't Pallieterke 27 juli 2023

SPAANSE VERLAMMING LIJKT DE ONZE

ONDERWIJS

EERST ACTIE, DAN VAKANTIE

2

AMERIKAANS RECHTS VECHT TERUG

GELUIDSNORMEN MOTORCROSSCIRCUITS

PREMIER DE CROO

ZEGT SORRY

HET LEVEN ALS VLAMING IN DE VS

3 5 4

Het is zomervakantie: leerlingen hoeven zich twee maanden lang geen zorgen te maken over huiswerk, toetsen, lessen of groepswerken. Zij kunnen in september terug op de schoolbanken gaan zitten en aan het nieuwe schooljaar beginnen. Wie beter geen al te lange zomervakantie neemt, zijn minister Weyts, GO!-topman Koen Pelleriaux, Lieven Boeve van Katholiek Onderwijs Vlaanderen en alle andere beleidsmakers die ervoor moeten zorgen dat ons onderwijs niet verder in de soep draait.

Toegegeven: er kleeft een erfzonde aan iedereen die een beleidsfunctie binnen het onderwijs in Vlaanderen bekleedt en dus mogen zij niet met alle zonden van Israël beladen worden. Sommige beleidskeuzes uit het verre verleden zijn rampzalig gebleken. Bepaalde maatschappelijke tendensen hebben impact op alles en dus ook op het onderwijs.

Discipline

Alles begint bij de vraag wat we van het onderwijs verwachten. Scholen moeten er, samen met de ouders, voor zorgen dat kinderen later op een zinvolle manier kunnen functioneren in de maatschappij. Het is zeker waar dat kinderen zich goed moeten voelen op school en dat er niet meer met de liniaal op de vingers geslagen wordt, is niet meer dan normaal. Maar leerlingen zullen zich ook goed voelen als ze effectief iets leren. Een tikkeltje discipline kan

daarbij helpen. Geef de leerkracht het respect dat hij verdient en zorg er tegelijk voor dat hij dat respect ook echt verdient. Kennisoverdracht is alleen mogelijk als diegene die voor de klas staat, zelf ook veel weet. Wie onvoldoende Nederlands kent, mag vanaf komend academiejaar niet meer aan een lerarenopleiding beginnen. Dat is een goed begin.

Wie leerkracht wordt, doet dat om voor de klas te staan. Om les te geven en om kinderen iets bij te leren. Dat lukt niet als er aan elke les een hoop administratieve rompslomp vasthangt. Dat “het moet van Brussel”, klopt voor een deel. Maar onderwijskoepels beladen hun eigen leraars vaak met nog meer regeltjes, in te vullen documenten en bij te houden verslagen.

Anderstaligen

De dalende onderwijskwaliteit heeft nog een andere oorzaak. De toegeno-

men instroom van anderstaligen in het onderwijs zorgt ervoor dat de leerkracht minder tijd kan besteden aan kennisoverdracht bij de Nederlandstalige leerlingen. Bovendien komen nieuwkomers regelmatig niet enkel met een taalachterstand aan, maar kregen ze in hun land van herkomst minderwaardig of zelfs geen onderwijs. Tijdens hun vaak lange reis naar Vlaanderen was onderwijs de minste zorg van de ouders.

Een verplicht taalbad voor kinderen die op het einde van de kleuterschool niet genoeg Nederlands kennen, kan een oplossing bieden. Progressieve partijen spreken van “taalquarantaines” en “afzondering”. Maar als een deel van de klas niet begrijpt wat er verteld wordt, gaat het niveau automatisch naar beneden. En het zijn net de kinderen die uit zwakkere omgevingen komen die daar het meest van zullen afzien.

Eerst actie

Minister Weyts en co: zorg tegen september voor voldoende sterke leraars, met een sterk programma, die leerlingen kennis kunnen bijbrengen. Ga nadien op vakantie, in het laagseizoen: het parlementaire jaar hervat immers pas op 25 september.

WANNES NEUKERMANS

ROOSMARIJN BECKERS

VLAAMS PARLEMENTSLID (VLAAMS BELANG)

“Zonder de behandelingen was ik doodgegaan, maar toch heb ik het gevoel iets verloren te hebben”

‘NEW JERSEY, MIJN STAAT’

“Ik ben best populair in Franstalig België”

De Spaanse politieke verlamming lijkt op de onze

De conservatieve Partido Popular heeft zondag sterke winst geboekt - van 89 naar 136 zetels - maar dat is minder dan werd verwacht. Ook samen met het rechtse Vox kan geen regeringsmeerderheid gevormd worden, want die partij verloor, tegen de Europese trend in: van 52 naar 33 zetels.

Samen hebben ze 169 zetels en kunnen ze ook nog 2 verkozenen van regionale partijen aan hun kant krijgen. Met 171 komen ze nog altijd 5 zetels tekort voor een absolute meerderheid.

Het linkse blok, bestaande uit de socialistische PSOE en het extreemlinkse Sumar (een kartel van niet minder dan 15 partijtjes), heeft nog minder zetels: 153. De vorige linkse regering van Sanchez had ook nooit een volstrekte meerderheid, maar kon rekenen op de gedoogsteun van gematigde nationalisten van Baskenland en Catalonië. Die hebben echter ook stemmen verloren, waardoor nu ook al de steun nodig is van de radicalere Junts per Catalunya, de partij van de man die in Waterloo verblijft: Carles Puigdemont.

Puigdemont - die zelf niet op een lijst kan staan - en de lijsttrekker van zijn partij hebben al duidelijk gemaakt dat ze het hard gaan spelen. De stabiliteit van Spanje interesseert hen niet. Wat ze willen is amnestie voor de veroordeelde Catalaanse politici en een nieuw onafhankelijkheidsreferendum. Puigdemont zegt dat hij in ruil zelfs het rechtse blok wil aan de macht helpen. Meer dan retoriek is dat niet, want er is geen schijn van kans dat de PP die voorwaarden zou aanvaarden. Het is ook onwaarschijnlijk dat er gedoogsteun komt van andere regionale partijen voor een coalitie die ook de patriotten van Vox bevat.

Frankenstein

Er is echter ook weinig kans dat het linkse blok zal instemmen met de eisen van de Junts. Een nieuwe “Frankenstein-coalitie”, zoals een socialistische voorman de samenwerking met allerlei kleine partijtjes ooit noemde, zit er niet in. Waarnemers achten de kans groot dat er nieuwe verkiezingen zullen uitgeschreven worden.

Er zitten interessante parallellen tussen de Spaanse en Belgische verlammingen. België is nog altijd wereldrecordhouder met 541 dagen zonder regering, maar Spanje had ook al eens 313 dagen aan formatiegesprekken nodig. In beide landen zijn volksnationale kwesties het probleem. Spanje zonder Catalonië en Baskenland zou gemakkelijk een rechtse regering kunnen vormen, zoals ook Vlaanderen dat probleemloos zou kunnen. Catalonië zou gemakkelijk een linkse regering kunnen vormen, net zoals Wallonië. Diepe communautaire tegenstellingen zorgen echter voor structurele verlamming.

Lange periodes zonder regering zijn dan het minste probleem. Nog erger zijn de regeringen die ze voortbrengen: Frankenstein-coalities van aan elkaar geplakte kleine partijtjes die al moeite genoeg hebben om te overleven, laat staan beleid te ontwikkelen. Wij hebben er ook zo een.

JURGEN CEDER

TOOGPRAAT

STEEDS DIEPERE WONDEN IN VLAAMSE REGERING

Ministeriële instructies van minister van Omgeving Zuhal Demir, die de landbouwsector en dus cd&v als een oorlogsverklaring zien. N-VA die met de vinger wijst naar de christendemocratische coalitiepartner, omdat het uitblijven van een stikstofdecreet zou leiden tot een vergunningstop en geen nieuwe investeringen in de Antwerpse haven. Het gaat hard in een fel verzwakte Vlaamse regering. Maar ondanks de ruzies zijn straks wellicht vier partijen tot elkaar veroordeeld.

“Zuhal Demir doet soms denken aan de tijd dat Theo Francken staatssecretaris was in de regering-Michel. Sterk begonnen, maar aan het einde van de regeerperiode toch wat de pedalen kwijt.” Die analyse van een Wetstraatwatcher zou je kort door de bocht kunnen noemen, maar sinds vorige week heeft die wellicht gelijk.

www.palnws.be

EDITORIAAL

Zowel bij de media als in politieke kringen was de persconferentie die Vlaams minister van Omgeving Zuhal Demir (N-VA) gaf na het uitblijven van een stikstofakkoord, een keerpunt. Zonder dat er ruimte was voor vraagstelling, riep ze de pers bijeen op haar kabinet om te melden dat ze enkele ministeriële instructies zou ondertekenen, die de vergunningsregels voor landbouwbedrijven in stikstofgevoelige gebieden aanzienlijk verstrengen. Voor Demir een noodzaak om in de toekomst voor rechtszekerheid voor de industrie te zorgen. Voor coalitiepartner cd&v een oorlogsverklaring. Minister-president Jan Jambon (N-VA) vond het niet nodig zijn regering uit vakantie terug te roepen. Is er nog een stuurman aan boord? Een vraag die overal gehoord werd en terecht mocht worden gesteld.

Hard tegen hard

de N-VA. Bij de Vlaams-nationalisten vrezen ze voor de toekomstige groei van de Antwerpse haven

Gevolg van dit alles is dat de Vlaamse excellenties van de N-VA niet met een fraai palmares naar de kiezer kunnen stappen

Elke dag worden er diepere wonden geslagen in de Vlaamse regering. Over Demir is zelfs bij N-VA te horen dat ze wel op tal van vlakken gelijk heeft, maar moet opletten om niet te hard van stapel te lopen. Want overdrijven in je communicatie en aanpak, kan zich tegen je keren. De indruk ontstaat dat Demir zich onaantastbaar voelt en dus nog meer fouten gaat maken.

Electorale gok

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Lagesteenweg 5 bus 1, 1850 Grimbergen

Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net

Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

Abonnementen binnenland Abonnement buitenland:

3 maanden: 52 euro Tarieven afhankelijk van de

6 maanden: 104 euro bestemming. Alle inlichtingen

1 jaar: 208 euro op de kantoren.

Steunabo 1 jaar: 300 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend

rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Elke week op donderdag in uw krantenwinkel

Oud-hoofdredacteurs:

Bruno De Winter (1945-1955, stichter), Jan Nuyts (1955-2000), Leo Custers (2000-2010), Karl Van Camp (2010-2020)

Kernredactie:

Jurgen Ceder, Stijn Derudder (eindredacteur), Wannes Neukermans, Anton Schelfaut, Michaël Vandamme, Pieter Van Berkel (hoofdredacteur), Karl Van Camp

Verantwoordelijke uitgever: Wart Van Schel

Foto's: Belga, Photonews, Shutterstock

En het was nog niet gedaan. Eind vorige week werd de vergunning van de nieuwe vestiging van chemiereus Ineos in Antwerpse haven vernietigd. Volgens de N-VA een gevolg van het uitblijven een stikstofdecreet. Voor cd&v een pure leugen. De vergunning kreeg geen akkoord wegens een ‘achteloos’, zeg maar amateuristisch, voorbereid dossier door Ineos en de Vlaamse regering. Ondertussen stappen de Boerenbond en het Algemeen Boerensyndicaat naar de Raad van State om de instructies van Demir te betwisten

Toch zijn cd&v en N-VA tot elkaar veroordeeld

Cabinetards van de regering-Jambon zelf zoeken tegelijk naar een oplossing voor het Ineos-dossier. In het debat gaat het hard tegen hard. Verschillende experts en advocaten wijzen met een beschuldigende vinger naar de dilettante Vlaamse regering en

Jan Jambon lijkt de controle verloren te hebben over zijn Vlaamse regering. Het ziet er nu al naar uit dat zijn laatste Septemberverklaring over twee maanden een pijnlijke afgang wordt. Een exit naar het Europees Parlement lonkt voor de man die in de partij ooit op handen werd gedragen. Het is nu te laat, maar partijvoorzitter Bart De Wever had moeten optreden en Jambon desnoods halverwege de regeerperiode vervangen. Maar het is bekend, De Wever heeft zo’n gevoel voor loyauteit ten opzichte van zijn vroegere medestanders dat hij hen niet kan afvallen.

Gevolg van dit alles is dat de Vlaamse excellenties van de N-VA niet met een fraai palmares naar de kiezer kunnen stappen. En dus wordt de campagne ook op het eerder makke Vlaamse niveau een boksmatch. Met Zuhal Demir als centrale figuur? Het wordt een electorale gok. Akkoord, in Limburg is de situatie specifiek en wie daar zijn licht gaat opsteken, verneemt dat Demir populair blijft. Er is in de meest oostelijke provincie de voorbije decennia een duidelijke aversie tegen cd&v gegroeid.

Maar meer algemeen dreigt de N-VA in Vlaanderen toch de eigen hand te overspelen. Kan men verkiezingen winnen door een groen oud-VU-jasje aan te trekken? Dat is twijfelachtig. Inhakken op de machtige Boerenbond kan en mag voor een antizuilpartij. Maar

de hele landelijke bevolking tegen zich krijgen, dat wordt opletten geblazen. Demir had goede contacten met het Algemeen Boerensyndicaat, want er zat zelfs iemand van op haar kabinet. Nu is er dus ook op die lijn ruis gekomen. De ABS-achterban schipperde tussen N-VA en Vlaams Belang, en helt dus duidelijk naar laatstgenoemde partij over. Opnieuw wordt het Vlaams Belang hier slapend rijk zonder zich in het technische debat ten gronde te moeten mengen.

Toch vier partijen nodig Ondertussen mag de vraag gesteld worden of de wonden in de Vlaamse regering niet nog dieper kunnen worden. En wat betekent dat bovendien voor de coalitiegesprekken na de verkiezingen van juni 2024?

Je kan altijd zeggen dat de tellers na de stembusslag weer op nul worden gezet, ook emotioneel tussen partijen, maar zo gaat dat niet altijd in de praktijk. De schade die in persoonlijke relaties is aangericht, zal nog een tijd zichtbaar zijn. Kunnen N-VA en cd&v samen aan tafel zitten? Een aantal maanden geleden kon die ruzie nog goed uitdraaien voor de Vlaams-nationalisten. Men ging ervan uit dat er na de verkiezingen van 2024 een boulevard openlag richting een N-VA-Vooruit-Open Vld coalitie. Maar wie de recentste peilingen bekijkt, komt al snel tot de conclusie dat er in een scenario zonder het Vlaams Belang zowaar vier partijen nodig zullen zijn om een Vlaamse regering te vormen

Het Vlaams Belang wordt slapend rijk zonder zich in het technische debat ten gronde te moeten mengen

En dus zijn cd&v en N-VA toch tot elkaar veroordeeld. Dat belooft weinig goeds voor de volgende beleidsploeg. Het is ondertussen wat vergeten, maar in 2019 gedroegen de christendemocraten zich bij de vorming van de huidige Vlaamse regering zeer verongelijkt. Op de persconferentie waarbij het regeerakkoord werd toegelicht, zat onder andere minister Hilde Crevits (cd&v) er wat beduusd bij. Cd&v had te weinig binnengehaald, en dat in een regering die men als het eigen speelterrein beschouwt. Een vergelijkbare scène staat ons over een goed jaar wellicht opnieuw te wachten. Met een dan nog meer verschrompelde cd&v.

Benjamin Dalle, Hilde Crevits, Lydia Peeters, Matthias Diependaele, Jan Jambon, Jo Brouns, Ben Weyts, Zuhal Demir and Bart Somers op 11 juli

AMERIKAANS RECHTS VECHT

TERUG IN DE CULTUUROORLOGEN

Vóór de coronaperiode heb ik een paar lezingen gegeven over het thema 'cultuuroorlog'. Ik begon die altijd met een uitleg over wat het woord eigenlijk betekent. Het begrip geraakt echter meer en meer ingeburgerd. Het duikt nu ook met regelmaat op in de pers.

Het woord ‘cultuuroorlog’ is afgeleid van de ‘Kulturkampf’ die de Duits-Nationalen van Bismarck uitvochten met de Katholieke Kerk. Het werd in zijn moderne betekenis gelanceerd door Patrick Buchanan, die, in 1992 tijdens een legendarische toespraak voor de Republikeinse Conventie, zijn partij opriep om meer te doen dan alleen verkiezingen te winnen en eindelijk ook eens de fundamentele strijd aan te gaan om de waarden van het land.

De onbeantwoorde oorlog

In de brede betekenis is cultuuroorlog dus de strijd om de dominante waarden van een samenleving. In de praktijk wordt het begrip echter enkel gebruikt voor ideologische strijd in delen van de samenleving die daar niet voor bedoeld zijn. Het is normaal dat aan waardenstrijd wordt gedaan in de partijpolitiek, in politieke geschriften, in debatten tussen opiniemakers of filosofen. Het is niet zo vanzelfsprekend, hoewel dat steeds meer gebeurt, dat ook aan waardenoorlog wordt gedaan door het overheidsapparaat, het bedrijfsleven of in de populaire cultuur.

In de Vlaamse pers wordt het woord ‘cultuuroorlog’ nooit gebruikt voor de linkse cultuuroorlog zelf

Die samenleving is het normaal gaan vinden dat zebrapaden in regenboogkleuren worden geschilderd, dat gemeenten zichzelf op hun toegangsborden tot ‘Fair Tradegemeente’ uitroepen, dat op scholen klimaatalarmisme wordt gepropageerd, dat militairen in uniform meestappen in de Pride Parade, dat voetballers knielen voor BLM, dat universiteiten ‘diversiteit’ nastreven, dat bedrijven en de overheid hun personeel verplichten tot ‘diversiteitstrainingen’. Vooral de cultuurwereld wordt volledig gedomineerd door progressieve waarden.

Cultuuroorlog was dan ook tot op heden een vrij eenzijdig gegeven. Links voerde een offensief uit, rechts voerde wat achterhoedegevechten en trok zich daarna terug: dat was het vaste scenario. De laatste jaren merk je vooral in de VS, waar politieke correctheid is omgeslagen naar het extreme fenomeen van ‘woke’, steeds meer weerstand van rechts. In linkse commentaren wordt het idee gevoed dat de rechterzijde, waaronder de Republikeinse partij, geradicaliseerd is. In werkelijkheid bestaat de verandering uit een veel te lang uitgesteld tegenoffensief in de cultuuroorlogen. Trump was een ongeleide cultuurstrijder. DeSantis, zijn uitdager bij de Republikeinen, heeft er een samenhangend politiek project van gemaakt.

Waardenstrijd dringt het leger binnen

De Vlaamse pers heeft ook het begrip cultuuroorlog ontdekt, maar past het zeer selectief toe. Een goed voorbeeld is de recente berichtgeving van De Morgen over wat men “de cultuuroorlog vanwege radicale Republikeinen” inzake landsverdediging noemt: “In het wetsontwerp voor de jaarlijkse defensiebegroting, dat afgelopen vrijdag werd aangenomen door het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden, staan veel voorstellen die niets te maken hebben met de verdediging van het land... Zo gaat het over de beperking van de toegang tot

abortus voor militairen, en over een verbod op transgenderzorg in het leger en op trainingen over het thema diversiteit. Ook mag het Amerikaanse leger geen boeken meer aankopen over ‘genderideologie’.”

Zou de auteur echt het ongerijmde van die bewering niet inzien? In werkelijkheid is het omgekeerde het geval: de Republikeinen willen net die zaken schrappen die niets met een goed werkend leger te maken hebben, zoals het terugbetalen van geslachtsoperaties en abortussen, transgenderpropaganda en ‘diversiteitstrainingen’. Wat De Morgen ‘cultuuroorlog’ noemt, is enkel het terugdraaien van een aantal recente maatregelen die typische voorbeelden zijn van linkse cultuuroorlog: het agressief propageren van waarden op terreinen die eigenlijk politiek neutraal dienen te zijn.

Ik heb met de zoekmachine een tiental keer het woord ‘cultuuroorlog’ teruggevonden in de Vlaamse pers van deze maand. Telkens werd het gebruikt om een rechtse reactie tegen linkse cultuuroorlog te benoemen, nooit voor de linkse cultuuroorlog zelf.

Bud Light onderuit

De zaak-Bud Light, die ik hier enkele weken geleden besprak, is ook een goed voorbeeld. Het biermerk koos voor een reclamecampagne rond transgenderuithangbord Dylan Mulvaney. Dat is een goed voorbeeld van cultuuroorlog. Het bedrijf werkt actief mee aan het verspreiden van het idee dat het normaal is dat mensen in een verkeerd lichaam zijn geboren, wat een allesbehalve onschuldige bezigheid is. Een kinderpyschologe bevestigde mij vorige week nog dat zij en haar collega’s overspoeld worden door een golf van jonge patiënten, meestal autistisch, die ten onrechte denken dat ze hun persoonlijke problemen kunnen oplossen door geslachtsverandering, met steeds meer drama’s tot gevolg

Hoe succesvol de boycot van Bud Light zou zijn, had niemand zien aankomen

De pers gebruikte het woord ‘cultuuroorlog’ voor die kwestie pas wanneer er een reactie van rechts kwam. De Tijd vorige week: “De samenwerking is de start van een echte cultuuroorlog waar moederbedrijf AB Inbev nog steeds niet van bekomen is. Oerconservatief Amerikaen tegelijk ook het doelpubliek van Budweiser - riep op tot een boycot en met succes.” De krant vindt het normaal dat een commerciële onderneming controversiële ideeën promoot, maar beschuldigt ‘oerconservatieven’ van oorlogszucht wanneer ze de producten van die onderneming niet meer willen kopen.

Hoe succesvol de boycot van Bud Light zou zijn, had niemand zien aankomen. De Amerikaanse rechterzijde heeft via sociale media blijkbaar een enorme mobilisatiekracht ontwikkeld. Vorige week kregen we daar nog een demonstratie van.

