't Pallieterke van 20 juli 2023

EEN WEEK VOL ‘JONGEREN’

2

KLIMAAT: BENT U STILAAN BANG GENOEG?

LA BELGIQUE SERA FLAMANDE

LIBISCHE PROBLEMEN

VOOR LAURENT

HET LEVEN ALS VLAMING IN DE VS “MIS JE VLAANDEREN NIET?”

GESCHIEDENIS

KOREAANSE

OORLOG

2.000 BELGISCHE

VRIJWILLIGERS

VORMDEN HET

‘KOREABATALJON’

3 15 5

Op vrijdag 21 juli vieren de Belgen de 192ste verjaardag van de eedaflegging van de eerste koning der Belgen. Al voor die eedaflegging werd duidelijk dat de Franstalig Belgische elite van het nieuwe land een homogeen francofoon grondgebied wilde maken. “La Belgique sera latine ou ne sera pas”, klonk het destijds. Dat is al lang verleden tijd en als men hoopt dat België nog lang overeind blijft, moet Vlaanderen de leidende rol gaan spelen. Anders zal het hele land mee de financiële Franstalige afgrond intuimelen

“Wallonië ligt op de spoedafdeling.” Dat zegt François Dequesnes, fractieleider van oppositiepartij Les Engagés in het Waals Parlement. Op de vijf jaar van de huidige legislatuur zal de Waalse schuld bijna verdubbeld zijn. Zelfs zonder de overstromingen, corona, de energiecrisis en de oorlog in Oekraïne is er nog bijna 9 miljard euro schuld bijgekomen waar niemand de vinger op kan leggen.

Belgium 2030

Hetzelfde geldt voor het Brussels Gewest, dat afstevent op een recordschuld van 17 miljard euro, zo blijkt uit een nieuw rapport van de CERPE. Ook het Brussels Gewest is spilziek en die tekorten beloven nu al te wegen op de regeringsvormingen na 2024. Tel daarbij de federale tekorten en u begrijpt dat we met België richting de afgrond aan het gaan zijn.

Het zijn de Franstalige partijen, MR op kop, die de Belgische nationale feestdag vrijdag zullen vieren. De Franstalige liberalen bereiden zich voor om in 2030 de tweehonderdste verjaardag van dit land te vieren. Als ze die verjaardag willen halen, is het misschien wel eens tijd om Vlaanderen het voortouw te laten nemen in België.

Schuldnorm

Vorig jaar haalde de Vlaamse overheid voor het eerst de eigen Vlaamse schuldnorm niet. Slecht nieuws en dat vertelde ook het Rekenhof, maar door de stijgende inflatie werd die aanpassing intussen al tenietgedaan. Die norm stelt dat de Vlaamse schuld maximaal 65 procent van de ontvangsten mag zijn. Een percentage dat in Wallonië en Brussel nooit gehaald wordt.

De Vlaamse overheid is de enige overheid in dit land die haar begroting nog

op orde krijgt. Laat Vlaanderen die goede gewoonte doortrekken op federaal niveau, en liefst ook in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. In de zeldzame jaren dat Vlaanderen de overmacht had in de federale regering, werd er effectief iets aan de tekorten gedaan. Deze regering-De Croo slaagt er - door Franstalige overmacht - niet in.

Als België niet op Vlaamse wijze bestuurd kan worden, houdt dit land deze financiën niet eeuwig vol

‘La Belgique sera flamande ou elle ne sera rien.’ Als België niet op Vlaamse wijze bestuurd kan worden, houdt dit land deze financiën niet eeuwig vol. Diegenen die hopen dat België blijft bestaan, werken dus best mee aan hervormingen en volgen best mee die Vlaamse koers. Doen ze dat niet, dan kan België niets anders dan ophouden te bestaan. Of dat werkelijk zo’n slecht nieuws zou zijn, laten we voor deze ene keer in het midden.

WANNES NEUKERMANS

lees verder op blz. 9

PIET LAMBERTS-VAN ASSCHE

OUD-LECTOR RECHT, ECONOMIE EN FILOSOFIE

“Ik wil fierheid op onze westerse cultuur verdragen”

“Jean-Marie Dedecker zou bij ons welkom zijn”

Een week vol ‘jongeren’

Vorige week zaterdag moest de KLJ Nevele in allerijl wegvluchten uit een zomerkamp in Bouillon, nadat kinderen werden belaagd door lokale ‘jongeren’. Er werd zelfs een mes getrokken. De week nadien gebeurde hetzelfde met een scoutskamp voor meisjes van 7 tot 11 in Barvaux. De kinderen waren zo bang geworden door de intimidaties van een groep plaatselijke ‘jongeren’ dat het kamp vroegtijdig werd opgebroken. Opnieuw lieten de kranten ons in onwetendheid over het profiel van de daders.

Op 10 juli werd net over de grens met Frankrijk een man van 72 doodgeslagen door een bende ‘jongeren’. Hij had hen gevraagd minder kabaal te maken. Geen enkele krant meldde de afkomst van de daders. Alleen via sociale media kon je te weten komen dat de gearresteerde doodschopper ‘Yacine’ heet. In de gemeente waar de moord voorviel, Vieux-Condé, ging de laatste keer 67 procent van de stemmen naar Marine Le Pen, wat iets laat vermoeden over de aard van de problemen in die streek.

Dezelfde week raakte bekend dat Terneuzen in Zeeuws-Vlaanderen voortaan enkel nog mensen uit de eigen regio toelaat tot de lokale zwembaden, na herhaaldelijke problemen met ‘Brusselse jongeren’. Benjamin Dalle, twee keer betrokken omdat hij zowel minister van Jeugd als van Brussel is, had zich kunnen verontschuldigen voor het gedrag van zijn ‘Brusselse jongeren’, maar vond het integendeel nodig de maatregel van Terneuzen “overdreven en disproportioneel” te noemen. Dalle pleitte in dat verband ook voor meer openluchtzwembaden rond Brussel, waarbij het hem blijkbaar ontgaat dat niet de plaats waar wordt gezwommen de problemen veroorzaakt, maar het gedrag van de zwemmers. Hoe dan ook, het eerste weekend na de maatregel verliep voor de zwembaden van Terneuzen weer vredig en probleemloos.

De pers weet het, wij weten het

Zondag werd een man neergestoken bij een vechtpartij tussen tientallen ‘jongeren’ op de Zomerfoor van Sint-Niklaas. Sommige kranten wisten blijkbaar niets over hun identiteit. In een ander artikel werd terloops vermeld dat ze in een asielcentrum verbleven. En in nog een ander artikel werd dan toch toegegeven dat het ging over een steekpartij tussen bendes van Afghanen en Palestijnen.

De kers op de taart van een week vol wangedrag was een brutale aanval op een politiewagen in Sint-Gillis (Brussel), waarbij een agent werd gewond. De daders waren ‘jongeren’ volgens de kranten. Als we nog twijfel koesterden over het profiel van die jongeren, werd die weggenomen door het filmpje dat over het incident op sociale media circuleert.

Het is een merkwaardige situatie. Iedereen weet dat de jongeren die in dat soort krantenartikels opduiken meestal allochtonen zijn. De pers weet het. Wij weten het. De pers weet ook dat wij het weten en dat we het lege woord ‘jongeren’ automatisch een invulling zullen geven, misschien af en toe een keer onterecht, en toch gaat ze er mee door. Wantrouwen tegenover de pers is dan ook het enige en terechte resultaat van de journalistieke preutsheid over de afkomst van daders.

JURGEN CEDER

TOOGPRAAT

RICHT GILKINET (ECOLO) NA DE NMBS NU OOK ZAVENTEM TE GRONDE?

Minister van Mobiliteit Georges Gilkinet (Ecolo) heeft een hallucinant voorstel ingediend om de nachtvluchten op Zaventem volledig te verbieden. Voka heeft dat idee intussen afgedaan als “het krankzinnigste idee van een minister sinds lange tijd”. Maar ook bij de NMBS krijgt hij de trein niet op de rails. Na drie jaar Gilkinet vertoeft de NMBS in een nooit geziene lamentabele staat.

EDITORIAAL

Minister Gilkinet (Ecolo) heeft “het krankzinnige idee” opgevat om de nachtvluchten boven Zaventem te verbieden. Hij wil daarmee de geluidsoverlast tegengaan. Jaarlijks zou het dus gaan om 15.000 vluchten die worden geschrapt. Daarmee zouden duizenden banen op de helling komen te staan. Zelfs de Open Vld heeft het idee van Gilkinet afgedaan als “wereldvreemd en economische waanzin”. Partijvoorzitter Sammy Mahdi heeft het over “groene waanzin en degrowth in de praktijk”. Gilkinet lanceerde het idee zonder enige vorm van overleg. Het is duidelijk dat hij met deze provocatie Vlaanderen wil treffen

Tegen 2032 moet België van de EU de spoorwegen liberaliseren, maar Gilkinet nam nog geen enkel initiatief

Tijdens de eerste zes maanden van dit jaar bereikte de stiptheid een diepterecord van 87,6 procent, terwijl de NMBS en Infrabel een actieplan naar voor schoven om dit euvel weg te werken. “Stiptheid vormt één van de prioritaire doelstellingen”, liet de NMBS weten. Een belangrijke oorzaak van de vele vertragingen zijn de treinpannes. Bovendien zijn 700 kilometer spoorwegen er zo slecht aan toe dat er eigenlijk geen treinen meer op zouden mogen rijden. Daarom wordt zwaar geïnvesteerd in de modernisering van oudere treinen en infrastructuur, en de aankoop van nieuw materieel. Ook de flessenhals Brussel Noord-Centraal-Zuid zorgt voor heel wat vertraging. Een goede samenwerking en communicatie, en meer flexibiliteit zouden beterschap moeten brengen, maar het omgekeerde is waar. De vraag is dan ook of een aantal werkprocessen niet moet worden geoptimaliseerd en of er voldoende beleidscompetenties aanwezig zijn. Maar gezien de slechte staat van de NMBS, zal het nog zeker tot 2026 duren vooraleer de treinen op tijd zullen rijden.

Agressie

www.palnws.be

Redactie & beheer:

Uitgeverij ’t Pallieterke

Lagesteenweg 5 bus 1, 1850 Grimbergen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net

Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

Abonnementen binnenland Abonnement buitenland:

3 maanden: 52 euro Tarieven afhankelijk van de

6 maanden: 104 euro bestemming. Alle inlichtingen

1 jaar: 208 euro op de kantoren.

Steunabo 1 jaar: 300 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Elke week op donderdag in uw krantenwinkel

Oud-hoofdredacteurs:

Bruno De Winter (1945-1955, stichter), Jan Nuyts (1955-2000), Leo Custers (2000-2010), Karl Van Camp (2010-2020)

Kernredactie:

Jurgen Ceder, Stijn Derudder (eindredacteur), Wannes Neukermans, Anton Schelfaut, Michaël Vandamme, Pieter Van Berkel (hoofdredacteur), Karl Van Camp

Verantwoordelijke uitgever: Wart Van Schel

Foto's: Belga, Photonews, Shutterstock

Gilkinet trekt graag de vergelijking met Frankfurt Airport, maar deze vlieger gaat niet op, zegt transporteconoom Wouter Dewulf. “Hij had drie jaar tijd om dit probleem op te lossen, maar een jaar voor de verkiezingen komt hij hiermee af.” Bovendien zijn er tussenoplossingen mogelijk, maar daarover rept de minister met geen woord. Voor de luidruchtige vliegtuigen die ’s nachts mensen uit hun slaap houden, zijn er geloofwaardige alternatieven, maar daarvoor is overleg en beleid nodig. Laat dat nu juist de tekortkomingen van de minister zijn.

Rampjaar voor de NMBS

Ook met de NMBS zit Gilkinet verveeld. De NMBS dreigt een rampjaar tegemoet te gaan wat betreft stiptheid en het aantal geschrapte treinen. Op basis van de slechte prestaties dreigt de nieuwe beheersovereenkomst de Belgische spoorwegen erop af te rekenen. De stiptheid van de treinen ligt historisch laag.

Dit jaar werden al meer dan 24.000 treinen deels of volledig afgeschaft, goed voor een maandelijks gemiddelde van 4.000 schrappingen. Dat is ruim 10 procent hoger dan het vorige recordjaar. De NMBS vormt de oorzaak van 40 procent van het aantal geschrapte treinen. Een hoog ziekteverzuim en een tekort aan personeel vormen de grondoorzaken. De NMBS plant nieuwe aanwervingen, maar gezien de krappe arbeidsmarkt is dit geen sinecure

Na drie jaar Gilkinet vertoeft de NMBS in een nooit geziene lamentabele staat

Het aantal klachten van reizigers bij de NMBS-klantendienst steeg vorig jaar naar een record van

57.700. Meer dan een derde van de klanten geeft aan ontevreden te zijn over de Belgische spoorwegen. De veelvuldige stakingen voeden daarbij zeker het ongenoegen. Minister Gilkinet sloot vorig jaar een beheersovereenkomst af met een pittig budget van 43,8 miljard euro. De helft van de totale vloot moet binnen de tien jaar volledig vernieuwd zijn en er moeten 176 stations aangepast worden aan de noden van de mensen met een beperkte mobiliteit. Bovendien worstelt een aantal (Brusselse) stations met een acuut veiligheidsprobleem, dat maar niet opgelost raakt. Elke dag zijn er vijf agressiegevallen tegen treinconducteurs. De minister rekent op 30 procent meer reizigers. Het omgekeerde lijkt eerder realistisch.

Liberaliseren en regionaliseren

Tegen 2032 moet België van de Europese commissie de spoorwegen liberaliseren, maar minister Georges Gilkinet heeft nog geen enkel initiatief genomen, tot groot ongenoegen van Tomas Roggeman (N-VA). Hij vreest voor “een Sabena-scenario bij de NMBS”. Als er geen grondige voorbereiding komt, dreigt de maatschappij over kop te gaan. De N-VA ziet in de verplichte liberalisering een opportuniteit om tot een Vlaamse spoorwegmaatschappij te komen. Het spoornet moet dan toch worden opgesplitst. De regionalisering ervan vormt dan een opportuniteit om heel wat problemen weg te werken

Gilkinet heeft “het krankzinnige idee” opgevat om de nachtvluchten boven Zaventem volledig te verbieden

Intussen is Gilkinet in opspraak gekomen omdat er op zijn kabinet een gedetacheerde medewerker van Skeyes rondloopt, die met datzelfde bedrijf een beheersovereenkomst onderhandelde. Belangenvermenging? Ecolo en Groen proberen de breuk te maken met de ‘klassieke politiek’, maar Gilkinet heeft intussen met de oude politieke gewoonten de perfecte aansluiting gevonden.

HOE DE ZOMER EEN HEL WERD

We zullen er moeten aan wennen. Zomers waren vroeger synoniemen voor zorgeloosheid en plezier. Als je vandaag echter het tv-journaal aanzet of een krant openslaat, word je bedolven onder de rampspoed die dit seizoen meebrengt. Rik Torfs had het op Twitter ook al opgemerkt: “Code rood voor pessimisme en paniek. Nu al records en experts voorspellen dat het nog veel erger wordt.”

Enkele titels tekenen de sfeer. “Italië kreunt onder de hitte”, “Code rood in Zwitserland”, “Hittegolf geselt Zuid-Europa”, “Extreme hitte houdt Zuid-Europa en rest van wereld in haar greep”, “Het Iberisch schiereiland is één grote oven”, “Steden zijn op dit moment een hel”. Het idee van een hel is trouwens nooit ver weg: Italiaanse meteorologen gaven het hogedrukgebied over hun land de naam ‘Cerberus’, de hellehond uit de Griekse mythen. De volgende hittegolf zal ‘Charon’ heten, is al beslist, naar de veerman die de dode zielen overvaart naar de onderwereld. Bent u stilaan bang genoeg?

Klimaatporno

VTM toonde een Vlaming in Death Valley, die vertelde dat het daar 51 graden was, wat volgens hem “niet normaal” is. VTM gaf toe dat Death Valley altijd de warmste plek in de VS is - vandaar de naam -, maar kon niet nalaten eraan toe te voegen dat de hitte er nu “extreem” is. Niet echt. De hoogste temperatuur er ooit gemeten was 57 graden en dat was in de jaren ’30. De hittegolf die de afgelopen weken de VS trof, is trouwens geenszins een piek. De hittegolven in de VS van de jaren ’30 duurden langer en waren intenser

Er niets dat je méér moet wantrouwen dan de EU, de instelling die van klimaatalarmisme haar officiële religie heeft gemaakt

Terzake van 13 juli begon ook met beelden van klimaatporno. Enkele pinguïns zonder ijs rond zich. Een vrouw met een waaier. Zwetende toeristen die verfrissing zoeken in de zee of drinken uit grote flessen water. Een pandabeer die ligt te puffen in een Chinese zoo. Een paar straffe uitspraken van een klimaatalarmistische wetenschapper. Beelden van overstromingen in India (volledig voorbijgaand aan het IPCC-rapport dat zegt dat klimaatopwarming niet leidt tot meer overstromingen). Een ambtenaar van de VN die zegt dat de Zuidpool sneller afsmelt dan verwacht (en helaas onvermeld laat dat in november de Zuidpool een kouderecord vestigde en het ijs op verschillende plaatsen aangroeit).

De huidige hittegolf is het gevolg van een hogedrukgebied dat van de Sahara richting Europa is opgeschoven, lees ik. De aantoonbare oorzaak is dus een meteorologisch fenomeen. Er kan een verband zijn met El Niño, een terugkerend natuurverschijnsel, maar dat heeft meestal weinig invloed op Europa. Die saaie verklaringen konden de media maar matig boeien. Overal dook het klimaat op als beslissende oorzaak, meestal gekoppeld aan voorspellingen dat het nog veel erger wordt.

Klimaatritueel

‘Verpulverd’ is een woord dat ik vaak terugvind als men het heeft over lokale temperatuurrecords. Merkwaardig toch, dat een klimaat dat met 1 graad gestegen is op een eeuw tijd - gelukkig, want het beginpunt van de rekening was een uitloper van de Kleine IJstijd - al die plotse en helse temperatuurstijgingen kan veroorzaken die de pers vandaag meent waar te nemen. In werkelijkheid is alles wat je de laatste week las sensatie en anekdotiek. Zelfs zonder opwarming vallen ongewone hittegolven voor en

worden lokale temperatuurrecords gebroken. Nu gebeurt dat alleen net iets vaker. De opwarming van de aarde is trouwens vooral het gevolg van stijgende nachttemperaturen, zodat hitterecords tijdens de dag geen automatisch gevolg zijn. Het is ook langs geen kanten de warmste periode ooit. Tijdens het Romeinse tijdperk was de gemiddelde temperatuur 2 graden hoger dan vandaag.

Je merkt bij interviews met voorzichtige klimaatwetenschappers dat ze het spel van de ondervrager wel meespelen en een bijdrage van de klimaatverandering op temperaturen erkennen, maar voor de rest zeer terughoudend zijn om concrete weerfenomenen te koppelen aan het klimaat. ‘Klimaatattributie’ is een zeer speculatieve bezigheid, om het zacht uit te drukken, zodat je de motieven mag wantrouwen van degenen die er proberen nieuws mee te maken.

In dat verband is er niets dat je méér moet wantrouwen dan de EU, de instelling die van klimaatalarmisme haar officiële religie heeft gemaakt. Elke godsdienst heeft zijn rituelen nodig: de EU heeft nu van 15 juli een officiële herdenkingsdag gemaakt. Verwijzend naar de overstromingen van twee jaar geleden in Duitsland en België, zullen elk jaar op die dag plechtigheden worden georganiseerd voor alle ‘klimaatslachtoffers’. Dat worden er veel, want gewone overstromingen, stormen en hittegolven zijn afgeschaft. Allemaal zijn die voortaan uitgeroepen tot klimaatrampen.

‘Hittedoden’

Er komt trouwens nog een categorie aan klimaatslachtoffers bij. Knack waarschuwde deze week dat in de toekomst de mensen bij bosjes zullen sterven door klimaatverandering. “Dit wordt dé gezondheidscrisis van de 21ste eeuw”, schrijft het blad. “Als covid een meteorietinslag voor de gezondheidszorg was, dan is klimaatverstoring een botsing van planeten.” Wauw. Covid-19 heeft het leven genomen van naar schatting zeven miljoen mensen, zodat het klimaat nog flink wat schade heeft in te halen voor het aan de vergelijking van Knack kan tegemoetkomen

Bent u stilaan bang genoeg?

Kathleen Cools zette in de uitzending van Terzake de toon door de melding dat twee dagen eerder in Italië een “eerste hittedode” is gevallen. Het gaat over een man die is gestorven terwijl hij in volle zon een zebrapad aan het schilderen was. Hoe sterf je door hitte? Gekookt? Brandwonden door de zon? Wanneer je de Italiaanse pers raadpleegt, kom je erachter dat de man is gestorven aan een hartaanval. Wie een hartprobleem heeft, kan inderdaad beter zon en warmte vermijden. Dat was ook 100 jaar geleden al zo, voor het begin van de klimaatverandering.

Als we de kranten van vorige week mogen geloven, zouden in Europa jaarlijks 61.000 mensen sterven door hitte. De hitte is in elk van die gevallen eigenlijk hoogstens deeloorzaak. De optimale temperatuur voor een normale mens ligt net boven de 20 graden. Hoe meer afwijking daarop komt, hoe groter de kans op overlijden door een reeds aanwezige aandoening. Hartfalen - of overlijden aan een andere aandoening - kan trouwens ook worden uitgelokt door koude temperaturen.

Koude verslaat hitte

Dat brengt ons bij een interessante statistiek. Onderzoekers schatten dat jaarlijks 5,1 miljoen sterfgevallen worden uitgelokt door de omgevingstemperatuur. Bij 4,6 miljoen daarvan is koude de boosdoener. In slechts 0,5 miljoen gevallen speelt hitte een rol. Te lage temperaturen zijn dus 10 keer dodelijker dan te warme. Het is niet te kort door de bocht te vermoeden dat elk dode die valt door opwarming van de aarde, wordt gecompenseerd door 10 mensen die dankzij mildere winters overleven. Een studie van The Lancet berekende dat klimaatopwarming tijdens twee decennia 650.000 mensen het leven heeft gered. Wanneer stelt de EU een jaarlijkse feestdag in om de ‘klimaatgoden’ te danken voor die vele levens?

