't Pallieterke van 15 juni 2023

10

MAAK SVEN GATZ VOORZITTER VAN OPEN VLD!

MAN TE ZIJN

CONNER ROUSSEAU LAAT ARTIKELS OFFLINE HALEN

COMMUNISTEN RUKKEN OP

2 3 5 6

RATTACHISME

FRANSEN WILLEN

WALLONIË, MAAR

WILLEN WALEN FRANKRIJK?

TWEE MATEN EN TWEE GEWICHTEN

Een vermeende affaire van Alexander De Croo (Open Vld) met een Italiaanse pornoster was niet relevant om te vermelden, want of de affaire de duur van de regeringsonderhandelingen had beïnvloed, was onvoldoende bewezen. Nadat P-Magazine het gerucht had verspreid dat Kris Van Dijck (N-VA) belastinggeld had gebruikt om een escortdame te betalen, verspreidden alle kranten en televisiezenders dat gerucht gretig verder. Ook al bleek achteraf dat ook die aantijgingen onvoldoende bewezen waren.

Twee gelijkaardige verhalen die aantonen hoe de grote krantengroepen zélf, bewust of onbewust, kiezen om een ‘trial by media’ te organiseren. En hoe media zélf naar eigen goeddunken bepalen of het relevant is om persoonsgegevens te publiceren.

Consequent

De namen van de Reuzegommers worden ook na hun veroordeling niet bekendgemaakt op VRT NWS, HLN, De Morgen, De Standaard, Nieuwsblad,... Omdat de Reuzegommers Sanda Dia niet bewust wilden doden en er volgens de rechtbank sprake is van schuldinzicht, vinden de redacties het niet nodig om hun identiteit kenbaar te maken.

Een keuze die absoluut te verantwoorden is. Ware het niet dat redacties hun eigen regels dan áltijd zouden moeten volgen. Bijvoorbeeld in de zaak-Schild & Vrienden. In die zaak werd bij minstens één persoon niet ingegaan op zijn vraag om artikels te anonimiseren of te verwijderen. Die persoon was lid van de vereniging, maar werd nooit in beschuldiging gesteld of verdacht van enig misdrijf. Toch besloten krantenredacties om een karaktermoord te plegen die de persoon in kwestie jaren later zijn baan kostte. De man die terechtstaat voor de moord op Ilse Uyttersprot wordt met naam en toenaam bij VRT NWS vermeld. Nog tijdens het onderzoek naar de ‘kasteelmoord’ werden drie verdachten met naam, voornaam én beroep vermeld in verschillende kranten.

Hoe komt het dat een jonge student die nergens van beschuldigd wordt er niet in slaagt om zijn naam, al dan niet gelekt vanuit justitie, uit lasterlijke artikels te krijgen, terwijl een partijvoorzitter één vingerknip nodig heeft om via de rechtbank negatieve artikels over zijn persoon offline te halen? Na eenzijdig verzoekschrift van de advocaten van Conner Rousseau (Vooruit) moesten ‘tScheldt en PNWS artikels offline halen. In die artikels werd Rousseau van verschillende strafbare zaken beschuldigd. Ook wij zijn fel gekant tegen ‘trial by media’ en zullen de voorlopig onbewezen insinuaties niet herhalen.

Als media namen van verdachten, of zelfs van gewone leden van een organisatie die onder vuur ligt, publiceren, stellen ze dat ze dit ‘maatschappelijk relevante informatie’ vinden. De persoon die kan uitleggen waarom de naam van een lid van een studentenvereniging, géén publiek persoon, waartegen géén onderzoek loopt, maatschappelijk relevante informatie is, terwijl een mogelijk strafrechtelijk onderzoek naar Conner Rousseau dat niet is, mag zich komen melden.

WANNES NEUKERMANS

KLAAS SLOOTMANS

VLAAMS BELANG OVER VLAAMSE ONAFHANKELIJKHEID

“We moeten geen koudwatervrees hebben”

“Veel PTB-kiezers zijn potentiële kiezers voor ons”

Maak Sven Gatz toch voorzitter van de Open Vld

“Ik ben een professional, mevrouw!”, snauwde Sven Gatz naar Isolde Van den Eynde, toen die zich afvroeg of zijn agressieve tweet over het Vlaams Belang niet eerder contraproductief werkt. “Ik ben een professional, mijnheer!”, beet hij daarna naar Luckas Vander Taelen, die dezelfde bedenking maakte.

De tweet van Gatz was een stommiteit. Het Vlaams Belang spreekt soms in onnodig harde bewoordingen over zijn politieke tegenstanders, maar heeft die nooit ‘gespuis’ genoemd. De uitlating van Gatz, met de verzwarende omstandigheid dat hij minister is, is een zeldzaam dieptepunt. Behoort hij trouwens niet tot de partij van de premier die de ‘polarisering’ en de ‘onwaarschijnlijke verruwing van het politieke debat’ betreurt?

Gatz had de schade kunnen beperken door zijn woorden af te zwakken, maar zijn pathologische eigenwaan maakt dat uiteraard onmogelijk. In De Afspraak op Vrijdag toonde hij zich trots dat hij nog de enige is die het VB ‘fascisten’ durft te noemen. Zijn hallucinante arrogantie doorheen het hele debat deed Van den Eynde en Vander Taelen bij momenten stilvallen en verbaasd glimlachen.

Met het incident kannibaliseert Gatz zijn eigen partij. Zijn Franstalige collega’s vinden het geweldig en hemzelf levert het wel enkele tientallen voorkeurstemmen op, maar de negatieve gevolgen zijn voor zijn partij.

Waarin is Gatz dan een ‘professional’, vroeg een vriend zich af op Facebook. Ik zou het ook niet weten. Hij is altijd een politieke middelmatigheid geweest, die enkel door het gebrek aan concurrentie binnen de kleine groep van Vlaamse liberalen in Brussel minister is kunnen worden.

“Hoe geloofwaardig ben je als je eigen minister van Begroting een gat slaat van één miljard?”, vraagt zijn partijgenote Els Ampe zich af. Ze is nog braaf. Onder Gatz bedraagt het Brusselse begrotingstekort al 1,1 miljard, zodat zelfs zijn paradepaardje, de aanleg van een nieuwe metrolijn, onbetaalbaar wordt. Twee jaar geleden maakt het Rekenhof brandhout van zijn begroting, onder andere omdat hij een begrotingspost van 777 miljoen had ingeboekt als 777 duizend. Een heuse professional.

Gatz is een liberaal die recordschulden maakt. Hij is ook een voormalig Volksunie-man, die nu het voortouw neemt in het afbouwen van de Vlaamse gemeenschapsbevoegdheden in Brussel, die vindt dat de taalrechten van Vlamingen geen politiek debat meer waard zijn en die een FDF-slogan gebruikt tegen Vlaamse betogers in Brussel. Zijn politieke leegheid vult hij op met arrogantie. De recentste peiling wijst uit dat de Open Vld richting kiesdrempel gaat. Er is sprake van een nieuwe voorzitter, zelfs van een nieuwe partijnaam. Het lijkt allemaal wat op therapeutische hardnekkigheid. Misschien is het beter te kiezen voor de korte pijn en een snelle dood. Door Sven Gatz voorzitter te maken, bijvoorbeeld.

JURGEN CEDER

TOOGPRAAT

EEN INTERESSANT FISCAAL VOORSTEL. MAAR ZONDER MEERDERHEID

EDITORIAAL

De Franstalige liberalen van de MR kwamen vorige week relatief onverwacht met een eigen voorstel voor fiscale hervorming. Ze willen een belastingverlaging op arbeid doorvoeren tot 10 miljard euro, gefinancierd door een stijgende werkzaamheidsgraad en besparingen. Voorzitter Bouchez hoopt een deel van die voorstellen nog in 2024 door te voeren, maar eigenlijk is dit eerder een soort van aanbod voor de volgende regeringsonderhandelingen. Alleen zal daar nooit een meerderheid voor worden gevonden.

Georges-Louis Bouchez, voorzitter van de Franstalige liberalen, krijgt vaak het verwijt niet constructief te zijn en vooral kritiek te uiten op het regeringsbeleid. Vorige week wou hij dat beeld bijstellen op een persconferentie. De MR formuleerde er een aantal voorstellen om meer “mensen aan het werk te krijgen, om de koopkracht te verhogen en om de pensioenen te kunnen blijven betalen in een betere begrotingssituatie”.

www.palnws.be

Redactie & beheer:

Uitgeverij ’t Pallieterke Lagesteenweg 5 bus 1, 1850 Grimbergen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net

Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

Abonnementen binnenland Abonnement buitenland:

3 maanden: 52 euro Tarieven afhankelijk van de

6 maanden: 104 euro bestemming. Alle inlichtingen

1 jaar: 208 euro op de kantoren.

Steunabo 1 jaar: 300 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Elke week op donderdag in uw krantenwinkel

Oud-hoofdredacteurs:

Bruno De Winter (1945-1955, stichter), Jan Nuyts (1955-2000), Leo Custers (2000-2010), Karl Van Camp (2010-2020)

Kernredactie:

Jurgen Ceder, Stijn Derudder (eindredacteur), Wannes Neukermans, Anton Schelfaut, Michaël Vandamme, Pieter Van Berkel (hoofdredacteur), Karl Van Camp Verantwoordelijke uitgever: Wart Van Schel

Foto's: Belga, Photonews, Shutterstock

De hervormingen moeten van start gaan voor het einde van de legislatuur en ze moeten worden voortgezet in de volgende regeerperiode. Ze moeten er ook voor zorgen dat België tegen 2030 een werkzaamheidsgraad van 80 procent bereikt. De voorstellen zijn zeker interessant en het overwegen waard. Ze borduren voort op de belastinghervorming van minister van Financiën Vincent Van Peteghem (cd&v), waarover de federale regering zich dit weekend zou moeten buigen. Bij Bouchez echter geen taxhift met lagere lasten op arbeid, die gecompenseerd worden door hogere belastingen op consumptie en vooral vermogenswinsten. Neen, deze keer moet de toxische belasting op arbeid verlaagd worden à rato van 10 miljard dollar. En ze moeten worden gecompenseerd door besparingen en maatregelen die de werkzaamheidsgraad optrekken

Vergeet die federale anti-PS-regering

Meer concreet gaat het hier over het verhogen van de belastingvrije som (dat deel van het inkomen waar men geen belasting op betaalt), het uitbreiden van de werkbonus (een lastenverlaging op de laagste lonen) en het optrekken van de inkomensgrens voor wie in de belastingschaal van 45 procent terecht komt. De werkzaamheidsgraad richting 80 procent opdrijven moet gebeuren met een strengere aanpak van de werklozen. Concreet: een beperking in de tijd van de uitkering voor wie twee opeenvolgende

vaste betrekkingen weigert. Ook wordt gedacht aan een of ander systeem van gemeenschapsdienst voor langdurig werklozen. Daarnaast moeten de 10 miljard euro lastenverlagingen gevonden worden via besparingen. Daarover is de MR echter zeer vaag. En ook bij de maatregelen die de werkzaamheidsgraad moeten optrekken naar 80 procent, kan men zich vragen stellen. Uiteraard is het een goede zaak om tot een strenger regime voor de opvolging van werklozen te komen, zeker van een Franstalige partij. Maar wat te denken van het legioen inactieven dat vele malen groter is dan de groep werklozen? De berekeningen zijn in elk geval onvoldoende gespecifieerd.

Iets voor bij de regeringsonderhandelingen

Toch zou het niet verstandig zijn om het kind met het badwater weg te gooien. De plannen van de MR liggen in de lijn van wat verschillende internationale rapporten voorstellen. En er zitten ook wat originele elementen in, zoals het uitbreiden van het systeem van de flexijobs naar de landbouwsector. Het is echter politiek zinloos om op dit moment te proberen zo’n hervorming er politiek door te duwen. We zijn op een klein jaar van de verkiezingen. Het is hetzelfde met alle andere plannen en beloftes die de Vivaldi-regering nog wil waarmaken. Het is aan het begin van de regeerperiode dat je het verschil moet maken of toch moet proberen iets uit te rollen, waardoor er sprake kan zijn van een economische impact. Zoals de taxshift van de vorige federale regering, die eerst de bedrijven via lagere sociale bijdragen tegemoet kwam. De verlaging van de personenbelasting werd aan het einde van de legislatuur doorgevoerd.

Zweedse fata morgana

Het voorstel van de MR moet dus zeker niet naar de prullenmand worden verwezen. Bouchez en co kunnen ze in de campagne gebruiken. Zeker in een Wallonië dat duidelijk steeds meer naar links afhelt. Het is in zekere zin ook een communautaire boodschap,

en dat voor een belgicist als Bouchez. Een fiscale hervorming zoals hij ze voorstelt, zal Wallonië nog altijd financieel afhankelijk doen zijn van Vlaanderen. Maar minder dan vroeger, iets dat de linkse partijen bezuiden de taalgrens niet willen. Zij zitten comfortabel in de huidige situatie met een duidelijk links beleid dat ze kunnen voeren met Vlaams geld. Het fiscale voorstel kan dus een onderdeel zijn van de campagne en zelfs meer. De Franstalige liberalen hoeven het ook gewoon op tafel te gooien bij de formatiegesprekken. De agenda die ze met dit plan voorhadden, oogt interessant, men moet de datums gewoon wat verschuiven. Aanvankelijk dacht Bouchez aan de uitrol van een eerste deel voor de verkiezingen van 2024 en de rest tijdens de komende legislatuur. Het zou dus logischer zijn er dan pas mee te beginnen. Al is dan wel een betere berekening van de financiering via onder andere besparingen gewenst

Het fiscale voorstel kan een onderdeel zijn van de campagne en zelfs meer

Laatste hinderpaal: een meerderheid vinden om die hervorming door te voeren. En dat is en blijft een probleem. Bouchez en de rest van de top van de MR dromen nog altijd van een heruitgave van de centrumrechtse Zweedse coalitie van 2014-2018. En desnoods zou Bouchez zelf daartoe bereid zijn zich tijdens de effectieve regeringsonderhandelingen op de achtergrond te houden om de kans op slagen te verhogen. Meer nog, er wordt binnen de MR al enige tijd druk uitgeoefend om Bouchez volledig buiten de gesprekken te houden. Vraag is of dat realistisch is, gezien de mediageilheid van het personage. En dan nog. Feit is gewoon dat een Zweedse coalitie bis een fata morgana is. In de verste verte is hier geen sprake van iets dat op een meerderheid lijkt. Volgens de laatste peilingen zou zo’n regering uitkomen op slechts 51 zetels. Met wat goede wil, kan je er met Les Engagés (het vroegere cdH) bijtellen en waarom niet het ‘flinkse’ Vooruit van Conner Rousseau. 71 zetels is het eindresultaat en dus bijlange geen meerderheid van 76 zetels. Vergeet dus die federale anti-PS-regering.

Willy Borsus, Bouchez en David Clarinval lanceren hun voorstel

HENRI‚ HELD MET DE RUGZAK‚ EN WAT HET BETEKENT MAN TE ZIJN

Frankrijk heeft een held. Zijn naam is Henri d’Anselme, maar in de kranten wordt meestal alleen zijn voornaam vermeld: iedereen weet welke Henri wordt bedoeld. Eric Zemmour tegen Henri: “Van nu af aan noem ik je bij je voornaam, net zoals we doen met de helden die ons dierbaar zijn en wiens trots we koesteren.”

De Syriër Abdelmasih Hannou - een christelijke Syriër, lieten de kranten ons zeer behulpzaam weten - was zijn land ontvlucht bij het begin van de burgeroorlog. Hij kreeg asiel in Zweden, maar mislukte in zijn pogingen de nationaliteit van dat land te bemachtigen. Daarna probeerde hij het hele proces opnieuw in Frankrijk, maar daar werd hem asiel geweigerd aangezien hij dat in Zweden al had gekregen. Hij werd echter niet uitgezet.

Met de rugzak als schild

Het drama begon op donderdag 8 juni, rond 9 uur 45, aan de oevers van het meer van Annecy, waar de Syriër blijkbaar al een tijd had rondgehangen. Hij gaf eerst enkele messteken aan een meisje in een kinderkoets en probeerde daarna zoveel mogelijk andere slachtoffers te maken. Zes mensen, waaronder vier peuters, jonger dan drie jaar, kregen zware steekwonden. Op het filmpje dat nu massaal wordt gedeeld - in de versies van de kranten is geknipt - zie je hoe Abdelmasih naar een vrouw toe rent, die paniekerig met haar kinderkoets poogt weg te raken op het moment dat Henri op het toneel verschijnt. De beelden tonen dat hij lang de enige is die ingrijpt. De aanvaller probeert hem neer te steken, maar Henri kan de uithaal afweren met zijn rugzak die hij als schild gebruikt. Het mes mist zijn doel nauwelijks. Terwijl hij roept om bijstand, blijft Henri de Syriër achtervolgen en zijn aandacht afleiden, waardoor die geen verdere slachtoffers kan maken. Twee onderhoudsmannen komen Henri uiteindelijk ter hulp.

De politie was snel ter plaatste om de man in te rekenen. Hij weigert voorlopig te zeggen wat zijn motief was, maar dat er slechts vier dagen waren tussen de afwijzing van zijn asielaanvraag en zijn vlaag van moordlust is mogelijk betekenisvol. Enkele slachtoffers waren dagenlang in levensgevaar, maar hun toestand zou nu stabiel zijn.

De scout

Henri d’Anselme was daar toevallig, hoewel hij daar zelf een beetje aan twijfelt. Hij is een negen maanden durende voettocht bezig langs de Franse kathedralen, een bedevaart eigenlijk. Henri is een overtuigde christen. Hij was

eerder al te horen op de rechtsgezinde Radio Courtoisie, waar hij zijn bewondering uitsprak voor Jean Raspaille, de schrijver van ‘Le Camp de Saints’. Je kan Henri’s reis langs de kathedralen volgen op Instagram. Vóór Annecy had hij 6.000 volgers, nu 120.000.

Henri was voorheen ook leider bij de scouts. Heel waarschijnlijk kent hij dan ook het lied ‘Excuses de l’aspirant’, uit het liederenboek der Franse scouts, over het waargebeurde verhaal van een 12-jarige scout die zijn leven verloor toen hij verhinderde dat een op hol geslagen paardenkar een groep kinderen zou aanrijden.

Henri werd zeer snel op het Elysée uitgenodigd voor een ontmoeting met Macron, die zijn heldenmoed prees. Henri vroeg de president om aanwezig te mogen zijn bij de inauguratie van de herbouwde Notre-Dame, een gunst die hem uiteraard werd verleend.

Wat me dreef, was de grootsheid die ik vond in de kathedralen waar ik doorheen loop

Henri d’Anselme

Sterke symboliek

De symboliek van wat zich heeft afgespeeld in Annecy, ontging de Franse rechterzijde niet. Eens te meer worden we met onze neus gedrukt op het gevaar van de desperado’s die via de vluchtelingenstroom Europa binnenkomen en daarna naar believen kunnen rondzwerven, ongehinderd door de binnengrenzen. Zelfs de gematigde Les Républicains zeggen het nu beu te zijn de door Europa gevolgde regeltjes te moeten volgen. De Frankrijk-correspondente van Le Soir schreef een opiniestuk over de zaak. Daarin kwamen de woorden ‘walgelijk’, ‘hysterisch’, ‘ranzig’, ‘om te kotsen’ en ‘weerzinwekkend’ voor. Ze had het niet over wat de Syriër had gedaan, maar over de migratiebeperkende voorstellen van rechts om dat soort drama’s te voorkomen.

Maar ook het andere deel van het verhaal was symbolisch. De man die de moordtocht van de Syriër kon stoppen, was iemand die aan een tocht door het grootse verleden van zijn land bezig was en die zowel tot zijn bedevaart als tot zijn moedige daad werd aangezet door het geloof dat lang centraal

stond in de Europese beschaving. In een interview zei Henri, die voor het overige heel bescheiden reageert: “Ik kruiste het pad van bloed en ik werd van binnenuit gedreven om te handelen, om de puur onschuldigen te verdedigen. (...) Wat me dreef, was de grootsheid die ik vond in de kathedralen waar ik doorheen loop.”

Henri d'Arc

Eric Zemmour schreef Henri een open brief: “In een wereld die gebouwd is op de afbraak van alles wat je koestert, was je gisteren in Annecy, klaar om je leven op te offeren, omdat je precies het tegenovergestelde verdedigt. Omdat je op weg ging om de kathedralen te ontmoeten, om onze gemeenschappelijke herinnering levend te houden. Gisteren, Henri, was je een klein deel van het eeuwige Frankrijk dat riep: ‘Ik laat ons niet doden!’” De goede lezer begrijpt dat Zemmour het doden ook figuurlijk bedoelt. Ook Marine Le Pen feliciteerde Henri en riep alle Fransen op aan zijn moed, bescheidenheid en vastberadenheid een voorbeeld te nemen.

Omgekeerd, kreeg de linkse krant Libération de christelijke inspiratie van Henri maar niet verteerd. Er verscheen een spottende column waarin men hem Henri d'Arc - een verwijzing naar Jeanne d'Arc - noemde en men zich afvroeg of hij ook de Heilige Maagd Maria had gezien of stemmen had gehoord. Er was op sociale media ook negatieve commentaar op het Franse vlagje op de mouw van het T-shirt dat Henri droeg bij de ontmoeting met Macron. Het is redelijk ver gekomen als iemand die zijn leven op het spel zet om kinderen te redden, alleen een held kan zijn als hij ook nog eens de juiste politieke opvattingen heeft.

Wat zou je zelf doen?

Zoals waarschijnlijk veel mannen die het filmpje bekeken hebben, heb ik mij afgevraagd wat ik zelf zou hebben gedaan in die situatie. Ik ben vrij zeker wat het antwoord is, maar ga u dat onthouden, omdat de ene mogelijkheid van mij een lafaard maakt en de andere een bluffer.

Die vraag stelde ook Abou Jahjah zich op Twitter. “Ik vind het vreemd dat er zoveel mannen aanwezig waren en dat één man zoveel kinderen gewoon met een mes in zijn hand kan steken. Ik zag iemand hem proberen tegen te houden, maar toch, op een voorzichtig manier, te voorzichtig. Ik weet het niet hoor, maar ik durf te beweren dat als ik daar was geweest, ik die vent koste wat het kost zou hebben getackeld. Papa’s uit onze buurt hier zouden die man binnen enkele seconden overmeesteren.

Ik weet dat wat ik hier zeg gevoelig ligt in westerse ogen.”

Er blijken inderdaad heel wat Europese mannen in de omgeving geweest te zijn die niet hebben ingegrepen. Het zou kunnen dat sommigen niet snel genoeg konden inschatten wat er juist aan de gang was, maar anderen wisten het duidelijk wel, want ze liepen weg. Als een man met een mes op je afstormt, is het geen schande om weg te lopen. Je bent zelfs een idioot als je dat niet doet. Maar als die man anderen, in bijzonder kinderen, aan het neersteken is, verandert alles.

