't Pallieterke van 29 juni 2023

FAR WEST DOOR FALENDE OVERHEID 10 -11

VERENIGD KONINKRIJK:

LEERLINGEN

VOELEN ZICH

KAT EN HOND

3 8 12

Juwelier Filip Moens uit Oostakker werd maandagochtend veroordeeld omdat hij in 2018 een vluchtende, zwaarbewapende overvaller doodschoot. Op het moment dat hij met zijn vergund vuurwapen op de overvallers schoot, was hij niet meer in levensgevaar, waardoor de rechtbank het niet verantwoord vond dat hij nog schoot. Een halve minuut voordien worden Filip Moens en zijn zus nog met een volautomatisch wapen bedreigd. Hun 88-jarige vader wordt op de grond gegooid. “We leven hier niet in de Far West en we mogen het recht niet in eigen handen nemen”, gaf persrechter Mieke Dossche aan. Maar als de overheid in gebreke blijft, moeten we dan verbaasd zijn dat mensen hun hele hebben en houden desnoods met geweld verdedigen?

Moens wordt nu veroordeeld tot een celstraf van tien maanden en 800 euro boete, allebei met uitstel. Moens en zijn advocaat Walter Van Steenbrugge gaan hiertegen in beroep. Beroepsvereniging Ars Nobilis geeft aan dat geweld gebruiken tegen overvallers af te raden is. “Maar juweliers wéten dat ze er alleen voor staan en dat de overheid in gebreke blijft.”

Onverzekerd

Overvallers, zowel professionele daderbendes als amateurs, wéten dat ze de pakkans in België relatief laag is. En als ze al gepakt worden, liggen de straffen zo laag dat een kandidaat-overvaller na een kosten-batenanalyse besluit om de misdaad tóch maar te plegen. Ter illustratie: de man die na de overval wel wist weg te komen, is

veroordeeld tot acht jaar cel en 25.000 euro schadevergoeding. Tijdens de overval was hij met penitentiair verlof: hij was voor verschillende feiten veroordeeld en pleegde onder meer al een gewapende overval op een juwelier in Sint-Niklaas. Hij zal als recidivist waarschijnlijk twee derde van die straftijd, een dikke vijf jaar, effectief in de gevangenis moeten doorbrengen. De buit, met een waarde van 500.000 euro, werd overigens nooit teruggevonden.

Advocaat Walter Van Steenbrugge laat weten dat juwelier Filip Moens niet verzekerd was. Nadat er in zijn juwelierszaak al enkele (pogingen tot) overvallen gepleegd waren, werd de polis zo duur dat het voor Moens niet meer mogelijk was die te nemen. Al heeft dat volgens advocaat Van Steenbrugge niets te maken met de reactie van Moens tijdens de overval:

“Dat blijkt uit onze psychiatrische verslagen en dat zullen wij bewijzen tijdens het beroep.”

Verzekeringen

Juwelier Moens is niet de enige onverzekerde juwelenzaak in dit land. Als er in een zaak al eens een (poging tot) inbraak of een overval is geweest, stijgt de verzekeringspremie zo sterk dat ze voor veel handelaars onbetaalbaar wordt. Al in 2003 gaf 40 procent van de juweliers aan zich door de te dure premies geen verzekering meer te kunnen aanschaffen. De situatie na de overval in Oostakker was allesbehalve ideaal: Moens schoot vier keer op de overvaller, één kogel ketste af op de helm en belandde in de wand van een bestelwagen. Er hadden dus onschuldige slachtoffers kunnen valen. Maar als de overheid geen Far West wil, moet ze ervoor zorgen dat handelaars er niet alleen voor staan. Juweliers raken niet verzekerd omdat premies te duur worden. Verzekeraars willen zich er niet aan wagen, omdat de pakkans zo laag is. Overvallers wegen hun kansen af en oordelen dat een overval in België het risico waard is. Is het dan verwonderlijk dat iemand desnoods met geweld zijn bezittingen probeert te beschermen?

WANNES NEUKERMANS

“Een kind moet zelf een oplossing

voor een probleem zoeken”

“Jonge meisjes een sluier laten dragen is kindermishandeling”

Sales Flamands

Ik stuurde het bericht over het handgemeen op de ministerraad naar een bevriend cartoonist, met de boodschap dat hij zijn potloden maar best kon bovenhalen. “Dit geloof je toch niet meer?”, was zijn reactie. Ik dacht precies hetzelfde. Wat zich afspeelt in de politiek van dit land, heeft een zeldzaam niveau van surrealisme bereikt.

Dat deze regering nu ook letterlijk vechtend over de straat rolt, was slechts het laatste feit in een rij. Eerder was men erin geslaagd de ‘slachter van Teheran’, de burgemeester van de hoofdstad van het land dat er een hobby van maakt ingezetenen van ons land te gijzelen, als eregast te ontvangen op een congres in Brussel. Een van de verantwoordelijken, minister Lahbib, werd maandag op het matje geroepen voor de leugens die ze eerder had verteld over haar aandeel in die frats.

Pastoor Van Quickenborne had op voorhand gezegd dat hij van Lahbib “volledigheid, nederigheid en introspectie” verwachtte. Maandag trok Lahbib het boetekleed aan en legde de weg naar Canossa af. Ze verontschuldigde zich minstens vijftien keer. Voor Vooruit en Groen volstond dit als boetedoening.

Ecolo en PS schonken haar nog geen absolutie, maar zullen haar donderdag waarschijnlijk wel het vertrouwen in de Kamer schenken. Hun woede gaat vooral uit naar stokebrand Bouchez. Het is niet Lahbib, maar de voorzitter van haar partij die ze willen vernederen. Ik zou gedacht hebben dat Bouchez zijn weekend doorgebracht zou hebben met pogingen de crisis te bezweren en de verklaring van Lahbib voor te bereiden, maar blijkbaar zat hij in Knokke. Daar geraakte hij bij een andere rel betrokken.

Verkeersagressie

De aanleiding is niet helemaal duidelijk, maar Bouchez kreeg een duw van iemand die net van zijn fiets was gestapt. De fiets had de Mercedes van Bouchez geraakt of omgekeerd. De politicus zei dat hij kalm bleef en niet terugsloeg. Die wijze beslissing was waarschijnlijk niet alleen door vredelievendheid ingegeven. In het filmpje dat voorbijgangers hebben gemaakt, zie je dat de andere man een kop groter was. Zijn eerder lichte duw had Bouchez al twee meter achteruit geblazen. De politicus moet beseft hebben dat de forse fietser hem als een lappenpop halfweg tot het Zwin kon gooien.

Het kwam gelukkig niet tot een echt gevecht. Er ontstond aan de zijlijn wel een woordenwisseling met meer betekenis. De partner van Bouchez stond mensen in de omgeving uit te schelden voor “sales Flamands”. Achteraf zei Bouchez dat de omstaanders eerst “vuile Walen” hadden geroepen. In het filmpje kan je dat alvast niet horen. Het gemak waarmee het oude scheldwoord bovenkwam, symbool van de minachting die Franstaligen al sinds het ontstaan van België voor Vlamingen voelen, is opmerkelijk. Dit kwam van diep. Zou het anti-Vlaams racisme in hun DNA zitten, Bert Bultinck? Wat zou er gebeuren als ze “sales Marocains” had geroepen naar een groepje Maghrebijnen? Waar blijft UNIA?

JURGEN CEDER EDITORIAAL

TOOGPRAAT

HOE DE PVDA/PTB IN HET BESTUUR ALLES VERANDERT

www.palnws.be

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Lagesteenweg 5 bus 1, 1850 Grimbergen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net

Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

Abonnementen binnenland Abonnement buitenland:

3 maanden: 52 euro Tarieven afhankelijk van de 6 maanden: 104 euro bestemming. Alle inlichtingen

1 jaar: 208 euro op de kantoren.

Steunabo 1 jaar: 300 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres:

BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Elke week op donderdag in uw krantenwinkel

Oud-hoofdredacteurs:

Bruno De Winter (1945-1955, stichter), Jan Nuyts (1955-2000), Leo Custers (2000-2010), Karl Van Camp (2010-2020)

Kernredactie:

Jurgen Ceder, Stijn Derudder (eindredacteur), Wannes Neukermans, Anton Schelfaut, Michaël Vandamme, Pieter Van Berkel (hoofdredacteur), Karl Van Camp Verantwoordelijke uitgever: Wart Van Schel

Foto's: Belga, Photonews, Shutterstock

In Vlaanderen beseft men het te weinig, maar bij een aantal figuren van de Franstalige linkerzijde beschouwt men een coalitie met de communisten van de PVDA/PTB niet langer als ondenkbaar. Indien in Brussel of Wallonië de Rubicon wordt overgestoken, zal dat ook gevolgen hebben voor een mogelijke N-VA-Vlaams Belang-alliantie in Vlaanderen.

Het thema duikt af en toe op in een interview met Thierry Bodson, voorzitter van de socialistische vakbond ABVV. Of met Jean-Pascal Labille, oud-PS-minister en nu nummer één van de Franstalige socialistische mutualiteiten. Het thema is een mogelijke Brusselse en/of Waalse regering met de neocommunisten van de PVDA/PTB aan het roer. Het is bekend dat aan de Franstalige linkerzijde geen sprake is van een soort van cordon sanitaire met extreemlinks, terwijl radicaal-rechts zelfs niet rechtstreeks in de Waalse media kan komen.

Aversie voor Bouchez

Het debat over het opnemen van bestuursverantwoordelijkheid door de partij van Raoul Hedebouw wordt bezuiden de taalgrens steeds levendiger. De redenen daarvoor zijn meervoudig. Volgens de laatste peilingen zullen de PS en de Franstalige liberalen van de MR een comfortabele meerderheid hebben in het Waals Parlement. Een regionale regering vormen in Wallonië zou dan ook een fluitje van een cent zijn. Alleen is de aversie voor partijvoorzitter Georges-Louis Bouchez zo groot dat men geen zaken meer wil doen met hem. Het was veelzeggend dat PS-voorzitter Paul Magnette vorige zondag in De Zevende Dag geen enkel probleem had om te verklaren dat hij “Bart De Wever minder onbetrouwbaar vindt dan Georges-Louis Bouchez”.

Geen MR in de Waalse regering betekent automatisch dat men naar de radicale linkerflank moet kijken. De druk uit syndicale hoek en vanuit de socialistische zuil op de PS is groot. Daar spreekt men dus onomwonden van een PS-PVDA/ PTB-Ecolo-coalitie. Zeker in Wallonië. Desnoods ook in Brussel, al zou dat mathematisch iets moeilijker liggen en zou men de Vlaamse partijen over de streep moeten trekken. Dat laatste lijkt weinig realistisch.

Maoïstische wortels

In 2019 werden er in Namen nog pro forma gesprekken gevoerd met Raoul Hedebouw en co, maar dat stelde weinig voor. In die periode dacht men bij de PS nog

dat de neocommunistische golf wel zou overwaaien. Bovendien was er toen bij de Parti Socialiste een groot wantrouwen tegenover de communisten. Gezien de maoistische wortels van AMADA, dat aanvankelijk vooral succes had in Vlaamse intellectuele kringen, was dat een beweging die in het rode, volkse Wallonië misschien onvoldoende wortel zou kunnen schieten

Magnette zei dat hij Bart De Wever minder onbetrouwbaar vindt dan Georges-Louis Bouchez

Parti communiste français

Daar zijn Magnette en co nu op aan het terugkomen. En binnen de PS bewandelt men de piste dat de neocommunisten zich met een regionale bestuursverantwoordelijkheid kapot kunnen regeren. Bovendien zou de schade die de Hedebouws en co aanrichten beperkt zijn. Belangrijke sociaaleconomische hefbomen waar de PVDA/PTB zich op profileert (rijkentaks, hogere loonkosten,…) zijn federaal. En wat hun internationale standpunten betreft, zoals de sympathie voor China en Rusland, is dat regionaal geen thema. Kortom, de communisten aan het roer hoeft geen drama te zijn, zoals bijvoorbeeld de deelname van de Parti communiste français (PCF) in het Frankrijk van François Mitterrand in 1981. Nationaliseringen, hogere uitkeringen, kortere werkweek aan hetzelfde loon, lagere pensioenleeftijd: een cocktail die de Franse economie zware schade toebracht en waarvan ze vier decennia later nog altijd niet is hersteld.

Magnettes dubbeloptie

Tenslotte gaat men er in links Wallonië vanuit dat er na de lokale verkiezingen van oktober 2024 ook een aantal Waalse gemeenten zullen zijn met communisten in het bestuur. Dat alles zou in Vlaanderen wellicht geruisloos passe-

ren, redeneert men bezuiden de taalgrens. Tenslotte is de PVDA al aanwezig in het bestuur van Zelzate.

Klinkt allemaal plausibel, maar dat is het niet. Een Waalse ‘Volksfrontregering’ is wat men in marketingkringen een ‘game changer’ noemt. In Vlaanderen is er toch een consensus gegroeid dat er geen regionale of federale coalities worden gesloten met de PVDA/PTB en ook niet met het Vlaams Belang.

Doet men dat in Wallonië wél met extreemlinks, dan verandert alles. Waarom dan in Vlaanderen geen coalitie vormen met het Vlaams Belang? Twee factoren zullen de druk op de N-VA enorm doen toenemen indien dit gebeurt. Niet alleen een PS die dus in zee gaat met Raoul Hedebouw. Ook een nieuwe Vivaldi-coalitie verandert alles.

Dat de N-VA momenteel de boot afhoudt van een regeringsdeelname voor het Vlaams Belang en zelfs de lokale afdelingen het bevel geeft het cordon na de lokale verkiezingen te respecteren, is terug te brengen tot de federale opties. De N-VA wil - wellicht soms tegen beter weten in - de deur openhouden richting een coalitie met de PS. Besluit Magnette de ‘dubbeloptie’ te nemen van het doorbreken van een extreemlinks cordon en te gaan voor een Vivaldi bis, dan zal de druk op N-VA-voorzitter groot zijn om een coalitie met het Vlaams Belang te overwegen. Ook vanuit de eigen partij. Bovendien is dan ook de dam gebroken die mogelijke lokale N-VA-Vlaams Belang-coalities onmogelijk maakt.

Rousseau

Vlaams is er dan wel nog één hinderpaal: de loutere electorale rekenkunde. Een N-VA-Vlaams Belang-meerderheid zit er met de huidige peilingen net niet aan te komen. De andere partijen zullen hier niet depanneren. Het kan natuurlijk nog veranderen tussen nu en juni volgend jaar. In dat geval zullen de gebeurtenissen binnen Vooruit en vooral de privéheisa rond Conner Rousseau bepalend zijn. Loopt de socialistische partijvoorzitter hier op een of andere manier blijvende reputatieschade op, dan lijkt het Vlaams Belang de grote winnaar te worden van ‘Connergate’. En dan is een N-VAVlaams Belang-meerderheid in de stembus een stuk realistischer.

PVDA/PTB-voorzitter Raoul Hedebouw

©

FANATIEKE FRANK

Ik laat het aan psychologen over het juiste persoonlijkheidstype van minister Vandenbroucke te bepalen. Dat er iets zwaar scheelt aan die man kan echter moeilijk ontkend. De beschrijvingen vanwege zijn collega's laten daar weinig misverstand over bestaan: “karaktergestoord”, “grensoverschrijdend gedrag”, “razend”, “gaat voor het minste over de rooie”.

Misschien nog de meest sinistere inschatting was deze: “In een ander systeem dan het democratische zou Frank een gevaarlijk man zijn". De trotskist van weleer kan dan wel officieel zijn ideologie laten vallen hebben, maar karakterieel zou hij nog steeds goed aarden in een communistisch systeem. Hij haat mensen persoonlijk omwille van hun politieke opvattingen en duldt ook geen andere vormen van tegenspraak.

Een grens overschreden

Ik overdrijf niet als ik zeg dat ik in mijn loopbaan enkele duizenden vergaderingen heb bijgewoond. Ik ben daar getuige geweest van vele bitse woordenwisselingen, van ruzies en af en toe geschreeuw. Het gebeurde ook wel eens dat iemand razend buiten stapte en de deur achter zich toesloeg. Maar ik heb nooit meegemaakt dat ruzies uitliepen op fysiek contact. De versies verschillen, maar het is duidelijk dat Vandenbroucke Van Quickenborne in een greep heeft genomen die hem verhinderde de vergadering te verlaten.

Er is niemand gewond geraakt en er was geen schade, maar er is een reden waarom dat gedrag de andere aanwezigen heeft doen schrikken: er is een belangrijke grens overschreden. Als je zelfs maar het lichtste geweld toelaat, kan dat escaleren. Als Vandenbroucke zijn houdgreep ooit probeert bij een virieler type dan Van Quickenborne zal hij dat ook snel ondervinden. Bij Jean-Marie Dedecker bijvoorbeeld. Ippon in één seconde.

Een andere goede vraag, vanuit het gezichtspunt van net de minst virielen: wat indien hij dat had gedaan, zelfs met duidelijke afwezigheid van seksueel motief, met een vrouw? Met Annelies Verlinden of Ludivine Dedonder? Had hij dat politiek overleefd?

Van Quickenborne zei eerst dat hij niet licht over het incident zou heengaan, maar twee dagen later was het conflict al bijgelegd. Hij zegt dat hij en Frank Vandenbroucke elkaar zelfs eens goed vastgepakt hebben. Dat een regeringscrisis moet worden bezworen met geknuffel verontrust mij bijna evenveel als het handgemeen. We mogen van onze beleidsmakers verwachten dat ze, wat ook hun gevoelens voor elkaar, rationeel handelen en zakelijk met elkaar omgaan, in het belang van het land, en zich niet gedragen als de adolescenten van Beverly Hills 90210.

Vandenbroucke wordt gespaard

In een bedrijf zou het gedrag van Vandenbroucke ‘toxisch’ worden genoemd en zou het tot ontslag kunnen leiden. De baas van Plopsaland verloor zijn job na klachten over ‘toxisch gedrag’, met als strafste beschuldiging dat hij wat papieren naar een ondergeschikte had gegooid. Hij heeft nooit iemand vastgegrepen.

Toevallig de dag nadat Vandenbroucke zijn talent voor judo toonde, moest in Nederland minister Wiersma ontslag nemen, wegens zijn kort lontje en soms botte gedrag. Eerder had hij op een VVD-congres nochtans zijn verontschuldigingen aangeboden, in een emotioneel toneeltje, het equivalent van de knuffel van Van Quickenborne en Vandenbroucke. Uiteindelijk haalde zijn opvliegend karakter toch weer de bovenhand. Ook fanatieke Frank zal altijd de hatelijke, minachtende, pretentieuze betweter blijven die hij altijd al geweest is.

Vandenbroucke wordt intussen wel gespaard, door zowel pers als politiek. Omdat zijn val de val van de regering zou betekenen? Ik vraag me af wat het lot zou zijn van een VB’er die iemand van Vooruit tegen de muur zou plakken. Misschien kan één van hen dat deze week eens testen? Gewoon om te weten of mijn vermoeden klopt.

Verkeerd adres

Eerder dit jaar vertelde Barbara Pas aan Dag Allemaal dat Vandenbroucke weigert haar een hand te geven en zelfs de klapdeuren van de Kamer dichtslaat als ze er aan komt. Ik ben er zeker van dat ze dat niet verzint, want ik heb hetzelfde meegemaakt. In de campagne van de verkiezingen van 1995 nam ik deel aan mijn allereerste partijpolitiek debat, in Zoutleeuw. Toen ik Vandenbroucke een hand wilde geven duwde hij mijn arm minachtend opzij. Dat was geen driftbui, maar een uiting van iemand die geen onderscheid kan maken tussen politiek meningsverschil en persoonlijke haat. Hij is niet alleen zo wanneer hij boos wordt. Hij is altijd fanatieke Frank.

Mijn oordeel kan nog vertroebeld zijn door mijn politieke visie, maar ook zijn partijgenoten kunnen zijn pathologische gelijkhebberij niet uitstaan. Bij de formatiegesprekken van 2009 leidde dat er zelfs toe dat enkele kopstukken van de sp.a bij voorzitster Gennez gingen pleiten om Vandenbroucke uit de buurt te houden. Gennez deed dat zeer slinks. De vergadering die zou beslissen over de formatie zou doorgaan op 8 juli in Hotel Errera, de residentie van Kris Peeters. Op het laatste moment werd echter voor een andere locatie gekozen. Alleen Vandenbroucke werd daar niet van op de hoogte gebracht.

Dat leverde een van de meest vernederende episodes uit de Belgische politiek

op. De onovertroffen Kaaiman beschreef die achteraf: “Voor wie het zich niet meer herinnert: toen Gennez voorzitster van de sp.a was, had ze bij de formatiegesprekken in 2009 met opzet een verkeerd vergaderadres doorgegeven aan Vandenbroucke, die met zijn pretentie al weken op de zenuwen werkte van alle andere onderhandelaars, en op die van zijn eigen partijgenoten nog het meest. En zo zat de betweter onder het oog van camerateams en fotografen vergeefs te wachten in de ambtswoning van toenmalig minister-president Kris Peeters, terwijl de anderen dankzij zijn afwezigheid een vruchtbare vergadering hadden op het kabinet van Kris Peeters. Na anderhalf uur met zijn duimen te hebben gedraaid, moest Vandenbroucke onder het oog van dezelfde camera’s met zijn boekentasje in de hand afdruipen.”

“Telkens een ravage”

Zo eindigde voor een tweede keer - de eerste keer was in 1996, na Agusta - de politieke loopbaan van fanatieke Frank. Episode 3 begon toen we in 2020 Conner Rousseau “He’s back, bitches” hoorden zeggen. Rousseau moet gedacht hebben dat iemand met het imago van een dirigistische technocraat goed zou scoren in een crisissituatie. Hij had geen ongelijk. In de pers wordt het beeld opgehangen van een zeer bekwaam man die een beetje het slachtoffer is van zijn moeilijk karakter, de Steve Jobs van de Vlaamse politiek als het ware.

Is dat imago ook terecht? De reeds genoemde Kaaiman was alvast nooit onder de indruk van zijn talenten: “Vandenbroucke is een grootmeester in het verklaren van wat anderen verkeerd doen. Hoe het wel moet kom je nooit te weten, en heeft hij zeker nooit zelf in de praktijk gebracht in de vele functies die hij heeft bezet. Telkens een ravage.” Het oordeel van Jean-Marie Dedecker in dit blad (interview februari) was hetzelfde: “Er heeft in dit land geen slechtere minister rondgelopen. Frank Vandenbroucke was minister van Pensioenen en heeft het Zilverfonds uitgevonden. Hij was minister van Onderwijs en heeft het gelijkekansen- en uitkomstenonderwijs opgestart, waardoor kennis opgeofferd werd voor vaardigheden.”

