschil maken door andere partijen de duivel aan te doen. Ik vrees dat er nog weinig bestuurd zal worden. De fiscale hervorming komt er niet, alleen al omdat de liberalen daar geen voorstander van zijn. Die willen een belastingvermindering, geen -verschuiving, om te kunnen verkopen aan de eigen achterban.”
Volgens politicoloog Bart Maddens (KU Leuven) is de partijfinanciering een groter schandaal dan de pensioenbonus voor parlementsleden. Deelt u die analyse?
“Dat er in de Wetstraat nog altijd weerstand bestaat tegen een besparing op de
partijfinanciering, is heel opvallend. Er zijn een aantal krachten die elkaar in evenwicht houden, waardoor er geen schot in de zaak komt. Eerst en vooral leeft het onderwerp vooral aan Vlaamse kant. Aan Franstalige kant is er blijkbaar minder ijver om te knippen in de partijfinanciering. Dat is een klassiek communautair verschil. Ten tweede is het een debat waarin de uiteenlopende eisen van verschillende partijen ervoor zorgen dat er niks gebeurt. Kleine partijen zijn bang dat een ingrijpende hervorming van de partijfinanciering ervoor zal zorgen dat ze zelf nauwelijks nog middelen krijgen. Daarom lanceren ze voorstellen die vooral de grote partijen treffen.”
zal Groen opnieuw leegzuigen, zoals ze dat in het verleden ook al heeft gedaan
Moet het bedrag dat politieke partijen uitgegeven aan sociale media worden geplafonneerd?
“Ik ben daar geen tegenstander van. De manier waarop je op sociale media aan politiek doet, is vaak heel kinderlijk, komt het debat niet ten goede en werkt polarisatie in de hand. Het klinkt heel ‘tsjeverig’ - dat is ook hoe politicologen moeten klinken, vrees ik - maar ik begrijp ook de frustratie van partijen zoals PVDA en Vlaams Belang. Ze hebben weinig toegang tot de traditionele media en zoeken daarom hun toevlucht tot de sociale media. Een volledig verbod op politieke advertenties op sociale media is voor mij niet nodig. In het kader van een breder plan om te besparen op de politieke partijen, kan een plafond op de sociale media-uitgaven wel een goed beginpunt zijn.”
ANTON SCHELFAUT
Betaalt jouw ziekenfonds het lidgeld van je sportclub tot 30 euro terug?
Vooruit
Tobias N. af en sloegen en schopten hem zonder enige duidelijke aanleiding in elkaar, waardoor hij levensgevaarlijk gewond geraakte. “Dat is een nazi, hij heeft het verdiend”, schreeuwden ze naar zijn collega’s, die ze met bussen pepperspray op afstand hielden. De reden?
Tobias N. droeg tegen de kou een muts van het “rechtse” kledingmerk Greifvogel Wear. Dat was volgens de Hamerbende bijna een moord waard…
Feit is: neonazi’s bestaan in Duitsland, maar net als bij ons enkel in kleine en geïsoleerde groepjes. De tijd van de communistische dictatuur, de DDR, heeft echter in Leipzig en omstreken een fanatiek netwerk van linkse extremisten opgeleverd, voor wie elke rechtse mening gelijk staat aan ‘fascisme’ en ‘nazisme’. Vanuit die hyperbool en veralgemening is de stap naar geweld en terreur helaas snel gezet – ook tegen mensen die niets meer doen dan een ‘fout’ kledingstuk dragen.
Tag X: veel geweld, toch mislukking
Ook al werd de ‘hamerbende’ veroordeeld voor choquerend geweld, de steun van links is er niet minder om. Het kantoor van de Europese fractiegenoten van de PVDA, de communistische partij Die Linke, riep in Leizpig Connewitz openlijk mee op tot een gewelddadige betoging op ‘Tag X’: de zaterdag na de veroordeling van Lina Engel & co.
Vorige week was het na een lang proces eindelijk zover: in Dresden, de hoofdstad van de Duitse deelstaat Saksen, werd het vonnis in eerste aanleg uitgesproken tegen de beruchte Antifa-‘hamerbende’. Die extreemlinkse communistische bende zocht rechtse mensen uit om te bespioneren en vervolgens in commando-stijl bij hen thuis te overvallen, om een maximaal links terreureffect te bekomen.
Hun geliefde wapen was de hamer, waarmee bij slachtoffers enkels verbrijzeld werden of levensgevaarlijke slagen op het hoofd werden toegediend. Het was het grootste proces tegen extreemlinks geweld sinds de terreur van de Rote Armee Fraktion (RAF) in de jaren ’70 van vorige eeuw.
De leidster van de Antifa-hamerbende, Lina Engel, kreeg 5 jaar en 3 maanden cel. Veroordelingen volgden voor haar bendeleden Lennart Zaphod Arning (3 jaar), Philipp Jonathan Mohr (3 jaar en 3 maanden), en Jannis Rohling (2 jaar). Ze werden allen veroordeeld voor het organiseren van een criminele vereniging en het toebrengen van opzettelijke slagen en verwondingen.
De veroordeling was duidelijk, maar de manier waarop deed bij rechts toch wel wat wenkbrauwen fronsen.
Het openbaar ministerie had 8 jaar cel geëist, maar het oordeel viel een pak lichter uit. De rechter, Hans Schlueter-Staats, vond het zowaar nodig in zijn motivering op te nemen dat “verzet tegen rechts een legitiem motief is”. En bovendien deed hij het ondenkbare: hij liet ben-
deleidster Lina Engel vrij, in afwachting van een te verwachten proces in beroep.
De partner van Lina Engel is Johann Guntermann. Ook hij wordt gezocht voor extreemlinkse gewelddaden, maar is al jaren onvindbaar in Duitsland. Sinds kort weten we waarom: in februari van dit jaar leidde hij een Antifa-knokploeg die in Boedapest rechtse mensen op straat in elkaar sloeg. De kans is dus groot dat Lina Engel zich in Hongarije bij hem zal voegen, en dus ontglipt aan de Duitse rechtbanken.
‘Strijd’ tegen ‘neonazi’s’?
Ook in onze media werd geprobeerd de zaak van Lina Engel & co voor te stellen als een verzet tegen neonazi’s. De realiteit ziet er toch wel iets anders uit. Een voorbeeld: Op 8 Januari 2019 was arbeider Tobias N. aan het werk in de Bornaischen Straße in de wijk Connewitz in Leipzig, die door Antifa wordt beschouwd als ‘haar wijk’. Plotseling stormden vermomde Antifa-aanvallers op
Bij de uitreiking van de British Book Awards heeft de bekende schrijver Salman Rushdie gewaarschuwd voor het einde van de vrije meningsuiting in de westerse wereld.“Dat de vrije meningsuiting in de westerse staten zozeer onder druk is komen te staan, is tijdens mijn levensduur nog niet voorgevallen”, luidde de boodschap van de Britse auteur.
Landen als Rusland, China, of zelfs India hebben dezelfde problemen. “Maar in het Westen bestond er tot nu toe een hogere mate van vrijheid van meningsuiting, ook in de uitgeverswereld. Nu moet ik in de Verenigde Staten een heus offensief vaststellen tegenover bibliotheken en kinderboeken in scholen”, sprak Rushdie.
“We moeten ons hiertegen verzetten!”
Alleen al het idee dat een bibliotheek wordt aangepakt, zou als signaal “bijzonder alarmerend” moeten zijn, waarschuwde de schrijver.
“We moeten ons van dat gevaar zeer bewust zijn en hiertegen krachtig optreden”, eiste hij. Als voorbeelden van die druk op de vrije meningsuiting in het Westen noemde hij de pogingen van drukkerijen om de werken van Ian Fleming of Roald Dahl te herschrijven, omdat de boeken zogenaamd seksistisch of racistisch zouden zijn.
“Het idee boeken van James Bond politiek correct te herschrijven, is gewoonweg belachelijk. Ik vind dat we ons hiertegen moeten verzetten”, want als men een boek niet goed vindt, kan men toch gewoon een ander lezen? Rushdie weet waarover hij spreekt: zijn “Duivelsverzen” leverden hem in 1989
een fatwa op van de Iraanse leider Khomeini. Alle moslims werden hierbij opgeroepen om Rushdie te vermoorden. Vorig jaar was de auteur nog het slachtoffer van een aanval door een 24-jarige Libanees, waarbij hij het zicht in zijn rechteroog verloor.
PIET VAN NIEUWVLIET
Extreemlinks Duitsland had zich wekenlang verlekkerd op een orgie van geweld. Er werd aangekondigd dat er ‘voor elk jaar celstraf een miljoen euro schade’ zou aangericht worden. Alom werd ook gevreesd voor een herhaling van het scenario van de G20-top in Hamburg van 2017: agressieve Antifa-bendes overrompelden toen de politie, en konden immense schade aanrichten, met hallucinante beelden van tientallen brandende auto’s als hoogtepunt.
Maar deze keer waren de Duitse staat en politie vastbesloten om het niet zover te laten komen. Alle toegangswegen naar Leipzig werden afgezet en alle voorbijgangers werd gecontroleerd op wapens en explosieven.
Met succes, want in Leipzig verschenen zaterdagavond slechts 1500 Antifa-extremisten op de afspraak - een pak minder dan men gehoopt had. Naar Antifa-traditie werd de politie vanop het Alexis-Schumann-Platz meteen aangevallen met flessen en stenen. Maar de agenten reageerden kordaat: het plein werd volledig omsingeld, de demonstratie werd ‘ontbonden verklaard’, zoals dat in Duitsland heet, en de linkse extremisten zaten als ratten in de val. Urenlang moesten ze wachten tot de politie hun identiteit gecontroleerd had. De verhoopte optocht om de hele stad te slopen werd dus onmogelijk gemaakt. Gefrustreerd probeerden groepjes Antifa dan maar de rest van de nacht de ordediensten verder aan te vallen met allerlei projectielen, zwaar vuurwerk en brandbommen. 50 politie-agenten raakten daarbij gewond, waarvan 2 ernstig. Dat zijn zonder meer zware rellen. Maar het hele opzet van Antifa om van ‘Tag X’ een halve volksopstand tegen ‘het fascisme’ te maken is op een mislukking uitgedraaid.
VERENIGDE STATEN
Het duurde maanden vooraleer de Amerikaanse vrouwelijke professor aan de prestigieuze Berkeley-universiteit eindelijk toegaf dat ze geen “Native American” was, en dat haar zogenaamde afstamming van lokale stammen als Mohawk en Mi’kmaq gewoon verzonnen is. Milieuwetenschapper Elizabeth M. Hoover is blank, aldus haar eigen persmededeling. Ze had het over een familiegeschiedenis waarin ‘wat vergissingen waren geslopen’, maar niemand gelooft haar nog. Men heeft het over bedrog.
Hoover verontschuldigde zich voor het leed dat ze hiermee had berokkend, vooral dan bij mensen van de “Native-Community”. Ze verklaarde wel dat haar zogenaamde afstamming van Natives had geholpen in haar universitaire carrière. Steeds meer Amerikanen blijken zich te beroepen op native of zwarte fake-identiteiten om zo carrière te maken, zo blijkt.