Moed

Ik vrees dat Abou Jahjah wel eens gelijk zou kunnen hebben. Vrouwen en kinderen beschermen ging ook in onze beschaving eeuwenlang naar de kern van wat het betekende om man te zijn. Nu is het idee van mannelijkheid zelf al taboe. De website van Vlaamse overheid waarschuwt ons bijvoorbeeld tegen alle “ideeën en verwachtingen die met ‘mannelijkheid’ en ‘vrouwelijkheid’ in verband worden gebracht”. Jonge mannen krijgen de boodschap ingelepeld dat mannelijkheid zelfs ‘toxisch’ is.

Sommigen op sociale media vonden dat degene die het filmpje had gemaakt beter zelf ook had ingegrepen. Dat was echter een vrouw. Die heeft met haar filmpje de waarheid getoond en daarmee de wereld een dienst bewezen. Ben ik oerconservatief als ik vind dat het aan de mannen was om in te grijpen? Dat mannen gemiddeld groter, sterker en sneller zijn en dus beter in staat het geweld van een andere man te beantwoorden, is bepaald door de natuur. Het is geen uitvinding van de traditie. Moed heeft echter geen geslacht. Ik buig nederig het hoofd voor de damegrootmoeder, las ik ergens - die zich gooide tussen de dader en de kinderkoets die ze bewaakte en die alleen bij wonder aan messteken ontsnapte. Zij en Henri, held met de rugzak, verdienen een opname in het Légion d'honneur meer dan vele anderen die deze eer al is te beurt gevallen.

JURGEN CEDER

Jonge mannen krijgen de boodschap ingelepeld dat mannelijkheid zelfs toxisch’is

Henri bij zijn ontvangst door president Macron

Binnenland

Het tijdperk van de Chicago School is nog niet voorbij

Op 15 mei overleed de voormalige Nobelprijswinnaar Economie Robert Lucas (86). Daarmee wisselt de laatste vedette van de Chicago School het tijdelijk voor het eeuwige. Chicago was de belangrijkste economische denkschool van het laatste kwart van vorige eeuw en pleitte voor vrije markt plus bestrijding van de inflatie. De laatste jaren taande de intellectuele invloed van de School, maar dat lijkt te keren.

rationeel zijn. En met de coronacrisis waren bedrijven en consumenten wat blij dat de overheid de geldbeugel opentrok om ze door moeilijke wateren te loodsen. Het economische denken van minder overheidstussenkomst en meer liberalisme had het moeilijk. Gevolg is dat de intellectuele invloed van de Chicago School begon te tanen. Ook al omdat er buiten de westerse wereld een traditie was ontstaan van verregaand dirigisme en staatskapitalisme. Ook in het debat rond de klimaattransitie staat de overheid sterk.

Ze inspireerden VS-president Ronald Reagan en de Britse premier Margaret Thatcher, maar ook van tal van West-Europese landen

Ze waren zoals de Beatles met vier, de ‘Fabulous Four’ van het economisch departement en de business school van de Universiteit van Chicago. Voormalig minister van Financiën en oud-student Johan Van Overtveldt (N-VA) maakte die vergelijking in zijn recentste blog. Het gaat over Milton Friedman (1912-2006), George Stigler (1911-1991), Gary Becker (1930-2014) en Robert Lucas (1937-2023). Na de dood van laatstsgenoemde wordt een tijdperk afgesloten. Allen stapelden ze de Nobelprijzen economie op.

De remedies van de Chicago School zijn nog altijd bruikbaar en wenselijk

Ze bepaalden het economische denken vanaf de tweede helft van de jaren ’70 van vorige eeuw en inspireerden niet alleen het beleid van VS-president Ronald Reagan en de Britse premier Margaret Thatcher, maar ook van tal van West-Europese landen. Na de val van de Muur in 1989 vonden hun ideeën ingang in Centraal-Europa. Dit tot ergernis van links, dat deze ‘neoliberale’ stroming met alle zonden van Israël overlaadt. De toepassing van hun ideeën zou leiden tot veel meer ongelijkheid, armoede, uitsluiting,… Ja, ze waren zelfs een gevaar voor de democratie, aangezien de Chicago School in de jaren ’70 het economische beleid van het regime van generaal Pinochet inspireerde.

Noodzakelijk en wenselijk

De waarheid is dat de recepten van de Chicago-economen noodzakelijk en wenselijk waren. In 1973 kwam na de eerste olieschok een einde aan het keynesiaanse economische model. Dat steunde op een sterke staatstussenkomst en overheidsuit-

gaven (meer uitkeringen, hogere lonen,…) om de economie bij een crisis te herlanceren. Het systeem botste toen op zijn grenzen. De Chicago-economen kwamen toen met een alternatief. Gedaan met de economie op een ongezonde manier met uitgaven te oververhitten, want dat leidde tot inflatie en verarming van de bevolking.

Onderzoek van de Chicago School toonde aan dat de remedie voor crisissen, namelijk het expansieve budgettaire beleid, tot grote tekorten, zware schuldgraden en ontspoorde inflatie leidde én de economische actoren (bedrijven, consumenten, investeerders,…) na enige tijd deed anticiperen op de nefaste gevolgen van dat beleid. Te grote overheidstekorten leidden tot spaargedrag, omdat burgers vreesden dat

de regeringen de belastingen zouden verhogen om het budgettair tekort te dichten. Wat de economie op haar beurt deed vertragen en recessies uitlokte.

Voor de Chicago-economen wordt de economie beter gestimuleerd door wat aansluit bij een aanbodbeleid, namelijk belastingverlagingen en deregulering van de productie die werkgelegenheid verhogen en het sparen en investeren stimuleren.

Economische actoren

niet altijd even rationeel

De denkstroming van de Chicago School staat al enige tijd onder druk. De financiele crisis van 2008 heeft aangetoond dat de economische actoren niet altijd even

Is het denken van de Chicago School met de dood van de laatste icoon in de persoon van Robert Lucas dan iets voor de economische geschiedenisboeken? Wellicht niet. Kijk naar sociale media en de voorbije maanden duiken steeds meer filmpjes op uit de jaren ’70 en ’80 van vorige eeuw waarin Milton Friedman wordt geïnterviewd over de hoge inflatie en de oorzaken ervan. Uiteraard is de inflatie nu aan het dalen en zitten we niet meer aan de 10 procent van vorig jaar, een percentage dat ook in de jaren ’70 vaak voorkwam. Maar met 5 tot 6 procent ligt die nog altijd te hoog en de oorzaken die Friedman toen aanhaalde voor die welvaartsvernietigende prijsstijgingen, zijn dezelfde als vandaag. Ten eerste een te expansief monetair beleid van de centrale banken met veel geldcreatie. Ten tweede overheden die crisissen willen oplossen door met geld te gooien en de uitgaven aan te zwengelen, waardoor middelen terecht komen bij mensen die ze niet nodig hebben en de inflatie op een té hoog niveau blijft. De remedies van de Chicago School zijn daarom nog altijd bruikbaar en wenselijk: een strikter monetair beleid (met hogere rentes) en een einde van de vraagstimulering door te kiezen voor besparingen.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

KU Leuven boekte ruim 75 miljoen euro winst in 2022

Er is goed nieuws voor de KU Leuven. Zo hebben ze dit jaar de Campus Cup gewonnen en ook de recent gepubliceerde boekhoudkundige gegevens van de universiteit zijn zeer goed. In boekjaar 2022 werd een positief resultaat (winst) van ruim 75 miljoen euro winst behaald.

Het globaal overschot van dat boekjaar in de bedrijfseconomische benadering (75,1 miljoen euro) resulteert in een aangroei van de bestemde fondsen op de balans met dat bedrag, van 1,866 miljard einde 2021 naar ruim 1,9 miljard einde 2022.

Deze aangroei van de bestemde fondsen met 75,1 miljoen euro resulteert, samen met de licht gedaalde kapitaalsubsidies, globaal in een aangroei van het eigen vermogen van 1.868 miljoen euro

op 31 december 2021 tot 1.943 miljoen euro einde 2022.

Middelen reeds bestemd

Bij de interpretatie van dit resultaat en van de evolutie van het eigen vermogen en van de bestemde fondsen moet volgens de analyse van de KU Leuven “uitermate grote voorzichtigheid worden aan de dag gelegd”.

De overschotten van het boekjaar, het

eigen vermogen en de bestemde fondsen vertegenwoordigen immers geen vrije beleidsruimte voor het universiteitsbestuur. Via eerder genomen punctuele beslissingen en de contractuele engagementen aangegaan tegenover een veelheid aan opdrachtgevers en projectfinanciers zijn deze middelen reeds bestemd. Bovendien overtreffen de bestemmingen substantieel de bestemde fondsen, waardoor reeds invulling is gegeven aan de toekomstige inkomsten.

Bijna 2 miljard eigen vermogen

De totale balanswaarde van de KU Leuven bedraagt eind 2022 al 2,766 miljard versus 2,586 miljard einde 2021; dit is een stijging met 180,1 miljoen euro of 7,0 procent. Het eigen vermogen van KU Leuven bedraagt einde 2022 1,943 miljard euro, dit is een toename met 75,0 miljoen euro. De geldbeleggingen van de KU Leuven stijgen met 103,1 miljoen euro of 5,9 procent van 1,744 miljard naar 1,847 miljard euro op 31 december 2022. De geldbeleggingen worden voorzichtig beheerd conform het strategisch kader voor het beheer van de financiële middelen van de KU Leuven, van KU Leuven Research & Development en van UZ Leuven, zoals initieel goedgekeurd op de raad van bestuur van 19 juli 2005 en laatst geactualiseerd op de raad van bestuur van 26 juni 2018. Dit beheer gebeurt onder toezicht van het Beleggings- en Thesauriecomité KU Leuven, KU Leuven Research & Development en UZ Leuven, ingesteld door de raad van bestuur van de universiteit op 22 februari 2005.

THIERRY DEBELS

Campus van de University of Chicago

© SHUTTERSTOCK

“Vanuit mediarecht kijken we hier bijzonder kritisch naar”

Vooruit-voorzitter Conner Rousseau heeft de afgelopen dagen via zijn advocaat Simon Bekaert verschillende artikels op ’tScheldt en PNWS offline laten halen. In die artikels werden verschillende insinuaties gemaakt over Rousseau. Aangezien we niet geloven in een ‘trial by media’, gaan we niet verder in op de insinuaties. Dit artikel wil enkel aanklagen hoe makkelijk het is voor een politicus om een artikel dat hem niet gunstig gezind is, offline te halen.

Woensdag berichtte de satirische website ’tScheldt dat er een gerechtelijk onderzoek tegen Rousseau liep. Via een eenzijdig verzoekschrift en het dreigement van dwangsommen door de advocaten (Paul en Simon Bekaert) van Rousseau werd ’tScheldt echter verplicht om de berichtgeving offline te halen. ‘tScheldt werd ook in kortgeding gedagvaard. De dag erop verscheen er een artikel bij PNWS, waarin Niels Pattyn, de woordvoerder van Rousseau, reageerde. Toch werd ook PNWS via eenzijdig verzoekschrift verplicht om dat artikel offline te halen.

Onze redactie probeerde verscheidene malen contact op te nemen met Conner Rousseau en zijn woordvoerder, maar zij gingen niet in op de vraag om te reageren. Advocaat Simon Bekaert gaf aan niet te willen reageren. “Ik doe de juridische kant van de zaak”, vertelde hij. “Ik ga er niet over spreken.”

Persvrijheid

De rechtbank van eerste aanleg in Antwerpen verplichtte de twee nieuwssites om de artikels offline te halen, op straffe van een dwangsom van 500 euro per uur dat ze nog online zou blijven staan. Opvallend, volgens professor emeritus Mediarecht Leo Neels (UAntwerpen, KU Leuven). “Want de regel is dat er gedagvaard wordt, waarna een debat op tegenspraak volgt. Dat kan ook in hoogdringendheid met verkorting van termijnen”, reageert hij. De professor emeritus doelt op enkele voorbeelden in de praktijk, waarin een voorzitter van het hof weigerde een eenzijdig verzoekschrift uit te schrijven, maar de twee partijen wél op zeer korte termijn (enkele uren) voor het hof liet verschijnen. “Zo’n eenzijdig verzoekschrift moet een uitzonderlijke maatregel blijven, waar we overigens vanuit het mediarecht - en het recht in het algemeen - enorm kritisch naar kijken. Want er is geen tegenspraak gevoerd.”

De persvrijheid is nog extra beschermd door de Belgische Grondwet en het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens, waardoor naar dergelijke uitspraken in hoogdringendheid kritisch moet gekeken worden, stelt Neels. “Een verschijningsverbod, of het verbod om iets weg te nemen, is ernstig tegenover het vrijheidsprincipe van de media en de expressievrijheid.”

“Gezien het gaat om insinuaties in de sfeer van het strafrecht, speelt het maatschappelijk belang absoluut”

Maatschappelijk belang

“Als het over een politicus gaat, dan is de persvrijheid nog sterker beschermd”, benadrukt Neels. Politici worden namelijk geacht verantwoordingsplichtig te zijn over hun doen en laten. Ze hebben ook recht op een privéleven, maar die terughoudendheid moeten media niet hebben als het over zaken van algemeen maatschappelijk belang gaat. “En gezien het hier gaat over insinuaties die zich in de sfeer van het strafrecht bevinden, speelt het maatschappelijk belang absoluut.”

Neels trekt de vergelijking met de vermeende affaire tussen premier Alexander De Croo en de Italiaanse pornoactrice Eveline Dellai. “Wouter Verschelden vermeldde die affaire in zijn boek (‘De doodgravers van België’, red.). Bij mijn weten is dat in de grote media niet verschenen, omdat dat over het privéleven van De Croo gaat”, legt hij uit. “Verschelden legde dat uit door te stellen dat

die vermeende affaire de regeringsvorming vertraagd had en het daardoor wel van maatschappelijk belang was. Maar hij heeft dat niet kunnen hardmaken.”

Omdat het in deze zaak over gevoelige materie gaat en er verwacht wordt van een politicus dat hij zich binnen de grenzen van de wet gedraagt, speelt het maatschappelijk belang wél. “Maar omdat het hier over mogelijke misdrijven gaat, zouden de auteurs toch vrij zeker moeten zijn van hun stuk: de rechtsstaat brengt ook met zich mee dat we een vermoeden van onschuld aanhouden.” De professor emeritus Mediarecht geeft aan dat de wederhoor toegepast moet worden. Bij PNWS zou dat het geval geweest zijn. Toch werd ook dat artikel na eenzijdig verzoekschrift offline gehaald.

WANNES NEUKERMANS

Bloedbad in Annecy: wat moet je als omstander doen?

Annecy, een stad in het oosten van Frankrijk, werd opgeschrikt door een gruwelijke mesaanval in een speeltuin, gepleegd door een Syriër. Vier kinderen en twee volwassenen raakten daarbij gewond. Het hele voorval werd gefilmd door omstanders. De vraag die de ronde deed op sociale media: “Waarom grepen de omstanders niet krachtdadig in?” We vroegen het aan de politie, een jurist en een politicus.

De mesaanval werd gefilmd. Op de beelden is te zien hoe enkele mannen zich uit de voeten maken. Eén omstander ontpopte zich tot held van de dag: de vierentwintigjarige Henri die op rondreis was in Frankrijk om kathedralen te bezoeken. Hij gebruikte zijn rugzak als wapen om erger te voorkomen. Toch traden de omstanders niet doortastend genoeg op en kon de slachtpartij te lang doorgaan. Dat is althans de mening van opiniemaker Dyab Abou Jahjah die op Twitter de kat de bel aanbond met een pleidooi voor meer weerbaarheid. Hij kreeg bijval van Vlaams Belang-Kamerlid Joris De Vriendt.

Volgens De Vriendt is het belangrijk dat getuigen in zulke gevallen samenwerken. “Maar in een geïndividualiseerde samenleving als de onze, is dat een probleem”, voegt hij eraan toe. “Nochtans moeten omstanders gebruikmaken van het getal om de overhand te halen.” Henri zwaaide vervaarlijk met zijn rugzak en dat is volgens De Vriendt de juiste reflex. “Omstanders moeten zich behelpen met alle middelen die ze ter beschikking hebben. Iemand had toch met zand kunnen gooien in de ogen van de dader?” mijmert hij.

De gefeminiseerde samenleving

Jahjah vraagt zich af of mannen misschien minder mannelijk geworden zijn. Op die vraag lijkt de wetenschap een antwoord te geven, namelijk ‘ja’. Volgens verscheidene onderzoeken is het inderdaad zo dat het testosterongehalte bij mannen al decennialang aan het dalen is. Aan de oorsprong daarvan liggen onze sedentaire levensstijl, overgewicht en hormoonverstorende che-

micaliën in bijvoorbeeld plastic flessen en voedselcontainers. Volgens De Vriendt wordt ‘mannelijkheid’ echter ook door maatschappelijke tendensen onderuitgehaald. “Het wordt mannen afgeleerd om een gezonde vorm van agressie te tonen”, merkt hij op. “Mannelijk gedrag wordt in onze pampermaatschappij toxisch genoemd.”

Juridische belemmeringen

Indien een soortgelijke situatie zich voordoet in België, zijn omstanders met handen

en voeten gebonden aan een strikt juridisch kader. Volgens jurist Roan Asselman laat de wet weinig ruimte voor eigengereid optreden van moedige toeschouwers. “Wettige verdediging laat in België toe om zichzelf en anderen van kwaad te behoeden, maar de reactie moet proportioneel zijn. De persoon die ingrijpt, mag niet zelf de aanvaller worden”, licht hij toe. Volgens Asselman is het ook niet verplicht om in te grijpen bij het zien van een misdrijf. “De wet eist niet van mensen dat ze zichzelf in gevaar brengen om anderen voor gevaar te behoeden.”

Wie alleen een rugzak heeft om zich tegen een messentrekker te verdedigen, bezondigt zich dus niet aan schuldig verzuim indien hij het hazenpad kiest. Om misbruik van de wettige verdediging tegen te gaan, zijn de voorwaarden behoorlijk restrictief. Dat blijkt uit antwoorden op onze vragen, van commissaris Van De Walle via Matto Langeraert, woordvoerder van Politiezone Gent. Asselman haalde al aan dat de verdediging proportioneel moet zijn. Daarnaast moet de aanval onrechtmatig en onafwendbaar zijn en tevens gericht zijn tegen personen. Eigendommen beschermen met geweld kan dus niet volgens de wet.

Confrontatie met agressie

Wie geconfronteerd wordt met agressie, zoals in Annecy, moet volgens Van De Walle meteen een overzicht zien te verwerven van de situatie. Hij vat dat samen met het acroniem STOP: “Situation: Wat is er aan de hand? Threats: Wat zijn de gevaren? Opportunities : Wat kan ik doen? Plan: Ik voer uit wat bij mezelf opkomt om de dreiging voor anderen of mezelf weg te nemen.”

Een jammerlijke neiging die ook merkbaar was in Annecy, is om de situatie te filmen in plaats van in te grijpen. “Dat is eigenlijk het stomste wat je kan doen in een crisis”, meent Van De Walle. “Dat is de ziekte van de tijd”, klinkt het onverbiddelijk. Toch zijn de middelen voor wie wil tussenkomen bij agressie sowieso beperkt in België. In tegenstelling tot Frankrijk en Duitsland, valt pepperspray bij ons onder de verboden wapens. “Een spijtige zaak,” vindt Kamerlid De Vriendt, “maar ook zonder pepperspray

Mannelijk gedrag wordt in onze pampermaatschappij toxisch genoemd

Joris De Vriendt (Kamerlid VB)

was het mogelijk geweest om in te grijpen: met zand, een stok, een vuilnisbak, wat je maar kan vinden.”

Veerkracht en weerbaarheid

“In bepaalde landen is er meer een cultuur van resilience (veerkracht) dan in onze contreien”, weet Van De Walle. “Het helpt om een zelfverdedigingssport te volgen en om te leren omgaan met agressie in een gecontroleerde omgeving.” Die mening is ook De Vriendt toegedaan. Hij vindt het een goed idee om de jeugd aan te leren hoe ze met agressie moeten omgaan. “Ik kom nog uit een generatie die met dienstplicht te maken kreeg. Zo werden we vertrouwd gemaakt met bepaalde zaken. Er zijn evenwel sportclubs genoeg waar mannen het nodige kunnen leren”, besluit hij.

Conner Rousseau

Leo Neels (prof. em. Mediarecht)

Opsteker voor PVDA, opdoffer voor Open Vld

Het historisch slechte resultaat van Open Vld in de nieuwe peiling van Het Laatste Nieuws en VTM trok dit weekend alle aandacht. Maar al even historisch was de goede score van de PVDA. Ondertussen blijft het aantal opties om in het Vlaams Parlement een meerderheid te vinden beperkt als men blijft weigeren met het Vlaams Belang te praten.

Een goede peiling voor het Vlaams Belang kunnen we dat niet noemen. De partij was het de laatste maanden weer gewoon geraakt hoger te scoren dan 22,7 procent, en minstens twee procentpunten voor te liggen op grootste concurrent N-VA. Bovendien is er met die uitslag vrijwel zeker geen V-meerderheid in het Vlaams Parlement, maar een winst van meer dan vier procentpunten tegenover de laatste verkiezingen blijft natuurlijk niet te versmaden.

Zowel N-VA als Vooruit onmisbaar

Ook voor de N-VA is dit noch een goede, noch een slechte peiling. Een verlies van drie procentpunten tegenover 2019, dat

wel, maar de partij blijft boven de twintig procent en komt weer in de buurt van Vlaams Belang. Zonder een V-meerderheid kan de partij zich een aantal moeilijke interne discussies besparen. Maar de opties om een meerderheid te vinden, zijn beperkt, en Vooruit is in deze peiling onmisbaar om een meerderheid te vormen als men zowel Vlaams Belang als PVDA uitsluit van de macht.

Voor Vooruit is dit een goede peiling. De partij staat veilig op de derde plaats en indien ze alle andere partijen kan dwingen tot een strikte toepassing van het cordon sanitaire, is ze ook zeker van een plaats in de volgende Vlaamse regering. Zoals de zaken er vandaag voorstaan, is dat zelfs geen kwestie meer van een ‘bromance’

tussen Conner Rousseau en Bart De Wever of een of andere vorm van voorakkoord, maar eenvoudige wiskunde.

Relativiteit der dingen redt (even) het vel van Mahdi

Op de vierde plaats vinden we cd&v, met deze keer opnieuw iets meer dan tien procent. Tegenover de laatste verkiezingen verliezen de christendemocraten ongeveer een derde van hun kiezers, maar de partij heeft al slechtere peilingen achter de rug. Bovendien staan de liberalen van de Open Vld er deze keer veel slechter voor.