Frank Vandenbroucke is intelligent en kent zijn dossiers, maar is vooral bezig met het tonen dat hij intelligent is en zijn dossiers kent. Aan Hilde Crevits vroeg hij ooit de Latijnse naam van een plantje, vooral om te tonen dat hij het wél wist. Arrogantie is niet intelligent, het is dom. Toen De Wever in 2020 kritiek uitte op de kernuitstap reageerde Vandenbroucke hautain: “Wie is De Wever in deze?” Wie is deze boer die zich mengt in staatszaken? Dat was een domme reactie. Ook de legendarische koppigheid van Vandenbroucke heeft hetzelfde negatieve effect. Ze ergert degene die hij wil overtuigen en ze maakt blind voor eigen vergissingen. Het kaartenhuis stort in

Zijn eigen partij schrijft nu over hem: “Onze minister van Sociale Zaken en Volksgezondheid, Frank Vandenbroucke, haalde alles uit de kast en loodste ons op een veilige manier door de coronacrisis.” Dat beeld vind je ook regelmatig in de pers terug. “Er werd ons gevraagd te geloven dat de man die ons door de coronacrisis loodste zijn collega tegen de muur in een houdgreep hield”, schreef Peter Casteels ongelovig in een opiniestuk voor Knack. Die cognitieve dissonantie wordt minder prangend als men ophoudt Vandenbroucke als redder van het vaderland voor te stellen.

Want wat waren, naast pedante uiteenzettingen die vooral dienden om aan te tonen dat hij alles veel beter snapt dan de rest, dan de bijzondere bijdragen van Vandenbroucke? We hebben, terecht, massaal gevaccineerd, maar dat deed iedereen. Voor het overige ondergingen we de golven van de epidemie en was het oorzakelijk verband van andere maatregelen met de verbetering van de virologische situatie steeds heel dun. In aantal doden in verhouding tot de bevolking deed België het slechter dan onze buurlanden. Zelfs Zweden, waar de vrijheidsbeperkingen minimaal waren, scoorde beter dan België. Het kaartenhuisje dat was opgebouwd rond het imago van de voorzitter van de sp.a is op twee weken tijd helemaal in puin gevallen. Eerst kwamen er drie klachten binnen, onafhankelijk van elkaar, over grensoverschrijdend gedrag van Conner Rousseau zelf. Dan sneuvelde Pascal Smet, voor zijn aandeel in het uitnodigen van de ‘slachter van Teheran’. En nu blijkt de minister die men tot symbool van sterk bestuur wilde maken een karaktergestoorde neuroot. De socialisten beleven geen goede dagen.

Vincent Van Quickenborne

Frank Vandenbroucke

© PHOTONEWS

PHOTONEWS

JURGEN CEDER

Binnenland

ECONOMISCHE ZAKEN

Vier economische zorgen halverwege het jaar

2023 is halfweg. Op economisch vlak overheerst het beeld dat we het ondanks de nog relatief hoge inflatie nog niet zo slecht doen. Hier geen recessie, zoals zoveel economen na de energiecrisis van 2022 hadden voorspeld. Toch is er reden tot economische bezorgdheid. We zetten vier aandachtspunten op een rij.

Economische groei door consumptie is niet langer houdbaar

In het eerste kwartaal van dit jaar groeide de Belgische economie met 0,5 procent. Voor heel het jaar wordt een groei van 1,4 procent verwacht. Niet indrukwekkend, maar beter dan veel andere EU-landen. Reden is de consumptie van de gezinnen die de groei aanstuurt. Niet verwonderlijk door de automatische loonindexering werd de impact van de hoge inflatie op de koopkracht quasi geneutraliseerd. Bovendien was de federale regering niet enkel na corona maar ook ten tijde van de energiecrisis zeer gul met het voorzien van financiële steunmaatregelen voor gezinnen. Zowat iedereen kreeg wel een tegemoetkoming om de pil van de hoge energiefactuur te verlichten. Het veroorzaakte bij econoom Ive Marx (Universiteit Antwerpen), doorgaans kritisch tegenover het beleid en het Belgische sociaaleconomische model, zowaar enige euforie. In een interview met Knack noemde hij België zowaar een “economisch gidsland” wanneer het over het beschermen van de koopkracht gaat. Een op zijn minst reductionistische visie. Voor een open economie als de Belgische, die het toch vooral van de export moet hebben, is een groei gebaseerd op consumptie en de gezinnen die het geld laten rollen alleen niet houdbaar. Dat is nu al merkbaar. De steunmaatregelen duwen de begroting nog verder in het rood. De hogere loonkosten vreten aan de concurrentiekracht van de ondernemingen. De Nationale Bank verwacht dat de bedrijven het komende jaar 1 procent aan marktaandeel verliezen. Dat is bovengemiddeld en niet te verantwoorden

re rente maakt dat duurder. Jarenlang kon je als bedrijf groeien en plannen maken in een rustige omgeving van quasi-nulrente en dus gratis geld. Dat tijdperk is voorbij, maar men weet niet hoelang de centrale banken gaan morrelen aan de rentevoeten. Volgens

Pierre Wunsch, gouverneur van de Nationale Bank, “is er een pad naar een kerninflatie van 2 procent tegen 2025, maar dat pad is smal.” Wat dat voor het rentebeleid betekent, blijft onduidelijk en stimuleert de economische bezorgdheid.

Juwelier veroordeeld nadat hij vluchtende overvaller doodschiet

De tijden van meer dan 10 procent inflatie door hoge energiefacturen zijn voorbij. Een boze herinnering? Gaan we terug naar normale inflatiecijfers. Verre van zeker. De kerninflatie, die geen rekening houdt met de volatiele energie- en voedingsprijzen, blijft nog te hoog. Ze schommelt nu al ruim een jaar rond de 5 procent. Dat is een gevolg van het laattijdig doorrekenen door bedrijven van de gestegen energiekosten in de prijzen van hun producten en diensten. Ter linkerzijde wordt met een beschuldigende vinger gewezen naar de bedrijven die van de gelegenheid gebruikmaken om de prijzen kunstmatig hoog te houden. Graaiflatie heet dat. Wel, daar is geen bewijs voor, stellen verschillende economen. Onder druk van radicaal-links gaan de socialistische partijen volledig los. Zo zet federaal vicepremier Pierre-Yves Dermagne (PS) druk op de voedingsbedrijven om de prijzen te verlagen. Anders komen er prijsblokkeringen. Dat is onzin. De omzet van de voedingsbedrijven stijgt weliswaar, maar niet door de winst, wel door de nog altijd hoge grondstoffenprijzen. Overigens, prijscontroles zetten de deur open naar lege rekken. Blijkbaar willen sommigen hier naar DDR-toestanden.

Rentebeleid zorgt voor onzekerheid

Inflatie is eerst en vooral een monetair probleem, zei Nobelprijswinnaar Economie Milton Friedman ooit. Welnu, dan is inderdaad een verstandig rentebeleid nodig om de (kern)inflatie verder te doen dalen. Dus voldoende tijd de rente hoger houden of doen stijgen om zo consumptie minder te stimuleren en investeringen af te zwakken. Plus het sparen te promoten. Maar de signalen vanuit de Europese Centrale Bank (ECB) in Frankfurt zijn niet altijd duidelijk en zorgen voor onzekerheid bij gezinnen en bedrijven. Banken krijgen 3,5 procent rente voor het parkeren van hun geld bij de ECB maar de gewone spaarder mag al blij zijn als hij meer dan 1 procent intrest krijgt op zijn spaarboekje. Dat veroorzaakt ergernis. Bovendien weten bedrijven niet of de rente dit najaar nog zal stijgen, wat een rol speelt bij investeringsbeslissingen. Een nog hoge-

Juwelier Filip Moens uit Oostakker is maandagochtend veroordeeld tot een celstraf met uitstel van tien maanden, nadat hij vijf jaar geleden een vluchtende gewapende overvaller doodschoot. Hoewel de raadkamer hem eerst buiten vervolging stelde, werd hij na beroep van de burgerlijke partijen en het parket alsnog vervolgd. De correctionele rechtbank van Gent veroordeelt de man nu tot tien maanden cel en 800 euro boete – beide volledig met uitstel. De verdediging geeft aan beroep aan te tekenen tegen de uitspraak. Beroepsvereniging Ars Nobilis zegt geschokt te zijn door het vonnis.

Twee zwaarbewapende mannen vielen in juli 2018 binnen bij juwelierszaak Moens in Oostakker. De 88-jarige vader van Filip Moens wordt hardhandig op de grond gegooid en de overvallers zeiden naar verluidt “laisse-le mourir” (laat hem sterven).

Far West

Na de gewelddadige overval vluchtten de twee mannen weg op een motorfiets. Filip Moens haalt zijn wapen en schiet vier keer op de vluchtende mannen. Eén van de twee, een 22-jarige man, valt van de motorfiets en sterft. Volgens het onderzoek werd het schot vanop iets meer dan twee meter gelost. Zijn 36-jarige handlanger vluchtte weg, maar werd later alsnog ingerekend. Hij kreeg een celstraf van acht jaar. De juwelen werden nooit teruggevonden.

Volgens persrechter Mieke Dossche kan de uitspraak gezien worden als een signaal dat België niet de ‘Far West’ is.

“Juwelier Moens was zo kwaad en over zijn toeren dat hij niet goed heeft nagedacht, maar hij had wel een keuze. (…) De daders waren buiten en toch gaat hij naar huis, neemt een wapen en gaat vervolgens naar buiten om ze te achtervolgen”, verklaart ze bij HLN. “Ze reden weg en hij schoot vanop 2,20 meter op het bovenlichaam. Gelukkig vielen er geen andere gewonden. Een van de kogels ketste namelijk af op de helm en boorde zich in een bestelwagen. Deze uitspraak is een maatschappelijk signaal. We leven hier niet in de ‘Far West’ en we mogen het recht niet in eigen handen nemen.”

Jelle Oostvogels van Ars Nobilis, de nationale beroepsvereniging van de Belgische juwelensector, kan zich deels vinden in die logica van de rechter. De verdediging van Moens had gepleit dat er sprake was van onweerstaanbare dwang, maar dat werd verworpen door het Gentse gerecht. “Dat begrijp ik niet”, zegt Oostvogels. “Op dat moment staat Filip Moens met zijn zus en zijn vader in zijn juwelierszaak. Twee zwaarbewapende overvallers komen met veel geweld binnen en vertrekken met alles waarvoor hij zijn hele leven gespaard heeft.”

Overheid blijft in gebreke

Ars Nobilis reageerde in een eerder persbericht al op de feiten. “De vraag die men zich vandaag moet stellen, is niet: mag de juwelier zich in dit geval verdedigen? Mag hij een wapen bovenhalen omdat hij zichzelf en zijn bezit bedreigd voelt? Maar wel: waar halen die misdadigers het recht vandaan om bij een handelaar binnen te stappen met zware wapens, en hem, zijn familie, medewerkers en klanten te bedreigen en hierbij zeer gewelddadig op te treden?”

“Juweliers wéten dat ze er alleen voor staan en dat de overheid in gebreke blijft om ervoor te zorgen dat zij in veilige omstandigheden hun job kunnen uitoefenen”, klinkt het verder nog in het persbericht. Daarom pleit de organisatie opnieuw voor nultolerantie tegen gewapende overvallen, strengere straffen voor misdadigers en meer gecoördineerde politiediensten: “Zodat zowel de professionele daderbendes als de jonge ama-

Arbeidsmarkt blijft krap én verdeeld

Een andere bezorgdheid bij de bedrijven is de aanhoudende krapte op de arbeidsmarkt. Zelfs met een economische vertraging vindt men de mensen niet om vacatures in te vullen. Het is natuurlijk goed voor Vlaanderen dat onze werkloosheid met 2,9 procent (20-64-jarigen) historisch laag staat. Dat is ook zo in Europees perspectief. Onze werkzaamheidsgraad stond nooit zo hoog in de voorbije decennia, met 76,7 procent in Vlaanderen. Maar er is de kloof met Brussel en Wallonië (elk zowat 66 procent werkzaamheidsgraad). En andere toplanden steken boven Vlaanderen uit met in Scandinavië een werkzaamheidsgraad van 80 procent en meer. De kloof met de andere gewesten is vanuit welvaartsoogpunt niet houdbaar. Ook een bedreiging voor onze welvaart is dus de krapte, want geen mensen vinden, betekent voor bedrijven investeringen uitstellen en dus toekomstige groei hypothekeren. 4,7 procent van de beschikbare banen in België stonden begin dit jaar nog open. Een Europees record, gedeeld met Nederland en Oostenrijk.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

teurs goed beseffen dat de kans dat ze in België opgepakt worden voor hun gewelddaden niet alleen wel degelijk reëel, maar ook zeer groot is.”

Verzekering

Juweliers kunnen in principe een verzekering nemen tegen diefstal. Er is weliswaar geen wettelijke verplichting en veel juweliers kiezen ervoor er geen te nemen. Zo’n polis is namelijk vaak (te) duur omwille van de veiligheidsrisico’s. Juweliers waar eerder ingebroken werd, worden ook geregeld geweigerd door verzekeringsmaatschappijen, of moeten een onmogelijk hoge premie betalen. Al in 2003 gaf 40 procent van de juweliers aan zich door de dure premies geen verzekering meer te kunnen aanschaffen. Ook Moens was niet verzekerd. “Er waren in zijn zaak al enkele pogingen van overvallers geweest en de verzekeraar heeft telkens zijn polis verhoogd. Op een gegeven moment werd dat onbetaalbaar”, meldt advocaat Walter Van Steenbrugge. “Maar dat had niets te maken met de reactie van mijn cliënt. Dat zullen wij in beroep ook bewijzen.”

Oostvogels blijft adviseren om geen wapens of geweld te gebruiken tegen overvallers. “In de eerste plaats voor de veiligheid van de juwelier zelf.” Hij kaart nogmaals het belang van een goede verzekering aan. “Maar eigenlijk is het onbegrijpelijk dat wij op kosten gejaagd worden omdat de overheid in gebreke blijft.”

“Wij worden op kosten gejaagd omdat overheid in gebreke blijft”

WANNES NEUKERMANS

De Meir in Antwerpen © PHOTONEWS

Advocaat Walter Van Steenbrugge

De onmacht van links Reuzegom en de aanval op Rousseau is de schuld van extreemrechts

Samenleving & Politiek (SamPol) - het lijfblad voor de geëngageerde, nietpartijgebonden sociaaldemocraat - wijdt een nummer aan het Vlaams Belang. De inhoud en de teneur van de bijdragen getuigen niet alleen van ideeënarmoede en een fundamenteel gebrek aan politiek inzicht, het blad vervalt ook in belegen achterhoedegevechten die doordrongen zijn van machteloosheid en opgeklopte retoriek. Hun irrelevante discours gaat totaal voorbij aan de diepe crisis die we nu meemaken.

Opnieuw buschauffeur zwaar toegetakeld

Vorige week werd buschauffeur Jilke Metten (30) in Herentals zwaar toegetakeld door een minderjarige reiziger die al de hele week amok maakte op de bus. Ze zat vanop haar stoel gevangen en kon enkel incasseren, met een gebroken neus en een gekneusde oogkas tot gevolg. Vlaams minister van Mobiliteit Lydia Peeters (Open Vld) beloofde na het vorige incident in Tienen om maximaal in te zetten op gesloten cabines. Nadat buschauffeur Jilke Metten

In een bijdrage ‘Hoe we Vlaams Belang klein krijgen’ schetst theater- en filmmaker, auteur van ‘Dansen op een ziedende vulkaan’ Dominique Willaert “een offensief links tegenverhaal dat hopelijk op middellange termijn een dam kan opwerpen tegen extreemrechts”. Vorig jaar schreef de gul gesubsidieerde theatermaker dat “in ons land een scenario dreigt te ontstaan dat tot een sfeer van burgeroorlog kan leiden”.

“Opgejutte en opgefokte VB-kiezers en andere extreemrechtse militanten” zullen dan in konvooi naar Brussel trekken “om hun Vlaamse coup te plegen”.

“Gitzwarte zondag”

Vooraleer de geesten zullen rijpen, is er volgens Willaert “een nieuwe gitzwarte zondag nodig”. De activistische auteur en theatermaker wil niet zover gaan om de jaren dertig erbij te sleuren, maar waarschuwt wel dat het Belang “een bedreiging voor onze democratische rechtsstaat” vormt. “Extreemrechts valt de rechten van minderheden en andere grondrechten aan”, schrijft hij. Daarvoor levert de auteur welgeteld geen enkel argument. Geen enkel.

Dominique Willaert werd twee jaar geleden door het activistisch, Gents stadsbestuur tot ‘held van dekolonisatie’ uitgeroepen. In het lessenpakket ‘sporen van kolonisatie’, een initiatief van het Gents stadsbestuur, werd de theatermaker als voorbeeld voor de Gentse jeugd naar voor geschoven omdat hij met zijn theater Victoria Deluxe opkomt tegen ongelijkheid en onrechtvaardigheid. Willaert is onder andere artistiek leider van Victoria Deluxe, een sociaal-artistieke werkplaats in de Arteveldestad. Hij is ook betrokken bij vzw ‘Hart Boven Hard’. Door zowel Groen als de PVDA werd hij in diverse raden van bestuur voorgedragen als vertegenwoordiger.

Hij riep al meermaals op om het cordon sanitaire rond het Vlaams Belang te bestendigen en beweert te geloven in de kracht van het socialisme om de diepe crisis aan te pakken. Met het socialisme is de crisis alleen maar erger geworden. Willaert kreeg het ooit eens aan de stok met Filip Brusselmans, die hem stevig van antwoord diende: “U bent het typevoorbeeld van de linkse cultuurbobo die er is voor het geld van de Vlaming en anders niks.”

De Denderstreek

Dominique Willaert maakte een reportage over de Denderstreek waar hij met heel wat verontruste burgers in gesprek ging. De Denderstreek ging lange tijd gebukt onder een verpaupering als gevolg van de de-industrialisering. De laatste jaren kent de streek een sterke instroom van nieuwkomers en asielzoekers uit

Brussel. De verpaupering en de armoede zijn tekenend. Het straatbeeld verandert drastisch. Willaert tracht dat vooral sociaaleconomisch te duiden, maar vergeet daarbij de diepe culturele kloof. Heel wat nieuwkomers behouden de band met familie in vrienden in het Brusselse en spreken Frans. Ze vinden daarbij nauwelijks aansluiting bij de autochtone bevolking. In het basisonderwijs van de centrumscholen heeft de meerderheid van de kinderen een allochtone achtergrond.

Het onbehagen groeit. Niet omdat het racisme welig tiert, maar vooral omdat de beleidspartijen te weinig ondernemen om de integratie van de vele nieuwkomers in juiste banen te leiden. Een uitzondering op de regel vormt Aalst, dat alles in het werk stelt om de nieuwkomers zoveel mogelijk te responsabiliseren. Het ongenoegen groeit omdat het asiel- en migratieverhaal eenzijdig en negatief is en een opeenstapeling vormt van negatieve ervaringen, zowel voor de allochtonen als voor de autochtonen. Wie daarover spreekt of schrijft wordt als racist weggezet. Het Vlaams Belang en in mindere mate de N-VA kanaliseren de onvrede. De regionale pers in de Denderstreek kijkt de andere kant uit en de traditionele bestuurspartijen vertellen het obligate verhaal dat de multiculturele diversiteit een succesverhaal voor iedereen betekent.

Losgeslagen en sectair

Met zijn betoog maakt Willaert de kloof nog dieper. Hij vertelt het negentiende-eeuwse verhaal van onderdrukking door het grootkapitaal en strijd van de onderdrukte arbeidersklasse tegen de heersende klasse die de productiemiddelen bezit. Willaert schrijft dat het mensen met een migratieachtergrond zijn “die onze samenleving laten draaien en flink bijdragen aan onze sociale zekerheid en welvaart”, terwijl bijna één op de twee allochtonen werkloos is. De theatermaker wil inzetten op ‘sociale mobiliteit’ en ‘sociale vooruitgang’. Daarmee stampt Willaert andermaal een open deur in.

Wat verder in het blad beweert Ico Maly –Universitair hoofddocent Digital Cultural Studies, Universiteit van Tilburg - dat Reuzegom en de aanval op Rousseau ‘de hegemonie van extreemrechts’ aanduidt en duidelijk maakt dat de laatste decennia een antidemocratische 'publieke opinie' geschapen werd. Sectair en losgeslagen van de realiteit. Het toont de onmacht van links aan. De tanende concurrentiekracht, de onrustwekkende schuldopbouw en de permanente institutionele crisis van dit land zullen ook wel de schuld van het Vlaams Belang zijn.

eerst vier minuten te laat bij de halte van de jongeman aankwam, begon er al een discussie. Hij had overigens toen al geen geldig vervoersbewijs bij zich. Bij aankomst van het station in Herentals, ontstond er opnieuw een discussie. “Toen ik naar hem keek, is hij ontploft”, vertelt Metten.

“Hij is op de bestuurderspost gesprongen en is op mijn gezicht beginnen te slaan en stampen.” Metten hield er een gekneusde oogkas, een gescheurde lip en een gebroken neus aan over.

Gesloten cabines

Vlaams minister van Mobiliteit Lydia Peeters (Open Vld) vertelde in een recent interview met ’t Pallieterke dat zij maximaal wil inzetten op afgesloten cabines. “Binnen de vervoersmaatschappij De Lijn hebben wij een heel beleid uitgestippeld rond veiligheid voor de reizigers, maar ook voor onze medewerkers”, aldus Peeters. Dat zegt ook Frederik Wittock van De Lijn: “In het kader van ons veiligheidsplan zullen we afsluitingen plaatsen aan de stuurcabines van de chauffeurs.”

Vakbondssecretaris Jo Van der Herten (ACV) vindt het een goede

zaak dat er ingezet wordt op gesloten cabines. “Die zullen het maatschappelijke probleem niet oplossen, maar kan tenminste al een veilige haven vormen voor ons personeel”, reageert hij. “Hopelijk worden er middelen gevonden om álle bussen hiermee uit te rusten.” Woensdag volgt er een overleg met minister Peeters, waarop de vakbonden opnieuw zullen pleiten voor die cabines. Daarnaast wil de vakbond extra controleurs -met politiebescherming - op de baan.

Maatschappelijk probleem

Volgens Van der Herten gaat het echter vooral over een maatschappelijk probleem, dat niet alleen door De Lijn of door de bevoegde minister opgelost kan worden. “We kijken ook naar de politiek en naar justitie. Er moet een lik-op-stukbeleid komen: agressie moet opgespoord, vervolgd en écht gestraft worden.”

Het huidige veiligheidsplan van De Lijn moet volgens Van der Herten ook dringend geactualiseerd worden. “Dat dateert al uit 2006 en sindsdien is De Lijn een beetje blijven stilstaan.”

WANNES NEUKERMANS

“Gesloten cabines zullen maatschappelijk probleem niet oplossen”

© BELGA

SAMENVALLENDE VERKIEZINGEN:

De boemerang in het gezicht van de Vivaldi-partijen

De commotie rond de Iraanse visa-affaire zette de federale regering verleden week nog maar eens onder hoogspanning. Vooral de halsstarrige houding van Georges-Louis Bouchez van de MR zorgde ervoor dat een voortijdig einde van de Vivaldi-regering opnieuw een plausibel scenario werd. Het is echter de vraag of een val van de regering–De Croo ook tot vervroegde verkiezingen zou leiden. De Belgische partijen beklagen zich ondertussen ten zeerste dat ze ooit beslist hebben om de federale verkiezingen te laten samenvallen met de regionale en Europese verkiezingen.

len naar buiten komen over fysiek geweld tussen de federale ministers!