Probeer het maar eens bij ons

Muziekliefhebbers in Europa zullen zich waarschijnlijk afgevraagd hebben wie de Jason Aldean is die plots opdook in de lijst van meest verkochte nummers bij Apple Music en zelfs de zesde plaats innam in de Spotify top 50 van de Verenigde Staten. Blijkbaar is dat een Amerikaanse countryzanger met conservatieve opvattingen. ‘Try

That In A Small Town’ heet zijn laatste single. De eerste week nadat die uitkwam, was het filmpje bij dat lied 300.000 keer bekeken op YouTube, een eerder matig succes. De laatste dagen is dat kijkcijfer echter ontploft en hebben al minstens 16 miljoen mensen het lied via YouTube beluisterd

De reden voor het spectaculaire succes is de beslissing van Country Music Television om het lied niet meer te laten horen, na klachten uit linkse hoek dat het racistisch zou zijn en zou aanzetten tot geweld. Het is een merkwaardige beslissing in een muziekwereld waar, bijvoorbeeld in rapnummers, regelmatig wordt aangezet tot geweld en druggebruik.

De boodschap van Try That In A Small Town is dat in grote steden meer criminaliteit en andere vormen van inciviek gedrag mogelijk zijn dan in kleine gemeenschappen. Zanger Aldean daagt criminelen en herrieschoppers uit om het in zijn dorp maar eens te proberen. Nergens in het lied is enig racisme te bespeuren. Er worden wel beelden getoond van gewelddadige betogingen van Black Lives Matter: dat is het probleem. Linkse media als NPR en The Guardian noemden het lied codetaal (“a dog whistle”) voor een stiekeme racistische boodschap. De meeste zwarte commentatoren op YouTube zien er echter geen graten in. Het is typisch dat dat soort klachten van linkse blanken komt. De beslissing van CMT om het lied te schrappen, werd beantwoord met een golf van steun voor Aldean vanwege muziekliefhebbers. Het nummer staat nu al een week in alle Amerikaanse hitlijsten op nummer één. De snelle, massale mobilisatie roept vergelijkingen op met wat met Bud Light gebeurde.

Het geluid van vrijheid

De laatste weken was ook ‘The Sound of Freedom’ een voorbeeld van controverse die tot succes leidt. Die film is gebaseerd op het waargebeurde verhaal van Tim Ballard, een voormalige federale agent die een organisatie opzette om mensensmokkel te bestrijden, in het bijzonder de internationale handel in seksueel misbruikte kinderen. Op zich lijkt het onderwerp niet bepaald controversieel, maar er waren genoeg elementen aanwezig om het wantrouwen van links op te wekken. Sommigen meenden een gelijkenis te zien met de samenzweringstheorie van QAnon over de handel in organen van gedode kinderen. De producent heeft blijkbaar banden met Trump. De hoofdacteur, Jim Caviezel, overtuigd katholiek, zou ook zelf ideeën van QAnon verspreid hebben (wat onwaar is). De film had ook financiering gekregen van de rechtse commentator Glenn Beck.

Het is duidelijk dat de controverse The Sound of Freedom niet heeft geschaad, integendeel. De film is een groot succes, hoewel gemaakt door een kleine, onafhankelijke studio die slechts een bescheiden budget kon vrijmaken en zich nauwelijks reclame kon veroorloven. The Sound of Freedom behaalde de tweede plaats op de ranglijsten voor filmbezoek in de VS, waarbij het films van grote filmstudio’s, zoals de laatste Indiana Jones, ver achter zich laat. De film zal waarschijnlijk in het najaar ook in Europa verschijnen.

Bud Light, Jason Aldean en The Sound of Freedom: drie zwaluwen maken de lente niet, maar er lijkt iets in beweging. Meestal waait dat na een tijd ook naar Europa over. JURGEN

Drie zwaluwen maken de lente niet, maar er lijkt iets in beweging

Jason Aldean - Try That In A Small Town

Halve economische waarheden in de Wetstraat

Net voor het zomerreces had de burger nog recht op een rondje zwartepieten doorschuiven tussen politieke partijen. De Franstalige liberalen van de MR kregen alle schuld voor het mislukken van een akkoord over een fiscale hervorming. En in Vlaanderen zou het getalm van cd&v over het onderschrijven van een stikstofdecreet de reden zijn dat de chemie-investering van Ineos op de helling staat. Beide verhalen kloppen niet.

Dat de Vivaldi-coalitie er niet in geslaagd is een akkoord rond een belastinghervorming te bereiken, stond in de sterren geschreven. We hebben het in deze rubriek al meermaals geschreven. Zo’n deal sluit je niet aan het einde van de legislatuur, maar bij de formatie van een regering. Ten tweede is het met het ideologisch lunapark dat de regering-De Croo blijkt te zijn onmogelijk om een fatsoenlijk compromis te sluiten. Dat verklaart onder andere waarom links niets moest weten van een aanpassing van de btw-tarieven. De PS wou dan weer absoluut de al zware lasten op kapitaal nog verhogen. Extra element en misschien wel de belangrijkste reden voor de mislukking: een njet vanuit Namen en meer bepaald de Waalse regering-Di Rupo.

Want 6 miljard euro lagere personenbelasting betekent ook minder inkomsten voor de regio’s die opcentiemen op die personenbelasting heffen. En de Waalse PS-MR-Ecolo-regering kan elke euro gebruiken. Net als de Brusselse regering heeft de Waalse de eigen begroting niet op orde. De schulden nemen toe en gezien de voorspellingen van het Planbureau, zit er geen beterschap in. De Vlaamse economie zal iets sterker blijven groeien dan de Waalse, wat de welvaartskloof nog zal vergroten.

Twee financiële verliezen

Waals minister-president Elio Di Rupo (PS) zette de federale regering al in juni voor het blok: wij kunnen en zullen de fiscale hervorming niet meefinancieren. In Namen was er extra zenuwachtigheid omdat de fiscale hervorming ook de gemeenten geld zou kosten, want ook de lokale besturen heffen opcentiemen op de personenbelasting. Als steden en gemeenten in de problemen komen, kloppen ze aan bij de regionale overheid. De Waalse regering zou dan twee keer financieel geraakt worden. Onaanvaardbaar en dus besloot de regering-De Croo de omvang van de belastinghervorming te doen krimpen van 6 naar 2 miljard euro.

Bouchez

Toen al werd duidelijk dat het niets zou worden. Toch schoven alle partijen de zwartepiet door naar MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez. Het klopt natuurlijk dat hij zich de voorbije jaren niet echt loyaal heeft opgesteld tegenover Vivaldi. Maar hem de schuld geven voor de onbestaande fiscale hervorming, is op basis van voorgaande analyse onterecht. Het MR-argument dat men beter kiest voor een belastingverlaging met daaraan gekoppelde besparingen, is dan weer de logica zelve. De andere partijen hebben van de situatie gebruik gemaakt om de MR in de hoek te duwen. Het is al een onderdeel van de verkiezingscampagne richting 2024.

Industriële toekomst voor Vlaanderen

Hetzelfde geldt voor dat andere pijnlijke dossier dat net voor het zomerreces ontplofte: de Raad voor Vergunningsbetwistingen die de vergunning voor de investering van chemiereus Ineos in de Antwerpse haven vernietigt. Dat is desastreus voor het imago van Vlaanderen als investeringsland. Is er nog een industriële toekomst hier? Zeer verontrustend, aangezien de Antwerpse haven dé long is van onze economie. N-VA, de partij van minister-president Jan Jambon, was er als de kippen bij om met een beschuldigende vinger te wijzen naar cd&v. Geobsedeerd door de landbouwbelangen, zouden de christendemocraten op de rem staan voor de totstandkoming van een stikstofdecreet. Komt dat er, dan zou alles van de baan zijn. Ook de Vlaamse werkgeversorganisatie Voka beweert dat. “De

Vlaamse Regering heeft geen andere optie dan zo snel mogelijk bijeen te komen om het stikstofdecreet in eerste lezing goed te keuren. Nu met vakantie gaan alsof er niets aan de hand is, zou onvergeeflijk zijn”, luidt het bij Voka.

“Routinematig en achteloos”

Sorry, maar de Raad voor Vergunningsbetwistingen zegt niet neen omdat er nog geen nieuw stikstofdecreet is. Wel struikelt hij over de amateuristische manier waarop de Vlaamse regering, met minister van Omgeving Zuhal Demir (N-VA) voorop, de vergunning aanvankelijk heeft toegekend. Er worden vragen gesteld bij de kwaliteit van de aangevraagde vergunning. Bij Ineos en ook binnen de Vlaamse regering is het huiswerk helaas “routinematig en achteloos” gemaakt, zegt de Raad. Kortom: gebuisd en terug naar de tekentafel. Een zoveelste blamage voor de Vlaamse regering. Het mag dan wel kloppen dat de één-tweetjes van cd&v en Boerenbond ergernis veroorzaken, maar de knoeiboel die Demir ervan maakt, is ook voor de N-VA een

probleem aan het worden. Maar hier zitten we niet langer in het economische, maar het politieke debat. Gevolg is wel dat een volgende Vlaamse regering moet aantonen dat ze in staat is om Vlaanderen als investeringsregio aantrekkelijk te houden. Daarvoor is ander en bekwamer politiek personeel nodig.

ANGÉLIQUE

VANDERSTRAETEN

De nieuwe aanpak voor de geluidsnormen van de permanente motorcrosscircuits die de Vlaamse regering gisteren aankondigde, is volgens tienvoudig wereldkampioen Stefan Everts “te weinig en te laat”. Hij is van mening dat die aanpak er twintig jaar geleden al had moeten komen, toen er in Vlaanderen nog meer dan drie circuits waren.

Vlaams minister van Sport Ben Weyts en minister van Omgeving Zuhal Demir (beiden N-VA) hebben beslist om het algemeen uitzonderingsprincipe voor permanente circuits uit de wetgeving te halen en voortaan te werken met een individuele beoordeling van ieder circuit. Zo kunnen volgens hen “uitzonderingen op maat worden toegekend, maar met specifieke maatregelen om de overlast op de buurt en op het milieu te beperken”.

Stefan

Everts

“Te weinig en te laat”, oordeelt tienvoudig wereldkampioen Stefan Everts. Hij betwijfelt of de nieuwe aanpak de motorcross in Vlaanderen zal kunnen redden. “Vooral voor liefhebbers is die momenteel op sterven na dood door het gebrek aan circuits”, betreurt hij. “Ook professionals zijn daar het slachtoffer van. Wie wil doorstromen naar de absolute top, moet naar het buitenland gaan.” Vlaanderen beschikt momenteel nog over drie permanente omlopen: in Lille, Genk en Lommel.

Everts heeft het gevoel dat de steun vanuit politieke hoek de voorbije 30 jaar alleen maar is afgenomen en vandaag “volledig ontbreekt”. Hij hekelt dat de beloftes die door voormalige ministers werden gemaakt nooit zijn ingelost. Toch wil Everts niet alleen negatieve geluiden laten horen: hij apprecieert de inspanningen die ministers Weyts en Demir hebben geleverd.

Grote redding

Elektrisch rijden kan volgens Everts de “grote redding” van de motorcross zijn, maar momenteel staat de technologie nog niet ver genoeg. Wat de jeugdcatego-

rieën betreft, bevinden elektrische crossmotoren zich wél al in een verdere fase.

“Ik heb zelf al met een elektrische crossmotor gereden, maar na amper vier rondjes was de batterij al leeg”, vertelt Everts. “Voor particuliere gebruikers zal die batterij wellicht volstaan, maar wij drijven ze tot het uiterste. Ook de charme van de geur en het lawaai gaat compleet verloren.”

ANTON SCHELFAUT

Aanpak op maat voor geluidsnormen motorcrosscircuits “te weinig en te laat”

Alexander De Croo verontschuldigt zich voor de antipolitiek van zijn regering

In een paginagrote krantenadvertentie en in de sociale media verontschuldigt Alexander De Croo zich voor de antipolitiek van zijn regering. Daarin belooft hij plechtig om op een andere manier aan politiek te doen. Dat die brief daags na de nationale feestdag wordt gepubliceerd, is geen toeval. De Croo hoopt op verbinding en vooral op het feit dat de kiezer een kort geheugen heeft.

Met een zicht op mogelijk rampzalige verkiezingsuitslagen, klampt De Croo zich vast aan een laatste strohalm. Bij zijn aantreden als premier zette hij zijn regering neer als een ploeg: “Alleen met teamwork word je kampioen.” Drie jaar later moet hij pijnlijk vaststellen dat zijn ploeg al vechtend over straat rolt en dat van de beloofde (staats)hervormingen niets in huis is gekomen. “Politici zijn zo met zichzelf bezig”, schrijft Alexander De Croo. Hij slaat mea culpa.

“Maar dat betekent niet dat ik er me zomaar bij neerleg”, schrijft De Croo. Hij werpt zich op als de verbindingsman - ook over de taalgrens - die wil samenwerken. Hij wil het over een andere boeg gooien om “u een betere politiek te geven”. De Croo richt zich tot alle Belgen en ondertekent de brief met ‘Alexander’. Zijn partij staat er niet op vermeld. Misschien is dat ook wel het verstandigste dat hij kon doen.

Tabula rasa

Nieuw is dat manoeuvre niet. Mark Rutte haalde in het verleden een dergelijke stunt uit, waarin hij alle Nederlanders opriep tot samenwerken. Alexander De Croo trapt daarmee zijn verkiezingscampagne af en hoopt tabula rasa te kunnen maken. Maar wie het brokkenparcours van de Vlaamse liberalen overloopt, weet wel beter.

Twintig jaar geleden waren de Vlaamse liberalen met 24 procent nog marktleider. Nu dreigen ze onder de kiesdrempel te belanden. Als centrumrechtse premier van een centrumlinkse regering heeft De Croo zich in een schizofrene situatie gewerkt. Bovendien is er geen gedetailleerd bestuursakkoord dat het cement van de regering moet vormen. De enige consensus bestaat erin om het land niet te laten uiteenvallen. De Croo belichaamt het unitaire België. Op de 11 juliviering van vorig jaar in het Brussels stadhuis weigerde de premier de Vlaamse Leeuw mee te zingen.

Maar dat kan met de volgende regering weer anders zijn. Jaren geleden riep hij op tot confederalisme. “Tijd om te beslissen wat we nog samen willen doen en de rest te delen”, liet hij zich ontvallen. Begin deze eeuw liet Karel De Gucht, toenmalig voorzitter, volgende uitspraak

optekenen: “België is gedoemd om op termijn te verdwijnen, te verdampen en biedt ondertussen geen meerwaarde meer aan Vlaanderen.”

De staat ontvetten

In 2011 deed Open Vld net het tegenovergestelde en stapte de partij enthousiast in de regering-Di Rupo, een regering tegen Vlaanderen. Bij de volgende verkiezingen bedankte

Open Vld voor een coalitie onder Di Rupo en stapte de partij zonder aarzelen in een centrumrechtse regering met N-VA en cd&v. De grootste zwakte van de Open Vld is haar geloofwaardigheid.

De partijlijn is intussen al zoveel keer veranderd dat de partij uitkomt op het punt waar de jonge Verhofstadt begon. In 1979 kaapten Guy Verhofstadt, Patrick Dewael en Karel De Gucht het ideologisch congres van Kortrijk. “We zijn gekomen op een dood punt”, zo klonk de eerste zin. Er werden voorstellen gelanceerd om de rol van “de bureaucratische en verlammende staat” een halt toe te roepen en om een begrotingsevenwicht grondwettelijk te verankeren. Enkele jaren later trok de flamboyante Gentenaar met de legendarische slogan ‘Niet u, maar de staat leeft boven zijn stand’ naar de kiezer. De staat moest worden ontvet. Na bijna een kwarteeuw machtsdeelname is daar niets aan veranderd. Integendeel.

In 1999 legde Verhofstadt nog eens een bom onder zijn geloofwaardigheid. Radicale ideeen, zoals de afschaffing van de automatische loonindex, rechtspersoonlijkheid voor vakbonden, privatisering van overheidsbedrijven en de invoering van referenda maakten plaats voor projecten die de liberalen en de socialisten dichter bij elkaar moesten brengen, zoals de actieve welvaartsstaat, de lastenverlaging, de euthanasiewet, het homohuwelijk, de wet op de kernuitstap en het omstreden migrantenstemrecht. De staat leefde boven zijn stand en de begroting onder Verhofstadt ontspoorde. Verhofstadt zette zichzelf graag neer als de sloper van ‘de CVP-staat’, maar na het debacle van de verkiezingen van 2007, trad Open Vld met sprekend gemak toe tot de regering-Leterme.

Debacle

Het debacle is compleet. Vivaldi groeide uit tot een hindernissenparcours. De incidenten stapelden zich op. Bovendien zal deze ploeg een stevige factuur aan de volgende regering doorgeven. Het begrotingstekort staat intussen op 24 miljard euro, terwijl de rente intussen tot 3 procent oploopt. De regering moet bovendien jaarlijks 1,5 miljard euro ophoesten om de vergrijzingsfactuur te betalen.

“Naar aanleiding van onze nationale feestdag schreef ik een brief… Ik kijk uit naar jullie feedback”, schreef Alexander De Croo op Twitter. Die zal bij de volgende verkiezingen niet mis te verstaan zijn.

JULIEN BORREMANS

Informaticaproblemen duwen Staatsveiligheid in diepe crisis

Een oom was verbindingsman tussen de militaire inlichtingendienst en de VS. Volgens hem werd er in de VS ronduit gelachen met de Belgische burgerlijke en militaire inlichtingendiensten. Het zou trouwens nuttig zijn dat Vlaanderen denkt aan een eigen burgerlijke inlichtingendienst.

De Belgische inlichtingendiensten hangen in elk geval met spuug en paktouw aan elkaar. Als er een aanslag verijdeld wordt, dan is dat door het harde werk van enkelen. En vooral door input uit onze buurlanden Duitsland en Frankrijk, en eveneens Israël en de VS. De Staatsveiligheid (VSSE) draait maar op 20 procent van haar krachten. De rest doet het niet graag of kan het gewoon niet. Succesjes zijn er alleen maar dankzij de goodwill en werkkracht van enkelen. De beveiliging van de Staatsveiligheid is ook nog steeds zo lek als een zeef. Je kan nog steeds met gevoelige informatie buitenstappen en die verkopen aan buitenlandse inlichtingendiensten.

Wat de VSSE (de Staatsveiligheid) nu weer meemaakt, is niet van dien aard om die slechte reputatie op te krikken. Een hacking bij het Amerikaanse securitybedrijf Barracuda heeft in België immers impact op twee overheidsdiensten: de Staatsveiligheid en de Belgian Pipeline Organisation, de militaire eenheid die pijpleidingen onderhoudt. Op 18 mei 2023 had het Amerikaanse securitybedrijf Barracuda een kwetsbare plek ontdekt bij de hard- en software die het wereldwijd verkoopt om e-mails te ‘beschermen’. Na onderzoek werd vastgesteld dat hackers al in oktober 2022 die kwetsbaarheid waren beginnen uit te buiten, onder meer om malware te verspreiden. De Staatsveiligheid maakt gebruik van twee gescheiden datanetwerken. Het intern netwerk met geclassificeerde informatie zou niet getroffen zijn, het externe netwerk voor e-mailverkeer met de buitenwereld wel. Het is nu de vraag of een derde partij al dan niet heeft kunnen meelezen.

Nieuwe databank

En dan is er die nieuwe databank van de VSSE. Binnen een breder informaticaplan - codenaam: Atlaswerd beslist om een nieuwe gegevensbank te ontwikkelen. Terwijl vroeger alles in één systeem vervat zat, werd het plan opgevat om met verschillende, aan elkaar gekoppelde systemen te werken. De oude databank had enkele beperkingen. Zo was het moeilijk om grote massa’s gegevens te verwerken. Ook audioen videobestanden konden moeilijk op een uniforme wijze worden op-

geslagen. Maar de oude databank had ook veel voordelen. “Ze was gebruiksvriendelijk, overzichtelijk en zat logisch in elkaar. De informatiestromen waren voor iedereen duidelijk”, zegt een bron. Het liep fout bij de uitrol van het nieuwe systeem op 12 juni. Sindsdien kan er foutieve informatie in de nieuwe database belanden. “Onze medewerkers hebben daarom de opdracht gekregen om alle informatie extra te checken bij andere bronnen, maar ook in onze oude database die ook nog steeds werkt”, klinkt het bij een woordvoerder van de Staatsveiligheid. “Dat creëert inderdaad frustratie bij het personeel.”

Slechtst mogelijke herstructurering

Een werknemer van VSSE stelt dat de problemen fundamenteler zijn. Zo zou de hele opzet van het grootschalige IT-project verkeerd zijn en de uitwerking daarom te wensen overlaten. “We hebben met Atlas nu een soort van ticketingsysteem dat helemaal niet geschikt is voor het omgaan met gevoelige informatie en voor inlichtingenwerk.” “Ondanks jaren voorbereidingswerk en miljoenenfacturen, is dit systeem simpelweg onbruikbaar. Het ontbreekt aan logica, overzichtelijkheid, traceerbaarheid, snelheid, controlemechanismen, kortom: aan alles wat de databank van een inlichtingendienst nodig heeft.” Misschien kunnen ze terugkeren naar de ouderwetse fichebakken van vroeger?

Een andere bron van VSSE: “Bij de Analysedienst werd enkele jaren geleden de slechtst mogelijke herstructurering doorgevoerd opdat elk mannetje van de toenmalige chef een postje zou hebben. We noemen hem met reden ‘Gargamel’ (de kwaadaardige tovenaar uit ‘De Smurfen’, red.). En dan dat dienstrooster. In het weekend werken er twee - ik herhaal: twéé - mensen in Brussel. Op vrijdagavond gaan terroristen ook op café, natuurlijk. Hetzelfde voor de nachtshifts: amper twee man waakt. Het hele systeem hangt met haken en ogen aan elkaar. Bureaucratie à la belge.” Die fout mag de toekomstige Vlaamse inlichtingendienst niet maken.

Mark Rutte en Alexander De Croo

Administrateur-generaal van de Staatsveiligheid Jaak Raes, 2021

ALEXANDER DE CROO SPEELT

ALLES OF NIETS MET OPEN VLD

In mei van dit jaar zei Egbert Lachaert, toen nog partijvoorzitter van de Open Vld, dat de partij niet getrouwd was met Vivaldi. Maar vandaag is de Open Vld meer dan ooit de vereenzelviging van de eerste minister van Vivaldi: Alexander de Croo is de partij en de partij is Alexander De Croo. Volgt er in 2024 een nederlaag, dan zal er geen twijfel over bestaan wie daarvoor verantwoordelijk is.