Timmons, Bourassa en consoorten
Twee maanden geleden gaf Vianne Timmons haar ontslag als voorzitster van de Memorial University van Newfoundland, nadat bleek dat ze had gelogen over haar “culturele identiteit”. Ook die rector van een universiteit verklaarde Mi’kmaq-voorouders te hebben. In het voorjaar werd professor Carrie Bourassa van de universiteit van Saskatchewan aan de deur gezet, nadat sterke twijfels over een verzonnen etnische achtergrond waren ontstaan.
Megan Scribe, sociologiewetenschapper aan de Toronto Metropolitan University, zei in een interview in de krant The Guardian: “Er zijn zovele bevestigde en potentiële gevallen van identiteitsbedrog en bedrog op basis van etnische afkomst aan onze universiteiten”. Volgens de Critical Race Theory, de ideologische basis van de linkse identiteitspolitiek, staan blanken helemaal onderaan de morele ladder, want zij zijn de veroorzakers van institutioneel racisme. Vertegenwoordigers van minderheden krijgen in het kader van allerlei Affirmative Action-programma’s bonuspunten aan universiteiten en hogescholen. Er wachten hen allerlei voordelen om sneller carrière te maken, zodat de “White Guilt” tenminste kan worden gecompenseerd. En dat soort academici moet dus zorgen voor kwaliteitsvol, hoogstaand onderzoek en de opleidingen waarmee de elites van morgen worden klaargestoomd?
De rechter nam in zijn motivering op dat ‘verzet tegen rechts een legitiem motief is
Doorheen de jaren heeft Turkije binnen de NAVO een cultuur van eigenrichting opgebouwd. Dwarsliggen en stokebrand spelen dus; de voorbeelden zijn legio. Steevast komen ze ermee weg, wat niet los gezien kan worden van hun geopolitieke meerwaarde. De (voorlopig) laatste etappe in dat brokkenparcours is het tegenhouden van het Zweedse lidmaatschap van de Alliantie. Houden ze voet bij stuk, dan dreigt de NAVO-top van volgende maand op een debacle uit te draaien. Of ziet sterke man Erdogan het momentum om zijn aura van staatsmanschap op te krikken?
Ruim één maand verwijdert ons nog van de volgende NAVO-top, wat betekent dat nog enkele spannende weken in het verschiet liggen. De precieze datum - 11 juli - is toeval, de locatie - Vilnius - is dat niet. Door samen te komen in het Balticum, een regio waar de Russische dreiging bijzonder sterk gevoeld wordt, wil de Alliantie een krachtig signaal naar Moskou sturen. Maar welke boodschap zullen de Russen opvangen mocht de top op een sisser aflopen? Het is de ambitie dat volgende maand ook de Zweedse toetreding geformaliseerd wordt. Eerder zette Finland al die stap. Lukt dat niet, dan schept men vooral een beeld van verdeeldheid. En men bevestigt de ambiguïteit waar de Turken binnen de NAVO altijd al blijk hebben gegeven en waar ze ook weg mee komen!
Neutraliteit doorbreken
Poetin slaagde erin Finland en Zweden te doen breken met een traditie van neutraliteit, in het geval van Zweden zelfs met een die tweehonderd jaar oud is. De oorlog in Oekraïne was natuurlijk de directe aanleiding en beide kandidaturen waren een opkikker voor de Alliantie, die enkele jaren terug nog door de Franse president Macron als “hersendood” werd omschreven.
Een blik op de kaart leert wat dat op strategisch vlak zou betekenen: de grens tussen NAVO-landen en Rusland zou door Finland haast verdubbelen. Tegelijkertijd wou de NAVO ook een signaal van kracht en dynamiek zenden. Dankzij de eerdere vormen van samenwerking, de gebruikte militaire methodes, de knowhow en dergelijke leek niets een vlotte opname in de weg te staan. Behalve dan Turkije, de eeuwige stokebrand en dwarsligger
‘Geopolitieke
De intrinsieke macht van Turkije binnen de NAVO is zijn ligging, een “geopolitieke scharnierstaat” zoals grijze eminentie Brezinski het ooit verwoordde. En daar zijn ze zich van bewust. Sinds begin
jaren vijftig zijn ze lid van de NAVO, wat hen er niet van weerhoudt er een eigen agenda op na te houden. Russisch luchtafweergeschut kopen, zoals ze in het verleden deden, aparte contracten met Libië sluiten, uithalen naar Griekenland, een eigen strijd tegen de Koerden in Syrië voeren en recenter een erg ambigue houding ten aanzien van Rusland aannemen. Voor menig land zou een dergelijke staat van dienst onwerkbaar worden en tot een uitsluiting leiden, maar van een ‘Turxit’ is geen sprake. Het is een ongeschreven regel binnen de NAVO dat Turkije een bijzonder lid is en het raadzaam is hen er ondanks alles bij te houden. Beter Turkije erin dan eruit dus. Ondanks de keerzijde van de medaille
“Het is met Erdogan aan het roer dat de Zweedse noot gekraakt zal moeten worden”
Nog nooit stond de Turkse President Erdogan zo dicht bij het punt dat hij de macht verliest die hij twintig jaar geleden verworven heeft. Zijn (nipte) verkiezingsoverwinning maakte duidelijk dat het met hem aan het roer is dat de Zweedse noot gekraakt zal moeten worden. Voor Erdogan zou een andere opstelling zijn staatsmanreputatie ten goede komen, maar laten we niet naïef worden.
Zweden heeft heel wat in het werk gesteld om aan zijn wensen tegemoet te komen. Er kwam een einde aan het wapenembargo tegen Turkije en er werd een antiterrorismewet aangenomen, vereiste grondwetsherziening incluis. Ook de VS doen hun duit in het zakje met de belofte dat er misschien wel wat F-16’s staan aan te komen voor de Turken. De relatie met Turkije is er een van vooral zalven en misschien wat te weinig slaan. Blijft Turkije dwarsliggen, dan zijn ze niet welkom in Vilnius, klonk het onlangs in Amerikaanse Republikeinse kringen. Een dergelijke beslissing zou een stevige crisis door de NAVO jagen en daar is het zowat het slechtst mogelijke moment voor. Er liggen zonder meer nog enkele spannende weken in het verschiet.
MICHAËL VANDAMME
Het Kremlin gaat ermee akkoord dat de Chinezen de stad Vladivostok officieel als een ‘binnenlandse haven’ beschouwen, hoewel die stad op Russisch grondgebied ligt.
Mao schreef ooit: “Rusland heeft te veel land veroverd… Meer dan honderd jaar geleden pikten ze het gebied ten oosten van het Baikalmeer in, inclusief Boli en Haishenwei, (Khabarovsk en Vladivostok) en het schiereiland Kamtsjatka. Die rekening is nog altijd niet vereffend.” Het gaat hier om 1,5 miljoen vierkant kilometer. Overigens verkondigde Mao hier het minimalistische standpunt inzake de Chinese aanspraken op Siberië. Sommigen binnen de Chinese machtshiërarchie eisen zelfs een nog veel groter gebied op, ongeveer tot aan de stad Tomsk, die ongeveer 600 kilometer ten westen van het Baikalmeer ligt. Verdrag van Aigun
Vladivostok is gebouwd door de Russen. Tevoren lag dat terrein gewoon braak. In dat opzicht zouden zij als de rechtmatige eigenaars beschouwd kunnen worden, maar het grondgebied zelf was oorspronkelijk Chinees bezit. Het werd door Rusland geannexeerd door het verdrag van Aigun in 1858 en dat van Peking in 1860. Daarbij maakten de Russen, net zoals verschillende Europese mogendheden, gebruik en misbruik van de dramatische economische en militaire zwakheid van het ooit zo machtige Chinese keizerrijk. De westerlingen hebben al hun concessies en kroonkolonies, onder meer in Shangai, Hong Kong en Macao, teruggegeven. De Russen niet. Maar hun greep op het gebied verzwakt zienderogen
gang op het eiland Bolshoi Ussuriisky (…) dat nu uitgroeit tot een buitenpost van de Chinese economie en van de Chinese culturele expansie in het Verre Oosten.” Bijna 20 jaar later geldt dat nu ook voor Vladivostok. Via die ‘binnenlandse haven’ kunnen de Chinezen nu goederen uitvoeren zonder dat er enige douanecontrole is. Bijzonder handig om sancties te ontduiken… China staat economisch veel sterker dan Rusland en veel Russen vrezen nu dat dat statuur van ‘binnenlandse haven’ slechts de eerste stap is naar een economische en mogelijk ook demografische ‘vijandelijke overname’. In vele steden in Oost-Siberië worden het economische leven en het straatbeeld nu al gedomineerd door Chinese bedrijven en hotels… en door Chinese immigranten.
Poetin
Poetins Sovjetmentaliteit
De ‘hogere’ geopolitieke overwegingen die Nemtsov achter Poetins pro-Chinese beleid zag, zijn misschien geen echte rationale motieven, maar gewoon obsessies. Poetin is in vele opzichten mentaal blijven steken in de jaren vijftig, toen de USSR nog een supermacht was, met Oekraïne als deelstaat, de Oost-Europese landen als vazallen en… China als bondgenoot. Met een krampachtige pathologische blindheid voor de veranderde machtsverhoudingen, blijft hij geloven dat hij de klok kan terugdraaien en het dode imperium weer tot leven kan wekken. Maar in werkelijkheid blijven de restanten van dat imperium verder verkruimelen.
PAUL BÄUMERDe dissident Boris Nemtsov schreef hierover al in 2008: “Onder Poetin heeft het Russische militair-industriële complex vooral gewerkt om de Chinezen te bewapenen. Rusland is de topleverancier van de strijdkrachten van China geworden. (…) In 2007 heeft Poetin zelfs Chinese militaire eenheden toegestaan in Rusland militaire oefeningen uit te voeren (…) in het district Tsjelyabinsk. (…) Wat Rusland betreft, leiden ‘hogere’ geopolitieke overwegingen ons ertoe om verliesgevende contracten te ondertekenen voor de verkoop van olie en gas aan China tegen prijzen die veel lager liggen dan de wereldprijzen.” Dat was dus géén reactie op de westerse sancties na de Russische invasies van de Krim en in Oekraine; die begonnen pas in 2014. Verder schreef Nemtsov: “Poetin heeft grote territoriale concessies gedaan aan China. Voor het eerst sinds Nikita Chroesjtsjov werd Russisch grondgebied afgestaan aan een ander land: door een verdrag uit 2004 kreeg China twee grote Russische eilanden aan onze grenzen, Tarabarova een Bolshoi Ussuriisky. Een massaal bouwproject voor een stad van 2,5 miljoen inwoners is vandaag aan de
‘Waar tafelen een hoffelijke bezigheid wordt’ Huwelijken - Recepties - Banketten - Seminaries Fruithoflaan 15 - 2530 Boechout - 03/455 07 67 www.kasteelfruithof.com
“Beter Turkije erin dan eruit, ondanks de keerzijde van de medaille”Boris Nemtsov
De westerlingen hebben al hun concessies en kroonkolonies teruggegeven, maar de Russen niet
heeft grote territoriale concessies gedaan aan China
Ellen Samyn (42) organiseerde samen met de internationale organisatie Open Doors vorige week een conferentie over christenvervolging in de Kamer van volksvertegenwoordigers, waar ze voor Vlaams Belang zetelt. “Het christendom is het meest vervolgde geloof ter wereld”, vertelt Samyn. “En toch is er in het Westen weinig aandacht voor.” Het Kamerlid volgt naast christenvervolging ook het dossier-Vandecasteele op de voet op en kijkt uit naar de verkiezingen van 2024.
ls het over ontwikkelingshulp of andere steun naar het verre buitenland gaat, is Vlaams Belang vaak een van de meest sceptische partijen in dit halfrond. Toch blijft u die belangen van christenen hier benoemen.