Gebrek aan loutering

Zolang de verkiezingen samenvallen mag de kiezer slechts om de vijf jaar naar het stemhokje om nieuwe parlementen te kiezen. Een vermindering van het aantal verkiezingscampagnes had meer rust in de politiek moeten brengen. In de plaats daarvan kwam echter een alles-of-nietsmoment om de vijf jaar, wat de spanning alleen maar opdreef. Als Open Vld volgend jaar afgestraft wordt, dan zal dat niet alleen op het federale niveau gebeuren, maar ook op het Vlaamse en het Europese. De kiezer die zijn gram wil halen op een bepaalde partij heeft ook geen andere keuze dan eens ferm zijn mening te laten klinken: doet hij het niet in 2024, dan moet hij opnieuw vijf jaar wachten, tot 2029.

Om het bij Open Vld te houden: zou het voor die partij niet beter zijn als ze nog dit jaar een federale afstraffing zou incasseren, zodat de teller weer even op nul staat? Met een harde opstelling tijdens de regeringsvorming zou ze er dan misschien opnieuw kunnen staan tegen de Vlaamse en de Europese verkiezingen, om het verlies daar te beperken.

Belgische partijen klampen zich liever vast aan de regeringsmacht dan de confrontatie met de kiezer aan te gaan

‘Dweilmalus’ in plaats van kanseliersbonus

Het was de regering-Di Rupo die er met het zogenaamde Vlinderakkoord voor zorgde dat de federale verkiezingen vanaf 2014 zouden samenvallen met de regionale en de Europese verkiezingen. Dat Vlinderakkoord verlengde immers de federale legislatuur van vier naar vijf jaren. Het was daarbij ook de bedoeling om het samenvallen van die verkiezingen te betonneren, door van de federale Kamer een legislatuurparlement te maken. De federale regering zou nog steeds kunnen vallen, maar dat zou dan niet meer tot vervroegde ver-

De malaise zit ondertussen al zo diep dat er zelfs verhalen naar buiten komen over fysiek geweld tussen de federale ministers

kiezingen leiden. Die betonnering kwam er echter niet, en gescheiden verkiezingen zijn dus nog steeds mogelijk, als er maar een meerderheid voor gevonden wordt in de Kamer.

Vlaamse geest terug in de Belgische fles krijgen

De bedoeling van die samenvallende verkiezingen was duidelijk: de aparte vorming van de Vlaamse en Belgische regeringen had gezorgd voor behoorlijk wat frustratie bij de Belgische partijen. Een Vlaamse regering met een andere samenstelling dan de Vlaamse partijen in de Belgische regering zorgde er immers voor dat er een eigen dynamiek was ontstaan op het Vlaamse beleidsniveau. Door samenvallende verkiezingen zou ook de regeringsvorming weer samenvallen, zo hoopte men, waardoor men de Vlaamse regering weer in de pas van de Belgische regering kon laten lopen. We weten vandaag dat het anders liep. Meer zelfs, als het kan

wil de N-VA in 2024 net het omgekeerde bewerkstelligen: de Vlaamse regeringsvorming vertragen zodat ze kan verzekeren dat de Belgische regering aan Vlaamse zijde niet afwijkt van de samenstelling van de Vlaamse regering.

De partijen die aan Vlaamse zijde het Vlinderakkoord sloten zijn precies dezelfde Vlaamse partijen die vandaag mee in de federale regering zitten: CD&V (toen nog met hoofdletters), sp.a (nu Vooruit), Open Vld en Groen. Het zijn ook dezelfde partijen die vandaag ondervinden dat vijf jaar minstens een jaar te lang is voor een federale regering. Dat geldt eigenlijk ook voor de Vlaamse regering, waar de fut duidelijk uit is, maar in tegenstelling tot de federale regering rolt ze (tot nader order) niet met de regelmaat van de klok vechtend over straat. Op federaal niveau, met een regering gevormd uit zeven partijen, zijn er gewoon te veel tegenstrijdige belangen in het spel om niet uiteindelijk in de problemen te geraken. De malaise zit ondertussen al zo diep dat er zelfs verha-

Federaal zijn vervroegde verkiezingen mogelijk, maar de nasleep van het Marrakesh-akkoord leerde ook dat de Belgische partijen zich liever vastklampen aan de regeringsmacht dan de confrontatie met de kiezer aan te gaan. Tegen beter weten in blijft men hopen dat het tij zal keren, of dat er zelfs een kanseliersbonus inzit, terwijl nog een jaartje Vivaldi toch vooral de ‘dweilmalus’ zal vergroten.

Vervroegde verkiezingen vallen nooit helemaal uit te sluiten, maar diegenen die daarvoor met de sleutels in handen zitten, de Vivaldi-partijen, zijn ook diegenen die voor de grootste verliezen moeten vrezen. Het heeft er alle schijn van dat ze liever de lange pijn met daarna de totale afstraffing verkiezen boven de korte pijn met slechts een gedeeltelijke afstraffing. Rationaliteit is in de Belgische politiek bij nogal wat partijen een eerder schaars goed.

FILIP VAN LAENEN

Vlaamseleeuwenvlag mag op podium Vlaams Parlement blijven staan

beslissing had moeten bespreken in het Bureau van de voorzitters. Groen, Vooruit en PVDA hadden het wel over “provocatie” en “een politiek statement”.

Maandag werd tijdens het Bureau van het Vlaams Parlement, dat opnieuw door Dewinter werd voorgezeten, unaniem besloten dat de vlag mocht blijven staan.

Het Bureau van het Vlaams Parlement heeft besloten dat de Vlaamseleeuwenvlag op het voorzitterspodium van het parlement mag blijven staan. Vorige week ontstond er commotie toen Filip Dewinter (VB), die als ondervoorzitter de zieke Liesbeth Homans (N-VA) verving, op eigen houtje had besloten de vlag op het podium te plaatsen. Nu mag de vlag blijven staan, na unanieme goedkeuring van het Bureau. “Zowaar de belangrijkste realisatie van mijn politieke carrière”, lacht Dewinter. Vorige week werd de plenaire vergadering van het Vlaams Parlement geschorst. Filip Dewinter had als ondervoorzitter besloten dat de vlag van de Vlaamse Gemeenschap op het voorzitterpodium moest staan, tot ontsteltenis van vooral Hannelore Goeman (Vooruit) en Jos D’Haese (PVDA). Dewinter oordeelde dat die vlag er mocht staan, net zoals dat het geval is met de Belgische vlag in bijvoorbeeld de Kamer. “Provocatie” en “een politiek statement”

“Open Vld wilde er nog de Europese vlag bij, maar dat voorstel haalde het niet”, reageert Dewinter. N-VA ging uiteraard akkoord, ook cd&v, Vooruit en Groen gingen akkoord met het plaatsen van de Vlaamseleeuwenvlag op het podium. PVDA zetelt niet in het Bureau.

De meeste partijen - PVDA uitgezonderd - gaven aan de vlag geen probleem te vinden, maar oordeelden dat Dewinter die

“Zowaar belangrijkste realisatie van mijn carrière”

Het Federaal Parlement

Filip Dewinter, Vlaamseleeuwenvlag

© BELGA

IN DE KIJKER

Darya Safai

De komst van de burgemeester van Teheran en zijn trawanten zindert nog na in de Wetstraat. Men wijst elkaar met de vinger om aan te duiden wie uiteindelijk groen licht gaf om hen visa te verlenen. Maar ook voor Darya Safai (48), Kamerlid voor N-VA en Iraans-Vlaamse vrouwenrechtenactiviste, was het een meer dan bewogen week. “Plots zag ik in Brussel de mannen voor wie ik in Iran gevlucht was”, reageerde ze nadat ze tijdens een protestactie gefilmd was door de veiligheidsdiensten van die burgemeester, bekend als de ‘slachter van Teheran’.

“Exact dezelfde tactieken gebruiken ze in Iran. In 1999 werd ik ook gefilmd. Later kwamen ze mij zoeken en vloog ik 24 dagen in een isolatiecel. Dat filmen in Brussel zorgde voor een zeer naar gevoel en een regelrechte flashback naar mijn studententijd in Iran. Het was de eerste keer dat ik in Europa recht in de ogen van de vijand keek”, zei ze in een interview met Het Laatste Nieuws. En nog: “Ze analyseren die beelden om aan het thuisfront onze families te intimideren. Op een persconferentie in Teheran werd breed uitgepakt met hoe het regime ‘antirevolutionairen’ in Europa kon identificeren. Er werd onomfloerst naar mij verwezen.”

Activiste voor het leven

In 1999 sloot Safai zich als laatstejaarsstudente tandheelkunde aan de universiteit van Teheran aan bij het verzet tegen de intrekking van een vergunning voor een hervormingsgezinde krant. Haar echtgenoot was toen een van de voortrekkers en samen organiseerden zij een studentenmanifestatie waarbij honderdduizenden op straat kwamen. Het regime zat hen achterna. Haar man kon onderduiken en zij werd opgepakt. Na 24 dagen cel kon ze op borgtocht vrijkomen en legde ze alsnog haar eindexamens af. Volgens haar werd ze vrijgelaten omdat men hoopte dat dat naar haar man zou hebben kunnen leiden. Niet dus, want ze besloten het land te ontvluchten. Tijdens die vlucht werd haar man opgepakt in Turkije, maar omdat die in België had gestudeerd, besloot de Belgische overheid hem een humanitair visum naar ons land te geven, waardoor het koppel hier in 2000 arriveerde. Safai leerde daarop Frans én Nederlands, en ze deed de laatste twee jaren van de tandartsenopleiding opnieuw, want Iraanse diploma’s werden niet erkend in België. Toch werd zij in Iran nog bij verstek veroordeeld tot twee jaar cel… Met het oprichtten van enkele tandartsenprakijken namen zij hun nieuwe leven op en in 2003 verwierf ze ook onze nationaliteit. Darya Safai maakte een consequente keuze voor Vlaanderen en werd een geëngageerde Vlaming onder de Vlamingen, ook al bleef ze erg begaan met de vrouwenrechten in Iran. Zij bewees dat integratie wél kan, mits een inspanning en een positieve ingesteldheid tegenover het gastland. Toch bleef ze zich inzetten tegen de politieke islam en het dragen van de hoofddoek: “Ik blijf me erover verbazen dat sommige westerse feministes alle gebruiken van de islam blijven verdedigen als de eigen keuze van de vrouw, terwijl ze de sociale druk van de katholieke kerk altijd bestreden hebben. Dat gaat er bij mij niet in.”

Ondanks het meedogenloze regime in Iran, dat protesten nog altijd bloedig onderdrukt, blijft ze geloven dat er ooit een nieuw Iran zal komen, bevrijd van de almacht van de godsdienst. Voor haar inzet voor vrouwenrechten werd ze in ons land al meermaals gehuldigd en erkend met diverse prijzen.

Moed

Tijdens Michel I, waarvan N-VA deel uitmaakte met onder meer Theo Francken als staatssecretaris voor Asiel en Migratie, werd ze lid van de N-VA omdat de partijtop wel wat zag in haar engagement als perfect geïntegreerde model-immigrante. In 2019 kwam ze in de Kamer terecht, waar ze op velen indruk maakte dankzij haar eloquentie en gedrevenheid. Toen ze vorig jaar in het halfrond een haarlok afknipte uit solidariteit met Mahsa Amini die stierf nadat de zedenpolitie haar had gearresteerd omdat er een haarlok vanonder haar sluier uitsprong, en nadat honderden vrouwen overal in Iran hierop woedend reageerden door hun hoofddoek af te werpen, sloot minister van Buitenlandse Zaken Lahbib zich hierbij aan, nam de schaar over en knipte ook een haarlok af. Vorige week herinnerde Safai haar daaraan, nadat zij de uiteindelijke visa had verleend aan de paladijnen van het Iraanse beulenregime. Ze vroeg zich dan ook hardop af hoe ranzig het Iraanse regime mag handelen vooraleer het de toegang tot ons grondgebied wordt ontzegd. Het bleef akelig stil bij Lahbib, die hopeloos de zwartepiet probeerde door te schuiven naar anderen. De moed van Darya Safai is van een hoger kaliber.

CITAAT VAN DE WEEK

Paul Magnette

“Wij zijn niet bang voor Vlaamse onafhankelijkheid. Dan gaan Brussel en Wallonië alleen verder als België”

In een interview met De Zondag geeft PS-voorzitter Paul Magnette aan niet bang te zijn voor Vlaamse onafhankelijkheid. Volgens hem kan Wallonië makkelijk alleen verder. Let wel: mét Brussel. “Dat is niet mijn ambitie,” aldus Magnette, “maar áls Vlaanderen onafhankelijk wil worden, dan gaan Brussel en Wallonië alleen verder als België.”

Vorige week heeft een twintiger een klacht ingediend bij het Antwerpse parket tegen Vooruit-voorzitter Conner Rousseau. Intussen stuurde het Antwerpse parket de klacht door naar het parket van Oost-Vlaanderen, dat een onderzoek opende. De feiten zouden dateren uit 2021, maar toen hem verteld werd dat er mogelijk andere slachtoffers waren en toen hij de ernst van de feiten besefte, heeft hij besloten klacht neer te leggen. Dat zegt zijn advocate, Manon Cop. Volgens Julia Day van Sensoa gebeurt het wel vaker dat er tijd zit tussen de feiten en de melding.

De twintiger is de eerste die als vermeend slachtoffer zélf klacht indient tegen Rousseau. Eerder werd er al door een moeder en door VTM-journalist Faroek Özgünes klacht ingediend. “Er werd hem verteld dat er mogelijk andere slachtoffers geweest zijn”, aldus advocate Manon Cop bij VTM. “Dat is voor hem een bepaalde trigger geweest om met het verhaal naar buiten te komen, omdat hij niet wil dat anderen meemaken wat hij heeft meegemaakt.”

Media-aandacht

Het is niet ongebruikelijk dat iemand meerdere jaren wacht met

een klacht in te dienen na grensoverschrijdend gedrag. “Het is voor mensen die seksueel grensoverschrijdend gedrag meemaken heel vaak moeilijk om dit te melden, of de persoon die dit gedrag stelde nu bekend is of niet”, legt Julia Day van Sensoa uit. De beleidsmedewerker zegt dat macht in deze zeker een rol kan spelen: “Zowel in het seksueel grensoverschrijdend gedrag zelf als in het melden ervan.” Maar zodra de bal aan het rollen is, kan dat drempelverlagend werken voor andere slachtoffers.

De advocate van het vermeende slachtoffer, gaf de dag van de klacht onmiddellijk een interview

bij VTM. In een korte reactie aan PAL NWS zegt Cop dat zij zelf niet de media gecontacteerd heeft en dat haar cliënt absoluut geen ‘trial by media’ wil organiseren. Media-aandacht brengt bij alle betrokken partijen veel teweeg: “De verdachte is nog niet veroordeeld en krijgt toch al een publiek oordeel, de melders krijgen online bagger en ‘victim blaming’ over zich heen. Zelfs als hun namen niet gekend zijn, kunnen ze de commentaren lezen en ook de omgeving van zowel de melder als de verdachte kunnen hierdoor stevig geraakt worden”, besluit Day.

WANNES NEUKERMANS

Wie vragen heeft over geweld, misbruik of grensoverschrijdend gedrag, kan terecht bij het gratis nummer 1712.

Prof. Christian Laes: “Vlaanderen topregio voor het vak Latijn”

Vlaams Parlement geschorst nadat ondervoorzitter Dewinter Vlaamseleeuwenvlag plaatst

26 procent van Nederlandstalige journalisten zou op Groen stemmen

Wat kan België leren van Zwitserland?

De Croo was op de hoogte van visa voor Iraanse delegatie

naar palnws.be

Klacht indienen tegen bekende figuren niet evident

“Melders krijgen online bagger en ‘victim blaming’ over zich heen”

Conner Rousseau

Darya Safai

Hé, heb je het gehoord van de ruzie in het kernkabinet tussen de ministers? Het werd heel snel het belangrijkste verhaal in de pers, maar het punt werd volledig gemist. Zonder de context is het complete onzin. De fysieke aanval op Vincent Van Quickenborne door Frank Vandenbroucke, ook al is de socia list zo sterk als een schorseneer, was in werkelijkheid het resultaat van een armzalige (en mislukte) chantage door de Vlaamse socialisten.

GEVECHT IN HET

KERNKABINET:

DE WAARHEID

Het belangrijkste punt op de vergadering van het kernkabinet - de beperkte ministerraad - op 21 juni was de meerderheidssteun voor minister Lahbib bij haar motie over Iraanse visa in het parlement de volgende dag

De Croo verzuimde zorgvuldig om Van Quickenborne op de hoogte te brengen

Voorafgaand aan het kernkabinet hadden de Vlaamse socialisten de premier benaderd met een voorstel om Lahbib te steunen. In ruil daarvoor eisten ze... een beperking van de factureringsvrijheid van radiologen. Belgische radiologen willen meer kunnen aanrekenen voor hun diensten als ze bijvoorbeeld op zondag werken. De Vlaamse socialisten vinden dat weerzinwekkend. Een leuke ruil. Behalve natuurlijk dat die kwestie helemaal niets te maken heeft met Iraanse visa.

Ongehoorde chantage! De Vlaamse socialisten willen de vrije geneeskunde op alle mogelijke manieren aan banden leggen en controleren. Voor hen is geld het kwaad; bovendien verbrandt Vandenbroucke geld zodra hij het vindt, zoals iedereen weet. Dus waarom niet? Maar die zaak afwegen tegen die van de visa was weerzinwekkende, maffia-achtige chantage.

DE CROO

Omdat hij een einde wilde maken aan de Lahbib-affaire, deed premier De Croo alsof hij akkoord ging met de maffiastijl van de Vlaamse socialisten. De minister-president verzuimde echter zorgvuldig om de verantwoordelijke minister voor radiologiebudget en consumentenbescherming - Van Quickenborne, een Open Vld’er zoals hijzelf, op de hoogte te brengen. Zonder het akkoord van de verantwoordelijke minister was er helemaal geen akkoord.

Op woensdag kondigde De Croo aan het einde van de vergadering van de regeling aan alsof het een uitgemaakte zaak was. Dat wekte onmiddellijk de woede op van Van Quickenborne die niet eens op de hoogte was van die streken. Hij stond onmiddellijk op om de vergadering te verlaten.

GILKINETS MONOLOOG

Gestommel en gefluister rond de kerntafel, waar iedereen probeert te begrijpen wat er aan de hand is, wie wie misbruikt, wat de aard is van die ‘overeenkomst’ die hen wordt gepresenteerd als zijnde getekend en waarvan de meesten nog nooit het eerste woord hebben gehoord

Vandenbroucke staat, zoals we allemaal weten, boven de wet, ergens heel hoog, heel ver weg

Minister Gilkinet (Ecolo), die de mislukking van het manoeuvre van de Vlaamse socialisten begrijpt, doorbreekt de stilte en begint de liberalen te beledigen (!) en steekt een waanzinnige redevoering af waarin hij uitlegt dat mensen als Marghem, Ducarme en Bouchez - die helemaal niets te maken hadden met de deal in kwestieuit de politiek moeten worden gezet (sic). Gilkinet, ons welbekend als mondstuk van woedende monologen waarin hij huilt als een big in het midden van de ministerraad.

Van Quickenborne maakt zijn spullen klaar om de kern te verlaten; als hij vertrekt is het duidelijk: de socialisten hebben niets bereikt en er is geen akkoord. Dus ook de volgende dag geen steun voor Lahbib in het parlement.

Gilkinet, ons welbekend als mondstuk van woedende monologen

BONNENVERBRANDENDE FALSIFICATEUR

En dan barst Vandenbroucke uit zijn stoel. Want ook hij beseft dat de premier maar schijnbaar is gezwicht voor zijn armzalige chantage. Toen Van Quickenborne de kernkamer verliet, stortte Vandenbroucke zich letterlijk op hem en duwde hem twee keer met beide handen in de richting van de kernkamer. In juridische termen staat dat bekend als ‘aanranding’. Probeer dat niet bij één van je collega’s, want die zou een klacht indienen en jij zou al bij de onderzoekspolitie zitten. Maar Vandenbroucke niet, die staat, zoals we allemaal weten, bo-

ven de wet, ergens heel hoog, heel ver weg. Tot de definitieve val.

Van Quickenborne laat zich niet van de wijs brengen door de bonnenverbrandende falsificateur en verlaat de vergadering. Er was geen akkoord, de armoedige combinatie van Vlaamse socialisten was mislukt. Met Georges ‘Pennywise’ Gilkinet, de droevige horrorclown van de ecologen, schreeuwend als een bezetene, en de socialisten die de neezeggers in elkaar slaan, heeft de Belgische regering sinds 1831 nog nooit zo’n spektakel meegemaakt.

DRIEU GODEFRIDI

Frank Vandenbroucke

Vincent Van Quickenborne

Lahbib en het stokje van Bouchez

Georges Gilkinet

VLAAMSE REGERING VECHT SUBSIDIES FRANSE GEMEENSCHAP AAN

“GAAT REGELRECHT IN TEGEN ONZE AMBITIE OM VLAAMS KARAKTER VAN DE RAND TE VERSTERKEN”

De Vlaamse regering vecht de subsidies die de Franse Gemeenschap via schimmige constructies aan verschillende Franstalige verenigingen geeft aan bij het Grondwettelijk Hof. Dat besluit bevoegd minister Weyts (N-VA), nadat de Franse Gemeenschap op het Overlegcomité heeft aangegeven niet te willen ingaan op de Vlaamse vraag om de subsidies stop te zetten.

Via een in Parijs gevestigde organisatie geeft de Franse Gemeenschap honderdduizenden euro’s per jaar aan Franstalige organisaties in Vlaanderen. Het overgrote deel van het geld gaat naar Franstalige bibliotheken en cultuurhuizen in faciliteitengemeenten. Huub Broers, de voormalige burgemeester van faciliteitengemeente Voeren, omschreef het als “Franstalige veroveringsdrang”. VVB-erevoorzitter Guido Moons hoopte dat de Vlaamse regering actie zou ondernemen. “Minister-president Jan Jambon en bevoegd minister Weyts zijn allebei ‘oudstrijders’ en ik hoop dat ze hun volle gewicht in de schaal zullen leggen.” Nu spant de Vlaamse regering een zaak aan bij het Grondwettelijk Hof. De Franse Gemeenschap is niet bevoegd voor Franstaligen in Vlaanderen. De Vlaamse overheid is wettelijk verplicht Franstalig onderwijs in faciliteitengemeenten te financieren en geeft zelf ook subsidies aan Franstalige organisaties, onder bepaalde voorwaarden. De Franse Gemeenschap doet dat overigens niet, denk maar aan het schooltje in de faciliteitengemeente Komen.