Verkiezingsstrategie

Het is dan ook de vraag of een verdere identificatie van de partij met de figuur van de eerste minister de juiste strategie is om volgend jaar de verkiezingen te winnen. Binnen de partij lijkt er niet veel tegenstand tegen die evolutie te bestaan, of toch geen die enig gewicht in de schaal weet te brengen. Het valt natuurlijk niet uit te sluiten dat sommigen het fundamenteel oneens zijn met de ingeslagen koers, maar de hoop hebben opgegeven dat er voor de verkiezingen van 2024 nog iets te redden valt, en dus laten ze maar betijen .

Een andere vraag is hoe hoog de Open Vld de lat vandaag nog voor zichzelf (en dus ook Alexander De Croo) legt. Volstaat het ondertussen al om nog net boven de tien procent te blijven, of desnoods toch in de buurt daarvan, om te kunnen beweren dat men dan toch niet verloren heeft? De 13,5 procent van 26 mei 2019 behoort misschien al tot een ander tijdperk waar men toch niet te veel rekening meer mee hoeft te houden.

Het land leiden

We denken niet dat er in de Wetstraat 16 een uitgekiend plan klaarligt om de Open Vld te onderwerpen aan Alexander De Croo, en dat dat plan elke maand nauwgezet opgevolgd wordt. Maar we zien wel dat telkens er zich een gelegenheid voordoet om de partij verder naar de hand van de premier te zetten, die gelegenheid ook ten volle benut wordt. De benoeming van Alexia Bertrand, volkomen schatplichtig aan Alexander De Croo, is er één voorbeeld van. De recente benoeming van Tom Ongena tot waarnemend voorzitter van de Open Vld een ander.

Het probleem van de Open Vld

Het meest tastbare aspect van het probleem van de Open Vld is dat ze het niet goed doet in de peilingen. Zelfs de meest fervente partijmilitant durft die resultaten niet tegen te spreken. De grootste optimisten hopen dat

het nog niet erger dan dat is, en dat er tegen volgend jaar misschien wel een kanseliersbonus inzit die de meubelen nog een beetje kan redden. Of dat het alvast in de eigen kieskring ondanks alles toch nog een beetje zal meevallen.

Slechte peilingsresultaten worden nogal snel de partijvoorzitter aangerekend. Als het echt te bar wordt, volgt er ook een al dan niet gedwongen ontslag, wat ondertussen ook al gebeurd is. Maar als het probleem van de Open Vld tot voor kort Egbert Lachaert heette, vragen we ons toch af waar dat precies aan gelegen zou hebben. Omdat de partijvoorzitter te vaak herinnerde aan liberale standpunten in het partijprogramma, waarmee hij de eerste minister in de verlegenheid bracht? Of deed hij dat net te weinig, waardoor die eerste minister volledig conform zijn eigen voorspelling de rol van dweil kon blijven spelen, en daardoor zijn partij mee neertrok richting kiesdrempel?

Slaagt Alexander De Croo in zijn opzet, en komt hij uit de verkiezingen van 2024 als één van de winnaars, dan zal hij dat ongetwijfeld willen verzilveren met een verder verblijf in de Wetstraat 16. De winst zal echter nooit zo groot kunnen zijn dat die rol voor een eerste minister van Open Vld-signatuur ook na juni 2024 iets anders kan zijn dan als dweil in dienst van de grootste partij van de volgende federale regering. In het geval van Vivaldi II is dat dus de PS. En in een ander geval misschien wel een andere partij. Niets spreekt trouwens tegen dat dat de N-VA niet zou kunnen zijn. We citeren nogmaals Egbert Lachaert in datzelfde interview: “Ook De Croo verbindt zich niet aan Vivaldi II. Hij heeft wel de ambitie om het land verder te leiden.” Ook al twijfelt niemand eraan dat als hij een internationale functie zou weten te versieren, hij morgen reeds weg is. En als de Open Vld verliest? Dat zou natuurlijk sneu zijn voor Alexander De Croo, maar het zullen toch vooral de Open Vld-mandatarissen zijn die het gelag moeten betalen. Ofwel raken ze niet meer verkozen en kunnen ze op zoek naar een andere baan. Ofwel raken ze wel verkozen en eindigen ze in een kleine fractie in de oppositie van waaruit ze geen kritiek op de nieuwe regering zullen kunnen brengen zonder zelf de rekening gepresenteerd te krijgen voor meer dan twintig jaar regeringsdeelname. Voor Alexander De Croo zelf vermoeden we dat het echt niet erger zal zijn dan dat hij dan maar het ene bestuursmandaat na het andere aan mekaar zal moeten rijgen, zoals zijn voorganger Guy Verhofstadt dat al jaren doet. Een internationale functie van tweede of derde rang, zoals die andere voorganger Yves Leterme dat ook doet, kan daar altijd nog mee gecombineerd worden.

Helemaal correct is de titel boven dit stukje dus niet: het wordt in 2024 immers ofwel alles voor Alexander De Croo, ofwel niets voor de Open Vld…

FILIP VAN LAENEN

Gentse Feesten lokten 1,6 miljoen bezoekers

Deze editie van de Gentse Feesten heeft in totaal 1.625.000 bezoekers naar de stad gebracht. Dat zijn er 55.000 meer dan vorig jaar. De politie heeft tijdens de lange feestweek in totaal 75 vechtpartijen gemeld en 1.246 wildplassers betrapt. Relatief gezien goede cijfers voor zo’n groot feest, maar wij willen ons concentreren op het ‘Gentse’ aspect van de Gentse Feesten. Hoe ‘Gents’ zijn ze nog? Daarvoor gingen we te rade bij Gents theatermaker Stijn Brouns.

en uiteraard met heel veel ‘joie’, zoals mijn school het gewoon is. We willen de mensen overtuigen dat theater niet altijd in een zaal moet zijn. Theater bekijken en meemaken kan ook op een ludieke locatie, zoals op het water bijvoorbeeld.”

Typisch Gents?

Hij is de oprichter en directeur van Theater- en Filminstituut Brouns in hartje Gent. Tijdens de Gentse Feesten organiseert hij zijn ‘Theater op het water’, ondertussen toch al voor het zevende jaar. “Het is een project dat we in samenwerking doen met ‘Rederij de Gentenaar’ op de Graslei”, vertelt Brouns. “De mensen gaan, geleid door

de kapitein, rondvaren om van stopplaats tot stopplaats te kijken en luisteren naar acteurs die theater brengen aan wal.”

Dit jaar was het een zeer uitgesproken thema, volgens Brouns, namelijk ‘La Comedia Vaticana’: “Dat gaat over alles rond het Vaticaan: vandaag, gisteren en morgen. Het is een beetje neergezet in de Gentse sfeer

Brouns’ theater mag dan wel in de Gentse sfeer baden, maar geldt dat nog voor de Gentse Feesten zelf, vroegen we ons af. “Ik wil niet ouderwets klinken, maar de Gentse Feesten zijn minder en minder de Gentse Feesten van over een jaar of tien”, vindt Brouns. “Er is heel veel commercialisering. Als dat hetgeen is wat het zo uniek maakt, ‘so be it’ want daar komt ook wel heel wat toerisme op af. Toch zijn er nog altijd heel wat buitenlanders die naar Gent komen en ineens geconfronteerd worden met de drukte omdat ze niet wisten dat de Gentse Feesten bezig zijn.”

Voor de toeristen lijkt het “één groot muziekspektakel”, weet Brouns. “De diversiteit van de verschillende soorten podia verdwijnt een beetje, wordt naar de achter-

grond verdrongen. Maar ook heel wat ‘echte’ Gentenaren zijn overleden ondertussen, bijvoorbeeld Walter De Buck (o.a. bekend van het liedje ’t Vliegerke, red.) en recenter Freek Neirynck die samenwerkte met Luk De Bruyker (alias Pierke Pierlala, red.). Die oudere generatie is aan het verdwijnen en dat heeft een invloed op het Gentse karakter van de Gentse Feesten. Die zijn vooral ‘muziek, zuipen en vreten’ en dat is toch wel een verschil met een tiental jaar geleden.”

STIJN DERUDDER

“De Gentse Feesten zijn vooral ‘muziek, zuipen en vreten’ ”

Alexander De Croo (links) aan het vieren op 21 juli in het Warandepark

Filip/Philippe

van Saksen-Coburg

“Gedurende al die jaren viel me steeds weer op dat er in ons land een groot gevoel van solidariteit leeft - en een reeks menselijke eigenschappen die daarmee gepaard gaan: vrijgevigheid, de zorg voor wie het moeilijk heeft, het open staan voor meningen die van de onze verschillen, het sluiten van compromissen. We zijn spontaan en pragmatisch. En we hebben gevoel voor humor.” Het was een belangrijk kerngedeelte van de toespraak van de koning der Belgen op 21 juli.

Natuurlijk, wat Filip/Philippe allemaal van de autocue aflas, was gedekt door de regering. Precies hetzelfde had kunnen uitgesproken worden door Alexander De Croo. Het was eens te meer de klassieke Belgische peptalk die moet doen uitschijnen dat dit land een gelukzalige oase midden in de boze wereld is.

Om te lachen?

Men kan zich afvragen wat de man van Laken bedoelde met ‘een groot gevoel van solidariteit’. Is dat de ‘solidariteit’ die Wallonië telkens weer van de Vlamingen afdwingt via het betalen van miljarden aan transfers en die deze laatsten lijdzaam ondergaan door de compromissen van de traditionele partijen? Toen twee jaar geleden grote overstromingen in Wallonië plaatsvonden, hadden heel wat mensen het moeilijk. Dat leed is nog steeds niet gelenigd en velen wachten nog altijd op schadevergoedingen. De Waalse leiders, met Di Rupo op kop, keken onmiddellijk naar de federale overheid voor geld, en dus indirect ook weer naar Vlaanderen…

Staat men in dit land werkelijk open voor meningen die van ‘de onze’ verschillen? Rechtse Vlaams-nationalisten ervaren dat alvast niet. In Wallonië is er zelfs niet alleen een cordon sanitaire tegen de radicale rechterzijde, maar ook een ‘cordon médiatique’, waardoor een groeiende stem zelfs niet gehoord mag worden. En de ‘vrijgevigheid’? Zou dat gaan over de vele miljoen aan ontwikkelingshulp in bodemloze putten en miljarden voor ongecontroleerde migratie, terwijl tal van eigen mensen op sociale woningen wachten of op een waardige opvang in de zorginstellingen, waarin veel mensen het moeilijk hebben? Zou zijn ‘gevoel voor humor’ betekenen dat wat hij zegt eigenlijk maar om te lachen is?

Hij komt van ver

Jawel, Filip/Philippe is een vriendelijke man, dat zal niemand ontkennen, zelfs Tom Van Grieken niet die al eens een keertje bij hem op de koffie mocht komen. En jawel, Filips/Philippes ‘madame’ is ook een braaf mens en op zijn kinderen is ook niets aan te merken. Een mooi gezin, zoals er zoveel zijn. Iedereen heeft ook begrip voor zijn beladen jeugd die niemand had willen overnemen van hem. Het gezin van zijn ouders was geen gezellig en moreel hoogstaand nest, zoals ook zijn eveneens getormenteerde broer Laurent mocht ondervinden. De man komt dan ook van ver en in een recente peiling bleek dat velen hem nog steeds als onzeker, onwennig en afstandelijk ervaren, ook al lijkt hij echt te proberen zijn voorbestemde en opgedrongen taak naar behoren op te nemen. Hij mag Mathilde dankbaar zijn, want zij is vaak voor hem de ‘ijsbreker’.

Op sterven na dood

Feit is dat uit de peiling ook blijkt dat het draagvlak voor de monarchie gestaag afneemt. In Vlaanderen is nog slechts 52 procent voorstander en in heel België nog slechts 57 procent. Het is ooit anders geweest. Zo steekt de kostprijs van het koningshuis veel burgers tegen, alsook de sfeer van een oubollige en Vlaamsonvriendelijke entourage. Dat wordt zeker nog versterkt door politici als Georges-Louis Bouchez die hartstochtelijk voor België is, maar na zoveel jaren nog steeds geen moeite doet om Nederlands te spreken, wat een behoorlijk deel van de ‘nieuwkomers’ blijkbaar wel lijkt te kunnen. Bovendien zorgt de amalgaamregering-Vivaldi ervoor dat door haar onvermogen om akkoorden te sluiten, haar aanhoudend geruzie en de PS- en MR-blokkade van voorstellen die men in Vlaanderen wil gerealiseerd zien, niets nog lukt, waardoor de facto het unitaire België op sterven na dood is. De angst voor de kiezer is daarom nooit zo groot. Filip/Philippe mag dan nog zo hoopvol naar de Belgische toekomst kijken als hij wil, de realiteit zal hem zonder twijfel inhalen en een eventueel vervroegde ‘overname’ van de failliete firma door zijn dochter Elisabeth zal het tij niet meer kunnen doen keren.

Sommigen pleiten voor een uitkleding of zelfs ‘ordelijke opdeling’ van België, zonder revolutie of geweld, maar met respect voor ‘de buren’. Wellicht is dat de enige weg naar een win-winsituatie, waarin zelfs het koningshuis met opgeheven hoofd de scène kan verlaten.

CITAAT VAN DE WEEK

Sandrine Rousseau:

Volgens de Franse politica Sandrine Rousseau, lid van de groene fractie in de Nationale Vergadering, is vleesconsumptie een van de oorzaken van de hittegolven in onder meer Algerije, Spanje, Griekenland, China en Arizona (VS). Dat schrijft ze op Twitter. “Vandaag een foto van jezelf maken, een en al glimlach, met een stuk vlees, staat gelijk aan spugen in het gezicht van degenen die vluchten van en sterven door de hitte”, fulmineert Rousseau. Vorige week kwam de groene politica ook al onder vuur te liggen nadat ze in een tweet had gelogen over de temperatuur in Spanje. Die bedroeg volgens haar 60 graden, maar in werkelijkheid bleek die 15 graden lager te liggen. “Ik wilde de mensen wakker schudden”, verdedigde Rousseau zich.

Is ons onderwijs wel divers genoeg?

(Vooruit) in het Vlaams Parlement: “Terwijl leerlingen uren in de studie zitten, zitten thuis vrouwen te wachten tot ze mogen lesgeven.” Een standpunt dat ook uitgedragen wordt door Gert Naessens, directeur van de lerarenopleiding aan de co-hogeschool Odisee. Orhan Agirdag (KUL) gaat nog een stap verder. “Als het lerarenteam niet divers genoeg is, dan heeft de leraarskamer een taalachterstand”, zwamt hij in DeWereldMorgen.be.

De grenzen van iemands taal zijn ook de grenzen van iemands wereld, wist Wittgenstein. Men hoeft echter geen geleerde te zijn om te snappen dat een gebrekkige kennis van het Nederlands een nefast effect heeft op de schoolresultaten. Toch zijn er ook politici en experten die denken dat te weinig diversiteit het probleem is.

“Het is schrijnend om te zien hoe taalachterstand zo’n handicap is voor kinderen met een migratieachtergrond”, stelt onderwijsspecialist Dirk Van Damme in het radioprogramma ‘De Ochtend’. Vooral in de grootsteden is het probleem nijpend. Brussels Parlementslid Gilles Verstraeten (N-VA): “Er zijn veel kansarme jongeren in Brussel en de Brusselse overheid heeft vooral oog voor gelijkheid en inclusiviteit.” Studies zoals het PISA-onderzoek laten weinig ruimte voor twijfel: leerlingen die thuis geen Nederlands spreken, scoren beduidend slechter. Er is ook een verband tussen diversiteit en het lerarentekort. “Het zijn net scholen met kwetsbare leerlingen die vaker een leerkrachtentekort hebben”, realiseert Brussels Parlementslid Arnaud Verstraete (Groen) zich in de Raad van de VGC.

Van Damme stelt voor om anderstalige kinderen tijdelijk samen te brengen in aparte klassen om hun Nederlands op te vijzelen, maar dat voorstel valt op een koude steen bij hoogleraar taalkunde Kris Van den Branden (KUL). “Moeten we de huidige generatie

van kinderen niet vanaf de kleuterleeftijd leren om met sociale diversiteit om te gaan?”, mijmert hij in zijn blog. “Hoe bepalen we overigens wie taalachterstand heeft?” Een opmerkelijke vraag, vermits Van den Branden zelf de KOALA-test ontwierp. Om taalachterstand vroeg op te sporen, voerde de regering die taalscreening in voor vijfjarigen in de derde kleuterklas. Op basis van de resultaten krijgen kinderen die het Nederlands slecht beheersen een taalintegratietraject.

“Meer diversiteit nodig”

Marnix Heyndrickx (VSOA Onderwijs) betwist dat taalachterstand de bepalende factor is in de belabberde schoolresultaten van anderstaligen, want “de studies ontbreken die dat verband aantonen”. Volgens hem is het lerarenkorps niet divers genoeg. “Het onderwijs zou een weerspiegeling van de maatschappij moeten zijn”, oordeelt hij. Dat is ook de overtuiging van Vooruit. Alsof er een legioen van gehoofddoekte leerkrachten klaarstaat, zo klonk de weeklacht van Hannelore Goeman

Slechts 6,4 procent van het Vlaamse lerarenkorps heeft een migratieachtergrond, terwijl allochtonen in Vlaanderen ruim een kwart van de bevolking uitmaken. De inactiviteit onder personen met een niet-EU-27-nationaliteit ligt in Vlaanderen boven de 40 procent. Migranten zijn dus ondervertegenwoordigd in nagenoeg alle sectoren. Dat veel allochtonen consequent onderpresteren als kind én als volwassene, doet vermoeden dat het schoentje elders knelt.

GUUS VAN BETTEN

Uw Mening: Voedselresten in het restafval verbieden is een slechte maatregel

Duitse vrouw sleept klimaatactivisten bij haren van de weg

El Kaouakibi kondigt terugkeer in Vlaams Parlement aan

Rekeningen Nigel Farage gesloten vanwege politieke uitspraken, Van Langenhove: “Hem overkomt hetzelfde als mij en andere activisten”

Politieagenten aangevallen door jongeren in Brussel

“Function creep”: belastingambtenaren kunnen voortaan via ANPR-camera’s controleren of auto gekeurd is

palnws.be

“Vleesconsumptie is een van de oorzaken van hittegolven”

Als één van de drie landen met de hoogste belastingen ter wereld is het niet verwonderlijk dat een belastinghervorming een geliefd schaakstuk is in de Belgische politiek. Het zou vanzelfsprekend moeten zijn, niet meer dan hygiënische beleefdheid tegenover de belastingbetalers die als varkens bloeden, om dit prachtige bouwwerk, de Belgische staat, te financieren in zijn ontelbare onderdelen. Een bouwwerk dat de wereld ons niét benijdt.

Het ware verhaal van een

MISLUKTE BELASTINGHERVORMING

Maar tijdens de onderhandelingen over de belastinghervorming was er van de zeven partijen die samen de federale meerderheid vormden, slechts één partij die het idee om de belastingen te verlagen verdedigde: de MR. De andere zes partijen gingen akkoord met het ‘verschuiven’ van belastingen. Dat is wat ze pompeus een ‘shift’ noemen: uit je rechterzak halen wat ik je net in je linkerzak heb teruggegeven.

BELASTING, MIJN LIEFSTE!

Die aanpak is niet verwonderlijk, gezien de fiscale filosofie van de verschillende politieke families die betrokken zijn bij het Yakuza-kartel (genoemd naar de Japanse maffia) dat de federale overheid heet.

Onder leiding van minister Van Peteghem en zijn knappe belastinggezicht is bij cd&v het verlagen van belastingen immoreel; het is een beetje als het slaan van het kindje Jezus. Voortbordurend op het oude christelijke erfgoed van de CVP, gelooft cd&v dat alle belastingen rechtvaardig zijn en dat het ongedaan maken ervan een zonde is.

Voor de socialisten komt politiek neer op het wegnemen van X om het aan Y te geven (bij voorkeur als X een Vlaming is en Y een Waal). Belastingen verlagen betekent dus de last van de verschuiving verleggen: de horror!

Wat betreft de ecologisten: hun ware ideologische basis is nihilistisch, want het systeem moet vernietigd worden. Dus elke belasting die de vlotte werking van de samenleving ten goede komt, moet aangepakt worden.

Dan zijn er nog de zogenaamde liberalen van Open Vld die zo ‘open’ zijn dat ze zich nauwelijks onderscheiden van het autori-

Men kan zich enkel maar voorstellen hoezeer Vandenbroucke moest proberen om geen vork in Clarinvals rug te steken toen hij het kernkabinet verliet

taire socialisme van het type Magnette. In die context is het niet verrassend dat de MR de enige partij was die opkwam voor de (meestal Vlaamse) belastingbetaler tegenover de roofzuchtige plannen van Waals links en extreemlinks, en hun bescheiden onderdanige medewerkers van cd&v en Open Vld

Open Vld zijn zo ‘open’ dat ze zich nauwelijks

onderscheiden van het autoritaire socialisme van het type Magnette

CONCESSIES AAN MR

In de slotscène van dat waarvan de premier nog steeds hoopte dat het een akkoord zou worden, is er veel toegegeven aan de MR. Een gunstige wind bracht ons de details van de toegevingen aan de MR, waaronder minder roofbelasting op definitief belaste inkomsten (DBI), een limiet op de btw-verhogingen, een limiet op de verhoging van de belasting op aandelenopties, het schrappen van wijzigingen aan de renovatie-aftrek, het schrappen van de belasting op professionele dieselnog steeds niet genoeg belast? -, afschaffing van de verhoging van de belasting op pensioenen in de tweede pijler, naast maatregelen die gunstig zijn voor zelfstandigen en een lastenver lichting voor alle inkomens (en niet alleen PS-cliënten).

Die lijst met tegemoetkomin

gen aan de MR betekent dat er op 16 juni jongstleden 1,465 miljard aan belastingen was geschrapt in de hervorming en daarbij tot 390 miljoen aan extra maatregelen ten gunste van werkende mensen. Dat was echter niet genoeg. De MR wilde ook maatregelen om werklozen te activeren. We leven in een land waar de activiteitsgraad aan de Franstalige kant belachelijk laag is, een teken van geïnstitutionaliseerd parasitisme op de overheidsfinanciën. Er bestaat een schrijnend tekort aan arbeidskrachten in talloze beroepen en Vlaamse bedrijven moeten tot diep in Frankrijk op zoek naar werknemers, terwijl Waalse families al generaties lang leven van een uitkering. Die situatie is even ondraaglijk als onhoudbaar.