Met deze peiling komt de positie van Sammy Mahdi waarschijnlijk niet onmiddellijk in gevaar, maar helemaal uit de gevarenzone is hij niet. Eens de storm rond de Open Vld gaat liggen, komt misschien alsnog het besef dat 10,7 procent voor cd&v echt geen uitslag is om over naar huis te schrijven.

Historische scores voor PVDA en Open Vld

Op de vijfde en de zesde plaats volgen twee partijen die ieder een historische score noteren in deze peiling. De communisten van de PVDA komen voor het eerst in hun bestaan boven de tien procent uit, terwijl de liberalen van de Open Vld voor het eerst onder de negen procent zakken. Met 8,3 procent van de kiesintenties doet de Open Vld het zelfs slechter dan de slechtste verkiezingsuitslag van de liberalen sedert de Tweede Wereldoorlog: 8,4 procent in… 1946.

Eigenlijk was het dus niet verwonderlijk dat Open Vld op zaterdag in allerijl een digitaal partijbureau bijeenriep om de uitslag van deze peiling te bespreken. Daarbij was het veelzeggend dat in de berichtgeving expliciet vermeld werd dat de

positie van partijvoorzitter Egbert Lachaert niet onder druk staat. Wel dus. Ondertussen herhaalt men de mantra dat Alexander De Croo als federaal eerste minister bij de verkiezingen wel voor een kanseliersbonus van “minstens drie procent[punten]” zal zorgen. Hoe dieper de Open Vld wegzakt, hoe meer die uitspraak lijkt op een wanhopig fluiten in het donker.

Groen en de kiesdrempel

Groen is opnieuw de kleinste partij in het Vlaams Parlement, deze keer met een score van 7,6 procent. Wanneer een partij zo dicht bij de kiesdrempel zit, zou ze eigenlijk alle hens aan dek moeten roepen. Groen is echter Groen, en doet dus net het omgekeerde van wat het gezond verstand voorschrijft: ofwel trekken kopstukken zelf de deur achter zich dicht, ofwel worden ze door de leden aan de deur gezet. Voor de federale Kamer strandt de partij zowel in onze projectie als in die van Ipsos op vijf zetels, en dat dus voor vijf Vlaamse kieskringen.

Regeringsvormingen

worden moeilijk

In het Vlaams Parlement is er maar één coalitie met drie partijen mogelijk zonder Vlaams Belang of PVDA: één met N-VA, Vooruit en cd&v. Maar met 64 zetels heeft die coalitie weinig zetels op overschot. Als cd&v om een of andere reden niet mee zou willen, rest maar één alternatief, namelijk dat de twee verliezers Open Vld en Groen mee in de Vlaamse regering stappen. Federaal komt Vivaldi met nog steeds 81 zetels wiskundig niet onder bedreiging. Maar kan Groen met amper vijf verkozenen opnieuw in de federale regering stappen? En kan Open Vld, gehalveerd tot amper zes verkozenen, opnieuw de premier leveren? Zal de PS, met twintig zetels, dat trouwens zomaar toelaten? En omgekeerd, is een gehalveerde Open Vld bereid opnieuw in een Vivaldi-regering te stappen, maar deze keer met Paul Magnette als eerste minister?

FILIP VAN LAENEN

Communisten rukken op en worden steeds meer mainstream

De communisten rukken op in de peilingen, maar nog erger is dat hun ideeën steeds meer mainstream worden. Zo kapen ze niet enkel het ongenoegen over de ‘graaipensioenen’ van bepaalde politici, maar bijten ze zich ook vast in de exuberante lonen van de partijvoorzitters in dit land. Dat dergelijke boodschappen er vlotjes ingaan, laat de peiling van HLN en VTM zien. Het debat over klassenjustitie staat met stip op de agenda aangeduid. Hun primaire antikapitalistische retoriek en hun simplistische binaire opdeling in dader-slachtoffer gaat er bij de sectaire, activistische drukkingsgroepen in als zoete koek.

De peilingen van HLN en VTM doen bepaalde hoofdkwartieren daveren op hun grondvesten. PVDA is bijna even groot als cd&v en laat de Open Vld met ruim 2 procent achter zich. In Vlaanderen worden de liberalen en de christendemocraten gereduceerd tot een schim van wat ze ooit waren. De liberalen zitten in een existentiële crisis en wie Sven Gatz in De Afspraak op Vrijdag bezig zag, begrijpt maar al te goed waarom. Beide partijen hebben de fundamenten van hun eigen partij verraden.

De communisten weten een aantal van hun simplistische denkschema’s door te drukken

Erg eenzijdig

De ruggengraat van Vilvaldi wordt gevormd door de PS en Ecolo. Het links activisme is in Wallonië verweven met de macht. Maar ook in Vlaanderen zet de activistische trend zich succesvol door. De communisten kapen verschillende debatten en weten een aantal van hun simplistische denkschema’s door te drukken. Hun opmars is ongetwijfeld voor een stuk te wijten aan het beeld dat ze over de ‘graaipensioenen’ van bepaalde politici met succes wisten op te hangen. Maar ook het debat over de klassenjustitie staat met stip bovenaan de agenda.

In een interview met HLN maakt Sven Mary - advocaat van de vader van Sanda

Dia - brandhout van die emotionele oprisping. Zowat niemand heeft het arrest gelezen. Ze weten dus niet waarover ze spreken. Bovendien wordt alles teruggebracht tot “een wokeverhaal en Black Lives Matter”. Volgens Sven Mary is justitie in België niet racistisch, maar “wel ongelijk”. Wie het ruimer bekijkt dan het proces Sanda Dia, voelt volgens de succesadvocaat een vorm van ongelijkheid.

Het beeld dat in de pers over het proces Sanda Dia wordt opgehangen, is heel erg eenzijdig. Heel wat zaken halen de media niet. Het doet ons haast vergeten dat hulpverleners en politieagenten dagelijks slachtoffers zijn van brutaal geweld van tuig dat de straat op de ordediensten wil veroveren. Met de regelmaat van de klok worden agenten aangepakt en de beelden ervan op het internet gegooid.

Geweld op politie

Uit een onderzoek blijkt dat 40 procent van de agenten al slachtoffer was van ge weld, maar slechts 54 procent liet ook een proces-verbaal opstellen. “Een van de voornaamste redenen daar voor blijkt dat ze er niet in geloven dat de magistraten de daders echt zullen vervol gen”, stellen Vincent Housin en Vincent Gilles vast. Dat blijkt helaas uit de cijfers. “Volgens cijfers van het Brusselse par ket werd 33,5 procent van de dossiers ‘slagen en ver wondingen tegen politie ambtenaren’ zonder ge-

volg geklasseerd.” Hoe noem je dergelijke rechtspraak die de klachten van politieambtenaren niet ernstig neemt? De PVDA kijkt de andere kant op.

Maar ook de media hebben boter op het hoofd. De ondergangsprofetieën van de radicaal-linkse klimaatbeweging Extinction Rebellion (XR) vinden steeds meer ingang. De ideologie van de klimaatbeweging is gebaseerd op compromisloos antikapitalisme en simplistische opsplitsing tussen daders en slachtoffers. Hun ideaal van nul CO2-uitstoot in 2025 leidt maar tot één ding - aldus Gertjan van Schoonhoven -, namelijk Stalinisme: “Het kan alleen als onze vrijemarkteconomie acuut een ‘oorlogseconomie’ wordt en onze parlementaire democratie een dictatuur.”

demonstranten ongeschonden van de A12 te plukken”, aldus Geerten Waling. Het Openbaar Ministerie zag na een bezetting van een autosnelweg af van vervolging van de verdachten. Demonstreren voor de redding van het klimaat kan op de nodige sympathie bij de media rekenen.

XR kan dus zijn gang gaan, zonder dat er zelf maar een kritisch briesje bij de media waait. De acties van XR kunnen ook bij de politie op de nodige sympathie rekenen. De actievoerders worden met fluwelen handschoenen aangepakt. Dergelijke bijeenkomsten groeien uit tot halve festivals, met een goedkeurend knikje van de culturele en intellectuele elite.

Demonstreren voor de redding van het klimaat kan op de nodige sympathie bij de media rekenen

Repressief

XR vormt samen met Black Lives Matter de zoveelste stap van extreemlinks om met succes de media en de publieke opinie te manipuleren. De gemeenschappelijke noemer vormt de “repressieve tolerantie” van Herbert Marcuse. Om het doel van de klasseloze maatschappij te verwezenlijken, moest volgens de neomarxistische filosoof desnoods maar de democratie worden uitgeschakeld. Meningen die niet strookten met de ideologie, moesten worden onderdrukt. Marcuse werd één van de idolen van mei ’68. Zijn persoon is in de vergetelheid geraakt. Zijn ideeën blijven springlevend. Het succes van de communisten moet ons zorgen baren.

IN DE KIJKER

Brecht Warnez

“Brecht wie?”, horen we u vragen. Jawel, de West-Vlaming Brecht Warnez is het die helemaal bovenaan het lijstje van De Tijd van de Vlaamse Parlementsleden staat die het ‘ijverigste’ zijn. Inderdaad, de gezaghebbende krant lijstte vorige week alle mondelinge tussenkomsten en schriftelijke vragen op van de 124 Vlaamse Parlementsleden en bracht dan een rangorde aan. De brave nobele onbekende jongeman was duidelijk gecharmeerd: “Lang niet alle harde werk wordt steeds gezien, dus ik ben heel blij met deze erkenning", zei hij. “En ik blijf vereerd om dit werk te mogen doen.” Maar heeft Brecht echt wel zo hard gewerkt als wordt gesuggereerd?

Deze legislatuur en tot vorige week stelde het jonge cd&v-parlementslid reeds 1492 vragen aan ministers, waarvan zo’n 90 procent schriftelijk. Zo’n aantal dikt het cijfer van de persoonlijke score natuurlijk fors aan. De overige tien procent bevat mondelinge vragen, bijvoorbeeld wanneer hij vooral in commissievergaderingen en soms ook in de plenaire vergaderingen het woord neemt. We komen er dadelijk op terug.

Drie jobs

Brecht Warnez is 34 jaar jong. Niet alleen is hij Vlaams Parlementslid sinds 2019, toen hij als eerste opvolger in de plaats van Hilde Crevits kwam, die minister werd, maar hij is ook docent aan de universiteit te Gent, waar hij Bestuursrecht (in het bijzonder aangaande lokale besturen) doceert. Hij is zo een klassieke stamboek-cd&v’er na zijn grootmoeder en vader, die lokaal politiek actief waren. In 2012 wordt hij verkozen tot gemeenteraadslid in Wingene en nog voor het einde van de legislatuur wordt hij op 1 september 2016 de jongste schepen in Wingene. Vanaf 2018 is hij schepen met de bevoegdheden cultuur, milieu, klimaat en duurzaamheid, communicatie en participatiebeleid, IT en administratieve vereenvoudiging. En jawel, in Wingene regeert cd&v nog steeds met meer dan een volstrekte meerderheid. Dat maakt besturen natuurlijk een stuk makkelijker, zeker in een relatief kleine gemeente. Vanaf 2019 volgt hij in het Vlaams Parlement de dossiers Binnenlands Bestuur, Leefmilieu en Onderwijs op. Docent, schepen en parlementslid… Drie jobs. De vraag rijst hoe je dat allemaal tegelijkertijd goed kan uitvoeren.

De teller laten lopen

Het werkt in alle politieke partijen op eenzelfde manier. We bedoelen dat parlementsleden ook persoonlijke of fractiemedewerkers ter beschikking krijgen om het voorbereidende werk te doen. Parlementsleden die te weinig tijd hebben omdat ze elders nog bijklussen of omdat ze gewoon te lui (of te dom) zijn, geven aan hun medewerkers heel vaak de opdracht om binnen hun beleidsdomeinen de actualiteit op te volgen of onvolkomenheden in de wetgeving te zoeken, waarover dan schriftelijke vragen kunnen gesteld worden. Of er worden statistieken over van alles en nog wat opgevraagd. De Tijd: “Al kan dat cijfer ook kunstmatig opgepompt worden: zo diende Warnez een en dezelfde vraag over de aanpak van zwarte verkeerspunten 88 keer in, verspreid over meerdere jaren en telkens voor afzonderlijke gewestwegen.” Er zijn aldus medewerkers die als dagtaak vaak niets anders doen. Zo loopt de teller natuurlijk al snel op. In andere gevallen bereiden die medewerkers dan weer voorstellen van decreet of wetsvoorstellen voor als men iets grondiger op een en ander wil ingaan. Of voor mondelinge vragen of tussenkomsten schijven ze de teksten die dan hapklaar kunnen voorgelezen worden. Jawel, er zijn enkele parlementsleden die dat werk allemaal zelf doen, maar ze lopen niet dik. In het geval van Brecht Warnez zullen er in zijn gemeente en aan de universiteit ook wel wat medewerkers rondlopen waarop hij kan terugvallen.

Wereldberoemd en onbekend

Concluderen dat degene die de meeste vragen indient, ook het ijverigste parlementslid is, is dus niet altijd juist. Veelal zijn het degenen die zich in elk debat wringen en voor hun thema’s ook nog eens op de baan gaan met voordrachten voor hun kiezers of vorming van de partijkaderleden. Zo speelt natuurlijk het lokale engagement in een bestuurspartij en het Vlaamse engagement in een regeringspartij in die zin zeker in het voordeel van Brecht Warnez en komt het dat hij wereldberoemd is in Wingene en vrij onbekend in Brussel, waar hij eerder een backbencher is, maar dankzij zijn medewerkers toch even in het oog springt en de pluim op zijn hoed kan steken. Was De Tijd er niet geweest, dan hadden we deze ‘in de kijker’ nooit kunnen schrijven. Ondertussen loopt de teller verder…

CITAAT VAN DE WEEK

Els Ampe “Hoe geloofwaardig is Open Vld nog?”

In de laatste Grote Peiling van Het Laatste Nieuws, VTM Nieuws, Le Soir en RTL zette Open Vld met 8,3 procent haar slechtste peilingsresultaat ooit neer. Naar aanleiding daarvan richtte Vlaams Parlementslid Els Ampe (Open Vld) zich in een videoboodschap op Twitter tot de top van haar partij. “Hoe geloofwaardig ben je als je eigen minister van Begroting (Sven Gatz, red.) een gat van 1 miljard euro in de Brusselse begroting slaat? Hoe geloofwaardig ben je op Gelijke Kansen als heel je partijtop volzit met ‘zoontjes van’? En hoe zit het eigenlijk met het donkerblauwe verhaal van de partijvoorzitter? Is dat ritueel verbrand?”, vraagt Ampe zich af.

Vlaamse regering wil Vlaanderen op kaart zetten als leidende technologienatie

naar de technologische toekomst kijken.

“Er is zoveel in Vlaanderen waar we goed in zijn. Het is zo goed leven in Vlaanderen”, stak Jambon van wal. “Flanders Technology & Innovation wil aan iedereen laten zien dat we alle troeven in handen hebben om ook over 30 jaar nog in één van de mooiste en meest moderne landen van de wereld te leven.”

Jan Jambon

De Vlaamse regering heeft afgelopen dinsdag het startschot gegeven voor een campagne rond ‘Flanders Technology & Innovation’ (FTI). Met dat project wil ze Vlaanderen op de kaart zetten als leidende technologie- en innovatienatie, meer bepaald op vlak van datatechnologie en kunstmatige intelligentie.

Met een treinrit van de ‘FTI Express’ tussen Gent en Antwerpen heeft de Vlaamse regering dinsdag een campagne gelanceerd om ‘Flanders Technology & Innovation’ (FTI) tot bij het grote publiek te brengen. Aan boord van de innovatietrein bevonden zich onder meer minister-president Jan Jambon (N-VA), minister van Innovatie Jo Brouns (cd&v), 150 CEO’s, ondernemers en geïnteresseerde jongeren.

De campagne vertrekt van enkele vertrouwde clichés, zoals de Vlaamse meesters, wielrennen en stoofvlees-friet, en linkt die aan hedendaagse realisaties en successen van Vlaamse bedrijven of instellingen. Om de campagne vorm te geven, werd bovendien gebruikgemaakt van technologieen zoals de Unreal Engine - een ontwikkelingstool voor games - en het AI-programma Midjourney. De komende negen maanden zullen op de sociale media, radio en televisie reclamefilmpjes van FTI te zien zijn. Vervolgens wordt

op 15 maart 2024 in het volledig vernieuwde Wintercircus in Gent de aftrap gegeven van het project. De keuze voor die locatie is niet toevallig, want daar vonden in de jaren ’80 en ’90 van de vorige eeuw de technologiebeurzen plaats waaraan FTI zijn naam ontleende.

In de week van 18 maart zullen ook tal van evenementen plaatsvinden in Gent, Kortrijk, Hasselt, Leuven, Brussel en Antwerpen. Een festival in Antwerpen vormt het sluitstuk van de technologieen innovatieweek.

Vooruitgangsgeloof

Na de treinrit stond in de stationshal van Antwerpen-Centraal een toespraak van minister-president Jan Jambon (N-VA) op het programma. Hij snakt naar eigen zeggen naar meer positivisme en vooruitgangsgeloof, en minder negativisme en verzuring. Daarom is de campagne in het bijzonder gericht op mensen die angstig

Verder benadrukte Jambon dat Vlaanderen vandaag tot de wereldtop behoort, iets wat hij naar eigen zeggen vaak te horen krijgt op buitenlandse missies. “Imec, VIB, VITO, onze universiteiten en hogescholen, onze havens, wat we betekenen op het vlak van chiptechnologie, biotech, klimaattechnologie, data…”, somde hij op. “We zijn vermaard en we kunnen de problemen van de wereld aan. Alleen beseffen we het veel te weinig.”

Na de ‘Canon van Vlaanderen’ en ‘Het verhaal van Vlaanderen’, die het rijke verleden moesten belichten, is het volgens Jambon tijd om ook de toekomst in de verf te zetten. “Cultuur is onze rijkdom, technologie onze toekomst”, besloot hij.

ANTON SCHELFAUT

MEEST GELEZEN OP

Van Grieken krijgt vuistslag in gezicht van Brusselse agent

Uw Mening: Een overvaller neerschieten moet toegestaan zijn

Rechts vergist zich over partijdigheid Vlaamse media volgens studie

Theo Francken: “Grootste vijand van onze democratie komt van binnenin”

Tomas Roggeman (N-VA) luidt alarmbel: “NMBS stevent af op Sabena-scenario”

©

PHOTONEWS

Brecht Warnez

© BELGA

NATURE RESTORATION LAW DE SCHADELIJKE GEVOLGEN VAN GROEN EXTREMISME

Volgende week zal de Europese Commissie haar nieuwe initiatief, de ‘Nature Restoration Law’, proberen doordrukken in het Europees Parlement. Een democratische meerderheid heeft dat extremistische voorstel echter al twee keer duidelijk afgewezen.

De Commissie Von der Leyen laat zich leiden door de milieu-ideologie die de menselijke autonomie wil beperken ten behoeve van de natuur, vaak aangeduid als ‘Gaia’. Het resultaat is een groot aantal beperkingen, verplichtingen, belastingen en verboden voor de burgers van Europa.

Herstel van biodiversiteit

Landbouw, industrieën en individuen zijn al onderworpen aan talloze regels en belastingen. De Nature Restoration Law zou nog verder gaan en het gebruik van een groot deel van de landbouwgrond in Europa verbieden - in naam van het ‘herstel’ van biodiversiteit - en kostbare en moeilijke beperkingen opleggen aan de resterende boerderijen.

Als die wetgeving wordt aangenomen, zullen de voedselprijzen aanzienlijk stijgen en zal de zelfvoorziening van Europa op het gebied van voedsel direct in gevaar komen. Dat betekent dat Europa niet in staat zal zijn om zijn bevolking te voeden in geval van internationale verstoringen.

Die wetgeving ondermijnt de eigendomsrechten van boeren, industrieën en individuen. Het geeft prioriteit aan het milieu in een zeer abstracte en ‘holistische’ zin, ten koste van de voedselzekerheid van de Europeanen.

Scheiding der machten?

Veel Europarlementariërs zijn tegen het voorstel, waaronder de EPP, de grootste fractie in het Europees Parlement, die het voorstel in ongewoon scherpe bewoordingen heeft verworpen. Het Directoraat-generaal Milieu (ENV) van de Commissie lobbyt nu echter op een ongebruikelijke manier bij Europarlementariërs om voor de Nature Restoration Law te stemmen.

Het platform ‘European Business & Biodiversity’, dat wordt beheerd door het Directoraat-generaal Milieu van de Commissie, heeft op 6 juni een e-mail gestuurd naar

Als die wetgeving wordt aangenomen zal de zelfvoorziening van Europa op het gebied van voedsel in gevaar komen

Ambtenaren van de Commissie willen druk uitoefenen op leden van het Europees Parlement

bedrijfsvertegenwoordigers, waarin zij worden uitgenodigd om druk uit te oefenen op leden van het Europees Parlement om een nieuwe negatieve stemming over de Nature Restoration Law in de commissie Milieubeheer te voorkomen. Een gunstige wind bracht ons dat vreemde bericht (bijlage 1, te vinden op PAL NWS), dat een flagrante schending is van de scheiding der machten. Ambtenaren hebben niet het recht om druk uit te oefenen op leden van het Europees Parlement!

Storm-actie

Ambtenaren van de Commissie roepen bedrijven op om deel te nemen aan twee lobbycampagnes die worden georganiseerd door radicale milieu-ngo’s. Het doel is om druk uit te oefenen op leden van het Europees Parlement. Ze vragen ook om deelname aan een actie op sociale netwerken, genaamd ‘Storm’, op maandag 12 juni.

Op de website van het platform worden verschillende acties en communicatiemateriaal voorgesteld door het Directoraat-generaal Milieu, inclusief hashtags en een lijst van Europarlementariërs die nog geen standpunt hebben ingenomen (Renew, EPP en ECR) en die het doelwit moeten worden in de commissie Milieu van het Parlement. Het doel van die ambtenaren is om de mailboxen en Twitteraccounts van de parlementsleden te overspoelen. Ze richten zich specifiek tot de Belgische premier en president Macron, en proberen hen af te schilderen als tegenstanders van het milieu. Dat is opnieuw een flagrante schending van de scheiding der machten. Fanatisme maakt mensen gek.

Ideologisch fanatisme

Die methoden zijn onaanvaardbaar en druisen in tegen de rechtsstaat en de scheiding der machten. Ambtenaren van de Commissie gedragen zich als extremistische ngo’s en proberen democratisch gekozen parlementariërs en de democratische leiders van de lidstaten in diskrediet te brengen.