Waarom moeten Vlamingen zich druk maken om christenvervolging in andere continenten?
“Omdat de christelijke waarden en normen in ons DNA zitten: in andere landen wordt een deel van onze waarden en onze identiteit vernietigd. Ik mag hopen dat wat in andere landen gebeurt, niet overwaait naar ons land. Want wanneer christelijke minderheden op andere continenten in gevaar zijn, is het christendom op ons continent ook in gevaar.”
Het christendom is het meest vervolgde geloof ter wereld
Is het christendom in Europa - in België, in Vlaanderen - in gevaar?
“Niet vergelijkbaar met wat er in bijvoorbeeld Nigeria of in de Arabische wereld gebeurt. Maar uit cijfers blijkt dat vandalisme aan kerkgebouwen in dit land stijgt: alleen al in het Brussels Gewest werden er tussen 2019 en 2022 niet minder dan 53 beschadigingen aan kerken of kapel len vastgesteld. Ter vergelijking: slechts één moskee was in dezelfde periode het doelwit van vandalisme. Dat kan toch niet toevallig zijn?”
Hoe staat het met de christenvervolging wereldwijd?
“We merken de laatste jaren een signifi cante stijging inzake de vervolging van christenen. Voornamelijk in Arabische lan den, maar ook in communistische regimes, staat de godsdienstvrijheid onder druk. 1 op 7 christenen kunnen wereldwijd hun geloof niet in vrijheid beleven. Er worden jaarlijks 360 miljoenen christenen geviseerd, geïntimi deerd, vervolgd en in het ergste geval zelfs gedood omwille van hun geloof.”
“Zelfs dichter bij huis richten bepaalde regimes onvoorstel
bare schade aan. Ik denk dan aan de bevolking in Nagorno Karabach, in Artsakh, die omwille van hun Armeens-christelijke afkomst worden belaagd. Of aan de Assyrisch-Chaldeeuwse gemeenschap in Zuidoost-Turkije. Kerken worden afgebrand, die bevolking gaat gebukt onder intimidatie en pesterijen... En na de aardbeving in Turkije werden christenen behandeld als tweederangsburgers, die pas later of gewoon geen hulp kregen.”
Hoe verhoudt zich dat tot andere religies?
“Het christendom is het meest vervolgde geloof ter wereld. Dat wordt trouwens gestaafd door cijfers van Open Doors en Kerk in Nood. Uiteraard zijn er ook andere religies die onder druk staan: ik denk dan aan het vreselijke lot van de Oeigoeren in China of de repressie tegen de Baha’i-gemeenschap in Iran.”
Zijn er grote internationale organisaties die zich inzetten voor het lot van christenen wereldwijd?
“De organisatie Open Doors vervult die rol. Zij bestaan meer dan 65 jaar en publiceren sinds 1993 jaarlijks een onderzoek naar de vervolging van christenen. Open Doors brengt ieder jaar een ‘Ranglijst Christenvervolging’ uit, die laat zien in welke vijftig landen christenen het zwaarst worden vervolgd. Wimco Ester van de Nederlandse tak was vorige week te gast tijdens onze conferentie.”
Wie ‘leidt’ die ranglijst?
“Noord-Korea. In dat land kan gewoon het bezit van een bijbel bijvoorbeeld al aanleiding geven tot opsluiting van je naasten, van je gezin... De persoon in kwestie loopt gevaar voor executie. In 79 landen is godslastering of blasfemie strafbaar. In Saudi-Arabië, Iran, Afghanistan, Brunei, Mauritanië, Nigeria en Pakistan kan dat zelfs leiden tot de doodstraf.”
Vlaams Belang is in ieder geval christelijker dan cd&v
In Nigeria werden vorig jaar volgens Open Doors meer dan 5.000 christenen vermoord omwille van hun geloof.
“Klopt, al zijn dat in feite nog ‘conservatieve’ cijfers. De teller stond in 2022 wereldwijd op 5.621 christenen die werden vermoord omwille van hun geloof. Maar liefst 5.014 moorden daarvan vonden plaats in Nigeria. Open Doors is daar aanwezig om noodhulp, traumazorg en weerbaarheidstrainingen te voorzien, maar de situatie blijft schrijnend.”
Er lijkt in het Westen relatief weinig aandacht voor te zijn. Hoe komt dat?
“De Vivaldi-regering en de internationale gemeenschap hebben boter op het hoofd. Als het gaat over alle mogelijke schendingen van mensenrechten, horen we ze wel, maar als het over christenvervolging gaat, wordt er gezwegen. En als er dan eens iets gezegd wordt, blijft het bij woorden.”
“Wij brengen het thema als enige partij op de agenda. Niet alleen door parlementaire vragen te stellen, maar ook bijvoorbeeld door de jaarlijkse beleidsnota van de minister van Buitenlandse Zaken onder de loep te nemen.”
“Die christenvervolging wordt in het potje ‘mensenrechten’ gegooid. Maar wij zouden willen dat dat breder bekeken wordt. Volgens mij is het establishment simpelweg niet bekommerd om het lot van de christenen. Als ik één reden kan noemen waarom andere partijen hier niet graag over spreken, dan is dat omdat die repressies vaak voorkomen in de Arabische wereld. Of in communistische regimes, zoals China. Wij blijven handeldrijven met Iran, met China... Ze durven of willen het pro-
ELLEN SAMYN
• 23 september 1980
• Medewerker bij
Annemans en Tom Van Grieken
• Kamerlid sinds 2019
Hebben al die parlementaire vragen, resoluties... wel nut? Doen die in de praktijk iets aan de situatie?
“Het is natuurlijk beter dan niets. Maar we merken ook dat als er een resolutie over bijvoorbeeld China of Azerbeidzjan gestemd wordt of op de agenda staat, ieder lid van de commissie brieven van de vertegenwoordiging van die landen krijgt. Dat is toch een teken dat ze ermee bezig zijn.”
Is Vlaams Belang een christelijke partij?
“In ieder geval christelijker dan cd&v (lacht). Daarvoor moet je alleen maar de ethische dossiers, bijvoorbeeld over de abortuswetgeving volgen. Maar Vlaams Belang is geen confessionele partij. Wij erkennen wel de waarden en normen die stammen uit het christendom als de waarden en normen die de meeste Vlamingen vandaag nog steeds delen.”
Bent u zelf christen?
“Ja. Dat betekent niet dat ik iedere week naar de kerk ga, maar wel met de ‘hoogdagen’. Ik vind het bijvoorbeeld ook belangrijk dat onze zoon gedoopt werd en naar een katholieke school gaat. En af en toe brand ik ook een kaarsje. Geloof is iets persoonlijk, maar mij geeft het houvast en geborgenheid.”
We blikken even vooruit naar 2024. Hoopt u nadien opnieuw verkozen te raken in de Kamer?
“Ik wil nog een jaar lang hard verder werken en nadien zien we wel wat er komt. Ik ga niet vooruitlopen op de feiten, maar de ambities van onze partij zijn duidelijk onder leiding van Tom Van Grieken.”
Meebesturen?
“We zijn niet gedoemd om eeuwig in de oppositie te zitten. Maar ik ben evenmin ongeduldig; het is een werk van lange adem. Wij proberen te luisteren naar de zorgen en de bekommernissen van onze mensen. En op die manier krijgt men volgens mij ongetwijfeld opnieuw vertrouwen in de politiek.”
Was u op pinkstermaandag aanwezig op de ‘Doe ze Luisteren’-betoging?
“Ja, daar was ik.”
Er waren zo'n 3.000 demonstranten op het Albertinaplein in Brussel. Hadden jullie er zelf niet meer van verwacht?
“Goh, ik vond de opkomst eigenlijk fantastisch. Het was wat we ervan verwacht hadden. Ik vond het een mooie bijeenkomst en een overwinning op Brussel en Philippe Close, die de protestmeeting eerst wilde verbieden.” WANNES
“Andere
omdat het vooral in de Arabische wereld voorvalt”
Na bekerwinst pakt Antwerp nu ook de titel in de eerste klasse van het voetbal. De knal van Alderweireld in de 94ste minuut bezorgde, mede dankzij de zege van Club Brugge tegen Union, de ‘Great Old’ zijn eerste titel sinds 1957. Het contrast tussen ‘Mega Toby’ en zijn voormalige Tottenhamkompaan Jan Vertonghen kon dit seizoen niet groter zijn.
Zowel Alderweireld (34) als Vertonghen (36) kozen er vorige zomer voor om in de Belgische eerste klasse te spelen, Antwerpenaar Alderweireld bij Antwerp en Oost-Vlaming Vertonghen bij Anderlecht. Dat was voor hen de eerste keer, want beiden genoten ze hun jeugdopleiding bij Ajax uit Amsterdam en ze stootten door naar de eerste ploeg van de Nederlandse recordkampioen. Uiteindelijk werd Vertonghen twee keer kampioen met Ajax en Alderweireld drie keer. Jarenlang vormden ze een topduo in de verdediging van de Ajacieden.
Ze speelden ook meerdere jaren samen bij het Engelse Tottenham. Hoewel ze daar succesvolle jaren kenden, pakten ze nooit een grote titel. In totaal speelden ze 260 matchen in clubverband samen en ook nog eens 102 interlands. Alderweireld werd in 2014 kampioen met Atlético Madrid, maar hij was geen vaste waarde in de verdediging gedurende zijn twee jaren in de Spaanse hoofdstad. Het Qatarese Al-Duhail was vorig jaar z’n ploeg en bij Vertonghen was dat het Portugese Benfica.
Groot contrast
De keuze van Vertonghen voor Anderlecht bleek nogal desastreus. Vorig seizoen haalde Anderlecht de bekerfinale en eindigde het als derde in de competitie na Club Brugge en Union. Dit seizoen eindigde de Belgische recordkampioen roemloos elfde en werd meer verloren (14) dan gewonnen (13). Het vertrek van Vincent Kompany naar Burnley heeft daar wellicht ook wel wat mee te maken. Zeker nu Kompany kampioen geworden is en gepromoveerd is naar de Premier League met de ploeg uit het noordwesten van Engeland. Alderweirelds keuze pakte uiteindelijk veel beter uit. Hij won de beker en pakte de titel met Antwerp, dat vorig jaar knap vierde eindigde. Na de kampioenswedstrijd vertelde ‘Mega Toby’ in een interview met VTM dat hij een aantal mensen binnen het voetbal gecontacteerd had toen er sprake was van een transfer naar Antwerp. Bijna iedereen raadde hem die transfer af omdat de club niet klaar zou zijn om prijzen te pak-
ken. “Ik heb de stap toch gezet, puur uit liefde voor de stad”, vertelt de Antwerpenaar. “We hebben nu iets legendarisch neergezet. Het was 27 jaar geleden dat een Belgische club de dubbel had gepakt. Het was 66 jaar geleden dat Antwerp kampioen was geworden. Wij doen beide. Deze ploég heeft dat gedaan.”