WERKLOZEN ACTIVEREN

In dat opzicht wilden de Franstalige liberalen een verdere verlaging van de werkloosheidsuitkeringen na twee jaar, financiële sancties voor werkweigering, verplichte integratieplannen in het OCMW en vooral de verdere ontwikkeling van flexi-jobs. Het is interessant om hierbij terug te denken aan het feit dat Open Vld-minister Van Quickenborne nog geen drie maanden geleden de loftrompet stak over ‘FlexiBelgium’, dit wil zeggen de veralgemening van flexi-jobs die beantwoorden aan de structurele veranderingen in onze economieën en voldoening geven aan zowel de uitvoerders als de opdrachtgevers. Jammer dat aan de onderhandelingstafel de dappere Van Quickenborne - mis-

schien ter vermijding van een kopstoot van de socialistische psychopaat Frank Vandenbroucke, Frank de fanaat (© Jurgen Ceder)? - dit allemaal was vergeten en vloeiend meeging in het masterplan van belastingdominee Van Peteghem.

ALLEEN TEGEN ALLES

De situatie in het kernkabinet was dus duidelijk: aan de ene kant stond vicepremier Clarinval (MR). Aan de andere kant, nou ja, alle anderen. Pech voor de socialisten, want Clarinval komt uit de Ardennen en is veel minder flamboyant en hoogdravend dan de gemiddelde Waalse politicus. Maar wel betrouwbaarder. Toen Clarinval zijn maatregelen uiteenzette om het PS-kiezerskorps te activeren, liet de PS weten dat ze weigerden om zelfs maar de discussie aan te gaan. “Is dat uw definitieve standpunt?” vroeg Clarinval. “Ja!”, resoneerde het. Clarinval stond op en vertrok

De activiteitsgraad aan de Franstalige kant is een teken van geïnstitutionaliseerd parasitisme op de overheidsfinanciën

The end. Men kan zich alleen maar voorstellen hoezeer Frank Vandenbroucke moest proberen om geen vork in Clarinvals rug te steken toen hij het kernkabinet verliet, maar het lijkt erop dat zijn medicatie die keer naar behoren werkte en Frank bleef daar gewoon zitten (waarschijnlijk fantaserend over de martelingen waaraan hij Clarinval zou onderwerpen als hij de Er komt dus geen belastinghervorming door ambtenaren voor ambtenaren zoals de eerste de beste, Van Peteghem, het graag had gezien. De Vlaamse belastingbetalers zullen opgetogen zijn en zich herinneren dat ze die niet-verergering van de situatie te danken hebben aan een man uit de Ardennen!

De zogenaamde liberalen van

Georges-Louis Bouchez David Clarinval

Vincent Van Peteghem © PHOTONEWS

GRONDWETSARTIKELEN

Al in het voorjaar van 2021 kondigden premier De Croo en minister van Binnenlandse Zaken Annelies Verlinden aan dat er enkele grondwetsartikelen voor herziening vatbaar zouden worden verklaard. Het ging over twee artikelen die te maken hebben met de geloofsbrieven van de parlementsleden, twee artikelen die betrekking hebben op de regeringsvorming én het beruchte artikel 195, dat ervoor zorgt dat de héle Grondwet kan worden herzien. Minister Verlinden (cd&v) benadrukte toen wel dat het ging om een voorlopige lijst die aangepast zou kunnen worden na een groot democratisch debat via een burgerplatform. Tegen 2024 zou er dan een definitieve lijst van te wijzigen grondwetsartikelen gestemd moeten worden in het parlement.

WORDEN ER NOG

GRONDWETSARTIKELEN VOOR

HERZIENING VATBAAR VERKLAARD?

Een land voor de toekomst

De burgerbevraging ‘Een land voor de toekomst’ werd ruim een jaar later gelanceerd, maar bleek een grote flop. Amper 19.000 Belgen hebben de online burgerbevraging ingevuld en die respondenten gaven elk gemiddeld slechts vier antwoorden. Het conclusierapport stelt dan ook dat de resultaten van ‘Een land voor de toekomst’ niet representatief zijn en dat bepaalde antwoorden overmatig werden ingevuld door belangengroepen, terwijl bepaalde burgers uit de boot zijn gevallen

“In Vlaanderen is quasi elke partij ervan overtuigd dat een staatshervorming nodig is”

De resultaten konden door het parlement of de regering dus onmogelijk gebruikt worden om te bepalen welke grondwetsartikelen voor herziening vatbaar verklaard moeten worden. Intussen lijkt het duidelijk dat de Franstalige partijen geen enkel artikel voor herziening vatbaar verklaard willen zien.

Grondwetspecialist neemt ontslag

Als het parlement vlak voor de verkiezingen artikel 195 van de Grondwet voor herziening vatbaar verklaart, kan de volgende regering aan een grote staatshervorming beginnen. Afspraken die ‘gebeiteld staan in de Grondwet’ kunnen dan toch aangepast worden. De regering heeft zich er in het begin - zelfs in het regeerakkoord - toe geëngageerd dat artikel voor herziening vatbaar te verklaren. De communautaire stilstand van vandaag doet helaas het ergste vermoeden.

Minister Verlinden is samen met haar Franstalige collega David Clarinval (MR) belast met de voorbereiding van een zevende staatshervorming. Uit frustratie over de onwilligheid van de Franstalige partijen om zelfs maar over die communautaire hervormingen te spreken, besloot grondwetspecialist Jürgen Vanpraet zijn ontslag te geven op het kabinet-Verlinden. “Er is een duidelijke wil bij minister Verlinden en haar kabinet om daar vooruitgang te boeken”, vertelde hij bij zijn vertrek. “Maar op een bepaald moment moet je vaststellen dat de situatie politiek is wat ze is.”

Politieke situatie

De politieke situatie is zo dat Franstalige partijen als de dood zijn voor geruchten dat zij willen meewerken aan een staatshervorming. Dergelijke samenwerking met de Vlaming toegeven, is voor hen dan ook politieke zelfmoord momenteel. MR blijft halsstarrig vasthouden aan de huidige staatsstructuur, Ecolo ziet een staatshervorming niet als een doel op zich en kiest eerder voor een herfederalisering, iets wat er electoraal

nooit door zal komen. De meest logische partner zou de PS zijn, maar ook zij kan met de hete adem van PVDA/PTB in de nek moeilijk toegeven dat ze het land verder wil splitsen. Tegelijkertijd beseffen de Franstalige beleidsmakers ook dat hun geld opnieuw op is en dat de klassieke ruildeal van geld voor bevoegdheden hen weer enkel een tijdelijke oplossing kan bieden. “We zullen in 2024 op onze knieën moeten gaan bedelen”, stelde wetstraatjournalist Christophe Deborsu eerder dit jaar nog. De Bijzondere Financieringswet bepaalt bovendien dat Wallonië tegen 2039 maar liefst 1,7 miljard euro minder per jaar zal krijgen van de federale overheid. Vlaanderen (het Vlaamse Gewest en de Vlaamse Gemeenschap samen) zal het met 250 miljoen euro minder per jaar moeten doen.

Demandeur de rien

La Libre Belgique ontdekte dan ook dat de Brusselse functionarissen van MR, Ecolo, Les Engagés en DéFI elkaar hadden ontmoet om het over een staatshervorming te hebben. Ahmed Laaouej (PS) wilde dat doen om op die manier als Franstalige Brusselaars een blok te vormen tegen de Vlaams-nationalistische partijen in Vlaanderen. Geen Franstalig blok dat zegt: “On n’est demandeur de rien”, maar een blok dat zich voorbereidt op een onvermijdelijke hervorming

“De resultaten van de burgerbevraging kunnen door het parlement niet gebruikt worden”

In Vlaanderen is elke partij - PVDA uitgezonderd - ervan overtuigd dat een staatshervorming nodig is. Conner Rousseau (Vooruit) geeft aan dat er over een staatshervorming gebabbeld moet worden en dat er anders “geen eurocent meer naar het zuiden van het land mag gaan”. De standpunten van Vlaams Belang en N-VA zijn duidelijk, cd&v heeft al lang spijt in deze regering gestapt te zijn en de Open Vld-achterban is druk bezig de partijtop ervan te overtuigen een andere koers te varen.

Cd&v heeft al aangegeven niet meer aan een regering te willen deelnemen zonder communautaire hervormingen. N-VA zegt ook - in iets minder straffe bewoordingen - spijt te hebben van de communautaire koelkastregering-Michel.

Open Vld worstelt tussen de banden met MR en het eigen kiespubliek, dat een eerder rechts-Vlaams-liberale koers wil. Vlaams Belang wil voor niets anders gaan dan onafhankelijkheid. Vooruit wil orde op zaken stellen en lijkt meer bevoegdheden voor Vlaanderen wel te zien zitten. Groen en PVDA zijn de lelijke eendjes in de bijt. De ecologisten willen een sterk Vlaanderen en Brussel in een sterk België en blijven de Franstalige groenen van Ecolo als belangrijkste bondgenoten zien. PVDA-PTB is de enige unitaire partij van België en wil dus niet weten van een staatshervorming met meer bevoegdheden voor de regio’s.

Deze grondwetsartikelen

wilden De Croo en Verlinden voor herziening vatbaar verklaren:

Artikels 48 en 142

Verklaren dat elke Kamer de geloofsbrieven, die aantonen dat een parlementslid aan alle voorwaarden voldoet, onderzoekt en de geschillen beslecht. Ze gaan daarnaast over de parlementaire handelingen die Kamerleden stellen. Het Europees Hof van Straatsburg oordeelt dat die artikelen onvoldoende rechtsbescherming bieden aan parlementsleden en aangepast dienen te worden.

Artikel 46

Betreft de ontbinding van de Kamer van volksvertegenwoordigers door de koning. De federale regering gaf in 2021 aan dat artikel te willen herzien om ellenlange regeringsvormingen in de toekomst te vermijden.

Artikel 96

Dat artikel bepaalt dat de koning de ministers benoemt en ontslaat en hoe de federale regering haar ontslag kan aanbieden. Ook dat artikel wilden De Croo en Verlinden voor herziening vatbaar verklaren om moeilijke regeringsvormingen te voorkomen.

Artikel 195

Verklaart dat de hele grondwet - uitgezonderd bepaalde fundamenten - voor herziening vatbaar verklaard kan worden. Dat artikel wordt meestal voor herziening vatbaar verklaard om een grote staatshervorming mogelijk te maken.

Alexander De Croo

“Wallonië moet het tegen 2039 met 1,7 miljard euro minder per jaar doen”

De Vivaldi-regering is er voor het zomerreces niet in geslaagd om een akkoord te bereiken over een fiscale hervorming. De mislukte onderhandelingen tonen voor N-VA-Kamerlid Theo Francken aan dat premier Alexander De Croo (Open Vld) ontslag moet nemen. “In Vlaanderen is er heel weinig draagvlak voor de Vivaldi-regering”, steekt Francken van wal. “Dat was er in het begin ook niet, maar iedereen verdient een eerlijke kans, zo ook de Vivaldi-regering. Ze heeft die kans gekregen en verspeeld, dus nu moeten we naar de kiezer gaan. Er is binnen de regering heel weinig animo om nog verder te werken met elkaar. Volgens Bart De Wever (N-VA-voorzitter, red.) is de regering niet alleen te zwak om beslissingen te nemen, maar ook om te vallen. Dat is tot nu toe alvast gebleken.”

De andere regeringspartijen wijzen met een beschuldigende vinger naar de MR. Begrijpt u de houding van de Franstalige liberalen?

“Tuurlijk. Ik begrijp de houding van de MR in veel dossiers. Georges-Louis Bouchez (MR-voorzitter, red.) heeft wel vaker gelijk.”

Is Bouchez uw gedroomde coalitiepartner in 2024?

“Georges-Louis Bouchez is een interessante politicus. Ik zit al 23 jaar in de Wetstraat en daar is het vaak een saaie bedoening. Om de zoveel jaar staat er eens iemand op die écht interessant is. Georges-Louis is zo iemand. Het is de eerste keer sinds lang dat er in Wallonië ter rechterzijde een interessante speler op het voorplan is getreden. Charles Michel en Sophie Wilmès waren mainstream. Georges-Louis is anders. Hij heeft er ook geen moeite mee om de confrontatie aan te gaan. Hij is verbaal en intellectueel heel sterk. Hij kan een redenering opbouwen en daar ook consequent naar handelen. Eindelijk! Of we er in de toekomst een coalitie mee zullen vormen of niet, Bouchez is een verademing voor de Belgische politiek.”

Bouchez heeft al aangegeven dat hij bereid is om in 2024 opnieuw een regering te vormen met N-VA, op voorwaarde dat uw partij haar communautaire ambities opnieuw in de koelkast stopt. Bent u daartoe bereid?

“Hij beseft onvoldoende dat de Vlaamse eisen ernstig moeten worden genomen. De dag dat Georges-Louis zijn tricolore mondmasker opeet, kunnen we een regering vormen (lacht). Maar als hij daar elke dag mee blijft rondzwaaien, zal dat moeilijk zijn.”

“Er zijn veel Vlamingen die zich ook Belg voelen. In een democratie ben je niet alleen de leider van je eigen troepen. Als je een land wil leiden, moet je rekening houden met alle mogelijke opinies. Er zijn heel wat mensen die aan België vasthouden en zowel op 11 als op 21 juli een zekere fierheid koesteren. Ons land is op vlak van identiteitsgevoel zeer hybride. Je moet goed beseffen dat een identiteit meerlagig is. Als Georges-Louis zegt dat hij meer aan België hecht dan aan Wallonië of Brussel, kan ik daar begrip voor op-

Aan de vooravond van de

feestdag sprak

brengen. Maar dat hij steeds ‘non’ antwoordt op de Vlaamse eisen, begrijp ik dan weer niet. Dan sta je democratisch buitenspel.”

Bouchez is een verademing voor de Belgische politiek

Mag ik Bouchez beschouwen als de Waalse Theo Francken?

“Georges-Louis is een diepe spits, maar als voorzitter moet je eigenlijk spelverdeler zijn. Hij probeert die twee te combineren, maar dat is niet gemakkelijk. Als je buitenspel staat als voorzitter, is er veel meer commotie. Ik ben ook eerder een diepe spits: ik maak mijn doelpunten, maar soms sta ik buitenspel. Toen ik als regeringslid buitenspel stond, moest ik elke donderdagmiddag op het strafbankje zitten. Als voorzitter heb je meer aan een spelverdelersfunctie, maar Bouchez staat regelmatig buitenspel en dat zorgt voor heel wat wrevel.”

In die mate zelfs dat het voor de federale regering onmogelijk is geworden om akkoorden te sluiten?

“Bouchez is een politieke verademing, een complexloze, rechtse stem in Wallonië. Noem mij de vorige. Jean Gol in de jaren ’80? Dat is al lang geleden. Didier Reynders? Op zijn eigen manier, 20 jaar geleden als voorzitter. Elke 20 jaar staat er bij MR iemand op die écht interessant is. Maar hij rijdt zijn regering natuurlijk compleet in de prak.

Hij maakt de Open Vld kapot. Dat is de facto het gevolg van wat hij doet. Maar of hij dat

erg vindt, weet ik niet. Er is lang gespeculeerd over zijn val als voorzitter, maar die zal er niet komen. Bij de leden staat hij sterk genoeg. Het enige wat hij verkeerd inschat, is dat hij denkt populair te worden in Vlaanderen zonder Nederlands te spreken. Dat pakt anno 2023 niet meer.”

Een veelgehoorde kritiek van Vlaams Belang op jullie partij is dat de leden voor een samenwerking tussen N-VA en VB zouden zijn, maar dat de partijtop vervreemd is van de basis. Deelt u die kritiek?

“Ik voel me helemaal niet vervreemd van mijn basis. Ik kom elke dag bij onze leden en in Vlaanderen, en ik weet dat dat gevoel sterk aanwezig is. Ik ben tegen het cordon sanitaire. Het is niet aan politieke partijen om een andere partij voor eens en altijd uit te sluiten van bestuursdeelname. Ik vind wel dat politieke partijen op basis van een concreet verkiezingsprogramma zélf moeten kunnen bepalen met wie ze kunnen samenwerken en met wie niet. Maar principieel zeggen dat iemand nooit mag meedoen, getuigt van een enge visie op democratie. Ik ben een Vlaams-nationalist en wil Vlaams zelfbestuur, maar de vraag is hoe we dat best kunnen bereiken.”

Wat is uw antwoord op die vraag?

“Vlaams Belang wil Vlaams zelfbestuur realiseren door middel van een stemming in het Vlaams Parlement, samen met N-VA. Daarna wil het onderhandelen met de PS. Volgens ons is die stemming in het Vlaams Parlement niet nodig. Wij zullen federaal aan de kar proberen te trekken. Dat wil Vlaams Belang niet doen. Maar het wil wel een soevereiniteitsverklaring met een deadline goedkeuren in het Vlaams Parlement. Als je deadlines stelt in de politiek, zien al je vijanden dat je die niet haalt. Dat is nooit verstandig. Finaal wil Vlaams Belang dus onderhandelen met de Franstaligen, maar niemand zal met hen aan tafel willen zitten. Tom Van Grieken (Vlaams Belang-voorzitter, red.) zal helemaal alleen in de zaal zitten. Dat wordt een zielige op-

Binnen uw partij lijkt er verdeeldheid te bestaan over de te volgen strategie na de verkiezingen van 2024. Uw partijgenoot en minister-president

Jan Jambon wil zo snel mogelijk een Vlaamse regering vormen, terwijl u eerst een federale regering in de steigers wil zetten. Hoe verklaart u dat?

“Er zijn verschillende mogelijkheden om na de verkiezingen naar die zaak te kijken. We zullen wel zien. Verder ga ik daar niks over zeggen. Het is nooit goed als in de pers verschillende meningen worden geuit door partijtoppers.”

Vorige week vierde België zijn 193ste verjaardag. Wat wenst u het land toe?

“Ik hoop dat we verder kunnen leven op deze lap grond, op een manier dat er meer kwaliteit wordt geleverd voor het geld dat wordt afgedragen aan de staat. Daartoe zal je institutioneel heel wat moeten hervormen.”

Vieren we in 2030 de 200ste verjaardag van België?

“Dat denk ik wel. Calvo zegt vaak uitdagend dat we een referendum moeten organiseren over Vlaamse onafhankelijkheid, omdat we volgens hem toch geen meerderheid zouden halen. Maar dat betekent niet dat je geen referenda moet organiseren. In Zwitserland organiseren ze die elke maand. Je kan over hetzelfde onderwerp meerdere referenda organiseren. De Zwitsers hebben acht referenda georganiseerd vooraleer een meerderheid van de mannen voor de invoering van het vrouwenstemrecht stemde. Maar daarna hebben ze natuurlijk geen referendum meer georganiseerd om hen dat weer te ontnemen. Dus als je acht keer een referendum organiseert over Vlaamse onafhankelijkheid en de achtste keer heb je een meerderheid, zal niemand nog een referendum orga-

Belgische nationale

’t Pallieterke met N-VA-Kamerlid Theo Francken. Hij maakt de balans op van het afgelopen politieke jaar, analyseert de situatie aan het front in Oekraïne en is positief over MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez.

“De dag dat Georges-Louis zijn tricolore mondmasker opeet, kunnen we een regering vormen”

MINISTER DEDONDER NEEMT

VEILIGHEID NIET ERNSTIG: ZE BESCHOUWT HAAR DEPARTEMENT GEWOON ALS EEN SPEELTUIN

om het goed te doen. Transparant is de sociale zekerheid al helemaal niet. We hebben studies nodig van KBC om te weten hoeveel de transfers bedragen. Ik ben geen centennationalist, maar ik heb wel een probleem met de transfers zoals ze nu bestaan, omdat ze niet transparant zijn, er geen duidelijke criteria bestaan en ze de regio’s niet stimuleren. Als je het goed doet, word je niet beloond, integendeel. Het feit dat er transfers zijn naar Wallonië, is niet de belangrijkste drijfveer waarom ik lid ben van de N-VA. Ik ben van mening dat Vlaanderen zijn eigen koers moet varen. Als dat Vlaanderen links zou zijn, is dat nog altijd mijn Vlaanderen. Dan doen we het nog altijd zelf en hangen we niet meer vast aan het Belgische carcan dat ons allemaal de dieperik insleurt.”

Hoe evalueert u de situatie aan het front in Oekraïne? Heeft het lente- of zomeroffensief gebracht wat u ervan had verwacht?

“De situatie aan het front is heel moeilijk. We verliezen veel troepen en worden voortdurend bestookt door Russische gevechtshelikopters. We hebben al ons luchtafweergeschut nodig rond Kiev en de grote steden, waardoor er te weinig is aan het front. Het loopt dus niet zo goed.”

Is de Krimbrug de sleutel?

je betreuren, maar het is nu eenmaal zo. Ik krijg het verwijt een oorlogsstoker te zijn, maar dat is belachelijk. Ik ben een complete pacifist. Maar het is niet omdat ik zeg dat er vrede moet zijn, dat die er zal komen. Extreemlinks en -rechts willen de westerse wapenleveringen aan Oekraïne stopzetten, maar dat zou de complete overgave zijn. Wat ze daarmee eigenlijk zeggen, is dat Rusland Oekraïne mag hebben, omdat het ons probleem niet zou zijn. Zeg dat dan ook, en niet dat je vrede wil. Dat zijn twee verschillende zaken. Maar dan verblijven er geen 70.000 Oekraïense oorlogsvluchtelingen in België, maar 700.000. En dan klaagt extreemrechts over de vluchtelingen. Het moet wel weten wat het wil.”

Heeft de NAVO-top in Vilnius uw verwachtingen ingelost?

“Ik vind het jammer dat België er niet publiekelijk terecht is gewezen voor zijn plan om de defensie-uitgaven pas tegen 2035 op te trekken naar 2 procent van het bruto binnenlands product (bbp). Dat hebben de andere lidstaten alleen maar nagelaten omdat we nu eenheid moeten uitstralen. De premier komt heel goed weg. Maar achter de schermen is wel degelijk duidelijk gemaakt dat het Belgische plan niet oké is.”