Ideologisch fanatisme rechtvaardigt niet het schenden van de fundamentele beginselen van de Europese beschaving, gebaseerd op vrijheid, de rechtsstaat en de scheiding der machten.

De Nature Restoration Law, een extremistisch wetsvoorstel dat de voedselzekerheid van de Europeanen bedreigt, moet worden verworpen en de Europese ambtenaren van het Milieudirectoraat moeten worden herinnerd aan hun ambtsplichten.

Ideologisch fanatisme rechtvaardigt niet het schenden van de fundamentele beginselen van de Europese beschaving

Sheriff Bart De Wever

Nieuw boek van Jurgen Ceder: Beter Begrip

Waarom heeft een eenvoudige verklaring meer kans om juist te zijn dan een ingewikkelde? Waarom hebben extreme situaties de neiging zich te normaliseren?

Waarom wordt een kleine voorsprong gemakkelijk een grote voorsprong? Waarom leidt maatschappelijke vooruitgang naar politiek ongenoegen? Waarom wordt op vergaderingen meer tijd verspild aan triviale dan belangrijke zaken? Waarom houden we vast aan projecten die duidelijk gedoemd zijn? Waarom worden we vaak bedrogen door onze neiging om verhalen op te zetten? In 'Beter begrip' legt Jurgen Ceder uit wat het scheermes van Ockham, de terugval naar het gemiddelde, het mattheuseffect, de paradox van Tocqueville, de kleur van het fietsenhok, het Concorde-effect en de verhalende vertekening zijn. Samen met nog 43 andere begrippen helpen ze de wereld en het leven beter te begrijpen. Dit is een boek dat je slimmer zal maken.

DRIEU GODEFRIDI

EU-Commisaris Frans Timmermans

HET RATTACHISME

DE FRANSEN WILLEN WALLONIË, MAAR WILLEN DE WALEN FRANKRIJK?

Het rattachisme is een stroming binnen de Waalse Beweging.Waalse rattachisten willen Wallonië weer laten aansluiten bij Frankrijk. De naam van de ideologie ‘rattachisme’ is afgeleid van het Franse woord rattacher (‘opnieuw aanhechten’), zelf een afleiding van attacher (‘aanhechten’).

Na de Slag bij Waterloo (1815) werden de Zuidelijke Nederlanden definitief bij het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden gevoegd. Nu ja, definitief: na vijftien jaar ontstonden er al conflicten en de Belgische Omwenteling leidde in 1830 tot de onafhankelijkheid van België. Voornamelijk de Franstalige Zuidelijke Nederlanders wilden zich eigenlijk opnieuw aanhechten bij Frankrijk, maar de Britten en Pruisen wilden absoluut geen versterkt Frankrijk en eisten dus dat België als bufferstaat zou blijven bestaan. De politieke kracht van Waalse rattachisten hoeft niet overschat te worden. Het Rassemblement Wallon bestaat niet meer en de laatste rattachistische uitspraken van Waalse prominenten zijn al van het vorige decennium geleden. “Wij Walen zijn trots om naast een groot land als Frankrijk te staan”, riep Claude Eerdekens (PS) in 1996 tijdens een verhitte discussie over de sociale zekerheid. “Als u wilt dat Frankrijk aan de poorten van Brussel staat, ga uw gang!”.

Rationele oplossing

Begin vorig jaar interviewde dit blad Paul-Henry Gendebien, de stichter van het Rassemblement Wallonie-France. Electoraal kwam zijn RWF nooit van de grond. Veel Walen zweren om tal van praktische redenen bij België. Maar als het op een gegeven moment finaal fout loopt met België? “Op dat moment is Frankrijk de enige rationele oplossing”, vertelde hij toen. “De idee van Waalse onafhankelijkheid is te gek voor woorden.”

“Als Vlaanderen onafhankelijk wordt, een steeds geloofwaardigere hypothese, dan zou de Franse Republiek vereerd zijn Wallonië in haar schoot op te nemen. De historische en broederlijke banden die onze twee volkeren verenigen, zijn te sterk voor Frankrijk om Wallonië in de steek te laten”

Marine Le Pen

Als België zou barsten, wordt het rattachisme dus wel als een serieuze optie beschouwd. De laatste peilingen over het rattachisme dateren van 2008 en 2010. In 2008 gaf 49 procent van de Walen aan voor een aansluiting bij Frankrijk te zijn indien België zou ophouden te bestaan. Die kans was toen reëel. “En het blijft bij de Franstaligen ook altijd een ondergeschikte redenering: áls België zou verdwijnen, omdat Vlaanderen zijn onafhan kelijkheid uitroept, dan vormt Wallonië, anders dan Vlaan deren, geen volk of natie”, schreef grondwetspecialist, overtuigd rattachist en oud-minister François Perin in 2008 in Knack. Een peiling in maart 2013 wees uit dat de mees te Walen (61 procent) een soort Wallobrux wilden na de splitsing van België. Uit diezelfde peiling bleek echter dat 68 procent van de Brusselaars ook geen Waals-Brusselse staat wilde en een onafhankelijk Brussels statuut verkozen. Dus blijft er maar één optie over.

Cultureel is Wallonië Frankrijk. De Waalse manier van le ven en de Waalse mentaliteit zijn ontzettend door Frankrijk beïnvloed. Walen kijken Franse televisie, luisteren Franse muziek en lezen Franse kranten. Er bestaat ook niet zo iets als een Waals natiegevoel. Economisch kan Wallonië niet op eigen benen staan. Het Gewest neigt nu al richting Frankrijk: het is de grootste buitenlandse economische handelspartner (in Vlaanderen is dat Nederland).

“Een onafhankelijke Waalse staat is gedoemd om gefragmenteerd ten onder te gaan nog voor zij duidelijk het licht ziet”

Paul-Henry Gendebien

Nooit een land

Bovendien zien de Fransen Wallonië, een gebied dat zij door een historische misslag verloren zijn, misschien ook wel graag komen. In juni 2010 bleek twee derde van de Fransen voor een aanhechting van Wallonië na het einde van België. In de grensgebieden loopt dat op tot 75 procent van de Fransen. Generaal Charles de Gaulle vertelde ooit dat “het had volstaan dat ik met de vingers knipte” om na de Tweede Wereldoorlog Wallonië zijn aansluiting bij Frankrijk te laten vragen. Ook Jean-Luc Mélenchon, Eric Zemmour en Nicolas Dupont-Aignan, allen kandidaat bij de presidentsverkiezingen in 2022, gaven op een of andere manier aan Wallonië bij Frankrijk te willen voegen als het Belgenland uit elkaar zou vallen. Om het verschileconomisch en qua oppervlakte - met eeuwige concurrent Duitsland kleiner te maken, zouden de Fransen maar wat graag een gebied van 16.845 vierkante kilometer en ruim drie miljoen inwoners willen inlijven.

Jules Gheude, een Waalse rattachist, politiek essayist en oud-medewerker en biograaf van oud-minister François Perin, sprak met ’t Pallieterke. Hij omschreef hoe de Franse diplomaat Talleyrand al in 1832 het volgende stelde: “De Belgen, een natie is het niet. En nog geen tweehonderd protocollen zullen er ooit een natie van maken. Dit België zal nooit een land zijn. Het kan niet lukken.” Het rattachisme kan zich als een communicerend vat verhouden met het Vlaams separatisme. En wel om de volgende reden: Wallonië is simpelweg niet in staat om op eigen

benen te staan. Enerzijds omdat het er economisch nooit in geslaagd is zich te meten met Vlaanderen en de rest van economisch ontwikkeld Europa, anderzijds omdat er aan Waalse kant allesbehalve een ontwikkeld nationaal gevoel leeft.

Economische noodzaak

Ratingbureau Moody’s en Fitch verlaagden onlangs de rating van Wallonië, waardoor het gewest minder makkelijk geld kan lenen. De geconsolideerde schuld van het Waals Gewest kan binnen enkele jaren tot 45 miljard euro stijgen. De kosten die met de overstromingen te maken hebben, blijven ook stijgen en zelfs staatsbank Belfius weigert intussen onvoorwaardelijk geld te lenen aan Wallonië. En de solidariteit van Vlaanderen met de niet-Nederlandstalige landgenoten stuit ook op een grens: 53 jaar na de eerste staatshervorming is Wallonië er nooit in geslaagd zich economisch te herstellen.

“Wallonië is machteloos”, zo omschreef Renaud Witmeur het. Witmeur was tot eind 2021 de CEO van Sogepa, het Waals openbaar investeringsfonds. Het Waalse herstelplan zou volgens hem nooit voldoende impact hebben. “Wallonië betaalt de prijs voor het feit dat het een kleine arme regio in een klein land is. (...) Het Waals Gewest alleen zal niet in staat zijn om herstel te bewerkstelligen.” Alleen al uit economische noodzaak zouden veel Walen zich na de splitsing van België bij Frankrijk willen aansluiten.

Daar is Lode Vereeck het niet mee eens. De econoom en politicus, eerst voor Open Vld en LDD, en nu voor Vlaams Belang, stelt dat de Walen het slachtoffer zijn van het huidige beleid en de transfers van Vlaanderen richting Wallonië. “En het klopt dat de eerste jaren na de splitsing van België enorm moeilijk zullen zijn voor Wallonië”, aldus Vereeck. “Maar op middellange termijn is er geen enkele eonomische indicator die aangeeft dat Wallonië zich niet kan herstellen.”

Fragmentatie

Het rattachisme zou na de splitsing van België weleens de enige manier kunnen zijn om de regio Wallonië bijeen te houden. “Stel dat zich morgen een Waalse staat zou vormen, dan zou de heterogeniteit ons parten spelen”, vertelde Paul-Henry Gendebien. “Bij een implosie van België zou Luxemburg wel eens sterk naar het Groothertogdom kunnen lonken, een van de welvarendste staten ter wereld. Waals-Brabant wordt dan weer bestuurd door uitgeweken Brusselaars. Het gebied rond Moeskroen en Komen is dan weer erg op Rijsel gericht; die zouden ook niet opgezet zijn met de Republiek Wallonië. En zo zijn er wel meer voorbeelden. Een onafhankelijke Waalse staat is gedoemd om gefragmenteerd ten onder te gaan nog voor zij duidelijk het licht ziet.”

“Als de Walen zich op een of andere manier door de Vlamingen verstoten voelen, moeten ze weten dat mensen zoals ik dolgelukkig zouden zijn om met hen in hetzelfde land te wonen”

Jean-Luc Mélenchon

En wat vindt men ervan in Vlaanderen? “Dat moet Wallonië zelf beslissen”, stelt Barbara Pas (VB) na afloop van het communautaire congres van haar partij. “Wij pleiten met onze partij al jaren voor zelfbeschikkingsrecht voor de Vlamingen. De Walen moeten dat recht ook hebben: ik vind niet dat wij daarin moeten tussenkomen.”.

Onlangs bleek dat de rechtse Waalse partij Chez Nous de populairste is op sociale media in Wallonië. Het was meteen de start van een hele reeks interviews die voorzitter Jérôme Munier (39) deed in de Vlaamse media. Niet in de Waalse. Geen enkel interview. Niet omdat Munier niet zou willen, wel door het heersende ‘cordon médiatique’. We praatten daarover, maar ook over identiteit, de dramatische financiële toestand van Wallonië en de extreemlinkse partijen PS en PTB.

Chez Nous bestaat nu ongeveer anderhalf jaar en we vroegen aan Munier wat de stand van zaken is bij zijn partij. “Wij hebben enorm veel gewerkt aan de structuur, de opbouw en de communicatie van onze partij. Wij leggen de nadruk op communiceren, communiceren, communiceren”, vertelt de perfect tweetalige Brusselaar. “De mensen zijn immers wel al overtuigd van ons programma. Dat zien we ook in de peilingen. Over identiteit en immigratie zitten we op de golflengte van de meeste Walen. Ons probleem is dan ook niet om de Walen te overtuigen, maar wel om ervoor te zorgen dat de Walen ons leren kennen.”

Hoeveel leden heeft uw partij?

“We hebben nu ongeveer 1.400 leden. Dat zijn mensen die zich op onze website met telefoonnummer, naam en adres ingeschreven hebben. Een maand geleden zijn we begonnen met lidkaarten en daarvan hebben we er nu 250 verkocht.”

Komt er een congres of meeting naar aanloop van de verkiezingen?

“De bedoeling is om in september en oktober enkele grote meetings te organiseren. Maar makkelijk is dat niet, want zelfs vergaderingen van Chez Nous worden elke keer verboden door de burgermeesters. We zouden elke keer naar de Raad van State kunnen gaan, maar we hebben geen partijfinanciering. Telkens moeten we dan een

“Veel PTB-kiezers zijn potentiële kiezers voor

Op welke manier werven jullie nu financiële middelen?

“Dat gebeurt via donaties. Ik heb daar werk van gemaakt vooraleer we de partij opgericht hebben, want dat is het belangrijkste voor een beginnende, opkomende partij. De traditionele partijen krijgen miljoenen per jaar, maar wij krijgen niets en leven van donaties van leden en sympathisanten.”

“De bedoeling bij de volgende verkiezingen is dan ook om één verkozene te halen in de Kamer. Dan krijgen we partijfinanciering, kunnen we beschikken over medewerkers en dan kunnen we onze partij professionaliseren. Momenteel hebben we geen medewerkers of geld. Het zijn allemaal vrijwilligers die voor Chez Nous werken, na hun uren of tijdens het weekend.”

Hoopt u stilletjes op meer dan één verkozene?

“Ik hoop stilletjes op véél meer, maar één zou al geweldig zijn en bovendien historisch. Ik denk niet dat er in Europa veel partijen begonnen zijn met twee onbekende mensen, namelijk covoorzitter Gregory Vanden Bruel en mezelf, en dan twee jaar later een of meerdere verkozenen zouden hebben.”

Wat zijn uw verwachtingen voor de Waalse partijen tijdens de verkiezingen volgend jaar?

“Het verschil tussen de twee democratieën zal nog veel duidelijker worden in

2024. De PTB zal heel hoog eindigen, maar we gaan er alles aan doen om dat tegen te houden. Ik kan immers niet geloven dat al die kiezers communisten zijn. Veel van die PTB-kiezers zijn potentiële kiezers voor ons, omdat ze net als wij het systeem beu zijn, geen massa-immigratie willen en hun identiteit willen verdedigen. We hebben bij ons trouwens wel wat ex-leden van de PTB. Onze boodschap aan die kiezers is om goed na te denken vooraleer ze communisten aan de macht brengen.”

We moeten af van de maffiastaat van de PS

Wat is voor Chez Nous de ideale coalitie om zelf in mee te stappen?

“Als we een aantal thema’s op tafel zouden kunnen leggen, zou ik al blij zijn. Praten over onderwerpen als immigratie, identiteit en geldverkwisting zonder hysterisch te doen of zonder taboes. Aan Vlaamse kant komen dan partijen aan bod zoals Vlaams Belang en N-VA, maar zelfs ook Vooruit, dankzij bepaalde uitspraken van Conner Rousseau. Aan Waalse kant is dat dan wellicht de MR van Georges-Louis Bouchez. De grootste kandidaat om mee samen te werken op federaal vlak is in ieder geval Vlaams Belang.”

De financiële toestand van Wallonië is nogal dramatisch. Wat zijn volgens u de belangrijkste redenen daarvoor?

“De enorme geldverkwisting, het cliëntelisme van de PS en de hoge werkloosheidsgraad. In Vlaanderen werkt bijna 80 procent van de mensen, in Wallonië ongeveer 60 procent. We moeten het warm water niet heruitvinden, maar gewoon ervoor zorgen dat we meer mensen activeren en dat werken meer loont dan niet werken. Ook moeten de geldverkwisting en het cliëntelisme van de PS gestopt worden. De private sector moet opnieuw de bovenhand krijgen.”

Hoe moet dat dan allemaal concreet gebeuren?

“Eerst de belastingen op arbeid verminderen. Dan kijken waar de geldverkwisting gebeurt. We hebben een grote audit van heel Wallonië nodig, van al die politieke structuren. Vervolgens de kosten van immigratie verminderen door een immigratiestop in te voeren en onze eigen mensen aan het werk zetten. Waarom zouden we immers ‘economische immigratie’ nodig hebben als ongeveer 40 procent van de Walen niet werkt? En op cultureel vlak hebben we al zeker geen immigratie nodig.”

En hoe zit het met de mentaliteit van de Walen? Moet daar iets aan veranderd worden?

“Ja, ik denk dat de mentaliteit moet veranderen, maar vooral ook de politieke boodschap. Als Paul Magnette bevestigt dat de Walen inderdaad liever van het ‘lieve leven’ profiteren en dat de Vlamingen willen werken, dan speel je met de toekomst van België en van Wallonië. Het is niet zo dat de Walen lui zijn, het is wel zo dat het politieke systeem ervoor gezorgd heeft dat het gemakkelijker is en financieel beter uitkomt om niet te werken dan om dat wel te doen.”

Is de PS de grote schuldige van die dramatische financiële toestand?

“Tuurlijk. De PS is al 50 jaar onafgebroken aan de macht en de toestand verbetert niet. De recepten van de socialisten, zoals hun cliëntelisme of via marshalplannen geld pompen in sectoren die geen geld nodig hebben of die geen toekomst hebben, werken gewoon niet. Dus ja, de PS is de grote boosdoener van Wallonië. Maar omwille van het cliëntelisme blijven de mensen stemmen op de socialisten, niet omdat ze geloven in de filosofie van de PS.”

Waarom stemmen de Walen nu massaal op de PTB?

“Dat zijn vooral proteststemmen, ook door een gebrek aan een alternatief op

ons”

rechts. Bij de volgende verkiezingen vullen wij die leemte op en kan dat veranderen. Dat zien we in Noord-Frankrijk, waar dezelfde problemen als hier voorkomen: massa-immigratie, werkloosheid en onveiligheid. Daar stemmen mensen met een migratieachtergrond nog op extreemlinks, maar de arbeiders of de gewone man niet meer. De gewone man stemt op Rassemblement national omdat Marine Le Pen en Jordan Bardella sterk werk geleverd hebben om hun partij op de kaart te zetten.”

“Ik ben ervan overtuigd dat als we met Chez Nous volgend jaar doorbreken op federaal niveau, we de grootste partij van Wallonië worden in 2029. De moeilijkste opdracht is volgend jaar, maar als we slagen dan is ‘the sky the limit’ voor Chez Nous.”

Over de rechterzijde in Wallonië gesproken, de MR beschouwt u niet als ‘rechts’?

“Nee, de MR speelt het spelletje van de traditionele partijen mee. Ik ben eens vijf seconden aan het woord geweest op de RTBF en de jongerenvoorzitter van MR vond het ‘schandalig’ dat ‘extreemrechts’ het woord gekregen had in Wallonië. Bij de MR zijn ze nochtans liberaal en zouden ze voor vrije meningsuiting moeten zijn. Maar nee, ze proberen onsen politiek gezien snap ik dat wel - in de extreemrechtse, fascistische hoek te duwen, zoals al die andere partijen dat ook

DE PS IS DE GROTE BOOSDOENER VAN WALLONIË

doen. MR zou inderdaad aan de rechterzijde kunnen staan wanneer het gaat over identiteit en immigratie, maar als ik die reacties ten opzichte van Chez Nous zie, dan blijkt MR in feite ook een verloren zaak. Als bijvoorbeeld Georges-Louis Bouchez zich een keer uitlaat over hoofddoeken, wordt hij al teruggefloten door z’n partij. We hoeven niet te rekenen op de MR om iets te veranderen.”

Zal de economische toestand de beslissende factor zijn voor een eventuele splitsing van België?

“Ja, dat zal zo zijn. België is de optelsom geworden van twee democratieën en dat merk je aan de voorstellen van de extreemlinkse partijen. Die zijn precies het tegenovergestelde van wat Vlaanderen wil. Een groter staatsapparaat, een kleinere private sector, meer belastingen, meer schulden maken, terwijl Vlaanderen wil saneren en de mensen activeren.”

“We mogen niet vergeten dat ook identiteit een bepalende factor zal zijn. Kijk maar naar de canon die Vlaanderen net uitgebracht heeft. Of je daar nu voor of tegen bent, de debatten zijn wel begonnen. Als er in Wallonië geen identiteit is of leeft, of men er niet voor wil vechten, of men zegt dat men ‘belgicist’ is, maar spreekt geen woord Nederlands, dan is er een identiteitsprobleem. Daarom willen we met Chez Nous ‘identiteit’ weer op de kaart zetten.”

Denk je dat er veel mensen zijn die zich echt ‘Belg’ voelen?

“In Wallonië toch wel, ja. Nu is er een debat ontstaan over wat onze identiteit is. Onze naam is Chez Nous. We hebben die naam gekozen zodat iedereen die ‘chez nous’ zou kunnen invullen. Wat is ‘bij ons’? Is dat bij ons in Luik, in Wallonië, in België? ‘Identiteit’ voor ons betekent traditie, folklore. Iedereen moet die voor zichzelf invullen, terwijl die dan wel in een breder geheel past. Identiteit is een soort van lasagne met lagen.”

Horen Vlamingen in Wallonië ook bij die ‘nous’?

“Als die Vlamingen daarbij willen horen, ja, dan kan dat. Als ze deel willen uitmaken van die brede ‘chez nous’, waarom niet?”

Kan iedereen dan een Waal worden?

“Ja, iedereen kan Waal worden als hij zich een Waal voelt. Wij spreken immers over ‘assimilatie’, de mensen moeten zich assimileren. Integratie betekent zich integreren, de taal leren, werken en niet profiteren van de Belgische sociale ze-

‘LES ENTRETIENS DE CHEZ NOUS’

Hoe zijn de relaties met andere Waalse partijen?

“Onbestaand.”

Probeert u daar iets aan te veranderen of bent u al gecontacteerd geweest?

“Er zijn wel leden van andere partijen die naar ons komen, en gekomen zijn, maar kaderleden of voorzitters hebben mij

nooit opgebeld. Ik stuur wel uitnodigingen naar politici en partijvoorzitters voor ons programma ‘Les entretiens de Chez Nous’, vergelijkbaar met ‘Toogpraat’ van Vlaams Belang. Jean-Marie Dedecker is langsgeweest, Alain Destexhe ook, maar voor de rest krijgen we geen respons of is er weinig contact. Ik zou graag in debat willen gaan met Raoul Hedebouw, Georges-Louis Bouchez of Paul Magnette, met veel plezier, maar ik krijg geen antwoord.”

kerheid. Assimilatie betekent meedoen aan het sociale leven en aan de tradities van Wallonië. Wij spreken dus over assimilatie en niet over integratie.”

In Vlaanderen wordt niet altijd specifiek gedefinieerd wat een Vlaming is. Er is geen lijst met kenmerken die aangevinkt kunnen worden, anders kan die tegen je gebruikt worden. Maar u heeft wel zo’n lijstje voor wat een ‘Waal’ is?