Thriller
Op de laatste speeldag konden Antwerp, Union en Genk alle drie nog kampioen worden. Het werd een thriller waarin zowel Union als Genk op een bepaald moment virtueel kampioen waren. De prachtige knal in de winkelhaak van Alderweireld bleek echter beslissend. Op dat moment stond Club Brugge immers voor tegen Union en dat betekende dat de 2-2 in de 94ste minuut, de gelijkmaker van Mega Toby, voldoende was om kampioen te worden. Na de goal van Bryan Heynen in de 75ste minuut leek KRC Genk de titel te pakken, maar dat was slechts voor 19 minuten het geval. Wat een einde van de match, van de titelstrijd en van het jaar van Toby Alderweireld.
“Allerschoonste”
Als tiener verhuisde hij naar Amsterdam, van de ene metropool naar de andere nog grotere metropool. Makkelijk was dat niet, want Alderweireld had veel heimwee. Hij heeft immers een sterke band met zijn ouders en twee broers. Maar de ondertussen al lang stoere Antwerpenaar gaf niet op, zette door en bouwde een mooie voetbalcarrière in het buitenland uit. Drie titels met Ajax en eentje met Atlético. Met Tottenham pakte hij dan wel geen titel, maar speelde hij wel de verloren Champions Leaguefinale tegen Liverpool in 2019. Met de Rode Duivels stond hij in de halve finales van het WK in 2018. Maar deze titel met Antwerp is het mooiste moment: “Dit is met voorsprong het aller-, allerschoonste. Dit is de mooiste club van België, echt waar.”
De 86ste Ronde van Zwitserland zal door menig Belgisch wielerfan ongetwijfeld met de nodige aandacht worden gevolgd. De meerdaagse rittenkoers, die wordt beslecht van 11 tot 18 juni, belooft immers een duel te worden tussen Remco Evenepoel en Wout Van Aert.
De Ronde van Zwitserland start op 11 juni met een individuele tijdrit van net geen 13 km rond Einsiedeln. Naast Van Aert en Evenepoel zullen ook andere smaakmakers zoals Thomas Pidcock, Filippo Ganna, Egan Bernal, Juan Ayuso en Cian Uijtdebroeks aan de start staan. Evenepoel komt voor het eerst weer in actie sinds hij als drager van de roze trui de Giro moest verlaten na een positieve coronatest. Na de Ronde van Zwitserland neemt hij deel aan het Belgisch Kampioenschap (BK) tijdrijden op 22 juni en het BK op de weg op 25 juni. Dat maakte hij vorige week bekend op Twitter. Daarna gaat de wereldkampioen met zijn ploeg Soudal-Quick Step op hoogtestage in Val di Fasso.
Voor Van Aert maakt de meerdaagse rittenkoers, waaraan hij voor het eerst in zijn carrière deelneemt, deel uit van zijn voorbereiding op de Tour de France. Het is zijn eerste wedstrijd sinds zijn onfortuinlijke derde plaats in Parijs-Roubaix op 9 april. Tijdens De Hel van het Noorden reed Van Aert lek tijdens zijn ontsnapping op Carrefour de l’Arbre, waardoor hij de overwinning aan de Nederlander Mathieu van der Poel moest laten.
DAUPHINÉ
Van Aert vergezelt Tourwinnaar en ploeggenoot Jonas Vingegaard dus niet in het Critérium du Dauphiné tijdens diens voorbereiding op de Tour de France. Vingegaard trok zondag sterk de sprint aan voor Christophe Laporte (Jumbo-Visma) en loodste hem zo naar winst in de openingsetappe en de gele trui.
In de tweede rit kon Julian Alaphilippe (Soudal-Quick Step) zich voor het eerst sinds lang nog eens tonen. Hij leek met zijn zegegebaar iedereen tot rust aan te manen. Het Critérium du Dauphiné eindigt komende zondag met een bergetappe tussen Le Pont-de-Claix en La Bastille in Grenoble.
ANTON SCHELFAUT
Vanaf volgend jaar zullen er zowel in de Belgische Eerste klasse A als in eerste klasse B zestien teams spelen. KV Oostende, Zulte Waregem en RFC Seraing degraderen naar de voormalige tweede klasse. Het legendarische RWDM promoveert naar de hoogste klasse.
In Eerste klasse A spelen vanaf volgend seizoen opnieuw zestien clubs. Toen vanwege de coronapandemie in seizoen 2019-2020 één speelronde niet afgewerkt werd en Waasland-Beveren de degradatie aanvocht, werd er na een procedureslag besloten om tijdelijk naar achttien teams in eerste klasse A te gaan. Daar komt volgend jaar een einde aan.
IEDEREEN PLAY-OFFS
Na de reguliere competitie spelen alle zestien clubs play-offs. Het seizoen zal dus niet langer al in maart gedaan zijn voor bepaalde ploegen. De eerste zes spelen na de reguliere competitie play-off 1, mét halvering van de punten. Nummers 7 tot 12 spelen play-off 2 voor het laatste Europese ticket.
Vanaf volgend jaar kunnen er tot drie teams zakken naar 1B. De laatste vier teams spelen een nacompetitie (play-downs) en de twee teams die hierin laatste eindigen, zakken sowieso. Een derde team kan na een barragewedstrijd tegen de nummer drie uit 1B ook nog zakken. Minstens twee, eventueel drie zakkers: dat betekent dat vanaf volgend jaar de nummers 1 en 2 sowieso promoveren van tweede naar eerste klasse.
De nummers 3 tot en met 6 uit 1B spelen nog een play-off. De winnaar daarvan speelt een barragewedstrijd tegen de tweede uit de play-downs en maakt op die manier nog kans op promotie. Met traditieclubs als KV Oostende, Zulte Waregem, SK Beveren, Beerschot en Lierse belooft 1B volgend seizoen een sterke competitie te worden.
De prijzen zijn zondag verdeeld en dus de Europese tickets ook. Antwerp plaatst zich voor de laatste voorronde van de Champions League, Racing Genk start in de tweede voorronde. Union moet één tegenstander verslaan om de groepsfase van de Europa League te bereiken. Na vier opeenvolgende jaren CL-voetbal, moet Club Brugge het doen met de tweede voorronde van de Conference League. KAA Gent mag zich op hetzelfde parcours voorbereiden.
Wie geregeld naar de bioscoop gaat en niet vies is van een actierijke zomerblockbuster à l’américaine is het ongetwijfeld opgevallen: steeds meer films maken deel uit van enorme, uitdijende mediafranchisesprequels, sequels en spin-offs die zich alle afspelen in gedeelde universa of ‘shared universes’. De Marvelsuperheldenfilms zijn wellicht het bekendste voorbeeld, maar tal van andere filmstudio’s volgden de laatste jaren in de voetsporen van Marvel en Disney.
toe op verfilmingen van het genre. Tot op dat moment speelden alle superheldenfilms zich af in afzonderlijke werelden, een gevolg van het feit dat de rechten van verschillende strips in het bezit waren van verschillende filmproducten. Het bleek een monstersucces. Marvel en Disney rijfden het geld binnen. DC ondernam samen met Warner gelijkaardige pogingen, maar hun ‘extended universe’ kwam moeilijker van de grond.
Dat niet elke film(reeks) zich in dezelfde continuïteit afspeelt, kan soms verwarrend zijn. Om één voorbeeld te geven: DC-held Batman en aanverwante schurken figureerden de afgelopen 20 jaar in, onder meer, The Dark Knight-reeks van Christopher Nolan, de ‘officiële’ DC-films, Joker met Joaquin Phoenix en The Batman met Robert Pattinson. Al die voornoemde films of filmreeksen staan op zichzelf en spelen zich dus af in afzonderlijke werelden.
Een gelijkaardige praktijk werd eerder op strips toegepast. Net als bij op zichzelf staande films geeft het de auteurs soms de kans om meer gewaagde, subversieve of kunstzinnige paden met bekende personages te verkennen.
Een moderne mythologie
‘Shared universes’ zijn mediafranchises die bestaan uit verschillende werken, gemaakt door verschillende artiesten en schrijvers, waarvan de afzonderlijke delen op zichzelf kunnen staan, maar ook deel uitmaken van een groter geheel: een gedeeld universum. De personages uit die afzonderlijke werken kunnen elkaar ontmoeten en als er iets gebeurt in de ene iteratie - bijvoorbeeld een overlijden -, dan maakt dat deel uit van de ‘canon’ en zal of kan dat ook aan bod komen in vervolgen. Er is dus sprake van een min of meer coherente continuïteit.
De meeste van die ‘shared universes’ spelen zich af in een sciencefiction-, fantasy- of superheldensetting. Dat kan tot uiting komen via diverse media: films, boeken, stripverhalen, televisiereeksen, computerspelletjes,… Niet toevallig ontstaan in de States
Het is niet toevallig dat het hedendaagse concept van ‘shared universes’ zijn oorsprong vond in de massaconsumptiecultuur van de States. Ze hadden immers één hoofddoel: meer geld verdienen door fans van verschillende franchises samen te brengen. Reeds in de jaren ’30 en ’40 begonnen personages uit verschillende populaire films (zoals Dracula, The Mummy, Wolf Man en Frankenstein in de monsterfilms van Universal) elkaar tegen het lijf te lopen op het witte doek.
BOEK
Eenzelfde fenomeen voltrok zich op de pagina’s van stripverhalen. Wat oorspronkelijk werd opgevat als ‘gimmick’ om meer centen te verdienen, groeide de daaropvolgende decennia uit tot een bewuste poging om verschillende striphelden samen te brengen in hetzelfde ‘universum’.
In de jaren ’60 begonnen de meeste uitgaven van de twee bekendste stripuitgevers - Marvel en DC - deel uit te maken van een coherent geheel. Vooral de legendarische Marvel-schrijver Stan Lee (bedenker van onder meer Spider-Man, de X-Men, de Fantastic Four en de Hulk) vormde hierin een drijvende kracht.
Naast de Verenigde Staten is er één land in het bijzonder waar iets gelijkaardigs gebeurde: Japan. Niet toevallig heeft het land van de rijzende zon net als Amerika een eigen rijke traditie van populaire massacultuur met strips (manga), tekenfilms (anime), monsterfilms (kaiju-films) en superheldenseries (tokusatsu). Het bekendste voorbeeld zijn allicht de kaiju-films van Toho, waarin Godzilla het opneemt tegen tal van andere bekende monsters die op hun beurt vaak hun eigen films of filmreeksen hebben.
Verwarring troef
Superheldenfilms, gebaseerd op stripverhalen, bestaan al decennia, maar pas vanaf 2008 pasten Marvel en Disney met succes en systematisch het ‘shared universes’-concept
Gedeelde werelden gaan hand in hand met de moderne nerdcultuur, maar tegelijkertijd zijn er eeuwenoude voorgangers van dat fenomeen terug te vinden. Neem de Griekse mythologie. Zij bestond uit tal van regionale verhalen in de Helleense wereld, met goden en helden die ook in andere verhalen aan bod kwamen en met elkaar interageerden. Er werden bewuste pogingen ondernomen om dat geheel te standaardiseren en onder te brengen in een min of meer coherent geheel, zoals in de Theogonia van Hesiodos of de gedichten van Homeros. Latere dramaturgen gaven vervolgens hun eigen in- of aanvulling aan die verhalen in de bekende Griekse tragedies.