Wil u na 2024 Belgisch minister van Defensie worden?

voegdheden die we beter kunnen regionaliseren.”

Wat is het eerste dat u zou doen als u morgen minister van Defensie zou zijn?

“Ik zou ervoor zorgen dat er meer geld is voor Defensie, zodat we de 2 procentdoelstelling op een realistische manier kunnen halen.”

Is het de schuld van minister van Defensie Ludivine Dedonder (PS) dat die middelen er momenteel niet zijn?

niseren met als doel om België weer te verenigen.”

Heel wat lezers nemen het u kwalijk dat u Wallonië al verzekerd zou hebben van een verderzetting van de transfers ten belope van 12 miljard euro per jaar. Ze verwijzen daarbij naar een debat tussen u en Georges-Louis Bouchez, waarin u gezegd zou hebben dat de sociale zekerheid niet gesplitst moet worden omdat u geen “centennationalist” bent. Kan u hen geruststellen?

“Je moet de bredere context zien van dat debat. Het debat ging over het feit dat ik vind dat Bouchez geen ‘nee’ kan blijven zeggen tegen de Vlaamse verzuchtingen. Hij antwoordde daarop dat die de sociale zekerheid in gevaar brengen. Daarom wilde ik hem duidelijk maken dat ik geen ‘centennationalist’ ben. De transfers zijn niet de reden waarom ik lid ben van de N-VA. Er zullen immers altijd transfers zijn. Die zijn er ook binnen Vlaanderen. Er is overal een bepaalde mate van solidariteit tussen mensen. Het concept van de sociale zekerheid is dat er transfers bestaan, zijnde van mensen die geen steun nodig hebben naar mensen die wel steun nodig hebben. Het is wel zo dat de solidariteit in België steeds meer op diefstal lijkt. Solidariteit moet transparant zijn en er moeten duidelijke criteria tegenover staan. Mensen die het goed doen, moeten ook gestimuleerd worden.”

En dat is vandaag niet het geval?

“In het huidige federale systeem worden de deelstaten die het slecht doen beloond, in plaats van diegenen die het goed doen. Er is geen enkele stimulans

“De Krimbrug is belangrijk, maar niet de sleutel. De sleutel is het doorbreken van het front. We vorderen te weinig. Het Russische leger verslaan is niet evident. Wie is daar ooit al in geslaagd, op de Afghanen na?”

Ziet het er dan stilaan naar uit dat een onderhandelde oplossing de enige uitweg is?

“Op dit moment niet. Er is geen bereidwilligheid om te onderhandelen. Dat kan

“Ik wil niks, alleen maar meer Vlaams zelfbestuur. Al de rest staat volledig in het teken daarvan. Ik vond het frustrerend om geen minister meer te zijn, maar vier jaar later is dat een goede zaak gebleken. Ik ben burgemeester en dat doe ik doodgraag. Ik ben federaal parlementslid. Ik ben internationaal heel actief met de NAVO. Ik heb een boek gepubliceerd over de NAVO en ben voorzitter van de Belgische delegatie in het NAVO-parlement. Ik kan internationaal mijn ding doen en in de Kamer zit ik op mijn dossiers. Ik werk er hard voor, maar we verdienen goed onze boterham. Ik heb ook thuis veel meer tijd. Ik heb echt geen uitvoerend mandaat nodig om gelukkig te zijn, integendeel. Als je een uitvoerend mandaat bekleedt, ben je voortdurend opgejaagd wild, zeker iemand met een uitgesproken mening zoals ik in een politiek correct land zoals België.”

Moet Defensie na een confederale omslag een federale bevoegdheid blijven?

“Ja, sommigen dromen van een Vlaams leger, maar op die slak moeten we niet per se zout leggen. Er zijn andere be-

POPULAIR IN FRANSTALIG BELGIË

U bent regelmatig te gast op de Franstalige televisie. Wat hoopt u daarmee te bereiken?

“Begrip voor onze standpunten. Ik kon mij altijd doodergeren aan de diabolisering van onze partij en mijn eigen persoon. Ik werd afgeschilderd als de baarlijke duivel, terwijl ik mezelf niet zo beschouw. Ik ben niet op mijn mondje gevallen, maar ik neem heel wat gematigde maatschappelijke standpunten in.”

Heeft u het gevoel dat dat lukt?

“Absoluut. Ik ben best populair in Franstalig België. Een federale kieskring? Laat Vivaldi er maar mee komen. Dan voer ik campagne in Luxemburg en Charleroi. Het helpt ook dat je zélf je standpunten kan toelichten. Veel Franstaligen zijn het tot hun eigen verbazing vaak met mij eens.”

“Ze heeft die eis zelfs nog niet op tafel gelegd. De PS eist geen extra middelen voor Defensie, omdat ze daar op een ander beleidsdomein voor zou moeten opdraaien. Wat ik haar kwalijk neem, is dat ze niet vecht voor haar departement. Ze heeft alle militairen een stevige loonsverhoging gegeven, dus ze zijn relatief tevreden. Voor het overige gebruikt ze Defensie als haar eigen speeltuin, om alle mogelijke mensen een job te geven en aan dienstbetoon te doen. Ze trekt alles naar Wallonië en voert de Franstalige agenda uit. Een nieuwe kazerne voor onderofficieren in Doornik? Alstublieft, zeg. Ik vraag al jaren om een studie die bewijst dat die kazerne nodig is. Ik vraag me ook af waarom die kazerne per se in Doornik moet komen. Ze is zelf afkomstig van Doornik en haar man is er burgemeester. Wat een zelfbediening.”

U verwijt minister Dedonder ook dat ze nog steeds actief is op TikTok. U pleitte de voorbije maanden ook al meermaals voor een verbod. Hoe moet dat er voor u uitzien?

“Het is absurd dat het hoofd van het belangrijkste Belgische veiligheidsdepartement na een Chinese cyberaanval - de zwaarste ooit op Defensie - nog steeds op TikTok zit. Iedereen weet dat die applicatie gebruikt wordt voor Chinese spionage, manipulatie en dataverzameling. Het gebruik van die app is onvolwassen en zelfs onverantwoord. Militairen mogen niet op TikTok, maar de minister van Defensie wel? In de VS zou ze daarvoor ontslag moeten nemen. De minister neemt veiligheid niet ernstig. Ze beschouwt haar departement gewoon als een speeltuin.”

Gelooft u in een Europees leger?

“Ik geloof in meer Europese samenwerking op het vlak van defensie, maar niet in een Europees leger. Wat eurofielen zoals Macron en Verhofstadt er altijd vergeten bij te zeggen, is dat dat vooral immens veel geld zal kosten. De militaire suprematie van de Amerikanen binnen de NAVO en op het wereldtoneel is zo groot dat we daardoor veilig zijn en blijven. Als Europa zijn eigen koers wil varen, los van de Amerikanen, zal het vooral veel meer in defensie moeten investeren. Dan is die 2 procent van het bruto binnenlands product (bbp) een habbekrats.”

Betaalt jouw ziekenfonds tandkosten tot 1.200 euro terug?

ANTON SCHELFAUT

FRANKRIJK

Verdwijning Franse peuter Emile

legt interessant fenomeen bloot

Op zaterdag 8 juli in de late middag geleden verdween de Franse jongen Emile (2,5) in Haut-Vernet (Le Vernet). Voorlopig is er geen enkel spoor. De Franse speurders sluiten daarom geen enkele piste uit.

Een van die sporen is de toch wel zeer merkwaardige familie van Emile.

De feiten: Emile werd op zaterdag 8 juli afgezet door zijn moeder, Marie, bij de grootouders van de jongen: osteopaat Philippe en zijn echtgenote Anne. Opmerkelijk: Philippe wilde eerst priester worden, maar vond de ‘echte liefde’ bij Anne. Het bewijs: samen zetten ze maar liefst 10 kinderen op de wereld. Marie is de oudste. De Franse pers ontdekte snel dat moeder Marie uit een zeer katholiek gezin komt en ook thuisonderwijs kreeg.

‘Chrétienté-Solidarité’

Grootvader Philippe kocht rond 2000 een buitenverblijf in Haut-Vernet. Hij kent de streek goed. Als kind bracht hij zijn vakantie immers door op een boogscheut daarvan. De overgrootvader van Emile, de vader van Philippe dus, bezit immers een vakantiewoning op amper 7 kilometer van Le Vernet, in het gehucht Le Boullard in de gemeente Beaujeu. De vader van Emile, Colomban, is lid van ‘Chrétienté-Solidarité’ (CS). De grootvader van Emile aan vaderskant, Pierre, is zelfs schatbewaarder van CS. De zeer katholieke grootmoeder Anne is fan van de ouderwetse ‘tridentijnse mis’. Dat is de vorm van de katholieke eredienst die vóór de hervormingen in de jaren 60, volgend op besluiten van het Tweede Vaticaans Concilie, algemeen werd gebruikt.

VERENIGDE STATEN

Eerder plaatste Anne een bericht op Facebook waarin ze stelt dat abortus veel dodelijker is dan corona. De gegevens kunnen niet kloppen. Ze is ook fan van de ‘gezondheidsantropoloog’ Jean-Dominique Michel. En volgens Anne kun je tijdens de coronacrisis in Frankrijk ‘abortus plegen, maar geen mis volgen’. Voor economische lessen richt ze zich dan weer tot

‘Dom Louis-Marie, Père Abbé de l’abbaye Sainte-Madeleine du Barroux’. Volgens verschillende parochianen woonde Emile ook de misvieringen bij, maar kan hij op 2-jarige leeftijd soms ongeduldig worden: “Y en a marre! Is het snel voorbij? ” roept hij dan, wat een glimlach veroorzaakt bij andere kerkgangers. Een Franse bron: “Ze hebben nauwelijks een priester nodig, ze

Progressieve blanken ontvluchten (in groten getale) de Amerikaanse diversiteit

Ongeacht hun sympathie voor ‘diversiteit’ en ‘migratie’, passen Amerikaanse en Britse progressieve blanken evengoed de ‘white flight’ toe om zich toch maar niet in gediversifieerde wijken te moeten vestigen. De multiculturele werkelijkheid haalt hen in. Een Amerikaanse studie van Eric Kaufmann, lid van de Manhattan Institute of Policy Research (Amerikaanse conservatieve denktank), en professor politieke wetenschappen aan het Birkbeck College van de Londense universiteit, is vrij duidelijk.

‘White flight’ sloeg oorspronkelijk op de vlucht van blanke bevolkingsgroepen uit stedelijke zones en was een begrip dat in de jaren ’60 en ’70 van de vorige eeuw werd gelanceerd. Men ontvluchtte zones die synoniem stonden met stadsgeweld, drukte en overlast. Gaandeweg werd ‘white flight’ meer gebruikt om de blanke vlucht uit de multiculturele getto's in Amerikaanse steden aan te duiden.

NIMBY, zegt

professor Kaufmann

Uit de studie van professor Kaufmann blijkt dat progressieve blanken in het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten van Amerika fel gediversifieerde buurten ver-

mijden en nog meer dan conservatieve blanken onderhevig zijn aan de ‘white flight’. Tezelfdertijd blijkt dat 60 procent van de progressieve blanken positief staan tegenover meer migratie en meer diversiteit.

De studie geeft voor het Verenigd Koninkrijk aan dat mensen die afkomstig zijn uit niet-Europese landen, zich eerder zullen vestigen in gediversifieerde buurten. Nog interessanter aan die universitaire studie is dat Kaufmann aantoont dat er bijna of geen onderscheid te maken valt tussen linkse of conservatieve blanken, pro- of anti-Brexit-Engelsen, pro- of anti-Trump-Amerikanen.

Globaal gezien trokken aanmerkelijk meer blanken de jong-

Nieuw boek van Jurgen Ceder: Beter Begrip

ste 20 jaar naar meer homogeen blanke regio’s dan leden van ander etnische groepen. Een multiculturele samenleving blijkt dus voor links positief, zolang men ze niet moet ondergaan. Van zodra het de dagelijkse realiteit wordt, hoeft diversiteit niet meer voor het gros van de blanken, ook niet voor de progressieven.

PIET VAN NIEUWVLIET

Waarom heeft een eenvoudige verklaring meer kans om juist te zijn dan een ingewikkelde? Waarom hebben extreme situaties de neiging zich te normaliseren? Waarom wordt een kleine voorsprong gemakkelijk een grote voorsprong? Waarom leidt maatschappelijke vooruitgang naar politiek ongenoegen? Waarom wordt op vergaderingen meer tijd verspild aan triviale dan belangrijke zaken? Waarom houden we vast aan projecten die duidelijk gedoemd zijn? Waarom worden we vaak bedrogen door onze neiging om verhalen op te zetten? In 'Beter begrip' legt Jurgen Ceder uit wat het scheermes van Ockham, de terugval naar het gemiddelde, het mattheuseffect, de paradox van Tocqueville, de kleur van het fietsenhok, het Concorde-effect en de verhalende vertekening zijn. Samen met nog 43 andere begrippen helpen ze de wereld en het leven beter te begrijpen.

zijn in staat om alle hoogtepunten van de dag te vieren: Angelus, Benedictus, completen, vespers, litanieën.” Benedictus is de ‘Lofzang van Zacharias’. De ouders van Emile, Colomban en Marie, hebben zelfs toegewezen plaatsen op de kerkbanken. Onder hun voeten een marmeren plaat, met een schedel en de inscriptie ‘Memento mori’: ‘Gedenk te sterven’.

Ook Marie, de moeder van Emile dus, viel op. “Bid alstublieft voor de eerbiedwaardige zuster Benoîte Rencurel, mystica van de verschijningen van Laus. De duivel nam haar regelmatig mee naar de bergen om haar te vervolgen en de engelen brachten haar terug.” Op Facebook wordt op haar vraag ook snel de groep ‘Prions pour Emile’ opgericht: ‘Laten we bidden voor Emile.’ De groep heeft al 14.800 leden op 21 juli.

Raadselachtige familie

Het magazine Paris Match plaatste vorige week wel enkele kanttekeningen bij die katholieke familie. De persoonlijkheid van grootvader Philippe is zorgwekkend. Sommigen omschrijven hem in Paris Match als “autoritair en koleriek”. Volgens een bron aarzelde hij zelfs niet om zijn 10 kinderen soms te slaan en verweet hij Colomban, de vader van Emile, “dat hij niet streng genoeg” was voor de jongen. Heeft de familie iets te maken met de verdwijning van Emile? Voorlopig (tot 21 juli) blijft die verdwijning een groot raadsel, zoals zijn familie.

THIERRY DEBELS

DUITSLAND

‘Fridays for Future’ vindt zichzelf racistisch en… ontbindt zichzelf

Heeft de radicale klimaatvereniging Fridays for Future een racismeprobleem? De lokale afdeling van Bremen vindt in elk geval van wel en heeft zichzelf daarom ontbonden. Want het engagement van de klimaatactivisten zou zich niet mogen beperken tot het klimaat, maar zou alle minderheden moeten bevrijden, zegt de afdeling van Bremen.

“Wederzijdse solidariteit is voor ons de grondpijler van ons politiek activisme, want uiteindelijk moet de klimaatbescherming en klimaatrechtvaardigheid samen worden gevoerd met de feministische, queer, antikapitalistische, antiracistische en antikoloniale bevrijdingsstrijd”, aldus de Bremer klimaatbeschermers.

Racisme dagelijkse kost

bij Fridays for Future?

“Fridays for Future is structureel racistisch”, stelt de vereniging ‘BIPoC for Future’ in een mededeling (People of Colour binnen de vereniging dus). “Leden van onze vereniging BIPoC for Future zijn het voorwerp van beledigingen, mobbing, machtsmisbruik en andere traumatische ervaringen, wat ertoe geleid heeft dat veel BIPoC for Future-leden

deze (FfF-) structuren hebben verlaten.” Een verontschuldiging van Fridays for Future kregen ze nooit, aldus die leden met een migrantieachtergrond.

Door samen te werken met leden van zoveel verschillende achtergronden ontstaan steeds meer problemen, stellen de ex-leden van Fridays for Future. “Binnen de beweging worden de problemen en conflicten steeds groter, waardoor de beweging loskomt van de brede maatschappij.” Een ander heikel probleem was het conflict in het Nabije Oosten. Als ‘antikoloniale’ groep was FfD internationaal solidair met de Palestijnen, maar de Duitse groep distantieerde zich formeel van die stelling. Fridays for Future heeft geen toekomst meer, zeggen de voormalige klimaatactivisten.

Gendarmes op zoek naar Emile in Le Haut Vernet

Eric Kaufmann

Streven India en China naar een pragmatisch verstandshuwelijk?

Het plaatje lijkt te kloppen: steeds meer komt India in westers vaarwater terecht, een direct gevolg van het gevoel van bedreiging ‘made in China’. Maar leest men in het Westen, vooral dan in Washington, het verhaal wel op een correcte manier? Zeker de economische gegevens, maar zelfs ook militaire demarches, laten vermoeden dat het pragmatisme van Peking én New Delhi misschien wel groter is dan men denkt. Academici hebben al meermaals hierop de nadruk gelegd. Alleen is de vraag of dit voldoende doorgedrongen is in politieke kringen.

Toen de Indiase premier Modi enkele weken geleden een bezoek aan de VS bracht, werd dit onmiddellijk gekoppeld aan een breder strategisch plaatje. Is het niet al het beleid van inmiddels vier Amerikaanse presidenten op rij om India naar het Westen toe te trekken? De tijd lijkt er rijp voor. China wordt steeds duidelijker als een bedreiging ervaren en als reactie hierop vormen zich sui generis allianties in de ruime regio. Dat India in deze beweging een cruciale rol kan en zal spelen, lijkt een vanzelfsprekendheid. De relatie tussen Peking en New Delhi draagt bovendien een vertroebelde historiek met zich mee. En toch, zo waarschuwen experts. India heeft een lange traditie van neutraliteit. Als puntje bij paaltje komt, zal die primeren op de rest. We maakten er eerder al melding van en gaan er nu wat dieper op in.

Gedemilitariseerde stroken

Wantrouwen en minachting; misschien kan de band tussen India en China nog het best met deze woorden omschreven worden. Het wantrouwen ligt hierbij voornamelijk aan Indiase zijnde, terwijl de Chinezen - zoals vaker - excelleren door hun dedain. Verschillende incidenten lijken hierop verder te bouwen, maar worden ze wel correct begrepen?

In 2020 kwam het aan de bewapende grens tussen beide landen tot hevige incidenten, waarbij 24 militairen er het leven bij lieten. Het was de hevigste confrontatie sinds 1967 en voor India de directe aanleiding 70.000 troepen van de grens met Pakistan te transfereren. 300 Chinese apps werden geblokkeerd en een heuse fiscale raid op Chinese bedrijven werd afgekondigd. Maar anders dan deze ingrijpende maatregelen doen vermoeden, zijn de gevolgen ervan vrij snel weggeëbd. Even zag het ernaar uit dat de relatie tussen de twee landen (terug) op het scherp van de snee zat, maar al snel nam het pragmatisme weer de bovenhand.

Minder opzichtig, maar daarom niet minder belangrijk, zijn de afspraken tussen militairen die op tientallen punten tot gedemilitariseerde stroken hebben geleid. Wat mogelijk ook een verkeerde lezing kreeg, was het feit dat India steeds meer westers wapentuig is gaan kopen. En dat voor een land dat doorheen de jaren vooral een afnemer van Russisch ma-

De vierhoek Warschau, Kiev Moskou en Minsk

teriaal was. De belangrijkste verklaring voor deze verschuiving zou de feitelijke vaststelling zijn dat Rusland door de oorlog in Oekraïne de facto niet veel meer kon betekenen als leverancier. Te veel heeft men dit gelezen als een uitdrukkelijke keuze voor het Westen.

Economische verstrengeling

Toen India in 1947 onafhankelijk werd, lag het bbp per inwoner hoger dan het Chinese. Tegen 1990 zaten beide landen op hetzelfde peil. Nog eens dertig jaar later was de bevolking in absolute cijfers ongeveer gelijk, alleen was de Chinese economie tot drie keer de Indiase uitgegroeid. Mede door de moeilijke relatie tussen de twee landen, werd het potentieel van de bilaterale handel nooit ten volle benut. Het Chinese ‘Wirtschaftswunder’ was voor Peking ook jarenlang een bron van minachting naar de Indiërs toe, die er maar niet in slaagden te realiseren hetgeen zijn wel deden. Maar ook hier lijkt de zin voor pragmatisme de bovenhand te halen. Sinds covid vond een ware explosie van de handel plaats, zij het met een serieus overschot voor China. Het herstel na de pandemie leverde een groei van +43 procent op. Vorig jaar zat die boven de 8 procent, wat betekent dat de totale waarde van de bilaterale handel inmiddels 27 keer groter is dan op het moment dat toenmalig president Clinton zijn demarches ten aanzien van New Delhi inzette.

Het draait echter om meer dan absolute cijfers die van China de belangrijkste handelspartner van India maken. Ook de aard van de producten is relevant: 70 procent van de ingrediënten die de belangrijke Indiase farmasector gebruikt komen uit China. Tegelijkertijd is er ook een winsituatie voor Peking. Wanneer de economische motor wat hapert, neemt het belang van de enorme afzetmarkt van hun buurland toe, sinds kort gekroond tot staat met het grootste bevolkingsaantal. De doorheen decennia opgebouwde spanning kan niet in een handomdraai weggewerkt worden. Maar een economische verstrengeling kan olie op de golven gooien. En dat is een gegeven dat het Westen, de VS op kop, de voorbije tijd misschien onderschat heeft.

MICHAËL VANDAMME

De huurlingen van Wagner hebben een trainingskamp gebouwd op vijf kilometer van de Poolse grens. Daar oefenen ze samen met Wit-Russische troepen. In de Poolse grensdorpen kan men hun helikopters en hun schietoefeningen heel goed horen. Iedereen verwacht het ergste.