“Nee, het is geen lijst, het is zich ‘Waal’ voelen. Je kan bij de club horen, je kan bij ‘nous’ behoren als je je zo voelt. ‘Nous’ kan verschillende zaken inhouden. In Vlaanderen is dat ‘Vlaming’, in Wallonië is dat niet ‘Waal’. In Wallonië zijn er denk ik meer identiteiten dan in Vlaanderen. Het kan ‘Luikenaar’ zijn, ‘Waal’, ‘Belg’. Maar je moet je ‘chez nous’ voelen.”

Je zo voelen is één van de kenmerken dan, maar je kan je dan wel zo voelen, toch ben je het daarom nog niet natuurlijk.

Als bijvoorbeeld een man zich ineens een vrouw voelt, dan zal niet iedereen meteen denken of aanvaarden dat die man ineens een vrouw is omdat die zich zo voelt.

“Dat is een ander debat. Dat is biologisch bepaald. Ik kan me bijvoorbeeld 20 jaar voelen, maar dat betekent niet dat ik mijn geboortedatum op mijn identiteitskaart kan gaan veranderen. Er zijn biologische aspecten aan verbonden. Die twee debatten mengen, is wel wat moeilijker. Een identiteit, zich lid van een club voelen, is toch iets anders dan je van een ander geslacht voelen, of een andere leeftijd.”

“Het zijn wel interessante debatten, over identiteit, over geslacht, over het wokisme. Vanuit de conservatieve rechterzijde moet daarop een antwoord geformuleerd worden. De rechterzijde is het debat een beetje aan het verliezen. Ik ben blij dat politici en intellectuelen nu ook het wokisme aankaarten, definiëren en er een antwoord op proberen te bieden. We zijn daar nog niet klaar mee. Het zijn wel debatten die op de voorgrond treden en dat merk je overal. Ze gaan ons nog lang bezighouden.”

“Ik was eens met de VRT op stap in Waterloo. Ik moest aan bepaalde mensen flyers geven zodat ze genoeg beelden had voor haar reportage. De VRT keek er dan zorgvuldig op toe dat er een man, een vrouw, een oudere man, een oudere vrouw, een allochtone vrouw, een vrouw met een hoofddoek en een vrouw zonder hoofddoek in beeld kwamen. Ik dacht achteraf: ‘Waar zijn ze mee bezig? Waarom moet dat en hoever ga je om ‘iedereen’ in beeld te brengen?’ Ik had daar toen geen antwoord op. Het gaat de slechte kant op met de maatschappij, met identiteit, met ‘tolerantie’. We moeten daarop een antwoord zoeken. In debat gaan met mensen is daar de beste oplossing voor, maar dan moet dat op een degelijke manier gebeuren en niet hysterisch. Iedereen moet in debat gaan met iedereen. Het stoort mij dat er in Wallonië zelfs geen debat mogelijk is over al die thema’s.”

toestanden. Wij gaan er alles aan doen om het tij te keren opdat Wallonië weer een democratie wordt. Daar begint het mee. Als er geen vrijheid van meningsuiting is, als er een cordon médiatique is, dan is het heel moeilijk om een impact te hebben. We moeten dus absoluut doorbreken in 2024.”

Behalve op andere mensen en partijen stemmen, hoe zou dat cordon médiatique ook nog doorbroken kunnen worden?

“Ik denk dat sociale media wel een rol spelen. Ik werd de voorbije weken door de Vlaamse media geïnterviewd, omdat een expert in sociale media had ontdekt dat Chez Nous de populairste partij was op sociale media in Wallonië. Op Facebook hebben we tien keer meer interacties, terwijl we tien keer minder uitgeven. Wij zijn dus goed bezig. We zijn zelfs honderd keer beter bezig dan de PS op sociale media. Onze boodschap heeft een bepaald succes bij de mensen. We moeten daarin nog meer investeren, maar om actief te zijn op sociale media en om te professionaliseren, heb je geld nodig.”

“In Vlaanderen doet de rechterzijde dat. Kijk maar naar alle podcast- en YouTube-kanalen die er te vinden zijn. In Frankrijk is er ook enorm veel. Daar worden bovendien mensen als Zemmour en Le Pen wél uitgenodigd door de traditionele media en bestaan ernaast ook nog onafhankelijke media aan de rechterzijde. In Wallonië is echter helemaal niets.”

“De oplossing in Wallonië is om veel te gaan investeren in communicatie. Dat is de basis van al die problematieken die wij opgesomd hebben, namelijk immigratie, wokisme, identiteit. Daarover moeten debatten gevoerd worden, maar op een normale, onafhankelijke manier.”

Op een normale manier praten en debatteren blijkt inderdaad heel moeilijk.

“Ja, in Wallonië bijvoorbeeld, in heel Europa eigenlijk, heb je nu dragqueens die verhaaltjes gaan voorlezen aan kleuters. Als je zegt dat je daar een tegenstander van bent, dan ben je homofoob. Maar je kan je daarbij toch vragen stellen. Is het nodig dat dragqueens komen voorlezen aan kleuters? Welke invloed heeft dat op kleuters? Wat is daar de bedoeling van? Ik ben een heel tolerante man, maar men moet toch oppassen met mensen te gaan beinvloeden op een bepaalde manier. Dan heb ik daar wél een probleem mee. De privésfeer moet de privésfeer blijven, voor de rest wordt alles best zo neutraal mogelijk gehouden.”

STIJN DERUDDER

En dat komt mede ook door het heersende ‘cordon médiatique’ in Wallonië?

“Dat cordon médiatique is aberrant, nooit gezien. Wallonië is de enige regio waar dat standhoudt. Ik kom niet op in Vlaanderen, wel in Wallonië, maar ik word geïnterviewd door Vlaamse media en niet door de Waalse. Dat is absurd. Het hele politieke systeem keert zich tegen ons. Dat is ondemocratisch en het zijn gewoonweg communistische

De oplossing in Wallonië is om veel te gaan investeren in communicatie

Identiteit is een soort van lasagne met lagen

Bedenking bij het heengaan van Berlusconi

Aanbeden door zijn aanhang, gevreesd en uitgespuugd door tegenstanders. Vriend en vijand zullen het er echter over eens zijn dat met het overlijden van Silvio Berlusconi (1936-2023) de Italiaanse en de Europese politiek een van hun meest kleurrijke figuren verliezen.

Het is enorm moeilijk om een genuanceerd beeld te schetsen van de Italiaanse ondernemer die tot drie keer toe politiek leider van Italië werd. Rond zijn persoon hing steeds een schandaalsfeer. In de Vlaamse media werd de grote man achter voetbalclub AC Milan en mediaconglomeraat Mediaset steevast herleid tot machogedrag, van zijn gekende ‘bunga-bunga-feesten’ over “Iedereen is 25% homoseksueel en na diepgaand onderzoek ontdekte ik dat het bij mij om de lesbische variant gaat” tot “Indien de spelers winnen, dan krijgen ze een kleedkamer vol prostituees”. De lijst met seksistische uitspraken is lang. In Italië echter, een land waar de politiek draait rond drama en theater, lachten velen er hartelijk om of haalden zij hun schouders op.

Ophef ontstond ook toen Berlusconi, als regeringsleider destijds te gast in het Europees Parlement, voor de socialistische fractieleider en Duitser Martin Schulz een rol in een film als bewaker van een concentratiekamp weggelegd zag. De pers sprak er schande over. Dat diezelfde Schulz in de uren voordien Berlusconi voortdurend had getreiterd - zoals eens fijntjes werd opmerkt door de voormalige Eurocommissaris Frits Bolkestein -, was de Nederlandstalige media totaal ontgaan.

Krachtenbundeling op rechts

Even abstractie makend van alle schandalen: Il Cavalieri voelde als miljardair feilloos aan waar de gewone Italiaan in de jaren negentig naar verlangde. Forza Italia gaf als brede centrumrechtse machtspartij de massa lange tijd hoop, met een programma dat inzette op economische vooruitgang en conservatieve normen en waarden. Berlusconi slaagde erin om tal van politieke krachten op rechts te verenigen of op zijn minst (tijdelijk) aan zich te binden. Zo wist hij bruggen te slaan met onder andere het migratiekritische Lega Nord en de postfascistische Alleanza Nationale. De krachtenbundeling op rechts vormde in de periode 2001-2002 een belangrijke inspiratiebron voor onder meer Pim Fortuyn. De Nederlandse socioloog, net als Berlusconi begiftigd met een hoge dosis dramatiek, herhaalde steeds dat hij wilde streven naar een rechtse, conservatieve samenwerking naar het voorbeeld van Berlusconi. Niet alleen Fortuyns dassen waren dus van Italiaanse snit.

In de komende dagen en weken zal nog veel gediscussieerd worden over de politieke erfenis die de voormalige animator op cruiseschepen achterlaat. Vast staat wel dat met Berlusconi een van de meest kleurrijke politici van het Europese continent verdwijnt. LVS

DENEMARKEN

Linkse Deense regering zou wel eens ‘rechts’ kunnen zijn

De Franse televisieploeg van de uitzending Quotidien (van de zender TMC) volgde Eric Ciotti (de partijvoorzitter van centrumpartij Les Républicains) op zijn bezoek aan Denemarken. Hij had er een ontmoeting met Kaare Dybvad Bek, de Deense minister voor Migratie en Integratie. De signalen die de Deense sociaaldemocratische regering inzake migratie uitzendt, vonden journalisten van de Franse zender verontrustend en verdienden dus een analyse, want “Denemarken is het enige land in Europa dat Syriërs terug naar hun thuisland stuurt”.

Maar het is nog erger, aldus de journalisten van Quotidien: “Denemarken stelt voor om het aantal niet-Europeanen in de armste wijken van het land te beperken tot maximaal 30 procent”. Die wijken in Denemarken worden door het beleid ondergebracht in vier categorieën: “gevoelige wijken, communautaire wijken, wijken om te hervormen en wijken die onder controle moeten worden gebracht”.

“Als links migranten weigert, kan ze dan nog links worden genoemd?”

De journalisten leggen minister Kaare Dybvad Bek de volgende vraag voor: “In Frankrijk staat u model voor rechts en uiterst rechts. Wat doet dat met u?” Het antwoord is in al zijn eenvoud ontnuchterend voor links: “Als andere landen inspiratie vinden in ons

ZUID-AFRIKA

beleid, dan ben ik daar best te tevreden mee.” De journalist dringt aan: “Maar vindt u zichzelf nog links dan?”

“Voor de volle 200 procent”, aldus de minister, die vervolgt: “Weet u, als men links is, moet men een strikt migratiebeleid

voeren, omdat het altijd de volkse bevolkingsklassen zijn die de migratieprijs betalen, die de last van de integratie dragen, nooit de gegoede burgers. Als men het nog niet begrijpt: deze volkse klassen zullen niet meer voor ons stemmen.” In een nabespreking in de studio’s van Quotidien werd de afsluitende vraag niet beantwoord: “Kan links nog links worden genoemd, als ze weigert migranten op te nemen?” Durft links de werkelijkheid wel onder ogen zien, zou een andere, terechte, vraag kunnen zijn.

ESKOM: een bedrijf in de storm

Stroomonderbrekingen in Zuid-Afrika slepen al aan sinds 2008, maar werden vooral in de laatste jaren erg. Vanaf de jaren ’80 was er inderdaad een achterstand gekomen in de bouw van nieuwe centrales, terwijl de ANC-regering hoogopgeleid blank personeel verving door lager geschoolde zwarten. Maar vooral corruptie deed elektriciteitsmaatschappij Eskom de das om.

In 2022 liet André de Ruyter, CEO van het staatsbedrijf, met private financiële steun een onderzoek naar die corruptiepraktijken uitvoeren. In een tv-interview liet hij weten dat er per maand bij Eskom voor minstens 50 miljoen euro werd gestolen. Waarbij hij verwees naar een viertal misdaadkartels die in het bedrijf zouden zijn geïnfiltreerd en personeelsleden omkopen. Tevens zou een belangrijk politiehoofd ervoor zorgen dat elk ernstig onderzoek in het honderd loopt. Hoewel De Ruyter nooit namen noemde, had hij het over zeker twee personen binnen het hoogste politieke niveau die bij de Eskomcorruptie betrokken waren. Geruchten verwezen naar voorma-

JAPAN

lig vicepresident David Mabuza en de minister van Mijnbouw en Energie Gwede Mantashe.

ANC slaat terug

Intussen werd De Ruyter - die intussen ontslag had genomen - in maart dit jaar door regeringspartij ANC voor een ultimatum gesteld. In een video-opname eind april voor het parlementair comité van Openbare Rekeningen bleef hij echter achter zijn beweringen staan. Tevens herhaalde hij dat hij zijn directe baas, minister van Openbare Ondernemingen Pravin Gordhan, maar ook president Ramaphosa’s veiligheidsadviseur Mufamadi, de politie en de staatsveiligheid had

ingelicht, steeds zonder gevolg. Inmiddels heeft het ANC De Ruyter, waarvan men vermoedt dat hij in Duitsland is, gedagvaard.

De Ruyter in vraag

Volgens onderzoeksjournalist Jacques Pauw berusten de beweringen van de ex-CEO op onbetrouwbaar onderzoek. Maar hij geeft tevens toe dat De Ruyter ook steunt op eigen waarneming. Meer nog, heel wat Eskomwerknemers konden zich in de beschuldigingen van de CEO vinden. Terwijl ook de National Union of Mineworkers corruptie Eskoms hoofdprobleem noemde. Alleszins heeft de man zich in het middelpunt van een storm geplaatst. Om over de politieke gevolgen door het steeds nijpender wordend energietekort nog te zwijgen. En met de nationale verkiezingen van 2024 in het verschiet, kan het ANC alle negatieve reclame best missen.

JAN VAN AERSCHOT

Migratie in Japan onder druk na criminaliteit door Gambiaan

Een Gambiaanse migrant werd in Japan gearresteerd nadat hij in Kobe een heiligdom en een offerblok had beschadigd. Het incident zou ervoor kunnen zorgen dat de Japanse regering haar (al zeer beperkend) migratiebeleid nog verstrengt. De Afrikaanse migrant liet zich in elk geval kennen als een bijzonder slechte ambassadeur van zijn continent.

Volgens de Japanse televisieketen MBS werd de man op 23 mei in het arrondissement Tarumi-ku gearresteerd. Op de video die werd vrijgegeven, is te zien hoe hij zich op 3 mei toegang verschaft tot het heiligdom Mizuoka Hachiman en hoe hij offerblokken op de grond werpt. De werkloze Afrikaan leefde in de wijk. Enkele dagen na de feiten werd de man een eerste keer ondervraagd door de Japanse politie. De priester van het heiligdom maakte melding van de verwijten die de Afrikaanse

migrant richtte tot een dame die de plaats bezocht: “Er is geen god buiten Allah, de god van de islam. Hier is er dus geen god. U moet hier dus niet komen bidden.”

Nieuw wetsontwerp zal migratieregels nog versterken

Dat voorval zal de Japanse autoriteiten er allicht toe aanzetten hun nieuwe wetsontwerp over migratie met nog meer kracht door te zetten. Met het wetsontwerp wil Japan de uitzettingsregels voor asielzoe-

kers van wie het asiel werd afgewezen, versoepelen.

In het jaar 2022 heeft Japan 202 asielaanvragen goedgekeurd, waarvan 147 van Afghanen die op de Japanse ambassade waren tewerkgesteld of die voor Japanse veiligheidsdiensten in Afghanistan werkten. Er werden 3.372 asielaanvragen ingediend. Een ‘uitzonderlijk’ migratiejaar voor veel Japanners, want de voorgaande vier jaren werd slechts asiel toegekend aan respectievelijk 42, 44, 47 en 74 personen. De Aziatische eilandengroep telt op zijn grondgebied momenteel 66.000 migranten die er illegaal verblijven. Het betreft meestal vreemdelingen van wie het (tijdelijk) visum intussen is verlopen.

PIET VAN NIEUWVLIET

De Gambiaanse migrant die een Japans heiligdom beschadigde

De Deense minister voor Migratie en Integratie Kaare Dybvad Bek

© SHUTTERSTOCK

DIPLOMATIEKE VALIES

Is een wapenstilstand haalbaar in Oekraïne?

Steeds meer wint de overtuiging terrein dat een militaire patstelling onvermijdelijk is in Oekraïne. En wat daarna? Verrassingen zijn altijd mogelijk, maar in academische kringen is men al duchtig aan het reflecteren over de volgende fasen. Hoe een staakt-het-vuren haalbaar maken? En hoe ziet de langetermijnrelatie van het Westen met Oekraïne eruit? Vindt de theorie haar weg naar het terrein?

Er staat geen glazen bol op ons bureau en de voorbije vijftien maanden hebben ons geleerd dat verrassingen in het conflict in Oekraïne niet uitgesloten mogen worden, maar dat het realistischer is van een aantal objectieve vaststellingen uit te gaan. Op dit moment is het lang aangekondigde 'lenteoffensief' begonnen, aan het front en via de propagandakanalen. Maar anders dan de soms gewekte indruk dat dit het finale allesbeslissende gevecht wordt, kan men maar beter van het omgekeerde uitgaan. Abstractie makend van een (nucleaire) escalatie, is het aannemelijk dat geen van de strijdende partijen in staat is het militair helemaal af te maken. Rusland mag dan al een erg groot verlies in manschappen, materiaal en reputatie opgestapeld hebben, daarmee is het nog niet verslagen. Oekraïne verraste de wereld, net zoals het Westen dat deed met haar eendracht achter Kiev, maar dat is nog iets anders dan een ‘Endsieg’.

Juiste vragen stellen

De belangrijkste vraag is dan ook niet wie wint, maar wel hoe de vijandelijkheden beëindigd kunnen worden. Dat men die oefening in februari vorig jaar niet maakte, kan niemand verweten worden. Maar vandaag? Jake Sullivan, Nationaal Veiligheidsadviseur, zei het al in juni ’22: “We hebben nagelaten na te denken over wat wij als ‘endgame’ zien. (…) We waren gefocust op wat we vandaag, morgen en de week erop konden doen, onvoldoende op wat daarna kon volgen.” Automatisch voedt dit de volgende vraag, op zijn minst zo prangend: welke plaats krijgt Oekraïne in een door het Westen te bouwen veiligheidsarchitectuur?

Koreaans voorbeeld

Eerst het beëindigen van het conflict. Wellicht is het Koreaans voorbeeld het meest voor de hand liggend. Er kwam 1953 een staakt-het-vuren, maar geen vrede. De focus lag op het stoppen van de geweldplegingen, terwijl alle politieke discussiepunten van tafel werden geveegd. Tot op vandaag zijn Noord- en Zuid-Korea technisch gesproken nog steeds in oorlog. En beide claimen nog steeds de soevereiniteit van het volledige grondgebied van het schiereiland. Toegepast op dit gegeven conflict, zijn er twee punten die erg zwaar doorwegen. Het eerste is de vaststelling dat Moskou en Kiev mekaar nog jaren militair enorm kunnen pijn doen, een scenario dat een

De verwoesting van de Kakhovka-stuwdam

staakt-het-vuren net moet indijken. Meer politiek is de vaststelling dat de discussie over wie nu recht heeft op welke lap grond, nog heel erg lang onbeslist zal blijven. Beide kunnen dus maar beter losgekoppeld worden, mutatis mutandis met wat zeven decennia geleden in Korea gebeurde.

Israëlisch voorbeeld

En dan de veiligheidsgaranties, overigens ook essentieel om steun voor een staakt-het-vuren te krijgen. Om Israël in te laten stemmen in vrede met Egypte, boden de VS hun zogenaamde ‘memorandums of understanding’ (MOU) aan, duidelijke garanties op veiligheidsvlak. Het werd het begin van een langere reeks. Sinds 1999 tekenden de Amerikanen en de Joodse staat verschillende MOU, telkens met een looptijd van tien jaar. En vaak hangt daar ook een prijskaartje aan vast, waar Washington budgetten voor vrijmaakt. Mogelijk is dit ook hier een piste, ook al moet men voorzichtig zijn met de woordkeuze. Steevast roept dit de herinnering op van het Memorandum van Budapest in 1994. Krachtens dit akkoord deed Kiev afstand van zijn kernwapens, in ruil voor respect van haar soevereiniteit, ook door Rusland dat een ondertekende partij was. We weten inmiddels hoe het is uitgedraaid. “Vertrouw nooit Russen, ze geloven zelfs zichzelf niet”, zei Otto von Bismarck ooit.

Academische inbreng

Een onderzoek van het ‘Center for Strategic and International Studies’ boog zich op informatie uit de periode 19462021, door de Universiteit van Uppsala verzameld. De conclusie? Ongeveer één kwart van interstatelijke oorlogen eindigen binnen de maand, nog eens een kwart binnen het jaar, maar als ze dat jaar overschrijden, is er een grote kans dat ze richting het decennium evolueren. De Irak-Iran-oorlog is er een prima illustratie van. Kan dit Kiev overtuigen? Wat ook kan helpen, is het onderzoek van Virginia Page Fortna, verbonden aan de Universiteit van Colombia. Zij kwam na studie van de periode 1946-2021 tot de conclusie dat indien aan een aantal randvoorwaarden voldaan is (gedemilitariseerde zones, peacekeeping, afdoende veiligheidsgaranties,…), de meeste gevallen van staakt-het-vuren over een lange periode gerespecteerd worden.

MICHAËL VANDAMME

Het is kenmerkend voor de wereldwijde massahysterie inzake ecologie dat sommige commentatoren meer aandacht besteden aan de dode vissen in het gedeeltelijk drooggevallen stuwmeer en aan de ecologische rampspoed, dan aan het menselijke leed dat daardoor werd veroorzaakt. ‘Milieumisdaden’ liggen klaarblijkelijk beter in de markt dan massamoorden, folteringen en verkrachtingen.