In de moderne kunst en literatuur ontstond het fenomeen van ‘mythopoeia’: letterlijk het ‘maken van mythen’. Bekende mythopoeëten zijn J.R.R. Tolkien met zijn Midden-Aarde en H.P. Lovecraft met zijn griezelige Cthulhu-mythologie, maar dé pionier op dat vlak was wellicht de 18de- en 19de-eeuwse Britse dichter en prentenmaker William Blake. Blake schiep een hele gnostische, quasi-christelijke mythologie die aan bod kwam in tal van zijn werken.
Volgens de Amerikaanse geleerde Joseph Campbell, die met The Hero with a Thousand Faces een invloedrijk werk over de overeenkomsten tussen verschillende mythologieën schreef, leven we in een atheïstische, onttoverde en Nietzscheaanse wereld waarin de oude mythen niet meer dezelfde invloedrijke rol spelen. Toch blijft er een menselijke nood aan dergelijke verhalen. Campbell vond dat er daarom nieuwe mythen uitgevonden moesten worden. De werken van Tolkien beantwoorden vrijwel zeker aan die diepmenselijke vraag, maar misschien doen Star Wars, Harry Potter of de gedeelde werelden van Marvel dat ook?
PIETER VAN BERKEL
Hendrik Conscience (1812-1883) is in de vergetelheid geraakt, ook omdat de taal van toen vandaag nog moeilijk leesbaar en te bevatten is. Een straatnaam, een plein of een standbeeld komen we nog wel tegen, maar weinigen zullen nog weten wie die man met de Franse naam was, laat staan wat hij betekend heeft in de Vlaamse ontvoogdingsstrijd tot een heel eind in de 20 leen Vlaams-nationalisten of cultuurflaminganten blijven in hem een inspirator zien van de lange weg die men heeft afgelegd om ‘Vlaanderen Vlaams’ te maken en kennen nog de titel van zijn boek ‘waarmee hij zijn volk leerde lezen’: ‘De Leeuw van Vlaanderen.’
Het was Johan Vanhecke die in 2021 een magistrale biografie - die alle andere vervangt - schreef om opnieuw met Conscience kennis te maken, als man van zijn tijd, als schrijver met een boodschap. Het is een uitstekende ‘handleiding’ als aanloop naar voorliggend boek van Kevin Absillis, dat ook over Conscience handelt, maar het hoofdzakelijk heeft over de mythen, de recuperatie, de vooroordelen, de verheerlijking en de afwijzing die in de loop der jaren hem postuum te beurt zijn gevallen. Absillis wil Conscience terugbrengen tot wie hij werkelijk was en wat zijn culturele betekenis is, los van beschouwingen om hem te gebruiken of - omgekeerd - uit te spuwen.
Ridderheroïek
Het is duidelijk voor Absillis dat Conscience voor de ontluikende Vlaamse, vooral culturele, Beweging onmiskenbaar een inspiratiebron heeft gevormd. Het verhaal van de Vlaamse volksopstand tegen de Franse heerser klonk in de 19de eeuw als muziek in de oren van Vlamingen die hun moedertaal enkel thuis en onder vrienden mochten spreken. Ook Albrecht Rodenbach zat met zijn studentenbeweging in de sfeer van ridders, maar legde er verheven Wagneriaanse strijdaccenten in, waar Consci-
ence weinig voor voelde. Hij legde meer de klemtoon op een sociale strijd voor vrijheid en erkenning.
Beide benaderingen vloeiden spontaan in elkaar voor de strijdende Vlaamse Bewegers en naarmate de jaren vorderden en de Vlaamse strijd aan sterkte won, gingen niet alleen meer culturele bewegingen, maar ook politieke partijen en zelfs een oorlogsmachine (de oostfrontwerving) de ridderheroïek naar voor schuiven.
Niks mis mee, toch?
Consciences boodschap werd dus opgezogen in een strijdretoriek. Goed om weten is echter dat hij zich niet afzette tegen de Belgische staat. Hij meldde zich zelfs als vrijwilliger in 1830 om het nieuwe vaderland te dienen. Nadien zal hij evenwel de Vlaamse zaak mee een duwtje geven door zijn literair werk en niet door zich politiek te engageren. Hij ijvert voor de vrijheden in de Belgische Grondwet, maar tegelijk komt hij op voor de rechten van zijn moedertaal en gaat hij niet in tegen de Franstalige Belgen, maar wel tegen de franskiljons die in Vlaanderen weigeren Nederlands te spreken of het proberen te fnuiken of te verbieden. Zo pleit hij ook voor het gebruik van het Nederlands in rechtszaken, openbare besturen en in het onderwijs.
Niet wat het lijkt
Natuurlijk is het voor de huidige linker zijde, aangemoedigd door critici als Marc Reynebeau, ‘gefundenes fressen’ om Cons cience in de hoek van het (Vlaams-)natio nalisme, het rechts extremisme, het kolonia le verleden, het racisme en de xenofobie te duwen, als ‘grondlegger’ als het ware. Kevin Absillis roept hen, maar ook zij die Conscience recupereerden, tot de orde. Met een massief pakket aan argumenten en onweerlegbare historische inzichten ontkracht hij beide interpretatieniveaus om aan te tonen wie Conscience werkelijk was: geen vreemdelingenhater, maar een pleitbezorger van broederlijkheid, rechtvaardigheid en culturele uitwisseling. Het anti-Franse in zijn werk is niet racistisch, maar gericht op het machtsmisbruik van de vreemde heerser, niet op zijn ‘rasonzuiverheid’. En zijn roman ‘Batavia’ uit 1858 schetste een veel humaner beeld van de zwarte hoofdrolspeler dan dat wat ontstond van Afrikanen na het verwerven van Congo-Vrijstaat door Leopold II in 1885, twee jaar na de dood van Conscience.
Zelfs Bart Eeckhout erkende in De Morgen: “Maar de empathie met vreemdelingen in een benarde positie, zoals met het zwarte personage Congo in de recent betwiste roman ‘Batavia’, toont dat ook moeilijk vol te houden valt dat Hendrik Conscience de
man is die zijn volk als blanke supremacisten leerde denken.”
Het viel te verwachten dat dit boek wijst naar het Vlaams Blok/Belang en ook N-VA als nationalistische partijen die Conscience vandaag nog eren vanuit die ‘strijdtraditie’. Het is niettemin het lezen waard, zeker ook omdat Absillis de overreactie daartegen van de antiracisten en de anti-identitairen tot de juiste proportie herleidt. Hij slaagt erin het beeld van Conscience weer zuiver te krijgen, zoals hij was en dacht in zijn tijd. Op die manier heeft hij zijn rechtmatige plaats in de Vlaamse literatuurgeschiedenis teruggekregen.
PIETER VANDERMOERE
Kevin Absillis, ‘Het slechte geweten van Vlaanderen. Nationalisme, racisme en kolonialisme in de tijd van Hendrik Conscience.’ Davidsfonds, Leuven, 2022. 287 p. ISBN 9789922338537
Pallieterke, In ‘Villa Politica’ van vorige week liet Jean-Marie Dedecker zich weer eens van zijn kleinste kant zien: “De mens is amper verantwoordelijk voor 4 procent van de CO2-uitstoot.” Het klopt dat 96 procent van de CO2-uitstoot wordt veroorzaakt door de vegetatie en de oceanen, en dus niet door mensen. Maar door fotosynthese wordt deze CO2-uitstoot afkomstig van wouden en zeeën steeds afgebroken, wat met de menselijke uitstoot niet gebeurt. In absolute cijfers is 4 procent overigens een zeer groot getal dat het algemene evenwicht van de broeikasgassen in hoge mate verstoort. Een bescheiden stap om de schadelijke uitstoot te beperken, zou een vermindering van de maximumsnelheid zijn, bijvoorbeeld op autosnelheden van 120 naar 100 km per uur. Het zou gaan om een kosteloze maatregel die zelfs een besparing betekent op tal van domeinen: minder verkeersongevallen, minder verbruik en minder fijn stof. Maar ook daartegen rijst verzet van de ‘libertair’ Dedecker. Akkoord dat onze (deel)staat op wereldschaal niet veel betekent inzake CO2-uitstoot, minder dan reuzen als China of de VS. Daarom is een Europese aanpak net noodzakelijk. Maar op de laatste Europese klimaattop was onze minister zelfs niet aanwezig. Dries Simoens, Brugge
Brussel viert 130 jaar art nouveau. Hotel van Eetvelde, een prachtig gerestaureerde parel van Victor Horta, is dit jaar uitzonderlijk opengesteld voor het publiek. In de aanpalende woning installeerde het Brussels Gewest LAB-AN, een promotieen onderzoeksruimte rond art nouveau.
Het Hotel van Eetvelde ligt in de Palmerstonlaan en is omgeven door patriciërswoningen uit de negentiende eeuw. De architect was de toen 34-jarige Victor Horta die, naar eigen zeggen, hiermee “het meest gewaagde” realiseerde van wat hij tot dan toe had ontworpen.
De opdrachtgever van dit opmerkelijke gebouw is Edmond van Eetvelde (1853-1925), een van de naaste adviseurs van Leopold II. Hij speelde vanaf 1891 een hoofdrol in het bestuur van Congo Vrijstaat, waar hij de departementen binnen- en buitenlandse zaken en financiën beheerde. Hij leidde voor ons land de onderhandelingen over de afbakening van de kolonie en in 1897 hield hij toezicht op de koloniale tentoonstelling in Tervuren.
Van Eetvelde is vandaag een controversieel figuur omdat hij een essentiële rol speelde in de exploitatie van de rijkdommen
van de kolonie en omdat hij trouw bleef aan Leopold II en zijn goedkeuring gaf aan de gewapende onderdrukking van de lokale bevolking.
Het uit 1895 daterende hoofdgebouw van Hotel van Eetvelde is met zijn negen meter brede ‘hangende gordijngevel’ en met het imposante glazen dak een van Horta’s meest gedurfde en vernieuwende projecten.
Zoals in de andere huizen die Horta ontwierp, combineerde hij ook hier de woonfunctie met een indrukwekkende plek voor officiele ontvangsten, wat een subtiele organisatie van de ruimtes vereiste. Net zoals bij Hotel Solvay (1894) en Hotel Tassel (1893) heeft het creatieve genie van Horta er voor gezorgd dat Hotel van Eetvelde de persoonlijkheid van de opdrachtgever weerspiegelt. Binnen gebruikte Horta materialen uit Congo en sommige motieven herinneren aan de kolonie. In de lob-
by zijn het mozaïeken met ingelegde lianen. Elegante zuilen, die lijken op plantenstengels, ondersteunen het generfde glazen dak. De glasramen met hun gestileerde bladeren en bloemen, kleuren subtiel het natuurlijke licht.
In 1899 breidde Horta het gebouw uit met een ambtskantoor dat uitgeeft op de wintertuin. In dit voormalige bureau van Van Eetvelde staat nog steeds het oorspronkelijke meubilair in Afrikaanse mahonie en padoek. Het zijn de best bewaarde stukken van Horta en ze getuigen van zijn zin om zowel de architectuur als de inrichting tot in het kleinste detail naar zijn hand te zetten.