In een gesprek met Poetin heeft de Wit-Russische dictator Loekasjenko spottend gezegd dat de Wagners “naar het westen willen oprukken”. Naar Polen dus. Een cynische grap? Of een deel van het propaganda- en intimidatiespel? Het westelijke deel van Oekraïne en Wit-Rusland was eeuwenlang Pools grondgebied. Na de Eerste Wereldoorlog probeerden de Polen die gebieden te heroveren. In Oekraïne mislukte dat, maar de Poolse gebieden in Wit-Rusland werden opnieuw Pools. Ze werden pas na de Tweede Wereldoorlog weer door de USSR geannexeerd. De Russische propaganda probeert ijverig het fabeltje te verspreiden dat de Polen nog steeds plannen hebben om het westelijke deel van Oekraïne te heroveren. Dat idee leeft misschien nog in een kleine extreem-nationalistische kring, maar ook niet meer dan dat. President Zelensky vatte het heel goed samen: “Anders dan de Russen, hebben de Oekraïners en de Polen de lessen uit de geschiedenis wel begrepen.” Alle Polen met enig historisch bewustzijn herinneren zich nog hoe de opstand van de Oekraïense kozakken (1648-1657) - overigens met hulp van de Tataren - bijna leidde tot de volledige ineenstorting van het Pools-Litouwse Gemenebest.

Favoriete scenario

Het is één van Poetins meest geliefkoosde scenario’s: stuur FSB-agenten en Russische troepen in burger of in uniformen zonder kentekens naar een grensprovincie van een land dat op de lijst ‘te veroveren’ staat. Laat die een separatistische beweging opstarten en een reeks aanvallen en terreurdaden uitvoeren. Het is het beste als in die provincie een Russische minderheid ‘gered’ moet worden. Als die er niet is, zoals in Georgië, kan gelijk welke andere minderheid in dat scenario ingeschakeld worden. Als de centrale regering dan terugschiet of probeert die provincie weer onder controle te krijgen, schreeuwt het Kremlin luidkeels “Agressie! Genocide! NAVO-agenten! De CIA!” en het stuurt het Russische leger erop af, eventueel met de hulp van Kadyrovs

Tsjetsjeense beulen. Met enige varianten is dat in Georgië gebeurd, in de Donbas en op de Krim. In de Baltische staten werd zo’n scenario ijverig voorbereid, maar zonder succes.

Poolse versie

De huurlingen van Wagner in Wit-Rusland oefenen nu voor een Poolse versie van dat scenario. En Poetin zal beweren dat hij er helemáál niets mee te maken heeft. Net zoals hij in 2014 beweerde dat de “groene mannetjes” op de Krim geen Russische militairen waren. Een openlijke aanval van de Wagners op Polen zou in één dag eindigen met hun volledige vernietiging. Dat zal niet gebeuren. Maar men moet voorbereid zijn op grensincidenten, sabotagedaden, beschietingen of drone-aanvallen vanuit Wit-Rusland op Poolse doelwitten, eventueel ‘per vergissing’ of met raketten die ‘uit de koers waren geraakt’. Dat is al eerder gebeurd. De Polen zullen niet met zich laten sollen, zoals de Franse politiediensten in de banlieues of de Blauwhelmen in Rwanda of ex-Joegoslavië. Als de Polen genoeg getreiterd worden, zullen zij zeker terugschieten. Groot-Russen

Dat zal dan voorgesteld worden als een aanval van de NAVO op Wit-Rusland. We weten niet welke reactie Poetin dan in gedachten heeft. Maar de annexatie van Wit-Rusland, om het te ‘redden’ natuurlijk, is al heel lang een van zijn openlijke doelstellingen. Alleen Loekasjenko staat hem daarbij in weg. Deze miniatuur-Poetin speelt het al heel lang klaar zijn grote Russische ‘broeder’ van zich af te houden. Maar misschien worden dat zijn laatste stuiptrekkingen en zal de annexatie van Wit-Rusland als wisselgeld dienen om Poetins tanende binnenlandse imago weer wat op te krikken na de mislukkingen in Oekraïne. Wat de Wit-Russen daar zelf van denken, daar geven echte trotse Groot-Russen - en dat zijn er vele miljoenen! - natuurlijk geen moer om.

PAUL BÄUMER

President van Wit-Rusland Alexander Loekasjenko en Vladimir Poetin © SHUTTERSTOCK

Roosmarijn Beckers (36) kreeg in september de diagnose van borstkanker en heeft last van de behandelingen, maar ze blijft actief als Vlaams Parlementslid. De Truiense vertelt hoe de ziekte

op haar weegt en haar job bemoeilijkt, maar ze hoopt na 2024 met Vlaams Belang in Sint-Truiden door te breken én haar mandaat als Vlaams volks vertegenwoordiger te verlengen.

“We moeten sterker inzetten op kennis bij onze leerlingen”

it is op persoonlijk vlak zeker niet het meest fijne eerste mandaat als Vlaams Parlementslid geweest”, vertelt Roosmarijn Beckers tijdens het interview. Twee dagen na haar eedaflegging overleed haar vader, Rik Beckers, onverwacht op 63-jarige leeftijd. Nadien kwam de covidperiode die voor niemand aangenaam was. “Mijn oudste dochter kreeg dan ook de diagnose van een slokdarmziekte en iets later kreeg ik het verdict van kanker.” Toch wil Beckers in het parlement actief blijven op thema’s als onderwijs, landbouw en leefmilieu.

Hoe gaat het momenteel met u?

“Redelijk. Ik heb wat pech gehad, want in september heb ik mijn diagnose gehad en nadien doen ze allerlei scans. Ik had het geluk geen uitzaaiingen te hebben. Ik heb eerst chemotherapie gekregen en werd dan in maart geopereerd. Het was de bedoeling om onmiddellijk nadien een borstreconstructie te laten uitvoeren, maar uiteindelijk vonden ze tijdens de operatie toch nog ergens kanker. Daardoor hebben ze mijn borst niet kunnen reconstrueren en moest ik toch nog bestraling krijgen. Normaal gezien was mijn actieve behandeling nu afgelopen: eerst chemo, dan operatie, dan bestralingen en nadien antihormoontherapie. Maar omdat ik zo jong (36) ben, nemen ze niet graag risico en krijg ik doelgerichte therapie. Het is geen chemo, maar het lijkt er wel op en ik kan wel zeggen dat ik er last van heb.”

Hoe staat u erin?

“Je hebt weinig keuze, natuurlijk. Ik heb drie kinderen, dus ik probeer zo positief mogelijk te zijn. De professor die mij in Leuven behandelt, is heel eerlijk en zegt dat bij 20 procent van de mensen waarbij borstkanker vastgesteld wordt, uitzaaiingen gevonden worden. Die uitzaaiingen zijn niet te genezen en dan ben je ‘palliatief’. Ik hoop natuurlijk dat ik bij die andere 80 procent zit. Maar 20 procent, dat is een vijfde... Geen geruststellend percentage.”

Als ik zie wat verpleegkundigen dagelijks doen, word ik nederig

“Ik zou niet weten wat ik zou doen zonder mijn man. In zijn familie zijn ze al vaker geconfronteerd met groot verlies en met kanker, dus hij weet hoe hij er moet mee omgaan. Ook mijn oudste broer heeft me al vaak geholpen, hij heeft me enkele keren naar de chemotherapie gebracht. Je merkt tijdens zo’n ziekte echt wel wat je hebt aan mensen. Mijn kinderen zijn gelukkig ook al oud genoeg om te begrijpen waarom ik me soms wat minder goed voel. En voor hen stop ik mijn angst ook wel weg.”

U blijft als Vlaams Parlementslid wel werk verrichten. Hoe loopt dat?

“Wat veel mensen niet weten is dat kankerbehandelingen ook impact kunnen

hebben op je cognitieve vermogens. Ik heb chemo gehad en kan nog steeds geen drie dingen meer onthouden als ik naar de winkel ga. Dat speelt mij natuurlijk ook parten als ik een vraag wil stellen in het Vlaams Parlement. Ik was er altijd trots op dat ik mijn mondelinge vragen zonder schriftelijke voorbereiding kon stellen. Ik vrees dat dat niet meer gaat lukken. Zonder die kankerbehandelingen was ik doodgegaan, maar toch heb ik het gevoel iets verloren te hebben. Dat frustreert mij.”

U stelt wel nog geregeld schriftelijke vragen.

“Ja, dat lukt natuurlijk nog wel, want dan kan ik er rustig over nadenken. Maar het probleem is dat politiek vaak een steekspel is en ik durf van mezelf zeggen dat ik, voordat ik ziek werd, redelijk ad rem kon reageren tijdens debatten. Ik hoop dat dat terugkomt.”

Dit was op persoonlijk vlak niet het meest fijne mandaat als parlementslid

“Het gaat met ups en downs. Soms voel ik me zo slecht dat ik écht geen vraag kan stellen, terwijl ik het thema wel gevolgd heb. Enkele weken geleden ging het over de taalscreenings van minister Weyts, een onderwerp dat ik erg belangrijk vind. Onderwijsexpert Dirk Van Damme, die vroeger nog op het kabinet werkte van Frank Vandenbroucke, gaf ons uiteindelijk gelijk door te pleiten voor taalbadklassen en ik wilde daar iets over vragen, maar ik was echt te ziek. Collega Laeremans heeft dat toen zonder problemen overgenomen, maar het steekt echt wel dat ik het niet zelf kan doen. Ik hoop vanaf oktober weer regelmatiger naar Brussel te kunnen gaan.”

Heeft uw ziekte uw visie op de politiek veranderd?

“Ik vind mijn werk als volksvertegenwoordiger nog steeds belangrijk en zinvol. Langs de andere kant: als je ziet wat verpleegkundigen dag in, dag uit doen... Het gaat niet alleen over technische handelingen stellen, zoals de bloeddruk meten. De troost die zij kunnen bieden, is mij echt bijgebleven. Nogmaals, ons werk is belangrijk. Maar als ik zie wat mensen zoals zij doen, word ik nederig.”

Hebben parlementsleden goed genoeg door waarover ze het hebben als ze het over bijvoorbeeld de zorg of het onderwijs hebben?

“Neen. Ik had er altijd al respect voor, maar nu begrijp ik de passie waarmee mijn collega Suzy Wouters reageert op bijvoorbeeld het dossier van de HBO5-verpleegkundigen. Zij heeft zelf gewerkt als zorgkundige en voelt ook de onrechtvaardigheid goed aan.”

Het onderwijsniveau in België blijft achteruitgaan. Hoe komt dat?

“Er zijn twee belangrijke factoren. Een eerste is de grote instroom van anderstaligen in het onderwijs. Hier in Sint-Truiden is een asielcentrum en er komen het hele jaar door dus anderstalige kinderen in de klassen bij. Leerkrachten moeten daar tijd aan besteden, waardoor er minder tijd overblijft voor het echte lesgeven. Bovendien hebben die anderstalige leerlingen in hun land van herkomst heel weinig scholing gekregen, waardoor ze ook qua basiskennis een grote achterstand hebben. Dat is een oorzaak, maar niet dé oorzaak. De andere oorzaak, en daar komt gelukkig wel een paradigmashift in, begint bij de lerarenopleidingen. We moeten sterker inzetten op kennis van onze leerkrachten. We zijn ook te fel doorgeslagen in het ‘feel good’-onderwijs. Mijn kinderen krijgen soms rapporten met smileys in plaats van punten, dat is toch betuttelend? Maar gelukkig is op dat vlak de kentering ingezet.”

U bent zelf ook een tijdlang leerkracht geschiedenis geweest. Merkte u toen al dat het beroep moeilijker werd?

“De planlast vond ik moeilijk. Alles moet veel meer geattesteerd worden, waardoor er voor de kerntaak, het lesgeven, minder tijd overblijft.”

Die planlast is een van de redenen van het lerarentekort. In Brusselse concentratiescholen overweegt men zelfs naar een vierdaagse werkweek te gaan...

“Een van de grootste problemen bij het lerarentekort is de uitstroom van jonge leerkrachten die binnen de vijf jaar ermee ophouden. Ik denk dat dat komt door het gebrek aan respect voor het beroep. Er is vooral ook een grote mismatch: niet voor alle vakken zijn de tekorten even groot. Daar moeten we iets aan doen.”

Wat mogen we u toewensen?

“Dat het met mijn gezondheid de goede kant uitgaat en dat mijn familie van de rampspoed gespaard blijft. Want dat was deze legislatuur niet het geval.”

WANNES NEUKERMANS

Het is mijn ambitie om met Vlaams Belang de grootste partij van Sint-Truiden te worden

SINT-TRUIDEN VERDEDIGEN

Als men door uw persoonlijke pagina op de website van het Vlaams Parlement scrolt, ziet men vragen over onderwijs, maar ook bijvoorbeeld over de landbouw, de illegale raveparty in Brustem en de Aziatische stinkwants. Vanwaar uw interesse in die thema’s?

“Toen ik me kandidaat stelde voor de verkiezingen, was het mijn ambitie om als Truiense in de commissie Landbouw te mogen zetelen, ook om de belangen van mijn streek te verdedigen. De commissie Onderwijs is al een serieuze brok (lacht), maar de interesse blijft aanwezig, zeker omdat ik zie hoe moeilijk onze landbouwers het hebben. Het blijft ook actueel, kijk maar naar de stikstofcrisis.”

Momenteel zetelt Vlaams Belang niet in de Truiense gemeenteraad. De lokale afdeling is zelfs een tijdlang ontbonden door conflicten met een voormalige voorzitter. Intussen bent u de lokale voorzitter. Wat zijn uw ambities?

“De conflicten spelen niet meer, we hebben een sterk team samengesteld. Het is mijn ambitie om met Vlaams Belang de grootste partij van Sint-Truiden te worden om op die manier het initiatiefrecht te krijgen.”

In deze nieuwe rubriek maken we kennis met Wim Vanraes (°1980). Hij zal ons wekelijks onder andere vertellen over hoe hij het leven als Vlaming in de VS ervaart, wat hij als familieman met vrouw en vier kinderen allemaal meemaakt in het dagelijkse leven en wat zijn band nog is met Vlaanderen.

HET LEVEN ALS VLAMING IN DE VS

New Jersey, mijn staat

Ik groeide op in een oud rijhuisje te Sint-Niklaas. Ik hou van het stadsleven en het gemak om al wandelend op een kwartiertje alles binnen handbereik te hebben: drie bakkers, zes cafés, twee scholen, een kerk en twee kapelletjes, de stadsbibliotheek en twee grootwarenhuizen. Het verschil met mijn woning en omgeving in New Jersey kan echter niet groter zijn.

Met mijn familie woon ik in de staat New Jersey, dat de officiële bijnaam ‘the Garden State’ heeft dankzij de tuinbouw hier. De natuur is er prachtig. Die bijnaam, waar men in New Jersey best trots op is, beschrijft het midden, westen en zuiden van de staat prachtig.

De staat heeft echter ook de bijnaam ‘the armpit of New York’, de ‘stinkende oksel’. Ook dat is niet uit de lucht gegrepen, maar geeft een goed beeld van de noordoostelijke hoek van de staat. Als je immers net de Hudson-rivier oversteekt vanuit New York, kom je via Hoboken (ha, juist!) in Newark. De hele streek daarrond heeft traditioneel een mengeling van zware industrie, transport en gewone industrie. Voor de meeste reizigers die via de luchthaven van Newark in de

VS aankomen, is dat de eerste indruk die ze krijgen vanuit de lucht en dan geen aangename vanuit het venster van hun taxi: grijs, rokend, verouderd, roest, vol drukke autostrades.

‘Suburbia’

Van heel stedelijk gaat het dan geleidelijk over naar heel voorstedelijk, naar wat men ‘suburbia’ noemt. Hier betekent dat open bebouwingen, ieder huis met een lapje grond en wat bomen. Vanuit de lucht ziet het eruit als een natuurgebied, maar vanop de grond is het volledig volgebouwd met huizen. Langs de grotere wegen met winkels vind je de zogenaamde ‘strip malls’, de ene grote winkel of ‘shopping center’ naast de an-

dere. Net als in Vlaanderen kan je niet zien waar de ene gemeente eindigt en de andere begint, maar hier is dat niet door de lintbebouwing, maar omdat alles gewoon vol met huizen staat.

Een cultureel en politiek lappendeken

Het noorden heeft een hoge bevolkingsdichtheid, een hoge belastingdruk en staat onder de invloed van de grootstad New York, zowel cultureel als politiek. Stereotypisch zijn de mensen er eerlijk, maar komen asociaal over omdat ze steeds druk bezig zijn. Time is money! Het zuiden staat dan weer onder invloed van de grootstad Philadelphia, maar het leven gaat er langzamer en is er goedkoper. De

mensen zijn vriendelijker dan in het noorden, maar verbergen een diepgeworteld sarcasme. Vergeet niet dat New Jersey 22.590 km² groot is, iets meer dan twee derde van het oppervlak van België en groter dan zowel Vlaanderen als Wallonië. Met 9,3 miljoen inwoners zit het echter niet ver af van de 11,6 miljoen in België (beide cijfers voor 2021). We vergeten in Europa vaak hoe groot de VS zijn en dat we dat land beter kunnen begrijpen als we niet de VS zelf, maar de individuele staten vergelijken met andere landen.

Vlamingen

Oorspronkelijk gekoloniseerd door Nederlanders, Vlamingen, Zweden en Finnen, zie je daar nog meer van terug in het zuiden. Er is een duidelijk verschil tussen het noorden en het zuiden doorheen de hele geschiedenis van de staat. Maar dat is voor een volgend stuk.

SPORT

Vergeten sporten: het kaatsen

Naast de vergeten groenten zijn er ook de vergeten sporten: eeuwenoude traditionele sporten die bij het grote publiek niet meer bekend zijn, maar misschien wel een heropleving verdienen. Deze week hebben we het over het kaatsen, dat in Vlaanderen en vooral in Oost-Vlaanderen en het oosten van Vlaams-Brabant werd en wordt gespeeld. In Wallonië is de sport nog populairder, waardoor zich in de lagere reeksen een fusie opdrong.

Kaatsen is een balsport waarbij de bal met de handpalm wordt geslagen. De bakermat ervan ligt in de Noord-Franse kloosterhoven en in Vlaanderen wordt de wedstrijdvariant ‘jeu de pelote’ gespeeld. De ‘Kaatsentiteit Vlaanderen’ organiseert de wedstrijden, in nationale reeksen samen met de Waalse tegenhanger. De sport heeft het al enkele jaren moeilijk en vanaf komend seizoen zullen alle lagere reeksen en de jeugd samenspelen met de Waalse vleugel, in één gezamenlijke competitie. Dat was eerder in Nationale 3 ook al zo.

Kwaliteit versus kwantiteit

Vlaanderen telt dertien clubs, Wallonië telt er ruim honderd. Toch zegt dat niet alles, volgens Marcel De Tant, voorzitter van Kaatsentiteit Vlaanderen. “Negen van de 22 ploegen in de hoogste reeksen komen uit Vlaanderen. Kwaliteit is uiteraard belangrijker dan kwaliteit”, stelt hij. In de hoogste reeks spelen Baasrode, Wieze, Kerksken en Galmaarden, in de reeks daaronder zijn het Brussegem, Hamme Zogge, Ninove-Terjoden, Kastel en Grimminge die de Vlamingen representeren.

“De sponsors van de competitie liggen in Vlaanderen”, stelt De Tant. “In Wallonië zijn er nog veel caféclubs, terwijl die in Vlaanderen al langer uitgestorven zijn.” Veel cafébazen die een grote parking hadden of bijvoorbeeld aan een stationsplein lagen, besloten vroeger om een kaatsclub op te richten, om op die manier volk naar het café te lokken. Maar ook in Wallonië beginnen die clubs het moeilijk te krijgen. “Er zijn in het midden van dit seizoen al zes of zeven

Waalse clubs gestopt”, voegt de voorzitter van de Vlaamse kaatsvereniging toe.

Daling populariteit

In Vlaanderen moet je een ballodroom hebben om te mogen kaatsen en dat kost geld. “Voor grote clubs zijn die investeringen mogelijk”, zegt De Tant. “Vaak met hulp van lokale besturen. Maar voor de kleine clubs is dat moeilijk en die verdwijnen.”

Het aantal leden is klein geworden, maar momenteel stagneert het dalen. “Verdwijnen gaat het nooit. Kijk bijvoorbeeld naar het evenement in Brussel van afgelopen zondag, waar duizenden bezoekers op zijn afgekomen.”

De Tant ziet drie redenen waarom het kaatsen minder populair wordt. Ten eerste zijn er minder vedetten. “Vroeger waren er grote namen, nu is dat een pak minder. En daarmee wil ik zeker niet zeggen dat er minder goede kaatsers zijn. Maar het zijn geen populaire vedetten meer.” Ten tweede ziet hij dat de media-aandacht vermindert. Regionaal sportnieuws verdwijnt uit de kranten, waardoor het kaatsen bij minder mensen bekend blijft.

Als laatste wijst De Tant op de veranderende maatschappij. “De vrijetijdsvulling is volledig anders”, legt hij uit. “Vroeger was een kaatsseizoen heilig, terwijl spelers nu vaker andere plannen maken terwijl ze een wedstrijd hebben.” Toeschouwers blijven volgens de voorzitter ook vaker thuis door de tv-sporten (wielrennen, voetbal,...) en er is - zoals in elke sport - een tekort aan jeugdtrainers. “En als die ontbreken, wordt de vijver wel erg klein”, besluit De Tant.

WANNES NEUKERMANS

WIM VANRAES

Skyline New Jersey

Oppenheimer

“I am become Death, the destroyer of worlds”

Oppenheimer is de biopic over de gelijknamige ‘vader van de atoombom’. Het is een van de beste films die sterregisseur Christopher Nolan de laatste jaren maakte: een aangrijpende film die stil doet worden en tot nadenken stemt. Nolan is onder meer bekend van ‘The Dark Knight’, ‘Inception’ en ‘Interstellar’, actievolle blockbusters met complexe verhaallijnen en een intellectueel randje.

de kwantumfysica op zijn conto kan schrijven. Hij had een complexe persoonlijkheid: begenadigd met een enorm intellect en het talent om zaken meteen te begrijpen en helder uit te leggen, ontzettend moeilijk in de omgang en zeker ten aanzien van autoriteiten, verlegen, maar tegelijkertijd ontzettend charismatisch. Hij was gefascineerd door talen - hij leerde in sneltempo onder meer Nederlands en Sanskriet - en Indiase mystiek.