Hele reeks verenigingen

Een bibliotheek in Sint-Genesius-Rode die jaarlijks 83.200 euro krijgt. Een pro-Franstalige politieke actiegroep in Voeren kreeg vorig jaar 76.853 euro. Het zijn slechts twee voorbeelden van subsidies die de Franse Gemeenschap uitdeelt, weliswaar via een organisatie die in Parijs gevestigd is. Via de ‘Assemblée Parlementaire de la Francophonie’ (APF) in Parijs, een organisatie die “de Franstalige cultuur in de wereld moet promoten”. De Fran

Volgens Philippe Courard (PS), de voormalige voorzitter van het parlement van de Franse Gemeenschap en lid van de APF, wordt het geld geschonken “aan een hele reeks verenigingen in België”. Ook in regio’s waar het Frans niet wordt gesubsidieerd, zoals bijvoorbeeld in Wallonië.

De vzw Action fouronnaise, destijds opgericht door José Happart, ontvangt geld voor de organisatie van een herdenkingsfeest over de “zestig jaar Vlaamse bezetting”.

Overlegcomité

Omdat de Franse Gemeenschap op het Overlegcomité tussen de verschillende regeringen van België heeft aangegeven niet in te gaan op de vraag de subsidies stop te zetten, dient de Vlaamse regering een verzoekschrift in bij het Grondwettelijk Hof om de illegale praktijk stop te zetten

“80.000 euro voor herdenking ‘60 jaar Vlaamse bezetting’ in Voeren”

“Dit wil niet zeggen dat andere soortgelijke subsidies automatisch vervallen”

Karel Reybrouck

“We hebben een eigen niet-confessionele vrije Franstalige school om aan Vlaams toezicht te ontsnappen. Er is ook een sporthal en een bibliotheek”, vertelt Nico Droeven van de organisatie. “Het is dankzij de subsidies van de Franse Gemeenschap dat we als Franstaligen kunnen blijven bestaan”, klinkt het verder Grondwet

Volgens RTBF, dat de zaak een maand geleden aan het licht bracht, probeert de Franse Gemeenschap op die manier de Grondwet te omzeilen: in het verleden werden dergelijke subsidies al meermaals geschorst. Een groot deel van het geld gaat naar Franstaliggezinde organisaties in faciliteitengemeenten en gemeenten die in de Vlaamse Rand liggen. Weyts vindt het frappant dat de Franse Gemeenschap “ondanks de grote begrotingstekorten duidelijk geld heeft om via constructies Franstali

In het verleden werden dergelijke subsidies al eens ongrondwettelijk verklaard. In oktober 1996 vernietigde het Arbitragehof (de voorloper van het Grondwettelijk Hof, red.) het besluit van de Franse Gemeenschap om leningen toe te kennen aan Franstalige verenigingen in faciliteitengemeenten in de Rand en Voeren. Enkele jaren nadien, in 2000, vernietigde het Grondwettelijk Hof opnieuw soortgelijke plannen van de Franse Gemeenschap. “De Franse Gemeenschap is daar inderdaad zeer creatief in”, reageert het kabinet-Weyts. “We gaan nu opnieuw vragen om de subsidies te vernietigen bij het Grondwettelijk Hof.” Grondwetspecialist Karel Reybrouck legt uit dat het Grondwettelijk Hof zich enkel over specifieke decreten uitspreekt. “Als het Hof die subsidies nu vernietigt, wil dat niet zeggen dat soortgelijke subsidies automatisch vervallen. Het geeft natuurlijk wel extra argumenten aan diegenen die tegen dat soort subsidies zijn”, legt hij uit. Ook in de toekomst kan de Franse Gemeenschap via omwegen dus nog proberen om Franstalige organisaties in Vlaanderen te steunen.

Maar of die subsidies effectief illegaal zijn, is niet zeker. De Franse Gemeenschap mag geen in Vlaanderen gevestigde verenigingen financieren. Tenzij het gebeurt in het kader van culturele promotie, dan mag het wel. Een dunne grens, stelt ook ULB-grondwetspecialist Lucien Rigaux. Als de subsidies als doel hebben de Franse taal in Vlaanderen te promoten, zou het mogen. “Maar als de subsidies specifiek gericht zijn op verenigingen die gevestigd zijn in gebieden met een speciaal taalstatuut, dan wordt het verdacht.”

Partijfinanciering

Een deel van het geld zou volgens minister Weyts terechtkomen bij verenigingen die banden hebben met lokale Franstalige politieke partijen. “Op die manier wordt de wet op de partijfinanciering omzeild”, klinkt het. De Franse Gemeenschap zou politiek actieve organisaties - die lijnrecht ingaan tegen het beleid dat de Vlaamse regering in Vlaanderen wil voeren - financieren

“Dergelijke subsidies werden in het verleden meermaals nietig verklaard”

De financiering van politieke partijen wordt via een dotatiesysteem vanuit de overheid geregeld en geplafonneerd. Bedrijven, overheden, belangengroepen,... mogen geen giften doen aan politieke partijen. Ook particulieren mogen slechts beperkt geld geven aan partijen. Maar door, via een omweg, geld toe te kennen aan de vzw Action fouronnaise, die sterke banden heeft met de Fransgezinde politieke partij Retour aux Libertés, wordt die wetgeving volgens het kabinet-Weyts omzeild.

© PHOTONEWS

In het Vlaams Parlement is vorige week ophef ontstaan over een Vlaamseleeuwenvlag die plaatsvervangend voorzitter Filip Dewinter (Vlaams Belang) naast de voorzittersstoel had neergepoot. Door het incident liep niet alleen de start van de plenaire vergadering, maar ook dit interview enige vertraging op. Vlaams minister Zuhal Demir (N-VA) zat op dat moment immers op de ministerbanken in afwachting van de parlementaire vragen. Zij vindt de heisa “onnodig” en “kinderachtig”. “Moesten ze daar echt zoveel tijd en energie aan verspillen?

Vlaamse volksvertegenwoordigers die zich schamen voor de vlag van de Vlaamse Gemeenschap, moeten maar naar een ander parlement verhuizen”, oordeelt ze.

De Europese lidstaten hebben vorige week in Luxemburg een akkoord bereikt om verder te onderhandelen over de Natuurherstelwet. Bent u tevreden met de uitkomst?

“Een impactanalyse wees uit dat de natuurherstelwet die Frans Timmermans (Eurocommissaris, red.) aanvankelijk had opgesteld, juridisch wankel was. De Europese Raad, onder het voorzitterschap van Zweden, is aan de slag gegaan met de input van de lidstaten. Ook Vlaanderen heeft al zijn bezorgdheden op tafel gelegd. Veel van die bezorgdheden zijn meegenomen. De amendementen die de Europese Raad vorige week heeft goedgekeurd, gaan de goede richting uit.”

“Een meerderheid van de lidstaten heeft aangegeven dat meneer Timmermans een luchtkasteel aan het bouwen is. Niet de architecten, maar de burgers betalen uiteindelijk de prijs. Kijk maar naar het klimaatbeleid en de koolstofheffingen die Timmermans eerder al uit zijn hoge hoed heeft getoverd.”

Timmermans is het prototype van wat er allemaal misgaat binnen Europa

U kreeg een mandaat om extra verduidelijkingen te vragen. Heeft Eurocommissaris Frans Timmermans uw bezorgdheden kunnen wegnemen?

“Het is bijzonder dat hij zich expliciet tot mij heeft gericht in het Nederlands. Normaal spreekt hij altijd Engels. Hij gaf aan dat hij verder wil onderhandelen met Vlaanderen en ons maximale flexibiliteit wil geven. Vlaanderen moet zelf kunnen beslissen welke gebieden onder de natuurherstelplannen vallen. We moeten ook zelf kunnen bepalen wat de rechtsgevolgen zijn. Dat is onze bevoegdheid, die mogen we niet aan Europa afstaan.”

“De lidstaten mogen wat assertiever zijn, want zij moeten al die Europese maatregelen - waar ze vaak zelf niet achterstaan - verkocht krijgen aan de bevolking. Daarom maak ik als minister steeds een impactanalyse van de Europese richtlijnen, op basis waarvan de Vlaamse regering haar standpunt bepaalt. Je moet weten welke wetgeving je precies stemt.”

Vlaams minister van Omgeving, Justitie, Toerisme en Energie Zuhal Demir (N-VA) liet zich de voorbije maanden opmerken met haar verzet tegen het klimaatbeleid van Eurocommissaris Frans Timmermans. Begin dit jaar was ze ook een van de hoofdrolspelers in het stikstofdossier. “Ik ben niet in de politiek gestapt om een stikstofakkoord te sluiten, maar om Vlaanderen onafhankelijk te maken”, klinkt het.

“Binnenkort krijgen Vlaamse meisjes die weigeren om een hoofddoek te dragen misschien doodsbedreigingen”

U had in het verleden al enkele woordenwisselingen met de heer Timmermans, vooral in de media. Is de strijdbijl intussen begraven?

“Nee. Ik heb niks tegen de man zelf, maar Timmermans is de voeling met de burgers en wat bij hen leeft, helemaal verloren. Hij houdt halsstarrig vast aan zijn eigen ideeën. Dat is redelijk arrogant. Het is jammer hoe de Europese natuurherstelwet tot stand is gekomen. Timmermans heeft die in de etalage geplaatst en gezegd geen rekening te zullen houden met de vele bezorgdheden. Natuurherstel is enorm belangrijk, daarom investeren we daar ook sterk in met de Vlaamse regering, maar met zulke uitspraken geef je alleen maar munitie aan de tegenstanders van een gedegen natuurbeleid. Timmermans is de architect van heel wat luchtkastelen waar de burger aan het einde van de rit voor opdraait. En o wee als je als lidstaat tegen hem durft in te gaan. Hij is het prototype van wat er allemaal misgaat binnen Europa en de kloof tussen Europa en de dorpsstraat.”

Het is niet de eerste keer dat België niet kan wegen op het Europese beleid omdat het niet met één stem spreekt. Tonen dergelijke gebeurtenissen voor u aan dat België niet werkt?

“De Belgische structu-

MEISJES VAN 6, 8 OF 10 JAAR

DIE EEN SLUIER MOETEN

DRAGEN: DAT IS EEN VORM VAN KINDERMISHANDELING DIE

MOET WORDEN VERBODEN

ren werken niet. Het is onmogelijk om een gezamenlijk standpunt te bepalen. Ook voor de kiezer is het niet meer duidelijk wie waarvoor verantwoordelijk is, omdat België zo’n potpourri van structuren is. Daarom pleit ik voor een grondige hervorming van dit land na 2024. Als iedereen zijn eigen potje kookt, is het voor de kiezer meteen duidelijk wie waarvoor verantwoordelijk is. Als mensen dan ontevreden zijn over bepaalde partijen, kunnen ze die wegstemmen. Het probleem is nu dat weggestemde partijen gewoon aan de macht blijven. Daardoor worden de Vlamingen opstandig.”

Botst u als Vlaams minister van Energie soms op de limieten van uw bevoegdheidspakket?

“Een grote frustratie van mij als Vlaams minister van Energie is dat ik niet kan beslissen over het langer openhouden van de kerncentrales. Ik kan alleen windmolens zetten en zonnepanelen leggen, maar over de hoofdbron van onze energiebevoorrading - onze kerncentraleskan ik geen beslissing nemen. Ik wil dat kernenergie een Vlaamse bevoegdheid wordt.”

“Ik ben Vlaams minister van Energie, maar niemand kan mij verzekeren dat er nog voldoende energie zal zijn in de winters van 2026 en 2027. Op basis van de cijfers waarover we beschikken, denken we van niet, maar de federale minister (Tinne Van der Straeten, red.) speelt een kat-en-muisspel. Onze bedrijven en gezinnen hebben het recht om te weten of het licht zal uitgaan. Met windmolens en zonnepanelen alleen zullen we het niet redden. Je hebt sowieso een hoofdbron nodig.”

Eerder betreurde u ook al dat Vlaanderen als grootste deelstaat niet kon wegen op de Europese discussie over de koolstoftaks,

omdat het zich moest onthouden door het uitblijven van een Belgische consensus.

“Vlaanderen was tegen de koolstoftaks, maar de federale regering vond die geweldig. Ik snap niet dat Open Vld en cd&v de ‘Timmertaks’ goedkeuren, terwijl ze zich verzetten tegen een door ons bijgestuurde versie van de natuurherstelwet. Dat is een schizofrene situatie. Het zou beter zijn als politici eens wat rechtlijniger zouden zijn. Dat zou het veel gemakkelijker maken om te besturen. Rechtlijnigheid is een zeldzaam goed in de politiek.”

Natuurpunt is in alle stilte een van de grootste private grootgrondbezitters van Vlaanderen geworden, grotendeels dankzij subsidies. Waarom is het belangrijk dat Natuurpunt zoveel gronden aankoopt om er natuurgebied van te maken?

“130.000 Vlamingen, onder wie veel vrijwilligers die in hun vrije tijd voor de natuur zorgen, zijn lid van Natuurpunt. Ik ken geen enkele andere middenveldor-

VLAAMS MINISTER

DE TOON DIE SOMMIGE VLAAMS BELANGERS

TEGEN MIJ AANSLAAN, ZOUDEN ZE NOOIT

AANSLAAN TEGEN ANDERE VROUWELIJKE MINISTERS

Waarom is een sterk milieu- en natuurbeleid voor u zo belangrijk?

“Als Vlaams-nationalist ben ik fier op onze natuur en omgeving. We hebben niet veel natuur in Vlaanderen, dus het weinige dat we hebben - 7 procentmoeten we herstellen en in ere houden. Milieubeleid is een vorm van preventief gezondheidsbeleid. Dat is ook de reden waarom ik er zoveel tijd en energie in investeer. De overheid moet zorgdragen voor de gemeenschap. Ik draag zorg voor de Vlaming en voer een beleid dat streeft naar minder PFAS, stikstof en andere vervuilende stoffen. Op die manier wil ik een verzorgd land kunnen nalaten aan onze kinderen en kleinkinderen. Ik dien het algemeen belang.”

Volgens klimaatactiviste Anuna De Wever liggen blanke suprematie, kolonialisme en imperialisme aan de basis van de economische groei in het Westen. Dat heeft ze vorige maand gezegd tijdens haar toespraak op de driedaagse ‘Beyond Growth’-conferentie in het Europees Parlement. Is ‘degrowth’ of ‘ontgroeien’ een oplossing voor de klimaatcrisis?

“Het ‘ontgroeiverhaal’ dat Anuna vertelt, is onjuist. ‘Ontgroeien’ zal leiden tot verarming en achteruitgang. Het is niet verstandig om zulke dingen te zeggen. Veel Vlamingen geloven dat verhaal ook niet. Anuna en de groenen overdrijven altijd weer en tasten zo het bestaande draagvlak aan. Elke Vlaming is in essentie een tikkeltje groen, maar je moet het draagvlak zien te behouden. Dat doe je niet door met het vingertje te zwaaien. Daar houdt de Vlaming niet van. De groenen zijn goed in het opstellen van regeltjes, maar ik ga liever voor realisaties op het terrein.”

In het Vlaams Parlement kwam het recent tot een aanvaring tussen u en Stefaan Sintobin van Vlaams Belang. Is hij een van de figuren die voor u een samenwerking met Vlaams Belang onmogelijk maken?

“Het is aan Vlaams Belang om intern orde op zaken te stellen. De toon die sommige Vlaams Belangers tegen mij aanslaan, zouden ze nooit aanslaan tegen andere vrouwelijke ministers. Een parlementslid van Vlaams Belang heeft ooit in het parlement aan mij gevraagd of ik mentaal gehandicapt ben. Dat zouden ze nooit vragen aan Hilde Crevits of Lydia Peeters. Ik heb het daar moeilijk mee.”

Heeft u Vlaams Belang niet nodig om de onafhankelijkheid van Vlaanderen te realiseren?

“We hebben nood aan alle partijen die werk willen maken van een structuurwijziging. Niet alleen Vlaams Belang wil dat. Ik zie weinig overeenkomsten tussen de programma’s van N-VA en Vlaams Belang. Wij staan voor een inclusief nationalisme, Vlaams Belang niet. Vlaams Belang fulmineerde sterk tegen het stikstofakkoord, maar kwam zelf niet met andere suggesties. Ik was nochtans bereid om naar alle voorstellen te luisteren. Dat is het verschil tussen een partij die wil besturen en een partij die geen verantwoordelijkheid durft te nemen. Ik heb het daar moeilijk mee. Het water is nog heel diep.”

Bent u een voorstander van een cordon sanitaire?

“Nee, daar ben ik geen voorstander van. In een democratie moet je met iedereen praten. Ik begrijp niet dat men ooit heeft beslist om een cordon sanitaire rond één partij te maken. Het cordon sanitaire is een democratie onwaardig. Je moet altijd met iedereen blijven praten, op een respectvolle manier. Maar een regeerakkoord schrijven en samen besturen? Dat is een ander paar mouwen. Onze partijprogramma’s liggen ver uit elkaar. Ook met Jos D’Haese en Peter Mertens zou ik nóóit een regeerakkoord kunnen schrijven. Ik zou niet weten hoe ik daaraan moet beginnen.”

Bij de Turkse presidentsverkiezingen bleek Erdogan veel populairder te zijn in Vlaanderen dan in Turkije. Hoe verklaart u dat?

gen binnen. Ik ervaar België op dat vlak niet als een vrij land. Daar moeten de Vlamingen zich dringend over bezinnen. Koerdische, Armeense of alevitische minderheden die vanuit schurkenstaten naar het ‘vrije’ België komen, krijgen doodsbedreigingen zodra ze zich als dusdanig identificeren. Waarom vinden wij dat nog normaal? Nu ben ik het doelwit, maar binnen een tiental jaar is het misschien de beurt aan Vlaamse meisjes die weigeren om een hoofddoek te dragen. Wij, Vlamingen, zijn daar veel te naïef in. We moeten veel meer eisen van de mensen die hier komen wonen. Zodra ik een doodsbedreiging krijg, stap ik naar de rechtbank, ook al moet ik daar telkens een advocaat voor onder de arm nemen. Ik vind dat niet normaal in een land als België.”

Doet de politiek genoeg om onze vrijheid te beschermen?

“We pretenderen dat België een vrij land is, maar ik ken heel veel jongens en meisjes zoals ik die zich hier niet veilig voelen door de aanwezigheid van aanhangers van Erdogan en de Grijze Wolven. Toch blijven sommige lokale besturen de rode loper uitrollen voor groepen zoals Milli Görüs. Nu willen ze in Genk zelfs een islamitische school oprichten. Er zijn Vlamingen die dat normaal durven te noemen, terwijl ik als Koerdische vrouw van de tweede generatie aan de alarmbel moet trekken. Maar dan krijg ik wel de doodsbedreigingen (fel). Als puntje bij paaltje komt, is de steun van de politieke elite onbestaande. Van de bevolking krijg ik wél heel veel steun.”

Voelt u zich in de steek gelaten?

“Ik moet altijd mijn nek uitsteken voor onze westerse waarden en vrouwenrechten. Meisjes van 6, 8 of 10 jaar die een sluier moeten dragen: dat is een vorm van kindermishandeling die moet worden verboden. Toen ik klein was, zag je dat niet. Toen mijn mama naar België kwam, waren er amper vrouwen die een hoofddoek droegen. Het aantal vrouwen dat een hoofddoek draagt, is toegenomen omdat wij als een kudde schapen achter hun cultuur zijn gelopen. De cultuur stopt waar de mishandeling begint. Hetzelfde geldt voor vrouwenbesnijdenissen.”

ganisatie die zoveel leden telt. Uit een audit blijkt dat de middelen voor Natuurpunt goed worden besteed. Ik betreur de gratuite kritiek op Natuurpunt. Ook private landeigenaars of andere verenigingen komen immers in aanmerking voor die budgetten, maar ze dienen amper dossiers in. De overheid kan niet alles doen qua natuurbeheer en bosuitbreiding. Ik kan moeilijk een groendienst bij het Agentschap voor Natuur en Bos (ANB) implementeren en honderden extra ambtenaren aanwerven om onze natuurdoelen te realiseren. Daarom doen we een beroep op derden. Ik ben blij dat ik in het middenveld een partner heb die mijn natuurbeleid mee vormgeeft. ANB kan onmogelijk doen wat Natuurpunt doet.”

In een interview met ’t Pallieterke reikte uw stadsgenoot Chris Janssens u de hand om na de lokale verkiezingen van 2024 samen cd&v naar de oppositie te verwijzen in Genk. Bent u bereid om die te aanvaarden?

“Ik weet niet wat ik daarvan moet geloven. Vlaams Belang zegt lelijke dingen over mij. Het is belangrijk dat er in Genk na honderd jaar cd&v eens een nieuwe wind waait. We zijn daar in slaap gewiegd op vlak van inburgering, werkloosheid en onderwijs. Ook het bedrijfsleven en de kmo’s lijden daaronder. Ik ga volledig op eigen kracht naar de kiezer en dan zullen we wel zien hoe die de kaarten schudt.”

MINISTER-PRESIDENTE

In de wandelgangen wordt weleens gefluisterd dat u de volgende minister-president bent. Is dat uw ambitie?

“Nee, ik beschouw het minister-presidentschap niet als een ultieme droom. Het is eigen aan de politiek dat je altijd een functie moet ambiëren. Het minister-presidentschap is een eervolle functie, maar nu pas begin ik mijn

technisch complexe bevoegdheden écht te kennen. Het is mijn persoonlijke ambitie om, als de kiezer daar ook zo over oordeelt, een vervolg te breien aan mijn eerste legislatuur als minister van Omgeving. Op straat voel ik de steun van de bevolking, ook al krijg ik in de Wetstraat op mijn kop van collega-ministers. Uiteindelijk doe je het voor de mensen.”

“Ik heb daar een wrang gevoel bij. Erdogan beschouwt de Turkse Belgen als kiesvee. Dat is ook de reden waarom ze nog steeds een pensioen krijgen vanuit Turkije. De Diyanet-moskeeën in Vlaanderen zijn de spreekbuizen van Erdogan. Voor Turkse Belgen is het natuurlijk gemakkelijk om op Erdogan te stemmen: ze duwen hier op het knopje, maar moeten niet leven onder zijn regime. Het is schizofreen dat diezelfde Turkse Belgen hier vervolgens op linkse partijen stemmen.”

Wat wil u daaraan doen?

“De dubbele nationaliteit moet op de schop: Turkse Belgen moeten kiezen in welk land ze willen stemmen. Ik heb zelf afstand gedaan van mijn Turkse nationaliteit, omdat ik dat niet meer dan logisch vind. Ik ben hier geboren en heb hier alle kansen gekregen. Turkije is voor mij niet meer dan een mooi vakantieland. De politiek moet wat meer lef tonen, maar als ik zie hoe de federale regering plat op de buik gaat voor het Iraanse regime, vrees ik dat die niet tegen Erdogan zal durven ingaan.

Wordt u nog bedreigd of geïntimideerd door Grijze Wolven?

“Ja, de extreemreligieuze Turken hebben mij niet graag. Die vinden dat ik veel te modern en te goed geïntegreerd ben. Zodra ik iets zeg over Turkije - zoals recent in De Afspraak, waar ik pleitte voor de afschaffing van de dubbele nationaliteit -, stromen de bedreigin-

Vreest u dat de hoofddoek op termijn deel zal uitmaken van de Vlaamse identiteit?