Na het overlijden van zijn vrouw in 1919, splitste Edmond van Eetvelde het gebouw in twee afzonderlijke panden. Sindsdien is het kantoor gescheiden van het hoofdgedeelte, het Hotel. Dit werd in 1950 gekocht door Synergid, de federatie van elektriciteits- en gasnetbeheerders, die er haar bestuursvergaderingen organiseert. Sinds 2015 heeft Synergid twee miljoen euro gespendeerd aan restauratiewerken. Beliris en het Brussels Gewest legden recent elk nog eens anderhalf miljoen euro op tafel voor de gevel- en binnenrestauraties. Ter gelegenheid van de viering van 130 jaar art nouveau, is Hotel van Eetvelde elke zaterdag, zondag en maandag uitzonderlijk opengesteld voor het publiek.
Het pand met het praalkantoor is sinds 2022 eigendom van het Brussels Gewest dat er LAB-AN heeft in ondergebracht. Hier kan de bezoeker kennismaken met de ontwikkeling van de art nouveau in Brussel. Er is toelichting bij het concept van de totaalkunst en de rol van de decoratieve kunsten.
Ook het verband tussen art nouveau en Belgisch Congo komt aan bod. Er is een kleine zaal gewijd aan Edmond van Eetvelde, met afkeurende commentaar over zijn optreden in de kolonie. Gelukkig worden ook andere facetten van deze man belicht.
Alle informatie over bezoeken aan Hotel van Eetvelde en LAB-AN: www.visit.brussels
indien je moet betalen om met je oudere auto de stad in te mogen vanwege de zeer ondemocratische en hypocriete vrijheidsbeperkende LEZ-maatregelen.
Karin Slootmans, Deurne
TEGENSTELLINGEN Pallieterke, Karl Van Camp belicht in zijn rubriek regelmatig de tegenstellingen tussen Vlaanderen en Wallonië. Momenteel loopt op de VRT in ‘Iedereen beroemd’ ook een rubriek over die tegenstellingen. Recent kwam de immobiliënsector aan bod. Daaruit bleek dat in Wallonië geen belasting op leegstand bestaat en ook geen decreet om bij verkoop van een woning binnen de vijf jaar aanpassingswerken te doen ter wille van de milieunormen. De gesprekspartner aan Waalse zijde noemde dat laatste waanzin. Ik ook. Niet alleen is de termijn van vijf jaar veel te kort. De maatregel zal ook een groot aantal potentiële kopers afschrikken. Waarom wil Vlaanderen, in vergelijking met Brussel en Wallonië, toch altijd de primus van de klas zijn?
Eddy Verpoten, MechelenPallieterke,
Pallieterke, Op 10 juni 1823, tweehonderd jaar geleden, begon Johan Peter Eckermann aan zijn ‘Gespräche mit Goethe’, hartverwarmende literatuur, pretentieloos. “Schrijf met frisse geest over de kleine, alledaagse dingen, ken jezelf en zoek het niet te ver! De wereld is zo rijk, zodat er altijd wel een aanleiding is voor een gedicht, maar het moeten gelegenheidsgedichten blijven: de werkelijkheid moet de grond, de bodem zijn.” Van gedichten uit de lucht gegrepen, wilde Goethe niets weten. Uit gewone, alledaagse dingen schoonheid kristalliseren, daar gaat het om, want in de werkelijkheid ligt de kern en je hoeft niet in het blinde te tasten. Ieder van ons bekijkt feiten, voorwerpen en karakters vanuit zijn eigen oogpunt en de dichter maakt op basis daarvan een doorleefd verhaal en laat in zijn ziel kijken. En Johann Peter Eckermann had het voorecht tot maart 1832 zijne eminentie Johann Wolfgang von Goethe grondig te leren kennen en de auteur dichter bij de lezer te brengen. “Het beste boek dat er bestaat”, zei Friedrich Nietzsche.
Johan Corveleijn, OostendeLEZ
Pallieterke, Ik mocht op donderdag 25 mei als districtsraadslid van Deurne de huldigingsceremonie van de luchthaven van Deurne (Antwerpen) bijwonen op het Antwerpse stadhuis. Burgemeester Bart De Wever trakteerde de aanwezigen naar gewoonte op een pakkende, semihumoristische toespraak. Hij was vol lof over het feit dat de luchthaven van Deurne bijdraagt tot meer vrijheid voor de Antwerpenaren en Vlamingen. Hij somde nog tal van andere positieve gevolgen van die infrastructuur op. Ik ben het daar volledig mee eens en zal er zeker mee voor ijveren dat 'ons vliegplein' nog lang blijft bestaan. Maar om even terug te komen op die vrijheid: ik vraag me nog steeds af hoe vrij men is als Antwerpenaar,
Over de oorzaak van de rellen in de Blaarmeersen in Gent schoot de Gentse schepen van Jeugd en Personeel, Hafsa El-Bazioui, in Terzake van woensdag 31 mei de hoofdvogel af. Volgens haar zijn de rellen het gevolg van een gebrek aan recreatiedomeinen. Volgens die redenering moeten de rellen van vorig jaar aan de kust te verklaren zijn door een gebrek aan kustlijn. Dat de rellen al beginnen op de trein zal dan te verklaren zijn door het gebrek aan wagons. Ik heb een andere verklaring: de rellen op de trein zijn een opwarmertje voor het grote werk, eenmaal ter plaatse aangekomen. Hoe meer recreatiedomeinen erbij komen, op hoe meer plaatsen er rellen zullen zijn. Verder was ze ook niet te spreken over het universeel toegangsverbod voor alle recreatiedomein, omdat ze zich toch verplaatsen en je toch niemand mag uitsluiten. Met zo’n beleidspersonen achten de allochtone Brusselse jongeren zich uiteraard onaantastbaar.
Luc Vandeputte, Ledegemn
SANDA DIA
Pallieterke, Sanda Dia is dood, en dat betreuren we allemaal. De betrokken studenten stonden voor de rechter en kregen hun vonnis. Het proces is achter de rug. Toch zijn het vooral linkse jongeren van onder meer Comac, de extreemlinkse studentenbeweging gelinkt aan de PVDA, die in Leuven protesteerden met de slogan “klassenjustitie”. Organisator Quinten Thollembeek kwam het nog eens uitvoerig uitschreeuwen in de studio’s bij Phara de Aguirra in ‘De Afspraak’ van donderdag 1 juni. Toen de advocaat van de Reuzegommers, Joris Van Cauter, hem vroeg waar Quinten zijn argumenten haalde, moest die toegeven dat hij het proces niet had gevolgd. Acid maakte het nog bonter door de namen van niet veroordeelde Reuzegommers als daders te vermelden. Raar toch? Van de rellen aan de kust vorige zomer, of deze op de Blaarmeersen te Gent, krijgen wij nooit de namen van de daders, hun familie of waar ze hun boterham verdienen te zien.
Guy Van Rysseghem, Lochristi
Een lezersbrief insturen?
Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.
Als ‘nakomertje’ en dan ook nog eens uit een tweede huwelijk kon hij nauwelijks aanspraken doen gelden op een deel van het Karolingische rijk. Zijn vader had dat immers al in 817 in de ’Ordinatio Imperii’ verdeeld onder de drie zonen uit zijn eerste huwelijk: Lotharius, Pepijn I van Aquitanië en Lodewijk de Duitser. Zijn bezitloze status - niet meteen een gunstige positie voor een keizerszoon - bezorgde Karel junior de bijnaam ‘de Kale’. Dat ‘koosnaampje’ had dan ook niets met een ontbrekende haarbos, maar alles met zijn weinig rooskleurige vooruitzichten te maken… Nog voor Karel begon te puberen, was Judith van Beieren al beginnen lobbyen om ook haar zoon een erfdeel te bezorgen. In 829 bezweek Lodewijk de Vrome onder haar druk en schonk hij zijn jongste zoon uiteindelijk toch een eigen koninkrijk, Allemannië, dat de Elzas, Zwaben, Raetië en een deel van Bourgondië omvatte. Die beslissing botste op behoorlijk wat weerstand van zijn, lang niet altijd van even gezonde ambities blakende, halfbroers die meenden dat dat het in de ‘Ordinatio Imperii’ vooropgestelde machtsevenwicht in het rijk verstoorde.
De complexe erfopvolgingskwestie zorgde in ieder geval voor hoog oplopende spanningen, zeker nadat Pepijn
I van Aquitanië in 830 in opstand was gekomen tegen zijn vader. Lodewijk onthief zijn recalcitrante zoon van zijn titel en beleende het vorstendom Aquitanië prompt aan Karel de Kale. Dat bleek dan weer onaanvaardbaar voor Lotharius en Lodewijk de Duitser, die uiteindelijk hun vader dwongen om op zijn beslissing terug te komen. De volgende jaren leidde die politieke crisis tot wisselende bondgenootschappen en verschillende militaire campagnes waarbij niet alleen Lodewijk en Judith van Beieren, maar ook Karel – tijdelijkin de kerker belandden. Dat betekende echter niet dat Karel alle hoop moest laten varen, want in 837 vroeg zijn - intussen weer in macht herstelde - vader de Landdag die in Crémieux vergaderde om Karel formeel als vorst van het gebied tussen Friesland en de Seine te erkennen. Een voorstel dat opnieuw tot een gewapende opstand tegen Lodewijks gezag leidde.
ALLIANTIES
Door de dood van Pepijn I in 838 werden de kaarten opnieuw geschud. Maar dat bracht geen vrede. Nadat Lodewijk de Vrome in 840 was overleden, bereikte de crisis tussen de rivaliserende broers immers een dramatisch hoogtepunt. Lotharius, die als oudste zoon Lodewijk was opgevolgd als keizer, wou het hele rijk in zijn macht krijgen en sloot een alliantie met zijn neef Pepijn II. Ze lanceerden een grootschalig offensief tegen de Karel de Kale. Die verbond zich op zijn beurt met Lodewijk de Duitser en samen konden ze op 25 juni 841 bij het Bourgondische Fontenoy-en-Puisaye hun rivalen verslaan. Lotharius zag zich genoodzaakt
Deze week is het precies 1.200 jaar geleden dat Karel de Kale het levenslicht zag in Frankfurt am Main als jongste zoon van Lodewijk de Vrome, keizer van het Heilig Roomse rijk der Duitse Natie, uit het huwelijk met zijn tweede vrouw, Judith van Beieren. Zijn grootvader langs vaderskant was niemand minder dan keizer Karel de Grote, al zou het Karel jr. heel wat moeite kosten om uit de schaduw van zijn illustere grootvader te treden.
naar Aken te vluchten, maar moest iets later ook die stad opgeven. Op 14 februari 842 verbonden Karel de Kale en Lodewijk de Duitser zich officieel tegen Lotharius in de Eed van Straatsburg ten overstaan van hun troepen, waardoor Karel een paar maanden later in het inmiddels veroverde Aken tor vorst over West-Francië werd uitgeroepen. Door het Verdrag van Verdun dat in augustus 843 werd afgesloten, werd Lotharius gedwongen om zich bij de feiten neer te leggen. Het Karolingische rijk werd in drie verdeeld. Karel kreeg West-Francië, Lotharius Midden-Francië of het Middenrijk en Lodewijk het Oost-Frankische rijk. De grens tussen West-Francië en het Middenrijk werd onder meer bepaald door de Schelde en de bovenloop van de Maas, waardoor het huidige West- en Oost-Vlaanderen onder het gezag van Karel kwamen terwijl Brabant kroongebied van Lotharius werd.