Net als het aantal mensen dat omkomt door natuurrampen, daalt ook het aantal doden ten gevolge van ongeschikte temperaturen. Het Breakthrough Institute berekende dat dat ook het geval is voor hitteslachtoffers, ondanks klimaatverandering. De reden is dat moderne samenlevingen erin slagen zich sneller aan te passen aan verandering dan dat die verandering zich voltrekt

Tijdens het Romeinse tijdperk was de gemiddelde temperatuur 2 graden hoger dan vandaag

In Terzake vermelde Kathleen Cools dat er op de redactie van de VRT al vóór de bewuste uitzending berichten waren binnengekomen van mensen die waarschuwden voor paniekzaaierij of die spotten met het klimaatalarmisme. Ze gaf zo een voorzet aan de klimaatexpert van dienst om die mensen terecht te wijzen. Het spijt mij, maar die mensen hebben gelijk. De hijgerige, eenzijdige berichtgeving over de hittegolven bewijst dat eens te meer. Zolang de media niet bereid zijn om evenwichtig en genuanceerd te berichten over gevolgen van klimaatverandering raad ik trouwens iedereen aan om alles te wantrouwen wat je erover hoort. Er kunnen waarheden tussen zitten, maar hoe kan je die onderscheiden van de vele overdrijvingen, verdraaiingen en regelrechte onwaarheden?

Er is geen consensus

Men geeft ons graag de indruk dat klimaatscepticisme iets voor onwetenden is en dat het op onredelijke wijze ingaat tegen de ‘consensus’ onder wetenschappers. In mei heeft John Clauser die waan nog maar eens doorbroken. Clauser won vorige jaar de Nobelprijs voor natuurkunde voor zijn baanbrekend werk over kwantumverstrengeling. In mei deed hij ons een plezier door zijn mening te geven over de klimaathysterie: “Het populaire verhaal over klimaatverandering weerspiegelt een gevaarlijke corruptie van de wetenschap die de wereldeconomie en het welzijn van miljarden mensen bedreigt. Misleidende klimaatwetenschap is uitgezaaid tot massale pseudowetenschap van sensatiejournalisten. Het is gepromoot en uitgebreid door eveneens misleide marketingagenten uit het bedrijfsleven, politici, journalisten, overheidsinstanties en milieuactivisten. Naar mijn mening is er geen echte klimaatcrisis.”

Clauser is einde loopbaan en heeft zijn Nobelprijs al te pakken. Je ziet dit vaak. Pas wanneer wetenschappers zich geen zorgen meer moeten maken over carrière en bekroningen, durven ze zeggen wat ze al heel de tijd dachten over de klimaathysterie. Clauser is niet de eerste Nobelprijswinnaar die zich uitspreekt. Ivar Giaever, Robert B. Laughlin en Norman Borlaug gingen hem al vooraf. Om nogmaals Torfs te citeren: “Er komt zeker een dag, en hij is dichterbij dan we denken, dat doemdenkers niet langer de sfeer in de samenleving zullen bepalen.”

Botsen op de rentemuur

De hogere rente heeft weinig gevolgen voor de spaarder die de intresten op het spaarboekje amper ziet toenemen. Anders is het voor de gezinnen die een nieuwe woning willen kopen en dat aan een hogere intrestvoet moeten doen. En vooral de bedrijven die worden geraakt door duurdere kredieten. De rentemuur waartegen ze botsen, is voor sommigen levensbedreigend.

Een jaar is een eeuwigheid in de politiek. Maar dat geldt ook voor de economie. In juni 2022 lag de rente bij de Europese Centrale Bank op -0,5 procent. Commerciële banken die hun geld in Frankfurt wilden parkeren, maakten in principe verlies. De ECB was al jaren trouw aan een laag rentebeleid, waarbij er zoveel mogelijk geld in de economie moest worden gepompt via leningen om de groei aan te zwengelen. Ook ten tijde van de coronapandemie was dit noodzakelijk. Maar de oplopende inflatie, door onder andere de gestegen grondstoffenprijzen na de Russische inval in Oekraïne, heeft veel, zoniet alles veranderd. De rente moest worden opgetrokken om minder te doen consumeren en de leenverslaving van bedrijven en gezinnen af te remmen. De ECB-rente steeg naar 3,5 procent. Andere centrale banken deden hetzelfde en aan de rentestijging is nog geen einde gekomen. We hebben het in deze rubriek al gehad over de redenen waarom die rente-opstoot amper gevolgen heeft voor het spaargeld van particulieren. Onder andere de miljarden euro’s op de Vlaamse spaarboekjes zetten banken er niet echt toe aan de rente te verhogen. Het gebrek aan interbancaire concurrentie doet de rest. Anders is het met de kredieten aan bedrijven en aan gezinnen voor woonleningen. Zeker bij de bedrijven gaan de alarmbellen af.

Bedrijven in de problemen

Jarenlang waren de rentestanden geen voorwerp van discussie in directiekamers. Er was voldoende geld op de markt en kredieten waren spotgoedkoop. Maar nu is de situatie veranderd. De centrale banken hebben een rentemuur opgetrokken om de oververhitting van de economie af te remmen. Gevolg: sommige bedrijven botsen op die muur en komen in de problemen. Nemen we het voorbeeld van zorggroep Triamant die serviceflats aanbiedt. Het bedrijf had een op het eerste gezicht interessant systeem opgezet. Men kon bij Triamant een obligatie kopen tussen 100.000 en 500.000 euro. Er werd een rendement beloofd van 3,25 tot 4,25 procent. De obligatie was vrijblijvend, maar wanneer de obligatiehouder ook een flat van Triamant huurde, werd de rente verrekend in de huurprijs. Triamant Finance heeft echter niet langer middelen om de rente op de obligaties te betalen. De zorggroep kwam in de problemen door de gestegen rente. Dus niet alleen bedrijven, maar ook beleggers komen op die manier in financieel zwaar weer door de stijgende rente.

Het is een algemeen verschijnsel, maar ook buiten de eurozone doen zich vergelijkbare problemen voor. Zweedse vastgoedgroepen raken in de problemen door de hogere rentevoeten. Een Britse watermaatschappij heeft het moeilijk omdat het steeds hogere rente moet betalen op de schulden. De gevolgen laten zich raden. De hoge rente brengt het voortbestaan van een pak bedrijven in gevaar. In de eerste helft van dit jaar gingen in Vlaanderen meer dan 3.300 bedrijven overkop, dat is 12 procent meer dan een jaar geleden.

Zombiebedrijven

Niet leuk, maar ook niet dramatisch. De Amerikaanse econoom Joseph Schumpeter noemde het “creatieve destructie”. In

een normale economie gaan bedrijven overkop en komen er nieuwe bij. En vooral: ongezonde bedrijven mogen best verdwijnen, anders verstoren ze de goede economische werking. Het gaat hier om wat men ‘zombiebedrijven’ noemt. Zombiebedrijven zijn bedrijven die jarenlang verlies maken of bedrijven die een negatief eigen vermogen hebben. Ze dragen weinig bij tot de economie, gaan lopen met kredieten en marktaandeel van gezonde bedrijven, en overleefden lange tijd dankzij de lage rente. Ze investeren te weinig en drukken

de productiviteit, samen met de werkgelegenheid dé motor van de groei. Internationaal bedraagt het aantal niet-beursgenoteerde zombiebedrijven 5 procent. In België ligt dat met 4 procent iets lager. Maar volgens economen is dat cijfer te hoog. De hogere rente moet daar verandering in brengen en zou het aandeel zombiebedrijven moeten doen dalen. Een welgekomen opkuis of minstens een opfrisbeurt in de bedrijfswereld.

ANGÉLIQUE

VANDERSTRAETEN

EU sluit deal met Tunesië om illegale migratie in te dijken

De Europese Unie en Tunesië sloten maandag een akkoord dat illegale migratie richting Europa moet indijken. Tunesië krijgt geld van de EU om zijn grenzen beter te bewaken en mensensmokkel aan te pakken, soortgelijk aan de deal die de EU in 2016 sloot met Turkije. België gaf al aan de migratiedeal te bekrachtigen, maar er klonk ook kritiek omdat Europa (opnieuw) een deal gesloten heeft met een dictatoriaal regime.

De helft van de migranten die in Italië aankomen, zijn voordien Tunesië gepasseerd. In het land zijn heel wat criminele netwerken van mensensmokkelaars actief. Nu gaat het land in ruil voor EU-geld zijn grenzen beter bewaken, mensenmokkel tegengaan en reddingsoperaties op de Middellandse Zee beter coördineren. Daarnaaast komt er ook een uitwisselingsprogramma voor Tunesische jongeren en wordt een buitenlandse stage voor Tunesiërs in Europa mogelijk.

Honderden miljoenen

Tunesië wordt bestuurd door president-dictator Kais Saied. Heel wat mensen en organisaties vinden het dan ook vreemd dat de EU met een dergelijk regime zonder vrijheid van meningsuiting of persvrijheid, wil samenwerken. Wat er precies zal gebeuren met de Europese miljoenen is bovendien onduidelijk. Tunis krijgt 100 miljoen euro voor grensbewaking, het tegengaan van mensensmokkel, terugkeer van migranten en coördinatie. Er gaat 300 miljoen euro naar hernieuwbare energie en dan is er nog een som geld waar hervormingen aan vasthangen. “Het is een investering in onze gedeelde welvaart, stabiliteit en in toekomstige generaties”, stelt Commissievoorzitter Ursula von der Leyen.

De financiële toestand van Tunesië is dramatisch en dus komen de Europese miljoenen op het juiste moment. Het is niet het meest stabiele land, geeft ook staatssecretaris voor Asiel en Migratie Ni

cole de Moor (cd&v) toe. “Maar niemand heeft er belang bij dat we Tunesië in de steek laten”, laat ze weten bij Belga.

Migratiecijfers

Critici stellen dat Europa door geld te geven aan het dictatoriale regime, het regime gelegitimeerd wordt. President Kais

Saied werd in 2019 democratisch verkozen, maar stuurde de afgelopen twee jaar de premier de laan uit, ontbond het parlement, voerde een nieuwe grondwet in en gooit oppositie, vijandige journalisten en activisten regelmatig de gevangenis in. Dit jaar stierven naar schatting al bijna 2.000 mensen terwijl ze de Middellandse Zee probeerden over te steken met bootjes van mensensmokkelaars. Naar schatting komen er jaarlijks meer dan 50.000 mensen aan via die Middellandse Zeeroute. In 2021 waren er in heel Europa 632.315 asielaanvragen in de Europese Unie. Waarschijnlijk zal dat dit jaar nog wat hoger liggen.

Nieuw boek van Jurgen Ceder: Beter Begrip

Waarom heeft een eenvoudige verklaring meer kans om juist te zijn dan een ingewikkelde? Waarom hebben extreme situaties de neiging zich te normaliseren? Waarom wordt een kleine voorsprong gemakkelijk een grote voorsprong? Waarom leidt maatschappelijke vooruitgang naar politiek ongenoegen? Waarom wordt op vergaderingen meer tijd verspild aan triviale dan belangrijke zaken? Waarom houden we vast aan projecten die duidelijk gedoemd zijn? Waarom worden we vaak bedrogen door onze neiging om verhalen op te zetten? In 'Beter begrip' legt Jurgen Ceder uit wat het scheermes van Ockham, de terugval naar het gemiddelde, het mattheuseffect, de paradox van Tocqueville, de kleur van het fietsenhok, het Concorde-effect en de verhalende vertekening zijn. Samen met nog 43 andere begrippen helpen ze de wereld en het leven beter te begrijpen. Dit is een boek dat je slimmer zal maken.

Beter Begrip - 146 blz.(zachte kaft) Prijs: 20 euro (incl. verzendingskos ten) via www.polemos.be of te bestellen via de boekhandel. ISBN:

WANNES NEUKERMANS

Kais Saied

Joseph Schumpeter

De genese van de strafklacht tegen prins Laurent

Het Libische investeringsfonds LIA (Libyan Investment Authority) heeft een strafklacht neergelegd tegen prins Laurent. Dat is niet niets. Om die juridische moker goed te begrijpen, moeten we eerst zowat 15 jaar terug in de tijd. Yves Leterme is premier.

collega. Daarin riep hij op om de openstaande facturen van Belgische bedrijven in Libië te betalen. Hij voegde er ook een lijst bij van firma’s die nog geld tegoed hadden. Daarbij onder meer wapenfabrikant FN Herstal en CK Technology, dat schietbanen inricht. Opvallend: de vzw van prins Laurent staat er niet bij

Belgische diplomaten zijn ontstemd en reageren

zeer boos over wat Laurent doet om Libisch geld te recupereren

Volgens Hassan gebruikte Laurent (sinds die brief, red.) zijn invloed bij Belgische autoriteiten. “Ze ontboden mij voor een ondervraging en overhandigden mij een verzonnen strafrechtelijke aanklacht, wat leidde tot het arrestatiebevel. Ik ontving veel bedreigingen. Ze vroegen me het bedrag aan prins Laurent te betalen, zodat het bevel tegen mij zou worden ingetrokken.” LIA beweert vandaag nog eens dat prins Laurent “onaanvaardbare druk” uitgeoefend heeft om het geld terug te vorderen.

Fraude en afspersing

In 2008 moet premier Leterme zelfs tussenbeide komen als uitkomt dat Laurent bomen wil planten in Libië. Leterme verklaart op 23 oktober 2008 in het federale parlement: “Ik heb mij geïnformeerd over wat er precies aan de hand is. Er is een principieel contract voor het aanplanten van bomen in Libië tussen enerzijds de Libische overheid en anderzijds de vzw Global Sustainable Development Trust (GSDT). Het initiatief werd genomen door de vzw naar aanleiding van positieve ervaringen, met resultaten ook, in Mauritanië, waar een soortgelijk ontwikkelingsproject van aanplanting van bomen om de verwoestijning van de omgeving tegen te gaan, werd opgezet. Dat was een project van KINT en men heeft daar goede ervaringen mee gehad.”

Sinds 2010 probeert prins Laurent een schadevergoeding te krijgen: de Libische overheid is hem al meer dan 50 miljoen euro verschuldigd

Volgens Leterme is er dan (nog) geen probleem. “Het project waarnaar u verwijst in Libië, past mijns inziens perfect in de doelstellingen van de betrokken rechtspersoon.” Leterme heeft het over GSDT. Maar in 2010 had Libië dat contract eenzijdig opgezegd. Sindsdien probeert de prins een schadevergoeding te krijgen: de Libische overheid is hem al meer dan 50 miljoen euro verschuldigd.

Rol Khaddafi

In 2011 komt Laurent opnieuw in de problemen als er een internationale consensus ontstaat om Khaddafi van de macht te verdrijven. Het is de krant La Libre Belgique die in 2011 met het nieuws uitpakt dat Laurent een ontmoeting heeft gehad met Libische diplomaten die tegen leider Khaddafi zijn. In een hotel in Brussel heeft

Laurent op eigen houtje een ontmoeting georganiseerd tussen de nummer twee van de Libische ambassade en de Libische ambassadeur bij de Verenigde Naties. Beiden zijn volgens de krant recent tegenstanders geworden van de Libische leider Khaddafi. Eerst leek het erop dat de prins hen politiek wou steunen. Uiteindelijk blijkt dat het in de eerste plaats om een geldkwestie gaat. Laurent liet via GSDT dus enkele honderden hectaren bomen op een helling in Libië planten om de verwoestijning tegen te gaan. Dat project verliep in overleg met een zoon van Khaddafi. Maar Laurent werd volgens La Libre niet betaald en wil nog vergoed worden voor dat project. Daarom sprak hij af met de diplomaten, hoewel die ondertussen dissident zijn. “Laurent zou dus op een machtswissel in Libië mikken, en hopen dat zijn kosten alsnog vergoed zouden worden door met een anti-Khaddafi-diplomaat de banden aan te halen,” besluit de pers.

Rol Belgische ministers

Volgens de pers nam Laurent zelf het initiatief voor de ontmoeting. Burggraaf Etienne Davignon ontkent dat dan weer. Hij beweert dat Libiërs van de ambassade in Brussel zelf contact gezocht hebben met Laurent. De prins is vervolgens samen met de diplomaten naar de ontslagnemende minister van Ontwikkelingssamenwerking Olivier Chastel (MR) gegaan. Vrijmetselaar Chastel en prins Laurent zijn goede vrienden. Laurent en de minister hebben samen met de diplomaten over de toestand in Libië gepraat. Chastel bracht nadien minister van Buitenlandse Zaken Steven Vanackere (cd&v) op de hoogte van de ontmoeting. Zeker is dat Belgische diplomaten ontstemd zijn en zeer boos reageren. In La Libre Belgique verklaren ze in koor: “Het is ongehoord. Hij (Laurent) weet niet wat hij doet.” Dat laatste is inderdaad de kern van de zaak: Laurent weet niet wat hij doet om dat Libische geld te recupereren. Een paleisbron beweert dat Laurent “geobsedeerd” is door dat geld en er ’s morgens vroeg mee opstaat en er ’s avonds laat mee gaat slapen. “En er bovendien ’s nachts nog eens van wakker ligt.”

LIA ‘not amused’

Sindsdien probeert Laurent het geld los te peuteren via de Libische investeringsautoriteit LIA. Daar is men ‘not amused’. Eind oktober 2022 al stelde de topman van de Libische Investeringsautoriteit, Ali Mahmoud Hassan, dat hij bedreigingen en chantageberichten van prins Laurent van België had ontvangen met als doel hem onder druk te zetten om de vermeende schulden te vereffenen. Hassan legde toen uit dat de Belgische prins zijn invloed had misbruikt en de autoriteiten opdracht gaf om een bevel uit te vaardigen om hem te arresteren, ondanks het feit dat er volgens de topman “geen relatie is tussen LIA en de vermeende schulden”.

Ook de procureur-generaal van Libië heeft officieel al gevraagd om een onderzoek in te stellen naar prins Laurent. Volgens die informatie arriveerde de Libische procureur-generaal Al-Siddiq Al-Sour eerder in Brussel en ontmoette hij zijn Belgische ambtgenoot. Het bezoek maakte deel uit van een gespreksronde in Europese hoofdsteden, in een poging om het netelige geschil met België over de bevroren tegoeden van Libië in het land op te lossen. AlSour heeft ook “een officieel verzoek ingediend bij zijn Belgische ambtgenoot, zodat hij de Belgische prins Laurent kan onderzoeken”. Dit tegen de achtergrond van de volgens de Libiërs “illegale pogingen van de prins om beslag te leggen op de bevroren tegoeden (van LIA) op bankrekeningen van Euroclear”.

Plots overal “vreemde figuren”

Onderzoeksjournalist Philippe Engels stelde eerder al in de media: “Plotseling doken er allerlei vreemde figuren op in het dossier, zoals grootindustrieel Aldo Vastapane, een vertrouwensman van Laurent (en de minnaar van Paola, red.). Iemand van de groep-Vastapane heeft tegenover het gerecht toegegeven dat Vastapane 50.000 euro aan (Jean-Claude) Fontinoy heeft gegeven ‘om de toestand te deblokkeren’.” Fontinoy was de ‘loopjongen’ van Didier Reynders. Reynders schreef in de zomer van 2012 een brief aan zijn Libische

Deze keer gaan de Libiërs dus een stap verder. “De strafrechtelijke klacht die we hebben ingediend, beschuldigt prins Laurent van fraude en afpersing”, klinkt het bij Christophe Marchand, de Belgische advocaat van LIA. “Verder beweren we dat prins Laurent ongepaste invloed heeft gebruikt om te proberen onze cliënt onder druk te zetten om hem een groot geldbedrag te betalen voor een geschil dat volgens ons niets met onze cliënt te maken had.” Laurent wordt nu door die investeringsmaatschappij van de Libische overheid LIA officieel aangeklaagd wegens fraude, afpersing en onwettige beïnvloeding. Volgens LIA heeft Laurent geprobeerd om een openstaande schuld te laten vereffenen door te zeggen dat hij “de rechtsgang in België kon beïnvloeden”.

Calimero Laurent

In januari vorig jaar liet Laurent weten dat zijn geduld stilaan op was. Daarnaast was de broer van koning Filip van mening dat de regering haar verantwoordelijkheid moet opnemen. “Ik hoop dat de politiek beseft dat mijn werk rond hernieuwbare technologie van algemeen belang is”, aldus Laurent in een reactie aan ‘PlattelandsTV’. “De regering moet inzien dat ik mijn werk niet alleen voor mezelf doe, maar voor iedereen. Mijn boodschap is simpel: ik hoop dat ze me zullen helpen om mijn werk terug te krijgen, zodat ik dit verder kan zetten.” Ook dat is Laurent: hij voelt zich gesaboteerd door de regering.

THIERRY DEBELS

Koning Filip en prins Laurent

PHOTONEWS

GROEP VAN 74 KRAKERS HEEFT BEDRIJFSPAND

VERLATEN, MAAR: “PROBLEEM ZAL ZICH

GEWOON VERPLAATSEN”

De 74 Moldaviërs die sinds dinsdag 27 juni in een leegstaand kantoorgebouw in de Jozef Van Elewijckstraat in Strombeek-Bever verbleven, zijn vorige week vrijdag uit eigen beweging vertrokken. De groep had van de vrederechter tot vorig weekend de tijd gekregen om het pand te verlaten. Maandag zou een uitzetting door de politie volgen, maar zover kwam het dus niet.

van de lokale politie. Die wist de identiteitsgegevens van alle krakers te bemachtigen en heeft hen op “een kordate manier” duidelijk gemaakt dat een verlengd verblijf in het kraakpand geen optie was.

Verder betreurt Laeremans dat de Roma-gezinnen in groep blijven ronddolen door het land, hoewel ze werden toegewezen aan diverse opvangcentra. “Het is duidelijk dat de groep bij haar kraakoperaties logistiek wordt gesteund door een netwerk van sympathisanten”, aldus Laeremans.

Een systeemfout in de asielregeling ligt volgens Laeremans aan de basis van wat hij een “eindeloos verhaal van georganiseerde criminaliteit”, waarbij krakers gewoon van het ene kraakpand naar het andere trekken, noemt. “De individuele asieldossiers zouden veel sneller behandeld moeten worden”, oordeelt hij. “In de tussentijd zou je die mensen niet mogen laten gaan, want ze richten echt wel schade aan. Als wordt vastgesteld dat het geen politieke vluchtelingen zijn, moeten ze worden teruggestuurd.”