“Een volwassen vrouw die er zelf voor kiest om een hoofddoek te dragen, maakt haar eigen keuzes. Maar dat kleine kinderen een hoofddoek moeten dragen, vind ik niet normaal. Ik vraag me soms wel af waar we naartoe gaan. Binnen de Turkse gemeenschap is er een stilzwijgende meerderheid die uit angst zwijgt en tevreden is dat ik mij wél laat horen, maar ik begin die doodsbedreigingen wel stilaan beu te worden.”

ANTON SCHELFAUT

ZUID-AFRIKA

Afrikaanse vredesmissie was een klucht

De Afrikaanse vredesmissie rond Oekraïne onder leiding van de Zuid-Afrikaanse president Ramaphosa heeft weinig opgeleverd. De perikelen omtrent het bevoegde beveiligingspersoneel trokken meer de aandacht dan de missie zelf.

De Zuid-Afrikaanse regering had voor de wel 100 (!) man beveiligingspersoneel en de 11 journalisten die de president zouden vergezellen een apart vliegtuig gehuurd. Bij het naderen van Italië bleek echter geen vluchtplan te zijn ingediend en het vergde een aantal rondjes boven de Middellandse Zee alvorens de zaak was uitgeklaard.

Bij aankomst in Polen stelde de douane echter vast dat voor sommige passagiers en 20 kratten gevuld met wapens geen volwaardige documenten aanwezig waren. Tot woede van Ramaphosa’s veiligheidschef, Wally Rhoode, die het over racisme had, mocht niemand dus het vliegtuig verlaten en reisden Ramaphosa en zijn gevolg alleen naar Kiev. Intussen moesten betrokkenen het stellen met Burger King-maaltijden, aangevoerd door het ambassadepersoneel. Pas de volgende

FRANKRIJK

Gevangenisstraffen voor gewelddadig Antifa

dag mocht een deel van de passagiers zijn intrek nemen in een hotel in Warschau. Uiteindelijk zal geen enkel lid van de beveiliging bij de besprekingen van de president aanwezig zijn. Er zat dan ook niets anders op dan huiswaarts te keren.

Zuid-Afrika had eigen agenda

Intussen kon het overleg met Zelensky en Poetin geen resultaten opleveren. Meer nog: tijdens de aanwezigheid van de Afrikaanse delegatie in Kiev kreeg de stad luchtaanvallen te verduren. Al bij al meende prof. Theo Neethling (Universiteit van de Vrijstaat) dat de hele missie enkel Pretoria’s neutraliteit in de verf moest zetten. Terwijl de andere leden van de missie dienden om het Afrika-karakter ervan te benadrukken.

Zuid-Afrika wordt er immers door het

DUITSLAND

“Heren beklaagden, u bent de drab van de mensheid (…). Welke moed om met 40 los te slaan op 6 mensen.” Het vonnis van de correctionele rechtbank van Bordeaux in het proces tegen 6 leden van de groep Ultramarines, beschuldigd van zware agressie tegen Pierre Le Camus van het Rassemblement national en zijn vrienden, was dan ook niet mis.

Op de zitting van 6 juni putten de verdachte

Antifaleden zich uit in allerlei uitvluchten: “Ik heb de beweging gevolgd”, “Ik zag mensen die ik in de massa herkende, en ik ben ernaar toe gegaan om ze te verdedigen”, “Ik was er uit nieuwsgierigheid”. Ze waren er allemaal ‘per toeval’. De advocaat van de slachtoffers, meester Ngako-Djeukam, liet er geen spaander van heel: “Bij dergelijk geweld moet er toch een motivatie zijn, die zich geuit heeft? (…) Ze volgden zogezegd een beweging (…) Maar hun verklaringen zijn zo incoherent. Er was wel degelijk het ideologisch motief dat meespeelde.”

De angst moet van kamp veranderen

De rechter baseerde zich in haar vonnis niet alleen op de kreten die tijdens de gewelddadige actie in juli vorig jaar weerklonken (“Bordeaux Antifa!”), maar ook op tags die bij één van de verdachten werden teruggevonden, met de tekst “ACAB” (of: All Cops Are Bastards) of nog: “We dromen dat deze kiekens echt geroosterd worden.”

Zo liet de advocaat van één van de slachtoffers verstaan: “Zover zijn we dus gekomen dat jongeren van 23 jaar niet langer aan een tafeltje in een café kunnen samenzitten en een glas drinken, omdat ze een bepaalde overtuiging hebben. Dit is toch niet meer normaal.” Een andere advocaat, meester Dassa: “De foto van Pierre Le Camus werd op stickers afgebeeld. Zo werd hij een potentieel doelwit.” De jonge man wenst zijn politiek engagement verder te zetten binnen het Rassemblement national, maar blijft geplaagd door traumatische angstaanvallen.

Lessen trekken

Het wordt tijd dat bepaalde politici hieruit de nodige lessen trekken. Zo zag de burgemeester van Bordeaux, de ecologist Pierre Hurmic, er in het verleden helemaal geen graten in om achter een spandoek van de Ultramarines op te stappen, terwijl de groep al langer dan vandaag bekend stond voor extreme gewelddaden. Pierre Le Camus werd gestampt tot hij op de grond ineen kronkelde en niet meer bewoog. Men liet hem voor dood achter. De rechtbank veroordeelde 5 van de 6 agressoren voor geweld op personen die ze vooraf hadden geïdentificeerd. Ze werden veroordeeld tot 4 jaar gevangenis, waarvan 1 jaar opsluiting met elektronische enkelband.

Westen van verdacht de Russische kant te kiezen. Iets wat wel eens gevolgen zou kunnen hebben voor dat land, aangezien het voordelige Agoa-handelsakkoord met de VS in 2025 moet worden vernieuwd. Zuid-Afrika hield immers in februari gezamenlijke vlootmanoevers met Rusland (en China) en weigerde in april nogmaals een VN-resolutie inzake Oe-

kraïne te ondersteunen. Een veroordeling van de Russische misdaden in Boetsja kon er tijdens Ramaphosa’s bezoek evenmin af. De tijdens de missie vertoonde diplomatieke flaters doen dan ook af aan de vredeszending en het internationaal aanzien van Zuid-Afrika, aldus Neethling. JAN VAN AERSCHOT

De aardverschuiving in Sonneberg en de politieke gevolgen

Het bericht kon men al vernemen in Het Laatste Nieuws en zelfs bij de VRT: bij verkiezingen in de Duitse deelstaat Thüringen haalde een AfD-kandidaat de absolute meerderheid. Hij werd verkozen tot Landrat, dat is de hoogste gezagvoerder van een Duitse Landkreis. De Landrat wordt via directe verkiezingen gekozen door de inwoners en is de hoogste ambtenaar op lokaal niveau. Het gebeurde in Sonneberg, een Landkreis met 60.000 inwoners.

Norbert Sesselmann, advocaat, familievader en parlementslid in het deelstaatparlement van Thüringen, viel deze eer te beurt. Hij had het in de aanloop naar de verkiezingen over concrete lokale problemen, zoals ziekenhuisfinanciering en publieke schulden. Sesselmann is afkomstig uit de regio, woont in de regio en werd door de kiezers duidelijk als ‘een van ons’ ervaren.

De tegenkandidaat, voormalig lid van de Landrat, Jürgen Köpper (CDU), had de steun van alle andere partijen: van de erfgenamen van de SED, over SPD, Grünen, Liberalen en CDU. Er werd zware druk uitgeoefend op de kiezers om vooral niet voor AfD te kiezen. De CDU had zelfs verkiezingsmedewerkers over heel Duitsland opgevorderd om in Sonneberg publiciteit te helpen voeren.

De politieke bom is gebarsten

Het heeft allemaal veel geholpen, zoals blijkt: in de eerste ronde lag het

VERENIGD KONINKRIJK

percentage deelnemende kiezers op 49,1 procent, bij de tweede ronde (de voorbije zondag) steeg dat percentage tot 59,6 procent. Sesselmann haalde 52,8 procent van de stemmen, Köpper moest genoegen nemen met slechts 47,2 procent. Het nieuws van de verkiezing van een AfD’er sloeg bij politiek Duitsland in als een bom. Zo vond de voorzitster van de Grünen, Ricarda Lang, het resultaat “verschrikkelijk”. Ze riep de andere partijen op: “Nu moeten alle democratische partijen dringend samen de democratie verdedigen.” Ook de minister van Binnenlandse Zaken van de deelstaat, Georg Maier (SPD), zag enkel nog heil in een eenheidsfront: “Nu moeten we alle partijpolitieke belangen opzijschuiven en samen de democratie verdedigen.” CDU stapt alvast niet (onmiddellijk) in dit eenheidsfront. En Hans-Georg Maassen, die nog voor CDU kandideerde in Thüringen, en tot de rechtervleugel van de CDU behoort, liet weten: “Jürgen

Leerlingen voelen zich kat en hond

Steeds meer jongeren identificeren zich als non-binair. Zij voelen zich meisje noch jongen. Ook eist een groeiende groep Britse scholieren dat zij als kat of hond worden aangesproken. Ontslag dreigt voor leerkrachten die hier niet in meegaan.

Het aantal personen dat zegt zich niet te kunnen identificeren met het biologische geslacht waarmee hij of zij is geboren, neemt steeds verder toe. In zowat alle Westerse landen groeit, vooral onder jongeren, de groep die zichzelf als non-binair of transgender beschouwt. Die situatie levert bizarre taferelen op in klaslokalen. Steeds vaker eisen biologische meisjes aangesproken te worden met een mannelijk voornaamwoord, of omgekeerd. Leerkrachten komen in moeilijkheden indien zij niet meegaan in die onzin. Het is duidelijk dat het dieptepunt in die hallucinante cultuurstrijd nog niet is bereikt.

Waanzin met woke

‘Furries’ heten ze, personen die zichzelf identificeren als een dier. Vooral katten en honden blijken in trek te zijn. In Rye, een Zuid-Engels kustdorpje gelegen tussen Hastings en Dover, kreeg een 13-jarige

onlangs strafstudie omdat zij een andere leerlinge, die zichzelf als een non-binaire doch mannelijke kat beschouwt, zou hebben uitgelachen. Duidelijk is dat politiekcorrecte leerkrachten dat soort gekkigheden in de hand werken. Niet de jongere die zichzelf als kat beschouwt, werd tot de orde geroepen, wel de andere leerling die de moed had te stellen dat er slechts twee geslachten bestaan.

Naar aanleiding van het voorval doken overal gelijksoortige verhalen op van scholieren die eisen als kat of hond te worden aangesproken. Leerlingen blaffen in de klas en lopen aan een leiband door de gangen. Wie niet meedoet, wordt beschuldigd van het aannemen van een ‘transfobe’ houding, zo meldt The Daily Mail. Niet alleen identificeren jongeren zich steeds vaker als een dier, tegenwoordig kan men ook als een ‘ding’ door het leven gaan. Zo lopen er in het Britse secundair onderwijs intussen ook al een ‘maan’ en een dinosaurus rond.

Köpper was de beste kandidaat voor Sonneberg.” Dat hij niet de meerderheid achter zich kreeg, heeft er onder andere mee te maken dat “te veel kiezers de CDU percipiëren als een grün-woke partij. De Sonnebergers hebben er hun buik vol van”.

De voorzitter van ‘Mission Lifeline’, Axel Steier, die voor de Duitse federale minister van Buitenlandse Zaken, Annalena Baerbock (Grünen), Afghanen naar Duitsland haalde, ziet maar één oplossing om AfD te stoppen. Hij twitterde: “Waren er genoeg vreemdelingen naar Duitsland gekomen, en had men die mensen onmiddellijk stemrecht gegeven, dan was Sonneberg vandaag geen politiek thema. Grenzen open!” Die Steier heeft het in elk geval zeer goed begrepen, want met zijn stelling groeit het potentieel aan AfD-kiezers allicht nog eens met 10 procent.

Voor de AfD zou Sonneberg een dijkbreuk kunnen betekenen. De druk op de schouders van Sesselmann zal weliswaar enorm zijn en AfD zal moeten bewijzen dat het kan regeren. In de Kreistag heeft AfD geen meerderheid, wat betekent dat men allemaal zal moeten samenwerken. Wedden dat we nog over Sonneberg zullen horen?

PIET VAN NIEUWVLIET

Autisme-stoornis

Dat het hier niet langer over enkele gevallen gaat, blijkt uit de Britse regering die zich genoodzaakt zag te reageren. De woordvoerder van Prime Minister Rishi Sunak, liet weten dat schooldirecteurs moeten ingrijpen als leerlingen zich nieuwe identiteiten gaan aanmeten. Het fenomeen ‘furries’ wordt geanalyseerd door het International Anthropomorphic Research Project. Uit onderzoek blijkt –weinig verrassend – dat furries dubbel zo vaak worden gepest, vergeleken met ‘normale’ jongeren. Ook is een link vastgesteld tussen het zich aanmeten van alternatieve identiteiten en een verhoogde kans op autisme.

Soms wordt vergoelijkend gesproken. De desbetreffende kinderen zouden louter over een grote dosis fantasie beschikken, zo klinkt het dan. Toch is de trend allesbehalve onschuldig. Niet alleen wordt kinderen geleerd om de realiteit van het leven te negeren, namelijk het simpele feit dat zij jongen of meisje zijn. Tevens blijkt een aanzienlijk deel van de kinderen dat gedrag ook op volwassen leeftijd verder te zetten. LVS

Moustafa Madbouly (Egypte), Macky Sall (Senegal), Cyril Ramaphosa (Zuid-Afrika), Volodymyr Zelensky, Azali Assoumani (Comoren) en Hakainde Hichilema (Zambia)

De Mars naar Moskou

Dat Poetin moest onderhandelen met een huurlingenleider als Prigozjin, terwijl die met muitende troepen naar Moskou oprukte, is een teken van zwakte. Een échte sterke leider zou zo’n muiterij verpletterd hebben.

type IL22M uit de lucht, waarbij dertien inzittenden gedood werden. De IL22M is een soort vliegend hoofdkwartier. De Russen hebben er daar slechts enkele van.

Het is best denkbaar dat Poetin een paar duizend infanteristen opoffert in een schijngevecht. In Oekraïne morst hij nog veel erger met de levens van zijn eigen soldaten. Maar het is ondenkbaar dat hij peperdure en onvervangbare helikopters en commandovliegtuigen zou laten vernietigen. Wat de Mars op Moskou ook was, een muiterij, een poging tot staatsgreep of een schot voor de boeg, het was zeker wel echt.

Napoleonisme

Napoleon-uit-Elba-scenario zich niet herhaalde? De Russische troepen keken de kat uit de boom en hielden zich afzijdig. Maar ze sloten zich niet bij de huurlingen aan. Behalve hijzelf weet klaarblijkelijk niemand welk eindspel Prigozjin echt in gedachten had.

Wraak?

Was die ‘Mars naar Moskou’ opgezet spel, waarbij Poetin en Prigozjin alles op voorhand hadden afgesproken? Het is één van de vele geruchten, maar het is uiterst onwaarschijnlijk. Er zijn voor zover bekend geen grondgevechten geweest tussen de huurlingen en het geregelde - nu ja, officieel toch - Russische leger, en dat is inderdaad vreemd, al is de meest waarschijnlijke hypothese dat dat wijst op een verregaande demoralisering van de Russische strijdkrachten en dat de weinige troepen die beschikbaar waren, niet wilden of durfden vechten.

Chaos en paniek

De belangrijkste tegenacties van het leger waren het opblazen van hun eigen brandstofdepots, zodat de Wagners die niet konden buitmaken - iets herinnert aan het Ardennenoffensief - en het opbreken van wegen. Dat wijst allemaal op inertie, chaos en paniek. De Russische luchtmacht heeft echter wél aanvallen op de Wagners uitgevoerd. Zonder veel succes, want de Wagners konden met het luchtafweer zeven helikopters neerhalen of beschadigen. Bovendien schoten ze een commandovliegtuig van het

DIPLOMATIEKE VALIES

De geest van Napoleon waart al sinds 1812 doorheen het Russische militaire en politieke denken. De Communistische Partij in de USSR was doodsbang voor iets wat zij ‘napoleonisme’ noemde: een generaal van het Rode Leger die een staatsgreep zou plegen. Die vrees was één van de drijvende krachten achter de zuiveringen van Stalin en achter de hele reeks moorden, ‘ongelukken’ en ‘zelfmoorden’, waardoor verschillende succesvolle generaals sinds de Tweede Tsjetsjeense Oorlog (1999-2009) onder Poetin van het toneel verdwenen.

Ook nu grepen Russen van álle politieke strekkingen gretig terug naar napoleontische historische precedenten. Denk aan 1815, toen Napoleon ontsnapte uit Elba en met amper duizend man aan land ging bij Toulon. Het leek een zelfmoordactie. Maar de Franse troepen die werden uitgestuurd om Napoleon tegen te houden, liepen massaal naar hem over. Had Prigozjin gehoopt dat zo’n scenario zich tijdens zijn Mars op Moskou zou herhalen? Dan onderschatte hij waarschijnlijk de millennia oude haat van militairen uit geregelde legers tegenover huursoldaten. Het verschijnsel was al in de oudheid bekend. Zelfs naar de ruige Russische normen heeft Prigozjin niet het charisma om in de voetsporen van geboren leider als Napoleon te treden. Heeft Prigozjin zijn opmars gestopt toen hij zag dat zijn gedroomde

Het compromis dat Prigozjin en Poetin gesloten hebben, lijkt voor een buitenstaander absoluut hallucinant. Zou een cynische gangster als Prigozjin écht geloven dat Poetin géén wraak zal nemen en hen niét zal laten vermoorden, eventueel met medeplichtigheid van zijn Wit-Russische vazal Loekasjenko? Is Prigozjin er zo zeker van dat zijn huurlingen hem tegen professionele FSB-moordenaars kunnen beschermen? Een verschrikkelijke, maar tegengestelde hypothese waar ikzelf aan dacht: zou Poetin de Wagners voldoende munitie en voorraden hebben beloofd om vanuit Wit-Rusland een nieuw front tegen Oekraïne te openen? Hopelijk staat dát niet in de kleine lettertjes van het akkoord.

PAUL BÄUMER

Hoe zal Duitsland een herwonnen assertiviteit financieren?

Zopas stelde Duitsland zijn Nationale Veiligheidsstrategie voor, een historisch unicum voor een land dat sinds WO II op zijn eigen verleden botst telkens de kwestie aangesneden wordt. Op zich draagt het document weinig verrassingen in zich. Tegelijkertijd ligt het aan de basis van heel wat vragen. Zal dit werkstuk de basis van beleid worden of blijft het bij een steriele intentieverklaring?

De Denen hebben het. Nederland, Frankrijk en Japan ook. En zelfs Jamaica, Honduras en Papoea-Nieuw-Guinea. Stuk voor stuk zijn het landen die hun doelstellingen en prioriteiten op veiligheidsvlak in een apart document opnemen. Sinds 1986 is elke nieuwe Amerikaanse regering hier zelfs door het Congres toe verplicht. Duitsland hield gedurende vele jaren de boot af, maar ging dan toch overstag. De invasie van Oekraïne door Rusland wijzigde het plaatje. Een “Zeitwende” noemde kanselier Scholz het al meer dan een jaar geleden. En nu dus dit document. “We zijn een volwassen land geworden”, verklaarde diezelfde Scholz, voldaan bij de voorstelling van het document. Een wat vreemde kwalificatie, komende van de regeringsleider van de vierde economie, maar het zij zo.

Politiek compromis

76 pagina’s lang is het document. En reeds na de eerste lezing door experts werd het als “weinig opwindende lectuur” omschreven. Zonder veel verrassingen ook. Duitsland verklaart zich erg toegewijd tot de EU en de NAVO. Het hecht ook veel belang aan partnerlanden als de VS en Frankrijk. Rusland is dan weer “de meest ernstige bedreiging voor vrede en veiligheid in de Euro-Atlantische regio”. China ligt wat moeilijker, want per slot van rekening hangt de Duitse economie in belangrijke mate af van handel met ‘het rijk van het midden’. Er wordt met de vinger gewezen wanneer het over ‘waarden’ gaat, maar ook benadrukt dat China “een partner blijft zonder welke vele uit-

dagingen en crisissen niet opgelost kunnen worden”. De houding van Berlijn ten aanzien van Peking wordt wel eens als een toonbeeld van drievuldigheid omschreven. Tegelijkertijd ziet men het land als een partner, een concurrent, maar ook als een systemische rivaal. Veel meer dan dit bevindt zich niet in deze veiligheidsstrategie. Men ontwaart er ook een politiek compromis in, een middenweg tussen het realisme van de sociaaldemocraten en de groenen die zich tegenover China eerder als haviken opstellen.

Financieringsvraagstuk

Op zich is het, ondanks wat inhoudelijke bemerkingen, een belangrijke stap voor een land als Duitsland. Er is echter een belangrijk punt van kritiek: het financiële luik. Maanden nadat de oorlog in Oekraïne begon, besloot Duitsland zijn defensiebudget op te trekken tot die fameuze 2 procentnorm van het bbp, een NAVO-engagement waar de meeste leden overigens aan verzaken. Het zou Duitsland, gezien de omvang van zijn economie, plots naar de top van de grootste afnemers van militair materiaal brengen. Een droom voor het militair-industrieel complex zeg maar, alleen is dat enthousiasme inmiddels wat getemperd. Die 2 procentnorm, noodzakelijk om dit veiligheidsplan financieel te schragen, zal alvast niet via de gewone begroting gefinancierd worden, liet kanselier Scholz verstaan. ‘Bijzondere fondsen’ zullen worden aangesproken, wat evenveel wil zeggen dat hij door deze kost buiten de reguliere begroting te houden, de

hete aardappel naar een volgende regering doorschuift. Middelen weghalen op posten die de welvaartsstaat in stand houden om ze richting Bundeswehr over te hevelen, het blijft een hachelijke zaak voor elke kanselier. Er is nog een andere

uitspraak die verontrust. Die 2 procent is een gemiddelde dat gespreid over een langere periode bereikt moet worden. Zonder meer een uitspraak die meer vragen dan antwoorden biedt. Ergens in het document lezen we dat Duitsland de ambitie heeft zijn conventioneel leger naar de top te tillen, wat, gezien de verloederde staat waarin het zich vandaag bevindt, een werk van heel erg lange adem wordt.

MICHAËL VANDAMME

Kanselier Olaf Scholz stelt

Jevgeni Prigozjin, leider van de Wagnergroep © PHOTONEWS

ROB LEMEIRE - AUTEUR EN INGENIEUR

“De beste opvoeding is ervoor te zorgen dat je kinderen beter worden dan jezelf”

Verantwoordelijkheid, beleefdheid, respect, dankbaarheid, doorzet tingsvermogen en discipline. Het zijn maar enkele belangrijke con cepten die ouders proberen mee te geven aan hun kinderen. Maar evident is dat allemaal niet meer. Als vader van twee kinderen raakte Rob Lemeire (1973) geïnteresseerd in opvoedingsmetho den. Hij zag om zich heen een gebrek aan structuur, discipline, liefde en zorgzaamheid in gezinnen. Om daar iets aan te doen, stelt Lemeire ‘opvoeding met autoriteit’ voor. Dat idee werkt hij uit met levensechte voorbeelden en praktische adviezen.

e titel van zijn boek, ‘12 regels voor opvoeden met autoriteit’ (juli 2023), doet meteen denken aan het boek ‘12 regels voor het leven’ (2018) van de Canadese psycholoog Jordan B. Peterson. “Toen ik voor het eerst hoorde over Jordan Peterson en zijn boek, was ik al bezig met de thema’s geluk, opvoeding en vaderschap. Maar hij was me dus voor met zijn boek (lacht)”, vertelt Lemeire. “Ik heb zijn boek gekocht en snel ingezien dat zijn aanpak heel verschillend was. Ik wou heel praktische regels opstellen, terwijl hij een veeleer filosoferende aanpak had.”