Apocalyptische hallucinaties

De film opent met een jonge Oppenheimer die naar vallende regendruppels in een waterplas kijkt. De rimpelingen in het water ontketenen een hels visioen van de kwantumwereld. Doorheen de film krijgt Oppenheimer te maken met dergelijke apocalyptische hallucinaties. De getormenteerde blik op het gezicht van de jonge wetenschapper, meesterlijk vertolkt door Cillian Murphy, verdwijnt de komende drie uur niet.

naar de filmzaal zullen trekken - gaat natuurlijk over het Manhattan Project, waarvan Oppenheimer deel uitmaakte en de race om een kernwapen te ontwikkelen, uitmondend in de eerste test van een atoombom: de ‘triomf’ van Oppenheimer.

‘Oppie the commie’

De tweede plotlijn heeft meer weg van een politieke thriller of een rechtszaakdrama: de ‘val’ van Oppenheimer tijdens het naoorlogse McCarthy-tijdperk. Oppenheimer bewoog zich tijdens het interbellum immers in linkse kringen, iets wat voor een progressief-joodse academicus uit New York in die tijd eerder gewoon dan ongewoon was. Zijn broer Frank was lid van de Communistische Partij, Robert had een relatie met de overtuigde communiste Jean Tatlock (Florence Pugh), zijn vrouw Kitty (Emily Blunt) was ook ooit lid geweest en zelf gaf Oppie regelmatig geld aan goede doelen ‘via’ de partij.

schappers. Drie spionnen zouden daadwerkelijk ontmaskerd worden. Ook zonder de infiltratie van Los Alamos zouden de Sovjets ongetwijfeld een kernwapen hebben kunnen ontwikkelen, zij het minder snel: het was immers louter een kwestie van techniek, de wetenschap was reeds algemeen bekend.

Ook Oppenheimer zelf kwam regelmatig in het vizier van de autoriteiten. Hoewel hij waarschijnlijk geen spion was, maakte hij het zichzelf indertijd niet makkelijk door zijn moeilijke karakter, onhandige communicatie over ontmoetingen met communisten en zijn naoorlogse verzet tegen de ontwikkeling van de nog krachtigere waterstofbom. Hij werd aan de schandpaal genageld op initiatief van zijn nemesis Lewis Strauss (Robert Downey junior).

Gruwel

De film is gebaseerd op de Pulitzerprijswinnende biografie ‘American Prometheus: The Triumph and Tragedy of J. Robert Oppenheimer’ (2005), van Kai Bird en Martin J. Sherwin. Julius Robert Oppenheimer werd op 22 april 1904 geboren in een seculier joods gezin in New York. Zijn vader, afkomstig uit Duitsland, was als tiener in de VS aangekomen. Hoewel hij ‘slechts’ een kleermaker was, wist hij behoorlijk rijk te worden en een aardige kunstverzameling bijeen te sprokkelen, met onder meer werken van Picasso en Van Gogh. De Oppenheimers waren aangesloten bij de seculier-joods-humanistische Ethical Culture-beweging, iets wat ongetwijfeld een grote invloed zou hebben op de latere politieke overtuigingen van de jonge Robert. ‘Oppie’, zoals Oppenheimer genoemd werd door zijn collega’s en studenten, was tevens een briljante natuurkundige die heel wat ontdekkingen in de nucleaire en

Naar goede Nolan-traditie maakt de film sprongen vooruit en achteruit in de tijd. Oppenheimer weeft in feite twee of drie verhalen door elkaar. De hoofdmoot van de film - en de reden waarom de meesten wellicht

De Sovjets - tijdens de Tweede Wereldoorlog nog ongemakkelijke bondgenoten van de Amerikanen - wisten al snel het onderzoekslaboratorium in Los Alamos, New Mexico - waar Oppenheimer leidinggaf -, te infiltreren via sympathiserende weten-

Mogelijk dreigt het politieke drama in de tweede helft van de film, die bijna drie uur duurt, iets te veel van het goede te worden voor veel kijkers. Gelukkig heeft de film één rode draad die de kijker doorheen de film aan het scherm weet te kluisteren: de afschuw die zijn uitvinding, ooit opgevat als een wapen dat alle oorlogen zou beeindigen, nu opwekt in Oppenheimer. Die gruwel wordt door Oppenheimer zelf verwoord door een citaat uit de Hindoetekst Bhagavad Gita: “Now I am become Death, destroyer of worlds.”

Helemaal op het einde worden twee losse eindjes, schijnbaar van ondergeschikt belang, aan elkaar geknoopt. De ‘onthulling’ volgt de traditie van typische plottwists in eerdere Nolan-films, maar is persoonlijker, filosofischer, minder belangrijk voor de plot als dusdanig en… gruwelijk doeltreffend. De film is compleet en de kijker wordt met een flinke spirituele afranseling naar huis gestuurd.

Hoewel de film complex, is Oppenheimer tegelijkertijd een van de eenvoudigste films van Nolan in narratief opzicht. En hoewel niets spectaculairder is dan een nucleaire explosie, is het een van Nolan’s minst actierijke films. Desalniettemin is de film aangrijpend, spannend, frenetiek en ontzagwekkend. De beste Nolan-prent in jaren.

PIETER VAN BERKEL

“Wie herinnert zich nog de vernietiging van de Armeniërs?” De onheilspellende retorische vraag komt van ene Adolf Hitler in een gesprek met zijn generaals in 1939. De genocide was toen een kwarteeuw oud en al uit het Europese geheugen gewist. Een treffend voorbeeld van het gevaar de geschiedenis te vergeten. Ruim een eeuw later dient het Armeense volk nog steeds te vechten voor erkenning van het aangedane onrecht. Het negationisme van de Turkse overheid blijft ter zake ronduit stuitend.

Zo mogelijk erger is dat het verleden niet de kans krijgt om te rusten. Het is de verdienste van de oorlogsjournalist Jens de Rycke dat hij via dit boek de vergeten oorlogen van Armenië terug onder de aandacht brengt. Lezers zullen de man ongetwijfeld kennen van de reisverslagen en vraaggesprekken die hij via dit blad en de webstek van Doorbraak deelt. Met een bijzondere focus op het lot van de christenen in de Kaukasus en het Midden-Oosten. Onbegrijpelijk trouwens dat dit thema in de klassieke media amper aan bod komt.

EU en VS kijken toe

27 september 2020. Terwijl de wereld worstelt met het coronavirus, ziet Azerbeidzjan de kans schoon om grote delen van Nagorno-Karabach aan te vallen. Die Armeense republiek, in het Armeens bekend als Artsach, wordt het strijdtoneel van Azeri die zich bezondigen aan een nieuwe anti-Armeense genocide. Vooral Turkse en Israëlische drones klaren de klus. Na een blitzoffensief staat bij Armenië de teller op vele duizenden doden en honderdduizend vluchtelingen. Europa en de VS kijken passief toe omwille van het gas dat Azerbeidzjan hen te bieden heeft.

Amper een jaar voor de oorlog was de journalist nog in Armenië, in tempore non suspecto dus. Het plotse wapengekletter schrikte hem niet af om opnieuw op reportage te gaan. De haat van de Azeri, de wanhoop en angst bij de Armeniërs. Het boek brengt ze onder woorden en tastbaar voor de Vlaming, aan de andere kant van het Europese continent. Jens de Rycke is echter niet te beroerd tijdens zijn vijf reizen alle partijen aan het woord te laten. Vanuit heel diverse hoeken, uit de eerste hand en ongefilterd.

Nooit vergeten

Daarnaast slaagt hij erin de complexe geschiedenis en geopolitieke situatie aan de lezer helder te schetsen. Weinig is wat het lijkt in de Kaukasus, waar eeuwenoude vetes sterk genoeg zijn om zelfs religieuze tegenstellingen te overwinnen. Zo leest u waarom het sjiitische Iran eerder de Armeense kaart trekt dan die van zijn Azeri-geloofsgenoten. En hoe vele Armeniërs destijds in Beiroet (Libanon) en

Aleppo (Syrië) zijn beland. De voorbije decennia hebben de Koerden onder andere in Turkije vaak zwarte sneeuw gezien. Het is echter een harde waarheid waaraan het boek ons herinnert, namelijk dat de Koerden ook verantwoordelijkheid dragen voor de Armeense genocide. De auteur citeert de Koerdische commandant Khalid Beg die Armeniërs hielp vervolgen, reeds in 1918: “We hebben het zwaard dat onze eigen keel zal oversnijden vandaag gewet.”

Tsitsernakaberd (‘Zwaluwenvesting’), het nationale genocidemonument van Armenië is op vandaag de stille getuige van die misdaad. Het historisch besef van de Armeniërs zorgt ervoor dat hun vermoorde voorouders nooit zullen vergeten worden. Iets waartoe dit boek ook zijn steentje bijdraagt.

PIETER VANDERMOERE

Jens de Rycke, ‘De vergeten oorlog - Een Armeens perspectief op het conflict in Nagorno-Karabach’, 2023, Doorbraak, 272 bladzijden, 25 euro, ISBN 9789493306370

De vergeten oorlog - Een Armeens perspectief op het conflict in Nagorno-Karabach

Judith Vanistendael ontroerend goed

LEZERSBRIEVEN

VOLKSWAGEN

Pallieterke, Met enig leedvermaak lees ik dat VW mensen dient te ontslaan: hoe slaafs heeft de voormalige jonge ‘whizzkid’ en CEO Herbert Diess (in 2022 ontslagen) de Heilige Ursula en de Heilige Frans gevolgd door Tinne-obsessief enkel aan elektrische motoren te kunnen denken. De realiteit is dat de Duitser en Europeaan voor minder of evenveel geld een Toyota Hilux of Ford Ranger kopen en geen zin hebben om hun wagen voortdurend op te laden. Indien het waanzinnige plan wordt doorgezet door de EU-elite, die de industrie tegenwoordig de les spelt, koopt men enkel Chinese - veel goedkopere - wagens en is het voor de derde keer byebye Duitsland. Waartoe ideologie toch telkens kan leiden… Kristof Panis, Brussel

GENTSE INTEGRATIE

Judith Vanistendael bij een illustratie uit ‘De walvisbibliotheek’

In 2022 won illustratrice en striptekenares Judith Vanistendael de Bronzen Adhemar, de belangrijkste Vlaamse onderscheiding op het vlak van het beeldverhaal, die tweejaarlijks wordt uitgereikt. Bij de prijs hoort een tentoonstelling. Die kreeg de titel ‘Ontroerend Goed’ en loopt in het Brusselse Stripmuseum.

In 2007 publiceerde Judith Vanistendael (°1974) haar eerste stripalbum, ‘De maagd en de neger - Papa en Sofie’, het eerste deel van een tweeluik. Vanistendael zit vandaag danig verveeld met die titel waar toen nog niemand over viel. Op de expo is er tekst en uitleg over te vinden. Het debuutalbum is in zwart-wit getekend, ietwat vrank en ruw, wat past bij het thema, namelijk een kritische kijk op het asielbeleid in ons land.

In 2012 verscheen ‘Toen David zijn stem verloor’, een stripboek over een man die terminale kanker heeft en hoe zijn vrouw en kinderen daar mee omgaan. Dit album heeft Vanistendael ingekleurd met aquarelverf, wat de zwaarte van het verhaal wat verlicht. Op momenten dat de personages geen woorden vinden om hun gevoelens te uiten, laat Vanistendael alleen de tekening spreken. Dit album werd genomineerd voor de Eisner Awards, de meest prestigieuze prijzen in de Amerikaanse stripwereld.

Maatschappelijke insteek

Het is meteen duidelijk dat Judith Vanistendael maatschappelijk relevante strips tekent, telkens weer in een andere, aangepaste stijl, dat ze een breed en internationaal publiek bereikt en dat ze heel veel waardering krijgt. Zo was ze de eerste vrouwelijke stripmaker die, naast internationale sterren van de negende kunst, in de collectie van het Louvre mocht snuisteren om er een beeldverhaal over te maken. Vanistendael liet er zich inspireren door de verzameling witmarmeren vrouwenbeeldjes uit de 5.000 jaar oude

Cycladische cultuur. ‘Atan van Kea’, haar jongste strip, werd een verhaal over een verlegen tiener die beelden snijdt van zijn favoriete mythologische helden. Atan is bijzonder getalenteerd en zijn werken zullen duizenden jaren later in het Louvre belanden. Dat Vanistendael een meester is in sfeerschepping en scenografie, blijkt ook in ‘Pelgrim of niet?’ (2015), over een voettocht naar Santiago, en ‘Mikel’ (2016) een ‘graphic novel’ over een arme snoepverkoper die in Baskenland de lijfwacht wordt van politici die

door de ETA worden bedreigd. Diepmenselijk en aangrijpend is ‘Penelope’ (2016), het verhaal van een vrouwelijke arts die vaak maandenlang van huis is omdat ze in ramp- en oorlogsgebieden, zoals Syrië, hulp gaat bieden. Dan zien we Penelope die in Aleppo als chirurg in een veldhospitaal kapotgeschoten kinderen die vechten voor hun leven probeert te redden, terwijl thuis haar dochter Helena in strijd is met haar puberteit. Waar moet de moeder op dat moment zijn? De spanning tussen zelfontplooiing en het gezin is iets waar velen mee worstelen.

Schetsen en probeersels

De expo in het Stripmuseum biedt een mooi overzicht van het werk van Judith Vanistendael en

de evolutie ervan. De opener is een zeer grote afdruk van een tekening uit ‘De walvisbibliotheek’ (2021). Dit album brengt het verhaal van een wonderlijke ontmoeting tussen een walvis en een postbode op zee. De walvis is honderdduizend jaar oud en woont op de bodem van de oceaan. Heel bijzonder is de reusachtige bibliotheek die verstopt zit achter de glimlach van het dier. De tentoonstelling geeft met schetsen, onafgewerkte tekeningen en probeersels ook een beeld van het trage proces dat het maken van een strip bij Vaninstendael is en dat zijzelf “moordend moeilijk” noemt, omdat woord en beeld perfect moeten kunnen samengaan in het juiste ritme. MMMV

Tentoonstelling ‘Judith Vanistendael, Ontroerend Goed’, nog t.e.m. 12 november 2023, Stripmuseum, Brussel, www.stripmuseum.be

Pallieterke, Wanneer u dit leest, zijn de Gentse Feesten voorbij. Het stadsbestuur bespaart en de ouderen zullen het geweten hebben. De door de stad gesponsorde aperitief- en theeconcerten, elke dag met Vlaamse artiesten, waar een massa ouderen op af kwam, werden wegens hun te grote succes afgeschaft. Het échte Gentse amusement, met artiesten die het Gentse dialect in ere hielden, kon je op één hand tellen. Pat Remue is overleden en Fred Geirnaert bleef wegens zijn ouderdom achter zijn stoof zitten.Wat bleef er van ’t Gents gedoe nog over? De Revue van Carine Stevens, met Christiaan Bellecoste en Ronny Vermaerken, was nog een overlever. Patrick Fiers bracht in zijn eigen woning aan de Meidoornhof te Gentbrugge Gents amusement met ‘Gensch és Atout’ voor 32 deelnemers. Meer plaats was er niet. Nee, het Gents is op sterven na dood. Je merkt het al op de Vrijdagmarkt: de enige bekende Vlaming die je tegenkomt, is Jacob Van Artevelde. Gent heeft zijn best gedaan: de omvolking is al ver gevorderd. Zelf zaten we op het terras van een Turks etablissement aan diezelfde Vrijdagmarkt: propere glazen kregen we wel, maar gebruikte servetten en lege zakjes chips op de grond opruimen, was net iets te veel gevraagd.

Guy Van Rysseghem, Lochristi

VLAANDEREN BOVEN!

Pallieterke, Op 11 juli was er op de VRT en VTM nauwelijks aandacht voor de Vlaamse nationale feestdag. Alleen op het einde van het nieuws werden er enkele beelden getoond die in het teken stonden van de Vlaamse nationale feestdag. Op 21 juli daarentegen was er een en al aandacht voor de tricolore feestdag, met uiteraard de koninklijke familie in het middelpunt van de belangstelling. Het kon niet op. Een wereld van verschil. Dat het geld om deze dag met al zijn koninklijke pracht en praal te organiseren vooral van Vlaanderen komt, wordt er niet bij gezegd. Zo gaat dat in België. En zoals altijd loopt de Vlaming in het gareel en laat begaan. Er is nog veel werk aan de winkel opdat de twee televisiezenders de Vlaamse nationale feestdag de aandacht zouden geven die hij verdient. De Vlaamse regering zou daarbij veel proactiever moeten optreden. Het lijkt erop dat die regering, ook al

wordt ze geleid door de N-VA, liever de Belgische kaart trekt dan de Vlaamse. Men moet dan ook niet verwachten dat de VRT en de traditionele media die in handen zijn van families die behoren tot het Belgische establishment, de Vlaamse zaak zullen verdedigen. Vooral de openbare omroep zou met zachte dwang moeten worden verplicht de Vlaamse identiteit te promoten. Maar dat gebeurt niet. Jammer genoeg loopt de Vlaming nog altijd te veel aan de leiband van de media en is Vlaamse zelfstandigheid voor velen nog een stap in het onbekende. Er moeten dus andere kanalen worden gevonden om de Vlaming ervan te overtuigen dat zijn toekomst niet in België, maar in Vlaanderen ligt. Vlaanderen boven!

Willy Van der Meulen, Ternat DE PARDONBRIEF VAN ALEXANDER

Pallieterke, Met zijn brief aan de Belgen verontschuldigde de eerste minister zich bij zijn landgenoten. Hij schreef dat politici liever ruzie maken dan met elkaar samen te werken en dat ook hij fouten maakt. Hij eindigt met de boodschap dat hij onze zorgen kent. Eigenlijk vraagt hij om clementie. Reeds in de jaren 1500 en 1600 gebeurde hetzelfde. Men noemde dat pardonbrieven of verzoeken om vergeving. De vragen werden gericht aan de keizer of koning door mensen die een misdrijf of misdaad hadden begaan. De toenmalige Raad van Brabant onderzocht de feiten en het verzoek, en adviseerde zijn vorst om al dan niet clementie te verlenen. Voor mij liggen twaalf van dergelijke pardonbrieven die met een leesgroep paleografie getranscribeerd worden om ze leesbaar te maken. Het is onze medewerking aan een project van het Rijksarchief. Dat beschikt over zo’n 1.500 brieven die leesbaar gemaakt zullen worden. Onze premier wendt zich tot de Belgen, tot de kiezer, niet tot de koning. Indien we de Raad van Brabant vervangen door de kiezer, dan is het aan ons om al dan niet zijn excuses te aanvaarden en zijn fouten te vergeven. Zijn fouten en die van onze politici zijn zeer ernstig. De Belgen, mijnheer de premier, willen beschermd worden, nu meer dan ooit.Wij willen beschermd worden tegen de politieke verloedering, tegen het verval van de democratie, tegen de drugscriminaliteit, tegen het nepnieuws en de venijnige opiniemakers die ons het zwijgen willen opleggen, tegen de ‘wokers’ die klaarstaan om ons de mond te snoeren, tegen de vervuilende industrie, tegen een onzeker energiebeleid, tegen de politieke doofheid, tegen de zorgeloosheid, tegen een slecht klimaatbeleid, tegen de hoge prijzen, tegen het gebrek aan respect voor de kiezer… Ik kan de bladzijde helemaal vullen. Na de verkiezingen zullen de verliezers opnieuw zeggen: “We moeten beter naar de mensen luisteren.” Ik weet niet of ik clementie kan verlenen na de brief van de heer De Croo, zelfs al zou hij namens het hele parlement spreken. Dit land is geblokkeerd: niks werkt nog. Enkel als diepgaande en duurzame hervormingen worden gerealiseerd in plaats van kleine, nietsbetekenende stapjes, zou ik vergeving voor de gemaakte fouten kunnen overwegen. De pardonbrief moet een dankbrief worden!

Paul Janssens, Lint

Een lezersbrief insturen?

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.

Judith Vanistendael, 'Penelope'

Aleksandr Isayevich Solzjenitsyn zag op 11 december 1918 - ruim een jaar na de bolsjewistische staatsgreep die het leven van alle Russen drastisch veranderde - het levenslicht in Kislovodsk, een Russische stad in de noordelijke Kaukasus. Hij was enig kind en werd opgevoed door zijn moeder. Zijn vader heeft hij nooit gekend, want die was een half jaar voor zijn geboorte onder nooit helemaal opgehelderde omstandigheden om het leven gekomen bij een jachtongeval. Zijn diepgelovige moeder verzette zich in de jaren twintig tegen de antireligieuze campagnes die door het regime werden gevoerd en bleef trouw aan haar Russisch-orthodoxe geloof.

SOLZJENITSYN

WERD EEN MILITANTE

ATHEÏST EN OMARMDE

HET MARXISMELENINISME ALS NIEUWE HEILSLEER

Solzjenitsyn verloor echter zijn geloof, werd een militante atheïst en omarmde het marxisme-leninisme als nieuwe heilsleer. Hij bleek vooral een bijzonder pientere en leergierige knaap die uitblonk in de exacte wetenschappen. Het was dan ook niet verwonderlijk dat hij aan de universiteit van Rostov wis- en natuurkunde ging studeren. Hij was in 1941 net afgestudeerd toen Duitsland tijdens ‘Operatie Barbarossa’ de Sovjet-Unie binnenviel. Hij meldde zich, net als duizenden anderen, als oorlogsvrijwilliger om zijn steentje bij te dragen aan wat Sovjetleider Stalin tot de ‘Grote Patriottische Oorlog’ had uitgeroepen.

SHARASHKA

Terwijl hij in februari 1945 - op het ogenblik dat het Rode Leger zich opmaakte om door te stoten naar Berlijn - als artilleriekapitein aan het front diende, werd Solzjenitsyn gearresteerd door de SMERSH - het contra-spionagedepartement van de geheime dienst - en veroordeeld tot acht jaar in de Goelag wegens de nauwelijks verholen kritiek die hij in een privébrief op Stalin had geuit… Tussen 1945 en 1950 zat hij achter de tralies van een zogenaamde ‘Sharashka’, een speciale gevangenis waarin wetenschappers en academici werden opgesloten om aan projecten voor de staat te werken. Zijn ervaringen daar vormden stof voor zijn boek ‘De Eerste Cirkel’, dat in 1968 in het Westen werd gepubliceerd, maar pas eind jaren tachtig in de Sov jet-Unie zou verschijnen. Het relatief lichte gevangenisregime dat hem in de ‘Sharashka’ was opgelegd, was niets vergeleken met de drie helse jaren die hij vanaf 1950 nauwelijks overleefde in een werkkamp in Zuid-Ka zachstan. In die zwarte peri ode verbleef hij korte tijd in een ziekenhuis in Oezbeki stan om zich aan een maagtu mor te laten behandelen. Zijn roman ‘Het Kankerpaviljoen’ was voor een groot deel gebaseerd op zijn verblijf in dat ziekenhuis. Maar het inspireerde hem vooral voor het schrijven van zijn kamp novelle ‘Een dag uit het leven van Ivan Denisovitsj’, die hem op slag wereldberoemd maakte.