Fan van Belgische politie en Belgisch bier

De krakers die uw verslaggever kort voor hun vertrek ter plekke kon spreken, toonden zich zeer positief over de politie en België, die ze herhaaldelijk als “heel goed” omschreven. Ze willen graag in België blijven wonen, omdat ze in Moldavië geen werk, woning of eten zouden hebben. Een van de krakers prees de Moldavische cultuur aan. Daarin zouden plezier maken en dansen centraal staan. Een andere kraker, een grote liefhebber van Belgisch bier, pleitte dan weer voor een referendum over een Moldavische toetreding tot de Europese Unie. Hij zei dat hij geen fan is van Rusland.

Eind juni namen 74 krakers, onder wie 21 kinderen, hun intrek in een bedrijfspand in de Jozef Van Elewijckstraat in Strombeek-Bever. Concreet ging het om een groep van 74 Moldaviërs, van wie er 17 illegaal in het land verblijven. De meeste mensen zaten in een asielprocedure en werden toegewezen aan diverse opvangcentra.

Nadat de eigenaar van het pand - bouwpromotor Luc Van De Casseye - een klacht had ingediend, besliste de vrederechter dat het pand kon worden ontruimd. Het vonnis werd ter plaatse betekend door een deurwaarder, waarna de krakers tien dagen de tijd kregen om het pand te verlaten. Die wettelijke termijn liep afgelopen weekend af, maar een uitzetting door de politie was uiteindelijk niet nodig. De krakers hebben het pand vorige week vrijdag uit eigen beweging verlaten.

Uitzetting

Het is de eerste keer dat Van De Casseye zelf met krakers geconfronteerd werd. Toch heeft hij de indruk dat het probleem “intensifieert”.

De bouwpromotor is tevreden dat de krakers het pand hebben verlaten, maar waarschuwt dat het probleem zich simpelweg zal verplaatsen. “Ze trekken van kraakpand naar kraakpand en belasten op die manier de administratie”, hekelt hij. “Het probleem is niet opgelost met een uitzetting, het verplaatst zich gewoon van het ene naar het andere pand.”

Schade

Hoewel de schade aan het pand relatief beperkt is - de toegangsdeur is beschadigd en er werd heel wat afval achtergelaten -, zal er toch iemand voor moeten opdraai-

en. Van De Casseye maakt zich alleszins geen illusies: “Dat zullen wij zijn.” Om te vermijden dat hij in de toekomst nogmaals geconfronteerd wordt met krakers, denkt Van De Casseye aan een tijdelijke bezetting van leegstaande panden. Een beveiligingsfirma zou die taak op zich kunnen nemen, “maar dat brengt opnieuw kosten met zich mee”.

Hoewel Van De Casseye in de mogelijkheid was om de nutsvoorzieningen af te sluiten, heeft hij er bewust voor gekozen om dat niet te doen. “Het ging slechts om een korte periode en we wilden het probleem ook niet groter maken dan nodig”, legt hij uit. Van De Casseye roept de politiek op om de kraakproblematiek op te lossen, “zodat de administratie niet voortdurend belast wordt door dezelfde mensen”.

Systeemfout

Grimbergs burgemeester Bart Laeremans (Vernieuwing) is verheugd dat de kraak op een vreedzame manier beëindigd kon worden. Hij looft het “efficiënte optreden”

Geluidsoverlast, sluikstorten en poging tot inbraak

Uw verslaggever sprak ook met enkele buurtbewoners. Die gaven aan dat de aanwezigheid van de krakers heel wat geluidsoverlast met zich meebracht, vooral ’s avonds en ’s nachts. Op 27 juni, de dag dat de krakers hun intrek namen in het kraakpand, probeerden onbekenden in te breken bij de bewoner van een huis naast het bedrijfspand. Hij trof krassen aan op zijn buitendeur. De krakers maakten zich ook schuldig aan sluikstorten: buurtbewoners zagen in de omgeving vooral blikjes bier en sigaretten liggen.

Een moeder van wie het kind in een speeltuin recht tegenover het kraakpand aan het spelen was, uitte haar bezorgdheid over de aanwezigheid van de krakers. De voorbije weken kwam ze ’s avonds niet meer buiten omdat de speeltuin dan werd ingenomen door de krakers, terwijl ze dat voordien wel deed.

Twee gemeentewerkers die een vuilnisbak voor het bedrijfspand kwamen ledigen, vertelden dat ze steeds werden aangesproken door de krakers met de vraag om ook hun afval mee te nemen.

Een andere buurtbewoner verklaarde dat de krakers maar al te goed weten hoe ze de politie moeten bespelen en de wet door en door kennen. Hij toonde zich ook kritisch voor de Belgische kraakwet. “Stel je voor dat je op vakantie gaat en bij terugkomst je eigen huis niet binnen kan door de aanwezigheid van krakers. Dat is ongelofelijk. Hoe is zoiets mogelijk? Ze kraken een bedrijfspand en mogen ruim drie weken blijven”, klonk het.

Demir (N-VA) verstrengt stikstofregels met ministeriële instructies

Vlaams minister van Omgeving Zuhal Demir (N-VA) heeft maandagmiddag de vergunningsregels rond stikstof zelf verstrengd, nadat coalitiepartner cd&v vorige week vrijdag had geweigerd om haar ontwerp van stikstofdecreet goed te keuren. Dat moest de afspraken die op 10 maart werden gemaakt verankeren, maar cd&v is misnoegd omdat het beloofde onderzoek naar de milieueffecten van het stikstofakkoord nog niet werd opgestart.

Concreet kondigde Demir maandag twee ministeriële instructies af voor alle vergunningverlenende overheden in Vlaanderen, naar eigen zeggen om een vergunningenstop te vermijden. Ze voert een onvergunbaarheidsdrempel van 0,025 procent ammoniakuitstoot in voor nieuwe vergunningsaanvragen uit de veeteelt. Verlengingen van vergunningen zonder uitstootverminderingen zijn niet langer mogelijk. Bovendien zal de Vlaamse overheid in beroep gaan

tegen elke vergunning die ook maar enigszins strijdig is met de instructie. Tot slot draagt Demir via een ministeriële instructie de afbouw van de varkensstapel met 30 procent tegen 2030 op als “beleidsmatig gewenste ontwikkeling”.

Loopgraven

Minister van Landbouw Jo Brouns (cd&v) vraagt zich op Twitter af of Demir nog wel een toekomst voor de

landbouw in Vlaanderen wil. Hij waarschuwt dat de ministeriële instructies de vergunningverlening in Vlaanderen op zijn kop dreigt te zetten. “We moeten het hoofd koel houden en de gemaakte afspraken samen integraal verder uitvoeren”, schrijft hij.

Viceminister-president Bart Somers (Open Vld) roept zijn coalitiepartners op de loopgraven te verlaten en opnieuw plaats te nemen aan de onderhandelingstafel. “Als het van ons afhangt morgen al”, twittert hij.

Oppositiepartij Vlaams Belang wil dat Demir van het stikstofdossier wordt gehaald. “Demir ramt koste wat kost een groenlinks beleid door de strot van onze landbouwers”, hekelt Chris Janssens, de fractieleider van Vlaams Belang in het Vlaams Parlement.

ANTON SCHELFAUT STIJN DERUDDER

Moldavische Roma-zigeuners

Bart Laeremans

IN DE KIJKER

Maurits Vande Reyde

Hij zit een beetje in de sfeer van zijn partijgenote Els Ampe. Daarmee bedoelen we dat hij redelijk eigenwijs is, alsook een tikkeltje non-conformistisch en zelfs in eigen rangen wel eens controversieel durft te zijn. Als de Vlaamse liberaal Maurits Vande Reyde (38) een mening heeft, dan geeft hij ze ook, vrank en vrij. Men heeft zich in de Melsensstraat al wel eens vaker in zijn koffie verslikt als hij dat deed.

Zo onlangs nog, toen de nieuwe voorlopig tijdelijke Open Vld-voorzitter beloofde om zijn partij grondig te vernieuwen door bijvoorbeeld nieuw talent kansen te geven, zowel in het partijbestuur als op de kieslijsten. Vande Reyde: “Het is zonder meer een goede zaak dat Tom belooft om die -situatie aan te pakken, maar eerst zien en dan geloven.” Hij kent blijkbaar zijn pappenheimers in de partij… Hij is een donkerblauwe liberaal en wil van niemand het schoothondje zijn. Als Vlaams Parlementslid doet hij dan ook ‘zijn’ ding, wat anderen daar ook over denken. Zo zei hij vorig jaar eens: “Opstappen als minister en je verantwoordelijkheid nemen, is een taak van goed bestuur.” In barre Vivaldi-tijden klinkt dat niet als muziek in de oren. Vakbonden noemt hij “gedateerde organisaties”, over het groene gedram is hij niet te spreken en evenmin over parlementsleden die hun afscheid aankondigen na 2024 en niet meteen plaats maken. En ook over nog veel andere thema’s doet hij zijn zeg, zoals over de klimaatactivisten vorige week…

Geen grijze muis

Maurits Vande Reyde werd aan de KU Leuven master in de toegepaste economische wetenschappen. Al snel werd hij lid van Open Vld en kwam hij in contact met het ‘hogere’ politiek werk. Medewerker van Europarlementslid Dirk Sterckx in 2009, van 2012 tot 2014 begrotingsmedewerker in de fractie van het Vlaams Parlement en in 2014 voor twee jaar kabinetsadviseur bij minister Turtelboom. Daarna was hij tot 2017 nationaal voorzitter van Jong VLD. Maar ook lokaal - in Diest - liet hij van zich horen, want in 2018 werd hij gemeenteraadslid en schepen. En kon 2019 werd hij rechtstreeks verkozen in het Vlaams Parlement, waar hij dus kleur geeft aan zijn parlementaire bestaan. Hij is een verstandig man die zijn dossiers beheerst en ze met verve verdedigt, en is zonder meer een van de actiefste fractieleden. Er zijn er andere… Op zijn profielbladzijde lezen we over zijn visie op politiek: “Veel politieke discussies gaan nergens heen. Er is te veel conflict. Er is een gebrek aan visie, leiderschap en oplossingen. Politici moeten zich meer concentreren op inhoud in plaats van ruzie maken. We hebben voor een klein land enorm veel regeringen en politici. Die geven veel te weinig waar voor hun geld. Het kan en het moet efficiënter.” Is dat niet het profiel waarnaar Tom Ongena op zoek is? Of loopt zo een vrij principiële gast toch eigenlijk eerder een beetje in de weg?

Stop ze in de cel

Vorige week dus kwam hij in het oog van een Twitterstorm terecht na een TikTok-filmpje waarin hij zijn ongenoegen uitte over de klimaatactivisten die sportwedstrijden hinderen of zich vastkleven aan kunstwerken of het wegdek. “Het zijn idioten van het ergste soort. Je traint een jaar voor zo’n wedstrijd en dan komen een paar wappies je benen breken”, stelde hij. “Als het om het klimaat gaat, dan moeten we maar denken dat het voor het goede doel is. Daar doe ik niet aan mee. Stop ze alstublieft in de cel.” Voor Vande Reyde is het daarnaast overduidelijk dat de extremistische klimaatacties het draagvlak voor maatregelen afbreken.

Natuurlijk kreeg hij de linkse meute over zich heen, maar ook zijn oud-voorzitster Gwendolyn Rutten meende een politiek correcte duit in het zakje te moeten doen: “Democratisch verkozenen moeten evident ook niet oproepen om mensen ‘op te sluiten in een cel’.” Hij liet zich niet uit zijn lood slaan, lachte er eens mee en zei “absoluut geen spijt” te hebben van zijn filmpje, al nuanceerde hij wel dat hij natuurlijk niet álle klimaatactivisten zomaar in de cel wil, maar wel de ongepaste aandachtzoekers met hun storende acties die de wet overtreden: “Als het in de naam van het klimaat is dan mogen we die mensen precies niet bestraffen. Awel, daar doe ik dus niet aan mee.” Hij weet zeer goed dat hij daarmee de taal spreekt van de gewone man die die klimaatacties al lang meer dan beu is. Dat bleek uit de talloze ongezouten lezersreacties in de kranten. Benieuwd dus wat Tom Ongena met hem van plan is. Deze spraakmaker ‘limogeren’ zou niet echt getuigen van veel politieke wijsheid.

CITAAT VAN DE WEEK

Zuhal Demir (N-VA):

“Fool me once, shame on you. Fool me twice, shame on me”

Vlaams minister van Omgeving Zuhal Demir (N-VA) heeft maandagmiddag de vergunningsregels rond stikstof zelf aangescherpt, nadat coalitiepartner cd&v vorige week vrijdag had geweigerd om haar ontwerp van stikstofdecreet goed te keuren. “In het Engels hebben ze een mooie uitdrukking: fool me once, shame on you. Fool me twice, shame on me”, sprak Demir op een persconferentie. Daarmee wil ze duidelijk maken dat ze uit haar fouten geleerd heeft en zich niet opnieuw in de luren wil laten leggen door cd&v. “Ik ga me dus niet meer laten paaien door komedie. Het is nu aan de bevoegde minister om maatregelen te nemen.”

De pensioenhervorming die er geen is

slaagt er volgens hem niet in om de loopbanen uit te rekken en net dat zou de prioriteit moeten zijn. Monica De Jonghe en Marie-Noelle Vanderhoven (VBO) ontmaskeren de hervorming als een eenvoudige begrotingsoefening. “Het resultaat is ontoereikend om België opnieuw op de rails te zetten”, is hun conclusie.

De oplopende vergrijzingskost beroert al langer de gemoederen. Vorige week kwam de regering met een nieuw akkoord over de pensioenhervorming, maar dat stuit op heel wat kritiek.

Vorig jaar pleitte het IMF voor besparingen en een hervorming van de pensioenen om de losgeslagen overheidsfinanciën te beteugelen. De Hoge Raad van Financiën becijferde vorige week dat de sociale uitgaven nog decennialang sneller zullen stijgen dan de economie. De voorzitter van de vergrijzingscommissie bepleitte structurele hervormingen om het tij te keren. Er is veel eensgezindheid rond de nood aan besparingen en hervormingen om een vergrijzingsbankroet af te wenden. Dat de pensioenhervorming net daarin tekortschiet, is dan ook opmerkelijk.

De hervorming van Lalieux

Twee jaar geleden werd het minimumpensioen opgetrokken waarbij het financiële plaatje niet in acht genomen werd. Experten reageerden geschokt over die budgettaire lichtzinnigheid. Daarom koppelde de pensioenhervorming van vorige zomer een werkvoorwaarde van twintig gewerkte jaren aan de toegang tot dat minimumpensioen. Ook werd de pensioenbonus ingevoerd voor wie niet op vervroegd pensioen gaat. Uit

berekeningen van het Planbureau bleek toen dat deze ‘besparing’ net méér geld zou kosten. Dat de EU de uitbetaling van relancegeld afhankelijk maakt van budgetneutrale hervormingen noopte de regering tot een nieuwe pensioenhervorming. Die is er nu gekomen. De regering plafonneert daarin de perequatie die het mogelijk maakt om ambtenarenpensioenen te herwaarderen boven op de indexatie. Daarnaast wordt de socialezekerheidsbijdrage op hoge aanvullende pensioenen in de privésector verdubbeld. Ten slotte wordt ook de uitbetaling van de pensioenbonus in een nieuw jasje gestoken. Een netto cheque tot 22.645 euro ligt in het verschiet voor wie drie jaar langer werkt dan de datum waarop men met vervroegd pensioen mag gaan.

Snoeiharde kritiek bij pensioenexperts

Volgens econoom Johan Van Gompel is deze besparing onvoldoende om de vergrijzingskost te dekken. Professor arbeidsrecht Marc De Vos ziet de uitgavengroei in de pensioenen zelfs nog versnellen. De pensioenhervorming

Arbeidseconoom Stijn Baert stelt op Twitter: “Van een grondige hervorming die effectief werken meer doet lonen in pensioenopbouw is geen sprake.” De daling van de vergrijzingskost van 0,5 procent tegen 2070 wuift hij weg omdat “tegen dan die kosten automatisch met 5 procent van het bbp oplopen.” Ook professor Marjan Maes reageert teleurgesteld. In ‘De wereld vandaag’ hekelt ze het “gemorrel in de marge”. Zij oordeelt dat “men heeft geprobeerd om de status quo te behouden” en is er niet van overtuigd dat de pensioenbonus zal leiden tot langer werken. Econoom Bart Van Craeynest vat in Business AM de algemene teneur samen: “De echte pensioenhervorming die de budgettaire impact van de vergrijzing opvangt, moet nog altijd komen.” De regering denkt niettemin dat Europa tevreden zal zijn.

GUUS VAN BETTEN

MEEST GELEZEN OP

Gedaan met voedselresten bij het restafval

65-jarige krijgt slag in ribben van jongeren na 11 juliviering

Lode Vereeck: “Feiten tonen nog maar eens hoe Vlaanderen zonder transfers zorg kan dragen voor ouderen”

SUV’s weren uit de stad is moeilijk zonder te weten wat ze zijn

PVDA-jongeren ontmoeten gelijkgezinden in Cuba |

Maurits Vande Reyde

© BELGA

Karine Lalieux

Terwijl overal in Europa rechtse regeringen opstaanItalië, Finland, Zweden, Hongarije - en in Spanje een historische rechtse overwinning in het verschiet ligt, bereiden de Vlaamsnationalisten zich voor om in 2024 hun verantwoordelijkheid te nemen.

EEN STRATEGIE VOOR 2024?

In principe zijn er twee opties voor de Vlaams-nationalistische partijen N-VA en Vlaams Belang. De eerste is blijven zeuren, klagen en snotteren vanop het balkon. De tweede is actie ondernemen.

ZEUREN, KLAGEN EN SNOTTEREN

Klagen is echter een rol waarin Bart De Wever nu uitblinkt, want hij laat geen enkele daad of beslissing van de federale regering voorbijgaan zonder... een tweet te sturen. Een tweet! Een dikke, vette tweet met het N-VA-logo erop. Wat gebeurt er daarna? Wel, niets. In het federale parlement is de N-VA immers machteloos. “België is failliet”, herhaalt Bart De Wever al drie jaar lang elke maand. De Belgische financiële ramp is een wrede realiteit, bleek en beladen met komende verschrikkingen, natuurlijk! Maar wil iemand de heer De Wever erop wijzen dat een faillissement geen permanente toestand is, en dat als België al 10 jaar ‘failliet’ zou zijn, het Internationaal Monetair Fonds (IMF) de touwtjes in handen zou hebben, en niet de bleke erotomane De

Zolang de Vlamingen niet gerespecteerd worden, laat ze in 2024 dan eens stoppen met samenwerken met de Waalse ecosocialistische clowns

Laten we overgaan naar de andere kant van de taalgrens, naar de Walen, die Bart ook voorstelt als bankroet (al minstens vijftien jaar), en van wie de zwakke situatie inderdaad dramatisch is. Mensen, landen en regio’s in een situatie van zwakte en afhankelijkheid gedragen zich over het algemeen nederig en gelaten. Ze vermijden op zijn minst in de hand te bijten die hen voedt door de houder ervan in het gezicht te slaan.

En wat treffen we aan?

De Waalse socialisten zijn nog nooit zo boos, dominant en rancuneus geweest.

Magnette gedraagt zich als de Ceausescu van België, terwijl zijn PS slechts een schim is van de PS van Di Rupo (25 tegen 35 procent).

Hoe komt dat? Omdat hij weet dat hij alle rechten heeft en dat de Vlaams-nationalisten wel kunnen blaffen op Twitter, maar nooit bijten in de Wetstraat. Nooit! Vlaams links eet uit de hand van Magnette. Alle Waalse partijen behalve, tot op zekere hoogte, de MR, zijn hem onderdanig, in een pavloviaanse reflex die teruggaat tot de jaren ’70. Magnette, de mislukte politicus die zijn stad, zijn regio en het land in een financiële puinhoop heeft gebracht, gedraagt zich als koning Midas. Magnette voelt de zwakte van de twee Vlaams-nationalistische partijen. Ze ballen hun vuisten wat op het balkon. Wie bekommert zich om hen die mopperen vanaf het balkon, zonder ooit het comfort ervan te verlaten?

Dus ja, voor de Vlaams-nationalistische partijen is het blijven uitspelen van de balkonscène een reële optie. Comfortabel en zelfs overdreven comfortabel als je kijkt naar de obscene overheidsfinanciering van de partijen.

ACTIE ONDERNEMEN

Stel nu eens dat de Vlaams-nationalisten tot daadwerkelijke politiek uitgesproken actie zouden overgaan, wat zijn dan de opties voor deze partijen?

Natuurlijk pleit ik niet voor het verlaten van de rechtsstaat. In een democratie is politiek geweld het toevluchtsoord van dwazen en fanatici zoals de ecologen van de ‘Laatste Generatie’ die onschuldige mensen martelen (Duitsland). Maar er zijn in België talloze mechanismen en instellingen die alleen kunnen functioneren met de actieve medewerking van de Vlamingen, de Vlaamse overheid en het Vlaamse geld. Daarom: zolang de Vlamingen niet gerespecteerd worden in hun legitieme eisen, laat ze in 2024 dan eens stoppen met samenwerken met de Waalse ecosocialistische clowns. Geen geweld, geen bedreigingen, maar gewoon een categorische weigering om samen te werken, om gelijk welke beslissing goed te keuren, om gelijk welk beleid te valideren, en dus om de voornoemde instellingen en mechanismen te laten functioneren. En dan, laat de natuur zijn gang gaan! Wie heeft hier andermans geld nodig om te overleven?

BUDGETTAIRE EN FISCALE OORLOG

De toetreding tot de Waalse regering van de enige echte communistische partij van Europa moet gezien worden als een verklaring van budgettaire en fiscale oorlog. Vergeet niet dat de PVDA/PTB geen Syriza (Griekenland) of Podemos (Spanje) is, dit wil zeggen een extreemlinkse partij.

Nee, de PVDA is veel erger, namelijk een partij van strikte marxistisch-leninistische gehoorzaamheid, die de erfenis

van het marxisme ‘in zijn geheel’ opeist, met andere woorden: dictatuur, politieke moord en honderd miljoen slachtoffers. Onze mini-onderwijzer Magnette blijft zijn liefde voor een coalitie van de PS met Ecolo en de PTB herhalen. Het zij zo! Laten we ervoor gaan! De aankondiging van zo’n coalitie zou een onmiddellijke explosie van de leenrente voor Wallonië betekenen, waardoor de begroting zou verdampen en het land failliet zou gaan - deze keer echt. De financiële achteruitgang van België - en dus van Vlaanderen! - zou onmiddellijk zijn. Elke medewerking van de Vlaams-nationalistische partijen aan deze sinistere politieke misdaad zou door hun kiezers worden gezien als het ultieme verraad - en terecht. Als de Walen dus inderdaad hun mooie ecocommunistische toekomst omarmen, dan is het belangrijk dat Vlaanderen hen nog dezelfde dag op de hoogte brengt van zijn absolute, definitieve en categorische afwijzing van elke vorm van collaboratie met een Waals communistisch regime, waarvan de installatie niet anders dan met geweld gepaard kan gaan (zoals alle communistische regimes in de geschiedenis)

De toetreding tot de Waalse regering van de enige echte communistische partij van Europa moet gezien worden als een verklaring van budgettaire en fiscale oorlog

De huidige logica, die van jammeren vanaf het balkon en tweets, is voor de Vlamingen even steriel en contraproductief als het lezen van een hoofdartikel van Karel Verhoeven in de Standaard. Tussen de logica van het geweld en het amateurisme is er een derde weg.