Het woord ‘autoriteit’ krijgt dikwijls een negatieve bijklank. Hoe definieert u autoriteit?

“Ik bekijk autoriteit als iets heel breeds, ongeveer als vaardigheden. Dat kunnen sociale vaardigheden zijn, zoals het goed overbrengen van je ideeën aan anderen, of praktische, zoals schrijven of automotoren maken. De bedoeling van een goede opvoeding is om vaardigheden door te geven aan je kinderen, om autoriteit door te geven. Idealiter hebben kinderen, wanneer ze volwassen zijn, manieren geleerd om uiteindelijk meer autoriteit te verwerven dan hun ouders. De beste opvoeding is ervoor te zorgen dat je kinderen beter worden dan jezelf. Dat wordt dikwijls vergeten.”

Een kind moet zelf een oplossing voor een probleem zoeken

“Wanneer pedagogen ‘autoritaire opvoeding’ omschrijven, gaat het over iets heel anders. De opvoeder is daar iemand die zichzelf ziet als een ‘machtsbastion’, als iemand die macht uitoefent op kinderen. Het doel is om macht te behouden, niet om autoriteit door te geven aan de kinderen. Dat is dan zogezegd een ‘autoritaire’ vader, maar dat is een totaal andere invalshoek dan ‘opvoeden met autoriteit’.”

De ‘democratische opvoedingsstijl’ wordt vandaag het meest aanbevolen. Hoe verschilt ‘opvoeden met autoriteit’ daarvan?

“De democratische opvoeding gaat meestal uit van gelijkheid en democratie: de ouders doen dan alsof ze gelijk

zijn aan hun kinderen. Daar gaat een heel specifiek taalgebruik mee gepaard. Ouders zeggen dan bijvoorbeeld ‘Kom, we gaan eens eventjes eten’, terwijl het de bedoeling is dat de kinderen moeten eten. Een opvoeding met autoriteit zegt ‘Nu is het tijd om te eten’. Een totaal andere aanpak.”

“Een democratische opvoeding veronderstelt voortdurend dat kinderen met alles akkoord gaan en dat ze begrijpen wat ze doen. De ouders geven veel uitleg en moeten vooral goed kunnen onderhandelen. Dat is helemaal niet nodig, want het belangrijkste is dat kinderen doen wat ze moeten doen, zeker jonge kinderen. Later zullen ze wel begrijpen welke redenen er allemaal achter zaten. Er komt weinig echte autoriteit aan te pas bij de democratische opvoeding.”

Hoeveel inspraak krijgen kinderen bij het opvoeden met autoriteit?

“Ik spreek liever over vrijheid geven aan de kinderen. Bijvoorbeeld, als kinderen voldoende verantwoordelijk zijn, dan mogen ze alleen naar school gaan. Ze hebben geleerd om met de fiets te rijden en de verkeersregels te volgen. Die autoriteit hebben ze verworven en daarom mogen ze dan zonder begeleiding van de ouders zelf alleen fietsen naar school. Democratische opvoeders daarentegen denken te veel aan wat er allemaal kan mislopen. Ze willen dat er altijd iemand bij is. Maar op die manier leren de kinderen in feite niets.”

Is opvoeden met autoriteit daarom de beste opvoedingsstijl?

“Ja, want het leven is moeilijk. Als we botsen tegen een deur, dan doet dat pijn. Als we onbeleefd zijn of geen respect tonen aan iemand die die dat wel verdient, dan kunnen daar ook negatieve gevolgen uit voortvloeien. Een democratische opvoeding, de huidige populaire opvoeding, probeert vaak kinderen te beschermen van al die gevolgen. Zo kunnen kinderen in feite bijna niets meer doen of als ze iets doen worden alle gevolgen door de ouders gedragen. Uiteraard zijn er gevallen waarbij dat eens nodig is, maar bij een opvoeding met autoriteit is het de bedoeling dat kinderen zelf gaandeweg die gevolgen dragen. Bijvoorbeeld als een kind zijn huiswerk heeft vergeten te maken, dan moet je dat als ouder niet proberen op te lossen. In eerste instantie is dat een probleem van je kind en dat moet zo blijven. Het kind moet zelf een oplossing zoeken ofwel de gevolgen ervan dragen.”

Hoe lukt opvoeden met autoriteit bij uw eigen kinderen?

“In het begin deden we dat niet. Ik herinner me een bepaald moment toen mijn oudste dochter vier was. Ik zei tegen haar dat ze moest doorstappen op de trap. Ze luisterde echter helemaal niet en reageerde zelfs niet. M’n dochter had niet eens de indruk dat wat ik haar zei echt wel betekende dat ik wou dat ze het deed. Voor haar was dat eerder een spelletje.”

De methode van de vijf magneten is een graduele methode waarbij kind en ouders leren om te gaan met autoriteit

“Ik heb daarna de methode van de Amerikaanse psycholoog en auteur John Rosemond toegepast, namelijk ‘de methode van de vijf magneten’. Het is een graduele methode waarbij kind en ouders leren omgaan met autoriteit: heel eenvoudig en soepel toepasbaar, inclusief een progressieve strafmaat. Elke dag kreeg onze dochter twee kansen, daarna was de speeltijd over en riskeerde ze een oplopende straf. Bijna onmiddellijk had dat een enorm positief effect op haar, en op ons. Niet alleen luisterde ze beter, ze voelde zich beter en vertrouwde ons meer. De sfeer thuis veranderde meteen. Voorheen was er een druk op het gezin. De rust die daarna kwam, sinds het toepassen van die methode, was voor mij een bewijs dat autoriteit wel degelijk nodig is.”

U bent een ingenieur, geen psycholoog of pedagoog. Waarom heeft u een boek geschreven over opvoeding?

“Als ingenieur los ik graag problemen op. Misschien heeft dat er iets mee te maken. Maar in de eerste plaats heb ik het boek als een bezorgde vader geschreven. Ik ga er immers vanuit dat opvoeding iets voor iedereen is. Ik wil geen te negatieve dingen vertellen over pedagogen, want er zijn er heel veel die echt wel hun best doen om mensen te helpen, maar over het algemeen bekeken scheelt er toch iets. Ze hebben nog nooit zoveel invloed gehad op de samenleving en op de manier van opvoeden als vandaag. Maar als we bekijken hoe het eraan toegaat bij een gemiddeld gezin, zelfs bij de gezinnen waar de

ouders boeken over pedagogie lezen, dan klopt er toch iets niet. Aangezien ik niet meteen een uitstekend Nederlandstalig boek over opvoeden vond, toch niet eentje dat mij helemaal kon bekoren, besloot ik om dan zelf maar een te schrijven.”

Bij uw bronnen staan er heel wat boeken over opvoeding en over autoriteit waarbij de Bijbel een belangrijke rol speelt. Heeft dat een specifieke reden?

“Ik ben niet specifiek gaan zoeken in die richting. Ik heb gewoon gezocht naar mensen die iets interessants te vertellen hebben over opvoeding. Zo kwam ik automatisch terecht bij auteurs die de Bijbel centraal stellen, maar ik lijst ook heel wat auteurs op die niét in die richting kijken.”

“Er zijn ook boeken over Bijbelse opvoeding die meer invloed zouden hebben als ze minder aan de Bijbel zouden refereren. Goede opvoeding is immers goede opvoeding voor iedereen. In mijn boek wil ik schrijven voor iedereen. Toen ik mijn zoektocht begon, was ik nog niet christelijk. Dat is pas daarna gekomen. Die christelijke principes zijn erg belangrijk, maar ook als niet-christen kan je die begrijpen. Tot hiertoe heb ik over autoriteit gesproken zonder te refereren naar religie. Ik vind dat ook niet nodig.”

Misschien kunnen die opvoedingsboeken die verwijzen naar de Bijbel net wel inspirerend werken om de Bijbel - opnieuw - een kans te geven?

“Ja, daar ga ik mee akkoord. In mijn boek staan er wel enkele referenties naar het christendom, want het is niet alsof dat een geheim moet zijn of blijven (lacht).”

GOUDEN RAAD VOOR OUDERS

“Meen wat je zegt en zeg wat je meent”

‘Dreig’ niet met een straf die je niet kan of wil uitvoeren. Voer uit wat je zegt, meen wat je zegt. Als je iets meedeelt aan je kinderen, zorg er dan voor dat het klopt met de realiteit. Anders creëer je kinderen die weten dat ze niets riskeren, omdat je telkens geen straf geeft nadat je gezegd had dat je dat wél ging doen. Dat zou al een enorme verbetering zijn.

RONDE VAN FRANKRIJK:

VOLGT JONAS VINGEGAARD

ZICHZELF OP ALS EINDWINNAAR?

Op zaterdag 1 juli gaat de Ronde van Frankrijk van start in het Baskenland met een rit van 182 km van en naar Bilbao, de grootste stad van de autonome regio. Sommige waarnemers omschrijven de 110e editie van de Tour als de zwaarste van de afgelopen 40 jaar, gelet op de acht bergetappes en de vele hoogtemeters.

Volgens Jurgen Van Den Broeck, die in 2010 derde eindigde in de Tour, zijn de Basken “het leukste publiek om voor te koersen”. Dat vertelde hij in de podcast ‘Vals Plat’. Ook Dirk Van Nijverseel omschrijft het Baskenland als “de meest koersgekke regio na Vlaanderen”.

Baskische terreur

Dat is ooit wel anders geweest. Tussen 1959 en 2011 ging de regio immers gebukt onder de terreur van de Baskische Afscheidingsbeweging (ETA), een terroristische organisatie die streefde naar een onafhankelijke, socialistische Baskische staat. In die periode maakte de ETA minstens 854 dodelijke slachtoffers.

Bij de vorige start van de Ronde van Frankrijk in het Baskenland, in 1992 in San Sébastian, gingen enkele geparkeerde volgwagens in vlammen op. Op een van de spandoeken die werd getoond tijdens een demonstratie tegen de Tour was te lezen: “Dit is Spanje noch Frankrijk, dit is Baskenland.”

Het Baskenland wordt ook wel het landje van de duizend bergen genoemd, ook al is het werkelijke aantal cols onbekend. Daardoor ligt het zwaartepunt van de Tour dit jaar in het begin, in tegenstelling tot de voorgaande jaren. In de recente geschiedenis was het immers vaak wachten tot de derde en laatste week tot de Tour in een definitieve plooi werd gelegd. De klassementsrenners zullen dit jaar meteen vol aan de bak moeten. De sprinters daarentegen zullen pas op de vierde dag, wanneer de renners het Baskenland achter zich laten, voor het eerst hun kans kunnen wagen.

Puy de Dôme

Op zondag 9 juli, de laatste etappe voor de eerste rustdag, staat de eerste beklimming van de Puy de Dôme sinds 1988 op het programma. Op de erelijst prijken onder meer Fausto Coppi, Federico Bahamontes, Julio Jimenez, Felice Gimondi, Louis Ocaña en Joop Zoetemelk. Ook Raymond Poulidor, de grootvader van Mathieu Van der Poel, beklom in 1964 de vulkaan. Op een historische foto van die beklimming is te zien hoe Poupou en geletruidrager Jacques Anquetil schouder tegen schouder rijden. Poulidor kon zijn rivaal lossen, maar kwam op de top 14 seconden tekort om de gele trui van hem over te nemen. Uiteindelijk zou

Poupou nooit één dag in het geel rijden, in tegenstelling tot zijn kleinzoon. Die reed in de Tour van 2021 zes dagen in de leiderstrui.

De Puy de Dôme is slechts 3 keer per jaar toegankelijk voor een hondertal wielertoeristen. Zij kunnen na inschrijving de laatste 4 kilometer van de klim naar 1.465 meter afleggen. Sinds 2012 rijdt er een toeristentreintje naar de top van de vulkaan, waardoor er geen auto’s of fietsers mogen rijden op de smalle (nood)weg naar boven.

Tweestrijd tussen Vingegaard en Pogacar

De grootste kanshebbers voor de eindzege zijn opnieuw Jonas Vingegaard, de winnaar van vorig jaar, en tweevoudig Tourwinnaar Tadej Pogacar. Die eerste wordt bijgestaan door drie Belgen: Wout van Aert, Tiesj Benoot en Nathan Van Hooydonck. Vorig jaar moest Vingegaard het kopmanschap nog delen met Primoz Roglic, maar na diens eindzege in de Giro vorige maand is de Sloveen is er dit jaar niet bij. Hij verschijnt in augustus aan de start van de Vuelta. Vorig jaar moest Roglic de Tour vervroegd verlaten door een schouderblessure die hij opliep bij een valpartij in de vijfde etappe. Pogacar brak tijdens Luik-Bastenaken-Luik op 23 april het scafoïdebeen en het lunatumbeen in zijn linkerpols. De vraag is of hij door die vervelende blessure met een (trainings)achterstand aan de Tour begint. Het parcours is alleszins op zijn maat gemaakt, met acht bergritten en veel hoogtemeters. Sommige waarnemers omschrijven deze editie zelfs als de zwaarste van de afgelopen 40 jaar.

Wout van Aert en Jasper Philipsen zijn de topfavorieten voor de groene trui. In tegenstelling tot Van Aert heeft Philipsen aangegeven dat de groene trui voor hem een doel is. De kans bestaat zelfs dat Van Aert de Tour vervroegd verlaat: eind juli bevalt zijn echtgenote Sarah van een tweede zoon en de sterkhouder van Jumbo-Visma is niet van plan om de geboorte te missen.

Wie niet wil wachten tot zaterdag 1 juli kan op Netflix naar ‘Tour de France: Unchained’ kijken. Die serie biedt een unieke blik achter de schermen van de vorige editie van de Ronde van Frankrijk.

ANTON SCHELFAUT

BELGIAN CATS SCHRIJVEN GESCHIEDENIS EN PAKKEN EUROPESE TITEL BASKET

Na een moeizaam begin slaagden de Belgische basketbalvrouwen erin Spanje te kloppen in de finale van het EK Basketbal. Pas vier minuten voor het einde kwamen de Belgian Cats voor het eerst op voorsprong tijdens de finale. De Belgische nationale ploeg viel tijdens het hele toernooi op met attractief spel.

Het is de eerste overwinning op een EK ooit voor de Belgen, die in de finale de viervoudige Europese kampioen Spanje tegenkwamen. Enkel de voormalige Sovjet-Unie (Rusland) doet beter, met 21 Europese kampioenschappen.

DRIE NOODLOTTIGE MINUTEN

Tot vier minuten voor de laatste buzzer moesten de Belgian Cats achtervolgen tegen de geharde Spanjaarden. Spanje domineerde de finalewedstrijd in Ljubljana, maar op het einde zorgde Emma Meesseman met een driepunter voor de ommekeer. Nadien kreeg Meesseman nog twee vrijworpen en met 28 seconden op de klok was de stand 56-60 in het voordeel van de Belgen. Uiteindelijk werd het nog 58-64. Meesseman werd met 24 punten en acht rebounds verkozen tot ‘MVP’ (Most Valuable Player).

“Drie noodlottige minuten verpesten het goud van Spanje”, kopt Marca, de Spaanse toonaangevende sportkrant. “De Belgen komen in het laatste kwartier weer tot leven om de eerste Europese titel in hun geschiedenis binnen te halen.”

FRANKRIJK OPZIJGEZET

In de halve finale waren de Belgian Cats al te sterk voor buurland Frankrijk, maar ook die overwinning kostte bloed, zweet en tranen. Tijdens de eerste helft waren Meesseman en co baas, maar na de rust bleef daar weinig van over. De fysiek sterkere Fransen maakten het de Belgen in de tweede helft nog moeilijk en de wedstrijd eindigde op 67-63. De Belgian Cats hielden de Fransen voor het eerst sinds 2013 uit de finale van een EK basket. Het is nog maar de derde medaille ooit voor het Belgische nationale vrouwenteam op een EK basket. In 2017 en 2021 wonnen de Belgian Cats de ‘kleine finale’ voor de derde plaats. Het vrouwenbasket is in opmars in ons land en dat heeft veel te maken met de activiteiten van Emma Meesseman, Julie Allemand en vroeger Ann Wauters in de WNBA, de Amerikaanse vrouwenbasketliga.

WANNES NEUKERMANS

RODE DUIVELS

Het was een droevig weekend voor voetbalfans. Ex-Rode Duivels Stéphane Demol en Cédric Roussel stierven beiden aan een hartstilstand. Demol werd 57 jaar en Roussel amper 45. Stéphane Demol was een centrale verdediger die drie keer kampioen werd met Anderlecht. Onder andere Enzo Scifo en Frank Vercauteren waren zijn ploeggenoten toen. Al snel had Demol een lucratieve transfer naar Bologna in de Serie A te pakken. Maar een seizoen later zat de verdediger al in Portugal bij FC Porto en daarna in Frankrijk bij Toulouse. De Europese top bleek wat te hoog gegrepen en na vier jaar in het buitenland kwam Demol in 1992 bij Standard terecht. In de jaren ’80 was Demol een Rode Duivel onder bondscoach Guy Thys. Hij maakte slechts één doelpunt voor de Belgische nationale ploeg, maar het was een memorabele. Op het WK voetbal in 1986 in Mexico scoorde Demol met een kopbaldoelpunt tegen de Sovjet-Unie in de achtste finales. Uiteindelijk haalden de Duivels toen de halve finales en eindigde als vierde. Ook op het WK in Italië vier jaar later maakte de centrale verdediger deel uit van de nationale ploeg. Als Rode Duivel speelde Demol in totaal 38 interlands, zijn laatste op eind november 1991 tegen Duitsland op 25-jarige leeftijd. Na zijn actieve voetbalcarrière stapte Demol nog de trainerswereld in waar hij een hele resem clubs doorliep.

PLOTS

Na het onverwachtse overlijden van Demol kwam twee dagen later het nieuws dat Cédric Roussel zaternamiddag plots overleed aan een hartstilstand. Hij zat op een terras op de Grote Markt van Bergen. De hulpdiensten waren snel ter plaatse, maar alle hulp kwam te laat. Cédric Roussel kroonde zich in 2003 tot topschutter in de Jupiler Pro League. In het truitje van RAEC Mons scoorde de aanvaller toen 22 doelpunten, evenveel als Wesley Sonck voor Racing Genk. Na zijn periode bij Mons speelde Roussel zelf ook een seizoen bij Genk. Daarna belandde hij nog bij het Russische Roebin Kazan, Standard Luik, SV Zulte Waregem en het Italiaanse Brescia, om dan in 2007 weer terecht te komen bij Mons.

In Maleisië speelde de ex-spits met de jonge Rode Duivels het WK in 1997. Samen met onder andere Carl Hoefkens, Tom Caluwé en de doelmannen Olivier Renard en Jean-François Gillet, was hij de enige van de selectie die het ook tot de A-ploeg van de Rode Duivels schopte.

Raymond Poulidor, Francisco Galdos, Lucien Van Impe, Joop Zoetemelk, Puy de Dôme,1976

© BELGA

Emma Meesseman viert de EK-winst

© BELGA

Cédric Roussel

© PHOTONEWS © PHOTONEWS

FILOSOFIE

De belangrijkste filosoof die u (misschien) niet kent

René Girard en de mimetische begeerte

Waarom maken mensen ruzie en geven we onschuldigen de schuld? Waarom en hoe ontstond menselijke cultuur? Volgens één katholieke Frans-Amerikaanse filosoof was het antwoord simpel: omdat we elkaar na-apen en willen wat anderen willen. Maak kennis met René Girard (gestorven in 2015); vrijwel onbekend bij het brede publiek, maar ongetwijfeld een van de belangrijkste denkers van ons tijdvak.

De 20ste-eeuwse westerse filosofie werd gedomineerd door Frankrijk. Namen als Sartre, Foucault, Lévi-Strauss, Derrida, Camus en Baudrillard zullen bij velen op zijn minst een belletje doen rinkelen. Sommigen van hen werden als ware rocksterren binnen hun vakgebied behandeld. Zullen zij in pakweg het jaar 2150 echter een even centrale plaats innemen in een academische cursus filosofie, of zal er dan meer aandacht besteed worden aan een andere, minder bekende Franse filosoof?

“De Hegel van het Christendom” en “de Einstein” of “de Darwin van de menswetenschappen”, werd hij onder andere genoemd. De Amerikaanse bisschop Robert Barron voorspelde dat hij in de toekomst zal worden beschouwd als een “21ste-eeuwse kerkvader”. Hij werd door zowel de rechtse ondernemer Peter Thiel, de conservatieve filosoof Roger Scruton als de progressieve historicus Timothy Snyder als een belangrijke invloed genoemd. Maar wie is René Girard?

René werd in 1923 geboren in de Provençaalse pausenstad Avignon, waar zijn vader Joseph een bekende lokale historicus was. Hij studeerde middeleeuwse geschiedenis in Parijs, maar trok in 1947 naar de Verenigde Staten, waar hij zijn doctoraat haalde en het merendeel van zijn academische carrière (en leven) zou spenderen.

Via literatuurstudie kwam hij tot zijn belangrijkste inzichten. Van oude Griekse mythen en tragedies, over Dante, Shakespeare en Cervantes, tot Stendhal, Flaubert, Proust en Dostojevski; in de werken van de grote schrijvers zag Girard dezelfde patronen terugkeren. Patronen die een diepe waarheid over de menselijke natuur onthullen.

Mimetische begeerte

“De mens is van nature een sociaal dier”, wist Aristoteles. Als sociale dieren leren we in de eerste plaats door anderen na te

bootsen. “De mens is het meest imiterende wezen ter wereld en leert in het begin door imitatie”, schreef dezelfde Griekse wijsgeer.

Die imitatie of ‘mimesis’ gaat volgens Girard nog een hele stap verder: mensen bootsen begeerte na. Als we iets of iemand verlangen of begeren is dat geen spontane opwelling vanuit onszelf, maar een imitatie van de begeerte van iemand anders.

Zoals zovele fundamentele menselijke gedragingen zien we het al opduiken in de kindertijd. Je hebt het ongetwijfeld al eens meegemaakt. Een kind heeft aanvankelijk geen interesse voor een bepaald stuk speelgoed, tot hij er een vriendje mee ziet spelen. Dan moét hij plots datzelfde speelgoedautootje of legostukje hebben. Hij kan zelfs boos of verdrietig worden omdat hij dat ene speelgoed niet heeft (en nog belangrijker: omdat het vriendje het wél heeft).