De Russische propagandisten minimaliseren de tragische gevolgen van de dambreuk. Tegelijk verspreiden ze berichten over beschietingen van de dam door Oekraïense HIMARS-raketten. Dat is zelfs niet helemáál gelogen. Zoals bij de meeste stuwdammen loopt er ook bovenop deze een autoweg die een belangrijke bevoorradingsroute was voor de Russische troepen ten westen van de Dnjepr. Maar dat dateert allemaal van vóór 11 november 2022, toen de Russen hun laatste militairen op de westelijke oever terugtrokken. Vóór die datum werden ook vele bruggen over de Dnjepr door HIMARS- batterijen onbruikbaar gemaakt. Maar meestal waren alleen de spoorwegen op die bruggen vernield of zaten er flinke gaten in het wegdek. De meeste bruggen zijn niet ingestort. Stuwdam kan tegen een stootje

Een stuwdam is een veel solidere constructie dan een brug. Het is uiterst onwaarschijnlijk dat zelfs langdurige beschietingen met HIMARS de stuwdam structureel hebben beschadigd. Voor zover ik weet, is er in geen enkele oorlog ooit een stuwdam vernietigd door artillerievuur - vergelijkbaar met HIMARS - of door gewone bommen uit vliegtuigen. De enige uitzondering was de ‘Dambuster Raid’ van de RAF in mei 1943 tegen drie stuwdammen op de Möhne, de Eder en de Sorpe, in het Ruhrgebied. Maar daarvoor gebruikte de RAF speciaal ontworpen ‘dieptebommen’ van 9000 pond, die tien meter onder het wateroppervlak ontploften. De explosieve kracht van de springladingen in de HIMARS is slechts enkele procenten daarvan. En die ontploffen natuurlijk niet onder water… De stuwdam en de waterkrachtcentrale ernaast stonden onder controle van Russische troepen en er zijn tonnen explosieven nodig om zo’n dam op te blazen. Het is bijna ondenkbaar dat een Oekraïens sabotageteam die onopgemerkt naar de stuwdam had kunnen smokkelen.

Het enige argument tégen de hypothese van een moedwillige Russische sabotage-

daad is het feit dat het stuwmeer, waarvan het waterpeil nu zeer laag staat, gebruikt werd voor de drinkwatervoorziening van de Russen op de Krim. Dat is een zwak argument, want de schade en de nadelen voor de Oekraïners zijn veel groter, zowel op de westelijke oever die onder Oekraïense controle staat, als op de oostelijke die nog door de Russen wordt bezet. En als de Oekraïense troepen naar de Krim willen oprukken, dan vormt die watervlakte een enorm obstakel. Dat wordt nog verergerd doordat de modder daar vol weggespoelde mijnen ligt, waarvan niemand de positie kent.

Gedreven door haat en ‘Schadenfreude’

Maar de sterkste aanwijzing dat de dam inderdaad door de Russen is opgeblazen, zit in de grafieken die het waterpeil weergeven. Enkele maanden geleden stond het waterpeil zeer laag. Vlak voor de explosie die de dam verwoestte, hadden de Russen het stuwmeer opnieuw overvol laten lopen, tot meer dan een meter boven het normale niveau. Dat zouden ze nooit gedaan hebben als ze écht dachten dat de stuwdam al verzwakt was door voorafgaandelijke beschietingen. Men kan maar één motief bedenken voor zo’n onlogisch waterbeheer: het Kremlin wilde opzettelijk een zo groot mogelijke ramp veroorzaken.

Men kan Poetins beleid niet begrijpen als men alleen rationele militaire, economische en politieke argumenten aanvaardt. Net zoals men de genocide tegen de Joden niet kan begrijpen zonder de irrationele, blinde haat van de nazi’s in rekening te brengen. De stompzinnige manier waarop de Russen tegen de Oekraïners tekeergaan, is in vele opzichten contraproductief. Maar ze blijven ermee doorgaan, omdat ze gedreven worden door haat en ‘Schadenfreude’. En daarom schieten ze peperdure hypersonische raketten af op appartementsblokken. Of beschieten ze de hulpverleners in het overstroomde gebied met artillerie.

PAUL BÄUMER

SHUTTERSTOCK

Conflict Rusland-Oekraïne

De kakhovka-stuwdam net na de explosie © PHOTONEWS

KLAAS SLOOTMANS (VLAAMS BELANG)

OVER VLAAMSE ONAFHANKELIJKHEID

Zondagmiddag organiseerde Vlaams Belang een communautair congres. De partij gelooft dat de verkiezingsuitslag van 2024 een uniek momentum kan creëren om de Belgische boedelscheiding te bezegelen. Vlaams Parlementslid en congresvoorzitter Klaas Slootmans (Vlaams Belang) legt uit hoe de weg naar Vlaamse onafhankelijkheid er precies kan uitzien.

De weg naar Vlaamse onafhankelijkheid begint volgens Slootmans met een momentum. Dat kunnen de Vlamingen zélf creëren door in onderhandelingen met de Franstaligen geen geld meer op tafel te leggen in ruil voor bijkomende bevoegdheden. “Op budgettair vlak zit het Waals Gewest vandaag in dramatische papieren”, legt Slootmans uit. “Er bestaat geen enkele twijfel over dat het in 2024 bijkomende financiële middelen zal vragen aan de Vlamingen. Op dat moment zou Vlaanderen resoluut ‘neen’ moeten zeggen.”

Vlaanderen maakt geen gebruik van de minimale bevoegdheden die het heeft ten behoeve van Vlaams zelfbestuur

“De Franstaligen zijn alleen in België geïnteresseerd omwille van de budgettaire voordelen. Elio Di Rupo (voormalig PS-voorzitter en premier van België, red.) heeft ooit gezegd: ‘De dag waarop er 1 euro van het Zuiden naar het Noorden vloeit, hoeft België voor ons niet meer.’ Als Vlaanderen weigert om de financiële noden van Wallonië nog te lenigen, verdwijnt het bindmiddel van België. Er zal geen Belgische regering meer gevormd kunnen worden. Ook in Franstalig België zal er immers geen appetijt meer zijn om in een Belgisch project te stappen als er geen geld op tafel ligt.”

Volgens N-VA zal er altijd onderhandeld moeten worden met de Franstaligen, zelfs als jullie morgen een absolute meerderheid zouden hebben in het Vlaams Parlement. Deelt u die analyse?

“In een context waarin geen federale regering meer kan worden gevormd, doet het Vlaams Parlement een soevereiniteitsverklaring. Daarin stelt Vlaanderen formeel dat het uit de Belgische rechtsorde wil stappen. Dat is een politiek signaal aan de buitenwereld en meteen ook het startpunt van de onderhandelingen met de Franstaligen. Ná de soevereini-

teitsverklaring moet er met hen worden onderhandeld over de boedelscheiding. Die omvangrijke taak zal wellicht een volledige legislatuur in beslag nemen. Het is belangrijk dat die soevereiniteitsverklaring een deadline oplegt, want elk jaar dat België blijft voortbestaan, passeren de Franstaligen langs de kassa.”

Wat moet de uitkomst van die onderhandelingen zijn?

“De onderhandelingen met de Franstaligen moeten resulteren in scheidingsakkoorden en de ondertekening van een scheidingsverdrag. Vervolgens zal het Vlaams Parlement zich onafhankelijk verklaren en een aanvraag indienen om toe te treden tot internationale instellingen zoals de Europese Unie, de Verenigde Naties en de NAVO.”

“Tot slot zal het Vlaams Parlement zichzelf moeten omvormen tot een constituante of grondwetgevende vergadering. Nu vervullen Kamer en de Senaat die functie. We zouden nu al werk kunnen maken van een proeve van Vlaamse grondwet, waardoor in die fase enkel nog een formele bekrachtiging van het hele onafhankelijkheidsproces rest.”

N-VA is een januspartij: er is een ongelofelijk verschil tussen die partij de dag voor en de dag na de verkiezingen

Moet Vlaanderen een deel van de staatsschuld op zich nemen?

“Uit berekeningen van Lode Vereeck en andere professoren blijkt dat het Vlaamse aandeel in de Belgische staatsschuld al is afbetaald in 1996. Toch is Vlaams Belang van oordeel dat we bijzonder gul kunnen zijn, omdat we geen enkel belang hebben bij een failliete buurnatie. Wallonië blijft onze belangrijkste handelspartner. Daarom zijn we bereid om een belangrijk aandeel van de staatsschuld op ons te nemen. We kunnen Wallonië niet laten opdraaien voor de volledige staatsschuld die het heeft gecreëerd op federaal niveau, want

dan zouden de helikopters van het IMF er neerdalen. Daar heeft Vlaanderen geen enkel belang bij. We zullen op dat moment gul zijn, maar onze steun zal eenmalig en op onze voorwaarden zijn. Dat is een groot verschil met de huidige gang van zaken: nu zijn de geldstromen onvoorwaardelijk en onbeperkt in de tijd.”

Wij zijn bereid om een belangrijk aandeel van de staatsschuld op ons te nemen

In een interview met ’t Pallieterke omschreef minister-president Jambon de Vlaamse regering als “een drukkingsgroep om tot meer zelfbestuur te komen, zoals de VVB, maar dan met meer middelen”, omdat de beslissingen over Vlaams zelfbestuur volgens hem op federaal niveau worden genomen. Bent u het daarmee eens?

“In het verleden werden in het Vlaamse regeerakkoord steeds communautaire standpunten en eisenpakketten opgenomen. Sinds N-VA de minister-president levert, doet de Vlaamse regering dat niet meer. Het huidige Vlaamse regeerakkoord bevat geen communautair eisenpakket. Jambon gebruikt de ‘drukkingsgroep’ waarover hij met de Vlaamse regering beschikt helemaal niet. Hij agendeert evenmin communautaire eisen op het Overlegcomité. Ook van een Vlaamse grondwet wordt nog geen werk gemaakt, terwijl dat perfect zou kunnen. Vlaanderen maakt geen gebruik van de minimale bevoegdheden die het heeft ten behoeve van Vlaams zelfbestuur. Van een oud-voorzitter van de Vlaamse Volksbeweging (VVB) die in 1991 voluit voor de onafhankelijkheid pleitte, had ik toch wat meer verwacht.”

Op welke manier willen jullie een internationaal draagvlak creëren voor een eenzijdige onafhankelijkheidsverklaring, om een Catalaans scenario te vermijden?

“Er bestaan verschillende arresten van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM) in casussen over onafhankelijkheid. Daarin stelt het EHRM dat regio’s hun onafhankelijkheid mogen nastreven en bewerkstelligen, zolang het proces zich op een democratische en geweldloze manier voltrekt. Ook het staatsmodel dat wordt nagestreefd, moet democratisch en geweldloos zijn.”

“We moeten dus geen koudwatervrees hebben: die internationale erkenning zal er zeker komen. De internationale gemeenschap heeft immers geen baat bij

België. Daarnaast maken de Catalanen slechts 5 à 6 procent van de Spaanse bevolking uit. Voor de Vlamingen is dat 60 procent. Ten tweede heeft Catalonië niet de mogelijkheid om de andere deelstaten of het centrale gezag het mes op de keel te zetten, ondanks zijn budgettair gunstige situatie en hoog welvaartsniveau. Dat kunnen wij wel. Op budgettair vlak is Vlaanderen superieur aan Franstalig België, dat volledig afhankelijk is van onze financiering. Om die twee redenen is onze kans op slagen veel groter dan die in Catalonië.”

Verschillende N-VA-kopstukken hebben al herhaaldelijk de deur gesloten voor een eventuele samenwerking met Vlaams Belang in 2024. Welke stappen ondernemen jullie om die opnieuw te openen?

“Ik stel vast dat er een ongelofelijk verschil is tussen de N-VA de dag voor en de dag na de verkiezingen. N-VA is een januspartij. In 2024 zal ze echter geconfronteerd worden met een electorale context waarin Vlaams Belang de grootste is. Als democratische partij zal ze zich moeten neerleggen bij de democratische realiteit en daar ook naar handelen. Als De Wever écht niet met ons wil praten en liever met de socialisten bestuurt, vrees ik dat hij de controle over zijn partij zal verliezen. In dat geval zal zich een tweede Volksunie-scenario ontwikkelen, waarin N-VA volledig uit elkaar valt.”

Worden er achter de schermen gesprekken gevoerd met N-VA?

“In de koffiekamers wordt er met de meeste parlementsleden van N-VA gepraat. De meesten zijn onverkort voor Vlaamse onafhankelijkheid, liever vandaag dan morgen. Maar we leven nu eenmaal in een particratie, waardoor partijen steeds meer op sektes beginnen te lijken. Het lijkt wel alsof er alleen nog mag worden gesproken met de goedkeuring van de voorzitter. Vooral bij N-VA is dat het geval. De parlementsleden spreken het woord van de keizer, maar denken zelf vaak iets anders.”

“We moeten geen koudwatervrees hebben”

DE CUPS VAN KEVIN DE BRUYNE

Kevin De Bruyne won afgelopen weekend met Manchester City z’n eerste Champions League. Het Engelse City won in Istanboel met 1-0 tegen het Italiaanse Inter van Romelu Lukaku. Na de verloren finale tegen Chelsea in 2021 mag de Drongenaar nu wel ‘de beker met de grote oren’ aan z’n palmares toevoegen. Die andere beker, de Kevin De Bruyne Cup, werd net als vorig jaar gewonnen door FC Barcelona. Het was ondertussen al de zesde editie van zijn jeugdtornooi in Drongen.

Na een half uur moest De Bruyne het veld verlaten door een hamstringblessure. Maar dat kon uiteindelijk de pret niet bederven, want z’n Spaanse ploegmaat Rodrigo Hernandez Cascante - alias Rodri - scoorde in de 68ste minuut het winnende doelpunt. De voor Inter ingevallen Lukaku had op het einde van de wedstrijd nog een enorme kans op de gelijkmaker, maar z’n kopbal van erg dichtbij stuitte op doelman Ederson. Na het fluitsignaal was het dolle pret op het veld in Istanboel en op de terreinen van KVE Drongen waar de wedstrijd op twee grote schermen werd getoond.

Treble

De 31-jarige Kevin De Bruyne pakte dit seizoen de ‘treble’ met Manchester City: de titel in de Premier League, de FA-beker en de Champions League. Bijna een heel seizoen stond Arsenal op de eerste plaats, maar dankzij sterke prestaties in de maanden april en mei stak City Arsenal uiteindelijk nog comfortabel voorbij. De FA-beker werd dan weer met 2-1 gewonnen tegen de buren van Manchester United. Het is pas de tiende keer dat een Europese ploeg een ‘treble’ behaalt. City sluit zich aan bij Celtic (1967), Ajax (1972), PSV Eindhoven (1988), Manchester United (1999), Barcelona (2009 en 2015), Inter Milaan (2010) en Bayern München (2013 en 2020).

Haaland en Guardiola

Met 10 goals en 28 assists in alle competities dit seizoen, speelde Kevin De Bruyne een cruciale rol in het succes van z’n ploeg waarbij hij al sinds 2015 speelt. Maar z’n ploegmakker Erling Haaland is misschien wel de reden waarom het dit jaar eindelijk gelukt is om de Champions League te winnen én de treble te pakken. De 22-jarige Noor maakte in z’n eerste seizoen bij City maar liefst 52 doelpunten. 36 daarvan maakte hij in de Premier League, een nieuw record, en 12 keer scoorde hij in de Champions League. De meeste assists van De Bruyne gingen dan ook naar de jonge Noor. De rol van succescoach Pep Guardiola mag uiteraard ook niet onderschat worden. De Spanjaard heeft nu 14 grote trofeeën gewonnen sinds hij in 2016 bij de club kwam: vijf Premier League-titels, twee FA Cups, vier League Cups, één Champions League en twee Community Shields (de Engelse

DJOKOVIC KNALT ZICHZELF VOORBIJ NADAL DE GESCHIEDENISBOEKEN IN

supercup). Guardiola is de eerste manager die twee Europese trebles behaalt, in 2009 met Barcelona en nu in 2023 met Manchester City. Toen met onder andere Messi, Henry en Xavi, nu met De Bruyne, Haaland en Gündogan.

Kevin De Bruyne Cup

Er viel op zaterdag nog een andere ‘Cup’ te winnen, namelijk de zesde ‘Kevin De Bruyne Cup’. De Bruyne kon er uiteraard deze keer niet zelf bij zijn, maar via een videoboodschap sprak hij iedereen toe. Er waren twee grote schermen geïnstalleerd zodat op zaterdagavond iedereen de wedstrijd kon meevolgen. Bovendien trakteerde De Bruyne iedereen met een bonnetje om iets te drinken. Het internationale U15-jeugdtornooi werd voor het tweede jaar op rij gewonnen door FC Barlona. In de finale ging PSG met 3-1 voor de bijl. Club Brugge eindigde vierde na de met 1-0 verloren troostfinale tegen het Braziliaanse Palmeiras.

Toekomst

Manchester City is dominanter dan ooit. Niemand lijkt hen volgend seizoen van een vierde Premier League-titel op rij te kunnen houden, wat een record zou zijn. Arsenal moet zijn jonge ploeg nog wat uitbreiden met enkele toppers, Manchester United moet ook nog verder groeien onder de Nederlandse succescoach Ten Hag, Liverpool moet zich heruitvinden na een tegenvallend jaar, Newcastle oversteeg alle verwachtingen, Tottenham zal wellicht sterspeler Harry Kane kwijtraken en Chelsea is in volle heropbouw onder nieuwe eigenaars.

Kevin De Bruyne wordt eind deze maand 32 jaar en heeft zeker nog enkele mooie en succesvolle jaren voor zich. Met Haaland heeft hij de ideale ploeggenoot om assists aan uit te delen en eigenaar sjeik Mansour uit de Verenigde Arabische Emiraten blijft elk jaar honderden miljoenen euro’s pompen in z’n ploeg. Ook op Europees vlak kunnen weinig clubs concurreren met Manchester City. Het Spaanse Real Madrid zal wellicht de grootste concurrent blijven in de Champions League. Een tweede treble op rij voor Manchester City? Het zou zomaar eens kunnen.

STIJN DERUDDER

De Serviër Novak Djokovic had zondag aan drie sets genoeg om de finale van Roland Garros te winnen. Djokovic (36) was een flinke maat te groot voor Casper Ruud en pakte in Parijs zijn 23ste grandslamzege in het enkelspel. Daarmee passeert hij Rafael Nadal, die 22 solo-grandslamzeges op zijn naam heeft en die ontbrak op Roland Garros.

Djokovic behaalt op zijn 36ste zijn 23ste titel in grandslamtoernooien (Australian Open, Roland Garros, Wimbledon, US Open). Een blessure van Carlos Alcaraz in de halve finale legde de weg voor de Serviër open. Een frisse Casper Ruud maakte het Djokovic op bepaalde momenten lastig, maar na drie sets en 3 uur en 13 minuten kon Djokovic voor de derde keer in zijn carrière de beker van Roland Garros in de lucht steken.

VÓÓR NADAL EN FEDERER

Daarnaast won Novak Djokovic al drie keer de US Open, zeven keer Wimbledon en tien keer de Australian Open. Vijftien jaar na zijn eerste grandslamzege steekt hij Rafael Nadal voorbij. Nummer drie op de ranglijst van meeste grandslamzeges Roger Federer kondigde zijn pensioen al aan. “23 is een getal dat een paar jaar geleden onmogelijk leek en het is je gelukt”, reageerde Rafael Nadal op Twitter. De Spanjaard lijkt zijn ‘verlies’ goed op te pakken. Ook Iga Swiatek, de vrouwelijke nummer 1 van de wereld en winnares van Roland Garros dit jaar, feliciteerde de Serviër.

Het leek voor ‘The Djoker’ moeilijk om dat record nog te pakken, na enkele moeilijke coronajaren. In 2020 testte hij zelf positief na deelname aan zijn eigen toernooi, waar de coronaregels niet gevolgd werden. Later besloot hij het vaccin te weigeren en kreeg hij een uitzondering van Tennis Australia, om toch deel te nemen aan de Australian Open. Dat was niet naar de zin van de grensautoriteiten die hem in een hotel voor immigranten plaatsten. Na een hele procedureslag werd zijn visum geannuleerd en mocht hij niet deelnemen aan de Australische Grand Slam. In datzelfde jaar mocht Djokovic niet deelnemen aan de US Open omdat hij niet gevaccineerd was en de Verenigde Staten niet binnen mocht.

WANNES NEUKERMANS

DENVER NUGGETS VOOR HET EERST KAMPIOEN IN NBA

De Denver Nuggets pakken voor het eerst in hun 47-jarige bestaan de titel in het NBA-basketbal. Denver versloeg Miami Heat met 4 tegen 1. De Servische sterspeler van Denver Nikola Jokic werd tot MVP van de finales gekroond en bevestigt daarmee de dominantie van Europese spelers in de NBA.

In de finales van de NBA speelt de kampioen van de Western Conference tegen die van de Eastern Conference. Dit jaar waren dat respectievelijk Denver en Miami. Op papier werd dat ook verwacht van Denver want ze eindigden de reguliere competitie als eerste. Miami daarentegen kon zich maar op het nippertje voor de play-offs plaatsen als achtste. Het was dus een klein mirakel dat ze tot de finales van de NBA geraakten. Denver won uiteindelijk behoorlijk makkelijk met 4-1.

EUROPESE DOMINANTIE

Nikola Jokic werd uitgeroepen tot MVP, de ‘meest waardevolle speler’, van de finales. De voorbije twee seizoenen was hij al de MVP van reguliere competitie, maar nu pakt de 28-jarige Serviër belangrijkste titel uit z’n carrière. Dat bevestigt bovendien de Europese dominantie in het NBA-basketbal de voorbije jaren.

Zo werd de Griek Giannis Antetokounmpo (28) MVP van de reguliere competitie in 2019 en 2020. In 2021 werd hij MVP van de finales en kampioen met zijn ploeg Milwaukee Bucks. Dat was ook een straffe prestatie, want net als Denver is Milwaukee nooit een trekpleister geweest voor NBA-spelers. Milwaukee won daarvoor slechts één titel, in 1971, dankzij de legendarische Kareem Abdul-Jabbar (toen: Lew Alcindor).

LUKA DONCIC

Na Giannis Antetokounmpo en Nikola Jokic is het tijd voor Luka Doncic om MVP en kampioen te worden. De 24-jarige Sloveen speelt bij de Dallas Mavericks en kwam vorig seizoen dicht bij de NBA-finales. Dit seizoen was echter een ramp, want Dallas haalde niet eens de play-offs. Op individueel vlak was Doncic wel opnieuw fantastisch: gemiddeld 32 punten, 8 assists en 8 rebounds per wedstrijd. Dat zijn absolute topstatistieken, horende tot de beste ooit in de NBA.

Luka Doncic is zo’n uitzonderlijke speler dat we mogen verwachten dat hij en Dallas de komende jaren een hoofdrol zullen blijven spelen in de NBA. We verwachten dan ook dat de Sloveen minstens één keer MVP van de reguliere competitie wordt en hopelijk voor hem ook eens van de NBA-finales. Na Giannis Antetokounmpo heeft nu ook Nikola Jokic getoond hoe het moet. De NBA is Europeser dan ooit tevoren.