STOP!

De kalme, resolute ‘nee’, zonder misplaatste lyriek: stop. We gaan niet meer achteruit. Wallonië wil wegzakken in communisme, wanbeleid en criminaliteit? Stop, we komen er niet. Ze trappen op onze hoofden, stelen van ons, houden ons gegijzeld, en daarbovenop verachten ze ons en slaan ze ons in het gezicht? STOP.

Kortom, de stille, maar vastberaden geest te herontdekken van die Vlamingen die zeven eeuwen geleden onze mooie landen bezaaiden met de gouden sporen van de trotse Franse ridderschap.

IS LA BELGIQUE LATINE?

“La Belgique sera latine ou elle ne sera pas.”Een welbekende uitspraak die wordt toegeschreven aan onder meer Charles Rogier, een van de grondleggers van de Belgische staat. Hij was één van de voorvechters van een eentalig België en verzette zich ook tegen de Vlaamse Grievencommissie die de erkenning van het Nederlands in Vlaanderen voorstelde

Aan de vooravond van WO I verscheen het pamflet ‘Wallonie’ van Raymond Colleye. Het was een regelrechte aanval op alles wat geen deel uitmaakt van de Latijnse beschaving. Na de oorlog moest het maar eens gedaan zijn met dat flamingantisme en de Vlamingen moesten maar eens Frans beginnen te spreken. Ook toen werd de slotzin berucht: “La Belgique de demain sera latine ou elle ne sera rien.”

Het doel van de Franstalige overmacht destijds was om een België te vormen waarin iedereen Franstalig zou worden: een land dat nauw zou aansluiten bij de Latijnse cultuur en beschaving.

Grens door ons land

Een halfuurtje rondlopen in ons land en je weet dat dit op cultureel vlak niet het geval is. Ten zuiden van de taalgrens die door België loopt, spreekt men quasi overal in West-Europa een Latijnse taal. Ten noorden van onze taalgrens, spreekt men quasi overal een Germaanse taal. De grens tussen ‘olijfolie-Europa’ en ‘bakboter-Europa’ loopt dwars door ons land heen. De Belgen hebben op cultureel vlak wel wat met elkaar gemeen. De verschillen blijven tegelijkertijd overduidelijk. ‘La Belgique n’est pas latine.’

“In theorie zijn er taalwetten”

Tegelijkertijd is België tegenwoordig net heel ‘latine’. De staatsschuld van ons land sluit eerder aan bij de landen in Latijnse invloedssfeer (Italië, Portugal, Griekenland, Frankrijk) dan bij de schulden van Nederland, Duitsland, Oostenrijk. En ook die financieel-economische grens loopt dwars door ons land heen. De Waalse schuld is in verhouding vijf keer zo groot als die van Vlaanderen. In tien jaar tijd zal de Waalse schuldenberg vijf keer groter worden en wetstraatjournalist Christophe Deborsu kondigde al aan hoe de Walen na 2024 “op hun knieën zullen moeten bedelen” bij de Vlamingen.

Tijdelijke creatie

Voor Frankrijk was België een tijdelijke creatie die uiteindelijk zou leiden tot een uitbreiding van het Franse grondgebied. Maar dat was zonder de ambities van Leo-

pold I gerekend: hij werd vanuit het niets koning van een nieuw land en was niet van plan dat zomaar af te geven. Economische relaties aangaan met de Fransen deed hij graag, maar voor politieke bondgenootschappen bedankten hij en zijn politici steevast vriendelijk

“De fragiele federale regeringscoalitie haalt de kredietwaardigheid naar beneden”

Intussen evolueerde België van een unitair Franstalig koninkrijk naar een federaal land met taalgrenzen, taalpariteit in de Belgische en Brusselse regering, en verplichte representatie van de taalgroepen in de parlementen.

In theorie zijn er taalwetten die nageleefd moeten worden. Maar in Brussel is een kleine minderheid van de hulpdiensten, loketbedienden en dergelijke Nederlandskundig en doen Franstalige politici zelfs beloften aan hun kiesvee om die wanpraktijken in stand te houden. Zo ook Didier Reynders (MR), die tijdens een verkiezingscampagne in Halle-Vilvoorde het volgende aan de Franstaligen vertelde: “S’il y a une patrie à donner aux francophones, s’il y a une patrie à leur faire aimer, c’est une patrie francophone.” Met andere

in haar eindrapport. Dat de regering-Rogier in 1856 de publicatie van het rapport weigerde, zorgde voor een golf van woede in de toen nog prille Vlaamse Beweging. 193 jaar na het ontstaan van België is het duidelijk dat dit land niet ‘latine’ is. Betekent dit dat het land dan ‘niet’ is? Dat België beter ophoudt te bestaan?

woorden: “La Belgique sera latine ou ne sera pas.”

Welke richting?

De dag nadat deze uitgave van ’t Pallieterke verschijnt, vieren de Belgen de 193ste verjaardag van hun land. MR bereidt zich met ‘Belgique 2030’ voor op grootse feesten voor de tweehonderdste verjaardag van dit land. In dit weekblad sprak Tom Van Grieken (VB) de wens uit om tegen 2030 in een “vrij Vlaanderen” wakker te worden en naar aanleiding van de Vlaamse feestdag kondigden enkele top-N-VA’ers de revolutie aan, als er niet onderhandeld en hervormd kan worden.

De toekomst van België is hoogst onduidelijk. De grootste twee partijen van Vlaanderen willen dit land grondig veranderen of zelfs opdoeken. Grote hervormingen besluiten op federaal niveau wordt steeds moeilijker, want ook de laatste pensioenhervorming is een flauw afkooksel van wat er écht nodig was. De Studiecommissie voor de Vergrijzing wijst al langer dan twintig jaar op de oplopende uitgaven en de nood aan hervormingen. De pensioenfactuur dreigt met meer dan 15 miljard euro de lucht in te schieten. De werkzaamheidsgraad verschilt per regio bijna nergens zoveel als in België en beide landsdelen hebben volledig andere noden én wensen.

Belgen hebben nog maar weinig vertrouwen, zowel in hun eigen financiële situatie

als in de economische situatie van België. De indicator van het consumentenvertrouwen (NBB) staat sinds vorig jaar op zijn laagste peil ooit.

Niet hervormen betekent het einde Door jarenlang alle structurele hervormingen op de lange baan te schuiven, raakt België steeds verder geblokkeerd. De Club Med-landen hebben hun begrotingstekort beter onder controle dan België en in het Franstalige gedeelte van dit land lijkt niemand van plan om er iets aan te doen. De ‘sense of urgency’ ontbreekt volledig. Staatsbank Belfius wil niet langer onvoorwaardelijk geld lenen aan Wallonië en het idee van een curatele is niet langer vergezocht. De bank vreest voor nog slechtere cijfers in de toekomst, zeker als de communisten van PVDA zouden deelnemen aan de macht.

De regio zit nog niet in dezelfde situatie als Griekenland in 2010, maar veraf is het niet. België is tegenwoordig vaak blij de slechtste leerlingen van de klas. Kredietbeoordelaars verlaagden recent de kredietwaardigheidsscore van Wallonië. Een van de genoemde redenen: de fragiele federale regeringscoalitie. Hervormingen blijven uit en de regering-De Croo schiet maar niet wakker. Tegen 2028 zal België bijna 60 procent van zijn totale welvaart aan overheidsuitgaven besteden. Vlaanderen is het enige gewest/gemeenschap waar men op termijn naar een evenwicht evolueert en dus wordt er na 2024 opnieuw een rondje bedelen verwacht

“Weigeren te hervormen kan einde van België betekenen”

Net diegenen die het land koste wat het kost bijeen willen houden, zorgen mee voor de onhoudbare situatie van België. Weigeren om te hervormen, kan er uiteindelijk voor zorgen dat België ophoudt te bestaan. En dan zijn het niet de Vlaamsgezinden die ervan beschuldigd moeten worden België kapot gekregen te hebben, maar zij die het België van nu, dat enkel nog één groot herverdelingsmechanisme is, koste wat het kost in stand willen houden.

Christophe Deborsu

Didier Reynders bij koning Filip en koningin Mathilde

Uw verslaggever trof Tom Van Grieken in zijn kantoor op het hoofdkwartier van zijn partij, twee dagen na de Vlaamse feestdag. Dat is voor de voorzitter van Vlaams Belang niet alleen een heugelijke, maar ook een drukke dag. “In de voormiddag ga ik mee met de lokale afdeling van VB in Schoten om een geschenkje te overhandigen aan mensen die een leeuwenvlag hebben uitgehangen of er eentje besteld hebben bij ons”, steekt Van Grieken van wal. “Ieder jaar verdelen wij 25.000 à 30.000 leeuwenvlaggen. Daarna haast ik mij naar het stadhuis in Brussel voor de officiële 11 juliviering, om meteen na het zingen van ons volkslied opnieuw naar Antwerpen te rijden voor de viering van de Gulden Sinjoren op het Hendrik Conscienceplein. Daarna vertrek ik normaal gezien opnieuw naar Brussel om aan het Vlaams Huis nog wat pintjes te drinken met de studenten, maar daar ben ik dit jaar door omstandigheden niet geraakt.”

Wat onthoudt u van de laatste 11 juliviering voor de regionale en federale verkiezingen van 2024?

“Dat het communautaire ambitieniveau van N-VA bijzonder laag ligt. Zelfs de socialisten durfden straffer uit de hoek te komen toen zij de voorzitter van het Vlaams Parlement leverden. Dat is een beetje triestig. Vlaams minister-president Jan Jambon (N-VA, red.) kwam in zijn 11 julitoespraak niet verder dan een pleidooi voor homogene bevoegdheidspakketten. Dat mag best wat pittiger.”

Vindt u het een verzachtende omstandigheid dat hij de speech als minister-president en dus namens de Vlaamse regering gaf, en niet als N-VA’er?

“Maar enfin (fel). Homogene bevoegdheidspakketten zouden de bevoegdheden die we nu al hebben gewoon wat uitbreiden. Voordat de N-VA in de Vlaamse regering zat, durfde die op 11 juli feller uit de hoek komen dan vandaag het geval is. Als je de macht hebt, moet je die gebruiken. Het Vlaams Parlement en de Vlaamse regering moeten een katalysator van de Vlaamse onafhankelijkheid zijn, zéker op 11 juli.”

Jean-Marie Dedecker liet de afgelopen maanden herhaaldelijk optekenen dat hij een terugkeer van Lijst Dedecker (LDD) wel zou zien zitten. Maakt u zich daar zorgen over?

“Nee, ik maak mij daar geen zorgen over. Ik ben wel teleurgesteld in Jean-Marie. Hij heeft in een interview gezegd dat hij het Vlaams Belang kan stoppen en dat hij vreest voor een Zwarte Zondag. Van Conner Rousseau of Alexander De Croo mag je dergelijke uitspraken verwachten, maar van een flamingant als Jean-Marie Dedecker? Hij is een nuttige politicus voor het Belgische systeem. Op het moment dat een V-meerderheid voor het grijpen ligt, wil hij de stemmen aan de rechterzijde verdelen. Dat is een vergissing. Als Jean-Marie het écht goed voorheeft met de Vlaming en een ander beleid wil, moet hij gewoon op onze lijst komen staan.”

Ook als onafhankelijke?

“Ja, Jean-Marie Dedecker zou welkom zijn bij ons, maar hij heeft onze uitge-

IK HEB VAN DE CATALANEN

OF DE SCHOTTEN NOG

NIET VEEL INITIATIEVEN

VOOR DE VLAAMSE

De voorbije weken werd in de media druk gespeculeerd terugkeer van Lijst Dedecker (LDD), maar die Vlaams Belang-voorzitter Tom Van Grieken een Jean-Marie het écht goed voorheeft met de Vlaming beleid wil geven, mag hij gewoon op onze lijst komen burgemeester van Middelkerke de hand.

“Als de presidentsverkiezingen goed uitdraaien, heeft Vlaams betere contacten met Parijs dan

stoken hand al meermaals geweigerd. Zijn politieke drijfveer is dus niet om het Vlaamse en rechtse blok te vergroten. Hij zal als excuus gebruikt worden om een machtsdeelname van Vlaams Belang te verhinderen.”

Jean-Marie

Dedecker zou bij ons welkom zijn

Er zijn dus wel degelijk toenaderingspogingen geweest?

“Nee, geen al te serieuze. Ik heb hem altijd al lachend gezegd dat we hem hetzelfde geven als N-VA. Maar hij kan de overstap niet maken, omdat zijn lijn met de Vlaamse regering - die hij nodig heeft als burgemeester van Middelkerke - dan zou worden doorgeknipt. Ik plaats de Vlaamse belangen boven de lokale.”

rale partij zijn. Ze zullen alle drie willen besparen op de sociale zekerheid en de pensioenen van de Vlamingen. Daar zit de Vlaming niet op te wachten.”

Zou LDD niet meer stemmen van Open Vld afsnoepen dan van Vlaams Belang?

“Vooral N-VA en Open Vld, de twee andere liberale partijen, zouden te lijden hebben onder een terugkeer van LDD. Jean-Marie Dedecker wordt de rechtse excuustruus voor de linkse media om het Vlaams Belang dood te zwijgen. In andere Europese landen, zoals Zweden en Italië, verenigt rechts zich, en hier zou Jean-Marie Dedecker de rechterzijde opnieuw verdelen? Dat is niet de interessantste strategie voor Vlaanderen. Als hij de kiesdrempel niet haalt, zijn dat verloren stemmen. Dan zou rechts Vlaanderen 2 à 3 procent van de stemmen mislopen. Daar zou het wel eens op kunnen aankomen.”

Volgens politicoloog Nicolas Bouteca zou Vooruit “in elkaar klappen” als de partij haar voorzitter, Conner Rousseau, zou verliezen. Hoe kijkt u naar de geruchten van mogelijk grensoverschrijdend gedrag ten aanzien van twee 17-jarige jongemannen, die over hem de ronde doen?

ONAFHANKELIJKHEID GEZIEN

“U bent de eerste journalist die mij daar een vraag over stelt. Is dat niet raar? Eerst en vooral vind ik het ongelofelijk zielig dat hij spreekt over een ‘heksenjacht van extreemrechts’. Dat is absoluut niet waar. Het zit niet in mijn aard om op die manier aan politiek te doen. Ik heb altijd respect voor mensen die uit de kast komen, maar Rousseau heeft zijn coming-out gebruikt als excuus om meldingen van mogelijk grensoverschrijdend gedrag te verdoezelen. Ook hij is

onschuldig tot het tegendeel is bewezen, dus laat het gerecht zijn werk maar doen. Ik stel wel vast dat de socialisten nu plots de kant kiezen van de mogelijke dader, en niet die van de mogelijke slachtoffers. Het #MeToo-verhaal ligt blijkbaar al ver achter ons.”

Zou Vooruit volgens u in elkaar klappen zonder Rousseau?

“Dan ga je uit van de premisse dat Vooruit nu groot is, maar ik heb mijn twijfels bij de peilingen. Die doen uitschijnen dat het linkse blok - Vooruit, Groen en PVDA - boven de 35 procent scoort. De afgelopen 40 jaar was die score nooit hoger dan 25 procent. Het linkse blok wordt steeds hoog gepeild, maar kan de peilingen electoraal niet verzilveren. Dat hebben we ook gezien bij de vorige verkiezingen. Een van de drie linkse partijen wordt te hoog gepeild. De vraag is welke. Het zou voor Vooruit een klap zijn als Rousseau uit de politiek stapt, maar ik zou er niet rouwig om zijn.”

In een artikel op Apache beweert Hind Fraihi dat u de verkoopstand van Project Thule op de IJzerwake heeft geweigerd. Klopt dat?

“Nee, wij hebben geen invloed op de organisatie van de IJzerwake. Ik heb wel een gesprek gehad met de organisatoren, maar ik heb tegen geen enkele organisatie mijn veto gesteld. De spilfiguur van Project Thule, Tomas Boutens, is problematisch voor de hele Vlaamse Beweging. Die heeft hij zowel met ‘Bloed, Bodem, Eer en Trouw’, zijn motorclub als met Project Thule veel schade toegebracht. Hij wou ooit zelfs een aanslag plegen op Filip Dewinter, maar toch wordt hij nog getolereerd binnen de Vlaamse Beweging. Men moet zich toch eens afvragen of zulke mensen een meerwaarde zijn. Ik wil niet met zo’n agent-provocateur geassocieerd worden.”

VOORZITTER VLAAMS BELANG

in de Kamercommissie Binnenlandse Zaken, is Koen Metsu (N-VA-Kamerlid, red.). Dat is een voorname kerel en een harde werker die zich aan de rechterkant van de N-VA bevindt. Hij wordt onvoldoende naar waarde geschat.”

Bart De Wever is straks 20 jaar voorzitter van N-VA. Blijft u na de verkiezingen van 2024 nog voorzitter van Vlaams Belang?

Franse presidentsverkiezingen uitdraaien, Belang contacten dan de PS”

Is een deel van de partij ontevreden omdat Vlaams Belang ‘te proper’ zou zijn geworden? Zijn er mensen die liever in de oppositie zouden blijven zitten?

“Onze standpunten zijn scherper dan ooit: we willen de sociale zekerheid afschermen, gaan resoluut voor Vlaamse onafhankelijkheid en leggen daartoe een stappenplan op tafel, we pleiten voor een migratiestop… Ik weet niet op welk vlak we te braaf zouden zijn geworden. Het zijn bepaalde agents-provocateurs die dat plaatje opleggen, maar het klopt niet.”

Denderleeuws gemeenteraadslid Geert Van Cauter kondigde aan dat hij overstapt van N-VA naar Vlaams Belang. Staat de deur open voor overlopers van N-VA?

“Onze deur staat open voor Vlaams-nationalisten. Die kunnen in verschillende partijen zitten. Ik weet dat N-VA in de aanloop naar de verkiezingen van 2012 en 2014 actief mensen heeft proberen los te peuteren bij ons. Dat zal ik niet doen. N-VA’ers moeten die keuze zélf maken. Het is niet oneerbaar om de overstap te maken, maar het is ook niet oneerbaar om als rechtse N-VA’er bij die partij te blijven om ze op het juiste pad te houden. Het ergste scenario zou zijn dat rechtse N-VA’ers niet meer willen deelnemen aan verkiezingen. Dat zou een dubbele tegenslag zijn: je geeft de linkse N-VA’ers die met Vooruit willen samenwerken vrij spel én levert het Vlaams Belang geen extra stemmen op. Rechtse N-VA’ers moeten opkomen, of dat nu voor N-VA of Vlaams Belang is.”

Als u een politicus van een andere partij op uw lijst zou mogen zetten, wie zou dat dan zijn?

“(Denkt na) Een minder bekend politicus, maar iemand die goed werk levert

“Ja, want ik heb de ambitie om in 2024 de verkiezingen te winnen. Er is iets verschrikkelijks met voorzitters: ze mogen of kunnen pas stoppen als ze op hun voorhoofd het woord ‘loser’ gebrandmerkt krijgen. Een atleet die wereldkampioen wordt, kan op een hoogtepunt stoppen. Maar een partijvoorzitter die verkiezingen wint? Het zou onbegrijpelijk zijn voor de achterban als die zou stoppen. Zo werkt de politiek niet. Stoppen is voor mij dus geen optie.”

Zijn jullie actief op zoek naar mensen met bestuurservaring?

“Ja, al hebben we het intensieve deel van dat proces al afgerond. Na de verkiezingen van 2019 heb ik een drietrapsraket gelanceerd. Enerzijds heb ik een aantal mensen geselecteerd - inhoudelijke medewerkers van parlementsleden - om een cursus onderhandelen aan Vlerick te volgen. Men denkt dat de onderhandelingen stoppen na de regeringsvorming, maar binnen de regering gaan die gewoon verder. Ten tweede heb ik verschillende kabinetschefs en ministers geraadpleegd om te weten te komen hoe kabinetten precies functioneren.

Ten slotte heb ik mijn oor te luisteren gelegd bij drie andere nationalistische partijen. In tegenstelling tot in Vlaanderen zijn rechtse partijen zoals Vlaams Belang in andere Europese landen wel al aan de macht geweest. Ik heb drie casussen onderzocht: een regering met gedoogsteun en een twee- en driepartijenregering. Dat onderzoek is een klein jaar geleden afgerond. Nu telt nog maar één ding: de verkiezingen winnen en zo groot mogelijk worden om de beste onderhandelingspositie te kunnen innemen.”

Als u morgen met een absolute meerderheid aan de macht zou zijn, wat is dan het eerste dat u zou doen?

“De Vlaamse onafhankelijkheid verzilveren. Dat is dé beweegreden van onze partij. De Vlaamse Beweging heeft altijd op de steun van Vlaams Belang kunnen rekenen, ook al kregen we in 2014 een pandoering van jewelste en zaten we

OP INTERNATIONAAL VLAK DOET VLAAMS

daarna krap bij kas. Vlaams Belang is de partijpolitieke vertegenwoordiger van de Vlaamse Beweging, dus het is onze taak om die te blijven ondersteunen. Dat is wat ik de N-VA verwijt: sinds die partij aan de macht is, is het draagvlak voor onafhankelijkheid alleen maar afgekalfd. Ze is politiek relevant geworden, maar zwijgt over haar eerste programmapunt?

Nu zegt ‘Slappe Jan’ dat er geen draagvlak is voor Vlaamse onafhankelijkheid, maar zijn partij had 20 jaar de kans om dat te creëren (fel).”

Heeft de N-VA dat volgens u nagelaten?