Het ‘model’ dat we nabootsen kan iemand zijn die ver van ons verwijderd is: een sportvedette die schoenen aanprijst, een religieus figuur of fictief personage wiens leven we proberen te imiteren, een koppel uit een liefdessprookje wiens romantiek we in onze eigen relaties proberen op te wekken. Het model kan ook dichter bij ons staan: de vriend wiens kledingstijl we naapen, de collega met wie we wedijveren om een promotie, de buurman wiens vrouw we begeren.

Die wedijver en imitatie van begeerte zorgen natuurlijk voor rivaliteit, zeker als datgene wat begeerd wordt ondeelbaar is, zoals macht of iemands liefde. Ziehier, volgens Girard, de bron van interpersoonlijk conflict. Opvallend is dat rivalen of ruziemakers vaak op elkaar lijken en elkaar nog meer gaan imiteren naarmate het conflict vordert. Indien het conflict ontaardt tot zijn meest primitieve vorm, een vechtpartij, zijn de verschillen tussen de rivalen al helemaal zoek. Ook geweld wordt natuurlijk

nagebootst. Denk aan hoe een gevecht tussen enkelingen kan uitmonden in een grote knokpartij waarbij de stoelen en glazen alle kanten uitvliegen.

De zondebok

Volgens Girard leidde dat in het verre verleden tot grootschalig geweld bij primitieve mensen, waarbij iedereen met getrokken vuurstenen messen tegenover elkaar stond. Omdat dat geweld evenzeer aan mimesis onderhevig was – iemand kiest een slachtoffer uit, waarna een ander hem naaapt en hetzelfde slachtoffer uitkiest, enzovoorts – koos iedereen uiteindelijk dezelfde prooi uit: de onschuldige zondebok. Als twee honden vechten om een been, is de derde de pineut.

De moord op de zondebok zorgde voor catharsis, een verlossing van het geweld in

de primitieve samenleving. Die zondebok kreeg een goddelijke status: hij was zowel de oorzaak van het geweld, als de wonderbaarlijke verlosser van het bloedvergieten. Verschillende heidense goden zouden volgens Girard hun carrière begonnen zijn als zondebok. Om verder onheil te voorkomen werd het zondebokmechanisme geritualiseerd en geïnstitutionaliseerd: het werden religieuze offers. Tegelijkertijd werden er ook taboes ingesteld op de zaken die aanleiding gaven voor het oorspronkelijk conflict. De menselijke cultuur was geboren uit geweld.

Het christendom was volgens Girard zonder meer revolutionair omdat de christelijke openbaring het zondebokmechanisme open en bloot te kijk zette. Net als in andere religies wordt een goddelijk slachtoffer door een meute ritueel vermoord, maar in tegenstelling tot andere mythen wordt de onschuld van de zondebok (Christus) expliciet duidelijk gemaakt in de teksten. Volgens Girard onthulde het christendom de waarheid over (ritueel) geweld aan de wereld.

Totaalfilosofie

Het aantrekkelijke van het werk van Girard is dat het een allesverklarende totaalfilosofie biedt die vertrekt van één simpele bouwsteen: mimetische begeerte. De ideeen werden door Girard zelf stap voor stap verder uitgebouwd doorheen zijn leven en werk. Vandaag lijkt empirisch onderzoek in de neurowetenschappen belangrijke delen van het werk van Girard te bevestigen. Zijn ideeën kregen intussen een devote schare aanhangers, die ze toepassen in hun eigen wetenschappelijke werk: van economie en marketing; theologie, literatuurwetenschappen, geschiedenis en antropologie; tot onderzoek naar vrede en conflicten. Bovenal vinden veel van zijn aanhangers dat zijn ideeën iets aanbieden wat de meeste hedendaagse filosofie lijkt te missen: troost, door de ontmaskering van wat ons als mensen ongelukkig en twistziek maakt.

PIETER VAN BERKEL BOEK

Culturele veldslagen - Filosofie van de ‘culture wars’

“We zullen koste wat kost ons eiland verdedigen. We zullen vechten op de stranden, we zullen vechten op de landingsplaatsen, we zullen vechten in de velden en in de straten, we zullen vechten in de heuvels, maar overgeven zullen we ons nooit.“ De oorlogstoespraak van Winston Churchill bij het begin van WO II geeft aan waar men een klassieke oorlog voert. Vandaag merkt men dat in de media, het onderwijs en de cultuursector het hardst ‘slag’ wordt geleverd. Wat is er de voorbije eeuw dan gebeurd?

De Nederlandse professor filosofie (Erasmus Universiteit Rotterdam) Gijs van Oenen neemt in dit boek uitvoerig en grondig de tijd om de lezer mee te voeren naar de wortels van de huidige cultuuroorlogen (‘culture wars’). Die situeert hij ergens tussen het puin van WO I, wanneer het concept ‘identiteit’ in vraag wordt gesteld. Het klassieke marxisme raakt danig gefrustreerd omdat de gepropageerde klassenstrijd faalt. Zowel in 1914 als na de Wapenstilstand zijn arbeiders en boeren in West-Europa vooral loyaal aan hun natie en dus niet aan hun zogenaamde klasse.

Het inspireert de Italiaanse communist Antonio Gramsci niet langer de klassenstrijd via stakingen en terreur te voeren. Niet de economie, maar cultuur is volgens deze onorthodoxe denker de kortste weg naar maatschappelijke verandering. Cultuur is immers geen expressie met een historische, nationale of zelfs universele dimensie, maar een “existentiële strijd tussen groepen met verschillende waarden”.

De wortels van woke

De schrijver trekt de lijn van de culturele veldslagen door naar de Koude Oorlog en burgerrechtenbeweging die het Westen in de jaren ’60 grondig verdelen. Een van de belangrijkste ideologische krachtcentrales is de Frankfurter Schule. Voortbouwend op het cultuurmarxisme, lanceert men het begrip ‘deconstructie’, wat betekent het ondergraven van de samenleving via onop-

losbare tegenstellingen. Door het relativistisch geloof in alles stuurt men aan op een geloof in… niets. Het ultieme nihilisme. Gijs van Oenen besteedt terecht veel aandacht aan de Franse filosofen van links, die nog meer bezeten zijn dan hun Duitse geloofsgenoten. Voor Jacques Derrida is taal zo politiek belangrijk dat ze continu dient gezuiverd. Michel Foucault roept dan weer op te ageren tegen de blanke cisman, bron van alle onheil. Diezelfde (homoseksuele!) Foucault reist na de revolutie vaak naar Iran om erna de loftrompet te steken over diens leider Khomeini. De haat tegen het Westen primeert blijkbaar niet alleen boven de realiteit, maar ook boven het eigen lijfbehoud. Een andere filosoof, Maurice Merleau-Ponty, vindt tenslotte dat een rechtbank tegenstanders van het communisme moet veroordelen, zelfs als de beschuldigingen tegen hen vals zijn. Het is geregeld ogen knipperen bij dergelijk fanatisme, maar het is in ieder geval duidelijk waar de bouwstenen van het huidige ‘woke’ denken zijn gebakken.

Rechts vecht terug

Het boek beschrijft vervolgens hoe politiek rechts zijn tweede adem vindt, nadat het communisme zowel ideologisch als bestuurskundig saai en voorbijgestreefd wordt vanaf de jaren ’80. Massa-immigratie brengt geen integratie. Maatschappelijke laksheid leidt niet tot spontane orde en veiligheid. Bovendien is de werkende klasse

niet gebaat met de ondergraving van onderwijs en de banalisering van cultuur, integendeel. Het is een analyse die de Nederlandse prof gedeeld ziet door een brede coalitie, van de Engelse koning Charles tot de Nederlandse politicus Thierry Baudet.

Het populisme geeft een nieuwe dynamiek aan rechts door zijn emanciperend karakter, met name door zich het lot aan te trekken van de vergeten en verlaten autochtone bevolking. Tegelijk heeft het hiervoor in Europa wel een resem linies in de culturele loopgravenoorlog moeten opgeven, zoals abortus. De strijd lijkt zich nu rond identiteit te kristalliseren: hoofddoeken, genderkeuze, het bestaan van een canon, immigratie en de daaruit volgende conflicten.

Liberalisme zonder toekomst, geen toekomst zonder kapitalisme?

Voor het gemak wordt de huidige polarisering van de westerse samenleving in de debatten vaak vernauwd tot een conflict tussen links en rechts. De Nederlandse filosoof overziet echter duidelijker het slagveld wanneer hij het bestaan van een derde partij opmerkt, met name het liberalisme. Dat wil de maatschappij depolitiseren, pleit voor ‘tolerantie’ en roept tevergeefs uit dat de tijd van de grote ideologieën voorbij is. Weinig lijkt te vermoeden dat de links-rechtsbreuklijn (hoe grillig en wisselend die ook loopt) de komende decennia zal weggaan. De paradox is dat met de teloorgang van het liberalisme links noch rechts een voldoende valabel alternatief voor het kapitalistische model aanbieden.

De ruimte ontbreekt om de volheid van dit diepgaande, academische werk ten volle tot uiting te brengen. Het boek ambieert neutraal de evoluties en de posities uiteen te zetten, beginnend met de beschrijving

van een theoretisch kader. De auteur wijst er wel op dat wie alles op losse schroeven zet, voor wanorde en onrecht zorgt. De ‘cancel’-cultuur en de neurose van het ‘juiste taalgebruik’ brengen meer repressie. Belangrijker en tegelijk hoopvoller is het permanente karakter van de revolutie. Gijs van Oenen wijst erop dat queer per definitie altijd maar vooruitstrevend en anders wil zijn. Zoals een slang die in zijn eigen staart begint te bijten. Zonder meer een boek dat een verhelderende kijk werpt op de waanzin van de dag en een kader biedt om kritisch de ideologische conflicten van gisteren, vandaag en zelfs morgen te begrijpen.

PIETER VANDERMOERE

Gijs van Oenen, ‘Culturele veldslagen –Filosofie van de culture wars’, 2022, Boom. 320 p., 29,90 euro

ISBN 9789024450145

Van Caïn en Abel tot Romulus en Remus, heel wat menselijke culturen ontstonden met een moord (schilderij door Pieter Paul Rubens)

Anna Boch, een impressionistische reis

LEZERSBRIEVEN

MICHAELA (1)

Pallieterke, Prachtig artikel vorige week over het kwakkelende onderwijs bij ons. De methodes van Michaela zijn het schoolvoorbeeld (sic) van hoe het bij ons zou moeten. Toch is dit bij ons niet te realiseren, want er is een onoverkomelijke hindernis: in de Engelse scholen spreekt en begrijpt iedereen Engels. Bij ons echter...

Dirk Cappelier, Brugge

MICHAELA (2)

Pallieterke

Deze zomer brengt Mu.ZEE een eerbetoon aan Anna Boch, 175 jaar na haar geboorte. Hiermee knoopt het museum in Oostende aan bij een internationale tendens om vergeten vrouwelijke kunstenaars onder de aandacht te brengen.

Net zoals de meeste andere vrouwelijke kunstenaars van haar tijd groeide Anna Boch (18481936) op in een erg welstellend milieu. Haar familie was eigenaar van de ‘Manufacture Boch Frères Keramis’ in La Louvière en woonde er in een kasteeltje. Tijdens vakantie-uitstappen in het buitenland of aan onze kust tekende ze als tiener schetsboeken vol met nauwkeurig geobserveerde landschappen. Haar talent werd opgemerkt door kunstenaar Isidoor Verheyden, bij wie ze vaak logeerde in Middelkerke. Samen schilderden ze in openlucht in het Zoniënwoud.

Internationale faam

Een neef van Anna Boch is de schrijver Octave Maus, die in 1884 ‘Les XX’ oprichtte in Brussel. Deze impressionistische kunstenaarsgroep verzette zich op een radicale manier tegen de in hun ogen achterhaalde artistieke normen. Het jaar na de stichting mocht Boch, samen met Félicien Rops, toetreden tot dit invloedrijk gezelschap. Ook haar mentor Isidoor Verheyden en James Ensor waren lid. Anna was de enige vrouwelijke kunstenaar bij Les XX. Op de salons van die kunstkring werden haar schilderijen geregeld tentoongesteld. Ze ontdekte er het werk van Georges Seurat en Théo van Rysselberghe. Hun pointillisme nam ze niet over, omdat deze techniek haar spontaneïteit in de weg stond, maar wel hun liefde voor het licht.

In 1904 trad Anna Boch toe tot ‘Vie et Lumière’, de kunstkring rond Emile Claus, een van de belangrijkste impressionisten in ons land. Vie et Lumière introduceerde de term ‘luminisme’ voor hun schilderkunst die de nadruk legt op lichteffecten. Ook in het werk van Boch uit die periode is dat lichtspel terug te vinden, in harmonieuze kleuren die met zachte penseelstreken zijn aangebracht. Op reizen naar Spanje en Marokko bleef ze op zoek gaan naar nieuwe lichteffecten. Net zoals bij haar Franse collega-kunstenaars, voor wie ze een grote bewondering had, nemen in het oeuvre van Boch zeelandschappen (en dan vooral de Noordzee), de natuur en reizen een prominente plaats in.

Vandaag is Anna Boch in de vergetelheid geraakt, maar in haar tijd genoot ze internationale waardering, ook van mannelijke collega’s die wel in het collectieve geheugen zijn geraakt.

Feministe en verzamelaar

In 1892 was Anne Boch present wanneer de ‘Ligue belge du droit des femmes’ werd opgericht. Ze was ook actief om in ons land, in navolging van wat in Frankrijk gebeurde, tentoonstellingen voor vrouwelijke kunstenaars te organiseren. In 1911 was ze medeoprichtster van ‘Galerie Lyceum’, een Brusselse vereniging voor vrouwelijke beeldende kunstenaars.

Anna Boch was eveneens een gedreven kunstverzamelaar. Ze kocht werk van James Ensor, die dat wist te appreciëren. Anna’s broer Eugène Boch, ook schilder, was bevriend met Vincent van

Gogh, van wie Anna twee schilderijen verwierf. Het verhaal wil dat zij daarmee de enige is die tijdens het leven van Van Gogh werk van hem heeft aangekocht. Verder bevatte haar verzameling werken van onder anderen Paul Gauguin, Théo van Rysselberghe, Victor Horta, George Seurat en Paul Signac. Na de dood van Anna Boch ging een deeltje van haar collectie naar de Koninklijke Musea voor Schone Kunsten in Brussel en een aantal andere werken kwam terecht bij familieleden. De rest, een honderdtal eigen werken en evenveel van andere kunstenaars, ging onder de veilinghamer en raakte verspreid. De tentoonstelling in Mu.ZEE brengt niet alleen een mooi overzicht van Anna Bochs impressionistische oeuvre, ze is aangevuld met bruiklenen uit haar eigen collectie.

MMMV

Tentoonstelling ‘Anna Boch, een impressionistische reis’, van 1 juli t.e.m. 5 november 2023, Mu.ZEE, Oostende, www.muzee.be

Het artikel ‘Het Vlaamse onderwijs kan veel leren van Michaela’ (’t Pallieterke 22 juni) is een opsteker van de bovenste plank. Met verbazing, een zekere ontroering en vooral waardering heb ik ervan genoten. Wat de laatste decennia aan de hand is met de thuisopvoeding van onze kinderen (jeugd), opvang en onderwijs, is ronduit deprimerend. Zogenaamd verdrievoudiging van het aantal ADHD en Autisme (maar dat is een andere discussie waard) is er een voorbeeld van. Vergelijkende PISA-onderzoeken laten er geen twijfel over bestaan dat kennis verwerven op het achterplan staat: opvoeding, het welbevinden en spelletjes zijn belangrijker. Bijkomend doet de mars door de instellingen door extreemlinks met opgedrongen regenboogkleurtjes, BLM en Woke-toestanden hun verwoestend werk. En opeens, als een lichtgevend baken een voorbeeld dat het ook anders kan, en dit nog wel in een concentratieschool. Het kan dus: met een goed beleid, motivatie, en degelijke leerkrachten die kapitein zijn op hun zwalpend schip. Een krachttoer lijkt me. Toch bedankt voor deze prachtige bijdrage.

Lucien Decoorne, Brugge

CAPO

Pallieterke, Na de dood van Berlusconi werd in alle media zijn ‘capo’ nog eens opgevoerd. Dat werd vertaald als ‘kampcommandant’, ‘kampbewaker’ of ‘bewaker naziconcentratiekamp’. Ook LVS doet dat.

DUDEN Deutsches Universal Wörterbuch: Kapo: Kurzf. von frz caporal. 2. (Lagerjargon) Häftling eines Straflagers o.Ä., der als Aufsicht über andere Häftlingen eingesetzt ist.

Toch een kleine nuance, vind ik.

Roger Reyskens,

Zonhoven

BRUSSEL VLAAMS?

Pallieterke, Met enige verbazing lees ik in jullie blad van 22 dezer het artikel van collega Wannes Neukermans op p. 9, waarbij hij schrijft dat “volgens het merendeel van de flaminganten Brussel niet losgelaten kan worden als Vlaanderen een onafhankelijke staat wordt”. En dat terwijl in hetzelfde nummer, op p. 5, collega Julien Borremans verwijst naar het meest recente vernietigende taalrapport van de Brusselse vicegouverneur, waaruit blijkt hoe diepgeworteld de Franstalige minachting in de stad is voor de taalwetgeving. Het zou geen kwaad kunnen als alle Brusselse partijen in hun kiescampagne voor 2024 daarover een duidelijk standpunt innemen. Als blijkt dat er dan al een meerder-

heid zou zijn voor aansluiting bij Vlaanderen - wat ik betwijfel - dan zullen daar enkele ingrijpende voorwaarden aan verbonden zijn. Zo zal Brussel dan alleen nog een stadsgewest mogen zijn, niet stad én gewest zoals nu, zal de stad nog één burgemeester, één schepencollege, één gemeenteraad, één OCMW en één politiezone mogen hebben, zoals in elke grote internationale stad die zich respecteert. Tenslotte zal er dan ook geen sprake meer zijn van de ‘Fédération Bruxelles-Wallonie’, een gedrocht zonder inkomsten, wettelijk onbestaand, maar wel miljarden verslindend.

Guido Van Alphen, Kasterlee

DAVID GOFFIN

Pallieterke, Ik heb nog nooit de Luikse, dus Waalse, tennisspeler David Goffin op de VRT-radio Nederlands horen spreken, in tegenstelling tot bijvoorbeeld Jean-Michel Saive. Jean-Jacques Declercq, Aalter

WEEKEND ZONDER ALCOHOL

Pallieterke,

Op hetzelfde moment dat het ‘Weekend zonder alcohol en drugs achter het stuur’ werd op gang geschoten, stonden in het centrum van Hasselt de twee schepenen Erdogan en Kelchtermans voor de camera’s van het Mediahuis al giechelend met een glas in de hand promotie te maken voor de vijf nieuwe jenevercocktails die in een aantal horecazaken zullen worden geserveerd. De vrouwelijke schepenen van Groen zijn daarmee niet aan hun proefstuk toe. In een permanent streven naar schaamteloze zelfpromotie laat het duo geen kans onbenut om met de meest onzinnige en peperdure projecten in de schijnwerpers te staan schitteren. Gilbert Vanoppen, Kermt

8 PROCENT

Pallieterke, Dus Vincent ‘groot lawijt’Van Quickenborne krijgt fysiek op zijn bakkes van Frank ‘gespierde tetting’ (= West-Vlaamse regenworm) Vandenbroucke en gaat bleiten bij supermacho ‘fiston’ De Croo. En Open Vld zich maar afvragen waar hun geloofwaardigheid naartoe is.

Jan Cappelier, Ruddervoorde

WAGNER

Pallieterke, Ik kon mijn ogen niet geloven toen ik in het Nieuwsblad las hoe de Wagnermilities in Afrika tekeergaan. In het Westen (Europa en de VS) riskeert men een veroordeling of zelfs een gevangenisstraf als men niet luid genoeg homoseksualiteit, transgendertoestanden, gay prides en hun symbolen (regenboogvlaggen) toejuicht, of als men iemand die van geslacht veranderd is per vergissing bij zijn oude voornaam noemt. Volgens mijn bescheiden mening zijn we in het Westen elke zin voor verhouding en gezond verstand kwijt.

Roland Vanermen, Haasrode

Een lezersbrief insturen?

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.

Anna Boch, ‘In juni’, 1894

Anna Boch, ‘De kliffen van Estérel’, ca. 1910

Grafmonument Lode de Boninge gerestaureerd

Louis de Boninge werd op 26 november 1896 in Antwerpen geboren in een gezin dat tot de Franstalige hogere burgerij behoorde. Kort na zijn geboorte werd zijn vader notaris in Wevelgem en verkaste het gezin naar West-Vlaanderen. Van 1906 tot 1913 deed hij zijn humaniora aan het Sint-Amanduscollege in Kortrijk. De diepgelovige De Boninge voelde zich - overigens tegen de zin van zijn vader - geroepen in te treden bij de ‘Sociëteit van Missionarissen van Afrika’, die in de volksmond omwille van hun witte habijt dat was geïnspireerd op de traditionele Arabische kledij, bekend stonden als de Witte Paters van Afrika. Die congregatie was in 1869 opgericht door de Franse kardinaal Charles M. Lavigerie, aartsbisschop van de toen nog onder Frans koloniaal bewind staande Noord-Afrikaanse stad Algiers. Hij zag Afrika als de bakermat van het oude christendom van kerkvader Augustinus (354-430), toen de Noord-Afrikaanse kuststrook nog een provincie was van het West-Romeinse Rijk. Lavigerie wilde de oude tijden doen herleven en had grootse ambities: hij wilde het hele continent kerstenen en deed daarvoor een beroep op zijn eigen congregatie, die niet alleen uit Europese missionarissen van de twee geslachten, maar ook uit Afrikaanse religieuzen bestond.

DE BONINGE DEED

AAN HET FRONT DE REDACTIE VAN TWEE

FRONTBLAADJES:

HET ‘SINT-AMANDUS STUDENTENBLAD’

EN ‘DE LEIEKERELS’

POSTULANT

Op 24 juni 1914 trad Lode de Boninge als postulant in het klooster van de Witte Paters in Boechout in. Het postulaat was een periode van een half jaar om de aspiranten kennis te laten maken met het kloosterleven. Nadien volgde het noviciaat, de feitelijke opleiding tot missionaris. Maar amper een maand later brak de Eerste Wereldoorlog uit en werd het klooster, door de nadering van de Duitsers, ontruimd. Hij belandde op het einde van september 1914 met zijn ordegenoten in het seminarie dat in het klooster Sancta Monica, van

Op zondag 2 juli wordt op de gemeentelijke begraafplaats aan de Menenstraat in Wevelgem het gerestaureerde familiegraf van de familie De Boninge-Vanruymbeke, waarin ook het IJzersymbool Lode de Boninge een laatste rustplaats kreeg, (her)ingehuldigd. Het was Vlaams Belang-gemeenteraadslid Tim Sabbe die in 2007 de kat de bel aanbond met een voorstel om het in verval geraakte grafmonument te restaureren en te conserveren. Een voorstel waar het toenmalige gemeentebestuur wel oren naar had. Deze week is het dan zover. Met de financiële ondersteuning van onder meer het gemeentebestuur, de Marnixring en VOS kon die funeraire site weer in haar volle glorie worden hersteld.