Kevin De Bruyne tijdens de 'Treble Parade' afgelopen zondag

Novak Djokovic

15 JUNI 2023 16 Cultuur

Guy Ritchie’s ‘The

Covenant’

Een ode aan de Afghaanse tolken

De bekende Britse cineast Guy Ritchie heeft een nieuwe film gemaakt. In tegenstelling tot zijn flitsende, kleurrijke gangsterfilms is The Covenant een ingetogen oorlogsdrama over onwaarschijnlijke vriendschap, belofte en schuld. De film verschijnt deze maand op DVD en Blu-ray.

roeid, op Kinley en Ahmed na. Wanner de Amerikaanse sergeant vervolgens gewond raakt, beslist Ahmed om hem in zijn eentje, dwars door de bergen en vijandelijk gebied, terug te slepen naar hun basis, zo’n 100 kilometer verderop. Kinley overleeft, dankzij Ahmed, en keert veilig terug naar de States. Daar leert hij dat de visumaanvraag van Ahmed, die nu op de ‘most wanted’-lijst van de taliban staat, in een bureaucratisch moeras verzand is geraakt. Ahmed en zijn gezin moeten onderduiken en Kinley besluit zijn schuld af te lossen en hem zelf terug te halen.

The Covenant (het convenant betekent zoveel als verbond of wederzijdse belofte) is een verhaal over onwaarschijnlijke vriendschap, trouw en het aflossen van schuld.

De wisselwerking tussen Ahmed en Kinley werkt bijzonder goed, vol ingetogen, maar diepgaande emotie zonder in melodramatische clichés te vervallen.

Heel wat westerse actiefilms die zich in verre oorden afspelen, kregen de laatste jaren het verwijt (vaak uit woke-hoek) een soort ‘white savior’-complex te propageren: een blanke, westerse protagonist moet de hulpeloze inheemsen redden. The Covenant zet dat idee op zijn kop: in de eerste helft van de film is het Ahmed die Kinley redt - niet omgekeerd - dankzij haast bovenmenselijke inzet. Ahmed weet dankzij zijn kennis zijn Amerikaanse werkgevers bovendien meermaals voor gevaar te behoeden. Dat Kinley vervolgens Ahmed moet ophalen, is een gevolg van Amerikaanse bureaucratische onkunde en niet nagekomen beloftes. Beide protagonisten moeten elkaar redden en worden op die manier op gelijke voet geplaatst.

Typisch Ritchie, maar meer ingetogen

De film werd geregisseerd door de bekende Britse filmmaker Guy Ritchie, bekend van Sherlock Holmes en cockney-gangsterfilms als Lock, Stock and Two Smoking Barrels en Snatch. Ritchie heeft een kenmerkende stijl: flitsende actiescènes doorspekt met slow-motion, veel humor en kleurrijke personages, veelvuldig gebruik van het Londense cockney-dialect en creatieve verhaallijnen.

Gedurende de twee decennia die de oorlog in Afghanistan aansleepte, waren ze met tot wel 50.000 aan de slag: de Afghaanse tolken die de Amerikaanse troepen in het Zuid-Aziatische land hielpen. Dat dat gebeurde met groot gevaar voor eigen leven (de taliban en hun sympathisanten zagen hen als collaborateurs), daar hoeft men geen tekening bij te maken. Daar stond tegenover dat ze in ruil voor hun inzet via het Special Immigrant Visa-programma zicht kregen op een Amerikaans visum. Sinds 2008 konden tienduizenden Afghanen en hun familie op die manier naar de VS reizen. Nog eens vele tienduizenden bleven achter na de chaotische Amerikaanse terugtrekking uit Afghanistan in 2021, een zekere dood, of levenslange onderduiking, tegemoet ziend.

White savior-complex

The Covenant is een expliciet eerbetoon aan die Afghaanse tolken. Ahmed (gespeeld door de Irakees-Deense acteur Dar Salim) was zelf ooit aangesloten bij de taliban. Sinds de islamisten zijn zoon vermoordden, zint hij echter op wraak en werkt hij als vertaler voor de Amerikanen. Hij

BOEK

heeft een moeilijk karakter, is koppig, gedreven en intelligent. John Kinley (gespeeld door Jake Gyllenhaal) is sergeant in de ‘special forces’. Zijn team verloor hun vorige Afghaanse tolk bij een bomaanslag en Ahmed treedt in dienst als opvolger.

In maart 2018 loopt het team van Kinley in een taliban-hinderlaag. De eenheid wordt quasi volledig uitge-

The Covenant is heel wat meer ingetogen dan Ritchie’s eerdere werk. Tegelijkertijd schemeren zijn stempel en enkele typerende kenmerken van zijn film nog altijd door. Het creatieve montagewerk wordt aangewend in contemplatieve hallucinatiescènes. De humor is nog altijd hier en daar aanwezig, maar voert zelden de boventoon. Er zijn heel wat memorabele personages, maar hun kleurrijkheid wordt flink wat teruggeschaald. De ingetogen, subtiele aanpak werkt bijzonder goed. De film doet soms denken aan een western. Dat is niet zo verrassend als je weet dat Ritchie Sergio Leone als een van zijn grote beïnvloeders beschouwt.

Ook de actiescènes in deze oorlogsthriller zijn spannend en inventief. Zo moet Ahmed bijvoorbeeld in zo’n creatieve actiescène uit zijn schuiladres aan de taliban ontsnappen, enkel met behulp van instructies die hij via zijn telefoon krijgt. De dreiging voelt reëel en doet je op het puntje van je stoel zitten, terwijl de kijker die voornamelijk via geluid meekrijgt. Daar staat helaas tegenover dat sommige van de speciale effecten erbarmelijk slecht zijn, het enige echte minpuntje van de film. Het lijkt alsof het budget op het einde op was en men snel nog een goedkope animatiestudio moest zoeken om helikopters, vliegtuigen en explosiesdie van het niveau van een gemiddelde Oegandese actiefilm zijn - in te vullen.

PIETER VAN BERKEL

Harry en de schreeuw om erkenning

‘Reserve’, de autobiografie van de Britse prins Harry - sinds kort in het Nederlands vertaald - geeft enerzijds een bizarre inkijk in wat zich gedurende het leven van de jongste zoon van prinses Diana al heeft afgespeeld. Anderzijds zal bij menige lezer het gevoel ontstaan dat het vijfhonderd pagina’s tellende boek ook een roep om erkenning en aanvaarding is.

Het Britse koningshuis staat voortdurend in de belangstelling. Zo werd de zoon van de in september overleden Queen Elisabeth op 6 mei nog gekroond tot Charles III. De royale vreugde, die in feite reeds rond 2011 losbarstte met het sprookjeshuwelijk van prins William en Kate Middleton, wordt de jongste jaren overschaduwd door een ander duo: prins Harry en Meghan Markle. In zijn autobiografie maakt de prins van Sussex de balans op van zijn leven tot dusver en schrijft hij een hoop frustraties van zich af. De titel ‘Reserve’ legt meteen de essentie bloot: Harry voelde zich vanaf het begin tweederangs, achtergesteld… Een reservespeler die op de bank, aan de zijlijn van het voetbalveld zit. De gelijkenis met de klagende prins Laurent, die in België steeds in de schaduw van zijn oudere broer staat, is snel gemaakt: “Volwassenen noemden dit de kinderkamer. Willy had het grootste gedeelte. (…) Mijn gedeelte van de kamer was veel kleiner en minder luxueus. Ik vroeg nooit waarom het zo was. (…) Ik was de schaduw, de steunpilaar, het plan B. Ik was op de wereld gezet voor het geval er iets met Willy zou gebeuren.”

Eerlijk egoverhaal?

Het is logisch dat een autobiografie altijd iets wegheeft van een egodocument. ‘Reserve’ gaat echter ver. Het aantal opeenvolgende zinnen dat aanvangt met ‘ik’, is bijna eindeloos. De lezer zou haast gaan geloven dat Harry de tekst werkelijk zelf heeft geschreven (“Ik voelde me beschaamd”, “Ik was verliefd”, “Ik vertelde het hem. Ik vertelde de hele date na”). Toch spreekt Harry ook op een kwetsbare manier en noemt hij zichzelf “weinig wetenschappelijk, zo beperkt en snel afgeleid”. Van het gebruiken van drugs in zijn tienerjaren, zijn geestelijke worstelingen (onder andere door het overlijden van zijn moeder, wat hij in feite nooit te boven kwam), het consulteren van een ayurvedische dokter om Meghan zwanger te laten worden tot de recentelijke ruzies met zijn oudere broer, alles komt in ‘Reserve’ voorbij.

Veel aandacht uiteraard voor de moeilijke relatie tussen de niet-adellijke Meghan Markle en de rest van de koninklijke familie. In het boek komt duidelijk naar voren dat Harry zich stoort aan de eenzijdige

manier waarop zijn vrouw (en hij) door de media wordt bejegend: “Het ging niet langer over twee ruziënde vrouwen, twee hertoginnen die met elkaar overhoop lagen, of zelfs twee huishoudens. Het ging over die ene persoon die een heks was en maakte dat iedereen bij haar weg wilde en die ene persoon was mijn vrouw.”

Harry over zijn leven op het eiland. Het is nog maar de vraag of hij in de VS wel de nodige rust vindt.

Dar Salim (links met muts) en Jake Gyllenhaal (midden)

Jake Gyllenhaal

Art nouveau in Brussel: Huis Hannon

uitvoering van het smeedijzer en houtwerk. Dit alles aangevuld met kunstwerken van onder anderen James Ensor en Émile Claus.

Gered van de sloop

In 1965 overleed de dochter van het echtpaar Hannon-Debard en de familie besloot om het pand te verkopen. In 1976 werden in allerijl de gevels en het dak van huis geklasseerd om te voorkomen dat ook deze architectonische parel zou worden afgebroken om plaats te maken voor een flatgebouw. De gemeente Sint-Gillis kocht het Huis Hannon in 1979 en er werd een galerie in ondergebracht.

LEZERSBRIEVEN

KARL-HEINZ LAMBERTZ

Het Huis Hannon is niet het meest bekende art-nouveaugebouw in Brussel en ook de architect ervan heeft niet de naam en faam van Victor Horta. Toch is het een heel bijzonder huis met een subtiele mix van invloeden van art nouveau uit Frankrijk en ons land.

Het Huis Hannon ligt op het kruispunt van de Brugmannlaan en de Jonctionlaan in Sint-Gillis. De opdrachtgevers waren Édouard Hannon (1853-1931) en zijn Franse echtgenote Marie Debard (1857-1926). Hannon was een ingenieur die zich wist op te werken tot CEO van de Solvay-groep. Hij was een getalenteerd fotograaf en medeoprichter van de Belgische Vereniging voor Fotografie, die zich inzette om het nieuwe medium te verheffen tot kunst.

In 1900 bezocht het echtpaar Hannon-Debard de wereldtentoonstelling in Parijs, waar ze een ontmoeting hadden met Émile Gallé (1846-1904), de grootmeester van de Franse art nouveau. Toen ze twee jaar later in Sint-Gillis een huis zouden bouwen, vroegen ze aan hun vriend, de architect Jules Brunfaut (1852-1942), om zich te laten inspireren door de huizen van Victor Horta, Ernest Blérot, Octave van Rysselberghe en Henry van de Velde om zo een uniek gebouw te ontwerpen.

Harmonieus geheel

Het Huis Hannon is het enige gebouw in art nouveau dat Brunfaut heeft ontworpen. De gevel en het interieur harmoniëren perfect met elkaar. Opvallend is de mooie hoek in de gevel, die de architect beklemtoonde door de bas-reliëfs van beeldhouwer Victor Rousseau (1865-1954). De bijzondere structuur in smeedijzer en glas-in-lood is het venster dat uitgeeft op de wintertuin, waarin de planten zich vermengden met de florale muurschilderingen, een geliefd thema van de art nouveau.

Anders dan Horta maakte Brunfaut geen gebruik van bovenlicht om het trappenhuis te verlichten. Integendeel, hij plaatste een ondoorzichtige koepel als bekroning van het decor van het trappenhuis met aan de muren fresco’s van de Franse schilder Paul Baudouin

(1844-1931). Deze fresco’s en ook de vloermozaïek ontlenen motieven aan de oudheid, één van de passies van Édouard Hannon. Voor de inrichting van het huis is aangeklopt bij Émile Gallé voor de kroonluchters en het meubilair en bij de beste ambachtslui, die ook voor Victor Horta werkten, voor de glas-in-loodramen en de

Tussen 2014 en 2022 liep een eerste renovatiecampagne: het fresco in het trappenhuis is geconsolideerd, het parket werd hersteld, de mozaïekvloeren zijn gerestaureerd, het dak werd onder handen genomen,… Het salon, de ontvangstruimte en het trappenhuis zijn in hun oude glorie te bewonderen. Begin deze maand ging het Huis Hannon open voor het publiek en kreeg het de naam Museum Hannon. Op de eerste verdieping vinden tijdelijke tentoonstellingen plaats. De openingsexpo belicht een aantal architecten van de moderniteit, met de focus op Paul Hankar, Henry van de Velde en Gustave Serrurier-Bovy.

Dit najaar start een tweede, ‘zachtere’, restauratiecampagne, die in 2030 zal afgrond zijn. Tijdens die tweede fase blijft het gebouw voor het publiek toegankelijk.

Alle informatie: www.maisonhannon.be

MMMV

Pallieterke, Karl-Heinz Lambertz, voormalig minister-president van de Duitstalige Gemeenschap, looft de compromissen ‘à la belge’ en verdedigt het belangenconflict dat zijn gemeenschap indertijd heeft uitgeroepen tegen de splitsing van BHV. Deze splitsing kon met een gewone Vlaamse meerderheid worden doorgevoerd. In hetzelfde artikel verwijt hij de Vlamingen dat ze zich nog altijd als een minderheid opstellen. Nochtans heeft hij destijds zélf die Vlaamse meerderheid geblokkeerd, met een eventuele val van de regering tot gevolg. Hypocriet! Zijn voorstel voor 4 regio’s ligt in dezelfde lijn: de Vlaamse politieke macht tot 25 procent herleiden in plaats van de huidige 50 procent. Zo kunnen drie regio’s rentenieren op de rug van Vlaanderen, waar ze toch altijd politieke collaborateurs kunnen vinden.

Kris Verbeeck, Frankrijk

TOLKEN

Pallieterke, Schitterend idee om alle openbare diensten in Brussel, de ziekenhuizen op kop, te voorzien van tolken voor Nederlandstalige klanten of patiënten. Ik zie het al gebeuren in de Brusselse ziekenhuizen: een tolk die met iedere arts of verpleger dag en nacht moet meehollen om de communicatie tussen de patiënt en zijn verzorger te vertalen, nota bene in de tweetalige hoofdstad van een overwegend Nederlandstalig land. Dat is ongetwijfeld goed voor de vertrouwensband tussen arts en patiënt. Neen, dan toch maar liever het wettelijk voorziene tweetalig personeel. Niet te vinden? Hoe moeilijk kan het zijn in een stad waar jaarlijks duizenden scholieren afstuderen in het Nederlandstalig onderwijs? Die zullen toch minstens over een basiskennis van de twee landstalen beschikken? Er is kennelijk iets anders aan de gang, met name de onwil van de Brusselse besturen om tweetalig personeel aan te werven. De slogan “keer naar uw dorp” leeft zoals we weten nog altijd bij de Franstalige politici en sommige van hun Vlaamse slippendragers. Groen zou zelfs tolken voor nog andere talen willen voorzien in een stad met 189 nationaliteiten.Welke talen? We gaan toch niemand discrimineren, zeker? Ik ben benieuwd hoe de groenen dat willen organiseren en welk kostenplaatje daaraan vasthangt. Sven Gatz moet dat maar eens uitrekenen. Hij schijnt een keigoede minister van Financiën te zijn.

Luk Van Nieuwenhuysen, Bornem

VOORTPLOETEREN

Pallieterke, Vooraf wil ik duidelijk maken dat ik ervan overtuigd ben dat inzake staatshervorming een onafhankelijke Republiek Vlaanderen mijn uitgesproken voorkeur verdient. Hoewel. Er is in ons land maar één politieke partij die deze mening ten volle deelt. Een tweede misschien schoorvoetend, maar ik ben ervan overtuigd dat hooguit 25 procent van de Vlaamse kiezers die keuze maakt. Het lauwe flamingantisme heeft altijd veel meer aanhangers gehad, om van de oprechte belgicisten maar te zwijgen. Hoe hoopgevend de volgende verkiezingsuitslagen ook mogen worden, een staatshervorming die zelfs maar schuchter de richting uitgaat van de splitsing, krijgt van de gehele Franstalige politieke klasse en die van de aan België trouwe Vlaamse aanhang geen schijn van kans. Vlamingen krijgen

de laatste tijd op diverse fora de kritiek te slikken dat volksvreemde overheersingen hen in het verleden murw en onderdanig hebben gemaakt. Ik wou dat het anders was. Helaas. Maar zoals onze grote voorganger Willem van Oranje ooit zei: “Point n'est besoin d'espérer pour entreprendre, ni de réussir pour persévérer.” Blijven voortploeteren is dus de boodschap.

Rogger Bryssinck, Berchem

SPAARRENTE

Pallieterke,

De mensen een rad voor de ogen draaien blijkt toch een van de politieke specialiteiten te worden. Ouderen weten perfect dat de spaarrente vroeger gelijke tred hield met de inflatie. In de jaren ’60 bedroegen beide meestal rond de 3 procent. In de inflatiejaren van rond 1980 was het mogelijk 8 procent te krijgen op een spaarrekening. De obligaties gingen tot 14 procent. Het is een normaal economisch principe dat de rente de inflatie zou moeten overtreffen. Gebeurt dat niet, dan wordt iedereen in sneltempo armer. Iets wat men nu al begint te zien.Verliest men door de inflatie in ijltempo spaargeld, dat moet dienen voor toekomstige consumptie, dan kan men toch zo voorspellen wat er op termijn zal gebeuren? De oorzaak daarvan is de overheid die de rente naar beneden manipuleert, omdat ze teveel schulden heeft. Men maakt ons dan blij met een dode mus door de rente wat te verhogen, nog steeds meerdere procenten onder de inflatie. Het is natuurlijk wel zo dat als men de rente verhoogt en de staat de grootste ontlener is, de belastingen zullen stijgen. Ofwel moet men besparen, maar dat zie ik Vivaldi nog niet doen.

Louis Lavrysen, Schoten SHALOM

ALLEMAAL Pallieterke,

In het artikel over Shalom Allemaal (’t Pallieterke van 1 juni 2023) vergist Thierry Debels zich als hij zegt dat het christelijke paasmaal “bijna niets te maken heeft” met het joodse. Het tegendeel is waar. Het bloed van het paaslam aan de joodse deurstijlen in Egypte garandeerde de overleving van de eerstgeboreren, in tegenstelling tot de Egyptische jongens die overleden. “Dit is het bloed van het Verbond”, zegt Jezus. Hij vierde zijn overgang naar de verrijzenis (Pasen) op het moment dat de paaslammetjes werden geslacht. Paulus: “Ons paaslam, Christus, is voor ons geslacht.” De beker, die in het joodse paasfeest nooit wordt gedronken, omdat die bestemd is voor de komst van de Messias, wordt door Jezus gedronken (ongehoord!). Het christelijke geloof is sterk verbonden met zijn joodse oudere broers. Het woord is joods geworden en het heeft onder ons gewoond. (Voorstel om te schrappen. Normaal is het: Het woord is vlees geworden en…) Paul D´Haese, Boechout

ARM VLAANDEREN

Pallieterke, Ik ben verbijsterd en bijzonder pessimistisch gestemd. Een onvoorstelbaar grote massa komt op straat en samen aan het stadhuis in Antwerpen om de ‘voetbalhelden’ (!) van RAFC te huldigen. Waar is die massa als er gemanifesteerd kan en moet worden om het hemeltergend slechte politieke beleid van Vlaanderen en bij uitbreiding van Belgistan aan te klagen? Geef ze brood en spelen en het is allemaal dik in orde. Arm Vlaanderen.

Een lezersbrief insturen?

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.

Karin Slootmans, Deurne

Interieur van het Huis Hannon

Begin deze maand opende het gerenoveerde art-nouveau-Huis Hannon in Sint-Gillis. Omgedoopt tot Museum Hannon zullen er ook tijdelijke tentoonstellingen plaatsvinden.

De gevel van het Huis Hannon

Geschiedenis

a de Tweede Wereldoorlog was het verslagen Duitsland onder het gedeelde toezicht van Frankrijk, Groot-Brittannië, de Verenigde Staten en de Sovjetunie komen te staan. In 1949 werden de Franse, Britse en Amerikaanse bezettingszones bijeengevoegd tot de Bondsrepubliek Duitsland met Bonn als hoofdstad. Het overgebleven oostelijke deel werd de Duitse Democratische Republiek en stond onder Sovjetcontrole. Uitzondering was Berlijn dat in een westelijke en oostelijk zone werd opgesplitst en zo een westerse enclave in de DDR werd.

ECONOMIE NAAR SOVJETMODEL

Terwijl West-Duitsland in snel tempo een economische herstel- en inhaalbeweging begon te maken, die bekend werd als het ‘Wirtschaftswunder’, vlotte het in het oosten heel wat minder. In juli 1952 nam de Sozialistische Einheitspartei Deutschlands (SED), de Oost-Duitse communistische partij onder leiding van Walter Ulbricht, op een congres een resolutie aan over de ‘planmatige opbouw van het socialisme’. Alle middelen moesten ingezet worden voor de versnelde omvorming van de Oost-Duitse economie naar Sovjetmodel, waarbij een verdubbeling van de industriële productie en een stijging van de arbeidsproductiviteit met 72 procent werd vooropgesteld. Een torenhoge ambitie die nauwelijks realistisch was te noemen, maar dat kon Ulbricht en zijn trawanten nauwelijks schelen. Privé-eigendom werd met één pennentrek afgeschaft, landbouwers werden onteigend en gedwongen te collectiviseren. De middenstand moest zich plooien naar de nieuwe antikapitalistische regelgeving. Harder werken voor minder geld, dat was het credo van de SED. Terwijl de productiequota fors werden verhoogd, werden de lonen flink verlaagd, soms wel met een kwart. En dit terwijl de voedselprijzen de pan uit swingden. De economische situatie verslechtte zienderogen en honderdduizenden Oost-Duitsers kozen het hazenpad naar het Westen, waardoor de economie nog meer ontwrichtte.

HARDER WERKEN VOOR MINDER GELD, DAT WAS HET CREDO

De wrevel over het falende beleid groeide met de dag en dat was zelfs de Sovjets niet ontgaan. In het voorjaar van 1953 - kort na de dood van Stalin - drong het Kremlin aan op een afzwakking van de economische planpolitiek van de DDR. Onder druk van Moskou draaiden Ulbricht en zijn ‘genossen’ bij, maar ze bleven wel halsstarrig vasthouden aan de hoge productienormen. Het was voor alle waarnemers duidelijk dat de situatie bijzonder explosief dreigde te worden, maar dit ontging de ziende blind zijnde SED-leiding volledig.