“N-VA heeft de onafhankelijkheidsgedachte in het hoekje van de chaos en de revolutie geduwd, terwijl wij aantonen dat het onafhankelijkheidsproces wél ordentelijk en juridisch correct kan verlopen. Wij zetten die gedachte nu opnieuw bovenaan de politieke agenda. Daar ben ik best trots op. Wij halen de onafhankelijkheidsgedachte uit de communautaire diepvries en de sfeer van chaos en revolutie.”

De Wever weigert ieder gesprek met ons

N-VA-voorzitter Bart De Wever hoedt zich voor ‘Catalaanse scenario’s’. Deelt u die vrees niet?

“Ten eerste zou De Wever moeten weten dat de Vlamingen geen minderheid zijn, maar een meerderheid. Ten tweede was het N-VA die Carles Puigdemont (de voormalige Catalaanse minister-president, red.) meesleurde naar iedere pensenkermis van de partij. Je kan geen N-VA-kantoor binnenwandelen zonder te struikelen over een Catalaanse vlag. Maar wij zouden voor een chaotisch Catalaans scenario zijn? N-VA heeft dat jarenlang gepropageerd. In tegenstelling tot de Catalanen hanteren wij de juiste

RELATIE MET N-VA

Worden er achter de schermen gesprekken gevoerd met N-VA?

“Nee, De Wever weigert ieder gesprek. Sinds 2019 is er niet meer gesproken met N-VA. Dat is schrijnend voor Vlaanderen. Terwijl de Franstalige partijen voortdurend met elkaar praten en zelfs samen vergaderen, slagen de twee Vlaams-nationalistische partijen er zelfs niet in om samen een koffie te drinken. Ik ben daar nochtans altijd toe bereid. De achterban van N-VA wil graag een samenwerking met Vlaams Belang,

maar de elitaire partijtop van die partij is zijn voeling met de basis verloren.”

Zijn de persoonlijke relaties zo verzuurd dat zelfs het drinken van een koffie onmogelijk is geworden?

“Nee, de omgang met de partijkopstukken is correct, maar ze zijn bang om met ons over politiek te praten. Met wie kan N-VA een rechts en Vlaams beleid realiseren? Met Conner Rousseau of met Tom Van Grieken? De vraag stellen, is ze beantwoorden.”

strategie: een soevereiniteitsverklaring gevolgd door onderhandelingen die moeten resulteren in ordentelijke onafhankelijkheidsverklaring.”

Vindt u dat Vlaanderen Puigdemont moet blijven steunen, ook al lijden de relaties met Spanje - waar binnenkort misschien een rechtse regering aan de macht is - daaronder?

“Nationalisten moeten elkaar steunen als ze vervolgd worden. Politieke ideeen mogen niet bestraft worden met gevangenisstraffen. Ik wil er wel fijntjes op wijzen dat ik van de Catalanen of de Schotten nog niet veel initiatieven voor de Vlaamse onafhankelijkheid heb gezien. Het is jammer dat het bij eenrichtingsverkeer blijft. Maar je mag niet tolereren dat Europeanen gevangenisstraffen riskeren voor een politieke mening. Dat is een brug te ver.”

Welke inspanningen leveren jullie op internationaal vlak om het draagvlak voor Vlaamse onafhankelijkheid te vergroten?

“Dankzij Vlaams Belang weten de regeringspartijen in andere Europese landen, zoals Italië, Polen en Hongarije, dat Vlamingen onafhankelijkheid willen. Die partijen zijn vaak tegen separatisme in eigen land, maar tolereren wel een partij die uitgesproken separatistisch is. Wij krijgen de kans om ons Vlaams-nationalistisch verhaal te brengen en uit te leggen waarom wij anders zijn dan andere separatistische bewegingen. Op internationaal vlak doet Vlaams Belang meer voor de Vlaamse zaak dan N-VA. Wij zijn de betere ambassadeur. Met wie heeft N-VA eigenlijk contact? Die partij is zich internationaal compleet aan het isoleren. Ze wil eigenlijk toetreden tot de Europese Volkspartij (EVP), waar de christendemocratische partijen deel van uitmaken. Dan ben je heel ver van het padje aan het geraken. Als de volgende Franse presidentsverkiezingen goed uitdraaien en Marine Le Pen komt in het Elysée terecht, dan hebben wij betere contacten met Parijs dan de PS. Dat zou pas een ‘gamechanger’ zijn voor de onafhankelijkheidsgedachte (lacht).”

“Wij kunnen in de zes faciliteitengemeenten slechts één soort faciliteiten waarderen: deze die het Vlaams(gezind) en Neutraal Ziekenfonds zijn leden aanbiedt.”

Johan Laeremans, hoofdredacteur De Zes

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1

gespeculeerd over een mogelijke die comeback zou volgens een vergissing zijn. “Als Vlaming en hem een ander komen staan”, reikt hij de

ANTON SCHELFAUT

Historisch akkoord of oogverblinding?

DUITSLAND

Migratie in 2022 naar Duitsland

Absolute recordcijfers!

Uit recente cijfers van het Duitse Statistisches Bundesamt, op maandag 27 juni bekendgemaakt, blijkt dat het aantal migranten naar Duitsland in 2022 een absoluut naoorlogs record heeft bereikt. Nooit eerder kwamen op één jaar zoveel migranten naar Duitsland: 2,67 miljoen.

Natuurlijk is de Russische inval in Oekraïne verantwoordelijk voor een behoorlijke stijging. Sinds het begin van de Russisch-Oekraïense oorlog kwamen 1,1 miljoen Oekraïense vluchtelingen naar Duitsland, terwijl sindsdien 130.000 van hen terugkeerden naar hun vaderland.

Het Duitse weekblad Der Spiegel berekende verder dat er ongeveer 1,2 miljoen mensen uit Duitsland zijn vertrokken, waardoor er netto 1,5 miljoen nieuwkomers werden geregistreerd. Sinds het begin van de tellingen, begin de jaren ’50 van vorige eeuw, was het cijfer nog nooit zo hoog. Ten opzichte van 2021 met een netto-aangroei in Duitsland van 329.000 mensen een verviervoudiging, op amper één jaar tijd.

DUITSLAND

Syriërs, Afghanen en Turken blijven massaal toestromen

“Terwijl er in 2022 ongeveer 2.666.000 immigranten naar Duitsland kwamen en 1.204.000 vertrekkers werden geregistreerd, telde men in 2021 ongeveer 1.323.000 nieuwkomers en 994.000 vertrekkers”, aldus de ambtenaren in een commentaar in Der Spiegel. Het verschil zit natuurlijk vooral bij de vele Oekraïense vluchtelingen. Maar dit statistisch instituut weet verder dat er ook een stijging is te zien van het aantal Syriërs dat naar Duitsland is gekomen (in 2021 ongeveer 41.000, vorig jaar 68.000), Afghanen (in 2021 zo’n 31.000, in 2022 al 55.000) en Turken (19.000 in 2021, in 2022 niet minder dan 49.000). Opmerkelijk is tot slot de stijging van het aantal vertrekkers. In 2021 waren ze met 64.000 om de Duitse deuren achter zich toe te trekken, in 2022 waren het er al 83.000. En vreemd - of net niet, natuurlijk - is de bestemming. Zij gingen niet naar Afghanistan, Syrië of Turkije, maar naar Zwitserland, de Verenigde Staten en Oostenrijk.

PIET VAN NIEUWVLIET

Het eind juni afgesloten akkoord tussen de vakbond Solidariteit, die zich om de rechten van de minderheden in Zuid-Afrika bekommert, en de overheid over de rassenquota op de arbeidsplaats, mag historisch worden genoemd. Het is immers de eerste maal sinds ze aan de macht is dat de ANC-regering een overeenkomst afsluit met een niet-gouvernementele organisatie.

Reeds jaren probeert het ANC-bewind via ‘regstellende aksie’ (bij keuze tussen twee kandidaten voor een job krijgt de zwarte de voorkeur) en ‘swart bemagtiging’ de achterstand van de zwarten in te halen. Daarbij zou de tewerkstelling de samenstelling van de bevolking (80 procent zwarten, blanken en kleurlingen elk 9 procent, 2 procent Indiers) moeten weerspiegelen.

Nieuwe wet

Enige jaren geleden werd de zogenaamde ‘Wet op Gelijke Indienstneming’ ingediend, waarbij strenge rassenquota zouden worden doorgevoerd voor topfuncties en geschoolden in bedrijven met meer dan 50 werknemers in 18 sectoren. Maar volgens het Solidariteit Navorsingsinstituut zouden door die wet een half miljoen blanke, kleurling- en Indische personeelsleden hun job in de komende vijf jaar verliezen. Vooral kleurlinglandarbeiders in de provincie West-Kaap zouden zwaar worden getroffen. Het leidde er dan ook toe dat de vakbond en de oppositiepartijen Democratische Alliantie en Vrijheidsfront Plus zich tegen de wet verzetten en dreigden de zaak gerechtelijk aan te vechten. Uiteindelijk diende Solidariteit in 2021 een klacht in bij de Internationale Arbeidsorganisatie (ILO).

Ommekeer

Die klacht bleef niet zonder gevolg. De ILO trad op als bemiddelaar, met als resultaat dat Solidariteit en de minister van Indienstneming en Arbeid Nxesi in december ’22 rond de tafel gingen zitten. Na maanden onderhandelen kwam tenslotte een akkoord uit de bus. Zo mag ras niet het enige criterium zijn bij aanwerving van personeel, mag niemand omwille van de rechtstellende actie worden afgedankt en moet de toekomstige wet soepel worden toegepast. Tenslotte zullen bedrijven die bij gebrek aan voldoende zwarte kandidaten de rassenquota niet halen, niet worden beboet.

Of dit nu het einde is van alle discussie, valt nog af te wachten. De overeenkomst geeft de werknemers wel een zekere houvast. Maar de toekomst zal leren of de betrokken wet er zal worden door beïnvloed. Voor heel wat politici en kenners van de materie is dit immers niet het einde van het verhaal. Volgens hen zal de regering blijven proberen haar rassenbeleid door te drukken.

JAN VAN AERSCHOT

E-automarkt klapt in elkaar.

VW moet mensen ontslaan

De late werkshift bij Volkswagen Duitsland worden geschrapt, omdat de vraag naar elektrische wagens zo gering is. De productie wordt daarom teruggedraaid en de vakantieperiode wordt verlengd bij de Duitse autoconstructeur. De politieke wereld toont zich bezorgd, maar die bezorgdheid dringt niet door tot het buitenland en tot de Vlaamse mainstreammedia. Duitsland blijft nochtans onze belangrijkste economische partner. Wat is er aan het gebeuren er in Duitsland?

De productie van elektrische auto’s lijkt niet aan te slaan, zoals de politieke wereld nochtans wel had gehoopt. De vraag naar elektrische wagens blijft 30 procent onder de geraamde productiecijfers, aldus de voorzitter van de bedrijfsraad van Volkswagen Manfred Wulff. Het autoconcern besloot daarom de productie van elektrische wagens in de fabriek van Emden te vertragen, zo kan men lezen in de Duitse krant Nordwest-Zeitung.

Ontslagen en langere vakantieVW blijft optimistisch

Dit alles blijft niet zonder gevolgen: 300 tijdelijke medewerkers werden intussen al ontslagen. Tot de volgende vakantieperiode zal de autoproducent in Duitsland alle late werkshiften schrappen. De maatregelen slaan vooral op de productie van de Elektro-SUV-ID.4 en op de productie van de eerste voertuigen van de Limousine ID.7. De fees-

telijke lancering van deze elektrische auto’s werd door Volkswagen intussen naar een later tijdstip verplaatst. De productie van verbrandingsmotoren loopt ongestoord verder.

Als bijkomende maatregelen om de productievertraging op te vangen, werd de vakantieperiode voor de werknemers van de productie-eenheden van elektrische auto’s met een week uitgebreid. “De terughoudendheid van klanten merken wij in het bijzonder op bij elektrische auto’s”, zegt Wulff verder. Toch blijft Volkswagen optimistisch. “We zijn er zeker van dat de productie terug op gang komt eens het nieuwe model ID.7 wordt gelanceerd”, aldus een woordvoerder van VW aan de krant. De minister van Economie van de deelstaat Niedersachsen, Olaf Lies (SPD) bekijkt de evolutie “met bezorgdheid”, en dit “niet alleen omdat het bij Volkswagen gebeurt, maar bij alle producenten”.

PIET VAN NIEUWVLIET

President van Zuid-Afrika Cyril Ramaphosa

©

SHUTTERSTOCK

DIPLOMATIEKE VALIES

De Aziatische bedreiging van de NAVO

Vriend en vijand zullen beamen dat de oorlog in Oekraïne ervoor gezorgd heeft dat de NAVO zichzelf heeft (moeten) heruitvinden. De top in Vilnius illustreerde dat. Toch is er een Amerikaanse benadering die anders is dan de Europese. Voor Washington blijft China de grootste strategische uitdaging en als het even kan, wordt de NAVO ook in deze als nuttig instrument gebruikt.

Op een treffen zoals de NAVO-top in Vilnius zijn er altijd zaken die schijnbaar in de marge gebeuren, geen aandacht krijgen, maar wel degelijk van belang zijn. Bijvoorbeeld de deelname van landen die géén lid zijn van de club ‘bevriende staten’, meer concreet: Japan, Zuid-Korea, Australië en Nieuw-Zeeland. De Amerikaanse president Biden verklaarde dat ze uitgenodigd waren om “de banden aan te halen tussen democratieën uit ‘the Atlantic’ en die uit ‘the Pacific’”. Maar dan volgende de echte reden: hij dankte hen voor hun consequente houding ten aanzien van de Russische invasie in Oekraïne, waarna hij suggereerde dat ooit hetzelfde zou moeten gebeuren ten aanzien van China.

Internationale rechtsorde

Al bij al slaagde men erin de eenheid te bewaren op de NAVO-top, maar toch kan een divergentie in visies tussen de VS en de meeste Europese leden niet genegeerd worden. Europa, en dan zeker de Oost-Europese landen, hebben de blik strak op Oekraïne gericht. En ook voor de Amerikanen is dit de meest urgente bekommernis van de NAVO, maar op termijn niet de grootste. Dat is China, al jaren. Hoogstens is Poetin de planning wat in de war aan het sturen, maar de essentie blijft. Voor Europa is Oekraïne een verhaal van Russische agressie, niet voor de Amerikanen die het ruimer zien en China en Rusland als onderdelen van eenzelfde globaal risico beschouwen. Het zijn landen die de internationale rechtsorde bedreigen, toch zoals zij die zien. Een orde die voorwerp van de strijd tijdens de Koude Oorlog was en na de implosie van de USSR dé internationale norm leek te worden, maar, zoals de voorbije twee decennia aantoonden, toch op heel wat tegenkanting botst. Dat de oorlog in Oekraïne Peking en Moskou dichter dan ooit bij elkaar heeft gebracht, houdt Washington scherp. Door die Aziatische landen op de NAVO-top uit te nodigen (voor Japan was het al de tweede keer), wil men de brug tussen de twee bedreigingen slaan. De Franse president Macron begreep dat maar al te goed toen hij fijntjes verklaarde dat Europese landen zich niet mogen laten meesleuren in een Aziatisch conflict; begrijp: de strijd voor Taiwan op het moment dat de schijnbaar onafwendbare invasie dan toch zal beginnen.

Anti-Chinees netwerk

De voorbije jaren hebben de VS fors geïnvesteerd in een Aziatisch netwerk. Of het nu via formele samenwerkingsverbanden (QUAD, AUKUS,…) gebeurt

Nucleaire muiterij op topniveau

of door bilaterale contacten, er is heel wat diplomatieke tijd gestoken in het strategisch inkapselen van China. De manier waarop landen als Vietnam of Australië naar de systematische uitbreiding van de Chinese invloedssfeer kijken, is echter anders dan de Europese. “De VS hebben al lang geprobeerd de Europeanen te overtuigen de Chinese bedreiging ernstiger te nemen”, stelt professor internationale relaties James Goldgeier onlangs nog in de Wall Street Journal. “Maar Europa heeft economische belangen die het niet in gevaar wil brengen.” Recent vaardigde de Duitse regering voor de allereerste keer haar ‘China Strategie’ uit. Enerzijds wordt China als een “concurrent” en “strategische rivaal” bestempeld, maar tegelijkertijd worden Duitse bedrijven niet opgeroepen hun afhankelijkheid van China af te bouwen en pleiten ze voor “langdurige sterke economische relaties”. Niet toevallig stuurt China economische gezanten naar Europa om het over economische samenwerking en niets anders te hebben. Divide et impera, het is van alle tijden en omstandigheden.

Factor Japan

Japan speelt een cruciale rol in de China-politiek van Washington. Niet alleen bevinden er zich meer dan 50.000 Amerikaanse militairen, door zijn geopolitiek belangrijke ligging zal het land bij een mogelijke invasie van Taiwan een essentiële rol spelen (Okinawa ligt op een boogscheut van Taiwan). Steeds meer is Tokio zich ook bewust van de Chinese bedreiging, wat zich vertaalt in een fors opdrijven van de defensie-uitgaven én daaropvolgende bestellingen. Slechts één voorbeeld: na levering, zal Japan het op een na grootste contingent F-35 jachtvliegtuigen ter wereld hebben. Maar de vraag die de Amerikanen tormenteert, is of Japan echt zal deelnemen aan een conflict. Hun defensiepolitiek is gericht op nationale veiligheid. Wanneer die gegarandeerd kan worden, is het enthousiasme bij de bevolking om in een conflict voor Taiwan betrokken te raken, erg klein - de peilingen zijn eensluidend. Niet toevallig - en daar is de NAVO weertekende secretaris-generaal Stoltenberg een engagement met de Japanse premier Kishida om de samenwerking tussen beide te intensifiëren. En evenmin toevallig lopen gesprekken om een permanent NAVO-kantoor te openen in Tokio. Frankrijk verzet zich hiertegen, met als gevolg dat hier op en rond de top in Vilnius geen melding van gemaakt werd.

MICHAËL VANDAMME

Het Poolse ‘Centre for Eastern Studies’ waarschuwde al op 23 juni dat Sergey Karaganov, voorzitter van de invloedrijke Russische denktank ‘Raad voor Buitenland- en Defensiebeleid’ pleitte voor een aanval met tactische kernwapens op een NAVO-lidstaat, om de “de wil van het Westen te breken” en te laten zien dat de Russische nucleaire dreigementen geen bluf zijn.

Hij suggereerde Polen als mogelijk doelwit, waarschijnlijk omdat Polen zelf geen kernwapens heeft. Een aanval op Amerikaanse, Britse of Franse doelwitten vond zelfs hij klaarblijkelijk te riskant. Kort na de mislukte muiterij van de Wagner-huurlingen dreigde ook Dmitri Medvedev nog maar eens met het gebruik van tactische kernwapens tegen Oekraïne en/of NAVO-landen. Medvedev was schijnpresident van Rusland (2008-2012), als stropop voor Poetin die de echte president was. Daarna mocht hij zelfs een échte premier zijn. Nu is hij voorzitter van de Russische Nationale Veiligheidsraad. Karaganov en Medvedev zijn dus politieke zwaargewichten, hoe relatief dat begrip ook is in eenmansdictatuur als Rusland.

‘Hogere versnelling’

De mislukte coup van de Wagners, het volkomen falen van het Russische militaire apparaat en de schrikbarende verliezen aan manschappen en materieel, doen sommige Russische beleidsmakers teruggrijpen naar hun enige wapens die misschien - misschien! - nog goed werken: hun kernmacht. De westerse nucleaire doctrine is al heel lang gebaseerd op het idee dat er bij een atoomoorlog alleen verliezers zijn en dat atoomwapens alleen als afschrikking bedoeld zijn. De militaire doctrine van de USSR was totaal anders: de inzet van atoomwapens - en chemische en biologische wapens overigens - werd gezien als gewoon een ‘hogere versnelling’ van conventionele oorlogvoering. De Sovjetleiders geloofden dat zij met hun doorwrochte systemen van luchtverdediging, civiele bescherming en schuilkelders een atoomoorlog konden winnen én overleven als natie. Nou ja, minus enkele tientallen miljoenen dode Russen. Maar zolang de glorierijke USSR maar overeind bleef, zou er niemand om malen. Terzijde: behalve Oostenrijk, Zwitserland, Zweden, Finland en Israël hebben alle westerse landen, ook de VS, hun netwerk van schuilkelders opgedoekt. Als de afschrikking ooit faalt, zou de slogan ‘Niemand kan een atoomoorlog overleven’ voor miljoenen mensen wel eens een ‘selffulfilling prophecy’ kunnen worden.

Dissidentie

De herhaaldelijke dreigementen met kernwapens van de Russische leiders

passen volledig in hun logica van ‘back to the USSR’. Niets nieuws onder de zon dus?

Toch wel. Voor het eerst in de geschiedenis van de USSR en het poetinistische vervolg daarop, kwam het tot dissidentie op het allerhoogste niveau. Op 13 juli publiceerden leden van Karaganovs eigen Raad voor Buitenlandse en Defensiepolitiek een document waarin zij de plannen voor een nucleaire aanval op Oekraïne of een NAVOland veroordeelden. Dat was een openlijke en duidelijke afwijzing van Poetins officiele beleid. De tekst gaf niet het standpunt weer van de hele raad, maar het bleef een krachtig signaal, vooral door de openbaarheid ervan.

De tekst was niet uitgelekt, maar door de opstellers zelf openbaar gemaakt. Zij waarschuwden dat de nucleaire plannen en dreigementen van het Kremlin gebaseerd waren op “pseudotheoretische redeneringen” en dat zij een mentaliteit creëerden die de Russische samenleving tot “catastrofale beslissingen” kon leiden. “Hopen dat een beperkt nucleair conflict beheerst kan worden en dat men kan voorkomen dat het escaleert tot een wereldwijde atoomoorlog, getuigt van de grootste onverantwoordelijkheid. Dat betekent dat de mogelijke vernietiging van tientallen, misschien honderden miljoenen mensen in Rusland, Europa, China, de VS en andere landen. (…). Niemand zou de mensheid ooit mogen chanteren door te dreigen met kernwapens, niemand zou ooit mogen bevelen ze op het slagveld in te zetten.”

Voor een westerse lezer lijkt dat allemaal vanzelfsprekend. Voor Rusland is dat een revolutionaire nieuwigheid. Bijna een muiterij.