DE VLAAMSGEZINDE

MILITAIREN BESLOTEN

EEN ONDERGRONDSE

VLAAMSGEZINDE

WERKING OP POTEN

TE ZETTEN

PROCES VAN DE 6DE LEGERDIVISIE

Naast het publiceren van Open Brieven en het organiseren van betogingen, hield de Frontbeweging zich ook bezig met zogenaamde ‘vliegtochten’, waarbij kleine groepjes er ’s nachts met verf- en plakborstels achter de frontlijn op uit trokken om slogans te schilderen of zelfgemaakte affiches aan te plakken om hun Vlaamse eisen kenbaar te maken. In de nacht van 11 op 12 januari 1918 nam De Boninge samen met andere manschappen uit de 6de Legerdivisie deel aan een vliegtocht die in Leisele, Houtem en het net op Frans grondgebied liggende Hondschote werd georganiseerd. Hij behoorde tot het groepje dat 34 kleine affiches in Hondschote moest aanplakken. Ze vertrokken aan het douanekantoor en trokken her en der plakkend naar de dorpskern. Ter hoogte van de kerk werden ze echter betrapt door twee patrouillerende rijkswachters. De Boninge, die op uitkijk had gestaan, wist samen met de meesten te ontkomen, maar een zekere Wullaert uit Kortrijk werd aangehouden met de resterende 20 affiches op zak. Krijgsauditeur Paul Anspach besloot de zaak tot op de bodem uit te spitten en liet 14 verdachten, waaronder De Boninge, arresteren. Ze zaten in voorarrest in de gevangenis van Veurne en stonden eind februari terecht op wat bekend zou worden als ‘Het Proces van de 6de Legerdivisie’. De Boninge werd samen met Fons Raspé en Jozef Lyssens tot één van de aanstokers gerekend. Lyssens, die eerder al was veroordeeld wegens Vlaamsgezinde agitatie, werd veroordeeld tot 10 maanden gevangenisstraf en 100 frank boete. Raspé en De Boninge kregen 7 maanden cel en eveneens 100 frank boete. Vijf soldaten die als meelopers werden beschouwd, kwamen er vanaf met 7 dagen voorwaardelijk en 5 frank boete; de rest werd bij gebrek aan bewijzen vrijgesproken. Het trio ging in beroep. Lyssens z’n straf werd bevestigd en hij moest ze uitzitten in de beruchte gevangenis van Fresnes. De Boninge en Raspé kregen respectievelijk 7 en 6 maanden voorwaardelijk en werden op vrije voeten gesteld.

IJZERSYMBOOL

DE FRONTBEWEGING

GING ’S NACHTS

20 december bij de Belgische consul in ’s-Hertogenbosch, die hem een kaartje bezorgde voor de overvaart naar Engeland. Hij engageerde zich op 15 januari 1915 in het rekruteringsbureau in Folkestone en werd als geestelijke ingelijfd in het opleidingscentrum voor brancardiers in het Franse Auvours. Na het voltooien van zijn opleiding, werd hij op 18 juni 1916 naar het front gestuurd als brancardier bij de 3de compagnie van het 1ste Bataljon Grenadiers. Hij hield zich aan het front bezig met de studiekringen en de redactie van twee frontblaadjes, het ‘Sint-Amandus Studentenblad’ en ‘De Leiekerels’. Aanvankelijk vermeed hij elke discussie over de Vlaamse problematiek, maar daar kwam verandering in toen de nieuwe stafchef van leger, luitenant-generaal Louis Ruquoy, in het begin van 1917 de censuur op de frontblaadjes verscherpte en de studiekringen verbood. Die pestmaatregelen wekten zoveel wrevel op bij de Vlaamsgezinde militairen dat ze besloten een ondergrondse Vlaamsgezinde werking op poten te zetten, die de geschiedenis zou ingaan als de ‘Frontbeweging’. Nog voor het einde van het jaar sloot De Boninge - die intussen zijn voornaam had vervlaamst in Lode - zich aan bij de Frontbeweging. de Nederlandse missiezusters van Onze Lieve Vrouw van Afrika in Esch, bij het Noord-Brabantse Boxtel tijdelijk werd ingericht voor de gevluchte postulanten en novicen. De overige paters werden ondergebracht in het klooster ‘SintCharles’ in het nabijgelegen buurtschap Hal.

DE FRONTBEWEGING

Als dienstplichtige ontving hij begin december 1915 zijn oproep om dienst te nemen in het leger. Hij meldde zich op

SLOGANS SCHILDEREN OF ZELFGEMAAKTE

AFFICHES AANPLAKKEN

OM HUN VLAAMSE EISEN

KENBAAR TE MAKEN

In de nasleep van de harde gevechten die in de lente van 1918 bij Sint-Joris woedden, werd Lode de Boninge, tijdens een risicovolle reddingsactie voor een paar gewonden, in de nacht van 6 op 7 mei aan flarden gereten door een artilleriegranaat. Hij werd aanvankelijk begraven op de militaire begraafplaats van De Panne in aanwezigheid van talrijke vrienden, waaronder zowat heel de leiding van de Frontbeweging. De rouwkrans op zijn graf droeg het opschrift ‘Zalig zijn zij die lijden voor Vlaanderen’… Op 16 juli 1921 werd hij herbegraven in Wevelgem. Tijdens de IJzerbedevaart van 1934 werd hij uitgeroepen tot IJzersymbool, de notariszoon uit een Franstalig milieu die zijn volk had teruggevonden… Maar in tegenstelling tot de andere IJzersymbolen werden zijn stoffelijke resten niet bijgezet in de crypte van de IJzertoren, omdat de familie zich daartegen had verzet.

De francofone agressie stopt nooit (vervolg)

Een maand geleden schreven we hier over een francofone organisatie die kwistig subsidiegeld uitdeelt aan verenigingen in Vlaanderen, met als doel de bevordering van de Franse taal en cultuur.

Dat geld, jaarlijks zo’n 471.000 euro, wordt versluisd via de organisatie Assemblée Parlementaire de la Francophonie (APF), een samenwerkingsverband van Franssprekende parlementen en parlementsleden uit alle delen van de wereld en met Parijs als vestigingsadres. De Franse Gemeenschap betaalt elk jaar zo’n 800.000 euro aan die organisatie. En daarvan vloeit dus een deel terug naar rabiate vzw’s in België, of beter gezegd in Vlaanderen. Er zijn verenigingen bij in Grimbergen, Gent, Oostende, Knokke, Voeren, enzovoort. Vermeldenswaardig is daarbij dat het de Franstalige tv-zender RTBF was die die werkwijze openbaar maakte.

In een ver verleden werd de Franse Gemeenschap al eens op de vingers getikt door het Grondwettelijk Hof voor het subsidiëren van vzw’s in Vlaanderen. Maar toen was er nog geen sprake van de omweg via Parijs.

Boze Ben

We schreven een maand geleden dat aan Vlaamse kant bevoegd minister Ben Weyts boos was. Hij zette het punt ter bespreking op het Overlegcomité. Het Overlegcomité federale regering en Gemeenschaps- en Gewestregeringen is de plaats om belangen- en bevoegdheidsconflicten tussen de (regio)regeringen te bespreken. Het overlegcomité wordt voorgezeten door premier De Croo en verder zijn er evenveel Nederlandstalige als Franstalige vertegenwoordigers. Het resultaat van dat overleg zal de lezer niet verbazen: de Franse gemeenschap aanhoorde boze Ben Weyts maar onze Waalse vrienden denken er echter niet aan om hun subsidies stop te zetten. Weyts kreeg letterlijk en figuurlijk een opgestoken vinger. De minister stapt nu naar het Grondwettelijk Hof en dient een verzoekschrift in om de “illegale praktijken” te vernietigen. Het Grondwettelijk Hof telt 12 rechters. Zes ervan behoren tot de Nederlandstalige taalgroep, zes tot de Franse taalgroep. De rechters worden voor het leven benoemd door de Koning, maar alle rechters worden voorgedragen door een partij. Bij de Nederlandstalige taalgroep vinden we twee rechters met een N-VA-etiket, en ook Groen, Vooruit, Open Vld en cd&v hebben een rechter kunnen voordragen. Het zegt veel over de zogenaamde ‘scheiding der machten’ in België. In de Franstalige taalgroep zien we hetzelfde fenomeen. Terzijde: er is een domeinnaam ‘grondwettelijkhof.be’ en wie dat intikt, wordt doorverwezen naar de ‘echte’ website: ‘www.const-cour.be’. Het lijkt een detail, maar dan wel een veelzeggend detail.

Sceptisch

Ik vrees dan ook dit verzoekschrift weinig zal uithalen. Ik ben geen jurist, maar ik heb zo mijn redenen om sceptisch te zijn. Allereerst denk ik de de Franse Gemeenschap zich goed voorbereid heeft en alles juridisch onderzocht heeft, wetende dat de Vlamingen wel eens een klacht zouden kunnen indienen. En ten tweede is er de omweg via de organisatie in Parijs: het is immers de Assemblée Parlementaire de la Francophonie die de subsidies verdeelt, waarvan een deel versast wordt naar een vzw in Brussel. En het is die vzw die dat geld verder versluist naar andere vzw’s. De Franse gemeenschap zal aanvoeren dat zij als dusdanig niets te maken heeft met die constructie en de bijhorende verdeling van de subsidies. We volgen de zaak verder op en houden u op de hoogte.

VVB voert op 11 juli actie aan Brussels stadhuis

De Vlaamse Volksbeweging (VVB) zal op 11 juli opnieuw actievoeren aan het Brusselse stadhuis. Met de actie wil de VVB de aanwezige politici wijzen op het gebrek aan respect voor het Nederlands in de hoofdstad.

Net als vorig jaar wil de VVB de Vlaamse ministers en andere politieke prominenten die de 11 juliviering in het Brusselse stadhuis bijwonen, wijzen op het gebrek aan respect voor het Nederlands in de hoofdstad. De VVB verwijt de Brusselse overheid dat ze niet toeziet op een correcte toepassing van de taalwetgeving en wil met name de Vlaamse politici oproepen om eindelijk actie te ondernemen. Actievoerders van de VVB zullen hen een gele roos overhandigen en hun grieven kenbaar maken.

Taalrapport

Uit het meest recente taalrapport van de Brusselse vicegouverneur blijkt dat de naleving van de taalwetgeving door de Brusselse lokale besturen er opnieuw aanzienlijk op achteruitgaat. In amper 2 van de 19 gemeenten en in 3 van de 19 OCMW’s zijn de leidinggevende functies paritair ingevuld. In totaal werden 2.371 beslissingen geschorst omdat zij strijdig waren met de bestuurstaalwetgeving, wat neerkomt op maar liefst 63,5 procent van het totale aantal dossiers. Dat is een stijging tegenover vorig jaar.

Recent maakte Marc De Vos, professor arbeidsrecht aan de UGent en de VUB, melding van een geval van taaldiscriminatie in het UMC Sint-Pieter, een academisch ziekenhuis in Brussel. Niemand kon of wilde een familielid van hem op de spoeddienst in het Nederlands bijstaan. Noch-

tans is de taalwetgeving altijd van toepassing wanneer een patiënt wordt opgenomen via een erkende spoedgevallendienst. Ook openbare ziekenhuizen zijn integraal onderworpen aan de taalwetgeving.

Steun van Bouchez

Vorig jaar gaf onder meer

MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez voor de camera van de VVB

toe toe dat de taalwetgeving in de hoofdstad met de voeten wordt getreden. “We gaan daar niet flauw over doen”, zei hij.

“Bepaalde ambtenaren, bijvoorbeeld bij de politie, zouden u te woord moeten kunnen staan in beide landstalen. Maar dat is vaak niet het geval”, erkende Bouchez. “We moeten ervoor zorgen dat er op z’n minst een mogelijkheid bestaat om door de publieke diensten in de eigen landstaal te kunnen worden geholpen. Jullie vragen enkel respect voor de wet.”

HORIZONTAAL

A. West-Vlaamse studentenbeweging onder leiding van Albrecht Rodenbach

B. Een weinig - Rochelend keelgeluid

C. Zout van salpeterzuur - Pers. vnw.

D. Ontkenning - West-Vlaams dorp

E. Rekenkundige test die dient om te onderzoeken of een bewerking juist is uitgevoerd

F. Schrijf op - Tafelt

G. Huisgewaad - Legendarisch bokser

H. Edelachtbaar - Rivier in Spanje en Portugal - Pers.vnw.

I. Aanduiding van aarzeling - Omschakelen

J. Richt af - Nagerecht - Tergde

K. Europees middelgebergte - Aziaat

L. Behorend tot het heldendicht - En andere - Deel van het testament

VERTICAAL

1. Heimelijk genoegen

2. Zijrivier van de Schelde - Oriënt ExpressLichaamsdeel

3. AardigheidjeScan van het menselijk lichaam

4. Huwelijkspartners - Limburgse gemeente

5. Uitknijpen - Pers. vnw.

6. Hoevedieren - Zinnenprikkelend

7. In het openbaar bekendmakenIndirecte antiglobulinetest

8. Buitenaards wezen - Blokkade

9. Liefdelijke - Afrikaans land

10. Oude lengtemaat - Korte mededelingDorsvloer

11. Loofbomen

12. Drank - Europeaan

KARL VAN CAMP

ANTON SCHELFAUT

Georges-Louis Bouchez

Tweet van de week

Vraag: wat wordt dezer dagen vooral gemist in onze federale politiek? Het antwoord: Vlamingen. De grootste bevolkingsgroep van de Belgische constructie komt nauwelijks nog in de politiek voor. De Vlaamse regeringspartijen hebben het te druk met stilletjes doodgaan of met een gecompromitteerde ‘minstens voor de twee’ voorzitter om zich nog in de debatten te mengen. Eén man blijft op Twitter kansloos strijden tegen de complete irrelevantie: Egbert Lachaert.

Je hebt mensen die supporter zijn van een bepaalde voetbalploeg en die eigenlijk alleen tevreden zijn als hun voetbalploeg wint. Dat zijn niet noodzakelijk voetballiefhebbers. Nee, de echte voetballiefhebbers kunnen genieten van om het even welke match en laten zich verleiden door het tactische inzicht, de individuele actie en de emotie van het spel. In de politiek is dat niet anders. Om het even welke liefhebber van het politieke bedrijf kan naar het federaal parlement kijken en daar genieten van het schouwspel.

Neem nu alleen de voorbije dagen. Bouchez laat De Croo weten dat hij een andere job kan zoeken als hij zijn lustig liegende minister een vingerbreed in de weg legt, Magnette zit op De Zevende Dag te verkondigen dat de Croo sowieso een andere job moet zoeken, want dat hij premier wordt én dat Bouchez een triest stuk vreten is. Hij vertrouwt Bart De Wever zelfs meer dan de MR-dwerg met meer baardproductjes dan hersenen. Waarop Bouchez gefrustreerd ruzie zoekt met fietsers in Vlaanderen en zijn liefje “sales Flamands” naar de mensen roept. Georges-Louis is op dat moment al aan het schuilen in de wagen. Geef toe, in andere landen heb je geen dergelijke kolder. En dan hebben we nog niks gezegd over de aflap tussen Franky en Quickie. Vermoedelijk over de vraag welke Waalse premier dit land nodig heeft.

Egbert, de onversaagde

En dan komt Egbert, volledig onzichtbaar in de hoop dat iedereen naar Alexander kijkt, op Twitter alsnog zijn beklag doen.

“Een Franstalige voorzitter die robbertje uitvecht met collega in de Vlaamse media helpt ons geen meter vooruit”, tweet Egbert. Wat hij eigenlijk wilde zeggen was: “Maar enfin, Waalse vrienden, we hebben toch al een premier?” Om eraan toe te voegen dat hij uitkijkt naar een helder PS-beleid dat de onaanvaardbare socialistische werkloosheidsstatistieken aanpakt. U zou dat kunnen lezen als een kritiek op de PS-voorzitter? En u zou kunnen denken dat die kritiek misschien in de regering geleverd moet worden in plaats van op Twitter. Alleen, u denkt verkeerd. Egbert was gewoon aan het polsen hoe hij deze keer zijn programma moest aanpassen om aan de wensen van PS te voldoen.

NOG GEEN ABONNEMENT???

’t Pallieterke is uw dagbladhandelaar heel erg dankbaar om ons blad elke week opnieuw aan te bieden. Daarom houden we de prijs van een abonnement voorlopig ook gelijk aan die in de winkel.

Abonnees blijven echter cruciaal om te kunnen blijven investeren in onze toekomst.

Daarom willen we u graag vragen toch een abonnement te overwegen. Het verschaft u bovendien volledige toegang tot alle artikelen op PAL NWS. Momenteel kan u ook nog gebruikmaken van onderstaande actie. Doe het niet voor ons, maar voor het schattige meisje op de foto!

Abonnementenactie Jaarabonnement papier loont

Iedereen die voor 31-08-2023 betaalt voor een papieren jaarabonnement, heeft de keuze uit een van de volgende geschenken. De geschenken worden maandelijks verwerkt. Uw keuze kunt u doorgeven via secretariaat@pallieterke.net of telefonisch op nummer 03 232 14 17.

U kunt kiezen uit:

Geschenkdoos Vlaamsche Leeuw met 4 flesjes en een glas

Een uitgave van de onvolprezen uitgeverij Polemos:

• ‘De Guldensporenslag. Het verhaal van een onmogelijke gebeurtenis’ (Karim Van Overmeire)

• ‘Herinneringen aan Hechteniskamp Lokeren’

• ‘De man van het Wilhelmus of de rekkelijkheid van de tolerantie’ (Luk Sermeus)

Halve kilo Maes Koffie meestermengeling (gemalen of ongemalen) in een mooie bewaardoos

Abonneer nú door overschrijving van 208 euro op rekening KBC BE82 4096 5194 9168 (tarief binnenland). Voor uw onlinetoegang en uw geschenkkeuze mailt u naar secretariaat@pallieterke.net of belt u 03 232 14 17. Met uw steun veranderen we zélf het medialandschap!

Premier De Croo kwam na de jongste ministerraad vol enthousiasme buiten en zocht meteen de camera’s op. “Ik kan u na deze ministerraad verzekeren dat Vivaldi meer dan ooit één team is dat werkt aan de toekomst van dit land”, sprak hij met uitgestreken gezicht. “Ik weet zeer goed dat er door sommigen wordt geïnsinueerd dat wij onze taak niet aankunnen en dat ik als premier de controle kwijt zou zijn. Maar dat is zever in pakskes. Ik heb de teugels van deze regering stevig in handen. Het enige wat ik nu nog nodig heb, is een paard om die teugels te verbinden en dan zijn we vertrokken.” Pallieter had een gesprek met een veelgeplaagde premier.

Dat de Vivaldi-regering een moeilijke periode heeft doorgemaakt, wordt door de premier meteen genuanceerd. “Ik zou eerder spreken van een moeilijke episode van drie jaar dan van een moeilijke periode.” Feit is in ieder geval dat de perceptie rond Vivaldi vorige week een dieptepunt bereikte toen ministers Van Quickenborne (Open Vld) en Vandenbroucke (Vooruit) mekaar te lijf gingen, de pers daarover inlichtten en achteraf zeiden dat het allemaal om te lachen was.

Premier, ik denk dat ik namens de bevolking spreek als ik u de vraag stel: Wat is dat toch allemaal, man?

DE CROO: “Meneer Pallieter, de roddels die er zijn? Daar ga ik mij niet mee bezighouden.

Ik moet een land bestieren. Ik kom net uit een voltallige ministerraad en ik kan u verzekeren: wat ik daarnet heb verlaten, is één ploeg. Barstend van uitzonderlijk talent. En dan heb ik het niet alleen over mezelf. Maar met talent win je wedstrijden. Met een ploeg win je kampioenschappen. En die ploeg werkt aan pensioenhervormingen, lagere belastingen, nieuwe fiscale stelsels, energiebevoorrading, een begroting in evenwicht. Onwaarschijnlijk wat daar allemaal gebeurt. Vivaldi knettert van activiteit.”

Zitten er doorbraken aan te komen in één van die dossiers?

DE CROO: “Rustig maar, meneer Pallieter. Zo ver zou ik nu niet gaan, maar niemand heeft iemand anders in het gezicht geslagen, gespuwd of aan het haar getrokken. En dat is een doorbraak op zich. Dan weet je: hier staat een ploeg. Toegegeven, Frank Vandenbroucke heeft minister Tinneke (Van der Straeten, red.) een stom treezeke met een brilletje van de ziekenkas genoemd, maar dat was na het afsluiten van de ministerraad. Dat is dus niet relevant.”

Met alle respect premier, de teller van verwezenlijkingen staat op nul. U kan toch niet blijven teren op de coronacrisis.

DE CROO: “Dat kan ik wel, hoor. Maar er mag wel wat meer bij. En dat is er ook. We hebben bijvoorbeeld net besloten dat we de Franse energiereus Engie gigantische hoeveelheden belastinggeld gaan geven om de kerncentrales, die we hen verkocht hebben voor een appel en ei, open te houden. Dat is toch een mooie verwezenlijking? We hadden dat twee jaar geleden al kunnen doen en dan veel minder betaald maar er was geen draagvlak voor. Begrijpt u? Een draagvlak is extreem belangrijk om dossiers door te voeren. Dat er niet meer gevochten wordt binnen de regering, lijkt me dan toch een belangrijke eerste stap. Zo is er nu ook een draagvlak ontstaan om minister Van Peteg-

hem niet iedere ministerraad te vragen van ‘Vertel nog eens over uw interessante belastinghervorming, Vincent?’ en dan meteen lachend weg te lopen als hij een toelichting begint te geven. Volgende keer hoop ik een doorbraak te realiseren in een draagvlak voor een verbod om ‘propjes te gooien naar de premier’ en een verbod op ‘Vincent Van Quickenborne-imitaties als hij probeert te kijken als staatsman’. Ik zie ons ook daar binnenkort landen. Zeker voor de verkiezingen.”

Ondertussen blijkt uit de peilingen dat er alvast bij de bevolking een heel duidelijk draagvlak is voor deze Vivaldi-regering om op te stappen.

DE CROO: “Dat kan wel zijn, maar dat gaat niet gebeuren. Zolang de kiezer een openlijk vijandige houding heeft ten opzichte van de regering, blijven we de rit uitzitten Daar is een zeer groot draagvlak voor. Behalve dan bij Frank die de peilingsresultaten van alle partijen graag voorleest om Open Vld, cd&v en Groen te pesten, terwijl Caroline Gennez de French Cancan danst op de regeringstafel. Heel vervelend natuurlijk, maar jammer genoeg is er niets in onze deontologische code wat dat verbiedt. Maar ik werk ook daar…”

… aan een draagvlak?

DE CROO: “We begrijpen mekaar. Maar nu ik u toch spreek: weet u wat die Conner allemaal uitsteekt? Dan was mijn Italiaanse scharrel toch maar een akkefietje, hé?!”

DE CROO: “Er is binnen de regering geen draagvlak voor een andere regering”

VIVALDI IN VERVAL?