1,5 MILJOEN MISNOEGDE

BURGERS OP STRAAT

Op 16 juni 1953 legden enkele tientallen bouwvakkers die aan het werk waren bij de heraanleg van de Stalinallee - de vroegere Frankfurter Allee -, een brede laan die vertrekkend van de Alexanderplatz door het stadsdeel

Volksopstand in Berlijn

Op 17 juni was het precies 70 jaar geleden dat in de Duitse Democratische Republiek (DDR) een massale volksopstand uitbrak. De leiding van de communistische ‘Heilstaat voor Boeren en Arbeiders’ werd geconfronteerd met het ondenkbare: een massale staking van arbeiders in een ‘volksdemocratie’…

Friedrichshain naar het noorden liep, spontaan het werk neer. Uitgerekend deze Stalinallee moest, als symbool van de wederopstanding uit de puinen van WO II, één van paradepaardjes van de DDR worden. Terwijl de stakers richting de regeringsgebouwen in de Wilhelmstrasse optrokken, groeide de groep aan tot enkele duizenden arbeiders die luidkeels protesteerden tegen de waanzinnige productienormen en de gestegen voedselprijzen. De volgende dag was het hek helemaal van de dam. Het nieuws over de staking had - mede door de berichten van het in Oost-Berlijn veel beluisterde radiostation RIAS (Rundfunk im amerikanischen Sektor) - als een strovuur de ronde gedaan en van in de vroege ochtend trokken naar schatting tussen 1 miljoen en 1,5 miljoen misnoegde burgers de straat op. Niet alleen in Berlijn, maar ook in steden als Leipzig, Halle, Dresden en Magdeburg. Overal in het land werd massaal het werk neergelegd. Met verbijstering zagen de DDR-bonzen zich niet alleen eensklaps geconfronteerd met een stevige sociale eisenbundel, maar ook met de roep om vrije verkiezingen, amnestie voor de politieke gevangenen én - als klap op de vuurpijl - het aftreden van de regering. Dit was ‘du jamais vu’ in één van de naoorlogse Sovjetsatellietstaten…

NEPNIEUWS

AVANT LA LETTRE

Rond de middag sloeg de vlam in de pan in Berlijn. Alle woede en frustratie richtte zich op de symbolen van het regime. Sovjetvlaggen werden verscheurd, bespuwd en verbrand. Op verschillende plaatsen vielen woedende betogers staatsgebouwen aan, bezetten ze of staken ze in brand. Gevangenissen werden bestormd en winkels geplunderd.

De Oost-Duitse media kozen ervoor om de ongeregeldheden in eerste instantie

DE DDR MAAKTE OFFICIEEL MELDING VAN 25 SLACHTOFFERS, DE BRD VAN 500

totaal te negeren, totdat minister-president Otto Grotewohl niets anders kon dan met een verklaring te komen. Hij beloofde de economische hervormingsplannen in te trekken, maar schoof de schuld van de ongeregeldheden in de schoenen van “provocateurs en fascistische agenten uit het buitenland, die geholpen werden door Duitse kapitalistische monopolisten”. Nepnieuws avant la lettre waar niemand in trapte.

Voor de Sovjets, die als de dood waren voor onrust en die sowieso al niet blaakten van vertrouwen in de DDR-instanties, was de maat méér dan vol. Moskou besloot meteen in te grijpen en de rust te herstellen.

LEERSCHOOL VOOR

LATERE REBELLIE

Ze zetten daarvoor 20.000 militairen uit de Sovjet-garnizoenen in de DDR in, die werden gesteund door 8.000 soldaten van het Oost-Duitse Nationale Volksarmee en meer dan 5.000 politieagenten. Minstens 34 mensen verloren bij de straatgevechten op die 17e juni het leven. Eén demonstrant werd verpletterd door een Sovjettank. Ondanks dit ingrijpen, gingen de protesten tot de maand juli door. Naar schatting 6.000 mensen werden opgepakt en berecht. In de gevangenis overleden nog eens 4 personen en 4 anderen pleegden zelfmoord. De DDR maakte officieel melding van 25 slachtoffers, de BRD van 500…

In 2004 wees een onderzoek uit dat er in het totaal 55 dodelijke slachtoffers zijn gevallen, waarvan het lot van 18 personen niet met zekerheid kon worden vastgesteld. Aan de kant van het regime zijn er tijdens de rellen 5 mensen om het leven gekomen. Omdat de opstand met bruut geweld was neergeslagen en door de daarop volgende repressiegolf, kwam er een nooit eerder geziene piek in de vluchtelingenstroom van Oost- naar West-Duitsland, die uiteindelijk leidde tot de bouw van de Muur…

De Oost-Duitse opstand van 1953 is jammer genoeg minder in het Europese collectieve geheugen verankerd gebleven dan de latere revoltes die in de reeks passen: Hongarije 1956, Tsjechoslowakije 1968, Polen 1980-81. Maar het belang van de opstand in de DDR mag absoluut niet onderschat worden, want het was een leerschool waaruit de latere rebellen in het Oostblok lering trokken.

JAN HUIJBRECHTS

© SHUTTERSTOCK

© WIKIMEDIA COMMONS

De laatste maal naar Scheut

Enkele weken geleden ontvingen we een uitnodiging voor de viering van 90 jaar Davidsfonds Scheut. Normaliter brengen we in dit weekblad geen aankondigingen van activiteiten, om de eenvoudige reden dat het gewoon onmogelijk is om alles en nog wat aan te kondigen. Maar voor DF-Scheut maak ik graag even een uitzondering.

Scheut is een wijk in de gemeente Anderlecht. Bekend ook omwille van de hoofdzetel van de Congregatie van het Onbevlekt Hart van Maria, de missionarissen die beter bekend zijn als Scheutisten. ‘Anderlecht’ is niet alleen een voetbalploeg, maar sinds enkele jaren heeft de gemeente enige faam gekregen wanneer de woorden ‘hangjongeren’ en ‘samenlevingsproblemen’ vallen. Anderlecht ligt vlak naast Sint-Jans-Molenbeek en bepaalde wijken moeten niet onderdoen inzake ‘hell hole’-reputatie met de buurgemeente.

Gevolg: het aantal Nederlandstalige inwoners vermindert zienderogen en ook het Vlaams verenigingsleven krijgt klappen. En zo zijn we bij de jarige afdeling van het Davidsfonds in Anderlecht beland.

Van Edgar tot Steven

De afdeling werd op 9 maart 1930 opgericht door de huisarts Edgar Van Haelst, zelf oud-strijder van ’14-’18, actief in de Frontbeweging, medestichter van het Brusselse ‘Doktersgild van Helmont’ en nog zoveel meer. Kortom, zo’n Vlaming die opkwam voor zijn overtuiging.

In 1960 nam zijn zoon Steven Van Haelst de voorzittershamer over. Die had de Vlaamse gedrevenheid van zijn vader geërfd. Bestuurslid (in allerlei functies) van meer dan één Vlaamse vereniging, van de jeugdorganisatie Grensland tot het Verbond van Vlaamse Academici. In 1970 was hij lijsttrekker van de eerste Vlaamse partij in Anderlecht, de ‘Groep Vlaamse Belangen’ en was gedurende 12 jaar gemeenteraadslid. Hij was lid van de Volksunie, zat in de partijraad en was hoofdredacteur van het VU-blad ‘Brussel’. Na ‘Egmont’ verliet hij de VU en stapte over naar het Vlaams Blok.

Nieuwe marsrichting

Maar de grote liefde bleef al die tijd ‘zijn’ Davidsfonds. Hij zetelde in het Nationaal Bestuur, het Gouwbestuur Brabant en het Gewestbestuur Brussel. Binnen enkele maanden, op 27 oktober, wordt de minzame man 96 jaar. Hij heeft meer dan 60 jaar inzet voor het Davidsfonds op zijn teller staan.

Maar de laatste jaren in het Davidsfonds hebben hem droevig gestemd. In 2020 nam hij ontslag, samen met enkele andere leden, omdat zij zich niet meer thuis voelden in de vereniging. Er is immers van alles aan het bewegen in het Davidsfonds, waarbij de oorspronkelijke doelstellingen, het christelijke karakter en de Vlaamsgezindheid, steeds meer op de achtergrond geraken. Meer en meer is het Davidsfonds tot een reisbureau verworden en werd het een culturele vereniging zoals dertien in een dozijn. Het resultaat is dat de ene afdeling na de andere verdwijnt of fusioneert met een buurgemeente. Plaatselijke afdelingen die tegen de lijn van het nationale bestuur van Leuven durven ingaan, worden uitgesloten. Oudere bestuursleden hebben het moeilijk met de ‘nieuwe marsrichting’ en haken af. En zo staat de (voormalige) afdeling Scheut symbool voor de teleurgang van Vlaanderens grootste cultuurorganisatie. Op zondag 25 juni kunt u de 90ste verjaardag gaan meevieren: afspraak om 14 uur in het Missiehuis van Scheut, Ninoofsesteenweg 548 in Anderlecht. Begonnen wordt met een dankmis, gevolgd door een viering met enkele sprekers, muziek en receptie. Alle informatie krijgt u via rita.harnie@yahoo.com of telefonisch bij Goedele Van Haelst 0474.58.34.64. Tot dan.

Vlaams Belang wil vestigingsverbod voor niet-Europese vreemdelingen in Vlaamse Rand

Om de instroom van buitenlanders naar de Vlaamse Rand een halt toe te roepen, wil Vlaams Belang een vestigingsverbod voor niet-Europese vreemdelingen invoeren. Op die manier wil de partij het Nederlandstalige karakter van de regio beschermen. Het voorstel maakt deel uit van het ‘noodplan Brede Vlaamse Rand’ dat de partij afgelopen weekend voorstelde op haar communautair congres en is geinspireerd door de wet-Gol. Die Belgische wet liet toe dat bepaalde gemeenten de inschrijving van nieuwe derdelanders op hun grondgebied konden weigeren. In 2003 werd de bepaling opgeheven door de paarse regering-Verhofstadt II.

Vlaams Belang wil dat de wetGol opnieuw wordt ingevoerd. In de Kamer diende de partij al een wetsvoorstel in dat gemeenten de mogelijkheid moet bieden om een vestigingsstop voor vreemde-

lingen in te voeren. Daarnaast wil Vlaams Belang dat de minister of staatssecretaris die bevoegd is voor Asiel en Migratie eveneens de mogelijkheid krijgt om voor bepaalde plaatsen een dergelijk verbod op te leggen. Ook een verbod op de aankoop of de huur van een woning door derdelanders in de Vlaamse Rand, naar analogie met de wet-Koller in Zwitserland, behoort voor Vlaams Belang tot de mogelijkheden. In Zwitserland moet de overheid haar toestemming geven voor de aankoop van bepaalde woningen. Bovendien is het aantal woningen dat door buitenlanders kan worden aangekocht, beperkt tot 1.440

per jaar. Ook in Nieuw-Zeeland is het voor buitenlanders die er als student of met een werkvisum verblijven onmogelijk om een woning te verwerven.

Faciliteiten

Volgens Vlaams Parlementslid Klaas Slootmans (Vlaams Belang), zelf woonachtig in Randgemeente Beersel, heeft vooral het onderwijsniveau te lijden onder de immigratie van derdelanders naar de Vlaamse Rand. “Waar in een normale schoolcontext 25 procent van de leerlingen als ‘sterk’ kan worden beschouwd, is dat slechts 6 procent voor klassen waarin meer dan de helft van de leerlingen anderstalig is”, schetst hij. Naast een vestigingsverbod voor niet-Europese vreemdelingen pleit Slootmans ook voor een versterkt Vlaams beleid ten aanzien van de reeds aanwezige Frans- en anderstalige bevolking. Hij wil onder meer dat de gerechtelijke en electorale faciliteiten in de faciliteitengemeenten op de schop gaan, en dat Vlaanderen het Franstalige onderwijs in die gemeenten niet langer financiert. Volgens Slootmans is de kostprijs daarvan de voorbije twintig jaar opgelopen tot 200 miljoen euro. Tot slot wil Slootmans dat het gerechtelijk arrondissement Brussel, waarin Halle-Vilvoorde vervat zit, wordt gesplitst. Daardoor zouden Franstaligen die misdrijven plegen in Vlaanderen niet langer door een Franstalige rechtbank in Brussel berecht kunnen worden.

HORIZONTAAL

A. Erepunt

B. Houtsoort - Opnieuw gaan functioneren

C. Een van de vier oorspronkelijke provincies van Ierland - Loofboom - Radium

D. Buidel - Muziekgenre

E. Betasten - De oudere

F. Vreemd mens - Vervoermiddel - Mondspoelwater

G. Internetlandcode voor Amerika - Neptunium - Telwoord - Lichamelijke opvoeding

H. Deel van een wasautomaat

I. Hengsels - Dansfeest

J. Oceaanvis - Rank - Griekse letter

K. Elektrische schok

L. Vlaamse rivier - Deel van de dag

VERTICAAL

1. Groenten

2. Bibber - Plek van rust - Vrolijke uitroep

3. Kraaiachtige - Meerstemmig muziekstuk

4. Begaafde

5. Formele stelling - Afbeelding

6. Europeaan - Voorzetsel - ModieusInternetlandcode voor Roemenië

7. Lange-afstandswandelroute - SpelleiderBeschermde oorsprongsbenaming voor Italiaanse wijnen

8. In zekere tijd - Gecastreerde man

9. Plotselinge uitwijking van de rechte lijn die men volgde - Invloed

10. Algemeen ziekenhuis - Getijde - Overdreven

11. Verstuiver van een vloeistof of fijn poederVrouwelijk zoogdier

12. Geniaal - Ode

KARL VAN CAMP

ANTON SCHELFAUT

Tweet van de week

Conner Rousseau gaat naar Brussel. U weet wel, die stad waar hij zich in de meeste stadsdelen niet meer in België voelt en waar hij op sneakers van die prijsklasse nooit echt veilig is. Maar daar laat hij zich niet door uit het veld slaan. Hij trekt zijn stoutste en goedkoopste sneakers (699 euro) aan en beantwoordt alle vragen die op hem afgevuurd worden door de leden van de Brusselse afdeling van Vooruit: One Brussels.

Alle vragen? Daar heeft het toch de schijn van. Anders kom je toch niet met de slogan ‘Everything you always wanted to know about Conner, but where afraid to ask’. Omdat wij als het over Brussel gaat alles wel correct in het Nederlands zetten, vertalen we dat even voor u: ‘Alles wat u altijd al over Conner wilde weten maar WAAR u bang was om te vragen.’ Die waar is belangrijk. Er had eigenlijk ‘were afraid to ask’ moeten staan, maar Brussel en andere talen dan het Frans? Dat zal nooit een groot succes worden. We mogen al blij zijn dat de organisatie zichzelf niet als ‘Oen Brussels’ omschreef. Niettegenstaande de stad vooral uit professionals bestaat die er hier en daar een miljard naast zitten op hun begroting - wie het nog niet overkomen is, werpe de eerste steen - en dat normaal vinden. Die professionals zijn heus niet voor één Gatz te vangen. Op die ‘where’ keren we straks nog even terug.

Hugo Boss of Zeeman?

Het valt op hoe er binnen Vooruit niet meer over socialisme wordt gepraat. Dat horen de mensen niet graag. Als u alles over die ideologische politieke strekking wilt weten, zoekt u het zelf maar uit. Geloof me, dat is ook veiliger en geloofwaardiger. Maar over het lichaam van dat Vlaams socialisme mag u dus alles weten. Is er echt een sixpack? Wat doet Conner in zijn vrije tijd? Wat eet hij het allerliefste? En is zijn onderlijfje van de Zeeman of van Hugo Boss? (Oké, die laatste was een weggevertje.). Het mag allemaal gevraagd worden zonder taboe.

Conner komt het u hoogstpersoonlijk vertellen.

De Conner-kenners die wij spraken, opperden in de wandelgangen fluisterend (doen ze wel meer) dat de tijd misschien rijp is voor de voorzitter om uit de spreekwoordelijke kast te komen. Het vermoeden dat het idool dat alle meisjeshartjes sneller doet kloppen zo heteroseksueel is als de jongens van ‘Get Ready’, doet al jaren de ronde. Nochtans zwoer Conner op televisie een dure eed dat hij enkel warm wordt van bevallige deernes. Als dat niet zo is of gebeurlijk geëvolueerd is in een andere richting, zou een bochtje zo vlak voor de zomer mooi meegenomen zijn. En dan zou die ‘where’ natuurlijk een heel andere betekenis kunnen krijgen. Zoals in die sketch van ‘In de Gloria’...

“Wir haben es nicht gewusst”

Wat we allemaal al wisten, hebben we nu ook in een stiekeme bevraging van DPG Media ingevuld in een anonieme enquête: werkelijk iedereen heeft een hekel aan Vivaldi. Niemand lust deze potpourri van rotte partijen. Ook de ‘pourri’-partijen niet die er deel van uitmaken. En dat is eigenlijk heel geestig, als je er over nadenkt. Want ze blijven er allemaal wel netjes in zitten om te zeggen hoe zeer het zaakje stinkt.

WELKOM NIEUWE ABONNEES!

Velen onder u namen de afgelopen weken een abonnement en dat maakt ons blij! Zonder de trouwe steun van onze abonnees was het immers onmogelijk geweest om het intussen meer dan 78 jaar uit te zingen. Om blijvend te kunnen investeren in onze journalisten en in de toekomst van ’t Pallieterke, willen we echter nog veel meer lezers tot een abonnement verleiden.

Dank je wel

Daarom willen we wie nog niet op ons verzoek inging, graag vragen toch een abonnement te overwegen. Het verschaft u bovendien gratis toegang tot PAL NWS en u kunt nog enkele maanden gebruikmaken van onderstaande actie. Doe het niet voor ons, maar voor haar mooie ogen!

Abonnementenactie

Jaarabonnement papier loont

Iedereen die voor 31-08-2023 betaalt voor een papieren jaarabonnement, heeft de keuze uit een van de volgende geschenken. De geschenken worden maandelijks verwerkt. Uw keuze kunt u doorgeven via secretariaat@pallieterke.net of telefonisch op nummer 03 232 14 17.

U kunt kiezen uit:

Geschenkdoos Vlaamsche Leeuw met 4 flesjes en een glas

Een uitgave van de onvolprezen uitgeverij Polemos:

• ‘De Guldensporenslag. Het verhaal van een onmogelijke gebeurtenis’ (Karim Van Overmeire)

• ‘Herinneringen aan Hechteniskamp Lokeren’

• ‘De man van het Wilhelmus of de rekkelijkheid van de tolerantie’ (Luk Sermeus)

Halve kilo Maes Koffie meestermengeling (gemalen of ongemalen) in een mooie bewaardoos

Abonneer nú door overschrijving van 208 euro op rekening KBC BE82 4096 5194 9168 (tarief binnenland). Voor uw onlinetoegang en uw geschenkkeuze mailt u naar secretariaat@pallieterke.net of belt u 03 232 14 17. Met uw steun veranderen we zélf het medialandschap!

Keren we eens terug naar het onzalige jaar 2020. Corona teistert het land, mensen mogen alleen nog aan het raam zitten in de trein wanneer ze naar zee vertrekken en bovenop mekaar bij het terugkeren, het gebruik van toiletten wordt voorbehouden voor mensen die een vrijstaande woning hebben en Marc Van Ranst komt dagelijks op televisie. Het is te midden van deze ellende dat ene Alexander De Croo opstaat om de macht te grijpen. Voorheen was De Croo vooral bekend om het zoon zijn van zijn jong dementerende vader die desondanks aan het werk bleef. Het politiek bedrijf is namelijk een zeer inclusief bedrijf.

Alexander hield zijn Vivaldi boven de doopvont en sprak de gevleugelde woorden “Met talent win je wedstrijden. Met teamwork win je het kampioenschap”. Dat ‘teamwork’ bestond erin om eerst het PS-programma uit te voeren en dan te kijken of er nog tijd over was voor wat anders. Wat de PS wilde, was binnen de maand geregeld en vanaf die dag bewoog er niks meer. Het gevolg liet zich raden: er werd geen kampioenschap gewonnen, wedstrijden werden met forfaitcijfers verloren en wie een bal durfde aanraken, werd onmiddellijk in mekaar geslagen door de collega’s. Met uitzondering van de PS, die De Croo een put lieten graven, waarna iedereen eens op zijn hoofd mocht plassen. Ondertussen ging de begroting richting Congolese toestanden, bleven broodnodige hervormingen uit, sleuren we miljarden naar Frankrijk en werd alle hoop gevestigd op een jonge steenrijke socialistische puber die al eens liegt over zijn geaardheid, maar die u verder gerust kunt vertrouwen als hij zegt dat hij het land op orde zal krijgen. Het leven zoals het is: Vivaldi.

Drie jaar later

De Vivaldi-partijen ontkennen vandaag iedere betrokkenheid bij het Vivaldi-project uit angst voor de kiezer. Met uitzondering van de groenen. Zij ontkennen iedere betrokkenheid bij om het even welke vorm van realiteitsbesef en vinden dat ze prima bezig zijn. Maar ook bij de Open Vld kan je je de vraag stellen of iemand ze daar nog op een rijtje heeft. Je levert de premier en architect van het huis, die vervolgens beweert dat het niet zijn schuld is dat er water tot op de zolder staat en het binnenregent. “We moeten afstand nemen van Vivaldi”, zegt een inderhaast samengeroepen onlinepartijbureau van Open Vld. Ja, online. Om

te verhinderen dat Alexander billenkoek krijgt van ieder lid van de liberale familie. “Maar we moeten ons wel allemaal vastklampen aan het schitterend leiderschap van Alexander De Croo”, concludeert Egbert Lachaert vanonder een steen waar hij pas na 2024 onder vandaan komt. Ondertussen maakt de Open Vld van Brakel, waar de De Croos een eigen baronie hebben opgebouwd op de traktaties van vader De Croo en diens illegale pensioenbonus, verwoede plannen om onder een andere naam naar de verkiezingen trekken. Bij voorkeur mag er geen De Croo meer op de lijst tot zeven generaties verder. Reclamebureaus die voorheen verantwoordelijk waren voor schitterende slogans als “Mensen hebben vleugels”, “Goesting in de Toekomst” en “Gewoon Doen” adviseren vandaag de slogan: “Wir haben es nicht gewusst”. En toch blijft De Croo de man van het moment. Hij is immers nog steeds populair in de pop poll… van Brussel en Wallonië. Een beetje zoals een loslopend kippetje populair is op een conventie van hongerige vossen. Ik overdrijf niet als ik zeg dat de enige stem van enige redelijkheid binnen de Open Vld die is van Els Ampe. En daarmee is alles gezegd. 2024 is het jaar dat Verhofstadt met overvolle zakken de politiek verlaat. Zijn partij zal van de gelegenheid gebruik maken om mee te gaan.

OPEN VLD LANCEERT NIEUWE SLOGAN