PAUL BÄUMER

‘Waar tafelen een hoffelijke bezigheid wordt’ Huwelijken - Recepties - Banketten - Seminaries

Dmitri Medvedev

© SHUTTERSTOCK

PIET LAMBERTS-VAN ASSCHE - OUD-LECTOR RECHT, ECONOMIE EN FILOSOFIE:

De Nederlandstalige podcasts zijn met eentje meer tegenwoordig. Piet Lamberts-Van Assche (°1958) is begonnen aan een reeks podcasts over de opera ‘Der Ring des Nibelungen’ van Richard Wagner. Deel één gaat over ‘Das Rhein-

gold’. De Koninklijke Muntschouwburg brengt eind oktober een nieuwe productie van het vierdelige epos van Wagner. Wie zich daarop wat wil voorbereiden, is aan het goede adres met de podcasts van Lamberts-Van Assche.

“Met mijn podcasts en lezingen wil ik wat fierheid op onze westerse cultuur

er Ring des Nibelungen van Richard Wagner is een van de passies van Lamberts-Van Assche: “Ik hou van zijn muziek. Ik geef al een achttal jaar lezingen over de opera’s van Wagner in heel Vlaanderen. Mijn lezingen zijn multimediaal om ze zo toegankelijk mogelijk te maken.” De docent filosofie vertelt het verhaal en de filosofie erachter. “Het verhaal gaat over een soort van zondeval van de goden. Om macht uit te oefenen, ook op een goed bedoelde manier, sluiten de goden compromissen en daaruit blijkt dat macht altijd corrumpeert. Dat anarchistische basisidee is sterk aanwezig”, weet Lamberts-Van Assche.

Waarom heeft u gekozen voor het medium ‘podcast’?

“De muziek van Wagner is een beetje een niche, hoewel hij nochtans heel bekend is en iedereen tegenwoordig een bepaalde gedachte heeft over hem. Hij heeft geen al te positieve reputatie en die ‘malloten’ uit Rusland met hun huurlingengroep werken dat nog wat in de hand. Maar goed, het aan de man brengen van mijn lezingen kost heel wat moeite en vooral jonge mensen zeiden dat ik er een podcast van moest maken. Ze vertellen immers dat ze geen tijd hebben om naar de lezingen te komen, terwijl ze naar een podcast kunnen luisteren wanneer ze willen. Met een podcast zou ik wel eens een groter publiek kunnen bereiken ook.”

Hoe zit de podcast in elkaar?

“Na mijn eerste podcast, ‘Das Rheingold’, volgen er nog andere. ‘Der Ring des Nibelungen’ is namelijk een cyclus die bestaat uit vier opera’s. Na ‘Das Rheingold’ volgen ‘Die Walküre’, ‘Siegfried’ en ‘Götterdämmerung’. Mijn podcast is geen podcast óver het vierdelige epos van Wagner, maar ik vertel het verhaal ván dat epos. Vertellen is nog iets anders dan lesgeven, wat ik meer dan 20 jaar gedaan heb aan de hogeschool Thomas More. Het was niet makkelijk om van didactisch doceren over te schakelen op vertellen. Ik volg het verhaal van de opera zelf, dus van het libretto of van ‘het gedicht’ zeg maar, want Wagner noemde zijn libretto’s ‘gedichten’. Ik volg

daarbij dus de tekst van dat gedicht en de regieaanwijzingen van Wagner. Die tracht ik dan te mixen met de muziek, vooral op basis van de muzikale leidmotieven. Als ik bijvoorbeeld op een bepaald ogenblik zeg: ‘Wotan, de oppergod, vindt daar opeens een zwaard en hij houdt dat plechtstatig voor zich uit’, dan valt de muziek in en dan hoor je het thema van het zwaard. Op die manier wordt dat allemaal mooi verbonden met elkaar en wordt dat een verhaal met muziek.”

Waardoor is Wagner uw passie geworden?

“Ik ben via heel veel omwegen bij Wagner terechtgekomen, namelijk via mijn leraars esthetica en muziek, via mijn vader die mij Tsjaikovski heeft bijgebracht en via een professor die ooit lessen gaf over Friedrich Nietzsche. Bij Nietzsche ging het altijd maar over Wagner en in die tijd, veertig jaar geleden, vonden wij Nietzsche een ‘coole’ filosoof. Vandaag kijken we daar wel anders naar, maar het ging altijd over die Wagner. Ik luisterde in die tijd al wel naar klassieke muziek, maar niet naar opera, want als je jong bent, klinken die operastemmen vreselijk. Denk maar aan Bianca Castafiore, de stereotiepe figuur uit ‘Kuifje’ (lacht). Maar op een bepaald ogenblik zag ik ‘A Clockwork Orange’ van Stanley Kubrick en ik vond de negende symfonie van Beethoven in de film heel knap. Van de stemmen in ‘Ode an die Freude’ kreeg ik koude rillingen en ik besefte dat die operastemmen wél mooi zijn. Toen ben ik meteen platen gaan halen van Wagner en ik was verkocht.”

Waarover gaan de werken van Wagner?

“Wagner was vooral geïntrigeerd door de Griekse tragedie en mythische inhoud daarvan. De verleiding is heel groot om Wagners opera’s politiek te interpreteren. Dat is een val waar veel mensen, onder wie ikzelf, soms intrappen. Men moet zijn opera’s in een ruime, universele context plaatsen. ‘Das Rheingold’ is een mythisch verhaal, komt van bij de oude Grieken en gaat over de tragiek van het menselijk bestaan. Dat is de basisinspiratie van Wagner.

‘Die Walküre’ is mijn volgende podcast en dat verhaal lijkt heel sterk op ‘Antigone’ van Sophocles. Dat gaat over het conflict tussen legaliteit en legitimiteit. We moeten handelen volgens de wet, maar soms zien we dat handelen volgens de wet in feite niet echt gerechtvaardigd is, niet legitiem is. Dat conflict vind je terug bij Die Walküre. De verscheurdheid die met dat conflict gepaard gaat, hoor je in de muziek.”

Wanneer men tegenwoordig denkt aan een episch verhaal over een ring of ringen, komt meteen

‘Lord of the Rings’ van Tolkien in gedachten…

“In beide verhalen is er een ring die vervloekt is. In mijn eerste podcast wijs ik daar al op. Wanneer de oppergod Wotan de ring afpakt van de dwerg (Nibelung) Alberich, rust er een vloek op de ring. Wie de ring in zijn bezit heeft, vergaat van de miserie en wie hem niet heeft, gaat kapot van de nijd. Dat vind je ook in ‘Lord of the Rings’. In beide verhalen kan de vloek bovendien alleen uit de wereld gehaald worden door de ring terug te brengen naar de oorspronkelijke plaats, bij Wagner naar de bodem van de Rijn en bij Tolkien in de vulkaan Mordor.”

len. In de antieke Griekse tragedies was dat allemaal aanwezig, maar nadien ging dat verloren. Men zegt soms dat als Wagner vandaag zou leven, hij films zou maken. In de films van ‘Lord of the Rings’ zijn ook meerdere kunstvormen geïntegreerd, maar die films zijn toch wel wat makkelijker te ‘consumeren’ dan een opera van Wagner (lacht).”

Kunt u even samenvatten waarom de mensen uw podcast een kans zouden moeten geven?

“Wagner is een belangrijk onderdeel van onze westerse cultuur. Met zo’n gegeven kan je dan twee dingen doen. Enerzijds kan je zijn muziek gebruiken om westerse arrogantie te hekelen, zoals regisseur Francis Ford Coppola dat op overigens meesterlijke wijze gedaan heeft in zijn film ‘Apocalypse Now’, anderzijds kan je ook gewoon fier zijn op die westerse cultuur. Met mijn podcasts en lezingen wil ik wat van die fierheid op de mensen overdragen.”

“Wagner streefde naar een soort ‘gesamtkunstwerk’, een totaalkunstwerk. Hij wil in zijn opera’s verschillende kunsten als dichtkunst, muziek, architectuur, acteren en dans verenigen en elkaar laten aanvul-

“Ik geef graag nog even mee dat de podcast te beluisteren is op Spotify en de podcastapps van Apple, Google en Castbox. Voor wie die apps niet gebruikt, is hij ook te beluisteren via Springcast.fm.”

STIJN DERUDDER

‘WAGNER, WAS DAT NIET DE FAVORIETE COMPONIST VAN HITLER?’

De Duitse componist wordt ook wel eens vermeld als “de favoriete componist van de nazi’s”. Waarom juist?

“Wagner stond bekend als een ongelooflijk grote antisemiet. Hij kon zeker naar het einde van zijn leven toe geen gesprek voeren of het ging over de Joden. Dat was pathologisch, volgens alle getuigenissen. Op 11 oktober geef ik daar trouwens een lezing over, met de titel ‘Wagner, was dat niet de favoriete componist van Hitler?’. Die vindt plaats in schouwburg Rex in Mol om 20.15 uur. De lezing kadert in de programmering aldaar van het theaterstuk ‘The making of Berlin’ van theatergroep Berlin, waarin de ‘Götterdämmerung’ van Wagner een rol speelt.”

“We moeten bij Wagner een onderscheid maken tussen Wagner als privépersoon, publicist en journalist enerzijds en als operacomponist anderzijds. Hij was in bepaalde kringen gedurende lange tijd van zijn leven zelfs bekender als journalist/polemist dan als componist. Wanneer hij schreef, was Wagner een verschrikkelijke antisemiet, meer dan gemiddeld in die tijd zelfs. Veel mensen veroordeelden dat trouwens. De hamvraag is of dat antisemitisme ook in zijn opera’s te bespeuren valt. Het antwoord daarop is ‘neen’, maar dat blijft een genuanceerd verhaal. In zijn opera’s zitten anti-Joodse stereotypen, zoals de figuur Alberich bijvoorbeeld. Maar het was niet de hoofdbedoeling van Wagner om daar iets antisemitisch mee aan te vangen. Zijn hoofdbedoeling was mythen creëren, zoals de Grieken dat gedaan hebben, en de menselijke tragedie aan de orde stellen.”

“Maar Wagners reputatie is dus het gevolg van zijn antisemitisme. Elke keer wanneer ik een lezing over een opera van Wagner geef, is er wel iemand die vraagt of Wagner niet de favoriete componist van Hitler was. Daarom heb ik besloten om daar eens een lezing over te geven. Er is in elk geval al een grote nuance die ik moet maken, namelijk dat hij de favoriete componist was van Hitler, niet van ‘de nazi’s’.”

In ‘Lord of the Rings’ zijn ook meerdere kunstvormen geïntegreerd, maar die films zijn toch wel wat makkelijker te ‘consumeren’ dan een opera van Wagner

Wagners reputatie is het gevolg van zijn antisemitisme

overdragen”

In deze nieuwe rubriek maken we kennis met Wim Vanraes (°1980). Hij zal ons wekelijks onder andere vertellen over hoe hij het leven als Vlaming in de VS ervaart, wat hij als familieman met vrouw en vier kinderen allemaal meemaakt in het dagelijkse leven en wat zijn band nog is met Vlaanderen.

Welcome to America, Wim!

HET LEVEN ALS VLAMING IN DE

VS “MIS JE VLAANDEREN NIET?”

Een van de vragen die ik, en met mij talloze Vlaamse emigranten, vaak te horen krijg, is “Mis je Vlaanderen niet?”, of “Mis je de dingen van hier niet?”, of een variant daarop. Dat is een goede vraag. Het verbaast hen dan als ik onmiddellijk onomwonden “Neen” antwoord.

Om dat uit te leggen, ga ik altijd een stapje terug. Aan een getrouwde persoon vragen we doorgaans niet “Mis je het vrijgezellenleven niet?”. Het is immers niet gezond om als getrouwde het vrijgezellenleven echt te missen. Dan zou er iets fundamenteels mis zijn in de relatie. Maar dat wil niet zeggen dat je bepaalde aspecten van het vrijgezellenbestaan dan niet zou missen. Ik ben gelukkig getrouwd, maar ik mis soms de vrijheid om door een vriend opgebeld te worden, die vraagt of ik mee op

Zelfgemaakte mattentaart. Als je het mist, en niet kunt krijgen, maak je het maar zelf!

trektocht wil ergens in de bergen, en de volgende dag of het volgend weekend te vertrekken.

BEWUSTE KEUZE

Zo was mijn beslissing om naar de VS te gaan een doordachte en bewuste keuze. Dat ik mijn Vlaanderenland zou moeten achterlaten, en mijn familie, mijn taal, mijn gewoonten, was het logische gevolg van die keuze.

Uiteraard zijn bepaalde momenten moeilijker en mis ik mijn familie. Bijvoorbeeld rond bepaalde feesten, of op bepaalde herdenkingsdagen. Maar dat wist ik op voorhand en daar was ik klaar voor. Ik aanvaard dat gemis, als deel van mijn nieuwe leven aan de andere kant van Atlantische Oceaan.

Wat ik niet had verwacht, was hoe ik een reeks kleine dingen mis. Die komen op de meest onverwachte momenten naar boven. Omdat ze zo onverwacht zijn, is het soms moeilijker om daar mee om te gaan dan met de grote dingen.

NOSTALGIE

Zo hadden we een tijdje geleden onze eerste mooie en warme lentedag, na een miezerige en teleurstellende winter met amper sneeuw. Ik wandelde terug van de school naar mijn auto en plots overviel me dit gevoel: ideaal weer om een terrasje te doen! Jammer genoeg is dat niet iets dat men hier doet… Men heeft wel gelegenheden waar men buiten kan zitten voor een hapje of een drankje, maar die cultuur van terrasjes doen,

SPORT

waar dat een sociaal gebeuren is, vind je hier niet.

Of wakker worden op een luie zondagochtend, en plots zin krijgen in een ovenverse boterkoek… Als kind, opgroeiend in Sint-Niklaas, hadden we een zeer goede brood- en banketbakker een 20tal huizen verderop in onze straat. Het was dus bijna een traditie om op zondag als kind alleen, of met een of meerdere broers en zussen, met wat geld naar de bakker te gaan. We moesten een of twee broden kopen en mochten dan een zak vullen met acht boterkoeken naar keuze. Ovenvers, met dat knapperig blader-

deeg en een geur om van te watertanden… Dat mis ik dikwijls en soms overvalt me dat enorm.

‘BELGIAN WAFFLES’

Erger is het als ik denk iets te herkennen. Zo bracht mijn vrouw me naar een ‘diner’, een restaurant waar men zich specialiseert in warme ontbijtmenu’s. Daar hadden ze ‘Belgian waffles’ op de kaart staan. Oh, dacht ik, daar heb ik echt wel zin in! Jammer genoeg is de Amerikaanse interpretatie niet de Brusselse wafel, of zelfs maar de Luikse. In plaats daarvan kreeg ik een dikke, zeer vullende, ronde wafel gemaakt met een dik en droog beslag, opgediend met spek en gepaneerde kip. Hartig, maar geen wafel, terwijl ik een zoet en lucht dessert verwachtte… Een dergelijke teleurstelling brengt soms een scherp gemis.

WIM VANRAES

Alcaraz verslaat Djokovic in finale van Wimbledon

Nummer 1 van de wereld Carlos Alcaraz won voor het eerst de Wimbledon-titel in het enkelspel door een einde te maken aan de recente dominantie van Novak Djokovic. De 20-jarige Spanjaard vocht terug na een nerveuze start en won in vijf sets met 1-6, 7-6, 6-1, 3-6 en 6-4 van de titelverdediger.

De overwinning van Alcaraz maakte een einde aan Djokovic zijn ongeslagen reeks op Centre Court, die maar liefst 10 jaar duurde. De Serviër won ook de afgelopen vier titels op Wimbledon. Carlos Alcaraz is met zijn tweede grand slam de eerste nieuwe mannelijke meervoudige grandslamwinnaar sinds Stan Wawrinka in 2015. De Spanjaard is ook de eerste man behalve Federer, Nadal, Djokovic of Andy Murray, die Wimbledon weet te winnen sinds 2002.

Djokovic ging voor een vijfde overwinning op rij, een achtste Wimbledon-titel in totaal en een 24ste grand slamallemaal records. Maar de 36-jarige Serviër werd verslagen door Alcaraz, die zijn klasse benadrukte door een tweede grand slam te winnen. De nummer 1 van de wereld won vorig jaar zijn eerste grandslamtitel op de US Open en werd in november op zijn 20ste de jongste nummer één van de wereld ooit. Voor dit jaar had Alcaraz nog maar vier wedstrijden op professioneel niveau gewonnen. Vorige maand won hij zijn eerste titel op gras, namelijk Queen’s, een klassieker van het grasseizoen.

Een tennisfeest

Afgelopen zondag zat er heel wat ‘schoon volk’ op een volgepakt Centre Court, onder wie de prins en de prinses van Wales, acteur Brad Pitt en tweevoudig winnaar Andy Murray. Na het laatste punt rende Alcaraz de trap op van het terrein naar zijn box en omhelsde coach Juan Carlos Ferrero, samen met zijn familie en vrienden. De Spanjaard is de op twee na jongste man die de Wimbledon-titel in het Open-tijdperk wint, na de 17-jarige Boris Becker in 1985 en de 20-jarige Bjorn Borg in 1976.

Alcaraz en Djokovic waren dit jaar twee van de allerbeste spelers op de ATP Tour en streden om de positie als nummer één van de wereld. De Serviër won dit jaar de Australian Open en Roland Garros. Zo overtrof hij Rafael Nadals totaal

van 22 grand slams. Aan de andere kant wilde de piepjonge Alcaraz bewijzen dat niet de hele jongere generatie geïntimideerd is door de grootsheid van Djokovic. De Spanjaard had zelf al een louterende ervaring opgedaan toen hij vorige maand tegenover de Serviër stond. De 20-jarige kreeg krampen tijdens de halve finale van Roland Garros omdat hij zo overweldigd was door zenuwen.

Mentaal aspect

Een van de narratieven vóór de finale van Wimbledon ging over de gemoedstoestand van Alcaraz. Alcaraz had er alle vertrouwen in dat hij geen zenuwen of angst meer had, maar dat leek niet het geval te zijn in een eenzijdige eerste set, die Djokovic al na 34 minuten won. Djokovic verstikte zijn tegenstander met zijn diepe en consistente terugslagen, waardoor Alcaraz gedwongen werd zich te overhaasten en daardoor maakte hij te veel fouten.

De nummer één van de wereld groeide langzaam in de wedstrijd, vond meer ritme met zijn grondslagen en introduceerde een toenemend aantal dropshots waarvoor hij bekend aan het worden is. Nadat hij de achterstand in sets had omgezet in een voorsprong, geholpen door een monumentaal spel van 27 minuten aan het begin van de derde set, maakte Alcaraz twee onnodige fouten op een cruciaal moment in de vierde set en kwam Djokovic op gelijke hoogte.

De kalmte van Alcaraz keerde echter terug in de beslissende set. Hij brak de opslag van Djokovic voor een 2-1 voorsprong, wat ertoe leidde dat de Serviër zijn racket tegen de netpaal sloeg. Alcaraz liet zich niet van de wijs brengen en bleef met veel kracht en variatie spelen. Na 4 uur en 42 minuten behaalde de Spanjaard een verbluffende overwinning.

Carlos Alcaraz

Vendelgroet voor het graf van Wims jongste broer Chris

Stalin de cinefiel

In een van de eerste scènes van ‘The Death of Stalin’, de zowel ijzingwekkende als hilarische politieke satire van Armando Iannucci, dwingt de communistische dictator zijn knechtjes Chroesjtsjov, Malenkov, Beria en Molotov om na een avondje stevig doorzakken een Amerikaanse cowboyfilm te kijken. “Tijd voor een cowboyfilm”, verklaart Stalin. “Wie zit er in mijn ‘posse’?” Zijn kornuiten lijken er niet veel zin in te hebben - blijkbaar hebben ze de film in kwestie al zo vaak gezien dat ze perfect elke gebeurtenis kunnen voorspellen, maar ze binden gedwee in, want tegen Stalin zeg je geen ‘neen’.

wagen met haar baby van de trappen dondert? Tal van bekende en minder bekende filmmakers zouden in de daaropvolgende eeuw hommages aan de scène in hun films verstoppen.

Hollywood aan de Zwarte Zee

Te midden van de collectivisering, hongersnoden, repressie en zijn machtsconsolidatie van de late jaren ’20 en vroege jaren ’30 ontdekte Stalin pas echt het potentieel van het medium. Terwijl de economie gecentraliseerd werd onder de staat, gebeurde hetzelfde met film en andere kunsten. Innovaties, zoals geluid, deden hun intrede en werden snel omarmd.

Vladimir Poetin. De appel valt niet ver van de boom, want Stalin zou de film niet minder dan 38 keer bekijken in zijn recent ingerichte persoonlijke bioscoop in het Kremlin. In die bioscoop zou hij niet alleen met zijn vrienden, familie of ondergeschikten de ene na de andere film bekijken, hij kreeg er ook de eerste, ruwe versies van nieuwe films te zien, persoonlijk voorgesteld door de regisseurs. Stalin ging zich bovendien actief bemoeien, als geen andere wereldleider, met de inhoud van de films: “Deze scène en de muziek zijn erg goed (een adjectief dat hij zelden gebruikte in een andere context)!” of “Deze scène moet eruit!” of “De motieven van deze slechterik zijn niet echt overtuigend”.

Stalinistisch vertier

Grappig, maar zulke dingen gebeurden echt. De secretaris-generaal van de Communistische Partij van de Sovjet-Unie zou zijn ondergeschikten soms diep in de nacht opbellen om westerns te kijken. Iosif Vissarionovitsj Dzjoegasjvili, beter bekend als Jozef Stalin, was niet zomaar een filmliefhebber: geen enkele andere wereldleider zou zich persoonlijk zo bemoeien met - en zo zijn stempel drukken op - de toen nog jonge kunstvorm.

Eisenstein

Al snel na de Oktoberrevolutie zagen de bolsjewieken het enorme potentieel van het medium in. Film was al behoorlijk populair bij de bevolking van het voormalige Russische tsarenrijk en Vladimir Lenin zag het als hét middel om de mensen te onderwijzen in het communisme en hen de successen van de nieuwe ideologie te tonen. Bovenal

moest de cinema dienen voor agitatie: politieke opruiing.

De bekendste figuur uit deze vroege periode, de jaren ’20, was ongetwijfeld Sergej Eisenstein. De filmregisseur was een pionier op het vlak van filmtheorie en montage, de aaneenschakeling van beelden die ervoor zorgt dat een scène meer is dan de som van zijn delen. Overal ter wereld staan regisseurs ook vandaag nog in het krijt bij Eisenstein.