CHROESJTSJOV

Solzjenitsyn was in 1953, als gevolg van een algemene amnestiemaat regel na de dood van Stalin, net als miljoenen andere lotgenoten, vrijgelaten. Stalins opvolger Nikita Chroesjtsjov startte een destalinisatiecampagne die er onder meer toe leidde dat de publicatie van ‘Een dag uit het leven van Ivan De

DE CENSUUR EN DE KGB HIELDEN HEM MET ARGUSOGEN IN DE GATEN

geleden

stierf 15 jaar Aleksandr Solzjenitsyn

Deze week is het 15 jaar geleden dat Aleksandr Solzjenitsyn op 89-jarige leeftijd in Moskou het tijdelijke met het eeuwige verwisselde. Hij was niet alleen een begenadigd schrijver en essayist, maar als dissident ook een uitgesproken criticus van het totalitaire bewind in de Sovjet-Unie. Met zijn indrukwekkende literaire oeuvre heeft hij enorm bijgedragen tot het vergroten van het wereldwijde bewustzijn omtrent de onderdrukking van politieke tegenstanders in de Sovjet-Unie, met name door het Goelag-systeem. In dat in 1918 door Vladimir Lenin opgezette systeem van strafkampen werden politieke tegenstanders door middel van dwangarbeid ‘heropgevoed’ tot rechtgeaarde Sovjetburgers.

VOOR VELEN WAS HIJ EEN NAÏEVE DROMER, ANDEREN

nisovitsj’ in 1962 in het literaire magazine ‘Novy Mir’ de eerste officieel toegelaten publicatie werd over de terreur onder het stalinistische bewind. In oktober 1964 kwam er echter een einde aan de politieke dooi toen Chroesjtsjov werd afgezet door aanhangers van de harde lijn. Het werd al snel duidelijk dat de nieuwe bonzen in het Kremlin Solzjenitsyn niet lustten, zeker niet nadat zijn internationale aanzien begon toe te nemen toen hij in 1970 de Nobelprijs voor de Literatuur in ontvangst had mogen nemen. De censuur en de KGB hielden hem met argusogen in de gaten.

DE GOELAG ARCHIPEL

Vooral ook omdat er intussen in de Sovjet-Unie een tegenbeweging op gang was gekomen van dissidenten die zich lieten inspireren door schrijvers als Boris Pasternak of Solzjenitsyn. Ze ondertekenden petities, lanceerden manifesten en stelden ‘Een Kroniek van Lopende Gebeurtenissen’ op die systematisch werd doorgespeeld naar de buitenlandse media. Het was opvallend hoe Solzjenitsyn zichzelf bij dat alles zoveel mogelijk uit de belangstelling probeerde te

houden. In diezelfde periode, zo rond 1970, had hij immers zijn laatste illusies opgegeven. Hij werkte intussen in alle stilte verder aan wat zijn magnus opus zou worden, zijnde ‘De Goelag Archipel’ waarvoor hij eigenhandig de getuigenissen van 227 voormalige gevangenen had verzameld, die hij bundelde in een beklijvende aanklacht tegen de stalinistische terreur. Nadat het boek in Frankrijk van de persen was gerold, bracht het de hoge heren in het Kremlin flink in verlegenheid. Zeker nadat in 1973 ook nog eens zijn ‘Kritische Brief aan de Sovjetleiders’ uitkwam, was voor de Sovjetbonzen de maat vol. Het hek was van de dam, maar ze aarzelden over wat ze precies met hem moesten aanvangen: hem opnieuw naar een strafkamp sturen, hem gek verklaren en in een psychiatrische instelling opsluiten of naar het Westen verbannen? Het werd uiteindelijk dat laatste. Solzjenitsyn werd gearresteerd en beschuldigd van hoogverraad. In 1974 werd hij op een vliegtuig naar West-Duitsland gezet. Zijn vrouw en kinderen kwamen enige tijd later ook naar West-Duitsland en later verkaste het gezin naar de VS.

EEN RUSSISCHE NATIE, GEWORTELD IN TRADITIE

Het duurde niet lang voor Solzjenitsyns boodschap in het Westen ongewenst bleek te zijn. De Amerikaanse regering en haar Europese bondgenoten zweerden in die periode bij ‘ontspanning’ en konden de waarschuwingen van de balling tegen de strapatsen van het Kremlin missen als kiespijn. Hij geloofde niet langer in een mogelijke geleidelijke verbetering van het Sovjetregime. Terwijl andere dissidenten - zoals Sacharov - nog luidkeels droomden van een evolutie richting het model van een westerse democratie, had hij nog voor zijn verbanning al de nodige reserves over de westerse cultuur en de westerse democratieën, die hij later hekelde als zeer decadent en normloos, en bijgevolg een gemakkelijke prooi voor de communisten. Hij ijverde de rest van zijn leven rusteloos voor een niet-communistische Russische natie die - wat hem betrof – het liefst zo diep mogelijk in de traditie moest geworteld zijn. Voor velen was hij een naïeve dromer, anderen beschouwden hem dan weer als een gevaarlijke, in een waas van mysticisme gehulde antidemocraat. Solzjenitsyn was een trotse, maar tegelijkertijd ook bescheiden man. Hij was echter vooral een vrijgevochten geest die onverschrokken op de barricaden stond voor ‘de Waarheid in een Rijk dat was gestoeld op de Leugen’. Woedend over een onrecht dat nooit meer goed te maken was. Een figuur die ook én zeker vandaag voor al wie in de Russische ziel geïnteresseerd is, méér dan lezenswaard is gebleven.

JAN HUIJBRECHTS

n Mstislav Rostropovitsj (links) en Aleksandr Solzjenitsyn (rechts)

n Aleksandr Solzjenitsyn,

n Aleksandr Solzjenitsyn bij Vladimir Poetin in 2007

n Monument Aleksandr Solzjenitsyn in Moskou

Allergisch voor de Vlaamse Leeuw (deel 2)

Ook als u geen wielerliefhebber bent, zal u al wel eens gehoord hebben van Philippe Gilbert. De man was zes jaar geleden wereldkampioen op de fiets, Belgisch kampioen en winnaar van De Ronde van Vlaanderen. En natuurlijk heeft hij nog tal van andere ritten gewonnen.

Philippe Gilbert is een van de weinige Walen die in de wielersport zo succesvol is geweest. Historisch gezien is de wielersport eerder een Vlaamse aangelegenheid. Niet voor niets komen buitenlandse renners hier trainen en een ploeg zoeken, want ook de grote sponsors van de koersen situeren zich eerder in het Vlaamse landsgedeelte.

In een tweet op 21 juli wenste onze Waalse wielervriend zijn landgenoten een “Leve België” en een “Bonne fête nationale Belge”. De tweet werd vergezeld van een cartoon met hem afgebeeld in tricolore truitje, de fiets boven zijn hoofd als overwinningsteken en staand op de Vlaamseleeuwenvlag. De symboliek is duidelijk: hij vertrappelt de Vlaamse Leeuw. De afgebeelde leeuwenvlag is er eentje met rode klauwen, de officiële vlag dus. Overigens dateert de cartoon al van 2017 toen Gilbert de Ronde van Vlaanderen won.

Vlaanderen Vlagt

Dat Philippe Gilbert een goede Belg is, is zijn goed recht. In het verleden heeft hij al meermaals duidelijk gemaakt dat hij geen regionalist is. Zo ergerde hij zich in het verleden al grondig aan de Vlaamseleeuwenvlaggen die sinds jaren langs het parcours te zien waren. Ooit, en ik denk zo’n twintig jaar geleden ondertussen, was dat een idee van Ivan Mertens zaliger, voormalig VVB-voorzitter en oprichter van ‘Vlaanderen Vlagt’. Met zijn tientallen vrijwilligers trok hij naar zowat elke wielerwedstrijd in Vlaanderen om er ‘te vlaggen’.

Terug naar Philippe Gilbert die er dus niets beters op vond om zijn Vlaamse landgenoten en fans te provoceren en te beledigen. Het ontlokte een hele discussie op zijn Facebookpagina. Grappig is daarbij dat de Nederlandstalige reacties allemaal negatief zijn. Men is kwaad op Gilbert en menig Vlaamse fan voelt zich beledigd. De Franstalige reacties zijn dan weer zo goed als unaniem positief of anders gezegd: niemand stoort zich aan de beledigende cartoon. De Franstalige reacties op Facebook worden getooid met Belgische vlaggetjes, de Vlaamse reacties met droeve gezichtjes. Leuk om lezen, want zo wordt nogmaals duidelijk hoe groot de kloof is tussen Noord- en Zuid-België. Gilbert heeft zich ondertussen wel verontschuldigd voor zijn tweet, maar niettemin blijft er een wrange nasmaak.

Extremist

In de ogen van de Franstaligen is elke Vlaams-nationalist meteen een extremist. Hopelijk beseft Gilbert ooit dat op de 100 beroepsrenners in Vlaanderen, er 45 zijn die op N-VA of VB stemmen. En dat mag ook gezegd worden over zowat de helft van de Vlaamse supporters die volgens de peilingen volgend jaar voor een ‘extremistische’ partij gaat stemmen. Dat zijn dan wel allemaal geen radicalen, maar het zijn wel doodnormale mensen die helemaal geen probleem hebben met de Vlaamse standpunten van voornoemde partijen.

Oh ja, De Ronde van Vlaanderen wordt georganiseerd door de nv Flanders Classics, voor de helft eigendom van Mediahuis (GVA, De Standaard, HBVL, ATV, enz.) en Telenet (via Woestijnvis). De organisator weigert steevast om de Vlaamseleeuwenvlag op het podium op te hangen…

Bart Peeters wint LOF-prijs 2022

Bart Peeters is de winnaar van de LOF-prijs der Nederlandse taal voor het jaar 2022. Dat hebben de organisatoren, De Stichting Nederlands, de Vlaamse Volksbeweging (VVB), de Marnixring en het Ampzing Genootschap, op 21 juli bekendgemaakt.

Laureaat Bart Peeters is in de Lage Landen bekend als televisiepresentator en zijn band ‘The Radio’s’, waarmee hij in 1992 de hit ‘She Goes Nana’ scoorde.

In Vlaanderen wordt Peeters volgens de organisatoren al decennialang geprezen voor zijn zangkunsten. “Barts creatief gebruik van de Nederlandse taal maakt hem uniek als muzikant en zijn artistieke werk dient als inspiratiebron voor anderen”, klinkt het.

Vorig jaar mochten in het Rijksmuseum Boerhave in Leiden liedjesschrijver Stef Bos en radiomaker en auteur Frits ‘Spits’ Ritmeester respectievelijk de achttiende en negetiende LOF-prijs der Nederlandse taal in ontvangst nemen. In 2010 won ook wijlen Marin Tanghe de LOF-prijs. Het voormalig VRT-nieuwsanker overleed afgelopen zondag op 67-jarige leeftijd. Ze was al enkele jaren ziek en leed aan kanker.

De uitreiking van de twintigste LOF-prijs der Nederlandse taal aan Bart Peeters vindt plaats op 30 september 2023 in zaal Vredenberg in Lier. Wie de uitreiking met bijhorend symposium wenst bij te wonen, kan zich vanaf 1 augustus inschrijven via de website van de VVB (vvb.vlaanderen).

OVV wil campagne voeren voor meer Vlaanderen

Het Overlegcentrum van Vlaamse Verenigingen (OVV) wil in de aanloop naar de regionale, federale en Europese verkiezingen van 2024 een campagne lanceren. Op die manier wil het de Vlamingen sensibiliseren voor de communautaire zaak en bijdragen aan een effectieve en doeltreffende Vlaamse staatsvorming.

Over 11 maanden, op 9 juni 2024, vinden de regionale, federale en Europese verkiezingen plaats. In de aanloop naar de ‘moeder aller verkiezingen’ wil het

HORIZONTAAL

A. Zeer opvallend

B. Opwouwen - Roofdier

Overlegcentrum van Vlaamse Verenigingen (OVV) een grootschalige campagne voor meer Vlaanderen lanceren. Die moet in het voorjaarzichtbaar zijn in zowel het straatbeeld als op sociale media. Voor zijn publiciteitscampagne is het OVV op zoek naar financiële steun. Meer informatie kan u terugvinden op de Facebookpagina van de koepelvereniging. Omdat het OVV een verrassingeffect beoogt, kon voorzitter Paul Becue nog niet in detail treden over de inhoud van de campagne.

ANTON SCHELFAUT

C. Frans lidwoord - Neem een klein slokje

D. Crisissituatie - Uitroep om een dier weg te jagen

E. Grappen maken - Vrouwelijk schaap

F. Bloeiwijze - Verblijfplaatsen

G. Ettergezwel - Romeinse cijfer twee

H. In verband met - Keukenkruid

I. Tantaal - In een kring staand en op de rij af rondtellend

J. Aerodynamisch accessoire voor een auto - Europese Unie

K. Denkbeeld - Elkeen

L. Gelaatskleur - Germaanse god - Muzieknoot

VERTICAAL

1. Ongedwongen gevoelsopwelling

2. Inhoudsmaat - Familielid - Lidwoord

3. Driedimensioneel beeld gemaakt met fotografische projectie - Italiaanse zes

4. Gordijnstang - Mededeelzaam

5. Vogelproduct - Voornaam van de componist van o.m. 'Tosca'

6. Telwoord

7. Bruikbaar voor een zeer grote verscheidenheid aan doeleinden en toepassingen

8. Italiaans brood - Pottenbakkersklei

9. Getijde - Vrouwelijke ree van het tweede jaar

10. Geweld op straat - Hoevedier - Neon

11. Pers. vnw. - Treiter

12. Dunne soepstengels die vaak bij antipasta worden geserveerd - Kostbare

KARL VAN CAMP

ANTON SCHELFAUT

Bart Peeters

© PHOTONEWS

Tweet van de week

Philippe Gilbert haalde geen enkele krantenkop bij de reguliere media, terwijl hij toch een opvallende tweet de wereld in stuurde. “Leve België. Bonne fête nationale Belge”, tweette de ex-wielrenner met een cartoon waarbij hij de Vlaamse vlag als vloermat gebruikte. De verontwaardiging op Twitter was groot. Maar een nieuwsfeit mocht het niet worden.

Gilbert maakte het zijn criticasters wel heel erg makkelijk. Terwijl hij de Belgische staat viert op Twitter en zijn voeten veegt aan Vlaanderen, zitten zijn financiën veilig weggestopt in Monaco. En daar werd hij maar wat graag aan herinnerd door Twitter. Kakken op de deelstaat die Wallonië overeind houdt en zelf geen cent belastingen betalen aan de geliefde overheid? Zoveel hypocrisie kon niemand laten passeren. Als het een Vlaming was geweest die hetzelfde had gedaan met een Waalse haan, dan hadden de krantenpagina’s bol gestaan van ‘aangeboren Vlaamse racisme’ en meer van dat leuks. Maar dit passeerde probleemloos.

Hoe erg moeten we dat eigenlijk vinden? Niet eigenlijk. Je moet het gewoon eens bekijken door de ogen van de sportman. Mensen gaan niet tegen ballen stampen of honderden kilometers fietsen omdat ze vooraan stonden toen de hersenen werden uitgedeeld. En dat geldt dubbel voor de journalisten die professioneel de sportpagina’s volschrijven. Meneer Gilbert kon zeer goed fietsen, heb ik me laten vertellen. Maar naam en faam maken je geen expert. Misschien moeten we minder geschokt zijn als een bekend figuur politieke uitspraken doet, maar gewoon de schouders ophalen en zeggen: “Gelukkig heeft hij meer verstand van fietsen.”

Voetbal voor het goede doel

Het is een beetje een trend om de woorden van sporters ernstig te nemen omdat het sporters zijn. Als Lukaku tegelijk zijn beklag doet over blank racisme en zich laat betalen door Oman, moeten we dat vooral grappig vinden. Als Max Verstappen met

de Nederlandse vlag staat te zwaaien terwijl Nederland nog geen cent belastinggeld heeft gezien van de man, is dat eigenlijk hilarisch. Sporters zijn geen ambassadeurs van mensenrechten en landen. Het zijn gelukzakjes die zingeving zoeken in de grote leegte die hen rijk heeft gemaakt. Hoe vaak horen we zo’n topsporter niet zeggen dat hij zo blij is dat hij “iets heeft kunnen doen voor zijn land”? Terwijl niemand in dat land echt beter wordt van een nieuw record op zijn naam, waarvoor hij betaald wordt. Misschien wordt het tijd voor competities die een deel van hun winsten en spelerslonen storten aan goede doelen. Vergeet de Jupiler League. Leve de ‘sociale zekerheid’-league waar alle verdiensten boven - pakweghet miljoen afvloeien naar kankerpatiëntjes. En dan wil ik zo’n sporter wel eens serieus nemen als hij wat over politiek kletst.

Alexander Croo, de man die zijn volk leerde duidelijk zijn

Geen 873 euro extra per jaar door een belastinghervorming. Geen pensioenhervorming die de pensioenen betaalbaar houdt, geen stappen om illegale migranten tegen te houden, geen wijziging in de slecht werkende structuren die dit land tot het duurste ter wereld heeft gemaakt. Maar wel een briefje met welgemeende excuses dat u zelf mocht financieren. En de belofte op beterschap. “Ik ben daar al mee bezig. Ik heb op een doortastende manier een slechte fiscale hervorming kunnen tegenhouden.”

Georges-Louis Bouchez

Het is een opvallend optimistische premier die we kunnen spreken. De balans van het werkjaar 2022-2023 oogt misschien extreem mager voor de buitenwereld, maar onze numero uno ziet dat toch even anders. Hij is vooral blij met het harde werk dat deze ploeg heeft geleverd. “Kijk, meneer Pallieter,” klopt hij me op de schouder, “als je weet dat een voetbalploeg alles heeft gegeven en dan toch zonder resultaat van het veld moet stappen, moet je dan boos zijn op die ploeg? Of moet je tegen die supporters gewoon eerlijk kunnen zeggen: “Luister sukkels, jullie kunnen geen deftige ploeg kiezen!” Ik neig toch eerder naar het tweede. Ik ben nooit premier geworden van Vivaldi omdat ik in het project geloofde. Wel op expliciete vraag van de kiezer. En tsjonge, jonge, wat heeft die zich vergist zeg. Eigenlijk is het toch wel straf dat ik mijn excuses aanbied in een brief, terwijl het eigenlijk de kiezer zou moeten zijn die zich excuseert. Maar dat mag weer niet gezegd worden, zeker?”

De kiezer heeft zich vergist?

DE CROO: “Dat zeg ik natuurlijk een beetje als een boutade, nietwaar. De kiezer heeft ook goede dingen gedaan door mij op het schild te hijsen. Ik geef het voorbeeld van de recente fiscale hervorming die iedereen een paar tientallen euro per maand zou opleveren, zolang hij er niks mee koopt. Die is er uiteraard niet gekomen. Deze ploeg is daar niet toe in staat gebleken. Ik zie dan eerlijk gezegd ook geen enkele reden om de kiezer een bonus uit te betalen voor de rotslechte beslissing die Vivaldi is. Laat ons eerlijk zijn, als een raad van bestuur een CEO als Vivaldi aanstelt in de privésector, smijten ze die hele raad eruit! Maar zover wil ik nu niet gaan. Ik wil in tegendeel de kiezer steunen in het weinige dat hij niet verprutst heeft. Op een bepaald moment lag er een fiscale hervorming op tafel die én meer geld zou kosten aan belastingen én minder loon zou opleveren. Die hebben we dan ook niet goedgekeurd. Maar het had zomaar gekund. Ik heb eigenlijk die prutsers hun nek gered. Ik verwacht daar dankbaarheid voor. Maar nee, ze maken mijn oprechte brief belachelijk. Weet u wat zo’n campagne kost?!”

U kan de kiezer toch niet echt verwijten dat hij voor Vivaldi gekozen heeft? Alle deelnemende partijen zijn afgestraft door de kiezer en u hebt met vier partijen niet eens een Vlaamse meerderheid? Is uw kritiek wel terecht?

DE CROO: “Vivaldi is mathematisch mogelijk gebleken. Dan moet je consequent zijn en de kiezer een prutser noemen. Weet u hoeveel voorkeurstemmen ik had? Meer dan 80.000! Zonder dat ik daar iets voor had gedaan. Ja, ik had geluisterd naar papa: ‘Stop met werken

Alexander, kom ook naar het parlement.’ Een mens zou het van minder hoog in zijn bol krijgen. Wie is daar dan verantwoordelijk voor? De kiezer uiteraard. Ik heb mezelf er niet in gestemd, hé. We moeten mekaar geen blaasjes wijsmaken.”

En toch bood u hen uw excuses aan voor het resultaat van Vivaldi?

DE CROO: “Omgekeerde psychologie heet zoiets, meneer. Allez, kom, maak nu eens de analyse. Ik stel een marionet als voorzitter aan uit angst voor mijn eigen partijleden. Mijn partij verliest iedere peiling een paar procenten en ik lever Vlaanderen uit aan de PS. Bent u nog mee?”

Euh…

DE CROO: “En toch voeren we een presidentiële campagne die helemaal op mijn persoon steunt? Ikke, ikke, ikke. En de rest kan stikken. Ja, toch? Dat slaat electoraal nergens op. Wel, waar nodig ik de kiezer dan toe uit?”

Om heel erg duidelijk te zijn dat u totaal ongeschikt bent?

DE CROO: “Voilà, u heeft hem! Ik wil graag de geschiedenis ingaan als de man die zijn volk leerde duidelijk zijn en daarna een job in Europa of zo doet. Dat moet niet veel zijn, maar wel wat opbrengen. Ik hoop dat de kiezer deze keer wel oplet.”