Onze gewesten ten westen en ten oosten van de Schelde hadden wel één zaak gemeen: allen lagen zij aan de periferie van die beide grote rijken, zodat lokale machtshebbers vrij vlug een onafhankelijk beleid konden voeren. Dat had veel te maken met de zwakke positie van Karel de Kale die grijze haren kreeg van
PAUS NICOLAAS I MAAKTE NIET ALLEEN DE EXCOMMUNICATIE ONGEDAAN, MAAR BEMIDDELDE OOK
NOG EENS BIJ KAREL DE KALE
de kopzorgen die hij had. Niet alleen slaagde hij er nauwelijks in om de centrale macht in zijn rijk te organiseren, maar ook de invallen van de Noormannen, vaak tot diep in het binnenland, vormden een quasi permanente uitdaging voor hem. Karel zag zich geregeld gedwongen om de invallers met grote geldsommen af te kopen, wat door veel van zijn edelen als een teken van zwakte werd beschouwd. Als gevolg van de falende koninklijke macht en het onvermogen van de troepen die werden gestuurd om de indringers terug te drijven, droeg de bevolking al haar hoop over op de plaatselijke aristocratie.
Eén van de plaatselijke edelen die zijn kans schoon zag, was de ambitieuze edelman Boudewijn. Hij hield zich op in de hofkringen en raakte er bevriend met Karels oudste zoon Lodewijk de Stamelaar. In 861 vergezelde Boudewijn hem naar het klooster van Senlis waar Judith, de oudste dochter van Karel de Kale, verbleef. De amper 17-jarige Judith was op dat ogenblik al de weduwe van twee Engelse vorsten: Æthelwulf van Wessex en diens zoon Æthelbald. Boudewijn liet een begerig oog op Judith vallen en de liefde bleek wederzijds. In het besef dat Karel nooit zijn zegen zou geven aan een huwelijk van Judith met een edelman van lage stand als Boudewijn, schaakte hij omstreeks Kerstmis 861 Judith uit het klooster. Om aan de toorn van de woedende Karel de Kale te ontsnappen, vluchtten ze naar het noorden. Hincmar, de overijverige aartsbisschop van Reims, excommuniceerde hen op vraag van Karel zonder dat daar enige rechtsgrond voor bestond. De tortelduifjes zwierven, heimelijk geholpen door Lodewijk de Stamelaar die in conflict lag met Karel, maanden rond en schuilden uiteindelijk tot in oktober 862 bij Judiths neef Lotharius II. Toen Karel dat ontdekte, eiste hij hun uitlevering. Boudewijn, die besefte dat de grond nu wel heel erg heet onder de voeten werd, nam een drastisch en verrassend besluit:
BOUDEWIJN WIST IN PAGUS FLANDRENSIS DE BASIS TE LEGGEN
VAN HET MACHTIGE GRAAFSCHAP VLAANDEREN
het paar ging hun zaak rechtstreeks in Rome bepleiten bij paus Nicolaas I. Een strategische meesterzet, want de Paus had een bloedhekel aan Hincmar. Hij maakte niet alleen de excommunicatie ongedaan, maar bemiddelde ook nog eens bij Karel de Kale. Met succes, want op 13 december 863 traden ze in Auxerre in het huwelijk.
Karel kon niet anders dan zich met zijn dochter verzoenen en zijn kersverse schoonzoon een hogere adellijke titel geven. Met steun van Lodewijk de Stamelaar verhief Karel de Kale Boudewijn tot gouwgraaf van de Pagus Flandrensis, een Frankische gouw rond Brugge tussen de IJzer en het Zwin. Het betrof een weinig aantrekkelijk, klein en vooral erg zompig gebied aan de noordrand van het West-Frankische rijk, maar Boudewijn wist er de basis te leggen van wat zou uitgroeien tot het machtige graafschap Vlaanderen.
Stevenen we na de verkiezingen van 2024 af op een grote staatshervorming? Bart De Wever zou graag een grote stap vooruit zetten, maar het wordt met de dag moeilijker om gesprekpartners te vinden.
Laten we even door de nationale pers bladeren van de voorbije week. Laat me starten met een citaat uit een column in De Morgen van de heren Rik Torfs en Dyab Abou Jahjah, beiden gekend voor hun straffe opinies. Zij schrijven: “De gespannen verhoudingen tussen Vlaanderen, Wallonië en Brussel gooien, samen met een bijzonder ingewikkelde staatsstructuur, extra olie op het vuur. Daarom zijn dringende hervormingen nodig om het vlotte functioneren van het land te verzekeren en de sociale welvaart te garanderen. Hervormingen moeten met een scherp oog op wenselijkheid, haalbaarheid en efficiëntie worden benaderd, in plaats van starre ideologische dogma's als uitgangspunt te nemen. Een harmonieuze taakverdeling en bevoegdhedenbalans tussen de federale staat en de gewesten kan tot de meest creatieve en geslaagde oplossingen leiden.”
Ik kan het niet beter verwoorden, zo de problemen en uitdagingen van dit land samenvatten in één zin. Maar terwijl zowat iedereen beseft dat het land geblokkeerd is en dat er ‘iets’ moet gebeuren, nemen de politieke partijen nu al hun stelling in de loopgraven in. Een patstelling, zeg maar.
Thomas Dermine
Over naar een interview in De Tijd van voorbije weekend. De man op de praatstoel is staatssecretaris Thomas Dermine (PS) en topper in zijn partij. De man heeft meerdere academische diploma’s en spreekt goed Nederlands. Hij kent ook de communautaire dossiers en zat bij de vorige regeringsonderhandelingen mee aan de onderhandelingstafel met de N-VA. Het interview in De Tijd maakt duidelijk dat Dermine geen zin heeft in “een nieuwe uitputtingsslag met de N-VA” en al zeker niet in een nieuwe communautaire ronde.
De Tijd schrijft daarbij: “Daarnaast heerst in de Wetstraat het aanvoelen dat een toenadering in de maak is tussen de N-VA en Vooruit, en dat de PS zal moeten meebewegen met Conner Rousseau, die getipt wordt als de volgende premier.”
Een stem voor geruzie
Conner Rousseau werd het voorbije weekend opnieuw verkozen tot voorzitter van Vooruit. En wat hoorden we onze vriend zeggen in zijn speech? Ik citeer: “Een stem op separatisten is altijd een stem voor geruzie, voor jarenlange discussies over confederalisme en andere sciencefiction, om op het einde vast te stellen dat uw leven geen millimeter beter is geworden.” En verder: “Als ge de stilstand wilt doorbreken en ge het land echt terug de goede richting in wilt duwen, moet ge over alle problemen durven te spreken. Maar dan wel over échte problemen. Niet over woke, de Vlaamse canon of de zoveelste staatshervorming.” Van toenadering tussen N-VA en Vooruit gesproken…
Onthoud dus: onze Conner wil geen staatshervorming. Eerder gaf Alexander De Croo (Open Vld) te kennen evenmin een volgende staatshervorming te willen. Cd&v-minister Annelies Verlinden is belast met de voorbereiding van een volgende staatshervorming, maar tot op heden zonder veel resultaat. En haar partijvoorzitter zit liever onnozel te doen op Tiktok. Aan Franstalige kant trekken alle partijen eendrachtig aan hetzelfde zeel: geen staatshervorming na 2024! Het is nooit anders geweest. En het voorspelt weinig goeds.
Vlaams Parlementslid Stijn Bex (Groen) wil de gebrekkige tweetaligheid in de Brusselse ziekenhuizen op een alternatieve manier aanpakken. Hij denkt onder meer aan tolken die de communicatie tussen anderstalige patiënten en het zorgpersoneel kunnen faciliteren.
Tijdens de plenaire vergadering in het Vlaams Parlement stelde Vlaams Parlementslid Karl Vanlouwe (N-VA) woensdagmiddag een vraag aan bevoegd minister Benjamin Dalle (cd&v) over de gebrekkige tweetaligheid in de Brusselse ziekenhuizen. De aanleiding daarvoor was een tweet van Marc De Vos, professor arbeidsrecht aan de UGent en de VUB. Hij maakte vorige week op Twitter melding van een geval van taaldiscriminatie in het UMC Sint-Pieter, een academisch ziekenhuis in Brussel. Niemand kon of wilde een familielid van hem op de spoeddienst in het Nederlands bijstaan.
Vlaams Parlementslid Stijn Bex (Groen) benadrukt dat ook zijn partij wil dat Nederlandstaligen in het Nederlands kunnen worden geholpen op de spoeddiensten en in de tweetalige ziekenhuizen in Brussel. Volgens hem is het echter niet zo eenvoudig om die wil te realiseren op het terrein, ondanks de inspanningen van de Vlaamse Gemeenschapscommissie (VGC) en de Gemeenschappelijke Gemeenschapscommissie (GGC). Daarom pleit Bex voor alternatieve manieren om de gebrekkige tweetaligheid aan te pakken, zoals tolken aan het bed in de reguliere ziekenhuizen.
Dat idee werd gelanceerd door Marc Noppen, CEO van het UZ Brussel, tijdens een hoorzitting over de problematiek in het Vlaams Parlement. Hij haalde de
mosterd daarvoor in Canada, waar zowel Engels als Frans de officiële talen zijn en patiënten beroep kunnen doen op een tolk.
Ook in Brussel
Bex ziet verschillende mogelijkheden en scenario’s om dat systeem ook in de Brusselse ziekenhuizen in te voeren, indien dat de zorg voor de patiënt ten goede zou komen. Daarvoor kijkt hij vooral
naar de Gemeenschappelijke Gemeenschapscommissie (GGC) in Brussel. “Die is verantwoordelijk voor alles wat met gezondheid te maken heeft en moet ervoor zorgen dat dergelijke zaken gerealiseerd kunnen worden”, legt hij uit. De concrete uitwerking wil Bex overlaten aan de mensen die werkzaam zijn in de ziekenhuizen en weten wat de noden op het terrein zijn. Hij vraagt zich ook af in welke mate die tolkopdrachten in overeenstemming zouden zijn met de taalwetgeving. “Als daar animo voor is, zou het veel discussie, overleg en onderzoek vergen om te kijken hoe we de inzet van tolken in de ziekenhuizen precies kunnen organiseren”, zegt hij.
Dierengeneeskunde
Bex is van mening dat ook anderstalige patiënten die het Nederlands noch het Frans machtig zijn een beroep zouden moeten kunnen doen op die tolkdienst. Hij verwijst daarbij naar een uitspraak van Vanlouwe, die verklaarde dat artsen die hun Nederlandstalige patiënten niet in het Nederlands kunnen helpen een vorm van diergeneeskunde beoefenen. Dat geldt volgens Bex ook voor anderstalige patiënten die bijvoorbeeld alleen Italiaans of Arabisch spreken, terwijl de dokter alleen Frans kent.
“Ik wil de term ‘diergeneeskunde’ niet in de mond nemen, maar als je wil dat ook mensen die geen Nederlands of Frans spreken een kwalitatieve medische zorg kunnen krijgen, moet je die tolkdienst ook voor hen openstellen”, besluit hij.