Tegenwoordig wordt de filmmaker vooral herinnerd om zijn stille films, ‘revolutionaire epossen’ als ‘Staking’ (1925), ‘Pantserkruiser Potjomkin’ (1925) en ‘Oktober’ (1928). Potjomkin wordt nog altijd tot een van de beste - en zeker een van de invloedrijkste - films aller tijden gerekend. Welke filmliefhebber kent de beroemde ‘trappenscène’ niet, waarin een moeder tijdens de revolutie van 1905 in de Oekraïense havenstad Odessa wordt neergeschoten en de kinder-

Filmmakers zoals Eisenstein gingen op studiereis naar Hollywood. De Sovjets hadden in die jaren een bijzondere kijk op de States, een mix van bewondering en vijandschap. Hun aartsvijanden waren voor 1941 niet Amerika of Duitsland, maar het Verenigd Koninkrijk - de ‘duistere macht achter alle kapitalisten en fascisten’ - en ‘hun schoothond’ Polen. In navolging van Hollywood en de Cinecittà van Mussolini in Rome, wilden de Russen ook een ‘Hollywood aan de Zwarte Zee’ oprichten, maar het idee kwam nooit van de grond. Stalin de filmproducent

Met geluid en grotere staatscontrole deed een nieuw soort film zijn intrede. Weg met de ‘elitaire’ avant-gardistische montage van de jaren ’20, maar welkom aan toegankelijke producties voor de massa. ‘Socialistisch realisme’ zette de toon als officiële kunststroming. Gewone mensen moesten centraal staan in de verhalen en ook de slechteriken werden genuanceerder, zij het getoond door een marxistische lens, neergezet.

Een bekend voorbeeld is de oorlogsfilm ‘Tsjapajev’ (1934), over de gelijknamige rode bevelhebber in de Russische Burgeroorlog. Het is tevens de favoriete film van

Een ander genre dat in die jaren zijn intrede zou doen, was dat van de (muzikale) komedie. Niemand bleek in dit genre invloedrijker dan Grigori Aleksandrov, een leerling van Eisenstein die hem vergezelde op zijn studiereis naar Los Angeles. Zijn ‘Vrolijke Jongens’ (1934), met jazzmuzikant Leonid Oetjosov en Ljoebov Orlova - de vrouw van Aleksandrov en het Russische antwoord op Marlène Dietrich - in de hoofdrollen, bleek een monstersucces en de liedjes uit de films zouden klassiekers worden in de Sovjet-Unie. Hoewel heel wat elitaire zuurpruimen komedie en vertier niet stichtelijk vonden binnen hun marxistisch denkkader, sprak Stalin zijn persoonlijke steun uit voor het genre.

Aleksandrovs volgende muzikale komedie, ‘Circus’ (1936), bleek eveneens een succes en was een van de persoonlijke lievelingsfilms van Stalin. De film gaat over een blanke Amerikaanse circusartieste die met haar zwarte kind (de vader wordt gelyncht) wordt weggejaagd uit de Verenigde Staten. Ze treedt in dienst bij een de Duitse circusdirecteur die veel weg heeft van Hitler en de moeder en het kind uitbuit. Haar leven is een hel, tot ze optreedt in de Sovjet-Unie, waar er van racisme geen sprake is en zij met open armen ontvangen worden. Een kusscène tussen het zwarte kind en een Russisch meisje werd evenwel uit de film geknipt.

PIETER VAN BERKEL BOEK

Vernietigen

Weinig hedendaagse schrijvers die het heir van politiek correcte recensenten zo op stang kunnen jagen als de Franse Michel Houellebecq. Hun verwijten lijken van hem af te glijden als water van een eend. Niet alleen omdat ze de man met de eeuwige sigaret in de mondhoek weinig lijken te deren. Maar vooral: de verwijten houden weinig of geen steek. Racist? De auteur is getrouwd met een Chinese. Islamofoob? In zijn boek ‘Soumission’ (‘Onderworpen’) schetst hij een genuanceerd beeld van een geïslamiseerd Frankrijk. De inquisitie had haar pennen al weken van tevoren gewet. Wat een ongelukkig ‘toeval’ dat exact op de dag van publicatie een groep islamterroristen tijdens de redactieraad van het Franse weekblad Charlie Hebdo meerdere journalisten vermoordde. Quod erat demonstrandum.

“November 2026. De Franse presidentsverkiezingen komen er weer aan, de zittende president kan na zijn tweede termijn niet worden herkozen, dus het hele veld ligt open en extreemrechts maakt een goede kans. Dan verschijnt er op internet een onmogelijk realistische nepvideo waarin een van de voornaamste potentiële kandidaten wordt onthoofd.” De achterflap van het boek wekt meteen al de interesse van de liefhebber van politieke fictie. De fans van Houellebecq hoeven het onderwerp zelfs niet meer te kennen. Hun favoriet staat garant voor succes.

Het boek sleurt je stante pede mee in Houellebecqs wereld van liefde, verraad, dood en morele leegheid. Na de laatste pagina blijft een ‘unheimlich gevoel’, net zoals bij de rest van diens oeuvre. Alsof de auteur je wil wakker schudden uit het dagelijkse postmoderne leven. En je wil wijzen op wat echt zinvol is.

Houellebecq bouwde ‘Onderworpen’ (anno 2016) op rond ‘les présidentielles’ van 2022. ‘Vernietigen’ neemt deze maal de editie van 2027 als thema. Krijgen we dan een herhaling van hetzelfde thema? Op het eerste gezicht wel. Maar waar het politieke en persoonlijke luik bij ‘Onderworpen’ nog parallel verlopen, dient in dit boek de strijd voor het Elysée hooguit als opwarmer, als

lokkertje. Met hoofdpersonage Paul Romain zitten we nochtans in de cockpit van de Franse politiek. Hij is raadgever van de minister van Economie, die perfect gepositioneerd lijkt richting het presidentschap. Romain wordt getypeerd als de liefdeloze technocraat die zowat in alles ontgoocheld is en tegenover iedereen cynisch is geworden.

Van politiek naar familie

Geleidelijk verschuift de aandacht van politiek Frankrijk naar Pauls familie. Soms rauw, altijd onverbloemd. Het leven is immers niet altijd rozengeur en maneschijn. Houellebecq kijkt achter de façade, al schetst hij veel relaties waarin men zelfs amper investeert in die façade. Eenvoud, zowel naar levensstijl als rijkdom, ziet Paul nog het meest in het gezin van zijn zus. Is het toeval dat dezen sympathie tonen voor het Rassemblement national? Lijken zij best instinctief aan te voelen dat geloof, een natiegevoel en gezinswarmte de beste remedie vormen tegen een zinloos en tijdelijk bestaan?

Ondanks de groot aangekondigde bombarie, passeren de presidentsverkiezingen in het boek quasi geruisloos. Ze lijken de auteur en dus Paul weinig te deren. Als een

schuchtere rimpeling passeren ze de bühne om erna als een fait divers voort te leven. Insinueert Houellebecq dat het beter is om familiaal de zaakjes voor mekaar te houden, dan zich in abstracte, machiavellistische experimenten zoals de politiek te storten?

Maatschappijkritiek

De niet-exclusieve liefde van het christendom sublimeert uiteindelijk in de affectie die men terugvindt in een relatie. De trieste latrelatieversie tussen Paul en Prudence blaast de schrijver nieuw leven in. De seksuele en emotionele vervreemding keert zich ten goede. Heeft de Houellebecqiaanse antiheld dan eindelijk het licht gezien? Het lijkt erop als we volgende passage belichten: “Familie en echtverbintenis, dat waren de laatste twee overblijvende polen waaromheen het leven van de allerlaatste westerlingen in die eerste helft van de eenentwintigste eeuw was georganiseerd. (...) De liberale doctrine bleef het probleem negeren, vervuld van het naïeve geloof dat winstbejag elke andere menselijke motivatie kon vervangen en in zijn eentje de mentale energie kon leveren die nodig is om een complexe sociale structuur in stand te houden. Dat was duidelijk onjuist, en het leed voor Paul geen twijfel dat het hele systeem met een enorme klap ineen zou storten. (...)”

Tussendoor is het genieten van de politieke thema’s waarmee de auteur zijn boek lardeert en weldenkend Frankrijk zo ziedend maakt: extreemlinks terrorisme, de belangrijke rol van mannelijkheid, de besparingen op de Franse gezondheidszorg die tot Afrikaanse toestanden leiden, de typering van de bobo-journalist. Deze laatste voelt zich niet gehinderd door moraal. Lees mee en bedenk meteen de parallellen met Vlaanderen: “Vreemd genoeg had de

geschreven pers, hoewel die bijna al haar lezers was kwijtgeraakt, de laatste jaren haar vermogen om schade te berokkenen vergroot, ze kon nu levens breken en deinsde daar ook niet voor terug, vooral in verkiezingstijd, er hoefde geen gerechtelijke procedure meer aan te pas te komen, een eenvoudige verdenking was genoeg om iemand kapot te maken."

Het spreekwoord ‘liefde overwint alles’ lijkt dit boek in een definitieve plooi te leggen. Het on-Houellebecqiaanse ‘en op het einde leefde iedereen nog lang en gelukkig’ lijkt voor een atypisch slot te zorgen. Tot de schrijver als een nukkige lotsgodin zand in het rad van fortuin gooit. Vele geanimeerde uren leesgenot later, blijft u uiteindelijk toch verweesd achter.

PIETER VANDERMOERE

Michel Houellebecq, ‘Vernietigen’, 2023, Arbeiderspers. 576 p., 29,99 euro. ISBN 9789029545884

Collage uit het propagandamagzine 'SSSR na strojke' uit januari 1938, de film die geprojecteerd wordt, is ‘Tsjapajev’

Vlaamse meesters op hun plek

LEZERSBRIEVEN

TOUR IN BASKENLAND

Pallieterke, Opmerkelijk, de start van de Ronde van Frankrijk 2023 te Bilbao, Baskenland. Een treffende en verbazende vaststelling: gedurende de eerste drie ritten op het Baskische grondgebied heb ik geen enkele Spaanse vlag op het hele parcours opgemerkt en dat op de volledige afstand van de ritten. Géén enkele. Zeer opmerkelijk. Hier in Vlaanderen mag men er een voorbeeld aan nemen. Hallo Vlaamse sporters, die vertikken het woord Vlaanderen uit te spreken! Schrik voor hun job? Het zijn steeds ‘Belgische’ renners. Wat een verschil met het fiere en trotse Baskische volk.

Tonny Daelemans (oud-wielerprof), Zellik

ARM, ARM VLAANDEREN

na afloop wat ontgoocheld terug naar huis. Bij een winter- en zomertafereel van Valerius De Saedeleer bestond Frank Deboosere het om deze knappe creatie in verband te brengen met de klimaatopwarming.

Openbaar Kunstbezit Vlaanderen en Toerisme Vlaanderen hebben vorige week ‘Vlaamse meesters op hun plek’ voorgesteld. Bedoeling is om bezoekers uit binnen- en buitenland kennis te laten maken met verborgen parels van Vlaamse meesters op bijzondere plaatsen in Vlaanderen en Brussel.

Het kunst- en erfgoedtijdschrift

Openbaar Kunstbezit Vlaanderen (OKV) bracht in 2018-2020 met ‘Vlaamse meesters in situ’ vele duizenden bezoekers uit Vlaanderen en toeristen uit het buitenland naar 45 unieke sites waar topstukken van Vlaamse meesters nog altijd te bewonderen zijn op de plaats waarvoor ze oorspronkelijk bedoeld waren. Het initiatief was een prachtige staalkaart van zoveel schitterende kunstwerken die bij ons te vinden zijn, niet alleen in Antwerpen, Brugge of Gent, maar ook in centrumsteden en zelfs in kleine weggestoken dorpjes. ‘Vlaamse meesters in situ’ bood een extra dimensie aan de kijkervaring omdat de werken, anders dan aan anonieme museummuren, eeuwenlang in hun authentieke context bewaard bleven. De kunstenaars hielden rekening met de lichtinval en vele andere aspecten van de ruimte waarvoor hun werk bedoeld was. Dat nu nog kunnen beleven, geeft unieke kijkervaringen. Het succes van ‘Vlaamse meesters in situ’ inspireerde OKV en Toerisme Vlaanderen om er een vervolg aan te breien. Het project kreeg met ‘Vlaamse meesters op hun plek’ een wat makkelijkere naam.

Nieuwe meesters

Het basisidee blijft behouden: bezoekers laten kennismaken met Vlaamse meesterwerken op de plekken waar ze thuishoren. Het blikveld wordt wel verruimd. Bij ‘Vlaamse meesters in situ’ lag de klemtoon op schilder- en beeldhouwkunst van de vijftiende tot en met de zeventiende eeuw. Nu is er meer aandacht voor bijvoorbeeld glaskunst, toegepaste kunst, muziek en miniatuurkunst. En naast de oude meesters komen ook de nieuwe meesters (tot aan de Tweede Wereldoorlog) aan bod. Door die uitbreiding en verbreding van het concept kan al meteen met 75 deelnemende sites gestart worden. Andere sites zullen nog aansluiten.

Opvallende nieuwkomers zijn musea in voormalige woonhuisateliers van kunstenaars. In Genk is dat het Emile Van Dorenmuseum, ondergebracht in het originele interieur van de villa van landschapsschilder Emile Van Doren (1865-1949). Het landschap rond Genk, met de uitgestrekte heide, moerasachtige gebieden en vijvers, lokte vanaf het laatste kwart

van de negentiende eeuw talloze openluchtschilders. In het museum zijn naast werken van Emile Van Doren ook schilderijen van andere kunstenaars van de ‘Genkse school’ te zien.

Nieuwe plekken

In 2018-2020 kon een aantal locaties niet meedoen omdat ze in restauratie waren. Een ervan was de Sint-Leonarduskerk in Zoutleeuw, zonder meer de belangrijkste aanwinst van ‘Vlaamse meesters op hun plek’. Wat maakt deze kerk zo uniek? De beeldenstormers hebben er in de zestiende eeuw nooit huisgehouden en er was dus geen nood om ze te herinrichten volgens de mode van de barok. Ook de Franse overheersers op het einde van de achttiende eeuw hebben de kerk niet leeggeroofd. Zo heeft de Sint-Leonarduskerk nog steeds een laatmiddeleeuws interieur en kerkschatten van de veertiende tot en met de zestiende eeuw,

die op hun oorspronkelijke plek bewaard bleven. Daarbij zijn niet minder dan 21 beschermde Topstukken van de Vlaamse Gemeenschap.

Ook het Kasteel van Gaasbeek in het Pajottenland is ondertussen na restauratiewerken terug geopend. Voor de Sint-Gertrudiskapel van het kasteel schilderde Gerard Seghers is 1625 ‘Het visioen van de heilige Gertrudis’. In afwachting van een klimaatstudie hangt er nu nog een reproductie van het schilderij in de kapel. Een mooi voorbeeld van een nieuwe site met aandacht voor andere kunstvormen dan schilderijen en beeldhouwwerken is het Hollands Salon in het Paleis op de Meir in Antwerpen. Het is een achttiende-eeuwse rococoparel waar Napoleon Bonaparte en nadien koning Willem I der Nederlanden hun oog op hebben laten vallen. Die laatste gaf in 1829 de opdracht aan Matthieu van Bree om drie kamers te decoreren. Het Hollands Salon is een meesterwerk van toegepaste kunst.

MMMV

Ontdek alle 75 deelnemende sites op: www.vlaamsemeestersophunplek.be

Pallieterke, Op 11 juli moest ik naar de tandarts. Goed 15 minuten rijden door uitsluitend woonwijken, van Borsbeek over Deurne en Borgerhout naar Berchem. Als met een vergrootglas speurend naar een Vlaamseleeuwenvlag. Eén gegadigde op grondgebied Deurne. Verder niks! Bij thuiskomst dan toch nog even, op hoop van zegen, de hele wijk doorkruist. Maar behalve de vlag aan mijn eigen garagepoort: niks, nergens! Ik zal nooit meer een affiche van een politieker aan het raam hangen; het geeft me tot op vandaag té zuur op. Maar uitkomen voor je Vlaamse ziel, los van wie of wat ook, zelfs dát is blijkbaar té veel gevraagd voor menig medeburger. Arm, arm Vlaanderen! Ik zag dus vandaag al heel, heel duidelijk het failliet dat ons in 2024 te wachten staat!

Hugo Nys, Borsbeek

GILKINET & CO

Pallieterke, Het blijft me verbazen met welke stommiteiten politici in het nieuws proberen te komen, en dan heb ik het niet enkel over de nachtvluchten vanuit Zaventem. Maar politiek wordt royaal betaald en zij willen in de aandacht blijven om herverkozen te geraken; dat zal wel de reden zijn, zeker? Idiotie is een bestaand woord; het staat in Van Dale.

Marc Bertrand, Edegem

PENSIOENAKKOORD

Pallieterke, Eén ding kan ik nergens terugvinden in het grandioos gedurfd pensioenakkoord dat de hele wereld ons benijdt: de pensioenen van onze politiekers allerhande. Nochtans kunnen er daar, volgens mij, (tientallen?) miljoenen bespaard worden. Een vergetelheidje?

Cappelier Jan, Ruddervoorde

KUNSTUUR

Geachte Pallieterke, Hier een bekommernis: ik bezocht onlangs de magnifieke tentoonstelling ‘Kunstuur’. Prima concept georganiseerd door de broers Bourlon in verschillende centrumsteden, waaronder Mechelen. Een kunstwerk wordt getoond en ondertussen geeft een al dan niet bekend persoon commentaar en duiding. Maar deze keer reed ik

Bruno De Wever mocht bij een werk van Constant Permeke nogmaals benadrukken dat fascisme des duivels is. En, Delphine Lecompte die het Vlaams nationalisme in Humo openlijk mag verachten, kan dan als deskundige het oeuvre van Gustave Van de Woestyne, de blinde pap-eter, van commentaar voorzien. Een Afghaan beoordeelt dan een doek van Frits Van den Berghe,‘Helse rit’. De man deed zijn best, maar ik verstond er niet eens de helft van. Een Oekraiense duidt dan een schilderij van Henri Evenepoel, ‘Zondag in het Bois de Boulogne’. Dit werk wordt dan weer in verband gebracht met de oorlog in Oekraïne. Al die connecties die er gelegd worden, zijn op zich niet verkeerd. Maar ik ga naar een tentoonstelling van 19de eeuwse schilders om in de eerste plaats hun werken te zien en ervan te genieten. Ik ga niet naar Kunstuur voor een les in moraal.

Gie Van de Wouwer, Schriek

ARTIKEL 35

Pallieterke,

Het zal voor cd&v tegen de volgende verkiezingen niet meer volstaan zich wat Vlaamser te tonen, noch voor Open Vld economisch wat rechtser te worden. Als de Vlaamse traditionele partijen die nu deel uitmaken van de federale regering - en dat geldt ook voor de partij van Transconnah - straks nog willen meetellen, dan zouden ze tenminste de moed moeten hebben om ervoor te zorgen dat de volgende federale regering de kans krijgt de Belgische Grondwet grondig te wijzigen door alle artikels nog tijdens deze legislatuur bespreekbaar te maken. Dat geldt in de eerste plaats voor het zogenaamde ‘opsplitsartikel’ 35, waarbij de resolute toewijzing aan de deelstaten van de volledige gezondheidszorg, het volledig arbeids- en tewerkstellingsbeleid en verder alles wat met economie te maken heeft, geregeld kan worden. Als dat niet gebeurt, betekent dat nog eens jaren aanmodderen zonder dat er reëel iets verandert, laat staan verbetert.

Guido Van Alphen, Kasterlee

11 JULI IN HET

BRUSSELS STADHUIS

Pallieterke,

De VRT was er uiteraard bij en interviewde onder andere MR-politicus Bouchez die, uitgerekend op de Vlaamse feestdag, minutenlang de Vlamingen toesprak… in het Frans. Hij houdt zich alleszins aan zijn eerder gedane belofte: “Ik zal Nederlands spreken wanneer ik het perfect beheers.” Ik dacht: nooit dus! Maar vooral: hoe arrogant kan iemand, uitgerekend op de Vlaamse feestdag, de Vlamingen op die wijze blijven kleineren? Net zoals men met de Vlaamse soldaten in WO I deed. Toen klonk het: “Et pour les Flamands la même chose.” Nu komt het over alsof de Vlaming er moet aan herinnerd worden dat hij vooral niet mag vergeten om als Vlaamse Belg de kennis van het Frans goed te blijven ‘onderhouden’.

Hugo De Snerck, Tienen

Een lezersbrief insturen?

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.

Joseph Coosemans, 'Moeras te Genk', 1891, Emile Van Dorenmuseum

Gerard Seghers, 'Het visioen van de heilige Gertrudis', 1625, Kasteel van Gaasbeek

Toen in augustus 1945 in Azië een einde kwam aan de Tweede Wereldoorlog, leidde dit in Korea - dat eeuwenlang de speelbal was geweest van Japan en China - tot het vertrek van de Japanse bezettingsmacht en de komst van Amerikaanse en Sovjettroepen. De Amerikanen stelden - met succes - nog voor het einde van 1945 voor om Korea in twee zones te verdelen. Het gebied ten noorden van de 38ste breedtegraad zou tijdelijk worden bezet door de Sovjet-Unie en het gebied ten zuiden ervan door de Verenigde Staten. Het was de bedoeling dat deze mandaatperiode vijf jaar zou duren. Intussen zou Korea zich voorbereiden op zelfbestuur. Door interne politieke spanningen en het begin van de Koude Oorlog kwam hier evenwel niets van terecht en groeide de als tijdelijk bedoelde scheidslijn tussen de beide zones al snel uit tot een echte grens én tot een confrontatielijn. Tegen het einde van de jaren veertig liepen de spanningen tussen Noord- en Zuid-Korea hoog op, met steeds meer provocaties en gewelddadige grensincidenten als gevolg.

VERRASSINGSAANVAL

De Koreaanse oorlog begon met een Noord-Koreaanse verrassingsaanval op 25 juni 1950. In de eerste zes weken rukte het Noord-Koreaanse leger dat gebruik kon maken van zware Sovjetartillerie en Russische tanks, razendsnel op naar het zuiden. Het drong het licht bewapende Zuid-Koreaanse leger en de inderhaast uit Japan toegesnelde Amerikaanse versterkingen terug tot het zuidoostelijke punt van het schiereiland.

De Koreaanse oorlog: 70 jaar gewapende ‘vrede’

Midden september 1950 sloegen de Amerikanen, onder bevel van de eigengereide generaal Douglas MacArthur, bij Inchon terug met een amfibische landing in de communistische flank. Deze tegenaanval verliep zo vlot dat de Amerikaanse president Harry Truman eind september toestemming gaf het hele schiereiland te veroveren, en dus niet te stoppen bij de 38ste breedtegraad. De Amerikaanse troepen slaagden erin met de hulp van VN-troepen de Noord-Koreanen terug te dringen tot aan de rivier de Yalu, aan de grens met China. De strijd leek beslist, maar dat was buiten de waard, in casu de Volksrepubliek China van Mao Zedong gerekend. De Amerikaanse opmars provoceerde Peking en de honderdduizenden ‘vrijwilligers’ die China vervolgens inzette, slaagden erin het Zuid-Koreaanse leger en de VN-strijdmacht opnieuw terug te dringen tot de 38ste breedtegraad, die daarmee weer de frontlinie werd.

38STE BREEDTEGRAAD

In de eerste helft van 1951 concentreerden de gevechten zich vooral rond de 38ste breedtegraad. Om beurten gingen beide partijen in het offensief om het gebied te veroveren, maar geen van de strijdende partijen kreeg de overhand: successen werden afgewisseld met regelrechte fiasco’s. Op 10 juli 1951 startten erg moeizame vredesonderhandelingen tussen de strijdende partijen, maar tot een doorbraak kwam het vooralsnog niet. Ondertussen ging de strijd onverminderd door. Tot halverwege 1953 werd er vrijwel continu gevochten, maar werd er weinig grondgebied meer verloren of veroverd. Pas op 27 juli 1953 kon een wapenstilstandsovereenkomst worden gesloten en trad een staakt-het-vuren in werking.

Op de dag van de Noord-Koreaanse invasie nam de VN-Veiligheidsraad resolutie 82 aan, waarin men de handelswijze van Noord-Korea sterk ver-

Om 10 uur in de ochtend van 27 juli 1953 werd in Panmumjeon, na de Amerikaanse dreiging over het inzetten van kernwapens én rechtstreekse aanvallen op China, een wapenstilstand afgesloten die een - voorlopig - einde maakte aan de Koreaanse Oorlog. Een bloederig conflict dat werd uitgevochten tussen het door Stalin geïnstalleerde communistische regime van Kim Il-sung in Noord-Korea en het prowesterse, corrupte en weinig democratische bewind van Syngman Rhee in Zuid-Korea. Er is sindsdien tussen de oorlogvoerende partij en geen formele vrede gesloten, waardoor dit een van de langst aanslepende mi litaire conflicten ter wereld is.

OP 26 AUGUSTUS 1950

WERD BESLIST EEN

EENHEID BELGISCHE

VRIJWILLIGERS TE VORMEN DIE DE GESCHIEDENIS INGING ALS HET KOREABATALJON

oordeelde. De Veiligheidsraad riep Noord-Korea op de vijandelijkheden te staken en zijn troepen terug te trekken tot de 38ste breedtegraad. Een reactie bleef uit en op 27 juni nam de Veiligheidsraad resolutie 83 aan, waarin de lidstaten werden aangespoord om militaire ondersteuning te leveren aan Zuid-Korea. Uiteindelijk gingen zestien landen akkoord met het bieden van militaire bijstand. Eén van die landen was België. Aanvankelijk bleef de steun uit ons land beperkt tot het inzetten van één en later drie Sabena-toestellen die voorraden voor de Amerikaanse troepen aanvoerden, maar onder de niet aflatende druk van de Amerikanen werd op 26 augustus 1950 beslist een eenheid vrijwilligers te vormen die de geschiedenis inging als het Koreabataljon.

BELGISCH KOREABATALJON

Er meldden zich ongeveer 2.000 vrijwilligers, waarvan er ongeveer 700 - die een contract voor 1 jaar hadden getekend - na een korte basisopleiding in Marche-les-Dames en Leopoldsburg op 18 december aan boord van de ‘Kamina’ naar Korea voeren. Na een turbulente zeereis van maar liefst 44 dagen, landde het contingent op 31 januari 1951 in Pusan. In het geallieerde transitkamp van Tongnae-Dong werd de training hervat tot het bataljon op 9 februari naar Waegwan werd gestuurd om de regio tegen guerrillatroepen te beschermen. Dit was een relatief rustige sector, maar toen het bataljon begin maart stelling nam aan de Hanrivier, duurde het niet lang voor er een eerste gesneuvelde te betreuren viel. De volgende maanden en jaren wist het Koreabataljon zich enkele malen te onderscheiden, onder meer bij het afstoppen van een grootschalig Chinees offensief aan de Imjin in maart en april 1951, in ‘all round-defence’ op de heuvels bij Haktang-Ni in oktober 1952 en bij de dagelijkse afweergevechten in maart 1953 bij Chatkol. Gedurende het hele conflict was het Koreabataljon ingedeeld bij de Third US Infantery Division die deel uitmaakte van het First Army Corps.

TIJDENS DE KOREAANSE

OORLOG KWAMEN

NAAR SCHATTING 4

MILJOEN MENSEN OM HET LEVEN

ZWARE TOL

Tijdens de Koreaanse oorlog kwamen naar schatting 4 miljoen mensen om het leven. De gezamenlijke Chinese en Noord-Koreaanse verliezen bedroegen tussen de 700.000 en 800.000 gesneuvelden en 145.000 vermisten. Het aantal gewonden wordt op meer dan 680.000 geschat. Aan beide zijden werd meer dan een miljoen burgers gedood of raakte vermist. Aan geallieerde zijde vielen meer dan 210.000 doden en vermisten te betreuren. Van de 3.172 vrijwilligers - waarbij ook nog een contingent van 78 vrijwilligers uit het Groothertogdom Luxemburg moet worden gerekend, die in het Belgische Koreabataljon dienst hadden gedaansneuvelden er 106, 6 vrijwilligers werden vermist, 2 bezweken in Noord-Koreaanse krijgsgevangenenkampen en 354 van hen liepen verwondingen op. De laatste 200 vrijwilligers van het Koreabataljon verlieten in juni 1955 Korea.

n Syngman Rhee (links) en Kim II-sung (rechts)

n Douglas MacArthur, 1945 ©SHUTTERSTOCK

Allergie voor de Vlaamse Leeuw

Zo. Onze nationale feestdag - ik bedoel uiteraard 11 juli - is verteerd. De Vlaamseleeuwenvlag werd gestreken en in de kast opgeborgen voor wederom een jaartje. Even nog een terugblik op onze Vlaamse media.

Het is algemeen bekend dat onze Vlaamse journalisten niet bepaald warmlopen voor de Vlaamse zaak en problematiek. Neem nu de nieuwsuitzendingen van 11 juli om 19 uur van VRT en VTM. Laten we beginnen met het VTM-Nieuws: daar is het wachten tot minuut 20 om iets te vernemen over de Vlaamse feestdag. Het is zo ongeveer het negende ‘item’. Bij het VRT-Journaal is het nog langer wachten - tot minuut 23 - vooraleer 11 juli aan bod komt. Kunt u zich voorstellen dat ze bij de NOS pas na 20 minuten aandacht zouden besteden aan de Nederlandse feestdag? En ja, de VRT zond rechtstreeks ‘Vlaanderen Feest’ uit, een liedjesfestival vanop de Grote Markt in Antwerpen. Voorwaarde van de VRT daarbij is dat er geen Vlaamseleeuwenvlag op het podium mag hangen. Het is de Vlaamse Volksbeweging die kleine papieren leeuwenvlaggetjes uitdeelt aan het aanwezige publiek om op die manier toch iets geel-zwart in beeld te krijgen.

Elio

Over naar de gazetten. De krant De Standaard heeft vijf regio-edities en alleen in de editie Antwerpen staat er een klein verslag van de officiële 11 juliviering op het Schoonselhof. Daar waren nochtans Jan Jambon, Ben Weyts en Bart De Wever gastsprekers. Maar voor De Standaard is dat niet belangrijk genoeg voor de nationale bladzijden van de krant. Nu ja, in de uitgave van 12 juli van De Morgen en Het Laatste Nieuws is er helemaal niets terug te vinden over welke festiviteit dan ook.

In de uitgave van 11 juli bracht De Standaard een kort verslag over de Guldensporenviering in Brugge. Daar was Waals minister-president Elio Di Rupo de gastspreker. “België is ons gemeenschappelijk huis”, zo orakelde onze Waalse vriend. Voorwaar, het was een boodschap waar menig Vlaams-nationalist zat op te wachten. In datzelfde artikel wordt er ook een weinig aandacht besteed aan de speech van Jan Jambon in Kortrijk, goed voor in totaal 17 lijnen…

Jongeren

Het zou te ver leiden om hier alle kranten uit te vlooien, maar neem van me aan: de oogst aan berichtgeving over onze Vlaamse feestdag was karig. Met stip vermeld ik nog even Het Belang van Limburg waarin er gewoon niets terug te vinden was over 11 juli. En dan te zeggen dat het in Limburg was dat de eerste ‘Vlamingen’ zich vestigden - toch volgens ‘Het verhaal van Vlaanderen’.

Wat u evenmin in onze kranten kon lezen: vier vrienden die na de viering op de Grote Markt in Antwerpen op weg naar huis werden lastiggevallen door een tiental ‘jongeren’ (u weet wie we bedoelen). Aanleiding: iemand in het gezelschap had zo’n papieren Vlaamseleeuwenvlaggetje in de hand. Wat u ook niet te lezen kreeg: de scouts van Izegem - op bivak in Durbuy - hebben een document moeten ondertekenen dat ze geen Vlaamseleeuwenvlag zouden ophangen. Verboden op politiebevel en bij overtreding boete en inbeslagname. Durbuy is daarbij niet de enige gemeente in Wallonië die zo’n verordening heeft uitgevaardigd. In wat voor een fijn land leven we toch…

Frank Judo krijgt Orde van de Vlaamse Leeuw in Aalst

Op 9 juli reikte de Orde van de Vlaamse Leeuw in Aalst het gelijknamige ereteken uit aan advocaat, kerkjurist, filosoof en historicus Frank Judo. De Orde van de Vlaamse Leeuw wordt sinds 1971 jaarlijks toegekend voor initiatieven die de sociale en culturele ontvoogding van de Vlaamse Gemeenschap, de integratie van de Nederlanden, en de uitstraling van de Nederlandse taal en cultuur bevorderen.

Aalsters burgemeester Christoph D’Haese (N-VA) verwelkomde de aanwezigen in de Stadsfeestzaal. An De Moor, de voorzitter van de Beweging Vlaanderen-Europa, situeerde de uitreiking in het kader van ‘Vlaanderen Feest’. Ze loofde laureaat Frank Judo omdat hij een paar weken geleden als voorzitter van de Vlaamse Juristenvereniging bekendmaakte dat ‘TikTok-justitie’ het juridische woord van het jaar is. Matthias Storme, voorzitter van de Orde van de Vlaamse Leeuw, motiveerde de toekenning. Van alle Ordedragers is er volgens hem niemand die meer inspanningen heeft geleverd dan Judo om de integratie van de Nederlanden bevorderen. Tot de Ordedragers behoren onder meer Richard Celis, Rik Van Cauwelaert, Johan Laeremans en Jürgen Constandt.

Judo studeerde zowel geschiedenis, filosofie als de beide rechten en werd tijdens zijn universitaire studies lid van het Katholiek Vlaams Hoogstudentenverbond (KVHV) in Leuven. Hij was onder meer hoofdredacteur van ‘Ons Leven’, het tijdschrift van de conservatieve studentenvereniging. Die functie ver-

vulde hij later ook bij de de Vereniging van Vlaamse Academici (VVA).

Sinds 2012 is Judo voorzitter van de Vlaams-Zuidafrikaanse Cultuurstichting. Sinds 2008 zit hij ook de Vlaamse Juristenvereniging voor. Van 2014 tot 2022 was hij secretaris van het Algemeen Nederlands Verbond. Momenteel is hij ook Gewestpresident van de Orde van den Prince.

Vlaams identiteitsverhaal

In zijn dankwoord betrok de laureaat iedereen die hem heeft geholpen om de Orde van de Vlaamse Leeuw te verdienen. Hij bevestigde ook zijn geloof in een traditie van de Vlaamse Beweging die bereid is om uitdagingen aan te gaan. Het Vlaamse identiteitsverhaal mag volgens hem niet beperkt blijven tot “gezellig samen onszelf zijn”.

Tot slot uitte Judo zijn bezorgdheid over de nodeloze kloof die soms bestaat tussen Vlaamsgezindheid en cultureel engagement. Hij pleitte voor een wederzijds gewetensonderzoek. Als we betwijfelen of samenwerking met Nederland wel zinvol zou zijn, omdat die de eigen autonomie zou beperken, zijn we niet goed bezig, oordeelt Judo: “Wat we zelf doen, kunnen we beter.”

Ewoud van Eetvelde (gitaar) en Werend Van den Bossche (altsaxofoon) zorgden voor gesmaakte Nederlandstalige muzikale intermezzo’s. Daarvoor grepen ze terug naar de Vlaamse Primitieven en Raymond van het Groenewoud. Schepen van Toerisme Caroline De Meerleer (N-VA) sloot de middag af.

ANTON SCHELFAUT

HORIZONTAAL

A. Lichtvaardige

B. Bepaalde kleur - Het aanhoudend protesteren

C. Deel van een breuk - Oorlogsvaartuig

D. Onderzoek naar geleidingssnelheid van zenuwenInternetlandcode voor Noorwegen - Oost-Vlaams dorp

E. Oude lengtemaat - Nummer - Waterige kleurstof

F. Koeltoestel van een motor - Sociaal-Economische Raad

G. Eerlijker - Voelspriet

H. Nederlandse humanist - Hoevedier

I. Lichtbeeldje - Voornaam van 'The King' - Oosters bordspel

J. Bijbelse profeet - Computernetwerk - Groot en zwaar

K. Bezaai

L. Gaat vastberaden en met grote stappen ergens op af - Waarmerkte

VERTICAAL

1. Kloosterlingen

2. Duid aan met een woord - Deel van het jaar

3. Overspannen persoon

4. Lofdicht - Lichaamsdeel

5. Radon - Hoogtepunt van een ziekteBeryllium

6. Röntgenium - Aan het licht brengen

7. Deel van een schip - Onwankelbaar

8. Blinde woede - Muzieknoot - Ontvangt

9. Engels voertuig - Paard - Gelid

10. Aanlegplaatsen - Haarbundel

11. Landbouwvoertuig - Afvoergeul

12. Serie van vier delen die bij elkaar horen

KARL VAN CAMP

Caroline De Meerleer (N-VA), An De Moor, Frank Judo, Christoph D’Haese (N-VA) en Matthias Storme

Tweet van de week

Hoe zou het zijn met de Twitteraccount van Tom Ongena? Wie? Tom Ongena, die nieuwe slagvaardige voorzitter van Open Vld. U weet wel, die man die Egbert Lachaert opvolgde en straks én ruimte gaat maken voor de familiale baronieen binnen de liberale familie, én de broodnodige vernieuwing! Wat heeft hij te melden over het schip Vivaldi en het uitblijven van een akkoord over de fiscale hervorming?

Allereerst, Tom Ongena heeft recht op een beetje medelijden. Zijn grootste verdienste is de ondersteunende kracht die hij steeds geweest is in de partij. Steeds ten dienste van de bazen, nooit zelf het hoge woord voerend. Een verdienstelijk man, die zijn strepen al werkend heeft verdiend bij gebrek aan familiale banden die de absolute prioriteit zijn in de Vlaamse liberale familie. Maar politiek is de man niet alleen een nobele onbekende, hij is ook een nobele onverkozene. Hij zit als opvolger in het Vlaams Parlement, waarbij hij zich opnieuw discreet werkend bezighoudt.

Het is dan ook zeer vreemd dat Tom nu het hoge woord mag gaan voeren namens alle liberalen. Het is - met alle respect - alsof je de flinkste loopjongen plots kroont tot partijchef. En dat is exact wat er gebeurt. Een man die in alles afhankelijk is van de ‘eerste stand’ van de liberale partij, moet nu geloofwaardig het liberale project gaan verdedigen. Niet alleen dat van Alexander, maar dat van de partij. En dan moet je hem de kans geven om zijn waarde te bewijzen. Communicatie is daarbij van kapitaal belang. Tijd voor een blik op de ‘Tweets van de week’ van Tom Ongena. Geeft hij de criticasters lik op stuk?

Retweet-retweet

Het antwoord op die vraag is ‘nee’. Het meest opmerkelijke op de Twitteraccount van Ongena is dat hij inderdaad zijn status heeft aangepast als ‘waarnemend voorzitter’. En verder doet hij netjes wat van een loopjongen van De Croo verwacht mag worden. Hij retweet en feliciteert de excellen-

ties over de pensioenhervorming. Wie een reactie had verwacht over de collega’s van MR die met liberale standpunten het fiscale akkoord torpedeerden - wat Egbert wel durfde ten voordele van De Croo -, komt bedrogen uit. Hij retweette zelfs zijn eigen aanstelling als voorzitter uit de mond van een VTM-journalist. Alsof hij zelfs daarover geen eigen stelling heeft. Wat vermoedelijk ook zo is.

Ongena verkiest de volledige stilte en onderdanigheid boven de eigen profilering. Net zoals hij altijd al gedaan heeft. Of hij daarmee de leden kan overtuigen die ondertussen het bloed van De Croo kunnen drinken, is zeer twijfelachtig. ‘De negerhut van oom Tom’ is een monument in de literatuur en een werkmethode van de nieuwe voorzitter van de VLD-hut.

21 juli in mineur

Een heel jaar niks doen, terwijl je de kiezer laat geloven dat er dag en nacht gewerkt wordt, is keihard werken. Ieder lid van de Vivaldi-regering zal u dat beamen. En dan is het goed om na de 21ste juli ook eens keihard uit te blazen. In exclusiviteit stellen wij u de vakantieplannen voor van onze excellenties. Niet de plannen die ze aan de kranten verpatsen, alsof het een degelijk pensioenakkoord is, maar de échte!

Alexander De Croo:

“Een idyllisch stukje navel”

Premier De Croo had plannen om samen met de familie een tripje te maken naar het glooiende Toscane in Italië, alwaar hij de lokale fauna en flora wenste te ontdekken. Met één uitzonderlijk stukje fauna en flora dat hij al heel lang op zijn verlanglijstje had staan, maar waar zijn vrouw het totaal niet mee eens was. Maar helaas zijn de plannen in het water gevallen.

De Croo: “Een zeer jammere zaak. We waren er als gezin ook echt aan toe om er even uit te zijn. U weet wel, de kinderen wat foto’s van mij laten maken en papa bewonderen, terwijl hij op een paard zit. Ik was echt bereid om hen dat allemaal te geven. Maar vorige week zat ik in bad met mijn favoriete rubberen eendje op mijn buik en ontdekte ik een stukje van mijn navel dat ik absoluut wil doorgronden. Ik ken mijn navel uiteraard door en door, maar dit was echt een idyllisch stukje dat mij nog nooit eerder was opgevallen en waarvan ik denk dat er veel schoonheid en wijsheid in schuilt. Ik ga dan ook ruimschoots de tijd nemen om het te ontdekken en in kaart te brengen. Wie weet zit er wel een akkoord in? Dat zou me niet verbazen. Nog meer akkoorden, zeg! Ik word de grootste hervormer aller tijden.”

Frank Vandenbroucke:

“Een bergtop in Tibet en een spiegel”

Minister van Volksgezondheid Frank Vandenbroucke trekt deze vakantie naar Tibet, alwaar hij in debat gaat met zichzelf en zal reflecteren over verleden, heden en toekomst. Een welkome afwisseling met het debat dat in de Wetstraat wordt gevoerd en volgens de excellentie onderhevig is aan enkele intellectuele uitdagingen.

Vandenbroucke: “Onderhevig aan intellectuele uitdagingen? Het zijn allemaal stuk voor stuk mongolen, meneer. Onlangs gaf ik Van Quickenborne een mep tijdens een ministerraad. Het duurde een half uur voor hij reageerde. Zo traag werkte die jongen zijn hersenen dus. Nee, ik ga met een spiegel op een verlaten Tibetaanse bergtop zitten. Dat is voor mensen als mezelf de enige plaats waar ik in goed gezelschap van gedachten kan wisselen. Ik ben een fijne, hoffelijke gesprekspartner als ik niet word onderbroken door minderbegaafden. Soms denk ik wel eens: Frank jongen, haal die domme glimlach van uw gezicht. Maar dat doe ik alleen als iemand anders tegen me spreekt. Met mezelf heb ik dat probleem niet.”

Annelies Verlinden:

“Geen extravagante cefalopodopolis”

Het leven van een Belgische minister van Binnenlandse Zaken is zwaar. Annelies Verlinden moet al naar Oekraïne reizen om een collega te vinden die er erger aan toe is. De vakantie is dus welgekomen. En deze zomer wil ze het simpel houden. Denken we toch.

Verlinden: “U kent me. Ik ben niet op zoek naar een extravagante cefalopodopolis. Ik

verlies mezelf in iriserende aanblikken, terwijl ik in de greep zit van chromatische getijden. Grillige bioluminescente wezens in al hun facetten! Het hypnotiserende geluid van de sonore zeekornuit. Architectonische meesterwerken van de cephalogods, wiens complexe spiralen een transcendentale vormen een ware visuele verrukking zijn en afwisselend met kenschetsende gallus domesticus-literatuur. Meer moet dat niet zijn voor mij, hoor.” Hallo, woordvoerder, waar gaat uw minister naartoe?

Yves Stevens: “Naar Ibiza met een stapel Flairs.”

Dank u.

Hadja Lahbib: “Citytrips om oude vrienden op te zoeken”

Voor minister van Buitenlandse Zaken Lahbib was het afgelopen jaar een pittige kennismaking met de politiek geweest. Eerst stelde ze dat de Oekraïense Krim gewoon Russisch was, na een snoepreisje op kosten van de Russische overheid, en daarna rolde ze de rode visa-loper uit voor Iraanse haatbaarden om hier wat tegenstanders te intimideren.

Lahbib: “Ik heb enkele citytrips gepland. Wat cultuur opsnuiven en oude vrienden ontmoeten. Niks bijzonders.

Over welke steden hebben we het dan, mevrouw Lahbib.

Lahbib: (mompelt) “Heretan en Kosmou.” Die bestaan niet, excellentie. We zijn toch niet aan het liegen, hé?!

Lahbib: “Teheran en Moskou. Ik heb niet gelogen. Ik had alleen de letters in de verkeerde volgorde gezet.”

“Een idyllisch stukje navel ontdekt”

NAAR DEZE OORDEN GAAN ONZE MINISTERS OP REIS!