ANTON SCHELFAUT
HORIZONTAAL
A. Emblemen
B. Bekend theater in Parijs - Erbium - Familielid
C. Schrijft neer - Reclameboodschap
D. Bevel - Houten klepper - Nederlandse omroep
E. De hele hoeveelheid - Blunders
F. Vlaag
G. Weerkundige term - Kwebbelt
H. Ellendig verblijf - Leerzame ervaring
I. Besturingssysteem van Apple - Braadrooster - Afstandsmaat
J. Momenteel - Ex-rijkswachters
K. Schoonmaakdoek - Zelfzuchtige
L. Gestelde voorwaarde - Voor een stukje
VERTICAAL
1. Geluksvogel
2. Hartstochtelijk beminde figuur - Loyale
3. Jeukende huiduitslag - Geslachtscel
4. Arkbouwer - Roemt - Raad
5. Van een zekere - Amerikaanse autofabrikant - Haarversteviger
6. Hardaankomende - Aarden kruik
7. Horecazaak - Wat je ergens over denkt
8. Op de bedoelde plaats - Verpakking
9. Belangrijke functie
10.
Hoera, premier De Croo kondigt een onderzoek aan naar hoe het mogelijk is dat FN wapens gebruikt worden op Russisch grondgebied. En hoe het mogelijk is dat ze niet eerst eens gebeld hebben om te vragen of dat wel mag. Het antwoord werd officieus al gegeven in een tweet van Rik Torfs. Voor het officiële antwoord is het wat langer wachten. Al hebben dergelijke onderzoeken vooral de neiging om niet gevoerd te worden. Wij geven het u toch al mee.
Als het op oorlogen aankomt, heeft onze nationale wapenfabrikant FN Herstal een reputatie hoog te houden. Hoewel, het is geen nationale wapenfabrikant meer. Het is een Waalse fabrikant, volledig in handen van de Waalse overheid. De wapenhandel werd gedefederaliseerd als gevolg van de Vlaamse eis om toch niet zomaar aan iedere aap met een hoedje oorlogswapens te leveren. Iets wat ze aan de andere kant van de taalgrens compleet absurd vonden. Apen met hoedjes die geen wapen hebben, worden namelijk doorgaans niet ernstig genomen. En dat kunnen ze niet hebben bij onze zuiderburen.
Het was de enige keer dat de Waalse overheid zelf vragende partij was om iets te splitsen. De opbrengst van de sociale zekerheid moet u genereus delen. Die van de internationale wapenhandel is voor de PS. Uiteraard met de vriendelijke steun van Ecolo, dat doorgaans pacifistisch is, maar niet als er wat ter rapen valt.
Niet bedoeld om te gebruiken
Maar terug naar de reputatie van FN wapens. Je kan er niet omheen, die is bepaald indrukwekkend. Om maar meteen de
hoofdvogel af te schieten. Het startschot van Wereldoorlog I door het hoofd van kroonprins Franz-Ferdinand van Oostenrijk kwam uit de loop van een FN-pistool. Daar kan je toch al eens mee uitpakken op feestjes. En sindsdien duiken wapens van FN overal te wereld op. Is er ergens een conflict, dan is de Waalse overheid nooit ver uit de buurt. Het zorgt ervoor dat het FN-label een absoluut kwaliteitslabel is voor mensen die andere mensen omver willen schieten.
Wat ook zou kunnen natuurlijk, is dat andere landen niet meteen aan iedere aap met een hoedje wapens leveren en dat daarom die van FN overal opduiken. Zo krijg je natuurlijk ook een reputatie. Maar net zo vaak als ze geleverd worden, vallen wij hier van onze stoel omdat ze ook effectief gebruikt worden. Dat is namelijk uitdrukkelijk niet de bedoeling. Ze dienen om prille democratieën te beschermen tegen kleiduiven. Dat staat uitdrukkelijk in de voorwaarden. Vandaar dat het officiële antwoord van De Croo zal zijn: ze hebben de handleiding niet goed gelezen. Hopelijk doen de Congolezen dat straks wel. Zal toch wel, hé? Denk het wel.
’t Pallieterke is uw dagbladhandelaar heel erg dankbaar om ons blad elke week opnieuw aan te bieden. Daarom ook houden we voorlopig de prijs van een abonnement gelijk aan die van de winkel. Maar wist je dat abonnees cruciaal zijn om blijvend te kunnen investeren in onze journalisten en in de toekomst van ‘t Pallieterke?
Daarom willen we u graag vragen toch een abonne ment te overwegen. Het verschaft u bovendien gratis toegang tot PAL NWS en u kunt nog enkele maanden gebruikmaken van onderstaande actie.
Doe het niet voor ons, maar voor uw geestelijke gezondheid!
Iedereen die voor 31-08-2023 betaalt voor een papieren jaarabonnement, heeft de keuze uit een van de volgende geschenken. De geschenken worden maandelijks verwerkt. Uw keuze kunt u doorgeven via secretariaat@pallieterke.net of telefonisch op nummer 03 232 14 17.
Geschenkdoos Vlaamsche Leeuw met 4 flesjes en een glas
Een uitgave van de onvolprezen uitgeverij Polemos:
• ‘De Guldensporenslag. Het verhaal van een onmogelijke gebeurtenis’ (Karim Van Overmeire)
• ‘Herinneringen aan Hechteniskamp Lokeren’
• ‘De man van het Wilhelmus of de rekkelijkheid van de tolerantie’ (Luk Sermeus)
Halve kilo Maes Koffie meestermengeling (gemalen of ongemalen) in een mooie bewaardoos
Abonneer nú door overschrijving van 208 euro op rekening KBC BE82 4096 5194 9168 (tarief binnenland). Voor uw onlinetoegang en uw geschenkkeuze mailt u naar secretariaat@pallieterke.net of belt u 03 232 14 17. Met uw steun veranderen we zélf het medialandschap!
De partij Vooruit heeft de wind in de zeilen. En dat is allemaal te danken aan één man: Conner Rousseau. De vergelijkingen met Steve Stevaert zijn talrijk. Met een stevige bonus: Conner is er volgens onze informatie alvast niet de man naar om vrouwen het leven zuur te maken met ongewenste intimiteiten. Stevaert had het daar wat moeilijker mee. Afgelopen zondag werd hij dan ook met een stevige 96 procent opnieuw verkozen als Messias van het Vlaams socialisme. Onmiddellijk na de verkiezing liet hij weten het voortaan wel ‘wat rustiger aan’ te gaan doen. Maar eerst nog een interview met uw lijfblad.
Ja, die Conner. Niemand had hem echt zien aankomen vier jaar geleden. Het leek een wanhoopspoging van de wegzinkende partij om een puber op witte sneakers aan het hoofd te zetten. Bovendien waren er geen andere kandidaten die zin hadden om het licht uit te doen. Maar de wanhoop sloeg al snel om in hoop en vandaag in euforie. Is die euforie gerechtvaardigd? Of is ze het gevolg van zuurstoftekort in de hersenen die net voor de dood nog voor een korte opflakkering zorgt? Wij vroegen het de man zelf. Meneer Rousseau, hoe verklaart u… ROUSSEAU: “Zeg maar Conner hoor. Meneer Rousseau is mijn vader. Ik ben een vlotte, toffe boy. Een stijlicoon zeg maar. Ik durf hier en nu te wedden dat de outfit die ik nu aan heb, meer kost dan uw maandloon.”
Ik heb thuis een T-shirt waarop staat: ‘I’m too sexy for socialism’, maar die mag ik niet aan doen van Frank VandenBitches. Boomer Frank! He’s back bitches. Ik mag dat zeggen. Als ik dat zeg, vindt de pers het leuk. Kent u een voorzitter die zomaar kan roepen ‘Is your pussy wet’ in een zaal vol tienermeisjes? Ze zouden hem ophangen. Maar bij mij vinden ze het schattig en een terugkeer naar de grondstroom van het socialisme. Ik zie de pers graag en de pers ziet mij graag. Maar wat was uw vraag alweer?”
Ik had er nog geen gesteld. Maar hoe verklaart u uw succes?
ROUSSEAU: “Gewoon omdat ik Conner ben hé. Kijkt u eens naar mijn voorgangers. John Crombez, Johan Vande Lanotte, Bruno Tobback. Dat zijn serieuze mensen die hun boodschap op een serieuze manier brengen. Maar socialisme is niet serieus hé. Dat is een beetje nonsens. John had daar niet het juiste profiel voor. Ik daarentegen… Ik heb 133 paar Jordans (sneakers, nvdr.). Dat is waanzinnig als je er over nadenkt. Maar als je niet te veel nadenkt, is er geen probleem. Begrijp je?”
De zeldzame critici in uw partij zeggen dat u gewoon rechtse partijstandpunten kopieert om de populariteit aan te wakkeren en ze dan meteen weer verticaal klasseert. Zoals bijvoorbeeld een hoofddoekenverbod op school of de intrekking van een uitkering voor hardnekkige werkweigeraars.
ROUSSEAU: “Ik ga dat niet ontkennen. Paul (Magnette, nvdr.) zegt me dat ook altijd. Maar heb je die echt socialistische ideeën al eens gehoord man? Dat kunnen we niet betalen. Pas op, ik ben voor meer belasting voor de superrijken. Maar niet op de eerste 150 paar sneakers toch? Mensen moeten toch wat ademruimte hebben. Rechtse ideeën zijn trouwens prima. Zolang je ze niet uitvoert is er niks aan de hand. En dat is de garantie die ik links geef. Ik ventileer ze wel en ik word er populair door. Maar daarna mag Paul het zeggen hoor. Om echt aan politiek te doen, ben ik veel te cool.”
Verschillende analisten zeggen dan weer dat u terugkeert naar de basis van het socialisme. Dat u duivels goed bezig bent.
ROUSSEAU: “Ik weet het! Hoe weird is dat jong. Toen ik zei dat Molenbeek precies niet België was, was het kot te klein en ik een dikke fascist. Maar een jaar later blijkt dat dus een strategie te zijn die terugkeert naar de wortels van het socialisme. Ik snap er ook niets van. Die journalisten zijn echt plezant. Het lijkt wel dat we het erover eens zijn dat iets pas socialisme is als ik het zeg. Ik vind dat wel tof.”
Maar ondertussen rust de hele partij wel alleen op uw schouders. En u kondigde aan gas terug te zullen nemen. Is dat geen rare boodschap voor een partij die weer vooruit wil en nog in de regering zit? U zou nu al vooruit kunnen gaan.
ROUSSEAU: “Zou je het erg vinden om te schrijven dat het op mijn sixpack rust? Ik wil die wat meer in de aandacht zetten. Met de zomer die er aan komt enzo.”
Ik zou dat inderdaad een beetje erg vinden.
ROUSSEAU: “Jezus, die van het Nieuwsblad zou dat wel doen. Wil je eens voelen?”
De vraag, meneer Rousseau.
ROUSSEAU: “Ik neem gas terug omdat ik zo moe word van die vragen over de regering. Altijd weer over die staatsschuld en pensioenen. Waarom kunnen we het niet gewoon over mij hebben?”
Dag meneer Rousseau.
ROUSSEAU: “Ik identificeer me vanaf nu als Sixpack Conner!”
“I’m too sexy for socialism”